_id
stringlengths 49
55
| prompt
stringclasses 1
value | context
stringlengths 336
1.35M
| output
stringlengths 177
2.51k
|
|---|---|---|---|
150515100001006_II_K_000220_2017_Uz_2017-10-03_001 |
You are extracting information from the Polish court judgments.
Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value.
Please return the response in the identical YAML format:
```yaml
court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>"
date: <data, date in format YYYY-MM-DD>
department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\
\ department>"
judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>"
legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)>
recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder>
signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment>
```
=====
{context}
======
| Sygn. akt II K 220/17
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 03 października 2017 roku
Sąd Rejonowy w Giżycku w II Wydziale Karnym w składzie:
Przewodniczący – SSR Bogdan Wałachowski
Protokolant – st.sekr.sąd. Aneta Dybikowska
w obecności Prokuratora Prokuratury Rejonowej wG.– asesora Andrzeja Zagraba
po rozpoznaniu w dniu 03 października 2017 roku sprawy
J. F.
urodz. (...)wG.
synaJ.iW. z d. P.
oskarżonego o to, że:
W dniu 03 czerwca 2017 roku wG.naul. (...)znajdując się w stanie nietrzeźwości o zawartości 0,40 mg/l , 0,35 mg/l i 0,36 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu prowadził w ruchu lądowym samochód osobowy m-kiO. (...)onr rej. (...)
tj. o czyn zart. 178a§1 kk
1
OskarżonegoJ. F.uznaje za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu aktem oskarżenia i za to na podstawieart.178a§1 kkw zw. zart. 33§1 i 3kkskazuje go na karę grzywny w wysokości 40 ( czterdzieści) stawek dziennych, przyjmując iż jedna stawka dzienna równa się kwocie 20 (dwadzieścia) złotych.
2
Na podstawieart. 42 § 2 kkorzeka wobec oskarżonego środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 3 ( trzy) lat, na poczet którego w oparciu oart. 63§3kkzalicza okres zatrzymania prawa jazdy od dnia 03 czerwca 2017 roku.
3
Na podstawieart. 43a§2kkorzeka od oskarżonego na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej świadczenie pieniężne w kwocie 5.000,00 (pięć tysięcy) złotych.
4
Na podstawieart. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23.06.1973 r. o opłatach w sprawach karnychiart. 627 kpkzasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa tytułem opłaty kwotę 80 ( osiemdziesiąt) zł i obciąża go kosztami sądowymi w pozostałym zakresie w kwocie 70 ( siedemdziesiąt) złotych.
II K 220/17
UZASADNIENIE
J. F.(lat. 38) jest mieszkańcemG.. Pracuje również wG.wprzedsiębiorstwie (...),(...), głównie jako kierowca lawety.
W dniu 03 czerwca 2017 roku o godzinie 7.00 jechał samochodem markiO. (...)onr. rejestracyjnym (...)do pracy. Naulicy (...)został zatrzymany i skontrolowany przez patrol funkcjonariuszy policji z ruchu drogowego. W wyniku stosownych badań okazało się, że oskarżony znajdował się w stanie nietrzeźwości (0,40 mg/l, 0,35 mg/l, 0,36 mg/l).
Powyższe ustalono w oparciu o protokół z badań trzeźwości oskarżonego k. 2, wyjaśnienia oskarżonegoJ. F.k. 53, zeznaniaJ. C.k. 53v,k.28, zaświadczenia k.51-52.
Okoliczności popełnienia przezJ. F.zarzuconego mu czynu w ocenie Sądu nie budzą żadnych wątpliwości. Dowody w tym zakresie są jednoznaczne i w gruncie rzeczy brak jest dowodów przeciwnych, ponieważ oskarżony już na etapie postępowania przygotowawczego przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Przed Sądem na rozprawie głównej oskarżony również przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i złożył krótkie ale wyczerpujące wyjaśnienia. Podał że poprzedniego dnia wieczorem wypił 4 piwa.
Sąd podzielił te wyjaśnienia oskarżonego ponieważ korespondują z zeznaniami świadka- funkcjonariusza policjiJ. C.k. 28 k.53v, co do których w ocenie Sądu nie ma żadnych wątpliwości, tym bardziej że okoliczność ta została potwierdzona protokołem z przebiegu badań stanu trzeźwości oskarżonego, który również nie był kwestionowany przez oskarżonego.
Sąd podzielił pozostałe dowody przeprowadzone w sprawie w postaci dokumentów, w szczególności zaświadczeń jak też wydruku z bazy(...)k. 11-12, zaświadczenia o zatrudnieniu k.16 i inne. Sąd podzielił także dokumenty przedstawione przez oskarżonego i jego obrońcy podczas rozprawy w postaci zaświadczeń k. 51-52.
Reasumując zgromadzony w sprawie materiał dowodowy i przeprowadzona wyżej jego analiza pozwala zdaniem Sądu przyjąć w sposób pewny, że oskarżonyJ. F.prowadząc w dniu 03 czerwca 2017r. około godziny 07:00 naulicy (...)wG., w stanie nietrzeźwości prowadził samochód osobowyo. (...). Dopuścił się w ten sposób przestępstwa zart. 178a§1 kk.
Wina oraz społeczna szkodliwość przypisanego oskarżonemu czynu, którego wymieniony dopuścił się w tym dniu – wbrew argumentacji odnoszonej podczas rozprawy podczas rozprawy przez oskarżonego i jego obrońcę – jest znaczna. Wskazuje na to analiza tak strony podmiotowej, jak i przedmiotowej tego czynu. Mowa zatem o takich okolicznościach jak czas, miejsce, sposób popełnienia czynu, pobudki, motywy, jakimi kierował się oskarżony, wagę naruszonych przez niego obowiązków, postać zamiaru (w tym wypadku przyjąć należy, że oskarżony miał pewność, że kieruje pojazdem mechanicznym na drodze publicznej, w centrum miasta znajdując się w stanie nietrzeźwości ).
Zdaniem Sądu na znaczny stopień społecznej szkodliwości czynu oskarżonego wpływa także stopień stężenia alkoholu u oskarżonego, który wynosił 0,40 mg/l–0,35 mg/l, co przesądza definitywnie o eliminacji możliwości skorzystania z instytucji wymienionej wart. 66-67 kk.
Analiza elementów podmiotowych pozwoliła zdaniem Sądu na przedstawienie osoby oskarżonego w dobrym świetle. Wymieniony ma 38 lat. Prowadzi ustabilizowany tryb życia, posiada rodzinę, w tym dwoje małoletnich dzieci. Nie był w przeszłości karany (k.26)
Z tych też powodów, mając na uwadze sytuację majątkową, rodzinną i zawodową oskarżonego Sąd wymierzył mu karę grzywny w wymiarze 40 stawek dziennych ustalając, że stawka dzienna odpowiada kwocie 20 zł i orzekł środki karne w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w minimalnej wysokości tj. na okres 3 lat na poczet którego zaliczył okres zatrzymania prawa jazdy od 03 czerwca 2017 r. Orzekł także obligatoryjne w takiej sytuacji świadczenie pieniężne w kwocie 5.000 złotych na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej. Wymiar kary oraz środka karnego – ich dolegliwość nie przekracza zdaniem sadu stopnia winy oskarżonego, uwzględnia stopień społecznej szkodliwości jego czynu, a także uwzględnia cele zapobiegawcze i wychowawcze. Nadmienić należy, że nietrzeźwi kierowcy na naszych drogach w dalszym ciągu są częstym zjawiskiem.
O kosztach sądowych orzeczono na podstawieart. 627 kpkiart.3 ust.1 ustawy z dnia 23.06.1973r. o opłatach w sprawach karnych. | ```yaml
court_name: Sąd Rejonowy w Giżycku
date: '2017-10-03'
department_name: II Wydział Karny
judges:
- Bogdan Wałachowski
legal_bases:
- art. 33§1 i 3kk
- art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23.06.1973 r. o opłatach w sprawach karnych
- art. 627 kpk
recorder: st.sekr.sąd. Aneta Dybikowska
signature: II K 220/17
``` |
152500000001521_III_AUa_000581_2013_Uz_2014-02-11_001 |
You are extracting information from the Polish court judgments.
Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value.
Please return the response in the identical YAML format:
```yaml
court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>"
date: <data, date in format YYYY-MM-DD>
department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\
\ department>"
judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>"
legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)>
recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder>
signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment>
```
=====
{context}
======
| Sygn. akt: III AUa 581/13
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 11 lutego 2014 r.
Sąd Apelacyjny w Łodzi, III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych
w składzie:
Przewodniczący: SSA Janina Kacprzak
Sędziowie:SSA Jacek Zajączkowski
SSO del. Dorota Rzeźniowiecka (spr.)
Protokolant: st. sekr. sądowy Joanna Sztuka
po rozpoznaniu w dniu 28 stycznia 2014 r. w Łodzi
sprawyA. D.
przeciwkoZakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi wO.
o emeryturę,
na skutek apelacjiA. D.
od wyroku Sądu Okręgowego w Kaliszu
z dnia 5 marca 2013 r., sygn. akt: V U 2091/12,
oddala apelację.
Sygn. akt III AUa 581/13
UZASADNIENIE
Decyzją z dnia 9 października 2012 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział wO.odmówiłA. D.przyznania prawa do emerytury, ponieważ nie udowodnił on wymaganych 15 lat pracy w szczególnych warunkach.
W odwołaniu od powyższej decyzjiA. D.wniósł o zaliczenie do okresu pracy w szczególnych warunkach zatrudnienia wZakładach (...)od dnia 4 września 1967 roku do dnia 31 sierpnia 1970 roku i okresu zatrudnienia od dnia 10 stycznia 1975 roku do dnia 15 lutego 1977 roku uH. U..
Organ rentowy wnosił o oddalenie odwołania.
Wyrokiem z dnia 5 marca 2013r. Sąd Okręgowy w Kaliszu oddalił odwołanie.
Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:
A. D.ur. (...), w dniu 9 lipca 2012 roku złożył wniosek o emeryturę z tytułu pracy w szczególnych warunkach. Na dzień 1 stycznia 1999 roku wnioskodawca udowodnił 25 lat, 7 miesięcy i 26 dni okresów składkowych i nieskładkowych, w tym 11 lat, 3 miesiące i 16 dni okresów pracy w szczególnych warunkach. Wnioskodawca ma rozwiązany stosunek pracy i nie należy do otwartego funduszu emerytalnego.
A. D.od 4 września 1967 roku do 20 czerwca 1970 roku był uczniem(...) Szkoły Zawodowejdla PracującychZakładów (...)wO.. Będąc uczniem tej szkoły miał on podpisaną zZakładami (...)wO.umowę o praktyczną naukę zawodu w zawodzie tokarza. Podpisując tę umowę wnioskodawca zobowiązywał się do czynnego, regularnego uczęszczania na naukę praktyczną i teoretyczną zawodu. Praktyczną naukę zawodu tokarza wnioskodawca odbywał od dnia 4 września 1967 roku do dnia 20 czerwca 1970 roku.
A. D.w okresie od 4 września 1967 roku do 20 czerwca 1970 roku uczęszczając do zasadniczej szkoły zawodowej przez 3 dni w tygodniu, od poniedziałku do środy odbywał w szkole zajęcia teoretyczne, a od czwartku do soboty odbywał zajęcia praktyczne w zakresie nauki zawodu tokarza u swego pracodawcy, to jest w pierwszej i drugiej klasie szkoły zawodowej w warsztatach szkolnych, i zajęcia te trwały po 6 godzin dziennie, a w trzeciej klasie szkoły zawodowej zajęcia praktyczne odbywały się na wydziałachZakładów (...)i trwały po 8 godzin dziennie.
Od dnia 10 stycznia 1975 roku do dnia 15 lutego 1977 rokuA. D.w pełnym wymiarze czasu pracy pracował uH. U.wO., który prowadził wyrób linoleum i kitu. Wnioskodawca w pełnym wymiarze czasu pracy pracował u tego pracodawcy przy produkcji kitu, linoleum i wykładzin pcv. W zakładzie tym pracowało 4 pracowników.
W konsekwencji powyższych ustaleń Sąd Okręgowy stwierdził, żeA. D.nie przysługuje prawo do emerytury przewidzianej wart. 184w związku zart. 32 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych(Dz. U. Nr 153 z 2009r., poz. 1227 – tekst jednolity późn. zm. ), ponieważ nie legitymuje się on wymaganym 15 – letnim okresem pracy w szczególnych warunkach.
Odnosząc się do spornego okresu od 4 września 1967r. do 20 czerwca 1970r., Sąd Okręgowy podniósł, że w tym czasie odwołujący odbywał praktyczną naukę zawodu na podstawie obowiązującej wówczas ustawy z dnia 2 lipca 1958 roku o nauce zawodu, przyuczenia do określonej pracy i warunkach zatrudnienia młodocianych w zakładach pracy oraz o wstępnym stażu pracy (Dz. U. z 1958 roku, Nr 45, poz. 226 ze zm.). W orzecznictwie sądowym panuje jednolite stanowisko, że młodociany odbywający naukę zawodu w ramach umowy zawartej z zakładem pracy na podstawie przepisów ustawy z 1958 roku o nauce zawodu, przyuczeniu do określonej pracy i warunkach zatrudnienia młodocianych w zakładach pracy oraz o wstępnym stażu pracy posiadał status pracownika w rozumieniu przepisów o zaopatrzeniu emerytalnym oraz ubezpieczeniu społecznym, jednakże okres nauki zawodu połączonej z obowiązkiem dokształcania się w zasadniczej szkole zawodowej nie stanowił okresu pracy w szczególnych warunkach, wykonywanej na zasadach określonych w§ 2 ust. 1 rozporządzenia z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze(Dz. U. Nr 8, poz. 43 ze zm.) (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 24 kwietnia 2009 roku, II UK 334/08, OSNP 2010/23-24/294; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 stycznia 2011 roku, II UK 169/10, Lex nr 786387; postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 19 stycznia 2012 roku, I UK 298/11, Lex nr 1215466). W wyroku z dnia 23 stycznia 2012 roku (II UK 96/11, Lex nr 1215433) Sąd Najwyższy podniósł, że „przed dniem 1 stycznia 1975 roku młodociani zatrudniani byli na podstawie umowy określonej w przepisach ustawy z 1958 roku o nauce zawodu, przyuczaniu do określonej pracy i warunkach zatrudniania młodocianych w zakładach pracy oraz o wstępnym stażu pracy byli ubezpieczonymi z tytułu pozostawania w stosunku pracy. Nie jest to wystarczające do uznania tych okresów pracy za okresy wykonywania pracy w szczególnych warunkach stale i w pełnym wymiarze czasu pracy. Z założenia uczeń przyuczany do wykonywania prac określonych w art. 32 ust. 2 u.e.r.f.u.s., o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia, nie mógł ich wykonywać i faktycznie nie wykonywał stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, lecz najwyżej w wymiarze czasu pracy przewidzianym dla pracowników młodocianych. W konsekwencji Sąd Okręgowy stwierdził, że okresu odbywania praktycznej nauki zawodu przez wnioskodawcę od dnia 4 września 1967 do dnia 20 czerwca 1970 roku nie można zatem zaliczyć do okresu pracy w szczególnych warunkach, tym bardziej, że praca ucznia w zawodzie tokarza nie jest wymieniona w cytowanym wyżej wykazie stanowiącym załącznik do cytowanego wyżejrozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku.
Sąd Okręgowy stwierdził jednocześnie, że nawet zaliczenie wnioskodawcy okresu pracy od 10 stycznia 1975r. do 15 lutego 1977r. do okresu pracy w szczególnych warunkach, o której mowa w wykazie A - załącznika dorozporządzenia Rady Ministrów z 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, dział IV, poz. 18 - to jest produkcja kitu, i w wykazie A dział IV, poz. 22 - produkcja włókien chemicznych, półproduktów do wyrobu włókien chemicznych oraz innych produktów wytwarzanych na tej samej bazie co włókna chemiczne, produkcja i przetwórstwo włókien szklanych, produkcja folii podłożowej i taśmy magnetycznej nie spowoduje wykazania przez wnioskodawcę 15-letniego okresu pracy w szczególnych warunkach na dzień 1 stycznia 1999r. Prace tego rodzaju bowiem wnioskodawca wykonywał przez 2 lata.
Tym samym, w ocenie Sądu, odwołujący nie wykazał w toku postępowania, że legitymuje się 15-letnim okresem zatrudnienia w warunkach szczególnych, dlatego też nie było podstaw do przyznania mu prawa do wcześniejszej emerytury, a odwołanie podlegało oddaleniu na podstawieart. 47714§ 1 k.p.c.
W apelacji ubezpieczony, reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika, zaskarżył w całości powyższy wyrok, zarzucając naruszenie prawa materialnego, tj.§ 4 ust. 3 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze(Dz. U. Nr 8, poz. 43 ze zm.) w zw. zart. 44 pkt 3 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych(tekst jednolity - Dz. U. Nr 153 z 2009r., poz. 1227 ze zm.), poprzez jego niezastosowanie i błędne przyjęcie - w ustalonym stanie faktycznym - że okres pracy skarżącego od dnia 4 września 1967 roku do dnia 20 czerwca 1970 roku nie jest pracą w szczególnych warunkach.
Apelujący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uwzględnienie odwołania oraz zasądzenie od organu rentowego na jego rzecz kosztów postępowania według norm przepisanych, w tym kosztów zastępstwa procesowego.
W uzasadnieniu apelacji podniesiono, że jakkolwiek co do zasady zgodzić się należy z rozważaniami Sądu pierwszej instancji, co do tego, że praca ucznia tokarza nie jest wymieniona w wykazie stanowiącym załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku, to jednak Sąd Okręgowy pominął, iż nauka była przez skarżącego pobierana w kolejowej jednostce organizacyjnej. Z mocy art. 44 pkt 3 ustawy o emeryturach i rentach, wykonywanie pracy przed dniem 1 stycznia 1975 roku w kolejowej jednostce organizacyjnej na podstawie umowy o naukę zawodu, przyuczenia do określonej pracy lub odbycia wstępnego stażu pracy uważa się za okres równoważny pracy na kolei. W myśl natomiast § 4 ust. 3 rozporządzenia z dnia 7 lutego 1983 roku do okresów zatrudnienia w szczególnych warunkach, o których mowa w ust. 1 zalicza się także okresy pracy górniczej w rozumieniu przepisów o zaopatrzeniu emerytalnym górników i ich rodzin oraz okresy zatrudnienia na kolei w rozumieniu przepisów o zaopatrzeniu emerytalnym pracowników kolejowych i ich rodzin, a także okresy pracy lub służby, o których mowa w § 5- 10. Skoro z mocy powołanych przepisów, okres nauki w kolejowej jednostce organizacyjnej -(...), wlicza się do pracy na kolei, to w konsekwencji, skarżący wykazał się w tym okresie pracą w szczególnych warunkach.
Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:
Apelacja nie może odnieść skutku, albowiem wyrok Sądu Okręgowego odpowiada prawu.
Zgodnie z treściąart. 184 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych(Dz. U. Nr 153 z 2009r., poz. 1227 – tekst jednolity ze zm.), ubezpieczonemu urodzonemu po dniu 31 grudnia 1948r., przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32 ustawy, tj. po ukończeniu 60 lat, jeżeli w dniu wejścia w życia ustawy – na dzień 1 stycznia 1999r. osiągnął okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymagany w przepisachrozporządzenia Rady Ministrów z 7 lutego 1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze(Dz. U. Nr 8, poz. 43 z późn. zm.) – 15 lat oraz okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27 ustawy, to jest 25 lat. W myśl § 2 w/w rozporządzenia okresy pracy uzasadniające prawo do wcześniejszego świadczenia emerytalnego to okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wykonywana jest stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku.
Z ustaleń Sądu Okręgowego, które Sąd Apelacyjny uznaje za własne wynika, żeA. D.nie spełnił wszystkich – przewidzianych w/w przepisach – przesłanek do nabycia prawa do emerytury, gdyż nie udowodnił wymaganych 15 lat pracy w szczególnych warunkach. Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy pozwala na jednoznaczne stwierdzenie, że ubezpieczony w spornym okresie od 4 września 1967 roku do 20 czerwca 1970 roku nie wykonywał pracy w szczególnych warunkach stale i w pełnym wymiarze czasu pracy. W tym czasie wnioskodawca odbywał praktyczną naukę zawodu na podstawie obowiązującej wówczas ustawy z dnia 2 lipca 1958 roku o nauce zawodu, przyuczenia do określonej pracy i warunkach zatrudnienia młodocianych w zakładach pracy oraz o wstępnym stażu pracy (Dz. U. z 1958 roku, Nr 45, poz. 226 ze zm.). Zgodnie zaś z ugruntowanym stanowiskiem judykatury, okres nauki zawodu w ramach umowy zawartej z zakładem pracy na podstawie przepisów ustawy z 1958 roku o nauce zawodu, przyuczeniu do określonej pracy i warunkach zatrudnienia młodocianych w zakładach pracy oraz o wstępnym stażu pracy połączonej z obowiązkiem dokształcania się w zasadniczej szkole zawodowej, nie stanowił okresu pracy w szczególnych warunkach, wykonywanej na zasadach określonych w§ 2 ust. 1 rozporządzenia z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze(Dz. U. Nr 8, poz. 43 ze zm.).
Powołane w apelacjirozporządzenie Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterzew§ 4 ust. 3określa, że do okresów zatrudnienia w szczególnych warunkach, zalicza się także okresy zatrudnienia na kolei w rozumieniu przepisów o zaopatrzeniu emerytalnym pracowników kolejowych i ich rodzin.
Sporny okres nie jest jednak okresem zatrudnienia na kolei w rozumieniu art. 43 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z FUS, a tylko taki okres może być zaliczony do pracy w szczególnych warunkach. Zgodnie bowiem z tym przepisem za okresy zatrudnienia na kolei uważa się okresy pozostawania w stosunku pracy w kolejowych jednostkach organizacyjnych, w czasie których pracownik pobierał wynagrodzenie lub zasiłki z ubezpieczenia społecznego: chorobowy, macierzyński lub opiekuńczy.
Okres pracy i nauki w ramach umowy o praktyczną naukę zawodu ubezpieczonego od 4 września 1967 roku do 20 czerwca 1970 roku wZakładach (...)wO.jest okresem równorzędnym z okresami zatrudnienia na kolei w rozumieniu art. 44 pkt 3 ustawy o FUS, zgodnie z treścią którego za okresy równorzędne z okresami zatrudnienia na kolei uważa się wykonywanie przed dniem 1 stycznia 1975 r. pracy w kolejowej jednostce organizacyjnej na podstawie umowy o naukę zawodu, przyuczenia do określonej pracy lub odbycia wstępnego stażu pracy. Taki okres nie jest jednak pracą w szczególnych warunkach i nie podlega uwzględnieniu do wymaganego co najmniej 15-letniego okresu do nabycia prawa do emerytury z mocy art. 184 w zw. z art. 32 ustawy. Natomiast zgodnie z § 3 cyt. wyżej rozporządzenia z 7 lutego 1983 roku, taki okres jest zaliczany do „wymaganego okresu zatrudnienia” do uzyskania emerytury wynoszącego 25 lat dla mężczyzn bowiem w przepisie tym wprost wskazano , iż „wymagany okres zatrudnienia” liczony jest łącznie z okresami równorzędnymi i zaliczanymi do okresów zatrudnienia.
Wskazać również wypada, że przepisy regulujące system zabezpieczenia społecznego ze względu na swoją istotę i konstrukcję podlegają wykładni ścisłej. Nie powinno się więc stosować do nich wykładni celowościowej, funkcjonalnej lub aksjologicznej w opozycji do wykładni językowej, jeżeli ta ostatnia prowadzi do jednoznacznych rezultatów interpretacyjnych. Wykładnia językowa przepisów art. 43 i 44 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z FUS oraz§ 4 ust. 3 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, w ocenie Sądu Apelacyjnego nie budzi żadnych wątpliwości interpretacyjnych i jednoznacznie stanowi, że okres pracy i nauki w ramach umowy o praktyczną naukę zawodu od 4 września 1967 roku do 20 czerwca 1970 roku wZakładach (...)wO.jako okres równorzędny z okresami zatrudnienia na kolei, nie jest pracą w szczególnych warunkach.
Reasumując, ubezpieczony nie wykazał, że w spornym okresie swego zatrudnienia wykonywał pracę w warunkach szczególnych, tym samym nie udowodnił 15 – letniego okresu takiej pracy i nie spełnił warunku do nabycia prawa do wcześniejszej emerytury.
W tym stanie rzeczy, nie znajdując podstaw do uwzględnienia apelacji, Sąd Apelacyjny na podstawieart. 385 k.p.c.orzekł, jak w sentencji swojego wyroku. | ```yaml
court_name: Sąd Apelacyjny w Łodzi
date: '2014-02-11'
department_name: III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych
judges:
- Jacek Zajączkowski
- Dorota Rzeźniowiecka
- Janina Kacprzak
legal_bases:
- art. 44 pkt 3 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu
Ubezpieczeń Społecznych
- § 4 ust. 3 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku
emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym
charakterze
- art. 385 k.p.c.
recorder: st. sekr. sądowy Joanna Sztuka
signature: III AUa 581/13
``` |
155500000000503_I_ACa_000098_2016_Uz_2016-06-15_001 |
You are extracting information from the Polish court judgments.
Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value.
Please return the response in the identical YAML format:
```yaml
court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>"
date: <data, date in format YYYY-MM-DD>
department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\
\ department>"
judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>"
legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)>
recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder>
signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment>
```
=====
{context}
======
| Sygn. akt I ACa 98/16
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 15 czerwca 2016 roku
Sąd Apelacyjny w Szczecinie I Wydział Cywilny
w składzie następującym:
Przewodniczący:
SSA Ryszard Iwankiewicz
Sędziowie:
SA Marta Sawicka
SA Agnieszka Sołtyka (spr.)
Protokolant:
sekr.sądowy Magdalena Stachera
po rozpoznaniu w dniu 15 czerwca 2016 roku na rozprawie w Szczecinie
sprawy z powództwaM. P.
przeciwkoTowarzystwu (...) spółce akcyjnejwW.
o zapłatę i rentę
na skutek apelacji powoda
od wyroku Sądu Okręgowego w Koszalinie
z dnia 3 grudnia 2015 roku, sygn. akt I C 375/10
I
oddala apelację,
II
zasądza od powoda na rzecz pozwanego kwotę 10.800 (dziesięć tysięcy osiemset) złotych tytułem kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym.
Marta Sawicka Ryszard Iwankiewicz Agnieszka Sołtyka
Sygn. akt I ACa 98/16
UZASADNIENIE
PowódM. P.domagał się zasądzenia od pozwanegoTowarzystwa (...) Spółki AkcyjnejwW.kwoty 6.500.000 zł tytułem odszkodowania za brak wypłaty odszkodowania, 500.000 zł tytułem zadośćuczynienia za utracone zdrowie i 6.000 zł miesięcznie tytułem renty.
W uzasadnieniu powód wskazał, że brak wypłaty na jego rzecz odszkodowania przez pozwanego, wpłynął na pogorszenie jego sytuacji finansowej, gdyż nie mógł odtworzyć działalności gospodarczej i popadł w zadłużenie, skutkiem czego ogłoszono jego upadłość. Następnie wyprzedano jego majątek, a on został pozbawiony wiarygodności finansowej. Konsekwencją tych wszystkich zdarzeń było pogorszenie się jego stanu zdrowia oraz zła sytuacja rodzinna i finansowa.
W odpowiedzi na pozew pozwanyTowarzystwo (...) Spółka AkcyjnawW.wniósł o oddalenie powództwa w całości, a także zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.
Uzasadniając swoje stanowisko pozwany podał, że powód zgłosił swoje roszczenie w dniu 14 lutego 2002r. a odszkodowanie wypłacono mu 8 kwietnia 2002r. Uznać zatem należy, że pozwany wykonał swoje zobowiązanie w sposób należyty. Wskazane przez powoda sumy, jakich się domaga, nie są natomiast poparte żadnymi dowodami.
Odnośnie roszczenia o zadośćuczynienie i o rentę, pozwany stwierdził, że nie ma ono podstawy prawnej, albowiem ustawodawca nie przewidział sytuacji naruszenia dóbr osobistych przez niewykonanie zobowiązania. Z ostrożności procesowej, pozwany zakwestionował fakt naruszenia dóbr osobistych powoda oraz wartość zgłoszonego z tego tytułu zadośćuczynienia.
Pozwany podniósł również zarzut przedawnienia roszczenia wskazując, iż roszczenie powoda związane jest z wykonaniem umowy ubezpieczenia a zatem zastosowanie znajdzie przepisart. 819 k.c.
Wyrokiem z dnia 3 grudnia 2015r. Sąd Okręgowy w Koszalinie oddalił powództwo i zasądził od powoda na rzecz pozwanego kwotę 7.217 złotych tytułem zwrotu kosztów procesu.
Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:
M. P.prowadził w nieruchomości położonej wK.przyul. (...)działalność gospodarczą w zakresie handlu artykułami biurowymi i sportowymi oraz w dziedzinie usług. W szczególności zakres działalności powoda obejmował: sprzedaż hurtową sprzętu sportowego, pomocy naukowych i mebli, usługi naprawy samochodów ciężarowych, autobusów i ich przeglądów oraz działalność szkoleniową. Powyższa nieruchomość była zabudowana trzema budynkami o funkcjach usługowo – administracyjnych. Obiekt główny składał się z dwóch naw, przy czym wyższa, od stronyul. (...)była jeszcze podzielona na pół ścianą ogniową. W trakcie użytkowania, w 2000r. powód część obiektu głównego wydzierżawiłfirmie (...), zajmującej się sprzedażą kwiatów i artykułów ogrodniczych. Firma ta zajmowała parter i piętro.
W dniu 17 kwietnia 1999r. powód zawarł zTowarzystwem (...) Spółka AkcyjnawW.umowę ubezpieczenia mienia przedsiębiorstwa w ramach oferty pozwanego Kompleksowego Ubezpieczenia Małych i Średnich Przedsiębiorstw Prowadzących Działalność Gospodarczą, a w dniu 17 kwietnia 2000r. powód przedłużył powyższą umowę ubezpieczenia. W dniu 1 sierpnia 2000r. w budynku głównym nieruchomości powoda, w części wydzierżawionej obiektufirmie (...), powstał pożar, który został spowodowany niesprawnością instalacji elektrycznej. W wyniku pożaru zniszczeniu uległ cały obiekt na wysokości pierwszego piętra w części za ścianą, od stronyulicy (...). Powód niezwłocznie zgłosił szkodę pozwanemu zakładowi ubezpieczeń, który wypłacił powodowi łącznie kwotę 340.598,50 złotych w tym: w dniu 7.08.2000r. zaliczkę w kwocie 250.000 zł, w dniu 21.08.2000r. – 41.355,52 zł, w dniu 13.09.2000r. – 11.503,52 zł, w dniu 20.10.2000r. – 4.405,46 zł, w dniu 2.11.2000r. – 19.725 zł, w dniu 22.08.2000r. – 13.609 zł. Po pożarze powód odbudował dach w części za ścianą ogniową, naprawił kosz i nadpalone elementy hali niskiej oraz przeprowadził niezbędny remont obiektu w tej części. Części obiektu, gdzie wybuchł pożar nie odbudowywał, ze względu na brak środków. Ta część nie była już wykorzystywana. Działalność była prowadzona w pozostałych pomieszczeniach.
W dniu 18 kwietnia 2001r. powód przedłużył umowę ubezpieczenia z wyłączeniem spod ubezpieczenia części budynku spalonej w 2000r. W dniu 13 lutego 2002r. miał miejsce drugi pożar, który wystąpił na pozostałej, ocalałej po pierwszym pożarze, części poddasza. Powód 14 lutego 2002r. zgłosił szkodę pozwanemu zakładowi, który wypłacił powodowi w dniu 5.04.2002 roku łącznie kwotę 44.104,68 zł. Powód nie zgadzał się z ustaleniami zakładu ubezpieczeń.
W dniu 15 listopada 2002r. powód złożył w Sądzie Okręgowym w Koszalinie przeciwkoTowarzystwu (...) S.A.wW.pozew o zapłatę kwoty 545.918,65 zł należności głównej, w tym kwoty 309.359,65 zł z tytułu pierwszej szkody i kwoty 236.559,00 zł z tytułu drugiej szkody oraz odsetek od wskazanych w pozwie dat. Pozew wobec nieuiszczenia przez powoda opłaty sądowej od pozwu, prawomocnym zarządzeniem z dnia 21 sierpnia 2003r. został zwrócony. Na skutek wyroku Europejskiego Trybunału Praw Człowieka w Strasburgu uznającego, że doszło do naruszenia prawa strony do rzetelnego procesu sądowego, doszło do wznowienia postępowania na podstawie postanowienia Sądu Okręgowego w Koszalinie z 13 października 2010r., zmienionego postanowieniem Sądu Apelacyjnego w Szczecinie dnia 9.02.2011 roku.
Prawomocnym wyrokiem z dnia 28 stycznia 2013r.( sygn. akt VI GC 63/10 ) Sąd Okręgowy w Koszalinie zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 87.432,47 zł z ustawowymi odsetkami za okres od 15 listopada 2002r. do dnia zapłaty i 10.558,97 zł z ustawowymi odsetkami za okres od 15 listopada 2002r. do dnia zapłaty i oddalił powództwo w pozostałym zakresie. Apelację powodaM. P.od powyższego orzeczenia, wyrokiem z dnia 20.06.2013 roku Sąd Apelacyjny w Szczecinie oddalił.
Pismem z 30 sierpnia 2010r. powód wezwał pozwanego do zapłaty 650.000 zł tytułem odszkodowania za niewypłacenie przez pozwanego świadczenia ubezpieczeniowego w terminie, 500.000 zł tytułem zadośćuczynienia za utracone zdrowie, oraz 6.000 zł miesięcznie tytułem renty.
Na początku listopada 2003r.M. P.złożył do Sądu Rejonowego w Koszalinie wniosek o wszczęcie postępowania upadłościowego z możliwością zawarcia układu. W załączeniu przedłożył miedzy innymi bilans na 30 października 2002r., z którego wynikało, że posiada zobowiązania krótkoterminowe wysokości 1.095.862, 68 zł. Na rozprawie 3 grudnia 2003r. oświadczył natomiast, że posiada zobowiązania wobec wierzycieli na kwotę około 700.000 zł, gdyż od momentu złożenia wniosku zobowiązania zmniejszyły się do tej sumy. Dodał, że przychód jego przedsiębiorstwa w grudniu wyniesie około 300.000 zł, a zysk w graniach 150.000 zł profil jego działalności jest taki, że od stycznia do listopada firma przynosi straty, gdyż wypowiedziano mu umowę kredytową z uwagi na brak spłaty rat kredytowych. Stwierdził również, że zadłużenie przedsiębiorstwa do końca roku mniejszy się o 200.000 zł. Wspomniał o tym, że w 2001r. i w 2002r. były dwa pożary, przy czym w 2002r. odnotowano zysk w wysokości około 60.000 zł i mimo pożaru w 2003r. także przewiduje zysk. Postanowieniem z 3 grudnia 2003r. Sąd w sprawie V GU 28/03, V Gup 11/03 ogłosił upadłośćM. P.zK.z możliwością prowadzenia układu oraz pozostawił dłużnikowi zarząd swoim majątkiem.
Postanowieniem z 2 lutego 2004r. Sąd Rejonowy w Koszalinie z sprawie V GUp 11/03 zmienił postanowienie o ogłoszeniu upadłościM. P.z możliwością zawarcia układu na upadłość obejmującą likwidację majątku upadłego. Na postanowienie toM. P.złożył zażalenie, w którym podniósł między innymi, że nie jest prawdą, iż rok 2003 przyniósł mu straty, albowiem wynik ten powstał na skutek zapisania odsetek, które stanowią jedną z możliwości układowych. Nie ujęto przy tym odsetek należnych, a od momentu ogłoszenia upadłości do końca stycznia, po uwzględnieniu kosztów upadłości i amortyzacji, jego firma osiągnęła zysk około 8.000 zł.
W toku postępowania upadłościowego, ogłoszono pisemny przetarg ofert na sprzedaż nieruchomości zabudowanej, tj. prawa użytkowania wieczystegodziałek nr (...)obr.(...), o łącznej powierzchni 4324,00 m2, KW nr(...)i prawa własności znajdujących się na nich budynków: wielofunkcyjnego o powierzchni zabudowy 1536,34 m2 oraz budynków towarzyszących – warsztatu i portierni, położonych wK.przyul. (...). Postanowieniem sędziego komisarza z 8 listopada 2004r. zezwolono syndykowi na sprzedaż powyższej nieruchomości z wolnej ręki. Na zakup nieruchomości wpłynęły cztery oferty, przy czym postanowieniem z 21 stycznia 2005r. zatwierdzono ofertę na sumę 310.000 zł.
Z ostatecznego sprawozdania z wykonanych czynności, sporządzonego przez syndyka masy upadłości w dniu 2 czerwca 2005r. wynikało, że na dzień ogłoszenia upadłości na zobowiązania masy składały się zobowiązania zabezpieczone hipoteką – 710.356,12 zł, zobowiązania publicznoprawne – 137.819,15 zł, pozostałe zobowiązania – 450.750,03 zł i zobowiązania zaspokajane w miarę wpływania sum do masy – 9.237,51 zł. Lista wierzytelności została sporządzona na kwotę 1.214.755,56 zł, przy czym plan funduszy uzyskanych ze zbycia rzeczy i praw obciążonych rzeczowo przewiduje do podziału kwotę 187.234,60 zł, natomiast ostateczny plan podziału funduszy masy, kwotę 46.357,34 zł. Ogólna kwota wierzytelności kategorii pierwszej wynosi 127.064,26 zł, procent zaspokojenia – 36,48%. Ostateczny plan podziału został sporządzony 14 września 2005r. i został zatwierdzony przez sąd postanowieniem z 15 września 2005r. 30 września 2005r.M. P.złożył wniosek o umorzenie wierzytelności. Postanowieniem z 13 października 2005r. sąd stwierdził zakończenie postępowania upadłościowegoM. P.i oddalił jego wniosek o umorzenie zobowiązań. Postanowieniem z 29 grudnia 2005r. (Gz 162/05, Gz 185/05) Sąd Okręgowy w Koszalinie oddalił zażalenie upadłego na powyższe postanowienie.
Po dokonaniu takich ustaleń Sąd Okręgowy uznał, że powództwo jest bezzasadne.
Sąd stwierdził, że powód uzasadniał swe roszczenia twierdzeniem, że pozwany ubezpieczyciel swoim działaniem, polegającym na niewypłaceniu w odpowiednim czasie i w odpowiedniej wysokości sumy należnego powodowi świadczenia pieniężnego z tytułu szkody majątkowej, jakiej doznał w wyniku pożarów mających miejsce w 2000r. i w 2002r., doprowadził do jego zadłużenia, które ostatecznie skutkowało koniecznością zgłoszenia przez powoda wniosku o ogłoszenie upadłości. Sąd zważył, że przy tak scharakteryzowanym roszczeniu, odpowiedzialność pozwanego należało upatrywać w treściart. 471 k.c., ewentualnie wart. 415 k.c.
Sąd wskazał, że upatrując odpowiedzialności pozwanego za jego własne czyny powód powinien przedłożyć dowody na poparcie twierdzeń, co do popełnienia przez pozwanego konkretnego czynu niedozwolonego, w wyniku którego powód doznałby szkody. Stwierdził jednocześnie Sąd I instancji, że w toku procesu powód nie wykazał, aby w jakikolwiek sposób pozwany popełnił wobec niego czyn niedozwolony, kwalifikowany jako delikt prawa cywilnego, na podstawie którego mógłby się domagać odszkodowania w oparciu o treść przepisów art. 415 i następnychk.c.Dlatego tę podstawę odpowiedzialności pozwanego Sąd wykluczył.
Przyjmując zatem odpowiedzialność pozwanego na podstawieart. 471 k.c.z uwagi na łączącą strony umowę ubezpieczenia Sąd stwierdził, iż odszkodowanie za niewykonanie umowy dochodzone na tej podstawie jest świadczeniem mającym naprawić szkodę spowodowaną niewłaściwym działaniem lub zaniechaniem dłużnika. Jest to roszczenie o innym charakterze niż roszczenie o wykonanie umowy. Ma ono na celu wyrównanie uszczerbku wywołanego nieprawidłowym zachowaniem kontrahenta, a nie wymuszanie na nim zobowiązania zgodnie z treścią umowy.
Przyjmując zatem, iż w niniejszej sprawie mamy do czynienia z roszczeniem wynikającym z odpowiedzialności kontraktowej a zatem o innym charakterze, niż roszczenie wynikające wprost z treści łączącej strony umowy, Sąd Okręgowy uznał za nieuzasadniony zgłoszony przez pozwanego zarzut przedawnienia roszczenia. Sąd stwierdził, że wskazany przez pozwanego przepisart. 819 k.c.przewidujący trzyletni termin przedawnienia roszczenia dotyczy bowiem roszczeń wynikających wprost z umowy ubezpieczenia, natomiast w niniejszej sprawie powód nie dochodzi roszczeń wynikających wprost z łączącej strony umowy ubezpieczenia, ale roszczeń odszkodowawczych, dla których podstawę stanowią przepisy ogólne prawa cywilnego a mianowicie przepisart 471 k.c., stąd też podlegają one dziesięcioletniemu terminowi przedawnienia przewidzianemu dla roszczeń majątkowych, zgodnie zart. 118 k.c.w związku zart. 471k.c.
Sąd Okręgowy wskazał, że odpowiedzialność kontraktowa dłużnika powstaje, jeżeli spełnione zostaną następujące przesłanki: 1) szkoda wierzyciela w postaci uszczerbku majątkowego; 2) szkoda musi być spowodowana niewykonaniem lub nienależycie wykonanym zobowiązaniem przez dłużnika; 3) związek przyczynowy między faktem nienależytego wykonania lub niewykonania zobowiązania a poniesioną szkodą. Dłużnik natomiast nie wykonuje zobowiązania, jeżeli przez swoje zachowanie nie doprowadzi do osiągnięcia przez wierzyciela określonej kontraktem korzyści, lub też w wyniku jego aktywności wierzyciel otrzymuje coś innego, niż to, czego stosownie do treści kontraktu mógł oczekiwać wierzyciel.
Sąd I instancji stwierdził, że ciężar dowodu istnienia wyżej wymienionych przesłanek, faktu aktualizującego odpowiedzialność zart. 471 k.c., istnienia związku przyczynowego oraz powstania szkody, także w postaci utraconych korzyści, w świetleart. 6 k.c.spoczywa na powodzie, jako osobie, która z tych faktów wywodzi skutki prawne. Brak udowodnienia łącznie wszystkich wskazanych wyżej przesłanek przez powoda skutkuje oddaleniem powództwa.
W ocenie Sądu Okręgowego okoliczności zaistniałe w sprawie pozwoliły na wyciągnięcie wniosku, że powód wykazał fakt nienależytego wykonania zobowiązania przez pozwanego. Pozwany ubezpieczyciel nie wypłacił bowiem odszkodowania w odpowiednim zakresie, a powód musiał podjąć szereg czynności, by doprowadzić do skutecznego wszczęcia postępowania cywilnego, w wyniku którego sąd ostatecznie zasądził na jego rzecz świadczenie pieniężne tytułem ubezpieczenia. Dnia 28 stycznia 2013r. w sprawie VI GC 63/10 został wydany wyrok, na mocy którego sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 87.432,47 zł z ustawowymi odsetkami za okres od 15 listopada 2002r. do dnia zapłaty i 10.558,97 zł z ustawowymi odsetkami za okres od 15 listopada 2002r. do dnia zapłaty.
Sąd I instancji uznał jednak, iż powód w toku procesu nie udowodnił związku przyczynowego pomiędzy aktem nienależytego wykonania zobowiązania a poniesioną szkodą, stąd też powództwo oddalił.
Sąd Okręgowy stwierdził, że niewątpliwym jest, że powód winien uzyskać od pozwanego – z tytułu pożaru, jaki miał miejsce w jego firmie w 2002r. kwotę wyższą, aniżeli została mu wypłacona. Uzyskanie tej sumy dopiero na mocy wyroku sądowego, jaki zapadł w 2013r. bez wątpienia stanowiło nienależyte niewykonanie zobowiązania pozwanego z tytułu łączącej strony umowy ubezpieczenia. Zauważył jednak Sąd, że zbyt daleko idącym wnioskiem było utożsamianie przez powoda braku wypłaty powyższej sumy na jego rzecz z upadkiem jego firmy.
W pierwszej kolejności podkreślił Sąd okoliczność, że powód twierdził, iż pozwany nie wypłacił mu należnej sumy ubezpieczenia zarówno w przypadku pożaru, jaki miał miejsce w 2000r., jak i pożaru z 2002r. Uznał jednak, że Sąd Okręgowy w Koszalinie, orzekając w sprawie VI GC 63/10 wyraźnie wskazał, że pozwany zakład ubezpieczeń na poczet szkody budynkowej z 1 sierpnia 2000r. wypłacił odszkodowanie w wysokości 204.051 zł, podczas gdy w toku tego postępowania ustalono wartość tej szkody na sumę 165.846,64 zł. Oznaczało to, że wypłacone przez pozwanego świadczenie przewyższyło wysokość tejże szkody. Sąd w niniejszym postępowaniu musiał okoliczność tę uwzględnić, gdyż związany orzeczeniem sądowym w sprawie VI GC 63/10 nie mógł kwestionować tego rodzaju ustaleń (powaga rzeczy osądzonej –art. 366 k.p.c.). Tym samym, ze względu tylko na tę okoliczność, roszczenie powoda przynajmniej w części sąd uznał za nieuzasadnione, skoro utożsamiał on swoją szkodę również z brakiem zapłaty sumy ubezpieczenia z tytułu pożaru z 2000r.
Dalej wskazał Sąd Okręgowy, że jeśli chodzi o wypłatę odszkodowania z tytułu drugiego pożaru, jaki miał miejsce w 2002r., to ostatecznie sąd zasądził na rzecz powoda kwotę 87.432,47 zł i 10.558,97zł z ustawowymi odsetkami za okres od 15 listopada 2002r. do dnia zapłaty. Sąd stwierdził przy tym, że gdyby pozwany od początku wypłacił powodowi wskazaną wyżej kwotę, to bez takich wysokich odsetek, zatem powód otrzymałby de facto dodatkowo 87.432,47 zł.
W takiej sytuacji w ocenie sądu meriti należało się zastanowić, czy suma ta pozwoliłaby powodowi na utrzymanie płynności finansowej przedsiębiorstwa, a co za tym idzie, czy nie doszłoby do upadłości powoda.
Po przeanalizowaniu całokształtu okoliczności zaistniałych w sprawie, w tym zgromadzonej dokumentacji, Sąd Okręgowy stwierdził, że niewywiązanie się pozwanego z umowy nie miało znaczącego wpływu na sytuację finansową powoda, a już na pewno nie wywołało konieczności złożenia przez niego wniosku o ogłoszenie upadłości.
W tym zakresie sąd I instancji w pełni podzielił ustalenia dokonane przez sąd upadłościowy zawarte w uzasadnieniu postanowienia o ukończeniu postępowania upadłościowego z 13 października 2005r., gdzie wskazano, odnosząc się do wniosku upadłego o umorzenie zaległości, że o ile sam fakt pożaru mógł uzasadniać złożenie wniosku o ogłoszenie upadłości przedsiębiorcy, niemniej pożar budynku miał miejsce w 2000r. i 2002r., natomiast dłużnik nadal prowadził działalność i zaciągał zobowiązania, pogarszając swój stan niewypłacalności. Zobowiązania ujęte na liście wierzytelności nie miały zatem bezpośredniego związku z pożarami, jak i czas zaciągania zobowiązań nie mógł mieć wpływu na pogorszenie oceny, czy zobowiązania mogły być zrealizowane. Sąd stwierdził, że pogorszenie sytuacji gospodarczej jako takie nie może być uznane za wyjątkową i niezależną od upadłego okoliczność. Sąd dodał także, że ma zastrzeżenia co do tego, czy upadły „rzetelnie wykonywał obowiązki nałożone na niego w postępowaniu upadłościowym”. W ocenie sądu, zaciągnięte wówczas zobowiązania osiągnęły taką kwotę, iż nie było możliwe ich wykonanie w pełni przez syndyka, jak również brak było środków, by doszło do pełnego zaspokojenia w drodze planu podziału.
Sąd meriti zauważył też, że postanowieniem z 29 grudnia 2005r. Sąd Okręgowy w Koszalinie oddalił zażalenie upadłego na powyższe postanowienie, przy czym w pisemnym uzasadnieniu stwierdził, że wątpliwym jest bezpośredni wpływ pożarów, jakie wystąpiły u powoda, na powstanie stanu upadłości. Jeżeli bowiem zdarzenie, którego dłużnik w normalnym toku rzeczy nie mógł i nie powinien był przewidzieć, dotyka dobrze funkcjonujące przedsiębiorstwo powodując jego „zapaść”, stwierdzić można, iż rzeczywiście zdarzenie to stan upadłości wywołało. W przypadku jednak, gdy zdarzenie takie ma miejsce w przedsiębiorstwie borykającym się już ze swoją wypłacalnością, a przy tym wniosek o ogłoszenie upadłości nie jest składany bezpośrednio po zajściu zdarzenia, pożar można uznać jedynie za przyczynę pogłębiającą stan upadłości (czy też niewypłacalności), nie zaś samoistną przesłankę jego powstania. Odnosząc się do sytuacji powoda, sąd wskazał, że ani bezpośrednio po pożarze, który miał miejsce w 2000r., ani też po pożarze, który miał miejsce w 2002r. dłużnik nie zgłosił wniosku o ogłoszenie upadłości i kontynuował działalność gospodarczą. Datę drugiego pożaru (13.02.2002r.) dzieli od daty zgłoszenia wniosku o ogłoszenie upadłości (3.11.2003r.) okres prawie dwu lat. Już w chwili drugiego pożaru dłużnik miał niespłacone zobowiązania na znaczne kwoty pochodzące z lat 1999-2001 – w tym i raty kredytu zaciągniętego w(...)niespłacane od lipca 2001r., co stało się przyczyną wypowiedzenia kredytu w kwocie ponad 500.000 zł. Podniesiono, że w okresie po drugim pożarze narastały więc trudności finansowe dłużnika, a rokowania co do uzyskania od ubezpieczyciela oczekiwanych kwot odszkodowań były niepewne i na pewno znacząco odsunięte w czasie, skoro dłużnik uznał za konieczne wytoczenie ubezpieczycielowi powództwa o zapłatę w listopadzie 2002r. Wysokość żądanego odszkodowania (kwota 545.918,65 zł) nie pokrywała przy tym nawet wysokości wypowiedzianego przez bank kredytu. Sąd zwrócił także uwagę na fakt, że w pożarach została zniszczona jedynie część zabudowań przedsiębiorstwa, co wpłynąć mogło na ograniczenie działalności gospodarczej, nie było jednak przyczyną całkowitego jej zaniechania. Sąd dodał również, że wniosek o ogłoszenie upadłości złożony został z opóźnieniem w stosunku do wymagań ustawowych, o czym świadczył bilans sporządzony przez dłużnika na dzień 30 października 2003r. wykazujący stratę w wysokości 75.955,67 zł i zobowiązania opiewające na kwotę 1.095.862,68 zł.
Również sąd meriti orzekając w niniejszej sprawie dokonał podobnych ustaleń i wysnuł takie same wnioski, jakie wypowiedziały oba sądy w sprawie upadłościowej. Dodatkowo też sąd podkreślił, że w pierwszym pożarze spaleniu uległa ta część budynku powoda, która była przez niego wynajmowana, a powód nie prowadził tam działalności gospodarczej. Stąd pożar ten w istocie nie miał wpływu na samą działalność powoda, a brak ewentualnych dochodów z dzierżawy, jakie powód osiągał – w obliczu wysokości jego zobowiązań na dzień złożenia wniosku o ogłoszenie upadłości – i tak nie pozwoliłby mu na ich zaspokojenie. Zresztą okoliczność ta i tak miała drugorzędne znaczenie, skoro pozwany wypłacił powodowi z tytułu pierwszego pożaru całą należną sumę ubezpieczenia.
Natomiast w dacie zaistnienia drugiego pożaru, na powodzie ciążyły tak wysokie zadłużenia, że nawet wypłata przez pozwanego kwoty 87.432,47 zł, jaka została ostatecznie zasądzona przez sąd, nie miałaby wpływu na jego niewypłacalność, gdyż suma, jakiej powód się domagał od pozwanego, tylko w części pokryłaby jego zadłużenie wobec wierzycieli. Nadal jednak powód byłby niewypłacalny, gdyż jego zobowiązania sięgały aż 1999r. Uznał w konsekwencji sąd I instancji, że nawet gdyby powód otrzymał od pozwanego pełne odszkodowania z tytułu pożaru, jaki miał miejsce w jego firmie w 2002r., to stan zadłużenia powoda i tak uzasadniał złożenie przez niego wniosku o ogłoszenie upadłości.
Sąd Okręgowy dodał, że wzmocnieniem powyższej argumentacji był fakt, że powód składając wniosek o ogłoszenie upadłości wniósł o upadłość z możliwością prowadzenia układu. W jego ocenie istniała realna szansa na spłatę ciążących na nim zobowiązań w wyniku dalszej działalności firmy, co podkreślał jeszcze w zażaleniu na postanowienie Sądu Rejonowego w Koszalinie z 2 lutego 2004r. w sprawie V GUp 11/03, na mocy którego zmieniono postanowienie o ogłoszeniu upadłościM. P.z możliwością zawarcia układu na upadłość obejmującą likwidację majątku upadłego. W zażaleniu tym powód wskazywał, że od momentu ogłoszenia upadłości do końca stycznia, po uwzględnieniu kosztów upadłości i amortyzacji, jego firma osiągnęła zysk około 8.000 zł.
Z uwagi na powyższe Sąd Okręgowy uznał, że skoro jeszcze w 2004r. powód twierdził, że jego firma jest w stanie funkcjonować, mimo ciążących na nim zadłużeń i mimo dwóch pożarów, to trudno przyjąć, aby obecnie można było przyjąć związek przyczynowy pomiędzy brakiem wypłaty pełnego odszkodowania przez pozwanego na utratę majątku przez powoda.
Sąd Okręgowy dodał, że wysokość szkody określona przez powoda budziła znaczne wątpliwości. Wskazywana przez niego suma 6.500.000 zł została określona na tyle ogólnikowo, że w żaden sposób nie można się do niej odnieść, tym bardziej, że szkoda ta miała dotyczyć okoliczności niewypłacenia odszkodowania zarówno w związku z pożarem w 2000r., jak i pożarem w 2002r. A skoro, jak się ostatecznie okazało, pozwany wypłacił mu pełne odszkodowanie z tytułu pożaru z 2000r., powód winien był uwzględnić tę okoliczność w swoim żądaniu.
Mając powyższe na uwadze roszczenie odszkodowawcze powoda zostało oddalone.
Odnosząc się do żądania zasądzenia zadośćuczynienia, Sąd Okręgowy zważył, że zadośćuczynienia jako odszkodowania za szkody niemajątkowe żądać można tylko w przypadkach wskazanych w ustawie. Takimi przypadkami jest powództwo o ochronę dóbr osobistych, uregulowane wart. 24§1 k.c.albo regulacja przepisówart. 444 i 445 k.c.Sąd uznał przy tym, że przepisy o szkodzie na osobie znajdują zastosowanie tylko wtedy, gdy odpowiedzialność odszkodowawcza opiera się na podstawie deliktowej, a nie kontraktowej. Stąd też ewentualne nienależyte wykonanie łączącej strony umowy nie rodzi odpowiedzialności pozwanego z tego tytułu.
Sąd zauważył, że co prawda powód powołał się na pogorszenie swojego stanu zdrowia, skutkujące przyznaniem mu stosownej renty, jednak stwierdził, że w toku procesu powód nie powoływał się na naruszenie jego dóbr osobistych, a zatem nie zachodziła podstawa do zasądzenia zadośćuczynienia na podstawieart. 24 k.c.w zw. zart. 448 k.c.Brak było nadto podstaw do przyznania zadośćuczynienia na podstawieart. 444 i 445 k.c.albowiem brak było podstaw do przypisania działaniom pozwanego jakiegokolwiek deliktu.
Podobnie za niezasadne uznał Sąd żądanie zasądzenia renty. W ocenie sądu meriti okoliczności przywoływane przez powoda na uzasadnienie tego żądania nie wpisują się w normęart. 444 §2 k.c., aniart. 446 §2 k.c.
Mając wszystkie powyższe okoliczności na uwadze, sąd oddalił powództwo, o czym orzekł w pkt. 1 wyroku.
O kosztach sąd orzekł na podstawieart. 98 §1 k.p.c.zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu. Powód przegrał sprawę, wobec czego zobowiązany jest zwrócić pozwanemu koszty postępowania, które poniósł. Na koszty te składa się wynagrodzenie zawodowego pełnomocnika, który go reprezentował (7.200 zł) wraz z opłatą skarbową od pełnomocnictwa (17 zł). Wysokość wynagrodzenia wynika z § 6 pkt. 7 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów j pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu.
Z wyrokiem tym nie zgodził się powód, zaskarżając go w całości.
Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:
1. naruszenieart. 278 k.p.c.poprzez niezasadne nie przeprowadzenie dowodów z opinii biegłego;
2. naruszenieart. 233 § 1 k.p.c.poprzez nielogiczne, niezasadne ustalenie, iż powód nie powołał dowodu na okoliczność związku przycznowo-skutkowego;
3. naruszenieart. 233 § 1 k.p.c.poprzez brak wszechstronnej oceny dowodów;
4. naruszenieart. 23 i 24 k.c.orazart. 471 k.c.poprzez brak jego zastosowania;
5.art. 379 pkt. 5 k.p.c.poprzez nie rozpoznanie wszystkich wniosków dowodowych, nie wezwanie do sprecyzowania wniosków jak i nie wezwanie do ewentualnego uzupełnienia braków formalnych.
Wskazując na te zarzuty powód wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.
W uzasadnieniu apelacji powód zarzucił, że błędne jest stanowisko Sądu Okręgowego, że powód nie wykazał związku przyczynowo skutkowego pomiędzy określonym zdarzeniem a szkodą. Podkreślono, że powód już w pozwie powołał dowód z opinii biegłego zarówno co do tego, jaką wysokość odszkodowania winien był wypłacić w terminie ubezpieczyciel, a także celem opinii biegłego miało być dokonanie oceny, jaki majątek miałby powód, gdyby uzyskał pełne odszkodowanie.
Apelujący zarzucił, że jeśli teza ta była niejasna dla Sądu Okręgowego winien wyznaczyć powodowi odpowiedni termin do usunięcia braków formalnych w tym zakresie, celem nadania pismu dalszego biegu w pełni.
Apelujący podkreślił, że to biegły i tylko biegły na podstawie posiadanych przez siebie wiadomości specjalnych mógł ocenić, czy na skutek zaniechania wypłaty pełnego odszkodowania zaszła szkoda i w jakiej wysokości.
Do tego biegły winien był ocenić odrębnie realną wysokość szkody i kwotę należną i nie wypłaconą powodowi przez pozwanego — a to wobec zakwestionowania wyliczeń biegłego przez powoda z poprzedniej sprawy między stronami, jako wyliczeń zaniżonych. Stwierdził skarżący, że opinia biegłego z poprzedniego postępowania stanowi bowiem tylko dowód z dokumentu i nie zastępuje dowodu z opinii biegłego w tym postępowaniu.
Apelujący wskazał, że Sąd Okręgowy nie ustalił samodzielnie wysokości pełnej szkody (w tym wartości utraconych korzyściart. 361 § 2 kc, utraconych polis na życie), o której to obliczenie przez biegłych wnioskował powód. Dlatego nie mógł oddalać wniosku o przeprowadzenie tego dowodu, jako nieprzydatnego.
Zakwestionował także skarżący argumenty Sądu Okręgowego powołującego się na uzasadnienie sądu upadłościowego, co do tego, jaki wpływ na ogłoszenie upadłości miał brak wypłaty odszkodowania, wskazując, że sąd upadłościowy nie uwzględniał wypłaconego odszkodowania w jego pełnej wysokości. Wskazał, że poza wiedzą sądu upadłościowego była kwestia pełnej rekompensaty za zaistniałe pożary, a do pełnego wyliczenia wartości szkody konieczne było powołanie biegłego.
Zarzucił też apelujący, że Sąd Okręgowy nie uwzględnił, czy wypłata odszkodowania przez pozwanego w pełnej wysokości pozwoliłaby mu zawrzeć układ z wierzycielami.
Podkreślono także w apelacji, że wnioski dowodowe powoda dotyczyły wpływu braku wypłaty odszkodowania na pogorszenie sytuacji majątkowej i utratę dochodu, a nie ogłoszenie upadłości. Przedmiot dowodu był zatem szerszy.
Brak tych danych przy formułowaniu uzasadnień przez sąd upadłościowy powodował, że Sąd Okręgowy nie mógł ani w całości, ani wybiórczo, bez uprzedniej weryfikacji przez biegłego, przyjmować argumentacji sądu upadłościowego jako swojej w tej sprawie. Przyjmując uzasadnienie sądu upadłościowego, jako swoje Sąd Okręgowy niezasadnie zawęził zakres rozpoznania sprawy.
Stwierdził też apelujący, że sąd upadłościowy nie miał takich danych wyjściowych, jakie ma obecnie Sąd Okręgowy.
Apelujący stwierdził, iż sam fakt ogólnego oszacowania szkody przez powoda nie może być przesłanką odmawiającą zasadności twierdzeń powoda. Ostateczna wysokość powinna być bowiem wyliczona przez biegłych, którzy mają wiadomości specjalistyczne w tym zakresie.
W podsumowaniu apelacji skarżący stwierdził, że w niniejszym postępowaniu Sąd Okręgowy winien był ustalić z pomocą opinii biegłego zarówno jakiej wysokości odszkodowania pozwany nie wypłacił w terminie, jak i jaki miało to wpływ na sytuację ekonomiczną powoda.
Analogiczne zarzuty odniósł skarżący do braku rozpatrzenia roszczenia o naprawienie szkody na zdrowiu. Wskazał też, że nie są prawdziwe twierdzenia Sądu Okręgowego, że nie powołał się na naruszenie jego dobra osobistego, gdyż określił, że w wyniku działania powoda ucierpiało jego zdrowie, które jest wyraźnie skonkretyzowanym dobrem osobistym. Zarzucił, że jeżeli sąd miał w tym zakresie wątpliwości, także winien wezwać powoda do sprecyzowania roszczenia czy jego zakresu.
W odpowiedzi na apelację pozwany wniósł o oddalenie apelacji i zasądzenie od powoda na rzecz strony pozwanej kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym, według norm przepisanych.
Rozpoznając apelację Sąd Apelacyjny zważył, co następuje;
Apelacja jest bezzasadna i jako taka nie zasługiwała na uwzględnienie.
Na wstępie przypomnieć trzeba, że powód w niniejszej sprawie domagał się zasądzenia na swoją rzecz świadczeń odszkodowawczych w kwocie 6.500.000 zł za brak wypłaty odszkodowania przez pozwaną oraz zadośćuczynienia za utracone zdrowie, nadto miesięcznej renty. W ocenie powoda, wskutek niewypłacenia przez pozwaną odszkodowania w terminie, doszło do jego zadłużenia, które ostatecznie skutkowało koniecznością zgłoszenia wniosku o ogłoszenie upadłości. Powód twierdził także, że utracił zdrowie w wyniku złej sytuacji rodzinnej i finansowej wynikającej z braku wypłaty odszkodowania i za to domagał się zasądzenia zadośćuczynienia w kwocie 500.000 zł. Podnosił też, że na skutek utraty zdrowia przeszedł na rentę, która wypłacana jest w mniejszej wysokości ze względu na zadłużenie w ZUS, dlatego domagał się zasądzenia renty w kwocie 6.000 zł miesięcznie.
Pozwany wnosił o oddalenie powództwa kwestionując zasadę swej odpowiedzialności, zarzucając też, że roszczenie nie zostało udowodnione także co do wysokości oraz że
pomiędzy aktem nienależytego wykonania zobowiązania a poniesioną szkodą, której naprawienia domaga się powód w tym procesie, nie istniał związek przyczynowy.
Zauważa Sąd Apelacyjny, że wobec takiej sytuacji procesowej na powodzie, zgodnie z regułą rozkładu ciężaru dowodów, spoczywał obowiązek wykazania swego żądania tak co do zasady, jak i co do wysokości. W szczególności miał on obowiązek udowodnienia wszystkich elementów odpowiedzialności pozwanego, a tymi są: nienależyte wykonanie zobowiązania, poniesiona przez powoda szkoda majątkowa oraz związek przyczynowy pomiędzy szkodą a nienależytym wykonaniem zobowiązania.
Trafnie też zakwalifikował Sąd Okręgowy roszczenie powoda jako mające swą podstawę wart. 471 k.c.Niezasadny zatem i niezrozumiały jest zarzut powoda dotyczący naruszenia tego przepisu poprzez jego niezastosowanie.
Podziela także sąd odwoławczy stanowisko sądu meriti, że nie było podstaw do rozpoznawania żądania powoda na płaszczyźnie naruszenia dóbr osobistych, gdyż niewątpliwie nienależyte wykonanie zobowiązania z tytułu umowy ubezpieczenia majątkowego i wypłata odszkodowania w zaniżonej wysokości nie może być kwalifikowana jako delikt, który narusza dobra osobiste ubezpieczonego. W konsekwencji pozbawione jakichkolwiek podstaw prawnych było żądanie zapłaty zadośćuczynienia i renty. Dodać też należy, że z dowodów zebranych w sprawie nie wynika też stan zdrowia powoda, jak i to, że do jego pogorszenia, jak twierdzi powód, doszło po odmowie wypłaty pełnego odszkodowania. W aktach nie ma też żadnych dowodów dotyczących żądania renty, nie ma nawet twierdzeń powoda w zakresie tego, jaką rentę otrzymywałby, gdyby nie zarzucane zachowanie pozwanego, nie wiadomo też, jaka jest przyczyna zadłużenia powoda w ZUS, co skutkować miało, według twierdzeń powoda, wypłacaniem renty w niższej wysokości.
Z powyższych względów uznaje sąd odwoławczy, że żądanie zasądzenia zadośćuczynienia i renty nie było zasadne, zwłaszcza, że nawet twierdzenia powoda przytoczone na jego uzasadnienie, nie dawały podstaw do zastosowaniaart. 24 i 448 k.c.Nie było też podstaw faktycznych do rozpoznania tego żądania na płaszczyźnieart. 444 § 1 i 2 k.c., jak iart. 445 k.c.
Niezasadne było też żądanie zasądzenia odszkodowania.
Na wstępie wskazać trzeba, że nie mogą odnieść oczekiwanego przez apelującego skutku te wszystkie zarzuty i twierdzenia, a w konsekwencji i wnioski dowodowe, które zmierzają do podważenia treści wyroku wydanego w sprawie o syg. akt VI GC 63/10 Sądu Okręgowego w Koszalinie ( I ACa 227/13). Apelujący nie może bowiem podważać wysokości odszkodowania, które należne było mu od pozwanego za szkody pożarowe z roku 2000 i 2002. To bowiem prawomocnie zostało przesądzone w sprawie VI GC 63/10, a apelacja powoda od tego wyroku została przez Sąd Apelacyjny w Szczecinie wyrokiem z dnia 4 września 2014r oddalona. Oddalona została też skarga kasacyjna powoda od tego orzeczenia ( wyrok SN z 4 września 2014r, sygn. akt II CSK 649/13).
Wpływ w/w procesu na żądanie zgłoszone w niniejszej sprawie apelujący dostrzegał, gdyż w piśmie z 16.02.2011r wnosił o zawieszenie postępowania do zakończenia sprawy VI GC 63/10 i stanowisko to podtrzymał na rozprawie w dniu 4 marca 2011r. (k.63-64, k. 71).
W tej sytuacji zastosowanie znajdujeart. 365 § 1 k.p.c., który stanowi, że orzeczenie prawomocne wiąże nie tylko strony i sąd, który je wydał, lecz również inne sądy oraz inne organy państwowe i organy administracji publicznej, a w wypadkach w ustawie przewidzianych także inne osoby. Przepis ten wyznacza zakres rozszerzonej prawomocności wyroku sądowego. Skutkuje to tym, że niedopuszczalne było prowadzenie w niniejszej sprawie postępowania dowodowego i dokonywanie ustaleń w zakresie wysokości szkody powoda objętej ubezpieczeniem u pozwanego. Wysokość należnego od pozwanego odszkodowania ustalona i przesądzona bowiem została w wyroku w sprawie VI GC 63/10. Przeciwna argumentacja skarżącego i postawione w związku z nią zarzuty są pozbawione podstaw prawnych.
Przypomnieć zatem w tym miejscu trzeba, że prawomocnym wyrokiem z dnia 28 stycznia 2013r.( sygn. akt VI GC 63/10 ) Sąd Okręgowy w Koszalinie zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 87.432,47 zł z ustawowymi odsetkami za okres od 15 listopada 2002r. do dnia zapłaty i 10.558,97 zł z ustawowymi odsetkami za okres od 15 listopada 2002r. do dnia zapłaty i oddalił powództwo w pozostałym zakresie. Apelację powodaM. P.od powyższego orzeczenia, wyrokiem z dnia 20.06.2013 roku Sąd Apelacyjny w Szczecinie oddalił.
Trafnie zatem przyjął Sąd I instancji, że obowiązkiem pozwanego było wypłacenie powodowi jedynie powyższej kwoty.
Przechodząc do dalszej części żądania odszkodowawczego powoda to zauważa Sąd Apelacyjny, że na dochodzoną przez powoda kwotę 6.500.000 zł jako wartość utraconego majątku powoda, która, co istotne, kwestionowana była przez pozwanego tak co do zasady, jak i co do wysokości, składać się miały: 2.500.000 zł tytułem wartości nieruchomości, 1.500.000 zł tytułem wartości sprzętu i towaru, 1.000.000 zł jako wartość przedsiębiorstwa, „ przy uwzględnieniu know-how powoda, kontaktów handlowych, marki”, a nadto kwota 1.000.000 zł jako utracone dochody za okres 10 lat oraz kwota 500.000 zł jako utrata polis ubezpieczeniowych na życie z uwagi na konieczność ich spieniężenia.
Na wstępie wskazać należy, a to przy uwzględnieniu obowiązku dowodowego powoda wynikającego zart. 6 k.c., że w sprawie nie ma nawet twierdzeń powoda, nie wspominając już o dowodach np. z dokumentu, odnoszących się do samych polis, które mogłyby stanowić podstawę do analizy przez biegłych w związku z żądaną przez powoda opinią ( jakie to były polisy, kiedy zostały spieniężone, jaką kwotę uzyskano a jaką spodziewał się powód uzyskać z nadejściem zdarzenia objętego ubezpieczeniem tymi polisami potwierdzonego), brak jest też szerszych twierdzeń odnoszących się do utraconego dochodu w kwotach po 100.000 zł miesięcznie ( nadto na tę okoliczność powód nie przedstawił żadnej dokumentacji finansowo- księgowej, którą zweryfikować mógłby biegły). Brak jest też twierdzeń ( nie wspominając już o dowodach w rozumieniu kodeksu postepowania cywilnego) w zakresie żądanej kwoty 1.000.000 zł z tytułu szkody polegającej na utracie przedsiębiorstwa, a w szczególności nie wiadomo, jakie „ know- how”, objęte jest tym żądaniem i jakie kontakty handlowe i markę utracił powód bezpowrotnie wskutek zaniechania przez pozwanego wypłaty pełnego odszkodowania za szkodę pożarową. Wreszcie nie wiadomo, jaki sprzęt i towar powód utracił i jaką z niego część sprzedano w toku postepowania upadłościowego, a jaka została, bądź nie, objęta ubezpieczeniem. Na tę okoliczność nie ma też żadnych dowodów, nie mówiąc już o braku konkretnych twierdzeń powoda umożliwiających dokładne odniesienie się do tych kwestii.
Co więcej, powód ani w pozwie, ani w dalszych pismach procesowych czy wypowiedziach przed Sądem Okręgowym nie wskazał na biznes- plan, który sporządził i realizować miał w okresie poprzedzającym szkody pożarowe, który to jedynie z powodu opóźnienia w wypłacie pełnego odszkodowania za drugą szkodę nie mógł być zrealizowany.
W tym miejscu wskazać trzeba, że słusznie uznał Sąd Okręgowy, że istotne w sprawie jest to, że podstawę żądań powoda stanowić może jedynie niewypłacenie pełnego odszkodowania za drugą szkodę pożarową, gdyż, jak wynika z prawomocnego orzeczenia w sprawie VI GC 63/10 za pierwszą szkodę powód uzyskał odszkodowanie znacznie przekraczające jej wartość. W sprawie tej ustalone zostało bowiem, że za szkodę z roku 2000 należne odszkodowanie wynosiło 165.864, 64 zł, a powodowi wypłacono łączną kwotę 340.598, 50 zł, z czego za szkodę budynkową- 204.051 zł. Z matematycznego rozliczenia wynika zatem, że za szkodę budynkową pozwany wypłacił zawyżone o 38.204,36 zł. W związku z tym w ocenie Sądu Apelacyjnego brak jest jakichkolwiek podstaw do łączenia żądania zgłoszonego w niniejszej sprawie przez powoda z wypłatą odszkodowania za pierwszą szkodę.
Należało zatem ocenić zasadność żądania powoda w zakresie opóźnienia przez pozwanego wypłaty pełnego odszkodowania za drugą szkodę. W tym zakresie prawomocnie ustalone zostało, że niedopłata wynosiła kwotę 87.432. 47 zł. Rzeczą powoda było zatem wykazanie, że brak wypłaty tej kwoty przez pozwanego w ustawowym terminie doprowadził do upadłości powoda i w konsekwencji powstania po stronie powoda szkody w dochodzonej wysokości. Temu, jak słusznie uznał Sąd Okręgowy, powód nie sprostał. Stanowisko Sądu I instancji i jego uzasadnienie w tym zakresie podziela sąd odwoławczy, w szczególności w zakresie braku wpływu nie wypłacenia kwoty 87.432,47 zł na zadłużenie powoda i utratę płynności finansowej w dacie składania wniosku o ogłoszenie upadłości.
Wskazać należy, że w niniejszej sprawie aktywność dowodowa powoda w niezbędnym do rozstrzygnięcia zakresie sprowadziła się do żądania dopuszczenia dowodu z dokumentów znajdujących się w aktach sprawy upadłościowej prowadzonej przez Sąd Rejonowy w Koszalinie, aktach sprawy o odszkodowanie oraz sporządzenia przez biegłych z zakresu audytu, ekonomii, zarządzania i księgowości, rzeczoznawcy majątkowego opinii (k.3). Powód zobowiązywał się także, że dowody złoży na rozprawie (k. 12).
Wskazać trzeba, że pismem z dnia 23 lutego 2015r powód został wezwany do złożenia w terminie 3 tygodni wszelkich twierdzeń oraz wniosków dowodowych (k. k.127) i w odpowiedzi na to zobowiązanie powód podtrzymał dotychczasowe stanowisko, a w zakresie dowodów wniósł o „ powołanie dowodu z akt upadłościowych, wszystkich akt”, z akt sprawy VI GC 63/10 ( k. 135-136). Pismem z dnia 27 maja 2015r powód został zobowiązany do skonkretyzowania tych wniosków dowodowych- w terminie 21 dni pod rygorem pominięcia wniosków dowodowych (k.139). W uzupełnieniu powód wskazał, że w zakresie akt V Gu 28/03 i VGu 11/03 domaga się dopuszczenia dowodu z opinii rzeczoznawcy, wyceny majątku upadłego - na okoliczność zaistnienia szkody, jej wysokości oraz wartości majątku sprzedawanego po pożarach w postępowaniu upadłościowym. Wniósł też, aby biegły zweryfikował wartość majątku wyliczonego w postępowaniu upadłościowym, bo uznał ją za zaniżoną ( k. 142).
Zauważyć też trzeba, że na rozprawie w dniu 31 lipca 2015r powód został pouczony o zasadach i regułach postępowania dowodowego w niniejszej sprawie (k.151, 152). Następnie złożył pismo z dnia 6 sierpnia 2008r ( k.155-156) precyzujące swe stanowisko wskazując, że szkodą jest różnica pomiędzy majątkiem, jaki miałby, gdyby nie doszło do upadłości prowadzonej przez niego działalności, a w zakresie dowodów podtrzymał złożone dotychczas wnioski o powołanie biegłych w celu wydania opinii potwierdzających jego żądanie.
Na rozprawie w dniu 3 grudnia 2015r sąd I instancji dopuścił dowód z powołanych przez powoda dokumentów z akt sprawy VI GC 63/10 i V GU 28/03 i V GUp 11/03 oraz oddalił wnioski o dopuszczenie dowodu z opinii biegłych.
Wskazując na powyższe stwierdza Sąd Apelacyjny, że nie jest zasadny zarzut naruszeniaart. 379 pkt. 5 k.p.c.– w sprawie nie doszło bowiem do nieważności postępowania, a powód nie został pozbawiony możności obrony swych praw. Miał możliwość składania wniosków dowodowych, był ponadto pouczany o swych obowiązkach procesowych (art. 5 k.p.c.).
Oddalenie wniosków dowodowych powoda stanowić mogłoby podstawę do zarzucenia naruszeniaart. 217 k.p.c.w związku zart. 227 k.p.c., czego powód nie podnosił w apelacji, jednak i tego naruszenia sąd odwoławczy nie stwierdza.
Sąd Apelacyjny wskazuje też, że nie jest zasadne zarzucanie, że Sąd I instancji nie wyzywał powoda do sprecyzowania wniosków, jak i nie wzywał do ewentualnego uzupełnienia braków formalnych. Tych wszystkich czynności dokonał sąd meriti, natomiast to powód, wbrew obowiązkom wynikającym zart. 6 k.c.iart. 232 k.p.c., nie zgłosił takich wniosków dowodowych i nie złożył dowodów, które mogłyby być podstawą do dopuszczenia dowodu z opinii biegłych.
Powód nie tylko nie składał dowodów, ale także nie zgłaszał twierdzeń na wykazanie zasadności roszczeń, które zgłosił w sprawie.
Podkreślić w tym miejscu należy, że proces cywilny jest procesem kontradyktoryjnym i to strony są zobowiązane do przytaczania twierdzeń i zgłaszania dowodów na ich wykazanie. Sąd nie może wyręczać stron w przytaczaniu faktów i dowodów.
W tym miejscu stwierdzić trzeba, że obowiązkiem powoda jest przytoczenie okoliczności faktycznych, z których wywodzi roszczenie (art. 187 § 1 pkt 2 k.p.c.) i wskazanie na dowody, których przeprowadzenie potwierdzi zasadność jego twierdzeń o faktach (art. 232 k.p.c.iart. 6 k.c.). Wszystkie okoliczności faktyczne doniosłe dla rozstrzygnięcia sprawy i składające się na podstawę faktyczną rozstrzygnięcia muszą mieć oparcie w dowodach przeprowadzonych w toku postępowania, o ile nie są objęte zakresem faktów przyznanych przez stronę przeciwną, jeżeli przyznanie nie budzi wątpliwości (art. 229 k.p.c.) oraz co do faktów niezaprzeczonych (art. 230 k.p.c.). Zgodnie z zasadami procesu cywilnego ciężar gromadzenia materiału dowodowego spoczywa na stronach (art. 232 k.p.c.,art. 3 k.p.c.,art. 6 k.c.). Jego istota sprowadza się do ryzyka poniesienia przez stronę ujemnych konsekwencji braku wywiązania się z powinności przedstawienia dowodów. Skutkiem braku wykazania przez stronę prawdziwości twierdzeń o faktach istotnych dla sprawy jest tylko to, że twierdzenia takie zasadniczo nie będą mogły leżeć u podstaw sądowego rozstrzygnięcia. Strona, która nie udowodni przytoczonych twierdzeń, traci korzyści, jakie uzyskałaby aktywnym działaniem.
W związku z powyżej stwierdzoną biernością powoda w zakresie twierdzeń, jak i dowodów za niezasadny uznał sąd odwoławczy zarzut naruszeniaart. 278 k.p.c.poprzez niezasadne nie przeprowadzenie dowodów z opinii biegłego. Wskazać trzeba, że zgodnie z treściąart.278 § 1 k.p.c., w wypadkach wymagających wiadomości specjalnych sąd może wezwać jednego biegłego lub kilku biegłych w celu zasięgnięcia opinii. Przepis ten daje możliwość wykorzystania przez sąd wiedzy specjalistycznej biegłych jeżeli jest to konieczne dla rozstrzygnięcia sprawy, nie może jednak zastąpić strony w konieczności dostarczenia biegłym dowodów, które biegli mieliby ocenić dla stwierdzenia zasadności faktów przytaczanych przez stronę. Podkreśla Sąd Apelacyjny, że rolą biegłego nie jest poszukiwanie i gromadzenie za stronę dowodów, a ma on jedynie obowiązek dowody zebrane w sprawie ocenić przy wykorzystaniu posiadanych wiadomości specjalnych.
Oczywistym jest, z uwagi na treśćart. 365 § 1 k.p.c., że w niniejszej sprawie nie można było powołać biegłych, którzy po raz kolejny oceniliby materiał zebrany w sprawach VI GC 63/10 oraz V Gu 28/03 i VGu 11/03. Kwestia wysokości należnego powodowi odszkodowania za szkodę pożarową, jak i wartości majątku stanowiącego masę upadłości została już oceniona przez biegłych na potrzeby rozstrzygnięć w tamtych sprawach i w niniejszym procesie powód nie może wzruszyć prawomocnych orzeczeń.
Innych ustaleń w zakresie weryfikacji żądań powoda nie można było dokonać wobec braku materiału dowodowego, który biegli mogliby ocenić, w szczególności w zakresie utraty dochodów za 10 lat ( brak biznes planu czy nawet określenia przez powoda długoletnich zamierzeń gospodarczych, które nie zostały zrealizowane, brak dokumentacji księgowej do weryfikacji), utraconej wartości firmy ( brak dowodów na istnienie „ know-how”, wskazania utraconych kontaktów handlowych), utraty wartości polis ubezpieczeniowych na życie ( brak nawet tych polis i dowodu ich zlikwidowania).
Z powyższych względów za niezasadny uznać także należało zarzut naruszeniaart. 233 § 1 k.p.c.poprzez nielogiczne, niezasadne ustalenie, iż powód nie powołał dowodu na okoliczność związku przycznowo-skutkowego i poprzez brak wszechstronnej oceny dowodów. Powód nie wskazał przy tym, jakie dowody zebrane w sprawie sąd I instancji pominął przy orzekaniu, nie wskazał też, na czym polegało nielogiczne wnioskowanie sądu I instancji.
Wskazuje Sąd Apelacyjny, iż Sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według swego przekonania na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. Przepisart. 233 § 1 k.p.c., przy uwzględnieniu treściart. 328 § 2 k.p.c., nakłada na sąd orzekający obowiązek: po pierwsze - wszechstronnego rozważenia zebranego w sprawie materiału, po drugie - uwzględnienia wszystkich dowodów przeprowadzonych w postępowaniu, po trzecie - skonkretyzowania okoliczności towarzyszących przeprowadzeniu poszczególnych dowodów mających znaczenie dla oceny ich mocy i wiarygodności, po czwarte - wskazania jednoznacznego kryterium oraz argumentacji pozwalającej - wyższej instancji i skarżącemu - na weryfikację dokonanej oceny w przedmiocie uznania dowodu za wiarygodny bądź też jego zdyskwalifikowanie, po piąte - przytoczenia w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia dowodów, na których sąd się oparł, i przyczyn, dla których innym dowodom odmówił wiarygodności. Jak trafnie przyjmuje się przy tym w orzecznictwie sądowym, jeżeli z określonego materiału dowodowego sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to ocena sądu nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów (art. 233 § 1 k.p.c.) i musi się ostać, choćby w równym stopniu, na podstawie tego materiału dowodowego, dawały się wysnuć wnioski odmienne. Tylko w przypadku, gdy brak jest logiki w wiązaniu wniosków z zebranymi dowodami lub, gdy wnioskowanie sądu wykracza poza schematy logiki formalnej albo, wbrew zasadom doświadczenia życiowego, nie uwzględnia jednoznacznych praktycznych związków przyczynowo-skutkowych, to przeprowadzona przez sąd ocena dowodów może być skutecznie podważona (tak min. Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 27.09.2002 r., II CKN 817/00, LEX nr 56906). Dla skuteczności zarzutu naruszeniaart. 233 § 1 k.p.c.nie wystarcza stwierdzenie o wadliwości dokonanych ustaleń faktycznych, odwołujące się do stanu faktycznego, który w przekonaniu skarżącego odpowiada rzeczywistości. Konieczne jest tu wskazanie przyczyn dyskwalifikujących postępowanie sądu w tym zakresie. W szczególności skarżący powinien wskazać, jakie kryteria oceny naruszył sąd przy ocenie konkretnych dowodów, uznając brak ich wiarygodności i mocy dowodowej lub niesłuszne im je przyznając (tak Sąd Najwyższy min. w orzeczeniach z dnia: 23 stycznia 2001 r., IV CKN 970/00, LEX nr 52753, 12 kwietnia 2001 r., II CKN 588/99, LEX nr 52347, 10 stycznia 2002 r., II CKN 572/99, LEX nr 53136).
Temu apelujący nie sprostał. Dlatego Sąd Apelacyjny stwierdza, że zebrany w sprawie materiał dowodowy sąd I instancji ocenił prawidłowo, stąd ustalenia faktyczne sądu meriti sąd odwoławczy podziela i przyjmuje za własne, co czyni zbędnym ich powtarzanie. Podziela także ocenę prawną zgłoszonego w sprawie przez powoda żądania.
Wskazuje też Sąd Apelacyjny, że powód nie zakwestionował tych ustaleń faktycznych, z których wynika, że powód dopiero na początku listopada 2003r. złożył do Sądu Rejonowego w Koszalinie wniosek o wszczęcie postępowania upadłościowego z możliwością zawarcia układu. W załączeniu przedłożył między innymi bilans na 30 października 2003r., z którego wynikało, że posiada zobowiązania krótkoterminowe wysokości 1.095.862, 68 zł. Na rozprawie 3 grudnia 2003r. oświadczył natomiast, że posiada zobowiązania wobec wierzycieli na kwotę około 700.000 zł, gdyż od momentu złożenia wniosku zobowiązania zmniejszyły się do tej sumy. Dodał, że przychód jego przedsiębiorstwa w grudniu wyniesie około 300.000 zł, a zysk w graniach 150.000 zł i profil jego działalności jest taki, że od stycznia do listopada firma przynosi straty, gdyż wypowiedziano mu umowę kredytową z uwagi na brak spłaty rat kredytowych. Stwierdził również, że zadłużenie przedsiębiorstwa do końca roku mniejszy się o 200.000 zł. Wspomniał o tym, że w 2001r. i w 2002r. były dwa pożary, przy czym w 2002r. odnotowano zysk w wysokości około 60.000 zł i, mimo pożaru, w 2003r. także przewiduje zysk. Postanowieniem z 3 grudnia 2003r. Sąd w sprawie V GU 28/03, V Gup 11/03 ogłosił upadłośćM. P.zK.z możliwością prowadzenia układu oraz pozostawił dłużnikowi zarząd swoim majątkiem. Postanowieniem z 2 lutego 2004r. Sąd Rejonowy w Koszalinie z sprawie V GUp 11/03 zmienił postanowienie o ogłoszeniu upadłościM. P.z możliwością zawarcia układu na upadłość obejmującą likwidację majątku upadłego. Na postanowienie toM. P.złożył zażalenie, w którym podniósł między innymi, że nie jest prawdą, iż rok 2003 przyniósł mu straty, albowiem wynik ten powstał na skutek zapisania odsetek, które stanowią jedną z możliwości układowych. Nie ujęto przy tym odsetek należnych, a od momentu ogłoszenia upadłości do końca stycznia, po uwzględnieniu kosztów upadłości i amortyzacji, jego firma osiągnęła zysk około 8.000 zł.
Ustalenia te i stanowisko powoda w postępowaniu upadłościowym dawały podstawę do uznania, że nie wiązał on pogorszenia sytuacji finansowej swej działalności gospodarczej z zaistnieniem pożaru i faktem niewypłacenia całości odszkodowania, widział realne szanse na odzyskanie płynności i uratowanie firmy, a zatem brak jest aktualnie podstaw do łączenia upadłości powoda z niewypłaceniem przez pozwanego całego odszkodowania za drugą szkodę pożarową, tym bardziej, że między zaistnieniem pożaru a zgłoszeniem wniosku o upadłość z możliwością zawarcia układu upłynął niemal rok i 9 miesięcy. W międzyczasie powód prowadził działalność gospodarczą. W tym zakresie podzielić należy więc stanowisko sądu meriti co do braku związku przyczynowego.
Wskazać też należy, co istotne także z punktu widzenia związku przyczynowego pomiędzy szkodą a zaniechaniem wypłaty odszkodowania w pełnej wysokości, że wierzytelność związaną z zawartym ubezpieczeniem i szkodą pożarową powód powinien wskazać w postępowaniu upadłościowym, tak, by syndyk mógł jej dochodzić. Tego nie uczynił.
Dlatego w ocenie sądu drugiej instancji Sąd rozstrzygający sprawę słusznie uznał, że w istocie fakt powstania niewypłacalności powoda, który następnie skutkował złożeniem przez niego wniosku o ogłoszenie upadłości, nie był związany z zachowaniem pozwanej. Wymagalne wierzytelności powoda ujęte na liście wierzytelności powstały znacznie wcześniej, niżeli zdarzenia szkodowe, tak samo jak problemy powoda z ich regulacją. Sąd Okręgowy bardzo szczegółowo przeanalizował akta sprawy upadłościowej, przeanalizował też i ocenił materiał dowodowy zebrany bezpośrednio w niniejszym postępowaniu, a w rezultacie słusznie ustalił brak istnienia związku pomiędzy podawaną przez powoda szkodą ( co do której brak dowodów źródłowych) a działaniem pozwanej.
Sąd Apelacyjny stwierdza zatem, że zarzuty apelacji okazały się bezzasadne co skutkowało oddaleniem apelacji w całości, o czym na podstawieart. 385 k.p.c.orzeczono w punkcie I wyroku.
Orzeczenie o kosztach postępowania wydano na podstawieart. 98 i 99 k.p.c.przy zastosowaniu zasady odpowiedzialności za wynik procesu. Wysokość wynagrodzenia pełnomocnika pozwanej, która spór wygrała wynika z§10 ust 1 pkt 1w związku z §2 pkt 7 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych.
Marta Sawicka Ryszard Iwankiewicz Agnieszka Sołtyka | ```yaml
court_name: Sąd Apelacyjnyw Szczecinie
date: '2016-06-15'
department_name: I Wydział Cywilny
judges:
- Marta Sawicka
- Agnieszka Sołtyka
- Ryszard Iwankiewicz
legal_bases:
- art. 444 § 1 i 2 k.c.
- art. 187 § 1 pkt 2 k.p.c.
recorder: sekr.sądowy Magdalena Stachera
signature: I ACa 98/16
``` |
150510000000503_I_Ca_000018_2016_Uz_2016-01-28_001 |
You are extracting information from the Polish court judgments.
Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value.
Please return the response in the identical YAML format:
```yaml
court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>"
date: <data, date in format YYYY-MM-DD>
department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\
\ department>"
judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>"
legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)>
recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder>
signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment>
```
=====
{context}
======
| Sygn. akt I Ca 18/16
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 28 stycznia 2016 r.
Sąd Okręgowy w Łomży I Wydział Cywilny
w składzie:
Przewodniczący:
SSO Włodzimierz Wójcicki (spr.)
Sędziowie:
SSO Wiesława Kozikowska
SSR del. Tomasz Makaruk
Protokolant:
Monika Chrzanowska
po rozpoznaniu w dniu 28 stycznia 2016 r.
na rozprawie
sprawy z powództwaE. D.
przeciwko Ubezpieczeniowemu Funduszowi Gwarancyjnemu wW.
o zapłatę
na skutek apelacji powódki
od wyroku Sądu Rejonowego w Łomży
z dnia 1 grudnia 2015 r., sygn. akt I C 716/14
I
zmienia zaskarżony wyrok w pkt. I-szym w ten sposób, że wymienioną tam datę 1.12.2015 zastępuje datą 21 czerwca 2014 r.;
II
w pozostałej części apelację oddala;
III
koszty procesu za drugą instancję między stronami wzajemnie znosi.
Wiesława Kozikowska Włodzimierz Wójcicki Tomasz Makaruk | ```yaml
court_name: Sąd Okręgowy w Łomży
date: '2016-01-28'
department_name: I Wydział Cywilny
judges:
- Włodzimierz Wójcicki
- Wiesława Kozikowska
- Tomasz Makaruk
legal_bases: []
recorder: Monika Chrzanowska
signature: I Ca 18/16
``` |
150515300001006_II_K_000438_2018_Uz_2018-11-14_002 |
You are extracting information from the Polish court judgments.
Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value.
Please return the response in the identical YAML format:
```yaml
court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>"
date: <data, date in format YYYY-MM-DD>
department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\
\ department>"
judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>"
legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)>
recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder>
signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment>
```
=====
{context}
======
| Sygn. akt II K 438/18
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 14 listopada 2018 r.
Sąd Rejonowy w Szczytnie w II Wydziale Karnym w składzie:
Przewodniczący SSR Ewelina Wolny
Protokolant st. sekr. sąd. Katarzyna Mierzejewska
przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Szczytnie Jowity Chyła-Radgowskiej
po rozpoznaniu na rozprawie w dniach 23 października i 14 listopada 2018 roku sprawy
Z. A.,
s.R.iZ. z domu E.,urodzony (...)wS..
oskarżonego o to, że:
I
w dniu 24 lipca 2016 roku na trasieW.-P., w pobliżu miejscowościP., gm.W., woj.(...)- (...), na drodze publicznej(...)umyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym w ten sposób, że będąc w stanie nietrzeźwości, posiadając 0,83 mg/l, 0,84 mg/l i 0,69 mg/l zawartości alkoholu w wydychanym powietrzu, kierował samochodem osobowym markiM.onr rej. (...)i nie dostosował prędkości do panujących warunków drogowych, w wyniku czego zjechał na prawe pobocze drogi a następnie uderzył w przydrożne drzewo, wskutek czego pasażer pojazduP. R.doznał obrażeń ciała w postaci: złamania trzonów kości przedramienia prawego, złamania dwóch lewych żeber z lewostronną odmą opłucnową i pęknięciem przepony, rozerwania krezki i odcinkowej martwicy jelita cienkiego, uszkodzenia krezki jelita grubego i krwotoku do jamy otrzewnej, rany szarpanej prawego kolana i złamania kłykcia bocznej kości udowej prawej, złamania obu kości łonowych z objęciem panewek stawów biodrowych, rozerwania spojenia łonowego, zwichnięcia stawu biodrowego prawego i uszkodzenia stawu krzyżowo- biodrowego oraz trwałego porażenia nerwu kulszowego prawego ze zniesieniem ruchów czynnych w stawie skokowym, skutkujących powstaniem ciężkiego uszczerbku na zdrowiu pod postacią ciężkiej choroby długotrwałej oraz innego ciężkiego kalectwa, w zakresie porażenia nerwu kulszowego prawego.
tj. o czyn zart. 177 § 2 k.k.z zw. zart. 178 § 1 k.k.
II
w dniu 24 lipca 2016 roku na trasieW.-P., gm.W., woj.(...)- (...), podrodze publicznej nr (...), prowadził w ruchu lądowym samochód osobowy markiM.onr rej. (...), znajdując się w stanie nietrzeźwości, posiadając 0,83 mg/l, 0,84 mg/l i 0,69 mg/l zawartości alkoholu w wydychanym powietrzu, przy czym czynu tego dopuścił się będąc wcześniej prawomocnie skazanym wyrokami: Sądu Rejonowego w Szczytnie z dnia 17 listopada 2010 roku, sygn. akt II K 708/10, za popełnienie przestępstwa zart. 178 § 1 k.k.oraz wyrokiem sądu na terenie Republiki Federalnej Niemiec AGM.z dnia 15 maja 2014 roku sygn. akt 31 Cs 509(...), między innymi za popełnienie przestępstwa wypadku drogowego w zbiegu z umyślną nietrzeźwością w ruchu
tj. o czyn zart. 178 a § 4 k.k.
I
oskarżonegoZ. A.uznaje za winnego popełnienia zarzucanych mu czynów i za to:
- za czyn zpkt Iz mocyart. 177 § 2 kkw zw. zart. 178 § 1 kkskazuje go na karę 3 (trzech) lat pozbawienia wolności,
- za czyn zpkt IIz mocyart. 178a § 4 kkskazuje go na karę 10 (dziesięciu) miesięcy pozbawienia wolności,
II
na podstawieart. 85 § 1 i 2 kkiart. 86 § 1 kkw miejsce orzeczonych kar jednostkowych wymierza oskarżonemu karę łączną 3 (trzech) lat i 5 (pięciu) miesięcy pozbawienia wolności,
III
na podstawieart. 42 § 3 kkw związku z popełnieniem czynu określonego wpkt Iorzeka wobec oskarżonego zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych dożywotnio,
IV
na podstawieart. 42 § 3 kkw związku z popełnieniem czynu określonego wpkt IIorzeka wobec oskarżonego zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych dożywotnio,
V
na podstawieart. 90 § 2 kkorzeka wobec oskarżonego łączny zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych dożywotnio,
VI
na podstawieart. 43a § 2 kkorzeka wobec oskarżonego świadczenie pieniężne w kwocie 10.000 (dziesięć tysięcy) zł na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej,
VII
na podstawieart. 63 § 1 i 5 kkna poczet orzeczonej kary łącznej zalicza oskarżonemu okres rzeczywistego pozbawienia wolności od godz. 00.10 w dniu 25 lipca 2016 roku do godz. 16.23 w dniu 26 lipca 2016 roku,
VIII
na podstawieart. 627 kpkiart. 2 ust. 1 pkt 5 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnychzasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty postępowania w całości i opłatę w kwocie 400 (czterysta) zł.
UZASADNIENIE
W dniu 24 lipca 2016r. od około godziny 18.00 oskarżonyZ. A.przebywał w swoim mieszkaniu wW., wraz z kolegą, pokrzywdzonymP. R., wspólnie spożywając alkohol, w łącznej ilości około 8 piw i ponad 0,5 litra wódki. Po godzinie 23.00 postanowili udać się doN., należącym do żony oskarżonego samochodem markiM.onr rej. (...). Pojazdem tym kierowałZ. A., pomimo braku uprawnień do kierowania pojazdami, w związku z wydaniem w dniu 25 stycznia 2011r. decyzji o ich cofnięciu, zaś pokrzywdzony siedział na przednim fotelu pasażera.
W trakcie przejazdu przez miejscowośćP.znajdujący się w stanie nietrzeźwości oskarżony nie dostosował prędkości prowadzonego pojazdu do panujących warunków drogowych, na skutek czego stracił opanowanie nad autem, zjechał na prawe pobocze drogi i uderzył w przydrożne drzewo. Po zderzeniu samodzielnie opuścił pojazd i wezwał telefoniczne służby ratownicze. Na miejscu pojawił się także znający obu mężczyzn, mieszkający w sąsiedztwieR. W., zaalarmowany głośnym hukiem uderzenia.
Przybyli na miejsce zdarzenia funkcjonariusze Straży Pożarnej wydobyli z wnętrza pojazdu zablokowanego uszkodzonymi elementami pokrzywdzonego, zaś załoga karetki pogotowia zabrała go do szpitala wS..
Na miejscu oskarżony został poddany badaniu na obecność alkoholu w wydychanym powietrzu, z wynikami 0,83 mg/l o godzinie 23.58, 0,84 mg/l o godz. 00.13 i 0,69 mg/l o godz. 00.18.
(dowód: wyjaśnienia oskarżonegoZ. A.na k. 25, k. 28, k. 228 i k. 255v, zeznania świadków:P. R.na k. 111v do słów „również nie pamiętam” i k. 258v do słów „jechaliśmy samochodem”,A. R.na k. 13v do słów „przewieziony mój mąż” i k. 258v do słów „z tego wypadku”,R. W.na k. 9v – 10 i k. 259, protokół badania stanu trzeźwości na k. 3 – 3v, protokół oględzin miejsca zdarzenia na k. 4 – 5 z dokumentacją fotograficzną na k. 55 - 60, szkic na k. 93, opinia biegłego dotycząca stanu technicznego pojazdu z dokumentacją fotograficzną na k. 36 – 46, decyzja o cofnięciu uprawnień do kierowania pojazdami na k. 83)
W wyniku powyższego zdarzeniaP. R.doznał następujących obrażeń: złamania kości trzonów przedramienia prawego, złamania dwóch lewych żeber, lewostronnej odmy opłucnowej i pęknięcia przepony, rozerwania krezki i odcinkowej martwicy jelita cienkiego, uszkodzenia krezki jelita grubego i krwotoku do jamy otrzewnowej, rany szarpanej prawego kolana i złamania kłykcia bocznej kości udowej prawej, złamania obu kości łonowych z objęciem panewek stawów biodrowych, rozerwania spojenia łonowego, zwichnięcia stawu biodrowego prawego i uszkodzenia stawu krzyżowo – biodrowego, skutkujących ciężkim uszczerbkiem na zdrowiu po postacią ciężkiej choroby długotrwałej, a także trwałego porażenia nerwu kulszowego ze zniesieniem ruchów czynnych w stawie skokowym, stanowiącego inne ciężkie kalectwo w rozumieniuart. 156 § 1 pkt 2 kk.
W okresie od 25 lipca do 09 sierpnia 2016r. pokrzywdzony przebywał na oddziale chirurgicznymSzpitala (...)wS., gdzie odwiedził go raz oskarżony, następnie do 31 października 2016r. był hospitalizowany na terenie placówek medycznych wO., gdzie przeszedł między innymi torakotomię i zeszycie kopuły przepony, zespolenie złamania kłykcia bocznego kości udowej, był także poddawany kinezy – i fizykoterapii, bez poprawy funkcji nerwu kulszowego prawego, jego nieodwracalne porażenie skutkowało całkowitą niezdolnościąP. R.do pracy w swoim zawodzie.
Pokrzywdzony jest obecnie rencistą, w związku z częściową niezdolnością do pracy, jest poddawany rehabilitacji. Nadal odczuwa dolegliwości bólowe w obrębie kończyn dolnych i miednicy, utyka na prawą nogę. Nie ubiegał się o odszkodowanie bezpośrednio od oskarżonego, postępowanie z udziałem ubezpieczyciela nie zostało zakończone.
(dowód: zeznania świadków:A. R.na k. 13v od słów „wczoraj już wiedziałam” do słów „operacyjnie nastawiana” na k. 14 i na k. 259v od słów „mąż nadal” do słów „ze szpitala”,P. R.na k. 111v od słów „mogę tylko powiedzieć” do słów „do końca życia” i na k. 258v od słów „nie leczę się” do słów „jest w trakcie”, dokumentacja medycznaP. R.na k. 74, k. 96, k. 99, k. 114, opinia biegłego z zakresu medycyny na k. 210 – 212)
Z. A.był uprzednio sześciokrotnie prawomocnie skazany za przestępstwa umyślne, w tym przez Sąd Rejonowy w Szczytnie za kierowanie pojazdem mechanicznym w stanie nietrzeźwości, wyrokiem z dnia 17 listopada 2010r. w sprawie II K 708/10 na karę 130 stawek dziennych grzywny po 10 zł, wymierzono mu również zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 2 lat, wykonany z dniem 25 listopada 2012r., a także wyrokiem AGM.Republiki Federalnej Niemiec z dnia 15 maja 2014r. w sprawie(...)za popełnienie przestępstwa nieumyślnego wypadku drogowego w zbiegu z umyślną nietrzeźwością w ruchu.
(dowód: informacja z Krajowego Rejestru Karnego na k.224 – 225, odpis wyroku na k.54, materiały dotyczące wyroku sądu w Mannheim na k. 156 - 207)
OskarżonyZ. A.w toku postępowania przygotowawczego przyznał się do winy i wyjaśnił, iż pomiędzy godziną 18.00 i 19.00 w dniu 24 lipca 2016r. spotkał się wW.z kolegąP. R., wspólnie spożywali alkohol, w łącznej ilości 0,5 litra wódki i około 8 piw, po czym ponownie pili wódkę, w nieustalonej ilości, a następnie postanowili się udać się na połów węgorza w okoliceN.. Podał, iż to on kierował pojazdem markiM.onr rej. (...), stanowiącym własność jego żonyK., pokrzywdzony zajmował przednie siedzenie pasażera, obaj mieli zapięte pasy bezpieczeństwa. Zaznaczył, że czuł się dobrze i nie potrafił wskazać przyczyny utraty panowania nad pojazdem w miejscowościP., wskazując, iż być może jechał zbyt szybko, zjechał na pobocze i uderzył w przydrożne drzewo. Wskazał, iż po wypadku samodzielnie opuścił pojazd, natomiastP. R.był zakleszczony i wymagał interwencji strażaków, po czym został zabrany przez załogę karetki pogotowia do szpitala wS.. Wyraził żal z powodu swojego zachowania, podkreślając, że nie zamierzał nikomu wyrządzić krzywdy, nigdy wcześniej nie spowodował wypadku ani kolizji drogowej, natomiast w 2010r. był karany za kierowanie samochodem w stanie nietrzeźwości. (vide wyjaśnienia oskarżonego na k. 25, k. 28 i k. 228).
Analogiczną wersję oskarżony zaprezentował na rozprawie głównej, nie kwestionując swego sprawstwa. Zwrócił zarazem uwagę na wezwanie pomocy po wypadku, a także brak jakichkolwiek pretensji ze strony pokrzywdzonego, który był pomysłodawcą wyjazdu i także znajdował się pod wpływem alkoholu. Powołał się także na swoją sytuacje rodzinną, związaną z chorobą żony i poszukiwaniem dorywczego zatrudnienia. (vide wyjaśnienia oskarżonego na k. 255v).
Sąd zważył, co następuje:
Powyższe wyjaśnieniaZ. A., nie kwestionującego swego sprawstwa, przedstawiającego przebieg zdarzenia w sposób spójny i konsekwentny, zbieżny ze zgromadzonym materiałem dowodowym, w tym protokołem oględzin miejsca wypadku (vide k. 4 – 5), dokumentacją fotograficzną (vide k. 55 – 60), szkicem (vide k. 93), opinią biegłego dotyczącą stanu technicznego pojazdu (vide k. 36 – 46), wreszcie z zeznaniami obecnego na miejscu bezpośrednio po zdarzeniu świadkaR. W.(vide k. 9v – 10 i k. 259), a także z dokumentacją dotyczącą stężenia alkoholu w organizmie oskarżonego (vide k. 3 – 3v), cofnięcia oskarżonemu uprawnień do kierowania pojazdami (vide k. 83) oraz jego uprzedniej karalności (vide k. 54, k. 156 – 207 i k. 224 – 225), zostały z wymienionych względów uznane przez Sąd za wiarygodne.
Na podzielenie w pełni zasługują także zeznania pokrzywdzonegoP. R.( vide k. 111v od słów „mogę tylko powiedzieć” do słów „do końca życia” i k. 258v od słów „nie leczę się” do słów „jest w trakcie”) i jego żonyA. R.(vide k. 13v od słów „wczoraj już wiedziałam” do słów „operacyjnie nastawiana” na k. 14 i k. 259v od słów „mąż nadal” do słów „ze szpitala”) w części dotyczącej rodzaju obrażeń doznanych na skutek przedmiotowego wypadku przez pokrzywdzonego, procesu jego leczenia oraz aktualnego stanu zdrowia, albowiem znajdują one potwierdzenie w przedłożonej dokumentacji medycznej (vide k. 74, k. 96, k. 99, k. 114) a także opinii biegłego z zakresu medycyny ( vide k. 210 – 212), pełnej, jasnej, jednoznacznej, wydanej po wnikliwiej analizie akt sprawy przez osobę dysponującą odpowiednią wiedzą specjalistyczną i wieloletnim doświadczeniem zawodowym.
W świetle powyższych dowodów nie ulega wątpliwości, iż kierując w dniu 24 lipca 2016r. pojazdem markiM.onr rej. (...)(...)i przewożąc jako pasażeraP. R.,Z. A., posiadający w organizmie 0,83 mg/l zawartości alkoholu, znajdował się w stanie nietrzeźwości, na skutek niedostosowania prędkości utracił panowanie nad prowadzonym samochodem i uderzył nim w przydrożne drzewo, w następstwie czego podróżujący z nim pokrzywdzony doznał obrażeń ciała stanowiących ciężką chorobę długotrwałą i skutkujących jego ciężkim kalectwem. Opisane zachowanie wyczerpuje znamiona przestępstwa zart. 177 § 2 kkw związku zart. 178 § 1 kk.
Oskarżony dopuścił się nadto kierowania przedmiotowym samochodem pomimo uprzedniej dwukrotnej karalności za prowadzenie samochodu w stanie nietrzeźwości, za co został skazany wyrokami Sądu Rejonowego w Szczytnie z dnia 17 listopada 2010r. oraz sądu wM.z dnia 15 maja 2014r., naruszając tym samym dyspozycjęart. 178a § 4 kk.
Wymieniony działał umyślnie, zdając sobie sprawę wpływu uprzednio spożytej większej ilości alkoholu i co najmniej godząc się na prowadzenie auta w stanie nietrzeźwości, naruszając w sposób świadomy zasady obowiązujące w ruchu drogowym, zwłaszcza w sytuacji uprzedniej dwukrotnej karalności za analogiczne czyny. Stopień jego winy uznać tym samym należy za wyższy niż nieznaczny.
Jako znaczny ocenić natomiast należy stopień społecznej szkodliwości przypisanychZ. A.występków. Podkreślenia wymagają takie okoliczności obciążające oskarżonego, jak umyślne naruszenie zasad bezpieczeństwa w ruchu drogowym, rażąco lekceważący stosunek do obowiązującego porządku prawnego, zarówno wiążących wszystkich kierowców reguł ostrożności, jak i wydanych wobec niego orzeczeń, dopuszczenie się kolejnego przestępstwa związanego z kierowaniem pojazdem w stanie nietrzeźwości, wysokie stężenie alkoholu w organizmie oskarżonego, ośmiokrotnie przekraczające dopuszczalną normę. Mieć na uwadze należy również charakter doznanych przez pokrzywdzonego obrażeń, wyczerpujących znamiona ciężkiej choroby długotrwałej i ciężkiego kalectwa, uniemożliwiających mu pracę w uprzednio wykonywanym zawodzie kierowcy, skutkujących jego częściową niezdolnością do pracy i przejściem na rentę w wieku zaledwie 37 lat, powodujących utrzymujące się po upływie ponad dwóch lat od wypadku ograniczenia w codziennym funkcjonowaniu i dolegliwości bólowe. Jakkolwiek samP. R.wskazał, że wystąpił o odszkodowanie od ubezpieczyciela oskarżonego i nie kierował roszczeń wobec bezpośredniego sprawcy, zauważyć trzeba, iżZ. A.pomimo znacznego upływu czasu od zdarzenia nie poczynił żadnych starań w celu choćby częściowego zrekompensowania wyrządzonej szkody.
Na korzyść oskarżonego przemawiają natomiast natomiast, zdaniem Sądu, jego konsekwentne przyznawanie się do winy, złożenie szczegółowych wyjaśnień i wyrażona na etapie postępowania przygotowawczego skrucha.
Mając na uwadze powyższe okoliczności obciążające i łagodzące, wymierzoneZ. A.kary jednostkowe pozbawienia wolności, utrzymane znacznie poniżej górnych granic ustawowego zagrożenia, wynoszących odpowiednio 12 lat i 5 lat, a także orzeczoną przy zastosowaniu zasady częściowej absorpcji karę łączną, uznać należy za adekwatne do stopnia winy oskarżonego i stopnia społecznej szkodliwości przypisanych mu przestępstw. Jakkolwiek realnie dolegliwe, nie noszą cech rażącej surowości, spełniając w sposób skuteczny zadania w zakresie prewencji indywidualnej wobec niepoprawnego sprawcy przestępstw przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji popełnianych w stanie nietrzeźwości, kształtując nadto społeczną świadomość prawną poprzez przeciwdziałanie przyzwoleniu na kierowanie pojazdem po uprzednim spożyciu alkoholu.
Zgodnie z dyspozycjąart. 42 § 2 kk, zarówno w przypadku dopuszczenia się czynu zart. 177 § 2 kkw stanie nietrzeźwości, jak i naruszenia przepisuart. 178a § 4 kk, orzeczenie środka karnego w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych dożywotnio ma charakter obligatoryjny, nie stwierdzono przy tym, by w niniejszej sprawie zachodził szczególny, uzasadniony okolicznościami wypadek przemawiający za odstąpieniem od jego nałożenia. Ze względu na wymiar obu zakazów, łącząc je na podstawieart. 90 § 2 kk, zastosowano zasadę pełnej absorpcji.
Przypisanie odpowiedzialności za czyn zart. 178a § 4 kkskutkowało nadto obowiązkiem obciążeniaZ. A.świadczeniem pieniężnym w wysokości nie niższej niż 10.000 zł, zgodnie zart. 43a § 2 kk, ze względu na sytuację rodzinną i finansową oskarżonego ograniczono przedmiotowy środek karny do kwoty minimalnej.
Na poczet kary łącznej zaliczono oskarżonemu okres jego rzeczywistego pozbawienia wolności w niniejszej sprawie, na podstawieart. 63 § 1 i 5 kk.
W konsekwencji wydania wyroku skazującego obciążonoZ. A., osiągającego wynagrodzenie za pracę za granicą rzędu 1000 Euro miesięcznie, kosztami postępowania oraz opłatą, zgodnie zart. 627 kpkiart. 2 ust. 1 pkt 5 ustawy z dnia 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych. | ```yaml
court_name: Sąd Rejonowy w Szczytnie
date: '2018-11-14'
department_name: II Wydział Karny
judges:
- Ewelina Wolny
legal_bases:
- art. 156 § 1 pkt 2 kk
- art. 627 kpk
- art. 2 ust. 1 pkt 5 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych
recorder: st. sekr. sąd. Katarzyna Mierzejewska
signature: II K 438/18
``` |
152510000001503_III_Ca_001702_2016_Uz_2017-03-06_001 |
You are extracting information from the Polish court judgments.
Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value.
Please return the response in the identical YAML format:
```yaml
court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>"
date: <data, date in format YYYY-MM-DD>
department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\
\ department>"
judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>"
legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)>
recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder>
signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment>
```
=====
{context}
======
| Sygn. akt III Ca 1702/16
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 6 marca 2017 r.
Sąd Okręgowy w Łodzi Wydział III Cywilny Odwoławczy
w składzie następującym :
Przewodniczący : Sędzia SO Jacek Kępa
Sędziowie : SO Wojciech Borten, SO Radosław Olewczyński
Protokolant : Monika Bura
po rozpoznaniu w dniu 6 marca 2017 r.
w Łodzi
na rozprawie
sprawy z powództwa(...) S.A.wW.
przeciwkoD. D.
o zapłatę
na skutek apelacji pozwanego
od wyroku Sądu Rejonowego dla Łodzi-Widzewa w Łodzi
z dnia 21 lipca 2016 r.
sygnatura akt I C 824/15
1
oddala apelację;
2
zasądza odD. D.na rzecz(...) S.A.wW.kwotę 2.400 (dwa tysiące czterysta) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego. | ```yaml
court_name: Sąd Okręgowy w Łodzi
date: '2017-03-06'
department_name: III Wydział Cywilny Odwoławczy
judges:
- Wojciech Borten
- Radosław Olewczyński
- Jacek Kępa
legal_bases: []
recorder: Monika Bura
signature: III Ca 1702/16
``` |
151025000004506_IX_Ka_000002_2015_Uz_2015-03-06_001 |
You are extracting information from the Polish court judgments.
Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value.
Please return the response in the identical YAML format:
```yaml
court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>"
date: <data, date in format YYYY-MM-DD>
department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\
\ department>"
judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>"
legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)>
recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder>
signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment>
```
=====
{context}
======
| Sygn. akt IX Ka 2/15
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 6 marca 2015 roku
Sąd Okręgowy w Toruniu IX Wydział Karny Odwoławczy w składzie:
Przewodniczący SSO Jarosław Sobierajski (spr.)
Sędziowie SSO Andrzej Walenta
SSO Mirosław Wiśniewski
Protokolant st.sekr.sądowy Katarzyna Kotarska
przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej w Toruniu Mariusza Rosińskiego
po rozpoznaniu w dniu 6 marca 2015 roku
sprawyM. D., oskarżonego o przestępstwo zart. 190a § 1 kkw z. zart. 12 kk
na skutek apelacji wniesionej przez pełnomocnika oskarżycielki posiłkowejM. B.
od wyroku Sądu Rejonowego w Toruniu
z dnia 2 października 2014 roku sygn. akt VIII K 324/13
I
utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok, uznając apelację za oczywiście bezzasadną;
II
zasądza od Skarbu Państwa (Sądu Rejonowego w Toruniu) na rzecz adwokataŁ. P.kwotę 516,60 zł (pięćset szesnaście złotych sześćdziesiąt groszy) brutto tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżycielce posiłkowej z urzędu w postępowaniu odwoławczym;
III
zwalnia oskarżycielkę posiłkowąM. B.od kosztów sądowych za drugą instancję i wydatkami poniesionymi w postępowaniu odwoławczym obciąża Skarb Państwa.
Sygn. akt IX Ka 2/15
UZASADNIENIE
M. D.został oskarżony o to, że w okresie od lutego 2012 r. do 15 kwietnia 2012 r. wT.w miejscach publicznych uporczywie nękałM. B.w ten sposób, że chodził za pokrzywdzoną, jeździł samochodami, obserwował miejsca jej zamieszkania co wzbudziło w pokrzywdzonej uzasadnienie poczucie zagrożenia oraz w sposób istotny naruszyło jej prywatność
-tj. o przestępstwo zart. 190a § 1 kkw zw. zart. 12 kk
Wyrokiem z dnia 2 października 2014 r. Sąd Rejonowy w Toruniu, sygn. akt VIII K 324/13, uniewinnił oskarżonego od popełnienia zarzucanego mu czynu, kosztami procesu obciążając Skarb Państwa.
Zasądził od Skarbu Państwa na rzecz Kancelarii Adwokackiej adw.Ł. P.kwotę 723,24 zł brutto tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżycielce posiłkowej z urzędu.
Wyrok ten zaskarżyłw całości pełnomocnik oskarżycielki posiłkowej, zarzucając mu błąd w ustaleniach faktycznych, przyjętych za jego podstawę, mający wpływ na jego treść, polegający na nieustaleniu wszystkich istotnych okoliczności sprawy i w konsekwencji błędnym przyjęciu, że oskarżony swoim zachowaniem nie wypełnił znamion zarzucanego mu przestępstwa.
Powołując się na powyższe, skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznana sądowi I instancji.
Sąd Okręgowy zważył, co następuje:
Apelacja pełnomocnika oskarżycielki posiłkowej, jako bezzasadna w stopniu oczywistym, nie zasługiwała na uwzględnienie.
Skarżący niezasadnie twierdził, że sąd meriti błędnie uznał, iż zgromadzony materiał dowodowy nie stanowił wystarczającej podstawy do uznania oskarżonego za winnego dopuszczenia się zarzuconego mu przestępstwa. Jego zastrzeżeń co analizy dowodowej, która legła u podstaw zaskarżonego rozstrzygnięcia, nie sposób było podzielić.
W sprawie wszechstronnie przeanalizowany został cały zgromadzony materiał dowodowy w celu wyjaśnienia, czy na przestrzeni od lutego 2012 r. do 15 kwietnia 2012 r. oskarżony zachowywał się wobecM. B.w sposób, o jakim była mowa w zarzucie aktu oskarżenia. Sąd meriti nie pominął też żadnej z okoliczności, ustalonych na podstawie - ocenionych z uwzględnieniem zasad określonych wart. 7 kpk- dowodów, dokonując prawnej oceny jego zachowania wobec niej przez pryzmat znamion zarzucanego mu przestępstwa. Z pisemnych motywów orzeczenia wyraźnie wynika, że sąd uniewinnił oskarżonego, bowiem stwierdził, że choć zebrane dowody potwierdzały, że zdarzało się, że w okresie objętym aktem oskarżenia rzeczywiście przebywał on w pobliżu pokrzywdzonej, to nie dawały jednak wystarczających podstaw do przyjęcia, że ich spotkania stanowiły przejaw celowego, uporczywego nękania jej przez oskarżonego w rozumieniuart. 190a § 1 kk.
Stanowisko to w pełni należało zaaprobować. Sąd I instancji nie naruszył zasad swobodnej oceny dowodów uznając, że brak było uzasadnionych podstaw do odmówienia dania wiary oskarżonemu i stwierdzenia, że w okresie objętym aktem oskarżenia nękał on pokrzywdzoną, a poza tymi kontaktami, które uzasadnione były wykonywaniem przez niego po rozwodzie władzy rodzicielskiej nad ich wspólnym małoletnim dzieckiem, nad którym ona sprawowała bieżącą pieczę (takowe, nawet jeśli są dla niej nieprzyjemne i wolałaby ich uniknąć, same w sobie nie mogą stanowić podstawy skazania oskarżonego), ich spotkania nie były sporadyczne i nie miały charakteru przypadkowego. Zgromadzone dowody, oceniane we wzajemnym powiązaniu, z uwzględnieniem zasad prawidłowego rozumowania i wskazań doświadczenia życiowego, rzeczywiście nie dawały wystarczających podstaw do przyjęcia, że ze strony oskarżonego miały miejsce celowe, motywowane chęcią dokuczenia jej, nadmiernie ingerujące w jej prywatność zachowania opisane w akcie oskarżenia.
Z zeznań pokrzywdzonej, która twierdziła, że oskarżony uporczywie ją nękał chodząc za nią, jeżdżąc samochodami i obserwując jej miejsce zamieszkania, wynikało, że formułując oskarżenie nie brała ona w ogóle pod uwagę tego, że – jako rodzic - oskarżony miał prawo do kontaktów z ich wspólnym małoletnim dzieckiem, które po rozwodzie pozostawało pod jej bieżącą opieką i w istocie każde jego pojawienie się w pobliżu siebie, bez wnikania w jego możliwe powody, automatycznie uważała za przejaw nękania z jego strony.
Bezspornym zaś było, że w tymże okresie niektóre z jego kontaktów z synem, spośród ustalonych harmonogramem, nie dochodziły do skutku. A sama pokrzywdzona twierdziła, że nękanie miało miejsce głównie we wtorki i czwartki (a to były dni kontaktów oskarżonego z synem) i w istocie zawsze, gdy przebywała wspólnie z synem lub gdy oskarżony usiłował się z nim spotkać.
Dopytywana o szczegóły szykan, jakim miała być przez oskarżonego poddawana - mimo, że utrzymywała, że miał on ją w okresie objętym aktem oskarżenia notorycznie i wszędzie obserwować, w zasadzie cały czas za nią jeździć - w gruncie rzeczy była w stanie wskazać jedynie na kilka konkretnych, stanowiących przykład szykan zdarzeń. Gdy została poproszona o doprecyzowanie ogólnych twierdzeń o tym, że sytuacje takie miały miejsce często, okazało się, iż miało dojść do nich zaledwie kilka razy, choć oskarżenie dotyczyło okresu dwóch i pół miesiąca, z których część spędziła ona wraz z synem pozaT.na feriach.
Z jej słów wynikało też, że swoje przekonanie o tym, iż oskarżony jeździł za nią samochodem czerpała w zasadzie z tego, że widziała w pobliżu jego auto, a nie z tego, że widziała, iż zawsze to on był wówczas w samochodzie.
Pokrzywdzona i oskarżony są silnie skonfliktowani, oboje żywią do siebie niechęć, a swoje nieporozumienia przenoszą także na płaszczyznę stosunków z dzieckiem.
To właśnie z wniosku pokrzywdzonej toczy się postępowanie o zmianę kontaktów oskarżonego z synem.
Pokrzywdzona już raz, opierając się na swoim subiektywnym poczuciu bycia nękaną przez byłego męża, oskarżyła go o popełnienie czynu zabronionego na jej szkodę (sprawa o czyn z art. 107 kw), jednakże przeprowadzone postępowanie nie potwierdziło, by oskarżony dopuścił się naruszenia prawa, niepokojąc ją.
Jej zeznania, w których szeroko wskazywała na przejawy negatywnych zachowań oskarżonego nie związanych ze sprawą, byle tylko przedstawić go w negatywnym świetle, i w których ewidentnie nieobiektywnie relacjonowała okoliczności istotne dla rozstrzygnięcia o odpowiedzialności oskarżonego, zgodnie z obowiązującymi w procesie standardami oceny dowodów, nie stanowiły wystarczającej podstawy do skazania go za dopuszczenie się czynu zart. 190a § 1 kk.
Korespondowały one faktycznie z zeznaniami innych osób, tyle że także i one – jako pochodzące od członków jej rodziny i jej konkubenta, z którymi oskarżony również jest skonfliktowany - nie stanowiły miarodajnej podstawy do podważenia wyjaśnień oskarżonego, z których wynikało, że jego kontakty z pokrzywdzoną, które nie wiązały się z ich synem, miały charakter sporadyczny i przypadkowy. Również i one nie nosiły bowiem cech obiektywnej relacji. Co więcej, także żadna z w/w osób nie potrafiła sprecyzować ani kiedy, ani ile razy oskarżony miał nękać pokrzywdzoną i stwierdzić kategorycznie, że na pewno to on jeździł za nią.
Z. D., której zeznania tak eksponuje apelacja, mówiła jedynie o negatywnych skutkach dla zdrowia dziecka sytuacji panującej po rozwodzie między oskarżonym a pokrzywdzoną, za którą oboje ponoszą odpowiedzialność (czyli o skutkach ich konfliktu), a nie o tym, że to wyłącznie negatywne zachowanie oskarżonego wobec pokrzywdzonej spowodowało szkody dla jego zdrowia. Jej zeznania nie dawały więc najmniejszych podstaw do wnioskowania o dopuszczeniu się przestępstwa zart. 190a § 1 kkprzez oskarżonego.
Słuszne było zatem uznanie, że niemożliwe było w oparciu o w/w dowody stwierdzenie ponad wszelką wątpliwość, że w sposób opisany w akcie oskarżenia oskarżony uporczywie nękał pokrzywdzoną, tzn. że sytuacje, w których miały miejsce ich „widzenia” były zachowaniami oskarżonego ukierunkowanymi na dokuczenie jej. Osoby zeznające na jego niekorzyść były wszak do niego niechętnie nastawione i nie potrafiły przekonująco wykazać, dlaczego pojawianie się oskarżonego w pobliżu pokrzywdzonej nie tylko subiektywnie odbierane było przez pokrzywdzoną - która czując do niego po rozwodzie żal, najchętniej w ogóle by się z nim nie widywała - za szykanę, ale w kategoriach obiektywnych winno być oceniane jako zabroniona przez prawo, motywowana złą wolą i dążeniem do dokuczenia jej, ingerencja w jej wolność i prywatność. Żadna z nich nie wskazała w sposób nie budzący wątpliwości na żadne okoliczności, które w sposób jednoznaczny świadczyłyby o tym, że nękał on pokrzywdzoną. Ich zeznania nie stanowiły wiarygodnej podstaw do przyjęcia, że widywał on ją w okresie objętym zarzutem aktu oskarżenia tak często i w takich okolicznościach, że wykluczone było uznanie tych kontaktów za przypadkowe. Co więcej, nie pozwalały one na stwierdzenie, że te „widzenia”, które miały stanowić szykanę, na pewno nie miały związku z kontaktami oskarżonego z synem. W realiach sprawy wyciągnięcie kategorycznych wniosków o jego sprawstwie w płaszczyźnieart. 190a § 1 kkbez tego było zaś niemożliwe. Pokrzywdzona i oskarżony posiadają wszak wspólne małoletnie dziecko, do kontaktów z którym, mimo że bieżące sprawowanie nad nim opieki powierzone zostało pokrzywdzonej, prawo ma również oskarżony. Przesądzenie o winie oskarżonego wymagało więc wykluczenia, że do widzeń z pokrzywdzoną nie dochodziło dlatego, iż dążył on do realizacji przyznanych mu sądownie kontaktów z dzieckiem, czy po prostu dlatego, że to właśnie syna próbował zobaczyć bądź chciał zweryfikować informacje podawane przez pokrzywdzoną jako powód, dla którego spotkanie z synem nie może się odbyć, albo skontrolować - na użytek toczącej się w sądzie rodzinnym sprawy o ustalenie kontaktów z nim - to, czy ona właściwie zajmuje się dzieckiem.
Nie zostały w sprawie pominięte takie dowody, których przeprowadzenie mogłyby przyczynić się do jednoznacznego wyjaśnienia w/w kwestii.
W braku możliwości stwierdzenia ponad wszelką wątpliwość, że sytuacje, w których oskarżony przebywał w pobliżu pokrzywdzonej motywowane były chęcią dokuczenia jej, nie wynikały z przypadku ani z dążenia przez niego do realizacji jego uprawnień do kontaktów z synem, który po rozwodzie zamieszkiwał wraz z pokrzywdzoną, subiektywne poczucie pokrzywdzonej, że dochodziło do nadmiernego naruszania jej prywatności przez oskarżonego nie stanowiło wystarczającej podstawy do uznania go za winnego karalnego uporczywego nękania w rozumieniuart. 190a § 1 kk.
Sąd orzekający słusznie uniewinnił zatem oskarżonego od popełnienia zarzucanego mu przestępstwa.
Sąd odwoławczy nie dopatrzył się w zaskarżonym orzeczeniu żadnych uchybień mogących stanowić bezwzględne przyczyny odwoławcze, będących podstawą do uchylenia wyroku z urzędu, dlatego też – jako słuszny – został on utrzymany w mocy.
O kosztach zastępstwa procesowego orzeczono w oparciu o przepisy§ 14 ust. 2 pkt 4w zw. z§ 2 ust. 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu( j.t. Dz. U. z 2013 r., poz.461).
Na podstawieart. 624 § 1 kpkw zw. zart. 634 kpksąd odwoławczy zwolnił oskarżycielkę posiłkową od uiszczenia kosztów sądowych za drugą instancję, obciążając wydatkami poniesionymi w postępowaniu odwoławczym Skarb Państwa, albowiem przemawia za tym jej trudna aktualnie sytuacja materialna. | ```yaml
court_name: Sąd Okręgowy w Toruniu
date: '2015-03-06'
department_name: IX Wydział Karny Odwoławczy
judges:
- Andrzej Walenta
- Mirosław Wiśniewski
- Jarosław Sobierajski
legal_bases:
- art. 190a § 1 kk
- art. 624 § 1 kpk
- § 2 ust. 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w
sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów
nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu
recorder: st.sekr.sądowy Katarzyna Kotarska
signature: IX Ka 2/15
``` |
155020000002006_IV_Ka_000689_2019_Uz_2019-11-14_001 |
You are extracting information from the Polish court judgments.
Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value.
Please return the response in the identical YAML format:
```yaml
court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>"
date: <data, date in format YYYY-MM-DD>
department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\
\ department>"
judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>"
legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)>
recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder>
signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment>
```
=====
{context}
======
| Sygn. akt IV Ka 689/19
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 14 listopada 2019 roku
Sąd Okręgowy w Świdnicy w IV Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie:
Przewodniczący:
SSO Waldemar Majka
Protokolant:
Ewa Ślemp
przy udzialeS. Ł.z(...)weW.
po rozpoznaniu w dniu 8 listopada 2019 roku
sprawyI.H.
córkiW.iJ. z domu S.
urodzonej (...)wW.
oskarżonej zart. 107 § 1 kks
na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonej
od wyroku Sądu Rejonowego w Wałbrzychu
z dnia 26 czerwca 2019 roku, sygnatura akt III K 1450/18
I
utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok;
II
zasądza od oskarżonej na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe związane z postępowaniem odwoławczym, w tym wymierza 1500 złotych opłaty za to postępowanie.
Sygnatura akt IV Ka 689/19
UZASADNIENIE
(...)weW.wniósł akt oskarżenia przeciwkoI.H.oskarżając ją o to, że prowadziła w grudniu 2017 roku gry hazardowe na urządzeniach elektronicznych:
1.(...)z modemI. (...),
2.(...)z modemI. (...)
o wygrane pieniężne, w których gra zawierała element losowości, w punkcie gier wW.przyul. (...), bez wymaganej koncesji, poza kasynem gier, a także bez uprzedniej rejestracji wyżej wymienionych urządzeń, wbrew przepisomart. 3, art. 6 ust. 1, art. 14 ust. 1 i art. 23a ustawy z dnia 19 listopada 2009 roku o grach hazardowych,
tj. o przestępstwo skarbowe zart. 107 § 1 k.k.s.
Wyrokiem z dnia 26 czerwca 2019 roku (sygnatura akt III K 1450/18) Sąd Rejonowy w Wałbrzychu:
I oskarżonąI.H.uznał za winną popełnienia zarzuconego jej czynu opisanego w części wstępnej wyroku, tj. przestępstwa skarbowego zart. 107 § 1 k.k.s.i za ten czyn na podstawieart. 107 § 1 k.k.s.wymierzył jej karę 150 (sto pięćdziesiąt) stawek dziennych grzywny, po 100 (sto) zł każda;
II zwolnił oskarżoną od poniesienia kosztów sądowych, zaliczając wydatki powstałe od chwili wszczęcia postępowania na rachunek Skarbu Państwa.
Apelację od powyższego wyroku wywiódł obrońca oskarżonejI.H., zaskarżając wyrok w całości, zarzucając:
1) obrazę prawa procesowego mającą oczywisty wpływ na treść zaskarżonego wyroku, a to:
-art. 7 k.p.k., polegającą na jednostronnej ocenie zebranego w sprawie materiału dowodowego, wyrażająca się w bezkrytycznym przyjęciu złożonego przez oskarżyciela materiału dowodowego, co w szczególności wyraża się w oparciu rozstrzygnięcia na opinii biegłego, pomimo wykazania w stanowisku strony oskarżonej, że opinia sporządzona przez biegłego sądowegoK. B., nie daje postaw do przypisania oskarżonej zarzucanego jej czynu, wobec niewykazania wymogów prawnych, których spełnienie jest niezbędne aby dokonać kwalifikacji gier za podlegające przepisom ustawy hazardowej, jak i zawiera sprzeczne wnioski dotyczące okoliczności mających kluczowe znaczenie dla rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy, a które to wątpliwości nie zostały wyjaśnione,
-art. 410 k.p.k.w zw. zart. 4 k.p.k.polegającą na niewyjaśnieniu wszystkich istotnych okoliczności sprawy, z pominięciem części okoliczności przemawiających na korzyść oskarżonej, w szczególności poprzez uznanie, że prowadziła ona gry hazardowe na urządzeniach elektronicznych, pomimo iż zebrany w sprawie materiał dowodowy wskazuje, że w przedmiotowym lokalu była ona odpowiedzialna wyłącznie za prace porządkowe, a kontrola przeprowadzona w lokalu nie dała podstaw do przyjęcia, że działalność o takim charakterze była w nim prowadzona,
-art. 5 § 2 k.p.k.w zw. zart. 193 § 1 k.p.k.w zw. zart. 366 k.p.k.iart. 167 k.p.k., poprzez nieusunięcie wątpliwości pojawiających się w toku postępowania dotyczących sprzeczności zaistniałych w opinii biegłego sądowego, a dalej czynienie z ewentualnych wątpliwości zarzutu w stosunku do oskarżonej, oraz przerzucenie ciężaru dowodu na oskarżoną, poprzez uznanie, że oskarżona nie kwestionowała charakteru gier, losowości gier na ujawnionych urządzeniach ani komercyjnego ich prowadzenia, pomimo że oskarżona nie przyznała się do zarzucanego jej czynu, a powyższe przesłanki zostały ustalone przez Sąd na podstawie opinii biegłego, a w swoim stanowisku końcowym w sprawie obrońca oskarżonej wskazał na niewykazanie znamion czynu zabronionego oskarżonej, w tym przesłanek prawnych, których spełnienie jest niezbędne dla kwalifikacji gier, a podlegające przepisomustawy o grach hazardowych,
-art. 7 k.p.k.w zw. zart. 410 k.p.k., poprzez oparcie wyroku na błędnej podstawie faktycznej, na skutek nieustalenia przez Sąd I instancji, że w niniejszej sprawie nie miał zastosowania przepisart. 23a ustawy o grach hazardowych, a przez to nie może stanowić on uzupełnienia normyart. 107 § 1 k.k.s.
2) błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku i mający wpływ na jego treść, poprzez błędne uznanie, że na zabezpieczonych w lokalu przyul. (...)wW.urządzeniach elektronicznych:(...)z modemI. (...):(...),(...)z modemI. (...):(...)były urządzane gry wbrew przepisomart. 3, art. 6 ust. 1, art. 14 ust. 1, art. 23a ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych, podczas gdy zebrany w sprawie materiał dowodowy w postaci opinii biegłego sądowego, protokołów oględzin miejsca i urządzeń prowadzi do wniosku przeciwnego wskazując, że zabezpieczone w lokalu urządzenia nie stanowiły automatów do gier w rozumieniu przepisów ustawy, w szczególności nie były na nich realizowane gry o charakterze hazardowym o wygrane pieniężne, co nie pozwala na uznanie, że oskarżona dopuściła się zarzucanego jej czynu, a podnosząc powyższe zarzuty wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonej od zarzucanego jej czynu, a ewentualnie, wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd I instancji.
Sąd okręgowy zważył:
apelacja nie zasługiwała na uwzględnienie.
Rozpatrując przedstawione we wniesionym środku odwoławczym zarzuty stwierdzić należy, iż sąd rejonowy w niniejszej sprawie nie dopuścił się uchybień, które skutkować by musiały koniecznością uchylenia lub zmiany wydanego orzeczenia, a zebrane dowody sąd orzekający poddał rzetelnej i obiektywnej analizie oraz ocenie.
Kwestionując wydane rozstrzygniecie i podnosząc w apelacji zarzuty naruszenia prawa procesowego tj.art. 7 kpkoraz naruszeniaart. 410 kpkw zw. zart. 4 kpka nadto także naruszeniaart. 5§2 kpkw zw. zart. 193 §1 kpkw zw. zart. 366 kpkiart. 167 kpkjak również naruszeniaart. 7 kpkw zw. zart. 410 kpk(pkt 1 apelacji) oraz zarzut błędu w ustaleniach faktycznych (pkt 2 apelacji) skarżący kwestionuje w istocie przeprowadzoną w sprawie ocenę dowodów i poczynione ustalenia w tym w szczególności co do losowego charakteru gier prezentując przy tym stanowisko, iż przedmiotowe urządzenia nie są automatami do gier w rozumieniuustawy o grach hazardowych, a nadto kwestionuje także prawidłowość prowadzonego w sprawie postępowania.
Odnosząc się do sformułowanych w apelacji zarzutów przypomnienia wymaga, iż w wyniku przeprowadzonej kontroli w dniu 22.12.2017r. przez funkcjonariuszy(...)w asyście Policjantów ujawniono w lokalu przyul. (...)w Wałbrzychu(...)urządzenia elektroniczne: 1.(...)z modememI. (...), 2.(...)z modememI. (...)jak i(...)
W przedstawionej argumentacji skarżący obrońca kwestionując wydane rozstrzygnięcie prezentuje własny pogląd, iż „Sąd I instancji przyjął, że zatrzymane w niniejszej sprawie urządzenia są automatami do gry w myśl przepisówustawy o grach hazardowych, podczas gdy prawidłowo dokonane ustalenia faktyczne w oparciu o obowiązujące przepisy prowadzą do wniosków w tym zakresie zgoła odmiennych.Ustawa o grach hazardowychnie zawiera pojęcia automatu do gry, a jedynie określa założenia dotyczące charakteru gry urządzanej na danym urządzeniu. Natomiast wymogi jakie powinien spełniać konstrukcyjny automat do gier zawarte zostały w Rozporządzeniu Ministra Rozwoju i Finansów z dnia 8 czerwca 2017 roku w sprawie urządzeń losujących,
urządzeń do gier,zabezpieczenia informacji dotyczących urządzanej loterii oraz uzyskiwania, naliczania i wypłacania wygranych. Zgodnie z powyższym
automat do gier posiada wygląd i konstrukcję automatu do gier hazardowych,posiada panel sterowania urządzeniem, wrzutnik monet, akceptor banknotów, kuwetę na wypłacone środki pieniężne”. Skarżący obrońca oskarżonej czyni nadto uwagi, iż „urządzenie takie realizuja wygrane pieniężne (wypłacając środki pieniężne w zamian za wygrane punkty kredytowe) lub wydają dowody potwierdzające wygrane (§18 rozporządzenia). Zabezpieczone w sprawie urządzenia takich wymogów nie spełniają. Nie realizowały one żadnej wygranej pieniężnej, służyły jako sprzęt multimedialny będący przedmiotem wyposażenia przedmiotowego lokalu”. W ocenie apelującego „nie ma żadnych podstaw, które uzasadniałyby przyjęcie, że telewizor z komputerem typu interaktywnego(...)posiadał jakąkolwiek
cechę automatu hazardowego”
Odnosząc się do cytowanej argumentacji warto w tym miejscu zwrócić uwagę, iż stosownie do treści §1 rozporządzenia Ministra Rozwoju i Finansów z dnia 8 czerwca 2017 roku w sprawie urządzeń losujących,urządzeń do gier i automatów do gier, zabezpieczenia informacji dotyczących urządzanej loterii oraz uzyskania, naliczania i wypłacania wygranych (Dz.U.2017.1171 z dnia 2017.06.20)rozporządzenieokreśla:
1) szczegółowe warunki badania, rejestracji i eksploatacji urządzeń losujących, urządzeń do gier i automatów do gier;
2) warunki i sposób zabezpieczenia urządzeń i automatów, o których mowa w pkt 1, przed ingerencją z zewnątrz;
3) sposób działania urządzeń i automatów, o których mowa w pkt 1, w czasie awarii;
4) sposób zabezpieczenia istotnych informacji dotyczących urządzanej loterii, w tym danych dotyczących jej uczestników;
5) sposób uzyskiwania, naliczania i wypłacania wygranych w trakcie gry lub w przypadku, gdy urządzenie lub automat, o których mowa wpkt 1, znajdują się w sytuacji awarii. Natomiast warunki urządzania gier hazardowych i zasady prowadzenia działalności w tym zakresie oraz zasady opodatkowania podatkiem od gier hazardowych, zwanym dalej "podatkiem od gier" określone zostały wustawie z dnia 19 listopada 2009 roku o grach hazardowych.
Kwestionując wydane w sprawie rozstrzygnięcie obrońca oskarżonejI.H.w uzasadnieniu apelacji na poparcie podniesionych zarzutów podnosi iż „ zgodnie zart. 2 ust. 6 ustawy o grach hazardowychoceny czy dane urządzenie stanowi gry na automatach w rozumieniuustawy o grach hazardowychi jest sprzeczne z ta ustawą może dokonać minister właściwy do spraw finansów publicznych, a nie funkcjonariusze celni, którzy nie mają kompetencji w tym zakresie”. Prezentując powyższy pogląd skarżący jednocześnie w apelacji wyraża zapatrywania, iż „podkreślić przy tym należy, że funkcjonariusze celni dokonując kontroli nawet nie podjęli próby przeprowadzenia eksperymentu na miejscu zdarzenia, a zabezpieczenia urządzeń dokonali w sposób wybiórczy. W trakcie kontroli nie potwierdzono przy nich występowania żadnych instrumentów finansowych. Słuchany na rozprawie w charakterze świadkaD. O.zeznał: „nie widzieliśmy by ktoś wypłacał jakieś pieniądze”, o tym, że w lokalu są urządzane gry hazardowe świadczył zewnętrzny wygląd lokalu, zakryte witryny, kamery przed lokalem”,K. K.zeznał: „nie byłem świadkiem by ktoś płacił pieniądze oskarżonej, nie widziałem by wypłacała pieniądze”.
Odnosząc się do powyższego godzi się zauważyć, że zzasady określonej treściąart. 8 § 1k.p.k.wynika, że brak decyzji ministra właściwego do spraw finansów publicznych, o której mowa w art. 2 ust. 6 u.g.h., rozstrzygającej, iż konkretna gra jest grą na automacie w rozumieniu art. 2 ust. 3-5 tej ustawy, nie stanowi przeszkody do dokonania takiego ustalenia w postępowaniu karnym skarbowym, jako warunkującego wypełnienie przedmiotowego znamienia przestępstwa zart. 107 § 1k.k.s.(podzielając pogląd prawny wyrażony w wyrok Sądu Najwyższego z dnia 5 października 2017 roku III KK 65/17).
Niewątpliwie przyczyny dla których funkcjonariusze służby celnej nie przeprowadzili eksperymentu zostały wyeksponowane przez sąd I instancji – powyższe wiązało się z wyłączeniem przez oskarżonąI.
H.(w momencie przystąpienia do czynności przez funkcjonariuszy) pilotem zasilania w urządzeniach znajdujących się w tym lokalu z wyjątkiem jednego telewizora na którym wyświetlał się program telewizyjny, a co – z sobie wiadomych względów pomija już w swojej argumentacji skarżący. Zauważyć dodatkowo także należy, iż apelujący prezentując we wniesionym środku odwoławczym stanowisko jakoby funkcjonariusze celni zabezpieczenia urządzeń dokonali w sposób wybiórczy w żaden sposób nie uzasadnia przedstawionego w tym zakresie poglądu, w wywiedzionej apelacji nie precyzując przy tym w szczególności jakie dokładnie urządzenia (istotne dla ustalenia kwestii odpowiedzialności oskarżonejI.H.) nie zostały zabezpieczone.
Ponadto brak urządzeń mających realizować wypłaty pieniężne z wygranych, jak i okoliczność, iż automaty nie zostały wyposażone we wrzutnik monet oraz banknotów nie sprzeciwia się poczynionym w niniejszej sprawie ustaleniom. Analiza całokształtu zgromadzonego materiału dowodowego - w tym zabezpieczone i dołączone do akt sprawy – odręczne notatki wskazują, iż wypłaty te były realizowane w inny sposób – bezpośrednio poprzez wypłatę takich kwot – pochodzących z wygranych, a uruchomienie gry następowało po uiszczeniu do rąk oskarżonej kwoty odpowiadającej wysokości stawki.
Negując sprawstwo oskarżonejI.
H.odnośnie czynu zart. 107§1 kksobrońca oskarżonej w apelacji czyni ponadto uwagi, iż „sama obecność gier na urządzeniu o planszach wskazanych w opinii, nie przesądza jeszcze o tym, że jest to urządzenie do gier hazardowych. Gry o właściwościach identycznych jak w opinii biegłego są dostępne na wielu portalach społecznościowych i innych serwisów umożliwiających m.in. grę „online”. Także instalowanie takich gier i korzystanie z nich nie podlega obostrzeniom ustawy. Takie stanowisko zostało potwierdzone w opinii Ministerstwa Rozwoju i Finansów, które nie potwierdziło aby takie gry podlegały pod ustawę. Podkreślić przy tym należy, że na terenie RP obowiązuje Rejestr Domen Służących do Oferowania Gier Hazardowych Niezgodnych z Ustawą, a gry będące przedmiotem opinii biegłego nie zostały dodane do powyższych domen”. Odnosząc się do przedstawionych w powyższym zakresie twierdzeń zwrócić należy uwagę, iż jak zaznaczono w opinii wydanej przezK. B.biegłego sądowego z zakresu piractwa komputerowego, informatyki śledczej, Internetu, sieci komputerowych, telekomunikacji i technologii informatycznych – ujawnione informacje na temat aktywności internetowej zostały zapisane do plików, nagrane na płytę i dołączone do opinii, zaś przedmiotowa d
ziałalność związana z urządzaniem gier hazardowych nie wykorzystywała do tego celu sieci Internet,a zatem bez znaczenia pozostają uwagi co do braku wpisu do Rejestru Domen Służących do Oferowania Gier Hazardowych Niezgodnych z ustawą.
W Rejestrze znajdują się nazwy domen internetowych wykorzystywanych do oferowania gier hazardowych w nielegalny sposób. W przypadku stwierdzenia, że istnieje możliwość uczestniczenia w grach hazardowych urządzanych przez podmiot nieposiadający zezwolenia, po wpisaniu adresu internetowego domeny tej strony nie dochodziłoby do przekierowania na stronę oferującą takie gry. Rejestr jest prowadzony w systemie teleinformatycznym, umożliwiającym automatyczne przekazywanie informacji do systemów teleinformatycznych przedsiębiorców telekomunikacyjnych i dostawców usług płatniczych. Lista nazw domen wpisanych do rejestru jest zamieszczana na stronie internetowej prowadzonej przez Ministra Finansów, prowadzonej w sposób jawny i ogólnodostępny dla wszystkich zainteresowanych osób.
W swojej argumentacji przedstawionej w uzasadnieniu apelacji skarżący podnosi także, iż „gra ma charakter gry hazardowej tylko wtedy jeżeli jest prowadzona w celach komercyjnych przy wypełnieniu przesłanek z ustawy”, w ocenie skarżącego w sprawie taki charakter nie został udowodniony, bowiem zabezpieczone urządzenia nie wypłacały wygranych ani pieniędzy. Jak podnosi apelujący „opinia nie potwierdziła występowania żadnych urządzeń realizujących wypłaty pieniężne za uzyskane podczas gry wygrane”. Kwestionując przy tym wydaną w sprawie niniejszej przez biegłegoK. B.opinię skarżący stwierdza równocześnie, iż cyt. „nadto podkreślić należy, że sam biegły w opinii w jej wstępnych założeniach wskazuje na cztery wymagania prawne od gier na automatach (urządzenie, wygrana, losowość, cel komercyjny), które muszą być łącznie spełnione aby można było łącznie przyjąć, że podlega pod przepisy ustawy. Natomiast opinia nie wykazała, aby te cechy zostały spełnione i aby gry będące przedmiotem oceny miały charakter gier hazardowych. Sąd również nie wziął pod uwagę sprzeczności jaka zaistniała pomiędzy założeniami opinii, a podsumowaniem z przeprowadzonych badań. Biegły pomimo założeń czterech koniecznych wymogów prawnych, w podsumowaniu wskazuje, że w wyniku eksperymentu ustalono, że gry na urządzeniu spełniają wymagania w 1, 2 oraz 3 opinii co jest wystarczające dla zakwalifikowania jako gry na automatach”. Zdaniem skarżącego obrońcy oskarżonej cytat z uzasadnienia „analiza opinii biegłego sądowego jednoznacznie potwierdza, że gry na których został przeprowadzony eksperyment nie są grami hazardowymi, a zatrzymane urządzenia multimedialne typu interaktywnego(...), konsole(...), nie stanowią urządzeń do gier hazardowych, a tym bardziej nie są automatami do gier hazardowych”.
Przedstawione w apelacji i przywołane powyżej twierdzenia co do charakteru tych gier stanowią jedynie merytorycznie nie uzasadnione stanowisko apelującego nie znajdujące wsparcia w zgromadzonym materiale dowodowym.
Stosownie do treściart. 1 ust. 2 ustawy z dnia 19 listopada 2009 roku o grach hazardowych(Dz.U.2019.847 t.j. z dnia 2019.05.08)grami hazardowymi są gry losowe, zakłady wzajemne, gry w karty, gry na automatach.
Analizując wywody skarżącego obrońcy oskarżonej zwrócić należy również uwagę na treść art. 2 cytowanej ustawy, zgodnie z powyższym przepisem grami losowymi są gry, w tym urządzane przez sieć Internet, o wygrane pieniężne lub rzeczowe, których wynik w szczególności zależy od przypadku. Są to: 1) gry liczbowe - gry, w których wygraną uzyskuje się przez prawidłowe wytypowanie liczb, znaków lub innych wyróżników, a wysokość wygranych zależy od łącznej kwoty wpłaconych stawek, oraz gra liczbowa keno, w której wygraną uzyskuje się przez prawidłowe wytypowanie liczb, a wysokość wygranych stanowi iloczyn wpłaconej stawki i mnożnika ustalonego dla poszczególnych stopni wygranych; 2) loterie pieniężne, w których uczestniczy się przez nabycie losu lub innego dowodu udziału w grze, a podmiot urządzający loterię oferuje wyłącznie wygrane pieniężne; 3) gra telebingo, w której uczestniczy się przez nabycie dowodu udziału w grze zawierającego przypadkowe zestawy liczb lub znaków z góry ustalonego zbioru liczb lub znaków, przeprowadzana na skalę ogólnokrajową z losowaniem nadawanym jako audycja telewizyjna, a podmiot urządzający grę oferuje wygrane pieniężne lub rzeczowe; 4) gry cylindryczne, w których uczestniczy się w grze przez wytypowanie liczb, znaków lub innych wyróżników, a wysokość wygranej zależy od określonego z góry stosunku wpłaty do wygranej, zaś wynik gry ustalany jest za pomocą urządzenia obrotowego lub gry cylindryczne urządzane na tych zasadach w sieci Internet; 6) gry w kości; 7) gra bingo pieniężne, w której uczestniczy się przez nabycie przypadkowych zestawów liczb z ustalonego z góry zbioru liczb, a podmiot urządzający grę oferuje wyłącznie wygrane pieniężne, których wysokość zależy od łącznej kwoty wpłaconych stawek; 8) gra bingo fantowe, w której uczestniczy się przez nabycie przypadkowych zestawów liczb z ustalonego z góry zbioru liczb, a podmiot urządzający grę oferuje wyłącznie wygrane rzeczowe; 9) loterie fantowe, w których uczestniczy się przez nabycie losu lub innego dowodu udziału w grze, a podmiot urządzający loterię oferuje wyłącznie wygrane rzeczowe; 10) loterie promocyjne, w których uczestniczy się przez nabycie towaru, usługi lub innego dowodu udziału w grze i tym samym nieodpłatnie uczestniczy się w loterii, a podmiot urządzający loterię oferuje wygrane pieniężne lub rzeczowe; 11) loterie audioteksowe, w których uczestniczy się przez odpłatne: a) połączenie telefoniczne, b) wysyłanie wiadomości tekstowych z użyciem publicznej sieci telekomunikacyjnej. 2. Zakładami wzajemnymi są zakłady o wygrane pieniężne lub rzeczowe, polegające na odgadywaniu:1) wyników sportowego współzawodnictwa ludzi lub zwierząt, w których uczestnicy wpłacają stawki, a wysokość wygranej zależy od łącznej kwoty wpłaconych stawek - totalizatory; 2) zaistnienia różnych zdarzeń, w tym zdarzeń wirtualnych, w których uczestnicy wpłacają stawki, a wysokość wygranych zależy od umówionego, między przyjmującym zakład a wpłacającym stawkę, stosunku wpłaty do wygranej - bukmacherstwo. 2a. Przez zdarzenia wirtualne rozumie się generowane komputerowo zdarzenia dotyczące sportowego współzawodnictwa ludzi lub zwierząt. 3
.
Grami na automatach są gry na urządzeniach mechanicznych, elektromechanicznych lub elektronicznych, w tym komputerowych oraz gry odpowiadające zasadom gier na automatach urządzane przez sieć Internet o wygrane pieniężne lub rzeczowe, w których gra zawiera element losowości.
4. Wygraną rzeczową w grach na automatach jest również wygrana polegająca na możliwości przedłużania gry bez konieczności wpłaty stawki za udział w grze, a także możliwość rozpoczęcia nowej gry przez wykorzystanie wygranej rzeczowej uzyskanej w poprzedniej grze. 5
.
Grami na automatach są także gry na urządzeniach mechanicznych, elektromechanicznych lub elektronicznych, w tym komputerowych, oraz gry odpowiadające zasadom gier na automatach urządzane przez sieć Internet organizowane w celach komercyjnych, w których grający nie ma możliwości uzyskania wygranej pieniężnej lub rzeczowej, ale gra ma charakter losowy,
Analizując argumentację skarżącego zwrócić w tym miejscu należy uwagę, iż jak podnosi się w doktryniedefinicja „wyjściowa” gier na automatach znajduje się wart. 2 ust. 3u.g.h. Przepis ten stanowi, że „grami na automatach są gry na urządzeniach mechanicznych, elektromechanicznych lub elektronicznych, w tym komputerowych, oraz gry odpowiadające zasadom gier na automatach urządzane przez sieć Internet o wygrane pieniężne lub rzeczowe, w których gra zawiera element losowości”. Ustawodawca poszerzył pojęcie gry na automatach zdefiniowane wart. 2 ust. 3u.g.h., wskazując wart. 2 ust. 5u.g.h., że „grami na automatach są także gry na urządzeniach mechanicznych, elektromechanicznych lub elektronicznych, w tym komputerowych, oraz gry odpowiadające zasadom gier na automatach urządzane przez sieć Internet organizowane w celach komercyjnych, w których grający nie ma możliwości uzyskania wygranej pieniężnej lub rzeczowej, ale gra ma charakter losowy”. Natomiast pojęcie „celów komercyjnych” nie zostało sprecyzowane w samej ustawie ani też przybliżone w uzasadnieniu z dnia 12 listopada 2009 r. (por. Babiarz Stefan (red.) Aromiński Konrad Ustawa o grach hazardowych. Komentarz. System Informacji prawnej LEX).Warto przy tym zaznaczyć, iż jak podnosi się także w doktrynie komentując art. 2 ustawy z dnia 19 listopada 2099 roku o grach hazardowychjak wynika z porównania definicji zawartych wart. 2 ust. 3iart. 2 ust. 5u.g.h., mają one element wspólny („gry na urządzeniach mechanicznych, elektromechanicznych lub elektronicznych, w tym komputerowych”) oraz elementy rozbieżne. Wart. 2 ust. 3u.g.h. wymagane jest, aby gra „toczyła” się o wygraną pieniężną lub rzeczową, którego to wymogu nie ma wart. 2 ust. 5u.g.h. Z kolei wart. 2 ust. 5u.g.h. wskazuje się, że gra ma być organizowana w celach komercyjnych („działalność o nastawiona jedynie na osiągnięcie zysku”47), grający nie ma zaś możliwości uzyskania wygranej pieniężnej lub rzeczowej. Wart. 2 ust. 3u.g.h. stanowi się, że gra ma „zawierać element losowości”, zgodnie zaś zart. 2 ust. 5u.g.h. gra ma mieć „charakter losowy” (por. Babiarz Stefan (red.) Aromiński Konrad Ustawa o grach hazardowych. Komentarz. System Informacji prawnej LEX).
W sprawie niniejszej biegły po przeprowadzeniu eksperymentów stwierdził, iż gry realizowane na urządzeniu(...)a także(...)spełniają wymagania 1, 2 oraz 3 przedstawione w opinii. Wypełnione zostały zatem wymogi określone wart. 2 ust. 3 ustawy o grach hazardowych. W art. 2 ust. 3 cyt. ustawy brak jest wymogu aby gra miała być organizowana w celach komercyjnych – taki wymóg zawiera art. 2 ust. 5 ustawy – w którym jak wskazano już powyżej poszerzono
pojęcie gry na automatach zdefiniowane w art. 2 ust 3 u.g.h.
Rozpatrując apelację dostrzeżenia wymaga, iżK. B.biegły sądowy z zakresu piractwa komputerowego, informatyki śledczej, Internetu, sieci komputerowych, telekomunikacji i technologii informatycznych w swojej opinii wskazał na cztery wymagania, których spełnienie jest podstawą do uznania gier za podlegające przepisom ustawy hazardowej a wynikającełącznie zart. 2 ust. 3 i art. 2 ust. 5ustawy o grach hazardowychzaakcentować raz jeszcze w tym miejscu należy, iż jak wskazano powyżejz porównania definicji zawartych wart. 2 ust. 3 i art. 2 ust. 5., wynika, iż wskazane przepisy mają element wspólny („gry na urządzeniach mechanicznych, elektromechanicznych lub elektronicznych, w tym komputerowych”) oraz elementy rozbieżne,w sprawie niniejszej spełnione zostały zaś wymogi określone w art. 2 ust. 3 cytowanej ustawy.
OskarżonejI.
H.zarzucono popełnienie czynu polegającego na tym, że prowadziła w grudniu 2017 roku gry hazardowe na urządzeniach elektronicznych:1.(...)z modemI. (...), 2.(...)z modemI. (...)o wygrane pieniężne w których gra zawierała element losowości, w punkcie gier wW.przyul. (...), bez wymaganej koncesji, poza kasynem gier, a także bez uprzedniej rejestracji wyżej wymienionych urządzeń, wbrew przepisomart. 3, art. 6 ust. 1, art. 14 ust. 1 i art. 23a ustawy z dnia 19 listopada 2009 roku o grach hazardowych, to jest o przestępstwo skarbowe zart. 107§1 kks. W pkt I części dyspozytywnej wyroku oskarżonąI.H.uznano za winną popełnienia zarzucanego jej czynu opisanego w części wstępnej wyroku tj. przestępstwa skarbowego zart. 107§1 kksi za ten czyn na podstawieart. 107§1 kkswymierzono jej karę 150 stawek dziennych grzywny po 100 zł każda. Kwestionując wydane orzeczenie skarżący obrońca oskarżonej nie przedstawił merytorycznych argumentów na poparcie podniesionych zarzutów w tym także aby wskazane powyżej wymogi – określone wart. 2 ust. 3 ustawy o grach hazardowychnie zostały w sprawie spełnione.
Jakkolwiek sąd rejonowy w przedstawionej w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku argumentacji wskazuje na przesłanki określone w art. 2 ust. 3 jak i ust. 5 cytowanej ustawy – gry na ujawnionych automatach
były organizowane w celach komercyjnych, zawierały element losowości i umożliwiały uzyskanie wygranej rzeczowej, to jednakże wnikliwa, rzeczowa oraz obiektywna analiza kwestii dotyczących zabezpieczonych urządzeń, aspektu losowości jak również względów związanych z tym czy gry te toczyły się o wygraną pieniężną lub losową wskazuje, iż oskarżona swoim zachowaniem wypełniła znamiona zarzucanego jej czynu zart. 107§1 kks– a przedmiotowe gry wypełniły definicję gier na automatach w rozumieniuustawy o grach hazardowych. Zauważyć dodatkowo w tym miejscu jedynie należy, iż dla uznania gry za losową nie jest konieczne, aby zawierała ona tylko i wyłącznie komponenty losowe i wystarczającym jest, aby w ogóle zawierała takie elementy. Tak więc nawet w sytuacji, gdy w danej grze współistnieją elementy wiedzy, refleksu, spostrzegawczości itd. oraz elementy przypadkowe, narzucone przez program gry, to jest to równoznaczne z tym, że zawiera ona element losowości, który przesądza, że jest grą na automatach w rozumieniu u.g.h., a więc że dane urządzanie może być eksploatowane jedynie w kasynie
(podzielając pogląd wyrażony w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 3 kwietnia 2019 roku III SA/Gl 1050/18).
Z zebranych w sprawie dowodów wynika, że w zabezpieczonych urządzeniach gracz nie był w stanie przewidzieć rezultatu gry i nie miał pewności jaki wynik padnie, wynik gry jest niezależny od umiejętności gracza – (losowość) oraz umożliwiały uzyskanie wygranej, zatem gry na przedmiotowych automatach wypełniły definicję gier na automatach w rozumieniuustawy o grach hazardowych.
Sama tyko okoliczność, iż – jak podnosi skarżący obrońca –I.
H.nie jest właścicielką automatów nie ekskulpuje oskarżonej. W świetle zgromadzonych w sprawie i swobodnie ocenionych dowodów nie budzi wątpliwości, iż oskarżona w tym okresie (grudzień 2017r.) trudniła się działalnością polegająca na prowadzeniu gier hazardowych na przedmiotowych urządzeniach, a własność urządzeń nie należy do ustawowych znamion czynu zabronionego, a wystarczające jest ich posiadanie. Zwrócić w tym miejscu należy m.in. uwagę, iż jakkolwiek oskarżona nie najmowała lokalu, który był w jej posiadaniu i w którym znajdowały się te urządzenia to jednakże - co znamienne -to właśnieI.
H.była stroną umowy z dostawcą energii elektrycznej i to właśnie wymieniona płaciła należności za prąd (
co było istotne dla zapewnienia funkcjonowania automatów). Odnotowania jednocześnie przy tym także wymaga, iż to właśnie oskarżona dysponowała pilotem zdalnego sterowania pozwalającym na natychmiastowe odłączenie zasilania monitorów i współpracujących z nimi urządzeń w energię elektryczną. Nie sposób przy tym nie zauważyć, iż toI.
H.sprawdzała tożsamość klientów oraz wpuszczała ich do tego lokalu (który to lokal objęty był monitoringiem umożliwiającym weryfikację osób zamierzających wejść do środka). Symptomatycznym nadto pozostaje, iż w lokalu tym ujawniono regulamin, w którym zamieszczono ustalone obowiązki w zakresie obsługi urządzeń, w szczególności powinności mycia monitorów każdego dnia rano jak i dokument wystawiony przez właściciela tych urządzeń informujący o sposobie zachowania w trakcie kontroli funkcjonariuszy celno – skarbowych, a którymi to dokumentami dysponowała oskarżona. Zwrócić przy tym należy także uwagę na treść ujawnionych oraz dołączonych do akt sprawy odręcznych zapisków. Już powyższe aspekty wskazują, iż wymienionaI.H.doskonale wiedziała jakiego rodzaju urządzenia znajdują się w tym lokalu, znała charakter tych urządzeń i to ona prowadziła gry na tych urządzeniach.
W apelacji skarżący kwestionując wydane w sprawie orzeczenie w uzasadnieniu apelacji podnosi nadto, iż „w myślart. 23a ustawy o grach hazardowych, automaty i urządzenia do gier mogą być eksploatowane przez podmioty posiadające koncesje lub zezwolenia po ich zarejestrowaniu. A zatem przepisart. 23ustawy o grach hazardowychnie mógł mieć zastosowania w niniejszej sprawie i nie może stanowić uzupełnienia normyart. 107§1 kksgdyż kontrolowane postępowanie nie dotyczy rejestracji automatu. Przepis ten dotyczy osób posiadających koncesje lub zezwolenie na prowadzenie działalności w zakresie gier losowych i gier na automatach. W tych okolicznościach oskarżyciel wymaga obowiązku rejestracji ustalonych urządzeń przez oskarżoną, pomimo, że jednocześnie uznaje ją jako podmiot działający nielegalnie, co wzajemnie się wyklucza”.
Odnosząc się do tejże argumentacji zaznaczyć należy, iż na mocyart. 6 ust. 1 i art. 14 ust. 1 ustawy o grach hazardowychdziałalność w zakresie gier cylindrycznych, gier w karty, gier w kości i gier na automatach może być prowadzona po uzyskaniu koncesji na kasyno gry, z zastrzeżeniem art. 5 ust. 1 i 1b oraz art. 6a ust. 2. (art. 6 ust. 1). Urządzanie gier cylindrycznych, gier w karty, w tym turniejów gry w pokera, gier w kości oraz gier na automatach jest dozwolone wyłącznie w kasynach gier na zasadach i warunkach określonych w zatwierdzonym regulaminie i udzielonej koncesji lub udzielonym zezwoleniu, a także wynikających z przepisów ustawy, z wyjątkiem ust. 4 i 5 (art. 14 ust. 1).W świetle zaśart. 23a ust. 1 i 2 ustawy o grach hazardowych: automaty do gier, urządzenia losujące i urządzenia do gier mogą być eksploatowane przez podmioty posiadające koncesję lub zezwolenie na prowadzenie działalności w zakresie gier losowych lub gier na automatach oraz przez podmioty wykonujące monopol państwa, po ich zarejestrowaniu przez naczelnika urzędu celno-skarbowego. Powyższy obowiązek nie dotyczy terminali w kolekturach gier liczbowych służących do urządzania gier liczbowych lub sprzedaży loterii pieniężnych oraz urządzeń służących do urządzania gier liczbowych lub loterii pieniężnych urządzanych na terytorium więcej niż jednego państwa (gry multijurysdykcyjne) (art. 23a ust. 1). Rejestracja automatu do gier, urządzenia losującego lub urządzenia do gier oznacza dopuszczenie go do eksploatacji. Rejestracji dokonuje się na okres 6 lat. (art. 23a ust. 2).
Zauważyć zatem należy, iżrejestracja jest zatem wymogiem materialno-technicznym i oznacza– zgodnie z art. 23a ust. 2 cytowanej ustawy –dopuszczenie automatu, urządzenia losującego lub urządzenia do gier do eksploatacji. Niewątpliwie zaś w skład pojęcia „eksploatowanie" wchodzi również prowadzenie gier, o czym mowa wart. 6 ust. 1. ustawy o grach hazardowych. W sprawie niniejszej okoliczność, iż oskarżona koncesji na prowadzenie kasyna gry nie posiadała (automaty znajdowały się nadto poza kasynem gry) nie zwalniał z obowiązku rejestracji tych urządzeń, gdyż - co należy zaakcentować - w lokalu w którym ujawniono wskazane automaty prowadzony był taki rodzaj działalności, że uzyskanie koncesji było wymagane na mocyart. 6 ust. 1 ustawy o grach hazardowych.
Niezależnie od powyższych uwag zasadnym pozostaje nadmienić, iż mimo, że określony przepisem wymóg rejestracji automatu do gier, urządzenia losującego lub urządzenia do gier (art. 23a ustawy), ma charakter następczy w porównaniu do wymogu przewidzianego wart. 6 ust. 1 ustawy z dnia 19 listopada 2009 roku o grach hazardowych(uzyskania koncesji na kasyno gry) to jednak przepis ten - podobnie jak wskazany powyżejart. 6 ust. 1, atakżeart. 14 ust.1który oskarżona również naruszyła, bowiem lokal ten nie był kasynem, oskarżona nie uzyskała ani koncesji na prowadzenie kasyna gry, ani koncesji lub zezwolenia na prowadzenie działalności w zakresie gier na automatach, zatem nie była podmiotem uprawnionym do eksploatacji przedmiotowych automatów do gier hazardowych – w tym czasie obowiązywał i oskarżona nie spełniając tego wymogu dopuściła się naruszenia także iart. 23a ustawy o grach hazardowych.
Mając na uwadze powyższe stwierdzić należy, iż w sprawie niniejszej nie doszło do naruszenia przepisów postępowania i to w stopniu mającym mieć wpływ na treść wydanego rozstrzygnięcia a uznając oskarżona za winną popełnienia przestępstwa skarbowego zart. 107§1 kksnie popełnił zarzucanego w apelacji błędu w ustaleniach faktycznych.
Z tych też wszystkich względów oraz mając na względzie iż kara nie razi surowością, orzeczono jak w wyroku (art.437§1 kpkw zw. zart.113§1 kks).
O kosztach sądowych postępowania odwoławczego, należnych Skarbowi Państwa, orzeczono na podstawieart. 636§1 kpkw zw. zart. 113§1 kksoraz na podstawieart. 8 i art. 3 ust. 1 ustawy o opłatach w sprawach karnych z dnia 23 czerwca 1973 roku(Dz.U.1983.49.223 t.j. z dnia 1983.08.31) obciążając nimi oskarżoną. | ```yaml
court_name: Sąd Okręgowy w Świdnicy
date: '2019-11-14'
department_name: IV Wydział Karny Odwoławczy
judges:
- Waldemar Majka
legal_bases:
- art. 107 § 1 k.k.s.
- art. 3, art. 6 ust. 1, art. 14 ust. 1 i art. 23a ustawy z dnia 19 listopada 2009
roku o grach hazardowych
- art. 193 § 1 k.p.k.
- art. 8 i art. 3 ust. 1 ustawy o opłatach w sprawach karnych z dnia 23 czerwca 1973
roku
recorder: Ewa Ślemp
signature: IV Ka 689/19
``` |
154510100001006_II_K_000610_2015_Uz_2017-03-13_002 |
You are extracting information from the Polish court judgments.
Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value.
Please return the response in the identical YAML format:
```yaml
court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>"
date: <data, date in format YYYY-MM-DD>
department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\
\ department>"
judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>"
legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)>
recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder>
signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment>
```
=====
{context}
======
| Sygn. aktII K 610 / 15
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 16 lutego 2017 roku
Sąd Rejonowyw Nowym Dworze Mazowieckim II Wydział Karnyw składzie:
Przewodnicząca –SSR Anna Zajączkowska
Protokolant –Anna Kopeć
przy udziale ProkuratoraArtura Smukowskiego
po rozpoznaniu na rozprawie w dniach21.IV.16r., 7.VI.16r., 20.IX.16r., 4.X.16r., 18.X.16r., 29.11.16r. i 3.II.17r
sprawyR. K.
synaH.iG. z d. F.
urodz. (...)
wC.
oskarżonego o to, że:
w okresie bliżej nieustalonym nie wcześniej niż od dnia 28 stycznia 2011r do 20 sierpnia 2012r wN.woj.(...)na terenie(...)działając w krótkich odstępach czasu, w wyniku z góry powziętego zamiaru, wykonując na zlecenie(...) S.A.prace polegające na rozbiórce nawierzchni betonowej lotniska wM., przywłaszczył powierzoną rzecz ruchomą w postaci przekruszu betonowego wykonanego z elementów betonowych lotniska stanowiącego własność(...) S.A.w ilości nie mniejszej niż(...)o łącznej wartości rynkowej nie mniejszej niż(...)złotych, który następnie sprzedał innym podmiotom gospodarczym i osobom fizycznym, czym spowodował straty w łącznej kwocie nie mniejszej niż(...)złotych na szkodę(...) S.A.,
to jest o czyn zart. 284 § 2 kkw zw. zart. 12 kk
o r z e k a
1.uznaje oskarżonegoR. K.za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i za to na podstawieart. 284 § 2 kkw zw. zart. 12 kkoskarżonego skazuje, a na podstawieart. 284 § 2 kkw zw. zart. 37a kkwymierza mu karę grzywny w wysokości 200 (dwieście) stawek dziennych grzywny po 100 (sto) złotych każda stawka;
2.na podstawieart. 627 kpkzasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa tytułem kosztów postępowania w sprawie kwotę(...),06 (dziewięć tysięcy dwa złote i sześć groszy), w tym kwotę 2000 (dwa tysiące) złotych opłaty.
Sygn. akt II K 610/15
UZASADNIENIE
Sąd ustalił następujący stan faktyczny.
Spółka (...) S.A.w dniu 14 września 2010 roku zawarła z(...) sp. z o.o.umowę nr (...)na budowę części lotniczejL.-M.. Projekt zagospodarowania terenu lotniska opracowany przezbiuro Studiów i (...) sp. z o.o.na realizację zamówienia „Budowa części lotniczejL.-M.” przewidywał, iż kruszywo z części istniejącej infrastruktury lotniskowej znajdującej się na terenie lotniska miało zostać wykorzystane do budowy nowej infrastruktury na lotnisku wM.. Materiał z rozbiórki starej nawierzchni oraz podbudowy betonowej miał zostać przekruszony i wykorzystany ponownie do wykonania dolnych warstw podbudów.
Roboty związane z rozbiórką, przekruszeniem i ponownym wbudowaniem przekruszu betonowego w dolnych warstwach podbudów zostały zlecone przez(...) S.A.jako Generalnego WykonawcęD. K., prowadzącej działalność gospodarczą pod nazwąW.-B.. W umowie podwykonawczej z dnia 28 stycznia 2011 rokuD. K.zobowiązała się za wynagrodzeniem m. in. dokonać rozbiórki nawierzchni betonowej starego pasa startowego, przekruszyć w przekruszarkach beton ze starego pasa startowego, a następnie przemieszać przekrusz betonowy z kruszywem naturalnym. Umowa podwykonawcza była poprzedzona negocjacjami, które w imieniufirmy (...)prowadził oskarżonyR. K., mążD. K..
Generalny Wykonawca(...) S.A.przed zawarciem umowy podwykonawczej przewidywał, że po dokonaniu rozbiórki nawierzchni betonowej lotniska i wybudowaniu nowej infrastruktury, pozostanie nadwyżka ok. 30 % całkowitej powierzchni betonowej. Integralną częścią umowy podwykonawczej był Załącznik nr 1, w którym strony umowy zawarły zapis, zgodnie z którym ilość nadmiaru przekruszu wynosi około 30 % ilości całkowitej nawierzchni do rozbiórki oraz żefirma (...)zgłasza gotowość odkupienia nadmiaru przekruszu o frakcji 0/63 po cenie jednostkowej 19 zł.
Właścicielem powstałego po rozbiróce nawierzchni pasa startowego przekruszu był(...) S.A.Gruz pochodzący z rozbiórki nawierzchni lotniskaM.miał być wykorzystany przezW.-B.wyłącznie do realizacji umowy podwykonawczej, z zastrzeżeniem rozliczenia i zwrotu nadwyżki, bez prawa rozporządzania nim na rzecz osób trzecich i w czasie wykonywania umowy miał być składowany na lotnisku, po przekruszeniu ponownie wykorzystany do wykonania podbudów z kruszywa pod nawierzchnie dróg technicznych.
Od początku rozpoczęcia prac na terenie lotniska wM.(czyli od marca 2011 roku) oskarżonyR. K.dążył do tego, aby część przekruszonego betonu z pasa startowego wywozić z terenu budowy i sprzedawać innym podmiotom. W tym celu wielokrotnie prosiłR. B., który w imieniuspółki (...) S.A.nadzorował prace na terenie lotniska, o pozwolenie na wywóz kruszywa.R. B.początkowo, nie uzgadniając tego ze swymi przełożonymi, zgodził się na wywóz kilku wywrotek gruzu, zastrzeżeniem, żeR. K.wkrótce zwróci taką samą ilość kruszywa. Ponieważ oskarżony nie zwrócił kruszywa, co więcej, nadal domagał się zgody na wywóz większej ilości kruszywa, powołując się na zapisy załącznika nr 1 do umowy podwykonawczej,R. B.zabronił wywożenia kruszywa z terenu budowy. W maju 2011 roku obowiązki kierownika projektu objąłK. S. (1).K. S. (1)wyraził zgodę na wywóz przezW.-B.kruszywa.
Wywożenie przekruszru odbywało się przez bramę nr 4, strzeżoną przez wynajętą przezspółkę (...) S.A.firmę ochroniarskąH.. Każdy wywóz materiału z terenu budowy poświadczał dokument WZ. Pracownicy ochrony nie zawsze sprawdzali jaki materiał jest wywożony samochodamifirmy (...). Zdarzało się, że oskarżonyR. K.kazał kierowcom wywożącym kruszywo, na dokumencie WZ zostawianym ochronie na bramie nr 4 zamiast „kruszywo” wpisywać „piach”. Kruszywo wywożone z terenu budowy,W.-B.sprzedawał innym podmiotom. To oskarżonyR. K.decydował kiedy i w jakiej ilości przekrusz wywieźć, komu sprzedać ten materiał, za jaką kwotę.
Jednym z podwykonawcówfirmy (...) S.A.na terenie budowy lotniskaW.–M.była takżespółka (...)stavby a.s., odpowiedzialna za wykonanie robót betonowych drogi startowej. Spółka ta miała zapewnić produkcję mieszanki betonowej i jej ułożenie. Na potrzeby realizacji kontraktu z(...) S.A.spółka (...)stavby a.s. ustawiła własny węzeł betoniarski i we własnym zakresie miała zapewnić dostawy kruszywa.Spółka (...)stavby a.s. z uwagi na ogromne zapotrzebowanie na kruszywo w tym okresie (budowy dróg, autostrad, stadionów przed zbliżającymi się mistrzostwami Euro 2012), miała problemy z pozyskaniem kruszywa. Przedstawiciel(...)(...)
J. R. (1)zwrócił się doK. S. (1)o wskazanie, gdzie jego spółka może kupić przekrusz potrzebny do dalszej realizacji umowy podwykonawczej.K. S. (1)poinformował go, że przekrusz można kupić odfirmy (...).Spółka (...)stavby a.s. zamówiła odfirmy (...)(...)przekruszu.W.-B.dostarczył(...)stavby a.s. w okresie do 31 października 2011 roku przekrusz w ilości(...)
P.pochodził ze starej nawierzchni lotniska. Gdy przedstawicielespółki (...) S.A.dowiedzieli się, że ma nastąpić płatność na rzeczfirmy (...)za przekrusz, nakazalispółce (...)stavby a.s. należność uiścić na rzecz(...) S.A.
W listopadzie 2011 roku pomimo szacowanej nadwyżki zabrakło przekruszu potrzebnego do wykonania podbudów mineralnych.(...) S.A.był zmuszony zakupić odspółki (...) sp. z o.o.(...)kruszywa.
W okresie od marca 2011 roku do kwietnia 2012 rokuR. K.polecił kierowcomfirmy (...)wywiezienie z terenuL.wM.nie mniej niż 4313 ton przekruszu należącego do(...) S.A.o wartości nie mniejszej niż(...)złotych.
W dniu 25 lutego 2013 roku pełnomocnik(...) S.A.wezwał do zapłatyD. K.do dnia 28 lutego 2013 roku m.in. kwoty(...)tytułem odszkodowania za bezprawną sprzedażspółce (...)stavby a.s. przekruszu. Ponieważ do dnia 28 lutego 2013 r. nie nastąpiła zapłata ww. należności, członek zarządu oraz prokurentspółki (...) S.A.złożyli w imieniu spółki oświadczenie o potrąceniu wierzytelności z tytułu odszkodowania za bezprawną sprzedaż przezW.-B.na rzeczspółki (...)stavby a.s. przekruszu w wysokości(...)złotych z wierzytelnością jaka przysługiwałaD. K.zfaktury nr (...)wystawionej przezW. (...)w dniu 1 grudnia 2011 roku w wysokości 709.924,27 złotych.
OskarżonyR. K.ma(...)lat, jest żonaty, razem z żoną prowadzi działalność gospodarczą, osiągając dochód ok.(...)zł miesięcznie, nie był karany.
Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o:
- częściowo wyjaśnienia oskarżonego (k. 1158-1162, 1431v-1433v), zeznania świadkaW. K. (1)(k. 1450v-1451v),S. B.(k. 230 zbioru C,(...)-1452v),A. T. (1)(k. 1452v-1454),J. M.(k. 240-244 zbioru C, 1541v-(...)),P. N.(k. 297- 299 zbioru C,(...)- (...), 1542v-(...)),W. N.(k. 246-248 zbioru C, 1543v-(...)),M. P.(262-266 zbioru C,(...)-1544v),R. L.(k. 282-283 zbioru C,(...)),M. K.(k. 250-253 zbioru C, 1545v-(...)), częściowoS. D.(k.397-398 zbioru C, 592-593 zbioru C, 1546v-15447v),S. J. (1)(k. 406-412 zbioru C, 1547v-1548v), częściowoD. K.(k. 595-596, zbioru C,(...)-1560,(...)- (...)),M. S.(k. 830-832 zbioru C, 1619v-1620),G. K.(k. 1564-1565, 1566-1567, 1620v-1621),P. M.(k. 1572-1573, 1574-1575, 1621-1622),P. S.(k. 1580-1581, 1582-1583, 1622-1622v),D. R.(k. 1588-1589, 1590-1591, 1622v- 1623),W. M. (1)(k. 1593-1594, 1595-1597, 1623-1624),J. W. (1)(k. 1601-1602, 1624-1625),P. B.(k. 1603-1604, 1625- 1625),W. M. (2)(k. `(...)- (...), 1625v-(...)),K. C.(k. 1607-1609, 1626-1626v),M. W.(k. 1610-1611, 1612-1613, 1627-1628),Ł. G.(k. 1642-1643, 1671v-1672),A. K. (1)(k. 1644-1647, 1672-1673),H. K. (1)(k.1651- 1654, 1673-1673v),Z. R. (1)( k. 1657-1658, 1673v-1674),M. Z. (1)(k. 1674- 1674v),R. B.(k. 1663-1664, 1674v-1675v),J. S. (1)(k. 1665-1667),Z. F.(k. 1676v-1677v),J. Z. (1)((...)-1270 zbioru C,(...)- (...)), częściowoK. S. (1)(k. 292-293 zbioru C,(...)-1180 zbioru C, 1700-(...)),A. S. (1)(k. 874 zbioru C,(...)- (...)),M. M.(k. 880-883, 1703- 1704),J. W. (2)(k. 958-965 zbioru C,(...)),J. R. (1)(k. 950-957 zbioru C,(...)),A. S. (2)(k. 1001-1003 zbioru C,(...)),R. N.(k. 1175-1177 zbioru C,(...)),P. P.(k. 1186-1188 zbioru C,(...)), zawiadomienie o popełnieniu przestępstwa wraz załącznikami (k.1-188), dokumentację dotyczącą wydawanych przepustek (k. 301-329), dokumenty WZ (k. 330-392), wydruk aplikacji REGON (k. 413), umowę o świadczenie usług ochrony (k. 415-419), kopię dowodów dostawy (k. 420-487), dokumentację z postępowania upadłościowego (k. 488-573), obmiary robót wykonanych przezW.-B.(k. 578-582, 1017), zestawienie rozbiórek nawierzchni betonowych (k. 605-611, 615, 1018-1019), protokoły przeszukań (k. 620-703), wykaz dokumentów WZ (720-743), wykaz kierowców (k. 746-761), notatkę urzędową (k.762a-777, 778-782), dokumentację dotyczącą zbycia przezW.-B.przekruszu (k. 1039-1046, 1054-1057, 1082-1095), opinii biegłego z zakresu budownictwa (k. 1106-1145), dane o karalności (k. 1425, 1473, 1734),umowę (...)wraz załącznikami (k. 1271-1290), informację z systemu teleinformatycznego ministra właściwego do spraw finansów publicznych (k. 1426-1428, 1735, 1736), z akt sprawy XVI GC 195/13 pozew (k. 2-29), pisma(...) S.A.(k. 166-168, 505), oświadczenia o potrąceniu (k. 314), ugodę (k. 399-400).
Oskarżony przesłuchany w postępowaniu przygotowawczym w dniu 2 października 2015 r. nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Złożył wyjaśnienia zgodnie z którymi,spółka (...) S.Azawarła ugodę zfirmą (...). Oświadczył, że każda tona wywiezionego przez niego przekruszu została wywieziona za wiedzą i zgodą przedstawicieli(...) S.A.Na każdy taki transport był wystawiany dokument WZ. Zgodę na wywóz przekruszu w imieniuspółki (...) S.A.każdorazowo wydawałK. S. (1). W ocenie oskarżonego toK. S. (1)jako dyrektor kontraktu taką zgodę w imieniuspółki (...) S.A.mógł wydać.
Na rozprawie w dniu 21 kwietnia 2016 roku oskarżony również nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu w akcie oskarżenia czynu. Składając wyjaśnienia podał, że w uzgodnieniach między nim, aA. T. (1)sprzedaż, wywóz kruszywa miał się odbywać na czytelnych, transparentnych, przejrzystych zasadach. Oskarżony uzgodnił zA. T. (1), żefirma (...)przy każdym wywozie kruszywa oraz wywozie piasku będzie wystawiała dokument WZ.Firma (...)zostawiała jeden egzemplarz WZ na bramie ochrony lotniska. Oskarżony podał, że w październiku 2011 r. jego firma musiała wymienić dużą część gruntu na płycie lotniska, tj. ok(...)
(
), co w przeliczeniu daje ok.(...)kruszywa. Wtedy dyrektorK. S.zabronił ustnie sprzedaży tego kruszywa. Oskarżony zażądał pisma w tej sprawie. Wskazał, że nie dostał żadnego pisma zakazującego mu wywóz kruszywa, ale w późniejszym okresie już nie wywoził przekruszu z lotniska, a jedynie piasek.
Sąd Rejonowy zważył, co następuje
W ocenie Sądu wyjaśnieniom oskarżonego należało dać wiarę jedynie w zakresie, w jakim pokrywają się z poczynionymi przez Sąd ustaleniami faktycznymi oraz zeznaniami świadkówW. K. (1),A. T. (1),J. Z. (1),J. R. (1),J. V.,S. J. (1), jak również dokumentami zgromadzonymi w aktach sprawy.
Wyjaśnieniom oskarżonego w części w jakiej twierdził, że wywoził przekrusz za zgodą i wiedzą(...) S.A.i na warunkach określnych z(...) S.A.Sąd nie dał wiary. Podnieść trzeba, że osoby, które mogły w imieniuspółki (...) S.A.taką zgodę wydać, czyli świadekW. K. (1),A. T. (2),J. Z. (1), temu zdecydowanie zaprzeczyły. Logiczne są tłumaczenia świadkaA. T.,W. K., że taka zgoda na zakup nadmiaru przekruszu w ilości 30 %, mogła być wyrażona dopiero po zakończeniu robót. Zeznania świadkaA. T. (1), że nie wyrażał zgody na wywóz kruszywa i jego sprzedaż przezW.-B.przed zakończeniem robót, korespondują z zeznaniami świadkaS. J. (1), złożonymi na etapie postępowania przygotowawczego, w których podał, że słyszał rozmowęK. S. (1)iA. T. (1), w którejK. S. (1)musiał się tłumaczyć przed przełożonym z tego, że wyraził taką zgodę na wywóz kruszywa. Podnieść trzeba, że gdyby rzeczywiście władzespółki (...) S.A.od początku wyrażały zgodę na wywożenie i dysponowanie przekruszem przezW.-B.w czasie realizacji umowy, z pewnością świadekK. S.nie musiałby się z tego tłumaczyć. Oceniając wyjaśnienia oskarżonego w tej części, w jakiej twierdził, że miał zgodęspółki (...) S.A.na sprzedaż kruszywa innym podmiotom, trzeba mieć na uwadze także treść zeznań świadkaJ. R. (1), który zeznał, żespółka (...) S.A.zabroniłaspółce (...)stavby a.s. dokonać płatności za dostarczony przezW.-B.przekrusz, wskazując, że należność za przekrusz powinna być uiszczona na rzecz(...) S.A.W sytuacji gdyby w momencie dostaw kruszywa dla(...)stavby a.s.W.-B.miał zgodę(...) S.A.na wywóz i sprzedaż kruszywa,(...) S.A.nie sprzeciwiałby się na sprzedaż kruszywa(...)stavby a.s.
Sąd nie dał również wiary wyjaśnieniom oskarżonego w zakresie w jakim wskazywał, że faktury wystawione na rzeczspółki (...)stavby a.s. nie były wystawione za sprzedaż przekruszu, a za usługę przekruszenia betonu należącego do(...)stavby a.s., który był składowany w tej części lotniska, i dowiezieniu go do betoniarni(...)stavby a.s.. Wyjaśnienia oskarżonego w tej części są sprzeczne z zeznaniami świadkówJ. R., J.V., którzy wprost wskazywali, żeW.-B.dostarczał przekrusz(...)stavby a.s. , nie zaś przekruszał należący do tej spółki beton. Okoliczność ta wynika również z dokumentu zamówienia z dnia 14.10.2011 r. (k. 33) i dokumentu WZ z dnia 31 października 2011 r. (k. 35). Okoliczność, że przekrusz dostarczony dofirmy (...)stavby a.s. pochodził z rozbiórki starej nawierzchni pasa startowego potwierdzili także świadkowieM. S.,P. S.,G. K..
Sąd uznał za wiarygodne zeznania świadkaW. K. (1),A. T. (1),W. K. (1). Ich zeznania są bowiem logiczne, konsekwentne, spójne, korespondują z dokumentami zgromadzonymi w toku postępowania. ŚwiadekW. K. (1)kategorycznie stwierdził, że był jedyną osobą, która mogła wydać zgodę na wywóz przekruszu w imieniu(...) S.A., ale takiej zgody nigdy nie wydał. Logiczne są tłumaczenia świadkaK.oraz świadkówA. T.,J. Z., że tylko po zakończeniu budowy mogła być uzyskana zgoda na zakup przezW.-B.nadwyżki przekruszu. Dopóki bowiem budowa się nie zakończy,(...) S.A.nie znał wszystkich oczekiwań związanych z kruszywem, nie wiedział ile kruszywa będzie potrzebnego do wykonania przedmiotu umowy. Zeznania tych świadków w zakresie w jakim twierdzili, że nie było zgody osób mogących taką zgodę w imieniu(...) S.A.wyrazić na wywożenie przekruszu, korespondują z zeznaniami świadkaS. B., który zeznał, że słyszał rozmowę świadkaW. K.zK. S., w której obaj mężczyźni podejrzewali, że jest wywożony przekrusz z lotniska. Również świadekS. J.w swoich zeznaniach złożonych na etapie postępowania przygotowawczego podnosił, że był świadkiem rozmowy, podczas którejK. S.tłumaczył się przedA. T., ze zgody na wywóz przezW.-B.dlaspółki (...)stavby a.s. przekruszu.
Sąd dał wiarę zeznaniomS. B.,P. N.,W. N.,Z. F.. Ich zeznania złożone zostały w sposób obiektywny i cechuje je duży stopień wiarygodności. Osoby te nie były zainteresowane wynikiem niniejszego postępowania, ani też nie sprzyjały żadnej ze stron procesu.
Sąd dał wiarę zeznaniomJ. M.,M. P.,R. L.,R. B.,M. K.,Ł. G.,J. W. (2)iJ. R. (1). Ich zeznania są logiczne, spójne, korespondują z pozostałymi dowodami uznanymi przez Sąd za wiarygodne.
Za wiarygodne należało uznać zeznania świadkaS. J. (1). Jego zeznania złożone na etapie postępowania przygotowawczego są logiczne, spójne, konsekwentne, szczegółowe, korespondują z zeznaniami świadkówM. S.,G. K.,P. M.,P. S.,D. R.,W. M. (1),J. W. (1),P. B.,W. M. (2),K. C.,M. W.,A. S. (1),M. M.. Na etapie postępowania sądowego świadek nie pamiętał szczegółów wywożenia przekruszu, jednak potwierdził zeznania składane wcześniej.
Sąd uznał za niewiarygodne częściowo zeznania świadkaS. D.. Świadek potwierdził, że był wywożony przekrusz z terenu lotniska, ale nie opisywał w jaki sposób był on wywożony, wskazując, że na budowie zajęty był innymi kwestiami. Tymczasem w świetle zeznań świadków, kierowcówfirmy (...), również świadekS. D.wydawał dyspozycje wywozu kruszywa kierowcom.
ZeznaniomD. K.Sąd dał wiarę w części. Świadek jako żona oskarżonego, miała interes w składaniu zeznań określonej treści. Świadek podała, że nie wie nic na temat wywozu kruszywa z lotniska wM., nie przypominała sobie, czy kierowcy przywozili dokumenty WZ do siedzibyfirmy (...), czy wystawiała faktury za sprzedaż kruszywa z lotniska, choć jako osoba zajmująca się wfirmie (...)księgowością, rachunkami, musiała o tym wiedzieć.
Zeznania świadkówM. S.,G. K.,P. M.,P. S.,D. R.,W. M. (1),J. W. (1),P. B.,W. M. (2),K. C.,M. W.,A. S. (1),M. M.Sąd uznał za wiarygodne. Świadkowie ci logicznie, szczegółowo opisywali kto, kiedy, w jaki sposób wydawał im dyspozycje wywozu kruszywa. Ich zeznania korespondują z innymi uznanymi przez Sąd za wiarygodne dowodami jak m.in. dokumenty WZ, zeznania świadkówS. J.,A. K.,H. K.,Z. R.,M. Z.,J. S..
Sąd uznał za niewiarygodne zeznaniaK. S. (1). Świadek na każdym etapie postępowania przedstawiał sprzeczne zeznania w części dotyczącej tego, czy w czasie wykonywania prac przezW.-B.na terenie lotniska,W.-B.mógł wywozić przekrusz. Na etapie postępowania przygotowawczego świadek kategorycznie zaprzeczał, aby taki proceder miał miejsce. Wyraził przypuszczenie, że jedyny materiał jakiW.-B.mógł wywozić, to przekruszony beton należący do spółki czeskiej(...)stavby a.s. Kategorycznie też zaprzeczył, aby skierował przedstawicielaspółki (...)stavby a.s. doW.-B.po kruszywo pochodzącego ze starego pasa startowego. W tym zakresie zeznaniaK. S.sprzeczne są zeznaniami świadkówJ. R., J.V., a także kierowcówfirmy (...), którzy zeznali, że taką zgodę na wywóz przekruszu pochodzącego z rozbiórki starego pasa startowegoW.-B.dostał odK. S.. Na etapie postępowania sądowego świadekK. S.twierdził zaś, że przekrusz był wywożony z ternuL.przezfirmę (...), a to z uwagi na zapis umowy w załączniku nr 1 do umowy podwykonawczej, oraz że uzyskał zgodę przełożonych na wywóz przekruszu przezW.-B.. ŚwiadekK. S.zmiany swoich zeznań we wskazanym zakresie nie potrafił w racjonalny sposób na rozprawie wyjaśnić, zasłaniając się ostatecznie niepamięcią.
Sąd nie znalazł żadnych powodów, aby odmówić wiarygodności zeznaniom świadkówA. K. (1),H. K. (1),Z. R. (1),M. Z. (1),J. S. (1),A. S. (2),R. N.,P. P., jednka ich zeznania niewiele wniosły do sprawy.
Brak było podstaw do odmowy wiarygodności dokumentom ujawnionym i zaliczonym w poczet materiału dowodowego, ponieważ nie budzą one wątpliwości co do swej autentyczności i wiarygodności. Dokumenty te nie były kwestionowany przez żadną ze stron, ich treść koresponduje z treścią pozostałych dowodów uznanych przez Sąd za wiarygodne.
Sąd w całości obdarzył wiarą opinię biegłego z zakresu budownictwa. Jest ona jasna, rzeczowa, wydana została przez uprawnioną osobę, dysponującą niezbędną wiedzą specjalistyczną, a Sąd nie znalazł podstaw do kwestionowania jej wiarygodności.
Uwzględniając zebrany w sprawie materiał dowodowy i opierając się na przeprowadzonych wyżej rozważaniach stwierdzić należy, iż obdarzone przez Sąd wiarą dowody łączą się w logiczną całość i stanowią wystarczającą podstawę do uznania, iż okoliczności popełnienia przez oskarżonego przypisanego mu czynu i jego wina nie budzą wątpliwości. Oskarżony swoim zachowaniem wyczerpał przedmiotowe jak i podmiotowe znamiona przypisanego mu w wyroku czynu.
Swoim zachowaniem oskarżony wyczerpał ustawowe znamiona przestępstwa określonego wart. 284 § 2 k.k.Przy czym zachowania oskarżonego stanowią zdaniem Sądu czyn ciągły, zostały bowiem podjęte w krótkich odstępach czasu, z góry powziętym zamiarem.
Przywłaszczenie wiąże się z uprzednim posiadaniem rzeczy lub prawa majątkowego przez sprawcę. W przeciwieństwie do kradzieży, gdzie sprawca czynu zabiera spod władztwa osoby uprawnionej określoną rzecz, w przypadku przywłaszczenia, sprawca w chwili czynu jest już w legalnym posiadaniu określonej rzeczy (wyr. SN z 17.7.1978 r., Rw 258/78, OSNKW 1978, Nr 10, poz. 109). Okolicznością tworzącą typ kwalifikowany przywłaszczenia w postaci sprzeniewierzenia, jest okoliczność powierzenia sprawcy rzeczy przez jej właściciela. Dochodzi tu więc do swoistego nadużycia zaufania, jakim obdarzył sprawcę właściciel rzeczy. Rzeczą powierzoną jest rzecz wydana sprawcy w określonym celu, za dobrowolną zgodą jej właściciela (por. wyr. SN z 28.6.1978 r., RW 208/79, OSNKW 1979, Nr 10, poz. 103). Nie dochodzi tu jednak do przeniesienia prawa własności do tej rzeczy, ale uzyskaniu przez sprawcę innych praw do rzeczy (np. prawo do jej używania i pobierania pożytków). Nie ma przy tym znaczenia, czy rzecz wydaje sam właściciel, czy też osoba trzecia, działająca w imieniu właściciela. Przywłaszczenie rzeczy powierzonej ma również miejsce, gdy sprawca reprezentując właściciela odbiera rzecz ruchomą od osoby trzeciej (np. odbiór gotówki od dłużnika w celu przekazania i rozliczenia się z wierzycielem).
W okolicznościach niniejszej sprawyspółka (...) S.A.jako Generalny Wykonawca była właścicielem powstałego po rozbiórce nawierzchni pasa startowego przekruszu. Gruz pochodzący z rozbiórki nawierzchni lotniskaM.miał być wykorzystany przez podwykonawcęfirmę (...)wyłącznie do realizacji umowy podwykonawczej, z zastrzeżeniem rozliczenia i zwrotu nadwyżki, bez prawa rozporządzania nim na rzecz osób trzecich. W czasie wykonywania umowy miał być składowany na lotnisku, po przekruszeniu ponownie wykorzystany do wykonania podbudów z kruszywa pod nawierzchnie dróg technicznych. Tymczasem oskarżonyR. K.nakazał swoim pracownikom część przekruszu wywozić, do czego w ocenie Sądu nie miał prawa, gdyż nie było na to zgody(...) S.A.Nie można przyjąć, że na skutek uwagi zamieszczonej w załączniku nr 1, stanowiącym integralną część umowy podwykonawczej z dnia 28 stycznia 2011 roku, oskarżony lub jego żona nabyli prawo do dysponowania przekruszem. Zapis wyraźnie wskazuje, żefirma (...)wyrażała gotowość zakupu nadmiaru przerkuszu. Nie można też przyjąć, że w okresie od marca 2011 roku w sposób dorozumiany taka umowa na zakup przekruszu została zawarta, przez to, że najpierw R.B., a potem od maja 2011 rokuK. S.wyrażali zgodę na wywóz przekruszu. Obaj świadkowie nie mieli bowiem prawa do składania tego rodzaju oświadczeń woli w imieniuspółki (...) S.A.Dowody przeprowadzone w toku rozprawy nie pozwalają na poczynienie ustalenia, aby osoby uprawnione do składania oświadczeń woli w imieniu(...) S.A.wyraziły taką zgodę ustnie bądź na piśmie, albo, żeby wiedząc o takim procederze nie sprzeciwiały się temu. OskarżonyR. K.doskonale wiedział, kto taką zgodę na wywóz, sprzedaż kruszywa w imieniu(...) S.A.wydać może (wcześniej bowiem to on prowadził rozmowy negocjacje z(...) S.A.), lecz do tych osób o taką zgodę się nie zwracał, wiedział bowiem, że przed zakończeniem umowy od tych osób takiej zgody nie uzyska. Tymczasem podnieść trzeba, że oskarżonemu zależało na tym, aby przekrusz sprzedawać w tym czasie, z uwagi na ogromne zapotrzebowanie na ten materiał w tym okresie.
Oskarżony nakazał swoim pracownikom przekrusz wywozić z terenu lotniska do innych podmiotów gospodarczych, osób fizycznych, zatem w sposób nieodwracalny oskarżony swoim zachowaniem pozbawił(...) S.A.możliwości władania przekruszem, dysponowania nim.
Jak wynika z opinii biegłego z zakresu budownictwa w okresie od marca 2011 roku do kwietnia 2012 rokuR. K.polecił kierowcomfirmy (...)wywiezienie z terenuL.wM.nie mniej niż 4313 ton przekruszu należącego do(...) S.A.o wartości nie mniejszej niż 97237,03 złotych.
Oskarżony jest pełnoletni i w konkretnych warunkach niniejszego stanu faktycznego miał pełną zdolność rozpoznania znaczenia swojego czynu i pokierowania swoim postępowaniem.
Stopień społecznej szkodliwości czynu oskarżonego jest znaczny. Oceniając stopień społecznej szkodliwości popełnionego przez oskarżonego czynu Sąd wziął pod uwagę rodzaj i charakter naruszonego przez niego dobra, rozmiar wyrządzonej szkody, jak również opisane wyżej: sposób i okoliczności ich popełnienia, postać zamiaru i motywację sprawcy. Oskarżony działał z niskich pobudek, chcąc w łatwy sposób wzbogacić się cudzym kosztem. Jego zachowanie godziło w pewność obrotu gospodarczego.
Przechodząc do rozważań dotyczących wymiaru kary, podnieść należy, że czyn oskarżonego zagrożony jest karą pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5. Przy czym trzeba mieć na uwadze, że aktualnie obowiązujące przepisy pozwalają jeżeli ustawa przewiduje zagrożenie karą pozbawienia wolności nieprzekraczającą 8 lat, wymierzenie kary grzywny lub kary ograniczenia wolności, o której mowa wart. 34 § 1a pkt 1 lub 4 k.k.
Przystępując do uzasadnienia wymiaru kary, w pierwszej kolejności należy wskazać, iż Sąd zdecydował się na skorzystanie z instytucji opisanej wart. 37 a k.k.Wymierzając karę oskarżonemu, Sąd dał także wyraz zaakcentowanej wart. 58 k.k.zasadzie prymatu kar wolnościowych. Jak wskazuje wymieniony powyżej przepis, jeżeli ustawa przewiduje możliwość wyboru rodzaju kary, a przestępstwo jest zagrożone karą pozbawienia wolności nieprzekraczającą 5 lat, sąd orzeka karę pozbawienia wolności tylko wtedy, gdy inna kara lub środek karny nie może spełnić celów kary. Wymierzając oskarżonemu karę grzywny w wymiarze 200 stawek po 100 zł każda Sąd wziął pod uwagę wszystkie okoliczności, o jakich mowa wart. 53 kk. Jako okoliczność obciążającą Sąd uwzględnił znaczny stopień winy oskarżonego i znaczny stopień społecznej szkodliwości jego czynu. Jako okoliczność łagodzącą jego niekaralność.
Sąd nie orzekł pomimo takiego wniosku pokrzywdzonejspółki (...) S.A.o obowiązku naprawienia wyrządzonej szkody.
Trzeba mieć na uwadze, że jak wynika ze zgromadzonego w toku postępowania materiału dowodowego w dniu 5 lutego 2013 r.spółka (...) S.A.złożyła zawiadomienie o podejrzeniu popełnienia przestępstwa, wskazując, że w wyniku bezprawnego działaniaR. K.,D. K.iŁ. K.przywłaszczyli(...)przekruszu w wyniku czego spółka poniosła szkodę w wysokości 638.895,114 zł
Natomiast w dniu 1 marca 2013 r. w imieniuspółki (...) S.A.członek zarządu tej spółki oraz prokurent złożyli oświadczenie o potrąceniu tej samej wierzytelności, którą opisano w zawiadomieniu o popełnionym przestępstwie z wierzytelnością jaka przysługiwałaD. K.zfaktury nr (...)wystawionej przezW.-B.w dniu 1 grudnia 2011 roku.
Oświadczenie to zostało doręczoneD. K.razem z odpisem pozwu i jego załączników.
Zgodnie z treściąart. 498 § 1 k.c.gdy dwie osoby są jednocześnie względem siebie dłużnikami i wierzycielami, każda z nich może potrącić swoją wierzytelność z wierzytelnością drugiej strony, jeżeli przedmiotem obu wierzytelności są pieniądze lub rzeczy tej samej jakości oznaczone tylko co do gatunku, a obie wierzytelności są wymagalne i mogą być dochodzone przed sądem lub przed innym organem państwowym.
W realiach tej sprawy przedmiotem obu wierzytelności były pieniądze, obie wierzytelności były wymagalne i mogły być dochodzone przed sądem.
Zgodnie z treściąart. 498 § 2 k.c.wskutek potrącenia obie wierzytelności umarzają się nawzajem do wysokości wierzytelności niższej.
Oświadczenie o potrąceniu ma charakter konstytutywny i z chwilą dojścia do adresata wywołuje skutek umorzenia wierzytelności ze skutkiemex tunc. W wypadku złożenia oświadczenia woli o potrąceniu, skutek prawny następuje z mocy prawa niezależnie od dalszych czynności składającego oświadczenie woli, a jedynym wyjątkiem jest cofnięcie oświadczenia woli za zgodą drugiej strony lub powołanie się na wady oświadczenia woli. Z dowodów przeprowadzonych w toku postępowania nie wynika, aby(...) S.A.cofnął oświadczenie woli o potrąceniu za zgodą dłużnika lub by powoływał się na wady oświadczenie woli.
Zatem na skutek potrącenia doszło do umorzenia wierzytelności przysługującej(...) S.A.z tytułu przywłaszczenia przekruszu. Podnieść trzeba, żespółka (...) S.A.tej należności nie dochodziła w postępowaniu sądowym przed Sądem Okręgowym w Warszawie, XVI Wydział Gospodarczy, wskazując wyraźnie w treści uzasadnienia pozwu, że wierzytelność przysługująca z tytułu przywłaszczenia przekruszu została potrącona z wierzytelnością jaka przysługiwałaD. K.zfaktury nr (...)wystawionej przezW. (...)w dniu 1 grudnia 2011 roku. Wierzytelność przysługującaspółce (...) S.A.z tytułu przywłaszczenia przekruszu była opisana w treści pozwu, ale też wyraźnie tam stwierdzono, że powód(...) S.A.nie żąda zasądzenia tej należności, skoro doszło do jej umorzenia.
Sąd nie znalazł żadnych podstaw do tego, aby oskarżonego zwolnić z obowiązku ponoszenia kosztów sądowych.
Z tych przyczyn Sąd orzekł jak w wyroku. | ```yaml
court_name: Sąd Rejonowy w Nowym Dworze Mazowieckim
date: '2017-02-16'
department_name: II Wydział Karny
judges:
- Anna Zajączkowska
legal_bases:
- art. 34 § 1a pkt 1 lub 4 k.k.
- art. 627 kpk
- art. 498 § 1 k.c.
recorder: Anna Kopeć
signature: II K 610/15
``` |
154500000000503_I_ACa_000320_2013_Uz_2013-08-14_001 |
You are extracting information from the Polish court judgments.
Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value.
Please return the response in the identical YAML format:
```yaml
court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>"
date: <data, date in format YYYY-MM-DD>
department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\
\ department>"
judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>"
legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)>
recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder>
signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment>
```
=====
{context}
======
| Sygn. akt I ACa 320/13
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 14 sierpnia 2013 r.
Sąd Apelacyjny w Warszawie I Wydział Cywilny w składzie:
Przewodniczący – Sędzia SA – Przemysław Kurzawa
Sędzia SA – Zbigniew Cendrowski
Sędzia SA – Roman Dziczek (spr.)
Protokolant – st. sekr. sąd. Aneta Zembrzuska
po rozpoznaniu w dniu 14 sierpnia 2013 r. w Warszawie
na rozprawie sprawy z powództwa(...) Państwowych S.A.
wW.
przeciwko Skarbowi Państwa - Prezydentowi(...)W.
o ustalenie
na skutek apelacji powoda
od wyroku Sądu Okręgowego Warszawa-Praga w Warszawie
z dnia 19 grudnia 2012 r. sygn. akt I C 667/12
1
oddala apelację;
2
zasądza od(...) Państwowych S.A.wW.na rzecz Skarbu Państwa – Prokuratorii Generalnej Skarbu Państwa kwotę 5.400 (pięć tysięcy czterysta) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym.
Sygn. akt I ACa 320/13
UZASADNIENIE
Powódka –(...) Państwowe S.A.z siedzibą wW.(dalej –(...)) wniosła o uznanie, że podwyższenie opłaty z tytułu użytkowania wieczystego gruntu stanowiącego działkę ewid. Nr(...)z obrębu(...)o pow. 8089 m(
2)położoną wW.przyul. (...)wW.jest nieuzasadnione.
Pozwany Skarb Państwa – Prezydent(...)W.wniósł o oddalenie powództwa wskazując, że powódka uchybiła terminowi do złożenia wniosku do Samorządowego Kolegium Odwoławczego wW.o kontrolę wypowiedzenia wysokości opłaty rocznej.
Wyrokiem z dnia 19 grudnia 2012 r. Sąd Okręgowy Warszawa – Praga w Warszawie oddalił powództwo i orzekł o kosztach postępowania.
Sąd ten ustalił, że pismem z dnia 4 sierpnia 2009 r. Skarb Państwa – prezydent(...)
W.wypowiedział wysokość dotychczasowej opłaty z tytułu użytkowania wieczystego nieruchomości gruntowej położonej wW.przyul. (...), stanowiącej własność Skarbu Państwa, oznaczonej jako działka ewid. nr(...)z obrębu(...)o pow. 8089 m(
2), ustalając z dniem 1 stycznia 2010r. nową opłatę roczną w wysokości 311 345,61 zł. Wypowiedzenie zostało doręczone powódce na adres:W.,ul. (...).
Wnioskiem z dnia 14 października 2010 r. nadanym na poczcie 18 października 2010 r. skierowanym do Samorządowego Kolegium Odwoławczego wW.(dalej – SKO)(...)wniosła o ustalenie, że wypowiedzenie opłaty rocznej jest nieuzasadnione.
Orzeczeniem z dnia 2 lutego 2012 r. SKO oddaliło wniosek, wskazując, że został on złożony z uchybieniem terminu do jego wniesienia.
Sąd pierwszej instancji ustalił także, że(...)pismem z dnia 10 lutego 2003 r. poinformowała pozwanego, że w związku ze zmianami organizacyjnymi w(...)obowiązki związane z opłatami z tytułu użytkowania wieczystego przejmujeZakład (...)przyul. (...)wW.. Następnie, pismem z dnia 31 października 2006 r.(...) Oddział (...)wskazał, że od 1 stycznia 2007 r. przejął obowiązki związane z opłatami z tytułu użytkowania wieczystego, wskazując adres do doręczania faktur – przyul (...)wW.. W piśmie wskazanodziałki o numerach (...).
Skarb Państwa dokonując aktualizacji opłat rocznych w 2006 r. co do działek:(...)przesłał wypowiedzenia na adres przyul. (...)wW..
W rejestrze gruntów wskazany jest adres do doręczeń przyul. (...), jako właściwy dla nieruchomości stanowiącejdziałkę nr (...).
W Krajowym Rejestrze Sądowym jako adres siedziby powódki wskazanoul. (...)wW..
W tym stanie faktycznym Sąd Okręgowy przywołał treśćart. 77 ustawy o gospodarce nieruchomościami(dalej – u.g.n.) oraz art. 72 i art. 78 tej ustawy. W myśl tego ostatniego przepisu wieczysty użytkownik może w terminie 30 dni od otrzymania wypowiedzenia złożyć do SKO wniosek o ustalenie, że aktualizacja opłaty rocznej jest nieuzasadniona lub uzasadniona w innej wysokości. Termin ten jest terminem zawitym i nie podlega przywróceniu.
Powód złożył wiosek z uchybieniem terminu, a zatem powództwo podlegało oddaleniu.
Wypowiedzenie zostało doręczone w dniu 6 sierpnia 2009 r. na adres wskazany w 2003 r. i było to skuteczne. Natomiast wniosek (pozew) o ustalenie skierowany został do SKO w dniu 18 października 2010 r.
Powód nie wykazał, aby doręczył pismo z 2006 r. o zmianie adresu, pozwanemu. Nadto, odnosiło się ono do innych działek, niż działka przedmiotowa.
Zdaniem Sądu obowiązek doręczania korespondencji może wynikać zarówno z wpisu do KRS – u, jak i ze wskazania zainteresowanej osoby prawnej.
O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawieart. 98 k.p.c.
Od wyroku tego w całości apelację wniosła powódka zarzucając Sądowi I instancji naruszenie: art. 78 ust. 1 u.g.n. iart. 45 k.p.a., a takżeart. 41 k.c.,art. 96 k.c.iart. 368 k.s.h.Podniosła także zarzut błędu w ustaleniach faktycznych co do wiążącego charakteru wskazania adresu do korespondencji z 2006 r.
Wniosła o zmianę wyroku i oddalenie powództwa ewentualnie o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi pierwszej instancji.
Sąd Apelacyjny zważył co następuje:
Apelacja nie jest uzasadniona, chociaż jej wniosek końcowy sprowadzający się do żądania oddalenia powództwa odpowiada stanowisku Sądu drugiej, który podziela trafność rozstrzygnięcia Sądu pierwszej instancji.
Zasadniczą kwestia w sprawie było, czy doszło do skutecznego doręczenia aktualizacji w 2009 r., na adres przyul. (...)wW..
Apelująca nie podważyła prawidłowości ustaleń Sądu w tym zakresie – nie zgłosiła stosownych zarzutów w tym przedmiocie (naruszeniaart. 233 § 1 k.p.c.), a zarzut błędnych ustaleń faktycznych został podniesiony jedynie w stosunku do wskazania z X 2006 r.
Zatem wskazanie z 2003 r. było skuteczne, a zmiana z 2006 r. nie odnosiła się do przedmiotu sprawy.
Powódka kwestionując prawidłowość wskazania z 2006 r. potwierdzała niejako pośrednio, że wskazanie wcześniejsze – z 2003 r. – obowiązywało.
W tych warunkach nie doszło do naruszenia powołanych w apelacji przepisów prawa materialnego.
Pogląd o możliwości wskazania adresu do korespondencji jest ugruntowany w literaturze, a twierdzenia przeciwne w apelacji nie mają usprawiedliwionych podstaw.
Nie budzi też wątpliwości, że termin do złożenia wniosku do SKO –(późniejszy pozew, po przejściu do etapu sądowego – art. 80 ust.2 u.g.n.) - jest przesłanką prawa materialnego, decydującą o bycie roszczenia (art. 78 ust.2 u.g.n.).
W sprawie niniejszej powódka uchybiła terminowi zawitemu, co miało ten skutek, że utraciła roszczenie o ustalenie.
Z tych względów, na podstawieart. 385 k.p.c.Sąd Apelacyjny orzekł jak w sentencji.
O kosztach procesu w instancji odwoławczej Sąd drugiej instancji orzekł na podstawieart. 108 § 1, art. 98 i art. 99 k.p.c.w zw. zart. 391 k.p.c.zasądzając na rzecz pozwanej koszty zastępstwa procesowego w stawce minimalnej. | ```yaml
court_name: Sąd Apelacyjnyw Warszawie
date: '2013-08-14'
department_name: I Wydział Cywilny
judges:
- Roman Dziczek
- Przemysław Kurzawa
- Zbigniew Cendrowski
legal_bases:
- art. 77 ustawy o gospodarce nieruchomościami
- art. 108 § 1, art. 98 i art. 99 k.p.c.
- art. 45 k.p.a.
- art. 96 k.c.
- art. 368 k.s.h.
recorder: st. sekr. sąd. Aneta Zembrzuska
signature: I ACa 320/13
``` |
151515000003006_VI_Ka_000570_2018_Uz_2018-08-21_001 |
You are extracting information from the Polish court judgments.
Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value.
Please return the response in the identical YAML format:
```yaml
court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>"
date: <data, date in format YYYY-MM-DD>
department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\
\ department>"
judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>"
legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)>
recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder>
signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment>
```
=====
{context}
======
| Sygnatura akt VI Ka 570/18
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia21 sierpnia 2018r.
Sąd Okręgowy w Gliwicach, Wydział VI Karny Odwoławczy w składzie:
Przewodniczący SSO Arkadiusz Łata
Protokolant Marzena Mocek
przy udziale Barbary Wilmowicz
Prokuratora Prokuratury Rejonowej wT.Ośrodek Zamiejscowy wP.
po rozpoznaniu w dniu 21 sierpnia 2018 r.
sprawyR. W.ur. (...)wP.,
synaM.iE.
oskarżonego zart. 178a§1 kk
na skutek apelacji wniesionych przez oskarżyciela publicznego i obrońcę oskarżonego
od wyroku Sądu Rejonowego w Tarnowskich Górach
z dnia 12 kwietnia 2018 r. sygnatura akt VI K 67/18
na mocyart. 437 § 1 kpkiart. 636 § 1 kpkw zw. zart. 633 kpk
1
utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok;
2
zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa przypadającą na niego część wydatków postępowania odwoławczego w kwocie 10 (dziesięć) złotych i wymierza mu opłatę za II instancję w kwocie 150 (sto pięćdziesiąt) złotych, zaś wydatkami w części pozostałej obciąża Skarb Państwa.
Sygn. akt VI Ka 570/18
UZASADNIENIE
Sąd Okręgowy stwierdził, co następuje.
Żadna z wywiedzionych apelacji nie okazała się zasadna, toteż żadna z nich nie została uwzględniona.
Sąd odwoławczy nie doszukał się najmniejszych podstaw do odmiennej aniżeli Sąd I instancji oceny przeprowadzonego na rozprawie głównej materiału dowodowego, jak również do podważenia trafności ustaleń faktycznych i ocen prawnych poczynionych w postępowaniu rozpoznawczym.
Sąd Rejonowy starannie i w prawidłowy sposób przeprowadził postępowanie dowodowe, a wyczerpująco zgromadzone dowody poddał następnie wszechstronnej i wnikliwej analizie oraz ocenie wyprowadzając trafne i logiczne wnioski końcowe.
Tok rozumowania i sposób wnioskowania Sądu jurysdykcyjnego zaprezentowany w części sprawozdawczej zaskarżonego wyroku jest prawidłowy i zgodny ze wskazaniami wiedzy oraz doświadczenia życiowego. Dokonane w ten sposób oceny i ustalenia (prawne i faktyczne) są prawidłowe i zasługują na pełną aprobatę.
Sąd orzekający nie przekroczył przy tym ram swobodnej oceny dowodów, jak i nie popełnił żadnych takich uchybień proceduralnych, które mogłyby spowodować konieczność uchylenia wyroku i przekazania sprawy do rozpoznania ponownego.
W przedmiotowym przypadku nie budziło wątpliwości, iż krytycznego dniaR. W.kierował po drodze publicznej pojazd mechaniczny znajdując się w stanie nietrzeźwości.
Nie do przyjęcia pozostawała natomiast teza obrońcy, jakobyR. W.nie stwarzał – kierując w tym stanie samochodem – zagrożenia dla innych uczestników ruchu drogowego, jak również, by sam tego rodzaju fakt nie powodował automatycznie stworzenia powyższego zagrożenia.
Twierdzenia autora skargi apelacyjnej są bowiem sprzeczne z konstrukcją przepisuart. 178a kk, i przyczynami penalizacji podobnych zachowań w kategorii przestępstw (ratio legis).
Ustawodawca wprowadzając ów przepis doKodeksu karnego(w kilku odmianach) wyszedł tymczasem z założenia dokładnie odmiennego. Przyjął mianowicie, że nietrzeźwość kierującego sama przez się zagrożenie takie wprost sprowadza, gdyż zawsze wówczas osłabione są zdolności psychomotoryczne kierującego, a co najwyżej zróżnicowany może być stopień owego osłabienia – zależnie od stężenia alkoholu w organizmie sprawcy, ewentualnie – zdolności osobniczych. Im stężenie wyższe tym – typowo – wyższy stopień wspomnianego osłabienia. Co więcej, ustawodawca przyjął, iż hipotetyczne choćby zagrożenie dla bezpieczeństwa w ruchu drogowym spowodowane w następstwie nietrzeźwości kierującego jest szkodliwe społecznie i nie ma konieczności, ani też potrzeby powoływania biegłego celem stwierdzenia, czy nastąpiło stworzenie takiego zagrożenia.
Na marginesie, brak w aktach sprawy wszelkiej aktywności dowodowej obrońcy, jak i oskarżonego w kierunku powołania takiego biegłego.
Sąd Rejonowy trafnie wskazał natomiast konkretne okoliczności rzutujące na ocenę stopnia i zakresu zagrożenia, o jakim mowa wyżej - spowodowanego przezR. W.. W pierwszym rzędzie – stężenie alkoholu w organizmie oskarżonego wynoszące bez mała promil i wykazujące tendencję wzrostową. Czas popełnienia przestępstwa – około godziny 17:00, kiedy to – wbrew wywodom obrońcy – poziom ruchu był duży, a nawet bardzo duży, ponieważ właśnie wówczas ludzie typowo wracają z pracy, udają się na zakupy, itp. Słusznie nadto zwrócono uwagę na przemieszczanie się ruchliwą ulicą, przebycie znacznego odcinka drogi.
Już te fakty, przy naprowadzonej wyżej konstrukcji i ratio legis normyart. 178 § 1 kksprawiały, by zagrożenie dla bezpieczeństwa ruchu drogowego spowodowane działaniem oskarżonego potraktować jako realne, nie tylko hipotetyczne, a ponadto jako znaczne. Co za tym idzie, słuszne było przyjęcie znacznego stopnia szkodliwości społecznej jego zachowań.
Nie pozwalało się również zaakceptować stanowisko apelującego, jakobyR. W.nie działał umyślnie.
Obrońca ma oczywiście rację wytykając, iż oskarżony nigdy nie wypowiedział się, by nie zdawał sobie sprawy, że spożyte przezeń piwa miały taką zawartość alkoholu, iż jeszcze o godzinie 17:00 będzie się utrzymywał stan nietrzeźwości. Rzeczywista wypowiedź wymienionego sprowadzała się bowiem do stwierdzenia nieświadomości, iż jest nietrzeźwy, gdyż ,,czuł się dobrze”.
R. W.z całą pewnością wiedział jednak, że krytycznego dnia wypił alkohol. Z pełną świadomością również przystąpił do kierowania samochodem w niedługim czasie po jego spożyciu, bo po około czterech godzinach.
Wiedzą wręcz powszechną jest natomiast konieczność upłynięcia w przybliżeniu dziesięciu godzin dla pełnego wydalenia alkoholu z organizmu, nie zaś tylko czterech godzin. Zwłaszcza kiedy oskarżony skonsumował prawie litr piwa. Ponad wszelką wątpliwość zatem oskarżony zdawał sobie sprawę, iż jego organizm nie wyeliminował alkoholu do poziomu zerowego.
W ustawie karnej przyjęto wielkości ,,graniczne”, gdy chodzi o stężenie alkoholu w organizmie kierującego (0,5‰ lub 0,25 mg/1 dm3,bądź też stężenie prowadzące do powyższych wartości), przekroczenie których przesądza o uznaniu zachowania sprawcy za przestępstwo. Poniżej tych wielkości ,,znajduje się” jednakże stan ,,po użyciu alkoholu”, zaś kierowanie pojazdem mechanicznym przy jego istnieniu stanowi wykroczenie. Zatem również i wtedy nie jest dopuszczalne wykonywanie czynności kierowcy.
W żadnych wypadku oskarżony nie mógł zatem mniemać, by wolno mu przystępować do kierowania samochodem.
Do powszechnej wiedzy należy także świadomość, że spożywanie posiłku w trakcie picia alkoholu, zwłaszcza pokarmów ,,tłustych” powoduje obniżanie tempa jego wchłaniania. Spożywający dłużej nie odczuwa oddziaływania alkoholu, jednakże opóźniona jest też faza równowagi oraz eliminacji. W potocznym przeświadczeniu pijący dłużej ,,czuje się” trzeźwy.
W najmniejszej mierze nie można zatem skutecznie powoływać się na deficyty wiedzy w zakresie wspomnianych mechanizmów – jako na czynnik uwalniający sprawcę od przypisania mu winy umyślnej w sferze występku zart. 178a § 1 kk.
Podobnie ubocznie potrzeba zwrócić uwagę na biernośćR. W.i reprezentującego go obrońcy pod kątem zgłoszenia w toku postępowania rozpoznawczego wniosku o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego mającego określić wpływ spożytego pokarmu na stan nietrzeźwości oskarżonego.
Sąd I instancji prawidłowo też ustalił, wskazał oraz ocenił wszystkie okoliczności mające wpływ na wybór rodzaju i rozmiaru kary, jak i środków karnych, w szczególności zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym. Kara i środki karne w sposób należyty odzwierciedlają stopień zawinieniaR. W.oraz stopień szkodliwości społecznej czynu, jakiego się on dopuścił. W żadnej mierze nie mogą one zostać ocenione jako rażąco niewspółmierne, tak w sensie nadmiernej represji, jak i nieuzasadnionej łagodności.
Także zdaniem Sądu odwoławczego okoliczności zdarzenia na tle sylwetki oskarżonego oraz jego dotychczasowego sposobu życia i jego postawy nie dostarczyły podstaw, aby uznać, że stopień zawinieniaR. W.oraz społeczna szkodliwość popełnionego występku nie były znaczne (co uzasadniałoby możliwość warunkowego umorzenia postępowania karnego – o co wnosił obrońca), nawet uwzględniwszy wszelkie uciążliwości życiowe łączące się ze skazaniem – powoływane w apelacji.
Z drugiej strony, mając na uwadze niekaralność oskarżonego oraz fakty charakteryzujące jego osobę,R. W.nie zasługiwał również na surowsze ukaranie – postulowanie przez prokuratora.
Orzeczona kara grzywny należycie spełni swe cele zapobiegawcze i wychowawcze oraz w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Identyczną rolę odegrają środki karne.
Zupełnie chybiony pozostaje z kolei zarzut obrońcy, gdzie doszukuje się on udziału protokolanta w wydaniu orzeczenia. Protokolant wykonuje bowiem nader istotne dla toczenia się postępowania funkcje, lecz mające charakter techniczny. W czynnościach orzeczniczych, a takimi jest udział w wydaniu orzeczenia udziału już nie podejmuje, nie mając ku temu uprawnień.
Niezasadny jest tym samym zarzut, iż czynności protokolanta przy wydawaniu zaskarżonego wyroku pełniła ta sama osoba, która wcześniej protokołowała, gdy zapadał wyrok nakazowy, jaki następnie utracił moc w związku z wniesieniem sprzeciwu.
Z tych wszystkich przyczyn wyrok jako słuszny utrzymany został w mocy.
O wydatkach postępowania odwoławczego i opłacie za II instancję rozstrzygnięto jak w pkt 2 wyroku niniejszego. | ```yaml
court_name: Sąd Okręgowy w Gliwicach
date: '2018-08-21'
department_name: VI Wydział Karny Odwoławczy
judges:
- Arkadiusz Łata
legal_bases:
- art. 178a § 1 kk
- art. 437 § 1 kpk
recorder: Marzena Mocek
signature: VI Ka 570/18
``` |
150505100000503_I_C_000332_2015_Uz_2015-07-07_001 |
You are extracting information from the Polish court judgments.
Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value.
Please return the response in the identical YAML format:
```yaml
court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>"
date: <data, date in format YYYY-MM-DD>
department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\
\ department>"
judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>"
legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)>
recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder>
signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment>
```
=====
{context}
======
| Sygn. akt I C 332/15
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 7 lipca 2015 roku
Sąd Rejonowy w Bielsku Podlaskim I Wydział Cywilny
w składzie następującym :
Przewodniczący: SSR Anatol Ławrynowicz
Protokolant: Radosław Niewiński
po rozpoznaniu w dniu 7 lipca 2015 roku w Bielsku Podlaskim
na rozprawie
sprawy z powództwaTowarzystwa (...) SAwW.
przeciwkoM. S. (1)
o zapłatę
I Oddala powództwo.
I C 332/15
UZASADNIENIE
Towarzystwo (...) Spółka Akcyjnaz siedzibą wW.wnosiło o zasądzenie odM. S. (1)kwoty 244 złotych z ustawowymi odsetkami od dnia 23 kwietnia 2014 roku do dnia zapłaty i zwrot kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Z uzasadnienie pozwu wynikało iż powód zawarł zE. T.umowę ubezpieczenia OC pojazdu mechanicznego. Na mocy umowy powód zobowiązał się do objęcia pozwanego ochroną ubezpieczeniową a pozwany do zapłaty składek. Jako dowód zawarcia umowy powód wystawiłpolisę nr (...). Pozwany jako nabywca pojazdu odE. T.nie uiścił drugiej raty składki w wysokości 244 złotych, której termin płatności upłynął dnia 22 kwietnia 2014 roku.
Pozwany wnosił o oddalenie powództwa.
Sąd Rejonowy ustalił i zważył co następuje:
E. T.iP. T.właściciele samochodu markiF. (...)onumerze rejestracyjnym (...)zawarli dnia 3 października 2013 roku zTowarzystwem (...) Spółką Akcyjnąz siedzibą wW.umowę ubezpieczenia OC przedmiotowego pojazdu o nr(...)obowiązującą w okresie od dnia 7 października 2013 roku do dnia 6 października 2014 roku. Składka z tytułu ubezpieczenia pojazdu została określona na kwotę 488 złotych i rozłożona na dwie raty, pierwsza w wysokości 244 złotych uregulowana w momencie zawarcia umowy druga zaś wymagalna z dniem 6 kwietnia 2014 roku.
W dniu 5 kwietnia 2014 roku ( w sobotę) sprzedali przedmiotowy samochódM. S. (1)za cenę 1500 złotych, na potwierdzenie czego została sporządzona umowa sprzedaży w formie pisemnej ( k 32). Kupujący odebrał pojazdu. Zbycie pojazdu zostało zgłoszone w wydziale komunikacji. Strony uzgodniły iż nabywca pojazdu zawrze nową umowę ubezpieczenia OC przedmiotowego pojazdu u nowego ubezpieczyciela a mianowicie(...) SAi w istocie nastąpiło to w najkrótszym z możliwych terminie a mianowicie w poniedziałek 7 kwietnia 2014 roku. W dniu sprzedażyE. T.kontaktowała się z agentem ubezpieczeniowym, z którym podpisywała umowę ubezpieczenia - informując go o podjętych czynnościach i przeniesieniu prawa własności samochodu składając w imieniu pozwanego oświadczenie o wypowiedzeniu umowy ubezpieczenia.. Pomimo zawiadomienia ubezpieczyciela o sprzedaży pojazdu,M. S. (2)był wezwany dnia 16 grudnia 2014 roku ( k 16) przez powoda do uregulowania drugiej składki z tytułu umowy ubezpieczenia OC. Pozwany ignorował te wezwania wychodząc z założenia że dotyczą osoby noszącej inne nazwisko zaś swoje zobowiązania na tle zawarcia umowy obowiązkowego ubezpieczenia OC wypełnił. W okresie objętympolisą nr (...)nie zaistniało ubezpieczone umową ryzyko i w konsekwencji powód nie przejmował odpowiedzialności cywilnej na tym tle za sprawcę szkody.
Powyższe ustalenia znajdują potwierdzenie w dokumentach:polisie nr (...)(k. 13-15), umowie sprzedaży z dnia 5 kwietnia 2014 roku (k.32), wydruku z poczty elektronicznej (k.44), przedsądowym wezwaniu do zapłaty (k. 18), zaświadczeniu o przebiegu ubezpieczenia w ubezpieczaniach komunikacyjnych z dnia 22 czerwca 2015 roku wydane przez(...) SA( k 56) oraz w wyjaśnieniach pozwanego (k.75).
Art. 805 § 1 kcstanowi, iż przez umowę ubezpieczenia ubezpieczyciel zobowiązuje się, w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa, spełnić określone świadczenie w razie zajścia przewidzianego w umowie wypadku, a ubezpieczający zobowiązuje się zapłacić składkę.
Ustawa z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych( Dz. U 2013, nr 124 poz.1152 z późn. zm.)w brzemieniu obowiązującym na datę zawarcia umowy ubezpieczeniastanowił wart. 31 ust. 1, iż w razie przejścia lub przeniesienia prawa własności pojazdu mechanicznego, którego posiadacz zawarł umowę ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych, na posiadacza pojazdu, na którego przeszło lub zostało przeniesione prawo własności, przechodzą prawa i obowiązki poprzedniego posiadacza wynikające z tej umowy. Umowa ubezpieczenia OC ulega rozwiązaniu z upływem okresu, na który została zawarta, chyba że posiadacz, na którego przeszło lub zostało przeniesione prawo własności, wypowie ją na piśmie. W przypadku wypowiedzenia umowy ubezpieczenia OC, ulega ona rozwiązaniu z dniem jej wypowiedzenia. Przepisówart. 28nie stosuje się.
Zgodnie z art. 32 ust.1 w/w ustawy posiadacz pojazdu mechanicznego, który przeniósł prawo własności tego pojazdu, był obowiązany do przekazania posiadaczowi, na którego przeniesiono prawo własności pojazdu, potwierdzenia zawarcia umowy ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych oraz do powiadomienia na piśmie zakładu ubezpieczeń, w terminie 14 dni od dnia przeniesienia prawa własności pojazdu, o fakcie przeniesienia prawa własności tego pojazdu i o danych posiadacza, na którego przeniesiono prawo własności pojazdu. Dane posiadacza, o których mowa w ust. 1, obejmowały: imię, nazwisko, adres zamieszkania i numer PESEL, o ile został nadany lub nazwę, siedzibę i numer REGON (ust.2). Zgodnie z art. 32 ust. 4 w/w/ ustawy posiadacz pojazdu mechanicznego, na którego przeniesiono prawo własności pojazdu ponosił odpowiedzialność wobec zakładu ubezpieczeń za zapłatę składki należnej za okres od dnia, w którym nastąpiło przeniesienie na niego prawa własności pojazdu. Posiadacz pojazdu mechanicznego, który przeniósł prawo własności tego pojazdu, ponosi solidarną odpowiedzialność z posiadaczem pojazdu, na którego przeniesiono prawo własności pojazdu, za zapłatę składki należnej zakładowi ubezpieczeń za okres od dnia przeniesienia prawa własności do dnia powiadomienia przez niego zakładu ubezpieczeń o okolicznościach, o których mowa w ust. 1.
Odnosząc powyższe normy do okoliczności rozpatrywanej sprawy i wymogów stawianych w danym przypadku sprzedającym i kupującemu należy zastrzec, iż dowody przedstawione w sprawie nie pozwalają na określenie pozwanego dłużnikiem, zobowiązanym do określonego świadczenia pieniężnego.
Nie budzi wątpliwości Sądu fakt, iżE. T.poinformowała agenta ubezpieczeniowego o sprzedaży samochodu(...)onumerze rejestracyjnym (...)i działając w ramach uzgodnienia z pozwanym w jego imieniu wypowiedziała tę umowę, które to oświadczenie działający wI.powoda agent ubezpieczeniowy przyjął (art 104 kc). W tych warunkach nabywca przyjął za wiarygodne jej oświadczenie że umowa ubezpieczenia OC pojazdu mechanicznego z powodem kończy się i nie będzie dalej kontynuowana. Nie żądał więc od zbywcy pojazdu przedstawienia umowy jego ubezpieczenia Pozwany dopełnił wszelkich formalności by zadośćuczynić obowiązkowi zawarcia takiej umowy u innego ubezpieczyciela. Obie strony tj zbywca i nabywca w tym zakresie porozumiały się a oświadczenie woli o wypowiedzeniu umowy zostało złożone agentowi ubezpieczeniowemu, który jednakże nie poczynił na tym tle żadnych urzędowych adnotacji . Forma ustna zawiadomienia i umocowania nie powoduje, iż jest ono nieskuteczne.
Jedną ze zmian wprowadzonychart. 16 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o działalności ubezpieczeniowej, tekst jedn. Dz. U. z 2010 r., nr 11, poz. 66), w obowiązujących od dnia 11 lutego 2012 r. jest możliwość składania wszelkich oświadczeń związanych z umową ubezpieczenia (w tym wypowiedzenia!) dowolnemu agentowi ubezpieczeniowemu współpracującemu z zakładem ubezpieczeń, z którym zawarta została dana umowa ubezpieczenia. Zakład ubezpieczeń nie może wyłączyć ani ograniczyć upoważnienia agenta ubezpieczeniowego do odbierania oświadczeń o wypowiedzeniu i odstąpieniu od umowy ubezpieczenia. Nie jest przy tym istotne, czy oświadczenie jest składane agentowi, który uczestniczył w zawieraniu danej umowy ubezpieczenia, czy też innemu agentowi danego zakładu ubezpieczeń.
Ustawa nie przewiduje skutku niezachowania formy w postaci nieważności tego oświadczenia, przeto stwierdzić należy, że forma ta w założeniu swoim została zastrzeżona dla celów dowodowych. W razie sporu stosować należy przepisy ogólne o formie czynności prawnych zawarte wart. 74 k.c.Zgodnie zart. 74 § 2 k.cjeżeli nie zostanie zachowana forma pisemna przewidziana dla celów dowodowych, dopuszczalny jest dowód ze świadków, przesłuchania stron na fakt skutecznego oświadczenia woli w przedmiocie wypowiedzenia umowy. Chociaż ustawa wymaga złożenia oświadczenia na piśmie to pozwany może przed sądem dowodzić, że złożył takie oświadczenie w formie ustnej. W niniejszej sprawie powód ( który wnioskował o rozpoznanie sprawy pod swoja nieobecność i nie zaprzeczał istotnych twierdzeń pozwanego, nie wypowiadał się w szczególności na temat oświadczeń składanych wobec agenta ubezpieczeniowego ) nie zanegował faktu skutecznego poinformowania agenta ubezpieczeniowego o sprzedaży samochodu i o wypowiedzeniu umowy w imieniu pozwanego a zatem należy przyjąć, iż nastąpiło to w trybie przewidzianym art. 31 ust. 1 ustawy. Powyższe okoliczności zostały przez pozwanego wykazane na podstawie przedłożonych dokumentów w postaci umowy sprzedaży samochodu, jak również wynikają z niebudzących wątpliwości wyjaśnień pozwanego. Brzmią one spójnie i logicznie, całokształt okoliczności przekonuje iż pozwany nie manipuluje i nie działa kierując się złą wolą. Z uwagi na powyższe, uznać należy, iż nie ciążył na nim obowiązek zapłaty drugiej raty składki ubezpieczeniowej płatnej w terminie do dnia 6 kwietnia 2014 roku, skoro doszło do skutecznego wypowiedzenia przedmiotowej umowy.
Zwrócić należy uwagę iż istnieje związek przyczynowo - skutkowy podejmowanych przez pozwanego czynności prawnych w związku z zapewnieniem zbywcy iż umowa zW.została wypowiedziana i nie obowiązuje z zaniechaniem przekazania dowodów ubezpieczenia i z zawarciem umowy ubezpieczenia OC u innego ubezpieczyciela. Pozwany jak słusznie podnosi nie miał żadnego interesu ażeby w odniesieniu do tego samego pojazdu mechanicznego zawierać ( kontynuować ) w tym samym czasie dwie umowy ubezpieczenia OC albowiem nie prowadziłoby to do swoistego ,, wzmocnienia” ubezpieczenia od ryzyka szkody związanej z ruchem tegoż pojazdu
Zarzut pozwanego nadużycia prawa podmiotowego przez powoda ( ( k 75) uzasadnia odwołanie się do treści i orzecznictwa na tle stosowaniaart 5 kc.Stanowi on, że nie można czynić ze swego prawa użytku, który by był sprzeczny ze społeczno-gospodarczym przeznaczeniem tego prawa lub z zasadami współżycia społecznego. Takie działanie lub zaniechanie uprawnionego nie jest uważane za wykonywanie prawa i nie korzysta z ochrony. W świetle wyjaśnień pozwanego określenie go mianem ,, normalnego obywatela”, który w powszechnym rozumieniu nikogo nie oszukuje i nie okłamuje jest w pełni uzasadnione. Nawet jeśli od strony formalnoprawnej jego działania nie są wzorem ideału to z całą pewnością mieszczą się w formule czynności prawnych zgodnych z obowiązującym porządkiem prawnym, nade wszystko zaś wypełniają wymóg ustawowy objęcieobowiązkowym ubezpieczeniemdanego pojazdu, co leży w interesie jego indywidulanym jak też w interesie zbiorowym ( stanowi bowiem gwarancje wobec poszkodowanych zadośćuczynienia ew. ich roszczeniom). W interesie powoda i prowadzonej przez niego działalności ubezpieczeniowej leży gromadzenie składek na pokrycie zobowiązań i wypełnienie wymogów stawianych przezustawę z dnia 22 maja 2003 roku o działalności ubezpieczeniowej( Dz. U 2013 .950) Art. 146 ust 1 tej ustawy stanowi iż zakład ubezpieczeń jest obowiązany posiadać środki własne w wysokości nie niższej niż margines wypłacalności i nie niższej niż kapitał gwarancyjny. Do wypełnienia tego zadania niezbędne są też rezerwy techniczno - organizacyjne. Można w związku z tym zrozumieć dbałość o każdą złotówkę, które te fundusze zasilą. Z drugiej jednak strony postawa pozwanego ( w sensie bezszkodowej jazdy) nie niosła za sobą ryzyka naruszenia tychże rezerw czy też generalnie środków własnych powoda. Powód ze swoim potencjałem ekonomicznym wyrósł na jedną z czołowych firm na rynku ubezpieczeń komunikacyjnych. W okolicznościach tej konkretnej sprawy żądanie zapłaty stanowi w pewnym aspekcie nadużycie prawa podmiotowego albowiem działania pozwanego uzgadniane z poprzednią właścicielką auta aczkolwiek być może niedoskonałe pod względem formalnoprawnym były podporządkowane nadrzędnym wartościom zachowania obowiązkowego charakteru ubezpieczenia OC pojazdu i nie rodziły ryzyka obciążenia powoda świadczeniami w ramach kompensaty szkody. Działania takie były podjęte w zaufaniu do agenta ubezpieczeniowego, który powoda reprezentował (art 758 § 1 kpc) w danym przypadku w sposób też daleki od doskonałości. Skoro agent jest zobowiązany zgodnie z treściąart 7601kcwszelkie informacje mające znaczenie dla dającego zlecenie a także podejmować w zakresie prowadzonych spraw czynności potrzebnych do ochrony prawa dającego zlecenie to oczekiwać należy, że będzie w danym przypadku pośredniczył z przepływie informacji w relacji między powodem i właścicielką zbywanego pojazdu, która podejmowała z kolei czynności w imieniu pozwanego, w uzgodnieniu z nim. Powinien pośredniczyć także wówczas gdy powód uznałby czynności pozwanego za bezskuteczne czy nieważne. W sytuacji bowiem gdy pozwany działa uczciwie, nie ,, chowa się” za nazwiskiem jawnie przekręconym przez powoda ( k 4, k 5, k 9, k 16) powinien być bezzwłocznie informowany czy czynności podejmowane przez niego w uzgodnieniu z poprzednią właścicielką pojazdu odniosły skutek. Pierwsze wezwanie do zapłaty skierowano doM. S. (2)dwa miesiące po upływie okresu obowiązywania umowy. W tych warunkach pozwany miał prawo oczekiwać od powoda należytej staranności i współdziałania. Wszak nie było w jego interesie podwójne ubezpieczenie. Gdyby na tle czynności podjętej przezE. T.za jego wiedzą ( jak wyżej zaznaczono być może niedoskonałych od strony formalnoprawnej) uzyskałby za pośrednictwem agenta informacje że nie odniosły one oczekiwanego skutku podjąłby czynności adekwatne do sytuacji ( np. zechciał kontynuować dotychczasowe ubezpieczenie).
Biorąc pod uwagę powyższe, Sąd w oparciu oart. 805 § 1 kc,art. 31 ust.1, 2 i 4 Ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych( Dz. U 2013, nr 124 poz.1152 z późn. zm.),art 5 kcpowództwo oddalił.
Na podstawieart. 98 § 1 kpckoszty niniejszego procesu ponosi powód. | ```yaml
court_name: Sąd Rejonowy w Bielsku Podlaskim
date: '2015-07-07'
department_name: I Wydział Cywilny
judges:
- Anatol Ławrynowicz
legal_bases:
- Art. 805 § 1 kc
- art. 31 ust.1, 2 i 4 Ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych,
Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych
- art. 16 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o działalności ubezpieczeniowej
- art 758 § 1 kpc
recorder: Radosław Niewiński
signature: I C 332/15
``` |
155515300004521_IX_U_000172_2022_Uz_2022-09-28_001 |
You are extracting information from the Polish court judgments.
Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value.
Please return the response in the identical YAML format:
```yaml
court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>"
date: <data, date in format YYYY-MM-DD>
department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\
\ department>"
judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>"
legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)>
recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder>
signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment>
```
=====
{context}
======
| Sygn. akt IX U 172/22
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 28 września 2022 r.
Sąd Rejonowy Szczecin – Centrum w Szczecinie, IX Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie:
Przewodniczący: sędzia Joanna Szyjewska-Bagińska
Protokolant: starszy sekretarz sądowy Katarzyna Motylińska
po rozpoznaniu w dniu 28 września 2022 r.
wS.na rozprawie
sprawyR. D.
przeciwkoZ.Oddziałowi wS.
o jednorazowe odszkodowanie z tytułu wypadku przy pracy
na skutek odwołaniaR. D.od decyzjiZ.Oddziału wS.z dnia 25 lutego 2022 roku, znak(...)
zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznaje odwołującemuR. D.prawo do jednorazowego odszkodowania z tytułu wypadku przy prowadzeniu działalności gospodarczej z dnia 2 grudnia 2020 roku w łącznej wysokości 12% (dwunastu procent) długotrwałego uszczerbku na zdrowiu.
Sędzia Joanna Szyjewska-Bagińska | ```yaml
court_name: Sąd Rejonowy Szczecin-Centrum w Szczecinie
date: '2022-09-28'
department_name: IX Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych
judges:
- sędzia Joanna Szyjewska-Bagińska
legal_bases: []
recorder: starszy sekretarz sądowy Katarzyna Motylińska
signature: IX U 172/22
``` |
152515000001003_II_Ca_000566_2013_Uz_2013-10-10_001 |
You are extracting information from the Polish court judgments.
Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value.
Please return the response in the identical YAML format:
```yaml
court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>"
date: <data, date in format YYYY-MM-DD>
department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\
\ department>"
judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>"
legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)>
recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder>
signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment>
```
=====
{context}
======
| Sygn. akt II Ca 566/13
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 24 października 2013 roku
Sąd Okręgowy w Piotrkowie Tryb. Wydział II Cywilny Odwoławczy w składzie:
Przewodniczący
SSO Jarosław Gołębiowski (spr.)
Sędziowie
SSO Stanisław Łęgosz
SSR del. Magdalena Wojciechowska
Protokolant
st. sekr. sąd. Beata Gosławska
po rozpoznaniu w dniu 10 października 2013 roku w Piotrkowie Trybunalskim
na rozprawie sprawy z powództwaJ. L.
przeciwkoJ. M.iT. M.
o unieważnienie aktu notarialnego
na skutek apelacji powoda
od wyroku Sądu Rejonowego w Opocznie z dnia 13 czerwca 2013 roku, sygn. akt I C 151/11
oddala apelację i nie obciąża powoda obowiązkiem zwrotu kosztów procesu za instancję odwoławczą na rzecz pozwanych.
Na oryginale właściwe podpisy
Sygn. akt II Ca 566/13
UZASADNIENIE
Zaskarżonym wyrokiem z dnia 13 czerwca 2013 r. Sąd Rejonowy w Opocznie oddala powództwoJ. L.skierowane przeciwkoJ. M.iT. M.o unieważnienie aktu notarialnego i zasądził od powodaJ. L.na rzecz pozwanychJ.iT.małżonkówM.kwotę 617,- (sześćset siedemnaście) złotych tytułem częściowego zwrotu kosztów zastępstwa procesowego i nie obciążył powoda kosztami procesu w pozostałej części.
Podstawę powyższego rozstrzygnięcia stanowiły następujące ustalenia i rozważania Sądu Rejonowego
Umową sprzedaży sporządzoną w formie aktu notarialnego w dniu 31 maja 2011 r. Rep.(...)przed NotariuszemA. S. (1)prowadzącą Kancelarię Notarialną w formie Spółki Cywilnej w lokalu Kancelarii wO.J. L.przeniósł na rzeczJ. M.iT. M.udział 1/2 w nieruchomości zabudowanej położonej wP., powiat(...), województwo(...)oznaczonej w ewidencji gruntów numeremdziałki (...)o powierzchni 0,09 ha za cenę w kwocie 50.000,-zł. Tą samą umowąJ.iT.małżonkowieM.ustanowili na rzeczJ. L.na czas nieokreślony odpłatnie za jednorazowym wynagrodzeniem w kwocie 500 zł prawo użytkowania jednego pokoju i kuchni oraz zobowiązali się zapewnić mu opiekę i pomoc w razie choroby.
Współwłaścicielem w 1/2 części przedmiotowej nieruchomości jest brat powodaE. L..
J. L.iE. L.już od około dwóch lat przed transakcją rozmawiali z pozwanym na temat sprzedaży nieruchomości. Pod nieobecność brata powód także sam wielokrotnie poruszał ten temat w rozmowach z pozwanymi. Na temat zamierzonej sprzedaży nieruchomości braciaL.rozmawiali też wiosną 2011 r. z małżonkamiS.. W tym samym czasie zainteresowanie zakupem nieruchomości przedstawiłE. L.mieszkaniecP.B. M.. uzyskał wtedy potwierdzenie zamiaru sprzedaży nieruchomości za około 100.000,- zł, ale z zabezpieczeniem mieszkania dlaJ. L.. Taka transakcja, ze względu na opiekę nad powodem, nie interesowałaB. M.. W tym samym dniuE. L.rozmawiał w tej sprawie także z pozwanymJ. M.. Od dłuższego czasu przed transakcją wP.mówiło się, żeL.chce sprzedać domM..
Powód rozmawiał z rzeczoznawcąS. K. (1)na temat wartości nieruchomości.
Powód nadużywa alkoholu. W 2009 r. podjął leczenie w(...)wO., do czego został zobowiązany sądownie. Terapia nie przyniosła rezultatów. Powód dalej nadużywał alkoholu i w czerwcu 2011 r. był leczony odwykowo w warunkach stacjonarnych w szpitalu wB..
W okresie poprzedzającym transakcję powód był w ciągu alkoholowym. W dniu 30 maja 2011 r. odwiedziła go w godzinach wieczornych jego siostrzenicaA. B.z mężem i znajomymiD. K.iP. P.. Był w stanie wskazującym na uprzednie spożycie alkoholu, po którym zdrzemnął się i nie przetrzeźwiał do końca. Prosił przybyłych jedynie o papierosa bądź alkohol.
W dniu transakcji powód pojawił się w domu pozwanych w bardzo wczesnych godzinach rannych. Umył się tu, przebrał i poprosił, by przed notariuszem zawieźć go do lekarza. Strony udały się na pogotowie doO.. Badająca powoda lekarz dyżurnyU. T.skierowała go na SOR z rozpoznaniem: „Efekt toksyczny alkoholu, osłabienie, bóle w klatce piersiowej, duszność". W dokumentacji medycznej sporządzonej przez lek. med.A. R.odnotowano stan po długotrwałym spożyciu alkoholu, typowe objawy abstynencyjne i zalecono zabieg odtrucia w postaci kroplówki.
Po wyjściu ze szpitala strony udały się na godzinę 9.00 do notariusza. Była to trzecia wizyta w kancelarii notarialnej, na której doszło do podpisania aktu notarialnego. Pierwsza wizyta w kancelarii notarialnej powoda i pozwanegoJ. M.odbyła się klika miesięcy wcześniej. Wówczas notariusz we wstępnej rozmowie poinformowała strony o koniecznych dokumentach i trybie ich uzyskania. Nie było wtedy rozmów o cenie. Na przedostatniej wizycie zostały złożone potrzebne dokumenty (wypis z rejestru gruntów był z dnia 11.01.2011 r.), obie strony poruszały kwestię ceny i były zainteresowane prawidłowością jej określenia. Notariusz zasugerowała możliwość skorzystania z pomocy rzeczoznawcy majątkowego.
Na każde spotkanie z notariuszem powód przychodził schludnie ubrany, czysty, zachowywał się spokojnie, kulturalnie, rozumiał istotę rzeczy i otrzymywał stosowne pouczenia.
W dacie transakcji brat powoda -E. L.był w trakcie leczenia po przebytym w dniu 22 kwietnia 2011 r. udarze.
Po upływie około 2 tygodni po sporządzeniu aktu notarialnego notariuszT. D. (1)rozmawiała z powodem w kancelarii, kiedy przyszedł on po odbiór odpisu aktu. Powiedział wówczas, że jego siostrzenica zP.jest niezadowolona z ceny transakcji. Samemu powodowi siostrzenica mówiła, że za taki dom może wziąć co najmniej 400.000,- zł i radziła mu iść do sądu.
Przed założeniem niniejszej sprawy strony pozostawały w dobrych relacjach. Pozwani wielokrotnie świadczyli powodowi, a wcześniej także jego matce, drobne przysługi i pomoc sąsiedzką. Odwiedzali powoda podczas pobytu w szpitalu w grudniu 2010 r., przynosili mu pożywienie, papierosy, ubrania.
Biegły sądowy psychiatraW. B. (1)wydający opinię na potrzeby niniejszego postępowania stwierdził, że powódJ. L.nie jest chory psychicznie ani upośledzony umysłowo. Cierpi na uzależnienie od alkoholu. W dniu 31 maja 2011 r. miał biegunkę, był osłabiony, miał bóle klatki piersiowej i duszność. Miał we krwi 2,3 promile alkoholu, ciśnienie tętnicze 105/60, potem 110/70, a następnie 120/80, sód i potas w normie. Został poddany zabiegowi odtrucia w postaci kroplówki. O godzinie 9.00 tego dnia mógł mieć 2 promile alkoholu we krwi, jednak ten poziom alkoholu był jego poziomem optymalnym, przy którym czuł się komfortowo, był sprawny umysłowo i fizycznie i mógł zrealizować transakcję sprzedaży swojej części majątku.
Powód nigdy nie miał objawów psychotycznych, a jedynie objawy somatyczne, co wynika z dokumentacji medycznej załączonej do akt sprawy. Powód wiedział o dacie transakcji sprzedaży udziału w nieruchomości po wcześniejszych wizytach u notariusza. Przygotował się do niej, wykąpał i ubrał. Notariusz nie miała zastrzeżeń do jego stanu psychicznego. Biegły podał, iż nie ma podstaw sądzić, aby powód był w stanie wyłączającym świadome podjęcie decyzji i wyrażenie woli, miał zachowaną zdolność do świadomego i swobodnego podjęcia decyzji i wyrażenia woli. Nie było też mowy o podatności powoda na sugestie pozwanych, gdyż transakcja była omawiana o wiele wcześniej.
