_id
stringlengths 49
55
| prompt
stringclasses 1
value | context
stringlengths 336
1.35M
| output
stringlengths 177
2.51k
|
|---|---|---|---|
150515100001006_II_K_000220_2017_Uz_2017-10-03_001 |
You are extracting information from the Polish court judgments.
Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value.
Please return the response in the identical YAML format:
```yaml
court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>"
date: <data, date in format YYYY-MM-DD>
department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\
\ department>"
judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>"
legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)>
recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder>
signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment>
```
=====
{context}
======
| Sygn. akt II K 220/17
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 03 października 2017 roku
Sąd Rejonowy w Giżycku w II Wydziale Karnym w składzie:
Przewodniczący – SSR Bogdan Wałachowski
Protokolant – st.sekr.sąd. Aneta Dybikowska
w obecności Prokuratora Prokuratury Rejonowej wG.– asesora Andrzeja Zagraba
po rozpoznaniu w dniu 03 października 2017 roku sprawy
J. F.
urodz. (...)wG.
synaJ.iW. z d. P.
oskarżonego o to, że:
W dniu 03 czerwca 2017 roku wG.naul. (...)znajdując się w stanie nietrzeźwości o zawartości 0,40 mg/l , 0,35 mg/l i 0,36 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu prowadził w ruchu lądowym samochód osobowy m-kiO. (...)onr rej. (...)
tj. o czyn zart. 178a§1 kk
1
OskarżonegoJ. F.uznaje za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu aktem oskarżenia i za to na podstawieart.178a§1 kkw zw. zart. 33§1 i 3kkskazuje go na karę grzywny w wysokości 40 ( czterdzieści) stawek dziennych, przyjmując iż jedna stawka dzienna równa się kwocie 20 (dwadzieścia) złotych.
2
Na podstawieart. 42 § 2 kkorzeka wobec oskarżonego środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 3 ( trzy) lat, na poczet którego w oparciu oart. 63§3kkzalicza okres zatrzymania prawa jazdy od dnia 03 czerwca 2017 roku.
3
Na podstawieart. 43a§2kkorzeka od oskarżonego na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej świadczenie pieniężne w kwocie 5.000,00 (pięć tysięcy) złotych.
4
Na podstawieart. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23.06.1973 r. o opłatach w sprawach karnychiart. 627 kpkzasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa tytułem opłaty kwotę 80 ( osiemdziesiąt) zł i obciąża go kosztami sądowymi w pozostałym zakresie w kwocie 70 ( siedemdziesiąt) złotych.
II K 220/17
UZASADNIENIE
J. F.(lat. 38) jest mieszkańcemG.. Pracuje również wG.wprzedsiębiorstwie (...),(...), głównie jako kierowca lawety.
W dniu 03 czerwca 2017 roku o godzinie 7.00 jechał samochodem markiO. (...)onr. rejestracyjnym (...)do pracy. Naulicy (...)został zatrzymany i skontrolowany przez patrol funkcjonariuszy policji z ruchu drogowego. W wyniku stosownych badań okazało się, że oskarżony znajdował się w stanie nietrzeźwości (0,40 mg/l, 0,35 mg/l, 0,36 mg/l).
Powyższe ustalono w oparciu o protokół z badań trzeźwości oskarżonego k. 2, wyjaśnienia oskarżonegoJ. F.k. 53, zeznaniaJ. C.k. 53v,k.28, zaświadczenia k.51-52.
Okoliczności popełnienia przezJ. F.zarzuconego mu czynu w ocenie Sądu nie budzą żadnych wątpliwości. Dowody w tym zakresie są jednoznaczne i w gruncie rzeczy brak jest dowodów przeciwnych, ponieważ oskarżony już na etapie postępowania przygotowawczego przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Przed Sądem na rozprawie głównej oskarżony również przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i złożył krótkie ale wyczerpujące wyjaśnienia. Podał że poprzedniego dnia wieczorem wypił 4 piwa.
Sąd podzielił te wyjaśnienia oskarżonego ponieważ korespondują z zeznaniami świadka- funkcjonariusza policjiJ. C.k. 28 k.53v, co do których w ocenie Sądu nie ma żadnych wątpliwości, tym bardziej że okoliczność ta została potwierdzona protokołem z przebiegu badań stanu trzeźwości oskarżonego, który również nie był kwestionowany przez oskarżonego.
Sąd podzielił pozostałe dowody przeprowadzone w sprawie w postaci dokumentów, w szczególności zaświadczeń jak też wydruku z bazy(...)k. 11-12, zaświadczenia o zatrudnieniu k.16 i inne. Sąd podzielił także dokumenty przedstawione przez oskarżonego i jego obrońcy podczas rozprawy w postaci zaświadczeń k. 51-52.
Reasumując zgromadzony w sprawie materiał dowodowy i przeprowadzona wyżej jego analiza pozwala zdaniem Sądu przyjąć w sposób pewny, że oskarżonyJ. F.prowadząc w dniu 03 czerwca 2017r. około godziny 07:00 naulicy (...)wG., w stanie nietrzeźwości prowadził samochód osobowyo. (...). Dopuścił się w ten sposób przestępstwa zart. 178a§1 kk.
Wina oraz społeczna szkodliwość przypisanego oskarżonemu czynu, którego wymieniony dopuścił się w tym dniu – wbrew argumentacji odnoszonej podczas rozprawy podczas rozprawy przez oskarżonego i jego obrońcę – jest znaczna. Wskazuje na to analiza tak strony podmiotowej, jak i przedmiotowej tego czynu. Mowa zatem o takich okolicznościach jak czas, miejsce, sposób popełnienia czynu, pobudki, motywy, jakimi kierował się oskarżony, wagę naruszonych przez niego obowiązków, postać zamiaru (w tym wypadku przyjąć należy, że oskarżony miał pewność, że kieruje pojazdem mechanicznym na drodze publicznej, w centrum miasta znajdując się w stanie nietrzeźwości ).
Zdaniem Sądu na znaczny stopień społecznej szkodliwości czynu oskarżonego wpływa także stopień stężenia alkoholu u oskarżonego, który wynosił 0,40 mg/l–0,35 mg/l, co przesądza definitywnie o eliminacji możliwości skorzystania z instytucji wymienionej wart. 66-67 kk.
Analiza elementów podmiotowych pozwoliła zdaniem Sądu na przedstawienie osoby oskarżonego w dobrym świetle. Wymieniony ma 38 lat. Prowadzi ustabilizowany tryb życia, posiada rodzinę, w tym dwoje małoletnich dzieci. Nie był w przeszłości karany (k.26)
Z tych też powodów, mając na uwadze sytuację majątkową, rodzinną i zawodową oskarżonego Sąd wymierzył mu karę grzywny w wymiarze 40 stawek dziennych ustalając, że stawka dzienna odpowiada kwocie 20 zł i orzekł środki karne w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w minimalnej wysokości tj. na okres 3 lat na poczet którego zaliczył okres zatrzymania prawa jazdy od 03 czerwca 2017 r. Orzekł także obligatoryjne w takiej sytuacji świadczenie pieniężne w kwocie 5.000 złotych na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej. Wymiar kary oraz środka karnego – ich dolegliwość nie przekracza zdaniem sadu stopnia winy oskarżonego, uwzględnia stopień społecznej szkodliwości jego czynu, a także uwzględnia cele zapobiegawcze i wychowawcze. Nadmienić należy, że nietrzeźwi kierowcy na naszych drogach w dalszym ciągu są częstym zjawiskiem.
O kosztach sądowych orzeczono na podstawieart. 627 kpkiart.3 ust.1 ustawy z dnia 23.06.1973r. o opłatach w sprawach karnych. | ```yaml
court_name: Sąd Rejonowy w Giżycku
date: '2017-10-03'
department_name: II Wydział Karny
judges:
- Bogdan Wałachowski
legal_bases:
- art. 33§1 i 3kk
- art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23.06.1973 r. o opłatach w sprawach karnych
- art. 627 kpk
recorder: st.sekr.sąd. Aneta Dybikowska
signature: II K 220/17
``` |
152500000001521_III_AUa_000581_2013_Uz_2014-02-11_001 |
You are extracting information from the Polish court judgments.
Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value.
Please return the response in the identical YAML format:
```yaml
court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>"
date: <data, date in format YYYY-MM-DD>
department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\
\ department>"
judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>"
legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)>
recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder>
signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment>
```
=====
{context}
======
| Sygn. akt: III AUa 581/13
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 11 lutego 2014 r.
Sąd Apelacyjny w Łodzi, III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych
w składzie:
Przewodniczący: SSA Janina Kacprzak
Sędziowie:SSA Jacek Zajączkowski
SSO del. Dorota Rzeźniowiecka (spr.)
Protokolant: st. sekr. sądowy Joanna Sztuka
po rozpoznaniu w dniu 28 stycznia 2014 r. w Łodzi
sprawyA. D.
przeciwkoZakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi wO.
o emeryturę,
na skutek apelacjiA. D.
od wyroku Sądu Okręgowego w Kaliszu
z dnia 5 marca 2013 r., sygn. akt: V U 2091/12,
oddala apelację.
Sygn. akt III AUa 581/13
UZASADNIENIE
Decyzją z dnia 9 października 2012 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział wO.odmówiłA. D.przyznania prawa do emerytury, ponieważ nie udowodnił on wymaganych 15 lat pracy w szczególnych warunkach.
W odwołaniu od powyższej decyzjiA. D.wniósł o zaliczenie do okresu pracy w szczególnych warunkach zatrudnienia wZakładach (...)od dnia 4 września 1967 roku do dnia 31 sierpnia 1970 roku i okresu zatrudnienia od dnia 10 stycznia 1975 roku do dnia 15 lutego 1977 roku uH. U..
Organ rentowy wnosił o oddalenie odwołania.
Wyrokiem z dnia 5 marca 2013r. Sąd Okręgowy w Kaliszu oddalił odwołanie.
Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:
A. D.ur. (...), w dniu 9 lipca 2012 roku złożył wniosek o emeryturę z tytułu pracy w szczególnych warunkach. Na dzień 1 stycznia 1999 roku wnioskodawca udowodnił 25 lat, 7 miesięcy i 26 dni okresów składkowych i nieskładkowych, w tym 11 lat, 3 miesiące i 16 dni okresów pracy w szczególnych warunkach. Wnioskodawca ma rozwiązany stosunek pracy i nie należy do otwartego funduszu emerytalnego.
A. D.od 4 września 1967 roku do 20 czerwca 1970 roku był uczniem(...) Szkoły Zawodowejdla PracującychZakładów (...)wO.. Będąc uczniem tej szkoły miał on podpisaną zZakładami (...)wO.umowę o praktyczną naukę zawodu w zawodzie tokarza. Podpisując tę umowę wnioskodawca zobowiązywał się do czynnego, regularnego uczęszczania na naukę praktyczną i teoretyczną zawodu. Praktyczną naukę zawodu tokarza wnioskodawca odbywał od dnia 4 września 1967 roku do dnia 20 czerwca 1970 roku.
A. D.w okresie od 4 września 1967 roku do 20 czerwca 1970 roku uczęszczając do zasadniczej szkoły zawodowej przez 3 dni w tygodniu, od poniedziałku do środy odbywał w szkole zajęcia teoretyczne, a od czwartku do soboty odbywał zajęcia praktyczne w zakresie nauki zawodu tokarza u swego pracodawcy, to jest w pierwszej i drugiej klasie szkoły zawodowej w warsztatach szkolnych, i zajęcia te trwały po 6 godzin dziennie, a w trzeciej klasie szkoły zawodowej zajęcia praktyczne odbywały się na wydziałachZakładów (...)i trwały po 8 godzin dziennie.
Od dnia 10 stycznia 1975 roku do dnia 15 lutego 1977 rokuA. D.w pełnym wymiarze czasu pracy pracował uH. U.wO., który prowadził wyrób linoleum i kitu. Wnioskodawca w pełnym wymiarze czasu pracy pracował u tego pracodawcy przy produkcji kitu, linoleum i wykładzin pcv. W zakładzie tym pracowało 4 pracowników.
W konsekwencji powyższych ustaleń Sąd Okręgowy stwierdził, żeA. D.nie przysługuje prawo do emerytury przewidzianej wart. 184w związku zart. 32 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych(Dz. U. Nr 153 z 2009r., poz. 1227 – tekst jednolity późn. zm. ), ponieważ nie legitymuje się on wymaganym 15 – letnim okresem pracy w szczególnych warunkach.
Odnosząc się do spornego okresu od 4 września 1967r. do 20 czerwca 1970r., Sąd Okręgowy podniósł, że w tym czasie odwołujący odbywał praktyczną naukę zawodu na podstawie obowiązującej wówczas ustawy z dnia 2 lipca 1958 roku o nauce zawodu, przyuczenia do określonej pracy i warunkach zatrudnienia młodocianych w zakładach pracy oraz o wstępnym stażu pracy (Dz. U. z 1958 roku, Nr 45, poz. 226 ze zm.). W orzecznictwie sądowym panuje jednolite stanowisko, że młodociany odbywający naukę zawodu w ramach umowy zawartej z zakładem pracy na podstawie przepisów ustawy z 1958 roku o nauce zawodu, przyuczeniu do określonej pracy i warunkach zatrudnienia młodocianych w zakładach pracy oraz o wstępnym stażu pracy posiadał status pracownika w rozumieniu przepisów o zaopatrzeniu emerytalnym oraz ubezpieczeniu społecznym, jednakże okres nauki zawodu połączonej z obowiązkiem dokształcania się w zasadniczej szkole zawodowej nie stanowił okresu pracy w szczególnych warunkach, wykonywanej na zasadach określonych w§ 2 ust. 1 rozporządzenia z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze(Dz. U. Nr 8, poz. 43 ze zm.) (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 24 kwietnia 2009 roku, II UK 334/08, OSNP 2010/23-24/294; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 stycznia 2011 roku, II UK 169/10, Lex nr 786387; postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 19 stycznia 2012 roku, I UK 298/11, Lex nr 1215466). W wyroku z dnia 23 stycznia 2012 roku (II UK 96/11, Lex nr 1215433) Sąd Najwyższy podniósł, że „przed dniem 1 stycznia 1975 roku młodociani zatrudniani byli na podstawie umowy określonej w przepisach ustawy z 1958 roku o nauce zawodu, przyuczaniu do określonej pracy i warunkach zatrudniania młodocianych w zakładach pracy oraz o wstępnym stażu pracy byli ubezpieczonymi z tytułu pozostawania w stosunku pracy. Nie jest to wystarczające do uznania tych okresów pracy za okresy wykonywania pracy w szczególnych warunkach stale i w pełnym wymiarze czasu pracy. Z założenia uczeń przyuczany do wykonywania prac określonych w art. 32 ust. 2 u.e.r.f.u.s., o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia, nie mógł ich wykonywać i faktycznie nie wykonywał stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, lecz najwyżej w wymiarze czasu pracy przewidzianym dla pracowników młodocianych. W konsekwencji Sąd Okręgowy stwierdził, że okresu odbywania praktycznej nauki zawodu przez wnioskodawcę od dnia 4 września 1967 do dnia 20 czerwca 1970 roku nie można zatem zaliczyć do okresu pracy w szczególnych warunkach, tym bardziej, że praca ucznia w zawodzie tokarza nie jest wymieniona w cytowanym wyżej wykazie stanowiącym załącznik do cytowanego wyżejrozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku.
Sąd Okręgowy stwierdził jednocześnie, że nawet zaliczenie wnioskodawcy okresu pracy od 10 stycznia 1975r. do 15 lutego 1977r. do okresu pracy w szczególnych warunkach, o której mowa w wykazie A - załącznika dorozporządzenia Rady Ministrów z 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, dział IV, poz. 18 - to jest produkcja kitu, i w wykazie A dział IV, poz. 22 - produkcja włókien chemicznych, półproduktów do wyrobu włókien chemicznych oraz innych produktów wytwarzanych na tej samej bazie co włókna chemiczne, produkcja i przetwórstwo włókien szklanych, produkcja folii podłożowej i taśmy magnetycznej nie spowoduje wykazania przez wnioskodawcę 15-letniego okresu pracy w szczególnych warunkach na dzień 1 stycznia 1999r. Prace tego rodzaju bowiem wnioskodawca wykonywał przez 2 lata.
Tym samym, w ocenie Sądu, odwołujący nie wykazał w toku postępowania, że legitymuje się 15-letnim okresem zatrudnienia w warunkach szczególnych, dlatego też nie było podstaw do przyznania mu prawa do wcześniejszej emerytury, a odwołanie podlegało oddaleniu na podstawieart. 47714§ 1 k.p.c.
W apelacji ubezpieczony, reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika, zaskarżył w całości powyższy wyrok, zarzucając naruszenie prawa materialnego, tj.§ 4 ust. 3 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze(Dz. U. Nr 8, poz. 43 ze zm.) w zw. zart. 44 pkt 3 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych(tekst jednolity - Dz. U. Nr 153 z 2009r., poz. 1227 ze zm.), poprzez jego niezastosowanie i błędne przyjęcie - w ustalonym stanie faktycznym - że okres pracy skarżącego od dnia 4 września 1967 roku do dnia 20 czerwca 1970 roku nie jest pracą w szczególnych warunkach.
Apelujący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uwzględnienie odwołania oraz zasądzenie od organu rentowego na jego rzecz kosztów postępowania według norm przepisanych, w tym kosztów zastępstwa procesowego.
W uzasadnieniu apelacji podniesiono, że jakkolwiek co do zasady zgodzić się należy z rozważaniami Sądu pierwszej instancji, co do tego, że praca ucznia tokarza nie jest wymieniona w wykazie stanowiącym załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku, to jednak Sąd Okręgowy pominął, iż nauka była przez skarżącego pobierana w kolejowej jednostce organizacyjnej. Z mocy art. 44 pkt 3 ustawy o emeryturach i rentach, wykonywanie pracy przed dniem 1 stycznia 1975 roku w kolejowej jednostce organizacyjnej na podstawie umowy o naukę zawodu, przyuczenia do określonej pracy lub odbycia wstępnego stażu pracy uważa się za okres równoważny pracy na kolei. W myśl natomiast § 4 ust. 3 rozporządzenia z dnia 7 lutego 1983 roku do okresów zatrudnienia w szczególnych warunkach, o których mowa w ust. 1 zalicza się także okresy pracy górniczej w rozumieniu przepisów o zaopatrzeniu emerytalnym górników i ich rodzin oraz okresy zatrudnienia na kolei w rozumieniu przepisów o zaopatrzeniu emerytalnym pracowników kolejowych i ich rodzin, a także okresy pracy lub służby, o których mowa w § 5- 10. Skoro z mocy powołanych przepisów, okres nauki w kolejowej jednostce organizacyjnej -(...), wlicza się do pracy na kolei, to w konsekwencji, skarżący wykazał się w tym okresie pracą w szczególnych warunkach.
Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:
Apelacja nie może odnieść skutku, albowiem wyrok Sądu Okręgowego odpowiada prawu.
Zgodnie z treściąart. 184 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych(Dz. U. Nr 153 z 2009r., poz. 1227 – tekst jednolity ze zm.), ubezpieczonemu urodzonemu po dniu 31 grudnia 1948r., przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32 ustawy, tj. po ukończeniu 60 lat, jeżeli w dniu wejścia w życia ustawy – na dzień 1 stycznia 1999r. osiągnął okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymagany w przepisachrozporządzenia Rady Ministrów z 7 lutego 1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze(Dz. U. Nr 8, poz. 43 z późn. zm.) – 15 lat oraz okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27 ustawy, to jest 25 lat. W myśl § 2 w/w rozporządzenia okresy pracy uzasadniające prawo do wcześniejszego świadczenia emerytalnego to okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wykonywana jest stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku.
Z ustaleń Sądu Okręgowego, które Sąd Apelacyjny uznaje za własne wynika, żeA. D.nie spełnił wszystkich – przewidzianych w/w przepisach – przesłanek do nabycia prawa do emerytury, gdyż nie udowodnił wymaganych 15 lat pracy w szczególnych warunkach. Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy pozwala na jednoznaczne stwierdzenie, że ubezpieczony w spornym okresie od 4 września 1967 roku do 20 czerwca 1970 roku nie wykonywał pracy w szczególnych warunkach stale i w pełnym wymiarze czasu pracy. W tym czasie wnioskodawca odbywał praktyczną naukę zawodu na podstawie obowiązującej wówczas ustawy z dnia 2 lipca 1958 roku o nauce zawodu, przyuczenia do określonej pracy i warunkach zatrudnienia młodocianych w zakładach pracy oraz o wstępnym stażu pracy (Dz. U. z 1958 roku, Nr 45, poz. 226 ze zm.). Zgodnie zaś z ugruntowanym stanowiskiem judykatury, okres nauki zawodu w ramach umowy zawartej z zakładem pracy na podstawie przepisów ustawy z 1958 roku o nauce zawodu, przyuczeniu do określonej pracy i warunkach zatrudnienia młodocianych w zakładach pracy oraz o wstępnym stażu pracy połączonej z obowiązkiem dokształcania się w zasadniczej szkole zawodowej, nie stanowił okresu pracy w szczególnych warunkach, wykonywanej na zasadach określonych w§ 2 ust. 1 rozporządzenia z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze(Dz. U. Nr 8, poz. 43 ze zm.).
Powołane w apelacjirozporządzenie Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterzew§ 4 ust. 3określa, że do okresów zatrudnienia w szczególnych warunkach, zalicza się także okresy zatrudnienia na kolei w rozumieniu przepisów o zaopatrzeniu emerytalnym pracowników kolejowych i ich rodzin.
Sporny okres nie jest jednak okresem zatrudnienia na kolei w rozumieniu art. 43 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z FUS, a tylko taki okres może być zaliczony do pracy w szczególnych warunkach. Zgodnie bowiem z tym przepisem za okresy zatrudnienia na kolei uważa się okresy pozostawania w stosunku pracy w kolejowych jednostkach organizacyjnych, w czasie których pracownik pobierał wynagrodzenie lub zasiłki z ubezpieczenia społecznego: chorobowy, macierzyński lub opiekuńczy.
Okres pracy i nauki w ramach umowy o praktyczną naukę zawodu ubezpieczonego od 4 września 1967 roku do 20 czerwca 1970 roku wZakładach (...)wO.jest okresem równorzędnym z okresami zatrudnienia na kolei w rozumieniu art. 44 pkt 3 ustawy o FUS, zgodnie z treścią którego za okresy równorzędne z okresami zatrudnienia na kolei uważa się wykonywanie przed dniem 1 stycznia 1975 r. pracy w kolejowej jednostce organizacyjnej na podstawie umowy o naukę zawodu, przyuczenia do określonej pracy lub odbycia wstępnego stażu pracy. Taki okres nie jest jednak pracą w szczególnych warunkach i nie podlega uwzględnieniu do wymaganego co najmniej 15-letniego okresu do nabycia prawa do emerytury z mocy art. 184 w zw. z art. 32 ustawy. Natomiast zgodnie z § 3 cyt. wyżej rozporządzenia z 7 lutego 1983 roku, taki okres jest zaliczany do „wymaganego okresu zatrudnienia” do uzyskania emerytury wynoszącego 25 lat dla mężczyzn bowiem w przepisie tym wprost wskazano , iż „wymagany okres zatrudnienia” liczony jest łącznie z okresami równorzędnymi i zaliczanymi do okresów zatrudnienia.
Wskazać również wypada, że przepisy regulujące system zabezpieczenia społecznego ze względu na swoją istotę i konstrukcję podlegają wykładni ścisłej. Nie powinno się więc stosować do nich wykładni celowościowej, funkcjonalnej lub aksjologicznej w opozycji do wykładni językowej, jeżeli ta ostatnia prowadzi do jednoznacznych rezultatów interpretacyjnych. Wykładnia językowa przepisów art. 43 i 44 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z FUS oraz§ 4 ust. 3 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, w ocenie Sądu Apelacyjnego nie budzi żadnych wątpliwości interpretacyjnych i jednoznacznie stanowi, że okres pracy i nauki w ramach umowy o praktyczną naukę zawodu od 4 września 1967 roku do 20 czerwca 1970 roku wZakładach (...)wO.jako okres równorzędny z okresami zatrudnienia na kolei, nie jest pracą w szczególnych warunkach.
Reasumując, ubezpieczony nie wykazał, że w spornym okresie swego zatrudnienia wykonywał pracę w warunkach szczególnych, tym samym nie udowodnił 15 – letniego okresu takiej pracy i nie spełnił warunku do nabycia prawa do wcześniejszej emerytury.
W tym stanie rzeczy, nie znajdując podstaw do uwzględnienia apelacji, Sąd Apelacyjny na podstawieart. 385 k.p.c.orzekł, jak w sentencji swojego wyroku. | ```yaml
court_name: Sąd Apelacyjny w Łodzi
date: '2014-02-11'
department_name: III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych
judges:
- Jacek Zajączkowski
- Dorota Rzeźniowiecka
- Janina Kacprzak
legal_bases:
- art. 44 pkt 3 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu
Ubezpieczeń Społecznych
- § 4 ust. 3 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku
emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym
charakterze
- art. 385 k.p.c.
recorder: st. sekr. sądowy Joanna Sztuka
signature: III AUa 581/13
``` |
155500000000503_I_ACa_000098_2016_Uz_2016-06-15_001 |
You are extracting information from the Polish court judgments.
Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value.
Please return the response in the identical YAML format:
```yaml
court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>"
date: <data, date in format YYYY-MM-DD>
department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\
\ department>"
judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>"
legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)>
recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder>
signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment>
```
=====
{context}
======
| Sygn. akt I ACa 98/16
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 15 czerwca 2016 roku
Sąd Apelacyjny w Szczecinie I Wydział Cywilny
w składzie następującym:
Przewodniczący:
SSA Ryszard Iwankiewicz
Sędziowie:
SA Marta Sawicka
SA Agnieszka Sołtyka (spr.)
Protokolant:
sekr.sądowy Magdalena Stachera
po rozpoznaniu w dniu 15 czerwca 2016 roku na rozprawie w Szczecinie
sprawy z powództwaM. P.
przeciwkoTowarzystwu (...) spółce akcyjnejwW.
o zapłatę i rentę
na skutek apelacji powoda
od wyroku Sądu Okręgowego w Koszalinie
z dnia 3 grudnia 2015 roku, sygn. akt I C 375/10
I
oddala apelację,
II
zasądza od powoda na rzecz pozwanego kwotę 10.800 (dziesięć tysięcy osiemset) złotych tytułem kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym.
Marta Sawicka Ryszard Iwankiewicz Agnieszka Sołtyka
Sygn. akt I ACa 98/16
UZASADNIENIE
PowódM. P.domagał się zasądzenia od pozwanegoTowarzystwa (...) Spółki AkcyjnejwW.kwoty 6.500.000 zł tytułem odszkodowania za brak wypłaty odszkodowania, 500.000 zł tytułem zadośćuczynienia za utracone zdrowie i 6.000 zł miesięcznie tytułem renty.
W uzasadnieniu powód wskazał, że brak wypłaty na jego rzecz odszkodowania przez pozwanego, wpłynął na pogorszenie jego sytuacji finansowej, gdyż nie mógł odtworzyć działalności gospodarczej i popadł w zadłużenie, skutkiem czego ogłoszono jego upadłość. Następnie wyprzedano jego majątek, a on został pozbawiony wiarygodności finansowej. Konsekwencją tych wszystkich zdarzeń było pogorszenie się jego stanu zdrowia oraz zła sytuacja rodzinna i finansowa.
W odpowiedzi na pozew pozwanyTowarzystwo (...) Spółka AkcyjnawW.wniósł o oddalenie powództwa w całości, a także zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.
Uzasadniając swoje stanowisko pozwany podał, że powód zgłosił swoje roszczenie w dniu 14 lutego 2002r. a odszkodowanie wypłacono mu 8 kwietnia 2002r. Uznać zatem należy, że pozwany wykonał swoje zobowiązanie w sposób należyty. Wskazane przez powoda sumy, jakich się domaga, nie są natomiast poparte żadnymi dowodami.