Biegły sądowy psychologJ. J. (1)w swojej opinii pisemnej stwierdził, iż z psychologicznego punktu wiedzenia brak jest przesłanek, aby ze względu na uzależnienie od alkoholu, ciąg opilczy, w którym powódJ. L.znajdował się w okresie przed zawarciem umowy spowodowały stan wyłączający świadome podjęcie decyzji i wyrażenie woli. Ponadto biegły podał, że z psychologicznego punktu widzenia u powoda (w okresie przed zawarciem umowy oraz po nim) nie wystąpiły zaburzenia psychiczne wyłączające świadome podjęcie decyzji i wyrażenie woli.
W okresie występowania zespołu abstynencyjnego, czyli w czasie kiedy kończy się ciąg alkoholowy, powód jak typowy alkoholik wypija wtedy niewielkie ilości alkoholu żeby złagodzić głównie dolegliwości fizyczne związane z chwilowym odstawieniem alkoholu.
Taki stan po długotrwałym spożyciu alkoholu, typowe objawy abstynencyjne bez zaburzeń psychicznych, psychologicznych odnotowano w dokumentacji medycznej sporządzonej przez drA. R.. Także lekarz rodzinny powoda drU. T.nie odnotowała (w prowadzonej od 2009 r. historii choroby) zaburzeń psychicznych uJ. L..
W toku badania biegły stwierdził u powoda: tok myślenia prawidłowy, bez zaburzeń myślenia, intelekt zachowany (niewielkie zaburzenia zapamiętywania krótkotrwałego), zasób wiadomości zgodny z wiekiem, środowiskiem i wykształceniem. Myśli powoda obracają się w kręgu własnej osobowości, występujących zaburzeń zdrowotnych, poczucia osamotnienia.
Biegły sądowy rzeczoznawca majątkowyK. B. (1)w opinii sporządzonej na potrzeby niniejszego postępowania wyliczyła wartość rynkową prawa własności gruntudziałki nr (...)wraz z wartością budynku mieszkalno - handlowo - usługowego i dwóch budynków gospodarczych na dzień 30 maja 2011 r. na kwotę 181.522,- zł. Biegła podała, że wartość rynkowa wycenianej nieruchomości odpowiada aktualnie kształtującym się cenom przy założeniu, że sprzedaż odbywa się na rynku, z którego wzięto ceny do porównania. Między wartością a ceną istnieją istotne związki i są one od siebie zależne. O cenie decyduje anonimowy rynek. Ostatecznie będzie ona zależała od różnych pozycji przetargowych, indywidualnych odczuć i innych zdarzeń. Biegła dokonując wyceny wzięła pod uwagę wysokie zużycie techniczne budynku tj. pomiędzy 51% a 70%. W ustnej opinii biegła wyraziła pogląd, że obciążenie nieruchomości służebnością dożywotniego zamieszkania wypływa negatywnie na cenę sprzedażną nieruchomości i stwierdziła, iż są małe szanse na znalezienie kupca chętnego do nabycia takiej obciążonej nieruchomości.
Biegły sądowy rzeczoznawca majątkowyE. B. (1)w swojej opinii sporządzonej w toku niniejszego postępowania wartość przedmiotowej nieruchomości mieszkalno - usługowej według stanu na dzień 31.05.2011 r. wyliczyła na kwotę 230.392 zł (w tym wartość części nieruchomości o funkcji mieszkalnej na kwotę 123.532 zł, wartość części nieruchomości o funkcji handlowo - usługowej na kwotę 106.860 zł), wartość ograniczonegoprawa rzeczowegona kwotę 67.234 zł. Wartość tej nieruchomości po uwzględnieniu obciążenia służebnością osobistą stanowi kwotę 163.158 zł. Tym samym wyliczona przez biegłą wartość udziału wynoszącego XA części wyniosła 81.579 zł. Biegła podała, że służebność obciąża całą nieruchomość bez względu na to czy została ona podzielona na część handlową i mieszkalną.
Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o powołane wyżej dowody, w tym spójne i konsekwentne zeznania pozwanych. Sąd nie dał wiary w przeważającej części zeznaniom powoda, gdyż są one niespójne, chaotyczne, nielogiczne i pozostają w sprzeczności z zeznaniami większości świadków. Sąd nie uwzględnił też częściowo zeznań świadkówA. B.iS. K. (2), a mianowicie w tej części w jakiej zaprzeczali oni zamiarom braciL.co do sprzedaży nieruchomości, przerzucając całą inicjatywę w tym przedmiocie na pozwanego. Ich zeznania kłócą się w tym zakresie z zeznaniami innych świadków, także zgłoszonych przez stronę powodową, tj.H. L.,A. S. (2)iW. S..
Sąd Rejonowy pominął w ustaleniach zeznania świadków:L. K.,B. P. (1)iB. P. (2), tj. personelu medycznego biorącego udział w pomocy medycznej udzielonej powodowi w dniu 31.05.2011 r., gdyż świadkowie nie pamiętali przebiegu tamtych czynności.
Ustaleń w zakresie zachowanej przez powoda zdolności do świadomego podjęcia decyzji i wyrażenia woli w kwestionowanym akcie notarialnym Sąd dokonał w oparciu o bezstronne, rzetelne i wyczerpujące opinie biegłych z zakresu psychologii -J. J. (2)i psychiatrii -W. B. (1).
Dla ustalenia wartości zbytego przez powoda na rzecz pozwanych prawa własności udziału w nieruchomości Sąd powołał biegłych rzeczoznawców majątkowych -K. B. (1)iE. B. (1). Szacunki biegłych nie odbiegają od siebie w sposób istotny. Różnice wynikają z cen przyjętych do porównania. BiegłaK. B. (1)nie uwzględniała obciążenia nieruchomości służebnością dożywotniego zamieszkania. BiegłaE. B. (1)dokonała obliczenia wartości ograniczonegoprawa rzeczowegoi przy wycenie uwzględniła różnicę funkcji budynku.
Sąd Rejonowy zważył, iż powództwo jest niezasadne.
PowódJ. L.w chwili zawarcia umowy nie znajdował się w stanie wyłączającym świadome i swobodne powzięcie decyzji i wyrażenie woli. Fakt ten jednoznacznie potwierdzili opiniujący w sprawie biegli z dziedziny psychologii i psychiatrii. Dowodzi to działania przez niego z pełnym rozeznaniem treści złożonego przez siebie oświadczenia i skutków, które chciał przez nie osiągnąć.
Nie zachodzi zatem podnoszona przez powoda wada oświadczenia woli zart. 82 k.c, skutkująca nieważnością złożonego oświadczenia woli.
Wbrew stanowisku pełnomocnika powoda, zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie dowodzi, że powód działał na skutek błędu wywołanego przezJ. M..
W myślart. 84 § 1 k.c.w razie błędu co do treści czynności prawnej można uchylić się od skutków prawnych swego oświadczenia woli. Jeżeli jednak oświadczenie woli było złożone innej osobie, uchylenie się od jego skutków prawnych dopuszczalne jest tylko wtedy, gdy błąd został wywołany przez tę osobę, chociażby bez jej winy, albo gdy wiedziała ona o błędzie lub mogła z łatwością błąd zauważyć; ograniczenie to nie dotyczy czynności prawnej nieodpłatnej.
Można powoływać się tylko na błąd uzasadniający przypuszczenie, że gdyby składający oświadczenie woli nie działał pod wpływem błędu i oceniał sprawę rozsądnie, nie złożyłby oświadczenia tej treści (błąd istotny) (art. 84 § 2 k.c).
Powołany wyżej przepis określa dwie pozytywne i niezbędne przesłanki błędu w znaczeniu prawnym: musi to być błąd co do treści czynności prawnej i musi być błędem istotnym. Nie wystarcza subiektywne odczucie istotności błędu przez błądzącego, ale niezbędna jest jego obiektywizacja. Takie stanowisko reprezentuje Sąd Najwyższy w uzasadnieniu uchwały z dnia 31.08.1989 r. HI PZP 37/89 (OSNCP 9/90, poz. 108).
Twierdzenia pozwu, że pozwany zapewniał powoda o korzystnej ofercie, a w szczególności cenie, mające świadczyć o wprowadzeniu powoda w błąd , nie znajdują potwierdzenia w ustalonym stanie faktycznym. To powód złożył pozwanym ostateczną propozycję sprzedaży udziału w nieruchomości. Zaproponowana powodowi przezJ. M.cena odpowiadała możliwościom finansowym pozwanego i jego ocenie lokalnego rynku nieruchomości, nie została ona narzucona powodowi siłą, miał on możliwość zastanowienia się i jej weryfikacji u rzeczoznawcy majątkowego. Pozostawienie zbywcy prawa dożywotniego zamieszkania na nieruchomości nie pozostaje bez wpływu na ocenę, czy oferowana cena przez pozwanego była korzystna.
Nie można czynić pozwanym wyrzutu, że kierowane pod ich adresem zarzuty co do ważności i skuteczności umowy po upływie zaledwie 2 tygodni od jej zawarcia, a ostatecznie wytoczenie powództwa w niniejszej sprawie, osłabiły wzajemne relacje pomiędzy stronami. Twierdzenie pozwu, że pozwani nie wykazali żadnego zainteresowania faktem pobytu powoda na oddziale odwykowym szpitala wB.nie dowodzi nierealizowania przez nich obowiązków wynikających z treści ustanowionej w akcie służebności osobistej i nie oznacza działania powoda pod wpływem błędu w rozumieniuart. 84 § 1 i 2 k.c.
W oświadczeniu z dnia 14.06.2011 r. o uchyleniu się od skutków prawnych oświadczenia woli, złożonego w trybieart. 88 § 1 k.c, powód wskazuje jako podstawę uchylenia wprowadzenie go w błąd na skutek podstępu ze strony kupujących.
Zgodnie zart. 86 § 1 k.c.jeżeli błąd wywołała druga strona podstępnie, uchylenie się od skutków prawnych oświadczenia woli złożonego pod wpływem błędu może nastąpić także wtedy, gdy błąd nie był istotny, jak również wtedy, gdy nie dotyczył treści czynności prawnej.
Podstęp w potocznym rozumieniu jest to świadome wywołanie u drugiej osoby fałszywego obrazu jakiegoś faktu, sytuacji lub przekonania po to, aby skłonić ją do określonego postępowania. W znaczeniu normatywnym celem podstępnego działania jest wprowadzenie drugiej osoby w błąd po to, żeby dokonała określonej czynności prawnej.
Żadna z okoliczności mających świadczyć o wprowadzeniu powoda w błąd na skutek podstępu ze strony pozwanych, wymienionych w oświadczeniu powoda z dnia 14.06.2011 r., nie została potwierdzona w toku postępowania dowodowego.
Zdaniem Sądu nie można podzielić także zarzutu strony powodowej naruszeniaart. 388 k.c.Przepis ten stanowi, że jeżeli jedna ze stron, wyzyskując przymusowe położenie, niedołęstwo lub niedoświadczenie drugiej strony, w zamian za swoje świadczenie przyjmuje albo zastrzega dla siebie lub dla osoby trzeciej świadczenie, którego wartość w chwili zawarcia umowy przewyższa w rażącym stopniu wartość jej własnego świadczenia, druga strona może żądać zmniejszenia swego świadczenia lub zwiększenia należnego jej świadczenia, a w wypadku gdy jedno i drugie byłoby nadmiernie utrudnione, może ona żądać unieważnienia umowy.
Polskie prawo nie zakazuje zawierania umów niekorzystnych, dlatego sama dysproporcja między wartością określonych w umowie wzajemnych świadczeń stron nie jest wystarczającym powodem dla zakwestionowania skuteczności umowy. Strona może bowiem kierować się jakąś szczególną motywacją. Jednakże umowa przewidująca taką dysproporcję i zarazem zawarta w celu wyzysku drugiej strony uznana musi być za wykraczającą poza zakres swobody umów, wyznaczony wart. 3531 k.c.
Wyzysk ma miejsce tylko wtedy, gdy spełnione są łącznie trzy przesłanki.
Pierwszą przesłanką jest obiektywnie istniejąca, w chwili zawarcia ważnej umowy, dysproporcja między świadczeniami stron, która ma charakter „rażący". Oznacza to dysproporcję bardzo znaczną, oczywiście odbiegającą („rzucającą się w oczy") od dopuszczalnej w obrocie nierównowagi świadczeń, na podstawie kryteriów obiektywnych -wartości rynkowej świadczeń.
W świetle powyższego, przy przyjęciu ustalonej przez biegłego wartości rynkowej udziału 1/2 w nieruchomości objętego transakcją sprzedaży z 31.05.2011 r., w niniejszej sprawie nie zachodzi rażąca dysproporcja świadczenia pozwanych w kwocie 50.000,- zł w stosunku do wartości zbytego przez powoda udziału w nieruchomości. Należy dodatkowo pamiętać, że powód wykonuje w sposób niezakłócony przez pozwanych przyznane mu w akcie notarialnym uprawnienie do zamieszkiwania w części mieszkalnej budynku. Takie obciążenie nieruchomości niewątpliwie obniża wymiernie jej wartość. Zagwarantowanie powodowi prawa dożywotniego zamieszkiwania w tym domu i dodatkowo zapewnienia mu opieki w chorobie, stanowiło szczególną motywację, którą kierował się on przy wyborze nabywcy. To pozwani, z racji dobrych relacji sąsiedzkich i świadczenia powodowi niejednokrotnie pomocy w różnych sytuacjach życiowych, dawali gwarancję ich realizacji i w ocenie Sądu, dalej taką gwarancję dają. Świadczenie pomocy i opieki w chorobie, poza obciążeniem często osobistym, rodzi także wymierny skutek finansowy.
Tym samym nie została spełniona też druga przesłanka wyzysku o charakterze subiektywnym polegająca na świadomości kontrahenta o rażącej dysproporcji świadczeń (tej nie ma w niniejszej sprawie) oraz jego wiedzy o szczególnej sytuacji drugiej strony umowy (która też nie zachodzi w sprawie, o czym niżej).
Ta właśnie szczególna sytuacja wyzyskanego w postaci przymusowego położenia, niedołęstwa lub niedoświadczenia stanowi trzecią przesłankę warunkującą możliwość odwołania się do konstrukcji wyzysku.
Przymusowe położenie można określić jako rzeczywiście istniejącą sytuację wyzyskanego (np. majątkową, osobistą, rodzinną), w której czuł się on zmuszony do podjęcia niekorzystnej dla niego decyzji.
Powód nie znalazł się w takich warunkach materialnych, rodzinnych, czy osobistych, które zmusiłyby go do zawarcia umowy „za wszelką cenę". W jego życiu nie nastąpiła żadna szczególna okoliczność, nagłe zdarzenie losowe, które wymusiłoby niekorzystne dla siebie działanie. Powód sam podjął decyzję o sprzedaży, mógł tę decyzję swobodnie przemyśleć, skonsultować z rodziną, poradzić się rzeczoznawcy zwłaszcza, że sam proces od pierwszej wizyty u notariusza do finalizacji umowy trwał około 4-5 miesięcy.
Zgodnie z wyrokiem Sądu Najwyższego z 8.10.2009 r. II CSK 160/09 (opubl. LEX 529679) stwierdzony alkoholizm i jego skutki w postaci zmian charakterologicznych i osobowościowych osoby nadużywającej alkoholu nie tworzy jeszcze stanu przymusowego położenia w rozumieniuart. 388 § 1 k.c.W uzasadnieniu wyroku Sąd Najwyższy stwierdził, że trzeba jeszcze wykazać nieodzowną konieczność oznaczonego działania tego podmiotu, dokonania czynności prawnej. Okoliczność ta nie została wykazana w niniejszej sprawie.
Nie można też uznać, że po stronie powoda zachodziły takie okoliczności jak niedołęstwo czy niedoświadczenie. Powód jest osobą społecznie gorzej dostosowaną, ale nie jest osobą bezradną, nieporadną życiowo, o czym świadczą opis stanu psychicznego i wyniki badania psychologicznego powoda opisane w opinii biegłegoJ. J. (2). Odnośnie „niedoświadczenia" stwierdzić należy, że obie strony nie mają większego rozeznania na rynku nieruchomości i doświadczenia w tego rodzaju transakcjach. Opierały się zatem na doświadczeniu i profesjonalizmie zawodowym osób kompetentnych, a zwłaszcza notariusza, od którego otrzymały konieczne pouczenia i wskazówki.
Reasumując, podpisana pomiędzy stronami umowa sprzedaży z 31.05.2011 r. nie została zawarta z naruszeniemart. 388 k.c.
Należy zwrócić uwagę także na kwestię, że nawet przy przyjęciu odmiennej oceny i uznaniu umowy jako zawartej dla wyzysku, umowa taka nie jest bezwzględnie nieważna. W pierwszej kolejności powód powinien zgłosić roszczenia wyrównawcze, którym ustawodawca nadaje wyraźny priorytet, a możliwość zgłoszenia żądania unieważnienia umowy otwiera się dopiero po wykazaniu, że żądania wyrównawcze są nadmiernie utrudnione bądź niemożliwe do spełnienia (zob. wyr. SN z 20.05.2010 r. V CSK 387/09, LEX nr 677787; wyr. SN z 8.10.2009 r. II CSK 160/09, LEX 529679).
Pełnomocnik powoda z powołaniem się na wyzysk zgłosił od razu żądanie unieważnienia umowy przyjmując w pozwie kilkakrotnie zawyżony szacunek wartości udziału i zakładając z góry, że zapłata przez pozwanych zwiększonego świadczenia nie jest realna. Stanowiska swojego w tym przedmiocie nie zweryfikował w toku procesu i nie znajduje ono uzasadnienia w świetle przeprowadzonej w sprawie opinii biegłego rzeczoznawcy majątkowego. Sąd ograniczony jest żądaniem powoda (art. 321 k.p.c.) i nie mógłby orzekać (w przypadku wystąpienia wyzysku) o przywróceniu równowagi między świadczeniami stron, jeżeli powód wnosi o unieważnienie umowy.
Na ostatniej rozprawie pełnomocnik powoda zgłosił także zarzut sprzeczności umowy z zasadami współżycia społecznego.
W orzecznictwie Sądu Najwyższego wskazuje się, że umowa naruszająca zasadę ekwiwalentności świadczeń i przewidująca rażącą dysproporcję świadczeń może być oceniona w świetle postanowieńart. 58 § 2 k.c, zwłaszcza wówczas, gdy nie powstały wszystkie przesłanki wyzysku przewidziane wart. 388 § 1 k.c.Przepisart. 388 § 1 k.cstanowi bowiem lex specialis w stosunku doart. 58 § 2 k.c.(tak Sąd Najwyższy w wyroku z 14.01.2010 r. IV CSK 432/09 i z dnia 8.10.2009 r. II CSK 160/09).
W niniejszej sprawie nie można mówić o rażącej nieadekwatności świadczeń stron i zgodnie z przedstawioną wyżej oceną Sądu, nie zachodzą pozostałe przesłanki wyzysku zart. 388 § 1 k.c.W tej sytuacji nie nastąpiło także przekroczenie granic swobody umów (art. 3531 k.c.) skutkujące z mocyart. 58 § 2 k.c.nieważnością umowy.
Pełnomocnik powoda nie określił nawet konkretnej zasady współżycia społecznego, która miałaby zostać naruszona przez zawarcie kwestionowanej umowy sprzedaży, co nie pozwała na weryfikację jego stanowiska.
W wyroku z dnia 12.03.2004 r. II CK 39/03 (LEX 453060) Sąd Najwyższy zajął stanowisko, iż nawet okoliczność, że wykonywanie umowy przynosi jednej ze stron stratę, nie uzasadnia jeszcze przyjęcia, że cel stosunku prawnego ułożonego w umowie jest sprzeczny z zasadami współżycia społecznego.
W tym stanie faktycznym i prawnym powództwo, jako niezasadne, podlega oddaleniu.
O kosztach Sąd Rejonowy orzekł na podstawieart. 98 § 1 i 2 k.p.c,art. 99 k.p.c.iart. 102 k.p.c.Uwzględniając wysokość bieżących dochodów powoda, Sąd obciążył go kosztami procesu na rzecz pozwanych w części, tj. 1/4 wynagrodzenia pełnomocnika według norm przepisanych i opłatą od pełnomocnictwa.
Apelacja od powyższego wyroku złożył powód.
Zaskarżył wyrok w całości i zarzucił mu:
- naruszenie prawa procesowegoart. 233 § 1 kpcprzez błędną ocenę zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, w szczególności zeznań stron i świadków, prowadzącą do błędnych ustaleń faktycznych, mających istotny wpływ na treść zaskarżonego wyroku, polegający na:
* błędne ustalenie, iż stan powoda psychofizyczny poprzedzający zawarcie umowy nie został wykorzystany przez pozwanych,
* błędne ustalenie, iż powód nie pozostawał pod wpływem błędu podstępnie wywołanego przez pozwanych co do wartości zbywanego udziału,
* błędne ustalenie, iż pozwani dopuścili się wobec powoda wyzysku, w szczególności, że nie zachodziła dysproporcja świadczeń oraz, że powód nie zawarł umowy pod wpływem przymusowego położenia i niedołęstwa.
*błędne ustalenie, iż zawarta umowa jest zgodna z zasadami współżycia społecznego.
- naruszenie prawa procesowegoart. 316 § 1 kpcprzez nierozpoznanie istoty sprawy w zakresie podniesionego przez stronę powodową zarzutu nieważności zawartej umowy z powodu jej niezgodności z prawemart. 199 kc,
- naruszenie prawa materialnegoart. 5 kcprzez błędną ocenę, iż zawarcie umowy w okolicznościach ujawnionych w niniejszym postępowaniu było zgodne z zasadami współżycia społecznego.
- naruszenie prawa materialnegoart. 388 kcprzez błędną interpretację i niewłaściwe zastosowanie polegające na błędnym przyjęciu, że pomiędzy świadczeniami stron nie zachodziła rażąca dysproporcja świadczeń.
Wskazując na powyższe wnosił o zmianę zaskarżonego wyroku i orzeczenie zgodnie z żądaniem pozwu, zasądzenie na rzecz powoda solidarnie od pozwanych kosztów procesu
Sąd Okręgowy zważył, co następuje:
Apelacja powoda jako nieuzasadniona podlegała oddaleniu.
Jej pierwotna wersja (por. k. 328 i nast.) została sprecyzowana ustnie na rozprawie apelacyjnej w dniu 10 października 2013 roku (por. k. 349). Skarżący reprezentowany przez pełnomocnika profesjonalistę podtrzymał zarzuty obrazy zaskarżonym wyrokiemart. 84 kc,art. 5 kciart. 388 kc, oświadczając, iż nie podnosi naruszeniaart. 82 kc– akceptując w tej mierze ustalenia i rozważania Sądu Rejonowego, który opierając się w szczególności na opiniach biegłych: psychiatry i psychologa nie znalazł podstaw do przyjęcia, iż w rozpoznawanej sprawie zachodził brak świadomości lub swobody po stronie skarżącego przy sporządzaniu kwestionowanej umowy kupna – sprzedaży z dnia 31 maja2011 roku.
Nie ma racji autor apelacji zarzucając naruszenie przepisuart. 388 § 1 kc.Norma ta zawiera ustawową regulację wyzysku ze względów moralnych ograniczając swobodę umów. Zgodzić się należało z Sądem I instancji, że z uprawnień określonych w tymże przepisie może skorzystać strona umowy, jeżeli zachodzi rażąca dysproporcja wzajemnych świadczeń kontrahentów umowy. Przypadek taki zachodzi jedynie wówczas gdy w chwili zawarcia czynności prawnej wartość świadczenia jednej ze stron (wyzyskującego) przewyższa w rażącym stopniu wartość świadczenia drugiej strony (wyzyskiwanego).
Wartość świadczeń oceniana jest na podstawie obiektywnych kryteriów, która uwzględniać powinna uwarunkowania i wartości obowiązujące na wolnym rynku.
Jurydycznego natomiast znaczenia pozbawione jest subiektywne przekonanie strony umowy , że otrzymane przez nią świadczenie jest rażąco niskie w zestawieniu ze spełnionym przez nią świadczeniem wzajemnym (por. wyrok SA w Białymstoku z dnia 27.10.2004 roku, I ACa 530/04, OSAB 2005/1/28). Trafne jest również zapatrywanie (por. np. Agnieszka Rzetecka – Gil Komentarz do art. 388 kc t. 47, Lex [Lex Omega] 37/2013 i tamże powołane stanowisko A. Rembielińskiego w Komentarzu do K.C. str. 335 i W. Popiołka w Kodeksie Cywilnym Komentarz s. 826), że z przymusowym położeniem mamy do czynienia wówczas, gdy następuje wyzbycie się cennych przedmiotów za rażąco niską cenę (za 1/2 ceny). W takiej dopiero sytuacji zachodzić może „nacisk okoliczności zmuszający do zawarcia niekorzystnej umowy”.
Przedstawiony stan rzeczy – jak trafnie ustalił Sąd Rejonowy – nie zaistniał w niniejszej sprawie. W toku postępowania został przeprowadzony dowód z opinii biegłych z zakresu szacunku nieruchomości.
Z opiniiK. B.(por. k. 177) wynika, że całkowita wartość spornej nieruchomości to kwota 181.522 złotych. Przedmiotem umowy kupna – sprzedaży był udział we współwłasności wynoszący 1/2 części. Wartość tego udziału wynosi więc 90.761 złotych. Podnieść jednakże należy, iż autorka opinii dokonując szacunku nie uwzględniła faktu, iż zbywana nieruchomość została obciążona ograniczonymprawem rzeczowym. Okoliczność ta w sposób niewątpliwy wpływa zdaniem biegłej na dodatkowe obniżenie ceny sprzedaży (por. opiniaK. B.k. 22 odwrót).
Szacunek dokonany przezE. B.(por. k. 239 i nast.) fakt ten już uwzględnia. Podana zatem przez biegłą cena 1/2 nieruchomości 81.579 złotych odpowiada wartości pomniejszonej o wartość ograniczonegoprawa rzeczowegoustanowionego na rzecz powoda.
Ma więc rację Sąd meriti, iż podane przez biegłe wartości są zbliżone.
Uwzględniając wniosek powoda Sąd Rejonowy dopuścił dowód z uzupełniającej opiniiE. B.(por. k. 304 i k. 304 v). Autorka opinii podtrzymała swoje stanowisko, wyjaśniając kryteria w oparciu, o które dokonała szacunku.
Na rozprawie w dniu 3 czerwca 2013 roku (por. k. 304 v) pełnomocnik powoda nie zgłosił innych wniosków dowodowych, w szczególności nie żądając przeprowadzenia dowodu z opinii innego biegłego. Nie przedstawił jakichkolwiek zarzutów wobec opinii biegłej. Treść protokołu z tej rozprawy wskazuje jednocześnie, że pełnomocnik skarżącego będący profesjonalistą nie zgłosił zastrzeżeń na podstawieart. 162 kpc. Kwestionowanie zatem obu opinii także w płaszczyźnie wadliwie dokonanego - według jego oceny – szacunku służebności mieszkania na etapie postępowania odwoławczego jest spóźnione. Nie mniej stwierdzić jednakże trzeba, iż w apelacji jej autor nie przedstawił nowych dodatkowych argumentów, które podważałyby szacunek dokonany przez biegłe. Zarzuty w tym względzie – także dotyczące wartości ograniczonegoprawa rzeczowegosą wielce ogólnikowe i sprowadzają się jedynie do polemiki z prawidłowymi ustaleniami Sądu.
Nie ma racji skarżący wskazując – także ogólnikowo - na przymusowe swoje położenie w dacie zawarcia umowy. Z prawidłowych ustaleń Sądu popartych dowodami, które Sąd przeprowadził wynika, że zawarcie umowy kupna-sprzedaży było czynnością prawną dużo wcześniej przez obie strony zamierzoną. Strony były kilkakrotnie u notariusza uzyskując instrukcje niezbędne przy sporządzaniu umowy. Termin czynności był wcześniej uzgodniony wspólnie przez obie strony (por. zeznania świadka – notariuszaT. D.k. 79 v).
Przymusowe położenie jest obiektywną przesłanką wyzysku. Oznacza ono znajdowanie się strony w takich warunkach materialnych, osobistych lub rodzinnych, które zmuszają ją do zawarcia umowy nawet za wszelką cenę (por. np. wyrok SN z 24.XI.1998 r. , I CKN 667/97, Lex Nr 1215582).
Okoliczności tego rodzaju w realiach rozpoznawanej sprawy nie zaistniały. Warunki materialne po stronie skarżącego po zawarciu umowy nie uległy pogorszeniu. Nadal uzyskuje dochody w wysokości około 600 złotych miesięcznie, mając jak dotychczas prawo do zamieszkiwania w spornym domu. Nie pozostawał wówczas także w szczególnych warunkach osobistych. Stan jego zdrowia nie uległ zasadniczej zmianie. Opinie natomiast biegłych z zakresu psychiatrii i psychologii (por. k. 100 – 104, k. 148, k. 113 – 114 i k. 132 v) – nie kwestionowane ostatecznie przez skarżącego – nie tylko podważają możliwość zastosowaniaart. 82 kc., ale również eliminują wątpliwość co do jego stanu psychicznego w rozumieniuart. 388 kc.Treść opinii nie upoważnia bowiem do stwierdzenia, że skarżący był wówczas niedołężny lub cechujący się niedoświadczeniem. BiegłyW. B.(por. k. 104) podał bowiem, że powód w dacie sporządzania aktu notarialnego miał zachowaną zdolność do świadomego powzięcia decyzji i wyrażenia woli. Do tej samej konkluzji prowadzi także lektura opinii psychologaJ. J.(por. k. 113 – 114 i k. 132 v). Niezależnie od tego podnieść należy, iż przy założeniu przesłanek wyzysku w pierwszej kolejności powód winien zgłosić roszczenie o charakterze wyrównawczym, któremu ustawodawca daje priorytet. Możliwość zgłoszenia żądania unieważnienia umowy otwiera się, dopiero po wykazaniu, że żądania wyrównawcze są nadmiernie utrudnione lub niemożliwe. do spełnienia (por. np. wyrok SN z 20.05.2010 r. V CSK 387/09, Lex Nr 677787).
Powód natomiast nie podjął próby wykazania tych przesłanek. Podczas rozprawy apelacyjnej pozwany podał, iż w stosunkowo nieodległym czasie jest w stanie zgromadzić kilkadziesiąt tysięcy złotych. Istniała więc nie tylko prawna ale i faktyczna możliwość zgłoszenia żądania wyrównawczego. Pomijając zatem przedstawioną wyżej argumentację, oparcie żądania na treściart. 388 kcbyło także przedwczesne.
Nie ma również racji skarżący upatrując nieważności aktu notarialnego z powołaniem się na treśćart. 84 § 1 i § 2 kcorazart. 86 kc.
Ustalenia i rozważania Sądu w tej mierze są prawidłowe i nie mogą być skutecznie kwestionowane.
Oceniając roszczenie w płaszczyźnieart. 84 kcautor pozwu winien w pierwszym wypadku wykazać istotność błędu.
Błąd w znaczeniu wady oświadczenia woli jest z reguły określany jako błąd postrzegania. Jego istota polega na fałszywym wyobrażeniu w właściwościach przedmiotu transakcji. Reasumując chodzi o błąd co do okoliczności objętych treścią oświadczenia woli (por. uchwałę SN z 31.VIII.1989 r. III PZP 37/89, OSNCP 9/90, poz. 108).
Stanowisko prezentowane przez skarżącego zarówno w postępowaniu przed Sądem I instancji jak też w apelacji jest wyraźnie zaznaczone. Zarzucając istnienie błędu po swojej stronie odnosi go do ustalonej i wskazanej w umowie ceny nabycia. Powyższe oznacza, iż nie jest kwestionowany rzeczywisty zamiar (pobudka) zbycia połowy spornej nieruchomości, lecz jedynie wyobrażenie o rzeczywistej - wyższej niż ustalono w umowie – ceny nabycia. Tak sprecyzowane żądanie mogłoby odnieść skutek jeżeli skarżący byłby błędnie przeświadczony, że zbywa nieruchomość za cenę znacząco wyższą, niż faktycznie otrzymaną lub jeżeli działałby w mylnym przeświadczeniu że cena przysługującego mu udziału we współwłasności jest ceną ekwiwalentną tj. adekwatną do ceny jaką można uzyskać na wolnym rynku.
Skarżący zaistnienie pierwszej sytuacji nie podnosił. Omówienia więc wymaga kwestia mylnego przeświadczenia, że uzgodniona cena istotnie odbiega od ceny rynkowej. Jak wykazano wyżej ustalenia Sądu dotyczące wartości przedmiotu sprzedaży są prawidłowe i mają oparcie w opiniach biegłych rzeczoznawców, które nie zostały skutecznie podważone. Sprzedaż spornej posesji pozwanym była poprzedzona staraniami powoda o znalezienie osób zainteresowanych kupnem. Dotyczy to w szczególnościB. M., który ostatecznie odrzucił propozycję powoda nabycia nieruchomości za cenę 100.000 złotych z uwagi na potrzebę ustanowienia służebności mieszkania. W zaistniałej sytuacji zrozumiałą jest postawa powoda, który dążąc do zbycia nieruchomości musiał zweryfikować cenę sprzedaży. Ustalenie ceny było poprzedzone konsultacją z rzeczoznawcą majątkowymS. K. (1).
Rozważania dotyczące wartości połowy budynku a poczynione na gruncieart. 388 kc.zachowują swoją aktualność również przy ocenie roszczenia w płaszczyźnieart. 84 kc.
Na marginesie wypada zauważyć, że przekonanie powoda o błędzie co do wartości przedmiotu sprzedaży pojawiło się dopiero po rozmowie jego z siostrzenicą, w ocenie której cena ta winna wynosić około 400.000 złotych. Z relacji notariuszki (por. k. 79 v) wynika, że miała poczucie niezadowolenia i krzywdy.
Powyższe okoliczności muszą prowadzić do wniosku, że w realiach rozpoznawanej sprawy nie zaistniała hipoteza objęta treściąart. 84 kc.
Brak tym bardziej podstaw do przyjęcia, iż mamy do czynienia z podstępem, o którym mowa wart. 86 kc.Skarżący nie wykazał czy i na czym ten podstęp polegał.
Pełnomocnik skarżącego podnosił także (por. protokół z rozprawy z dnia 10.10.2013 r. k. 349), że czynność prawna jest nieważna, gdyż ustanowione nią ograniczoneprawo rzeczoweobciąża całą nieruchomość, narusza więc interes drugiego współwłaściciela. Zapatrywanie to jest błędne i nie znajduje oparcia w zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym. Do takiego wniosku nie prowadzi zarówno treść umowy notarialnej (por. k. 6 i nast.) oraz wypis z księgi wieczystej (por. k. 23 i nast.). Z dokumentów tych nie wynika wcale, że służebność została ustanowiona na całej nieruchomości.
Nie jest również zasadny zarzut obrazy zaskarżonym wyrokiemart. 5 kc.Sąd I instancji trafnie podniósł, że powoływanie się na treść w/w przepisu wymaga od strony wyraźnego wskazania czy i jakie zasady współżycia społecznego zostały przez kontrahenta umowy naruszone. Nie wystarczy bowiem ogólnie formułować zarzutu naruszeniaart. 5 kc.Na aprobatę zasługuje prezentowany w motywach pisemnych zaskarżonego wyroku pogląd judykatury wyrażony w wyroku SN z dnia 12 marca 2004 roku w sprawie II CK 39/03. Stanowisko skarżącego zaprezentowane na rozprawie apelacyjnej w dniu 10 października 2013 roku sprowadza się do polemiki z wykładniąart. 5 kc., która została dokonana przez Sąd Rejonowy prawidłowo.
Badając ważność aktu notarialnego trafnie Sąd Rejonowy ocenił jego treść i okoliczności mu towarzyszące z daty sprzedaży. Wzajemne relacje jakie pomiędzy stronami nastąpiły po sporządzeniu umowy nie mają jurydycznego znaczenia.
Lektura akt pozwala jednakże na stwierdzenie, że to negatywna postawa powoda wobec pozwanych utrudnia udzielenia mu pomocy w bieżących sprawach, w szczególności w chorobie.
Całkowicie błędne i niezrozumiałe jest stanowisko pełnomocnika powoda prezentowane podczas rozprawy apelacyjnej, że wartość przedmiotu sprzedaży nie powinna być pomniejszona o wartość służebności, którą pozwani nie wykonują. Z przyczyn podanych wyżej cenę nabycia należało ocenić według cen wolnorynkowych obowiązujących w dacie zawarcia umowy.
Z tych więc względów i na podstawieart. 385 kpc. wniesioną apelację jako nieuzasadnioną należało oddalić.
Uwzględniając stan zdrowia powoda, jego dochody oraz charakter sprawy należało odstąpić od obciążenia powoda kosztami procesu za instancję odwoławczą (art. 102 kpc.).
Na oryginale właściwe podpisy | ```yaml
court_name: Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim
date: '2013-10-24'
department_name: II Wydział Cywilny Odwoławczy
judges:
- Stanisław Łęgosz
- Jarosław Gołębiowski
- Magdalena Wojciechowska
legal_bases:
- art. 84 § 1 i 2 k.c.
- art. 98 § 1 i 2 k.p.c
recorder: st. sekr. sąd. Beata Gosławska
signature: II Ca 566/13
``` |
152505350000503_I_C_000279_2015_Uz_2017-01-31_001 |
You are extracting information from the Polish court judgments.
Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value.
Please return the response in the identical YAML format:
```yaml
court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>"
date: <data, date in format YYYY-MM-DD>
department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\
\ department>"
judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>"
legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)>
recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder>
signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment>
```
=====
{context}
======
| Sygn. akt I C 279/15
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 31 stycznia 2017r.
Sąd Rejonowy w Ostrzeszowie I Wydział Cywilny
w składzie następującym:
Przewodniczący:
SSR Małgorzata Wierzba-Golicka
Protokolant:
Joanna Kempa
po rozpoznaniu w dniu 26 stycznia 2017r. w Ostrzeszowie
na rozprawie
sprawy z powództwaTowarzystwa (...) S.A.z siedzibą wW.
przeciwkoP. N.
o zapłatę kwoty(...),- złotych wraz z odsetkami
sprawy z powództwaTowarzystwa (...) S.A.z siedzibą wW.
przeciwkoP. N.
o zapłatę kwoty(...),- złotych wraz z odsetkami
I
zasądza od pozwanegoP. N.na rzecz powodaTowarzystwa (...) S.A.z siedzibą wW.kwotę(...),- ((...)) złotych z odsetkami ustawowymi za opóźnienie za okres od dnia 12 maja 2015r. do dnia zapłaty;
II
zasądza od pozwanegoP. N.na rzecz powodaTowarzystwa (...) S.A.z siedzibą wW.kwotę(...),- ( trzy tysiące siedemset trzydzieści siedem ) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu;
III
zasądza od pozwanegoP. N.na rzecz powodaTowarzystwa (...) S.A.z siedzibą wW.kwotę(...),- ((...)) złotych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie za okres od dnia 25 czerwca 2015r. do dnia zapłaty,
IV
zasądza od pozwanegoP. N.na rzecz powodaTowarzystwa (...) S.A.z siedzibą wW.kwotę(...),- ((...)) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu;
V
nakazuje pobrać od pozwanegoP. N.na rzecz Skarbu Państwa Sądu Rejonowego w Ostrzeszowie kwotę(...)((...)) tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych.
/-/ Małgorzata Wierzba-Golicka
Sygn. I C 279/15
UZASADNIENIE
wyroku z dnia 31 stycznia 2017r.
PowódTowarzystwo (...) S.A.z siedzibą wW.wystąpił z dwoma powództwami przeciwko pozwanemuP. N.. W pierwszej ze spraw zażądał kwoty(...),- złotych odsetkami za okres od dnia 12 maja 2015r. do dnia zapłaty, a w drugiej ze spraw zażądał kwoty(...),- złotych wraz z odsetkami od dnia 25 czerwca 2015r. do dnia zapłaty.
W uzasadnieniu żądań powód podał, że dochodzone kwoty stanowią sumę zadośćuczynień wypłaconych przez powoda rodzeństwu poszkodowanegoJ. S. (1). Poszkodowany zginął w wypadku spowodowanym w dniu 19 kwietnia 2008r. przez pozwanego prowadzącego samochód w stanie po użyciu alkoholu. Pozwany poruszając się samochodem markiS.onr rejestracyjnym (...), w wyniku niezachowania należytej ostrożności, stracił panowanie nad kierowanym pojazdem i uderzył w drzewo, a pasażer z którym podróżował zmarł w wyniku poniesionych obrażeń. Za popełnienie tego czynu powód został skazany na drodze karnej.
Na podstawieart. 219 kpcsprawy połączono do łącznego rozpoznania i rozstrzygnięcia.
Pozwany wniósł o oddalenie powództwa w obu sprawach.
Sąd ustalił następujący stan faktyczny.
W dniu 19 kwietnia 2008r. wS.pozwanyP. N.umyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym w ten sposób, że kierując w stanie nietrzeźwości samochodem osobowym markiS., na prostym odcinku drogi nie zachował należytych środków ostrożności, utracił panowanie nad kierowanym pojazdem i uderzył w przydrożne drzewo, w następstwie czego pasażer samochoduJ. S. (1)poniósł śmierć na miejscu zdarzenia.
Dowód: wyrok karny k. 180 akt Sądu Rejonowego w Kępnie w sprawie o sygn. akt II K 11/09.
ZmarłyJ. S. (1)posiadał sześcioro rodzeństwa:S. S.,D. W. (1),B. B.,R. K.,J. S. (2),M. J.. Rodzeństwo było ze sobą bardzo zżyte. Gdy byli dziećmi zmarła im matka, fakt że wychowywali się bez matki zacieśnił łączące ich więzi. Śmierć brata była szczególnie silnym ciosem dla jegoJ. S. (2), który mieszkał razem ze zmarłym i wspólnie z nim prowadził gospodarstwo rolne.
Dowód: zeznania świadkaD. W. (1)e-protokół rozprawy z dnia 24 lutego 2016r. - 00:07:20-00:22:44 płyta CD k. 187, zeznania świadków:B. B.e-protokół rozprawy z dnia 24 lutego 2016r. - 00:22:44-00:32:36 płyta CD k. 187,R. K.e-protokół rozprawy z dnia 24 lutego 2016r. - 00:32:36-00:40:00 płyta CD k. 187,J. S. (2)e- protokół rozprawy z dnia 24 lutego 2016r. - 00:40:00-00:49:18 płyta CD k. 187,M. J.e-protokół rozprawy z dnia 24 lutego 2016r. - 00:49:18-00:55:29 płyta CD k. 187,S. S.e-protokół rozprawy z dnia 3 listopada 2016r. - 00:04:04-00:15:26 płyta CD k. 247,
Powód jako ubezpieczyciel sprawcy wypadku przyznałJ. S. (2)kwotę(...),- złotych, a pozostałemu rodzeństwu po(...),- złotych. Powód wezwał pozwanego do zapłaty kwoty(...),- złotych wypłaconych tytułem zadośćuczynienia na rzeczD. W. (1),B. B.,R. K.,J. S. (2),M. J.pismem doręczonym w dniu 30 kwietnia 2015r. Natomiast pismem z dnia 17 czerwca 2015r. powód wezwał do zapłaty kwoty(...),- złotych tytułem zwrotu zadośćuczynienia wypłaconego pozwanemuS. S..
Dowód: wezwanie do zapłaty wraz z potwierdzeniem odbioru k. 59-60 akt I C 3/16, ugoda k. 56 akt I C 3/16, potwierdzenie przelewu k. 58, wezwania do zapłaty wraz z potwierdzeniami odbioru k. 109-118v. ugody k. 99-103, potwierdzenia przelewu k. 105-108.
Powyższy stan faktyczny, który był częściowo niesporny Sąd ustalił na podstawie dokumentów złożonych przez strony w niniejszym postępowaniu oraz przesłuchania świadkówS. S.,D. W. (1),B. B.,R. K.,J. S. (2)orazM. J..
Sąd zważył co następuje.
Powodowi ( ubezpieczycielowi ), z którym została zawarta umowa ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu mechanicznego i doszło do wypłaty świadczenia na rzecz osób uprawnionych, przysługuje roszczenie zwrotne do sprawcy szkody ( pozwanego ), który spowodował wypadek kierując samochodem w stanie nietrzeźwości. To roszczenie zwrotne ( określane w doktrynie i orzecznictwie mianem „regresu nietypowego" ) należy odróżnić od regresu ubezpieczeniowego przewidzianego wart. 828 kc.Możliwość regresu jaką przewiduje powołany przepis jest dopuszczalna tylko w stosunku do osób trzecich, które odpowiadają za szkodę. Natomiast roszczenie zwrotne w obowiązkowym ubezpieczeniu OC, przysługuje przeciwko kierującemu pojazdem ( ubezpieczonemu ). Roszczenie to niezależnie od spełnianej roli kompensacyjnej, realizuje inne przypisane funkcje, a mianowicie represyjną i prewencyjną w zapobieganiu wypadkom w ruchu samochodowym.
Powód w okresie poprzedzającym sporządzenie pozwu wypłacił zadośćuczynienie na rzecz rodzeństwa poszkodowanego w łącznej kwocie(...),- złotych. Ustalając wysokość zadośćuczynienia powód uwzględnił fakt, iż poszkodowany przyczynił się do powstania szkody, dlatego też zadośćuczynienie wypłacone rodzeństwu zmarłego pomniejszone zostało o 60%. Poszkodowany godząc się na jazdę z nietrzeźwym kierowcą przyczynił się do powstania szkody, Poszkodowany wspólnie z pozwanym spożywał alkohol, miał zatem świadomość, że pozwany zamierza prowadzić pojazd w stanie po spożyciu alkoholu, a pomimo tego zdecydował się na jazdę z pozwanym, dlatego też jego stopień przyczynienia się należało ustalić na 60%. Wbrew bowiem twierdzeniom pozwanego poszkodowany nie przyczynił się w 100% do zaistnienia przedmiotowego wypadku. To pozwany podjął decyzję, że będzie kierował pojazdem mechanicznym i to on nie zachował należytych środków ostrożności doprowadzając do wypadku. Ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego nie wynika również, aby poszkodowany wywierał jakikolwiek wpływ na pozwanego nakłaniając go do kierowania w stanie nietrzeźwości. W takiej sytuacji uznanie, iż poszkodowany przyczynił się do powstania szkody w stopniu wyższym niż 60% byłoby całkowicie nieuzasadnione.
W wyniku wypadku doszło do zerwania więzi rodzinnej, która stanowiła dobro osobiste rodzeństwa zmarłegoJ. S. (1). Ubezpieczyciel przyznał za cierpienia wywołane naruszeniem tych dóbr każdemu z rodzeństwa za wyjątkiemJ. S. (2)kwotę(...),- złotych.J. S. (2)z uwagi na szczególnie silne więzi łączące go ze zmarłym ( wspólnie zamieszkiwali i prowadzili gospodarstwo rolne ) otrzymał kwotę(...), złotych. W ocenie Sądu wypłacone kwoty są adekwatne do naruszenia dóbr osobistych bliskich poszkodowanego i cierpień przez nich poniesionych, dlatego też ich wypłacenie na podstawieart. 448 kcw związku zart. 24 § 1 kcbyło w pełni uzasadnione. W tym stanie rzeczy i na podstawie powołanych przepisów ( art. 43 ustawy z dnia 22 maja 2003r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczeń Komunikacyjnych ) Sąd orzekł jak w pkt I i III wyroku.
Powód wezwał pozwanego do zapłaty kwoty(...),- złotych w terminie do 11 maja 2015r. oraz zapłaty kwoty(...),- złotych w terminie do 23 czerwca 2015r., po upływie tych terminów roszczenia stały się wymagalne, dlatego też żądanie odsetek od kwoty(...),- złotych od dnia 12 maja 2015r. i od kwoty(...),- złotych od dnia 25 czerwca 2015r. uznać należało za uzasadnione.
Orzekając o kosztach Sąd miał na względzie, iż po połączeniu spraw w trybieart. 219 kpckonieczne jest odrębne rozstrzyganie o kosztach postępowania w każdej z nich. O kosztach procesu w obu sprawach orzeczono zgodnie zart. 98 § 1 kpcmając na względzie wynik procesu.
Na koszty w sprawie o zapłatę kwoty(...),- złotych składają się: uiszczona przez powoda opłata sądowa w wysokości(...),- złotych, opłata skarbowa w kwocie(...),- złotych od złożenia dokumentu stwierdzającego pełnomocnictwo ( art. 1 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 16 listopada 2006r. – o opłacie skarbowej ) oraz kwota(...),- złotych stanowiąca wynagrodzenie pełnomocnika ustalone na podstawie§ 6 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu.
Na koszty w sprawie o zapłatę kwoty(...),- złotych składają się: uiszczona przez powoda opłata sądowa w wysokości(...),- złotych, opłata skarbowa w kwocie(...),- złotych od złożenia dokumentu stwierdzającego pełnomocnictwo ( art. 1 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 16 listopada 2006r. – o opłacie skarbowej ) oraz kwota(...),- złotych stanowiąca wynagrodzenie pełnomocnika ustalone na podstawie§ 6 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu.
Pozwanego obciążono również nieuiszczonymi kosztami sądowymi w(...)złotych, na które składa się wypłacony świadkowiD. W. (2)zwrot kosztów dwukrotnego stawiennictwa na rozprawie, dlatego też w pkt V wyroku nakazano pobrać wyżej wymienioną kwotę od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa Sądu Rejonowego w Ostrzeszowie.
/-/ Małgorzata Wierzba-Golicka | ```yaml
court_name: Sąd Rejonowy w Ostrzeszowie
date: '2017-01-31'
department_name: I Wydział Cywilny
judges:
- Małgorzata Wierzba-Golicka
legal_bases:
- art. 98 § 1 kpc
- art. 24 § 1 kc
- § 6 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r. w sprawie
opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej
pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu
recorder: Joanna Kempa
signature: I C 279/15
``` |
155005400000503_I_C_000140_2015_Uz_2015-09-04_002 |
You are extracting information from the Polish court judgments.
Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value.
Please return the response in the identical YAML format:
```yaml
court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>"
date: <data, date in format YYYY-MM-DD>
department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\
\ department>"
judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>"
legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)>
recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder>
signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment>
```
=====
{context}
======
| Sygn. akt I C 140/15
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 27 sierpnia 2015 roku
Sąd Rejonowy w Lwówku Śląskim Wydział I Cywilny
w składzie:
PrzewodniczącySSR Wioleta Bielińska
ProtokolantDominika Borkowska
po rozpoznaniu w dniu 27 sierpnia 2015 roku w Lwówku Śląskim
sprawy z powództwaS. Z.
przeciwko(...) S.A.wS.
o zapłatę
I/zasądza od strony pozwanej(...) S.A.wS.na rzecz powódkiS. Z.kwotę 7 507,50 złotych z ustawowymi odsetkami od kwot:
- 5 000,00 złotych od dnia 20 grudnia 2013 roku do dnia zapłaty,
- 307,50 złotych od dnia 6 sierpnia 2014 roku do dnia zapłaty,
- 2 200,00 złotych od dnia 29 maja 2015 roku do dnia zapłaty,
II/w pozostałej części powództwo oddala,
III/zasądza od strony pozwanej(...) S.A.wS.na rzecz powódkiS. Z.kwotę 2 083,00 złotych tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę 1 200,00 złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.
IV/nakazuje stronie pozwanej uiścić na rzecz Skarbu Państwa (Sąd Rejonowy we Lwówku Śląskim) kwotę 249,40 złotych tytułem zwrotu wydatków.
sygn. akt I C 140/15
UZASADNIENIE
PowódkaS. Z.wystąpiła przeciwko(...) S.A.wS.( wcześniej(...) S.A.GrupaE.Hestia z siedzibą wS.) o zapłatę kwoty 5 307,50zł tytułem odszkodowania wraz odsetkami ustawowymi od dnia 20 grudnia 2013r. oraz o zasądzenie od pozwanego zwrotu kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.
W uzasadnieniu pozwu wskazała, że na skutek wypadku komunikacyjnego z dnia 13 grudnia 2013r. doszło do uszkodzenia pojazdu markiM., stanowiącego własność powódki. Przedmiotowa szkoda została częściowo zlikwidowana z ubezpieczenia OC sprawcy wypadku, przez pozwanego, który przyznał powódce odszkodowanie w wysokości 2 790,50zł. Powódka nie zgodziła się z powyższą wyceną, dlatego też zleciła wykonanie kalkulacji naprawy rzeczoznawcy majątkowemu mgr inż.K. B., który wycenił koszt naprawy pojazdu na łączną kwotę 9 995,67zł. , przy czym powódka domaga się jedynie kwoty 5 000,00zł z ogólnej sumy należnego odszkodowania, nie licząc kosztu wynagrodzenia rzeczoznawcy, w wysokości 307,50zł.
Strona pozwana w odpowiedzi na pozew wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od powódki kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. W uzasadnieniu podniosła, że roszczenie powódki jest całkowicie nieuzasadnione i nie zasługuje na uwzględnienie. Wskazała, że kalkulacja szkody wykonana przez rzeczoznawcę ma charakter wyłącznie dokumentu prywatnego i nie może stanowić podstawy dla wiążących ustaleń. Podniosła również, że w ramach postępowania likwidacyjnego, pozwana ustaliła szkodę oraz rzeczywisty koszt napraw koniecznych do przywrócenia samochodu poszkodowanej do stanu sprzed kolizji, a następnie wypłaciła powódce należne odszkodowanie, adekwatne do wysokości zaistniałej szkody. Dlatego też, zdaniem pozwanej, żądanie przez powódkę kwoty przekraczającej rzeczywisty koszt naprawy pojazdu jest nieuzasadnione. Pozwana wskazała nadto, że podczas ustalania wysokości szkody wzięła pod uwagę wiek pojazdu oraz realne koszty naprawy umożliwiające przywrócenie powodowi pojazdu do stanu sprzed szkody. Stąd też, zdaniem pozwanej, zastępowanie występujących uprzednio w pojeździe części oryginalnych częściami alternatywnymi jest dopuszczalne, albowiem użycie części nieoryginalnych do naprawy 10 letniego pojazdu nie odniesie negatywnego skutku na wartości estetyczne pojazdu, ani też na jego wartość w chwili sprzedaży.
W piśmie procesowym z dnia 18 maja 2015r. ( nadanym w dniu 29 maja 2015r.) powódka rozszerzyła powództwo o dalszą kwotę 2 200,00zł., żądając ostatecznie od pozwanego Towarzystwa łącznej kwoty 7 507,50zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 20 grudnia 2013r. do dnia zapłaty, liczonymi od kwoty 5 307,50zł., a także od daty rozszerzenia powództwa do dnia zapłaty, liczonymi od kwoty 2 200,00zł.
Sąd ustalił następujący stan faktyczny:
W dniu 13 grudnia 2013r., na skutek wypadku komunikacyjnego uszkodzony został pojazd powódki markiM.onr rej. (...). Sprawca wypadku, w dniu zdarzenia, posiadał ważne ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej w pozwanymTowarzystwie (...). W wyniku wypadku uszkodzeniu uległy następujące podzespoły samochodu: okładzina zderzaka tylnego, lampa tylna zewnętrzna, lampa tylna wewnętrzna, pokrywa tylna, drzwi tylne z ramą okna oraz tylny zderzak.
(dowód: akta szkody w załączeniu oraz dokumentacja fotograficzna, k. 12-16)
Po przeprowadzeniu postępowania likwidacyjnego i kalkulacji naprawy, pozwany ustalił koszt naprawy uszkodzonego pojazdu na kwotę 2 790,50zł brutto. Kwota ta została wypłacona pozwanej na rachunek bankowy, zgodnie z dyspozycją wypłaty.
(dowód: decyzja o przyznaniu szkody, k. 6 oraz akta szkody w załączeniu)
Powódka przedłożyła kalkulację naprawy wykonaną przez rzeczoznawcę majątkowego (samochodowego) mgr inż.K. B., który wycenił rzeczywisty koszt naprawy pojazdu na kwotę 9 995,67zł. Powódka poniosła koszt sporządzenia powyższej opinii prywatnej na kwotę 307,00zł.
(dowód: kalkulacja naprawy rzeczoznawcy majątkowego, k. 8-11 oraz faktura, k. 7)
Biegły Sądowy z zakresu techniki pojazdów samochodowych mgr inż.K. L.ustalił wartość szkody przedmiotowego pojazdu, przy użyciu oryginalnych części serwisowych autoryzowanych przez producenta pojazdu oraz średnich stawek za robociznę w miejscu zamieszkania powoda na dzień powstania szkody, na łączną kwotę 10 004,28zł brutto (8 133,56zł bez podatku VAT). Biegły wykonał kalkulację naprawy w systemie komputerowym(...), przy czym do jej wykonania zastosował jedynie oryginalne części do wymiany. Nie zastosował przy obliczeniach alternatywnych (spoza dystrybucji producenta pojazdu) części zamiennych z uwagi na to, że katalog programu(...)nie uwzględniał wyżej wymienionych części. Biegły przyjął ponadto następujące stawki za pracę: blacharz – 95,0zł/rbg, mechanik – 95,00zł/rbg, lakiernik – 100,00zł/rbg.
(dowód: opinia biegłego sądowego z dnia 25 lutego 2015r. z zakresu techniki samochodowej mgr inż.K. L., k. 53)
Sąd zważył co następuje:
Strona pozwana nie kwestionowała co do zasady swojej odpowiedzialności za skutki zdarzenia z dnia 13 grudnia 2013r., przedmiotem sporu w niniejszym postępowaniu było natomiast ustalenie wysokości odszkodowania.
Zgodnie zart. 805 §1 k.c.przez umowę ubezpieczenia ubezpieczyciel zobowiązuje się, spełnić określone świadczenie w razie zajścia przewidzianego w umowie wypadku. Natomiast na mocy§1 pkt 1wyżej wymienionego przepisu świadczenie ubezpieczyciela przy ubezpieczeniu majątkowym polega w szczególności na zapłacie określonego odszkodowania za szkodę powstałą wskutek przewidzianego w umowie wypadku. W myślart. 822 § 1 i §2 k.c.przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony. Ponadto jeśli strony nie umówiły się inaczej, umowa ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej obejmuje szkody, o jakich mowa w§1, będące następstwem przewidzianego w umowie zdarzenia, które miało miejsce w okresie ubezpieczenia.
W niniejszej sprawie bezspornie pojazd sprawcy zdarzenia w dniu wypadku posiadał ochronę ubezpieczeniową w zakresie odpowiedzialności cywilnej, za szkody wyrządzone z związku z ruchem tego pojazdu. Nadto, jak już wskazano na to powyższej, pozwany nie kwestionował swojej odpowiedzialności za zaistniałą szkodę. W świetle powyższych okoliczności ustalenia sądu w niniejszej sprawie sprowadzały się więc jedynie do ustalenia wysokości przysługującego powódce odszkodowania. Pozwany bowiem przyjmując odpowiedzialność za skutki wypadku, po przeprowadzeniu postępowania likwidacyjnego wypłacił powódce tytułem odszkodowania kwotę 2 790,50zł brutto, powódka jednak nie zgodziła się z powyższą wyceną, żądając od pozwanego Towarzystwa dopłaty kwoty 5 000,00zł., opierając swoje żądanie na przedstawionej kalkulacji naprawy, sporządzonej przez powołanego przez nią rzeczoznawcę majątkowego –K. B..
Oceniając wysokość poniesionej szkody należy posiłkować się naart. 361 k.c., który stanowi, że zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania, z którego szkoda wynikła, przy czym naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono. Natomiast zgodnie zart. 363 k.c.naprawienie szkody powinno nastąpić, według wyboru poszkodowanego, bądź przez przywrócenie stanu poprzedniego, bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej, przy czym jeśli naprawienie szkody ma nastąpić w pieniądzu, wysokość odszkodowania winna być ustalona według cen z daty ustalenia odszkodowania.
Analizując stan faktyczny niniejszej sprawy należy stwierdzić, że powódka w wyniku przedmiotowego wypadku poniosła szkodę w postaci tzw. straty (damnum emergens), polegającej na zmniejszeniu jej majątku wskutek zdarzenia, z którym związana jest czyjaś odpowiedzialność. Ustalając zatem wysokość przysługującego powódce odszkodowania należało uwzględnić, wynikającą zart. 361 k.c.funkcje kompensacyjną, polegającą na wyrównaniu szkody doznanej przez poszkodowanego i doprowadzeniu do takiej sytuacji, jak gdyby zdarzenie wywołujące szkodliwe następstwa nie nastąpiło. Zgodnie z postulatami wynikającymi z funkcji kompensacyjnej,art. 361 §2 k.c.stanowi generalną zasadę adekwatności szkody i świadczenia zmierzającego do jej naprawienia. Gdyby bowiem rozmiar świadczenia odszkodowawczego przekraczał granicę szkody, poszkodowany uzyskałby nieuzasadnioną korzyść, a gdyby był niższy od szkody, funkcja kompensacyjna nie zostałaby spełniona. Wychodząc z tego założenia Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 12 października 2001 r. (OSP Nr 5 /2002, poz. 61) postanowił, że odszkodowanie za uszkodzenie samochodu może obejmować oprócz kosztów jego naprawy także zapłatę sumy pieniężnej, odpowiadającej różnicy między wartością tego samochodu przed uszkodzeniem i po naprawie.
Dla ustalenia wysokości odszkodowania pieniężnego konieczne jest zatem określenie szkody w pieniądzu. Przepisart. 363 §2 k.c.odwołuje się do „cen istniejących”, przy czym przepis ten stanowi również ogólną regułę, że miarodajne są ceny „z daty ustalenia odszkodowania” – w praktyce więc z daty wydania orzeczenia przez właściwy organ państwowy (art.. 316§1 k.c.). Reguły powyższe najpełniej realizują kompensacyjną funkcję odszkodowania, gdyż pozwalają wyznaczyć odszkodowanie w takiej wysokości, aby poszkodowany mógł wyrównać swoją szkodę. Natomiast kierując się ustanowioną wart. 361 §2 k.c.zasadą pełnego odszkodowania, uwzględniając różnice całego majątku poszkodowanego, należy opowiedzieć się korzystniejszym dla poszkodowanego miernikiem wyrażonym w postacipretium singulare. Z rozpatrywanego tu punktu widzenia istotne jest zatem to, aby sposób ustalania tych cen był wyrażany wskaźnikiem obiektywnym.
Miarodajną w kwestii oceny wysokości szkody była w szczególności opinia biegłego sądowego z zakresu techniki pojazdów samochodowych mgr inż.K. L.. Biegły ten wycenił całkowity koszt naprawy uszkodzonego pojazdu na kwotę 10 004,28zł brutto przy zastosowaniu części oryginalnych. Biegły nie ustalił natomiast kosztu naprawy przy zastosowaniu cen części zamiennych, albowiem w baza programu(...)nie uwzględniała wyżej wymienionych części. Dlatego też, w ocenie Sądu należało przyjąć ustaloną przez biegłego kwotę 10 004,28zł., stanowiącą koszt naprawy brutto przy zastosowaniu części oryginalnych, albowiem jedynie wówczas naprawa uszkodzonego pojazdu była możliwa do zrealizowania. Biegły wskazał nadto powyższe wartości przy zastosowaniu średnich stawek za robociznę obowiązujących w warsztatach blacharsko – lakierniczych świadczących usługi w regionie zamieszkania powódki.
Należy w tym miejscu również podnieść, że twierdzenia strony pozwanej dotyczące wymiany bądź naprawy uszkodzonych podzespołów uszkodzonego pojazdu nie zasługiwały w ocenie Sądu na uwzględnienie. Pozwana w odpowiedzi na pozew wskazała, iż pojazd powódki, z uwagi na jego wiek oraz stopień eksploatacji winien być naprawiony przy użyciu części zamiennych, nieoryginalnych, tak aby nie podnosić po naprawie jego wartości, którą posiadał przed dniem przedmiotowego wypadku. Nie można było jednak się zgodzić z takim stanowiskiem, chociażby z tego względu, że uszkodzenia pojazdu dotyczyły jedynie jego podzespołów „zewnętrznych”, a więc takich jak zderzak, lampa tylna czy drzwi. Podzespoły te nie są więc elementami konstrukcji pojazdu mechanicznego, które wprawiają ten pojazd w ruch i przez to ulegają eksploatacji adekwatnie chociażby do wieku pojazdu, czy wysokości jego przebiegu. Nie doznały bowiem uszkodzeń „wewnętrzne” elementy samochodu, takie jak np. pompa paliwowa, pasek rozrządu czy filtr powietrza, których ewentualna wymiana na części oryginalne i nowe mogłaby spowodować wzrost wartości pojazdu istniejącej przed wypadkiem. Podzespoły zewnętrzne pojazdu, między innymi takie które uległy uszkodzeniu w przedmiotowej sprawie mogą być nawet po 10 latach „używania” pojazdu w stanie nieuszkodzonym i zbliżonym do nowego. Ponadto niezależnie od powyższego, idąc za opinią biegłego, brak było możliwości wymiany tych części spoza dystrybucji producenta pojazdu, a jego naprawa była możliwa jedynie przy użyciu oryginalnych części serwisowych autoryzowanych przez producenta pojazdu. Nadto stwierdzić należy, że wymiana uszkodzonych części na te wymienione powyżej nie doprowadzi do wzrostu wartości pojazdu, którą posiadał on jeszcze przed dniem zdarzenia.
W ocenie Sądu biegły sporządził powyższą opinię zgodnie z zasadami fachowości i rzetelności. Opinia jest wyważona i w pełni uwzględnia ona poniesioną przez powoda szkodę (damnum emergens). Ponadto opinia ta jest spójna i logiczna. Opiera się one na ugruntowanej wiedzy i doświadczeniu życiowym oraz zawodowym, a sporządzona jest na podstawie powszechnie obowiązującego prawa, ustalonych norm i zwyczajów. Nadmienić należy również, że dowodem w niniejszej sprawie nie mogła być sporządzona przez rzeczoznawcęK. B.opinia, z uwagi na to, że rzeczoznawca ten nie był w niniejszej sprawie biegłym sądowym, zaś jego opinia ma charakter dokumentu prywatnego i została ona sporządzona na zlecenie powódki, w okresie poprzedzającym wniesienie sprawy na drogę sądową. Opinia ta nie może być więc traktowana jako mająca atrybut obiektywizmu. Z uwagi bowiem na to, żeart. 363 § 2 k.c.odwołuje się do „cen istniejących”, jest to niewątpliwie miernik obiektywny. W związku z tym należy przyjąć, że nie można ustalać wysokości szkody i odszkodowania według kryterium subiektywnego, jakim byłoby sporządzenie opinii przez osobę powołaną na zlecenie powoda poza toczącym się przewodem sądowym (premium affectionis). Niezależnie jednak od powyższego, wydatek poniesiony przez powódkę w wysokości 307,50 zł za sporządzenie wyżej wskazanej opinii, ocenić należało jako celowy, związany bezpośrednio z dochodzeniem przez powódkę przysługujących jej praw.
Opierając się na przedstawionej opinii biegłego, a także mając na względzie fakt rozszerzenia w toku sprawy powództwa, w ocenie Sądu adekwatną kwotą odszkodowania dla powódki będzie więc kwota 10 298,00zł., kwota ta stanowić będzie pełną kompensatę poniesionej szkody, a z pewnością nie doprowadzi do nieuzasadnionego i bezpodstawnego wzbogacenia powódki. Przy uwzględnieniu wypłaconej dotychczas przez stronę pozwaną kwoty 2 790,50zł., jak również przy uwzględnieniu rozszerzenia żądania pozwu o kwotę 2 200,00zł oraz poniesionego i udokumentowanego przez powódkę wydatku związanego ze sporządzeniem opinii przez rzeczoznawcę majątkowegoK. B.na kwotę 307,00zł., implikowało to zasądzenie dodatkowo kwoty 7 507,50zł.
Orzeczenie o odsetkach zapadło na podstawie przepisuart. 481 k.c., przy czym datę początkową liczenia odsetek co do roszczenia wskazanego pierwotnie w pozwie (w zakresie kwoty 5.000,00zł)ustalono datę doręczenia decyzji o przyznaniu odszkodowania. Odsetki od kwoty 307,50zł zasądzone zostały od daty wytoczenia powództwa tj. 06 sierpnia 2014r. , natomiast odsetki od kwoty 2.200,00zł zasądzono od dnia nadania pisma, w którym rozszerzono powództwo.
Mając powyższe na względzie, należało orzec jak w punkcie I sentencji.
Orzeczenie o kosztach wynika zart. 98§1 k.p.c., stanowiącego że strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony. Mając zatem na uwadze fakt, że powództwo powoda zostało uwzględnione w całości, zwrot kosztów procesu od pozwanej na rzecz powódki należało orzec w pełnym zakresie, uwzględniając przy tym poniesiony przez powódkę wydatek tytułem zaliczki na wynagrodzenie biegłego (600,00zł), zgodnie z normą powyższą.
Powódka wniosła w niniejszej sprawie opłatę od pozwu w wysokości 266,00zł., z uwagi na podaną w pozwie wartość przedmiotu sporu [ zgodnie zart. 13 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych(Dz. U. Nr 167, poz. 1398) ]. Wobec uwzględnienia powództwa w 100%, implikowało to zasądzenie na jej rzecz zwrot całej kwoty z poniesionej opłaty od pozwu. Ponadto zasądzono kwotę 1 200,00zł kosztów zastępstwa procesowego, stanowiącej 100% stawki przewidzianej w§6 pkt 4 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu(Dz. U. z 2013 r., poz. 490), oraz kwotę 17,00zł tytułem poniesionej opłaty skarbowej od udzielonego pełnomocnictwa. Nadto biorąc pod uwagę fakt, że powódka poniosła w sprawie wydatki związane z wynagrodzeniem biegłego w wysokości 600,00zł., pozwany jako strona przegrana winien zwrócić na jej rzecz całą kwotę poniesionego wydatku.
Rozstrzygnięcie wpunkcie IVwynika bezpośrednio zart. 83 ustawy z dnia 28 lipca 2005r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych(Dz. U. z 2014r., poz. 1025), który stanowi, że jeśli przepisy ustawy przewidują obowiązek działania i dokonywania czynności połączonej z wydatkami z urzędu, sąd zarządzi wykonanie tej czynności, a kwotę potrzebną na ich pokrycie wykłada tymczasowo Skarb Państwa, zaś w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie sąd orzeka o poniesionych tymczasowo przez Skarb Państwa wydatkach, stosując odpowiednio art. 113 ustawy. Zgodnie zaś z art. 113 ustawy kosztami sądowymi (w tym również wydatkami) sąd w orzeczeniu kończącym sprawę w instancji obciąży przeciwnika, jeżeli istnieją do tego podstawy, przy odpowiednim zastosowaniu zasad obowiązujących przy zwrocie kosztów procesu.
W niniejszej sprawie powódka, o czym już wspomniano, poniosła wydatek 600,00zł tytułem zaliczki na poczet wynagrodzenia biegłego. Zaś całkowity koszt wynagrodzenia biegłego za sporządzoną opinię wyniósł kwotę 849,40zł i kwota ta została przyznana biegłemu postanowieniem sądu z dnia 27 marca 2015r. (k. 35). Zatem pozwany jako przegrany, zobowiązany jest do uiszczenia na rzecz Skarbu Państwa pozostałej, nie wpłaconej dotychczas kwoty na poczet wynagrodzenia w wysokości 249,40zł zgodnie z normami powyższymi. | ```yaml
court_name: Sąd Rejonowy w Lwówku Śląskim
date: '2015-08-27'
department_name: I Wydział Cywilny
judges:
- Wioleta Bielińska
legal_bases:
- art. 822 § 1 i §2 k.c.
- art. 98§1 k.p.c.
- art. 13 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych
- §6 pkt 4 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie
opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy
prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu
recorder: Dominika Borkowska
signature: I C 140/15
``` |
151020200007006_XIV_K_000332_2015_Uz_2016-05-24_001 |
You are extracting information from the Polish court judgments.
Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value.
Please return the response in the identical YAML format:
```yaml
court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>"
date: <data, date in format YYYY-MM-DD>
department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\
\ department>"
judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>"
legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)>
recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder>
signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment>
```
=====
{context}
======
| Sygn. akt XIV K 332/15
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 24 maja 2016 r.
Sąd Rejonowy w Słupsku w XIV Wydziale Karnymw składzie:
Przewodniczący: SSR Marcin Machnik
Protokolant: prot. sąd. Patrycja Kaczmarek
przy udziale Prokuratora: Marcina Natkańca
po rozpoznaniu w dniach 19 stycznia, 24 marca, 21 kwietnia, 13 maja 2016 r. sprawy:
A. J. (1)(J.)
s.S.iJ.z d.M.
ur. (...)wB.
oskarżonego o to, że:
w okresie od 17 czerwca 2014 r. do 31 lipca 2014 r. wS., działając w wykonaniu z góry powziętego zamiaru i krótkich odstępach czasu przerabiając elektroniczna wersję dokumentu w postaci umowy o dzieło z dnia 13 stycznia 2013 r., poprzez usunięcie § 3 ust. 3 umowy, uzależniającego wypłatę wynagrodzenia od zaakceptowania dzieła przez zamawiającego oraz nanosząc na ten dokument podpisuI. J. (1)skopiowany z innego dokumentu, a następnie posługując się tym dokumentem jako autentycznym przy zgłaszaniu na piśmie żądania wypłaty wynagrodzenia wynikającego z tej umowy, usiłował doprowadzić(...) Sp. z o.o.wS.do niekorzystnego rozporządzenia własnym mieniem w postaci pieniędzy w kwocie 75.000 zł netto za pomoc wprowadzenia spółki w błąd co do autentyczności dokumentu,
tj. o czyn zart. 270 § 1 k.k.iart. 13 § 1 k.k.w zw. zart. 286 § 1 k.k.przy zast.art. 11 § 2 k.k.w zw. zart. 12 k.k.
I
uniewinnia oskarżonegoA. J. (1)od popełnienia zarzucanego mu czynu, tj. występku zart. 270 § 1 k.k.iart. 13 § 1 k.k.w zw. zart. 286 § 1 k.k.przy zast.art. 11 § 2 k.k.w zw. zart. 12 k.k.;
II
na podstawieart. 230 § 2 k.p.k.zwraca oskarżonemu dowód rzeczowy w postaci jednostki stacjonarnej komputera, opisany w postanowieniu w przedmiocie dowodów rzeczowych na k. 831 akt;
III
kosztami procesu obciąża Skarb Państwa.
XIV K 332/15
UZASADNIENIE
Sąd ustalił następujący stan faktyczny:
A. J. (1)był prezesem(...) Sp. z o.o.wS.. Był także właścicielem części udziałów spółki, tj. 429, zaś jego żonaI. J. (2)była właścicielką(...)udziałów. Oboje byli właścicielami łącznie 100 % udziałów spółki.
W dniu 11 stycznia 2013 r. prezes zarządu spółkiA. J. (1)udzieliłI. J. (2)pełnomocnictwa do zawierania w imieniu spółki umów cywilnoprawnych, w tym umów o dzieło.
W dniu 14 stycznia 2013 r.(...) Sp. z o.o.wS.reprezentowana przezI. J. (2)zawarła zA. J. (1)umowę o dzieło, na mocy której wykonawca –A. J. (1)zobowiązał się do opracowania biznesplanu umożliwiającego podpisanie przez spółkę umowy dealerskiej z(...) Sp. z o.o.wW.. Dzieło miało być wykonane do 31 grudnia 2013 r., a rozliczenie umowy i zapłata miała nastąpić do 30 czerwca 2014 r.
A. J. (1)sporządził biznesplan w 2013 r.
W dniu 20 lutego 2014 r. na mocy uchwały zwyczajnego zgromadzenia wspólników odwołanoA. J. (1)z zarządu i pełnienia funkcji prezesa zarządu spółki i na prezesa zarządu spółki powołanoD. G., który również nabył część udziałów spółki odA. J. (1).
Zmiana władz spółki została wpisana do Krajowego Rejestru Sądowego z dniem 6 maja 2014 r.
W dniu 15 czerwca 2014 r.A. J. (1)sporządził pismo, które w dniu 18 czerwca 2014 r. złożył do(...) sp. z o.o.wS.informując, że do końca miesiąca zgodnie z zawartą umową o dzieło powinno nastąpić rozliczenie i wypłata wynagrodzenia. W załączeniuA. J. (1)przedstawił kopię umowy o dzieło. W § 3 ust. 3 umowy stanowił, że zamawiający musi zaakceptować ostateczną formę dzieła.
W dniu 23 czerwca 2014 r. prezes zarządu spółkiD. G.sporządził pismo, w którym stwierdził, że „w odpowiedzi na pismo z dnia 15 czerwca 2014 r. dot. zapłaty za dzieło, którego przedmiotem było sporządzenie ‘(...)planu’ na potrzebyF.proszę o przesłanie rachunku zaaprobowanego przez osobę zlecającą wykonanie dzieła, tj.I. N.oraz oświadczenie o zaakceptowaniu ostatecznej formy dzieła”. Pismo przekazałA. J. (1).
W odpowiedzi pismem z dnia 31 lipca 2014 r.A. J. (1)wezwał(...) sp. z o.o.wS.do zapłaty należności z tytułu umowy o dzieło z dnia 14 stycznia 2013 r. w terminie 7 dni informując jednocześnie, że w przypadku nieuregulowania należności sprawa zostanie skierowana na drogę postępowania sądowego. W załączeniuA. J. (1)przesłał ponownie kopię umowy o dzieło, która jednak z nieustalonych przyczyn różniła się od poprzednio przesłanej kopii brakiem ust. 3 § 3 umowy. Ponadto na obu kopiach umowy widniał naniesiony poprzez kopiowanie podpisI. J. (1)w dwóch różnych wersjach, tj.(...)oraz(...). Oba podpisy były użytkowane przezI. J. (2)i służyły do zastępowania podpisu ręcznego.
D. G.złożył zawiadomienie o podejrzeniu popełnienia przestępstwa.
W toku wszczętego postępowania w wyniku przeszukania miejsca zamieszkaniaA. J. (1)zatrzymano jako dowód rzeczowy jednostkę stacjonarną komputera stanowiącą własnośćA. J. (1). W toku oględzin zawartości dysku twardego ujawniono plik o nazwie „Umowa oA. J.(...)biznesplan.docx”, który zawierał zapisy słowno – literowe zbieżne z kopią umowy, która nie zawierała ust. 3 § 3, jednak podpis(...)zbieżny był z tym podpisem(...), jaki widniał na kopii wersji umowy zawierającej ust. 3 § 3 umowy. Plik ten stanowił kopię pliku o tej samej nazwie, znajdującego się w lokalizacji „U./A./D./F./K.2014”, a zatem plik oryginalny znajdował się w przestrzeni Internetu, w tzw. chmurze, pozwalającej na gromadzenie danych poza komputerem, dostępnej dla użytkowników usługi dropbox. Kopia pliku na komputerzeA. J. (1)została utworzona w dniu 30 czerwca 2014 r. o godz.. 10.58.09, ostatni raz plik był używany (otwierany) w dniu 30 czerwca 2014 r. o godz. 10.58.17, zaś ostatnia modyfikacja miała miejsce w dniu 17 czerwca 2014 r. o godz. 17.11.00. Plik mógł powstać w dniu 17 czerwca 2014 r. lub przed tą datą.
Niemożliwe jest ustalenie, kto dokonywał modyfikacji pliku, jakiego rodzaju modyfikacje wprowadzono do pliku oraz kiedy to nastąpiło. Nie było możliwe ustalenie, czy oryginalny plik zapisany w lokalizacji na koncie dropbox był kopiowany do innych jeszcze lokalizacji.
Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o częściowo zeznania świadkówD. G.(k. 1049-1051, 1051-1053v),I. J. (2)(k. 1053v-1056),M. M. (2)(k. 1110-1115), częściowo w oparciu o wyjaśnienia oskarżonegoA. J. (1)(k. 1018-1024v, 1051), ustną opinię biegłegoJ. P.(k. 1056v-1058) oraz w oparciu o pozostałe dowody ujawnione na rozprawie (k. 7-8, 16-31, 34-35, 51-53, 55-57, 59-62, 69, 73, 80-81, 102-121, 123, 127-142, 145-151, 173, 177-187, 197-204, 206-209, 211-770, 788-801, 806-807, 811-819, 828-829, 840-842, 875-891, 917-918, 981-986, 995-996, 1010-1016, 1044-1046, 1047, 1086-1090).
Należy w tym miejscu stwierdzić, że jakkolwiek na rozprawie podnoszona była kwestia prawidłowej reprezentacji pokrzywdzonej(...) sp. z o.o., a to w związku z oświadczeniemD. G.o uchyleniu się od skutków prawnych oświadczenia woli nabycia udziałów spółki pod wpływem błędu i przyjęciem tego oświadczenia przez drugą stronę umowy, tj. oskarżonego, to jednak oświadczenie to pozostaje bez wpływu na reprezentację spółki i nie dało podstaw do wydania postanowienia w trybieart. 56 § 2 k.p.k.
Ponieważ brak decyzji Sądu nie wymagał uzasadnienia, dlatego też zasadne jest wyjaśnienie takiego stanowiska w uzasadnieniu wyroku. Reprezentacja spółki wynikała z uchwał zgromadzenia wspólników, na mocy których odwołano oskarżonego z zarządu i funkcji prezesa, zaś w jego miejsce powołano na stanowisko prezesa zarząduD. G., który zyskał prawo jednoosobowej reprezentacji spółki (k. 732-735). Zmiana władz spółki została zgłoszona do Krajowego Rejestru Sądowego i odnotowana w dniu 6 maja 2014 r. (k. 16v).D. G.widnieje w KRS do chwili obecnej (k. 1012). Sam wpis do KRS nie jest oczywiście decydujący, choć korzysta z domniemania prawdziwości i wiarygodności danych wpisanych do KRS zgodnie zart. 17 ust. 1 ustawy z dnia 20 sierpnia 1997 r. o Krajowym Rejestrze Sądowym(„domniemywa się, że dane wpisane do Rejestru są prawdziwe”).
Należy jednak przede wszystkim oddzielić kwestię własności udziałów od kwestii powołania wspólnika na stanowisko prezesa zarządu. Uchylenie się od skutków prawnych oświadczenia woli o nabyciu udziałów, jeżeli jest skuteczne, nie powodujeex legesankcji nieważności uchwał zgromadzenia i nieważności wyboru władz spółki, a co najwyżej może rodzić określone roszczenia stron sporu. Sam fakt zmian właścicielskich nie powoduje zmiany we władzach spółki nawet, jeżeli członek zarządu był uprzednio jednocześnie wspólnikiem. To członek zarządu, a nie wspólnik, ma prawo i obowiązek prowadzenia spraw spółki i jej reprezentacji, a jego mandat wygasa wskutek upływu kadencji, śmierci, rezygnacji bądź odwołania (art. 202 k.s.h.). Żadna z tych okoliczności nie zaistniała w niniejszej sprawie. W tych okolicznościach nie było podstaw do niedopuszczenia do sprawy organu pokrzywdzonej spółki i jej pełnomocnika.
OskarżonyA. J. (1)słuchany na rozprawie w dniu 19 stycznia 2016 r. nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i złożył obszerne wyjaśnienia, w których przedstawił okoliczności związane z zarzutem, przedstawiając własną ich ocenę.
W tym miejscu należy zaznaczyć, że sąd nie uznaje za konieczne cytowania i przytaczania szczegółowo treści wyjaśnień oskarżonego i zeznań świadków wobec braku takiej konieczności i potrzeby, skoro zostały one zawarte w aktach sprawy, zwłaszcza zważywszy na dyspozycjęart. 424 § 1 k.p.k.in principio; nie może to jednak prowadzić do wniosku, że dowód został pominięty, skoro nie został dokładnie zacytowany.
Wyjaśnienia oskarżonego zasadniczo są wiarygodne, brak jest przekonujących i wiarygodnych dowodów przeciwnych. Za takie dowody nie mogą być uznane zeznania świadkaD. G., które zresztą w dużej części pozostają spójne z wyjaśnieniami oskarżonego, ani też świadkaM. M. (2). Z kolei zeznania świadkaI. J. (2)potwierdziły w pełni wyjaśnienia oskarżonego. Nadto pozostały materiał dowodowy, w tym opinia biegłego z zakresu informatyki, również nie doprowadziły do podważenia relacji oskarżonego.
Oskarżony słusznie podkreślał w toku postępowania, że istotą sprawy jest fakt zawarcia umowy o dzieło z dnia 14 stycznia 2013 r., wykonanie tej umowy, a następnie pełna realizacja umowy, tj. wykonanie obowiązków ciążących na drugiej stronie umowy, czylispółce (...), sprowadzających się do zapłaty wynagrodzenia dla wykonawcy. Ten tok rozumowania oskarżonego poparty analizą treści przedmiotowej umowy oraz treści pism kierowanych przez oskarżonego do spółki w czerwcu 2014 r. zasługuje na uwzględnienie. Bez praktycznego znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy pozostają nadto okoliczności przedstawiane przez oskarżonego dotyczące konfliktu między wspólnikami i wzajemne oskarżenia, dotyczące całokształtu relacji między stronami.
Oskarżony zwrócił uwagę na niejednoznaczność materiału dowodowego, dysponowanie wyłącznie kopiami pism do spółki, i wymowę opinii biegłego w zakresie postawionego mu zarzutu. Z drugiej strony oskarżony stwierdził też, że nie jest w stanie jednoznacznie wyjaśnić, czy sporny punkt § 3 w umowie przesłanej doD. G.był zawarty w umowie, czy też nie, wskazując na brak oryginału. Jakkolwiek oskarżony przyznał, że dwukrotnie skierował wezwania do zapłaty, to jednak, jak wynika z jego wypowiedzi, nie pamiętał, czy załączał do każdego z wezwań umowę, mogła to być również omyłkowo przesłana kopia wersji roboczej umowy, a oskarżony twierdził, że chodziło o przypomnienieD. G., o jaką umowę chodziło. Oskarżony w sposób logiczny wyjaśniał także przyczyny możliwości zaniechania załączenia umowy do wezwań, twierdząc, żeD. G.był obeznany z problematyką spraw spółki i powinien orientować się, o jaką umowę chodziło. Ponieważ do sprawy załączono wyłącznie kserokopie, to oskarżony nie był w stanie stwierdzić, czy kopie te są dokładnie taki samymi kopiami dokumentów, które on przedłożyłD. G., a tylko co do oryginałów mógłby stwierdzić, że nie dokonano w nich zmian. Oskarżony słusznie też zauważył, że skoro przedstawił kopie dokumentów, to miał świadomość, że kopia niepotwierdzona za zgodność z oryginałem nie stanowi dowodu w przypadku ewentualnego dochodzenia roszczeń, a chodziło mu jedynie o przypomnienie, że taka umowa została zawarta.
Należy też zgodzić się z twierdzeniem oskarżonego, że sporny § 3 ust. 3 umowy był nieistotny dla spółki, skoro z tego samego § 3 wynikało, że zamawiający może wnieść uwagi do dzieła, co było jednoznaczne z tym, że gdyby dokument nie spełniał wymogów, to zamawiający mógłby go nie odebrać. Z dalszej części wyjaśnień oskarżonego wynikało wszak, że dzieło zostało odebrane i w istocie w sposób dorozumiany zaakceptowane, skoro zostało przedstawione celem zawarcia umowy dealerskiej. Trzeba w tym miejscu przyznać rację argumentacji oskarżonego i podkreślić zarazem, że sporządzenie tegoż dzieła (biznesplanu) nie było kwestionowane; nie był też kwestionowany fakt, że sporządzenie biznesplanu posłużyło do zawarcia umowy dealerskiej, niezależnie od oceny wartości merytorycznej biznesplanu przedstawionej przez świadkaD. G.na rozprawie.
Brak jest podstaw do podważenia wyjaśnień oskarżonego w tym zakresie, wobec braku przekonujących dowodów przeciwnych.
Nie sposób też pominąć kolejnych argumentów podnoszonych przez oskarżonego, a dotyczących ingerencji w dokument w wersji elektronicznej. Oskarżony podniósł, że biegły stwierdził jednoznacznie, że nie jest w stanie określić, kiedy dokonano zmiany w przedmiotowym pliku, a jest w stanie określić, kiedy doszło do ostatnich zmian i otwarcia pliku. Biegły nie byłby też w stanie określić, jakich zmian dokonano. Kolejna kwestią był też fakt, że badany plik w istocie był kopią pliku właściwego.
Te argumenty zasługują na uwagę, a wnioski, jakie można i należy z nich wyciągnąć, nie mogą stanowić o niewiarygodności relacji oskarżonego.
Zeznania świadkaI. J. (2), będącej w czasie zawarcia umowy o dzieło wspólnikiem spółki, znajdują odzwierciedlenie w wyjaśnieniach oskarżonego, nie są też sprzeczne z pozostałym materiałem dowodowym. Świadek w sposób jednoznaczny wypowiedziała się o kwestiach istotnych dla rozstrzygnięcia, usuwając wątpliwości co do autentyczności swych podpisów naniesionych na analizowanych dokumentach, co do istotnych warunków umowy, jej wykonania. Nie można więc odmawiać zeznaniom świadka przymiotu wiarygodności z tego tylko powodu, ze świadek pozostaje dla oskarżonego osoba najbliższą. Taki wniosek byłby uprawniony, gdy zeznania świadka nadto byłyby niewiarygodne także z innych powodów, jednak w realiach sprawy brak jest podstaw do ich podważania. Świadek wprawdzie nie orientowała się szczegółowo w sprawach spółki, co jednak nie może prowadzić do podważenia jej zeznań w zakresie związanym ze sprawą, zwłaszcza że świadek wykonuje własną pracę jako lekarz, i to ten zawód stanowi główną aktywność zawodową świadka. Kwestia wykonania umowy była niekwestionowana w tym postępowaniu. Z kolei istnienie dwóch różnych wersji umowy w kserokopiach świadek wyjaśniła w sposób analogiczny do wyjaśnień oskarżonego i trudno z tego powodu uznawać, że świadek świadomie zeznawała nieprawdę.
Zeznania świadkaD. G., jakkolwiek przedstawiają szereg ogólnych okoliczności związanych z działalnością spółki, współpracą świadka zA. J. (1), pozostają w zasadzie w zgodzie z relacją oskarżonego. Świadek nie kwestionował sporządzenia biznesplanu, choć wypowiadał negatywną ocenę jego wartości merytorycznej, twierdził także, że ustalone wynagrodzenie nie przystaje do realiów, jednak przyznał, że biznesplan służył do podpisania umowy dealerskiejspółki (...)zF., a następnie, po wycofaniu sięF.z umowy na skutek zmian właścicielskich w spółce, jego elementy miały zostać wykorzystane przez kolejną spółkę, tj.B., również w celu zawarcia umowy zF.. Świadek przyznał, żeF.wymagał sporządzenia takiego dokumentu i taki też dokument został sporządzony.
Te wszystkie okoliczności, o których zeznawał świadek, pozostają w zasadzie zgodne z relacją oskarżonego, odmienną kwestią jest ocena i interpretacja zdarzeń i czynności prawnych stron umowy, co jednak pozostaje wyłącznie oceną. Do tej kategorii wypowiedzi świadka należy wysokość ustalonego wynagrodzenia, okoliczności zawarcia umowy o dzieło, tj. zawarcie umowy między małżonkami, a także kwestia akceptacji dzieła, która według świadka miała nastąpić w formie pisemnej.
Wobec tego, ze zeznania świadka stanowią uzupełnienie zebranego materiału dowodowego, nie pozostając z nim w sprzeczności, nie ma podstaw do podważania wiarygodności tych zeznań. Przypomnieć jedynie należy, że uwaga ta dotyczy przedstawiania faktów oraz nie dotyczy ocen dokonywanych przez świadka, których nie sposób weryfikować według kryteriów wiarygodności. Nadto należy zaznaczyć, że świadek nie posiadał żadnej wiedzy co do okoliczności powstania dwóch wersji przedmiotowej umowy o dzieło. Świadek nie posiadał również żadnej wiedzy odnośnie okoliczności otwarcia bądź dokonania zmian w wersji elektronicznej pliku.
Zeznania świadkaM. M. (2)są przydatne dla rozstrzygnięcia sprawy tylko częściowo, tj. w zakresie, w jakim świadek opisywała swą pracę i kontakty z oskarżonym iD. G., jednak trudno na podstawie tych zeznań poczynić istotne ustalenia. Świadek nie pamiętała, by zawarta została umowa między spółką a oskarżonym, nie pamiętała tez szeregu okoliczności związanych z funkcjonowaniem spółki.
Nie ma jednak powodów, by odmawiać zeznaniom świadka przymiotu wiarygodności.
Zeznania świadkaA. T.nie przyczyniły się do odtworzenia stanu faktycznego.
Nie ma podstaw do podważania wiarygodności opinii z zakresu informatyki. Sporządzona opinia odpowiada na postawione pytania, jest ona pełna, logiczna i nie zawiera sprzeczności, została także uzupełniona na rozprawie. Nie może też być wątpliwości co do wiedzy i doświadczenia zawodowego biegłego.
Z opinii tej wynika między innymi, że w wyniku skanowania dysku twardego komputera oskarżonego ujawniono plik tekstowy o nazwie „Umowa oA. J.(...)biznesplan docx” został utworzony w dniu 30 czerwca 2014 r. o godz. 10.58.09, ostatnie modyfikacje w pliku miały miejsce w dniu 17 czerwca 2014 r. o godz. 17.11.00, plik był ostatnio używany (otwierany) w dniu 30 czerwca 2014 r. o godz. 10.58.17.
Plik został zlokalizowany w tzw. chmurze w programie dropbox (lokalizacja:U./A./D./F./K.2014), a zatem nie znajdował się fizycznie na dysku twardym komputera. Badany plik znajdujący się na dysku twardym może być kopią pliku źródłowego z uwagi na to, że system operacyjny podczas wykonywania kopii pliku wskazuje datę jego skopiowania jako datę utworzenia pliku (30 czerwca 2014 r.). Zatem data 17 czerwca 2014 r. była datą utworzenia w całości bądź zmiany pliku.
Już na rozprawie biegły odpowiedział na dodatkowe pytania i uzupełnił opinię. Biegły podkreślił, że nie ma dostępu do historii operacji na pliku, możliwe było tylko stwierdzenie tego, o czym była mowa w opinii. Odnosząc się do pozornej nielogiczności dat utworzenia pliku oraz modyfikacji pliku, która miała być datą wcześniejszą od utworzenia, biegły wyjaśnił, że wynika to z tego, że przy kopiowaniu pliku nie jest zapisywana pierwsza data utworzenia pliku. Kopiowanie pliku powoduje, że system operacyjny przyjmuje datę skopiowania jako datę utworzenia pliku. Jednocześnie można ustalić, że między 17 a 30 czerwca nie były dokonywane żadne zmiany. Nie wiadomo, co działo się z oryginalnym plikiem, na dysku twardym znajduje się tylko kopia.
Nadto biegły uzupełnił opinię o stwierdzenie, że godzina oraz data przypisana do pliku tekstowego podana jako właściwość pliku „ostatnio używany” wskazuje datę i godzinę otwarcia pliku.
Pozostały materiał dowodowy nie budzi wątpliwości, także Sąd z urzędu nie znalazł podstaw, by podważać jego wiarygodność.
Analiza całokształtu materiału dowodowego nie pozwala na przyjęcie, że oskarżony dopuścił się zarzucanego mu czynu. Zarzut dotyczy okresu od 17 czerwca 2014 r. do 31 lipca 2014 r. Czyn zarzucany oskarżonemu miał być popełniony poprzez przerobienie elektronicznej wersji dokumentu w postaci umowy dzieło i usunięcie § 3 ust. 3 umowy, uzależniającego wypłatę wynagrodzenia od zaakceptowania dzieła przez zamawiającego oraz naniesienie podpisuI. J. (2)z innego dokumentu. Następnie oskarżony miał posłużyć się tym dokumentem jako autentycznym przy zgłoszeniu na piśmie żądania wypłaty wynagrodzenia.
Z materiału dowodowego wynika, że umowa o dzieło została w istocie zawarta w dniu 14 stycznia 2013 r. między(...) sp. z o.o.reprezentowana przezI. J. (1)aA. J. (1)jako wykonawcą. Jak wynika z materiału dowodowego,I. J. (2)została upoważniona do działania w imieniu spółki jako pełnomocnik spółki.
W dniu 14 stycznia 2013 r.A. J. (1)pełnił funkcję prezesa zarządu spółki, nadto był właścicielem udziałów spółki, podobnie jak żona. Oboje byli jedynymi wspólnikami spółki, dysponując łącznie 100 % udziałów. Oskarżony działając jako prezes zarządu spółki udzielił pełnomocnictwa szczególnego żonie. Jednak zgodnie zart. 210 § 1 k.s.h.w umowie między spółką a członkiem zarządu oraz w sporze z nim spółkę reprezentuje rada nadzorcza lub pełnomocnik powołany uchwałą zgromadzenia wspólników. Nie zachodzi przy tym w relacjach sprawy sytuacja, o której mowa w§ 2 art. 210 k.s.h., gdyż oskarżony nie był w tym czasie jedynym wspólnikiem. Zatem oboje jako wyłączni wspólnicy spółki mieli prawo podjąć decyzję o umocowaniuI. J. (1)jako pełnomocnika do zawarcia tej konkretnej umowy. Niezachowanie formy uchwały wspólników nie niesie za sobą skutków nieważności czynności ani innych konsekwencji, nie przewiduje ichk.s.h., zaś przypomnieć należy, że to właśnie oni i tylko oni jako wspólnicy byli władni podjąć taką decyzję. Co istotne,I. J. (2)nie zakwestionowała swego podpisu na obu wersjach umowy, nie zakwestionowała tego, że w imieniu spółki zawarła taką umowę, choć nie potrafiła wskazać, która wersja była ostateczna, a która pozostała wersją roboczą. Na marginesie nie potrafił tego wyjaśnić również oskarżony.
Umowa została wykonana,A. J. (1)sporządził biznesplan, który posłużył następnie do celów podpisania umowy dealerskiej, a podkreślić należy, że okoliczność ta była bezsporna, kopia biznesplanu została przedłożona do akt sprawy. Jakkolwiek oskarżony nie stwierdził jednoznacznie, czy był to dokładnie ten sam dokument i czyD. G.nie wprowadził do niego zmian, to jednak nie wykluczył, że taki właśnie dokument mógł zostać przez niego sporządzony. Skoro tak, to nie ma podstaw do tego, by podważać prawo strony umowy, tj., wykonawcy, do domagania się realizacji umowy, czyli zapłaty wynagrodzenia.
Nie można zatem czynić zarzutu z podejmowania czynności zmierzających do uzyskania wynagrodzenia. Jakkolwiek podstawą zarzutu jest uwypuklenie posługiwania się przez oskarżonego dwiema wersjami umowy, to jednak sporna kwestia, tj. istnienie i usunięcie § 3 ust. 3 umowy pozostaje całkowicie bez praktycznego znaczenia. Przypomnieć należy, że w jednej wersji umowy § 3 ust. 3 przewidywał, że „zamawiający musi zaakceptować ostateczna formę dzieła”, zaś w drugiej wersji § 3 ust. 3 został w nieustalony sposób usunięty. Taki zapis umowy przewidywał więc akceptację dzieła przez zamawiającego, czyli przez spółkę. Co istotne, umowa nie przewidywała sposobu, w jaki miało to nastąpić. W szczególności nie było mowy o obowiązku pisemnej akceptacji dzieła. W takiej sytuacji należy odwołać się do zasad prawa cywilnego. W pierwszej kolejności należy zwrócić uwagę na zasadę swobody zawierania umów, która oznacza swobodę stron w zakresie regulacji łączących ich stosunków cywilnoprawnych, wprawdzie z pewnymi zastrzeżeniami, jednak nieistotnymi dla niniejszej sprawy. Strony miały zatem prawo do uzgodnienia takiej, a nie innej treści spornego § 3. W dalszej kolejności należy stwierdzić, że owa akceptacja ostatecznej formy dzieła (lub jej brak) stanowi jednostronną czynność prawną, a odwołując się doart. 60 k.c.należy stwierdzić, wobec braku postanowień odmiennych w umowie, wola osoby dokonującej czynności prawnej może być wrażona przez każde zachowanie się tej osoby, które ujawnia jej wole w sposób dostateczny. Należy zatem przyjąć w świetle okoliczności sprawy i braku innych postanowień umowy, że akceptacja mogła nastąpić w taki właśnie sposób. O tym, że akceptacja nastąpiła, przekonuje dalszy bieg zdarzeń, skoro dzieło będące przedmiotem umowy, biznesplan, zostało użyte do zawarcia umowy dealerskiej, a zatem zgodnie z przeznaczeniem, również zapisanym w § 1 umowy.
O tym, że § 3 ust. 3 umowy pozostawał w istocie bez praktycznego znaczenia, przekonuje także treść § 3 ust. 2 umowy, zgodnie z którym zamawiający mógł zgłosić poprawki do dzieła, jednak materiał dowodowy nie wskazuje, by takie poprawki były w ogóle zgłaszane, a niezależnie od tego brak jest w sprawie jakichkolwiek dowodów, by dzieło nie zostało przez spółkę w sposób dorozumiany zaakceptowane. Trzeba też zauważyć, że przecież § 8 umowy stanowił, iż w sprawach nieuregulowanych w umowie mają zastosowanie przepisyk.c.orazustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych.Kodeks cywilnyreguluje umowę o dzieło, w tym także kwestię wadliwego wykonania dzieła, dając prawo zamawiającemu do wezwania wykonującego do zmiany sposobu wykonania, a nawet odstąpienia od umowy (art. 627-646 k.c.), co oznacza, że nawet brak owego § 3 ust. 3 umowy w niczym nie zmieniałby pozycji zamawiającego.
Wreszcie należy zauważyć, że zarówno oskarżony, jak i jego żona, czyli osoby podpisujące umowę, nie były w stanie jednoznacznie stwierdzić, która wersja umowy była wersją ostateczną, a która jedynie projektem i mogła zostać omyłkowo przesłana spółce. Nie można zatem przyjąć, że ktokolwiek działał z zamiarem wprowadzenia w błąd obecnych władz spółki. Sam fakt przedłożenia dwóch wersji umowy nie może być w sposób pewny powiązany z ingerencją w treść pliku tekstowego w komputerze oskarżonego, skoro nie ma możliwości ustalenia kiedy i jakie w istocie zmiany zostały dokonane na przestrzeni czasu, zaś na komputerze zapisana jest wyłącznie kopia pliku, a plik źródłowy pozostaje zapisany w przestrzeni Internetu, za pośrednictwem usługi dropbox. Nie ma zatem żadnej pewności, czy plik źródłowy nie został skopiowany w jeszcze inne miejsce przez nieustaloną osobę i w nieustalony sposób oraz czy jego kopia w innym nieustalonym miejscu nie posłużyła do zmiany treści dokumentu w formie papierowej. Rozważania te mają jednak znaczenie teoretyczne wobec tego, że zmiana treści umowy w jednej z wersji pozostawała bez praktycznego znaczenia dla praw i obowiązków stron umowy, zaś obie strony umowy nie kwestionowały złożenia swoich podpisów pod obiema wersjami umowy. Nadto nie można wykazać, by oskarżony przedstawiając dwie wersje kopii umowy działał w sposób umyślny. Trudno zresztą dowodzić, by w istocie miałby on świadomie przedkładać prezesowi zarządu spółki zmienioną wersję umowy wiedząc, że przecież kilka tygodni wcześniej przekazał odmienną wersję. Nie sposób też pominąć przekonania oskarżonego o znikomej wartości dowodowej umowy, którą przedstawił jedynie w postaci kopii, gdyby miał dochodzić roszczenia przed sądem.
Powyższe przesądza, że nie można zasadnie twierdzić o wypełnieniu przez oskarżonego znamion czynu zarzucanego oskarżonemu. Dodać nadto należy, że twierdzenie o usiłowaniu doprowadzenia do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 75.000 złotych również nie przystaje do realiów sprawy, a ograniczanie tej kwestii tylko do czasu 17 czerwca – 31 lipca 2014 r. jest nadmiernym uproszczeniem. Przecież wykonanie biznesplanu nie było kwestionowane, doprowadziło do zawarcia umowy dealerskiej we wcześniejszym okresie, a z zawarcia tej umowy spółka osiągnęła zapewne określone dochody, jednak ich ustalenie przekracza ramy tego postępowania. Należy więc jedynie zasygnalizować, że nie może być mowy wyłącznie o możliwej stracie spółki i zwiększeniu jej pasywów, a wysokość ustalonego wynagrodzenia musi być postrzegana w powiązaniu z możliwymi dochodami spółki, a nie w oderwaniu od nich, skoro realizacja umowy mogła doprowadzić do zwiększenia aktywów spółki.
Przestępstwo zart. 270 § 1 k.k.i zart. 286 § 1 k.k.są przestępstwami, które mogą być popełnione wyłącznie umyślnie, z zamiarem bezpośrednim kierunkowym, na co wskazuje konstrukcja ich znamion. Ocena całokształtu materiału dowodowego nie pozwala wnioskować, że oskarżony w taki właśnie sposób działał. Nie można wykazać, by oskarżony działał wbrew woli drugiej strony umowy, nie można wykazać, by działał ze świadomością przerobienia dokumentu.
Na marginesie można też zauważyć, że elektroniczna wersja pliku ujawniona na dysku twardym nie zawierała ust. 3 § 3, jednak podpis(...)zbieżny był z tym podpisem(...), jaki widniał na kopii wersji umowy zawierającej ust. 3 § 3 umowy. Zatem wersja zapisana na dysku twardym nie była ani jedną ani druga wersją umowy, która ostatecznie otrzymałD. G.. Nadto, jak wynika z opinii biegłego, nie można ustalić kiedy i jakie zmiany były dokonywane w elektronicznej wersji pliku.
Powyższe wyklucza przyjęcie, że zachowanie oskarżonego wypełniło znamiona występku zart. 270 § 1 k.k.iart. 13 § 1 k.k.w zw. zart. 286 § 1 k.k.przy zast.art. 11 § 2 k.k.w zw. zart. 12 k.k.bądź innego występku w granicach aktu oskarżenia.
Konsekwencją tego ustalenia jest uniewinnienie oskarżonego od popełnienia zarzucanego mu czynu.
Na podstawieart. 230 § 2 k.p.k.orzeczono o zwrocie oskarżonemu jako podmiotowi uprawnionemu dowodu rzeczowego w postaci jednostki stacjonarnej komputera stanowiącego własność oskarżonego z uwagi na jego zbędność dla postępowania.
Na podstawieart. 632 pkt 2 k.p.k.w związku z uniewinnieniem oskarżonego od popełnienia zarzucanego mu czynu kosztami procesu obciążono Skarb Państwa. | ```yaml
court_name: Sąd Rejonowy w Słupsku
date: '2016-05-24'
department_name: XIV Wydział Karny
judges:
- Marcin Machnik
legal_bases:
- art. 270 § 1 k.k.
- art. 632 pkt 2 k.p.k.
- art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 20 sierpnia 1997 r. o Krajowym Rejestrze Sądowym
- art. 210 § 1 k.s.h.
- art. 627-646 k.c.
recorder: prot. sąd. Patrycja Kaczmarek
signature: XIV K 332/15
``` |
151000000002503_V_ACa_000971_2012_Uz_2013-01-08_001 |
You are extracting information from the Polish court judgments.
Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value.
Please return the response in the identical YAML format:
```yaml
court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>"
date: <data, date in format YYYY-MM-DD>
department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\
\ department>"
judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>"
legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)>
recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder>
signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment>
```
=====
{context}
======
| Sygn. akt V ACa 971/12
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 8 stycznia 2013 r.
Sąd Apelacyjny w Gdańsku – Wydział V Cywilny
w składzie:
Przewodniczący:
SSA Roman Kowalkowski
Sędziowie:
SA Włodzimierz Gawrylczyk (spr.)
SA Maria Sokołowska
Protokolant:
sekr. sąd. Magdalena Tobiasz - Ignatowicz
po rozpoznaniu w dniu 8 stycznia 2013 r. w Gdańsku na rozprawie
sprawy z powództwa Syndyka masy upadłościFabryki (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnościąweW.
przeciwkoB. B. (1)(poprzednio noszącej nazwiskoL.) iA. B.
o ustalenie nieważności umowy i wydanie nieruchomości
na skutek apelacji pozwanych
od wyroku Sądu Okręgowego we(...)
z dnia 14 listopada 2011 r. sygn. akt I C 116/11
I
oddala obie apelacje;
II
zasądza od każdego z pozwanych na rzecz powoda kwoty po 2.700 (dwa tysiące siedemset) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu za drugą instancję;
III
nakazuje pobrać od pozwanejB. B. (1)na rzecz Skarbu Państwa - Sądu Okręgowego we(...)kwotę 500 (pięćset) złotych tytułem opłaty sądowej od apelacji.
Na oryginale właściwe podpisy.
V ACa 971/12
UZASADNIENIE
Sąd Okręgowy we(...)wyrokiem z 14 listopada 2011 r. w sprawie z powódz-twa Syndyka masy upadłościFabryki (...) spółki z o.o.we
(...)przeciwkoB. L. (1)(obecnie noszącej nazwiskoB.) iA.B.o ustalenie nieważności umowy i wydanie nieruchomości ustalił, że zawarta wdniu 24 stycznia 2003 r. pomiędzy tą Fabryką a pozwanąB. L. (1)umowa sprzedażyprawa użytkowania wieczystego gruntu i położonych na nim budynków wpisanych w księdzewieczystej(...)Sądu Rejonowego we(...)jest nieważna, nakazał po-zwanemuA. B., aby wydał powodowi ten zabudowany grunt i zasądził odpozwanej na rzecz powoda 21.000 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.
Zasadnicze motywy wyroku są następujące:
Powód wniósł o ustalenie nieważności umowy sprzedaży, gdyż stojący na grunciebudynek w postaci hali produkcyjnej, będący przedmiotem sprzedaży, posadowiony jest czę-ściowo na działce nadal stanowiącej własność Fabryki, więc nie mógł być przedmiotemsprzedaży. Pozwana wnosiła o oddalenie powództwa, twierdząc że brak architektonicznegopodziału hali w momencie sprzedaży nie skutkuje nieważnością umowy, gdyż istnieje możli-wość podziału hali na dwa odrębne budynki. Potem powód z tej samej przyczyny wnosił też onakazanie pozwanemuA. B.wydania zabudowanego gruntu, gdyż nabył onte prawa od pozwanej. Pozwany wnosił o oddalenie powództwa, powołując się na rękojmięwiary publicznej ksiąg wieczystych, gdyż nabył zabudowany grunt w dobrej wierze, podniósłteż zarzut sprzeczności żądania powoda z zasadami współżycia społecznego.
Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:
Przyul. (...)weW.położone są dwie graniczące z sobą nie-ruchomości -jedna o pow. 0,586 ha zapisana w księdze wieczystej nr(...)
oznaczona jakodziałki nr (...)(przed podziałem jakodziałka nr (...)) i druga o pow.1,7422 ha zapisana w księdze wieczystej nr(...)składająca się zdziałek nr(...)(poprzednio nr 1). Na obu tych nieruchomościach posadowiona jest hala produkcyj-na (montażowa) o pow. 1.635 m , z tym że na pierwszej z tych nieruchomości nadziałce nr(...)(według numeru ujawnionego w księdze wieczystej w 2008 r. po podziale nieruchomo-ści) znajduje się jej część o pow. 759 m . Hala stanowi całość gospodarczą, tworząc konstruk-cyjną, funkcjonalną i użytkową jedność. Granica między tymi dwiema nieruchomościamiprzebiega pod tym budynkiem, nie dzieląc go na samodzielne części. Żadna z tych „części”hali nie stanowi zamkniętej całości.
Księga wieczysta dla nieruchomości oznaczonej jakodziałka (...)została założona w1996 r., jako właściciel wpisany był Skarb Państwa, a jako użytkownik wieczysty i właścicielstojącego na niej budynku wpisana byłaFabryka (...)weW.Skarb Państwa sprzedał tę Fabrykę w 2000 r.Z.iK.małżonkom
B.wraz z prawe użytkowania wieczystego tej działki i własnością budynków. W umowiesprzedaży zaznaczono, że hala położona jest częściowo na jednej i częściowo na drugiej nie-ruchomości. W dniu 15 kwietnia 2002 r. w obu księgach wieczystych wpisana została jakoużytkownik wieczystyFabryka (...) spółka z o.o.weWłocławku, której wspólnikami byli m.in.Z. B.,K. B.i pozwana(...). Umową notarialną z 24 stycznia 2003 r. spółka ta sprzedała pozwanej(...)prawo użytkowania wieczystego nieruchomości zapisanej obecnie w księdze wie-czystej(...)(poprzednio(...)) oraz własności garaży, portierni iwymienionej wyżej hali montażowej. Ta umowa została sprostowana aktem notarialnym z 4czerwca 2003 r. przez wskazanie, że przedmiotem sprzedaży była część hali produkcyjnej opow. 787,15 m posadowiona nadziałce nr (...).
W dniu 28 września 2007 r. została ogłoszona upadłość tej spółki (Fabryki). Umowąnotarialną z 28 lipca 2008 r. pozwanaB. L. (1)zawarła umowę sprzedaży prawa użyt-kowania wieczystego gruntu i własność tej części hali pozwanemuA. B.. Wdniu 4 września 2008 r. nabywca ten został wpisany do księgi wieczystej, a grunt będącyprzedmiotem użytkowania wieczystego został określony jakodziałki nr (...).
Sąd Okręgowy stwierdził, że stan faktyczny sprawy nie był sporny, wprawdzie po-zwani zgłosili określone wnioski dowodowe, ale wskazywane przez nich dowody nie byłyprzydatne.
W ocenie Sądu Okręgowego opisany wyżej przebieg granicy nieruchomości grunto-wych pod budynkiem hali uniemożliwiał zawarcie umowy sprzedaży pozwanej prawa użyt-kowania wieczystego oraz budynków, w tym części hali, skoro ta część hali nie jest wyodręb-niona a druga część położona jest na innej nieruchomości stanowiącej własność Fabryki, boumowa jest sprzeczna zart. 47 § 1 k.c.i z mocyart. 58 § 1 k.c.jest nieważna. Sąd powołał sięw tej kwestii na argumentację zawartą w uzasadnieniu uchwały Sądu Najwyższego z dnia 26kwietnia 2007 r. w sprawie III CZP 27/07, OSNC 2008/6/62. Ponieważ nieważność czynnościprawnej istnieje od jej początku i ma charakter definitywny, Sąd nie uwzględnił wnioskówpozwanych, w tym o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego sądowego na okolicznośćmożliwości podziału hali oraz o przesłuchanie notariusza w charakterze świadka. W umowiesprzedaży przedsiębiorstwa przez Skarb Państwa nie wystąpił ten problem, bo przedmiotemzbycia było prawo użytkowania wieczystego obu nieruchomości gruntowych, na których po-łożony jest budynek hali, wraz ze wszystkimi znajdującymi się tam budynkami.
Sąd Okręgowy stwierdził, że powód ma interes prawny w żądaniu ustalenia nieważno-ści umowy oraz że pozwana zbyła nabyte od spółki prawa po doręczeniu odpisu pozwu (po-zew został doręczony 4 lipca 2008 r., k. 54, a umowę sprzedaży zawarła 28 lipca 2008 r.),wobec czego zaistniała sytuacja przewidziana wart. 192 § 3 k.p.c.Oznacza to, że zbycie prawnie miało wpływu na dalszy bieg sprawy, a pozwana nadal jest legitymowana w niej (Sądpowołał się tu na uchwałę Sądu Najwyższego z 17 czerwca 2010 r., III CZP 38/10, OSNC2011/1/3). Zbędne było zatem wezwanieA. B.do udziału w sprawie w charakte-rze pozwanego.
W ocenie Sądu Okręgowego wykluczona jest możliwość powoływania się na zasadywspółżycia społecznego w przypadku bezwzględnej nieważności umowy. Nieważność ta od-
nosi się do umowy nabycia praw przez pozwaną jak i do umowy nabycia od niej praw przezpozwanego.
Powód obalił domniemanie z art. 3 ust. 1 ustawy o księgach wieczystych i hipotecezwiązane z wpisaniem go do księgi wieczystej, zawarta przez niego umowa jest nieważna ztych samych przyczyn co umowa zawarta przez pozwaną ze spółką. Pozwany zajmuje nieru-chomość bez tytułu prawnego, nie może korzystać z rękojmi wiary publicznej ksiąg wieczys-tych, dlatego Sąd uwzględnił wobec niego powództwo o wydanie nieruchomości na podsta-wieart. 222 § 1 k.c., który stosuje się także do ochrony prawa użytkowania wieczystego.
Obaj pozwani złożyli apelacje. Podali, że skarżą wyrok w całości.
Pozwana wnosiła o zmianę wyroku i oddalenie powództwa, ewentualnie o uchyleniewyroku i przekazanie sprawy Sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania. Zarzu-ciła:
1/ naruszenie przepisów postępowania przez pominięcie dowodów z opinii biegłego zdziedziny budownictwa i projektanta budownictwa przemysłowego oraz z planu zagospoda-rowania przestrzennego, czym naruszone zostało jej prawo do obrony,
2/ bezpodstawność stwierdzenia, że wnioski dowodowe pozwanych nie były przydatnedo rozstrzygnięcia sprawy,
3/ bezpodstawność stwierdzenia, że nieważna jest cała umowa sprzedaży w sytuacji,gdy umowa dotyczy sprzedaży dwóchdziałek oznaczonych numerami (...), a halamontażowa znajduje się tylko nadziałce (...).
Zdaniem pozwanej Sąd Apelacyjny, uchylając poprzedni wyrok celem ponownegorozpoznania sprawy, uznał że zgłoszone przez nią dowody powinny być przeprowadzone, bosą istotne, a Sąd Okręgowy ich nie przeprowadził, podział hali nie musiał być dokonany wchwili sprzedaży, podział jest możliwy, co wynika ze złożonego przez nią projektu podziału
PozwanyA. B.wnosił o zmianę wyroku i oddalenie powództwa lub o uchy-lenie wyroku i przekazanie sprawy Sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania.Zarzucił:
1/ naruszenieart. 217 k.p.c.przez pominięcie dowodu z projektów budowlanych po-działu hali montażowej według przebiegu granicy działek w dwóch różnych wariantach (ist-nienia ściany pojedynczej lub istnienia ściany podwójnej) albo według osi słupów przed gra-nicą działki (w części należącej do pozwanego),
2/ sprzeczność z zebranymi dowodami ustalenia nieważności umowy w całości, w sy-tuacji, gdy hala montażowa znajduje się tylko nadziałce nr (...).
Powód w odpowiedzi na apelacje, wniesionej w dwóch odrębnych pismach proceso-wych, domagał się oddalenia apelacji i zasądzenia od każdego z pozwanych kosztów procesu.Kwestionował przedłożony przez pozwaną projekt podziału hali, twierdził że nie jest możliwepodzielenie hali na dwie samodzielne części, jest w niej tylko jedna suwnica, występują wniej duże obciążenia statyczne i dynamiczne.
Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:
Obie apelacje są bezpodstawne. Podniesione w nich zarzuty są nietrafne. Słusznie SądOkręgowy uznał, że skoro hala montażowa położona jest na dwóch różnych działkach, aprzedmiotem zbycia na rzecz pozwanej prawa użytkowania wieczystego była tylko jedna ztych działek i w momencie zawarcia umowy hala montażowa nie została podzielona fizyczniewedług przebiegu granicy między działkami, to umowa jest nieważna, albowiem określona wumowie część hali nie stanowi samodzielnego budynku.
Wobec tego umowa ta jest sprzeczna zart. 235 § 1 k.c.Według tego przepisu przed-miotem sprzedaży wraz ze sprzedażą prawa użytkowania wieczystego gruntu, jest stojący nanim budynek, tymczasem niewydzielona trwałą ścianą przebiegającą po linii podziału grun-tów część hali nie stanowi budynku ani samodzielnej części budynku w rozumieniuart. 46 § 1k.c. iart. 235 § 1 k.c.Pomocniczo ma tu zastosowanieart. 3 pkt 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994r. - Prawo budowlane(tekst jednolity: Dz. U. z 2010 r., Nr 243, poz. 1623), według któregoprzez budynek należy rozumieć taki obiekt budowlany, który jest trwale związany z gruntem,wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych oraz posiada fundamenty i dach.Według art. 3 pkt 1 tej ustawy, obiekt budowlany to budynek wraz z instalacjami i urządze-niami technicznymi, budowla stanowiąca całość techniczno-użytkową wraz z instalacjami iurządzeniami oraz obiekt małej architektury.
Nie mają racji pozwani, twierdząc że możliwa jest konwalidacja wadliwej umowyprzez dokonanie obecnie podziału hali. Słusznie uznał Sąd Okręgowy, że taki podział (o ilebyłby dopuszczalny według przepisówprawa budowlanegoi przepisów o zabytkach, skoroniesporne jest twierdzenie pozwanej - k. 419 - że część hali jest zabytkiem), musiałby istniećw momencie zawierania kwestionowanej w tej sprawie umowy sprzedaży. Umowa była wa-dliwa w momencie jej zawarcia, a wadliwość skutkuje jej nieważnością stosownie doart. 58 §1 k.c.
Nie jest też możliwe ustalenie nieważności tylko części umowy sprzedaży, obejmują-cej działkę, na której stoi część hali montażowej, bo wskazana wyżej wadliwość odnosi się docałej umowy. Wolą stron była sprzedaż całej prawa użytkowania wieczystego całejdziałki nr(...), podzielonej potem nadziałki (...). Sąd nie mógłby też ustalać w tej sprawie cenysprzedaży wskutek wyłączenia działki i tej części hali.
Słusznie Sąd Okręgowy pominął wskazane przez pozwanych dowody, gdyż w oko-licznościach tej sprawy nie były one przydatne do rozstrzygnięcia sporu.
Gołosłowne jest twierdzenie pozwanej, że Sąd Apelacyjny, uchylając poprzedni wyrokSądu Okręgowego, uznał że wskazane przez nią dowody powinny być przeprowadzone. Pod-stawą uchylenia wyroku była nieważność postępowania wskutek naruszenia prawa pozwanejdo obrony, bo Sąd Okręgowy nie odroczył rozprawy, choć wniosek pozwanej o odroczeniebył usprawiedliwiony.
Skoro umowa sprzedaży pozwanej prawa użytkowania wieczystego gruntu wraz zwłasnością budynków okazała się nieważna, to z tej przyczyny nieważna jest też umowasprzedaży przez nią tych praw pozwanemuA. B., a zatem posiada on teprawa bez tytułu prawnego.
Mając te okoliczności na uwadze, Sąd Apelacyjny oddalił obie apelacje i orzekł okosztach procesu. Sąd rozpoznał apelację pozwanej, która nie została opłacona mimo wezwa-nia (kwotą 500 zł), ale została przedstawiona przez Sąd pierwszej instancji. W tej sytuacji SądApelacyjny, kierując się normą zart. 1303§ 2 k.p.c.nakazał pobrać od pozwanej tę kwotęopłaty sądowej od apelacji. | ```yaml
court_name: Sąd Apelacyjny w Gdańsku
date: '2013-01-08'
department_name: V Wydział Cywilny
judges:
- Włodzimierz Gawrylczyk
- Roman Kowalkowski
- Maria Sokołowska
legal_bases:
- art. 222 § 1 k.c.
- art. 192 § 3 k.p.c.
- art. 3 pkt 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994
recorder: sekr. sąd. Magdalena Tobiasz - Ignatowicz
signature: V ACa 971/12
``` |
151025300000503_I_C_000231_2016_Uz_2016-07-25_001 |
You are extracting information from the Polish court judgments.
Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value.
Please return the response in the identical YAML format:
```yaml
court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>"
date: <data, date in format YYYY-MM-DD>
department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\
\ department>"
judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>"
legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)>
recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder>
signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment>
```
=====
{context}
======
| Sygn. akt: I C 231/16 upr.
WYROK ZAOCZNY
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 25 lipca 2016 r.
Sąd Rejonowy w Wąbrzeźnie I Wydział Cywilny
w składzie następującym:
Przewodniczący:
SSR Hanna Woźniak
Protokolant:
Paulina Kruk
po rozpoznaniu w dniu 25 lipca 2016 r. w Wąbrzeźnie
sprawy z powództwa(...) Sp. z o.o.sp. k-a. sp. j. wW.
przeciwkoP. S.
o zapłatę
1
oddala powództwo,
2
obciąża powoda kosztami postępowania i uznaje je za uiszczone w całości.
SSR Hanna Woźniak
Sygn. akt I C 231/16 upr
UZASADNIENIE
W dniu 23 marca 2016 roku powód(...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnościąspółka komandytowa - akcyjna spółka jawna z siedzibą wW.wystąpił do Sądu Rejonowego Lublin - Zachód w Lublinie z pozwem o zapłatę przeciwkoP. S.wnosząc o wydanie nakazu zapłaty w elektronicznym postępowaniu upominawczym i zasądzenie na swoją rzecz od pozwanegoP. S.kwoty 2.350,04 zł wraz z odsetkami ustawowymi za okres od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz zasądzenie zwrotu kosztów sądowych – 30 zł oraz kosztów zastępstwa procesowego wg norm przepisanych. Na dochodzoną w pozwie kwotę składała się należność główna wynosząca 1.342,08 zł, kwota 277,80 zł tytułem skapitalizowanych odsetek umownych za opóźnienie, 63,49 zł tytułem prowizji od udzielonej pożyczki, 666,67 zł tytułem prowizji inicjalnej od udzielonej pożyczki. Uzasadniając swoje stanowisko procesowe powód podał, że w dniu 31 maja 2014r. pozwany zawarł z(...) Spółka z o.o.umowę elastycznej pożyczki ratalnej wZ., przy wykorzystaniu środków porozumiewania się na odległość. Pozwany dokonał rejestracji w systemie teleinformatycznym, jednocześnie akceptując warunki umowy pożyczki oraz regulamin elastycznej pożyczki ratalnej. Ponadto pozwany potwierdził warunki umowy poprzez dokonanie przelewu jednego grosza (0,01 zł) ze swojego rachunku bankowego na rachunek bankowy pożyczkodawcy, zamieszczając w tytule przelewu sformułowanie: potwierdzam rejestrację i zgadzam się na umowę pożyczkiZ..pl. W dniu 20 maja 2014 roku(...) Sp. z o.o.przelała na rachunek pozwanego kwotę 1.342,08 zł tytułem zawartej umowy pożyczki. W związku z zawarciem tej umowy, naliczona została prowizja w wysokości 63,49 zł stanowiąca opłatę za udzielenie pożyczki, którą pożyczkobiorca był zobowiązany uiścić na rzecz pożyczkodawcy i która została doliczona do kwoty pożyczki. W przypadku zaległości w spłacie, pożyczkobiorca zobowiązany był do pokrycia kosztów monitu telefonicznego – 5 zł za każdy monit, kosztów wysłania SMS – 2 zł za każdy SMS, kosztów przygotowania i wysyłki wezwania do zapłaty w postaci listu poleconego – 15 zł za każdy list. Pozwany nie wywiązał się z umowy.
Ponadto powód podniósł, że zawarł umowę spółki jawnej wraz z dwiema innymi firmami, a wierzytelności - w tym w stosunku do pozwanego - zostały wniesione jako wkład niepieniężny przez(...) Sp. z o.o.Ponadto została zawarta umowa cesji pomiędzy(...) Sp. z o.o., a stroną powodową, której przedmiotem były prowizje i odsetki naliczane od zawartych umów pożyczek.
Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie postanowieniem z dnia 13 kwietnia 2016 roku, wobec stwierdzonego braku podstaw do wydania nakazu zapłaty w elektronicznym postępowaniu upominawczym, procedując na podstawieart. 50533§ 1 kpc, przekazał niniejszą sprawę do rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Wąbrzeźnie, jako sądowi właściwości ogólnej pozwanego.
PozwanyP. S.nie stawił się na rozprawę, nie żądał rozpoznania sprawy pod jego nieobecność i nie zajął żadnego stanowiska procesowego.
Sąd ustalił następujący stan faktyczny:
(...) Sp. z o.o.wW.świadczy za pośrednictwem internetu usługi finansowe, w tym udziela pożyczek gotówkowych, posługując się gotowym formularzem umowy elastycznej pożyczki ratalnej.
dowód: formularz umowy elastycznej pożyczki ratalnej k.24-26, regulamin elastycznej pożyczki ratalnej k.27
W dniu 31 maja 2014r.(...) Sp. z o.o.wystawiła harmonogram spłaty doumowy pożyczki o numerze (...), w którym zostało wskazane, że pożyczka ma być spłacana w 6 ratach od 30 czerwca 2014r. do 30 listopada 2014r. w łącznej kwocie 2.475,50 zł, przy czym kapitał wynosił 1.600 zł, odsetki -75,50 zł, a prowizja - 800 zł.
dowód: harmonogram k.19
W dniu 15 lipca 2014 roku(...) Sp. z o.o.sporządziła adresowane doP. S.pismo - wezwanie do zapłaty miesięcznej raty z tytułu zaciągniętej umowy elastycznej pożyczki ratalnej. Kwota spłaty wraz z opłatą windykacyjną została określona na 414,38 zł, przy czym 15 zł wynosił monit listowny.
dowód: wezwanie do zapłaty k.18
W dniu 31 lipca 2014 roku(...) Sp. z o.o.sporządziła adresowane doP. S.pismo – ostateczne wezwanie do zapłaty miesięcznej raty z tytułu zaciągniętej umowy elastycznej pożyczki ratalnej. Kwota spłaty została określona na 416,78 zł i zawierała 15 zł opłaty za monit listowny.
dowód: wezwanie do zapłaty k.21
W dniu 31 października 2014 roku(...) Sp. z o.o.sporządziła adresowane doP. S.pismo - wezwanie do zapłaty wraz z wypowiedzeniem umowy elastycznej pożyczki ratalnej, w którym wysokość całkowitej kwoty pożyczki wraz z odsetkami, opłatami i prowizjami określono na 2.115,44 zł.
dowód: wezwanie do zapłaty wraz z wypowiedzeniem umowy elastycznej pożyczki ratalnej k.20
W dniu 10 lutego 2015 r.(...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnościąz siedzibą wW.,(...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnościąz siedzibą w(...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnościąSpółka komandytowa - akcyjna z siedzibą wW.zawarły umowę spółki jawnej. W wykonaniu § 5 ust. 2 i 4 wskazanej umowy, w dniu 06 marca 2015r.(...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnościąz siedzibą wW.wniosła do spółki podfirmą (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnościąspółka (...) akcyjna spółka jawnaz siedzibą wW.wkład niepieniężny w postaci pakietu wierzytelności przysługujących jej z tytułu zawartych umów pożyczek. Listę wniesionych wierzytelności stanowił Załącznik nr 1 i obejmowała ona m.in. wierzytelność wynikającą zumowy pożyczki nr (...)z wartością zadłużenia wynoszącą 1.457,81 zł, w tym kwotą pożyczki: 1.342,09 zł, kwotą odsetek: 63,49 zł i odsetkami za opóźnienie: 52,24 zł, ze wskazaną datą wymagalności: 31 lipca 2014r. W dniu 6 marca 2015 roku(...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnościąz siedzibą wW.(sprzedający) zawarł z(...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnościąSpółka komandytowa akcyjna Spółka jawna z siedzibą wW.(kupujący) umowę sprzedaży, której przedmiotem były niesporne i wymagalne wierzytelności przysługujące sprzedawcy, wynikające z zawartych z dłużnikami umów pożyczek, na które składały się prowizje i odsetki od prowizji. Wykaz wierzytelności miał stanowić załącznik numer 1 do wskazanej umowy. Portfel miał zostać przekazany kupującemu w postaci wykazu sporządzonego elektronicznie (plikE.), zawierającego dane finansowe odnośnie wierzytelności oraz inne dodatkowe informacje. w szczególności: numer pożyczki, kwotę prowizji, kwotę odsetek za opóźnienie, datę wymagalności świadczenia.
dowód: umowa spółki jawnej k.32-34v, k.35-37v; oświadczenie o wniesieniu przez wspólnika wkładów k.29; lista wierzytelności wniesionych wkładem niepieniężnym przez(...) sp. z o.o.do(...) sp. z o.o.SKA sp.j. w dniu 6 marca 2015r. k. 30-31; umowa sprzedaży k. 38-39
Sąd zważył, co następuje:
powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie.
Zgodnie z treściąart. 339 § 1 kpcjeżeli pozwany nie stawił się na posiedzenie wyznaczone na rozprawę, albo mimo stawienia się nie bierze udziału w rozprawie, sąd wydaje wyrok zaoczny. Sąd nie może wydać wyroku zaocznego, jeżeli pomimo niestawiennictwa pozwanego na rozprawie, żądał on przeprowadzenia rozprawy w swej nieobecności albo składał już w sprawie wyjaśnienia ustnie lub na piśmie (art. 340 kpc), stwierdzono nieprawidłowość w doręczeniu wezwania albo jeżeli nieobecność pozwanego jest wywołana nadzwyczajnym wydarzeniem lub inną znaną sądowi przeszkodą, której nie można przezwyciężyć (art. 214 § 1 kpc).
W realiach niniejszej sprawy zachodziły podstawy do wydania wyroku zaocznego, ponieważ pozwany nie wdał się w spór, co do istoty sprawy, pomimo prawidłowego zawiadomienia o terminie rozprawy, nie stawił się na jej termin, nie zajął żadnego stanowiska procesowego, nie wnosił o przeprowadzenie rozprawy w swojej nieobecności, ponadto brak jest podstaw, aby przyjąć, iż wystąpiły szczególne przeszkody uniemożliwiające jego stawiennictwo do Sądu.
Po myśliart. 339 § 2 kpc, Sąd wydając wyrok zaoczny przyjmuje za prawdziwe twierdzenie powoda o okolicznościach faktycznych przytoczonych w pozwie lub w pismach procesowych doręczonych pozwanemu przed rozprawą, chyba że budzą one uzasadnione wątpliwości albo zostały przytoczone w celu obejścia prawa.
W orzecznictwie istnieje utrwalony pogląd, że przyjęcie twierdzeń powoda za prawdziwe dotyczy wyłącznie okoliczności faktycznych i nie zwalnia sądu orzekającego od obowiązku rozważenia, czy oświadczenia te uzasadniają należycie i w całości żądania pozwu i czy uwzględnienie tych żądań nie narusza obowiązujących przepisów. Sąd nie jest zatem zwolniony z obowiązku dokonania prawidłowej oceny materialnoprawnej zasadności żądania pozwu opartego na tych twierdzeniach (vide: wyrok SN z 15 września 1967 r., III CRN 175/67, OSNC 1968/8-9/142, Lex nr 707, wyrok SN z 15 marca 1996 r., I CRN 26/96, OSNC 1996/7-8/108, Lex nr 24031; wyrok SN z 6 czerwca 1997 r., I CKU 87/97, Prok. i Pr.-wkł.(...), wyrok SN z 31 marca 1999 r., I CKU 176/97, Prok. i Pr.-wkł. 1999/9/30, Lex nr 37430).
Należy przyjąć, iż twierdzenia pozwu budzą uzasadnione wątpliwości m.in., gdy dowody i twierdzenia przedstawione w pozwie są niekompletne, pozostawiają wątpliwości, co do okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sporu, nie przedstawiają pełnego obrazu rzeczywistości, wskazują na brak legitymacji procesowej powoda lub pozwanego etc.
W niniejszej sprawie Sąd uznał, iż przytoczone w pozwie okoliczności faktyczne budzą wątpliwości, dlatego zostało przeprowadzone postępowanie dowodowe.
Powód swoje roszczenie oparł naart. 509 § 1 i 2 kc, stanowiącym, iż wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Wraz z wierzytelnością na nabywcę przechodzą wszelkie związane z nią prawa, a w szczególności roszczenie o zaległe odsetki. Warunkiem uzyskania należności przez nabywcę długu jest udowodnienie, że takie prawo przysługiwało pierwotnemu wierzycielowi.
Podstawę prawną żądania stanowi przepisart. 720 kcokreślający, że przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości.
W niniejszej sprawie zastosowanie winny znaleźć także przepisyustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim, w szczególnościart. 3 ust. 1stanowiący, iż przez umowę o kredyt konsumencki rozumie się umowę o kredyt w wysokości nie większej niż 255.550 zł albo równowartość tej kwoty w walucie innej niż waluta polska, który kredytodawca w zakresie swojej działalności udziela lub daje przyrzeczenie udzielenia konsumentowi, a takżeart. 3 ust. 2 pkt 1określający, że za umowę o kredyt konsumencki uważa się również umowę pożyczki.
Obecny kształt procesu cywilnego z woli ustawodawcy posiada charakter kontradyktoryjny, co potwierdzają unormowania zawarte wart. 232 kpcoraz wart. 6 kc.Ciężar dowodu spoczywa na stronach postępowania, które są dysponentem toczącego się procesu. To strony winny przejawiać aktywność, w celu wykazania wszystkich istotnych okoliczności i faktów, z których wywodzą skutki prawne, ponieważ ponoszą ryzyko wydania niekorzystnego dla nich rozstrzygnięcia. W aktualnym stanie prawnym Sąd nie ma obowiązku zarządzania dochodzeń w celu uzupełnienia lub wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych pozwalających na ich udowodnienie, ani też nie jest zobowiązany do przeprowadzania z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy. Aktywność procesowa Sądu jest dopuszczalna tylko w wyjątkowych sytuacjach i w ogóle nie powinna mieć miejsca w sytuacji, gdy strony są reprezentowane przez fachowych pełnomocników (vide: wyrok Sądu Najwyższego z 17 grudnia 1996 r., I CKU 45/96, wyrok Sądu Najwyższego z 24 listopada 2010 r., II CSK 297/10, LEX nr 970074).
Na gruncie niniejszej sprawy obowiązek wykazania istnienia wierzytelności oraz jej wysokości, a także skutecznego dokonania cesji, spoczywał wyłącznie na reprezentowanej przez pełnomocnika będącego radcą prawnym, stronie powodowej, ponieważ to ona z faktów tych wywodziła swoje roszczenie o zapłatę.
Do zawarcia umowy pożyczki mogło dojść poprzez złożenie zgodnych oświadczeń woli w postaci elektronicznej, ale tego rodzaju okoliczność powinna zostać należycie wykazana. Tymczasem zaoferowany przez stronę powodową materiał procesowy nie wystarcza do ustalenia, że poprzednik prawny powoda zawarł z pozwanymumowę pożyczki nr (...), z której następnieP. S.miałby się nie wywiązać.
Przedłożona przez powoda umowa elastycznej pożyczki ratalnej stanowi jedynie wydruk wzoru tego dokumentu (formularz), ponieważ w ogóle nie zawiera danych pożyczkobiorcy, numeru i daty zawarcia umowy, czy podpisów pożyczkodawcy i pożyczkobiorcy. Tymczasem w świetle § 3 ust. 5 tego wzoru umowy elastycznej pożyczki ratalnej pożyczkodawca, oprócz dokumentów określonych w § 3 ust. 4, niezwłocznie po zawarciu umowy i udzieleniu pożyczki na podstawie pierwszego wniosku o pożyczkę przesyła pożyczkobiorcy drogą pocztową: dwa egzemplarze umowy podpisane przez osobę umocowaną do zawarcia umowy w imieniu pożyczkodawcy oraz regulamin i harmonogram. Pożyczkobiorca jest zobowiązany do podpisania jednego egzemplarza doręczonego dokumentu umowy oraz odesłania go do pożyczkodawcy drogą pocztową. Podpisanie umowy przez pożyczkobiorcę oznacza jednocześnie dodatkowe potwierdzenie poprawności danych osobowych pożyczkobiorcy zawartych w dokumencie umowy. Powód powinien zatem znajdować się w posiadaniu dokumentu umowy zawartej z pozwanym, podpisanym przez obydwie strony umowy, którego jednak nie przedłożył.
Ponadto zawarty w aktach sprawy wydruk bankowy (k.22-23) w ogóle nie pozwala na ustalenie, do kogo należy rachunek bankowy, na który przelana została kwota 0,01 zł. Należy także zwrócić uwagę, iż pomimo powoływania się na okoliczność zawarcia z pozwanymumowy pożyczki o numerze (...), zaakceptowania przez pozwanego jej postanowień oraz dokonania czynności kończącej proces rejestracji w postaci uiszczenia kwoty 0,01 zł, powód nie wykazał, aby kwota 0,01 zł została przezP. S.przelana na poczetumowy pożyczki nr (...), ponieważ z dołączonego wydruku bankowego dotyczącego przelewu przychodzącego wynika jednoznacznie, iż wpłata w wysokości 0,01 zł z dnia 31 maja 2014r. dotyczy umowy pożyczkiZ..pl nr(...)(k.22, k.23).
Także treść harmonogramu, wszystkich wezwań do zapłaty kierowanych do pozwanego, w tym zawierającego wypowiedzenie umowy oraz lista wierzytelności wniesionych wkładem niepieniężnym przez(...) sp. z o.o.do(...) sp. z o.o.SKA sp. j. w dniu 6 marca 2016r., wskazuje, iż dotyczyły one pożyczki nr(...), a nie o nr(...). Strona powodowa w toku postępowania w żaden sposób nie wyjaśniła tej rozbieżności.
Sąd zwraca także uwagę na sprzeczności w zakresie kwoty mającej stanowić przedmiot pożyczki. Z jednej strony powód w treści pozwu podaje, iż w dniu 31 maja 2014r.(...) Sp. z o.o.przekazała na rachunek pozwanego 1.342,08 zł i kwota w tej wysokości widnieje także na liście wierzytelności wniesionych wkładem niepieniężnym przez(...) sp. z o.o.do(...) sp. z .o.o.SKA sp. j. w dniu 6 marca 2015r. w odniesieniu doumowy nr (...). Z drugiej strony, w przedłożonym harmonogramie dotyczącym pożyczki o tym samym numerze występuje kwota kapitału do spłaty wynosząca 1.600zł, co by wskazywało, iżP. S.dokonał spłaty pierwszej raty, czego jednak powód w ogóle nie podniósł, twierdząc, iż kwota pożyczki udzielonej pozwanemu wynosiła 1.342,08 zł.
Ponadto prócz twierdzeń zawartych w pozwie, powód w żaden sposób nie wykazał, aby kwota pożyczki w ogóle została przekazana przez pożyczkodawcę na rachunek bankowy pozwanego – zgodnie postanowieniem § 3 ust. 3 wzoru umowy elastycznej pożyczki ratalnej.
Mając powyższe na względzie, należy uznać, iż powód nie wykazał, aby pomiędzy pozwanym a(...) Sp. z o.o.doszło do zawarciaumowy pożyczki nr (...), tym samym nie udowodnił, aby nabyta przez niego wierzytelność dotyczyła zobowiązania pozwanegoP. S., stąd też powództwo na podstawieart. 6 kcpodlegało oddaleniu, o czym Sąd orzekł w pkt 1 wyroku.
Abstrahując od powyższego, należy zauważyć, iż ponieważ Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie w uzasadnieniu postanowienia o przekazaniu sprawy do rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Wąbrzeźnie wskazał, że „roszczenie budzi wątpliwości w zakresie wysokości żądanych kosztów związanych z obsługą zadłużenia (wysokość tych kosztów jest znaczna w stosunku do kwoty roszczenia głównego)”, Sąd analizował kwestię dopuszczalności dochodzenia przez powoda kwot 63,49 zł oraz 666,67 zł - z tytułu prowizji od udzielonej pożyczki.
Z tabeli opłat stanowiącej załącznik nr 1 do przedłożonego przez powoda regulaminu elastycznej pożyczki ratalnej wynika, iż(...) Sp. z o.o.pobierała prowizję za udzielenie pożyczki wynoszącą 70% od kwoty pożyczki wypłacanej pożyczkobiorcy, przy czym regulamin ten obowiązywał dopiero od dnia 17 listopada 2014r. Z kolei harmonogram spłat sporządzony na dzień 31 maja 2014r. wskazuje, iż w przypadku pożyczki o nr(...), od kwoty kapitału wynoszącej 1.600 zł,(...) Sp. z o.o.naliczyła prowizję wynoszącą 800 zł, a więc stanowiącą 50% kwoty udzielonej pożyczki, przy czym powód dochodził w pozwie zapłaty kwoty 63,49 zł tytułem prowizji od udzielonej pożyczki oraz kwoty 666,67 zł tytułem “prowizji inicjalnej od udzielonej pożyczki”.
W ocenie Sądu zastrzeganie tego rodzaju zawyżonych opłat w formie prowizji wynoszących, czy to 70%, czy też 50%, za samo udzielenie pożyczki, zmierzało do obejścia zakazu przewidzianego wart. 359 § 21kc.Przepis ten – wg stanu prawnego na dzień 31 maja 2014r. – stanowił, iż maksymalna wysokość odsetek wynikających z czynności prawnej nie mogła w stosunku rocznym przekraczać czterokrotności wysokości stopy kredytu lombardowego Narodowego Banku Polskiego (odsetki maksymalne). Ponieważ tego rodzaju zabieg był stosowany w obrocie konsumenckim, dochodziło niewątpliwie do naruszenia interesów konsumenta. Skoro określenie przez pożyczkodawcę prowizji na wskazanym poziomie zmierzało do obejścia przepisów o odsetkach maksymalnych, należy je uznać za prawnie niedopuszczalne, a zatem nieważne - jako sprzeczne z ustawą (art. 58 § 1 kc). Pogląd o możliwości potraktowania prowizji jako sposobu obejścia przepisów o odsetkach maksymalnych został także wyrażony w orzeczeniu Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 25 lutego 2015 r. w sprawie V ACa 622/14. Sąd w niniejszej sprawie podziela stanowisko wyrażone we wskazanym orzeczeniu, iż postanowienia umowne wprowadzające obok odsetek maksymalnych wygórowaną prowizję (ewentualnie inne dodatkowe opłaty), nie mogą wyłączać ani ograniczać przepisów o odsetkach maksymalnych. Tym samym roszczenie powoda o zapłatę kwot z tytułu prowizji i tak byłoby pozbawione podstaw prawnych.
O kosztach procesu postanowiono po myśliart. 108 § 1 kpcw zw. zart. 98 kpc, zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu. Z uwagi na okoliczność, iż stroną przegrywającą niniejsze postępowanie był powód, Sąd w pkt 2 wyroku obciążył go kosztami procesu uznając je za uiszczone w całości.
Sędzia
Hanna Woźniak | ```yaml
court_name: Sąd Rejonowy w Wąbrzeźnie
date: '2016-07-25'
department_name: I Wydział Cywilny
judges:
- Hanna Woźniak
legal_bases:
- art. 339 § 1 kpc
- art. 509 § 1 i 2 kc
- art. 3 ust. 2 pkt 1
recorder: Paulina Kruk
signature: I C 231/16
``` |
152000000000503_I_ACa_000728_2020_Uz_2022-02-11_003 |
You are extracting information from the Polish court judgments.
Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value.
Please return the response in the identical YAML format:
```yaml
court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>"
date: <data, date in format YYYY-MM-DD>
department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\
\ department>"
judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>"
legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)>
recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder>
signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment>
```
=====
{context}
======
| Niniejszy dokument nie stanowi doręczenia w trybie art. 15 zzs9ust. 2 ustawy COVID-19 (Dz.U.2021, poz. 1842)
Sygn. akt I ACa 728/20
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 11 lutego 2022 r.
Sąd Apelacyjny w Krakowie – I Wydział Cywilny
w składzie:
Przewodniczący:
SSA Andrzej Żelazowski
Protokolant:
Michał Góral
po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 11 lutego 2022 r. w Krakowie
sprawy z powództwaJ. Ś.
przeciwko(...)(...) Szpitalowi (...)(...)- Samodzielnemu Publicznemu Zakładowi Opieki Zdrowotnej wK.
przy udziale Rzecznika Praw Pacjenta
o zapłatę i ustalenie
na skutek apelacji powoda
od wyroku Sądu Okręgowego w Krakowie
z dnia 28 lutego 2020 r. sygn. akt I C 1290/14
1
oddala apelację;
2
odstępuje od obciążania powoda kosztami postępowania apelacyjnego.
SSA Andrzej Żelazowski
Sygn. akt I ACa 728/20
UZASADNIENIE
wyroku z dnia 11 lutego 2022 r.
PowódJ. Ś.pozwem z dnia 11 lipca 2014 r. (k. 2 – 36) skierowanym przeciwko(...)
Szpitalowi (...)(...)Samodzielnemu Publicznemu Zakładowi Opieki Zdrowotnej wK.wniósł o:
1. zasądzenie od strony pozwanej na jego rzecz kwoty 150 000,00 zł tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi od dnia złożenia pozwu do dnia zapłaty, w tym kwoty 100.000,00 zł z tytułu zadośćuczynienia za doznaną krzywdę na podstawieart. 445 §1 i art. 448 k.c.oraz kwoty 50.000,00 zł na podstawieart. 4 §1 ustawy o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta;
2. zasądzenie kwoty 26 192,19 zł tytułem odszkodowania, na którą to kwotę składają się:
- kwota 4 192,19 zł tytułem odszkodowania za poniesione w związku z leczeniem wydatki oraz
- kwota 22 000,00 zł tytułem odszkodowania za utracone korzyści wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi od dnia złożenia pozwu do dnia zapłaty;
3. zasądzenie kwoty 2 000,00 zł tytułem miesięcznej renty z powodu całkowitej utraty zdolności do pracy, płatnej do 10 tego każdego miesiąca poczynając od dnia następującego po złożenia pozwu z ustawowymi odsetkami w razie każdorazowego opóźnienia w zapłacie;
4. zasądzenie kwoty 300,00 zł tytułem miesięcznej renty z powodu zwiększenia się potrzeb powoda, płatnej do 10 tego każdego miesiąca poczynając od dnia następującego po złożenia pozwu z ustawowymi odsetkami w razie każdorazowego opóźnienia w zapłacie;
5. kwoty 500 zł tytułem miesięcznej renty z powodu zmniejszenia się widoków powodzenia na przyszłość, płatnej do 10 tego każdego miesiąca poczynając od dnia następującego po dniu złożenia pozwu z ustawowymi odsetkami w razie każdorazowego opóźnienia w zapłacie;
6. ustalenie, że pozwany będzie odpowiedzialny w przyszłości za dalsze szkody doznane przez powoda, które mogą ujawnić się w przyszłości jako następstwa zakażenia powoda bakteria gronkowca złocistego podczas procesu leczenia w pozwanym szpitalu;
7. zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów postępowania sądowego, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. oraz opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.
Na uzasadnienie żądania pozwuJ. Ś.wskazał, iż w dniu 8 grudnia 2011 r. w czasie wykonywania prac remontowych jako konserwator, zleconych mu przez pracodawcę uległ wypadkowi przy pracy, doznając wieloodłamowego złamania dalszego końca kości piszczelowej prawej i złamania kostki bocznej prawej, skutkiem czego został w trybie pilnym przyjęty doKliniki (...)(...)(...) Szpitala (...)(...)- Samodzielnego Publicznego Zakładu Opieki Zdrowotnej z siedzibą wK.. Podczas przeprowadzanych badań m.in. morfologii krwi wykazano, że powód nie jest zakażony bakterią gronkowca ani nie ma stanu zapalnego. Kolejno tj. w dniu 12 grudnia 2011r. powód został poddany zabiegowi operacyjnemu krwawej repozycji złamania kości typu „pilon” i stabilizacji wg AO, podczas operacji umieszczono w miejscu złamania kości płytkę AO przykręconą czternastoma śrubami. Podczas zabiegu w szpitalu panowały złe warunki szpitalne, tj. pomieszczenia i urządzenia szpitalne nie były utrzymane w należytym stanie, na ścianach widoczny był grzyb, wadliwe łóżka, niesprawne windy, nieszczelne okna, niesprawne łazienki, nadto panowały bardzo złe warunki lecznicze i sanitarne, jak zaznaczył powód dokonywano zmiany opatrunków niezgodnie z zasadami aseptyki poprzez nieużywanie rękawiczek jednorazowych.
Powód wskazał, iż z karty informacyjnej leczenia szpitalnego z dnia 27 grudnia 2011r. wynika, iż przebieg operacji był niepowikłany a rana została wygojona przez rychłozrost, a powód został wypisany do domu w stanie ogólnym i miejscowym dobrym, z zaleceniem kontroli w Poradni(...)(...) Szpitala (...)
(...)- Samodzielnego Publicznego Zakładu Opieki Zdrowotnej z siedzibą wK.w dniu 19.01.2012 r. lub w razie niepokojących dolegliwości. Jednakże w rzeczywistości w ranie pooperacyjnej pojawił się wyciek ropny i powód uskarżał się na silne bóle miejsca operowanego. Nie pobrano przy tym posiewu z rany w celu przeprowadzenia badań bakteriologicznych i ewentualnego leczenia antybiotykowego, ograniczając się jedynie do poinformowania powoda przez personel szpitala, że stan ten nie jest niepokojący. Powód w trzeciej dobie po wypisaniu go ze szpitala, zgłosił się z wyciekiem ropnym z rany pooperacyjnej, silnym bólem operowanej nogi i w stanie podgorączkowym na badanie kontrolne do Poradni(...)
Szpitala (...)(...)Samodzielnego Publicznego Zakładu Opieki Zdrowotnej z siedzibą wK., przeprowadzona kontrola nie stwierdziła jednak stanu zapalnego ani zmian klinicznych, powodowi zaaplikowano te same leki co w pozwanym szpitalu (F.orazF.w razie bólu). Powód wskazując na przeprowadzone w dniu 12 stycznia 2012 r. badanie kontrolne zaprzeczył, aby został pobrany posiew z rany pooperacyjnej, co zostało wskazane w karcie informacyjnej. Kolejne wizyty w Poradni potwierdziły stan zapalny rany pooperacyjnej, wyciek wydzieliny lawisto surowiczej, wyciek treści ropnej z przetoki miejsca operowanego, jednakże pomimo faktu, iż powód nadal wymagał leczenia, został on skierowany przez pozwany szpital na rehabilitację polegającą na nagrzewaniu laserami miejsca operowanego. Powód w czasie rehabilitacji od personelu medycznegoSzpitala (...)wK.otrzymał informację, że nie powinien odbywać teraz rehabilitacji, ze względu na utrzymujący się stan ropny kości oraz ze względu na możliwość nagrzania się materiału zespalającego kość (płytka AO i śruby). Powód wykonał na własny koszt w dniu 29 marca 2012 r. w Zakładzie Opieki ZdrowotnejCentrum (...)wK.badanie mikrobiologiczne oddając jako materiał do badania wymaz z rany pooperacyjnej, wynik badania wskazywał na zakażenie bakterią gronkowca złocistego, gdyż został wyosobniony staphylococcus aureus meticylinowrażliwy (MSSA). W dniu 4 kwietnia 2012 r. powód przedstawił lekarzowi ww. wyniki badania mikrobiologicznego, i jak podkreślił - dopiero na podstawie tych wyników badań lekarz wpisał do kartoteki informację o rozpoznaniu u niego ww. zakażenia bakterią, odporną na większość antybiotyków. W dniu 18 kwietnia 2012 r. powód został przyjęty do szpitala gdzie zdiagnozowano u niego ropny proces zapalny z przetokami, będący powikłaniem leczonego operacyjnie złamania typu „pilon” dalszych nasad podudzia prawego, wówczas wobec powoda zastosowano antybiotykoterapię zgodnie z antybiogramem uzyskując poprawę stanu miejscowego oraz zmniejszenie dolegliwości bólowych, zaś leczenie farmakologiczne objęło antybiotyki przeciwbakteryjneC.(C.) orazA.. Ponadto w wyniku przeprowadzenia dodatkowych badań - wymazu z rany goleni prawej posiew tlenowy - u powoda stwierdzono wystąpienie bakterii enterococcus faecalis (paciorkowiec kałowy). Jak zaznaczył powód - nie stwierdzono jednak zakażenia bakterią gronkowca złocistego, pomimo, że potwierdziły ten fakt badania laboratoryjne przeprowadzone z inicjatywy powoda w dniu 29 marca 2012 r. Stan powoda nadal nie uległ poprawie, a wręcz pojawił się u niego stan ropny w drugiej przetoce goleni prawej. Kolejno zdecydowano o usunięciu zespolenia, powód ponownie trafił do szpitala, gdzie przebywał od 28 czerwca 2012 r. do 5 lipca 2012 r., kiedy to zdiagnozowano u niego złamanie nasad dalszych podudzia prawego leczone operacyjnie, powikłane przedłużonym gojeniem rany z przetokami skórnymi. Zabieg usunięcia powodowi dwóch śrub ciągnących, ze względu na daleko posunięty stan zapalny tkanki podskórnej wykonano 6 sierpnia 2012 r., wówczas również postawiono diagnozę - naciek zapalny okolicy zespolenia podudzia prawego antygenemia HBs. Powód zaznaczył, iż dopiero po ponad ośmiu miesiącach od upływu pierwszej operacji w szpitalu przeprowadzono dodatkowe badanie na obecność gronkowca złocistego, w wyniku którego stwierdzono u powoda gronkowiec złocisty. Powód w odstępach od dwóch do czterech dni odbywał kontrole, podczas których stwierdzono min. „mocno przemoczony opatrunek, zapalenie, zaczerwienie skóry, treść ropną sączącą się z przetoki”. Kolejno w dniach od 19 września 2012 r. do 5 października 2012 r. powód ponownie został przyjęty do szpitala z diagnozą - naciek zapalny rany pooperacyjnej podudzia prawego z przetokami. Jak podkreślił, w kontrolnym posiewie z dnia 1 października 2012 r. nie stwierdzono obecności poprzedniego patogenu staphylocoecus au- reus, jednakże wciąż zalecano stosowanie antybiotyków przeciwbakteryjnychK.(C.) orazA..
Powód podniósł, że ww. informacja jest jednak sprzeczna z informacją zamieszczoną w karcie informacyjnej leczenia szpitalnego z dnia 14 sierpnia 2012 r., gdzie w wyniku dodatkowych badań stwierdzono występowanie bakterii staphylococcus aureus. Również na obecność bakterii gronkowca złocistego wskazuje wpis w karcie choroby powoda prowadzonej przez Poradnię, zgodnie z którą w dniu 12 września 2012 r. pobrano posiew, a 18 września 2012 r. stwierdzono posiew wskazując, że chodzi o wyniki badań które wykryły u powoda występowanie bakterii gronkowca złocistego (w dacie 29 marca 2012 r.).
Metody lecznicze i podawane antybiotyki (G.,(...), opatrunki z przymoczką zG.w celu zmniejszenia zaczerwienienia skóry przetok, stanu zapalnego i obrzęku tkanek) nie przynosiły rezultatów, wobec czego w dniu 1 lutego 2013 r. powód został poddany trzeciemu zabiegowi operacyjnemu wycięcia przetok z usunięciem ogniska ropnego oraz martwaków z dalszej nasady kości piszczelowej w pozwanym szpitalu. Wykonane z dniu 21 marca 2013 r. badanie w pracowni rezonansu magnetycznego, wykazało przewlekłe zapalenie operowanego miejsca prawej nogi powoda. Podczas wizyty kontrolnej w dniu 10 kwietnia 2013 r. zaproponowano powodowi kolejny zabieg, którego niewykonanie mogłoby narazić go na amputację kończyny. Powód odmówił dalszego leczenia w pozwanym szpitalu, od dnia 17 kwietnia 2013 r. pozostając pod opieką(...)Samodzielnego Publicznego Zakładu Opieki Zdrowotnej(...)wK., gdzie uzyskał poprawę stanu zdrowia powoda tj. zmniejszenie bądź zahamowanie wydzieliny ropnej z przetok prawej kończyny, a przeprowadzane badania bakteriologiczne pozwalają na stałą kontrolę stanu zdrowa powoda.
Na skutek powyższego(...)Zespół do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności wK.postanowił zaliczyć powoda do osób niepełnosprawnych o umiarkowanym stopniu niepełnosprawności na okres od dnia 2 kwietnia 2013 r. do dnia 31 maja 2018 r. Ponadto dniu 11 czerwca 2013 r. lekarz orzecznik ZUS wydał orzeczenie, w którym ustalił, że powód jest całkowicie niezdolny do pracy w wypadkiem przy pracy oraz ustalił 30% długotrwałego uszczerbku na zdrowiu spowodowanego skutkami wypadku przy pracy z dnia 8 grudnia 2011 r., jako opis naruszenia sprawności organizmu wskazano pourazowa dysfunkcja podudzia prawego. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział wK.decyzją z dnia 24 lipca 2013 r. przyznał powodowi rentę w wysokości 80% podstawy wymiaru tj. kwotę 1 537,95 zł brutto na okres do dnia 31 października 2014 r.
Obecnie powód pozostaje pod stałą opieką medyczną(...)Samodzielnego Publicznego Zakładu Opieki Zdrowotnej(...)wK., nadto przewiduje się przeprowadzenie około 5-6 operacji w celu odzyskania przez powoda względnie zadowalającego stanu zdrowia operowanej kończyny. Powód cały czas odbywa konsultacje medyczne, zgłaszając potrzebę stosowania niezbędnych leków w celu zapobiegania wydzieliny ropnej z przetok operowanej kończyny, możliwości samodzielnego poruszania się jednakże w asyście kul inwalidzkich oraz przechodząc niezbędne okresowe badania bakteriologiczne.
Na skutek urazu i długotrwałego leczenia doszło u powoda do spadku zarówno kondycji fizycznej jak psychicznej, bowiem powód nigdy w takim natężeniu nie korzystał z pomocy lekarzy, nadto przed zabiegiem operacyjnym prowadził aktywny tryb życia, w szczególności głównym jego źródłem utrzymania było wykonywanie prac budowlanych.
Powód zwrócił również uwagę na estetyczny wymiar szkody, bowiem jak podkreślił, wskutek wyropienia ma duży ubytek skórny w miejscu operowanej prawej nogi (ok. 8 - 10 cm). Ponadto zakażenie bakterią gronkowca złocistego, spowodowało znaczne obniżenie odporności jego organizmu, zaś zasklepienie rany pooperacyjnej i rekonstrukcja operowanej kości prawej nogi jest wciąż niemożliwa. Powód wskazał również, iż w dniu 20 stycznia 2014r. przeszedł operację zakażonego miejsca w(...)Samodzielnego Publicznego Zakładu Opieki Zdrowotnej(...)wK., która nie przyniosła zakładanych efektów zrośnięcia się tkanki podskórnej, umożliwiając sklepienie się rany pooperacyjnej i dalsze leczenie w celu rekonstrukcji operowanej kości. Powodem powyższego, był stale utrzymujący się stan zapalny kości spowodowany zakażeniem bakterią gronkowca złocistego. Obecnie powód, ze względu na usunięcie około połowy kości piszczelowej prawej kończyny porusza się za pomocą buta ortopedycznego, aby nie dopuścić do kolejnego złamania kończyny.
Powód postawił stronie pozwanej zarzut zakażenia szpitalnego, wskazując na okoliczność, iż wyizolowany u powoda szczep ma bardzo rozbudowaną lekoodporność, co stanowi istotną przesłankę, że pochodzi on ze środowiska szpitalnego i jednoznacznie wskazuje, że pozwany ponosi odpowiedzialność za zakażenie szpitalne u powoda. Ponadto powód zaznaczył, iż analiza stanu faktycznego sprawy wskazuje, że zakażenie gronkowcem złocistym mające miejsce u powoda, należy zaliczyć do głębokiego zakażenia stosownie do obowiązujących wytycznych CDC NNISS (United States Centers for Disease Control National Nosocomial Infections Surveillance System) dotyczących mianownictwa ZMO.
Kolejnym zarzutem względem strony pozwanej było naruszenie prawa pacjenta do otrzymania świadczeń zdrowotnych odpowiadających wymaganiom aktualnej wiedzy medycznej (błąd terapeutyczny polegający na nie przeprowadzeniu koniecznych badań bakteriologicznych), gdzie powód zwrócił uwagę na brak stosownego działania w pierwszych dniach po wypadku i zabiegu, tj. nie pobrania wymazu do badania bakteriologicznego, pomimo iż stan zdrowia powoda wskazywał na taką konieczność.
Ponadto powód zarzucił stronie pozwanej również naruszenie jego prawa do uzyskania pełnej i rzetelnej informacji o swoim stanie zdrowia, podkreślając, iż wpis w historii choroby powoda w Poradni w dniu 12 stycznia 2012 r., świadczący o pobraniu od powoda posiewu budzi poważne wątpliwości, gdyż podczas pięciu kolejnych wizyt powoda przeprowadzanych w odstępach około tygodnia żaden z lekarzy nie wpisał wyników badania z pobranego posiewu z dnia 12 stycznia 2012 r. Pierwszy wpis w tym zakresie został dokonany w dniu 4 kwietnia 2012 r. na podstawie wyników badań przeprowadzonych samodzielnie przez powoda w dniu 29 marca 2012 r., tj. po niecałym tygodniu od uzyskania przez powoda wyników badania mikrobiologicznego. Powód zaznacza, iż gdyby przyjąć, że faktycznie to badanie zostało przeprowadzone a lekarze dysponowali wynikami badań, to pomijając kwestię obowiązku udokumentowania tego faktu, ciążył na nich obowiązek poinformowania powoda o jego wynikach (dowodem takim mógł być podpis pacjenta w karcie historii choroby powoda podczas którejś z wizyt kontrolnych).
W zakresie przesłanek odpowiedzialności powód wskazuje na szkodę jaką jest uszczerbek na zdrowiu i jego rozstrój, wywołane nieprawidłowo przeprowadzonym procesem leczenia przez personel medyczny pozwanego szpitala. Powód podkreślił również, iż w skutek powyższego zostało naruszone jego dobro osobiste jakim jest zdrowie oraz posiadanie zgodnej z obiektywnymi oczekiwaniami szansy na wyleczenie, zaznaczając, iż gdyby nie błąd lekarzy pozwanego szpitala, powód byłby obecnie zdrowy, a doznany przez niego rozstrój zdrowia i uszczerbek na zdrowiu nie miałyby miejsca, nadto iż zaniedbanie personelu pozwanego szpitala pozbawiło powoda szansy na odzyskanie sprawności fizycznej, gdyż z powodu zakażenia gronkowcem złocistym cierpi na zapalenie kości, które uniemożliwia mu skuteczne zagojenie się rany pooperacyjnej. Ponadto w wyniku przeprowadzanych zabiegów operacyjnych powód stracił ponad połowę kości kończyny prawej i jego obecny stan zdrowia nie pozwala na dokonanie rekonstrukcji kości.
Jako podstawę żądania zadośćuczynienia powód wskazał naart. 445 § 1 k.c.,art. 448 k.c.orazart. 448 k.c.w zw. zart. 4 § 1 ustawy o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta, podnosząc winę strony pozwanej jak i związek przyczynowo – skutkowy pomiędzy zachowaniem personelu medycznego pozwanego szpitala a doznaną przez powoda szkodą.
W zakresie wydatków poniesionych na leczenie powód przedłożył tabelę kosztów, obejmującą wydatki związane z kosztami leczenia i rehabilitacji. Wskazał, że na bieżąco nabywa niezbędne lekarstwa (antybiotyki, opatrunki, bandaże, gaziki, preparaty lecznicze) w celu uzyskania poprawy zdrowia.
Odnosząc się do kwestii odszkodowania za utracone korzyści powód wskazał, że został pozbawiony możliwości uzyskania zarobków i innych korzyści, które mógłby osiągnąć gdyby nie doznał uszczerbku na zdrowiu, jako posiadający 10 - letnie doświadczenie zawodowe w branży budowlanej wykonujący stałe zlecenia, prace malarskie, konserwatorskie, naprawcze uzyskiwał dochody od 3 000 do 3 500 zł miesięcznie, zaś od czasu hospitalizacji u strony pozwanej nie podjął żadnego zatrudnienia. Powód przyjął, iż jego utracone korzyści w okresie od stycznia 2013 r. do lutego 2014 r. osiągają przeciętnie kwotę 2 000,00 zł za każdy miesiąc (suma 22 000,00 zł).
W związku z powyższym powód wskazał również na zasadność zasądzenia na jego rzecz renty uzupełniającej z tytułu utraty zdolności do pracy, renty z tytułu zwiększonych potrzeb oraz renty z tytułu zmniejszenia się widoków powodzenia na przyszłość. Ponadto powód podnosząc, iż nie można wskazać w sposób wyczerpujący, a nawet ogólnie przewidzieć, jakie konsekwencje dla zdrowia powoda może jeszcze spowodować zakażenie go bakterią gronkowca złocistego, gdyż na chwilę obecną pozostaje on pod opieką personelu medycznego Samodzielnego Publicznego Zakładu Opieki Zdrowotnej(...)wK., gdzie zaplanowano około sześciu operacji, mających na celu rekonstrukcję kości prawej kończyny, jednakże pierwsza z przeprowadzonych operacji nie odniosła zamierzonych skutków, nie można wykluczyć, że po bezskutecznych próbach rekonstrukcji kości, powód będzie zmuszony poddać się operacji amputacji kończyny, wskazał, że zasadnym jest ustalenie odpowiedzialności strony pozwanej za skutki zdarzenia na przyszłość.
Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:
W dniu 8 grudnia 2011 r.J. Ś.wykonywał prace remontowe zlecone mu przez pracodawcę. W trakcie ich wykonywania uległ wypadkowi, w skutek czego w trybie pilnym został przyjęty doKliniki (...)(...)
(...) Szpitala (...)(...)- Samodzielnego Publicznego Zakładu Opieki Zdrowotnej z siedzibą wK.. Przeprowadzone badania wykazały u powoda wieloodłamowe złamanie dalszego końca kości piszczelowej prawej i złamanie kostki bocznej prawej.
W dniu 12 grudnia 2011 r. powód został poddany zabiegowi operacyjnemu polegającemu na krwawej repozycji złamania kości typu „pilon” i stabilizacji wg AO. W czasie operacji umieszczono w miejscu złamania kości płytkę AO przykręconą czternastoma śrubami, stanowiącą materiał zespalający kość. Przebieg operacyjny był niepowikłany, rana została wygojona przez rychłozrost, a powód w dniu 27 grudnia 2011 r. został wypisany do domu w stanie ogólnym i miejscowym dobrym, z zaleceniem kontroli w Poradni(...)(...) Szpitala (...)
(...)- Samodzielnego Publicznego Zakładu Opieki Zdrowotnej z siedzibą wK.w dniu 19 stycznia 2012 r. lub w razie niepokojących dolegliwości. W szpitalu panowały standardowe warunki sanitarne zwłaszcza na salach operacyjno-zabiegowych. Grzyb pojawiał się jedynie w sanitariatach (toaletach). Stan szpitala bada Sanepid regularnie. Zaledwie 4 % pacjentów doznaje zakażenia na skutek niewłaściwych warunków sanitarno-higienicznych.
W dniu 30 grudnia 2011 r. powód zgłosił się na badanie kontrolne do Poradni(...)
Szpitala (...)(...)Samodzielnego Publicznego Zakładu Opieki Zdrowotnej z siedzibą wK.. W wyniku przeprowadzonej kontroli nie stwierdzono stanu zapalnego ani zmian klinicznych. Powodowi zaaplikowano leki.
Na kolejną kontrolę i zmianę opatrunku powód zgłosił się do szpitala w dniu 4 stycznia 2012 r. a kolejno 12 stycznia 2012 r., podczas której stwierdzono niewielki wyciek wydzieliny krwisto-surowiczej po stronie przyśrodkowej i pobrano posiew którego wynik wykazał występowanie u powoda Staphylococcus aureus MSSA, nie będący zakażeniem szpitalnym. Podczas kontroli w dniu 8 lutego 2012 r. odnotowano, iż gojenie rany postępuje, jest poprawa. Kolejno zalecono powodowi zabiegi fizykoterapii, zaś podczas kontroli w dniu 14 marca 2012 r. odnotowano że powód chodzi bez obciążenia. Powodowi zalecono rehabilitację stawu skokowego która jest możliwa w przypadku stanu powoda, z wyjątkiem miejsca zakażonego. Po skierowaniu powoda na rehabilitację rehabilitant odesłał powoda do lekarza prowadzącego, ze względu na otwarcie rany u powoda w obrębie stawu skokowego, co jest przeciwwskazaniem do wykonywania rehabilitacji.
W dniu 29 marca 2012 r. powód wykonał na własny koszt badanie wydzieliny ropnej wCentrum (...)wK.którego wynikiem było: Staphylococcus aureus, metycylinowrażliwy MSSA, szczep wrażliwy na kloksacylinę, amoksycylinę/kw. klawulanowy, kotrlmoksazol, klindamycynę, gcntamycynę. Powód leczył się również prywatnie.
Podczas kolejnej kontroli odnotowano, iż powód przerwał rehabilitację z powodu infekcji w okolicy blizny pooperacyjnej z wyciekiem treści ropnej. W dniach od 18 do 30 kwietnia 2012 r. powód został przyjęty ponownie do szpitala celem usunięcia materiału zespalającego po operacyjnym leczeniu złamania nasad dalszych podudzia prawego, wówczas badania wykazały złamanie powikłane procesem zapalnym z przetokami. Na nodze pojawił się niewielki obrzęk, zastosowano leczenie farmakologiczne. W dniu 30 kwietnia 2012 r. powód został wypisany w stanie ogólnym i miejscowym dobrym z zaleceniem kontynuacji antybiotykoterapii.
Przeprowadzona w dniu 19 czerwca 2012 r. kontrola wykazała obecność ropnych przetok z obfitym wypływaniem ropnej treści. Powód przebywał w szpitalu w dniach 28 czerwca do 5 lipca 2012 r., celem usunięcia materiału zespalającego wprowadzonego operacyjnie z powodu złamania nasad dalszych podudzia prawego, stwierdzono wówczas stan powikłany przedłużonym gojeniem rany z przetokami skórnymi. W czasie pobytu powód nie gorączkował, zmieniano u opatrunki, uzyskano poprawę stanu miejscowego, zdecydowano o odroczeniu usunięcia materiału zespalającego. Zalecono chód w asekuracji kul łokciowych z pełnym obciążeniem operowanej kończyny. Podczas kolejnych kontroli ponownie porano posiew wynik okazał się dodatni, tj. wyhodowano Staphylococcus aureus. Kolejne kontrole wykazywały wyciek ropy powód został ponownie przyjęty do szpitala w dniu 6 sierpnia 2012 r. W dniu 7 sierpnia 2012 r. wykonano u powoda zabieg usunięcia materiału zespalającego (śruby, płytkę AC)), wycięto przetoki skórne, tkanki pozapalne, rany przepłukano antybiotykiem, wykonano również badania i w stanie ogólnym dobrym w dniu 14 sierpnia 2012 wypisano powoda do domu. W dniu 28 sierpnia 2012 r. usunięto powodowi szwy. Kontrola w dniu września 2012 r. wykazała ubytki skóry suche, bez ewidentnych cech zapalnych, dolna przetoka bez ewidentnego wycieku. Jednakże w dniu 12 września 2012 r. powód zgłosił się ponownie do kontroli gdzie stwierdzono mocno przemoczony opatrunek treścią zapalną, obrzęk, ziarninę oraz czynną przetokę dystalną, wobec czego wykonano toaletę i pobrano wymaz na posiew. W dniach od 19 września do 10 października 2012 r. powód przebywał w szpitalu z powodu przetok ropnych podudzia prawego i nasilenia stanu zapalnego. Poruszał się on samodzielnie, bez asekuracji. Późniejsze kontrole wykazywały poprawę stanu powoda. Powód był informowany o możliwych powikłaniach oraz możliwości amputacji kończyny jako alternatywy do przeprowadzanych zabiegów.
W dniu 21 stycznia 2013 r. powód został ponownie przyjęty do szpitala, gdzie przebywał do dnia 1 marca 2013 r. z powodu nasilenia stanu zapalnego przewlekłego zapalenia dalszej nasady kości piszczelowej prawej. W dniu 1 lutego 2013 r. wykonano u powoda zabieg wycięcia przetoki z usunięciem martwiaków z dalszej nasady kości piszczelowej oraz wykonano badania. W czasie pobytu powód nie gorączkował, zmieniano opatrunki i wdrożono leczenie usprawniające uzyskano wydolny chód wspomagany kulami łokciowymi. Kolejne kontrole nie wykazywały zmian w stanie zdrowia powoda. 17 kwietnia 2013 r. powód odmówił wykonania zalecono mu zabiegu. W dniach 19-31 stycznia 2014 r. ponownie przyjęto powoda do szpitala wciąż jednak nie wykonano zabiegu resekcji martwiaków. Następnie powód podjął leczenie w prywatnej klinice.
W dniu 20 maja 2013 r.(...)Zespół ds. orzekania o niepełnosprawności wK.wydał orzeczenie o umiarkowanych stopniu niepełnosprawnościJ. Ś.. Lekarz orzecznik ZUS w dniu 11 czerwca 2013 r. orzekł o całkowitej niezdolności do pracy do dnia 30 września 2016 r., pozostającej w związku z wypadkiem przy pracy i w związku ze stanem narządu ruchu. W kolejnym orzeczeniu również z dnia 11 czerwca 2013 r. lekarz orzecznik ZUS stwierdził 30 % uszczerbku na zdrowiu powoda. Decyzją z dnia 24 lipca 2013 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych przyznał powodowi rentę w wysokości 1 922,4 zł miesięcznie do dnia 31 października 2014 r. Kolejno decyzją z dnia 6 listopada 2014 r. ZUS wznowił wypłatę powodowi renty, przysługującej do dnia 30.09.2016 r. w kwocie 1.320,74 zł miesięcznie.
J. Ś.jest z zawodu budowlańcem, malarzem, podejmował się wykonywania dorywczych zleceń uzyskując średni miesięczny dochód w wysokości ok 3 000,00 zł. Po wypadku miał propozycję pracy, jednak nie mógł jej podjąć na skutek wypadku i rekonwalescencji. Przed wypadkiem był człowiekiem sprawnym fizycznie, nie korzystał z pomocy medycznej, jedynie po stracie pracy z pomocy psychologa. Często grywał z kolegami w piłkę (raz w miesiącu), jeździł na rowerze co obecnie jest niemożliwe. Cierpi obecnie na depresję
Jak wynika z opinii sądowo-lekarskiej wydanej przez zespół biegłych z zakresu mikrobiologii oraz specjalisty z zakresu medycyny sądowej, patomorfologa z(...)wS.z dnia 13 stycznia 2017 r., w czasie pobytów powoda w pozwanym szpitalu oraz podczas wizyt kontrolnych w poradni tego szpitala wykonano łącznie 9 posiewów wydzieliny ze zmian zapalnych/przetok/jamy szpikowej w kierunku bakterii tlenowych i beztlenowych. W żadnym z posiewów nie stwierdzono bakterii beztlenowych. Powtarzającym się w posiewach drobnoustrojem był Staphylococcus aureus, który izolowano w większości badań w dużej ilości. Drobnoustrój ten jest odpowiedzialny za zakażenie i utrzymujący się potem u powoda przewlekły stan zapalny kości podudzia u powoda. W niektórych posiewach stwierdzano także takie bakterie jak Staphylococcus MRCNS, Enterococcus faecalis, Enterobacter cloacae, Echerichia coli, Pseudomonas aeruginosa - najczęściej w niewielkiej ilości. Bakterie te należy traktować jako florę przypadkową, nie mającą większego znaczenia klinicznego i nie zawsze wymagającą leczenia. Bakterie te stale lub przejściowo występują na skórze oraz w przewodzie pokarmowym i mogą okresowo kolonizować powierzchnie rany czy ujście przetoki. Przy dłuższym utrzymywaniu się stanu zapalnego mogą jednak współuczestniczyć w utrzymywaniu się procesu zapalnego. Z opinii wynika również pozytywna odpowiedź na pytanie dotyczące oznaczenia w pozwanym szpitalu tzw. metycylinowrażliwości stwierdzonych u powoda bakterii w szczególności Staphylococcus aureus, gdyż wrażliwość gronkowców w szpitalu określano na automatycznym analizatorze za pomocą specjalnie zaprojektowanej karty antybiogramowej zawierającej odpowiedni dla określonego drobnoustroju zestaw antybiotyków, a dodatkowo metodą dyfuzyjno-krążkową określano wrażliwość na cefazolinę, amoksycylinę/kw. klawulanowy, arnikacynę. W opinii potwierdzono, iż oznaczanie bądź jego brak przez pozwany szpital tzw. metycylinowrażliwości stwierdzonych u powoda bakterii (w szczególności Staphylococcus aureus), nie mógł mieć wpływu na przebieg procesu leczenia powoda, nadto iż w pozwanym szpitalu zastosowano właściwe leczenie wobec powoda. Opiniujący wskazali, iż zakażenie u powoda rozwijało się bardzo powoli ze względu na m.in. stosowane w czasie pobytu w szpitalu antybiotyki skuteczne wobec Staphylococcus aureus. Wobec powoda zlecano właściwe badania w kierunku ustalenia zakażenia bakteriologicznego oraz podjęto właściwe leczenie, nadto zastosowane leczenie było prawidłowe. Jak wynika z opinii w zakresie ustalenia związku przyczynowego pomiędzy pobytem powoda w pozwanym szpitalu a nabytym przez niego zakażeniem, nie można wypowiedzieć się precyzyjnie odnośnie czasu zakażenia, z pewnością miało ono miejsce podczas leczenia powoda po doznanym przez niego urazie oraz możliwe jest iż doszło do niego podczas pobytu w pozwanym szpitalu.
W opinii uzupełniającej z dnia 21 września 2017 r. biegli podtrzymali dotychczasową argumentację. Wskazali ponadto, iż źródłem zakażenia każdym szczepem Staphylococcus aureus zawsze jest nosiciel. Może dojść do zakażenia własnym szczepem nosiciela, który był operowany lub szczepem pochodzącym od innego nosiciela, np. od personelu szpitalnego. Większość nosicieli wśród personelu szpitalnego też „nosi” szczepy metycylinowrażliwe, rzadziej szczepy metycylinooporne. Aby ustalić od kogo pochodził szczep powodujący zakażenie u powoda, czy był szczep własny czy „nosiciela szpitalnego”, należałoby mieć szczepy wyhodowane: z przetoki od powoda, od powoda z nosa (o ile był nosicielem) i od nosicieli spośród personelu (zwykle jest to 20-30%), a następnie przeprowadzić badania genetyczne pokrewieństwa tych wszystkich szczepów (tzw. dochodzenie epldemlologlczne). Zakażenie szczepem Staphylococcus aureus, biorąc pod uwagę rodzaj zabiegu ortopedycznego prowadzonego w warunkach przyjęcia nagłego, należy traktować jako powikłanie i powinno być ono odnotowane w statystykach powikłań zabiegów ortopedycznych. W przypadku powoda nie założono karty zgłoszenia zakażenia szpitalnego, gdyż w okresie pierwszego pobytu w szpitalu, w grudniu 2011, nie było jeszcze udokumentowanego rozpoznania zakażenia, a w czasie kolejnych pobytów powoda w szpitalu karty zakażenia szpitalnego nie zakładano, ponieważ powód był przyjmowany z już istniejącym zakażeniem. Biegli ustalili, iż z materiału dowodowego nie wynika, aby mogło dojść do zaniedbań podczas leczenia powoda.
Biegli potwierdzili, iż w dniu 29 marca 2012 r. po raz pierwszy wyhodowano od powoda bakterie Staphylococcus aureus, które powtarzały się w dalszych badaniach mikrobiologicznych i były czynnikiem etiologicznym przewlekłego zakażenia, natomiast w badaniu z dnia 12 stycznia 2012 r. wyhodowano pojedyncze kolonie Staphylococcus MRCNS, które są gronkowcami należącymi do innego gatunku, które normalnie kolonizują skórę i wyhodowanie ich w niewielkiej ilości z sączącej się rany nie świadczy o zakażeniu.
W opinii uzupełniającej z dnia 18 lipca 2019 r. biegli zaznaczyli, iż zakażenie kości u powoda wywołał Staphylococcus aureus MSSA, szczep wrażliwy na metycylinę i inne antybiotyki, powszechnie występujący w formie nosicielstwa w populacji, który nie jest zaliczany do tzw. szczepów szpitalnych. Szczep ten izolowano 8x z wymazów z rany, przetok oraz z wyskrobin z jamy szpikowej (jest to najbardziej wiarygodny materiał diagnostyczny) w okresie marzec 2012 - styczeń 2014. Posiadał on za każdym razem ten sam profil wrażliwości na antybiotyki, co może wskazywać na utrzymywanie się przez cały czas tego samego szczepu. W zakresie wykonywanych u powoda badań w celu wykrycia i leczenia zakażenia, biegli wskazali, iż powód miał wykonywane liczne badania mikrobiologiczne w kierunku bakterii tlenowych i beztlenowych, każde obejmowało ewentualną izolację gronkowca złocistego MRSA, którego jednak nie wykrywano, zaś wynik z badania z dnia 27 marca 2013 r. jest dyskusyjny. Biegli wskazali, iż u powoda można mówić jedynie o zakażeniu gronkowcem MSSA, ale nie MRSA i MRCNS, a tym samym zakwestionowali związek przyczynowy pomiędzy zakażeniem powoda a pobytem w pozwanym szpitalu. Szczep ten wyizolowano raz, po prawie 1,5 roku od pierwszego pobytu w pozwanym szpitalu, a profil oporności wskazuje na jego pozaszpitalne pochodzenie. W międzyczasie powód wielokrotnie korzystał z usług różnych poradni, w każdej mogło dojść do kolonizacji tym szczepem, a także poza poradnią.
Ponadto biegli wskazali, że do zakażenia gronkowcem MSSA u powoda prawdopodobnie doszło podczas pierwszego pobytu w pozwanym szpitalu, jednakże na podstawie załączonych w aktach dokumentów, wcześniejszych opinii nie można jednoznacznie wykazać, że było to związane z zaniedbaniami i niespełnianiem przez szpital podstawowych warunków sanitarnych oraz nieprzestrzeganiem przez personel procedur i instrukcji higienicznych. Istniejący związek przyczynowy pomiędzy działaniem szpitala a wystąpieniem zakażenia powoda jest pośredni i wynika z przyczyn z którymi się zgłosił pacjent do szpitala.
Biegli podtrzymali również, że powód był operowany w warunkach sali operacyjnej i z zastosowaniem właściwej profilaktyki operacyjnej i spełniających standardy antyseptyki i aseptyki narzędzi i opatrunków. W zakresie warunków sanitarno-higienicznych panujących w pozwanym szpitalu podczas leczenia powoda, biegli wskazali, iż warunki te nie mają większego wpływu na występowanie u nosicieli, którzy stanowią ok. 20-30% populacji (w tym u personelu i pacjentów) gronkowca złocistego MRSA, jak również innych gronkowców, tj. MSSA, MSCNS czy MRCNS.
Z opinii sądowej biegłego z zakresu ortopedii i traumatologii z dnia 4 lipca 2018 r. wynika, że z punktu widzenia urazowo-ortopedycznego leczenie było przeprowadzone w sposób prawidłowy. Biegły potwierdził również, iż zastosowane leczenie powoda i zastosowane leki pozostawały w adekwatnym związku przyczynowym z zakażeniem, były one ustalane na podstawie antybiogramu w odpowiedniej dawce do wagi powoda i rodzaju zakażenia.
Jak wynika z protokołów kontroli wewnętrznej sanitarno-epidemiologicznej i wyników z kontroli czystości mikrobiologicznej Centralnego Bloku Operacyjnego z 15 grudnia 2011 r. personel medyczny pozwanej prawidłowo realizował procedury higieniczne (stosowanie środków higienicznych, mycie rąk, dezynfekcja, dokumentacja procesów sterylizacji), a na samym Oddziale, gdzie leczony był powód nie stwierdzono istotnych zaniedbań w ocenie stanu higieny otoczenia. Ponadto po przeprowadzeniu kontroli czystości mikrobiologicznej w centralnym bloku operacyjnym sali ortopedycznej w pozwanym szpitalu nie stwierdzono drobnoustrojów alarmowych, w tym MRSA czy MSSA, co wskazuje na niskie ryzyko zakażenia.
Z opinii sądowo-psychologicznej z dnia 2 lutego 2018 r. wynika, iż przebieg leczenia powoda miał wpływ na jego dolegliwości bólowe, dyskomfort fizyczny, trudności w poruszaniu się, samodzielnym funkcjonowaniu powodowały narastanie napięcia i stresu, nadto wpłynął na zmiany w wyglądzie, sposobie poruszania, się mógł przyczynić się do pewnego obniżenia poczucia własnej atrakcyjności, na wynikającą ze stanu zdrowia niemożność podjęcia pracy zawodowej, utrzymania rodziny, generowanie kosztów dla rodziny, kłótnie domowe, konieczność korzystania ze wsparcia córek, niemożność wspierania potomstwa. Ponadto przyczynił się do narastania poczucia winy, wzrostu poczucia bezwartościowości, obniżenia samooceny, nadto długotrwałość leczenia, brak poprawy, doprowadziła do poczucia braku kontroli nad własnym zdrowiem, poczucia bezradności co najprawdopodobniej doprowadziło do sięgania po mało skuteczne strategie zaradcze. Poczucie utraty kontroli nad własnym zdrowiem w konsekwencji doprowadziło do reagowania apatią, wycofaniem, smutkiem, rozgoryczeniem, poczuciem krzywdy co pogarszało samopoczucie powoda i potęgowało odczuwany stres. Brak postępów w leczeniu, uwagi personelu medycznego, sposób traktowania chorego przyczynił się do silnego ograniczenia zaufania do lekarzy i personelu medycznego, co potęguje lęk w kontekście konieczności kolejnych wizyt, konsultacji etc. Brak widoków na rychłe wyleczenie, negatywne prognozy dotyczące leczenia doprowadziły do wzrostu lęku o własne życie, zdrowie, przyszłość, relacje z bliskimi. W konsekwencji spotęgowało to lęk i stres.
Biegły sądowy stwierdził, że w momencie uzyskania informacji o zakażeniu gronkowcem i po przeczytaniu informacji w Internecie opiniowany odczuwał lęk o własne życie, zdrowie, losy jego relacji rodzinnych, można z dużym prawdopodobieństwem przypuszczać, że to zwiększyło stres, uczucie lęku i zachwiało zaufaniem do służb medycznych. Ponadto zaznaczyła, iż leczenie i choroba powoda wiązały się z dolegliwościami natury fizycznej w postaci odczuwanego bólu, utrzymującymi się trudnościami w poruszaniu się, oraz dolegliwościami natury psychicznej w postaci: poczucia spadku własnej atrakcyjności, uczucia spadku własnej wartości jako głowy rodziny, powodowało to stres, lęk, poczucie bezradności utraty kontroli nad własnym życiem, napięcie i rozdrażnienie, przyczyniło się do ograniczania aktywności towarzyskiej, ograniczyło spektrum możliwości przyjemnego zagospodarowania czasu wolnego i odreagowania stresu, przyczyniło się do konfliktów i napięć w relacjach z bliskimi, przyczyniło się do spadku zaufania do personelu medycznego.
W zakresie określenia wpływu zakażenia na aktywność. życiową i zawodową powoda biegły skazał, iż można jedynie przypuszczać, że doprowadziło to do: intensyfikacji skupienia powoda na poszukiwaniu informacji o chorobie, zaangażowania w dodatkowe konsultacje lekarskie, szukanie opinii innych lekarzy wzrostu lęku i napięcia co mogło w jakimś stopniu ograniczyć aktywność życiową (w kontekście spędzania czasu wolnego, koncentracji na chorobie, reagowania izolowaniem się i odcinaniem od kontaktów z innymi). Aktywność życiowa i zawodowa powoda była już ograniczona z powodu dysfunkcji podudzia.
W tak ustalonym stanie faktycznym Sąd Okręgowy zważył, co następuje:
Podstawą odpowiedzialności odszkodowawczej strony pozwanej za szkody wyrządzone w związku z udzielaniem świadczeń zdrowotnych jestart. 430 k.c., wedle którego, kto na własny rachunek powierza wykonanie czynności osobie, która przy wykonywaniu czynności podlega jego kierownictwu i ma obowiązek stosować się do jego wskazówek, ten jest odpowiedzialny za szkodę wyrządzoną z winy tej osoby przy wykonywaniu powierzonej jej czynności. Odpowiedzialność z tytułu czynu niedozwolonego na podstawie powołanego przepisu opiera się na zasadzie ryzyka. Podmiot, który powierza wykonanie czynności osobie trzeciej ponosi odpowiedzialność za szkody przez nią wyrządzone pod warunkiem, iż osoba ta ponosi winę. W związku z tym przyjęcie odpowiedzialności strony pozwanej na podstawieart. 430 k.c.wymaga uprzedniego stwierdzenia, iż personel medyczny szpitala wyrządził szkodę w sposób zawiniony i odpowiada z tego tytułu na zasadach ogólnych (art. 415 k.c.).
Warunkiem przyjęcia, że doszło do błędu medycznego jest ustalenie obiektywnej i zawinionej niezgodności postępowania personelu medycznego ze wskazaniami współczesnej wiedzy medycznej. Błąd taki może polegać na niewłaściwym zdiagnozowaniu lub zakwalifikowaniu pacjenta do zabiegu (błąd diagnostyczny) bądź nieprawidłowym, niezgodnym ze sztuką lekarską wykonaniu zabiegu lub leczeniu (błąd lekarski). Należy przy tym mieć na uwadze wysokie wymagania stawiane lekarzom w zakresie profesjonalizmu postępowania (art. 355 § 2 k.c.), nakazujące szczególnie rygorystyczną ocenę wszelkich nieprawidłowości. O winie lekarza może więc przesądzać nawet stosunkowo niewielka lekkomyślność, czy niedbalstwo przy postępowaniu z pacjentem. Przy ocenie postępowania lekarza trzeba również uwzględnić uzasadnione oczekiwanie pacjenta w zakresie nie narażenia go na pogorszenie stanu zdrowia oraz odpowiednich warunków udzielania świadczeń zdrowotnych. Jak wskazuje bowiemustawa z dnia 6 listopada 2008r. o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta, pacjentowi przysługuje prawo do świadczeń zdrowotnych odpowiadających wymaganiom aktualnej wiedzy medycznej (art. 6 ust. 1), udzielanych z należytą starannością przez podmioty udzielające świadczeń zdrowotnych w warunkach odpowiadających określonym w odrębnych przepisach wymaganiom fachowym i sanitarnym (art. 8). Jednocześnie trzeba mieć jednak na względzie tzw. ryzyko medyczne – nawet przy postępowaniu zgodnym z aktualna wiedzą medyczną i przy zachowaniu należytej staranność nie da się całkowicie wykluczyć ryzyka powstania szkody czy nieosiągnięcia oczekiwanego skutku leczenia (niepowodzenie medyczne).
Samo ustalenie, że działanie lub zaniechanie lekarza, które może zostać zakwalifikowane jako błąd medyczny nie warunkuje jeszcze jednak jego odpowiedzialności za poniesioną przez pacjenta szkodę, leżąca u podstaw roszczeń o odszkodowanie bądź zadośćuczynienie. Konieczne jest bowiem wystąpienie związku przyczynowego pomiędzy zachowaniem lekarza a szkodą. Nie jest jednak wymagane, aby związek ten został ustalony w sposób pewny - w świetle wiedzy medycznej w większości wypadków można mówić tylko o prawdopodobieństwie wysokiego stopnia, a nie o pewności. Jeżeli występuje prawdopodobieństwo wysokiego stopnia, wskazujące, że działalnie lub zaniechanie lekarza było przyczyną szkody, można uznać związek przyczynowy za ustalony. Lekarz nie odpowiada natomiast za nadzwyczajne komplikacje, których nie można było przewidzieć oraz za inne skutki nie pozostające w normalnym związku przyczynowym z jego postępowaniem.
W związku z powyższym warunkiem koniecznym do ustalenia odpowiedzialności odszkodowawczej strony pozwanej jest wykazanie związku przyczynowego między zdarzeniem, z którym ustawa wiąże obowiązek odszkodowawczy, a wyrządzoną szkodą oraz zawinionego zachowania personelu medycznego, które doprowadziło do jej powstania.
W ocenie Sądu Okręgowego przeprowadzone postępowanie dowodowe, w sposób jednoznaczny wskazuje, iż żądania powoda są bezzasadne. Powód nie sprostał ciężarowi udowodnienia, iż personel medyczny strony pozwanej ponosi winę za wystąpienie u niego szkody. Podstawowym czynnikiem zapalenia kości u powoda, w następstwie którego doszło u niego do powstania przewlekłego stanu zapalnego kości podudzia prawego było zakażenie bakterią gronkowca Staphylococcus aureus (MSSA), która nie jest zaliczana do tzw. szczepów szpitalnych. Jak wynika ze zgromadzonego materiału dowodowego, w szczególności z opinii biegłych sam fakt, iż doszło do zakażenia kości u powoda tą bakterią podczas jego pierwszego pobytu w pozwanym szpitalu nie przesądza o winie personelu medycznego za zaistniały stan rzeczy. Do zakażenia mogło bowiem dojść nie tylko podczas zabiegu operacyjnego, ale także na skutek wniknięcia bakterii w tkanki w okolicy złamania ze skóry powoda w miejscu założenia wyciągu (zakażenie szczepem własnym), a także drogą krwionośną bezpośrednio do kości przy założeniu, że powód był nosicielem bakterii. Ponadto z uwagi na rodzaj zabiegu ortopedycznego wykonanego u powoda w warunkach przyjęcia nagłego, w postaci długiej operacji z krwawą repozycją oraz wprowadzenia materiałów obcych (płytki i śruby) ryzyko wystąpienia u niego gronkowcowego zakażenia było wysokie. Wbrew twierdzeniem powoda postępowanie personelu medycznego było prawidłowe bowiem powód był operowany w warunkach sali operacyjnej z zastosowaniem właściwej profilaktyki operacyjnej i spełniającej standardy antyseptyki i aseptyki narzędzi i opatrunków. Powód otrzymał także odpowiednią okołooperacyjną profilaktykę antybiotykową przedłużoną do 5 dni oraz dodatkowo antybiotyk przeciwgronkowcowy- klindamycynę, gdy pojawiły się objawy mogące wskazywać na zakażenie. Zastosowane leczenie było zatem prawidłowe.
Wbrew zarzutom powoda nie doszło u niego do zakażenia bakterią Staphylococcus MRCNS czy Staphylococcus MRSA. Ponadto z Raportu z Kontroli Wewnętrznej Sanitarno- Epidemiologicznej z dnia 6.06.2011r. przeprowadzonej w pozwanym szpitalu wynika, że personel palcówki prawidłowo realizował procedury higieniczne (stosowanie środków higienicznych, mycie rąk, dezynfekcja, dokumentacja procesów sterylizacji), a na samym Oddziale, gdzie leczony był powód nie stwierdzono istotnych zaniedbań w ocenie stanu higieny otoczenia. Co więcej z protokołu kontroli czystości mikrobiologicznej Centralnego Bloku Operacyjnego u pozwanej wynika, że w pobranych próbkach nie stwierdzono drobnoustrojów alarmowych, w tym MRSA czy MSSA, co wskazuje na niskie ryzyko zakażenia podczas zabiegu.
Sąd Okręgowy wskazał, że nieprawdziwy jest zarzut powoda, iż personel pozwanego szpitala wykonał badanie na obecność gronkowca dopiero po 8 miesiącach od przeprowadzenia pierwotnego zabiegu operacyjnego. Badanie w kierunku obecności bakterii gronkowca zostało wykonane w dniu 12 stycznia 2012r., a zatem w miesiąc po operacji, a wynik tego badania znajduje się w aktach sprawy na k. 315. Przesądzającą okazała się opinia(...)wS.z dnia 18 lipca 2019r. (od k. 1082). Biegli tego(...)zaczynają tą opinię od stwierdzenia, że należy uściślić czynnik etiologiczny przewlekłego zakażenia kości podudzia, do którego doszło u powoda. Biegli nie godzą się z opinią pełnomocnika powoda, że u powoda doszło do zakażenia ( nie zarażenia ) gronkowcami MRSA, MSSA, MRCNS. Biegli podkreślają, że zakażenie kości u powoda wywołał Staphylococcus aureus MSSA, szczep wrażliwy na metycylinę i inne antybiotyki, powszechnie występujący w formie nosicielstwa w populacji ludzkiej, który nie jest zaliczany do tzw. szczepów szpitalnych. Biegli kwestionują wystąpienie zakażenia gronkowcem MRSA u powoda, a tym samym związek przyczynowy z pobytem w pozwanym szpitalu. U powoda możemy mówić jedynie o zakażeniu (określenie ,,zarażenie’’ nie jest właściwe ) gronkowcem MSSA, ale nie MRSA i MRCNS. Biegli podkreślają ponadto, że raporty zakażeń szpitalnych z 2011r. oraz stan sanitarno-higieniczny nie miały wpływu na wystąpienie zakażenia gronkowcem MSSA. W protokołach kontroli czynności mikrobiologicznej Centralnego Bloku Operacyjnego Sala Ortopedyczna(...)wK.z dnia 15 grudnia 2011r. przeprowadzonej przez(...)Ośrodek Medycyny Prewencyjnej wK.nie stwierdzono w pobranych próbkach drobnoustrojów alarmowych, w tym MRSA, jak również gronkowców MSSA, a także pałeczek Gram-ujemnych. Wykryte w niektórych próbkach w niewielkiej ilości gronkowiec koagulazo-ujemne, metycylino-wrażliwe, czy inne środowiskowe drobnoustroje posiadają znikomy potencjał chorobotwórczy, nie świadczą o złym stanie sanitarno-higienicznym kontrolowanego pomieszczenia, a uzyskane wyniki należy interpretować jako dopuszczalne ( nie ma pustki i jałowych pomieszczeń ) i wskazują one na niskie ryzyko zakażenia. Późniejsze protokoły z kontroli przeprowadzonej przez(...)Ośrodek Medycyny Prewencyjnej wK.w okresie od 10 grudnia do 14 grudnia 2012r. oraz od 09 grudnia do 13 grudnia 2013r., w tym zamknięcie jednej z salKliniki (...)nie mają związku z pierwszym pobytem powoda w pozwanym szpitalu.
Z kolei w opinii(...)wS.z dnia 27 stycznia 2017r. - od k. 750 wynika, że leczenia prowadzone przez pozwany szpital było prawidłowe. Każdorazowo, po otrzymaniu wyniku badania mikrobiologicznego stosowano celowany antybiotyk, co przedstawiono w szczegółowo opisanej tabeli. Biegli podkreślili, że powód został poddany zabiegowi operacyjnemu obarczonemu dużym ryzykiem zakażenia. Czynnik ryzyka to : wielołamowe złamanie, krwawa repozycja, płytka stabilizacyjna, śruby, czas trwania zabiegu - prawie 4 godziny oraz obecność krwiaka. Pierwsze badanie mikrobiologiczne wykonano po ok. 2 tygodniach po wypisie, kiedy pojawił się niewielki wyciek surowiczo-krwisty. W posiewie wyhodowano jednak Staphylococcus coagulase - negative MRCNS. Bakterie takie fizjologicznie występują na skórze i rzadki są przyczyną pourazowych zapaleń kości. Jednak, mimo nielicznych kolonii w posiewie, zastosowano przez 2-3 tygodniB., na który ten gronkowiec był wrażliwy. Na ten lek był także wrażliwy, jak się okazało później, rzeczywisty czynnik etiologiczny zakażenia, tj. Staphylococcus aureus. To doprowadziło do wystąpienia wydzieliny w ranie ( wpis z dnia 15 lutego 2012r. ). Leczenie powoda było prawidłowe, w zakresie stosowanej empirycznej i celowanej antybiotykoterapii.
Powód nie wykazał związku przyczynowego pomiędzy zakażeniem, a działaniem pracowników strony pozwanej. Biorąc pod uwagę prawidłowe wykonanie zabiegu u powoda przez personel medyczny pozwanej, jak i późniejsze postępowanie i prawidłowo zastosowane leczenie (także w zakresie antybiotykoterapii) należy wskazać, iż brak jest związku przyczynowego pomiędzy zachowaniem pracowników strony pozwanej, a szkodą jakiej doznał powód.
Z uwagi na brak wykazania przez powoda, że w trakcie leczenia w pozwanym szpitalu doszło do uchybień prowadzących do powstania po jego stronie szkody, wniesione przez niego powództwo musiało ulec oddaleniu, o czym Sąd orzekł w pkt I. sentencji wyroku.
O kosztach postępowania Sąd orzekł w punkcie II. sentencji wyroku, przez wzgląd na zasadę słuszności odstępując od obciążania nimi powoda (art. 102 k.p.c.). W tym zakresie Sąd miał na uwadze szczególne okoliczności występujące po stronie powoda, tj. trudną sytuację materialną oraz subiektywne i uzasadnione przekonanie o zasadności dochodzonego roszczenia. Leczenie doznanego przez powoda złamania nie przyniosło oczekiwanego przez niego skutku w postaci całkowitego powrotu do stanu zdrowia sprzed doznania urazu, przy czym powód, jako osoba nie dysponująca wiedzą medyczną, nie rozumiał, dlaczego doszło do takiej sytuacji, rozmijającej się z jego oczekiwaniami. Przekonanie powoda o zasadności jego roszczeń mogło być zatem uznane jako subiektywnie usprawiedliwione, zwłaszcza że powód w przeciwieństwie do strony pozwanej nie ma doświadczenia, ani fachowej wiedzy w zakresie ustalania przyczyn powstania szkody. Ostateczne rozwianie wątpliwości co do prawidłowości postępowania strony pozwanej nastąpiło zaś dopiero w toku niniejszego postępowania, po przeprowadzeniu dowodu z opinii biegłego sądowego.
Powód w apelacji zaskarżył powołany wyrok w całości, zarzucając:
I
Naruszenie przez Sąd Okręgowy przepisów prawa procesowego, mające wpływ na treść orzeczenia wydanego przez Sąd I instancji, to jest:
(1
art. 233 k.p.c.poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów, błędną, wybiórczą i sprzeczną z zasadami logiki i doświadczenia życiowego ocenę materiału dowodowego w postaci:
a
zdjęć wewnętrznych pozwanego szpitala
b
protokołu kontroli sanitarnej stanu sanitarnohigienicznego pozwanego szpitala z 2011 r.
-
poprzez ocenę ww. w pkt a) i b) dowodów wbrew logice i zasadami doświadczenia życiowego i ustalenie, że w pozwanym szpitalu panowały standardowe warunki sanitarne, podczas gdy w pozwanym szpitalu panowały wyjątkowo złe warunki sanitarne, które, co najmniej pośrednio, w połączeniu z innymi czynnikami takimi jak zaniedbania personelu pozwanego szpitala w zakresie higieny czy aseptyki i antyseptyki, mogły doprowadzić do zakażenia powoda gronkiem złocistym MSSA,
c
Procedury nadzoru i kontroli zakażeń szpitalnych - poprzez wybiórczą ocenę materiału dowodowego i pomięcie przedmiotowego dowodu dla oceny przestrzegania przez personel szpitala zasad aseptyki i antyseptyki narzędzi oraz prawidłowej realizacji procedur higienicznych oraz procedur zapobiegania zakażeniom, podczas gdy dowód ten wraz z pozostałym materiałem dowodowym, w szczególności zeznaniami świadków i zeznaniami powoda, wskazuje, że personel szpitala niejednokrotnie popełniał uchybienia w przestrzeganiu zasad higieny i realizacji obowiązujących w pozwanym szpitalu procedur,
d
Opinii biegłego sądowego(...)wS.- poprzez wybiórczą ocenę dowodu i ustalenie na podstawie tego dowodu, że przez personel szpitala faktycznie przestrzegał zasad aseptyki i antyseptyki oraz prawidłowej realizacji procedur higienicznych, podczas gdy biegły sądowy, formułując taką tezę, oceniał jednie protokoły dokumentujące ww. procedury i jednocześnie w opinii sadowej niejednokrotnie podkreślał, że:źródłem zakażenia mógł być także ktoś z personelu oddziału lub z otoczenia. Nie wiemy w jakim stopniu zostały rzeczywiście zachowane wszelkie procedury po stronie szpitala podczas zabiegu operacyjnego oraz czy została zachowana najwyższa staranność przy leczeniu powoda
e
zeznań świadkaM. Ś. (1)
f
zeznań świadkaM. Ś. (2)
g
zeznań powoda
-
poprzez wyprowadzenie z zeznań ww. w pkt od e) do g) osób wniosków z nich niewynikających, a nadto sprzecznych z zasadami logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego, tj. ustalenie na podstawie ww. dowodów, że w pozwanym szpitalu panowały standardowe warunki sanitarne zwłaszcza w salach operacyjno — zabiegowych, a także poprzez wybiórczą ocenę materiału dowodowego i pomięcie ww. dowodów dla oceny przestrzegania przez personel szpitala zasad aseptyki i antyseptyki oraz prawidłowej realizacji procedur higienicznych i ustalenie, że personel medyczny pozwanej prawidłowo realizował
procedury higieniczne (stosowanie środków higienicznych, mycie rąk, dezynfekcja, dokumentacja procesów sterylizacji),
h
zeznań świadkaM. Ś. (1)
i
zeznań świadkaM. Ś. (2)
-
poprzez odmowę nadania ww. w pkt h) i i) zeznaniom właściwej mocy dowodowej, jedynie dlatego, że są to osoby bliskie dla powoda, chociaż zeznania świadków są logiczne, wzajemnie się uzupełniają i znajdują potwierdzenie w innym zebranym materiale dowodowym, w szczególności w zdjęciach pozwanego szpitala, zeznaniach świadkaJ. J.oraz zeznaniach powoda,
j)zeznań świadkaJ. J.-przez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów i odmowę wiarygodności i mocy dowodowej zeznaniom tego świadka, tylko z tego względu, że stwierdził on, że został zarażony gronkowcem w pozwanym szpitalu, choć okoliczności te same w sobie nie mogą dyskwalifikować świadka, a przy tym zeznania tego świadka nie stoją w sprzeczności z istotną częścią materiału dowodowego, w szczególności z zeznaniamiM. Ś. (1),M. Ś. (2), zeznaniami powoda, zdjęciami wewnętrznymi szpitala, protokołem kontroli stanu sanitarno-higienicznego pozwanego szpitala, ponadto świadek ten złożył zeznania rzeczowe na obiektywne okoliczności istotne dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy.
W konsekwencji nieprawidłowej oceny ww. dowodów Sąd dokonał błędnych ustaleń faktycznych, nie wynikających z materiału dowodowego, które przyjął za podstawę orzeczenia, co miało istotny wpływ na wynik sprawy, tj. w szczególności błędnie uznał, że:
-
„w szpitalu panowały standardowe warunki sanitarne zwłaszcza w salach operacyjno - zabiegowych ”,
„powód był operowany w warunkach sali operacyjnej i z zastosowaniem właściwej profilaktyki operacyjnej i spełniających standardy antyseptyki i aseptyki narzędzi i opatrunków ”
„Personel medyczny pozwanej prawidłowo realizował procedury higieniczne (stosowanie środków higienicznych, mycie rąk, dezynfekcja, dokumentacja procesów sterylizacji) ”,
(2
art. 233 § 1 k.p.c.w zw. zart. 231 § 1 k.p.c.poprzez błędne przyjęcie za nieustalone okoliczności z których wynika, iż personel pozwanego szpitala mógł swoim zawinionym zachowaniem doprowadzić do zakażenia powoda gronkowcem MSSA, pomimo istnienia ku temu dostatecznych podstaw w zebranym materiale dowodowym w postaci, w szczególności zeznań świadków, procedur nadzoru i kontroli zakażeń szpitalnych oraz opinii biegłego sądowego(...)Uniwersytety Medycznego wS., z której wynika, że do zakażenia powoda gronkowcem MSSA doszło z wysokim prawdopodobieństwem w pozwanym szpitalu podczas zabiegu operacyjnego lub innego zabiegu medycznego,
(3
art. 231 § 1 k.p.c.poprzez wyprowadzenie tylko z faktów, iż pozwany szpital posiada odpowiednie procedury w zakresie zapobiegania zakażeniom, zasad higieny, aseptyki i antyseptyki, procedury te wdrożył i były one kontrolowane raz w roku, faktu, iż procedury te były na co dzień realizowane z należytą starannością przez personel pozwanego szpitala, podczas gdy zgromadzony materiał dowodowy nie pozwala na przyjęcie takiego domniemania.
II
Naruszenie przepisów prawa materialnego, to jest:
(1
art. 6 k.c.poprzez błędne przyjęcie rozkładu ciężaru dowodu po stronie powoda w zakresie udowodnienia przesłanek odpowiedzialności pozwanego w postaci winy pozwanego szpitala i związku przyczynowego pomiędzy winą szpitala a szkodą powoda, w sytuacji gdy powód wykazał z wysokim stopniem prawdopodobieństwa, że do zakażenia powoda doszło w pozwanym szpitalu podczas zabiegu medycznego lub sprawowania opieki szpitalnej, co w sytuacji braku dowodów na powstanie szkody z uwagi na czynniki pozaszpitalne, przesuwało ciężar dowodu w zakresie winy i związku przyczynowego na pozwanego,
(2
art. 415 k.c.w zw.art. 361 k.c.w zw. zart. 231 k.p.c.poprzez ich niezastosowanie w zakresie, w jakim Sąd przesądził o braku winy pozwanego, oraz nieistnieniu związku przyczynowego pomiędzy szkodą (krzywdą) powoda a winą pozwanego, podczas gdy materiał dowodowy zgromadzony w sprawie dawał podstawę do przeprowadzenia domniemania faktycznego w zakresie powstania szkody powoda z winy szpitala i w związku przyczynowo - skutkowym z działaniem personelu pozwanego szpitala,
(3
art. 445 § 1 k.c.w zw. zart. 444 k.c.w zw. z 231k.p.c.poprzez błędne przyjęcie, że na skutek zabiegu i leczenia powoda w pozwanym szpitalu powód nie doznał, w wyniku zawinionego działania pozwanego szpitala, krzywdy uzasadniającej stwierdzenie, że należne jest mu z tego tytułu zadośćuczynienie.
Wskazując na powyższe, powód wniósł o:
zmianę wyroku Sądu Okręgowego w Krakowie I Wydział Cywilny z dnia 28 lutego 2020r., sygn. akt: IC 1290/4 i uwzględnienie powództwa w całości i zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego za obie instancje według norm przepisanych,
ewentualnie:
uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu w Krakowie oraz pozostawienie temu Sądowi rozstrzygnięcie o kosztach za I i II instancję.
Sąd Apelacyjny zważył co następuje:
Apelacja nie zasługuje na uwzględnienie.
Bezzasadny w szczególności są podniesione w apelacji zarzuty odnoszące się do dokonania przez Sąd Okręgowy błędnych ustaleń na podstawie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego bądź błędnej jego oceny. Sąd Okręgowy przeprowadził postępowanie dowodowe prawidłowo, dokonując wszechstronnej oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, prawidłowo tez dokonał jego oceny, szczegółowo odnosząc się do każdego dowodu - zgodnie z regułą wyrażoną wart. 233 §1 k.p.c.Mając powyższe na uwadze Sąd Apelacyjny aprobuje w całości ustalenia faktyczne Sądu I instancji i przyjmuje je za własne czyniąc podstawą orzeczenia w sprawie. Wobec powyższego brak konieczności ich ponownego, szczegółowego przytaczania.
W orzecznictwie ugruntowany jest pogląd, iż w tzw. procesach odszkodowawczych lekarskich nie jest konieczne wykazywanie istnienia związku przyczynowego między działaniem ( zaniechaniem ) personelu służby zdrowia a szkodą pacjenta w stopniu pewnym i stanowczym, lecz wystarczy istnienie związku o odpowiednim stopniu prawdopodobieństwa - zob. wyrok SN z dnia 5 kwietnia 2012 r., II CSK 402/11, wyrok SN z dnia 26 marca 2015r., V CSK 357/14 ) – tzw. dowód prima facie.
W ocenie Sądu Apelacyjnego na tle materiału dowodowego zgromadzonego w niniejszej sprawie podzielić należy wywody Sądu Okręgowego zawarte w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, iż powód nie sprostał ciężarowi udowodnienia, iż personel medyczny strony pozwanej ponosi odpowiedzialność za doznaną przez powoda szkodę.
Podstawowym czynnikiem zapalenia kości u powoda, w następstwie którego doszło u niego do powstania przewlekłego stanu zapalnego kości podudzia prawego było zakażenie bakterią gronkowca Staphylococcus aureus (MSSA), która nie jest zaliczana do tzw. szczepów szpitalnych. Jak wynika ze zgromadzonego materiału dowodowego, w szczególności z opinii biegłych(...)wS., którą Sąd Apelacyjny uznaje za miarodajną dla rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie, jakkolwiek nie można wypowiedzieć się precyzyjnie odnośnie czasu zakażenia, z pewnością miało ono miejsce podczas leczenia powoda po doznanym przez niego urazie oraz możliwe jest, iż doszło do niego podczas pobytu w pozwanym szpitalu. Sam jednak fakt, iż doszło do zakażenia kości u powoda tą bakterią podczas jego pierwszego pobytu w pozwanym szpitalu nie przesądza o winie personelu medycznego za zaistniały stan rzeczy. Do zakażenia mogło bowiem dojść nie tylko podczas zabiegu operacyjnego, ale także na skutek wniknięcia bakterii w tkanki w okolicy złamania ze skóry powoda w miejscu założenia wyciągu (zakażenie szczepem własnym), a także drogą krwionośną bezpośrednio do kości przy założeniu, że powód był nosicielem bakterii. Ponadto z uwagi na rodzaj zabiegu ortopedycznego wykonanego u powoda w warunkach przyjęcia nagłego, w postaci długiej operacji z krwawą repozycją oraz wprowadzenia materiałów obcych (płytki i śruby) ryzyko wystąpienia u niego gronkowcowego zakażenia było wysokie. Wbrew twierdzeniem powoda postępowanie personelu medycznego było prawidłowe bowiem powód był operowany w warunkach sali operacyjnej z zastosowaniem właściwej profilaktyki operacyjnej i spełniającej standardy antyseptyki i aseptyki narzędzi i opatrunków. Powód otrzymał także odpowiednią okołooperacyjną profilaktykę antybiotykową przedłużoną do 5 dni oraz dodatkowo antybiotyk przeciwgronkowcowy- klindamycynę, gdy pojawiły się objawy mogące wskazywać na zakażenie.
Jak wynika protokołu kontroli czystości mikrobiologicznej Centralnego Bloku Operacyjnego z 15 grudnia 2011 r. (k. 1005) w pozwanym szpitalu nie stwierdzono drobnoustrojów alarmowych, w tym MRSA czy MSSA, co wskazuje na niskie ryzyko zakażenia.
W opinii uzupełniającej z dnia 21 września 2017 r. biegli wskazali, iż źródłem zakażenia każdym szczepem Staphylococcus aureus zawsze jest nosiciel. Może dojść do zakażenia własnym szczepem nosiciela, który był operowany lub szczepem pochodzącym od innego nosiciela, np. od personelu szpitalnego (nosicieli spośród personelu zwykle jest 20-30%). Zakażenie szczepem Staphylococcus aureus, biorąc pod uwagę rodzaj zabiegu ortopedycznego prowadzonego w warunkach przyjęcia nagłego, należy traktować jako powikłanie. W dniu 29 marca 2012 r. po raz pierwszy wyhodowano od powoda bakterie Staphylococcus aureus, które powtarzały się w dalszych badaniach mikrobiologicznych i były czynnikiem etiologicznym przewlekłego zakażenia, natomiast w badaniu z dnia 12 stycznia 2012 r. wyhodowano pojedyncze kolonie Staphylococcus MRCNS, które są gronkowcami należącymi do innego gatunku, które normalnie kolonizują skórę i wyhodowanie ich w niewielkiej ilości z sączącej się rany nie świadczy o zakażeniu. W opinii uzupełniającej z dnia 18 lipca 2019 r. biegli zaznaczyli, iż zakażenie kości u powoda wywołał Staphylococcus aureus MSSA, szczep wrażliwy na metycylinę i inne antybiotyki, powszechnie występujący w formie nosicielstwa w populacji, który nie jest zaliczany do tzw. szczepów szpitalnych. Szczep ten izolowano 8x z wymazów z rany, przetok oraz z wyskrobin z jamy szpikowej (jest to najbardziej wiarygodny materiał diagnostyczny) w okresie marzec 2012 - styczeń 2014. Posiadał on za każdym razem ten sam profil wrażliwości na antybiotyki, co może wskazywać na utrzymywanie się przez cały czas tego samego szczepu. W zakresie wykonywanych u powoda badań w celu wykrycia i leczenia zakażenia, biegli wskazali, iż powód miał wykonywane liczne badania mikrobiologiczne w kierunku bakterii tlenowych i beztlenowych, każde obejmowało ewentualną izolację gronkowca złocistego MRSA, którego jednak nie wykrywano, zaś wynik z badania z dnia 27 marca 2013 r. jest dyskusyjny. Biegli wskazali, iż u powoda można mówić jedynie o zakażeniu gronkowcem MSSA, ale nie MRSA i MRCNS, a tym samym zakwestionowali związek przyczynowy pomiędzy zakażeniem powoda a pobytem w pozwanym szpitalu. Szczep ten wyizolowano bowiem raz, po prawie 1,5 roku od pierwszego pobytu w pozwanym szpitalu, a profil oporności wskazuje na jego pozaszpitalne pochodzenie. W międzyczasie powód wielokrotnie korzystał z usług różnych poradni, w każdej mogło dojść do kolonizacji tym szczepem, a także poza poradnią.
Odnośnie warunków sanitarno-higienicznych panujących w pozwanym szpitalu podczas leczenia powoda, biegli wskazali, iż warunki te nie mają większego wpływu na występowanie u nosicieli, którzy stanowią ok. 20-30% populacji (w tym u personelu i pacjentów) gronkowca złocistego MRSA, jak również innych gronkowców, tj. MSSA, MSCNS czy MRCNS. Z tych tez przyczyn bez znaczenia dla oceny czy na skutek działań lub zaniechań strony pozwanej powód poniósł szkodę pozostają wnioski dowodowe powoda wykazujące zły stan techniczno-sanitarny pozwanego Szpitala tym bardziej, że biegli kategorycznie wykluczyli możliwość zakażenia powoda szczepem MRSA, tj. o pochodzeniu szpitalnym. Wskazać także należy, iż z opinii tej wynika, że nawet gdyby w dniu przyjęcia powoda wykonano badanie na nosicielstwo Stapphylococcus aureus i wynik byłby dodatni, jakkolwiek pozwoliłoby to na wdrożenie wcześniej eradykacji lub antybiotykoterapii, jednakże nawet takie postępowanie nie daje gwarancji, że można było uniknąć zakażenia.
Jak wskazał Sąd Okręgowy nieprawdziwy jest zarzut powoda, iż personel pozwanego szpitala wykonał badanie na obecność gronkowca dopiero po 8 miesiącach od przeprowadzenia pierwotnego zabiegu operacyjnego. Badanie w kierunku obecności bakterii gronkowca zostało wykonane w dniu 12 stycznia 2012r., a zatem w miesiąc po operacji, a wynik tego badania znajduje się w aktach sprawy na k. 315. Z opinii(...)wS.z dnia 27 stycznia 2017r. wynika, że leczenia prowadzone przez pozwany szpital było prawidłowe. Każdorazowo, po otrzymaniu wyniku badania mikrobiologicznego stosowano celowany antybiotyk, co przedstawiono w szczegółowo opisanej tabeli. Biegli podkreślili, że powód został poddany zabiegowi operacyjnemu obarczonemu dużym ryzykiem zakażenia. Czynnik ryzyka to: wielołamowe złamanie, krwawa repozycja, płytka stabilizacyjna, śruby, czas trwania zabiegu - prawie 4 godziny oraz obecność krwiaka. Pierwsze badanie mikrobiologiczne wykonano po ok. 2 tygodniach po wypisie, kiedy pojawił się niewielki wyciek surowiczo-krwisty. W posiewie wyhodowano jednak Staphylococcus coagulase - negative MRCNS. Bakterie takie fizjologicznie występują na skórze i rzadko są przyczyną pourazowych zapaleń kości. Jednak, mimo nielicznych kolonii w posiewie, zastosowano przez 2-3 tygodniB., na który ten gronkowiec był wrażliwy. Na ten lek był także wrażliwy, jak się okazało później, rzeczywisty czynnik etiologiczny zakażenia, tj. Staphylococcus aureus. Leczenie powoda było prawidłowe, w zakresie stosowanej empirycznej i celowanej antybiotykoterapii. Jak wynika z opinii w czasie pobytów powoda w pozwanym szpitalu oraz podczas wizyt kontrolnych w poradni tego szpitala wykonano łącznie 9 posiewów wydzieliny ze zmian zapalnych/przetok/jamy szpikowej w kierunku bakterii tlenowych i beztlenowych. W żadnym z posiewów nie stwierdzono bakterii beztlenowych. Powtarzającym się w posiewach drobnoustrojem był Staphylococcus aureus, który izolowano w większości badań w dużej ilości. Drobnoustrój ten jest odpowiedzialny za zakażenie i utrzymujący się potem u powoda przewlekły stan zapalny kości podudzia u powoda. W niektórych posiewach stwierdzano także takie bakterie jak Staphylococcus MRCNS, Enterococcus faecalis, Enterobacter cloacae, Echerichia coli, Pseudomonas aeruginosa - najczęściej w niewielkiej ilości. Bakterie te należy traktować jako florę przypadkową, nie mającą większego znaczenia klinicznego i nie zawsze wymagającą leczenia. Opiniujący wskazali, iż zakażenie u powoda rozwijało się bardzo powoli ze względu na m.in. stosowane w czasie pobytu w szpitalu antybiotyki skuteczne wobec Staphylococcus aureus. Wobec powoda zlecano właściwe badania w kierunku ustalenia zakażenia bakteriologicznego oraz podjęto właściwe leczenie.
Dla porządku, bowiem Sąd Apelacyjny związany jest granicami zaskarżenia, a apelacja nie zarzuca naruszenia prawa materialnego w tym zakresie, wskazać należy, że wobec jednoznacznego stwierdzenia przez biegłych, że podjęte przez stronę pozwaną leczenie powoda było prawidłowe, brak podstaw do przypisania stronie pozwanej odpowiedzialności na podstawie art. 6 ust. 1 i art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 6 listopada 2008 r. – o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta (t. jedn. Dz. U. z 2020 r., poz. 849), tj. w ramach zakreślonej przez powoda podstawy faktycznej żądania odnoszącej się do naruszenia prawa powoda jako pacjenta do otrzymania świadczeń zdrowotnych odpowiadających wymaganiom aktualnej wiedzy medycznej oraz do uzyskania pełnej i rzetelnej informacji o stanie zdrowia, oraz do zasądzenia na rzez powoda podstawieart. 448 k.c.zadośćuczynienia za naruszenie praw pacjenta. Z tych też przyczyn bez znaczenia pozostaje okoliczność, iż doszło do stwierdzenia pismem z dnia 15 lutego 2021 r. naruszenia prawa powoda jako pacjenta przez Rzecznika Praw Pacjenta ma podstawie art. 8 powołanej ustawy bowiem jest ono wynikiem stwierdzonych nieprawidłowości odnoszących się do ogólnych warunków techniczno-sanitarnych panujących w pozwanym Szpitalu, które jak wyżej wskazano nie mają znaczenia dla stwierdzenia związku przycznowo-skutkowego między zakażeniem powoda bakterią Staphylococcus aureus z grupy MSSA a pobytem w pozwanym Szpitalu. Ze względu nadto na zakreśloną przez samego powoda podstawę faktyczną jego żądań okoliczność ta nie mogłaby skutkować uwzględnieniem powództwa w części odnoszącej się do żądania zadośćuczynienia z tytułu naruszenia praw powoda jako pacjenta.
Mając powyższe na względzie Sąd Apelacyjny, na zasadzieart. 385 k.p.c., apelację oddalił.
O kosztach postępowania apelacyjnego orzekł Sąd na podstawieart. 102 k.p.c., odstępując od obciążania nimi powoda. W tym zakresie miał Sąd na względzie, iż biorąc pod rozwagę okoliczności sprawy powód mógł mieć podstawy aby żywić przekonanie, iż to na skutek działań i zaniechań strony pozwanej doszło do pogorszenia się stanu jego zdrowia, co w przekonaniu Sądu, w połączeniu ze szczególną sytuacją życiową, w jakiej powód znajduje się w związku z zakażeniem bakterią gronkowca złocistego, stanowi szczególną okoliczność, o której mowa wart. 102 k.p.c., uzasadniającą odstąpienie od obciążania powoda kosztami postępowania.
SSA Andrzej Żelazowski | ```yaml
court_name: Sąd Apelacyjny w Krakowie
date: '2022-02-11'
department_name: I Wydział Cywilny
judges:
- Andrzej Żelazowski
legal_bases:
- art. 445 §1 i art. 448 k.c.
- art. 4 § 1 ustawy o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta
- art. 233 § 1 k.p.c.
recorder: Michał Góral
signature: I ACa 728/20
``` |
151030150000503_I_C_002317_2016_Uz_2016-12-30_001 |
You are extracting information from the Polish court judgments.
Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value.
Please return the response in the identical YAML format:
```yaml
court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>"
date: <data, date in format YYYY-MM-DD>
department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\
\ department>"
judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>"
legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)>
recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder>
signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment>
```
=====
{context}
======
| Sygn. I C 2317/16
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 03 listopada 2016 r.
Sąd Rejonowy we Włocławku Wydział I Cywilny
Przewodniczący : SSR Monika Drzewiecka
Protokolant : st. sekr. sądowy Wioletta Rosołowska
po rozpoznaniu w dniu 03 listopada 2016 r.
sprawy z powództwa: Syndyka Masy Upadłości Spółdzielczej Kasy Oszczędnościowo- Kredytowej(...)z siedzibą weW.
przeciwko :P.H. C.
o zapłatę
1
umarza postępowanie co do kwoty 0,60 zł (sześćdziesiąt groszy);
2
zasądza od pozwanegoP.H. C.na rzecz Syndyka Masy Upadłości Spółdzielczej Kasy Oszczędnościowo- Kredytowej(...)z siedzibą weW.kwotę 1.802,48 zł (jeden tysiąc osiemset dwa złote czterdzieści osiem groszy) tytułem odsetek ustawowych naliczonych:
-
od kwoty 10.862,49 zł od dnia 05 września 2013r. do dnia 30 października 2014r.,
od kwoty 9.362,49 zł od dnia 31 października 2014r. do dnia 25 listopada 2014r.,
od kwoty 6.241,86 zł od dnia 26 listopada 2014r. do dnia 21 grudnia 2014r.,
od kwoty 3.121,23 zł od dnia 22 grudnia 2014r. do dnia 01 lutego 2015r.,
od kwoty 0,60 zł od dnia 02 lutego 2015r. do dnia 27 października 2015r.
3
zasądza od pozwanegoP.H. C.na rzecz powoda Syndyka Masy Upadłości Spółdzielczej Kasy Oszczędnościowo- Kredytowej(...)z siedzibą weW.kwotę 2.961 zł (dwa tysiące dziewięćset sześćdziesiąt jeden złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu.
UZASADNIENIE
Powód Spółdzielcza Kasa Oszczędnościowo – KredytowaK.weW.wniósł o zasądzenie solidarnie od pozwanychP.H. C.iJ. Ł.kwoty 10.862,49zł wraz z odsetkami umownymi w wysokości czterokrotności kwoty kredytu lombardowego NBP od dnia 05 września 2013r. do dnia zapłaty, ponadto o zasądzenie od pozwanych kosztów postępowania.
W uzasadnieniu powód podał, że pozwanyP. C.zaciągnął u powoda pożyczkę(...)w dniu 20 stycznia 2009r., jako jej zabezpieczenie został wystawiony weksel in blanco, poręczony przezJ. Ł.. Z uwagi na niespłacenie pożyczki weksel został wypełniony na sumę odpowiadającą aktualnemu zadłużeniu wraz z należnymi odsetkami i kosztami.
W odpowiedzi na pozew, pozwanyJ. Ł.podał, że nie miał świadomości, że zaniechania spłaty przezP.C.jego długu. Kontakt zP.C.nie wniósł do sprawy żadnych rozwiązań, wobec powyższego pozwanyJ. Ł.zobowiązał się do spłaty zadłużenia objętego wekslem tj. kwotę 10.862,49 zł w trzech ratach. Pozwany wniósł jednocześnie o zwolnienie od opłacenia odsetek za brak wykupu weksla w wyznaczonym terminie.
Postanowieniem z dnia 14 listopada 2014r. Sąd Rejonowy we Włocławku na podstawieart. 178 kpczawiesił postępowanie w sprawie.
W piśmie z dnia 06 października 2015r. powód oświadczył, że cofa pozew ze zrzeczeniem się roszczenia wobec pozwanegoJ. Ł.; cofa pozew w zakresie należności głównej w kwocie 10.861,89 zł wraz ze zrzeczeniem się roszczenia w tej części wobec pozwanegoP.H. C.. Powód wniósł o podjęcie zawieszonego postępowania oraz oświadczył, że modyfikuje powództwo w ten sposób, że zamiast zasądzenia odsetek umownych, żąda zasądzenia odsetek ustawowych i tym samym wnosi o zasądzenie od pozwanegoP.H. C.na rzecz powódki kwoty 1.835,21 zł wraz z ustawowymi odsetkami od kwoty 0,60 zł od dnia 03 lutego 2015r. do dnia zapłaty oraz wnosi o zasądzenie od pozwanegoP.H. C.na rzecz powódki kosztów postępowania wraz z kosztami zastępstwa procesowego.
Postanowieniem z dnia 11 stycznia 2016r. Sąd Rejonowy we Włocławku, podjął postępowanie w sprawie, umorzył postępowanie w sprawie w stosunku do pozwanegoJ. Ł.w całości oraz umorzył postępowanie w zakresie należności głównej do kwoty 10.861,89 zł w stosunku do pozwanegoP.H. C..
W piśmie z dnia 22 czerwca 2016r. Syndyk Masy Upadłości(...)w upadłości z siedzibą weW.poinformował, że postanowieniem z dnia 31 maja 2016r., wydanym w sprawie V GU 23/16 Sąd Rejonowy w Toruniu V Wydział Gospodarczy postanowił m.in. ogłosić upadłość(...)weW., wyznaczyć Syndyka Masy Upadłości w osobieK. G..
Postanowieniem z dnia 28 czerwca 2016r. Sąd Rejonowy we Włocławku na podstawieart. 174 § 1 pkt 1 i 4 kpczawiesił postępowanie w przedmiotowej sprawie.
W piśmie z dnia 18 lipca 2016r. Syndyk Masy Upadłości Spółdzielczej Kasy Oszczędnościowo-KredytowejK.w upadłości weW.oświadczył, że wstępuje do postępowania toczącego się przed tut. Sądem w sprawie, po stronie powodowej.
Postanowieniem z dnia 08 września 2016r. Sąd Rejonowy we Włocławku podjął postępowanie z udziałem Syndyka Masy Upadłości Spółdzielczej Kasy Oszczędnościowo-Kredytowej(...)z siedzibą weW.jako następcy prawnego Spółdzielczej Kasy Oszczędnościowo-Kredytowej(...)z siedzibą weW..
W piśmie z dnia 22 września 2016r. Syndyk Masy Upadłości(...)w upadłości z siedzibą weW.oświadczył, że cofa powództwo wobec pozwanegoP.H. C.w zakresie należności głównej 0,60 zł bez zrzeczenia się roszczenia, wnosi o zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kwoty 1.802,48 zł tytułem odsetek ustawowych od dnia 05 września 2013r. do dnia 27 października 2015r., naliczonych następująco:
a). od kwoty należności głównej w wysokości 10.862,49 zł od dnia 05 września 2013r. do dnia 30 października 2014r.,
b). od kwoty należności głównej w wysokości 9.362,49 zł od dnia 31 października 2014r. do dnia 25 listopada 2014r.,
c). od kwoty należności głównej w wysokości 6.241,86 zł od dnia 26 listopada 2014r. do dnia 21 grudnia 2014r.,
d). od kwoty należności głównej w wysokości 3.121,23 zł od dnia 22 grudnia 2014r. do dnia 01 lutego 2015r.,
e). od kwoty należności głównej w wysokości 0,60 zł od dnia 02 lutego 2015r. do dnia 27 października 2015r.,
oraz o zasądzenie kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego wg norm przepisanych.
Sąd ustalił, co następuje:
W dniu 20 stycznia 2009r.P. C.zawarł ze Spółdzielczą Kasą Oszczędnościowo-KredytowąK.weW.umowę pożyczki nr (...), jako zabezpieczenie spłaty pożyczki został wystawiony weksel in blanco, poręczony przezJ. Ł..
/
dowód:
umowa – k. 4-5; kserokopia weksla – k. 6 (oryginał przechowywany w Kasie tut. Sądu); deklaracja wekslowa – k. 7/
Z uwagi na niespłacenie pożyczki, powód w dniu 28 sierpnia 2013r. wypełnił weksel na kwotę 10.8762,49 zł tj. sumę odpowiadającą aktualnemu zadłużeniu wraz z należnymi odsetkami i kosztami, a pozwani zostali wezwani do wykupu weksla do dnia 04 września 2013r.
/
dowód
: kserokopia weksla – k. 6 (oryginał przechowywany w Kasie tut. Sądu); wezwanie do wykupu weksla wraz z zpo– k. 8-11/
Pismem z dnia 04 listopada 2016r. Spółdzielcza Kasa Oszczędnościowo-KredytowaK.weW.poinformowałaJ. Ł., że Zarząd kasy wyraził zgodę na spłatę zadłużenia w trzech ratach miesięcznych, każda w kwocie 3.120,63 zł. Nadto, decyzją Zarządu(...), Kasa odstąpi od naliczania odsetek od daty złożenia pozwu w Sądzie do dnia dokonania spłaty; po dokonaniu wpłat kwoty, na którą został wykupiony weksel,J. Ł.zostanie zwolniony z poręczenia w/w pożyczki.
J. Ł.dokonał wpłat na rzecz(...): w dniu 31.10.2014r. w kwocie 1.500 zł, w dniu 26.11.2014r. w kwocie 3.120,63 zł, w dniu 22.12.2014r. w kwocie 3.120,63 zł, w dniu 02.02.2015r. w kwocie 3.120,63 zł; w związku z czym powód cofnął pozew w całości wraz ze zrzeczeniem się roszczenia wobecJ. Ł.; oraz do należności głównej w kwocie 10.861,89 zł wobecP.H. C..
/dowód: okoliczności bezsporne; pismo(...)z dnia 04.11.2014r. – k. 35/
Sąd zważył, co następuje:
Powództwo zasługuje na uwzględnienie.
Zgromadzone w sprawie dokumenty nie wzbudziły wątpliwości Sądu w zakresie swej wiarygodności. Treści ani prawdziwości zaliczonych w poczet materiału dowodowego dokumentów nikt nie kwestionował, zostały sporządzone w należytej formie.
Na wstępie należy zauważyć, że zobowiązanie wekslowe jest zobowiązaniem abstrakcyjnym. Posiadacz weksla ma roszczenie wekslowe, choćby przy powstaniu zobowiązania wekslowego nie było żadnego szczególnego tytułu zobowiązania (causa), choćby ten tytuł był nieważny, lub zgasł. Tego abstrakcyjnego charakteru weksla nie pozbawia okoliczność, że wobec pewnych osób, wymienionych wart. 17, dłużnik wekslowy może zasłaniać się zarzutami, opartymi na swych stosunkach osobistych ( ex causa) z wystawcą lub posiadaczami poprzednimi. Jest to bowiem sytuacja wyjątkowa, która przy powstaniu zobowiązania wekslowego nie jest brana w rachubę, gdyż weksel z natury swej jest przeznaczony do obiegu, a podpisując i wręczając weksel zobowiązany z weksla zaciąga zobowiązanie abstrakcyjne wobec przyszłego jego posiadacza (I. R. red.,Prawo Wekslowe. Komentarz. Orzecznictwo, s. 11, 362).
Sąd zważył, żeprawo wekslowedopuszcza możliwość wystawienia weksla, który w chwili wystawiania nie zawiera wszystkich elementów niezbędnych dla jego ważności określonych wart. 1 i 2 oraz 101 i 102, tj. weksla in blanco. Weksel własny in blanco jest to zatem dokument zawierający co najmniej podpis wystawcy złożony w zamiarze zaciągnięcia zobowiązania wekslowego. Z chwilą wystawienia weksla in blanco i wręczenia go wierzycielowi następuje zawarcie porozumienia między wystawcą weksla lub akceptantem, a osobą, której ten weksel zostaje wręczony, określające sposób jego uzupełnienia. Porozumienie takie jest umową zawieraną pomiędzy odbiorcą weksla a wystawcą weksla lub akceptantem, do której stosuje się przepisykodeksu cywilnego. W przypadku, gdy weksel in blanco jest poręczany, umowę zawiera także poręczyciel wekslowy. Wskazać należy, żeart. 10 Prawa wekslowegonie wymaga szczególnej formy porozumienia wekslowego, może być ona osiągnięta także w sposób dorozumiany. W takim jednak wypadku z uwagi na specyfikę odpowiedzialności wekslowej musi to być przejaw woli, który, w świetle okoliczności towarzyszących, w sposób dostatecznie zrozumiały i niewątpliwy wyraża wolę wywołania skutków prawnych objętych treścią tej czynności prawnej (wyrok SN z dnia 28 maja 1998 r., III CKN 531/97). Za weksel in blanco należy uznać także dokument opatrzony samym tylko podpisem poręczyciela (por. wyrok SA w Gdańsku z dnia 10 marca 1994 r., I ACr 1178/94, OSA 1995, z. 3, poz. 8).
Zgodnie zart. 30 ustawy z dnia 28 maja 1936 r. – Prawo wekslowe(Dz. U. z 1936 r. Nr 37, poz. 282 ze zm.) zapłatę weksla można zabezpieczyć poręczeniem wekslowym (aval) co do całości sumy wekslowej lub co do jej części. W myśl art. 32 powołanej ustawy poręczyciel wekslowy odpowiada tak samo, jak ten, za kogo poręczył. Stosownie do dyspozycji art. 104 odpowiedzialność wystawcy weksla jest taka sama jak akceptanta weksla trasowanego. Na mocy zaś art. 28 akceptant (tj. trasat, który przyjął weksel) zobowiązuje się do zapłaty weksla w terminie płatności. W razie niezapłacenia weksla służy posiadaczowi weksla przeciwko niemu bezpośrednie roszczenie z weksla o wszystko, czego można żądać na podstawieart. 48 i art. 49 Prawa wekslowego. W myślart. 48 pkt 2przy wekslach, wystawionych i płatnych w Polsce, odsetek ustawowych od dnia płatności. Przepisy powyższe – zamieszczone w części ustawy dotyczącej weksla trasowanego na mocyart. 103 Prawa wekslowegomają odpowiednie zastosowanie do weksla własnego. Z powyższych przepisów wynika, że wystawca weksla własnego był obowiązany do zapłaty sumy wekslowej, a nadto w przypadku nie zapłacenia weksla – do spełnienia świadczeń ubocznych wymienionych wart. 48 Prawa wekslowego, zaś analogiczne zobowiązanie ciążyło na pozwanych B. S. i G. W. jako poręczycielom wekslowym. Odpowiedzialność wyżej wymienionych pozwanych jest solidarna, albowiem wedługart. 47 Prawa wekslowego– kto weksel wystawił, przyjął, indosował lub zań poręczył, odpowiada wobec posiadacza solidarnie, zaś posiadacz może dochodzić roszczeń przeciwko jednemu, kilku lub wszystkim dłużnikom bez potrzeby zachowania porządku, w jakim się zobowiązali.
Bezsporny był również fakt, że wystawca wekslaP. C.w dniu 20 stycznia 2009r. złożył deklarację wekslową, w której upoważnił stronę powodową do wypełnienia weksla na sumę odpowiadającą kwocie zadłużenia wraz z odsetkami i innymi należnościami wynikającymi zumowy nr (...)z dnia 20.01.2009r. oraz weksel ten opatrzyć datą płatności według swego uznania, zawiadamiając pozwanych listem poleconym. PozwanyJ. Ł.jako poręczyciel wekslowy wyraził zgodę na treść powyższej deklaracji wekslowej.
Strona powodowa domagała się na podstawie weksla zapłaty kwoty 10.862,49 zł od jego wystawcy oraz poręczyciela. Weksel ten stanowił zabezpieczenie spłaty zobowiązania pozwanegoP.H. C.wobec strony powodowej. Bezspornym jest również, że pozwanyJ. Ł.jako poręczyciel wekslowy dokonał spłaty zadłużenia w łącznej kwocie 10.861,89 zł (w dniu 31.10.2014r. w kwocie 1.500 zł, w dniu 26.11.2014r. w kwocie 3.120,63 zł, w dniu 22.12.2014r. w kwocie 3.120,63 zł, w dniu 02.02.2015r. w kwocie 3.120,63 zł); w związku z czym powód cofnął pozew w całości wraz ze zrzeczeniem się roszczenia wobecJ. Ł., zaś wobecP.H. C.co do kwoty należności głównej 10.861,89 zł, wnosząc jednocześnie o zasądzenie od pozwanegoP.H. C.kwoty 1.835,21 zł tytułem odsetek ustawowych wraz z ustawowymi odsetkami od kwoty 0,60 zł od dnia 03 lutego 2015r. do dnia zapłaty.
Na podstawieart. 355 kpcSąd umorzył postępowanie w całości wobec pozwanegoJ. Ł., a co do kwoty głównej 10.861,89 zł co doP.H. C.na mocy postanowienia Sądu Rejonowego we Włocławku z dnia 11 stycznia 2016r. oraz co do kwoty 0,60 zł również wobecP.H. C., o czym orzekł w pkt. 1 wyroku.
Weksel przedstawiony przez stronę powodową odpowiada wymogom formalnym określonym wart. 101 Prawa wekslowego. Zgodnie z tym przepisem weksel własny zawiera:
1) nazwę "weksel" w samym tekście dokumentu, w języku, w jakim go wystawiono;
2) przyrzeczenie bezwarunkowe zapłacenia oznaczonej sumy pieniężnej;
3) oznaczenie terminu płatności;
4) oznaczenie miejsca płatności;
5) nazwisko osoby, na której rzecz lub na której zlecenie zapłata ma być dokonana;
6) oznaczenie daty i miejsca wystawienia wekslu;
7) podpis wystawcy wekslu.
Konkludując, Sąd uznał, że na podstawie weksla z dnia 28 sierpnia 2013r. stronie powodowej jako remitentowi przysługuje roszczenie w stosunku do pozwanych jako wystawców wekslu i poręczyciela wekslowego o zapłatę zarówno sumy wekslowej i odsetek ustawowych od dnia następnego po dniu płatności weksla tj. od dnia 05 września 2013r.
Mając powyższe na uwadze, Sąd orzekł jak w punkcie 1 wyroku.
O odsetkach Sąd orzekł na podstawieart. 481 kcw zw. zart. 5 prawa wekslowego.
O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawieart. 98 § 1 k.p.c., wyrażającej zasadę odpowiedzialności za wynik procesu. A zatem, Sąd zasądził od pozwanegoP. C., strony przegranej w niniejszym postępowaniu na rzecz strony powodowej kwotę 2.961 zł tytułem zwrotu kosztów procesu. Koszty strony powodowej: opłata w kwocie 544 zł, opłata skarbowa od pełnomocnictwa 17 zł, wynagrodzenia radcy prawnego w kwocie 2.400 zł ustalona na podstawie§ 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenie przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu, koszt wynagrodzenia kuratora wraz z wydatkami w kwocie 2.961 zł. – o czym orzekł w pkt. 3 wyroku. | ```yaml
court_name: Sąd Rejonowy we Włocławku
date: '2016-11-03'
department_name: I Wydział Cywilny
judges:
- Monika Drzewiecka
legal_bases:
- art. 174 § 1 pkt 1 i 4 kpc
- art. 30 ustawy z dnia 28 maja 1936 r. – Prawo wekslowe
- art. 481 kc
- § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie
opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenie przez Skarb Państwa kosztów pomocy
prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu
recorder: st. sekr. sądowy Wioletta Rosołowska
signature: I C 2317/16
``` |
151025000004506_IX_Ka_000655_2014_Uz_2015-02-05_001 |
You are extracting information from the Polish court judgments.
Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value.
Please return the response in the identical YAML format:
```yaml
court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>"
date: <data, date in format YYYY-MM-DD>
department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\
\ department>"
judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>"
legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)>
recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder>
signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment>
```
=====
{context}
======
| Sygn. akt IX Ka 655 / 14
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 5 lutego 2015 roku
Sąd Okręgowy w Toruniu IX Wydział Karny Odwoławczy w składzie:
Przewodniczący - SSO Barbara Plewińska / spr/
Sędziowie - SO Aleksandra Nowicka
- SO Mirosław Wiśniewski
Protokolant - stażysta Marzena Chojnacka
przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Toruniu Małgorzaty Lubińskiej
po rozpoznaniu w dniu 5 lutego 2015 roku
sprawy
J. N.,M.L.
i
D. O.
oskarżonych zart. 288 § 1 kkw zw. zart. 58a § 1 kk
na skutek apelacji wniesionej przez prokuratora
od wyroku Sądu Rejonowego w Toruniu
z dnia 23 października 2014 roku sygn. akt VIII K 1448/13
I
uznając apelację za oczywiście bezzasadną, zaskarżony wyrok utrzymujew mocy;
II
kosztami procesu za postępowanie odwoławcze obciąża Skarb Państwa
Sygn. akt IX Ka 655/14
UZASADNIENIE
J. N.,M.L.iD. O.zostali oskarżeni o to, że w dniu 5 kwietnia 2013r. nadrodze krajowej (...)wC.k/T.działając wspólnie i w porozumieniu pojazdem markiR. (...)o re rej.(...)zablokowali pojazd markiF. (...)onr rej. (...), a następnie uszkodzili w/w pojazd w ten sposób, że go kopali i uderzali rękoma powodując w pojeździe uszkodzenie prawego i lewego lusterka, pokrywy bagażnika, tylnego zderzaka, prawego przedniego kierunkowskazu oraz zarysowanie tylnych prawych drzwi powodując tym straty w kwocie 1550 zł na szkodęS. Z., przy czym opisanego czynu dopuścili się działając publicznie i bez powodu okazując przez to rażące lekceważenie porządku prawnego
-tj. o czyn zart. 288 § 1 kkw zw.art. 57a § 1 kk
Wyrokiem z dnia 23 października 2014 rokuSąd Rejonowy w Toruniu,sygn. akt VIII K 1448/13, uniewinnił oskarżonych, obciążając kosztami procesu Skarb Państwa.
Wyrok ten zaskarżyłw całości na niekorzyść oskarżonych oskarżyciel publiczny, zarzucając:
1
Błąd w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę orzeczenia, mających wpływ na jego treść, polegających na uznaniu przez sąd, że jedynymi dowodami na sprawstwo oskarżonych były wadliwie przeprowadzone czynności okazania przy jednoczesnym pominięciu zeznań pasażerówF.oraz policjanta dotyczących marki i koloru oraz uszkodzeń auta sprawców, w sytuacji, gdy zasady logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego jednoznacznie wskazują, że w/w zeznania w/w osób w powiązaniu z pozostałym zebranym w sprawie materiałem dowodowym stanowiły bezsprzeczną podstawę do przypisania oskarżonym sprawstwa
2
Obrazę przepisu postępowania, tj.art. 5 § 2 kpkpoprzez zastosowanie wyrażonej w nim zasady in dubio pro reo, w sytuacji, gdy wymienione wyżej zeznania świadków jednoznacznie wskazywały na sprawstwo oskarżonych osób
Wskazując na powyższe skarżący domagał się uchylenia zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania sądowi I instancji.
Sąd Okręgowy zważył, co następuje:
Apelacja oskarżyciela publicznego była bezzasadna w stopniu oczywistym.
Skarżący – który, co należało szczególnie podkreślić, nie kwestionował tego, że sposób, w jaki przeprowadzono w przedmiotowej sprawie czynności okazania na etapie postępowania przygotowawczego był wadliwy – bezpodstawnie domagał się uchylenia wydanego w oparciu oart. 5 § 2 kpkrozstrzygnięcia, którym uniewinniono oskarżonych. Postawiony przez niego zarzut dowolnego przyjęcia, że zebrane w przedmiotowej sprawie dowody nie stanowiły wystarczającej podstawy do stwierdzenia w sposób pewny, że przebywając na miejscu zdarzenia, dopuścili się oni popełnienia zarzucanego im czynu zart. 288 kkw zw. zart. 57a § 1 kk, nie zasługiwał na uwzględnienie.
Zdaniem skarżącego, źródłem wadliwości stanowiska, które legło u podstaw wyroku, miało być pozostawienie przez sąd poza sferą rozważań istotnej części materiału dowodowego, która oceniana w połączeniu z faktem, że oskarżeni zostali rozpoznani w postępowaniu przygotowawczym, pozwalała na poczynienie jednoznacznych ustaleń wystarczających do ich skazania. Z apelacji wynikało, że owymi kluczowymi w sprawie, pominiętymi dowodami, mającymi wskazywać na sprawstwo oskarżonych, miały być zeznaniaR. J.,P. R.,K. G.iK. J.oraz policjantaW. T.i właściciela pojazduR., z których wynikało, że wI.(a więc miejscowości, w kierunku której mieli oddalić się według świadków sprawcy), oskarżeni zostali zatrzymani w jadącym z kierunkuT.niebieskim busie markiR.(a więc aucie takim, o jakim mówili świadkowie), który mógł uczestniczyć w zdarzeniu objętym aktem oskarżenia (z zeznań policjanta i jego właściciela wynikało bowiem, że miał on uszkodzenia zderzaka, które mogły powstać w wyniku uderzenie przez inny cofający pojazd).
Z pisemnych motywów orzeczenia nie wynikało jednak bynajmniej, by sąd, który wyraźnie stwierdził, że było wysoce prawdopodobnym, że oskarżeni byli w samochodzie, który zajechał drogę pojazdowi, którym poruszali się pracownicyS. Z., dowody te pominął. Lektura całokształtu wywodów uzasadnienia zaskarżonego wyroku jednoznacznie wskazywała na to, że sąd poddał analizie zeznania pracownikówS. Z.dotyczące koloru i marki samochodu sprawców, a także jego uszkodzeń oraz relacje policjanta i właścicielaR.o uszkodzeniach niebieskiego busa, w którym zatrzymani zostali oskarżeni, w jej wyniku przyznał im walor wiarygodności i rozstrzygając o odpowiedzialności oskarżonych miał je w polu widzenia, jednak analizując wynikające z nich okoliczności po prostu uznał, że dowody te ani samodzielne, ani oceniane na tle pozostałego materiału dowodowego, nie dawały wystarczającej podstawy do przesądzenia o sprawstwie oskarżonych. Wbrew temu, co twierdził skarżący, sąd wyraźnie wyjaśnił, że na ocenie tej zaważył fakt, że nawet przypisanie oskarżonym sprawstwa w ramach konstrukcji zart. 18 kk– a więc obciążenie ich, na mocy porozumienia, odpowiedzialnością za zachowania innych osób wypełniające znamiona czynu zabronionego - warunkowane było nie tyle ogólnym stwierdzeniem, że każdy z nich w ogóle obecny był na miejscu zdarzenia, co poczynieniem nie budzących wątpliwości ustaleń co do tego, w jaki sposób każdy z nich się wówczas zachowywał (strona 11 uzasadnienia).
Stanowisko to, nie tylko w zakresie oceny wiarygodności w/w dowodów, ale i oceny ich znaczenia dla rozstrzygnięcia o odpowiedzialności oskarżonych, było w pełni prawidłowe. Kwestionując orzeczenie o sprawstwie oskarżonych skarżący najwyraźniej zapomniał, że wydanie rozstrzygnięcia w oparciu oart. 18 kkwymagało przesądzenia w zgodzie z regułami dowodowymi co najmniej tego, że znajdujący się na miejscu zdarzenia oskarżeni mieli świadomość tego, co się działo i aprobowali mocą zawartego, choćby w sposób dorozumiany, porozumienia fakt popełniania przez inne osoby przestępstwa, jako własny czyn, a nie np. spali w samochodzie w czasie, gdy dokonywane były zniszczenia, czy zostali w nim, gdy inne osoby wysiadły, by zamanifestować w ten sposób swój brak zgody na to, co się dzieje. Tego nie sposób było rzetelnie uczynić bez wyjaśnienia, w jaki konkretnie sposób zachowywały się poszczególne obecne na miejscu zdarzenia osoby. Uciekanie się do wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego nie mogło usprawiedliwiać braku dowodów w tym zakresie. Do przełamania zasady domniemania niewinności przysługującej oskarżonym i przyjęcia, że dopuścili się oni przestępstwa nie wystarczała konstatacja, że w ich świetle wysoce wątpliwym było, by zatrzymanie oskarżonych w takim pojeździe, którym mieli poruszać się według świadków sprawcy, który miał uszkodzenia mogące powstać w wyniku inkryminowanego zdarzenia i w miejscu, w którym sprawcy mogliby się znajdować, było „jedynie przypadkiem i zbiegiem okoliczności”. Skazanie warunkowane było wykluczeniem ponad wszelką wątpliwość tej ewentualności. W świetle dowodów, których wartość tak optymistycznie oceniał skarżący, jedynie prawdopodobne (dodajmy uczciwie – w wysokim stopniu), a nie pewne, było natomiast tylko to, że oskarżeni byli w samochodzie, który zajechał drogęF..