Odnośnie roszczenia o zadośćuczynienie i o rentę, pozwany stwierdził, że nie ma ono podstawy prawnej, albowiem ustawodawca nie przewidział sytuacji naruszenia dóbr osobistych przez niewykonanie zobowiązania. Z ostrożności procesowej, pozwany zakwestionował fakt naruszenia dóbr osobistych powoda oraz wartość zgłoszonego z tego tytułu zadośćuczynienia.
Pozwany podniósł również zarzut przedawnienia roszczenia wskazując, iż roszczenie powoda związane jest z wykonaniem umowy ubezpieczenia a zatem zastosowanie znajdzie przepisart. 819 k.c.
Wyrokiem z dnia 3 grudnia 2015r. Sąd Okręgowy w Koszalinie oddalił powództwo i zasądził od powoda na rzecz pozwanego kwotę 7.217 złotych tytułem zwrotu kosztów procesu.
Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:
M. P.prowadził w nieruchomości położonej wK.przyul. (...)działalność gospodarczą w zakresie handlu artykułami biurowymi i sportowymi oraz w dziedzinie usług. W szczególności zakres działalności powoda obejmował: sprzedaż hurtową sprzętu sportowego, pomocy naukowych i mebli, usługi naprawy samochodów ciężarowych, autobusów i ich przeglądów oraz działalność szkoleniową. Powyższa nieruchomość była zabudowana trzema budynkami o funkcjach usługowo – administracyjnych. Obiekt główny składał się z dwóch naw, przy czym wyższa, od stronyul. (...)była jeszcze podzielona na pół ścianą ogniową. W trakcie użytkowania, w 2000r. powód część obiektu głównego wydzierżawiłfirmie (...), zajmującej się sprzedażą kwiatów i artykułów ogrodniczych. Firma ta zajmowała parter i piętro.
W dniu 17 kwietnia 1999r. powód zawarł zTowarzystwem (...) Spółka AkcyjnawW.umowę ubezpieczenia mienia przedsiębiorstwa w ramach oferty pozwanego Kompleksowego Ubezpieczenia Małych i Średnich Przedsiębiorstw Prowadzących Działalność Gospodarczą, a w dniu 17 kwietnia 2000r. powód przedłużył powyższą umowę ubezpieczenia. W dniu 1 sierpnia 2000r. w budynku głównym nieruchomości powoda, w części wydzierżawionej obiektufirmie (...), powstał pożar, który został spowodowany niesprawnością instalacji elektrycznej. W wyniku pożaru zniszczeniu uległ cały obiekt na wysokości pierwszego piętra w części za ścianą, od stronyulicy (...). Powód niezwłocznie zgłosił szkodę pozwanemu zakładowi ubezpieczeń, który wypłacił powodowi łącznie kwotę 340.598,50 złotych w tym: w dniu 7.08.2000r. zaliczkę w kwocie 250.000 zł, w dniu 21.08.2000r. – 41.355,52 zł, w dniu 13.09.2000r. – 11.503,52 zł, w dniu 20.10.2000r. – 4.405,46 zł, w dniu 2.11.2000r. – 19.725 zł, w dniu 22.08.2000r. – 13.609 zł. Po pożarze powód odbudował dach w części za ścianą ogniową, naprawił kosz i nadpalone elementy hali niskiej oraz przeprowadził niezbędny remont obiektu w tej części. Części obiektu, gdzie wybuchł pożar nie odbudowywał, ze względu na brak środków. Ta część nie była już wykorzystywana. Działalność była prowadzona w pozostałych pomieszczeniach.
W dniu 18 kwietnia 2001r. powód przedłużył umowę ubezpieczenia z wyłączeniem spod ubezpieczenia części budynku spalonej w 2000r. W dniu 13 lutego 2002r. miał miejsce drugi pożar, który wystąpił na pozostałej, ocalałej po pierwszym pożarze, części poddasza. Powód 14 lutego 2002r. zgłosił szkodę pozwanemu zakładowi, który wypłacił powodowi w dniu 5.04.2002 roku łącznie kwotę 44.104,68 zł. Powód nie zgadzał się z ustaleniami zakładu ubezpieczeń.
W dniu 15 listopada 2002r. powód złożył w Sądzie Okręgowym w Koszalinie przeciwkoTowarzystwu (...) S.A.wW.pozew o zapłatę kwoty 545.918,65 zł należności głównej, w tym kwoty 309.359,65 zł z tytułu pierwszej szkody i kwoty 236.559,00 zł z tytułu drugiej szkody oraz odsetek od wskazanych w pozwie dat. Pozew wobec nieuiszczenia przez powoda opłaty sądowej od pozwu, prawomocnym zarządzeniem z dnia 21 sierpnia 2003r. został zwrócony. Na skutek wyroku Europejskiego Trybunału Praw Człowieka w Strasburgu uznającego, że doszło do naruszenia prawa strony do rzetelnego procesu sądowego, doszło do wznowienia postępowania na podstawie postanowienia Sądu Okręgowego w Koszalinie z 13 października 2010r., zmienionego postanowieniem Sądu Apelacyjnego w Szczecinie dnia 9.02.2011 roku.
Prawomocnym wyrokiem z dnia 28 stycznia 2013r.( sygn. akt VI GC 63/10 ) Sąd Okręgowy w Koszalinie zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 87.432,47 zł z ustawowymi odsetkami za okres od 15 listopada 2002r. do dnia zapłaty i 10.558,97 zł z ustawowymi odsetkami za okres od 15 listopada 2002r. do dnia zapłaty i oddalił powództwo w pozostałym zakresie. Apelację powodaM. P.od powyższego orzeczenia, wyrokiem z dnia 20.06.2013 roku Sąd Apelacyjny w Szczecinie oddalił.
Pismem z 30 sierpnia 2010r. powód wezwał pozwanego do zapłaty 650.000 zł tytułem odszkodowania za niewypłacenie przez pozwanego świadczenia ubezpieczeniowego w terminie, 500.000 zł tytułem zadośćuczynienia za utracone zdrowie, oraz 6.000 zł miesięcznie tytułem renty.
Na początku listopada 2003r.M. P.złożył do Sądu Rejonowego w Koszalinie wniosek o wszczęcie postępowania upadłościowego z możliwością zawarcia układu. W załączeniu przedłożył miedzy innymi bilans na 30 października 2002r., z którego wynikało, że posiada zobowiązania krótkoterminowe wysokości 1.095.862, 68 zł. Na rozprawie 3 grudnia 2003r. oświadczył natomiast, że posiada zobowiązania wobec wierzycieli na kwotę około 700.000 zł, gdyż od momentu złożenia wniosku zobowiązania zmniejszyły się do tej sumy. Dodał, że przychód jego przedsiębiorstwa w grudniu wyniesie około 300.000 zł, a zysk w graniach 150.000 zł profil jego działalności jest taki, że od stycznia do listopada firma przynosi straty, gdyż wypowiedziano mu umowę kredytową z uwagi na brak spłaty rat kredytowych. Stwierdził również, że zadłużenie przedsiębiorstwa do końca roku mniejszy się o 200.000 zł. Wspomniał o tym, że w 2001r. i w 2002r. były dwa pożary, przy czym w 2002r. odnotowano zysk w wysokości około 60.000 zł i mimo pożaru w 2003r. także przewiduje zysk. Postanowieniem z 3 grudnia 2003r. Sąd w sprawie V GU 28/03, V Gup 11/03 ogłosił upadłośćM. P.zK.z możliwością prowadzenia układu oraz pozostawił dłużnikowi zarząd swoim majątkiem.
Postanowieniem z 2 lutego 2004r. Sąd Rejonowy w Koszalinie z sprawie V GUp 11/03 zmienił postanowienie o ogłoszeniu upadłościM. P.z możliwością zawarcia układu na upadłość obejmującą likwidację majątku upadłego. Na postanowienie toM. P.złożył zażalenie, w którym podniósł między innymi, że nie jest prawdą, iż rok 2003 przyniósł mu straty, albowiem wynik ten powstał na skutek zapisania odsetek, które stanowią jedną z możliwości układowych. Nie ujęto przy tym odsetek należnych, a od momentu ogłoszenia upadłości do końca stycznia, po uwzględnieniu kosztów upadłości i amortyzacji, jego firma osiągnęła zysk około 8.000 zł.
W toku postępowania upadłościowego, ogłoszono pisemny przetarg ofert na sprzedaż nieruchomości zabudowanej, tj. prawa użytkowania wieczystegodziałek nr (...)obr.(...), o łącznej powierzchni 4324,00 m2, KW nr(...)i prawa własności znajdujących się na nich budynków: wielofunkcyjnego o powierzchni zabudowy 1536,34 m2 oraz budynków towarzyszących – warsztatu i portierni, położonych wK.przyul. (...). Postanowieniem sędziego komisarza z 8 listopada 2004r. zezwolono syndykowi na sprzedaż powyższej nieruchomości z wolnej ręki. Na zakup nieruchomości wpłynęły cztery oferty, przy czym postanowieniem z 21 stycznia 2005r. zatwierdzono ofertę na sumę 310.000 zł.
Z ostatecznego sprawozdania z wykonanych czynności, sporządzonego przez syndyka masy upadłości w dniu 2 czerwca 2005r. wynikało, że na dzień ogłoszenia upadłości na zobowiązania masy składały się zobowiązania zabezpieczone hipoteką – 710.356,12 zł, zobowiązania publicznoprawne – 137.819,15 zł, pozostałe zobowiązania – 450.750,03 zł i zobowiązania zaspokajane w miarę wpływania sum do masy – 9.237,51 zł. Lista wierzytelności została sporządzona na kwotę 1.214.755,56 zł, przy czym plan funduszy uzyskanych ze zbycia rzeczy i praw obciążonych rzeczowo przewiduje do podziału kwotę 187.234,60 zł, natomiast ostateczny plan podziału funduszy masy, kwotę 46.357,34 zł. Ogólna kwota wierzytelności kategorii pierwszej wynosi 127.064,26 zł, procent zaspokojenia – 36,48%. Ostateczny plan podziału został sporządzony 14 września 2005r. i został zatwierdzony przez sąd postanowieniem z 15 września 2005r. 30 września 2005r.M. P.złożył wniosek o umorzenie wierzytelności. Postanowieniem z 13 października 2005r. sąd stwierdził zakończenie postępowania upadłościowegoM. P.i oddalił jego wniosek o umorzenie zobowiązań. Postanowieniem z 29 grudnia 2005r. (Gz 162/05, Gz 185/05) Sąd Okręgowy w Koszalinie oddalił zażalenie upadłego na powyższe postanowienie.
Po dokonaniu takich ustaleń Sąd Okręgowy uznał, że powództwo jest bezzasadne.
Sąd stwierdził, że powód uzasadniał swe roszczenia twierdzeniem, że pozwany ubezpieczyciel swoim działaniem, polegającym na niewypłaceniu w odpowiednim czasie i w odpowiedniej wysokości sumy należnego powodowi świadczenia pieniężnego z tytułu szkody majątkowej, jakiej doznał w wyniku pożarów mających miejsce w 2000r. i w 2002r., doprowadził do jego zadłużenia, które ostatecznie skutkowało koniecznością zgłoszenia przez powoda wniosku o ogłoszenie upadłości. Sąd zważył, że przy tak scharakteryzowanym roszczeniu, odpowiedzialność pozwanego należało upatrywać w treściart. 471 k.c., ewentualnie wart. 415 k.c.
Sąd wskazał, że upatrując odpowiedzialności pozwanego za jego własne czyny powód powinien przedłożyć dowody na poparcie twierdzeń, co do popełnienia przez pozwanego konkretnego czynu niedozwolonego, w wyniku którego powód doznałby szkody. Stwierdził jednocześnie Sąd I instancji, że w toku procesu powód nie wykazał, aby w jakikolwiek sposób pozwany popełnił wobec niego czyn niedozwolony, kwalifikowany jako delikt prawa cywilnego, na podstawie którego mógłby się domagać odszkodowania w oparciu o treść przepisów art. 415 i następnychk.c.Dlatego tę podstawę odpowiedzialności pozwanego Sąd wykluczył.
Przyjmując zatem odpowiedzialność pozwanego na podstawieart. 471 k.c.z uwagi na łączącą strony umowę ubezpieczenia Sąd stwierdził, iż odszkodowanie za niewykonanie umowy dochodzone na tej podstawie jest świadczeniem mającym naprawić szkodę spowodowaną niewłaściwym działaniem lub zaniechaniem dłużnika. Jest to roszczenie o innym charakterze niż roszczenie o wykonanie umowy. Ma ono na celu wyrównanie uszczerbku wywołanego nieprawidłowym zachowaniem kontrahenta, a nie wymuszanie na nim zobowiązania zgodnie z treścią umowy.
Przyjmując zatem, iż w niniejszej sprawie mamy do czynienia z roszczeniem wynikającym z odpowiedzialności kontraktowej a zatem o innym charakterze, niż roszczenie wynikające wprost z treści łączącej strony umowy, Sąd Okręgowy uznał za nieuzasadniony zgłoszony przez pozwanego zarzut przedawnienia roszczenia. Sąd stwierdził, że wskazany przez pozwanego przepisart. 819 k.c.przewidujący trzyletni termin przedawnienia roszczenia dotyczy bowiem roszczeń wynikających wprost z umowy ubezpieczenia, natomiast w niniejszej sprawie powód nie dochodzi roszczeń wynikających wprost z łączącej strony umowy ubezpieczenia, ale roszczeń odszkodowawczych, dla których podstawę stanowią przepisy ogólne prawa cywilnego a mianowicie przepisart 471 k.c., stąd też podlegają one dziesięcioletniemu terminowi przedawnienia przewidzianemu dla roszczeń majątkowych, zgodnie zart. 118 k.c.w związku zart. 471k.c.
Sąd Okręgowy wskazał, że odpowiedzialność kontraktowa dłużnika powstaje, jeżeli spełnione zostaną następujące przesłanki: 1) szkoda wierzyciela w postaci uszczerbku majątkowego; 2) szkoda musi być spowodowana niewykonaniem lub nienależycie wykonanym zobowiązaniem przez dłużnika; 3) związek przyczynowy między faktem nienależytego wykonania lub niewykonania zobowiązania a poniesioną szkodą. Dłużnik natomiast nie wykonuje zobowiązania, jeżeli przez swoje zachowanie nie doprowadzi do osiągnięcia przez wierzyciela określonej kontraktem korzyści, lub też w wyniku jego aktywności wierzyciel otrzymuje coś innego, niż to, czego stosownie do treści kontraktu mógł oczekiwać wierzyciel.
Sąd I instancji stwierdził, że ciężar dowodu istnienia wyżej wymienionych przesłanek, faktu aktualizującego odpowiedzialność zart. 471 k.c., istnienia związku przyczynowego oraz powstania szkody, także w postaci utraconych korzyści, w świetleart. 6 k.c.spoczywa na powodzie, jako osobie, która z tych faktów wywodzi skutki prawne. Brak udowodnienia łącznie wszystkich wskazanych wyżej przesłanek przez powoda skutkuje oddaleniem powództwa.
W ocenie Sądu Okręgowego okoliczności zaistniałe w sprawie pozwoliły na wyciągnięcie wniosku, że powód wykazał fakt nienależytego wykonania zobowiązania przez pozwanego. Pozwany ubezpieczyciel nie wypłacił bowiem odszkodowania w odpowiednim zakresie, a powód musiał podjąć szereg czynności, by doprowadzić do skutecznego wszczęcia postępowania cywilnego, w wyniku którego sąd ostatecznie zasądził na jego rzecz świadczenie pieniężne tytułem ubezpieczenia. Dnia 28 stycznia 2013r. w sprawie VI GC 63/10 został wydany wyrok, na mocy którego sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 87.432,47 zł z ustawowymi odsetkami za okres od 15 listopada 2002r. do dnia zapłaty i 10.558,97 zł z ustawowymi odsetkami za okres od 15 listopada 2002r. do dnia zapłaty.
Sąd I instancji uznał jednak, iż powód w toku procesu nie udowodnił związku przyczynowego pomiędzy aktem nienależytego wykonania zobowiązania a poniesioną szkodą, stąd też powództwo oddalił.
Sąd Okręgowy stwierdził, że niewątpliwym jest, że powód winien uzyskać od pozwanego – z tytułu pożaru, jaki miał miejsce w jego firmie w 2002r. kwotę wyższą, aniżeli została mu wypłacona. Uzyskanie tej sumy dopiero na mocy wyroku sądowego, jaki zapadł w 2013r. bez wątpienia stanowiło nienależyte niewykonanie zobowiązania pozwanego z tytułu łączącej strony umowy ubezpieczenia. Zauważył jednak Sąd, że zbyt daleko idącym wnioskiem było utożsamianie przez powoda braku wypłaty powyższej sumy na jego rzecz z upadkiem jego firmy.
W pierwszej kolejności podkreślił Sąd okoliczność, że powód twierdził, iż pozwany nie wypłacił mu należnej sumy ubezpieczenia zarówno w przypadku pożaru, jaki miał miejsce w 2000r., jak i pożaru z 2002r. Uznał jednak, że Sąd Okręgowy w Koszalinie, orzekając w sprawie VI GC 63/10 wyraźnie wskazał, że pozwany zakład ubezpieczeń na poczet szkody budynkowej z 1 sierpnia 2000r. wypłacił odszkodowanie w wysokości 204.051 zł, podczas gdy w toku tego postępowania ustalono wartość tej szkody na sumę 165.846,64 zł. Oznaczało to, że wypłacone przez pozwanego świadczenie przewyższyło wysokość tejże szkody. Sąd w niniejszym postępowaniu musiał okoliczność tę uwzględnić, gdyż związany orzeczeniem sądowym w sprawie VI GC 63/10 nie mógł kwestionować tego rodzaju ustaleń (powaga rzeczy osądzonej –art. 366 k.p.c.). Tym samym, ze względu tylko na tę okoliczność, roszczenie powoda przynajmniej w części sąd uznał za nieuzasadnione, skoro utożsamiał on swoją szkodę również z brakiem zapłaty sumy ubezpieczenia z tytułu pożaru z 2000r.
Dalej wskazał Sąd Okręgowy, że jeśli chodzi o wypłatę odszkodowania z tytułu drugiego pożaru, jaki miał miejsce w 2002r., to ostatecznie sąd zasądził na rzecz powoda kwotę 87.432,47 zł i 10.558,97zł z ustawowymi odsetkami za okres od 15 listopada 2002r. do dnia zapłaty. Sąd stwierdził przy tym, że gdyby pozwany od początku wypłacił powodowi wskazaną wyżej kwotę, to bez takich wysokich odsetek, zatem powód otrzymałby de facto dodatkowo 87.432,47 zł.
W takiej sytuacji w ocenie sądu meriti należało się zastanowić, czy suma ta pozwoliłaby powodowi na utrzymanie płynności finansowej przedsiębiorstwa, a co za tym idzie, czy nie doszłoby do upadłości powoda.
Po przeanalizowaniu całokształtu okoliczności zaistniałych w sprawie, w tym zgromadzonej dokumentacji, Sąd Okręgowy stwierdził, że niewywiązanie się pozwanego z umowy nie miało znaczącego wpływu na sytuację finansową powoda, a już na pewno nie wywołało konieczności złożenia przez niego wniosku o ogłoszenie upadłości.
W tym zakresie sąd I instancji w pełni podzielił ustalenia dokonane przez sąd upadłościowy zawarte w uzasadnieniu postanowienia o ukończeniu postępowania upadłościowego z 13 października 2005r., gdzie wskazano, odnosząc się do wniosku upadłego o umorzenie zaległości, że o ile sam fakt pożaru mógł uzasadniać złożenie wniosku o ogłoszenie upadłości przedsiębiorcy, niemniej pożar budynku miał miejsce w 2000r. i 2002r., natomiast dłużnik nadal prowadził działalność i zaciągał zobowiązania, pogarszając swój stan niewypłacalności. Zobowiązania ujęte na liście wierzytelności nie miały zatem bezpośredniego związku z pożarami, jak i czas zaciągania zobowiązań nie mógł mieć wpływu na pogorszenie oceny, czy zobowiązania mogły być zrealizowane. Sąd stwierdził, że pogorszenie sytuacji gospodarczej jako takie nie może być uznane za wyjątkową i niezależną od upadłego okoliczność. Sąd dodał także, że ma zastrzeżenia co do tego, czy upadły „rzetelnie wykonywał obowiązki nałożone na niego w postępowaniu upadłościowym”. W ocenie sądu, zaciągnięte wówczas zobowiązania osiągnęły taką kwotę, iż nie było możliwe ich wykonanie w pełni przez syndyka, jak również brak było środków, by doszło do pełnego zaspokojenia w drodze planu podziału.
Sąd meriti zauważył też, że postanowieniem z 29 grudnia 2005r. Sąd Okręgowy w Koszalinie oddalił zażalenie upadłego na powyższe postanowienie, przy czym w pisemnym uzasadnieniu stwierdził, że wątpliwym jest bezpośredni wpływ pożarów, jakie wystąpiły u powoda, na powstanie stanu upadłości. Jeżeli bowiem zdarzenie, którego dłużnik w normalnym toku rzeczy nie mógł i nie powinien był przewidzieć, dotyka dobrze funkcjonujące przedsiębiorstwo powodując jego „zapaść”, stwierdzić można, iż rzeczywiście zdarzenie to stan upadłości wywołało. W przypadku jednak, gdy zdarzenie takie ma miejsce w przedsiębiorstwie borykającym się już ze swoją wypłacalnością, a przy tym wniosek o ogłoszenie upadłości nie jest składany bezpośrednio po zajściu zdarzenia, pożar można uznać jedynie za przyczynę pogłębiającą stan upadłości (czy też niewypłacalności), nie zaś samoistną przesłankę jego powstania. Odnosząc się do sytuacji powoda, sąd wskazał, że ani bezpośrednio po pożarze, który miał miejsce w 2000r., ani też po pożarze, który miał miejsce w 2002r. dłużnik nie zgłosił wniosku o ogłoszenie upadłości i kontynuował działalność gospodarczą. Datę drugiego pożaru (13.02.2002r.) dzieli od daty zgłoszenia wniosku o ogłoszenie upadłości (3.11.2003r.) okres prawie dwu lat. Już w chwili drugiego pożaru dłużnik miał niespłacone zobowiązania na znaczne kwoty pochodzące z lat 1999-2001 – w tym i raty kredytu zaciągniętego w(...)niespłacane od lipca 2001r., co stało się przyczyną wypowiedzenia kredytu w kwocie ponad 500.000 zł. Podniesiono, że w okresie po drugim pożarze narastały więc trudności finansowe dłużnika, a rokowania co do uzyskania od ubezpieczyciela oczekiwanych kwot odszkodowań były niepewne i na pewno znacząco odsunięte w czasie, skoro dłużnik uznał za konieczne wytoczenie ubezpieczycielowi powództwa o zapłatę w listopadzie 2002r. Wysokość żądanego odszkodowania (kwota 545.918,65 zł) nie pokrywała przy tym nawet wysokości wypowiedzianego przez bank kredytu. Sąd zwrócił także uwagę na fakt, że w pożarach została zniszczona jedynie część zabudowań przedsiębiorstwa, co wpłynąć mogło na ograniczenie działalności gospodarczej, nie było jednak przyczyną całkowitego jej zaniechania. Sąd dodał również, że wniosek o ogłoszenie upadłości złożony został z opóźnieniem w stosunku do wymagań ustawowych, o czym świadczył bilans sporządzony przez dłużnika na dzień 30 października 2003r. wykazujący stratę w wysokości 75.955,67 zł i zobowiązania opiewające na kwotę 1.095.862,68 zł.
Również sąd meriti orzekając w niniejszej sprawie dokonał podobnych ustaleń i wysnuł takie same wnioski, jakie wypowiedziały oba sądy w sprawie upadłościowej. Dodatkowo też sąd podkreślił, że w pierwszym pożarze spaleniu uległa ta część budynku powoda, która była przez niego wynajmowana, a powód nie prowadził tam działalności gospodarczej. Stąd pożar ten w istocie nie miał wpływu na samą działalność powoda, a brak ewentualnych dochodów z dzierżawy, jakie powód osiągał – w obliczu wysokości jego zobowiązań na dzień złożenia wniosku o ogłoszenie upadłości – i tak nie pozwoliłby mu na ich zaspokojenie. Zresztą okoliczność ta i tak miała drugorzędne znaczenie, skoro pozwany wypłacił powodowi z tytułu pierwszego pożaru całą należną sumę ubezpieczenia.
Natomiast w dacie zaistnienia drugiego pożaru, na powodzie ciążyły tak wysokie zadłużenia, że nawet wypłata przez pozwanego kwoty 87.432,47 zł, jaka została ostatecznie zasądzona przez sąd, nie miałaby wpływu na jego niewypłacalność, gdyż suma, jakiej powód się domagał od pozwanego, tylko w części pokryłaby jego zadłużenie wobec wierzycieli. Nadal jednak powód byłby niewypłacalny, gdyż jego zobowiązania sięgały aż 1999r. Uznał w konsekwencji sąd I instancji, że nawet gdyby powód otrzymał od pozwanego pełne odszkodowania z tytułu pożaru, jaki miał miejsce w jego firmie w 2002r., to stan zadłużenia powoda i tak uzasadniał złożenie przez niego wniosku o ogłoszenie upadłości.
Sąd Okręgowy dodał, że wzmocnieniem powyższej argumentacji był fakt, że powód składając wniosek o ogłoszenie upadłości wniósł o upadłość z możliwością prowadzenia układu. W jego ocenie istniała realna szansa na spłatę ciążących na nim zobowiązań w wyniku dalszej działalności firmy, co podkreślał jeszcze w zażaleniu na postanowienie Sądu Rejonowego w Koszalinie z 2 lutego 2004r. w sprawie V GUp 11/03, na mocy którego zmieniono postanowienie o ogłoszeniu upadłościM. P.z możliwością zawarcia układu na upadłość obejmującą likwidację majątku upadłego. W zażaleniu tym powód wskazywał, że od momentu ogłoszenia upadłości do końca stycznia, po uwzględnieniu kosztów upadłości i amortyzacji, jego firma osiągnęła zysk około 8.000 zł.
Z uwagi na powyższe Sąd Okręgowy uznał, że skoro jeszcze w 2004r. powód twierdził, że jego firma jest w stanie funkcjonować, mimo ciążących na nim zadłużeń i mimo dwóch pożarów, to trudno przyjąć, aby obecnie można było przyjąć związek przyczynowy pomiędzy brakiem wypłaty pełnego odszkodowania przez pozwanego na utratę majątku przez powoda.
Sąd Okręgowy dodał, że wysokość szkody określona przez powoda budziła znaczne wątpliwości. Wskazywana przez niego suma 6.500.000 zł została określona na tyle ogólnikowo, że w żaden sposób nie można się do niej odnieść, tym bardziej, że szkoda ta miała dotyczyć okoliczności niewypłacenia odszkodowania zarówno w związku z pożarem w 2000r., jak i pożarem w 2002r. A skoro, jak się ostatecznie okazało, pozwany wypłacił mu pełne odszkodowanie z tytułu pożaru z 2000r., powód winien był uwzględnić tę okoliczność w swoim żądaniu.
Mając powyższe na uwadze roszczenie odszkodowawcze powoda zostało oddalone.
Odnosząc się do żądania zasądzenia zadośćuczynienia, Sąd Okręgowy zważył, że zadośćuczynienia jako odszkodowania za szkody niemajątkowe żądać można tylko w przypadkach wskazanych w ustawie. Takimi przypadkami jest powództwo o ochronę dóbr osobistych, uregulowane wart. 24§1 k.c.albo regulacja przepisówart. 444 i 445 k.c.Sąd uznał przy tym, że przepisy o szkodzie na osobie znajdują zastosowanie tylko wtedy, gdy odpowiedzialność odszkodowawcza opiera się na podstawie deliktowej, a nie kontraktowej. Stąd też ewentualne nienależyte wykonanie łączącej strony umowy nie rodzi odpowiedzialności pozwanego z tego tytułu.