Tego „braku” w/w dowodów nie pozwalały zniwelować inne dowody, które w realiach sprawy mogły być przydatne do poczynienia ustaleń o sprawstwie oskarżonych, jakimi były zeznania pasażerówF.co do tego, kto uczestniczył w zdarzeniu. Skarżący w sposób oczywiście błędny z punktu widzenia obowiązujących w procesie karnym reguł oceny dowodów wywodził, że sąd niesłusznie zdeprecjonował fakt, że oskarżeni zostali przez nich rozpoznani.
Nie można było mówić o sprzeczności między stwierdzeniem, że dokonana w postępowaniu przygotowawczym identyfikacja nie mogła być miarodajną podstawą rozstrzygnięcia, a tym, że sąd uznał zeznania pasażerówF.w całości za wiarygodne. Skoro brak było podstaw do podważenia tego, co mówili oni o sposobie przeprowadzenia okazania (wątpliwości co do jego niezgodności z kryminalistycznym wzorcem rozumiał skarżący), logicznym było wszak, że nie można było tych okoliczności pominąć, dokonując oceny znaczenia faktu rozpoznania przez nich (a konkretnie jedynie przez dwóch z nich:R. J., który rozpoznał jako sprawcę uszkodzeń tylkoM.L.iP. R., który rozpoznał wszystkich trzech oskarżonych) dla możliwości poczynienia niekorzystnych dla oskarżonych ustaleń. Fakt przeprowadzenia okazania w sposób niezgodny z regułami procesowymi poprzez okazanie poszczególnym świadkom szeregu wizerunków różnych osób niepodobnych do siebie, różniących się wyraźnie nie tyko wyglądem, ale i wiekiem, pośród których jedynie oskarżeni wyróżniali się takim cechami zewnętrznymi, które dla świadków - którzy w gruncie rzeczy nie zdołali dokładnie zapamiętać, jak wyglądali sprawcy uszkodzeń i sugerowali się w tym zakresie jedynie ich ogólnym wyglądem - miały stanowić jedyną podstawę identyfikacji, powodował uzasadnione wątpliwości co do tego, czy wskazując na oskarżonych jako na sprawców uszkodzeń – nawet, gdy wykluczyć świadome manipulacje z ich strony – wskazali oni na rzeczywistych sprawców i czy nie doszło do tego wyłącznie w wyniku pomyłki.
Co istotne: do podobnych wątpliwości w zakresie miarodajności dokonanej przezR. J.iP. R.identyfikacji należałoby dojść również, gdyby - pomijając fakt, że poddawanie w wątpliwość swoich pierwszych zeznań w zakresie rozpoznania wizerunków oskarżonych nie leżało w interesie pasażerówF.- przyjąć hipotetyczne założenie, że ich zeznania co do sposobu przeprowadzenia okazania nie polegały na prawdzie i że w rzeczywistości odbyło się ono w taki sposób, jak wynikało to z akt przedmiotowej sprawy. Po dokonaniu wnikliwej analizy tablic poglądowych (strona 10 uzasadnienia zaskarżonego wyroku) sąd słusznie zauważył, że wizerunki osób okazanych zostały dobrane w sposób, który mógł mieć wpływ na wynik dokonanego rozpoznania (oskarżeni wyraźnie wyróżniali się spośród pozostałych osób).
Co więcej: nawet, gdyby - jak skarżący - zbagatelizować wpływ sposobu przeprowadzenia okazania na wartość rozpoznania, które miało miejsce w jego trakcie, i tak nie sposób byłoby uznać dokonanej identyfikacji w takim kształcie, z jakim mieliśmy do czynienia w przedmiotowej sprawie, za miarodajną podstawę ustaleń o sprawstwie oskarżonych. I bez wnikania w sposób przeprowadzenia tej czynności trudno było wszak rozsądnie uznać je za wiarygodny dowód ich winy, jak uczynił to skarżący, utrzymujący, że „rozpoznania przerodziły się w „niepewne” dopiero na sali rozpraw. Żaden z pasażerówF.nie wskazał wszak wśród okazanych mu wizerunków osób żadnego z mężczyzn, jako biorącego udział w zdarzeniu, jakie miało miejsce na drodze, w sposób pewny.R. J.wprawdzie dopiero na rozprawie wyraźnie stwierdził, że nawet w 50% nie był pewien rozpoznania, jednakże wprost już z jego zeznań z postępowania przygotowawczego wynikało, że wskazał on
bez większej pewnościnaM.L.jako na osobę, która tylko
przypominała mu jednego sprawcę(k. 35). Zaznaczył on nadto, że w gruncie rzeczy nie potrafi opisać sprawców.P. R., który dopiero na rozprawie zaznaczył, że dokonując rozpoznania kierował się raczej ogólnym wyglądem, tym, czy okazana mu osoba była łysa, w postępowaniu przygotowawczym, bez podania, na czym się w tym zakresie opierał, jedynie z dużym prawdopodobieństwem lakonicznie wskazał spośród okazanych mu wizerunków na oskarżonych jako sprawców. W swoich zeznaniach również i on nie przedstawił wówczas żadnego opisu sprawców.
Okoliczności ujawnione na rozprawie przez sąd, który dążył do usunięcia wątpliwości co do pewności rozpoznania, które wyraźnie widoczne były po analizie oświadczeńR. J.iP. R.w tym przedmiocie, dokonanej z uwzględnieniem treści całokształtu relacji w/w świadków i wadliwości sposobu przeprowadzenia czynności okazania, jednoznacznie wykluczały możliwość przesądzenia w zgodzie z obowiązującymi w procesie standardami oceny dowodów na ich podstawie o tym, że oskarżeni dopuścili się popełnienia zarzucanego im przestępstwa. Brak było jakichkolwiek podstaw do zakwestionowania zeznań pasażerówF.również i w tym zakresie. Z apelacji również nie wynikało, dlaczego mieliby oni poddawać w wątpliwość dokonane w czasie pierwszych zeznań rozpoznanie i twierdzić, że w gruncie rzeczy nie byli pewni, że wskazane przez nich osoby na pewno brały udział w zajściu na drodze, gdyby było inaczej. Braku rzeczowej argumentacji uzasadniającej pominięcie tej części ich relacji nie mogły zastępować sugestie skarżącego, jakoby stanowiło to wynik przesłuchania świadków „pod odpowiednim kątem” przez sąd.
Takie rozpoznanie, nawet oceniane w powiązaniu z tym, że oskarżeni zostali zatrzymani w niebieskim busie, który prawdopodobnie uczestniczył w zdarzeniu, nie dawało wystarczających podstaw do przełamania domniemania niewinności przysługującego oskarżonym i nie budzącego wątpliwości stwierdzenia, że dopuścili się oni popełnienia występku chuligańskiego zart. 288 kk.
Jeśliby nawet uznać, że zachodziła rzeczywista sprzeczność między tym, w jaki sposóbJ. N.wyjaśnił powstanie uszkodzeń policjantowi (kolizja na terenieT.) iŁ. W.(uszkodzenia miały powstać na parkingu w czasie postoju – przy czym uderzenie przez innego kierowcę wR.można również określić mianem kolizji), to mankamenty wyjaśnieńJ. N.co do kwestii powstania uszkodzeń i tak nie mogłyby konwalidować istotnego mankamentu dowodów obciążających, które pozwalały na ustalenie przebiegu wydarzeń w zakresie udziału w zdarzeniu z dnia 5 kwietnia 2013 r. oskarżonych jedynie z pewnym (wysokim) stopniem prawdopodobieństwa, a nie z wymaganą przezart. 5 § 2 kpkw zw. zart. 7 kpkpewnością.
Z racji tego, że nie istniały dowody, których przeprowadzenie w chwili obecnej mogłoby przyczynić się do rozstrzygnięcia tych istniejących na gruncie zebranego materiału dowodowego wątpliwości, brak było podstaw do przekazania sprawy do ponownego rozpoznania zgodnie z wnioskiem skarżącego.
Sąd odwoławczy nie dopatrzył się też w zaskarżonym orzeczeniu żadnych uchybień mogących stanowić bezwzględne przyczyny odwoławcze, będących podstawą do uchylenia wyroku z urzędu, dlatego – jako słuszny – został on utrzymany w mocy.
O kosztach procesu za postępowanie odwoławcze orzeczono po myśliart. 636 § 1 kpk. | ```yaml
court_name: Sąd Okręgowy w Toruniu
date: '2015-02-05'
department_name: IX Wydział Karny Odwoławczy
judges:
- Aleksandra Nowicka
- Barbara Plewińska
legal_bases:
- art. 288 § 1 kk
- art. 636 § 1 kpk
recorder: stażysta Marzena Chojnacka
signature: IX Ka 655/14
``` |
150505000001003_II_Ca_000964_2016_Uz_2017-01-20_001 |
You are extracting information from the Polish court judgments.
Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value.
Please return the response in the identical YAML format:
```yaml
court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>"
date: <data, date in format YYYY-MM-DD>
department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\
\ department>"
judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>"
legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)>
recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder>
signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment>
```
=====
{context}
======
| Sygn. akt II Ca 964/16
POSTANOWIENIE
Dnia 20 stycznia 2017 r.
Sąd Okręgowy w Białymstoku II Wydział Cywilny Odwoławczy
w składzie:
Przewodniczący:
SSO Grażyna Wołosowicz (spr.)
Sędziowie:
SSO Barbara Puchalska
SSO Bożena Sztomber
Protokolant:
st. sekr. sąd. Zofia Szczęsnowicz
po rozpoznaniu w dniu 20 stycznia 2017 r. w Białymstoku
na rozprawie sprawy z wnioskuB. D. (1)
z udziałemB. D. (2)
o podział majątku wspólnego
na skutek apelacji uczestnika postępowania
od postanowienia Sądu Rejonowego w Białymstoku
z dnia 12 sierpnia 2016 r. sygn. akt II Ns 7172/12
postanawia:
I
oddalić apelację;
II
stwierdzić, iż zainteresowani ponoszą we własnym zakresie koszty postępowania odwoławczego związane ze swoim udziałemw sprawie.
UZASADNIENIE
Postanowieniem z dnia 12 sierpnia 2016 roku Sąd Rejonowy w Białymstoku ustalił, że w skład majątku wspólnegoB. D. (1)iB. D. (2)wchodzą: 1) spółdzielcze własnościowe prawo dolokalu mieszkalnego numer (...)położonego wB.przyulicy (...)wbudynku numer (...), znajdującego się w zasobachSpółdzielni Mieszkaniowej (...)wB., o wartości 192 301 zł; 2) samochód osobowy markiD. (...)onumerze rejestracyjnym (...)z 2001 roku, nr VIN(...)o wartości 5 000 zł; 3) kwota 5 493,24 zł stanowiąca równowartość środków zgromadzonych w ramach umowy kapitałowego ubezpieczenia na życie, nrpolisy (...)w(...)Towarzystwie (...) Spółce Akcyjnejz siedzibą wW.; 4) kwota 15 107,55 zł. zgromadzona na subkoncieB. D. (1)w Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych; 5) 735,(...)jednostek rozrachunkowych zgromadzonych na rachunkuB. D. (1)wN.-N.Otwartym Funduszu Emerytalnym o wartości 27 263,95 zł; 6) nakład budowlany o wartości 78 226 zł dokonany na nieruchomości onumerze geodezyjnym (...)położonej wP., 7) ruchomości w postaci: mebli kuchennych, mebli ratanowych, lodówki, kuchenki gazowej, dwóch komód olchowych o łącznej wartości 2 500 zł (punkt I postanowienia); ustalił, żeB. D. (1)poniosła z majątku osobistego na majątek wspólny wydatek w wysokości 42 300,51 zł (punkt II postanowienia); ustalił, żeB. D. (2)poniósł z majątku osobistego na majątek wspólny wydatek w wysokości 7 880,91 zł (punkt III postanowienia); oddalił wnioski stron w pozostałym zakresie (punkt IV postanowienia); dokonał podziału majątku wspólnego w ten sposób, że: 1) przyznał wnioskodawczyniB. D. (1), córceJ.iS.: a) spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego szczegółowo opisane w pkt. I. 1) niniejszego postanowienia, b) własność samochodu osobowego szczegółowo opisanego w pkt. I. 2) niniejszego postanowienia, c) prawo do kwoty 15 107,55 zł zgromadzonej na subkoncieB. D. (1)w Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych, d) prawo do 735,2736 jednostek rozrachunkowych zgromadzonych na rachunkuB. D. (1)wN.-N.Otwartym Funduszu Emerytalnym o wartości 27 991,87 zł, e) własność ruchomości w postaci: mebli kuchennych, mebli ratanowych, lodówki, kuchenki gazowej, dwóch komód olchowych o łącznej wartości 2 500 zł; 2) przyznał uczestnikowiB. D. (2), synowiJ.iJ.: a) prawo do kwoty 5 493,24 zł szczegółowo opisanej w punkcie I.3) niniejszego postanowienia, b) prawo do nakładu budowlanego o wartości 78 226 zł szczegółowo opisanego w pkt. I.6) niniejszego postanowienia (punkt V postanowienia); zasądził tytułem spłaty ze składników majątku wspólnego odB. D. (1)na rzeczB. D. (2)kwotę łączną 79 226,63 zł z tym, że jej płatność zasądził w dwóch ratach: a) pierwsza w wysokości 45 000 zł płatna w terminie 14 dni od daty uprawomocnienia się niniejszego postanowienia, b) druga w wysokości 34 226,63 zł płatna w terminie 6 (sześciu) miesięcy od daty uprawomocnienia niniejszego postanowienia - obie raty płatne z ustawowymi odsetkami w stosunku rocznym jak za opóźnienie, w razie uchybienia w terminie płatności którejkolwiek z nich (punkt VI postanowienia); tytułem rozliczenia roszczeń procesowych zgłoszonych przezB. D. (2)zasądził odB. D. (1)na rzeczB. D. (2)kwotę 3 940,45 zł (punkt VII postanowienia); tytułem rozliczenia roszczeń procesowych zgłoszonych przezB. D. (1)zasądził odB. D. (2)na rzeczB. D. (1)łączną kwotę 21 150,25 zł, w tym kwotę 8 412,75 zł z ustawowymi odsetkami w stosunku rocznym jak za opóźnienie od dnia 30 lipca 2016 roku do dnia zapłaty (punkt VIII postanowienia); tytułem brakujących kosztów postępowania w zakresie wydatków, tymczasowo w sprawie pokrytych z sum Skarbu Państwa, nakazał pobrać na rzecz Skarbu Państwa Sąd Rejonowy w Białymstoku: a) odB. D. (1)kwotę 719,02 zł, b) odB. D. (2)kwotę 1 719,01 zł (punkt IX postanowienia) oraz stwierdził, że zainteresowani w pozostałym zakresie ponosili koszty postępowania związane ze swoim udziałem w sprawie (punkt X postanowienia).
Z poczynionych przez Sąd Rejonowy ustaleń wynikało, że w dniu(...)zainteresowani zawarli związek małżeński i z tą datą powstała między nimi wspólność ustawowa, która ustała z dniem uprawomocnienia się orzeczenia rozwiązującego związek małżeński, tj. 20 lutego 2008 roku. Sąd stwierdził, że zainteresowani nie zawierali żadnej umowy małżeńskiej majątkowej. Z ustaleń wynikało, że w skład dzielonego majątku wchodziło spółdzielcze własnościowe prawo dolokalu mieszkalnego numer (...), położonego wB.przyulicy (...)wbudynku numer (...), znajdującego się w zasobachSpółdzielni Mieszkaniowej (...)wB.. Prawo to zostało przydzielone wnioskodawczyni w dniu 30 maja 1994 roku, a obecnie, według stanu na datę ustania wspólności majątkowej, miało wartość 192 301 zł. Do majątku wspólnego zainteresowanych wchodził także samochód osobowy markiD. (...)onumerze rejestracyjnym (...)z 2001 roku, nr VIN(...), którego wartość zainteresowani zgodnie określili na kwotę 5 000 zł. Do majątku wspólnego Sąd I instancji zaliczył także kwotę 15 107,55 zł zgromadzoną na subkoncie wnioskodawczyni w Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych, 735,2736 jednostek rozrachunkowych zgromadzonych na rachunku wnioskodawczyni wN.-N.Otwartym Funduszu Emerytalnym o wartości 27 263,95, przy czym aktualną wartość jednostek, na datę zamknięcia rozprawy, Sąd ustalił w oparciu o dane aktualnych kursów dostępne na stronach internetowych: jedna jednostka w dacie zamknięcia rozprawy miała wartość – 37,08 zł. Do dzielonego majątku wchodziły także ruchomości w postaci: mebli kuchennych, mebli ratanowych, lodówki, kuchenki gazowej, dwóch komód olchowych o łącznej wartości 2 500 zł oraz kwota 5 493,24 zł stanowiąca równowartość środków zgromadzonych w ramach umowy kapitałowego ubezpieczenia na życie, nrpolisy (...)w(...)Towarzystwie (...) Spółce Akcyjnejz siedzibą wW., którą uczestnik postępowania wypłacił w dniu 4 stycznia 2009 roku. W skład majątku wspólnego zainteresowanych wchodził również nakład budowlany o wartości 78 226 zł, dokonany na nieruchomości nr geod.(...)położonej wP., stanowiącej majątek osobisty uczestnika postępowania.
Sąd Rejonowy ustalił, że po ustaniu wspólności majątkowej wnioskodawczyni poniosła z majątku osobistego na majątek wspólny wydatek w łącznej wysokości 42 300,51 zł. przy czym w okresie gdy zainteresowani wspólnie zamieszkiwali w mieszkaniu kwotę 25 475 zł, a po wyprowadzce uczestnika postępowania opłaty stałe w wysokości 16 825,51 zł. Z kolei, uczestnik postępowania poniósł opłaty w wysokości 7 880,91 zł, jako wydatki związane z utrzymaniemmieszkania numer (...), położonego wB.przyulicy (...)wbudynku numer (...), znajdującego się w zasobachSpółdzielni Mieszkaniowej (...)wB..
Sąd Rejonowy wskazał, że w celu ustalenia okoliczności spornych dopuścił dowód z zeznań świadków:D. G. (1),M. N.,K. A. (1),J. C. (1),Z. S.,Z. W.,J. D. (1),A. B.,M. J.,W. B.,J. K. (1)iW. Z.oraz wysłuchał informacyjnie, a następnie przesłuchał zainteresowanych.
Sąd I instancji wyjaśnił, że na rozprawie w dnia 30 września 2015 roku uczestnik postępowania wnioskował o przesłuchanie świadkaZ. D., ale wniosek ten został oddalony jako spóźniony. Zdaniem Sądu, nie było przeszkód, aby wnioskować o przesłuchanie tego świadka już w chwili, gdy zainteresowany domagał się przesłuchania pozostałych świadków.
Sąd I instancji zauważył, że w zakresie ustalonego składu majątku wspólnego sporem objęta była kwota 5 493,24 zł stanowiąca równowartość środków zgromadzonych w ramach umowy kapitałowego ubezpieczenia na życie, nrpolisy (...)w(...)Towarzystwie (...) Spółce Akcyjnejz siedzibą wW.oraz nakład budowlany o wartości 78 226 zł, dokonany na nieruchomości nr geod.(...), położonej wP.. Wnioskodawczyni domagała się przy tym rozliczenia nakładu z majątku wspólnego zainteresowanych na majątek osobisty uczestnika postępowania w postaci jedynie części prac budowlanych w domu na działce wP., których zakres przedstawiła w piśmie z dnia 2 grudnia 2013 roku.
Z ustaleń Sądu Rejonowego wynikało, że prawo użytkowania wieczystego nieruchomości wP.oznaczonej nr(...)zostało nabyte w 1990 roku, za środki rodziców uczestnika postępowania, na rzecz jego i jego siostryA. D.. W dacie nabycia tej nieruchomości, znajdowało się na niej 40% budynku w stanie surowym. Pozwolenie na rozbudowę budynku mieszkalnego uczestnik postępowania otrzymał w dniu 15 lutego 1991 roku.
Uczestnik postępowania kwestionował powyższe żądanie wskazując, że zgłoszone nakłady zostały dokonane z materiałów, które znajdowały się na nieruchomości w dacie jej nabycia, a w pozostałym zakresie zostały sfinansowane za środki jego rodziców, jeszcze przed ślubem zainteresowanych.
Sąd I instancji stwierdził, że aktualną wartość spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego, według stanu na datę ustania wspólności majątkowej, a także rynkową wartość zgłoszonych nakładów biegły sądowy z zakresu szacowania nieruchomości i budownictwaJ. J. (3)ustalił na kwotę 192 301 zł. Sąd Rejonowy zwrócił uwagę, że nakłady budowlane wP.zostały wycenione przez biegłego bez dokonania oględzin wewnątrz budynku, ponieważ uczestnik postępowania, pomimo deklaracji pomocy, nie udostępnił tej nieruchomości biegłemu. Wartość lokalu w budynku „bliźniaczym” po jego wykończeniu (bez instalacji wewnętrznych) została natomiast określona na kwotę 294 013 zł. Wartość nakładów zgłoszonych do rozliczenia przez wnioskodawczynię biegły określił na kwotę 78 225,69 zł. Wycenione zostały tu takie nakłady, jak: ściany I piętra, ściany poddasza, ściany działowe, stropy i schodu parteru i I piętra, dach - konstrukcja, dach – pokrycie, ocieplenie, częściowo stolarka okienna i drzwiowa, tynki wewnętrzne, okładziny. W zakresie stanu budynku biegły posiłkował się przedłożonymi przez wnioskodawczynię opiniami technicznymi sporządzonymi w związku wyodrębnieniem lokali w budynku na przedmiotowej nieruchomości, w ramach postępowania przed Sądem Rejonowym w Piszu, opracowanych w latach 2003 – 2004, a więc w czasie, gdy trwała już wspólność ustawowa. Na ich podstawie biegły określił aktualny stan lokalu przynależnego uczestnikowi postępowania. a więc, że lokal był w stanie surowym, bez stolarki drzwiowej. Biegły wskazał, że drugi lokal mieszkalny na przedmiotowej nieruchomości był zamieszkały i wykończony. W odpowiedzi na zarzuty uczestnika postępowania biegły podtrzymał swoją opinię.
Sąd Rejonowy zauważył, że w dniu 9 lutego 2016 roku uczestnik postępowania wniósł o dopuszczenie dowodu z opinii uzupełniającej biegłego z zakresu budownictwa na okoliczność określenia wartości rynkowej ewentualnych nakładów według wnioskodawczyni poczynionych z majątku wspólnego na jego majątek osobisty z uwagi na to, iż biegły nie dokonywał oględzin wnętrzna lokalu. Sąd Rejonowy oddalił ten wniosek i wskazał, że uczestnik postępowania miał możliwość okazania nieruchomości biegłemu w dacie, kiedy ten wyznaczył oględziny oraz przedstawienia zakresu nakładów według swojej wersji. Tymczasem, bez żadnego uzasadnienia i usprawiedliwienia, nie okazał budynku i tym samym uniemożliwił zweryfikowanie swojej wersji. Ostatecznie, uczestnik postępowania nie kwestionował wartości oszacowanych nakładów, podnosząc jednak, że wszystkie nakłady zostały dokonane, bądź przed ślubem zainteresowanych, bądź z jego majątku osobistego.
W ocenie Sądu Rejonowego, opinia biegłegoJ. J. (3)została sporządzona w sposób profesjonalny, logiczny i spójny, a przyjęte metody szacunku nie budziły wątpliwości.
W ocenie Sądu I instancji, na uwzględnienie zasługiwało żądanie wnioskodawczyni, która domagała się, aby do dzielonego majątku zaliczyć nakład o wartości obliczonej przez biegłegoJ. J. (3).
Sąd Rejonowy wskazał, że wnioskodawczyni zeznała, iż w 1991 roku na nieruchomości wP.nie miały miejsce żadne prace budowlane. Budową zajmował się bowiem tylko i wyłącznie jej mąż, który w tym czasie przebywał w Belgii. Wnioskodawczyni podała, że prace na działce wP.rozpoczęły się w 1992 roku, już po ślubie. W 1993 roku zainteresowani wystawili ten dom na sprzedaż. Ostatecznie, dom pozostał, a zainteresowani zadecydowali się nabyć mieszkanie. Po wypadku uczestnika w 1996 roku dom został pokryty blachą. Wnioskodawczyni wskazała, że wszystkie nakłady oszacowane przez biegłego to prace wykonane po ślubie. Podała, że po zakupieniu nieruchomości znajdowały się tam materiały budowlane – papa w piwnicy i deski. Nie było tam cegieł. Deski zostały później sprzedane, a uzyskane z tego tytułu środki (15 mln starych zł) zainteresowani przeznaczyli na życie. Blachę na dach dali im rodzice uczestnika postępowania, ale nie wystarczało jej na budowę domu. Podała, że rodzice uczestnika postępowania pomagali im, jednak nie w zakresie związanym z finansowaniem inwestycji budowlanej. Wspomagali ich żywnością, pieniędzmi na benzynę. Matka uczestnika postępowania przekazała im również środki na zestaw kuchenny.
Z kolei, uczestnik postępowania zeznał, że w czasie, gdy był kawalerem budynek wP.był już w stanie surowym. Dopiero w 1996 roku pokryto dom blachą. Wskazał, że rozbudowa miała miejsce przed lipcem 1991 roku. Uczestnik postępowania podał, że wykorzystał część pustaków, które były na nieruchomości w dacie jej nabycia, a część dokupił. Uczestnik postępowania wskazał, że z Belgii wrócił na Wielkanoc w 1991 roku, ponownie wyjechał za granicę w październiku. Do pracy za granicą wyjeżdżał na 2-3 miesiące. Według jego twierdzeń, po ślubie nic nie było robione na nieruchomości wP., rozbudowano jedynie część jego siostry. Uczestnik postępowania wskazał, że płacił pracownikom przy rozbudowie domu, a blachę na dach dał jego ojciec. Sąd I instancji zauważył, że uprzednio wysłuchany informacyjnie uczestnik postępowania podnosił, iż rozbudowę finansował jego ojciec, ponieważ on nie miał wówczas pieniędzy. Uczestnik postępowania przedłożył faktury, z których wynikało, żeJ. D. (2)w dniu 5 marca 1991 roku nabył materiały budowlane w postaci: ościeżnic, skrzydeł drzwiowych, okien i okna balkonowego.
W przedstawionych okolicznościach, Sąd I instancji zauważył, że w późniejszych zeznaniach zainteresowany nie podkreślał, aby jego ojciec pomagał finansowo przy budowie. Sąd Rejonowy zwrócił dodatkowo uwagę, że niewątpliwie sam uczestnik postępowania posiadał odpowiednie środki na budowę, ponieważ przed i po ślubie pracował za granicą. W ocenie Sądu, na podstawie przedłożonej faktury na imię i nazwisko jego ojca nie można było bez wątpliwości stwierdzić, że wskazane w niej materiały zostały przeznaczone na budowę przedmiotowego domu, a jeśli nawet tak, to mogły być również użyte na część domu siostry uczestnika postępowania, skoro on sam podał, iż ojciec pomagał jemu oraz siostrze. Sąd I instancji zwrócił tez uwagę na zeznania matki uczestnika postępowaniaJ. D. (1), która nie wiedziała, czy okna były przeznaczone do części dokupionej czy dobudowanej, dodając zresztą, że okna nabyte w dniu 5 marca były przeznaczone na połowę jej córki, co przeczyło wersji uczestnika postępowania. Sąd zauważył także, że świadek wskazała, iż jej mąż pomagał synowi, ponieważ ten „chyba sobie nie radził”, przy czym Sąd uznał uczestnika postępowania za osobę zaradną, skoro wyjeżdżał do pracy zarobkowej za granicą i to głównie z jego dochodów były czynione oszczędności zainteresowanych. O zaradności uczestnika postępowania i poczynionych przez niego oszczędnościach świadczył też fakt, że wP.zainteresowani dokupili drugą nieruchomość, na której także rozpoczęli budowę, a zatem równolegle toczyły się prace na dwóch nieruchomościach.
Sąd Rejonowy stwierdził, że stanowisko wnioskodawczyni potwierdzili świadkowie:D. G. (1),M. N.iK. A. (2). Z kolei stanowisko uczestnika postępowania potwierdzili świadkowie:J. C. (1),Z. S.,Z. W.,J. D. (1),A. B.,W. B.,J. K. (1)iW. Z.. Mając powyższe na uwadze Sąd Rejonowy wyjaśnił, że poszukiwał innych okoliczności ujawnionych w sprawie, aby rozstrzygnąć, której wersji dać wiarę.
W ocenie Sądu Rejonowego, ujawnione fakty pozwalały na stwierdzenie, że to wersja wnioskodawczyni jawiła się jako bardziej przekonywująca i wiarygodna. Przede wszystkim, wbrew temu co opisywał uczestnik postępowania, jego dochody z pracy osiągane za granicą musiały być znaczne, skoro już 10 miesięcy po ślubie zainteresowani zakupili także nieruchomość przyulicy (...)wP.. Następnie, w 1994 roku zakupili mieszkanie w bloku, a w 1993 roku wyjechali na kilkudniową wycieczkę doW.. Sąd zauważył, że po zakupie nieruchomości przyulicy (...)zainteresowani rozpoczęli tam budowę domu. W ocenie Sądu I instancji, wszystkie opisane okoliczności miały miejsce w bliskiej odległości czasowej, a w tym czasie uczestnik postępowania przebywał i pracował za granicą, co niewątpliwie powodowało konieczność finansowania dwóch gospodarstw domowych. Doświadczenie życiowe wskazywało więc, że jego dochody musiały być znaczne, aby zabezpieczyć wszystkie te wydatki. W przekonaniu Sądu Rejonowego, powyższe uprawniało do uznania wersji wnioskodawczyni za bardziej wiarygodną. W ocenie Sądu, próba uczestnika postępowania umniejszania własnych zdolności finansowych i przekonania o znaczącej pomocy finansowej jego rodziców, nie była wiarygodna. Tym bardziej, że dokumenty potwierdzające dysponowanie przez ojca uczestnika postępowania dolarami USA dotyczyły 1987 roku. Zdaniem Sądu, nie bez znaczenia była także okoliczność opisywana przez wnioskodawczynię, że w lipcu i październiku 1991 roku rodzice uczestnika postępowania partycypowali w kosztach zorganizowania dwóch wesel. W tych realiach, logiczne było stanowisko wnioskodawczyni, która podkreślała, że nie był to okres, w którym teściowie i jej mąż angażowaliby się jeszcze w budowę wP.: chodziło o wymiar czasowy i finansowy tego przedsięwzięcia, tym bardziej, że przynajmniej doŚ.Wielkanocnych w 1991 roku uczestnik postępowania przebywał w Belgii. Co więcej, przesłuchani na wniosek uczestnika postępowania świadkowie potwierdzili, że w pracach budowlanych uczestniczyli także członkowie rodziny wnioskodawczyni. W ocenie Sądu, ich zaangażowanie jeszcze przed ślubem stron nie było wiarygodne. Za bardziej realną Sąd Rejonowy uznał więc wersje wnioskodawczyni, według której dopiero po ślubie kontynuowano budowę, już na potrzeby dwóch rodzin: uczestnika postępowania i jego siostry. Sąd zauważył nadto, że jak wskazała wnioskodawczyni, a uczestnik postępowania temu nie zaprzeczył, nowy projekt budowlany modernizujący pierwotny kształt budynku na potrzeby dwóch rodzin został opracowany w okresie, kiedy zainteresowani byli już małżeństwem, co w logicznym ciągu zdarzeń powodowało, iż dopiero po opracowaniu takiego projektu wykonywane były prace budowlane. W tych okolicznościach, za logiczne Sąd I instancji uznał także, że gdy zainteresowani kupili drugą działkę wP.przyulicy (...)i budowali tam fundamenty w 1992 roku, to jednocześnie trwały prace na nieruchomości uczestnika postępowania. Sąd zaznaczył przy tym, że zgodnie z umową uczestnika postępowania z jego siostrą dopiero w kwietniu 1997 roku rodzeństwo sfinalizowało ustalenia o podziale domu na potrzeby dwóch rodzin.
W przedstawionych okolicznościach, Sąd Rejonowy za bardziej wiarygodne uznał stanowisko wnioskodawczyni i przesłuchanych na jej wniosek świadków. W jego ocenie, nie sposób przyjąć, że rodzice uczestnika postępowania pomagali mu finansowo przy budowie domu w sytuacji, gdy ten pracował zarobkowo za granicą, co wiązało się dobrymi dochodami. Sąd wytknął przy tym, że twierdzenia uczestnika postępowania częściowo różniły się z twierdzeniami przesłuchanych na jego wniosek świadków. Zainteresowany bowiem wskazywał, że to on płacił osobom, które pomagały w budowie, przy czym niektórzy świadkowie wskazywali na jego ojca, czy brata. Niejednolite były też twierdzenia, co do kwestii tego, kto kupił blachę na dach w 1996 roku, przy czym nawet jeżeli była ona finansowana przez rodziców zainteresowanego (co ostatecznie potwierdziła wnioskodawczyni – wskazując jednak, że materiał został dokupiony), to należało zauważyć, że na finansowanie prac remontowych dachu składały się również koszty pracy pracowników. Nie zostało też wykazane, że cała blacha od ojca zainteresowanego została wykorzystana na przedmiotowy nakład w części domu uczestnika postępowania i że była to darowizna do jego majątku osobistego, a nie dla zainteresowanych na potrzeby ich rodziny, skoro dom miał przecież służyć rodzinie syna.
Sąd I instancji stwierdził, że choć w momencie nabycia przedmiotowej nieruchomości wP.znajdowały się na niej materiały budowlane, to brak było obiektywnych dowodów, co do tego, w jakim zakresie zostały one wykorzystane na prace oszacowane przez biegłegoJ. J. (3). W tej kwestii stanowiska zainteresowanych, jak i zeznania świadków były różne. ŚwiadekW.Zagroda, który składał zeznania na korzyść uczestnika postępowania wskazał, że część cegieł dokupiono, ale Sąd zauważył, iż nie było materiału dowodowego, który pozwalałby na dokonanie w tym zakresie precyzyjnych ustaleń. Należało więc uznać, że w momencie zakupu na działce były składowane deski, ale uczestnik postępowania nie udowodnił, w jakim zakresie zostały one sprzedane, a w jakim ewentualnie wykorzystane na budowie i to w części domu należącej do uczestnika postępowania. Sąd Rejonowy zauważył, że przedmiotowy dom to dwie nieruchomości lokalowe, zatem skoro uczestnik postępowania w sprawie chciał udowodnić swój nakład z majątku osobistego w okresie trwania wspólności ustawowej powinien był precyzyjnie udowodnić opisywane okoliczności. W ocenie Sądu, określenia „mniej więcej” lub „około” nie mogły być tu podstawą ustaleń, skoro chodziło o roszczenia procesowe. Sąd I instancji zwrócił również uwagę, że to uczestnik postępowania powinien był sformułować wniosek do biegłego o oszacowanie wartości tego materiału i uwzględnienie powyższego przy sporządzaniu w sprawie opinii. Na rozprawie w dniu 20 listopada 2013 roku pełnomocnikowi uczestnika postępowania został zresztą udzielony termin na złożenie pisma z opisem nakładów, które miałby oszacować biegły, zgodnie z wersją uczestnika postępowania. Sąd I instancji podkreślił, że to był odpowiedni moment, w którym uczestnik postępowania mógł sformułować wniosek do biegłego, ale tego nie zrobił, co więcej, pomimo złożonej deklaracji nie udostępnił swojej nieruchomości do celów oględzin przez biegłego. Sąd I instancji podkreślił, że ta okoliczność także wpłynęła na ocenę wiarygodności twierdzeń uczestnika postępowania. Sąd wyjaśnił, że osobiste oględziny biegłego wewnątrz budynku mogły dostarczyć dodatkowych informacji przydatnych do zweryfikowania twierdzeń zainteresowanych. Odmowa udostępnienia nieruchomości mogła być więc oceniona jedynie jako próba ukrycia dowodów. W ocenie Sądu Rejonowego, uczestnik postępowania stracił możliwości przedstawienia swojego stanowiska względem biegłego. Na ogólną ocenę wiarygodności uczestnika postępowania wpłynęło i to, że obiektywnie nie był on osobą, której zachowanie w tym postępowaniu można byłoby ocenić jako rzetelne i odpowiedzialne. Przede wszystkim, kilkakrotnie wycofywał się on z deklaracji zawarcia ugody, choć wcześniej potwierdzał taką wolę. Dodając do tego uniemożliwienie oględzin, Sąd Rejonowy ocenił takie postępowanie wyłącznie jako próbę przedłużenia postępowania.
Za zasadne Sąd I instancji uznał także żądanie wnioskodawczyni, która domagała się ustalenia, że do majątku wspólnego wchodziła kwota 5 493,24 zł stanowiąca równowartość środków zgromadzonych w ramach umowy kapitałowego ubezpieczenia na życie, nrpolisy (...)w(...)Towarzystwie (...) Spółce Akcyjnejz siedzibą wW.. Sąd ustalił, że umowa, której stroną był uczestnik postępowania, została rozwiązania w dniu 28 grudnia 2007 roku i w dniu 4 stycznia 2008 roku wypłacono kwotę 5 493,24 zł. Kwestionując to żądanie uczestnik postępowania wskazał, że te pieniądze przeznaczył na potrzeby rodziny, „jakąś zaległość czynszową”. W ocenie Sądu Rejonowego, biorąc pod uwagę, że przedmiotowa kwota została wypłacona niedługo przez ustaniem wspólności majątkowej zainteresowanych nie można było dać wiary uczestnikowi postępowania, że przeznaczył on pobrane środki na potrzeby rodziny. Na tę okoliczność, poza własnym twierdzeniami, nie przedstawił on żadnych wiarygodnych dowodów. Sąd stwierdził, że nawet jeżeli z powyższej kwoty zainteresowany uiszczał alimenty na rzecz dzieci, po ustaniu wspólności, to powinien był on zwrócić wnioskodawczyni połowę tej kwoty, ponieważ jedynie połową mógł swobodnie dysponować.
Uczestnik postępowania zgłosił do rozliczenia kwotę 80 000 zł, którą miał otrzymać od swoich rodziców, przeznaczoną następnie na zakup samochodumarki K.. Pieniądze ze sprzedaży tego samochodu zostały w dalszej kolejności przeznaczone na dwie raty zakupu mieszkania, wynoszące w sumie 80 mln starych, a część została przeznaczona na inne zobowiązania finansowe. Precyzując następnie swoje żądanie, uczestnik postępowania zgłosił do rozliczenia nakład z majątku osobistego na przedmiotowe mieszkanie w kwocie 115 000 starych zł, jako pochodzącej z darowizny uczynionej na jego rzecz przez rodziców, odpowiadającej 40% wartości tego składnika majątkowego, na którą składały się: darowizna w kwocie 15 000 starych zł pochodząca ze sprzedaży desek, darowizna w kwocie 80 000 starych zł pochodząca ze sprzedaży samochodumarki K.; darowizna w kwocie 20 000 starych zł pochodząca ze sprzedaży przyczepy samochodumarki K..
W ocenie Sądu Rejonowego, żądanie to nie zasługiwało na uwzględnienie. Sąd ustalił, że wpłacony wkład budowlany za przedmiotowe mieszkanie wynosił 277 563 700 starych zł, a raty na poczet tego wkładu miały być uiszczane w następujących datach: 31 grudnia 1993 roku, 28 luty 1994 roku, 31 maja 1994 roku oraz 15 sierpnia 1994 roku. Sąd wskazał, że uczestnik postępowania przedłożył umowę, z której wynikało, iż zbył samochódmarki K.w dniu 9 grudnia 1992 roku, za kwotę 120 mln starych zł. W dniu 25 sierpnia 1992 roku zainteresowani nabyli do majątku wspólnego nieruchomość położoną wP., przyulicy (...)za kwotę 19 mln starych zł, zaś w dniu 12 sierpnia 1993 roku uzyskali pozwolenie na zabudowanie tej działki. Wskazaną nieruchomość wraz z rozpoczętą budową domu zainteresowani zbyli w dniu 19 stycznia 1995 roku za kwotę 50 mln starych zł. Z kolei, w dniu 13 października 1994 roku wnioskodawczyni zaciągnęła pożyczkę w zakładzie pracy w kwocie 20 mln starych zł.
Oceniając stanowisko uczestnika postępowania Sąd Rejonowy zauważył, że wysłuchany informacyjnie mówił „zarabiałem pieniądze na mieszkanie w bloku”, „kupiłemK.z przyczepką”, nie wspominając niczego na temat darowizn. Przesłuchany w charakterze strony, wskazywał już, że pieniądze na mieszkanie były z środków ze sprzedaży samochodu, na który pieniądze pożyczył mu ojciec (80 mln startych zł) i chrzestna (30 mln starych zł), przy czym ojciec nie chciał zwrotu pożyczki. Część środków wspólnie z małżonką pożyczyli (50 mln starych zł). Uczestnik postępowania przyznał jednak, że pieniądze na kolejne raty mieszkania pochodziły z jego pracy za granicą. W ocenie Sądu Rejonowego, uczestnik postępowania nie wykazał swoich twierdzeń (art. 6 k.c.). Główny świadek w tym zakresie to matka uczestnika postępowania, która w oczywisty sposób starała się uwiarygodnić wersję syna, stąd jej zeznania nie stanowiły wiarygodnego materiału dowodowego. Tym bardziej, że w ocenie Sądu Rejonowego, były one tak samo mało precyzyjne, jak wersja uczestnika postępowania. Sąd zauważył, że w sprawie brak było jednoznacznego dowodu, kiedy i za jaką kwotę została sprzedana przyczepa. Natomiast samochód Kamaz został sprzedany w dniu 6 grudnia 1992 roku, a zatem ta data, a data wpłacania poszczególnych rat za mieszkanie w 1993 - 1994 roku - wobec rozbieżności czasowej - nie mogły mieć ze sobą związku, a przynajmniej uczestnik postępowania nie wykazał, aby pieniądze ze sprzedaży samochodu przez blisko rok były przechowywane z myślą o zakupie mieszkania i uiszczeniu pierwszej raty za mieszkania w dniu 31 grudnia 1993 roku. Tym bardziej, że w 1993 roku zainteresowani rozpoczęli przecież inwestycję związaną z budową fundamentu na działce przyulicy (...)wP.. Trudno także uznać, że skoro w latach 90 - tych zainteresowany pracował za granicą, gdzie zarabiał, jak na polskie warunki, duże kwoty, potrzebował także darowizny od rodziców, aby nabyć przedmiotowy pojazd. W sprawie brak było także obiektywnego materiału dowodowego w postaci umowy nabycia przedmiotowego samochodu, a także ceny jego nabycia.
Sąd I instancji odniósł się następnie do twierdzeń uczestnika postępowania, że na raty na mieszkanie zostały także przeznaczone środki ze sprzedaży desek, które znajdowały się na działce wP.w dacie jej nabycia. Za te materiały budowlane otrzymano 30 mln starych zł, z czego na rzecz zainteresowanych przypadła kwota 15 mln starych zł. Wnioskodawczyni nie kwestionowała faktu sprzedaży desek i uzyskanej z tego tytułu kwoty, ale podała, że pieniądze zostały wykorzystane na bieżące potrzeby. W ocenie Sądu, uczestnik postępowania nie wykazał, że kwota ze sprzedaży desek została przeznaczona na wkład budowlany. Brak było obiektywnego dowodu, co do daty przedmiotowej transakcji, a także tego, że kwota 15 mln zł została przeznaczona na nabycie dzielonego mieszkania (art. 6 k.c.).
Podkreślając następnie, że wydatki i nakłady dokonane z majątku osobistego na wspólny nie podlegały rozliczeniu z urzędu, Sąd Rejonowy zwrócił uwagę, że uczestnik postępowania nie sformułował żadnych wniosków, aby udowodnić aktualną wysokość zgłoszonych do rozliczenia kwot, które podawał w „starych złotych” a więc w wielkościach sprzed denominacji.
W dalszej kolejności Sąd I instancji ocenił żądanie wnioskodawczyni domagającej się rozliczenia poniesionych przez nią po ustaniu wspólności majątkowej wydatków związanych z utrzymaniem dzielonego mieszkania, czyli kwoty 25 475 zł tytułem wydatków poniesionych do grudnia 2012 roku, tj. do czasu, gdy zainteresowany zamieszkiwał jeszcze w dzielonym mieszkaniu oraz w kwocie 16 825,21 zł od stycznia 2013 roku do lipca 2016 roku, tj. wydatków stałych – stałych elementów czynszu, ponoszonych w okresie, kiedy zainteresowany nie mieszkał już w przedmiotowym lokalu. Uczestnik postępowania wnosił o oddalenie tego żądania wskazując, że mieszkanie zostało podzielone do korzystania, a on nie miał możliwości zamieszkiwania w nim. Przyznał, że zamieszkiwał w przedmiotowym lokalu do grudnia 2012 roku i do tej daty ponosił wydatki związane ze stałymi opłatami.
Sąd Rejonowy wyjaśnił, że na uwzględnienie zasługiwało żądanie rozliczenia poniesionych przez wnioskodawczynię wydatków związanych z utrzymaniem mieszkania od grudnia 2012 roku do ustania wspólności majątkowej. W zakres tych kosztów utrzymania wspólnego składnika majątkowego wchodziły wydatki o charakterze stałym i zmiennym. W ocenie Sądu, skoro zainteresowani w podanym okresie zamieszkiwali wspólnie, to wszystkie one podlegały rozliczeniu. Za zasadne Sąd uznał także zgłoszone do rozliczenia wydatki, które wnioskodawczyni uiszczała już po wyprowadzce zainteresowanego z dzielonego mieszkania, a więc od stycznia 2013 roku, z tym że jedynie w zakresie opłat stałych. Koszty te musiałyby być przecież ponoszone niezależnie od stanu zamieszkania przedmiotowego spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego, były one niezbędne, aby zachować nienaruszoną substancję rzeczy i nie zadłużyć wspólnego majątku.
Sąd I instancji wskazał, że bezspornym było, iż w okresie do grudnia 2012 roku uczestnik postępowania podniósł wydatki związane z utrzymaniem dzielonego mieszkania w kwocie 7 880,91 zł i w tym zakresie wnioskodawczyni żądanie uznała.
Sąd Rejonowy wskazał następnie, że sposób podziału majątku wspólnego był bezsporny, stąd też przedmiotowe spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu, samochód, ruchomości, środki z OFE i ZUS zostały przyznane na rzecz wnioskodawczyni. Na rzecz uczestnika postępowania Sąd I instancji przyznał nakład na nieruchomość stanowiącą jego majątek osobisty oraz kwotę, którą wypłacił z polisy przed ustaniem wspólności majątkowej. W ocenie Sądu I instancji, ten sposób podziału nie sprzeciwiał się prawu i zasadom współżycia społecznego, ani nie naruszał w sposób rażący interesów osób uprawnionych.
Sąd Rejonowy wyliczył, że wartość dzielonego majątku wynosiła 325 891,74 zł (192 301 zł + 5 000 zł + 5 493,24 zł + 15 107,55 zł + 27 263,95 zł + 78 226 zł + 2 500 zł), przy czym, udziały zainteresowanych w tym majątku miały wartość po 162 945,87 zł ( 325 891,74 zł. : 2). Wnioskodawczyni otrzymała majątek o wartości 242 172,50 zł, a uczestnik postępowania o wartości 83 719,24 zł. Wobec powyższego, Sąd Rejonowy stwierdził, że wnioskodawczyni powinna uiścić na rzecz uczestnika postępowania dopłatę w kwocie 79 226,23 zł (162 945,87 zł – 83 719,24 zł = 79 226,23 zł).
Sąd Rejonowy wskazał następnie, że wnioskodawczyni wraz dziećmi zamieszkiwała w dzielonym mieszkaniu (22 letni syn – studiujący; 18 letnia córka – uczennica liceum). Uzyskiwała dochody w kwocie 2 800 zł miesięcznie. Uczestnik postępowania płacił alimenty na dzieci w kwocie 500 zł (powinien płacić 900 zł). W przeciągu ostatnich lat wnioskodawczyni zaoszczędziła kwotę 45 000 zł i byłaby w stanie wypłacić na rzecz byłego męża dodatkowo kwotę 50 000 zł w przeciągu pół roku. Wnioskodawczyni wnosiła o rozłożenie na raty pozostałej należności. Z kolei, uczestnik postępowania obecnie mieszkał w domu rodziców. W utrzymaniu pomagała mu matka i brat. Nie miał nikogo na utrzymaniu, otrzymywał zasiłek z MOPS.
Mając te okoliczności na uwadze, Sąd Rejonowy zasądził dopłatę w dwóch ratach: pierwsza w wysokości 45 000 zł płatna w terminie 14 dni od daty uprawomocnienia się postanowienia, a druga w wysokości 34 226,63 zł płatna w terminie 6 miesięcy od daty uprawomocnienia postanowienia; obie raty płatne z ustawowymi odsetkami w stosunku rocznym jak za opóźnienie, w razie uchybienia w terminie płatności którejkolwiek z nich. Sąd wyjaśnił, że pierwsza rata w kwocie 45 000 zł powinna zostać zasądzona jako płatna w krótkim terminie po dacie uprawomocnienia się postanowienia, skoro wnioskodawczyni dysponowała już oszczędnościami w podanej kwocie. W takim wypadku, uczestnik postępowania niemal niezwłocznie otrzymał także znaczną kwotę, aby zabezpieczyć swoje bieżące potrzeby. Wskazany termin płatności 14 dni Sąd określił jedynie ze względu na to, że była to znaczna kwota i wnioskodawczyni powinna mieć czas, aby zorganizować jej przekazanie uczestnikowi postępowania. Z kolei, drugą ratę Sąd Rejonowy zasądził przy uwzględnieniu sytuacji majątkowej wnioskodawczyni, jak i potrzeb uczestnika postępowania oraz jego prawa do uzyskania rekompensaty tytułem wyrównania udziałów w jak najkrótszym terminie. W ocenie Sądu, wnioskodawczyni była w stanie sprostować płatności kwoty 34 226,63 zł w terminie 6 miesięcy od daty uprawomocnienia się postanowienia, zwłaszcza że sama zadeklarowała takie rozwiązanie. Sąd wyjaśnił, że wnioskodawczyni mogła dokonać potrącenia zadłużenia z tytułu dopłaty z wierzytelnością przysługującą jej od byłego męża tytułem zwrotu uiszczonych wydatków z majątku osobistego na przedmiotowe mieszanie. Po drugie, z datą uprawomocnienia się postanowienia otrzyma ona przedmiotowe spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego na wyłączność, co pozwoli na ewentualne zaciągnięcie kredytu lub pożyczki. W ocenie Sądu, ten termin zapłaty drugiej raty nie był krzywdzący dla uczestnika postępowania, ponieważ był on względnie krótki, a przy tym, dla zabezpieczenia aktualnych potrzeby otrzymał przecież kwotę 45 000 zł.
Tytułem rozliczenia roszczeń procesowych Sąd Rejonowy zasądził: od wnioskodawczyni na rzecz uczestnika postępowania kwotę 3 940,45 zł (jako połowa uiszczonego czynszu); od uczestnika postępowania na rzecz wnioskodawczyni łączną kwotę 21 150,25 zł (jako połowa uiszczonego czynszu i pozostałych opłat za wspólne mieszkanie). Na żądanie wnioskodawczyni Sąd I instancji zasądził na jej rzecz kwotę 21 150,25 zł z ustawowymi odsetkami w stosunku rocznym jak za opóźnienie od dnia 30 lipca 2016 roku do dnia zapłaty (art. 481 § 1 i 2 k.c.). Pełnomocnik uczestnika postępowania nie sformułował żądania zasądzenia odsetek, a wnioskodawczyni domagała się zasądzenia odsetek ustawowych od różnych okresów związanych z terminami poniesienia przez nią poszczególnych należności. Powołując się na przepisart. 455 k.c.Sąd I instancji uznał, że o opóźnieniu w spełnieniu na rzecz zainteresowanej świadczenia można było tu mówić dopiero od momentu, gdy wezwała ona uczestnika postępowania do zapłaty uiszczonej przez nią należności wraz z odsetkami. Żądanie w zakresie odsetek wnioskodawczyni zgłosiła natomiast w piśmie, z którym uczestnik postępowania zapoznał się na rozprawie w dniu 29 lipca 2016 roku. Sąd zatem zasądził więc odsetki od tej należności, począwszy od dnia następującego po tej dacie, tj. 30 lipca 2016 roku.
Jako podstawę rozstrzygnięcia Sąd Rejonowy wskazał przepisyart. 43 k.r.o.,art. 45 § 1 k.r.o.,art. 46 k.r.o.w zw. zart. 1035 k.c.i nast. i art. 210-212 k.c.w zw. zart. 567 k.p.c.w zw. zart. 688 k.p.c.w zw. zart. 618 k.p.c.
Orzekając o kosztach sądowych Sąd Rejonowy powołał przepisart. 520 § 1 k.p.c.Koszty postępowania wyniosły 3 438,03 zł i zostały one uiszczone przez wnioskodawczynię do kwoty 1 000 zł, a w pozostałym zakresie zostały pokryte tymczasowo przez Skarb Państwa. Zainteresowani powinni partycypować w kosztach w udziałach po ½ części, tj. w kwotach po 1 719,01 zł. Wobec powyższego, tytułem brakujących kosztów postępowania w zakresie wydatków tymczasowo pokrytych z sum Skarbu Państwa, Sąd I instancji nakazał pobrać na rzecz Skarbu Państwa: od wnioskodawczyni kwotę 719,02 zł, a od uczestnika postępowania kwotę 1 719,01 zł.
Pozostałe koszty postępowania, w tym koszty zastępstwa prawnego, zgodnie zart. 520 § 1 k.p.c.zainteresowani ponosili we własnym zakresie.
Apelację na to postanowienie wniósł uczestnik postępowania, który zaskarżył je w części: w pkt I.3, I.6 w zakresie ustalenia składników majątku wspólnego, w pkt II ponad kwotę 25 475 zł, w pkt IV w zakresie oddalenia żądania uczestnika postępowania o zwrot nakładów z majątku osobistego na majątek wspólny, w pkt V.2 a i b w zakresie sposobu podziału, w pkt VI w zakresie wysokości spłaty ze składników majątku wspólnego i rozłożenia spłaty na raty, w pkt VIII, w pkt IX i X w zakresie orzeczenia o kosztach sądowych. Orzeczeniu zarzucił:
I/ sprzeczność istotnych ustaleń Sądu z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego polegającą na:
1/ wadliwym ustaleniu, że w skład majątku wspólnego stron wchodzi:
a/ pobrana przez uczestnika kwota 5 493,24 zł stanowiąca równowartość środków zgromadzonych w ramach umowy kapitałowego ubezpieczenia na życie w(...)Towarzystwie (...)w sytuacji, gdy w dacie zlikwidowania przez uczestnika polisy na życie strony były małżeństwem, zamieszkiwały wspólnie z dziećmi w lokalu przyulicy (...)wB.do grudnia 2012 roku, a pobrana kwota została w całości zużyta na zaspokojenie potrzeb rodziny, głównie na utrzymanie małoletnich dzieci stron,
b/ nakład budowlany dokonany na nieruchomości położonej przyulicy (...)wP.w postaci rozbudowy domu w sytuacji, gdy z zeznańJ. C. (2),Z. S.,J. D. (1),A. B.,W. B.,J. K. (2)iW. Z.oraz dokumentów z akt sprawy wynika, że wszystkie prace budowlane związane z rozbudową domu wP.zostały wykonane przed ślubem stron i z materiałów, które znajdowały się na nieruchomości w dacie jej nabycia, sfinansowane przez rodziców uczestnika postępowania,
2/ wadliwym ustaleniu i rozliczeniu kwoty 16 825,51 zł tytułem regulowania przez wnioskodawczynię od stycznia 2013 roku opłat stałych związanych z utrzymaniem nieruchomości przyulicy (...)wB.w sytuacji, gdy w wyniku wymiany zamków w drzwiach wejściowych uczestnik nie miał możliwości korzystania ze wspólnego mieszkania, tym samym wnioskodawczyni pozbawiła uczestnika możliwości współkorzystania z mieszkania, dokonała per facta concludenta podziału fizycznego do korzystania,
3/ wadliwym oddaleniu żądania uczestnika o zwrot nakładów z majątku osobistego na wspólny na podstawie wadliwych ustaleń, że uczestnik nie poniósł nakładu z majątku osobistego na majątek wspólny w sytuacji, gdy z materiału dowodowego wynika, że uczestnik postępowania otrzymał środki pieniężne od rodziców tytułem darowizny stanowiące jego majątek osobisty, zaś środki z darowizn przeznaczył na spłatę rat związanych z kupnem lokalu mieszkalnego przyulicy (...)wB.,
4/ wadliwym rozliczeniu jako nakładów z majątku wspólnego na majątek osobisty uczestnika szeregu prac budowlanych, które nigdy nie zostały wykonane w oparciu o opinię biegłego(...), pomimo iż co uczestnik zarzucał biegły nie dokonał oględzin wnętrza nieruchomości wP.,
II/ naruszenie przepisów postępowania, a mianowicie:
1/art. 286 k.p.c.w zw. zart. 217 § 3 k.p.c.w zw. zart. 227 k.p.c.poprzez oddalenie wniosku o sporządzenie uzupełniającej opinii biegłego z zakresu szacowania nieruchomości i budownictwa po dokonaniu ponownych oględzin nieruchomości przy przyjęciu, że dowód ten jest powoływany jedynie dla zwłoki w sytuacji, gdy biegłyJ. J. (3)bez dokonania oględzin lokalu dokonał oszacowania nakładu budowlanego przy rozliczeniu szeregu prac, które nigdy nie zostały wykonane na nieruchomości wP., a także prac, które zostały przeprowadzone jeszcze przed ślubem stron, co stanowi o braku spójności, rzetelności oraz kompletności opinii,
2/art. 258 k.p.c.w zw. zart. 217 § 3 k.p.c.w zw. zart. 227 k.p.c.poprzez oddalenie wniosku o przesłuchanie świadków:
a/A. K.na okoliczność wymiany zamków w drzwiach wejściowych przez wnioskodawczynię i braku możliwości współkorzystania z mieszkania i jego współposiadania przez uczestnika,
b/J. D. (1)na okoliczność darowizn uczynionych przezJ.iJ.małżonkówD.na rzecz uczestnika postępowania, a przeznaczonych na zakup mieszkania przyulicy (...)– w sytuacji, gdy dowody te mają istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy, w szczególności gdy Sąd wskazuje na nieudowodnienie przez uczestnika zgłaszanych przez niego żądań, tym samym oddalając wniosek o przesłuchanie świadka pozbawia uczestnika prawa do Sądu,
3/art. 320 k.p.c.w zw. zart. 13 § 2 k.p.c.poprzez pominięcie przez Sąd, iż wnioskodawczyni od dnia 26 listopada 2012 roku, tj. od daty zainicjowania postępowania winna była liczyć się z obowiązkiem spłaty męża oraz czynić ku temu stosowne przygotowania i oszczędności w sytuacji, gdy sposób podziału majątku wspólnego stron był zgodny, a dobra sytuacja majątkowa wnioskodawczyni pozwalała na zgromadzenie przez nią oszczędności umożliwiających jednorazową spłatę uczestnika, bez konieczności ratalnej spłaty,
III/ naruszenie prawa materialnego, a mianowicie:
-art. 45 k.r.oprzez jego niezastosowanie i oddalenie żądania uczestnika postępowania o zwrot nakładów z majątku osobistego na wspólny w sytuacji, gdy uczestnik otrzymał środki pieniężne tytułem darowizny od rodziców stanowiące jego majątek osobisty, zaś środki z darowizn przeznaczył na spłatę rat związanych z zakupem lokalu mieszkalnego przyulicy (...)wB..
Wskazując na powyższe, skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego postanowienia:
1/ w pkt I przez wyeliminowanie składników wymienionych w ppkt 3 i 6 zaskarżonego postanowienia,
2/ w pkt II przez obniżenie kwoty wydatków poniesionych przezB. D. (1)do kwoty 25 475 zł,
3/ w pkt V przez uchylenie ppkt 2 a i 2b,
4/ w pkt VI przez podwyższenie kwoty zasądzonej tytułem spłaty ze składników majątku wspólnego odB. D. (1)na rzeczB. D. (2)do kwoty 82 626,05 zł płatnej jednorazowo wraz z ustawowymi odsetkami w stosunku rocznym za opóźnienie w razie uchybienia w terminie płatności,
5/ w pkt VIII przez obniżenie kwoty zasądzonej odB. D. (2)na rzeczB. D. (1)tytułem poniesionych przez nią wydatków na majątek wspólny do kwoty 12 737,50 zł,
6/ dodanie punktu dokonującego rozliczenia nakładu z majątku osobistego uczestnika postępowaniaB. D. (2)na majątek stron w kwocie 115 000 starych złotych oraz jego waloryzację poprzez ustalenie procentowego udziału nakładów w wartości składnika wymienionego w pkt I.1 postanowienia na dzień ich zakupu, a następnie odniesienie tego udziału do aktualnej wartości nakładu i w związku z tym ustalenie, że nakład ten stanowi 40% aktualnej wartości mieszkania oraz zasądzenie od wnioskodawczyni na rzecz uczestnika tytułem rozliczenia nakładu z majątku osobistego uczestnika na majątek wspólny kwoty 76 920,40 zł wraz z ustawowymi odsetkami w przypadku zwłoki w terminie płatności,
7/ zasądzenie od wnioskodawczyni na rzecz uczestnika postępowania kosztów postępowania według norm przepisanych,
8/ ewentualnie, uchylenie zaskarżonego postanowienia i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania z uwzględnieniem kosztów za postępowanie odwoławcze.
Skarżący domagał się także uwzględnienia zgłoszonych w apelacji wniosków dowodowych.
SĄD OKRĘGOWY ZWAŻYŁ, CO NASTĘPUJE:
Apelacja uczestnika postępowania jako niezasadna nie może zostać uwzględniona.
Sąd Okręgowy podziela i przyjmuje za własne ustalenia oraz ocenę prawną Sądu Rejonowego przedstawione w uzasadnieniu zaskarżonego postanowienia. Apelacja uczestnika postępowania nie zawiera zarzutów stanowiących dostateczną podstawę dla zweryfikowania zaskarżonego orzeczenia w kierunku postulowanym przez skarżącego.
Wbrew zarzutom apelacji, Sąd I instancji nie dokonał ustaleń faktycznych w sposób sprzeczny z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego. Wprawdzie, we wniesionej apelacji skarżący nie powołuje wprost naruszenia przepisuart. 233 § 1 k.p.c., niemniej jednak jego wszystkie twierdzenia i zarzuty dotyczące wadliwego ustalenia przez Sąd Rejonowy składu majątku wspólnego sprowadzają się do tej właśnie kwestii. Podkreślenia natomiast wymaga, że strona zarzucająca Sądowi naruszenie przepisuart. 233 § 1 k.p.c.musi wykazać, iż ocena dowodów dokonana przez ten Sąd jest sprzeczna z określonymi regułami logiki lub też zasadami doświadczenia życiowego; względnie, że Sąd niedostatecznie wyjaśnił sprzeczności, jakie zaistniały na przykład w zeznaniach świadków. Uzasadnieniem zarzutu naruszenia zasady swobodnej oceny dowodów nie może być samo przekonanie strony o innej niż to przyjął Sąd wadze poszczególnych dowodów przeprowadzonych w sprawie, ani też odmienna ocena dowodów przez stronę od tej przyjętej przez Sąd (vide: wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z 21 marca 2006 roku, I ACa 1116/05, Lex 194518). Nie wystarczą tu stwierdzenia, że ustalenia faktyczne Sądu są wadliwe ani też wskazanie stanu faktycznego, który w ocenie skarżącego, odpowiada rzeczywistości. Taki sposób podważania sędziowskiej oceny stanowi zwykłą polemikę, która nie może odnieść skutku.
Tymczasem, w ocenie Sądu Okręgowego, takie właśnie stanowisko prezentuje autor apelacji zapominając, że Sąd wyższej instancji dokonując – w ramach zarzutów apelacyjnych – kontroli w zakresie oceny dowodów przeprowadzonej przez Sąd niższej instancji, co do zasady nie ustala prawdziwości faktów, ale sprawdza, czy granice swobodnej oceny nie zostały przekroczone. Dość wskazać na stanowisko Sądu Najwyższego wyrażone w uchwale siedmiu sędziów z dnia 23 marca 1999 roku, w sprawie III CZP 59/98, że same nawet bardzo poważne wątpliwości, co do trafności oceny dokonanej przez Sąd I instancji, jeżeli tylko nie wykroczyła ona poza granice zakreślone wart. 233 § 1 k.p.c.nie powinny stwarzać podstawy do zajęcia przez Sąd II instancji odmiennego stanowiska (vide: OSNC 1999, Nr 7-8, poz. 124).
Przenosząc powyższe na grunt przedmiotowej sprawy Sąd Okręgowy stwierdza, że Sąd Rejonowy dokonał prawidłowej oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego w ramach uprawnień przysługujących mu na podstawieart. 233 § 1 k.p.c.i na tej podstawie poczynił słuszne ustalenia faktyczne, co do okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy oraz prawidłowo wskazał podstawę prawną tego rozstrzygnięcia, wywodząc logiczne, znajdujące oparcie w prawie materialnym wnioski. Sąd Odwoławczy podziela argumenty zawarte w uzasadnieniu Sądu I instancji przyjmując ustalenia i rozważania tego Sądu za własne.
W ocenie Sądu Okręgowego, nie zasługuje na uwzględnienie sformułowany w apelacji zarzut błędnego ustalenia składu majątku wspólnego, tak gdy idzie o kwotę 5 493,24 zł stanowiącą równowartość środków zgromadzonych w ramach umowy kapitałowego ubezpieczenia na życie w(...)Towarzystwie (...), jak i nakład budowlany o wartości 78 226 zł dokonany na nieruchomości o nr geod.(...)położonej wP..
Odnosząc się w pierwszej kolejności do kwoty 5 493,24 zł Sąd Okręgowy nie podziela argumentów skarżącego skupionych wokół próby przekonania o tym, że w dacie zlikwidowania przez uczestnika postępowania polisy na życie zainteresowani byli małżeństwem, zamieszkiwali wspólnie, a uzyskana w ten sposób kwota została zużyta na zaspokojenie potrzeb rodziny, głównie na utrzymanie małoletnich dzieci. Zgodzić trzeba się z tokiem rozumowania Sądu I instancji, który zwrócił uwagę na to, że środki te zostały wypłacone w dniu 4 stycznia 2008 roku, a więc niedługo przed ustaniem wspólności majątkowej między zainteresowanymi, co miało miejsce w dniu 20 lutego 2008 roku. Nie jest tu obarczone błędem wnioskowanie, że w chwili zrealizowania polisy zainteresowani nie prowadzili wspólnego gospodarstwa domowego, ponieważ w tej dacie ich rodzina nie funkcjonowała już w prawidłowy sposób. Mając przy tym na uwadze, zgromadzony w sprawie materiał dowodowy Sąd Okręgowy podziela przekonanie Sądu Rejonowego, że skarżący nie wykazał swojego stanowiska w sprawie (art. 6 k.c.), nie zgłaszając na podnoszone okoliczności żadnego dowodu.
Wbrew zarzutom skarżącego, ocena dowodów dokonana przez Sąd Rejonowy w zakresie przynależności do majątku wspólnego nakładu budowlanego o wartości 78 226 zł, poczynionego na nieruchomości o nr geod.(...)położonej wP.jest wszechstronna i wnikliwa, a sam fakt, że nie odpowiada ona wyobrażeniom skarżącego nie stanowi wystarczającej podstawy do jej zdyskredytowania. Podkreślenia wymaga, że zarzut sprzeczności ustaleń z treścią zebranego w sprawie materiału wymaga czegoś więcej niż przeciwstawienia ustaleniom Sądu własnej wersji interpretacji faktów, gdy tymczasem tylko taki zabieg zastosował autor apelacji.
Jak słusznie dostrzegł Sąd I instancji przesłuchani w sprawie świadkowie bądź to, jak:D. G. (1),M. N.iK. A. (2)popierali stanowisko wnioskodawczyni, potwierdzając jej twierdzenia o tym, że prace na nieruchomości wP.były finansowane z majątku wspólnego zainteresowanych, a przede wszystkim z dochodów, jakie osiągał skarżący pracując w Belgii, bądź to, jak:J. C. (1),Z. S.,J. D. (1),A. B.,W. Z., czyW. B.popierali stanowisko uczestnika postępowania, który z kolei wywodził, iż rozbudowę na nieruchomości wP.finansował jego ojciec, jeszcze przed zawarciem związku małżeńskiego przez zainteresowanych. Mając na uwadze całokształt okoliczności rozpoznawanej sprawy, trafnie Sąd Rejonowy uznał, że to wersja wnioskodawczyni, a nie skarżącego wyjaśniająca źródło finansowania nakładów na nieruchomość położoną wP.jest wiarygodna i zasługuje na uwzględnienie. Przedstawiony w uzasadnieniu zaskarżonego postanowienia wywód jest w tym przedmiocie kompletny i Sąd Okręgowy przyjmuje go za własny, podzielając przekonanie, że to z dochodów uzyskiwanych przez uczestnika postępowania z pracy zarobkowej za granicą finansowany był przedmiotowy nakład, a co za tym idzie należy on do majątku wspólnego zainteresowanych.
W ocenie Sądu Okręgowego, Sąd Rejonowy celnie wypunktował wszystkie argumenty przemawiające za uwzględnieniem racji wnioskodawczyni. Po pierwsze, Sąd ten dostrzegł sprzeczności w stanowisku prezentowanym przez uczestnika postępowania na poszczególnych etapach tego postępowania. W trakcie składania wyjaśnień informacyjnych skarżący akcentował przecież okoliczność, że to jego ojciec finansował poszczególne prace na nieruchomości wP., aby już zeznając w charakterze strony i we wniesionej apelacji wywodzić, iż inwestycje na tej nieruchomości zostały zrealizowane jeszcze przed zawarciem związku małżeńskiego zainteresowanych. Mając na uwadze zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, Sąd I instancji słusznie odrzucił takie twierdzenia skarżącego, uznając je za nieudowodnione. Przede wszystkim, wątpliwości Sądu Okręgowego nie budzi okoliczność, że przedmiotowy nakład został poczyniony w trakcie wspólności ustawowej zainteresowanych, ze środków należących do ich majątku wspólnego. Należy zauważyć, że jak wynikało także z twierdzeń uczestnika postępowania, w trakcie małżeństwa w celach zarobkowych wyjeżdżał on do Belgii, gdzie osiągał spore dochody. O ich wysokości najlepiej świadczy słusznie dostrzeżona przez Sąd Rejonowy okoliczność, że rodzina zainteresowanych w tamtym okresie, żyła na dość wysokim poziomie, a jak zeznałaM. N., uczestnik postępowania „był dumny, że jest w stanie zarobić i na budowę i na mieszkanie w bloku sam”. Jednocześnie, rodzinę stać było na wakacyjny wyjazd za granicę, a przy tym małżonkowie czynili kolejne inwestycje w postaci nabycia nieruchomości położonej przyulicy (...)wP., czy sfinansowania mieszkania przyulicy (...)wB.. Znamienne są tu również zeznaniaD. G. (2), która porównując sytuację finansową swojej rodziny z rodziną zainteresowanych, wyraźnie stwierdziła, że choć oboje z mężem pracowali, to w porównaniu z rodziną sąsiadów „na mało było nas stać” (k. 109). Zgodnie z logiką i doświadczeniem życiowym Sąd Rejonowy ocenił także okoliczności wynikające z zeznań świadków, na które w apelacji powołuje się skarżący, a którzy wskazywali, że w prowadzonych pracach budowlanych uczestniczyli także członkowie rodziny wnioskodawczyni. Słuszny jest tu wniosek, że takie zaangażowanie tych osób dyskredytuje twierdzenia skarżącego, iż budowa prowadzona była jeszcze przed ślubem zainteresowanych, a co więcej na potrzeby dwóch, jedynie potencjalnych jeszcze rodzin: skarżącego i jego siostry. W logiczny ciąg wydarzeń wpisuje się tu także okoliczność, że w 1992 roku zainteresowani nabyli kolejną nieruchomość wP., tym razem przyulicy (...), na której także rozpoczęli prace budowlane, które prowadzone były równolegle do przedmiotowych nakładów. Sąd Rejonowy celnie przedstawił także nieścisłości i rozbieżności w twierdzeniach skarżącego konfrontując je z zeznaniami przesłuchanych na jego wniosek świadków, jak choćby co do tego, kto płacił osobom zatrudnionym przy budowie. Skarżący twierdził bowiem, że to on płacił tym osobom, podczas gdy świadkowie, jakZ. W.iJ. D. (1)wskazywali tu na jego ojca lub brata. Należy także zauważyć, że wiarygodność świadków przesłuchanych na wniosek skarżącego pomniejsza także i to, że przedstawiali oni jego sylwetkę w zupełnym oderwaniu od zgromadzonych w sprawie dowodów, chodzi tu przede wszystkim o matkę skarżącegoJ. D. (1), która zeznała, że ojciec pomagał skarżącemu, bo ten „chyba sobie nie radził”. W ocenie Sądu Okręgowego, już tylko wskazane wyżej okoliczności przeczą takiej ocenie osoby uczestnika postępowania.
Wbrew zarzutom apelacji, Sąd I instancji właściwie odniósł się także do kwestii związanych z tym, że w dacie nabycia nieruchomości wP.znajdowały się na niej materiały budowlane uznając, iż uczestnik postępowania nie zaoferował wystarczających dowodów, aby precyzyjnie określić, w jakiej części zostały one faktycznie wykorzystane na prace oszacowane jako nakłady poczynione z majątku wspólnego. Podkreślenia natomiast wymaga, że w postępowaniu o podział majątku wspólnego obowiązuje bowiem ogólna reguła określona wart. 6 k.c., że to strony powinny przedstawiać dowody na poparcie swych twierdzeń. Okoliczność, że skarżący nie wykazał swoich twierdzeń nie może być przez niego tłumaczona wybiórczym potraktowaniem przez Sąd I instancji zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego. Sąd Okręgowy zauważa bowiem, że sam fakt, iż zgromadzony w sprawie materiał dowodowy został oceniony niezgodnie z intencją jednej ze stron postępowania nie jest przecież jednoznaczny z wadliwością tej oceny. W rozpoznawanej sprawie takie przeświadczenie skarżącego stanowi wyłącznie jego subiektywne zapatrywanie, co w żadnym razie nie podważa wyników postępowania przed Sądem Rejonowym.
Upaść musi także zarzut wadliwego rozliczenia nakładów poczynionych z majątku wspólnego na majątek osobisty uczestnika postępowania w oparciu o opinię biegłego sądowego z zakresu szacowania nieruchomościJ. J. (3). W ocenie Sądu Okręgowego, pozbawione racji są zarzuty, że biegły nie dokonał oględzin wnętrza nieruchomości wP., skoro taki stan rzeczy jest wyłącznie efektem postępowania samego skarżącego. Należy bowiem pamiętać, że wbrew uprzednim deklaracjom, uczestnik postępowania ostatecznie nie udostępnił tej nieruchomości na potrzeby sporządzenia przedmiotowej opinii. Sąd Rejonowy poprawnie ocenił taką postawę uczestnika postępowania w kategoriach utrudniania prowadzenia postępowania dowodowego, a nawet ukrywania dowodów. Podkreślenia wymaga, że to przy okazji sporządzania tej opinii był odpowiedni i właściwy moment na dokonanie przez biegłego oględzin nieruchomości, ale takiej możliwości uczestnik postępowania sam się pozbawił. W takich okolicznościach nie ma on obecnie podstaw do zarzucania Sądowi Rejonowemu naruszenia przepisów postępowaniaart. 286 k.p.c.w zw. zart. 217 § 2 k.p.c.w zw. zart. 227 k.p.c.poprzez oddalenie wniosku dowodowego o sporządzenie uzupełniającej opinii biegłego z zakresu szacowania nieruchomości i budownictwa, już po dokonaniu oględzin nieruchomości. Wniosek ten był spóźniony już na etapie postępowania przed Sądem Rejonowym i tym bardziej nie zasługuje na uwzględnienie przez Sąd Okręgowy, jako niewątpliwie powołany wyłącznie dla nieuzasadnionego przedłużania tego postępowania. Wobec tego, że opinia ta jest sporządzona w sposób rzetelny, fachowy i wyczerpujący, Sąd Okręgowy nie ma wątpliwości, co do poprawności wywiedzionych w niej wniosków aprobując pogląd, że może ona stanowić podstawę ustaleń w sprawie.
W dalszej kolejności stwierdzić należy, że twierdzenia i zarzuty apelacji dotyczące oddalenia przez Sąd Rejonowy żądania uczestnika postępowania rozliczenia nakładów, które miały zostać poczynione z jego majątku osobistego na majątek wspólny w postaci lokalu mieszkalnego położonego przyulicy (...)także stanowią nieskuteczną polemikę z ustaleniami i oceną materiału dowodowego dokonaną w przedmiotowej sprawie.
Wyjaśnić trzeba, że obowiązkiem uczestnika postępowania było zaoferowanie takich dowodów, które rzeczywiście wykazałyby prawdziwość jego twierdzeń i zapewnień, a nie poprzestanie na selektywnym odniesieniu się do zgromadzonych w sprawie dowodów. Skarżący powinien mieć na względzie, że o zwrocie wydatków i nakładów z majątku osobistego na majątek wspólny Sąd orzeka wyłącznie na wniosek, nigdy z urzędu, przy czym wniosek powinien zostać zgłoszony już w pierwszej instancji. Okoliczność działania Sądu w tym zakresie na żądanie wynika z treściart. 45 § 1 kroi nie budzi wątpliwości w orzecznictwie i doktrynie (vide: postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 16 października1997 roku, II CKN 395/97, Lex nr 50532). A zatem, inicjatywa Sądu nie może iść tak daleko, by zastępować aktywność strony, co więcej reprezentowanej przez profesjonalnego pełnomocnika. Skoro skarżący nie udowodnił swoich racji, to prawidłowo jego żądanie nie zostało uwzględnione.
Słusznie Sąd Rejonowy ocenił, że wiarygodność wersji uczestnika postępowania o darowiznach dokonywanych wyłącznie na jego rzecz przez rodziców jako źródłach finansowania rat za mieszkanie pomniejsza okoliczność, iż pojawiła się ona dopiero w toku postępowania, rozwijając się wraz z nim. Słuchany informacyjnie skarżący wskazywał przecież, że „zarabiałem pieniądze na mieszkanie w bloku”, „kupiłemK.z przyczepką”, aby następnie wywodzić, iż to za pieniądze otrzymane od rodziców kupił pojazd Kamaz, który w trakcie małżeństwa został sprzedany, a za uzyskane środki regulowane były spłaty za mieszkanie. W toku postępowania skarżący precyzował także, że w ramach darowizny otrzymał także kwotę 15 000 starych złotych uzyskanych ze sprzedaży desek. Wprawdzie, matka uczestnika postępowaniaJ. D. (1)popierała stanowisko syna, ale Sąd I instancji słusznie nie dał wiary jej zeznaniom, zwracając uwagę na ich ogólnikowość. Słusznie Sąd wytknął, że w sprawie brak było dowodu na okoliczność, kiedy i za jaką kwotę została sprzedana przyczepa. Uczestnik postępowania nie wykazał także, w jakiej dacie i za jaką kwotę zakupiony został samochód Kamaz, ograniczając się do wykazania jedynie daty jego sprzedaży, która miała miejsce w dniu 6 grudnia 1992 roku. W ocenie Sądu Okręgowego, data ta nie ma jednak powiązania chronologicznego z datami wpłacania poszczególnych rat za mieszkanie w latach 1993 – 1994. Prawidłowo Sąd Rejonowy wywiódł, że nie zostało wykazane, aby uzyskane ze sprzedaży samochodu pieniądze były przechowywane przez blisko rok, z zamiarem ich przeznaczenia na zakup mieszkania. Jest to tym bardziej nielogiczne i oderwane od zasad doświadczenia życiowego, że w tamtym czasie zainteresowani prowadzili przecież inwestycję związaną z nieruchomością przyulicy (...)wP., która z pewnością także wymagała nakładów finansowych. W tym miejscu powraca natomiast kwestia związana z pracą zawodową uczestnika postępowania za granicą, o której mowa już była wyżej. W ocenie Sądu Okręgowego, nie jest obarczone błędem ustalenie, że to właśnie uzyskiwane w ten sposób środki pozwoliły na sfinansowanie zakupu także mieszkania wB.. Słusznie Sąd Rejonowy uznał, że okoliczności przeciwnych skarżący nie wykazał. Za nieuzasadniony uznać trzeba zarzut apelacji, że Sąd I instancji niezasadnie oddalił wniosek dowodowy zgłoszony przez uczestnika postępowania o dopuszczenie dowodu z zeznańJ. D. (1)na okoliczność darowizn czynionych przez rodziców skarżącego na jego rzecz, a przeznaczonych na zakup mieszkania przyulicy (...). Podkreślenia wymaga, żeJ. D. (1)została przecież przesłuchana w sprawie, także na wskazane okoliczności, zaś sam fakt, iż ocena jej zeznań nie potwierdza stanowiska uczestnika postępowania nie może stanowić podstawy do formułowania tego rodzaju zarzutów.
W ocenie Sądu Okręgowego, Sąd Rejonowy w prawidłowy sposób odniósł się także do zgłoszonego przez wnioskodawczynię żądania rozliczenia poniesionych przez nią już po ustaniu wspólności majątkowej wydatków związanych z utrzymaniem mieszkania należącego do majątku wspólnego zainteresowanych, także w zakresie kwoty 16 825,51 zł kwestionowanej obecnie przez uczestnika postępowania. Wyjaśnienia wymaga, że chodzi tu o kwotę wydatków ponoszonych w okresie do stycznia 2013 roku do lipca 2016 roku, a więc w okresie, kiedy uczestnik postępowania nie zamieszkiwał już w przedmiotowym lokalu. To właśnie odwołując się do tego faktu obecnie wywodzi on, że kwota ta została wadliwie rozliczona przez Sąd I instancji. Z powyższym nie można się zgodzić. Umyka bowiem skarżącemu, że na powyższą kwotę składają się wyłącznie stałe elementy czynszu, które nie są związane ze sposobem użytkowania mieszkania, a zatem odpowiedzialność za ich uregulowanie wynika nie z faktu zamieszkiwania w lokalu, a z tego, że jest on składnikiem majątku wspólnego zainteresowanych. Wobec powyższego, bezprzedmiotowe byłoby czynienie w sprawie ustaleń dotyczących okoliczności związanych z wymianą zamków w drzwiach przez wnioskodawczynię. Tym samym, zbędne jest uzupełnianie postępowania dowodowego o zeznania świadkaA. K.powoływanego przez uczestnika postępowania na te właśnie okoliczności, co czyni zgłoszony w tym przedmiocie zarzut apelacji bezzasadnym.
W ocenie Sądu Okręgowego, Sąd Rejonowy wydał także prawidłowe rozstrzygnięcie w przedmiocie terminu i sposobu płatności zasądzonej od wnioskodawczyni na rzecz uczestnika postępowania spłaty. Nie można zgodzić się ze skarżącym, że przyjęte rozwiązanie nie uwzględnia tego, iż wnioskodawczyni powinna była liczyć się z obowiązkiem spłaty i poczynić w związku z tym stosowne przygotowania i oszczędności. Wręcz przeciwnie, zasądzenie pierwszej raty w dość istotnej kwocie 45 000 zł z terminem płatności 14 dni od daty uprawomocnienia się orzeczenia z całą pewnością uwzględnia wskazywane przez skarżącego okoliczności. W ocenie Sądu Okręgowego, nie mają one jednak takiej mocy, aby przekonać o tym, że orzeczona spłata powinna być jednorazowa. Wyznaczony przez Sąd I instancji termin płatności drugiej raty w wysokości 34 226,63 zł, a więc 6 miesięcy od daty uprawomocnienia się postanowienia nie jest przecież terminem odległym. Skarżący powinien mieć na względzie, że określony sposób płatności musi uwzględniać interesy obu stron, umożliwiając wnioskodawczyni wywiązanie się z obowiązku spłaty, a jednocześnie nie może być krzywdzący dla uczestnika postępowania. W przekonaniu Sądu Okręgowego, warunkom tym odpowiada zaskarżone rozstrzygnięcie. Z jednej strony, uczestnik postępowania otrzyma należność w odpowiednio szybkim terminie, który jednocześnie jest realny do wykonania dla zobowiązanej, bo pozwoli na ostateczne zgromadzenie niezbędnych środków finansowych tak, aby spłata w rzeczywisty sposób mogła być uiszczona.
Nie znajdując zatem podstaw do uwzględnienia apelacji uczestnika postępowania, Sąd Okręgowy oddalił ją w całości na podstawieart. 385 k.p.c.w zw. zart. 13 § 2 k.p.c.
O kosztach postępowania odwoławczego Sąd Okręgowy orzekł na podstawieart. 520 § 1 k.p.c. | ```yaml
court_name: Sąd Okręgowy w Białymstoku
date: '2017-01-20'
department_name: II Wydział Cywilny
judges:
- Bożena Sztomber
- Grażyna Wołosowicz
- Barbara Puchalska
legal_bases:
- i nast. i art. 210-212 k.c.
- art. 45 § 1 k.r.o.
- art. 520 § 1 k.p.c.
recorder: st. sekr. sąd. Zofia Szczęsnowicz
signature: II Ca 964/16
``` |
152520000000503_I_C_000023_2016_Uz_2017-11-16_001 |
You are extracting information from the Polish court judgments.
Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value.
Please return the response in the identical YAML format:
```yaml
court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>"
date: <data, date in format YYYY-MM-DD>
department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\
\ department>"
judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>"
legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)>
recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder>
signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment>
```
=====
{context}
======
| Sygn. akt I C 23/16
WYROK WSTĘPNY
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 16 listopada 2017 r.
Sąd Okręgowy w Sieradzu I Wydział Cywilny
w składzie:
Przewodniczący: SSO Przemysław Majkowski
Protokolant : st. sekr. sąd. Beata Krysiak
po rozpoznaniu w dniu 16 listopada 2017 r. w Sieradzu
na rozprawie
sprawy z powództwaE. P.
przeciwko(...) Sp. z o.o.wZ.
o odszkodowanie
uznaje roszczenie powodaE. P.za usprawiedliwione co do zasady.
Sygn. akt I C 28 /1 6
UZASADNIENIE
wyroku wstępnego z dnia 16 listopada 2017r.
Pozwem z dnia 3 lutego 2016 r. powódE. P.wystąpił do Sądu Okręgowego w Sieradzu przeciwko pozwanemu(...) Spółka z o.o.wZ.wnosząc o zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kwoty 270.000,00 zł tytułem zdarzenia medycznego. Pismem złożonym na rozprawie w dniu 23 maja 2016r. pełnomocnik powoda rozszerzył i sprecyzował dochodzone powództwo wnosząc o zasądzenie na rzecz powoda kwoty 200.000,00 zł tytułem zadośćuczynienia za krzywdę związaną z amputacją lewej kończyny dolnej, kwoty 84.190,00 zł tytułem odszkodowania z tytułu poniesionych kosztów leczenia i rehabilitacji oraz opieki osób trzecich, a także zasądzenia na rzecz powoda renty z tytułu zwiększonych potrzeb i częściowej utraty zdolności do pracy w kwocie 1.100,00 zł miesięcznie.
W odpowiedzi na pozew pełnomocnik pozwanego nie uznał powództwa wnosząc o jego oddalenie.
Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny :
Stan faktyczny był pomiędzy stronami w większości niesporny zatem nie ma konieczności jego bardzo szczegółowego ustalania i opisywania i zwięźle przedstawiał się następująco: Powód od wielu lat choruje na cukrzycę. W sobotę, 11 lutego 2012 r. powód wraz z żoną był na działce, na której hodował kury, psa i kota. Miał na sobie zimowe ubranie i zimowe buty. Na działce zalegał śnieg. Powód nastąpił nogą w bucie na metalowy przedmiot – oznaczenie samochodu markip.. To oznaczenie miało dwie metalowe śruby, z których jedna, przebijając podeszwę buta, wbiła się powodowi w podeszwę lewej stopy, powodując, widoczne na śniegu, krwawienie. Powód po tym zdarzeniu pojechał do domu, gdzie żona obmyła mu stopę i polała ją rivanolem. W niedzielę powoda bolała zraniona stopa nie pojechał jednak na oddział szpitalny. Z powodu bólu w poniedziałek 13 lutego 2012 r. dowod zgłosił się do poradni chirurgicznej pozwanego szpitala, gdzie w gabinecie zabiegowym dokonano toalety rany, a lekarz przepisał stosowne leki. Po tej wizycie powód pojechał w dniu 16 lutego 2012 r. do przychodni diabetologicznej wŁ., gdzie zmieniono mu opatrunek i udzielono skierowania do szpitala z uwagi na stan stopy. W tym samym dniu powód zgłosił się do pozwanego szpitala na Oddział Chirurgiczny, w którym przebywał do 22 lutego 2012 r. Przy wypisaniu ze szpitala powodowi zalecono wizyty w poradni chirurgicznej w celu zmiany opatrunków na ranionej stopie. Następnego dnia po wypisaniu z pozwanego szpitala powód udał się na zmianę opatrunku do przychodni diabetologicznej wŁ., gdyż do niej miał większe zaufanie niż do poradni chirurgicznej pozwanego szpitala. W poradni wŁ.pielęgniarka w trakcie zmiany opatrunku zdjęła powodowi strup jaki miał w miejscu zranienia na stopie. Po wykonaniu tej czynności zobaczyła, że z rana powoda ma zanieczyszczenia w postaci gumy i części skarpety. W takich okolicznościach zrobiła zdjęcie rany powoda i jego stopy oraz wezwała lekarza. W tej przychodni powodowi wykonano zdjęcie RTG, które wykazało fragment ciała obcego. W tej sytuacji powodowi oczyszczono ranę wyjmując z niej kawałek plastiku i zalecono kolejne wizyty. Rana na stopie powoda dalej się nie leczyła. W(...)poradni powoda skierowano ponownie do szpitala. Tym razem powód udał się do szpitala wP., gdzie pracował lekarz, który opatrywał mu stopę w przychodni wŁ.. Tam powodowi amputowano trzeci palec stopy wraz raną. Mimo tego zabiegu stan zdrowia pacjenta nie ulegał poprawie. We wrześniu 2012r. w poradni wŁ.stwierdzono zakażenie rany na stopie powoda i zalecono amputację kończyny dolnej lewej. Z uwagi na zagrożenie życia wywołane zakażeniem powód wyraził zgodę na amputację, która miała miejsce w szpitalu wŁ..
( bezsporne , także informacyjne przesłuchanie powoda 00:13:38 k. 81 v., zeznania świadkaH.(...):54:29 k. 109 v.,110 ).
Po amputacji powód wystąpił w grudniu 2012r. do Wojewódzkiej Komisji do Spraw Orzekania o Zdarzeniach Medycznych wŁ.o ustalenie, że jego leczenie w pozwanym szpitalu było zdarzeniem medycznym w rozumieniuustawy o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta. Komisja przyjęła wniosek do rozpoznania. Rozpoznając wniosek Komisja dwa razy wydała orzeczenia uznające leczenie powoda w pozwanym szpitalu za zdarzenie medyczne. Przy trzecim rozpoznaniu sprawy Komisja nie uznała sposobu leczenia powoda w pozwanym szpitalu, za zdarzenie medyczne.
( bezsporne – dokumentacja Komisji załączona do akt sprawy).
W toku postępowania Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego zakresu diabetologii. W treści swojej opinii biegła wskazała, że powód przyczynił się do zaistniałego stanu zdrowia gdyż bezpośrednio po urazie nie zgłosił się do Izby Przyjęć. Zrobił to po kilku dniach, a jako pacjent z cukrzycą winien zachować szczególne środki ostrożności, nie dbał także należycie o swoją higienę i wcześniejsze leczenie diabetologiczne. Zdaniem bieglej podczas hospitalizacji w pozwanym szpitalu zabrakło szczególnej staranności i nadzoru ze strony personelu medycznego wymaganej przy leczeniu pacjenta chorującego na cukrzycę. Personel nie prowadził nadzoru nad prawidłowością samokontroli glikemi i podawania insuliny. Zdaniem bieglej następcza amputacja nogi stanowi normalną konsekwencję ogólnego stanu zdrowia powoda i nie miał na nią wpływu przebieg leczenia w pozwanym szpitalu. W opinii uzupełniającej biegła ponownie wskazała na nienależytą staranność pozwanego szpitala w zakresie leczenia cukrzycy u powoda. Podtrzymała opinię w części rozpoznania u powoda zaawansowanej cukrzycy. Natomiast co do prawidłowości postępowania z samą raną wskazała, że winien się w tym zakresie wypowiedzieć biegły chirurg.
( dowód: opinia i opinia uzupełniająca k. 293 -306, k. 337 -338).
Biegły chirurg w treści swojej opinii wskazał, że postępowanie z powodem w poradni chirurgicznej pozwanego szpitala było prawidłowe. Odnośnie leczenia powoda na oddziale szpitalnym w pozwanym szpitalu biegły wskazał, że nie wykonano zdjęcia RTG oraz nie wykonano starannej rewizji rany, którą zrobiono dopiero po tygodniu wŁ., wyjmując mu ze stopy kawałek plastiku. Biegły podkreślił, że powód nie dbał należycie o swoją higienę co również miało wpływ na gojenie rany. Biegły stwierdził, że w pozwanym szpitalu nie zachowano należytej staranności w leczeniu miejscowym i ogólnym. Zdaniem biegłego sposób leczenia powoda w pozwanym szpitalu nie miał decydującego znaczenia dla dalszego rozwoju choroby. W opinii uzupełniającej biegły stwierdził, że pozostawienie ciała obcego w ranie powoda podczas leczenia w pozwanym szpitalu miało wpływ na gojenie się rany. Decyzja o wypisaniu powoda z pozwanego szpitala nastąpiła prawdopodobnie zbyt szybko. Sposób leczenia powoda nie miał zasadniczego znaczenia dla konieczności amputacji, która nastąpiła pół roku później.
( dowód: opinia i opinia uzupełniająca k. 363 -364, k. 386).
Ustalony w sprawie stan faktyczny w dużej mierze jest niesporny i oparty na niekwestionowanym przez strony nieosobowym materiale dowodowym zgromadzonym w aktach sprawy w postaci dokumentów lub ich kopii złożonych przez strony. Sąd uznał wszystkie wyżej wymienione dokumenty za wiarygodne, bowiem ich wartości dowodowej nie kwestionowała żadna ze stron, a Sąd nie znalazł żadnych podstaw by czynić to z urzędu. Wobec tego Sąd uznał, że dokumenty urzędowe stanowią, w myślart. 244 § 1 k.p.c., dowód tego, co zostało w nich w sposób urzędowy stwierdzone, a dokumenty prywatne, zgodnie zart. 245 k.p.c.stanowią dowód tego, że osoby, które je podpisały złożyły oświadczenia w nich zawarte.
Sąd za wiarygodne uznał również zeznania świadków słuchanych w sprawie albowiem treść tych zeznań dopełnia obraz zaistnienia zdarzenia oraz późniejszego leczenia powoda.
Sąd w całości przyjął w poczet materiału dowodowego opinie biegłych powołanych w niniejszej sprawie bowiem są one sporządzone zgodnie z regułami sztuki, spójne i logiczne, zawierają wyczerpujące odpowiedzi na zadane pytania, a żadna ze stron nie zakwestionowała ich treści. Sąd nie dostrzegł żadnych czynników osłabiających zaufanie do wiedzy biegłych i ich bezstronności, ani żadnych ważnych powodów, które zmuszałyby do dopuszczenia, na obecnym etapie postępowania, dowodu z opinii innych specjalistów.
Sąd Okręgowy zważył co następuje :
Podstawę odpowiedzialności publicznego zakładu opieki zdrowotnej za szkody wyrządzone w związku z udzielaniem świadczeń zdrowotnych stanowiart. 430 k.c., zgodnie z którym kto na własny rachunek powierza wykonanie czynności osobie, która przy wykonywaniu czynności podlega jego kierownictwu i ma obowiązek stosować się do jego wskazówek, ten jest odpowiedzialny za szkodę wyrządzoną z winy tej osoby przy wykonywaniu powierzonej jej czynności. Powołany przepis statuuje odpowiedzialność z tytułu czynu niedozwolonego na zasadzie ryzyka za szkody wyrządzone osobie trzeciej przez podwładnego z jego winy, a więc przyjęcie odpowiedzialności publicznego zakładu opieki zdrowotnej na podstawieart. 430 k.c.wymaga uprzedniego stwierdzenia, iż pracownik zakładu wyrządził szkodę w sposób zawiniony i odpowiada z tego tytułu na zasadach ogólnych (art. 415 k.c.). Należy nadmienić, iż personel medyczny, w tym także lekarz, mimo dalece posuniętej samodzielności w zakresie wyboru sposobów leczenia pacjenta, jest podmiotem podlegającym kierownictwu organizacyjnemu zakładu opieki zdrowotnej, a także ma obowiązek stosowania się do jego wskazówek w zakresie np. grafików operacji, dyżurów. Spowodowanie szkody na osobie w warunkach błędu w sztuce medycznej jest specyficzną postacią deliktu prawa cywilnego, którego zaistnienie wymaga spełnienia przesłanek odpowiedzialności z tytułu czynu niedozwolonego, czyli szkody, winy i adekwatnego związku przyczynowego. Ściśle biorąc, błąd w sztuce medycznej jest jedynie obiektywnym elementem winy lekarza wykonującego czynności medyczne, stanowi bowiem czynność lekarza w zakresie diagnozy i terapii niezgodną z nauką medycyny w zakresie dla lekarza dostępnym. Subiektywnym natomiast elementem koniecznym dla przypisania winy lekarzowi jest jego umyślność lub niedbalstwo (M. Filar, S. Krześ, E. Marszałkowska-Krześ, P. Zaborowski, Odpowiedzialność lekarzy i zakładów opieki zdrowotnej, Warszawa 2004, s. 29 i n.; orzeczenie SN z dnia 1 kwietnia 1955 r., IV CR 39/54, OSNCK 1/1957, poz. 7 oraz Lex nr 118379). Odnośnie deliktowej odpowiedzialności lekarza i miary należytej staranności, jaka na nim spoczywa wskazać należy na wyrok Sądu Najwyższego z 10 lutego 2010 r. (V CSK 287/09, LEX nr 786561), który stwierdził, że w takich przypadkach chodzi o wysoki poziom przeciętnej staranności każdego lekarza jako staranności zawodowej (art. 355 § 2 k.c.) i według tej przeciętnej ocenianie konkretnego zachowania, które gwarantować powinno, przy zachowaniu aktualnego stanu wiedzy i zasad staranności, przewidywalny efekt w postaci wyleczenia, a przede wszystkim nie narażenie pacjentów na pogorszenie stanu zdrowia. Odnośnie pojęcia bezprawności Sąd Najwyższy uznał, że należy je rozumieć szeroko, jako sprzeczność z obowiązującym porządkiem prawnym, przez który należy rozumieć nie tylko ustawodawstwo, ale również obowiązujące w społeczeństwie zasady współżycia społecznego; wśród nich mieści się przeprowadzanie zabiegów operacyjnych zgodnie ze sztuką lekarską i z najwyższą starannością wymaganą od profesjonalistów w zakresie medycyny. Stwierdzenie błędu w sztuce medycznej, w kontekście odpowiedzialności zakładu opieki zdrowotnej, w którym miał miejsce zabieg, jest natomiast całkowicie niezależne od osoby konkretnego lekarza oraz od okoliczności podjęcia czynności medycznej. Istotne jest bowiem to, iż czynność tę wykonał pracownik zakładu w ramach jego działalności.
Dopiero ustaliwszy, że pozwana jednostka odpowiada za powstałe u chorego szkody na podstawieart. 430 k.c., należy rozważać zaistnienie przesłanek dodatkowej ochrony udzielanej przez prawo pokrzywdzonemu, który doznał szkody na osobie, którymi obok odszkodowania są zadośćuczynienie i renta, opisane w treści przepisówart. 444 i 445 k.c.
W ocenie Sądu, biorąc pod uwagę opinię biegłych uzasadnione jest twierdzenie strony powodowej, że personel medyczny pozwanego szpitala nie wykonał z należytą starannością wszystkich swoich obowiązków. Biegła diabetolog stwierdziła, że w pozwanym szpitalu nie dochowano należytej staranności w postępowaniu z powodem jako pacjentem chorym na cukrzycę. Biegły chirurg wskazał na brak wykonania zdjęcia RTG stopy, powoda, zbyt szybkie wypisanie go z pozwanego szpitala i co najważniejsze niestaranną rewizję rany skutkiem czego było pozostawienie w stopie powoda kawałka plastiku co miało wpływ na utrudniony proces gojenia rany. Oczywiście biegły chirurg stwierdził, że późniejsza amputacja stopy powoda była w głównej mierze następstwem rozwiniętej cukrzycy i braku higieny powoda w zakresie w pielęgnacji stopy cukrzycowej, ale wskazał jednocześnie, że w pozwanym szpitalu nie zachowano wobec powoda należytej staranności w leczeniu ogólnym i miejscowym. Jako wysoce naganne należy uznać przedwczesne wypisanie powoda z ropiejącą stopą bez dokładnego zbadania jej stanu. Pozostawienie ciała obcego w stopie powoda, która z racji choroby – cukrzycy - była szczególnie wrażliwa bez wątpienia przyspieszyło degenerację tej stopy i w konsekwencji jej amputację. W lutym 2011r. powód z tą stopą swobodnie się poruszał i wykonywał czynności dnia codziennego, nie było żadnych podstaw do amputacji kończyny. Intensywna choroba stopy zaistniała w wyniku urazu i chorej rany, nie leczącej się wskutek pozostawienia w niej w pozwanym szpitalu ciała obcego przez okres 12 dni. W ocenie Sądu popełniony błąd w pozwanym szpitalu nie może być traktowany jako przesądzający wyłącznie o związku przyczynowo skutkowym z amputacją jego stopy, której główną przyczyną była cukrzyca, ale opisane powyżej działania w pozwanym niewątpliwie stanowiły błąd medyczny ze strony prowadzącego czynności personelu medycznego, które pozwoliły uznać roszczenia powoda oparte oart. 430 k.c.za usprawiedliwione co do zasady.
Bezprawność w prawie cywilnym oznacza sprzeczność zachowania się sprawcy z przepisami prawa zawartymi w różnych jego gałęziach oraz z zasadami współżycia społecznego, czy też dobrymi obyczajami (por. np. W. Czachórski, w: System Prawa Cywilnego, t. III, cz. 1, Ossolineum 1981, s. 533-534, Z. Radwański, Zobowiązania –część ogólna, Warszawa 2001, s. 170 i nast.; G. Bieniek, w: Komentarz do Kodeksu cywilnego. Księga trzecia. Zobowiązania. Tom I, Warszawa 2009, s. 294; A. Olejniczak, w: Kidyba, Komentarz KC 2010, III, s. 357; wyrok SN z 10.2.2010 r., V CSK 287/09, OSP 2012, Nr 10, poz. 95; wyr. SN z 20.1.2009, II CSK 423/08, Legalis). Dominujące w polskiej nauce i praktyce szerokie ujęcie bezprawności związane jest z tradycyjnym zaliczaniem do kryteriów bezprawności nie tylko przepisów ustawy, ale i wyznaczających reguły ostrożności zasad współżycia społecznego, zasad wykonywania zawodu, czy też zdrowego rozsądku (por. R. Longchamps de Bérier, Zobowiązania, s. 231 i nast.; M. Sośniak, Bezprawność zachowania, s. 102 i nast.; W. Czachórski, w: System, t. III, cz. 1, s. 533 i nast.; W. Czachórski Zobowiązania. Zarys wykładu. Warszawa 2004, s. 202; G. Bieniek, w: Komentarz 2009, I, s. 296-297; A. Olejniczak, w: Kidyba, Komentarz KC 2010, III, s. 357). W innym ujęciu za bezprawne należy uznać każde zachowanie naruszające dobra podmiotu prawa cywilnego, z którego wynika szkoda, tak długo, jak długo nie zachodzi dodatkowa okoliczność, z którą przepis prawa lub powszechnie uznane zasady wiążą wyłączenie bezprawności (por. B. Lanckoroński, w: K. Osajda, Kodeks cywilny. Komentarz. Warszawa 2013, Legalis, komentarz do art. 415, Nb 43 i powołana tam literatura). Przyjęcie winy jako przesłanki odpowiedzialności odszkodowawczej oznacza, że podstawą zasądzenia odszkodowania będzie każdy najmniejszy nawet stopień zawinienia, a więc do granic culpa levissima. Według dominującej obecnie w nauce prawa cywilnego teorii normatywnej wina sprowadza się najogólniej do możliwości postawienia sprawcy zarzutu niewłaściwego zachowania się. Przy takim założeniu niedbalstwo ocenia się według zobiektywizowanego kryterium staranności (stosowanie miernika in abstracto). Nie uwzględnia się zatem rzeczywistych cech osobowych sprawcy, a jedynie zachowanie się sprawcy w ściśle określonych warunkach zewnętrznych. Zobiektywizowanie kryteriów niedbalstwa wynika nie tylko z treści obowiązujących przepisów (art. 355 k.c.), ale także z potrzeb natury dowodowej, ułatwia bowiem przeprowadzenie dowodu winy. Nie oznacza to jednak, iż model starannego postępowania musi być w każdym przypadku jednakowy. Wynika to wprost z treściart. 355 § 1odwołującego się do staranności ogólnie wymaganej w stosunkach danego rodzaju. Wyznaczenie modelu staranności właściwego dla stosunku danego rodzaju pozwala na dokonanie oceny uwzględniającej zachowanie się sprawcy w ściśle określonych warunkach zewnętrznych (por. Z. Banaszczyk (w:) Kodeks cywilny. Komentarz do art. 1 – 449 10 pod red. Krzysztofa Pietrzykowskiego, Wydawnictwo C.H.Beck 2013, Legalis, komentarz art. 415, Nb 19 -20 i powołana tam literatura). W odniesieniu do szkody wyrządzonej przez lekarza Sąd Najwyższy wskazał, iż w takich przypadkach wzorzec staranności wyznaczany jest przez wiele indywidualnych czynników, takich jak: "kwalifikacje (specjalizacja, stopień naukowy), posiadane doświadczenie ogólne i przy wykonywaniu określonych zabiegów medycznych, charakter i zakres dokształcania się w pogłębianiu wiedzy medycznej i poznawaniu nowych metod leczenia” (por. wyr. Sądu Najwyższego z 10.2.2010 r., V CSK 287/09, OSP 2012, Nr 10, poz. 95).
W ocenie Sądu, każdy kto trafia do specjalistycznego podmiotu opieki zdrowotnej niezależnie od jego statusu majątkowego, wieku, stopnia choroby winien mieć zapewnioną jak najbardziej staranną opiekę zgodną z zasadami sztuki i wiedzy medycznej w danym czasie. Przyjęcie innego poglądu oznaczałoby, że osoby w podeszłym wieku, chore terminalnie, umierające będą pozbawione starannego leczenia z uwagi na ich stan i perspektywę rychłego odejścia. Takie podejście jest sprzeczne z prawem, zasadami humanizmu i etyki lekarskiej. W pozwanym szpitalu skoncentrowano się na istnieniu cukrzycy u powoda, fakcie wcześniejszej amputacji palca prawej stopy i uznano, że rana nie leczy się bo powód choruje nacukrzycę co utrudnia gojenie rany. Ograniczono się tylko do postępowania związanego z powierzchownym oczyszczeniem rany i podaniem leków, bez głębszego zbadania rany np. poprzez zdjęcie RTG, skutkiem czego w stopie powoda pozostał kawałek ciała obcego, który przy chorobie powoda musiał wywołać stan zapalny i w konsekwencji długotrwały proces chorobowy rany. Pracownicy pozwanego szpitala, mimo ciążącego na nich prawnego obowiązku podejmowania działań służących ochronie zdrowia pacjenta, zamiast podjęcia rekomendowanych dodatkowych czynności sprawdzających stan stopy powoda z racji jego cukrzycy, podjęli działania błędne, obarczone ogromnym ryzykiem, co doprowadziło do gwałtowanego oraz nieodwracalnego pogorszenia się stanu zdrowia pacjenta i w ostateczności do amputacji jego kończyny dolnej, co w konsekwencji skutkuje uznaniem ich działań za bezprawne.
W świetle przytoczonych rozważań, a w szczególności opinii biegłych, w rozpoznawanej sprawie, działania podjęte przez personel medyczny były sprzeczne z obiektywnym wzorcem należytej staranności lekarza oraz personelu pomocniczego. W tym miejscu wskazać należy, że ciało obce, w stopie powoda zobaczyła wŁ.gołym okiem pielęgniarka w gabinecie zabiegowym. Tym bardziej było to możliwe to do zobaczenia na specjalistycznym oddziale chirurgicznym w pozwanym szpitalu gdzie powód był przez kilka dni i gdzie w ciągu dnia kilkakrotnie zmieniano mu opatrunki oraz były obchody lekarskie. W konsekwencji powyższego zachodzą, w ocenie Sądu, podstawy do postawienia pracownikom pozwanego Szpitala zarzutu bezprawnego zachowania i zaniechania co spowodowało u powoda pozostawienie ciała obcego i wypisanie go w takim stanie ze szpitala.
Kolejną przesłanką wymaganą przy odpowiedzialności odszkodowawczej jest istnienie związku przyczynowego pomiędzy bezprawnym działaniem personelu medycznego, a powstałą szkodą u pacjenta. Zaznaczyć także należy, że w przypadku szkód związanych z leczeniem, poszkodowany z reguły nie jest w stanie w sposób ścisły udowodnić oddziaływania czynnika szkodzącego. W celu ułatwienia poszkodowanym dochodzenia odszkodowania w orzecznictwie przyjmowana jest konstrukcja tzw. dowodu prima facie, który polega na wykazaniu prawdopodobieństwa istnienia związku przyczynowego. W wyroku z 17.6.1969 r. (II CR 165/69, L.) Sąd Najwyższy stwierdził, że "Istnienie takiego związku, gdy chodzi o zdrowie ludzkie z reguły nie może być absolutnie pewne, to też do przyjęcia go wystarcza, gdy jest on ustalony z dostateczną dozą prawdopodobieństwa". W wyroku z 4.10.1974 r. (II CR 415/74, L.) Sąd Najwyższy uznał, że dla ustalenia odpowiedzialności za zakażenie w trakcie pobytu w szpitalu wystarczające jest udowodnienie złego stanu sanitarnego placówki, który stwarzał prawdopodobieństwo takiego zakażenia, nierealne jest stawianie przed poszkodowanym wymogu ścisłego udowodnienia, jakimi drogami infekcja przedostała się do organizmu. Podobnie w wyroku z 4.11.2005 r. (V CK 182/05) Sąd Najwyższy przyjął, że dla przyjęcia istnienia związku przyczynowego między pobytem pacjenta w szpitalu, a doznanym zakażeniem wystarczające jest ustalenie istnienia "prawdopodobieństwa wysokiego stopnia".
W realiach niniejszej sprawy należało uznać, że współprzyczyną szkody poniesionej przez powoda było oprócz zawansowanej cukrzycy również działanie personelu medycznego pozwanego szpitala, którzy nie dochowali należytej staranności i pozostawili ciało obce w stopie powoda co miało wpływ na gojenie rany oraz przedwcześnie wypisali go ze szpitala. Uszczerbek doznany przez powoda został spowodowany niewłaściwym, niezgodnym z procedurami postępowaniem w trakcie czynności medycznych w pozwanym szpitalu. Tym samym strona powodowa wykazała, że istnieje adekwatny związek przyczynowy pomiędzy skutkiem w postaci amputacji kończyny, a zachowaniem personelu medycznego pozwanego szpitala. Szkoda ta została spowodowana przez lekceważenie obowiązków i przeciętnej staranności przy świadczeniu usług medycznych związanych z opieką nad pacjentem. Oczywiście dokonując tych rozważań należy mieć na względzie, że powód miał zawansowaną cukrzycę, której nie leczył prawidłowo co musi mieć wpływ na określenie stopnia współprzyczynienia się pozwanego do zaistniałej szkody na dalszym etapie postępowania. Nie powinno też ujść uwagi, że również zaniedbanie może być przyczyną szkody, a tym samym źródłem odpowiedzialności zart. 430 k.c.natomiast całe zachowanie powoda może mieć natomiast znaczenie przy ocenie jego ewentualnego przyczynienia się do powstania szkody, a zatem może zostać ocenione w aspekcieart. 362 k.c. | ```yaml
court_name: Sąd Okręgowy w Sieradzu
date: '2017-11-16'
department_name: I Wydział Cywilny
judges:
- Przemysław Majkowski
legal_bases:
- art. 244 § 1 k.p.c.
- art. 444 i 445 k.c.
recorder: st. sekr. sąd. Beata Krysiak
signature: I C 23/16
``` |
153500000001521_III_AUa_002091_2014_Uz_2015-09-09_001 |
You are extracting information from the Polish court judgments.
Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value.
Please return the response in the identical YAML format:
```yaml
court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>"
date: <data, date in format YYYY-MM-DD>
department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\
\ department>"
judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>"
legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)>
recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder>
signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment>
```
=====
{context}
======
| Sygn. aktIII AUa 2091/14
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 9 września 2015 r.
Sąd Apelacyjny w Poznaniu III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych
w składzie:
Przewodniczący: SSA Iwona Niewiadowska-Patzer
Sędziowie: SSA Marek Borkiewicz
del. SSO Katarzyna Schönhof-Wilkans (spr)
Protokolant: st.sekr. sąd. Alicja Karkut
po rozpoznaniu w dniu 9 września 2015 r. w Poznaniu
sprawyZakładów Usługowych (...) sp. z o.o.z siedzibą wP.
przeciwkoZakładowi Ubezpieczeń Społecznych I Oddział wP.
przy udziale zainteresowanej :J. S.
o podstawę wymiaru składek
na skutek apelacjiZakładów Usługowych (...) Sp. z o.o.z siedzibą wP.
od wyroku Sądu Okręgowego w Poznaniu
z dnia 29 kwietnia 2014 r. sygn. akt VII U 5964/13
1
o d d a l a apelację;
2
zasądza od odwołującej na rzecz pozwanego kwotę 120 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu odwoławczym.
del. SSO Katarzyna Schönhof-Wilkans
SSA Iwona Niewiadowska-Patzer
SSA Marek Borkiewicz
UZASADNIENIE
Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział wP.decyzją z dnia 4 października 2013r. o nr(...)stwierdził, że podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia: emerytalne, rentowe, chorobowe i wypadkowe oraz ubezpieczenie zdrowotneJ. S.z tytułu zatrudnienia u płatnika składekZakłady Usługowe (...) sp. z o.o.z siedzibą wP.za okresy: wrzesień 2010 r., sierpień 2011 r. i lipiec 2012r. stanowią kwoty szczegółowo wskazane w treści decyzji.
Odwołanie od powyższej decyzji płatnika składekZakładów Usługowych (...) sp. z o.o.z siedzibą wP.zostało oddalone wyrokiem Sądu Okręgowego w Poznaniu z dnia 29 kwietnia 2014r. w sprawie o sygn. akt VII U 5964/13 (pkt 1 wyroku). Nadto Sąd Okręgowy zasądził od odwołującego na rzecz pozwanego kwotę 60 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego (pkt 2 wyroku).
Powyższe rozstrzygnięcie zostało wydane w oparciu o następujące ustalenia faktyczne i rozważania prawne:
(...) spółka z o.o.z siedzibą wP.prowadzi działalność gospodarczą polegającą na świadczeniu prac porządkowych: sprzątaniu i myciu wagonów, dworców, placów, domów i innych obiektów.
U odwołującego w okresie objętym zaskarżoną decyzją od dnia 1 stycznia 2007 r. obowiązywał „Regulamin Gospodarowania Zakładowym Funduszem Socjalnym wZakładach Usługowych (...) sp. z o.o.P.”. W § 8 regulaminu wskazano, że przyznanie świadczeń, oraz ich wysokość uzależnione są od sytuacji życiowej, rodzinnej i materialnej. W § 9 lit a ) pkt 8 regulaminu wskazano, że Zakładowy Fundusz Świadczeń socjalnych przeznaczony jest na dofinansowanie do wczasów zorganizowanych we własnym zakresie. Paragraf 11 pkt 1-3 regulaminu przewidywał, że z dofinansowania do wczasów zorganizowanych we własnym zakresie może skorzystać w danym roku kalendarzowym pracownik spółki, który przepracował nieprzerwanie pół roku w Spółce i pracuje nadal; dofinansowanie następuje, gdy urlop wypoczynkowy za rok bieżący trwa nieprzerwanie 10 dni urlopu (minimum 80 godzin) w danym roku; Podstawą przyznania „wczasów pod gruszą” będzie przeciętnie wynagrodzenie w sektorze przedsiębiorstw bez wypłat nagród z zysku za rok poprzedni wg następującej skali: do wysokości 75 % średniej krajowej z poprzedniego roku - 250 zł, powyżej - 200 zł.
W siedzibie pozwanego wP.działała 3 osobowa komisja socjalna, która zbierała się na posiedzenie raz lub dwa razy w miesiącu. Przyjęto zasadę, że warunkiem przyznania dofinansowania do wczasów było złożenie wniosku o urlop minimum 10 dni. Taki wniosek pracownika o urlop traktowano także jako wniosek o dofinansowanie. Wniosek o przyznanie świadczenia urlopowego był uwzględniany w razie spełnienia przez wnioskodawcę wymogów formalnych, tj. złożenia wniosku, posiadania odpowiedniego zakładowego stażu pracy (min. 6 miesięcy) oraz skorzystania z urlopu w wymiarze, co najmniej 10 dni. O wysokości dofinansowania decydowało wysokość wynagrodzenia pracownika. Pracownik uzyskiwał dofinansowanie w postaci świadczenia urlopowego w wysokości 250 zł, jeśli jego miesięczne wynagrodzenie nie przekraczało 75 % średniej krajowej z poprzedniego roku, a jeśli przekraczało to w wysokości 200 zł. Różnica wynikała wyłącznie z wysokości wynagrodzenia pracownika u odwołującego. Odwołujący przyjmował, że wysokość wynagrodzenia pracowników odzwierciedla ich sytuację materialną, że jest to najprostsza forma do sprawdzania stanu materialnego pracowników i taką zasadę stosowała komisja socjalna, a pracownicy nie mieli obowiązku składania pisemnych oświadczeń o swoim stanie rodzinnym i majątkowym.
W oparciu o wyżej ustalony stan faktyczny Sąd Okręgowy stwierdził, iż odwołanie podlegało oddaleniu.
W pierwszej kolejności Sąd Okręgowy wskazał, że pozwany miał prawo do dokonania analizy prawidłowości wydatkowania środków z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych, bowiem przyznanie takiego uprawnienia umożliwia mu prawidłową realizację obowiązków z zakresu ubezpieczeń społecznych, do czego jest zobowiązany na mocyart. 68 ust. 1 pkt 1 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych.
Dokonując merytorycznej oceny prawidłowości decyzji, Sąd Okręgowy powoływał treśćart. 4 pkt 9, art. 18 ust. 1, art. 20 ust. 1 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych,art. 80 ust. 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 roku o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznychorazart. 12 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 roku o podatku dochodowym od osób fizycznych, stwierdzając, że przedmiotem sporu w sprawie było to, czy przychód zainteresowanej z tytułu udzielonego jej przez płatnika składek dofinansowania do wczasów zorganizowanych we własnym zakresie - wskazany w zaskarżonej decyzji - stanowi przychód stanowiący podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne oraz ubezpieczenie zdrowotne i czy w związku z tym prawidłowo kwoty te doliczono do przychodów osiągniętych przez zainteresowaną w spornych okresach, czy też podlegają one wyłączeniu z podstawy wymiaru składek w myśl § 1 i § 2 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 18 grudnia 1998 roku w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe (Dz.U. z 1998 roku, nr 161, poz. 1106 ze zm.).
Sąd Okręgowy wskazał także na treść regulaminu przyjętego u odwołującego, a następnie przywołał treśćart. 8 ust. 1 ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnychi stwierdził, że nie sposób uznać, iż świadczenia urlopowe wypłacone zainteresowanej miały charakter socjalny i tym samym, aby można je było wyłączyć z podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne i ubezpieczenie zdrowotne. Odwołujący uzależniając wysokość dopłat wyłącznie od wysokości wynagrodzenia pracownika osiąganego przez niego w jego zakładzie pracy, nie uwzględniał łącznie badania sytuacji życiowej, rodzinnej i materialnej tego pracownika. Tym samym odwołujący nie uwzględniał i nie analizował, zdaniem Sądu Okręgowego, przyznając świadczenie, tego ile osób prowadzi z wnioskodawcą gospodarstwo domowe, ile osób pozostaje na jego utrzymaniu, jakie osiąga dodatkowe dochody, czy i w jakiej wysokości dochody osiągają pozostali członkowie jego rodziny. Uzyskanie tego typu informacji, czy choćby w minimalnym zakresie wysokości przychodu na członka rodziny, a następnie uwzględnienie uzyskanych danych przy ustalaniu wysokości dofinansowania do wypoczynku, umożliwiłoby uznanie, iż świadczenie przyznane zostało zgodnie z przepisami ustawy, a w konsekwencji stanowi świadczenie socjalne.
W ocenie Sądu Okręgowego - opieranie się wyłącznie na wysokości wynagrodzenia zasadniczego pracownika jest naruszeniem przepisuart. 8 ust. l i 2 ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych, a w konsekwencji uniemożliwia uznanie, że przekazane pracownikowi świadczenie jest świadczeniem socjalnym korzystającym ze zwolnienia z obowiązku odprowadzenia składek na ubezpieczenia społeczne i ubezpieczenie zdrowotne. Odwołujący dokonywał wypłat z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych niezgodnie z obowiązującymi w tym zakresie przepisami, w związku z czym świadczenia te nie mogą być uznane za świadczenia z funduszu socjalnego, a w konsekwencji nie będąc nimi, nie mogły być wyłączone z podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne oraz zdrowotne.
W konsekwencji, środki, które zostały wypłacone zainteresowanej, stanowiły jej przychód z tytułu wykonywania pracy w ramach stosunku pracy, a więc i podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne, rentowe, chorobowe i wypadkowe i Fundusz Pracy oraz na ubezpieczenie zdrowotne.
Z uwagi na powyższe Sąd Okręgowy na podstawieart. 4774§ l k.p.c.oddalił odwołanie, jako bezzasadne.
Apelację od powyższego wyroku wywiódł płatnik składekZakłady Usługowe (...) Sp. z o.o.z siedzibą wP., w całości, zarzucając:
1
naruszenie prawa materialnego -art. 8 ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnychpoprzez przyjęcie przez Sąd I instancji, iż ustalone przez odwołującego kryterium socjalne, uzależniające wydatkowanie pieniędzy z zakładowego funduszu socjalnego celem dopłaty do „wczasów pod gruszą” od wysokości wynagrodzenia pracownika u odwołującego jest niezgodne z treścią w/w przepisu, a także poprzez przyjęcie, iż odwołujący miał obowiązek przy wydatkowaniu pieniędzy z zakładowego funduszu socjalnego celem dopłaty do „wczasów pod gruszą” indywidualnie i za każdym razem badać szczegółowo sytuację rodzinną, życiową i materialna pracownika,
2
naruszenie prawa procesowego -art. 233 § 1 k.p.c.poprzez sprzeczność ustaleń Sądu I instancji z treścią zebranego materiału dowodowego i dokonanie przez Sąd I instancji dowolnej jego oceny,
3
naruszenie prawa procesowego -art. 89 § 1 k.p.c.poprzez brak zwrotu przez Sąd pisma ZUS – odpowiedzi na odwołanie – z uwagi na niezałączenie przez pełnomocnika ZUS podpisującego w/w pismo, pisma o powołaniu prezesa ZUS oraz udzieleniu pełnomocnictwa kierownikowi Oddziału I ZUS wP.poświadczonego za zgodność z oryginałem przez tego pełnomocnika ZUS,
4
naruszenie prawa procesowego -art. 132 § 1 k.p.c.poprzez brak zwrotu przez Sąd pisma ZUS – odpowiedzi na odwołanie – z uwagi na niedoręczenie tego pisma bezpośrednio pełnomocnikowi odwołującego.
Wskazując na powyższe zarzuty, apelujący wniósł o:
1
zmianę zaskarżonego wyroku i zaskarżonej decyzji w całości i ustalenie, że przychód pracownika wynikający z dofinansowania wczasów zorganizowanych we własnym zakresie w miesiącach wskazanych w zaskarżonej decyzji nie stanowi podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne i zdrowotne,
2
ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpatrzenia do Sądu I instancji.
Nadto apelujący wniósł o zasądzenie od ZUS na swoją rzecz kosztów postępowania sądowego, w tym kosztów zastępstwa procesowego za I i II instancję, a w razie oddalenia apelacji o odstąpienie od obciążania kosztami procesu, w tym kosztami zastępstwa procesowego na rzecz ZUS zarówno w I, jak i w II instancji.
Apelujący wniósł także o przedstawienie pytania prawnego do Sądu Najwyższego, celem rozstrzygnięcia:
- Czy kryteria socjalne, o których mowa wart. 8 ust. 1 ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych, odnoszą się jedynie do przyznawania ulgowych świadczeń i usług i nie dotyczą innych świadczeń i usług, o których mowa w art. 2 pkt 1 tej ustawy (tj. pozostałej „działalności socjalnej”)?
- Czy kryteria socjalne, o których mowa wart. 8 ust. 1 ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych, muszą być przez pracodawcę zawsze stosowane jednocześnie (niezależnie od charakteru świadczenia, które ma zostać przyznane)?
Pozwany wniósł o oddalenie apelacji i zasądzenie od odwołującego zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.
Sąd Apelacyjny zważył, co następuje
:
Apelacja jest bezzasadna.
Odnosząc się w pierwszej kolejności do zarzutów naruszenia przepisów prawa procesowego, Sąd Apelacyjny zwraca uwagę, że aby podstawa naruszenia prawa procesowego nadawała się do rozpoznania, skarżący powinien określić działanie (zaniechanie) Sądu, naruszające konkretny przepis postępowania i wskazywać - w nawiązaniu do hipotezy tego przepisu - na czym polegało jego naruszenie a także wpływ tego naruszenia na rozstrzygnięcie. Innymi słowy, konieczne jest wykazanie przez skarżącą, że uchybienie Sądu w tym zakresie mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Tymczasem apelujący zarzucając naruszenie przepisów prawa procesowego -art. 233 § 1 k.p.c.- w istocie nie wskazał na takie działania czy zaniechania Sądu Okręgowego, które miałyby wpływ na rozstrzygnięcie sprawy. Stwierdzić bowiem należy, że Sąd Okręgowy dokonał rzetelnej i trafnej oceny przeprowadzonych dowodów i ocena ta nie wykracza poza ramy określone przepisemart. 233 § 1 k.p.c.Zważyć należy, że Sąd Najwyższy wielokrotnie wskazywał, że postawienie zarzutu obrazyart. 233 § 1 k.p.c.nie może polegać na zaprezentowaniu przez skarżącego stanu faktycznego przyjętego na podstawie własnej oceny dowodów; skarżący może tylko wykazywać, posługując się wyłącznie argumentami jurydycznymi, że Sąd rażąco naruszył ustanowione w wymienionym przepisie zasady oceny wiarygodności i mocy dowodów i że naruszenie to miało wpływ na wynik sprawy (por. m.in. wyroki Sądu Najwyższego z 14 stycznia 2000 roku w sprawie I CKN 1169/99, z 10 kwietnia 2000 roku w sprawie V CKN 17/2000).
Z uwagi na powyższe Sąd Apelacyjny stwierdza, iż wbrew stanowisku odwołującej spółki, dokonana przez Sąd Okręgowy ocena dowodów odpowiada regułom określonym przepisamiart. 233 § 1 k.p.c.Wszystkie przeprowadzone dowody zostały przez Sąd Okręgowy przywołane i omówione w sposób obiektywny, rzetelny i wszechstronny. Tym samym Sąd Apelacyjny podzielił dokonaną przez Sąd Okręgowy ocenę, bowiem apelujący nie podważył skutecznie prawidłowości tej oceny, natomiast jego argumentacja w tym zakresie sprowadzała się zasadniczo do wskazywania stosowania przez spółkę kryterium socjalnego na podstawie posiadanej przez nią informacji o sytuacji socjalnej pracownika – o czym w dalszej części rozważań.
Nie znajdują także uzasadnienia pozostałe zarzuty naruszenia prawa procesowego. Wskazać należy, iż postępowanie z zakresu ubezpieczeń społecznych toczy się na podstawie odrębnych przepisów, dlatego - mimo, że odpowiedź na odwołanie stanowi w tym postępowaniu odpowiednik odpowiedzi na pozew, to jednak obowiązują w tym zakresie regulacje odrębne, wynikające ze specyfiki tego postępowania. Istotne jest, że odwołanie od decyzji wnosi się na piśmie do właściwego organu rentowego (a nie do sądu – jak w przypadku pozwu), który dopiero przekazuje odwołanie, wraz z odpowiedzią na odwołanie i aktami sprawy do sądu zgodnie z treściąart. 47792 k.p.c.Przepisart. 4779§ 1 k.p.c.stanowi, że odwołanie od decyzji wnosi się na piśmie do organu, który wydał decyzję. Przepisart. 4779§ 2 k.p.c.stanowi natomiast, iż organ przekazuje niezwłocznie odwołanie wraz z aktami sprawy do sądu z zachowaniem przepisów odrębnych. Takim przepisem odrębnym jest w szczególności art. 83 ust. 7 ustawy systemowej, zgodnie z którym, jeżeli odwołanie nie zostało w całości lub w części uwzględnione, Zakład przekazuje niezwłocznie, nie później niż w terminie 30 dni od dnia wniesienia odwołania, sprawę do sądu wraz z uzasadnieniem. Zatem, odmiennie niż wynika to zasad ogólnych, organ rentowy jest obowiązany wnieść odpowiedź na odwołanie wprost do sądu, a nie (jak wynika zart. 132 § 1 k.p.c.) doręczać ją bezpośrednio pełnomocnikowi odwołującego. Pozwany organ rentowy nie był zatem obowiązany stosować treściart. 132 § 1 k.p.c., który mówi o doręczaniu pism przez pełnomocników w toku sprawy, w odniesieniu do odpowiedzi na odwołanie, a tym samym zarzut apelującego, że wniosek pozwanego o zwrot kosztów zastępstwa procesowego nie był skutecznie złożony, jest niezasadny.
Sąd Apelacyjny wskazuje, iż za bezzasadne uznał również podnoszone przez apelującego zarzuty naruszenia przepisów prawa materialnego.
Przede wszystkim chybiony jest zarzut naruszeniaart. 8 ust. 1 ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnychw zw. z§ 1 i 2 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z 18 grudnia 1998 roku w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe. W § 2 ust. 1 pkt 19 cyt. rozporządzenia wskazano, że podstawy wymiaru składek nie stanowią świadczenia finansowane ze środków przeznaczonych na cele socjalne w ramach zakładowego funduszu świadczeń socjalnych. Z kolei przepisart. 8 ust. 1 ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnychstanowi, że przyznawanie ulgowych usług i świadczeń oraz wysokość dopłat z Funduszu uzależnia się od sytuacji życiowej, rodzinnej i materialnej osoby uprawnionej do korzystania z Funduszu.
Z uwagi na treść zarzutów stwierdzić zatem należy, że spór w analizowanej sprawie sprowadzał się do rozstrzygnięcia, czy przychód uzyskany przez zainteresowaną tytułem dopłaty do wypoczynku za okres i w wysokości określonej w zaskarżonej decyzji w związku z zatrudnieniem u płatnika składek, stanowi podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne i ubezpieczenie zdrowotne, w szczególności do ustalenia, czy dokonane wypłaty korzystają z dobrodziejstwa przewidzianego w § 2 ust. 1 pkt 19 cyt. rozporządzenia.
Przypomnieć należy, że zakładowy fundusz świadczeń socjalnych pozwala na finansowane z niego tylko tych rodzajów działalności socjalnej, które są objęte ustawową definicją pojęcia „działalność socjalna”. Swoboda regulacji w regulaminie zasad przyznawania indywidualnych świadczeń jest jednak ograniczona ustanowioną przez ustawodawcę w art. 8 ust. 1 cyt. ustawy ogólną zasadą, że przyznawanie tych świadczeń ma być uzależnione od sytuacji życiowej, rodzinnej i materialnej osoby uprawnionej do korzystania z funduszu – tzw. „kryterium socjalne”.
Sąd Najwyższy w wyroku z 6 lutego 2008 r. II PK 156/07 (OSNP 2009/7-8/96) wskazywał że możliwe jest przyjęcie średniego dochodu na członka rodziny jako usprawiedliwionego kryterium oceny sytuacji życiowej, rodzinnej i materialnej osoby ubiegającej się o przyznanie ulgowych usług i świadczeń oraz wysokości dopłat z funduszu świadczeń socjalnych bo jest to obiektywnie czytelny i miarodajny sposób oceny zasadności ubiegania się o świadczenia z tego funduszu. Pogląd ten był następnie powtarzany w orzeczeniach Sądu Najwyższego, w których akcentowano sprzeczność zustawą o zakładowym funduszu świadczeń socjalnychwydatkowania środków Funduszu na finansowanie ulgowych usług i świadczeń oraz dopłat z pominięciem wspomnianych kryteriów socjalnych (wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 25 sierpnia 2004 r., I PK 22/03, OSNP 2005 Nr 6, poz. 80; z dnia 16 sierpnia 2005 r., I PK 12/05, OSNP 2006 nr 11-12, poz. 182; z dnia 6 lutego 2008 r., II PK 156/07, OSNP 2009 nr 7-8, poz. 96).
Sąd Apelacyjny podziela wywody poczynione przez Sąd Najwyższy w przytoczonych orzeczeniach i ich uzasadnieniach.
Z uwagi na powyższe, Sąd Apelacyjny uznał, iż nie jest celowe kierowanie do Sądu Najwyższego pytania prawnego, w brzmieniu wskazanym przez apelującego. W przedmiotowym zakresie Sąd Najwyższy wypowiadał się już wielokrotnie i jego stanowisko jest ugruntowane, gdyż wykładnia spornego przepisu wielokrotnie była poddawana rozważaniom Sądu Najwyższego. Tym samym wniosek był nieuzasadniony, bowiem - mając na uwadze poczynione wyżej rozważania oraz ugruntowane orzecznictwo Sądu Najwyższego w tym zakresie - przy rozpoznawaniu sprawy nie powstało zagadnienie prawne budzące poważne wątpliwości, zgodnie zart. 390 § 1 k.p.c.
Z przeprowadzonego postępowania dowodowego wynika, że odwołująca spółka dokonując podziału i przydziału środków z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych nie analizowała sytuacji życiowej, rodzinnej i materialnej osób uprawnionych do korzystania z tego Funduszu (w tym zainteresowanej). W istocie bowiem w przedmiotowej spółce jedynym kryterium decydującym o przyznaniu dofinansowania do wypoczynku było kryterium wysokości wynagrodzenia uzyskiwanego w spółce zatrudniającej zainteresowaną. Oznacza to, że świadczenia w postaci dopłaty do wypoczynku wakacyjnego były wypłacane z pominięciem badania sytuacji życiowej, rodzinnej i materialnej pracownika, a jego wysokość była ustalana wyłącznie w oparciu o kryterium wysokości wynagrodzenia ubezpieczonego.
Zważyć należy natomiast, że „kryterium socjalne”, o którym mowa wart. 8 ust. 1 ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych, wyraźnie wiąże zasadę korzystania z ulgowych usług i świadczeń z sytuacją życiową, rodzinną i materialną osób uprawnionych. Istnieje bowiem ścisły związek pomiędzy wartością przyznawanego świadczenia, a łącznie rozpatrywaną, sytuacją życiową, rodzinną i materialną osoby uprawnionej. Im sytuacja osoby uprawnionej jest trudniejsza, tym wyższe przysługuje jej świadczenie. Tym samym o spełnieniu kryterium socjalnego nie może być mowy bez indywidualnej analizy sytuacji każdej uprawnionej do skorzystania z funduszu osoby.
Sąd Apelacyjny wskazuje, iż odwołujący w treści przyjętego przez siebie regulaminu przyjął dosłowny zapis zawarty w art. 8 ust 1 ustawy o ZFŚS, a mimo to nie badał całościowo sytuacji życiowej, materialnej i finansowej ubezpieczonego. Dane, które posiadał płatnik – wbrew jego stanowisku – nie pozwalały w żaden sposób na dokonanie całościowej oceny sytuacji życiowej materialnej i finansowej jego pracownika. Przyjęte przez niego kryterium, tj. wynagrodzenie uzyskiwane w spółce co prawda odzwierciedla w ograniczonym zakresie na jakim poziomie kształtuje się sytuacja materialna ubezpieczonej, jednak - co jest istotne - jej sytuacja materialna nie zależy tylko i wyłącznie od wysokości uzyskiwanego wynagrodzenia. Składają się na nią bowiem inne elementy, jak przykładowo – sytuacja rodzinna i posiadanie osób pozostających na jej utrzymaniu, czy też posiadanie współmałżonka, który uzyskuje dochód i partycypuje w kosztach utrzymania.
Odwołujący pracodawca w analizowanej sprawie winien był dokonać analizy sytuacji życiowej, materialnej i osobistej zainteresowanej przed przyznaniem jej świadczenia z tytułu dopłaty do wypoczynku. Nie musiało to przy tym wiązać się z podejmowaniem nadzwyczajnych działań z jego strony. Zdaniem Sądu Apelacyjnego, wystarczające byłoby złożenie przez każdego pracownika oświadczenia o wysokości dochodu na jednego członka rodziny, ze wskazaniem ile osób i w jakim wieku składa się na rodzinę pracownika. Taka informacja ujmowałaby w istocie nie tylko dochody pracownika osiągane u odwołującego, ale także dochody pracownika osiągane poza zakładem pracy, a także dochody członków rodziny, pozostających z pracownikiem we wspólnym gospodarstwie domowym. Powyższe obrazowałoby w minimalnym i niezbędnym zakresie zarówno sytuację osobistą, rodzinną jak i materialną ubezpieczonego, tak jak tego wymaga ustawa. Stanowisko takie, jak już wskazywano, jest prezentowane zarówno w orzecznictwie Sądu Najwyższego jak i literaturze przedmiotu.
Oparcie kryterium dostępności świadczeń z funduszu socjalnego wyłącznie z uwzględnieniem wysokości wynagrodzenia zasadniczego uzyskiwanego u płatnika, nie spełnia wymogu badania sytuacji życiowej, rodzinnej i materialnej osoby uprawnionej, w szczególności na tle sytuacji życiowej innych pracowników uprawnionych do świadczeń z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych. Podkreślić należy, że dane posiadane przez funkcjonującą u płatnika komisję socjalną, rozdysponowującą środkami z ZFŚS, były niewystarczające do przyjęcia, iż oceniana była przez tę komisję sytuacja rodzinna, życiowa i materialna beneficjentów świadczenia. Nawet jeśli - tak jak twierdzi odwołujący – dane o sytuacji rodzinnej znajdowały się w aktach pracowniczych – to spółka nie wykazała, aby w trakcie przydzielania świadczenia odwoływała się w jakimkolwiek zakresie do tych danych. Jedynym kryterium branym pod uwagę było bowiem kryterium wynagrodzenia uzyskiwanego w spółce. Kryterium to, jak już wskazywano powyżej, nie uwzględnia sytuacji rodzinnej, życiowej, ani materialnej danego pracownika. Nie ma przy tym znaczenia, że kwoty przyznawane w ramach tzw. „wczasów pod gruszą”, były niewielkie, ani to, że przyjęte w spółce kryterium wynagrodzenia było akceptowane przez pracowników.
Reasumując, Sąd Apelacyjny stwierdza, że przedmiotowe świadczenie należało sklasyfikować jako świadczenie dodatkowe pracodawcy, nie zaś świadczenie z funduszu świadczeń socjalnych, ze wszystkimi tego konsekwencjami prawnymi, tak wobec pracowników, jak wobec płatnika składek i jednocześnie pracodawcy, który co prawda administruje funduszem, jednak nie może tego czynić z pominięciem ustawy i przyjętego u siebie regulaminu. Skoro wypłata świadczenia nie miała charakteru socjalnego, gdyż nie była powiązana z kryterium socjalnym, należało uznać ją za przychód w rozumieniuart. 12 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, który to przychód stanowi podstawę wymiaru składek na podstawieart. 18 ust. 1 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznychw zw. z§ 1 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 18 grudnia 1998 r. w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie emerytalne i rentoweorazart. 81ust.ustawy z dnia 27 sierpnia 2004r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych.
Uwzględniając powyższe, Sąd Apelacyjny oddalił apelację na podstawieart. 385 k.p.c.
O kosztach orzeczono na podstawieart. 98 § 1 i 3 k.p.c.w zw. zart. 99 k.p.c.oraz§ 12 ust. 1 pkt 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu. Sąd Apelacyjny nie znalazł podstaw do zastosowaniaart. 102 k.p.c., ponieważ apelujący nie wykazał, aby zaszły szczególnie uzasadnione przesłanki w rozumieniu tego przepisu, przemawiające za odstąpieniem od obciążania odwołującego kosztami zastępstwa procesowego pozwanego w postępowaniu apelacyjnym.
del. SSO Katarzyna Schönhof-Wilkans
SSA Iwona Niewiadowska-Patzer
SSA Marek Borkiewicz | ```yaml
court_name: Sąd Apelacyjny w Poznaniu
date: '2015-09-09'
department_name: III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych
judges:
- Katarzyna Schönhof-Wilkans
- Marek Borkiewicz
- Iwona Niewiadowska-Patzer
legal_bases:
- art. 4 pkt 9, art. 18 ust. 1, art. 20 ust. 1 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych
- art. 80 ust. 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 roku o świadczeniach opieki zdrowotnej
finansowanych ze środków publicznych
- art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 roku o podatku dochodowym od osób fizycznych
- art. 8 ust. l i 2 ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych
- art. 98 § 1 i 3 k.p.c.
- § 1 i 2 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z 18 grudnia 1998 roku
w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia
emerytalne i rentowe
- § 12 ust. 1 pkt 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002
r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa
kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu
recorder: st.sekr. sąd. Alicja Karkut
signature: III AUa 2091/14
``` |
154505000000303_I_C_001244_2019_Uz_2020-08-21_001 |
You are extracting information from the Polish court judgments.
Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value.
Please return the response in the identical YAML format:
```yaml
court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>"
date: <data, date in format YYYY-MM-DD>
department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\
\ department>"
judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>"
legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)>
recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder>
signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment>
```
=====
{context}
======
| Sygn. aktI C 1244/19
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
ZAOCZNY W STOSUNKU
DOJ. K. (1)
Dnia 27 lipca 2020 r.
Sąd Okręgowy w Warszawie, I Wydział Cywilny w składzie:
Przewodniczący:
SSO Jacek Bajak
Protokolant:
sekretarz sądowy Ewa Kocielnik
po rozpoznaniu w dniu 27 lipca 2020 r. w Warszawie na rozprawie sprawy
z powództwa(...) Bank S.A.z siedzibą wW.
przeciwkoR. K.,J. K. (2)
o zapłatę
oddala powództwo.
Sygn. akt I C 1244/19
UZASADNIENIE
Pozwem z dnia 29 grudnia 2017 r. złożonym w Sądzie Rejonowym Lublin-Zachód w Lublinie powód(...) Bank S.A.z siedzibą wW.wniósł o zasądzenie na swoją rzecz od pozwanychR. K.iJ. K. (1)kwoty 197 732,53 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz o zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda zwrotu kosztów procesu tj. zasądzenie zwrotu kosztów sądowych oraz zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego wg norm przepisanych.
W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, że posiada wobec pozwanych wymagalną wierzytelność z tytułuumowy pożyczki nr (...), zawartej przez strony w dniu 21 czerwca 2012 r., na mocy której powód przekazał pozwanym kwotę 179.678,62 zł, a pozwani zobowiązali się do jej terminowej spłaty wraz z należnymi odsetkami, opłatami i prowizjami. Pozwani nienależycie wykonywali zaciągnięte zobowiązanie umowne (brak terminowego regulowania wpłat), co naruszyło warunki ww. umowy, a zadłużenie powstałe na tle jej realizacji, z dniem 12 czerwca 2015 r. zostało postawione w stan pełnej wymagalności. W związku z powyższym, powód w dniu 22 sierpnia 2016 r. wezwał pozwanych do spłaty wymagalnego zadłużenia pod rygorem skierowania sprawy na drogę postępowania sądowego. Pozwani nie spłacili zadłużenia oraz nie odpowiedzieli na wezwanie do zapłaty.
Na dzień wniesienia pozwu powód określił zaległości pozwanych na kwotę 197.732,53 zł, na którą składały się: kapitał w kwocie 153.592,53 zł, odsetki umowne w kwocie 18.438,16 zł, odsetki umowne za opóźnienie w kwocie 25.571,84 zł oraz opłaty umowne w kwocie 130 zł(pozew w elektronicznym postępowaniu upominawczym, k. 4-6).
Postanowieniem z dnia 6 lutego 2018 r. Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie VI Wydział Cywilny stwierdził brak podstaw do wydania nakazu zapłaty i przekazał sprawę do tut. Sądu(postanowienie, k. 7).
Przesyłka sądowa zawierająca odpis pozwu dlaJ. K. (1)została uznana za doręczoną prawidłowo z dniem 18 września 2019 r. Odpis pozwu został doręczony pozwanej w dniu 13 września 2018 r.(awizo, k. 59; epo, k. 60).
Na rozprawie w dniu 27 lipca 2020 r. pozwana oświadczyła, iż nie ma środków, żeby spłacić kredyt, nie ma możliwości podjęcia pracy dodatkowej, wykonując zawód pielęgniarki w jednozmianowym systemie. Wskazała, iż w ostatnich latach poważnie rozchorowała się, a z pozwanym nie ma kontaktu od około 2 lat. Pełnomocnik powoda oraz pozwany nie stawili się na ww. termin rozprawy(protokół rozprawy, k. 66-67).
Sąd ustalił następujący stan faktyczny:
W dniu 21 czerwca 2012 r. powód(...) Bank S.A.z siedzibą wW.zawarł z pozwanymiR. K.orazJ. U.o Kredyt Nr(...)na kwotę 179.678,62 zł.
Kredyt został udzielony z przeznaczeniem na konsolidację zobowiązań określonych w § 1 ust. 2 umowy. Uruchomienie kredytu miało nastąpić po dokonaniu pełnej weryfikacji, potwierdzeniu zgodności wszystkich danych zgłoszonych przy składaniu wniosku oraz dostarczeniu: dokumentu potwierdzającego numer rachunku do spłaty SKOK, poprawienia wniosku produktowego, zgody Hestii na ubezpieczenie (§ 1 ust. 4 umowy), a środki miały zostać przekazane przez Bank zgodnie z odrębną dyspozycją, stanowiącą załącznik do umowy. Zgodnie z § 4 ust. 1 umowy spłaty rat kapitałowo-odsetkowych kredytobiorcy mieli dokonywać zgodnie z terminami i wysokością określoną w doręczonym aktualnym harmonogramie spłat,na wskazany w nim rachunek kredytu.
Umowa zawarta przez strony przyznawała bankowi możliwość wypowiedzenia łączącej strony umowy, w przypadku: braku realizacji postanowień umowy mających wpływ na zdolność kredytową kredytobiorcy lub możliwość roszczeń przez Bank, stwierdzenia przez Bank zagrożenia w spłacie kredytu, stwierdzenia, że informacje podane we wniosku kredytowym oraz inne dokumenty i oświadczenia, na podstawie których podjęto decyzję o udzieleniu pożyczki są sfałszowane lub niezgodne ze stanem faktycznym lub prawnym (§ 9 ust. 2 umowy).
Zgodnie z § 9 ust. 3 umowy jeżeli kredytobiorca zalega ze spłatą dwóch kolejnych rat kredytu, Bank pisemnie wzywa kredytobiorcę do zapłaty. Gdy należności nie zostaną uregulowane w terminie 7 dni od daty odbioru wezwania do zapłaty, Bank ma prawo wypowiedzieć umowę. § 9 ust. 4 umowy przewidywał, iż od następnego dnia po upływie okresu wypowiedzenia całe zobowiązanie z tytułu udzielonego kredytu staje się wymagalne i traktowane jest jako zadłużenie przeterminowane(umowa, k. 32-35).
W dniu 22 sierpnia 2016 r. powód skierował do pozwanych przedsądowe wezwania do zapłaty wymagalnego zadłużenia z tytułu Umowy pożyczki gotówkowej z dnia 21 czerwca 2012 r., w których wymagalne saldo zadłużenia na dzień 21 sierpnia 2016 r. określił na kwotę 179.008,82 zł, w tym kapitał: 153.592,53 zł, odsetki umowne: 6.937,69 zł, odsetki karne: 18.348,60 zł, opłaty: 130,00 zł – w terminie 7 dni od daty pisma pod rygorem skierowania sprawy na drogę postępowania sądowego(wezwania, k. 36, 38).
Powyższe wezwania zostały zwrócone do nadawcy wobec nie podjęcia przesyłek pocztowych przez adresatów w terminie(kserokopie kopert z potwierdzeniami odbioru, k. 37-37v, 39-39v).
Bank nie wypowiedział łączącej strony umowy, występując z powództwem przeciwko pozwanym bezpośrednio po upływie terminu określonego w wezwaniach pozwanych do zapłaty wobec braku dokonania przez nich spłaty zadłużenia(okoliczność bezsporna).
Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie okoliczności bezspornych oraz wskazanych wyżej dowodów z dokumentów zgromadzonych w aktach niniejszej sprawy oraz wydruków, które nie pozostawały ze sobą w sprzeczności oraz których autentyczności i zgodności z rzeczywistym stanem rzeczy nie zakwestionowała skutecznie żadna ze stron niniejszego postępowania. Nie budziły one również wątpliwości Sądu, w związku z czym mogły stanowić wiarygodne dowody w sprawie.
Sąd zważył, co następuje:powództwo podlegało oddaleniu, powód nie wykazał bowiem w jaki sposób ukształtowała się ostatecznie wierzytelność, której spłaty domagał się od pozwanych.
W niniejszej sprawie niewątpliwym dla Sądu było, że pozwaniR. K.orazJ. K. (2)zawarli w dniu 21 czerwca 2012 r. umowę kredytu z(...) Bank S.A.z siedzibą wW., a nie jak wynika z twierdzeń pozwu – umowę pożyczki. W obliczu powyższego ustalenia zarówno referendarz sądowy, jak i skład rozpoznający sprawę w trybie zwykłym powzięli wątpliwości co do treści stosunku zobowiązaniowego łączącego strony postępowania. Ponadto powód nie udowodnił w sposób dostateczny w toku procesu, że względem pozwanych przysługuje mu wymagalna wierzytelność we wskazanej w pozwie kwocie.
W pierwszej kolejności należy wskazać, iż pozwani co prawda nie kwestionowali faktu zawarcia przedmiotowej umowy (pozwana oświadczyła na rozprawie, iż jest świadoma zadłużenia, jednak nie posiada środków aby spłacić kredyt, natomiast pozwany nie zajął stanowiska w sprawie), a tym samym nie zakwestionowali skutecznie żądania wynikającego z pozwu ani co do wysokości ani co do zasady, potwierdzając tym samym, że łączy ich z powodowym bankiem umowa z której wynika zobowiązanie pieniężne.
Zgodnie zart. 6 k.c.ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Oznacza to, że Sąd nie jest odpowiedzialny za wynik postępowania dowodowego, a ryzyko nieudowodnienia podstawy faktycznej żądania ponosi powód. Ponadto, na podstawieart. 232 k.p.c., strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne.
Niezależnie zatem od stanowiska pozwanych, to na powodowym banku ciążył obowiązek wykazania zarówno wysokości dochodzonej przez niego należności, jak również jej wymagalność. Powód natomiast na okoliczność swoich twierdzeń przedstawił jedynie umowę kredytu łączącą strony, dwa wezwania do zapłaty, kierowane do pozwanych oraz wyciąg z ksiąg(...) Bank S.Az siedzibą wW.z dnia 29 grudnia 2017 r. Nie bez znaczenia dla niniejszej sprawy jest okoliczność, że strona powodowa jako profesjonalny uczestnik obrotu gospodarczego reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika powinna mieć świadomość niedostatecznej mocy dowodowej złożonych do akt sprawy dokumentów.
Z dowodów przedstawionych przez powoda nie sposób bowiem wyprowadzić, jak została obliczona uwidoczniona w nich zaległość pozwanych. Z przedłożonych dokumentów nie wynika także czy, a jeżeli tak, to jaka część zobowiązania została przez pozwanych spłacona. Powód nie przedstawił także żadnych załączników do umowy, przewidzianych w treści § 13, a zwłaszcza harmonogramów spłat rat, które dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy były o tyle istotne, iż zgodnie z § 4 ust. 1 umowy, kredytobiorcy mieli dokonywać spłat rat kapitałowo-odsetkowych zgodnie z terminami i wysokością określonym w doręczonym aktualnym harmonogramie spłat. Tym samym brak również jakichkolwiek dokumentów na okoliczność wysokości rat kapitałowo-odsetkowych, czy też algorytmu umożliwiającego ich wyliczenie. Na podstawie przedstawionych dokumentów Sąd zatem nie był władny, aby w sposób rzetelny zweryfikować żądanie powoda poprzez sprawdzenie wysokości dochodzonej w niniejszej sprawie wierzytelności.
Powód nie dowiódł także, że jego wierzytelność stała się wymagalna, tj. czy doszło do skutecznego wypowiedzenia umowy pozwanemu. Niezałączenie harmonogramów spłat rat powoduje, że brak jest możliwości oceny, czy spełniły się przesłanki przewidziane w treści umowy kredytowej, dające powodowi prawo do wypowiedzenia umowy. W wezwaniu do zapłaty z dnia 22 sierpnia 2016 r. bank wskazał, że zadłużenie pozwanego wynosi 179.008,82 zł, w tym kapitał: 153.592,53 zł, odsetki umowne: 6.937,69 zł, odsetki karne: 18.348,60 zł, opłaty: 130,00 zł, nie wskazując jednocześnie, czy powyższe zadłużenie stanowi dwie kolejne rat kredytu, a nie sposób wyprowadzić tego z dołączonych do pozwu dokumentów, bowiem żaden z nich nie zawiera opisu wysokości rat, o czym była mowa powyżej.
Należy wskazać, iż strona powodowa w pozwie ograniczyła się jedynie do stwierdzenia, że należność jest wymagalna z dniem 12 czerwca 2015 r., które to twierdzenie nie zostało przez nią wykazane, bowiem w ocenie Sądu kredyt nie został w ogóle skutecznie postawiony w stan wymagalności wobec braku dokonania przez Bank wypowiedzenia umowy, jak też doręczenia oświadczenia o takim wypowiedzeniu umowy pozwanym. Powyższą okoliczność powód podniósł wprost w treści pozwu wskazując, iż wystąpił z powództwem przeciwko pozwanym bezpośrednio po upływie terminu określonego w wezwaniach pozwanych do zapłaty, wobec braku dokonania przez nich spłaty zadłużenia. Przedłożone do akt sprawy przedsądowe wezwanie do zapłaty datowane na dzień 22 sierpnia 2016 r. nie przemawia zatem za spełnieniem powyższego obowiązku, zgodnie bowiem z trybem dokonania wypowiedzenia umowy przewidzianym w § 9 ust. 3 jeżeli kredytobiorca zalega ze spłatą dwóch kolejnych rat kredytu, Bank pisemnie wzywa kredytobiorcę do zapłaty. Gdy należności nie zostaną uregulowane w terminie 7 dni od daty odbioru wezwania do zapłaty, Bank ma prawo wypowiedzieć umowę. § 9 ust. 4 umowy przewidywał, iż od następnego dnia po upływie okresu wypowiedzenia całe zobowiązanie z tytułu udzielonego kredytu staje się wymagalne i traktowane jest jako zadłużenie przeterminowane. Należało zatem uznać, iż bank nie wypowiedział skutecznie umowy kredytu, tym samym naruszając postanowienia zawarte w § 9 ust. 3 i 4 umowy.
Na marginesie należy również wskazać, że przepisart. 95 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Prawo bankowestanowi, że księgi rachunkowe banków i sporządzone na ich podstawie wyciągi oraz inne oświadczenia podpisane przez osoby upoważnione do składania oświadczeń w zakresie praw i obowiązków majątkowych banków i opatrzone pieczęcią banku, jak również sporządzone w ten sposób pokwitowania odbioru należności mają moc prawną dokumentów urzędowych w odniesieniu do praw i obowiązków wynikających z czynności bankowych oraz ustanowionych na rzecz banku zabezpieczeń i mogą stanowić podstawę do dokonania wpisów w księgach wieczystych. Złożenie wyciągu z ksiąg Banku z dnia 29 grudnia 2017 r. nie było jednak wystarczające dla udowodnienia wymagalności roszczenia. Po pierwsze z przepisu tego nigdy nie wynikało, że mocą dokumentu urzędowego objęte jest oświadczenie o wymagalności wskazanej należności, a po drugie od dnia 20 lipca 2013 r., zgodnie z ust. 1a wskazanego artykułu, moc prawna dokumentów urzędowych, o której mowa wust. 1, nie obowiązuje w odniesieniu do dokumentów wymienionych w tym przepisie w postępowaniu cywilnym. Brak w aktach wypowiedzenia umowy pozwanym, jak również poświadczenia odbioru przez pozwanych oświadczenia o wypowiedzeniu, a nawet dowodu nadania go do pozwanych, czyni tę okoliczność nieudowodnioną.
W ocenie Sądu powód zatem nie wykazał, że przysługuje mu względem pozwanych dochodzona w niniejszym postępowaniu wierzytelność, a zwłaszcza w jaki sposób ukształtowała się jej wysokość, co uniemożliwiało uwzględnienie powództwa.
Mając na uwadze powyższe rozważania oraz na podstawie powołanych przepisów, Sąd orzekł jak w sentencji wyroku, który w stosunku do pozwanegoJ. K. (1)został wydany na podstawieart. 339 § 1 k.p.c.jako wyrok zaoczny, wobec niestawiennictwa na rozprawie oraz niezajęcia przez pozwanego w toku postępowania żadnego stanowiska procesowego.
sędzia Jacek Bajak | ```yaml
court_name: Sąd Okręgowy w Warszawie
date: '2020-07-27'
department_name: I Wydział Cywilny
judges:
- Jacek Bajak
legal_bases:
- art. 6 k.c.
- art. 339 § 1 k.p.c.
- art. 95 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Prawo bankowe
recorder: sekretarz sądowy Ewa Kocielnik
signature: I C 1244/19
``` |
152520000001539_III_Kow_000175_2018_Uz_2018-04-11_001 |
You are extracting information from the Polish court judgments.
Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value.
Please return the response in the identical YAML format:
```yaml
court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>"
date: <data, date in format YYYY-MM-DD>
department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\
\ department>"
judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>"
legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)>
recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder>
signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment>
```
=====
{context}
======
| Sygn. akt III Kow 175/18
POSTANOWIENIE
o warunkowym przedterminowym zwolnieniu
Dnia 11 kwietnia 2018 roku
Sąd Okręgowy w Sieradzu, III Wydział Penitencjarny i Nadzoru Nad Wykonaniem Orzeczeń Karnych w składzie:
Przewodniczący: SSO Marek Masłowski
Protokolant: st. sekr. sąd. Wioleta Serwata
przy udziale Krzysztofa Ubych Prokuratora z Prokuratury Okręgowej w Sieradzu orazW. Z.przedstawiciela administracji Zakładu Karnego po rozpoznaniu na posiedzeniu w Zakładzie Karnym wS.wniosku Dyrektora Zakładu Karnego z dnia 31.01.2018 r.
Postanowił:
na podstawieart. 77 § 1 kkorazart. 78 § 1 kkorazart. 161 § 1 i 2 kkwwarunkowo zwolnićM. T.synaR.iM. z domu K.,ur. (...)wS., skazanego prawomocnymi wyrokami:
⚫
Sądu Rejonowego w Łasku, sygn. akt II K 194/15 z dnia 10.11.2015 r., zart. 209 § 1 kk, na karę6 miesięcy pozbawienia wolności,
Sądu Rejonowego w Łasku, sygn. akt II K 99/17 pkt wł. 1 z dnia 18.07.2017 r., zart. 286 § 1 kk,art. 209 § 1 k.k., na karę1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności (wyrok łączny),
Sądu Rejonowego w Łasku, sygn. akt II K 303/17 z dnia 11.01.2018 r. zart. 209 § 1 k.k.,na karę 8 miesięcy pozbawienia wolności,
z odbycia reszty kary pozbawienia wolności, której koniec przypada na dzień17.02.2019 r.
I
na podstawieart. 80 § 1 kkwyznaczyć warunkowo zwolnionemu okres próby do dnia11.04.2020 r.,
II
na podstawieart. 159§1 kkww związku zart. 72 § 1 pkt 3 i 4 kkw okresie próby:
a
oddać warunkowo zwolnionego pod dozór kuratora w miejscu zamieszkania
b
nałożyć na warunkowo zwolnionego obowiązki w postaci:
⚫
zobowiązania do wykonywania pracy zarobkowej
zobowiązania do wykonywania ciążącego na nim obowiązku alimentacyjnego
UZASADNIENIE
Dyrektor Zakładu Karnego wniósł o udzielenie skazanemu warunkowego przedterminowego zwolnienia. Prokurator wnioskowi nie oponował.
Sąd zważył:
Wniosek Dyrektora Zakładu Karnego zasługuje na uwzględnienie.
Zachowanie skazanego w trakcie pobytu w izolacji należy oceniać jako właściwe. Za wyróżniające się dobre zachowanie w czasie odbywania kary był wielokrotnie nagradzany. Nie był karany dyscyplinarnie. Od ponad roku jest zatrudniony w systemie bez konwojenta wfirmie (...)– w miejscu pracy posiada pozytywną opinię. U skazanego nie stwierdzono uzależnień. Karę pozbawienia wolności odbywa w OZ Zakładu Karnego wS., w systemie programowanego oddziaływania. Na temat popełnionych przestępstw oraz trybu życia przed osadzeniem wypowiada się krytycznie.
Wobec powyższego obie prognozy przedstawiają się pozytywnie. W ocenie sądu podjęcie przez skazanego aktywnej pracy nad swoją osobowością w systemie programowanego oddziaływania pozwala na powzięcie przez sąd przekonania, że jego postępowanie rokuje poprawę w przyszłości. Biorąc pod uwagę właściwe zachowanie skazanego, jego postępy w procesie resocjalizacji, liczne nagrody, krytyczne podejście do popełnionych przestępstw i dotychczasowego trybu życia świadczące o tym, że skazany zrozumiał swoje błędy i przyczyny które doprowadziły go do popełniania przestępstw, to w ocenie sądu osadzony zasługuje na wcześniejsze opuszczenie zakładu karnego a proces resocjalizacji może przebiegać już w warunkach wolnościowych. Dla lepszego oddziaływania ze strony Sądu, postanowienie obwarowano obowiązkami i dozorem kuratora by mieć pewność, że skazany nie wejdzie ponownie w konflikt z prawem.
Z uwagi na powyższe orzeczono, jak w sentencji postanowienia.
Sędzia:
Pouczenie
1
Warunkowo zwolniony, na którego nałożono obowiązki, a także oddany pod dozór obowiązany jest przestrzegać obowiązków ustanowionych przez sąd na okres próby lub związanych z dozorem.
2
Warunkowo zwolniony obowiązany jest do niezmieniania bez zgody Sądu miejsca stałego pobytu.
3
Warunkowo zwolniony ma obowiązek o każdej zmianie miejsca zamieszkania lub pobytu (adresu) zawiadomić Sąd, który wydał postanowienie o warunkowym zwolnieniu oraz Sąd , który wyznaczył kuratora, instytucję lub organizację społeczną do wykonywania dozoru, a także do zgłaszania się do sądowego kuratora zawodowego w określonych przez niego terminach i udzielania wyjaśnień co do przebiegu próby oraz wykonywania nałożonych na niego obowiązków.
4
Sąd odwołuje warunkowe zwolnienie, jeżeli warunkowo zwolniony w okresie próby popełnił podobne przestępstwo umyślne, za które orzeczono prawomocnie karę pozbawienia wolności, uchyla się od wykonania obowiązków nałożonych na niego przez Sąd lub orzeczonych środków karnych oraz obowiązków opisanych w pkt 2,3 niniejszego pouczenia, uchyla się od dozoru, w okresie próby rażąco naruszył porządek prawny, w szczególności popełnił inne przestępstwo (nieumyślne) lub została orzeczona inna kara, niż kara pozbawienia wolności, a także wtedy gdy opisane wyżej okoliczności zaistnieją po udzieleniu skazanemu pisemnego upomnienia przez sądowego kuratora zawodowego.
5
Sąd odwołuje warunkowe zwolnienie, jeżeli zwolniony skazany za przestępstwo z użyciem przemocy lub groźby bezprawnej wobec osoby najbliższej lub innej osoby małoletniej zamieszkującej wspólnie ze sprawcą, w okresie próby rażąco narusza porządek prawny, ponownie używając przemocy lub groźby bezprawnej wobec osoby najbliższej lub innej osoby małoletniej zamieszkującej wspólnie ze sprawcą.
6
W razie odwołania warunkowego zwolnienia nie zalicza się na poczet kary okresu spędzonego na wolności, a ponowne warunkowe zwolnienie nie może nastąpić przed upływem roku od osadzenia skazanego w zakładzie karnym , a w wypadku kary 25 lat pozbawienia wolności lub kary dożywotniego pozbawienia wolności przed upływem 5 lat.
7
Jeżeli w okresie próby i w ciągu dalszych 6 miesięcy nie odwołano warunkowego zwolnienia, karę uważa się za odbytą z chwilą warunkowego zwolnienia.
8
Postanowienie nie jest prawomocne, ale wykonalne. Służy od niego zażalenie do Sądu Apelacyjnego w Łodzi za pośrednictwem tutejszego Sądu w terminie 7 dni od jego ogłoszenia.
ZARZĄDZENIE
I
odpis postanowienia doręczyć:
1
warunkowo zwolnionemuM. T.
2
Dyrektorowi Zakładu Karnego wS.wraz z nakazem zwolnienia
II
Odpis postanowienia przesłać:
a
Sądowi Rejonowemu w Łasku – do akt sygn. akt II K 194/15, II K 99/17 pkt wł. 1, II K 303/17
b
Sądowi Okręgowemu w Piotrkowie Trybunalskim - celem wyznaczenia kuratora sądowego – 3 egzemplarze.
III
zawiadomić:
a
Krajowy Rejestr Karny
Dnia 11.04.2018 r.
Przewodniczący – Sędzia:
Wykonano dnia ........................... | ```yaml
court_name: Sąd Okręgowy w Sieradzu
date: '2018-04-11'
department_name: III Wydział Penitencjarny
judges:
- Marek Masłowski
legal_bases:
- art. 72 § 1 pkt 3 i 4 kk
- art. 161 § 1 i 2 kkw
recorder: st. sekr. sąd. Wioleta Serwata
signature: III Kow 175/18
``` |
151000000002503_V_ACa_000307_2016_Uz_2017-02-21_001 |
You are extracting information from the Polish court judgments.
Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value.
Please return the response in the identical YAML format:
```yaml
court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>"
date: <data, date in format YYYY-MM-DD>
department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\
\ department>"
judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>"
legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)>
recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder>
signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment>
```
=====
{context}
======
| Sygn. akt V ACa 307/16
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 21 lutego 2017 r.
Sąd Apelacyjny w Gdańsku – V Wydział Cywilny w składzie:
Przewodniczący:
SSA Maryla Domel-Jasińska (spr.)
Sędziowie:
SA Artur Lesiak
SA Anna Daniszewska
Protokolant:
st. sekr. sąd. Magdalena Tobiasz - Ignatowicz
po rozpoznaniu w dniu 21 lutego 2017 r. w Gdańsku na rozprawie
sprawy z powództwaE. M. (1)
przeciwko(...) Spółce AkcyjnejwŁ.
o zapłatę i ustalenie
na skutek apelacji pozwanego
od wyroku Sądu Okręgowego weW.
z dnia 3 lutego 2016 r. sygn. akt I C 101/14
I
oddala apelację;
II
zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 3.600 (trzy tysiące sześćset) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego.
SSA Anna Daniszewska SSA Maryla Domel-Jasińska SSA Artur Lesiak
Na oryginale właściwe podpisy.
Transkrypcja wygłoszonego uzasadnienia do wyroku ogłoszonego
w dniu 21 lutego 2017 r.
* * * * * *(...)_01[
Przewodniczący00:05:07.159] PowódE. M. (1)domagał się zasądzenia od pozwanegoTowarzystwa (...) Spółki AkcyjnejwŁ.kwoty 129.000 tytułem zadośćuczynienia z ustawowymi odsetkami od 12-go kwietnia 2013 roku do dnia zapłaty, renty z tytułu zwiększonych potrzeb w kwocie po 650 złotych miesięcznie za okres od 4-go kwietnia 2013 roku do 31-go grudnia 2013 roku w kwocie po 870 złotych miesięcznie począwszy od stycznia 2004 roku, kwoty 1.149 złotych 94 groszy tytułem zwrotu kosztów leczenia i kosztów dojazdów poniesionych w okresie od(...)roku do 3-go kwietnia 2013 roku z ustawowymi odsetkami od 12-go kwietnia 2013 roku do dnia zapłaty, a także ustalania odpowiedzialności pozwanego za przyszłe, ewentualne następstwa wypadku komunikacyjnego z dnia(...)roku oraz zasądzenia zwrotu kosztów postępowania. Z uzasadnienia pozwu wynikało, że powód, jako pieszy został w dniu(...)roku potrącony przez samochód prowadzony przez nietrzeźwego kierowcę. Posiadacz tego samochodu był ubezpieczony w zakresie odpowiedzialności cywilnej w pozwanymTowarzystwie (...). Sprawca wypadku został skazany wyrokiem karnym na stosowną karę i również miał obowiązek zapłaty na rzecz powoda częściowego zadośćuczynienia w kwocie sześciu..., 6.000 złotych. To zadośćuczynienie powód otrzymał. W wyniku wypadku doznał poważnych, licznych obrażeń ciała.(...). Powód w klasie maturalnej był w dacie wypadku w(...)wR., w maju miał zdawać maturę. Marzył o studiowaniu w Wyższej Szkole Marynarki Wojennej.(...)Następstwa doznanych w wypadku urazów(...)
(...)i obniżenie ogólne jego sprawności, skutkiem czego jest bezpowrotna utrata możliwości zdobycia zawodu oficera w marynarce wojennej i wykonywania dobrze płatnego zawodu. Pozwany wniósł o oddalenie powództwa. Uznał, co do zasady swoją odpowiedzialność za skutki wypadku i wypłacił przedprocesowo zadośćuczynienie w kwocie 15.000 złotych i wskazywał, że ta kwota wraz z kwotą wypłaconą przez sprawcę wypadku kompensuje powodowi poniesioną przez niego krzywdę. Wskazał też, że wypłacił pozwanemu wszystkie wykazane przez niego dotychczas koszty leczenia, koszty dojazdów na leczenie, jak też koszty za zniszczoną odzież. Wyrokiem z dnia 3-go lutego 2016 roku Sąd Okręgowy weW.zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 79.205 złotych 68 groszy z ustawowymi odsetkami od dnia 16-go kwietnia 2013 roku do dnia zapłaty, oddalił powództwo w pozostałej części. Zniósł wzajem..., wzajemnie między stronami koszty procesu i orzekł o nakazaniu pobra..., pob..., pobrania stosownych kwot od obu stron na rzecz Skarbu Państwa tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych. Rozstrzygniecie Sądu I Instancji zostało oparte na następujących ustaleniach faktycznych. W dniu(...)roku powód został potrącony przez samochód osobowy, którego nietrzeźwy kierowca najechał na pieszego powodaE. M. (2). Nie zatrzymał się, odjechał z miejsca zdarzenia. Posiadacz pojazdu był ubezpieczony od odpowiedzialności cywilnej w pozwanymZakładzie (...)i sprawca wypadku został skazany wyrokiem karnym na stosowną karę pozbawienia wolno..., wolności z warunkowym zawieszeniem. Jak również został zobowiązany do uiszczenia na rzecz powoda częściowego zadośćuczynienia w kwocie 6.000 złotych, którą to kwotę powód otrzymał. Powód na skutek wypadku doznał(...)Bezpośrednio po wypadku powód został przewieziony doSzpitala (...)wR., gdzie przebywał do(...)roku.(...)(...)W.[
f00:10:28.481] wR.. Wizytę kontrolną w Poradni Chirurgicznej wR.odbył(...)roku. 16-go sierpnia 2012 roku powód pojechał do Szpitala Miejskiego wE.,(...)Ponowny pobyt powoda w tym Szpitalu wE.(...)[
ns00:11:14.287] z podaniem(...). Operowaną kończynę unieruchomiono mu w gipsie okrężno-stopowo-udowym z zaleceniem jego noszenia przez 6 tygodni. A następnie zastąpienia go na 4 tygodnie butem gipsowym. Przy wypisie zalecono powodowi dalsze chodzenie o kulach z umiarkowanym obcią..., obciążaniem chorej kończyny. Następną wizytę w szpitalu odbył w dniach od 15-go do 17-go maja 2013 roku. Miał mieć usunięte zespolenie, ale nie doszło do tego z uwagi na stwierdzenie opóźnienia zrostu. Następny powód powo..., pobyt powoda w szpitalu miał miejsce w dniach od 22-go do 24-go października 2013 roku.(...)W.[
f00:12:06.153] w styczniu i lutym 2014 roku. Do grudnia 2013 roku poruszał się powód przy pomocy dwóch kul. A następnie od maja 2014 roku przy pomocy jednej kuli.(...)Natomiast zasadnicze leczenie ortopedyczne zakończyło się w lutym 2014 roku po uzyskaniu pełnego zrostu kostnego, usunięciu zespolenia i stwierdzeniu chodzenia bez pomocy kul łokciowych. Doznane w wypadku urazy spowodowały u niego 25-cio procentowy trwały uszczerbek na zdrowiu. Obrażenia jakich doznał powód i ich leczenie ortopedyczne skutkowały znacznymi dolegliwościami bólowymi utrzymującymi się przez okres kilku, kilkunastu dni w okresach pourazowych i pooperacyjnych. Nasilały się one po zdjęciu unieruchomienia gipsowego, usunięciu zespolenia i wstępnej rehabilitacji unieruchomionego stawu skokowego. Aktualnie mogą być niewielkie okresowe dolegliwości bólowe występujące na zmianę pogody i po przeciążeniu. Rano po wstaniu powód odczuwa sztywność stawu skokowego. Doznane w wyniku urazy uniemożliwiają powodo..., powodowi wykonywanie pracy wymagającej dłuższego stania lub chodzenia. Upośledzenie funkcji lewej kończyny dolnej eliminuje bądź znacznie ogranicza uprawianie przez niego zajęć i ćwiczeń sportowych wymagających skakania, biegania, wykonywania częstych skrętów stawu skokowego lewej nogi. Powód na lewej nodze ma blizny pooperacyjne o łącznej długości około 20-tu centymetrów. Odbywa rehabilitację w cyklach 10-cio dniowych w Przychodni wR.. Sąd Okręgowy dalej ustala, że powód w dacie wypadku miał lat 19, był w klasie maturalnej Technikum przyZespole Szkół (...)wR.w klasie(...).(...)Po wypadku przez dwa lata kontynuował naukę wZespole Szkół (...)wR.w zaocznej klasie policealnej. A obecnie studiuje na drugim roku(...)Akademii (...)wB.na kierunku zarządzanie. W 2011 roku otrzymał książeczkę wojskową. Stanął na komisji wojskowej. W książeczce widnieje wpis o zdolności do służby wojskowej w kategorii A. Przed wypadkiem był osobą zdrową, aktywną towarzysko, chodził na dyskoteki. Aktualnie nie chodzi, bo boi się o chorą nogę. Nie utracił kolegów, ani dziewczyny. Nie miał sprecyzowanych planów zawodowych na przyszłość.(...)
(...)
[
koniec części00:15:20.000](...)_02[
Przewodniczący00:15:20.300](...)Sąd I Instancji analizując zebrany materiał dowodowy doszedł do przekonania, że wysokość zadośćuczynienia powinna..., całkowita wysokość zadośćuczynienia powinna wynieść 100.000 złotych. Wziął pod uwagę wszystkie elementy, które w tego typu sprawach są analizowane indywidualnie. Poziom krzywdy wynikający z cierpień fizycznych i psychicznych i ich intensywność, długotrwałość, nieodwracalny charakter następstw uznał Sąd, że w przypadku tak młodego człowieka, który został pozbawiony możliwości wykonywania wszystkich sportów i też wykonywania określonych zawodów, a poza tym również i to, że w przyszłości może dojść do(...)kwota 100.000 złotych w sposób odpowiedni rekompensuje powodowi poniesioną krzywdę i powinna pozwolić na zas..., dostosowanie się do nowych warunków i nieco obniżonego standardu życia. Jeżeli chodzi o roszczenie odszkodowawcze, to Sąd przeanalizował wszystkie koszty związane z pry..., z prywatnymi wizytami lekarskimi, jak również z zakupem leków, środków opatrunkowych, kosztów dojazdu na badania i ustalił, że kwota ta..., koszty te zamknęły się kwotą 1.416 złotych. Ponieważ pozwany przedprocesowo zapłacił powodowi z tego tytułu kwotę 1.210 złotych 32 grosze, do zasądzenie pozostała kwota dwie..., 205.000,68 groszy i taka kwota została zasądzona od pozwanego na rzecz powoda w oparciu oartykuł 444 paragraf 1 Kodeksu cywilnego. Nie dopatrzył się Sąd I Instancji podstaw do zasądzenia renty z tytułu zwiększenia potrzeb. Nie zostało wykazane, aby powód na skutek wypadku w sposób trwały i stały zwiększył potrzeby, jeżeli chodzi o zakup leków, wizyt lekarskich, rehabilitacji, dojazdów do placówek medycznych. W związku z tym w tym zakresie powództwo zostało oddalone, jak też w zakresie, w którym domagał się powód wyższego zadośćuczynienia i odszkodowania. Nie dopatrzył się też Sąd podstaw do ustalenia odpowiedzialności pozwanego za następstwa wypadku na przyszłość, żądanie takie byłoby usprawiedliwione w przypadku, gdy nie można definitywnie przesądzić o rozmiarach szkody. W ocenie Sądu I Instancji z opinii biegłych wynika, że leczenie zostało zakończone. O kosztach postępowania orzeczona na podstawieartykułu 100. Z wyrokiem, w jego części odnoszącej się do zadośćuczynienia, nie zgodził się pozwany, który wywiódł od tej części wyroku apelację, zarzucając naruszenie prawa procesowego, które miało istotny wpływ na wynik sprawy, to jestartykułu 233 paragraf 1 Kodeksu postępowania cywilnegoprzez przekroczenie granic swobodnej oceny sędziowskiej, polegające na uznaniu, że zgromadzony materiał dowodowy uzasadnia uwzględnienie żądania powoda o zapłatę zadośćuczynienia w kwocie 79.000 złotych, podczas gdy z materiału dowodowego, w szczególności opinii biegłych sądowych jednoznacznie wynika, iż uraz u powoda został wyleczony, aktualnie nie ogranicza powoda w codziennym funkcjonowaniu, powód jest osobą w pełni samodzielną, wypadek nie spowodował u powoda urazów psychicznych, a rokowania co do stanu zdrowia są korzystne. Również ten sam artykuł został powołany przez brak wszechstronnego rozważenia materiału dowodowego zebranego w sprawie, polegającego na..., na nieuwzględnieniu przez Sąd I Instancji, przy ocenie stanu zdrowia powoda w wyniku zdarzenia wynikającego z opinii biegłego(...), wniosku, że u powoda nie wystąpiły jakiekolwiek następstwa(...). I wskazano też na naruszenie artykułu 100 przez zniesienie wzajemne między stronami kosztów procesu w sytuacji, w której z okoliczności faktycznych, prawnych wynika jasno, iż powództwo winno zostać oddalone w zaskarżonej części. Wskazano też na naruszenie prawa materialnego -artykułu 444 Kodeksu cywilnego, w związku zartykułem 445 paragraf 1 Kodeksu cywilnegoprzez uznanie, że kwota 79.000 tytułem zadośćuczynienia jest odpowiednia w rozumieniu tego przepisu. Wskazując na te zarzuty domagał się skarżący zmiany zaskarżonego wyroku w zaskarżonej części przez oddalenie powództwa w części zaskarżonej i zasądzenie od powoda na jego rzecz kosztów procesu za obie instancje, ewentualnie uchylenia tego wyroku i przekazania s..., w tej części przekazania sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I Instancji. W odpowiedzi na apelację strona powodowa domagała się oddalenia apelacji, zasądzenia od pozwanego na rzecz powoda zwrotu kosztów postępowania odwoławczego. W ocenie Sądu pier..., Apelacyjnego apelacja nie zasługiwała na uwzględnienie. Zadośćuczynienie ma mieć przede wszystkim charakter kompensacyjny, wobec czego jego wysokość nie może stanowić sumy symbolicznej, gdyż musi przedstawiać jakąś ekonomicznie odczuwalną wartość. Jednocześnie wysokość ta nie może być nadmierna w stosunku do doznanej krzywdy, ale musi być odpowiednia w tym znaczeniu, że powinna być utrzymana w rozsądnych granicach przy uwzględnieniu krzywdy poszkodowanego, powinna być pochodną wielkości doznanej krzywdy. Określając wysokość zadośćuczynienia Sąd powinien brać po..., pod uwagę wszystkie okoliczności dotyczące rodzaju dobra chronionego, rozmiaru doznanej krzywdy i charakteru następstw naruszenia. Zadośćuczynienie należne osobie pokrzywdzonej deliktem ma na celu złagodzenie doznanych cierpień fizycznych i moralnych, a jego wysokość musi pozostawać w zależności od intensywności tych cierpień, czasu ich trwania, ujemnych skutków zdrowotnych jakie osoba poszkodowana będzie zmuszona znosić w przyszłości i również wiek pokrzywdzonego odgrywa w omawianej kwestii doniosłą rolę.(...)co przemawia za przyznaniem w tym wypadku wyższego zadośćuczynienia. Te wstępne..., wstępne uwagi mają przełożenie na okoliczności rozpoznawanej sprawy, gdyż Sąd I Instancji zasadnie uznał, że odpowiednia będzie kwota zadośćuczynienia łączna 100.000 złotych. W związku z tym dosądzono kwotę 79.000 do kwot wcześniej wypłaconych przez sprawcę wypadku i przez ubezpieczyciela. Powód doznał wypadku w bardzo młodym wieku, kiedy był osobą całkowicie sprawną, runęły jego plany, marzenia życiowe, obecnie nie jest osobą w pełni sprawną wbrew zarzutowi apelacji, co zostało potwierdzone w opinii biegłego w zakresie(...)Nie może wykonywać wszystkich zawodów, nie musi..., nie musiałby zostać nawet oficerem marynarki, ale mógłby podjąć pracę w wojsku na niższym stanowisku, czego również nie może uczynić ze względu na brak sprawności. Wszystkie te okoliczności, czas trwania urazu i leczenie wymagające kilku bolesnych zabiegów, pomoc osób trzecich dla takiego młodego człowieka było to niewątpliwie przeżyciem bardzo trudnym. Stąd też nie można twierdzić, że został całkowicie wyleczony, gdyż z opinii biegłego w zakresie(...)(...)(...)(...). I ta obawa o takie następstwa, które mogą wystąpić w przyszłości - ujemne, również powinna być zrekompensowana odpowiednio..., odpowiednim zadośćuczynieniem. Takie zadośćuczynienie, w ocenie Sądu Apelacyjnego, zasądzone na rzecz powoda spełnia wszystkie kryteria wymagane przezartykuł 445 Kodeksu cywilnego. Bez znaczenia jest podnoszona w tej sytuacji okoliczność, iż powód nie doznał trwałych urazów neurologicznych, jak również że prowadzi w miarę normalne życie, to nie może obniżać przyznanego mu zadośćuczynienia. To że znalazł oparcie w swoich bliskich, w swoich znajomych, dziewczynie nie może obniżać należnego mu odpowiedniego zadośćuczynienia. Dlatego apelacja podlegała oddaleniu na podstawieartykułu 385 Kodeksu postępowania cywilnego. O kosztach postępowania rozstrzygnięto na podstawieartykułu 98 Kodeksu postępowania cywilnego.[
koniec00:25:35.024]
Zgodne z treścią transkrypcji sporządzonej
przezZespół (...). | ```yaml
court_name: Sąd Apelacyjny w Gdańsku
date: '2017-02-21'
department_name: V Wydział Cywilny
judges:
- Anna Daniszewska
- Artur Lesiak
- Maryla Domel-Jasińska
legal_bases:
- artykułem 445 paragraf 1 Kodeksu cywilnego
- artykułu 233 paragraf 1 Kodeksu postępowania cywilnego
recorder: st. sekr. sąd. Magdalena Tobiasz - Ignatowicz
signature: V ACa 307/16
``` |
155010250000503_I_C_000482_2012_Uz_2013-02-22_001 |
You are extracting information from the Polish court judgments.
Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value.
Please return the response in the identical YAML format:
```yaml
court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>"
date: <data, date in format YYYY-MM-DD>
department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\
\ department>"
judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>"
legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)>
recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder>
signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment>
```
=====
{context}
======
| Sygn. akt: I C 482/12
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ
POLSKIEJ
Dnia 22 lutego 2013 roku
Sąd Rejonowy w Złotoryi I Wydział Cywilny
w składzie następującym :
Przewodniczący : SSR Piotr Krawczuk
Protokolant : st. sekr. sądowy Bożena Zielińska
po rozpoznaniu w dniu 22 lutego 2013 roku w Złotoryi
na rozprawie
sprawy z powództwa(...)1 Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego Niestandaryzowanego Funduszu Sekurytyzacyjnego wW.
przeciwkoJ. K.
o zapłatę
oddala powództwo.
UZASADNIENIE
Strona powodowa(...)1 Fundusz Inwestycyjny Zamknięty Niestandaryzowany Fundusz Sekurytyzacyjny wW.w pozwie skierowanym przeciwkoJ. K.domagała się zapłaty kwoty 267,56 zł z odsetkami ustawowymi od dnia 19 kwietnia 2012 r. do dnia zapłaty i kosztami procesu. Wywodziła, że nabyła na podstawie umowy przelewu wierzytelności z dnia 22 listopada 2011 r. od(...) Spółki AkcyjnejV.(...)wW.wierzytelność pieniężną wobec pozwanego z umowy ubezpieczenia obowiązkowego posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody związane z ruchem tych pojazdów w kwocie 267,56 zł. Strona powodowa wezwała pozwanego do dobrowolnej zapłaty dochodzonej kwoty, ale pozwany nie dokonał spłaty zadłużenia.
Sąd Rejonowy w Lublinie nakazem zapłaty z dnia 15 maja 2012 r. wydanym w elektronicznym postępowaniu upominawczym pod sygn. akt: VI Nc-e 650508/12 uwzględnił żądanie pozwu i nakazał pozwanemuJ. K., aby zapłacił stronie powodowej(...)1 Funduszowi Inwestycyjnemu Zamkniętemu Niestandaryzowanemu Funduszowi Sekurytyzacyjnemu wW.kwotę 267,56 zł z odsetkami ustawowymi od dnia 19 kwietnia 2012 r. do dnia zapłaty i kosztami procesu w wysokości 90 zł.
Pozwany w terminie ustawowym zaskarżył powyższy nakaz zapłaty sprzeciwem w całości. Zarzucił, że nabył samochód, który został ubezpieczony w innym zakładzie ubezpieczeń, a umowę zawartą przez zbywcę pojazdu z(...) Spółką AkcyjnąV.(...)wW.wypowiedział.
Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:
W dniu 11 października 2010 r.Z. K.przeniósł w drodze umowy darowizny własność samochodu osobowego markiO. (...)onumerze rejestracyjnym (...)na rzecz swojego ojca, pozwanegoJ. K..
Dowód:kopia umowy darowizny z dnia 11.10.2010 r. /k.11/.
Z. K.nabył powyższy samochód od osoby trzeciej. Samochód ten ubezpieczony był od odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody związane z ruchem tych pojazdów w(...) Spółce AkcyjnejV.(...)wW.. Zbywca nie przekazał mu potwierdzenia zawarcia umowy ubezpieczenia i pozwany w dniu 12 października 2010 r. ponownie ubezpieczył samochód. Umowę podpisał z(...) Spółką AkcyjnąwW., a dowiedziawszy się o ubezpieczeniu wTowarzystwie (...)wW., złożył w dniu 09 maja 2011 r. oświadczenie o wypowiedzeniu umowy.
Dowód:kopia umowy darowizny z dnia 11.10.2010 r. /k.11/, odpowiedź(...)z dnia 20.11.2012 r. /k.25/, zaświadczenie(...) S.A.z dnia 10.01.2013 r. /k.38-39/, kopia potwierdzenia wypowiedzenia umowy ubezpieczenia z dnia 09.05.2011 r. /k.12/.
W dniu 18 kwietnia 2011 r. pozwany sprzedał samochódA. R.. Następnie w dniu 24 maja 2011 r. wypowiedział umowę ubezpieczenia zawartą z(...) Spółką AkcyjnąwW..
Dowód:kopia umowy kupna – sprzedaży z dnia 18.04.2011 r. /k.9/, kopia potwierdzenia wypowiedzenia umowy ubezpieczenia z dnia 24.05.2011 r. /k.10/.
W oparciu o ustalony stan faktyczny Sąd zważył co następuje:
Żądanie pozwu podlegało oddaleniu.
W świetleart. 509 § 1 k.c.wierzyciel może przenieść na osobę trzecią uprawnienie do żądania od dłużnika spełnienia świadczenia pieniężnego w drodze cesji wierzytelności, która legitymuje czynnie nabywcę w procesie przeciwko dłużnikowi. Strona powodowa nie wykazała jednak, by nabyła wierzytelność wobec pozwanego wynikającą z umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody związane z ruchem tych pojazdów zawartej z(...) Spółką AkcyjnąV.(...)wW.. Nie przedstawiła na tą okoliczność żadnego dowodu, a w szczególności nie złożyła w Sądzie umowy przelewu wierzytelności, na którą się powoływała w pozwie (art. 6 k.c.iart. 232 k.p.c.).
Dość tego strona powodowa nie udowodniła, że zaległość z umowy ubezpieczenia, która mogła być przedmiotem cesji, w ogóle przysługiwała cedentowi w wysokości dochodzonej pozwem. Okoliczność, że pozwany był związany z cedentem stosunkiem obligacyjnym ubezpieczenia, co rzeczywiście wynikało z odpowiedzi Ubezpieczeniowego Funduszu Gwarancyjnego wW.z dnia 20.11.2012 r. na pytanie zadane przez stronę powodową, nie świadczyła jeszcze o istnieniu długu po stronie pozwanego. Innego dowodu na tą okoliczność strona powodowa natomiast nie złożyła i żądanie pozwu ocenić należało jako nieuzasadnione, a w rezultacie tego orzec o jego oddaleniu.
Stąd rozstrzygnięcie, jak w sentencji. | ```yaml
court_name: Sąd Rejonowy w Złotoryi
date: '2013-02-22'
department_name: I Wydział Cywilny
judges:
- Piotr Krawczuk
legal_bases:
- art. 509 § 1 k.c.
- art. 232 k.p.c.
recorder: st. sekr. sądowy Bożena Zielińska
signature: I C 482/12
``` |
151025000004506_IX_Ka_000524_2013_Uz_2013-11-28_001 |
You are extracting information from the Polish court judgments.
Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value.
Please return the response in the identical YAML format:
```yaml
court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>"
date: <data, date in format YYYY-MM-DD>
department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\
\ department>"
judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>"
legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)>
recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder>
signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment>
```
=====
{context}
======
| IX Ka 524/13
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 28 listopada 2013 r.
Sąd Okręgowy w Toruniu w Wydziale IX Karnym Odwoławczym w składzie:
Przewodniczący – S.S.O. Aleksandra Nowicka (spr.)
Sędziowie: S.O. Barbara Plewińska
S.O. Andrzej Walenta
Protokolant st. sekr. sąd. Magdalena Maćkiewicz
przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej w Toruniu Bożeny Mentel
po rozpoznaniu w dniu 28 listopada 2013r.
sprawyP. B.oskarżonego zart.13§1 kkw zw. zart. 278§1 kkiart. 288§1 kkw
zw. zart. 57a§1 kk
na skutek apelacji wniesionej przez oskarżonego
od wyroku Sądu Rejonowego w Grudziądzu z dnia 26 czerwca 2013r.,sygn. akt II K 241/13
I
zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że:
1
uchyla pkt 3 , 4, 5, 6, 7 i 8 wyroku;
2
uznając, że czyny przypisane oskarżonemu w pkt I i II wyroku stanowią wykroczenia odpowiednio zart. 11§1kw w zw. zart. 119§1kw iart. 124§1kw, po zastosowaniuart. 4 §1 kkw myślart. 9§2kw na podstawieart. 124§1kw wymierza za nie łącznie karę 1 (jednego) miesiąca ograniczenia wolności polegającej na wykonywaniu nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 40 (czterdziestu) godzin;
II
kosztami procesu powstałymi od chwili wszczęcia postępowania obciąża w całości Skarb Państwa.
Sygn. akt IX Ka 524/13
UZASADNIENIE
P. B.został oskarżony o to, że:
I
w dniu 7 stycznia 2013 r. około godziny 12:30 wG.usiłował dokonać zaboru w celu przywłaszczenia radia samochodowego marki(...)o wartości 300 złotych z niezabezpieczonej koparki, która była zaparkowana na posesji przyul. (...)na szkodęM. S.
tj. o czyn zart. 13 § 1 kkw zw. zart. 278 § 1 kk
II
w dniu 7 stycznia 2013 r. wG.naul. (...), działając publicznie i bez powodu, okazując przy tym rażące lekceważenie porządku prawnego dokonał umyślnego uszkodzenia autobusu onumerze rejestracyjnym (...)i numerze bocznym(...), w ten sposób, że kopiąc nogą uszkodził drzwi, czym spowodował szkodę o wartości 370 złotych w mieniu(...). wT.przyul. (...)
tj. o czyn zart. 288 § 1 kkw zw. zart. 57a § 1 kk
Sąd Rejonowy w Grudziądzu wyrokiem z dnia 26 czerwca 2013 roku (sygn. akt II K 241/13):
1
uznał oskarżonego za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w punkcie I aktu oskarżenia tj. występku zart. 13 § 1 kkw zw. zart. 278 § 1 kki za czyn ten po myśliart. 14 § 1 kkna mocyart. 278 § 1 kkskazał go na karę 5 miesięcy pozbawienia wolności,
2
uznał oskarżonego za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w punkcie II aktu oskarżenia z tym, że wyeliminował z opisu czynu, iż sprawca działał publicznie i bez powodu, okazując przy tym rażące lekceważenie porządku prawnego tj. występku zart. 288 § 1 kki za czyn ten na mocyart. 288 § 1 kkskazał go na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności,
3
na mocyart. 85 kkw zw. zart. 86 § 1 kkw miejsce orzeczonych w punkcie 1 i 2 wyroku jednostkowych kar pozbawienia wolności wymierzył oskarżonemu karę łączną 8 miesięcy pozbawienia wolności,
4
na mocyart. 69 § 1 i § 2 kkiart. 70 § 1 pkt 1 kkwykonanie orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności warunkowo zawiesił na okres 5 lat próby,
5
na mocyart. 73 § 1 kkoddał oskarżonego na czas próby pod dozór kuratora sądowego,
6
na podstawieart. 72 § 1 pkt 4 kkzobowiązał oskarżonego do wykonywania pracy zarobkowej w okresie próby,
7
na podstawieart. 72 § 1 pkt 5 kkzobowiązał oskarżonego do powstrzymywania się od nadużywania alkoholu w okresie próby,
8
zwolnił oskarżonego od ponoszenia kosztów procesu, wydatkami obciążając Skarb Państwa.
Od powyższego wyroku apelację wniósł oskarżony podnosząc, że nie miał zamiaru kradzieży radia opisanego w punkcie I a/o oraz dodając, że radio to miało wartość niższą niż ustalone przez sąd meriti 250 złotych, wskazał, że ponosi on odpowiedzialność za wykroczenie zart. 119§ 1kw. Ponadto zdaniem oskarżonego czyn z punktu II a/o stanowi wypadek mniejszej wagi a więc jego zachowanie winno zostać zakwalifikowane jako występek zart. 288 §2 kk.
Oskarżony wniósł o uchylenie zaskarżonego w całości i przekazanie sprawy sądowi I instancji do ponownego rozpoznania, ewentualnie o zmianę zaskarżonego wyroku i uznanie jego winy za wykroczenie zart. 119§ 1kw oraz występek zart. 288 §2 kk.
Sąd Okręgowy zważył, co następuje:
Niezależnie od zarzutów apelacji oskarżonego zaskarżony wyrok sąd odwoławczy zmienił w całości.
Wyjść należy od tego, że sprawstwo oskarżonego w zakresie zarzuconych mu w punktach I i II a/o zachowań nie budzi wątpliwości. Oskarżony zresztą w postępowaniu przygotowawczym przyznał się do winy w zakresie obu tych czynów szczegółowo opisując okoliczności popełnienia każdego z nich. Wprawdzie wyjaśniając na rozprawie zaprzeczył by miał zamiar kradzieży radia z punktu I a/o (i obecnie w apelacji też tak utrzymuje), jednakże wzgląd na jego logiczną wersję z postępowania przygotowawczego a także niezmienne i stanowcze zeznaniaD. J.,M. S.czyA.iP. G., przekonują o poprawności ustaleń sądu meriti. Ocena twierdzeń oskarżonego i relacji w/w świadków jest dokładna i rzetelna a oskarżony nie wykazał błędów w tym zakresie.
Oskarżony nie zgadza się z wyrokiem gdyż twierdzi, że ustalenie odnośnie wartości radia stanowiącego przedmiot czynu z punktu I a/o jest zupełnie dowolne. Jego zdaniem radio nie jest warte 300 złotych - jak przyjął sąd meriti, lecz przedstawia wartość niższą niż 250 złotych, w związku z czym powinien został skazany jedynie za wykroczenie zart. 119 §1kw. Nadto oskarżony forsuje w apelacji stanowisko, że jego czyn z punktu II a/o - z uwagi na małą wartość wyrządzonej szkody - stanowi przestępstwo zart. 288§ 2 kk.
W pierwszym rzędzie wyjaśnić należy, że ustalenie w zakresie wartości radia opisanego w punkcie I a/o nie nasuwa wątpliwości. Ustalenie to sąd odwoławczy podziela. Bazując bowiem na oświadczeniu pokrzywdzonegoM. S., który przyznał, że radio miało wartość około 300 złotych, Sąd Rejonowy słusznie uznał, że jest to kwota miarodajna dla określenia wartości radia. Brak jest uzasadnionych podstaw aby wskazaną przezM. S.wartość radia kwestionować. Oskarżony co prawda załączył do apelacji wydruki z internetowego portalu ogłoszeniowego dowodzące, że radio samochodowe marki(...)można kupić za dużo mniejszą kwotę, lecz wydruki te wcale nie poddają w wątpliwość ustaleń sądu meriti chociażby z tego powodu, że cena określona w ofercie sprzedaży jakiegoś konkretnego przedmiotu wcale nie musi odpowiadać jego rzeczywistej wartości. Powszechnie wiadomo jest, że do ukształtowania ceny na określonym poziomie dochodzi w wyniku działania praw rynkowych, a jak uczy doświadczenie życiowe — oferty dostępne w ramach sprzedaży internetowej są korzystniejsze niż w „normalnych” sklepach. Poza tym oskarżony nie wykazał by radia, których oferty sprzedaży przedłożył do akt, odpowiadają parametrom technicznym czy stopniowi zużycia radia, o którym mowa w punkcie I a./o. Tak więc bezsporna okoliczność, że możliwe jest znalezienie oferty sprzedaży radia samochodowego(...)za ceną niższą niż określona przez sąd wartość, nie może dyskwalifikować ustaleń w tym zakresie poczynionych na podstawie kategorycznych zeznań pokrzywdzonego i nie daje podstaw do uznania, że przyjęta jako podstawa wyroku wartość jest zawyżona.
Niezależnie od zarzutów apelacji, sąd odwoławczy zmienił zaskarżony wyrok w kierunku postulowanym przez oskarżonego w apelacji (a więc poprzez zakwalifikowanie popełnionych przez niego czynów jako wykroczeń), choć nie z powodów przez niego wypunktowanych, lecz z uwagi na zmianę przepisów wynikającą z ustawy z dnia 27 września 2013 r. o zmianie ustawy - Kodeks postępowania karnego oraz niektórych innych ustaw, która weszła w życie z dniem 9 listopada 2013 r.
Sąd Rejonowy uznając, że oskarżony dopuścił się zarzuconego mu czynu polegającego na usiłowaniu kradzieży radia o wartości 300 złotych, skazał go za przestępstwo zart. 13 §1 kkw zw. zart. 278§ 1 kk. Nadto skazał oskarżonego także za przestępstwo zart. 288 §1 kkpolegające na umyślnym uszkodzeniu autobusu czym spowodował szkodę w wysokości 370 złotych.
Rozstrzygnięcie sądu meriti w zakresie materialno- karnej oceny zachowania oskarżonego należałoby zaakceptować gdyby nie zmiana z dniem 9 listopada 2013 roku przepisów art. 119 §1 kw oraz art. 124§ 1 kw przejawiająca się podwyższeniem wartości mienia będącego przedmiotem kradzieży (przywłaszczenia) oraz podwyższeniem wysokości szkody wyrządzonej uszkodzeniem, zniszczeniem mienia. Na gruncie aktualnie obowiązujących przepisów, kradzież lub przywłaszczenie cudzej rzeczy ruchomej o wartości nie przekraczającej 1/4 minimalnego wynagrodzenia stanowi wykroczenie z art. 119§ 1 kw. Wykroczeniem z art. 124 §1 kw jest także umyślne zniszczenie, uszkodzenie bądź uczynienie cudzej rzeczy niezdatną do użytku, jeżeli szkoda nie przekracza 1/4 minimalnego wynagrodzenia.
Tak więc, na skutek zmian wprowadzonych ustawą z dnia 27 września 2013 r., czyny oskarżonego przypisane mu w punktach 1 i 2 zaskarżonego wyroku stanowią obecnie odpowiednio wykroczenia z art. 11 §1 kw zw. z art. 119§ 1 kw oraz z art. 124 §1 kw. Zarówno wartość mienia stanowiącego przedmiot czynu z punktu I a/o jak i wysokość szkody wyrządzonej uszkodzeniem mienia nie przekracza progu 1/4 minimalnego wynagrodzenia.
W związku z powyższym, sąd odwoławczy zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że uchylił punkty 3, 4, 5, 6, 7 i 8. Uznając natomiast, że czyny oskarżonego przypisane mu w punktach 1 i 2 wyroku stanowią wykroczenia odpowiednio zart. 11 §1kw zw. zart. 119§ 1kw oraz zart. 124 §1kw, po zastosowaniuart. 4 §1 kk, w myślart. 9 §2kw na podstawieart. 124§1kw wymierzył za nie oskarżonemu łącznie karę 1 miesiąca ograniczenia wolności polegającej na wykonywaniu nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 40 godzin.
Prokurator na rozprawie odwoławczej przychylając się do zmiany kwalifikacji prawnej czynów oskarżonego postulował by wymierzyć oskarżonemu za nie łącznie karę 30 dni aresztu, jednakże zdaniem sądu odwoławczego karą odpowiadającą stopniowi winy oskarżonego oraz stopniowi społecznej szkodliwości jego czynów będzie kara 1 miesiąca ograniczenia wolności i taką też karę ostatecznie oskarżonemu wymierzył. Kara ta jest wystarczająca do realizacji celów kary, bez potrzeby sięgania po karę najsurowszego rodzaju. Sąd odwoławczy jest przekonany, że z uwagi na młody wiek oskarżonego najpełniej cele wychowawcze spełni kara ograniczenia wolności polegająca na obowiązku świadczenia pracy na cele społeczne.
Dodać należy, że w sprawie nie było podstawy do zastosowania reguły „przekształcenia” kary przewidzianej w art. 50 ustawy z dnia 27 września 2013 r. w karę aresztu w wymiarze 30 dni. Wprawdzie według w/w przepisu, jeżeli czyn objęty prawomocnym wyrokiem skazującym za przestępstwo na karę pozbawienia wolności stanowi wykroczenie, orzeczona kara podlegająca wykonaniu ulega zamianie na karę aresztu w wysokości równej górnej granicy ustawowego zagrożenia za taki czyn; jednakże w niniejszej sprawie zaskarżony wyrok, którym orzeczono wobec oskarżonego karę pozbawienia wolności nie był prawomocny, stąd też rygor z art. 50 w/w ustawy nie miał zastosowania.
Kosztami procesu powstałymi od chwili wszczęcia postępowania obciążony został w całości Skarb Państwa. | ```yaml
court_name: Sąd Okręgowy w Toruniu
date: '2013-11-28'
department_name: IX Wydział Karny Odwoławczy
judges:
- Aleksandra Nowicka
- Andrzej Walenta
- Barbara Plewińska
legal_bases:
- art. 69 § 1 i § 2 kk
recorder: st. sekr. sąd. Magdalena Maćkiewicz
signature: IX Ka 524/13
``` |
152510150004003_VIII_C_003047_2015_Uz_2016-05-16_001 |
You are extracting information from the Polish court judgments.
Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value.
Please return the response in the identical YAML format:
```yaml
court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>"
date: <data, date in format YYYY-MM-DD>
department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\
\ department>"
judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>"
legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)>
recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder>
signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment>
```
=====
{context}
======
| Sygn. akt VIII C 3047/15
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 10 marca 2016 roku
Sąd Rejonowy dla Łodzi-Widzewa w Łodzi VIII Wydział Cywilny
w składzie:
Przewodniczący: S.S.R. Bartek Męcina
Protokolant: sekr. sąd. Dorota Piasek
po rozpoznaniu w dniu 10 marca 2016 roku w Łodzi
na rozprawie
sprawy z powództwa GminyŁ.Administracji Zasobów KomunalnychŁ.wŁ.
przeciwkoH. O.,D. O.,J. O.iK. O.
o nakazanie opróżnienia lokalu mieszkalnego
1
nakazuje pozwanymH. O.,D. O.,J. O.iK. O.opróżnienielokalu mieszkalnego numer (...)położonego przyulicy (...)wŁ.wraz z rzeczami do nich należącymi;
2
orzeka, że pozwanymD. O.iJ. O.przysługuje uprawnienie do otrzymania lokalu socjalnego;
3
orzeka, że pozwanymH. O.iK. O.nie przysługuje uprawnienie do otrzymania lokalu socjalnego;
4
nakazuje wstrzymanie eksmisji pozwanychD. O.iJ. O.z lokalu wymienionego w punkcie 1 (pierwszym) do czasu złożenia pozwanym przez GminęŁ.oferty zawarcia umowy najmu lokalu socjalnego;
5
nie obciąża pozwanych kosztami procesu,
6
stwierdza, że wyrok wobec pozwanychD. O.iJ. O.jest zaoczny.
Sygn. akt VIII C 3047/15
UZASADNIENIE
W dniu 1 października 2015 roku powód GminaŁ.- Administracja Zasobów KomunalnychŁ.wŁ., reprezentowany przez pełnomocnika będącego radcą prawnym, wytoczył przeciwko pozwanymK. O.,H. O.,D. O.iJ. O.powództwo o nakazanie opróżnienialokalu mieszkalnego nr (...)położonego wŁ.przyulicy (...)oraz wniósł o zasądzenie zwrotu kosztów procesu, w tym zwrotu kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.
W uzasadnieniu powód podniósł, że pozwaniH. O.iK. O.byli najemcamilokalu mieszkalnego nr (...)położonego wŁ.przyulicy (...). Wraz z pozwanymi w przedmiotowym lokalu zamieszkiwali pozwaniD. O.i małoletniJ. O.. Umowa najmu, z uwagi na zaległości w opłatach czynszowych, po wezwaniu do uregulowania należności, została wypowiedziana ze skutkiem na dzień 30 kwietnia 2015 roku. Wezwanie do dobrowolnego opróżnienia lokalu nie odniosło skutku. Pozwani zajmują przedmiotowy lokal bez tytułu prawnego.(pozew k. 9-12)
Na rozprawie w dniu 10 marca 2016 roku, w imieniu powoda nikt się nie stawił, zawiadomienie doręczono w sposób prawidłowy. Stawili się pozwaniK. O.iH. O., pozwanyD. O.w imieniu własnym oraz jako przedstawiciel ustawowy małoletniegoJ. O.– nie stawił się, zawiadomienie doręczono w sposób prawidłowy. PozwanyK. O.wniósł o przyznanie lokalu socjalnego, nadto cofnął wniosek o zwolnienie od kosztów sądowych i ustanowienie pełnomocnika z urzędu.(protokół rozprawy k. 44-45)
Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:
W dniu 1 lutego 1995 roku pomiędzy GminąŁ.reprezentowaną przez ZGMŁ., aH. O.iK. O.została zawarta umowa najmulokalu mieszkalnego nr (...)położonego wŁ.przyul. (...). Umowa została zawarta na czas nieoznaczony. Zgodnie z § 2 umowy najemcy zobowiązani byli opłacać miesięczny czynsz za lokal oraz opłaty wskazane szczegółowo w § 2 ust 2.W § 7 umowy przewidziano możliwość jej wypowiedzenia przez wynajmującego na miesiąc naprzód na koniec miesiąca kalendarzowego, jeżeli najemca jest w zwłoce z zapłatą czynszu i opłat, co najmniej przez dwa pełne okresy płatności, pomimo uprzedzenia dokonanego przez wynajmującego na piśmie o zamiarze wypowiedzenia najmu i wyznaczenia dodatkowego, miesięcznego terminu do zapłaty zaległych i bieżących należności.(umowa o najem lokalu mieszkalnego k. 15-15 v., okoliczności bezsporne)
W przedmiotowym lokalu dodatkowo zamieszkują także syn pozwanych –D. O.wraz z synemJ. O..(okoliczności bezsporne)
Pozwani oraz osoby zamieszkujące w lokalu zalegali z opłatami za wynajmowany lokal. Pismem opatrzonym datą 18 listopada 2014 roku strona powodowa wystosowała do pozwanych wezwanie do zapłaty, wzywając pozwanych do uregulowania zaległości czynszowych w terminie jednego miesiąca od daty otrzymania przedmiotowego wezwania pod rygorem, w przypadku braku zapłaty, wypowiedzenia umowy najmu lokalu mieszkalnego. Zaległość główna z tytułu należności czynszowych w dacie sporządzania monitu, o którym mowa, wynosiła 3.462,85 złotych, zaś odsetki od zaległości wynosiły 801,57 złotych.(kserokopia wezwań do zapłaty wraz z potwierdzeniami odbioru k. 22-24, okoliczności bezsporne)
Pomimo wezwania pozwani nie uregulowali zaległości czynszowych. Na koniec miesiąca czerwca 2015 roku zaległość czynszowa pozwanych wynosiła 7.951,05 złotych, wielokrotnie przekraczając trzymiesięczny czynsz.(stan finansowy konta k. 25-26)
Pismem opatrzonym datą 3 marca 2015 roku powód skierował do pozwanychH. O.iK. O.oświadczenie o wypowiedzeniu umowy najmulokalu mieszkalnego numer (...)położonego wŁ.przyul. (...)z powodu zaległości czynszowych, z miesięcznym terminem wypowiedzenia - ze skutkiem na dzień 30 kwietnia 2015 roku.(kserokopia wypowiedzenia najmu lokalu mieszkalnego wrazz potwierdzeniem odbioru k. 17-18)
Pismami z dnia 18 czerwca 2015 roku strona powodowa wezwała pozwanychH. O.,D. O.iK. O.do spłaty zadłużenia oraz opuszczenia lokalu w terminie do dnia 15 lipca 2015 roku.(kserokopia pism wraz z potwierdzeniami odbioru k. 19-21)
PozwanaH. O.nie figuruje w rejestrze osób bezrobotnych Powiatowego Urzędu Pracy wŁ.jako osoba bezrobotna. PozwanyD. O.figuruje w rejestrze osób bezrobotnych od dnia 7 sierpnia 2013 roku bez prawa do zasiłku. PozwanyK. O.od dnia 2 marca 2015 roku figurował w rejestrze osób bezrobotnych z prawem do zasiłku od dnia 2 marca 2015 roku do dnia 24 listopada 2015 roku. Od dnia 14 grudnia 2015 roku pozwanyK. O.do dnia 13 marca 2016 roku był zatrudniony w oparciu o umowę o pracę na okres próbny, osiągając miesięcznie wynagrodzenie netto w kwocie 1.355,69 zł.(pismo z PUP k. 29, kserokopia umowy o pracę k. 32-33, okoliczności bezsporne)
PozwanaH. O.nie pracuje, utrzymuje się wspólnie z mężemK. O., który w grudniu 2015 roku podjął zatrudnienie, osiąga dochód miesięczny w kwocie 1.350 zł netto. PozwanyK. O.boryka się z problemami zdrowotnymi, choruje na astmę, nadto przeszedł dwa zawały serca(zeznania pozwanegoK. O.k. 45 w zw. z informacyjnymi wyjaśnieniami k. 44- 45, zeznania pozwanejH. O.k. 45 w zw. z informacyjnymi wyjaśnieniami k. 45)
Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie znajdujących się w aktach sprawy dokumentów, które nie budziły wątpliwości, co do prawidłowości i rzetelności ich sporządzenia, nie były także kwestionowane przez żadną ze stron procesu.
Sąd Rejonowy zważył, co następuje:
Powództwo jest zasadne i zasługuje na uwzględnienie.
Roszczenie strony powodowej zostało oparte na podstawie przepisuart. 675 § 1 k.c., zgodnie z którym, po zakończeniu stosunku najmu najemca jest obowiązany zwrócić rzecz w stanie niepogorszonym.
Stosownie do treści przepisu zart. 11 ust. 1 i 2 pkt 2 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 roku o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego(Dz.U. Nr 71, poz. 733 ze zm.), znajdującego zastosowanie w przedmiotowej sprawie, jeżeli lokator jest uprawniony do odpłatnego używania lokalu, wypowiedzenie umowy winno być dokonane - pod rygorem nieważności na piśmie i określać przyczynę wypowiedzenia; właściciel może wypowiedzieć stosunek prawny na miesiąc naprzód na koniec miesiąca kalendarzowego, jeżeli lokator jest w zwłoce z zapłatą czynszu lub innych opłat za używanie co najmniej za trzy pełne okresy płatności, pomimo uprzedzenia go na piśmie o zamiarze wypowiedzenia stosunku prawnegoi wyznaczenia dodatkowego miesięcznego terminu do zapłaty zaległych i bieżących należności.
Jak wynika z ustalonego stanu faktycznego, wszystkie wskazane wyżej wymogi rozwiązania umowy najmu z pozwanymiH. O.iK. O.jako głównymi najemcami wskutek zaległości czynszowych zostały spełnione przez wynajmującego. Pozwani prawidłowo, ale bezskutecznie, zostali wezwani do spłaty zadłużenia w terminie miesiąca pod rygorem wypowiedzenia im umowy najmu, a w dacie wypowiedzenia umowy najmu ich zaległość z zapłatą czynszu i innych opłat za używanie lokalu znacznie przekraczała trzy pełne okresy płatności. Samo wypowiedzenie, zaś zostało sporządzone na piśmie i wskazywało przyczynę wypowiedzenia, a więc zostało dokonane prawidłowo. Umowa została zatem skutecznie rozwiązana, wobec czego pozwani utracili tytuł prawny do zajmowania przedmiotowego lokalu. Z upływem okresu wypowiedzenia, a więc od dnia 30 kwietnia 2015 roku, GminaŁ.mogła się skutecznie domagać od pozwanych opróżnienia zajmowanego przez nich lokalu mieszkalnego, gdyż umowa najmu uległa rozwiązaniu. Po tej dacie pozwani zajmują lokal bez tytułu prawnego.
W ocenie Sądu brak było podstaw do oddalenia powództwa na podstawieart. 5 k.c., a więc w oparciu o to, że roszczenie powódki jest sprzeczne z zasadami współżycia społecznego lub ze społeczno - gospodarczym przeznaczeniem prawa. Powód była wynajmującym i jest jednocześnie właścicielem przedmiotowego lokalu. Prawo własności jest zaś prawem chronionym przezKonstytucję, i równocześnie jednym z fundamentalnych praw ustrojowych. Wobec tego, jak wynika z utrwalonego, aktualnego stanowiska judykatury i doktryny, stosowanieart. 5 k.c.w ogóle, a w przypadku roszczeń związanych z prawem własności w szczególności, winno mieć charakter wyjątkowyi winno być szczególnie uzasadnione. W ocenie Sądu, w oparciu o ustalony stan faktyczny nie sposób stwierdzić, aby taka sytuacja zachodziła w przedmiotowej sprawie. Mając na uwadze powyższe, Sąd nakazał pozwanym opróżnienielokalu mieszkalnego nr (...)położonego wŁ.przyul. (...)wŁ..
Na podstawieart. 14 ust. 1, ust. 4 pkt 5 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 roku o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego, Sąd orzekł, że pozwanemuD. O.iJ. O.przysługuje uprawnienie do otrzymania lokalu socjalnego. Zgodnie z brzmieniem wskazanych przepisów, w wyroku nakazującym opróżnienie lokalu sąd orzeka o uprawnieniu do otrzymania lokalu socjalnego bądź o braku takiego uprawnienia wobec osób, których nakaz dotyczy (art. 14 ust. 1 cyt. ustawy). Sąd nie może orzec o braku uprawnienia do otrzymania lokalu socjalnego m.in. wobec osoby posiadającej status bezrobotnego (art. 14 ust 4 pkt 5). Zgodnie z ustalonym w sprawie stanem faktycznym pozwanyD. O.posiada status osoby bezrobotnej, nadto jako przedstawiciel ustawowy sprawuje opiekę nad małoletnimJ. O.. Z powyższych względów, Sąd był zobligowany do orzeczenia względem wyżej wymienionych pozwanych o ich uprawnieniu do otrzymania lokalu socjalnego.
W ocenie Sądu, co do pozwanychH. O.iK. O.nie ustalono istnienia przesłanek do otrzymania lokalu socjalnego. Na marginesie podkreślić należy, że pozwani do chwili wyrokowania nie przedstawili żadnego dokumentu, np. orzeczenia Sądu, z którego wynikałoby, że sprawują opiekę nad osobą małoletnią, czyli swoim wnukiemJ. O., nadto w oparciu o ustalony stan faktyczny nie sposób stwierdzić, aby taka sytuacja zachodziła w przedmiotowej sprawie.
Ponieważ pozwanyD. O., w tym jako przedstawiciel ustawowy małoletniego pozwanegoJ. O., nie stawił się na termin rozprawy pomimo prawidłowego wezwania, nie żądał przeprowadzenia rozprawy pod swoją nieobecność, a także nie złożył żadnych wyjaśnień w sprawie, w tym odpowiedzi na pozew, Sąd wydał wyrok, który w stosunku do wskazanych wyżej pozwanych jest zaoczny, stosownie do treści przepisówart. 339 § 1 k.p.c.i340 k.p.c.(pkt 6 sentencji wyroku).
O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawieart. 102 k.p.c., mając na uwadze szczególnie trudną sytuację życiową i majątkową pozwanych, która, zdaniem Sądu, oceniana przez pryzmat zasad współżycia społecznego, uzasadnia odstępstwo od podstawowych zasad decydujących o rozstrzygnięciu w przedmiocie kosztów procesu cywilnego.
Zgodnie z treścią wskazanego przepisu, w wypadkach szczególnie uzasadnionych sąd może zasądzić od strony przegrywającej tylko część kosztów albo nie obciążać jej w ogóle kosztami. W ocenie Sądu taki właśnie szczególny wypadek zachodzi w stosunku do pozwanych. Pozwani znajdują się w trudnej sytuacji życiowej, pozwanaH. O.nie pracuje – utrzymuje się wspólnie z mężem, który osiąga niewielki dochód miesięczny, nadtoK. O.boryka się z problemami zdrowotnymi. Biorąc te okoliczności pod uwagę uznać należało, że pozwani nie posiadali wystarczających środków na pokrycie kosztów procesu, na które złożyły się koszty poniesione przez stronę powodową.
Mając powyższe na względzie Sąd orzekł jak w sentencji. | ```yaml
court_name: Sąd Rejonowy dla Łodzi-Widzewa w Łodzi
date: '2016-03-10'
department_name: VIII Wydział Cywliny
judges:
- Bartek Męcina
legal_bases:
- art. 675 § 1 k.c.
- art. 14 ust. 1, ust. 4 pkt 5 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 roku o ochronie praw
lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego
- art. 339 § 1 k.p.c.
recorder: sekr. sąd. Dorota Piasek
signature: VIII C 3047/15
``` |
152520000002021_IV_U_000576_2022_Uz_2023-01-04_001 |
You are extracting information from the Polish court judgments.
Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value.
Please return the response in the identical YAML format:
```yaml
court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>"
date: <data, date in format YYYY-MM-DD>
department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\
\ department>"
judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>"
legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)>
recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder>
signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment>
```
=====
{context}
======
| Sygn. akt IV U 576/22
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 4 stycznia 2023 roku
Sąd Okręgowy w Sieradzu IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych
w składzie:
Przewodniczący: sędzia Sławomir Matusiak
Protokolant: stażysta Weronika Wróblewska
po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 4 stycznia 2023 roku w Sieradzu
odwołaniaK. K.
od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych II Oddział wŁ.
z dnia 26.10.2022 r. Nr(...)
w sprawieK. K.
przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych II Oddział wŁ.
o rekompensatę
zmienia zaskarżoną decyzję i przyznajeK. K.prawo do rekompensaty z tytułu pracy w szczególnych warunkach od 01 października 2022r.
Sygn. akt IV U 576/22
UZASADNIENIE
Decyzją z dnia 26.10.2022r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział wŁ.odmówiłK. K.prawa do rekompensaty. Organ rentowy wskazał, że zgodnie zart. 21 ustawy z dnia 19 grudnia 2008 r. o emeryturach pomostowych, rekompensata przysługuje ubezpieczonym, którzy m.in. przed dniem 1 stycznia 2009 r. wykonywali przez co najmniej 15 lat pracę w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w rozumieniu przepisów ustawy o emeryturach i rentach z FUS. Zakład Ubezpieczeń Społecznych nie uwzględnił do stażu pracy w szczególnych warunkach okresu od 01.01.1980r. do 01.10.1996 r. w przedsiębiorstwie(...)wZ., ponieważ na świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach z 30.06.2017 r. oraz świadectwie pracy z 27.09.2022r. wykazano stanowisko pracy – mistrz zmianowy na kotłowni, które nie jest zgodne z wykazem, stanowiącym załącznik do powołanego na świadectwie pracy zarządzenia resortowego.
W odwołaniu od powyższej decyzjiK. K.wniósł o jej zmianę i przyznanie prawa do rekompensaty na skutek zaliczenia do pracy w warunkach szczególnych spornego okresu zatrudnienia. Odwołujący wskazał, że w okresie od 22.02.1980 r. do 12.08.2022r. zajmował stanowiska inspektora ds. technicznych, mistrza zmianowego na kotłowni, kierownika utrzymania ruchu i kierownika działu utrzymania ruchu, rozwoju i obsługi klienta, będąc odpowiedzialnym za bezawaryjne, ciągłe i o określonych parametrach dostawy energii cieplnej do odbiorców, nadzorując również pracowników wykonujących prace w szczególnych warunkach. Wnioskodawca zaznaczył, że do jego podstawowych zadań należało bezpośrednie nadzorowanie pracy obsługi kotłowni a także pracy pomocników palaczy, pracowników nawęglania i odżużlania, ślusarzy remontowych i elektryków, przez co był narażony w równym stopniu na czynniki o znacznej szkodliwości dla zdrowia jak pozostali pracownicy zatrudnieni bezpośrednio przy obsłudze urządzeń kotłowni.
W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie.
Sąd ustalił następujący stan faktyczny:
Decyzją z dnia 29.08.2022r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział wŁ.przyznałK. K.,ur. (...), emeryturę od dnia 9 sierpnia 2022r. Do wniosku o ponowne obliczenie świadczenia emerytalno – rentowego z dnia 28.09.2022r. zostało załączone świadectwo pracy, stwierdzające iż w okresie od 22.02.1980 r. do 12.08.2022r. ubezpieczony był zatrudniony w przedsiębiorstwie(...)wZ.na stanowiskach mistrza zmianowego na kotłowni, kierownika utrzymania ruchu oraz kierownika działu utrzymania ruchu, rozwoju i obsługi klienta; dokument zawiera adnotację, iż w okresie od 01.01.1980 r. do 01.10.1996 r. pracownik wykonywał prace w szczególnych warunkach jako mistrz zmianowy na kotłowni. W aktach emerytalnych wnioskodawcy znajduje się także świadectwo wykonywania pracy w szczególnych warunkach wydane w dniu 30.06. 2017 r. przez(...)sp. z o.o. wZ.stwierdzające, iżK. K.w okresie od 01.01.1980 r. do 01.10.1996 r. stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał pracę jako mistrz zmianowy na kotłowni wZakładzie (...)wZ.wg wykazu A, XIV poz.24 pkt 1 zgodnie z rozporządzeniem rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze, wykazie A dział XIV poz. 1 zawartym w załączniku nr 1 do zarządzenia nr 9 Ministra Administracji, Gospodarki Terenowej i Ochrony Środowiska na których są wykonywane prace w szczególnych warunkach uprawniające do niższego wieku emerytalnego oraz wzrostu emerytury lub renty inwalidzkiej. W dniu 20 października 2022r.K. K.złożył w Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych pismo, informujące iż do wniosku z dnia 28 września 2022 r. załączył korektę świadectwa pracy dla celów ustalenia prawa do rekompensaty. Decyzją z dnia 25.10.2022r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych odmówiłK. K.prawa do rekompensaty.
W okresie zatrudnienia w przedsiębiorstwie(...)wZ.od 01.01.1980 r. do 01.01.1996 r.K. K.zajmował stanowisko mistrza zmianowego na kotłowni. Swoje obowiązki pracownicze wnioskodawca wykonywał w głównym zakładzie przedsiębiorstwa, mieszczącym się wZ.przyul. (...). W kotłowni funkcjonowały kotły przemysłowe typu lamonta, opalane miałem węglowym; były to 4 kotły parowe, służące do zaopatrywania w parę technologiczną zakładów przemysłowych oraz 4 kotły wodne, przeznaczone do podgrzewania wody, wykorzystywanej w budynkach mieszkalnych. Paliwo było dostarczane grawitacyjnie do rusztów poprzez leje spustowe, do których miał węglowy podawano za pomocą narzutników taśmowych. Praca w kotłowni odbywała się w systemie trójzmianowym przez cały rok. Wnioskodawcy jako mistrzowi zmianowemu podlegali pracujący na zmianie palacz i jego pomocnik, pracownik odżużlania, ślusarz i elektryk. Do zadań wnioskodawcy należało czuwanie nad prawidłowym przebiegiem procesów technologicznych poprzez ręczne nastawianie zaworów, regulujących ciśnienie kotłów, reagowanie na bieżące awarie urządzeń, rozliczanie zużytego opału. Cały dzień pracyK. K.spędzał w pomieszczeniu kotłowni. W obiekcie panowała wysoka temperatura oraz zapylenie, generowane przez miał węglowy oraz gorący żużel.
(wniosek, decyzje, świadectwa pracy w aktach ZUS, umowa o pracę w aktach osobowych, zeznania z dnia 04.01.2023r.: A.L.od 00:01:27 do 00:16:32 minuty,K. K.od 00:17:02 do 00:25:19 minuty).
Powyższy stan fatyczny został ustalony na podstawie dowodów z dokumentów zawartych w aktach organu rentowego oraz aktach osobowych wnioskodawcy, które nie były kwestionowane prze żadną ze stron oraz w oparciu o zeznania świadkaA. L.i samego odwołującego. Zeznania te Sąd uznał za wiarygodne, gdyż były one rzeczowe, logiczne, korespondujące z treścią powołanej w sprawie dokumentacji.
Sąd zważył, co następuje:
Odwołanie należało uznać za jest uzasadnione. Decyzją z dnia 29.08.2022r. r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych przyznał ubezpieczonemu prawo do emerytury, zaś w dniu 20 października 2022r.K. K.wniósł o przyznanie rekompensaty z tytułu pracy w szczególnych warunkach. Zasady nabywania prawa do rekompensaty regulujeustawa z dnia 19 grudnia 2008 roku o emeryturach pomostowych(Dz.U.2022.1340 t.j.). Zgodnie z treścią art.21 ust.1 tej ustawy rekompensata przysługuje ubezpieczonemu jeżeli ma okres pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w rozumieniu przepisów ustawy o emeryturach i rentach z FUS, wynoszący co najmniej 15 lat. Ust. 2 art.21 stanowi, iż rekompensata nie przysługuje osobie, która nabyła prawo do emerytury na podstawie przepisów ustawy o emeryturach i rentach z FUS. Tryb ustalenia prawa do rekompensaty określa art.23 ww.ustawy o emeryturach pomostowych. Zgodnie z ust.1 tego artykułu ustalenie rekompensaty następuje wyłącznie na wniosek ubezpieczonego ubiegającego się o emeryturę. Rekompensata nie jest samodzielnym świadczeniem wypłacanym z systemu ubezpieczeń społecznych, jest przyznawana w formie dodatku do kapitału początkowego ustalanego na zasadach przewidzianych w art.173 i art.174 ww. ustawy o emeryturach i rentach. Nie jest wypłacana ubezpieczonemu bezpośrednio jak świadczenia emerytalne, ale zwiększa wartość kapitału początkowego i tym samym wpływa na wysokość emerytury. Rekompensata zgodnie z definicją zawartą wart.2 punkt 5ww.ustawy o emeryturach pomostowychjest odszkodowaniem za utratę możliwości nabycia prawa do wcześniejszej emerytury z tytułu pracy w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze dla osób, które nie nabędą prawa do emerytury pomostowej. Przesłankami uprawniającymi do rekompensaty są:
1) utrata możliwości przejścia na emeryturę w związku z wygaśnięciem po dniu 31 grudnia 2008 roku (w stosunku do ubezpieczonych urodzonych po 31 grudnia 1948 roku a przed 1 stycznia 1969 roku) podstawy prawnej przewidującej takie uprawnienie,
2) niespełnienie warunków uzyskania prawa do emerytury pomostowej,
3) legitymowanie się przez ubezpieczonego co najmniej 15-letnim okresem pracy w szczególnych warunkach w rozumieniu ustawy o emeryturach i rentach z FUS, czyli art.32, 33, 39, 40 i 50 c,
4) nieuzyskanie prawa do emerytury według zasad przewidzianych w ustawie o emeryturach i rentach z FUS.
Prawo do uzyskania rekompensaty mają osoby urodzone po 1948 roku, które przed 1 stycznia 2009 roku wykonywały przez co najmniej 15 lat prace w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w rozumieniu przepisów obowiązujących do 31 grudnia 2008 roku.
Zgodnie z treścią art.32 ust.1, 1a i ust.2 ww. ustawy o emeryturach i rentach ubezpieczonym urodzonym przed dniem 1 stycznia 1949 roku, będącym pracownikami, o których mowa w ust.2 i 3, zatrudnionymi w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, przysługuje emerytura w wieku niższym niż określony w art.27 ust.2 i 3. Przy ustalaniu okresu zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze nie uwzględnia się okresów niewykonywania pracy, za które pracownik otrzymał po dniu 14 listopada 1991 r. wynagrodzenie lub świadczenia z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa. Dla celów ustalenia uprawnień, o których mowa w ust.1, za pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach uważa się pracowników zatrudnionych przy pracach o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia.
Stosownie do treści art.32 ust.4 ww. ustawy o emeryturach i rentach wiek emerytalny, o którym mowa w ust. 1, rodzaje prac lub stanowisk oraz warunki, na podstawie których osobom wymienionym w ust. 2 i 3 przysługuje prawo do emerytury, ustala się na podstawie przepisów dotychczasowych. Za dotychczasowe przepisy (w rozumieniu art.32 ust.4 ww. ustawy) należy uważać przepisyrozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze(Dz.U. nr 8, poz.43), ale wyłącznie w zakresie regulowanym przez ww. ustawę o emeryturach i rentach, a więc co do wieku emerytalnego, rodzaju prac lub stanowisk oraz warunków, na jakich osobom wykonującym prace określone w ust.2 i ust.3 art. 32 tej ustawy przysługuje prawo do emerytury (por. uchwała składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 13 lutego 2002 roku, III ZP 30/01, OSNAP 2002/10/243 oraz wyrok Sądu Najwyższego z dnia 24 września 2009 roku, II UK 31/09, Lex nr 559949). Okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu są okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy (§2 ust.1 ww. rozporządzenia). Zgodnie z §4 ust.1 ww. rozporządzenia pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach wymienione w wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki:
1) osiągnął wiek emerytalny wynoszący 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn,
2) ma wymagany okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach.
Powołany wykaz wskazuje wszystkie te prace w szczególnych warunkach, których wykonywanie uprawnia do niższego wieku emerytalnego. Z zebranego w sprawie materiału dowodowego wynika, że w okresie zatrudnienia w przedsiębiorstwie(...)wZ.od 01.01.1980 r. do 01.01.1996 r.K. K.zajmował stanowisko mistrza zmianowego na kotłowni. Jak ustalono w toku postepowania, wnioskodawca swoją pracę przez cały ten okres zatrudnienia wykonywał w kotłowni, gdzie nadzorował pracę pracowników danej zmiany oraz czuwał nad prawidłowym funkcjonowaniem urządzeń. Pracował w trudnych warunkach w wysokiej temperaturze i dużym zapyleniu. W ocenie Sądu Okręgowego zgromadzony materiał dowodowy pozwala na przyjęcie, że wnioskodawca wykonywał pracę w warunkach szczególnych stale i w pełnym wymiarze czasu pracy od 01.01.1980 r. do 01.01.1996 r. ( a więc przez ponad 15 lat), wskazaną w wykazie A, dziale XIV poz. 1 Prace nie zautomatyzowane palaczy i rusztowych kotłów parowych lub wodnych typu przemysłowego, poz. 2 Prace oczyszczaczy przemysłowych kotłów parowych lub wodnych oraz dział XIV poz. 24 Kontrola międzyoperacyjna, kontrola jakości produkcji i usług oraz dozór inżynieryjno-techniczny na oddziałach i wydziałach, w których jako podstawowe wykonywane są prace wymienione w wykazie, załącznika dorozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze(Dz. U. Nr 8, poz. 43 ze zm.). Pracami podstawowymi, nad którymi nadzór sprawował wnioskodawca były prace palaczy i oczyszczaczy. Mając zatem na względzie, że odwołujący legitymuje się ponad 15-letnim okresem pracy w szczególnych warunkach uzyskanym do 31 grudnia 2008 roku, Sąd Okręgowy na podstawieart.477(
14)§2 k.p.c.orzekł jak w wyroku. | ```yaml
court_name: Sąd Okręgowy w Sieradzu
date: '2023-01-04'
department_name: IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych
judges:
- sędzia Sławomir Matusiak
legal_bases:
- art. 21 ustawy z dnia 19 grudnia 2008 r. o emeryturach pomostowych
- art.477
recorder: stażysta Weronika Wróblewska
signature: IV U 576/22
``` |
152505300000503_I_C_001454_2015_Uz_2015-10-21_001 |
You are extracting information from the Polish court judgments.
Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value.
Please return the response in the identical YAML format:
```yaml
court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>"
date: <data, date in format YYYY-MM-DD>
department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\
\ department>"
judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>"
legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)>
recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder>
signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment>
```
=====
{context}
======
| Sygn. akt: I C 1454/15 upr.
WYROK ZAOCZNY
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 21 października 2015 r.
Sąd Rejonowy w Pleszewie I Wydział Cywilny
w składzie następującym:
Przewodniczący:
SSR Ireneusz Kawęcki
Protokolant : starszy sekretarz sądowy Ewelina Mielcarek
po rozpoznaniu w dniu 21 października 2015 r. w Pleszewie na rozprawie
sprawy z powództwa(...)Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego Wierzytelności z siedzibą wW.
przeciwkoM. S.
o zapłatę
oddala powództwo
Ireneusz Kawęcki
Sędzia SR
UZASADNIENIE
Powód(...)Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty Wierzytelności wW.wniósł o zasądzenie od pozwanegoM. S.kwoty 4.951,48 złotych wraz z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty. Ponadto wniósł o zasądzenie od pozwanego kosztów procesu według norm przepisanych.
W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, iż pozwany zawarł umowę o kredyt gotówkowy o nr(...)z bankiem, którego następcą prawnym jestBank (...) S.A.Zobowiązanie wynikające z umowy nie zostało spłacone w terminie. Umową przelewu wierzytelności z dnia 24 września 2014 rokuBank (...) S.A.zbył przedmiotową wierzytelność na rzecz(...) Spółka z o.o.S.K.A. Następnie na podstawie umowy cesji z dnia 16 grudnia 2014 roku(...) Spółka z o.o.S.K.A. przeniósł wierzytelność na rzecz powoda. Na podstawie umowy powód stał się wierzycielem pozwanego.(...) Spółka z o.o.S.K.A. oraz powód poinformował pozwanego o dokonaniu przelewu wierzytelności oraz wezwał pozwanego do uregulowania zaległości finansowych pismami z dnia 07 października 2014 roku oraz 11 lutego 2015 roku. Całkowite saldo zadłużenia pozwanego z powyższego tytułu na dzień wniesienia niniejszego pozwu wynosi 4.951,48 złotych. Pozwany do dnia wniesienia pozwu nie dokonał zapłaty na rzecz powoda dochodzonej pozwem kwoty.
PozwanyM. S.nie stawił się na rozprawę w dniu 21 października 2015 roku i nie usprawiedliwił swojej nieobecności, w związku z czym sąd, w oparciu o treśćart. 339 § 1 i 2 k.p.c., wydał w sprawie wyrok zaoczny.
Sąd ustalił następujący stan faktyczny.
Wierzyciel pierwotny(...) Bank S.A.wG.zawarł w dniu 16 lipca 2008 r. z pozwanym umowę o kartę kredytową(...)Banku .
(dowód: umowa o kartę kredytową(...)Banku k. 6-9)
W dniu 24 września 2014 roku wierzyciel pierwotnyBank (...) S.A.wG.zawarł z(...) Spółka z o.o.S.K.A. wW.umowę przelewu wierzytelności, na podstawie której wierzyciel pierwotny przelał na jego rzecz wierzytelności, wśród których była wierzytelność z tytułu umowy zawartej z pozwanym. Z załącznika do umowy sprzedaży wierzytelności z dnia 24 września 2014 roku wynika, iż nabył w stosunku do pozwanego wierzytelność w kwocie 4.951,48z tytułu odsetek karnych.
(dowód: umowa przelewu wierzytelności z dnia 24.09.2014 roku k. 10-12; wyciąg z elektronicznego załącznika do umowy cesji k. 13)
W dniu 16 grudnia 2014 roku wierzyciel pierwotny(...) Spółka z o.o.S.K.A. zawarł z powodem umowę przelewu wierzytelności, na podstawie której wierzyciel pierwotny przelał na rzecz powoda wierzytelności, wśród których była wierzytelność zawarta z pozwanym. Z załącznika do umowy sprzedaży wierzytelności z dnia 16 grudnia 2014 roku wynika, iż nabył w stosunku do pozwanego wierzytelność w kwocie 4.951,48z tytułu odsetek.
(dowód: umowa przelewu wierzytelności z dnia 16.12.2014 roku k. 14-; wyciąg z elektronicznego załącznika do umowy cesji k. 16)
Pismem z dnia 16 grudnia 2014 roku powód zawiadomił oraz wezwał pozwanego do zapłaty należności w kwocie 7.045,74 złotych. Pozwany nie uiścił dobrowolnie wskazanej należności.
(dowód: zawiadomienie o przelewie wierzytelności z dnia 16.12.2015 roku k. 19)
Sąd zważył, co następuje.
Pozwany nie stawił się na posiedzenie wyznaczone na rozprawę oraz nie wypowiedział się co do twierdzeń powoda. W związku z tym, zgodnie zart. 339 § 2 k.p.c.sąd przyjął za prawdziwe twierdzenia powoda o okolicznościach faktycznych przytoczonych w pozwie, które nie budziły uzasadnionych wątpliwości.
Zgodnie z treściąart. 509 § 1 k.c.wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią ( przelew ), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki (§ 2 art. 509 k.c.). Powód wszedł jako wierzyciel pozwanego w miejsce(...) Spółka z o.o.S.K.A. w oparciu o umowę przelewu wierzytelności z dnia 16 grudnia 2014 roku, który nabył przedmiotową wierzytelność umową sprzedaży wierzytelności z dnia 24 września 2014 roku odBanku (...) S.A.wG.. Co do zasady przysługiwało mu zatem roszczenie w stosunku do pozwanego w takim zakresie w jakim je posiadał zbywca wierzytelności. W konsekwencji powód wywodzi swoje roszczenie z treściart. 471 k.c., zgodnie z którym dłużnik obowiązany jest do naprawienia szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania umowy. Niewykonanie zobowiązania zachodzi wówczas, gdy w zachowaniu dłużnika nie występuje nic, co odpowiadałoby spełnieniu świadczenia, natomiast nienależyte wykonanie zobowiązania ma miejsce wtedy, gdy zachowanie dłużnika zmierzało do spełnienia świadczenia, jednak osiągnięty przez niego wynik nie spełnia wymogów świadczenia, do którego dłużnik był zobowiązany. W związku z takim zachowaniem dłużnika wierzycielowi przysługuje odszkodowanie. W przypadku, gdy dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego funkcję odszkodowawczą pełnią odsetki ( patrz:art. 481 § 1 - 3 k.c.), które przysługują wierzycielowi za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi.
Zgodnie z utrwalonym poglądem doktryny i judykatury prawa, jeżeli żądanie strony dotyczy zasądzenia odsetek obowiązana jest ona dokładnie określić ich wysokość oraz czas obliczeniowy (por. Kodeks postępowania cywilnego. Komentarz. Część pierwsza. Postępowanie rozpoznawcze. Część druga. Postępowanie zabezpieczające. Tom I pod redakcją T. Erecińskiego. Wydanie 2. Wydawnictwo Prawnicze Lexis Nexis. Warszawa 2007, teza 17 do art. 187 strona 453). Tylko bowiem tak określone żądanie, pozwala z jednej strony sądowi zweryfikować jego zasadność, z drugiej natomiast gwarantuje pozwanemu, którym z reguły jest osoba nie posiadająca wiedzy prawniczej, realizację prawa do obrony oraz podnoszenia ewentualnych zarzutów. Powód dochodził w pozwie roszczenia, którego część stanowią skapitalizowane odsetki. Winien więc przytoczyć okoliczności faktyczne i uzasadnić wysokość tej części roszczenia. Na temat kapitalizacji odsetek wypowiedział się szeroko Sąd Najwyższy w uzasadnieniu uchwały składu 7 sędziów z dnia 21 października 1997 r., III ZP 16/97, OSNP 1998/7/. Wskazał, że kapitalizacja odsetek w sensie potocznym jest czynnością rachunkową polegającą na wyliczeniu sumy na podstawie znanej stopy procentowej i okresu czasu. Jako kategoria prawna polega nie tylko na zsumowaniu, ale i dodaniu jej do kwoty kapitału. W ten sposób odsetki nie są już dochodzone obok świadczenia głównego, gdyż same stają się świadczeniem głównym bądź jego częścią. Powód w sposób nieostry i nie dający się zweryfikować określił w pozwie roszczenie odsetkowe. Nie podał za jaki okres, od jakiej kwoty i według jakiej stopy procentowej naliczał odsetki skapitalizowane w łącznej wysokości 4.951,48 złotych. Nie podał jaka część z tych odsetek to odsetki zwykłe umowne, a jaka część to odsetki „karne”. Tylko tak wykazane w treści pozwu roszczenie pozwala sądowi na jego zweryfikowanie. Na powodzie jako profesjonaliście "w zderzeniu" z drugą stroną procesu jaką jest konsument spoczywał obowiązek jasnego, logicznego i nie budzącego żadnych wątpliwości szczegółowego wyjaśnienia wysokości dochodzonego roszczenia oraz jego podstawy.Analogiczne stanowisko jak sąd w niniejszej sprawie zajął Sąd Okręgowy w Kaliszu między innymi w wyroku z dnia 05 czerwca 2014 r. w sprawie II Ca 199/14 oraz w wyroku z dnia 12 czerwca 2014 roku w sprawie II Ca 215/14, zaś w ostatnim okresie w wyroku z dnia 20 października 2015 r. w sprawie II Ca 442/15.
Wskazać należy, iż z dołączonych do pozwu dokumentów wynikają różne wielkości co do wysokości nabytych w drodze przelewu odsetek. W załączniku do umowy przelewu wierzytelności wynoszą one 4.951,48 zł, zaś w zawiadomieniu o sprzedaży wierzytelności 7.045,74 zł. Już ta okoliczność wywołuje istotne wątpliwości co do samej wysokości tych odsetek. W ocenie sądu dochodzone roszczenie nie tylko, że nie zostało w sprawie uprawdopodobnione, ale jawi się jako całkowicie bezzasadne, biorąc pod uwagę zasady zaliczania wpłat dłużnika na poczet istniejącej wierzytelności. Dokonywane przez dłużnika wpłaty zalicza się w pierwszej kolejności na poczet związanych z długiem należności ubocznych, którymi są między innymi odsetki. Dopiero po uregulowaniu należności ubocznych wpłaty zalicza się na poczet świadczenia głównego ( patrzart. 451 § 1 k.c.). Skoro pozwany spłacił wierzycielowi pierwotnemu cały kapitał, to logicznym jest, że tym bardziej spłacił wcześniej odsetki od tego kapitału. Biorąc pod uwagę wszystkie wymienione okoliczności uznać należało, że powód nie wykazał, zgodnie z treściąart. 6 k.c., że żądanie dochodzone pozwem mu się należy.
Mając powyższe na względzie sąd orzekł jak w sentencji wyroku.
/-/Ireneusz Kawęcki
Sędzia S.R. | ```yaml
court_name: Sąd Rejonowy w Pleszewie
date: '2015-10-21'
department_name: I Wydział Cywilny
judges:
- Ireneusz Kawęcki
legal_bases:
- art. 339 § 1 i 2 k.p.c.
- art. 481 § 1 - 3 k.c.
recorder: Ewelina Mielcarek
signature: I C 1454/15
``` |
152510000004021_VIII_Pa_000264_2017_Uz_2018-01-17_001 |
You are extracting information from the Polish court judgments.
Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value.
Please return the response in the identical YAML format:
```yaml
court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>"
date: <data, date in format YYYY-MM-DD>
department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\
\ department>"
judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>"
legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)>
recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder>
signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment>
```
=====
{context}
======
| Sygn. akt VIII Pa 264/17
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 17 stycznia 2018 roku
Sąd Okręgowy w Łodzi VIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych
w składzie:
Przewodniczący: Sędzia SO Agnieszka Olejniczak-Kosiara (spr.)
Sędziowie: Sędzia SO Magdalena Lisowska
Sędzia SO Paulina Kuźma
Protokolant starszy sekretarz sądowy Izabela Grudzińska
po rozpoznaniu w dniu 10 stycznia 2018 roku w Łodzi na rozprawie
sprawy z powództwaA. M.
przeciwko(...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnościąwK.
o ustalenie istnienia stosunku pracy na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony, uznanie wypowiedzenia za bezskuteczne ewentualnie odszkodowanie za niezgodne z prawem wypowiedzenie umowy o pracę i odszkodowanie z tytułu naruszenia zasady równego traktowania w zatrudnieniu
na skutek apelacji strony powodowej
od wyroku Sądu Rejonowego w Kutnie IV Wydziału Pracy
z dnia 31 maja 2017 roku w sprawie sygn. akt IV P 23/16
1
oddala apelację,
2
zasądza odA. M.na rzecz(...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnościąwK.kwotę 1590,00 zł (jeden tysiąc pięćset dziewięćdziesiąt złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego za II instancję.
SSO Paulina Kuźma SSO Agnieszka Olejniczak-Kosiara SSO Magdalena Lisowska | ```yaml
court_name: Sąd Okręgowy w Łodzi
date: '2018-01-17'
department_name: VIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych
judges:
- Paulina Kuźma
- Agnieszka Olejniczak-Kosiara
- Magdalena Lisowska
legal_bases: []
recorder: starszy sekretarz sądowy Izabela Grudzińska
signature: VIII Pa 264/17
``` |
154505000005127_XVII_AmC_003988_2013_Uz_2015-03-04_001 |
You are extracting information from the Polish court judgments.
Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value.
Please return the response in the identical YAML format:
```yaml
court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>"
date: <data, date in format YYYY-MM-DD>
department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\
\ department>"
judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>"
legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)>
recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder>
signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment>
```
=====
{context}
======
| Sygn. akt XVII AmC 3988/13
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 4 marca 2015 r.
Sąd Okręgowy w Warszawie - Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów w składzie:
Przewodniczący: SSO Anna Iwaszko
Protokolant: stażysta Ewelina Zalewska
po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 4 marca 2015 r. w Warszawie sprawy
z powództwI. W.,K. P.
przeciwkoE. B.
o uznanie postanowienia wzorca umowy za niedozwolone
1. uznaje za niedozwolone i zakazuje pozwanemuE. B.wykorzystywania w obrocie z konsumentami postanowienia wzorca umowy o treści:
"Zwrotowi nie podlegają towary, które są uszkodzone mechanicznie.";
2. nie obciąża pozwanegoE. B.obowiązkiem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego powodomI. W.iK. P.;
3. nakazuje pobrać od pozwanegoE. B.kwotę 600 (sześćset) złotych na rzecz Skarbu Państwa - Kasa Sądu Okręgowego w Warszawie, tytułem nieuiszczonej opłaty od pozwów, od której powodowie byli zwolnieni;
4. zarządza publikację prawomocnego wyroku w Monitorze Sądowym i Gospodarczym na koszt pozwanegoE. B..
SSO Anna Iwaszko | ```yaml
court_name: Sąd Okręgowy w Warszawie
date: '2015-03-04'
department_name: XVII Wydział Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumenta
judges:
- Anna Iwaszko
legal_bases: []
recorder: stażysta Ewelina Zalewska
signature: XVII AmC 3988/13
``` |
151500000000503_I_ACa_000127_2019_Uz_2019-07-31_002 |
You are extracting information from the Polish court judgments.
Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value.
Please return the response in the identical YAML format:
```yaml
court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>"
date: <data, date in format YYYY-MM-DD>
department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\
\ department>"
judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>"
legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)>
recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder>
signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment>
```
=====
{context}
======
| Sygn. akt I ACa 127/19
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 31 lipca 2019 r.
Sąd Apelacyjny w Katowicach I Wydział Cywilny
w składzie:
Przewodniczący :
SSA Anna Bohdziewicz
Sędziowie :
SA Tomasz Ślęzak
SA Joanna Naczyńska (spr.)
Protokolant :
Katarzyna Noras
po rozpoznaniu w dniu 31 lipca 2019 r. w Katowicach
na rozprawie
sprawy z powództwaH. K.
przeciwkoJ. J.
o ochronę dóbr osobistych
na skutek apelacji powoda
od wyroku Sądu Okręgowego w Katowicach
z dnia 25 października 2018 r., sygn. akt II C 476/18
oddala apelację.
SSA Tomasz Ślęzak SSA Anna Bohdziewicz SSA Joanna Naczyńska
Sygn. akt I ACa 127/19
UZASADNIENIE
Sąd Okręgowy w Katowicach, wyrokiem z 25 października 2018r. oddalił powództwoH. K.wniesione przeciwkoJ. J.o zapłatę 300.000zł z ustawowymi odsetkami od 10 kwietnia 2018r. z tytułu zadośćuczynienia za naruszenia dóbr osobistych powoda przez pozwanego w piśmie skierowanym do Sądu Okręgowego w(...)V Wydziału Karnego, datowanym na 4 kwietnia 2018r. do sprawy o sygn. akt: VK 194/17; jak i oddalił powództwo o zobowiązanie pozwanego do przeproszenia powoda w formie pisemnej, które to przeprosiny miałyby się znaleźć w aktach sprawy i sprawy Sądu Okręgowego w(...)o sygn. akt: V K 194/17, a treść przeprosin miałaby stanowić przyznanie się do fałszywego oskarżenia i pomówienia powoda w tymże piśmie o działania o charakterze przestępczym zart. 18 § 2 k.k.w zw. zart. 247 k.k.
Sąd Okręgowy ustalił, że w trakcie postępowania sądowego, prowadzonego przed Sądem Okręgowym w(...)w sprawie o sygn. akt: V K 194/17, pozwany skierował do Sądu pismo, datowane na 4 kwietnia 2018r. o następującej treści: „Zwracam się z uprzejmą prośbą by nie przewozić mnie zT.doK., policja dowiezie mnie na czas, gdyż od razu zgłaszam przed wyjazdem funkcjonariuszom, że nie mogą się spóźnić i teraz nie będzie problemów. Jednocześnie pragnę wyjaśnić dlaczego Dyrektor zwrócił się z pismem do Sądu, gdyż komisja chce się zorientować czy można mi zmienić podgrupę z R1 na R2 i przewieźć naZ.- z uwagi wiek Mamy 80 lat bym mógł skorzystać z zezwolenia na opuszczenie Zakładu Karnego i pomóc Mamie na przepustce w obowiązkach. WK.nie mogę przebywać gdyż jest tamJ. T.((...)) iM. B., są to byli wspólnicyK.i w 2016 narobili mi problemów. Dlatego proszę o pozostawienie mnie wT., za co uprzejmie dziękuje. Z poważaniem,J. J..”
Sąd Okręgowy oddalił wnioski dowodowe powoda: o przesłuchanie świadkówJ. T.iM. B., którzy mieli potwierdzić „dowody i skutki wynikające z fałszywego oskarżenia i pomówienia powoda”, a także o opinię biegłych z zakresu psychiatrii i psychologii, którzy mieliby ustalić negatywne przeżycia powoda w związku z naruszeniem jego dóbr osobistych”. Podstawę oddalenia tych wniosków stanowiło stwierdzenie, że dla rozstrzygnięcia sprawy dowody zmierzające do ustalenie rozmiaru krzywdy są zbędne. Z tej też przyczyny Sąd Okręgowy pominął dowód z przesłuchania stron, akcentując dodatkowo, subsydiarny charakter tego dowodu. Pominął także dowód z odpisu prawomocnego wyroku Sądu Rejonowego w(...)z 9 lipca 2013r., sygn. akt: II K 402/13, podkreślając, że przedmiotem badania Sądu była wyłącznie treść pisma pozwanego z 4 kwietnia 2018r. skierowanego do Sądu Okręgowego w(...)do sprawy o sygn. V K 194/17 w aspekcie naruszenia dóbr osobistych powoda.
Przystępując do oceny prawnej treści pisma pozwanego, Sąd Okręgowy wyjaśnił, że zgodnie zart. 23 k.c.dobra osobiste człowieka, w tym cześć i zdrowie pozostają pod ochroną prawa cywilnego niezależnie od ochrony przewidzianej w innych przepisach. Wyjaśnił też, że ten, czyje dobro osobiste zostaje zagrożone cudzym działaniem, może żądać zaniechania tego działania, chyba że nie jest ono bezprawne. Może także żądać, ażeby osoba, która dopuściła się naruszenia, dopełniła czynności potrzebnych do usunięcia jego skutków, w szczególności ażeby złożyła oświadczenie odpowiedniej treści i w odpowiedniej formie. Na zasadach przewidzianych w kodeksie może również żądać zadośćuczynienia pieniężnego lub zapłaty odpowiedniej sumy pieniężnej na wskazany cel społeczny (art. 24 §1 k.c.). Podkreślił, że odpowiedzialność naruszyciela oparta jest na trzech przesłankach: istnienia dobra osobistego, naruszenia tego dobra oraz bezprawności działania naruszyciela. Wyjaśnił, że ciężar udowodnienia pierwszych dwóch przesłanek obciąża powoda, natomiast trzecia przesłanka - bezprawność działania - objęta jest wzruszalnym domniemaniem prawnym i jeżeli powód udowodni naruszenie dobra osobistego, sprawca naruszenia może zwolnić się z odpowiedzialności jeżeli wykaże brak bezprawności swego działania.