Sąd zauważył, że co prawda powód powołał się na pogorszenie swojego stanu zdrowia, skutkujące przyznaniem mu stosownej renty, jednak stwierdził, że w toku procesu powód nie powoływał się na naruszenie jego dóbr osobistych, a zatem nie zachodziła podstawa do zasądzenia zadośćuczynienia na podstawieart. 24 k.c.w zw. zart. 448 k.c.Brak było nadto podstaw do przyznania zadośćuczynienia na podstawieart. 444 i 445 k.c.albowiem brak było podstaw do przypisania działaniom pozwanego jakiegokolwiek deliktu.
Podobnie za niezasadne uznał Sąd żądanie zasądzenia renty. W ocenie sądu meriti okoliczności przywoływane przez powoda na uzasadnienie tego żądania nie wpisują się w normęart. 444 §2 k.c., aniart. 446 §2 k.c.
Mając wszystkie powyższe okoliczności na uwadze, sąd oddalił powództwo, o czym orzekł w pkt. 1 wyroku.
O kosztach sąd orzekł na podstawieart. 98 §1 k.p.c.zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu. Powód przegrał sprawę, wobec czego zobowiązany jest zwrócić pozwanemu koszty postępowania, które poniósł. Na koszty te składa się wynagrodzenie zawodowego pełnomocnika, który go reprezentował (7.200 zł) wraz z opłatą skarbową od pełnomocnictwa (17 zł). Wysokość wynagrodzenia wynika z § 6 pkt. 7 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów j pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu.
Z wyrokiem tym nie zgodził się powód, zaskarżając go w całości.
Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:
1. naruszenieart. 278 k.p.c.poprzez niezasadne nie przeprowadzenie dowodów z opinii biegłego;
2. naruszenieart. 233 § 1 k.p.c.poprzez nielogiczne, niezasadne ustalenie, iż powód nie powołał dowodu na okoliczność związku przycznowo-skutkowego;
3. naruszenieart. 233 § 1 k.p.c.poprzez brak wszechstronnej oceny dowodów;
4. naruszenieart. 23 i 24 k.c.orazart. 471 k.c.poprzez brak jego zastosowania;
5.art. 379 pkt. 5 k.p.c.poprzez nie rozpoznanie wszystkich wniosków dowodowych, nie wezwanie do sprecyzowania wniosków jak i nie wezwanie do ewentualnego uzupełnienia braków formalnych.
Wskazując na te zarzuty powód wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.
W uzasadnieniu apelacji powód zarzucił, że błędne jest stanowisko Sądu Okręgowego, że powód nie wykazał związku przyczynowo skutkowego pomiędzy określonym zdarzeniem a szkodą. Podkreślono, że powód już w pozwie powołał dowód z opinii biegłego zarówno co do tego, jaką wysokość odszkodowania winien był wypłacić w terminie ubezpieczyciel, a także celem opinii biegłego miało być dokonanie oceny, jaki majątek miałby powód, gdyby uzyskał pełne odszkodowanie.
Apelujący zarzucił, że jeśli teza ta była niejasna dla Sądu Okręgowego winien wyznaczyć powodowi odpowiedni termin do usunięcia braków formalnych w tym zakresie, celem nadania pismu dalszego biegu w pełni.
Apelujący podkreślił, że to biegły i tylko biegły na podstawie posiadanych przez siebie wiadomości specjalnych mógł ocenić, czy na skutek zaniechania wypłaty pełnego odszkodowania zaszła szkoda i w jakiej wysokości.
Do tego biegły winien był ocenić odrębnie realną wysokość szkody i kwotę należną i nie wypłaconą powodowi przez pozwanego — a to wobec zakwestionowania wyliczeń biegłego przez powoda z poprzedniej sprawy między stronami, jako wyliczeń zaniżonych. Stwierdził skarżący, że opinia biegłego z poprzedniego postępowania stanowi bowiem tylko dowód z dokumentu i nie zastępuje dowodu z opinii biegłego w tym postępowaniu.
Apelujący wskazał, że Sąd Okręgowy nie ustalił samodzielnie wysokości pełnej szkody (w tym wartości utraconych korzyściart. 361 § 2 kc, utraconych polis na życie), o której to obliczenie przez biegłych wnioskował powód. Dlatego nie mógł oddalać wniosku o przeprowadzenie tego dowodu, jako nieprzydatnego.
Zakwestionował także skarżący argumenty Sądu Okręgowego powołującego się na uzasadnienie sądu upadłościowego, co do tego, jaki wpływ na ogłoszenie upadłości miał brak wypłaty odszkodowania, wskazując, że sąd upadłościowy nie uwzględniał wypłaconego odszkodowania w jego pełnej wysokości. Wskazał, że poza wiedzą sądu upadłościowego była kwestia pełnej rekompensaty za zaistniałe pożary, a do pełnego wyliczenia wartości szkody konieczne było powołanie biegłego.
Zarzucił też apelujący, że Sąd Okręgowy nie uwzględnił, czy wypłata odszkodowania przez pozwanego w pełnej wysokości pozwoliłaby mu zawrzeć układ z wierzycielami.
Podkreślono także w apelacji, że wnioski dowodowe powoda dotyczyły wpływu braku wypłaty odszkodowania na pogorszenie sytuacji majątkowej i utratę dochodu, a nie ogłoszenie upadłości. Przedmiot dowodu był zatem szerszy.
Brak tych danych przy formułowaniu uzasadnień przez sąd upadłościowy powodował, że Sąd Okręgowy nie mógł ani w całości, ani wybiórczo, bez uprzedniej weryfikacji przez biegłego, przyjmować argumentacji sądu upadłościowego jako swojej w tej sprawie. Przyjmując uzasadnienie sądu upadłościowego, jako swoje Sąd Okręgowy niezasadnie zawęził zakres rozpoznania sprawy.
Stwierdził też apelujący, że sąd upadłościowy nie miał takich danych wyjściowych, jakie ma obecnie Sąd Okręgowy.
Apelujący stwierdził, iż sam fakt ogólnego oszacowania szkody przez powoda nie może być przesłanką odmawiającą zasadności twierdzeń powoda. Ostateczna wysokość powinna być bowiem wyliczona przez biegłych, którzy mają wiadomości specjalistyczne w tym zakresie.
W podsumowaniu apelacji skarżący stwierdził, że w niniejszym postępowaniu Sąd Okręgowy winien był ustalić z pomocą opinii biegłego zarówno jakiej wysokości odszkodowania pozwany nie wypłacił w terminie, jak i jaki miało to wpływ na sytuację ekonomiczną powoda.
Analogiczne zarzuty odniósł skarżący do braku rozpatrzenia roszczenia o naprawienie szkody na zdrowiu. Wskazał też, że nie są prawdziwe twierdzenia Sądu Okręgowego, że nie powołał się na naruszenie jego dobra osobistego, gdyż określił, że w wyniku działania powoda ucierpiało jego zdrowie, które jest wyraźnie skonkretyzowanym dobrem osobistym. Zarzucił, że jeżeli sąd miał w tym zakresie wątpliwości, także winien wezwać powoda do sprecyzowania roszczenia czy jego zakresu.
W odpowiedzi na apelację pozwany wniósł o oddalenie apelacji i zasądzenie od powoda na rzecz strony pozwanej kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym, według norm przepisanych.
Rozpoznając apelację Sąd Apelacyjny zważył, co następuje;
Apelacja jest bezzasadna i jako taka nie zasługiwała na uwzględnienie.
Na wstępie przypomnieć trzeba, że powód w niniejszej sprawie domagał się zasądzenia na swoją rzecz świadczeń odszkodowawczych w kwocie 6.500.000 zł za brak wypłaty odszkodowania przez pozwaną oraz zadośćuczynienia za utracone zdrowie, nadto miesięcznej renty. W ocenie powoda, wskutek niewypłacenia przez pozwaną odszkodowania w terminie, doszło do jego zadłużenia, które ostatecznie skutkowało koniecznością zgłoszenia wniosku o ogłoszenie upadłości. Powód twierdził także, że utracił zdrowie w wyniku złej sytuacji rodzinnej i finansowej wynikającej z braku wypłaty odszkodowania i za to domagał się zasądzenia zadośćuczynienia w kwocie 500.000 zł. Podnosił też, że na skutek utraty zdrowia przeszedł na rentę, która wypłacana jest w mniejszej wysokości ze względu na zadłużenie w ZUS, dlatego domagał się zasądzenia renty w kwocie 6.000 zł miesięcznie.
Pozwany wnosił o oddalenie powództwa kwestionując zasadę swej odpowiedzialności, zarzucając też, że roszczenie nie zostało udowodnione także co do wysokości oraz że
pomiędzy aktem nienależytego wykonania zobowiązania a poniesioną szkodą, której naprawienia domaga się powód w tym procesie, nie istniał związek przyczynowy.
Zauważa Sąd Apelacyjny, że wobec takiej sytuacji procesowej na powodzie, zgodnie z regułą rozkładu ciężaru dowodów, spoczywał obowiązek wykazania swego żądania tak co do zasady, jak i co do wysokości. W szczególności miał on obowiązek udowodnienia wszystkich elementów odpowiedzialności pozwanego, a tymi są: nienależyte wykonanie zobowiązania, poniesiona przez powoda szkoda majątkowa oraz związek przyczynowy pomiędzy szkodą a nienależytym wykonaniem zobowiązania.
Trafnie też zakwalifikował Sąd Okręgowy roszczenie powoda jako mające swą podstawę wart. 471 k.c.Niezasadny zatem i niezrozumiały jest zarzut powoda dotyczący naruszenia tego przepisu poprzez jego niezastosowanie.
Podziela także sąd odwoławczy stanowisko sądu meriti, że nie było podstaw do rozpoznawania żądania powoda na płaszczyźnie naruszenia dóbr osobistych, gdyż niewątpliwie nienależyte wykonanie zobowiązania z tytułu umowy ubezpieczenia majątkowego i wypłata odszkodowania w zaniżonej wysokości nie może być kwalifikowana jako delikt, który narusza dobra osobiste ubezpieczonego. W konsekwencji pozbawione jakichkolwiek podstaw prawnych było żądanie zapłaty zadośćuczynienia i renty. Dodać też należy, że z dowodów zebranych w sprawie nie wynika też stan zdrowia powoda, jak i to, że do jego pogorszenia, jak twierdzi powód, doszło po odmowie wypłaty pełnego odszkodowania. W aktach nie ma też żadnych dowodów dotyczących żądania renty, nie ma nawet twierdzeń powoda w zakresie tego, jaką rentę otrzymywałby, gdyby nie zarzucane zachowanie pozwanego, nie wiadomo też, jaka jest przyczyna zadłużenia powoda w ZUS, co skutkować miało, według twierdzeń powoda, wypłacaniem renty w niższej wysokości.
Z powyższych względów uznaje sąd odwoławczy, że żądanie zasądzenia zadośćuczynienia i renty nie było zasadne, zwłaszcza, że nawet twierdzenia powoda przytoczone na jego uzasadnienie, nie dawały podstaw do zastosowaniaart. 24 i 448 k.c.Nie było też podstaw faktycznych do rozpoznania tego żądania na płaszczyźnieart. 444 § 1 i 2 k.c., jak iart. 445 k.c.
Niezasadne było też żądanie zasądzenia odszkodowania.
Na wstępie wskazać trzeba, że nie mogą odnieść oczekiwanego przez apelującego skutku te wszystkie zarzuty i twierdzenia, a w konsekwencji i wnioski dowodowe, które zmierzają do podważenia treści wyroku wydanego w sprawie o syg. akt VI GC 63/10 Sądu Okręgowego w Koszalinie ( I ACa 227/13). Apelujący nie może bowiem podważać wysokości odszkodowania, które należne było mu od pozwanego za szkody pożarowe z roku 2000 i 2002. To bowiem prawomocnie zostało przesądzone w sprawie VI GC 63/10, a apelacja powoda od tego wyroku została przez Sąd Apelacyjny w Szczecinie wyrokiem z dnia 4 września 2014r oddalona. Oddalona została też skarga kasacyjna powoda od tego orzeczenia ( wyrok SN z 4 września 2014r, sygn. akt II CSK 649/13).
Wpływ w/w procesu na żądanie zgłoszone w niniejszej sprawie apelujący dostrzegał, gdyż w piśmie z 16.02.2011r wnosił o zawieszenie postępowania do zakończenia sprawy VI GC 63/10 i stanowisko to podtrzymał na rozprawie w dniu 4 marca 2011r. (k.63-64, k. 71).
W tej sytuacji zastosowanie znajdujeart. 365 § 1 k.p.c., który stanowi, że orzeczenie prawomocne wiąże nie tylko strony i sąd, który je wydał, lecz również inne sądy oraz inne organy państwowe i organy administracji publicznej, a w wypadkach w ustawie przewidzianych także inne osoby. Przepis ten wyznacza zakres rozszerzonej prawomocności wyroku sądowego. Skutkuje to tym, że niedopuszczalne było prowadzenie w niniejszej sprawie postępowania dowodowego i dokonywanie ustaleń w zakresie wysokości szkody powoda objętej ubezpieczeniem u pozwanego. Wysokość należnego od pozwanego odszkodowania ustalona i przesądzona bowiem została w wyroku w sprawie VI GC 63/10. Przeciwna argumentacja skarżącego i postawione w związku z nią zarzuty są pozbawione podstaw prawnych.
Przypomnieć zatem w tym miejscu trzeba, że prawomocnym wyrokiem z dnia 28 stycznia 2013r.( sygn. akt VI GC 63/10 ) Sąd Okręgowy w Koszalinie zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 87.432,47 zł z ustawowymi odsetkami za okres od 15 listopada 2002r. do dnia zapłaty i 10.558,97 zł z ustawowymi odsetkami za okres od 15 listopada 2002r. do dnia zapłaty i oddalił powództwo w pozostałym zakresie. Apelację powodaM. P.od powyższego orzeczenia, wyrokiem z dnia 20.06.2013 roku Sąd Apelacyjny w Szczecinie oddalił.
Trafnie zatem przyjął Sąd I instancji, że obowiązkiem pozwanego było wypłacenie powodowi jedynie powyższej kwoty.
Przechodząc do dalszej części żądania odszkodowawczego powoda to zauważa Sąd Apelacyjny, że na dochodzoną przez powoda kwotę 6.500.000 zł jako wartość utraconego majątku powoda, która, co istotne, kwestionowana była przez pozwanego tak co do zasady, jak i co do wysokości, składać się miały: 2.500.000 zł tytułem wartości nieruchomości, 1.500.000 zł tytułem wartości sprzętu i towaru, 1.000.000 zł jako wartość przedsiębiorstwa, „ przy uwzględnieniu know-how powoda, kontaktów handlowych, marki”, a nadto kwota 1.000.000 zł jako utracone dochody za okres 10 lat oraz kwota 500.000 zł jako utrata polis ubezpieczeniowych na życie z uwagi na konieczność ich spieniężenia.
Na wstępie wskazać należy, a to przy uwzględnieniu obowiązku dowodowego powoda wynikającego zart. 6 k.c., że w sprawie nie ma nawet twierdzeń powoda, nie wspominając już o dowodach np. z dokumentu, odnoszących się do samych polis, które mogłyby stanowić podstawę do analizy przez biegłych w związku z żądaną przez powoda opinią ( jakie to były polisy, kiedy zostały spieniężone, jaką kwotę uzyskano a jaką spodziewał się powód uzyskać z nadejściem zdarzenia objętego ubezpieczeniem tymi polisami potwierdzonego), brak jest też szerszych twierdzeń odnoszących się do utraconego dochodu w kwotach po 100.000 zł miesięcznie ( nadto na tę okoliczność powód nie przedstawił żadnej dokumentacji finansowo- księgowej, którą zweryfikować mógłby biegły). Brak jest też twierdzeń ( nie wspominając już o dowodach w rozumieniu kodeksu postepowania cywilnego) w zakresie żądanej kwoty 1.000.000 zł z tytułu szkody polegającej na utracie przedsiębiorstwa, a w szczególności nie wiadomo, jakie „ know- how”, objęte jest tym żądaniem i jakie kontakty handlowe i markę utracił powód bezpowrotnie wskutek zaniechania przez pozwanego wypłaty pełnego odszkodowania za szkodę pożarową. Wreszcie nie wiadomo, jaki sprzęt i towar powód utracił i jaką z niego część sprzedano w toku postepowania upadłościowego, a jaka została, bądź nie, objęta ubezpieczeniem. Na tę okoliczność nie ma też żadnych dowodów, nie mówiąc już o braku konkretnych twierdzeń powoda umożliwiających dokładne odniesienie się do tych kwestii.
Co więcej, powód ani w pozwie, ani w dalszych pismach procesowych czy wypowiedziach przed Sądem Okręgowym nie wskazał na biznes- plan, który sporządził i realizować miał w okresie poprzedzającym szkody pożarowe, który to jedynie z powodu opóźnienia w wypłacie pełnego odszkodowania za drugą szkodę nie mógł być zrealizowany.
W tym miejscu wskazać trzeba, że słusznie uznał Sąd Okręgowy, że istotne w sprawie jest to, że podstawę żądań powoda stanowić może jedynie niewypłacenie pełnego odszkodowania za drugą szkodę pożarową, gdyż, jak wynika z prawomocnego orzeczenia w sprawie VI GC 63/10 za pierwszą szkodę powód uzyskał odszkodowanie znacznie przekraczające jej wartość. W sprawie tej ustalone zostało bowiem, że za szkodę z roku 2000 należne odszkodowanie wynosiło 165.864, 64 zł, a powodowi wypłacono łączną kwotę 340.598, 50 zł, z czego za szkodę budynkową- 204.051 zł. Z matematycznego rozliczenia wynika zatem, że za szkodę budynkową pozwany wypłacił zawyżone o 38.204,36 zł. W związku z tym w ocenie Sądu Apelacyjnego brak jest jakichkolwiek podstaw do łączenia żądania zgłoszonego w niniejszej sprawie przez powoda z wypłatą odszkodowania za pierwszą szkodę.
Należało zatem ocenić zasadność żądania powoda w zakresie opóźnienia przez pozwanego wypłaty pełnego odszkodowania za drugą szkodę. W tym zakresie prawomocnie ustalone zostało, że niedopłata wynosiła kwotę 87.432. 47 zł. Rzeczą powoda było zatem wykazanie, że brak wypłaty tej kwoty przez pozwanego w ustawowym terminie doprowadził do upadłości powoda i w konsekwencji powstania po stronie powoda szkody w dochodzonej wysokości. Temu, jak słusznie uznał Sąd Okręgowy, powód nie sprostał. Stanowisko Sądu I instancji i jego uzasadnienie w tym zakresie podziela sąd odwoławczy, w szczególności w zakresie braku wpływu nie wypłacenia kwoty 87.432,47 zł na zadłużenie powoda i utratę płynności finansowej w dacie składania wniosku o ogłoszenie upadłości.
Wskazać należy, że w niniejszej sprawie aktywność dowodowa powoda w niezbędnym do rozstrzygnięcia zakresie sprowadziła się do żądania dopuszczenia dowodu z dokumentów znajdujących się w aktach sprawy upadłościowej prowadzonej przez Sąd Rejonowy w Koszalinie, aktach sprawy o odszkodowanie oraz sporządzenia przez biegłych z zakresu audytu, ekonomii, zarządzania i księgowości, rzeczoznawcy majątkowego opinii (k.3). Powód zobowiązywał się także, że dowody złoży na rozprawie (k. 12).
Wskazać trzeba, że pismem z dnia 23 lutego 2015r powód został wezwany do złożenia w terminie 3 tygodni wszelkich twierdzeń oraz wniosków dowodowych (k. k.127) i w odpowiedzi na to zobowiązanie powód podtrzymał dotychczasowe stanowisko, a w zakresie dowodów wniósł o „ powołanie dowodu z akt upadłościowych, wszystkich akt”, z akt sprawy VI GC 63/10 ( k. 135-136). Pismem z dnia 27 maja 2015r powód został zobowiązany do skonkretyzowania tych wniosków dowodowych- w terminie 21 dni pod rygorem pominięcia wniosków dowodowych (k.139). W uzupełnieniu powód wskazał, że w zakresie akt V Gu 28/03 i VGu 11/03 domaga się dopuszczenia dowodu z opinii rzeczoznawcy, wyceny majątku upadłego - na okoliczność zaistnienia szkody, jej wysokości oraz wartości majątku sprzedawanego po pożarach w postępowaniu upadłościowym. Wniósł też, aby biegły zweryfikował wartość majątku wyliczonego w postępowaniu upadłościowym, bo uznał ją za zaniżoną ( k. 142).
Zauważyć też trzeba, że na rozprawie w dniu 31 lipca 2015r powód został pouczony o zasadach i regułach postępowania dowodowego w niniejszej sprawie (k.151, 152). Następnie złożył pismo z dnia 6 sierpnia 2008r ( k.155-156) precyzujące swe stanowisko wskazując, że szkodą jest różnica pomiędzy majątkiem, jaki miałby, gdyby nie doszło do upadłości prowadzonej przez niego działalności, a w zakresie dowodów podtrzymał złożone dotychczas wnioski o powołanie biegłych w celu wydania opinii potwierdzających jego żądanie.
Na rozprawie w dniu 3 grudnia 2015r sąd I instancji dopuścił dowód z powołanych przez powoda dokumentów z akt sprawy VI GC 63/10 i V GU 28/03 i V GUp 11/03 oraz oddalił wnioski o dopuszczenie dowodu z opinii biegłych.
Wskazując na powyższe stwierdza Sąd Apelacyjny, że nie jest zasadny zarzut naruszeniaart. 379 pkt. 5 k.p.c.– w sprawie nie doszło bowiem do nieważności postępowania, a powód nie został pozbawiony możności obrony swych praw. Miał możliwość składania wniosków dowodowych, był ponadto pouczany o swych obowiązkach procesowych (art. 5 k.p.c.).
Oddalenie wniosków dowodowych powoda stanowić mogłoby podstawę do zarzucenia naruszeniaart. 217 k.p.c.w związku zart. 227 k.p.c., czego powód nie podnosił w apelacji, jednak i tego naruszenia sąd odwoławczy nie stwierdza.
Sąd Apelacyjny wskazuje też, że nie jest zasadne zarzucanie, że Sąd I instancji nie wyzywał powoda do sprecyzowania wniosków, jak i nie wzywał do ewentualnego uzupełnienia braków formalnych. Tych wszystkich czynności dokonał sąd meriti, natomiast to powód, wbrew obowiązkom wynikającym zart. 6 k.c.iart. 232 k.p.c., nie zgłosił takich wniosków dowodowych i nie złożył dowodów, które mogłyby być podstawą do dopuszczenia dowodu z opinii biegłych.
Powód nie tylko nie składał dowodów, ale także nie zgłaszał twierdzeń na wykazanie zasadności roszczeń, które zgłosił w sprawie.
Podkreślić w tym miejscu należy, że proces cywilny jest procesem kontradyktoryjnym i to strony są zobowiązane do przytaczania twierdzeń i zgłaszania dowodów na ich wykazanie. Sąd nie może wyręczać stron w przytaczaniu faktów i dowodów.
W tym miejscu stwierdzić trzeba, że obowiązkiem powoda jest przytoczenie okoliczności faktycznych, z których wywodzi roszczenie (art. 187 § 1 pkt 2 k.p.c.) i wskazanie na dowody, których przeprowadzenie potwierdzi zasadność jego twierdzeń o faktach (art. 232 k.p.c.iart. 6 k.c.). Wszystkie okoliczności faktyczne doniosłe dla rozstrzygnięcia sprawy i składające się na podstawę faktyczną rozstrzygnięcia muszą mieć oparcie w dowodach przeprowadzonych w toku postępowania, o ile nie są objęte zakresem faktów przyznanych przez stronę przeciwną, jeżeli przyznanie nie budzi wątpliwości (art. 229 k.p.c.) oraz co do faktów niezaprzeczonych (art. 230 k.p.c.). Zgodnie z zasadami procesu cywilnego ciężar gromadzenia materiału dowodowego spoczywa na stronach (art. 232 k.p.c.,art. 3 k.p.c.,art. 6 k.c.). Jego istota sprowadza się do ryzyka poniesienia przez stronę ujemnych konsekwencji braku wywiązania się z powinności przedstawienia dowodów. Skutkiem braku wykazania przez stronę prawdziwości twierdzeń o faktach istotnych dla sprawy jest tylko to, że twierdzenia takie zasadniczo nie będą mogły leżeć u podstaw sądowego rozstrzygnięcia. Strona, która nie udowodni przytoczonych twierdzeń, traci korzyści, jakie uzyskałaby aktywnym działaniem.
W związku z powyżej stwierdzoną biernością powoda w zakresie twierdzeń, jak i dowodów za niezasadny uznał sąd odwoławczy zarzut naruszeniaart. 278 k.p.c.poprzez niezasadne nie przeprowadzenie dowodów z opinii biegłego. Wskazać trzeba, że zgodnie z treściąart.278 § 1 k.p.c., w wypadkach wymagających wiadomości specjalnych sąd może wezwać jednego biegłego lub kilku biegłych w celu zasięgnięcia opinii. Przepis ten daje możliwość wykorzystania przez sąd wiedzy specjalistycznej biegłych jeżeli jest to konieczne dla rozstrzygnięcia sprawy, nie może jednak zastąpić strony w konieczności dostarczenia biegłym dowodów, które biegli mieliby ocenić dla stwierdzenia zasadności faktów przytaczanych przez stronę. Podkreśla Sąd Apelacyjny, że rolą biegłego nie jest poszukiwanie i gromadzenie za stronę dowodów, a ma on jedynie obowiązek dowody zebrane w sprawie ocenić przy wykorzystaniu posiadanych wiadomości specjalnych.
Oczywistym jest, z uwagi na treśćart. 365 § 1 k.p.c., że w niniejszej sprawie nie można było powołać biegłych, którzy po raz kolejny oceniliby materiał zebrany w sprawach VI GC 63/10 oraz V Gu 28/03 i VGu 11/03. Kwestia wysokości należnego powodowi odszkodowania za szkodę pożarową, jak i wartości majątku stanowiącego masę upadłości została już oceniona przez biegłych na potrzeby rozstrzygnięć w tamtych sprawach i w niniejszym procesie powód nie może wzruszyć prawomocnych orzeczeń.
Innych ustaleń w zakresie weryfikacji żądań powoda nie można było dokonać wobec braku materiału dowodowego, który biegli mogliby ocenić, w szczególności w zakresie utraty dochodów za 10 lat ( brak biznes planu czy nawet określenia przez powoda długoletnich zamierzeń gospodarczych, które nie zostały zrealizowane, brak dokumentacji księgowej do weryfikacji), utraconej wartości firmy ( brak dowodów na istnienie „ know-how”, wskazania utraconych kontaktów handlowych), utraty wartości polis ubezpieczeniowych na życie ( brak nawet tych polis i dowodu ich zlikwidowania).
Z powyższych względów za niezasadny uznać także należało zarzut naruszeniaart. 233 § 1 k.p.c.poprzez nielogiczne, niezasadne ustalenie, iż powód nie powołał dowodu na okoliczność związku przycznowo-skutkowego i poprzez brak wszechstronnej oceny dowodów. Powód nie wskazał przy tym, jakie dowody zebrane w sprawie sąd I instancji pominął przy orzekaniu, nie wskazał też, na czym polegało nielogiczne wnioskowanie sądu I instancji.