Sąd Okręgowy wyjaśnił, że cześć i zdrowie są dobrami osobistymi wyraźnie wymienionymi wart. 23 k.c.oraz, że cześć obejmuje dobre imię, dobrą sławę, reputację, honor i godność osobistą w życiu osobistym, zawodowym i społecznym każdego człowieka. Rozróżnił cześć wewnętrzną w postaci godności osobistej, rozumianą jako wyobrażenie jednostki o własnej wartości oraz przez cześć zewnętrzną ujmującą opinię - dobre imię, "dobrą sławę", reputację, jaką inni ludzie mają o wartości danego człowieka, a więc jego obraz w oczach osób trzecich. Uznał w realiach sprawy za oczywiste wystąpienie pierwszej z przesłanek, tj. przydanie wartościom wskazanym przez powoda czci i zdrowiu przymiotu dóbr osobistych.
Poddając ocenie, czy spełniona została druga przesłanka i czy doszło do naruszenia dobra osobistego, Sąd Okręgowy odwołał się do ugruntowanego w doktrynie (m.in. J. Panowicz-Lipska: Majątkowa ochrona dóbr osobistych, s.23), jak i orzecznictwie Sądu Najwyższego (m.in. wyrok z 16 stycznia 1976r., II CR 692/75; OSNCP 1976/11/251) stanowiska, że w tej materii należy posługiwać się kryterium obiektywnym. Wyjaśnił, że w przypadku wypowiedzi naruszających cześć odróżnia się wypowiedzi opisowe (dotyczące faktów) i oceniające (wyrażające opinię). Te ostatnie są dozwolone jeżeli mieszczą się w granicach rzeczowej i konstruktywnej krytyki. Tylko te pierwsze mogą podlegać weryfikacji z punktu widzenia kryterium prawdy i fałszu (System Prawa Prywatnego, Tom 1 Prawo cywilne – część ogólna pod red. M. Safiana, str. 1122). Zaznaczył, że wartości osobiste podlegają ochronie nie dlatego, że dana osoba przywiązuje do nich subiektywnie doniosłe znaczenie, ale dlatego, że system prawny uznaje i aprobuje potrzebę ich ochrony. Podkreślił, że w orzecznictwie Sądu Najwyższego akcentuje się pogląd, zgodnie z którym ocena czy w konkretnej sytuacji nastąpiło naruszenie dobra osobistego nie może być dokonywana według miary indywidualnej wrażliwości pokrzywdzonego, a więc według oceny subiektywnej zainteresowanego. Kryteria oceny naruszenia muszą być poddane obiektywizacji, trzeba w tym zakresie uwzględnić odczucia szerszego grona uczestników i powszechnie przyjmowane, a zasługujące na akceptacje normy postępowania, w tym normy obyczajowe i wynikające z tradycji (tak m.in. wyroki Sądu Najwyższego z 11 marca 1997 r., III CKN 33/97, OSNC 1997, z. 6-7, poz. 93; z 16 stycznia 1976r., II CR 692/75, OSNC 1976, z. 11, poz. 251). Stwierdził, że nie każde zdarzenie wywołujące u jednostki ,,subiektywne zaburzenie emocjonalne” stanowi fakt, któremu można przypisać skutek w postaci naruszenia dóbr osobistych jednostki. Przyjął też, że kryteriów delimitacyjnych dostarcza obiektywna koncepcja naruszenia dóbr osobistych. Odwołał się także do zdefiniowanego w orzeczeniu z 6 kwietnia 2004r., I CK 484/03 przez Sąd Najwyższy pojęcia dóbr osobistych jako wartości o charakterze obiektywnym, wskazując, że indywidualne wartości świata uczuć i życia psychicznego stanowią prawem chronione dobra osobiste, o ile odpowiadają odpowiednim obiektywnym kryteriom, a nie tylko subiektywnym odczuciom osoby żądającej ochrony prawnej. Wyjaśnił, że dobro osobiste, będące emanacją osobowości każdego człowieka jest wprawdzie sprawą jego świadomości, a więc kategorią z natury subiektywną, jednakże musi odpowiadać kryterium sprawdzalności, a więc kryterium obiektywnym. Podkreślił, że o naruszeniu dobra osobistego jakim jest godność i dobre imię nie mogą decydować subiektywne odczucia osoby uważającej się za pokrzywdzoną, lecz decydujące znaczenie ma to, jaką reakcję naruszenie wywołało w społeczeństwie, ewentualnie w środowisku, w którym dana osoba funkcjonuje, prowadzi działalność zawodową, gospodarczą, itp.
Sąd Okręgowy wyjaśnił, że wobec domniemania ustanowionego wart. 24 §1 k.c.powód nie musiał wykazywać bezprawności działań pozwanego, ponieważ to na pozwanym spoczywa obowiązek udowodnienia, że informacje zawarte w jego wypowiedzi nie naruszały dóbr osobistych powoda, a jeśli naruszały te dobra to, że jego zachowanie mieściło się w ramach obowiązującego porządku prawnego. Stwierdził, że za bezprawne uważa się każde działanie sprzeczne z prawem lub zasadami współżycia społecznego (bez względu na winę sprawcy) naruszające dobro osobiste, jeżeli nie zachodzi żadna ze szczególnych okoliczności usprawiedliwiających je, do których zalicza się: działanie w ramach porządku prawnego, wykonywanie prawa podmiotowego, zgodę pokrzywdzonego, działanie w obronie uzasadnionego interesu społecznego (orzeczenie SN z 19 października 1989r., II CR 419/89, OSP 11-12/1990/377). Odwołując się do stanowiska Sądu Apelacyjnego w Warszawie, wyrażonego w wyroku z 25 listopada 2016r., sygn. akt VI ACa 946/15), Sąd Okręgowy przyjął, że sam fakt zawarcia określonych stwierdzeń w pismach skierowanych do Sądu nie wyłącza bezprawności działania pozwanego. Przy ocenie, czy rzeczowa obrona interesów w toczącym się postępowaniu uzasadnia określoną wypowiedź strony, decydujące znaczenie ma charakter sprawy, który w znacznym stopniu determinuje celowość i potrzebę danej wypowiedzi. Realizując swoje uprawnienia do obrony strony postępowania mogą wskazywać na określone fakty, czy też formułować wobec przeciwnika opinie i oceny negatywne, których treści przeciwnik nie akceptuje, i o ile działania takie służą wykazaniu słuszności stanowiska strony w procesie, nie mogą być uznane za działania bezprawne, nawet jeśli naruszają dobra osobiste przeciwnika. Podkreślił, że zgodnie ze stanowiskiem Sądu Najwyższego, wyrażonym w wyroku z 3 listopada 2004r. IV KK 132/2004 nie można przyjąć, że w pismach kierowanych do takich organów jak sąd, prokuratura można pod adresem konkretnej osoby wysuwać każdej treści zarzuty, w każdej formie, w domniemaniu, że sprawca takich działań czyni to w dobrej wierze, przekonany że broni swoich praw.
Odnosząc się do realiów sprawy, Sąd Okręgowy wskazał, że powód nie należy do kręgu osób znanych powszechnie w Polsce, ani poza jej granicami. Zauważył, że z pismem pozwanego mogła się zapoznać jedynie niewielka liczba osób oraz, że było to pismo kierowane wyłącznie do Sądu Okręgowego w(...)rozpoznającego sprawę o sygn. akt V K 194/17. Przyjął, że choć powód może czuć się dotknięty stwierdzeniem że był wspólnikiemT.iB., jednakże indywidualna wrażliwość powoda nie jest decydująca dla udzielenia mu ochrony prawnej w związku z tym zdarzeniem, ponieważ istotny jest kontekst społeczny, a zwłaszcza odbiór kwestionowanych słów przez osoby rozsądnie oceniające treść tego pisma. Wyjaśnił, że prawo wolności wypowiedzi doznaje ograniczeń dla ochrony dobrego imienia i praw innych osób, jednakże trzeba uwzględnić większy margines akceptacji dla treści wypowiedzi zawartych w pismach procesowych, co jest podyktowane interesem demokratycznego społeczeństwa, u podstaw którego leży prawo do sądu. Stwierdził, że osąd osoby powoda dokonany przez pozwanego wykraczał poza typowe ramy wypowiedzi procesowej - z pisma pozwanego wynika bowiem, że powód miałby być byłym wspólnikiemJ. T.iM. B., niemniej jednak pozwany swoją wypowiedzią nie miał na celu naruszenia dóbr osobistych powoda. Sformułowania tego użył mimochodem, przy okazji wniosku o nie przewożenie go doK., bez subiektywnych ocen powoda oraz bez użycia słów obraźliwych w stosunku do niego. Treść pisma nie miała na celu przedstawienia powoda w złym świetle czy też jego poniżenie i, co już wyżej podkreślono, pismo nie było kierowane do nieograniczonego kręgu odbiorców. Sąd Okręgowy uznał, że w tej sytuacji nie można mówić o zasadności roszczenia wywiedzionego zart. 23 i 24 k.c., ponieważ pozwany nie naruszył dóbr osobistych powoda.
Apelację od wyroku wniósł powód, domagając się jego uchylenia i przekazania sprawy Sądowi Okręgowemu do ponownego rozpoznania z zaleceniem przeprowadzenia pełnego postępowania dowodowego. Zarzucił, że Sąd Okręgowy rażąco naruszył przepisy prawa materialnego, a to:art. 6, 23, 24, 444, 445 i 448 k.c.oraz przepisy prawa procesowego –art. 3, 210§2, 217, 227, 228§2, 232§1, 233§1, 252, 266 k.p.c., jak i regulacje obligujące każdy Sąd do realizacji zasady prawdy materialnej i obiektywności w granicach przyznanych przez prawo. Nadto, zarzucił naruszenieart. 45 pkt. 1 Konstytucji RPi jego odpowiedników w przepisach prawa międzynarodowego, w tymart. 6EKPCz iart. 14 pkt. 1MPPO; orazart. 47 Konstytucji RPwzmocnionego przez przepisy prawa międzynarodowego -art. 8 pkt. 1EKPCz i art. 17 pkt.1 MPPO. Podniósł również, że Sąd Okręgowy z rażącym naruszeniem przepisów prawa procesowego i zasad legalizmu działań i zasad etyki zawodowej sędziów, z pełną premedytacją zaniechał przeprowadzenia dowodów wnioskowanym przez powoda, „jawnie demolując obowiązujący system prawny RP” i razem z pozwanym pokrzywdził powoda. Wywodził, że jako powód jest dysponentem toczącego się postępowania, w tym też postępowania dowodowego i ponosi odpowiedzialność za jego wynik, a niepełne postępowanie dowodowe uniemożliwiło mu wykazanie swoich racji. Oświadczył, że wyrok został wydany na zamówienie, na korzyść protegowanego pozwanego. Odwołując się do regulacjiart. 380 k.p.c.wniósł o reasumpcję postanowień dowodowych i dopuszczenie wnioskowanych przez niego dowodów, które pozwolą na prawidłowe rozpoznanie sprawy.
Pozwany wniósł o oddalenie apelacji jako bezzasadnej na koszt powoda.
Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:
Zgodnie zart. 227 k.p.c.przedmiotem postępowania dowodowego są jedynie fakty mające istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy. Kierując się tą normą i zasadami ekonomiki procesowej, Sąd Okręgowy miał pełne podstawy ku temu, by ograniczyć postępowanie dowodowe do dowodu z pisma pozwanego z 4 kwietnia 2018r., skierowanego do Sądu Okręgowego w(...), V Wydziału Karnego, do sprawy o sygn. akt: VK 194/17, ponieważ obiektywna ocena treści tegoż pisma nie pozwalała na przyjęcie, że pozwany naruszył dobra osobiste powoda, zatem prowadzenie dalszego postępowania dowodowego, ukierunkowanego na ustalenie rozmiaru doznanej przez powoda krzywdy mającej wynikać z tego naruszenia w istocie było zbędne. Dlatego też Sąd Okręgowy trafnie, nie naruszając wskazanych w apelacji przepisów postępowania, pominął dowód z przesłuchania świadkówJ. T.iM. B., jak i dowód z opinii biegłych z zakresu psychologii i psychiatrii, a Sąd Apelacyjny nie widząc potrzeby uzupełnienia postępowania dowodowego także wnioski te pominął.
Autentyczność i treść pisma pozwanego z 4 kwietnia 2018r.,skierowanego do Sądu Okręgowego w(...)V Wydziału Karnego do sprawy o sygn. akt: VK 194/17 nie są w sprawie kwestionowane. Zawarte w tym piśmie sformułowanie, w którym powód upatrywał naruszenia dóbr osobistych sprowadzało się w istocie do oświadczenia pozwanego, że nie może przebywać w zakładzie karnym wK., gdyż jest tamJ. T.((...)) iM. B., którzy są byłymi wspólnikamiK.i w 2016 narobili mu problemów. Pismo to zostało skierowane do Przewodniczącego V Wydziału Karnego Sądu Okręgowego w(...)sędziego Damiana Owczarka i włączone do akt sprawy karnej. Trafnie zatem Sąd Okręgowy podkreślił, że pismo to było i nadal jest znane jedynie wąskiej grupie osób - sędziom orzekającym w sprawie karnej (V K 194/17) i innym uczestnikom tego postępowania, którzy mają z powodem tylko styczność „służbową”. Z treścią tegoż pisma może zapoznać się tylko osoba, która uzyska dostęp do akt. Pozwany nie rozpowszechniał zawartych w tym piśmie treści, przywołał je jedynie w celu uzasadnienia swojego wniosku o pozostawienie go w zakładzie karnym wT., i to jako dodatkowy argument, wspierający dążenie do uzyskiwania przepustek w celu podjęcia opieki nad swą 80-letnią matką.
Zasadnie Sąd Okręgowy zaakcentował, że zawarte w rzeczonym piśmie pozwanego sformułowania nie były wulgarne, obraźliwe, bądź nakierowane na poniżenie, zniesławienie, czy ubliżenie powodowi, a zwrot „był wspólnikiem” w odbiorze powszechnym nie ma kontekstu kryminalnego. Jakkolwiek pseudonim(...)jest pewnemu gronu osób kojarzony z przestępcą, to już imię i nazwiskoJ. T.iM. B.w taki sposób kojarzy tylko nieliczna grupa osób i to po naprowadzeniu, o któregoJ. T.iM. B.chodzi. Przede wszystkim jednakże, na co Sąd Okręgowy nie zwrócił uwagi, a co jest kwestią istotną, zwrot „wspólnicyK.” z racji powszechności nazwiska(...)nie pozwala na identyfikację powoda, bez dalszych indywidualizujących powiązań, których w tymże piśmie brak, a których dokonać może tylko osoba znająca przebieg postępowania karnego w sprawie VK 194/17, bądź treść pozwu i okoliczności ujawnione przez powoda w rozpatrywanej sprawie.
Sąd Okręgowy trafnie, odwołując się do stanowiska doktryny i judykatury wyjaśnił, że dla oceny, czy doszło do naruszenia dóbr osobistych nie mają znaczenia subiektywne przekonania powoda i jego wrażliwość, odczucia oraz jego sposób postrzegania i interpretowania faktów. Zasadności powództwa nie przesądza zatem okoliczność, że powód czuje się urażony, zniesławiony, czy fałszywie oskarżony sformułowaniem, że był wspólnikiemJ. T.iM. B.. Rozstrzygnięcie sprawy, tak jak to zasadnie przyjął Sąd Okręgowy, opiera się na obiektywnym rozumieniu i odbiorze sformułowań zawartych w piśmie z 4 kwietnia 2018r. przez szersze grono osób i powszechnie przyjmowane, a zasługujące na akceptacje normy postępowania, w tym normy prawne, moralne i obyczajowe. W odbiorze społecznym treść pisma pozwanego z 4 kwietnia 2018r., w tym sformułowanie, żeK.był wspólnikiemJ. T.((...)) iM. B.- po pierwsze nie pozwala na jednoznaczne i bezpośrednie powiązanie powoda z tą sytuacją, po wtóre nie jest powszechnie postrzegane w kontekście kryminalnych, przestępczych powiązań rzeczonegoK., a po trzecie - wyrażoną w tym piśmie intencją pozwanego nie było przedstawienie powoda w złym świetle, poniżenie go, ubliżenie mu, czy zniesławienie.
Trafną okazała się zatem konstatacja Sądu Okręgowego, że pozwany, kierując do Sądu pismo datowane na 4 kwietnia 2018r. nie naruszył dóbr osobistych powoda. Z tej przyczyny, Sąd Apelacyjny nie znalazł podstaw, by w oparciu oart. 23 i 24 §1 k.c.orazart. 448 k.c., bądź którąkolwiek z pozostałych przywołanych w apelacji norm prawnych, zmienić zaskarżony wyrok i udzielić powodowi ochrony prawnej z tytułu naruszenia dobrego imienia i zdrowia przez zobowiązanie pozwanego do przeprosin i zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda zadośćuczynienia pieniężnego, w konsekwencji czego - w oparciu oart. 385 k.p.c.- oddalił apelację.
SSA Tomasz Ślęzak SSA Anna Bohdziewicz SSA Joanna Naczyńska | ```yaml
court_name: Sąd Apelacyjny w Katowicach
date: '2019-07-31'
department_name: I Wydział Cywilny
judges:
- Anna Bohdziewicz
- Joanna Naczyńska
- Tomasz Ślęzak
legal_bases:
- art. 18 § 2 k.k.
- art. 6, 23, 24, 444, 445 i 448 k.c.
- art. 3, 210§2, 217, 227, 228§2, 232§1, 233§1, 252, 266 k.p.c.
- art. 45 pkt. 1 Konstytucji RP
recorder: Katarzyna Noras
signature: I ACa 127/19
``` |
151515000001503_III_Ca_001134_2021_Uz_2023-01-31_003 |
You are extracting information from the Polish court judgments.
Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value.
Please return the response in the identical YAML format:
```yaml
court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>"
date: <data, date in format YYYY-MM-DD>
department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\
\ department>"
judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>"
legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)>
recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder>
signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment>
```
=====
{context}
======
| Sygn. akt III Ca 1134/21
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 31 stycznia 2023 r.
Sąd Okręgowy w Gliwicach III Wydział Cywilny Odwoławczy w składzie:
Przewodniczący – Sędzia Sądu Okręgowego Leszek Dąbek
Protokolant Monika Piasecka
po rozpoznaniu w dniu 31 stycznia 2023 r. w Gliwicach
na rozprawie
sprawy z powództwa(...) Banku Spółki AkcyjnejwW.
przeciwkoA. T.iM. T.
o zapłatę
na skutek apelacji powódki
od wyroku Sądu Rejonowego w Gliwicach
z dnia 25 października 2021 r., sygn. akt I C 757/20
1
oddala apelację;
2
zasądza od powódki na rzecz pozwanegoM. T.kwotę 1800 zł (tysiąc osiemset złotych) z tytułu zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu odwoławczym;
3
zasądza od powódki na rzecz pozwanegoA. T.kwotę 2924 zł (dwa tysiące dziewięćset dwadzieścia cztery złote) z tytułu zwrotu kosztów postępowania odwoławczego, w tym 2700 zł (dwa tysiące siedemset złotych) zastępstwa procesowego.
SSO Leszek Dąbek
Sygn. akt III Ca 1134/21
UZASADNIENIE
Sąd Rejonowy w Gliwicachw wyroku z dnia 25 10 2021r. wydanym
w sprawie z powództwa(...) Banku Spółki AkcyjnejwW.przeciwkoA. T.iM. T.(następcą prawnym zmarłejI. T.) o zapłatę kwoty 15.880,12zł oraz o odsetek ustawowych za opóźnienie
od wskazanych kwot i za podane okresy, uchylił swój wyrok zaoczny z dnia 9 07 2021r., oddalił powództwo i orzekł o kosztach procesu.
W ustalonym stanie faktycznym w motywach orzeczenia stwierdził, że źródłem dochodzonych roszczeń jest umowa kredytu zawarta przezI. T.- poprzednika prawnego pozwanych. Wskazał, że pozwani w toku postępowania zarzucali, że powódka nie wykazała, iż pozwana oddała do dyspozycjiI. T.„środki finansowe wynikające z zawartej umowy kredytu”,co stosownie
do regulacjiart. 6 k.c.obligowało pozwaną do wykazania tej okoliczności.
Ocenił, że pozwana z tego obowiązku nie wywiązała się, w konsekwencji czego
nie udowodniono, iż„obecni spadkodawcy kredytobiorczyni byli zobowiązani
do wykonania jej zobowiązania z tytułu spłaty kredytu”i z tej przyczyny powództwo oddalił. Niezależnie od tego wskazał, że„zebrany w sprawie materiał dowodowy
nie daje podstaw do stwierdzenia, że dochodzone roszczenie jest w całości wymagalne”,gdyż wystosowane do spadkobierców kredytobiorczyni wezwania do zapłaty zostały wystosowane do na adresy, pod którymi oni nie zamieszkiwali, więcej w tym czasie jedna spadkobierczyni już nie żyła. Z tej przyczyny nie mogą one zostać uznane
za skuteczne i brak było podstaw do zasądzenia całej dochodzonej należności,
gdyż nie wszystkie raty były już wymagalne. Ponadto ocenił, że część roszczeń „podlegałaby oddaleniu jako przedawnione. O kosztach procesu orzekł w oparciu
o regulacjęart. 98 k.p.c.
Orzeczeniezaskarżyła powódka(...) Bank Spółka AkcyjnawW., która wniosła o jego zmianę poprzez uwzględnienie powództwa i zamieszczenie
w wyroku wzmianki, iż pozwani ponoszą odpowiedzialność tylko do wartości ustalonej w wykazie inwentarza albo spisie inwentarza, bądź uchylenie zaskarżonego wyroku
i przekazanie sprawy rozpoznania Sądowi pierwszej instancji do ponownego. Ponadto wniosła o zasądzenie od pozwanych na jej rzecz zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.
Zarzuciła, że przy ferowaniu wyroku naruszono wskazane w apelacji regulacje prawa procesowego w sposób w niej podany.
PozwaniA. T.iM. T.wnieśli o oddalenie apelacji oraz zasądzenie na ich rzecz zwrotu kosztów zastępstwa procesowego
Przewodniczący w Sądzie Okręgowym w Gliwicachzarządzeniem z dnia 5 10 2022r. zarządził o rozpoznanie sprawy w postępowaniu procesowym uproszczonym.
Sąd Okręgowy ustalił i zważył, co następuje:
Sąd pierwszej instancji trafnie zakwalifikował roszczenie powódki przyjmując, że ma ono źródło w regulacjiart. 720 § 1 k.c.
Pozwani jako spadkobiercy są następcami zmarłej kredytobiorczyni,
nie posiadali wiedzy dotyczącej zawarcia oraz wykonania przedmiotowej umowy kredytu i w toku postępowania konsekwentnie zarzucali, że w tej sytuacji powinna ona – stosownie do regulacjiart. 6 k.p.c.tę okoliczności te wykazać.
Pomimo tego na okoliczność wykonania przez nią umowy nie zaofero-wała Sądowi pierwszej instancji żadnego wiarygodnego dowodu, stąd też Sąd pierwszej instancji słusznie ocenił, że w tym zakresie nie zrealizowała ona dyrektywy zawartej wart. 6 k.c.
Skarżąca zgłoszony w apelacji wnioski dowodowe mogła i powinna była zaoferować już w toku postępowania przed Sądem Rejonowym, do czego została formalnie zobowiązana na rozprawie z dnia 18 11 2020r.
Z tej przyczyny wnioski te nie mają zatem charakteru nowości
w rozumieniuart. 381 k.p.c.przez co nie mogły one zostać uwzględnione.
W następstwie tego w materiale sprawy brak jest wiarygodnych dowodów pozwalających poczynić pozytywne ustalenia.
Z tych też względów Sąd odwoławczy przyjął za własne ustalenia faktyczne Sądu pierwszej instancji.
Dokonana przez Sąd Rejonowy ocena prawna ustalonego stanu faktycznego jest również prawidłowa i Sąd odwoławczy ją podziela (art. 387 § 21pkt 2 k.p.c.poprzednio orzecz. SN z dn. 26 04 1935r. C III 473/34, Zb. U.z 1935r.poz. 496).
Powstanie po stronie pozwanej obowiązku spełnienia powódce dochodzonych świadczeń jest uzależnione od wypłacenia pozwanej udzielonej jej pożyczki.
Okoliczność ta jest sporna pomiędzy stronami (pozwana w toku postępowania podniosła zarzut nie wykazania przez powódkę faktu wypłacenia jej pożyczonej kwoty), stąd też – zgodnie z regulacjąart. 6 k.p.c.- na powódce ciążył obowiązek jej wykazania.
Z podanych powyżej przyczyn powódka nie sprostała temu obowiązkowi.
Z tej przyczyny powództwo już tylko z tergo powodu jest nieuzasadnione
i jako takie podlega ono oddaleniu.
Niezależnie od tego Sąd odwoławczy w całości podziela ocenę Sądu pierwszej instancji dotyczącą wymagalności i przedawnienia dochodzonych roszczeń, co do-datkowo czyni powództwo nieuzasadnione.
W połączeniu z powyższym obligowało to Sąd Rejonowy – w świetle regulacjiart. 347 zd. 1 k.p.c.w zw. Zart. 13 § 2 k.p.c.- do uchylenia wydanego w sprawie wyroku zaocznego i oddalenia powództwa oraz orzeczenia o kosztach procesu.
Znalazło to prawidłowe odzwierciedlenie w zaskarżonym wyroku, a to czyni apelację bezzasadną w rozumieniuart. 385 k.p.c.w zw. zart. 13 § 2 k.p.c., co z mocy zawartej w nim regulacji prowadziło do jej oddalenia.
Reasumując zaskarżony wyrok jest prawidłowy i dlatego apelację jako bezzasadną oddalono w oparciu o regulacjęart. 385 k.p.c.w zw. zart. 13 § 2 k.p.c.
O kosztach postępowania odwoławczego orzeczono stosując regulację
art. 98 § 1 k.p.c.i § 10 ust. 1 i § 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 10 2015r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U.2015 poz. 1804), biorąc pod uwagę, iż powódka uległa w całości w postępowaniu odwoławczym i dlatego powinna zwrócić:
- pozwanemuM. T.poniesione przez niego w tym postępo-waniu koszty zastępstwa przez fachowego pełnomocnika w kwocie 1800zł ( § 10 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia; 3.600zł x 50% = 1.800zł),
- pozwanemuA. T.poniesione przez niego w tym postępo-waniu koszty procesu w kwocie 2.924zł, w tym 2.700zł ( § 10 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia; 3.600zł x 75% = 2.700zł) zastępstwa przez fachowego pełnomocnika, 207zł i 17zł wydatków odpowiednio w postaci kosztów dojazdu pełnomocnika na rozprawę i uiszczonej od pełnomocnictwa opłaty skarbowej, oddalając równocześnie jego wniosek w pozostałym zakresie, uznając, że zasą-dzone koszty zastępstwa procesowego są adekwatne do nakładu pracy pełnomocnika w postępowaniu odwoławczym i nie należy mu się zwrot podatku od towarów i usług (VAT) w kwocie 621zł..
SSO Leszek Dąbek | ```yaml
court_name: Sąd Okręgowy w Gliwicach
date: '2023-01-31'
department_name: III Wydział Cywilny Odwoławczy
judges:
- Sędzia Sądu Okręgowego Leszek Dąbek
legal_bases:
- art. 720 § 1 k.c.
- art. 347 zd. 1 k.p.c.
recorder: Monika Piasecka
signature: III Ca 1134/21
``` |
152505100001006_II_K_000571_2018_Uz_2020-02-21_002 |
You are extracting information from the Polish court judgments.
Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value.
Please return the response in the identical YAML format:
```yaml
court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>"
date: <data, date in format YYYY-MM-DD>
department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\
\ department>"
judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>"
legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)>
recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder>
signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment>
```
=====
{context}
======
| 7. Sygn. akt II K 571/18
1.2.
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 21 lutego 2020r.
Sąd Rejonowy w Kaliszu w II Wydziale Karnym w składzie:
Przewodniczący SSR Agnieszka Wachłaczenko
Protokolant st. sekretarz sądowy Agnieszka Dębowa
przy udziale Prokuratora –
po rozpoznaniu dnia 11.02.2019r., 11.03.2019r., 15.04.2019r., 04.06.2019r., 09.09.2019r., 12.11.2019r., 14.02.2020r
sprawy
1
K. D.,s.M.iJ.zd.J.,ur.(...)wT.
oskarżonego o to, że:
I
w dniu 25 listopada 2016r wK.działając wspólnie i w porozumieniu zE. M. (1)z góry powziętym zamiarem w celu osiągniecia korzyści majątkowej doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia mieniemO.Polska w ten sposób, że wprowadził w błąd przedstawiciela wymienionej telefonii komórkowej co do zamiaru oraz możliwości wywiązania się z zawartej umowy jak również zatrudnienia i osiąganych dochodów przedkładając jako autentyczne niezgodnie z prawdą podrobione przezE. M. (1)zaświadczenie o zatrudnieniu i zarobkach z(...), po czym zawarł umowę o świadczenie usług telekomunikacyjnych nr(...), na podstawie której uzyskał telefon komórkowym-ki S. (...)o wartości 899 zł w zestawie wraz z telefonem komórkowymm-ki M. (...)L.o wartości 1.279 zł nie regulując należności z tytułu świadczonych usług telekomunikacyjnych w kwocie 280,38 zł, powodując tym samym ogólne straty w kwocie 2.458,38 zł na szkodę(...) SAz/s wW.
tj. o czyn zart. 286 § 1 k.k.iart. 270 § 1 k.k.w zw. zart. 11 § 2 k.k.
II
w dniu 25 listopada 2016r wK.działając wspólnie i w porozumieniu zE. M. (1)z góry powziętym zamiarem w celu osiągniecia korzyści majątkowej doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia mieniem(...) SAw ten sposób, że wprowadził w błąd przedstawiciela wymienionej telefonii komórkowej co do zamiaru oraz możliwości wywiązania się z zawartej umowy jak również zatrudnienia i osiąganych dochodów przedkładając jako autentyczne niezgodnie z prawdą podrobione przezE. M. (1)zaświadczenie o zatrudnieniu i zarobkach z(...), po czym zawarł umowę o świadczenie usług telekomunikacyjnych nr(...), na podstawie której uzyskał telefon komórkowym-ki L. (...)o wartości 2.212,77 zł nie regulując należności z tytułu świadczonych usług telekomunikacyjnych w kwocie 101,81 zł, powodując tym samym ogólne straty w kwocie 2.313,58 zł na szkodę(...) SAz/s wW.
tj. o czyn zart. 286 § 1 k.k.iart. 270 § 1 k.k.w zw. zart. 11 § 2 k.k.
III
w dniu 28 listopada 2016r wK.działając wspólnie i w porozumieniu zE. M. (1)z góry powziętym zamiarem w celu osiągnięcia korzyści majątkowej usiłował doprowadzić do niekorzystnego rozporządzenia mieniem(...)w ten sposób, że wprowadził w błąd przedstawiciele wymienionej instytucji finansowej co do zamiaru oraz możliwości wywiązania się z zawartej umowy jak również co do miejsca zatrudnienia i osiąganych dochodach, składając wniosek o przyznanie pożyczki w kwocie 5000 zł, przedkładając jako autentyczne podrobione przezE. M. (1)zaświadczenie o zatrudnieniu i zarobkach zfirmy (...), na podstawie którego chciał uzyskać wymienioną pożyczkę, a informacje te miały istotne znaczenie do zawarcia przedmiotowej umowy, lecz zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na negatywną weryfikację pracownika(...)z/s wG.
tj. o czyn zart. 13 § 1 k.k.w zw. zart. 286 § 1 k.k.i zart. 297 § 1 k.k.iart. 270 § 1 k.k.w zw. zart. 11 § 2 k.k.
IV
w dniu 28 listopada 2016r wK.działając wspólnie i w porozumieniu zE. M. (1)z góry powziętym zamiarem w celu osiągniecia korzyści majątkowej doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia mieniem(...) SAw ten sposób, że wprowadził w błąd przedstawiciela wymienionej instytucji finansowej co do zamiaru oraz możliwości wywiązania się z zawartej umowy przedkładając jako autentyczne podrobione przezE. M. (1)zaświadczenie o zatrudnieniu i zarobkach z(...), na podstawie którego zawarłumowę pożyczki nr (...)na kwotę 1000 zł, działając tym samym na szkodę(...) SAz/s wW.
tj. o czyn zart. 286 § 1 k.k.iart. 270 § 1 k.k.w zw. zart. 11 § 2 k.k.
V
w dniu 29 listopada 2016r wK.działając z góry powziętym zamiarem w celu osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia mieniem(...) sp. z o.o.w ten sposób, że wprowadził w błąd przedstawiciela wymienionej instytucji finansowej, co do zamiaru oraz możliwości wywiązania się z zawartej umowy, następnie zawarłumowę pożyczki nr (...)(...)na kwotę 2000 zł, działając tym samym na szkodę(...) sp. z o.o.z/s wG.
tj. o czyn zart. 286 § 1 k.k.
VI
w dniu 10 grudnia 2016r wK.działając wspólnie i w porozumieniu zE. M. (1)z góry powziętym zamiarem w celu osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia mieniemE.Finanse sp. w ten sposób, że wprowadził w błąd przedstawiciela wymienionej instytucji co do zamiaru oraz możliwości wywiązania się z zawartej umowy, przedkładając jako autentyczne podrobione przezE. M. (1)zaświadczenie o zatrudnieniu i zarobkach zfirmy (...), na podstawie którego zawarłumowę pożyczki nr (...)na kwotę 1000 zł, działając tym samym na szkodęE.Finanse z/s wP.
tj. o czyn zart. 286 § 1 k.k.iart. 270 § 1 k.k.w zw. zart. 11 § 2 k.k.
VII
w dniu 16 grudnia 2016r wK.działając wspólnie i w porozumieniu zE. M. (1)z góry powziętym zamiarem w celu osiągniecia korzyści majątkowej doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia mieniem(...) SAw ten sposób, ze wprowadził w błąd przedstawiciela wymienionej instytucji finansowej co do zamiaru oraz możliwości wywiązania się z zawartej umowy, przedkładając jako autentyczne podrobione przezE. M. (1)zaświadczenie o zatrudnieniu i zarobkach zfirmy (...)i umowę o pracę z(...), na podstawie którego zawarłumowę pożyczki nr (...)ma kwotę 2400 zł, działając tym samym na szkodę(...) SAz/s wK.
tj. o czyn zart. 286 § 1 k.k.iart. 270 § 1 k.k.w zw. zart. 11 § 2 k.k.
2
E. M. (2)zd. Sałata (poprzednioM.),c.W.iK.zd.W.,ur.(...)wK.
oskarżonej o to, że:
VIII
w dniu 25 listopada 2016r wK.działając wspólnie i w porozumieniu zK. D.oraz z góry powziętym zamiarem osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadziła do niekorzystnego rozporządzenia mieniem(...) SAw ten sposób, że w celu użycia za autentyczny przekazałaK. D.podrobione przez siebie zaświadczenie o zatrudnieniu i zarobkach z(...), na podstawie któregoK. D.wprowadził w błąd przedstawiciela wymienionej telefonii komórkowej o miejscu zatrudnienia i osiąganych dochodach, po czym zawarł umowę o świadczenie usług telekomunikacyjnych nr(...), na podstawie którejK. D.uzyskał telefon komórkowym-ki S. (...)o wartości 899 zł w zestawie z telefonem komórkowymm-ki M. (...)L.o wartości 1.279 zł oraz nie uregulował należności z tytułu świadczonych usług telekomunikacyjnych w kwocie 280,38 zł, powodując tym samym ogólne straty w kwocie 2.458,38 zł na szkodę(...) SAz/s wW.
tj. o czyn zart. 286 § 1 k.k.iart. 270 § 1 k.k.w zw. zart. 11 § 2 k.k.
IX
w dniu 25 listopada 2016r wK.działając wspólnie i w porozumieniu zK. D.oraz z góry powziętym zamiarem osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadziła do niekorzystnego rozporządzenia mieniem(...) SAw ten sposób, że w celu użycia za autentyczny przekazałaK. D.podrobione przez siebie zaświadczenie o zatrudnieniu i zarobkach z(...), na podstawie któregoK. D.wprowadził w błąd przedstawiciela wymienionej telefonii komórkowej o miejscu zatrudnienia i osiąganych dochodach, po czym zawarł umowę o świadczenie usług telekomunikacyjnych nr(...), na podstawie którejK. D.uzyskał telefon komórkowym-ki L. (...)o wartości 2.212,77 zł oraz nie uregulował należności z tytułu świadczonych usług telekomunikacyjnych w kwocie 101,81 zł, powodując tym samym ogólne straty w kwocie 2.313,58 zł na szkodę(...) SAz/s wW.
tj. o czyn zart. 286 § 1 k.k.iart. 270 § 1 k.k.w zw. zart. 11 § 2 k.k.
X
w dniu 28 listopada 2016r wK.działając wspólnie i w porozumieniu zK. D.oraz z góry powziętym zamiarem osiągniecia korzyści majątkowej usiłowała doprowadzić do niekorzystnego rozporządzenia mieniem(...)w ten sposób, że w celu użycia za autentyczny przekazałaK. D.podrobione przez siebie zaświadczenie o zatrudnieniu i zarobkach z(...), na podstawie któregoK. D.wprowadził w błąd przedstawiciela wymienionej instytucji finansowej o miejscu zatrudnienia i osiąganych dochodach, po czym złożył wniosek o przyznanie pożyczki o nr członkowskim(...)na kwotę 5.000 zł, lecz zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na negatywną weryfikację pracownika(...)z/s wG.
tj. o czyn zart. 13 § 1 k.k.w zw. zart. 286 § 1 k.k.i zart. 297 § 1 k.k.iart. 270 § 1 k.k.w zw. zart. 11 § 2 k.k.
XI
w dniu 28 listopada 2016r wK.wspólnie i w porozumieniu zK. D.oraz z góry powziętym zamiarem osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadziła do niekorzystnego rozporządzenia mieniem(...) SAw ten sposób, że w celu użycia za autentyczny przekazałaK. D.podrobione przez siebie zaświadczenie o zatrudnieniu i zarobkach z(...), na podstawie któregoK. D.wprowadził w błąd przedstawiciela wymieni onej instytucji finansowej o miejscu zatrudnienia i osiąganych dochodach, po czym zawarłumowę pożyczki nr (...)na kwotę 1000 zł, czym działała na szkodę(...) SAz/s wW.
tj. o czyn zart. 286 § 1 k.k.iart. 270 § 1 k.k.w zw. zart. 11 § 2 k.k.
XII
w dniu 10 grudnia 2016r wK.działając wspólnie i w porozumieniu zK. D.oraz z góry powziętym zamiarem osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadziła do niekorzystnego rozporządzenie mieniemE.Finanse sp.a w ten sposób, że w celu użycia za autentyczny przekazałaK. D.podrobione przez siebie zaświadczenie o zatrudnieniu i zarobkach z(...)oraz umowę o pracę z wymienionej firmy, na podstawie którejK. D.wprowadził w błąd przedstawiciela wymienionej instytucji finansowej o miejscu zatrudnienia i dochodach, po czym zawarłumowę pożyczki nr (...)na kwotę 1000 zł, czym działała na szkodęE.Finanse z/s wP.
tj. o czyn zart. 286 § 1 k.k.iart. 270 § 1 k.k.w zw. zart. 11 § 2 k.k.
XIII
w dniu 16 grudnia 2016r wK.działając wspólnie i w porozumieniu zK. D.oraz z góry powziętym zamiarem osiągniecia korzyści majątkowej doprowadziła do niekorzystnego rozporządzenia mieniem(...) SAw ten sposób, że w celu użycia za autentyczny przekazałaK. D.podrobione przez siebie zaświadczenie o zatrudnieniu i dochodach z(...)oraz umowę o pracę w wymienionej firmie, na podstawie którejK. D.wprowadził w błąd przedstawiciela wymienionej instytucji finansowej, po czym zawarłumowę pożyczki nr (...)na kwotę 2400 zł, czym działała na szkodę(...) SAz/s wK.
tj. o czyn zart. 286 § 1 k.k.iart. 270 § 1 k.k.w zw. zart. 11 § 2 k.k.
1
uznaje oskarżonegoK. D.za winnego zarzucanych mu wpunktach Ido VII czynów wyczerpujących odpowiednio dyspozycjęart. 286 § 1 k.k.iart. 270 § 1 k.k.w zw. zart. 11 § 2 k.k.,art. 13 § 1 k.k.w zw. zart. 286 § 1 k.k.iart. 297 § 1 k.k.,art. 270 § 1 k.k.w zw. zart. 11 § 2 k.k.,art. 286 § 1 k.k.w zw. zart. 91 § 1 k.k.i za to na podstawieart. 286 § 1 k.k.w zw. zart. 11 § 3 k.k.w zw. zart. 91 § 1 k.k.wymierza mu karę 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności;
2
na podstawieart. 69 § 1 k.k.iart. 70 § 2 k.k.wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesza oskarżonemu na okres próby wynoszący 3 (trzy) lata;
3
na podstawieart. 72 § 1 pkt 1 k.k.zobowiązuje oskarżonego do informowania kuratora o przebiegu okresu próby w terminach wyznaczonych przez kuratora;
4
na podstawieart. 73 § 2 k.k.oddaje oskarżonego w okresie próby pod dozór kuratora;
5
uznaje oskarżonąE. M. (2)za winną zarzucanych jej wpunktach VIIIdo XIII czynów wyczerpujących odpowiednio dyspozycjęart. 286 § 1 k.k.iart. 270 § 1 k.k.w zw. zart. 11 § 2 k.k.,art. 13 § 1 k.k.w zw. zart. 286 § 1 k.k.iart. 297 § 1 k.k.,art. 270 § 1 k.k.w zw. zart. 11 § 2 k.k.w zw. zart. 91 § 1 k.k.i za to na podstawieart. 286 § 1 k.k.w zw. zart. 11 § 3 k.k.w zw. zart. 91 § 1 k.k.wymierza jej karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności;
6
na podstawieart. 69 § 1 k.k.iart. 70 § 1 k.k.wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesza oskarżonej na okres próby wynoszący 3 (trzy) lata;
7
na podstawieart. 72 § 1 pkt 1 k.k.zobowiązuje oskarżoną do informowania sądu o przebiegu okresu próby co trzy miesiące liczonych od uprawomocnienia się orzeczenia;
8
na podstawieart. 46 § 1 k.k.orzeka wobec oskarżonych obowiązek solidarnego naprawienia szkody przez zapłatę na rzecz pokrzywdzonych:
-O.Polska kwoty(...),38 (dwa tysiące czterysta pięćdziesiąt osiem 38/100),
- (...) SAkwoty(...),58 (dwa tysiące trzysta trzynaście 58/100) zł,
- (...) SAkwoty 1000 (jeden tysiąc) zł,
-E.Finanse wP.kwoty 1000 (jeden tysiąc) zł,
- (...) SAkwoty 2400 (dwa tysiące czterysta) zł;
9
na podstawieart. 46 § 1 k.k.orzeka wobec oskarżonegoK. D.obowiązek naprawienia szkody przez zapłatę na rzecz pokrzywdzonego(...) sp. z o.o.kwoty 1000 (jeden tysiąc) zł,
10
zwalnia oskarżonych od obowiązku ponoszenia kosztów sądowych obciążając nimi Skarb Państwa.
SSR Agnieszka Wachłaczenko
Formularz UK 1
Sygnatura akt
II K 571/18
Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybieart. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k.albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.
1
USTALENIE FAKTÓW
1.1
Fakty uznane za udowodnione
Lp.
Oskarżony
Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)
1.1.1.
E. M. (2)
I. w dniu 25 listopada 2016r wK.działając wspólnie i w porozumieniu zK. D.oraz z góry powziętym zamiarem osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadziła do niekorzystnego rozporządzenia mieniem(...) SAw ten sposób, że w celu użycia za autentyczny przekazałaK. D.podrobione przez siebie zaświadczenie o zatrudnieniu i zarobkach z(...), na podstawie któregoK. D.wprowadził w błąd przedstawiciela wymienionej telefonii komórkowej o miejscu zatrudnienia i osiąganych dochodach, po czym zawarł umowę o świadczenie usług telekomunikacyjnych nr(...), na podstawie którejK. D.uzyskał telefon komórkowym-ki S. (...)o wartości 899 zł w zestawie z telefonem komórkowymm-ki M. (...)L.o wartości 1.279 zł oraz nie uregulował należności z tytułu świadczonych usług telekomunikacyjnych w kwocie 280,38 zł, powodując tym samym ogólne straty w kwocie 2.458,38 zł na szkodę(...) SAz/s wW.,tj. o czyn zart. 286 § 1 k.k.iart. 270 § 1 k.k.w zw. zart. 11 § 2 k.k.
II. w dniu 25 listopada 2016r wK.działając wspólnie i w porozumieniu zK. D.oraz z góry powziętym zamiarem osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadziła do niekorzystnego rozporządzenia mieniem(...) SAw ten sposób, że w celu użycia za autentyczny przekazałaK. D.podrobione przez siebie zaświadczenie o zatrudnieniu i zarobkach z(...), na podstawie któregoK. D.wprowadził w błąd przedstawiciela wymienionej telefonii komórkowej o miejscu zatrudnienia i osiąganych dochodach, po czym zawarł umowę o świadczenie usług telekomunikacyjnych nr(...), na podstawie którejK. D.uzyskał telefon komórkowym-ki L. (...)o wartości 2.212,77 zł oraz nie uregulował należności z tytułu świadczonych usług telekomunikacyjnych w kwocie 101,81 zł, powodując tym samym ogólne straty w kwocie 2.313,58 zł na szkodę(...) SAz/s wW.,tj. o czyn zart. 286 § 1 k.k.iart. 270 § 1 k.k.w zw. zart. 11 § 2 k.k.
III. w dniu 28 listopada 2016r wK.działając wspólnie i w porozumieniu zK. D.oraz z góry powziętym zamiarem osiągniecia korzyści majątkowej usiłowała doprowadzić do niekorzystnego rozporządzenia mieniem(...)w ten sposób, że w celu użycia za autentyczny przekazałaK. D.podrobione przez siebie zaświadczenie o zatrudnieniu i zarobkach z(...), na podstawie któregoK. D.wprowadził w błąd przedstawiciela wymienionej instytucji finansowej o miejscu zatrudnienia i osiąganych dochodach, po czym złożył wniosek o przyznanie pożyczki o nr członkowskim(...)na kwotę 5.000 zł, lecz zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na negatywną weryfikację pracownika(...)z/s wG.,tj. o czyn zart. 13 § 1 k.k.w zw. zart. 286 § 1 k.k.i zart. 297 § 1 k.k.iart. 270 § 1 k.k.w zw. zart. 11 § 2 k.k.
IV. w dniu 28 listopada 2016r wK.wspólnie i w porozumieniu zK. D.oraz z góry powziętym zamiarem osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadziła do niekorzystnego rozporządzenia mieniem(...) SAw ten sposób, że w celu użycia za autentyczny przekazałaK. D.podrobione przez siebie zaświadczenie o zatrudnieniu i zarobkach z(...), na podstawie któregoK. D.wprowadził w błąd przedstawiciela wymienionej instytucji finansowej o miejscu zatrudnienia i osiąganych dochodach, po czym zawarłumowę pożyczki nr (...)na kwotę 1000 zł, czym działała na szkodę(...) SAz/s wW.,tj. o czyn zart. 286 § 1 k.k.iart. 270 § 1 k.k.w zw. zart. 11 § 2 k.k.
V. w dniu 10 grudnia 2016r wK.działając wspólnie i w porozumieniu zK. D.oraz z góry powziętym zamiarem osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadziła do niekorzystnego rozporządzenie mieniemE.Finanse sp.a w ten sposób, że w celu użycia za autentyczny przekazałaK. D.podrobione przez siebie zaświadczenie o zatrudnieniu i zarobkach z(...)oraz umowę o pracę z wymienionej firmy, na podstawie którejK. D.wprowadził w błąd przedstawiciela wymienionej instytucji finansowej o miejscu zatrudnienia i dochodach, po czym zawarłumowę pożyczki nr (...)na kwotę 1000 zł, czym działała na szkodęE.Finanse z/s wP.,tj. o czyn zart. 286 § 1 k.k.iart. 270 § 1 k.k.w zw. zart. 11 § 2 k.k.
VI. w dniu 16 grudnia 2016r wK.działając wspólnie i w porozumieniu zK. D.oraz z góry powziętym zamiarem osiągniecia korzyści majątkowej doprowadziła do niekorzystnego rozporządzenia mieniem(...) SAw ten sposób, że w celu użycia za autentyczny przekazałaK. D.podrobione przez siebie zaświadczenie o zatrudnieniu i dochodach z(...)oraz umowę o pracę w wymienionej firmie, na podstawie którejK. D.wprowadził w błąd przedstawiciela wymienionej instytucji finansowej, po czym zawarłumowę pożyczki nr (...)na kwotę 2400 zł, czym działała na szkodę(...) SAz/s wK.,tj. o czyn zart. 286 § 1 k.k.iart. 270 § 1 k.k.w zw. zart. 11 § 2 k.k.
Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione
Dowód
Numer karty
1. OskarżonaE. M. (2)poznałaK. D.za pośrednictwemH. R.. Oskarżona iK. D.doszli do porozumienia wedle którego oskarżona wypełniała nie polegające na prawdzie zaświadczenia o zatrudnieniu i zarobkach natomiastK. D.przedstawił te zaświadczenia przedstawicielomfirm (...) SA,(...) SA,(...) SA,E.(...),(...) SA. Według kwestionowanych zaświadczeńK. D.miał być zatrudniony i osiągać dochody z pracy wfirmie (...).
2. Działając w podobny sposób oskarżona wraz zK. D.spowodowała szkody następującym podmiotom:
-O.Polskaw łącznej wysokości 2458,38 zł z tytułu zawarcia umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych nr(...), na podstawie którejK. D.uzyskał telefon komórkowym-ki S. (...)o wartości 899 zł w zestawie z telefonem komórkowymm-ki M. (...)L.o wartości 1.279 zł oraz nie uregulował należności z tytułu świadczonych usług telekomunikacyjnych w kwocie 280,38 zł,
- (...) SAw łącznej wysokości 2313,58 zł z tytułu zawarł umowę o świadczenie usług telekomunikacyjnych nr(...), na podstawie którejK. D.uzyskał telefon komórkowym-ki L. (...)o wartości 2.212,77 zł oraz nie uregulował należności z tytułu świadczonych usług telekomunikacyjnych w kwocie 101,81 zł,
- (...) SAw wysokości 1000 zł z tytułu zawarciaumowy pożyczki nr (...)na kwotę 1000 zł,
-E.Finanse wP.w wysokości 1000 zł z tytułu zawarciaumowę pożyczki nr (...)na kwotę 1000 zł,
- (...) SAw wysokości 2400 zł z tytułu zawarciaumowy pożyczki nr (...)na kwotę 2400 zł.
3. Bez przedstawienia podrobionych dokumentów uzyskanie wyżej wymienionych korzyści majątkowych było przez oskarżonych niemożliwe.
4. Natomiast w placówce(...)nie doszło do zawarcia umowy pożyczki na wnioskowaną kwotę 5000 zł z uwagi na negatywną weryfikację wniosku.
5. Udział oskarżonej w przedstawionym procederze polegał również w przypadku uzyskania pożyczki zfirmy (...)na udostępnieniu mieszkania, udawania osoby bliskiej dla ubiegającego się o zawarcie umowy pożyczkiK. D.
1. wyjaśnieniaK. D.,
2. zeznaniaH. R.,
3. częściowo wyjaśnieniaE. M. (2),
4. umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych
5. dokumenty związane z zawieraniem poszczególnych umów pożyczkowych;
6. zeznania świadkaA. S.,
7. zeznania świadkaT. K.,
8. zeznania świadkaZ. S., 9. zeznania świadkaM. R.,
10. pokwitowania,
11. zeznania świadkaI. S.,
12. zeznaniaM. T.,
13. opinia biegłego pismoznawcy,
14 zeznania świadkaA. D.
1.k. 51, 218,
2.k.. 413-414
3.k. 225, 364-365, 414
4.k. 100-102,
5. k. 5-12, 17-25, 46, 67, 73, 75
6.k. 15-16
7.k. 150, 377-378
8.k. 89,
9.109,
10. 117,
11. 138,
12. 145,
13.185-203,
14.k. 370
1.2
Fakty uznane za nieudowodnione
Lp.
Oskarżony
Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)
1.2.1.
E. M. (2)
I - VI
Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione
Dowód
Numer karty
I-VI. Sporządzenie kwestionowanych zaświadczeń zatrudnieniu i umów o pracę przez inną osobę niż oskarżona;
brak korzyści majątkowych z tego procederu.
wyjaśnienia oskarżonej
k. 364-365, 414
2
OCena DOWOdów
2.1
Dowody będące podstawą ustalenia faktów
Lp. faktu z pkt 1.1
Dowód
Zwięźle o powodach uznania dowodu
1 - 5
1. wyjaśnieniaK. D.,
2. zeznaniaH. R.,
3. częściowo wyjaśnieniaE. M. (2),
4. umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych
5. dokumenty związane z zawieraniem poszczególnych umów pożyczkowych;
6. zeznania świadkaA. S.,
7. zeznania świadkaT. K.,
8. zeznania świadkaZ. S., 9. zeznania świadkaM. R.,
10. pokwitowania,
11. zeznania świadkaI. S.,
12. zeznaniaM. T.,
13. opinia biegłego pismoznawcy,
14 zeznania świadkaA. D.
Fakt zawierania przezK. D.umów pożyczkowych oraz umów oświadczenie usług telekomunikacyjnych został potwierdzony przedłożonymi przez pokrzywdzone firmy dokumentami, wśród których znalazły się sfałszowane przez oskarżoną zaświadczenia o zatrudnieniu i zarobkach oskarżonegoK. D.. OskarżonaE. M. (2)w postępowaniu przygotowawczym przyznała się do popełnienia zarzucanych jej czynów jak również do sprzedaży dwóch z trzech uzyskanych telefonów. Potwierdziła również, iż pieniędzmi uzyskanymi z tego procederu dzielili się ze współoskarżonym. Na fakt, iż oskarżona zawierała umowy pożyczkowe przez podstawione osoby wskazują odnalezione w jej mieszkaniu pokwitowania przekazaniaK. D.kwot na poczet pożyczek zawartych przez niego iH. R.. Obecność oskarżonej przy zawieraniu umowy zfirmą (...)potwierdziła świadekT. K., która nie miała interesu w tym, by pomawiać oskarżoną.
Sąd dal wiarę opinii biegłego pismoznawcy, gdyż nie ujawniły się okoliczności nakazujące zakwestionować jej wnioski. Wprawdzie oskarżona kwestionowała wnioski tej opinii jednak nie podawała konkretnych zarzutów i zastrzeżeń.
Odnalezione u oskarżonej pokwitowania przemawiają za przyjęciem, iż umowy pożyczkowe były zawierane na rzecz również oskarżonej.
2.2
Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)
Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2
Dowód
Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu
I-VI
wyjaśnienia oskarżonej
Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonej jakoby raz lub dwa razy wypełniła dokumenty niezbędne do zawarcia przedmiotowych umów, gdyż wyjaśnienia te stoją w sprzeczności z wnioskami opinii biegłego pismoznawcy. Podobny sposób działania przez oskarżoną został ustalony w sprawie II K 769/18 Sadu Rejonowego w Kaliszu. Oskarżona w postępowaniu przed Sądem zakwestionowała wyjaśnienia złożone w toku postępowania przygotowawczego, jednak jej wyjaśnienia w tym zakresie są nielogiczne. Z jednej strony wskazuje, iż przesłuchujący ją policjant wywierał na nią presję, z drugiej strony podała iż miała do niego zaufanie dlatego nie czytała protokołu przesłuchania jej w charakterze podejrzanej i nie wniosła zastrzeżeń do treści tego protokołu. Nie potrafiła także wyjaśnić dlaczego miała zaufanie do tego funkcjonariusza.
3
PODSTAWA PRAWNA WYROKU
Punkt rozstrzygnięcia z wyroku
Oskarżony
☐
3.1. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem
5.
E. M. (2)
Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej
Zgodnie z treściąart. 286 § 1 k.k.karze podlega ten, kto w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadza inną osobę do niekorzystnego rozporządzenia własnym lub cudzym mieniem za pomocą wprowadzenia jej w błąd (…). Jako wprowadzenie w błąd należy rozumieć doprowadzenie do rozbieżności między obiektywną rzeczywistością a wyobrażeniem o niej lub jej odbiorem w świadomości pokrzywdzonego. Każdorazowo wprowadzenie w błąd polegało na przedstawieniu przez współoskarżonego uprzednio sfałszowanego przezE. M. (2)zaświadczenia o zatrudnieniu i zarobkach oraz umowy o pracę (w przypadku pokrzywdzonych udzielających pożyczek).K. D.nigdy nie był zatrudniony wfirmie (...). O porozumieniu pomiędzy oskarżonymi świadczy odnalezione pokwitowanie spłatyK. D.rat pożyczki przezE. M. (2). Oskarżeni działali w warunkachart. 91 § 1 k.k.Działali w celu uzyskania korzyści majątkowych dla siebie.
W przypadku pokrzywdzonego(...)miało miejsce usiłowanie czynu zart. 286 § 1 k.k., gdyż wnioskowana pożyczka nie została udzielona z uwagi na negatywną weryfikację przedłożonych dokumentów.
☐
3.2. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem
Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej
☐
3.3. Warunkowe umorzenie postępowania
Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania
☐
3.4. Umorzenie postępowania
Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania
☐
3.5. Uniewinnienie
Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia
4
KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne iśrodki związane z poddaniem sprawcy próbie
Oskarżony
Punkt rozstrzygnięciaz wyroku
Punkt z wyroku odnoszący siędo przypisanego czynu
Przytoczyć okoliczności
E. M. (2)
5, 6, 7
I-IV
Oskarżona dopuściła się zarzucanych jej czynów umyślnie z zamiarem bezpośrednim. Sąd nie dopatrzył się okoliczności wyłączających winę lub bezprawność czynów oskarżonej. Oskarżona jest osobą dorosłą, bez deficytów intelektualnych, osobiście nie wskazywała na to, by znajdowała się w szczególnej sytuacji motywacyjnej.
Miała pełna świadomość, iż wypełniane przez na dokumenty nie odzwierciedlają stanu faktycznego. Działał w celu uzyskania korzyści majątkowych dla siebie iK. D.. Stopień społecznej szkodliwości czynów Sąd uznał jako dość duży, gdyż oskarżona finansowała swoje potrzeby uzyskując dochody nie z rzetelnej pracy ale z działalności przestępczej. Przy czym przypisane jej czyny są jedynie fragmentem jej szerszej działalności. Oskarżona za podobne czyny była karana w sprawie II K 769/18 Sądu Rejonowego w Kaliszu. Te wszystkie okoliczności miały wpływ na to, iż oskarżonej nie wymierzono kary wolnościowej lecz jednego roku pozbawienia wolności. Sąd dał oskarżonej swoistą ostatnią szansę wykazania, iż przeprowadzone postępowania odniosą w przyszłości cel zapobiegawczy i zawiesił wykonanie orzeczonej kary na okres niezbędny na do zweryfikowania tej umiarkowanie pozytywnej prognozy. Jednocześnie na podstawieart. 72 § 1 pkt 1 k.k.zobowiązał oskarżoną do informowani Sądu o przebiegu okresu próby uznając, iż oskarżona w tym okresie wymaga nadzoru.
Na podstawieart. 46 § 1 k.k.Sad zobowiązał oskarżonych do solidarnego naprawienia szkód wyrządzonych czynami.
5
Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU
Oskarżony
Punkt rozstrzygnięciaz wyroku
Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu
Przytoczyć okoliczności
6
inne zagadnienia
W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę
7
KOszty procesu
Punkt rozstrzygnięcia z wyroku
Przytoczyć okoliczności
10.
Na podstawieart. 624 § 1 k.p.k.uwagi na sytuację majątkową i osobistą oskarżanej Sąd zwolnił ją od obowiązku ponoszenia kosztów sądowych.
7
Podpis | ```yaml
court_name: Sąd Rejonowy w Kaliszu
date: '2020-02-21'
department_name: II Wydział Karny
judges:
- Agnieszka Wachłaczenko
legal_bases:
- art. 72 § 1 pkt 1 k.k.
- art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k.
recorder: st. sekretarz sądowy Agnieszka Dębowa
signature: II K 571/18
``` |
151020000000503_I_C_000260_2012_Uz_2017-01-09_001 |
You are extracting information from the Polish court judgments.
Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value.
Please return the response in the identical YAML format:
```yaml
court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>"
date: <data, date in format YYYY-MM-DD>
department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\
\ department>"
judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>"
legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)>
recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder>
signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment>
```
=====
{context}
======
| Sygn. I C 260/12
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 30 listopada 2016 r.
Sąd Okręgowy w Słupsku I Wydział Cywilny
w składzie następującym:
Przewodniczący:
SSO Beata Kopania
Protokolant:
sekr. sądowy Anna Karwacka
po rozpoznaniu w dniu 29 listopada 2016 r. w Słupsku
na rozprawie
sprawy z powództwa Wspólnoty Mieszkaniowej(...)wU.
przeciwkoD. W.iR. W.
o zapłatę
1
zasądza od pozwanychD. W.iR. W.solidarnie na rzecz powódki Wspólnoty Mieszkaniowej(...)wU.kwotę 60.170,21 zł (słownie: sześćdziesiąt tysięcy sto siedemdziesiąt złotych 21/100) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 30.11.2016 r. do dnia zapłaty;
2
oddala powództwo w pozostałym zakresie;
3
zasądza od pozwanych solidarnie na rzecz powódki kwotę 7.158,79 zł tytułem zwrotu kosztów procesu;
4
nakazuje ściągnąć od powódki Wspólnoty Mieszkaniowej(...)wU.na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Słupsku 1.454 zł tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych;
5
nakazuje ściągnąć od pozwanychD. W.iR. W.solidarnie na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Słupsku kwotę 4.050,44 zł tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych.
Na oryginale właściwy podpis
Sygn. akt IC 260/12
UZASADNIENIE
Powódka, Wspólnota Mieszkaniowa(...)wU., wystąpiła przeciwko pozwanym,D. W.iR. W.z żądaniem zapłaty kwoty 40.882,85 zł. wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 14 grudnia 2010r. do dnia zapłaty. Zażądała również zapłaty na swą rzecz kosztów procesu.
Na uzasadnienie podała, iż w dniu 16 czerwca 2005r. powódka zawarła z pozwanymi umowę o roboty budowlane, których przedmiotem było docieplenie budynku należącego do powodowej wspólnoty. Prace miały zostać wykonane zgodnie z kosztorysem ofertowym do dnia 30 października 2005r. Wskazała też, iż w umowie strony zastrzegły kary umowne m.in. za zwłokę w usunięciu wad w trakcie odbioru w okresie gwarancji trwającej 5 lat w wysokości 0,5 % wynagrodzenia umownego za każdy dzień zwłoki liczonej od upływu terminu wyznaczonego na usunięcie wad. Dnia 18 czerwca 2010r. podczas przeglądu międzygwarancyjnego powód stwierdził, że od strony zachodniej budynku łuszczy się i odchodzi od zaprawy tynkarskiej farba elewacji, brakuje umocowań przy obróbce blacharskiej nad wejściem do klatki, a na cokołach przy rurach spustowych powstały spękania. Spękania wystąpiły też na ścianie budynku od strony północnej. Pozwani, pomimo wyznaczenia terminu do usunięcia wadliwości do dnia 7 listopada 2010r., nie dokonali prac naprawczych. W tej sytuacji, powód poinformował pozwanych, iż wobec bezskutecznego upływu terminu wyznaczonego do usunięcia usterek i wad, prace naprawcze zostaną zlecone innemu podmiotowi. Jednocześnie powódka wyliczyła, że koszt naprawy wyniesienie 30.082,81 zł. i tę kwotę zgłosiła w pozwie jako roszczenie odszkodowawcze. Dodatkowo wskazała, że domaga się zapłaty kary umownej w kwocie 10.800 zł. za okres od 8 listopada 2010r. do 19 listopada 2010r., w łącznym wymiarze 12 dni przy zastosowaniu stawki 900 zł. za każdy dzień zwłoki w usunięciu wady, tj. 180.000 zł. x 0,5 %=900 zł., 900 zł. x12=10.800 zł.
Pozwani,R. W.iD. W.wnieśli o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od pozwanej na ich rzecz solidarnie kosztów procesu.
Przyznali, że strony łączyła umowa o roboty budowlane, której przedmiotem były prace dociepleniowe budynku mieszkalnego położonego wU.przyul. (...). Jednakże wskazali, że zgłoszone w pozwie roszczenie jest niezasadne, zarówno od strony faktycznej, jak i prawnej. Zaprzeczyli, by wykonane przez nich roboty miały wady oraz, że powód poniósł szkodę. Podali, że wskazane złuszczenie farby budynku nie jest wynikiem wadliwego malowania obiektu, a skutkiem działania spływającej po ścianie wody z uwagi na niedrożne i uszkodzone rynny na dachu i rynny pionowe odprowadzające wody opadowe lub stopniały śnieg, za co odpowiedzialność ponosi powódka, a nie pozwani.
Podkreślili również, że powódka nie poniosła żadnego uszczerbku majątkowego, albowiem nie wydatkowała żadnych środków finansowych i nie zobowiązała się do zapłaty jakiejkolwiek kwoty związanej z usunięciem wad. Jednocześnie podatkowo wskazali, że podpis pozwanego złożony na protokole gwarancyjnym z dnia 18 czerwca 2010r. nie stanowiło uznania roszczenia przez pozwanych.
Dodatkowo wskazali, że roboty budowlane stanowią podtyp umowy o dzieło oraz, iż w kwestiach nieuregulowanych przepisami umowy o roboty budowlane, ustawodawca odesłał w sposób szczegółowy do przepisów regulujących umowę o dzieło, w tym m.in. wart. 656 k.c.Z koleiart. 638 k.c.odsyła do przepisów o rękojmi przy sprzedaży w razie, gdyby z regulacji dotyczących umowy o dzieło nie wynikało nic innego. I właśnie zart. 568 k.c.wynika, że uprawnienia z tytułu rękojmi za wady fizyczne wygasają po upływie roku, a gdy chodzi o wady budynku – po upływie trzech lat, licząc od dnia, kiedy rzecz została kupującemu wydana. Mając na uwadze, iż oddanie obiektu nastąpiło w 2005r., roszczenie powódki związane z wadliwością robót wygasły.
Nadto podkreślili, że skoro strony przewidziały w umowie karę umowną wyłączną, to poza dochodzeniem kary umownej, powód nie może dochodzić odszkodowania przewyższającego wysokości kary umownej.
Co do roszczenia o kary umowne, to pozwani podnieśli, iż kara umowna należy się wierzycielowi tylko za niewykonanie lub nienależyte wykonanie zobowiązania i jest następstwem okoliczności, za które odpowiedzialność ponosi dłużnik (art. 471 k.c.). Skoro w niniejszej sprawie nie istnieje okoliczność nienależytego wykonania zobowiązania, to roszczenie o zapłatę kary umownej jest niezasadne.
Powódka ostatecznie sformułowała swe żądania w piśmie z dnia 28 kwietnia 2011r., wskazując, że dochodzi odszkodowania na podstawieart. 471 k.c.Podtrzymała to stanowisko na rozprawie w dniu 20 maja 2011r. Podała, że dochodzi roszczenia odszkodowawczego w związku z nienależytym wykonaniem umowy o roboty budowlane przez pozwanych, a szkodą powódki jest kwota, która odpowiada wartości wynagrodzenia za prace ukierunkowane na usunięcie powstałych wadliwości.
W toku procesu, pismem procesowym z dnia 29 czerwca 2012r., powódka rozszerzyła żądanie dochodzone tytułem odszkodowania i wniosła o zapłatę kwoty 72.788,286 zł. Zatem łącznie z kwotą kary umownej, powódka wniosła o zapłatę kwoty 83.588,26 zł. (k. 163).
W konsekwencji powyższego, Sąd Rejonowy w Słupsku postanowieniem z dnia 16 lipca 2012r. uznał się niewłaściwy i przekazał niniejszą sprawę do Sądu Okręgowego w Słupsku jako rzeczowo właściwemu (k. 175).
Sąd ustalił:
Dnia 16 czerwca 2005r. powodowa wspólnota oraz pozwani,D. W.iR. W., prowadzący działalność gospodarczą pod nazwąPrzedsiębiorstwo (...), zawarli umowę o roboty budowlane, której przedmiotem było docieplenie budynku mieszkalnego położonego wU.przyul. (...), zgodnie z kosztorysem ofertowym, z materiałów dostarczonych przez wykonawcę. Wskazano termin rozpoczęcia prac na dzień 20 czerwca 2005r. oraz ich zakończenia na dzień 30 października 2005r. Ustalono też wynagrodzenie za prace na kwotę 168.225 zł. netto, czyli 180.000 zł. brutto.
Dowód: umowa o roboty budowlane z dnia 16 czerwca 2005r., k. 5 – 5v, kosztorys ofertowy, k. 80.
Aneksem nr (...)do umowy, sporządzonym dnia 12 września 2005r., zwiększono zakres prac opisanych w kosztorysie i zwiększono wartość umowną o kwotę 8.000 zł. brutto oraz przesunięto termin zakończenia prac na dzień 19 listopada 2005r.
Dowód:aneks nr (...)z dnia 12 września 2005r., k. 43,
Strony w umowie z dnia 16 czerwca 2015r. ustaliły odpowiedzialność za nienależyte wykonanie umowy w formie kar umownych i tak:
- zamawiający zobowiązał się zapłacić kary umowne za odstąpienie od umowy z przyczyn zależnych od zamawiającego w wysokości 10 % wynagrodzenia za roboty, od których odstąpiono;
-wykonawca zobowiązał się zapłacić kary umowne za odstąpienie od umowy z przyczyn zależnych od wykonawcy w wysokości 10 % wynagrodzenia umownego za roboty, od których odstąpiono, za zwłokę w realizacji zamówienia w wysokości 0,5 % wynagrodzenia za każdy dzień zwłoki oraz za zwłokę w usunięciu wad stwierdzonych w trakcie odbioru w okresie gwarancji trwającej pięć lat w wysokości 0,5 % wynagrodzenia umownego za każdy dzień zwłoki liczony od upływu terminu wyznaczonego na usunięcie wad.
Dowód: umowa o roboty budowlane z dnia 16 czerwca 2005r., k. 5 – 5v.
W sprawach nieuregulowanych pisemną umową z dnia 16 czerwca 2005r. strony odesłały do przepisówKodeksu cywilnego.
Dowód: umowa o roboty budowlane z dnia 16 czerwca 2005r., k. 5 – 5v.
W dniu zawarcia umowy pozwani oświadczyli, że udzielają powódce gwarancji na wykonane prace przez okres 5 lat.
Był to czas, kiedy między wykonawcami była silna konkurencja, dlatego też okres gwarancji proponowany powódce został przez pozwanych wydłużony właśnie do 5 lat, co m.in. miało przemawiać za wyborem pozwanych na wykonawcę robót.
Dowód: przesłuchanie pozwanego 00:49:36, 01:03:16 protokół rozprawy dnia 29 listopada 2016r., k. 698v.
Prace polegające na dociepleniu wraz z kolorystyką budynku mieszkalnego wielorodzinnego położonego wU.przyul. (...)nadziałce nr (...)były wykonywane w oparciu o projekt budowlany z 2005r., zatwierdzonym decyzją Starostwa Powiatowego nr(...)z dnia 31 maja 2005r. Przebieg realizacji prac opisywany był w dzienniku budowy.
W projekcie zaprojektowano termomodernizację ścian budynku przy systemie BSO (bezspoinowy system ocieplania), zwany też metodą lekką – mokrą, przy użyciu styropianu o grubości 10 cm.
Technologia przewidywała:
- montaż ocieplenia na listwie startowej;
- montaż płyt styropianowych na cegiełkę;
- wzmocnione kątownikiem systemowym krawędzi otworów okiennych i drzwiowych;
- wklejenie siatek diagonalnych w narożnikach otworów;
- uszczelnienie parapetów zewnętrznych z blachy powlekanej;
- tynki mineralne 139 oraz malowanie farbą krzemianowąF..
Dowód: decyzja Starostwa Powiatowego(...)wraz z projektem budowlanym, k. 139, dziennik budowy, k. 146.
Uszczegółowienie prac zawierał kosztorys ofertowy. Precyzował zakres prac przyjętych do wykonania przez pozwanych w oparciu o umowę z dnia 16 czerwca 2005r.
Dowód: kosztorys ofertowy, k. 80.
W projekcie, poza opisem technologii prac, tj. tynk mineralny nakładany na całej powierzchni (projektant nie podał nazwy systemu), nie określono szczegółów oraz detali decydujących o poprawności wykonania prac termomodernizujących.
W projekcie należało określić ten system, a także wymagania dotyczące sposobu wykonania i oceny prawidłowości wykonania poszczególnych prac. Kolorystyka winna zostać opisana symbolami dostępnych wzorników elewacji.
Dowód: pisemna opinia sądowa biegłego sądowego z zakresu budownictwa,R. K., k. 440- 473.
Do tynkowania budynku użyto tynku mineralnego 139 z tynkuC. M.(...). Tynk miał być pomalowany farbą silikatową (krzemianową)o nazwie F..
Dowód: pisemna opinia sądowa biegłego sądowego z zakresu budownictwa,R. K., k. 440- 473.
Przeprowadzona analiza próbek z elewacji budynku wspólnoty wykazała, że zastosowano farby krzemianowe zawierające znaczne ilości związków organicznych (np. akrylanów), obniżających właściwości farb krzemianowych lub zastosowano farbę akrylową.
Dowód: trzecia pisemna opinia sądowa biegłego sądowego z zakresu budownictwa,R. K.,R. K., k. 627 – 639.
Do odebrania przedmiotu umowy doszło dnia 30 listopada 2005r. Przy czynności tej brał udział m.in. pozwany orazZ. K.za powodową wspólnotę. Podczas odbioru prac stwierdzono konieczność wykonania następujących prac: uzupełnienia uszczelnienia parapetów z ramami okiennymi i domalowanie ościeży, zamontowania ograniczników przy drzwiach wejściowych. Ustalono termin wykonania powyższych prac na dzień 15 grudnia 2005r.
Wskazano wówczas, że okres gwarancji wynosi 60 miesiąca, a pierwszy przegląd gwarancyjny nastąpi wiosną 2006r.
Dowód: protokół z dnia 30 listopada 2005r., k. 42.
Po około 1,5 roku od oddania robót na ścianie zachodniej budynku zaczęła odchodzić farba od elewacji. W pierwszej kolejności przy rynnie, która biegnie przy pierwszej klatce oraz w mniejszym zakresie na pozostałej części elewacji.
Dowód: zdjęcia, k. 44 – 45, przesłuchanie powódki 00:10:22 protokół rozprawy z dnia 29 listopada 2016r., k. 696v.
Zarządca nieruchomości wzywał pozwanych do naprawienia zaistniałych złuszczeń, m.in. pismem z dnia 27 kwietnia 2009r. Wezwał pozwanych do usunięcia usterek związanych z odchodzeniem farby i wyznaczyła termin wykonania prac na dzień 29 maja 2009r., wskazując, że po bezskutecznym upływie powyższego terminu, prace naprawcze zostaną zlecone innemu podmiotowi na koszt pozwanych.
W odpowiedzi na powyższe pozwany poinformował, że do prac przystąpiono dnia 28 kwietnia 2009r.
Dowód: pismo(...) spółki z o.o.wU.z dnia 27 kwietnia 2009r., k. 46, pismo pozwanego z dnia 28 kwietnia 2009r., k. 47.
Pozwany w dniu 28 kwietnia 2009r. przystąpił do usunięcia złuszczeń na elewacji. Miejsca, w których odpadła farba od tynku pomalował farbąM.–(...) firmy (...). Była to farba akrylowa z dodatkiem siloksanów. Nie była ta farba silikatowa taka jakF..
Wybór farbyM.plus przez pozwanych wynikał z faktu, iż w czasie naprawy elewacji w 2009r., brak było farbyF.o odcieniu tożsamym z tym, który był położony w 2005r. FarbaM.plus odcień miała zaś bardzo zbliżony do tego, który istniał na elewacji.
Dowód: pisemna opinia sądowa biegłego sądowego z zakresu budownictwa,R. K., k. 440- 473, próbnik, k. 318 – 322, przesłuchanie powódki 00:13:51 protokół rozprawy z dnia 29 listopada 2016r., k. 696v, przesłuchanie pozwanego, 00:39:44 protokół rozprawy z dnia 29 listopada 2016r., k. 698.
Pomimo naprawy z 2009r. farba na elewacji dalej odpadała od tynku, łuszczyła się.
Dowód: przesłuchanie powódki 00:13:51 protokół rozprawy z dnia 29 listopada 2016r., k. 696v – 697, przesłuchanie pozwanego, 00:42:19 protokół rozprawy z dnia 29 listopada 2016r., k. 698.
W dniu 18 czerwca 2010r. doszło do przeglądu gwarancyjnego.
W czynności tej uczestniczyli za powodową wspólnotę:I. Ż.,Z. K., nadto inspektor nadzoru –R. M., wykonawca robót –R. W.oraz za zarządcęS. D.iA. D. (1).
Stwierdzono wówczas:
- złuszczenie się farby na elewacji od strony zachodniej – błąd wykonania farba odspaja się płatami od wyprawy tynkarskiej (brak stabilnego połączenia farby z podłożem - brak grunt);
- obróbka blacharska na wejściami do klatek – brak mocowania;
- spękania na cokole przy rurach spustowych (odspojenia tynku miejscowo_;
- spękania – rysa pionowa ok. 1,5 mb od strony północnej;
- po deszczach woda stoi na parapetach.
Powodowa wspólnota ustaliła wówczas z pozwanym termin naprawy powyższych wad i usterek na sierpień – wrzesień 2010r.
Protokół został podpisany przez osoby uczestniczące w przeglądzie międzygwarancyjnym, w tym przez pozwanego.
Dowód: protokół przeglądu z dnia 18 czerwca 2010r., k. 10.
Pozwani nie przystąpili do prac naprawczych w wyznaczonym terminie (bezsporne).
Pismem z dnia 19 października 2010r. powódka wezwała pozwanych do usunięcia wad określonych w protokole przeglądu międzygwarancyjnego z dnia 18 czerwca 2010r. w nieprzekraczalnym termin 7 dni, tj. do dnia 7 listopada 2010r. Jednocześnie poinformowała, iż po upływie tego terminu wspólnota poweźmie kroki prawne mające na celu wykonania tychże czynności na koszt i ryzyko pozwanych oraz, że będzie naliczała kary umowne w wysokości 0,5 % wynagrodzenia umownego za każdy dzień zwłoki.
Dowód: pismo powódki z dnia 19 października 2010r., k. 11, potwierdzenia nadania i potwierdzenie odbioru, k. 12.
Pismem z dnia 19 listopada 2010r. powódka poinformowała pozwanych, że w związku z bezskutecznym upływem terminu wyznaczonym na usunięcie wad i usterek, powódka nie przyjmie już naprawy w przyszłości, a przedmiotowe prace zostaną zlecone podmiotom trzecim na koszt pozwanych.
Dowód: pismo powódki z dnia 19 listopada 2010r., k. 13.
Wobec nieusunięcia w wyznaczonym terminie wad i usterek zgłoszonych w okresie gwarancji, powódka, pismem z dnia 2 grudnia 2010r., wezwała pozwanych do zapłaty na jej rzecz odszkodowania w kwocie 30.082,81 zł. oraz kary umownej w wysokości 10.800 zł., w terminie 5 dni od otrzymania tego wezwania. Pozwani otrzymali to wezwanie dnia 3 października 2010r.
Wartość odszkodowania powódka wyliczyła w oparciu o kosztorys wykonany przezA. D. (1).
Dowód: pismo powódki z dnia 2 grudnia 2010r., k. 6, potwierdzenia nadania i potwierdzenie odbioru, k. 7, kosztorysA. D., k. 8 – 9.
W 2011r. powódka wykonała prace polegające m.in. na podniesieniu i dociepleniu dachu o 15 cm, wymiany rynny dachowej z obróbkami (pasem podrynnowym i nadrynnowym). Podczas tych prac nie doszło do demontażu rynien, a jedynie do demontażu rynien w górnej części budynku oraz do demontażu rzygaczy.
Dowód: zeznania świadkaM. Ż., 00:08:58 - 00:13:56 protokół rozprawy z dnia 27 września 2012r., k. 196v.
Prace związane w wykonaniem nowego pokrycia dachowego, łącznie z pasem podrynnowym po zakończeniu prac termo modernizacyjnych nie mogły stanowić bezpośredniej przyczyny zalewania wodami opadowymi elewacji, ponieważ odpadanie farby występuje w odległości około 2 metrów od krawędzi okapowej budynku. Praca dekarskie oddzielone były od elewacji opierzeniem.
Dowód: pisemna opinia sądowa biegłego sądowego z zakresu budownictwa,R. K., k. 440- 473, pisemna opinia uzupełniająca biegłego sądowego,R. K., k. 519 – 523.
W dniu 22 kwietnia 2013r. w budynku przyul. (...)wU.na ostatnim piętrze miał miejsce pożar.
Dowód: notatka i zdjęcia, k. 580, k. 581 – 583.
Pozwany w 2010r. sporządził zdjęcia rynien i rur spustowych na spornym budynku. Były tam wówczas widoczne zanieczyszczenia.
Powódka aktualnie czyści rynny.
Dowód: zdjęcia, k. 35, k. 491 – 495, zeznania świadkaD. K.00:03:39 – 00:06:09 protokół rozprawy z dnia 2 listopad a0212r., k. 204v, przesłuchania powódki 00:21:13, 00:23:03 protokół rozprawy z dnia 29 listopada 2016r., k. 697.
Istnieje niewielkie prawdopodobieństwo wpływu zanieczyszczenia rynien na stan elewacji w 2010r.
Dowód: pisemna opinia sądowa biegłego sądowego z zakresu budownictwa,R. K., k. 440- 473.
Proces odpadania farby od tynku trwa nadal. Problem dotyczy jednej ściany, tj. ściany zachodniej. Największy ubytki są przy klatce nr 1, tam gdzie odspajanie zaczęło się. Odpryski są też między oknami i przy rynnach. Elewacja budynku wygląda wysoce nieestetycznie.
Dowód: zdjęcia, k. 544- 546, przesłuchanie powódki 00:16:25 protokół rozprawy z dnia 29 listopada 2016r., k. 697.
Odpadania i łuszczenie się farby na elewacji budynku jest wynikiem niewłaściwego wykonania zobowiązania przez pozwanych polegającego na zastosowaniu niewłaściwej farby do malowania elewacji oraz nieprawidłowym ułożeniu rur spustowych.
Do malowania tynku zastosowano bowiem farby nie posiadające właściwości farb krzemianowych, które na skutek braku właściwej reakcji chemicznej spoiwa z podłożem farby związane były jedynie siłami adhezyjnymi. Na skutek niesprzyjających warunków atmosferycznych (wysoka wilgotność i silne wiatry), wzmocnione zalewaniem wodą pochodzącą z nieszczelności rur spustowych, farba odspoiła się od tynku.
Dowód: trzecia pisemna opinia sądowa biegłego sądowego z zakresu budownictwa,R. K., k. 627 – 639.
Farba silikatowa (krzemianowa), to która w całości winna być położona na spornym budynku, wykonana jest na bazie potasowego szkła wodnego. Ma doskonałą przyczepność do tynków mineralnych dzięki chemicznemu powiązaniu z jego składnikami. Jest odporna na agresywne składniki tynków mineralnych (wysoka alkaliczność), umożliwia malowanie tynków przed zakończeniem okresu karbonatyzacji.
Farba akrylowa z dodatkiem siloksanów, to którą pozwani zastosowali do naprawy elewacji, łączy się z podłożem za pomocą wiązań adhezyjnych. Farba ta tworzy na powierzchni tynku powłokę.
Dowód: pisemna opinia sądowa biegłego sądowego z zakresu budownictwa,R. K., k. 440- 473.
Pozwani założyli rury spustowe szwem pionowym od ściany. Jest to działanie błędne i niezgodne z zasadami wykonania tego typu robót. Strony mogą zdecydować wspólnie o położeniu szwów od ściany, ale jest to technicznie nieprawidłowe, choć estetycznie być może lepsze.
Rozwiązanie zastosowane przez pozwanych prowadzi do rozszczelniania się rur spustowych i nieodprowadzanie wody rynnami z jednoczesnym zalewaniem elewacji przy silniejszych opadach deszczu oraz rozszczelnianie rur przy silnych mrozach i przechodzenie wilgoci na elewację.
Dowód: ustna opinia uzupełniająca biegłego z zakresu budownictwa,Z. B. (1), k. 125 -127, pisemna opinia sądowa biegłego sądowego z zakresu budownictwa,R. K., k. 440- 473, ustna opinia uzupełniająca biegłego z zakresu budownictwa,R. K., k. 570, k. 571- 574.
Nadto pozwani nieprawidłowo przymocowali obróbkę blacharską nad wejściem do klatek schodowych.
Dodatkowo w budynku wystąpiły spękania tynku nad cokołami spowodowane jest nieprawidłowym wykonaniem prac, tj. a) niewłaściwym przygotowaniem podłoża, przez co zaprawa tynkarska posiadała zbyt małą przyczepność oraz b) niewłaściwym oddylatowaniem opaski betonowej od cokołu budynku.
Nadto na ścianie północnej budynku wystąpiły spękania tynku cienkowarstwowego na ścianie północnej, co jest wynikiem zbyt cienkiej warstwy zaprawy klejowej, wbudowaniem siatki zbrojącej na sucho oraz zbyt małym zakładem siatki na stykach poszczególnych pasów. Spękanie elewacji bezpośrednio nad „listwą cokołową” spowodowane jest brakiem stabilnego połączenia dwóch odcinków „listy cokołowej”. Wszystko to jest wynikiem wadliwego wykonania prac przez pozwanych.
Dowód: pisemna opinia sądowa biegłego sądowego z zakresu budownictwa,W. B., k. 318 – 323, pisemna opinia sądowa biegłego sądowego z zakresu budownictwa,R. K., k. 440 - 473.
Nadto pozwani winni byli zamontować listwę startową. Tymczasem zamontowali listwy narożnikowe z kapinosem. Było to działanie nieprawidłowe, niezgodne z projektem.
Dowód: ustna opinia uzupełniająca biegłego z zakresu budownictwa,Z. B. (1), k. 125, pisemna opinia sądowa biegłego sądowego z zakresu budownictwa,R. K., k. 440 - 473.
Aktualna wartość prac naprawczych wynosi kwotę 60.170,21 zł.
Dowód: pisemna opinia sądowa biegłego sądowego z zakresu budownictwa,R. K., k. 440 - 473, uzupełniająca opinia sądowa biegłego sądowego z zakresu budownictwa,R. K., k. 518 – 523.
Sąd zważył:
Powództwo w zakresie roszczenia o odszkodowanie zasługuje na uwzględnienie w części. Natomiast powództwo o zapłatę kary umownej jest niezasadne.
Jest okolicznością bezsporną, że strony łączyła umowa o roboty budowlane. O powyższym wyraźnie świadczy istnienie projektu budowlanego na prace zlecone pozwanym, uzyskanie pozwolenie decyzją administracyjną na prowadzenie zleconych prac, a także prowadzenie dziennika budowy dokumentującego prowadzone prace. Dokumenty te są załączone do niniejszych akt. Sad w całości dał im wiarę.
Spór między stronami sprowadza się do ustalenia, czy pozwani wykonali zlecone prace zgodnie z umową, projektem budowlanym, prawem i zasadami wiedzy technicznej. Na obiekcie przez nich remontowanym, po 2006r. wystąpiły bowiem wady (nieprawidłowości), za które, zdaniem powódki, odpowiedzialność ponoszą właśnie pozwani, jako wykonawcy zleconych prac.
Podkreślenia wymaga w pierwszej kolejności, iż powódka oparła swe roszczenia na treściart. 471 k.c.Pomimo wskazywania, że prace budowlane zostały wykonane wadliwie, to nie skorzystała z uprawnień wynikających z rękojmi, bądź gwarancji, a zdecydowała się na wywodzenie roszczenia odszkodowawczego na zasadach określonych wart. 471 k.c.
Nie budzi wątpliwości dopuszczalność tego typu roszczeń w razie istnienia wad, w sytuacji gdy uprawniony nie skorzystał z roszczeń właściwych dla instytucji rękojmi (zob. uchwała SN z dnia 30.01.1970,(...), wyrok SN z dnia 03.10.2000r.,(...), wyrok z dnia 08.12.2005r.,(...)). Sąd Najwyższy wskazał, że istnieje możliwość dochodzenia roszczeń odszkodowawczych na zasadach ogólnych (art. 471 k.c.) również w takim zakresie, w jakim pokrywają się one z roszczeniami z tytułu rękojmi.
W tej sytuacji, zbędne jest odnoszenie się do twierdzeń pozwanych zawartych w odpowiedzi na pozew, a odnoszących się do wygaśnięcia uprawnień do dochodzenia roszczeń wobec pozwanych z uwagi na treśćart. 656 k.c.,art. 638 k.c.w zw. zart. 568 k.c.
Pierwszą przesłanką odpowiedzialności odszkodowawczej kontraktowej jest
wykazanie przez wierzyciela niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania przez dłużnika.
Z opinii biegłego sądowego,R. K.wynika, że duża ogólność projektu, stanowiącego w istocie tylko podstawę do uzyskania pozwolenia na budowę, nieokreślenie w umowie standardu jakości prac, a wskazanie, że będą zgodne z kosztorysem ofertowym powoduje, że oceny wykonanych przez pozwanych prac należy dokonać w oparciu o projekt budowlany i wiedzę techniczną. Biegły wskazał też, że powód nie opracował dokumentacji technicznej robót ociepleniowych w związku z tym nie można ustalić, czy prace zlecone pozwanym zostały wykonane zgodnie z przyjętą technologią, a także nie można ustalić zakresu robót i sposobu wyceny, w tym czy kosztorys nakładczy jest zgodny z kosztorysem ofertowym. Twierdzenie to jest zgodne z wnioskami biegłego sądowego,Z. B., który sporządzał pierwszą opinię w niniejszej sprawie. Biegli zgodnie wskazali, że jakość pracy pozwanych należy zatem oceniać pod kątem zgodności z projektem budowlanym i wiedzą techniczną.
Pozwani jak wykonawcy robót budowlanych obowiązani byli wykonać zlecone prace zgodnie z projektem budowlanym oraz wiedzą techniczną (art. 647 k.c.).
Z opinii sądowych biegłego z zakresu budownictwa,Z. B.(k. 80) wynika, że pozwani:
- dopuścili się niedoróbki w postaci niezmontowania listwy startowej, pomimo ujęcia jej w kosztorysie;
- nie zastosowali właściwych materiałów do elewacji na ścianie północnej, przez co doszło do pojawiania się alg;
- wykonali w złej jakości elewację frontową budynku, przez co doszło do krzywizny krawędzi i krzywizny płaszczyzny ściany;
- przyjęli złą technologię przy elewacji, przez co doszło do powstania pęcherzy, odpadania struktury wierzchniej tyku, złuszczenia farby , nieprawidłowego ułożenia płyt styropianowych;
- niewłaściwie położyli rury spustowe.
Z opinii sądowych biegłego z zakresu budownictwa,W. B.(k.318323) wynika, że niewątpliwą usterką prac pozwanych są pęknięcia elewacji na ścianie szczytowej), świadczące o braku zakładu na siatce zbrojeniowej. Wskazał też, że rury spustowe zostały położone niezgodnie z wiedzą techniczną, lecz powódka ten etap prac odebrała bez zastrzeżeń, zatem nie ujął tego działania pozwanych jako nieprawidłowości.
Z opinii sądowych biegłego z zakresu budownictwa,R. K.(k. 440 – 473) wynika natomiast, że pozwani:
- nie wyrównali podłoża, przez co cała elewacja jest nierówna, a to skutkuje nierównym brudzeniem elewacji i lokalnym zwiększeniem zawilgocenia i powstaniu alg;
- nie zamontowali listwy startowej, a jedynie listy narożnikowe z kapinosem, przez co doszło do znacznego obciążania styropianu zamontowanego na budynku;
- użyli do malowania tynku farby o obniżonych cechach farby krzemianowej, przez co doszło do odspajania się farby od tynku;
- nieprawidłowo zamontowali rury spustowe, tj. szwem do budynku, przez co doszło do ich rozszczelnienia i zalewania elewacji, co w powiązaniu z farbą o gorszych parametrach doprowadziło do łuszczenia i odpadania farby od tynku;
- nieprawidłowo, bez odpowiedniej zakładki ułożyli płyty styropianowe na ścianie północnej, przez co doszło do pęknięć tynku cienkowarstwowego.
Opinie biegłych sądowychZ. B.iR. K.w zasadzie pokrywają się, jeśli chodzi o zakres nieprawidłowości po stronie pozwanych. Potwierdzają zatem ustalenia z protokołu miedzygwarancyjnego z dnia 18 czerwca 2010r. Dodatkowo zgodnie zwrócili uwagę na brak listwy startowej oraz krzywiznę ścian i narożników. Biegły sądowy,W. B., jako nieprawidłowość wskazał jedynie brak należytego zakładu między płytami styropianowymi na ścianie szczytowej.
W tej sytuacji, mając na uwadze dwie zbieżne opinie sądowe, tj. biegłegoZ. B.i biegłegoR. K., sąd przyjął, że po stronie pozwanych wystąpiły nieprawidłowości w wykonaniu zleconych im prac wskazane właśnie przez powyższych biegłych sądowych. Efektem zaniedbań pozwanych było i jest nadal występowanie niepełnowartościowej elewacji na budynku mieszkalnym przyul. (...)wU.. Sąd dał wiarę tym opiniom w całości, uznając je za pełne, rzetelne i logiczne.
Pozwani zmierzali do wykazania, że prace swe wykonali zgodnie z wiedzą techniczną oraz danymi producenta, a występujące usterki są wynikiem zaniedbań powódki.
W zakresie farby użytej do malowania tynku, pozwani wskazali, ze używali farbyF., tj. farby silikatowej (krzemianowej), zgodnie z projektem. Do remontu jedynie użyli farby o innych właściwościach, tj. farby akrylowejo nazwie M.plus.
Z trzeciej opinii biegłego sądowego z zakresu budownictwa,R. K., wydanej po laboratoryjnej ocenie próbek pobranych z elewacji budynku, wynika jednoznacznie, że do prac malowania tynków wykorzystano farby krzemianowe zawierające znaczne ilości związków organicznych (np. akrylantów), obniżających właściwości farb krzemianowych oraz, że zastosowano również farbę akrylową (k. 630).
Brak jest materiału dowodowego, który pozwalałby na ocenę zaistniałego stanu rzeczy, tj., czy farba użyta przez pozwanych została rozcieńczona innym składnikiem, czy też farba o obniżonych wartościach została sprzedana przez producenta. W tej sytuacji uznać należy, że jest to okoliczność obciążająca pozwanych, mając na uwadze domniemanie zawinienia dłużnika przy odpowiedzialności kontraktowej.
Natomiast użycie farby akrylowej do zamalowania miejsc po „odpadnięciu” farby krzemianowej stanowiło bez cienia wątpliwości działanie nieprawidłowe. Przecież takie zamalowania tynku z góry było związane z ryzykiem opadnięcia nowej warstwy farby, która nie spełniała stawianych wymagań technicznych w zakresie malowania elewacji.
Co do montażu rur spustowych, pozwani powołali się na dane techniczne producenta, który dopuszczał możliwości montowania rur spustowych szwem do ściany budynku. Twierdzenia powyższe są dla sądu niewystarczające, by zwolnić pozwanych z odpowiedzialności za to działanie, albowiem z opinii wszystkich biegłych wydających opinie sądowe w tej sprawie, tj.Z. B.,W. B.iR. K.wynika, że rury spustowe są położone niezgodnie z wiedzą techniczną. Przecież pozwani jako przedsiębiorcy w zakresie prac budowlanych winni przede wszystkich przestrzegać wiedzy technicznej i wręcz nie używać materiałów, w tym wypadku rur spustowych, których użycie wiąże się z wysokim ryzykiem nieprawidłowości użytkowania.
Twierdzenia pozwanych o wpływie remontu dachu na stan elewacji budynku zostały poddane ocenie pod kątem wiadomości specjalnych. Biegły sądowy,R. K.wprost wskazał, że remont dachu przeprowadzony w 2011r. nie miał żadnego znaczenia dla stanu elewacji budynku. Nadto należy wyraźnie podkreślić, że łuszczenie się farby oraz jej odpadnięcia farby miały miejsce od około 2007r., w 2009r. pozwani wykonywali w związku z tym remont elewacji. Tymczasem remont dachu został przeprowadzony w 2011r. Zatem remont ten chociażby w tego powodu nie miał zdanego wpływu na stan elewacji, który pogarszał się przecież już od 2007r. Dodatkowo, łuszczenie i odpadnięcia farby dotyczyło ściany zachodniej. Brak jest zatem logicznego wytłumaczenia, dlaczego remont dachu z 2011r. miałby jakikolwiek wpływ jedynie na stan elewacji ściany zachodniej.
Brak jest też materiału dowodowego, który pozwalałby za pozwanymi przyjęcie, że w czasie remontu dachu doszło do demontażu rur spustowych, a przez to, do naruszenia elewacji budynku. Jest to twierdzenie dowolne.
Co do zaniechania czyszczenia rynien przez powódkę, co miało prowadzić, zdaniem pozwanych, do zalewania elewacji, wskazać należy, iż również i ta okoliczność była przedmiotem wiadomości specjalnych. Nawet gdyby uznać za pozwanymi, że w 2010r. rynny na budynku były zanieczyszczone, to biegły sądowy,R. K.wskazał, iż istnieje niewielkie prawdopodobieństwo wpływu zanieczyszczenia rynien na stan elewacji w 2010r. Podkreślił jednocześnie, że niewłaściwe zamontowanie rur spustowych prowadziło do zalewania elewacji, o czym była mowa wyżej.
W zakresie pożaru z 2013r., którego zaistnienie miałoby mieć wpływ na stan elewacji, to wskazać należy, iż to twierdzenie również jest dowolne. Wskazać należy, iż pożar miał miejsce w 2013r., a łuszczenia i odpadnięcia farby zaczęły się w 2007r. Nadto pożar miał miejsce na ostatnim piętrze budynku, a odpadanie farby miało i ma nadal miejsce na całej elewacji części zachodniej.
W tym miejscu wskazać należy, iż sąd dał wiarę opinii sądowejZ. B.w zakresie ustaleń co do nieprawidłowości po stronie pozwanych, wadliwości elewacji oraz szkody powódki (choć jej wysokości sąd ustalił w oparciu i opinięR. K.z uwagi na fakt, iż jest to opinia późniejsza).
Wprawdzie pozwani wnieśli zarzuty do pierwszej opinii, m.in. że biegły nie wydał pełnej opinii, gdyż powódka nie przedstawiła mu całej dokumentacji związanej z wykonanymi pracami, w tym projektu budowlanego, a także nie ujawniła biegłemu, iż po pracach pozwanych wykonała swoje prace na budynku polegające na podniesieniu dachu i założeniu pasa podrynnowego. To właśnie te prace, zdaniem pozwanych, skutkowały m.in. odchyleniem rur spustowych od pionu. Co do łączenia rur spustowych, wskazali, że system zastosowany system został zaakceptowany i odebrany przez inspektora nadzoru budowlanego. Wskazali, że rury zostały połączone zgodnie ze sztuką budowlaną. Nie zgodzili się też ze stanowiskiem biegłego, iż rury można lutować. Podkreślili również, że rury spustowe były niedrożne, co spowodowało brak ich drożności. Okoliczność należytego utrzymania rynien spoczywała zaś na powódce, więc pozwani nie mogą ponosić konsekwencji takiego zaniedbania. Co do łuszczenia się farby, nie zgodzili się z biegłym, który podał, że łuszczy się farba i tynk. Co do listwy startowej, to wskazali, że kosztorys ofertowy zakładał zamontowanie listy cokołowej z kapinosem i taka listwa została faktycznie zamontowana. Co do pionowości ścian, podali, że pionowość nie była kwestionowana przez powódkę i prace te zostały odebrane. Podnieśli tez, iż występowanie alg nie może obciążać pozwanych, albowiem do malowania ścian użyto farbę wskazaną w kosztorysie ofertowym, tj.F.130firmy (...). Farba ta tworzy powłoki elewacyjne odporne na obecnie w powietrzu substancje szkodliwe, jednakże nie posiada systemu bio. Nie jest zatem odporna na algi. Pozwani wskazali, że nie mogą ponosić odpowiedzialności za te okoliczności.
Biegły sądowy,Z. B., ustosunkowując się do stawianych zarzutów, wskazał, że przedłożenie dokumentacji technicznej przed wydaniem opinii nie zmieniłoby jego wniosków co do wadliwego wykonania zleconych im prac. Podkreślił, że część prac zanikowych wykonano wadliwie, stąd pęknięcia, rysy i łuszczenia i pęcherze na elewacji (k. 125 i nast.). Uznał, że jest to brak staranności w wykonaniu zleconych prac. Podał, że do oceny, co jest przyczyną łuszczenia się farby konieczne byłoby przeprowadzenia prac laboratoryjnych, by ustalić, czy to użyte materiały, czy technologia jest przyczyną łuszczenia się farby. Wskazała, że przyczyną łuszczenia się farby może być wykonywanie elewacji w niewłaściwych warunkach pogodowych. Co do listwy startowej, podniósł, że w opisie robót przyjętych przez producenta technologii, czyli metody lekkiego ocieplania budynku przewiduje zastosowanie listwy startowej. Załączył zdjęcia, które wskazują, że nie zastosowano tej technologii, tak jakby o tym zapomniano. We wszystkich systemach ocieplania metodą lekką winna zostać zastosowana listwa startowa. Podał też, iż na pewno łączenie rur spustowych na nity jest nieprawidłowe technologicznie, bo w razie demontażu może spowodować, że zostaną wyrwane z blachy i materiał może nie nadawać się do powtórnego zamontowania. Podał, iż zamarzanie wody w rurach mogło być wynikiem nienależytego utrzymania rynien. Wskazał jednocześnie, że brak jest jednak dowodu, iż dochodziło do zamarzania wody w rynnach. Nadto, gdyby rynny były zapchane, to efekt łuszczenia farby dotyczyłby każdej ze ścian. Biegły podtrzymał też wniosek, że nieprawidłowy montażu rynien tj. zamkami do ściany i łączeniu ich na nity, spowodowało przelewanie się wody i niszczenie powłoki elewacji oraz, iż przyjęcie złej technologii jest przyczyną powstawania pęcherzy, odpadnięcia struktury tynku, złuszczenia farby, nieprawidłowego ułożenia płyt styropianowych , co powoduje konieczność naprawy. Wskazał te koszty łącznie z kosztami położenia listwy startowej (k. 233- 234).
Powyższe stanowisko biegłego doprowadziło do uznanie przez sąd, że opinia tego biegłego jest pełna i rzetelna. Dlatego też sąd dał jej wiarę.
Sąd w części też dał wiarę opinii sądowej biegłego z zakresu budownictwaW. B. (2), k. 318 – 325, tj. w części w której wskazał na nieprawidłowości związane z kładzeniem płyt styropianowych na ścianie szczytowej, a w dalszej kolejności występowaniu w związku z tym pęknięć. W tym zakresie opinia pokrywała się opiniami biegłychZ. B.iR. K.i to zadecydowało daniu tej opinii wiary we wskazanym zakresie. W pozostałej części, sąd pominął tę opinie w stanie faktycznym. Zarzuty powodów stawiane do tej opinii sąd uznał za słuszne. Powódka zarzucała m.in. dowolność wnioskowania, np. co do związku pomiędzy remontem dachu a elewacją, czy też twierdzeniem o nieprawidłowym odwodnieniem dachu, czy wymianą stolarki i związku z łuszczeniem się elewacji, czy też „ustaleniem”, że strony wspólnie uzgodniły, by prace były wykonane bez listwy startowej. Biegły nie wskazał sposobu wnioskowania, który doprowadził go do powyższych wniosków. Z resztą opinia wymagał wielokrotnego uzupełniania, wskutek jej niepełnej treści. A na koniec i sami pozwani złożyli zarzuty do kosztorysu prac sporządzonego przez biegłego,W. B., wskazując na szereg uchybień.
Co do opinii biegłego sądowego,R. K., sąd w całości oparł się na wszystkich opiniach tego biegłego z uwzględnieniem niewielkiej części zarzutów, które sam biegły uznał za zasadne. Sąd ocenił opinie jako pełne, rzetelne, logiczne i wyczerpujące. Biegły w szczegółowy sposób odnosił się do zarzutów stron. Nadto przeprowadził badania próbek pobranych z elewacji budynku , by mieć pewność co do swego wnioskowania w zakresie przyczyn łuszczenia się farby. Zarzuty pozwanych do tych opinii sąd uznał za polemiczne, przez co nie wpłynęły one na ocenę tego dowodu.
Reasumując powyższe, sąd uznał, że pozwani nienależycie wykonali zobowiązanie wynikające z umowy dnia 16 czerwca 2005r., albowiem ich prace części wskazanej przez biegłych sądowych zostały wykonane w sposób sprzeczny z wiedzą techniczną, budowlaną oraz z projektem.
Wobec tego, że w myślart. 471 k.c.istnieje domniemanie zawinionego zachowania kontrahenta, to na stronie pozwanej spoczywał obowiązek wykazania, że występujące nieprawidłowości nie są wynikiem ich zawinionego działania. Pozwani powyższemu nie sprostowali, o czym była mowa powyżej.
Zaniedbania pozwanych wyrządziły szkodę powódce. Wskutek nieprawidłowości w wykonaniu zleconych prac elewacja budynku w części zachodniej łuszczy się, odpada, elewacja, w części północnej jest w części spękana, nadto elewacja jest spękana przy cokołach. Adekwatny związek przyczynowy pomiędzy zaniedbaniami pozwanych a szkodą powódki, mającej swój przejaw w niepełnowartościowej elewacji budynku został wskazany wyżej przez przywołanych już biegłych sądowych.
Co do zakresu szkody, to wskazać należy, iż zgodnie zart. 363 § 1 k.c.wybór co do sposobu naprawienia szkody należy co do zasady do poszkodowanego – oczywiście pod warunkiem, że restytucja naturalna jest możliwa i dopuszczalna. W przeciwnym razie ogranicza się do odszkodowanie pieniężnego. Celem restytucji naturalnej jest przywrócenie sytuacji, która istniałyby gdyby nieprawidłowe działanie lub zaniechanie nie miało miejsca. Obejmuje ono przywrócenie walorów użytkowych i estetycznych, jakie rzecz miałaby, gdyby nie zawinione zachowanie dłużnika (w części, wyrok SO w Krakowie z dnia 6 listopada 2013r.,(...), Lex dla Sędziów).
Odnosząc powyższe do niniejszej sprawy, wskazać należy, że biegły sądowy,Z. B.iR. K.wskazali zakres prac naprawczych. Mając na uwadze aktulane wartości, sad przyjął do wyliczenia szkody wartość prac podaną przez biegłego sądowego,R. K..
Zatem, na podstawieart. 471 k.c.sąd uznał, że pozwani winni powódce zapłacić kwotę 60.170,21 zł., stanowiącej równowartość szkody, którą powódka poniosła wskutek nienależytego wykonania przez nich zobowiązania z umowy z dnia 16 czerwca 2005r. O powyższym sąd orzekł w punkcie pierwszym sentencji wyroku.
W pozostałym zakresie roszczenie odszkodowawcze sąd w punkcie drugim sentencji oddalił.
W punkcie drugim sentencji sąd oddalił również roszczenie powódki o zapłatę kary umownej.
Wskazać należy, że w myślart. 483 k.c.można zastrzec w umowie, ze naprawienie szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania niepieniężnego nastąpi poprzez zapłatę kary umownej.
Powyższa regulacja prowadzi do wniosku, że kara umowna stanowi substrat odszkodowania w razie niewykonania, bądź nienależytego wykonania zobowiązania niepieniężnego.
Odnosząc powyższe do niniejszej sprawy stwierdzić należy, że strony w umowie z dnia 16 czerwca 2005r. wskazały przypadki, w których ich odpowiedzialność odszkodowawcza sprowadza się do zapłaty kary umownej. Pozwani zobowiązali się do zapłaty kary umownej w sytuacji, odstąpią od umowy z przyczyn zależnych od wykonawcy, za zwłokę w realizacji zamówienia oraz za zwłokę w usunięciu wad stwierdzonych w trakcie odbioru w okresie gwarancji trwającej pięć lat. W tym ostatnim przypadku wysokość kary umownej miała wynieść 0,5 % wynagrodzenia umownego za każdy dzień zwłoki liczony od upływu terminu wyznaczonego na usunięcie wad.
Powyższa regulacja wskazuje ściśle przypadki, w których można dochodzić kary umownej od pozwanych. Przypadek badany w niniejszym sporze nie jest, zdaniem sadu, objęty powyższą regulacją.
Pozwani zobowiązali się bowiem do zapłaty kary umownej za zwłokę w usunięciuwad stwierdzonych w trakcie odbioruw okresie gwarancji trwającej pięć lat.
W realiach niniejszej sprawy badana jest odpowiedzialność pozwanych za wady stwierdzone w przeglądzie gwarancyjnym, tj. dnia 18 czerwca 2010r. oraz wad stwierdzonych w toku niniejszego procesu.
W tym stanie rzeczy, sąd uznał, że nie zachodzi okoliczność objęta regulacją umowna zakresie kar umownych.
Dlatego też powództwo o zapłatę kary umownej, sąd na podstawieart. 483 k.c., stosowanegoa contrario,sąd oddalił.
O odsetkach w zakresie świadczenia zasądzonego wpunkcie pierwszymsąd orzekł na podstawie rat 481k.c., mając na uwadze, że roszczenie odszkodowawcze zostało ustalone w oparciu o zasadę zart. 363 § 2 k.c.
O kosztach procesu, sąd orzekł na podstawieart. 98 par 1 i par 3 k.p.c.,art. 99 k.p.c., przy zast. par 6 pkt 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu, mając na uwadze, że powódka wygrała niniejszy spór w 72 %. Na koszty powódki złożyły się: wynagrodzenie pełnomocnika wraz opłatą – 3617 zł., opłata od pozwu – 2.45 zł., zaliczka na biegłego – 1.500 zł., opłata od rozszerzonego powództwa – 2.135 zł oraz wydatek na wynagrodzenie biegłego – 3.996,83 zł. Na koszty pozwanych złożyły się: wynagrodzenie pełnomocnika wraz z opłatą – 3.617 zł. zaliczka na wynagrodzenie biegłych – 3.000 zł. oraz 2.000 zł.
O nieuszczonych kosztach sądowych rozstrzygnięto na podstawie art. 113 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych, mając na uwadze zakres wygranej i przegranej każdej ze stron. Na koszty te złożyło się zaliczkowane przez Skarb Państwa wynagrodzenie biegłych sądowych. | ```yaml
court_name: Sąd Okręgowy w Słupsku
date: '2016-11-30'
department_name: I Wydział Cywilny
judges:
- Beata Kopania
legal_bases:
- art. 363 § 1 k.c.
- art. 98 par 1 i par 3 k.p.c.
recorder: sekr. sądowy Anna Karwacka
signature: I C 260/12
``` |
153510007020003_XIV_C_000728_2018_Uz_2019-01-16_001 |
You are extracting information from the Polish court judgments.
Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value.
Please return the response in the identical YAML format:
```yaml
court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>"
date: <data, date in format YYYY-MM-DD>
department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\
\ department>"
judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>"
legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)>
recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder>
signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment>
```
=====
{context}
======
| XIV C 728/18
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 19 grudnia 2018 r.
Sąd Okręgowy w Poznaniu XIV Wydział Cywilny z siedzibą w Pile
w składzie następującym:
Przewodniczący: SSO Marcin Garcia Fernandez
Protokolant: st. sekr. sąd. Dorota Krygiołka
po rozpoznaniu w dniu 19 grudnia 2018 r. w Pile
na rozprawie
sprawy z powództwaA.Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego Wierzytelności wW.
przeciwkoJ. O.
o zapłatę
oddala powództwo.
SSO Marcin Garcia Fernandez
UZASADNIENIE
PowódA.Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty Wierzytelności wW.w pozwie datowanym na 15 grudnia 2017 r. a wniesionym 2 stycznia 2018 r. domagał się zasądzenia od pozwanegoJ. O.na swoją rzecz 87.533,53 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty. W uzasadnieniu podał, że pozwanego i(...) Bank (...) SAłączyła umowa bankowa z 10 lutego 2012 r., na podstawie której Bank oddał do dyspozycji pozwanego środki pieniężne w ustalonej w umowie wysokości a pozwany zobowiązał się do ich zwrotu z odsetkami w ustalonych terminach. Pozwany nie wywiązał się z tego zobowiązania, w związku z czym Bank wypowiedział umowę, co spowodowało wymagalność całego długu. Następnie Bank wystawił tytuł egzekucyjny, który był podstawą egzekucji przeciw pozwanemu. 24 czerwca 2016 r. Bank zbył przysługującą mu wobec pozwanego wierzytelność na rzecz(...)Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego, który 30 czerwca 2016 r. zbył tę wierzytelność na jego rzecz.
Pozwany nie złożył odpowiedzi na pozew, mimo, że został do tego zobowiązany, nie stawił się na rozprawę, nie domagał się jej przeprowadzenie pod swoją nieobecność i nie zajął stanowiska w sprawie.
Sąd ustalił następujący stan faktyczny:
(...) Bank (...) SAwW.(dalej Bank) 10 lutego 2012 r. zawarła z pozwanymJ. O.umowę kredytu gotówkowego w kwocie 90.000 zł. Kredyt został udzielony na spłatę innych kredytów i bieżącą konsumpcję. Ponieważ pozwany nie wywiązywał się z umowy, Bank wypowiedział mu ją, co spowodowało wymagalność całego pozostałego do spłaty zadłużenia. W związku z tym 4 lipca 2013 r. Bank wystawił bankowy tytuł egzekucyjny nr(...), w którym stwierdził, że w jego księgach figuruje wymagalne zadłużenie pozwanego z tytułu umowy kredytu z 10 lutego 2012 r. w kwocie 88.477,10 zł, z czego: 81.059,58 zł należności głównej, 7.357,52 zł odsetek umownych za okres do 4 lipca 2013 r. i 60 zł kosztów. Na wniosek Banku postanowieniem z 5 listopada 2013 r. sąd nadał temu tytułowi klauzulę wykonalności. Bank wszczął egzekucję, która okazała się bezskuteczna, w związku z czym została umorzona postanowieniem komornika z 23 czerwca 2016 r. W dniu 24 czerwca 2016 r. Bank zbył przysługującą mu wobec pozwanego wierzytelność na rzecz(...)Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego. 30 czerwca 2016 r. ten ostatni Fundusz zbył tę wierzytelność na rzecz powoda.
Zgodnie zart. 339 § 1 i 2 k.p.c., jeżeli pozwany nie stawił się na posiedzenie wyznaczone na rozprawę albo mimo stawienia się nie bierze udziału w rozprawie, sąd wyda wyrok zaoczny (§ 1). W tym wypadku przyjmuje się za prawdziwe twierdzenie powoda o okolicznościach faktycznych przytoczonych w pozwie lub w pismach procesowych doręczonych pozwanemu przed rozprawą, chyba że budzą one uzasadnione wątpliwości albo zostały przytoczone w celu obejścia prawa (§ 2).
Sąd dokonał ustaleń na podstawie faktów przytoczonych przez powoda, gdyż nie budziły wątpliwości. Przy czym w ramach podstawy faktyczną powództwa Sąd uwzględnił również fakty, które wprawdzie nie zostały wprost powołane w uzasadnieniu pozwu, ale wynikały z dokumentów, których oryginały i kopie powód dołączył do pozwu. Niewątpliwie bowiem ich rolą było uszczegółowienie podstawy faktycznej w stosunku do uzasadnienia pozwu.
Sąd zważył, co następuje:
Powód domagał się zaspokojenia roszczenia z tytułu umowy zawartej przez bank z konsumentem. Roszczenie to było przedawnione.
Do przedawnienia roszczeń banku z umowy kredytu ma zastosowanie przewidziany wart. 118 k.c.trzyletni termin przedawnienia roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej. Termin ten rozpoczął bieg w dniu, w którym roszczenie stało się wymagalne (art. 120 § 1 k.c.). Skoro Bank wypowiedział umowę, to roszczenie stało się wymagalne pierwszego dnia po upływie okresu wypowiedzenia. Zgromadzony materiał nie pozwalał ustalić tej daty w sposób całkowicie pewny, niewątpliwe jednak musiała być ona wcześniejsza od daty bankowego tytułu egzekucyjny, w którym Bank stwierdził, że całe roszczenie jest wymagalne. Skoro tytuł nosi datę 4 lipca 2013 r., to najpóźniej tego dnia roszczenie z umowy kredytu stało się wymagalne. Pozew został złożony 2 stycznia 2018 r., a więc wiele miesięcy po upływie trzyletniego terminu przedawnienia.
Zgromadzony materiał nie dawał podstaw do ustalenia, że doszło do takiego przerwania terminu przedawnienia, na które powód mógłby się powołać. Wprawdzie złożenie przez bank wniosku o nadanie klauzuli wykonalności bakowemu tytułowi egzekucyjnemu, jak i wszczęcie postępowania egzekucyjnego na podstawie takiego tytułu wykonawczego niewątpliwie przerywa bieg przedawnienia. Jednakże na taką przerwę biegu przedawnienia - wywołaną czynnościami banku będącymi korzystaniem z przywilejów przewidzianych tylko dla tego rodzaju podmiotów - nie może się powoływać nabywca wierzytelności nie będący bankiem (por. uchwałę Sądu Najwyższego z dnia 29 czerwca 2016 r. w sprawie III CZP 29/16, Biuletyn SN 2016/6/10, postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 26 października 2016 r., III CZP 60/16, Biuletyn SN 2016/10, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 25 kwietnia 2017 r., V CSK 493/16, nie publ., dostępny w zbiorzeL.). W konsekwencji powód w niniejszej sprawie nie mógł skorzystać z przerwy przedawnienia spowodowanej czynnościami(...) Banku (...) SAw postaci wniosku o nadanie klauzuli wykonalności bakowemu tytułowi egzekucyjnemu i późniejszego wszczęcia postępowania egzekucyjnego.
Zgodnie zart. 117 § 21k.c., po upływie terminu przedawnienia nie można domagać się zaspokojenia roszczenia przysługującego przeciwko konsumentowi. Przepis ten wszedł w życie 9 lipca 2018 r. na mocy ustawy z dnia 13 kwietnia 2018 r. o zmianie ustawy - Kodeks Cywilny oraz niektórych innych ustaw. Zgodnie z art. 5 ust. 4 tej ostatniej ustawy, roszczenia przedawnione przysługujące przeciwko konsumentowi, co do których do dnia wejścia w życie niniejszej ustawy nie podniesiono zarzutu przedawnienia, podlegają z tym dniem skutkom przedawnienia określonym w ustawie zmienianej w art. 1, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą. Oznacza to, że w niniejszej sprawie znajdował zastosowanieart. 117 § 21k.c., chociaż wszedł w życie już po złożeniu pozwu. Zatem Sąd zobowiązany był z urzędu uwzględnić upływ terminu przedawnienia.
Z tych przyczyn Sąd powództwo oddalił.
SSO Marcin Garcia Fernandez | ```yaml
court_name: Sąd Okręgowy w Poznaniu
date: '2018-12-19'
department_name: XIV Zamiejscowy Wydział Cywilny
judges:
- Marcin Garcia Fernandez
legal_bases:
- art. 339 § 1 i 2 k.p.c.
- art. 120 § 1 k.c.
recorder: st. sekr. sąd. Dorota Krygiołka
signature: XIV C 728/18
``` |
152000000000503_I_ACa_000590_2019_Uz_2020-07-10_001 |
You are extracting information from the Polish court judgments.
Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value.
Please return the response in the identical YAML format:
```yaml
court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>"
date: <data, date in format YYYY-MM-DD>
department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\
\ department>"
judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>"
legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)>
recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder>
signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment>
```
=====
{context}
======
| Sygn. akt I ACa 590/19
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 10 lipca 2020 r.
Sąd Apelacyjny w Krakowie – I Wydział Cywilny
w składzie:
Przewodniczący:
SSA Paweł Rygiel
Sędziowie:
SSA Sławomir Jamróg (spr.)
SSA Józef Wąsik
Protokolant:
st. sekr. sądowy Paulina Klaja
po rozpoznaniu w dniu 10 lipca 2020 r. w Krakowie na rozprawie
sprawy z powództwa Skarbu Państwa – Nadleśniczego NadleśnictwaB.
przeciwko(...) S.A.wK.
o zapłatę
na skutek apelacji strony pozwanej
od wyroku Sądu Okręgowego w Krakowie
z dnia 21 lutego 2019 r. sygn. akt I C 1518/18
1. zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że nadaje mu treść:
„I. zasądza od(...) S.A.wK.na rzecz Skarbu Państwa - Nadleśniczego NadleśnictwaB.kwotę 408.446,65 zł (czterysta osiem tysięcy czterysta czterdzieści sześć złotych sześćdziesiąt pięć groszy) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie w wysokości:
- od kwoty 416.586,63 zł od dnia 4 kwietnia 2018r. do dnia 10 kwietnia 2018r.,
- od kwoty 408.629,43 zł od dnia 11 kwietnia 2018r. do dnia 17 kwietnia 2018r.,
- od kwoty 408.446,65 zł od dnia 18 kwietnia 2018r. do dnia zapłaty;
II. oddala powództwo w pozostałej części;
III. znosi wzajemnie między stronami koszty procesu;
IV. nakazuje pobrać od strony pozwanej na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Krakowie kwotę 20.423 zł (dwadzieścia tysięcy czterysta dwadzieścia trzy złote) tytułem części opłaty sądowej od uiszczenia której strona powodowa była zwolniona.”;
2. oddala apelację w pozostałej części;
3. zasądza od strony powodowej na rzecz strony pozwanej kwotę 20.423 zł (dwadzieścia tysięcy czterysta dwadzieścia trzy złote) tytułem kosztów postępowania apelacyjnego.
SSA Józef Wąsik SSA Paweł Rygiel SSA Sławomir Jamróg
Sygn. akt I ACa 590/19
UZASADNIENIE
Strona powodowa Skarb Państwa reprezentowany przez Nadleśniczego NadleśnictwaB.wniósł o zasądzenie na swą rzecz od strony pozwanej(...) S.A.wK.kwoty 816.893,31 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dat wymagalności od kwot składających się na dochodzone roszczenie. Strona powodowa wyjaśniła, iż strony postępowania zawarły porozumienie ramowe z dnia 14 grudnia 2011 r., w którym zawarto w szczególności zapis, iż w zakresie wynagrodzenia z tytułu ustanowienia służebności zastosowanie znajdzieart. 39a ust. 2 ustawy z dnia 28 września 1991 r. o lasach, zgodnie z którym wynagrodzenie to będzie odpowiadało wartości podatków i opłat ponoszonych przez Lasy Państwowe od części nieruchomości, z których korzystanie jest ograniczone w związku z obciążeniem tą służebnością. W konsekwencji zawartego porozumienia strony zawarły sześć umów, których przedmiotem było ustanowienie na rzecz strony pozwanej służebności przesyłu . W § 6 w/w umów strona pozwana zobowiązała się do uiszczania na rzecz strony powodowej wynagrodzenia w wysokości wynikającej z w/w porozumienia w terminie 14 dni roboczych od dnia otrzymania od Nadleśnictwa stosownej faktury VAT, nie później jednak niż do dnia 31 marca każdego roku począwszy od 2017 r. Strona powodowa wystawiła i wysłała, na rzecz strony pozwanej faktury VAT z dnia 7 marca 2018 r. o następujących numerach:(...),(...),(...),(...),(...),(...), opiewające na kwoty zadeklarowanego przez nią podatku od w/w nieruchomości. Strona powodowa wyjaśniła, iż dochodzona przez nią kwota 816.893,31 zł odpowiada różnicy sum wynikających z wystawionych przez nią faktur VAT oraz sum przelanych na jej konto przez stronę pozwaną.
W odpowiedzi na pozew(...) S.A.z siedzibą wK.wniosła oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od strony powodowej na jej rzecz zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych. Nie kwestionując, istnienia porozumienia miedzy stronami oraz zawarcia umów pozwana wskazała, że strona powodowa zastrzegła sobie możliwość prowadzenia gospodarki leśnej na gruntach pod liniami energetycznymi, niekolidującej z prowadzoną przez(...)działalnością przesyłu energii. Wzrost wynagrodzenia nie uwzględnia charakteru służebności, która jedynie ogranicza własność. Zdaniem strony pozwanej treść przepisuart. 39a ustawy o lasachnie przesądza sposobu opodatkowania, ani tym bardziej jego nagłej zmiany sposobu obliczenia należnego podatku, dokonanej przez stronę powodową w 2018 r. Pozwana powołała się na ustawę z dnia 20 lipca 2018 r. o zmianie ustawy o podatku rolnym, ustawy o podatkach i opłatach lokalnych orazustawy o podatku leśnym(Dz.U z 2018 r., poz. 1588) oraz na uzasadnienie do projektu tejże ustawy (druk(...),(...)). jej zdaniem strona nadleśnictwo powinno uiszczać podatek leśny, a nie zdecydowanie wyższy podatek od nieruchomości. Strona pozwana zwróciła uwagę, iż podstawę zmiany wysokości wynagrodzenia, zgodnie z treścią umowy i intencją stron towarzyszącą jej zawieraniu, mogą stanowić wyłącznie zmiany dokonane przez organ podatkowy bądź zmiany prawa, – tymczasem, wbrew dotychczasowej praktyce, strony powodowa dokonała opodatkowania spornych gruntów za 2018 r. podatkiem od nieruchomości, zamiast podatkiem leśnym, jak czyniła dotychczas, dokonując w ten sposób jednostronnej zmiany essentialia negotii łączącej strony umowy. Taka zmiana podjęta wyłącznie z inicjatywy strony powodowej jako podatnika, nie stanowi – w obliczu łączącej strony umowy podstawy do zmiany wysokości wynagrodzenia za ustanowienie służebności przesyłu. W ocenie strony pozwanej, skutkiem dokonanej przez stronę powodową zmiany opodatkowania, której efektem jest wzrost wynagrodzenia z tytułu ustanowienia służebności, doszło również do zachwiania ekwiwalentności świadczeń w rozumieniuart. 487 § 2 k.c., nierównomiernego rozłożenia ryzyka i naruszenia zasad słuszności kontraktowej – jej zdaniem, działanie strony powodowej naruszyło ponadto zasady wykonywania zobowiązań zgodnie z ich społeczno-gospodarczym przeznaczeniem, zasadami współżycia społecznego i ustalonymi zwyczajami; dodatkowo skutkiem zmiany sposobu opodatkowania gruntów na niekorzyść strony pozwanej jest również potencjalna możliwość przysporzenia w majątku strony powodowej. Zdaniem strony pozwanej, zmiana wysokości wynagrodzenia stanowi naruszenieart. 3531k.c.w zw. zart. 58 §3 k.c.w zakresie jednostronnej zmiany essentialia negotii. Z uwagi na fakt, że rażący wzrost wynagrodzenia na skutek działania strony powodowej stanowi okoliczność, której strony nie brały pod uwagę w momencie zawarcia umowy, strona pozwana wniosła na podstawieart. 3571k.c.o określenie przez Sąd wysokości wynagrodzenia wynikającego z umowy w wysokości wynikającej z iloczynu powierzchni zajmowanych przez jej urządzenia na działkach strony powodowej i stawki podatku leśnego za 2018 r. Ponadto strona pozwana podniosła argument, iż inne jednostki organizacyjne powoda nie dokonały zmiany wynagrodzenia i za 2018 roku ustaliły wynagrodzenie na podstawie odprowadzonego podatku leśnego. Niezależnie od powyższego strona pozwana podniosła zarzut braku wykazania wysokości roszczenia podnosząc, iż strona powodowa nie wykazała podstawy przyjętej wysokości stawki podatku od nieruchomości w poszczególnych gminach ani sposobu naliczenia powierzchni działek. Strona pozwana podniosła również zarzut przedwczesności postępowania.
Wyrokiem z dnia 21 lutego 2019 r. Sygn. akt I C 1518/18 Sąd Okręgowy w Krakowie zasądził od(...) S.A.wK.na rzecz Skarbu Państwa - Nadleśniczego NadleśnictwaB.kwotę 816.893,31 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie: - od kwoty 802.995,39 zł od dnia 4 kwietnia 2018r. do dnia 10 kwietnia 2018r. oraz od kwoty 795.038,19 zł od dnia 11 kwietnia 2018r. do dnia zapłaty , od kwoty 22.037,90 zł od dnia 3 kwietnia 2018r. do dnia 17 kwietnia 2018r. oraz od kwoty 21.855,12 zł od dnia 18 kwietnia 2018r. do dnia zapłaty (pkt I), zasądził od strony pozwanej na rzecz strony powodowej kwotę 10.800 zł tytułem zwrotu kosztów procesu (pkt II) i nakazał pobrać od strony pozwanej na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Krakowie kwotę 40.845 zł tytułem opłaty od uiszczenia której strona powodowa była zwolniona (pkt III).
Podstawę tego rozstrzygnięcia stanowił następujący stan faktyczny:
W dniu 14 grudnia 2011 r. strona pozwana(...) Spółka Akcyjnaz siedzibą wK.zawarła porozumienie z(...)Dyrekcją Lasów Państwowych weW., którego przedmiotem był sposób uregulowania wzajemnych stosunków prawnych w zakresie obciążenia nieruchomości Skarbu Państwa, będących w zarządzie Nadleśnictwie urządzeniami elektroenergetycznej strony pozwanej. Podstawą zawarcia porozumienia była nowelizacjaustawy z dnia 28 września 1991 r. o lasach(Dz.U. z 2011 r., nr 12, poz. 59 z późn.), wprowadzająca podstawę do odpłatnego ustanowienia służebności przesyłu na gruntach Skarbu Państwa. Do porozumienia strony inkorporowały treść zapisu art. 39a ust. 2 ustawy, zgodnie z którym wynagrodzenie za ustanowienie służebności przesyłu na rzecz przedsiębiorstwa energetycznego zajmującego się przesyłaniem lub dystrybucją energii elektrycznej, ustala się w wysokości odpowiadającej wartości podatków i opłat ponoszonych przez Lasy Państwowe od części nieruchomości, z której korzystanie jest ograniczone w związku z obciążeniem tą służebnością. W konsekwencji zawartego porozumienia strony zawarły sześć umów, których przedmiotem było ustanowienie na rzecz strony pozwanej służebności przesyłu na gruntach użytkowanych przez stronę powodową, a to: umowę z dnia 20 lutego 2014 r. (Rep.(...)), umowę z dnia 4 grudnia 2014 r. (Rep.(...), umowę z dnia 4 grudnia 2014 r. (Rep.(...)), umowę z dnia 4 grudnia 2014 r. (Rep.(...), umowę z dnia 4 grudnia 2014 r. (Rep.(...)) oraz umowę z dnia 4 października 2016 r. (Rep.(...)). Zarówno w w/w porozumieniu, jak i wymienionych powyżej umowach Nadleśnictwo zadeklarowało, że na nieruchomościach obciążonych służebnością przesyłu będzie kontynuowało prowadzenie gospodarki leśnej z uwzględnieniem obciążenia tych nieruchomości urządzeniami elektroenergetycznymi i wymaganiami bezpieczeństwa wynikającymi z przepisów prawa oraz przepisów przeciwpożarowych. W § 6 ust. 1 zawartych umów strony ustaliły, iż wynagrodzenie z tytułu ustanowienia służebności przesyłu w wysokości wynikającej zart. 39a ust. 2 ustawy o lasachbędzie płatne w terminie 14 dni roboczych od dnia otrzymania od Nadleśnictwa faktury VAT, nie później jednak niż do dnia 31 marca każdego roku, na wskazany rachunek bankowy. W § 6 ust. 4 przedmiotowych umów zastrzeżono zaś, że w przypadku gdy właściwy organ podatkowy dokona zmiany wysokości podatków gruntowych, w/w wynagrodzenie ulega zmianie zgodnie z dokonaną przez organ podatkowy korektą podatku (zobowiązania podatkowego). Dodatkowo strony zastrzegły w umowach, iż niezależenie od w/w wynagrodzenia(...), w porozumieniu ze Skarbem(...)Dyrekcją Lasów Państwowych weW.zapłaci na rzecz Nadleśnictwa kompensatę za ograniczenie w korzystaniu z nieruchomości w wysokości równej kwotom zapłaconego przez Nadleśnictwo podatku leśnego, rolnego lub od nieruchomości oraz innych opłat lokalnych za cały okres korzystania przez(...)lub jego poprzedników prawnych do dnia ustanowienia służebności przesyłu na tych nieruchomościach. Załącznikami do umów były tabele – „Inwentaryzacje linii elektroenergetycznych” oraz mapy obrazujące przebieg linii należących do strony pozwanej przez grunty zarządzane przez stronę powodową. W dacie zawarcia w/w umów oraz na przestrzeni kolejnych lat jej obowiązywania za działki za działki Skarbu Państwa znajdujące się w zarządzie NadleśnictwaB.strona powodowa odprowadzała podatek leśny, którego stawka była i jest wielokrotnie niższa niż stawka podatku od nieruchomości. Na podstawie faktur wystawionych przez NadleśnictwoB.zgodnych z wartościami/zasadami przyjętymi w w/w umowach, strona pozwana zapłaciła wynagrodzenie za ustanowienie służebności przesyłu za lata 2015-2017 na podstawie faktur obejmujących wynagrodzenie w wysokości bardzo zbliżonej do wartości wynikającej z pierwszej faktury. Począwszy od 2018 r. strona powodowa zaczęła deklarować organowi podatkowemu, iż pozostające w jej zarządzie grunty zajęte pod liniami energetycznymi należącymi do strony pozwanej objęte są stawką podatku od nieruchomości jako grunty związane z prowadzeniem działalności gospodarczej. Powyższe postępowanie strony powodowej miało związek z zmianą orzecznictwa sądów administracyjnych, które począwszy od 2017 r. zaczęło przychylać się do poglądu, iż pasy techniczne nieruchomości pod liniami enegetycznymi - jako grunty związane z prowadzeniem działalności gospodarczej - powinny być opodatkowane podatkiem od nieruchomości, a nie leśnym (jak dotychczas), bez względu na sposób zakwalifikowania ich w ewidencji gruntów i budynków. Na podstawie złożonych deklaracji strona powodowa uiściła stosowny podatek od nieruchomości wyliczony jako iloczyn powierzchni gruntu i stawki podatku. I tak: według deklaracji złożonej do Urzędu GminyO.podatek wyniósł 371.387,38 zł, według deklaracji złożonej do Urzędu GminyN.podatek wyniósł 20.456,54 zł, według deklaracji złożonej do Urzędu MiastaB.podatek wyniósł 38.770,16 zł, według deklaracji złożonej do Urzędu GminyW.podatek wyniósł 17.916,99 zł, zaś według deklaracji złożonej do Urzędu GminyB.podatek wyniósł 322.143,48 zł. W oparciu o zawarte umowy ustanowienia służebności przesyłu strona powodowa wystawiła i wysłała na rzecz strony pozwanej faktury VAT z dnia 7 marca 2018 r. opiewające na kwoty zadeklarowanego przez nią podatku od w/w nieruchomości, o następujących numerach:(...),(...),(...),(...),(...),(...). Strona pozwana odmówiła jednak zapłaty w/w faktur, kwestionując podstawę naliczania wynagrodzenia w wysokości wynikającej z przyjętej przez stronę powodową interpretacji, zgodnie z którą grunty, na których zlokalizowane są jej urządzenia powinny być opodatkowane podatkiem od nieruchomości – jej zdaniem, w/w nieruchomości powinny być opodatkowane podatkiem leśnym, albowiem strona powodowa w dalszym ciągu prowadzi na nich gospodarkę leśną. W konsekwencji, strona pozwana przelała na rzecz strony powodowej wynagrodzenie z tytułu służebności przesyłu odpowiadające jedynie należnemu od w/w nieruchomości podatkowi leśnemu – i tak: w odniesieniu dofaktury VAT nr (...) OddziałwL.zapłacił w dniu 17 kwietnia 2018 r. kwotę 182,78 zł brutto; w odniesieniu dofaktury VAT nr (...) OddziałwJ.zapłacił w dniu 10 kwietnia 2018 r. kwotę 1.919,11 zł brutto; w odniesieniu dofaktury VAT nr (...) OddziałwJ.zapłacił w dniu 10 kwietnia 2018 r. kwotę 4.587,64 zł brutto; w odniesieniu dofaktury VAT nr (...) OddziałwJ.zapłacił w dniu 10 kwietnia 2018 r. kwotę 305,15 zł brutto; w odniesieniu dofaktury VAT nr (...) OddziałwJ.zapłacił w dniu 10 kwietnia 2018 r. kwotę 129,17 zł brutto; zaś w odniesieniu dofaktury VAT nr (...) OddziałwJ.zapłacił w dniu 10 kwietnia 2018 r. kwotę 16,13 zł brutto. Do chwili obecnej NadleśnictwoB.prowadzi na nieruchomościach Skarbu Państwa znajdujących się w jej zarządzie gospodarkę leśną w postaci w szczególności szkółek leśnych pod liniami energetycznymi.
Przy tym stanie faktycznym Sąd pierwszej instancji uznał, że powództwo zasługiwało na uwzględnienie.
Odwołując się do treści porozumienia stron i treści umów do których włączono zapisyart. 39a ust. 1 i 2 ustawy o lasach, Sąd pierwszej instancji wskazał, że wynagrodzenie za ustanowienie służebności przesyłu na rzecz przedsiębiorstwa energetycznego zajmującego się przesyłaniem lub dystrybucją energii elektrycznej, ustala się w wysokości odpowiadającej wartości podatków i opłat ponoszonych przez Lasy Państwowe od części nieruchomości, z której korzystanie jest ograniczone w związku z obciążeniem tą służebnością.” Dokonując wykładni §6 zawartych umów w kontekście całokształtu okoliczności, Sąd Okręgowy uznał, że w/w § 6 ust. 4 odnosił się tylko i wyłącznie do sytuacji, w której doszłoby do korekty zeznania podatkowego i wysokości podatku. Nie dotyczy wiec złożenia deklaracji zgodnie z obowiązkiem podatkowym. Umowa nie mogła nałożyć na stronę strony powodowej obowiązku składania deklaracji sprzecznych z prawem podatkowym tylko w tym celu, aby wygenerować postępowanie administracyjne i uzyskać uzasadnienie dla żądania wynagrodzenia. Zdaniem Sądu zapis umowny z §6 ust. 4 jest swego rodzaju „wentylem bezpieczeństwa”, że w sytuacji gdyby doszło już do zapłaty podatku przez stronę powodową, a następnie zwrotu przez stronę pozwaną na jej rzecz jego równowartości, zaś organ podatkowy dokonałby korekty wysokości tego podatku, to wówczas strona powodowa mogłaby żądać od strony pozwanej stosownego uzupełnienia wynagrodzenia z tytułu służebności przesyłu. Sąd nie zakwestionował sposobu działania Nadleśnictwa uznając, że było ono wyrazem przezorności opartej na analizie aktualnego orzecznictwa sądowoadministracyjnego. Było to działanie zgodne z interesem Skarbu Państwa, nie narażając tym samym Skarbu Państwa na ryzyko poniesienia odpowiedzialności za odsetki w razie zwłoki z zapłatą odpowiedniej stawki podatku - taki zaś efekt wywołałoby oczekiwanie strony powodowej na wydanie stosownej korekty organu podatkowego. Strona powodowa – pomimo ciążącego na niej obowiązku procesowego wynikającego zart. 6 k.c.iart. 232 k.p.c.- nie zaoferowała w toku postępowania dowodu z zeznań świadków, którzy braliby udział przy tworzeniu ramowego porozumienia, w oparciu o które strony zawarły następnie przedmiotowe umowę ustanawiające służebność przesyłu, to też Mając także na uwadze treśćart. 65 § 2 k.c.Sąd Okręgowy wskazał, że dokonując wykładni umów oparł się w głównej mierze na ich treści i doszedł do przekonania, iż należy je rozumieć w sposób przyjęty przez stronę powodową.
Przy interpretacji przepisów prawa podatkowego, Sąd Pierwszej instancji podzielił zapatrywanie zawarte w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 22 października 2018 r., sygn. akt II FSK 1847/18, zgodnie z którym opodatkowanie podatkiem leśnym wyłącza już prowadzenie jakiejkolwiek działalności gospodarczej na nieruchomości podlegającej opodatkowaniu. Pojęcie gruntów "zajętych" na prowadzenie działalności gospodarczej, należy rozumieć jako faktyczne wykonywanie konkretnych czynności, działań na gruncie, powodujących dokonanie zamierzonych celów lub osiągnięcie konkretnego rezultatu, związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą. Spółki energetyczne, prowadząc działalność w zakresie przesyłu energii elektrycznej, wykorzystują w sposób trwały dla potrzeb tej działalności pasy techniczne pod napowietrznymi liniami energetycznymi, które zostały wytyczone w związku z przebiegającymi przez las liniami energetycznymi i które są niezbędne do prowadzenia przesyłu energii; ponadto spółki te jako operatorzy są zobowiązane utrzymywać wskazane grunty w sposób umożliwiający bezpieczne i bezawaryjne funkcjonowanie linii napowietrznych przy uwzględnieniu szeregu przepisów prawa regulujących m.in. kwestie bezpieczeństwa, funkcjonowania i posadowienia linii energetycznych (por.ustawa z 10 kwietnia 1997 r. - Prawo energetyczne[Dz. U. z 2012 r. poz. 1059 z późn. zm.]). Działalność w zakresie przesyłu energii elektrycznej prowadzona jest w sposób ciągły, a grunty pod liniami energetycznymi są wykorzystywane w tej działalności w sposób trwały i nie może na nich być prowadzona planowa działalność leśna – jakkolwiek grunty objęte służebnością przesyłu znajdują się w granicach lasu i przynależą do jego ekosystemu, to nie mogą być opodatkowane podatkiem leśnym, gdyż są zajęte na prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie przesyłu energii elektrycznej. Zatem stosownie do art. 2 ust. 2 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych, grunty pod liniami energetycznymi objęte służebnością przesytu opodatkowane są, zdaniem NSA, podatkiem od nieruchomości, przy zastosowaniu stawki tego podatku właściwej dla gruntów związanych z prowadzaniem działalności gospodarczej (art. 5 ust. 1 pkt 1 lit. a ustawy). Odnosząc się zaś do podniesionego przez stronę pozwaną faktu uchwalenia ustawy z dnia 20 lipca 2018 r. o zmianie ustawy o podatku rolnym, ustawy o podatkach i opłatach lokalnych orazustawy o podatku leśnym, Sąd Okręgowy zwrócił uwagę, że zgodnie z art. 4 tej ustawy weszła ona w życie dopiero z dniem 1 stycznia 2019 r., a więc zgodnie z zasadą „lex retro non agit” nie powinna ona mieć zastosowania w zakresie stanów faktycznych zaistniałych do dnia 31 grudnia 2018 r. W ocenie Sądu, ani nowe przepisy ani uzasadnienie projektu z natury nie mają mocy ex tunc. Interpretacja obowiązującego prawa należy do Sądów. Przyjęcie zasadności stanowiska pozwanej doprowadziłoby do sytuacji, że strona powodowa byłaby ograniczona w możliwości korzystania z nieruchomości, a płaciłaby wyższy podatek od nieruchomości tylko dlatego, że została ustanowiona na niej służebność przesyłu i w dodatku nie mogłaby zwrotu tego podatku w żaden sposób wyegzekwować od przedsiębiorstwa energetycznego. Byłoby to sprzeczne z zasadami współżycia społecznego oraz rażąco niesprawiedliwe. Zasady współżycia społecznego wymagają w tej sytuacji, aby podmiot odpowiedzialny za posadowienie urządzeń energetycznych (czyli strona pozwana) , która wygenerowała obowiązek podatkowy, poniosła koszty tego działania a nie przerzuciła odpowiedzialności finansowej na stronę powodową.
W tym stanie rzeczy Sąd uwzględnił żądanie pozwu. Jako podstawę rozstrzygnięcia o kosztach procesu powołanoart. 98 § 1 i 3 k.p.c.iart. 99 k.p.c.
Apelację od tego wyroku wniosła strona pozwana zaskarżając orzeczenie w całości, zarzucając:
1. naruszenie przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na treść wyroku, a to:art. 233 § 1 k.p.c.i328 § 2 k.p.c.poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów, bez wszechstronnego rozważenia materiału dowodowego i dokonania jego oceny z pominięciem istotnej części tego materiału, polegające na błędnym założeniu, iż złożenie deklaracji podatkowej na podatek leśny pod liniami elektroenergetycznymi było sprzeczne z obowiązującymi przepisami prawa,
2. wadliwą interpretację porozumienia z 14 grudnia 2011r., wzorca umowy stanowiącego załącznik do porozumienia, w szczególności § 6 ust. 1 oraz ust. 2, właściwych aktów notarialnych stanowiących umowy o ustanowieniu służebności przesyła oraz § 6 ust. 4i § 8 ust. 1 poprzez usankcjonowanie prawa powoda do jednostronnej zmiany pierwotnie ustalonego rodzaju podatku, a w konsekwencji jego wysokości, pomimo braku umocowania w porozumieniu i umowach do takiego działania,
3. nieprawidłowe pozostawienie bez rozpoznania wniosku pozwanego o określenie na podstawieart. 3571k.c.przez Sąd wartości wynagrodzenia wynikającego z umowy w wysokości wynikającej z iloczynu powierzchni zajmowanych przez urządzenia pozwanego na działkach powoda i stawki podatku leśnego za 2018 r. ,
4.pominięciu wykazanych w zeznaniach świadkaV. F., niekwestionowanych i potwierdzonych przez powoda intencji stron w zakresie przyjętej wysokości wynagrodzenia umownego w równowartości podatku leśnego oraz możliwości jej zmiany wyłącznie poprzez działanie właściwego organu administracji, a w konsekwencji naruszeniuart. 229 k.p.c.orazart. 65 § 2 k.c.,
5. naruszenieart. 3051, art. 3053, art. 3054k.c.poprzez zasądzenie wynagrodzenia za służebność przesytu zbliżającego się wysokością do wartości gruntu, nad którym przebiegają linie elektroenergetyczne,
6. naruszenieart. 487 § 2 k.c.poprzez naruszenie zasady ekwiwalentności świadczeń poprzez uznanie roszczenia w wysokości nieadekwatnej do świadczenia drugiej strony,
7. naruszenieart. 232 k.p.c.w zw. zart. 6 k.c.poprzez uznanie prawa powoda do jednostronnej zmiany pierwotnie ustalonej wartości wynagrodzenia w sytuacji nieprzedstawienia przez Stroną powodową żadnego wiarygodnego dowodu potwierdzającego uprawnienie powoda do kształtowania odmiennego wynagrodzenia w drodze samoopodatkowania,
8. naruszenieart 3531k.c.w zw. zart. 354 § 2 k.c.iart. 5 k.c.poprzez uwzględnienie roszczenia i nakazanie pozwanemu wykonania zobowiązania sprzecznego z jego celem społeczno-gospodarczym, zasadami współżycia społecznego i ustalonym zwyczajem, z równoczesnym ustaleniem, że zwyczajem stosowanym przez strony w toku realizacji umowy, wynikającym z jej treści było odniesienie się do ewidencji gruntów, w której wskazano przeznaczenie użytku (Ls) w celu ustalenia zasad opodatkowania nieruchomości,
9. naruszenieart. 229 k.p.c.w zw. zart. 233 k.p.c.przez pominięcie przyznanych przez powoda okoliczności prowadzenia na terenach pod liniami elektroenergetycznymi gospodarki leśnej i pobierania w związku z tym pożytków z gruntu,
10.błędne zastosowanieart. 65 § 2 k.c.poprzez nieuzasadnione przyjęcie, że interpretacja treści umowy, w oparciu o którą powód powinien wystawić fakturę zgodnie z ustalonym zwyczajem w wysokości wynikającej z deklaracji na podatek leśny stanowiłoby działanie sprzeczne z obowiązującym prawem, w sytuacji, gdy działanie odmienne powoduje nieważność treści umowy poprzez naruszenie zasady równości stron stosunku prawnego, naruszenie zasady ekwiwalentności świadczeń oraz uzależnienie essentialia negotii umowy (wysokości wynagrodzenia) wyłącznie od decyzji wierzyciela,
11. naruszenieart. 58 k.c.w wz. zart. 65 § 2 k.c.poprzez nieuzasadnione przyjęcie, że dopuszczalna jest interpretacja umowy, zgodnie z którą wysokość zadeklarowanego podatku bez względu na poprawność złożenia deklaracji automatycznie wyznacza wysokość wynagrodzenia netto z umowy, podczas gdy interpretacja taka prowadzi do naruszenia zasady równości stron i eliminuje możliwość jakiegokolwiek wpływu dłużnika na ostateczną wysokość wynagrodzenia umownego oraz prawidłowości opodatkowania,
12. naruszenieart. 2 k.p.c.w związku zart. 316 k.p.c.poprzez rozpoznanie przez Sąd kwestii „incydentalnej”, z zakresu prawa podatkowego w sytuacji braku istnienia wiążących dla stron postępowania w niniejszej sprawie rozstrzygnięć organów podatkowych i sądów administracyjnych, z równoczesnym pominięciem treściart. 1 ust. 4 pkt 1 ustawy z dnia 30 października 2002 r. o podatku leśnymobowiązującego w dacie wyrokowania, skutkującym interpretacją treści umowy sprzeczną zart. 58 k.c.;
13. naruszenieart. 87 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r.poprzez przyjęcie że składanie przez powoda deklaracji podatkowych sprzecznych z linią orzeczniczą sądów administracyjnych jest tożsame ze składaniem deklaracji sprzecznych z obowiązującym prawem, w sytuacji zdefiniowania źródeł prawa w ustawie zasadniczej,
14.art. 316 k.p.c.poprzez pominięcie przez Sąd zmienionego stanu prawnego W toku postępowania, wynikającego z nowelizacji wprowadzonej ustawą z dnia 20 lipca 2018r. o zmianie ustawy o podatku rolnym, ustawy o podatkach i opłatach lokalnych orazustawy o podatku leśnym,
15. naruszenieart. 2 ust. 2w zw. zart. 1a ust. 1 pkt 4 i 7 oraz ust. 3 pkt 2 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych(j..t Dz. U. z 2014 r., poz. 849 ze zm.), a takżeart. 1 ust. 1, 2 i 3 ustawy z dnia 30 października 2002 r. o podatku leśnym(Dz. U. 2 2013 r. poz. 46, poprzez błędną wykładnię i nieprawidłowe przyjęcie, że w każdym przypadku, niezależnie od rzeczywistego sposobu użytkowania, grunty pod „powietrznymi liniami energetycznymi (w obrębie tzw. pasów technicznych), z uwagi na ciążące na pozwanym przedsiębiorcy przesyłowym obowiązki dotyczące utrzymania wskazanych gruntów w sposób umożliwiający bezpieczne i bezawaryjne funkcjonowanie linii napowietrznych, należy kwalifikować jako zajęte na wykonywanie działalności gospodarczej, podczas gdy prawidłowa wykładnia tych przepisów prowadzi do wniosku, iż o zajęciu gruntu na wykonywanie działalności gospodarczej można mówić dopiero wtedy, gdy wykonywanie działalności gospodarczej wyklucza całkowicie prowadzenie na danym obszarze gospodarki leśnej;
Strona pozwana wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez oddalenie powództwa i zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Okręgowemu w Krakowie do ponownego rozpoznania, przy uwzględnieniu kosztów postępowania Odwoławczego. Pozwana wniosła też o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego rzeczoznawcy na okoliczność ustalenia ceny gruntów (lasów), dla których zawarto umowy o ustanowienie służebności przesyłu, wskazując przy tym, że potrzeba powołania tego dowodu powstała na skutek przyjęcia przez Sąd I instancji, że wysokość wynagrodzenia rocznego z tytułu ustanowienia służebności przesyłu może być bliska tej wartości, a nadto dowodu z artykułu prasowego pt. „Prawo pierwokupu: Lasy Państwowe kwestionują ceny transakcyjne gruntów” na okoliczność zobrazowania ceny 1 ha lasu przyjmowanej przez LP. W toku procesu strona pozwana podniosła ponadto zarzut zasiedzenie służebności gruntowej o treści służebności przesyłowej, wskazując, że nabycie tej służebności nastąpiło bez wynagrodzenia.
Strona powodowa wniosła o oddalenie apelacji i o zasądzenie kosztów postępowania apelacyjnego.
Rozpoznając apelację Sąd drugiej instancji uznał zasadniczo za własne ustalenia Sądu Okręgowego uściślając jedynie wykładnię umowy dokonana przez Sąd pierwszej instancji i zważył co następuje:
Nie można podzielić zarzutu naruszeniaart. 233w zw. zart. 328§2 k.p.c.iart. 65§2 k.c.Zgodnie z kombinowaną metodą wykładni (subiektywno-obiektywną), priorytetową regułę interpretacyjną oświadczeń woli, składanych indywidualnie adresatom, stanowi rzeczywista wola stron. Zastosowanie tej reguły wymaga wyjaśnienia jak strony rzeczywiście zrozumiały złożone oświadczenie woli, a w szczególności, jaki sens łączyły z użytym w oświadczeniu woli zwrotem lub wyrażeniem. Słusznie jednak Sąd Okręgowy uznał, ze zeznania świadkaV. F.obrazują jedynie subiektywne przekonanie tego świadka o interpretacji umowy, które jednak nie daje postawy do oceny , że taka była wola obu stron umowy. Nie było bowiem negocjacji, a strony oparły się na wcześniej przygotowanym wzorcu umowy przygotowanym przez(...)Dyrekcję Lasów Państwowych weW.. Świadek nie uczestniczyła w procesie uzgodnień treści porozumienia przed i w chwili zawarcia umowy, stąd jej zeznania nie wskazują na rzeczywista wolę obu stron umowy, co najwyżej przekonanie tylko jednego kontrahenta. Fakt zaś , że Nadleśnictwo płaciło podatek leśny przed czy bezpośrednio po zawarciu umowy nie przesądza, że strony zakładały, że taki podatek będzie zawsze płacony skoro §6 ust. 1 odsyłał przy zasadach ustalania wynagrodzenia do normy ustawowejart. 39 a ustawy o lasach, który nie zawierał ograniczenia tylko do podatku leśnego. W procesie interpretacji umów przyjmuje się , że wątpliwości interpretacyjne powinny być interpretowane na niekorzyść strony będącej autorem tekstu umowy, która ponosi ryzyko jego niejasnej redakcji. Dotyczy to jednak wątpliwości niedających się usnąć w drodze ogólnych zasad wykładni. W tym zaś wypadku taka wykładnia była możliwa. Podkreślić bowiem też trzeba, że jeżeli chodzi o oświadczenia woli ujęte w formie pisemnej, czyli wyrażone w dokumencie, to sens tych oświadczeń ustala się przyjmując za podstawę wykładni przede wszystkim tekst dokumentu. W procesie jego interpretacji podstawowa rola przypada zaś językowym regułom znaczeniowym (por. Uchwałę Sądu Najwyższego z dnia 29 czerwca 1995 r. III CZP 66/95 OSNC 1995/12/168).
Treść zaś powołanych przez Sąd Okręgowy aktów notarialnych obejmujących umowy ustanowienia służebności przesyłowej z dnia 20 lutego 2014 r. (Rep.(...)k.168), z dnia 4 grudnia 2014 r. (Rep.(...)k.148), z dnia 4 grudnia 2014 r. (Rep.(...)k.95), z dnia 4 grudnia 2014 r. (Rep.(...)k.51), z dnia 4 grudnia 2014 r. (Rep.(...)k.34) z dnia 4 października 2016 r. (Rep.(...)k.19) , a także treść porozumienia z dnia 14 grudnia 2011r. (k.264) jednoznacznie wskazują, że u podstaw określenia wynagrodzenia przez strony leżał wzorzec normatywny wynikający zart. 39a. ustawy z dnia 28 września 1991 r. o lasach(według obowiązującego wówczas t.j. Dz.U.2011.12.59 t.j., który ograniczał swobodę umów w zakresie sposobu określania wynagrodzenia za ustanowienie służebności przesyłu na rzecz przedsiębiorstwa energetycznego zajmującego się przesyłaniem lub dystrybucją energii elektrycznej. Zgodnie zaś z tym przepisem wynagrodzenie ustala się w wysokości odpowiadającej wartości podatków i opłat ponoszonych przez Lasy Państwowe od części nieruchomości, z której korzystanie jest ograniczone w związku z obciążeniem tą służebnością. Postanowienie §6 ust. 5 wskazuje ponadto, że wolą stron było też zrekompensowanie Nadleśnictwu kwot zapłaconych podatków i to także za okres sprzed ustanowienia służebności. Wynagrodzenie zaś miało zostać powiększone o podatek VAT.
Kwestia ewentualnego zasiedzenia służebności gruntowej o treści służebności przesyłowej (czy też ewentualnie zasiedzenia służebności przesyłowej) nie ma żadnego znaczenia w sprawie skoro i tak strony w umowach określiły wynagrodzenie za okres wcześniejszego korzystania przez pozwaną z urządzeń przesyłowych na cudzym gruncie także przed zawarciem umów. Nawet więc gdyby przyjąć, że posiadanie z urządzeń przesyłowych na cudzym gruncie przez pozwaną (tj. tak jak korzystający ze służebności) nie wiązało się z ponoszeniem opłat to i tak wiążący byłby sposób odpłatności określony w umowach za okres sprzed ich zawarcia. Nawet więć gdyby przyjąć, że do zasiedzenia służebności gruntowej doszło, to i tak wówczas akty notarialne należało traktować jako modyfikację treści istniejących wcześniej służebności. Tu jednak trzeba ponadto zauważyć, że mimo iż sam zarzut zasiedzenia ma charakter materialnoprawny, to jednak powołanie faktu zasiedzenia służebności umożliwiającej korzystanie z urządzeń w sposób nieodpłatny powinno się łączyć ze zgłoszeniem odpowiednich wniosków dowodowych, co było już możliwe na etapie postępowania przed Sądem Okręgowym. To oznacza, że dowody zgłoszone na okoliczność zasiedzenia nieodpłatnej służebności na etapie apelacji były spóźnione (art. 381 k.p.c.). Ustalenia zaś dokonane przez Sąd Okręgowy dają jedynie podstawę do uznania, że źródłem ustanowienia służebności były oświadczenia właściciela zawarte w powołanych aktach notarialnych. Nie było więc żadnych podstaw do uzupełniania postępowania dowodowego.
Powoływane w apelacji postanowienia § 6 ust. 4 w.w. aktów notarialnych dotyczą literalnie sytuacji, gdy właściwy organ podatkowy dokonuje zmiany wysokości podatków gruntowych, a wówczas wynagrodzenie ulega zmianie zgodnie z dokonaną przez organ podatkowy korektą podatku (zobowiązania podatkowego). Takie postanowienie budzi wątpliwości co do jego zakresu, albowiem podatek gruntowy to w ujęciu normatywnym podatek rolny (art. 17 ustawy z dnia 15 listopada 1984 r. o podatku rolnymDz.U.2006.136.969 t.j. ze zm.), którego wysokość nie jest regulowana decyzją a sposób ustalania zobowiązania podatkowego w odniesieniu do osób prawnych czy jednostek organizacyjnych nieposiadających osobowości prawnej reguluje ustawa. Decyzje zaś dotyczące ustalenia zobowiązania podatkowego (nakazy płatnicze) z tytułu tego podatku wydawane są tylko w odniesieniu do osób fizycznych W odniesieniu zaś do osób prawnych, jednostek organizacyjnych nieposiadających osobowości prawnej a także jednostek Lasów Państwowych decyzje mogły być wydawane jedynie w przedmiocie ulg lub w przedmiocie zaległości podatkowej. Także na gruncie ustawy z dnia z dnia 30 października 2002 r. o podatku leśnym (Dz.U.2013.465 t.j. ze zm.) orazustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych(Dz.U.2014.849 t.j. ze zm.) zmiana wysokości podatku od nieruchomości w odniesieniu do osób prawnych (jednostek organizacyjnych nieposiadających osobowości prawnej, a także jednostek Lasów Państwowych) nie następowała w drodze decyzji organu. W §6 ust. 4 aktów notarialnych użyto liczbę mnogą (wysokości podatków) co ponadto oznacza, że postanowienie dotyczyło wszystkich podatków związanych z posiadaniem gruntu. Biorąc więc pod uwagę , że strony umowy to odpowiednio jednostki organizacyjne Lasów Państwowych działających za Skarb Państwa (ustanawiający służebność) i osoba prawna ((...) S.A.wK.) oraz uwzględniając, że zobowiązanie podatkowe z tytułu podatku rolnego (gruntowego), leśnego jak i z tytułu podatku od nieruchomości powstaje na skutek zaistnienia zdarzenia, z którym ustawa wiąże powstanie takiego zobowiązania, to zdaniem Sądu Apelacyjnego §6 ust. 4 dotyczy sytuacji w których organ podatkowy stwierdza, że podatnik, mimo ciążącego na nim obowiązku, nie zapłacił w całości lub w części podatku, nie złożył deklaracji, uznaje, że wysokość zobowiązania podatkowego jest inna niż wykazana w deklaracji, albo tez przyjmuje, że powstałego zobowiązania nie wykazano. Tylko bowiem wówczas w odniesieniu do podmiotów nie będących osobami fizycznymi, można w rozumieniu potocznym uznać, że dochodzi do „zmiany” wysokości tego typu podatków (rolnego, leśnego czy od nieruchomości, tylko bowiem wówczas wynagrodzenie mogło ulec zmianie zgodnie
z dokonaną przez organ podatkowykorektą podatku (zobowiązania podatkowego). W sytuacji natomiast gdy korekty dokonuje sam podatnik i czyni to zgodnie z wymogami prawa albo też zgodnie z deklaracją uiszcza bez żadnych korekt podatek należny nie ma potrzeby odwoływania się do §6 ust. 4 dotyczącego korekt wynikających z działania organów podatkowych. Sytuacja deklaracji samego podatnika odpowiada zakresowi §6 ust. 1. Jeżeli bowiem jednostka Lasów Państwowych jako podatnik w związku z deklaracją ponosiła podatki i opłaty od części nieruchomości, z której korzystanie było ograniczone w związku z obciążeniem służebnością przesyłową, to ustawowy zakres obciążenia podatkowego określał wprost wysokość wynagrodzenia z tytułu ustanowienia służebności przesyłu. W takim wypadku wynagrodzenie niewątpliwie odpowiadało wysokości wynikającej zart. 39a ust. 2 ustawy o lasach. Postanowienia umów określające wynagrodzenie z odwołaniem doart. 39 ust. a ust. 2 ustawy o lasachuzupełnione postanowieniami przewidującymi kompensatę za ograniczenie w korzystaniu z nieruchomości w wysokości równej kwotom zapłaconego przez Nadleśnictwo podatku leśnego, rolnego lub podatku od nieruchomości oraz innych opłat lokalnych za cały okres korzystania przez(...)są logiczne (zakładając racjonalność stawek podatkowych), skoro Przedsiębiorca przesyłowy, który zawarł z(...)Gospodarstwem Leśnym Lasy Państwowe umowę o ustanowienie służebności przesyłu na gruntach Skarbu Państwa, znajdujących się w zarządzie(...)Gospodarstwa Leśnego Lasy Państwowe, sam nie jest podatnikiem podatku od nieruchomości (por. uchwała 7 sędziów NSA W-wa z dnia 9 grudnia 2019 r. II FPS 3/19 ONSAiWSA 2020/2/12). Pozwana więc sama nie uiszcza tego podatku lecz uiszcza go właściciel za nieruchomość, rozumianą w sposób określony w art. 143k.c., a więc obejmującą także przestrzeń nad gruntem, przy uwzględnieniu, że tak rozumiana nieruchomość jest wykorzystywany na działalność gospodarczą. W zakresie więc interpretacji umowy oraz zasad opodatkowania gruntów pod urządzeniami przesyłowymi nie można podzielić zarzutu naruszenia przepisów powołanych w apelacji. Sąd Apelacyjny podziela w zakresie oceny obowiązku podatkowego stanowisko Sądu Okręgowego z odwołaniem do orzecznictwa Sądów Administracyjnych i nie ma potrzeby jego powielania. Dodatkowo tylko Sąd drugiej instancji zwraca uwagę, że zmiany wynikające z powołanej przez Sąd pierwszej instancji ustawy z dnia 20 lipca 2018 r. o zmianie ustawy o podatku rolnym, ustawy o podatkach i opłatach lokalnych orazustawy o podatku leśnymDz.U.2018.1588 wręcz potwierdzają, że poprzednia regulacja nie zawierała wprost wyłączenia spod opodatkowania podatkiem od nieruchomości gruntów przez które przebiegają urządzenia, o których mowa wart. 49 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilnyoraz wchodzące w skład przedsiębiorstwa przedsiębiorcy prowadzącego działalność w zakresie przesyłania lub dystrybucji energii elektrycznej. Uzasadnienie projektu nowelizacji nie może uchodzić za autentyczną wykładnię przepisu w jego brzmieniu sprzed nowelizacji.(...)sejmowy nr(...)Rządowego projekt ustawy o zmianie ustawy o podatku rolnym, ustawy o podatkach i opłatach lokalnych orazustawy o podatku leśnymwskazuje wprawdzie, że przepisy wcześniejsze były niejednoznaczne, to jednak nawet autorzy projektu uznawali skuteczność orzecznictwa administracyjnego wskazującego, że fakt posadowienia tej infrastruktury jest wystarczającą przesłanką do zakwalifikowania gruntów jako zajętych na prowadzenie działalności gospodarczej, co wyłączało podatek leśny, niezależnie od danych w ewidencji gruntów. Mimo więc, że regulacja miała na celu ujednolicenie zasad opodatkowania i uchylenie wątpliwości, to jednak intencją ustawodawcy było dopiero wprowadzenie od momentu nowelizacji zasady, że posadowienie tej infrastruktury na gruntach osób trzecich, z których przedsiębiorstwo nie będące właścicielem tej infrastruktury korzysta w sposób ograniczony (na podstawie służebności przesyłu, innej umowy lub bezumownie), nie skutkuje zmianą sposobu opodatkowania tych gruntów. Świadczy to o tym, że wcześniej takiej zasady nie było. Dodatkowo sposób regulacji zawartej w nowelizacji polega na wyraźnym zdefiniowaniu, że do lasów zajętych na wykonywanie innej działalności gospodarczej niż działalność leśna jak i do gruntów związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej nie zalicza się takich, przez które przebiegają urządzenia, o których mowa wart. 49 § 1 k.c., wchodzące w skład przedsiębiorstwa przedsiębiorcy prowadzącego działalność telekomunikacyjną, działalność w zakresie przesyłania lub dystrybucji energii elektrycznej jak i zajętych na pasy technologiczne stanowiące grunt w otoczeniu urządzeń przesyłowych. Taka regulacja wręcz wskazuje, że co do zasady grunty przez które przebiegają linie przesyłowe są związane z działalnością gospodarczą inną niż leśna, co tylko potwierdza interpretację dokonana przez Sąd pierwszej instancji. Wbrew zarzutom pozwanej nie dochodzi tu do żadnej zmiany essentialia negotii łączącej strony umowy, skoro umowa nakazywała obliczać wynagrodzenie stosownie do poniesionych obciążeń podatkowych i nie zawężała tych obciążeń do stawek podatku leśnego.
Zdaniem Sądu Apelacyjnego strona pozwana mogła kwestionować w tym postepowaniu prawidłowość złożenia deklaracji albowiem sama nie mogła wywołać odpowiedniego postępowania ustalającego wysokość obciążenia NadleśnictwaB.. W wypadku nieprawidłowego określenia obowiązku podatkowego poprzez wadliwe przyjęcie stawek podatku od nieruchomości w miejsce podatku leśnego, kwota nadwyżki stanowiłaby nadpłatę, wykraczająca ponad wartość podatków i opłat ponoszonych przez Lasy Państwowe. Taka nadpłata więc nie mogłaby stanowić należnego wynagrodzenia określonego wustawie o lasach(art. 39a) i w umowie. Zasadą jest, że zakres obowiązku podatkowego określany jest w postępowaniu podatkowym, dla którego zastrzeżona jest droga postępowania administracyjnego. Z uwagi jednak na ograniczony zakres podmiotów, które mogą być stroną postępowania podatkowego, pozwana nie mogła wywołać postępowania ustalającego istnienie nadpłaty. Pozwana nie jest osobą trzecią o jakiej mowa w art. 110-117c ordynacji, nie jest też osobą o jakiej mowa w art. 133§2 b Ordynacji. Szczególny obowiązek do przekazania równowartości podatku nie wynika też z przepisów prawa podatkowego, co wyklucza zastosowanie art. 133§2 Ordynacji podatkowej. Trudno też przyjąć by jako kontrahent podatnika mogła zwrócić się do organu podatnika o wydanie zaświadczenia o jakim mowa w art. 306 litery ia w zw. z art. 293§3pkt 3 Ordynacji podatkowej. W zakresie bowiem danych o zaleganiu i niezaleganiu podatków nie mieści się stwierdzenie nadpłaty podatku. Jeżeli więc podatnik sam nie wywołał odpowiedniego postępowania podatkowego potwierdzającego prawidłowość uiszczenia podatku za 2018r. to spór pomiędzy stronami w tym zakresie musi rozstrzygnąć Sąd powszechny. Zarzut więc naruszeniaart. 2 k.p.c.w zw. zart. 316 k.p.c.również nie mógł zostać podzielony. Odmienna zresztą interpretacja musiałaby prowadzić do oceny, że brak zakwestionowania przez organ podatkowy zadeklarowanej wysokości podatku tworzy domniemanie faktyczne prawidłowości jego poniesienia, szczególnie, że wysokość stawek nie była kwestionowana, a pas eksploatacji i utrzymania urządzeń elektroenergetycznych i ich składników został określony w umowach.
Sama treśćart. 39 lit.a ustawy o lasachwskazuje , że właściciel może ponosić różne podatki i opłaty a umowa stron wprost wskazywała na możliwość rekompensaty podatku leśnego, rolnego lub od nieruchomości oraz innych opłat lokalnych. Strony też określały sytuację w której dochodzi do korekty wysokości podatków ( w liczbie mnogiej). Trudno więc uznać, że obie strony zawężały obowiązek tylko do podatku leśnego i zakładały niezmienność rodzaju podatku, a w konsekwencji zakresu i skali opodatkowania. Klauzularebus sic stantibusnie dotyczy zaś z zasady zmian stosunków przewidywalnych. Sąd Apelacyjny zwraca jednak uwagę, że w chwili zawierania umowy strony wprawdzie mogły przewidywać zmianę opodatkowania z podatku leśnego na podatek od nieruchomości ale już niekoniecznie skalę opodatkowania wynikająca z tej zmiany. W orzecznictwie wskazywano, że za nadzwyczajną zmianę stosunków o powszechnym charakterze, może być uznana nieoczekiwana zmiana stanu prawnego w tym także w zakresie podatków, szczególnie jeżeli jej skala nie mieści się w typowym ryzyku kontraktowym (por Wyroki Sądu Najwyższego z dnia 21 września 2011 r., I CSK 727/10, LEX nr 1043967: z dnia 17 stycznia 2008 r. III CSK 202/07 LEX nr 398491:, z dnia 20 lipca 2007 r., I CK 3/07, OSNC-ZD 2008/3/65, LEX nr 435487, z dnia 16 maja 2007 r., III CSK 452/06, LEX nr 334987, z dnia 6 grudnia 2006 r., IV CSK 290/06, LEX nr 203285 ,z dnia 18 maja 2006 r., IV CSK 8/05, LEX nr 200925). Tym bardziej za nadzwyczajną zmianę wywołującą określone skutki, których strony nie przewidywały przy zawarciu umowy, należy uznać taką zmianę orzecznictwa, która zmienia interpretację norm praw podatkowego w sposób prowadzący do nadzwyczajnego, bardzo poważnego zwiększenia obciążenia podatkowego, co w tym przypadku przekłada się na zwiększenie obowiązku umownego świadczenia tylko jednej ze stron stosunku cywilnoprawnego ( wynagrodzenia za ustanowienie służebności). Jeżeli więc w chwili zawarcia umowy jednolicie przyjmowano, że grunty pod urządzeniami przesyłowymi nie są "zajęte" na prowadzenie działalności gospodarczej, co wskazywało, że właściciel takich gruntów płacił stosunkowo niewielki podatek leśny, a nie podatek od nieruchomości według zasad właściwych dla nieruchomości związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej, to zmiana interpretacji podatkowej prowadząca do drastycznego zwiększenia świadczenia strony pozwanej może uzasadniać zastosowanieart. 3571§1 k.c.Nawet jeżeli strona pozwana powinna zakładać możliwość zmian w sposobie opodatkowania, to nie mogła przewidzieć, że będzie to zmiana tak znaczna. W sytuacji więc gdy wynagrodzenie to- tak jak w tym przypadku- zwiększa świadczenie strony pozwanej (aż 816.893,31zł) , to obiektywnie istnieje groźba straty. Nie musi to być bowiem strata, która zachwiałaby kondycją finansową wykonawcy bądź groziłaby mu upadłością, wystarczy zwykła rażąca strata transakcyjna. Groźba rażącej straty zachodzi wówczas, gdy nastąpił, tak jak w tym przypadku- ogromny wzrost świadczenia jednej ze stron, a zwłaszcza jeżeli spełnienie świadczenia przez dłużnika zgodnie z pierwotną treścią zobowiązania oznaczałoby naruszenie równowagi między świadczeniami stron, w bardzo znaczącym rozmiarze (por. Kidyba Andrzej (red.), Kodeks cywilny. Komentarz. Tom III. Zobowiązania - część ogólna, wyd. II Opublikowano: LEX 2014).
Zarzut apelacji naruszeniaart. 3571§1 k.c.jest jednak o tyle nieuzasadniony, że ukształtowanie treści stosunku obligacyjnego nie jest możliwe na podstawie zarzutu obronnego ( por. Uchwałę Sądu Najwyższego z dnia 27 marca 2001r. III CZP 54/00 OSNC 2001/10/145). Bezprzedmiotowy jest więc dowód z opinii biegłego mający na celu wykazanie, że wynagrodzenie roczne jest w tym przypadku bliskie wartości nieruchomości.
Nie trzeba jednak wiadomości specjalnych by ocenić, że tak drastyczne zwielokrotnienie wynagrodzenia prowadzi do zachwiania równowagi kontraktowej, a uwzględnienie powództwa w całości prowadzące do obciążenia tylko jednej ze stron umowy skutkami zmiany interpretacji co do obowiązku podatkowego, byłoby w ustalonych okolicznościach, nie do pogodzenia z zasadami współżycia społecznego, szczególnie w aspekcie okoliczności, że NadleśnictwoB.nie podjęło żadnej próby zweryfikowania prawidłowości złożenia własnej deklaracji np. poprzez próbę wywołania interpretacji podatkowej lub ustalenia istnienia nadpłaty podatku. W tej części nie można podzielić dokonanej przez Sąd Okręgowy oceny zasad współżycia społecznego.
Biorąc pod uwagę niesporność okoliczności, że interpretacja wynikająca z orzecznictwa sądów administracyjnych nie była powszechnie podzielana przez organy podatkowe oraz uwzględniając fakt, że samo Nadleśnictwo uznawało wcześniej, że należny był podatek leśny, zasada współdziałania wierzyciela przy wykonaniu zobowiązania przez dłużnika wskazywała na celowość weryfikacji w odpowiednim postępowaniu dla uzasadnienia zmiany stanowiska jednej ze stron umowy co do zakresu obowiązku podatkowego, który miał istotny wpływ na zakres świadczenia dłużnika. Można zgodzić się z Sądem Okręgowym, że nie można było od podatnika wymagać wypełnienia deklaracji przy wykładni obowiązku niezgodnej z interpretacją sądownictwa administracyjnego. Nie oznacza to jednak, że nie było możliwe zweryfikowanie w inny sposób czy rzeczywiście nieruchomość powinna podlegać podatkiem od nieruchomości i wyjaśnić wątpliwości. Służebność gruntowa to ograniczoneprawo rzeczowe. Wynagrodzenie więc powinno ze swej istoty stanowić jedynie ekwiwalent za ograniczenie właściciela w możliwości korzystania z części gruntu. Dochodzenie więc wynagrodzenia w sposób prowadzący do obciążenia kontrahenta skutkami całkowicie nieprzewidywalnego wzrostu obciążeń podatkowych, w sposób odrywający rozmiar wynagrodzenia od kwestii zakresu ograniczeń właściciela związanych z korzystaniem ze służebności, prowadzi do nadużycia prawa. Sąd Apelacyjny podziela więc częściowo zarzut apelacji naruszeniaart. 5 k.c.tj w odniesieniu do części wynagrodzenia odpowiadającej połowy różnicy pomiędzy należnym podatkiem od nieruchomości a wcześniej płaconym przez Nadleśnictwo podatkiem rolnym. Zasady sprawiedliwości wskazują bowiem, że konsekwencje wzrostu obciążenia podatkowego wpływającego na znaczy wzrost wynagrodzenia umownego jednej ze stron powinny ponieść obie strony, przy uwzględnieniu , że ten wzrost miał charakter nieprzewidywalny i wobec zmiany regulacji ustawowej okazjonalny. Na te ocenę obok wskazywanych wyżej argumentów wpływ ma także bierność Nadleśnictwa w zakresie możliwej weryfikacji prawidłowości złożonej deklaracji, a przede wszystkim fakt, że podatnik w tym przypadku jest jednostką organizacyjną Skarbu Państwa, który jest beneficjentem podatku poniesionego przez NadleśnictwoB.rekompensowanego następnie w całości przez pozwaną w ramach wynagrodzenia.
Powyższe skutkowało zmianą zaskarżonego orzeczenia na podstawieart. 386§1 k.p.c.w zw. zart. 5 k.c.i zasądzeniem połowy dochodzonej należności głównej tj 408446,65zł. Uwzględniono przy tym, żefaktura nr (...)z dnia 7 marca 2018r. z terminem płatności 31 marca 2018r. dotyczyła kwoty 22037,90zł. Kwota 22037,90zł pomniejszona o zapłacone przez pozwaną 182,78zł daje kwotę wzrostu wynagrodzenia 21855,12zł, co podzielone na pół daje kwotę
10927,56zł. Analogicznie odpowiedniofaktura (...)z dnia 7 marca 2018 na kwotę 270279,25 zł –zapłacone przez pozwaną 1919,11zł=268360,14zł:2=
134180,07zł.Faktura (...)z dnia 7 marca 2018 na kwotę 47734,31zł -305,15zł = 47429,16zł :2=
23714,58zł.
Faktura (...)z dnia 7 marca 2018 na kwotę 456806,48zł-5587,64zł=451218,84zł:2=
225609,42zł.
Faktura (...)z dnia 7 marca 2018 na kwotę 25161,54zł-129,17zł=25032,37zł:2=
12516,18zł.
Faktura (...)z dnia 7 marca 2018 na kwotę 3013,81zł- 16,13zł=2997,68zł:2=
1498,84 zł.Suma wskazanych wyników wyliczenia tj 10927,56zł 134180,07zł, 23714,58zł, 225609,42zł, 12516,18zł i 1498,84 daje zasądzona tytułem należności głównej w wyroku drugiej instancji kwotę 408446,65 zł (a więc połowę kwoty wskazanej przez Sąd Okręgowy). W zakresie jednak roszczenia odsetkowego należało uwzględnić, że faktury miały być zapłacone w dniu 31 marca 2018r. Koniec terminu do zapłaty przypadał w tym przypadku na sobotę. Następne dni były ustawowo wolne, stąd termin zapłaty przesuwał się na dzień 3 kwietnia 2018r. Odsetki za opóźnienie powinny zostać zasądzone od dnia następnego. Niewątpliwie strona pozwana zapłaciła po terminie także bezsporną część wynagrodzenia albowiem kwota 16,13 zł została zapłacona na poczetfaktury (...)w dniu 10 kwietnia 2018r., kwota 5587,64zł została zapłacona na poczetfaktury (...)w dniu 10 kwietnia 2018r., kwota 129,17 zł została zapłacona na poczetfaktury (...)w dniu 10 kwietnia 2018r., kwota 305,15 zł została zapłacona na poczetfaktury (...)w dni 10 kwietnia 2016r. , kwota 1919,11 została zapłacona na poczetfaktury (...)w dniu 10 kwietnia 2018r. Natomiast kwota 182,78 zł została zapłacona na poczetfaktury (...)w dniu 17 kwietnia 2018r. ( dowody wpłat k.223-228). Przy przyjęciu, że strona pozwana powinna zapłacić obok kwot wpłaconych z opóźnieniem także kwotę 408446,65zł, odsetki powinny zostać zasądzone od dnia 4 kwietnia 2018r. od kwoty 416586,63zł, a wobec wpłat z dnia 10 kwietnia 2018r. i 17 kwietnia 2018r. podstawa obliczania odsetek powinna zostać odpowiednio zmniejszona. Sąd Okręgowy uwzględniał zresztą opóźnienie w płatności także bezspornych kwot ( odsetki zasądzono od dnia 4 kwietnia 2018r. od kwoty łącznej 825033,29zł), choć jednak nieco przy innym sposobie redakcji i założeniu, że kwota 22037,90 była wymagalna w dniu 2 kwietnia 2018r., co nie uwzględniało treściart. 115 k.c.
Zmiana wyroku Sądu pierwszej instancji spowodowała wzajemne zniesienie kosztów procesu w oparciu oart. 100 k.p.c.i stosunkowe zmniejszenie kosztów sądowych obciążających pozwaną na podstawie art. 113 u.k.s.c., przy odpowiednim zastosowaniuart. 100 k.p.c.
Dalej idącą apelację oddalono na podstawieart. 385 k.p.c.Strony pozostają w stosunku cywilnym. Zasady równowagi kontaktowej nie pozwalają na zupełne zwolnienie pozwanej z obowiązku świadczenia umownego powiązanego z realizacją obowiązku podatkowego, którego prawidłowość nie została skutecznie zakwestionowana. Także bowiem strona powodowa występując w obrocie w sferze dominium, a nie imperium nie mogła przewidywać nałożenia na nią, w wyniku zmiany wykładni przepisów zwiększenia obciążenia podatkowego. Dodatkowo to obciążenie wynikało z oceny wykorzystania gruntu na działalność gospodarczą , która nie była prowadzona przez podatnika lecz korzystającego z urządzeń przesyłowych.
Powyższe uzasadniało stosunkowe rozliczenie kosztów postępowania apelacyjnego na podstawie (art. 100 k.p.c.w zw. zart. 391§1 k.p.c.)., przy uwzględnieniu, że strona pozwana poniosła opłatę do apelacji w kwocie 40845 zł i przy uwzględnieniu zakresu uwzględnienia środka odwoławczego.
SSA Józef Wąsik SSA Paweł Rygiel SSA Sławomir Jamróg | ```yaml
court_name: Sąd Apelacyjny w Krakowie
date: '2020-07-10'
department_name: I Wydział Cywilny
judges:
- Sławomir Jamróg
- Józef Wąsik
- Paweł Rygiel
legal_bases:
- art. 39a ust. 2 ustawy z dnia 28 września 1991 r. o lasach
- art. 49 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny
- art. 98 § 1 i 3 k.p.c.
- art. 1 ust. 1, 2 i 3 ustawy z dnia 30 października 2002 r. o podatku leśnym
- art. 87 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r.
- art. 1a ust. 1 pkt 4 i 7 oraz ust. 3 pkt 2 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach
i opłatach lokalnych
- art. 17 ustawy z dnia 15 listopada 1984 r. o podatku rolnym
recorder: st. sekr. sądowy Paulina Klaja
signature: I ACa 590/19
``` |
151515000001503_III_Ca_000968_2016_Uz_2016-11-08_001 |
You are extracting information from the Polish court judgments.
Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value.
Please return the response in the identical YAML format:
```yaml
court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>"
date: <data, date in format YYYY-MM-DD>
department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\
\ department>"
judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>"
legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)>
recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder>
signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment>
```
=====
{context}
======
| Sygn. akt III Ca 968/16
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 8 listopada 2016 r.
Sąd Okręgowy w Gliwicach III Wydział Cywilny Odwoławczy w składzie:
Przewodniczący - Sędzia SO Leszek Dąbek
Protokolant Aldona Kocięcka
po rozpoznaniu w dniu 3 listopada 2016 r. w Gliwicach na rozprawie
sprawy z powództwa(...) Bank (...) Spółki AkcyjnejweW.
przeciwkoA. Ł.
o zapłatę
na skutek apelacji pozwanej
od wyroku Sądu Rejonowego w Rudzie Śląskiej
z dnia 23 marca 2016 r., sygn. akt I C 537/15
1
oddala apelację;
2
zasądza od pozwanej na rzecz powódki kwotę 600 zł (sześćset złotych) z tytułu zwrot kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu odwoławczym;
3
przyznaje kuratorowi adwokatowiM. P.kwotę 738 zł (siedemset trzydzieści osiem złotych), w tym kwotę 138 zł (sto trzydzieści osiem złotych) podatku od towaru i usług, z tytułu wynagrodzenia za zastępowanie nieznanej z miejsca pobytu pozwanej w postępowaniu odwoławczym.
SSO Leszek Dąbek
Sygn. akt III Ca 968/16
UZASADNIENIE
Powódka(...) Bank (...) S.A.weW.żądała zasądzenia na jej rzecz od pozwanejA. Ł.kwoty 1 910,78 złz odsetkami umownymi w wysokości czterokrotności stopy lombardowej NBPod kwoty 1 122,37 od dnia 25 10 2014r. oraz zwrotu kosztów procesu.
Uzasadniając żądanie twierdziła, że pozwana nie wywiązała się z zawartejz powódką umowy limitu kredytowego i umowy o wydanie i korzystanie z karty kredytowej, która to umowa została wypowiedziana w dniu 25 10 2014r. Dochodzona roszenie kwota obejmuje należność główną: 1 122,37zł, odsetkiza okres od dnia 6 11 2008r. do dnia wystawienia wyciągu z ksiąg bankuw wysokości 512,17zł, koszty, opłaty i prowizje w kwocie 276,24zł oraz dalsze odsetki umowne w wysokości maksymalnej od kwoty kapitału od dnia następnego po dniu wystawienia wyciągu z ksiąg banku.
Sąd Rejonowy Lublin – Zachód w Lubliniew dniu 18 12 2014r. wydał nakaz zapłaty, w którym polecił pozwanej zapłacić powódce dochodzone należności. Nakaz został uchylony wobec braku możliwości doręczenia odpisu orzeczenia.
Ustanowiony przez Sąd kurator dla nieznanej z miejsca pobytu pozwanejA. Ł.wnosił o oddalenie powództwa oraz obciążenie kosztami powódki.
Podniósł zarzut przedawnienia, wskazując, iż całość roszczenia głównego przedawniła się z końcem stycznia 2014r., także w zakresie odsetek. Zarzucił ponadto, iż pozwana pokryła wszelkie należności do 21 09 2011r., zatem dochodzenie odsetek za okres od 2008r. jest nieuprawnione.
Sąd Rejonowy w Zabrzuw wyroku z dnia 23 03 2016r. zasądziłod pozwanej na rzecz powoda kwotę 1 770,70 zł z umownymi odsetkami od kwoty 1 122,37zł w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego NBP w skali roku od dnia 19 11 2014r. do dnia 31 12 2015r. oraz z odsetkami umownymi w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego NBPw stosunku rocznym nie przekraczającymi dwukrotności wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie od dnia 1 01 2016r., oddalił powództwo w pozostałym zakresie, orzekł o kosztach procesu oraz przyznał adwokatowiM.P.koszty tytułem świadczonej pozwanej pomocy prawnej z urzędu.
W ustalonym stanie faktycznym w motywach orzeczenia przywołał regulacjęart. 69 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. prawo bankowe(tekst jednolity Dz.U. z 2002, nr 72, poz. 665 ze zmian.) orazart. 14 ustawy o elektronicznych instrumentach płatniczych. Stwierdził, iż w zakresie przedawnienia do umówo kredyt stosuje się ogólne przepisykodeksu cywilnegow tym zakresie (art. 117i następnek.c.), natomiast roszczenia z umowy o kartę płatniczą przedawniająsię zgodnie z art. 6 powołanej ustawy (która znajdzie zastosowanie w niniejszej sprawie) po upływie dwóch lat. Uznał, iż łączący strony stosunek prawny należy oceniać przez pryzmat przepisów regulujących umowę o kredyt, zatem roszczenie banku stało się wymagalne z chwilą upływu okresu wypowiedzenia umowyo przyznanie limitu kredytowego, a nie z chwilą wyznaczoną jako dzień zapłaty poszczególnych spłat minimalnych. Przywołując regulacjęart. 118 k.c.stwierdził, iż nie upłynął termin przedawnienia. Wypowiedzenie umowy nastąpiłow styczniu 2014 roku, a pozew został złożony w dniu 11 grudnia 2014 roku.Z uwagi na brak skonkretyzowanych zarzutów brak było podstawdo kwestionowania wysokości roszczenia. Wobec niewywiązania się z obowiązku wynikającego zart. 6 k.c.oddalił powództwo w zakresie w jakim roszczenie dotyczyło żądania zapłaty składek ubezpieczeniowych.
O kosztach Sąd orzekł na podstawieart. 100 k.p.c.stosunkowo je rozdzielając,a wynagrodzenie kuratora zostało ustalone na podstawie Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 13 listopada 2013 r. w sprawie określenia wysokości wynagrodzenia i zwrotu wydatków poniesionych przez kuratorów ustanowionych dla strony w sprawie cywilnej.
Orzeczenie zaskarżyłakurator dla nieznanej z miejsca pobytu pozwanejA. Ł.,który wniósł o zmianę wyroku i oddalenie powództwa, ponadto zasądzenie na jej rzecz od powódki kosztów postępowania za obie instancje oraz kosztów sprawowania kurateli.
Zarzucił, że przy ferowaniu zaskarżonego orzeczenia naruszono prawo procesowe i materialne, regulacje:
-
art. 233 § 1 i 2 k.p.c.iart. 328 § 2 k.p.c.poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów przeprowadzonych w sprawie, dokonanej wybiórczo, wbrew zasadom logiki i doświadczenia życiowego, poprzez dowolną ocenę materiału dowodowego i uznanie, że łącząca strony umowa była umową kredytową regulowaną wart. 69 prawa bankowego, podczas gdy faktycznie powód nie oddał do dyspozycji pozwanej żadnej kwoty pieniężnej, a jedynie zezwoliła na zadłużanie się za pomocą karty kredytowej, a dodatkowo w umowie nie wskazany został cenA.jaki ma zostać przeznaczony kredyt, wobec czego zawartą umowę należy traktować jak umowę o elektroniczny środek płatniczy;
art. 14 ustawy z dnia 12 09 2002r. o elektronicznych instrumentach płatniczychpoprzez jego błędne niezastosowanie w niniejszej sprawie pomimo, iż ze zgromadzonego materiału dowodowego wynika,iż umowa łącząca strony miała charakter umowy o elektroniczny środek płatniczy;
art. 69 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. prawo bankowepoprzez jego nieprawidłowe zastosowanie w sytuacji, gdy umowa zawarta pomiędzy stronami miała charakter umowy o elektroniczny instrument płatniczy, zatem do jej postanowień powinny mieć zastosowanie przepisyustawy o elektronicznych instrumentach płatniczych, nie umowa o kredyt;
art. 118 k.c.orazart. 120 k.c.poprzez ich błędne zastosowaniew niniejszej sprawie, a w konsekwencji uznanie, iż roszczenie powódki nie jest przedawnione;
art. 6 ustawyustawy z dnia 12 09 2002r. o elektronicznych instrumentach płatniczychi błędne niezastosowanie tego przepisu, a w konsekwencji uznanie iż roszczenie powódki nie jest przedawnione;
art. 3851k.c.poprzez jego niezastosowanie w niniejszej sprawie, pomimo, iż szereg zapisów umownych zawartych w łączącej strony umowie stanowił klauzule abuzywne, które nie mogą wiązać konsumenta.
W odpowiedzi na apelacjępowódka(...) Bank (...) S.A.weW.wnosiła o oddalenie apelacji oraz zasądzenie na jej rzecz do pozwanej zwrotu kosztów w postępowaniu apelacyjnym.
Sąd Okręgowy ustalił i zważył co następuje:
Ustalenia faktyczne składające się na podstawę faktyczną orzeczenia (zawarte w części ustalającej uzasadnienia zaskarżonego orzeczenia) mają podstawę w informacja zawartych we wskazanych źródłach dowodowych.
Dokonana przez Sąd Rejonowy ocena zebranego w sprawie materiału dowodowego jest logiczna oraz mieści się w granicach swobodnej oceny dowodów i Sąd odwoławczy ja podziela.
Skarżąca w ramach podniesionego w apelacji zarzutu naruszenia
przy ferowaniu zaskarżonego orzeczenia wskazanych w apelacji regulacji prawa procesowego w istocie kwestionuje dokonaną przez Sąd Rejonowy ocenę prawną ustalonego stanu faktycznego (kwalifikację prawną łączącej strony umowy).
W tej zatem części apelacja tylko werbalnie odnosi się do podstawy faktycznej zaskarżonego wyroku i tym samym zarzut ten nie ma wpływu
na powyższą ocenę.
Z tych też względów Sąd odwoławczy przyjął za własne ustalenia faktyczne Sądu pierwszej instancji.
Dokonana przez Sąd Rejonowy ocena prawna ustalonego stanu faktycznego w swym zasadniczym zarysie jest prawidłowa i Sąd odwoławczyja podziela (orzecz. SN z dn. 26 04 1935r. III C 473/34, ZB. Urz. 1935r. nr 12, poz. 496).
W przedmiotowej umowie poprzednik prawny powoda przyznał pozwanej limit kredytowy w wysokości 2.000zł, dla którego otwarto odrębny rachunek bankowy i w celo korzystania z niego wydał pozwanej elektroniczna kartę płatniczą.
Tym samym jak trafnie zakwalifikowała tę umowę Sąd pierwszej instancji umowa ta miała charakter umowy mieszanej - tj. umowy kredytu
oraz umowy o kartę płatniczą - uregulowanych we wskazanych w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku dwóch reżimach prawnych (wbrew temu co podnosi apelacja dla zakwalifikowania tej umowy jako umowy o kredyt nie miało żadnego znaczenia nie wypłacenie pozwanej bezpośrednio po jej zawarciu konkretnej kwoty pieniężnej, gdyż o tym, iż mamy do czynienia z umową kredytu decyduje sam fakt przyznania przez bank jego kontrahentowi prawa do dysponowania należącymi do banku środkami pieniężnymi; czym innymi jest bowiem wykonanie tej umowy i skorzystanie przez kredytobiorcę z przyznanego mu prawa do korzystania z należących do banku środków pieniężnych).
W konsekwencji tego skutki prawne jej zawarcia, w tym zagadnienie przedawnienia dochodzonych roszczeń pozornie podlegały ocenie w kontekście przytoczonych w apelacji dwóch różnych regulacji prawnych.
Jak słusznie bowiem zauważa powódka w odpowiedzi na apelację, pozwana mogła korzystać z przyznanego jej prawa do korzystania ze posiadanych
przez powódkę środków finansowych również bez użycia karty płatniczej,
w konsekwencji czego postanowienia przedmiotowej umowy dotyczące możliwości korzystania przez pozwaną przy wykonywaniu umowy z karty płatniczej miały charakter subsydiarny (pomocniczy) przy realizowaniu jej podstawowych praw dotyczących prawa do korzystania ze środków pieniężnych należących do banku.
Dlatego Sąd pierwszej instancji - dokonując oceny zasadności podniesionego przez pozwaną zarzutu przedawnienia dochodzonych roszczeń - trafnie dał prymat reżimowi prawnemu dotyczącego umowy kredytu, zastosował w sprawie regulacjęart. 118 k.c.(stanowi ona element tego reżimu) i przyjął,
że dochodzone roszczenia przedawniają się z upływem trzech lat (powstały one
w związku z prowadzoną przez poprzednika prawnego powódki i przez nią samą działalnością gospodarczą), a następnie prawidłowo ocenił, że termin ten nie upłynął do chwili wniesienia powództwa.
Znalazło to prawidłowe odzwierciedlenie w zaskarżonym wyroku
i apelacja pozwanej jest bezzasadna w rozumieniu regulacjiart. 385 k.p.c.,
co z mocy tej regulacji prowadziło do jej oddalenia.
Reasumując zaskarżony wyrok jest prawidłowy i dlatego apelację pozwanej jako bezzasadną oddalono w oparciu o regulacjęart. 385 k.p.c.
Wynagrodzenie kuratora zostało ustalone na podstawie Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 13 listopada 2013 r. w sprawie określenia wysokości wynagrodzenia i zwrotu wydatków poniesionych przez kuratorów ustanowionych dla strony w sprawie cywilnej.
SSO Leszek Dąbek | ```yaml
court_name: Sąd Okręgowy w Gliwicach
date: '2016-11-08'
department_name: III Wydział Cywilny Odwoławczy
judges:
- Leszek Dąbek
legal_bases:
- art. 69 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. prawo bankowe
- art. 14 ustawy z dnia 12 09 2002r. o elektronicznych instrumentach płatniczych
- art. 118 k.c.
- art. 233 § 1 i 2 k.p.c.
recorder: Aldona Kocięcka
signature: III Ca 968/16
``` |
154510200003021_VI_U_000090_2016_Uz_2017-10-04_001 |
You are extracting information from the Polish court judgments.
Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value.
Please return the response in the identical YAML format:
```yaml
court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>"
date: <data, date in format YYYY-MM-DD>
department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\
\ department>"
judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>"
legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)>
recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder>
signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment>
```
=====
{context}
======
| Sygn. akt: VI U 90/16
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 4 października 2017 r.
Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi- Południe w Warszawie VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych
w składzie:
Przewodniczący: SSR Maria Sałacińska
Protokolant: protokolant sądowy Lena Siedlecka
po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 20 września 2017 r. wW.
sprawyM. S.( poprzednioC.)
przeciwko(...)
o odsetki
z odwołaniaM. S.(poprzednioC.) od decyzji(...)z dnia(...)znak:(...)
zmienia zaskarżoną decyzję(...)z dnia(...)znak:(...)w ten sposób, że przyznaje odwołującejM. S.(poprzednioC.) prawo do odsetek od wypłaconego zasiłku macierzyńskiego za okres od 24 października 2013 r. do 22 października 2014 r.
Sygn. akt VI U 90/16
UZASADNIENIE
M. S.(poprzednioC.), w dniu 29 stycznia 2016 roku, wniosła odwołanie decyzji(...)inspektorat wC.z dnia(...)znak:(...)odmawiającej wypłaty odsetek od wypłaconego dnia 12 stycznia 2016 roku:
- zasiłku macierzyńskiego za okres od 24 października 2013 roku do 22 października 2014 roku.
W uzasadnieniu odwołująca powołała się na prawomocny wyrok Sądu Apelacyjnego z dnia 2 grudnia 2015 roku sygn. akt III AUa 1727/14, który zmienił decyzję(...)z dnia(...)nr(...)i orzekł, że odwołująca podlega dobrowolnemu ubezpieczeniu chorobowemu od dnia 1 sierpnia 2013r., co skutkuje przyznaniem jej zasiłku macierzyńskiego w wyższej niż wcześniej ustalono wysokości. Wobec powyższego zdaniem odwołującej się decyzja ZUS z dnia(...)(na mocy, której organ rentowy przyznał jej zasiłek macierzyński ustalony od podstawy wymiaru w wysokości 4.172,43 zł) była wadliwa wskutek błędu organu rentowego w wykładni zastosowanego prawa, co skutkuje odpowiedzialnością w postaci wypłaty odsetek od kwoty stanowiącej różnicę pomiędzy ostatecznie ustaloną właściwą wysokością świadczenia.
W odpowiedzi na odwołanie Zakład Ubezpieczeń Społecznych wniósł o oddalenie odwołania podnosząc, iż dokumentem niezbędnym do ustalenia uprawnień do wypłaty zasiłku macierzyńskiego w ustalonej wyższej wysokości był wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 2 grudnia 2015 roku. Organ rentowy podnosił, że wyrok ten jest wyjaśnieniem ostatniej okoliczności niezbędnej do dokonania dopłaty zasiłku macierzyńskiego. Wyrok wpłynął do Oddziału ZUS w dniu 14 grudnia 2014 roku, dopłata zasiłku nastąpiła 21 stycznia 2016 roku, a zatem w związku zart. 64 ust. 1 ustawy z dnia 25.06.1999r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa(tj. Dz. U. z 2014r., poz. 159 ze zm.) organ rentowy nie pozostawał w zwłoce , gdyż wypłata świadczenia powinna nastąpić nie później niż w ciągu 30 dni od daty złożenia niezbędnych dokumentów do stwierdzenia uprawnień. W związku z powyższym Zakład Ubezpieczeń Społecznych stwierdził, iż zgodnie zart. 85 ustawy z dnia 13 października 1998 roku o systemie ubezpieczeń społecznychsą to okoliczności, za które nie ponanosi odpowiedzialności.
Sąd ustalił następujący stan faktyczny:
M. S.(poprzednioC.), w dniu 19 lutego 2014 roku, odwołała się do Sądu Okręgowego Warszawa-Praga w Warszawie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z dnia(...)stwierdzającej, iż odwołująca podlega dobrowolnemu ubezpieczeniu chorobowemu od dnia 1 czerwca 2013 roku. W uzasadnieniu odwołująca się wniosła o zmianę decyzji poprzez ustalenie, że podlega dobrowolnemu ubezpieczeniu chorobowemu od dnia 1 sierpnia 2013r., a nie od 1 czerwca 2013r. Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie, rozpatrując wskazane odwołanie, wyrokiem z dnia 24 lipca 2014 roku oddalił je w całości, w uzasadnieniu wskazał, że ubezpieczona jako osoba prowadząca działalność gospodarczą podlega ubezpieczeniu chorobowemu od dnia 1 czerwca 2013r., albowiem terminowo opłaciła składkę na ubezpieczenie. Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie oparł swoje rozstrzygnięcie na dokumentach zawartych w aktach sprawy, aktach rentowych, zeznaniach ubezpieczonej w charakterze strony.
Powyższy wyrok ubezpieczona zaskarżyła apelacją w całości. Po rozpoznaniu sprawy, Sąd Apelacyjny w Warszawie, wyrokiem z dnia 2 grudnia 2015 roku zmienił zaskarżony wyrok i poprzedzającą go decyzję(...)z dnia(...)stwierdzając, żeM. C.jako osoba prowadząca pozarolniczą działalność gospodarczą podlega dobrowolnie ubezpieczeniu chorobowemu od 1 sierpnia 2013 roku.
(Dowód: odpis wyroku Sadu Okręgowego wraz uzasadnieniem k. 30 – 35, odpis wyroku Sądu Apelacyjnego wraz uzasadnieniem - akta rentowe)
Decyzją z dnia 30 grudnia 2015 roku,(...)stwierdził, że w związku z wyrokiem Sądu Apelacyjnego organ rentowy dokona dopłaty zasiłku macierzyńskiego za okres od 24 października 2013 roku do 22 października 2014 roku, dokując wypłaty wskazanych wyżej świadczeń bez odsetek w dniu 12 stycznia 2016r.
(Dowód: akta rentowe k. 44 i k. 46, zeznaniaM. S.poprzednioC.– protokół z rozprawy z dnia 19 lipca 2017 roku k. 70-71 verte)
Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dowodu z dokumentów znajdujących się w aktach rozpoznawanej sprawy oraz w aktach organu rentowego oraz zeznań odwołującej się. Jako wiarygodne Sąd uznał dowody z dokumentów przedłożonych przez strony, w tym dokumentów zawartych w aktach rentowych, bowiem nie zostały one zakwestionowane przez żadną ze stron, zaś w toku postępowania nie ujawniły się żadne okoliczności podważające ich autentyczność, jak też prawdziwość stwierdzonych w nich faktów. Zeznania odwołującej sięM. S.(poprzednioC.) Sąd uznał za wiarygodne w całości, gdyż były one logiczne i nie budziły żadnych wątpliwości, ponadto zostały potwierdzone przez zebrany w sprawie materiał dowodowy w postaci dokumentów.
Sąd zważył, co następuje:
OdwołanieM. S.(poprzednioC.) zasługuje na uwzględnienie.
Zgodnie zart. 85 ustawy z dnia 13 października 1998 roku o systemie ubezpieczeń społecznych, jeżeli organ rentowy - w terminach przewidzianych w przepisach określających zasady przyznawania i wypłacania świadczeń pieniężnych z ubezpieczeń społecznych lub świadczeń zleconych do wypłaty na mocy odrębnych przepisów albo umów międzynarodowych - nie ustalił prawa do świadczenia lub nie wypłacił tego świadczenia, jest obowiązany do wypłaty odsetek od tego świadczenia w wysokości odsetek ustawowych określonych przepisami prawa cywilnego. Nie dotyczy to przypadku, gdy opóźnienie w przyznaniu lub wypłaceniu świadczenia jest następstwem okoliczności, za które organ nie ponosi odpowiedzialności.
Zagadnieniem, które należy rozważyć w przedmiotowej sprawie, jest wskazanie okoliczności, za które zakład nie ponosi odpowiedzialności. Sąd Najwyższy w swoich rozważaniach wielokrotnie podejmował wskazane zagadnienie. W wyroku z 25 stycznia 2005 r., I UK 159/04 (LEX nr 155928), przyjął, że w sytuacji, gdy możliwe było wydanie decyzji zgodnej z prawem, zwłaszcza w sytuacji gdy ubezpieczony wykazał wszystkie przesłanki świadczenia oznacza, że opóźnienie w spełnieniu świadczenia jest następstwem okoliczności, za które organ rentowy ponosi odpowiedzialność, choćby nie można mu było zarzucić niestaranności w wykładni i zastosowaniu prawa. Podobny pogląd Sąd Najwyższy wyraził w wyroku z dnia 7 lutego 2006 r., I UK 191/05 ( LEX nr 212654), w którym przyjął, że ze stanów faktycznych, powodujących wyłączenie odpowiedzialności organu rentowego, należy wyłączyć błąd obciążający organ rentowy.
Taka wykładnia omawianego artykułu, przyjęta została również w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 7 kwietnia 2010 r., I UK 345/09 (LEX nr 987574) oraz wyroku z dnia 21 czerwca 2012 r., III UK 110/11 (LEX nr 1227452). W pierwszym z nich Sąd Najwyższy stwierdził, iż organ rentowy ponosi odpowiedzialność za odmowę przyznania świadczenia, jeżeli niezbędne okoliczności faktyczne uzasadniające nabycie prawa zostały ustalone w postępowaniu przed tym organem a odmowa przyznania świadczenia jest wynikiem błędu wykładni lub zastosowania prawa materialnego. W kolejnym wyroku Sąd Najwyższy skonstatował, iż organ rentowy musi zapłacić odsetki od nie przyznanego świadczenia, jeśli sąd przyznał prawo do niego na podstawie dokumentów znanych już zakładowi.
W przedmiotowej sprawie, mając na względzie stan faktyczny oraz wykładnięart. 85 ustawy z dnia 13 października 1998 roku o systemie ubezpieczeń społecznych, w ocenie Sądu,(...)Inspektorat wC.zobowiązany jest do wypłaty odsetek za opóźnienie w spełnieniu świadczenia.
Twierdzenia(...), że ostatnią okoliczność niezbędną do wydania decyzji przyznającej prawo do zasiłku wyjaśnił wyrok Sądu, a wypłata zasiłku nie nastąpiła z opóźnieniem, są bezzasadne.
Organ rentowy błędnie stał na stanowisku, że wypłacił świadczenie w terminie. W toku postępowania zostało wykazane, że ubezpieczonej wypłacono tylko część przysługującego jej zasiłku macierzyńskiego z powodu błędnej wykładni prawa przez organ rentowy, co zostało stwierdzone wyrokiem Sądu Apelacyjnego. Mając na uwadze powyższe rozważania, opóźnienie w spełnieniu świadczenia (wypłaty należnej części zasiłku macierzyńskiego) jest następstwem okoliczności, za które organ rentowy w tym wypadku ponosi odpowiedzialność.
Mając powyższe na uwadze należy stwierdzić, iż w przedmiotowej sprawie, zgodnie zart. 85 ustawy z dnia 13 października 1998 roku o systemie ubezpieczeń społecznych, nie zaszły okoliczności , za które Zakład nie ponosi odpowiedzialności. Zgodnie z orzecznictwem Sądu Najwyższego, organ rentowy ponosi odpowiedzialność za odmowę przyznania świadczenia, gdy wszystkie okoliczności faktyczne uzasadniające nabycie prawa zostały ustalone w postępowaniu przed tym organem, a odmowa przyznania świadczenia jest wynikiem błędu w wykładni lub zastosowaniu prawa materialnego, co miało miejsce w przedmiotowej sprawie. W takiej sytuacji organ rentowy jest zobowiązany do zapłaty odsetek za opóźnienie wypłaty należnego świadczenia.
Wobec powyższego Sąd orzekł jak w sentencji wyroku. | ```yaml
court_name: Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi-Południe w Warszawie
date: '2017-10-04'
department_name: VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych
judges:
- Maria Sałacińska
legal_bases:
- art. 64 ust. 1 ustawy z dnia 25.06.1999r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia
społecznego w razie choroby i macierzyństwa
- art. 85 ustawy z dnia 13 października 1998 roku o systemie ubezpieczeń społecznych
recorder: protokolant sądowy Lena Siedlecka
signature: VI U 90/16
``` |
153505000001006_II_Ka_000090_2019_Uz_2019-05-31_001 |
You are extracting information from the Polish court judgments.
Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value.
Please return the response in the identical YAML format:
```yaml
court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>"
date: <data, date in format YYYY-MM-DD>
department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\
\ department>"
judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>"
legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)>
recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder>
signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment>
```
=====
{context}
======
| Sygn. akt II Ka 90/19
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 31 maja 2019r.
Sąd Okręgowy w Koninie II Wydział Karny w składzie:
Przewodniczący: SSO Agata Wilczewska
Protokolant: st. sekr. sąd. Irena Bąk
przy udziale Adama Webera Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Turku
po rozpoznaniu w dniu 31 maja 2019r.
sprawyK. S.
oskarżonego z art.18§2k.k. w zw. z art.278§1i5k.k. i innych
na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego
od wyroku Sądu Rejonowego w Turku
z dnia 4 stycznia 2019r. sygn. akt II K97/18
I
Utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok.
II
Zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw.M. M.kwotę 516,60zł (w tym VAT) tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu w postępowaniu odwoławczym.
III
Zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw.R. S.kwotę 516,60zł (w tym VAT) tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżycielowi posiłkowemuS. G.z urzęduw postępowaniu odwoławczym.
IV
Zwalnia oskarżonego w całości od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze.
Agata Wilczewska
Sygn. akt II Ka 90/19
UZASADNIENIE
Wyrokiem z dnia 4 stycznia 2019r. o sygn. akt II K 97/18 Sąd RejonowywT.uznał oskarżonegoK. S.za winnego tego, że:
1. w okresie 7-8 czerwca 2015r. w miejscowościC., w woj.(...), podżegał poprzez nakłanianieP. F. (1)do kradzieży karty uprawniającej do podjęcia pieniędzy z automatu bankowego Maestro o nr(...)wraz z kluczem elektronicznym w postaci kodu(...), czym działał na szkodęS. G., przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne, tj. przestępstwo zart. 18 § 2 k.k.w zw.art. 278 § 1 i 5 k.k.w zw. zart. 64 § 1 k.k.i za to na podstawieart. 19 § 1 k.k.w zw. zart. 278 § 1 i 5 k.k.przy zastosowaniuart. 4 § 1 k.k.wymierzył mu karę 6 miesięcy pozbawienia wolności,
2. w dniu 8 czerwca 2015r. w miejscowościT., w woj.(...), w celu uzyskania dla siebie pieniędzy podżegał poprzez nakłanianieP. F. (1)do dokonania czynu zabronionego – kradzieży z włamaniem polegającej na posłużeniu się uprzednio skradzioną kartą uprawniającą do podjęcia pieniędzy z automatu bankowego Maestro o nr(...)i włożeniu jej do bankomatu Banku Spółdzielczego,a następnie przełamaniu zabezpieczenia w postaci klucza elektronicznego polegającego na wprowadzeniu kodu(...)i pobraniu pieniędzy w kwocie 800 złotych, czym działał na szkodęS. G., przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne, tj. przestępstwo zart. 18 § 2 k.k.w zw.art. 279 § 1 k.k.w zw. zart. 64 § 1 k.k.; - w dniu 8 czerwca 2015 roku w miejscowościT., w woj.(...)podżegał poprzez nakłanianieP. F. (1)do dokonania czynu zabronionego – kradzieżyz włamaniem polegającej na posłużeniu się uprzednio skradzioną kartą uprawniającą do podjęcia pieniędzy z automatu bankowego Maestro o nr(...)i włożeniu do czytnika kart znajdującego się na terenie stacji paliwS., a następnie przełamaniu zabezpieczenia w postaci klucza elektronicznego polegającego na wprowadzeniu kodu(...)i dokonaniu płatności za zakupione paliwo w kwocie 40 złotych, czym działał na szkodęS. G., przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne, tj. przestępstwo zart. 18 § 2 k.k.w zw.art. 279 § 1 k.k.w zw. zart. 64 § 1 k.k.; przyjmując, iż działał w podobny sposób, w krótkich odstępach czasu to jest warunkach ciągu 2 przestępstw zart. 18 § 2 k.k.w zw.art. 279 § 1 k.k.w zw. zart. 64 § 1 k.k.i za to na podstawieart. 19 § 1 k.k.w zw. zart. 279 § 1 k.k.w zw. zart. 91 § k.k.przy zastosowaniuart. 4 § 1 k.k.wymierzył mu karę 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności.
W punkcie 3 wyroku Sąd na podstawieart. 85 k.k.iart. 86 § 1 k.k.w zw. zart. 91 § 2 k.k.przy zastosowaniuart. 4 § 1 k.k.połączył orzeczone wobec oskarżonego w pkt 1i 2 wyroku kary pozbawienia wolności i wymierzył skazanemu karę łączną pozbawienia wolności w wymiarze 1 roku i 6 miesięcy. W punkcie 4 wyroku Sąd zasądził od Skarbu Państwa Sądu Rejonowego w Turku na rzecz adw.R. S.tytułem kosztów pomocy prawnej udzielonej z urzędu kwotę 516,60 złotych, w tym podatek VAT 23%.W punkcie 5 wyroku Sąd zasądził od Skarbu Państwa Sądu Rejonowego w Turku na rzecz adw.M. M.tytułem kosztów pomocy prawnej udzielonej z urzędu kwotę 1.239,84 złotych, w tym podatek VAT 23%. W ostatnim punkcie wyroku Sąd zwolnił oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych w całości.
Powyższy wyrok został zaskarżony w całości przez obrońcę oskarżonego. Obrońca zaskarżonemu orzeczeniu zarzucił:
1
mającą wpływ na treść orzeczenia obrazę przepisów postępowania, tj.art. 7 k.p.k.w zw. zart. 4 k.p.k.na skutek przeprowadzenia oceny zebranego materiału dowodowego w sposób sprzeczny z zasadami wiedzy, doświadczenia życiowegoi logicznego rozumowania, a polegające na kategorycznym stwierdzeniu, że:
a
zeznania świadkaP. F. (1)zasługują na obdarzanie ich cechą wiarygodności w sytuacji, gdy świadek ten w toku procesu zmieniał treść swoich zeznań,
b
nie należy dać wiary zeznaniom świadkaA. Ś. (1), bowiem zeznała onaw sposób odmienny w toku postępowania przygotowawczego i na etapie postępowania jurysdykcyjnego, podczas gdy zeznania jej korespondowałyz wyjaśnieniami oskarżonego,
c
wyjaśnienia oskarżonego, poza przyznaniem się do obecności w chwili wypłacania przezP. F.pieniędzy z bankomatu i płatności za paliwo na stacji benzynowej, nie zasługują na uznanie ich za wiarygodne w sytuacji, gdy wyjaśnienia te oskarżony złożył w sposób spontaniczny,a ich treść korespondowała z zeznaniami świadkaA. Ś. (2), co miało istotny wpływ na ustalenie nieprawidłowego stanu faktycznegoi w konsekwencji uznanie, iż oskarżony dopuścił się zarzucanych mu czynów;
ewentualnie
2
rażącą niewspółmierność kar jednostkowych 6 miesięcy pozbawienia wolności za czyn określony w pkt I części wstępnej wyroku oraz kary 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności za czyn określony w pkt II i III części wstępnej wyroku,a w konsekwencji kary łącznej 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności, w sytuacji gdy prawidłowa ocena okoliczności sprawy winna skutkować orzeczeniem kary grzywny za czyn określony w pkt I, zaś za czyn określony w pkt II i III kary pozbawienia wolności w łagodniejszym wymiarze.
W oparciu o ten zarzut, obrońca wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku oraz uniewinnienie oskarżonego ewentualnie wymierzenie oskarżonemu za czyn z pkt I wyroku kary grzywny, zaś za czyn z pkt II i III kary pozbawienia wolnościw najniższym ustawowym wymiarze oraz zawieszenie orzeczonej kary przy zastosowaniuart. 69 § 1 k.k.w zw. zart. 4 § 1 k.k.na okres próby. Obrońca wniósł także o zasądzenie od Skarbu Państwa na rzecz adw.M. M.kosztów udzielonej pomocy prawnej z urzędu w postępowaniu odwoławczym wg norm przepisanych, bowiem koszty nie zostały uiszczone nawet w części.
Sąd odwoławczy zważył, co następuje:
Apelacja okazała się niezasadna.
W ocenie Sądu odwoławczego, ustalenia faktyczne stanowiące podstawę orzeczenia, dotyczące sprawstwa oskarżonego nie budzą jakichkolwiek zastrzeżeń, Sąd Rejonowy słusznie uznał też na ich podstawie, że oskarżonyK. S.swoim zachowaniem wypełnił wszystkie znamiona formy zjawiskowej przestępstw w postaci podżegania. Sąd I instancji dokonał oceny zebranego w sprawie materiału dowodowegow sposób wszechstronny, rzeczowy, logiczny, obiektywny i rzetelny, nie wkraczającw sferę dowolności. Sąd wyjaśnił, w jaki sposób dokonał oceny poszczególnych dowodów oraz dlaczego wyciągnął z nich takie, a nie inne wnioski dotyczące ustaleń faktycznych, jak również czemu odmówił wiary dowodom przeciwnym.
Wobec powyższego, niezasadny jest zarzut, dotyczący niesłusznego przyznania przez Sąd wiary zeznaniomP. F. (1), bowiem Sąd wskazał, iż świadekw sposób racjonalny i przekonujący wyjaśnił pobudki swojego działania, polegającego na próbie odwołania wcześniejszych zeznań, a wyjaśnienia te znalazły także oparcie m.in.w opinii psychologicznej. Wobec powyższego, Sąd słusznie przyznał wiarę zeznaniom tego świadka, które znajdowały również potwierdzenie w pozostałym materiale dowodowym. Nietrafiony okazał się zarzut, dotyczący niezasadnej odmowy wiarygodności zeznań świadkaA. Ś. (1), które korespondowały jedynie z wyjaśnieniami oskarżonego, a pozostawały w sprzeczności z pozostałym materiałem dowodowym, w tym zeznaniami innych świadków. Sąd słusznie uznał, iż rozbieżności w zeznaniach świadkaA. Ś. (1), pomiędzy kolejnymi etapami postępowania wynikają z intencji ochrony interesów oskarżonego, zatem zeznania te należało uznać za niewiarygodne. Wbrew twierdzeniom obrońcy, Sąd I instancji słusznie odmówił wiary co do większości zeznań oskarżonego, prawidłowo uznając iż pozostają one w sprzeczności z wiarygodnymi zeznaniami świadkaP. F. (1)jak również pośrednio zeznaniamiS.iH. G.. Sąd słusznie uznał, iż wyjaśnienia oskarżonego nie przedstawiają rzeczywistego stanu rzeczy, lecz stanowią jedynie przyjętą linię obrony i próbę uniknięcia odpowiedzialności karnej.
Zdaniem Sądu odwoławczego Sąd I instancji nie popełnił również błęduw ustaleniach dotyczących wymiaru kar, a także kary łącznej, w oparciuo poszczególnie wymierzone kary jednostkowe. Zarzut rażącej niewspółmierności kar jednostkowych 6 miesięcy pozbawienia wolności za czyn przypisany w pkt 1 części wstępnej wyroku oraz kary 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności za czyny przypisane w punkcie 2, a w konsekwencji kary łącznej 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności jest nietrafiony. Wskazać należy, że zarzut niewspółmierności kary, jako zarzut z kategorii ocen, można zasadnie podnosić wówczas, „gdy kara, jakkolwiek mieści się w granicach ustawowego zagrożenia, nie uwzględnia w sposób właściwy zarówno okoliczności popełnienia przestępstwa, jak i osobowości sprawcy - innymi słowy, gdy w społecznym odczuciu jest karą niesprawiedliwą. Niewspółmierność więc zachodzi wówczas, gdy suma zastosowanych kar i innych środków, wymierzona za przypisane przestępstwa, nie odzwierciedla należycie stopnia szkodliwości społecznej czynu i nie uwzględniaw wystarczającej mierze celów kary (wyrok SN z dnia 11 kwietnia 1985 roku, V KRN 178/85). Trzeba również pamiętać, że zgodnie zart. 438 pkt 4 k.p.k.ta niewspółmierność kary musi być „rażąca”, bowiem w ramach tej przyczyny odwoławczej chodzi o różnice ocen o charakterze zasadniczym. Chodzi tu więc przy wykazaniu tego zarzutu nie o każdą różnicę co do wymiaru kary, ale o „różnicę ocen tak zasadniczej natury, iż karę dotychczas wymierzoną nazwać można byłoby – również w potocznym znaczeniu tego słowa – rażąco niewspółmierną, to jest niewspółmierną w stopniu nie dającym się wręcz zaakceptować” (wyrok SN z dnia 2 lutego 1995 roku, II KRN 198/94). Podobne stanowisko zajął Sąd Apelacyjny w Warszawie w wyroku z dnia 14.03.2018r. sygn. II AKa 460/17, zgodniez którym „rażąca niewspółmierność kary, o której mowa w przepisieart. 438 pkt 4 k.p.k.zachodzić może tylko wtedy, gdy na podstawie ujawnionych okoliczności, które powinny mieć wpływ na wymiar kary można było przyjąć, iż zachodziłaby wyraźna różnica pomiędzy karą wymierzoną przez sąd I instancji a karą, jaką należałoby wymierzyćw instancji odwoławczej, w następstwie prawidłowego zastosowania w sprawie dyrektyw wymiaru kary, przewidzianych wart. 53 k.k.oraz zasad ukształtowanych przez orzecznictwo Sądu Najwyższego.” Dodatkowo, jak wskazał Sąd ApelacyjnywB.w wyroku z dnia 31.01.2018r. w sprawie II AKa 208/17 „do uznania zasadności takiego zarzutu – (o rażącej niewspółmierności orzeczonej kary) - konieczne byłoby wykazanie, jakich konkretnie uchybień w zakresie zasad logicznego rozumowaniai doświadczenia życiowego dopuścił się sąd w ocenie zebranego materiału dowodowego, mającego w świetleart. 53 k.k.znaczenie dla wymiaru kary. Przeciwstawienie ocenie wyrażonej przez sąd orzekający jedynie odmiennego poglądu, opartego na subiektywnym przekonaniu skarżącego, nie może uzasadniać zarzutu błędu w zakresie wysokości orzeczonej kary.”
W przedmiotowej sprawie, Sąd I instancji ustalił w sposób indywidualnyw stosunku do sprawcy wymiar i rodzaj orzeczonych kar jednostkowych jak również wymiar kary łącznej, mając na uwadze fakt, by dolegliwość wymierzonej kary nie przekroczyła stopnia przypisanej sprawcy czynu zabronionego winy. Ponadto Sąd I instancji, mając na uwadze dyrektywę wysłowioną wart. 4 § k.k.słusznie zastosował wobec oskarżonego ustawę karną obowiązującą w chwili popełnienia przez niego przestępstw, albowiem była ona względniejsza dla sprawcy. Sprzeczny z treściąart. 19 § 1 k.k.jest ponadto argument obrońcy, odnoszący się do tego, iż czyn został popełniony przez oskarżonego w swej nie sprawczej formie, co winno wpływać na łagodniejszy wymiar kary. Sąd I instancji przy wymiarze kary łącznej słusznie zastosował zasadę absorpcji, biorąc pod uwagę niewielki odstęp czasowy pomiędzy poszczególnymi czynami. Na niekorzyść oskarżonego, co słusznie zauważono, wpłynęła uprzednia karalność oskarżonego za przestępstwa przeciwko mieniu, jak również jego postawa i zachowanie po opuszczeniu zakładu karnego oraz brak postępów w resocjalizacji, mimo wcześniejszego pobytu w izolacji. Sąd odwoławczy podziela zdanie Sądu I instancji, iż jedynie kara bezwzględnego pozbawienia wolności spełni wobec oskarżonego cele wychowawcze, zapobiegawcze i kompensacyjne.
W odniesieniu do powyższego, w ocenie Sądu odwoławczego brak jest podstaw, aby tak ukształtowany przez Sąd Rejonowy wymiar kary został zmieniony, bowiem kontrola odwoławcza nie wykazała, aby zaskarżone orzeczenie było wadliwe.
Mając na względzie wszystkie przedstawione powyżej okoliczności, Sąd odwoławczy – nie znajdując uchybień określonych wart. 439 k.p.k.lubart. 440 k.p.k., podlegających uwzględnieniu z urzędu i powodujących konieczność zmiany bądź uchylenia zaskarżonego rozstrzygnięcia – na podstawieart. 437 § 1 k.p.k.orzekł jakw wyroku.
Sąd odwoławczy, na podstawie art.634k.p.k. w zw. z art.624§1k.p.k., zwolnił oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze w całości, mając na uwadze jego trudną sytuację majątkową. Na podstawie §4 ust. 1 i 3, §17 ust. 2pkt4 i ust.7 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r.w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz. U. z 2016 r., poz. 1714), Sąd zasądził na rzecz adw.M. M.kwotę 516,60 złotych (w tym VAT) z tytułu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu w postępowaniu odwoławczym oraz na rzecz adw.R. S.kwotę 516,60 złotych (w tym VAT)z tytułu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżycielowi posiłkowemuS. G.z urzędu w postępowaniu odwoławczym.
SSO Agata Wilczewska | ```yaml
court_name: Sąd Okręgowy w Koninie
date: '2019-05-31'
department_name: II Wydział Karny
judges:
- Agata Wilczewska
legal_bases:
- art. 278 § 1 i 5 k.k.
- art. 438 pkt 4 k.p.k.
recorder: st. sekr. sąd. Irena Bąk
signature: II Ka 90/19
``` |
155005350000503_I_C_001157_2016_Uz_2018-02-19_001 |
You are extracting information from the Polish court judgments.
Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value.
Please return the response in the identical YAML format:
```yaml
court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>"
date: <data, date in format YYYY-MM-DD>
department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\
\ department>"
judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>"
legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)>
recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder>
signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment>
```
=====
{context}
======
| Sygnatura akt I C 1157/16
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 31 stycznia 2018 r.
Sąd Rejonowy w Kamiennej Górze I Wydział Cywilny w następującym składzie:
Przewodniczący: SSR Marek Dziwiński
Protokolant: Anna Lasko
po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 31 stycznia 2018 r. wK.
sprawy z powództwa Horyzont Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą wW.
przeciwkoD. S. (1)(poprzednioK.)
o zapłatę
I
zasądza od pozwanejD. S. (1)(poprzednioK.) na rzecz strony powodowej Horyzont Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą wW.kwotę 1.227,85 zł (słownie złotych: jeden tysiąc dwieście dwadzieścia siedem 85/100) wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 22.08.2016 r. do dnia zapłaty,
II
dalej idące powództwo oddala,
III
zasądza od strony powodowej Horyzont Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą wW.na rzecz pozwanejD. S. (1)(poprzednioK.) kwotę 1.751,79 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.
Sygn. akt I C 1157/16
UZASADNIENIE
Strona powodowa Horyzont Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą wW.wystąpiła z pozwem przeciwkoD. S. (2)(panieńskie nazwiskoK.) żądając zasądzenia od pozwanej kwoty 9.622,61 zł z ustawowymi odsetkami od kwoty 5.723,95 zł od dnia 7.10.2015 r. do dnia zapłaty i od kwoty 3.898,66 zł od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz zasądzenia kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.
Uzasadniając swoje żądanie strona powodowa podała, że pozwaną(...) Bank (...) S.A.z siedzibą weW.łączyłaumowa nr (...)zawarta w dniu 17 grudnia 2009 r., a pozwana nie spłaciła zobowiązania wynikającego z tej umowy. Strona powodowa podała dalej, że wierzytelność stała się wymagalna z dniem 17 grudnia 2013 r. Strona powodowa wskazała, że na podstawie umowy sprzedaży wierzytelności z 14 grudnia 2015 r. nabyła od pierwotnego wierzyciela wierzytelność przysługującą względem pozwanej. Strona powodowa podała dalej, że na kwotę dochodzoną pozwem składają się: należność główna – 5.723,95zł z terminem płatności 7 października 2015 r. wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od tej daty, skapitalizowane odsetki umowne za okres od daty zawarcia umowy do 7.10.2015 r – 1191,57 zł, skapitalizowane odsetki za opóźnienie (odsetki karne) – 2.522,09 zł, opłaty windykacyjne – 185,00 zł. Odnosząc się do zgłoszonego przez pozwaną zarzutu przedawnienia strona powodowa podniosła, że umowa nie została wypowiedziana tylko wygasła w dniu 17.12.2013 r., czyli w dniu oznaczonym w umowie. Strona powodowa podniosła, że umowa o spłacie pożyczki w ratach nie nadaje temu świadczeniu charakteru okresowego. Według strony powodowej, skoro termin zwrotu pożyczki upłynął 17 grudnia 2013 r., to wymagalność z całego roszczenia nastąpiła w tym dniu, a złożenie pozwu w dniu 22 sierpnia 2016 r. przerwało bieg trzyletniego terminu przedawnienia.
PozwanaD. S. (1)(poprzednioK.) wniosła o oddalenie powództwa i zasądzenie od strony powodowej na jej rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.
Pozwana przyznała, iż w 2009 r. zawarła umowę pożyczki gotówkowej z(...) Bankiem S.Ai miała być spłacana w 48 miesięcznych ratach po 228, 61 zł, wobec czego spłata pożyczki miała nastąpić 17 grudnia 2013 r. Pozwana wskazała dalej, że raty pożyczki stawały się wymagalne co miesiąc następnego dnia po upływie terminu ich płatności, podniosła więc zarzut przedawnienia wszystkich roszczeń sprzed 23 sierpnia 2013 r., a także pozostałych rat, co do których strona powodowa miała prawo wypowiedzieć umowę z uwagi na zwłokę pozwanej w zapłacie dwóch rat.
Pozwana „z ostrożności procesowej” podniosła brak wykazania przez stronę powodową rzeczywistego zadłużenia pozwanej i skąd wynika kwota zadłużenia. Zdaniem pozwanej ani wyciąg z ksiąg rachunkowych ani umowa cesji wierzytelności nie dają podstaw do merytorycznej weryfikacji wysokości długu pozwanej.
Sąd ustalił następujący stan faktyczny:
W dniu 17 grudnia 2009 r.(...) Bank S.AweW., poprzednik(...) Bank (...) S.A.weW., zawarł z pozwanąD. S. (1), noszącą wówczas nazwiskoK., umowę pożyczki gotówkowej opiewającej na kwotę 8.289,47 zł, z czego pozwana otrzymała 6.000,00 zł, reszta kwoty obejmowała opłatę za ochronę ubezpieczeniową i prowizję za udzielenie pożyczki. Spłata należności wraz z odsetkami i innymi opłatami miała nastąpić w 48 miesięcznych ratach płatnych do dnia 17 każdego miesiąca począwszy od stycznia 2010 roku.
Umowa przewidywała oprocentowanie nominalne pożyczki 14,50 % w stosunku rocznym. Za okres opóźnienia w spłacie raty lub jej części przewidziane były odsetki od zadłużenia przeterminowanego (odsetki karne), a stopa tych odsetek miała wynosić czterokrotność aktualnej na dany dzień wysokości lombardowej NBP.
/dowód: umowa pożyczki gotówkowej nr(...)z 17.12.2009 r. – k – 20-22/
(...) Bank S.A.wystawił 7 stycznia 2014 r. bankowy tytuł egzekucyjny. Na kwotę zadłużenia 8.486,62 zł składały się: 5.723,95 zł – należność główna, 2.577,66 zł – odsetki, 185,00 zł – należne koszty. Wskazał także dalsze odsetki liczone od kwoty 5.723,95 zł w wysokości czterokrotności stopy procentowej kredytu lombardowego NBP. Sąd Rejonowy w Kamiennej Górze postanowieniem z 26 maja 2014 r. nadał klauzulę wykonalności temu tytułowi egzekucyjnemu.
/dowód: bankowy tytuł egzekucyjny z 7.01.2014 r. – k – 60-63, postanowienie z 26.05.2014 r. – k -64/
W 2014 roku wierzyciel wszczął przeciwko pozwanej postępowanie egzekucyjne, które 21 maja 2015 r. zostało umorzone w wyniku jego bezskuteczności.
/dowód: postanowienie komornika z 21.05.2015 r. w sprawie km 38867/14 – k – 61/
W dniu 14 grudnia 2015 r. Horyzont Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą wW.zawarł z(...) Bank (...) S.A.weW.umowę cesji, na podstawie której nabył portfel wierzytelności należący do Banku.
/dowód: umowa przelewu wierzytelności – k – 23-26/
W załączniku do umowy przelewu wierzytelności cedent wskazał, że pozwana miała zadłużenie w kwocie 9.812,12 zł, na które składały się odsetki w kwocie 3.713,66 zł, kapitał w wysokości 5.723,95 zł i opłaty – 382,51 zł.
/dowód: załącznik nr 6 do umowy przelewu wierzytelności – k – 34/
Sąd zważył co następuje:
Powyższych ustaleń sąd dokonał na podstawie dokumentów, których autentyczności żadna ze stron nie kwestionowała. Co do oceny zasadności zgłoszonego roszczenia należało określić obowiązki dowodowe jakie ciążyły na stronach w zakresie ich twierdzeń. Niewątpliwym jest, że strona powodowa powinna wykazać zasadność swojego roszczenia zarówno w zakresie należności głównej oraz dochodzonych odsetek. Umowa pożyczki opiewała na kwotę 8.289,47 zł a ponadto przysługiwały Bankowi odsetki umowne oraz tzw. odsetki karne przysługujące w przypadku niespłacenia w terminie kwotpożyczki. Warto w tym miejscu zaznaczyć, że wystawienie przez pierwotnego wierzyciela bankowego tytułu egzekucyjnego nie daje podstawy do przyjęcia, że faktycznie dłużnika obciąża zobowiązanie określone w tym tytule. Zgodnie z treścią przepisuart. 7862par. 1 k.p.c.w postępowaniu o nadanie klauzuli wykonalności bankowemu tytułowi egzekucyjnemu sąd bada, czy dłużnik poddał się egzekucji oraz czy roszczenie objęte tytułem wynika z czynności bankowej. Pozwana miałaby w stosunku do pierwotnego wierzyciela prawo do wystąpienia z powództwem przeciwegzekucyjnym, by kwestionować swoje zobowiązanie. Tym bardziej więc może kwestionować zakres swojego obowiązku w postępowaniu rozpoznawczym prowadzonym z powództwa nabywcy wierzytelności. Po nadaniu bankowemu tytułowi egzekucyjnemu klauzuli wykonalności toczyło się wobec pozwanej postępowanie egzekucyjne. Zgodnie z wynikającą zart. 6 k.c.zasadą ciężaru dowodu, pozwaną obciążał obowiązek wykazania, iż zadłużenie z tytułu spłaty kapitału jest mniejsze. Pozwana takiego dowodu nie przeprowadziła, tak więc nie może budzić wątpliwości, że pozwana zalegała w stosunku do strony pozwanej kwotę należności głównej w wysokości 5.723,95 zł.
Strona powodowa nie wykazała natomiast zasadności dalszej części dochodzonego roszczenia. Aby wykazać zasadność roszczenia w zakresie odsetek strona powodowa powinna udowodnić, kiedy przypadał termin zapłaty poszczególnych rat pożyczki, kiedy nastąpiła wpłata części zobowiązań. Bez tych danych sąd nie jest w stanie zweryfikować zasadności żądania strony pozwanej w tym zakresie. Niewątpliwe jest, że pozwana w trakcie obowiązywania umowy spłaciła część pożyczki, brak danych w tym zakresie dokonanych wpłat uniemożliwia ocenę sposobu naliczenia odsetek, w tym odsetek karnych albowiem nie były znane dane co do wysokości pozostałego długu jak i dat, od których należało liczyć te odsetki. Strona powodowa nie wykazała także podstawy do naliczenia kosztów w wysokości 185,00 zł.
Podniesiony przez pozwaną zarzut przedawnienia był w znacznej części uzasadniony. Sąd podziela stanowisko Sądu Najwyższego zawarte w stosunkowo niedawnej wydanej uchwale z dnia 29 czerwca 2016 r., sygn. akt III CZP 29/16, że nabywca wierzytelności nie będący bankiem nie może powoływać się na przerwę biegu przedawnienia spowodowaną wszczęciem postępowania egzekucyjnego na podstawie bankowego tytułu egzekucyjnego zaopatrzonego w klauzulę wykonalności (patrz. Legalis numer 1469243).
Zgodnie z treścią przepisuart. 117 par. 1 k.c., z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych, roszczenia majątkowe ulegają przedawnieniu. W myślart. 118 kc., jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej, termin przedawnienia wynosi lat dziesięć, a dla roszczeń o świadczenia okresowe oraz roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej – trzy lata. Stosownie doart. 120 par. 1 zdanie pierwsze k.c., bieg przedawnienia rozpoczyna się od dnia, w którym roszczenie stało się wymagalne.
Nie budzi wątpliwości, że roszczenie strony powodowej było związane z prowadzoną działalnością gospodarczą banku i podlegało trzyletniemu okresowi przedawnienia. Kwestią wymagającą rozstrzygnięcia pozostawało określenie wymagalności roszczenia strony powodowej. Ugruntowane w orzecznictwie sądowym wydaje się stanowisko, że roszczenia z umowy pożyczki nie można traktować jako roszczenia o zapłatę świadczenia okresowego. Jednakże, w przypadku, gdy zwrot pożyczki oznaczony został przez strony umowy w częściach (ratach), to staje się on wymagalny z upływem terminów ustalonych dla poszczególnych rat, chyba że w umowie postanowiono inaczej (patrz. uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z 1.12.2016 r. w sprawie I PK 297/15, orzeczenie Sądu Najwyższego z 17.12.2008 r., I CSK 243/08, opubl. OSNC nr 1/2010 poz. 16). Innymi słowy, przedawnienie każdej raty biegnie co do zasady osobno od momentu terminu jej płatności (tak Sąd Apelacyjny w Łodzi w wyroku z 23 kwietnia 2014 r., I ACa 1361/13, opubl. LEX nr 148942).
W tych warunkach trzeba ocenić, że przedawnieniu uległo roszczenie strony powodowej obejmujące płatność większości rat wynikających z umowy z 17 grudnia 2009 r. Skoro strona powodowa wystąpiła z pozwem 22 sierpnia 2016 r. to trzyletniemu przedawnieniu uległo roszczenie strony powodowej za okres sprzed 22 sierpnia 2013 r. Inaczej mówiąc, nie przedawniło się roszczenie za raty wymagalne po tej dacie. Nie mógł się ostać zarzut pozwanej, że także i te należności przedawniły się. Sad nie uwzględnił wniosku pozwanej, by sięgać po informacje co do ewentualnego wypowiedzenia umowy pożyczki, skoro pozwana nie przedstawiła na te okoliczność choćby minimalnego uprawdopodobnienia.
Powyższe zadecydowało, że słuszne było żądanie strony powodowej obejmujące zapłatę za cztery raty tj. za wrzesień, październik, listopad i grudzień 2013 r., a więc wymagalne już po dacie 22 sierpnia 2013 r., kiedy to doszło do przedawnienia roszczeń ze wcześniejszych rat. Cztery raty po 228,61 zł stanowiły kwotę 914,44 zł. Od każdej z tych zaległych czterech rat po 228,61 zł przysługiwały stronie powodowej odsetki od zadłużenia przeterminowanego (odsetki karne) równe czterokrotności wysokości stopy lombardowej NBP. W 2013 i do 8.10.2014 r. wynosiła ona 16 % w stosunku rocznym, od 9.10.2014 do 4.03. 2015 r. stopa ta wynosiła 12 %, a do 5.03. 2015 do dnia wniesienia pozwu – 10 %. Kwota należna z tytułu odsetek karnych za 4 raty wyniosła więc 313,41 zł. W tych warunkach zasądzono od pozwanej na rzecz strony powodowej kwotę 1.227,85 zł z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu tj. od 22.08.2016 r.
Dalej idące powództwo podlegało więc oddaleniu.
O kosztach procesu orzeczono na podstawie przepisuart. 100 k.p.c.rozdzielając je stosunkowo. Strona powodowa wygrała sprawę w 13 % a przegrała w 87 %. Odwrotne proporcje dotyczą pozwanej. Koszty poniesione przez pozwaną to: 2.400,00 zł – wynagrodzenie adwokata, 17,00 zł – opłata skarbowa od pełnomocnictwa. Koszty strony powodowej obejmowały: 2.400,00 zł – wynagrodzenie radcy prawnego, 17,00 zł - opłata skarbowa od pełnomocnictwa, 300,00 – opłata sądowa od pozwu Przy rozdzieleniu kosztów procesu w stosunku do wyniku procesu zasadzono od strony powodowej na rzecz pozwanej kwotę 1751,79 zł . | ```yaml
court_name: Sąd Rejonowy w Kamiennej Górze
date: '2018-01-31'
department_name: I Wydział Cywilny
judges:
- Marek Dziwiński
legal_bases:
- art. 100 k.p.c.
- art. 120 par. 1 zdanie pierwsze k.c.
recorder: Anna Lasko
signature: I C 1157/16
``` |
151015150003027_VI_GC_000369_2021_Uz_2021-09-06_001 |
You are extracting information from the Polish court judgments.
Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value.
Please return the response in the identical YAML format:
```yaml
court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>"
date: <data, date in format YYYY-MM-DD>
department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\
\ department>"
judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>"
legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)>
recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder>
signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment>
```
=====
{context}
======
| Sygn. akt VI GC 369/21
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 09 lipca 2021 roku
Sąd Rejonowy w Gdyni VI Wydział Gospodarczy, w składzie:
Przewodniczący: SSR Justyna Supińska
Protokolant: sekr. sąd. Marta Denc
po rozpoznaniu w dniu 30 czerwca 2021 roku w Gdyni
na rozprawie
sprawy z powództwa(...) spółki akcyjnejz siedzibą wW.
przeciwkoŁ. K.
o zapłatę
I
oddala powództwo;
II
zasądza od powoda(...) spółki akcyjnejz siedzibą wW.na rzecz pozwanegoŁ. K.kwotę 3 617 złotych (trzy tysiące sześćset siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego;
III
kosztami procesu w pozostałym zakresie obciąża powoda(...) spółkę akcyjnąz siedzibą wW.uznając je za uiszczone.
Sygn. akt VI GC 369/21
UZASADNIENIE
Pozwem z dnia 23 czerwca 2020 roku złożonym w elektronicznym postępowaniu upominawczym powód(...) spółka akcyjnaz siedzibą wW.domagał się zasądzenia od pozwanegoŁ. K.kwoty 10 493,22 złotych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi za okres od dnia 23 czerwca 2020 roku do dnia zapłaty, a także kosztów procesu.
W uzasadnieniu powód wskazał, że w dniu 05 kwietnia 2012 roku zawarł z pozwanym prowadzącym działalność gospodarczą podfirmą (...)(...)
Ł. K.umowę numer (...)o prowadzenie rachunku bankowego(...)numer(...). Zestawienie operacji wypłat i wpłat dokonywanych przez pozwanego ujawniło utrzymywanie się na rachunku pozwanego zadłużenia, co potwierdza, że pozwany korzystał z udzielonego kredytu i zaprzestał dokonywania terminowej spłaty minimalnych kwot spłaty. Pismem z dnia 03 maja 2017 roku powód na podstawieart. 75c ust. 2 ustawy Prawo bankowewezwał pozwanego do zapłaty należności i jednocześnie poinformował pozwanego o możliwości złożenia wniosku o restrukturyzację zadłużenia. Wobec braku jego uregulowania powód pismem z dnia 03 marca 2020 roku wypowiedział pozwanemu umowę kredytu z zachowaniem trzydziestodniowego terminu wypowiedzenia, wobec czego całość zadłużenia pozwanego stała się wymagalna z dniem 07 maja 2020 roku.
Powód wskazał, że na kwotę dochodzoną niniejszym pozwem składa się kwota 10 000 złotych tytułem należności głównej oraz kwota 493,22 złotych tytułem odsetek umownych naliczonych od kwoty 10 000 złotych za okres od dnia 02 grudnia 2019 roku do dnia 17 czerwca 2020 roku według stopy procentowej wynoszącej 7,20% w skali roku.
Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 01 marca 2021 roku wydanym w sprawie o sygn. akt VI GNc 760/21 referendarz sądowy Sądu Rejonowego w Gdyni uwzględnił w całości żądanie pozwu.
W sprzeciwie od powyższego nakazu zapłaty pozwanyŁ. K.domagał się oddalenia powództwa w całości podnosząc zarzut nieudowodnienia istnienia, wysokości oraz wymagalności roszczenia, a z ostrożności procesowej nadto: brak wykazania przekazania przez powoda środków pieniężnych pozwanemu, brak wykazania wykorzystania przez pozwanego przekazanych środków pieniężnych, brak wykazania wyliczenia i wysokości dochodzonej należności głównej i naliczonych odsetek, brak skutecznego wypowiedzenia umowy skutkujący brakiem wymagalności roszczenia w dacie wskazanej w pozwie, co w konsekwencji prowadzi do wadliwego wyliczenia jego wysokości. Pozwany podniósł również zarzut przedawnienia roszczenia.
W uzasadnieniu pozwany wskazał, iż powód nie udowodnił zasadności roszczenia dochodzonego pozwem, pozew zawiera bowiem sumaryczne wyliczenia, natomiast zgodnie z zapisem umowy, strony łączyły różne umowy – o prowadzenie rachunków bieżących oraz o korzystanie z kart płatniczych. Powód nie przedstawił przy tym, jaka część roszczenia dotyczy umów o prowadzenie rachunków bieżących, a jaka część – umów o korzystanie z kart płatniczych. Powód nie wykazał również, aby przekazał na rzecz pozwanego bądź też udostępnił mu jakąkolwiek kwotę pieniężną. Zgodnie z § 1 ust. 2 umowy powód zobowiązał się do przechowania środków pieniężnych posiadacza rachunku. Natomiast zgodnie z § 2.1 umowy posiadacz może swobodnie dysponować swoimi środkami pieniężnymi (w tym za pomocą kart płatniczych mBanku). Niezrozumiałe jest zatem zdaniem pozwanego wywiedzenie roszczenia o zapłatę kapitału skoro zgodnie z umową powód nie udostępniał pozwanemu żadnego kapitału. Powód nie przedstawia dowodu potwierdzającego udostępnienie i wykorzystanie kapitału, ani daty jego udostępnienia. W związku z czym należy uznać, że do wypłaty nie doszło. Pozwany wskazał, że to powód winien wykazać, że podpisał z pozwanym ważną i wiążącą umowę, że na jej podstawie udostępnił pozwanemu środki w konkretnej wysokości, że w sposób prawidłowy dokonał wypowiedzenia umowy i że strona pozwana jest dłużna ściśle określoną kwotę pieniężną. Powód nie wykazał tych okoliczności, w tym ażeby udostępnił stronie pozwanej środki pieniężne, nie przedstawił wiarygodnych dowodów na wypowiedzenie umowy ani nie udowodnił wysokości roszczenia – nie przedstawił rzetelnego obliczenia wysokości odsetek ani nie wskazał rzeczywistej wartości zaległego kapitału.
Pozwany zarzucił także, że niepoświadczona kopia umowy o prowadzenie rachunków nie może świadczyć o powstaniu zaległości po stronie pozwanej, a w szczególności wysokości tej zaległości, zaś niepoświadczona kopia wypowiedzenia nie dowodzi postawienia roszczenia w stan wymagalności. Nadto pozwany wskazał, że umowa nie zawiera żadnych postanowień odnoszących się do odsetek, a co za tym idzie nie sposób zweryfikować dlaczego powód wyliczył je w takiej, a nie innej kwocie.
Pozwany zarzucił, iż nie jest dowodem elektroniczne zestawienie operacji. Nie wynika z niego, aby bank przekazał pozwanemu jakiekolwiek środki pieniężne. Z przedstawionego zestawienia jednoznacznie wynika, iż pozwany dokonywał wpłat na rachunek. Sam niepodpisany tabelaryczny wydruk nie jest dokumentem elektronicznym, a wyłącznie zadrukowanymi kartkami papieru. Przedstawione przez powoda zestawienie operacji przedstawia operacje przeprowadzone na danym rachunku i nie sposób powiązać je z konkretną umową. Pozwany wskazał, iż zapisy księgowe w formie elektronicznej posiadają swoje oryginalne źródło w informatycznym nośniku danych. Powód nie przedstawił tych nośników informatycznych. Trwały nośnik pozwala na odtworzenie informacji w niezmienionej postaci – bez ingerencji podmiotu, który był ich twórcą, co nie miało miejsca w niniejszej sprawie. Trwały nośnik informacji zawiera podpis elektroniczny, certyfikowane potwierdzenie daty i czasu utworzenia, jak i zabezpieczenia przed ingerencją w treść, jak i przed dostępem osób nieuprawnionych do zawartych treści. W żaden sposób nie da się potwierdzić autentyczności wydruków (np. że pochodzą z lat wskazanych w ich treści) oraz że nie dokonano ingerencji w ich treść (że jest taka sama jak w dacie ich pierwotnego utworzenia).
Pozwany zarzucił, iż na wysokość dochodzonego pozwem roszczenia składa się kwota 10 493,22 złotych, ale powód nie przedstawił żadnych dowodów, które mogłyby chociażby uprawdopodobnić jego wyliczenie odnośnie zadłużenia pozwanego, nadto pozwany na podstawie dowodów złożonych przez powoda nie jest w stanie zweryfikować naliczonych odsetek i ich oprocentowania, gdyż nie wynika ono z przedstawionej przez powoda umowy.
Pozwany zaprzeczył istnieniu wierzytelności i jej wysokości przedstawionej przez powoda w dokumencie prywatnym – wyciągu z ksiąg bankowych oraz wydruku komputerowym – elektronicznym zestawieniu operacji. Pozwany zarzucił bowiem, że wyciąg z ksiąg banku jest tylko dokumentem prywatnym, a skoro pozwany zaprzecza prawdziwości tego dokumentu, to obowiązkiem powoda wynikającym z przepisuart. 253 k.p.c.jest udowodnienie okoliczności wynikających z wyciągu bankowego.
Pozwany podniósł również, że powód nie udowodnił, aby roszczenie było wymagalne ani nie wskazał daty wymagalności dochodzonego pozwem roszczenia. Powód nie dowiódł w sposób bezsporny, czy i kiedy umowa, na którą się powołuje, została rozwiązana, co ma wpływ na samą wymagalność roszczenia oraz na sposób wyliczenia oprocentowania od zadłużenia przeterminowanego naliczonego po okresie wypowiedzenia. Pozwany wskazał, iż powód przedstawia jedynie wypowiedzenie umowy(...), a nie wypowiedzenie umowy o prowadzenie rachunków bieżących. Powód nie wykazał nawet, ażeby w dacie wypowiedzenia po stronie pozwanej istniało zadłużenie, które uzasadniałoby wszczęcie wobec pozwanego procedury związanej z wypowiedzeniem. Ponadto wypowiedzenie nie zostało odebrane przez pozwanego.
Pozwany zarzucił także, że powód naruszył procedurę restrukturyzacyjną, co skutkuje nieważnością wypowiedzenia umowy. Bank nie może swobodnie wypowiedzieć umowy kredytowej. Najpierw powinien doręczyć kredytobiorcy wezwanie określone wart. 75c ustawy Prawo bankoweoraz odczekać do upływu dodatkowego terminu na spłatę wyznaczonego w wezwaniu, nie krótszego niż 14 dni roboczych.
Pozwany zarzucił, iż powód nie przedstawił dowodu na nadanie i doręczenie przesyłki zawierającej wezwanie do zapłaty z dnia 03 maja 2017 roku oraz, że wyciąg z ksiąg bankowych dotyczy umowy narachunku (...)z dnia 05 kwietnia 2012 roku, natomiast wypowiedzenie z dnia 03 marca 2020 roku dotyczy wyłącznie umowy rachunku bankowego(...), a nie umowy rachunku.
Nadto pozwany podniósł, że powód nie wykazał umocowania osób, które podpisały oświadczenie o wypowiedzeniu umowy i wezwanie do zapłaty. W takim zaś wypadku nie można tego dokumentu traktować jako oświadczenia powoda.
Sąd ustalił następujący stan faktyczny:
W dniu 05 kwietnia 2012 rokuŁ. K.prowadzący działalność gospodarczą podfirmą (...)(...)Ł. K.zawarł z(...) Bank spółką akcyjnąz siedzibą wW.(obecnie(...) spółka akcyjnaz siedzibą wW.)umowę numer (...)o prowadzenie bankowych rachunków bieżących. W ramach umowy bank zobowiązał się do prowadzenia rachunku wskazanego w „potwierdzeniu otwarcia rachunku” oraz rachunków otwartych w terminie późniejszym na podstawie dyspozycji posiadacza rachunku zaakceptowanej przez bank „potwierdzeniem otwarcia rachunku”. Nadto bank zobowiązał się do przechowywania środków pieniężnych posiadacza rachunku oraz prowadzenia na jego zlecenie rozliczeń pieniężnych związanych z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą lub wykonywaniem wolnego zawodu.
Integralną częścią zawartej przez strony umowy były: „potwierdzenie otwarcia rachunku”, „potwierdzenie otwarcia rachunku” wydane na podstawie późniejszej dyspozycji posiadacza rachunku, taryfa prowizji i opłat bankowych, tabela oprocentowania oraz regulamin otwierania i prowadzenia rachunków bieżących.
(...) Bank spółka akcyjnaz siedzibą wW.oświadczył, że posługuje się powyżej wskazanymi dokumentami w postaci elektronicznej, które są udostępniane za pośrednictwem strony internetowej banku oraz poczty elektronicznej. W umowie zawarto klauzulę, że przed zawarciem umowy posiadacz rachunku otrzymał wymienione powyżej dokumenty.
Umowa została zawarta na czas nie określony.
Jednocześnie w tym samym dniu strony zawarły także umowę o korzystanie z kart płatniczych, w ramach której bank zobowiązał się do wydawania do rachunków na wniosek posiadacza kart płatniczych oraz obsługi wydanych kart płatniczych na zasadach i terminach określonych w umowie oraz regulaminie wydawania i używania debetowych kart płatniczych.
umowa numer (...)o prowadzenie bankowych rachunków bieżących i umowa o korzystanie z kart płatniczych – k. 30-32 akt
W dniu 05 kwietnia 2012 rokuŁ. K.w związku z powyższąumową numer (...)złożył(...) Bank spółce akcyjnejz siedzibą wW.dyspozycję otwarcia rachunku. W konsekwencji powyższego(...) Bank spółka akcyjnaz siedzibą wW.wystawił dokument potwierdzenia otwarcia rachunku(...)o numerze(...), coŁ. K.potwierdził własnoręcznym podpisem.
potwierdzenie otwarcia rachunku – k. 33 akt
Zgodnie ze stanowiącym integralną częśćumowy numer (...)„Regulaminem otwierania i prowadzenia rachunków bieżących” karta płatnicza służyła do wykonywania operacji związanych z rachunkiem, zaś saldo debetowe to saldo ujemne rachunku wykazane na koniec dnia operacyjnego wynikające z przekroczenia salda dostępnego rachunku.