Wskazuje Sąd Apelacyjny, iż Sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według swego przekonania na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. Przepisart. 233 § 1 k.p.c., przy uwzględnieniu treściart. 328 § 2 k.p.c., nakłada na sąd orzekający obowiązek: po pierwsze - wszechstronnego rozważenia zebranego w sprawie materiału, po drugie - uwzględnienia wszystkich dowodów przeprowadzonych w postępowaniu, po trzecie - skonkretyzowania okoliczności towarzyszących przeprowadzeniu poszczególnych dowodów mających znaczenie dla oceny ich mocy i wiarygodności, po czwarte - wskazania jednoznacznego kryterium oraz argumentacji pozwalającej - wyższej instancji i skarżącemu - na weryfikację dokonanej oceny w przedmiocie uznania dowodu za wiarygodny bądź też jego zdyskwalifikowanie, po piąte - przytoczenia w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia dowodów, na których sąd się oparł, i przyczyn, dla których innym dowodom odmówił wiarygodności. Jak trafnie przyjmuje się przy tym w orzecznictwie sądowym, jeżeli z określonego materiału dowodowego sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to ocena sądu nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów (art. 233 § 1 k.p.c.) i musi się ostać, choćby w równym stopniu, na podstawie tego materiału dowodowego, dawały się wysnuć wnioski odmienne. Tylko w przypadku, gdy brak jest logiki w wiązaniu wniosków z zebranymi dowodami lub, gdy wnioskowanie sądu wykracza poza schematy logiki formalnej albo, wbrew zasadom doświadczenia życiowego, nie uwzględnia jednoznacznych praktycznych związków przyczynowo-skutkowych, to przeprowadzona przez sąd ocena dowodów może być skutecznie podważona (tak min. Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 27.09.2002 r., II CKN 817/00, LEX nr 56906). Dla skuteczności zarzutu naruszeniaart. 233 § 1 k.p.c.nie wystarcza stwierdzenie o wadliwości dokonanych ustaleń faktycznych, odwołujące się do stanu faktycznego, który w przekonaniu skarżącego odpowiada rzeczywistości. Konieczne jest tu wskazanie przyczyn dyskwalifikujących postępowanie sądu w tym zakresie. W szczególności skarżący powinien wskazać, jakie kryteria oceny naruszył sąd przy ocenie konkretnych dowodów, uznając brak ich wiarygodności i mocy dowodowej lub niesłuszne im je przyznając (tak Sąd Najwyższy min. w orzeczeniach z dnia: 23 stycznia 2001 r., IV CKN 970/00, LEX nr 52753, 12 kwietnia 2001 r., II CKN 588/99, LEX nr 52347, 10 stycznia 2002 r., II CKN 572/99, LEX nr 53136).
Temu apelujący nie sprostał. Dlatego Sąd Apelacyjny stwierdza, że zebrany w sprawie materiał dowodowy sąd I instancji ocenił prawidłowo, stąd ustalenia faktyczne sądu meriti sąd odwoławczy podziela i przyjmuje za własne, co czyni zbędnym ich powtarzanie. Podziela także ocenę prawną zgłoszonego w sprawie przez powoda żądania.
Wskazuje też Sąd Apelacyjny, że powód nie zakwestionował tych ustaleń faktycznych, z których wynika, że powód dopiero na początku listopada 2003r. złożył do Sądu Rejonowego w Koszalinie wniosek o wszczęcie postępowania upadłościowego z możliwością zawarcia układu. W załączeniu przedłożył między innymi bilans na 30 października 2003r., z którego wynikało, że posiada zobowiązania krótkoterminowe wysokości 1.095.862, 68 zł. Na rozprawie 3 grudnia 2003r. oświadczył natomiast, że posiada zobowiązania wobec wierzycieli na kwotę około 700.000 zł, gdyż od momentu złożenia wniosku zobowiązania zmniejszyły się do tej sumy. Dodał, że przychód jego przedsiębiorstwa w grudniu wyniesie około 300.000 zł, a zysk w graniach 150.000 zł i profil jego działalności jest taki, że od stycznia do listopada firma przynosi straty, gdyż wypowiedziano mu umowę kredytową z uwagi na brak spłaty rat kredytowych. Stwierdził również, że zadłużenie przedsiębiorstwa do końca roku mniejszy się o 200.000 zł. Wspomniał o tym, że w 2001r. i w 2002r. były dwa pożary, przy czym w 2002r. odnotowano zysk w wysokości około 60.000 zł i, mimo pożaru, w 2003r. także przewiduje zysk. Postanowieniem z 3 grudnia 2003r. Sąd w sprawie V GU 28/03, V Gup 11/03 ogłosił upadłośćM. P.zK.z możliwością prowadzenia układu oraz pozostawił dłużnikowi zarząd swoim majątkiem. Postanowieniem z 2 lutego 2004r. Sąd Rejonowy w Koszalinie z sprawie V GUp 11/03 zmienił postanowienie o ogłoszeniu upadłościM. P.z możliwością zawarcia układu na upadłość obejmującą likwidację majątku upadłego. Na postanowienie toM. P.złożył zażalenie, w którym podniósł między innymi, że nie jest prawdą, iż rok 2003 przyniósł mu straty, albowiem wynik ten powstał na skutek zapisania odsetek, które stanowią jedną z możliwości układowych. Nie ujęto przy tym odsetek należnych, a od momentu ogłoszenia upadłości do końca stycznia, po uwzględnieniu kosztów upadłości i amortyzacji, jego firma osiągnęła zysk około 8.000 zł.
Ustalenia te i stanowisko powoda w postępowaniu upadłościowym dawały podstawę do uznania, że nie wiązał on pogorszenia sytuacji finansowej swej działalności gospodarczej z zaistnieniem pożaru i faktem niewypłacenia całości odszkodowania, widział realne szanse na odzyskanie płynności i uratowanie firmy, a zatem brak jest aktualnie podstaw do łączenia upadłości powoda z niewypłaceniem przez pozwanego całego odszkodowania za drugą szkodę pożarową, tym bardziej, że między zaistnieniem pożaru a zgłoszeniem wniosku o upadłość z możliwością zawarcia układu upłynął niemal rok i 9 miesięcy. W międzyczasie powód prowadził działalność gospodarczą. W tym zakresie podzielić należy więc stanowisko sądu meriti co do braku związku przyczynowego.
Wskazać też należy, co istotne także z punktu widzenia związku przyczynowego pomiędzy szkodą a zaniechaniem wypłaty odszkodowania w pełnej wysokości, że wierzytelność związaną z zawartym ubezpieczeniem i szkodą pożarową powód powinien wskazać w postępowaniu upadłościowym, tak, by syndyk mógł jej dochodzić. Tego nie uczynił.
Dlatego w ocenie sądu drugiej instancji Sąd rozstrzygający sprawę słusznie uznał, że w istocie fakt powstania niewypłacalności powoda, który następnie skutkował złożeniem przez niego wniosku o ogłoszenie upadłości, nie był związany z zachowaniem pozwanej. Wymagalne wierzytelności powoda ujęte na liście wierzytelności powstały znacznie wcześniej, niżeli zdarzenia szkodowe, tak samo jak problemy powoda z ich regulacją. Sąd Okręgowy bardzo szczegółowo przeanalizował akta sprawy upadłościowej, przeanalizował też i ocenił materiał dowodowy zebrany bezpośrednio w niniejszym postępowaniu, a w rezultacie słusznie ustalił brak istnienia związku pomiędzy podawaną przez powoda szkodą ( co do której brak dowodów źródłowych) a działaniem pozwanej.
Sąd Apelacyjny stwierdza zatem, że zarzuty apelacji okazały się bezzasadne co skutkowało oddaleniem apelacji w całości, o czym na podstawieart. 385 k.p.c.orzeczono w punkcie I wyroku.
Orzeczenie o kosztach postępowania wydano na podstawieart. 98 i 99 k.p.c.przy zastosowaniu zasady odpowiedzialności za wynik procesu. Wysokość wynagrodzenia pełnomocnika pozwanej, która spór wygrała wynika z§10 ust 1 pkt 1w związku z §2 pkt 7 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych.
Marta Sawicka Ryszard Iwankiewicz Agnieszka Sołtyka | ```yaml
court_name: Sąd Apelacyjnyw Szczecinie
date: '2016-06-15'
department_name: I Wydział Cywilny
judges:
- Marta Sawicka
- Agnieszka Sołtyka
- Ryszard Iwankiewicz
legal_bases:
- art. 444 § 1 i 2 k.c.
- art. 187 § 1 pkt 2 k.p.c.
recorder: sekr.sądowy Magdalena Stachera
signature: I ACa 98/16
``` |
150510000000503_I_Ca_000018_2016_Uz_2016-01-28_001 |
You are extracting information from the Polish court judgments.
Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value.
Please return the response in the identical YAML format:
```yaml
court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>"
date: <data, date in format YYYY-MM-DD>
department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\
\ department>"
judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>"
legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)>
recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder>
signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment>
```
=====
{context}
======
| Sygn. akt I Ca 18/16
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 28 stycznia 2016 r.
Sąd Okręgowy w Łomży I Wydział Cywilny
w składzie:
Przewodniczący:
SSO Włodzimierz Wójcicki (spr.)
Sędziowie:
SSO Wiesława Kozikowska
SSR del. Tomasz Makaruk
Protokolant:
Monika Chrzanowska
po rozpoznaniu w dniu 28 stycznia 2016 r.
na rozprawie
sprawy z powództwaE. D.
przeciwko Ubezpieczeniowemu Funduszowi Gwarancyjnemu wW.
o zapłatę
na skutek apelacji powódki
od wyroku Sądu Rejonowego w Łomży
z dnia 1 grudnia 2015 r., sygn. akt I C 716/14
I
zmienia zaskarżony wyrok w pkt. I-szym w ten sposób, że wymienioną tam datę 1.12.2015 zastępuje datą 21 czerwca 2014 r.;
II
w pozostałej części apelację oddala;
III
koszty procesu za drugą instancję między stronami wzajemnie znosi.
Wiesława Kozikowska Włodzimierz Wójcicki Tomasz Makaruk | ```yaml
court_name: Sąd Okręgowy w Łomży
date: '2016-01-28'
department_name: I Wydział Cywilny
judges:
- Włodzimierz Wójcicki
- Wiesława Kozikowska
- Tomasz Makaruk
legal_bases: []
recorder: Monika Chrzanowska
signature: I Ca 18/16
``` |
150515300001006_II_K_000438_2018_Uz_2018-11-14_002 |
You are extracting information from the Polish court judgments.
Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value.
Please return the response in the identical YAML format:
```yaml
court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>"
date: <data, date in format YYYY-MM-DD>
department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\
\ department>"
judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>"
legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)>
recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder>
signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment>
```
=====
{context}
======
| Sygn. akt II K 438/18
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 14 listopada 2018 r.
Sąd Rejonowy w Szczytnie w II Wydziale Karnym w składzie:
Przewodniczący SSR Ewelina Wolny
Protokolant st. sekr. sąd. Katarzyna Mierzejewska
przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Szczytnie Jowity Chyła-Radgowskiej
po rozpoznaniu na rozprawie w dniach 23 października i 14 listopada 2018 roku sprawy
Z. A.,
s.R.iZ. z domu E.,urodzony (...)wS..
oskarżonego o to, że:
I
w dniu 24 lipca 2016 roku na trasieW.-P., w pobliżu miejscowościP., gm.W., woj.(...)- (...), na drodze publicznej(...)umyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym w ten sposób, że będąc w stanie nietrzeźwości, posiadając 0,83 mg/l, 0,84 mg/l i 0,69 mg/l zawartości alkoholu w wydychanym powietrzu, kierował samochodem osobowym markiM.onr rej. (...)i nie dostosował prędkości do panujących warunków drogowych, w wyniku czego zjechał na prawe pobocze drogi a następnie uderzył w przydrożne drzewo, wskutek czego pasażer pojazduP. R.doznał obrażeń ciała w postaci: złamania trzonów kości przedramienia prawego, złamania dwóch lewych żeber z lewostronną odmą opłucnową i pęknięciem przepony, rozerwania krezki i odcinkowej martwicy jelita cienkiego, uszkodzenia krezki jelita grubego i krwotoku do jamy otrzewnej, rany szarpanej prawego kolana i złamania kłykcia bocznej kości udowej prawej, złamania obu kości łonowych z objęciem panewek stawów biodrowych, rozerwania spojenia łonowego, zwichnięcia stawu biodrowego prawego i uszkodzenia stawu krzyżowo- biodrowego oraz trwałego porażenia nerwu kulszowego prawego ze zniesieniem ruchów czynnych w stawie skokowym, skutkujących powstaniem ciężkiego uszczerbku na zdrowiu pod postacią ciężkiej choroby długotrwałej oraz innego ciężkiego kalectwa, w zakresie porażenia nerwu kulszowego prawego.
tj. o czyn zart. 177 § 2 k.k.z zw. zart. 178 § 1 k.k.
II
w dniu 24 lipca 2016 roku na trasieW.-P., gm.W., woj.(...)- (...), podrodze publicznej nr (...), prowadził w ruchu lądowym samochód osobowy markiM.onr rej. (...), znajdując się w stanie nietrzeźwości, posiadając 0,83 mg/l, 0,84 mg/l i 0,69 mg/l zawartości alkoholu w wydychanym powietrzu, przy czym czynu tego dopuścił się będąc wcześniej prawomocnie skazanym wyrokami: Sądu Rejonowego w Szczytnie z dnia 17 listopada 2010 roku, sygn. akt II K 708/10, za popełnienie przestępstwa zart. 178 § 1 k.k.oraz wyrokiem sądu na terenie Republiki Federalnej Niemiec AGM.z dnia 15 maja 2014 roku sygn. akt 31 Cs 509(...), między innymi za popełnienie przestępstwa wypadku drogowego w zbiegu z umyślną nietrzeźwością w ruchu
tj. o czyn zart. 178 a § 4 k.k.
I
oskarżonegoZ. A.uznaje za winnego popełnienia zarzucanych mu czynów i za to:
- za czyn zpkt Iz mocyart. 177 § 2 kkw zw. zart. 178 § 1 kkskazuje go na karę 3 (trzech) lat pozbawienia wolności,
- za czyn zpkt IIz mocyart. 178a § 4 kkskazuje go na karę 10 (dziesięciu) miesięcy pozbawienia wolności,
II
na podstawieart. 85 § 1 i 2 kkiart. 86 § 1 kkw miejsce orzeczonych kar jednostkowych wymierza oskarżonemu karę łączną 3 (trzech) lat i 5 (pięciu) miesięcy pozbawienia wolności,
III
na podstawieart. 42 § 3 kkw związku z popełnieniem czynu określonego wpkt Iorzeka wobec oskarżonego zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych dożywotnio,
IV
na podstawieart. 42 § 3 kkw związku z popełnieniem czynu określonego wpkt IIorzeka wobec oskarżonego zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych dożywotnio,
V
na podstawieart. 90 § 2 kkorzeka wobec oskarżonego łączny zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych dożywotnio,
VI
na podstawieart. 43a § 2 kkorzeka wobec oskarżonego świadczenie pieniężne w kwocie 10.000 (dziesięć tysięcy) zł na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej,
VII
na podstawieart. 63 § 1 i 5 kkna poczet orzeczonej kary łącznej zalicza oskarżonemu okres rzeczywistego pozbawienia wolności od godz. 00.10 w dniu 25 lipca 2016 roku do godz. 16.23 w dniu 26 lipca 2016 roku,
VIII
na podstawieart. 627 kpkiart. 2 ust. 1 pkt 5 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnychzasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty postępowania w całości i opłatę w kwocie 400 (czterysta) zł.
UZASADNIENIE
W dniu 24 lipca 2016r. od około godziny 18.00 oskarżonyZ. A.przebywał w swoim mieszkaniu wW., wraz z kolegą, pokrzywdzonymP. R., wspólnie spożywając alkohol, w łącznej ilości około 8 piw i ponad 0,5 litra wódki. Po godzinie 23.00 postanowili udać się doN., należącym do żony oskarżonego samochodem markiM.onr rej. (...). Pojazdem tym kierowałZ. A., pomimo braku uprawnień do kierowania pojazdami, w związku z wydaniem w dniu 25 stycznia 2011r. decyzji o ich cofnięciu, zaś pokrzywdzony siedział na przednim fotelu pasażera.
W trakcie przejazdu przez miejscowośćP.znajdujący się w stanie nietrzeźwości oskarżony nie dostosował prędkości prowadzonego pojazdu do panujących warunków drogowych, na skutek czego stracił opanowanie nad autem, zjechał na prawe pobocze drogi i uderzył w przydrożne drzewo. Po zderzeniu samodzielnie opuścił pojazd i wezwał telefoniczne służby ratownicze. Na miejscu pojawił się także znający obu mężczyzn, mieszkający w sąsiedztwieR. W., zaalarmowany głośnym hukiem uderzenia.
Przybyli na miejsce zdarzenia funkcjonariusze Straży Pożarnej wydobyli z wnętrza pojazdu zablokowanego uszkodzonymi elementami pokrzywdzonego, zaś załoga karetki pogotowia zabrała go do szpitala wS..
Na miejscu oskarżony został poddany badaniu na obecność alkoholu w wydychanym powietrzu, z wynikami 0,83 mg/l o godzinie 23.58, 0,84 mg/l o godz. 00.13 i 0,69 mg/l o godz. 00.18.
(dowód: wyjaśnienia oskarżonegoZ. A.na k. 25, k. 28, k. 228 i k. 255v, zeznania świadków:P. R.na k. 111v do słów „również nie pamiętam” i k. 258v do słów „jechaliśmy samochodem”,A. R.na k. 13v do słów „przewieziony mój mąż” i k. 258v do słów „z tego wypadku”,R. W.na k. 9v – 10 i k. 259, protokół badania stanu trzeźwości na k. 3 – 3v, protokół oględzin miejsca zdarzenia na k. 4 – 5 z dokumentacją fotograficzną na k. 55 - 60, szkic na k. 93, opinia biegłego dotycząca stanu technicznego pojazdu z dokumentacją fotograficzną na k. 36 – 46, decyzja o cofnięciu uprawnień do kierowania pojazdami na k. 83)
W wyniku powyższego zdarzeniaP. R.doznał następujących obrażeń: złamania kości trzonów przedramienia prawego, złamania dwóch lewych żeber, lewostronnej odmy opłucnowej i pęknięcia przepony, rozerwania krezki i odcinkowej martwicy jelita cienkiego, uszkodzenia krezki jelita grubego i krwotoku do jamy otrzewnowej, rany szarpanej prawego kolana i złamania kłykcia bocznej kości udowej prawej, złamania obu kości łonowych z objęciem panewek stawów biodrowych, rozerwania spojenia łonowego, zwichnięcia stawu biodrowego prawego i uszkodzenia stawu krzyżowo – biodrowego, skutkujących ciężkim uszczerbkiem na zdrowiu po postacią ciężkiej choroby długotrwałej, a także trwałego porażenia nerwu kulszowego ze zniesieniem ruchów czynnych w stawie skokowym, stanowiącego inne ciężkie kalectwo w rozumieniuart. 156 § 1 pkt 2 kk.
W okresie od 25 lipca do 09 sierpnia 2016r. pokrzywdzony przebywał na oddziale chirurgicznymSzpitala (...)wS., gdzie odwiedził go raz oskarżony, następnie do 31 października 2016r. był hospitalizowany na terenie placówek medycznych wO., gdzie przeszedł między innymi torakotomię i zeszycie kopuły przepony, zespolenie złamania kłykcia bocznego kości udowej, był także poddawany kinezy – i fizykoterapii, bez poprawy funkcji nerwu kulszowego prawego, jego nieodwracalne porażenie skutkowało całkowitą niezdolnościąP. R.do pracy w swoim zawodzie.
Pokrzywdzony jest obecnie rencistą, w związku z częściową niezdolnością do pracy, jest poddawany rehabilitacji. Nadal odczuwa dolegliwości bólowe w obrębie kończyn dolnych i miednicy, utyka na prawą nogę. Nie ubiegał się o odszkodowanie bezpośrednio od oskarżonego, postępowanie z udziałem ubezpieczyciela nie zostało zakończone.
(dowód: zeznania świadków:A. R.na k. 13v od słów „wczoraj już wiedziałam” do słów „operacyjnie nastawiana” na k. 14 i na k. 259v od słów „mąż nadal” do słów „ze szpitala”,P. R.na k. 111v od słów „mogę tylko powiedzieć” do słów „do końca życia” i na k. 258v od słów „nie leczę się” do słów „jest w trakcie”, dokumentacja medycznaP. R.na k. 74, k. 96, k. 99, k. 114, opinia biegłego z zakresu medycyny na k. 210 – 212)
Z. A.był uprzednio sześciokrotnie prawomocnie skazany za przestępstwa umyślne, w tym przez Sąd Rejonowy w Szczytnie za kierowanie pojazdem mechanicznym w stanie nietrzeźwości, wyrokiem z dnia 17 listopada 2010r. w sprawie II K 708/10 na karę 130 stawek dziennych grzywny po 10 zł, wymierzono mu również zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 2 lat, wykonany z dniem 25 listopada 2012r., a także wyrokiem AGM.Republiki Federalnej Niemiec z dnia 15 maja 2014r. w sprawie(...)za popełnienie przestępstwa nieumyślnego wypadku drogowego w zbiegu z umyślną nietrzeźwością w ruchu.
(dowód: informacja z Krajowego Rejestru Karnego na k.224 – 225, odpis wyroku na k.54, materiały dotyczące wyroku sądu w Mannheim na k. 156 - 207)
OskarżonyZ. A.w toku postępowania przygotowawczego przyznał się do winy i wyjaśnił, iż pomiędzy godziną 18.00 i 19.00 w dniu 24 lipca 2016r. spotkał się wW.z kolegąP. R., wspólnie spożywali alkohol, w łącznej ilości 0,5 litra wódki i około 8 piw, po czym ponownie pili wódkę, w nieustalonej ilości, a następnie postanowili się udać się na połów węgorza w okoliceN.. Podał, iż to on kierował pojazdem markiM.onr rej. (...), stanowiącym własność jego żonyK., pokrzywdzony zajmował przednie siedzenie pasażera, obaj mieli zapięte pasy bezpieczeństwa. Zaznaczył, że czuł się dobrze i nie potrafił wskazać przyczyny utraty panowania nad pojazdem w miejscowościP., wskazując, iż być może jechał zbyt szybko, zjechał na pobocze i uderzył w przydrożne drzewo. Wskazał, iż po wypadku samodzielnie opuścił pojazd, natomiastP. R.był zakleszczony i wymagał interwencji strażaków, po czym został zabrany przez załogę karetki pogotowia do szpitala wS.. Wyraził żal z powodu swojego zachowania, podkreślając, że nie zamierzał nikomu wyrządzić krzywdy, nigdy wcześniej nie spowodował wypadku ani kolizji drogowej, natomiast w 2010r. był karany za kierowanie samochodem w stanie nietrzeźwości. (vide wyjaśnienia oskarżonego na k. 25, k. 28 i k. 228).
Analogiczną wersję oskarżony zaprezentował na rozprawie głównej, nie kwestionując swego sprawstwa. Zwrócił zarazem uwagę na wezwanie pomocy po wypadku, a także brak jakichkolwiek pretensji ze strony pokrzywdzonego, który był pomysłodawcą wyjazdu i także znajdował się pod wpływem alkoholu. Powołał się także na swoją sytuacje rodzinną, związaną z chorobą żony i poszukiwaniem dorywczego zatrudnienia. (vide wyjaśnienia oskarżonego na k. 255v).
Sąd zważył, co następuje:
Powyższe wyjaśnieniaZ. A., nie kwestionującego swego sprawstwa, przedstawiającego przebieg zdarzenia w sposób spójny i konsekwentny, zbieżny ze zgromadzonym materiałem dowodowym, w tym protokołem oględzin miejsca wypadku (vide k. 4 – 5), dokumentacją fotograficzną (vide k. 55 – 60), szkicem (vide k. 93), opinią biegłego dotyczącą stanu technicznego pojazdu (vide k. 36 – 46), wreszcie z zeznaniami obecnego na miejscu bezpośrednio po zdarzeniu świadkaR. W.(vide k. 9v – 10 i k. 259), a także z dokumentacją dotyczącą stężenia alkoholu w organizmie oskarżonego (vide k. 3 – 3v), cofnięcia oskarżonemu uprawnień do kierowania pojazdami (vide k. 83) oraz jego uprzedniej karalności (vide k. 54, k. 156 – 207 i k. 224 – 225), zostały z wymienionych względów uznane przez Sąd za wiarygodne.
Na podzielenie w pełni zasługują także zeznania pokrzywdzonegoP. R.( vide k. 111v od słów „mogę tylko powiedzieć” do słów „do końca życia” i k. 258v od słów „nie leczę się” do słów „jest w trakcie”) i jego żonyA. R.(vide k. 13v od słów „wczoraj już wiedziałam” do słów „operacyjnie nastawiana” na k. 14 i k. 259v od słów „mąż nadal” do słów „ze szpitala”) w części dotyczącej rodzaju obrażeń doznanych na skutek przedmiotowego wypadku przez pokrzywdzonego, procesu jego leczenia oraz aktualnego stanu zdrowia, albowiem znajdują one potwierdzenie w przedłożonej dokumentacji medycznej (vide k. 74, k. 96, k. 99, k. 114) a także opinii biegłego z zakresu medycyny ( vide k. 210 – 212), pełnej, jasnej, jednoznacznej, wydanej po wnikliwiej analizie akt sprawy przez osobę dysponującą odpowiednią wiedzą specjalistyczną i wieloletnim doświadczeniem zawodowym.
W świetle powyższych dowodów nie ulega wątpliwości, iż kierując w dniu 24 lipca 2016r. pojazdem markiM.onr rej. (...)(...)i przewożąc jako pasażeraP. R.,Z. A., posiadający w organizmie 0,83 mg/l zawartości alkoholu, znajdował się w stanie nietrzeźwości, na skutek niedostosowania prędkości utracił panowanie nad prowadzonym samochodem i uderzył nim w przydrożne drzewo, w następstwie czego podróżujący z nim pokrzywdzony doznał obrażeń ciała stanowiących ciężką chorobę długotrwałą i skutkujących jego ciężkim kalectwem. Opisane zachowanie wyczerpuje znamiona przestępstwa zart. 177 § 2 kkw związku zart. 178 § 1 kk.
Oskarżony dopuścił się nadto kierowania przedmiotowym samochodem pomimo uprzedniej dwukrotnej karalności za prowadzenie samochodu w stanie nietrzeźwości, za co został skazany wyrokami Sądu Rejonowego w Szczytnie z dnia 17 listopada 2010r. oraz sądu wM.z dnia 15 maja 2014r., naruszając tym samym dyspozycjęart. 178a § 4 kk.
Wymieniony działał umyślnie, zdając sobie sprawę wpływu uprzednio spożytej większej ilości alkoholu i co najmniej godząc się na prowadzenie auta w stanie nietrzeźwości, naruszając w sposób świadomy zasady obowiązujące w ruchu drogowym, zwłaszcza w sytuacji uprzedniej dwukrotnej karalności za analogiczne czyny. Stopień jego winy uznać tym samym należy za wyższy niż nieznaczny.
Jako znaczny ocenić natomiast należy stopień społecznej szkodliwości przypisanychZ. A.występków. Podkreślenia wymagają takie okoliczności obciążające oskarżonego, jak umyślne naruszenie zasad bezpieczeństwa w ruchu drogowym, rażąco lekceważący stosunek do obowiązującego porządku prawnego, zarówno wiążących wszystkich kierowców reguł ostrożności, jak i wydanych wobec niego orzeczeń, dopuszczenie się kolejnego przestępstwa związanego z kierowaniem pojazdem w stanie nietrzeźwości, wysokie stężenie alkoholu w organizmie oskarżonego, ośmiokrotnie przekraczające dopuszczalną normę. Mieć na uwadze należy również charakter doznanych przez pokrzywdzonego obrażeń, wyczerpujących znamiona ciężkiej choroby długotrwałej i ciężkiego kalectwa, uniemożliwiających mu pracę w uprzednio wykonywanym zawodzie kierowcy, skutkujących jego częściową niezdolnością do pracy i przejściem na rentę w wieku zaledwie 37 lat, powodujących utrzymujące się po upływie ponad dwóch lat od wypadku ograniczenia w codziennym funkcjonowaniu i dolegliwości bólowe. Jakkolwiek samP. R.wskazał, że wystąpił o odszkodowanie od ubezpieczyciela oskarżonego i nie kierował roszczeń wobec bezpośredniego sprawcy, zauważyć trzeba, iżZ. A.pomimo znacznego upływu czasu od zdarzenia nie poczynił żadnych starań w celu choćby częściowego zrekompensowania wyrządzonej szkody.