Stosownie do § 40 ust. 1 „Regulaminu otwierania i prowadzenia rachunków bieżących” posiadacz rachunku może swobodnie dysponować środkami pieniężnymi do wysokości salda dostępnego na rachunku. Bank nie wykona dyspozycji posiadacza w przypadku, gdy wykonanie takiej dyspozycji wraz z należnymi opłatami i prowizjami spowodowałby przekroczenie salda dostępnego rachunku. Zgodnie jednakże z § 60 „Regulaminem otwierania i prowadzenia rachunków bieżących” posiadacz rachunku, który nie zawarł umowy kredytu w rachunku bieżącym, z zastrzeżeniem działu II, może korzystać z dopuszczalnego salda debetowego na warunkach określonych w regulaminie, przy czym wysokość aktualnie obowiązującej maksymalnej wysokości dopuszczalnego salda debetowego jest określana przez bank i podawana do wiadomości posiadaczom rachunków za pośrednictwem mLinii i strony internetowej mBanku. Okres korzystania z dopuszczalnego salda debetowego wynosi 12 miesięcy i rozpoczyna się w dniu jego udostępnienia. Jeżeli sposób wykorzystywania dopuszczalnego salda debetowego jest zgodny z regulaminem, wtedy następuje odnowienie dopuszczalnego salda debetowego na kolejny 12 miesięczny okres, bez odrębnej dyspozycji posiadacza rachunku.
Posiadacz rachunku jest zobowiązany do spłaty zadłużenia wynikającego z wykorzystywania dopuszczalnego salda debetowego wraz z nadejściem terminu jego spłaty, a w przypadku gdy posiadacz nie spłaci zadłużenia z tytułu wykorzystywania dopuszczalnego salda w tym terminie, to zadłużenie to staje niedopuszczalnym saldem debetowym.
Zgodnie z § 59 ust. 3 „Regulaminu otwierania i prowadzenia rachunków bieżących” powstanie niedopuszczalnego salda debetowego stanowi rażące naruszenie regulaminu i może stanowić podstawę wypowiedzenia przez bank umowy i umowy o korzystanie z kart płatniczych bez zachowania okresu wypowiedzenia na zasadach określonych w § 69 „Regulaminu otwierania i prowadzenia rachunków bieżących”.
umowa numer (...)o prowadzenie bankowych rachunków bieżących i umowa o korzystanie z kart płatniczych – k. 30-32 akt, „Regulamin otwierania i prowadzenia rachunków bieżących” – k. 34-41 akt
W dniu 18 kwietnia 2012 roku na rachunku bankowym(...)o numerze(...)zapisano operację – przelew wewnętrzny przychodzący w kwocie 9 010 złotych. W tym samym dniu na powyższym rachunku zapisano operację – przelew zewnętrzny wychodzący w kwocie 9 001 złotych. Następnie do dnia 25 lipca 2013 roku na wskazanym powyżej rachunku bankowym zapisywano wykonywane operacje, w tym opłaty za przelew, przy czym saldo końcowe było dodatnie. Dopiero w okresie od dnia 29 lipca 2013 roku do dnia 06 sierpnia 2013 roku odnotowano saldo minusowe w kwocie: 29 lipca 2013 roku – 165,56 złotych, 31 lipca 2013 roku – 179,65 złotych, 03 sierpnia 2013 roku – 288,89 złotych. Następnie dokonano wpłaty i kolejne zapisy na wskazanym rachunku wykazywały saldo dodatnie. Dopiero w okresie od dnia 14 października 2014 roku do dnia 21 października 2014 roku ponownie zapisano saldo minusowe: 14 października 2013 roku – 612,83 złotych, 15 października 2013 roku – 428,33 złotych, 16 października 2013 roku – 882,85 złotych, 18 października 2013 roku – 390,85 złotych i 21 października 2013 roku – 317,05 złotych. Następnie dokonano wpłat i kolejne zapisy na wskazanym rachunku wykazywały saldo dodatnie. W okresie od dnia 12 sierpnia 2015 roku do 23 sierpnia 2015 roku zapisano saldo minusowe: 12 sierpnia 2015 roku – 228,19 złotych, 16 sierpnia 2015 roku – 291,20 złotych, 23 sierpnia 2015 roku – 358,59 złotych. Sytuacje powyższe powtarzały się.
Od dnia 16 września 2016 roku zapisy na rachunku bankowym wykazywały saldo ujemne, przy czym do dnia 31 marca 2017 roku minusowe saldo końcowe nie przekraczało kwoty 10 000 złotych i było odnawiane (za co naliczono prowizję w kwocie 200 złotych).
W dniu 01 kwietnia 2017 roku naliczone odsetki spowodowały powstanie minusowego salda przekraczającego kwotę 10 000 złotych.
elektroniczne zestawienie operacji – k. 42-54 akt
Pismem z dnia 03 maja 2017 roku(...) spółka akcyjnaz siedzibą wW.poinformowałŁ. K., że na jego rachunku(...)numer(...)utrzymuje się zadłużenie, które na dzień 03 maja 2017 roku wynosi 165,73 złotych. Jednocześnie wezwanoŁ. K.do zapłaty kwoty 165,73 złotych w terminie 14 dni roboczych od otrzymania wezwania i zaproponowano możliwość zmiany warunków spłaty lub restrukturyzacji zobowiązania.
wezwanie do zapłaty – k. 55 akt
W dniu 23 maja 2017 roku na rachunku(...)o numerze(...)zapisano operację – przelew wewnętrzny przychodzący w kwocie 170 złotych. W dyspozycji przelewu wskazano, że wpłatę należy przeznaczyć na spłatę debetu.
Wobec powyższego w okresie od dnia 23 maja 2017 roku na powyższym rachunku utrzymywało się minusowe saldo końcowe, które jednak nie przekraczało kwoty 10 000 złotych. Od dnia 30 grudnia 2019 roku naliczane odsetki i prowizje za wypłaty gotówkowe spowodowały zwiększenie się salda debetowego, które w dniu 01 grudnia 2019 roku wynosiło 10 000 złotych.
elektroniczne zestawienie operacji - k. 42-54 akt
Pismem z dnia 03 marca 2020 roku(...) spółka akcyjnaz siedzibą wW.złożyłŁ. K.wypowiedzenie umowy(...)o numerzerachunku (...)wskazując, że jest ono skutkiem braku spłaty zaległości, zaś okres wypowiedzenia liczony jest od dnia odbioru pisma i wynosi 30 dni.
W imieniu banku oświadczenie o wypowiedzeniu podpisane zostało przez upoważnionych pracowników banku –B. M.iP. K..
Powyższe oświadczenie o wypowiedzeniu odebrała w dniu 09 marca 2020 rokuA. S.– upoważniona do odbioru pism w jego imieniu.
wypowiedzenie umowy – k. 56 akt, pełnomocnictwa – k. 59, 60 akt, potwierdzenia nadania i odbioru – k. 57-58 akt
W dniu 25 marca 2020 roku na rachunku(...)o numerze(...)zapisano operację – przelew wewnętrzny przychodzący w kwocie 50 złotych jako zasilenie konta. Naliczone odsetki spowodowały jednakże zwiększenie się salda debetowego, które w tymże dniu wynosiło 10 000 złotych.
elektroniczne zestawienie operacji - k. 42-54 akt
W dniu 17 czerwca 2020 roku(...) spółka akcyjnaz siedzibą wW.sporządził wyciąg z ksiąg bankowych numer(...)wskazujący zadłużenieŁ. K.na kwotę 10 493,22 złotych, w tym kapitał w kwocie 10 000 złotych i kwotę 493,22 złotych tytułem odsetek umownych naliczanych od kapitału za okres od 02 grudnia 2019 roku do 17 czerwca 2020 roku według zmiennej stopy procentowej w wysokości 7,20% w skali roku.
Wyciąg ten został sporządzony i podpisany przezD. J.będącą umocowanym do tego pracownikiem banku.
wyciąg – k. 61 akt, pełnomocnictwo – k. 62 akt
Sąd zważył, co następuje:
Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o dokumenty przedłożone przez powoda w toku postępowania, które uznane zostały za wiarygodne w całości, albowiem nie budziły zastrzeżeń Sądu co do autentyczności i prawdziwości twierdzeń w nich zawartych. Sąd zważył przy tym, że pozwanyŁ. K.kwestionując ich moc dowodową, sami nie zaoferował jednakże żadnych dowodów wskazujących, że należność dochodzona pozwem nie istnieje albo istnieje w mniejszej wysokości.
Nie było przy tym wątpliwości, że przedłożone przez powoda dokumenty mają charakter dokumentów, z którymi nie wiąże się domniemanie prawne, iż ich treść przedstawia rzeczywisty stan rzeczy i potwierdza, że miały miejsce fakty w nim stwierdzone (tak Sąd Najwyższy w uzasadnieniu wyroku z dnia 08 sierpnia 2012 roku, sygn. akt I CSK 25/12). Ocena charakteru takich dokumentów prowadzi jednak do wniosku, że Sąd może wyrokować w oparciu o nie zwłaszcza w sytuacji, gdy ich treść nie została zaprzeczona w sporze przez stronę przeciwną lub gdy została potwierdzona innymi środkami dowodowymi. W takiej sytuacji dokumenty te stanowią samodzielny środek dowodowy, którego moc dowodową Sąd ocenia według zasad określonych wart. 233 § 1 k.p.c., a więc zgodnie z własnym przekonaniem, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału dowodowego. Ta sama reguła dotyczy przypadku, gdy dokumenty te z uwagi na brak podpisu nie stanowią dokumentów w rozumieniuart. 244 k.p.c.iart. 245 k.p.c.będąc wówczas innym środkiem dowodowym, o jakim mowa wart. 309 k.p.c.
Wskazać przy tym należy, że zgodnie z dyspozycjąart. 233 § 1 k.p.c.to Sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. Do wyłącznej kognicji Sądu należy zatem ocena należytego wywiązania się przez powoda z obowiązku wynikającego z treściart. 6 k.c.oraz obiektywności przedłożonych przez niego dowodów. Wskazać należy, iż przepisyk.p.c.nie przewidują żadnej gradacji dowodów, dlatego na równi z dokumentami prywatnymi Sąd uwzględnił również inne dokumenty kierując się w tym zakresie dyspozycjąart. 2431k.p.c.iart. 308 k.p.c.Wskazać należy, iż pozwany nie przeprowadził jakiegokolwiek dowodu przeciwnego dowodom zgłoszonym przez powoda, a samo gołosłowne powołanie się na uchybienie przez niego (powoda) dyspozycjiart. 6 k.c.nie jest wystarczające i nie może stanowić podstawy odmówienia waloru wiarygodności dowodom strony powodowej. Ograniczanie się bowiem wyłącznie do stwierdzenia braku wykazania określonych okoliczności jest irrelewantne z punktu widzenia procesowego, gdyż jednym z możliwych sposobów obrony pozwanego w procesie stanowi zaprzeczenie podanym przez powoda okolicznościom, a nie podniesienie okoliczności ich niewykazania, czy nieudowodnienia. Ocena materiału dowodowego należy bowiem, jak już wskazano, do orzekającego w danej sprawie Sądu, który dokonuje jej w granicach określonych wart. 233 k.p.c., a nie do stron postępowania. Stąd też jedynie zaprzeczenie, czy to faktycznej, czy to prawnej podstawy powództwa wywołuje takie skutki, że zaprzeczone fakty stają się sporne i muszą być udowodnione. Natomiast w razie ich niezaprzeczenia, a jedynie ograniczenia się do twierdzeń o ich nieudowodnieniu, Sąd winien je uznać za niewymagające dowodzenia z uwagi a fakt ich przyznania przez stronę przeciwną (art. 230 k.p.c.).
Sąd miał także na uwadze, że zgodnie zart. 129 k.p.c.strona powołująca się w piśmie na dokument obowiązana jest na żądanie przeciwnika złożyć oryginał dokumentu w Sądzie jeszcze przed rozprawą. Przepis ten gwarantuje stronie prawo zapoznania się z oryginałem każdego dokumentu, na jaki powołuje się strona przeciwna, w celu zweryfikowania – na podstawie złożonego w Sądzie oryginału dokumentu – czy powołana w piśmie lub przedłożona w odpisie treść istotnie odpowiada jego brzmieniu. W judykaturze przyjmuje się, że obowiązek złożenia w Sądzie oryginału dokumentu powstaje automatycznie z chwilą zgłoszenia przez stronę przeciwną takiego żądania, a więc bez potrzeby wydawania przez Sąd jakichkolwiek rozstrzygnięć w tym przedmiocie. Nie można jednak pomijać tego, jak wskazał Sąd Apelacyjny w Szczecinie w uzasadnieniu wyroku z dnia 03 września 2015 roku (sygn. akt I ACa 539/15), żeartykuł 129 k.p.c.nie określa sankcji za niepodporządkowanie się żądaniu przeciwnika. W konsekwencji przyjmuje się, że zaniechanie obowiązku wynikającego z tego przepisu podlega ocenie przez pryzmatart. 233 § 2 k.p.c.Oznacza to, że Sąd rozpoznający konkretną sprawę musi ocenić – na podstawie własnego przekonania i wszechstronnego rozważenia zebranego materiału – jakie znaczenie należy nadać odmowie przedstawienia przez stronę dowodu, uwzględniając również dyrektywy wynikające zart. 3 k.p.c., nakazującego stronom dawanie wyjaśnienia co do okoliczności sprawy zgodnie z prawdą oraz przedstawianie dowodów. Natomiast§ 2przytaczanego przepisuart. 129 k.p.c.stanowi wyjątek od powyższej reguły stanowiąc, że zamiast oryginału dokumentu strona może złożyć odpis dokumentu, jeżeli jego zgodność z oryginałem została poświadczona przez notariusza albo występującego w sprawie pełnomocnika strony będącego adwokatem, radcą prawnym, rzecznikiem patentowym lub radcą Prokuratorii Generalnej Rzeczypospolitej Polskiej. W niniejszej sprawie powód przedłożył wszystkie dokumenty, poza regulaminem i elektronicznym zestawieniem operacji dokumentem, w wersji poświadczonej za zgodność z oryginałem przez występującego w sprawie pełnomocnika w osobie radcy prawnego, przy czym podkreślić należy, że pozwany reprezentowany także przez pełnomocnika w osobie radcy prawnego nie domagał się złożenie oryginałów przedstawionych dokumentów. Jak wskazał Sąd Apelacyjny w Gdańsku w uzasadnieniu wyroku z dnia 22 lutego 2019 roku w sprawie o sygn. akt I AGa 367/18 zwrócić trzeba uwagę, że przepisyk.p.c.co do zasady nie zawierają zamkniętego katalogu środków dowodowych i jedynie wyjątkowo formułują zakaz dopuszczania lub korzystania z niektórych środków dowodowych albo nakazują udowodnienie określonych okoliczności wyłącznie za pomocą niektórych rodzajów dowodów. Nie odnosi się to jednak z pewnością do generalnego zakazu korzystania z dowodów nie będących dokumentami w rozumieniu przepisówk.p.c., np. kserokopii, czy skanów.
W ocenie Sądu powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie.
W niniejszej sprawie powód(...) spółka akcyjnaz siedzibą wW.domagał się zasądzenia od pozwanegoŁ. K.kwoty 10 493,22 złotych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi za okres od dnia 23 czerwca 2020 roku do dnia zapłaty, a także kosztów procesu swoje roszczenie wywodząc z łączącej strony umowy rachunku bankowego i faktu niewywiązania się przez pozwanego z terminowego dokonywania spłat udostępnionego mu kredytu.
PozwanyŁ. K.w toku procesu podniósł szereg zarzutów zmierzających do podważenia istnienia i wymagalności roszczenia powoda oraz skuteczności dokonanego wypowiedzenia. Pozwany zarzucił także, że roszczenie powoda jest przedawnione.
Nie było wątpliwości, że w dniu 05 kwietnia 2012 roku pozwanyŁ. K.prowadzący działalność gospodarczą podfirmą (...)(...)Ł. K.zawarł z(...) Bank spółką akcyjnąz siedzibą wW.– poprzednikiem prawnym powodaumowę numer (...)o prowadzenie bankowych rachunków bieżących wskazanych w „potwierdzeniu otwarcia rachunku”, przy czym jeszcze tego samego dnia pozwany złożył dyspozycję otwarcia rachunku. W konsekwencji powyższego(...) Bank spółka akcyjnaz siedzibą wW.wystawił dokument potwierdzenia otwarcia rachunku(...)o numerze(...), co pozwany potwierdził własnoręcznym podpisem. W tej sytuacji nie było wątpliwości, że wszelkie oświadczenia powoda odnoszące się do numeru rachunku(...)o numerze(...)dotyczyły umowy z dnia 05 kwietnia 2012 roku. Jednocześnie w tym samym dniu strony zawarły także umowę o korzystanie z kart płatniczych, w ramach której bank zobowiązał się do wydawania do rachunków na wniosek posiadacza kart płatniczych oraz ich obsługi jako instrumentu umożliwiającego dokonywanie operacji na rachunku bankowym, w tym wpłat i wypłat środków pieniężnych.
Wreszcie wskazać należy, że zgodnie ze stanowiącym integralną częśćumowy numer (...)„Regulaminem otwierania i prowadzenia rachunków bieżących” posiadacz rachunku, który nie zawarł umowy kredytu w rachunku bieżącym, z zastrzeżeniem działu II, może korzystać z dopuszczalnego salda debetowego na warunkach określonych w regulaminie, przy czym wysokość aktualnie obowiązującej maksymalnej wysokości dopuszczalnego salda debetowego jest określana przez bank i podawana do wiadomości posiadaczom rachunków za pośrednictwem mLinii i strony internetowej mBanku. Okres korzystania z dopuszczalnego salda debetowego wynosi 12 miesięcy i rozpoczyna się w dniu jego udostępnienia. Jeżeli sposób wykorzystywania dopuszczalnego salda debetowego jest zgodny z regulaminem, wtedy następuje odnowienie dopuszczalnego salda debetowego na kolejny 12 miesięczny okres, bez odrębnej dyspozycji posiadacza rachunku. Posiadacz rachunku jest zobowiązany do spłaty zadłużenia wynikającego z wykorzystywania dopuszczalnego salda debetowego wraz z nadejściem terminu jego spłaty, a w przypadku gdy posiadacz nie spłaci zadłużenia z tytułu wykorzystywania dopuszczalnego salda w tym terminie, to zadłużenie to staje niedopuszczalnym saldem debetowym.
Powyższe więc oznacza, że na mocy umowy z dnia 05 kwietnia 2012 roku strony nie tylko zawarły umowę o prowadzenie rachunku bankowego(...)o numerze(...)oraz umowę o kartę płatniczą jako instrumentu umożliwiającego korzystanie ze środków na rachunku, ale również w związku z treścią regulaminu do umowy stanowiącego jej integralną część – w istocie także umowę kredytu w wysokości określonej granicami tzw. dopuszczalnego salda debetowego. W tym miejscu wskazać należy, że wysokość aktualnie obowiązującej maksymalnej wysokości dopuszczalnego salda debetowego była określana przez bank i podawana do wiadomości posiadaczom rachunków za pośrednictwem mLinii i strony internetowej mBanku. Sąd miał przy tym na uwadze, że pozwany kwestionował zasadność roszczenia powoda, a także jego wymagalność i skuteczność wypowiedzenia, a zatem skoro powód opierał swoje żądanie na fakcie wypowiedzenia umowy z powodu niespłacenia przez pozwanego zadłużenia na rachunku bankowym wynikającego z przekroczenia przez niego dopuszczalnego salda debetowego, winien był wykazać, jaka była wysokość owego dopuszczalnego salda debetowego. Tymczasem powód na tę okoliczność nie przedłożył żadnego dowodu, niewystarczająca zaś jest w tym zakresie – w świetle powyższych zarzutów pozwanego – analiza zestawienia operacji na rachunku mogąca uzasadniać wniosek, że wysokość dopuszczalnego salda debetowego wynosi 10 000 złotych.
W tym miejscu wskazać należy także, że z powyższego zestawienia wynika fakt wykorzystania przez pozwanego środków pieniężnych w ramach salda debetowego, wskazane tam operacje pozwalają bowiem na jednoznaczne stwierdzenie, że pozwany dokonywał wypłat tychże środków ponad środki wpłacone (zgromadzone) przez siebie. Jednocześnie na wysokość ujemnego salda oprócz kwoty wypłaconego kapitału składały się także prowizje za dokonywane przelewy, opłaty oraz odsetki. Jednakże powód – mimo zarzutu pozwanego w tym zakresie – nie wykazał, w jaki sposób i według jakiej stopy procentowej były naliczane odsetki, których rozliczenie na rachunku wpływało na wysokość salda debetowego. W szczególności nie przedłożył żadnej tabeli opłat, zaś z regulaminu wynika jednoznacznie, że bank w takiej sytuacji pobiera odsetki określone w tabeli oprocentowania. Powyższe zaś prowadzi do wniosku, że przedłożone zestawienie nie mogło zostać uznane w tym zakresie za wiarygodny dowód wysokości zobowiązania pozwanego.
Podkreślić przy tym trzeba, żekodeks postępowania cywilnegonie zawiera zamkniętego katalogu dowodów i dopuszczalne jest skorzystanie z każdego źródła informacji o faktach istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy, a środkiem dowodowym może być każdy legalnie uzyskany nośnik wiedzy o faktach (wyrok Sądu Najwyższego z 05 listopada 2008 roku, sygn. akt I CSK 138/08). Sąd zważył przy tym, żeart. 7 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku Prawo bankowe(tekst jednolity: Dz. U. z 2020 roku, poz. 1896) przewidujący składnie oświadczenia woli za pomocą elektronicznych nośników informacji stanowi podstawę do stosowania w praktyce bankowej dokumentów elektronicznych, które na gruncie prawa procesowego należy uznać – na równi z oświadczeniem utrwalonym za pomocą pisma na nośniku tradycyjnym (papierze) – za dokument w rozumieniukodeksu postępowania cywilnego(tak Sąd Najwyższy w uzasadnieniu postanowienia z dnia 11 marca 2004 roku, sygn. akt V CZ 12/04).
Natomiast odnośnie przedłożonego przez powoda wyciągu z ksiąg rachunkowych banku, to podnieść należy, że stosownie do art. 95 ust. 1a ustawy z dnia z dnia 29 sierpnia 1997 rokuPrawo bankowe(tekst jednolity: Dz. U. z 2020 roku, poz. 1896) urzędowa moc prawna wyciągu z ksiąg bankowych dotyczy jedynie czynności bankowych i nie obowiązuje w postępowaniu cywilnym, a co a tym idzie dokument ten nie korzysta z domniemań prawnych właściwych dla dokumentów urzędowych. Zauważyć jednak trzeba, że jest to dokument prywatny i jako taki stanowi pełnoprawny środek dowodowy. Wskazać trzeba przy tym, że wyciągi tego rodzaju muszą odzwierciedlać stan ksiąg rachunkowych banku prowadzonych według szczegółowych zasad określonych wustawie z dnia 29 września 1994 roku o rachunkowości(tekst jednolity: Dz. U. z 2021 roku, poz. 317), a banki w zakresie prawidłowości danych w nich zawartych poddawane są wnikliwej kontroli instytucji działających w ramach nadzoru finansowego. Podkreślenia wymaga fakt, iż to, że wyciągi z ksiąg banku w świetle obowiązujących obecnie przepisów prawa nie posiadają mocy dokumentu urzędowego, nie zmienia faktu, iż wyciągi te, podobnie jak pozostały zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, podlegają ocenie Sądu orzekającego w zakresie ich wiarygodności, prawdziwości i mocy dowodowej i w konsekwencji Sąd w dalszym ciągu jest uprawniony na podstawieart. 233 § 2 k.p.c.do poczynienia na podstawie tychże wyciągów wiążących ustaleń faktycznych.
Art. 6 k.c.odnosi się do materialnoprawnego aspektu zagadnienia ciężaru udowodnienia faktu. Instytucja ciężaru dowodu w tym znaczeniu (materialnym) służy do kwalifikacji prawnej negatywnego wyniku postępowania dowodowego. Przepis regulujący rozkład ciężaru dowodu określa, kto poniesie wynikające z przepisów prawa materialnego negatywne konsekwencje ich nieudowodnienia. Funkcją reguły ciężaru dowodu jest umożliwienie sądowi merytorycznego rozstrzygnięcia sprawy w sytuacji, gdy nie udało się ustalić leżących u podstaw sporu faktów. W każdym bowiem wypadku spełnienia przesłanek procesowych sąd cywilny obowiązany jest wydać merytoryczne rozstrzygnięcie, niezależnie od tego, czy postępowanie dowodowe przyniosło jakikolwiek efekt. Wskazany przepis nakazuje rozstrzygnąć sprawę na niekorzyść osoby opierającej swoje powództwo lub obronę na twierdzeniu o istnieniu jakiegoś faktu prawnego, jeżeli fakt ten nie został udowodniony. W kontradyktoryjnym modelu postępowania cywilnego o zakresie i rodzaju roszczenia decyduje powód, a w konsekwencji to na nim spoczywa ciężar udowodnienia twierdzeń które mają popierać jego żądania (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 24 listopada 2010 roku, sygn. akt II CSK 297/10). Reguła ta nie może być jednak rozumiana w ten sposób, że zawsze, bez względu na okoliczności sprawy, ciężar dowodu spoczywa na powodzie (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 kwietnia 1982 roku, sygn. akt I CR 79/82, a także wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 30 września 2010 roku, sygn. akt I ACa 572/10). Rozkład ciężaru dowodu (art. 6 k.c.) i jego procesowy odpowiednik (art. 232 k.p.c.) należy rozumieć bowiem w ten sposób, że w razie sprostania przez powoda ciążącym na nim obowiązkom dowodowym, na stronie pozwanej spoczywa ciężar udowodnienia ekscepcji i faktów uzasadniających – jej zdaniem – oddalenie powództwa (tak Sąd Apelacyjny w Gdańsku w wyroku z dnia 29 maja 2014 roku, sygn. akt III APa 10/14).
Dla wykazania zasadności swojego żądania, tak w zakresie zasady, jak i wysokości, powód przedłożył nie tylko umowę zawartą z pozwanym i przez niego podpisaną – której autentyczności i prawdziwości pozwany nie kwestionował, ale również regulamin, z którego jednoznacznie wynikały postanowienia dotyczące salda debetowego (aczkolwiek nie w zakresie jego dopuszczalnej wysokości) oraz wydruki z systemu bankowego w postaci zestawienia operacji na rachunku, z których to dokumentów jednoznacznie wynikało, iż pozwany dokonywał wpłat oraz wypłat, korzystał z salda debetowego (środków ponad wysokość środków przez siebie wpłaconych) oraz regulował swoje zobowiązanie i kiedy tego zaprzestał. Jednocześnie powód nie przedłożył żadnych dokumentów wskazujących na sposób naliczenia odsetek od salda debetowego i jego przekroczenia, o czym szerzej w powyższej części uzasadnienia.
Podkreślić raz jeszcze należy, że na mocy umowy z dnia 05 kwietnia 2012 roku strony nie tylko zawarły umowę o prowadzenie rachunku bankowego(...)o numerze(...)oraz umowę o kartę płatniczą jako instrumentu umożliwiającego korzystanie ze środków na tym rachunku, ale również w związku z treścią regulaminu do umowy stanowiącego jej integralną część – w istocie także umowę kredytu w wysokości określonej granicami tzw. dopuszczalnego salda debetowego. Wskazać bowiem należy, iż ocena charakteru umowy zależy nie od jej nazwy, ale od rzeczywistej treści oraz celu i zgodnego zamiaru stron (tak Sąd Najwyższy w uzasadnieniu wyroku z dnia 25 listopada 2010 roku w sprawie o sygn. akt I CSK 703/09).
Zgodnie zart. 69 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku Prawo bankowe(tekst jednolity: Dz. U. z 2020 roku, poz. 1896) przez umowę kredytu bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy, na czas oznaczony w umowie, kwotę środków pieniężnych z przeznaczeniem na ustalony cel, a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych w umowie, zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji od udzielonego kredytu.
Odnosząc się do zarzutu naruszeniaart. 75c ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku Prawo bankowe(tekst jednolity: Dz. U. z 2020 roku, poz. 1896), to wskazać należy, że mimo, iż przepis ten wszedł w życie z dniem 27 listopada 2015 roku, to na mocy przepisów przejściowych znajdował on zastosowanie także do umów zawartych przed tą datą.
Zgodnie z treściąart. 75c ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku Prawo bankowe(test jednolity: Dz. U. z 2020 roku, poz. 1896) – jeżeli kredytobiorca opóźnia się ze spłatą zobowiązania z tytułu udzielonego kredytu, bank wzywa go do dokonania spłaty, wyznaczając termin nie krótszy niż 14 dni roboczych. Zgodnie z ust. 2 tego przepisu w powyższym wezwaniu bank informuje kredytobiorcę o możliwości złożenia, w terminie 14 dni roboczych od dnia otrzymania wezwania, wniosku o restrukturyzację zadłużenia.
W ocenie Sądu powód nie zdołał wykazać, aby zastosował tryb naprawczy związany z przekroczeniem dopuszczalnego salda debetowego i brakiem uregulowania w terminie minimalnych jego spłat poprzedzającym wypowiedzenie umowy z dnia 03 marca 2020 roku, co w konsekwencji powoduje, że roszczenie powoda nie jest wymagalne. Sąd miał bowiem na uwadze, że powód przedstawił tylko wezwanie do zapłaty z dnia 03 maja 2017 roku (k. 55 akt). Analiza materiału dowodowego prowadzi jednak do uznania, że pozwany w odpowiedzi na to wezwanie – wezwanie do zapłaty kwoty 165,73 złotych, w dniu 23 maja 2017 roku dokonał wpłaty kwoty 170 złotych ze wskazaniem, że stanowi to „spłatę debetu”, co jednoznacznie wynika z elektronicznego zestawienia operacji (k. 54v akt). Powyższa wpłata spowodowała zaś, że saldo rachunku było wprawdzie ujemne, ale nie przekraczało 10 000 złotych. Przekroczenie tej kwoty – w której powód zdaje się upatrywać wysokości dopuszczalnego salda debetowego, co jednakże nie zostało przez niego w sposób nie budzący wątpliwości wykazane, a co wpływa na możliwość wypowiedzenia umowy – generowane było w późniejszym okresie przez kolejno naliczane odsetki i przekroczyło tę wartość w dniu 01 grudnia 2019 roku.
Powód zaś pismem z dnia 03 marca 2020 roku wypowiedział pozwanemu przedmiotową umowę, nie przedstawił jednakże dowodu potwierdzającego, że przed wypowiedzeniem wezwał pozwanego do zapłaty zadłużenia i poinformował go o możliwości jego restrukturyzacji. Takim wezwaniem zaś z całą pewnością nie jest przedłożone przez powoda wezwanie do zapłaty z dnia 03 maja 2017 roku, dotyczyło ono bowiem innego okresu i zadłużenie tam wskazane zostało, jak podniesiono powyżej, spłacone przez pozwanego. Podkreślić należy, iż przepisart. 75c ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku Prawo bankowe(tekst jednolity: Dz. U. z 2020 roku, poz. 1896) ma charakter semidyspozytywny, co oznacza, że może być zmieniony w umowie kredytu albo osobnym porozumieniu jedynie na korzyść kredytobiorcy. Z powyższej regulacji wynika także, że w sytuacji opóźnienia w spłacie kredytu przez kredytobiorcę, bank nie może swobodnie wypowiedzieć umowy bez uprzedniego zastosowania procedury przewidzianej wart. 75c ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku Prawo bankowe(tekst jednolity: Dz. U. z 2020 roku, poz. 1896). Oznacza to, że jakiekolwiek inne postanowienia umowy odbiegające od tego koniecznego trybu naprawczego są nieskuteczne (tak również Sąd Apelacyjny w Warszawie w uzasadnieniu wyroku z dnia 28 sierpnia 2019 roku, sygn. akt I ACa 466/18).
Skuteczność wypowiedzenia umowy kredytu zależy więc od zachowania trybu naprawczego przewidzianego wart. 75c ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku Prawo bankowe(tekst jednolity: Dz. U. z 2020 roku, poz. 1896), a bank nie może swobodnie wypowiedzieć umowy kredytowej, gdy kredytobiorca popadł w opóźnienie ze spłatą kredytu. Najpierw powinien doręczyć kredytobiorcy wezwanie określone w tym przepisie oraz odczekać do upływu dodatkowego terminu na spłatę zadłużenia wyznaczonego w wezwaniu (nie krótszego niż 14 dni) i poinformować go o możliwości restrukturyzacji i dopiero po upływie tego terminu złożyć wobec kredytobiorcy oświadczenie woli w sprawie wypowiedzenia umowy kredytowej. W przypadku gdy nie został zachowany tryb naprawczy wypowiedzenie umowy jest czynnością prawną nieważną (tak Sad Apelacyjny w Gdańsku w uzasadnieniu wyroku z dnia 03 grudnia 2019 roku, sygn. akt V ACa 454/19).
Skoro zatem powód nie wykazał, aby po powstaniu – w grudniu 2019 roku – niedopuszczalnego salda debetowego stanowiącego podstawę wypowiedzenia umowy, wzywał pozwanego do zapłaty tej zaległości, to wypowiedzenie z powyższego powodu umowy oświadczeniem z dnia 03 marca 2020 roku nie było skuteczne. W konsekwencji zaś roszczenie powoda nie jest wymagalne, a zatem brak jest podstaw do czynienia w niniejszej sprawie rozważań na temat zarzutu przedawnienia. Na marginesie jedynie wskazać należy, że gdyby uznać powyższe wypowiedzenie za skuteczne, to mając na uwadze, że pozew złożony został w dniu 23 czerwca 2020 roku, roszczenie powoda wynikające z umowy rachunku bankowego, kredytu, czy umowy o kartę płatniczą, nie byłoby z całą pewnością przedawnione.
Mając powyższe na uwadze w punkcie pierwszym wyroku na podstawieart. 725 k.c.w zw. zart. 69 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku Prawo bankowe(tekst jednolity: Dz. U. z 2020 roku, poz. 1896) w zw. zart. 75c ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku Prawo bankowe(tekst jednolity: Dz. U. z 2020 roku, poz. 1896)a contrarioorazart. 6 k.c.a contrarioSąd powództwo oddalił.
O kosztach procesu Sąd orzekł w punkcie drugim i trzecim wyroku na podstawieart. 98 § 1 i 3 k.p.c.w zw. zart. 108 k.p.c., tj. zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu. W oparciu o te przepisy Sąd zasądził od przegrywającego sprawę powoda na rzecz pozwanego koszty procesu w kwocie 3 617 złotych obejmujące koszty zastępstwa procesowego w kwocie 3 600 złotych i opłatę skarbową od pełnomocnictwa w kwocie 17 złotych. Pozostałymi kosztami Sąd obciążył powoda uznając je za uiszczone.
ZARZĄDZENIE
1
(...)
2
(...)
3
(...)
4
(...)
SSR Justyna Supińska
Gdynia, dnia 06 września 2021 roku | ```yaml
court_name: Sąd Rejonowy w Gdyni
date: '2021-07-09'
department_name: VI Wydział Gospodarczy
judges:
- Justyna Supińska
legal_bases:
- art. 69 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku Prawo bankowe
- art. 98 § 1 i 3 k.p.c.
- art. 725 k.c.
recorder: sekr. sąd. Marta Denc
signature: VI GC 369/21
``` |
154500000003527_VII_AGa_002121_2018_Uz_2019-02-11_002 |
You are extracting information from the Polish court judgments.
Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value.
Please return the response in the identical YAML format:
```yaml
court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>"
date: <data, date in format YYYY-MM-DD>
department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\
\ department>"
judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>"
legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)>
recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder>
signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment>
```
=====
{context}
======
| Sygn. akt VII AGa 2121/18
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 11 lutego 2019 r.
Sąd Apelacyjny w Warszawie VII Wydział Gospodarczy w składzie:
Przewodniczący: SSA Tomasz Wojciechowski
Sędziowie:SA Dorota Wybraniec
SO del. Agnieszka Owczarewicz (spr.)
Protokolant:sekr. sądowy Katarzyna Mikiciuk
po rozpoznaniu w dniu 11 lutego 2019 r. w Warszawie
na rozprawie
sprawy z powództwa(...)wB.
przeciwkoBankowi (...)wW.
o zapłatę
na skutek apelacji powoda
od wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie
z dnia 9 kwietnia 2018 r., sygn. akt XX GC 1042/14
I
oddala apelację;
II
zasądza od(...)wB.na rzeczBanku (...)wW.kwotę 4 050 zł (cztery tysiące pięćdziesiąt złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego.
Sgn. akt VII AGa 2121/18
UZASADNIENIE
Pozwem z 4 sierpnia 2014 r. Bank Spółdzielczy wB.(dalej także:(...)wniósł o zasądzenie odBanku (...)wW.(dalej także:(...)
)kwoty 75 100,00 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 15 lipca 2014 r. do dnia zapłaty. (
pozew – k. 2-61) tytułem części z kwoty 1.800.000 zł gwarancji.(...)wskazał, że zawarł z(...)oraz(...) Bank S.A.z siedzibą wP.(dalej także:(...)) szereg porozumień. W ich skład wchodzić miała umowa portfelowej linii gwarancyjnej de minimis nr(...)z 4 marca 2013 r. zawartej miedzy pozwanym a(...). W związku z tą umową strona powodowa zawrzeć miała z(...)umowę o współpracy portfelowej linii gwarancyjnej de minimis nr 3(...)z 15 marca 2013 r. wraz szeregiem porozumień zmieniających i wykonawczych. Powódka podniosła, że 19 marca 2013 r. zawarła z kredytobiorcąD. B.umowę nr (...)o kredyt zwykły w rachunku bieżącym, udzielając mu środków w wysokości 3 000 000,00 złotych, zabezpieczoną między innymi w formie gwarancji bankowej(...). W ocenie(...)odebrano przy tym od kredytobiorcy niezbędną dokumentacją, w tym oświadczeniem o poddaniu się egzekucji. Następnie kredytobiorca miał zaprzestać spłaty kredytu, w związku z czym powódka wszcząć miała procedurę windykacji i 9 stycznia 2014 r. wystosować do(...)wezwanie do zapłaty z tytułu gwarancji spłaty kredytu w ramach portfelowej linii gwarancyjnej de minimis, załączając przy tym wymagane dokumenty. Następnie strona pozwana odmówiła wypłaty żądanej kwoty, wskazując, że w przedłożonej jej dokumentacji znajduje się oświadczenie Kredytobiorcy o poddaniu się egzekucji, w którym wskazano niewłaściwą umowę. W ocenie(...)powinna to być bowiemumowa nr (...)z 4 marca 2013 r., powódka wpisała tam zaśumowę nr (...). Na skutek tego braku pozwany odmówił powodowi zapłaty żądanej kwoty. W ocenie strony powodowej stanowiło to naruszenie utrwalonej praktyki stron oraz innych banków spółdzielczych, a przy tym także treści samej umowy. Działania te miały nosić także znamiona nadużycia prawa, a przy tym prowadzić do bezpodstawnego wzbogacenia(...)kosztem(...)i wyrządzić temu drugiemu szkodę (
pozew – k. 2-61).
W sprzeciwie od upominawczego nakazu zapłaty z 4 sierpnia 2014 r. pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości. Przyznał przy tym fakt zawarcia wskazanych przez(...)umów.(...)wskazał, że przyjęcie wniosku o udzielenie gwarancji nie stanowiło jej udzielenia, a moment oceny tego faktu został przesunięty na etap oceny wezwania do zapłaty kwoty gwarancyjnej. Miało to na celu przyśpieszenie procesu kredytowego, a przy tym wynikało ze szczegółowego charakteru porozumień między bankami. Strona pozwana rozwinęła przy tym argumentację w myśl której gwarancja nie została udzielona, a strona powodowa nie spełniła warunków, na mocy których mogłoby do tego dojść, gdyż nie przedłożyła należycie wypełnionego oświadczenia o poddaniu się egzekucji. W związku z tym odpowiedzialność z tytułu gwarancji nie powstała, a powództwo było bezzasadne.
Zdaniem(...)oświadczenie o poddaniu się egzekucji wskazało na umowę, której pozwany nie był stroną, a zatem nie mogło wywrzeć skutku i nie spełniało wymagań wskazanych w porozumieniu regulującym linię gwarancyjną. Tym samym stosunek gwarancji, wobec nieprzekazania kompletu dokumentacji, nie powstał i nie mógł zostać nadużyty. Nie doszło również, zdaniem(...), do bezpodstawnego wzbogacenia strony pozwanej kosztem powoda (sprzeciw – k. 338-350).
W piśmie procesowym z 20 października 2016 roku (k.943 – 977) strona powodowa zmieniła powództwo, to jest domagała się zasądzenia odBanku (...)z siedzibą wW.kwoty 75 100 złotych tytułem części kwoty gwarancji bankowej, ewentualnie na wypadek nieuwzględnienia powyższego żądania powód domagał się zasądzenia od pozwanego kwoty 75 100 złotych tytułem odszkodowania za nienależyte wykonanie umowy, na podstawieart. 471 k.c.
Wyrokiem z 9 kwietnia 2018 r. Sąd Okręgowy w Warszawie XX Wydział Gospodarczy oddalił powództwo i zasądził od powoda dla pozwanego 3 600 zł tytułem kosztów procesu (wyrok – k. 1115).
Sąd Okręgowy ustalił, że(...),(...),(...)istotnie zawarli porozumienia, na które powód wskazał w pozwie. Na ich mocy(...)udzielił kredytobiorcy –D.B.– kredytu, który zabezpieczony miały być gwarancją(...). Jednym z warunków udzielenia gwarancji było złożenie kompletu dokumentów, w tym oświadczenia o poddaniu się egzekucji złożonego przez osobę, której udziela się kredytu. Następnie sąd przyjął, że pozwany odmówił(...)wypłaty żądanej kwoty z tytułu gwarancji wskazując, iż nie zostały spełnione wszystkie warunki jej udzielenia, ponieważ oświadczenie o poddaniu się egzekucji przez kredytobiorcę wskazuje na umowę zawartą przez(...)z(...), nie zaś na umowę portfelowej linii gwarancyjnej de minimis nr(...)z 4 marca 2013 r., której stroną był(...). Sąd uznał przy tym, że stan faktyczny mógł zostać ustalony w wystarczającym zakresie na podstawie przedłożonych przez strony dokumentów, których prawdziwość i autentyczność nie była przez nie kwestionowana.
Uzasadniając fakt oddalenia powództwa w całości, Sąd Okręgowy w Warszawie podniósł, że samo przyjęcie wniosku o udzielenie gwarancji nie stanowiło oświadczenia o udzieleniu jej. Czynność ta miała bowiem charakter warunkowy – dopiero spełnienie określonych przesłanek pozwalało na zaistnienie ochrony gwarancyjnej. Sąd podzielił przy tym wniosek strony pozwanej, w myśl którego oświadczenie o poddaniu się egzekucji wskazywało na niewłaściwy stosunek prawny, gdyż oznaczono w nim umowę zawartą przez(...)i(...), nie zaś stosunek, którego stroną był(...). Tym samym nie doszło do objęcia powoda ochroną z tytułu gwarancji.
Sąd wskazał również, że nie doszło do spełnienia warunków powstania gwarancji, nie może być więc mowy o niewywiązaniu się pozwanego ze zobowiązań. Wskazał również, że nie doszło po jego stronie do bezpodstawnego wzbogacenia. Wobec działania zgodnie z umową nie mogło też dojść do popełnienia deliktu. Rozstrzygnięcie o kosztach uzasadnione zostało zasadą odpowiedzialności za wynik procesu oraz wysokością minimalnych stawek wynagrodzenia profesjonalnych pełnomocników (uzasadnienie wyroku – k. 1120-1128).
Apelacją z 29 maja 2018 r. powód zaskarżył wyrok z 9 kwietnia 2018 r. w całości. Zarzucił mu przy tym:
I
naruszenie prawa materialnego:
1
naruszenieart. 6 k.c.w zw. zart. 65 k.c.w zw. zart. 81 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. prawo bankowe(dalej: pr.bank.) poprzez błędne przyjęcie rozkładu ciężaru dowodu na niekorzyść powoda;
2
naruszenieart. 65 k.c.w zw. zart. 98 k.c.iart. 19 ust. 2 pkt 7 ustawy z dnia 7 grudnia 2000 r. o funkcjonowaniu banków spółdzielczych, ich zrzeszaniu się i bankach zrzeszającychpoprzez ich niewłaściwe zastosowanie polegające na przyjęciu, iż(...)był umocowany do występowania w imieniu i na rzecz banków zrzeszonych, w tym powoda oraz błędną wykładnię umów z 4 i 15 marca 2013 r. i w konsekwencji pominięcie, że stosunek gwarancji powstał o łączne zawarcie tych dwóch umów;
3
naruszenieart. 65 k.c.w zw. zart. 81pr.bank. poprzez ich niewłaściwe zastosowanie polegające na bezzasadnym przyjęciu, że merytoryczną podstawą prawną umowy gwarancji była tylkoumowa nr (...)pomimo jej ramowego i ogólnego charakteru, pominięciu, że celem udzielenia gwarancji wymagane było zawarcie łącznie obu wskazanych wyżej umów i pominięciu, że(...)dopiero proponował zrzeszonym bankom zawarcie odrębnej umowy i dopiero ta umowa uprawniała i umocowywała(...)do udzielenia i wypłaty gwarancji;
4
naruszenieart. 65 k.c.w zw. zart. 81pr.bank. poprzez ich niewłaściwe zastosowanie polegające na wadliwym pominięciu przez sąd istoty sporu, to jest oceny charakteru gwarancji oraz formalnego bądź merytorycznego charakteru złożenia przez(...)kompletu dokumentów do(...)oraz niewłaściwą ocenę jaka była rzeczywista treść warunku wypłat kwoty gwarancyjnej i niewłaściwe przyjęcie, że warunek ten miał charakter materialny, a w konsekwencji pozwany był uprawniony do odmowy zapłaty kwoty gwarancyjnej, a także błędną ocenę istoty gwarancji i przez to pominięcie jej nieodwołalnego i nieakcesoryjnego charakteru;
5
naruszenieart. 65 k.c.w zw. zart. 81pr.bank. poprzez ich niewłaściwe zastosowanie polegające na wadliwym pominięciu przez sąd, że(...)obowiązany był w ramach zobowiązań gwarancyjnych do monitorowania i weryfikacji danych zawartych w rejestrze gwarancji, a zatem to on odpowiada za ewentualne błędy w treści oświadczenia o poddaniu się egzekucji, a także, że(...)zaakceptował numer umowy gwarancji na etapie wykonywania obowiązków gwarancyjnych;
6
naruszenie art. 97 pr.bank. w zw. z art. 5 i 6 pr.bank. poprzez ich niewłaściwe zastosowanie polegające na pominięciu przez sąd, że treść żądanego oświadczenia o poddaniu się egzekucji sama w sobie i tak nie spełniała ustawowych wymagań;
7
naruszenieart. 471 k.c.w zw. zart. 474 k.c.(ewentualnie 425k.c.) poprzez ich niewłaściwe zastosowanie polegające na bezzasadnym przyjęciu przez sąd, że na wypadek braku uwzględnienia roszczenia powodowi nie przysługuje roszczenie odszkodowawcze za wadliwe wykonywanie umowy gwarancji przez pozwanego i błędny brak wskazana, które z przesłanek odpowiedzialności nie zostały spełnione;
II
naruszenie przepisów postępowania mające istotny wpływ na wynik sprawy:
1
naruszenieart. 321 § 1 k.p.c.w zw. zart. 316 k.p.c.o w zw. zart. 386 § 4 k.p.c.poprzez pominięcie, że przedmiotem sprawy było zgłoszone w pozwie roszczenie, a przy tym także nieorzeczenie o istocie sprawy;
2
naruszenieart. 233 § 1 k.p.c.poprzez dokonanie przez sąd dowolnej oceny materiału dowodowego i poczynienie ustaleń sprzecznych z jego treścią, to jest zawężenie badanego stanu faktycznego, pominięcie dowodów z dokumentów istotnych dla sprawy i bezzasadne przyjęcie, że okoliczność, iż(...)działał z mocy zrzeszenia jest niesporna;
3
naruszenieart. 328 § 2 k.p.c.poprzez sporządzenie uzasadnienia wyroku w sposób niepełny i niewskazanie, dlaczego roszczenia powoda są zdaniem sądu bezzasadne oraz w oparciu o jakie podstawy faktyczne i prawne wyrok został wydany.
W związku z tymi zarzutami powód wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i orzeczenie zgodnie z treścią żądania pozwu, ewentualnie o uchylenie wyroku i skierowanie sprawy do ponownego rozpoznania przez sąd I instancji. (apelacja –(...)- (...)).
W odpowiedzi na apelację z 3 października 2018 r. pozwany wniósł o jej oddalenie w całości. (odpowiedź na apelację – k. 1185-1186v).
Postanowieniem z 11 grudnia 2018 r.Sąd Apelacyjny odrzucił apelację powoda w części, w jakiej dotyczyła odszkodowania za nienależyte wykonanie umowy. W uzasadnieniu wskazano, że powód podnosił fakt nieodniesienia się przez sąd do tego żądania. W związku z tym stronie przysługiwał – na podstawieart. 351 § 1 k.p.c.– wniosek o uzupełnienie wyroku. Apelacja od rozstrzygnięcia, które nigdy nie zapadło jest bowiem niedopuszczalna (postanowienie – k. 1201, uzasadnienie – k. 1205-1206).
Sąd Apelacyjny zważył co następuje:
Apelacja strony powodowej, której zarzuty zostały zawarte na 11 stronach, sprowadza się do kwestionowania, w zakresie zawarcia umowy i żądania wypłaty gwarancji, następujących okoliczności:
-
ustalenia, że bezsporne między stronami było to, że(...)było umocowane do zawarcia w imieniu(...)umowy portfelowej linii gwarancyjnej de minimis nr(...)z 4 marca 2013 r. i umocowanie to wynikało z Umowy Zrzeszenia;
ustalenia, że nie zostały spełnione wszystkie warunki udzielenia gwarancji, ponieważ oświadczenie o poddaniu się egzekucji przez kredytobiorcę wskazuje na niewłaściwą umowę, w sytuacji w której stosunek gwarancji powstaje z chwilą wpisu gwarancji do rejestru gwarancji (§ 3 ust. 1 i § 5 ust. 1 umowy gwarancji), a jednostkowa gwarancja została do rejestru wpisana;
dopuszczalności badania treści oświadczenia o poddaniu się egzekucji, jako niedopuszczalnemu badaniu merytorycznemu, nie zaś badaniu formalnej poprawności to jest kompletności w dokumentacji.
Słusznie skarżący zarzuca sądowi I instancji, że okoliczność posiadania przez(...)uprawnienia do działania w imieniu i na rzecz(...)przy zawieraniu umowy portfelowej linii gwarancyjnej de minimis nr(...)z 4 marca 2013 r. była okolicznością sporną, o czym świadczy chociażby treść pozwu k.36. Strona powodowa wprawdzie nie postawiła zarzutu naruszenia 229k.p.c., jednakże odwołała się w treści apelacji do błędnego przyjęcia niesporności powyższej okoliczności, stąd też sąd II instancji przeprowadził kontrolę prawidłowości ustaleń sądu w tym zakresie.
Tym samym uchybienie sądu I instancji polegające na przyjęciu bezprawności uprawnienia(...)do zawarciaumowy nr (...)w imieniu i na rzecz(...)nie miało znaczenia dla rozstrzygnięcia, a zarzut naruszeniaart. 98 k.c.w związku zart. 19 ust. 2 pkt 7 ustawy z dnia 7 grudnia 2000 roku o funkcjonowaniu banków spółdzielczych, ich zrzeszaniu się i bankach zrzeszających(tekst jednolity Dz.U. 2014 roku pozycja 109 ze zm.), który to przepis przewiduje, że bank zrzeszający reprezentuje zrzeszone banki spółdzielcze w stosunkach zewnętrznych w sprawach wynikających z umowy zrzeszenia, nie może być uznany za trafny.
Przechodząc do analiz kolejnych zarzutów, należy zgodzić się ze skarżącym, że objęcie kredytu gwarancją następuje od daty wpisania umowy kredytu do rejestru (§ 5 ust. 1 umowy k.104). Sformułowanie „po uprzednim spełnieniu łącznie następujących warunków” nie może oznaczać, że niespełnienie któregokolwiek z warunków wymienionych w ust. 1 § 5., pomimo wpisania umowy kredytu do rejestru, nie rodzi skutku w postaci objęcia kredytu gwarancją. Wykładnia ust. 2 § 5., który przewiduje, że dokumenty w postaci wniosku, zabezpieczenia w formie weksla własnego in blanco, oświadczenia o ochronie danych osobowych i oświadczenia o poddaniu się egzekucji, którego wzór określa załącznik numer 4 do umowy, do kwoty stanowiącej równowartość 200 % kwoty gwarancji udzielanej przez(...)(§ 5 ust. 1 pkt 2 lit. c), przechowywane będą przezBank (...), oznacza, iż to właśnie na powodzie spoczywać będzie ryzyko prawidłowego, pod względem formalnym, wypełnienia wyżej wymienionych dokumentów. Treść umowy stron w tym zakresie jest jednoznaczna, skoro bowiem dokumenty wyżej opisanej nie są w ogóle przedstawiane(...)i nie dokonuje on żadnej weryfikacji w zakresie poprawności formalnej tych dokumentów, oczywistą konkluzja jest to, że to powód, jakoBank (...), odpowiada za ich formalną poprawność. Dlatego też zarzut naruszeniaart. 6 k.c.w związku zart. 65 k.c.iart. 81 ustawy z 29 sierpnia 1997 roku prawo bankowe(tekst jednolity Dz.U. 2018 roku poz.2187ze zm.), okazał się nietrafny.
Wobec ustalenia przez sąd II instancji, że umowa kredytowaD. B.została objęta gwarancją z dniem wpisu do rejestru, należało ustalić, czy pozwany miał prawo odmówić wypłacenia gwarancji z uwagi na to, że w oświadczeniu o poddaniu się egzekucji wpisano numerumowy nr (...)z 15 marca 2013 r. nie zaś nr(...)(oświadczenie k.372). W tym miejscu należy się zatem odnieść do zarzutów apelacyjnych, w których skarżący podnosi, że badanie treści oświadczenia o poddaniu się egzekucji w zakresie zgodności numeru umowy portfelowej linii gwarancyjnej de minimis wykracza poza formalną kontrolę wniosku o wypłatę gwarancji.
Oceniając prawidłowość działania strony pozwanej, poza przytoczonym powyżej § 5 umowy należy również odwołać się do postanowień regulujących wypłatę gwarancji. W § 9 umowy, strony ustaliły, że(...)z tytułu jednostkowej gwarancji spłaty kredytu w ramach portfelowej linii gwarancyjnejde minimiszobowiązany jest, nieodwołalnie i na pierwsze pisemne żądanie, do zapłatyBankowi (...)wykorzystanej i niespłaconej kwoty kredytu, bez odsetek i kosztów związanych z udzielanym kredytem, w części objętej gwarancją zgodnie z postanowieniami Umowy, z uwzględnieniem § 3 ust. 8, § 6 ust. 11 oraz § 10. Natomiast w § 10 umowy strony postanowiły, żeBank (...)wzywający(...)do realizacji zobowiązania z tytułu ich jednostkowej gwarancji spłaty kredytu w ramach portfelowej linii gwarancyjnejde minimis,przesyła do(...)wezwanie do zapłaty, którego treść określa załącznik nr 9 do umowy (k.116), wraz z kompletem wymaganych dokumentów, określonym w treści wezwania.[…] ( ust. 1)
Bank kredytujący potwierdza za zgodność z oryginałem kopie dokumentów przekazywanych do(...)wraz z wezwaniem do zapłaty, chyba że dokumenty te, zgodnie z treścią wezwania, powinny zostać przekazane w oryginale. (ust. 2)
(...)wykona zobowiązanie z tytułu jednostkowej gwarancji spłaty kredytu w terminie 15 dni roboczych, od daty otrzymania kompletnego wezwania, udokumentowanego w sposób określony w ust. 1 i 2, przekazując należne środki na rachunekBanku (...). ( ust.3karta 105v.)
W przypadku stwierdzenia, że wezwanie do zapłaty jest niekompletne,(...)zwraca się pismem doBanku (...)o uzupełnienie i po otrzymaniu kompletnego wezwania zgodnie z ust. 1 i 2, następuje wznowienie biegu terminu, o których mowa w ust. 3. Wezwanie nieuzupełnione w terminie do 1 miesiąca od daty otrzymania pisma(...)w tej sprawie lub w terminie uzgodnionym z(...), zwracane jestBankowi (...)bez rozpatrzenia. (ust. 4karta 106).
Skoro strony ustaliły, że oświadczenia o poddaniu się egzekucji nie będzie doręczane na etapie udzielania gwarancji(...), ma być sporządzone wg załącznika nr 4 (k.112), a jego kopia jest elementem wezwania do zapłaty z tytułu gwarancji spłaty kredytu zgodnie z załącznikiem nr 9(k.116), to jedynie załączenie prawidłowo wypełnionego oświadczenia o poddaniu się egzekucji, to jest zgodnie z załącznikiem numer 4, może być podstawą skutecznego żądania wypłaty gwarancji. Jak ustalił Sąd Okręgowe, które to ustalenie Sąd Apelacyjny w pełni podziela, strony procesu łączyła tylko 1 umowa portfelowej linii gwarancyjnej de minimis nr(...)z 4 marca 2013 r., tym samym ten numer winien być wskazany w oświadczeniu o poddaniu się egzekucji podpisanym przez kredytobiorcęD. B.. Jak wynika z oświadczenia załączonego do wezwania do zapłaty z tytułu gwarancji wpisano nieprawidłowy numerumowy (...)z 15 marca 2013 r. Sąd Apelacyjny wskazuje, że badanie poprawności oświadczenia o poddaniu się egzekucji pod względem prawidłowości oznaczenia imienia i nazwiska kredytobiorcy, banku kredytującego, wskazania prawidłowej umowy portfelowej linii gwarancyjnej de minimis oraz umieszczenia wszelkich niezbędnych podpisów, jest badaniem tego oświadczenia, a w konsekwencji wezwania do zapłaty z tytułu gwarancji, pod względem formalnym, nie merytorycznym. Oczywistym jest, że wolą stron było załączenie wypełnionego oświadczenia o poddaniu się egzekucji do wezwania do zapłaty z tytułu gwarancji, a jak już wspominano, zgodnie z wolą stron badanie poprawności wypełnienia tego świadczenia zostało przerzucone na etap żądania wypłaty gwarancji. Skoro powód przedłożył niepoprawnie wypełnione oświadczenia poddanie się egzekucji, nie sposób jest uznać, że przedłożył komplet dokumentów zgodnie z wymogami określonymi w § 9. Umowy. Z tych też względów pozwany prawidłowo, stosownie do postanowienia § 10 ust. 4 umowy, zwrócił się do powoda o uzupełnienie wezwania o prawidłowe oświadczenia o poddaniu się egzekucji. Co między stronami bezsporne, stanie powodowej nie udało się uzyskać poprawnego oświadczenia o poddaniu się egzekucji, a w konsekwencji nie przedłużyła wezwania do zapłaty z tytułu gwarancji wraz z kompletem dokumentów. Prawidłowo zatem strona pozwana pozostawiła niekompletne wezwanie bez rozpatrzenia (§ 10 ust. 4 umowy). Stąd też nie zasługuje na uwzględnienie zarzut powoda odnoszący się do naruszenia przez sąd I instancjiart. 65 k.c.w zw. zart. 81pr. bank.
Wobec ustalenia przez strony, że oświadczenie o poddaniu się egzekucji powinno być wypełnione zgodnie z wskazanym w załączniku wzorem, nie ma znaczenia dla możliwości żądania wypłaty gwarancji, czy oświadczenie to spełniało wymagania ustawowe przewidziana w art. 97 pr. bank. w zw. z art. 5 i 6 pr. Bank, w brzmieniu obowiązującym na dzień składania oświadczenia., badanie bowiem oświadczenia pod kątem dopuszczalności nadania mu klauzuli wykonalności, wykraczałoby poza formalną ocenę oświadczenia o poddaniu się egzekucji przewidzianą w§ 10 umowy nr (...). Tym samym nie można uznać za trafny zarzut naruszenia prawa materialnego przez niewłaściwe zastosowanie art. 97 pr. bank. w zw. z art. 5 i 6 pr. bank. Jak już wyżej wskazano, ocena czy na podstawie wypełnionego zgodnie z wzorem oświadczenia o poddaniu się egzekucji możliwe było nadanie klauzuli wykonalności na podstawie takiego dokumentu, z uwagi na charakter gwarancji, nie ma znaczenia dla rozstrzygnięcia.
Wobec odrzucenia apelacji powoda w części, w jakiej dotyczyła ona żądania zasądzenia odszkodowania, zarzuty odnoszące się do:
-
naruszeniaart. 65 k.c.w zw. zart. 81pr. bank. polegającego na wadliwym pominięciu przez sąd, że(...)obowiązany był w ramach zobowiązań gwarancyjnych do monitorowania i weryfikacji danych zawartych w rejestrze gwarancji, a zatem to on odpowiada za ewentualne błędy w treści oświadczenia o poddaniu się egzekucji, a także, że(...)zaakceptował numer umowy gwarancji na etapie wykonywania obowiązków gwarancyjnych;
naruszeniaart. 471 k.c.w zw. zart. 474 k.c.(ewentualnie 425k.c.) poprzez ich niewłaściwe zastosowanie polegające na bezzasadnym przyjęciu przez sąd, że na wypadek braku uwzględnienia roszczenia powodowi nie przysługuje roszczenie odszkodowawcze za wadliwe wykonywanie umowy gwarancji przez pozwanego i błędny brak wskazana, które z przesłanek odpowiedzialności nie zostały spełnione;
naruszeniaart. 321 § 1 k.p.c.w zw. zart. 316 k.p.c.o w zw. zart. 386 § 4 k.p.c.poprzez pominięcie, że przedmiotem sprawy było zgłoszone w pozwie roszczenie, a przy tym także nieorzeczenie o istocie sprawy;
naruszeniaart. 233 § 1 k.p.c.poprzez dokonanie przez sąd dowolnej oceny materiału dowodowego i poczynienie ustaleń sprzecznych z jego treścią, to jest zawężenie badanego stanu faktycznego, pominięcie dowodów z dokumentów istotnych dla sprawy w części odnoszącej się do roszczenia odszkodowawczego,
nie podlegały ocenie.
Nie zasługuje również na uwzględnienie zarzut naruszeniaart. 328 § 2 k.p.c.poprzez sporządzenie uzasadnienia wyroku w sposób niepełny i niewskazanie, dlaczego roszczenia powoda są zdaniem sądu bezzasadne oraz w oparciu o jakie podstawy faktyczne i prawne wyrok został wydany. W części, w jakiej sąd I instancji orzekł o roszczeniu powoda, sąd ustalił fakty, które uznał za udowodnione, wskazał dowody na których się oparł, nie odmówił waloru wiarygodności żadnemu z dowodów oraz wyjaśnił podstawę prawną wyroku z przytoczeniem przepisów prawa.
Mając powyższe na uwadze, na podstawieart. 385 k.p.c., sąd odwoławczy oddalił apelację strony powodowej.
Na podstawieart. 98 § 1 i § 3 k.p.c.w zw. zart. 108 § 1 k.p.c.orazart. 391 k.p.c., sąd II instancji rozstrzygnął o kosztach postępowania apelacyjnego, w całości obciążając tymi kosztami powoda, jako stronę przegrywającą.
Dorota Wybraniec Tomasz Wojciechowski Agnieszka Owczarewicz | ```yaml
court_name: Sąd Apelacyjnyw Warszawie
date: '2019-02-11'
department_name: VII Wydział Gospodarczy
judges:
- Dorota Wybraniec
- Tomasz Wojciechowski
- Agnieszka Owczarewicz
legal_bases:
- art. 471 k.c.
- art. 81 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. prawo bankowe
- art. 19 ust. 2 pkt 7 ustawy z dnia 7 grudnia 2000 roku o funkcjonowaniu banków spółdzielczych,
ich zrzeszaniu się i bankach zrzeszających
- art. 98 § 1 i § 3 k.p.c.
recorder: sekr. sądowy Katarzyna Mikiciuk
signature: VII AGa 2121/18
``` |
152510150004003_VIII_C_002167_2017_Uz_2019-04-15_001 |
You are extracting information from the Polish court judgments.
Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value.
Please return the response in the identical YAML format:
```yaml
court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>"
date: <data, date in format YYYY-MM-DD>
department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\
\ department>"
judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>"
legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)>
recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder>
signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment>
```
=====
{context}
======
| Sygn. akt VIII C 2167/17
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 18 marca 2019 roku
Sąd Rejonowy dla Łodzi-Widzewa w Łodzi VIII Wydział Cywilny
w składzie:
Przewodniczący: S.S.R. Bartek Męcina
Protokolant: st. sekr. sąd. Ewa Ławniczak
po rozpoznaniu w dniu 18 marca 2019 roku w Łodzi
na rozprawie
sprawy z powództwa GminyŁ.-(...)wŁ.
przeciwkoD. B.,Z. B.iB. B.
o nakazanie opróżnienia lokalu mieszkalnego
1
nakazuje pozwanemuD. B.opróżnienielokalu mieszkalnego numer (...)położonego przyulicy (...)wŁ.wraz z rzeczami do niego należącymi;
2
orzeka, że pozwanemuD. B.przysługuje uprawnienie do otrzymania lokalu socjalnego;
3
nakazuje wstrzymanie eksmisji pozwanegoD. B.z lokalu wymienionego w punkcie 1 (pierwszym) do czasu złożenia pozwanemu przez GminęŁ.oferty zawarcia umowy najmu lokalu socjalnego;
4
nie obciąża pozwanegoD. B.kosztami procesu,
5
oddala powództwo wobec pozwanychZ. B.iB. B.,
6
stwierdza, że wyrok wobec pozwanychZ. B.iB. B.jest wyrokiem zaocznym.
Sygn. akt VIII C 2167/17
UZASADNIENIE
W pozwie z dnia 3 listopada 2017 roku powód GminaŁ.-(...)wŁ., reprezentowany przez pełnomocnika będącego radcą prawnym, wniósł o nakazanie pozwanymD. B.,Z. K.iB. B., opróżnienialokalu mieszkalnego nr (...)położonego wŁ.przyul. (...)i wydanie go powodowi.
W uzasadnieniu powód podniósł, żeR.M.była najemcąlokalu mieszkalnego nr (...)położonego wŁ.przyul. (...). Po jej śmierci lokal zajęliD. B.,Z. K.iB. B.. Pozwani zajmują lokal bez tytułu prawnego i nie uiszczają odszkodowania za bezumowne korzystanie z lokalu.
(pozew k. 3- 4)
W piśmie procesowym z dnia 1 grudnia 2017 r. pełnomocnik powoda wyjaśnił, że w związku z zawarciem związku małżeńskiego w dniu 12 kwietnia 2017 r.Z. K.przyjęła nazwisko męża,D. B..
(pismo procesowe k. 21)
Postanowieniem z dnia 6 kwietnia 2018 r. Sąd oddalił wnioskiD. B.o zwolnienie z kosztów sądowych i ustanowienie pełnomocnika z urzędu.
(postanowienie k. 43)
W odpowiedzi na pozewD. B.wniósł o oddalenie powództwa na wypadek orzeczenia eksmisji bez lokalu socjalnego. Pozwany wskazał na swój zły stan zdrowia oraz posiadanie małoletniej córki. W uzasadnieniu pozwany podniósł, że porusza się na wózku inwalidzkim, choruje na cukrzycę, w grudniu 2016 r. przebył amputację nogi.
(odpowiedź na pozew k. 46- 49)
Na rozprawie w dniu 21 września 2018 roku w imieniu powoda jego pełnomocnik nie stawił się – został prawidłowo zawiadomiony o terminie rozprawy. PozwanaZ. B.nie stawiła się na termin rozprawy, zawiadomienie zostało pozwanej doręczone w trybie doręczenia zastępczego. Pozwany oświadczył, że pozwanaZ. B.wyprowadziła się wraz z małoletnią pozwanąB. B.ze wspólnie zajmowanego lokalu około pół roku wcześniej.
(protokół rozprawy k. 58)
W piśmie procesowym z dnia 15 października 2018 r. strona powodowa poinformowała, że nie jest jej znany inny adres zamieszkania pozwanychZ. B.iB. B..
(pismo procesowe k. 60)
Do zamknięcia rozprawy stanowisko stron nie uległo już zmianie.
(protokół rozprawy k. 69)
Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:
W dniu 20 września 2005 rokuR.M.zawarła z poprzednikiem prawnym powoda- Administracją(...)Ł.(...)umowę najmulokalu mieszkalnego numer (...)położonego wŁ.przyulicy (...). Przedmiotowa umowa, zawarta na czas nieoznaczony, upoważniała pozwaną do korzystania z tego lokalu w zamian za opłacanie czynszu oraz opłat zaliczkowych za świadczenia związane z jego eksploatacją. Razem z najemczynią,R.M., zamieszkał od urodzenia jej wnuczekD. B..
(kserokopia umowy o najem lokalu mieszkalnego k. 48- 49 v., okoliczności bezsporne)
Pismem z dnia 29 sierpnia 2017 roku powód wezwał pozwanychD. B.iZ. K.do dobrowolnego opuszczenialokalu mieszkalnego numer (...)położonego wŁ.przyulicy (...)i przekazania kluczy w terminie 14 dni od dnia doręczenia wezwania.
(kserokopia wezwania wraz z kserokopią dowodu doręczenia k. 8- 8 v.)
D. B.został zaliczony do osób ze znacznym stopniem niepełnosprawności. Pozwany utrzymuje się z zasiłku stałego w wysokości 470 zł oraz zasiłku okresowego.
(orzeczenie o stopniu niepełnosprawności k. 37, decyzja k. 35 i k. 36)
D. B.iZ. B.nie figurują w ewidencji osób bezrobotnych zarejestrowanych w Powiatowym Urzędzie Pracy wŁ..
(pismo PUP wŁ.k. 25)
Opisany stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dowodów z dokumentów znajdujących się w aktach sprawy, które nie budziły wątpliwości, co do prawidłowości i rzetelności sporządzenia, nie były także kwestionowane przez żadną ze stron procesu.
Na rozprawie w dniu 18 marca 2019 r. Sąd pominął zgłoszony przez stronę powodową wniosek o przeprowadzenie dowodu z przesłuchania stron z ograniczeniem do przesłuchaniaZ. B., gdyż powód pomimo zobowiązania oświadczył, że poza adresem wskazanym w pozwie, nie zna aktualnego miejsca zamieszkania pozwanej.
Sąd Rejonowy zważył, co następuje:
Powództwo wobecD. B.było zasadne w całości.
Podstawą żądania nakazania opróżnienia lokalu mieszkalnego jestart. 222 § 1 Kodeksu cywilnego. Zgodnie z tym przepisem, właściciel może żądać od osoby, która włada faktycznie jego rzeczą, ażeby rzecz została mu wydana, chyba że osobie tej przysługuje skuteczne względem właściciela uprawnienie do władania rzeczą.
Pozwany włada rzeczą cudzą, będącą własnością MiastaŁ., reprezentowanego w tej sprawie przez jego jednostkę organizacyjną, z której działalnością wiąże się dochodzone roszczenie. Dlatego też jedynym przypadkiem, w którym roszczenie powoda nie podlega uwzględnieniu jest skuteczność uprawnienia pozwanego do władania rzeczą. Tak dzieje się, jeżeli wiąże go z powodem np. umowa najmu. W sprawie zaś okolicznością bezsporną między stronami było to, że pozwany nie posiada żadnego tytułu prawnego dolokalu mieszkalnego numer (...)położonego wŁ.przyul. (...)i w konsekwencji zbędnym było przeprowadzanie szczegółowego postępowania dowodowego w tym zakresie. Podkreślić należy, że pozwany nie kwestionował tej okoliczność.
W ocenie Sądu, brak było podstaw do oddalenia powództwa w niniejszej sprawie na podstawieart. 5 k.c., a więc w oparciu o to, iż roszczenie powoda jest sprzeczne z zasadami współżycia społecznego lub społeczno-gospodarczym przeznaczeniem prawa. Powód był wynajmującym i jest jednocześnie właścicielem przedmiotowego lokalu. Prawo własności jest zaś prawem chronionym przezKonstytucjęi równocześnie jednym z fundamentalnych praw ustrojowych. Wobec tego, jak wynika z utrwalonego, aktualnego stanowiska judykatury i doktryny, stosowanieart. 5 k.c.w ogóle, a w przypadku roszczeń związanych z prawem własności w szczególności, winno mieć charakter wyjątkowy i winno być szczególnie uzasadnione. Zdaniem Sądu, w oparciu o ustalony stan faktyczny nie sposób stwierdzić, aby taka sytuacja zachodziła w przedmiotowej sprawie.
Mając na uwadze powyższe, Sąd nakazałD. B.opróżnienielokalu mieszkalnego nr (...)położonego przyul. (...)wŁ.wraz z rzeczami do niego należącymi.
Na podstawieart. 14 ust. 1, ust. 4 pkt 2 ustawy o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego(t.j. Dz.U. 2014, poz. 150), Sąd orzekł, że pozwanemu przysługuje uprawnienie do otrzymania lokalu socjalnego. Zgodnie z brzmieniem wskazanych przepisów, w wyroku nakazującym opróżnienie lokalu sąd orzeka o uprawnieniu do otrzymania lokalu socjalnego bądź o braku takiego uprawnienia wobec osób, których nakaz dotyczy (art. 14 ust. 1 ustawy). Sąd nie może orzec o braku uprawnienia do otrzymania lokalu socjalnego m.in. wobec niepełnosprawnego w rozumieniu przepisówustawy z dnia 12 marca 2004 roku o pomocy społecznej(t.j. Dz.U. 2013, poz. 182 ze zm.).
Zgodnie z ustalonym w sprawie stanem faktycznym,D. B.ma orzeczony znaczny stopień niepełnosprawności. W konsekwencji Sąd był zobligowany do orzeczenia względem pozwanego o jego uprawnieniu do otrzymania lokalu socjalnego. Należy zauważyć dodatkowo, że pozwany na skutek amputacji nogi porusza się obecnie na wózku inwalidzkim.
Zgodnie z art. 14 ust. 6 ustawy, orzekając o uprawnieniu do otrzymania lokalu socjalnego, Sąd nakazał wstrzymanie wykonania opróżnienia lokalu do czasu złożenia pozwanemu przez MiastoŁ.oferty zawarcia umowy najmu lokalu socjalnego.
O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawieart. 102 k.p.c., mając na uwadze szczególnie trudną sytuację życiowąD. B., która, zdaniem Sądu, oceniana przez pryzmat zasad współżycia społecznego, uzasadnia odstępstwo od podstawowych zasad decydujących o rozstrzygnięciu w przedmiocie kosztów procesu. Zgodnie z treścią wskazanego przepisu, w wypadkach szczególnie uzasadnionych sąd może zasądzić od strony przegrywającej tylko część kosztów albo nie obciążać jej w ogóle kosztami. Sposób skorzystania zart. 102 k.p.c.jest przy tym suwerennym uprawnieniem sądu orzekającego i od oceny tegoż sądu należy przesądzenie, że taki szczególnie uzasadniony wypadek nastąpił w rozpoznawanej sprawie oraz usprawiedliwia odstąpienie od obowiązku ponoszenia kosztów procesu(por. m.in. postanowienie SN z dnia 25.03.2011 r., IV CZ 136/10, LEX nr 785545; postanowienie SN z dnia 19.01.2012 r., IV CZ 118/11, LEX nr 1169157; postanowienie SN z dnia 26.01.2012 r., III CZ 10/12, OSNC 2012/7-8/98; postanowienie SN z dnia 9.02.2012 r., III CZ 2/12, LEX nr 1162689).W ocenie Sądu taki właśnie szczególny wypadek zachodzi w stosunku doD. B., analiza jego sytuacji życiowej i majątkowej doprowadziła bowiem Sąd orzekający w sprawie do przekonania, że pozwany nie posiada wystarczających środków na pokrycie kosztów procesu. Pozwany ma orzeczony znaczny stopień niepełnosprawności, jak już była o tym mowa powyżej, na skutek amputacji nogi porusza się na wózku inwalidzkim. DodatkowoD. B.utrzymuje się z zasiłku stałego w wysokości 470 zł oraz zasiłku okresowego. Uzyskiwane przez pozwanego środki finansowe uznać należy, za obiektywnie niskie. Powyższe, w ocenie Sądu, uzasadnia zastosowanie przepisuart. 102 k.p.c.do rozstrzygnięcia w przedmiocie kosztów procesu(por. m.in. wyrok SA w Białymstoku z dnia 11.04.2014 r., I ACa 9/14, LEX nr 1455540; wyrok SA w Łodzi z dnia 27.11.2013 r., I ACa 725/13, LEX nr 1409197; wyrok SA w Szczecinie z dnia 25.10.2012 r., I ACa 571/12, LEX nr 1237890).
Natomiast powództwo wobecZ. B.iB. B.podlegało oddaleniu z uwagi na to, że obie pozwane wyprowadziły się zlokalu mieszkalnego nr (...)położonego przyul. (...)wŁ.. Powyższy wniosek Sąd oparł na stanowisku przedstawionym przez powoda i pozwanego w toku postępowania. Należy zwrócić uwagę, że w piśmie procesowym z dnia 23 kwietnia 2018 r. w związku z okolicznościami podniesionymi w odpowiedzi na pozew przezD. B., strona powodowa wniosła o dopuszczenie dowodu z przesłuchaniaZ. B.na okoliczność jej miejsca zamieszkania i posiadania tytułu prawnego do innego lokalu. Z treści powołanego pisma pełnomocnika powoda wynika, że strona powodowa uzyskała informację, żeZ. B.nie przebywa pod adresem wskazanym w pozwie. Co prawda w odpowiedzi na pozewD. B.nie podniósł żadnych okoliczności dotyczących zmiany miejsca zamieszkania przez jego żonę. Skoro jednak strona powodowa wniosła o dopuszczenie dowodu z przesłuchaniaZ. B.na okoliczność jej miejsca zamieszkania i posiadania tytułu prawnego do innego lokalu, to z pewnością jej intencją było wykazanie, żeZ. B.zajmuje inny niż wskazany w pozwie lokal mieszkalny. Z treścią analizowanego pisma strony powodowej koresponduje stanowiskoD. B.wyrażone na rozprawie w dniu 21 września 2018 roku. Pozwany oświadczył wówczas, że pozwanaZ. B.wyprowadziła się wraz z małoletnią pozwanąB. B.ze wspólnie zajmowanego lokalu około pół roku wcześniej. W związku z powyższym oświadczeniem oraz wnioskiem dowodowym o przesłuchanie stron, Sąd zobowiązał pełnomocnika powoda do wskazania adresu zamieszkaniaZ. B.iB. B.. W odpowiedzi w piśmie procesowym z dnia 15 października 2018 r. strona powodowa poinformowała, że nie jest jej znany inny adres zamieszkania pozwanychZ. B.iB. B.. Wobec oświadczeniaD. B.złożonego na rozprawie w dniu 21 września 2018 r. oraz stanowiska strony powodowej wyrażonego we wskazanych dwóch pismach procesowych, Sąd ustalił, żeZ. B.iB. B.około marca 2018 r. opuściłylokal mieszkalny nr (...)położony przyul. (...)wŁ.. W konsekwencji Sąd oddalił powództwo wobec pozwanych z uwagi na to, że obie pozwane nie zajmują powyższego lokalu mieszkalnego. Na marginesie można zauważyć, że w przypadku uwzględnienia powództwa wobecZ. B.iB. B.Sąd byłby zobligowany do przyznania obu pozwanym lokalu socjalnego z uwagi na to, żeB. B.jest małoletnia, aZ. B.sprawuje nad nią opiekę. Z kolei obowiązek zapewnienia lokalu socjalnego spoczywałby na powodzie.
W przedmiotowej sprawie Sąd wydał wyrok zaoczny wobecZ. B.iB. B., z uwagi na spełnienie przesłanek zart. 339 § 1 k.p.c.iart. 340 k.p.c.Wydanie wyroku zaocznego nie przesądzało jednak o uwzględnieniu powództwa wobec wymienionych pozwanych. Z przepisuart. 339 § 2 k.p.c.wynika bowiem, że sąd przyjmuje za prawdziwe twierdzenia powoda o okolicznościach faktycznych przytoczonych w pozwielub w pismach procesowych doręczonych pozwanemu przed rozprawą, chyba, że budzą one uzasadnione wątpliwości albo zostały przytoczone w celu obejścia prawa. Przewidziane w przepisieart. 339 § 2 k.p.c.domniemanie prawdziwości twierdzeń powoda zastępuje postępowanie dowodowe tylko wówczas, gdy twierdzenia te nie budzą uzasadnionych wątpliwości. W przedmiotowej sprawie twierdzenia faktyczne powoda budziły jednak uzasadnione wątpliwości Sądu w świetle stanowiska pozwanego oraz treści pism procesowych powoda. | ```yaml
court_name: Sąd Rejonowy dla Łodzi-Widzewa w Łodzi
date: '2019-03-18'
department_name: VIII Wydział Cywliny
judges:
- Bartek Męcina
legal_bases:
- art. 222 § 1 Kodeksu cywilnego
- art. 14 ust. 1, ust. 4 pkt 2 ustawy o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie
gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego
- art. 339 § 1 k.p.c.
recorder: st. sekr. sąd. Ewa Ławniczak
signature: VIII C 2167/17
``` |
155000000001006_II_AKa_000050_2019_Uz_2019-03-28_001 |
You are extracting information from the Polish court judgments.
Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value.
Please return the response in the identical YAML format:
```yaml
court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>"
date: <data, date in format YYYY-MM-DD>
department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\
\ department>"
judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>"
legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)>
recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder>
signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment>
```
=====
{context}
======
| Sygnatura akt II AKa 50/19
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 28 marca 2019 r.
Sąd Apelacyjny we Wrocławiu II Wydział Karny w składzie:
Przewodniczący: SSA Stanisław Rączkowski
Sędziowie: SA Witold Franckiewicz
SA Wiesław Pędziwiatr (spr.)
Protokolant: Joanna Klisiewicz-Hałaj
przy udziale prokuratora Prokuratury Okręgowej weW.Andrzeja Roli
po rozpoznaniu 28 marca 2019 r.
sprawy wnioskodawcyS. W.
o odszkodowanie i zadośćuczynienie
z powodu apelacji wniesionej przez wnioskodawcę
od wyroku Sądu Okręgowego we Wrocławiu
z 27 listopada 2018 r. sygn. akt III Ko 210/18
I
zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy,
II
stwierdza, że wydatki związane z postępowaniem odwoławczym ponosi Skarb Państwa.
UZASADNIENIE
W wyroku z 27 listopada 2018 roku Sąd Okręgowy we Wrocławiu, na podstawieart. 8 ust. 1 ustawy z dnia 23 lutego 1991 o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego(Dz. U. Nr 34, poz. 149 z p.zm.), zasądził od Skarbu Państwa na rzecz wnioskodawcyS. W.20.800 złotych tytułem zadośćuczynienia wraz z ustawowymi odsetkami od uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty.
Dalej idący żądanie wnioskodawcy oddalił.
Rozstrzygnął także o kosztach postępowania, którymi obciążył Skarb Państwa.
Wyrok ten w części, tj. w zakresie w jakim Sąd I instancji oddalił roszczenie wnioskodawcy o zadośćuczynienie przenoszące kwotę 20.800 złotych, tj. w pkt. II zaskarżonego wyroku został zakwestionowany apelacją pełnomocnika wnioskodawcy, który zarzucił:
1
obrazę przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na wynik postępowania i taki wpływ w rzeczywistości miała, w postaciart. 7 i art. 410 k.p.k.– poprzez oparcie orzeczenia jedynie na części okoliczności ujawnionych w postępowaniu, mających znaczenie dla rozstrzygnięcia, a pominięcie wśród ustaleń faktycznych niektórych okoliczności wynikających z dowodów uznanych przez Sąd za wiarygodne i okoliczności uznanych za udowodnione (art. 438 pkt 2 k.p.k.).
2
obrazę przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na wynik postępowania i taki wpływ w istocie miała, w postaciart. 9 § 2, art. 167, art. 193 § 1 i art. 170 § 1 pkt. 2)k.p.k., ewentualnie obrazę arat. 409k.p.k.– poprzez nie przeprowadzenie przez Sąd odpowiednich dowodów, w szczególności z opinii biegłego, lecz oddalenie wniosku dowodowego strony z uzasadnieniem, że okoliczności istotne dla rozstrzygnięcia sprawy, na które opiewał wniosek dowodowy są już udowodnione zgodnie z twierdzeniami wnioskodawcy, mimo, iż Sąd I instancji w uzasadnieniu orzeczenia wskazał, iż okoliczności powyższe nie zostały udowodnione (art. 438 pkt 2 k.p.k.).
3
błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który mógł mieć wpływ na treść zaskarżonego wyroku, poprzez błędne ustalenie, iż wnioskodawca przed internowaniem cierpiał na dolegliwości zdrowotne, na które w istocie nie cierpiał (art. 438 pkt 3 k.p.k.);
a w konsekwencji naruszeń wymienionych powyżej w punktach 1-3.
4
obrazę prawa materialnego w postaciart. 8 ust. 1 ustawy z dnia 23 lutego 1991 r. o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiegow zw. zart. 445 § 1 k.c.poprzez zasądzenie kwoty zadośćuczynienia niższej niż należna, bez uwzględnienia wszystkich istotnych okoliczności sprawy (art. 438 pkt 1 k.p.k.);
oraz, niezależnie od zarzutu 4 powyżej:
5
obrazę prawa materialnego w postaciart. 8 ust. 1 ustawy z dnia 23 lutego 1991 r. o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiegow zw. zart. 445 § 1 k.c.poprzez zasądzenie kwoty zadośćuczynienia niższej niż należna, nawet w warunkach nieuwzględnienia wszystkich istotnych okoliczności sprawy (art. 438 pkt 1 k.p.k.).
Podnosząc powyższe zarzuty pełnomocnik wnioskodawcy wniósł o:
1
uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania, ewentualnie:
2
zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uwzględnienie wniosku w całości i zasądzenie od zobowiązanego Skarbu Państwa na rzecz wnioskodawcy kwoty odpowiedniej do skali krzywdy wnioskodawcy w wysokości 50.000 złotych.
Sąd Apelacyjny zważył, co następuje.
Apelacja pełnomocnika wnioskodawcy nie zasługuje na uwzględnienie, a zasadnicze zarzuty, obrazy prawa materialnego, w niej sformułowane doprowadziły do rozstrzygnięcia Sąd odwoławczy. Ma rację skarżący, że doszło do naruszeniaart. 8 ust. 1 ustawy z dnia 23 lutego 1991 r. o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiegoprzez Sąd I instancji, ale nie w sposób, który opisał w zarzutach 4 i 5 apelujący.
W pierwszej kolejności należy zauważyć, że roszczenia, których podstawą są przepisyart. 8 ust. 1 ustawy z dnia 23 lutego 1991 o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego(Dz. U. Nr 34, poz. 149 z p.zm.) są ściśle powiązane z materią regulowaną art. 1 tej ustawy. Ten przepis określa materialne podstawy odpowiedzialności Skarbu Państwa za szkody i krzywdy wyrządzone osobom, o których mowa w art. 8 ust. 1 ustawy lutowej. Zasadnicze znaczenie w tym kontekście ma motyw działania osoby uprawnionej i z tego powodu dotykające ją represje.
Zgodnie z treścią art. 1 ustawy lutowej powiązanej z uprawnieniem do dochodzenia roszczeń od Skarbu Państwa podstawą ich dochodzenia jest prowadzenie działalności na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego i represjonowanie z tego powodu. Dotyczy to nie tylko osób, których czyny związane z taką działalnością finalnie doprowadziły do uznania za nieważne orzeczenia wydanego przez polskie organy ścigania i wymiaru sprawiedliwości lub organy pozasądowe, co umożliwiało wystąpienie z wnioskiem o stosowne rekompensowanie takich represji (art. 8 ust. 1 powołanej ustawy), ale także osób, które z powodu takiej działalności objęte zostały decyzją o internowaniu w związku z wprowadzeniem stanu wojennego w Polsce 13 grudnia 1981 roku.
Stanowisko judykatury w tym zakresie jest stanowcze i jednoznaczne. Sąd Apelacyjny konsekwentnie podziela pogląd, że na gruncieart. 8 ustawy z dnia 23 lutego 1991 r. o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego(Dz.U. Nr 34, poz. 149 ze zm.), w brzmieniu nadanym temu przepisowi przez ustawę z dnia 19 września 2007 r. o zmianie tej ustawy (Dz.U. Nr 191, poz. 1372), osobie, wobec której wydano decyzję o internowaniu w związku z wprowadzeniem w dniu 13 grudnia 1981 r. stanu wojennego, przysługuje od Skarbu Państwa odszkodowanie za poniesioną szkodę i zadośćuczynienie za krzywdę wynikłą z wykonania tej decyzji (art. 8 ust. 1 ustawy) jedynie wtedy, gdy to internowanie związane było z działalnością na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego lub taką, która nie stanowi zaprzeczenia tego rodzaju działalności (art. 8 ust. 5 ustawy). [postanowienie Sądu Najwyższego z 4 marca 2010 roku, V KK 230/09 OSNKW 2010/6/54 oraz postanowienie Sądu Najwyższego z 28 stycznia 2010 roku, OSNwSK 2010/1/195, a także wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z 29 grudnia 2017 roku w sprawie II AKa 386/17]
Stwierdzić zatem trzeba wyraźnie, że osobie internowanej tylko wtedy przysługuje odszkodowanie i zadośćuczynienie za wyrządzoną szkodę i krzywdę jeśli wykonanie decyzji o internowaniu w związku z wprowadzeniem 13 grudnia 1981 roku w Polsce stanu wojennego związane było z prowadzeniem przez tę osobę działalności na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego.Ergonie każde wykonanie decyzji o internowaniu w związku z wprowadzeniem stanu wojennego w Polsce stanowi podstawę do dochodzenie rekompensaty za wyrządzoną szkodę i doznaną krzywdę na podstawie ustawy lutowej, a tylko takie, które jest represją związaną z prowadzoną działalnością niepodległościową.Jeśli uwzględni się przy tym treść art. 8 ust. 5 tej ustawy to wniosek taki jawi się jako oczywisty.
Przechodząc zatem na grunt konkretnej sprawy wnioskodawcyS. W.należy zauważyć, że ani wniosek sporządzony przez profesjonalnego pełnomocnika ani też wypowiedzi wnioskodawcy w toku rozprawy w żadnym miejscu nie zawierają stwierdzeń, po pierwsze, że wnioskodawca działalność o której mowa w art. 1 ust. 1 ustawy lutowej prowadził , a po wtóre iżby z powodu takiej działalności był represjonowany i objęty decyzją o internowaniu. Sama decyzja o internowaniu zawiera tak ogólne stwierdzenia, że nie sposób uznać iżby dotyczyła działalności, o której mowa w art. 1 powołanej ustawy. Nie jest wystarczające, dla wykazania istnienia podstaw do odszkodowania i zadośćuczynienia w oparciu o przepisy ustawy z dnia 23 lutego 1991 r. z racji internowania, samo odwołanie się do sformułowania powodów wskazanych w decyzji o takim internowaniu, lecz niezbędne staje się wykazanie, w oparciu o stosowne dowody, że to pozbawienie wolności wiązało się z działalnością, o jakiej mowa w art. 1 ust. 1 tej ustawy, a w każdym razie, że nie była to działalność stanowiąca jej zaprzeczenie, która wyłącza uprawnienie do odszkodowania i zadośćuczynienia (art. 8 ust. 5 ustawy).[zob. przywołane już wyżej postanowienie Sądu Najwyższego z 4 marca 2010 roku, V KK 230/09].
Sądmeritikwestią tą nie zajmował się w ogóle. Jak się wydaje uznał, że sam fakt internowania daje podstawy do dochodzenia rekompensaty za pozbawienie wolności na podstawie ustawy lutowej. Uzasadnienie bowiem w żadnym miejscu nie wyjaśnia tego zagadnienia, a zatem może stanowić tylko podstawę domysłów, w tym zakresie.
W konkretnej sprawie wnioskodawcy problem podstaw ustawowych uznania zasadności dochodzonego roszczenia nie jest jednak pewny i jednoznaczny. Należy wszak zauważyć, że zgromadzone dowody nie dają niezaprzeczalnych i niewątpliwych przesłanek do uznania, że decyzja o internowaniu związana była z niepodległościową działalnością wnioskodawcy. Wszak przecież z dowodów zawartych w aktach sprawy wynika, że wnioskodawca:
1
przynależał do(...)(k. 72),
2
sam siebie widział, jako ofiarę rozgrywek personalnych w jego zakładzie pracy (k. 61, 62),
3
nigdy nie prowadził działalności naruszającejdekret o stanie wojennym,
4
poświęcił życie Polsce Ludowej,
5
w pracy na jej rzecz stracił zdrowie (k. 62, 63).
Nawet jeśli pierwsza z przytoczonych okoliczności nie jest przesądzającą o braku podstaw do ustalenia że wnioskodawca działalność niepodległościową prowadził to jednak w kontekście pozostałych wymienionych wyżej okoliczności ma ona znaczenie dla stwierdzenia, że nie wykazano prowadzenia takiej działalności przezS. W..
Te okoliczności wynikające z danych zawartych w dokumentach przedłożonych przez wnioskodawcę i sporządzonych przez niego nie dają pewności, iż internowanieS. W.związane było z działalnością, o której mowa w art. 1 ust. 1 ustawy lutowej. Tę zaś winien wykazać sam wnioskodawca, czego jednak w sposób pewny i niebudzący wątpliwości nie uczynił, choć korzystał z pomocy profesjonalnego pełnomocnika.
W tych okolicznościach zasądzenie zadośćuczynienia jawi się jak oparte na nieprawidłowej podstawie prawnej. Nie mógł nią być przepis art. 8 ust. 1 powołanej ustawy i tryb postępowania regulowany tym aktem prawnym.
Wobec jednak tego, że Sąd Apelacyjny zobowiązany jest działać w ramach granic zaskarżenia nie było rzeczą Sądu rozstrzyganie w tych warunkach poza obrębem skargi, bowiem byłoby to działanie na niekorzyść wnioskodawcy (art. 434 § 1 k.p.k.w zw. zart. 440 k.p.k.i art. 3 ust. 4 ustawy lutowej).
Jest tak tym bardziej, że choć nieprawidłowo ustalono podstawę roszczenia wnioskodawcy to nie może być wątpliwości co do tego, że w wyniku wydania omawianej decyzji o internowaniu w związku z wprowadzeniem w Polsce staniu wojennegoS. W.został pozbawiony wolności. Gdy uwzględni się fakt, że mocą wyroku Trybunału Konstytucyjnego z 16 marca 2011 roku dekret o stanie wojennym z 13 grudnia 1981 roku został uznany za niezgodny zKonstytucjąoraz przepisami Międzynarodowego Paktu Praw Obywatelskich i Politycznych z 19 grudnia 1966 roku, to jasnym się staje, że izolowanie wnioskodawcy na podstawie nielegalnych przepisów było bezpodstawne, bo bezprawne. Oznacza to zaś, że uprawnienie wnioskodawcy do rekompensaty za nielegalne pozbawienie wolności mogło być oparte choćby na podstawie przepisówrozdziału 58 k.p.k.odszkodowanie za niesłuszne skazanie, tymczasowe aresztowanie lub zatrzymanie ewentualnie dochodzone w trybie przepisów o czynie niedozwolonym zk.c.(art. 417 § 1 k.c.)
Z powyższych powodów rozstrzygnięcie zawarte w pkt. I skarżonego wyroku pozostawało poza obszarem rozstrzygnięć Sądu Apelacyjnego.
Te powody jednak nie mogły nie być brane pod uwagę przy rozstrzyganiu o przedmiocie zaskarżenia. Skoro wnioskodawca nie wykazał przesłanek uprawniających do dochodzenia zadośćuczynienia w oparciu o przepisy ustawy lutowej nie było możliwe uznanie, że rozstrzygniecie w pkt. II jest nieprawidłowe. Ustawa lutowa nie mogła w tych okolicznościach faktycznych i prawnych stanowić podstaw roszczeniaS. W., a zatem orzeczenie oddalające to roszczenie musiało być uznane za trafne i argumenty apelacji w żadnej mierze nie miały znaczenia dla oceny prawidłowości tego punktu wyroku, co zobowiązywało do utrzymania zaskarżonego wyroku w tej części w mocy.
O kosztach postępowania rozstrzygnięto na podstawieart. 13 ustawy z dnia 23 lutego 1991 roku o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego(Dz. U. z dnia 23 kwietnia 1991 roku Nr 34, poz. 149 z p.zm.).
Wszystkie przytoczone wyżej rozważania doprowadziły do rozstrzygnięcia Sąd odwoławczy.
SSA Wiesław Pędziwiatr SSA Stanisław Rączkowski SSA Witold Franckiewicz | ```yaml
court_name: Sąd Apelacyjnywe Wrocławiu
date: '2019-03-28'
department_name: II Wydział Karny
judges:
- Witold Franckiewicz
- Wiesław Pędziwiatr
- Stanisław Rączkowski
legal_bases:
- art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 23 lutego 1991 r. o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych
wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego
- art. 9 § 2, art. 167, art. 193 § 1 i art. 170 § 1 pkt. 2
- art. 445 § 1 k.c.
recorder: Joanna Klisiewicz-Hałaj
signature: II AKa 50/19
``` |
152510450000503_I_C_000278_2020_Uz_2021-10-12_002 |
You are extracting information from the Polish court judgments.
Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value.
Please return the response in the identical YAML format:
```yaml
court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>"
date: <data, date in format YYYY-MM-DD>
department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\
\ department>"
judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>"
legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)>
recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder>
signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment>
```
=====
{context}
======
| Sygn. akt I C 278/20
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 12 października 2021 roku
Sąd Rejonowy w Łęczycy, I Wydział Cywilny, w składzie:
Przewodniczący: Sędzia Wojciech Wysoczyński
Protokolant: st. sekr. sąd. Katarzyna Retkowska
po rozpoznaniu w dniu 5 października 2021 roku, wŁ., na rozprawie,
sprawy z powództwa MiastaŁ.
przeciwkoMiejskiemu (...)z siedzibą wŁ.
o wydanie nieruchomości
1
utrzymuje w całości w mocy wyrok zaoczny Sądu Rejonowego w Łęczycy z dnia 10 listopada 2020 r. wydany w sprawie I C 278/20;
2
przyznaje i nakazuje wypłacić ze Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Łęczycy na rzecz adw.J. H.kwotę 738 ( siedemset trzydzieści osiem złotych ) tytułem zwrotu kosztów pomocy prawnej udzielonej pozwanemu z urzędu;
3
nie obciąża pozwanego nieuiszczonymi kosztami sądowymi przejmując je na rachunek Skarbu Państwa.
UZASADNIENIE
Pozwem z dnia 14 września 2020 r. MiastoŁ.wniosło o nakazanie pozwanemuMiejskiemu (...)z siedzibą wŁ.wydania powodowi nieruchomości zabudowanej, położonej wŁ.przyul. (...)o łącznej powierzchni 0,8353 ha, stanowiącą własność powoda i będącą obiektem użyteczności publicznej, dla której Sąd Rejonowy w Łęczycy prowadziksięgę wieczystą nr (...).
Ponadto powód wniósł o zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego wg norm przepisanych.
/pozew, k. 3 – 8/
W piśmie z 5 października 2020 r. powód reprezentowany przez zawodowego pełnomocnika w osobie radcy prawnego zmodyfikował powództwo, wnosząc o:
1. nakazanie pozwanemuMiejskiemu (...)z siedzibą wŁ., aby zaprzestał naruszeń prawa własności nieruchomości zabudowanej, położonej wŁ.przyul. (...)(oznaczonej numeramidziałek (...)o łącznej powierzchni 0,8353 ha), stanowiącą własność powoda i będącą obiektem użyteczności publicznej, dla której Sąd Rejonowy w Łęczycy prowadziksięgę wieczystą nr (...), polegających na:
- korzystaniu z w/w nieruchomości bez zgody powoda i Administratora (jednostki budżetowejZ.M.wŁ.) obiektu użyteczności publicznej, jakim są(...)zlokalizowane na w/w nieruchomości;
- usuwaniu zabezpieczeń ogrodzenia (kłódek)(...)zainstalowanych przez Administratora obiektu;
- przechowywaniu w pomieszczeniu położonym w budynku socjalnym zlokalizowanym na terenie nieruchomości, ruchomości pozwanego;
- zastawianiu bramy wjazdowej na teren nieruchomości.
Ponadto powód wniósł o zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego wg norm przepisanych.
/pismo, k. 70 – 72/
Wyrokiem zaocznym z dnia 10 listopada 2020 r. Sąd Rejonowy w Łęczycy nakazałMiejskiemu (...)z siedzibą wŁ., aby zaprzestał naruszeń prawa własności nieruchomości zabudowanej, położonej wŁ.przyul. (...)(oznaczonej numeramidziałek (...)o łącznej powierzchni 0,8353 ha), stanowiącej własność powoda i będącej obiektem użyteczności publicznej, dla której Sąd Rejonowy w Łęczycy prowadziksięgę wieczystą nr (...), polegających na:
- korzystaniu z w/w nieruchomości bez zgody powoda i Administratora (jednostki budżetowejZ.M.wŁ.) obiektu użyteczności publicznej, jakim są(...)zlokalizowane na w/w nieruchomości;
- usuwaniu zabezpieczeń ogrodzenia (kłódek)(...)zainstalowanych przez Administratora obiektu;
- przechowywaniu w pomieszczeniu położonym w budynku socjalnym zlokalizowanym na terenie nieruchomości, ruchomości pozwanego;
- zastawianiu bramy wjazdowej na teren nieruchomości.
Ponadto wskazanym wyrokiem zasądzono od pozwanego na rzecz powoda kwotę 1050 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.
/wyrok zaoczny, k. 98/
W sprzeciwie od wyroku zaocznego pozwany wniósł o uchylenie wyroku zaocznego i oddalenie powództwa.
W sprzeciwie wskazano m.in. że pozwany ponosił znaczne nakłady na wyposażenie spornej nieruchomości.
/sprzeciw, k. 104/
Postanowieniem z dnia 29 lipca 2021 r. Sąd Rejonowy w Łęczycy ustanowił dla pozwanego pełnomocnika z urzędu w osobie adwokata.
/postanowienie, k. 228/
Na rozprawie w dniu 5 października 2021 r. pełnomocnik pozwanego podniósł zarzut braku legitymacji procesowej biernej po stronie pozwanej.
/protokół rozprawy z dnia 5 października 2021 r. - od 00:34:53/
Sąd ustalił następujący stan faktyczny:
MiastoŁ.jest właścicielem nieruchomości położonej wŁ., dla której Sąd Rejonowy w Łęczycy prowadziksięgę wieczystą nr (...), oznaczonej numeramidziałek (...)o łącznej powierzchni 0,8353 ha.
/odpis księgi wieczystej, k. 27 – 31/
Zarządzeniem z dnia 21 kwietnia 2015 r. Burmistrz MiastaŁ.przekazał administrowanie opisaną wyżej nieruchomością, na której urządzone są korty tenisowe, Jednostce Budżetowej(...).
/zarządzenie, k. 61/
PozwanyMiejski (...)z siedzibą wŁ.działa w formie prawnej stowarzyszenia kultury fizycznej i jest wpisany do Krajowego Rejestru Sądowego. Stosownie do informacji ujawnionych w rejestrze, stowarzyszenie reprezentuje zarząd. Aktualnie stowarzyszenie posiada zarząd jednosobowy, w skład którego wchodziG. J.jako Prezes Zarządu.
/odpis z KRS, k. 85 - 89/
Uchwałą z dnia 16 maja 2019 r. Rada Miejska wŁ.ustaliła regulamin korzystania z kortów miejskich wŁ..
/uchwała, k. 56; regulamin, k. 57 – 58/
W dniu 23 sierpnia 2019 r. MiastoŁ.przekazało pozwanemu stowarzyszeniu klucze do wyznaczonych pomieszczeń w budynku socjalnym i garażu, które znajdują się na spornej nieruchomości. Pozwanego reprezentował w tym zakresie Prezes Zarządu –G. J..
/protokół, k. 9/
W piśmie z dnia 7 maja 2020 r. Administrator nieruchomości wezwał pozwanego do zwrotu kluczy do budynków znajdujących się na spornej nieruchomości, wskazał, że nie wyraża zgody na korzystanie przez pozwanego z terenu nieruchomości oraz wezwał pozwanego do usunięcia z niej wszystkich rzeczy należących do pozwanego – w terminie do 15 maja 2020 r.
/pismo, k. 10/
Pozwany pomimo wezwania nie zwrócił kluczy do budynków znajdujących się na spornej nieruchomości oraz nie zabrał należących do niego rzeczy ruchomych.
/zeznania świadkaA. K., protokół rozprawy z dnia 5 października 2021 r. - od 00:04:01; zeznania świadkaW. B., protokół rozprawy z dnia 5 października 2021 r. - od 00:19:51/
W marcu 2020 r. w związku z wybuchem pandemii administrator nieruchomości – Jednostka BudżetowaZ.Miejska podjął decyzję o zamknięciu kortów. Wejście zostało zamknięte na kłódkę, zaś wejście boczne zaspawane. Począwszy od kwietnia Prezes Zarządu pozwanego stowarzyszenia wielokrotnie wbrew zakazowi administratora korzystał z kortów, rozcinając kłódki i wchodząc na jego teren, a także zastawiając bramę samochodem, celem uniemożliwienia jej zamknięcia.
/zeznania świadkaA. K., protokół rozprawy z dnia 5 października 2021 r. - od 00:04:01 zeznania świadkaW. B., protokół rozprawy z dnia 5 października 2021 r. - od 00:19:51;
notatki służbowe, k. 39 – 54/
Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o wymienione wyżej dowody, w tym dowody z dokumentów, których treść i autentyczność nie budziła wątpliwości. Sąd dał wiarę zeznaniom świadków, jako koherentnym, logicznym i korespondującym z pozostałym materiałem dowodowym.
Sąd zważył, co następuje:
wyrok zaoczny należało utrzymać w mocy.
Stosownie doart. 140 kcw granicach określonych przez ustawy i zasady współżycia społecznego właściciel może, z wyłączeniem innych osób, korzystać z rzeczy zgodnie ze społeczno-gospodarczym przeznaczeniem swego prawa, w szczególności może pobierać pożytki i inne dochody z rzeczy. W tych samych granicach może rozporządzać rzeczą. Natomiast zgodnie zart. 222 § 2 kcprzeciwko osobie, która narusza własność w inny sposób aniżeli przez pozbawienie właściciela faktycznego władztwa nad rzeczą, przysługuje właścicielowi roszczenie o przywrócenie stanu zgodnego z prawem i o zaniechanie naruszeń. Istotę wskazanego roszczenia, zwanego tradycyjnie roszczeniem negatoryjnym, wyjaśnił trafnie Sąd Apelacyjny w Warszawie, wskazując, iż „celem i treścią roszczenia zart. 222 § 2 k.c.jest przywrócenie i zapewnienie istnienia na przyszłość stanu zgodnego z prawem, a więc stanu władztwa nad rzeczą wolnego od ingerencji innych osób. Należy przy tym podkreślić, że chodzi tu o taką ingerencję w sferę prawa własności, która stanowi bezprawne jego naruszenie. (...) Ze sformułowaniaart. 222 § 2 k.c.wynika, że na treść roszczenia negatoryjnego składają się dwa uprawnienia przyznane właścicielowi: możliwość żądania przywrócenia stanu zgodnego z prawem oraz zaprzestania naruszeń. Uprawnienie do żądania zaprzestania naruszeń znajduje zastosowanie w sytuacji istnienia realnego niebezpieczeństwa powtarzających się działań bezprawnych, wkraczających trwale w sferę prawa własności i ma ono na celu zapobieżenie naruszeniom w przyszłości. Nie jest zatem takim naruszeniem w rozumieniuart. 222 § 2 k.c.wkroczenie w sferę cudzego prawa własności w okolicznościach wskazujących na to, że się to więcej nie powtórzy” (Wyrok SA w Warszawie z 2.02.2018 r., I ACa 1796/16, LEX nr 2478474).
W przedmiotowej sprawie postępowanie dowodowe w sposób niebudzący wątpliwości wykazało, że pozwane stowarzyszenie dopuszczało się wielokrotnych ingerencji w prawo własności spornej nieruchomości, poprzez przechowywanie na niej ruchomości należących do stowarzyszenia wbrew woli powoda, a także poprzez samowolne korzystanie z nieruchomości, usuwanie zabezpieczeń służących jej zamknięciu, zastawieniu bramy wjazdowej celem uniemożliwienia jej zamknięcia. Pozwanemu nie przysługiwało przy tym żadne prawo do rzeczy, które byłoby skuteczne wobec powoda – właściciela. Okoliczności sprawy, w tym zwłaszcza powtarzalność zachowań pozwanego, wskazują, że opisane wyżej zachowania mogą pojawiać się także w przyszłości, w związku z tym zasadne było roszczenie o nakazanie pozwanemu zaprzestania naruszeń.
Zgodnie zart. 17 ust. 1 ustawy z dnia 7 kwietnia 1989 r. Prawo o stowarzyszeniach(t.j. Dz. U. z 2020 r. poz. 2261) stowarzyszenie uzyskuje osobowość prawną i może rozpocząć działalność po wpisie do Krajowego Rejestru Sądowego. Zgodnie zaś zart. 38 kcosoba prawna działa przez swoje organy w sposób przewidziany w ustawie i w opartym na niej statucie. W sprawie nie budziła wątpliwości legitymacja bierna pozwanego stowarzyszenia. Działania naruszające własność powoda dokonywane były przez Prezesa Zarządu pozwanego stowarzyszenia. Nie budzi wątpliwości że działania te był wykonywane w ramach funkcji pełnionej przez niego w pozwanym stowarzyszeniu, które w jego mniemaniu miało prawo do korzystania z nieruchomości, co wynika chociażby z treści sprzeciwu od wyroku zaocznego. Dodatkowo Prezes Zarządu pozwanego –G. J.w trakcie interwencji pracowników powódki każdorazowo powoływał się na uprawnienia do korzystania z obiektu wywodzone z zawartych uprzednio przez(...)z siedzibą wŁ.porozumień. Co więcej korzystał z pomieszczeń które uprzednio wykorzystało(...)z siedzibą wŁ.. Stąd też chybiony okazał się zarzut braku legitymacji biernej po stronie pozwanego.
Natomiast przedstawiona w pismach procesowych pozwanego argumentacja de facto nie odnosi się do treści żądania powoda i stanowi jedynie subiektywną oceną relacji gospodarczych powódki i pozwanego.
Zgodnie zart. 347 kpcpo ponownym rozpoznaniu sprawy sąd wydaje wyrok, którym wyrok zaoczny w całości lub części utrzymuje w mocy albo uchyla go i orzeka o żądaniu pozwu, bądź też pozew odrzuca lub postępowanie umarza. Przepisart. 332 § 2stosuje się odpowiednio. Mając na uwadze powyższe, wyrok zaoczny należało utrzymać w mocy.
O kosztach procesu orzeczono stosownie doart. 98 § 1 kpc, zgodnie z którym strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). Na zasądzoną kwotę 1050 zł złożyły się opłata w kwocie 150 zł oraz koszty zastępstwa procesowego w kwocie 900 zł.
Stosownie doart. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. Prawo o adwokaturze(t.j. Dz. U. z 2020 r. poz. 1651 z późn. zm.) koszty nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu ponosi Skarb Państwa albo jednostka samorządu terytorialnego, jeżeli przepis szczególny tak stanowi. Wobec powyższego na podstawie§ 8 pkt 3w zw. z § 4 ust. 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (t.j. Dz. U. z 2019 r. poz. 18) należało przyznać adwokatowiJ. H.kwotę 738 zł tytułem kosztów pomoc prawnej udzielonej pozwanemu z urzędu. | ```yaml
court_name: Sąd Rejonowy w Łęczycy
date: '2021-10-12'
department_name: I Wydział Cywilny
judges:
- Sędzia Wojciech Wysoczyński
legal_bases:
- art. 222 § 2 k.c.
- art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 7 kwietnia 1989 r. Prawo o stowarzyszeniach
- art. 98 § 1 kpc
- art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. Prawo o adwokaturze
recorder: st. sekr. sąd. Katarzyna Retkowska
signature: I C 278/20
``` |
151500000001006_II_AKa_000374_2021_Uz_2022-01-31_001 |
You are extracting information from the Polish court judgments.
Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value.
Please return the response in the identical YAML format:
```yaml
court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>"
date: <data, date in format YYYY-MM-DD>
department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\
\ department>"
judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>"
legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)>
recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder>
signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment>
```
=====
{context}
======
| Sygn. akt: II AKa 374/21
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 13 stycznia 2022 r.
Sąd Apelacyjny w Katowicach w II Wydziale Karnym w składzie:
Przewodniczący
SSA Marcin Ciepiela
Sędziowie
SA Grzegorz Wątroba
SA Rafał Doros (spr.)
Protokolant
Agnieszka Bargieł
przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej del. do Śląskiego Wydziału Zamiejscowego Departamentu do spraw Przestępczości Zorganizowanej i Korupcji Prokuratury Krajowej w Katowicach Jacka Otoli
po rozpoznaniu w dniu 13 stycznia 2022 r. sprawy
T. F.(F.), s.P.iD.,ur. (...)wD.
oskarżonego o czyn zart. 258 § 1 k.k.,art. 159 k.k.iart. 157 § 1 k.k.i inne
na skutek apelacji prokuratora i obrońcy oskarżonego
od wyroku Sądu Okręgowego w Katowicach z dnia 1 czerwca 2021 r., sygn. akt XXI K 71/20
1
utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok;
2
zasądza od oskarżonegoT. F.na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe postępowania odwoławczego obejmujące wydatki w kwocie 20 (dwadzieścia) złotych i opłatę w kwocie 400 (czterysta) złotych za drugą instancję.
SSA Grzegorz WątrobaSSA Marcin Ciepiela SSA Rafał Doros
UZASADNIENIE
Formularz UK 2
Sygnatura akt
II AKa 374/21
Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:
2
1
CZĘŚĆ WSTĘPNA
1.1
Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji
Wyrok Sądu Okręgowego w Katowicach z dnia 1 czerwca 2021 r. sygn. akt XXI K 71/20
1.2
Podmiot wnoszący apelację
☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego
☐ oskarżyciel posiłkowy
☐ oskarżyciel prywatny
☒ obrońca
☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego
☐ inny
1.3
Granice zaskarżenia
1.1.1
Kierunek i zakres zaskarżenia
☒ na korzyść
☒ na niekorzyść
☒ w całości
☒ w części
☐
co do winy
☒
co do kary
☐
co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia
1.1.2
Podniesione zarzuty
Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji
☐
art. 438 pkt 1 k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu
☐
art. 438 pkt 1a k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany wart. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu
☒
art. 438 pkt 2 k.p.k.– obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia
☒
art. 438 pkt 3 k.p.k.–błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia
☒
art. 438 pkt 4 k.p.k.– rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka
☐
art. 439 k.p.k.
☐
brak zarzutów
1.4
Wnioski
☒
uchylenie
☒
zmiana
2
Ustalenie faktów w związku z dowodamiprzeprowadzonymi przez sąd odwoławczy
1.5
Ustalenie faktów
1.1.3
Fakty uznane za udowodnione
Lp.
Oskarżony
Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi
Dowód
Numer karty
2.1.1.1.
T. F.
Fakt negatywnego nastawienia osób związanych ze środowiskiem kibiców(...)do organów ścigania, a także doŁ. B. (1)iM. S..
protokoły oględzin wraz z załącznikami
k. 1786-1792, 1794-1795, 1796-1801
1.1.4
Fakty uznane za nieudowodnione
Lp.
Oskarżony
Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi
Dowód
Numer karty
2.1.2.1.
1.6
Ocena dowodów
1.1.5
Dowody będące podstawą ustalenia faktów
Lp. faktu z pkt 2.1.1
Dowód
Zwięźle o powodach uznania dowodu
2.1.1.1
Protokoły oględzin wraz z załącznikami
Dowody o niewielkim znaczeniu dla rozpoznania sprawy. Nie budzą wątpliwości w zakresie prezentowanych w nich treści.
1.1.6
Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)
Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2
Dowód
Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu
3
STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków
Lp.
Zarzut
3.1.
Zarzut obrońcy oskarżonego naruszenia przepisów postępowania, co miało wpływ na treść wyroku a toart. 7 k.p.k.w zw. zart. 4 k.p.k.poprzez:
- zdyskredytowanie korzystnych dla oskarżonego zeznań świadkaP. B.orazW. K., którzy dali oskarżonemu alibi na dzień 4 lutego 2015 r.,
- bezkrytyczne przyjęcie wersjiŁ. B. (1)orazD. W.co do pobicia(...)i udziału oskarżonego w tym czynie,
- zdyskredytowania korzystnych dla oskarżonego zeznań świadkaŁ. B. (2), który wykluczył obecność oskarżonego w zdarzeniu zarówno na płaszczyźnie zbiórki ekipy przed akcją na(...)oraz samej akcji,
-zdyskredytowanie zeznańD. G.ps. (...), który zmienił wcześniejsze zeznania i zaprzeczył swojemu udziałowi w pobiciu,
- przyznanie waloru wiarygodności zeznaniomD. T.,Ł. B. (2),D. W.w zakresie przynależności oskarżonego do zorganizowanej grupy przestępczej w sytuacji gdy świadkowie Ci nie wskazują żadnych konkretnych działań oskarżonego w ramach grupy w okresie od 20 listopada 2010 r. do 3 lutego 2015 r.
☐ zasadny
☐ częściowo zasadny
☒ niezasadny
Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny
Sąd I instancji nie dopuścił się obrazy przepisów postępowania. Przeprowadził szczegółowe postępowanie dowodowe i zebrany materiał dowodowy ocenił wnikliwie i logicznie, wskazując, którym dowodom dał wiarę, w którym jej odmówił i w jakim zakresie. Nie dopuścił się obrazyart. 7 k.p.k.iart. 4 k.p.k., ponieważ wszystkie zebrane dowody ocenił swobodnie z poszanowaniem zasad logiki i doświadczenia życiowego. Także uzasadnienie zaskarżonego wyroku wbrew wywodom apelacji było wystarczająco szczegółowe aby poznać wszystkie motywy, którymi kierował się Sąd I instancji.
Sąd Okręgowy słusznie uznał za wiarygodne wyjaśnieniaŁ. B. (1)oraz wyjaśnienia i zeznaniaD. W., które były spójne, stanowcze i konsekwentne.Ł. B. (1)iD. W.stanowczo wskazali na udział oskarżonegoT. F.zarówno w zorganizowanej grupie przestępczej(...)jak i w brutalnym pobiciu z wykorzystaniem niebezpiecznych przedmiotówJ. P..Ł. B. (1)opisał bardzo dokładnie brutalne pobicieJ. P.ps. (...), którego określił jako osobę z czołówki(...). Nie miał wątpliwości, że brał w tym udział oskarżonyT. F.posługujący się pseudonimem(...). Nie mógł się w tym zakresie pomylić, ponieważ jak wyjaśnił, w czasie zdarzenia napastnicy działali w grupach czteroosobowych. Właśnie w jego grupie byłT. F.. Wszyscy napastnicy byli członkami(...)i każdy z nich w czasie zdarzenia posługiwał się niebezpiecznym narzędziem.
Podobnie całe zdarzenie opisałD. W.. Sąd I instancji dysponował więc dwiema niezależnymi od siebie relacjami, które zgodnie obciążały oskarżonego. Drobne różnice w opisach miały drugorzędne znaczenie i były naturalne jeżeli uwzględni się dynamikę zdarzenia oraz ilość osób biorących w nim aktywny udział.D. W.zeznał stanowczo, że znany mu osobiścieT. F.uczestniczył w pobiciu(...). Opisał dokładnie przebieg zdarzenia, w którym uczestniczyło około 20 osób z grupy(...). Podał, że oskarżony zadawał pokrzywdzonemu ciosy rurą albo sztylem. Wszyscy napastnicy używali niebezpiecznych metalowych albo drewnianych przedmiotów.D. W.przedstawił świadkaŁ. B. (1)jako ważną osobę w hierarchii grupy, który odpowiadał m.in. za tzw. „ustawki”, akcje, pobicia oraz za „fanklub”.D. W.stanowczo zaprzeczył aby miał mieć składane oferty uchylenia tymczasowego aresztowania w zamian za złożenie wyjaśnień.
ZarównoŁ. B. (1)jak iD. W.przedstawili strukturę grupy przestępczej(...), w której kierowniczą rolę pełniliM. M.,Ł. L.iM. S.. Ich wyjaśnienia zasługiwały na uznanie za wiarygodne. W części dotyczącej opisu zorganizowanej grupy przestępczej jaką była grupa(...)relacjeŁ. B. (1)iD. W.znalazły także potwierdzenie w zeznaniach świadkaD. T.oraz częściowo w wyjaśnieniachŁ. B. (2).
ŚwiadekD. T.nie miał wątpliwości w aspekcie przynależności oskarżonegoT. F.do grupy(...). Według niego oskarżony nie był w tzw. „grupie dowodzącej”, ale był gotowy w każdym momencie realizować jej cele, zadania i polecenia wyżej postawionych w hierarchii członków grupy. Miał prawo do noszenia odzieży z logo(...), co było przywilejem wyłącznie członków grupy, którzy cyt. „dużo trenowali, dobrze się bili i mogli uczestniczyć w tzw. ustawkach”. Potwierdził, że osobami kierującymi grupą(...)byliM. M.,M. S.iŁ. L., ale wysoko w strukturze był także świadekŁ. B. (1).
ŚwiadekŁ. B. (2)zeznał stanowczo o przynależności oskarżonegoT. F.do grupy przestępczej(...). Świadek stwierdził jednocześnie, że nie widział oskarżonegoT. F.w czasie pobicia(...). Należy jednak zauważyć, że w czasie pobicia wszyscy napastnicy byli zamaskowani. Pomimo, że wcześniej na zbiórce nie mieli zakrytych twarzyŁ. B. (2)nie był w stanie wymienić wszystkich napastników. Zeznał natomiast, że do udziału w pobiciu został wezwany przez(...)czyliŁ. B. (1).
W ocenie Sądu Apelacyjnego Sąd Okręgowy prawidłowo ocenił zeznaniaŁ. B. (2)jako wiarygodne tylko częściowo. W części dotyczącej pobiciaJ. P.wyjaśnieniaŁ. B. (1)oraz wyjaśnienia i zeznaniaD. W.były bardziej przekonujące, ponieważ zawierały bardziej spójny i szczegółowy opis tego zdarzenia. Wreszcie co należy podkreślić zarównoŁ. B. (1)jak iD. W.przedstawili zgodnie oskarżonego jako szeregowego członka grupy(...), który nie miał uprawnień decyzyjnych.Ł. B. (1), który ujawnił organom ścigania osoby kierujące grupą, a toM. M.,M. S.orazŁ. L.nie miał powodów aby fałszywie pomawiać mało znaczącego w hierarchii przestępczej oskarżonego, który był jedynie gotowy do wykonywania poleceń osób stojących wyżej w strukturze przestępczej. RelacjeŁ. B. (1)iD. W.o oskarżonym były w ocenie Sądu Apelacyjnego obiektywne, wolne od osobistych uprzedzeń i ocen.
Zupełnie nietrafione były argumenty obrońcy dotyczącego braku precyzji w wyjaśnieniachŁ. B. (1)iD. W.w aspekcie wskazania przez nich dnia, w którym doszło do pobiciaJ. P.. Okoliczność, żeŁ. B. (1)wyjaśnił, że to zdarzenie miało miejsce zimą 2014 r. lub 2015 r., aD. W.nie pamiętał dokładnie daty, choć stwierdził, że mógł to być 4 lutego 2015 r. tylko wzmacnia wiarygodność ich wyjaśnień. Logicznym jest, że świadkowie mogli nie pamiętać dokładnej daty. Świadczy to o spontaniczności ich wyjaśnień. Byłoby wręcz niepokojące gdyby pamiętali datę dzienną, bowiem mogłoby to świadczyć o wpływie czynników zewnętrznych na ich relacje. Ważne jest, że data pobiciaJ. P., któremu udzielono przecież pomocy medycznej, a którego obrażenia były przedmiotem opiniowania przez biegłego była niewątpliwie ustalona, właśnie w oparciu o dowody z dokumentów.Ł. B. (1)iD. W.wiedzieli o jakim zdarzeniu mówią. Nic nie wskazuje na to abyJ. P.był w latach 2014 – 2015 pobity w podobnie brutalny i dotkliwy sposób więcej niż ten jeden raz. Dlatego cały wywód apelacji dotyczący daty zdarzenia należy ocenić za wyłącznie polemiczny, bowiem nie zawierający takich argumentów, które mogłyby zostać skutecznie skonfrontowane z prawidłową i wyczerpującą oceną dowodów zaprezentowaną przez Sąd I instancji.
Także pozostałe wskazywane przez obrońcę szczegóły, które różnią obie omawiane relacje dotyczą kwestii drugorzędnych z punktu widzenia odpowiedzialności oskarżonegoT. F..
Sąd Okręgowy słusznie uznał za niewiarygodne zeznania świadkaD. G., które złożył w czasie rozprawy. Świadek w sposób całkowicie nieprzekonujący zaprzeczył swoim wcześniejszym wyjaśnieniom, w których opisał pobicieJ. P.. Niespójne i niekonsekwentne relacjeD. G.musiały ustąpić przekonującym wyjaśnieniomŁ. B. (1)iD. W., którzy zgodnie podawali, że jechali na miejsce zdarzenia między innymi zD. G.. Słusznie Sąd Okręgowy ocenił, żeŁ. B. (1)nie miał żadnego racjonalnego powodu aby namawiaćD. G.do fałszywego pomówienia innych osób. A wręcz przeciwnie nie miał w tym żadnego interesu. Obrońca w uzasadnieniu apelacji w sposób całkowicie dowolny sugeruje, że wyjaśnieniaD. G.złożone w postępowaniu przygotowawczym były wynikiem bliżej nie sprecyzowanych działań podejmowanych przezŁ. B. (1), a nawet Prokuratora i funkcjonariuszy CBŚ, biorących udział w jego przesłuchaniu. W ocenie Sądu Apelacyjnego niewątpliwieD. G.składając w toku śledztwa wyjaśnienia miał prawo obawiać się o swoją sytuację procesową, a nawet o stosowanie wobec niego środków zapobiegawczych. Taka sytuacja nie jest jednak niczym nadzwyczajnym, bowiem stanowi normalne następstwo postawionych zarzutów i związanych z tym obaw o konsekwencje.
Rację miał także Sąd Okręgowy odmawiając częściowo wiarygodności zeznaniom świadkaŁ. B. (2), który twierdził, że nie pamięta aby oskarżonyT. F.brał udział w pobiciuJ. P..Ł. B. (2)na obecnym etapie postępowania, będąc sam oskarżony w równolegle toczącej się sprawie przez Sądem Okręgowym w Katowicach nie miał żadnego powodu aby obciążyćT. F., a wręcz przeciwnie wymagane przez członków grupy przestępczej lojalność, odmawianie współpracy z organami ścigania i wymiaru sprawiedliwości mogły spowodować, żeŁ. B. (2)nie chciał ujawnić całej swojej wiedzy na temat zdarzenia. W części, w której potwierdził udział oskarżonego w zorganizowanej grupie przestępczej jego zeznania i wyjaśnienia były wiarygodne, ponieważ znajdowały potwierdzenie w innych dowodach.
Sąd Apelacyjny nie podzielił zastrzeżeń obrońcy, który starał się wykazać sprzeczności między relacjamiŁ. B. (1)iD. W., usiłując przestawić ich wyjaśnienia jako mało stanowcze, wewnętrznie sprzeczne i niekonsekwentne. Cały wywód obrońcy na ten temat ma wyłącznie polemiczny charakter, bowiem skupia się na szczegółach, których wyżej wymienieni świadkowie nie musieli pamiętać. W szczególnościD. W.nie musiał pamiętać wszystkich osób, które brały udział w pobiciuJ. P., a to wobec faktu, że w czasie akcji wszyscy byli zamaskowani, a ponadto należało wziąć pod uwagę także upływ czasu od zdarzenia, a także wielość innych informacji przekazywanych przez wyżej wymienione osoby organom ścigania, które znacząco wykraczały poza zakres rozpoznawanej sprawy.
Sąd I instancji słusznie uznał za wiarygodne zeznania świadkówD. T.,Ł. B. (2),D. W., a takżeŁ. B. (1)w części dotyczącej przynależności oskarżonego do zorganizowanej grupy przestępczej w okresie od 19 listopada 2010 r. do 4 lutego 2015 r. OskarżonyT. F.był zaufanym członkiem grupy o czym świadczy jego gotowość wykonywania poleceń osób wyżej w hierarchii, gotowość uczestniczenia w tzw. „ustawkach”, pobiciach i bójkach. O aktywnym działaniu w ramach grupy przestępczej świadczy też jego udział w dniu 4 lutego 2015 r. w brutalnym pobiciuJ. P., którego celem było spowodowanie u niego ciężkich obrażeń ciała. Sprawcy mieli polecenie połamać mu ręce i nogi. Oskarżony miał prawo do noszenia odzieży z nazwą(...), co jak wynikało z zeznań świadków było oznaką zaufania i przywilejem.
Sąd I instancji słusznie doszedł do wniosku, że nie znalazły potwierdzenia wyjaśnienia oskarżonego, w części w której twierdził, że w dniu 4 lutego 2015 r. przebywał w Irlandii. Sąd Okręgowy wskazał dlaczego nie dał wiary zeznaniomW. K.iP. B., które nie były na tyle stanowcze i przekonujące aby mogły skutecznie podważyć wyjaśnieniaŁ. B. (1)iD. W.na temat udziału oskarżonego w brutalnym pobiciuJ. P.z użyciem niebezpiecznych przedmiotów takich jak metalowe rury i drewniane style. Sąd miał na uwadze dowody z dokumentacji dotyczącej zatrudnienia oskarżonegoT. F.na terenie Irlandii, z których to dokumentów wynikało, że pracował tam od połowy marca 2015 r. podczas gdy czyn miał miejsce 4 lutego 2015 r. Z tego też powodu Sąd Apelacyjny podzielił wątpliwości Sądu Okręgowego dotyczące oceny zeznańP. B., w szczególności w aspekcie pobytu oskarżonego w Irlandii w okresie od stycznia 2015 r. do końca lutego 2015 r. i następnie jego powrotu do Polski i ponownego wyjazdu do Irlandii w marcu 2015 r. Słusznie Sąd I instancji zauważył, że zeznaniaW. K.nie były już tak stanowcze w aspekcie pobytu oskarżonego w Irlandii w dniu 4 lutego 2015 r. Zastanawiające jest, że oskarżony miał pojechać do Irlandii w poszukiwaniu pracy własnym samochodem i w taki sam sposób powrócić do Polski, podczas gdy w marcu 2015 r. miał już polecieć do pracy samolotem. Okoliczności przedstawione przez świadków dotyczące rzekomego poszukiwania przez oskarżonego pracy w okresie od stycznia do końca lutego są na tyle ogólne i budzące wątpliwości, że nie wytrzymały konfrontacji z wyjaśnieniamiŁ. B. (1)oraz z zeznaniami i wyjaśnieniamiD. W..
Sąd Apelacyjny w świetle wyżej przedstawionych dowodów podzielił także argumenty przeciwko uznaniu za wiarygodne zeznańM. S., który kojarzył oskarżonego, ale twierdził, że nie wiązał go z tzw. „bojówkąP.”, do której kierownictwa sam należał oraz zeznał, że nie znaJ. P..
W ocenie Sądu Apelacyjnego obrońca oskarżonego nie zdołał wykazać Sądowi Okręgowemu uchybień przy ocenie dowodów, polegających na nieuwzględnieniu przy jej dokonywaniu zasad logiki, wskazań wiedzy oraz doświadczenia życiowego, jak też całokształtu ujawnionych w sprawie okoliczności. Nie przedstawił argumentów, które mogłyby skutecznie podważyć zasadność stanowiska wyrażonego w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku. Zarzuty apelacji należy uznać za polemikę z prawidłowymi ustaleniami Sądu I instancji.
Wniosek
Wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od czynów przypisanych mu przez Sąd I instancji w punktach 1 oraz 3 części dyspozytywnej wyroku. Względnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.
☐ zasadny
☐ częściowo zasadny
☒ niezasadny
Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.
Wniosek był niezasadny z powodu nieuwzględnienia zarzutów obrońcy.
3.2.
Zarzut obrońcy oskarżonego naruszenia przepisów postępowania, co miało wpływ na treść wyroku a to:
1.art. 170 k.p.k.iart. 172 k.p.k.w zw. zart. 167 k.p.k.orazart. 6 k.p.k.poprzez jego niezastosowanie polegające na pozostawieniu bez rozstrzygnięcia wniosków dowodowych złożonych przez obronę do protokołu rozprawy z dnia 10 listopada 2020 r.
2.art. 170 § 2 i 3 k.p.k.w zw. zart. 4 k.p.k.i167 k.p.k.poprzez jego błędne zastosowanie polegające na bezzasadnym oddaleniu wniosku dowodowego obrony o dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z reportażu o zachowaniuŁ. B. (1)po rozpoczęciu współpracy z Prokuraturą,
3.art. 366 § 1 k.p.k.w zw. zart. 4 k.p.k.i7 k.p.k.poprzez jego błędne zastosowanie polegające na nie włączeniu do akt niniejszego postępowania dowodów z akt sprawy głównej o sygn. XXI K 104/19 dotyczących pobicia "lotka",
4.art. 424 k.p.k.w zw. zart. 7 k.p.k.i4 k.p.k.poprzez jego niezastosowanie polegające na niewyjaśnieniu w uzasadnieniu wyroku na czym polegała gotowość oskarżonego do spełnienia zadań służących grupie(...)wR.i wG.w okresie od 20 listopada 2010 r. do 3 lutego 2015 r.,
5.art. 366 § 1 k.p.k.poprzez jego niezastosowanie i niewyjaśnienie kto przyjmował oskarżonego do zorganizowanej grupy przestępczej i kiedy i w jakich okolicznościach się to odbył, pod kogo w ramach struktury grupy oskarżony podlegał, od kogo otrzymywał polecenia, rozkazy,
☐ zasadny
☐ częściowo zasadny
☒ niezasadny
Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny
Zarzuty obrońcy były bezzasadne.
Sąd Okręgowy nie dopuścił się obrazy wskazanych w zarzutach przepisów postępowania w stopniu, który miał wpływ na treść wyroku.
Rację ma obrońca oskarżonego, że Sąd I instancji nie rozpoznał wniosku o dopuszczenie dowodu z protokołu przesłuchania w charakterze oskarżonegoŁ. B. (2)w sprawie o sygn. akt XXI K 104/19, który złożony został na rozprawie w dniu 10 listopada 2020 r. Sąd oddalił wówczas równocześnie złożony analogiczny wniosek o dopuszczenie dowodu z protokołu przesłuchania w charakterze oskarżonegoŁ. B. (1).
Brak rozstrzygnięcia Sądu w omawianym przedmiocie stanowi uchybienie procesowe, ale pozostające bez wpływu na treść wyroku. Przede wszystkim Sąd karny rozstrzyga samodzielnie zagadnienia faktyczne i prawne, a obrońca we wniosku dowodowym nie wskazał na taką treść wyjaśnieńŁ. B. (2)złożonych w innym postepowaniu, która uzasadniałaby ponowne jego przesłuchanie w charakterze świadka. Nie wykazał aby wnioskowany protokół zawierał nowe istotne dla rozpoznania sprawy treści. Wniosek zawierał wyłącznie hipotezy i domniemania (k. 1561v). Sąd Okręgowy odebrał zeznania od świadkaŁ. B. (2)i ocenił je w sposób logiczny i swobodny w rozumieniuart. 7 k.p.k., w odniesieniu do wszystkich pozostałych dowodów.
Sąd I instancji znał relacjeŁ. B. (2),D. G.iD. W.na temat zdarzenia i poddał je wnikliwej ocenie. Przeprowadzenie konfrontacji ww. osób nie było obowiązkiem sądu. Konfrontacja jest czynnością fakultatywną, uzależnioną od oceny organu procesowego, który nie ma obowiązku jej przeprowadzenia w każdym wypadku sprzeczności w oświadczeniach dowodowych, nawet jeśli zainteresowane strony tego się domagają. Skoro zatem przepisart. 172 k.p.k.nie ma charakteru kategorycznego i nie zawiera adresowanego do organu procesowego nakazu określonego działania lub zaniechania, to trudno uznać, że Sąd go naruszył (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 16 marca 2017 r., sygn. akt II AKa 509/16, LEX nr 2401030)
Także brak odniesienia się przez Sąd I instancji do wniosków dowodowych obrońcy, zawartych w piśmie procesowym z dnia 25 maja 2021 r. o dopuszczenie dowodu zInstytutu (...)wK.z akt XXI K 104/19 na okoliczność pomówieniaK. D.przezŁ. B. (1)nie miało wpływu na treść zaskarżonego wyroku. Przede wszystkim kwestia odpowiedzialności karnejK. D.nie była przedmiotem tego postepowania i jako taka nie miała znaczenia dla rozpoznania sprawy. Zauważyć także należy, że potwierdzenie obecnościK. D.na nagraniu wideo przezInstytut (...)wK.lub brak takiej możliwości z uwagi na jakość nagrania, lub nawet zaprzeczenie jego obecności na nagraniu nie wpływa automatycznie na(...)na gruncie rozpoznawanej sprawy. Należy przypomnieć, że na podstawie wyjaśnieńŁ. B. (1)postawiono zarzuty kilkudziesięciu osobom, a nie wyłącznie oskarżonemuT. F.iK. D.. Po raz kolejny wymaga podkreślenia, że Sąd karny rozstrzyga samodzielnie zagadnienia faktyczne i nie było obowiązkiem ani uprawnieniem Sądu I instancji rozstrzygać kwestie objęte postepowaniem toczącym się przed Sądem Okręgowym w Katowicach w sprawie o sygn. XXI K 104/19. Wskazać bowiem należy, że w zakresie dotyczącym oskarżonegoT. F.Sąd I instancji zgromadził pełny i wyczerpujący materiał dowodowy, który poddał rzetelnej ocenie o czym Sąd Apelacyjny pisał w rubryce 3.1 formularza.
Natomiast wniosek o dopuszczenie kopii części aktu oskarżenia w sprawie o sygn. XXI K 104/19, zawierającego uzasadnienie Prokuratury należało uznać za kompletnie nieprzydatny dla stwierdzenia lub nie stwierdzenia podstaw do przypisania oskarżonemuT. F.przestępstwa zarzucanego mu w punkcie trzecim aktu oskarżenia.
Sąd I instancji słusznie oddalił także wniosek o dopuszczenie dowodu z reportażu telewizyjnego o zachowaniuŁ. B. (1)po rozpoczęciu współpracy z Prokuraturą z powołaniem się na przepisart. 170 § 1 pkt. 2 i 3 k.p.k.Sąd Apelacyjny podzielił w całości powody, dla których Sąd I instancji nie uwzględnił tego wniosku (k. 1713v).
Sąd I instancji nie dopuścił się obrazyart. 424 § 1 k.p.k.w zw. zart. 4 i 7 k.p.k.. Przeprowadził szczegółowe postępowanie dowodowe i zebrany materiał dowodowy ocenił wnikliwie i logicznie, wskazując, którym dowodom dał wiarę, w którym jej odmówił i w jakim zakresie. Wszystkie zebrane dowody ocenił swobodnie z poszanowaniem zasad logiki i doświadczenia życiowego. Uzasadnienie zaskarżonego wyroku było wystarczająco szczegółowe aby poznać wszystkie motywy, którymi kierował się Sąd I instancji.
Wbrew zarzutowi obrońcy Sąd I instancji nie naruszył takżeart. 366 § 1 k.p.k.w zw. zart. 4 i 7 k.p.k., ponieważ wyjaśnił wszystkie okoliczności sprawy, dając temu wyraz w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku. W zakresie oceny dowodów Sąd Apelacyjny kieruje ponownie do argumentów zawartych w rubryce 3.1 formularza.
Sąd I instancji nie naruszyłart. 366 § 1 k.p.k.poprzez niewyjaśnienie kto przyjmował oskarżonego do zorganizowanej grupy przestępczej i kiedy oraz w jakich okolicznościach się to odbyło, pod kogo w ramach struktury grupy oskarżony podlegał, od kogo otrzymywał polecenia i rozkazy. Sąd Okręgowy ustalił wszystkie niezbędne okoliczności, które pozwoliły przypisać oskarżonemuT. F.udział w zorganizowanej grupie przestępczej. Ustalił w sposób niewątpliwy fakt przynależności oskarżonego do grupy(...), jego gotowość do wykonywania zadań, a w szczególności gotowość do brania udziału w bójkach i pobiciach. Sąd ustalił także osoby, które kierowały grupą przestępczą, wskazując, że byli toM. M.,M. S.iŁ. L.. Osoby te wydawały polecenia, także za pośrednictwem nieco niżej postawionych w hierarchiiŁ. B. (1)iD. W., jak w przypadku zorganizowania akcji pobiciaJ. P.w dniu 4 lutego 2015 r. Z relacji świadków wynikało, że aby zostać członkiem(...)należało zasłużyć na zaufanie kierownictwa grupy poprzez regularne, wspólne ćwiczenia na siłowni, a więc wyeksponowanie potencjalnej przydatności, regularne uczęszczanie na mecze i wyrażanie gotowości do udziału w bójkach i pobiciach. Zostanie członkiem(...)było traktowane jako wyróżnienie i wiązało się z prawem do noszenia specjalnej odzieży z logo grupy.
Wniosek
Wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od czynów przypisanych mu przez Sąd I instancji w punktach 1 oraz 3 części dyspozytywnej wyroku. Względnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.
☐ zasadny
☐ częściowo zasadny
☒ niezasadny
Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.
Wniosek był niezasadny z powodu nieuwzględnienia zarzutów obrońcy.
3.3.
Zarzut obrońcy oskarżonego błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia i mających wpływ na jego treść poprzez przyjęcie, że:
- oskarżony brał czynny udział w pobiciu "lotka" 4 lutego 2015 r. wR.w sytuacji gdy w dniu 4 lutego 2015 r. przebywał w Irlandii,
- oskarżony brał udział w zorganizowanej grupie przestępczej(...)w okresie od 19 listopada 2010 r. do 4 lutego 2015 r.
☐ zasadny
☐ częściowo zasadny
☒ niezasadny
Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny
Wbrew twierdzeniom zawartym w apelacji, należało stwierdzić, że sąd I instancji nie dopuścił się błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę rozstrzygnięcia, mającego wpływ na jego treść. Dla porządku należy wskazać, że błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia to błąd, który wynika albo z niepełności postępowania dowodowego, bądź też z przekroczenia granic swobodnej oceny dowodów. Sąd I instancji nie dopuścił się, o czym była już wyżej mowa w rubryce 3.1 formularza, przekroczenia granic swobodnej oceny dowodów, a zaskarżony wyrok pozostaje pod ochronąart. 7 k.p.k.Jego wydanie zostało poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy całokształtu okoliczności sprawy i jednocześnie Sąd I instancji rozważył istotne okoliczności przemawiające zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonegoT. F.. Obrońca nie zdołał wykazać sądowi uchybień przy ocenie dowodów, polegających na nieuwzględnieniu przy jej dokonywaniu zasad logiki, wskazań wiedzy oraz doświadczenia życiowego, jak też całokształtu ujawnionych w sprawie okoliczności.
Sąd I instancji nie dopuścił się także obrazyart. 410 k.p.k.Z naruszeniemart. 410 k.p.k.mamy do czynienia jedynie wówczas, gdy sąd opiera swoje orzeczenie na materiale nieujawnionym na rozprawie głównej, bądź tylko na części materiału ujawnionego i jego rozstrzygnięcie nie jest wynikiem analizy całokształtu ujawnionych okoliczności. Przy czym oparcie się przez sąd, po przeprowadzeniu kompleksowej oceny dowodów, na wybranych dowodach, przy jednoczesnym odmówieniu wiary dowodom przeciwnym nie stanowi naruszenia dyspozycji wskazanego przepisu. Obrońca błąd w ustaleniach faktycznych wywodził z przekroczenia przez Sąd I instancji granic swobodnej oceny dowodów. Kwestionował w uzasadnieniu środka odwoławczego przeprowadzoną przez sąd meriti ocenę dowodów. Przy czym zdaniem Sądu odwoławczego zarzuty obrońcy stanowią w istocie polemikę z oceną i ustaleniami Sądu I instancji. Nie zawierają bowiem argumentów, które można skutecznie przeciwstawić ocenie i ustaleniom poczynionym przez ten sąd.
Obrońca powołuje się na wybiórcze wypowiedzi świadków, nie zważając na ich kompleksową ocenę, którą przeprowadził Sąd Okręgowy.
Sąd Apelacyjny w zakresie dotyczącym kwestionowania przez obrońcę przypisania oskarżonemu udziału w zdarzeniu z dnia 4 lutego 2015 r. odsyła w tym miejscu do argumentów przedstawionych w rubrykach 3.1 oraz 3.2 formularza. Zawarte tam argumenty dotyczą także prawidłowości ustaleń Sądu Okręgowego dotyczących udziału oskarżonego w zorganizowanej grupie przestępczej.
Odnośnie udziału oskarżonego w zorganizowanej grupie przestępczej o nazwie(...)Sąd I instancji słusznie ustalił stan faktyczny na podstawie wyjaśnieńŁ. B. (1),D. W., ale także na podstawie zeznańD. T.,Ł. B. (2)oraz częściowo wyjaśnieńM. S.. Udział oskarżonego w zorganizowanej grupie przestępczej potwierdzał także wskazany w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku materiał fotograficzny.
Na tej podstawie Sąd I instancji ustalił zarówno czasokres udziału oskarżonego w grupie przestępczej(...), jak i zakres przestępczej działalności grupy, jej strukturę organizacyjną i miejsce jakie zajmował w niej oskarżony. Nie zrozumiały jest argument, że nie wykazano w jaki sposób oskarżony przejawiał gotowość realizowania zadań grupy. Sąd I instancji ustalił bowiem udział oskarżonego w zorganizowanej akcji, której celem było spowodowanie ciężkich obrażeń ciałaJ. P.. Wykonawcy tego pobicia otrzymali wyraźne polecenie połamania wyżej wymienionemu rąk i nóg. Cała akcja była starannie zaplanowana, zorganizowana i zrealizowana. Tylko na skutek interwencji osób trzecich napastnicy spowodowali uJ. P.obrażenia ciała, które należało ocenić jako średnie w rozumieniuart. 157 § 1 k.k., choć usiłowali spowodować u niego obrażenia o charakterze ciężkim w rozumieniuart. 156 § 1 k.k.
Oskarżony wziął udział w tym zdarzeniu ponieważ otrzymał takie polecenie. Jest rzeczą wtórną, mając na uwadze ilość osób biorących udział w tej zorganizowanej akcji, kto wydał oskarżonemu polecenie bezpośrednio. Należy podkreślić, że oskarżony był zaufanym, choć szeregowym członkiem grupy, miał prawo do używania jej emblematów i był gotowy uczestniczyć w bójkach i pobiciach oraz tzw. „ustawkach”.
Sąd I instancji prawidłowo ustalił, że oskarżony był obecny w czasie zbiórki przed atakiem na kibiców klubu(...), w następstwie którego w dniu 19 listopada 2010 r. pokrzywdzeniS. B.iP. G.doznali obrażeń ciała w rozumieniuart. 157 § 1 k.k.Był gotowy do wzięcia udziału w zaplanowanej akcji. Sąd I instancji uniewinnił w tym zakresie oskarżonego wyłącznie z powodu braku jednoznacznych dowodów, że uczestniczył aktywnie w pobiciu. Sąd nie miał jednak wątpliwości, że zebrane dowody wskazywały, że brał aktywny udział w niekaralnym przygotowaniu do tego czynu.
Na uznanie Sądu Apelacyjnego zasługiwały wywody Sądu I instancji na temat funkcjonowania zorganizowanej grupy przestępczej i udziału w niej oskarżonego w precyzyjnie określonych i ustalonych ramach czasowych.
Sąd Apelacyjny w całości podzielił argumenty przedstawione w omawianym zakresie przez Sąd Okręgowy w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku.
Wniosek
Wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od czynów przypisanych mu przez Sąd I instancji w punktach 1 oraz 3 części dyspozytywnej wyroku. Względnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.
☐ zasadny
☐ częściowo zasadny
☒ niezasadny
Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.
Wniosek był niezasadny z powodu nieuwzględnienia zarzutów obrońcy.
3.4.
Zarzut rażącej niewspółmierności orzeczonej kary w wysokości 2 lat pozbawienia wolności wymierzonej oskarżonemu za udział w zorganizowanej grupie przestępczej.
☐ zasadny
☐ częściowo zasadny
☒ niezasadny
Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny
W ocenie Sądu Apelacyjnego zarzut rażącej niewspółmierności orzeczonej wobec oskarżonego w punkcie 1 zaskarżonego wyroku kary 2 lat pozbawienia wolności był bezzasadny. Sąd Apelacyjny analizując podstawy wymierzonej oskarżonemu kary nie znalazł argumentów, które by przemawiały za uznaniem jej jako rażąco niewspółmiernej. Zawarte wart. 438 pkt 4 k.p.k.określenie „niewspółmierność” oznacza bowiem „brak proporcji", czy „odpowiedniości". Chodzi o ocenę zachowania przez sąd pierwszej instancji proporcji pomiędzy wymiarem kary, a okolicznościami, które miały wpływ na to rozstrzygnięcie. Innymi słowy, rażąca niewspółmierność kary występuje wówczas, gdy sąd pierwszej instancji w jaskrawy sposób nie skoreluje wymierzonej kary ze stopniem winy, społecznej szkodliwości czynu oraz z celami kary.
W rozpoznawanej sprawie nie budzi wątpliwości Sądu Apelacyjnego wysoki stopień społecznej szkodliwości czynu i winy oskarżonego. Stopień społecznej szkodliwości czynu podwyższają takie okoliczności jak charakter grupy przestępczej(...), w której oskarżony aktywnie brał udział, a która w obszarze swojej działalności zajmowała się popełnianiem przestępstw z użyciem przemocy, przeciwko życiu i zdrowiu, przeciwko porządkowi publicznemu a także innych. Obszar przestępczej działalności grupy był szeroki. Oskarżony uczestniczył wyłącznie w tym obszarze jej działania, który związany był ze stosowaniem przemocy i to wyjątkowo bezsensownej, bezpardonowej i brutalnej. Grupa(...)jak w przypadku ustalonych w sprawie zdarzeń z dnia 19 listopada 2010 r. oraz z dnia 4 lutego 2015 r. dokonywała aktów przemocy z powodów przynależności jej ofiar do grup zorganizowanych wokół innych niż(...)klubów piłkarskich. Grupa przestępcza, do której należał oskarżony jak słusznie zauważył Sąd Okręgowy była hierarchiczna, starannie zorganizowana. Jej członkowie mieli prawo do noszenia specjalnej odzieży. Jej działalność zagrażała porządkowi publicznemu . Należy też zauważyć, że była to grupa hermetyczna, oparta na silnym poczuciu lojalności i wspólnoty. Stopień społecznej szkodliwości czynu zwiększa także długi okres działania oskarżonego w zorganizowanej grupie przestępczej.
W niewielkim stopniu stopień społecznej szkodliwości obniża fakt, że oskarżony był szeregowym członkiem grupy, który nie czerpał z jej działalności osobiście korzyści majątkowych, a jedynie korzyści związane z przynależnością do jej wspólnoty. Nie można jednak nie dostrzegać, że członkowie grupy, w tym oskarżony byli na każde polecenie kierownictwa grupy gotowi popełniać przestępstwa z użyciem przemocy.
Sąd Apelacyjny miał na uwadze, że oskarżony był karany za występki zart. 223 § 1 k.k., 62 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii oraz zart. 224 § 1 k.k.(k. 1299).
Wskazane okoliczności odnoszące się zarówno do społecznej szkodliwości czynu i winy oskarżonego jak i jego właściwości i warunków osobistych w pełni uzasadniają wymierzenie oskarżonemu kary 2 lat pozbawienia wolności. Z całą pewnością nie jest to kara, której nie można zaakceptować, a wręcz przeciwnie jest to kara odpowiednio wyważona, w stopniu uwzględniającym nie tylko cele w zakresie prewencji indywidualnej, ale także istotne w tej sprawie cele ogólnoprewencyjne.
W przedmiocie wymierzonych oskarżonemu: kary za czyn przypisany mu w punkcie 3 oraz kary łącznej Sąd Apelacyjny odniósł się w rubryce 3.5 formularza.
Wniosek
Wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od czynów przypisanych mu przez Sąd I instancji w punktach 1 oraz 3 części dyspozytywnej wyroku. Względnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.
☐ zasadny
☐ częściowo zasadny
☒ niezasadny
Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.
Wniosek był niezasadny z powodu nieuwzględnienia zarzutów obrońcy.
3.5.
Zarzut Prokuratora rażącej niewspółmierności:
- kary wymierzonej oskarżonemu w punkcie 3 sentencji zaskarżonego wyroku,
- kary łącznej orzeczonej wobec oskarżonego w punkcie 4 sentencji zaskarżonego wyroku.
☐ zasadny
☐ częściowo zasadny
☒ niezasadny
Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny
Zarzut Prokuratora nie zasługiwał na uwzględnienie.
Zawarte wart. 438 pkt 4 k.p.k.określenie „niewspółmierność” oznacza „brak proporcji", czy „odpowiedniości". Chodzi o ocenę zachowania przez sąd pierwszej instancji proporcji pomiędzy wymiarem kary, a okolicznościami, które miały wpływ na to rozstrzygnięcie. Innymi słowy, rażąca niewspółmierność kary występuje wówczas, gdy sąd pierwszej instancji w jaskrawy sposób nie skoreluje wymierzonej kary ze stopniem winy, społecznej szkodliwości czynu oraz z celami kary.
W ocenie Sądu Apelacyjnego nie można uznać orzeczonej wobec oskarżonegoT. F.za czyn przypisany mu w punkcie 3 zaskarżonego wyroku kary 4 lat pozbawienia wolności jako rażąco niewspółmiernie łagodnej, a więc takiej której nie można zaakceptować. Sąd Apelacyjny podobnie jak Sąd Okręgowy ma w polu widzenia wysoki stopień społecznej szkodliwości tego czynu, wyczerpującego znamiona zart. 13 § 1 k.k.w zw. zart. 156 § 1 k.k.w brzmieniu obowiązującym w dacie czynu w zw. zart. 4 § 1 k.k.iart. 157 § 1 k.k.iart. 159 k.k.w zw. zart. 11 § 2 k.k.w zw. zart. 65 § 1 k.k.Podzielając argumenty zawarte w apelacji Prokuratora odnoszące się do społecznej szkodliwości czynu, a w szczególności do brutalnego sposobu i okoliczności jego popełnienia oraz działania oskarżonego w ramach zorganizowanej grupy przestępczej, nie można pominąć faktu, że omawiany czyn był w czasie jego popełnienia zagrożony karą od 1 roku do 10 lat pozbawienia wolności, a nie jak obecnie karą na czas nie krótszy od lat trzech.
Stanowiący podstawę wymiaru karyart. 156 § 1 k.k.został zmieniony przez art. 1 pkt 2 lit. a ustawy z dnia 23 marca 2017 r. (Dz.U.2017.773) zmieniającej ustawę z dniem 13 lipca 2017 r. Od tego dnia czyn ten stanowi zbrodnię.
Sąd I instancji słusznie zastosował stan prawny z daty czynu, a więc obowiązujący przed dniem 13 lipca 2017 r.
Mając na uwadze zagrożenie sankcją karną według stanu prawnego obowiązującego w dacie czynu nie sposób stwierdzić, aby wymierzona oskarżonemu kara 4 lat pozbawienia wolności, a więc blisko środka ustawowego zagrożenia była karą rażąco niewspółmiernie łagodną.
Sąd Apelacyjny podzielił w tym zakresie w całości ustalenia i wywody Sądu Okręgowego, zawarte w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia.
Jest to kara wystarczająco surowa aby spełnić swoje cele w zakresie zarówno prewencji indywidualnej jak i ogólnej.
Za odpowiednio ukształtowaną należy ocenić także wymierzoną oskarżonemu karę łączną 4 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności. Sąd mógł wymierzyć karę łączną, stosując przepisy obowiązujące przed 24 czerwca 2020 r. od 4 lat (całkowita absorpcja) do 6 lat (pełna kumulacja). Słusznie ocenił Sąd I instancji oba te warianty jako rozstrzygnięcia skrajne, dla których w okolicznościach sprawy, a w szczególności ze względu na związek podmiotowo - przedmiotowy pomiędzy przestępstwami, za które orzeczono kary podlegające łączeniu, nie było uzasadnienia. Orzeczona przy zastosowaniu zasady asperacji kara 4 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności jest karą odpowiednią, uwzględniającą fakt, że czyn z punktu 3 wyroku oskarżony popełnił działając w zorganizowanej grupie przestępczej. Sąd musiał jednak wziąć pod uwagę, że oba przypisane oskarżonemu przestępstwa naruszały różne dobra chronione prawem i miały różne kwalifikacje prawne.
Tak orzeczona kara łączna bierze pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma osiągnąć w stosunku do skazanego. Jest karą odpowiednią, uwzględniającą całokształt przestępczej działalności oskarżonego.
Wniosek
Wniosek o zmianę punktu 3 zaskarżonego wyroku i wymierzenie oskarżonemu kary 6 lat pozbawienia wolności oraz punktu 4 zaskarżonego wyroku poprzez wymierzenie oskarżonemu kary łącznej 7 lat pozbawienia wolności.
☐ zasadny
☐ częściowo zasadny
☒ niezasadny
Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.
Wniosek był niezasadny z powodu nie uwzględnienia zarzutów Prokuratora.
4
OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU
Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności
5
ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO
1.7
Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji
5.1.1.
Przedmiot utrzymania w mocy
Wyrok Sądu Okręgowego w Katowicach z dnia 1 czerwca 2021 r. sygn. akt XXI K 71/20 w zaskarżonej części.
Zwięźle o powodach utrzymania w mocy
Z powodu nieuwzględnienia zarzutów apelacji.
1.8
Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji
5.2.1.
Przedmiot i zakres zmiany
Zwięźle o powodach zmiany
1.9
Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji
1.1.7
Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia
5.3.1.1.1.
----------------
☐art. 439 k.p.k.
Zwięźle o powodach uchylenia
---------------
5.3.1.2.1.
Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości
☐art. 437 § 2 k.p.k.
Zwięźle o powodach uchylenia
-----------------
5.3.1.3.1.
Konieczność umorzenia postępowania
☐art. 437 § 2 k.p.k.
Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia
-----------------
5.3.1.4.1.
-----------------
☐art. 454 § 1 k.p.k.
Zwięźle o powodach uchylenia
---------------
1.1.8
Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania
1.10
Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku
Punkt rozstrzygnięcia z wyroku
Przytoczyć okoliczności
6
Koszty Procesu
Punkt rozstrzygnięcia z wyroku
Przytoczyć okoliczności
Punkt 2
Sąd Apelacyjny zasądził od oskarżonegoT. F.na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe postępowania odwoławczego obejmujące wydatki w kwocie 20 złotych i opłatę w kwocie 400 złotych za drugą instancję. W ocenie Sądu Apelacyjnego brak było podstaw do zwolnienia oskarżonego od ich uiszczenia.
7
PODPIS
SSA Rafał Doros SSA Marcin Ciepiela SSA Grzegorz Wątroba
1.11
Granice zaskarżenia
Kolejny numer załącznika
1
Podmiot wnoszący apelację
Obrońca oskarżonego
Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja
Punkty 1, 3 oraz 4 zaskarżonego wyroku.
1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia
☒ na korzyść
☐ na niekorzyść
☒ w całości
☐ w części
☐
co do winy
☐
co do kary
☐
co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia
1.3.2. Podniesione zarzuty
Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji
☐
art. 438 pkt 1 k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu
☐
art. 438 pkt 1a k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazanywart. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu
☒
art. 438 pkt 2 k.p.k.– obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia
☒
art. 438 pkt 3 k.p.k.– błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia
☒
art. 438 pkt 4 k.p.k.– rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka
☐
art. 439 k.p.k.
☐
brak zarzutów
1.4. Wnioski
☒
uchylenie
☒
zmiana
1.12
Granice zaskarżenia
Kolejny numer załącznika
2
Podmiot wnoszący apelację
Prokurator
Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja
Punkty 3 i 4 zaskarżonego wyroku
1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia
☐ na korzyść
☒ na niekorzyść
☐ w całości
☐ w części
☐
co do winy
☒
co do kary
☐
co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia
1.3.2. Podniesione zarzuty
Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji
☐
art. 438 pkt 1 k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu
☐
art. 438 pkt 1a k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazanywart. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu
☐
art. 438 pkt 2 k.p.k.– obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia
☐
art. 438 pkt 3 k.p.k.– błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia
☒
art. 438 pkt 4 k.p.k.– rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka
☐
art. 439 k.p.k.
☐
brak zarzutów
1.4. Wnioski
☐
uchylenie
☒
zmiana | ```yaml
court_name: Sąd Apelacyjny w Katowicach
date: '2022-01-13'
department_name: II Wydział Karny
judges:
- Grzegorz Wątroba
- Marcin Ciepiela
- Rafał Doros
legal_bases:
- art. 258 § 1 k.k.
- art. 170 § 1 pkt. 2 i 3 k.p.k.
recorder: Agnieszka Bargieł
signature: II AKa 374/21
``` |
155500000001521_III_AUa_000592_2015_Uz_2016-10-25_001 |
You are extracting information from the Polish court judgments.
Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value.
Please return the response in the identical YAML format:
```yaml
court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>"
date: <data, date in format YYYY-MM-DD>
department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\
\ department>"
judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>"
legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)>
recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder>
signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment>
```
=====
{context}
======
| Sygn. akt III AUa 592/15
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 25 października 2016 r.
Sąd Apelacyjny w Szczecinie - Wydział III Pracy i Ubezpieczeń Społecznych
w składzie:
Przewodniczący:
SSA Beata Górska (spr.)
Sędziowie:
SSA Urszula Iwanowska
SSA Romana Mrotek
Protokolant:
St. sekr. sąd. Edyta Rakowska
po rozpoznaniu w dniu 25 października 2016 r. w Szczecinie
sprawyK. S.
przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział wS.
o prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy
na skutek apelacji organu rentowego
od wyroku Sądu Okręgowego w Szczecinie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych
z dnia 14 maja 2015 r. sygn. akt VII U 1816/14
oddala apelację.
SSA Urszula Iwanowska SSA Beata Górska SSA Romana Mrotek
Sygn. akt III AUa 592/15
UZASADNIENIE
Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział wS.decyzją z 9 maja 2014 roku, po rozpatrzeniu wniosku ubezpieczonegoK. S., odmówił ubezpieczonemu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy na dalszy okres, ponieważ komisja lekarska ZUS orzeczeniem z 6 maja 2014 roku uznała, że nie jest on osobą niezdolną do pracy.
Z powyższą decyzją nie zgodził się ubezpieczonyK. S., który w odwołaniu z 9 czerwca 2014 roku wniósł o jej zmianę i przyznanie prawa do świadczenia na dalszy okres. W uzasadnieniu swojego stanowiska powód wskazał, że decyzja oparta została na błędnym orzeczeniu Komisji Lekarskiej ZUS oraz wniósł o przebadane go przez biegłych z zakresu urologii, hematologii, diabetologii, neurochirurgii, okulistyki laryngologii i traumatologii.
W odpowiedzi na odwołanie pozwany organ rentowy wniósł o jego oddalenie, podtrzymując w całości stanowisko komisji lekarskiej ZUS wraz z argumentacją, jak w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji. Nadto organ rentowy wskazał, że powód do 31 stycznia 2013 roku uprawniony był do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy.
Wyrokiem z dnia 14 maja 2015 roku Sąd Okręgowy w Szczecinie zmienił zaskarżoną decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych w ten sposób, że przyznanoK. S.prawo do renty z tytułu trwałej częściowej niezdolności do pracy nadal.
Powyższe orzeczenie Sąd Okręgowy oparł o następujące ustalenia faktyczne i rozważania prawne:
K. S.urodził się (...). Z zawodu jest on elektromonterem i w toku aktywności zawodowej pracował w wyuczonym zawodzie.
W okresie od 19 listopada 2009 roku do 31 stycznia 2012 roku ubezpieczony pobierał rentę z tytułu całkowitej niezdolności do pracy, a od 1 lutego 2012 roku do 31 marca 2014 roku rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy.
Podstawą przyznania prawą do ww. świadczenia był rozpoznany uK. S.rak nerki prawej leczony operacyjnie, zakrzep żyły środkowej siatkówki oraz cukrzyca typu 2 insulinozależna.
Z ustaleń Sądu I instancji wynika, że uK. S.obecnie rozpoznaje się stan po przebyciu nefrektomii prawostronnej w 2009 roku z powodu raka nerki, stan po zakrzepie żyły środkowej siatkówki oka lewego, praktyczną jednooczność od grudnia 2010 roku, z prawidłowym anatomicznie i funkcjonalnie prawym okiem, cukrzyce typu 2 leczoną metodą intensywnej insulinoterapii, nadciśnienie tętnicze, wrzodową niedokrwienność hemolityczną, zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa lędźwiowo- krzyżowego z okresowym zespołem bólowym.
Sąd Okręgowy ustalił także, że ubezpieczony jest z zawodu elektromonterem i w tym zawodzie pracował przez 36 lat aktywności zawodowej.
Sąd meriti wskazał, że ze względu na praktyczną jednooczność utracił kwalifikacje do wykonywania tego zawodu. Częściowa niezdolność do pracy powstała w grudniu 2010 roku i jest trwała, gdyż nie ma możliwości przywrócenia funkcji oka po zakrzepie żyły środkowej siatkówki. Organ rentowy odnotowując „niedowidzenie oka lewego” nie uwzględnił, że jest to praktyczna jednooczność bez widzenia obuocznego, niezbędnego do wykonywania zawodu zgodnego z kwalifikacjami ubezpieczonego.
W opinii onkologicznej badany jest zdolny do pracy po 31 marca 2014 roku. Cukrzyca typu 2 powoduje częściową, okresową niezdolność badanego do pracy po 31 marca 2014 roku, na okres do października 2015 roku. Nadciśnienie tętnicze nie wpływa w istotny sposób na zdolność do pracy – przebiega bez powikłań, nie stwierdzono dotąd istotnych zmian narządowych. W ocenie ortopedy i neurologa wnioskodawca nie jest długotrwale niezdolny do pracy, podczas badania lekarskiego nie stwierdzono upośledzenia funkcji narządu. Niedokrwistość hemolityczna – obecnie w remisji - nie ogranicza zdolności badanego do pracy.
Po ustaleniu powyższego stanu faktycznego oraz na podstawieart. 57 i 58 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych(dalej ustawa) Sąd Okręgowy uznał odwołanie za uzasadnione, co skutkowało zmianą zaskarżonej decyzji i przyznaniem powodowi nadal po 31 marca 2014 roku prawa do renty z tytułu częściowej i trwałej niezdolności do pracy.
Wskazano, że w niniejszej sprawie przedmiot sporu sprowadzał się do ustalenia, czy ubezpieczonyK. S.jest nadal po 31 marca 2014 roku osobą niezdolną do pracy w rozumieniu przepisów ww.ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.
Odwołano się do definicji niezdolności do pracy zawartej w art. 12 ustawy. Stanowi on, iż niezdolną do pracy w rozumieniu ustawy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu. Całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy. Częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji.
Pojęcie utraty zdolności do pracy zarobkowej obok elementu ekonomicznego, polegającego na obiektywnej utracie możliwości zarobkowania zawiera w sobie również element biologiczny, czyli naruszenie sprawności organizmu. Naruszenie to należy oceniać pod kątem możliwości przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji.
Wobec prezentowanego przez organ rentowy stanowiska, który uznał powoda za osobę zdolną do pracy po 31 marca 2014 roku i odmówił dalszego prawa do renty ze względu na niespełnienie wszystkich warunków określonych w art. 57 ust. 1 ustawy emerytalno – rentowej, kwestią oddaną pod rozwagę sądu była ocena, czy odwołujący się jest osobą niezdolną do pracy, a jeśli tak, czy jest to niezdolność całkowita, czy też jedynie częściowa oraz w jakich ramach czasowych się zamyka.
Ustalenia w tym przedmiocie zostały poczynione przez Sąd Okręgowy w oparciu o analizę dokumentacji rentowej i medycznejK. S.oraz w szczególności na podstawie przeprowadzonego w toku postępowania sądowego dowodu z opinii biegłych sądowych lekarzy o specjalnościach odpowiadających schorzeniom zgłaszanym przez powoda.
Podano, że biegli sądowi lekarze – na podstawie analizy źródłowej dokumentacji medycznej, zebranego od ubezpieczonego wywiadu oraz po przeprowadzeniu badań – rozpoznali u wnioskodawcy wskazane w uzasadnieniu niniejszego wyroku schorzenia. Przy czym to dowód z opinii biegłej z zakresu okulistyki okazał się kluczowy dla rozstrzygnięcia, ponieważ to ze względu na stan układu wzrokowego ubezpieczony jest częściowo i trwale niezdolny do pracy.
Sąd meriti wskazał, że cukrzyca typu 2 powoduje w ocenie biegłego kardiologa – diabetologa częściową i okresową do października 2015 roku niezdolność wnioskodawcy do pracy, a pozostałe zdiagnozowane u powoda schorzenia w ogóle nie dawały podstaw do orzekania długotrwałej niezdolności do pracy.
Zważono, żeK. S.jest nadal po 31 marca 2014 roku osobą częściowo i trwale niezdolną do pracy ze względu na stan układu wzrokowego. Wskazano, że ubezpieczony jest z zawodu elektromonterem i w tym zawodzie pracował przez 36 lat aktywności zawodowej. Ze względu na praktyczną jednooczność utracił kwalifikacje do wykonywania tego zawodu. Częściowa niezdolność do pracy powstała w grudniu 2010 roku i jest trwała, gdyż nie ma możliwości przywrócenia funkcji oka po zakrzepie żyły środkowej siatkówki.
W ocenie Sądu dowód z opinii biegłej sądowej z zakresu okulistyki dawał pełne podstawy do ustalenia, iż ubezpieczony po 31 marca 2014 roku jest nadal częściowo i trwale niezdolny do pracy.
W oparciu o tak zgromadzony materiał dowodowy, a przede wszystkim na podstawie opinii biegłej z zakresu okulistyki sąd uznał, że ocena dokonana w toku postępowania przed organem rentowym co do stanu zdrowiaK. S.jest oceną błędną, a zaskarżona w niniejszym postępowaniu decyzja jest decyzją wadliwą i nieodpowiadającą prawu oraz stanowi faktycznemu.
Mając powyższe na względzie Sąd I instancji na podstawieart. 47714§ 2 k.p.c.zmienił zaskarżoną decyzję i przyznał ubezpieczonemu prawo do renty z tytułu trwałej częściowej niezdolności do pracy nadal po 31 marca 2014 roku.
Apelację od powyższego wyroku wniósł organ rentowy, zaskarżając orzeczenie w całości i jednocześnie zarzucając rozstrzygnięciu:
- naruszenie prawa materialnego - art. 57 ust. 1 pkt 1 w zw. z art. 13 ust. l ustawy z dnia 17 grudnia l998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych poprzez uznanie, że stan zdrowia wnioskodawcy uzasadniał przyznanie renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy na stałe,
- niewyjaśnienie wszystkich okoliczności faktycznych niezbędnych do rozstrzygnięcia sprawy w szczególności czy stan zdrowia wnioskodawcy nie rokował odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu.
Uwzględniając powyższe wniesiono o zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie odwołania, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania. Nadto wniesiono o zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.
Ubezpieczony odpowiadając na apelację wniósł o jej oddalenie.
Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:
Apelacja organu rentowego jako niezasadna podlegała oddaleniu.
Na wstępie wskazać należy, że postępowanie apelacyjne, jakkolwiek jest postępowaniem odwoławczym i kontrolnym, to jednakże zachowuje charakter postępowania rozpoznawczego. Oznacza to, że Sąd odwoławczy ma pełną swobodę jurysdykcyjną, ograniczoną jedynie granicami zaskarżenia. Merytoryczny charakter orzekania Sądu II instancji polega na tym, że ma on obowiązek poczynić własne ustalenia i ocenić je samodzielnie z punktu widzenia prawa materialnego, a więc dokonać subsumcji. Z tego też względu Sąd ten może, a jeżeli je dostrzeże - powinien, naprawić wszystkie stwierdzone w postępowaniu apelacyjnym naruszenia prawa materialnego popełnione przez Sąd I instancji i to niezależnie od tego, czy zostały one podniesione w apelacji, jeśli tylko mieszczą się w granicach zaskarżenia (vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 13 kwietnia 2000 roku, III CKN 812/98, Lex nr 40504).
Sąd II instancji orzeka nie tylko na podstawie materiału dowodowego zgromadzonego przez Sąd I instancji, ale także w postępowaniu apelacyjnym, dlatego też istnieje możliwość uzupełnienia postępowania dowodowego. Stąd też Sąd Apelacyjny uwzględniając zarzut organu rentowego w zakresie niewyjaśnienia wszystkich okoliczności sprawy przez Sąd Okręgowy, postanowił uzupełnić postępowanie dowodowe i dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego z zakresu medycyny pracy na okoliczności jak w postanowieniu Sądu Okręgowego z dnia 18 czerwca 2014 roku, bowiem było to konieczne dla merytorycznego rozpoznania istoty sprawy.
Na podstawie dowodu przeprowadzonego w postępowaniu odwoławczym uzupełnić należy ustalenia o następujące okoliczności:
K. S.z wykształcenia jest technikiem elektroenergetykiem. Podczas 38-letniego stażu pracy zatrudniony pozostawał na stanowiskach: monter-elektryk wKopalni (...)(5 lat), elektryk (25 lat), specjalista do spraw energetycznych (5 lat). Nadto od 1993 roku prowadzi działalność gospodarczą obejmującą usługi elektryczne. Działalność tą prowadził także po wystąpieniu u niego zakrzepu żyły środkowej siatkówki, skutkującym jednoocznością ubezpieczonego.
W dniu 21 marca 2016 rokuK. S.spadł z drabiny i doznał urazu stawu biodrowego prawego skutkującego zerwaniem Ściegien. Nadto ubezpieczony od kilku lat ma problemy neurologiczne, przejawiające się zawrotami głowy.
Dowód: - opinia lekarska biegłego sądowego z dnia 2 czerwca 2016 roku k. 120-121
Przeprowadzone uzupełniające postępowanie dowodowe w całości potwierdziło ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd meriti. Wobec czego w ocenie Sądu Apelacyjnego, dokonane przez Sąd I instancji ustalenia w zakresie stanu faktycznego uznać należało za prawidłowe i zasługują na pełną akceptację. W tej sytuacji Sąd Odwoławczy podziela je i przyjmuje za własne czyniąc integralną częścią swojego stanowiska i uznając za zbędne ich ponowne szczegółowe przytaczanie w tym miejscu.
Sąd Apelacyjny, odnosząc się do treści apelacji wskazuje, że renta z tytułu niezdolności do pracy jest świadczeniem z ubezpieczenia społecznego związanym z istnieniem w organizmie osoby ubezpieczonej stanu chorobowego skutkującego obiektywnie oceną niezdolności do pracy. Treść orzeczenia lekarza orzecznika ZUS w przedmiocie zmiany kwalifikacji niezdolności do pracy, braku tej niezdolności lub jej ponownego powstania, wydanego po przeprowadzeniu badania lekarskiego, powinna w równym stopniu wynikać zarówno z profesjonalnej oceny stanu zdrowia badanego (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 12 stycznia 2001 roku, II UKN 181/00, Lex nr 54777), jak i odpowiedniego uwzględnienia biologicznego aspektu niezdolności do pracy z elementami ekonomicznymi, np. posiadanymi kwalifikacjami, możliwością przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji, możliwością wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy, celowością przekwalifikowania (art. 13 ust. 1 ustawy rentowej). W postępowaniu sądowym ocena całkowitej bądź częściowej niezdolności do pracy, w zakresie dotyczącym naruszenia sprawności organizmu i wynikających stąd ograniczeń możliwości wykonywania pracy – weryfikacja orzeczeń lekarzy orzeczników – z zasady wymaga wiadomości specjalnych. W takiej sytuacji, sąd nie może orzekać wbrew opinii biegłych sądowych.
W niniejszej sprawie Sąd I instancji dopuścił dowód z opinii biegłych sądowych lekarzy specjalistów z zakresu: diabetologii, onkologii, okulistyki, nefrologii, kardiologii, ortopedii, neurologii. Natomiast w toku postepowania odwoławczego dodatkowo dopuszczono dowód z opinii biegłego sądowego z zakresu medycyny pracy. Istotna w tym zakresie jest tożsamość wniosków biegłych, którzy zgodnie stwierdzili, że ubezpieczony z uwagi na jednooczność jest osobą częściowo trwale niezdolną do pracy.
Podkreślenia także wymaga, że z materiału dowodowego zgromadzonego w niniejszej sprawie, w szczególności z opinii biegłego sądowego z zakresu medycyny pracy, jednoznacznie wynika, że ubezpieczony nie rokuje odzyskania zdolności do pracy w drodze leczenia i rehabilitacji, zaś z uwagi na wiek i predyspozycje psychofizyczne brak jest możliwości przekwalifikowania zawodowego.
Po dokonaniu oceny całości materiału dowodowego zgromadzonego w niniejszej sprawie Sąd Apelacyjny uznał, że sporządzone, w toku obu instancji, opinie biegłych nie budzą wątpliwości i pozwalają na miarodajne ustalenie, że stan zdrowia ubezpieczonego w dacie wydawania spornej decyzji pozwalał na przyjęcie, że jest on częściowo trwale niezdolny do pracy. Przekonanie Sądu Odwoławczego o prawidłowości opinii sądowych wynika przede wszystkim z tożsamości wniosków opinii.
Odnosząc się zarzutów organu rentowego podniesionych w piśmie z dnia 9 sierpnia 2016 roku, a dotyczących przeprowadzonego przez Sąd II instancji dowodu w postaci opinii biegłego sądowego z zakresu medycyny pracy, wskazać należy, że zarzuty te w całości sprowadzają się jedynie do niczym nieuzasadnionej polemiki z opinią biegłego. Ocena Komisji Lekarskiej ZUS nie znajduje potwierdzenia w wynikach badań biegłych, którzy jako osoby bezstronne oraz sporządzające opinię w oparciu o specjalistyczną wiedzę medyczną i dokumenty znajdujące się w aktach, nie mieli powodów, aby wyniki te oceniać odmiennie od ich rzeczywistego znaczenia.
W utrwalonej już praktyce orzeczniczej sądów przyjęto, iż strona chcąca podważyć wartość dowodową opinii biegłego sądowego winna przytoczyć rzeczowe argumenty uzasadniające jej twierdzenia. Jest to związane ze szczególnym charakterem tego dowodu, albowiem biegli w odróżnieniu od świadków, czy stron nie komunikują w postępowaniu swej wiedzy i spostrzeżeń istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy, lecz przy wykorzystaniu swojej wiedzy zawodowej i naukowej, czyli wiadomości specjalnych wykraczających poza zasób wiedzy przeciętnie wykształconego człowieka, sporządzają opinię w zakresie objętym tezą dowodową w celu ułatwienia oceny faktów istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy.
W świetle tak dokonanych ustaleń, bez znaczenia pozostają podniesione przez organ rentowy zarzuty dotyczące tego, że ubezpieczony po złożeniu wniosku o przyznanie renty prowadził działalność gospodarczą, bowiem jak wynika z materiału dowodowego zgromadzonego w niniejszej sprawieK. S.działalność tą prowadził na własne ryzyko. Dlatego też wobec ustalenia, iż stan zdrowia ubezpieczonego uzasadnia przyznanie mu renty z tytułu częściowej trwałej niezdolności do pracy bez znaczenia pozostaje, żeK. S.przez pewien okresu czasu prowadził działalność gospodarczą.
Nietrafne są także zarzuty skarżącego, że ubezpieczony wykazuję na dobrą adaptację do praktycznej jednooczności. Przede wszystkim organ rentowy nie wskazał na podstawie jakich okoliczności doszedł do takiego przekonania, a także nie przedstawił żadnych dowodów, z których możliwym było wyciągnięcie takiego wniosku. W tym zakresie organ rentowny nie sprostał obowiązkowi dowodzenia wynikającego z normyart. 6 k.c.i zarzut ten nie mógł zostać uwzględniony.
Reasumując, Sąd Apelacyjny wskazuje, że analiza wszystkich okoliczności sprawy w ujęciu aspektów medycznych oraz socjalnych potwierdziła zasadność stanowiska biegłych i utwierdziła Sąd w przekonaniu, że ubezpieczonyK. S.jest osobą częściowo niezdolną do pracy, zatem spełnia podstawową przesłankę do przyznania prawa do renty, o której stanowiart. 57 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Stopień nasilenia stanów chorobowych oraz zaawansowania dolegliwości jest na tyle istotny, że znacznie ogranicza możliwość wykonywania przez ubezpieczonego pracy zgodnej z poziomem jego kwalifikacji zawodowych.
Tak argumentując Sąd Apelacyjny uznał, że zaskarżony wyrok odpowiada prawu, a wniesiona od niego apelacja jest niezasadna, co skutkować musiało jej oddaleniem, o czym orzeczono na podstawieart. 385 k.p.c.
SSA Urszula Iwanowska SSA Beata Górska SSA Romana Mrotek | ```yaml
court_name: Sąd Apelacyjnyw Szczecinie
date: '2016-10-25'
department_name: III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych
judges:
- Urszula Iwanowska
- Beata Górska
- Romana Mrotek
legal_bases:
- art. 57 i 58 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu
Ubezpieczeń Społecznych
- art. 385 k.p.c.
- art. 6 k.c.
recorder: St. sekr. sąd. Edyta Rakowska
signature: III AUa 592/15
``` |
154505000005127_XVII_AmC_000015_2015_Uz_2017-01-30_001 |
You are extracting information from the Polish court judgments.
Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value.
Please return the response in the identical YAML format:
```yaml
court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>"
date: <data, date in format YYYY-MM-DD>
department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\
\ department>"
judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>"
legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)>
recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder>
signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment>
```
=====
{context}
======
| Sygn. aktXVII AmC 15/15
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 9 stycznia 2017 roku
Sąd Okręgowy w Warszawie-Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów w składzie:
Przewodniczący:SSO Dariusz Dąbrowski
Protokolant:sekr. sądowy Ewelina Zalewska
po rozpoznaniu w dniu 9 stycznia 2017 roku w Warszawie na rozprawie
sprawy z powództwaT. B.
przeciwkoTowarzystwu (...) Spółce AkcyjnejwŁ.
o uznanie postanowień wzorca umowy za niedozwolone
1
uznaje za niedozwolone i zakazujeTowarzystwu (...) Spółce AkcyjnejwŁ.wykorzystywania w umowach z konsumentami postanowienia wzorca umowy o treści:
„po powrocie do(...)przedłożyć(...) S.A.oryginały rachunków za leczenie oraz inne dokumenty dotyczące leczenia, zawierające co najmniej następujące dane: imię nazwisko, datę urodzenia leczonej osoby, nazwę choroby, opis udzielonych świadczeń medycznych, czas leczenia, nazwy przepisanych leków oraz zapis potwierdzający dokonanie zapłaty lub inny dokument stanowiący potwierdzenie zapłaty należności za leczenie, w przypadku gdy ubezpieczony opłacił koszty leczenia we własnym zakresie”,
2
zasądza odTowarzystwa (...) Spółki AkcyjnejwŁ.na rzeczT. B.kwotę 60 (sześćdziesiąt) złotych tytułem kosztów zastępstwa procesowego,
3
nakazuje pobrać od pozwanegoTowarzystwa (...) Spółki AkcyjnejwŁ.na rzecz Skarbu Państwa – Sąd Okręgowy w Warszawie kwotę 600 (sześćset) złotych tytułem opłaty stałej od pozwu, od uiszczenia której powód był zwolniony z mocy prawa,
4
zarządza publikację prawomocnego wyroku w Monitorze Sądowym i Gospodarczym na koszt pozwanegoTowarzystwa (...) Spółki AkcyjnejwŁ.
Sygn. aktXVII AmC 15/15
UZASADNIENIE
PowódT. B.wniósł pozew przeciwkoTowarzystwu (...) S.A.wŁ.o uznanie za niedozwolone postanowienia wzorca umowy o treści:
„po powrocie do(...)przedłożyć(...) S.A.oryginały rachunków za leczenie oraz inne dokumenty dotyczące leczenia, zawierające co najmniej następujące dane: imię nazwisko, datę urodzenia leczonej osoby, nazwę choroby, opis udzielonych świadczeń medycznych, czas leczenia, nazwy przepisanych leków oraz zapis potwierdzający dokonanie zapłaty lub inny dokument stanowiący potwierdzenie zapłaty należności za leczenie, w przypadku gdy ubezpieczony opłacił koszty leczenia we własnym zakresie.”
Art. 13 ust. 1 pkt 5 zawartego we wzorcu umownym o nazwie „Ogólne Warunki Ubezpieczenia – Ubezpieczenie podróży zagranicznej”, którym posługuje się pozwana i zakazanie wykorzystywania go w obrocie z konsumentami.
W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, że pozwany w ramach prowadzonej działalności gospodarczej posługuje się przygotowanym przez siebie regulaminem o charakterze adhezyjnym nie podlegającym negocjacjom, który zawiera w swojej treści zaskarżone w niniejszym postępowaniu postanowienie. W ocenie strony powodowej klauzula ta stanowi niedozwoloną klauzulę abuzywną, ponieważ jest sprzeczna z dobrymi obyczajami i rażąco narusza interesy konsumentów.
W odpowiedzi na pozew pozwany wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie zwrotu kosztów procesu. Podniósł, że powód nie udowodnił w jaki sposób przywołane postanowienie narusza uzasadnione interesy konsumenta, jakie interesy konsumenta są zagrożone i jakimi dobrymi obyczajami postanowienie jest sprzeczne.
Sąd ustalił następujący stan faktyczny.
Pozwany(...) S.A.jest przedsiębiorcą wpisanym do KRS pod pozycją(...)W swojej działalności zajmuje się głównie ubezpieczeniami osobowymi oraz majątkowymi. W działalności powyższej posługuje się wzorcem umownym o nazwie „Ogólne Warunki Ubezpieczenia – Ubezpieczenie podróży zagranicznej”, w którym w art. 13 ust. 1 pkt 5 znajduje się postanowienie o treści: „po powrocie do(...)przedłożyć(...) S.A.oryginały rachunków za leczenie oraz inne dokumenty dotyczące leczenia, zawierające co najmniej następujące dane: imię nazwisko, datę urodzenia leczonej osoby, nazwę choroby, opis udzielonych świadczeń medycznych, czas leczenia, nazwy przepisanych leków oraz zapis potwierdzający dokonanie zapłaty lub inny dokument stanowiący potwierdzenie zapłaty należności za leczenie, w przypadku gdy ubezpieczony opłacił koszty leczenia we własnym zakresie”.
Powyższy stan faktyczny został ustalony przez Sąd w oparciu o twierdzenia zawarte w powództwie oraz treść wzorca umowy o nazwie „Ogólne Warunki Ubezpieczenia – Ubezpieczenie podróży zagranicznej” załączonego do przedmiotowego powództwa (k. 5-9).
Zgodnie zart. 227 k.p.c.przedmiotem dowodu są fakty mające dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie. W konsekwencji nie mogły być przedmiotem postępowania dowodowego okoliczności przedmiotowo nieistotne, zaś postępowanie dowodowe zostało skoncentrowane do normatywnie wyrażonych przez ustawodawcę przesłanek abuzywności postanowień wzorca umowy.
Pozwany nie zaprzeczył prawdziwości wzorca, ani treści kwestionowanego pozwem zapisu.Art. 230 k.p.c.stanowi, że gdy strona nie wypowie się co do twierdzeń strony przeciwnej o faktach, sąd, mając na uwadze wyniki całej rozprawy, może fakty te uznać za przyznane. Za podstawę ustalenia stanu faktycznego Sąd przyjął zatem wzajemnie niekwestionowane twierdzenia stron kierując się zasadą wyrażoną wart. 230 k.p.c..
Sąd Okręgowy zważył co następuje.
Powództwo zasługuje na uwzględnienie.
Stosownie doart. 3851§ 1 k.c.postanowienia umowy zawartej z konsumentem nie uzgodnione z nim indywidualnie nie wiążą go, jeżeli kształtują jego prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami i w konsekwencji rażąco naruszając jego interesy. Nie dotyczy to postanowień określających główne świadczenia stron, jeżeli zostały sformułowane w sposób jednoznaczny.
Uznanie zatem konkretnego postanowienia umownego za niedozwolone i wyeliminowanie go z praktyki stosowania z konsumentami wymaga stwierdzenia, że spełnia ono łącznie następujące przesłanki:
1
nie zostało uzgodnione indywidualnie z konsumentem, czyli zostało narzucone konsumentowi,
2
nie dotyczy sformułowanych w sposób jednoznaczny głównych świadczeń stron,
3
ukształtowane w ten sposób prawa i obowiązki pozostają w sprzeczności z dobrymi obyczajami,
4
ukształtowane w ten sposób prawa i obowiązki rażąco naruszają interesy konsumenta.
Badanie abuzywności klauzul, które ma miejsce w postępowaniu przed Sądem Ochrony Konkurencji i Konsumentów, dokonywane na podstawieart. 47936- 47945k.p.c., ma charakter badania abstrakcyjnego, w oderwaniu od łączącej strony umowy. Oznacza to, że Sąd ogranicza się w tym postępowaniu tylko do badania postanowienia wzorca, które nie dotyczy głównych świadczeń stron, w kierunku jego zgodności z dobrymi obyczajami i naruszania interesu konsumentów. W szczególności Sąd nie bada, czy dane postanowienie wzorca było narzucone konsumentowi, bowiem rozważania w tym kierunku są możliwe jedynie w odniesieniu do umów już zawartych w oparciu o wzorzec i są analizowane przez sądy powszechne w razie zaistnienia indywidualnego sporu na tle konkretnej zawartej umowy. Natomiast w odniesieniu do wzorców umów analizowanych abstrakcyjnie, kwestia ta nie podlega rozpatrywaniu, gdyż już z samej istoty wzorców umów lub regulaminów wynika, że są to uregulowania wykreowane jednostronnie przez przedsiębiorcę i które są narzucane konsumentowi, a zawarcie umowy w oparciu o nie ma charakter adhezyjny.
Wobec faktu, iż klauzula nie dotyczy także głównych świadczeń stron, to przedmiotem badania Sądu stała się jej ewentualna sprzeczność z dobrymi obyczajami, jak również ustalenie, czy ukształtowane przez nią prawa i obowiązki stron nie naruszają rażąco interesów konsumenta.
Należy wskazać, iż „dobre obyczaje” to reguły postępowania niesprzeczne z etyką, moralnością i aprobowanymi społecznie obyczajami. Istotą dobrych obyczajów jest szeroko rozumiany szacunek do drugiego człowieka. Za sprzeczne z dobrymi obyczajami można uznać więc działania zmierzające do niedoinformowania, dezorientacji, wywołania błędnego przekonania konsumenta, wykorzystania jego niewiedzy lub naiwności, a więc o działanie potocznie określane jako nieuczciwe, nierzetelne, odbiegające na niekorzyść od przyjętych standardów postępowania. Pojęcie „interesów konsumenta” należy rozumieć szeroko, nie tylko jako interes ekonomiczny. Mogą tu bowiem wejść w grę także inne aspekty, jak choćby zdrowia konsumenta (i jego bliskich), jego czasu zbędnie traconego, dezorganizacji toku życia, przykrości, zawodu itp.
W niniejszej sprawie dobrym obyczajem jest, by przedsiębiorca nie wykorzystywał swej uprzywilejowanej pozycji kontraktowej, będącej rezultatem stosowania przez niego jednostronnie ustalonego wzorca umowy.
Należy także wskazać, że klauzula generalna wyrażona wart. 3851§ 1 k.c.uzupełniona została listą niedozwolonych postanowień umownych zamieszczoną wart. 3853k.c.Obejmuje ona najczęściej spotykane w praktyce klauzule uznane za sprzeczne z dobrymi obyczajami, zarazem rażąco naruszające interesy konsumenta. Ich wspólną cechą jest nierównomierne rozłożenie praw, obowiązków lub ryzyka między stronami prowadzące do zachwiania równowagi kontraktowej. Są to takie klauzule, które jedną ze stron (konsumenta) z góry, w oderwaniu od konkretnych okoliczności, stawiają w gorszym położeniu. Wyliczenie to ma charakter niepełny, przykładowy i pomocniczy. Funkcja jego polega na tym, iż zastosowanie we wzorcu umowy postanowień odpowiadających wskazanym w katalogu znacząco ułatwić ma wykazanie, że spełniają one przesłanki niedozwolonych postanowień umownych objętych klauzulą generalnąart. 3851§ 1 k.c.Stypizowane klauzule stwarzają niejako domniemanie, że ich zamieszczenie w regulaminie rażąco narusza interesy konsumentów a także jest sprzeczne z dobrymi obyczajami, co nie oznacza, że przedsiębiorca nie może owego domniemania obalić w toku postępowania
W zakresie oceny stopnia naruszenia interesów konsumentów Sąd Okręgowy podziela opinię Sądu Apelacyjnego w Warszawie (wyrok z 27 czerwca 2006 roku, sygn. akt VI ACa 1505/05), że naruszenie interesów konsumenta, aby było rażące, musi być doniosłe czy też znaczące. Natomiast interesy konsumenta należy rozumieć szeroko, nie tylko jako interes ekonomiczny, ale też każdy inny, chociażby niewymierny. Zaliczyć tu można również dyskomfort konsumenta, spowodowany takimi okolicznościami jak strata czasu, naruszenie prywatności, niedogodności organizacyjne, wprowadzenie w błąd oraz inne uciążliwości, jakie mogłyby powstać na skutek wprowadzenia do zawartej umowy ocenianego postanowienia. Przy określaniu stopnia naruszenia interesów konsumenta należy stosować nie tylko kryteria obiektywne (np. wielkość poniesionych czy grożących strat), lecz również względy subiektywne związane bądź to z przedsiębiorcą (np. renomowana firma), bądź to z konsumentem (np. seniorzy, dzieci). Konieczne jest zbadanie, jaki jest zakres grożących potencjalnemu konsumentowi strat lub niedogodności.
Częstokroć konieczne jest również ustalenie, jak wyglądałyby prawa i obowiązki konsumenta w sytuacji braku analizowanej klauzuli (wyrok Sądu Najwyższego z 19 marca 2007 roku, sygn. akt III SK 21/06 oraz z 11 października 2007 roku, sygn. akt III SK 9/07). Jeżeli przepisy ogólne stawiają konsumenta w lepszej sytuacji niż postanowienia proponowanej umowy, to w zasadzie postanowienia te należy uznać za niedozwolone. Odstępstwo od tej zasady możliwe jest tylko, o ile zmiana jest uzasadniona specyfiką wzajemnych świadczeń lub jest kompensowana innymi postanowieniami wzorca.
Przenosząc powyższe rozważania na okoliczności przedmiotowej sprawy oraz po przeanalizowaniu treść kwestionowanej klauzuli Sąd uznał, że stanowi ona niedozwolone postanowienie umowne w rozumieniuart. 3851§ 1 k.c.
W ocenie Sądu Okręgowego zaskarżonemu postanowieniu można postawić podstawowy zarzut braku jasności i precyzyjności, a także narzucania na konsumenta zbyt daleko idących obowiązków, których nie wykonanie może prowadzić do odmowy wypłaty odszkodowania. Powód udowodnił załączonymi do sprawy dokumentami, że ubezpieczyciel rzeczywiście nakłada na konsumenta obowiązek przedkładania dokumentów w oryginale, a brak takiego przedłożenia sankcjonuje odmową wypłaty należnego mu odszkodowania. Jasnym jest do przyjęcia sytuacja, w której konsument z różnych przyczyn (z uwagi na wypadek może być wszak przewożony przez inne osoby, choćby najbliższe do domu) zagubi dokumenty leczenia, a w miejscu gdzie był leczony mogą być mu wystawione ich odpisy. Taka sytuacja zaś z zupełnie nieuzasadnionych przyczyn może spowodować odmowę wypłacenia odszkodowania przez pozwanego. Co więcej taka sytuacja miała miejsce w przypadku powoda.
Konsument-ubezpieczony, w rezultacie zastosowania spornej klauzuli, ponosi ryzyko, że w przypadku nawet nie zawinionej przez siebie utraty oryginalnej dokumentacji leczenia może zostać pozbawiony możliwości skorzystania z ubezpieczenia, którego środki pokrył i które mu przysługuje na podstawie zawartej umowy. Takie ukształtowanie wyłączenia odpowiedzialności pozwanego jest zdaniem Sądu zbyt daleko idące, a owa niemożliwość przewidzenia zajścia zdarzenia przez konsumenta rażąco narusza jego interesy.
Takie uregulowanie prowadzić może bowiem do pozbawienia konsumenta uzyskania świadczenia ze względu na brak oryginałów dokumentów żądanych przez ubezpieczyciela, np. jego zagubienia bądź zniszczenia niezależnie od jego woli, tym bardziej, że przedstawienie ich odpisów pozwoli pozwanemu na weryfikację uprawnienia powoda do świadczeń. Prowadzi to do stwierdzenia, iż pozwany narusza dobre obyczaje wykorzystując swoją silniejszą pozycję i przewagę kontraktową poprzez narzucanie konsumentowi niekorzystnych warunków umowy, które mogą go pozbawić możliwości dochodzenia praw wynikających z umowy ubezpieczenia.
Na tle regulacjikodeksu cywilnegodotyczącej umowy ubezpieczenia dozwolone są postanowienia wyłączające lub ograniczające zakres odpowiedzialności ubezpieczeniowej, jednak ich zakres nie może być tak szeroki, aby ograniczał odpowiedzialność ubezpieczyciela. W przedmiotowej sprawie niewątpliwie żądanie oryginałów dokumentów powoduje co najmniej utrudnienie dochodzenia przez konsumenta praw wynikających z podpisanej umowy ubezpieczenia.
Kwestionowany zapis, zdaniem Sądu jednoznacznie jest sprzeczny z dobrym obyczajem. Powodować on może narażenie konsumenta na dodatkowe koszty związane z zebraniem oryginalnej dokumentacji, niepotrzebny stres, który występuje u osoby i tak już poszkodowanej w wyniku zdarzenia, które spowodowało potrzebę skorzystania z pomocy lekarskiej, naraża to także na niedogodności osoby najbliższe konsumentowi. Prowadzi to także do rażącego naruszenia interesu konsumenta – jednego z podstawowych interesów – ekonomicznego. W wyniku kwestionowanego zapisu może on bowiem nie tylko opłacić stosowną polisę, ale później w wyniku wypadku zapłacić za leczenie i nie otrzymać mimo obowiązującej umowy zwrotu jego kosztów od ubezpieczyciela.
W konsekwencji należy uznać, że zakwestionowane postanowienie w szczególności w zakresie obowiązku przedstawienia oryginałów dokumentów wyczerpuje przesłankę sprzeczności tej klauzuli z dobrymi obyczajami i rażącego naruszenia interesów konsumentów.
Wobec powyższego Sąd Okręgowy w Warszawie – Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów uznał za niedozwolone i zakazał wykorzystywania w obrocie z konsumentami zakwestionowanej w pozwie klauzuli umownej na podstawieart. 47942§ 1 k.p.c.
O kosztach postępowania orzeczono w oparciu oart. 98 k.p.c., zgodnie z którym strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony.
Przyznane stronie koszty stanowią wynagrodzenie pełnomocnika procesowego w wysokości 60 zł - ustalone na podstawie§ 14 ust. 3 pkt. 2w zw. z§ 2 ust. 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu.
Mając na uwadze wynik sprawy, orzeczenie o nakazaniu pobrania od strony pozwanej opłaty od pozwu uzasadnia przepisart. 113 ust. 1 ustawy z 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych.
O publikacji prawomocnego wyroku w Monitorze Sądowym i Gospodarczym na koszt strony pozwanej zarządzono na podstawieart. 47944k.p.c..
SSO Dariusz Dąbrowski | ```yaml
court_name: Sąd Okręgowy w Warszawie
date: '2017-01-09'
department_name: XVII Wydział Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumenta
judges:
- Dariusz Dąbrowski
legal_bases:
- art. 227 k.p.c.
- art. 385
- § 2 ust. 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 28 września 2002 roku w sprawie
opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy
prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu
- art. 113 ust. 1 ustawy z 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych
recorder: sekr. sądowy Ewelina Zalewska
signature: XVII AmC 15/15
``` |
152510000001503_III_Ca_000405_2019_Uz_2019-05-28_001 |
You are extracting information from the Polish court judgments.
Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value.
Please return the response in the identical YAML format:
```yaml
court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>"
date: <data, date in format YYYY-MM-DD>
department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\
\ department>"
judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>"
legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)>
recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder>
signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment>
```
=====
{context}
======
| Sygn. akt III Ca 405/19
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 28 maja 2019 roku
Sąd Okręgowy w Łodzi III Wydział Cywilny Odwoławczy
w składzie następującym:
Przewodniczący: SSO Jacek Kępa
Sędziowie: SO Renata Jagura
SO Zofia Szcześniewicz
Protokolant: sekretarz sąd. Monika Bura
po rozpoznaniu w dniu 28 maja 2019 roku w Łodzi
na rozprawie
sprawy z powództwaB. S.
przeciwko(...) Spółce AkcyjnejwW.
o zapłatę
na skutek apelacji powoda
od wyroku Sądu Rejonowego w Łęczycy
z dnia 3 grudnia 2018 roku, sygn. I C 268/16
I
prostuje z urzędu oczywistą niedokładność w zaskarżonym orzeczeniu w ten sposób, że w miejsce oznaczenia strony pozwanej(...)wpisuje:(...) Spółka AkcyjnejwW.”
II
zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że:
1
zasądzoną w punkcie 2 kwotę 3.804,35 zł podwyższa do kwoty 10.074,35 (dziesięć tysięcy siedemdziesiąt cztery 35/100) złotych;
2
zasądzoną w punkcie 4 kwotę 2.825,09 zł podwyższa do kwoty 6.820,89 (sześć tysięcy osiemset dwadzieścia 89/100) złotych;
3
uchyla punkt 5 i 6;
III
oddala apelację w pozostałej części;
IV
zasądza od(...) Spółki AkcyjnejwW.na rzeczB. S.kwotę 1.215 (jeden tysiąc dwieście piętnaście) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego. | ```yaml
court_name: Sąd Okręgowy w Łodzi
date: '2019-05-28'
department_name: III Wydział Cywilny Odwoławczy
judges:
- Renata Jagura
- Zofia Szcześniewicz
- Jacek Kępa
legal_bases: []
recorder: sekretarz sąd. Monika Bura
signature: III Ca 405/19
``` |
155515000001003_II_Ca_000327_2017_Uz_2017-09-06_002 |
You are extracting information from the Polish court judgments.
Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value.
Please return the response in the identical YAML format:
```yaml
court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>"
date: <data, date in format YYYY-MM-DD>
department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\
\ department>"
judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>"
legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)>
recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder>
signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment>
```
=====
{context}
======
| Sygn. akt II Ca 327/17
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 6 września 2017 roku
Sąd Okręgowy w Szczecinie II Wydział Cywilny Odwoławczy
w składzie:
Przewodniczący:
SSO Tomasz Szaj (spr.)
Sędziowie:
SO Violetta Osińska
SR del. Dariusz Jastrzębski
Protokolant:
sekr. sądowy Magdalena Gregorczuk
po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 6 września 2017 roku wS.
sprawy z powództwaB. D. (1)
przeciwkoA. T.
o zapłatę
na skutek apelacji powoda od wyroku Sądu Rejonowego wS.z dnia 17 listopada 2016 roku, sygn. akt I C 164/16
1
prostuje oznaczenie powoda w komparycji i punkcie II. zaskarżonego wyroku w ten sposób, że powoda oznacza jakoB. D. (1)w miejsceB. D. (2);
2
oddala apelację;
3
zasądza od powodaB. D. (1)na rzecz pozwanejA. T.kwotę 1.800 (jeden tysiąc osiemset) złotych tytułem kosztów postępowania apelacyjnego.
SSO Violetta Osińska SSO Tomasz Szaj SSR del. Dariusz Jastrzębski
Sygn. aktII Ca 327/17
UZASADNIENIE
Wyrokiem z dnia 17 listopada 2016 roku Sąd Rejonowy wS.oddalił powództwo ( pkt I.) oraz zasądził od powodaB. D. (2)na rzecz pozwanejA. T.kwotę 3.617 zł tytułem zwrotu kosztów procesu ( pkt II.).
Sąd Rejonowy oparł powyższe orzeczenie na ustalonym w sposób następujący stanie faktycznym i rozważaniach prawnych:
J. T. (1)jest wspólnikiemPrzedsiębiorstwa Handlowego (...) Spółka jawnaz siedzibą wS..
W dniu 30 kwietnia 2013 r.(...)M. S.wS.wystał notę odsetkową za faktury wystawione w okresie od dnia 12 maja 2011 r. do dnia 31 maja 2012 r. na łączną kwotę 30.298,54 zł.
W dniu 30 kwietnia 2013 r.(...)M. S.z siedzibą wS.wystał notę odsetkową za faktury wystawione w okresie od dnia 12 czerwca 2012 r. do dnia 31 stycznia 2013 r. na łączną kwotę 20.785,18 zł.
Na mocy umowy przelewu wierzytelności z dnia 2 maja 2013 r.M. S. (2)przeniosła naB. D. (2)wierzytelność w wysokości 51.083,72 zł przysługującą jej wobecPrzedsiębiorstwa Handlowego (...)– Spółka jawna z siedzibą wS., tytułem odsetek od nieterminowo zapłaconych faktur VAT wymienionych w nocie odsetkowej. W § 2 strony ustaliły, że cedent przelewa na rzecz cesjonariusza wierzytelność objętą umową w całości, a cesjonariusz oświadczył, że przelew wierzytelności przyjmuje.
W § 4 umowy ustalono, że w terminie 3 dni od dnia zawarcia umowy cedent poinformujePrzedsiębiorstwo Handlowe (...)– Spółkę jawną z siedzibą wS.na piśmie o zawarciu umowy cesji.
Na mocy umowy przeniesienia prawa użytkowania wieczystego i prawa własności celem zwolnienia z długu z dnia 23 maja 2013 r. zawartej w formie aktu notarialnego przed notariuszemL. P.,J. T. (2), działając w imieniuPrzedsiębiorstwa Handlowego (...)– Spółka jawna z siedzibą wS.przeniósł na rzeczM. S. (2)prawo użytkowania wieczystegodziałki nr (...)wraz z prawem własności budynku posadowionego na tej działce, dla której Sąd Rejonowy wS.V Wydział Ksiąg Wieczystych prowadziksięgę wieczystą (...)oraz prawo użytkowania wieczystegodziałki nr (...), dla której Sąd Rejonowy wS.V Wydział Ksiąg Wieczystych prowadziksięgę wieczystą (...).
W § 9 ww. umowyM. S. (2)oświadczyła, że nie rości i nie będzie rościć na przyszłość żadnych należności z tytułu odsetek od niezapłaconych w terminie przezPrzedsiębiorstwo Handlowe (...)– Spółkę jawną z siedzibą wS.faktur wystawionych przez(...)M. S.z siedzibą wS..
Pismem nadanym w dniu 16 lipca 2013 r., datowanym na dzień 2 maja 2013 r.,M. S. (2)poinformowałaPrzedsiębiorstwo Handlowe (...)– Spółkę jawną z siedzibą wS.o umowie przelewu wierzytelności na podstawie umowy z dnia 2 maja 2013 r. w wysokości 51.083,72 zł przysługującą jej wobecPrzedsiębiorstwa Handlowego (...)– Spółka jawna z siedzibą wS., tytułem odsetek od nieterminowo zapłaconych faktur VAT wymienionych w nocie odsetkowej.
Na mocy umowy sprzedaży z dnia 19 lipca 2013 r. (repertorium A nr 5671/2013)J. T. (1)sprzedałA. T.spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego położonego przyul. (...)wS., dla którego Sąd Rejonowy wS.V Wydział Ksiąg Wieczystych prowadziksięgę wieczystą (...).
Pismem z dnia 30 sierpnia 2013 r.Przedsiębiorstwo Handlowe (...)– Spółkę jawną z siedzibą wS., wobec spłaty zadłużenia w dniu 27 sierpnia 2013 r. pozostałej części zadłużenia, zabezpieczonego hipoteką kaucyjną do kwoty 95.000 zł ustanowioną na spółdzielczym prawie do lokalu mieszkalnego położonego przyul. (...)wS., dla którego Sąd Rejonowy wS.V Wydział Ksiąg Wieczystych prowadziksięgę wieczystą (...), zwróciła się doM. S. (2)o wyrażenie zgody na wykreślenie tej hipoteki.
W piśmie z dnia 10 września 2013 r.(...)M. S.z siedzibą wS.poinformowałoPrzedsiębiorstwo Handlowe (...)– Spółkę jawną z siedzibą wS., żeM. S. (3)do dnia 25 września 2013 r. przebywa poza granicami kraju.
W dniu 10 września 2013 r.M. S. (2)iB. D. (2)zawarli aneks do umowy przelewu wierzytelności, zgodnie z którym w § 2 umowy przelewu wierzytelności z dnia 2 maja 2013 r. dodano ustęp 2, który stanowił, że wraz z wierzytelnością opisaną w ust. 2 cedent przenosi na cesjonariusz hipotekę kaucyjną do kwoty 95.000 zł ustanowioną na spółdzielczym prawie do lokalu mieszkalnego położonego przyul. (...)wS., dla którego Sąd Rejonowy wS.V Wydział Ksiąg Wieczystych prowadziksięgę wieczystą (...).
Pismem z dnia 23 września 2013 r.(...)M. S.z siedzibą wS.poinformowałoPrzedsiębiorstwo Handlowe (...)– Spółkę jawną z siedzibą wS., że hipoteka kaucyjna do kwoty 95.000 zł ustanowiona na spółdzielczym prawie do lokalu mieszkalnego położonego przyul. (...)wS., dla którego Sąd Rejonowy wS.V Wydział Ksiąg Wieczystych prowadziksięgę wieczystą (...)została przeniesiona wraz z wierzytelnością, którą zabezpiecza naB. D. (1).
A. T.jest właścicielką spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego położonego przyul. (...)wS., dla którego Sąd Rejonowy wS.V Wydział Ksiąg Wieczystych prowadziksięgę wieczystą (...).
W dziale IVksięgi wieczystej nr (...)prowadzonej dla lokalu mieszkalnego położonego przyul. (...)wS.wpisano hipotekę umowną kaucyjna do kwoty 95.000 zł na rzeczB. D. (1).
Pismem z dnia 2 listopada 2015 r. pełnomocnikB. D. (1)wezwałA. T.do zapłaty kwoty 51.083,72 zł z tytułu wierzytelności zabezpieczonej hipoteką kaucyjną do kwoty 95.000 zł ustanowiona na spółdzielczym prawie do lokalu mieszkalnego położonego przyul. (...)wS., dla którego Sąd Rejonowy wS.V Wydział Ksiąg Wieczystych prowadziksięgę wieczystą (...). Wpisu dokonano w dniu 23 września 2013 r.
W tak ustalonym stanie faktycznym sprawy Sąd Rejonowy uznał, że powództwo nie zasługuje na uwzględnienie.
Sąd wskazał, że podstawę prawną żądania pozwu stanowi przepisart. 471 k.c.w zw. zart. 509 § 1 k.c.
Ustalenia faktyczne w rozpoznawanej sprawie Sąd poczynił w oparciu o ujawnione w sprawie dowody z dokumentów, których autentyczności i mocy dowodowej nie kwestionowała żadna ze stron, a które przy tym nie wzbudziły wątpliwości Sądu, jak również w oparciu zeznania świadkówR. S.,M. S. (2),D. N., a także stron postępowaniaB. D. (1)iA. T..
Sąd zaznaczył, że powód w celu wykazania zasadności zgłoszonego roszczenia przedstawił umowę cesji wierzytelności z dnia 2 maja 2013 r. zawartą z wierzycielem pierwotnym, a także aneks do ww. umowy obejmujący przeniesienie hipoteki ustanowionej na lokalu mieszkalnym stanowiącym własność pozwanej. Pozwana natomiast wskazała, że wierzytelność nie istnieje z uwagi na zawarcie przez dłużnika z wierzycielem pierwotnym umowy na mocy której wierzyciel zrzekł się roszczenia wynikającego z należności z tytułu odsetek od niezapłaconych w terminie przezPrzedsiębiorstwo Handlowe (...)– Spółkę jawną z siedzibą wS.faktur wystawionych przez(...)M. S.z siedzibą wS.. Wskazała także, że dłużnik nie miał świadomości, że w dniu 2 maja 2013 r. została zawarta umowa cesji wierzytelności, a pismo zawierające taką informację zostało nadane w dniu 16 lipca 2013 r.
Sąd wskazał, że zgodnie zart. 512 k.c.dopóki zbywca nie zawiadomił dłużnika o przelewie, spełnienie świadczenia do rąk poprzedniego wierzyciela ma skutek względem nabywcy, chyba że w chwili spełnienia świadczenia dłużnik wiedział o przelewie. Przepis ten stosuje się odpowiednio do innych czynności prawnych dokonanych między dłużnikiem a poprzednim wierzycielem. Oznacza to, że okoliczność, że przelew następuje bez udziału dłużnika przelanej wierzytelności uzasadnia - zarówno w razie przelewu wierzytelności istniejących jak i przyszłych - uznanie skutków, zawartego przez dłużnika z cedentem porozumienia zmieniającego lub rozwiązującego umowę będącą źródłem przelanej wierzytelności, także w stosunkach między dłużnikiem a cesjonariuszem, na zasadachart. 512 k.c., czyli o tyle tylko, o ile dłużnik w chwili takiej zmiany umowy nie był zawiadomiony przez cedenta o przelewie, ani o nim nie wiedział, czyli działał w dobrej wierze (tak: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 21 listopada 2008 r., sygn. akt V CSK 191/08).
Sąd dodał, że zart. 512 k.c.wynika, że obowiązek zawiadomienia dłużnika o cesji wierzytelności spoczywa na cedencie, ale już wykazanie, że nastąpiło zawiadomienie dłużnika przez zbywcę o przelewie spoczywa na nabywcy wierzytelności. Przy czym przedłożenie potwierdzenia nadania przesyłki poleconej nie zawsze wystarcza do udowodnienia doręczenia tej przesyłki adresatowi (tak: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 października 2002 r., sygn. akt V CKN 1796/00). Ochrona dłużnika przewidziana wart. 512 k.c.kończy się z chwilą zawiadomienie go o dokonanym przelewie wierzytelności, przy czym zawiadomienie dłużnika może być przez cedenta dokonane w jakikolwiek sposób, także ustnie. Wykazanie faktu otrzymania przez dłużnika pisemnego zawiadomienia o przelewie prowadzi do obalenia domniemania jego dobrej wiary, nawet gdyby dłużnik nie zapoznał się z treścią pisma. Poza zawiadomieniem przez cedenta dłużnik może uzyskać wiadomość o przelewie na przykład od wierzycieli cedenta lub od jego bliskich (vide: Kozieł Grzegorz w: Kidyba Andrzej, Kodeks cywilny. Komentarz. Tom III. Zobowiązania – część ogólna, Lex 2014).
Sąd wskazał, że w niniejszej sprawie powód w istocie nie wykazał, iż dłużnikPrzedsiębiorstwo Handlowe (...)– Spółkę jawną z siedzibą wS.w chwili zawierania umowy z dnia 23 maja 2013 r. miał wiedzę o tym, że wierzytelność przysługującaM. S. (2)wobecPrzedsiębiorstwo Handlowe (...)– Spółkę jawną z siedzibą wS.z tytułu odsetek od niezapłaconych w terminie przez dłużnika faktur wystawionych przez(...)M. S.z siedzibą wS.została zbyta.
Kształtując taką ocenę Sąd baczył na to, że powód wykazując, iż przeszła na niego przedmiotowa wierzytelność powoływał się na fakt zawarcia umowy przelewu wierzytelność w dniu wcześniejszym niż zawarcie umowy przeniesienia prawa użytkowania wieczystego i prawa własności celem zwolnienia z długu z dnia 23 maja 2013 r. Powód wskazywała, żePrzedsiębiorstwo Handlowe (...)– Spółkę jawną z siedzibą wS.zostało poinformowane o cesji wierzytelności w dniu zawarcia umowy przeniesienia prawa użytkowania wieczystego i prawa własności celem zwolnienia z długu. Jako potwierdzenie jego stanowiska powód wskazał także zeznania świadków. Jednak Sąd jako mało wiarygodne ocenił zeznania świadkówR. S.iM. S. (2), jako osób bezpośrednio zainteresowanych wynikiem postępowania, ponieważ toM. S. (2)dokonała odpłatnego przeniesienia na rzecz powoda spornej wierzytelności, aR. S.jest jej mężem. Sąd nie dał wiary również zeznaniom świadkaR. S., w zakresie w jakim wskazał, że dłużnik osobisty wierzyciela pierwotnego został poinformowany o zawarciu umowy cesji wierzytelności z dnia 2 maja 2013 r., przed zawarciem umowy z dnia 23 maja 2013 r. Na fakt posiadania przez dłużnika informacji o dokonanej cesji wierzytelności nie świadczą także zeznania świadkaD. N., który jak sam wskazał nie był obecny przy zawieraniu umowy z dnia 23 maja 2013 r., a informacje o przebiegu spotkania uzyskał od osoby trzeciej.
Sąd zwrócił również uwagę, że z umowy przeniesienia prawa użytkowania wieczystego i prawa własności celem zwolnienia z długu z dnia 23 maja 2013 r. zawarte pomiędzyPrzedsiębiorstwem Handlowym (...)– Spółką jawną z siedzibą wS.aM. S. (2), jasno wynika, iżM. S. (2)nie rości i nie będzie rościć na przyszłość żadnych należności z tytułu odsetek od niezapłaconych w terminie przezPrzedsiębiorstwo Handlowe (...)– Spółkę jawną z siedzibą wS.faktur wystawionych przez(...)M. S.z siedzibą wS.. Brak przy tym zapisów dotyczących wyłączenie wierzytelności przysługujących względemPrzedsiębiorstwa Handlowego (...)– Spółki jawnej z siedzibą wS.z określonego tytułu lub powstałych w określonym czasie. Zapis umowy obejmuje wszystkie należności z tytułu odsetek od niezapłaconych w terminie faktur. Jednocześnie w piśmie datowanym na dzień 2 maja 2013 r., które stosownie do treści umowy z dnia 2 maja 2013 r. powinno być doręczone dłużnikowi w terminie trzech dni od dnia zawarcia umowy, a które zostało nadane w dniu 16 lipca 2013 r. również brak zapisów odnoszących się do umowy z dnia 23 maja 2013 r. czy ewentualnego wcześniejszego poinformowana o fakcie zawarcie umowy z dnia 2 maja 2013 r.
Reasumując, Sąd stwierdził, że powód nie wykazał, iż w chwili zawarcia umowy przeniesienia prawa użytkowania wieczystego i prawa własności celem zwolnienia z długu z dnia 23 maja 2013 r. dłużnik miał wiedzę, iż pomiędzy powodem aM. S. (2)została zawarta umowa przelewu wierzytelności o określonej treści, a co za tym idzie nie był on objęty ochroną przewidzianą przezart. 512 k.c.W związku z tym umowa z dnia 23 maja 2013 r. stanowiła skuteczne spełnienie świadczenia do rąk poprzedniego wierzyciela, które odniosło skutek także względem nabywcy wierzytelności – powoda.
Z uwagi na powyższe Sąd powództwo oddalił, o czym orzeczono w punkcie I sentencji wyroku.
O kosztach procesu Sąd orzekł w oparciu oart. 98 § 1 k.p.c.w zw.art. 98 § 3 k.p.c.Stroną, która przegrała sprawę jest powód, dlatego też winien on zwrócić koszty procesu stronie pozwanej, na które złożyło się wynagrodzenie pełnomocnika ustalone na podstawie § 6 pkt 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie w kwocie 3.600 zł oraz uiszczona opłata skarbowa od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł (łącznie 3.617 zł).
Apelację od powyższego wyroku wywiódł powód i zaskarżając go w całości wniósł o jego zmianę poprzez uwzględnienie powództwa w całości oraz o zasądzenie od pozwanej na rzecz powoda kosztów postępowania przed sądem I i II instancji, w tym kosztów zastępstwa procesowego za obie instancje oraz opłaty skarbowej od pełnomocnictwa, wg norm przepisanych. Ewentualnie wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji i pozostawienie temu Sądowi rozstrzygnięcia w przedmiocie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego.
Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:
1. obrazę przepisów prawa materialnego, tj.
a.art. 65 § 1 i 2 k.c.poprzez jego niewłaściwe zastosowanie i w konsekwencji dokonanie błędnej wykładni oświadczenia woli zawartego w umowie przeniesienia prawa użytkowania wieczystego i prawa własności celem zwolnienia z długu zawartej w dniu 23.05.2013 r. przed notariuszemL. P.(Rep. A nr 3669/2013) poprzez wadliwe przyjęcie, iż zapis § 9 wspomnianej umowy obejmował wszystkie (także te objęte wcześniejszą umową cesji z dnia 2.05.2013 r.) należności z tytułu odsetek od niezapłaconych w terminie faktur, pomimo iż zgodnie z istniejącym na dzień zawarcia ww. umowy stanem faktycznym i prawnym oświadczenie to mogło dotyczyć jedynie roszczeń z tytułu odsetek, do których dysponowaniaM. S. (2)miała jeszcze uprawnienie - a zatem jedynie odsetek od niezapłaconych przez spółkę w terminie faktur wystawionych przez jej firmę za okres po dniu 2.05.2015 r.;
b.art. 71 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o księgach wieczystych i hipotecew zw. zart. 10 ust. 2 ustawy z dnia 26 czerwca 2009 r. o zmianie ustawy o księgach wieczystych i hipotece oraz niektórych innych ustawpoprzez ich błędne niezastosowanie, a w konsekwencji zaniechanie przyjęcia domniemania istnienia wierzytelności powoda zabezpieczonej hipoteką kaucyjną do kwoty 95.000, 00 zł ustanowionej na spółdzielczym prawie do lokalu mieszkalnego położonego wS.przyul. (...), dla którego Sąd Rejonowy w Stargardzie Szczecińskim prowadziksięgę wieczystą KW nr (...);
2. naruszenie przepisów postępowania mające istotny wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia, tj.
a.art. 233 § 1 k.p.c.poprzez dokonanie oceny zebranego w toku niniejszego postępowania materiału dowodowego w sposób dowolny, a nie wszechstronny, z naruszeniem zasad logiki i doświadczenia życiowego wyrażające się w:
- nieuprawnionym przyjęciu przez Sąd I instancji (wskutek błędnej oceny dowodu z zeznańM. S. (2),R. S.iD. N.), żeM. S. (2)w dniu podpisania umowy przeniesienia prawa użytkowania wieczystego i prawa własności celem zwolnienia z długu (23 maja 2013r.) zawartej przed notariuszemL. P.(Rep. A nr 3669/2013) dysponowała prawem do rozporządzania wierzytelnością zbytą przez nią w dacie wcześniejszej na mocy umowy cesji wierzytelności z dnia 2 maja 2013 r. zawartej z powodem, a w konsekwencji dokonanie błędnych ustaleń faktycznych wyrażających się w przyjęciu, iż zbyła (zrzekła się) ona prawo, które w dacie 23 maja 2013 r. jej faktycznie nie przysługiwało,
- nieuzasadnionym odmówieniu wiarygodności zeznaniomM. S. (2)orazR. S., które to naruszenie doprowadziło w konsekwencji do dokonania błędnych ustaleń faktycznych w zakresie, w jakim Sąd I instancji uznał, iż są to osoby bezpośrednio zainteresowane wynikiem niniejszego postępowania, pomimo iż ewentualne zasądzenie dochodzonych nim roszczeń przezB. D. (1)nie wiązałoby się dla ww. osób z żadną korzyścią osobistą bądź majątkową, z jednoczesnym przyznaniem waloru wiarygodności zeznaniomJ. T. (2)będącego osobą najbliższą (ojcem) pozwanej,
- nieuzasadnionym przyjęciu, iż zebrany w sprawie materiał dowodowy (w szczególności zeznaniaM. S. (2),R. S.iD. N.) nie pozwala na ustalenie, iż w dacie podpisania umowy przeniesienia prawa użytkowania wieczystego i prawa własności celem zwolnienia z długu (23.05.2013 r.) zawartej przed notariuszemL. P.(Rep. A nr 3669/2013) dłużnik -Przedsiębiorstwo Handlowe (...) spółka jawnawS.miał wiedzę o tym, że wierzytelność przysługującaM. S. (2)wobecPrzedsiębiorstwa Handlowego (...) spółki jawnejwS.z tytułu odsetek od niezapłaconych w terminie przez dłużnika faktur wystawionych przez(...)M. S.z siedzibą wS.została w dniu 2.05.2013 r. zbyta przez wierzyciela;
3. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego orzeczenia wyrażający się w nieuzasadnionym przyjęciu, iżJ. T. (2)w momencie podpisania umowy z dnia 23 maja 2013 r. nie miał świadomości o zawartej w dniu 2 maja 2013 r. cesji wierzytelności z tytułu odsetek, a w związku z tym spełnił świadczenie obejmujące także wspomniane odsetki do rak poprzedniego wierzyciela, które to spełnienie wywołało skutek względem nabywcy wierzytelności - powoda - co skutkowało bezzasadnym przyjęciem, iż zaktualizowały się przesłanki do zastosowania ochrony dłużnika przewidzianej wart. 512 k.c.
W uzasadnieniu powód wskazał, że Sąd Rejonowy w sposób nieuprawniony, sprzeczny z celem jaki przyświecał stronom umowy z dnia 23 maja 2013 r., okolicznościami w jakich zostało złożone oświadczenie woli, jak również zasadami współżycia społecznego - wskutek dokonania błędnych ustaleń w zakresie stanu faktycznego niniejszej sprawy - przyjął, iż przedmiotowa umowa uprawniałaM. S. (2)do zbycia wierzytelności z tytułu odsetek - pomimo, iż wierzytelności, o których mowa w dniu jej podpisania już jej nie przysługiwały, nie mogła ona zatem skutecznie złożyć oświadczenia woli w zakresie należności odsetkowych innych aniżeli ewentualnie powstałych po dniu zawarcia przez nią umowy cesji z dnia 2 maja 2013 r. Przyjęcie odmiennego stanowiska prowadziłoby zdaniem skarżącego do oczywiście wadliwych wniosków sprzecznych z zasadą nemo plus iuris.
Dodał, że cel jaki przyświecał stronom umowy z dnia 23 maja 2013 r, w momencie jej podpisywania, a który obejmował zwolnienie dłużnejspółki (...)jedynie z obciążeń wynikających z należności głównej (co oczywiste z powodu wcześniejszej sprzedaży należności odsetkowych) - na który to zamiar stron wskazali przesłuchiwani w sprawie świadkowieR. S.iM. S. (2)(vide: protokół z dnia 9 czerwca 2016 r., s. 3 i s. 5) - których zeznaniom Sąd I instancji bezpodstawnie odmówił przymiotu wiarygodności, naruszając jednocześnie normę wysłowioną wart. 233 § 1 k.p.c., Do tego wyłącznie na należność główną wskazywał przepis §3rzeczonego aktu (należność stanowiącą przyczynę i podstawę zawarcia umowy), czego również nie miał w ogóle na względzie Sąd dokonując wykładni umowy, a który to przepis został w akcie zamieszczony celowo i w tym kontekście celowo mówił jedynie o należności głównej, a nie wymieniał odsetek, które były przecież wcześniej przelane. Był to zatem celowy i świadomy zabieg, o którym wszystkie strony wiedziały. Zeznawał o tym świadekD. N.cyt. „W treści tego aktu w punktach początkowych była mowa tylko o należności głównej w związku z tym, iż należności odsetkowe zostały zbyte”.
Apelujący wskazał, że literalne brzmienie § 9 umowy z dnia 23 maja 2013 r. w kontekście wcześniej cytowanego §3 (zapisy te należy interpretować łącznie) nie nasuwa wątpliwości co do zgodnego zamiaru stron wskazując, iżM. S. (2)nie rości i nie będzie sobie rościć w przyszłości żadnych należności z tytułu odsetek od niezapłaconych przez spółkę w terminie faktur wystawionych przez jej firmę. Oświadczenie to (mając na uwadze fakt, iżJ. T. (2)został powiadomiony o umowie cesji z dn. 2 maja 2013 r.) było wszak zgodne z istniejącym na dzień zawarcia ww. umowy stanem faktycznym i prawnym i dotyczyło tylko tych odsetek, które na ten dzień przysługiwałyM. S. (2), mogących powstać od dnia 2 maja 2013 r. do dnia 23 maja 2013 r.
Uzasadniając zarzut dokonania przez Sąd błędnej oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego powód wskazał, że niczym nieuzasadnione było przyjęcie przez Sąd I instancji, że występujący w niniejszym postępowaniu świadkowie:M. S. (2)iR. S.są osobami zainteresowanymi jego wynikiem (pomimo, iż obiektywnie nie wiązałyby się z nim dla ww. osób żadne korzyści tak majątkowe, jak osobiste - wierzytelność została już przecież zbyta, a pieniądze z tego tytułu otrzymane) przy jednoczesnym braku wyciągnięcia analogicznych wniosków w stosunku do świadkaJ. T. (2)(będącego ojcem pozwanej i pierwotnym właścicielem obciążonej hipotecznie nieruchomości) - jego zeznania przyjmując w całej rozciągłości za wiarygodne i zasługujące na uwzględnienie.
Zdaniem powoda z zebranego w sprawie materiału dowodowego (w postaci zeznań świadkówM. S. (2),R. S.iD. N.), wbrew temu co przyjął Sąd I instancji i temu co zeznałJ. T. (2)będący osobą najbliższą dla pozwanej - wynika, iż w momencie zawarcia umowy z dnia 23 maja 2013 r. miał on świadomość uprzedniego zbycia wierzytelności z tytułu odsetek za nieterminowe płatności przezM. S. (2), a zamiarem stron umowy z dnia 23 maja 2013 r. było zbycie jedynie należności głównej oraz ewentualnych późniejszych odsetek.
Odnośnie zarzutu obrazyart. 71 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o księgach wieczystych i hipotecew zw. zart. 10 ust 2 ustawy z dnia 26 czerwca 2009 r. o zmianie ustawy o księgach wieczystych i hipotece oraz niektórych innych ustawpoprzez ich błędne niezastosowanie, a w konsekwencji zaniechanie przyjęcia domniemania istnienia wierzytelności powoda zabezpieczonej hipoteką kaucyjną do kwoty 95 000,00 zł ustanowionej na spółdzielczym prawie do lokalu mieszkalnego położonego wS.przyul. (...), dla którego Sąd Rejonowy w Stargardzie Szczecińskim prowadziksięgę wieczystą KW nr (...), powód wskazał, że pomimo iż w myśl przepisów przejściowych (tj. przywołanego art 10 ust 2 ustawy zmieniającej) do hipotek zwykłych powstałych przed dniem wejścia w życie ustawy zmieniającej stosuje się przepisy ustawy, o której mowa w art 1 (tj.ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o księgach wieczystych i hipotece) w dotychczasowym brzmieniu, z wyjątkiem art 76 ust 1 i 4 tej ustawy, które stosuje się w brzmieniu nadanym ustawą zmieniającą. To samo dotyczy hipotek kaucyjnych zabezpieczających roszczenia związane z wierzytelnością hipoteczną, lecz nieobjętych z mocy ustawy hipoteką zwykłą, powstałych przed dniem wejścia w życie ustawy z 26.06.2009.
Powód zwrócił uwagę, że zgodnie z ugruntowanym stanowiskiem doktryny i orzecznictwa, wpis hipoteki dla wierzyciela hipotecznego - jeżeli chodzi o odpowiedzialność dłużnika rzeczowego z nieruchomości (jakim na mocyart 319 k.p.c.w zw. zart. 65u.k.w.h. stała się pozwana wskutek zawarcia umowy z dnia 19.07.2013r.) jest wystarczającą legitymacją do dochodzenia przysługującej mu wierzytelności w ten sposób zabezpieczonej. W konsekwencji wierzyciel dochodzący realizacji swoich praw wynikających z hipoteki umownej może powołać się na domniemanie wynikające zart. 71u.k.w.h. w celu udowodnienia istnienia wierzytelności. Tym samym sam wpis hipoteki jest wystarczający dla uwzględnienia powództwa skierowanego przeciwko dłużnikowi rzeczowemu. Przedmiotowe domniemanie jest możliwe do obalenia, jednakże to na stronie pozwanej ciąży obowiązek wynikający zart. 6 k.c., żeby udowodnić nieistnienie wierzytelności zabezpieczonej hipoteką zwykłą, (por. Wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 6 czerwca 2016 r. I ACa 1052/15). W ocenie apelującego pozwana nie zdołała wykazać w toku niniejszego postępowania, iż wierzytelność powoda, zabezpieczona hipotecznie, nie istnieje. Dowodu takiego nie mogą bowiem stanowić wyłącznie zeznaniaJ. T. (2), które (jako osoby najbliższej dla pozwanej a przez to zainteresowanej wynikiem niniejszego postępowania) należało ocenić jako mało wiarygodne i nie wystarczające, także w kontekście cytowanych wyżej postanowień aktu notarialnego z 23.05.2013r.
Odpowiedź na apelację powoda złożyła pozwana wnosząc o jej oddalenie i o zasądzenie od powoda na jej rzecz zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego.
Sąd Okręgowy zważył, co następuje:
W pierwszej kolejności wskazania wymaga, że w trybieart. 350 §1 k.p.c.Sąd Okręgowy z urzędu sprostował oczywistą omyłkę w zakresie oznaczenia powoda w komparycji oraz punkcie II zaskarżonego wyroku w ten sposób, że powoda oznacza jakoB. D. (1)w miejsceB. D. (2), o czym orzeczono w punkcie 1. wyroku.
Przechodząc do kwestii merytorycznych, stwierdzić należy, że apelacja powoda okazała się niezasadna i jako taka podlegała oddaleniu.
Sąd Okręgowy podziela i przyjmuje za własne prawidłowo poczynione przez Sąd Rejonowy ustalenia faktyczne, jako znajdujące oparcie w zebranym materiale dowodowym, jak również podziela dokonaną przez tenże Sąd ocenę prawną stanu faktycznego i wyciągnięte z tej oceny wnioski. Tym samym powielanie rozważań Sądu pierwszej instancji, które Sąd Okręgowy w pełni aprobuje i uznaje za własne należy uznać za zbyteczne.
Prawidłowo Sądu I instancji ustalił, że zawiadomienie o przelewie wierzytelności opatrzone datą 2 maja 2013 roku dotarło do dłużnika tj.Przedsiębiorstwa Handlowego (...) Spółka Jawnaz siedzibą wS., po dacie zawarcia umowy przeniesienia prawa użytkowania wieczystego i prawa własności celem zwolnienia z długu z dnia 23 maja 2013 roku, pomiędzy dłużnikiem a zbywcą wierzytelności tj.M. S. (2)w formie aktu notarialnego ( Rep. A numer(...)). Nie znajduje aprobaty Sądu Odwoławczego stanowisko prezentowane przez stronę powodową, iż faktyczne zawiadomienie dłużnika o przelewie wierzytelności nastąpiło przed zawarciem umowy z dnia 23 maja 2013 roku. Zauważenia bowiem wymaga, że pisemne zawiadomienie o przelewie wierzytelności zostało skierowanie do dłużnika dopiero w czerwcu 2013 roku, i co istotne datowane było na dzień 2 maja 2013 roku. Zdaniem Sądu Okręgowego, gdyby rzeczywiście było tak jak twierdzi strona powodowa, że dłużnik został wcześniej ustnie zawiadomiony o zawarciu umowy przelewu wierzytelności to nie byłoby potrzeby datowania pisma na dzień 2 maja 2013 roku. Nadto gdyby chodziło jedynie o wypełnienie formalnego obowiązku zawiadomienia dłużnika o przelewie wierzytelności w formie pisemnej z pewnością okoliczność ta znalazła by swoje odzwierciedlenie w treści przedmiotowego zawiadomienia. Dziwi również fakt skierowania zawiadomienia tak późno, a więc prawie po miesiącu od podpisania umowy z dnia 23 maja 2013 roku. Sąd Okręgowy mając na względzie powyższe okoliczności, kierując się doświadczeniem życiowym uznał za Sądem I instancji, iż dłużnik w momencie zawierania umowy z dnia 23 maja 2013 roku nie wiedział o dokonanym przelewie wierzytelności w dniu 2 maja 2013 roku.
Wobec prezentowanego przez powoda stanowiska kluczowe znaczenie miało postanowienie umowne zawarte w § 9 przedmiotowego aktu notarialnego, w treści któregoM. S. (2)oświadczyła, że nie rości i nie będzie rościć na przyszłość żadnych należności z tytułu odsetek niezapłaconych w terminie przezPrzedsiębiorstwu Handlowemu (...) Spółka Jawnaz siedzibą wS.faktur wystawionych przez(...)z siedzibą wS.. Zdaniem Sądu Okręgowego sformułowanie przywołanego postanowienia umownego niewątpliwie odsyła do wszelkich faktur wystawionych przez(...).S.z siedzibą wS., a w konsekwencji, iż objęto nim wszystkie należności z tytułu odsetek niezapłaconych w terminie przezPrzedsiębiorstwu Handlowemu (...) Spółka Jawnaz siedzibą wS..
Wbrew twierdzeniom powoda,M. S. (2), występująca jako zbywca wierzytelności w umowie przelewu z dnia 2 maja 2013 roku, była uprawniona do złożenia oświadczenia zawartego w § 9 umowy z dnia 23 maja 2013 roku, pomimo iż umowa ta została zawarta już po dokonaniu przelewu wierzytelności. Stwierdzenie to znajduje bowiem oparcie w brzmieniuart. 512 k.c., który stanowi, że dopóki zbywca nie zawiadomił dłużnika o przelewie, spełnienie świadczenia do rąk poprzedniego wierzyciela ma skutek względem nabywcy, chyba że w chwili spełnienia świadczenia dłużnik wiedział o przelewie. Przepis ten stosuje się odpowiednio do innych czynności prawnych dokonanych między dłużnikiem a poprzednim wierzycielem. W doktrynie wskazuje się, że do tych „innych czynności prawnych”, o którym mowa w przywołanym przepisie zalicza się m.in. odnowienie, zwolnienie z długu, modyfikacja zobowiązania obejmująca wysokość świadczenia, rozłożenia świadczenia na raty, jak też każdą inną zmianę wierzytelności ( por. E. Gniewek, P. Machnikowski (red.), Kodeks cywilny. Komentarz. Wyd. 8, Warszawa 2017). Cedent może zatem ważnie i skutecznie dokonać powyższych czynności, jednakże czynności te mają różny skutek wobec dłużnika w zależności od tego czy został on wcześniej powiadomiony o cesji wierzytelności czy też nie. W sytuacji gdy dłużnik nie ma wiedzy, iż jego wierzycielem nie jest już cedent spełnienie świadczenie na jego rzecz bądź dokonanie innej czynności prawnej powoduje wygaśnięcie zobowiązania dłużnika. W konsekwencji podmiot, który nabył wierzytelność, która następnie wygasła wskutek czynności pomiędzy dłużnikiem a zbywcą wierzytelności nie może jej już skutecznie dochodzić od dłużnika.
Nie sposób jest zarzucić Sądowi I instancji w okolicznościach badanej sprawy, iż dokonał błędnej wykładni umowy z dnia 23 maja 2013 r., w tym przede wszystkim postanowienia § 9.
W świetleart. 65 k.c.normującego sposób dokonywania wykładni wszystkich oświadczeń woli, w tym także szczegółowo odnoszącym się w§2do wykładni umów zasadne jest przywołanie wyroku Sądu Najwyższego z dnia 5 kwietnia 2007 r., II CSK 546/06, w którym odniesiono się do relacji pomiędzy tym co wynika z dosłownego brzmienia umowy a dyrektywami wykładni wskazanymi wart. 65 §2 k.c.Sąd Najwyższy zauważył, że prawidłowa, pełna i wszechstronna wykładnia umowy, nie może pomijać treści zwerbalizowanej na piśmie, bowiem napisane sformułowania i pojęcia, a także sama semantyka i struktura aktu umowy, są jednym z istotnych wykładników woli stron, pozwalają ją poznać i ocenić. Jest więc jasne, że wykładnia umowy nie może prowadzić do stwierdzeń w sposób sprzeczny z jej treścią. Istotnie, gramatyczne dyrektywy wykładni mają swój walor poznawczy, ale przede wszystkim wówczas, gdy treść kontraktu jest jednoznaczna, pozwalająca na odtworzenie woli kontrahentów według reguł znaczeniowych. Jeśli jednak tekst umowy jest niejasny, konieczne staje się usunięcie wątpliwości przy zastosowaniu obowiązujących zasad wykładni umowy według reguł przewidzianych wart. 65 § 2 k.c.
Jak już wspomniano, użyte w § 9 umowy z dnia 23 maja 2017 roku sformułowanie jest, zdaniem Sądu Okręgowego jednoznaczne w swej treści.M. S. (2)nie złożyła jednocześnie oświadczenia, na mocy którego wyłączyłaby wierzytelności z tytułu odsetek od niezapłaconych w terminie faktur, które to stanowiły przedmiot umowy przelewu wierzytelności z dnia 2 maja 2013 r. zawartej pomiędzy nią, a powodem.
Stanowisko strony pozwanej prezentowane w toku postępowania odnośnie celu zawarcia umowy z dnia 23 maja 2013 roku jakim miało być całościowe rozliczenie wszelkich zobowiązańPrzedsiębiorstwu Handlowemu (...) Spółka Jawnaz siedzibą wS.wobecM. S. (2)prowadzącej działalność podfirmą (...)z siedzibą wS., jest logiczne, zgodne z doświadczeniem życiowym oraz wsparte zeznaniami świadków zarówno strony pozwanej jak i powodowej. Nielogiczne byłoby bowiem zawieranie tego typu umowy w sytuacji gdybyJ. T. (2)miał świadomość, iż część wierzytelności przysługującejM. S. (2)została już wcześniej zbyta. Co więcej treść umowy dotyczącej rozliczeń pomiędzy stronami była dużo wcześniej przygotowywana i konsultowana. Biorąc pod uwagę również to, że momencie zawierania umowy przelewu wierzytelności z dnia 2 maja 2013 roku prace nad treścią umowy z dnia 23 maja 2013 roku były już daleko zaawansowane, jako nielogiczne jawi się zawieranie tejże umowy. Nadto przy zawieraniu umowy cesji wierzytelności w dniu 2 maja 2013 r. nie doszło do przeniesienia hipoteki kaucyjnej, co nastąpiło dopiero w dniu 10 września 2013 roku, w drodze aneksu do umowy, a więc po dacie zawarcia umowy z dnia 23 maja 2013 r. i doręczeniu dłużnikowi zawiadomienia o przelewie wierzytelności.
Mając na względzie, że zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie pozwalał na przyjęcie, że dłużnik został zawiadomiony o dokonanym przelewie wierzytelności, przed zawarciem umowy z dnia 23 maja 2013 roku, słusznie Sąd I instancji uznał, że dłużnik był objęty ochroną przewidzianą wart. 512 k.c.Stąd też zwolnienie z długu dokonane w § 9 tej umowy jest skuteczne również względem nabywcy tej wierzytelności, tj. powoda, zaś powodowi co najwyżej przysługują roszczenia względem zbywcy wierzytelności.
Wobec powyższego za niezasadne należało uznać podniesione w apelacji zarzuty naruszenia prawa materialnego, jak i prawa procesowego.
Dokonana przez Sąd Rejonowy ocena materiału dowodowego nie narusza granic zakreślonych przezart. 233 § 1 k.p.c.Dla skuteczności zarzutu naruszeniaart. 233 § 1 k.p.c.nie jest bowiem wystarczające wskazanie, że materiał dowodowy pozwalał na dokonanie także innych ustaleń faktycznych, niż uczynił to Sąd I instancji lecz konieczne jest wykazanie uchybień dyskwalifikujących postępowanie i tok rozumowania Sądu wyrażony w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia, co w rozpoznawanej sprawie nie miało miejsca. Zwalczanie swobodnej oceny dowodów nie może bowiem polegać li tylko na przedstawieniu własnej, korzystnej dla skarżącego wersji zdarzeń, ustaleń stanu faktycznego opartej na własnej ocenie, lecz konieczne jest posłużeniu się argumentami wyłącznie jurydycznym wykazywanie, że wskazane wart. 233 § 1 k.p.c.kryteria oceny wiarygodności i mocy dowodów zostały naruszone, co miało wpływ na wyrok sprawy (tak Sąd Apelacyjny w Warszawie w wyroku z dnia 10 lipca 2008 r., VI ACa 306/08).
W tym stanie rzeczy Sąd Okręgowy na podstawieart. 385 k.p.c.oddalił apelację, o czym orzekł jak w punkcie 2. wyroku.
O kosztach postępowania apelacyjnego orzeczono w punkcie 3. wyroku na podstawieart. 98 § 1 i 3 k.p.c.. Mając na uwadze, iż apelacja powoda okazała się nieuzasadniona, zasądzono od niego na rzecz pozwanej zwrot poniesionych przez nią w postępowaniu odwoławczym kosztów w kwocie 1.800 zł, stanowiącej wynagrodzenie reprezentującego ją pełnomocnika w osobie adwokata ustalone w oparciu o § 2 pkt w związku z § 10 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie ( Dz. U. z 2015 r. poz. 1800 ze zm.)
SSO Violetta Osińska SSO Tomasz Szaj SSR del. Dariusz Jastrzębski | ```yaml
court_name: Sąd Okręgowy w Szczecinie
date: '2017-09-06'
department_name: II Wydział Cywilny Odwoławczy
judges:
- Dariusz Jastrzębski
- Tomasz Szaj
- Violetta Osińska
legal_bases:
- art. 65 § 1 i 2 k.c.
- art. 98 § 1 i 3 k.p.c.
- art. 71 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o księgach wieczystych i hipotece
- art. 10 ust. 2 ustawy z dnia 26 czerwca 2009 r. o zmianie ustawy o księgach wieczystych
i hipotece oraz niektórych innych ustaw
recorder: sekr. sądowy Magdalena Gregorczuk
signature: II Ca 327/17
``` |
150515300001006_II_K_000287_2018_Uz_2018-09-20_002 |
You are extracting information from the Polish court judgments.
Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value.
Please return the response in the identical YAML format:
```yaml
court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>"
date: <data, date in format YYYY-MM-DD>
department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\
\ department>"
judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>"
legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)>
recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder>
signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment>
```
=====
{context}
======
| Sygn. akt II K 287/18
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 20 września 2018 roku
Sąd Rejonowy w Szczytnie II Wydział Karny w składzie:
Przewodniczący:
Sędzia Andrzej Janowski
Protokolant:
sekr. sądowy Katarzyna Strzelec
bez udziału Prokuratora
po rozpoznaniu na posiedzeniu w dniu 20 września 2018 roku sprawy:
K. S.,synaJ.iD.z d.C.,ur. (...)wS.
oskarżonego o to, że:
w okresie od 15 maja 2014 r. do 12 maja 2018 r. w miejscowościJ., gm.Ś., woj.(...)- (...), uchylał się od wykonywania obowiązku alimentacyjnego na utrzymanie małoletniegoJ. S., określonego co do wysokości wyrokiem Sądu Rejonowego w Szczytnie z dnia 11 grudnia 2007 r. sygn. akt III RC 133/07, poprzez spowodowanie zaległości stanowiącej równowartość co najmniej 3 świadczeń okresowych, narażająca tym samym osobę uprawnioną na niemożność zaspokojenia podstawowych potrzeb życiowych,
tj. o czyn zart. 209 § 1a k.k.
I
oskarżonegoK. S.uznaje za winnego zarzucanego mu czynu i za to na podstawieart. 209 §1a k.k.skazuje go na karę 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności;
II
na podstawieart. 1, art. 2 ust 1 pkt 3 ustawy z dnia 23.06.1973r. o opłatach w sprawach karnych(Dz.U. 1983r. Nr 49 poz. 223 z późn. zmian.) zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa opłatę w wysokości 180 (stu osiemdziesięciu) złotych, zaś na podstawieart. 627 k.p.k.obciąża go pozostałymi kosztami sądowymi w sprawie.
UZASADNIENIE
stosownie doart. 424 §3 k.p.k.
Na wniosek prokuratora złożony w trybieart. 335 §1 k.p.k.Sąd skazał oskarżonegoK. S.za czyn polegający na tym, że w okresie od 15 maja 2014 roku do 12 maja 2018 roku w miejscowościJ., gm.Ś., uchylał się od wykonywania obowiązku alimentacyjnego na utrzymanie małoletniegoJ. S., określonego co do wysokości wyrokiem Sądu Rejonowego w Szczytnie z dnia 11 grudnia 2007 r. sygn. akt III RC 133/07, poprzez spowodowanie zaległości stanowiącej równowartość co najmniej 3 świadczeń okresowych, narażając tym samym osobę uprawnioną na niemożność zaspokojenia podstawowych potrzeb życiowych, tj. za przestępstwo zart. 209 §1a k.k.na karę 8 miesięcy pozbawienia wolności.
Przy wymiarze kary jako okoliczność łagodzącą Sąd potraktował przyznanie się oskarżonego do winy (k.71). Jako okoliczność obciążającą przyjęto dotychczasową karalność oskarżonego (dane o karalności k.57v) oraz fakt, iż oskarżony całkowicie świadomie złamał prawo – wiedząc o ciążącym na nim obowiązku alimentacyjnym wobec pokrzywdzonego, mimo zatrudnienia i uzyskiwanych dochodów zaniechał płacenia alimentów i stan ten utrzymywał przez długi czas.
Uwzględnienie powyższych okoliczności, zdaniem Sądu, wskazuje, że - zgodnie z tym co oskarżony uzgodnił z prokuratorem i na co wyraził zgodę w toku postępowania przygotowawczego - wymierzona kara jest adekwatna do stopnia szkodliwości społecznej popełnionego przestępstwa, jak i do stopnia winy oskarżonego. Uzgodnienie przez oskarżonego z oskarżycielem wymiaru kary wskazuje na to, że zrozumiał on niemałą społeczną szkodliwość swego czynu, a wymierzona mu kara jest karą słuszną i sprawiedliwą. Taki wymiar kary, w ocenie Sądu, spełni zatem swe zapobiegawcze i wychowawcze cele w stosunku do oskarżonego oraz uwzględniając potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa, wpłynie na kształtowanie w nim prawidłowych postaw, umacniając poszanowanie prawa.
Sąd obciążył oskarżonego kosztami sądowymi w całości uznając, że powinien on ponieść koszty postępowania, którego wszczęcie swym czynem spowodował. | ```yaml
court_name: Sąd Rejonowy w Szczytnie
date: '2018-09-20'
department_name: II Wydział Karny
judges:
- Sędzia Andrzej Janowski
legal_bases:
- art. 209 § 1a k.k.
- art. 1, art. 2 ust 1 pkt 3 ustawy z dnia 23.06.1973r. o opłatach w sprawach karnych
- art. 424 §3 k.p.k.
recorder: sekr. sądowy Katarzyna Strzelec
signature: II K 287/18
``` |
150515100522506_V_K_000214_2018_Uz_2019-01-15_001 |
You are extracting information from the Polish court judgments.
Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value.
Please return the response in the identical YAML format:
```yaml
court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>"
date: <data, date in format YYYY-MM-DD>
department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\
\ department>"
judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>"
legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)>
recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder>
signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment>
```
=====
{context}
======
| Sygn. akt V K 214/18
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 15 stycznia 2019 r.
Sąd Rejonowy w Giżycku w V Zamiejscowym Wydziale Karnym z siedzibą w Węgorzewie w składzie:
Przewodniczący – SSR Lidia Merska
Protokolant – st. sekr. sąd. Danuta Betlej
w obecności Prokuratora -------------------
po rozpoznaniu w dniu 15 stycznia 2019 r. na rozprawie
sprawyA. B.
urodzonego (...)wG.
synaJ.iM. z d. G.
oskarżonego o to, że: W okresie od 9 sierpnia 2016 r. do 25 marca 2016 r. oraz od 21 stycznia 2017 r. do 13 lutego 2018 r. w m.W.gm.B., uporczywie uchylał się od wykonywania obowiązku alimentacyjnego, na rzecz małoletniej córkiM. S. (1)w kwocie 500 złotych miesięcznie, określonego co do wysokości ugodą zawartą przed Sądem Rejonowym w Giżycku z dnia 30-08-2007 sygn. akt III RC 217/07, zmienionej następnie wyrokiem Sądu Rejonowego w Giżycku z dnia 8-04-2010 sygn. akt III RC 533/09, zmienionego następnie wyrokiem Sądu Rejonowego w Giżycku z dnia 22-10-2012 sygn. akt III RC 381/12, doprowadzając do zaległości w wysokości przekraczającej trzykrotność świadczenia okresowego, tj. 1500 złotych, w wyniku czego naraził osobę uprawnioną na niemożność zaspokojenia podstawowych potrzeb życiowych i działał na jej szkodę, reprezentowanej przez matkęW. S., przy czym zarzucanego mu czynu dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne,
tj. o czyn zart. 209 §1a kk
1
OskarżonegoA. B.uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, z tymże kwalifikuje go zart. 209§1kkw zw. zart. 64§1kki za to na podstawieart. 209 §1a kkw zw. zart. 34§1 i §1a pkt 1 kk,art. 35§1 kkiart. 34 §3 kkw zw. zart. 72 §1 pkt 3 kkskazuje go na karę 1 (jeden) rok ograniczenia wolności z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 30 (trzydzieści) godzin w stosunku miesięcznym i zobowiązuje oskarżonego do systematycznego wykonywania ciążącego na nim obowiązku łożenia na utrzymanieM. S. (2).
2
Na podstawieart. 63§1kkna poczet orzeczonej kary zalicza oskarżonemu okres tymczasowego aresztowania od dnia 25.08.2018r godz. 10.40 do dnia 3.09.2018r godz. 16.55 i przyjmuje, że jest to równoważne 20 (dwadzieścia) dni kary ograniczenia wolności.
3
Zwalnia oskarżonego od obowiązku ponoszenia opłat i pozostałych kosztów sądowych.
Sygn. akt VK 214/18
UZASADNIENIE
A. B.iW. S.są rodzicami córkiM. S. (2), któraurodziła się (...)
W dniu 30 sierpnia 2007r rodzice dziecka zawarli przed Sądem Rejonowym w Giżycku ugodę w sprawie o sygn. akt III RC 217/07 –A. B.został zobowiązany do płacenia alimentów w kwocie 150,00 na rzecz córki – k. 101.
Wyrokiem z dnia 08.04.2010r Sądu Rejonowego w Giżycku wydanego w sprawie o sygn. akt III RC 533/09 podwyższone należne alimenty od ojca do kwoty 350,00zł – k. 102.
Wyrokiem z dnia 22.10.2012r sygn. akt III RC 381/12 Sądu Rejonowego w Giżycku podwyższono alimenty należne córceA. B.do kwoty 500,00 złotych – k. 103.
Decyzją z dnia 15.09.2016r i 13.09.2017r Gminny Ośrodek Pomocy Społecznej wB.przyznał świadczenie z funduszu alimentacyjnego do ukończenia 18 roku życiaM. S. (1)w kwocie 500zł; w okresie od 01.10.2016 do 30.09.2017r i od 01.10.2017r do 30.09.2018r – k. 19, 44.
Na dzień 25.01.2018r zadłużenieA. B.z tytułu wypłaconych świadczeń alimentacyjnych wynosi 47.631,67zł – należność główna, zaś prowadzona egzekucja komornicza jest bezskuteczna k. 1, 6, 7, 23. Dłużnik od kwietnia 2008r do 13.02.2018r nie dokonał żadnej wpłaty – k. 66.A. B.w okresach od 23.12.2014r do 02.04.2015r i od 31.01.2017r do 19.02.2017r był zarejestrowany w Powiatowym Urzędzie Pracy wW.jako osoba bezrobotna – k.70.