Na korzyść oskarżonego przemawiają natomiast natomiast, zdaniem Sądu, jego konsekwentne przyznawanie się do winy, złożenie szczegółowych wyjaśnień i wyrażona na etapie postępowania przygotowawczego skrucha.
Mając na uwadze powyższe okoliczności obciążające i łagodzące, wymierzoneZ. A.kary jednostkowe pozbawienia wolności, utrzymane znacznie poniżej górnych granic ustawowego zagrożenia, wynoszących odpowiednio 12 lat i 5 lat, a także orzeczoną przy zastosowaniu zasady częściowej absorpcji karę łączną, uznać należy za adekwatne do stopnia winy oskarżonego i stopnia społecznej szkodliwości przypisanych mu przestępstw. Jakkolwiek realnie dolegliwe, nie noszą cech rażącej surowości, spełniając w sposób skuteczny zadania w zakresie prewencji indywidualnej wobec niepoprawnego sprawcy przestępstw przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji popełnianych w stanie nietrzeźwości, kształtując nadto społeczną świadomość prawną poprzez przeciwdziałanie przyzwoleniu na kierowanie pojazdem po uprzednim spożyciu alkoholu.
Zgodnie z dyspozycjąart. 42 § 2 kk, zarówno w przypadku dopuszczenia się czynu zart. 177 § 2 kkw stanie nietrzeźwości, jak i naruszenia przepisuart. 178a § 4 kk, orzeczenie środka karnego w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych dożywotnio ma charakter obligatoryjny, nie stwierdzono przy tym, by w niniejszej sprawie zachodził szczególny, uzasadniony okolicznościami wypadek przemawiający za odstąpieniem od jego nałożenia. Ze względu na wymiar obu zakazów, łącząc je na podstawieart. 90 § 2 kk, zastosowano zasadę pełnej absorpcji.
Przypisanie odpowiedzialności za czyn zart. 178a § 4 kkskutkowało nadto obowiązkiem obciążeniaZ. A.świadczeniem pieniężnym w wysokości nie niższej niż 10.000 zł, zgodnie zart. 43a § 2 kk, ze względu na sytuację rodzinną i finansową oskarżonego ograniczono przedmiotowy środek karny do kwoty minimalnej.
Na poczet kary łącznej zaliczono oskarżonemu okres jego rzeczywistego pozbawienia wolności w niniejszej sprawie, na podstawieart. 63 § 1 i 5 kk.
W konsekwencji wydania wyroku skazującego obciążonoZ. A., osiągającego wynagrodzenie za pracę za granicą rzędu 1000 Euro miesięcznie, kosztami postępowania oraz opłatą, zgodnie zart. 627 kpkiart. 2 ust. 1 pkt 5 ustawy z dnia 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych. | ```yaml
court_name: Sąd Rejonowy w Szczytnie
date: '2018-11-14'
department_name: II Wydział Karny
judges:
- Ewelina Wolny
legal_bases:
- art. 156 § 1 pkt 2 kk
- art. 627 kpk
- art. 2 ust. 1 pkt 5 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych
recorder: st. sekr. sąd. Katarzyna Mierzejewska
signature: II K 438/18
``` |
152510000001503_III_Ca_001702_2016_Uz_2017-03-06_001 |
You are extracting information from the Polish court judgments.
Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value.
Please return the response in the identical YAML format:
```yaml
court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>"
date: <data, date in format YYYY-MM-DD>
department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\
\ department>"
judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>"
legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)>
recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder>
signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment>
```
=====
{context}
======
| Sygn. akt III Ca 1702/16
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 6 marca 2017 r.
Sąd Okręgowy w Łodzi Wydział III Cywilny Odwoławczy
w składzie następującym :
Przewodniczący : Sędzia SO Jacek Kępa
Sędziowie : SO Wojciech Borten, SO Radosław Olewczyński
Protokolant : Monika Bura
po rozpoznaniu w dniu 6 marca 2017 r.
w Łodzi
na rozprawie
sprawy z powództwa(...) S.A.wW.
przeciwkoD. D.
o zapłatę
na skutek apelacji pozwanego
od wyroku Sądu Rejonowego dla Łodzi-Widzewa w Łodzi
z dnia 21 lipca 2016 r.
sygnatura akt I C 824/15
1
oddala apelację;
2
zasądza odD. D.na rzecz(...) S.A.wW.kwotę 2.400 (dwa tysiące czterysta) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego. | ```yaml
court_name: Sąd Okręgowy w Łodzi
date: '2017-03-06'
department_name: III Wydział Cywilny Odwoławczy
judges:
- Wojciech Borten
- Radosław Olewczyński
- Jacek Kępa
legal_bases: []
recorder: Monika Bura
signature: III Ca 1702/16
``` |
151025000004506_IX_Ka_000002_2015_Uz_2015-03-06_001 |
You are extracting information from the Polish court judgments.
Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value.
Please return the response in the identical YAML format:
```yaml
court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>"
date: <data, date in format YYYY-MM-DD>
department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\
\ department>"
judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>"
legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)>
recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder>
signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment>
```
=====
{context}
======
| Sygn. akt IX Ka 2/15
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 6 marca 2015 roku
Sąd Okręgowy w Toruniu IX Wydział Karny Odwoławczy w składzie:
Przewodniczący SSO Jarosław Sobierajski (spr.)
Sędziowie SSO Andrzej Walenta
SSO Mirosław Wiśniewski
Protokolant st.sekr.sądowy Katarzyna Kotarska
przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej w Toruniu Mariusza Rosińskiego
po rozpoznaniu w dniu 6 marca 2015 roku
sprawyM. D., oskarżonego o przestępstwo zart. 190a § 1 kkw z. zart. 12 kk
na skutek apelacji wniesionej przez pełnomocnika oskarżycielki posiłkowejM. B.
od wyroku Sądu Rejonowego w Toruniu
z dnia 2 października 2014 roku sygn. akt VIII K 324/13
I
utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok, uznając apelację za oczywiście bezzasadną;
II
zasądza od Skarbu Państwa (Sądu Rejonowego w Toruniu) na rzecz adwokataŁ. P.kwotę 516,60 zł (pięćset szesnaście złotych sześćdziesiąt groszy) brutto tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżycielce posiłkowej z urzędu w postępowaniu odwoławczym;
III
zwalnia oskarżycielkę posiłkowąM. B.od kosztów sądowych za drugą instancję i wydatkami poniesionymi w postępowaniu odwoławczym obciąża Skarb Państwa.
Sygn. akt IX Ka 2/15
UZASADNIENIE
M. D.został oskarżony o to, że w okresie od lutego 2012 r. do 15 kwietnia 2012 r. wT.w miejscach publicznych uporczywie nękałM. B.w ten sposób, że chodził za pokrzywdzoną, jeździł samochodami, obserwował miejsca jej zamieszkania co wzbudziło w pokrzywdzonej uzasadnienie poczucie zagrożenia oraz w sposób istotny naruszyło jej prywatność
-tj. o przestępstwo zart. 190a § 1 kkw zw. zart. 12 kk
Wyrokiem z dnia 2 października 2014 r. Sąd Rejonowy w Toruniu, sygn. akt VIII K 324/13, uniewinnił oskarżonego od popełnienia zarzucanego mu czynu, kosztami procesu obciążając Skarb Państwa.
Zasądził od Skarbu Państwa na rzecz Kancelarii Adwokackiej adw.Ł. P.kwotę 723,24 zł brutto tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżycielce posiłkowej z urzędu.
Wyrok ten zaskarżyłw całości pełnomocnik oskarżycielki posiłkowej, zarzucając mu błąd w ustaleniach faktycznych, przyjętych za jego podstawę, mający wpływ na jego treść, polegający na nieustaleniu wszystkich istotnych okoliczności sprawy i w konsekwencji błędnym przyjęciu, że oskarżony swoim zachowaniem nie wypełnił znamion zarzucanego mu przestępstwa.
Powołując się na powyższe, skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznana sądowi I instancji.
Sąd Okręgowy zważył, co następuje:
Apelacja pełnomocnika oskarżycielki posiłkowej, jako bezzasadna w stopniu oczywistym, nie zasługiwała na uwzględnienie.
Skarżący niezasadnie twierdził, że sąd meriti błędnie uznał, iż zgromadzony materiał dowodowy nie stanowił wystarczającej podstawy do uznania oskarżonego za winnego dopuszczenia się zarzuconego mu przestępstwa. Jego zastrzeżeń co analizy dowodowej, która legła u podstaw zaskarżonego rozstrzygnięcia, nie sposób było podzielić.
W sprawie wszechstronnie przeanalizowany został cały zgromadzony materiał dowodowy w celu wyjaśnienia, czy na przestrzeni od lutego 2012 r. do 15 kwietnia 2012 r. oskarżony zachowywał się wobecM. B.w sposób, o jakim była mowa w zarzucie aktu oskarżenia. Sąd meriti nie pominął też żadnej z okoliczności, ustalonych na podstawie - ocenionych z uwzględnieniem zasad określonych wart. 7 kpk- dowodów, dokonując prawnej oceny jego zachowania wobec niej przez pryzmat znamion zarzucanego mu przestępstwa. Z pisemnych motywów orzeczenia wyraźnie wynika, że sąd uniewinnił oskarżonego, bowiem stwierdził, że choć zebrane dowody potwierdzały, że zdarzało się, że w okresie objętym aktem oskarżenia rzeczywiście przebywał on w pobliżu pokrzywdzonej, to nie dawały jednak wystarczających podstaw do przyjęcia, że ich spotkania stanowiły przejaw celowego, uporczywego nękania jej przez oskarżonego w rozumieniuart. 190a § 1 kk.
Stanowisko to w pełni należało zaaprobować. Sąd I instancji nie naruszył zasad swobodnej oceny dowodów uznając, że brak było uzasadnionych podstaw do odmówienia dania wiary oskarżonemu i stwierdzenia, że w okresie objętym aktem oskarżenia nękał on pokrzywdzoną, a poza tymi kontaktami, które uzasadnione były wykonywaniem przez niego po rozwodzie władzy rodzicielskiej nad ich wspólnym małoletnim dzieckiem, nad którym ona sprawowała bieżącą pieczę (takowe, nawet jeśli są dla niej nieprzyjemne i wolałaby ich uniknąć, same w sobie nie mogą stanowić podstawy skazania oskarżonego), ich spotkania nie były sporadyczne i nie miały charakteru przypadkowego. Zgromadzone dowody, oceniane we wzajemnym powiązaniu, z uwzględnieniem zasad prawidłowego rozumowania i wskazań doświadczenia życiowego, rzeczywiście nie dawały wystarczających podstaw do przyjęcia, że ze strony oskarżonego miały miejsce celowe, motywowane chęcią dokuczenia jej, nadmiernie ingerujące w jej prywatność zachowania opisane w akcie oskarżenia.
Z zeznań pokrzywdzonej, która twierdziła, że oskarżony uporczywie ją nękał chodząc za nią, jeżdżąc samochodami i obserwując jej miejsce zamieszkania, wynikało, że formułując oskarżenie nie brała ona w ogóle pod uwagę tego, że – jako rodzic - oskarżony miał prawo do kontaktów z ich wspólnym małoletnim dzieckiem, które po rozwodzie pozostawało pod jej bieżącą opieką i w istocie każde jego pojawienie się w pobliżu siebie, bez wnikania w jego możliwe powody, automatycznie uważała za przejaw nękania z jego strony.
Bezspornym zaś było, że w tymże okresie niektóre z jego kontaktów z synem, spośród ustalonych harmonogramem, nie dochodziły do skutku. A sama pokrzywdzona twierdziła, że nękanie miało miejsce głównie we wtorki i czwartki (a to były dni kontaktów oskarżonego z synem) i w istocie zawsze, gdy przebywała wspólnie z synem lub gdy oskarżony usiłował się z nim spotkać.
Dopytywana o szczegóły szykan, jakim miała być przez oskarżonego poddawana - mimo, że utrzymywała, że miał on ją w okresie objętym aktem oskarżenia notorycznie i wszędzie obserwować, w zasadzie cały czas za nią jeździć - w gruncie rzeczy była w stanie wskazać jedynie na kilka konkretnych, stanowiących przykład szykan zdarzeń. Gdy została poproszona o doprecyzowanie ogólnych twierdzeń o tym, że sytuacje takie miały miejsce często, okazało się, iż miało dojść do nich zaledwie kilka razy, choć oskarżenie dotyczyło okresu dwóch i pół miesiąca, z których część spędziła ona wraz z synem pozaT.na feriach.
Z jej słów wynikało też, że swoje przekonanie o tym, iż oskarżony jeździł za nią samochodem czerpała w zasadzie z tego, że widziała w pobliżu jego auto, a nie z tego, że widziała, iż zawsze to on był wówczas w samochodzie.
Pokrzywdzona i oskarżony są silnie skonfliktowani, oboje żywią do siebie niechęć, a swoje nieporozumienia przenoszą także na płaszczyznę stosunków z dzieckiem.
To właśnie z wniosku pokrzywdzonej toczy się postępowanie o zmianę kontaktów oskarżonego z synem.
Pokrzywdzona już raz, opierając się na swoim subiektywnym poczuciu bycia nękaną przez byłego męża, oskarżyła go o popełnienie czynu zabronionego na jej szkodę (sprawa o czyn z art. 107 kw), jednakże przeprowadzone postępowanie nie potwierdziło, by oskarżony dopuścił się naruszenia prawa, niepokojąc ją.
Jej zeznania, w których szeroko wskazywała na przejawy negatywnych zachowań oskarżonego nie związanych ze sprawą, byle tylko przedstawić go w negatywnym świetle, i w których ewidentnie nieobiektywnie relacjonowała okoliczności istotne dla rozstrzygnięcia o odpowiedzialności oskarżonego, zgodnie z obowiązującymi w procesie standardami oceny dowodów, nie stanowiły wystarczającej podstawy do skazania go za dopuszczenie się czynu zart. 190a § 1 kk.
Korespondowały one faktycznie z zeznaniami innych osób, tyle że także i one – jako pochodzące od członków jej rodziny i jej konkubenta, z którymi oskarżony również jest skonfliktowany - nie stanowiły miarodajnej podstawy do podważenia wyjaśnień oskarżonego, z których wynikało, że jego kontakty z pokrzywdzoną, które nie wiązały się z ich synem, miały charakter sporadyczny i przypadkowy. Również i one nie nosiły bowiem cech obiektywnej relacji. Co więcej, także żadna z w/w osób nie potrafiła sprecyzować ani kiedy, ani ile razy oskarżony miał nękać pokrzywdzoną i stwierdzić kategorycznie, że na pewno to on jeździł za nią.
Z. D., której zeznania tak eksponuje apelacja, mówiła jedynie o negatywnych skutkach dla zdrowia dziecka sytuacji panującej po rozwodzie między oskarżonym a pokrzywdzoną, za którą oboje ponoszą odpowiedzialność (czyli o skutkach ich konfliktu), a nie o tym, że to wyłącznie negatywne zachowanie oskarżonego wobec pokrzywdzonej spowodowało szkody dla jego zdrowia. Jej zeznania nie dawały więc najmniejszych podstaw do wnioskowania o dopuszczeniu się przestępstwa zart. 190a § 1 kkprzez oskarżonego.
Słuszne było zatem uznanie, że niemożliwe było w oparciu o w/w dowody stwierdzenie ponad wszelką wątpliwość, że w sposób opisany w akcie oskarżenia oskarżony uporczywie nękał pokrzywdzoną, tzn. że sytuacje, w których miały miejsce ich „widzenia” były zachowaniami oskarżonego ukierunkowanymi na dokuczenie jej. Osoby zeznające na jego niekorzyść były wszak do niego niechętnie nastawione i nie potrafiły przekonująco wykazać, dlaczego pojawianie się oskarżonego w pobliżu pokrzywdzonej nie tylko subiektywnie odbierane było przez pokrzywdzoną - która czując do niego po rozwodzie żal, najchętniej w ogóle by się z nim nie widywała - za szykanę, ale w kategoriach obiektywnych winno być oceniane jako zabroniona przez prawo, motywowana złą wolą i dążeniem do dokuczenia jej, ingerencja w jej wolność i prywatność. Żadna z nich nie wskazała w sposób nie budzący wątpliwości na żadne okoliczności, które w sposób jednoznaczny świadczyłyby o tym, że nękał on pokrzywdzoną. Ich zeznania nie stanowiły wiarygodnej podstaw do przyjęcia, że widywał on ją w okresie objętym zarzutem aktu oskarżenia tak często i w takich okolicznościach, że wykluczone było uznanie tych kontaktów za przypadkowe. Co więcej, nie pozwalały one na stwierdzenie, że te „widzenia”, które miały stanowić szykanę, na pewno nie miały związku z kontaktami oskarżonego z synem. W realiach sprawy wyciągnięcie kategorycznych wniosków o jego sprawstwie w płaszczyźnieart. 190a § 1 kkbez tego było zaś niemożliwe. Pokrzywdzona i oskarżony posiadają wszak wspólne małoletnie dziecko, do kontaktów z którym, mimo że bieżące sprawowanie nad nim opieki powierzone zostało pokrzywdzonej, prawo ma również oskarżony. Przesądzenie o winie oskarżonego wymagało więc wykluczenia, że do widzeń z pokrzywdzoną nie dochodziło dlatego, iż dążył on do realizacji przyznanych mu sądownie kontaktów z dzieckiem, czy po prostu dlatego, że to właśnie syna próbował zobaczyć bądź chciał zweryfikować informacje podawane przez pokrzywdzoną jako powód, dla którego spotkanie z synem nie może się odbyć, albo skontrolować - na użytek toczącej się w sądzie rodzinnym sprawy o ustalenie kontaktów z nim - to, czy ona właściwie zajmuje się dzieckiem.
Nie zostały w sprawie pominięte takie dowody, których przeprowadzenie mogłyby przyczynić się do jednoznacznego wyjaśnienia w/w kwestii.
W braku możliwości stwierdzenia ponad wszelką wątpliwość, że sytuacje, w których oskarżony przebywał w pobliżu pokrzywdzonej motywowane były chęcią dokuczenia jej, nie wynikały z przypadku ani z dążenia przez niego do realizacji jego uprawnień do kontaktów z synem, który po rozwodzie zamieszkiwał wraz z pokrzywdzoną, subiektywne poczucie pokrzywdzonej, że dochodziło do nadmiernego naruszania jej prywatności przez oskarżonego nie stanowiło wystarczającej podstawy do uznania go za winnego karalnego uporczywego nękania w rozumieniuart. 190a § 1 kk.
Sąd orzekający słusznie uniewinnił zatem oskarżonego od popełnienia zarzucanego mu przestępstwa.
Sąd odwoławczy nie dopatrzył się w zaskarżonym orzeczeniu żadnych uchybień mogących stanowić bezwzględne przyczyny odwoławcze, będących podstawą do uchylenia wyroku z urzędu, dlatego też – jako słuszny – został on utrzymany w mocy.
O kosztach zastępstwa procesowego orzeczono w oparciu o przepisy§ 14 ust. 2 pkt 4w zw. z§ 2 ust. 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu( j.t. Dz. U. z 2013 r., poz.461).
Na podstawieart. 624 § 1 kpkw zw. zart. 634 kpksąd odwoławczy zwolnił oskarżycielkę posiłkową od uiszczenia kosztów sądowych za drugą instancję, obciążając wydatkami poniesionymi w postępowaniu odwoławczym Skarb Państwa, albowiem przemawia za tym jej trudna aktualnie sytuacja materialna. | ```yaml
court_name: Sąd Okręgowy w Toruniu
date: '2015-03-06'
department_name: IX Wydział Karny Odwoławczy
judges:
- Andrzej Walenta
- Mirosław Wiśniewski
- Jarosław Sobierajski
legal_bases:
- art. 190a § 1 kk
- art. 624 § 1 kpk
- § 2 ust. 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w
sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów
nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu
recorder: st.sekr.sądowy Katarzyna Kotarska
signature: IX Ka 2/15
``` |
155020000002006_IV_Ka_000689_2019_Uz_2019-11-14_001 |
You are extracting information from the Polish court judgments.
Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value.
Please return the response in the identical YAML format:
```yaml
court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>"
date: <data, date in format YYYY-MM-DD>
department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\
\ department>"
judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>"
legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)>
recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder>
signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment>
```
=====
{context}
======
| Sygn. akt IV Ka 689/19
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 14 listopada 2019 roku
Sąd Okręgowy w Świdnicy w IV Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie:
Przewodniczący:
SSO Waldemar Majka
Protokolant:
Ewa Ślemp
przy udzialeS. Ł.z(...)weW.
po rozpoznaniu w dniu 8 listopada 2019 roku
sprawyI.H.
córkiW.iJ. z domu S.
urodzonej (...)wW.
oskarżonej zart. 107 § 1 kks
na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonej
od wyroku Sądu Rejonowego w Wałbrzychu
z dnia 26 czerwca 2019 roku, sygnatura akt III K 1450/18
I
utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok;
II
zasądza od oskarżonej na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe związane z postępowaniem odwoławczym, w tym wymierza 1500 złotych opłaty za to postępowanie.
Sygnatura akt IV Ka 689/19
UZASADNIENIE
(...)weW.wniósł akt oskarżenia przeciwkoI.H.oskarżając ją o to, że prowadziła w grudniu 2017 roku gry hazardowe na urządzeniach elektronicznych:
1.(...)z modemI. (...),
2.(...)z modemI. (...)
o wygrane pieniężne, w których gra zawierała element losowości, w punkcie gier wW.przyul. (...), bez wymaganej koncesji, poza kasynem gier, a także bez uprzedniej rejestracji wyżej wymienionych urządzeń, wbrew przepisomart. 3, art. 6 ust. 1, art. 14 ust. 1 i art. 23a ustawy z dnia 19 listopada 2009 roku o grach hazardowych,
tj. o przestępstwo skarbowe zart. 107 § 1 k.k.s.
Wyrokiem z dnia 26 czerwca 2019 roku (sygnatura akt III K 1450/18) Sąd Rejonowy w Wałbrzychu:
I oskarżonąI.H.uznał za winną popełnienia zarzuconego jej czynu opisanego w części wstępnej wyroku, tj. przestępstwa skarbowego zart. 107 § 1 k.k.s.i za ten czyn na podstawieart. 107 § 1 k.k.s.wymierzył jej karę 150 (sto pięćdziesiąt) stawek dziennych grzywny, po 100 (sto) zł każda;
II zwolnił oskarżoną od poniesienia kosztów sądowych, zaliczając wydatki powstałe od chwili wszczęcia postępowania na rachunek Skarbu Państwa.
Apelację od powyższego wyroku wywiódł obrońca oskarżonejI.H., zaskarżając wyrok w całości, zarzucając:
1) obrazę prawa procesowego mającą oczywisty wpływ na treść zaskarżonego wyroku, a to:
-art. 7 k.p.k., polegającą na jednostronnej ocenie zebranego w sprawie materiału dowodowego, wyrażająca się w bezkrytycznym przyjęciu złożonego przez oskarżyciela materiału dowodowego, co w szczególności wyraża się w oparciu rozstrzygnięcia na opinii biegłego, pomimo wykazania w stanowisku strony oskarżonej, że opinia sporządzona przez biegłego sądowegoK. B., nie daje postaw do przypisania oskarżonej zarzucanego jej czynu, wobec niewykazania wymogów prawnych, których spełnienie jest niezbędne aby dokonać kwalifikacji gier za podlegające przepisom ustawy hazardowej, jak i zawiera sprzeczne wnioski dotyczące okoliczności mających kluczowe znaczenie dla rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy, a które to wątpliwości nie zostały wyjaśnione,
-art. 410 k.p.k.w zw. zart. 4 k.p.k.polegającą na niewyjaśnieniu wszystkich istotnych okoliczności sprawy, z pominięciem części okoliczności przemawiających na korzyść oskarżonej, w szczególności poprzez uznanie, że prowadziła ona gry hazardowe na urządzeniach elektronicznych, pomimo iż zebrany w sprawie materiał dowodowy wskazuje, że w przedmiotowym lokalu była ona odpowiedzialna wyłącznie za prace porządkowe, a kontrola przeprowadzona w lokalu nie dała podstaw do przyjęcia, że działalność o takim charakterze była w nim prowadzona,
-art. 5 § 2 k.p.k.w zw. zart. 193 § 1 k.p.k.w zw. zart. 366 k.p.k.iart. 167 k.p.k., poprzez nieusunięcie wątpliwości pojawiających się w toku postępowania dotyczących sprzeczności zaistniałych w opinii biegłego sądowego, a dalej czynienie z ewentualnych wątpliwości zarzutu w stosunku do oskarżonej, oraz przerzucenie ciężaru dowodu na oskarżoną, poprzez uznanie, że oskarżona nie kwestionowała charakteru gier, losowości gier na ujawnionych urządzeniach ani komercyjnego ich prowadzenia, pomimo że oskarżona nie przyznała się do zarzucanego jej czynu, a powyższe przesłanki zostały ustalone przez Sąd na podstawie opinii biegłego, a w swoim stanowisku końcowym w sprawie obrońca oskarżonej wskazał na niewykazanie znamion czynu zabronionego oskarżonej, w tym przesłanek prawnych, których spełnienie jest niezbędne dla kwalifikacji gier, a podlegające przepisomustawy o grach hazardowych,
-art. 7 k.p.k.w zw. zart. 410 k.p.k., poprzez oparcie wyroku na błędnej podstawie faktycznej, na skutek nieustalenia przez Sąd I instancji, że w niniejszej sprawie nie miał zastosowania przepisart. 23a ustawy o grach hazardowych, a przez to nie może stanowić on uzupełnienia normyart. 107 § 1 k.k.s.
2) błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku i mający wpływ na jego treść, poprzez błędne uznanie, że na zabezpieczonych w lokalu przyul. (...)wW.urządzeniach elektronicznych:(...)z modemI. (...):(...),(...)z modemI. (...):(...)były urządzane gry wbrew przepisomart. 3, art. 6 ust. 1, art. 14 ust. 1, art. 23a ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych, podczas gdy zebrany w sprawie materiał dowodowy w postaci opinii biegłego sądowego, protokołów oględzin miejsca i urządzeń prowadzi do wniosku przeciwnego wskazując, że zabezpieczone w lokalu urządzenia nie stanowiły automatów do gier w rozumieniu przepisów ustawy, w szczególności nie były na nich realizowane gry o charakterze hazardowym o wygrane pieniężne, co nie pozwala na uznanie, że oskarżona dopuściła się zarzucanego jej czynu, a podnosząc powyższe zarzuty wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonej od zarzucanego jej czynu, a ewentualnie, wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd I instancji.
Sąd okręgowy zważył:
apelacja nie zasługiwała na uwzględnienie.
Rozpatrując przedstawione we wniesionym środku odwoławczym zarzuty stwierdzić należy, iż sąd rejonowy w niniejszej sprawie nie dopuścił się uchybień, które skutkować by musiały koniecznością uchylenia lub zmiany wydanego orzeczenia, a zebrane dowody sąd orzekający poddał rzetelnej i obiektywnej analizie oraz ocenie.
Kwestionując wydane rozstrzygniecie i podnosząc w apelacji zarzuty naruszenia prawa procesowego tj.art. 7 kpkoraz naruszeniaart. 410 kpkw zw. zart. 4 kpka nadto także naruszeniaart. 5§2 kpkw zw. zart. 193 §1 kpkw zw. zart. 366 kpkiart. 167 kpkjak również naruszeniaart. 7 kpkw zw. zart. 410 kpk(pkt 1 apelacji) oraz zarzut błędu w ustaleniach faktycznych (pkt 2 apelacji) skarżący kwestionuje w istocie przeprowadzoną w sprawie ocenę dowodów i poczynione ustalenia w tym w szczególności co do losowego charakteru gier prezentując przy tym stanowisko, iż przedmiotowe urządzenia nie są automatami do gier w rozumieniuustawy o grach hazardowych, a nadto kwestionuje także prawidłowość prowadzonego w sprawie postępowania.