Gminny Ośrodek Pomocy Społecznej wB.decyzją z dnia 02.11.2016r przyznał zasiłek rodzinny na rzeczM. S. (1)w kwocie 124,00zł na okres od 01.11.2016r do 31.10.2017r oraz jednorazowy dodatek z tytułu rozpoczęcia roku szkolnego w kwocie 100zł – k. 4. Decyzją z dnia 02.11.2017r przyznano ponownie zasiłek rodzinny na rzecz dziecka w wysokości 124,00zł na okres od 01.11.2017r do 31.10.2018r oraz zasiłek jednorazowy z tytułu rozpoczęcia roku szkolnego w wysokości 100,00zł.W. S.od 22.05.2017r figuruje w rejestrze osób bezrobotnych Powiatowego Urzędu Pracy wW., bez prawa do zasiłku k. 71, 163.
A. B.odbywał karę pozbawienia wolności od dnia 26.03.2016r do 20.01.2017r – k. 104. Wyrokiem z dnia 27.03.2018r w sprawie o sygn. akt VK 13/18 został skazany za popełnienie czynu kwalifikowanego zart. 209§1a kk, którego dopuścił się na rzecz córkiJ. B.– k. 107. Wcześniej wyrokiem z dnia 31.10.2013r w sprawie o sygn. akt VK 194/13 został skazany za popełnienie czynów kwalifikowanych zart. 209§1kkdokonanych na szkodęJ. B.iM. S. (1); wymierzono mu karę 10 miesięcy pozbawienia wolności, której wykonanie zawieszono na okres 3 lat. Wykonanie kary zarządzono postanowieniem z dnia 20.08.2015r,A. B.odbył karę pozbawienia wolności w okresie od 26.03.2016r do 20.01.2017r. – k. 115, 117
M. S. (1)mieszka wraz z matkąW. S.w mieszkaniu babci.W. S.niegdzie nie pracuje. Utrzymuje siebie i córkę z alimentów, zasiłku 500+, zasiłku rodzinnego 124,00 zł, zapomogi(...)wB.w kwocie 202zł miesięcznie. Miesięczny koszt utrzymania mieszkania to 400zł. Dziecko jest zdrowe, nie korzysta z zajęć pozalekcyjnych, matka ponosi wszelkie koszty utrzymania córki.
A. B.w ogóle nie utrzymuje kontaktu z córką, jest pozbawiony praw rodzicielskich.
Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie: zeznań świadkaW. S.k. 190 – 190v, wyjaśnień oskarżonego k. 190 oraz dowodów wymienionych powyżej.
OskarżonyA. B.przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i wyjaśnił, że będzie płacił systematycznie alimenty na rzecz dwójki swoich dzieci, bo podjął już pracę zawodową.
W. S.przedstawiła swoją sytuację materialną, sytuację rodzinną dziecka. Zdaniem Sądu stan faktyczny w przedmiotowej sprawie jest bezsporny, wynika z zeznań świadka, dokumentów oraz wyjaśnień oskarżonego.
Na pewno brak pracy i dochodów oskarżonego nie zwalnia go z obowiązku czynienia starań o zaspokojenie potrzeb dziecka. Oskarżony był zarejestrowany jako osoba bezrobotna, odbywał wcześnie kary pozbawienia wolności, ale przebywał również na wolności i nie interesował się w ogóle losem córki.
Odpowiedzialności karnej za popełnienie czynu kwalifikowanego zart. 209a§1kkpodlega ten, kto uchyla się od wykonania obowiązku alimentacyjnego określonego co do wysokości orzeczeniem sądowym, ugodą zawartą przed sądem albo innym organem albo inną umową, jeżeli łączna wysokość powstałych wskutek tego zaległości stanowi równowartość co najmniej 3 świadczeń okresowych albo jeżeli opóźnienie zaległego świadczenia innego niż okresowe wynosi co najmniej 3 miesiące i naraża osobę uprawnioną na niemożność zaspokojenia podstawowych potrzeb życiowych, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2. Zmiana przepisów nastąpiła z dniem 31.05.2017r – Dz. U. z 2017r poz. 952.
Samo zachowanie zawierające się w pojęciu "uchylanie się" polega na niewypełnieniu ciążącego na sprawcy obowiązku, takiego jednak, który jest w ogóle możliwy do wykonania (wyr. SN z 9.5.1995 r., III KRN 29/95, OSNKW 1995, Nr 9–10, poz. 64; wyr. SN z 4.9.2008 r., II KK 221/08, OSNwSK 2008, Nr 1, poz. 1755). Przestępstwa zart. 209 § 1 kkmoże zatem dopuścić się tylko ten, kto mógłby wykonać ciążący na nim obowiązek, ale nie czyni tego mimo realnych możliwości. Sprawca nie wypełnia zatem obowiązku, bo nie chce go wypełnić lub ten obowiązek lekceważy (post. SN z 17.4.1996 r., II KRN 204/96, Prok. i Pr. 1996, Nr 11, poz. 4). W pojęciu uchylania się zawarty jest zatem zawsze negatywny stosunek psychiczny sprawcy do świadczenia, sprawiający, że nie dopełnia on swojego obowiązku, mimo że ma obiektywną możliwość jego wykonania. Przestępstwo zart. 209 kkzachodzi w sytuacji powtarzającego się uchylania zabarwionego ujemnie z uwagi na złą wolę sprawcy, która wyraża się najczęściej w ignorowaniu w sposób tendencyjny obowiązku świadczenia opieki materialnej (wyr. SN z 3.7.2003 r., II KK 125/03, OSNwSK 2003, Nr 1, poz. 1458; wyr. SN z 27.2.1996 r., II KRN 200/95, Prok. i Pr. 1996, Nr 10, poz. 8; post. SA w Krakowie z 13.12.2000 r., II AKz 289/00, KZS 2000, Nr 12, poz. 28).Art. 209 § 1a kkstanowi typ kwalifikowany polegający na narażeniu pokrzywdzonego na niemożność zaspokojenia podstawowych potrzeb Sąd Najwyższy wskazał, że "fakt zaspokojenia podstawowych potrzeb życiowych uprawnionego kosztem znacznego wysiłku osoby współzobowiązanej do alimentacji albo przez inne osoby niezobowiązane nie wyłącza ustawowego znamienia narażenia na niemożność zaspokojenia tych potrzeb" (uchw. SN z 9.6.1976 r., VI KZP 13/75, OSNKW 1976, Nr 7, poz. 86). W orzecznictwie wielokrotnie wskazywano, że okoliczność, iż Fundusz Alimentacyjny pokrywa zaliczkowo należne kwoty alimentacyjne zasądzone od dłużnika, który uchyla się od ich uiszczania, nie zmienia faktu, że samo ich niepokrywanie przez sprawcę może wypełniać także znamię narażenia pokrzywdzonych na niemożność zaspokojenia podstawowych potrzeb życiowych. Przyjmuje się bowiem, że pomoc z Funduszu Alimentacyjnego działa tak samo, jak działa każda inna pomoc od osób niezobowiązanych, które z pobudek humanitarnych umożliwiały egzystencję osób pokrzywdzonych (wyr. SA w Poznaniu z 16.12.1996 r., II AKa 407/96, OSA 1997, Nr 4, poz. 18; wyr. SN z 27.3.1987 r., V KRN 54/87, OSNPG 1987, Nr 8, poz. 103; uchw. SN z 9.6.1976 r., VI KZP 13/75, OSNKW 1976, Nr 7, poz. 86). Konieczne jest zatem zabezpieczenie minimum egzystencji w postaci środków przeznaczonych na utrzymanie i wykształcenie dziecka, lecz także stworzenie mu warunków umożliwiających zaspokojenie potrzeb wyższego rzędu, istotnych dla kształtowania jego osobowości i nawyków kulturalnych (wyr. SN z 27.3.1987 r., V KRN 54/87, OSNPG 1987, Nr 8, poz. 103).
Odnosząc te rozważania do przedmiotowej sprawy należy stwierdzić, iż oskarżony dopuścił się popełnienia zarzucanego mu czynu z winy umyślnej w zamiarze bezpośrednim. Oskarżony doskonale zdawał sobie sprawę, że ciąży na nim obowiązek alimentacyjny wobec córki, uzyskiwał dochody, które przeznaczał na własne potrzebny, nie interesował się losem córki, jej życiem, edukacją, ponoszeniem kosztów utrzymania (k. 91). Podejście oskarżonego do jego obowiązków jako ojca nie było odpowiedzialne, skoro cały ciężar utrzymania dziecka, opieki nad nim zostawił matce, sam nawet nie wykazując minimum zainteresowania. Samo pozbawienie praw rodzicielskich oskarżonemu nie oznacza automatycznie, że nie może kontaktować się z dzieckiem. Zdaniem Sądu czyn popełniony przez oskarżonego charakteryzuje się dużym stopniem społecznej szkodliwości. Oskarżony mając pełną świadomość ciążących na nim obowiązków odnośnie alimentacji, mimo osiąganych dochodów nawet niewielkich, nie przeznaczył żadnych pieniędzy na utrzymanie córki.
Sąd wymierzył oskarżonemu karę 1 rok ograniczenia wolności wraz z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 30 godzin oraz zobowiązał go do wykonywania ciążącego na nim obowiązku łożenia na utrzymanie córkiM. S. (1).
Orzeczenie wobec niego kary ograniczenia wolności wraz z obowiązkiem wykonywania pracy na cele społeczne będzie niewątpliwie miało walor zarówno wychowawczy jak i wystarczającej reakcji prawno – karnej w stosunku do tego oskarżonego. Z samego faktu, iż oskarżony był dotychczas kilkakrotnie karany, również za czyn kwalifikowany zart. 209§1kk, nie można wyprowadzać wniosku, iż jedynie kara bezwzględna pozbawienia wolności będzie adekwatna do wagi czynu. Oskarżony opuścił zakład karny 20.01.2017r, zatem ten rodzaj kary nie odniósł spodziewanego rezultatu w jego zachowaniu, a poza tym najistotniejsze jest aby podjął zatrudnienie, a z uzyskiwanego dochody spłacał należności.
Sąd uzupełnił kwalifikację czynu oskarżonego oart. 64§1kk, ponieważ wyrokiem z dnia 31.10.2013r sygn. akt VK 194/13 oskarżonyA. B.został skazany na karę 10 miesięcy pozbawienia wolności wraz z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 3 lat, za popełnienie czynu kwalifikowanego zart. 209§1kkw zw. zart. 91§1kk. Wykonanie kary wobec oskarżonego zarządzono postanowieniem z dnia 20.08.2015r, a karę odbywał w okresie od 26.03.2016r do 20.01.2017r.
Na poczet orzeczonej kary ograniczenia wolności Sąd zaliczył okres tymczasowego aresztowania oskarżonego – k. 166, 168.
Sąd zwolnił oskarżonego od obowiązku ponoszenia kosztów procesu ponieważ nie uzyskuje on dochodów pozwalających na ich poniesienie –art. 624§1kpk. | ```yaml
court_name: Sąd Rejonowy w Giżycku
date: '2019-01-15'
department_name: V Zamiejscowy Wydział Karny w Węgorzewie
judges:
- Lidia Merska
legal_bases:
- art. 34§1 i §1a pkt 1 kk
- art. 624§1kpk
recorder: st. sekr. sąd. Danuta Betlej
signature: V K 214/18
``` |
150500000001521_III_AUa_000123_2015_Uz_2015-09-03_001 |
You are extracting information from the Polish court judgments.
Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value.
Please return the response in the identical YAML format:
```yaml
court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>"
date: <data, date in format YYYY-MM-DD>
department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\
\ department>"
judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>"
legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)>
recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder>
signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment>
```
=====
{context}
======
| Sygn.akt III AUa 123/15
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 3 września 2015r.
Sąd Apelacyjny w Białymstoku, III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych
w składzie:
Przewodniczący: SSA Piotr Prusinowski (spr.)
Sędziowie: SA Dorota Elżbieta Zarzecka
SA Bohdan Bieniek
Protokolant: Agnieszka Charkiewicz
po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 3 września 2015 r. wB.
sprawy z odwołaniaZ. S.
przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział wB.
o ustalenie kapitału początkowego
na skutek apelacji wnioskodawcyZ. S.
od wyroku Sądu Okręgowego w Białymstoku V Wydziału Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 25 września 2014 r. sygn. akt V U 922/14
I
oddala apelację,
II
zasądza odZ. S.na rzecz Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział wB.kwotę 120 (sto dwadzieścia) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego za II instancję.
Sygn akt III AUa 123/15
UZASADNIENIE
Decyzją z dnia 25.04.2014 r. o ponownym ustaleniu kapitału początkowego wydaną w oparciu o przepisyustawy z dnia 17.12.1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych(t.j. Dz. U. z 2013 r., poz. 1440 ze zm.) Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział wB., po rozpatrzeniu wnioskuZ. S.o zmianę stażu pracy, ponownie ustaliłZ. S.wartość kapitału początkowego na dzień 1.01.1999 roku w wysokości 106 270,23 zł. Do ustalenia wartości kapitału początkowego organ rentowy przyjął podstawę wymiaru kapitału początkowego w kwocie 1226,38 zł ustaloną w decyzji z dnia 18.12.2013 r. o ponownym ustaleniu kapitału początkowego, 16 lat 4 miesiące i 24 dni (łącznie 196 miesięcy) okresów składkowych i 3 lata 11 miesięcy (łącznie 47 miesięcy) okresów nieskładkowych, współczynnik proporcjonalny do osiągniętego wieku oraz okresu składkowego i nieskładkowego w wysokości 73,21 %.
Z. S.wniósł odwołanie od tej decyzji i nie zgodził się z nią w zakresie przyjętego okresu składkowego. Wskazał, że w okresie od 29.12.1989 r. do 29.03.1990 r. był ubezpieczony a podstawę ubezpieczenia stanowi wpis w legitymacji ubezpieczeniowej dokonany przezB.Zakłady (...)wB.. Stosownie do treściart. 6 ust. 1 pkt 1 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, okres ten w ocenie odwołującego jest okresem składkowym, który powinien być zaliczony do stażu pracy. Wniósł o przyjęcie do obliczeń okresu od 1.01.1990 r. do 28.02.1990 r. jako okresu ubezpieczenia. Ponadto domagał się sprawdzenia zastosowanych w wyliczeniu wysokości kapitału początkowego zaokrągleń, które w jego ocenie obarczone są błędem.
Zakład Ubezpieczeń Społecznych wniósł o oddalenie odwołania. Wskazał, że decyzją z dnia 25.04.2014 r. ponownie ustalił wartość kapitału początkowego na dzień 1.01.1999 r. w kwocie 106270,23 zł. Organ rentowy uwzględnił okres od 5.02.1990 r. do 12.02.1990 r., w którym wnioskodawca był zarejestrowany w Powiatowym Urzędzie Pracy wB.jako osoba bezrobotna. Okres od 13.02.1990 r. do 28.02.1990 r. został wcześniej zaliczony – decyzją z dnia 29.10.2008 r. Nie uwzględnił natomiast okresu od 1.01.1990 r. do 4.02.1990 r. ponieważ wnioskodawca nie był zarejestrowany jako osoba bezrobotna.
Sąd Okręgowy w Białymstoku wyrokiem z dnia 25 września 2014 r. oddalił odwołanie.Sąd ten ustalił, żeZ. S.we wniosku z dnia 25.02.2014 r. wystąpił do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział wB.o ponowne przeanalizowanie jego wniosku z dnia 13.11.2006 r. o ustalenie kapitału początkowego. Decyzją z dnia 18.03.2014 r. o ponownym ustaleniu kapitału początkowego wydaną na podstawie przepisówustawy z dnia 17.12.1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych(t.j. Dz. U. z 2013 r., poz. 1440 ze zm.) Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział wB.ponownie ustaliłZ. S.wartość kapitału początkowego na dzień 1.01.1999 r. w wysokości 106247,24 zł. Następnie dnia 22.04.2014 organ rentowy zwrócił się do Powiatowego Urzędu Pracy wB.o wskazanie okresów, w którychZ. S.był zarejestrowany jako bezrobotny i pobierał zasiłek dla bezrobotnych oraz wskazanie wysokości wypłaconych zasiłków. Powiatowy Urząd Pracy wB.w piśmie z dnia 23.04.2014 r. wskazał, żeZ. S.figurował w ewidencji bezrobotnych tego(...)od 5.02.1990 r. do 28.02.1990 r. i pobierał zasiłek dla bezrobotnych od 13.02.1990 r. do 28.02.1990 r. w kwocie 144.634 starych złotych.Po uzyskaniu tej informacji, Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w(...).04.2014 r. wydał decyzję –obecnie zaskarżoną- o ponownym ustaleniu kapitału początkowego i po uwzględnieniu do stażu pracy jako okresu składkowego okresu od 5.02.1990 r. do 12.02.1990 r. kiedy wnioskodawca był zarejestrowany jako osoba bezrobotna, ustalił jego wartość na dzień 1.01.1999r. w kwocie 106 270,23 zł.
Sąd pierwszej instancji podkreślił, że okres od 13.02.1990 r. do 28.02.1990 r. został zaliczony do kapitału początkowego jako okres składkowy decyzją z dnia 29.10.2008 r. wraz z wysokością otrzymanego zasiłku dla bezrobotnych, co wynika z wykazu wprowadzonych okresów ubezpieczonego i wykazu wprowadzonych dochodów ubezpieczonego. Podstawą w tym zakresie było zaświadczenie Urzędu Rejonowego wB., Rejonowego Biura Pracy wB.z dnia 17.01.1992 r. stwierdzające, żeZ. S.był zarejestrowany w tym Biurze jako osoba bezrobotna i pobrał w okresie od 13.02.1990 r. 28.02.1990 r. zasiłek z tytułu pozostawania bez pracy. W rezultacie Sąd pierwszej instancji podkreślił, że ostatecznie sporny był okres od 1.01.1990 r. do 4.02.1990 r. Sąd Okręgowy ustalił, że w okresie tym wnioskodawca nie był zarejestrowany jako osoba bezrobotna. Wniosek co do zaliczenia tego okresu opierał na wpisach w legitymacji ubezpieczeniowej, wskazując, że z dokonanych wpisów wynika, iż w tym okresie był ubezpieczony. Sąd podkreślił, że z legitymacji ubezpieczeniowej (k. 330 akt ZUS) wynika, że 29.12.1989 r. zakład pracy -B.Zakłady (...)wB.poświadczył, iżZ. S.jest uprawniony do świadczeń leczniczych (k. 10 legitymacji). W poświadczeniach o okresach zatrudnienia zakład ten dokonał wpisu, że zatrudnienieZ. S.ustało z dniem 31.12.1989 r. na mocy porozumienia stron (k. 84 legitymacji). Z kolei Rejonowe Biuro Pracy wB.poświadczyło, że od dnia 13.02.1990 r. do dnia 28.02.1990 r. był on bezrobotny (k. 84 legitymacji).
Uwzględniając wskazane ustalenia faktyczne Sąd pierwszej instancji wskazał na treść art. 173 ust. 1 i art. 174 ustawy emerytalnej. Na tej podstawie konkludował, że wysokość kwoty kapitału początkowego zależy od udowodnionych okresów składkowych i nieskładkowych przebytych przed 1.01.1999 r. W niniejszej sprawie nie ulegało wątpliwości, że wpis w legitymacji ubezpieczeniowej dokonany 29.12.1989 r. poświadczał o uprawnieniach do świadczeń leczniczych w związku z trwającym wówczas zatrudnieniem wnioskodawcy. Wpis ten nie stanowi podstawy do uznania, że po 31.12.1990 r. a więc po rozwiązaniu stosunku pracy, wnioskodawca nadal był osobą ubezpieczoną w rozumieniu przepisów ustawy emerytalnej. Wraz z ustaniem zatrudnienia wnioskodawca nie otrzymywał wynagrodzenia, które stanowiłoby podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne. Ponadto w okresie od 1.01.1990 r. do 4.02.1990 r. nie był zarejestrowany jako osoba bezrobotna. Został zarejestrowany jako osoba bezrobotna z dniem 5.02.1990 r. Zatem w ocenie Sądu pierwszej instancji wnioskodawca nie przedłożył żadnych dowodów, które wskazywałyby, iż w okresie od 1.01.1990 r. do 4.02.1990 r. podlegał on ubezpieczeniom społecznym. Z tych względów odwołanie należało oddalić.
Zdaniem Sądu Okręgowego w Białymstoku bezzasadne okazały się również twierdzenia wnioskodawcy odnośnie błędnych obliczeń matematycznych dotyczących ustalenia wysokości kapitału początkowego. W tym zakresie organ rentowy na żądanie Sądu złożył pismo procesowe (k. 18-19 akt) wskazując poszczególne, kolejne działania matematyczne prowadzące do ustalenia wartości kapitału początkowego. Działania te są zgodne z§ 32 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 11.10.2011 r. w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno- rentowe(Dz. U. 237, poz. 1412), który stanowi, że jeżeli przy obliczaniu wysokości świadczenia zachodzi konieczność wykonania kilku kolejnych działań matematycznych, zaokrąglenia matematycznego do drugiego miejsca po przecinku dokonuje się po wykonaniu każdego z tych działań.
Apelację wniósłZ. S..
Analizując treść środka zaskarżenia można wnosić, że skarżący nie podziela oceny Sądu pierwszej instancji co do nieuwzględnienia okresu od dnia 1 stycznia do dnia 4 lutego 1990 r. Dodatkowo uważa, że wyliczenie kapitału początkowego nie powinno uwzględniać zaokrągleń po poszczególnych działaniach matematycznych. Wniosek ten można wyprowadzić z przytoczonego przez wnioskodawcę algorytmu. Biorąc pod uwagę treść apelacji można wnosić, że w zakresie poruszonych kwestii skarżący domaga się zmiany zaskarżonego wyroku.
Sąd Apelacyjny zważył:
Apelacja jest w oczywisty sposób niezasadna. W okresie od dnia 1 stycznia 1990 r. do dnia 4 lutego 1990 r. wnioskodawca nie był osobą ubezpieczoną. Umowa o pracę rozwiązała się w dniu 31 grudnia 1989 r., a do ewidencji osób bezrobotnych odwołujący się został wciągnięty od dnia 5 lutego 1990 r. Z przepisu art. 174 ust 2 ustawy o emeryturach i rentach z FUS jednoznacznie wynika, że przy ustalaniu kapitału początkowego przyjmuje się przebyte przed dniem wejścia w życie ustawy okresy składkowe, o których mowa w art. 6, i okresy nieskładkowe, określone w art. 7. Daje to podstawę do dwóch wniosków. Po pierwsze, jedynie okres enumeratywnie wymieniony w art. 6 lub 7 ustawy emerytalnej uwzględnia się przy wyliczeniu kapitału początkowego. Oznacza to, że wpis w legitymacji ubezpieczeniowej dokonany w dniu 29 grudnia 1989 r. (dotyczący świadczeń leczniczych), wobec rozwiązania w dniu 31 grudnia 1989 r umowy o pracę., nie może na podstawie art. 6 ust 1 pkt 1 ustawy świadczyć o istnieniu od dnia 1 stycznia 1990 r. ubezpieczenia. Po drugie, w utrwalonym orzecznictwie sądowym zgodnie przyjmuje się, że okresy czasowego pozostawania bez pracy z powodu niemożności jej otrzymania lub niemożności podjęcia szkolenia zawodowego w rozumieniuart. 6 ust. 2 pkt 6 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych(jednolity tekst: Dz.U. z 2009 r. Nr 153, poz. 1227 ze zm.) to okresy zarejestrowania się w urzędzie zatrudnienia jako osoba poszukująca pracy lub jako bezrobotny (wyrok SN z dnia 27 sierpnia 2009 r., II UK 404/08, OSNP 2011, nr 7-8, poz. 111). W rezultacie do dnia 5 lutego 1990 r. pozostawanie przez wnioskodawcę bez pracy nie może być traktowane jako okres składkowy. Prawidłowy jest zatem wniosek Sądu pierwszej instancji, że okres od dnia 1 stycznia 1990 r. do dnia 4 lutego 1990 r. nie podlega uwzględnieniu przy ustalaniu kapitału początkowego.
Jeżeli chodzi o kwestie wyliczeniową to również wnioskodawca jest w błędzie. Zgodnie z art. 174 ust 1 ustawy emerytalnej kapitał początkowy ustala się na zasadach określonych w art. 53. Przepis ten odnosi się między innymi do wyliczenia części składkowej i nieskładkowej emerytury (na mocy art. 174 ust 1 kapitału początkowego). Mechanizm obliczenia części składkowej i nieskładkowej polega, po pierwsze, na procentowym ustaleniu ilości lat (składkowych i nieskładkowych) przyjmując, że każdy z nich jest warty 1,3% (0,7%), a po drugie, na przemnożeniu tak uzyskanego wskaźnika przez podstawę wymiaru. Z uwagi na to, że okresy składkowe i nieskładkowe obliczane są w miesiącach, a przepis art. 53 ustawy posługuje się parametrem rocznym, konieczne było dokonanie bardziej złożonego działania. Można go prześledzić na przykładzie części składkowej. Najpierw trzeba było przemnożyć ilości miesięcy (196) przez wskaźnik 1,3 %, a następnie podzielić go przez 12 miesięcy, co dało wynik 21,23333… (w zaokrągleniu 21,23 %). Na tym kończy się pierwsza część obliczenia (1,3 % za każdy rok składkowy). Druga polega na pomnożeniu tak ustalonego wskaźnika procentowego przez podstawę wymiaru. Skarżący nie rozróżnia wskazanych etapów wyliczenia. W apelacji przeprowadził jedno łączne działalnie matematyczne. Rozwiązanie to jest jednak błędne jeśli uwzględni się § 32 rozporządzenia(...)z dnia 11 października 2011 r. nakazujący zaokrąglanie wyniku po każdym z działań składowych. Nieuwzględnienie tego zabiegu doprowadziło wnioskodawcę do otrzymania odmiennego wyniku. Analogiczne uwagi można zgłosić w zakresie części nieskładkowej wyliczenia kapitału początkowego. Dlatego i w tym zakresie apelacja jest pozbawiona racji.
Mając na uwadze powyższe Sąd drugiej instancji zgodnie zart. 385 k.p.c.orzekł jak w sentencji. Zgodnie zart. 98 k.p.c.orzekł o kosztach procesu. | ```yaml
court_name: Sąd Apelacyjnyw Białymstoku
date: '2015-09-03'
department_name: III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych
judges:
- Dorota Elżbieta Zarzecka
- Piotr Prusinowski
- Bohdan Bieniek
legal_bases:
- art. 6 ust. 2 pkt 6 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu
Ubezpieczeń Społecznych
- § 32 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 11.10.2011 r. w
sprawie postępowania o świadczenia emerytalno- rentowe
- art. 385 k.p.c.
recorder: Agnieszka Charkiewicz
signature: III AUa 123/15
``` |
151520650003027_VI_GC_001463_2017_Uz_2018-03-08_001 |
You are extracting information from the Polish court judgments.
Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value.
Please return the response in the identical YAML format:
```yaml
court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>"
date: <data, date in format YYYY-MM-DD>
department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\
\ department>"
judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>"
legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)>
recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder>
signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment>
```
=====
{context}
======
| Sygn. akt VI GC 1463/17 upr/3
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 8 marca 2018 r.
Sąd Rejonowy w Tychach Wydział VI Gospodarczy
w składzie następującym:
Przewodniczący: SSR Jolanta Brzęk
Protokolant: stażysta Monika Kucharczyk
po rozpoznaniu w dniu 8 marca 2018 r. w Tychach
na rozprawie
sprawy z powództwa:
Fabryka (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnościąwO.
przeciwko:
(...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnościąwJ.
o zapłatę
1
zasądza od pozwanego(...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnościąwJ.na rzecz powodaFabryka (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnościąwO.kwotę 2 730,60 zł (dwa tysiące siedemset trzydzieści złotych i sześćdziesiąt groszy) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od 23 stycznia 2017 roku do dnia zapłaty;
2
zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 1 017,00 zł (jeden tysiąc siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu;
3
oddala wniosek o rozłożenia zasądzonej należności na raty.
SSR Jolanta Brzęk
Sygn. akt VI GC1463/17 upr/3
UZASADNIENIE
W dniu 11 sierpnia 2017 r. powódFabryka (...) Sp. z o.o.z siedzibą wO.wniósł w postepowaniu upominawczym pozew, w którym domagał się zasądzenia od pozwanej(...) Sp. z o.o.z siedzibą wJ.kwoty 2 730,60 zł wraz z kosztami procesu, w tym kosztami zastępstwa procesowego według norm przepisanych oraz ustawowymi odsetkami od dnia 23 stycznia 2017 r. do dnia zapłaty.
W uzasadnieniu powód wskazał, że pozwana w ramach prowadzonej działalności gospodarczej kupiła od powoda w dniu 23 grudnia 2016 r. wyprodukowane przez niego pokrowce paroprzepuszczalne za kwotę 2 730,60 zł brutto z terminem zapłaty do dnia 22 stycznia 2017 r., za które powód wystawiłfakturę nr (...). Powód w uzasadnieniu pozwu wskazał także, iż mimo pisma przedsądowego wzywającego pozwanego do ugodowego zakończenia sprawy, pozwany nie zapłacił należności, a także nie odpowiedział na pismo w żaden sposób. Powód wskazał ponadto, że odsetki za opóźnienie w zapłacie należności pieniężnej liczone są odpowiednio od dnia następnego po dniu wymagalności.
W dniu 30 sierpnia 2017 r. w sprawie o sygn. akt VI GNc 1916/17 Sąd Rejonowy w Tychach VI Wydział Gospodarczy wydał przeciwko pozwanej nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym.
W przepisanym terminie pozwana wniosła sprzeciw od nakazu zapłaty wnosząc o oddalenie powództwa i zasądzenie kosztów postepowania.
Pozwana w sprzeciwie podniosła, iż złożony przez powoda pozew narusza porozumienie zawarte pomiędzy stronami, na mocy którego powód zobowiązał się wstrzymać ze skierowaniem pozwu, dając stronie pozwanej dodatkowy czas na spłatę zobowiązań, czego nie uczynił, w konsekwencji czego pozew jest przedwczesny. Pozwana w sprzeciwie od nakazu zapłaty, na zasadzie przepisuart. 320 k.p.c., wniosła także o rozłożenie dochodzonej pozwem kwoty na raty w przypadku zasądzenia przez Sąd dochodzonej należności.
Sąd ustalił, co następuje:
Pozwana w ramach prowadzonej działalności gospodarczej kupiła od powoda w dniu 23 grudnia 2016 r. wyprodukowane przez niego pokrowce paroprzepuszczalne za kwotę 2 730,60 zł, za które powód wystawiłfakturę nr (...). Należność powyższa stała się wymagalna dnia 22 stycznia 2017 r., zgodnie z terminem zapłaty wskazanym na fakturze.
Dowód:faktura nr (...)(k. 4)
Pismem z dnia 3 kwietnia 2017 r. powód wezwał pozwaną do zapłaty kwoty 2 730,60 zł tytułem wymagalnej należności za dostawę zafakturą nr (...)z dnia 23 grudnia 2016 r. oraz do zapłaty odsetek za opóźnienie w zapłacie powyższej kwoty liczonych od następnego dnia po upływie terminu zapłaty należności. W powyższym piśmie powód wskazał ponadto dane konta do przelewu oraz uprzedził pozwaną o skutkach niezapłacenia wymagalnych należności. Pomimo wezwania do ugodowego zakończenia sprawy, pozwana nie zapłaciła dochodzonej pozwem kwoty, nie zareagowała także na skierowane do niej pismo.
Dowód: wezwanie przedsądowe ostateczne z dnia 3 kwietnia 2017 r.(k. 5)
Poczynione w sprawie ustalenia oparto o nie budzące wątpliwości merytoryczne dokumenty znajdujące się w aktach sprawy. Żadna ze stron nie kwestionowała ich autentyczności ani treści.
Sąd zważył, co następuje:
Powództwo wytoczone w niniejszej sprawie przezspółkę Fabryka (...) Sp. z o.o.z siedzibą wO.przeciwko pozwanej(...) Sp. z o.o.z siedzibą wJ.zasługiwało na uwzględnienie w całości.
Powód domagał się zasądzenia od pozwanej(...) Sp. z o.o.kwoty 2 730,60 zł wraz z kosztami procesu i ustawowymi odsetkami od dnia 23 stycznia 2017 r. do dnia zapłaty. W uzasadnieniu powód powołał się na istnienie zobowiązania po stronie pozwanej, wynikającego z dołączonej do pozwu faktury na zakup pokrowców paroprzepuszczalnych, wskazał także, iż podejmował próby pozasądowego rozwiązania sporu dołączając wysłane pozwanej przedsądowe wezwanie do zapłaty.
Pozwana natomiast w sprzeciwie od zapłaty wniosła o oddalenie powództwa, podnosząc, iż powód naruszył porozumienie zawarte między stronami składając przedwcześnie pozew do sądu. Strona pozwana nie dołączyła jednakże żadnych dowodów na potwierdzenie swojej tezy, nie kwestionowała także istnienia samego roszczenia, ani jego wysokości. Na zasadzie przepisuart. 320 k.p.c., strona pozwana wniosła także o rozłożenie dochodzonej pozwem kwoty na raty w przypadku zasądzenia przez Sąd dochodzonej należności.
Jak wynika z okoliczności sprawy oraz przedstawionych dowodów strony łączyła umowa sprzedaży zart. 535 k.c.i nast. Powód przeniósł własność rzeczy na pozwanego, a pozwany towar odebrał, jednakże nie dokonał zapłaty, czyli świadczenia równoważnego wzjamnego.
Zgodnie z ogólnymi regułami postępowania dowodowego obowiązek przedstawienia dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy spoczywa na stronach, a ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie spoczywa na stronie, która z tych faktów wywodzi skutki prawne -art. 6 k. c.w zw. zart. 3 k. p. c.w zw. zart. 232 k. p. c.Zgodnie z opisanymi wyżej regułami dowodowymi to na powodzie ciąży obowiązek udowodnienia okoliczności, iż pozwany pozostaje jego dłużnikiem z tytułu zakupu towarów.
W ocenie Sądu, powód przedstawił w pozwie wystarczające dowody na okoliczność istnienia oraz wysokości dochodzonego roszczenia. W tym względzie zaprezentował nie tylko własne twierdzenia, lecz poparł je także konkretnymi dowodami.
Strona pozwana natomiast kwestionując zasadność pozwu winna była przedstawić dowody na uzasadniające jej twierdzenie o przedwczesnym skierowaniu roszczenia na drogę sądową. Zdaniem Sądu strona pozwana nie przedstawiła jednakże żadnych dowodów na poparcie swojej tezy. Na tle regulacji zawartych wart. 6 k.c.w orzecznictwie dominuje pogląd, zgodnie z którym „Skutkiem braku wykazania przez stronę prawdziwości twierdzeń o faktach istotnych dla sprawy jest tylko to, że twierdzenia takie zasadniczo nie będą mogły leżeć u podstaw sądowego rozstrzygnięcia. Strona, która nie udowodni przytoczonych twierdzeń, utraci korzyści, jakie uzyskałaby aktywnym działaniem. Z przepisuart. 6 k.c.wynika ogólna reguła, iż ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. W procesie cywilnym strony mają obowiązek twierdzenia i dowodzenia tych wszystkich okoliczności (faktów), które stosownie doart. 227 k.p.c.mogą być przedmiotem dowodu. Tzw. fakty negatywne mogą być dowodzone za pomocą dowodów przeciwnych, których istnienie wyłącza twierdzoną okoliczność negatywną.” (Wyrok SO we Wrocławiu z dnia 29 kwietnia 2015 r., sygn. akt II Ca 143/15, legalis). Oznacza to, iż Sąd nie może wziąć pod uwagę okoliczności podniesionych przez stronę pozwaną, ponieważ nie zostały one poparte żadnymi dowodami. Co więcej strona pozwana nie zaprzeczyła samemu istnieniu zobowiązania względem strony powodowej, ani jego wysokości, wobec czego należy uznać zasadność twierdzeń powoda zawartych w pozwie.
Strona pozwana wniosła ponadto na podstawieart. 320 k.p.c.o rozłożenie należności na raty, w przypadku zasądzenia dochodzonej pozwem kwoty. Wniosek swój umotywowała trudną sytuacją finansową, jednakże i na tą okoliczność nie przytoczyła żadnych dowodów. Zgodnie z brzmieniem przepisuart. 320 k.p.c.w szczególnie uzasadnionych wypadkach sąd może w wyroku rozłożyć na raty zasądzone świadczenie, jednakże aby zachodziła szczególna podstawa do zastosowania tego artykułu, strona powinna przedstawić przesłanki do zastosowania tego wyjątku. W tym przypadku nie można uznać, iż zachodzi szczególnie uzasadniony przypadek, ponieważ pozwana nie przytoczyła jakichkolwiek okoliczności uzasadniających jej twierdzenie, wobec czego w opinii Sądu wniosek nie zasługuje na uwzględnienie.
Zatem biorąc pod uwagę wyżej poczynione rozważania, Sąd uznał dochodzone przez powoda roszczenie za zasadne, w związku z czym w punkcie 1 wyroku zasądzono od pozwanej na rzecz powoda kwotę 2 730,60 zł na podstawieart. 535 k.c.i nast.
O odsetkach za opóźnienie w zapłacie orzeczono na mocyart. 481 k.c.Zgodnie z brzmieniem którego, jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Skoro zatem strona pozwana pozostawała w opóźnieniu ze spełnieniem świadczenia, powód był uprawniony do żądania odsetek od kwoty należności głównej.
Sąd, wobec braku podstaw, nie przychylił się do wniosku pozwanej o rozłożenie zasądzonej należności na raty na zasadzieart. 320 k.p.c.
O kosztach postępowania orzeczono na podstawieart. 98 k.p.c., zgodnie z którym strona przegrywająca sprawę zobowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). Na łączną kwotę kosztów postępowania złożyły się kwoty: 17,00 zł tytułem opłaty od pełnomocnictwa, 100 zł tytułem opłaty od pozwu w postępowaniu upominawczym oraz 900 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego ustalonych zgodnie z § 2 pkt 3) w związku z § 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. z 2015. poz. 1800).
SSR Jolanta Brzęk | ```yaml
court_name: Sąd Rejonowy w Tychach
date: '2018-03-08'
department_name: VI Wydział Gospodarczy
judges:
- Jolanta Brzęk
legal_bases:
- art. 232 k. p. c.
- art. 535 k.c.
recorder: stażysta Monika Kucharczyk
signature: VI GC 1463/17
``` |
154020200000503_I_C_000137_2015_Uz_2015-12-15_001 |
You are extracting information from the Polish court judgments.
Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value.
Please return the response in the identical YAML format:
```yaml
court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>"
date: <data, date in format YYYY-MM-DD>
department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\
\ department>"
judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>"
legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)>
recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder>
signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment>
```
=====
{context}
======
| Sygn. akt I C 137/15
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 15 grudnia 2015 r.
Sąd Rejonowy w Lubaczowie I Wydział Cywilny
w składzie następującym:
Przewodniczący: SSR Artur Broś
Protokolant: sekr. sądowy Renata Złonkiewicz
po rozpoznaniu w dniu 15 grudnia 2015 roku w Lubaczowie
sprawy z powództwa(...)Bank S.A. z siedzibą wW.
przeciwkoA. B.
o zapłatę kwoty 4.390,65 zł
I. Z a s ą d z aod pozwanej na rzecz powoda kwotę 4 390,65 zł (sł. cztery tysiące trzysta dziewięćdziesiąt złotych 65/100 groszy) z umownymi odsetkami w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego w NBP od dnia 28.05.2015 r. od kwoty 4.127,86 zł (s. cztery tysiące sto dwadzieścia siedem 86/100 i z ustawowymi odsetkami od dnia 3.06.2015 r. od kwoty 141,79 zł (sł. sto czterdzieści jeden 79/100)
II. Z a s ą d z aod pozwanej na rzecz powoda kwotę 101,52 zł (sł. sto jeden 52/100) tytułem zwrotu kosztów procesu.
Sygn. akt I C 137/15
UZASADNIENIE
wyroku z dnia 15 grudnia 2015 roku
Powód(...)Bank S.A. wW.wnosił o zasądzenie w elektronicznym postępowaniu upominawczym od pozwanejA. B.kwoty 4.390,65 zł. z odsetkami umownym w wysokości czterokrotności stopy lombardowej NBP od kwoty 4.127,86 zł od dnia 28.05.2015 r i odsetkami ustawowymi od kwoty 141,79 zł od dnia wniesienia pozwu(-3.06.2015 r.).
W uzasadnieniu wskazał, że strony zawarły w dniu 19.05.2014 r. umowę kredytową, z której pozwana nie wywiązała się w terminie, wobec czego powód wypowiedział umowę i wierzytelność stała się w całości wymagalna.
Od wydanego nakazu zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 13 czerwca 2015 r. przez Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie VI Wydział Cywilny pozwana złożyła sprzeciw, wnosząc o przekazanie sprawy do zwykłego trybu, nie składając żadnych zarzutów ani wniosków.
Sąd ustalił następujący stan faktyczny:
(...)Bank S.A. wW.zawarł z pozwaną w dniu 19 maja 2014 r. umowę o kredyt gotówkowy, z której pozwana się nie wywiązała. Oświadczeniem z dnia 2.02.2015 r, doręczonym pozwanej w dniu 9.02.2015 r., bank wypowiedział umowę.
Wyciąg z ksiąg(...)Banku S.A. wW.z dnia 27.05.2015 r. wskazuje, że zadłużenie pozwanej z tego tytułu wynosi wobec powoda kwotę 4.127,86 zł należności głównej oraz odsetki umowne i opłaty.
(dowód: umowa kredytu k. 28-29, wypowiedzenie umowy k. 26, wyciąg z ksiąg banku k. 37).
Przeprowadzone w sprawie dowody nie budząc wątpliwości co do stwierdzania rzeczywistego stanu rzeczy, pozostawały wiarygodne i pozwoliły na ustalenie oczywistego i bezspornego stanu faktycznego.
Sąd zważył co następuje:
Jak stanowi art. 69 ust. 1 ustawy Prawo bakowe (Dz.U. 2012.1376 tj.), przez umowę kredytu bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy na czas oznaczony w umowie kwotę środków pieniężnych z przeznaczeniem na ustalony cel, a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych w umowie, zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji od udzielonego kredytu.
Wobec niewywiązania się pozwanego kredytobiorcy z umowy, Sąd zasądził na rzecz powoda należności dochodzone pozwem, w tym odsetki umowne oraz ustawowe zgodnie zart. 481§1 kc.
Ponieważ pozwana przegrała proces w całości, o kosztach orzeczono na podstawieart. 98 kpc.
ZARZĄDZENIE
(...)
(...) | ```yaml
court_name: Sąd Rejonowy w Lubaczowie
date: '2015-12-15'
department_name: I Wydział Cywilny
judges:
- Artur Broś
legal_bases:
- art. 481§1 kc.
- art. 98 kpc
recorder: sekr. sądowy Renata Złonkiewicz
signature: I C 137/15
``` |
152505100002527_V_GC_000906_2020_Uz_2020-12-23_001 |
You are extracting information from the Polish court judgments.
Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value.
Please return the response in the identical YAML format:
```yaml
court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>"
date: <data, date in format YYYY-MM-DD>
department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\
\ department>"
judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>"
legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)>
recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder>
signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment>
```
=====
{context}
======
| Sygnatura akt: V GC 906/20
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
K., dnia 03 grudnia 2020 r.
Sąd Rejonowy w Kaliszu w V Wydziale Gospodarczymw składzie:
Przewodniczący:sędzia Katarzyna Górna-Szuława
Protokolant:stażysta Kinga Gnerowicz
po rozpoznaniu w dniu 03 grudnia 2020 r. w Kaliszu
na rozprawie
sprawy z powództwa:(...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnościąz siedzibą
wG.
przeciwko:(...) Spółka Akcyjna
z siedzibą wS.
o zapłatę
1
oddala powództwo,
2
zasądza od powódki(...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnościąz siedzibą wG.na rzecz pozwanego(...) Spółka Akcyjnaz siedzibą wS.kwotę 7,38 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.
sędzia Katarzyna Górna-Szuława
Sygn. akt VGC 906/20
UZASADNIENIE
W dniu 30 lipca 2020 r. (data wpływu) powódka(...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnościąz siedzibą wG.reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika wystąpiła przeciwko(...) Spółka Akcyjnaz siedzibą wS.do Sądu Rejonowego w Kaliszu V Wydziału Gospodarczego z pozwem o zapłatę w postępowaniu upominawczym kwoty 839,21 złz ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 20 czerwca 2020 r. do dnia zapłaty. Nadto wniosła o zasądzenie od pozwanego ubezpieczyciela na jej rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego wg norm przepisanych.
W uzasadnieniu pozwu powódka wskazała, że w dniu 09 maja 2020 r. doszło do kolizji drogowej, wskutek której uległ uszkodzeniu samochód osobowy markiB. (...)nr rej. (...)stanowiący własność(...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością, użytkowany przez(...) Spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością. Właściciel pojazdu posiadał aktualne ubezpieczenie Autocasco u pozwanego. Powódka podniosła, że leasingobiorca zawarł z warsztatem(...) Spółka jawnazlecenie naprawy, w którym ustalono jego przedmiot, zakres i metodę sporządzenia kalkulacji kosztów naprawy należnych za wykonanie usługi. Z tytułu tego zlecenia warsztat wystawił fakturę VAT na kwotę 12.940,51 zł brutto. Powódka wskazała, że(...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnościąprzeniosła na(...) Spółka jawnawierzytelność z tytułu reszty odszkodowania, zaś warsztat zawarł z nią umowę powierniczego przelewu wierzytelności. Po przeprowadzeniu postępowania likwidacyjnego pozwany przyznał i wypłacił odszkodowanie za uszkodzony pojazd w wysokości 9.649,90 zł. Powódka wskazała, że pomimo wezwania pozwany nie dokonał dopłaty do uiszczonego wcześniej świadczenia.
Zarządzeniem z dnia 31 lipca 2020 r. Przewodnicząca nakazała zarejestrować sprawęw rep. GC.
W odpowiedzi na pozew z dnia 17 sierpnia 2020 r. (data wpływu) pozwany reprezentowany przez pracownika wniósł o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powódki na jego rzecz kosztów procesu. Podniósł zarzut braku legitymacji czynnej powódki oraz zarzut niewykazania wysokości roszczenia dochodzonego pozwem.
W piśmie procesowym z dnia 18 września 2020 r. powódka podtrzymała swoje stanowisko w sprawie. Nadto cofnęła wszystkie wnioski dowodowe, poza wnioskiemo przeprowadzenie dowodu z cenników usług naprawczych załączonych do pozwu.
Sąd ustalił następujący stan faktyczny:
Powódka(...) Spółka z ograniczona odpowiedzialnościąz siedzibą wG.jest wpisana do rejestru przedsiębiorców prowadzonego w ramach Krajowego Rejestru Sądowego pod numerem(...). Zaś pozwany ubezpieczyciel Zaś pozwany ubezpieczyciel(...) Spółka Akcyjnaz siedzibą wS.jest wpisany do rejestru przedsiębiorców prowadzonego w ramach Krajowego Rejestru Sądowego pod numerem(...).
(fakty bezsporne).
W dniu 09 maja 2020 r. naautostradzie (...)doszło do kolizji drogowej, wskutek której uległ uszkodzeniu samochód osobowy markiB. (...)nr rej. (...)stanowiący własność(...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnościąz siedzibą wW.. Na podstawie umowy leasingu był użytkowany przez(...) Spółkę z ograniczoną odpowiedzialnościąz siedzibą wK.. Właściciel pojazdu posiadał aktualne ubezpieczenie Autocasco u pozwanego.
(fakty bezsporne, a nadto: certyfikat do polisy k. 36, umowa leasingu k. 37, oświadczenie k. 38).
Szkoda została zgłoszona pozwanemu i zarejestrowana pod numerem(...).
(fakty bezsporne).
Dnia 18 maja 2020 r.(...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnościązleciła naprawę uszkodzonego samochodu warsztatowi(...) Spółka jawnaz siedzibą wŁ.. W treści umowy strony wskazały, że podanie kwoty za naprawę nie jest możliwe, zatem będzie ona stanowiła równowartość kwoty wynikającej z kalkulacji naprawy wykonanej przez serwisw systemieA.w momencie, w którym wszystkie uszkodzenia pojazdu zostaną ustalone. Zlecenie zostało podpisane przez osoby umocowane do działania w imieniu spółek.
(dowód: zlecenie naprawy pojazdu k. 26, pełnomocnictwo k. 30).
Również w dniu 18 maja 2020 r.(...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnościąprzelała na(...) Spółka jawnawierzytelność z tytułu odszkodowania z polisy AC poszkodowanego kolizją z dnia 09 maja 2020 r., wskutek której został uszkodzony samochód osobowy markiB. (...)nr rej. (...), nr szkody(...)w celu pokrycia całkowitego kosztu naprawy samochodu wraz z kosztami dodatkowymi. Strony ustaliły, że umowa zaczyna obowiązywać od momentu nabycia przez cedenta od poprzednika prawnego wierzytelności wskazanej w jej treści. Zaś w przypadku braku takiego nabyciaw terminie 3 miesięcy od daty wystawienia faktury VAT przez serwis, naprawa miała stać się naprawą gotówkową, a jej koszty obciążać cedenta. Umowa została podpisana przez osoby umocowane do działania w imieniu spółek.
(dowód: umowa przelewu wierzytelności k. 14, pełnomocnictwo k. 30).
Tego samego dnia prezes zarządu(...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnościąudzielił powódce pełnomocnictwa do dokonywania czynności faktycznych i prawnych niezbędnych do likwidacji szkody i dochodzenia wynikających z niej roszczeń, w tym m.in. uzupełniania, zmiany (aneksowania) i rozwiazywania umów i innych dokumentów już zawartych, do zawierania umów, w tym umów o przelew wierzytelności oraz dokonywania dalszych przelewów na osoby trzecie.
(dowód: pełnomocnictwo k. 11, 12).
W dniu 29 maja 2020 r.serwis (...) Spółka jawnaz siedzibą wŁ.wystawił na rzecz(...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnościąz siedzibą wK.fakturę VAT nr (...)na kwotę 12.940,51 zł brutto. Koszty naprawy zostały ustalone w oparciu o kalkulację naprawy nr(...)sporządzoną przez warsztat tego samego dnia. Wcześniej serwis wysłał ją ubezpieczycielowi.
(dowód: e-mail k. 18, faktura VAT k. 19-20, kalkulacja naprawy k. 21-24).
W dniu 04 czerwca 2020 r.(...) Spółka jawnaz siedzibą wŁ.zawarłaz powódką umowę o powierniczy przelew wierzytelności nabytej odC.(...)z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą wK.. Strony ustaliły, że umowa zaczyna obowiązywać od momentu nabycia przez cedenta od poprzednika prawnego wierzytelności wskazanej w jej treści. Umowa została podpisana przez osoby umocowane do działaniaw imieniu spółek.
(dowód: zlecenie do powierniczej umowy o przelew wierzytelności k. 15, pełnomocnictwo k. 29, 30).
Tego samego dnia serwis zlecił powódce wyegzekwowanie od pozwanego kwoty wskazanej w zleceniu, obejmującej koszty naprawy pojazdu stanowiącego własność leasingodawcy. Umowa została podpisana przez osoby umocowane do działania w imieniu spółek.
(dowód: umowa o powierniczy przelew wierzytelności k. 16, pełnomocnictwo k. 29, 30).
Pismem z dnia 04 czerwca 2020 r. powódka zawiadomiła pozwanego o nabyciu wierzytelności z tytułu kosztów naprawy pojazdu i wezwała go do zapłaty kwoty 12.940,51 zł wraz z należnymi odsetkami tytułem odszkodowania za szkodę komunikacyjną powstałą w pojeździe markiB. (...)nr rej. (...)w terminie 14 dni od daty doręczenia wezwania na wskazany rachunek bankowy.
(dowód: wezwanie do zapłaty k. 25, e-mail k. 26).
Dnia 19 czerwca 2020 r. powódka ponownie wezwała pozwanego do zapłaty tej kwoty.
(dowód: e-mail k. 28).
W dniu 23 czerwca 2020 r. leasingodawcaB. (...)z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą wW.przelał na rzeczC.(...)z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą wK.prawo do roszczeń przysługujących mu z tytułu zdarzenia drogowego z dnia 09 maja 2020 r., nr szkody(...). Umowa została podpisana przez osoby umocowane do działania w imieniu spółek.
(dowód: umowa przelewu wierzytelności k. 17, pełnomocnictwo k. 12, 31).
Po przeprowadzeniu postępowania likwidacyjnego pozwany przyznał i wypłacił odszkodowanie za uszkodzony pojazd w wysokości 9.649,90 zł.
(fakt bezsporny).
Powódka nie dołączyła do pozwu umowy ubezpieczenia Autocasco łączącej leasingodawcę z pozwanym, ani ogólnych warunków tej umowy.
(fakt bezsporny).
Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dokumentów zgromadzonychw aktach sprawy, które Sąd uznał za wiarygodne w całości. Ich autentyczność oraz prawdziwość stwierdzonych w nich faktów nie budziła jego wątpliwości, ani nie była kwestionowana przez strony (art.210§2 kpciart. 230 kpc).
Na rozprawie w dniu 03 grudnia 2020 r. Sąd na podstawieart. 2352§1 pkt 2 kpcpominął wniosek dowodowy pełnomocnika powódki o dopuszczenie dowodu z cenników roboczogodziny prac naprawczych w autoryzowanych serwisach naprawczychB., gdyż nie miały znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy.
Pełnomocnik powódki nie złożył zastrzeżeń do protokołu w trybieart. 162 kpcw zakresie pominiętego wniosku dowodowego.
Sąd zważył, co następuje:
Powództwo podlegało oddaleniu w całości.
Powódka w przedmiotowej sprawie dochodziła od pozwanego ubezpieczyciela dopłaty do dotychczas wypłaconego odszkodowania na podstawie dobrowolnej umowy Autocasco łączącej leasingodawcą(...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnościąz siedzibą wW.z pozwanym.
Przed merytorycznym rozstrzygnięciem zasadności zgłoszonego powództwa należałow pierwszej kolejności rozstrzygnąć kwestię posiadania przez powódkę legitymacji czynnej, albowiem ma to dla sprawy istotne, warunkujące jej dalszą analizę. W odpowiedzi na pozew pozwany wskazał, iż(...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnościąz siedzibą wK.w dacie przelewu wierzytelności na rzecz serwisu naprawczego(...) Spółka jawnaz siedzibą wŁ.nie był do tego uprawniony, gdyż nie był właścicielem uszkodzonego pojazdu, a tylko jego użytkownikiem na podstawie umowy leasingu.
Legitymacja materialna, a więc posiadanie prawa podmiotowego lub interesu prawnego do wytoczenia powództwa stanowi przesłankę materialną powództwa, a jej brak stoi na przeszkodzie udzieleniu ochrony prawnej. Brak legitymacji materialnej (czynnej lub biernej) skutkuje co do zasady oddaleniem powództwa. Legitymacja procesowa zaś jest właściwością podmiotu, w stosunku do którego Sąd może rozstrzygnąć o istnieniu albo nieistnieniu indywidualnie konkretnej normy prawnej, przytoczonej w powództwie. Legitymacja procesowa jest więc zawsze powiązana z normami prawa materialnego. Sąd dokonuje oceny istnienia legitymacji procesowej strony w chwili orzekania co do istoty sprawy,a stwierdziwszy brak legitymacji procesowej (zarówno czynnej, jak i biernej), zamyka rozprawę i wydaje wyrok oddalający powództwo.
Umowa przelewu, regulowana treściąart. 509 i nast. kcjest umową, na podstawie której dotychczasowy wierzyciel (cedent) przenosi wierzytelność ze swojego majątku do majątku osoby trzeciej (cesjonariusza). Przedmiotem przelewu może być co do zasady wierzytelność istniejąca, którą cedent może swobodnie rozporządzać. Wierzytelność, która ma stanowić przedmiot rozporządzenia, powinna być w dostateczny sposób oznaczona (zindywidualizowana). Dotyczy to przede wszystkim wyraźnego określenia stosunku zobowiązaniowego, którego elementem jest zbywana wierzytelność (tak SN w wyrokuz dnia 11 maja 1999 r., III CKN 423/98), a zatem oznaczania stron tego stosunku, świadczenia oraz przedmiotu świadczenia. Strony stosunku, świadczenie oraz przedmiot świadczenia muszą być oznaczone bądź przynajmniej możliwe do oznaczenia (oznaczalne) w momencie zawierania umowy przenoszącej wierzytelność. Przelew wierzytelności zart. 509 kcw relacji dłużnik cedowanej wierzytelności, a jej cesjonariusz, powoduje zmianę podmiotu, któremu dłużnik powinien spełnić świadczenie. Z chwilą dokonania cesji nabywca wierzytelności uzyskuje status wierzyciela. Przy czym nie można pomijać, że cesjonariusz nabywa w drodze przelewu tylko tyle praw, ile przysługiwało jego poprzednikowi prawnemu - cedentowi. Z powyższego wynika, że cesjonariusz nie może żądać od dłużnika świadczenia w większym rozmiarze, aniżeli mógł to uczynić cedent.
Wykazanie legitymacji czynnej w przedmiotowej sprawie poprzez wskazanie okoliczności ją uzasadniających należało do powódki, zgodnie z ogólnymi zasadami dowodzenia.
Analizując ciąg cesji wskazany przez powódkę w pozwie, poparty dokumentami, zauważyć należy, iż w dniu 18 maja 2020 r.(...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnościąz siedzibą wK.przelała na(...) Spółka jawnaz siedzibąwŁ.wierzytelność z tytułu odszkodowania z polisy AC poszkodowanego kolizją z dnia 09 maja 2020 r., wskutek której został uszkodzony samochód osobowy markiB. (...)nr rej. (...). Strony ustaliły, że umowa zaczynie obowiązywać od momentu nabycia przez cedenta od poprzednika prawnego wierzytelności wskazanej w jej treści, nie później, niżw terminie 3 miesięcy od daty wystawienia faktury VAT za naprawę uszkodzonego pojazdu. Serwis naprawczy wystawił na rzecz leasingobiorcyfakturę VAT nr (...)w dniu 29 maja 2020 r. Następnie, dnia 04 czerwca 2020 r.(...) Spółka jawnaz siedzibą wŁ.zawarła z powódką umowę o powierniczy przelew wierzytelności nabytej od(...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością. Strony ustaliły, że umowa zaczyna obowiązywać od momentu nabycia przez cedenta od poprzednika prawnego wierzytelności wskazanej w jej treści. Natomiast w dniu 23 czerwca 2020 r. leasingodawca(...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnościąz siedzibą wW.przelał na rzecz(...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnościąz siedzibą wK.prawo do roszczeń przysługujących mu z tytułu zdarzenia drogowego z dnia 09 maja 2020 r., wskutek którego został uszkodzony samochód osobowy markiB. (...)nr rej. (...). Umowa ta została zawarta przed upływem 3 miesięcy od daty wystawienia faktury VAT za naprawę uszkodzonego samochodu. Tym samym spełnił się warunek zawieszający zawarty w treści umowy przelewu wierzytelności zawartej przez serwis z leasingobiorcą i umowy powierniczego przelewu wierzytelności zawartej przez warsztat z powódką.
Mając na uwadze powyższe rozważania Sąd uznał, iż powódka wykazała, że na mocy ciągu umów cesji umów nabyła wierzytelność przysługującą uprzednio leasingodawcy(...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnościąz siedzibąwW., obejmującą odszkodowanie za szkodę wynikającą z uszkodzenia jego pojazdu na skutek kolizji z dnia 09 maja 2020 r. Tym samym wstąpiła w prawa dotychczasowego wierzycieli, tj. przysługującego wobec strony pozwanej z tytułu kosztów naprawy, a nie wypłaconego jeszcze w tym zakresie odszkodowania, na podstawieart. 509§1 i 2 kci może skutecznie realizować jego uprawnienia również w zakresie dochodzenia należności na drodze sądowej.
W przedmiotowej sprawie sporna była również wysokość szkody, a co za tym idzie wysokość odszkodowania przysługującego powódce od pozwanego.
Zgodnie z treściąart. 805 kcprzez umowę ubezpieczenia ubezpieczyciel zobowiązuje się, w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa, spełnić określone świadczenie w razie zajścia przewidzianego w umowie wypadku, a ubezpieczający zobowiązuje się zapłacić składkę (§1). Świadczenie ubezpieczyciela przy ubezpieczeniu majątkowym polega w szczególności na zapłacie określonego odszkodowania za szkodę powstałą wskutek przewidzianego w umowie wypadku (§2 pkt 1).
Przez szkodę w rozumieniuart. 361§2 kcnależy rozumieć różnicę między stanem majątkowym poszkodowanego, jaki zaistniał po zdarzeniu wywołującym szkodę, a stanem tego majątku jaki istniałby, gdyby nie wystąpiło to zdarzenie. Odszkodowanie winno zrekompensować w całości poniesioną przez poszkodowanego szkodę.
W przedmiotowej sprawie zostało już przyznane i wypłacone odszkodowaniew wysokości 9.649,00 zł. W pozwie powódka podniosła, że pozwany bezzasadnie obniżył wysokość należnego świadczenia o ratę składki/franszyzę redukcyjną/udział własny poszkodowanego/wcześniej wypłacone odszkodowanie w wysokości 31,63 zł (nie zaznaczyła, który argument podnosi) oraz wysokość stawki za roboczogodzinę prac blacharsko-mechanicznych i lakierniczych (k. 4v).
Przypomnieć należy, iż zgodnie z treściąart. 6 kcciężar udowodnienia faktu spoczywa na stronie, która z tego faktu wywodzi skutki prawne. Zatem to do osoby występującejz pozwem należy udowodnienie faktów pozytywnych, które stanowią podstawę powództwa, gdyż z faktów tych wywodzi ona swoje prawo. Do przeciwnika natomiast należy wykazanie okoliczności niweczących to prawo lub uniemożliwiających jego powstanie (por. wyrok SN z dnia 19 listopada 1997 r., I PKN 375/97). Obowiązek przedstawienia dowodów spoczywa na stronach (art. 3 kpc), a ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie (art. 227 kpc) spoczywa na stronie, która z faktów tych wywodzi skutki prawne (por. wyrok SN z dnia 17 grudnia 1996 r. I CKU 45/96). Innymi słowy na powodzie spoczywa ciężar udowodnienia faktów uzasadniających jego roszczenie, a na stronie pozwanej obowiązek udowodnienia okoliczności uzasadniających jej wniosek o oddalenie powództwa. W myślart. 232 kpcstrony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. Zgodnie z zasadą kontradyktoryjności ciężar dowodu spoczywa na stronach postępowania cywilnego. To one, a nie Sąd, są wyłącznym dysponentem toczącego się postępowania i one wreszcie ponoszą odpowiedzialność za jego wynik. Przepisyart. 6 kciart. 232 kpcwskazują, iż to na stronach ciąży obowiązek wykazywania swoich twierdzeń. Rola Sądu w zakresie dowodzenia w postępowaniu cywilnym procesowym, sprowadza się – co do zasady – jedynie do oceny złożonego przez strony materiału dowodowego, o ile jest on dopuszczalny i zawnioskowany w należytym terminie. Zaznaczyć należy, iż dowodzenie własnych twierdzeń nie jest obowiązkiem strony (ani materialno-prawnym, ani procesowym), a tylko spoczywającym na niej ciężarem procesowym. Nie istnieje zatem żadna możliwość egzekwowania od strony aktywności w sferze dowodowej – Sąd nie może nakazać czy zobowiązać do przeprowadzenia dowodu. Jedynie od woli strony zależy, jakie dowody zostaną przez sąd przeprowadzone. Przeciwko stronie natomiast – co wynika zart. 6 kc– skierują się ujemne następstwa jej pasywnej postawy. Fakty nieudowodnione zostaną pominięte i nie wywołają skutków prawnych z nimi związanych, co ostatecznie może prowadzić do przegrania procesu.
Powódka dołączyła do pozwu wyłącznie certyfikat stanowiący integralną część polisy AC. Brak umowy Autocasco (mimo jej wymienienia w załącznikach do pozwu) oraz ogólnych warunków ubezpieczeń komunikacyjnych stanowiących integralną część umowy uniemożliwiło Sądowi ustalenie zasad, na jakich miało nastąpić ustalenie wysokości szkody z tytułu zdarzenia drogowego z dnia 09 maja 2020 r.
Na marginesie zauważyć należy, iż wykazanie wysokości kosztów naprawy pojazdu uszkodzonego w wyniku zdarzenia z dnia 09 maja 2020 r. wymagało zasięgnięcia wiadomości specjalnych. Powódka reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika złożyła wniosek o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego, jednakże w piśmie procesowym z dnia 18 września 2020 r. (data wpływu) go cofnęła. Nie miały zaś znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy przedłożone przez powódkę cenniki stosowanych od 01 lipca 2019 r. przez Autoryzowane Stacje ObsługiB.w naprawach powypadkowych, gdyż powódka nie wykazała, by zgodnie z umową AC łączącą pozwanego z leasingobiorcą właśnie te winny mieć zastosowanie, ani też, że były to stawki rynkowe za roboczogodzinę pracy blacharza, lakiernika i mechanika obowiązujące na lokalnym rynku miejsca zamieszkania poszkodowanego (dot. wyłącznie okolicŁ.).
W konsekwencji brak było podstaw do przyjęcia, iż powódka udowodniła, że odszkodowanie już wypłacone przez pozwanego nie pokryło szkody obejmującej uszkodzenie pojazdu markiB. (...)nr rej. (...)stanowiącego własność leasingodawcy.
Mając na uwadze powyższe rozważania Sąd orzekł jak w pkt 1 sentencji wyrokui oddalił powództwo w całości.
O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawieart. 98§1 i 2 kpc, zgodnie z którym strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony.
Na koszty te w rozpoznawanej sprawie złożyła się opłata sądowa od pozwu w kwocie 100,00 zł obliczona zgodnie zart. 13 ust. 2 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych(Dz.U. tj. z 2016 r., poz. 623 ze zm.), koszty zastępstwa procesowego powódki w kwocie 270,00 zł obliczone zgodnie z §2 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. z 2015 r., poz. 1804), kwota 17,00 zł tytułem opłaty od pełnomocnictwa wynikająca z art. 1 ust. 1 pkt 2 ustawy z dniaustawy z dnia 16 listopada 2006 r. o opłacie skarbowej(Dz.U. Nr 225, poz. 1635 ze zm.) oraz kwota 7,38 zł tytułem kosztów notarialnego poświadczenia odpisu pełnomocnictwa pracownika pozwanego.
Powódka przegrała proces w całości, musiała więc w całości ponieść jego koszty. Dlatego też Sąd zasądził od niej na rzecz pozwanego kwotę 7,38 zł tytułem kosztów procesu, o czym orzekł w pkt 2 sentencji wyroku.
sędzia Katarzyna Górna-Szuława | ```yaml
court_name: Sąd Rejonowy w Kaliszu
date: '2020-12-03'
department_name: V Wydział Gospodarczy
judges:
- sędzia Katarzyna Górna-Szuława
legal_bases:
- art. 98§1 i 2 kpc
- art. 509 i nast. kc
- art. 13 ust. 2 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych
recorder: stażysta Kinga Gnerowicz
signature: V GC 906/20
``` |
153015000001006_II_Ka_000628_2015_Uz_2016-02-02_001 |
You are extracting information from the Polish court judgments.
Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value.
Please return the response in the identical YAML format:
```yaml
court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>"
date: <data, date in format YYYY-MM-DD>
department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\
\ department>"
judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>"
legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)>
recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder>
signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment>
```
=====
{context}
======
| Sygnatura akt II Ka 628/15
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 2 lutego 2016r.
Sąd Okręgowy w Wydziale Karnym w składzie:
Przewodniczący SSO Jerzy Kozaczuk
Protokolant st. sekr. sąd. Anna Sieczkiewicz
po rozpoznaniu w dniu 2 lutego 2016 roku
sprawyJ. G.
obwinionego o wykroczenie z art. 98 kw
z powodu, apelacji wniesionej przez obrońcę obwinionego
od wyroku Sądu Rejonowego w Siedlcach
z dnia 22 września 2015r., sygn. akt II W 389/14
zmienia zaskarżony wyrok i obwinionegoJ. G.uniewinnia od zarzucanego mu wykroczenia; stwierdza, że wydatki postępowania ponosi Skarb Państwa.
Sygn. akt II Ka 628/15
UZASADNIENIE
J. G.został obwiniony o to, że: w dniu 22 czerwca 2014 r. około godz. 15.35 wS.naul. (...), na parkingu zagroził bezpieczeństwu innym w ten sposób, że kierując samochodem m-kiO.onr rej. (...)nie zachował należytej ostrożności podczas wjeżdżania na parking i uszkodził zaparkowany samochód m-kiB.onr rej. (...), a następnie oddalił się z miejsca zdarzenia, tj. o czyn 98 k.w.
Wyrokiem z dnia 22 września 2015 r. Sąd Rejonowy w Siedlcach:
I
obwinionegoJ. G.uznał za winnego dokonania zarzuconego mu czynu wyczerpującego dyspozycję art. 98 k.w. i za czyn ten na podstawie art. 98 k.w. wymierzył oskarżonemu karę grzywny w wysokości 200 złotych;
II
zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 30 złotych tytułem opłaty, kwotę 100 złotych tytułem zryczałtowanych wydatków postępowania oraz kwotę 764,64 złotych tytułem wydatków za opinię biegłego.
Apelację od niniejszego wyroku wywiódł obrońca obwinionego, który w całości zaskarżył wyrok na korzyść obwinionego. Na podstawieart. 438 pkt 2 i 3w zw. zart. 109 § 2 k.p.w.wyrokowi Sądu I instancji zarzucił:
I
błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, przez niesłuszne uznanie, że w pojazdD. G.przodem swojego auta uderzył obwinionyJ. G., który podczas wjeżdżania na parking nie zachował należytej ostrożności, czym zagroził bezpieczeństwu osób przebywających wB., co zaś miało istotny wpływ na treść orzeczenia, podczas gdy z wyjaśnień obwinionego, jak też zeznań świadków wynika, że do uderzenia w pojazdB.przez obwinionego nie doszło, a przynajmniej jakiekolwiek uderzenie jest wysoce wątpliwe, co stanowi naruszenie zasady zawartej wart. 5 § 2 k.p.k.w zw. zart. 8 k.p.w.,
II
błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, polegający na uznaniu, że istniejące w chwili oględzin pojazdu obwinionegoO. (...)uszkodzenia pozostawały w jakimkolwiek związku z uszkodzeniami w pojeździe pokrzywdzonegoB., podczas gdy z opinii biegłego (s.3/8) wynika, że w pojeździe obwinionego, na zderzaku przednim występowały liczne miejscowe jego uszkodzenia, zarysowania, powstania których nie wiązano z deklarowaną kolizją, co stoi w zgodzie z wyjaśnieniami obwinionego,
III
obrazęart. 139 § 1 k.p.k.w zw. zart. 38 § 1 k.p.w.przez uznanie korespondencji wysłanej do obwinionego za prawidłowo doręczoną, a zawierającej wezwanie na termin rozprawy wyznaczonej na dzień 19.09.2015 r., zawiadomienie o odwołaniu poprzedniego terminu oraz nowe pouczenie dotyczące praw i obowiązków obwinionego, podczas gdy z akt sprawy (k. 103) wynika, że w okresie od 29.08.2015 r. do 11.09.2015 r. obwiniony przebywał w sanatorium, co skutkowało brakiem możliwości uznania jej za prawidłowo doręczoną, w konsekwencji stanowi więc naruszenie prawa obwinionego do obrony, o którym mowa wart. 4 k.p.w.
Podnosząc powyższe na zasadzieart. 427 § 1 i 2 k.p.k.w zw. zart. 109 § 2 k.p.w.apelujący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie obwinionego od zarzuconego mu czynu, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Siedlcach. W roku rozprawy apelacyjnej obrońca obwinionego poparł apelację i wnioski w niej zawarte, zaś obwiniony przyłączył się do stanowiska swojego obrońcy.
Sąd Okręgowy zważył co następuje:
Apelacja obrońcy obwinionego jest częściowo zasadna i w konsekwencji doprowadziła do zmiany zaskarżonego wyroku. Na samym wstępie należy odnieść się do zarzutu wskazanego w punkcie 3 apelacji, dotyczącego nieprawidłowego doręczenia pism, a tym samym naruszenia prawa obwinionego do obrony, bowiem nie mógł uczestniczyć w przesłuchaniu biegłego.
Podczas rozprawy odwoławczej doszło do odebrania dodatkowej ustnej opinii od biegłego. W przesłuchaniu tym uczestniczył obwiniony.
W tej sytuacji należało uznać, iż wobec powtórzenia tej czynności procesowej nie można już mówić o ewentualnym naruszeniu prawa obwinionego do obrony.
W ocenie Sądu Okręgowego za chybiony uznać należało również zarzut naruszeniaart. 5 § 2 k.p.k.w zw. zart. 8 k.p.w.Zaakcentować w tym miejscu trzeba, że dla ustalenia, czy doszło do rozstrzygnięcia na niekorzyść oskarżonego nie dających się usunąć wątpliwości miarodajna jest jedynie okoliczność, czy sąd meriti powziął (bądź w świetle okoliczności sprawy powinien był powziąć) obiekcje w kwestii ustaleń faktycznych lub wykładni prawa, jeżeli zaś tak, to w jaki sposób je rozwiązał (vide postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 14 czerwca 2013 r., II KK 133/13, LEX nr 1321736). Przytoczone uwagi prowadzą do wniosku, że w zarysowanym zakresie znaczenie decydujące przypisać należy tokowi rozumowania sądu a quo, znajdującemu odzwierciedlenie w pisemnych motywach wyroku w zestawieniu z całokształtem materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie. Zdaniem Sądu Okręgowego efekty zastosowania przyjętej metody kontroli nie pozwalają na wysunięcie tezy o zaistnieniu wzmiankowanych wątpliwości, bądź przyczyn, dla których zaistnieć one powinny. Sąd I instancji dokonał prawidłowej oceny pozostającego do jego dyspozycji materiału dowodowego. Tok wywodów Sądu Rejonowego jest konsekwentny, pozbawiony istotniejszych luk oraz odpowiada zasadzie swobodnej oceny dowodów. Treść pisemnego uzasadnienia wyroku nie wskazuje na wystąpienie jakichkolwiek wątpliwości. Odmienne zapatrywanie skarżącego we wskazanym zakresie, niepoparte skonkretyzowaną argumentacją, nie może zostać uznane za wystarczające. Konstatacji przyjętej we wskazanym zakresie podważyć nie może sygnalizowane przez apelującego oparcie ustaleń faktycznych na zeznaniach pokrzywdzonego, innych świadków oraz opinii biegłego, a także odmówieniu wiarygodności w znacznej części depozycjom obwinionego oraz jego żony. Wysunięte zastrzeżenia co do oceny wiarygodności konkretnego dowodu lub grupy dowodów rozstrzygane mogą być jedynie na niżej omówionej płaszczyźnie utrzymania się przez sąd a quo w granicach sędziowskiej swobody ocen, wynikającej z treściart. 7 k.p.k.w zw. zart. 8 k.p.w.Jak słusznie ustalił Sąd I instancji, manewr wykonywany przez obwinionego, doprowadził do sytuacji, w której doszło do zetknięcia się pojazdu obwinionego markiO. (...)z pojazdem pokrzywdzonego markiB.. Za takim ustaleniem przemawiały zeznania samego pokrzywdzonegoD. G., świadkaŁ. C., który przebywał wówczas z nim w samochodzie, a także świadków przebywających w tamtym czasie pod sklepem. W niniejszej sprawie, powołano także biegłego z zakresu ruchu drogowegoK. S.. W treści swojej opinii biegły nie negował, że mogło dojść do kolizji w sposób przedstawiony w zgłoszeniu. W tym miejscu należy odnieść się do argumentu skarżącego, że nawet biegły poddał pod wątpliwość uderzenieO. (...)w tyłB., określając je jako ,,ewentualne”. Podkreślenia wymaga, że biegły, jako osoba posiadająca wiadomości specjalne, badał jedynie możliwość zaistnienia zdarzenia w określony sposób. Nie był on jego naocznym świadkiem, więc w swojej opinii nie mógł posłużyć się sformułowaniem, że ,,z całą pewnością doszło do zderzenia pojazdów”. Na wniosek strony, w toku rozprawy apelacyjnej, Sąd Odwoławczy dopuścił dowód z uzupełniającej opinii tego biegłego (k.153). W trakcie przesłuchania biegły ponownie podkreślił, że zgromadzony w sprawie materiał dowodowy bezpośrednio nie daje podstaw do przyjęcia, że uszkodzenia samochoduB.nie powstały w wyniku kontaktu z samochodemO.. Ponadto, nie można zgodzić się ze skarżącym, iż Sąd Rejonowy błędnie uznał, że istniejące w chwili oględzin uszkodzenia pojazduO. (...)pozostawały w związku z uszkodzeniami w pojeździeB.. W tym zakresie Sąd meriti przytoczył jedynie treść zeznań funkcjonariusza PolicjiM. R., która zeznała, że ,,w aucie obwinionego było wiele uszkodzeń i zarysowań powłoki mogących mieć związek z tym zdarzeniem”, a także treść notatki wykonanej przez funkcjonariuszaG. M., który stwierdził, że ,,wO. (...)były liczne uszkodzenia przedniego zderzaka”. Wątpliwości w tym zakresie, zostały wyjaśnione w treści opinii biegłego, który wskazał, że powstania istniejących uszkodzeń pojazduO. (...)nie wiąże z zaistniałym zdarzeniem, jednakże ich istnienie nie stoi w sprzeczności z zadeklarowanym jego przebiegiem. W ocenie biegłego, ,,powierzchnia zderzakaB.stosunkowo podatna na odkształcenia, pokryta kruchą warstwą lakieru, uległa deformacji pod naciskiem twardszej okolicy zderzakaO. (...), co mogło spowodować powstanie mikrootarć i liniowych rozdzieleń powłoki lakierniczej elementuB.. Kontakt taki mógł nie wywołać widocznych śladów na tworzywie zderzakaO.”. Ten element opinii biegłego został przez Sąd Rejonowy uwzględniony i powołany w uzasadnieniu wyroku. O ile nie budzą wątpliwości, dokonane przez Sąd meriti ustalenia faktyczne, to nie można zgodzić się z zastosowaną kwalifikacją prawną czynu zarzuconego obwinionemuJ. G.. Wart. 98k.w. mowa jest o niezachowaniu należytej ostrożności. Wustawie Prawo o ruchu drogowymnie występuje pojęcie należytej ostrożności. Używane są natomiast terminy ,,ostrożność” oraz ,,szczególna ostrożność”. Zgodnie zart. 3 ust. 1p.r.d. ,,Uczestnik ruchu i inna osoba znajdująca się na drodze są obowiązani zachować ostrożność, unikać wszelkiego działania, które mogłoby spowodować zagrożenie bezpieczeństwa lub porządku ruchu drogowego, ruch ten utrudnić albo w związku z ruchem zakłócić spokój lub porządek publiczny oraz narazić kogokolwiek na szkodę (…)”. Pojęcie szczególnej ostrożności wyjaśnione jest wart. 2 pkt 22p.r.d. W przepisie tym stwierdzono, że jest to ostrożność polegająca na zwiększeniu uwagi i dostosowaniu zachowania uczestnika ruchu do warunków i sytuacji zmieniających się na drodze, w stopniu, który umożliwia odpowiednio szybkie reagowanie. Pojęcie należytej ostrożności, o jakiej mowa wart. 98k.w., powinno się utożsamiać z występującym wprawie o ruchu drogowympojęciem ostrożności, którą można określić jako zwykłą i szczególną ostrożność. W tym miejscu należy odnieść się do stanowiska Sądu Najwyższego, który stwierdził, że ,,należyta ostrożność będzie zachowana, jeżeli podjęte zostaną w konkretnej sytuacji te wszystkie działania, które zgodnie ze sztuką prowadzenia pojazdów są obiektywne niezbędne dla osiągnięcia celu, to jest bezpieczeństwa w ruchu. Oczywiście kardynalnym warunkiem osiągnięcia tego celu jest ścisłe przestrzeganie wszystkich przepisów rozporządzenia o ruchu pojazdów mechanicznych. W terminie ,,należyta ostrożność” mieści się niewątpliwie obowiązek każdego kierowcy pojazdu liczenia się z nieprzestrzeganiem przepisów przez innych użytkowników dróg. Nie może być mowy o bezwzględnym braku zaufania do innych użytkowników, a jedynie o ograniczonym zaufaniu” ( wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 grudnia 1959 r., I K 598/59, OSNPG 1960, nr 3, poz. 43). Należy pokreślić, że na podstawieart. 98k.w. karze podlega nie jakiekolwiek niezachowanie należytej ostrożności, ale takie, które zagraża bezpieczeństwu innej osoby. Wykroczenie przewidziane wart. 98k.w. ma charakter materialny. Skutkiem czynu jest narażenie bezpieczeństwa dla innej osoby, która może znajdować się w pojeździe albo poza nim (wyrok SN z dnia 5 października 2005 r., II KK 107/05, OSNwSK 2005, poz. 1799). W orzecznictwie Sądu Najwyższego rozstrzygano kwestię niezachowania należytej ostrożności przez osobę kierującą pojazdem na parkingu. Jeżeli w wyniku niezachowania należytej ostrożności przez sprawcę powstało niebezpieczeństwo dla innej osoby, czyn realizuje znamiona opisane wart. 98k.w. Sąd Najwyższy w uzasadnieniu wyroku z dnia 29 kwietnia 2003 r., III KK 50/03, OSNwSK 2003, poz. 884 uznał, żenie może ponieść odpowiedzialności za to wykroczenie osoba, która nie zachowała należytej ostrożności w ten sposób, że wyjeżdżając z terenu parkingu podczas wykonywania manewru mijania, nie zachowała bezpiecznego odstępu od omijanego pojazdu, w wyniku czego doszło do otarcia się o zaparkowany samochód i w konsekwencji – powstania określonej szkody.Przenosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy wskazać należy, że obwiniony poruszał się z minimalną prędkością i doszło tylko do niewielkiego kontaktu pojazdów, zatem pomimo obecności innych osób w pojazdach markiO. (...)iB., nie zaistniał konieczny dla bytu wykroczenia opisanego wart. 98k.w. skutek, czyli stan zagrożenia bezpieczeństwa innej osoby.Podkreślenia wymaga, że zagrożenie bezpieczeństwa wskazane wart. 98k.w. powinno mieć wymiar realny, nie zaś abstrakcyjny tak jak to ma miejsce w tej sytuacji.Z uwagi na treśćart. 434 § 1 k.p.k.w z. zart. 109 § 2 k.p.w.i zawarty w nim zakazreformationis in peiusoraz fakt, że w niniejszej sprawie wniesiono środek odwoławczy jedynie na korzyść obwinionego, Sąd Odwoławczy, orzekł o zmianie wyroku i uniewinnieniu obwinionegoJ. G.od zarzuconego mu czynu, uznając iż czyn ten nie wypełnił znamion wykroczenia opisanego wart. 98k.w. O kosztach postępowania Sąd Odwoławczy orzekł na podstawieart. 632 pkt 2w zw. zart. 119 k.p.w. | ```yaml
court_name: Sąd Okręgowy w Siedlcach
date: '2016-02-02'
department_name: II Wydział Karny
judges:
- Jerzy Kozaczuk
legal_bases:
- art. 109 § 2 k.p.w.
- art. 427 § 1 i 2 k.p.k.
- art. 3 ust. 1
recorder: st. sekr. sąd. Anna Sieczkiewicz
signature: II Ka 628/15
``` |
152510000001503_III_Ca_001730_2019_Uz_2020-09-08_001 |
You are extracting information from the Polish court judgments.
Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value.
Please return the response in the identical YAML format:
```yaml
court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>"
date: <data, date in format YYYY-MM-DD>
department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\
\ department>"
judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>"
legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)>
recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder>
signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment>
```
=====
{context}
======
| Sygn. akt III Ca 1730/19
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 8 września 2020 roku
Sąd Okręgowy w Łodzi III Wydział Cywilny Odwoławczy
w składzie następującym:
Przewodniczący: SSO Krzysztof Kacprzak
Sędziowie: SO Zofia Szcześniewicz ( spr. )
SO Renata Jagura
Protokolant: stażysta Aleksandra Witczak
po rozpoznaniu w dniu 8 września 2020 roku w Łodzi
na rozprawie
sprawy z powództwaA. S.iE. S.
przeciwkoJ. Ś.
o zapłatę
na skutek apelacji powodów
od wyroku Sądu Rejonowego w Zgierzu
z dnia 23 maja 2019 roku, sygn. I C 887/15
1
oddala apelację;
2
zasądza solidarnie odA. S.iE. S.na rzeczJ. Ś.kwotę 1800 (tysiąc osiemset) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego. | ```yaml
court_name: Sąd Okręgowy w Łodzi
date: '2020-09-08'
department_name: III Wydział Cywilny Odwoławczy
judges:
- Renata Jagura
- Krzysztof Kacprzak
- Zofia Szcześniewicz
legal_bases: []
recorder: stażysta Aleksandra Witczak
signature: III Ca 1730/19
``` |
153510000007503_XV_Ca_000759_2014_Uz_2014-10-10_002 |
You are extracting information from the Polish court judgments.
Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value.
Please return the response in the identical YAML format:
```yaml
court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>"
date: <data, date in format YYYY-MM-DD>
department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\
\ department>"
judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>"
legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)>
recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder>
signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment>
```
=====
{context}
======
| Sygn. akt XV Ca 759/14
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 10 października 2014 r.
Sąd Okręgowy w Poznaniu Wydział XV Cywilny Odwoławczy
w składzie:
Przewodniczący: SSO Brygida Łagodzińska (spr.)
Sędzia: SO Michał Wysocki
Sędzia: SO Karolina Obrębska
Protokolant: st. prot. sąd. Aneta Sawka
po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 10 października 2014 roku w Poznaniu
sprawy z powództwa małoletniejB. J.reprezentowanej przez przedstawiciela ustawowegoA. J.
przeciwkoM. G.
o alimenty
na skutek apelacji wniesionej przez pozwanego
od wyroku Sądu Rejonowego Poznań-Nowe Miasto i Wilda w Poznaniu
z dnia 6 maja 2014 r.
sygn. akt IV RC 912/13
1
oddala apelację;
2
zasądza od pozwanego na rzecz powódki kwotę 300 zł z tytułu zwrotu kosztów zastępstwa procesowego postępowania apelacyjnego.
/-/ M. Wysocki/-/ B. Łagodzińska/-/ K. Obrębska
UZASADNIENIE
MałoletniaB. J., działająca przez matkęA. J.pozwem z dnia 20 września 2013 r. wniosła o zasądzenie od swojego ojcaM. G.alimentów w kwocie po 1.750 zł miesięcznie płatnych z góry do dnia 5. każdego miesiąca do rąk matki powódki z ustawowymi odsetkami za opóźnienie w płatności każdej z rat.
W odpowiedzi na pozew z dnia 3 grudnia 2013 r. pozwanyM. G.reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika uznał powództwo o alimenty do kwoty 600 zł miesięcznie oraz wniósł o oddalenie powództwa w pozostałym zakresie.
Na rozprawie w dniu 30 stycznia 2014 r. pełnomocnik małoletniej powódki oświadczył, iż jego mandantka ugodowo zgodziłaby się na alimenty w kwocie 1000 zł miesięcznie, a pełnomocnik pozwanego podał, iż maksymalna kwota alimentów do ugody to 800 zł miesięcznie. Do końca procesu strony pozostały przy swoich stanowiskach w sprawie.
Wyrokiem z dnia 6 maja 2014 r. Sąd Rejonowy Poznań - Nowe Miasto i Wilda w Poznaniu w punkcie I. zasądził od pozwanegoM. G.tytułem alimentów na rzecz małoletniej powódkiB. J.ur. (...)wP.kwotę po 950 zł miesięcznie, płatne z góry do dnia 5-go każdego miesiąca z ustawowymi odsetkami w przypadku opóźnienia w płatności którejkolwiek z rat, do rąk matki małoletniej powódkiA. J., poczynając od dnia 20.09.2013 r., w punkcie II. oddalił powództwo w pozostałym zakresie, w punkcie III. nadał rygor natychmiastowej wykonalności wyrokowi w punkcie l, w punkcie IV. nie obciążył pozwanego kosztami sądowymi, od których strona powodowa była zwolniona z urzędu, a koszty zastępstwa procesowego każda ze stron poniesie we własnym zakresie.
Podstawę powyższego rozstrzygnięcia stanowiły następujące ustalenia faktycznei rozważania Sądu pierwszej instancji:
MałoletniaB. J.urodziła się (...)wP., pochodzi ze związku konkubenckiegoA. J.i pozwanegoM. G.. Pozwany uznał dziecko przed Kierownikiem Urzędu Stanu Cywilnego wP.. Rodzice małoletniej mieszkali razem do maja 2013 r., następnie się rozstali. Powódka mieszkała razem z matką w mieszkaniu znajdującym się wP.naOs. (...)o powierzchni 48 m2 będącym własnościąA. J., gdzie opłata za czynsz wynosi ok. 410 zł miesięcznie, a prąd i gaz ok. 200 zł co 2 miesiące. Obecnie w mieszkaniu tym mieszkaW. J.- bratA. J.ze swoją narzeczoną oraz małoletnią córką.W. J.pokrywa koszty utrzymania tego mieszkania i nie uiszcza siostrze żadnych opłat z tytułu użytkowania lokalu. Małoletnia powódka wraz z matką zamieszkały od października 2013 r. razem z matkąA. J.-I. J.w mieszkaniu położonym wP.naOs. (...)o powierzchni 79 m2, składającym się z 4 pokoi, które jest własnościąI. J.. Miesięczny koszt utrzymania tego mieszkania to około 1.100 zł, w szczególności czynsz od l kwietnia 2014 r. wynosi 743,50 zł (wcześniej od 1.01.2013 r. po 794, 42 zł, następnie po 814, 32 zł), prąd około 160 zł, gaz 15 zł, internet, TV, telefon 180 zł. Na powódkę przypada kwota około 366 zł miesięcznie tytułem kosztów utrzymania mieszkania.A. J.obecnie w żaden sposób nie partycypuje w kosztach utrzymania tego lokalu. Wcześniej, gdy uzyskiwała regularne dochody, gdy jej starczały, dzieliła się z matką opłatami mieszkaniowymi.A. J.przeprowadziła się z córką do swojej matki gdyż ze względów zdrowotnych potrzebowała pomocy matki w opiece nad dzieckiem, nie stać jej było na utrzymanie własnego mieszkania, a ponadto nie było tam windy. MałoletniaB. J.przebywa obecnie w domu pod opieką matki, której w opiece nad córką pomagaI. J.. U dziecka początkowo stwierdzono skłonność do zmian skórnych oraz że wymaga stosowania preparatów pielęgnacyjnych oraz właściwej diety zapobiegającej nasileniu objawów. Obecnie małoletnia powódka pozostaje pod opieką lekarza specjalisty alergologa, który rozpoznał u niej atopowe zapalenie skóry i alergię przewodu pokarmowego. Zalecono dietę bezglutenową, w tym picie mlekaB. P., stosowanie okresowo leków przeciwalergicznych i emolientów. Dziecko jedynie sporadycznie się przeziębia.A. J.podała, iż miesięczne wydatki na małoletnią powódkę kształtują się następująco: na zakup żywności ekologicznej około 500 zł, w tym mleko mlekoB. P.na receptę dofinansowane w 50%, którego koszt jednej puszki wynosi 10 zł oraz ma wprowadzane mleko kozie, środki czystości, higieny i pieluchy około 500 zł (wskazała, iż kupuje 8 paczek pieluch na miesiąc), odzież i obuwie ok. 200 zł, na lekarstwa i suplementy diety 80 zł, na zabawki około 100 zł. Koszt szczepień małoletniej do grudnia 2013 r. wyniósł 660 zł.I. J.pomaga finansowo córce i wnuczce, przeznacza na ich utrzymanie około 1.500 zł miesięcznie robiąc dla nich zakupy i opłacając świadczenia mieszkaniowe, ale nie przekazuje matce powódki żadnych kwot do ręki. Ponadto pomaga córce w opiece nad wnuczką zanim pójdzie do pracy oraz po powrocie, a także w weekendy, gdy matka powódki jest na zajęciach szkolnych. MatkaA. J.zatrudniona jest w(...) Sp. z o.o.na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony na stanowisku koordynatora ds. przetwarzania zamówień i jej średnie miesięczne wynagrodzenie netto z okresu ostatnich 3 miesięcy wyniosło 8.486,35 zł.A. J.ma 30 lat, jest absolwentkąA.wP.- mgr turystyki i rekreacji. Posiada tytuł(...)w dziedzinien.orazj.. Obecnie w szkole policealnej(...)uczy się na kierunku opiekunka dziecięca, zajęcia odbywają się w weekendy. Matka powódki doznała poważnego uszczerbku na zdrowiu w wyniku komplikacji okołoporodowych (pęknięcie ściany pochwy). Leczona była ginekologicznie oraz osteopatycznie z powodu wtórnych zmian w obrębie narządów jamy brzusznej i narządu ruchu w CentrumO.W październiku 2013 r.A. J.przeszła operację ginekologiczną (wycięcie blizny po episiotomii, plastyka tylnej ściany pochwy). W 2013 r. matka małoletniej powódki przez kilka miesięcy chodziła na zajęcia z osteopatii, których koszt każdorazowo wynosił od 60 zł do 100 zł. W okresie od 1.05.2012 r. do 20.03.2013 r.A. J.była zatrudniona na czas określony wfirmie (...) Sp. z o.o.na stanowisku specjalisty ds. administracyjnych i otrzymywała wynagrodzenie w kwocie ok. 2.000 zł. W okresie od 20.03.2013 r. do 18.03.2014 r.A. J.przebywała na urlopie macierzyńskim, następnie rodzicielskim i pobierała zasiłek macierzyński w następujących kwotach miesięcznych netto: 03/13 - 1.078,23 zł, 04/13 - 2.695,55 zł netto, 05/13 - 2.786,29 zł, 06/13 - 2.695,70 zł, 07/13 i 08/13 po 2.786,29 zł netto, 09/13 - 2228,78 zł, 10/13, 11/13, 12/13, 01/14 po 1.671,25 zł netto, 02/14 - 1.510 zł, 03/14 - 970,50 zł. ObecnieA. J.nigdzie nie pracuje. Od końca marca 2014 r. zarejestrowana jest w Powiatowym Urzędzie Pracy wP.jako bezrobotna i na sześć miesięcy ma przyznany zasiłek dla bezrobotnych w kwocie około 600 zł miesięcznie. W 2013 r.A. J.prowadziła na zlecenie pozwanego zajęcia z tańca i jogi, za co otrzymała 1.000 zł, a także zajęcia animacyjne w(...)i obecnie nie otrzymała za to żadnego wynagrodzenia.A. J.stara się o pracę marketingową. Jak wynika z zeznań podatkowych w 2011 r. dochód matki powódki wyniósł 10.995,84 zł, w 2012 r. jej dochód wyniósł 26.429,33 zł. Wszystkie otrzymywane pieniądzeA. J.przeznacza na utrzymanie małoletniej powódki i nie była w stanie powiedzieć ile pieniędzy potrzebuje na własne utrzymanie, ale także jest alergikiem i musi mieć dietę bezglutenową. Poza wyżej wymienionym mieszkaniem matka powódki wraz ze swoją matką jest współwłaścicielem samochodu markiF. (...), który ma obecnie ok. 15 lat, jeździ nim i go utrzymuje. Nie potrafiła wskazać jakie są koszty paliwa i ubezpieczenia tego pojazdu. Poza tymA. J.nie ma żadnego cennego majątku, akcji, obligacji, ani oszczędności i nie korzysta z pomocy opieki społecznej. Otrzymuje czasami odzież po swojej bratanicy. PozwanyM. G.ma(...)lat, z zawodu jest muzykiem -(...). Poza powódką nie posiada innych dzieci.M. G.od 12 lat zajmuje się działalnością muzyczną - gra na instrumentach(...)jako solista lub członek zespołu, ma pseudonim(...). Prowadzi również audycje muzyczne dla dzieci i młodzieży w placówkach oświatowych. Był kuratorem festiwalu(...)wP..M. G.jest zatrudniony na podstawie umowy o pracę u swego brata wBiurze (...) Sp. z o.o.wP.i wykonuje czynności sprzątacza dwa dni w miesiącu za wynagrodzeniem 91 zł netto. Pozwany podał, że osiąga łącznie dochód w wysokości ok. 2.600 zł miesięcznie. Pozwany jako(...)- opanował technikę gry na ponad 40 instrumentach(...), nie ma sobie równych muzyków. Podobnie wykształconych muzyczne w Polsce jest niecałe 30 osób. Pozwany specjalizuje się w szeroko pojętej muzyce(...),(...),(...),(...),(...),(...).M. G.jest członkiem i założycielemzespołu (...), jak również członkiem i współzałożycielemzespołów (...)oraz(...), członkiemzespołu (...)
(...)F.,D.. Gościnnie gra z m.in. zzespołami (...), a także brał udział w wielu innych, okazjonalnych projektach, głównie(...),(...),(...),(...)i(...). Pozwany gra kilka koncertów w miesiącu. Wyjściowo stawka za koncert u pozwanego to 300 złotych, bywa jednak, że gdy ma wolny weekend zagra również za niższą kwotę 100-150 zł. Oprócz grania koncertów, pozwany zajmuje się prowadzeniem warsztatów gry na instrumentach(...)m.in.:(...),(...)oraz szeroko pojętych warsztatów rytmicznych na terenie całego kraju- organizowane m.in. przez szkoły tańca:(...)wB.,(...)wW.,(...)wK.,(...)weW.,(...)(...)wG.. W 2013 r. przed wakacjami pozwany przeprowadzał takie warsztaty właściwie w każdy weekend. Pozwany prowadzi warsztaty muzyczne na podstawie zaproszeń uzyskiwanych od organizatorów. Dochód z jednorazowych warsztatów (w ostatnim roku średnio jeden raz na dwa miesiące, po odliczeniu kosztów dojazdu i pobytu) wynosi ok. 350 zł. W warsztatach prowadzonych przezM. G.bierze udział średnio 4 do 6 uczestników, trwają one czasem przez kilka miesięcy, zajęcia odbywają się co tydzień. Za warsztaty te każdy uczestnik płaci 100 zł miesięcznie i często kwoty te pobierał osobiście pozwany bez pokwitowania. Pozwany oświadczył również, że poza oficjalnym dochodem udokumentowanym fakturą, otrzymuje dodatkowe wynagrodzenie maksymalnie w wysokości 300 zł. Ponadto, w czasie trwania roku szkolnego pozwany gra w przedpołudniowych audycjach o zróżnicowanych tematykach ((...)) dla dzieci w wieku przedszkolnym i szkolnym koncerty edukacyjne, organizowane m.in. przezagencje (...). Najczęściej są to trzy cykle dwumiesięczne. Pracę tę pozwany wykonuje w oparciu o umowę o dzieło, a zarobek wynosi ok. 2.000 zł miesięcznie. Koncerty edukacyjne w roku 2013 pozwany prowadził w maju-czerwcu 2013 r., oraz podpisał umowę na miesiąc koncertów edukacyjnych w województwie(...)w grudniu 2013 r. Pozwany współpracuje również z DJami (m.in.(...),(...)) w(...)(i nie tylko) klubach:(...),(...),(...),(...), a w każdy taki wieczór zarabia od 300-500 zł. Zarobek otrzymuje pozwany „do ręki", bez dotrzymywania jakichkolwiek formalności. Pozwany ma również takie koncerty, na które nie zawiera żadnej umowy. W okresie wakacyjnym pozwany bierze udział w wielu różnorodnych zleceniach, polegających na graniu na instrumentach perkusyjnych (wszelkiego rodzaju koncerty, festiwale, warsztaty, nagrywanie filmów promocyjnych dla firm produkujących instrumenty muzyczne, etc.). Latem roku 2013 był jak co roku kuratorem festiwalu(...)w(...)nad(...)oraz prowadził i współprowadził zajęcia w jego ramach. Grał również szereg koncertów na terenie całego kraju. Pozwany gra koncerty na podstawie jednorazowych umów o dzieło, reprezentując przy tym częstokroć wszystkich członków kilkuosobowego zespołu w relacjach z organizatorem oraz występuje jako menager poszczególnych zespołów. Z uzyskanych środków zespół musi ponieść koszt dojazdu do miejsca koncertu, pobytu na miejscu. Dochód (po odliczeniu kosztów) przypadający na pozwanego za jeden koncert wynosi od 100 zł do 800 zł, rzadko - do 1.000 zł; średnio - 350 zł. W ciągu ostatnich ośmiu miesięcy pozwany grał po 5 koncertów średnio w miesiącu, co pozwala szacować jego przeciętny miesięczny dochód z tego tytułu na kwotę ok. l .750 zł. Najwięcej zleceń pozwany otrzymuje od maja do września, wtedy jest najwięcej imprez z jego udziałem, w pozostałych miesiącach roku pozwany ma koncerty edukacyjne i inne mniejsze zlecenia. W okresie od dnia l stycznia 2013 r. do dnia 12 lutego 2014 r.M. G.wykonywał odpłatne usługi lub świadczył prace dla:(...)- umowa o dzieło – sam - 15.05.2013 r. i 3.06.2013 r.,(...)wO.- umowa o dzieło - zespół -1.06.2013 r.,(...)- umowa o dzieło - sam - 28.07.2013 r.,(...)- umowa o dzieło - zespół, 16.06.2013 r.,(...)- umowa o dzieło - zespół, 26.05.2013 r.,(...)(...)
(...)- umowa o świadczenie usług – grupa od 31.12.2013r. do 16.03.2014 r.,(...)- umowa o dzieło - sam, 4.06.2013 r. do 30.09.2013 r.,(...) Centrum (...)- umowa o dzieło – sam 2-20 grudnia 2013 r.(...).(...)(...)- umowa o dzieło –sam - 25.06.2013 r.,(...) Sp. z o.o.sp.k.- umowa o dzieło – sam - 23.03.2013 r., Działalność(...)(...)- umowa o dzieło -sam 9.02.2013 r., 11.02.2013 r. do 18.03.2013 r.,Fundacja (...)- umowa o dzieło –sam 20.06.2013-05.07.2013, 5.08.2013-24.08.2013 r. Jak wynikało z pisma Dyrektora(...)wO.z dnia 6 marca 2014 r. pozwany był reprezentantemzespołu (...), który wystąpił wO.dnia l czerwca 2013 r.(...)wO.zawarł z pozwanym umowę o dzieło na wykonanie koncertu na kwotę 3.300 zł brutto, co przy 50% kosztach uzyskania przychodu dało kwotę 3.003 zł netto. Wynagrodzenie zostało wypłacone dnia 3 czerwca 2013 r. przelewem na konto wskazane przez pozwanego. Była to jednorazowa współpraca. W piśmie z dnia 7.03.2014 r. podano, iż Działalność(...)prowadzona przez(...)współpracowała z pozwanym na podstawie umowy o dzieło w terminie 11.02.2013 r. i 18.03.2013 r., na podstawie umowy zostały wystawione dwa rachunki - w miesiącu lutym 2013 r. na kwotę 1.911 zł netto i w miesiącu marcu 2013 r. na kwotę 824 zł netto. W piśmie z dnia 10.03.2014 r.J. W.podała, że pozwany współpracował z jejfirmą (...)na podstawie umowy o dzieło w okresie od 6.05-26.06.2013 r., a jego wynagrodzenie netto łącznie wyniosło 4.040 zł, obecnie nie kontynuują współpracy. Pozwany za wykonanie koncertu wR.dnia 28.07.2013 r. na podstawie zawartej umowy o dzieło z dnia 22.07.2013 r. otrzymał wynagrodzenie 3.000 zł netto. Jak wynikało z pisma Prezes(...)z dnia 10.03.2014 r. Instytut na podstawie umowy o dzieło zlecił pozwanemu wykonanie warsztatów(...), za co otrzymał wynagrodzenie 900 zł netto. W piśmie z dnia 10.03.2014 r.Fundacja (...)wskazała, iż współpracowała z pozwanym na podstawie jednostkowych umów o dzieło dotyczących wykonania warsztatów i koncertów autorskich w okresach: 5.08.2012 do 09.08.2012 r. za który wypłacono wynagrodzenie netto 8.190 zł; 20.06.2013 do 5.07.2013 r. za który wypłacono wynagrodzenie netto 6.006 zł, 5.08.2013 do 28.08.2013 r. za który wypłacono wynagrodzenie netto 7.006,50 zł. W piśmie z dnia 12.03.2014 r. Urząd(...)poinformował, że współpracował z pozwanym w roku 2013 jako reprezentującymzespół (...)
(...)w związku z realizacją umowy polegającej na wykonaniu autorskiego koncertu muzycznego pt. „(...)" w ramach akcji promocyjnej „(...)pod(...)" w dniu 26.05.2013 r. Za wykonanie przedmiotowego dzieła ustalone zostało wynagrodzenie brutto w kwocie 1.484 zł, które zostało wypłacone zleceniobiorcy w dniu 5.06.2013r. w kwocie netto 1.350 zł. Z maila z dnia 17.03.2014 r.Fundacji (...)wynika, że z tytułu umów cywilno - prawnych w 2011 r. zleceniobiorcaM. G.uzyskał dochód w wysokości 1.538,50 zł, w 2012 r. jego dochód wyniósł 3.423,50 zł, a w 2013 r. 631,50 zł. Pozwany w listopadzie 2013 r. był przez dwa tygodnie wI., gdzie zarobił 400(...), jednak koszty tego pobytu wyniosły około 200(...)W okresie od końca grudnia 2013 r. do 16 marca 2014 r.M. G.wM.współpracował z zespołem zB., poznanym za pośrednictwem internetu. Za pracę w tym okresie pozwany uzyskał wynagrodzenie w wysokości około 2.300(...)(2400(...)). Poniósł koszt podróży - powrotu zM.do Polski. Pozwany zajmuje się również nauką gry na instrumentach (uczy na 3 instrumentach), z czym ogłasza się w internecie, za jedną lekcję bierze 50 zł, obecnie ma 2-3 uczniów w ciągu roku. W 2008-2009 r. utrzymywał się z nauki gry na instrumentach, miał 40 uczniów. Pozwany do grudnia 2012 r. zajmował się także wyrobem instrumentów, były to grzechotki z tykwy i koralików, a koszt wyrobu takiego instrumentu wynosił 50 zł. Pozwany sprzedał jeden taki instrument za kwotę 150 zł.M. G.wynajmuje naO.salę do prób, a koszt wynajmu wynosi 400 zł miesięcznie. Z uwagi na natężenie hałasu instrumentów(...)wykluczone jest aby pozwany ćwiczył w domu Przemieszcza się po mieście taksówkami, z uwagi na ilość i wielkość(...)i innych instrumentów, a koszt jednej trasy to około 50 zł. Ponadto część sprzętu na którym pozwany gra ulega zniszczeniu i musi go wymienić np.p.i jest to każdorazowo koszt od 15 do 40 zł. Pozwany jest zobowiązany pokrywać zespołom z za granicy hotel i inne koszty. W kraju musi sam ponosić koszty związane ze swoją działalnością, natomiast za koncertowanie wI.musiał pokryć swoje koszty, gdyż nie było tam sponsorów. Pozwany ćwiczy w sali prób od godziny 13. (przed występem zbiera cały zespół i ćwiczą na l - 2 spotkaniach), wcześniej poświęca czas na zabiegi higieniczne i ćwiczenia fitness oraz szuka zleceń w internecie i robi dla siebie reklamy. Z pisma Naczelnika USP.-W.wynika, że pozwany złożył PIT 37 za rok 2011 r. w którym wykazał: przychód z działalności wykonywanej osobiście (w tym umowa o dzieło i zlecenie) -16.028 zł, koszty z działalności wykonywanej osobiście (w tym umowa o dzieło i zlecenie) - 7.585 zł, dochód z działalności wykonywanej osobiście (w tym umowa o dzieło i zlecenie) - 8.443 zł, przychód z praw autorskich i innych praw - 25.870 zł, koszty z praw autorskich i innych praw - 12.935 zł, dochód z praw autorskich i innych praw - 12.935 zł. Natomiast ze złożonego przez pozwanego PITu-37 za rok 2012 wynika, że osiągnął on: przychód z wynagrodzenia ze stosunku pracy w wysokości 1.267,74 zł, koszty z wynagrodzenia ze stosunku pracy - l.094 zł, dochód z wynagrodzenia ze stosunku pracy -173,74 zł, przychód z działalności wykonywanej osobiście (w tym umowa o dzieło i zlecenie) -22.350 zł, koszty z działalności wykonywanej osobiście ( w tym umowa o dzieło i zlecenie) - 9.965.20 zł, dochód z działalności wykonywanej osobiście ( w tym umowa o dzieło i zlecenie) -12.384,80 zł, przychód z praw autorskich i innych praw - 25.846 zł, koszty z praw autorskich i innych praw - 12.923 zł dochód z praw autorskich i innych praw -12.923,00 zł. W zeznaniu podatkowym PIT-37 złożonym do w Urzędu SkarbowegoP.-W.wP.pozwany wykazał za 2013 r.: przychód w łącznej wysokości 48.591,40 zł, koszt uzyskania tego przychodu - 22.610,72 zł, a dochód - 25.980,68 zł. Pozwany jak wynikało z zeznania podatkowego ma trzy źródła dochodu: ze stosunku pracy (144,51 zł), działalności wykonywanej osobiście (6.337,92 zł), praw autorskich (19.498,25 zł). Obecnie pozwany ma zaplanowane 3 koncerty zzespołem (...), a do końca września ma 3 zlecenia warsztatowe. Z zeznania podatkowego matki pozwanegoK. G. (1)wynikało, że w 2013 r. osiągnęła ona z tytułu emerytury /renty dochód w wysokości 30.169,22 zł, a ze stosunku pracy 35.371,53 zł tj. łącznie 65.540, 75 zł. Pozwany mieszka razem z matkąK. G. (1)w mieszkaniu będącym własnościąK. G. (1)położonym wP.naos. (...)o powierzchni ok. 70 m2 składającym się z 4 pokoi. Miesięczny koszt utrzymania tego lokalu wynosi około 928 zł, w szczególności miesięczne opłaty za czynsz od grudnia 2013 r. 681,84 zł (wcześniej po 619, 11), telefon, internet i TV 85 zł, abonament RTV po 18, 50 zł miesięcznie, gaz ok. 26 zł, prąd ok. 118 zł miesięcznie. Ponosi połowę kosztów związanych z użytkowaniem tego mieszkania. Ponadto na swoje wyżywienie pozwany przeznacza około 400 zł miesięcznie, na środki czystości wydaje około 100-200 zł miesięcznie tj. dopłaca matce podaną kwotę na ten cel.M. G.nie potrafił określić jaką kwotę przeznacza miesięcznie na odzież i obuwie, jednak podał, iż z powodu przybrania na wadze musi kupić sobie kilka koszulek. Pozwany posiada sprzęt(...), którego wartość wynosi co najmniej 10.000 zł i kompletuje go od 2001 r. Z uwagi na małe zapotrzebowanie posiadanych przez niego instrumentów przez długi okres by je sprzedawał. Po za tymi instrumentami pozwany nie ma żadnego cennego majątku, w tym samochodu, akcji, obligacji i oszczędności.M. G.jest zdrowy, nie cierpi na przewlekłe choroby. Pozwany widział się z córką od czasu rozprawy w dniu 18.03.2014 r. pięć razy. Wcześniej nie widział się z dzieckiem od sierpnia 2013 r. na prośbę matki małoletniej powódki, która poprosiła go o to, gdyż często nie przychodził wcześniej na bieżąco między stronami uzgadniane spotkania z dzieckiem. Nie przekazuje dla córki prezentów gdyż wcześniej dawane dla dziecka rzeczy jego matka zwracała twierdząc, że są one mu niepotrzebne. OstatnioM. G.przekazał córce książeczkę w języku francuskim „Uśmiechamy się przez cały rok", którąA. J.mu zwróciła, stwierdzając, iż zawiera ona niestosowne ilustracje. Pozwany uzgodnił z matką dziecka, iż będzie wcześniej z nią konsultował prezenty dla córki. Przekazał na małoletnią powódkę w 2013 r. następujące kwoty: w czerwcu -1.000 zł, w lipcu - 1000 zł, w sierpniu - 500 zł, we wrześniu 500 zł, w październiku - 800 zł. Z pisma Urzędu Statystycznego z dnia 28 marca 2014 r. wynika, że w obowiązującej Klasyfikacji Zawodów i Specjalności stanowiącej załącznik doRozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 27 kwietnia 2010 r.nie występuje zawód muzyka(...). Natomiast dla mężczyzn w zawodach pokrewnych wynagrodzenie brutto w 2012 r. przedstawiało się w sposób następujący: kompozytorzy, artyści muzycy i śpiewacy 3.956,34 zł, artysta muzyk instrumentalista 4.192,63 zł. Powiatowy Urząd Pracy wP.w piśmie z dnia 27 marca 2014 r. podał, że nie dysponuje ofertami pracy dla magistrów turystyki i rekreacji, dysponuje natomiast ofertami dla opiekunów osób starszych z wynagrodzeniem od 4.000 zł do 5.500 zł brutto (miejsce pracyN.), a także propozycjami pracy dla kobiet z wykształceniem średnim ogólnym lub bez kwalifikacji takimi jak: hostessa z wynagrodzeniem 10 zł/h brutto (umowa o dzieło), kelnerka z wynagrodzeniem 8zł/h brutto (umowa zlecenie), pomoc kuchenna z wynagrodzeniem 840 zł brutto (1/2 etatu), pracownik administracyjno - biurowy z wynagrodzeniem 1.680 zł brutto, sprzątaczka z wynagrodzeniem od 840 zł brutto (1/2 etatu) do 1.260 zł brutto (3/4 etatu), telemarketer z wynagrodzeniem od 1.680 do 1.700 zł brutto lub 9,36 zł/h brutto, konsultant telefoniczny z wynagrodzeniem l .600 zł brutto (7/8 etatu). Stan faktyczny Sąd Rejonowy ustalił w oparciu o przedłożone dokumenty oraz zeznania świadków oraz przedstawicielki ustawowej powódki oraz pozwanego. Sąd Rejonowy w całości dał wiarę zeznaniom świadkówI. J.iW. J., albowiem stanowiły swobodną relację, są także zgodne z zebranymi w sprawie dokumentami. Świadkowie głównie mówili o sytuacji materialnej i zdrowotnej małoletniej i jej matki oraz świadczonej im pomocy. Sąd I instancji dał wiarę zeznaniom świadkaK. G. (1)- matki pozwanego, bowiem stanowią swobodną relację faktów zgodną z rzeczywistą zawartością jej pamięci. Świadek w swoich zeznaniach w sposób swobodny i wyczerpujący przedstawił co mu wiadomo o sytuacji majątkowej, oraz możliwościach zarobkowychM. G.. W pełni dał wiarę zeznaniom świadkówA. K.,Z. G.iL. C.jako osób trzecich nie powiązanych rodzinnie ani z matką powódki, ani też z pozwanym, którzy podali w sprawie to co było im wiadomo na temat sytuacji życiowej stron oraz możliwości zarobkowych pozwanego. Zeznania w/w świadków były wzajemnie zgodne. Świadkowie ci jako osoby obce nie mieli interesu w składaniu zeznań korzystnych dla jednej ze stron, nadto są one zgodne z zeznaniamiI. J.iW. J., a także matki małoletniej powódki. Sąd Rejonowy w zakresie przedstawionym w powyższym stanie faktycznym dał wiarę zeznaniom przedstawiciela ustawowego małoletniej powódkiA. J., albowiem jej zeznania w tej części były spójne i rzeczowe, a także zgodne z zebranymi w sprawie dokumentami oraz z zeznaniami świadkówW. J.iI. J.. Według oceny tego Sądu wskazana zeznawała spontanicznie, zgodnie z posiadaną wiedzą na temat sytuacji życiowej, zdrowotnej i materialnej swojej oraz dziecka, uzyskiwanych dochodów i poszukiwania pracy. Jednak w ocenie Sądu matka powódki zawyżyła niektóre koszty utrzymania córki. Sąd pierwszej instacji nie dał wiary zeznaniom pozwanego w części w której mówił on o wysokości swoich dochodów. Pozostałe zeznania pozwanego Sąd uznał za wiarygodne gdyż są zgodne z zeznaniami przesłuchanych w sprawie świadków, znajdują potwierdzenie w zebranych w sprawie dokumentach i zdaniem tego Sądu składają się na obraz sytuacji która występuje w rzeczywistości, nadto nie były kwestionowane przez matkę małoletniej powódki. Sąd oddalił wniosek pełnomocnika strony powodowej o przeprowadzenie dowodu z zeznań świadków:D. P.,D. G.,K. J.iB. B., gdyż okoliczności na które mieli być przesłuchiwani nie mają znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy. Powództwo małoletniejB. J.uzasadnione było co do samej zasady. Podstawę prawno - materialną rozstrzygnięcia o obowiązku alimentacyjnym stanowi przepisart. 133 § 1 k.r.o.iart. 135 § 1 i 2 k.r.o.Zdaniem Sądu Rejonowego małoletnia powódka musi mieć zapewnione środki pieniężne na zaspokojenie jej usprawiedliwionych potrzeb związanych z codziennym utrzymaniem tj. m.in. na pokrycie kosztów: mieszkaniowych, wyżywienia, zakupu kosmetyków oraz środków czystości i higieny osobistej, odzieży i obuwia, kosztów zabawek, leczenia atopowego zapalenia skóry i alergii pokarmowej oraz innych schorzeń. Sąd pierwszej instancji kierując się zasadami doświadczenia życiowego, jak również zebranym w sprawie materiałem dowodowym uznał za usprawiedliwione wydatki na pokrycie usprawiedliwionych potrzeb małoletniej powódki w skali miesiąca: część przypadających na nią kosztów mieszkaniowych - ok. 366 zł, wyżywienie + specjalne mleko - ok. 450 zł, kosmetyki, środki czystości i higieny osobistej (w tym specjalne kremy, balsamy, płyny do kąpieli w związku z leczeniem schorzenia dermatologicznego) - ok. 150 zł, pieluchy - 150 zł, odzież i obuwie - 100 zł, koszty leczenia (dermatologiczne i innych schorzeń, probiotyki, szczepienia) - ok. 50 zł, zabawki - 50 zł tj. łącznie ok. 1.316 zł miesięcznie. Dokonując przedstawionych wyliczeń, Sąd w zakresie określonym powyżej obniżył kwoty na poszczególne potrzeby małoletniej powódki, bacząc zwłaszcza na, jak wyżej wskazano, własne doświadczenie życiowe. W ocenie tego Sądu zakup dla dziecka w wieku powódki wyżywienia, odzieży i obuwia, pieluch, kosmetyków i środków czystości oraz higieny osobistej powyżej określonych przez Sąd kwot uznać należało za nieuzasadniony i przekraczający usprawiedliwione potrzeby małoletniej. Ponadto strona powodowa nie wykazała zgodnie zart. 6 k.c.aby każdym miesiącu potrzebny był dla małoletniej powódki zakup kosmetyków pielęgnacyjnych, środków czystości i pieluch za kwotę łącznie 500 zł. Zdaniem Sądu jeżeli matka małoletniej powódki finansuje jej potrzeby powyżej wskazanych kwot, czyni to na własną odpowiedzialność i w ramach swoich możliwości zarobkowych. W kwestii rozłożenia obowiązku alimentacyjnego na rodziców powódki zaznaczono, iż obowiązek ten ciąży na obojgu rodzicach, w tym obowiązek finansowy został nałożony przez przepisy tak na ojca dziecka jak i matkę. Podkreślono, żeB. J.liczy obecnie 13 miesięcy, a więc wymaga osobistych starań o jej utrzymanie i wychowanie. Wobec faktu, iż takich starań dokłada głównieA. J., zdaniem Sądu Rejonowego pozwany powinien pokrywać 72% usprawiedliwionych potrzeb małoletniej powódki tj. w kwocie po 950 zł miesięcznie. Zdaniem Sądu I instancji możliwości zarobkowe i majątkowe pozwanegoM. G.pozwalają mu na łożenie na rzecz małoletniej powódki alimentów w kwocie po 950 zł miesięcznie poczynając od dnia wniesienia pozwu tj. od dnia 20.09.2013 r. Podkreślono, że z zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego wynika, że pozwany jako muzyk -(...)posiada znaczne możliwości zarobkowe.M. G.daje liczne koncerty sam, a także będąc menagerem i członkiem kilku zespołów. Pozwany również prowadzi warsztaty gry na instrumentach(...)oraz warsztaty rytmiczne na terenie całego kraju. W czasie roku szkolnegoM. G.gra w przedpołudniowych audycjach dla dzieci w wieku szkolnym i przedszkolnym (koncerty edukacyjne). Ponadto pozwany gra z DJami w klubach nocnych. Wszystkie te wymienione rodzaje działalności pozwanego stanowią dla niego osobne, regularne źródła dochodów. Istotne było, co przyznał w swoich zeznaniachM. G., część dochodów z działalności muzycznej uzyskuje nieoficjalnie, bez żadnej umowy „do ręki". Sąd Rejonowy kierując się zebranym w sprawie materiałem dowodowym, w tym głównie pisemnymi informacjami od podmiotów z którymi współpracujeM. G.oraz zasadami doświadczenia życiowego uznał, iż pozwany osiąga miesięczny dochód netto co najmniej w kwocie 4.000 zł i to niezależnie od tego czy pozwany występuje jedynie w swoim imieniu czy też jako menager zespołów. W tym stanie rzeczy Sąd nie dał wiary zeznaniom pozwanego, iż jego średnie miesięczne dochody wynoszą ok. 2.600 zł netto. Pozwany jest cenionym artystą również za granicą, ostatnio przez 2, 5 miesiąca koncertował wM., a w 2013 r. wI..M. G.ma więc możliwość ubiegania się o zlecenia na koncertowanie za granicą, a jako menager posiada umiejętność nawiązywania kontaktów i prowadzenia rozmów z potencjonalnymi pracodawcami. Pozwany może także, czym trudnił się na szeroką skalę w przeszłości, udzielać lekcji gry na instrumentach(...), a także wyrabiać na sprzedaż instrumenty, z czego miałby dodatkowe, regularne źródła dochodów. Sąd podkreślił, iż korzystna w sytuacji materialnejM. G.jest okoliczność, iż mieszkając z matkąK. G. (1)pokrywa jedynie połowę opłat za świadczenia mieszkaniowe. Sąd Rejonowy uznał, iż alimenty w wysokości po 950 zł miesięcznie, odpowiadają usprawiedliwionym potrzebom małoletniej powódki oraz możliwościom zarobkowym i majątkowym pozwanego i na podstawieart. 133 § 1 k.r.o.orazart. 135 § 1 i 2 k.r.o.zasądził alimenty w takiej wysokości od dnia wniesienia pozwu tj. od dnia 20.09.2013 r. O odsetkach za opóźnienie w płatności poszczególnych kwot alimentów Sąd orzekł na podstawieart. 481§ li 2k.c.W pozostały zakresie Sąd oddalił powództwo tj. ponad kwotę alimentów po 950 zł miesięcznie jako wygórowane w stosunku do usprawiedliwionych potrzeb małoletniej powódki oraz możliwości zarobkowych i majątkowych pozwanego. Na zasadzieart. 333 § 1 pkt 1 k.p.c., Sąd Rejonowy nadał wyrokowi w części zasądzającej alimenty rygor natychmiastowej wykonalności. O kosztach postępowania Sąd Rejonowy orzekł na podstawieart. 100 k.p.c.i102 k.p.c.uznając, iż każda strona poniesie koszty własnego zastępstwa procesowego, uwzględniając części w jakich każda z nich wygrała i przegrała proces oraz ich sytuację materialną.
Apelację od powyższego rozstrzygnięcia wniósł pozwany, zaskarżając wyrok w części, tj. w zakresie punktów 1 i 4.
Zaskarżonemu postanowieniu pozwany zarzucił:
1
błąd w ustaleniach faktycznych stanowiących podstawę wydania zaskarżonego orzeczenia, polegający na:
- sprzecznym z zasadami doświadczenia życiowego uznaniu przez Sąd I instancji, iż koszty utrzymania rocznego dziecka opiewają na kwotę 1.316 zł miesięcznie, podczas gdy oczywistym być powinno, iż koszty te nawet przy założeniu alergii dziecka, nie powinny przekraczać kwoty 1.000 zł miesięcznie,
- sprzecznym z zebranym w sprawie materiałem dowodowym, w tym z zeznaniami matki powódki iI. J., ustaleniu przez Sąd I instancji, iż do usprawiedliwionych potrzeb powódki należy zaliczyć koszty utrzymania mieszkania w kwocie 366 zł, podczas gdy z innych dokonanych przez Sąd ustaleń wprost wynika, iż matka dziecka nie ponosi żadnych kosztów utrzymania mieszkania, w którym zamieszkuje wraz z dzieckiem, że z mieszkania tego korzysta na zasadach użyczenia bez konieczności ponoszenia jakichkolwiek opłat z tego tytułu,
- sprzecznym z zasadami doświadczenia życiowego uznaniu, iż pozwany będący muzykiem, nieposiadający stałego zatrudnienia, dorabiający jako osoba sprzątająca w firmie brata, ma możliwości zarobkowe na poziomie 4.000 zł miesięcznie i to przy jednoczesnym ustaleniu, iż roczny dochód pozwanego za 2013 r. wyniósł 25.980,68 zł (co daje kwotę 2.165 zł miesięcznie), a nieopodoatkowane dochody pozwanego wynoszą maksymalnie 300 zł „na rękę”,
- nieustaleniu i niezweryfikowaniu możliwości majątkowych i zarobkowych matki, a w konsekwencji nieuwzględnieniu tych okoliczności przy rozłożeniu obowiązku alimentacyjnego na rodziców powódki, co miało niewątpliwy wpływ na wydane w niniejszej sprawie rozstrzygnięcie, podczas gdy sytuacja majątkowaA. J.jest znacznie lepsza niż pozwanego, jest ona bowiem właścicielką mieszkania znajdującego się wP.naos. (...)o powierzchni 48 m2w którym nie zamieszkuje, a jedynie użycza bratu, a także nie prowadzi własnego gospodarstwa w mieszkaniu zamieszkiwanym wspólnie z matką, która pokrywa jej koszty utrzymania, w tym koszty mieszkania i mediów, natomiast możliwości zarobkowe matki opiewają na kwotę m.in. 2.000 zł miesięcznie,
- sprzecznym z zebranym w sprawie materiałem dowodowym ustaleniu, że tylko matka powódki czyni osobiste starania o wychowanie i utrzymanie powódki, podczas gdy z zeznań pozwanego i jego matki, uznanych za wiarygodne wynika, że matka powódki bezzasadnie utrudnia pozwanemu kontakt z dzieckiem, a z dołączonych do odpowiedzi na pozew wydruków przelewów bankowych wynika, iż na długo przed złożeniem pozwu w niniejszej sprawie powódka otrzymywała od pozwanego środki pieniężne w wysokości ok. 600 zł miesięcznie,
2
naruszenie przepisów postępowania, tj.art. 233 § 1 k.p.c.poprzez:
- całkowicie dowolną i w żaden sposób nieuzasadnioną ocenę przedstawionych przezA. J.kosztów utrzymania powódki, w szczególności w zakresie przypadających na dziecko miesięcznych kosztów utrzymania mieszkania w wysokości 366 zł, kosztów wyżywienia w wysokości 450 zł oraz kosztów kosmetyków w wysokości 150 zł miesięcznie,
- dokonanie sprzecznych z zebranym w sprawie materiałem dowodowym ustaleń w zakresie możliwości zarobkowych powoda na poziomie 4.000 zł miesięcznie i to przy jednoczesnym ustaleniu, iż roczny dochód pozwanego za 2013 r. wyniósł 25.980,68 zł (co daje kwotę 2.165 zł miesięcznie), a nieopodatkowane dochody pozwanego „na rękę” wynoszą maksymalnie 300 zł,
- pominięcie uznanych jednocześnie za wiarygodne zeznań pozwanego i świadkaK. G. (2)w zakresie, w jakim z zeznań tych wynikała chęć i gotowość opieki nad małoletnią powódką, a w konsekwencji dokonanie błędnych ustaleń, że skoro pozwany nie czyni osobistych starań o wychowanie córki to zobowiązany jest ponosić koszty jej utrzymania w wysokości 72%.
Mając na uwadze powyższe pozwany wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku: w punkcie 1. poprzez oddalenie powództwa powyżej kwoty 600 zł miesięcznie oraz w punkcie 4. poprzez zasądzenie od powódki na rzecz pozwanego kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm prawem przepisanych oraz zasądzenie od powódki na rzecz pozwanego kosztów postępowania apelacyjnego, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm prawem przepisanych.
W odpowiedzi na apelację powódka wniosła o oddalenie apelacji w całości oraz o zasądzenie od pozwanego na rzecz powódki kosztów postępowania odwoławczego, w tym kosztów zastępstwa procesowego przed II instancją, według norm przepisanych.
Sąd Okręgowy zważył, co następuje:
Apelacja pozwanego okazała się niezasadna.
Sąd pierwszej instancji rozważył wszechstronnie zgromadzony w sprawie materiał dowodowy i poczynił prawidłowe, niesprzeczne z tym materiałem ustalenia co do istnienia przesłanek nałożenia na pozwanego obowiązku alimentacyjnego na poziomie oznaczonym w zaskarżonym wyroku, owe ustalenia Sąd Okręgowy w pełni akceptuje i uznaje za własne. Zakres świadczeń alimentacyjnych zależy – wedle przepisu zart. 135 § 1 k.r.o.– z jednej strony od usprawiedliwionych potrzeb uprawnionego, z drugiej zaś – od możliwości zarobkowych i majątkowych zobowiązanego. Zgodnie z powszechnie przyjętym w orzecznictwie poglądem współzależność pomiędzy tymi dwiema przesłankami, niezbędnymi do ustalenia zakresu świadczeń alimentacyjnych, polega na tym, że usprawiedliwione potrzeby uprawnionego powinny być zaspakajane w takim zakresie, w jakim pozwalają na to możliwości zarobkowe i majątkowe zobowiązanego (zob: orzeczenie Sądu Najwyższego z dnia 10 października 1969 r., III CRN 50/69, O. z 1970 r., z. 2, poz. 15, czy też wyrok tego Sądu z dnia 18 kwietnia 1974 r., III CRN 35/74, LEX nr 7465, zaś z nowszego orzecznictwa – postanowienie Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 27 lutego 2007 r., I ACz 160/07, LEX nr 337293, czy też wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 13 maja 2005 r., I ACa 2184/04, LEX nr 151748). Prawidłowe ustalenie zakresu świadczeń alimentacyjnych polega zatem na uprzednim ustaleniu przez sąd rozpoznający sprawę o alimenty usprawiedliwionych potrzeb uprawnionego i zarobkowych możliwości zobowiązanego; dopiero poczynienie tychże ustaleń umożliwi – poprzez porównanie tych wartości – dalsze ustalenie, czy i w jakim zakresie (w całości bądź w części) potrzeby uprawnionego mogą być zaspokojone przez zobowiązanego.
W ramach wskazania podstaw apelacji (zarzutów) skarżący zarzucił wyrokowi Sądu pierwszej instancji popełnienie błędu sprzeczności ustaleń tego Sądu z treścią zebranego w sprawie materiału – przez wadliwe uznanie, że koszty utrzymania rocznego dziecka opiewają na kwotę 1.316 zł oraz błędne przyjęcie, że pozwany, jest w stanie płacić na małoletnią córkę kwotę 950 zł i że możliwości zarobkowe pozwanego oscylują w granicach 4.000 zł miesięcznie – wskazując przy tym cały szereg okoliczności, które, w ocenie skarżącego, prowadzą do poczynienia ustaleń odmiennych, usprawiedliwiających zasądzenie od pozwanego na rzecz małoletniej córki alimentów w kwocie 600 zł. W oparciu o tak sformułowaną podstawę apelacji pozwany wniósł o wydanie przez Sąd Okręgowy orzeczenia reformatoryjnego.
Na gruncie zebranego przez Sąd pierwszej instancji materiału dowodowego nie można jednak – wbrew kategorycznym twierdzeniom skarżącego – poczynionym w niniejszym procesie ustaleniom postawić skutecznego zarzutu, iż tenże Sąd popełnił uchybienie w oznaczeniu zakresu obciążającego pozwanego obowiązku alimentacyjnego.
Nietrafny jest pogląd skarżącego, że Sąd Rejonowy ustalił koszty utrzymania dziecka na zbyt wysoką kwotę, tj. 1.316 zł. W jego ocenie omawiane koszty wynoszą ok. 1.000 zł. W analizowanej sprawie Sąd pierwszej instancji szczegółowo uzasadnił wysokość wydatków na dziecko. Odnosząc się do kosztów żywności, które kwestionował pozwany, to wskazać należy, że kwota 450 zł nie jest kosztem zawyżonym, ponieważ na wysokość tego wydatku ma wpływ stan zdrowia dziecka. Uszło uwagi skarżącego, że dziecko jest alergikiem, wymaga specjalnego mleka. Jak wynikało z zeznań świadkaI. J., dla małoletniej tygodniowo potrzebne są 2 puszki mleka, których koszt wynosi 60 zł tygodniowo. Przy czym Sąd Okręgowy uwzględnił fakt, iż w obecnym czasie 50% ceny jest refundowane przez NFZ. Znamiennym jest również, że dziecko powinno przyjmować pokarm ekologiczny, który jest droższy od normalnej żywności. W stosunku do małoletniej jest stosowana dieta bezglutenowa, mleko zastępcze, leki przeciwalergiczne, emolienty, co potwierdza zaświadczenie lekarskie z dnia 23 stycznia 2013 roku. Niewątpliwym jest zatem, że stan zdrowia dziecka jest o tyle szczególny, że nie może spożywać standardowych pokarmów dla dziecka w jej wieku, lecz musi przyjmować droższe, wobec czego przyjęta kwota 450 zł na koszt wyżywienia dziecka, nie budziła wątpliwości Sądu Okręgowego.
Odnosząc się do kolejnego wydatku zakwestionowanego przez apelującego, a odnoszącego się do kwoty 150 zł przyznanych przez Sąd Rejonowy na zakup leków pielęgnacyjnych, to wskazać należy, iż po doliczeniu emolientów, maści dermatologicznych, innych niezbędnych leków przeciwalergicznych, wydatkowana kwota również nie budziła wątpliwości. Jak zostało wykazane w rozpoznawanym postępowaniu, dziecko musi stale przyjmować wskazane wyżej środki pielęgnacyjne, ażeby ustąpiły objawy choroby.
Z kolei w przypadku kosztów utrzymania mieszkania, tj. kwoty 366 zł, to Sąd Odwoławczy zwraca uwagę, iż okoliczność, że babcia małoletniej powódki pokrywa te koszty nie uzasadnia nie uwzględnienia tego wydatku do usprawiedlwonych potrzeb dziecka. Zakres usprawiedliwionych potrzeb wierzyciela alimentacyjnego ustalany jest bowiem w zależności od tego, kim są względem siebie strony danego stosunku alimentacyjnoprawnego (vide:art. 128-135 k.r.o). Jeżeli strony są członkami rodziny nuklearnej (małżonkowie względem siebie oraz rodzice względem dzieci, jednakowoż nie dotyczy to obowiązku dorosłych dzieci względem ich rodziców), wówczas zakres wzajemnych uprawnień i obowiązków alimentacyjnych wyznacza przede wszystkim dyrektywa zaspokajania przez te osoby potrzeb ekonomicznych zgodnie z zasadą równej stopy życiowej (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 czerwca 1972 r., III CZP 43/72, OSNCP 1972, nr 11, poz. 198; zob. uzasadnienie uchwały Sądu Najwyższego z dnia 31 stycznia 1986 r., III CZP 76/85, OSNC 1987, nr 1, poz. 4; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 5 maja 1998 r., I CKN 284/98, LEX nr 1223692). To rodzice są zobowiązani w pierwszej kolejności do świadczeń alimentacyjnych w stosunku do swojego małoletniego dziecka, natomiast babcia jest zobowiązana w dalszej kolejności, tylko w sytuacji ziszczenia się przesłanek zart. 140 § 1 k.r.o.W niniejszej sprawie nie zaistniały przesłanki ze wskazanej regulacji, stąd wydatek, który jest w pełni uzasadniony, powinien obciążać rodziców. Ponadto, pozwany wskazywał, że jeżeli matka małoletniej mieszkałaby w swoim mieszkaniu, to nie ponosiłaby kosztów utrzymania, które ponosi w aktualnym miejscu zamieszkania. Wskazać jednak trzeba, że ponosiłaby wówczas koszty utrzymania swojego mieszkania. Jak wynikało z zeznań brata matki powódki, koszt samego czynszu wynosi ok. 400 zł. W w/w mieszkaniu zamieszkiwałyby dwie osoby, a więc koszty jego utrzymania kształtowałyby się na podobnym poziomie, ponieważ obecnie rozkłada się na trzy osoby. Oczywiście Sąd Okręgowy miał na uwadze, iż matka dziecka mogłaby wynająć przedmiotowe mieszkanie i uzyskiwać z tego tytułu dodatkowy dochód, jednakże ewentualny dochód nie zmienia okoliczności co do faktu, że obowiązek alimentacyjny obciąża również pozwanego. Zwrócić należy uwagę, że aktualnie matka dziecka otrzymuje jedynie kwotę 600 zł zasiłku z PUP, a zatem co do tej kwoty również pokrywa swój obowiązek alimentacyjny. Sąd Rejonowy nie obciążył w całości kosztami utrzymania małoletniego dziecka pozwanego, ale rozłożył je w odpowiednim stosunku. Wyższym po stronie pozwanego, ponieważ to matka dziecka pełni pełną pieczę nad dzieckiem, czyni osobiste starania o utrzymanie i wychowanie małoletniej.
Sąd Okręgowy w pełni podzielił argumentację Sądu pierwszej instancji dotyczącą możliwości zarobkowych pozwanego. Jak wskazał Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 16 maja 1975 r. (III CRN 48/75, LEX nr 7702), zasadne i zgodne z treściąart. 135 k.r.o.jest oparcie się na możliwościach zarobkowych pozwanego, a nie tylko na jego aktualnych zarobkach. Zakres obowiązku alimentacyjnego może i powinien być większy od wynikającego z faktycznych zarobków i dochodów zobowiązanego, jeśli przy pełnym i właściwym wykorzystaniu jego sił i umiejętności zarobki i dochody byłyby większe, a istniejące warunki społeczno-gospodarcze i ważne przyczyny takiemu wykorzystaniu nie stoją na przeszkodzie (por też. orzeczenie Sądu Najwyższego z dnia 9 stycznia 1959 r., 3 CR 212/59, OSPiKA 1960, poz. 41). Wskazany w przytoczonym wyżej wyroku Sądu Najwyższego z dnia 16 maja 1975 r. (III CRN 48/75) postulat pełnego i właściwego wykorzystywania sił i umiejętności – w kontekście oznaczenia zakresu obowiązku alimentacyjnego na wyższym poziomie od wynikającego z faktycznych zarobków i dochodów zobowiązanego – jest, zdaniem Sądu Okręgowego, aktualny również i w stosunku do skarżącego, który jest człowiekiem stosunkowo młodym; posiada też – o czym wyżej – umiejętności pozwalające na osiąganie dochodów na poziomie znacznie wyższym od przeciętnych, uzyskiwanych chociażby ze stosunku pracy, gry w zespole, koncertów, udzielania warsztatów muzycznych, gry na instrumentach, prowadzenia audycji radiowych. Pozwany wskazywał wprawdzie, że w branży muzycznej występują okresy stagnacji, tj. w okresie jesienno – zimowym. Nie ulega jednak wątpliwości, że również w tym okresie pozwany wykorzystuje swoje możliwości zawodowe, o czym świadczy fakt, że przez 3 miesiące świadczył usługi muzyczne wM.. Zdaniem Sądu Okręgowego kwota 4.000 złotych netto miesięcznie odpowiada minimalnym zarobkom, jakie pozwany może osiągnąć przy dołożeniu należytej staranności. Przy czym zwrócić należy uwagę, że teoretyczne przyjęcie dochodu wskazywanego przez skarżącego, tj. 2.600 zł, to i tak kwota zasądzonych alimentów stanowi kwotę, którą jest w stanie łożyć na zaspokojenie usprawiedlwionych potrzeb dziecka, które powinien utrzymywać, zgodnie z regulacją z§ 1 art. 133 k.r.o., wspólnie z jego matką. Na tym tle wskazać należy, że Sąd Rejonowy badał możliwości zarobkowe matki powódki, jakie uzyskuje dochody. Poza sporem pozostaje, że matka dziecka sprawuje bezpośrednią pieczę nad małoletnim dzieckiem. W mniejszej zatem części powinna partycypować w kosztach finansowych utrzymania dziecka. Pozwany co prawda zadeklarował, że chciałby pomagać w opiece nad córką, ale uniemożliwia mu to matka dziecka. W tej kwestii pozwanemu przysługuje powództwo o uregulowanie kontaktów z małoletnim dzieckiem. Nie zostały przedłożone żadne dowody na to, że taka sprawa była przedmiotem rozpoznania przez Sąd. Dopiero podczas rozpoznawanej sprawy pozwany podniósł, że istnieje spór pomiędzy rodzicami, co do kontaktów nad dzieckiem. Powyższa kwestia nie mogła być przedmiotem rozpoznania przez Sąd II instancji, albowiem właściwym trybem jest powództwo o uregulowanie kontaktów.
Tak więc dokonana przez Sąd Okręgowy kontrola ustaleń poczynionych przez Sąd pierwszej instancji co do usprawiedliwionych potrzeb uprawnionego oraz od zarobkowych i majątkowych możliwości zobowiązanego prowadzi do konkluzji, iż zarzucana przez skarżącego sprzeczność z materiałem zebranym w sprawie istotnych ustaleń tego ostatniego Sądu co do usprawiedliwionych potrzeb dziecka i sytuacji materialnej pozwanego nie istnieje – nie może być bowiem w sprawie niniejszej mowy o błędnej lub nieprawidłowej ocenie tego materiału, co wyklucza możliwość postawienia skutecznego zarzutu, iż Sąd Rejonowy popełnił wskazane w apelacji uchybienia.
W tym stanie rzeczy apelacja pozwanego, jako pozbawiona uzasadnionych podstaw, podlegała na mocyart. 385 k.p.c.oddaleniu.
Brak było również podstaw do zmiany orzeczenia w zakresie kosztów postępowania za pierwszą instancję. Nie sposób uznać, iż brak było podstaw do wniesienia powództwa z uwagi na uiszczanie przez pozwanego alimentów. Przede wszystkim pozwany uiszczał alimenty w wysokości przez siebie ustalonej 600 zł. Nadto alimenty te nie były wpłacane regularnie i tak w miesiącach sierpniu, wrześniu 2013 roku pozwany dokonał wpłaty po 500 zł, a dopiero w październiku 2013 roku dokonał wyrównania po 100 zł.
O kosztach procesu orzeczono zgodnie na podstawie 108§1 k.p.c.orazart. 98§1 i 3 k.p.c.Wielkość należnych stronie powodowej od pozwanego kosztów zastępstwa procesowego Sąd Okręgowy ustalił w oparciu o przepis z§ 13 ust. 1 pkt. 1w zw. z§ 6 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu(t.j. Dz.U. Nr 163, poz. 1348).
/-/ M. Wysocki /-/ B. Łagodzińska /-/ K. Obrębska | ```yaml
court_name: Sąd Okręgowy w Poznaniu
date: '2014-10-10'
department_name: XV Wydział Cywilny Odwoławczy
judges:
- Michał Wysocki
- Brygida Łagodzińska
- Karolina Obrębska
legal_bases:
- art. 135 § 1 i 2 k.r.o.
- art. 6 k.c.
- art. 333 § 1 pkt 1 k.p.c.
- § 6 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie
opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej
pomocy prawnej udzielonej z urzędu
recorder: st. prot. sąd. Aneta Sawka
signature: XV Ca 759/14
``` |
152520000000503_I_Ca_000428_2013_Uz_2013-11-27_002 |
You are extracting information from the Polish court judgments.
Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value.
Please return the response in the identical YAML format:
```yaml
court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>"
date: <data, date in format YYYY-MM-DD>
department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\
\ department>"
judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>"
legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)>
recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder>
signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment>
```
=====
{context}
======
| Sygn. akt I Ca 428/13
POSTANOWIENIE
Dnia 27 listopada 2013 r.
Sąd Okręgowy w Sieradzu Wydział I Cywilny
w składzie:
Przewodniczący SSO Elżbieta Zalewska-Statuch
Sędziowie SSO Katarzyna Powalska
SSO Przemysław Majkowski
Protokolant sekretarz sądowy Elwira Kosieniak
po rozpoznaniu w dniu 27 listopada 2013 r. w Sieradzu
na rozprawie sprawy
z wnioskuJ. J.
z udziałemR. S.
o zmianę kontaktów z małoletnim
na skutek apelacji wnioskodawcy
od postanowienia Sądu Rejonowego w Łasku
z dnia 9 września 2013 r. sygn. akt III Nsm 95/12
postanawia:
umorzyć postępowanie apelacyjne.
Sygn. akt I Ca 428/13
UZASADNIENIE
Postanowieniem z dnia 9 września 2013 r., wydanym w sprawie z wnioskuJ. J.z udziałemR. S.o zmianę kontaktów z małoletnim dzieckiem, Sąd Rejonowy w Łasku uregulował sposób kontaktowania się wnioskodawcy z małoletnim synemS. J., dokonując zmiany dotychczas przyjętej w tej mierze zasady.
Powyższe rozstrzygnięcie zostało w części zaskarżone przezJ. J.apelacją, którą następnie wnioskodawca cofnął na rozprawie w dniu 27 listopada 2013 r.
Sąd Okręgowy zważył, co następuje:
Stosownie do treściart. 391 § 2 k.p.c.w razie cofnięcia apelacji Sąd drugiej instancji umarza postępowanie apelacyjne i orzeka o kosztach jak przy cofnięciu pozwu. W tych okolicznościach uznać należy, iż złożony środek odwoławczy został skutecznie cofnięty przez wnioskodawcę, wobec czego Sąd Okręgowy zobligowany był umorzyć postępowanie zainicjowane jego wniesieniem, orzekając w tym zakresie jak w sentencji postanowienia.
Z/(...). | ```yaml
court_name: Sąd Okręgowy w Sieradzu
date: '2013-11-27'
department_name: I Wydział Cywilny
judges:
- Katarzyna Powalska
- Przemysław Majkowski
- Elżbieta Zalewska-Statuch
legal_bases:
- art. 391 § 2 k.p.c.
recorder: sekretarz sądowy Elwira Kosieniak
signature: I Ca 428/13
``` |
155025350001512_III_RC_000093_2016_Uz_2017-04-11_002 |
You are extracting information from the Polish court judgments.
Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value.
Please return the response in the identical YAML format:
```yaml
court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>"
date: <data, date in format YYYY-MM-DD>
department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\
\ department>"
judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>"
legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)>
recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder>
signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment>
```
=====
{context}
======
| Sygnatura akt III RC 93/16
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 11 kwietnia 2017 r.
Sąd Rejonowy w Wołowie III Wydział Rodzinny i Nieletnich
w następującym składzie:
Przewodniczący: SSRBartosz Kusyk
Protokolant: Mariola Duszyńska
po rozpoznaniu na rozprawie w dniu31.03.2017 r.wW.
sprawy z powództwaE. S.
przeciwkoA. S.
o alimenty
I
zasądza od pozwanegoA. S.(PESEL (...)) tytułem alimentów na rzecz powódkiE. S.(PESEL (...)) kwoty po 250 zł (dwieście pięćdziesiąt złotych) miesięcznie, poczynając od dnia 11.04.2016 r., płatne z góry do 3-go dnia każdego miesiąca wraz z ustawowymi odsetkami w przypadku zwłoki w płatności którejkolwiek z rat;
II
dalej idące powództwo oddala;
III
zasądza od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 150 zł tytułem brakującej opłaty sądowej od której powódka była zwolniona z mocy prawa;
IV
zwalnia powódkę z obowiązku zwrotu na rzecz pozwanego kosztów postępowania;
V
wyrokowi w punkcie I nadaje rygor natychmiastowej wykonalności.
Sygn. akt: III RC 93/16
UZASADNIENIE
Pozwem z dnia 11 kwietnia 2016 r. powódkaE. S.wniosła o zasądzenie od pozwanegoA. S.tytułem alimentów kwot po 800 zł miesięcznie płatnych do dnia 3-go każdego miesiąca wraz z ustawowymi odsetkami na wypadek zwłoki w płatności którejkolwiek z rat.
W uzasadnieniu pozwu wskazała, że małżeństwo stron zostało rozwiązane z winy pozwanego, zaś jej obecna sytuacja materialna jest gorsza niż w momencie orzekania rozwodu. Pogorszył się stan zdrowia powódki, co generuje dodatkowe koszty niezbędne na zakup leków, zaś wysokość wszystkich wydatków powódki zmusza ją do czynienia oszczędności na własnym leczeniu.
W odpowiedzi na pozew pozwany wniósł o oddalenie powództwa.
W uzasadnieniu wskazał, że powódka w żaden sposób nie udowodniła, że jej sytuacja materialna po rozwodzie uległa jakiejkolwiek zmianie. Powódka nadal pracuje, zaś z osiąganego wynagrodzenia może pokryć swoje wszystkie wydatki. Ponadto powódka nie udowodniła większości kosztów swojego utrzymania wskazanych w pozwie. Pozwany wskazał nadto, że zamieszkuje w mieszkaniu matki, nad którą sprawuje bieżącą opiekę. Emerytura matki pozwanego wynosi ok. 1 500 zł i w całości przeznaczana jest na pokrycie kosztów jej leczenia. W efekcie to na pozwanym spoczywa obowiązek pokrywania wszelkich wydatków mieszkaniowych. Pozwany wskazał także, że razem z powódką zamieszkuje dorosły syn stron, który powinien partycypować w kosztach utrzymania mieszkania. Ponadto z powódką zamieszkuje inny mężczyzna, który również powinien ponosić koszty utrzymania mieszkania. W konkluzji pozwany stwierdził, że sytuacja materialna powódki niczym nie odbiega od jej sytuacji z daty orzekania rozwodu stron, co powinno przemawiać za oddaleniem powództwa.
Pismem z dnia 8 lutego 2017 r. pozwany wskazał, że jego matka zmarła, w związku z powyższym zamieszkuje on obecnie sam w mieszkaniu przyul. (...), ponosząc w całości wszystkie związane z tym koszty.
Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:
PowódkaE. S.i pozwanyA. S.byli małżeństwem od 1998 r. Małżeństwo stron zostało rozwiązane przez rozwód z winy pozwanego wyrokiem Sądu Okręgowego we Wrocławiu z dnia 25 października 2012 r. (sygn. akt: XIII RC 1707/12).
W dacie wydawania wyroku rozwodowego strony nie mieszkały już razem i nie prowadziły wspólnego gospodarstwa domowego. Wyrokiem z dnia 22 czerwca 2012 r. Sąd Rejonowy w Wołowie ustanowił między stronami rozdzielność majątkową z dniem 20 kwietnia 2012 r. (sygn. akt: III RC 80/12). W momencie rozwodu powódka zamieszkiwała we wspólnym mieszkaniu stron położonym wB.przyul. (...). W mieszkaniu tym zamieszkiwał także pełnoletni syn stron-K. S.. Miesięczne opłaty eksploatacyjne (w tym czynsz) za ww. lokal wynosiły ok. 600 zł. Z kolei pozwany wyprowadził się do mieszkania swojej matki (położonego wB.przyul. (...)), z którą prowadził wówczas wspólne gospodarstwo domowe.
Powódka utrzymywała się wówczas z pracy w(...)R.wB.jako aparatowa. Z kolei pozwany pracował wówczas w(...) sp. z o.o.jako magazynier.
W 2011 r. powódka osiągnęła dochód (po odliczeniu składek na ubezpieczenie społeczne) w wysokości 28 732 zł (ok. 2 400 zł miesięcznie). Z kolei w 2011 r. pozwany osiągnął dochód w wysokości 36 913 zł (ok. 3 100 zł miesięcznie).
W dacie orzekania rozwodu stron powódka miała już stwierdzony umiarkowany stopień niepełnosprawności, który datuje się od 2005 r.
Dowód:
- akta sprawy Sądu Okręgowego we Wrocławiu – XIII RC 1707/12, w szczególności przesłuchanie stron w dniu 25 października 2012 r., wyrok Sądu Okręgowego we Wrocławiu z dnia 25 października 2012 r. oraz wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 8 lutego 2013 r.
- rozliczenie podatkowe PIT- 37 stron za 2011 r. (k. 114)
Powódka zatrudniona jest nadal w(...)R.na stanowisku aparatowego. Z uwagi na pogarszający się stan zdrowia, powódka coraz częściej zmuszona jest korzystać ze zwolnień lekarskich, w tym związanych z leczeniem szpitalnym i sanatoryjnym, co w odpowiednim stopniu zmniejsza wysokość otrzymywanego przez nią wynagrodzenia za pracę.
W okresie od marca do grudnia 2016 r. powódka osiągała średniomiesięczne wynagrodzenie w wysokości ok. 2 200 zł netto.
Pozwany nadal zatrudniony jest w(...) sp. z o.o.z siedzibą wB.jako magazynier.
W okresie od kwietnia 2016 r. do grudnia 2016 r. osiągał średniomiesięczne wynagrodzenie w wysokości 2 356 zł netto. Ponadto w kwietniu, lipcu i grudniu 2016 r. pozwany uzyskał dwie premie uznaniowe oraz dodatek świąteczny w łącznej wysokości 1 411,35 zł brutto.
Dowód:
- zaświadczenia o zarobkach powódki- k. 12, k. 35
- zaświadczenia o zarobkach pozwanego- k. 43, k. 74
- pismo(...) sp. z o.o.z dnia 21 marca 2017 r. - k. 138
- karta informacyjna leczenia szpitalnego- k. 19
- zawiadomienie o terminie leczenia szpitalnego- k. 34
- pismo informacyjne szpitala- k. 38
- przesłuchanieE. S.w charakterze powódki w dniu 10 marca 2017 r.
- przesłuchanieA. S.w charakterze pozwanego w dniu 10 marca 2017 r.
Po rozwodzie strony zamieszkiwały i nadal zamieszkują w tych samych co poprzednio mieszkaniach.
Powódka uzyskała mieszkanie położone przyul. (...)wB.na mocy ugody zawartej przed Sądem Rejonowym w Wołowie w dniu 16 listopada 2015 r. w sprawie o podział majątku wspólnego stron (sygn. akt: I Ns 75/15). Razem z powódką zamieszkuje wyłącznie dorosły, 24-letni syn stron-K. S., który pracuje w(...)R.wB.z miesięcznym wynagrodzeniem ok. 2 000 zł netto oraz studiuje zaocznie weW..K. S.zamieszkuje w ww. mieszkaniu od poniedziałku do czwartku lub piątku, zaś na weekendy wyjeżdża doW., gdzie mieszka w mieszkaniu swojej dziewczyny (nie ponosząc kosztów wynajęcia ww. lokalu). Pomimo zamieszkiwania w tym samym mieszkaniu, powódka i jej syn prowadzą odrębne gospodarstwa, w tym sensie, że samodzielnie przygotowują sobie posiłki i samodzielnie kupują produkty spożywcze. Syn powódki nie partycypuje także w żaden sposób w kosztach utrzymania lokalu.
Pozwany zamieszkuje sam w mieszkaniu jego zmarłej matkiD. S.(data zgonu- 6 stycznia 2017 r.), położonym przyul. (...)wB.. Dotychczas nie przeprowadzano postępowania o stwierdzenie nabycia spadku po zmarłej. Do kręgu spadkobierców ustawowych należą pozwany oraz jego siostra zamieszkująca na stałe w Kanadzie. Pozwany zakłada, że w wyniku działu spadku po matce to właśnie jemu przypadnie mieszkanie przyul. (...)z obowiązkiem spłaty udziału siostry.
Dowód:
- akt zgonu matki pozwanego- k. 108
- zeznania świadkaK. S.w dniu 6 marca 2017 r. - k. 131
- przesłuchanieE. S.w charakterze powódki w dniu 10 marca 2017 r.
- przesłuchanieA. S.w charakterze pozwanego w dniu 10 marca 2017 r.
Powódka ma stwierdzony umiarkowany stopień niepełnosprawności. Pozostaje w stałym leczeniu ortopedycznym i laryngologicznym. Cierpi na przewlekły objawowy zespół bólowy kręgosłupa C i L-S oraz uogólnioną chorobę zwyrodnieniową stawów. Schorzenia te mają charakter przewlekły i postępujący. Powódka wymaga w związku z powyższym okresowej rehabilitacji w warunkach ambulatoryjnych i stacjonarnych a także kontynuacji leczenia w(...). Powódka pozostaje nadto w stałym leczeniu otolaryngologicznym w związku z problemami z zatokami oraz nawracającymi infekcjami. Powódka ma w związku z powyższym zaplanowany zabieg laryngologiczny, który jednak nie gwarantuje 100% poprawy stanu zdrowia.
Z uwagi na swoją niepełnosprawność oraz brak możliwości swobodnego poruszania się pieszo, powódka musi korzystać z samochodu, w tym zwłaszcza w celu dojazdu do pracy. Z samochodu tego od czasu do czasu korzysta również syn powódki, jednak w większości przypadków użytkowanie przez niego samochodu ma związek z załatwianiem spraw powódki (np. zrobienie zakupów, w tym zakup leków). Syn powódki co do zasady nie korzysta z samochodu dla własnych potrzeb, zwłaszcza nie dojeżdża nim na zajęcia doW.. Sporadycznie zdąża się, że sam dojeżdża samochodem z domu do miejsca pracy (w obrębie tej samej miejscowości).
Dowód:
- zaświadczenie lekarza otolaryngologa- k. 104
- zaświadczenie lekarza ortopedy- k. 105
- przesłuchanieE. S.w charakterze powódki w dniu 10 marca 2017 r.
- przesłuchanieA. S.w charakterze pozwanego w dniu 10 marca 2017 r.
Do wydatków powódki należą wydatki na:
- wyżywienie- ok. 600 zł miesięcznie
- odzież i obuwie- ok. 100 zł miesięcznie
- zakup środków higienicznych- ok. 30 zł miesięcznie
- czynsz za mieszkanie- ok. 260 zł miesięcznie
- fundusz remontowy- ok. 75 zł miesięcznie
- gaz- ok. 25 zł miesięcznie
- energię elektryczną- ok. 75 zł miesięcznie
- abonament radiowotelewizyjny- ok. 20 zł miesięcznie
- podatek od nieruchomości- ok. 50 zł rocznie (ok. 4 zł miesięcznie)
- użytkowanie wieczyste- ok. 46 zł rocznie (ok. 4 zł miesięcznie)
- ubezpieczenie mieszkania- 150 zł rocznie (ok. 12 zł miesięcznie)
- spłatę raty kredytu zaciągniętego na spłatę udziału pozwanego w majątku wspólnym- 521 zł miesięcznie
- ubezpieczenie OC samochodu wraz z przeglądem rocznym- ok. 700 zł rocznie (ok. 60 zł miesięcznie)
- naprawy samochodu, w tym wymiana opon i oleju- ok. 300 zł rocznie (ok. 25 zł miesięcznie)
- zakup benzyny- ok. 100 zł miesięcznie
- zakup leków- ok. 100 zł miesięcznie
- wymianę szkieł w okularach- ok. 150 zł raz na dwa lata (ok. 6 zł miesięcznie)
Łącznie: ok. 2 000 zł miesięcznie
Dowód:
- potwierdzenie polisy OC pojazdu- k. 81
-potwierdzenie polisy mieszkaniowej- k. 82
- faktura za naprawę samochodu- k. 83
- faktury za opony i części do samochodu- k. 98- 99
- zaświadczenie z Banku Spółdzielczego wO.- k. 84
- potwierdzenia wpłat- k. 85- 87
- paragony- k. 107
- przesłuchanieE. S.w charakterze powódki w dniu 10 marca 2017 r.
Do wydatków pozwanego należą wydatki na:
- wyżywienie- ok. 800 zł miesięcznie
- zakup środków czystości - ok. 50 zł miesięcznie
- czynsz mieszkaniowy- 350 zł miesięcznie
- fundusz remontowy- 91 zł miesięcznie
- energię elektryczną- ok. 55 zł miesięcznie
- gaz- ok. 27 zł miesięcznie
- internet- 57 zł miesięcznie
- podatek od nieruchomości- 198 zł rocznie (ok. 16 zł miesięcznie)
- użytkowanie wieczyste- 65 zł rocznie (ok. 5 zł miesięcznie)
- opłata za działkę- 96 zł rocznie (8 zł miesięcznie)
- zakup paliwa- ok. 100 zł miesięcznie
Łącznie: ok. 1 550 zł miesięcznie.
Pozwany jest właścicielem pojazdu mechanicznegoA. (...)(rok produkcji 2007), zakupionego mu przez matkę, z którego pozwany na bieżąco korzysta.
Dowód:
- potwierdzenia przelewów i wpłat- k. 50- 61
- decyzja w sprawie wymiaru podatku od nieruchomości- k. 62
- pokwitowanie(...) Związku (...)- k. 63
- przesłuchanieA. S.w charakterze pozwanego w dniu 10 marca 2017 r.
Sąd Rejonowy zważył, co następuje:
PowództwoE. S.zasługiwało na częściowe jedynie uwzględnienie.
Zgodnie zart. 60 § 1 KRiOmałżonek rozwiedziony, który nie został uznany za wyłącznie winnego rozkładu pożycia i który znajduje się w niedostatku, może żądać od drugiego małżonka rozwiedzionego dostarczania środków utrzymania w zakresie odpowiadającym usprawiedliwionym potrzebom uprawnionego oraz możliwościom zarobkowym i majątkowym zobowiązanego. Jednocześnie zgodnie zart. 60 § 2 KRiOjeżeli jeden z małżonków został uznany za wyłącznie winnego rozkładu pożycia, a rozwód pociąga za sobą istotne pogorszenie sytuacji materialnej małżonka niewinnego, sąd na żądanie małżonka niewinnego może orzec, że małżonek wyłącznie winny obowiązany jest przyczyniać się w odpowiednim zakresie do zaspokajania usprawiedliwionych potrzeb małżonka niewinnego, chociażby ten nie znajdował się w niedostatku. Z przywołanych norm prawnych jednoznacznie wynika, że w razie orzeczenia rozwodu z wyłącznej winy jednego z małżonków, małżonek niewinny może domagać się alimentów z dwojakiej podstawy prawnej, przy czym różne są podstawy faktyczne (przesłanki uwzględnienia) obu żądań.
Małżonek niewinny może w szczególności wykazywać, że pozostaje w niedostatku, a więc że nie może zaspokoić wszystkich swoich usprawiedliwionych potrzeb (§ 1) i nie ma wówczas znaczenia, czy orzeczenie rozwodu przyniosło w powyższym zakresie jakiekolwiek zmiany w sytuacji stron. Przy żądaniu opartym o normęart. 60 § 1 KRiOkluczowe pozostaje więc ustalenie stanu niedostatku małżonka niewinnego. Z kolei przy żądaniu opartym oart. 60 § 2 KRiOobowiązkiem Sądu pozostaje ustalenie, czy orzeczenie rozwodu skutkowało zmianą w sytuacji materialnej małżonka niewinnego, choćby nawet nie znajdował się on obecnie w stanie niedostatku. Dla oceny, czy warunek przewidziany wart. 60 § 2 KRiOzostał spełniony, istotne jest więc porównanie aktualnej sytuacji materialnej małżonka niewinnego z hipotetycznym położeniem, jakie istniałoby, gdyby rozwód nie został w ogóle orzeczony i gdyby małżonkowie kontynuowali pożycie. Ocena, w jakim zakresie nastąpiło istotne pogorszenie sytuacji materialnej małżonka niewinnego (art. 60 § 2 KRiO), zależy od porównania sytuacji, w jakiej niewinny małżonek znalazł się wskutek orzeczenia rozwodu, z sytuacją, w jakiej znajdowałby się, gdyby rozwodu nie orzeczono. Założenie to odnosić przy tym należy nie tylko do hipotetycznej sytuacji braku rozwodu, ale także hipotetycznego założenia, że pożycie małżonków funkcjonowało prawidłowo (nie zaś do sytuacji rzeczywiście występującej przed rozwodem). Należy więc założyć, że w momencie rozwodu małżonkowie mieszkali razem, prowadzili wspólne gospodarstwo domowe oraz wykonywali względem siebie wszystkie obowiązki i uprawnienia płynące zart. 23 i nast. KRiO(por.wyrok SN z dnia 13 stycznia 2000 r., II CKN 673/98, wyrok SN z dnia 27 listopada 1998 r., III CKN 880/98). Pogorszenie sytuacji materialnej małżonka niewinnego, domagającego się zasądzenia alimentów na podstawieart. 60 § 2 KriO, może w szczególności polegać na zmniejszeniu się ilości środków stojących do dyspozycji małżonka niewinnego, np. wskutek przeniesienia na małżonkę niewinną rozpadu małżeństwa części stałych wydatków pokrywanych dotychczas ze wspólnych dochodów stron (tak np.wyrok SN z dnia 15 lipca 1999 r., I CKN 415/99, wyrok SN z dnia 24 września 1999 r., I CKN 444/99). Zakres, w jakim małżonek winny ma się przyczyniać do zaspokajania potrzeb małżonka niewinnego określa z jednej strony stopień pogorszenia się sytuacji materialnej małżonka niewinnego, a z drugiej strony zasady słuszności. Tylko bowiem zasady słuszności mogą w sposób prawidłowy wyważyć, jaki w konkretnej sprawie zakres przyczynienia się małżonka winnego może być uznany za "odpowiedni". Z reguły będzie on znajdował się pomiędzy granicą, poniżej której leży niedostatek, a granicą, której przekroczenie doprowadziłoby do przekroczenia równej stopy życiowej obojga rozwiedzionych małżonków (małżonek niewinny uzyskałby lepszą stopę życiową niż obciążony obowiązkiem alimentacyjnym małżonek winny)- tak np.wyrok SN z dnia 7 maja 1998 r., III CKN 186/98, wyrok SA w Poznaniu z dnia 9 września 2009 r., I ACa 565/09.
Analizując sytuację materialną powódki Sąd uznał, że nie znajduje się ona w stanie niedostatku, rozumianym jako sytuacja, w której powódka nie może własnymi środkami pokryć własnych usprawiedliwionych potrzeb (wydatków). Z analizy przedłożonych przez powódkę zaświadczeń o dochodach wynika, że w okresie od marca do grudnia 2016 r. powódka zarabiała średniomiesięcznie ok. 2 200 zł netto. Z kolei wydatki powódki wynoszą ok. 2 000 zł miesięcznie. Tym samym powódka może zaspokajać swoje bieżące potrzeby, co wyłącza możliwość stosowania w sprawieart. 60 § 1 KRiO. Co więcej, część kosztów utrzymania powódki Sąd uznał za nieuzasadnione, w tym sensie że można wymagać, aby zostały one częściowo pokryte przez syna stron (postępowanie dowodowe nie dostarczyło jakichkolwiek podstaw do uznania, że z powódką zamieszkuje jakiś inny dorosły mężczyzna). Skoro bowiemK. S.osiąga wynagrodzenie w kwocie ok. 2 000 zł, to nawet jeśli uwzględnić jego wydatki na czesne za studia (5 000 zł rocznie, czyli ok. 420 zł miesięcznie) oraz koszty dojazdów doW.(ok. 200 zł miesięcznie), pozostaje mu do dyspozycji kwota ok. 1 350- 1 400 zł miesięcznie, która pozwałaby mu w ocenie Sądu na partycypowanie w kosztach eksploatacyjnych za lokal. Gdyby nawet przyjąć stosunkowo wysokie wydatki na wyżywienie na poziomie ok. 800 zł miesięcznie, a także na odzież i obuwie ok. 150 zł miesięcznie, środki higieniczne ok. 50 zł miesięcznie oraz wydatki szkolne ok. 100 zł miesięcznie, to i tak synowi powódki pozostawałyby wolne środki, pozwalające mu na częściowe ponoszenie kosztów eksploatacji mieszkania. Połowa udziału w wydatkach na czynsz, fundusz remontowy, energię elektryczną, gaz, abonament radiowo-telewizyjny, podatek od nieruchomości, użytkowanie wieczyste oraz ubezpieczenie mieszkania odpowiadałaby kwocie ok. 250 zł miesięcznie i w ocenie Sądu dorosły już syn stron powinien w odpowiedniej części partycypować w kosztach utrzymania lokalu, bowiem zachowanie takie pozostawałoby w zgodzie z zasadami współżycia społecznego. Nawet gdyby uwzględnić mniejszą obecnośćK. S.w mieszkaniu (z uwagi na czasową obecność weW.), to i tak zasadnym byłoby pokrywanie przez niego co najmniej 1/3 kosztów utrzymania mieszkania (ok. 160 zł miesięcznie). Wbrew składanym przez niego deklaracjom, wynagrodzenieK. S.pozwala mu w ocenie Sądu na ponoszenie takiego wydatku, choćby kosztem ograniczenia wydatków na wyżywienie (niewiarygodne dla Sądu twierdzenie, że podczas pobytu weW.K. S.musi wydawać codziennie na ciepłe posiłki ok. 40 zł, podobnie jak niezrozumiały dla Sądu- i generujący zwiększenie kosztów- system prowadzenia z matką odrębnych "lodówek"). W konsekwencji Sąd uznał, że w okolicznościach faktycznych sprawy należy traktować deklarowane przez powódkę wydatki na szeroko rozumianą eksploatację mieszkania (ok. 500 zł miesięcznie) za zawyżone co najmniej o kwotę 160 zł miesięcznie. Jak to wyżej wskazano, zasady współżycia społecznego przemawiają w ocenie Sądu za innym rozłożeniem ciężaru pokrywania kosztów zamieszkiwania w lokalu, tak by część tych kosztów ponosił także dorosły i pracujący syn stron, który w lokalu tym na stałe zamieszkuje i który winien w kosztach tych w odpowiedniej części partycypować (tym bardziej, że sam przyznaje, iż w jego ocenie sytuacja materialna matki przedstawia się jako trudna). Pozostałe wydatki powódki opisywane przez nią w toku przesłuchania oraz w składanych przez nią pismach procesowych Sąd uznał za wiarygodne i rzeczywiste. Sąd uznał w szczególności podawany przez powódkę wydatek na paliwo w kwocie 100 zł. Koszt ten po pierwsze uznać należy za niewygórowany- nawet bowiem gdyby założyć, że powódka nie musi korzystać z samochodu z uwagi na jej stan zdrowia, to miesięczny wydatek na paliwo w kwocie 100 zł należy oceniać jako racjonalny i uzasadniony panującymi stosunkami społeczno-gospodarczymi. Niezależnie od powyższego, w świetle treści przedłożonych przez powódkę zaświadczeń lekarskich oraz orzeczenia o stopniu niepełnosprawności, Sąd ocenił jako wiarygodne twierdzenia powódki o potrzebie korzystania przez nią z samochodu, choćby w celu poruszania się na trasie praca-dom. W konsekwencji, mając na uwadze wszystkie przywołane wyżej okoliczności, Sąd uznał, że przy średnich zarobkach ok. 2 200 zł miesięcznie racjonalne i uzasadnione wydatki powódki powinny odpowiadać kwocie ok. 1 850 zł (ok. 2 000 zł – ok. 160 zł udziału syna w kosztach utrzymania mieszkania).
Wyłączało to możliwość uznania, że powódka znajduje się w stanie niedostatku, jednak nie wyłączało równoległego ustalenia, że jej sytuacja materialna uległa na skutek rozwodu istotnemu pogorszeniu.
Nie ulega wszak wątpliwości, że gdyby strony nadal pozostawały małżeństwem i prowadziły wspólne gospodarstwo domowe, zaś stosunki między nimi były zgodne z normamiart. 23 i nast. KRiO(w szczególności zgodne z wymogiem wspólnego pożycia, wzajemnej pomocy, wierności oraz współdziałania dla dobra rodziny), to strony nadal zamieszkiwałyby wspólnie w mieszkaniu przyul. (...), zaś majątek wspólny stron byłby zasilany wynagrodzeniami tak powódki jak i pozwanego. Z punktu widzenia powódki miałoby to o tyle istotne znaczenie, że niewątpliwemu obniżeniu uległyby wydatki na wyżywienie oraz zakup środków czystości (strony zasilałyby budżet domowy dwoma wynagrodzeniami, jednak prowadząc wspólne gospodarstwo domowe nie musiałyby dublować wydatków na środki czystości, zaś przygotowanie wspólnych posiłków- przynajmniej w części- skutkowałoby obniżeniem wydatków na żywność). O wiele istotniejsze pozostaje jednak, że pozostawanie w związku małżeńskim rozkładałoby na dwie strony udział w kosztach utrzymania mieszkania oraz całkowicie zwalniałoby powódkę z obowiązku spłaty kredytu zaciągniętego na spłatę udziału pozwanego w majątku wspólnym. Odnośnie kosztów utrzymania mieszkania zmiana wobec chwili obecnej łagodzona jest faktem, że z powódką zamieszkuje dorosły syn stron, który jak wyżej wskazano powinien w ocenie Sądu partycypować w kosztach utrzymania mieszkania kwotą co najmniej 160 zł. Gdyby więc założyć, że przy trwającym związku małżeńskim powódka ponosiłaby połowę wydatków eksploatacyjnych na mieszkanie (500 zł : 2 = 250 zł), to obecnie pogorszenie jej sytuacji majątkowej sprowadza się do kwoty 90 zł miesięcznie (w prawidłowo funkcjonującym małżeństwie obciążałby ją wydatek 250 zł, obecnie powinien ją obciążać wydatek 340 zł- po odjęciu 160 zł udziału syna). Z kolei miesięczna rata z tytułu zaciągniętego kredytu wynosi 520 zł. Należy więc ustalić, że pogorszenie się sytuacji materialnej powódki sprowadza się do kwot: (1) 90 zł na kosztach utrzymania mieszkania, (2) 520 zł na kosztach spłaty kredytu, (3) ok. 15 zł na kosztach związanych z zakupem środków czystości, (4) ok. 100 zł na kosztach wyżywienia (na taką kwotę Sąd szacuje zwiększenie się kosztów wyżywienia każdej ze stron- łącznie ok. 200 zł- w związku z przygotowywaniem posiłków osobno dla każdej ze stron, nie zaś łącznie dla dwóch osób). Należało więc ustalić, że zmiana w sytuacji materialnej powódki w stosunku do hipotetycznego założenia co do pozostawania przez nią w prawidłowo funkcjonującym małżeństwie odpowiada kwocie ok. 725 zł miesięcznie.
Ustalenie takie nie mogło jednak stanowić podstawy do zasądzenia na rzecz powódki od pozwanego alimentów w wyżej wskazanej kwocie. Zgodnie bowiem zart. 135 § 1 KRiOzakres świadczeń alimentacyjnych zależy od usprawiedliwionych potrzeb uprawnionego oraz od zarobkowych i majątkowych możliwości zobowiązanego. Jednocześnie zgodnie z normąart. 60 § 2 KRiOoraz przywołanymi na wstępie tezami z orzecznictwa sądowego obowiązek małżonka winnego rozkładu pożycia do dostarczania małżonkowi niewinnemu środków utrzymania ma dotyczyć wyłącznie wartości "odpowiedniej", co nakazuje wydanie takiego rozstrzygnięcia, by z jednej strony małżonek niewinny uzyskał odpowiednie wsparcie finansowe, z drugiej zaś by małżonek winny nie został obciążony ponad miarę. W związku z powyższym obowiązkiem Sądu było ustalenie aktualnej sytuacji materialnej pozwanego.
Ustalając dochody pozwanego Sąd oparł się o wystawione przez pracodawcę pozwanego zaświadczenia o zarobkach, z których wynikało, że w okresie od marca do grudnia 2016 r. pozwany uzyskiwał średnie wynagrodzenie netto w wysokości ok. 2 350 zł. Co prawda w toku swojego przesłuchania pozwany deklarował swoje zarobki na kwotę niższą (ok. 2 000- 2 200 zł netto), jednak wobec jednoznacznej treści zaświadczeń o zarobkach, twierdzenia pozwanego należało uznać za niewiarygodne. Uwzględniając więc uzyskane przez pozwanego w 2016 r. świadczenia dodatkowe (premie oraz dodatek świąteczny), należało ustalić, że średnie miesięczne dochody pozwanego w 2016 r. odpowiadały kwocie ok. 2 400 zł. W zakresie deklarowanych przez pozwanego wydatków Sąd za zawyżone uznał wydatki na wyżywienie (900 zł miesięcznie), środki higieniczne (70 zł miesięcznie) oraz leki (100 zł miesięcznie). Nawet uwzględniając charakter pracy pozwanego, zakładający częste wyjazdy służbowe i związane z tym wyższe wydatki na żywność (z informacji pracodawcy wynika, że za wyjazdy służbowe pozwany nie otrzymuje diet), należało uznać, że za adekwatne i rzeczywiste mogą uchodzić wydatki na wyżywienie w wysokości 800 zł miesięcznie. Zważywszy, że w trakcie swojego pobytu wB.pozwany może samodzielnie przygotowywać przynajmniej część posiłków oraz mając na uwadze zasady doświadczenia życiowego Sąd obniżył racjonalne wydatki na wyżywienie do kwoty 800 zł miesięcznie. Także deklarowane przez pozwanego wydatki na środki czystości (70 zł miesięcznie) należało uznać za zawyżone. Sąd miał na uwadze, że zajmowane przez pozwanego mieszkanie ma dwukrotnie większy metraż niż mieszkanie powódki (ok. 60 m2pozwanego, wobec ok. 30 m2powódki), jednak nie mogło to stanowić podstawy do ponad dwukrotnie wyższych wydatków na środki czystości (powódka deklarowała te koszty na 30 zł miesięcznie). W ocenie Sądu założenie, że każda ze stron ponosi porównywalne koszty na środki higieny osobistej, nakazywało uznać że ogólne wydatki pozwanego na środki czystości - w tym na koszty utrzymania czystości mieszkania- odpowiadają kwocie ok. 50 zł miesięcznie. Z kolei za nieudowodnione Sąd uznał wydatki pozwanego na zakup leków (ok. 100 zł miesięcznie). Co prawda w toku postępowania pozwany przedłożył zaświadczenie lekarza dermatologa mające potwierdzać jego leczenie wraz z fakturą za zakup lekuE., jednak wobec zarzutów powódki Sąd zobowiązał pozwanego do przedłożenia poprawionego zaświadczenia, obejmującego także symbol choroby oraz okres leczenia (wobec przypuszczeń powódki, że leczenie może być wynikiem podejmowanych wcześniej przez pozwanego zachowań, skutkujących m.in. rozwodem stron). Pomimo zobowiązania Sądu pozwany nie przedłożył wymaganego dokumentu, co przez wzgląd na normęart. 233 § 1 i 2 kpc(„na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału sąd oceni, jakie znaczenie nadać odmowie przedstawienia przez stronę dowodu lub przeszkodom stawianym przez nią w jego przeprowadzeniu wbrew postanowieniu sądu”) wyłączało możliwość zaliczenia kosztów leczenia do uzasadnionych wydatków pozwanego. Brak przedłożenia wymaganego zaświadczenia rodził uzasadnione wątpliwości co do przyczyn leczenia pozwanego, uwiarygodniając obawy powódki, że leczenie to może być związane z zachowaniami pozwanego, opisywanymi szerzej w uzasadnieniu wyroku rozwodowego stron. Mając na uwadze wszystkie wskazane wyżej okoliczności Sąd Rejonowy ustalił, że uzasadnione wydatki pozwanego odpowiadają miesięcznie kwocie ok. 1 550 zł. Sąd opierał się o spis kosztów zawarty w piśmie procesowym pozwanego z dnia 8 lutego 2017 r., z wyżej poczynionymi przez Sąd zastrzeżeniami. Do uzasadnionych wydatków pozwanego Sąd zaliczył także wydatki na paliwo (wobec oświadczenia pozwanego, że korzysta on z pojazdu mechanicznego), które ustalono na kwotę ok. 100 zł miesięcznie. Co prawda pozwany nie wskazywał w sposób skonkretyzowany, jakie rzeczywiście wydatki ponosi na benzynę, jednak podobnie jak w przypadku powódki, za uzasadniony obecnymi stosunkami społeczno-gospodarczymi Sąd uznał wydatek na ten cel w kwocie 100 zł miesięcznie. Oczywiście wydatek ten dotyczy wyłącznie korzystania z pojazdu prywatnego, bowiem w zakresie wyjazdów służbowych pozwany wskazał, że to pracodawca ponosi koszty zakupu paliwa. Sąd nie badał i nie uwzględniał ewentualnych innych kosztów utrzymania pozwanego, bowiem nie nawiązywano do takowych w żadnym z pism procesowych pozwanego, zaś działanie pozwanego w sprawie przez zawodowego pełnomocnika nakazywało uznać, że spis wydatków pozwanego nie powinien być przez Sąd uzupełniany ponad poczynione wyżej ustalenia. W konsekwencji Sąd Rejonowy ustalił, że przy miesięcznych dochodach ok. 2 400 zł, usprawiedliwione wydatki pozwanego odpowiadają kwocie ok. 1 550 zł.
Bez znaczenia dla treści rozstrzygnięcia pozostawał fakt, iż pozwany zamieszkuje w mieszkaniu wchodzącym w skład majątku spadkowego po jego zmarłej matce i że pozwany być może zostanie w przyszłości obciążony obowiązkiem spłaty udziału spadkowego swojej siostry. W pierwszej kolejności należy wskazać, że treść ewentualnej umowy/orzeczenia o dziale spadku po zmarłej nie jest obecnie znana, zaś podejmowanie w tym zakresie jakichkolwiek rozważań byłoby opieraniem się o niczym nie potwierdzone hipotezy. Należy również wskazać, że konieczność zamieszkiwania przez pozwanego w mieszkaniu jego zmarłej matki jest konsekwencją rozpadu związku stron, a więc konsekwencją okoliczności zawinionych przez pozwanego. Gdyby pozwany nie doprowadził do rozkładu pożycia małżeńskiego stron (co zostało prawomocnie rozstrzygnięte wyrokiem rozwodowym), to mógłby nadal zamieszkiwać w mieszkaniu przyul. (...), nie musząc obawiać się, że ewentualny dział spadku po matce może oznaczać dla niego konieczność spłaty udziału spadkowego siostry. Z powyższych względów w toku obecnie prowadzonego postępowania sądowego bez znaczenia pozostawała treść ewentualnych uzgodnień pozwanego i jego siostry, co do sposobu zadysponowania spadkiem po ich zmarłej matce.
W toku niniejszego postępowania bezpośredniego wpływu na treść orzeczenia nie miały także okoliczności związane ze sposobem rozdysponowania przez pozwanego kwoty 45 000 zł, otrzymanej od powódki tytułem spłaty udziału pozwanego w majątku wspólnym stron. Sąd oczywiście dostrzegł nieścisłości występujące w wyjaśnieniach pozwanego, co do sposobu zadysponowania ww. kwotą (w tym brak przedłożenia żądanych przez Sąd dokumentów, mających potwierdzać spłatę przez pozwanego zobowiązań zaciągniętych rzekomo przez powódkę), jednak okoliczności te mogły wpływać wyłącznie na sposób całościowej oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego (przede wszystkim na ocenę wiarygodności wyjaśnień pozwanego). Należy bardzo wyraźnie podkreślić, że uzyskanie spłaty udziału w majątku wspólnym nie może być poczytane pozwanemu jako wzbogacenie jego majątku, bowiem stanowiło to jedynie wyrównanie udziałów małżonków w związku z równoległym przyznaniem powódce innych składników majątku wspólnego (przede wszystkim mieszkania). Wbrew sugestiom powódki nawet więc ustalenie, że pozwany nadal dysponuje pełną kwotą 45 000 zł nie dawałoby podstaw do odpowiedniego podwyższania zobowiązania alimentacyjnego pozwanego, albowiem równolegle należy uwzględniać, że powódka dysponuje mieszkaniem, dotychczas wchodzącym w skład majątku wspólnego stron.
Mając na uwadze wszystkie wskazane wyżej okoliczności Sąd Rejonowy uznał, że wytoczone w sprawie powództwo zasługiwało na uwzględnienie wyłącznie do kwoty 250 zł miesięcznie. Kierując się normąart. 60 § 2 KRiOSąd zasądził od pozwanego na rzecz powódki alimenty, które w odpowiednim zakresie przyczyniać się będą do zaspokajania usprawiedliwionych potrzeb powódki. Sąd z jednej strony dążył do wyrównania powódce niekorzystnych skutków majątkowych płynących z zawinionego przez pozwanego rozkładu pożycia stron i orzeczenia rozwodu, z drugiej miał na uwadze, by poprzez wydane w sprawie orzeczenie co najwyżej zrównać stopę życiową obu stron (nie tworzyć sytuacji, w której stopa życiowa pozwanego będzie niższa niż stopa życiowa powódki). Po rozważeniu wszystkich ujawnionych w sprawie okoliczności Sąd uznał, że adekwatną kwotą alimentów będzie 250 zł miesięcznie. Wskutek powyższego rozstrzygnięcia w sposób możliwie najpełniejszy urzeczywistniona zostanie zasady odpowiedniej partycypacji pozwanego w kosztach utrzymania powódki przy jednoczesnym zapewnieniu obojgu małżonków bardzo zbliżonych materialnych standardów życia. Wskutek wydanego orzeczenia powódce pozostawać będzie do dyspozycji kwota ok. 2 450 zł miesięcznie (przy wydatkach ok. 1 850 zł miesięcznie), zaś pozwanemu kwota ok. 2 150 zł miesięcznie (przy wydatkach ok. 1 550 zł miesięcznie). Jak to wcześniej obszernie uzasadniano, pozwany winien mieć na uwadze, że zwiększony poziom wydatków powódki związany jest bezpośrednio z orzeczonym rozwodem, co w sposób bezpośredni musi także przekładać się na konieczność zwiększenia szeroko rozumianych dochodów powódki, co musiało uzasadniać obciążenie pozwanego obowiązkiem częściowego partycypowania w ponoszonych przez powódkę wydatkach. Pozwany musieć mieć również świadomość, że w najbliższym czasie wynagrodzenie za pracę powódki ulegać będzie stosownym obniżeniom (w związku z planowanymi zabiegami, leczeniem szpitalnym, sanatoryjnym itp., a tym samym z koniecznością pobierania zasiłku chorobowego). De facto oznaczać to będzie, że zasądzone przez Sąd alimenty w istocie nie zrównają stopy życiowej stron, lecz jedynie zbliżą materialną pozycję powódki do materialnego położenia pozwanego.
Mając na uwadze wszystkie wskazane wyżej okoliczności Sąd Rejonowy zasądził od pozwanego na rzecz powódki tytułem alimentów kwoty 250 zł, poczynając od dnia 11 kwietnia 2016 r. (data wytoczenia powództwa) płatne z góry do 3-go dnia każdego miesiąca wraz z ustawowymi odsetkami w razie zwłoki w opóźnieniu w płatności którejkolwiek z rat (zgodnie z żądaniem pozwu).
O obowiązku uiszczenia przez pozwanego brakującej opłaty sądowej w kwocie 150 zł orzeczono na podstawieart. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych.
Jednocześnie mając na uwadze charakter rozpoznawanej sprawy, zakres uwzględnionego powództwa oraz sytuację osobistą i materialną powódki Sąd zwolnił ją z obowiązku zwrotu na rzecz pozwanego kosztów postępowania (art. 102 kpc).
O rygorze natychmiastowej wykonalności orzeczono na podstawieart. 333 § 1 pkt 1 kpc. | ```yaml
court_name: Sąd Rejonowy w Wołowie
date: '2017-04-11'
department_name: III Wydział Rodzinny i Nieletnich
judges:
- Bartosz Kusyk
legal_bases:
- art. 23 i nast. KRiO
- art. 333 § 1 pkt 1 kpc
- art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych
recorder: Mariola Duszyńska
signature: III RC 93/16
``` |
154505000005127_XVII_AmE_000033_2018_Uz_2019-12-05_001 |
You are extracting information from the Polish court judgments.
Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value.
Please return the response in the identical YAML format:
```yaml
court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>"
date: <data, date in format YYYY-MM-DD>
department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\
\ department>"
judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>"
legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)>
recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder>
signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment>
```
=====
{context}
======
| Sygn. aktXVII AmE 33/18
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 25 listopada 2019 r.
Sąd Okręgowy w Warszawie, XVII Wydział Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentóww składzie:
Przewodniczący –
Sędzia SO Małgorzata Perdion-Kalicka
Protokolant –
st.sekr.sądowy Jadwiga Skrzyńska
po rozpoznaniu 25 listopada 2019 r. w Warszawie
na rozprawie
sprawy z odwołania(...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnościąz siedzibą wP.
przeciwkoPrezesowi Urzędu Regulacji Energetyki
o wymierzenie kary pieniężnej
na skutek odwołania od decyzji Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki z 18 grudnia 2017 r.
Nr(...)
1
oddala odwołanie;
2
zasądza od(...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnościąz siedzibą wP.na rzecz Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki kwotę 720 zł (siedemset dwadzieścia złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.
SSO Małgorzata Perdion-Kalicka
Sygn. aktXVII AmE 33/18
UZASADNIENIE
Decyzją z 18 grudnia 2017 r., znak:(...), Prezes Urzędu Regulacji Energetyki, działając w oparciu o przepisyart. 56 ust. 2 i art. 56 ust. 1 pkt 3a, w związku zart. 11 i art. 11d ust. 3 ustawy z 10 kwietnia 1997 r. – Prawo energetyczne(dalej: p.e.) w związku z§ 5 pkt 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 23 lipca 2007 r. w sprawie szczegółowych zasad i trybu wprowadzania ograniczeń w sprzedaży paliw stałych oraz w dostarczaniu i poborze energii elektrycznej lub ciepłaoraz na podstawieart. 104 i art. 105 § 1 k.p.a.w związku zart. 30 ust. 1p.e., po przeprowadzeniu postępowania administracyjnego w sprawie wymierzenia kary pieniężnej przedsiębiorcy(...) Sp. z o.o.z siedzibą wP.orzekł, że:
(...) Sp. z o.o.z siedzibą wP.w dniach 10, 17, 18 i 21 sierpnia 2015 r. w odniesieniu do obiektu zlokalizowanego wP., przyul. (...), naruszyła obowiązek stosowania się do ograniczeń w dostarczaniu i poborze energii elektrycznej wynikający z art. 11 i art. l1d ust. 3 p.e., co podlega karze pieniężnej określonej w art 56 ust. 1 pkt 3a tej ustawy.
Za działanie wymienione w punkcie 1 Prezes URE wymierzył przedsiębiorcy(...) Sp. z o.o.karę pieniężną w kwocie 5560 zł.
(decyzja, k. 5-13v).
Odwołanie od tej decyzji wniosłaSpółka (...) Sp. z o.o., wnosząc o zmianę zaskarżonej decyzji w całości i orzeczenie, że skarżący w dniach 17, 18 i 21 sierpnia 2015 r. w odniesieniu do obiektu zlokalizowanego wP.(55-080), przyul. (...), naruszył obowiązek stosowania się do ograniczeń w dostarczaniu i poborze energii elektrycznej wynikający z art. 11 p.e., co podlega karze pieniężnej określonej w art 56 ust. 1 pkt 3a tej ustawy oraz odstąpienie od wymierzenia kary pieniężnej a także zasądzenie na rzecz skarżącego zwrotu kosztów postępowania w wysokości 1962 zł. Powodowa spółka zarzuciła decyzji:
1
naruszenie art. 11d ust. 3 w zw. z art. 11c ust. 2 ustawy p.e. poprzez błędne przyjęcie, że ograniczenia w dostarczaniu i poborze energii wprowadzone w drodze komunikatu(...) S.A.z dnia 10 sierpnia 2015 r. zostały wprowadzone na podstawie art. 11d ust. 3 ustawy p.e., podczas gdy ograniczenia te zostały wprowadzone na podstawie art. 11c ust. 2 ustawy p.e., a w konsekwencji wymierzenie kary pieniężnej bez podstawy prawnej;
2
naruszenie art. 56 ust. 1 pkt 3a w zw. z art. 11d ust. 3 i art. 11c ust. 2 ustawy p.e. poprzez błędne przyjęcie, że organ był uprawniony do wymierzenia skarżącemu kary pieniężnej za naruszenie ograniczeń w dostarczaniu i poborze energii obowiązujących w dniu 10 sierpnia 2015 r., wprowadzonych na podstawie art. 11c ust. 2 ustawy p.e., podczas gdy na podstawie art. 56 ust. 1 pkt 3a ustawy p.e. organ jest uprawniony jedynie do wymierzenia kary pieniężnej za naruszenie ograniczeń wprowadzonych na podstawie art. 11, art. 11d ust. 3 oraz art. 11c ust. 3 ustawy p.e.;
3
naruszenie art. 56 ust. 6a w zw. z art. 56 ust. 6 ustawy p.e. poprzez jego niezastosowanie w wyniku wadliwej oceny stopnia szkodliwości czynu i stopnia zawinienia skarżącego, a w konsekwencji odmowę uwzględniania wniosku skarżącego o odstąpienie od wymierzenia kary pieniężnej.
(odwołanie, k. 14-22).
W odpowiedzi na odwołanie Prezes URE wniósł o oddalenie odwołania, przeprowadzenie dowodu z dokumentów zgromadzonych w toku przedmiotowego postępowania administracyjnego oraz o zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.
(odpowiedź na odwołanie, k. 41-47v).
Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:
W dniu 25 czerwca 2010 r.Spółka (...) Sp. z o.o.zawarła z(...) S.A.z siedzibą weW.„Umowę o świadczenie usług dystrybucji energii elektrycznej Nr(...)”, na mocy której energia elektryczna miała być dostarczana do obiektu, zlokalizowanego w miejscowościP., gm.K., przyul. (...). W wyniku konsolidacji doszło do zmiany nazwy sprzedawcy na(...) S.A.Moc umowną ustalono na poziomie 630 kW. Na wniosek powoda z 2 lipca 2013 r. doszło do zwiększenia mocy umownej do 690 kW. Na mocyaneksu nr (...)do umowy o świadczenie usług dystrybucji energii elektrycznej Nr(...)od dnia 1 lipca 2015 r. doszło do zwiększenia mocy umownej do 800 kW. Natomiast w ww. umowie w ogóle nie określono mocy bezpiecznej.(umowa o świadczenie usług dystrybucji energii elektrycznej Nr(...)– k. 9-13v akt adm., załącznik nr 3 do umowy o świadczenie usług dystrybucji energii elektrycznej Nr(...)– k. 16 akt adm.,(...) S.A.z 20 sierpnia 2013 r. dot. warunków przyłączenia, k. 22-23v akt adm.,aneks nr (...)do umowy o świadczenie usług dystrybucji energii elektrycznej Nr(...)– k. 51 akt adm.)
Według § 3 ust. 2h umowy, odbiorca zobowiązał się do ograniczania poboru energii elektrycznej w przypadkach i na zasadach określonych w § 5 ust. 3 i 4. Na mocy tych postanowień wyraził zgodę na ograniczenie poboru energii elektrycznej w przypadku ograniczeń wprowadzonych zgodnie z obowiązującymi przepisami oraz oświadczył, że określone w załączniku nr 3 ograniczenia w poborze energii elektrycznej do wielkości mocy bezpiecznej nie spowodują zagrożenia bezpieczeństwa ludzi oraz uszkodzenia lub zniszczenia mienia odbiorcy(umowa o świadczenie usług dystrybucji energii elektrycznej Nr(...)– k. 10-11 akt adm.)
Pismem z 30 lipca 2014 r. operator systemu dystrybucyjnego– (...) S.A.zawiadomił powoda, że jego obiekt, zlokalizowany wP.,ul. (...), podlega planowi ograniczeń w poborze energii elektrycznej, obowiązującemu od 1 września 2014 r. do 31 sierpnia 2015 r. oraz przedstawił przedsiębiorcy tabelę dopuszczalnego poboru mocy w poszczególnych stopniach zasilania w sytuacji wprowadzenia takich ograniczeń. Plan ograniczeń określał moc umowną dla 11 stopnia zasilania na 690 kW. Moc dla 20 stopnia zasilania, czyli moc bezpieczna została określona w planie jako 100 kW.(pismo(...) S.A.z 30.07.2014 r. znak:(...), k. 28 akt adm.)
(...) S.A.z siedzibą wK.(dalej:(...)), pełniące funkcję Operatora Systemu Przesyłowego (dalej: OSP), w związku z obniżeniem dostępnych rezerw zdolności wytwórczych poniżej niezbędnych wielkości określonych w Instrukcji Ruchu i Eksploatacji Sieci Przesyłowych (IRiESP), spowodowanych m. in. sytuacją pogodową i hydrologiczną (wyjątkowo wysokimi temperaturami i niskimi stanami wód w zbiornikach wodnych i rzekach) oraz wynikającego z niej ograniczenia w pracy części elektrowni, stwierdziły wystąpienie zagrożenia bezpieczeństwa dostaw energii elektrycznej w rozumieniu art. 3 pkt 16d p.e. i wprowadziły - na podstawie art. 11c ust. 2 pkt 2 p.e. - od godz. 10.00 dnia 10 sierpnia 2015 r. ograniczenia w dostarczaniu i poborze energii elektrycznej, które obowiązywały do godziny 24:00 dnia 11 sierpnia 2015 r.
Dnia 10 sierpnia 2015 r., działając w oparciu o art. 11c ust. 3 p.e.,(...)zgłosiły konieczność wprowadzenia ograniczeń na podstawie art. 11 ust. 7 pe, tj. w drodze rozporządzenia Rady Ministrów, przewidującego na czas oznaczony, na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub jego części, ograniczenia w sprzedaży paliw stałych oraz w dostarczaniu i poborze energii elektrycznej i ciepła.
Rada Ministrów 11 sierpnia 2015 r. wydała rozporządzenie w sprawie wprowadzenia ograniczeń w dostarczaniu i poborze energii elektrycznej, które przewidywało te ograniczenia w okresie od 11 sierpnia 2015 r. od godz. 24:00 do 31 sierpnia 2015 r. do godz. 24:00 na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dla odbiorców energii elektrycznej o mocy umownej powyżej 300 kW.
Komunikaty o obowiązujących stopniach zasilania, wprowadzonych jako obowiązujące w najbliższych 12 godzinach i przewidywanych na następne 12 godzin, były ogłaszane w radiowych komunikatach energetycznych w programie(...)(...)o godzinie 7:55 i 19:55 oraz na stronach internetowych operatorów(fakty powszechnie znane, też znane Sądowi z urzędu.)
Spółka (...) Sp. z o.o.nie dostosowała się do wprowadzonych ograniczeń w dostarczaniu i poborze energii elektrycznej w obiekcie zlokalizowanym w miejscowościP., gm.K., przyul. (...). Wartość przekroczenia przez odbiorcę dopuszczalnego poboru mocy wyniosła:
10 sierpnia 2015 r.łącznie 1,8447401 MW w godzinie,
17 sierpnia 2015 r.łącznie 0,0028642 MW w godzinie,
18 sierpnia 2015 r.łącznie 0,0034097 MW w godzinie,
21 sierpnia 2015 r.łącznie 0,0023325 MW w godzinie. Oznacza to, że we wskazanych dniach przekroczenie przez powoda dopuszczalnego poboru mocy wyniosło łącznie 1,8533465 MW w godzinie.
(okoliczności bezsporne; Załącznik nr 1 do zawiadomienia o wszczęciu postępowania administracyjnego – „Pobór mocy i ustalony poziom ograniczeń Odbiorcy w dniach 10-31 sierpnia 2015 r. w punkcie poboru:K., 55-080,P.,ul. (...)”, k. 3-4 akt adm.)
W roku 2016Spółka (...) Sp. z o.o.uzyskała łączny przychód w wysokości(...)zł(rachunek zysków i stratSpółki (...) Sp. z o.o.za okres 01.01.2016 do 31.12.2016 r., k. 26 akt adm.)
Powyżej opisany stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o wyżej wskazane dowody, zgromadzone w toku postępowania administracyjnego, jak i w oparciu o twierdzenia stron, oraz fakty powszechnie znane. Sąd przyznał moc dowodową wszystkim zebranym w sprawie dokumentom, które nie były kwestionowane przez strony, a i Sąd nie znalazł podstaw, aby odmówić im mocy dowodowej.
Sąd Okręgowy zważył, co następuje:
Odwołanie powoda nie zasługuje na uwzględnienie, gdyż decyzja jest prawidłowa i znajduje oparcie w przepisach prawa.
Rozstrzygnięcie zostało oparte na następującym stanie prawnym:
W myślart. 11 prawa energetycznegowprzypadku zagrożenia bezpieczeństwa dostaw energii elektrycznej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub jego częścimogą być wprowadzone na czas oznaczony ograniczenia w dostarczaniu i poborze energiielektrycznej (ust 1 pkt 4). Ograniczenia w dostarczaniu i poborze energii elektrycznej polegają na ograniczeniu maksymalnego poboru mocy elektrycznej oraz dobowego poboru energii elektrycznej (art. 11 ust 3 pkt 1).Ograniczenia te (określone m.in. wust. 3) podlegają kontroli w zakresie przestrzegania ich stosowania(art. 11 ust 4). Organem uprawnionym do kontroli stosowania ograniczeńw odniesieniu do dostarczanej sieciami energii elektrycznej jest Prezes Urzędu Regulacji Energetyki (art. 11ustpkt 5).
Stosownie do treściart. 11 ust 7 Rada Ministrów, na wniosek ministra właściwego do spraw gospodarki,w drodze rozporządzenia, może wprowadzić na czas oznaczony, na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub jego części, ograniczeniaw dostarczaniu i poborze energii elektrycznej, w przypadku wystąpienia zagrożeń m.in. bezpieczeństwa dostaw energii.
W myśl art. 11c ust 2 pe w przypadku powstania zagrożenia bezpieczeństwa dostaw energii elektrycznej, operator systemu przesyłowego elektroenergetycznego lub systemu połączonego elektroenergetycznego:
1) podejmuje we współpracy z użytkownikami systemu elektroenergetycznego, w tym z odbiorcami energii elektrycznej, wszelkie możliwe działania przy wykorzystaniu dostępnych środków mających na celu usunięcie tego zagrożenia i zapobieżenie jego negatywnym skutkom;
2)może wprowadzić ograniczenia w dostarczaniu i poborze energii elektrycznej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub jego części do czasu wejścia w życie przepisów wydanych na podstawieart. 11 ust. 7, lecz nie dłużej niż na okres 72 godzin.
Operator systemu przesyłowego elektroenergetycznego lub systemu połączonego elektroenergetycznego niezwłocznie powiadamia ministra właściwego do spraw gospodarki oraz Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki o wystąpieniu zagrożenia bezpieczeństwa dostaw energii elektrycznej,podjętych działaniach i środkach w celu usunięcia tego zagrożenia i zapobieżenia jego negatywnym skutkomorazzgłasza konieczność wprowadzenia ograniczeń na podstawieart. 11 ust. 7 (art. 11 c ust 3 p.e.).
Istotny dla rozstrzygnięcia sprawy niniejszej jest także przepis art. 11d ust.1 p.e., który przewiduje, że w sytuacji wystąpienia zagrożenia bezpieczeństwa dostaw energii elektrycznej w następstwie zdarzeń, o których mowa w art. 11c ust. 1, operator systemu przesyłowego elektroenergetycznego lub systemu połączonego elektroenergetycznego podejmuje w szczególności następujące działania:
1) wydaje wytwórcy polecenia uruchomienia, odstawienia, zmiany obciążenia lub odłączenia od sieci jednostki wytwórczej centralnie dysponowanej;
2) dokonuje zakupów interwencyjnych mocy lub energii elektrycznej;
3) wydaje właściwemu operatorowi systemu dystrybucyjnego elektroenergetycznego polecenia uruchomienia, odstawienia, zmiany obciążenia lub odłączenia od sieci jednostki wytwórczej przyłączonej do sieci dystrybucyjnej na obszarze jego działania, która nie jest jednostką wytwórczą centralnie dysponowaną;
4) wydaje właściwemu operatorowi systemu dystrybucyjnego elektroenergetycznego polecenia zmniejszenia ilości pobieranej energii elektrycznej przez odbiorców końcowych przyłączonych do sieci dystrybucyjnej na obszarze jego działania lub przerwania zasilania niezbędnej liczby odbiorców końcowych przyłączonych do sieci dystrybucyjnej na tym obszarze;
5) po wyczerpaniu wszystkich możliwych działań zmierzających do pokrycia zapotrzebowania na energię elektryczną wydaje odbiorcom końcowym, przyłączonym bezpośrednio do sieci przesyłowej, polecenia zmniejszenia ilości pobieranej energii elektrycznej lub odłączenia od sieci urządzeń i instalacji należących do tych odbiorców, zgodnie z planem wprowadzania ograniczeń;
6) dokonuje zmniejszenia wielkości zdolności przesyłowych wymiany międzysystemowej.
W okresie wykonywania działań, o których mowa wyżej, użytkownicy systemu, w tym odbiorcy energii elektrycznej, stosownie do treści art. 11d ust 2 p.e. są obowiązani stosować się do poleceń operatora systemu elektroenergetycznego, o ile wykonanie tych poleceń nie stwarza bezpośredniego zagrożenia życia lub zdrowia osób.
W okresie występowania zagrożenia bezpieczeństwa dostaw energii elektrycznej operatorzy systemu elektroenergetycznego mogą wprowadzać ograniczenia w świadczonych usługach przesyłania lub dystrybucji energii elektrycznej, w zakresie niezbędnym do usunięcia tegozagrożenia(art. 11d ust. 3 p.e.).
Zasadniczy dla rozstrzygniecie sprawy niniejszej jest również art. 56 ust 1 pkt 3a p.e., stanowiący podstawę odpowiedzialności powoda w sprawie niniejszej, w myśl którego karze pieniężnej podlega ten, kto nie stosuje się do ograniczeń w dostarczaniu i poborze energii, wprowadzonych na podstawie art. 11, art. 11c ust. 3 lub art. 11d ust. 3.
Należy także zaznaczyć, że w oparciu o delegację ustawową, zawartą wart. 11 ust 6p.e. wydane zostało 23 lipca 2007 roku przez Radę MinistrówRozporządzenia w sprawie szczegółowych zasad i trybu wprowadzania ograniczeń w sprzedaży paliw stałych oraz w dostarczaniu i poborze energii elektrycznej lub ciepła(dalej powoływane jako Rozporządzenie). Określone w nim zostały: sposoby wprowadzania ograniczeń w dostarczaniu i poborze energii elektrycznej, rodzaje odbiorców objętych ograniczeniami, zakresy planów wprowadzania ograniczeń oraz sposoby określania w nich wielkości tych ograniczeń a także sposoby podawania do publicznej wiadomości informacji o ograniczeniach.
Dokonując subsumpcji opisanego stanu faktycznego do powołanych norm prawnych, Sąd doszedł do przekonania, że nałożenie na powoda kary pieniężnej znajduje uzasadnienie w treści przepisu art. 56 ust 1 pkt 3a p.e.
W pierwszej kolejności należy wskazać, że przepis ten odwołuje się do ograniczeń w dostarczaniu i poborze energii, wprowadzonych na podstawie art. 11, art. 11c ust. 3 lub art. 11d ust. 3. Natomiast zdaniem Sądu podstawą do wprowadzenia ograniczeń w poborze energii elektrycznej w dniach 11 i 12 sierpnia, był wprawdzie powołany w komunikacie art. 11c ust 2 pkt 2 pe, i ten faktycznie nie jest sankcjonowany przez art. 56 ust pkt 3a pe, niemniej jednak podstawę prawną dla działań operatora podjętych w oparciu o art. 11c ust 2 pkt 2 pe, stanowił przepis art. 11 ale także art. 11d ust 3 p.e. Przepis art. 11c ust 2 pkt 2 p.e. ma charakter uszczegóławiający dla normy o ogólniejszym charakterze zawartej w treści art. 11d ust 3 pe. Regulacja art. 11d ust 3 stanowi bowiem zasadniczą podstawę prawną dla działań operatora podjętych w oparciu o przepis art. 11c ust. 2 pkt 2 p.e. To w artykule 11d ust 3 p.e.zostało wskazane, że w wypadku występowania zagrożenia bezpieczeństwa dostaw energii elektrycznej operatorzy systemu elektroenergetycznego mogą wprowadzać ograniczenia w świadczonych usługach przesyłania lub dystrybucji energii elektrycznej, w zakresie niezbędnym do usunięcia tego zagrożenia. Jest to więc norma ogólna w stosunku do przepisu art. 11 c ust 2 pkt 2 p.e. 2), który jedynie precyzuje, w jakim ograniczonym zakresie operatormoże wprowadzić ograniczenia w dostarczaniu i poborze energii elektrycznej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. W szczególności przepis ten wskazuje, że może to nastąpić jedynie w odniesieniu do dostarczania i poboru energii i tylko do czasu wejścia w życie przepisów wydanych na podstawieart. 11 ust. 7, lecz nie dłużej niż na okres 72 godzin.
Powyższe prowadzi do wniosku, że podstawą działania(...)wprowadzającego ograniczenia w dniu 10 sierpnia 2015r był przepis art. 11d ust 3 pe, a ten jest wprost sankcjonowany w art. 56 ust 1 pkt 3a p.e.
Oczywiste jest także, że art. 11 p.e., który był z kolei podstawą wprowadzenia przez Radę Ministrów ograniczeń w poborze energii mocą Rozporządzenia z 11 sierpnia 2015 jest wprost sankcjonowany przez przepis art. 56 ust 1 pkt 3a p.e. Przy czym należy podkreślić, że art. 11 p.e., dotyczy wprowadzania wszelkich ograniczeń w poborze mocy, gdyż ograniczenia wprowadzane przez Radę Ministrów w drodze rozporządzenia zostały uregulowane w ust 7 art. 11, zaś początkowe ustępy tego przepisu wskazują zdaniem Sądu na wszelkie możliwe ograniczenia, a nie tylko te wprowadzone na mocy art. 11 ust 7 p.e. Tym samym, skoro przepisart. 11 ust 4 stanowi, że wszelkie wprowadzone ograniczenia poboru mocy podlegają kontroli w zakresie przestrzegania ich stosowaniaoraz, że organem uprawnionym do kontroli stosowania ograniczeńw odniesieniu do dostarczanej sieciami energii elektrycznej jest Prezes Urzędu Regulacji Energetyki (art. 11 ust pkt 5), to oczywistym jest, że przepis ten także odnosi się do odpowiedzialności za niedostawanie się do ograniczeń wprowadzonych przez(...), przez co art. 56 ust 1 pkt. 3a odwołując się do art. 11 p.e. sankcjonuje także ograniczenia wprowadzone przez(...).
Na marginesie należy jednak wskazać, że przy tworzeniu regulacji dotyczących wprowadzenia przez operatorów ograniczeń w poborze energii elektrycznej doszło do naruszenia zasad techniki prawodawczej, w myśl których zasadniczo przepis uszczegóławiający (art. 11c ust 2 pkt 2) powinien znaleźć się po przepisie natury bardziej ogólnej (art. 11d ust. 3), co w sprawie niniejszej niestety nie miało miejsca. Stąd mogą się rodzić po stronie odbiorców wątpliwości interpretacyjne, które jednak zdaniem Sądu można z łatwością wyeliminować poprzez wykładnię, dokonaną przy użyciu różnych metod wykładni prawa.
Zasadniczo zdaniem Sądu już tylko dokonana powyżej wykładnia językowa przepisu art. 11c ust 2 pkt 2 p.e. i art. 11d ust 3 p.e. oraz art. 11 p.e. wprost wskazuje na możliwość sankcjonowania przez przepis art. 56 ust 1 pkt 3a p.e. zachowań odbiorców, którzy dopuścili się naruszenia ograniczeń w poborze energii wprowadzonych w oparciu o przepis art. 11c ust 2 pkt 2 p.e., skoro, jak była o tym mowa wyżej, jest to uprawnienie dla operatora przewidziane w art. 11d ust 3 p.e.
Jakkolwiek w demokratycznym państwie prawa zakłada się pierwszeństwo wykładni językowej (uchwała Sądu Najwyższego z 25 kwietnia 2003 r., III CZP 8/03; postanowienia Sądu Najwyższego z 20 lipca 2005 r., I KZP 25/05; z 31 sierpnia 2005 r., V KK 426/04,), to jednak powszechnie uznawane jest za konieczne posiłkowanie się także subsydiarnie wykładnią systemową oraz wykładnią funkcjonalną (uchwała Sądu Najwyższego z 11 stycznia 2006 r., I KZP 53/05; postanowienie Sądu Najwyższego z 2 grudnia 2004 r., III KK 112/04; uchwała Sądu Najwyższego z 25 kwietnia 2003 r., III CZP 8/03; uchwała Sądu Najwyższego z 19 maja 2015 r., III CZP 114/14; wyrok Sądu Najwyższego z 11 kwietnia 2008 r., II CSK 650/07). Odstępstwo jednak od jasnego i oczywistego sensu przepisu wynikającego wprost z treści przepisu mogą jedynie uzasadniać szczególnie istotne i doniosłe racje prawne, społeczne, ekonomiczne lub moralne (tak uchwała Sądu Najwyższego z 14 października 2004 r., III CZP 37/04, wyrok Sądu Najwyższego z 21 lipca 2004 r., V CK 21/04, uchwała Sądu Najwyższego z 20 lipca 2005 r. I KZP 18/05). Dopuszcza się również odstępstwa od wyniku zastosowania wykładni językowej, gdy wynik ten prowadzi do rażąco niesprawiedliwych lub irracjonalnych konsekwencji (uchwała Sądu Najwyższego z 19 maja 2015 r., III CZP 114/14, OSNC 2015 nr 12, poz. 134; wyrok Sądu Najwyższego z 11 kwietnia 2008 r., II CSK 650/07, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 października 2003 r., I PK 409/02, OSNP 2004 nr 19, poz. 334).
Mając na względzie powyższe uwagi, Sąd w składzie obecnym nie znalazł żadnych argumentów, które pozwalałyby na zmianę kierunku wykładni treści przepisów art. 56 ust1 pkt 3a p.e. i art. 11 c ust 2 pkt 2 oraz art. 11d ust 3 p.e. niż ustalona wyżej. Dokonana przez Sąd wykładnia systemowa i celowościowa wzmacniają jedynie argumentację, że niezastosowanie się przez odbiorców do ograniczeń w poborze energii elektrycznej wprowadzonych przez operatora sieci przesyłowej w oparciu o przepis art. 11c ust 2 pkt 2 w zw z art. 11d ust 3 p.e. oraz tych wprowadzonych rozporządzeniem Rady Ministrów w oparciu o przepis art. 11 ust 7 p.e. podlega sankcji określonej w art. 56 ust 1 pkt 3a pe.
Odwołując się do wykładni celowościowej należy wskazać, że wyraźnym celem wszystkich analizowanych przepisów stanowiących podstawę do wprowadzenia ograniczeń w poborze energii elektrycznej jest unicestwienie zagrożeń dla systemu elektroenergetycznego m.in. przed niekontrolowanymi awariami systemu z powodu jego przeciążenia i tym samym zapewnienie bezpieczeństwa dostaw energii elektrycznej. Realizacja tego celu jest niezwykle istotna właśnie w aspekcie zagwarantowania bezpieczeństwa energetycznego kraju, dlatego ustawodawca dla zabezpieczenia jego realizacji wprowadził sankcje w postaci kar administracyjnych dla podmiotów, które nie stosują się do wprowadzonych ograniczeń w poborze energii. Zatem także ze względu na cel uregulowań należy przyjąć, że zamiarem regulacji ustawowej, o której mowa wart. 56 ust 1 pkt 3ape, było objęcie sankcją niestosowania się do ograniczeń w dostarczaniu i poborze energii, a tym samym wymuszenie na adresatach normy, a więc także odbiorcach energii, wprowadzenia ograniczeń dla których podstawę prawną stanowi nie tylko przepisart. 11 ust 7, ale i przepisart. 11c ust 2 pkt 2w zw. zart. 11d ust 3 prawa energetycznego, skoro były one wprowadzane w sytuacji zagrożenia bezpieczeństwa dostaw energii.
Interpretując powołane regulacje za pomocą reguł wykładni systemowej należy wskazać, że przepis w danym akcie prawnym nie jest umiejscowiony przypadkowo, lecz wynika z racjonalnego działania prawodawcy. Z takiej wykładni może wynikać wniosek że przepis ma mniejsze znaczenie ze względu na treść przepisu wyżej położonego. Jak już była jednak o tym wyżej mowa, w art. 11c i 11d nastąpiła wadliwa z punktu widzenia techniki legislacyjnej regulacja wprowadzania ograniczeń w świadczonych usługach przesyłania i dystrybucji, poprzez umiejscowienie przepisu o mniejszym znaczeniu, czyli przepis art. 11c ust 2 pkt 2 pe (bo wprowadzającego ograniczenie dla bardziej ogólnej regulacji zawartej w art. 11d ust 3), przed przepisem o charakterze nadrzędnym, jakim jest art. 11d ust 3 p.e., stanowiącym generalną kompetencję dla operatora systemu przesyłowego do wprowadzenia ograniczeń w przesyłaniu i dystrybucji energii elektrycznej. Jednak ze względu na założenie właśnie spójności systemu prawa i jego logiczności, nie można uznać, że brak wyraźnego odwołania się w normie sankcjonującej art. 56 ust 1 pkt 3a do art. 11c ust 2 pkt 2 p.e. może stanowić wyraz woli ustawodawcy o zwolnieniu od sankcji niesubordynacji odbiorców, dla których podstawę dla wprowadzenia ograniczeń stanowił art. 11c ust 2 pkt 2 pe. W ocenie Sądu to właśnie dążenie do wykładni w duchu spójności systemu prawa musi prowadzić do jedynego logicznego wniosku, że wystarczające jest jednak wskazanie przez ustawodawcę w przepisie sankcjonującym normy sankcjonowanego art. 11d ust 3 p.e., skoro to on w istocie stanowi podstawę do wprowadzenia ograniczeń w oparciu o przepis art. 11c ust 2 pkt 2 p.e. Nieracjonalne byłoby bowiem przyjęcie, że wprowadzenie znacznie dalej idących ograniczeń, dla których przyzwolenie stanowi przepis art. 11d ust 3 p.e., byłoby sankcjonowane w art. 56 ust. 1 pkt 3a p.e., a wprowadzenie tych ograniczeń w znacznie mniejszym rozmiarze, bo odnoszącym się tylko do poboru prądu i to tylko na okres maksymalnie 72 godzin, sankcjonowane już by nie było. To właśnie zasada spójności systemu prawnego i jego logiczności nie pozwala na taki kierunek wykładni analizowanych norm prawa.
Istotna bowiem dla wykładni przepisu art. 56 ust 1 pkt 3a p.e. jest także wykładnia logiczna art. 11 ust 2 pkt 2 posługująca się metodą logiczną "argumentum a major ad minus"- "co wolno więcej to tym bardziej wolno mniej". Jeśli zatem przepis art. 11d ust 3 p.e., do którego wprost odnosi się art. 56 ust 1 pkt 3a pe, stwarza operatorom systemu przesyłowego uprawnienie do wprowadzenia ograniczenia w świadczonych usługach przesyłania lub dystrybucji, nie wprowadzając w nim żadnych ograniczeń m.in. czasowych, to przepis art. 11 ust 2 pkt 2 p.e. wprowadzający te ograniczenia czasowe (maksymalnie do 72 godzin) i też rzeczowe (dostarczania i poboru energii), jest niewątpliwie przepisem szczególnym w stosunku do art. 11d ust 3 p.e., gdyż nie rodzi on sam w sobie uprawnień po stronie operatora systemu przesyłowego do wprowadzenia takich ograniczeń, a jedynie ogranicza jego uprawnienia przyznane mu w przepisie art. 11d ust 3 p.e. Zatem operator systemu wprowadzając ograniczenia, o jakich mowa w art. 11c ust 2 pkt 2 p.e., działa zawsze także w oparciu o przepis art. 11d ust 3 p.e., gdyż to ten przepis stanowi źródło jego uprawnień do wprowadzenia ograniczeń w poborze prądu, nawet jeśli wprost przepis ten nie zostanie powołany w zarządzeniu o wprowadzeniu ograniczeń.
Niedostosowanie się odbiorcy do każdego ograniczenia dla którego podstawę stanowił przepis art. 11d ust 3 p.e., a więc także tych wprowadzonych z powołaniem się na regulację art. 11c ust 2 pkt 2 p.e., stanowi realne zagrożenie dla bezpieczeństwa dostaw energii elektrycznej, gdyż tylko w takich sytuacjach ograniczenia mogą być wprowadzane. Istotne jest więc, dla zagwarantowania tego bezpieczeństwa, aby istniały realne instrumenty prawne pozwalające na sankcjonowanie zachowań, które temu bezpieczeństwu zagrażają. Jeśli więc ustawodawca wprowadził w sytuacji nagłego zagrożenia możliwość, aby o bezpieczeństwo systemu energetycznego mógł zadbać operator systemu przesyłowego poprzez ograniczenie poboru energii, to konieczne jest właśnie z punktu widzenia tego bezpieczeństwa, aby istniała także możliwość sankcjonowania wprowadzonych ograniczeń. Jest to szczególnie istotne w takich nagłych stanach, w których organy państwa nie są jeszcze w stanie podjąć decyzji, aby były podjęte kroki natychmiastowe, które uchronią system energetyczny przed katastrofalną i rozległą awarią (blackoutem).
Dlatego tak ważne są regulacje ograniczające (w szczególnie uzasadnionych okolicznościach stanu zagrożenia bezpieczeństwa dostaw energii) odbiorców w poborze energii, które muszą mieć jednak dla swej skuteczności i tym samym dla zapewnienia bezpieczeństwa dostaw energii, system gwarancji przestrzegania tych ograniczeń. Tymi gwarantami są m.in. kary pieniężne, które są nakładane na podmioty nieprzestrzegające tych ograniczeń. Administracyjne kary pieniężne nie mają bowiem wyłącznie charakteru sankcji karnych, gdyż ich funkcja nie ogranicza się do represji za naruszenie nakazów bądź zakazów ustawowych, ale równie istotna jest ich funkcja prewencyjna i dyscyplinująca, motywująca adresatów norm sankcjonowanych do ich respektowania, także na przyszłość.
Jeśli zatem przyjąć wykładnię, że sankcji z art. 56 ust 1 pkt 3a p.e. nie podlegają ograniczenia wprowadzone przez(...)na podstawie art. 11c ust 2 pkt 2 p.e., to istnienie tych ostatnich regulacji nie miałoby najmniejszego sensu, skoro odbiorcy nie musieliby się do nich dostosowywać, a więc mogliby w stanach nagłego zagrożenia bezpieczeństwa systemu elektroenergetycznego nie respektować ograniczeń wprowadzanych przez operatora systemu przesyłowego. Taka interpretacja pozbawiona jest całkowicie sensu, bo to właśnie podjęcie natychmiastowych działań, w tym jak najszybsze zmniejszenie poboru mocy w razie jej ograniczeń, jest najistotniejsze w sytuacji istnienia realnego zagrożenia.
Zatem brak powiązania uprawnienia(...)wynikającego z art. 11c ust 2 pkt 2 p.e. z sankcją z art. 56 ust. 2 pkt 3a p.e. czyniłby te uprawnienia operatora pozbawionymi sensu i regulacja art. 11c ust. 2 pkt 2 p.e. nie miałaby racji bytu.
Warto także odnotować dla wzmocnienia argumentacji o sankcjonowaniu przepisem art. 56 ust 1 pkt 3a p.e. wprowadzonych przez(...)na podstawie art. 11c ust 2 pkt 2 p.e. ograniczeń, że organ regulacyjny, jakim jest Prezes URE, uzyskał kompetencje do kontroli w zakresie przestrzegania ograniczeń maksymalnego poboru mocy elektrycznej oraz dobowego poboru energii elektrycznej wprowadzonych w sytuacji zagrożenia bezpieczeństwa energetycznego kraju (art. 11 ust 4 i 5 p.e.).
Konsekwencją także tych uprawnień regulatora jest również uprawnienie Prezesa URE do nałożenia kary pieniężnej na podmioty nie respektujące wprowadzonych ograniczeń w dostarczaniu i poborze energii (art. 56 ust 1 pkt 3a pe).
Zdaniem Sądu możliwą podstawą prawną dla odpowiedzialności odbiorców za niedostosowania się do ograniczeń wprowadzonych przez operatora systemu przesyłowego na podstawie art. 11c ust 2 pkt 2 p.e. może być również przepis art. 11c ust 3 p.e., do którego także odwołuje się art. 56 ust 1 pkt 3a p.e. Przepis ten stanowi, że operator systemu elektroenergetycznego powiadamia niezwłocznie ministra właściwego ds. gospodarki oraz Prezesa URE m.in.o podjętych działaniach i środkachw celu usunięcia zagrożenia bezpieczeństwa dostaw energii elektrycznej. Jeśli więc przepis art. 56 ust 1 pkt 3a sankcjonuje niestosowanie się do ograniczeń w poborze energii wprowadzonych w oparciu o tę właśnie regulację art. 11c ust. 3 p.e., to niewątpliwie można przyjąć, że ustawodawca w ten sposób sankcjonuje ograniczenia wprowadzone także na podstawie art. 11c ust 2 pkt 2 p.e. przez operatora systemu przesyłowego (jako „podjęteprzez operatoradziałania i środki”). Wprawdzie przepis art. 11c ust 3 p.e. sam w sobie nie stanowi podstawy do wprowadzenia ograniczeń przez operatora systemu przesyłowego, ale wskazuje na ograniczenia już wprowadzone przez tego operatora („podjętych działaniach i środkach w celu usunięcia zagrożenia”), a tym samym możliwe jest powiązanie odpowiedzialności z art. 56 ust 1 pkt 3a z ograniczeniami wprowadzonymi w oparciu o przepis art. 11c ust. 2 pkt 2, do którego art. 11c ust 3 p.e. niewątpliwie się odnosi.
Powyższe rozważania prowadzą do wniosku, że brak jest jakichkolwiek racji, które uzasadniałyby przyjęcie argumentacji powoda, że przepis art. 56 ust. 1 pkt 3a nie sankcjonuje naruszenia ograniczeń wprowadzonych przez(...)z powołaniem się na art. 11c ust 2 pkt 2 p.e., dla którego faktyczną podstawą prawną działania był przepis art. 11d ust 3 p.e. ewentualne także przepis art. 11c ust 3 p.e.
Sąd także nie znajduje żadnych argumentów natury społecznej, ekonomicznej lub moralnej, które pozwalałyby odstąpić od dokonanej powyżej wykładni.
Wynik tej wykładni nie prowadzi do rażąco niesprawiedliwych lub irracjonalnych konsekwencji, a wręcz odwrotnie, akcentuje jednoznaczną wolę ustawodawcy do zapobiegania zagrożeniom, ale i eliminacji już powstałych zagrożeń dla bezpieczeństwa systemu elektroenergetycznego. Należy przy tym odnotować, że dokonywanie wykładni celowościowej, funkcjonalnej i systemowej dopuszczalne jest także w sprawach, w których nakładane są kary administracyjne, pomimo stawianych w orzecznictwie obostrzeń dla tego typu spraw, z uwagi na sankcyjny charakter kar i konieczność ochrony praw przedsiębiorcy, zbliżoną do tych, jakie przysługują oskarżonemu w prawie karnym (chodzi tu jednak wyłącznie o gwarancje proceduralne, a nie zrównanie standardu administracyjnego z karnym w zakresie przesłanek odpowiedzialności, w szczególności nie stosuje się w tego typu sprawach zasad prawa karnego materialnego jak np nullum crimen sine lege, które zasadniczo wykluczają w prawie karnym wykładnię rozszerzającą). Na powyższą możliwość wskazuje liczne orzecznictwo sądów powszechnych i sądów administracyjnych oraz Sądu Najwyższego (np. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 26 października 2016 r. sygn. III SK 75/15, wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z 19 czerwca 2015 r. w sprawie VI ACa 1061/14, wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 19 czerwca 2012 r. sygn. akt II GSK 851/11).
W tym stanie rzeczy Sąd doszedł do przekonania, że istniały podstawy prawne do zastosowania wobec powoda art. 56 ust. 1 pkt 3a p.e., skoro niewątpliwe było, że powód nie zastosował się do wprowadzonych ograniczeń w poborze energii, zarówno tych wprowadzonych przez(...)w dniach 10 i 11 sierpnia, jak i tych wprowadzonych Rozporządzeniem Rady Ministrów w okresie od 12 do 31 sierpnia.
Należy przy tym nadmienić, że nakładana przez Prezesa URE kara pieniężna ma charakter obligatoryjny, gdyż powołany przepis nie ma charakteru uznaniowego lub warunkowego (karze pieniężnej podlega ten, kto..).
Stosownie do treści przepisu art. 56 ust. 3 p.e. wysokość kary pieniężnej, o której mowa m.in. w art. 56 ust 1 pkt 3a p.e., nie może przekroczyć 15% przychodu ukaranego przedsiębiorcy, osiągniętego w poprzednim roku podatkowym (…). Zgodnie natomiast z art. 56 ust. 6 ustalając wysokość kary pieniężnej, Prezes URE uwzględnia stopień szkodliwości czynu, stopień zawinienia oraz dotychczasowe zachowanie podmiotu i jego możliwości finansowe. Ponadto, według ust. 6a Prezes URE może odstąpić od wymierzenia kary, jeżeli stopień szkodliwości czynu jest znikomy, a podmiot zaprzestał naruszania prawa lub zrealizował obowiązek.
W niniejszej sprawie, przy ocenie stopnia szkodliwości czynu drugorzędne znaczenie miał rozmiar przekroczenia poboru mocy. Zdaniem Sądu w przekroczeniach poboru energii, o stopniu szkodliwości decyduje sam charakter czynu i jego znaczenie dla zagrożenia bezpieczeństwa dostaw energii elektrycznej, a w konsekwencji dla bezpieczeństwa energetycznego kraju. Należy bowiem mieć na uwadze, że energia elektryczna we współczesnym świecie jest niezbędna dla funkcjonowania wszystkich obszarów aktywności zarówno państwa jak i każdego z członków społeczeństwa i nietrudno sobie wyobrazić, jak katastrofalne mogą być skutki niekontrolowanych blackoutów, spowodowanych przekroczeniami krytycznych wartości podstawowych parametrów technicznych pracy systemu elektroenergetycznego na znacznym obszarze kraju. Stąd eliminacja zagrożenia dla bezpieczeństwa dostaw energii elektrycznej, do jakiego prowadzi skumulowanie przekroczeń mocy przez wielu odbiorców jest tak konieczna. Przekroczenie dopuszczalnego poziomu poboru energii przez jednego z odbiorców jest wprawdzie często jedynie niewielkim elementem całkowitego przekroczenia, które w ostateczności może jednak doprowadzić do przeciążenia systemu elektroenergetycznego i jego niekontrolowanych wyłączeń, niemniej jednak w takich sytuacjach nie sposób określić, który z odbiorców dopełnił krytycznego przekroczenia. Dlatego z punktu widzenia celu, jakiemu mają służyć ograniczenia w poborze mocy, należy przyjąć, że każde nawet niewielkie przekroczenie mocy nosi w sobie znaczny stopień szkodliwości. Tym samym w ocenie Sądu, w przypadku przekroczenia przez przedsiębiorcę poboru mocy nawet w nieznacznym zakresie, nie można uznać, że istnieją podstawy do odstąpienia od wymierzania kary w oparciu o przepis art. 56 ust 6a p.e., gdyż stopień szkodliwości nie jest znikomy.
Dla ustalenia stopnia szkodliwości czynu, Sąd posłużył się sposobem weryfikacji tego stopnia wypracowanym w prawie karnym. Jak bowiem orzekł Sąd Najwyższy w wyroku z 15 października 2014 r., w sprawie III SK 47/13, z którego tezą Sąd w składzie niniejszym się zgadza, skoro prawodawca posłużył się wart. 56 ust. 6a prawa energetycznegoinstytucją prawa karnego, a jednocześnie wprawie energetycznymnie dał wskazówek jakimi kryteriami należy się posługiwać dla oceny tej szkodliwości, to z uwagi na represyjny charakter kar pieniężnych przewidzianych wart. 56 prawa energetycznego, zasadne jest odwołanie się do art. 115 § 2 kodeksu karanego, który zawiera zamknięty katalog kryteriów oceny stopnia szkodliwości społecznej czynu. Przepis ten nakazuje przy ocenie stopnia społecznej szkodliwości czynu brać pod uwagę:
1) rodzaj i charakter naruszonego dobra,
2) rozmiary wyrządzonej szkody,
3) sposób i okoliczności popełnienia czynu,
4) wagę naruszonych obowiązków,
5) postać zamiaru,
6) motywację sprawcy,
7) rodzaj naruszonych reguł ostrożności i stopień ich naruszenia.
Jak ocenił Sąd Najwyższy w powołanym wyżej orzeczeniu „o stopniu społecznej szkodliwości mają decydować wyłącznie okoliczności związane z czynem (por. wyrok Sądu Najwyższego z 11 kwietnia 2011 r., IV KK 382/10), przy czym podstawowe znaczenie dla określenia stopnia szkodliwości czynu mają rodzaj i charakter naruszonego dobra chronionego prawem, rozmiar wyrządzonej i grożącej szkody oraz zamiar i motywacja sprawcy (por. wyrok Sądu Najwyższego z 11 kwietnia 2011 r., IV KK 382/10). […] Nie uwzględnia się więc okoliczności, które pojawiły się po popełnieniu czynu, ponieważ nie mieszczą się one w regulacjiart. 115 § 2 KK.”
Odnosząc powyższe kryteria do oceny szkodliwości czynu powoda, Sąd, jak wyżej uznał, że zasadnicze znaczenia dla tej oceny ma rodzaj i charakter naruszonego dobra oraz waga naruszonych obowiązków, jak również rodzaj naruszonych reguł ostrożności, które w sprawie niniejszej jednoznacznie wskazują, że powód dopuścił się naruszenia dobra szczególnie chronionego przezprawo energetycznei niezwykle ważkiego dla wszystkich dziedzin życia oraz gałęzi przemysłu, jakim jest bezpieczeństwo systemu elektroenergetycznego. Stabilna praca tego systemu, bez zakłóceń wynikających mi.in z niedostosowania się niektórych odbiorców do wprowadzonych ograniczeń w poborze mocy, ma niezwykłe znaczenie dla bezpieczeństwa, oraz życia i zdrowia ludzi.
Warto odnotować w tym miejscu, że głównym zadaniem(...)jest bilansowanie systemu elektroenergetycznego, w tym równoważenie bieżącego zapotrzebowania na energię elektryczną z dostawami tej energii w krajowym systemie elektroenergetycznym. Stąd w przypadku ograniczeń w dostawach energii (wynikających ze zmniejszonej produkcji energii) konieczne jest także wprowadzenie przez(...)ograniczeń w jej poborze (ograniczenie zużycia).(...), w oparciu o indywidualne plany ograniczeń, takie jak ten, który został też przedstawiony powodowi, otrzymuje od każdego z operatorów tworzone przez nich zbiorcze plany ograniczeń. Na ich podstawie(...)decyduje, jaki poziom ograniczenia mocy może zostać osiągnięty przy każdym z wprowadzanych stopni zasilania. Może więc w oparciu o te dane, w sposób adekwatny dostosować wprowadzane ograniczenia w poborze mocy (ustalić właściwy stopień zasilania adekwatny do stwierdzonych ograniczeń w produkcji energii) do poziomu produkcji energii (zazwyczaj ograniczonego w przypadku wprowadzanych ograniczeń), To ograniczenie poboru powinno być każdorazowo dostosowane do poziomu faktycznych mocy wytwórczych i aby dokonać zbilansowania systemu w takich sytuacjach, konieczne jest precyzyjne określenie do jakiego poziomu ograniczenia poboru mocy, może doprowadzić każdy z wprowadzonych stopni zasilania. Jeśli wystarczające jest ograniczenie poboru mocy, jakie jest przewidywane na poziomie 15 stopnia zasilania, to nie ma potrzeby wprowadzać skrajnego ograniczenia na poziomie 20 stopnia zasilania. Powyższe jednoznacznie wskazuje, że niedostosowanie się przez przedsiębiorcę do ustalonego poziom mocy dla każdego ze stopni zasilania, prowadzić może do istotnych zagrożeń i zakłóceń w pracy krajowego systemu elektroenergetycznego.
W sprawie niniejszej w umowie w ogóle nie został określony poziomu mocy bezpiecznej, czyli takiej, która w razie wprowadzenia ograniczeń w dostarczaniu i poborze energii jest, w myśl § 4 ust 4 pkt 1 w zw z § 9 pkt 3 Rozporządzenia, niezbędna odbiorcy dla zachowania bezpieczeństwa osób i urządzeń (tzw. ustalone minimum niepowodujące zagrożeń i zakłóceń, o jakich mowa w 3 ust 4 Rozporządzenia). Tym samym powód nie sprecyzował minimalnej wartości mocy, która jest mu niezbędna do zabezpieczenia podstawowych procesów, wynikających ze specyfiki prowadzonej działalności. Natomiast w planie ograniczeń, który otrzymał wraz z pismem z 30 lipca 2014 r. (k. 28 akt adm.), tj. w planie który obowiązywał powoda w okresie faktycznego wprowadzenia ograniczeń, moc bezpieczna została określona przez operatora na poziomie 100 kW.
Spółka (...) Sp. z o.o.nie zakwestionowała przedstawionego jej planu ograniczeń. Wobec powyższego należy przyjąć, że przedsiębiorca zaakceptował wszystkie wartości prezentowane w planie ograniczeń na okres od 1 września 2014 r. do 31 sierpnia 2015 r., w tym wartość mocy minimalnej, która obowiązywała go przy wprowadzeniu 20 stopnia zasilania i do tych wielkości powód winien był się dostosować w momencie wprowadzenia ograniczeń. Oznacza to, że powód przy ograniczeniu dla 20 stopnia zasilania nie mógł korzystać z energii elektrycznej na wyższym poziomie niż ustalony w planie ograniczeń. Należy przy tym nadmienić, że(...)określając wprowadzane stopnie ograniczeń, odnosił się do z góry założonych w planach ograniczeń i możliwych według tych planów do osiągnięcia ograniczeń w poborze mocy, adekwatnych dla każdego ze stopni zasilania. Niedostosowanie się odbiorcy do planu ograniczeń wskazuje, że powód swoim zachowaniem doprowadził do poważnego zagrożenia dla bezpieczeństwa systemu elektroenergetycznego. W tym kontekście szkodą było narażenie tego systemu na niebezpieczeństwo.
Odnośnie przekroczenia poboru mocy w odniesieniu do kolejnych godzin po wprowadzeniu ograniczeń w dniu 10 sierpnia oraz przekroczeń w dniach 17, 18 i 21 sierpnia, to można powodowi przypisać zawinione działanie, gdyż mimo wiedzy, że pobór mocy powinien ograniczyć do poziomu 100 kW, zdecydował się jednak na większy pobór energii, celem niedoprowadzenia do znacznych własnych strat majątkowych. Zatem można przyjąć, że powód przedłożył własną korzyść majątkową (uniknięcie strat) nad bezpieczeństwo sytemu elektroenergetycznego. Jakkolwiek trudno wprost ważyć te wartości, to jednak w sytuacji gdy niedostosowanie się odbiorców do ograniczeń poboru mocy może prowadzić do blackautów, a więc i wyłączeń energii dla tych podmiotów, które z racji szczególnego znaczenia i charakteru działalności, ograniczeniom w poborze energii nie podlegają, należy stwierdzić, że powód przedłożył jednak mniej waży własny interes nad bezpieczeństwo wielu ludzi.
Okoliczność powyższa nie może pozostać bez wpływu na wymiaru kary.
Natomiast fakt, że w dniu 1 lipca 2015r powód podpisał aneks do umowy, skutkiem którego moc mowna została podwyższona do 800 kW, nie mógł mieć wpływu na ocenę stopnia niedostosowania się powoda do ograniczeń, gdyż nadal obowiązywał go plan ograniczeń obowiązujący w okresie 1.09.2014-31.08.2015. Istotne jest bowiem, że o ileprawo energetycznedopuszcza możliwość zmiany przez odbiorcę mocy umownej w ciągu roku, to jednak w żaden sposób nie może to wpływać na ustalony dla przedsiębiorcy, na dany okres czasu, plan ograniczeń. Żadna bowiem regulacja nie przewiduje możliwości korekty planu ograniczeń w czasie jego obowiązywania, z uwagi na zmianę mocy umownej. Jest to zdaniem Sądu racjonalne rozwiązanie, zważywszy w szczególności na fakt, że(...), aby właściwie dbać o bezpieczeństwo systemu elektroenergetycznego, musi dysponować wiedzą o rzeczywistym, możliwym zmniejszeniu poboru mocy w skali kraju, w zależności od wprowadzanego stopnia poboru mocy, tak aby wartość zapotrzebowania na energię elektryczną zbilansować z ilością energii wprowadzoną do systemu. Jeśli więc wartości ustalone w planach ograniczeń dla poszczególnych stopni zasilania dla każdego z odbiorców nie byłyby wartościami trwałymi (w danym okresie czasu na jaki plan obowiązuje), to(...)nie mógłby skutecznie realizować swoich zadań. Należy przy tym zwrócić uwagę na fakt, że plany ograniczeń są ustalane przez każdego z operatorów systemu dla własnych odbiorców, a następnie, jako zbiorcze wartości są przekazywane(...). Uwzględnianie więc zmian mocy umownej w planach ograniczeń wymagałoby każdorazowo zmiany globalnej wartości z planu u każdego z operatorów, co także przekładałoby się na wartość całkowitą ograniczeń przy poszczególnych stopniach mocy, jaka przekazywana jest do(...), a więc także w(...)musiałaby następować całkowita zmiana globalnej wartości poboru mocy, jaka jest przewidywana w każdym ze stopni zasilania W związku z tym, że odbiorców podlegających ograniczeniom w poborze mocy jest u każdego z operatorów kilka tysięcy i każdy z nich jest uprawniony do zmiany mocy umownej w trakcie obowiązywania planu ograniczeń, rzeczywiste wykonywanie takich operacji byłoby niemożliwe, a co najmniej dokonywałoby się ze opóźnieniem, w stosunku do zmiany mocy umownej, co z kolei powodowałoby, że(...)nie dysponowałoby rzeczywistymi, na chwilę wprowadzania ograniczeń, informacjami o całkowitym poziomie poboru mocy planowanym dla poszczególnych stopni zasilania.
Reasumując, należy zważyć, że w aktualnym stanie prawnym zmiana mocy umownej nie uprawnia ani odbiorcy ani operatora do zmiany obowiązującego planu ograniczeń, w tym w szczególności zmiany mocy minimalnej. Należy zatem przyjąć, że o ile w przypadku braku ograniczeń w poborze energii odbiorca może pobierać moc umowną o wartości ustalonej w zmienionej umowie, o tyle w przypadku wprowadzenia ograniczeń musi się dostosować do ograniczeń przywdzianych w ustalonym wcześniej planie ograniczeń. Dopiero kolejny plan ograniczeń, dla kolejnego okresu rocznego, powinien uwzględniać zmienioną moc umowna i ewentualnie zmienioną moc bezpieczną. Przy czym należy zwrócić uwagę, że nie zawsze zwiększenie mocy umownej musi wiązać się ze zmianą mocy bezpiecznej. O ile bowiem dla zapewnienia bezpieczeństwa oraz zapobiegnięcia uszkodzeniom i zniszczeniom obiektów technicznych wystarczający jest ten sam poziom poboru mocy, jaki był wystarczający przy niższej mocy umownej, to de facto zmiana wartości mocy umownej nie musi wpływać na zmianę mocy minimalnej (bezpiecznej). Można sobie wyobrazić sytuację, że zmiana mocy umownej związana jest np. z podniesieniem komfortu pracy zatrudnionych pracowników (np. instalacja klimatyzacji), co wymusza znaczący wzrost mocy umownej, ale jednocześnie wyłączenie urządzeń pobierających dodatkową ilość energii nie stanowi zagrożenia bezpieczeństwa (o ile wyłączenie klimatyzatorów nie stanowi zagrożenia dla życia i zdrowia ludzi). Okoliczności dotyczące mocy minimalne powinny być w istocie każdorazowo ustalane przez odbiorcę i operatora, a operator winien tę moc dodatkowo, tak przy zawarciu umowy jak i ustalaniu planu ograniczeń weryfikować pod kątem dyspozycji § 9 pkt 3 w związku § 3 ust 4 Rozporządzenia, stosownie do których,moc bezpieczna jest mocą minimalną niepowodującą zagrożeń i zakłóceń takich jak:
1) zagrożenia bezpieczeństwa osób oraz uszkodzenia lub zniszczenia obiektów technologicznych;
2) zakłóceń w funkcjonowaniu obiektów przeznaczonych do wykonywania zadań w zakresie:
a) bezpieczeństwa lub obronności państwa określonych w przepisach odrębnych,
b) opieki zdrowotnej,
c) telekomunikacji,
d) edukacji,
e) wydobywania paliw kopalnych ze złóż, ich przeróbki i dostarczania do odbiorców,
f) wytwarzania i dostarczania energii elektrycznej oraz ciepła do odbiorców,
g) ochrony środowiska.
Powyższe skłania do jedynej możliwej konstatacji, że to na odbiorcy ciąży obowiązek wykazania dystrybutorowi energii, że powyższe zagrożenia determinują określony poziom mocy bezpiecznej. Przy czy uprawnienie to może być realizowane najpóźniej na etapie ustalania planu ograniczeń, lub wcześniej przy okazji zawierania umowy i wartość ta nie może być później kontestowana, szczególnie w czasie wprowadzania ograniczeń, gdyż wypaczałby to idę zarządzania poziomem poboru mocy przez(...)lub Radę Ministrów, w sytuacji zagrożenia bezpieczeństwa systemu elektroenergetycznego.
Tymczasem powód ani podczas zawierania umowy nie domagał się ustalenia mocy bezpiecznej, podobnie jak nie kwestionował poziomu mocy bezpiecznej określonej w planie ograniczeń (moc dla 20 stopnia zasilania). Brak jest w szczególności także dowodów, aby powód przedstawił dystrybutorowi energii jakiekolwiek dane wskazujące na konieczność poboru energii na wyższym poziomie niż przewidziany dla niego w planie.
Oceniając stopień zawinienia powoda, który jest istotny dla wymiaru kary, nie sposób abstrahować od faktu, że powód podlegał ograniczeniem w poborze energii elektrycznej przewidzianym dla niego indywidulanie w planie ograniczeń, który był mu corocznie przedstawiany i którego w momencie przedstawiania nie kwestionował, a który jednocześnie uwzględniał moc bezpieczną dla maksymalnego stopnia ograniczenia mocy, czego powód również nie zakwestionował.
Zatem niedostosowanie się do ograniczeń i niezmniejszenie poboru energii do poziomu przewidzianego w planie ograniczeń nie może znajdować usprawiedliwienia w szczególnym sposobie wykorzystywania przez powoda energii elektrycznej, gdyż te argumenty powinny być podnoszone na etapie wprowadzania planów ograniczeń.
Sąd uznał za właściwy, przyjęty przez Prezesa URE, zasadniczy sposób ustalania podstawowej wysokości kary administracyjnej, który odnosi się do wielkości przekroczenia poboru mocy przez przedsiębiorcę i najwyższej ceny 1 MW energii elektrycznej na rynku bilansującym (odnotowanej 7 stycznia 2016 roku), której należałoby się spodziewać przy ograniczonej podaży energii elektrycznej w okresie 10-31 sierpnia 2015 roku) tj. 1.500 zł. Przyjęcie tej ceny, jako najwyższej możliwej ceny rozliczeniowej w podwojonej wysokości, z racji uznania, że kwota kary ma też stanowić sankcję dla przedsiębiorcy, a więc ostatecznie kwoty 3000 zł, znajduje zdaniem Sądu uzasadnienie w fakcie, że tak ustalona wartość ma być jednak dla przedsiębiorcy sankcją i stanowić ma dla niego odczuwalną dolegliwość, ale także ze względu na konieczność prewencyjnego oddziaływania kary, która poniżej pewnego minimum nie jest traktowana w sposób wystarczająco odstraszający. Iloczyn tych dwóch wartości po zaokrągleniu (1,8533465 MW x 3.000 zł) to kwota 5.560 zł. Kara w tej wysokości w oczywisty sposób uwzględnia także możliwości finansowe przedsiębiorcy, który w roku poprzedzającym nałożenie kary osiągnął wielomilionowe przychody (ponad(...)). Kara w tej wysokości ma więc raczej wymiar symboliczny i służy jedynie temu, aby zmotywować przedsiębiorcę by w przyszłości śledził informacje o ograniczeniach w poborze mocy oraz dostosował się do tych ograniczeń stosownie do obowiązującego go planu ograniczeń, względnie też dostosował treść umowy w odniesieniu do mocy umownej i bezpiecznej do swoich rzeczywistych potrzeb i możliwości wprowadzenia ograniczeń.
Przy czym w ocenie Sądu, zastosowana przez pozwanego reguła dla ustalania wartości kary jest adekwatna również dla odbiorców o różnych poziomach ustalonej mocy bezpiecznej i o różnych poziomach przekroczenia poboru tej mocy. Pobranie każdego MW energii elektrycznej przez odbiorcę ponad dopuszczalne minimum, wiązało się z konieczności jej wyprodukowania w ilości odpowiedniej do pobieranych MW, pomimo ograniczeń w produkcji energii. Gdyby więc przedsiębiorcy przyszło nabyć każdy z pobranych, ponad dopuszczalną wielkość, MW energii na giełdzie towarowej energii, w sytuacji jej ograniczonej podaży, to oczywiste jest, że obciążenie finansowe dla każdego z przedsiębiorców byłoby adekwatne do faktycznego poboru. Zatem przedsiębiorca, którego zapotrzebowanie na energię elektryczną jest znacznie wyższe musiałby pokryć większe koszty jej nabycia niż ten który zużywa adekwatnie mniej tej energii, i tym samym jego przekroczenia poboru były, adekwatnie do mocy umownej i mocy bezpiecznej, odpowiednio niższe. Reguła wprowadzona przez Prezesa URE jako zasadniczy sposób szacowania wysokości kary, w ocenie Sądu odpowiada więc zasadom sprawiedliwości. Tak ustalona kara podlega oczywiście weryfikacji pod kątem reguł określonych w art. 56 ust 6 p.e. Przy czym można przyjąć, że kara, która jest ustalona w odniesieniu do rzeczywistego przekroczenia poboru mocy i która różnicuje poszczególnych przedsiębiorców właśnie z powodu zakresu przekroczonego poboru mocy, uwzględnia w pewnym zakresie stopień społecznej szkodliwości, chociaż zasadniczo w ocenie Sądu stopień ten jest zawsze wysoki bez względu na wielkość przekroczenia poboru mocy, z uwagi na rodzaj i charakter naruszonego dobra, jakim jest bezpieczeństwo systemu elektroenergetycznego.
Mając na uwadze, iż powód nie stosując się do wprowadzonych ograniczeń i dokonując przekroczenia maksymalnego poziomu poboru energii elektrycznej w sposób bezpośredni oddziaływał negatywnie na bezpieczeństwo energetyczne kraju, Sąd nie znalazł żadnych okoliczności łagodzących, które mogłyby wpłynąć na obniżenie i tak symbolicznie określonej wysokości kary pieniężnej, szczególnie, że skutkiem działania powoda mogło być wystąpienie rzeczywistego zagrożenia w pracy całego krajowego systemu elektroenergetycznego.
W ocenie Sądu kara ustalona w decyzji, mimo swojego symbolicznego wymiaru, będzie oddziaływać w przyszłości na powoda, gdyż poza jej wartością, powód poniósł także koszty związane z koniecznością zaangażowania się w postępowanie administracyjne i sądowe, co także poza niedogodnością wiązało się z kosztami tego postępowania. Pozwoli to jednak w wystarczającym stopniu odczuć powodowi ważność dostosowywania się do ograniczeń w poborze energii i zapobiegnie podobnym zachowaniom w przyszłości.
Tak ustalona kara nie przekracza oczywiście możliwości płatniczych powoda i mieści się w granicach określonych w art. 56 ust 3 p.e.
Mając powyższe na uwadze, Sąd oddalił wniesione przez powoda odwołanie na podstawieart. 47953§ 1 kpc
O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawieart. 98 kpc, zgodnie z którym strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). Z uwagi na oddalenie odwołania, należało powoda uznać za stronę, która przegrała proces i zasądzić od niego na rzecz pozwanego zwrot kosztów procesu, które w sprawie niniejszej obejmowały jedynie wynagrodzenie pełnomocnika pozwanego w minimalnej stawce 720,00 zł, ustalonej w oparciu § 14 ust. 2 pkt 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. 2015, poz. 1804 z zm.).
SSO Małgorzata Perdion-Kalicka | ```yaml
court_name: Sąd Okręgowy w Warszawie
date: '2019-11-25'
department_name: XVII Wydział Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumenta
judges:
- Małgorzata Perdion-Kalicka
legal_bases:
- art. 11 i art. 11d ust. 3 ustawy z 10 kwietnia 1997 r. – Prawo energetyczne
- § 5 pkt 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 23 lipca 2007 r. w sprawie szczegółowych
zasad i trybu wprowadzania ograniczeń w sprzedaży paliw stałych oraz w dostarczaniu
i poborze energii elektrycznej lub ciepła
- art. 104 i art. 105 § 1 k.p.a.
- art. 115 § 2 KK
- art. 98 kpc
recorder: st.sekr.sądowy Jadwiga Skrzyńska
signature: XVII AmE 33/18
``` |
150515350000503_I_Ns_000231_2016_Uz_2018-07-12_002 |
You are extracting information from the Polish court judgments.
Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value.
Please return the response in the identical YAML format:
```yaml
court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>"
date: <data, date in format YYYY-MM-DD>
department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\
\ department>"
judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>"
legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)>
recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder>
signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment>
```
=====
{context}
======
| Sygn. akt I Ns 231/16
POSTANOWIENIE
Dnia 12 lipca 2018 r.
Sąd Rejonowy w Piszu I Wydział Cywilny w składzie następującym:
Przewodniczący:
SSR Magdalena Łukaszewicz
Protokolant:
starszy sekretarz sądowy Anita Topa
po rozpoznaniu w dniu 12 lipca 2018 r. w Piszu na rozprawie
sprawy z wnioskuZ. S.
z udziałem Skarbu Państwa - NadleśnictwaM.,M. S.
o ustanowienie drogi koniecznej
postanawia:
I
Ustanowić na nieruchomości należącej do Skarbu Państwa - NadleśnictwaM., dla której Sąd Rejonowy w Piszu prowadziksięgę wieczystą KW (...), położonej w obrębieK., gm.R., służebność drogi koniecznej o powierzchni 1513 m2, przebiegającej przez działki gruntu onumerach geodezyjnych (...)- na rzecz każdoczesnego właściciela nieruchomości położonej w obrębieK., gm.R., składającej się z działki gruntu onumerze geodezyjnym (...), dla której Sąd Rejonowy w Piszu prowadziksięgę wieczystą KW (...);
w sposób oznaczony na projekcie przebiegu drogi koniecznej sporządzonym przez biegłego geodetęD. Ż.(karta akt sprawy 85), który to projekt stanowi integralną część niniejszego orzeczenia.
II
Zasądzić od wnioskodawcyZ. S.i uczestniczkiM.T. S.solidarnie na rzecz Skarbu Państwa - NadleśnictwaM.z siedzibą wR.kwotę 1580 zł (jeden tysiąc pięćset osiemdziesiąt złotych) tytułem jednorazowego wynagrodzenia za ustanowienie służebności drogi koniecznej z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w przypadku zwłoki w płatności.
III
Ustalić, iż koszty postępowania ponoszą uczestnicy postępowania we własnym zakresie.
IV
Nakazać pobrać od wnioskodawcyZ. S.na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Piszu kwotę 247,49 zł (dwieście czterdzieści siedem złotych 49/100 groszy) tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych.
UZASADNIENIE
Z. S.wniósł o ustanowienie, za jednorazowym wynagrodzeniem w kwocie 100 złotych, na nieruchomości należącej do Skarbu Państwa - NadleśnictwaM., dla której Sąd Rejonowy w Piszu prowadziksięgę wieczystą nr (...), położonej w obrębieK., gminaR., służebności drogi koniecznej, przebiegającej przez działki gruntu onumerach geodezyjnych (...)- na rzecz każdoczesnego właściciela nieruchomości położonej w obrębieK., gminaR., składającej się z działki gruntu onumerze geodezyjnym (...), dla której Sąd Rejonowy w Piszu prowadziksięgę wieczystą nr (...), stanowiącej współwłasność wnioskodawcy iM.T. S.na prawie wspólności ustawowej majątkowej małżeńskiej, w sposób oznaczony na projekcie przebiegu drogi koniecznej sporządzonym przez powołanego przez Sąd biegłego geodetę. Nadto wnioskodawca wniósł o zasądzenie od uczestnika Skarbu Państwa – NadleśnictwaM.na jego rzecz zwrotu kosztów postępowania.