Odnosząc się do sformułowanych w apelacji zarzutów przypomnienia wymaga, iż w wyniku przeprowadzonej kontroli w dniu 22.12.2017r. przez funkcjonariuszy(...)w asyście Policjantów ujawniono w lokalu przyul. (...)w Wałbrzychu(...)urządzenia elektroniczne: 1.(...)z modememI. (...), 2.(...)z modememI. (...)jak i(...)
W przedstawionej argumentacji skarżący obrońca kwestionując wydane rozstrzygnięcie prezentuje własny pogląd, iż „Sąd I instancji przyjął, że zatrzymane w niniejszej sprawie urządzenia są automatami do gry w myśl przepisówustawy o grach hazardowych, podczas gdy prawidłowo dokonane ustalenia faktyczne w oparciu o obowiązujące przepisy prowadzą do wniosków w tym zakresie zgoła odmiennych.Ustawa o grach hazardowychnie zawiera pojęcia automatu do gry, a jedynie określa założenia dotyczące charakteru gry urządzanej na danym urządzeniu. Natomiast wymogi jakie powinien spełniać konstrukcyjny automat do gier zawarte zostały w Rozporządzeniu Ministra Rozwoju i Finansów z dnia 8 czerwca 2017 roku w sprawie urządzeń losujących,
urządzeń do gier,zabezpieczenia informacji dotyczących urządzanej loterii oraz uzyskiwania, naliczania i wypłacania wygranych. Zgodnie z powyższym
automat do gier posiada wygląd i konstrukcję automatu do gier hazardowych,posiada panel sterowania urządzeniem, wrzutnik monet, akceptor banknotów, kuwetę na wypłacone środki pieniężne”. Skarżący obrońca oskarżonej czyni nadto uwagi, iż „urządzenie takie realizuja wygrane pieniężne (wypłacając środki pieniężne w zamian za wygrane punkty kredytowe) lub wydają dowody potwierdzające wygrane (§18 rozporządzenia). Zabezpieczone w sprawie urządzenia takich wymogów nie spełniają. Nie realizowały one żadnej wygranej pieniężnej, służyły jako sprzęt multimedialny będący przedmiotem wyposażenia przedmiotowego lokalu”. W ocenie apelującego „nie ma żadnych podstaw, które uzasadniałyby przyjęcie, że telewizor z komputerem typu interaktywnego(...)posiadał jakąkolwiek
cechę automatu hazardowego”
Odnosząc się do cytowanej argumentacji warto w tym miejscu zwrócić uwagę, iż stosownie do treści §1 rozporządzenia Ministra Rozwoju i Finansów z dnia 8 czerwca 2017 roku w sprawie urządzeń losujących,urządzeń do gier i automatów do gier, zabezpieczenia informacji dotyczących urządzanej loterii oraz uzyskania, naliczania i wypłacania wygranych (Dz.U.2017.1171 z dnia 2017.06.20)rozporządzenieokreśla:
1) szczegółowe warunki badania, rejestracji i eksploatacji urządzeń losujących, urządzeń do gier i automatów do gier;
2) warunki i sposób zabezpieczenia urządzeń i automatów, o których mowa w pkt 1, przed ingerencją z zewnątrz;
3) sposób działania urządzeń i automatów, o których mowa w pkt 1, w czasie awarii;
4) sposób zabezpieczenia istotnych informacji dotyczących urządzanej loterii, w tym danych dotyczących jej uczestników;
5) sposób uzyskiwania, naliczania i wypłacania wygranych w trakcie gry lub w przypadku, gdy urządzenie lub automat, o których mowa wpkt 1, znajdują się w sytuacji awarii. Natomiast warunki urządzania gier hazardowych i zasady prowadzenia działalności w tym zakresie oraz zasady opodatkowania podatkiem od gier hazardowych, zwanym dalej "podatkiem od gier" określone zostały wustawie z dnia 19 listopada 2009 roku o grach hazardowych.
Kwestionując wydane w sprawie rozstrzygnięcie obrońca oskarżonejI.H.w uzasadnieniu apelacji na poparcie podniesionych zarzutów podnosi iż „ zgodnie zart. 2 ust. 6 ustawy o grach hazardowychoceny czy dane urządzenie stanowi gry na automatach w rozumieniuustawy o grach hazardowychi jest sprzeczne z ta ustawą może dokonać minister właściwy do spraw finansów publicznych, a nie funkcjonariusze celni, którzy nie mają kompetencji w tym zakresie”. Prezentując powyższy pogląd skarżący jednocześnie w apelacji wyraża zapatrywania, iż „podkreślić przy tym należy, że funkcjonariusze celni dokonując kontroli nawet nie podjęli próby przeprowadzenia eksperymentu na miejscu zdarzenia, a zabezpieczenia urządzeń dokonali w sposób wybiórczy. W trakcie kontroli nie potwierdzono przy nich występowania żadnych instrumentów finansowych. Słuchany na rozprawie w charakterze świadkaD. O.zeznał: „nie widzieliśmy by ktoś wypłacał jakieś pieniądze”, o tym, że w lokalu są urządzane gry hazardowe świadczył zewnętrzny wygląd lokalu, zakryte witryny, kamery przed lokalem”,K. K.zeznał: „nie byłem świadkiem by ktoś płacił pieniądze oskarżonej, nie widziałem by wypłacała pieniądze”.
Odnosząc się do powyższego godzi się zauważyć, że zzasady określonej treściąart. 8 § 1k.p.k.wynika, że brak decyzji ministra właściwego do spraw finansów publicznych, o której mowa w art. 2 ust. 6 u.g.h., rozstrzygającej, iż konkretna gra jest grą na automacie w rozumieniu art. 2 ust. 3-5 tej ustawy, nie stanowi przeszkody do dokonania takiego ustalenia w postępowaniu karnym skarbowym, jako warunkującego wypełnienie przedmiotowego znamienia przestępstwa zart. 107 § 1k.k.s.(podzielając pogląd prawny wyrażony w wyrok Sądu Najwyższego z dnia 5 października 2017 roku III KK 65/17).
Niewątpliwie przyczyny dla których funkcjonariusze służby celnej nie przeprowadzili eksperymentu zostały wyeksponowane przez sąd I instancji – powyższe wiązało się z wyłączeniem przez oskarżonąI.
H.(w momencie przystąpienia do czynności przez funkcjonariuszy) pilotem zasilania w urządzeniach znajdujących się w tym lokalu z wyjątkiem jednego telewizora na którym wyświetlał się program telewizyjny, a co – z sobie wiadomych względów pomija już w swojej argumentacji skarżący. Zauważyć dodatkowo także należy, iż apelujący prezentując we wniesionym środku odwoławczym stanowisko jakoby funkcjonariusze celni zabezpieczenia urządzeń dokonali w sposób wybiórczy w żaden sposób nie uzasadnia przedstawionego w tym zakresie poglądu, w wywiedzionej apelacji nie precyzując przy tym w szczególności jakie dokładnie urządzenia (istotne dla ustalenia kwestii odpowiedzialności oskarżonejI.H.) nie zostały zabezpieczone.
Ponadto brak urządzeń mających realizować wypłaty pieniężne z wygranych, jak i okoliczność, iż automaty nie zostały wyposażone we wrzutnik monet oraz banknotów nie sprzeciwia się poczynionym w niniejszej sprawie ustaleniom. Analiza całokształtu zgromadzonego materiału dowodowego - w tym zabezpieczone i dołączone do akt sprawy – odręczne notatki wskazują, iż wypłaty te były realizowane w inny sposób – bezpośrednio poprzez wypłatę takich kwot – pochodzących z wygranych, a uruchomienie gry następowało po uiszczeniu do rąk oskarżonej kwoty odpowiadającej wysokości stawki.
Negując sprawstwo oskarżonejI.
H.odnośnie czynu zart. 107§1 kksobrońca oskarżonej w apelacji czyni ponadto uwagi, iż „sama obecność gier na urządzeniu o planszach wskazanych w opinii, nie przesądza jeszcze o tym, że jest to urządzenie do gier hazardowych. Gry o właściwościach identycznych jak w opinii biegłego są dostępne na wielu portalach społecznościowych i innych serwisów umożliwiających m.in. grę „online”. Także instalowanie takich gier i korzystanie z nich nie podlega obostrzeniom ustawy. Takie stanowisko zostało potwierdzone w opinii Ministerstwa Rozwoju i Finansów, które nie potwierdziło aby takie gry podlegały pod ustawę. Podkreślić przy tym należy, że na terenie RP obowiązuje Rejestr Domen Służących do Oferowania Gier Hazardowych Niezgodnych z Ustawą, a gry będące przedmiotem opinii biegłego nie zostały dodane do powyższych domen”. Odnosząc się do przedstawionych w powyższym zakresie twierdzeń zwrócić należy uwagę, iż jak zaznaczono w opinii wydanej przezK. B.biegłego sądowego z zakresu piractwa komputerowego, informatyki śledczej, Internetu, sieci komputerowych, telekomunikacji i technologii informatycznych – ujawnione informacje na temat aktywności internetowej zostały zapisane do plików, nagrane na płytę i dołączone do opinii, zaś przedmiotowa d
ziałalność związana z urządzaniem gier hazardowych nie wykorzystywała do tego celu sieci Internet,a zatem bez znaczenia pozostają uwagi co do braku wpisu do Rejestru Domen Służących do Oferowania Gier Hazardowych Niezgodnych z ustawą.
W Rejestrze znajdują się nazwy domen internetowych wykorzystywanych do oferowania gier hazardowych w nielegalny sposób. W przypadku stwierdzenia, że istnieje możliwość uczestniczenia w grach hazardowych urządzanych przez podmiot nieposiadający zezwolenia, po wpisaniu adresu internetowego domeny tej strony nie dochodziłoby do przekierowania na stronę oferującą takie gry. Rejestr jest prowadzony w systemie teleinformatycznym, umożliwiającym automatyczne przekazywanie informacji do systemów teleinformatycznych przedsiębiorców telekomunikacyjnych i dostawców usług płatniczych. Lista nazw domen wpisanych do rejestru jest zamieszczana na stronie internetowej prowadzonej przez Ministra Finansów, prowadzonej w sposób jawny i ogólnodostępny dla wszystkich zainteresowanych osób.
W swojej argumentacji przedstawionej w uzasadnieniu apelacji skarżący podnosi także, iż „gra ma charakter gry hazardowej tylko wtedy jeżeli jest prowadzona w celach komercyjnych przy wypełnieniu przesłanek z ustawy”, w ocenie skarżącego w sprawie taki charakter nie został udowodniony, bowiem zabezpieczone urządzenia nie wypłacały wygranych ani pieniędzy. Jak podnosi apelujący „opinia nie potwierdziła występowania żadnych urządzeń realizujących wypłaty pieniężne za uzyskane podczas gry wygrane”. Kwestionując przy tym wydaną w sprawie niniejszej przez biegłegoK. B.opinię skarżący stwierdza równocześnie, iż cyt. „nadto podkreślić należy, że sam biegły w opinii w jej wstępnych założeniach wskazuje na cztery wymagania prawne od gier na automatach (urządzenie, wygrana, losowość, cel komercyjny), które muszą być łącznie spełnione aby można było łącznie przyjąć, że podlega pod przepisy ustawy. Natomiast opinia nie wykazała, aby te cechy zostały spełnione i aby gry będące przedmiotem oceny miały charakter gier hazardowych. Sąd również nie wziął pod uwagę sprzeczności jaka zaistniała pomiędzy założeniami opinii, a podsumowaniem z przeprowadzonych badań. Biegły pomimo założeń czterech koniecznych wymogów prawnych, w podsumowaniu wskazuje, że w wyniku eksperymentu ustalono, że gry na urządzeniu spełniają wymagania w 1, 2 oraz 3 opinii co jest wystarczające dla zakwalifikowania jako gry na automatach”. Zdaniem skarżącego obrońcy oskarżonej cytat z uzasadnienia „analiza opinii biegłego sądowego jednoznacznie potwierdza, że gry na których został przeprowadzony eksperyment nie są grami hazardowymi, a zatrzymane urządzenia multimedialne typu interaktywnego(...), konsole(...), nie stanowią urządzeń do gier hazardowych, a tym bardziej nie są automatami do gier hazardowych”.
Przedstawione w apelacji i przywołane powyżej twierdzenia co do charakteru tych gier stanowią jedynie merytorycznie nie uzasadnione stanowisko apelującego nie znajdujące wsparcia w zgromadzonym materiale dowodowym.
Stosownie do treściart. 1 ust. 2 ustawy z dnia 19 listopada 2009 roku o grach hazardowych(Dz.U.2019.847 t.j. z dnia 2019.05.08)grami hazardowymi są gry losowe, zakłady wzajemne, gry w karty, gry na automatach.
Analizując wywody skarżącego obrońcy oskarżonej zwrócić należy również uwagę na treść art. 2 cytowanej ustawy, zgodnie z powyższym przepisem grami losowymi są gry, w tym urządzane przez sieć Internet, o wygrane pieniężne lub rzeczowe, których wynik w szczególności zależy od przypadku. Są to: 1) gry liczbowe - gry, w których wygraną uzyskuje się przez prawidłowe wytypowanie liczb, znaków lub innych wyróżników, a wysokość wygranych zależy od łącznej kwoty wpłaconych stawek, oraz gra liczbowa keno, w której wygraną uzyskuje się przez prawidłowe wytypowanie liczb, a wysokość wygranych stanowi iloczyn wpłaconej stawki i mnożnika ustalonego dla poszczególnych stopni wygranych; 2) loterie pieniężne, w których uczestniczy się przez nabycie losu lub innego dowodu udziału w grze, a podmiot urządzający loterię oferuje wyłącznie wygrane pieniężne; 3) gra telebingo, w której uczestniczy się przez nabycie dowodu udziału w grze zawierającego przypadkowe zestawy liczb lub znaków z góry ustalonego zbioru liczb lub znaków, przeprowadzana na skalę ogólnokrajową z losowaniem nadawanym jako audycja telewizyjna, a podmiot urządzający grę oferuje wygrane pieniężne lub rzeczowe; 4) gry cylindryczne, w których uczestniczy się w grze przez wytypowanie liczb, znaków lub innych wyróżników, a wysokość wygranej zależy od określonego z góry stosunku wpłaty do wygranej, zaś wynik gry ustalany jest za pomocą urządzenia obrotowego lub gry cylindryczne urządzane na tych zasadach w sieci Internet; 6) gry w kości; 7) gra bingo pieniężne, w której uczestniczy się przez nabycie przypadkowych zestawów liczb z ustalonego z góry zbioru liczb, a podmiot urządzający grę oferuje wyłącznie wygrane pieniężne, których wysokość zależy od łącznej kwoty wpłaconych stawek; 8) gra bingo fantowe, w której uczestniczy się przez nabycie przypadkowych zestawów liczb z ustalonego z góry zbioru liczb, a podmiot urządzający grę oferuje wyłącznie wygrane rzeczowe; 9) loterie fantowe, w których uczestniczy się przez nabycie losu lub innego dowodu udziału w grze, a podmiot urządzający loterię oferuje wyłącznie wygrane rzeczowe; 10) loterie promocyjne, w których uczestniczy się przez nabycie towaru, usługi lub innego dowodu udziału w grze i tym samym nieodpłatnie uczestniczy się w loterii, a podmiot urządzający loterię oferuje wygrane pieniężne lub rzeczowe; 11) loterie audioteksowe, w których uczestniczy się przez odpłatne: a) połączenie telefoniczne, b) wysyłanie wiadomości tekstowych z użyciem publicznej sieci telekomunikacyjnej. 2. Zakładami wzajemnymi są zakłady o wygrane pieniężne lub rzeczowe, polegające na odgadywaniu:1) wyników sportowego współzawodnictwa ludzi lub zwierząt, w których uczestnicy wpłacają stawki, a wysokość wygranej zależy od łącznej kwoty wpłaconych stawek - totalizatory; 2) zaistnienia różnych zdarzeń, w tym zdarzeń wirtualnych, w których uczestnicy wpłacają stawki, a wysokość wygranych zależy od umówionego, między przyjmującym zakład a wpłacającym stawkę, stosunku wpłaty do wygranej - bukmacherstwo. 2a. Przez zdarzenia wirtualne rozumie się generowane komputerowo zdarzenia dotyczące sportowego współzawodnictwa ludzi lub zwierząt. 3
.
Grami na automatach są gry na urządzeniach mechanicznych, elektromechanicznych lub elektronicznych, w tym komputerowych oraz gry odpowiadające zasadom gier na automatach urządzane przez sieć Internet o wygrane pieniężne lub rzeczowe, w których gra zawiera element losowości.
4. Wygraną rzeczową w grach na automatach jest również wygrana polegająca na możliwości przedłużania gry bez konieczności wpłaty stawki za udział w grze, a także możliwość rozpoczęcia nowej gry przez wykorzystanie wygranej rzeczowej uzyskanej w poprzedniej grze. 5
.
Grami na automatach są także gry na urządzeniach mechanicznych, elektromechanicznych lub elektronicznych, w tym komputerowych, oraz gry odpowiadające zasadom gier na automatach urządzane przez sieć Internet organizowane w celach komercyjnych, w których grający nie ma możliwości uzyskania wygranej pieniężnej lub rzeczowej, ale gra ma charakter losowy,
Analizując argumentację skarżącego zwrócić w tym miejscu należy uwagę, iż jak podnosi się w doktryniedefinicja „wyjściowa” gier na automatach znajduje się wart. 2 ust. 3u.g.h. Przepis ten stanowi, że „grami na automatach są gry na urządzeniach mechanicznych, elektromechanicznych lub elektronicznych, w tym komputerowych, oraz gry odpowiadające zasadom gier na automatach urządzane przez sieć Internet o wygrane pieniężne lub rzeczowe, w których gra zawiera element losowości”. Ustawodawca poszerzył pojęcie gry na automatach zdefiniowane wart. 2 ust. 3u.g.h., wskazując wart. 2 ust. 5u.g.h., że „grami na automatach są także gry na urządzeniach mechanicznych, elektromechanicznych lub elektronicznych, w tym komputerowych, oraz gry odpowiadające zasadom gier na automatach urządzane przez sieć Internet organizowane w celach komercyjnych, w których grający nie ma możliwości uzyskania wygranej pieniężnej lub rzeczowej, ale gra ma charakter losowy”. Natomiast pojęcie „celów komercyjnych” nie zostało sprecyzowane w samej ustawie ani też przybliżone w uzasadnieniu z dnia 12 listopada 2009 r. (por. Babiarz Stefan (red.) Aromiński Konrad Ustawa o grach hazardowych. Komentarz. System Informacji prawnej LEX).Warto przy tym zaznaczyć, iż jak podnosi się także w doktrynie komentując art. 2 ustawy z dnia 19 listopada 2099 roku o grach hazardowychjak wynika z porównania definicji zawartych wart. 2 ust. 3iart. 2 ust. 5u.g.h., mają one element wspólny („gry na urządzeniach mechanicznych, elektromechanicznych lub elektronicznych, w tym komputerowych”) oraz elementy rozbieżne. Wart. 2 ust. 3u.g.h. wymagane jest, aby gra „toczyła” się o wygraną pieniężną lub rzeczową, którego to wymogu nie ma wart. 2 ust. 5u.g.h. Z kolei wart. 2 ust. 5u.g.h. wskazuje się, że gra ma być organizowana w celach komercyjnych („działalność o nastawiona jedynie na osiągnięcie zysku”47), grający nie ma zaś możliwości uzyskania wygranej pieniężnej lub rzeczowej. Wart. 2 ust. 3u.g.h. stanowi się, że gra ma „zawierać element losowości”, zgodnie zaś zart. 2 ust. 5u.g.h. gra ma mieć „charakter losowy” (por. Babiarz Stefan (red.) Aromiński Konrad Ustawa o grach hazardowych. Komentarz. System Informacji prawnej LEX).
W sprawie niniejszej biegły po przeprowadzeniu eksperymentów stwierdził, iż gry realizowane na urządzeniu(...)a także(...)spełniają wymagania 1, 2 oraz 3 przedstawione w opinii. Wypełnione zostały zatem wymogi określone wart. 2 ust. 3 ustawy o grach hazardowych. W art. 2 ust. 3 cyt. ustawy brak jest wymogu aby gra miała być organizowana w celach komercyjnych – taki wymóg zawiera art. 2 ust. 5 ustawy – w którym jak wskazano już powyżej poszerzono
pojęcie gry na automatach zdefiniowane w art. 2 ust 3 u.g.h.
Rozpatrując apelację dostrzeżenia wymaga, iżK. B.biegły sądowy z zakresu piractwa komputerowego, informatyki śledczej, Internetu, sieci komputerowych, telekomunikacji i technologii informatycznych w swojej opinii wskazał na cztery wymagania, których spełnienie jest podstawą do uznania gier za podlegające przepisom ustawy hazardowej a wynikającełącznie zart. 2 ust. 3 i art. 2 ust. 5ustawy o grach hazardowychzaakcentować raz jeszcze w tym miejscu należy, iż jak wskazano powyżejz porównania definicji zawartych wart. 2 ust. 3 i art. 2 ust. 5., wynika, iż wskazane przepisy mają element wspólny („gry na urządzeniach mechanicznych, elektromechanicznych lub elektronicznych, w tym komputerowych”) oraz elementy rozbieżne,w sprawie niniejszej spełnione zostały zaś wymogi określone w art. 2 ust. 3 cytowanej ustawy.
OskarżonejI.
H.zarzucono popełnienie czynu polegającego na tym, że prowadziła w grudniu 2017 roku gry hazardowe na urządzeniach elektronicznych:1.(...)z modemI. (...), 2.(...)z modemI. (...)o wygrane pieniężne w których gra zawierała element losowości, w punkcie gier wW.przyul. (...), bez wymaganej koncesji, poza kasynem gier, a także bez uprzedniej rejestracji wyżej wymienionych urządzeń, wbrew przepisomart. 3, art. 6 ust. 1, art. 14 ust. 1 i art. 23a ustawy z dnia 19 listopada 2009 roku o grach hazardowych, to jest o przestępstwo skarbowe zart. 107§1 kks. W pkt I części dyspozytywnej wyroku oskarżonąI.H.uznano za winną popełnienia zarzucanego jej czynu opisanego w części wstępnej wyroku tj. przestępstwa skarbowego zart. 107§1 kksi za ten czyn na podstawieart. 107§1 kkswymierzono jej karę 150 stawek dziennych grzywny po 100 zł każda. Kwestionując wydane orzeczenie skarżący obrońca oskarżonej nie przedstawił merytorycznych argumentów na poparcie podniesionych zarzutów w tym także aby wskazane powyżej wymogi – określone wart. 2 ust. 3 ustawy o grach hazardowychnie zostały w sprawie spełnione.
Jakkolwiek sąd rejonowy w przedstawionej w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku argumentacji wskazuje na przesłanki określone w art. 2 ust. 3 jak i ust. 5 cytowanej ustawy – gry na ujawnionych automatach
były organizowane w celach komercyjnych, zawierały element losowości i umożliwiały uzyskanie wygranej rzeczowej, to jednakże wnikliwa, rzeczowa oraz obiektywna analiza kwestii dotyczących zabezpieczonych urządzeń, aspektu losowości jak również względów związanych z tym czy gry te toczyły się o wygraną pieniężną lub losową wskazuje, iż oskarżona swoim zachowaniem wypełniła znamiona zarzucanego jej czynu zart. 107§1 kks– a przedmiotowe gry wypełniły definicję gier na automatach w rozumieniuustawy o grach hazardowych. Zauważyć dodatkowo w tym miejscu jedynie należy, iż dla uznania gry za losową nie jest konieczne, aby zawierała ona tylko i wyłącznie komponenty losowe i wystarczającym jest, aby w ogóle zawierała takie elementy. Tak więc nawet w sytuacji, gdy w danej grze współistnieją elementy wiedzy, refleksu, spostrzegawczości itd. oraz elementy przypadkowe, narzucone przez program gry, to jest to równoznaczne z tym, że zawiera ona element losowości, który przesądza, że jest grą na automatach w rozumieniu u.g.h., a więc że dane urządzanie może być eksploatowane jedynie w kasynie
(podzielając pogląd wyrażony w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 3 kwietnia 2019 roku III SA/Gl 1050/18).
Z zebranych w sprawie dowodów wynika, że w zabezpieczonych urządzeniach gracz nie był w stanie przewidzieć rezultatu gry i nie miał pewności jaki wynik padnie, wynik gry jest niezależny od umiejętności gracza – (losowość) oraz umożliwiały uzyskanie wygranej, zatem gry na przedmiotowych automatach wypełniły definicję gier na automatach w rozumieniuustawy o grach hazardowych.
Sama tyko okoliczność, iż – jak podnosi skarżący obrońca –I.
H.nie jest właścicielką automatów nie ekskulpuje oskarżonej. W świetle zgromadzonych w sprawie i swobodnie ocenionych dowodów nie budzi wątpliwości, iż oskarżona w tym okresie (grudzień 2017r.) trudniła się działalnością polegająca na prowadzeniu gier hazardowych na przedmiotowych urządzeniach, a własność urządzeń nie należy do ustawowych znamion czynu zabronionego, a wystarczające jest ich posiadanie. Zwrócić w tym miejscu należy m.in. uwagę, iż jakkolwiek oskarżona nie najmowała lokalu, który był w jej posiadaniu i w którym znajdowały się te urządzenia to jednakże - co znamienne -to właśnieI.
H.była stroną umowy z dostawcą energii elektrycznej i to właśnie wymieniona płaciła należności za prąd (
co było istotne dla zapewnienia funkcjonowania automatów). Odnotowania jednocześnie przy tym także wymaga, iż to właśnie oskarżona dysponowała pilotem zdalnego sterowania pozwalającym na natychmiastowe odłączenie zasilania monitorów i współpracujących z nimi urządzeń w energię elektryczną. Nie sposób przy tym nie zauważyć, iż toI.
H.sprawdzała tożsamość klientów oraz wpuszczała ich do tego lokalu (który to lokal objęty był monitoringiem umożliwiającym weryfikację osób zamierzających wejść do środka). Symptomatycznym nadto pozostaje, iż w lokalu tym ujawniono regulamin, w którym zamieszczono ustalone obowiązki w zakresie obsługi urządzeń, w szczególności powinności mycia monitorów każdego dnia rano jak i dokument wystawiony przez właściciela tych urządzeń informujący o sposobie zachowania w trakcie kontroli funkcjonariuszy celno – skarbowych, a którymi to dokumentami dysponowała oskarżona. Zwrócić przy tym należy także uwagę na treść ujawnionych oraz dołączonych do akt sprawy odręcznych zapisków. Już powyższe aspekty wskazują, iż wymienionaI.H.doskonale wiedziała jakiego rodzaju urządzenia znajdują się w tym lokalu, znała charakter tych urządzeń i to ona prowadziła gry na tych urządzeniach.
W apelacji skarżący kwestionując wydane w sprawie orzeczenie w uzasadnieniu apelacji podnosi nadto, iż „w myślart. 23a ustawy o grach hazardowych, automaty i urządzenia do gier mogą być eksploatowane przez podmioty posiadające koncesje lub zezwolenia po ich zarejestrowaniu. A zatem przepisart. 23ustawy o grach hazardowychnie mógł mieć zastosowania w niniejszej sprawie i nie może stanowić uzupełnienia normyart. 107§1 kksgdyż kontrolowane postępowanie nie dotyczy rejestracji automatu. Przepis ten dotyczy osób posiadających koncesje lub zezwolenie na prowadzenie działalności w zakresie gier losowych i gier na automatach. W tych okolicznościach oskarżyciel wymaga obowiązku rejestracji ustalonych urządzeń przez oskarżoną, pomimo, że jednocześnie uznaje ją jako podmiot działający nielegalnie, co wzajemnie się wyklucza”.