W uzasadnieniu wniosku wnioskodawca wskazał, żedziałka nr (...)posiada dostęp do drogi gminnej –działki nr (...), prowadzącej do drogi powiatowej –działki nr (...). Wspomniana droga gminna nie posiada ciągłości. W dwóch miejscach przerwana jestdziałkami o nr (...)stanowiącymi własność Skarbu Państwa - NadleśnictwaM.. MieszkańcyK.od lat korzystają z tej drogi, jednak stan prawny związany z przejazdem pozostaje nieuregulowany, co uniemożliwia wnioskodawcy uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy nadziałce nr (...)i zrealizowanie planowanej inwestycji.
Uczestnik postępowania Skarb Państwa – NadleśnictwoM.nie oponował wnioskowi o ustanowienie drogi koniecznej. Nie zgłosił zastrzeżeń do opinii biegłego sądowegoD. Ż.. Jednocześnie, odnosząc się do jednorazowego wynagrodzenia za ustanowienie przedmiotowej służebności drogi koniecznej, uczestnik wniósł o przyjęcie stawki za 1 m2służebności w kwocie 8,98 złotych, która wynika z wartości, jaką Sąd Rejonowy w Piszu przyjął w sprawie I Ns 61/15 ustanawiając służebność drogi koniecznej na porównywalnych gruntach Skarbu Państwa w zarządzie NadleśnictwaM.. W przedmiotowej sprawie, przy wyliczonej przez biegłego powierzchni służebności drogi koniecznej 1513 m2, wynagrodzenie daje łączną kwotę 13 586,74 złotych.
WnioskodawcaZ. S.stanowczo sprzeciwił się przyznaniu uczestnikowi Skarbowi Państwa – NadleśnictwuM.wynagrodzenia w kwocie 13 586,74 złotych. Zdaniem wnioskodawcy zaproponowana przez uczestnika stawka za 1 m2jest rażąco zawyżona. Jednocześnie wniósł o zasądzenie na rzecz uczestnika jednorazowego wynagrodzenia w kwocie 1 500 złotych.
Sąd ustalił, co następuje:
Z. S.iM.T. S.są współwłaścicielami na prawie wspólności ustawowej majątkowej małżeńskiej nieruchomości położonej w obrębieK., gminaR., składającej się z działki gruntu onumerze geodezyjnym (...), dla której Sąd Rejonowy w Piszu prowadziksięgę wieczystą nr (...).
Działka nr (...)posiada dostęp do drogi gminnej – działki gruntu onumerze geodezyjnym (...).
Droga gminna oznaczona nr geod.(...), poprzez drogi gminne – działki gruntu oznaczonenumerami geodezyjnymi (...), prowadzi do drogi powiatowej – działki gruntu oznaczonejnumerem geodezyjnym (...). Nie posiada jednak ciągłości. W dwóch miejscach przebiega wzdłuż dróg gruntowych istniejących wewnątrz nieruchomości – działek gruntu oznaczonychnumerami geodezyjnymi (...)stanowiących własność Skarbu Państwa - NadleśnictwaM..
(okoliczności bezsporne, dowód: odpisy z ksiąg wieczystych k. 4-44; kopia mapy ewidencyjnej k. 3)
Powierzchnia służebności drogi koniecznej przebiegającej przez działki gruntu oznaczonenumerami geodezyjnymi (...)wynosi łącznie 826 m2.
Jednorazowe wynagrodzenie należne z tytułu ustanowienia wskazanej wyżej służebności gruntowej wynosi 1 580 złotych.
(okoliczności bezsporne, dowód: opinia biegłego sądowego z zakresu geodezji k. 82-85; opinia biegłego sądowego z zakresu szacowania nieruchomości k. 136-187)
Sąd zważył, co następuje:
Zgodnie z treściąart. 145 § 1 k.c., jeżeli nieruchomość nie ma odpowiedniego dostępu do drogi publicznej lub do należących do tej nieruchomości budynków gospodarskich, właściciel może żądać od właścicieli gruntów sąsiednich ustanowienia za wynagrodzeniem potrzebnej służebności drogowej (droga konieczna). Przeprowadzenie drogi koniecznej nastąpi z uwzględnieniem potrzeb nieruchomości nie mającej dostępu do drogi publicznej oraz z najmniejszym obciążeniem gruntów, przez które droga ma prowadzić (§ 2 zd. 1). Przeprowadzenie drogi koniecznej powinno uwzględniać interes społeczno-gospodarczy (§ 3).
Ustanowienie służebności drogi koniecznej służy zapewnieniu dostępu prawnie zagwarantowanego, skutecznego erga omnes i przysługującego każdoczesnemu właścicielowi nieruchomości izolowanej. Warunkiem jest brak dostępu lub nieodpowiedni dostęp do drogi publicznej lub zabudowań gospodarskich.
Ustawodawca nie zdefiniował pojęcia "odpowiedniego dostępu", którym posłużył się wart. 145 § 1 k.c., co nakazuje przyjąć, że chodzi o jego potoczne rozumienie. W tym zaś ujęciu "odpowiedni" to "odpowiadający przeznaczeniu", "spełniający wymagane warunki"(vide postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 20.09.2012r., IV CSK 34/12, Lex nr 1230155).
Nieruchomość ma odpowiedni dostęp do drogi publicznej, gdy łączy ją gospodarczo funkcjonalna droga gruntowa pozostająca pod zarządem gminy, ujęta w planie zagospodarowania przestrzennego gminy, będąca w powszechnym korzystaniu(vide uchwała Sądu Najwyższego z dnia 22.11.1982r., III CZP 44/82, OSNCP 1983, z. 5-6, poz. 70, Lex nr 2832). Za połączenie z drogą publiczną nie może być uznana droga, po której właściciel nieruchomości pozbawionej dostępu, lub inne osoby korzystające z tej nieruchomości komunikują się grzecznościowo, a nawet, gdy dostęp oparty jest na stosunku obligacyjnym z właścicielem nieruchomości sąsiedniej. Hipoteząart. 145 k.c.jest bowiem objęty dostęp o charakterze trwałym, nie skrępowany wolą osób trzecich(vide postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 12.10.2011r., II CSK 94/11, Lex nr 1044002).
Wystąpienie po stronie wnioskodawcy przesłanek ustanowienia służebności drogi koniecznej, określonych przez ustawodawcę, nie było kwestionowane przez uczestnika postępowania. Przebieg drogi koniecznej i jej powierzchnia, określone zostały w opinii sporządzonej przez biegłego geodetęD. Ż.(k. 82-85)i nie były kwestionowane przez zainteresowanych.
Spór koncentrował się na ustaleniu wysokości należnego uczestnikowi postępowania Skarbowi Państwa – NadleśnictwuM.jednorazowego wynagrodzenia pieniężnego za ustanowienie przedmiotowej służebności.
Sąd ustalił wysokość należnego uczestnikowi postępowania jednorazowego wynagrodzenia w oparciu o opinię biegłego sądowego z zakresu szacowania nieruchomościP. S.(k. 136-187)na kwotę 1 580 złotych. Podkreślić należy, że opinia ta nie była kwestionowana przez zainteresowanych.
Sąd w pełni podzielił opinie sporządzone na potrzeby niniejszej sprawy przez biegłych sądowych. Są one jasne i pełne, wyjaśniają wszystkie istotne okoliczności, a równocześnie są poparte wiedzą i doświadczeniem zawodowym biegłych.
Mając na uwadze powyższe, na podstawie powołanych przepisów, Sąd ustanowił na nieruchomości należącej do Skarbu Państwa – NadleśnictwaM., dla której Sąd Rejonowy w Piszu prowadziksięgę wieczystą KW (...), położonej w obrębieK., gm.R., służebność drogi koniecznej o powierzchni 1513 m2, przebiegającej przez działki gruntu onumerach geodezyjnych (...)- na rzecz każdoczesnego właściciela nieruchomości położonej w obrębieK., gm.R., składającej się z działki gruntu onumerze geodezyjnym (...), dla której Sąd Rejonowy w Piszu prowadziksięgę wieczystą KW (...); w sposób oznaczony na projekcie przebiegu drogi koniecznej sporządzonym przez biegłego geodetęD. Ż.(karta akt sprawy 85), który to projekt stanowi integralną część orzeczenia; oraz zasądziła od wnioskodawcyZ. S.i uczestniczkiM.T. S.solidarnie na rzecz uczestnika Skarbu Państwa - NadleśnictwaM.z siedzibą wR.kwotę 1 580 złotych tytułem jednorazowego wynagrodzenia za ustanowienie służebności drogi koniecznej z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w przypadku zwłoki w płatności.
O kosztach postępowania Sąd rozstrzygnął na podstawieart. 520 § 1 k.p.c.Należy podkreślić, że w postępowaniu nieprocesowym nie ma "pojedynku" dwóch przeciwstawnych stron, dlatego też nie można mówić o przegrywającym, który powinien zwrócić koszty postępowania wygrywającemu. Ponadto, ustanowienie przedmiotowej drogi koniecznej leżało wyłącznie w interesie wnioskodawcy. Obciążenie uczestnika kosztami postępowania w sytuacji, gdy stanowiąca jego własność nieruchomość zostaje obciążona ograniczonymprawem rzeczowym, jest co najmniej niewłaściwe i sprzeczne z zasadami współżycia społecznego.
W konsekwencji koszty opinii biegłych sądowych oraz opłatę sądową od wniosku poniósł wnioskodawca, albowiem były to koszty sądowe związane z udziałem wnioskodawcy w sprawie. W toku postępowania wnioskodawca uiścił tytułem zaliczki łącznie kwotę 3000 złotych. Koszty opinii biegłych wyniosły łącznie 3 247,49 złotych. Wobec tego Sąd, na podstawieart. 83 ust. 2 ustawy z dnia 28 lipca 2005r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych(Dz.U. z 2005r., Nr 167, poz. 1398 ze zm.), nakazał pobrać od wnioskodawcy na rzecz Skarbu Państwa Sądu Rejonowego w Piszu kwotę 247,49 złotych tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych, które tymczasowo poniesione zostały przez Skarb Państwa. | ```yaml
court_name: Sąd Rejonowy w Piszu
date: '2018-07-12'
department_name: I Wydział Cywilny
judges:
- Magdalena Łukaszewicz
legal_bases:
- art. 145 § 1 k.c.
- art. 520 § 1 k.p.c.
- art. 83 ust. 2 ustawy z dnia 28 lipca 2005r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych
recorder: starszy sekretarz sądowy Anita Topa
signature: I Ns 231/16
``` |
155010150000503_I_C_001220_2016_Uz_2017-05-26_001 |
You are extracting information from the Polish court judgments.
Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value.
Please return the response in the identical YAML format:
```yaml
court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>"
date: <data, date in format YYYY-MM-DD>
department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\
\ department>"
judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>"
legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)>
recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder>
signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment>
```
=====
{context}
======
| Sygn. akt: I C 1220/16
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 26 maja 2017 r.
Sąd Rejonowy w Legnicy I Wydział Cywilny
w składzie następującym:
Przewodniczący:
SSR Renata Mierzwicka
Protokolant:
sekr. sądowy Magdalena Opała
po rozpoznaniu w dniu 26 maja 2017 r. w Legnicy na rozprawie
sprawy z powództwaD. S.
przeciwko(...) S.A.wW.
o zapłatę
I
zasądza od strony pozwanej(...) S.A.wW.na rzecz powodaD. S.kwotę 17.799,69 złotych (siedemnaście tysięcy siedemset dziewięćdziesiąt dziewięć złotych 69/100) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 12.01.2016r. do dnia zapłaty;
II
dalej idące powództwo oddala;
III
zasądza od strony pozwanej na rzecz powoda kwotę 5 415,16 złotych tytułem zwrotu kosztów procesu. | ```yaml
court_name: Sąd Rejonowy w Legnicy
date: '2017-05-26'
department_name: I Wydział Cywilny
judges:
- Renata Mierzwicka
legal_bases: []
recorder: sekr. sądowy Magdalena Opała
signature: I C 1220/16
``` |
153000000001521_III_AUa_000436_2017_Uz_2018-02-27_001 |
You are extracting information from the Polish court judgments.
Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value.
Please return the response in the identical YAML format:
```yaml
court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>"
date: <data, date in format YYYY-MM-DD>
department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\
\ department>"
judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>"
legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)>
recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder>
signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment>
```
=====
{context}
======
| Sygn. akt III AUa 436/17
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 27 lutego 2018 r.
Sąd Apelacyjny w Lublinie III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych
w składzie:
Przewodniczący - Sędzia
SA Elżbieta Gawda (spr.)
Sędziowie:
SA Barbara Hejwowska
SA Krystyna Smaga
Protokolant: protokolant sądowy Kinga Panasiuk-Garbacz
po rozpoznaniu w dniu 14 lutego 2018 roku w Lublinie
skargiA. S.o wznowienie postępowania zakończonego prawomocnym wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Lublinie z dnia 23 marca 2016 roku, w sprawie III AUa 1121/15
przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi wB.
o podleganie ubezpieczeniom społecznym
I
zmienia częściowo: wyrok Sądu Apelacyjnego w Lublinie z dnia 23 marca 2016 roku wydany w sprawie III AUa 1121/15 oraz wyrok Sądu Okręgowego w Zamościu z dnia 25 września 2015 roku, wydany w sprawie IV U 964/14 i ustala, żeA. S.podlegał obowiązkowo ubezpieczeniom społecznym od dnia(...)do dnia(...)z tytułu prowadzenia pozarolniczej działalności gospodarczej;
II
zasądza od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału wB.na rzecz radcy prawnegoG. P.kwotę 2.400 (dwa tysiące czterysta) złotych tytułem zwrotu kosztów pomocy prawnej udzielonej z urzędu w postępowaniu apelacyjnym.
Barbara Hejwowska Elżbieta Gawda Krystyna Smaga
III AUa 436/17
UZASADNIENIE
W dniu 29 grudnia 2016 r.A. S.wniósł skargę o wznowienie postępowania zakończonego prawomocnym wyrokiem Sądu Okręgowego w Zamościu z dnia 25 września 2015 r. w sprawie o sygn. akt IV U 964/14. Wnosił o zmianę zaskarżonego wyroku i ustalenie, że jako osoba prowadząca pozarolniczą działalność gospodarczą podlega ubezpieczeniom społecznym od dnia(...). Do skargi wnioskodawca dołączył zaświadczenie Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału wB., stwierdzające, że prowadząc pozarolniczą działalność gospodarczą, opłacił składki na Fundusz Ubezpieczeń Społecznych, Fundusz Ubezpieczenia Zdrowotnego oraz Fundusz Pracy i Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych za 2009 rok i 2010 rok.
Postanowieniem z dnia 7 kwietnia 2017 r., wydanym w sprawie IV U 1275/16, Sąd Okręgowy w Zamościu stwierdził swoją niewłaściwość i przekazał sprawę do rozpoznania Sądowi Apelacyjnemu w Lublinie, jako sądowi, który ostatnio orzekał co do istoty sprawy.
Sąd Apelacyjny ustalił co następuje:
Wyrokiem z dnia 25 września 2015 r., wydanym w sprawie IV U 964/14, Sąd Okręgowy w Zamościu oddalił odwołanieA. S.od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału wB.z dnia 6 czerwca 2014 r., stwierdzającej, żeA. S., jako osoba prowadząca pozarolniczą działalność gospodarczą nie podlega ubezpieczeniom społecznym od(...).
Sąd Okręgowy ustalił, żeA. S., od 1 maja 2006 r., prowadził pozarolniczą działalność gospodarczą, zarejestrowaną w Polsce a prowadzoną na terenie Holandii (omyłkowo Sąd wskazywał Belgię). Siedziba firmy mieściła sięwZ.a następnie wS.. W ramach działalności zajmował się likwidacją szklarni. Własnym transportem dowoził polskich pracowników, których następnie kwaterował i zapewniał transport na tereny rozbiórek. Składki za pracowników na ubezpieczenia społeczne były opłacane w Polsce od najniższego wynagrodzenia. Zimą 2008/2009 r., z uwagi na brak frontu robót, pracownicy wrócili do kraju i przez kolejne miesiące oczekiwali na dalszą pracę u wnioskodawcy. Ostatecznie nie świadczyli już pracy i otrzymali jedynie świadectwa pracy z datą 16.11.2009 r. Działalność nadal jest zarejestrowana.
Na skutek zdarzeń, których wnioskodawca nie pamięta z lat 2009-2012, został on odnaleziony przez brata w maju 2012 r. w szpitalu wH.i przywieziony do Polski. Po powrocie leczył się psychiatrycznie. Nie prowadził już działalności gospodarczej ani w Polsce ani za granicą. Orzeczeniem lekarza orzecznika ZUS z dnia 15.07.2013 r. wnioskodawca został uznany za całkowicie niezdolnego do pracy od maja 2012 r. Od 2009 roku wnioskodawca nie wykazuje przychodów z działalności gospodarczej.
Sąd Okręgowy wskazał, że stan zdrowia wnioskodawcy, w toku postępowania, był coraz bardziej stabilny, ale wielu osób i dat nie pamięta.
Sąd Okręgowy zważył, że zgodnie zart. 6 ust.1 pkt 5, art. 12 ust.1 i art. 13 pkt 4 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych(tekst jedn. Dz. U. z 2017 roku, poz. 1778) obowiązkowo ubezpieczeniom społecznym emerytalnemu rentowemu i wypadkowemu podlegają osoby prowadzące pozarolniczą działalność gospodarczą od dnia jej rozpoczęcia do dnia zaprzestania wykonywania działalności, z wyłączeniem okresów jej zawieszenia.
W ocenie Sądu I instancji wnioskodawca, na skutek trudności finansowych, nie prowadził działalności w latach 2009-2012, co potwierdził w piśmie do organu.
Sąd dał wiarę zeznaniom wnioskodawcy, iż faktycznie działalność prowadził przez wiele lat do grudnia 2008 r., co potwierdzili jego pracownicy. Sam przyznał, że nie pamięta zdarzeń po powrocie pracowników do kraju. Nie pamiętał, co stało się z posiadanymi samochodami. Potwierdził, że brat przywiózł go do Polski i od tej pory leczy się i nie pracuje. Sąd obdarzył wiarą także zeznania wszystkich świadków – pracowników wnioskodawcy, gdyż dokładnie opisali warunki pracy przy likwidacji szklarni, powrót do Polski na święta zimą 2008/2009 r. i wyczekiwanie w następnym roku na pracę. Większość pracowników otrzymała świadectwa pracy z datą 16.11.2009 r., a jedynieI. S., pracownik biura, otrzymała świadectwo pracy z datą 31.10.2010 r., z uwagi na korzystanie z okres urlopu wychowawczego.
Sąd Okręgowy podkreślił, że wnioskodawca nie przedstawił żadnych dowodów na okoliczność, iż po dacie wskazanej w decyzji – po 16.11.2009 r. stale, w sposób ciągły i zorganizowany prowadził działalność w kraju czy za granicą. Dorywczo pracował u wnioskodawcy w 2010 roku jedynieM. B., ale wobec brak dokumentów i świadectwa pracy z tego okresu nie można uznać, iż był zatrudnionyi w jakiej formie, bo sam tego nie określił.
W ocenie Sądu Okręgowego sama okoliczność niewyrejestrowania działalności gospodarczej z wpisu do ewidencji nie oznacza jej prowadzenia, co słusznie podnosi organ rentowy w odpowiedzi na odwołanie.
Z tych wszystkich względów Sąd Okręgowy oddalił odwołanie w trybieart. 47714§ 1 k.p.c.
Wyrokiem z dnia 23 marca 2016 r., wydanym w sprawie III AUa 1121/15, Sąd Apelacyjny w Lublinie oddalił apelację wnioskodawcy, podzielając ustaleniai wywody prawne Sądu Okręgowego.
Sąd Apelacyjny zważył, że w świetleart. 6 ust. 1 pkt 5 oraz art. 13 pkt 4 cyt. ustawy o systemie ubezpieczeń społecznychobowiązkowo ubezpieczeniom społecznym podlegają osoby fizyczne prowadzące działalność pozarolniczą - od dnia rozpoczęcia wykonywania działalności gospodarczej do dnia zaprzestania wykonywania tej działalności. Z powyższego uregulowania wynika, że obowiązek ubezpieczenia społecznego powstaje i istnieje, gdy faktycznie działalność jest wykonywana. Pojęcie to należy rozumieć w sposób przyjęty w przepisachustawyz dnia 2 lipca 2004r o swobodzie działalności gospodarczej( Dz. U Nr 173, poz. 1807 ze zm.). Na gruncie art. 2 tej ustawy wykonywanie działalności pozarolniczej (gospodarczej) to rzeczywista działalność zarobkowa, wykonywana w sposób zorganizowany i ciągły. Również z utrwalonego orzecznictwa Sądu Najwyższego wynika, że okresem ubezpieczenia jest okres faktycznego prowadzenia działalności gospodarczej (wyrok Sądu Najwyższego z 10.02.1997r, II UK 392/97). Natomiast wpis jak też wykreślenie z ewidencji działalności gospodarczej nie mają znaczenia dla bytu prawnego przedsiębiorcy gdyż jego istnienie zależy od prowadzenia działalności gospodarczej ( wyrok SN z dnia 24.05.2000r, II UKN 568/99, postanowienie SN z dnia 26.01.1996r, III CZP 111/95, postanowienie SN z dnia 26.08.2008r, II CZ 74/98).
Dodatkowo Sąd Apelacyjny podkreślił, że stanowisko wyrażone w apelacji pozostaje w sprzeczności z treścią pisma wnioskodawcy z dnia 3.09.2012r złożonego w toku postępowania wyjaśniającego przed organem rentowym, w którym wskazał, że zaprzestał prowadzenia działalności gospodarczej w 2009 roku i domagał się wyrejestrowania działalności z okresem wstecznym. Również w skardze skierowanej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego na decyzję ZUS o odmowie umorzenia należności z tytułu składek z dnia 16.01.2013r apelujący podnosił że „w związku z chorobą i załamaniem psychicznym nie prowadził i nie był w stanie prowadzić działalności od 2009 roku do 2013 roku”.
W ocenie Sądu Apelacyjnego przeprowadzone postępowanie dowodowe bezspornie wykazało, że wnioskodawca w spornym okresie nie realizował usług remontowo-budowlanych, nie zatrudniał pracowników i nie osiągał dochodów. Równocześnie wnioskodawca nie udowodnił aby poszukiwał kontrahentów, załatwiał sprawy urzędowe, prowadził negocjacje czy wykonywał jakiekolwiek inne czynności prawne czy faktyczne w ramach wybranego przedmiotu działalności gospodarczej, których celem jest kontynuowanie tej działalności. Prawidłowo zatem uznał Sąd Okręgowy, że skarżący od daty wynikającej z zaskarżonej decyzji tj. od(...)w sposób trwały zaprzestał wykonywania wszelkich czynności wchodzących w zakres prowadzonej działalności.
Z tych względów i na podstawieart. 385 k.p.c.Sąd Apelacyjny oddalił apelację.
Obecnie wnioskodawca ubiega się o rentę. Lekarz Orzecznik ZUS uznał go za całkowicie niezdolnego do pracy od maja 2012 roku. Zakład Ubezpieczeń Społecznych(...)Oddział wW.odmówił prawa do renty z uwagi na brak5-letniego stażu ubezpieczeniowego w 10-leciu przed powstaniem niezdolności do pracy jak i przed złożeniem wniosku o rentę. Z ustaleń Sądu Okręgowego wynika, że postępowanie sądowe w tej sprawie zostało zawieszone.
Badając niniejszą skargę Sąd Apelacyjny zważył, że skarga o wznowienie postępowania jest dopuszczalna i skutkuje wznowieniem postępowania w sprawie. Stosownie do treściart. 403 § 2 k.p.c.można żądać wznowienia w razie późniejszego wykrycia takich okoliczności faktycznych lub środków dowodowych, które mogłyby mieć wpływ na wynik sprawy, a z których strona nie mogła skorzystać w poprzednim postępowaniu. W ocenie Sądu Apelacyjnego takim dowodem jest zaświadczenie organu rentowego z dnia 14 grudnia 2016 r. o opłacaniu składek a istotną okolicznością jest fakt opłacenia przez wnioskodawcę składek na ubezpieczenia społeczne z tytułu prowadzenia pozarolniczej działalności gospodarczej za 2009 roki 2010 rok. Co istotne składki nie zostały opłacone obecnie, w związku z toczącym się postępowaniem rentowym, ale były płacone na bieżąco, co potwierdził pozwany organ rentowy w piśmie procesowym z dnia 22 listopada 2017 r. (k. 53-54).
Zgodnie z treściąart. 407 § 1 k.p.c.skargę o wznowienie wnosi się w terminie trzymiesięcznym a termin ten liczy się od dnia, w którym strona dowiedziała sięo podstawie wznowienia. Wnioskodawca dowiedział się o fakcie opłacenie składekw momencie uzyskania zaświadczenia, datowanego na dzień 16 grudnia 2016 r.i niezwłocznie, bo w dniu 29 grudnia 2016 r. nadał w palcówce pocztowej skargęo wznowienie postępowania. W ocenie Sądu Apelacyjnego istnienie powyższego dowodu i wykazanych w nim okoliczności w poprzednim postępowaniu sądowymi niewskazanie go przez wnioskodawcę, nie oznacza po jego stronie zaniedbania czy braku należytej staranności. Wnioskodawca jest bowiem osobą schorowaną, cierpi na poważne zaburzenia pamięci, co skutkuje istnieniem całkowitej, trwałej niezdolności do pracy. Powyższe, niezależne od wnioskodawcy okoliczności, wskazują, że nie pamiętał faktu opłacenia składek i nie mógł tych okoliczności wskazać w toczącym się postępowaniu sądowym. Sąd Apelacyjny podziela w pełni pogląd Sądu Najwyższego, że przewidziane wart. 403 § 2 k.p.c."wykrycie" środków dowodowych, z których strona nie mogła skorzystać w postępowaniu, odnosi się do dowodów wówczas istniejących, lecz nieznanych stronom. Późniejsze wykrycie okoliczności faktycznych lub środków dowodowych może stanowić podstawę wznowienia postępowania tylko wówczas, gdy te okoliczności lub dowody pozostają potencjalnie w związku przyczynowym z wynikiem sprawy, a strona nie mogła z nich skorzystać. Niemożność skorzystania w poprzednim postępowaniu z określonych okoliczności faktycznych lub środków dowodowych nie zachodzi, gdy istniała obiektywna możliwość powołania ich w tym postępowaniu, a tylko na skutek opieszałości, zaniedbania, zapomnienia czy błędnej oceny potrzeby ich powołania strona tego nie uczyniła (postanowienie z dnia 12 października 2017 r. IUZ 33/17 LEX nr 2420346). Ciężkie schorzenie wnioskodawcy uniemożliwiło mu powołanie dowodu i wskazanie okoliczności opłacania składek na ubezpieczenia społeczne. Tym samym, w ocenie Sądu Apelacyjnego, wskazane w skardze okoliczności i powołany dowód stanowią podstawę wznowienia postępowania.
Wznawiając postępowanie Sąd Apelacyjny ponownie dopuścił dowód z zeznań wnioskodawcy oraz zeznań świadkaK. S.. Sąd Apelacyjny ustalił, że złożenie w dniu 3 września 2012 r. do organu rentowego, wniosku o „wsteczne wyrejestrowanie działalności” odbyło się niejako bez świadomości wnioskodawcy, gdyż okoliczności tej nie pamięta, aczkolwiek nie kwestionował podpisu złożonego pod wnioskiem (k. 49v). Pismo to zostało sporządzone i podpisane także przez brata wnioskodawcyK. S., celem ustalenia przebiegu ubezpieczenia społecznegoA. S.(zeznaniaK. S.k. 61v). Zamiarem wnioskodawcy, po poprawie stanu zdrowia, było dalsze prowadzenie działalności gospodarczej. W latach 2010-2012 roku wyjeżdżał on do Holandii w celu podpisania kontraktów (zeznaniak. S.).
Sąd Apelacyjny obdarzył wiarą zeznania wnioskodawcy oraz świadkaK. S., gdyż są spójne i nie zawierają sprzeczności.
Na rozprawie apelacyjnej pełnomocnik wnioskodawcy sprecyzowała wnioski skargi domagając się zmiany zaskarżonych wyroków i ustalenia, że wnioskodawcaw 2009 roku i 2010 roku podlegał ubezpieczeniom społecznym.
Zgodnie z treściąart. 412 § 2 k.p.c.po ponownym rozpoznaniu sprawy sąd stosownie do okoliczności bądź oddala skargę o wznowienie, bądź uwzględniając ją zmienia zaskarżone orzeczenie albo je uchyla i w razie potrzeby pozew odrzuca lub postępowanie umarza.
W ocenie Sądu Apelacyjnego materiał dowodowy zgromadzony w sprawie pozwala na zmianę wyroku wydanego przez Sąd Apelacyjny oraz poprzedzającego go wyroku wydanego przez Sąd Okręgowy. Postępowanie dowodowe przeprowadzonew sprawie wskazuje, że od listopada 2009 roku wnioskodawca zamierzał nadal prowadzić działalność gospodarczą. W 2010 roku pracę na jego rzecz wykonywałM. B.(dwa wyjazdy po trzy tygodnie pracy), zaś pozostali pracownicy pozostawali w gotowości do podjęcia pracy, gdyż skarżący zapewniał, że poinformuje ich o możliwości kontynuowania zatrudnienia. Dorywczo obsługę firmy w 2010 roku prowadziła księgowa – zeznaniaI. S.k. 108v. Sam wnioskodawca poszukiwał wówczas na terenie Holandii kontrahentów. Fakt zachorowania, który uniemożliwiał faktyczne prowadzanie działalności gospodarczej czy też podnoszone przez Sąd Okręgowy trudności finansowe firmy, nie świadczą o definitywnym zaprzestaniu działalności, co skutkowałoby ustaniem ubezpieczeń społecznych. Gdyby taki był zamiar skarżącego to z pewnością nie opłacałby on składek na ubezpieczenia społeczne, które generowały dodatkowe koszty prowadzenia firmy.
Stosownie do treściart. 2 cyt. ustawy o swobodzie działalności gospodarczejdziałalność gospodarcza musi mieć charakter zarobkowy a zatem jej celem jest osiągnięcie zysku. Nie oznacza to jednak, że faktyczne nieosiągnięcie tego celu pozbawia daną osobę statusu przedsiębiorcy w rozumieniu art. 4 ust. 1 tej ustawy. Działalność gospodarcza przynosząca straty nie przestaje być działalnością, gdyż istotne znacznie ma zamiar przedsiębiorcy osiągnięcia zysku.
W ocenie Sądu Apelacyjnego fakt podejmowania przez skarżącego prób zdobycia kontrahentów w 2010 r., zatrudnianieM. B.w tym okresie, obsługa księgowa firmy, oczekiwanie pracowników na dalsze, obiecane im zatrudnienie, jak i fakt opłacania składek świadczą o zamiarze prowadzenia przez skarżącego działalności gospodarczej.
Dodać nadto należy, że organ rentowy, już po wpłynięciu wnioskuo „wyrejestrowanie” z ubezpieczeń w dniu 3 września 2012 r., wydał decyzję z dnia 29 października 2012 r., mocą której odmówił wnioskodawcy umorzenia należnościz tytułu składek za okres od lipca 2009 r. do lipca 2012 r., a zatem aż do lipca 2012 roku traktował skarżącego jak przedsiębiorcę, prowadzącego pozarolniczą działalność gospodarczą.
W ocenie Sądu Apelacyjnego w sprawie niniejszej spełnione zostały wszystkie przesłanki do ponownego rozpoznania sprawy.A. S.przedstawił nowy środek dowodowy w postaci zaświadczenia organu rentowego, potwierdzający nową okoliczność tj. opłacanie składek w spornym okresie, którego to dowodui okoliczności nie mógł powołać w poprzednim postępowaniu, z uwagi na poważne schorzenie, skutkujące nieporadnością i niezawinioną niedbałością o własne interesy. Dowód ten jak i przedstawione okoliczności mają istotny wpływ na wynik sprawy, gdyż w powiązaniu z dowodami zebranymi w sprawie, wskazują na zamiar prowadzenia przez skarżącego działalności gospodarczej w spornym okresie. Powyższe umożliwia zmianę zaskarżonego wyroku oraz wyroku Sądu Okręgowo w Zamościu poprzez ustalenie, zgodnie z wnioskami skargi, że skarżący od dnia
(...)do dnia(...)podlegał obowiązkowo ubezpieczeniom społecznym z tytułu prowadzenia pozarolniczej działalności gospodarczej. Zgodnie bowiem z treściąart. 6 ust. 1 pkt 5, art. 12 ust. 1w zw. zart. 8 ust. 6 pkt 1 cyt. ustawy o systemie ubezpieczeń społecznychobowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowym oraz wypadkowemu podlegają osoby prowadzące pozarolniczą działalność gospodarczą.
Rozstrzygając o kosztach procesu, które na rzecz radcy prawnego, ustanowionego z urzędu nie zostały uiszczone w całości ani w części (k. 49v) Sąd Apelacyjny miał na uwadze przepisyrozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu(Dz.U. z 2013 roku, poz. 490), obowiązujące w dacie wniesienia apelacji. Należność z tytułu składek objętych spornym okresem wynosi 10.060 zł, zatem stosownie do treści § 6 pkt 5 cyt. rozporządzenia stawki minimalne wynoszą przy wartości przedmiotu sprawy powyżej 10.000 zł do 50.000 zł - 2.400 zł. Kwotą powyższą Sąd Apelacyjny obciążył przeciwnika procesowego strony korzystającej z pomocy udzielonej przez radcę prawnego, stosownie do treściart.98 § 1 k.p.c.oraz § 17 cyt. rozporządzenia. W tym przypadku przyznanie od Skarbu Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej przysługujących radcy prawnemuz urzędu, może nastąpić dopiero po wykazaniu bezskuteczności ich egzekucji.
Mając powyższe względy na uwadze Sąd Apelacyjny orzekł jak w wyroku. | ```yaml
court_name: Sąd Apelacyjny w Lublinie
date: '2018-02-27'
department_name: III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych
judges:
- Elżbieta Gawda
- Krystyna Smaga
- Barbara Hejwowska
legal_bases:
- art. 6 ust.1 pkt 5, art. 12 ust.1 i art. 13 pkt 4 ustawy z dnia 13 października
1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych
- art. 403 § 2 k.p.c.
- art. 2 cyt. ustawy o swobodzie działalności gospodarczej
recorder: protokolant sądowy Kinga Panasiuk-Garbacz
signature: III AUa 436/17
``` |
152015000001006_II_Ka_000374_2013_Uz_2013-10-24_002 |
You are extracting information from the Polish court judgments.
Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value.
Please return the response in the identical YAML format:
```yaml
court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>"
date: <data, date in format YYYY-MM-DD>
department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\
\ department>"
judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>"
legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)>
recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder>
signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment>
```
=====
{context}
======
| Sygn. akt II Ka 374/13
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 24 października 2013r.
Sąd Okręgowy w Nowym Sączu – Wydział II Karny w składzie :
Przewodniczący : SSO Bogdan Kijak
Sędziowie: SO Arkadiusz Penar
SO Anna Pater (spr.)
Protokolant: st. sekr. sądowy Maria Olszowska
przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej Leszka Karpa
po rozpoznaniu w dniu 24 października 2013r.
sprawyR. F.
oskarżonego o przestępstwo zart.181§1 kkiart.90 ustawy Prawo budowlane
w zw. zart.11§2 kkprzy zastosowaniuart.12 kk
na skutek apelacji wniesionych przez prokuratora i obrońcę oskarżonego
od wyroku Sądu Rejonowego w Nowy Sączu VIII Zamiejscowego Wydziału Karnego z siedzibą w Muszynie
z dnia 23 kwietnia 2013r. sygn. akt VIII K 8/13
I. zaskarżony wyrok zmienia w ten sposób, że uchyla punkt II,
II. w pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy i zasądza od oskarżonegoR. F.na rzecz Skarbu Państwa 20 zł (dwadzieścia złotych) tytułem wydatków i 100 zł (sto złotych) tyłem opłaty - za postępowanie odwoławcze.
Sygn. akt II Ka 374/13
UZASADNIENIE
wyroku z dnia 24 października 2013 r.
R. F.oskarżony był o to, że w okresie czasu od nieustalonego miesiąca 2006 r. do października 2011 r. w miejscowościS., rejonu(...), na obszarze chronionymP., Specjalnym Obszarze Ochrony Siedlisk(...), działając w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, nadziałce nr (...), dopuścił się następujących zachowań:
• bez wymaganego przepisami prawa zezwolenia, wykorzystując częściowo istniejącą drogę gruntową, wybudował obiekt sportowy „tor saneczkowy” o długości około 4,2 km, z drewnianymi zabezpieczeniami na wirażach, mostkami i przepustami betonowymi, instalację oświetleniową oraz wodną do naśnieżania, z betonowymi postumentami i podstawami lamp, budynkami infrastruktury;
• w trakcie realizacji toru saneczkowego oraz elementów trasy narciarskiej dokonał:
- wylesienia około 5 ha gruntów leśnych położonych wP.i w specjalnym obszarze ochrony siedlisk(...)
- wykonał prace ziemne trwale przekształcające naturalną rzeźbę terenu i powodujące zniszczenie gleb leśnych na obszarze około 5 ha wP.i w(...)
- całkowicie i długotrwale, na co najmniej na 100 lat unicestwił około5 ha chronionych w(...), oznaczonych kodami(...)żyzne buczyny(...)i(...)kwaśne buczyny(...)
- dopuścił się fragmentacji i destabilizacji około 50 ha ekosystemów leśnych, zajmujących chronione w(...), oznaczone kodami(...)żyzne buczyny i(...)kwaśne buczyny, wskutek pocięcia ich siecią tras narciarskichi saneczkowych o gęstości około 120m/ha;
- obniżył naturalną retencję opadową i zwiększył zagrożenie powodziowe, erozyjne i osuwiskowe w doliniepotoku S., przez obniżenie lesistości o ponad 10 % w rejonie przedmiotowej inwestycji sportowo- rekreacyjnej;
- zniszczył setki, a prawdopodobnie nawet tysiące osobników roślin chronionych, takich jak: paprotnik kolczystyP., paprotnikB., pokrzyk wilcza jagodaA., marzanka wonnaG.i kopytnik pospolityA.i innych rosnących na terenach wylesionych i zniewelowanych na potrzeby przedmiotowej inwestycji sportowo-rekreacyjnej;
- zniszczył miejsca bytowania, a także unicestwił wiele drobnych chronionych kręgowców i bezkręgowców zamieszkujących górskie lasy bukowe, np. z rodzin: mroczkowatychV., ryjówkowatychS.i pilichowatychG., jaszczurkowatychL., salamandrowatychS., kumakowatychB., ropuchowatychB., pszczołowatychA.trzmieleB.czy biegaczowatychC., w czasie karczowania i niwelowaniu tras narciarskich i saneczkowych;
- zniszczył miejsca bytowania i żerowania występujących wdolinie S.drapieżników o aktywności nocnej, w tym objętych ochroną gatunkową i programem(...),(...)wilka i(...)rysia oraz sów:(...)puchacza,(...)puszczyka uralskiego i(...)włochatki, przez oświetlenie toru saneczkowego i wzmożony ruch pojazdów mechanicznych;
- stworzył śmiertelne pułapki dla wielu drobnych kręgowców, w tym chronionych gatunków ssaków z rodzin ryjówkowatychS.i pilichowatychG.oraz płazów i gadów, a także bezkręgowców, np. żyjących na dnie lasu chronionych biegaczowatychC., przez wybudowanie urządzenia do zaśnieżania toru saneczkowego;
- zwiększył antropopresję i dokonał zanieczyszczenia terenu wskutek wzmożonej obecności i aktywności ludzkiej;
czym w sposób świadomy i celowy doprowadził do wylesienia i przekształceń rzeźby terenu na dużym obszarze, które spowodowały zniszczenia w świecie roślinnym i zwierzęcym w znacznych rozmiarach,
tj. o przestępstwo zart. 181§1 kkiart. 90 ustawy z dnia 07.07.1994 Prawo budowlanew zw. zart. 11§2kkk przy zastosowaniuart. 12 kk.
Wyrokiem z dnia 23 kwietnia 2013 r., sygn. akt VIII K 8/13, Sąd Rejonowy w Nowym Sączu VIII Zamiejscowy Wydział Karny z siedzibą w Muszynie umorzył warunkowo postępowanie karne przeciwko oskarżonemu o to, że w okresie czasu od nieustalonego miesiąca 2006 r. do 12 kwietnia 2011 r., w miejscowościS.rejonu(...), nadziałce nr (...)wykonał roboty budowlane, polegające na montażu instalacji elektrycznej wraz z oświetleniem (ok. 40 sztuk) oraz instalacji wodociągowej wraz ze zbiornikiem, bez wymaganego prawem pozwolenia – na jednoroczny okres próby. Na mocyart. 67§3 kkSąd Rejonowy orzekł od oskarżonego świadczenie pieniężne w kwocie 3.000 zł na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej. W pozostałym zakresie Sąd Rejonowy uniewinnił oskarżonego od popełnienia zarzucanego mu czynu, a kosztami postępowania w tym zakresie obciążył Skarb Państwa. Sąd Rejonowy zasądził od oskarżonego 140 złotych tytułem wydatków i 100 złotych tytułem opłaty.
Powyższy wyrok zaskarżyli apelacjami prokurator i obrońca oskarżonego.
Prokurator w apelacji zarzucił:
I. obrazę przepisów prawa materialnego, mając wpływ na treść wydanego orzeczenia, a to:
1.art. 11§2 kkiart. 12 kkpolegającą na niesłusznym wyeliminowaniu z opisu i kwalifikacji zarzuconego oskarżonemu czynu właściwego zbiegu przestępstw zart. 90 ustawy prawo budowlaneiart. 181§1 kkoraz czynu ciągłego zart. 12 kki rozdzielenie go na dwa niezależne od siebie przestępstwa w sytuacji gdy działanie oskarżonego stanowiło właściwy zbieg przepisów i objęte było jednym czynem ciągłym – z zamiarem i konsekwentnie, w krótkich odstępach czasu zmierzało do wybudowania toru saneczkowego oraz nartostrady z wyciągiem w ramach projektu(...)prze co, w wyniku poczynionych kompleksowych wycinek drzewostanu, plantowania wyrębów, nawiezienia humusu, obsiania tran narciarskich trawami, obcymi dla ekosystemu – doprowadził do zniszczeń w świecie roślinnym i zwierzęcym w znacznych rozmiarach,
2.art. 66§1 kkpolegającą na przyjęciu, iż wina i społeczna szkodliwość zarzuconegoR. F.czynu nie są znaczne a jego postawa, właściwości i warunki osobiste uzasadniają przypuszczenie, że pomimo umorzenia postępowania będzie przestrzegał porządku prawnego, w sytuacji gdy całokształt zgromadzonego tak w postępowaniu przygotowawczym jak i sądowym materiału dowodowego temu zaprzecza,
II. obrazę przepisów prawa procesowego mającą wpływ na treść wydanego orzeczenia, a to:
1.art. 7 kpk,art. 410 kpkorazart. 424§1 kpkpolegającą na braku należytej oceny zgromadzonych dowodów w szczególności opinii powołanych w sprawie biegłych, zeznań świadków oraz wyjaśnień oskarżonego, zgromadzonych w sprawie dokumentów a także nie rozważeniu ich treści, bądź mało wnikliwym ich rozważeniu, bez wzajemnego powiązania, a także poprzez wybiórcze potraktowanie dowodów jakie zostały w sprawie przeprowadzone, w szczególności przypisanie zbyt dużej wiary opiniiA. R.i nieuwzględnieniu opiniiW. R.a także pominięcie istotnych okoliczności wynikających m.in. z opiniiW. R.,
2.art. 167 kpk,art. 201 kpki366§1 kpkpoprzez zaniechanie przeprowadzenia dowodu z dodatkowej opinii innego biegłego odnośnie skali zniszczeń w świecie roślinnym i zwierzęcym spowodowanych przez oskarżonego jak również dodatkowego przesłuchania w charakterze świadków leśników z NadleśnictwaP.odnośnie wydawanych zezwoleń na wycinkę drzew i ich charakteru, jak również skali przeprowadzonych przez oskarżonego wycinek i oceny czy były zgodne z wydanymi zezwoleniami,
3.art. 424§1 pkt 2 kpkpolegający na pominięciu w uzasadnieniu podstaw prawnych wyroku w szczególności podania, dlaczego Sąd rozbił dwa odrębne zdarzenia i rozpoznawanie dwóch niezależnych przestępstw z wyeliminowaniem z opisu i kwalifikacji prawnejart. 11§2 kki12 kk.
Podnosząc powyższy zarzuty prokurator wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania.
W pisemnym uzasadnieniu apelacji prokurator kwestionując warunkowe umorzenie postępowania podniósł, iż Sąd Rejonowy nie odniósł się do wszystkich przesłanek tej instytucji, w szczególności błędnie ocenił stopień społecznej szkodliwości czynu oskarżonego. W odniesieniu do przyjętej kwalifikacji prawnej prokurator zarzucił, iż Sąd Rejonowy wybiórczo potraktował zebrane dowody i nadmierną wagę przypisał opinii biegłegoA. R.oraz niesłusznie dał wiarę wyjaśnieniom oskarżonego. Wskazał nadto, iż Sąd Rejonowy zaniechał przeprowadzenia istotnych dowodów. Prokurator zarzucił, iż niesłusznie Sąd Rejonowy dokonał rozbicia zarzucanego oskarżonemu przestępstwa na dwa czyny i zawyrokowanie odnośnie dwóch niezależnych od siebie czynów.
Prokurator występujący na rozprawie apelacyjnej poparł apelację wyłącznie w zakresie uchybienia procesowego zart. 414§1 kpkdotyczącego wydania wyroku uniewinniającego i wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uchylenie pkt II.
Obrońca oskarżonego zarzucił:
- obrazę przepisów prawa materialnego i obrazę przepisów postępowania:
-art. 90 ustawy Prawo budowlanew zw. zart. 1§2 kkw zw. zart. 17§1 i 414§1 kpk, polegającą na nie zastosowaniu przepisówart. 1§2 kkw zw. zart. 17§1 i 414§1 kpk, pomimo tego, iż zarzuconyR. F.czyn polegający na wykonaniu instalacji elektrycznej i wodnej nadziałce (...)kwalifikowany jako występek zart. 90 Ustawy prawo budowlane, nie charakteryzuje się wyższą społeczną szkodliwością czynu niż znikoma.
W związku z powyższym obrońca wniósł o zmianę wyroku w pkt I poprzez umorzenie postępowania w stosunku doR. F.co do zarzutu popełnienia przestępstwa zart. 90 Ustawy prawo budowlanei poprzez uchylenie pkt III wyroku.
W uzasadnieniu apelacji obrońca podniósł, iż bezspornym jest, że ani słupki, ani plastikowe zbiorniki na wodę umieszczone w zagłębieniu terenu nie stanowią obiektów budowlanych, na wykonanie których potrzebne jest pozwolenie na budowę. Z dokumentacji(...)wynika, że lampy zamocowane na słupach zostały zdemontowane, a instalacja wodociągowa nie została wykonana. Zdaniem obrońcy okoliczności te nie zostały uwzględnione przy ocenie zachowania oskarżonego oraz przy ocenie stopnia społecznej szkodliwości jego czynu. Podniósł, iż Sąd Rejonowy nie uwzględnił też znaczenia inwestycji dla rozwoju ruchu turystycznego w GminieM.. W ocenie obrońcy zakres naruszenieprawa budowlanegobył tak niewielki, że uzasadnia ocenę stopnia społecznej szkodliwości czynu oskarżonego jako znikomego.
Sąd Okręgowy zważył, co następuje.
Na uwzględnienie zasługuje zarzut sprecyzowany na rozprawie apelacyjnej przez prokuratora i stosownie do tego zarzutu zmodyfikowany wniosek. W pozostały zakresie zarzuty pisemnej apelacji prokuratora oraz zarzuty podniesione w apelacji obrońcy są bezzasadne.
Sąd Rejonowy prawidłowo i wnikliwie przeprowadził postępowanie, a w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku właściwie odniósł się do przeprowadzonych dowodów i dokonał właściwej oceny prawno-karnej zachowania oskarżonegoR. F., w tym także stopnia społecznej szkodliwości przypisanego mu czynu. Uchybieniem Sądu Rejonowego było jedynie uniewinnienie oskarżonego od części zarzutu – było to postąpienie zbędne. Jak wynika z pisemnego uzasadnienia zaskarżonego wyroku, Sąd Rejonowy nie przyjął koncepcji, by opisany w akcie oskarżenia zarzut należało zakwalifikować jako dwa odrębne przestępstwa (taka konstrukcja z teoretycznego punktu widzenia dawałaby podstawy do wydania odnośnie jednego z przestępstw wyroku uniewinniającego), ale z obraząart. 12 kkuniewinnił oskarżonego od częścijednegoczynu ciągłego. W tym tylko zakresie konieczna okazała się zmiana zaskarżonego wyroku.
Odnośnie apelacji prokuratora.
Na wstępie stwierdzić należy, iż z uwagi na zmianę stanowiska prokuratora co do oceny zasadności zaskarżonego wyroku – zaakceptowanie poczynionych przez Sąd Rejonowy ustaleń faktycznych, co do zasady oceny prawnej oraz warunkowego umorzenia postępowania karnego, Sąd Okręgowy jedynie w niezbędnym zakresie odniesie się do tych zarzutów i wywodów pisemnej apelacji prokuratora, które na rozprawie apelacyjnej nie zostały poparte.
Zacząć należy od zarzutów obrazy prawa procesowego, bowiem ocena zasadności zarzutów obrazy prawa materialnego aktualizuje się w razie uznania, że w sprawie nie doszło do obrazy prawa procesowego w stopniu mogącym mieć wpływ na treść zaskarżonego wyroku.
Zarzuty obrazy przepisów postępowania opisane w pkt II ppkt 1 i 2 apelacji prokuratora były bezzasadne. Zmierzały one do wykazania, że Sąd Rejonowy niesłusznie uznał, iż nie można przypisać oskarżonemu wypełnienia znamion czynu zart. 181§1 kk. Wbrew tym zarzutom stwierdzić należy, iż Sąd Rejonowy przyjmując takie rozstrzygnięcie nie naruszył przepisów procedury wymienionych w zarzutach apelacji prokuratora. Sąd Rejonowy wykazał należytą aktywność i wnikliwość w prowadzeniu postępowania dowodowego, nie zadowalając się dowodami uzyskanymi w toku postępowania przygotowawczego, nie można też mieć najmniejszych zastrzeżeń do dokonanej oceny przeprowadzonych dowodów. W szczególności Sąd Rejonowy wyczerpująco, obiektywnie, logicznie i w sposób zgodny z zasadami wiedzy i doświadczenia życiowego ocenił wszystkie przeprowadzone dowody (nie tylko osobowe, lecz także z opinii biegłych oraz z dokumentów), czyniąc to w zgodzie z wymogami określonymi wart. 7 kpk, a prokurator oceny tej skutecznie nie zakwestionował nie podnosząc w tym zakresie w istocie żadnych merytorycznych argumentów. Wbrew zarzutowi apelującego nie doszło także do obrazyart. 410 kpkskoro Sąd Rejonowy przy wydaniu orzeczenia miał na uwadze całość przeprowadzonego na rozprawie materiału dowodowego (w tym szczególnie wnioski wynikające z opinii biegłych), zaś w pisemnym uzasadnieniu wyroku w sposób skrupulatny, rzeczowy, odniósł się do przeprowadzonych dowodów, wykazał którym dowodom i w jakim zakresie daje wiarę, a jakim wiary nie daje (a więc sprostał wymogom określonym wart. 424§1 kpk). Zarzucając naruszenie przepisów postępowania prokurator zmierzał do wykazania, że podstawowym dowodem na popełnienie przez oskarżonego czynu zarzuconego mu w akcie oskarżenia (a więc realizującego nie tylko znamiona występku zart. 90 ustawy Prawo budowlane, ale i występku zart. 181§1 kk) jest opinia biegłegoW. R., jednakże nie uwzględnił tych argumentów, które powołał sąd pierwszej instancji w uzasadnieniu wyroku, a które częściowo dyskwalifikowały opinię tego biegłego. W związku z powyższym należy stwierdzić, że Sąd Rejonowy nie mógł oprzeć się na opinii biegłegoW. R., skoro była ona mało kategoryczna, mająca w gruncie rzeczy charakter teoretyczny, a nie uwzględniała należycie konkretnych okoliczności niniejszej sprawy. Przypomnieć należy, iż wystąpienia następstw o jakich mowa wart. 181§1 kknie można domniemywać np. poprzez odwołanie się do charakteru czy skali podejmowanych wobec środowiska działań, ale należy wykazać, iż po pierwsze zniszczenia w świecie roślinnym lub zwierzęcym faktycznie wystąpiły, a po wtóre, że były one znacznych rozmiarów. Skoro na poczynienie takich ustaleń nie ma dostatecznych i jednoznacznych dowodów, to prawidłowo Sąd Rejonowy przyjął, że takich zniszczeń przypisać oskarżonemu nie można.
Całkowicie niezasadny był zarzut nieprzeprowadzenia dowodu z dodatkowej opinii kolejnego biegłego (zarzut nr II ppkt 2 apelacji). W związku z tym zarzutem przypomnieć należy, iż kierując się wymogami określonymi wart. 201 kpkSąd Rejonowy przesłuchał biegłych na rozprawie dążąc do skonfrontowania wniosków obu opinii i wyjaśnienia różnic zachodzących pomiędzy tymi dowodami. Skoro sprzeczności pomiędzy opiniami zostały przez sąd pierwszej instancji wyjaśnione poprzez przesłuchanie biegłych na rozprawie i skonfrontowanie ich stanowisk, to nie istniały podstawy do zasięgania kolejnej opinii nowego biegłego. Sytuacja taka może mieć miejsce tylko wtedy, gdy stanowiska opiniujących nie da się ocenić i rozstrzygnąć, która ze sprzecznych ze sobą opinii jest miarodajna. Taka sytuacja w niniejszej sprawie nie zaistniała, a zatem Sąd Rejonowy nie dopuścił się obrazy przepisuart. 201 kpk, ani też przepisówart. 167§1 kpkiart. 366§1 kpk. Należy zauważyć, że także prokurator nie dostrzegał na etapie postępowania przed sądem pierwszej instancji takich mankamentów opinii biegłychR.iR., które dyskwalifikowałyby w całości te opinie i nakazywały przeprowadzenie dowodu z opinii kolejnego biegłego, skoro nie złożył wniosku o powołanie nowego biegłego po przesłuchaniu biegłych na rozprawie (k. 472). Już tylko na marginesie należy zauważyć, że nieporozumieniem jest zarzucanie Sądowi Rejonowemu niesłuszne powołanie biegłegoA. R., skoro przeprowadzenie tego dowodu służyło należytemu wyjaśnieniu sprawy. Równie bezzasadny był zarzut nieprzeprowadzenia dowodu z przesłuchania w charakterze świadków leśników z NadleśnictwaP.. Takie postąpienie było zbędne skoro okoliczności dotyczące wycinek drzew oraz wydawanych w związku z tym zezwoleń zostały już ustalone w oparciu o inne dowody. Dodać należy, że prokurator nie wskazał jakie konkretne znacznie dla prawidłowego rozstrzygnięcia miałyby zeznania niesprecyzowanych świadków.
Sąd Okręgowy nie podzielił również, co do zasady, zarzutów obrazy prawa materialnego. Sąd Rejonowy nie przyjął, by czyn opisany w zarzucie aktu oskarżenia stanowił dwa odrębne przestępstwa. Dlatego też zarzut naruszeniaart. 11§2 kkrozumiany jako niesłuszne odrzucenie koncepcji właściwego zbiegu przestępstw był chybiony.
Bezzasadny był także zarzut naruszeniaart. 181§1 kkpoprzez pominięcie tego przepisu przez Sąd Rejonowy w kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu. Skoro bowiem Sąd Rejonowy nie ustalił, by działania oskarżonego doprowadziły do zniszczeń w świecie roślinnym i zwierzęcym w znacznych rozmiarach, to nie mógł zakwalifikować działania oskarżonego z przepisuart. 181§1 kk. Zaznaczyć w tym miejscu trzeba, że zarzut naruszenia prawa materialnego odnosić należy do poczynionych przez sąd pierwszej instancji ustaleń faktycznych. Uwaga ta jest niezbędna bowiem podnosząc wpkt I ppkt 1apelacji zarzut obrazy prawa materialnego, prokurator skonstruowała swój opis czynu, odbiegający od tego, jaki przyjął Sąd Rejonowy.
Nie zasługiwał na uwzględnienie zarzut obrazyart. 66§1 kk. Podobnie jak w przypadku wyżej omawianego zarzutu, także i zarzut obrazyart. 66§1 kkw części dotyczącej niewłaściwej oceny stopnia społecznej szkodliwości czynu oskarżonego prokurator odniósł nie do ustaleń poczynionych przez Sąd Rejonowy, ale do całego szeregu działań, których nie przypisano oskarżonemu. Prokurator nie wskazał też, poprzez pominięcie którego z mierników stopnia społecznej szkodliwości czynu określonych wart. 115§2 kk, Sąd Rejonowy naruszył prawo materialne dokonując oceny tego stopnia. Z tych powodów zarzut obrazyart. 66§1 kkbył chybiony.
Sąd Rejonowy dopuścił się natomiast uchybienia, które ma swoje podstawy w niewłaściwym rozumieniu czynu ciągłego zart. 12 kk, a skutkowało końcowo obraząart. 414§1 kpk. Istota konstrukcji czynu ciągłego polega na tym, że opisane w nim zachowania sprawcy stanowią jedno przestępstwo. Konsekwencją takiego niekwestionowanego rozumienia czynu ciągłego jest to, że w razie ustalenia, iż sprawca nie podejmował określonych zachowań opisanych w zarzucie, jak też w razie ustalenia, że podjęte działania nie były znamienne dla określonego przestępstwa, dokonuje się odpowiedniej zmiany opisu czynu i kwalifikacji prawnej - nie ma natomiast potrzeby wydawania wyroku uniewinniającego. Sąd Rejonowy prawidłowo postąpił zmieniając opis czynu i kwalifikację prawną w stosunku do zarzutu z aktu oskarżenia, a jedynie zbędnie orzekł o „częściowym” uniewinnieniu oskarżonego (uniewinnieniu od części czynu).
Kierując się powyższymi względami Sąd Okręgowy zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że uchylił pkt II – tj. uchylił orzeczenie o uniewinnieniuR. F.od części zarzuconego mu czynu.
Odnośnie apelacji obrońcy.
Apelacja ta była niezasadna. Sąd odwoławczy w pełni podzielił dokonaną przez Sąd Rejonowy ocenę stopnia społecznej szkodliwości czynu ostatecznie przypisanego oskarżonemu, a realizującego wyłącznie znamiona występku z art. 90 ustawy Prawo budowalne.
Dla porządku należy przypomnieć, że zgodnie zart. 115§2 kkprzy ocenie stopnia społecznej szkodliwości czynu sąd bierze pod uwagę rodzaj i charakter naruszonego dobra, rozmiar wyrządzonej lub grożącej szkody, sposób i okoliczności popełnienia czynu, wagę naruszonych przez sprawcę obowiązków, jak również postać zamiaru, motywację sprawcy, rodzaj naruszonych reguł ostrożności i stopień ich naruszenia. W odniesieniu do czynu przypisanego oskarżonemu, przy ocenie stopnia społecznej szkodliwości nie bierze się po uwagę rodzaju naruszonych reguł ostrożności i stopnia ich naruszenia, gdyż te kryteria odnoszą się do przestępstw nieumyślnych.
Sąd Rejonowy dokonując oceny stopnia społecznej szkodliwości czynu przypisanegoR. F., a polegającego na wykonaniu instalacji elektrycznej i wodnej nadziałce nr (...)bez wymaganego pozwolenia uwzględnił wszystkie te okoliczności, na które powołał się obrońca w apelacji. W szczególności Sąd Rejonowy uwzględnił takie oto okoliczności, jak te, że instalacja elektryczna tylko traktowana jako całość mogła stanowić taki obiekt, dla którego realizacji wymagane było pozwolenie budowalne. Podobnie rzecz ma się z wykonaniem robót budowlanych związanych z instalacją wodną, która traktowana tylko jako całość wymagała uzyskania pozwolenia. W związku z powyższym należy stwierdzić, że przedmiotem oceny sądu orzekającego w kontekście stopnia społecznej szkodliwości czynu stanowiła całość tych inwestycji, nie zaś poszczególne elementy (słupki, zbiorniki etc.). Sąd Rejonowy trafnie również uwzględnił przy ocenie stopnia społecznej szkodliwości przedmiotowego czynu, iż oskarżony po przeprowadzeniu kontroli i zwróceniu uwagi na nielegalność owych robót budowlanych postanowił o zdemontowaniu tych obiektów. Uwzględniając wszystkie te okoliczności Sąd Rejonowy prawidłowo ocenił, że charakter robót, a przede wszystkim ich rozmiar oraz dalsze konsekwencje dla środowiska wskazują, iż stopień społecznej szkodliwości czynu oskarżonego nie był znaczny. Nie jest natomiast słuszny pogląd zaprezentowany w apelacji obrońcy oskarżonego, iż stopień ten należało ocenić jako znikomy. Nie tracąc z pola widzenia takiej oto okoliczności, iż przedmiotem występku z art. 90 ustawy Prawo budowalne był tylko fragment zrealizowanej inwestycji – wyłącznie instalacja wodociągowa i elektryczna (która łatwo została następnie zdemontowana), nie zaś cała planowana inwestycja – ślizgostrada, trzeba jednocześnie mieć na uwadze rozmiar tych prac budowlanych i ich charakter, który zdecydowanie należy odróżnić od typowych samowoli budowlanych najczęściej spotykanych w praktyce sądowej, a mających postać drobnych prac przydomowych, dotyczących niewielkich elementów, nie związanych z przedsięwzięciami wykonywanymi na użytek publiczny. Charakter tej inwestycji sprzeciwiał się uznaniu, że stopień społecznej szkodliwości czynu oskarżonego był znikomy, co winno skutkować umorzeniem postępowania, natomiast trafnie został oceniony przez sąd pierwszej instancji jako nieznaczny, a zatem skutkujący warunkowym umorzeniem postępowania karnego przeciwko oskarżonemu. Odnosząc się do argumentu apelacji o znaczeniu inwestycji prowadzonej przez oskarżonego w szeroko rozumianym kontekście społecznym stwierdzić należy, że i ten argument nie może prowadzić do odmiennej oceny stopnia społecznej szkodliwości czynu – także i pożądane z punktu widzenia ogólnospołecznego przedsięwzięcia muszą spełniać wymogi prawa, a atrakcyjność czy rozmiar danej inwestycji nie może usprawiedliwiać zaniechania stosowania się do przepisówprawa budowlanego.
Także i argument podniesiony przez obrońcę na rozprawie odwoławczej, a oparty na decyzji(...)z dnia 25.06.2013 r. (k. 542-545) nie przemawiał za dokonaniem odmiennej oceny stopnia społecznej szkodliwości czynuR. F.aniżeli dokonana przez Sąd Rejonowy. Wskazana decyzja nr 321/13 dotyczyła umorzenia postępowania administracyjnego w przedmiocie samowoli budowlanej obiektu ślizgostrady zlokalizowanej nadziałce nr (...). W uzasadnieniu tej decyzji jasno stwierdzono, iż nie można traktować sezonowego urządzenia ślizgostrady na ścieżce rekreacyjnej jako obiektu budowlanego, a w związku z tym postępowanie administracyjne jest bezprzedmiotowe, decyzja ta nie dotyczyła natomiast zrealizowania na tej działce instalacji wodnej i elektrycznej, która była przedmiotem czynu przypisanego oskarżonemu, a która następnie została zdemontowana.
Końcowo należy wskazać, że przed sądem pierwszej instancji obrońca oskarżonego wnosił o warunkowe umorzenie postępowania wobec oskarżonego, o ile określonego działania oskarżonego naruszały prawo (k. 473). W takiej sytuacji brak jest podstaw, aby na etapie postępowania odwoławcze dokonać odmiennej oceny stopnia społecznej szkodliwości czynu aniżeli uczynił to Sąd Rejonowy, a proponował także obrońca w wystąpieniu końcowym przed sądem pierwszej instancji.
Mając na względzie powyższe okoliczności Sąd Okręgowy nie podzielił argumentów apelacji obrońcy oskarżonego zmierzających do wykazania, iż stopień społecznej szkodliwości czynu przypisanego oskarżonemu był znikomy, a w związku z tym zachodziła podstawa do umorzenia postępowania, jak również nie podzielił większości zarzutów podniesionych w apelacji prokuratora (które nie zostały ostatecznie poparte przez prokuratora na rozprawie odwoławczej). Sąd Okręgowy uchylił wyłącznie orzeczenie z punktu II wyroku, a więc uniewinnienie od części postawionego oskarżonemu zarzutu popełnienia czynu ciągłego, bowiem było to postąpienie zbędne. Stanowisko Sądu Rejonowego co do przyjętego opisu czynu i jego kwalifikacji prawnej zostało jasno wyrażone w rozstrzygnięciu zawartym w punkcie I wyroku, wskazującym w jakim zakresie Sąd Rejonowy uznał winę oskarżonego.
W tym stanie rzeczy Sąd Okręgowy orzekając na podstawieart. 437§1 i 2 kpkzmienił zaskarżony wyrok w ten tylko sposób, że uchylił jego punkt II, natomiast w pozostałym zakresie wyrok utrzymał w mocy. Nie uwzględniając apelacji obrońcy oskarżonego Sąd Okręgowy na zasadzieart. 636§1 kpkzasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa 20 zł tytułem wydatków i tytułem 100 zł opłaty za postępowanie odwoławcze. | ```yaml
court_name: Sąd Okręgowy w Nowym Sączu
date: '2013-10-24'
department_name: II Wydział Karny
judges:
- Arkadiusz Penar
- Bogdan Kijak
- Anna Pater
legal_bases:
- art. 181§1 kk
- art. 90 ustawy z dnia 07.07.1994 Prawo budowlane
- art. 17§1 i 414§1 kpk
recorder: st. sekr. sądowy Maria Olszowska
signature: II Ka 374/13
``` |
152000000000503_I_ACa_000814_2012_Uz_2012-09-19_001 |
You are extracting information from the Polish court judgments.
Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value.
Please return the response in the identical YAML format:
```yaml
court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>"
date: <data, date in format YYYY-MM-DD>
department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\
\ department>"
judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>"
legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)>
recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder>
signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment>
```
=====
{context}
======
| Sygn. akt I ACa 814/12
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 19 września 2012 r.
Sąd Apelacyjny w Krakowie – Wydział I Cywilny
w składzie:
Przewodniczący:
SSA Elżbieta Uznańska
Sędziowie:
SSA Andrzej Szewczyk
SSA Grzegorz Krężołek
Protokolant:
st. prot. sądowy Katarzyna Rogowska
po rozpoznaniu w dniu 19 września 2012 r. w Krakowie na rozprawie
sprawy z powództwaC. G.iJ. S.
przeciwkoB. C.
o zobowiązanie do złożenia oświadczenia woli lub zapłatę
na skutek apelacji powodów
od wyroku Sądu Okręgowego w Krakowie
z dnia 20 grudnia 2011 r. sygn. akt I C 142/07
1
oddala apelację;
2
zasądza od powodówC. G.iJ. S.solidarnie na rzecz pozwanegoB. C.kwotę 6642 zł (sześć tysięcy sześćset czterdzieści dwa złote) w tym 1242 zł podatku VAT tytułem zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego.
Sygn. akt : I ACa 814/12
UZASADNIENIE
C. G.iJ. S.w pozwie skierowanym przeciwkoB. C.domagali się zobowiązania go do złożenia oświadczenia woli przenoszącego na nich prawo własności nieruchomości składającej się zdziałki nr (...)o powierzchni 0, 4447 ha , położonej w miejscowościU.gminaB..
Ewentualnie zażądali zapłaty przez niego kwoty łącznej 230 000 złotych z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu. Na kwotę żądania ewentualnego składały się kwota 150 000 złotych tytułem równowartości świadczenia jakie uiścili na poczet ceny , przy zawarciu z pozwanym umowy przedwstępnej sprzedaży w/w nieruchomości. Natomiast 80 000 złotych to wartość nakładów jakie poczynili na realność wU.od czasu kiedy zaczęli nią dysponować.
Uzasadniając zgłoszone żądania wskazywali , że zawarli zB. C.sporządzoną na piśmie, umowę przedwstępną nabycia nieruchomości uU., zabudowanej budynkami mieszkalnym i gospodarczym oraz nieruchomości położonej w miejscowościB., składającej się zdziałki nr (...)o powierzchni 0,4399 ha.
Strony uzgodniły cenę nabycia na łączną kwotę 10 500 000 / starych / złotych , a jej część w wysokości 5 000 000 złotych pozwany otrzymał w dniu jej zawarcia to jest 7 maja 1989r. Każdy z kontrahentów miał prawo do odstąpienia od umowy za zapłatą drugiej stronie kwoty 200 000 / starych / złotych. Do zawarcia umowy przenoszącej własność , która była planowana na 11 maja 1989r, nie doszło.
Powodowie podnosili ponadto , że na nieruchomości , którą władają nieprzerwanie od daty zawarcia umowy przedwstępnej poczynili nakłady na budynek mieszkalny , był on bowiem w złym stanie technicznym . Ponosili również świadczenia z tytułu podatków od nieruchomości.
Pozwany odpowiadając na pozew domagał się oddalenia powództwa , podnosząc w pierwszej kolejności zarzut przedawnienia zagłoszonych roszczeń . Ponadto bronił się zarzutem potracenia wierzytelności wzajemnej z tytułu świadczenia z racji bezumownego korzystania przez powodów z jego nieruchomości w okresie od 6 lutego 1997r do 6 sierpnia 2009r , którą przeciwstawił tej , dochodzonej przezC. G.iJ. S.z tytułu poczynionych nakładów.
Wyrokiem z dnia 20 grudnia 2011r Sąd Okręgowy oddalił powództwo w całości.
Obciążył powodów solidarnym obowiązkiem zwrotu na rzecz pozwanego kwoty 8 856 złotych tytułem kosztów procesu. Ponadto pozwani zostali zobowiązani do zapłaty na rzecz Skarbu Państwa sumy 5 202, 14 zł jako brakującej części kosztów sądowych związanych z postępowaniem.
Sąd Okręgowy ustalił następujące fakty istotne dla rozstrzygnięcia :
W dniu 7 maja 1989r strony zawarły w formie pisemnej przedwstępną umowę sprzedaży nieruchomości położonej w miejscowościU., składającej się zdziałki nr (...)o powierzchni 0, 4447 ha , zabudowanej budynkami mieszkalnym i gospodarczym , a także nieruchomości położonej wB., stanowiącejdziałkę nr (...)o powierzchni 0, 4399 ha.
Zgodnie z postanowieniami umowy do zawarcia umowy przenoszącej prawo własności obu nieruchomości na powodów miało dojść 11 maja 1989r , a cena nabycia została określona na kwotę 10 500 000 ówczesnych złotych. ZbywającyB. C.zobowiązywał się w niej ponadto do przekazania nabywcom materiału budowlanego mającego służyć remontowi budynku mieszkalnego. Każda ze stron była uprawniona do odstąpienia od umowy, n za zapłatą kontrahentowi kwoty odstępnego w wysokości 200 000 / starych/ złotych.
W dniu 7 maja 1989r wraz z zawarciem umowy powodowie przekazali pozwanemu kwotę 5 000 000 / starych / złotych tytułem części ceny ,B. C.wydał im klucze i powodowie objęli przedmiot przyszłej sprzedaży w posiadanie , które trwa nieprzerwanie do chwili obecnej.
W uzgodnionym terminie nie doszło do umowy przenoszącej własność albowiem pozwany nie zdołał otrzymać dokumentów potwierdzających jego tytuł własności do zbywanych nieruchomości. Uzgodniono wspólnie , że umowa taka zostanie zawarta po usunięciu tej przeszkody. Kiedy już tak się stało pozwany za sugestią notariusza zaproponował by - wobec powszechnego już wówczas zjawiska hiperinflacji - do uprzednio uzgodnionej ceny nabycia powodowie dopłacili 500 dolarów amerykańskich. Wobec braku po ich stronie zgodyB. C.oświadczył , że odstępuje od umowy przedwstępnej za zapłatą na rzecz kontrahentów odstępnego i zażądał zwrotu nieruchomości.
Powodowie zaaprobowali ten stan rzeczy ale pod warunkiem , że odstępne wyniesienie nie - jak pierwotnie ustalono 200 000 - ale 20 000 000 / ówczesnych / złotych. Nie został on przez pozwanego przyjęty.
W kolejnych latach sytuacja faktyczna nie zmieniała się , powodowie nadal korzystali nieruchomości, negatywnie odnosząc się do propozycji pozwanego ostatecznego załatwienia sprawy. Ostatnia z nich , ze stronyB. C.sugerowała dopłatę przezC. G.iJ. S., do uzgodnionej przed laty ceny , kwoty 20 000 złotych , której zapłata wiązałaby się z przeniesieniem na nich prawa własności obu nieruchomości.
Jak ustala ponadto Sąd I instancji , korzystając z nieruchomości pozwanego zabudowanej domem i budynkiem gospodarczym powodowie dokonali tam nakładów koniecznych o łącznej wartości 37 353 zł oraz użytecznych o wartości 6 093 złote. [obydwie wielkości według poziomu cen z roku 2009]. Natomiast wysokość świadczenia należnego właścicielowi nieruchomości za bezumowne korzystanie przezC. G.iJ. S.z niej za okres , który określiłB. C.zgłaszając wierzytelność z tego tytułu do potrącenia , po uwzględnieniu wierzytelności wzajemnej powodów z tytułu nakładów koniecznych , zamknęła się w kwocie 109 817 złotych.
Strony prowadziły ze sobą postępowania sądowe w związku z sytuacją jaka powstała na tle korzystania z nieruchomości wU.iB.przez powodów.
PowództwoB. C.o ich wydanie przez posiadaczy zostało oddalone w odwołaniu się do zasad współżycia społecznego , a ich wniosek o stwierdzenie nabycia prawa ich własności przez zasiedzenie został oddalony , przy stwierdzeniu braku przesłanki dobrej wiary , a co za tym idzie nie spełnienia wymagania 30 letniego okresu posiadania przedmiotu zasiedzenia.
Rozważania prawne Sąd I instancji rozpoczął od stwierdzenia , że roszczenie zgłoszone przez powodów w pierwszej kolejności nie może został uwzględnione dlatego, że wobec nie zawarcia umowy przedwstępnej we właściwej - notarialnej formie - powodowie nie legitymuje się roszczeniem o złożenie przez pozwanego oświadczenia woli przenoszącego własność na żądających , albowiem roszczenie to nigdy po ich stronie nie powstało.
Gdy chodzi o roszczenie zgłoszone jako ewentualne, to także i ono nie jest zasadne i to niezależnie czy jest wywodzone z faktu zapłaty części ceny nabycia nieruchomości od pozwanego, czy też z racji poczynienia nakładów na nieruchomości wU..
W pierwszym przypadku skutecznie został, w ocenie Sądu, podniesiony przez pozwanego zarzut przedawnienia tego roszczenia [z tytułu zwrotu świadczenia , które wobec nie zawarcia umowy przyrzeczonej okazało się nienależne ] , albowiem termin ten - wynoszący 10 lat - rozpoczął swój bieg najpóźniej od końca roku 1989r kiedy to, wobec uzyskania już przezB. C.dokumentów potwierdzających jego tytuł własności do obu nieruchomości , które miały zostać sprzedane. Wobec tego w dacie wniesienia pozwu roszczenie o ile odnosiło się do zwrotu równowartości kwoty 5 000 000 złotych wręczonej nieszpornie pozwanemu jako zapłata części ceny nabycia parzy zawarciu umowy przedwstępnej, uległo już przedawnieniu.
Ocenił przy tym , że podniesienie zarzutu przedawnienia tego roszczenia przez pozwanego nie może być uznane za sprzeczne z zasadami współżycia społecznego , szczególnie wobec biernej postawyC. G.iJ. S.w dochodzeniu własnych roszczeń wobec kontrahenta w czasie, który zapobiegł by temu skutkowi.
Jako niezasadną ocenił natomiast Sąd I instancji te część roszczenia zgłoszonego jako ewentualne , którego podstawą były nakłady dokonane przez powodów na zabudowaną nieruchomość pozwanego. Przyjmując , że są oni jej posiadaczami w złej wierze uznał , że ewentualny zwrot równowartości tych nakładów , ogranicza się do tych , które są nakładami koniecznymi , a obowiązek ich zwrotu został zawężony do tej ich części , która odpowiada zakresowi bezpodstawnego wzbogacenia właściciela.
W ocenie Sądu Okręgowego roszczenie to [ niezależnie od jego rozmiaru ] nie stało się jeszcze po stronie powodów wymagalne skoro możliwość jego skutecznego dochodzenia uzależnione jest bądź to od wydania rzeczy ,na którą dokonano nakładów, właścicielowi albo też od zaoferowania jej zwrotu przez czyniącego nakłady, któremu właściciel nie uczyni zadość.
W rozpoznawanej sprawie żadne z tych zdarzeń jeszcze nie nastąpiło. Dodatkowo zwrócił Sąd uwagę , że nietrafnie upatrują powodowie podstawy do świadczenia na swoją rzecz przez pozwanego w tym , że panoszą świadczenia podatkowe za nieruchomości. Obowiązek taki bowiem obciąża właśnie ich posiadaczy , którymi są powodowie.
Podstawą rozstrzygnbieci9a o kosztach sporu były przepisyart. 98 §1 i 3 kpcorazart. 113 ust 1w zw z art. 81 ust. 1 i 2 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych.
Apelacje od tego wyroku złożyli powodowie i zaskarżając go w całości domagali się jego zmiany poprzez uwzględnienie żądania pozwu oraz obciążenia pozwanego kosztami sporu za obydwie instancje.
Jako wniosek ewentualny sformułowali żądanie uchylenia wyroku Sądu Okręgowego i przekazania sprawy temu Sądowi do ponownego rozpoznania.
Środek odwoławczy został oparty na następujących zarzutach :
- naruszenia prawa materialnego w następstwie nieprawidłowej wykładni i w konsekwencji nietrafnego zastosowaniaart. 5 kc, wobec uznania przez Sąd niższej instancji , że przeciwstawienie przez powoda roszczeniom powodów zarzutu przedawnienia nie jest sprzeczne z zasadami współżycia społecznego ,
- błędu w ustaleniach faktycznych jako konsekwencji przyjęcia przez Sąd Okręgowy, że apelujący nie zaoferowali pozwanemu zwrotu nieruchomości stanowiącej jego własność ,które to nietrafne ustalenie, prowadziło do wadliwego wniosku prawnego , że roszczeniowe o zwrot nakładów nie może zostać uwzględnione z tej właśnie przyczyny.
W odpowiedzi na apelację pozwany domagał się jej oddalenia jako pozbawionej uzasadnionych podstaw oraz obciążenia przeciwników procesowych kosztami postępowania apelacyjnego.
Rozpoznając apelację Sąd Apelacyjny rozważył :
Środek odwoławczyC. G.iJ. S.nie jest uzasadniony i podlega oddaleniu albowiem żaden z zarzutów , które powodowie wymierzyli w orzeczenie Sadu I instancji nie jest zarzutem usprawiedliwionym.
Bezzasadny jest zarzut błędu w ustaleniach faktycznych.
Motywy jakimi apelujący posłużyli się by zarzut ten uzasadnić wskazuje , że w ich ocenie polega on na nie przyjęciu [ pomimo istnienia ku temu podstaw] , że zaoferowali oni pozwanemu zwrot nieruchomości wU., wobec czego nietrafna jest argumentacja prawna Sądu meriti co do tego , że nie mogą oni skutecznie dochodzić roszczenia z tytułu zwrotu nakładów poczynionych na tę realność.
Bliższa analiza treści uzasadnienia tego zarzutu prowadzi jednak do wniosku , że jego realizacji powodowie upatrują nie w tym ,że Sąd I instancji popełnił błąd przy dokonywaniu poszczególnych konstatacji faktycznych składających się na podstawę faktyczną rozstrzygnięcia poddanego kontroli instancyjnej ale w tym , że nie potraktował samego wniesienia powództwa o złożenie oświadczenie woli i zapłatę jako tego rodzaju ofertę zwrotu.
Pomijając już nawet , że uzasadnienie zarzutu apelacyjnego jest niespójne z samą jego treścią , uznać należy , że jest w sposób oczywisty , zarzutem nieuzasadnionym.
W sytuacji kiedy we wniosku środka odwoławczego sformułowanego w pierwszej kolejności powodowie domagają się takiej zmiany zaskarżonego orzeczenia w następstwie której miałoby dojść do zobowiązaniaB. C.do złożenia oświadczenia woli przenoszącego na apelantów prawa własności nieruchomości o którą toczy się spór, to nie sposób podzielić jako trafnego ich zapatrywania , że samo wniesienie pozwu zawierającego takie właśnie żądanie mogło być potratowane jako świadczące o woli powodów obejmującej zwrot właścicielowi tej realności.
Przeciwko takiej ocenie , sformułowanej przez apelantów tylko na potrzeby środka odwoławczego , przemawia także treść stanowisk procesowych powodów prezentowanych w toku postępowania rozpoznawczego przed Sądem I instancji jak również dowody przeprowadzone w sprawie , by wspomnieć tylko listy z pogróżkami wobec pozwanego autorstwaJ. S.. Treść ich w żaden sposób nie potwierdza rzeczywistej chęci zwrotu nieruchomości , przeciwnie utwierdza w przekonaniu , że ocenieC. G.iJ. S.są oni uprawnieni do dalszego korzystania z t nieruchomości.
Wobec bezzasadności jedynego zarzutu apelacyjnego podważającego ustalenia faktyczne dokonane przez Sąd I instancji , Sąd Apelacyjny, aprobując w pełni , przyjmuje je za własne.
Chybiony jest również zarzut naruszenia przez oceniane orzeczenie przepisuart. 5 kc.
Zważywszy na argumentacje jaka autorzy apelacji powołali dla jego uzasadnienia , przypomnieć trzeba , że wedle oceny prawnej Sądu meriti zarzut przedawnienia podniesiony przezB. C.został uznany za skuteczny tylko wobec tej części roszczenia ewentualnego powodów , która miał swoje źródło w fakcie zapłaty przez nich części ceny nabycia nieruchomości wU.iB., świadczeniu na rzecz pozwanego kwoty 5 000 000 ówczesnych złotych, przy zawarciu umowy przedwstępnej sprzedaży, oraz w tym , że do zawarcia umowy stanowczej , pomiędzy stronami nie doszło.
Znowu odwołując się do argumentacji jaką dla uzasadnienia tego zarzutu posługują się powodowie jej część jest wręcz nie zrozumiała.
Odwołuje się ona bowiem do przeciwstawienia sytuacji apelujących i pozwanego po zawarciu umowy przedwstępnej. Przeciwstawienie to mające wykazywać diametralnie różną i lepszą po stronieB. C.sytuację , w porównaniu z tą w jakiej znaleźli sięC. G.iJ. S., opiera się na wadliwym założeniu ,iż powodowie spełnili wobec swojego kontrahenta wszystkie obowiązki do których byli zobowiązani. Z niewadliwych ustaleń Sądu I instancji wynika , że tak nie było skoro nabywcy zapłacili wówczas właścicielowi nieruchomości tylko część uzgodnionej ceny , nieco mniej niż jej połowę.
Chybiona jest także ta część motywów omawianego zarzutu , która upatruje jego realizacji w sposobie zachowania pozwanego , który miał utwierdzać ich w przekonaniu , że ze swoich praw właścicielskich do tej nieruchomości nie będzie korzystał . Jest to stanowisko zupełnie dowolne gdy wziąć pod rozwagę fakty ujawnione w sprawie jak chociażby : domaganie się od powodów przez pozwanego wydania nieruchomości już po zawarciu umowy przedwstępnej i nie zaaprobowaniu przez posiadaczy nowych warunków przeniesienia na nich własności. Ponowienie tej propozycji w roku 2005r /por. k. 30 akt / czy też wytoczenie przez niego roszczenia o wydanie nieruchomości w sprawie o sygnaturze I C 251/05 - Sądu Rejonowego w Olkuszu.
Bezzasadnie także powodowie odwołują się do trudności jakie mieliby gdyby wcześniej wystąpili przeciwko pozwanemu w celu realizacji roszczeń wynikających z faktu zapłaty części ceny za nieruchomości czy też rozliczenia poczynionych przez siebie nakładów.
Sąd II instancji podziela zapatrywanie Sądu Okręgowego , że możliwość nie uwzględnienia zarzutu przedawnienia roszczenia majątkowego w odwołaniu się do zasad współżycia społecznego , które nakazują uznać taką formę obrony pozwanego za przejaw nadużycia uprawnienia wynikającego z prawa materialnego , może mieć miejsce w zupełnie wyjątkowych okolicznościach usprawiedliwiających bezczynność wierzyciela
Jak wskazano wyżej tego rodzaju szczególna sytuacja po stronie powodów nie miała miejsca , a ich zaniechanie w dochodzeniu , obecnie zgłoszonego i uznanego za przedawnione roszczenia była ich świadomym wyborem nie determinowanym żadnymi niezależnymi od nich a okolicznościami , w tym zachowaniem pozwanego , któremu można by przypisać cechy kwalifikowanej naganności nakierowanej na spowodowanie niemożności ich wcześniej realizacji.
Z podanych wyżej przyczyn, w uznaniu apelacji za nieuzasadnioną , Sąd Apelacyjny orzekł o jej oddaleniu na podstawieart. 385 kpc.
Obciążając powodów solidarnym obowiązkiem poniesienia kosztów postępowania apelacyjnego Sąd II instancji zastosowałart. 98 §1 kpcw zw zart. 391 §1 kpc, przyjmując jako zasadę , w zakresie ich rozkładu pomiędzy stromi, regułę odpowiedzialności za wynik sprawy.
Kwota należna pozwanemu z tego tytułu odpowiada wysokości wynagrodzenia pełnomocnika procesowego ustanowionego dlaB. C.z urzędu , określonego na podstawie §6 pkt 7 w zw. z §12 ust. 1 pkt 2 Rozporządzenia MS w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu z dnia 28 września 2002r{Dz U Nr 163 poz. 1348 z późn. zm. } | ```yaml
court_name: Sąd Apelacyjny w Krakowie
date: '2012-09-19'
department_name: I Wydział Cywilny
judges:
- Grzegorz Krężołek
- Elżbieta Uznańska
- Andrzej Szewczyk
legal_bases:
- art. 98 §1 i 3 kpc
- art. 5 kc.
recorder: st. prot. sądowy Katarzyna Rogowska
signature: I ACa 814/12
``` |
155515000004027_VIII_Ga_000154_2016_Uz_2016-06-17_001 |
You are extracting information from the Polish court judgments.
Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value.
Please return the response in the identical YAML format:
```yaml
court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>"
date: <data, date in format YYYY-MM-DD>
department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\
\ department>"
judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>"
legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)>
recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder>
signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment>
```
=====
{context}
======
| Sygnatura akt VIII Ga 154/16
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 17 czerwca 2016 roku
Sąd Okręgowy w Szczecinie VIII Wydział Gospodarczy
w składzie następującym:
Przewodniczący: SSO Leon Miroszewski
Sędziowie: SO Robert Bury (spr.)
SR del. Bartosz Przybył
Protokolant: sekr.sąd. Anna Galara
po rozpoznaniu w dniu 17 czerwca 2016 roku w Szczecinie
na rozprawie
sprawy z powództwaW. B.
przeciwko(...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnościąwP.
o zapłatę
na skutek apelacji pozwanego od wyroku Sądu Rejonowego w Gorzowie Wielkopolskim z dnia 23 grudnia 2015 roku, sygnatura akt V GC 685/14
I
oddala apelację;
II
zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 3.600 (trzy tysiące sześćset) złotych tytułem kosztów postępowania apelacyjnego.
SSO(...)SSO(...)SSR del.(...)
Sygn. akt VIII Ga154/16
UZASADNIENIE
Sąd Rejonowy w Gorzowie Wielkopolskim wyrokiem z dnia 23 grudnia 2015 roku utrzymał w mocy nakaz zapłaty w postępowaniu nakazowym wydany przez ten Sąd w dniu 16 maja 2014 roku. Wyrok zapadł w sprawie, w której powódW. B.domagał się od pozwanego(...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnościąwP.kwoty 64.800 zł z ustawowymi odsetkami. Podniósł, że 19 maja 2011 roku zawarł z pozwaną spółką umowę o roboty budowlane i wykonywał prace w budynku wielorodzinnym położonym wG., przyul. (...). Dochodzona kwota stanowi wynagrodzenie za roboty budowlane, stwierdzonefakturą Vat nr (...).
Pozwany wnosząc zarzuty od nakazu zapłaty domagał się oddalenia powództwa, wskazał, że nie zaakceptował faktury dołączonej do pozwu, nie dokonano formalnego odbioru robót w sposób przewidziany umową. Ponadto zgłoszono zarzut potrącenia w toku procesu oraz odwołano się do potrącenia, które miało mieć miejsce przed doręczeniem pozwanemu odpisu pozwu.
Sąd ustalił, że dniu 19 maja 2011 roku powód zawarł z(...) spółką z ograniczoną odpowiedzialnościąwP.(obecnie(...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnościąwP.) umowę o roboty budowlane nr(...), zgodnie z którą zobowiązał się wykonać na rzecz spółki roboty budowlane związane z inwestycją prowadzoną przyul. (...)wG.- stan surowy budynku mieszkalnego, segment B. Umowa była następnie wielokrotnie zmieniana przez rozszerzenie prac oraz modyfikację termin ich wykonania. 27 lutego 2014 roku powód wystawił pozwanemu Vat nr(...)na kwotę 64.800,00 zł za wykonanie docieplenia skosów poddasza budynku A przyul. (...). Termin płatności oznaczono na dzień 29 marca 2014 roku, załącznikiem był protokół odbioru wykonanych robót, podpisany przez powoda i kierownika budowy. Pismem z dnia 22 kwietnia 2014 roku powód wezwał pozwanego do zapłaty, ten odmówił twierdząc, że odstąpił od umowy z dnia 19 maja 2011 roku. 16 sierpnia 2013 roku strony podpisały porozumienie, na mocy którego dokonały rozliczeń dotychczasowych należności i pozwany zrzekł się przysługujących mu kar umownych z tytułu niedostarczenia gwarancji należytego wykonania umowy (§ 2 ust. 2 porozumienia). Oprócz należności objętych pozwem powód wystąpił na drogę sądową przeciwko(...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnościąwP.dochodząc zapłaty innych roszczeń z łączącej strony umowy, a także wystąpił z wnioskiem o ogłoszenie upadłości swego dłużnika. Sąd Okręgowy w Szczecinie wyrokiem z dnia 22 stycznia 2015 roku w sprawie VIII GC 281/14 oddalił powództwo(...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnościąwP.przeciwkoW. B.o zapłatę kwoty 103.170,75 zł tytułem kosztów zakupu drewna na konstrukcję dachu poniesionych przez powoda ze względu na uwzględnienie zarzutu pozwanego uregulowania roszczenia w ugodzie stron z dnia 16 sierpnia 2013 roku. Wyrokiem z dnia 22 lipca 2015 roku, sygn. akt ACa 282/15, Sąd Apelacyjny w Szczecinie oddalił apelację(...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnościąwP.od tego wyroku.
Sąd przyjął, że podstawę prawną powództwa stanowi normaart. 647 k.c.Stwierdzono, że strona pozwana nie kwestionowała, że prace budowlane objętefakturą Vat nr (...)na kwotę 64.800,00 zł za wykonanie docieplenia skosów poddasza budynku A przyul. (...)wG.zostały wykonane przez powoda. Wynagrodzenie przewidziane w umowie stron miało charakter wynagrodzenia ryczałtowego (§ 11 umowy), a warunkiem przyjęcia faktury do rozliczenia było załączenie zatwierdzonego przez kierownika budowy protokołu odbioru częściowego lub końcowego. Do faktury dołączono protokół potwierdzający wykonanie objętego fakturą zakresu robót.
Odwołanie się do potrącenia uznano za bezpodstawne. Stwierdzono, że do zarzutów od nakazu zapłaty dołączono tylko kserokopię pisma z dnia 28 kwietnia 2014 roku wraz z kserokopią nadania niniejszego pisma, niepotwierdzone za zgodność z oryginałem przez reprezentującego stronę pozwaną pełnomocnika, nie dołączono żadnego pisma zawierającego oświadczenie o potrąceniu wzajemnych wierzytelności. Pozwana nie wykazała, że przed dniem doręczenia jej odpisu nakazu zapłaty wraz z pozwem doszło do potrącenia, co umożliwiałoby podniesienie zarzutu potrącenia bez rygorów wskazanych wart. 493 § 3 k.p.c.
Wyrok został zaskarżony apelacją przez pozwanego, który domagał się jego zmiany i oddalenia powództwa w całości albo uchylenia i przekazania sprawy Sądowi Rejonowemu do ponownego rozpoznania. Zaskarżonemu wyrokowi zarzucono naruszenie:
1
art. 233 § 1 i 236 i 207 § 6 k.p.c.przez brak wszechstronnego rozważenia materiału dowodowego polegającego na nierozpoznaniu wniosku o dopuszczenie dowodu z dokumentów (pism pozwanej z 24.03.2014 r., 08.04.2014 r., 11.04.2014 r., 28.04.2014 r. i 06.05.2014 r.) zgłoszonego w piśmie przygotowawczym z dnia 17 września 2015 roku (wniesionego do Sądu w dniu 21.09.2015 r.), w sytuacji gdy treść przedmiotowych dokumentów została powołana już w uzasadnieniu wniesionych zarzutów od nakazu zapłaty i miała istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy, co doprowadziło do niepełnego i nie odpowiadającego rzeczywistości ustalenia stanu faktycznego i miało istotny wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia, albowiem Sąd, bazując jedynie na kserokopiach załączonych do treści zarzutów, w ocenie materiału dowodowego zupełnie pominął kwestię potrącenia dochodzonych należności jeszcze przed wszczęciem procesu,
2
art. 493 § 3 k.p.c.w sytuacji, gdy złożone w toku sprawy dokumenty dowodzą, iż potrącenie należności zfaktury nr (...)z 27.02.2014 r. z naliczoną przez pozwaną karą umowną nastąpiło jeszcze przed wniesieniem pozwu i dochodzona w niniejszym procesie wierzytelność uległa umorzeniu w całości jeszcze przed wszczęciem postępowania, a zatem przepisy o potrąceniu zgłaszanym w toku postępowania nie miały w niniejszej sprawie zastosowania, potrącenie nie musiało zostać stwierdzone dokumentami, o których mowa wart. 485 k.p.c.
3
art. 498 § 1 i 2 k.c.poprzez ich niezastosowanie, w sytuacji gdy pozwana pismami z 24.03.2014 r., 08.04.2014 r., 11.04.2014 r., 28.04.2014 r. i 06.05.2014 r. dowiodła podstawy faktycznej i prawnej podnoszonego w toku procesu zarzutu potrącenia,
4
art. 233 § 1 k.p.c.przez przyjęcie, iż pozwana zrzekła się roszczenia o zapłatę kar umownych w porozumieniu z dnia 16 sierpnia 2013 r., podczas gdy owo porozumienie nigdy skutecznie nie obowiązywało w relacjach stron z uwagi na nieziszczenie się warunku określonego w § 3 porozumienia.
Strona pozwana domagała się w postępowaniu apelacyjnym przeprowadzenia dowodu z dokumentów:
a
pism pozwanej z 24.03.2014 r., 08.04.2014 r., 11.04.2014 r., 28.04.2014 r. i 06.05.2014 r. na okoliczność skutecznego potrącenia (materialno- prawnego) przez pozwaną wierzytelności wynikających zfaktury VAT nr (...)z 27.02.2014 r. z przysługującą jej wierzytelnością wzajemną (z tytułu naliczonych kar umownych) i umorzenia całości dochodzonej na jej podstawie wierzytelności jeszcze przed doręczeniem pozwanej odpisu nakazu zapłaty i pozwu, względnie na okoliczność podstaw złożonego w treści zarzutów od nakazu zapłaty oświadczenia o potrąceniu dochodzonych należności i podniesionego zarzutu potrącenia.
b
na podstawieart. 381 k.p.c.- wezwania do zapłaty z dnia 22 kwietnia 2014 roku na okoliczność potrącenia przez pozwaną należności z tytułufaktury nr (...)z 27.02.2014 r., o czym świadczy odniesienie się do treści tego w pisma w piśmie pozwanej z dnia 6 maja 2014 r.,
Powód wniósł o oddalenie apelacji.
Sąd Okręgowy zważył, co następuje.
1
Apelacja jest bezzasadna. Ponowne rozpoznanie sprawy w postępowaniu apelacyjnym, wyrażające się w ponownym ustaleniu stanu faktycznego sprawy i ocenie zasadności roszczenia na podstawie prawa materialnego prowadzi do wniosków analogicznych, jak przedstawione przez Sąd I instancji. Sąd Odwoławczy przyjmuje ustalony przez Sąd Rejonowy stan faktyczny za własne ustalenia, bez konieczności ponownego jego przytaczania. Podobnie materialnoprawna ocena powództwa wyrażona przez Sąd Rejonowy zasługuje na aprobatę.
2
Obrona pozwanego w procesie może polegać na powoływaniu się na w fakt dokonania potrącenia przed stanem sprawy w toku albo na dokonaniu w toku sprawy czynności procesowej o podwójnym skutku procesowym i materialnoprawnym: podniesieniem zarzutu potrącenia, którego skutkiem jest umorzenie wierzytelności zgodnie zart. 498 k.c.oraz jednocześnie powołanie się na fakt mający skutkować oddaleniem powództwa. Obie wskazane sytuacje są formą obrony pozwanego, w szerokim rozumieniem podniesieniem zarzutu procesowego, przy czym pierwsza z nich polega dokonaniu czynności procesowej ze skutkiem z zakresu prawa cywilnego materialnego (zarzut potrącenia), druga polega jedynie na odwołaniu się do faktu, że wierzytelność ulegał umorzeniu wskutek potrącenia. W wyroku Sądu Najwyższego z dnia 24 maja 2007 roku, II CSK 88/07, stwierdzono, że przewidziane wart. 493 § 3 k.p.c.wymaganie udowodnienia wierzytelności przedstawionej do potrącenia dokumentami wskazanymi wart. 485 k.p.c.nie dotyczy sytuacji, w której do potrącenia doszło przed doręczeniem pozwanemu nakazu zapłaty i pozwu. Stanowisko procesowe powoda w odniesieniu do powołania się na fakt potrącenia albo zgłoszenia zarzutu potrącenia było zupełnie niekonsekwentne, mianowicie w zarzutach od nakaz zapłaty użyto sformułowania „potrącam”, co oznacza, że pozwany dokonał czynności procesowej o podwójnym skutku, więc także materialnoprawnym mającym prowadzić umorzenia wierzytelności zgodnie zart. 498 k.c.W toku procesu na rozprawie w dniu 19 lutego 2015 roku stanowisko pozwanego uległo zmianie, stwierdzono, że do potrącenia doszło jeszcze przed doręczeniem odpisu pozwu (karta 244), odwołano się do odbioru przez powoda oświadczenia o potrąceniu w dniu 30 kwietnia 2014 roku. Na tej samej rozprawie pojawiają się kolejne niekonsekwentne twierdzenia, mianowicie oświadczenie o potrąceniu z wzajemną wierzytelnością pozwanego na kwotę 333.718,70 zł wynikającą z naliczenia kary umownej za nieterminowe wykonanie przez powoda prac. Następnie - sformułowanie o wierzytelności, która nadaje się do potrącenia w wysokości 287.369,74 zł tytułem kary umownej za niedostarczenie gwarancji należytego usunięcia wad i usterek.
3
Pozwany w toku procesu kwestionował istnienie wierzytelności, którą powód uczynił przedmiotem procesu, jednak w toku procesu cofnął wniosek o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego, stwierdzając, że „zbędne jest powoływanie się na niezasadność faktury” (karta 244). Odwołując się do faktu potrącenia przed procesem albo zgłaszając zarzut potrącenia w toku sprawy (czynność procesowa i jednocześnie materialnoprawna), przyznał istnienie roszczenia powoda. Zgłoszenie zarzutu potrącenia w toku procesu albo odwołanie się do faktu potrącenia przed doręczeniem odpisu pozwu jest jednocześnie przyznaniem faktu, że istnienie wierzytelność potrącana (art. 229 k.p.c.). Potrącenie nie jest możliwe, jeżeli nie istniałaby wierzytelność, którą powód uczynił przedmiotem procesu.
4
Stosownie doart. 493 § 3 k.p.c., do potrącenia mogą być przedstawione tylko wierzytelności udowodnione dokumentami, o których mowa wart. 485. Odnosząc się do niekonsekwentnych twierdzeń w zakresie potrącenia zgłaszanych przez pozwanego w toku sprawy, nie ulega wątpliwości, że ewentualna wierzytelność pozwanego z tytułu naliczenia kary umownej za nieterminowe wykonanie przez powoda prac nie została udowodniona w sposób, o jakim mowa wart. 485 k.p.c.Analogicznie nie udowodniono ewentualnej wierzytelności z tytułu kary umownej za niedostarczenie gwarancji należytego usunięcia wad i usterek. W zarzutach od nakazu zapłaty powołano się na zarzut potrącenia (dokonując materialnoprawnej czynności potrącenia) z tytułu zapłaty za drewno. Podobnie, jak wyżej, nie istnieją dowody, o jakich mowa wart. 485 k.c., dla ustalenia istnienia tej wierzytelności. Dla bezskuteczności twierdzeń o potrąceniu we wskazanym zakresie już bez znaczenia pozostaje rozważanie umocowania pełnomocnika pozwanego do dokonywania czynności prawnej potrącenia i umocowania pełnomocnika powoda do odbioru tego oświadczenia woli.
5
Rozstrzygnięcie sprawy zależy od ustalenia, czy pozwany dokonał czynności materialnoprawnej – złożył oświadczenie o potrąceniu przed doręczeniem odpisu pozwu pozwanemu. Podczas rozprawy poprzedzającej wydanie wyroku Sąd I instancji dopuścił dowód z pisma pozwanego z dnia 24 marca 2014 roku, 8 kwietnia 2014 roku, 11 kwietnia 2012 roku, 28 kwietnia 2014 roku, 6 maja 2014 roku wraz z potwierdzeniami nadania albo odbioru, a pisma te dołączono do pisma procesowego pozwanego z dnia 17 września 2015 roku. Z uzasadnienia wyroku Sądu I instancji wynika, że Sąd ten wyrokował na podstawie faktycznej mając na uwadze wskazane dokumenty i ustalił, że nie doszło do potracenia przed doręczeniem odpisu pozwu pozwanemu. Dokumenty dołączone przez pozwanego do apelacji i objęte wnioskiem dowodowym były już przedmiotem postepowania dowodowego przed Sądem I instancji i z tej przyczyny podlegały pominięciu w postępowaniu apelacyjnym na podstawieart. 217 § 2 k.p.c.Podobna uwaga odnosi się do wezwania do zapłaty z dnia 22 kwietnia 2014 roku. Sąd I instancji wyrokował na podstawie wskazanych dokumentów, także Sąd Okręgowy, jako Sąd II Instancji, rozważał wskazany materiał dowodowy. Z tych przyczyn bezpodstawny jest zarzut apelacji (nr 1) naruszeniaart. 233 § 1, 236 i 207 § 6 k.p.c.
6
Na rozprawie w dniu 19 lutego 2015 roku pełnomocnik pozwanego ostatecznie stwierdził, że do potrącenia doszło w oświadczeniu pozwanego w tym przedmiocie, które miało być odebrane przez powoda 30 kwietnia 2014 roku. Nie odwołano się nawet do daty pisma, które ma inkorporować wskazaną czynność prawną, a prawdopodobnie intencją było wskazanie na pismo z dnia 28 kwietnia 2014 roku (karta 319). Wstępnie należy wskazać, że w obrocie gospodarczym należy przyjąć, że profesjonalnym uczestnikom obrotu znane są desygnaty pojęć „potrącenie” albo „kompensata”, więc, jeżeli intencją autora wypowiedzi jest odwołanie się do potrącenia wierzytelności, to używa sformułowań wyżej wskazanych. Prowadzenie działalności profesjonalnej uzasadnia zwiększone oczekiwania co do umiejętności, wiedzy oraz skrupulatności, w tym posługiwania się językiem polskim w sposób jednoznaczny, zrozumiały dla odbiorcy. Nadanie tekstowi odmiennego znaczenia, niż literalnego oczywiście jest możliwe w drodze interpretacji także między profesjonalnymi uczestnikami obrotu , jednak może pozostawać w sprzeczności z bezpieczeństwem tego obrotu. Z tych przyczyn priorytet należy dać wykładni obiektywnej, więc przyjąć rozumienie starannego odbiorcy, który częściej posługuje się literalnym brzmieniem oświadczenia. Pozwany w piśmie z dnia 28 kwietnia 2014 roku odstąpił od umowy oraz wezwał do zapłaty kary umownej. Nie użyto sformułowania potrącenie, kompensata albo równoznacznych, nie można więc racjonalnie otrzymywać, że starannie działający odbiorca mógł „dopisać” znaczenie słów „potrącenie”, „kompensata”; nie ma podstaw do przyjęcia, że pozwany złożył oświadczenie o dokonał potraceniu w tym piśmie.
7
Do podobnych wniosków doprowadza analiza sformułowań użytych przez pozwanego w pismach z dnia 24 marca 2014 roku, 8 kwietnia 2014 roku, 11 kwietnia 2014 roku, 6 maja 2014 roku. Żadne z tych pism nie zawiera sformułowania potrącenie, kompensata albo równoznacznych, oświadczenia tam zawarte nie mogły doprowadzić do potrącenia, nie można więc racjonalnie otrzymywać, że pozwany dokonał potrącenia w tych pismach, więc przede doręczeniem odpisu pozwu. W szczególności do przyjęcia złożenia oświadczenia o potrąceniu nie prowadzi analiza sformułowań użytych w piśmie z dnia 6 maja 2014 roku. Domaganie się skorygowaniafaktury nr (...)z 27 lutego 2014 r. do 0,00 zł nie jest oświadczeniem o potrąceniu. Od profesjonalnego uczestnika obrotu należy wymagać, aby termin kompensata, potrącenie albo równoważny był używany odpowiednio do sytuacji. We wskazanym piśmie odmówiono żądanych kwot jako bezzasadnych, podtrzymując „wcześniejsze zarzuty”, które dotyczyły istnienia wierzytelności o zapłatę wynagrodzenia, a nie potrącenia. Sformułowanie „skorygowanie faktury do 0,00 zł” nie może być odczytywane jako oświadczenie o potrąceniu. Zarzut naruszenia art.art. 493 § 3 k.p.c.orazart. 498 § 1 i 2 k.c.jest bezzasadny.
8
Pomijając powyższe, powód nie twierdził, że doszło do potrącenia przed doręczeniem odpisu pozwu pozwanemu, wypowiedział się co do tej okoliczności zaprzeczając jej, więc nie ma podstaw do ustalenia tejże bezdowodowo (art. 229 i 230 k.p.c.). W dalszej już kolejności należy wskazać, że pozwany nie przedstawił żadnych dowodów dla udowodnienia wierzytelności, które miały ulec potrąceniu przed doręczeniem odpisu pozwu. Roszczenie o zapłatę kar umownych z tytułu nieustanowienia przez pozwanego gwarancji ubezpieczeniowej należytego usunięcia wad i usterek zostało oddalone wyrokiem Sądu Okręgowego w Szczecinie z dnia 29 września 2015 roku (VIII GC 506/14), apelację do tego orzeczenia oddalił Sąd Apelacyjny w Szczecinie wyrokiem z dnia 11 lutego 2016 roku (I ACa 1137/15). Żądanie kar umownych z tytułu opóźnienia w wykonaniu robót jest pozbawione twierdzeń faktycznych, pozwany nie twierdził, kiedy roboty zakończono i jakiego fragmentu robót to dotyczy, czy całości zleconych prac. Kwestia istnienia roszczenia o zapłatę za dostarczone przez pozwanego drewno została rozstrzygnięta negatywnie w wyroku Sądu Okręgowego w Szczecinie z dnia 22 stycznia 2015 roku (VIII GC 281/14), a apelacja tego wyroku została oddalona przez Sąd Apelacyjny w Szczecinie w wyrokiem z dnia 22 lipca 2015 roku (I ACa 282/15). W tej sytuacji bez znaczenia pozostaje ustalenie, czy pozwana zrzekła się dochodzenia kar umownych na skutek porozumienia z dnia 16 sierpnia 2013 roku, badanie zarzutu naruszeniaart. 233 § 1 k.p.c.w tym przedmiocie jest zbędne.
9
Z powyższych przyczyn apelacja podlegała oddaleniu na podstawieart. 385 k.p.c.
10
Pozwany przegrał sprawę w postępowaniu apelacyjnym w całości, zgodnie zart. 98 k.p.c.zobowiązany jest do zwrotu powodowi celowych kosztów procesu, wynagrodzenia adwokata ustalonego na podstawie na podstawie§ 2 pkt 6w zw. z § 10 ust. 1 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U. z 2015 roku, poz. 1800).
SSO(...)(spr.) SSO(...)SSR del.(...) | ```yaml
court_name: Sąd Okręgowy w Szczecinie
date: '2016-06-17'
department_name: VIII Wydział Gospodarczy
judges:
- Leon Miroszewski
- Robert Bury
- Bartosz Przybył
legal_bases:
- art. 498 § 1 i 2 k.c.
- art. 233 § 1 i 236 i 207 § 6 k.p.c.
recorder: sekr.sąd. Anna Galara
signature: VIII Ga 154/16
``` |
150515150001006_II_K_000028_2017_Uz_2017-07-06_002 |
You are extracting information from the Polish court judgments.
Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value.
Please return the response in the identical YAML format:
```yaml
court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>"
date: <data, date in format YYYY-MM-DD>
department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\
\ department>"
judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>"
legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)>
recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder>
signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment>
```
=====
{context}
======
| Sygn. akt II K 28/17
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 6 lipca 2017 r.
Sąd Rejonowy w Kętrzynie II Wydział Karny w składzie:
Przewodnicząca: SSR Małgorzata Olejarczyk
Protokolant: st. sekr. sądowy Ewelina Kazberuk
Prokurator Prok. Rej. wK.:T. N.
po rozpoznaniu w dniach: 16.05.2017r., 08.06.2017r. i 06.07.2017r.
sprawyA. S. (1)
s.M.iH.z domuK.
ur. (...)wK.
oskarżonego o to, że:
w dniu 4 września 2016 roku wK.przyulicy (...)przed lokalem(...)uderzył pięścią w twarzŁ. N.w wyniku czego doznał on obrażeń ciała w postaci złamania kości nosa z przemieszczeniem oraz złamania korony zęba 1 (jedynki) w obrębie szkliwa, które to obrażenia naruszają czynności narządu ciała na okres powyżej siedmiu dni,
tj. o czyn zart. 157 § 1 k.k.
I
oskarżonegoA. S. (1)uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i za to z mocyart. 157 § 1 k.k.skazuje, zaś na podstawieart. 157 § 1 k.k.przy zastosowaniuart. 37a k.k.wymierza mu karę grzywny w wysokości 100 (stu) stawek dziennych ustalając wysokość każdej stawki na kwotę 20 (dwudziestu) złotych;
II
na podstawieart. 46 § 1 k.k.zasądza od oskarżonego na rzecz pokrzywdzonegoŁ. N.kwotę 8.000 (osiem tysięcy) tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę;
III
na podstawieart. 44 § 1 k.k.orzeka przepadek na rzecz Skarbu Państwa poprzez pozostawienie w aktach sprawy dowodu rzeczowego zapisanego pod numerem 14/17 księgi przechowywanych przedmiotów tut. Sądu;
IV
na podstawieart. 627 k.p.k.zasądza od oskarżonego na rzecz oskarżyciela posiłkowegoŁ. N.kwotę 6.000 (sześć tysięcy) złotych tytułem wydatków poniesionych w związku z ustanowieniem w sprawie pełnomocnika;
V
na podstawieart. 627 k.p.k.zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa zwrot kosztów sądowych w całości, w tym opłatę w kwocie 200 (dwieście) złotych.
Sygn. akt II K 28/17
UZASADNIENIE
Na podstawie całokształtu materiału dowodowego Sąd ustalił następujący stan faktyczny:
W dniu 4 września 2016 r.Ł. N.iM. W. (1)spożywali alkohol w lokalu(...)przyul. (...)wK.. Tego wieczora w(...)pracował jako barmanS. P.. W lokalu pracowali również ochroniarze:S.A.iR. B., którzy stali przy drzwiach wejściowych do lokalu orazM. W. (2), który pilnował porządku przy barze.
Po północy,S. P.po zakończeniu pracy został w lokalu ze swoimi znajomymi, gdy odbierał swoje zamówienie zaczął przepychać się obokŁ. N.iM. W. (1), którzy siedzieli przy barze.M. W. (1)zwrócił uwagę na jego nieodpowiednie zachowanie. Po tym wywiązała się międzyŁ. N., aS. P.utarczka słowna. W związku z tym, że konflikt między mężczyznami narastał, krzyczeli i awanturowali się, podszedł do nich ochroniarzM. W. (2), który poprosił mężczyzn o zachowanie spokoju. Konflikt został zażegnany tylko na krótką chwilę, a kolejne prośby o spokój nie przyniosły skutku. W związku z tymA. S. (1),R. B.orazM. W. (2)poprosiliŁ. N.o opuszczenie lokalu.Ł. N.wraz ze swoim kolegąM. W. (1), ochroniarze iS. P.udali się do wyjścia. Wszyscy wyszli przed lokal, gdzieS. P.iŁ. N.ponownie zaczęli awanturować się i szarpać. W pewnym momencieŁ. N.został uderzony przez ochroniarzaA. S. (1). Mężczyzna uderzyłŁ. N.pięścią w twarz, na skutek czego zalał on się krwią. Ochroniarze weszli do lokalu, aŁ. N.zadzwonił po Policję.
Przybyli na miejsce st. sierż.G. L.oraz mł. asp.M. W. (3)wysłuchali poszkodowanego, który podał, iż uderzył go ochroniarz, którego będzie w stanie rozpoznać. W związku z tym poinformowano poszkodowanego o możliwościach prawnych oraz sposobie postępowania, po czym odwieziono go doSzpitala (...)wK.z uwagi na odniesione urazy.Ł. N.przebywał jeden dzień w szpitalu, miał nastawiony nos. Na skutek uderzenia doznał również ubytku w zębie.
W toku postępowania uzyskano dokumentację medyczną oraz opinię sądowo-lekarską dotyczącaŁ. N.. Biegły zaopiniował, że w wyniku zdarzenia pokrzywdzony doznał obrażeń ciała w postaci złamania kości nosa z przemieszczeniem oraz złamania korony zęba 1 (jedynki) w obrębie szkliwa, które to obrażenia naruszają czynność narządu ciała na okres powyżej siedmiu dni.
W opinii wskazał, iż powyższe obrażenia ciała mogły powstać w czasie i okolicznościach zawartych w aktach sprawy skutek uderzeń w twarzoczaszkę przedmiotem twardym, tępym, tępokrawędzistym, mogła to być ręka zaciśnięta w pięść. Nie spowodowały one choroby długotrwałej realnie zagrażającej życiu, znacznej długotrwałej niezdolności do pracy w zawodzie, upośledzenia powonienia bądź zgryzu, trwałego istotnego zeszpecenia bądź zniekształcenia ciała.
Sąd ustalił stan faktyczny w oparciu o dowody w postaci : opinii sądowo –lekarskiej k. 16, dokumentacji medycznejŁ. N.k. 6-7, zeznańp. (...)k. 133-134,65v oraz świadkówM. W. (1)k. 32v, 68,139,W. S.k. 40v, 134, 66v,M. W. (3)k.134v-135,53v,G. L.k.138v,46v.
OskarżonyA. S. (1)w wyjaśnieniach składanych w trakcie postępowania przygotowawczego nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Wyjaśnił, iż dowiedział się, że pokrzywdzonyŁ. N.dzień po dyskotece na której rzekomo go uderzył, dzwonił do jednego z ochroniarzy, który tego dnia nie pracował tj. doP. S.i w trakcie tej rozmowy telefonicznej miał go oskarżać. Oskarżony wskazał, iż podejrzewa, że wówczas dowiedział się, że nie było tamP. S.i wtedy postanowił oskarżyć jego osobę. (k.58)
Przed Sadem oskarżony podtrzymał swoje wyjaśnienia. Dodał, że zdarzenie miało miejsce w dniu 04.09.2016 r. w(...)wK.. Wówczas zrobiła się awantura między pokrzywdzonym, a barmanemS. P.. Razem zR. B.podeszli do baru i poprosili pokrzywdzonego, aby się nie awanturował i opuścił lokal. Pokrzywdzony był ze swoim kolegą z którym opuścił lokal. Pokrzywdzony chciał iść na „solówkę” zS. P.. Zakazali barmanowi wychodzić na zewnątrz, kazali mu zostać w lokalu. Pokrzywdzony wyszedł z lokalu. Następnie po paru minutach oskarżony wraz zR. B.wyszli na zewnątrz i zobaczyli jak pokrzywdzony kończył szarpać się z jakimś mężczyzną ubranym na czarno i być może dlatego pomylił go z ochroniarzem. Pokrzywdzonemu leciała z nosa krew. Razem zR. B.weszli do środka lokalu, bo zaraz miała przyjechać policja. Pokrzywdzony był pijany. Oskarżony podkreślił, że nie kojarzył go z wcześniejszych wizyt w lokalu. Z lokalu wychodził z kolegą pod rękę. Oskarżony podał, że pracuje od 10 lat, zdarzały się sytuacje, że musiał kogoś wypraszać z lokalu, ale nigdy nie uczestniczył w bójkach, nigdy nie był karany, ani o coś posądzany. (k.132v)
Sąd zważył, co następuje:
Wyjaśnienia oskarżonegoA. S. (1), w których nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu, nie zasługują na wiarę. Wyjaśnienia te są sprzeczne ze zgromadzonym materiałem dowodowym, w szczególności z konsekwentnymi zeznaniami bezpośrednich świadków zdarzeniaW. S.orazM. W. (1), jak również samego pokrzywdzonego. Wersja oskarżonego w której wskazuje, że nie uderzył pokrzywdzonego, nie wychodził za nim z lokalu, a pokrzywdzony szarpał się z innym mężczyzną, w ocenie Sądu stanowi realizację przyjętej przez oskarżonego linii obrony, która nie znajduje potwierdzenia w zgromadzonym materiale dowodowym, a zmierza jedynie do uniknięcia przez niego odpowiedzialności karnej.
Wyjaśnienia oskarżonego Sąd uznał za wiarygodne tylko w tej części, w której potwierdził, że w przedmiotowym dniu pracował w lokalu i poprosił o opuszczenie lokalu pokrzywdzonego. W tym zakresie bowiem twierdzenia oskarżonego znajdują odzwierciedlenie w pozostałym, uznanym przez Sąd za wiarygodny, materiale dowodowym.
Już na wstępie zauważyć należy, że na podstawie ujawnionego materiału dowodowego można było zbudować dwie odrębne wersje zdarzenia. Jedną odpowiadającą temu, co utrzymywał w swoich wyjaśnieniach oskarżony, popartą zeznaniamiR. B.,M. W. (2)iS. P.. Drugą zaś można było wywieść w oparciu o pozostały materiał dowodowy - zeznania pokrzywdzonegoŁ. N.,M. W. (1)iW. S.. Drobiazgowa i wnikliwa analiza powyższej materii dowodowej spowodowała, że Sąd dał wiarę tej grupie dowodów, które obciążają sprawstwem oskarżonego i w oparciu o nią czynił ustalenia faktyczne w sprawie.
Sąd nie uznał za wiarygodne twierdzeń oskarżonego, w których wskazał, że gdy wyszedł na zewnątrz lokalu, to pokrzywdzony kończył szarpać się z jakimś mężczyzną ubranym na czarno i dlatego pomylił go z ochroniarzem.
W trakcie prowadzonego postępowania wyłoniła się wersja zdarzeń, w której toM. J. (1)tej nocy miał bić się z pokrzywdzonym i jego kolegąM. W. (1). Sąd w zupełności nie podzielił zeznań świadkaM. J. (1)– ksywa(...). W składanych dwukrotnie zeznaniach, świadek odmiennie opisywał okoliczności przedmiotowego zdarzenia, jak również obrażenia jakich doznał, co czyni powyższe zeznania niewiarygodnymi.
M. J. (1)w trakcie postępowania przygotowawczego zeznał, że zdarzenie miało miejsce na początku sierpnia, nie pamięta z kim tam przebywał, nie pamięta co było przyczyną wszczęcia bójki. Opisał, że bił się na zmianę z dwoma mężczyznami, następnie leżał na ziemi i jeden z mężczyzn zadawał mu ciosy. Bójka zakończyła się tym, że ochroniarze zdjęli mężczyzn z niego. Opisał, że kolejno poszedł do domu, gdyż miał porwane ubranie. Nie widział tam Policji. Nie przypomina sobie, by któryś z mężczyzn zalał się krwią. Na skutek zajścia doznał siniaków pod oczami. (k.75v)
W zeznaniach złożonych na rozprawie świadek podał całkiem nowe okoliczności, jak chociażby to, że gdy stał na zewnątrz lokalu z dziewczynąA. (...)to pokrzywdzony i jego kolega zaczepili ich, następnie zaczęli się kłócić i doszło do bójki. Świadek wskazał, że mężczyźni zadawali mu ciosy, on zaś też ich uderzał gdzie popadnie. Świadek zeznał, że był zalany krwią, miał złamany nos i podbite oko. Wskazując na rozprawie na pokrzywdzonego iM. W. (1),M. J. (1)tłumaczył, że daneW.znalazł naF.(k.135v)
Zeznania w/w świadka pozostają w sprzeczności z zeznaniami pokrzywdzonego.Ł. N.podczas konfrontacji ze świadkiem stanowczo zaprzeczył, by doszło między nim, aM. J. (1)do bójki. Zeznał, że nie znaJ., nie kojarzy by w dniu zdarzenia był on obecny na dyskotece, a tym bardziej zaprzeczył, by uderzał go wspólnie zW.(k.136).
Na wiarę nie zasługują zeznania świadkaM. J. (2), matkiM. J. (1), które miały na celu jedynie potwierdzenie jego zeznań. Świadek wskazała, że gdy syn wrócił z ostatniej rozprawy to przekazał jej, że będzie musiała stawić się w Sądzie. W ocenie Sądu niewątpliwie świadek opisała okoliczności zdarzenia w sposób jaki polecił jej syn. Przyznała, że „przed przyjściem tutaj syn przypomniał jej zdarzenie, mówił jej, że musi o tym opowiedzieć”. Świadek wskazała, iż w tamtym roku jesienią syn wrócił z dyskoteki i miał porwaną koszulę, mówił jej, że miał z kimś starcie. Miał zadrapania na twarzy tj. na policzku i miał porwaną koszulę. Nie wie, czy syn zgłaszał to na policję, na pewno nie był u lekarza z zadrapaniami. Syn nie opisał szczegółów zdarzenia, nie mówił gdzie się to wydarzyło. (k.154)
Również zeznaniom świadkaR. M., Sąd nie przyznał waloru wiarygodności. Wskazał on, żeM. J. (1)awanturował się i szarpał jedynie zM. W. (1). Zeznał, że nie kojarzy, by w bójce uczestniczył pokrzywdzony, co pozostaje w sprzeczność z tym co mówił samJ.. Pojawiają się również rozbieżności, co do obrażeń których doznał ,,Buli ‘’. Według świadkaM. J. (1)na skutek bójki miał drobne siniaki na twarzy, podbite oko, nie pamięta czy miał uszkodzoną odzież. (154v-155).
W ocenie Sądu niespójna wersja zdarzeń przedstawiona przez w/w świadków, miała uwiarygodnić wyjaśnienia oskarżonego, że to nie on dokonał obrażeń ciała u pokrzywdzonego, a powstały one na skutek konfliktu zM. J. (1).
M. W. (1)kategorycznie zaprzeczył, by doszło do wymiany ciosów między pokrzywdzonych, aM. J. (1), potwierdził że wywiązała się utarczka słowna miedzy nim a(...). Świadek dodał, żeM. J. (1)znał ochroniarzy. (k.139)
Reasumując, przeprowadzone w sprawie dowody nie potwierdziły, że przedmiotowych obrażeń pokrzywdzony doznał w trakcie bójki zJ., analiza tychże nie dowiodła by pokrzywdzony uczestniczył w szarpaninie zM. J. (1).
Sąd uznał za wiarygodne zeznania świadkaM. W. (2)orazR. B.w tej części w której opisywali oni próby uspokojenia awanturujących sięS. P.i pokrzywdzonego. Świadkowie zeznali, iżS. P.nie zwracał się do nich o pomoc, sami interweniowali by załagodzić sytuację.
Sąd z dużą ostrożnością odniósł się do zeznańM. W. (2), w których wskazał, iż pokrzywdzony był stałym bywalcem klubu, wcześniej był wyprowadzany kilkukrotnie w związku z niestosownym zachowaniem.
Zakazu wpuszczania pokrzywdzonego do klubu nie była w stanie potwierdzićA. S. (2)manager(...). Świadek choć pracowała wlokalu (...)lata, nie rozpoznała pokrzywdzonego jako stałego bywalca klubu, nie posiadała wiedzy czy miał on zakaz wejścia do klubu. Świadek w przedmiotowym dniu nie przebywała w lokalu, nie posiada wiedzy o pobiciu. (k.140, k.19v)
W ocenie Sądu zeznaniaM. W. (2)wpisują się w linię obrony oskarżonego, polegającą na negowaniu jego sprawstwa. Świadek ten zasłonił się brakiem wiedzy na temat przedmiotowego wydarzenia oraz interwencji policji. Wskazał, że nie rozmawiał z oskarżonym o przedmiotowym zdarzeniu ani zaraz po nim, ani nawet po złożeniu zeznań na policji czy też przed rozprawą. (k.136v-137)
Zeznań świadkaR. B.w dalszej części Sąd nie uznał za wiarygodne, podobnie jak zeznania powyższego świadka, jego zeznania miały na celu wzmocnienie wyjaśnień oskarżonego. Świadek wskazał, że poleciliS. P.wrócić do środka, a pokrzywdzonemu polecili opuścić lokal. Świadek zaprzeczył by wychodzili razem z pokrzywdzonym z lokalu. Gdy pokrzywdzony wyszedł z lokalu to po jakimś czasie ktoś krzyknął po ochronę i pobiegli na górę. Na zewnątrz było zamieszanie, skupisko ludzi. Świadek gdy zobaczył pokrzywdzonego trzymającego się dłońmi za twarz, to nie rozmawiał z nim, aby wyjaśnić co się stało (k. 137-137v).
W linię obrony oskarżonego wpisywały się również zeznaniaS. P.. Świadek potwierdził, że doszło do utarczki słownej z pokrzywdzonym w lokalu, natomiast zaprzeczył, by wychodził na zewnątrz lokalu, zatem nie wie jak doszło do złamania nosa u pokrzywdzonego. Dopiero następnego dnia dowiedział się, że ktoś bił się przed lokalem. (k.138, 28v).
ZeznaniaP. S.niewiele wniosły do sprawy. Przesłuchany świadek nie pracował w dniu zdarzenia w(...)( k. 135).
W ocenie Sądu najbardziej miarodajnym źródłem dowodowym były zeznaniaM. W. (1), który był bezpośrednim świadkiem zdarzenia. Opisał on w swoich zeznaniach przebieg zdarzeń, zachowanie poszczególnych osób oraz sam moment uderzenia pokrzywdzonego, który obserwował z odległości 2- 3 metrów. Świadek zeznał, że pokrzywdzony podał funkcjonariuszom policji, że sprawcą był ochroniarz z(...). (k.32v, 68, 139).
Zeznania te zasługują na uwzględnienie jako logiczne, zbieżne z wersją pokrzywdzonego oraz pozbawione wady stronniczości. Z uwagi na fakt, iżM. W. (1)był naocznym świadkiem zdarzenia, zakres relacjonowanych przez niego faktów pozwolił na poczynienia ustaleń stanu faktycznego, co do przebiegu samego zdarzenia.
Z zeznaniami powyższego świadka korespondowały również zeznaniaW. S.. Świadek wskazał, iż widział jak oskarżony złapał pokrzywdzonego i wyrzucił go z lokalu. Świadek opisał, że w momencie uderzenia stał na ostatnim schodku na wejściu do lokalu w odległości około 5 metrów od pokrzywdzonego. Na rozprawie rozpoznał oskarżonego dodając,iż oskarżony w czasie popełnienia czynu miał dłuższe włosy niż obecnie. Wcześniej rozpoznał go na tablicy poglądowej (k.37) oraz w czasie przeprowadzonej konfrontacji (k.66v).
M. W. (4)orazW. S.zeznawali spontanicznie, bez ubarwiania i zbędnej koloryzacji zdarzenia. Pomimo tego, że świadków łączyły z pokrzywdzonym więzi koleżeńskie wskazywali jedynie na dokonane przez siebie spostrzeżenia, nie wypełniając luk w pamięci domysłami. Z tych też względów Sąd uznał ich zeznania za wiarygodne. Korespondowały one z zeznaniamiŁ. N.. To że świadkowie nie pamiętali, ile ciosów otrzymał pokrzywdzony, wynika z dynamiki zajścia. Podkreślić należy, ze świadkowie pomimo tego, że znajdowali się pod działaniem alkoholu, złożyli wzajemnie spójne zeznania. Okoliczność ta nie podważa automatycznie wiarygodności ich zeznań. Ewentualne nieścisłości w ich zeznaniach nie dotyczą kwestii zasadniczej tj. sprawstwaA. S. (1). Sąd dał wiarę zeznaniom wskazanych świadków jako spójnym i konsekwentnym. Ich treść świadczy, iż każdy z nich podaje okoliczności, które sam zaobserwował, ponadto nie ujawniły się żadne powody dla których mieliby bezpodstawnie obciążać oskarżonego.
Odnośnie zeznań samegoŁ. N.zwrócić należy uwagę na ich konsekwekwencję, od początku bowiem pokrzywdzony wskazywał, że został uderzony przez ochroniarza z(...). Taką informacje przekazał w rozmowie z dyżurnym KPP wK.( dowód protokół oględzin płyty z nagraniem k. 42-43). Następnie w zeznaniach opisał jego wygląd wskazując na jego znaczny wzrost, czarne włosy. Poprzez rozpytanie ustalił imię i nazwisko oraz ksywę(...). Wreszcie odnalazł go na profiluF., nie mając żadnych wątpliwości co do osoby sprawcy. Zdjęcie to przedłożył policji k. 22. Na rozprawie pokrzywdzony zeznał, że nie pomylił oskarżonego z żadnym innym z ochroniarzy.M. W. (2)ochroniarza z(...)widział wcześniej kilka razy i zaprzeczył by to on był sprawcą. Mężczyźni wyglądają zupełnie inaczej, zatem wykluczył pomyłkę ( zeznania k. 134).
W ocenie Sądu brak jest podstaw do przyjęcia, że zeznania pokrzywdzonego zostały obarczone wadą wynikającą z osobistej urazy względemA. S. (1). W toku postępowania nie ujawniły się okoliczności, które nakazywałaby uznać, że obciążył oskarżonego bezpodstawnie.
Na wiarę zasługują również zeznania pokrzywdzonego w zakresie rozmiaru doznanych przez niego obrażeń, podjętego leczenia oraz konieczności dalszego leczenia. Odnośnie swojego stanu zdrowia pokrzywdzony podał, iż po tym uderzeniu miał zmiany nos z przemieszczeniem i skruszenie zęba jedynki górnej. Był jeden dzień w szpitalu, miał nastawiony nos. Podkreślił, że przed tym zdarzeniem nie miał żadnych urazów nosa. Nos ma lekko skrzywiony na skutek tego zdarzenia. W związku z urazem ciężko mu się oddycha, wydzielina z nosa często mu zalega. Ma również ubytek w uzębieniu, który będzie naprawiał.Ł. N.zażądał od oskarżonego zadośćuczynienia w wysokości 20 000 złotych. (k. 133-134)
Sąd dał wiarę obiektywnym, bezstronnym zeznaniom świadków - funkcjonariuszy PolicjiM. W. (3)(k.134v-135, k.53V) orazG. L.(k.138V, 46v).Zeznania świadków stanowią odzwierciedlenie podjętych przez nich działań oraz informacji jakie uzyskali w trakcie interwencji w związku z dokonanym pobiciemŁ. N.. Świadkowie opisali jakie obrażenia zaobserwowali u pokrzywdzonego oraz chronologiczny przebieg czynności z jego udziałem. Zeznania te w przekonaniu Sądu należało ocenić jako jasne i nie budzące wątpliwości. Sąd dał wiarę zeznaniom świadków albowiem zeznawali oni na okoliczności związane z pełnieniem obowiązków służbowych i jedynie w tym zakresie relacjonowali fakty. Świadkowie złożyli zgodne zeznania, w których podkreślili, że przepisy nie pozwalają im na wchodzenie z bronią gdzie przebywają nietrzeźwi ludzie, gdzie jest głośno i tłoczono, bo osobami odpowiedzialnymi za ochronę wewnątrz lokalu jest ochrona. Pojechali z pokrzywdzonym na izbę przyjęć, sporządzili notatkę i zakończyli czynności. Nie było problemu z porozumieniem się z oskarżonym, mówił racjonalnie. Funkcjonariusze wskazali, iż nie było sensu wchodzić do lokalu i ustalać danych osobowych sprawcy – ochroniarza, bo pokrzywdzony nie miał wątpliwości co do osoby sprawcy, oświadczył, iż nie będzie miał problemu z jego rozpoznaniem.
Konkludując, o tym, że Sąd dał wiarę tej grupie dowodów, która wskazywała na sprawstwo oskarżonego, zdecydowała ich wzajemna korelacja, konsekwencja i logiczność.
Z opinii biegłego lekarza powołanego celem określenia rodzaju, charakteru i mechanizmu powstania obrażeń pokrzywdzonego wynika, że powyższe obrażenia ciała mogły powstać w czasie i okolicznościach zawartych w aktach sprawy ,wskutek uderzenia w twarzoczaszkę przedmiotem twardym, tępym, tępokrawędzistym mogła to być ręka zaciśnięta w pięść. Nie spowodowały one choroby długotrwałej, realnie zagrażającej życiu, znacznej długotrwałej niezdolności do pracy w zawodzie, upośledzenia powonienia bądź zgryzu, trwałego istotnego zeszpecenia bądź zniekształcenia ciała. Skutkiem powyższych obrażeń było naruszenie prawidłowej czynności funkcjonowania organizmu na okres powyżej siedmiu dni.
Sąd podzielił w całości opinię sądowo – lekarską sporządzoną przez biegłego lekarzaA. M.nie znajdując podstaw do jej podważenia. Przedmiotowa opinia została sporządzona w sposób rzetelny, zgodny z wymaganiami wiedzy medycznej i nie była kwestionowana przez żadną ze stron (opinia k. 16)
W tym stanie rzeczy, po przeprowadzonej analizie materiału dowodowego wina oskarżonego nie budzi żadnych wątpliwości i została mu wykazana zgromadzonymi dowodami.
Przestępstwo zart. 157 § 1 kkjest skutkowym występkiem, który może być popełniony tylko umyślnie, zarówno z zamiarem bezpośrednim, jak i z zamiarem ewentualnym. Oznacza to, że sprawca musi obejmować świadomością możliwość spowodowania swoim zachowaniem skutku określonego wart. 157 § 1 kki chcieć takiego skutku, albo na nastąpienie takiego skutku się godzić. Postać naruszenia czynności narządu ciała lub rozstroju nie musi być sprecyzowana w świadomości sprawcy, co oznacza, że objęcie zamiarem spowodowania skutku zart. 157 § 1 kkprzyjąć może postać zamiaru ogólnego(por. Wyrok SN z dnia 05 lutego 2013 r. II KK 101/12, Prok. i Pr.-wkł.2013/5/5, LEX 1311525).
W ocenie Sądu, oskarżony uderzając pokrzywdzonego działał w zamiarze bezpośrednim. Oczywistym jest, żeA. S. (1)decydując się na skorzystanie z argumentu pięści, musiał liczyć się z naturalnymi konsekwencjami swego zachowania. Niemniej nawet uwzględniając, iż pokrzywdzony prowokowałS. P.do bójki, czy też kolejno szarpał się z nim, nie są to okoliczności legitymujące do stosowania przemocy i w taki sposób załatwiania konfliktów.A. S. (1)zdawał sobie sprawę z charakteru popełnionego przez siebie czynu, tego że uderzenie człowieka w twarz jest bezprawne oraz z pewnością spowoduje u pokrzywdzonego obrażenia, a mimo to zdecydował się na realizację swojego zamierzenia. Nie jest zachowaniem normalnym i społecznie akceptowalnym rozwiązywanie konfliktów i nieporozumień za pomocą użycia siły. Oskarżony dał upust swoim emocjom, zaś postępując w powyższy sposób umyślnie zmierzał do wyrządzenia pokrzywdzonemu krzywdy.
Oceniając bowiem stronę podmiotową jego czynu należy stwierdzić, że oskarżony chciał uderzyć pięścią w twarz pokrzywdzonego, a z towarzyszących okoliczności wynika, że godził się na następstwa, jakie mogło to spowodować. W ustalonym bowiem stanie faktycznym oskarżony mógł zachować się zgodnie z prawem i nie zachodziły żadne okoliczności, które z uwagi na osobowość oskarżonego mogłyby wpływać ograniczająco na możliwość jego zachowania się w sposób zgodny z prawem, czy też okoliczności, które wyłączałyby jego winę.
Uwzględniając powyższe Sąd uznał oskarżonegoA. S. (1)za winnego tego, że w dniu 4 września 2016 roku wK.przyulicy (...)przed lokalem(...)uderzył pięścią w twarzŁ. N.w wyniku czego doznał on obrażeń ciała w postaci złamania kości nosa z przemieszczeniem oraz złamania korony zęba 1 (jedynki) w obrębie szkliwa, które to obrażenia naruszają czynności narządu ciała na okres powyżej siedmiu dni czym wyczerpał dyspozycjęart. 157 § 1 kk.
Zawinienie jako jeden z warunków przypisania odpowiedzialności oskarżonemu nie budzi w niniejszej sprawie żadnych wątpliwości, zaś jej stopień Sąd ocenił jako znaczny. Czyn, którego dopuścił sięA. S. (1)jest przestępstwem umyślnym, które oskarżony popełnił z zamiarem bezpośrednim. Oskarżony jako osoba dorosła i w pełni poczytalna z pewnością zdawał sobie sprawę z charakteru popełnionego czynu, a w tym swojego przestępnego działania, lecz nie zatrzymało go to przed jego popełnieniem. Nie usprawiedliwia go ponadto żadna szczególna, czy anormalna sytuacja motywacyjna, toteż można było od niego oczekiwać zachowania zgodnego z prawem.A. S. (1)naruszył swoim działaniem dobro prawne, stanowiące jedno z naczelnych dóbr prawnie chronionych jakim jest zdrowie ludzkie.
Za okoliczność łagodzącą Sąd uznał dotychczasową niekaralność oskarżonego (karta karna k. 156)
Sąd oceniając ogół okoliczności przedmiotowego zdarzenia, postawę oskarżonego, jego warunki osobiste oraz dotychczasowy sposób życia uznał, iż wskazane okoliczności przemawiają za wymierzeniem oskarżonemu przy zastosowaniuart. 37a kkkary grzywny w wysokości 100 stawek dziennych ustalając wysokość każdej stawki na kwotę 20 złotych.
Zdaniem Sądu kara wymierzona oskarżonemu spełni swe cele zarówno w zakresie prewencji indywidualnej ucząc oskarżonego, iż popełnienia przestępstw nie popłaca, a także w zakresie prewencji ogólnej czyniąc zadość społecznemu poczuciu sprawiedliwości. Jest ona adekwatna do stopnia zawinienia oskarżonego, jak również społecznej szkodliwości czynu. Ponadto w środowisku lokalnym oskarżonego, winna odnieść oddźwięk, wskazując że zachowania sprzeczne z porządkiem prawnym i moralnym nie uchodzą sprawcom bezkarnie.
PokrzywdzonyŁ. N.wniósł o zapłatę zadośćuczynienia w wysokości 20 000 złotych.
Przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia Sąd miał na uwadze takie kryteria jak: rodzaj naruszonego dobra, rozmiar doznanej krzywdy, intensywność naruszenia, stopień negatywnych konsekwencji dla pokrzywdzonego wynikających z dokonanego naruszenia dobra prawnego, w tym także niewymiernych majątkowo, nieodwracalność skutków naruszenia, stopień winy sprawcy.Każdy rozważany przypadek powinien być traktowany indywidualnie z uwzględnieniem wszystkich okoliczności sprawy, przy czym ta ocena powinna opierać się na kryteriach obiektywnych, a nie wyłącznie na subiektywnych odczuciach pokrzywdzonego.
Miarkując wysokość zadośćuczynienia, Sąd miał na uwadze, że pokrzywdzony doznał obrażenia ciała w postaci złamania kości nosa z przemieszczeniem oraz złamania korony zęba jedynki. Do chwili obecnej ma problemy z oddychaniem. Kwota 8.000 zł jest zdaniem Sądu adekwatna do rozmiaru cierpień i krzywdy jakiej doznał pokrzywdzony w wyniku uderzenia przez oskarżonego.Zdaniem Sądu zasądzona kwota nie jest wygórowana – leży w ramach możliwości finansowych oskarżonego, a z drugiej strony w sposób odpowiedni czyni zadość naruszonemu dobru prawnemu. Podnieś należy, że pokrzywdzony może dochodzić pozostałej części roszczenia w postępowaniu cywilnym.
Na podstawieart. 44 § 1 kkSąd orzekł przepadek na rzecz Skarbu Państwa poprzez pozostawienie w aktach sprawy dowodu rzeczowego zapisanego pod numerem 14/17 księgi przechowywanych przedmiotów tut. Sąd.
W oparciu o przepis art. 627 kpkSąd zasądził od oskarżonego na rzecz oskarżyciela posiłkowegoŁ. N.kwotę 6000 złotych tytułem wydatków poniesionych w związku z ustanowieniem w sprawie pełnomocnika oraz obciążył go kosztami sądowymi w całości, w tym opłatą w kwocie 200 złotych. | ```yaml
court_name: Sąd Rejonowy w Kętrzynie
date: '2017-07-06'
department_name: II Wydział Karny
judges:
- Małgorzata Olejarczyk
legal_bases:
- art. 157 § 1 k.k.
- art. 627 k.p.k.
recorder: st. sekr. sądowy Ewelina Kazberuk
signature: II K 28/17
``` |
155500000001006_II_AKa_000157_2013_Uz_2013-10-16_001 |
You are extracting information from the Polish court judgments.
Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value.
Please return the response in the identical YAML format:
```yaml
court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>"
date: <data, date in format YYYY-MM-DD>
department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\
\ department>"
judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>"
legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)>
recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder>
signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment>
```
=====
{context}
======
| Sygn. aktII AKa 157/13
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 16 października 2013 r.
Sąd Apelacyjny w Szczecinie, II Wydział Karny w składzie:
Przewodniczący:
SSA Andrzej Olszewski
Sędziowie:
SA Piotr Brodniak (spr.)
SA Bogumiła Metecka-Draus
Protokolant:
st. sekretarz sądowy Jorella Atraszkiewicz
przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej delegowanej do Prokuratury Apelacyjnej Janiny Rzepińskiej
po rozpoznaniu w dniu 10 października 2013 r. sprawy
A. N.
oskarżonego zart. 286 § 1 k.k.w zb. zart. 270 § 1 k.k.w zw. zart. 11 § 2 k.k.
z powodu apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego
od wyroku Sądu Okręgowego w Koszalinie
z dnia 14 maja 2013 r., sygn. akt II K 8/13
I
zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że uchyla rozstrzygnięcie zawartew punkcie 5 jego części dyspozytywnej,
II
w pozostałym zakresie zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy,
III
zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa wydatki za postępowanie odwoławcze i wymierza mu za to postępowanie opłatę w kwocie 2.100(dwa tysiące sto) złotych.
Bogumiła Metecka-Draus Andrzej Olszewski Piotr Brodniak
Sygn. akt II AKa 157/13
UZASADNIENIE
A. N.został oskarżony o to, że:
I
w okresie od 29 lutego 2008 roku i 06 czerwca 2008 roku wK.w Sądzie Rejonowym w Kołobrzegu posłużył się podrobionym testamentem holograficznymJ. N. (1)w sprawie I Ns 90/08 i działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej wprowadził w błąd sędziego Sądu Rejonowego w Kołobrzegu co do jego autentyczności i doprowadził go do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie co najmniej 266.000 zł. na szkodę innych spadkobierców ustawowychE. B.iJ. N. (2).
tj. o czyn zart. 286 § 1 kkw zb. zart. 270 § 1 kkw zw. zart. 11 § 2 kk
II
w dniu 29 kwietnia 2008 roku w sprawie I Ns 90/08 oraz w dniu 19 lutego 2009 r. i 09.listopada 2009 r. w sprawie I Ns 509/08 wK.w Sądzie Rejonowym w Kołobrzegu, działając w krótkich odstępach czasu i w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, pouczony o odpowiedzialności karnej za złożenie fałszywych zeznań składając zeznania mające służyć za dowód w postępowaniu sądowym zeznał nieprawdę, że przedłożony przez niego w Sądzie Rejonowym w Kołobrzegu testament został sporządzony i podpisany przezJ. N. (1)podczas gdy w rzeczywistości był on sfałszowany
tj. o czyn zart. 233 § 1 kkw zw. zart. 12 kk
III
w okresie od lutego 2009 r. do 29 września 2009 r. wK.chcąc abyW. S.złożył fałszywe zeznania nakłaniał go do zeznania nieprawdy w postępowaniu sądowym w sprawie I Ns 509/08, żeJ. N. (1)uczynił go jedynym swoim spadkobiercą podczas gdy w rzeczywistości jego wolą było żeby dziedziczyli po nim opróczA. N.takżeE. B.iJ. N. (2)
tj. o czyn zart. 18 § 2 kkw zw. zart. 233 § 1 kk
Sąd Okręgowy w Koszalinie wyrokiem z dnia 14 maja 2013 r., wydanym w sprawie II K 8/13A. N.uznał winnego popełnienia czynu opisanego wpunkcie I, z ustaleniem, że posłużył się on podrobionym przez siebie testamentem holograficznym oraz z ustaleniem, że wyłudził mienie znacznej wartości, to jest przestępstwa zart. 270 § 1 kkw zw. zart. 286 § 1 kkw zw. zart. 294 § 1 kkprzy zastosowaniuart. 11 § 2 kki za przestępstwo to, na podstawieart. 294 § 1 kkw zw. zart. 11 § 3 kk,art. 33 § 1, 2 i 3 kk, wymierzył oskarżonemu karę 2 lat pozbawienia wolności i karę grzywny w wysokości 300 stawek dziennych po 30 złotych każda stawka.
W zakresie czynu opisanego w punkcie II, Sąd Okręgowy uznałA. N.za winnego tego, że w dniu 29 kwietnia 2008 r. w Sądzie Rejonowym w Kołobrzegu, w toku postępowania prowadzonego w sprawie I Ns 90/08, będąc pouczonym o treściart. 671 § 3 kpc, zeznał nieprawdę co do tego, że przedłożony przez niego w Sądzie Rejonowym w Kołobrzegu testament holograficzny został sporządzony i podpisany przez zmarłegoJ. N. (1)podczas gdy w rzeczywistości został on sfałszowany przez oskarżonego, to jest przestępstwa zart. 233 § 1 kki za przestępstwo to, na podstawieart. 233 § 1 kk, wymierzył oskarżonemu karę roku pozbawienia wolności.
W zakresie czynu opisanego w punkcie III, Sąd Okręgowy uznałA. N.za winnego tego, że w lutym 2009 r., wK., chcąc abyW. S.złożył fałszywe zeznania usiłował nakłonić go do zeznania nieprawdy w postępowaniu sądowym w sprawie I Ns 509/08 Sądu Rejonowego w Kołobrzegu, że zmarłyJ. N. (1)uczynił go jedynym spadkobiercą podczas gdy w rzeczywistości wolą zmarłego było żeby dziedziczyli po nim opróczA. N.takżeE. B.iJ. N. (2), lecz zamierzonego celu nie osiągnął wobec odmowyW. S., to jest przestępstwa zart. 13 § 1 kkw zw. zart. 18 § 2 kkw zw. zart. 233 § 1 kki za przestępstwo to, na podstawieart. 14 § 1 kkw zw. zart. 19 § 1 kkw zw. zart. 233 § 1 kkwymierzył oskarżonemu karę 6 miesięcy pozbawienia wolności.
Na podstawieart. 85 kkiart. 86 § 1 kkSąd Okręgowy połączył kary pozbawienia wolności wymierzone oskarżonemu i orzekł wobec niego karę łączną 2 lat pozbawienia wolności, której wykonanie, na podstawieart. 69 § 1 i 2 kkorazart. 70 § 1 pkt 1 kk, warunkowo zawiesił na okres próby 5 lat.
Na podstawieart. 72 § 2 kkSąd Okręgowy zobowiązał oskarżonego do naprawienia szkody w całości przez zapłacenie na rzecz pokrzywdzonychE. B.iJ. N. (2)po 133.000 złotych w terminie 6 miesięcy od uprawomocnienia się orzeczenia.
Nadto, Sąd Okręgowy rozstrzygnął o kosztach sądowych.
Apelację od wyroku wywiódł obrońca oskarżonego i zarzucił mu:
1. w odniesieniu do skazania w pkt 1 wyroku za czyn zarzucany w pkt I i przy określonej wyrokiem modyfikacji zarzutu polegającej na zmianie opisu czynu - naruszenie przepisów postępowania -art. 201 k.p.k.poprzez nie uwzględnienie wniosków dowodowych zmierzających do ustalenia, czy - tak jak w przypadku opinii wydanej w sprawie przez biegłegoG. M., kategoryczność opinii innych biegłych nie podlega weryfikacji w uwzględnieniu tezy dowodowej, na którą powołano biegłąA. P.dla kategorycznego ukierunkowania treści opinii i stwierdzenia przez tę biegłą w opinii czy to jedynie oskarżony dopuścił się fałszu tego dokumentu przez co poza czynnościami biegłego pozostawiono także inne osoby mogące mieć interes w sporządzaniu tego rodzaju pisma albo w kreowaniu wizerunku pism rzekomo pochodzących od spadkodawcy, nadto przyjęcie, że skoro opinię wydaje biegły z określonej instytucji to brak jest podstaw dla jej kwestionowania, co stanowi o całkowitym, braku krytycyzmu w ocenie tego materiału dowodowego, a w konsekwencji o uznaniu, że oskarżony popełnił ten czyn i wynikowe z takich ustaleń czyny opisane w pkt II i III zarzutów, co skutkować winno uznaniem, ze rozstrzygnięcie Sądu I instancji jest co najmniej przedwczesne,
2. w zakresie czynu z pkt II i skazania z pkt 2 części dyspozytywnej wyroku Sądu I instancji - współzależność rozstrzygnięcia od ustalenia tego, czy oskarżony dopuścił się popełnienia przestępstwa fałszerstwa dokumentu i posłużenia się nim jako autentycznym i w konsekwencji złożeniu oświadczeń przed Sądem orzekającym w sprawie cywilnej będąc uprzedzonym na podstawieart. 671 § 3 k.p.c, która - jedynie w przypadku ustalenia w sposób nie budzący wątpliwości, że oskarżony umyślnie dopuścił się przestępstwa fałszerstwa i posłużenia się dokumentem fałszywym - może prowadzić do poniesienia odpowiedzialności karnej w zakresie objętym opisem i kwalifikacją czynu jak w tej części skazania, co - wobec nie ukończenia czynności dowodowych w dot. zarzutu w pkt I - powoduje uznanie przedwczesności skazania,
3. w odniesieniu do uznania zawinienia w pkt III i w sposób wskazany w części dyspozytywnej wyroku pkt 3 - błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę rozstrzygnięcia polegający na bezkrytycznym uznaniu, że oskarżony telefonował do świadkaW. S.w celu nakłonienia go do składania - fałszywych zeznań a nie zeznań, które ten oskarżony oceniał jako zeznania prawdziwe, podczas, gdy w materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie, w tym i wobec opowiedzenia się tego świadka po stronie rodzeństwa oskarżonego na każdym etapie procesów toczących się z udziałem tych stron nakazujące co najmniej ostrożność interpretacyjną zeznań tego świadka i to w sytuacji, gdy oskarżony - jak świadek twierdzi - miał wyłącznie zapytać go o tym, że potwierdzi, jako znajomy spadkobiercy, to, że jego wolą miało stać się określone rozdysponowanie przez niego majątkiem na wypadek śmierci; przyjęta przez Sąd I instancji interpretacja rozmowy, która - jak twierdzi świadekW. S., a przeczy temu oskarżony - miała przebiegać w ten sposób, że po zadaniu pytania - więc nie nakłaniania do czynu sprzecznego z prawem - świadek odmówił pozytywnego zachowania i osoby te już więcej do takiej okoliczności nie wracały, co stanowi o ewidentnym błędzie Sądu I instancji w zakresie ustaleń o zawinieniu oskarżonego,
4. obrazę przepisów prawa materialnego -art. 72 § 2 k.k.- polegającą na zasądzeniu od oskarżonego na rzecz oskarżycieli posiłkowych wskazanych tam kwot w sytuacji, gdy o te same kwoty toczy się postępowanie przed Sądem Rejonowym w Gdyni i w sytuacji, gdy - z przepisów prawa cywilnego wynika obowiązek rozliczenia wartości masy spadkowej po jej pomniejszeniu o długi spadkowe, koszty i opłaty związane ze spadkiem - a proces cywilny jest tak zaawansowany, że daje tym osobom pewność uzyskania świadczeń im należnych w przypadku ustalenia, że dziedziczą one na podstawie przepisów ustawy, a testament jest sfałszowany
5. rażącą niewspółmierność orzeczonej kary grzywny w rozmiarze 300 stawek dziennych po 30 zł każda nie odnoszącą się do tego na jaki cel oskarżony zużył środki pochodzące ze sprzedaży spadkowej nieruchomości i nie uwzględniającej jego rzeczywiste możliwości majątkowe co wprost przekłada się na stosowanie w tym przypadku przepisów o zastępczych karach pozbawienia wolności za nie uiszczoną grzywnę,
Podnosząc te zarzuty apelujący wniósł o:
- rozłączenie orzeczenia o karze łącznej i w zakresie pkt 3 wyroku odnoszącego się do zarzutu w pkt III zmianę orzeczenia Sądu I instancji poprzez uniewinnienie oskarżonego od stawianego mu zarzutu,
- w zakresie orzeczenia jak w pkt 1 i 2 wyroku - o uchylenie apelowanego wyroku i zwrot sprawy Sądowi I instancji dla przeprowadzenia dodatkowego opiniowania przez biegłych sądowych jak w treści wniosku dowodowego obrony zawartego na k. 541 i 542 akt sprawy,
a z ostrożności procesowej apelujący wniósł o:
- uchylenie orzeczenia Sądu I instancji w części dotyczącej naprawienia szkody na podstawieart. 72 § 2 k.k.i pozostawienie rozstrzygnięcia w tym zakresie Sądowi cywilnemu działu spadku
- w przypadku orzekania kary grzywny o miareczkowanie jej wysokości w sposób zapewniający adekwatność kary do czynu i możliwości majątkowych sprawcy,
nadto - z uwagi na sytuację materialną oskarżonego – apelujący wniósł o nie orzekanie o kosztach i opłatach w sprawie w tym o zmianę rozstrzygnięcia i o umorzenie obciążeń wynikających z pkt 6 wyroku Sądu I instancji.
Sąd Apelacyjny zważył, co następuje.
Apelacja jest zasadna w zakresie zarzutu sformułowanego w punkcie 4, natomiast w pozostałej części jawi się ona jako oczywiście bezzasadna.
Instancyjna kontrola zaskarżonego wyroku prowadzi do wniosku, że materiał dowodowy uzyskany przez Sąd pierwszej instancji posiada charakter wyczerpujący. Wyrażając ten pogląd trzeba jednocześnie bardzo wyraźnie zaakcentować, że słusznie postąpił Sąd Okręgowy oddalając na rozprawie w dniu 15 kwietnia 2013 r. wniosek autorstwa obrońcy oskarżonego o dopuszczenie dowodu z uzupełniającej opinii Instytutu Ekspertyz Sądowych im.(...)wK.oraz biegłego z zakresu kryminalistycznego badania dokumentówW. L.(k.541-542). W tym miejscu należy przypomnieć, że ów wniosek zmierzał do wykazania, iż materiał porównawczy, którym dysponowały oba wymienione podmioty opiniujące zawierał, między innymi, takie dokumenty, które rzekomo zostały sfałszowane przezJ. K.. Rzecz jednak w tym, że z opinii, zarówno biegłegoW. L.(k.144-185 i k.533-534), jak i wspomnianego Instytutu (k.392-426 i k.534-535) jednoznacznie wynika, że dostarczony do badań materiał porównawczy jest jednorodny, a tworzące go dokumenty autorstwa oskarżonego iJ. N. (1)pochodzą nie tylko z ostatnich 10 lat życia tego drugiego, kiedy to pozostawał on w związku konkubenckim zJ. K., ale również z okresu znacznie wcześniejszego. W tym stanie rzeczy jakiejkolwiek krytyki nie wytrzymuje więc twierdzenie skarżącego, jakoby w omawianym zakresie, cytowane wyżej opinie były dotknięte mankamentami, o których mowa wart. 201 kpk. Bezzasadnie brzmią również uwagi apelującego nawiązujące do dokonanej przez Sąd Okręgowy oceny wniosków sformułowanych we wskazanych wcześniej opiniach, a także w opiniach biegłegoG. M.(k.76-94 i k.529-533). Prezentując te uwagi ich autor traci bowiem z pola widzenia elementy, które to prawidłowo dostrzegł Sąd orzekający, a których to istnienie prowadzi do oczywistej w swej wymowie konkluzji, a mianowicie, że wnioski przedstawione w opiniachW. L.oraz w imieniu Instytutu Ekspertyz Sądowych przez biegłąA. P.zasługują na pełną aprobatę. Aby nie być gołosłownym wypada jedynie przypomnieć, że owe wnioski korespondują ze sobą i wzajemnie się uzupełniają, a w ich obliczu nie ulega wątpliwości, że testament holograficzny datowany na 20 stycznia 2008 r. i opatrzony podpisem „J. N. (1)” w rzeczywistości został napisany i podpisany przezA. N.. Przekonania o słuszności tej tezy nie zmieniają zaś uwagi odzwierciedlone w pisemnej opinii biegłegoG. M.(k.76-94). Opinia ustna jego autorstwa (k.529-533) dowodzi przecież, że uwagi te nie są trafne, a ponadto wskazuje przyczyny, które doprowadziły do zmaterializowania się takiego stanu rzeczy. Co więcej, z omawianej opinii wynika również, a właściwie przede wszystkim to, że w ocenie jej autora, to znaczyG. M., wnioski zaprezentowane przez dwóch pozostałych biegłych są prawidłowe. W tej, przedstawionej sytuacji rację ma więc Sąd Okręgowy, że pisemna opiniaG. M., w przeciwieństwie do opiniiW. L.oraz Instytutu Ekspertyz Sądowych, jest pozbawiona wartości dowodowej. W tym miejscu trzeba jednocześnie zaakcentować, a wynika to z pisemnych motywów zaskarżonego wyroku, że dokonując takiej a nie innej oceny wspomnianych dowodów Sąd orzekający uwzględnił szeroki i wyczerpujący katalog przemawiających za nią okoliczności. W związku z tym ewidentnym nadużyciem jest twierdzenie skarżącego jakoby w tej materii Sąd Okręgowy kierował się wyłącznie kategorycznym charakterem sformułowań zawartych w opiniach oraz autorytetem Instytutu Ekspertyz Sądowych im.(...)wK..
Reasumując dotychczasowe rozważania należy więc w całej rozciągłości zaaprobować stanowisko Sądu pierwszej instancji, które to sprowadza się do tezy, że to nie kto inny, leczA. N.jest autorem wspomnianego wcześniej testamentu. Natomiast niewątpliwa trafność tej konkluzji w konsekwencji powoduje, że zarzut podniesiony w punkcie 2 apelacji już „z gruntu” jest bezzasadny. Przyznaje to zresztą sam apelujący wskazując, że w przypadku takiego ustalenia jak to, o którym mowa powyżej popełnienie przez oskarżonego czynu opisanego w punkcie 2 części dyspozytywnej zaskarżonego wyroku „(…) wydaje się wątpliwości nie budzić (…)” (str. 6 apelacji). Tego rodzaju uwaga skarżącego jest oczywiście trafna, w związku z czym zbędnym jest przekonywanie, że wyżej wymieniony zarzut absolutnie nie zasługuje na uwzględnienie.
Jeśli zaś chodzi o twierdzenia skarżącego, których egzemplifikacją jest zarzut sformułowany w punkcie 3 skargi w pierwszej kolejności trzeba podkreślić, że z zeznańW. S.wcale nie wynika by przejawiał on szczególnego rodzaju stosunek wobec pokrzywdzonychE. B.iJ. N. (2). W związku z tym sugestia apelującego, że mimo wszystko jest inaczej, stanowi kolejne jego nadużycie. Zwracając na to uwagę należy równocześnie podkreślić, że zeznaniaW. S.są wyważone, a wynikające z nich okoliczności wpisują się w kontekst uwarunkowań faktycznych tworzących realia rozpoznawanej sprawy. W tej sytuacji rację ma więc Sąd pierwszej instancji, że wspomniane zeznania są wiarygodne, a bez wpływu na taką ich ocenę pozostaje fakt, iż w toku przeprowadzonego postępowania, z przyczyn obiektywnych, nie zdołano uzyskać billingów połączeń telefonicznych pomiędzy oskarżonym aW. S.. Brak owych billingów, przy uwzględnieniu treści zeznań świadka odczytywanych w kontekście całego zgromadzonego materiału dowodowego nie obniża bowiem wartości poznawczej tych zeznań, a także nie rodzi żadnych, a więc również takich o jakich mowa wart. 5 § 2 kpk, wątpliwości co do ich interpretacji.
Podsumowując, stwierdzić więc należy, że Sąd Okręgowy uzyskał wszystkie dostępne mu dowody, bezbłędnie je ocenił a w oparciu o tę ocenę poczynił jak najbardziej poprawne ustalenia faktyczne. Ów Sąd dokonał również prawidłowej subsumcji czynów przypisanych oskarżonemu, a nawiązując do tej, która dotyczy czynu opisanego w punkcie 3 części dyspozytywnej zaskarżonego wyroku należy jedynie przypomnieć, że podżeganie do popełnienia przestępstwa może przejawiać się w różnych formach, w tym, między innymi, w takiej, którą swym zachowaniem urzeczywistnił oskarżony. Natomiast jeśli chodzi o wymierzoneA. N.kary pozbawienia wolności i grzywny, to te zostały ukształtowane na właściwym poziomie. Żadna z tych kar absolutnie nie razi niewspółmierną surowością, a rozwijając tę tezę w odniesieniu do kary grzywny, w pierwszym rzędzie trzeba zauważyć, że kwotowo wynosi ona 9.000 a nie jak wskazał apelujący 90.000 złotych (str. 9 apelacji). W dalszej kolejności trzeba podkreślić, że w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku Sąd meriti wyraźnie wskazał, iż określając wysokość tej kary miał w polu widzenia sytuację majątkowąA. N.. W związku z tym odmienne w tym zakresie twierdzenie skarżącego jawi się jako oczywiście bezzasadne. Natomiast oceniając przez pryzmat tej sytuacji wymiar omawianej kary nie można również zapominać o okolicznościach przedmiotowych czynu przypisanego oskarżonemu w punkcie 1 części dyspozytywnej zaskarżonego wyroku, a w szczególności o wysokości korzyści majątkowej jaką wymieniony uzyskał w wyniku popełnienia tego przestępstwa. W kontekście tych okoliczności należy zaś jedynie powtórzyć, że kara grzywny wymierzonaA. N.jest sprawiedliwa i wyważona, a co za tym idzie nie jest dotknięta uchybieniem, o którym mowa wart. 438 pkt 4 kpk.
Dokonując instancyjnej kontroli kwestionowanego orzeczenia stwierdzić natomiast należy, że zasadny jest zarzut sformułowany w punkcie 4 apelacji. Wyrażając ten pogląd trzeba zaś przypomnieć, że przed Sądem Rejonowym w Gdyni zawisła sprawa VII Ns 1934/11, której przedmiotem jest dział spadku i zniesienie współwłasności po zmarłymJ. N. (1). W takiej zaś sytuacji procesowej, zawarta wart. 415 § 5 kpkklauzula antykumulacyjna wykluczała możliwość zobowiązania oskarżonego po myśliart. 72 § 2 kkdo naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwem. Wspomniana klauzula obejmuje bowiem zarówno orzekanie o obowiązku naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwem na podstawieart. 46 § 1 k.k., jak i o zobowiązaniu oskarżonego do naprawienia szkody na podstawieart. 72 § 2 k.k.w wypadku warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności (por. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 28 listopada 2012 r., III KK 321/12, LEX nr 1231567 oraz z dnia 18 stycznia 2013 r., V KK 378/12, LEX nr 1277805). Tymczasem Sąd Okręgowy, w oparciu o przepisart. 72 § 2 kk, zobowiązał oskarżonego do naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwem, a co za tym idzie rozstrzygnął kwestię, co do której, wobec zakazu wynikającego zart. 415 § 5 kpk, orzekanie było wykluczone. Dostrzegając to uchybienie, Sąd odwoławczy w konsekwencji zmienił zaskarżony wyrok, uchylając rozstrzygnięcie zawarte w punkcie 5 jego części dyspozytywnej.
O wydatkach związanych z postępowaniem odwoławczym Sąd Apelacyjny orzekł na podstawieart. 627 kpkiart. 636 § 1 kpk, zaś o opłacie należnej za to postępowanie w oparciu oart. 2 ust. 1 pkt. 4, art. 3 ust. 1 oraz art. 8 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych(Dz. U. z 1983 r. Nr 49, poz. 223 z późn. zm.). Zdaniem Sądu odwoławczego brak jest zaś podstaw do podjęcia w tej materii innego, postulowanego przez obrońcę oskarżonego, rozstrzygnięcia. Brak jest również procesowych przesłanek, nie tyle do uwzględnienia, co w ogóle do podjęcia rozważań na temat zasadności wniosku apelującego o umorzenie kosztów sądowych zasądzonych odA. N.w zaskarżonym orzeczeniu. Ta kwestia może być bowiem jedynie przedmiotem postępowania wykonawczego regulowanego przepisamikodeksu karnego wykonawczego. | ```yaml
court_name: Sąd Apelacyjnyw Szczecinie
date: '2013-10-16'
department_name: II Wydział Karny
judges:
- Andrzej Olszewski
- Bogumiła Metecka-Draus
- Piotr Brodniak
legal_bases:
- art. 33 § 1, 2 i 3 kk
- art. 671 § 3 k.p.c
- art. 438 pkt 4 kpk
- art. 2 ust. 1 pkt. 4, art. 3 ust. 1 oraz art. 8 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r.
o opłatach w sprawach karnych
recorder: st. sekretarz sądowy Jorella Atraszkiewicz
signature: II AKa 157/13
``` |
152505000001003_II_Ca_000824_2017_Uz_2018-04-11_001 |
You are extracting information from the Polish court judgments.
Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value.
Please return the response in the identical YAML format:
```yaml
court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>"
date: <data, date in format YYYY-MM-DD>
department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\
\ department>"
judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>"
legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)>
recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder>
signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment>
```
=====
{context}
======
| Sygn. akt II Ca 824/17
POSTANOWIENIE
Dnia 11 kwietnia 2018 r.
Sąd Okręgowy w Kaliszu II Wydział Cywilny Odwoławczy
w składzie:
Przewodniczący:
SSO Wojciech Vogt (spr.)
Sędziowie:
SSO Barbara Mokras
SSR del. Radosław Grzęda
Protokolant:
st. sekr. sąd. Jolanta Bąk
po rozpoznaniu w dniu 11 kwietnia 2018r. w Kaliszu
na rozprawie
sprawy z wnioskuK. M. (1)
z udziałemU. W.,M. C. (1),A. K.,P. K.,W. P.,J. C.,I. C.
o zasiedzenie
na skutek apelacji uczestników postępowaniaM. C. (1),A. K.,P. K.,W. P.,J. C.,I. C.
od postanowienia Sądu Rejonowego w Krotoszynie
z dnia 25 lipca 2017r. sygn. akt I Ns 1097/15
p o s t a n a w i a:
1
oddalić apelację,
2
zasądzić od uczestników postępowaniaM. C. (1),A. K.,P. K.,W. P.,J. C.iI. C.solidarnie na rzecz wnioskodawczyniK. M. (2)kwotę 225 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu odwoławczym.
SSO Barbara Mokras SSO Wojciech Vogt SSR del. Radosław Grzęda
UZASADNIENIE
Wnioskiem złożonym do Sądu Rejonowego w Krotoszynie w dniu 25 listopada 2015 r. wnioskodawcaK. M. (1)wniosła o stwierdzenie, iżR. P.iU. P.nabyli przez zasiedzenie z dniem 01 stycznia 1985 roku do majątku wspólnego na prawach wspólności wstawowej majątkowej małżeńskiej własność części nieruchomości zabudowanej położonej wK.przyul. (...)o powierzchni 0.0033 ha stanowiącej cześć działki geodezyjnej(...)(pod budynkiem mieszkalnym), objętej księgą wieczystą Sądu Rejonowego w Krotoszynie(...).
W uzasadnieniu podniosła, iż formalnie właścicielami nieruchomości objętej wnioskiem są uczestnicy postępowaniaM. C. (1),A. K.,P. K.,W. P.,J. C.iI. C.. Poprzednikami prawnymi w/w osób byliW.iM.małżonkowieC., którzy najpierw w dniu 3 kwietnia 1954 roku nabyli nieruchomość odulicy (...)w(...)działka (...)), dla której prowadzona byłaksięga wieczysta nr (...). W dacie sprzedaży na nieruchomości posadowiony był garaż, częściowo zajmujący również nieruchomość sąsiednią – przylegającą – odulicy (...)(wówczas Armii Czerwonej)W. C.przeprowadził przebudowę i rozbudowę garażu, adaptując go na budynek mieszkalny. Na skutek tej rozbudowy znalazł się w połowie nadziałce (...), a w drugiej połowie na działce sąsiedniej, przyległej o numerze(...). W roku 1959 małżonkowieW.iM. C. (2)nabyli również nieruchomość przyległą doulicy (...), oznaczoną jakodziałka (...), dla której Sąd prowadziłksięgę wieczystą nr (...)(obecnie(...)), zabudowaną budynkiem wielorodzinnym, na której częściowo usytuowany był przebudowany przez nich budynek mieszkalny. W dniu 12 czerwca 1961 roku w Państwowym Biurze Notarialnym wK.W.iM. C. (2)zawarli umowę sprzedaży nieruchomości zeS.iH.małżonkamiK.. Na mocy tego aktu notarialnegoW.iM.małżonkowieC.sprzedali nieruchomość objętąKW (...)wraz ze znajdującą się na niej połową domu mieszkalnego, opisanego w tym akcie wraz z połową tegoż domu mieszkalnego znajdującego się na ich nieruchomościKW (...)lecz bez gruntu pod tą połową znajdującego sięS.iH.małżonkomK.. Ponadto ustanowiono na rzecz każdoczesnych(...)służebność gruntową polegającą na prawie utrzymywania przez każdoczesnych(...)połowy domu mieszkalnego, znajdującego się na gruncie stanowiącym część nieruchomościKW (...)oraz wskazano, iż w razie rozbiórki domu mieszkalnego względnie jego połowy znajdującej się na nieruchomościKW (...)wszystek materiał, z którego pobudowana została połowa domu mieszkalnego znajdującego się na nieruchomościKW (...)staje się własnością każdoczesnych(...)i tylko oni mają prawo materiałami dysponować. Na mocy cytowanej umowyS.iH.małżonkowieK.weszli w posiadanie całej nieruchomości, zamieszkali w domu na niej posadowionym, a z początkiem lat osiemdziesiątych podarowali nieruchomość swojemu wnukowiL. D., który z kolei sprzedał tą nieruchomość małżonkomR.iU. P.. MałżonkowieP.od 7 października 1982 roku objęli powyższą nieruchomość w posiadanie samoistne, dysponowali ją w sposób niezakłócony, utrzymywali budynek, prowadzili jego remonty. Na zakupionej nieruchomości pobudowali drugi budynek mieszkalny.
Uczestnicy postępowania wnieśli o oddalenie wniosku i zasądzenie od wnioskodawcy na ich rzecz kosztów postępowania według norm przepisanych.
W uzasadnieniu podnieśli, iż umowa z dnia 12 czerwca 1961 roku nie jest bezwzględnie nieważna. Zdaniem uczestników ważny jest zapis dotyczący przeniesienia własności połowy domu mieszkalnego znajdującego się na nieruchomości nr(...), lecz bez gruntu pod tym budynkiem. Należy bowiem wskazać, ze zapis ten został uzupełniony ustanowieniem służebności budynkowej polegającej na tym, ze każdocześni właścicieledziałki (...)mają prawa utrzymywania połowy budynku na nieruchomości nr(...). Dopuszczalność tego rodzaju służebności wynikała wprost z treściart. 151 k.c., a poprzednio zart. 32 dekretu z dnia 11 października 1946 r. prawo rzeczowe. Faktem jest, że służebność ta bardzo mocno ingeruje w prawo własnościdziałki nr (...)praktycznie uniemożliwiając korzystanie z części gruntu pod budynkiem, jednak nie oznacza to, aby posiadanie samoistne części budynku znajdującego się na nieruchomości nr(...)oznaczało również samoistne posiadanie gruntu pod tym budynkiem, prowadząc do jego zasiedzenia. Jednocześnie uczestnicy podnieśli, iż nigdy nie doszło do przekształcenia posiadania zależnego spornego gruntu pod częścią budynku w posiadanie samoistne przez kolejnych właścicielidziałki (...).
Sąd Rejonowy w Krotoszyniepostanowieniem z dnia 25 lipca 2017 r. stwierdził, iżR. P., synH.iK.iU. P., córkaK.iH.nabyli do wspólności ustawowej małżeńskiej z dniem 01.01.1985 roku w drodze zasiedzenia własność nieruchomości położonej wK.przyul. (...)o powierzchni 0,0034 ha, oznaczonej numeremdziałki (...), dla której między innymi Sąd Rejonowy w Krotoszynie prowadzi księgę wieczystą KZl(...)i orzekł o kosztach postępowania. Rozstrzygnięcie swoje oparł na następujących ustaleniach i rozważaniach:
W.iM.małżonkowieC.w dniu 3 kwietnia 1954 roku nabyli nieruchomość odulicy (...)wK.oznaczoną numeremdziałki (...), dla której prowadzona byłaksięga wieczysta nr (...). W chwili zakupu na nieruchomości posadowiony był garaż, częściowo zajmujący również nieruchomość sąsiednią – przylegającą – odulicy (...)(wówczas Armii Czerwonej).W. C.przeprowadził przebudowę i rozbudowę garażu, adaptując go na budynek mieszkalny. Na skutek tej rozbudowy budynek ten znalazł się w połowie nadziałce (...), a w drugiej połowie na działce sąsiedniej, przyległej o numerze(...).
Dowód: bezsporne, akta księgi wieczystej KZ1R/00001690/4
W roku 1959 małżonkowieW.iM. C. (2)nabyli natomiast nieruchomość przyległą odulicy (...), oznaczoną jakodziałka (...), dla której Sąd prowadziłksięgę wieczystą nr (...)(obecnie(...)). Na nieruchomości tej znajdował się budynek wielorodzinny oraz częściowo usytuowany był przebudowany przez nich budynek mieszkalny.
Dowód: bezsporne, akta księgi wieczystej KZ1R/00001689/4
W dniu 12 czerwca 1961 roku w Państwowym Biurze Notarialnym wK.W.iM. C. (2)zawarli umowę sprzedaży nieruchomości zeS.iH.małżonkamiK.. W chwili zawarcia tego aktu notarialnegoW.iM.małżonkowieC.byli właścicielami nieruchomości położonych wK.objętychksięgami wieczystymi KW (...)iKw (...). Na obu tych nieruchomościach znajdował się parterowy dom mieszkalny murowany o jednym pokoju, kuchni i łazience przerobiony z garażu. Na mocy tego aktu notarialnegoW.iM.małżonkowieC.sprzedali nieruchomość objętąKW (...)wraz ze znajdującą się na niej połową domu mieszkalnego, opisanego w tym akcie wraz z połową tegoż domu mieszkalnego znajdującego się na ich nieruchomościKW (...)lecz bez gruntu pod tą połową znajdującego sięS.iH.małżonkomK.. Ponadto w paragrafie 5 tego aktu notarialnegoW.iM.małżonkowieC.ustanowili na rzecz każdoczesnych(...)służebność gruntową polegającą na prawie utrzymywania przez każdoczesnych(...)połowy domu mieszkalnego, znajdującego się na gruncie stanowiącym część nieruchomościKW (...)oraz wskazano, iż w razie rozbiórki domu mieszkalnego względnie jego połowy znajdującej się na nieruchomościKW (...)wszystek materiał, z którego pobudowana została połowa domu mieszkalnego znajdującego się na nieruchomościKW (...)staje się własnością każdoczesnych(...)i tylko oni mają prawo materiałami dysponować. JednocześnieS.iH.małżonkowieK.jako obecni właściciele nieruchomości objętejksięgą wieczystą Kw (...)ustanowienie powyższej służebności gruntowej przyjmują. Roczną wartość służebności gruntowej strony podały na kwotę 50 zł.
Dowód: kserokopia aktu notarialnego k. 35-36 akt
Na mocy cytowanej umowyS.iH.małżonkowieK.weszli w posiadanie całej nieruchomości, zamieszkali w domu na niej posadowionym, a z początkiem lat osiemdziesiątych podarowali nieruchomość swojemu wnukowiL. D.. Aktem notarialnym z dnia 07.10.1982 rokuL. D.przeniósł własność zabudowanej nieruchomości położonej wK.przyul. (...)na rzeczR.iU.małżonkówP..
Dowód: umowa sprzedaży k. 39 akt
MałżonkowieP.od 7 października 1982 roku objęli powyższą nieruchomość w posiadanie samoistne, dysponowali ją w sposób niezakłócony, utrzymywali budynek, prowadzili jego remonty. Na zakupionej nieruchomości pobudowali drugi budynek mieszkalny.
W dniu 01 stycznia 1990 roku zmarłR. P.. Na mocy postanowienia Sądu Rejonowego w Krotoszynie z dnia 19 maja 1992 roku spadek po nim nabyli żonaU. W.(P.) oraz dzieciK. P.,B. P.iM. P..
Dowód: kserokopia postanowienia k. 38 akt
Aktem notarialnym z dnia 16.04.2015 rokuU. W.,B. P.iM. P.darowali swoje udziały w nieruchomości położonej wK.przyul. (...), dla której Sąd Rejonowy w Krotoszynie prowadziksięgę wieczystą (...)na rzecz wnioskodawczyniK. M. (1).
Dowód: umowa darowizny k. 40-44 akt
Od tego czasu wnioskodawczyniK. M. (1)posiada samoistnie przedmiotową nieruchomość oraz budynek posadowiony na tej nieruchomości oraz częściowo na sąsiedniej nieruchomości. W budynku mieszkalnym, w tym również na części znajdującej się na spornej nieruchomości były robione remonty, w tym generalny remont. Była zakładana papa na dachu oraz wymienione okna. O tym że część budynku mieszkalnego znajduje się na nieruchomości uczestnikówK. M. (1)dowiedziała z rozmowy z PaniąK.około 2012 roku. Aktualnie w przedmiotowym budynku mieszkalnym mieszka brat wnioskodawczyniM..
Dowód: zeznania wnioskodawczyni k. 86 akt, zeznania uczestniczki postępowaniaM. C. (1)k. 87 akt, zeznania świadkówI. K.k. 116 akt,E. F.k. 116 akt,M. Z.k. 117 akt
Powiatowy Inspektorat Budowlany wK.prowadzi postępowanie administracyjne w sprawie legalności usytuowania w połowie nadziałce (...)i nadziałce (...)budynku mieszkalnego, który miał podlegać rozbiórce. Pismem z dnia 26 października 2015 rokuK. M. (1)została wezwana do dostarczenia dokumentu, z którego wynikałoby jej prawo do dysponowania nieruchomością oznaczoną nrdziałek (...)na cele budowlane.
Dowód: wezwanie k. 70 akt
Podatki od nieruchomości oznaczonejnumerem geodezyjnym (...), w tym również od gruntu na którym znajduje się sporna część budynku mieszkalnego płacą uczestnicy postępowania, którzy są współwłaścicielami tej nieruchomości.
Dowód: decyzje podatkowe k. 99-113 akt
Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie wyżej wymienionego osobowego i rzeczowego materiału dowodowego. W rozpoznawanej sprawie ustalony stan faktyczny był w zasadzie bezsporny. Okoliczności stwierdzone aktami notarialnymi nie były przez nikogo kwestionowane, nie było również sporu co do tego kto posiadał sporny budynek mieszkalny w poszczególnych latach.
Sąd uznał za wiarygodne zeznania wnioskodawcy i uczestników postępowania na okoliczność kto zajmował się przedmiotowym budynkiem od czasu sprzedaży go przezW.iM.małżonkówC., kto dbał o ten budynek w poszczególnych latach oraz czynił nakłady w postaci remontu budynku mieszkalnego. Okoliczność tą potwierdzili przesłuchiwani w sprawie świadkowieI. K.,E. F.,M. Z.. Zeznania tych świadków Sąd ocenił jako wiarygodne. Świadkowie są osobami obcymi dla stron, a więc nie zainteresowanymi w określonym rozstrzygnięciu sprawy. Ponadto zeznania te były jasne, spójne, a świadkowie są sąsiadami wnioskodawcy, mieszkają obok przedmiotowej nieruchomości i widzieli kto zajmował się budynkiem mieszkalnym posadowionym na spornej części nieruchomości.
Jako wiarygodne ale nie wnoszące nic istotnego do sprawy należało ocenić zeznania uczestnikówP. K.,M. C. (1)iW. P.albowiem zamieszkali oni na przedmiotowej nieruchomości odpowiednio w 2005r., 2013r. i 1996 roku a więc nie posiadali wiedzy o zdarzeniach które miały miejsce wcześniej, a które miały znaczenie dla rozpoznania niniejszej sprawy. Swoje zaś wiadomości posiadali z relacji innych osób.
Sąd dał wiarę dokumentom, z których dowód przeprowadzono w toku postępowania, w szczególności jako wiarygodny dowód w sprawie Sąd ocenił opinię biegłego geodety, która nie była kwestionowana przez żadną ze stron. Ich autentyczność oraz prawdziwość stwierdzonych w nich faktów nie budziła, zdaniem Sądu wątpliwości, nie zostały również zakwestionowane przez strony.
Zasiedzenie jest jednym ze sposobów nabyciaprawa rzeczowego, między innymi własności nieruchomości i polega na długotrwałym posiadaniu rzeczy nie wyłączonej z obrotu cywilnoprawnego następujące ex lege, z chwilą upływu przewidzianego w ustawie terminu. Z tą samą chwilą wygasa prawo własności dotychczasowego właściciela.
Zasadniczym przepisem regulującym zasiedzenie nieruchomości jestart. 172 k.c., zgodnie z którym posiadacz nieruchomości nabywa jej własność, jeżeli posiada nieruchomość nieprzerwanie przez określony czas jako posiadacz samoistny. I tak po upływie lat trzydziestu nabywa jej własność, jeżeli uzyskał posiadanie w złej wierze (§ 2). W przypadku gdy posiadanie uzyskał w dobrej wierze nabywa własność nieruchomości po upływie lat dwudziestu (§ 1).
W myśl przepisówkodeksu cywilnegoobowiązujących od dnia 01.01.1965r. do dnia 01.10.1990r. termin zasiedzenia wynosił 10 lat w dobrej wierze i 20 lat w złej wierze.
Z brzmienia przepisu 172k.c.wynika, iż do nabycia własności nieruchomości konieczne jest kumulatywne spełnienie dwóch przesłanek: samoistnego i nieprzerwanego posiadania oraz upływ określonego w ustawie terminu (okresu posiadania).
Kwestia dobrej czy złej wiary samoistnego posiadacza w chwili uzyskania posiadania nie ma znaczenia dla samej możliwości nabycia własności w drodze zasiedzenia, ma jedynie wpływ na długość terminu, z upływem którego ono nastąpi.
Posiadanie ma charakter posiadania samoistnego, jeżeli posiadacz włada rzeczą „jak właściciel”. Posiadacz wykonuje zatem faktycznie uprawnienia składające się na treść prawa własności. O tym, czy posiadanie ma charakter posiadania samoistnego decydują okoliczności faktyczne o charakterze przede wszystkim zewnętrznym (zachowanie się posiadacza względem przedmiotu posiadania dostrzegalne dla innych osób). Faktyczne władztwo nad rzeczą warunkujące istnienie posiadania obejmuje dwa elementy: element fizyczny – corpus tj. faktyczne władanie rzeczą i element psychiczny – animus tj. wola władania rzeczą.
Ze zgromadzonego w niniejszej sprawie materiału dowodowego wynika, iżW.iM.małżonkowieC.sprzedali na podstawie aktu notarialnego z dnia 12 czerwca 1961S.iH.małżonkomK.zabudowaną nieruchomość dla której Sąd Rejonowy w Krotoszynie prowadziksięgę wieczystą Kw (...)wraz z połową znajdującego się na niej domu mieszkalnego oraz połową domu mieszkalnego znajdującego się na nieruchomości dla której Sąd Rejonowy w Krotoszynie prowadziksięgę wieczystą Kw (...)lecz bez gruntu pod tą połową znajdującego się. Ponadto w paragrafie 5 tego aktu notarialnegoW.iM.małżonkowieC.ustanowili na rzecz każdoczesnych(...)służebność gruntową polegającą na prawie utrzymywania przez każdoczesnych(...)połowy domu mieszkalnego, znajdującego się na gruncie stanowiącym część nieruchomościKW (...)oraz wskazano, iż w razie rozbiórki domu mieszkalnego względnie jego połowy znajdującej się na nieruchomościKW (...)wszystek materiał, z którego pobudowana została połowa domu mieszkalnego znajdującego się na nieruchomościKW (...)staje się własnością każdoczesnych(...)i tylko oni mają prawo materiałami dysponować. JednocześnieS.iH.małżonkowieK.jako obecni właściciele nieruchomości objętejksięgą wieczystą Kw (...)ustanowienie powyższej służebności gruntowej przyjmują. Roczną wartość służebności gruntowej strony podały na kwotę 50 zł.
W ocenie Sądu umowa zawarta w dniu 12 czerwca 1961 roku była ważna. W pierwszej kolejności podnieść należy, że graniczące z sobą działki gruntu, będące własnością tej samej osoby, dla których prowadzone są oddzielne księgi wieczyste, stanowią dwie odrębne nieruchomości w rozumieniuart. 46 § 1 k.c(tak Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 26.02.2003r. II CKN 1306/00 oraz uchwale z dnia 7.04.2006r. III CZP 24/06, OSNC 2007/ nr 2, poz. 24). W rozpoznawanej sprawie właśnie z takim stanem faktycznym mieliśmy do czynienia albowiemW.iM.małżonkowieC.byli właścicielami dwóch odrębnych nieruchomości (dla każdej nieruchomości była prowadzona odrębna księga wieczysta) na których posadowiony był budynek mieszkalny. W takim wypadku podział budynku przy dokonywaniu sprzedaży nie był konieczny.
Natomiast jako nieważną należało uznać tę część umowy na podstawie której małżonkowieC.sprzedali małżonkomK.połowę budynku mieszkalnego znajdującego się na nieruchomości, która nie była przedmiotem przeniesienia własności, i która nadal pozostawała własnością sprzedających.Zgodnie zart. 47 k.c.część składowa rzeczy nie może być odrębnym przedmiotem własności i innychpraw rzeczowych. Częścią składową rzeczy jest wszystko, co nie może być od niej odłączone bez uszkodzenia lub istotnej zmiany całości albo bez uszkodzenia lub istotnej zmiany przedmiotu odłączonego. Stosownie zaś do treściart. 48 k.c.z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych, do części składowych gruntu należą w szczególności budynki i inne urządzenia trwale z gruntem związane, jak również drzewa i inne rośliny od chwili zasadzenia lub zasiania. Przedmiotowa umowa w tym zakresie naruszyła więc zasadę superficies solo cedit.
Odnośnie zaś ustanowionej w paragrafie 5 tego aktu notarialnego przezW.iM.małżonkówC.na rzecz każdoczesnych(...)służebności gruntowej polegającej na prawie utrzymywania przez każdoczesnych(...)połowy domu mieszkalnego, znajdującego się na gruncie stanowiącym część nieruchomościKW (...)Sąd zgodnie z twierdzeniami podnoszonymi przez pełnomocnika wnioskodawczyni przyjął, iż służebność ta zmierzała do obejścia przepisów prawa i jako taka nie mogła wywołać zamierzonego w nim skutku prawnego tj oddania kupującym nieruchomość zabudowaną budynkiem mieszkalnym części tego budynku jedynie w posiadanie zależne. Kupujący małżonkowieK.i ich następcy prawni weszli w posiadanie całego budynku mieszkalnego, a co za tym idzie również gruntu pod nim się znajdującym. Dysponowali tym gruntem, wykonywali czynności faktyczne wskazujące na rzeczywisty samodzielny charakter posiadania, przeprowadzali remonty nie tylko konieczne ale również inne prace które uznali za zasadne. Nikogo nie pytali się o zgodę na wykonywanie jakichkolwiek prac. W ocenie Sądu posiadali przedmiotową część gruntu w sposób samoistny.
Drugą przesłanką zasiedzenia jest upływ ustawowego terminu zasiedzenia. Wkodeksie cywilnym, który wszedł w życie z dniem 01.01.1965 r. dla zasiedzenia nieruchomości obowiązywał termin 10 lat w dobrej wierze, 20 lat w złej wierze. W niniejszej sprawieR.iU.małżonkowieP.objęli w posiadanie przedmiotową część nieruchomości w dniu 07.10.1982r. i posiadali ją nieprzerwanie do czasu śmierciR. P.tj. 01.01.1990r., zaśU. W.(P.) do czasu darowania swoich udziałów córceK. M. (1). Byli samoistnym posiadaczami nieruchomości w tym zakresie w złej wierze, a więc do nabycia własności posiadanej przez nich nieruchomości potrzebny był upływ 20-letniego terminu. Do czasu posiadania w/w osób należało doliczyć czas posiadania ich poprzedników prawnych tj. małżonkówK.iL. D.. Termin zasiedzenia zaczął więc biec od dnia 12.06.1961 roku. Stosownie zaś do treściart. XLI § 1 i 2 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 roku przepisy wprowadzające kodeks cywilnyjeżeli termin zasiedzenia wedługkodeksu cywilnegojest krótszy niż według przepisów dotychczasowych, bieg zasiedzenia rozpoczyna się z dniem wejścia w życie kodeksu. Z taką też sytuacją mieliśmy do czynienia w niniejszej sprawie i dlatego termin nabycia własności w drodze zasiedzenia spornej części nieruchomości upłynął z dniem 01.01.1985r., co znalazło odzwierciedlenie w pkt 1 sentencji postanowienia.
O kosztach postępowania orzeczono na podstawieart. 520 § 2 k.p.c.Sąd postanowił obciążyć kosztami postępowania w zakresie dotychczas nie poniesionym przez wnioskodawczynię uczestników postępowania albowiem oni przegrali postępowanie. Wnioskodawczyni reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika nie wnosiła bowiem o zasądzenie zwrotu kosztów postępowania od uczestników postępowania. Sąd nakazał więc wpkt 2, 3, 4, 5pobrać od uczestników zgodnie z ich udziałami w spornej nieruchomości kwoty po 870,38 zł tytułem pozostałej nie uiszczonej kwoty kosztów sądowych.
Apelację do tego rozstrzygnięcia złożyli uczestnicy postępowania ad 1-6 zaskarżając postanowienie w całości. Zarzucili:
1
obrazę przepisów prawa materialnego, tj.art. 47 § 1 i 2 k.c.w zw. zart. 48 k.c, w zw, zart. 58 § 1 k.c, w zw. zart. 151 k.c.w zw. zart. 285 § 1 k.c.poprzez błędną wykładnię polegającą na uznaniu, że postanowienie umowne dotyczące sprzedaży połowy budynku mieszkalnego znajdującego się na nieruchomości, która pozostawała własnością sprzedających oraz ustanowienie służebności gruntowej polegającej na prawie utrzymywania przez każdoczesnych(...)połowy budynku mieszkalnego, znajdującego się na gruncie stanowiącym część nieruchomościKW (...)było nieważne.
2
sprzeczność istotnych ustaleń faktycznych z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego polegającą na uznaniu, że poprzednicy prawni wnioskodawczym, tj.S.iH. K.,L. D.orazR.iU. P.byli posiadaczami samoistnymi przedmiotowego gruntu,
3
obrazę przepisu prawa procesowego mającego wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia, tj.art. 321 § 1 k.p.c.w zw. zart. 13 § 2 k.p.c.poprzez wydanie postanowienia o zakresie przekraczającym treść wniosku o stwierdzenie zasiedzenia.
W oparciu o te zarzuty wniósł o zmianę zaskarżonego postanowienia i oddalenie wniosku i zasądzenie kosztów.
Wnioskodawczyni wniosła o oddalenie apelacji i zasądzenie kosztów.
Sąd Okręgowy zważył, co następuje:
Apelacja nie zasługuje na uwzględnienie.
Sąd Okręgowy w całości podziela ustalenia i rozważania Sądu I instancji i uznaje je za własne.
W szczególności należy zgodzić się z Sądem Rejonowym, że jako nieważną należało uznać tę część umowy na podstawie której małżonkowieC.sprzedali małżonkomK.połowę budynku mieszkalnego znajdującego się na nieruchomości, która nie była przedmiotem przeniesienia własności, i która nadal pozostawała własnością sprzedających. Zgodnie zart. 47 k.c.część składowa rzeczy nie może być odrębnym przedmiotem własności i innychpraw rzeczowych. Częścią składową rzeczy jest wszystko, co nie może być od niej odłączone bez uszkodzenia lub istotnej zmiany całości albo bez uszkodzenia lub istotnej zmiany przedmiotu odłączonego. Stosownie zaś do treściart. 48 k.c.z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych, do części składowych gruntu należą w szczególności budynki i inne urządzenia trwale z gruntem związane, jak również drzewa i inne rośliny od chwili zasadzenia lub zasiania. Przedmiotowa umowa w tym zakresie naruszyła więc zasadęsuperficies solo cedit.
Odnośnie zaś ustanowionej w paragrafie 5 tego aktu notarialnego przezW.iM.małżonkówC.na rzecz każdoczesnych(...)służebności gruntowej polegającej na prawie utrzymywania przez każdoczesnych(...)połowy domu mieszkalnego, znajdującego się na gruncie stanowiącym część nieruchomościKW (...)Sąd zgodnie z twierdzeniami podnoszonymi przez pełnomocnika wnioskodawczyni przyjął, iż służebność ta zmierzała do obejścia przepisów prawa i jako taka nie mogła wywołać zamierzonego w nim skutku prawnego tj oddania kupującym nieruchomość zabudowaną budynkiem mieszkalnym części tego budynku jedynie w posiadanie zależne. Kupujący małżonkowieK.i ich następcy prawni weszli w posiadanie całego budynku mieszkalnego, a co za tym idzie również gruntu pod nim się znajdującym. Dysponowali tym gruntem, wykonywali czynności faktyczne wskazujące na rzeczywisty samodzielny charakter posiadania, przeprowadzali remonty nie tylko konieczne ale również inne prace które uznali za zasadne. Nikogo nie pytali się o zgodę na wykonywanie jakichkolwiek prac. W ocenie Sądu posiadali przedmiotową część gruntu w sposób samoistny.
Należy również podkreślić, że z posiadaniem wiąże się domniemanie posiadania samoistnego (art. 339 k.c.), co decyduje o ciężarze rozkładu dowodu w postępowaniu o zasiedzenie. Z zapisu o ustanowieniu służebności gruntowej nie może wynikać – jak tego chce skarżący – wniosek o braku woli posiadania właścicielskiego przez poprzedników prawnych wnioskodawczyni. Z doświadczenia życiowego bowiem wynika, że strony umowy nie mają świadomości w zakresie ważności, czy nieważności umów notarialnych i nie rozróżniają wynikających z nich subtelności co do swoje uprawnienia do rzeczy. Obejmując rzecz w posiadanie zachowują się wobec niej jak właściciele. Stąd treśćart. 339 k.c., który przewiduje domniemanie samoistności. Gdy było inaczej należy to udowodnić, a ciężar dowodu ciąży na tym, kto wyciąga z tego skutki prawne.
W tym więc zakresie zarzuty apelacji nie są uzasadnione.
Nie można również twierdzić, że normy zawarte wart. 151 k.c.mogą uzasadniać skuteczność rozważanej umowy odnośnie ustanowienia służebności gruntowej. Przeciwnie wyjątki przewidziane wart. 151 i 231 k.c.wskazują, że reguła jest odwrotna. Ponadto przepisów szczególnych nigdy nie można interpretować rozszerzająco.
Co do zasady zmiana wniosku może być dokonana tylko w piśmie procesowym (art. 193 § 21k.p.c.w zw. zart. 13 § 2 k.p.c.). W niniejszej sprawie wnioskodawczyni wniosła o zasiedzenie części nieruchomości gruntowej zabudowanej, położonej wK.przyul. (...), o pow. 0,0033ha stanowiącej część istniejącejdziałki geodezyjnej nr (...)(pod budynkiem mieszkalnym). Wniosła również o powołanie biegłego geodety celem wyznaczeniageodezyjnego obszaru podlegającego zasiedzeniuz częścidziałki ewidencyjnej (...). Wniosek więc dotyczył określonego gruntu pod budynkiem mieszkalnym, którego precyzyjny obszar miał być wyznaczony w oparciu o opinie biegłego w trakcie postępowania. Biegły określił powierzchniędziałki nr (...)na 34 m2. Wnioskodawczyni na rozprawie w dniu 23 maja 2017 r. wnosiła jak we wniosku, z tą zmiana, że powierzchnia nieruchomości wynosi 34 m2. Nie była to więc zmiana wniosku, gdyż wniosek nadal dotyczył gruntu pod budynkiem mieszkalnym ale jego doprecyzowanie wynikające z pomiarów biegłego, o czym była już mowa we wniosku. Należy więc uznać, że Sąd I instancji nie orzekł ponad żądanie wniosku.
Mając na uwadze powyższe okoliczności należało, zgodnie zart. 385 k.p.c., orzec jak w sentencji. O kosztach orzeczono zgodnie zart. 520 k.p.c.
Barbara Mokras Wojciech Vogt Radosław Grzęda | ```yaml
court_name: Sąd Okręgowy w Kaliszu
date: '2018-04-11'
department_name: II Wydział Cywilny
judges:
- Radosław Grzęda
- Wojciech Vogt
- Barbara Mokras
legal_bases:
- art. 47 § 1 i 2 k.c.
- art. 32 dekretu z dnia 11 października 1946 r. prawo rzeczowe
- art. XLI § 1 i 2 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 roku przepisy wprowadzające kodeks
cywilny
- art. 520 § 2 k.p.c.
recorder: st. sekr. sąd. Jolanta Bąk
signature: II Ca 824/17
``` |
153505000001006_II_Ka_000014_2015_Uz_2015-02-20_001 |
You are extracting information from the Polish court judgments.
Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value.
Please return the response in the identical YAML format:
```yaml
court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>"
date: <data, date in format YYYY-MM-DD>
department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\
\ department>"
judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>"
legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)>
recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder>
signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment>
```
=====
{context}
======
| Sygn. akt II Ka 14/15
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
20 lutego 2015 r.
Sąd Okręgowy w Koninie Wydział II Karny w składzie następującym:
Przewodniczący: SSO Waldemar Cytrowski – spr.
Sędziowie : SO Agata Wilczewska
SR (del.) Karol Skocki
Protokolant: st. sekr. sąd. Irena Bąk
przy udziale Jacka Górskiego Prokuratora Prokuratury Okręgowej
po rozpoznaniu 20.02.2015 r.
sprawyW. C.
oskarżonej o przestępstwo zart. 177§1 kk
na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę
od wyroku Sądu Rejonowego w Koninie z 25.11.2014 r. sygn. akt II K 547/13
1
Zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, iż uniewinnia oskarżonąW. C.od popełnienia zarzucanego jej czynu opisanego w akcie oskarżenia, tj. przestępstwa zart. 177§1 kk
2
Kosztami procesu obciąża Skarb Państwa.
Karol Skocki Waldemar Cytrowski Agata Wilczewska
II Ka 14/15
UZASADNIENIE
Sąd Rejonowy w Koninie wyrokiem z 25 listopada 2014r. w sprawie o sygn. akt II K 547/13 warunkowo umorzył na okres 3 lat próby postępowanie karne przeciwko oskarżonejW. C.o przestępstwo zart. 177 § 1 k.k.popełnione w ten sposób, że 22 lipca 2012r. około godz. 13.30 wK.naul. (...)nieumyślnie naruszyła zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym w ten sposób, że kierując samochodem osobowym markiF. (...)onr rej. (...)przystąpiła do zmiany kierunku ruchu bez należytego upewnienia się, manewr skrętu w lewo wykonując nieprawidłowo i nie zachowując przy tym wymaganej szczególnej ostrożności czym stworzyła stan zagrożenia na drodze i doprowadziła do zderzenia z samochodem osobowym markiT. (...)onr rej. (...)kierowanym przezA. P., w następstwie czego kierującyT. (...)A. P.doznał obrażeń ciała w postaci stłuczenia klatki piersiowej, złamania trzonu mostka, stłuczenia głowy, naruszających czynności narządów ciała na czas powyżej siedmiu dni.
Apelację wniósł obrońca, który zarzucił:
1. naruszenie przepisów prawa materialnego:
a.art. 22 ust. 1 ustawy Prawo o ruchu drogowymskutkujące niewłaściwym przyjęciem, że wyrażona w w/w normie zasada szczególnej ostrożności kierującego wykonującego manewr skrętu w lewo obejmuje również obowiązek kierowcy wykonującego manewr skrętu do upewnienia się czy wykonując manewr nie doprowadzi do zajechania z drogi nieprawidłowo wyprzedzającemu go pojazdowi, podczas gdy z ugruntowanego stanowiska judykatury wynika, iż wymóg zachowania szczególnej ostrożności, określony wart. 22 ust. 1 ustawy Prawo o ruchu drogowymprzez zmieniającego kierunek jazdy w lewo, nie obejmuje obowiązku upewnienia się w chwili wykonywania tego manewru, czy nie zajeżdża on drogi nieprawidłowo (z lewej strony) wyprzedzającemu go pojazdowi;
b.art. 9 § 2 kkalbowiem w niniejszej sprawie brak takiego zachowania oskarżonej, które by obiektywnie naruszało regułę postępowania z dobrem prawnym w szczególności brak związku przyczynowego pomiędzy zdarzeniem, a skutkiem tego zdarzenia, tj. wypadkiem drogowym albowiem przedmiotowy skutek nie był następstwem naruszania zasad ostrożności, ponieważ nie był obiektywnie przewidywalny dla oskarżonej (teoria obiektywnego przypisania).
2. rażące naruszenie przepisów postępowania, tj.art. 7 kpkpoprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów i logicznego wnioskowania polegającej na dowolnym przyjęciu przez Sąd I instancji wbrew stanowisku wyrażonym na rozprawie przez biegłegoW. G., że oskarżona swoim zachowaniem wypełniła znamiona czynu zart. 177 § 1 kk, podczas gdy z materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie wynikają twierdzenia przeciwne, w szczególności, że wyłączną odpowiedzialność za zdarzenie drogowe z dnia 22.07.2012 r. powinien ponieść pokrzywdzony, który jadąc z nadmierną prędkością wbrew zasadzie szczególnej ostrożności wyrażonej wart. 24 ustawy Prawo o ruchu drogowym, przystąpił do wyprzedzania pojazdu oskarżonej wykonującego uprzednio sygnalizowany manewr skrętu w lewo, z lewej strony, a więc w sposób nieprawidłowy doprowadzając do zderzenia obu pojazdów, w tej sytuacji zachowanie oskarżonej nie miało związku z powstaniem wypadku, a w konsekwencji również z jego skutkami.
W oparciu o te zarzuty wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonej od zarzucanego jej czynu ewentualnie o uchylenie zaskarżonego orzeczenia i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.
Apelacja okazała się zasadna.
Sad dopuścił się obrazy prawa materialnego. Obraza prawa materialnego zachodzi wtedy, gdy istnieje niezgodność między zastosowanym przepisem prawa materialnego, a prawidłowo ustaloną przez Sąd podstawą faktyczną orzeczenia. Sąd ustalił bowiem, iż oskarżona wykonując manewr skrętu w lewo wykonała wszystkie konieczne czynności, aby ten manewr wykonać prawidłowo. Mimo tego Sąd przyjął, iż oskarżona „przystąpiła do zmiany kierunku ruchu bez należytego upewnienia się, manewr skrętu w lewo wykonując nieprawidłowo i nie zachowując przy tym wymaganej szczególnej ostrożności, czym stworzyła stan zagrożenia na drodze i doprowadziła do zderzenia z samochodem osobowym”. Sąd przyjął nadto, iż oskarżona nie upewniła się dostatecznie czy manewr może wykonać bezpiecznie oraz źle oceniła prędkość samochodu ją wyprzedzającego, czym nieumyślnie naruszyła zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym opisane wart. 22 ustawy prawo o ruchu drogowym. Na poparcie takiego stanowiska Sąd wskazał orzeczenia SN z 12.08.2009 r. w sprawie o sygn. akt V KK 34/09 i z 8.03.2006 r. w sprawie o sygn. akt IV KK 416/05.
Ustalenia takie należy ocenić jako dowolne. W art. 22 ust. 1 ww. ustawy wyraźnie rozróżnia się „ zmianę kierunku ruchu” oraz „zmianę pasa ruchu” natomiast ustęp 4 tego przepisu odnosi się tylko do zmiany pasa ruchu, a zatem nie ma zastosowania do manewru zmiany kierunku ruchu. Przy zmianie zatem kierunku ruchu w lewo na kierującego pojazdem nie został nałożony obowiązek ustąpienia pierwszeństwa pojazdowi jadącemu w tym samym kierunku po pasie ruchu, przez który skręcający ma przejechać. Obowiązek taki wyprowadza się jednak z zasady szczególnej ostrożności wymaganej od zmieniającego kierunek jazdy. Żaden z przepisów nie zobowiązuje jednak zamierzającego skręcić w lewo do upewnienia się, czy nie jest wyprzedzany. Taki obowiązek został nałożony na kierującego pojazdem przed podjęciem manewru wyprzedzania ( art. 24 ust. 1 pkt 2 ww. ustawy). Brak takiego postanowienia co do manewru zmiany kierunku jazdy wskazuje, iż nie było takiej woli ustawodawcy. Odwołując się natomiast do obowiązku zachowania przez skręcającego w lewo szczególnej ostrożności wskazuje się, iż kierujący musi wykorzystać wszystkie dostępne mu sposoby, aby manewr był bezpieczny ( wyrok SN z 8.03.2006 r. w sprawie o sygn. akt IV KK 416/05). Oznacza to jednak, iż wymaga się wtedy od zmieniającego kierunek jazdy w lewo nie szczególnej ostrożności, ale maksymalnej ostrożności. Szczególna ostrożność z art. 2 pkt 22 nie ma jednak charakteru nieograniczonego. Przy skręcie w lewo, oceny szczególnej ostrożności nie można bowiem dokonywać w oderwaniu od wymienionych w art. 22 ww. ustawy obowiązków ciążących na wykonującym ten manewr. W treści tego przepisu poza ust. 4 nie ma warunku ustąpienia pierwszeństwa pojazdowi jadącemu po pasie, na który skręcający zamierza wjechać. Jeżeli zatem skręcający w lewo zawczasu i wyraźnie zasygnalizuje ten manewr, to w chwili jego wykonywania nie ma obowiązku upewnienia się, czy nie zajedzie drogi nieprawidłowo wyprzedzającemu albowiem ma prawo zakładać, że po pasie ruchu przeznaczonym dla ruchu pojazdów z przeciwnego kierunku nie porusza się pojazd jadący w tym samym kierunku. Skręcający w lewo ma bowiem baczyć aby nie zajechać drogi pojazdowi jadącemu z kierunku przeciwnego, a nie kierującemu, który nie zachowuje się w sposób wynikający z treści art. 24 ust. 5 ww. ustawy ( postanowienie SN z 18.01.2013 r. o sygn. akt V KK 211/12). Skręcającemu w lewo można byłoby zarzucić naruszenie zasad bezpieczeństwa tylko wówczas, gdyby widział lub mógł i powinien widzieć pojazd poruszający się po tym pasie, a mimo to kontynuował manewr skrętu w lewo.
Prawidłowe zatem sygnalizowanie zmiany kierunku ruchu wyklucza możliwość podjęcia manewru wyprzedzania z lewej strony.
Oskarżona na rozprawie wyjaśniła tylko, że jak dojeżdżała do osi jezdni, to widziała w lusterku auto, które jechało za nią, a wobec tego, że więcej w tym zakresie nie wyjaśniła i mając na uwadze kierunek apelacji, należało przyjąć, iż auto jechało za nią tym samym pasem ( tak też ustalił Sąd I instancji). Sąd też ustalił, iż przed wykonaniem skrętu w lewo miała znacznie wcześniej włączony lewy kierunkowskaz. Dlatego jadący za nią - mający bardzo dobrą widoczność, podejmujący manewr wyprzedzania kierowca - mógł i powinien ten kierunkowskaz dostrzec. Oskarżona przed wykonaniem skrętu w lewo musiała nadto wcześniej znacznie ograniczyć prędkość, co również powinno być przez wyprzedzającego dostrzeżone. Uderzenie nadto nastąpiło już na przeciwnym pasie ruchu i to w tył skręcającego pojazdu. Nie można też abstrahować od tego, iż pole obserwacji z pojazdu wyprzedzającego jest znacznie większe i naturalne, niż pole obserwacji w lusterkach wstecznych z pojazdu skręcającego w lewo ( trudno ocenić w nich prędkość zbliżającego się samochodu), a przede wszystkim od tego, iż gdyby wyprzedzający nie przekroczył dopuszczalnej administracyjnie prędkości, to mógł albo uniknąć zderzenia albo zmniejszyć jego skutki.
Sąd I instancji ustalając sprawstwo oskarżonej oparł się na końcowych wnioskach opinii biegłych, które jednak abstrahowały od wykładni przepisówart. 22 i 24 ust. 1 i 5 ustawy prawo o ruchu drogowym. Dokładna jednak analiza zachowania oskarżonej i pokrzywdzonego oraz przepisówustawy prawo o ruchu drogowym, co najmniej spowodowała nieusuwalne wątpliwości co do sprawstwa oskarżonej i dlatego Sąd odwoławczy uniewinnił ją od popełnienia zarzucanego jej przestępstwa zart. 177§1 kk.
Wobec treści orzeczenia reformatoryjnego podstawę prawną orzeczenia o kosztach procesu stanowiłart. 632 pkt 2 kpk.
Karol Skocki Waldemar Cytrowski Agata Wilczewska | ```yaml
court_name: Sąd Okręgowy w Koninie
date: '2015-02-20'
department_name: II Wydział Karny
judges:
- Karol Skocki
- Waldemar Cytrowski –
- Agata Wilczewska
legal_bases:
- art. 177 § 1 k.k.
- art. 22 i 24 ust. 1 i 5 ustawy prawo o ruchu drogowym
- art. 632 pkt 2 kpk
recorder: st. sekr. sąd. Irena Bąk
signature: II Ka 14/15
``` |
155010000002521_V_U_000855_2016_Uz_2016-12-19_001 |
You are extracting information from the Polish court judgments.
Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value.
Please return the response in the identical YAML format:
```yaml
court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>"
date: <data, date in format YYYY-MM-DD>
department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\
\ department>"
judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>"
legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)>
recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder>
signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment>
```
=====
{context}
======
| Sygn. aktV U 855/16
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia16 listopada 2016 r.
Sąd Okręgowy - Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Legnicy
w składzie:
Przewodniczący:SSO Regina Stępień
Protokolant: star. sekr. sądowy Ewelina Trzeciak
po rozpoznaniu w dniu16 listopada 2016 r. w Legnicy
sprawy z wnioskuH. C.
przeciwkoZakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział wL.
o emeryturę
na skutek odwołaniaH. C.
od decyzjiZakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział wL.
z dnia15 lipca 2016 r.
znak(...)
oddala odwołanie
SSO Regina Stępień
Sygn. akt V U 855/16
UZASADNIENIE
Decyzją z dnia 15 lipca 2016 r., znak:(...), Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział wL.odmówił wnioskodawcyH. C.prawa do emerytury, ponieważ wnioskodawca na dzień 1 stycznia 1999 r. udowodnił jedynie 7 lat, 2 miesiące i 17 dni pracy wykonywanej w szczególnych warunkach wobec wymaganych 15 lat takiej pracy. Zakład nie uznał za udowodniony jako pracy w szczególnych warunkach okresu zatrudnienia wnioskodawcy w(...) Spółka z o.o.od 1 listopada 1985 r. do 19 lutego 1995 r. na stanowisku Kierownika Magazynu Wydziału(...)na podstawie świadectwa wykonywania pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze z dnia 23 grudnia 2015 r. oraz charakterystyki stanowiska, ponieważ pracownicy wyższego szczebla kierowniczego mają wydzielone pomieszczenia do pracy, a ich zakres obowiązków daleko wykracza poza osobiste dozorowanie czy kontrolę poszczególnych procesów produkcyjnych. Organ rentowy wskazał, iż z przedłożonego zakresu obowiązków wynikają czynności o charakterze administracyjno-biurowym (tj. m.in. prowadzenie wymaganej dokumentacji i sprawozdawczości, organizowanie pracy podległych komórek, nadzór i kontrola). Powyższe czynności wykluczają –zdaniem ZUS– możliwość pracy stale i w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku, w którym zatrudnieni są pracownicy wykonujący pracę w warunkach szczególnych.
Od ww. decyzji odwołanie złożył wnioskodawca, wnosząc o jej zmianę poprzez przyznanie mu prawa do wcześniejszej emerytury.
W odpowiedzi na odwołanie Zakład Ubezpieczeń Społecznych wniósł o jego oddalenie, podnosząc te same argumenty, co w zaskarżonej decyzji.
Sąd ustalił:
WnioskodawcaH. C.,ur. (...), wiek 55 lat ukończył z dniem(...)r. Nie jest członkiem OFE.
Na dzień 1 stycznia 1999 r. ubezpieczony udowodnił 27 lat i 19 dni okresów składkowych i nieskładkowych.
Dnia 19 maja 2016 r.H. C.złożył wniosek o przyznanie emerytury w tzw. obniżonym wieku emerytalnym.
W wyniku rozpoznania wniosku ubezpieczonego ZUS Oddział wL.w dniu 16 czerwca 2016 r. wydał decyzję odmawiającą wnioskodawcy prawa do emerytury. Organ rentowy za udowodnione uznał jedynie 7 lat, 2 miesięcy i 17 dni okresów pracy w szczególnych warunkach, zamiast wymaganych 15 lat takiej pracy.
Do pracy w szczególnych warunkach organ rentowy zaliczył okresy zatrudnienia wnioskodawcy: od 19 czerwca 1974 r. do 31 października 1975 r., od 10 listopada 1979 r. do 23 lipca 1981 r., od 7 września 1981 r. do 5 listopada 1982 r., od 7 listopada 1982 r. do 21 listopada 1982 r., od 23 listopada 1982 r. do 13 grudnia 1982 r., 15 grudnia 1982 r. do 20 grudnia 1984 r. i od 23 grudnia 1984 r. do 31 października 1985 r.
ZUS nie uznał za pracę w szczególnych warunkach okresów zatrudnienia ubezpieczonego w(...) Spółka z o.o.od 1 listopada 1985 r. do 19 lutego 1995 r., ponieważ brak było wyjaśnienia, jakie stanowiska pracy wynikające z wykazu A stale i bezpośrednio wnioskodawca nadzorował oraz czy pracował stale w tych samych warunkach, co podlegli mu pracownicy wymienieni w wykazie A załącznika dorozporządzenia z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze.
W następstwie dostarczonych przez ubezpieczonego dodatkowych dokumentów (karty stanowiska pracy i charakterystyki stanowiska pracy: kierownik magazynu w Wydziale(...)organ rentowy ponownie przeanalizował okresy zatrudnienia wnioskodawcy i decyzją z dnia 15 lipca 2016 r. –zaskarżoną w niniejszej sprawie– ponownie odmówiłH. C.prawa do emerytury, uznając, że wnioskodawca nie udowodnił 15-letniego okresu pracy w szczególnych warunkach, a jedynie 7 lat, 2 miesiące i 17 dni takiej pracy. Zakład nie uznał za udowodniony jako pracy w szczególnych warunkach okresu zatrudnienia wnioskodawcy w(...) Spółka z o.o.od 1 listopada 1985 r. do 19 lutego 1995 r. na stanowisku Kierownika Magazynu(...). Wskazał, że pracownicy wyższego szczebla kierowniczego mają wydzielone pomieszczenia do pracy, a ich zakres obowiązków daleko wykracza poza osobiste dozorowanie czy kontrolę poszczególnych procesów produkcyjnych. Z przedłożonego zaś zakresu obowiązków wynikają czynności o charakterze administracyjno-biurowym (tj. m.in. prowadzenie wymaganej dokumentacji i sprawozdawczości, organizowanie pracy podległych komórek, nadzór i kontrola). Powyższe czynności wykluczają –zdaniem ZUS– możliwość pracy stale i w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku, w którym zatrudnieni są pracownicy wykonujący pracę w warunkach szczególnych.
/
bezsporne
, nadto dokumenty z akt emerytalnych wnioskodawcy/
Od dnia 7 września 1981 r.H. C.jest zatrudniony w(...) Spółka z o.o.wL.. W okresie tego zatrudnienia –od 1 listopada 1985 r. do 19 lutego 1995 r. (tj. przez 9 lat, 3 miesiące i 19 dni)– wnioskodawca zajmował stanowisko Kierownika Magazynu Wydziału(...).
Do obowiązków wnioskodawcy na tym stanowisku należało:
1
sprawowanie nadzoru nad właściwym przechowywaniem, konserwowaniem i zabezpieczeniem przechowywanego w magazynie mienia zakładu,
2
nadzorowanie i kontrolowanie bieżącego i zgodnego z przepisami prowadzenia ewidencji magazynowej: przychodów i rozchodów materiałowych,
3
kontrolowanie przyjmowanych materiałów oraz innego majątku pod względem jakościowym i ilościowym,
4
wydawanie materiałów zgodnie z zatwierdzonymi dowodami wydania i rozchodu wyłącznie przez upoważnionych do tego pracowników Wydziału(...)wO.lub Działu(...),
5
przechowywanie i konserwowanie, zabezpieczanie wszelkich dóbr przekazanych do magazynu jako depozyt i prowadzenie dla nich oddzielnej ewidencji,
6
kontrolowanie pod względem ilościowym i jakościowym podzespołów i zespołów do regeneracji bądź po regeneracji oraz złomu i odpadów przekazanych przez poszczególne Wydziały do magazynu,
7
kontrolowanie stanów ilościowo – jakościowych zapasów magazynowych,
8
prowadzenie ewidencji opakowań zwrotnych takich jak:
a/ beczki metalowe, drewniane, hoboki,
b/ pojemniki metalowe i z tworzyw sztucznych,
c/ skrzynie i transportery,
d/ sanie po silnikach, kabinach, nadwoziach,
e/ inne opakowania podlegające zwrotowi lub odsprzedaży,
9
nadzorowanie i bezwzględne przestrzeganie terminowego zwrotu opakowań do dostawców w stanie nieuszkodzonym i czystym, celem zapobiegania karom umownym,
10
dbanie o ład i porządek w podległym magazynie,
11
terminowe zdawanie dowodów przychodów i rozchodów, w celu bieżącego księgowania w kartotekach ilościowych,
12
kontrolowanie wyposażenia magazynu w sprawny sprzęt p. poż. i wnioskowanie do inspektora d/s p.poż. o uzupełnienie sprzętu oraz zgłaszanie o uszkodzonym sprzęcie,
13
wykonywanie doraźnych prac zleconych przez Dział(...)lub członków dyrekcji zakładu,
14
prowadzenie dokumentacji dotyczącej czynności j.w. w sposób zgodny z obowiązującymi w zakładzie przepisami,
15
przestrzeganie zakładowego regulaminu pracy, przepisów bhp oraz przepisów o tajemnicy służbowej,
16
pisemne informowanie Kierownika Działu(...)lub Kierownika Wydziału o stwierdzonych nieprawidłowościach w sferze objętej zakresem działalności,
17
potwierdzanie wykonania pracy przewozowej taboru samochodowego będącego w dyspozycji magazynu,
18
dokonywanie przerzutów części i podzespołów pochodzących z regeneracji na poszczególne Magazyny 06 i 01 oraz pobieranie podzespołów i części przeznaczonych do regeneracji na(...)wO..
Magazyn Wydziału(...), którym kierował ubezpieczony faktycznie składał się co najmniej z dwóch magazynów. Jednym z nich był tzw. magazyn główny(...), który był magazynem części samochodowych, zespołów i podzespołów do regeneracji samochodów, starych i nowych. Części te umieszczone były na regałach i nie stwarzały zagrożenia dla zdrowia pracowników, w tym wnioskodawcy. Magazyn główny składał się z kilku pomieszczeń. W jednym z nich mieściły się elementy stalowe, takie jak: blachy, kątowniki, kształtowniki. W innym pomieszczeniu znajdował się magazyn odzieży roboczej i ochronnej dla pracowników. Części do akumulatorów i złom akumulatorowy znajdowały się w kolejnym wydzielonym pomieszczeniu ww. magazynu. Magazyn główny mieścił się w budynku, który był budynkiem administracyjno-biurowym. Był magazynem wielobranżowym. Poza magazynem głównym mieścił się drugi magazyn, który rozlokowany był w pomieszczeniach garażowych poza budynkiem, pod dobudowaną wiatą oraz na wolnym powietrzu. Był to magazyn dla gazów technicznych (t.j. tlen, acetylen) oraz dla paliw, tj. benzyna, olej napędowy, nafta, benzyna ekstrakcyjna, oleje. Nafty, oleje, smary znajdowały się w pomieszczeniach garażowych, benzyna i olej napędowy w cysternie na wolnym powietrzu, a kwas siarkowy i elektrolit w osobnej wiacie. Pracownicy ww. magazynów, w tym wnioskodawca, musieli się przemieszczać pomiędzy poszczególnymi magazynami w zależności od potrzeb. Wnioskodawca pracował w ww. magazynach w różnym składzie osobowym, zawsze jednak miał pod swoim nadzorem co najmniej jednego pracownika – zatrudnionego na stanowisku wydawcy magazynowego.
Dowód:
dokumenty z akt emerytalnych wnioskodawcy, w tym m.in.: charakterystyka
Stanowiska pracy kierownika magazynu Wydziału(...), karta
stanowiska pracy
dokumenty z akt osobowych wnioskodawcy
zeznania świadków:
A. K.k. 23v, e-protokół z 16.11.2016 r. 00:05:14 i nast.
C. R.k. 23, e-protokół z 16.11.2016 r. 00:16:32 i nast.
przesłuchanie wnioskodawcy k. 23v-24, e-protokół z 16.11.2016 r. 00:21:57 i nast.
Sąd zważył:
Odwołanie nie zasługiwało na uwzględnienie.
Zgodnie z treściąart. 184 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych(t.jedn.: Dz.U. z 2016 r., poz. 887), ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego wart. 32wskazanej ustawy, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy osiągnęli okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, wymagany w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 65 lat – dla mężczyzn oraz okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27, tj. 25 lat dla mężczyzn. Emerytura, o której mowa, przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa (ust. 2).
Stosownie do art. 32 ust. 1 ustawy emerytalnej, ubezpieczonym urodzonym przed dniem 1 stycznia 1949 r., będącym pracownikami, o których mowa w ust. 2-3, zatrudnionymi w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, przysługuje emerytura w wieku niższym niż określony wart. 27 pkt 1. Wiek emerytalny, o którym mowa we wskazanym artykule, rodzaje prac lub stanowisk oraz warunki, na podstawie których osobom zatrudnionym w szczególnych warunkach przysługuje prawo do emerytury, ustala się na podstawie przepisów dotychczasowych, tj.rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. Z treści § 4 ust. 1 tego rozporządzenia wynika, że pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach, wymienione w wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki: osiągnął wiek emerytalny wynoszący 60 lat dla mężczyzn, ma okres zatrudnienia 25 lat, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach. Przy czym, zgodnie z § 2 ust. 1 i 2 rozporządzenia okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu są okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy.
W sprawie bezspornym było, że na dzień 1 stycznia 1999 r. wnioskodawca udowodnił przed organem rentowym ponad 27 lat okresów składkowych i nieskładkowych (przy wymaganych 25 latach), a w tym 7 lat, 2 miesiące i 17 dni stażu pracy w warunkach szczególnych (przy wymaganych 15 latach). Niespornym było też, że wnioskodawca nie był członkiem otwartego funduszu emerytalnego.
Kwestią sporną wymagającą ustalenia Sądu było natomiast, czy na dzień 1 stycznia 1999 r. wnioskodawca posiada wymagany staż 15 lat pracy w szczególnych warunkach.H. C.wywodził bowiem, iż jego praca od 1 listopada 1985 r. do 19 lutego 1995 r. jako Kierownika Magazynu Wydziału(...)w(...) Spółka z o.o.była pracą w szczególnych warunkach. Na tę okoliczność przedstawił wystawione przez ww. pracodawcę świadectwo wykonywania pracy w szczególnych warunkach z dnia 23 grudnia 2015 r., w którym pracodawca wskazał, że praca na stanowisku Kierownika Magazynu Wydziału(...)była pracą wymienioną w wykazie A, dziale XIV pod poz. 24 załącznika do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze. Organ rentowy jednak zakwestionował charakter pracy wnioskodawcy na tym stanowisku jako pracy w szczególnych warunkach.
W tym miejscu wskazać należy, że jakkolwiek –w myśl § 2 ust. 2 powoływanego wyżej rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. okresy pracy w szczególnych warunkach stwierdza zakład pracy, na podstawie posiadanej dokumentacji, w świadectwie wykonywania pracy w szczególnych warunkach– to jednak świadectwo takie nie jest bezwzględną przesłanką do zaliczenia danej pracy jako wykonywanej w szczególnych warunkach. Świadectwo nie jest wiążące dla organu rentowego i może podlegać weryfikacji. Decydujące znaczenie ma zawsze fakt rzeczywistego wykonywania pracy w szczególnych warunkach, stale i w pełnym wymiarze czasu pracy. Dopiero w sądowym postępowaniu odwoławczym możliwe jest ustalenie okresów pracy w warunkach szczególnych także w oparciu o inne dowody niż zaświadczenie z zakładu pracy, nawet jeśli pracownik nie posiada świadectwa w określonej w przepisie formie, albo jego treść budzi wątpliwości, które uzasadniały kwestionowanie tego zaświadczenia przez organ rentowy w fazie administracyjnej postępowania (por. uchwałę SN z dnia 21 września 1984 r., II UZP 998/84 i wyroki SN: z dnia 2 lutego 1996 r., II URN 3/95, OSNP 1996/16/239, i z dnia 7 grudnia 2006 r., I UK 179/06).
Przechodząc do istoty sporu, przypomnieć należy, że załącznik do cyt. wyżej rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w wykazie A, w dziale XIV - „Prace różne”, pod poz. 24, wymienia jako pracę w szczególnych warunkach –kontrolę międzyoperacyjną, kontrolę jakości produkcji i usług oraz dozór inżynieryjno-techniczny na oddziałach i wydziałach, w których jako podstawowe wykonywane są prace wymienione w wykazie. W orzecznictwie przyjmuje się zgodnie, że uznanie czynności ogólnie pojętej kontroli oraz dozoru inżynieryjno-technicznego za pracę w szczególnych warunkach zależy od spełnienia łącznie dwóch przesłanek. Po pierwsze –dozór ten musi być sprawowany na oddziałach i wydziałach, w których jako podstawowe wykonywane są prace wymienione w wykazie A, co jednocześnie nie wyklucza możliwości zatrudnienia na takim oddziale osoby niewykonującej prac w warunkach szczególnych, jednakże dominować powinni pracownicy zajmujący stanowiska objęte wykazem A. Po drugie –dozór ten musi być dozorem inżynieryjno –technicznym, czyli dozorem specjalistycznym, a nie „zwykłym” dozorem wykonywanym w ramach pracowniczego podporządkowania kierownictwu pracodawcy, oraz musi być sprawowany bezpośrednio, tj. osobiście, w konkretnym środowisku pracy odznaczającym się występowaniem warunków szczególnych. Tylko takie sprawowanie kontroli – nadzoru jest pracą wykonywaną w warunkach bezpośrednio narażających na szkodliwe dla zdrowia czynniki, ujętą w punkcie 24 działu XIV wykazu A ww. rozporządzenia (por. wyrok SN z dnia 2 października 2013 r., II UK 69/13 oraz wyrok SN z dnia 3 grudnia 2013 r., I UK 184/13). Jeśli nadzór spełnia te dwa warunki, a nadto wykonywany jest stale i w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku związanym z określoną w wykazie kontrolą lub dozorem inżynieryjno-technicznym, to okres wykonywania tej pracy jest okresem uzasadniającym prawo do świadczeń na zasadach przewidzianych w rozporządzeniu, niezależnie od tego ile czasu pracownik poświęca na bezpośredni dozór pracowników, a ile na inne czynności administracyjno-biurowe (sporządzenie dokumentacji, prace biurowe, planowane zleceń produkcyjnych, ustalanie podziału pracy dla pracowników), ściśle związane ze sprawowanym dozorem i stanowiące jego integralną część. Pamiętać jednak należy, że czym innym jest wykonywanie czynności administracyjno-biurowych ściśle związanych ze sprawowaniem dozoru inżynieryjno-technicznego, a czym innym wykonywanie w ramach zakresu obowiązków również innych czynności, niemających związku z wykonywaniem bezpośredniego dozoru nad procesem produkcji. Wykonywanie takich czynności w ramach zakresu obowiązków na danym stanowisku pracy uniemożliwia sprawowanie dozoru stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, a w konsekwencji wyłącza zaliczenie takiego okresu zatrudnienia do pracy w szczególnych warunkach (por. wyrok SN z dnia 24 września 2009 r., II UK 31/09)
Przenosząc powyższe na grunt rozpoznawanej sprawy oraz mając na uwadze zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, Sąd uznał, iż w spornym okresie wnioskodawca nie wykonywał stale i w pełnym wymiarze czasu pracy w szczególnych warunkach, która uprawniałaby go do wcześniejszej emerytury. Takie przekonanie Sąd powziął w szczególności po analizie dokumentacji zgromadzonej w aktach osobowych i aktach ubezpieczeniowych wnioskodawcy, w tym karty stanowiska pracy wnioskodawcy i charakterystyki tego stanowiska dokonanej przez pracodawcę, a także zeznań świadków oraz przesłuchania ubezpieczonego. Z materiału tego bezsprzecznie wynika, że magazyn (czy też magazyny), w obszarze których w okresie objętym sporem pracę świadczył wnioskodawca, był magazynem wielobranżowym. Przede wszystkim był to magazyn części samochodowych, starych, nowych, zregenerowanych, zespołów i podzespołów do regeneracji samochodów. Części te umieszczone były na regałach w magazynie głównym i nie stwarzały zagrożenia dla zdrowia pracowników, w tym wnioskodawcy. W ramach tego magazynu, w osobnych pomieszczeniach, znajdowały się dodatkowo magazyny również innych i nie niebezpiecznych dla zdrowia pracowników przedmiotów, tj.: odzieży roboczej i ochronnej dla pracowników, czy elementów stalowych, nad którymi wnioskodawca również miał pieczę. Dodatkowo poza budynkiem magazynu głównego –w pomieszczeniach garażowych, pod wiatą i na wolnym powietrzu usytuowane były dalsze magazyny: dla gazów technicznych, dla paliw, olejów i smarów, dla kwasu siarkowego i elektrolitu. Wszystkie te pomieszczenia stanowiły całość, którą kierował wnioskodawca. Abstrahując od tego, czyH. C.sprawował bezpośredni czy pośredni nadzór nad pracownikami/pracownikiem ww. magazynu czy też sam –mimo kierowniczego stanowiska– pracował w tym magazynie jako wydawca magazynowy, stwierdzić należało, że i tak w spornym okresie nie wykonywał stale i w pełnym wymiarze czasu pracy w szczególnych warunkach. Magazyn bowiem, którym kierował, nie był tylko i wyłącznie magazynem części czy substancji, które byłyby szkodliwe dla zdrowia pracujących w nim pracowników. Przeciwnie –jak wynika z zeznań świadków i przesłuchania samego wnioskodawcy, a także z charakterystyki stanowiska pracy wnioskodawcy dokonanej przez jego pracodawcę– w magazynie tym mieściły się części samochodowe, elementy stalowe, odzież robocza i ochronna, a zatem rzeczy, które ze swej istoty nie są wyrobami zagrażającymi zdrowiu pracowników. Co prawda, z ww. dowodów wynika też, że częściami składowymi magazynu zarządzanego przez wnioskodawcę były pomieszczenia, garaże, wiaty, w których mieściły się substancje niebezpieczne, szkodliwe dla zdrowia (gazy techniczne, paliwa, kwas siarkowy czy elektrolit). Wnioskodawca jednak w pomieszczeniach tych nie przebywał stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, lecz przemieszczał się pomiędzy tymi magazynami, w zależności od potrzeb zakładu pracy, a takie wykonywanie pracy nie pozwala na zaliczenie jej do prac w szczególnych warunkach. Sprzeciwia się temu bowiem wprost przepis z § 2 ust. 1 cyt. wyżej rozporządzenia. Ponadto, co istotne w rozpoznawanej sprawie –dla uznania danej pracy za pracę w szczególnych warunkach określoną w wykazie A, dziale XIV, pod poz. 24– ważne jest, aby dozór inżynieryjno-techniczny wykonywany był przez ubezpieczonego na oddziałach i wydziałach, w których jako podstawowe wykonywane są prace wymienione w ww. wykazie. Oznacza to, że albo wszyscy albo znaczna część pracowników danego wydziału/oddziału musi wykonywać prace zaliczane do prac w szczególnych warunkach, wymienione w ww. wykazie. Przykładowo: prace w akumulatorowniach polegające na opróżnianiu, oczyszczaniu i wymianie stężonego kwasu siarkowego i płyt ołowianych (wykaz A, dział XIV, poz. 13), prace magazynowe, załadunkowe, rozładunkowe, transport oraz konfekcjonowanie surowców, półproduktów i wyrobów gotowych – pylistych, toksycznych, żrących, parzących i wybuchowych (wykaz A, dział IV, poz. 40), ciężkie prace załadunkowe i wyładunkowe oraz przeładunek materiałów sypkich, pylistych, toksycznych, żrących lub parzących w transporcie (wykaz A, dział VIII, poz. 1). W rozpoznawanej sprawie nie zostało wykazane, aby pracownicy magazynu w Wydziale(...), którym kierował wnioskodawca, wykonywali prace zaliczane do prac w szczególnych warunkach wymienionych w którejkolwiek pozycji wykazu A cyt. wyżej rozporządzenia, w związku z czym i pracy ubezpieczonego, polegającej na dozorze inżynieryjno-technicznym na oddziale/wydziale, w których jako podstawowe wykonywane są prace wymienione w ww. wykazie, nie można za taką uznać. A o tym, że praca magazyniera czy kierownika magazynu była pracą w szczególnych warunkach nie świadczy przy tym w żadnej mierze fakt, że w jednym czy dwóch pomieszczeniach tego magazynu zlokalizowane były substancje szkodliwe dla zdrowia, a pracownik w pomieszczeniach tych czasami przebywał. O zakwalifikowaniu prac wykonywanych przez wnioskodawcę w spornym okresie do prac w szczególnych warunkach nie świadczy też podnoszona przez niego okoliczność otrzymywania od pracodawcy dodatku szkodliwego. Zgodnie bowiem z ugruntowanym orzecznictwem sądowym, otrzymywanie przez pracownika dodatku za pracę w szkodliwych warunkach nie jest równoznaczne z wykonywaniem pracy w szczególnych warunkach uprawniającej do emerytury w niższym wieku emerytalnym. Dodatek taki stanowił element wynagrodzenia, którego kryteria wypłaty stanowione były przez pracodawcę i nie musiały być tożsame z kryteriami uznania pracy za wykonywaną w warunkach szczególnych. Tego typu dodatek był wielokrotnie wypłacany osobom spełniającym jedynie dorywczo kryteria jego przyznawania. Nie jest więc wystarczającym dowodem potwierdzającym świadczenie pracy stale i w pełnym wymiarze czasu pracy w warunkach szczególnych (por. uzasadnienie wyroku SN z dnia 10 czerwca 2013 r., II UK 370/12, Legalis nr 712225, wyroki: SA w Rzeszowie z dnia 13 grudnia 2012 r., III AUa 939/12, Legalis nr 710552, SA w Łodzi z dnia 28 maja 2013 r., III AUa 1412/12, Legalis nr 744736, SA w Lublinie z dnia 21 listopada 2013 r., III AUa 1028/13, Legalis nr 746273, SA w Gdańsku z dnia 7 czerwca 2016 r., III AUa 178/16, Legalis nr 1504885).
Mając powyższe na uwadze, w okolicznościach niniejszej sprawy nie było podstaw do uznania, że wnioskodawca spełnienia warunek posiadania wymaganego ustawą stażu co najmniej 15 lat pracy w warunkach szczególnych, a zatem przesłanki niezbędnej do przyznania mu emerytury w obniżonym wieku emerytalnym. Tym samym, nie było podstaw do zmiany zaskarżonej decyzji, a odwołanie wnioskodawcy –jako pozbawione uzasadnionych argumentów– podlegało oddaleniu, na podstawieart. 47714§ 1 k.p.c. | ```yaml
court_name: Sąd Okręgowy w Legnicy
date: '2016-11-16'
department_name: V Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych
judges:
- Regina Stępień
legal_bases:
- art. 184 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu
Ubezpieczeń Społecznych
- art. 27 pkt 1
- art. 477
recorder: star. sekr. sądowy Ewelina Trzeciak
signature: V U 855/16
``` |
151025200005003_X_C_000531_2020_Uz_2021-05-26_001 |
You are extracting information from the Polish court judgments.
Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value.
Please return the response in the identical YAML format:
```yaml
court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>"
date: <data, date in format YYYY-MM-DD>
department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\
\ department>"
judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>"
legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)>
recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder>
signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment>
```
=====
{context}
======
| Sygn. akt: X C 531/20 upr
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 26 listopada 2020 r.
Sąd Rejonowy w Toruniu X Wydział Cywilny
w składzie następującym:
Przewodnicząca: Sędzia Jolanta Sikorska
Protokolant: ------------------------------
po rozpoznaniu w dniu 26 listopada 2020 r. w Toruniuna posiedzeniu niejawnymsprawy z powództwa(...) SAwB.przeciwkoD. R.o zapłatę;
I
zasądza od pozwanejD. R.na rzecz powoda(...) SAwB.kwotę 3.054,43 zł ( trzy tysiące pięćdziesiąt cztery 43 / 100 zł ) z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 27 lutego 2018 do dnia zapłaty;
II
oddala powództwo w pozostałym zakresie;
III
zasądza od pozwanej na rzecz powoda kwotę 880,- zł ( osiemset osiemdziesiąt zł ) tytułem zwrotu powodowi części kosztów postępowania.
Sygn. akt X C 531 / 20
UZASADNIENIE
Powódka(...) S.A.z siedzibą wB.pozwem z dnia 26 listopada 2019 domagała się zasądzenia na swoją rzecz od pozwanejD. R.kwoty 8.075,43 zł wraz z umownymi odsetkami w wysokości dwukrotnych odsetek ustawowych za opóźnienie oraz kosztami procesu. W uzasadnieniu pozwu wskazała, iż strona pozwana poprzez podpisanie weksla w dniu 26 lutego 2018 r. zobowiązała się do zapłaty w dniu 17 listopada 2019 r. kwoty wskazanej na wekslu w wysokości 8.075,43 zł. Powódka wezwała pozwaną do wykupu weksla, jednak ta nie dokonała żadnej wpłaty.
W piśmie z dnia 19 lutego 2020 powódka wyjaśniła, że udzieliła pozwanej pożyczki na okres 36 miesięcy a na kwotę dochodzoną pozwem składa się kwota wypłacona pozwanej czyli 6.250,- zł oraz koszty pożyczki, które nie przekraczają limitu pozaodsetkowych kosztów kredytu określonych w ustawie o kredycie konsumenckim i obejmują 129,- zł opłaty przygotowawczej, opłatę za tzw. Twój Pakiet w wysokości 1.100,- zł i brakujące wynagrodzenie prowizyjne w wysokości 4.816,10 zł. Weksel został wypełniony zgodnie z deklaracją wekslową.
Pozwana nie ustosunkowała się do pozwu doręczonego jej prawidłowo na adres aktualny wedle bazy PESEL.
W tej sytuacji Sąd uznał, że przeprowadzenie rozprawy nie jest konieczne i rozpoznano sprawę na posiedzeniu niejawnym wydając wyrok zaoczny (art. 1481§1 k.p.c.).
Sąd ustalił, co następuje:
W dniu 26 lutego 2018D. R.zawarła z(...) S.A.wB.umowę pożyczki gotówkowej. Kwota wypłacona pozwanej w związku z zawartą umową wyniosła 6.250,- zł a całkowita kwota, którą pozwana zobowiązała się zwrócić powódce miała wynieść 14.508,- zł. Na koszty pożyczki złożyły się : opłata przygotowawcza – 129,00 zł, wynagrodzenie prowizyjne – 5.021,- zł oraz Twój Pakiet – 1100,00 zł. Pożyczka miała zostać spłacona w 36 ratach po 403,00 zł. Kwota pożyczki została przelana na rachunek bankowy pozwanej w dniu 27 lutego 2018.
dowód: umowa pożyczki k. 30 - 34 i harmonogram rozliczeń k. 29
Zabezpieczenie zapłaty pożyczki stanowił weksel in blanco, pozostawiony do dyspozycji pożyczkodawcy oraz deklaracja wekslowa.
dowód: weksel k. 5 i deklaracja wekslowa k. 8
Z uwagi na brak spłaty pożyczki(...) S.A.wB.pismem z dnia 8 października 2019 r. wypowiedziała umowę oraz wezwałaD. R.do wykupu weksla.
dowód: wypowiedzenie umowy pożyczki k. 6, weksel k. 5
Sąd zważył, co następuje:
Dokumenty zgromadzone w sprawie stanowiły wiarygodny środek dowodowy, gdyż ich rzetelność i autentyczność w ocenie Sądu nie zostały w toku procesu skutecznie podważone a sąd nie powziął żadnych wątpliwości co do tego, ze poza domniemaniami związanymi z ich prywatnym charakterem, ich treść także jest prawdziwa. Pozwana nie kwestionowała dowodów zgłoszonych w sprawie przez stronę powodową. Kopia umowy pożyczki została poświadczona za zgodność z oryginałem przez występującego w sprawie pełnomocnika. Całokształt okoliczności pozwala zatem na przyjęcie, że umowa pożyczki została skutecznie zawarta, a następnie wypowiedziana.
Niezależnie od powyższego należy wskazać, iż w przypadku weksla własnego in blanco o charakterze gwarancyjnym, wystawca na podstawieart 10 prawa wekslowegomoże podnieść względem posiadacza weksla - pierwotnego wierzyciela zarzuty ze stosunku podstawowego. W pewnych wypadkach sąd rozpoznając sprawę o zapłatę na podstawie weksla będzie uprawniony do zbadania z urzędu niektórych zarzutów ze stosunku podstawowego, mimo że nie zostały one podniesione przez wystawcę. Sytuacja ta będzie mieć miejsce, gdy dłużnikiem wekslowym jest konsument, a możliwa do stwierdzenia na podstawie samej treści pozwu niezgodność pomiędzy wysokością roszczenia wekslowego a wierzytelnością ze stosunku podstawnego spowodowana jest istnieniem w treści powołanej przez powoda w pozwie umowy, klauzul abuzywnych. W przeciwnym razie mogłoby dojść do pokrzywdzenia konsumenta, a więc słabszej strony stosunku prawnego. Niepodniesienie przez konsumenta zarzutu nie może prowadzić do udzielenia ochrony powodowi, bowiem w sposób oczywisty dojdzie wówczas do naruszenia zasad współżycia społecznego i w sposób rażący zostaną naruszone interesy konsumenta. W ocenie Sądu abuzywność klauzuli umownej należy uwzględnić z urzędu.
Stanowisko to znajduje uzasadnienie w orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, gdzie stwierdza się, iż zważywszy na charakter i znaczenie interesu publicznego, jaki stanowi ochrona konsumentów znajdujących się w słabszej pozycji względem przedsiębiorców, dyrektywa 93/13 WE (nieuczciwe warunki w umowach konsumenckich), zobowiązuje państwa członkowskie, co wynika z jej art. 7 ust. 1 w zw. z jej motywem dwudziestym czwartym, do zapewnienia stosownych i skutecznych środków „mających] na celu zapobieganie stałemu stosowaniu nieuczciwych warunków w umowach zawieranych przez sprzedawców i dostawców z konsumentami (wyrok z dnia 21 grudnia 2016 r.,G. N.i in., C-154/15, C-307/15 i C-308/15, EU:C:2016:980, pkt 56 i przytoczone tam orzecznictwo). W tym celu do sądu krajowego należy wyłącznie i jedynie wykluczenie stosowania nieuczciwego warunku umownego, tak aby nie mógł on wywoływać wiążącego skutku wobec konsumenta, przy czym sąd ów nie jest uprawniony do zmiany treści tego warunku (wyrok z dnia 21 grudnia 2016 r.,G. N.i in., C-154/15, C-307/15 i C-308/15, EU:C:2016:980, pkt 57 i przytoczone tam orzecznictwo). Z utrwalonego orzecznictwa Trybunału wynika również, że sąd krajowy jest zobowiązany podjąć z urzędu czynności dochodzeniowe w celu ustalenia, czy postanowienie umowne zamieszczone w umowie, która jest przedmiotem toczącego się przed nim sporu i która została zawarta między przedsiębiorcą a konsumentem, jest objęte zakresem stosowania dyrektywy, a jeżeli tak – zobowiązany jest z urzędu zbadać, czy postanowienie to ewentualnie ma nieuczciwy charakter (wyroki: z dnia 9 listopada 2010 r.,V. L.,C‑137/08,EU:C:2010:659, pkt 56; z dnia 14 czerwca 2012 r.,B. E.deC.,C‑618/10,EU:C:2012:349, pkt 44; z dnia 21 lutego 2013 r.,(...)Bank,C‑472/11,EU:C:2013:88, pkt 24). Przy braku skutecznej kontroli potencjalnie nieuczciwego charakteru warunków danej umowy nie można bowiem zagwarantować przestrzegania praw przyznanych w drodze dyrektywy 93/13 (wyrok z dnia 13 września 2018 r.,(...)Polska,C‑176/17,EU:C:2018:711, pkt 62i przytoczone tam orzecznictwo). Na szczególną uwagę zasługuje również wyrok Trybunału Sprawiedliwości z dnia 7 listopada 2019 roku (w sprawach połączonych C-419/18 i C-483/18) w którym stwierdzono, że w wypadku gdy sąd krajowy ma poważne wątpliwości co do zasadności roszczenia opartego na wekslu własnym, który służy zabezpieczeniu wierzytelności wynikającej z umowy kredytu konsumenckiego, oraz gdy ten weksel własny początkowo został wystawiony przez wystawcę jako weksel in blanco, a następnie uzupełniony przez remitenta, sąd ten powinien z urzędu zbadać, czy postanowienia uzgodnione między stronami mają nieuczciwy charakter, i w tym zakresie może zażądać od przedsiębiorcy przedstawienia pisemnego zapisu tych postanowień, tak aby móc zapewnić poszanowanie praw konsumentów wynikających z dyrektyw.
Stosując się do powyższego, Sąd zobowiązał powódkę do przedstawienia umowy pożyczki, której spłata została zabezpieczona załączonym do pozwu wekslem. Naliczone w umowie dodatkowe koszty budzą poważne wątpliwości w świetle przepisów o zobowiązaniach umownych i ochronie konsumenta przed niedozwolonymi klauzulami umownymi. Zgodnie bowiem z treściąart. 3851§1 k.c.postanowienia umowy zawieranej z konsumentem nieuzgodnione indywidualnie nie wiążą go, jeżeli kształtują jego prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy; nie dotyczy to postanowień określających główne świadczenia stron, w tym cenę lub wynagrodzenie, jeżeli zostały sformułowane w sposób jednoznaczny.
Kwota pożyczki wyniosła 6.250,- zł, natomiast na dodatkowe koszty złożyły się : opłata przygotowawcza – 129 zł, wynagrodzenie prowizyjne – 5.021,- zł oraz wynagrodzenie z tytułu przyznania(...)– 1.100,00 zł.
Jak słusznie wskazał Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 8 czerwca 2004 roku (I CK 635/03) pojęcie „głównych świadczeń stron” należy interpretować raczej wąsko, w nawiązaniu do elementów przedmiotowo istotnych umowy. Opłata z tytułu prowizji, czy też(...)z całą pewnością nie należy do istoty umowy pożyczki. Nie może podlegać również dyskusji, iż postanowienia umowne dotyczące tychże kosztów nie zostały indywidualnie uzgodnione ze stroną pozwaną. Są one częścią standardowej umowy, którą strona powodowa stosuje do wszystkich klientów. Nie podlegają one negocjacji z uwagi choćby na sposób zawierania umowy. Powód w umowie nie wskazał w jaki sposób została wyliczona opłata prowizyjna, jest ona podana kwotowo, bez wskazania składników i wyliczenia co składa się na całkowity koszt tej opłaty. Zastrzeżenie w umowie na niekorzyść klienta dodatkowych opłat w łącznej wysokości przekraczającej kwotę udzielonej pożyczki, bez jakiekolwiek związku z jej rzeczywistymi kosztami, rażąco narusza interes konsumenta i dobre obyczaje. A zatem po myśliart. 3851§1 k.c.postanowienia te pozwanego – jako konsumenta nie wiążą.
Ustalenie kosztów pożyczki w oderwaniu od rzeczywiście poniesionych kosztów, stanowi dla pożyczkodawcy dodatkowe i nieuprawione źródło dochodu. W ocenie Sądu ustanowienie opłat w taki sposób w jaki zrobiono to w niniejszej sprawie służy obejściu przepisów o odsetkach maksymalnych. Stanowi w istocie rzeczy próbę ukrycia rzeczywistego oprocentowania pożyczki. Gdyby więc nawet przyjąć, że zastrzeżenia umowne dotyczą opłat nie stanowią klauzul niedozwolonych, to i tak należy uznać je za nieważne w oparciu oart. 58 §1 i 3 k.c.Umowa pożyczki została zawarta na trzy lata a prowizja z tego tytułu była bliska kwocie wypłaconej pozwanej ( 6.250,- zł wypłacono, prowizja 5.021,- zł ) a łącznie z kosztem tzw. Twojego Pakietu ( 1.100,- zł ) była niemal równa kwocie wypłaconej pozwanej.
Powódka domagała się zasądzenia na swoją rzecz niespłaconej przez pozwaną kwoty 8.075,43 zł. Skoro obciążenie pozwanej kosztami dodatkowymi, których ustalenie było sprzeczne z dobrymi obyczajami jest niedopuszczalne, od kwoty dochodzonej przez powódkę należy odjąć kwotę odpowiadająca wysokości nienależnej prowizji. Prowizja została ustalona na kwotę 5.021,- zł i z przyczyn wskazanych wcześniej suma dochodzona pozwem została przez sąd uznana za udowodnioną i należną tylko do wysokości 3.054,43 zł zasądzonej w pkt I wyroku ( od wps odjęto prowizję : 8.075,43 – 5.021 = 3.054,43 zł ).
O kosztach orzeczono po myśliart. 98 § 1 i 3 w k.p.c.roszczenie powódki zostało uwzględnione w 38 % a zatem w taki procencie pozwana winna zwrócić powódce poniesione w sprawie koszty – 38 % z 2.317 zł ( koszty powódki : 500 opłata, 1.800 wynagrodzenie pełnomocnika i 17 opłata od pełnomocnictwa ) to 880,- zł zasądzone od pozwanej w pkt II wyroku.
ZARZĄDZENIE
1
odpis wyroku z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi powoda;
2
z apelacją lub 21 dni po wykonaniu. | ```yaml
court_name: Sąd Rejonowy w Toruniu
date: '2020-11-26'
department_name: X Wydział Cywilny
judges:
- Sędzia Jolanta Sikorska
legal_bases:
- art. 98 § 1 i 3 w k.p.c.
- art 10 prawa wekslowego
- art. 58 §1 i 3 k.c.
recorder: '----------------------------'
signature: X C 531/20
``` |
154510200003021_VI_P_000339_2014_Uz_2015-12-22_001 |
You are extracting information from the Polish court judgments.
Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value.
Please return the response in the identical YAML format:
```yaml
court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>"
date: <data, date in format YYYY-MM-DD>
department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\
\ department>"
judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>"
legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)>
recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder>
signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment>
```
=====
{context}
======
| Sygn. akt VI P 339/14
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 22 grudnia 2015 roku
Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi - Południe w Warszawie VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych
w składzie:
Przewodniczący:SSR Joanna Napiórkowska – Kasa
Ławnicy:Elżbieta Godlewska
Bogumiła Wacława Karpińska
Protokolant:Natalia Rogowska
po rozpoznaniu w dniu 15 grudnia 2015 roku w Warszawie
na rozprawie
sprawy z powództwaA. B.
przeciwko(...)wK.
o odszkodowanie
I
Oddala powództwo.
II
Zasądza od powódkiA. B.na rzecz pozwanego(...)wK.kwotę 60 zł. (sześćdziesiąt złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.
Elżbieta Godlewska SSR Joanna Napiórkowska – Kasa Bogumiła Wacława Karpińska
Sygn. akt VI P 339/14
UZASADNIENIE
Pozwem z dnia 11 lutego 2014 roku (data na kopercie) powódkaA. B.wniosła o zasądzenie na jej rzecz od pozwanego(...)wK.kwoty 8.424,00 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty tytułem odszkodowania za nieuzasadnione i niezgodne z prawem wypowiedzenie umowy o pracę.
W uzasadnieniu pozwu powódka wskazała, że jest zatrudniona u pozwanego od dnia 1 grudnia 2003 roku na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony na stanowisku opiekunki społecznej. Dnia 4 lutego 2014 roku otrzymała ustnie wypowiedzenie umowy o pracę, zaś 5 lutego 2014 roku zostało jej ono doręczone w formie pisemnej. Jako uzasadnienie wypowiedzenia podane zostało niezachowanie tajemnicy służbowej poprzez dysponowanie danymi osobowymi podopiecznego oraz przyjęcie spadku od podopiecznego bez poinformowania o tym fakcie pracodawcy. W ocenie powódki przyczyny te są niezasadne, bowiem odnośnie dysponowania danymi osobowymi podopiecznego powódka wskazała, ze w ramach jej obowiązków służbowych musiała ona podopiecznemu pomagać, np. w składając w jego imieniu różne wnioski i pisma urzędowe, do czego musiała dysponować jego danymi, ponadto podniosła, że informowała o tym pracodawcę. Odnośnie zaś zarzutu przyjęcia spadku po podopiecznym powódka wskazała, że nie miała żadnego wpływu na rozporządzenie testamentowe podopiecznego, ponadto do chwili wręczenia jej wypowiedzenia nie zdołała jeszcze ani przyjąć, ani też odrzucić spadku.
Na rozprawie w dniu 15 grudnia 2015 roku pełnomocnik powódki ostatecznie zmodyfikował roszczenie wnosząc o zasądzenie odszkodowania za nieuzasadnione wypowiedzenie umowy o pracę kwoty 8.222,80 zł brutto.