Odnosząc się do tejże argumentacji zaznaczyć należy, iż na mocyart. 6 ust. 1 i art. 14 ust. 1 ustawy o grach hazardowychdziałalność w zakresie gier cylindrycznych, gier w karty, gier w kości i gier na automatach może być prowadzona po uzyskaniu koncesji na kasyno gry, z zastrzeżeniem art. 5 ust. 1 i 1b oraz art. 6a ust. 2. (art. 6 ust. 1). Urządzanie gier cylindrycznych, gier w karty, w tym turniejów gry w pokera, gier w kości oraz gier na automatach jest dozwolone wyłącznie w kasynach gier na zasadach i warunkach określonych w zatwierdzonym regulaminie i udzielonej koncesji lub udzielonym zezwoleniu, a także wynikających z przepisów ustawy, z wyjątkiem ust. 4 i 5 (art. 14 ust. 1).W świetle zaśart. 23a ust. 1 i 2 ustawy o grach hazardowych: automaty do gier, urządzenia losujące i urządzenia do gier mogą być eksploatowane przez podmioty posiadające koncesję lub zezwolenie na prowadzenie działalności w zakresie gier losowych lub gier na automatach oraz przez podmioty wykonujące monopol państwa, po ich zarejestrowaniu przez naczelnika urzędu celno-skarbowego. Powyższy obowiązek nie dotyczy terminali w kolekturach gier liczbowych służących do urządzania gier liczbowych lub sprzedaży loterii pieniężnych oraz urządzeń służących do urządzania gier liczbowych lub loterii pieniężnych urządzanych na terytorium więcej niż jednego państwa (gry multijurysdykcyjne) (art. 23a ust. 1). Rejestracja automatu do gier, urządzenia losującego lub urządzenia do gier oznacza dopuszczenie go do eksploatacji. Rejestracji dokonuje się na okres 6 lat. (art. 23a ust. 2).
Zauważyć zatem należy, iżrejestracja jest zatem wymogiem materialno-technicznym i oznacza– zgodnie z art. 23a ust. 2 cytowanej ustawy –dopuszczenie automatu, urządzenia losującego lub urządzenia do gier do eksploatacji. Niewątpliwie zaś w skład pojęcia „eksploatowanie" wchodzi również prowadzenie gier, o czym mowa wart. 6 ust. 1. ustawy o grach hazardowych. W sprawie niniejszej okoliczność, iż oskarżona koncesji na prowadzenie kasyna gry nie posiadała (automaty znajdowały się nadto poza kasynem gry) nie zwalniał z obowiązku rejestracji tych urządzeń, gdyż - co należy zaakcentować - w lokalu w którym ujawniono wskazane automaty prowadzony był taki rodzaj działalności, że uzyskanie koncesji było wymagane na mocyart. 6 ust. 1 ustawy o grach hazardowych.
Niezależnie od powyższych uwag zasadnym pozostaje nadmienić, iż mimo, że określony przepisem wymóg rejestracji automatu do gier, urządzenia losującego lub urządzenia do gier (art. 23a ustawy), ma charakter następczy w porównaniu do wymogu przewidzianego wart. 6 ust. 1 ustawy z dnia 19 listopada 2009 roku o grach hazardowych(uzyskania koncesji na kasyno gry) to jednak przepis ten - podobnie jak wskazany powyżejart. 6 ust. 1, atakżeart. 14 ust.1który oskarżona również naruszyła, bowiem lokal ten nie był kasynem, oskarżona nie uzyskała ani koncesji na prowadzenie kasyna gry, ani koncesji lub zezwolenia na prowadzenie działalności w zakresie gier na automatach, zatem nie była podmiotem uprawnionym do eksploatacji przedmiotowych automatów do gier hazardowych – w tym czasie obowiązywał i oskarżona nie spełniając tego wymogu dopuściła się naruszenia także iart. 23a ustawy o grach hazardowych.
Mając na uwadze powyższe stwierdzić należy, iż w sprawie niniejszej nie doszło do naruszenia przepisów postępowania i to w stopniu mającym mieć wpływ na treść wydanego rozstrzygnięcia a uznając oskarżona za winną popełnienia przestępstwa skarbowego zart. 107§1 kksnie popełnił zarzucanego w apelacji błędu w ustaleniach faktycznych.
Z tych też wszystkich względów oraz mając na względzie iż kara nie razi surowością, orzeczono jak w wyroku (art.437§1 kpkw zw. zart.113§1 kks).
O kosztach sądowych postępowania odwoławczego, należnych Skarbowi Państwa, orzeczono na podstawieart. 636§1 kpkw zw. zart. 113§1 kksoraz na podstawieart. 8 i art. 3 ust. 1 ustawy o opłatach w sprawach karnych z dnia 23 czerwca 1973 roku(Dz.U.1983.49.223 t.j. z dnia 1983.08.31) obciążając nimi oskarżoną. | ```yaml
court_name: Sąd Okręgowy w Świdnicy
date: '2019-11-14'
department_name: IV Wydział Karny Odwoławczy
judges:
- Waldemar Majka
legal_bases:
- art. 107 § 1 k.k.s.
- art. 3, art. 6 ust. 1, art. 14 ust. 1 i art. 23a ustawy z dnia 19 listopada 2009
roku o grach hazardowych
- art. 193 § 1 k.p.k.
- art. 8 i art. 3 ust. 1 ustawy o opłatach w sprawach karnych z dnia 23 czerwca 1973
roku
recorder: Ewa Ślemp
signature: IV Ka 689/19
``` |
154510100001006_II_K_000610_2015_Uz_2017-03-13_002 |
You are extracting information from the Polish court judgments.
Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value.
Please return the response in the identical YAML format:
```yaml
court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>"
date: <data, date in format YYYY-MM-DD>
department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\
\ department>"
judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>"
legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)>
recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder>
signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment>
```
=====
{context}
======
| Sygn. aktII K 610 / 15
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 16 lutego 2017 roku
Sąd Rejonowyw Nowym Dworze Mazowieckim II Wydział Karnyw składzie:
Przewodnicząca –SSR Anna Zajączkowska
Protokolant –Anna Kopeć
przy udziale ProkuratoraArtura Smukowskiego
po rozpoznaniu na rozprawie w dniach21.IV.16r., 7.VI.16r., 20.IX.16r., 4.X.16r., 18.X.16r., 29.11.16r. i 3.II.17r
sprawyR. K.
synaH.iG. z d. F.
urodz. (...)
wC.
oskarżonego o to, że:
w okresie bliżej nieustalonym nie wcześniej niż od dnia 28 stycznia 2011r do 20 sierpnia 2012r wN.woj.(...)na terenie(...)działając w krótkich odstępach czasu, w wyniku z góry powziętego zamiaru, wykonując na zlecenie(...) S.A.prace polegające na rozbiórce nawierzchni betonowej lotniska wM., przywłaszczył powierzoną rzecz ruchomą w postaci przekruszu betonowego wykonanego z elementów betonowych lotniska stanowiącego własność(...) S.A.w ilości nie mniejszej niż(...)o łącznej wartości rynkowej nie mniejszej niż(...)złotych, który następnie sprzedał innym podmiotom gospodarczym i osobom fizycznym, czym spowodował straty w łącznej kwocie nie mniejszej niż(...)złotych na szkodę(...) S.A.,
to jest o czyn zart. 284 § 2 kkw zw. zart. 12 kk
o r z e k a
1.uznaje oskarżonegoR. K.za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i za to na podstawieart. 284 § 2 kkw zw. zart. 12 kkoskarżonego skazuje, a na podstawieart. 284 § 2 kkw zw. zart. 37a kkwymierza mu karę grzywny w wysokości 200 (dwieście) stawek dziennych grzywny po 100 (sto) złotych każda stawka;
2.na podstawieart. 627 kpkzasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa tytułem kosztów postępowania w sprawie kwotę(...),06 (dziewięć tysięcy dwa złote i sześć groszy), w tym kwotę 2000 (dwa tysiące) złotych opłaty.
Sygn. akt II K 610/15
UZASADNIENIE
Sąd ustalił następujący stan faktyczny.
Spółka (...) S.A.w dniu 14 września 2010 roku zawarła z(...) sp. z o.o.umowę nr (...)na budowę części lotniczejL.-M.. Projekt zagospodarowania terenu lotniska opracowany przezbiuro Studiów i (...) sp. z o.o.na realizację zamówienia „Budowa części lotniczejL.-M.” przewidywał, iż kruszywo z części istniejącej infrastruktury lotniskowej znajdującej się na terenie lotniska miało zostać wykorzystane do budowy nowej infrastruktury na lotnisku wM.. Materiał z rozbiórki starej nawierzchni oraz podbudowy betonowej miał zostać przekruszony i wykorzystany ponownie do wykonania dolnych warstw podbudów.
Roboty związane z rozbiórką, przekruszeniem i ponownym wbudowaniem przekruszu betonowego w dolnych warstwach podbudów zostały zlecone przez(...) S.A.jako Generalnego WykonawcęD. K., prowadzącej działalność gospodarczą pod nazwąW.-B.. W umowie podwykonawczej z dnia 28 stycznia 2011 rokuD. K.zobowiązała się za wynagrodzeniem m. in. dokonać rozbiórki nawierzchni betonowej starego pasa startowego, przekruszyć w przekruszarkach beton ze starego pasa startowego, a następnie przemieszać przekrusz betonowy z kruszywem naturalnym. Umowa podwykonawcza była poprzedzona negocjacjami, które w imieniufirmy (...)prowadził oskarżonyR. K., mążD. K..
Generalny Wykonawca(...) S.A.przed zawarciem umowy podwykonawczej przewidywał, że po dokonaniu rozbiórki nawierzchni betonowej lotniska i wybudowaniu nowej infrastruktury, pozostanie nadwyżka ok. 30 % całkowitej powierzchni betonowej. Integralną częścią umowy podwykonawczej był Załącznik nr 1, w którym strony umowy zawarły zapis, zgodnie z którym ilość nadmiaru przekruszu wynosi około 30 % ilości całkowitej nawierzchni do rozbiórki oraz żefirma (...)zgłasza gotowość odkupienia nadmiaru przekruszu o frakcji 0/63 po cenie jednostkowej 19 zł.
Właścicielem powstałego po rozbiróce nawierzchni pasa startowego przekruszu był(...) S.A.Gruz pochodzący z rozbiórki nawierzchni lotniskaM.miał być wykorzystany przezW.-B.wyłącznie do realizacji umowy podwykonawczej, z zastrzeżeniem rozliczenia i zwrotu nadwyżki, bez prawa rozporządzania nim na rzecz osób trzecich i w czasie wykonywania umowy miał być składowany na lotnisku, po przekruszeniu ponownie wykorzystany do wykonania podbudów z kruszywa pod nawierzchnie dróg technicznych.
Od początku rozpoczęcia prac na terenie lotniska wM.(czyli od marca 2011 roku) oskarżonyR. K.dążył do tego, aby część przekruszonego betonu z pasa startowego wywozić z terenu budowy i sprzedawać innym podmiotom. W tym celu wielokrotnie prosiłR. B., który w imieniuspółki (...) S.A.nadzorował prace na terenie lotniska, o pozwolenie na wywóz kruszywa.R. B.początkowo, nie uzgadniając tego ze swymi przełożonymi, zgodził się na wywóz kilku wywrotek gruzu, zastrzeżeniem, żeR. K.wkrótce zwróci taką samą ilość kruszywa. Ponieważ oskarżony nie zwrócił kruszywa, co więcej, nadal domagał się zgody na wywóz większej ilości kruszywa, powołując się na zapisy załącznika nr 1 do umowy podwykonawczej,R. B.zabronił wywożenia kruszywa z terenu budowy. W maju 2011 roku obowiązki kierownika projektu objąłK. S. (1).K. S. (1)wyraził zgodę na wywóz przezW.-B.kruszywa.
Wywożenie przekruszru odbywało się przez bramę nr 4, strzeżoną przez wynajętą przezspółkę (...) S.A.firmę ochroniarskąH.. Każdy wywóz materiału z terenu budowy poświadczał dokument WZ. Pracownicy ochrony nie zawsze sprawdzali jaki materiał jest wywożony samochodamifirmy (...). Zdarzało się, że oskarżonyR. K.kazał kierowcom wywożącym kruszywo, na dokumencie WZ zostawianym ochronie na bramie nr 4 zamiast „kruszywo” wpisywać „piach”. Kruszywo wywożone z terenu budowy,W.-B.sprzedawał innym podmiotom. To oskarżonyR. K.decydował kiedy i w jakiej ilości przekrusz wywieźć, komu sprzedać ten materiał, za jaką kwotę.
Jednym z podwykonawcówfirmy (...) S.A.na terenie budowy lotniskaW.–M.była takżespółka (...)stavby a.s., odpowiedzialna za wykonanie robót betonowych drogi startowej. Spółka ta miała zapewnić produkcję mieszanki betonowej i jej ułożenie. Na potrzeby realizacji kontraktu z(...) S.A.spółka (...)stavby a.s. ustawiła własny węzeł betoniarski i we własnym zakresie miała zapewnić dostawy kruszywa.Spółka (...)stavby a.s. z uwagi na ogromne zapotrzebowanie na kruszywo w tym okresie (budowy dróg, autostrad, stadionów przed zbliżającymi się mistrzostwami Euro 2012), miała problemy z pozyskaniem kruszywa. Przedstawiciel(...)(...)
J. R. (1)zwrócił się doK. S. (1)o wskazanie, gdzie jego spółka może kupić przekrusz potrzebny do dalszej realizacji umowy podwykonawczej.K. S. (1)poinformował go, że przekrusz można kupić odfirmy (...).Spółka (...)stavby a.s. zamówiła odfirmy (...)(...)przekruszu.W.-B.dostarczył(...)stavby a.s. w okresie do 31 października 2011 roku przekrusz w ilości(...)
P.pochodził ze starej nawierzchni lotniska. Gdy przedstawicielespółki (...) S.A.dowiedzieli się, że ma nastąpić płatność na rzeczfirmy (...)za przekrusz, nakazalispółce (...)stavby a.s. należność uiścić na rzecz(...) S.A.
W listopadzie 2011 roku pomimo szacowanej nadwyżki zabrakło przekruszu potrzebnego do wykonania podbudów mineralnych.(...) S.A.był zmuszony zakupić odspółki (...) sp. z o.o.(...)kruszywa.
W okresie od marca 2011 roku do kwietnia 2012 rokuR. K.polecił kierowcomfirmy (...)wywiezienie z terenuL.wM.nie mniej niż 4313 ton przekruszu należącego do(...) S.A.o wartości nie mniejszej niż(...)złotych.
W dniu 25 lutego 2013 roku pełnomocnik(...) S.A.wezwał do zapłatyD. K.do dnia 28 lutego 2013 roku m.in. kwoty(...)tytułem odszkodowania za bezprawną sprzedażspółce (...)stavby a.s. przekruszu. Ponieważ do dnia 28 lutego 2013 r. nie nastąpiła zapłata ww. należności, członek zarządu oraz prokurentspółki (...) S.A.złożyli w imieniu spółki oświadczenie o potrąceniu wierzytelności z tytułu odszkodowania za bezprawną sprzedaż przezW.-B.na rzeczspółki (...)stavby a.s. przekruszu w wysokości(...)złotych z wierzytelnością jaka przysługiwałaD. K.zfaktury nr (...)wystawionej przezW. (...)w dniu 1 grudnia 2011 roku w wysokości 709.924,27 złotych.
OskarżonyR. K.ma(...)lat, jest żonaty, razem z żoną prowadzi działalność gospodarczą, osiągając dochód ok.(...)zł miesięcznie, nie był karany.
Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o:
- częściowo wyjaśnienia oskarżonego (k. 1158-1162, 1431v-1433v), zeznania świadkaW. K. (1)(k. 1450v-1451v),S. B.(k. 230 zbioru C,(...)-1452v),A. T. (1)(k. 1452v-1454),J. M.(k. 240-244 zbioru C, 1541v-(...)),P. N.(k. 297- 299 zbioru C,(...)- (...), 1542v-(...)),W. N.(k. 246-248 zbioru C, 1543v-(...)),M. P.(262-266 zbioru C,(...)-1544v),R. L.(k. 282-283 zbioru C,(...)),M. K.(k. 250-253 zbioru C, 1545v-(...)), częściowoS. D.(k.397-398 zbioru C, 592-593 zbioru C, 1546v-15447v),S. J. (1)(k. 406-412 zbioru C, 1547v-1548v), częściowoD. K.(k. 595-596, zbioru C,(...)-1560,(...)- (...)),M. S.(k. 830-832 zbioru C, 1619v-1620),G. K.(k. 1564-1565, 1566-1567, 1620v-1621),P. M.(k. 1572-1573, 1574-1575, 1621-1622),P. S.(k. 1580-1581, 1582-1583, 1622-1622v),D. R.(k. 1588-1589, 1590-1591, 1622v- 1623),W. M. (1)(k. 1593-1594, 1595-1597, 1623-1624),J. W. (1)(k. 1601-1602, 1624-1625),P. B.(k. 1603-1604, 1625- 1625),W. M. (2)(k. `(...)- (...), 1625v-(...)),K. C.(k. 1607-1609, 1626-1626v),M. W.(k. 1610-1611, 1612-1613, 1627-1628),Ł. G.(k. 1642-1643, 1671v-1672),A. K. (1)(k. 1644-1647, 1672-1673),H. K. (1)(k.1651- 1654, 1673-1673v),Z. R. (1)( k. 1657-1658, 1673v-1674),M. Z. (1)(k. 1674- 1674v),R. B.(k. 1663-1664, 1674v-1675v),J. S. (1)(k. 1665-1667),Z. F.(k. 1676v-1677v),J. Z. (1)((...)-1270 zbioru C,(...)- (...)), częściowoK. S. (1)(k. 292-293 zbioru C,(...)-1180 zbioru C, 1700-(...)),A. S. (1)(k. 874 zbioru C,(...)- (...)),M. M.(k. 880-883, 1703- 1704),J. W. (2)(k. 958-965 zbioru C,(...)),J. R. (1)(k. 950-957 zbioru C,(...)),A. S. (2)(k. 1001-1003 zbioru C,(...)),R. N.(k. 1175-1177 zbioru C,(...)),P. P.(k. 1186-1188 zbioru C,(...)), zawiadomienie o popełnieniu przestępstwa wraz załącznikami (k.1-188), dokumentację dotyczącą wydawanych przepustek (k. 301-329), dokumenty WZ (k. 330-392), wydruk aplikacji REGON (k. 413), umowę o świadczenie usług ochrony (k. 415-419), kopię dowodów dostawy (k. 420-487), dokumentację z postępowania upadłościowego (k. 488-573), obmiary robót wykonanych przezW.-B.(k. 578-582, 1017), zestawienie rozbiórek nawierzchni betonowych (k. 605-611, 615, 1018-1019), protokoły przeszukań (k. 620-703), wykaz dokumentów WZ (720-743), wykaz kierowców (k. 746-761), notatkę urzędową (k.762a-777, 778-782), dokumentację dotyczącą zbycia przezW.-B.przekruszu (k. 1039-1046, 1054-1057, 1082-1095), opinii biegłego z zakresu budownictwa (k. 1106-1145), dane o karalności (k. 1425, 1473, 1734),umowę (...)wraz załącznikami (k. 1271-1290), informację z systemu teleinformatycznego ministra właściwego do spraw finansów publicznych (k. 1426-1428, 1735, 1736), z akt sprawy XVI GC 195/13 pozew (k. 2-29), pisma(...) S.A.(k. 166-168, 505), oświadczenia o potrąceniu (k. 314), ugodę (k. 399-400).
Oskarżony przesłuchany w postępowaniu przygotowawczym w dniu 2 października 2015 r. nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Złożył wyjaśnienia zgodnie z którymi,spółka (...) S.Azawarła ugodę zfirmą (...). Oświadczył, że każda tona wywiezionego przez niego przekruszu została wywieziona za wiedzą i zgodą przedstawicieli(...) S.A.Na każdy taki transport był wystawiany dokument WZ. Zgodę na wywóz przekruszu w imieniuspółki (...) S.A.każdorazowo wydawałK. S. (1). W ocenie oskarżonego toK. S. (1)jako dyrektor kontraktu taką zgodę w imieniuspółki (...) S.A.mógł wydać.
Na rozprawie w dniu 21 kwietnia 2016 roku oskarżony również nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu w akcie oskarżenia czynu. Składając wyjaśnienia podał, że w uzgodnieniach między nim, aA. T. (1)sprzedaż, wywóz kruszywa miał się odbywać na czytelnych, transparentnych, przejrzystych zasadach. Oskarżony uzgodnił zA. T. (1), żefirma (...)przy każdym wywozie kruszywa oraz wywozie piasku będzie wystawiała dokument WZ.Firma (...)zostawiała jeden egzemplarz WZ na bramie ochrony lotniska. Oskarżony podał, że w październiku 2011 r. jego firma musiała wymienić dużą część gruntu na płycie lotniska, tj. ok(...)
(
), co w przeliczeniu daje ok.(...)kruszywa. Wtedy dyrektorK. S.zabronił ustnie sprzedaży tego kruszywa. Oskarżony zażądał pisma w tej sprawie. Wskazał, że nie dostał żadnego pisma zakazującego mu wywóz kruszywa, ale w późniejszym okresie już nie wywoził przekruszu z lotniska, a jedynie piasek.
Sąd Rejonowy zważył, co następuje
W ocenie Sądu wyjaśnieniom oskarżonego należało dać wiarę jedynie w zakresie, w jakim pokrywają się z poczynionymi przez Sąd ustaleniami faktycznymi oraz zeznaniami świadkówW. K. (1),A. T. (1),J. Z. (1),J. R. (1),J. V.,S. J. (1), jak również dokumentami zgromadzonymi w aktach sprawy.
Wyjaśnieniom oskarżonego w części w jakiej twierdził, że wywoził przekrusz za zgodą i wiedzą(...) S.A.i na warunkach określnych z(...) S.A.Sąd nie dał wiary. Podnieść trzeba, że osoby, które mogły w imieniuspółki (...) S.A.taką zgodę wydać, czyli świadekW. K. (1),A. T. (2),J. Z. (1), temu zdecydowanie zaprzeczyły. Logiczne są tłumaczenia świadkaA. T.,W. K., że taka zgoda na zakup nadmiaru przekruszu w ilości 30 %, mogła być wyrażona dopiero po zakończeniu robót. Zeznania świadkaA. T. (1), że nie wyrażał zgody na wywóz kruszywa i jego sprzedaż przezW.-B.przed zakończeniem robót, korespondują z zeznaniami świadkaS. J. (1), złożonymi na etapie postępowania przygotowawczego, w których podał, że słyszał rozmowęK. S. (1)iA. T. (1), w którejK. S. (1)musiał się tłumaczyć przed przełożonym z tego, że wyraził taką zgodę na wywóz kruszywa. Podnieść trzeba, że gdyby rzeczywiście władzespółki (...) S.A.od początku wyrażały zgodę na wywożenie i dysponowanie przekruszem przezW.-B.w czasie realizacji umowy, z pewnością świadekK. S.nie musiałby się z tego tłumaczyć. Oceniając wyjaśnienia oskarżonego w tej części, w jakiej twierdził, że miał zgodęspółki (...) S.A.na sprzedaż kruszywa innym podmiotom, trzeba mieć na uwadze także treść zeznań świadkaJ. R. (1), który zeznał, żespółka (...) S.A.zabroniłaspółce (...)stavby a.s. dokonać płatności za dostarczony przezW.-B.przekrusz, wskazując, że należność za przekrusz powinna być uiszczona na rzecz(...) S.A.W sytuacji gdyby w momencie dostaw kruszywa dla(...)stavby a.s.W.-B.miał zgodę(...) S.A.na wywóz i sprzedaż kruszywa,(...) S.A.nie sprzeciwiałby się na sprzedaż kruszywa(...)stavby a.s.
Sąd nie dał również wiary wyjaśnieniom oskarżonego w zakresie w jakim wskazywał, że faktury wystawione na rzeczspółki (...)stavby a.s. nie były wystawione za sprzedaż przekruszu, a za usługę przekruszenia betonu należącego do(...)stavby a.s., który był składowany w tej części lotniska, i dowiezieniu go do betoniarni(...)stavby a.s.. Wyjaśnienia oskarżonego w tej części są sprzeczne z zeznaniami świadkówJ. R., J.V., którzy wprost wskazywali, żeW.-B.dostarczał przekrusz(...)stavby a.s. , nie zaś przekruszał należący do tej spółki beton. Okoliczność ta wynika również z dokumentu zamówienia z dnia 14.10.2011 r. (k. 33) i dokumentu WZ z dnia 31 października 2011 r. (k. 35). Okoliczność, że przekrusz dostarczony dofirmy (...)stavby a.s. pochodził z rozbiórki starej nawierzchni pasa startowego potwierdzili także świadkowieM. S.,P. S.,G. K..
Sąd uznał za wiarygodne zeznania świadkaW. K. (1),A. T. (1),W. K. (1). Ich zeznania są bowiem logiczne, konsekwentne, spójne, korespondują z dokumentami zgromadzonymi w toku postępowania. ŚwiadekW. K. (1)kategorycznie stwierdził, że był jedyną osobą, która mogła wydać zgodę na wywóz przekruszu w imieniu(...) S.A., ale takiej zgody nigdy nie wydał. Logiczne są tłumaczenia świadkaK.oraz świadkówA. T.,J. Z., że tylko po zakończeniu budowy mogła być uzyskana zgoda na zakup przezW.-B.nadwyżki przekruszu. Dopóki bowiem budowa się nie zakończy,(...) S.A.nie znał wszystkich oczekiwań związanych z kruszywem, nie wiedział ile kruszywa będzie potrzebnego do wykonania przedmiotu umowy. Zeznania tych świadków w zakresie w jakim twierdzili, że nie było zgody osób mogących taką zgodę w imieniu(...) S.A.wyrazić na wywożenie przekruszu, korespondują z zeznaniami świadkaS. B., który zeznał, że słyszał rozmowę świadkaW. K.zK. S., w której obaj mężczyźni podejrzewali, że jest wywożony przekrusz z lotniska. Również świadekS. J.w swoich zeznaniach złożonych na etapie postępowania przygotowawczego podnosił, że był świadkiem rozmowy, podczas którejK. S.tłumaczył się przedA. T., ze zgody na wywóz przezW.-B.dlaspółki (...)stavby a.s. przekruszu.
Sąd dał wiarę zeznaniomS. B.,P. N.,W. N.,Z. F.. Ich zeznania złożone zostały w sposób obiektywny i cechuje je duży stopień wiarygodności. Osoby te nie były zainteresowane wynikiem niniejszego postępowania, ani też nie sprzyjały żadnej ze stron procesu.
Sąd dał wiarę zeznaniomJ. M.,M. P.,R. L.,R. B.,M. K.,Ł. G.,J. W. (2)iJ. R. (1). Ich zeznania są logiczne, spójne, korespondują z pozostałymi dowodami uznanymi przez Sąd za wiarygodne.
Za wiarygodne należało uznać zeznania świadkaS. J. (1). Jego zeznania złożone na etapie postępowania przygotowawczego są logiczne, spójne, konsekwentne, szczegółowe, korespondują z zeznaniami świadkówM. S.,G. K.,P. M.,P. S.,D. R.,W. M. (1),J. W. (1),P. B.,W. M. (2),K. C.,M. W.,A. S. (1),M. M.. Na etapie postępowania sądowego świadek nie pamiętał szczegółów wywożenia przekruszu, jednak potwierdził zeznania składane wcześniej.
Sąd uznał za niewiarygodne częściowo zeznania świadkaS. D.. Świadek potwierdził, że był wywożony przekrusz z terenu lotniska, ale nie opisywał w jaki sposób był on wywożony, wskazując, że na budowie zajęty był innymi kwestiami. Tymczasem w świetle zeznań świadków, kierowcówfirmy (...), również świadekS. D.wydawał dyspozycje wywozu kruszywa kierowcom.
ZeznaniomD. K.Sąd dał wiarę w części. Świadek jako żona oskarżonego, miała interes w składaniu zeznań określonej treści. Świadek podała, że nie wie nic na temat wywozu kruszywa z lotniska wM., nie przypominała sobie, czy kierowcy przywozili dokumenty WZ do siedzibyfirmy (...), czy wystawiała faktury za sprzedaż kruszywa z lotniska, choć jako osoba zajmująca się wfirmie (...)księgowością, rachunkami, musiała o tym wiedzieć.
Zeznania świadkówM. S.,G. K.,P. M.,P. S.,D. R.,W. M. (1),J. W. (1),P. B.,W. M. (2),K. C.,M. W.,A. S. (1),M. M.Sąd uznał za wiarygodne. Świadkowie ci logicznie, szczegółowo opisywali kto, kiedy, w jaki sposób wydawał im dyspozycje wywozu kruszywa. Ich zeznania korespondują z innymi uznanymi przez Sąd za wiarygodne dowodami jak m.in. dokumenty WZ, zeznania świadkówS. J.,A. K.,H. K.,Z. R.,M. Z.,J. S..
Sąd uznał za niewiarygodne zeznaniaK. S. (1). Świadek na każdym etapie postępowania przedstawiał sprzeczne zeznania w części dotyczącej tego, czy w czasie wykonywania prac przezW.-B.na terenie lotniska,W.-B.mógł wywozić przekrusz. Na etapie postępowania przygotowawczego świadek kategorycznie zaprzeczał, aby taki proceder miał miejsce. Wyraził przypuszczenie, że jedyny materiał jakiW.-B.mógł wywozić, to przekruszony beton należący do spółki czeskiej(...)stavby a.s. Kategorycznie też zaprzeczył, aby skierował przedstawicielaspółki (...)stavby a.s. doW.-B.po kruszywo pochodzącego ze starego pasa startowego. W tym zakresie zeznaniaK. S.sprzeczne są zeznaniami świadkówJ. R., J.V., a także kierowcówfirmy (...), którzy zeznali, że taką zgodę na wywóz przekruszu pochodzącego z rozbiórki starego pasa startowegoW.-B.dostał odK. S.. Na etapie postępowania sądowego świadekK. S.twierdził zaś, że przekrusz był wywożony z ternuL.przezfirmę (...), a to z uwagi na zapis umowy w załączniku nr 1 do umowy podwykonawczej, oraz że uzyskał zgodę przełożonych na wywóz przekruszu przezW.-B.. ŚwiadekK. S.zmiany swoich zeznań we wskazanym zakresie nie potrafił w racjonalny sposób na rozprawie wyjaśnić, zasłaniając się ostatecznie niepamięcią.
Sąd nie znalazł żadnych powodów, aby odmówić wiarygodności zeznaniom świadkówA. K. (1),H. K. (1),Z. R. (1),M. Z. (1),J. S. (1),A. S. (2),R. N.,P. P., jednka ich zeznania niewiele wniosły do sprawy.
Brak było podstaw do odmowy wiarygodności dokumentom ujawnionym i zaliczonym w poczet materiału dowodowego, ponieważ nie budzą one wątpliwości co do swej autentyczności i wiarygodności. Dokumenty te nie były kwestionowany przez żadną ze stron, ich treść koresponduje z treścią pozostałych dowodów uznanych przez Sąd za wiarygodne.
Sąd w całości obdarzył wiarą opinię biegłego z zakresu budownictwa. Jest ona jasna, rzeczowa, wydana została przez uprawnioną osobę, dysponującą niezbędną wiedzą specjalistyczną, a Sąd nie znalazł podstaw do kwestionowania jej wiarygodności.
Uwzględniając zebrany w sprawie materiał dowodowy i opierając się na przeprowadzonych wyżej rozważaniach stwierdzić należy, iż obdarzone przez Sąd wiarą dowody łączą się w logiczną całość i stanowią wystarczającą podstawę do uznania, iż okoliczności popełnienia przez oskarżonego przypisanego mu czynu i jego wina nie budzą wątpliwości. Oskarżony swoim zachowaniem wyczerpał przedmiotowe jak i podmiotowe znamiona przypisanego mu w wyroku czynu.
Swoim zachowaniem oskarżony wyczerpał ustawowe znamiona przestępstwa określonego wart. 284 § 2 k.k.Przy czym zachowania oskarżonego stanowią zdaniem Sądu czyn ciągły, zostały bowiem podjęte w krótkich odstępach czasu, z góry powziętym zamiarem.
Przywłaszczenie wiąże się z uprzednim posiadaniem rzeczy lub prawa majątkowego przez sprawcę. W przeciwieństwie do kradzieży, gdzie sprawca czynu zabiera spod władztwa osoby uprawnionej określoną rzecz, w przypadku przywłaszczenia, sprawca w chwili czynu jest już w legalnym posiadaniu określonej rzeczy (wyr. SN z 17.7.1978 r., Rw 258/78, OSNKW 1978, Nr 10, poz. 109). Okolicznością tworzącą typ kwalifikowany przywłaszczenia w postaci sprzeniewierzenia, jest okoliczność powierzenia sprawcy rzeczy przez jej właściciela. Dochodzi tu więc do swoistego nadużycia zaufania, jakim obdarzył sprawcę właściciel rzeczy. Rzeczą powierzoną jest rzecz wydana sprawcy w określonym celu, za dobrowolną zgodą jej właściciela (por. wyr. SN z 28.6.1978 r., RW 208/79, OSNKW 1979, Nr 10, poz. 103). Nie dochodzi tu jednak do przeniesienia prawa własności do tej rzeczy, ale uzyskaniu przez sprawcę innych praw do rzeczy (np. prawo do jej używania i pobierania pożytków). Nie ma przy tym znaczenia, czy rzecz wydaje sam właściciel, czy też osoba trzecia, działająca w imieniu właściciela. Przywłaszczenie rzeczy powierzonej ma również miejsce, gdy sprawca reprezentując właściciela odbiera rzecz ruchomą od osoby trzeciej (np. odbiór gotówki od dłużnika w celu przekazania i rozliczenia się z wierzycielem).
W okolicznościach niniejszej sprawyspółka (...) S.A.jako Generalny Wykonawca była właścicielem powstałego po rozbiórce nawierzchni pasa startowego przekruszu. Gruz pochodzący z rozbiórki nawierzchni lotniskaM.miał być wykorzystany przez podwykonawcęfirmę (...)wyłącznie do realizacji umowy podwykonawczej, z zastrzeżeniem rozliczenia i zwrotu nadwyżki, bez prawa rozporządzania nim na rzecz osób trzecich. W czasie wykonywania umowy miał być składowany na lotnisku, po przekruszeniu ponownie wykorzystany do wykonania podbudów z kruszywa pod nawierzchnie dróg technicznych. Tymczasem oskarżonyR. K.nakazał swoim pracownikom część przekruszu wywozić, do czego w ocenie Sądu nie miał prawa, gdyż nie było na to zgody(...) S.A.Nie można przyjąć, że na skutek uwagi zamieszczonej w załączniku nr 1, stanowiącym integralną część umowy podwykonawczej z dnia 28 stycznia 2011 roku, oskarżony lub jego żona nabyli prawo do dysponowania przekruszem. Zapis wyraźnie wskazuje, żefirma (...)wyrażała gotowość zakupu nadmiaru przerkuszu. Nie można też przyjąć, że w okresie od marca 2011 roku w sposób dorozumiany taka umowa na zakup przekruszu została zawarta, przez to, że najpierw R.B., a potem od maja 2011 rokuK. S.wyrażali zgodę na wywóz przekruszu. Obaj świadkowie nie mieli bowiem prawa do składania tego rodzaju oświadczeń woli w imieniuspółki (...) S.A.Dowody przeprowadzone w toku rozprawy nie pozwalają na poczynienie ustalenia, aby osoby uprawnione do składania oświadczeń woli w imieniu(...) S.A.wyraziły taką zgodę ustnie bądź na piśmie, albo, żeby wiedząc o takim procederze nie sprzeciwiały się temu. OskarżonyR. K.doskonale wiedział, kto taką zgodę na wywóz, sprzedaż kruszywa w imieniu(...) S.A.wydać może (wcześniej bowiem to on prowadził rozmowy negocjacje z(...) S.A.), lecz do tych osób o taką zgodę się nie zwracał, wiedział bowiem, że przed zakończeniem umowy od tych osób takiej zgody nie uzyska. Tymczasem podnieść trzeba, że oskarżonemu zależało na tym, aby przekrusz sprzedawać w tym czasie, z uwagi na ogromne zapotrzebowanie na ten materiał w tym okresie.
Oskarżony nakazał swoim pracownikom przekrusz wywozić z terenu lotniska do innych podmiotów gospodarczych, osób fizycznych, zatem w sposób nieodwracalny oskarżony swoim zachowaniem pozbawił(...) S.A.możliwości władania przekruszem, dysponowania nim.
Jak wynika z opinii biegłego z zakresu budownictwa w okresie od marca 2011 roku do kwietnia 2012 rokuR. K.polecił kierowcomfirmy (...)wywiezienie z terenuL.wM.nie mniej niż 4313 ton przekruszu należącego do(...) S.A.o wartości nie mniejszej niż 97237,03 złotych.
Oskarżony jest pełnoletni i w konkretnych warunkach niniejszego stanu faktycznego miał pełną zdolność rozpoznania znaczenia swojego czynu i pokierowania swoim postępowaniem.
Stopień społecznej szkodliwości czynu oskarżonego jest znaczny. Oceniając stopień społecznej szkodliwości popełnionego przez oskarżonego czynu Sąd wziął pod uwagę rodzaj i charakter naruszonego przez niego dobra, rozmiar wyrządzonej szkody, jak również opisane wyżej: sposób i okoliczności ich popełnienia, postać zamiaru i motywację sprawcy. Oskarżony działał z niskich pobudek, chcąc w łatwy sposób wzbogacić się cudzym kosztem. Jego zachowanie godziło w pewność obrotu gospodarczego.
Przechodząc do rozważań dotyczących wymiaru kary, podnieść należy, że czyn oskarżonego zagrożony jest karą pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5. Przy czym trzeba mieć na uwadze, że aktualnie obowiązujące przepisy pozwalają jeżeli ustawa przewiduje zagrożenie karą pozbawienia wolności nieprzekraczającą 8 lat, wymierzenie kary grzywny lub kary ograniczenia wolności, o której mowa wart. 34 § 1a pkt 1 lub 4 k.k.
Przystępując do uzasadnienia wymiaru kary, w pierwszej kolejności należy wskazać, iż Sąd zdecydował się na skorzystanie z instytucji opisanej wart. 37 a k.k.Wymierzając karę oskarżonemu, Sąd dał także wyraz zaakcentowanej wart. 58 k.k.zasadzie prymatu kar wolnościowych. Jak wskazuje wymieniony powyżej przepis, jeżeli ustawa przewiduje możliwość wyboru rodzaju kary, a przestępstwo jest zagrożone karą pozbawienia wolności nieprzekraczającą 5 lat, sąd orzeka karę pozbawienia wolności tylko wtedy, gdy inna kara lub środek karny nie może spełnić celów kary. Wymierzając oskarżonemu karę grzywny w wymiarze 200 stawek po 100 zł każda Sąd wziął pod uwagę wszystkie okoliczności, o jakich mowa wart. 53 kk. Jako okoliczność obciążającą Sąd uwzględnił znaczny stopień winy oskarżonego i znaczny stopień społecznej szkodliwości jego czynu. Jako okoliczność łagodzącą jego niekaralność.
Sąd nie orzekł pomimo takiego wniosku pokrzywdzonejspółki (...) S.A.o obowiązku naprawienia wyrządzonej szkody.
Trzeba mieć na uwadze, że jak wynika ze zgromadzonego w toku postępowania materiału dowodowego w dniu 5 lutego 2013 r.spółka (...) S.A.złożyła zawiadomienie o podejrzeniu popełnienia przestępstwa, wskazując, że w wyniku bezprawnego działaniaR. K.,D. K.iŁ. K.przywłaszczyli(...)przekruszu w wyniku czego spółka poniosła szkodę w wysokości 638.895,114 zł
Natomiast w dniu 1 marca 2013 r. w imieniuspółki (...) S.A.członek zarządu tej spółki oraz prokurent złożyli oświadczenie o potrąceniu tej samej wierzytelności, którą opisano w zawiadomieniu o popełnionym przestępstwie z wierzytelnością jaka przysługiwałaD. K.zfaktury nr (...)wystawionej przezW.-B.w dniu 1 grudnia 2011 roku.
Oświadczenie to zostało doręczoneD. K.razem z odpisem pozwu i jego załączników.
Zgodnie z treściąart. 498 § 1 k.c.gdy dwie osoby są jednocześnie względem siebie dłużnikami i wierzycielami, każda z nich może potrącić swoją wierzytelność z wierzytelnością drugiej strony, jeżeli przedmiotem obu wierzytelności są pieniądze lub rzeczy tej samej jakości oznaczone tylko co do gatunku, a obie wierzytelności są wymagalne i mogą być dochodzone przed sądem lub przed innym organem państwowym.
W realiach tej sprawy przedmiotem obu wierzytelności były pieniądze, obie wierzytelności były wymagalne i mogły być dochodzone przed sądem.
Zgodnie z treściąart. 498 § 2 k.c.wskutek potrącenia obie wierzytelności umarzają się nawzajem do wysokości wierzytelności niższej.
Oświadczenie o potrąceniu ma charakter konstytutywny i z chwilą dojścia do adresata wywołuje skutek umorzenia wierzytelności ze skutkiemex tunc. W wypadku złożenia oświadczenia woli o potrąceniu, skutek prawny następuje z mocy prawa niezależnie od dalszych czynności składającego oświadczenie woli, a jedynym wyjątkiem jest cofnięcie oświadczenia woli za zgodą drugiej strony lub powołanie się na wady oświadczenia woli. Z dowodów przeprowadzonych w toku postępowania nie wynika, aby(...) S.A.cofnął oświadczenie woli o potrąceniu za zgodą dłużnika lub by powoływał się na wady oświadczenie woli.
Zatem na skutek potrącenia doszło do umorzenia wierzytelności przysługującej(...) S.A.z tytułu przywłaszczenia przekruszu. Podnieść trzeba, żespółka (...) S.A.tej należności nie dochodziła w postępowaniu sądowym przed Sądem Okręgowym w Warszawie, XVI Wydział Gospodarczy, wskazując wyraźnie w treści uzasadnienia pozwu, że wierzytelność przysługująca z tytułu przywłaszczenia przekruszu została potrącona z wierzytelnością jaka przysługiwałaD. K.zfaktury nr (...)wystawionej przezW. (...)w dniu 1 grudnia 2011 roku. Wierzytelność przysługującaspółce (...) S.A.z tytułu przywłaszczenia przekruszu była opisana w treści pozwu, ale też wyraźnie tam stwierdzono, że powód(...) S.A.nie żąda zasądzenia tej należności, skoro doszło do jej umorzenia.
Sąd nie znalazł żadnych podstaw do tego, aby oskarżonego zwolnić z obowiązku ponoszenia kosztów sądowych.
Z tych przyczyn Sąd orzekł jak w wyroku. | ```yaml
court_name: Sąd Rejonowy w Nowym Dworze Mazowieckim
date: '2017-02-16'
department_name: II Wydział Karny
judges:
- Anna Zajączkowska
legal_bases:
- art. 34 § 1a pkt 1 lub 4 k.k.
- art. 627 kpk
- art. 498 § 1 k.c.
recorder: Anna Kopeć
signature: II K 610/15
``` |
154500000000503_I_ACa_000320_2013_Uz_2013-08-14_001 | "\nYou are extracting information from the Polish court judgments.\nExtract specified values strictl(...TRUNCATED) | "Sygn. akt I ACa 320/13\n\nWYROK\nW IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ\n\nDnia 14 sierpnia 2013 r.\n(...TRUNCATED) | "```yaml\ncourt_name: Sąd Apelacyjnyw Warszawie\ndate: '2013-08-14'\ndepartment_name: I Wydział Cy(...TRUNCATED) |
End of preview. Expand
in Dataset Viewer.
Dataset Card for JuDDGES/pl-court-instruct
Dataset Summary
The dataset consists of Polish Court judgements available at https://orzeczenia.ms.gov.pl/, containing full content of the judgements along with metadata sourced from official API and extracted from the judgement contents. This dataset is designed for fine-tuning large language models (LLMs) for information extraction tasks and is formatted as instructions. For raw dataset see JuDDGES/pl-court-raw. For graph dataset see JuDDGES/pl-court-graph.
Supported Tasks and Leaderboards
information-extraction: The dataset can be used for information extraction tasks.text-generation: The dataset can be used for text generation tasks, as the dataset is formatted as instructions.
Languages
pl-PL Polish
Dataset Structure
Data Instances
Click to expand
{'_id': '150515100001006_II_K_000220_2017_Uz_2017-10-03_001',
'prompt': '\nYou are extracting information from the Polish court judgments.\nExtract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value.\nPlease return the response in the identical YAML format:\n```yaml\ncourt_name: "<nazwa s\\u0105du, string containing the full name of the court>"\ndate: <data, date in format YYYY-MM-DD>\ndepartment_name: "<nazwa wydzia\\u0142u, string containing the full name of the court\'s\\\n \\ department>"\njudges: "<s\\u0119dziowie, list of judge full names>"\nlegal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)>\nrecorder: <protokolant, string containing the name of the recorder>\nsignature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment>\n```\n=====\n{context}\n======\n',
'context': 'Sygn. akt II K 220/17\n\nWYROK\nW IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ\nDnia 03 października 2017 roku\nSąd Rejonowy w Giżycku w II Wydziale Karnym w składzie:\n\nPrzewodniczący – SSR Bogdan Wałachowski\nProtokolant – st.sekr.sąd. Aneta Dybikowska\nw obecności Prokuratora Prokuratury Rejonowej wG.– asesora Andrzeja Zagraba\npo rozpoznaniu w dniu 03 października 2017 roku sprawy\nJ. F.\nurodz. (...)wG.\nsynaJ.iW. z d. P.\noskarżonego o to, że:\nW dniu 03 czerwca 2017 roku wG.naul. (...)znajdując się w stanie nietrzeźwości o zawartości 0,40 mg/l , 0,35 mg/l i 0,36 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu prowadził w ruchu lądowym samochód osobowy m-kiO. (...)onr rej. (...)\n\ntj. o czyn zart. 178a§1 kk\n\n1\nOskarżonegoJ. F.uznaje za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu aktem oskarżenia i za to na podstawieart.178a§1 kkw zw. zart. 33§1 i 3kkskazuje go na karę grzywny w wysokości 40 ( czterdzieści) stawek dziennych, przyjmując iż jedna stawka dzienna równa się kwocie 20 (dwadzieścia) złotych.\n\n2\nNa podstawieart. 42 § 2 kkorzeka wobec oskarżonego środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 3 ( trzy) lat, na poczet którego w oparciu oart. 63§3kkzalicza okres zatrzymania prawa jazdy od dnia 03 czerwca 2017 roku.\n\n3\nNa podstawieart. 43a§2kkorzeka od oskarżonego na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej świadczenie pieniężne w kwocie 5.000,00 (pięć tysięcy) złotych.\n\n4\nNa podstawieart. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23.06.1973 r. o opłatach w sprawach karnychiart. 627 kpkzasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa tytułem opłaty kwotę 80 ( osiemdziesiąt) zł i obciąża go kosztami sądowymi w pozostałym zakresie w kwocie 70 ( siedemdziesiąt) złotych.\n\nII K 220/17\n\nUZASADNIENIE\nJ. F.(lat. 38) jest mieszkańcemG.. Pracuje również wG.wprzedsiębiorstwie (...),(...), głównie jako kierowca lawety.\nW dniu 03 czerwca 2017 roku o godzinie 7.00 jechał samochodem markiO. (...)onr. rejestracyjnym (...)do pracy. Naulicy (...)został zatrzymany i skontrolowany przez patrol funkcjonariuszy policji z ruchu drogowego. W wyniku stosownych badań okazało się, że oskarżony znajdował się w stanie nietrzeźwości (0,40 mg/l, 0,35 mg/l, 0,36 mg/l).\nPowyższe ustalono w oparciu o protokół z badań trzeźwości oskarżonego k. 2, wyjaśnienia oskarżonegoJ. F.k. 53, zeznaniaJ. C.k. 53v,k.28, zaświadczenia k.51-52.\nOkoliczności popełnienia przezJ. F.zarzuconego mu czynu w ocenie Sądu nie budzą żadnych wątpliwości. Dowody w tym zakresie są jednoznaczne i w gruncie rzeczy brak jest dowodów przeciwnych, ponieważ oskarżony już na etapie postępowania przygotowawczego przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Przed Sądem na rozprawie głównej oskarżony również przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i złożył krótkie ale wyczerpujące wyjaśnienia. Podał że poprzedniego dnia wieczorem wypił 4 piwa.\nSąd podzielił te wyjaśnienia oskarżonego ponieważ korespondują z zeznaniami świadka- funkcjonariusza policjiJ. C.k. 28 k.53v, co do których w ocenie Sądu nie ma żadnych wątpliwości, tym bardziej że okoliczność ta została potwierdzona protokołem z przebiegu badań stanu trzeźwości oskarżonego, który również nie był kwestionowany przez oskarżonego.\nSąd podzielił pozostałe dowody przeprowadzone w sprawie w postaci dokumentów, w szczególności zaświadczeń jak też wydruku z bazy(...)k. 11-12, zaświadczenia o zatrudnieniu k.16 i inne. Sąd podzielił także dokumenty przedstawione przez oskarżonego i jego obrońcy podczas rozprawy w postaci zaświadczeń k. 51-52.\nReasumując zgromadzony w sprawie materiał dowodowy i przeprowadzona wyżej jego analiza pozwala zdaniem Sądu przyjąć w sposób pewny, że oskarżonyJ. F.prowadząc w dniu 03 czerwca 2017r. około godziny 07:00 naulicy (...)wG., w stanie nietrzeźwości prowadził samochód osobowyo. (...). Dopuścił się w ten sposób przestępstwa zart. 178a§1 kk.\nWina oraz społeczna szkodliwość przypisanego oskarżonemu czynu, którego wymieniony dopuścił się w tym dniu – wbrew argumentacji odnoszonej podczas rozprawy podczas rozprawy przez oskarżonego i jego obrońcę – jest znaczna. Wskazuje na to analiza tak strony podmiotowej, jak i przedmiotowej tego czynu. Mowa zatem o takich okolicznościach jak czas, miejsce, sposób popełnienia czynu, pobudki, motywy, jakimi kierował się oskarżony, wagę naruszonych przez niego obowiązków, postać zamiaru (w tym wypadku przyjąć należy, że oskarżony miał pewność, że kieruje pojazdem mechanicznym na drodze publicznej, w centrum miasta znajdując się w stanie nietrzeźwości ).\nZdaniem Sądu na znaczny stopień społecznej szkodliwości czynu oskarżonego wpływa także stopień stężenia alkoholu u oskarżonego, który wynosił 0,40 mg/l–0,35 mg/l, co przesądza definitywnie o eliminacji możliwości skorzystania z instytucji wymienionej wart. 66-67 kk.\nAnaliza elementów podmiotowych pozwoliła zdaniem Sądu na przedstawienie osoby oskarżonego w dobrym świetle. Wymieniony ma 38 lat. Prowadzi ustabilizowany tryb życia, posiada rodzinę, w tym dwoje małoletnich dzieci. Nie był w przeszłości karany (k.26)\nZ tych też powodów, mając na uwadze sytuację majątkową, rodzinną i zawodową oskarżonego Sąd wymierzył mu karę grzywny w wymiarze 40 stawek dziennych ustalając, że stawka dzienna odpowiada kwocie 20 zł i orzekł środki karne w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w minimalnej wysokości tj. na okres 3 lat na poczet którego zaliczył okres zatrzymania prawa jazdy od 03 czerwca 2017 r. Orzekł także obligatoryjne w takiej sytuacji świadczenie pieniężne w kwocie 5.000 złotych na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej. Wymiar kary oraz środka karnego – ich dolegliwość nie przekracza zdaniem sadu stopnia winy oskarżonego, uwzględnia stopień społecznej szkodliwości jego czynu, a także uwzględnia cele zapobiegawcze i wychowawcze. Nadmienić należy, że nietrzeźwi kierowcy na naszych drogach w dalszym ciągu są częstym zjawiskiem.\nO kosztach sądowych orzeczono na podstawieart. 627 kpkiart.3 ust.1 ustawy z dnia 23.06.1973r. o opłatach w sprawach karnych.',
'output': '```yaml\ncourt_name: "S\\u0105d Rejonowy w Gi\\u017Cycku"\ndate: \'2017-10-03\'\ndepartment_name: "II Wydzia\\u0142 Karny"\njudges:\n- "Bogdan Wa\\u0142achowski"\nlegal_bases:\n- "art. 33\\xA71 i 3kk"\n- "art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23.06.1973 r. o op\\u0142atach w sprawach karnych"\n- art. 627 kpk\nrecorder: "st.sekr.s\\u0105d. Aneta Dybikowska"\nsignature: II K 220/17\n```'}
Data Fields
| Feature name | Feature description | Type |
|---|---|---|
| _id | Unique identifier of the judgement | string |
| prompt | The prompt template provided for extracting information from the judgement. It contains placeholder {context} for the judgement content. |
string |
| context | The full text content of the judgement | string |
| output | The extracted information in YAML format based on the provided context | string |
Data Splits
| split | # samples | % samples |
|---|---|---|
| train | 238851 | 99.17 |
| test | 2000 | 0.83 |
Dataset Creation
For details on the dataset creation, see the paper TBA and the code repository here.
Curation Rationale
Created to enable cross-jurisdictional legal analytics.
Source Data
Initial Data Collection and Normalization
Utilize the raw dataset
JuDDGES/pl-court-raw.First, we identified information from metadata which is contained in text of the judgement. Therefore, the following fields were selected for extraction as targets:
datejudgesrecordersignaturecourt_namedepartment_namelegal_bases
Data filtering: In order to ensure high quality of the dataset, we performed filtering procedure, as described below.
- Removal of judgements with missing values in targets - if any of the target field has missing value, entire judgement is discarded (information might still be contained in judgement text, and in such case the targets would be incorrect)
- Cleaning
judgesfield - in some examples, names of judges were concatenated into single name instead of being list of names, so we split them based on conjunction - Removing examples wherein targets are not in text - due to inherent errors in acquired data, some targets might be mistyped, hence we filter them out (Data cleaning removes 173297 examples, and dataset consists of 240851.)
Generating instructions: After cleaning we generate instructions for information extraction. Specifically, we define same prompt for each document, as follows:
You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: '''yaml court_name: "<nazwa sądu, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydziału, string containing the full name of the court's department>" judges: "<sędziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ''' ===== {context} ======where
{context}is replaced by text of each judgement. We highlight that judgements are in Polish, hence to foster model responding in Polish, we provide name Polish names of the field in the prompt.
Who are the source language producers?
Produced by human legal professionals (judges, court clerks). Demographics was not analysed. Sourced from public court databases.
Annotations
Annotation process
No annotation was performed by us. All features were provided via API.
Who are the annotators?
As above.
Personal and Sensitive Information
Pseudoanonymized to comply with GDPR (art. 4 sec. 5 GDPR).
Considerations for Using the Data
Social Impact of Dataset
[More Information Needed]
Discussion of Biases
[More Information Needed]
Other Known Limitations
[More Information Needed]
Additional Information
Dataset Curators
[More Information Needed]
Licensing Information
[More Information Needed]
Citation Information
[More Information Needed]
Statistics
Licensing Information
We license the actual packaging of these data under Attribution 4.0 International (CC BY 4.0) https://creativecommons.org/licenses/by/4.0/
- Downloads last month
- 65
Homepage: TBA
Homepage: TBA
Repository: [github](https://github.com/pwr-ai/JuDDGES)
Repository: [github](https://github.com/pwr-ai/JuDDGES)
Paper: TBA
Paper: TBA
Point of Contact: lukasz.augustyniak@pwr.edu.pl; jakub.binkowski@pwr.edu.pl; albert.sawczyn@pwr.edu.pl
Point of Contact: lukasz.augustyniak@pwr.edu.pl; jakub.binkowski@pwr.edu.pl; albert.sawczyn@pwr.edu.pl
Size of downloaded dataset files:
2.94 GB
Size of the auto-converted Parquet files:
2.94 GB
Number of rows:
240,851