(pozew – k. 1 – 4, protokół rozprawy z dnia 15.12.2015r. - 02:10:26)
W odpowiedzi na pozew pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości. Uzasadniając swoje stanowisko pozwany podniósł, że wypowiedzenie wręczone powódce zawiera przyczyny powołane w celu jego uzasadnienia. Dodatkowo pozwany wskazał, że o działaniach powódki związanych z dysponowaniem danymi podopiecznego oraz o sprawie dotyczącej testamentu dowiedział się ze skargi bliskich podopiecznego, po przeanalizowaniu której podjęta została decyzja o wręczeniu powódce wypowiedzenia.
(odpowiedź na pozew – k. 12 – 15)
Sąd ustalił następujący stan faktyczny:
PowódkaA. B.była zatrudniona w pozwanym(...)wK.początkowo na podstawie umowy o pracę na czas określony od dnia 1 maja 2003 roku do dnia 30 listopada 2003 roku, a następnie na podstawie umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony od dnia 1 grudnia 2003 roku. Powódka została zatrudniona na stanowisku opiekunki domowej w wymiarze ½ etatu, ostatecznie w wyniku porozumienia zmieniającego z dnia 31 grudnia 2012 roku wykonywała pracę w wymiarze pełnego etatu. Wynagrodzenie powódki za trzy miesiące jej pracy – zgodnie z zaświadczeniem - wynosiło 8.222,80 zł brutto.
(dowód: umowa o pracę na czas określony – k. 17, umowa o pracę na czas nieokreślony – k. 16, porozumienie zmieniające z dnia 31.12.2012r. – k. 18, zaświadczenie o wynagrodzeniu – k. 37)
Dnia 4 lutego 2014 roku powódce odczytano wypowiedzenie umowy o pracę, które zostało jej doręczone w formie pisemnej dnia 6 lutego 2014 roku. Powódka została również poinformowana dnia 4 lutego 2014 roku o przyczynach wypowiedzenia, którymi były niezachowanie tajemnicy służbowej (naruszenie zakresu obowiązków pracownika) poprzez dysponowanie danymi osobowymi podopiecznego podlegającymi ochronie danych osobowych oraz naruszenie zasad współżycia społecznego poprzez przyjęcie od podopiecznego, u którego powódka pełniła obowiązki wynikające z umowy o pracę spadku i nie poinformowanie o tym fakcie pracodawcy. Po przeczytaniu powódce w dniu 4 lutego 2014 roku treści wypowiedzenia powódka odmówiła jego przyjęcia i podpisania, argumentując, że musi się skonsultować ze swoim adwokatem. Powódka miała udar 6 marca 2014 roku. Dnia 4 lutego 2014 roku powódka była w pracy, nie miała w tym dniu zwolnienia lekarskiego.
(dowód: wypowiedzenie – k. 5 i k. 35, potwierdzenie odbioru – k. 36, zeznania świadkaH. C.– k. 99 – 101, zeznania powódkiA. B.– protokół rozprawy z dnia 15.12.2015r. od 01:02:27 do 01:38:39, zeznania kierownika pozwanegoT. B. (1)– protokół rozprawy z dnia 15.12.2015r. od 01:38:39 do 02:07:52)
Powódka w ramach swoich obowiązków służbowych na stanowisku opiekunki domowej miała za zadanie utrzymanie w czystości otoczenia podopiecznego, robienie zakupów spożywczych, pomocy przy praniu odzieży, jeżeli zachodzi potrzeba pomoc przy sporządzaniu posiłków, palenie w piecu, przynoszenie węgla, wody, dokonywanie zabiegów pielęgnacyjnych, pomoc w załatwianiu wizyt lekarskich i wykupowaniu leków. Praca opiekunki domowej podlegała bezpośredniej kontroli przez kierownika pozwanego(...)w ramach wizyt w domu podopiecznego, zaś szczegółowy rodzaj i zakres świadczonych usług był ustalany i określany również przez kierownika(...)w oparciu o stan zdrowia i sytuację rodzinna podopiecznego.
(dowód: zakres obowiązków powódki – k. 25)
Testamentem z dnia 4 lipca 2012 rokuK. S. (1)powołał do całego spadku po sobie swoją siostręJ. C.. Postanowieniem z dnia 1 grudnia 2014 roku wydanym w sprawie o sygn. akt(...)Sąd Rejonowy wW.I Wydział Cywilny stwierdził, że spadek poK. S. (1), zmarłym dnia 24 października 2013 roku, na podstawie testamentu notarialnego z dnia 4 lipca 2012 roku nabyła siostra zmarłegoJ. C.w całości.
(dowód: akt notarialny – k. 68 – 68 verte, postanowienie z dnia 01.12.2014r. w sprawie I Ns 1430/13 – k. 71)
Powódka w ramach swych obowiązków służbowych opiekowała sięK. S. (1)od 2011 roku codziennie, po około 4 godziny dziennie, powódka przyjeżdżała do podopiecznego również w soboty i niedziele. Jeszcze przed zatrudnieniem w pozwanym(...)wK.powódka zajmowała się pomocąK. S. (1), pracując w sklepie spożywczym. Powódka w ramach opieki sprawowanej jako pracownik pozwanego(...)wK.miała zajmować się codzienną pomocąK. S. (1), w tym również pomocą w zakupach, przede wszystkim w zakupie leków. Zakupy spożywcze oraz opłaty za media dokonywane były samodzielnie przez podopiecznego.K. S. (1)wystąpił o przydzielenie mu opieki dopiero w 2011 roku.
Powódka odbierała też za podopiecznego rentę, którą mu przekazywała podczas jego pobytu w szpitalu, raz również renta została odebrana przez jej męża w celu zakupienia aparatu tlenowego. Powódka pomogła również podopiecznemu przy uzyskaniu komputera, który to komputer po śmierci jej podopiecznego został przekazany z powrotem do urzędu gminy, jednak przed zwróceniem go do urzędu gminy był on w posiadaniu siostry powódki.
Powódka unikała kontaktu z siostrami swego podopiecznego.
(dowód: zeznania powódkiA. B.– protokół rozprawy z dnia 15.12.2015r. od 01:02:27 do 01:38:39, zeznania kierownika pozwanegoT. B. (1)– protokół rozprawy z dnia 15.12.2015r. od 01:38:39 do 02:07:52, zeznania świadkaC. K. (1)– protokół rozprawy z dnia 15.12.2015r. od 00:12:41 do 00:30:06, zeznania świadkaM. B.– protokół rozprawy z dnia 15.12.2015r. od 00:30:30 do 00:42:50, zeznania świadkaJ. C.– protokół rozprawy z dnia 15.12.2015r. od 00:43:20 do 01:01:26, zeznania powódkiA. B.– protokół rozprawy z dnia 15.12.2015r. od 01:02:27 do 01:38:39, zeznania kierownika pozwanegoT. B. (1)– protokół rozprawy z dnia 15.12.2015r. od 01:38:39 do 02:07:52)
K. S. (1)w dniu 30 stycznia 2012 roku w szpitalu wW.sporządził ustnie testament, w którym zdecydował o przekazaniu należących do niego ¾ działki siedliskowej, na której znajdował się budynek mieszkalny, na rzecz powódki. Testament ten został sporządzony w obecności sekretarza gminyK.oraz dwóch innych przybranych świadków. Testament tenK. S. (1)sporządził po tym, jak dowiedział się o spaleniu domu zamieszkiwanego przez powódkę.K. S. (1)sam wezwał powódkę do stawienia się w szpitalu razem z sekretarzem gminy oraz dwoma innymi świadkami. W sporządzonym testamencieK. S. (1)resztę swojego majątku, czyli działkę rolną, zapisywał w równych częściach swoim siostrom.
K. S. (1)powiedział o sporządzeniu tego testamentu swoim siostrom dopiero po pewnym czasie, w czerwcu 2012 roku. Podopieczny powódki wskazał siostrom, że sporządził ten testament jednocześnie uznając, że zrobił błąd, po czym został sporządzony przez niego drugi testament, w formie aktu notarialnego, sporządzony przed notariuszem w dniu 4 lipca 2012 roku. Na posiedzeniu w dniu 1 grudnia 2014 roku w ramach postępowania o stwierdzenie nabycia spadku po zmarłymK. S. (1)powódka przychyliła się do wniosku nabycie spadku na podstawie testamentu sporządzonego w formie aktu notarialnego w dniu 4 lipca 2012 roku.
(dowód: protokół – k. 72 – 73, akt notarialny – k. 68 – 68 verte, zeznania świadkaC. K. (1)– protokół rozprawy z dnia 15.12.2015r. od 00:12:41 do 00:30:06, zeznania świadkaM. B.– protokół rozprawy z dnia 15.12.2015r. od 00:30:30 do 00:42:50, protokół posiedzenia w sprawie(...)– k. 69 – 70, zeznania powódkiA. B.– protokół rozprawy z dnia 15.12.2015r. od 01:02:27 do 01:38:39)
Powódka nie informowała pracodawcy o sporządzeniu na jej rzecz testamentu przez podopiecznegoK. S. (1). Powódka była przekonana, żeK. S. (1)odwoła testament sporządzony na jej korzyść, ponieważ dowiedziała się od niego, że jest on tylko udziałowcem przekazanej w testamencie działki. Powódka jednocześnie nie interesowała się tym testamentem, nie pytała, czy został on odwołany przez jej podopiecznego.
(dowód: zeznania powódkiA. B.– protokół rozprawy z dnia 15.12.2015r. od 01:02:27 do 01:38:39)
K. S. (1)zabraniał swoim siostrom składania skarg na powódkę do jej pracodawcy, gdyż twierdził, że boi się, że w przypadku takiej skargi zostanie on pozbawiony opieki.
(dowód: zeznania świadkaC. K. (1)– protokół rozprawy z dnia 15.12.2015r. od 00:12:41 do 00:30:06, zeznania świadkaM. B.– protokół rozprawy z dnia 15.12.2015r. od 00:30:30 do 00:42:50, zeznania świadkaJ. C.– protokół rozprawy z dnia 15.12.2015r. od 00:43:20 do 01:01:26)
SiostryK. S. (1)po jego śmierci skierowały do pozwanego skargę na powódkę, wskazując, że powódka manipulując podopiecznym doprowadziła go do zakupu łóżka rehabilitacyjnego za wysoką cenę, a także zabrała przydzielony mu komputer. W skardze tej zarzucono również, że wyłudzała od swego podopiecznego pieniądze, pobrała w jego imieniu rentę w wysokości 825,14 zł oraz wymusiła na nim sporządzenie testamentu, którym ustanawiał ją swoim spadkobiercą. W skardze postawiono powódce zarzut, że sporządzenie testamentu wymusiła naK. S. (1)poprzez groźbę pozostawienia go bez opieki. W odpowiedzi na skargę pełnomocnik powódki skierował pismo do wójta gminyK., którym argumentował przeciwko zarzutom postawionym powódce w skardze. Do pisma dołączone zostały dokumenty zawierające dane osobowe zmarłegoK. S. (1), takie jak: odpis wypisu orzeczenia lekarza rzeczoznawcy KRUS, odpisy wypisów ze szpitala, odpis orzeczenia o stopniu niepełnosprawności, odpis pisma(...)wW., czy odpis testamentu, dotyczące podopiecznego powódki. Dokumentami tymi dysponowała powódka, nie informując pozwanego pracodawcy o posiadaniu takich dokumentów dotyczących jej podopiecznego. Pismo to zostało również rozesłane do wiadomości Ministra Pracy i Polityki Społecznej, Marszałka Województwa(...), Starosty Powiatu(...)oraz kierownika pozwanego.
Powódka w dniu 5 września 2011 roku została zapoznana z obowiązującymi regulacjami dotyczącymi ochrony danych osobowych, co potwierdziła własnoręcznym podpisem na odpowiednim oświadczeniu, zobowiązując się jednocześnie do ich przestrzegania.
W związku ze skierowaną przeciwko powódce skargą kierownik pozwanego wezwała powódkę na rozmowę. Rozmowa ta odbyła się dnia 7 stycznia 2014 roku, po tej rozmowie powódka od dnia 14 stycznia 2014 roku przebywała na zwolnieniu lekarskim do dnia 4 lutego 2014 roku.
Skarga skierowana przeciwko powódce spowodowała rozniesienie się plotek podważających zaufanie do(...)wK..
(dowód: skarga – k. 74 – 79, odpowiedź na skargę – k. 118 – 124, dokumenty dołączone do odpowiedzi na skargę – k. 80 – 96, zeznania świadkaH. C.– k. 99 – 101, zeznania kierownika pozwanegoT. B. (1)– protokół rozprawy z dnia 15.12.2015r. od 01:38:39 do 02:07:52, oświadczenie z dnia 05.09.2011r. – k. 27)
Sąd ustalił powyższy stan faktyczny w oparciu o dowody z: umowy o pracę na czas określony – k. 17, umowy o pracę na czas nieokreślony – k. 16, porozumienia zmieniającego z dnia 31.12.2012r. – k. 18, zaświadczenia o wynagrodzeniu – k. 37, wypowiedzenia – k. 5 i k. 35, potwierdzenia odbioru – k. 36, zakresu obowiązków powódki – k. 25, aktu notarialnego – k. 68 – 68 verte, postanowienia z dnia 01.12.2014r. w sprawie I Ns 1430/13 – k. 71, protokołu – k. 72 – 73, protokołu posiedzenia w sprawie I Ns 1430/13 – k. 69 – 70, skargi – k. 74 – 79 oraz odpowiedzi na skargę – k. 118 – 124, oświadczenia z dnia 05.09.2011r. – k. 27.
Sąd oparł się również na zeznaniach świadków:C. K. (1))protokół rozprawy z dnia 15.12.2015r. od 00:12:41 do 00:30:06),M. B.(protokół rozprawy z dnia 15.12.2015r. od 00:30:30 do 00:42:50) orazJ. C.(protokół rozprawy z dnia 15.12.2015r. od 00:43:20 do 01:01:26), których zeznania nie zostały jednak przez Sąd uznane za wiarygodne w całości. Sąd nie dał wiary zeznaniom wskazanych świadków w zakresie, w jakim wskazywali oni, jakoby powódka zagroziła swemu podopiecznemu, że nie będzie się nim opiekować, jeśli nie zapisze on w testamencie na jej rzecz należących do niego gruntów, Sąd bowiem miał na uwadze, żeK. S. (1)w lipcu 2012 roku sporządził kolejny testament w formie aktu notarialnego, w którym zmienił rozporządzenie testamentowe, a pomimo tego powódka dalej się nim opiekowała. Jednocześnie w ocenie Sądu nie zasługują na wiarę również zeznania świadków w zakresie, w jakim wskazują oni, że powódka zastraszała podopiecznego, gdyż z zeznań świadków wynika, że podopieczny nie chciał, aby jego siostry sporządzały jakiekolwiek skargi na powódkę, gdyż bał się on, Ze powódka nie będzie się nim opiekować. Według Sądu jednak nie chodziło tutaj o zastraszenie przez powódkę jej podopiecznego, ale o strach samego podopiecznego, że powódka po takiej skardze może nie chcieć się nim dalej opiekować, bądź też że(...)skieruje do niego inną osobę niż powódka. Na taki strach wskazują zeznania świadków, którzy jasno wskazywali, żeK. S. (1)uważał, że powódka lepiej załatwi wszelkie sprawy, co stoi w sprzeczności z jego strachem przed nią, czy zastraszeniem go przez powódkę. Należy uznać, w ocenie Sądu, że podopieczny powódki uważał, że tylko ona może się nim najlepiej zająć i jednocześnie bał się, że w przypadku skierowania jakiejkolwiek skargi może on zostać tej, najlepszej w jego ocenie pomocy, pozbawiony. W pozostałym zakresie Sąd uznał zeznania świadków za wiarygodne.
Sąd nie dał wiary zeznaniom powódkiA. B.(protokół rozprawy z dnia 15.12.2015r. od 01:02:27 do 01:38:39) w zakresie, w jakim twierdzi, że zawsze rentę odbierał tylkoK. S. (1), bowiem powódka sama w swoich zeznaniach wskazuje, że raz renta została odebrana przez jej męża w celu zakupienia aparatu tlenowego. Sąd ustalił również na podstawie zgodnych zeznań świadkówC. K. (1),M. B.orazJ. C., że powódka odebrała również rentę podopiecznego podczas jego pobytu w szpitalu i zawiozłaK. S. (1)tę rentę do szpitala. Sąd nie dał wiary zeznaniom powódki również w zakresie, w jakim twierdzi ona, że już po miesiącu od sporządzenia testamentu przezK. S. (1)w szpitalu, w którym to testamencie zapisywał on na rzecz powódki działkę siedliskową, dowiedziała się od niego, że musi on ten testament anulować, bowiem nie zgadzają się na to jego siostry. Sąd miał na uwadze, iż ze zgodnych zeznań sióstrK. S. (1)wynika, że dowiedziały się one o tym testamencie dopiero w czerwcu 2012 roku. Przemawia za tym fakt, że nowy testament, sporządzony w formie aktu notarialnego, został spisany dopiero na początku lipca 2012 roku. Niezrozumiałym byłoby w ocenie Sądu, popartej doświadczeniem życiowym, wyczekiwanie od lutego 2012 roku, kiedy to według powódki siostry jej podopiecznego miały się dowiedzieć o testamencie sporządzonym w szpitalu, aż do lipca 2012 roku aby niekorzystne dla sióstr rozporządzenie testamentowe zmienić. W tej sytuacji zdaniem Sadu należy dać wiarę siostrom podopiecznego powódki, które wskazują, że dowiedziały się o testamencie z dnia 30 stycznia 2012 roku dopiero w czerwcu 2012 roku i od razu po tym podjęły one odpowiednie kroki, by zmienić rozporządzenie ich brata, doprowadzając do spisania nowego testamentu na początku lipca 2012 roku. Sąd nie dał wiary zeznaniom powódki również w zakresie, w jakim wskazuje ona, że karty informacyjne ze szpitala dotycząceK. S. (1)oraz inne dokumenty dotyczące jej podopiecznego, które zostały dołączone do jej odpowiedzi na skargę przekazała ona swojemu adwokatowi już po jej zwolnieniu z pracy, bowiem z analizy tych dokumentów przedłożonych na k. 80 – 96 akt sprawy wynika, że zostały one przekazane adwokatowi w dniu 17 stycznia 2014 roku, a więc przed wręczeniem powódce wypowiedzenia, co nastąpiło w dniu 4 lutego 2014 roku. W pozostałym zakresie Sąd uznał zeznania powódki za wiarygodne. Jednocześnie Sąd zauważył, że z zeznań powódki wynika, że w dniu 4 lutego 2014 roku zostało jej przedstawione skutecznie wypowiedzenie, powódka wskazał, że wiedziała o co chodzi w wypowiedzeniu, nie przyjęła go jednak, ponieważ nie czuła, aby zrobiła cokolwiek złego.
Odnośnie zeznań kierownika pozwanegoT. B. (1)(protokół rozprawy z dnia 15.12.2015r. od 01:38:39 do 02:07:52) Sąd uznał je za wiarygodne w całości, znajdują one bowiem potwierdzenie w pozostałym materiale dowodowym, ponadto zeznania kierownika pozwanego są rzeczowe i logicznie spójne. Sąd uznał również za wiarygodne zeznania świadkaH. C.(k. 99 – 101), zeznania te bowiem są spójne z zeznaniami kierownika pozwanegoT. B. (1)odnośnie okoliczności wręczenia powódce wypowiedzenia umowy o pracę.
Sąd zważył, co następuje:
Przedmiotem rozpoznania w niniejszej sprawie jest roszczenie powódki dotyczące zasądzenia na jej rzecz odszkodowania z tytułu niezgodnego z prawem i nieuzasadnionego wypowiedzenia umowy o pracę.
Podstawą materialnoprawną roszczenia odszkodowawczego powódki jest regulacja zart. 45 § 1 KP, zgodnie z którą w razie ustalenia, że wypowiedzenie umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony jest nieuzasadnione lub narusza przepisy o wypowiadaniu umów o pracę, sąd pracy – stosownie do żądania pracownika – orzeka o bezskuteczności wypowiedzenia, a jeżeli umowa uległa już rozwiązaniu – o przywróceniu pracownika do pracy na poprzednich warunkach lub o odszkodowaniu.
Jak wynika wprost z treści przytoczonego powyżej przepisu, roszczenie odszkodowawcze będzie zasadne wówczas, gdy wręczone pracownikowi wypowiedzenie zostanie uznane za niezgodne z prawem, bądź za nieuzasadnione. Jeśli chodzi o zgodność wypowiedzenia z prawem należy tu wskazać na przepisy dotyczące możliwości rozwiązania z pracownikiem umowy o pracę za wypowiedzeniem zawarte wart. 39 – 41 KP, czy też przepisy dotyczące konsultacji związkowych (art. 38 KP), bądź przepisy odnoszące się do formalnej strony samego oświadczenia pracodawcy (art. 30 § 4 KP). W przedmiotowej sprawie pracownik nie był objęty ochroną związkową, nie był też objęty ochroną przez ustawodawcę na mocy przepisów zart. 39 – 41 KP, z ustaleń poczynionych w toku postępowania wynika bowiem jednoznacznie, że w dniu 4 lutego 2014 roku powódka nie przebywała na zwolnieniu lekarskim. Jednocześnie należy w tym miejscu zauważyć, że to właśnie w dniu 4 lutego 2014 roku powódce zostało przedstawione na piśmie wypowiedzenie umowy o pracę. Sąd ustalił bowiem, że tego dnia powódce zostało przeczytane wypowiedzenie umowy o pracę, a następnie został jej przedłożony jego tekst, z którym powódka mogła się dodatkowo zapoznać i miała go podpisać. Powódka jednak odmówiła podpisania wypowiedzenia, stad też zostało jej ono przesłane pocztą (odebrane dnia 6 lutego 2014 roku). Niewątpliwie jednak za dzień wręczenia powódce wypowiedzenia należy uznać 4 luty 2014 roku, dodatkowo przedstawione w tym dniu powódce wypowiedzenie miało zachowaną formę pisemną, co znajduje jednoznaczne potwierdzenie m. in. w zeznaniach świadkaH. C..
Wracając do problematyki zgodności z prawem wręczonego powódce wypowiedzenia należy również wskazać, że odnośnie regulacji zart. 30 § 4 KPz ustalonego stanu faktycznego wynika, że pracodawca uczynił zadość wymaganiu zawarcia w treści wręczanego pracownikowi wypowiedzenia uzasadnienia wskazującego na przyczynę podjęcia przez pracodawcę takiej decyzji. To właśnie ta przyczyna będzie przedmiotem dalszej analizy Sądu, jak bowiem wynika z argumentacji przedstawionej przez stronę powodową w toku postępowania, swoje roszczenie odszkodowawcze opiera ona na przesłance nieuzasadnionego wypowiedzenia.
Analizę przyczyny wypowiedzenia należy przeprowadzić pod kątem jej rzeczywistości. Dopiero bowiem po stwierdzeniu, czy zachowanie zarzucane pracownikowi miało miejsce można przejść do odpowiedzi na pytanie, czy zachowanie to mogło stanowić wystarczające uzasadnienie dla rozwiązania umowy o pracę za wypowiedzeniem.
Jak wynika z treści wręczonego powódce wypowiedzenia, jako jego przyczyny pracodawca wskazał na dwa zachowania powódki, które polegały na:
- niezachowaniu tajemnicy służbowej poprzez dysponowanie danymi osobowymi podopiecznego podlegającymi ochronie danych osobowych,
- naruszenie zasad współżycia społecznego poprzez przyjęcie od podopiecznego, u którego powódka pełniła obowiązki wynikające z łączącej ją z pozwanym umowy o pracę spadku i nie poinformowanie o tym pracodawcy.
Z ustalonego w toku niniejszej sprawy stanu faktycznego wynika, że w dniu 30 stycznia 2012 roku podopieczny powódki –K. S. (1)– sporządził testament allograficzny przy obecności dwóch świadków oraz sekretarza gminyK., w którym to testamencie zadysponował na rzecz powódki należącym do niego udziałem w wysokości ¾ w działce siedliskowej. Powódka niewątpliwie była świadoma sporządzenia takiego testamentu przez jej podopiecznego. Jednocześnie powódka sama przyznała, że nie poinformowała o tym fakcie swojego pracodawcy. Co prawda powódka wskazywała, żeK. S. (1)mówił jej, że odwoła ten testament i dlatego uznała ona, że nie ma o czym informować pracodawcy, jednak jednocześnie nie poczyniła ona żadnych kroków w celu ustalenia, czy rzeczywiście testament ten został odwołany. Ponadto powódka, pomimo nawet swego przeświadczenia o rychłym odwołaniu testamentu i traktowaniu go przez samegoK. S. (1)jako niebyłego, nie poinformowała swego pracodawcy o zaistnieniu takiego faktu, jak sporządzenie testamentu, którym jej podopieczny, którym zajmowała się w ramach swego zatrudnienia i obowiązków zawodowych, zapisał na jej rzecz nieruchomość. Należy również uznać, że powódka nie protestowała przeciwko sporządzeniu na jej rzecz takiego testamentu w dniu 30 stycznia 2012 roku przez jej podopiecznego, przyjęła więc niejako sporządzenie tego testamentu. Sąd miał na uwadze, że w treści wypowiedzenia pracodawca wskazał, jako przyczynę na przyjęcie spadku i niepowiadomienie o tym pracodawcy. Jednak z analizy całości ustaleń faktycznych, w tym treści skargi złożonej na powódkę, która była przedmiotem analizy ze strony pracodawcy przed wręczeniem wypowiedzenia powódce, w ocenie Sądu wynika, że przyczyną było nie samo dokonanie czynności prawnej przyjęcia spadku, ale pracodawcy chodziło w tym przypadku o całą zaistniałą sytuację ze sporządzeniem na rzecz powódki testamentu przez jej podopiecznego, o czym to powódka nie poinformowała. Z ustaleń faktycznych wynika, że w rzeczywistości powódka nie poinformowała pracodawcy o fakcie sporządzenia testamentu przezK. S. (1), w którym to testamencie została na powódkę przepisana działka należąca do jej podopiecznego. Powódka powoływała się na to, że podopieczny miał jej powiedzieć, że testament będzie unieważniony. Jednak Sąd zauważył, że powódka nie starała się dowiedzieć, czy rzeczywiście doszło do jego unieważnienia, ponadto w chwili jej powrotu do pracy (luty 2012 roku) testament alograficzny ciągle obowiązywał, został on dopiero uchylony testamentem z dnia 4 lipca 2012 roku. Przyczyna ta więc jest przyczyną prawdziwą – powódka rzeczywiście nie poinformowała pracodawcy o fakcie sporządzenia na jej rzecz testamentu przez jej podopiecznego. Wobec powyższego należy w tym miejscu rozstrzygnąć, czy taka przyczyna może uzasadniać wypowiedzenie pracownikowi umowy o pracę. W ocenie Sądu przyczyna ta może uzasadniać rozwiązanie stosunku pracy w tym trybie, należy bowiem zauważyć, że powódka pracowała jako opiekunka społeczna, a na tym stanowisku szczególnie ważne jest powiadomienie pracodawcy o wszelkich relacjach pomiędzy pracownikiem a podopiecznym wychodzących poza pracownicze obowiązki opiekuna. Niewątpliwie sporządzenie testamentu, w którym zawarte zostało rozporządzenie na rzecz powódki przez jej podopiecznego powinno zostać przez nią zgłoszone pracodawcy, nawet w sytuacji, gdyby powódka miała wiedzę o tym, że testament ten został odwołany, a jak to zostało ustalone, takiej wiedzy w chwili jej powrotu do pracy nie miała. Należy bowiem zauważyć, że działalność pozwanego jako ośrodka pomocy społecznej oraz działalność jego pracowników musi opierać się na pewnym zaufaniu społecznym w środowisku, w jakim działalność ta jest prowadzona, gdy tymczasem brak poinformowania przez powódkę o testamencie podważa w pewien sposób zaufanie społeczeństwa do pracowników pozwanego oraz uniemożliwia pozwanemu zajęcie odpowiedniego stanowiska w całej sprawie. Z tego też powodu niewątpliwie należy uznać, że przyczyna ta może stanowić przyczynę uzasadniającą wypowiedzenie umowy o pracę powódce. Jednocześnie warto zauważyć, że zachowanie stanowiące przyczynę wypowiedzenia nie musi być zachowaniem zawinionym przez pracownika (tak też: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 6 stycznia 2009 roku, sygn. akt II PK 108/08), stąd też nawet brak winy po stronie powódki nie przesądza automatycznie o niemożności wręczenia jej wypowiedzenia umowy o pracę. W ocenie Sadu jednak zachowanie powódki cechowało się przynajmniej rażącym niedbalstwem, gdyż powódka, jako wieloletni pracownik pozwanego ośrodka pomocy społecznej powinna mieć wiedzę i doświadczenie pozwalające na uznanie, że każda relacja nawiązana z podopiecznym poza czynnościami wykonywanymi zawodowo przez opiekuna powinna być wskazywana pracodawcy. Powódka podnosiła, że nie została pouczona o tym, aby poinformować o jakimkolwiek przysporzeniu na jej rzecz od podopiecznego, w tym również o sporządzeniu testamentu, w którym podopieczny jej coś zapisał. W ocenie Sądu jednak, jak wskazano wyżej, powódka powinna zdawać sobie sprawę z charakteru swojej pracy oraz poziomu zaufania społecznego, jakim musi się legitymować na zajmowanym stanowisku. Pracowała bowiem przez wiele lat jako opiekunka społeczna, tym samym więc musiała mieć świadomość, że sytuacja taka jak sporządzenie testamentu przez podopiecznego zawierającego zapis na jej rzecz jest sytuacją niestandardową, o której należy poinformować pracodawcę, czego jednak nie zrobiła. Na marginesie jedynie należy zauważyć, że w toku postępowania siostry podopiecznego powódki, składające zeznania, próbowały wskazać, jakoby powódka była osobą, która wykorzystywała położenie swego podopiecznego i zmuszała go do różnych rozporządzeń na swoją rzecz. Sąd jednak nie uznał wiarygodności tych zeznań, co nie oznacza jednak, że fakt, iż powódka nie wykorzystywała sytuacji swojego podopiecznego przemawia automatycznie za niezasadnością wypowiedzenia umowy o pracę. W ramach analizy samej przyczyny wskazanej w wypowiedzeniu należy wskazać, że powódka dopuściła się zachowania, które mogło to wypowiedzenie uzasadniać.
Odnośnie drugiego z zarzuconych powódce zachowań, polegającego na niezachowaniu przez nią tajemnicy służbowej i ujawnieniu danych osobowych podopiecznego Sąd ustalił, że powódka udostępniała swojemu pełnomocnikowi dokumenty zawierające dane wrażliweK. S. (1), jak chociażby karty informacyjne ze szpitala, orzeczenie o stopniu niepełnosprawności, wyciąg zawierający dane dotyczące wysokości renty otrzymywanej przezK. S. (1), czy też dokumentny z KRUS, które to dokumenty zostały następnie dołączone do odpowiedzi na skargę skierowaną przeciwko powódce, która to odpowiedź została rozesłana do kilku urzędów. Tym zachowaniem niewątpliwie powódka nie dochowała tajemnicy służbowej, do czego była zobowiązana w zakresie swoich obowiązków (k. 25 akt sprawy). Doszło więc do naruszenia przez powódkę w tym zakresie jej obowiązków służbowych, co również może uzasadniać wręczenie jej wypowiedzenia umowy o pracę.
Podsumowując w ocenie Sądu wypowiedzenie wręczone powódce było uzasadnione, a co za tym idzie nie została spełniona przesłanka zart. 45 § 1 KP.
Mając na uwadze powyższe Sąd orzekł jak w wyroku.
W kwestii kosztów postępowania Sąd orzekł na podstawie regulacji zart. 98 KPCoraz§ 11 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu(tekst jednolity - Dz. U. z 2013 roku, poz. 490, ze zm.). | ```yaml
court_name: Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi-Południe w Warszawie
date: '2015-12-22'
department_name: VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych
judges:
- Elżbieta Godlewska
- Joanna Napiórkowska – Kasa
legal_bases:
- art. 39 – 41 KP
- art. 98 KPC
- § 11 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002
roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa
kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu
recorder: Natalia Rogowska
signature: VI P 339/14
``` |
152520000000503_I_C_000005_2022_Uz_2023-10-27_001 |
You are extracting information from the Polish court judgments.
Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value.
Please return the response in the identical YAML format:
```yaml
court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>"
date: <data, date in format YYYY-MM-DD>
department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\
\ department>"
judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>"
legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)>
recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder>
signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment>
```
=====
{context}
======
| Sygnatura akt I C 5/22
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 27 października 2023 r.
Sąd Okręgowy w Sieradzu – Wydział I Cywilny wskładzie następującym:
Przewodniczący: sędzia Dagmara Kos
Protokolant: Kinga Brocka
po rozpoznaniu w dniu 29 września 2023 roku w Sieradzu na rozprawie
sprawy z powództwa(...) Bank (...) Spółka Akcyjnaz siedzibą wW.
przeciwkoD. W.
o zapłatę
umarza postępowanie co do kwoty 162.538,31 (sto sześćdziesiąt dwa tysiące pięćset trzydzieści osiem złotych trzydzieści jeden groszy),
w pozostałym zakresie powództwo oddala,
zasądza od powoda(...) Bank (...) Spółka Akcyjnaz siedzibą wW.na rzecz pozwanegoD. W.kwotę 10.817,00 (dziesięć tysięcy osiemset siedemnaście) złotych z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty tytułem zwrotu kosztów procesu.
Sygn. akt I C 5/22
UZASADNIENIE
W pozwie z dnia 29 grudnia 2021 r. powód(...) Bank (...) Spółka Akcyjnaz siedzibą wW.wnosił o zasądzenie od pozwanegoD. W.na jego rzecz kwoty 235.740,60 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia następującego po dniu doręczenia pozwu do dnia zapłaty w tym kwoty 162.538,31 zł tytułem zwrotu kwoty wypłaconej pozwanemu pierwotnie w ramach wykonywania umowy kredytu nr(...)\(...)z dnia 28 lipca 2008 r. zawartej przez pozwanego z(...) Bank (...) Spółka Akcyjnaz siedzibą wW.i kwoty 73.202,29 zł tytułem zwrotu bezpodstawnego wzbogacenia w postaci równowartości kosztu korzystania przez pozwanego z kwoty 162.538,31 zł w okresie od dnia 11 sierpnia 2008 r. do dnia 30 września 2021 r. Wnosił on ponadto o zasądzenie na jego rzecz od pozwanego zwrotu kosztów postępowania wraz z kosztami zastępstwa procesowego według norm przepisanych wraz z opłatą skarbową od pełnomocnictw oraz odsetkami w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego, liczonymi od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty.
(pozew- k.3-22)
W piśmie procesowym z dnia 26 września 2022 r. kurator dla nieznanego z miejsca pobytu pozwanego wnosił o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu według norm przepisanych jak również wynagrodzenia kuratora według norm przepisanych.
(odpowiedź na pozew- k.118-119)
W piśmie procesowym z dnia 13 października 2022 r. pełnomocnik pozwanego wnosił o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów postępowania w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Podnosił w nim zarzut przedawnienia roszczeń powoda.
(odpowiedź na pozew- k.122-132)
W piśmie procesowym z dnia 5 czerwca 2023 r. pełnomocnik pozwanego podniósł zarzut potrącenia wierzytelności powoda z tytułu kapitału w kwocie 162.538,31 zł z wierzytelnością pozwanego w kwocie 26.958,17 zł.
(pismo procesowe pełnomocnika pozwanego- k.167)
W piśmie procesowym z dnia 21 czerwca 2023 r. pełnomocnik powoda cofnął w części pozew wraz z zrzeczeniem się roszczenia w zakresie kwoty 162.538,31 zł i popierał powództwo w zakresie kwoty 73.202,29 zł.
(pismo procesowe pełnomocnika powoda- k.186)
Na rozprawie w dniu 29 września 2023 roku pełnomocnik powoda popierał powództwo w ograniczonym kształcie a pełnomocnik pozwanego wnosił o oddalenie powództwa i zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu.
(protokół rozprawy z dnia 29 września 2023 r. na płycie CD 00:04:30 – 00:19:21- koperta k.206)
S ąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:
W dniu 28 lipca 2008 r. poprzednik prawny powoda(...) Bank (...) Spółka Akcyjnaz siedzibą wW.zawarł z pozwanymD. W.umowę kredytu nr(...)\(...).
(bezsporne, zeznania powodaD. W.- protokół rozprawy na płycie CD z dnia 29 września 2023 r. 00:07:59 – 00:12:56- koperta k.206, wydruk z KRS- k.27-30, kserokopia umowy-38-43)
W wykonaniu umowy w dniu 11 sierpnia 2008 r. powód wypłacił pozwanemu kwotę 164.014,44 zł.
(potwierdzenia złożenia dyspozycji przelewów- k.60-61)
W dniu 20 kwietnia(...). pozwany złożył do kredytodawcy reklamację, w której kwestionował zgodność z prawem klauzul przeliczeniowych, modyfikacyjnych i indeksacyjnych zawartych w umowie kredytu nr(...)\(...)z dnia 28 lipca 2008 r. W dniu 16 stycznia 2018 r. złożył on wniosek do Rzecznika(...), w którym wnosił o przeprowadzenie pozasądowego postępowania w sprawie sporu z powodem dotyczącego tej umowy. Postępowanie zainicjowane tym wnioskiem zostało zakończone z uwagi na nieosiągnięcie przez strony porozumienia.
(kserokopia reklamacji- k.135, kserokopia wniosku- k.136-137, kserokopia protokołu- k.138)
Z powództwa pozwanego toczyła się później przed Sądem Okręgowym w Sieradzu pod sygn. akt I C 303/20 sprawa przeciwko powodowi o ustalenie nieważności umowy kredytu nr(...)\(...)z dnia 28 lipca 2008 r. i zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego zwrotu kwoty wpłaconej przez pozwanego na podstawie tej umowy. Wyrokiem z dnia 10 czerwca 2022 r. wydanym w tej sprawie Sąd Okręgowy w Sieradzu ustalił, że umowa kredytu nr(...)\(...)zawarta w dniu 28 lipca 2008 r. pomiędzy pozwanym a(...) Bank (...) Spółka Akcyjnaz siedzibą wW.jest nieważna z uwagi na to, że zawiera ona niedozwolone postanowienia umowne, których po wyeliminowaniu z umowy nie można niczym zastąpić oraz zasądził od powoda na rzecz pozwanego kwotę 238.979,78 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od kwoty 206.316,51 zł od dnia 3 października 2020 r. do dnia zapłaty i od kwoty 32.663,27 zł z od dnia 1 marca 2022 r. do dnia zapłaty a w pozostałym zakresie powództwo oddalił. Wyrokiem z dnia 13 kwietnia 2023 r. wydanym w sprawie sygn. akt I ACa 1717/22 Sąd Apelacyjny w Łodzi oddalił apelację powoda od tego wyroku.
(bezsporne, zeznania powodaD. W.- protokół rozprawy na płycie CD z dnia 29 września 2023 r. 00:07:59 – 00:12:56- koperta k.206, kserokopia pozwu- k.69-71, odpis wyroku Sądu Okręgowego w Sieradzu z dnia 10 czerwca 2022 r. wydanego w sprawie sygn. akt I C 303/20- k. 161, kserokopia kopia wyroku Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 13 kwietnia 2023 r.- k.171)
Pismem z dnia 16 maja 2023 roku pełnomocnik pozwanego wezwał powoda do wykonania prawomocnego wyroku Sądu Okręgowego w Sieradzu z dnia 10 czerwca 2022 r. i jednocześnie wezwał go do zapłaty na jego rzecz kwoty 26.958,17 zł, na którą złożyły się raty kapitałowo – odsetkowe wpłacone powodowi przez pozwanego w okresie od 10 lutego 2022 r. do 17 kwietnia 2023 r. na podstawie umowy kredytu, której nieważność stwierdzono, w terminie 7 dni od otrzymania wezwania.
(kserokopia pisma- k.168-169, wydruk historii rachunku- k.171v-173)
Po uprawomocnieniu się wyroku Sądu Okręgowego w Sieradzu z dnia 10 czerwca 2022 r. wydanego w sprawie sygn. akt I C 303/20 pozwany rozliczył się z powodem co do kapitału wypłaconego mu na podstawie nieważnej umowy kredytu.
(zeznania powodaD. W.- protokół rozprawy na płycie CD z dnia 29 września 2023 r. 00:07:59 – 00:12:56- koperta k.206)
Powyższych ustaleń stanu faktycznego Sąd dokonał w oparciu o zeznania powoda oraz złożone do akt dokumenty, których treści strony nie kwestionowały.
Sąd pominął dowód z opinii biegłego z zakresu bankowości i rachunkowości na fakty wskazane w pozwie uznając, iż nie miały one znaczenia dla rozstrzygnięcia.
Sąd Okręgowy zważył, co następuje:
Powód żądał w pozwie między innymi zasądzenia od pozwanego na jego rzecz kwoty 162.538,31 zł tytułem zwrotu kwoty kapitału kredytu wypłaconej mu na podstawie umowy kredytu nr(...)\(...)z dnia 28 lipca 2008 r. Ponieważ w toku procesu po uprawomocnieniu się wyroku Sądu Okręgowego w Sieradzu z dnia 10 czerwca 2022 r. wydanego w sprawie sygn. akt I C 303/20 stwierdzającego nieważność umowy kredytu pozwany rozliczył się z powodem z kapitału kredytu, powód cofnął pozew co do tej kwoty ze zrzeczeniem się roszczenia w tym zakresie.
Zgodnie zart. 203 § 1 kpcpozew może być cofnięty bez zezwolenia pozwanego aż do rozpoczęcia rozprawy, a jeżeli z cofnięciem połączone jest zrzeczenie się roszczenia – aż do wydania wyroku. Ponieważ powód cofnął powództwo ze zrzeczeniem się roszczenia w zakresie żądania zwrotu kapitału kredytu w kwocie 162.538,31 zł na podstawieart. 355 kpcSąd umorzył postępowanie co do tej kwoty.
Jeśli zaś chodzi o żądanie zasądzenia kwoty 73.202,29 zł to powód jako jego podstawę prawną wskazywał przepisy o bezpodstawnym wzbogaceniu. Powód twierdził, iż pozwany na skutek korzystania z kapitału kredytu wypłaconego mu na podstawie nieważnej umowy kredytu jest bezpodstawnie wzbogacony, gdyż zaoszczędził on wydatków, które musiałby ponieść na uzyskanie do korzystania środków pieniężnych odpowiadających kwocie kapitału kredytu.
Pozwany podnosił zarzut przedawnienia tego roszczenia wobec czego należało w pierwszej kolejności ustalić czy jest ono przedawnione.
Jak wynika zart. 118 kcjeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej, termin przedawnienia wynosi sześć lat, a dla roszczeń o świadczenia okresowe oraz roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej – trzy lata. Jednakże koniec terminu przedawnienia przypada na ostatni dzień roku kalendarzowego, chyba że termin przedawnienia jest krótszy niż dwa lata.
Wystąpienie przez powoda z żądaniem zwrotu bezpodstawnego wzbogacenia w postaci równowartości kosztu korzystania przez pozwanego z kwoty 162.538,31 zł w okresie od dnia 11 sierpnia 2008 r. do dnia 30 września 2021 r. pozostaje w związku ze zgłoszonym przez pozwanego w sprawie Sądu Okręgowego w Sieradzu sygn. akt I C 303/23 żądaniem zapłaty opartym na przestankowym stwierdzeniu przez Sąd, iż umowa kredytu, na podstawie której pozwany otrzymał kredyt, była nieważna. Żądanie to powód zgłosił w pozwie złożonym we wrześniu 2020 r.
Zgodnie z uchwałą Sądu Najwyższego z dnia 7 maja 2021 r., sygn. akt III CZP 6/21 termin przedawnienia roszczeń zarówno kredytobiorcy jak i banku może rozpocząć bieg dopiero po podjęciu przez kredytobiorcę konsumenta wiążącej świadomej, wyraźnej i swobodnej decyzji o tym, iż nie chce być związany umową.
Ponieważ decyzja co do związania abuzywnymi postanowieniami umowy kredytu i w konsekwencji umową kredytu zawierającą te postanowienia leżała w rękach pozwanego, do czasu wystąpienia przez niego z pozwem, w którym wyraźnie określił on, iż nie chce być związany abuzywnymi postanowieniami umowy kredytu, powód nie mógł wystąpić z żądaniem zwrotu przez pozwanego bezpodstawnego wzbogacenia w postaci równowartości kosztu korzystania przez niego z kwoty 162.538,31 zł w okresie od dnia 11 sierpnia 2008 r. do dnia 30 września 2021 r. Zatem bieg terminu przedawnienia tego roszczenia zaczął biec z dniem doręczenia powodowi pozwu złożonego przez pozwanego w sprawie Sądu Okręgowego w Sieradzu sygn. akt I C 303/23. Ponieważ pozew w tej sprawie powód złożył w dniu 29 grudnia 2022 r., jego roszczenie o zwrot bezpodstawnego wzbogacenia w postaci równowartości kosztu korzystania przez pozwanego z kwoty 162.538,31 zł nie jest przedawnione.
Ponieważ zgłoszony przez pozwanego zarzut przedawnienia roszczenia banku okazał się niezasadny w dalszej kolejności należało ustalić czy roszczenie to jest zasadne.
Zgodnie z treściąart. 405 kckto bez podstawy prawnej uzyskał korzyść majątkową kosztem innej osoby, obowiązany jest do wydania korzyści w naturze, a gdyby to nie było możliwe, do zwrotu jej wartości. Z powyższego przepisu wynika wprost, że bank wskutek ustalenia nieważności umowy zawartej z konsumentem nie może od niego żądać więcej aniżeli to co na jego rzecz świadczył to jest kwoty wypłaconego kredytu. Inne rozumienie tego przepisu prowadziłoby do sytuacji, w której bank czerpałby zysk z nieważnej czynności prawnej co naruszałoby zarówno dobre obyczaje, jak również rażąco naruszałoby interesy konsumenta. Korzystanie przez pozwanego z pieniędzy przekazanych mu przez powoda było konsekwencją tego, że bank spełnił świadczenie w oparciu o nieważną umowę kredytu, którą sam skonstruował. Na marginesie nie można przy tym nie zauważyć, że powód nawet hipotetycznie nie wykazał, że środki wypłacone pozwanemu w dacie ich wypłaty mogły kredytodawcy posłużyć do zawarcia innej umowy, dzięki której uzyskałby korzyść a więc, że doszło do jego zubożenia na skutek tego, że nimi nie obracał.
W ocenie Sądu jedyną podstawą prawną, jaką powód mógłby wskazywać uzasadniając swoje żądanie zapłaty kwoty 73.202,29 zł jest przepisart. 481 § 1 i 2 kcbowiem roszczenie o wynagrodzenie za korzystanie z kapitału to w istocie rzeczy roszczenie o zapłatę odsetek. Zgodnie jednak zart. 359 § 1 kcodsetki od sumy pieniężnej należą się tylko wtedy, gdy to wynika z czynności prawnej albo z ustawy, z orzeczenia sądu lub z decyzji innego właściwego organu. W sytuacji korzystania z cudzego kapitału mamy do czynienia z zapłatą odsetek umownych, na co wskazuje np.art. 7201§ 1 kcdotyczący umowy pożyczki bądźart. 69 ust. 1 prawa bankowegodotyczący umowy kredytu. Ponieważ umowa kredytu, na podstawie której kredyt został wypłacony pozwanemu, została uznana za nieważną, to brak jest czynności prawnej, na podstawie której powód mógłby sobie rościć prawo do zapłaty odsetek czyli inaczej wynagrodzenia za korzystanie z kapitału.
Dodatkowo wskazać należy, że konstrukcja wynagrodzenia za korzystanie z kapitału pozostaje w sprzeczności z wykładnią art. 7 Dyrektywy 93/13/EWG, która wskazuje, że skutki unieważnienia umowy w związku z niedozwolonymi postanowieniami umownymi zawieranymi z konsumentami winny mieć efekt odstraszający dla nieuczciwego przedsiębiorcy. Wykładnia prawa krajowego, zgodnie z którą instytucja kredytowa ma prawo żądać od konsumenta rekompensaty wykraczającej poza zwrot kapitału wypłaconego z tytułu umowy zawierającej klauzule abuzywne a tym samym otrzymania wynagrodzenia za korzystanie z tego kapitału przez konsumenta, przyczyniłaby się do wyeliminowania odstraszającego skutku wywieranego na przedsiębiorców poprzez uznanie takiej umowy za nieważną. Skuteczność ochrony przyznanej konsumentom przez dyrektywę 93/13 byłaby zagrożona, gdyby byli oni narażeni, w ramach powoływania się na swoje prawa wynikające z tej dyrektywy, na ryzyko konieczności zapłaty takiej rekompensaty. Taka wykładnia groziłaby stworzeniem sytuacji, w których bardziej korzystne dla konsumenta mogłoby się okazać kontynuowanie wykonywania umowy zawierającej nieuczciwy warunek niż skorzystanie z praw, które może on wywodzić z dyrektywy 93/13.
Zaprezentowane powyżej stanowisko potwierdza wyrok z dnia 5 czerwca 2023 r. wydany w sprawie C-520/21 przez Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej, który orzekł, że art. 6 ust. 1 i art. 7 ust. 1 dyrektywy Rady 93/13/EWG z dnia 5 kwietnia 1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich, należy interpretować w ten sposób, że stoją one na przeszkodzie wykładni sądowej prawa krajowego, zgodnie z którą instytucja kredytowa ma prawo żądać od konsumenta rekompensaty wykraczającej poza zwrot kapitału wypłaconego z tytułu wykonania tej umowy oraz poza zapłatę ustawowych odsetek za zwłokę od dnia wezwania do zapłaty.
Mając na uwadze powyższe Sąd oddalił powództwo jako niezasadne.
O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawieart. 98 § 1 i 3 kpckierując się zasadą odpowiedzialności za wynik procesu i zasądził od powoda na rzecz pozwanego kwotę 10.817,00 zł, na którą to kwotę złożyło się wynagrodzenie pełnomocnika pozwanego w kwocie 10.800,00 ustalone stosownie do treści § 2 pkt 7 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (tekst jedn. Dz.U. z 2023 r., poz. 1964) i opłata skarbowa od pełnomocnictwa w kwocie 17,00 zł. | ```yaml
court_name: Sąd Okręgowy w Sieradzu
date: '2023-10-27'
department_name: I Wydział Cywilny
judges:
- sędzia Dagmara Kos
legal_bases:
- art. 98 § 1 i 3 kpc
- art. 481 § 1 i 2 kc
- art. 69 ust. 1 prawa bankowego
recorder: Kinga Brocka
signature: I C 5/22
``` |
151025150001512_III_RC_000079_2019_Uz_2019-07-15_001 |
You are extracting information from the Polish court judgments.
Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value.
Please return the response in the identical YAML format:
```yaml
court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>"
date: <data, date in format YYYY-MM-DD>
department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\
\ department>"
judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>"
legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)>
recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder>
signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment>
```
=====
{context}
======
| Sygn. akt III RC 79/19
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 15 lipca 2019 roku
Sąd Rejonowy w Grudziądzu, III Wydział Rodzinny i Nieletnich
w składzie następującym:
Przewodniczący:sędzia Agnieszka Lubińska
Protokolant:sekr. sąd. Agnieszka Meirowska
po rozpoznaniu w dniu 15 lipca 2019 roku w Grudziądzu na rozprawie
sprawyz powództwaJ. K.
przeciwko 1.A. K.2.M. K.
o alimenty
I
zasądza od pozwanegoM. K.na rzecz powódkiJ. K.alimenty w kwocie 200,00 zł (dwieście złotych)miesięcznie poczynając od dnia 7 lutego 2019 r., płatne do dnia 5-ego każdego miesiąca z góry, z ustawowymi odsetkami na wypadek opóźnienia w płatności każdej z rat;
II
zasądza od pozwanejA. K.na rzecz powódkiJ. K.alimenty w kwocie 200,00 zł (dwieście złotych)miesięcznie poczynając od dnia 7 lutego 2019 r., płatne do dnia 5-ego każdego miesiąca z góry, z ustawowymi odsetkami na wypadek opóźnienia w płatności każdej z rat;
III
oddala powództwo w pozostałej części;
IV
nie obciąża pozwanych kosztami postępowania;
V
nieuiszczonymi kosztami sądowymi obciąża Skarb Państwa;
VI
wyrokowi w punkcie I. i II. nadaje rygor natychmiastowej wykonalności.
Sygn. akt III RC 79/19
UZASADNIENIE
J. K.wniosła w dniu 7 lutego 2019 r. do Sądu Rejonowego w Grudziądzu pozew przeciwkoA. K.iM. K.o alimenty w kwocie po 300 zł miesięcznie, płatnych z góry do 5-tego dnia każdego miesiąca wraz z odsetkami w przypadku opóźnienia w płatności którejkolwiek z rat.
W uzasadnieniu powódka wskazała, że jest córkąA. K.iM. K.. Powódka wyprowadziła się z domu rodzinnego i mieszka wraz z partnerem i jego rodzicami. Powódka uczy się w III klasie Technikum(...)Turystycznej wZespole Szkół (...)wG.i nie posiada własnego źródła utrzymania, w związku z czym zwróciła się o pomoc finansową do Gminnego Ośrodka Pomocy(...)wR.. Pozwani nie wspierają córki i nie dostarczają jej żadnych środków utrzymania - obecnie powódka pozostaje na wyłącznym utrzymaniu rodziców swojego partnera. Do uzasadnionych wydatków powódka zaliczyła wydatki na: żywność, środki czystości, środki higieniczne, odzież i obuwie, dojazdy do szkoły i leki.
W ocenie powódki sytuacja majątkowa pozwanych jest dobra, gdyż posiadają oni dom i samochód, a nadto prowadzą gospodarstwo rolne.
W piśmie uzupełniającym braki formalne powódka doprecyzowała żądanie wskazując, że domaga się alimentów w łącznej kwocie 300 zł, tj. 150 zł odA. K.i 150 zł odM. K.płatnych z góry do 5-tego dnia każdego miesiąca wraz z odsetkami w przypadku opóźnienia w płatności którejkolwiek z rat, poczynając od dnia 1 stycznia 2019 r. do ukończenia edukacji szkolnej. Wskazała również, iż jej wydatki na leki wynoszą ok. 100 zł, zaś wydatki na środki higieniczne to kwota ok. 70 zł. Powódka oświadczyła również, że rodzice przekazują jej otrzymywany na nią zasiłek rodzinny w kwocie 200 zł (ma to trwać do czerwca 2019 r.).
W odpowiedzi na pozewA. K.nie zgodziła się żądania powódki i wskazała, że godzi się jedynie na dalsze przekazywanie córce zasiłku rodzinnego w kwocie 200 zł. Pozwana podważyła wysokość wydatków powódki wskazując, iż w czasie, gdy powódka mieszkała w domu rodzinnym to kwota ta w zupełności wystarczała jej na wydatki. Strona pozwana podkreśliła, że powódka samodzielnie i wbrew woli rodziców podjęła decyzję o wyprowadzce, w związku z czym powinna liczyć się z tym, że będzie żyć na własny koszt. Jednocześnie pozwana oświadczyła, że córka ma możliwość powrotu do domu, o czym niejednokrotnie jej wspominała. Strona pozwana opisała również swoją sytuację finansową. Z opisu tego wynika, że głównym źródłem utrzymania pozwanych jest gospodarstwo rolne o powierzchni 4,84 ha, z którego przeciętny roczny dochód wynosi 19.333,51 zł. Dodatkowo pozwana otrzymuje zasiłek rodzinny na córkęJ. K., który to zasiłek przekazuje córce na konto bankowe. Pozwana ponosi wraz z mężem następujące opłaty: podatek rolny (220 zł/3mies.), ubezpieczenie KRUS, internet (41 zł/mies.), wywóz śmieci (50 zł/mies.), energia (ok. 320 zł/2 mies.), woda (ok. 114 zł/3 mies.), telefon (74,99 zł/mies.), opryski oraz nawozy(ok. 4.000 zł/rok), olej napędowy (ok. 2.500 zł/rok), OC samochodu (366 zł/rok), bieżące naprawy auta, przegląd techniczny samochodu (100 zł/rok), pasza dla trzody chlewnej (ok. 1000 zł), opał na ogrzewanie.
Z uwagi na trudną sytuację majątkową oraz stopień skomplikowania sprawy, pozwana wniosła o zwolnienie jej od kosztów sadowych i ustanowienie pełnomocnika z urzędu.
Postanowieniem z dnia 22 maja 2019 r. Sąd oddalił wniosek pozwanej o ustanowienie pełnomocnika z urzędu.
Pismem procesowym z dnia 9 maja 2019 r. powódka oświadczyła, że wniosła o zasądzenie alimentów od pozwanych w wysokości po 300 zł miesięcznie, czyli łącznie domaga się zasądzenia od rodziców alimentów w wysokości 600 zł miesięcznie. Jednocześnie przedstawiła szczegółowe wyliczenie swoich wydatków, z którego wynika, że koszty jej miesięcznego utrzymania wynoszą ok. 1.120 zł.
Na rozprawach, które odbyły się 22 maja 2019 r. i 15 lipca 2019 r. powódka podtrzymała swoje żądanie o ustalenie alimentów po 300 zł miesięcznie od każdego z rodziców. Pozwani wnieśli natomiast o oddalenie powództwa w całości i podtrzymywali, że przekazywana córce kwota zasiłku rodzinnego winna zaspokoić jej wszelkie roszczenia.
Sąd ustalił, co następuje:
J. K.urodziła się (...)i pochodzi ze związku małżeńskiegoA.iM. K.. Powódka uczy się w III klasie Technikum(...)Turystycznej wZespole Szkół (...)wG., a programowy koniec nauki jest przewidziany na 2020 r. Powódka nie pracuje i nie posiada własnego źródła utrzymania. W październiku 2018 r. powódka wyprowadziła się z domu rodzinnego i od tego czasu mieszka wraz z partnerem i jego rodzicami. Rodzice jej partnera przejęli na siebie ciężar utrzymania powódki. Pozwani nie partycypują w kosztach utrzymaniaJ. K., jak również nie wspierają jej w żaden inny sposób – ich działania ograniczają się do przekazywania córce otrzymywanego na nią zasiłku rodzinnego w kwocie 200 zł /mies.
Pozwani – małżonkowieA. K.iM. K.są rodzicami powódkiJ. K., która jest jedynym dzieckiem pozostającym na ich utrzymaniu. Pozwani posiadają jeszcze dwóch dorosłych synów, którzy zamieszkują wraz z nimi, jednak posiadają oni własne dochody i prowadzą osobne gospodarstwa domowe. Główne źródło utrzymania pozwanych stanowi dochód osiągany z prowadzonego wspólnie gospodarstwa rolnego. Dodatkowo pozwany podejmuje dorywcze prace blacharskie, przy kolei oraz przy naprawach.
Na rozprawach przed Sądem Rejonowym w Grudziądzu powódka wyjaśniła, że wyprowadziła się z domu z uwagi na konflikt z ojcem, wobec którego odczuwa strach. Przyznała również, że myślała o powrocie do domu, jednak ostatecznie się na to nie zdecydowała.
W czasie, gdy powódka mieszkała z rodzicami zaspokajali oni jej wszystkie potrzeby i dawali jej pieniądze, gdy była taka potrzeba. Strona powodowa nie potrafiła wskazać konkretnej kwoty, którą rodzice przeznaczali na jej utrzymanie – w jej opinii była to kwota ok. 1.000 zł. Obecnie powódka jest na utrzymaniu rodziców partnera, którzy przeznaczają na ten cel 800-900 zł/mies. Powódka otrzymuje od rodziców 200 zł rodzinnego, które przeznacza głównie na zakup leków przepisanych przez psychiatrę (ok. 100 zł/mies.). Prócz tego wydatku powódka musi pokryć koszty zakupu biletu miesięcznego, książek i materiałów do szkoły oraz odzieży.
Powódka nie zna wysokości dochodów pozwanych i nie wie, czy mają oni kogoś na utrzymaniu.
Pozwana wyjaśniła na rozprawie, że przekazuje córce otrzymywane z gminy świadczenie rodzinne w kwocie 200 zł i z pewnością wystarcza ono na zakup leków. Pozwana oświadczyła, że prócz powódki nie ma nikogo na utrzymaniu i dopóki córka mieszkała wraz z nią i mężem, dopóty była przez nich utrzymywana. Pozwana nie potrafiła jednak wskazać kwoty przeznaczanej na utrzymanie dziecka. Część wyżywienia była pozyskiwana z zasobów własnych, zaś ubrania powódki pochodziły z lumpeksu bądź od rodziny.A. K.wskazała również, że ponosi szereg stałych wydatków, a jednocześnie dochód osiągany przez nią i męża jest zmienny i zależy od tego, czy w danym miesiącu sprzedadzą świnie i byki. Od stycznia 2019 r. do lipca 2019 r. dochód pozwanych wyniósł 10.000 zł, zaś wszystkie rachunki i wydatki 13.000 zł.
Pozwany oświadczył, że prócz powódki nie ma nikogo na utrzymaniu, jednak od czasu wyprowadzki córki nie ponosi żadnych kosztów jej utrzymania. W czasie wspólnego zamieszkiwania pozwana miała zaspokojone wszystkie potrzeby. Pozwany oświadczył, że mimo wyprowadzki córki, koszty zużycia wody i prądu są takie same. Pozwany nie zgodził się płacić na rzecz córki jakichkolwiek alimentów, gdyż nie posiada na nie środków pieniężnych.
Pozwani zgodnie oświadczyli, że córka w każdej chwili może wrócić do domu.
Z zeznań świadkówK. K.iS. K.(bracia powódki) wynika, że w czasie, gdy powódka mieszkała wspólnie z rodzicami, wszystkie jej potrzeby były zaspokajane przez pozwanych. Dostawała również pieniądze na bilet, leki, artykuły szkolne oraz inne doraźne wydatki. Świadkowie nie potrafili wskazać wysokości dochodów osiąganych przez pozwanych, jednak zgodnie stwierdzili, że ich sytuacja finansowa jest trudna – nie stać ich na remont domu i samochód.
ŚwiadekR. R.zeznała na rozprawie, że powódka uczy się i nie jest w stanie utrzymać się samodzielnie. Po wyprowadzce powódki z domu świadek wspierał ją finansowo – przekazał jej ok. 300 zł na wizytę lekarską i leki. Powódka otrzymała również wsparcie finansowe od siostry świadka, która pokryła koszty wizyty u psychiatry. Z informacji posiadanych przez świadka wynika, że powódka jest utrzymywana przez rodziców jej partnera, zaś pozwani przekazują jej świadczenie rodzinne w kwocie 200 zł. Zdarzyło się również, że pozwana przekazała kiedyś córce 50 zł.R. R.zeznała, że do stałych wydatków powódki należy zakup stałych leków (ok. 100 zł/mies.), bilet miesięczny (40 zł/mies.), poza tym powódka kupuje w szkole śniadania. Świadek nie orientował się w sytuacji majątkowej i zarobkowej pozwanych.
ŚwiadekP. R.zeznał na rozprawie, że powódka uczy się, nie ma dochodu i nie jest w stanie utrzymać się samodzielnie. Według świadka koszt utrzymania powódki to ok. 1.000 zł, na którą to kwotę składają się koszty leków od psychiatry, żywność, prąd, bilet miesięczny i koszty związane ze szkołą.P. R.zeznał również, że do czasu wyprowadzki powódka była na utrzymaniu pozwanych, zaś od października 2018 r. utrzymują ją rodzice jej partnera.
(okoliczności bezsporne,
dowód:
-
odpis skrócony aktu urodzenia – k. 5
zaświadczenie potwierdzające uczęszczanie do szkoły – k. 56
rachunki za zakup leków – k. 17,18,26,27
zaświadczenie nr RF.3140.25.2019 – k. 37
decyzja w sprawie ustalenia prawa do zasiłku rodzinnego – k. 39
rachunki przedłożone przez pozwanych – k. 38, 41-43, 45, 64-89
zeznania świadkaK. K.– k. 92verte
zeznania świadkaS. K.– k. 92verte– 93
zeznania świadkaR. R.– k. 100verte– 101
zeznania świadkaP. R.– 101
wyjaśnienia powódkiJ. K.– k. 92-92verte,101verte
wyjaśnienia pozwanejA. K.– 92, 101verte- 102
wyjaśnienia pozwanejA. K.– 92, 100, 101verte- 102
wyjaśnienia pozwanegoM. K.– 92, 100, 102
Sąd zważył, co następuje:
Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o okoliczności bezsporne, dowody z dokumentów zgromadzonych w aktach niniejszej sprawy oraz na podstawie zeznań świadkówK. K.,S. K.,R. R.iP. R.oraz wyjaśnień powódkiJ. K.oraz pozwanychA.iM. K..
Sąd uznał za wiarygodne dokumenty zgromadzone w toku postępowania. Prawdziwość dokumentów nie budziła bowiem wątpliwości i nie była kwestionowana przez strony postępowania.
Sąd uznał za wiarygodne zeznania świadkówK. K.,S. K.,R. R.iP. R., bowiem były one logiczne, spójne i konsekwentne, a nadto znalazły odzwierciedlenie w zgormadzonym w toku postepowania materialne dowodowym.
Sąd dał wiarę w zeznaniom powódki oraz pozwanych, bowiem były one logiczne, spójne i konsekwentne, a nadto wzajemnie się uzupełniały i znalazły odzwierciedlenie w zgormadzonym w toku postepowania materialne dowodowym. Sąd dostrzegł pewne rozbieżności stron w zakresie źródła konfliktu między stronami, jednak okoliczności te są nieistotne dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy. Okoliczności, które były istotne dla rozstrzygnięcia sprawy, tj. fakt braku alimentacji powódki przez pozwanych, brak majątku i dochodów po stronie powódki oraz fakt kontunuowania przez nią nauki były w zasadzie bezsporne.
Wobec cofnięcia przez powódkę wniosku dowodowego o przesłuchanie świadkaA. S., dowód ten nie został przeprowadzony.
Przechodząc do rozważań prawnych należy zauważyć, że zgodnie z treściąart. 133 § 1 kodeksu rodzinnego i opiekuńczegorodzice obowiązani są do świadczeń alimentacyjnych względem dziecka, które nie jest jeszcze w stanie utrzymać się samodzielnie, chyba że dochody z majątku dziecka wystarczają na pokrycie kosztów jego utrzymania i wychowania.
W myśl art.art. 135 § 1 k.r.o.zakres świadczeń alimentacyjnych zależy od usprawiedliwionych potrzeb uprawnionego oraz możliwości zarobkowych zobowiązanego. Przy tym wykonanie obowiązku alimentacyjnego względem niesamodzielnego dziecka może też polegać – w całości lub części - na osobistych staraniach o jego utrzymanie lub wychowanie (art. 135 par 2 k.r.o.).
Zgodnie z praktyką sądową i doktryną prawniczą usprawiedliwione potrzeby uprawnionego dziecka są oceniane w stosunku do etapu życiowego tego dziecka, przy zestawieniuz zarobkami i majątkowymi możliwościami zobowiązanego rodzica .
Poza tym należy przy interpretacji zakresu obowiązku alimentacyjnego mieć na uwadze treśćart. 96 k.r.o, w szczególności, że rodzice są obowiązani troszczyć się o fizyczny i duchowy rozwój dziecka i przygotowywać je należycie do pracy dla dobra społeczeństwa, odpowiednio do jego uzdolnień.
W przedmiotowej sprawie powódka jest co prawdą osobą pełnoletnią, nie mniej jednak kontynuuje on naukę w trybie stacjonarmym w Technikum(...)Turystycznej wZespole Szkół (...)wG., a co za tym idzie – nie jest w stanie utrzymać się samodzielnie. Powódka nie pracuje, nie posiada również majątku ani własnego źródła utrzymania. Od czasu wyprowadzki z domu rodzinnego, tj. od października 2018 r. powódka mieszka z partnerem i jego rodzicami, którzy przejęli na siebie ciężar jej utrzymania. Pozwani nie czują się zobowiązani do utrzymywania córki, gdyż wychodzą z założenia, że skoro córka zdecydowała się na wyprowadzkę z domu, to powinna sama troszczyć się o swoje utrzymanie.
Sąd oceniając potrzebyJ. K.oparł się na przeprowadzonych w sprawie dowodach oraz na zasadach doświadczenia życiowego i doszedł do wniosku, że podana w pozwie kwota uzasadnionych kosztów utrzymania jest prawdopodobną kwotą potrzebną do jej utrzymania.
Powódka liczy sobie 19 lat i z uwagi na problemy zdrowotne przyjmuje stałe leki, których miesięczny koszt zakupu wynosi ok. 100 zł. Powódka nie ponosi co prawda żadnych kosztów utrzymania, ale wynika to tylko i wyłącznie z życzliwości rodziców jej partnera, którzy nie wymagają od niej partycypowania w wydatkach związanych z utrzymaniem mieszkania oraz z wyżywieniem. Sąd nie ma jednak wątpliwości, że powódka musi się odżywiać, ubierać, uczyć i udzielać towarzysko. Biorąc pod uwagę, że mieszkając wspólnie z rodzicami miała zaspokojone wszelkie potrzeby, dzięki czemu mogła normalnie funkcjonować, a dodatkowo otrzymywała drobne kwoty na doraźnie pojawiające się wydatki, to Sąd doszedł do przekonania, że rodzice winni dążyć do tego by utrzymać jej dotychczasowy poziom życia. Rodzice nie mogą zwolnić się od tego obowiązku poprzez przekazywanie córce renty rodzinnej w kwocie 200 zł.
Ustalając wysokość alimentów zasądzonych od każdego z pozwanych Sad wziął pod uwagę ich sytuację finansową i doszedł do przekonania, że obciążenie ich alimentami w kwocie po 300 zł byłoby dla nich zbyt uciążliwe. Głównym źródłem ich utrzymania jest dochód uzyskiwany z gospodarstwa rolnego, a dodatkowo pozwany wykonuje różne prace dorywcze. Dochód osiągany z działalności rolniczej oraz z prac dorywczych jest jednak niepewny i ma zmienną wysokość – pozwani nie potrafili wskazać jego dokładnej wysokości. Z przedłożonego przez nich zaświadczenia wynika, że przeciętny roczny dochód za 2017 r. według stanu gruntów 4.8400 ha fiz., tj. 5,6880 ha przeliczony na dzień 31 grudnia 2017 r,. wynosi 19.333,51 zł (ok. 1.611,12 zł/mies.). Pozwani mieszkają jednak z dwoma dorosłymi synami, którzy dokładają się do opłat za mieszkanie i do rachunków, zatem część wydatków wskazanych przez pozwanych (w szczególności za wodę i prąd) ponoszą w wysokości niższej aniżeli wskazanej w pismach i złożonych przez siebie wyjaśnieniach.
Sąd doszedł również do wniosku, że pozwani musieli wydatkować pewne kwoty na poczet utrzymania córki. Z zasad logicznego rozumowania oraz z doświadczenia życiowego wynika, że skoro do tej pory musieli utrzymywać córkę i w związku z tym kupować jej leki, odzież, bilety, książki, itp., to musiało się to wiązać ponoszeniem wydatków finansowych. W ocenie Sądu prawdopodobną kwotą przeznaczaną na utrzymanie powódki była kwota 400 zł – w tej kwocie zawierały się koszty wyżywienia i mieszkania powódki, jak również wydatki związane ze szkołą, leczeniem oraz ubraniem.
Mając na uwadze powyższe Sąd uznał, że alimenty w wysokości po 200 zł/mies. od każdego z pozwanych (400 zł łącznie) są adekwatne do potrzeb powódki, która się uczy i nie posiada żadnego majątku, który umożliwiałby mu usamodzielnienie się.
Z uwagi na powyższe na podstawieart. 133 § 1 k.r.o.w zw. zart. 135 § 1 k.r.o.Sąd orzekł, jak w punkcie w punkcie I i II sentencji wyroku.
W pozostałej części Sąd oddalił powództwo uznając, że możliwości zarobkowe i majątkowe pozwanych nie pozwalają na zasądzenie alimentów w kwocie wyższej.
W przedmiotowej sprawie Sąd w punkcie IV wyroku nie obciążył pozwanych kosztami postępowania, bowiem uznał, że okoliczności przedmiotowej sprawy przemawiają za odstąpieniem na podstawieart. 102 k.p.c.od obciążenia ich tymi kosztami. Strony są ze sobą skonfliktowane, a pozwani mają duży żal do powódki o wyprowadzkę z domu oraz o wytoczenie im sprawy o alimenty. Obciążenie ich kosztami postępowania mogłoby zatem z jednej strony doprowadzić do pogłębienia się konfliktu miedzy stronami, a z drugiej do uszczerbku finansowego po stronie pozwanych, których sytuacja finansowa jest ciężka i uzasadniała zwolnienie pozwanej od kosztów postępowania.
Sąd orzekł o kosztach sądowych w punkcie V sentencji postanowienia na podstawie art. 113 u.k.s.c.
Zgodnie zart. 333 § 1 pkt 1) k.p.c.Sąd z urzędu nadaje wyrokowi przy jego wydaniu rygor natychmiastowej wykonalności, jeżeli zasądza alimenty - co do rat płatnych po dniu wniesienia powództwa. Mając powyższe na uwadze orzeczono jak w punkcie VI wyroku. | ```yaml
court_name: Sąd Rejonowy w Grudziądzu
date: '2019-07-15'
department_name: III Wydział Rodzinny
judges:
- sędzia Agnieszka Lubińska
legal_bases:
- art. 133 § 1 kodeksu rodzinnego i opiekuńczego
- art. 333 § 1 pkt 1) k.p.c.
recorder: sekr. sąd. Agnieszka Meirowska
signature: III RC 79/19
``` |
152505100000503_I_C_001545_2017_Uz_2017-09-06_001 |
You are extracting information from the Polish court judgments.
Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value.
Please return the response in the identical YAML format:
```yaml
court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>"
date: <data, date in format YYYY-MM-DD>
department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\
\ department>"
judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>"
legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)>
recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder>
signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment>
```
=====
{context}
======
| Sygnatura akt I C 1545/17
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
K., dnia 06-09-2017 r.
Sąd Rejonowy w Kaliszu I Wydział Cywilny w następującym składzie:
Przewodniczący: SSR Katarzyna Porada-Łaska
Protokolant: sekretarz sądowy Katarzyna Bartosik
po rozpoznaniu w dniu 30.08.2017r. w Kaliszu na rozprawie
sprawy z powództwaA. C.
przeciwko(...)na(...) Spółka Akcyjnaz siedzibą wW.
o zapłatę
1
zasądza od pozwanego(...)na(...) Spółka Akcyjnaz siedzibą wW.na rzecz powódkiA. C.kwotę 4.412,25 zł (cztery tysiące czterysta dwanaście złotych 25/100) z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 21.04.2016r. do dnia zapłaty,
2
zasądza od pozwanego na rzecz powódki kwotę 1.017,00 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.
SSR Katarzyna Porada-Łaska
Sygn. akt I C 1545/17
UZASADNIENIE
W dniu 28.04.2017 r. powódkaA. C., wystąpiła z powództwem przeciwko(...)Towarzystwo (...)z siedzibą wW.o zapłatę 4.412,25 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 21.04.2016 r. do dnia zapłaty oraz o zasądzenie kosztów procesu według norm przepisanych.
W uzasadnieniu pozwu powódka stwierdziła, że w okresie od 1.02.2012 r. do 21.04.2016 r. posiadała założoną u pozwanegopolisę nr (...)na podstawie umowy ubezpieczenia z ubezpieczeniowym funduszem kapitałowym ((...))(...). Powódka rozwiązała umowę z pozwanym, wartość zgromadzonych przez nią jednostek uczestnictwa wynosiła 14.074,16 zł i taką kwotę powódka powinna otrzymać, jednak pozwany odmówił wypłaty 4.412,25 zł z tytułu tzw. opłaty likwidacyjnej, która ma charakter świadczenia nienależnego, w umowie ani w jej ogólnych warunkach nie było wskazane w związku z jakim świadczeniem pobierana jest opłata i jaka jest jej funkcja, co świadczy o tym, że jest to sankcja za wcześniejsze rozwiązanie umowy przez konsumenta, bez powiązania jej z realnie poniesionymi wydatkami.
W ocenie powódki zapis ogólnych warunków umowy wiążącej ją z pozwanym stanowi z mocyart. 3851§ 1 kcpostanowienie umowne nie uzgodnione indywidualnie z powódką jako konsumentem, które kształtuje jej prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami i rażąco naruszając jej interesy, a zatem postanowienia te nie wiążą powódki, a co za tym idzie, pobrana opłata likwidacyjna stanowiła świadczenie nienależne, podlegające zwrotowi na jej rzecz. Ponadto zastrzeżenia takie zostały uznane za niedozwoloną klauzulę umowną i wpisane do rejestru klauzul abuzywnych prowadzonego przez UOKiK, na mocy wyroku z 7.11.2011 r., sygn. akt XVII AmC 1704/09. Wielokrotnie rozstrzygano też w identyczny sposób kwestie opłat likwidacyjnych z tzw. polisolokat w orzecznictwie sądów powszechnych.
Jeżeli zaś chodzi o roszczenie odsetkowe, to jako że powódka dochodzi zwrotu świadczenia nienależnego, odsetki należne są od dnia jego pobrania przez pozwanego.
Pozwany(...)Towarzystwo (...)z siedzibą wW.domagał się oddalenia powództwa i zasądzenia na jego rzecz kosztów postępowania, podnosząc że opłata likwidacyjna jest zgodna z prawem i dobrymi obyczajami, odpowiada ona kosztom ponoszonym przez pozwanego w związku z zawarciem i wykonywaniem tej umowy, w tym prowizji udzielonej za czynności agencyjne prowadzące do zawarcia umowy. Ponadto pozwany w obszernej odpowiedzi na pozew powołał wiele różnych argumentów, które sprowadzają się do twierdzeń, że ochrona zart. 3851§ 1 kcprzysługuje wyłącznie przeciętnemu konsumentowi w rozumieniu nadanym temu pojęciu przezustawę o przeciwdziałaniu nieuczciwym praktykom rynkowym, nie znajduje zaś zastosowania do konsumentów naiwnych i lekkomyślnych, którzy nie wykazują dbałości o swoje interesy.
Odnośnie powoływania się przez powódkę na wskazane w uzasadnieniu pozwu orzecznictwo, to dotyczyło ono innych podmiotów i innych wzorców umownych, tak więc dokonywana w niniejszej sprawie kontrola wzorca umownego musi mieć charakter indywidualny, uwzględniający wszystkie rozważane w tych wypadkach okoliczności, w tym fakt iż generalnie stwierdzono jednak w orzecznictwie, że uzasadnione jest obciążanie konsumenta kosztami przedterminowego rozwiązania umowy. Ponadto kwestionowane postanowienia nie mogą stanowić klauzuli abuzywnych w rozumieniuart. 3851§ 1 kc, ponieważ określają tzw. główne świadczenie wynikające z umowy, tj. służą do obliczenia wysokości świadczenia całkowitej wypłaty, będącego głównym świadczeniem w przypadku zawarcia umowy ubezpieczenia z ubezpieczeniowym funduszem kapitałowym. Warunki te zostały sformułowane w sposób transparentny aby jak najbardziej ułatwić konsumentowi ich zrozumienie.
W przypadku wcześniejszej rezygnacji z umowy przez konsumenta (pozwany nie miał w ogóle takiej możliwości), ubezpieczyciel ma prawo do żądania naprawienia szkody wynikłej z niewykonania przez konsumenta zobowiązania, jak również prawo do potrącenia poczynionych nakładów i kompensaty poniesionych strat. Powszechnie przyjmuje się, że opłata likwidacyjna ma charakter czysto odszkodowawczy, służy zminimalizowaniu ryzyka strat ponoszonych na skutek wcześniejszego rozwiązania umowy, na które składają się koszty wymienione w § 2 pkt 19 rozporządzenia Ministra Finansów z 28.12.2009 r.(Dz. U. z 2009 r., Nr 226, poz. 1825).W szczególności, w przypadku tego rodzaju ubezpieczeń, wysokie są koszty akwizycji, przekraczające zwykle 100 % rocznych składek za okres od 1 roku do 2 lat, zaś rentowność umowa osiąga dopiero w latach późniejszych, więc jej wcześniejsze rozwiązanie powoduje, że ubezpieczyciel nie ma możliwości pokrycia poniesionych kosztów ze składek jakie byłyby uiszczone przez cały okres jej trwania.
Ponadto pozwany podnosił, że inną podstawa prawną do potrącenia opłaty likwidacyjnej są przepisyart. 742 kcw zw. zart. 746 kc, zgodnie z którymi dający zlecenie także w przypadku wypowiedzenia umowy zlecenia powinien zwrócić przyjmującemu zlecenie wydatki, które ten poczynił w celu należytego wykonania zlecenia. Umowa zawarta przez powódkę z pozwanym nie jest bowiem typową umowa ubezpieczenia, a umową o charakterze mieszanym, zawierająca w sobie również elementy umowy zlecenia. Umowa ta nie została przez powódkę rozwiązana z ważnych powodów, gdyż za takowe nie można uznać brak zysków z inwestycji, skoro powódka została poinformowana o tym, że zysk nie jest gwarantowany.
Z ostrożności procesowej pozwany twierdził, że korzyść zużył w sposób, iż nie jest już wzbogacony. Podobnie odnośnie roszczenia odsetkowego, pozwany z ostrożności procesowej podnosił, że odsetki byłyby wymagalne zgodnie zart. 817 § 1 kcnajwcześniej po upływie terminu trzydziestu dni od daty otrzymania odpisu pozwu stanowiącego w tym przypadku wezwanie do zapłaty, co miało miejsce w dniu 29.05.2017 r.
Sąd ustalił, co następuje:
PowódkaA. C.zawarła w dniu 1.02.2012 r. z pozwanym(...) Spółką Akcyjnąz siedzibą wW., umowę ubezpieczenia na życie z ubezpieczeniowymi funduszami kapitałowymi(...),polisa nr (...). Umowa została zawarta za pośrednictwemP., specjalisty ds. sprzedażyI. M.. Jako beneficjenta wykupu wskazano powódkę, a jako uposażoną jej córkęL. C.. Świadczenie ubezpieczeniowe na wypadek śmierci powódki przed zakończeniem umowy zostało określona w wysokości 25.000 zł, a wysokość miesięcznej składki podstawowej opłacanej regularnie – 300 zł. Do umowy miały mieć zastosowanie „Ogólne warunki grupowego ubezpieczenia na życie z ubezpieczeniowym funduszem kapitałowym >>Program Busola<<” indeks(...)OWU-0710 (określane dalej jako OWU), wraz z załącznikiem o oznaczeniu(...)-1 oraz „Regulamin Funduszy Postanowienia Ogólne(...)0710”. Otrzymanie załącznika w chwili zawierania umowy powódka potwierdziła własnoręcznym podpisem.
(dowód: zeznaniaA. C.przesłuchanej w charakterze powódki k 65-66 w zw. z płytą CD k 67, min. 02.32-25.14 w zw. z k 66 w zw. z płytą CD k 67 min 30.30-31.03)
W §§ 3 i 4 OWU określono, że przedmiotem ubezpieczenia jest życie ubezpieczonego, a ubezpieczenie obejmuje jego śmierć w okresie odpowiedzialności(...)z tytułu udzielania ochrony ubezpieczeniowej, w tym śmierć na skutek nieszczęśliwego wypadku, jeżeli doszło do niej przed ukończeniem przez ubezpieczonego 65 roku życia, a ponadto przedmiotem umowy jest długoterminowe gromadzenie środków finansowych.
Na podstawie § 15 OWU pozwany pobierał następujące opłaty:
1) opłatę za ryzyko ubezpieczeniowe,
2) opłatę administracyjną,
3) opłatę za zarządzanie,
4) opłatę likwidacyjną,
5) opłatę od wykupu,
6) opłatę transakcyjną.
Według § 15 pkt 5 opłata likwidacyjna była ustalana procentowo i pobierana z subkonta składek regularnych poprzez umorzenie jednostek uczestnictwa lub potrącenie środków pochodzących z umorzenia tych jednostek w wyniku transferu, w razie całkowitej wypłaty albo wygaśnięcia umowy z uwagi na śmierć ubezpieczonego.
W myśl § 26 ust. 3 OWU, w razie wystąpienia z ubezpieczenia po 20. dniu od przystąpienia do ubezpieczenia,(...)zwraca ubezpieczającemu wartość rachunku ustaloną zgodnie z regulaminami funduszy. Na podstawie punktu 7. tabeli z punktu 14. Załącznika do OWU, w siódmym roku polisy opłata likwidacyjna miała wynosić 30 % środków wypłacanych z subkonta składek regularnych (w roku 1. i 2. – 99 %, 3. – 80 %, 4. – 70 %, 5. – 60 %, 6. – 50 %).
(dowód: OWU k 45-50; regulamin funduszy k 50v-51v; załącznik do OWU k 19-21; tabela k 12-15)
Powódka złożyła pozwanemu w dniu 13.04.2016 r. jednostronne oświadczenie o przedterminowym zakończeniu umowy. Do tego momentu wartość środków zebranych przez powódkę (wartość subkonta składek regularnych) wyniosła 14.074,16 zł. W następstwie rozwiązania umowy, pozwany wyliczył iż wartość subkonta składek regularnych wyniosła 14.074,16 zł, kwota do wypłaty brutto – 13.883 zł, opłata od wykupu – 138,83 zł, a opłata likwidacyjna – 4.412,25. Stąd też, przy uwzględnieniu zatrzymania na koncie kwoty 191,16 zł, pozwany wypłacił powódce w dniu 21.04.2016 r. 9.331,92 zł.
(dowód: zlecenie wykupu k 22-23; deklaracja przystąpienia k 24-25; dyspozycja wypłaty k 55; potwierdzenie wypłaty z 21.04.2016 r. k 26)
Pismem z 18.09.2016 r. (nadanym w dniu 18.10.2016 r.), powódka wezwała pozwanego do zapłaty kwoty 4.412,25 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 21.04.2016 r. do dnia zapłaty, ponosząc iż zastrzeżenie opłaty likwidacyjnej stanowiło klauzulę abuzywną. Pismo to pozostało bez odpowiedzi.
(dowód: wezwanie k 27-30)
Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie przytoczonych wyżej dowodów, których prawdziwość i wiarygodność nie budzi wątpliwości.
Sąd oddalił wniosek pełnomocnika pozwanego z dnia 30.08.2017 r. o dopuszczenie dowodu z zeznań świadka w osobie pracownika banku, z którym powódka zawarła umowę z 1.02.2012 r. Pozwany podnosił, iż w sytuacji gdy powódka dopiero na rozprawie stwierdziła, że nie była informowana przy zawieraniu umowy o jej treści i skutkach, zweryfikowanie tej okoliczności jest kluczowe dla rzetelnego rozpoznania sprawy, ponieważ orzecznictwo dopuszcza możliwość zastrzegania opłaty likwidacyjnej, nie można zatem przesądzać, że stanowiło to klauzulę abuzywną.
Oddalenie wniosku nastąpiło z racji tego, że był on spóźniony. Jedną z kluczowych kwestii przy orzekaniu w przedmiocie ustalenia, czy mamy do czynienia z klauzulą abuzywną, jest ustalenie czy postanowienia umowy zawieranej z konsumentem były uzgodnione indywidualnie. Przecież już w uzasadnieniu pozwu strona powodowa zarzuciła brak indywidualnych uzgodnień z konsumentem, zatem stosowny wniosek dowodowy pozwany powinien zgłosić już w odpowiedzi na pozew.
Ponadto w sytuacji gdy powódka powoływała się także na rozmiar opłaty likwidacyjnej i brak jej powiązania z rzeczywistymi kosztami zakończenia umowy, a więc okoliczności o charakterze obiektywnym, zachowanie obowiązków informacyjnych przy zawieraniu umowy nie ma znaczenia dla oceny skuteczności postanowień umownych.
Sąd zważył, co następuje:
Powództwo jest zasadne i podlega uwzględnieniu.
W myślart. 410 § 1 k.c., przepisy dotyczące bezpodstawnego wzbogacenia, stosuje się w szczególności do świadczenia nienależnego. Z kolei świadczenie jest nienależne, jeżeli ten, kto je spełnił, nie był w ogóle zobowiązany lub nie był zobowiązany względem osoby, której świadczył, albo jeżeli podstawa świadczenia odpadła lub zamierzony cel świadczenia nie został osiągnięty, albo jeżeli czynność prawna zobowiązująca do świadczenia była nieważna i nie stała się ważna po spełnieniu świadczenia(art. 410 § 2 kc).
Na podstawieart. 3851§ 1 k.c.postanowienia umowy zawieranej z konsumentem nieuzgodnione indywidualnie nie wiążą go, jeżeli kształtują jego prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy (niedozwolone postanowienia umowne); nie dotyczy to postanowień określających główne świadczenia stron, w tym cenę lub wynagrodzenie, jeżeli zostały sformułowane w sposób jednoznaczny. Oceny zgodności postanowienia umowy z dobrymi obyczajami dokonuje się według stanu z chwili zawarcia umowy, biorąc pod uwagę jej treść, okoliczności zawarcia oraz uwzględniając umowy pozostające w związku z umową obejmującą postanowienie będące przedmiotem oceny(art. 3852kc).
W niniejszej sprawie zapisy § 15 pkt 5 OWU w zw. z pkt 14 Załącznika do OWU zawierającego tabelę opłat likwidacyjnych, stanowią w zakresie dotyczącym tzw. opłaty likwidacyjnej, niedozwolone postanowienia umowne w znaczeniu nadanym temu pojęciu przez przepisart. 3851§ 1 kc, a co za tym idzie nie są one wiążące i świadczenie pobrane na ich podstawie przez pozwanego ze środków zgromadzonych na rachunku prowadzonym dla powódki w związku z wykonaniem umowy jest świadczeniem nienależnym z uwagi na to, że powódka w ogóle nie była zobowiązana do tego świadczenia.
W tym zakresie wskazać należy, że wbrew poglądom prawnym przytaczanym przez pozwanego, tzw. wartość wykupu ubezpieczenia nie może być nigdy świadczeniem głównym stron umowy ubezpieczenia czy też innych umów mających charakter mieszany, powiązany z umowami ubezpieczenia, ponieważ wykup ubezpieczenia jest szczególną instytucją związaną z ubezpieczeniami osobowymi, polegającą na tym, że w razie wygaśnięcia umowy takiego ubezpieczenia przed terminem, zakład ubezpieczeń jest zobowiązany do zapłaty na rzecz drugiej strony umowy kwoty pieniężnej.
Pojęcie wartości wykupu ubezpieczenia nie jest definiowane wKodeksie cywilnym, pojawia się wustawie z 22.05.2003 r. o działalności ubezpieczeniowej(t.j. Dz. U. z 2015 r., poz. 1206 ze zm.),obowiązującej w okresie do 31.12.2015 r., której art. 11 ust. 1 pkt 3 stanowił, że w zakresie ubezpieczeń, o których mowa w dzialeI.załącznika do tej ustawy (a więc m.in. ubezpieczeń na życie), zakład ubezpieczeń jest obowiązany do zawarcia w umowie ubezpieczenia m.in.: zasad ustalania świadczeń należnych z tytułu umowy, w szczególności sposobu kalkulacji i przyznawania premii, rabatów i udziału w zyskach ubezpieczonego, określenia stopy technicznej, wskazania wartości wykupu oraz wysokości sumy ubezpieczenia w przypadku zmiany umowy ubezpieczenia na bezskładkową, o ile są one gwarantowane, określenia kosztów oraz innych obciążeń pobieranych przez zakład ubezpieczeń przy wypłacie świadczeń.
Z kolei z art. 13 ust. 4 pkt 2 ww. ustawy wynika, że w zakresie ubezpieczeń na życie, jeżeli są związane z ubezpieczeniowym funduszem kapitałowym, o których mowa w dzialeI.grupa3.załącznika do ustawy, zakład ubezpieczeń jest obowiązany do określenia lub zawarcia w umowie ubezpieczenia m.in.: zasad ustalania wartości świadczeń oraz wartości wykupu ubezpieczenia, w tym również zasad umarzania jednostek ubezpieczeniowego funduszu kapitałowego i terminów ich zamiany na środki pieniężne i wypłaty świadczenia.
Zatem ani wykup wartości ubezpieczenia, ani też opłata likwidacyjna, nie mogą stanowić świadczenia głównego z umowy, już choćby dlatego że jest to umowa ubezpieczenia na życie z ubezpieczeniowym funduszem kapitałowym, a jej przedmiotem umowy jest życie ubezpieczonego, zaś zakres umowy obejmuje zdarzenia polegające na dożyciu przez niego zakończenia umowy albo też jego śmierci w okresie ubezpieczenia, a nie inne już z założenia akcydentalne sposoby zakończenia umowy przed terminem. Dodatkowo występujące elementy inwestycyjne nie mogą zmieniać ubezpieczeniowego charakteru umowy, której stroną jest zakład ubezpieczeń zajmujący się przede wszystkim ubezpieczeniami na życie, a nie działalnością inwestycyjną. Świadczenie pozwanego polegające na wypłaceniu kwoty wykupu polisy pojawia się jedynie akcydentalnie, w sytuacji gdy nie doszło do wystąpienia żadnego ze wskazanych zdarzeń ubezpieczeniowych. Nie można więc zakładać, że uzyskanie tej kwoty, a więc przedterminowe zakończenie umowy ubezpieczenia, miałoby stanowić zamierzony przez obie strony skutek zawarcia umowy ubezpieczenia z(...).
Brak jest więc przeszkód do dokonywania oceny postanowień umownych odnośnie wartości wykupu polisy i opłaty likwidacyjnej przez pryzmat ich ewentualnej abuzywności.
Postanowienia dotyczące sumy wykupu ubezpieczenia i opłaty likwidacyjnej nie były indywidualnie uzgadniane z powódką, co wynika już chociażby z tego, że stanowiły one gotowe formularze, które mogły być jedynie w całości zaakceptowanie przez powódkę, bądź odrzucone przez nią i w tym drugim przypadku nie doszłoby do zawarcia umowy. Wykup wartości polisy nie jest jednak zwykłym sposobem zakończenia umowy, nie można bowiem stwierdzić aby obie strony przy zawieraniu umowy z góry zakładały taki finał umowy, wręcz przeciwnie, przy zawieraniu umowy o charakterze inwestycyjnym obu stronom powinno zależeć na tym, aby umowa zakończyła się w przewidzianym terminie.
Poza tym trzeba zwrócić uwagę, iż pozwany starał się wykazać, iż z faktu w jaki sposób oceniać się będzie świadczenie w postaci wykupu wartości polisy, wywodzić identyczny sposób traktowania zastrzeżenia umownego określanego jako opłata likwidacyjna, które to roszczenie w żaden sposób nie wynika logicznie z roszczenia o wykup wartości polisy. Zastrzeżenie opłaty likwidacyjnej nie jest w ogóle świadczeniem ubezpieczyciela, jest to świadczenie ubezpieczonego, który przedterminowo wypowiada umowę. Jedyne powiązanie pomiędzy tymi roszczeniami wyraża się w tym, że roszczenie zakładu ubezpieczeń jest zaspokajane z roszczenia ubezpieczającego o zapłatę kwoty wykupu na mocy specyficznego umownego potrącenia, przewidzianego już w OWU. W ogóle nielogiczne jest więc traktowanie jakiegoś świadczenia jako świadczenia głównego z umowy, tylko z racji tego, iż nadaje się ono do potrącenia z innym świadczeniem, chociażby nawet to drugie świadczenie było głównym świadczeniem z umowy (którego to poglądu Sąd w niniejszej sprawie nie podziela).
Równie dobrze można by więc za świadczenie główne uznać opłaty, które ubezpieczyciel pobierał od ubezpieczonego w trakcie trwania umowy na podstawie odrębnych tytułów, które zaspokajane były ze składek ubezpieczeniowych uiszczanych przez powódkę. Z tym wiąże się kolejna kwestia, a mianowicie dotycząca powiązania wysokości opłaty likwidacyjnej wynikającej ze sposobu jej obliczania, z faktycznie ponoszonymi przez ubezpieczyciela kosztami, jakich rekompensatę miała ta opłata stanowić według stanowiska zawartego w odpowiedzi na pozew. W tym zakresie należy stwierdzić, że sposób ustalania opłaty wyłącznie za pomocą współczynnika procentowego, odmiennego w każdym kolejnym roku umowy, został powiązany nie z wartością umowy, nie z wysokością uiszczanych składek czy częstotliwością ich uiszczania, lecz z ilością lat umowy jakie upłynęły. Niewątpliwie tak określone świadczenie, przy przyjęciu arbitralnego współczynnika procentowego, na charakter zryczałtowany, a zatem nie wykazujący związku z faktycznie ponoszonymi kosztami umowy, którenota benebyły rekompensowane również przez inne pobierane wraz z trwaniem umowy opłaty.
W treści umowy także nie powiązano opłaty likwidacyjnej z jakimiś kosztami zawarcia, bądź też realizacji umowy, ani tym bardziej jej zakończenia, w ogóle brak jest wskazania faktycznie ponoszonych kosztów, których wysokość obciążająca klienta mogłaby stanowić dla niego przesłankę do oceny opłacalności zawierania umowy. Tymczasem z samej analitycznej definicji pojęcia opłaty likwidacyjnej, wynika iż nie powinna ona obejmować innych kosztów niż te dotyczące faktycznej likwidacji umowy, czyli w tym wypadku spieniężeniem jednostek funduszy inwestycyjnych. Nie może być też tak, aby wysokość opłat likwidacyjnych nie była powiązana z kosztami konkretnej umowy, tylko zapewniała osiąganie zysków zakładowi ubezpieczeń właśnie na skutek pobierania tych opłat, a nie prowadzenia zasadniczej działalności, w tym korzystnego inwestowania w przypadku zawierania umów ubezpieczenia z(...). Opłaty takie nie mogą też służyć pokrywaniu statystycznych możliwych strat z tytułu innych polis. Przyjęta metoda wyliczania opłaty likwidacyjnej służy więc jedynie zabezpieczeniu interesów pozwanego, poprzez zapewnienie mu przejęcia znacznej części kwoty wykupu nawet w przypadku gdy do rozwiązania umowy dochodzi z uwagi na przyczyny ekonomiczne dotyczące ubezpieczającego albo tego, że umowa nie przynosi spodziewanych zysków, tylko straty.
Za koszty likwidacji umowy nie mogą być w związku z tym uznane przygotowania polisy, akwizycji czy też wynagrodzenia agenta ubezpieczeniowego, jako związane z zawarciem umowy, a nie z jej zakończeniem. Pozwany twierdząc że opłata likwidacyjna ma na celu pokrycie strat ubezpieczyciela związanych z przedterminowym rozwiązaniem umowy i wskazując że składają się na nią m.in.: prowizje agenta, koszty wewnętrzne związane z umową i koszty obsługi polisy, nie wykazuje poniesienia żadnego kosztu zakończenia umowy, gdyż wszystko są to koszty związane z zawarciem umowy, a nie jej likwidacją. Powoływanie się na te wydatki nie usprawiedliwia więc pobierania opłaty likwidacyjnej, zwłaszcza że ani z umowy ani też z OWU nie wynikało, aby opłata ta miała obejmować koszty zawarcia umowy.
Tak więc tego rodzaju zapisy umowne nie spełniają warunku zapewnienia konsumentowi odpowiednich informacji w związku z zawieraną umową i powodują jego nadmierne obciążenie. Pod nazwą opłaty likwidacyjnej nie mogą bowiem pozostawać ukryte inne instytucje prawne, zbliżone do zastrzeżenia kary umownej za odstąpienie od umowy, czy też zastrzeżenia wprost świadczenia mającego charakter odstępnego. Zresztą z mocyart. 3853pkt 17 k.c., za niedozwolone klauzule umowne uważa się w szczególności te, które nakładają na konsumenta, który nie wykonał zobowiązania lub odstąpił od umowy, obowiązek zapłaty rażąco wygórowanej kary umownej lub odstępnego. Zastrzeżenie świadczenia, którego charakter jest niejasny, stanowi działanie naruszające dobre obyczaje i rażąco narusza interesy konsumenta. Tymczasem OWU powinny być formułowane jasno i przejrzyście, w sposób zrozumiały dla przeciętnego klienta. Zapisy OWU obowiązujących w umowie zawartej pomiędzy powódką a pozwanym – w zakresie dotyczącym opłaty likwidacyjnej – stanowią rodzaj przerzucania na konsumentów całości ekonomicznego ryzyka działalności gospodarczej ubezpieczyciela.
Wskazać dalej należy, że zapisy umowy łączącej powódkę z pozwanym nie gwarantowały zwrotu kapitału, a mogły przynieść konsumentowi rażącą stratę. Jednocześnie kwestia możliwości przedterminowego zakończenia umowy ubezpieczenia na życie wynika z natury tego stosunku prawnego, ponieważ nikt nie może być zmuszany do majątkowej ochrony własnego życia jeżeli odstąpił od takiego zamiaru (jest to jedna z podstawowych zasad prawa ubezpieczeń osobowych której istnienie wynika w ogóle możliwość wcześniejszego wykupu polisy). Stąd też ustawowe uregulowanie wartości wykupu ubezpieczenia jako świadczenia przysługującego ubezpieczonemu w przypadku podjęcia decyzji o takim sposobie zakończenia umowy. Fakt, iż umowa ubezpieczenia połączona jest z inwestowaniem w fundusze kapitałowe, nie powinien więc mieć wpływu na możliwość jej rozwiązania przez konsumenta, a z pewnością nie powinien prowadzić do powstania sytuacji takiej jak w niniejszej sprawie, kiedy to mimo 6 lat trwania umowy, wpłacone dotychczas kwoty stanowiące podstawę do ustalenia wartości wykupu (uszczuplone już i tak o inne opłaty), są redukowane jeszcze o około 30 % pozostałej wartości kwoty wykupu jaka przysługiwałaby, gdyby nie zastrzeżono opłaty likwidacyjnej.
Jeżeli jak już wskazano, ubezpieczyciel nie gwarantował ubezpieczonemu zwrotu zainwestowanego kapitału (a więc realizacja umowy mogła zakończyć się stratą). Ponadto nakładał on znaczne ograniczenia na konsumenta co do możliwości podjęcia decyzji w przedterminowym zakończeniu umowy, poprzez zastrzeżenie stosowania opłat likwidacyjnych, mogących pochłonąć znaczną część zgromadzonego kapitału, co sprawiało że ostateczna wartość wykupu ubezpieczenia odbiegała znacznie od innych przypadków ubezpieczenia na życie, w sposób nie usprawiedliwiony charakterem umowy. Potrącenie w ten sposób kwoty 4.412,25 zł z należnych powódce 14.074,16 zł wskazuje na to, że wysokość opłaty likwidacyjnej nawet po upływie 6 lat umowy pozostawała znaczna.
Zastrzeżenie zawarte we wzorcu umownym stosowanym przez pozwanego w przypadku umowy zawartej z powódką, prowadziło do nadmiernego i krzywdzącego obciążenia powódki świadczeniem zastrzeżonym na wypadek przedterminowego zakończenia umowy i nie powiązanym z faktycznymi kosztami takiego zakończenia tej umowy, wszystko to w celu nie zwrotu kosztów, czy osiągnięcia godziwego zysku przez pozwanego, albo uszczuplenia jego strat związanych z przedterminowym zakończeniem umowy, tylko dla obciążenia powódki całokształtem ryzyka ekonomicznego związanego z prowadzeniem przez pozwanego działalności gospodarczej wiążącej umowy ubezpieczenia z inwestycjami kapitałowymi. Tego rodzaju postanowienia rażąco naruszają prawa konsumenta, stanowią więc niedozwoloną klauzulę umowną w rozumieniuart. 3851§ 1 k.c., która nie wiąże stron.
Reasumując, w tej sytuacji doszło do dodatkowego i nieusprawiedliwionego uprzywilejowania zakładu ubezpieczeń jako przedsiębiorcy (posiadającego już i tak mocniejszą pozycję) w stosunku do konsumenta występującego w charakterze ubezpieczonego, a także zatajenia istotnych informacji mogących mieć wpływ na podjęcie decyzji o zawarciu umowy, co jest sprzeczne z obowiązkiem lojalności tego pierwszego w stosunku do tego drugiego(tak Sąd Najwyższy w wyroku z 18.12.2013 r., I CSK 149/13, publ. OSNC 2014/10/103; jak również sądy powszechne w wyrokach: Sądu Okręgowego Warszawie z 22.04.2016 r., sygn. V Ca 849/15, niepubl.; Sądu Okręgowego w Łodzi z 24.06.2016 r., sygn. III Ca 379/16, niepubl; Sądu Okręgowego w Nowym Sączu z 24.05.2016 r., sygn. III Ca 166/16, niepubl; Sądu Okręgowego w Krakowie z 9.02.2016 r., sygn. IICa 2305/15, niepubl; Sądu Rejonowego Gdańsk-Północ w Gdańsku z 15.09.2016 r., sygn. I C 1991/15, niepubl).
Wskazać należy, że z tabeli opłat wynika iż w przypadku rozwiązania umowy przez ubezpieczającego w przeciągu pierwszych dwóch lat jej trwania, wysokość opłaty likwidacyjnej wynosiła 99 % środków wypłacanych z subkonta składek regularnych, począwszy od 3 roku umowy wynosiła 80 % tej kwoty i przez dalsze 3 lata malała z każdym rokiem o dalszych 10 %, a w 7 roku wyniosła 30 %. Tak więc już w chwili zawierania umowy konsument był w sposób ukryty „obciążany” kwotą stanowiącą przynajmniej dwukrotność jego składek rocznych (w przypadku powódki wynoszących łącznie 7.200 zł). Pozwany stwierdził wprost, że kwota ta byłaby „odzyskana” od klienta, a jedynie na dwa możliwe sposoby, albo w drodze pobierania innych opłat przez okres 10 lat i więcej, albo też w drodze pobierania opłaty likwidacyjnej (plus pozostałych opłat dotychczas pobranych w trakcie trwania umowy).
Oznacza to, że nawet gdyby stopa korzyści uzyskiwanych z funduszy wynosiła do momentu gdy opłata likwidacyjna już nie obowiązywała, czyli upływu 10 lat – 20 % od łącznej sumy zebranych przez ten okres składek (co jest oczywiście nierealne, gdyż składki i ich możliwości inwestowania w jednostki funduszy byłyby dokonywane stopniowo, w miarę napływu kolejnych składek, a także nieprawdopodobne ekonomicznie, gdyż przeciętne stopy zysku w gospodarce rynkowej kształtują się na znacznie niższym poziomie), to i tak wszystko to zostałoby w całości „pochłonięte” przez ustalone w taki sposób ukrywane przed konsumentem koszty zawarcia umowy. Niezależnie od tego czy umowa przyniosłaby jakikolwiek zysk, czy też stratę całego kapitału, kontrahent pozwanego i tak miałby zostać obciążony w międzyczasie taką kwotą.
W tych okolicznościach, gdy zapisy OWU kształtujące opłatę likwidacyjną nie były wiążące dla powódki, świadczenie to było nienależne w rozumieniuart. 410 § 1 k.c., a zatem jego umowne potrącenie z roszczeniem przysługującym powódce z tytułu uzyskania wartości wykupu ubezpieczenia było bezskuteczne, na skutek czego powstała sytuacja, że powódce przysługuje uprawnienie do żądania zapłaty również niezasadnie potrąconej części świadczenia z tytułu wykupu, wynoszącej 4.412,25 zł i taka kwota podlega zasądzeniu na jej rzecz.
W tym miejscu należy wskazać, że charakter nieporozumienia miały twierdzenia pozwanego o tym, że miałby on zużyć korzyść uzyskaną na skutek tego nienależnego świadczenia i nie być obecnie już wzbogaconym, co powinno prowadzić do oddalenia powództwa niezależnie od powyższych ustaleń. Należy stwierdzić, że jeżeli świadczenie, które było nienależne nie zostało w ogóle pobrane, tylko roszczenie o jego zapłatę zostało przedstawione do potrącenia, a fakt złożenia oświadczenia o takim potrąceniu stanowił zarzut procesowy, to nie może być mowy o zużyciu korzyści, gdyż pozwany takiej korzyści w ogóle nie uzyskiwał, po prostu nie wypłacił powódce części należnej mu kwoty pieniężnej, przedstawiając do potrącenia niezasadne z przyczyn prawnych roszczenie. Nie poczynienie pewnego wydatku to nie to samo co uzyskanie od kogoś świadczenia.
Charakter nieporozumienia ma także odwoływanie się przez pozwanego do przepisów regulujących umowę zlecenia zwrot wydatków z tej umowy po jej rozwiązaniu przez dającego zlecenie, w sytuacji gdy po pierwsze, zart. 750 k.c.wynika iż przepisy o zleceniu stosuje się odpowiednio do innych umów dotyczących świadczenia usług wtedy i tylko wtedy gdy umowy te nie są uregulowane odrębnymi przepisami, a po drugie pozwany nie wykazał poniesienia żadnych kosztów czy wydatków w związku z zawarciem czy zakończeniem umowy.
Z uwagi na powyższe orzeczono jak w punkcie1.wyroku.
Odnośnie roszczenia odsetkowego wskazać należy, że termin jego wymagalności przypadał według tych samych postanowień umownych jakie regulowały termin spełnienia świadczenia wykupu polisy, gdyż jest to po prostu nie uiszczona do tej pory część tego świadczenia, a pozwany zrealizował wskazane świadczenie w pozostałym zakresie w dniu 21.04.2016 r., stąd też uzasadnione jest zasądzenie odsetek za opóźnienie od dnia 21.04.2016 r.
O kosztach postępowania orzeczono w punkcie2.wyroku na podstawieart. 98 § 1 kpcw zw. zart. 98 § 3 kpciart. 99 kpc, zasądzając je w całości od pozwanego na rzecz powódki w wysokości 1.017 zł, w tym: 900 zł stawki minimalnej wynagrodzenia radcy prawnego ustalonej na podstawie § 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22.10.2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych(Dz. U. z 2015 r., poz. 1804 ze zm.);100 zł opłaty od pozwu i 17 zł opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.
SSR Katarzyna Porada – Łaska | ```yaml
court_name: Sąd Rejonowy w Kaliszu
date: '2017-09-06'
department_name: I Wydział Cywilny
judges:
- Katarzyna Porada-Łaska
legal_bases:
- art. 410 § 1 k.c.
- art. 98 § 1 kpc
recorder: sekretarz sądowy Katarzyna Bartosik
signature: I C 1545/17
``` |
151510000003003_VI_Ca_000513_2017_Uz_2017-08-01_003 |
You are extracting information from the Polish court judgments.
Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value.
Please return the response in the identical YAML format:
```yaml
court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>"
date: <data, date in format YYYY-MM-DD>
department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\
\ department>"
judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>"
legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)>
recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder>
signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment>
```
=====
{context}
======
| Sygn. akt VI Ca 513/17
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 1 sierpnia 2017r.
Sąd Okręgowy w Częstochowie VI Wydział Cywilny Odwoławczy
w składzie następującym:
Przewodniczący: SSO Agnieszka Polak (spr.)
Sędzia: SSO Janina Ignasiak
Sędzia: SSR del. Aleksandra Korusiewicz
Protokolant: sekr. sądowy Kamil Serwa
po rozpoznaniu w dniu 1 sierpnia 2017r. w Częstochowie
na rozprawie
sprawy z powództwaA. Ż.
przeciwkoI. K.
o ustalenie
na skutek apelacji powódkiA. Ż.
od wyroku Sądu Rejonowego w Częstochowie z dnia 29 września 2016r.
sygn. akt I C 1415/16
1
oddala apelację;
2
zasądza od powódkiA. Ż.na rzecz pozwanejI. K.kwotę 135 (sto trzydzieści pięć) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu apelacyjnego.
Sygn. akt VI Ca 513/17
UZASADNIENIE
Wyrokiem z dnia 29 września 2016r. Sąd Rejonowy oddalił powództwoA. Ż.o ustalenie, że pomiędzy powódką, a pozwanąI. K.istnieje stosunek najmu lokalu użytkowego położonego wC.przyPlacu (...), objętego Kw nr(...), o powierzchni ogólnej 45 m2, najmowanego dotychczas przez powódkę oraz o zasądzenie kosztów procesu.
Sąd Rejonowy rozpoznając sprawę ustalił, że powódka zajmowała lokal użytkowy, położony w budynku przyul. (...), od lat 90-tych. Właścicielem budynku był ojciec powódkiK. K., który nabył własność na podstawie dziedziczenia po swojej matceE. K., babce powódki. Początkowo powódka prowadziła w spornym lokalu działalność gospodarczą wraz z ojcem, a od 1996r. samodzielnie. Do 2006r. powódka nie płaciła żadnych opłat z tytułu korzystania z lokalu. W dniu 15 czerwca 2005r.K. K.będący właścicielem nieruchomości położonej wC.przyul. (...), stanowiącejdziałkę nr (...)objętej KW nr(...)prowadzoną przez Sąd Rejonowy wC.zawarł zI. K.w formie aktu notarialnego umowę darowizny udziału 1/40, w prawie własności opisanej nieruchomości. Na podstawie umowy nieodpłatnego zniesienia wspólności zawartej w formie aktu notarialnego w dniu 1 sierpnia 2005r.K. K., dysponujący udziałem w wysokości 39/40 w prawie własności wyżej opisanej nieruchomości orazI. K.posiadająca udział 1/40 w prawie własności, dokonali zniesienia współwłasności nieruchomości w ten sposób, że w całości otrzymała jąI. K.. Udziały w prawie własności nieruchomości stanowiły majątki odrębne współwłaścicieli.
W dniu 31 grudnia 2005r.I. K.jako wynajmujący, reprezentowana przez pełnomocnikaK. K.zawarła zPrzedsiębiorstwem Handlowo-Usługowym (...)jako najemcą umowę najmu lokalu użytkowego o powierzchni 45m2położonego w budynku przyul. (...), zlokalizowanego w części parterowej budynku od stronyPlacu (...). Czynsz najmu strony ustaliły na 100,04 zł miesięcznie.
Umowa została zawarta na czas określony do dnia 31 grudnia 2035r. z możliwością przedłużenia. Strony postanowiły, że na wniosek najemcy umowa może zostać rozwiązana przez każdą ze stron z zachowaniem 3 miesięcznego terminu wypowiedzenia. Lokal miał być wykorzystywany przez najemcę do celów działalności handlowo-usługowej. W sprawach nieuregulowanych zastosowanie miały przepisuKodeksu Cywilnego. Umowę podpisał w imieniu wynajmującego administrator domuK. K., a w imieniu najemcyA. Ż.
W dniu 30 marca 2016r.I. K.skierowała doPHU (...)oświadczenie o wypowiedzeniu umowy najmu, w którym poinformowała najemcę, że z dniem 31 marca 2016r. wypowiada umowę najmu z dnia 31 grudnia 2005r. ze skutkiem na dzień 30 kwietnia 2016r. Jednocześnie wezwała najemcę do wydania lokalu w dniu 2 maja 2016r. o godz. 10.00. Wypowiedzenie powódka otrzymała w dniu 31 marca 2016r. W odpowiedzi wskazała, że wypowiedzenie nie może odnieść skutku, bowiem umowa została zawarta pomiędzy przedsiębiorcami oraz zgodnie z wolą stron miała ona obowiązywać przez okres 30 lat w celu umożliwienia najemcy prowadzenia działalności gospodarczej w sposób jak przed przekazaniem własności nieruchomości przezK. K.na rzeczI. K.. Pozwana w odpowiedzi zaprzeczyła, aby zawierała umowę najmu jako przedsiębiorca, podnosząc że działała jako osoba fizyczna.I. K.od 15 maja 1995r. do 31 sierpnia 2012r. prowadziła działalność gospodarczą podfirmą (...)z siedzibą:Plac (...). W dniu 24 maja 1996r. Naczelnik(...)US wC.nadał NIPprzedsiębiorstwu (...) s.c.-(...). Pozwana posiada nrNIP (...). Pozwana zawierając umowę najmu objętą pozwem działała jako osoba fizyczna.
Oceniając żądanie Sąd Rejonowy wskazał, że pozwana domagała się ustalenia istnienia stosunku najmu w oparciu oart. 189 k.p.c.Podnosiła przy tym, że zawarcie umowy najmu na tak długi okres czasu za tak niski czynsz wynikał z relacji rodzinnych w szczególności było następstwem działańK. K.ojca powódki i męża pozwanej, który zobowiązał powódkę do zrzeczenia się wszelkich praw po nim w zamian za wskazaną mowę.K. K.jako pełnomocnik pozwanej od samego początku działał podstępnie ze z góry powziętym zamiarem wywołania u powódki mylnego wyobrażenia o rzeczywistym stanie faktycznym po to, aby skłonić ją do zrzeczenia się dziedziczenia po ojcu. Powołując się naart. 5 k.c .podniosła, że pozwana nadużyła przysługującego jej prawa i wprowadziła powódkę w błąd co do istniejącego stanu faktycznego.
Sąd podkreślił, że prawnie obojętna dla ustalenia istnienia pomiędzy stronami umowny najmu była okoliczność, czy w dacie podpisywania umowy najmu pozwana została umyślnie wprowadzona w błąd przez pozwaną lub jej pełnomocnika. Powyższe mogłoby mieć znaczenie dla oceny ważności samej umowy najmu. Strony były zgodne co do faktu, że wiązała je odpłatna umowa korzystania z lokalu, która została zawarta w 2005r. na okres 30 lat.
Zgodnie zart. 661 § 1 k.c.najem zawarty na czas dłuższy niż lat dziesięć poczytuje się po upływie tego terminu za zawarty na czas nieoznaczony. W 2009r. dodano do wskazanego przepisu§ 2o treści: najem zawarty między przedsiębiorcami na czas dłuższy niż lat trzydzieści poczytuje się po upływie tego terminu za zawarty na czas nieoznaczony. W ocenie sądu I instancji nie ulegało wątpliwości, że umowa najmu lokalu użytkowego objętego pozwem została zawarta pomiędzy pozwaną jako osobą prywatną i powódką jako przedsiębiorcą. Świadczy o tym zarówno fakt, że działalności gospodarcza prowadzona przez pozwaną w dacie zawierania umowy najmu nie obejmowała swym zakresem wynajmu lokali i nie miała żadnego związku z przedmiotowym lokalem, jak również, że w treści umowy wskazano jako wynajmującego pozwaną bez powołania się na nazwę prowadzonej przez nią działalności gospodarczej. Nadto w treści faktur VAT wskazywano prywatny nr NIP pozwanej, a nie nr NIP prowadzonego przez nią przedsiębiorstwa. Zatem nie miał w sprawie zastosowaniaart. 661 § 2 k.c., ale§ 1powołanego przepisu.
Art. 661 § 1 k.c.określa maksymalny okres, na jaki strony mogą nawiązać skutecznie stosunek najmu na czas oznaczony. Ustalenie w umowie dłuższych terminów najmu powoduje, że umowa najmu traktowana jest po upływie tego maksymalnego okresu, tak jak umowa zawarta na czas nieoznaczony, co wydatnie ułatwia jej wypowiedzenie. Przepisem tym ustawodawca ogranicza swobodę stron co do zawarcia umowy najmu na czas oznaczony, dłuższy niż 10 lat. Po upływie dziesięcioletniego terminu trwania stosunku najmu określonego w umowie, najem traktuje się jako zawarty na czas nieoznaczony ze wszystkimi związanymi z tym konsekwencjami, w szczególności w zakresie możliwości i sposobu wypowiedzenia najmu. Umowa najmu wiążąca strony do dnia 31 grudnia 2015r. miała charakter umowy najmu zawartej na czas określony, a po upływie tego terminu uległa z mocy ustawy przekształceniu na stosunek prawny zawarty na czas nieokreślony i może być swobodnie wypowiedziana przez jej strony i to bez podania przyczyny wypowiedzenia.
Jak stanowi bowiemart. 673 § 1 i 2 k.c.jeżeli czas trwania najmu nie jest oznaczony, zarówno wynajmujący, jak i najemca mogą wypowiedzieć najem z zachowaniem terminów umownych, a w ich braku z zachowaniem terminów ustawowych. Ustawowy termin wypowiedzenia najmu, gdy czynsz jest płatny miesięcznie wynosi miesiąc naprzód na koniec miesiąca kalendarzowego. Termin wypowiedzenia umowy najmu dotyczącego lokalu został zmodyfikowany wart. 688 k.c.gdzie wskazano, że jeżeli czas trwania najmu lokalu nie jest oznaczony, a czynsz jest płatny miesięcznie, najem można wypowiedzieć najpóźniej na trzy miesiące naprzód na koniec miesiąca kalendarzowego.
W tym stanie Sąd uznał, że wypowiedzenie umowy najmu dokonane przez pozwaną dnia 31 marca 2016r. było w pełni skuteczne. Niewłaściwie zastosowano w nim jedynie okres wypowiedzenia na jeden miesiąc, zamiast na trzy miesiące, dlatego wypowiedzenie odniosło skutek z dniem 30 czerwca 2016r.
Umowa najmu łącząca strony została więc skutecznie rozwiązana z dniem 30 czerwca 2016r. Pozew wniesiono w dniu 27 kwietnia 2016r. W dacie tej wypowiedzenie nie odniosło jeszcze skutku. Sąd uwzględnił jednak stan istniejący w dacie orzekania. Na datę zamknięcia rozprawy w dniu 27 września 2016r. umowa została już skutecznie rozwiązana.
Brak było podstaw do uwzględnieni żądania na podstawieart. 5 k.c.Przekształcenie stosunku najmu po upływie 10 lat obowiązywania umowy na stosunek bezterminowy wynikał z bezwzględnie obowiązującego przepisu prawa. Powódka miała okres 10 lat na to, aby skorzystać choćby z porady prawnej i skutecznie zabezpieczyć swój byt. Niewątpliwie jest ona rozgoryczona postawą swojego ojca jednak nie może to obciążać pozwanej, w szczególność pozbawiać ją prawa do swobodnego dysponowania swoją własnością. Nawet jeżeli powódka złożyła wobec swojego ojca jakieś zobowiązania dotyczące rezygnacji z dochodzenia po jego śmierci praw do spadku, to można je rozpatrywać jedynie w relacjach pomiędzy powódką, a jej ojcem. Powódka nie wykazała jednak, aby skutecznie zrzekła się dziedziczenia po ojcu w zamian za otrzymanie prawa najmu przedmiotowego lokalu na okres 30 lat, a wgart. 1048 k.c.umowa taka wymaga formy aktu notarialnego pod rygorem nieważności.
O kosztach Sąd orzekł na podstawieart. 98 k.p.c.obciążając nimi w całości powódkę jako stronę przegrywającą proces.
Apelację od wyroku Sądu Rejonowego złożyła powódka zarzucając naruszenie:
1.art. 233 k.p.c.poprzez przekroczenie granic zasady swobodnej oceny dowodów wyrażającej się:
a) w odmowie wiarygodności zeznań powódki i świadków, w zakresie twierdzeń dotyczących zrzeczenia się przez powódkę roszczeń dopraw spadkowychpo ojcu, co doprowadziło do błędnego przyjęcia, że okoliczności towarzyszące zawarciu umowy z dnia 31 grudnia 2005r. pozostawały bez wpływu na wynik postępowania,
b
w przyznaniu wiarygodności zeznaniom świadkaK. K.w zakresie twierdzeń dotyczących okoliczności zawarcia umowy z dnia 31 grudnia 2005r. związanych ze zrzeczeniem się dziedziczenia po ojcu,
2.art. 233 k.p.c.poprzez sprzeczne z zasadami logiki i doświadczenia życiowego wprowadzenie faktu, że powódka miała 10 lat na skorzystanie z porady prawnika, by zabezpieczyć swój byt, podczas, gdy nie miała podstaw do twierdzenia, że umowa wywiera skutki, których efektem jest jej pokrzywdzenie,
3.art. 5 k.c.poprzez jego niezastosowanie, w sytuacji, gdy podczas zawierania umowy powódka została umyślnie wprowadzona w błąd przez pełnomocnika pozwanej.
W oparciu o powyższe zarzuty skarżąca wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku i uwzględnienie powództwa o ustalenie w całości oraz zasądzenie kosztów procesu za obie instancje.
Sąd Okręgowy zważył co następuje:
Apelacja powódki nie może zostać uwzględniona.
Sąd Okręgowy podzielił ustalenia faktyczne Sądu Rejonowego i przyjął je za własne, z wyjątkiem przyjęcia, że pozwana zawierając z powódką umowę najmu lokalu użytkowego z dnia 31 grudnia 2005r. działa jako osoba fizyczna nie prowadząca działalności gospodarczej. Sąd odwoławczy nie zgadza się z tym ustaleniem twierdząc, że pozwana działa jako przedsiębiorca. Podejmowane przez nią czynności wypełniały bowiem przesłanki określone wart. 431k.c.Zgodnie zart. 431k.p.c., przedsiębiorcą jest osoba fizyczna prowadząca we własnym imieniu działalność gospodarczą lub zawodową. Kluczowe znaczenie dla zdefiniowania pojęcia przedsiębiorcy ma więc charakter prowadzonej działalności. Sąd Najwyższy w uzasadnieniu postanowienia z dnia 22 kwietnia 2015r. III CZP 12/15MoP 2015 nr 10, str. 507, podkreślił, że przy ocenie czy sprawa dotyczy zachowań przedsiębiorcy stanowiących przejaw wykonywania prowadzonej przez niego działalności gospodarczej, uwzględnia się czynności związane z uczestnictwem w obrocie gospodarczym, wytwarzaniem dóbr materialnych lub świadczeniem usług, nakierowanym na osiągnięcie zysku, które pozostają w normalnym, funkcjonalnym, bezpośrednim lub pośrednim związku z powstaniem roszczenia stanowiącego przedmiot sporu i nie muszą być związane wyłącznie ze stosunkami kontraktowymi przedsiębiorcy. Jak wynika z zeznań świadków pozwana wynajmowała szereg lokali użytkowych, osiągając z tego tytułu stałe źródło dochodu, wystawiała najemcom faktury VAT oraz zarządzała nieruchomością przy pomocy utworzonej w tym celu administracji domu, czyli zawierając umowę działała jako przedsiębiorca.
Okoliczność ta miałaby znaczenie dla oceny żądania w świetleart. 661 § 2 k.c., ale w toku postępowania nastąpiła zmiana stanu faktycznego, ponieważ strony rozwiązały umowę najmu. Po wydaniu nieprawomocnego orzeczenia przez Sąd Rejonowy doszło na skutek czynności stron do ustania łączącego strony stosunku prawnego. Sąd Okręgowy uzupełniając postępowanie dowodowe przeprowadził dowód z dokumentu - protokołu zdawczo-odbiorczego przekazania lokalu użytkowego położonego wC.przyul. (...), o powierzchni ogólnej 45 m2, będącego przedmiotem umowy najmu zawartej w dniu 31 grudnia 2005r., dokonanego w dniu 27 października 2016r. (k. 116). Przed zdaniem przedmiotowego lokalu, powódka w piśmie z dnia 25 października 2016r. zgłosiła gotowość wydania lokalu i poinformowała pozwaną, że przeprowadziła w lokalu remont, wzywając ją do zwrotu nakładów (k.115). W piśmie tym, ani podczas przekazania lokalu powódka nie podnosiła, że czyni to z zastrzeżeniem zwrotu, czy celem uniknięcia przymusu. Z dokumentów powyższych jednoznacznie wynika, że strony z dniem 27 października 2016r. dokonały rozwiązania umowy najmu opisanego lokalu użytkowego, objętego Kw nr(...).
Żądanie ustalenia istnienia stosunku najmu było oparte na treściart. 189 k.p.c.Zgodnie z tym przepisem powód może żądać ustalenia przez sąd istnienia stosunku prawnego lub prawa, gdy ma się w tym interes prawny. Decydujące znaczenia dla dopuszczalności tego powództwa ma interes prawny, który nie występuje, gdy w danej sytuacji faktycznej możliwe jest wniesienie powództwa o świadczenie. Istotą powództwa o ustalenie jest bowiem zapobieżenie zagrożeniu prawom powoda, jak też zniesienie stanu niepewności towarzyszącemu tym prawom lub stosunkowi prawnemu. Na sądzie orzekającym w sprawie o ustalenie spoczywa obowiązek oceny czy w konkretnej sprawie zachodzą przesłanki zart. 189 k.p.c., w szczególności, czy istnieje obiektywna potrzeba ochrony prawnej, czyli interes prawny w wytoczeniu takiego powództwa.
Bezsporne jest, że poprzez wydanie lokalu pozwanej doszło do ustania łączącego strony stosunku prawnego. W tych okolicznościach po stronie powódki nie istnieje interes prawny w żądanym ustaleniu, co skutkowało uznaniem zasadności zaskarżonego wyroku z powyższych przyczyn i oddaleniem apelacji na mocyart. 385 k.p.c.
O kosztach procesu apelacyjnego Sąd orzekł na mocyart. 98 k.p.c.w związku z § 2 pkt 2 i § 10 ust. 1 pkt 1 rozporządzeniem Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U. z 2015r. poz. 1800), zasądzając od przegrywającej spór powódki na rzecz pozwanej kwotę 135 zł, obejmującą wynagrodzenia jej pełnomocnika będącego adwokatem. | ```yaml
court_name: Sąd Okręgowy w Częstochowie
date: '2017-08-01'
department_name: VI Wydział Cywilny Odwoławczy
judges:
- Janina Ignasiak
- Agnieszka Polak
- Aleksandra Korusiewicz
legal_bases:
- art. 189 k.p.c.
- art. 673 § 1 i 2 k.c.
recorder: sekr. sądowy Kamil Serwa
signature: VI Ca 513/17
``` |
155025000002006_IV_Ka_001020_2020_Uz_2021-01-25_001 |
You are extracting information from the Polish court judgments.
Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value.
Please return the response in the identical YAML format:
```yaml
court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>"
date: <data, date in format YYYY-MM-DD>
department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\
\ department>"
judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>"
legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)>
recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder>
signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment>
```
=====
{context}
======
| Sygn. akt. IV Ka 1020/20
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 25 stycznia 2021r.
Sąd Okręgowy we Wrocławiu Wydział IV Karny Odwoławczy w składzie:
Przewodniczący: SSO Stanisław Jabłoński (spr.)
Sędziowie: SSO Anna Orańska-Zdych
(...)P. W.
Protokolant: Jowita Sierańska
przy udzialeT. K.Prokuratora Prokuratury Okręgowej
po rozpoznaniu w dniu 12 stycznia 2021r.
sprawy skazanegoW. S.
synaP.iD. z domu K.
urodzonego w dniu (...)weW.
o wydanie wyroku łącznego
na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę skazanego
od wyroku Sądu Rejonowego w Środzie Śląskiej
z dnia 29 lipca 2020r. sygn. akt II K 84/20
uchyla zaskarżony wyrok i sprawę przekazuje Sądowi Rejonowemu w Środzie Śląskiej do ponownego rozpoznania.
(...)P. W.SSO Stanisław Jabłoński SSO Anna Orańska – Zdych | ```yaml
court_name: Sąd Okręgowy we Wrocławiu
date: '2021-01-25'
department_name: IV Wydział Karny Odwoławczy
judges:
- Stanisław Jabłoński
- Anna Orańska-Zdych
legal_bases: []
recorder: Jowita Sierańska
signature: IV Ka 1020/20
``` |
155005350000503_I_C_000771_2015_Uz_2015-11-02_001 |
You are extracting information from the Polish court judgments.
Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value.
Please return the response in the identical YAML format:
```yaml
court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>"
date: <data, date in format YYYY-MM-DD>
department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\
\ department>"
judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>"
legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)>
recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder>
signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment>
```
=====
{context}
======
| Sygnatura akt I C 771/15
WYROK ZAOCZNY
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 06 października 2015 r.
Sąd Rejonowy w Kamiennej Górze I Wydział Cywilny w następującym składzie:
Przewodniczący: SSR Małgorzata Adamek-Rogowska
Protokolant: Justyna Ferenc
po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 06 października 2015 r. wK.
sprawy z powództwa Spółdzielczej Kasy Oszczędnościowo - Kredytowej im. F.S.z siedzibą wG.
przeciwkoS. S.
o zapłatę
I
zasądza od pozwanejS. S.na rzecz strony powodowej Spółdzielczej Kasy Oszczędnościowo - Kredytowej im. F.S.z siedzibą wG.kwotę 5 655,81 zł (pięć tysięcy sześćset pięćdziesiąt pięć 81/100 złotych) wraz z odsetkami umownymi w wysokości zmiennej stopy procentowej wynoszącej czterokrotność stopy kredytu lombardowego NBP od dnia 30.12.2014 r. do dnia zapłaty;
II
dalej idące powództwo oddala;
III
zasądza od pozwanej na rzecz strony powodowej kwotę 1 538,05 zł tytułem zwrotu kosztów procesu;
IV
wyrokowi w punkcie I i III nadaje rygor natychmiastowej wykonalności.
Sygn. akt I C 771/15
UZASADNIENIE
Strona powodowa Spółdzielcza Kasa Oszczędnościowa- (...)im F.S.wG.wniosła o zasądzenie od pozwanejS. S.kwoty 5 950,31 zł wraz z odsetkami umownymi w wysokości czterokrotności stopy lombardowej NBP od dnia 2 wniesienia pozwu do dnia do dnia zapłaty oraz kosztami procesu.
W uzasadnieniu żądania twierdziła, że w dniu 30.09.2010r. pomiędzy powodem aJ. K. (1)a została zawarta umową pożyczki w kwocie 6 400 zł.J. K.nie spłaciła pożyczki. Dnia 6 stycznia 2013r. zmarła, jej córką jest pozwanaS. S., która jako jej spadkobierca ustawowy, na podstawieart.922§ 1 k.c.powinna spłacić zadłużenie wynikające z powyższej umowy.
PozwanaS. S.nie stawiła się na rozprawę, ani też nie zajęła stanowiska na piśmie, wobec czego sąd na podstawieart. 339 § 1 k.p.c.wydał wyrok zaoczny, którym powództwo uwzględnił jedynie w części. Fakt bowiem, że pozwany nie wdaje się w spór nie oznacza, że sąd jest zwolniony z oceny zasadności żądania opartego na twierdzeniach zgłoszonych w pozwie (zob. min. orzeczenia S.N. z 15.09.1967 r. w sprawie III CRN 175/67 , Biuletyn S.N. 1974 nr 1 poz. 4, z 21. 05.1971 r. III CRN 99/71B. S..N. 1971, nr 7 -8 , poz. 123, z 7.06. 1972 ,(...)30/72 , LEX nr 7094 ).
Sąd ustalił następujący stan faktyczny:
W dniu 30.09.2010r. pomiędzy Spółdzielczą Kasą Oszczędnościowo- Kredytowa im F.S.wG.aJ. K. (1)została zawarta umową pożyczki konsumenckiej na cele mieszkaniowe w wysokości 6 400 zł, na okres do 15.12.2015r. Kredyt miał być spłacany w miesięcznych ratach kapitałowo-odsetkowych w wysokości 181,06 zł , za wyjątkiem pierwszej i ostatniej w wysokości odpowiednio 15 zł i 180,95 zł, w terminach ustalonych w harmonogramie spłaty pożyczki. W umowie określono całkowity koszt pożyczki na 3 883,49 zł, a łączną kwotę wszystkich kosztów, opłat i prowizji na 4 539,49 zł. W przypadku nieterminowej spłaty pożyczki należność w następnym dniu stawała się należnością przeterminowaną, od której w zakresie kapitału pobierane były odsetki w wysokości czterokrotności stopy lombardowej NBP. W przypadku stwierdzenia, że warunki udzielenia pożyczki nie zostały dotrzymane(...)zastrzegał sobie prawo do wypowiedzenia umowy z 30- dniowym terminem wypowiedzenia. W razie uchybienia postanowieniom dotyczącym zasad i terminów spłaty, pożyczkobiorca był zobowiązany do uiszczenia na rzecz pożyczkodawcy opłat windykacyjnych z tytułu zawiadomień, wezwań do zapłaty monitów telefonicznych, w kwotach określonych w Tabeli prowizji i opłat.
(dowód: umowa pożyczki –k.6-7, plan spłaty k.53)
W związku z niewywiązywaniem się przezJ. K.ze spłaty pożyczki zgodnie z zawartą umową, pożyczka została 6.01.2012r. postawiona w stan natychmiastowej wymagalności. Zaległość w związku z zawartą umową została ustalona na kwotę 5 950,30 zł. Z tytułu kosztów upomnieńJ. K.zostały naliczone przez stronę powodową następujące sumy: 2.06.2011r. 35 zł, 4.07.2011r. 44,90 zł, 4.08.2011r. 44,90 zł, 2.09.2011r. 44,90 zł, 4.10.2011r.44,90 zł, 3.11.2011r., 44,90 zł, 2.12.2011r. 35 zł.
(dowód: tabela rozliczenia zadłużenia k.111,112)
J. K. (1)zmarła 6 stycznia 2013r. Jej córką jest pozwanaS. S..
(dowód: odpis aktu zgonu k.118, odpis aktu małżeństwa k.19)
Sąd zważył, co następuje:
W niniejszej sprawie mamy do czynienia ze stosunkiem prawnym nawiązanym między przedsiębiorcą a konsumentem. Ochrona konsumentów jako słabszej strony stosunków zobowiązaniowych znalazła swoje odzwierciedlenie nie tylko w przepisach ustawowych, ale i wKonstytucji RP(art. 76 Konstytucji RP).
Zawarta między stronami umowa opiera się na stosowanym przez powoda wzorcu umownym, a w zakresie opłat i prowizji na stosowanej przez niego taryfie tych opłat. Stosownie doart. 385 § 1 k.c.postanowienia umowne zawierane z konsumentem nie wiążą go, jeżeli kształtują jego prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy (niedozwolone postanowienia umowne). Obowiązkiem sądu jest kontrola czy łącząca strony umowa nie zawiera niedozwolonych postanowień czyli tzw. klauzul abuzywnych.
Jak wynika z rozliczenia pożyczki zaciągniętej przezJ. K.została ona obciążona 5 razy opłatami za upomnienia w kwotach po 44,90 zł za każde i dwukrotnie po 35 zł. Tymczasem koszty z tytułu czynności związanych z wezwaniami do zapłaty czy czynnościami windykacyjnymi powinny zasadniczo odpowiadać kosztom rzeczywiście poniesionym z tego tytułu. Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów w wyroku z dnia 15.06.2012r., XVII Amc 5345/11 uznał za niedozwolone i zakazał jednemu z banków wykorzystywania min. postanowienia dotyczącego opłat za wysłanie wezwań do zapłaty w wysokości 15 zł. Klauzula w tym zakresie jest zapisana w rejestrze klauzul niedozwolonych pod poz. 5331. W wyroku Sądu Ochrony Konkurencji i Konsumentów z dnia 16.01.2013r.,(...), za niedozwoloną została uznana opłata za wysłanie monitu w wysokości 10 zł.
Prawomocne wyroki w zakresie klauzul niedozwolonych korzystają z prawomocności rozszerzonej, stosownie doart.47943k.p.c.i sąd bierze je pod uwagę z urzędu. Z tych przyczyn, Sąd nie uwzględnił roszczenia w zakresie kwoty 294,50 zł, obejmującej koszty pięciu wezwań do zapłaty po 44,90 zł , dwóch po 35 zł .W pozostałym zakresie powództwo na podstawieart. 720 § 1 k. c.iart.922§1 k.c.podlegało uwzględnieniu( 5950,31-294,50=(...),81).
Postanowienie o kosztach wydano na podstawieart. 100 k. p. c., zasądzając je proporcjonalnie do uwzględnionego żądania (1538x 95%).
O rygorze natychmiastowej wykonalności orzeczona na podstawieart.333 § 2 k.p.c.
Z przytoczonych względów orzeczono jak w sentencji. | ```yaml
court_name: Sąd Rejonowy w Kamiennej Górze
date: '2015-10-06'
department_name: I Wydział Cywilny
judges:
- Małgorzata Adamek-Rogowska
legal_bases:
- art. 720 § 1 k. c.
- art. 339 § 1 k.p.c.
- art. 76 Konstytucji RP
recorder: Justyna Ferenc
signature: I C 771/15
``` |
155500000001521_III_AUa_000086_2017_Uz_2017-07-06_001 |
You are extracting information from the Polish court judgments.
Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value.
Please return the response in the identical YAML format:
```yaml
court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>"
date: <data, date in format YYYY-MM-DD>
department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\
\ department>"
judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>"
legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)>
recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder>
signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment>
```
=====
{context}
======
| Sygn. akt III AUa 86/17
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 6 lipca 2017 r.
Sąd Apelacyjny w Szczecinie - Wydział III Pracy i Ubezpieczeń Społecznych
w składzie:
Przewodniczący:
SSA Anna Polak
Sędziowie:
SSA Romana Mrotek (spr.)
SSO del. Andrzej Stasiuk
Protokolant:
St. sekr. sąd. Elżbieta Kamińska
po rozpoznaniu w dniu 6 lipca 2017 r. w Szczecinie
sprawyA. K.
przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział wS.
o prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy
na skutek apelacji organu rentowego
od wyroku Sądu Okręgowego w Szczecinie VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych
z dnia 17 listopada 2016 r. sygn. akt VI U 430/16
oddala apelację.
SSA Romana Mrotek SSA Anna Polak SSO del. Andrzej Stasiuk
Sygn. akt III AUa 86/17
UZASADNIENIE
Decyzją z dnia 14 kwietnia 2016 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych OddziałwS.odmówiłA. K.prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. W uzasadnieniu decyzji organ rentowy podniósł, że komisja lekarska Zakładu Ubezpieczeń Społecznych orzeczeniem z dnia 7 kwietnia 2016 r. uznała, iż ubezpieczony nie jest niezdolny do pracy.
A. K.odwołał się od powyższej decyzji, podnosząc, że jest osobą całkowicie niezdolną do pracy. Podkreślił, że przebył dwie operacje kręgosłupa, które jednak nie doprowadziły do ustąpienia dolegliwości bólowych. Wskazał, że nie jest możliwe jego przekwalifikowanie zawodowe, gdyż nawet siedzenie sprawia mu olbrzymią trudność.
Organ rentowy wniósł o oddalenie odwołania w całości, podtrzymując argumentację jak w zaskarżonej decyzji.
Sąd Okręgowy w Szczecinie VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych wyrokiem z dnia 17 listopada 2016 r. w sprawie o sygn. akt VI U 430/16 zmienił zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznałA. K.prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy na okres od 1 kwietnia 2016 r. do dnia uprawomocnienia się niniejszego wyroku, a na okres dalszych sześciu miesięcy, licząc od dnia uprawomocnienia się niniejszego wyroku, przyznał mu prawo do renty szkoleniowej (pkt I), oddalił odwołanie w pozostałym zakresie (pkt II) oraz stwierdził odpowiedzialność organu rentowego za niewyjaśnienie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania prawidłowej decyzji w niniejszej sprawie (pkt III).
Sąd I instancji oparł swoje rozstrzygnięcie na następujących ustaleniach faktycznych i rozważaniach prawnych.
A. K.,ur. (...), posiada wykształcenie zasadnicze zawodowe, z zawodu jest monterem instalacji budowlanych. W czasie swojej aktywności zawodowej przez 15 lat pracował w wyuczonym zawodzie, zaś od 2010 r. wykonywał pracę maszynisty oczyszczalni i przepompowni ścieków. Ta ostatnia praca była średnio ciężką pracą fizyczną, wymagającą sprawności obu rąk, dłuższego stania, chodzenia i przebywania w pozycji wymuszonej.
Od 2011 r. i nadal ubezpieczony jest pod stałą opieką poradni neurologicznejz powodu dolegliwości bólowych kręgosłupa. Początkowo był leczony zachowawczo, następnie został skierowany na leczenie operacyjne.
W dniu 22 stycznia 2013 r.A. K.przebył zabieg mikroendoskopowej dyscektomii L3/L4 lewostronnej, a następnie (w dniu 17 kwietnia 2013 r.) – zabieg odbarczenia kanału kręgowego na poziomie L3/L4 i L4/L5 przez facetektomię, discektomię i stabilizację międzytrzonową TLIF.
W kolejnych latach ubezpieczony był leczony rehabilitacyjnie, w tym szpitalnie (również w ramach prewencji rentowej ZUS). Nadal pozostaje pod opieką poradni neurologicznej i ortopedycznej.
Wykonane w dniu 3 grudnia 2015 r. badanie rezonansu kręgosłupa lędźwiowego wykazało stan po stabilizacji kręgosłupa L3-L5. Nie stwierdzono stenozy kanałowej, ani ucisku struktur nerwowych; otwory międzykręgowe w badanym odcinku kręgosłupa nie były przewężone. Nie uwidoczniono cech dyskopatii na pozostałych poziomach; prawidłowy był także obraz stożka końcowego rdzenia kręgowego w ujętym fragmencie. W obrębie kośćca nie stwierdzono patologicznych ognisk obrzęku szpiku.
W dniach 25-27 stycznia 2016 r.A. K.był hospitalizowanyw oddziale chirurgicznym szpitala wS.z rozpoznaniem dolegliwości bólowych w odcinku L/S. Wykonano wówczas u niego blokadę diagnostyczno-leczniczą zewnątrzoponową na wysokości L2/L3 i wypisano z zaleceniem oszczędzającego trybu życia.
W okresie od 23 lipca 2012 r. do 16 lutego 2013 r.A. K.korzystałz zasiłku chorobowego; następnie – w okresie od 17 lutego 2013 r. do 11 lutego 2014 r. – ze świadczenia rehabilitacyjnego. Przyczyną powyższego było rozpoznanieu niego zespołu bólowo-korzeniowego lewostronnego kręgosłupa, po przebytym leczeniu operacyjnym i stwierdzenie przez kolejnych lekarzy orzeczników ZUS, że ubezpieczony jest niezdolny do pracy fizycznej.
Następnie, w okresie od 12 lutego 2014 r. do 31 marca 2016 r.,A. K.pobierał przyznaną mu przez ZUS O/S.(na mocy dwóch kolejnych decyzji) rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy. Po raz drugi, w lutym 2015 r., świadczenie rentowe zostało mu przyznane po rozpoznaniu przez lekarza orzecznika ZUS w orzeczeniu z dnia 17 lutego 2015 r. przewlekłego zespołu bólowego kręgosłupa L/S z drętwieniem kończyn dolnych u osoby po przebytych zabiegach operacyjnych kręgosłupa.
W dniu 3 lutego 2016 r. ubezpieczony złożył w organie rentowym wnioseko ustalenie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy na dalszy okres.
W dniu 23 marca 2016 r. lekarz orzecznik ZUS po przeprowadzonym badaniu wydał orzeczenie stwierdzające celowość przekwalifikowania zawodowego ubezpieczonego ze względu na niezdolność do pracy w dotychczasowym zawodzie; datę powstania niezdolności do pracy w dotychczasowym zawodzie ustalono na 12 lutego 2014 r. Lekarz orzecznik ZUS wydał swoje orzeczenie po uprzednim skierowaniuA. K.do konsultanta ZUS – psychologa, który stwierdził brak przeciwskazań do podjęcia nauki w celu przekwalifikowania zawodowego. Lekarz orzecznik rozpoznał przy tym u ubezpieczonego przewlekły zespół bólowy kręgosłupa odcinka L/S po mikroendoskopowej dyscektomii L3-L4 lewostronnej w styczniu 2013 r. oraz po odbarczeniu kanału kręgowego na poziomie L3/L4 w kwietniu 2013 r. Uznał, że ubezpieczony jest trwale niezdolny do pracy w zawodzie wyuczonym i wykonywanym, gdyż nie może stać przez większą część dnia roboczego, pchać, ciągnąć, nosić i podnosić ciężkich przedmiotów (powyżej 5 kg), pracować na otwartej przestrzeni i w narażeniu na zmiany temperatury, wilgoć i zapylenie.
Główny lekarz orzecznik ZUS zgłosił zarzut wadliwości powyższego orzeczenia, podnosząc wyłącznie, że na orzeczeniu o celowości przekwalifikowania zawodowego wskazano nieprawidłową datę powstania niezdolności do pracy, tj. 12 lutego 2014 r., podczas gdy na orzeczeniu jest data 23 lipca 2012 r. (orzeczenie lekarza orzecznika z 11 lutego 2014 r.).
W związku z powyższym, w dniu 7 kwietnia 2016 r.A. K.został poddany badaniu przez komisję lekarską ZUS, która wydała orzeczenie stwierdzające, że ubezpieczony nie jest niezdolny do pracy. Członkowie komisji postawili identyczne rozpoznanie jak wcześniej lekarz orzecznik ZUS, uznali jednak, że istniejące schorzenia w obecnym stopniu ich zaawansowania, po zastosowanym leczeniu nie naruszają funkcji i sprawności badanego w stopniu powodującym długotrwałą niezdolność do pracy na poziomie ostatnio nabytych kwalifikacji – maszynisty oczyszczalni ścieków.
W dacie wydania zaskarżonej decyzji oraz od 1 kwietnia 2016 r. uA. K.istniały podstawy do rozpoznania przewlekłego zespołu bólowego kręgosłupa L/S u osoby po dwukrotnym leczeniu operacyjnym oraz zmian zwyrodnieniowo-dyskopatycznych kręgosłupa lędźwiowego. Przebyte operacje kręgosłupa stanowią przeciwwskazanie do wykonywania prac związanych z dźwiganiem, w tym pracy w zawodach montera instalacji sanitarnych i pracy maszynisty oczyszczalni i przepompowni ścieków; u ubezpieczonego występują ponadto nadal objawy rozciągowe, ograniczona jest też ruchomość kręgosłupa.A. K.może natomiast wykonywać prace lekkie, stąd też możliwe i celowe jest jego przekwalifikowanie zawodowe.
W oparciu o tak poczynione ustalenia faktyczne Sąd I instancji, wskazując naart. 12, art. 13 ust. 1, art. 14 ust. 1, 2a i 3, art. 57, art. 58, art. 60 ust. 1, art. 61, art. 118 ust. 1a oraz art. 129 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentachz Funduszu Ubezpieczeń Społecznych(t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 887 z późn. zm.; dalej jako: ustawa rentowa), uznał, że odwołanie ubezpieczonego było częściowo uzasadnione, choć nie doprowadziło do całkowitego uwzględnienia wniosku ubezpieczonego.
Sąd Okręgowy wyjaśnił, że w niniejszym postępowaniu kwestią sporną było ustalenie, czyA. K.jest od 1 kwietnia 2016 r. osobą zdolną czy niezdolną do pracy (czy stan jego zdrowia w porównaniu z wcześniejszym okresem, kiedy to miał przyznane prawo do renty, uległ poprawie), a jeśli niezdolną, to w jakim stopniui na jak długo.
Ustalenia co do stanu zdrowia ubezpieczonego oraz jego zdolności do pracy poczynione zostały przez Sąd I instancji w oparciu o analizę dokumentacji lekarskiej ubezpieczonego, jak również na podstawie przeprowadzonego przez sąd dowoduz opinii biegłych sądowych lekarzy specjalistów z zakresu ortopedii – dr n. med.H. M.oraz medycyny pracy – dr n. med.R. D.. Autentyczność dokumentów nie była przez strony kwestionowana i nie budziła wątpliwości sądu. Zostały one sporządzone w sposób zgodny z przepisami prawa, przez uprawnione do tego osoby, w ramach ich kompetencji, oraz w sposób rzetelny, stąd też zostały uznane za wiarygodne. Tak samo ocenił sąd wydane w niniejszej sprawie opinie biegłych, mimo że obie strony zgłosiły do nich zarzuty. Sąd orzekający stwierdził, że opinie sporządzone w toku niniejszego postępowania wydane zostały przez biegłych sądowych – lekarzy specjalistów posiadających wieloletnią praktykę zawodową i doświadczenie kliniczne, po uprzednio przeprowadzonym badaniu ubezpieczonego oraz wcześniejszej analizie treści dotyczącej go dokumentacji lekarskiej. Są one w ocenie Sądu Okręgowego jasne i spójne, wnioski w nich zawarte logiczne i przekonująco uzasadnione, a rzetelność i fachowość dokonanych przez biegłych ustaleń nie budzi żadnych wątpliwości i pozwala na uznanie ich za w pełni wiarygodne. Opiniujący ubezpieczonego biegli sądowi postawili wyraźne rozpoznania co do schorzeń ubezpieczonego i ich wpływu na jego zdolność do pracy. Oceniając wydane przez nich opinie, Sąd meriti uznał je za w pełni miarodajne. Sąd I instancji miał przy tym na uwadze, że jakkolwiek ocena niezdolności do pracy, w zakresie dotyczącym naruszenia sprawności organizmu i wynikających stąd ograniczeń możliwości wykonywania pracy, wymaga z reguły wiadomości specjalnych (opinii biegłego z zakresu medycyny – lekarza), to jednak ostateczna ocena, czy ubezpieczony jest częściowo niezdolny do pracy musi uwzględniać także inne elementy, w tym zwłaszcza poziom kwalifikacji ubezpieczonego, możliwości zarobkowania w zakresie tych kwalifikacji, możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne (art. 12 ust. 1 i 3 oraz art. 13 ust. 1 ustawy rentowej).
Sąd Okręgowy podniósł, że jak wynika z powyższego, orzeczenie o częściowej niezdolności do pracy nie wymaga stwierdzenia, iż osoba ubezpieczona nie może pracować w jakimkolwiek zawodzie, a jedynie przesądzenia, że nie może ze względu na stan zdrowia, pracować w zawodzie (na stanowisku pracy) zgodnym z jej kwalifikacjami.Ratio legiswyodrębnienia tej przesłanki stanowi wyeliminowanie sytuacji, w których ubezpieczeni o wyższych kwalifikacjach po utracie zdolności do ich zarobkowego wykorzystania zmuszeni byliby podjąć pracę niżej kwalifikowaną, do której zachowali zdolność, wobec braku środków do życia. W wyroku z dnia 15 września 2006 r. (sygn. I UK 103/2006, Lex Polonica nr 1160068) Sąd Najwyższy wskazał, że ubezpieczony może być uznany za częściowo niezdolnego do pracy, gdy zachował zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy (np. wymagającej niższych albo niewymagającej żadnych kwalifikacji), lecz jednocześnie utracił w znacznym stopniu zdolność do wykonywania pracy, do której posiada kwalifikacje. W uzasadnieniu tego wyroku Sąd zauważył przy tym, że wyjaśnienie treści pojęcia „pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji” wymaga uwzględnienia zarówno kwalifikacji formalnych (czyli zakresu i rodzaju przygotowania zawodowego udokumentowanego świadectwami, dyplomami, zaświadczeniami), jak i kwalifikacji rzeczywistych (czyli wiedzy i umiejętności faktycznych, wynikających ze zdobytego doświadczenia zawodowego). Przy ocenie niezdolności do pracy dla celów rentowych bardziej istotne są kwalifikacje rzeczywiste, gdyż ocena ta sprowadza się do stwierdzenia, w jakim stopniu wiedza i umiejętności, którymi dysponuje ubezpieczony, mogą być wykorzystane przez niego w pracy pomimo zaistniałych ograniczeń sprawności organizmu. Tym samym dla ustalenia „poziomu posiadanych kwalifikacji” w rozumieniu art. 12 ust. 3 ustawy rentowej nie wystarcza stwierdzenie, że pracownik wykonywał przez pewien okres daną pracę, lecz należy wykazać, że uzyskał w ten sposób rzeczywiste umiejętności, mające wpływ na jego karierę zawodową, np. decydujące o uzyskiwaniu wyższych zarobków niż pracownicy mający takie same kwalifikacje formalne, przesądzające o awansach lub możliwości znajdowania nowego miejsca pracy.
Odnosząc więc powyższe do realiów niniejszej sprawy, Sąd meriti wskazał, iżz poczynionych w niej ustaleń wynika, żeA. K.ma wykształcenie zasadnicze zawodowe w zawodzie montera instalacji budowlanych, w którym faktycznie pracował przez kilkanaście lat, a ponadto w ciągu ostatnich kilku lat wykonywał pracę fizyczną na stanowisku maszynisty oczyszczalni i przepompowni ścieków, będącą średnio ciężką pracą fizyczną, wymagającą sprawności obu rąk, dłuższego stania, chodzenia i przebywania w pozycji wymuszonej. Mając powyższe na względzie, Sąd zwrócił więc uwagę, że jak wynika ze zgodnych w tym zakresie opinii obojga biegłych, ubezpieczony, z uwagi na fakt przebycia dwóch operacji kręgosłupa, utracił w sposób trwały zdolność do wykonywania prac tego rodzaju, na wyżej wymienionych stanowiskach. W tej sytuacji nie może więc budzić wątpliwości, że pomimo niewystępowania obecnie uA. K.objawów ostrego zespołu bólowego kręgosłupa, z uwagi przebycie dwóch operacji kręgosłupa, przy jednoczesnym dalszym występowaniu objawów rozciągowych, utracił on zdolność do wykonywania wskazanej wyżej pracy zgodnej z poziomem jego faktycznych kwalifikacji, tj. zdolność do wykonywania pracy fizycznej innej niż lekka.
Zgłoszone do opinii przez obie strony zarzuty Sąd I instancji uznał przy tym za chybione. Jeśli chodzi o zarzuty zgłoszone przez Przewodniczącą Komisji Lekarskiej ZUS (PKL), nie jest bowiem prawdą jakoby biegli nie podjęli „próby oceny zdolności do pracy na poziomie nowo nabytych posiadanych kwalifikacji – maszynisty oczyszczalni ścieków”. Przeciwnie, to zdaje się PKL nie zwróciła należytej uwagi na opis pracy wykonywanej na tym stanowisku, przedstawiony przez byłego pracodawcę ubezpieczonego w druku wywiadu zawodowego (ZUS N-10), sporządzonymw styczniu 2013 r. W dokumencie tym (uznawanym dotychczas przez organ rentowy, przyznający ubezpieczonemu dwukrotnie prawo do renty, za w pełni miarodajny) wyraźnie wskazano bowiem, iż praca maszynisty oczyszczalni i przepompowni ścieków nie jest lekką pracą fizyczną, a przeciwnie, wymaga pełnej sprawności, w tym m.in. zdolności do przebywania w pozycji wymuszonej. Na powyższe trafnie zwróciła więc uwagę m.in. lekarz orzecznik ZUS, która wydała pierwsze orzeczenie w sprawieA. K., stwierdzające jego trwałą częściową niezdolność do pracy przy jednoczesnej celowości przekwalifikowania zawodowego. Wobec tego orzeczenia nie został przy tym zgłoszony zarzut wadliwości odnoszący się do kwestii merytorycznych, związanych z ustaleniem istnienia niezdolności do pracy. Zgłoszony zarzut dotyczył bowiem wyłącznie przyjętej wówczas daty powstania niezdolności do pracy, pozostającej w sprzeczności z datą ustaloną wcześniej, na potrzeby pierwszego orzekania o prawie do renty. Komisja lekarska ZUS nie zwróciła jednak na to uwagi, dokonując ponownie samodzielnej i całościowej (jak się okazało – błędnej) oceny stanu zdrowiaA. K.. Tymczasem wydane w postępowaniu sądowym opinie biegłych w pełni potwierdziły słuszność wcześniejszego stanowiska lekarz orzecznik ZUS.
Z kolei gdy chodzi o zarzuty ubezpieczonego, Sąd orzekający zwrócił uwagę, że niezdolność do wykonywania pracy dotychczasowej nie jest wystarczająca do nabycia prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, jeżeli wiek, poziom wykształcenia i predyspozycje psychofizyczne usprawiedliwiają rokowanie, że mimo upośledzenia organizmu możliwe jest podjęcie innej pracy w tym samym zawodzie albo po przekwalifikowaniu zawodowym (por. wyrok Sądu Najwyższego z 29 czerwca 2005 r., I UK 299/04, OSNP 2006 nr 5-6, poz. 93). Taka sytuacja zaistniała właśnie w niniejszej sprawie, gdyż Sąd podzielił stanowisko biegłych, że z uwagi na wiek ubezpieczonego oraz jego stan zdrowia (zachowana zdolność do wykonywania pracy lekkiej) możliwe i celowe jest jego przekwalifikowanie zawodowe. Ubezpieczony (który nie stawił się na rozprawie, a zgłosił wyłącznie pisemne zarzuty do opinii) nie wyjaśnił przy tym dlaczego uważa, że w jego przypadku miałyby nie istnieć rokowania do przekwalifikowania zawodowego. W toku postępowania nie złożył przy tym żadnej nowej, nieznanej wcześniej organowi rentowemu dokumentacji medycznej, z której wynikałoby, że jego stan zdrowia jest tak zły, że nie może wykonywać nawet pracy lekkiej.
Sąd Okręgowy zważył, iż stosownie do brzmienia art. 60 ust. 1 ustawy rentowej, osobie spełniającej warunki określone w art. 57, w stosunku do której orzeczono celowość przekwalifikowania zawodowego ze względu na niezdolność do pracy w dotychczasowym zawodzie, przysługuje renta szkoleniowa przez okres 6 miesięcy, z zastrzeżeniem ust. 2 i 4. Sąd zwrócił uwagę, że przy przyznawaniuA. K.prawa do renty szkoleniowej nie można było jednak pominąć tego, iż celowość przekwalifikowania zawodowego została ustalona dopiero w trakcie postępowania sądowego toczącego się z odwołania ubezpieczonego od decyzji odmawiającej mu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. Z ustaleń stanu faktycznego wynika, iż częściowa niezdolność ubezpieczonego do pracy w związku ze schorzeniem kręgosłupa istniała już w dniu złożenia wniosku o ponowne przyznanie renty, zatem prawo do renty – stosownie do brzmienia art. 129 ustawy rentowej – przysługuje ubezpieczonemu już od miesiąca w którym złożył stosowny wniosek. Równocześnie, biorąc pod uwagę cel renty szkoleniowej (świadczenie, którego społecznym przeznaczeniem jest umożliwienie w przyszłości osobie niezdolnej do pracy w dotychczasowym zawodzie przekwalifikowanie się i uzyskanie nowych kwalifikacji zawodowych) i to, że podstawowy okres, na jaki przyznawana jest renta szkoleniowa, to jedynie 6 miesięcy, Sąd uznał, iż oczywistym jest, że przyznanie prawa do renty szkoleniowej wstecz – tj. za okres poprzedzający datę wyrokowania, nie spełniłoby swojej funkcji. W tej sytuacji jedynym rozwiązaniem było przyznanie prawa do renty szkoleniowej począwszy od dnia uprawomocnienia się wyroku.
W związku z powyższym pozostała jednak kwestia orzeczenia o okresie od 1 kwietnia 2016 r. do dnia uprawomocnienia się wyroku, gdyż w tym czasieA. K.był niewątpliwie częściowo niezdolny do pracy. Jak zostało wyżej wskazane, z przyczyn obiektywnych orzeczenie o przyznanie renty szkoleniowej na ten czas nie wchodziło w rachubę. W tej sytuacji, poza przyznaniem prawa do renty szkoleniowej od dnia uprawomocnienia wyroku, zasadne okazało się także przyznanie ubezpieczonemu prawa do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy na okres od 1 kwietnia 2016 r. do dnia uprawomocnienia się wyroku. Renta szkoleniowa jest bowiem tylko jednym z rodzajów rent i podobnie jak w przypadku „zwykłej” renty, warunkiem jej przyznania jest konieczność stwierdzenia istnienia niezdolności do pracy.
Mając na uwadze powyższe, Sąd Okręgowy na podstawieart. 47714§ 2 k.p.c.zmienił zaskarżoną decyzję i orzekł jak w punkcie I. sentencji wyroku.
Nadto, skoro w toku niniejszego postępowania ustalono, iż mimo upośledzenia organizmu możliwe jest podjęcie przez ubezpieczonego innej pracy po przekwalifikowaniu zawodowym (por. wyrok Sądu Najwyższego z 29 czerwca 2005 r., I UK 299/04, OSNP 2006 nr 5-6, poz. 93), niemożliwym było orzeczenie zgodniez jego wnioskiem o prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy, a koniecznym okazało się ustalenie ubezpieczonemu prawa do renty szkoleniowej. Mając na uwadze powyższe, Sąd I instancji na podstawie przepisuart. 47714§ 1 k.p.c.oddalił odwołanie ubezpieczonego w zakresie żądania przyznania mu prawa do stałej renty z tytułu niezdolności do pracy, o czym orzeczono w punkcie II. sentencji wyroku.
Sąd meriti wskazał również, że w myśl przepisu art. 118 ust. 1a ustawy rentowej, „w razie ustalenia prawa do świadczenia lub jego wysokości orzeczeniem organu odwoławczego za dzień wyjaśnienia ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji uważa się również dzień wpływu prawomocnego orzeczenia organu odwoławczego, jeżeli organ rentowy nie ponosi odpowiedzialności za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji. Organ odwoławczy, wydając orzeczenie, stwierdza odpowiedzialność organu rentowego”.
Zdaniem Sądu, w niniejszej sprawie należało więc jeszcze ocenić, czyw sytuacji, w której ubezpieczony domagał się od organu rentowego przyznania mu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, a organ rentowy twierdził, że mu ona nie przysługuje, gdyż jest on zdolny do pracy, możliwe było przyjęcie przez sąd, że organ rentowy ponosi odpowiedzialność za „niewyjaśnienie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji”. Należało przy tym za ową okoliczność uznać ustalenia co do stanu zdrowia ubezpieczonego i odniesienie go do faktycznie posiadanych przez ubezpieczonego kwalifikacji.
Jak wynika z przedstawionych wyżej wyników postępowania dowodowego,w niniejszej sprawie organ rentowy błędnie ocenił stan zdrowia ubezpieczonego. Na podstawie tych samych okoliczności i tych samych dokumentów, którymi dysponował organ rentowy Sąd uznał bowiem, że ubezpieczony trwale utracił zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. Lekarze orzecznicy ZUS – członkowie komisji lekarskiej ZUS nieprawidłowo ocenili bowiem stan zdrowiaA. K., nie wyciągając należytych wniosków z faktu przebycia przez niego dwóch operacji kręgosłupa i nie odnosząc skutków takich operacji dla faktycznych możliwości zawodowych ubezpieczonego (mimo, że takie wnioski prawidłowo wcześniej wyciągnęła lekarz orzecznik ZUS). Tym samym, w ocenie Sądu meriti koniecznym stało się stwierdzenie, że organ rentowy wydał błędną decyzję, odmawiającą przyznania prawa do świadczenia w sytuacji, gdy możliwe było wydanie decyzji zgodnej z prawem. Powyższe oznacza, że opóźnienie w ustaleniu prawa do świadczenia jest następstwem okoliczności, za które organ rentowy ponosi odpowiedzialność.
W tej sytuacji, z uwagi na treść przepisu art. 118 ust. 1a ustawy rentowej, koniecznym stało się orzeczenie jak w punkcie III. sentencji wyroku.
Z rozstrzygnięciem Sądu I instancji nie zgodził się organ rentowy, zaskarżając je w całości. Wyrokowi zarzucił:
1) naruszenie art. 12 ust. 2 i art. 13 ustawy rentowej poprzez jego błędną wykładnięi niewłaściwe zastosowanie polegające na przyjęciu, że ubezpieczony jest częściowo okresowo niezdolny do pracy, to jest do wykonywania pracy zgodnie z poziomem posiadanych kwalifikacji;
2) błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, a mający wpływ na jego treść, polegający na przyjęciu, że wnioskodawca jest całkowicie okresowo niezdolny do pracy zgodnie z poziomem posiadanych kwalifikacji.
Wskazując na powyższe, apelujący wniósł o:
1) zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie odwołania,
2) ewentualnie, uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji,
3) zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego za II instancję.
W uzasadnieniu skarżący wskazał, że bezsporne są w sprawie ustalenia dotyczące rozpoznanych u ubezpieczonego schorzeń. Wątpliwości zaś budzi ocena tych schorzeń, dokonana przez powołanych biegłych diabetologa oraz lekarza medycyny pracy, a w szczególności ich wpływ na możliwość świadczenia pracy zgodnie z poziomem posiadanych kwalifikacji. W ocenie organu rentowego stanowisko zawarte w opinii biegłych ortopedy oraz lekarza medycyny pracy, a dotyczące okresowej częściowej niezdolności do pracy ubezpieczonego, po 1 kwietnia 2016 r., które znalazło odbicie w zaskarżonym orzeczeniu, oraz zasadność przekwalifikowania zawodowego nie znajduje uzasadnienia. Apelujący wskazał, że biegli ortopeda oraz lekarz medycyny pracy przyjęli, iż ubezpieczony posiada określony poziom kwalifikacji i do tego poziomu kwalifikacji ubezpieczonego odnosili stwierdzone i rozpoznane schorzenia. Pominęli jednak fakt, że stopień zaawansowania istniejących schorzeń nie powodował naruszenia funkcji i sprawności ubezpieczonego, które czyniłyby go niezdolnym do wykonywania tych czynności. Biegła sądowa z zakresu medycyny pracy w swojej opinii z dnia 1 września 2016 r. wskazała jedynie na istnienie przeciwskazań do wykonywania prac na niektórych stanowiskach. W ocenie skarżącego opinie biegłych lekarzy, na których oparł się Sąd orzekający są wewnętrznie sprzeczne, z jednej strony u ubezpieczonego stwierdzono niezdolność do pracy, a z drugiej wskazano, że w przebiegu istniejących schorzeń obecnie nie doszło do naruszenia sprawności badanego ubezpieczonego, w stopniu znacznym. Te ustalenia powodują, że brak jest podstaw do przyjęcia niezdolności do pracy ubezpieczonego zgodnie z poziomem kwalifikacji jako podstawowej przesłanki przyznania prawa do renty. Organ rentowy wskazał na zastrzeżenia kierowanew toku procesu ze strony Przewodniczącej Komisji Lekarskiej, które nie znalazływ ocenie Sądu uzasadnienia, a które jednak organ rentowy podtrzymuje. Skarżący nadmienił, iż stanowisko wyrażone przez Przewodniczącą Komisji Lekarskiej jest dla organu podstawą wydawania decyzji i wiąże organ rentowy.
Ubezpieczony nie ustosunkował się do treści apelacji.
Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:
Apelacja organu rentowego okazała się nieuzasadniona.
Sąd Okręgowy, wydając zaskarżony wyrok, wyjaśnił wszystkie istotne okoliczności sprawy, właściwie przeprowadził postępowanie dowodowe oraz dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych w granicach zasad logiki formalnej i doświadczenia życiowego, zgodnie ze swobodną oceną dowodów w myślart. 233 § 1 k.p.c., a następnie wydał trafny, odpowiadający prawu wyrok. Sąd Apelacyjny w całości podzielił zarówno ustalenia faktyczne, jak i rozważania prawne Sądu I instancji, rezygnując jednocześnie z ich ponownego szczegółowego przytaczania (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 5 listopada 1998 r., I PKN 339/98, OSNAP 1999/24/776; z dnia 22 lutego 2010 r., I UK 233/09 i z dnia 24 września 2009 r., II PK 58/09).
Okolicznością sporną w niniejszej sprawie pozostawało ustalenie, czy ubezpieczonyA. K.był po dniu 31 marca 2016 r. osobą zdolną, czy też niezdolną do pracy oraz ocena stopnia i trwałości tej niezdolności. Sąd Apelacyjny wskazuje, że orzekając w sprawach o rentę z tytułu niezdolności do pracy Sąd zawsze bierze pod uwagę stan zdrowia ubezpieczonego na dzień wydania zaskarżonej decyzji, badając jej zgodność z prawem pod względem formalnym i merytorycznym, a w sprawie o przyznanie dalszego prawa do renty – jak to mam miejsce w niniejszej sprawie – dzień po ustaniu prawa do poprzednio przyznanego świadczenia. W związku z powyższym, z uwagi na okoliczność, iż ubezpieczony pobierał rentę do 31 marca 2016 r., stan jego zdrowia na potrzeby niniejszego postępowania ocenić należało na dzień 1 kwietnia 2016 r.
W pierwszej kolejności zważyć należy, iż ocena niezdolności do pracy przebiega w płaszczyznach: medycznej, gdzie brany jest pod uwagę charakter i przebieg procesów chorobowych oraz ich wpływ na stan czynnościowy organizmu oraz socjalnej, na której uwzględnia się posiadane kwalifikacje, zawód, wykonywane czynności i warunki pracy oraz możliwość dalszego wykonywania pracy zarobkowej, a także możliwość przywrócenia zdolności do pracy przez leczenie i rehabilitacje lub przekwalifikowanie zawodowe (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 czerwca 1999 r. II UKN 675/98 OSNP 0/16/624). Ocena całkowitej bądź częściowej niezdolności do pracy, w zakresie dotyczącym naruszenia sprawności organizmu i wynikających stąd ograniczeń możliwości wykonywania pracy, co do zasady wymaga wiadomości specjalnych. Specyfika dowodu z opinii biegłego wyraża się w tym, że sfera merytoryczna opinii kontrolowana jest przez Sąd, który nie posiada wiadomości specjalnych, tylko w zakresie zgodności z zasadami logicznego myślenia, doświadczenia życiowego i wiedzy powszechnej. Kryteria oceny tego rodzaju dowodu stanowią również poziom wiedzy biegłego, podstawy teoretyczne opinii, sposób motywowania sformułowanego w niej stanowiska oraz stopień stanowczości wyrażonych tez. Jak wskazał Sąd Najwyższy, opinia biegłego podlega ocenie zgodnie zart. 233 k.p.c.na podstawie właściwych dla jej przedmiotu kryteriów, jednak z uwagi na specyficzny charakter dowodu z opinii biegłego ocena ta jest o tyle ograniczona, że nie może wkraczać w zakres wymagający wiedzy specjalnej. Sąd nie może orzekać wbrew opinii biegłych sądowych – wprawdzie w ramach przyznanej Sądowi swobody w ocenie dowodów może on i powinien poddać opinie biegłych stosownej weryfikacji dla uznania ich za przekonujące bądź podlegające zdyskwalifikowaniu, jednakże nie może opierać się wyłącznie na własnej wiedzy, oderwanej od specjalistycznej wiedzy medycznej. Jednocześnie należy uwzględnić, że w sprawach o rentę z tytułu niezdolności do pracy ostatecznie decyduje Sąd, gdyż niezdolność do pracy jako przesłanka renty ma tu znaczenie prawne –art. 12 i 13 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych(Dz.U. z 2016 r. poz. 887; dalej jako „ustawa rentowa”), tak Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 3 września 2009 r. (III UK 30/09, LEX nr 537018).
W niniejszej sprawie wyrok Sądu Okręgowego oparty został na opiniach biegłych posiadających wieloletnie doświadczenie zawodowe z zakresu ortopedii oraz medycyny pracy. W ocenie Sądu Apelacyjnego opinie te zawierają trafne, logicznei spójne wnioski, w związku z czym Sąd Okręgowy słusznie uznał je za przekonujące oraz na ich podstawie dokonał ustaleń faktycznych w sprawie w zakresie stanu zdrowia ubezpieczonego, a także jego wpływu na zdolność do pracy zgodnej z posiadanymi kwalifikacjami. Zdaniem Sądu odwoławczego biegli sądowi przekonująco wyjaśnili, że w dacie wydania zaskarżonej decyzji oraz od 1 kwietnia 2016 r. uA. K.istniały podstawy do rozpoznania przewlekłego zespołu bólowego kręgosłupa L/S u osoby po dwukrotnym leczeniu operacyjnym oraz zmian zwyrodnieniowo-dyskopatycznych kręgosłupa lędźwiowego. Zdaniem biegłych przebyte operacje kręgosłupa stanowią przeciwwskazanie do wykonywania prac związanych z dźwiganiem, w tym pracy w zawodach montera instalacji sanitarnych i pracy maszynisty oczyszczalni i przepompowni ścieków. U ubezpieczonego występują ponadto nadal objawy rozciągowe, ograniczona jest też ruchomość kręgosłupa.A. K.może natomiast wykonywać prace lekkie, stąd też możliwe i celowe jest jego przekwalifikowanie zawodowe.
Sąd Okręgowy zatem trafnie ocenił, że w świetle rozpoznania i ocen medycznych biegłych, ubezpieczony nie może pracować zgodnie z posiadanym przez niego poziomem wykształcenia i kwalifikacjami w zawodzie montera instalacji budowlanych oraz zgodnie z doświadczeniem nabytym w ostatnio wykonywanej pracy na stanowisku maszynisty oczyszczalni i przepompowni ścieków, na których to stanowiskach wymaga się pełnej sprawności fizycznej – w szczególności sprawności obu rąk, możliwości dłuższego stania, chodzenia oraz długotrwałego utrzymywania kręgosłupa w pozycji przymusowej. Mając zatem na uwadze wnioski poczynione w oparciu o posiadany w sprawie materiał dowodowy, w powiązaniu z prawidłowymi ocenami medycznymi wyrażonymi przez biegłych specjalistów oraz właściwymi kwalifikacjami zawodowymi ubezpieczonego, Sąd Apelacyjny doszedł do wniosku, że ubezpieczony zgodnie z art. 12 ust. 1 i ust. 3 ustawy rentowej, był nadal, po dniu 31 marca 2016 r., częściowo niezdolny do pracy. Prawidłowo Sąd I instancji uznał jednak, iż przy przyznawaniu ubezpieczonemu prawa do renty należało mieć na uwadze celowość jego przekwalifikowania zawodowego, na które wskazali biegli lekarze sądowi orzekający w niniejszej sprawie. W tym miejscu przypomnieć należy, że zgodnie z art. 13 ustawy rentowej, przy ocenie stopnia i przewidywanego okresu niezdolności do pracy oraz rokowania co do odzyskania zdolności do pracy uwzględnia się stopień naruszenia sprawności organizmu oraz możliwości przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji, możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne. Wszechstronna analiza sprawy pod kątem wskazanych wyżej okoliczności,w szczególności wieku ubezpieczonego, zdaniem sądu odwoławczego prowadzi do wniosku, że celowym jest przekwalifikowanie zawodowe ubezpieczonego.
Tym samym, Sąd Apelacyjny podzielił stanowisko Sądu I instancji, który uznał, że wobec stwierdzenia celowości przekwalifikowania zawodowego należało przyznać ubezpieczonemu prawo do renty szkoleniowej na okres 6 miesięcy. Zważywszy na okoliczność, że prawo do renty szkoleniowej nie mogło być zrealizowane, a zatem nie został spełniony cel tego rodzaju prawa przez czas trwania procesu sądowego aż do czasu prawomocnego zakończenia sprawy, toteż Sąd Okręgowy – ze względu na cel tego świadczenia – zasadnie przedłużył okres pobierania świadczenia rentowego i dopiero po tym okresie przyznał prawo do renty szkoleniowej. Sąd Apelacyjny podziela wyrażony w orzecznictwie oraz doktrynie prawa pogląd, że w przypadku orzekania o przyznaniu prawa do renty szkoleniowej w toku postępowania sądowego po złożeniu odwołania do sądu od decyzji odmownej w przedmiocie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, przyznanie renty szkoleniowej powinno nastąpić od dnia wydania wyroku. Biorąc pod uwagę cel renty szkoleniowej, za co najmniej wątpliwe należałoby uznać przyznanie do niej prawa za okres poprzedzający datę wyrokowania, gdyż oczywiste jest, że świadczenie, którego społecznym przeznaczeniem jest umożliwienie w przyszłości osobie niezdolnej do pracy w dotychczasowym zawodzie przekwalifikowanie się i uzyskanie nowych kwalifikacji zawodowych, nie spełniałoby wówczas swojej funkcji (vide wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 28 maja 2013 r., sygn. III AUa 997/12, Lex nr 1419128, oraz przywołana tam literatura przedmiotu: Komentarz w Systemie Lex doart.60 ustawyo emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, autorzy Marcin Bartnicki, Bartosz Suchacki). Przyznanie zatem ubezpieczonemu prawa do renty szkoleniowej począwszy od uprawomocnienia się wyroku jest oczywiście racjonalne (wsteczne przyznanie renty szkoleniowej nie spełniłoby ustawowego celu, ponieważ nie ma możliwości wstecznego przekwalifikowania zawodowego). Zasadne jest także przyznanie prawa do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy nadal – do uprawomocnienia się wyroku – skoro z prawidłowych ustaleń Sądu I instancji wynika, że w dacie składania wniosku ubezpieczony był niezdolny do pracy zgodnej z posiadanymi kwalifikacjami.
Ustosunkowując się do treści zarzutów apelacji wskazać należy, żew utrwalonej już praktyce orzeczniczej sądów przyjęto, iż strona, która zamierza skutecznie podważyć wartość dowodową opinii biegłego sądowego i chce zakwestionować wnioski wyrażone w opiniach, winna przytoczyć rzeczowe argumenty, uzasadniające jej twierdzenia oraz konkretne uwagi i argumenty podważające miarodajność dotychczasowych opinii lub co najmniej miarodajność tę poddające w wątpliwość. W ocenie Sądu Apelacyjnego zarzuty podnoszone przez organ rentowy mają jedynie charakter polemiczny i sprowadzają się do odmiennej oceny schorzeń oraz dokumentacji medycznej ubezpieczonego niż ta, której dokonał Sąd Okręgowy. Jednocześnie organ rentowy nie wskazał żadnych uchybień w rozumowaniu Sądu I instancji, które skutkować mogłyby wydaniem błędnego rozstrzygnięcia. Stanowisko przedstawiane przez organ rentowy jest jedynie stanowiskiem strony procesu i nie znajduje ono poparcia w materiale dowodowym zgromadzonym w sprawie, w szczególności w opiniach biegłych sądowych lekarzy specjalistów. Nie można przede wszystkim zgodzić się za skarżącym, iż stopień zaawansowania istniejących schorzeń nie powodował naruszenia funkcji i sprawności ubezpieczonego, które czyniłyby go niezdolnym do pracy zgodnej z posiadanymi kwalifikacjami. Biegli jednoznacznie stwierdzili bowiem, że z uwagi na schorzenia ortopedyczne,A. K.utracił zdolność do wykonywania pracy w zawodzie wyuczonym jako monter instalacji budowalnych oraz jako maszynista oczyszczalnii przepompowni ścieków.
Reasumując, Sąd Apelacyjny uznał, że analiza wszystkich okoliczności sprawy w ujęciu aspektów medycznych oraz socjalnych dała podstawy do przyjęcia, że ubezpieczony był nadal, na dzień 1 kwietnia 2016 r., osobą częściowo niezdolną do pracy, a zatem spełnił podstawową przesłankę z art. 57 ustawy rentowej, koniecznej do przyznania prawa do renty. Oznacza to, że decyzja organu rentowego, wydanaw dniu 14 kwietnia 2016 r. była nieprawidłowa, przy czym, organ rentowy na podstawie tych samych okoliczności i tych samych dokumentów, którymi dysponował Sąd I instancji, uznał błędnie, że ubezpieczony nie jest niezdolny do pracy. Wobec powyższego, w myśl przepisu art. 118 ust. 1a ustawy rentowej, należało uznać odpowiedzialność organu rentowego za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania prawidłowej decyzji, co też Sąd Okręgowy w niniejszej sprawie słusznie uczynił (pkt III sentencji zaskarżonego wyroku).
Tak argumentując, Sąd Apelacyjny uznał, że zaskarżony wyrok odpowiada prawu, a wniesiona od niego apelacja jest niezasadna, co skutkować musiało jej oddaleniem, o czym orzeczono na podstawieart. 385 k.p.c.
SSA Romana Mrotek SSA Anna Polak SSO del. Andrzej Stasiuk | ```yaml
court_name: Sąd Apelacyjnyw Szczecinie
date: '2017-07-06'
department_name: III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych
judges:
- Andrzej Stasiuk
- Anna Polak
- Romana Mrotek
legal_bases:
- 'art. 12, art. 13 ust. 1, art. 14 ust. 1, 2a i 3, art. 57, art. 58, art. 60 ust.
1, art. 61, art. 118 ust. 1a oraz art. 129 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach
i rentach '
- art. 233 § 1 k.p.c.
recorder: St. sekr. sąd. Elżbieta Kamińska
signature: III AUa 86/17
``` |
155515000001003_II_Ca_000371_2017_Uz_2017-09-15_002 |
You are extracting information from the Polish court judgments.
Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value.
Please return the response in the identical YAML format:
```yaml
court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>"
date: <data, date in format YYYY-MM-DD>
department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\
\ department>"
judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>"
legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)>
recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder>
signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment>
```
=====
{context}
======
| Sygn. akt II Ca 371/17
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 15 września 2017 roku
Sąd Okręgowy w Szczecinie II Wydział Cywilny Odwoławczy
w składzie:
Przewodniczący:
SSO Zbigniew Ciechanowicz (spr.)
Sędziowie:
SO Violetta Osińska
SO Iwona Siuta
Protokolant:
sekr. sądowy Katarzyna Alaszewicz
po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 15 września 2017 roku wS.
sprawy z powództwaT. W.
przeciwkoG. R.
o zachowek
na skutek apelacji powoda od wyroku Sądu Rejonowego Szczecin - CentrumwS.z dnia 28 grudnia 2016 roku, sygn. akt I C 1208/11
1
oddala apelację;
2
zasądza od powodaT. W.na rzecz pozwanejG. R.kwotę 1.800 (tysiąc osiemset) złotych tytułem kosztów postępowania apelacyjnego;
3
przyznaje adwokatK. S. (1)od Skarbu Państwa Sądu Rejonowego Szczecin - Centrum w Szczecinie kwotę 1.476 (jeden tysiąc czterysta siedemdziesiąt sześć) złotych, w tym podatek od towarów i usług, tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej powodowi z urzędu w postępowaniu apelacyjnym.
SSO Violetta Osińska SSO Zbigniew Ciechanowicz SSO Iwona Siuta
Uzasadnienie wyroku z dnia 15 września 2017 r.:
PowódT. W.wniósł o zasądzenie odG. R.kwoty 33 333,33 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu tytułem należnego mu zachowku po zmarłej w dniu 4 maja 2010 roku matceM. W.. Spadkodawczyni nie pozostawiła żadnego majątku, lecz obdarowała pozwaną lokalem mieszkalnym położonym wS.o łącznej powierzchni 24,89 m2, którego wartość powód oszacował na kwotę 150 000 zł. Powód nadto dodał, że z uwagi na jego stan zdrowia, przysługuje mu dwie trzecie wartości udziału spadkowego, który by mu przypadał przy dziedziczeniu ustawowym. (150 000 zł x 1/3 = 50 000 zł x 2/3 = 33 333,33 zł).
PozwanaG. R.wniosła o oddalenie powództwa i wskazała, że zawarta zM. W.umowa darowizny omawianego lokalu mieszkalnego nie była w istocie umową darowizny, a umową dożywocia oraz że nie podlegała doliczeniu do masy spadkowej i ustalania zachowku. Na podstawie tej umowy pozwana zobowiązała się do dożywotniej opieki nad matką. Pozwana z obowiązku tego się wywiązała. Przez cały czas trwania służebności pozwana opiekowała się matką, opłacała czynsz i media. Pozwana pokryła nadto z własnych środków finansowych, poprzez zaciągnięcie pożyczki, 70% kosztów wykupu przedmiotowego mieszkania przez matkę stron. Pozwana przeprowadziła również remont spornego mieszkania bezpośrednio po zakupie, aby stworzyć dobre warunki egzystencji dla matki stron.
Wyrokiem z dnia 28 grudnia 2016 r. Sąd Rejonowy Szczecin Centrum wS.zasądza odG. R.na rzeczT. W., kwotę 1431,67 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 17 sierpnia 2011 roku (pkt I), oddalił powództwo w pozostałej części (pkt II), odstąpił od obciążania pozwanego nieuiszczonymi kosztami sądowymi oraz kosztami procesu (pkt III) i przyznał od Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego Szczecin-Centrum w Szczecinie – adwokatowiK. S. (1)kwotę 2952 zł, w tym podatek VAT, tytułem wynagrodzenia za pomoc prawną udzieloną powodowi z urzędu (pkt IV).
Powyższe rozstrzygnięcie oparto o następujące ustalenia faktyczne:
M. W.zamieszkała w stanowiącym własność komunalnąlokalu nr (...)przyul. (...).R.35 pod koniec lat 80-tych XX wieku. W 1992 rokuM. W.zadzwoniła do pozwanej z prośbą o pomoc w wykupie przedmiotowego mieszkania. Po konsultacji z mężem pozwana podjęła decyzję o pomocy w wykupie tego mieszkania. Pozwana zaciągnęła kredyt w banku na kwotę 10.000.000 zł, a nadto zapożyczyła się w zakładzie pracy na kwotę 5.000.000 zł. Następnie pieniądze w kwotach 10.000.000 zł oraz 5.000.000 złG. R.przesłała matceM. W.przekazami pocztowymi. Pozwana nigdy nie rozmawiała z matką na temat zwrotu przekazanych pieniędzy ani też nie domagała się ich zwrotu. W dniu 16 lutego 1993 rokuM. W.zawarła z Zarządem MiastaS.umowę o ustanowienie użytkowania wieczystego i sprzedaży, na podstawie której ustanowiono odrębną własność lokalu położonego wS.przyulicy (...).R.35/18 i sprzedano ten lokalM. W.wraz z udziałem we współwłasności budynku wynoszącym(...)części i oddano we współużytkowanie wieczyste udział w gruncie wynoszący(...)części. Cena sprzedaży została ustalona na kwotę 21 530 000 złotych.
W wykupionym na własność lokaluM. W.początkowo zamieszkiwała sama, ale w pewnym okresie na siłę wprowadził się do niej synT. W., który spał na rozkładanym łóżku. Zmarła nie zgadzała się na to, skarżyła się, ale mówiła, że nie ma siły, żeby coś z tym zrobić, bo to jest jej syn.
Znacznie wcześniej bowiem w wieku 14 lat pozwanaG. R.zmuszona była do opuszczenia domu rodzinnego i zamieszkania u swojej ciotki wS., która przygarnęła ją, bowiem matka pozwanej nie była w stanie zagwarantować jej bezpieczeństwa przed swoim mężem.
Na podstawie umowy z dnia 20 lipca 1999 rokuM. W.darowała córceG. W.prawo własności lokalu mieszkalnego położonego wS.przyulicy (...).R.35/18, dla którego Sąd Rejonowy w Szczecinie prowadziksięgę wieczystą KW (...)wraz z udziałem we współwłasności budynku wynoszącym(...)części i udziałem w prawie wieczystego użytkowania gruntu wynoszącym(...)części. W par. 4 umowyG. R.ustanowiła na rzeczM. W.dożywotnią nieodpłatną służebność osobistą mieszkania, polegającą na prawie wyłącznego korzystania przez nią z całego mieszkania - lokalu mieszkalnego położonego wS.przyulicy (...).R.35/18.
M. W.darowała powyższe mieszkanie swojej córce – pozwanej – bowiem chciała aby ta po pierwsze miała dokąd wrócić w przyszłości, a ponadto miała to być rekompensata za krzywdy jakich pozwana doznała w okresie młodości.
Sąd I instancji ustalił, że powód był uzależniony od alkoholu. Zdarzało się, że wynosił z mieszkania przedmioty celem uzyskania pieniędzy na alkohol, podbierał matce pieniądze z emerytury, doprowadzając do sytuacji, w której nie miała ona środków na wykup leków czy żywości. W takiej sytuacji pomocy pozwanej udzielały jej sąsiadki, które przynosiły jej codziennie obiady, a czasami również kolację. Ponadto robiły jej zakupy czy też przynosiły jej już gotowe rzeczy do jedzenia.M. W.skarżyła się nadto swoim sąsiadom, że jej synT. W.nadużywa alkoholu i wykrada jej jedzenie z lodówki.
Przed śmierciąM. W.sama funkcjonowała, sama chodziła. Jednakże jej stan zdrowia stopniowo się pogarszał. Już po pierwszym wylewie kobieta skarżyła się sąsiadkom , że zaczęły ginąc rzeczy z mieszkania wskazywała na brak pierścionka złotego, brak woluminów oraz brak pieniędzy, które były przeznaczone na opłacenie rachunków. Zmarła mówiła, że to syn zabrał te rzeczy, bo nikt inny nie miał kluczy od mieszkania i wtedy syn tam mieszkał. Była też sytuacja, że z inicjatywy syna przyszła jakaś osoba celem podpisania pożyczki przez zmarłą, ale ostatecznie nie doszło do zawarcia tej pożyczki. Były też takie sytuacje, że kobieta nie zażywała przepisanych przez lekarza leków kardiologicznych, ponieważ nie miała za co ich wykupić i czekała do emerytury.
Po wyprowadzce zeS., pozwana zamieszkała na stałe wS., gdzie pracowała zawodowo, miała męża i trójkę dzieci. Dlatego też początkowo odwiedzała swoją matkę sporadycznie, średnio raz, dwa razy do roku. Przyjeżdżała do niej także ze swoimi dziećmi w okresie wakacyjnym. Jednak w późniejszym czasie, z uwagi na pogarszający się stan zdrowia matki pozwana zaczęła przyjeżdżać doS.znacznie częściej, a nadto zabierała matkę do siebie doS..
Kiedy pozwana dowiedziała się, że jej matce amputowano nogę to zostawiła swoją rodzinę wS.i przyjechała doS., do matki i już z nią została. Było to w 2007 roku. Wówczas pozwana nakazała, aby powód, który notorycznie nadużywał alkoholu wyprowadził się z lokalu przyul. (...)wS..
Pozwana w owym czasie zajmowała się kompleksowo swoją matką 24 godziny na dobę. Zmieniała matce opatrunki, robiła zastrzyki, sprawdzała poziom cukru gleukometrem.
Jednak stan zdrowia matki pozwanej z miesiąca na miesiąc pogarszał się, miała bowiem udar mózgu, stymulator oraz miażdżycę i znalazła się w szpitalu. Kobieta stała się agresywna, wobec czego pozwana zmuszona była skorzystać z pomocy psychiatry. Niemniej przepisywane leki nie działały na matkę pozwanej. W związku z powyższym za poradą lekarzy, pozwana umieściła swoją matkę w ośrodku opiekuńczo-leczniczym. Wówczas pozwana wystąpiła do Sądu z wnioskiem o ubezwłasnowolnienie. Ostatecznie matka pozwanej trafiła do ośrodka wP., w którym to ośrodku zmarła w dniu 4 maja 2010 roku, pozostawiając córkęG. R.i synówT. W.iZ. W.
Pismem z dnia 22 lutego 2007 rokuZ. W.i pozwanaG. R.złożyła zawiadomienie do Prokuratury RejonowejS.–N.wS.dot. psychicznego i fizycznego znęcania się nad ich matkąM. W., przez synaT. W..
Postanowieniem z dnia 29 czerwca 2007 roku Prokurator Prokuratury Rejonowej Szczecin –N.wS.w sprawie 1 Ds. 949/07 umorzył dochodzenie w sprawie psychicznego i fizycznego znęcania się nadM. W.oraz kradzieży przedmiotów na szkodę ww. przez jej synaT. W..
Postanowieniem z dnia 17 maja 2011 roku Sąd Rejonowy Szczecin-Centrum w Szczecinie stwierdził, że spadek poM. W.zmarłej w dniu 4 maja 2010 roku wP., ostatnio zamieszkałej wS., na podstawie ustawy nabyli: córkaG. R., synT. W.oraz synZ. W.każdy w 1/ 3 części.
G. R.poniosła koszty pogrzebu zmarłejM. W.w wysokości 5 851,52 zł. Pozwana otrzymała na ten cel z ZUS kwotę 6 487,20 zł. Dodatkowo poniosła koszt zakupu nagrobka dla matki kwocie 2100,01 zł.
W latach 2000, 2007, 2009 i 2011 roku pozwana ponosiła koszty związane z przeprowadzeniem remontu lokalu przyul. (...).R.35 wS..
W ramach przeprowadzanych remontów w kuchni zostały położone płytki na ścianę i na podłodze, została wymieniona szafka pod zlewozmywak, jak również i sam zlewozmywak, bateria, okno. W pokoju została położona tapeta oraz przeprowadzono gruntowny remont łazienki polegający na tym, że została zamontowana kabina z brodzikiem, założono nowy piecyk gazowy, płytki na ścianę i podłogę. Została zamontowana umywalka, pomalowane zostały sufity we wszystkich pomieszczeniach. Wykonano przeróbki instalacji wodno – kanalizacyjnej w łazience, w związku ze zmianą miejsca położenia pieca gazowego. W późniejszym czasie pozwana sfinansowała wymianę wodomierza, remont balkonu poprzez położenie płytek, a także wymianę okna i drzwi balkonowych. Powód nie uczestniczył i nie finansował powyższych remontów.
Lokal mieszkalny numer (...)położony wS.przyulicy (...)ma powierzchnię użytkową 24,89 m2 i składa się z jednego pokoju, kuchni, łazienki z wc i przedpokoju. Znajduje się on na V piętrze w budynku wielorodzinnym, 6 – kondygnacyjnym, z oknami wychodzącymi na dwie strony świata, tj. na stronę południowo – zachodnią i południowo – wschodnią. Jest to tzw. Lokal szczytowy, wybudowany w technologii tradycyjnej w latach 60-tych. Jego funkcjonalność jest przeciętna, a standard jego wykończenia wg. stanu na dzień 20.07.1999 r. poniżej podstawowego.
Po tej dacie w lokalu dokonano następujących nakładów polepszających standard lokalu:
- położono w łazience terakotę – w 1999 roku;
- położono glazurę – w 1999 roku;
- w kuchni założono glazurę oraz terakotę;
- po 20 lipca 1999 roku wymieniono okna.
Aktualna wartość rynkowa prawa własności lokalu, według stanu na dzień 20 lipca 1999 r. i według cen na dzień 17 czerwca 2016 r. wynosi 88. 000 złotych.
Dowód: - pisemna opinia biegłego sądowegoK. B.wraz z załącznikami - k. 549- 593,
G. R.ma 64 lata, z wykształcenia jest technikiem elektronicznym o specjalności telekomunikacja. Pozwana ukończyła szkołę policealną. Na stałe zamieszkuje wS.. Otrzymuje świadczenie emerytalne w kwocie 1 500 zł miesięcznie netto. Posiada lokal mieszkalny wS., w którym zamieszkuje wraz z synem. Wcześniej korzystała z mieszkania wS.sporadycznie, przykładowo podczas wakacji, ale go nie wynajmowała. Pozwana nie zdecydowała się sprzedać mieszkania wS., bowiem w przyszłości być może przekaże je swoim dzieciom. Pozwana nie jest właścicielką innych nieruchomości za wyjątkiem wyżej wskazanych.
Dowód: - zeznaniaG. R.w charakterze strony k. 82 – 83.
PowódT. W.ma 62 lata, z zawodu jest kierowcą. Od blisko dwudziestu lat leczony jest z powodu choroby wieńcowej i nadciśnienia tętniczego. Cierpi na chorobę niedokrwienną serca, przeszedł cztery zawały mięśnia sercowego, choruje na przewlekłą niewydolność krążenia trzeciego stopnia. Ponadto cierpi na chorobę zwyrodnieniową kręgosłupa z częściowym upośledzeniem funkcji ruchowej, chorobę wrzodową żołądka i dwunastnicy, a także kamicę nerkową. Od 2001 roku przebywa na rencie z tytułu częściowej niezdolności do pracy.
W świetle przedstawionych faktów medycznych stan kardiologiczny powoda czynił go w dniu 4 maja 2010 roku częściowo i trwale niezdolnym do pracy. Powód w 2001 roku przebył dwukrotnie zawał serca oraz operację pomostowania aortalno – wieńcowego. Jednak następstwa przebytych zawałów były duże. Stan taki dyskwalifikował powoda od możliwości świadczenia pracy. Z powodu przebycia zawałów serca, a przede wszystkim z powodu ich następstw, powód był uznawany przez lekarzy orzeczników ZUS za długotrwale częściowo niezdolnego do pracy. Z wywiadu wynika, iż orzecznicy ZUS uznawali tę niezdolność do pracy za czasową.
Stwierdzona choroba alkoholowa, a także bieżące stałe nadużywanie alkoholu miały wpływ na stan zdrowia powoda, w tym w dniu 4 maja 2010 roku. Przewlekłe nadużywanie alkoholu powoduje uszkodzenia wielonarządowe. Dysfunkcja narządów ujawnia się po wielu latach picia alkoholu. Czas ujawnienia dysfunkcji narządów jest zależny od ilości i rodzaju wypijanego alkoholu oraz od wrażliwości osobniczej, wieku i płci osoby nadużywającej alkohol. Głównym schorzeniem powoda jest choroba wieńcowa i jej następstwa (zawał serca). Główne czynniki ryzyka choroby wieńcowej i zawału serca to nadciśnienie tętnicze, hipercholesterolemia i nałóg palenia papierosów. Przyczyną choroby wieńcowej jest miażdżyca tętnic wieńcowych. Alkohol jest również czynnikiem przyśpieszającym rozwój miażdżycy.
Częściowa niezdolność do pracy oznacza, że istnieją medyczne przeciwwskazania do świadczenia pracy zgodnej z kwalifikacjami. Powód z zawodu jest kierowcą. Zawód ten wykonywał przez wiele lat. Nie świadczył innej pracy. Praca kierowcy należy do prac ciężkich fizycznych.
Stwierdzenie częściowej niezdolności do pracy nie oznacza całkowitej niezdolności do pracy. Oznacza niezdolność do pracy w wykonywanym przez lata zawodzie. Powód mógł podjąć na dzień 4 maja 2010 roku pracę lekką, np. w charakterze konserwatora, bądź nisko kwalifikowane prace usługowe, np. jako dozorca, ochroniarz, parkingowy. Orzeczenie trwałej częściowej niezdolności do pracy nie jest tożsame z orzeczeniem całkowitej niezdolności do pracy. Stan zdrowia powoda w dniu 4 maja 2010 roku pozwalał mu na wykonywanie pracy lekkiej.
W sprawie III C 716/15 tutejszy Sąd wydał wyroku, w którym zstępnym zmarłego w trakcie procesu uprawnionego do zachowku brata stronZ. W.obniżył wartość zachowku o 70%.
Oceniając tak ustalony stan faktyczny Sąd I instancji powództwo uznał za uzasadnione w niewielkiej części, jedynie do kwoty 1 431,67 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 17 sierpnia 2011 roku.
Sąd I instancji uznał, że skoro powód w chwili śmierci spadkodawczyni nie był trwale niezdolny do pracy ani małoletni, to należy mu się, stosownie do treściart. 991 § 1 k.c., połowa wartości tego udziału, czyli 1/6 wartości stanu czynnego spadku. Posiłkując się opinią biegłego sądowego Sąd Rejonowy uznał, że stwierdzenie częściowej niezdolności do pracy nie oznacza całkowitej niezdolności do pracy. Oznacza niezdolność do pracy w wykonywanym przez lata zawodzie. Powód mógł podjąć na dzień 4 maja 2010 roku pracę lekką, np. w charakterze konserwatora, bądź nisko kwalifikowane prace usługowe, np. jako dozorca, ochroniarz, parkingowy. Orzeczenie trwałej częściowej niezdolności do pracy nie jest tożsame z orzeczeniem całkowitej niezdolności do pracy. Stan zdrowia powoda w dniu 4 maja 2010 roku pozwalał mu na wykonywanie pracy lekkiej.
Wynikająca z opinii biegłego częściowa niezdolność do pracy w rozumieniu art. 12 ust. 3 ustawy z 17.12.1998 r. o emeryturach i rentach z FUS (t.j. Dz.U. z 2015 r. poz. 748) nie sprzeciwia się uznaniu, że uprawniony do zachowku jest trwale niezdolny do pracy w swoim zawodzie.
Sąd ustalił, żeM. W.przysługiwało prawo własności lokalu mieszkalnego położonego wS.przyulicy (...).R.35/18, które na podstawie umowy z dnia 20 lipca 1999 rokuM. W.darowała córce - pozwanejG. R.. Przedmiot tej darowizny, stosownie do treściart. 994 § 1 kcpodlega doliczeniu do wartości spadku. Za nieuzasadniony Sąd I instancji uznał zarzut pozwanej, iż umowa darowizny z dnia 20 lipca 1999 r. była w istocie umową dożywocia, albowiem co innego wynika z jej faktycznej treści.
Wartość przedmiotu darowizny w postaci prawa własności lokalu położonego wS.przyulicy (...).R.35/18 została ustalona w oparciu o treść opinii biegłego sądowegoK. B., który wycenił wartość tego prawa na kwotę 88.000 złotych, której wnioski Sąd Rejonowy uznał, za przekonywujące i rzetelne.
Za dług spadkowy w rozumieniuart. 922 § 3 k.c.Sąd I instancji uznał natomiast wydatek poniesiony przez pozwaną, z własnych środków, na nagrobek w kwocie 2.100,01 zł., który to koszt nie stanowił kwoty nadmiernej czy ponad przeciętnej. Sąd nie uwzględnił kosztów ceremonii pogrzebowej zmarłejM. W.w wysokości 5 851,52 zł, bowiem pozwana otrzymała na ten cel środki z ZUS w łącznej wysokości 6 487,20 zł. Koszty około pogrzebowe zostały również pokryte z nadwyżki.
Ustalając substrat zachowku Sąd I instancji wskazał, że skoro powódT. W.był powołany do spadku w 1/3 części, należny mu zachowek stanowiący równowartość połowy tego udziału powinien wynosić 1/6 całości spadku, co odpowiada kwocie 14 316,67 zł. Jednocześnie Sąd ten uznał za uzasadniony podniesiony przez pozwaną zarzut sprzeczności żądania z zasadami współżycia społecznego i dokonał odpowiedniego do ustaleń faktycznych obniżenia kwoty należnego zachowku.
Skoro pozwana przekazała matce na wykup mieszkania kwotę ówczesnych 15.000.000 zł jako jedyna z rodzeństwa, do którego matka zwracała się o pomoc finansową. Pozwana nigdy nie domagała się od matki zwrotu tej kwoty, to gdyby nie jej pomoc finansowa dla matki, mieszkanie nie zostałoby wykupione na własność i jako wynajmowane, w ogóle nie weszłoby do spadku. Nie można również czynić zarzutu pozwanej, że jeszcze przed ukończeniem pełnoletniości zmuszona była opuścić dom rodzinny z uwagi na niebezpieczeństwo grożące jej ze strony ojca, i zamieszkać na stałe wS., gdzie znalazła schronienie u swojej ciotki. Powyższa okoliczność a także utrata kontaktu z bliskimi leżała również u podstaw dokonania darowizny mieszkania na jej rzecz, co stanowiło swoiste zadośćuczynienie za krzywdy doznane przez pozwaną w młodości. Sąd uznał za zasadne obniżenie kwoty należnego powodowi zachowku o 70 %, albowiem w tej właśnie proporcji- odnosząc się do ceny wykupu mieszkania pozwana udzieliła matce finansowej pomocy związanej z jego wykupem. (cena wykupu 21.530.000; kwota przekazana przez pozwaną 15.000.000 stanowi blisko 70 % ceny wykupu lokalu). Stąd kwota należnego powodowi zachowku została pomniejszona o 70% z kwoty 14 316,67 zł, tj. o kwotę 10 021,67 zł, pozostawiając tym samym kwotę 4 295 zł.
Ponadto Sąd I instancji obniżył kwotę zachowku dodatkowo o kwotę 20%, z uwagi na fakt, iż postępowanie powoda w stosunku do swojej matki – jeszcze za jej życia – uznać należało za naganne. Powód też przez szereg lat nie garnął się do pracy, żeby matce pomóc. Powód był osobą uzależnioną od alkoholu. Po wprowadzeniu się do mieszkaniaM. W.zdarzało się, że wynosił z mieszkania przedmioty celem uzyskania pieniędzy na alkohol, podbierał matce pieniądze z emerytury, doprowadzając do sytuacji, w której nie miała ona środków na wykup leków czy żywości. W takiej sytuacji pomocy pozwanej udzielały jej sąsiadki, które przynosiły jej codziennie obiady , a czasami również kolację. Ponadto robiły jej zakupy czy też przynosiły jej już gotowe rzeczy do jedzenia.M. W.skarżyła się nadto swoim sąsiadom, że jej synT. W.nadużywa alkoholu i wykrada jej jedzenie z lodówki. W ocenie Sądu Rejonowego powód naruszył podstawowe zasady współżycia społecznego tj. wsparcia rodziców na starość, opieki nad najbliższymi potrzebującymi pomocy, co uzasadnia obniżenie kwoty należnego pierwotnemu powodowi zachowku dodatkowo o 20 %, a więc łącznie o 90%. Stąd kwota należnego powodowi zachowku została pomniejszona o 90% z kwoty 14 316,67 zł, tj. do kwoty 1 431,67 zł.
Za istotne również uznano i to, iż w większości opiekę nad spadkodawczynią w okresie, kiedy był ona najtrudniejsza, sprawowała pozwana, która zamieszkała z matką po amputacji kończyny pozostawiając zS.swoją rodzinę, w tym małoletnią córkę.
Jako podstawę prawną zasądzenia odsetek wskazanoart. 455 k.c., zaś ich wymagalność była związana z chwilą wezwania pozwanej do zapłaty, co nastąpiło poprzez doręczenie pozwu.
Apelację od pkt II wyroku Sądu Rejonowego Szczecin-Centrum w Szczecinie z dnia 28 grudnia 2016 r. wydanego w sprawie o sygn. akt I C 1208/11, wywiódł powód żądając jego zmiany poprzez zasądzenie od pozwanejG. R.kwoty 33.333,33 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 16 sierpnia 2011 r. oraz zasądzenie od pozwanej kosztów procesu za obie instancje, ewentualnie uchylenie wyroku Sądu I instancji w zaskarżonym zakresie i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.
Zaskarżonemu orzeczeniu zarzucono:
I
Naruszenie przepisów prawa materialnego, a mianowicie:
a
art. 991 § 1 k.c.poprzez jego błędną wykładnię skutkującą przyjęciem, iż powodowi jako osobie częściowo i trwale niezdolnej do pracy przysługuje zachowek w wysokości połowy wartości udziału spadkowego, który by mu przypadał przy dziedziczeniu ustawowym, podczas gdy prawidłowa wykładnia tego przepisu każe przyjąć, iż - z uwagi na stwierdzony stan zdrowia powoda w dacie 04 maja 2010 r. - przysługuje mu zachowek w wysokości dwóch trzecich udziału spadkowego, który by mu przypadał przy dziedziczeniu ustawowym,
b
art. 5 k.c.poprzez jego błędną wykładnię i bezpodstawne zastosowanie skutkujące przyjęciem, iż w realiach niniejszej sprawy zachodzi podstawa do obniżenia należnego powodowi zachowku aż o 90%, z uwagi na fakt rzekomego przyczynienia się pozwanej do zakupu mieszkania przyul. (...)wS.w 70%, a nadto z uwagi na naganne w ocenie Sądu zachowanie powoda względem matki - polegające na braku pomocy z jego strony, skutkujące kolejnym obniżeniem o dalsze 20%, powodujące w swojej istocie praktycznie całkowite pozbawienie powoda należnego mu zachowku.
II
Naruszenie prawa procesowego, które to naruszenia miały wpływ na wynik sprawy, a mianowicie:
a
art. 233 § 1 k.p.c.w zw. zart. 278 § 1 k.p.c.poprzez:
i
danie przymiotu pełnej wiarogodności opinii biegłegoK. B.z zakresu wyceny i szacowania nieruchomości oraz opinii uzupełniającej, w świetle wskazanej przez biegłego wartości 88.000 zł w odniesieniu do wartości lokalu przyul. (...)wS., a następnie ustalenie w oparciu o tę wartość substratu zachowku należnego powodowi,
ii
uznanie, że wnioski wyciągnięte przez biegłego są logiczne i przekonywujące, podczas gdy nadal aktualne pozostają zastrzeżenia powoda dotyczące sposobu przeprowadzonych oględzin, oparcia wniosków opinii o dokumenty i oświadczenia nieznane stronie (oświadczenie pozwanej z dnia 17 czerwca 2016 r.) oraz nieuwzględnienie pomieszczeń przynależnych (piwnicy) przy wycenie wartości lokalu,
(...)
bezpodstawne oddalenie wniosku o dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z opinii innego biegłego z zakresu szacowania nieruchomości na okoliczność wyceny wartości lokalu stanowiącego podstawę obliczenia zachowku,
b
art. 228 § 2 k.p.c.poprzez oparcie ustaleń stanu faktycznego i okoliczności uzasadniających obniżenie zachowku dla powoda o 70% o wiadomości uzyskane przez sąd meriti z urzędu w postaci treść zapadłego w innej sprawie rozstrzygnięcia toczącego się przed Sądem Rejonowym Szczecin-Centrum w Szczecinie pod sygn. akt I C 716/15, nieznanego powodowi,
c
art. 233 § 1 k.p.c.poprzez przekroczenie zasady sędziowskiej swobody w ocenie dowodów, a dokonanie dowolnej oceny materiału dowodowego polegający na przyjęciu, iż kwota 2100 zł wydatkowana przez pozwaną na nagrobek dla matki stanowiła kwotę zwyczajowo przyjętą w danym środowisku, a nadto nieuwzględnienie okoliczności posiadania przez pozwaną nadwyżki finansowej w wysokości 635,68 zł powstałej na skutek otrzymania zasiłku pogrzebowego od ZUS, pomniejszonego o koszty pogrzebu wyprawionego spadkodawczyniM. W.,
d
art. 233 § 1 k.p.c.poprzez przekroczenie zasady swobodnej oceny dowodów, a dokonanie dowolnej oceny materiału dowodowego w postaci zeznań powoda poprzez uznanie, iż nie zasługują one na nadanie im przymiotu pełnej wiarygodności w przeważającej części w zakresie w jakim strona wskazywała na fakt opiekowania się matką, brak nadużywania alkoholu i oferowaną pomoc finansową, podczas gdy prawidłowa ocena zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego w świetle zasad logiki i doświadczenia życiowego każe przyjąć, iż zeznania powoda polegają w całości na prawdzie,
e
art. 233 § 1 k.p.c.poprzez przekroczenie zasady swobodnej oceny dowodów, a dokonanie dowolnej oceny materiału dowodowego w postaci zeznań świadkówT. S.,I. M.,M. K.,L. Ł.,K. S. (2)iR. T., a nadto samej pozwanej - poprzez nadanie im przymiotu pełnej wiarygodności, podczas gdy prawidłowa ocena zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego w świetle zasad logiki i doświadczenia życiowego, zwłaszcza w świetle zeznań powoda każe przyjąć wniosek przeciwny.
Pozwana zażądała oddalenia apelacji i zasądzenia od powoda kosztów postępowania odwoławczego.
Sąd odwoławczy zważył, co następuje:
Apelacja nie była słuszna.
Sąd Okręgowy podziela ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd I instancji uznając, iż ich podstawą stanowił w całości materiał dowodowy zaprezentowany przez strony w niniejszej sprawie, który został oceniony w ramach wyznaczonych przezart. 233 § 1 k.p.c.
Odnosząc się do poszczególnych zarzutów apelacji zważyć należy:
I.
U podstaw zarzutu naruszenia przez Sąd I instancjiart. 991 § 1 k.p.c.(zarzut I a) w istocie tkwił zarzut niewłaściwych ustaleń w zakresie niezdolności powoda do pracy. Już tylko z brzmienia tego przepisu wynika to, że powodowi należało by się dwie trzecie udziału spadkowego, który by mu przypadał przy dziedziczeniu ustawowym, jeżeli byłby w chwili otwarcia spadku trwale niezdolny do pracy.
Sąd I instancji trafnie dostrzega brak kodeksowej definicji pojęcia „trwałej niezdolności do pracy” i słusznie posiłkuje się w tej mierze dorobkiem wypracowanym przez Sąd Najwyższy, przywołując pogląd wyartykułowany w uzasadnieniu wyroku z dnia 30 października 2003 r., (IV CK 158/02) wskazał, że uprzywilejowanie przewidziane wart. 991 § 1 k.c.dotyczy jedynie uprawnionych całkowicie i trwale niezdolnych do pracy.
Podzielając taki kierunek wykładni przytoczonego wyżej przepisu dostrzec wypada jego słuszność aksjologiczną sprowadzającą się do akceptacji stwierdzenia, że szczególnego uprzywilejowania nie wymaga osoba zdolna do jakiejkolwiek pracy. Wyrazem akceptacji tego kierunku wykładni w orzecznictwie sądów powszechnych będzie np. teza wyroku Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 5 lipca 2016 r.(...)wskazująca na to, że ocena, czy osoba uprawniona do zachowku była w dniu otwarcia spadku trwale niezdolna do pracy w rozumieniuart. 991 § 1 k.c.powinna być dokonana z uwzględnieniem wszystkich okoliczności decydujących o możliwości osiągnięcia przez tę osobę dochodów z pracy zarobkowej, a więc wynikająca z opinii biegłego częściowa niezdolność do pracy w rozumieniu art. 12 ust. 3 ustawy z 17.12.1998 r. o emeryturach i rentach z FUS (t.j. Dz.U. z 2015 r. poz. 748) nie sprzeciwia się uznaniu, że uprawniony do zachowku jest trwale niezdolny do pracy jeżeli z okoliczności faktycznych wynika niezbicie, że uprawniony pozbawiony został możliwości wykonywania jakiejkolwiek pracy zarobkowej.
Pogląd powoda o zdolności wykonywania lekkiej pracy przez małoletnich ze względu na brzmienieart. 991 § 1 k.c.może być co najwyżej uznany za głos w dyskusji o ewentualnych, postulowanych zmianach ustawowych, a nie jako argument sprzeczny z bezwzględnie obowiązującą normą prawa materialnego.
Brak skonkretyzowanych zarzutów co do ustaleń i wniosków powołanego w sprawie biegłego sądowegoG. K., a zwłaszcza w części dotyczącej zdolności powoda do lekkiej pracy, sprawia że analizowany zarzut jest pozbawiony podstaw faktycznych.
II.
Rację ma powód, iż obniżenie należnego mu zachowku o 90% stanowi, biorąc pod uwagę fakt wyższych kosztów niniejszego postępowania aniżeli zasądzonej na jego rzecz kwoty, pozbawienie go prawa do zachowku. Tym niemniej okoliczność ta nie świadczy o naruszeniu przez Sąd I instancjiart. 5 k.c., zwłaszcza poprzez błędne jego zastosowanie. Powód nie podaje na czym ma polegać błędna wykładnia tego przepisu dokonana przez Sąd I instancji, zaś Sąd odwoławczy okoliczności tej dostrzec nie może.
Sąd I instancji obniżenie należnego powodowi zachowku przeprowadził ze względu na dwie okoliczności. Po pierwsze, Sąd ten ustalił, iż pozwana darowała swojej matce kwotę stanowiącą 70% kosztów wykupu lokalu mieszkalnego będącego w efekcie przedmiotem darowizny, czego powódin concretonie zakwestionował. Po drugie, Sąd ustalił szereg godnych dezaprobaty zachowań powoda, godzących w materialny byt matki stron i sprzecznych z zasadami relacji między członkami rodziny, które winny się cechować troską i odpowiedzialnością wobec członka rodziny. Obydwie te kwestie uznać należy za tezę o nadużyciu przez powoda jego prawa podmiotowego o zachowek. Z czym należy się zgodzić, wskazując na aprobatę orzecznictwa Sądu Najwyższego wobec takiego rozwikłania spraw o podobnym charakterze (zob. Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 16 czerwca 2016 r. w sprawie V CSK 625/15 z przywołanym orzecznictwem).
Zachowanie powoda polegające na uszczuplaniu dochodów matki i majątku, brakiem pomocy w życiu codziennym ma nie tylko aspekt moralny, lecz również i finansowy. W takim kontekście partycypowanie przez powoda w spuściźnie po matce, która powstała przede wszystkim staraniem pozwanej, w wymiarze opisanym pozwem nie może być ujęte inaczej jak tylko poprzez pryzmat nadużycia prawa. Dostrzec należy, że skoro prawa osób uprawnionych do zachowku służą urzeczywistnianiu obowiązków moralnych, jakie spadkodawca ma wobec najbliższych (zob. wyrok Sądu Najwyższego z 7 kwietnia 2004 r., IV CK 215/03), to również kwestia moralnych obowiązków powoda wobec matki słusznie była przedmiotem ustaleń Sądu I instancji.
Zarzut naruszenia prawa materialnego w postaciart. 5 k.c.pozostaje w ścisłym związku z zarzutami procesowymi dotyczącymi dokonanej przez Sąd I instancji oceny materiału dowodowego w postaci zeznań powoda i świadków, która miała być sprzeczna z zasadą opisaną w treściart. 233 § 1 k.p.c.(zarzuty II d i e). Sąd odwoławczy nie podziela tych zarzutów, uznając, że dokonana przez Sąd I instancji ocena zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego jest prawidłowa i nie naruszaart. 233 §1 k.p.c., który stanowi, że sąd ocenia wiarogodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. Jeżeli z określonego materiału dowodowego sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to ocena sądu nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów i musi się ostać, choćby w równym stopniu, na podstawie tego materiału dowodowego, dawały się wysnuć wnioski odmienne. Tylko w przypadku, gdy brak jest logiki w wiązaniu wniosków z zebranymi dowodami lub gdy wnioskowanie sądu wykracza poza schematy logiki formalnej albo, wbrew zasadom doświadczenia życiowego, nie uwzględnia jednoznacznych praktycznych związków przyczynowo - skutkowych, to przeprowadzona przez sąd ocena dowodów może być skutecznie podważona (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 27 września 2002 r., II CKN 817/00). Zatem dla skuteczności zarzutu naruszenia powyższego przepisu nie jest wystarczające samo stwierdzenie o wadliwości dokonanych ustaleń faktycznych. Konieczne jest tu wskazanie przyczyn dyskwalifikujących postępowanie sądu w tym zakresie. Skarżący powinien wskazać jakie kryteria oceny naruszył sąd przy ocenie konkretnych dowodów, uznając brak ich wiarygodności i mocy dowodowej lub niesłuszne im je przyznając. Zwalczanie swobodnej oceny dowodów nie może polegać li tylko na przedstawieniu własnej, korzystnej dla skarżącego wersji zdarzeń, ustaleń stanu faktycznego opartej na własnej ocenie, lecz konieczne jest posłużeniu się argumentami wyłącznie jurydycznym wykazywanie, że wskazane wart. 233 § 1 k.p.c.kryteria oceny wiarygodności i mocy dowodów zostały naruszone, co miało wpływ na wyrok sprawy (tak Sąd Apelacyjny w Warszawie w wyroku z dnia 10 lipca 2008 r., VI ACa 306/08). Sąd odwoławczy dokonał analizy zeznań stron i świadków.
Szczególną uwagę zwrócono na opisane zarzutami apelacyjnymi zeznania świadków:T. S.(k. 386 i dalsze), która podała m.in., że wie od zmarłej, iż powód odbierał jej pieniądze i jedzenie, widziała pustą lodówkę, karmiła zmarła przez prawie dwa lata,K. S. (2)(k. 389 i dalsze), zeznającej, że powód na siłę wprowadził się do swojej matki, wyjadał jej z lodówki, wynosił z mieszkania zmarłej biżuterię, książki, pieniądze, usiłował zaangażować w zaciąganie przez siebie pożyczki, widziała powoda w domu zmarłej – był pod wpływem alkoholu śmierdzący alkoholem, papierosami i moczem,E. W.(k. 401 i dalsze) która podała, że powód przychodził do matki podpity po jej emeryturę, i również była zaangażowała się w pomoc sąsiedzką w dożywianie matki stron. Zeznania o podobnej treści składałaC. K.(k. 402 i dalsze) orazH. B.(k. 413 i dalsze). Zeznania te nie są korzystne dla powoda, lecz fakt ten nie może determinować stwierdzenia, że są one wyrazem negatywnego stosunku świadków do powoda ze względu na to, że osoby te mają interes w składaniu niezgodnych z prawdą zeznań. Istnienie takiego interesu nie zostało nawet uprawdopodobnione. Jeżeli jeden ze świadków używał w stosunku do powoda określenia „pasożyt”, to niewątpliwie miało ono charakter oceny, i to oceny negatywnej. Nie sposób jednak nie dostrzec tego, że przedstawione przez świadka zachowania powoda (picie przez powoda alkoholu, wynoszenie przez niego z mieszkania matki różnych przedmiotów, pieniędzy i jedzenia) nie może zasługiwać na pozytywną ocenę.
Marginalnie wskazać należy, iż nawet córka powoda (k. 420) wskazywała, że przychodził on do zmarłej pod wpływem alkoholu i prosił również o pieniądze, które dostawał.
Pośrednio słuszność ustaleń Sądu I instancji co do zachował powoda względem matki potwierdza treści uzasadnienia postanowienia o umorzeniu dochodzenia z dnia 29 czerwca 2007 r., gdzie stwierdzono, iż prokurator po przesłuchaniu świadków i matki powoda ustalił, że powód nie pracował, był na utrzymaniu matki, przeznaczał jej pieniądze zamiast na opłaty to na swoje potrzeby, zabierał z domu biżuterię (k.144).
Odnosząc się do zarzutu opisanego w pkt II b apelacji, tj. oparcia zaskarżonego rozstrzygnięcia o ustalenia zawisłej przed Sądem Rejonowym Szczecin-Centrum w Szczecinie sprawy o sygn. akt I C 716/15, co miało by naruszaćart. 228 § 1 k.p.c., stwierdzić należy, że analiza ustaleń faktycznych opisanych w uzasadnieniu wyroku z dnia 28 grudnia 2016 r. wskazuje na to, że Sąd I instancji nie oparł się na jakimkolwiek dowodzie przeprowadzonym w sprawie III C 716/16. Zakres orzeczniczego zainteresowania Sądu I instancji tym rozstrzygnięciem został przedstawiony w obecności pełnomocnika powoda na rozprawie w dniu 15 grudnia 2016 r. i nie dotyczył sfery wzajemnych relacji między stronami.
III.
Jako niezasadne ocenić należy zarzuty zmierzające do pozbawienia przymiotu rzeczowości i wiarygodności opinii biegłegoK. B.z zakresu wyceny i szacowania nieruchomości, prowadzącej Sąd I instancji do wniosku, iż lokal będący przedmiotem darowizny według stanu z dnia jej dokonania i cen aktualnych ma wartość 88 000 zł.
Faktem pozostaje, że biegłego sądowy wykorzystał materiały pochodzące z innej sprawy (zwłaszcza w zakresie stanu lokalu z chwili darowizny) i nie przeprowadził oględzin sporządzając pierwszą opinię, tym niemniej nie wpłynęło to na prawidłowość ustaleń i wniosków biegłego. Biegły na wyraźne polecenie sędziego lokal obejrzał, w obecności powoda. Nadto, dostrzec wypada, że pozwana w toku niniejszej sprawy, co znalazło odzwierciedlenie w postępowaniu dowodowym, zaprezentowała szereg faktur i rachunków opatrzonych jej nazwiskiem i adresem zamieszkania wS.dotyczących zakupów materiałów budowlanych i wykończenia wnętrz (k. 173-194), zaprezentowała 4 fotografie fragmentów mieszkania wykonane przed jego remontem (k. 244-245), zaś córka powoda podała, że remont przeprowadzała tylko pozwana (k. 412v). Okoliczności te pozwalają zaaprobować oszacowanie przez biegłego lokalu mieszkalnego pozwanej bez uwzględnienia prac remontowych przez nią przeprowadzonych.
Dostrzec należy, że lokal darowany pozwanej przez matkę stron, to mieszkanie o małej powierzchni, jednopokojowe, usytuowane na 4 piętrze pięciokondygnacyjnego, typowego budynku z lat sześćdziesiątych ubiegłego wieku. Biegły sądowy dostrzegł to, że lokal tej jest lokalem szczytowym, że jego okna wychodzą na dwie strony świata (k. 652), zaś z zapisów w księdze wieczystej nie wynika to, aby do lokalu należały jakiekolwiek pomieszczenia przynależne. Sam fakt korzystania przez właściciela lokalu z pomieszczenia piwniczego stanowiącego część wspólną nieruchomości nie może więc wpłynąć na wartość szacowanego prawa.
Powyższe okoliczności wskazują na to, że zarzuty apelacji nakierowane na podważenie rzetelności opinii biegłego, która legła u podstaw określenia wartości udziału spadkowego nie były trafne, zaś oczekiwanie pozwanego przeprowadzenia dowodu z opinii innego biegłego z zakresu szacowania nieruchomości na okoliczność wyceny wartości lokalu nieusprawiedliwione.
IV.
Odnosząc się do zarzutu przekroczenia zasady sędziowskiej swobody w ocenie dowodów poprzez przyjęcie, iż kwota 2100 zł wydatkowana przez pozwaną na nagrobek dla matki stanowiła kwotę zwyczajowo przyjętą w danym środowisku stwierdzić wypada, że zarzut ten nie był powiązany z jakąkolwiek analizą analogicznych stanów faktycznych, które prowadziły by do wniosku, iż w sytuacjach podobnych koszty nagrobka,in concreto, bywają niższe.
Już w latach osiemdziesiątych zeszłego wieku Sąd Najwyższy wyrażał pogląd, że koszt postawienia nagrobka należy do kosztów pogrzebu i musi jednak mieścić się w granicach kosztów przeciętnych, jeżeli nawet koszty rzeczywiste były znaczne, np. z uwagi na materiał lub wystrój nagrobka, wyższe (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 6 stycznia 1982 r., II CR 556/81 LEX 8388, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 22 stycznia 1981 r., II CR 600/80 LEX 8301).
To, że w ocenie powoda upamiętnienie pamięci matki mogło by się ograniczyć do niższej kwoty – powód nie podaje do jakiej – to ocena taka jest pozbawiona jakichkolwiek merytorycznych przesłanek. Podzielić należy ocenę Sądu I instancji, że kwota wydatkowana przez pozwaną na nagrobek matki nie może być uznana za taką przekraczającą zwyczajowo i powszechnie przyjęte wydatki na ten cel w naszym społeczeństwie. Mało tego, w ocenie Sądu odwoławczego nie jest to kwota znaczna i raczej zbliżona do pewnego minimum związanego z oczekiwaniem trwałości i jakości takiego wyrazu uczczenia pamięci po zmarłych członkach naszej społeczności.
Powód formułując zarzuty dotyczące kosztów pogrzebu matki stron wskazał na nadwyżkę związaną z wydatkowaniem przez pozwaną zasiłku pogrzebowego. Zarzut tak sformułowany sprowadza się do tego, że Sąd I instancji nie powinien ustalając wysokość kosztów pochówku zmarłej uwzględniać pełnej kwoty 2100 zł. na zakup nagrobka, lecz powinna to być kwota niższa o 635,68 zł. Dostrzec jednak należy, że Sąd I instancji nazywa koszty pokryte z tej kwoty jako „około pogrzebowe”, zaś z zeznań pozwanej wynika, że przeznaczyła ja częściowo na ofiarę dla księdza, jego dojazd na pogrzeb a częściowo na stypę. W ocenie Sądu Okręgowego błędny jest pogląd zaprezentowany przez powoda o konieczności, czy nawet możliwości prawnej, zarachowania takiej kwoty na koszty nagrobka. Zasiłek pogrzebowy można bowiem traktować jako świadczenie socjalne, wypłacane z ubezpieczenia społecznego i spełniające funkcję pomocową, dla osób najbliższych zmarłej. Tak również została ujęta istota tego świadczenia w treści uchwały Pełnego Składu Izby Cywilnej Sądu Najwyższego z dnia 15 maja 2009 r. w sprawie o sygn. akt III CZP 140/08, której istotą były rozważania dotyczące tego czy zasiłek pogrzebowy może być zarachowany na odszkodowanie zart. 446 § 1 k.c.W ocenie Sądu odwoławczego poglądy tak zaprezentowane, zwłaszcza w części dotyczącej istoty zasiłku pogrzebowego odnoszą się bezpośrednio również do kwestii objętej analizowanym zarzutem apelacyjnym.
Mając powyższe na uwadze w oparciu o treśćart. 385 k.p.c.apelację powoda należało oddalić, zaś w oparciu o treśćart. 98 § 1 k.p.c.powoda należało obciążyć kosztami postępowania odwoławczego poniesionymi przez pozwaną, tj. wynagrodzenia pełnomocnika ustalonego w stawce minimalnej 1800 zł (§ 10 ust. 1 pkt 3w zw. z § 2 pkt 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie).
W punkcie 3. zasądzono od Skarbu Państwa - Sądu Rejonowego Szczecin - Centrum w Szczecinie na rzecz pełnomocnika powoda kwotę 1.476 złotych, wraz z podatkiem od towarów i usług tytułem kosztów postępowania apelacyjnego – kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej pozwanej z urzędu. Wysokość wynagrodzenia należnego pełnomocnikowi powoda została ustalona w oparciu o przepisy § 5 i § 8 pkt 5 w zw. § 16 ust 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 03 października 2016 roku w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz.U. z 2016 r., poz. 1714), przy uwzględnieniu stawki 23% podatku od towarów i usług.
SSO Violetta Osińska SSO Zbigniew Ciechanowicz SSO Iwona Siuta | ```yaml
court_name: Sąd Okręgowy w Szczecinie
date: '2017-09-15'
department_name: II Wydział Cywilny Odwoławczy
judges:
- Zbigniew Ciechanowicz
- Iwona Siuta
- Violetta Osińska
legal_bases:
- art. 991 § 1 k.c.
- art. 233 § 1 k.p.c.
recorder: sekr. sądowy Katarzyna Alaszewicz
signature: II Ca 371/17
``` |
154500000003527_VII_AGa_001060_2018_Uz_2018-05-29_002 |
You are extracting information from the Polish court judgments.
Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value.
Please return the response in the identical YAML format:
```yaml
court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>"
date: <data, date in format YYYY-MM-DD>
department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\
\ department>"
judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>"
legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)>
recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder>
signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment>
```
=====
{context}
======
| Sygn. akt VII AGa 1060/18
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 29 maja 2018 r.
Sąd Apelacyjny w Warszawie VII Wydział Gospodarczy w składzie następującym:
Przewodniczący: SSA Jan Szachułowicz
Sędziowie:SA Ewa Stefańska (spr.)
SO del. Katarzyna Kisiel
Protokolant:sekr. sądowy Katarzyna Mikiciuk
po rozpoznaniu w dniu 15 maja 2018 r. w Warszawie
na rozprawie
sprawy z powództwa(...) sp. z o.o.wP.
przeciwko Prezesowi Urzędu Regulacji Energetyki
o cofnięcie koncesji
na skutek apelacji powoda
od wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie – Sądu Ochrony Konkurencji i Konsumentów
z dnia 17 lutego 2017 r., sygn. akt XVII AmE 69/15
I
oddala apelację;
II
zasądza od(...) sp. z o.o.wP.na rzecz Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki kwotę 720 zł (siedemset dwadzieścia złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego.
Sygn. akt VII AGa 1060/18
UZASADNIENIE
Decyzją z dnia 3 marca 2015 r. nr(...)/(...)wydaną na podstawieart. 41 ust. 2b ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. - Prawo energetyczne(tekst jedn. Dz.U. z 2012 r. poz. 1059 ze zm., zwanej dalej „prawem energetycznym”), Prezes Urzędu Regulacji Energetyki: wpunkcie pierwszym- cofnął koncesję na wytwarzanie paliw ciekłych z dnia 29 września 2010 r. nr(...)udzieloną(...) spółce z o.o.z siedzibą wP., zaś w punkcie drugim - nadał decyzji rygor natychmiastowej wykonalności.
Powód(...) spółka z o.o.z siedzibą wP.złożył odwołanie, w którym zaskarżył decyzję w całości i wniósł o jej uchylenie. Zaskarżonej decyzji zarzucił naruszenie:
1)art. 41 ust. 2bw zw. zart. 38a prawa energetycznegow zw. zart. 2, art. 20 i art. 22 Konstytucji RPpoprzez cofnięcie skarżącemu koncesji na wytwarzanie paliw ciekłych, w sytuacji, gdy przedsiębiorca w chwili wydania decyzji o udzieleniu koncesji spełniał wszystkie warunki koncesyjne;
2)art. 108 k.p.a.poprzez nadanie decyzji rygoru natychmiastowej wykonalności pomimo niewystąpienia przesłanek wskazanych w tym przepisie.
Pozwany Prezes Urzędu Regulacji Energetyki wnosił o oddalenie odwołania.
Wyrokiem z dnia 17 lutego 2017 r. Sąd Okręgowy w Warszawie - Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów oddalił odwołanie.
Wyrok Sądu Okręgowego został wydany w oparciu o poniższe ustalenia faktyczne i rozważania prawne.
Decyzją z dnia 29 września 2010 r. nr(...)Prezes Urzędu Regulacji Energetyki udzielił powodowi koncesji na wytwarzanie paliw ciekłych na okres od 30 września 2010 r. do 31 grudnia 2030 r. W dniu 22 lipca 2014 r. weszła w życie ustawa z dnia 30 maja 2014 r. o zmianie ustawy o zapasach ropy naftowej, produktów naftowych i gazu ziemnego oraz zasadach postępowania w sytuacjach zagrożenia bezpieczeństwa paliwowego państwa i zakłóceń na rynku naftowym oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2014 r., poz. 900, zwana dalej „ustawą zmieniającą”), która w art. 5 ust. 1 nałożyła na przedsiębiorstwa energetyczne wykonujące działalność w zakresie wytwarzania paliw ciekłych na podstawie koncesji wydanych przed wejściem w życie ustawy obowiązek złożenia zabezpieczenia majątkowego, o którym mowa wart. 38a prawa energetycznego, w terminie 4 miesięcy od dnia wejścia w życie ustawy zmieniającej, tj. do dnia 22 listopada 2014 r. Zaś zgodnie zart. 41 ust. 2b prawa energetycznego(w brzmieniu wprowadzonym ustawą zmieniającą) Prezes Urzędu Regulacji Energetyki cofa koncesję na wytwarzanie paliw ciekłych w przypadku, gdy przedsiębiorstwo energetyczne wykonuje działalność polegającą na wytwarzaniu paliw ciekłych bez złożonego zabezpieczenia majątkowego, o którym mowa wart. 38a prawa energetycznego.
Ponieważ powód w terminie do dnia 22 listopada 2014 r. nie przedstawił Prezesowi Urzędu Regulacji Energetyki dokumentów potwierdzających wykonanie obowiązku złożenia zabezpieczenia majątkowego, o którym mowa wart. 38a prawa energetycznego, pismem z dnia 27 listopada 2014 r. organ regulacyjny zawiadomił go o wszczęciu z urzędu postępowania w sprawie cofnięcia koncesji na wytwarzanie paliw ciekłych. Jednocześnie organ regulacyjny wezwał powoda do złożenia, w terminie siedmiu dni, dokumentów potwierdzających wywiązanie się z wyżej wymienionego obowiązku oraz wyjaśnień dotyczących wykonywania działalności gospodarczej w zakresie wytwarzania paliw ciekłych na podstawie udzielonej koncesji.
Ponadto, na podstawieart. 23 ust. 3 i ust. 3a prawa energetycznego, Prezes Urzędu Regulacji Energetyki zwrócił się do: Zarządu WojewództwaL., Prezesa Agencji Rezerw Materiałowych i Naczelnika Urzędu Celnego wL.o wydanie opinii w sprawie cofnięcia koncesji powodowi. Postanowieniem z dnia 9 grudnia 2014 r. Prezes Agencji Rezerw Materiałowych przedstawił pozytywną opinię w przedmiotowej sprawie, natomiast zgodnie zart. 23a ust. 4 prawa energetycznego, nieprzedstawienie opinii w wymaganym terminie przez Zarząd WojewództwaL.i Naczelnika Urzędu Celnego wL.było równoznaczne z przedstawieniem opinii pozytywnej.
Sąd Okręgowy uznał odwołanie powoda za niezasadne. Wyjaśnił, że przepisyart. 38a i art. 41 ust. 2b prawa energetycznegooraz art. 5 ust. 1 ustawy zmieniającej wprowadzają odstępstwo od zasady wolności gospodarczej, wyrażonej wart. 20 Konstytucji RP. Wskazał, że zgodnie zart. 22 Konstytucji RPograniczenie wolności działalności gospodarczej jest dopuszczalne tylko w drodze ustawy i tylko ze względu na ważny interes publiczny. Tymczasem celem regulacji zawartej wart. 38a prawa energetycznegobyło dążenie do zwiększenia bezpieczeństwa rynku paliw ciekłych, w szczególności poprzez wyeliminowanie tzw. szarej strefy.
Sąd Okręgowy powołał się na pogląd wyrażony przez Trybunał Konstytucyjny w uzasadnieniu wyroku z dnia 25 lipca 2006 r. (sygn. akt P 24/05), że: „Gospodarka energetyczna podlega prawom rynku regulowanego. Dostęp do zasobów energetycznych ma podstawowe znaczenie z punktu widzenia istnienia społeczeństwa i poszczególnych jednostek, suwerenności i niepodległości państwa - a zatem zapewnienia wolności i praw człowieka i obywatela. Dysponowanie zasobami energetycznymi warunkuje możliwość urzeczywistnienia dobra wspólnego, o którym mowaart. 1 Konstytucji. W dziedzinie gospodarki energetycznej mamy zatem do czynienia z interferencją różnych wartości i zasad konstytucyjnych, do których należą wolność działalności gospodarczej (art. 22 Konstytucji), ale także bezpieczeństwo obywateli i zasada zrównoważonego rozwoju kraju (art. 5 Konstytucji) oraz zasada ochrony środowiska (art. 74 ust. 1 i 2 Konstytucji). Obowiązkiem władz publicznych jest zapewnienie bezpieczeństwa energetycznego kraju (…). Realizacja tego obowiązku uzasadnia poddanie gospodarki energetycznej ograniczeniom wolności działalności gospodarczej charakterystycznym dla rynku regulowanego i znajdującym oparcie wart. 31 ust. 3 Konstytucji. Wolność działalności gospodarczej w dziedzinie energetyki może być ograniczona w szczególności ze względu na bezpieczeństwo i ochronę środowiska, ograniczenia te mogą być ustanawiane „tylko w ustawie i tylko wtedy, gdy są konieczne w demokratycznym państwie”, jednakże nie mogą one „naruszać istoty wolności i praw” (…) W doktrynie znalazło wyraz przekonanie, że przedsiębiorstwa energetyczne są wprawdzie niede iure, alede factoprzedsiębiorstwami użyteczności publicznej i jako takie powinny podlegać dalej idącej reglamentacji niż inni przedsiębiorcy (…). Zarówno specyfika rynku energetycznego, który jest rynkiem regulowanym, jak też konstytucyjnie legitymowane potrzeby, uzasadniają ograniczenie wolności działalności gospodarczej w odniesieniu do tej dziedziny gospodarki. W tej właśnie sferze znajduje potwierdzenie teza, w myśl której wolność gospodarcza „jest silnie związana z interesem innych podmiotów, w tym także z interesem publicznym, co może stanowić podstawę do wprowadzenia ograniczeń o szerszym zakresie, niż w przypadku np. wolności o charakterze osobistym” (tak: K. Strzyczkowski, Prawo gospodarcze publiczne, Warszawa 2005, s. 88).”.
Sąd pierwszej instancji wskazał, że wprowadzając nowy wymóg koncesyjny zarówno wobec przedsiębiorców starających się o koncesje, jak i już je posiadających, ustawodawca zrealizował koncepcję równości podmiotów koncesjonowanych wobec ograniczeń wolności działalności gospodarczej na rynku regulowanym. Przy tym, w stosunku do przedsiębiorców już posiadających koncesję ustanowiony został wystarczający, czteromiesięczny okres na wypełnienie nowego warunku prowadzenia działalności koncesjonowanej, jakim jest konieczność złożenia zabezpieczenia majątkowego.
Za nietrafny uznał Sąd Okręgowy zarzut naruszeniaart. 108 k.p.a.poprzez nadanie decyzji rygoru natychmiastowej wykonalności pomimo niewystąpienia przesłanek wskazanych w tym przepisie. Zgodnie zart. 108 § 1 k.p.a.decyzji, od której służy odwołanie, może być nadany rygor natychmiastowej wykonalności, gdy jest to niezbędne ze względu na ochronę zdrowia lub życia ludzkiego albo dla zabezpieczenia gospodarstwa narodowego przed ciężkimi stratami, bądź też ze względu na inny interes społeczny lub wyjątkowo ważny interes strony. Podstawowym kryterium nadania decyzji rygoru natychmiastowej wykonalności jest „niezbędność” niezwłocznego wdrożenia jej w życie. Chodzi tu o wypadek, gdy nie można obejść się w danym czasie i istniejącej sytuacji bez wykonania praw lub obowiązków, o których rozstrzyga się w decyzji, ponieważ zwłoka w ich wykonaniu zagraża dobrom chronionym określonym wart. 108 § 1 k.p.a.Jedną z przesłanek uzasadniających nadanie decyzji rygoru natychmiastowej wykonalności jest ochrona dobra w postaci „interesu społecznego”. Z uwagi na brak ustawowej definicji, treść tego pojęcia trzeba ustalać w każdym przypadku z indywidualnie. Powinien on być utożsamiany z dobrem publicznym, interesem zbiorowości, interesem ogólnym.
Sąd pierwszej instancji wskazał, że ustawodawca w art. 5 ust. 1 ustawy zmieniającej nałożył na przedsiębiorstwa energetyczne wykonujące działalność polegającą na wytwarzaniu paliw ciekłych na podstawie koncesji wydanych przed wejściem w życie tej ustawy, obowiązek złożenia zabezpieczenia majątkowego, o którym mowa wart. 38a prawa energetycznego, w terminie 4 miesięcy od dnia wejścia w życie tej ustawy, tj. do dnia 22 listopada 2014 r. Złożenie zabezpieczenia majątkowego ma gwarantować prawidłowość prowadzenia działalności i realizacji obowiązków publicznoprawnych związanych z produkcją paliw ciekłych i ich sprzedażą na obszarze Polski. Natomiast jego niezłożenie, zgodnie z treściąart. 41 ust. 2b prawa energetycznego, skutkuje obligatoryjnym cofnięciem koncesji na wytwarzanie paliw ciekłych. Zdaniem Sądu Okręgowego, intencją ustawodawcy przy wprowadzeniu powołanych przepisów było uwzględnienie interesu społecznego polegającego na eliminacji patologii występujących na rynku paliw ciekłych, powodujących zakłócenie konkurencyjnego jego funkcjonowania, poprzez bezwzględne połączenie reglamentowanego koncesją uprawnienia do wykonywania działalności gospodarczej w zakresie wytwarzania paliw ciekłych ze złożeniem zabezpieczenia majątkowego, przy założeniu równego traktowania wszystkich uczestników tego rynku.
Sąd Okręgowy stwierdził, że Prezes Urzędu Regulacji Energetyki jako organ administracji publicznej zobowiązany jest stać na straży praworządności, realizując wyrażoną wart. 7 Konstytucji RPi powtórzoną wart. 6 k.p.a.zasadę, zgodnie z którą organy władzy publicznej działają na podstawie i w granicach prawa. Organ regulacyjny zobowiązany jest więc do podjęcia wszelkich działań mających na celu usunięcie stanu niezgodnego z prawem, polegającego na wykonywaniu przez przedsiębiorstwa energetyczne działalności gospodarczej w zakresie wytwarzania paliw ciekłych bez wymaganego prawem zabezpieczenia. Dlatego zaskarżonej decyzji został nadany rygor natychmiastowej wykonalności. Brak tego rygoru skutkowałby umożliwieniem powodowi wykonywania działalności w zakresie wytwarzania paliw ciekłych pomimo niewypełnienia ustawowego obowiązku złożenia zabezpieczenia majątkowego, co stanowiłoby naruszenie obowiązującego porządku prawnego oraz nierówne traktowanie przedsiębiorców sektora paliwowego w wyniku uprzywilejowania powoda w stosunku do jego konkurentów, którzy powyższy obowiązek wypełnili.
Od wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie apelację wniósł powód(...) spółka z o.o.z siedzibą wP..
Apelacją powód zaskarżył wyrok Sądu Okręgowego w całości, wnosząc o jego uchylenie. Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił naruszenie przepisówart. 41 ust. 2bw zw. zart. 38a prawa energetycznegow zw. zart. 2, art. 20 i art. 22 Konstytucji RPpoprzez cofnięcie skarżącemu koncesji na wytwarzanie paliw ciekłych, w sytuacji, gdy przedsiębiorca w chwili wydania decyzji o udzieleniu koncesji spełniał wszystkie warunki koncesyjne.
Pozwany Prezes Urzędu Regulacji Energetyki wnosił o oddalenie apelacji oraz zasądzenie na jego rzecz kosztów postępowania apelacyjnego.
Sąd Apelacyjny zważył:
Apelacja powoda nie zasługuje na uwzględnienie.
Sąd Okręgowy dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych i Sąd Apelacyjny przyjmuje je za własne. Także rozważania prawne Sądu pierwszej instancji są prawidłowe.
Podniesiony w apelacji zarzut naruszeniaart. 41 ust. 2bw zw. zart. 38a prawa energetycznegow zw. zart. 2, art. 20 i art. 22 Konstytucji RPpoprzez cofnięcie skarżącemu koncesji na wytwarzanie paliw ciekłych, w sytuacji, gdy przedsiębiorca w chwili wydania decyzji o udzieleniu koncesji spełniał wszystkie warunki koncesyjne, stanowi powtórzenie zarzutu podniesionego w odwołaniu, który został prawidłowo oceniony przez Sąd Okręgowy.
Jak trafnie wskazał Sąd pierwszej instancji w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, w dniu 22 lipca 2014 r. weszła w życie ustawa z dnia 30 maja 2014 r. o zmianie ustawy o zapasach ropy naftowej, produktów naftowych i gazu ziemnego oraz zasadach postępowania w sytuacjach zagrożenia bezpieczeństwa paliwowego państwa i zakłóceń na rynku naftowym oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2014 r., poz. 900), która w art. 5 ust. 1 nałożyła na przedsiębiorstwa energetyczne wykonujące działalność w zakresie wytwarzania paliw ciekłych na podstawie koncesji wydanych przed wejściem w życie ustawy obowiązek złożenia zabezpieczenia majątkowego, o którym mowa wart. 38a prawa energetycznego, w terminie 4 miesięcy od dnia wejścia w życie ustawy zmieniającej, tj. do dnia 22 listopada 2014 r. Zaś zgodnie zart. 41 ust. 2b prawa energetycznego(w brzmieniu wprowadzonym ustawą zmieniającą) Prezes Urzędu Regulacji Energetyki cofa koncesję na wytwarzanie paliw ciekłych w przypadku, gdy przedsiębiorstwo energetyczne wykonuje działalność polegającą na wytwarzaniu paliw ciekłych bez złożonego zabezpieczenia majątkowego, o którym mowa wart. 38a prawa energetycznego.
W niniejszej sprawie niesporny jest fakt, że powód nie złożył wymaganego przez ustawodawcę zabezpieczenia majątkowego w terminie do dnia 22 listopada 2014 r. Skarżący zarzut apelacji oparł na twierdzeniu, że powyższy obowiązek dotyczył wyłącznie przedsiębiorstw energetycznych, którym dotychczas nie udzielono koncesji. Zdaniem Sądu Apelacyjnego jest to wykładnia sprzeczna z jednoznacznym brzmieniem art. 5 ust. 1 ustawy zmieniającej, która obowiązek złożenia zabezpieczenia majątkowego nałożyła na „przedsiębiorstwa energetyczne wykonujące działalność w zakresie wytwarzania paliw ciekłych na podstawie koncesji wydanych przed wejściem w życie ustawy”. Nie można więc - wbrew woli ustawodawcy - przyjąć, że powołany przepis dotyczy innej grupy przedsiębiorstw energetycznych, niż wyraźnie w nim wskazana. Przy tym, zgodnie zart. 22 Konstytucji RPustawodawca miał prawo ustanowić w drodze ustawy powyższe ograniczenie wolności działalności gospodarczej, skoro było to uzasadnione ważnym interesem publicznym (por. uzasadnienie wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 25 lipca 2006 r., sygn. akt P 24/05). Niezasadny jest więc podniesiony w apelacji zarzut „niekonstytucyjności” powołanych przepisów ustaw, w szczególności, że nie został on szczegółowo umotywowany.
Podstawą orzeczenia Sądu Apelacyjnego byłart. 385 k.p.c.O kosztach procesu orzeczono na zasadzieart. 98 § 1 i 3 k.p.c.w związku zart. 108 § 1 k.p.c. | ```yaml
court_name: Sąd Apelacyjnyw Warszawie
date: '2018-05-29'
department_name: VII Wydział Gospodarczy
judges:
- Ewa Stefańska
- Katarzyna Kisiel
- Jan Szachułowicz
legal_bases:
- art. 41 ust. 2b ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. - Prawo energetyczne
- art. 2, art. 20 i art. 22 Konstytucji RP
- art. 108 § 1 k.p.a.
- art. 98 § 1 i 3 k.p.c.
recorder: sekr. sądowy Katarzyna Mikiciuk
signature: VII AGa 1060/18
``` |
151025200005003_X_C_002833_2018_Uz_2019-09-11_001 |
You are extracting information from the Polish court judgments.
Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value.
Please return the response in the identical YAML format:
```yaml
court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>"
date: <data, date in format YYYY-MM-DD>
department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\
\ department>"
judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>"
legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)>
recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder>
signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment>
```
=====
{context}
======
| Sygn. akt: X C 2833/18 upr.
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 19 sierpnia 2019 r.
Sąd Rejonowy w Toruniu X Wydział Cywilny, w składzie następującym:
Przewodniczący:
Sędzia Maria Żuchowska
Protokolant:
st. sekretarz sądowy Aneta Bober
po rozpoznaniu w dniu 7 sierpnia 2019 r. w Toruniu
sprawy z powództwaPrzedsiębiorstwo (...).(...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnościąsp.k. wR.
przeciwkoL. L.
o zapłatę
I utrzymuje w mocy nakaz zapłaty wydany w postępowaniu nakazowym w dniu 11 czerwca 2018r. w sprawie X Nc 4307/18 wobec pozwanegoL. L.w całości ;
II zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 600 zł (sześćset złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu związanych z rozprawą.
Sygn. akt X C 2833/18
UZASADNIENIE
W dniu 28 maja 218 rokuPrzedsiębiorstwo (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnościąspółka komandytowa wZ.Wielkiej wniosła przeciwko pozwanymL. S. (1)orazL. L.pozew o zasądzenie od nich solidarnie na swoją rzecz kwoty 9665,81 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia wytoczenia powództwa. W uzasadnieniu wskazano, iż powódka jest w posiadaniu weksla własnego, podpisanego przez wystawcęL. S. (1)i poręczonego osobiście przezL. L.. Pomimo upływu wyznaczonego terminu roszczenie, którego zabezpieczenie stanowi weksel, nie zostało zaspokojone w całości, w związku z czym pozwano zostali wezwani do wykupienia weksla. Do dnia wytoczenia powództwa roszczenie nie zostało jednak w całości zaspokojone.
Nakazem zapłaty wydanym w postępowaniu nakazowym tut. Sąd nakazał pozwanym, aby zapłacili powódce solidarnie kwotę 9.665,81 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 28 maja 2018 roku wraz z kosztami procesu w wysokości 1292 zł.
Zarzuty od powyższego nakazu wniósł pozwanyL. L.. Twierdził on, że jego poręczenie nie dotyczy przełożonego przez powódkę weksla, nigdy nie dołączono mu wezwania do wykupu weksla oraz że nie jest mu znana transakcja, której zabezpieczeniem miałby być wystawiony przez drugiego pozwanego weksel. Wskazał, że pozostawał w kontakcie z pracownikami powódki i nigdy żadne z nich nawet nie wspomniało o tym, iżL. S. (1)posiada względem niej nieuregulowane zobowiązanie. On sam od 2016 roku nie ma żadnych kontaktów i nie współpracuje zL. S. (1).
W odpowiedzi na zarzuty pozwanego, pełnomocnik powódki podniósł, że brak posiadania przez niego informacji o istnieniu nieuregulowanych należności pozostaje bez znaczenia dla zobowiązania poręczyciela wekslowego. Analogiczna sytuacja odnosi się do zarzutu niewykazania transakcji handlowych, przy czym pełnomocnik załączył faktury, których nie uregulował pozwanyL. S. (1)z tytułu zakupienia u powódki materiałów budowlanych. Wskazano również, że powódkę oraz pozwanegoL. S. (1)łączyła umowa handlowa, podpisana i poręczona przezL. L.. Weksel in blanco, również przez niego poręczony, został wystawiony tytułem zabezpieczenia transakcji wynikających z tej właśnie umowy.
Ustosunkowując się do treści odpowiedzi na zarzuty pozwany podtrzymał dotychczasowe stanowisko, wnosząc o oddalenie powództwa przeciwko niemu. Podniósł, że umowa handlowa została zawarta w 2012 roku z P.W.(...)Sp.j.B. P.,E. P.wR., natomiast przedstawione przez powódkę faktury były wystawiane w 2016 roku przezPrzedsiębiorstwo (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnościąsp. k. , a zatem powódka stara się wykorzystać deklarację wekslową do spłaty zadłużenia powstałego pomiędzy innymi podmiotami niż te, które zawarły umowę w 2012 roku. Poręczenie pozwanego dotyczy bowiem tylko transakcji wynikających z tej właśnie umowy.
Z uwagi na konieczność przeprowadzenia postępowania dowodowego w celu ustalenia zasadności roszczenia, postanowieniem z dnia 28 października 2018 roku Sąd wstrzymał wykonanie nakazu zapłaty w stosunku do pozwanegoL. L..
Na rozprawie strony podtrzymały swoje stanowiska. Z twierdzeń strony powodowej wynikało, że należność do czasu zamknięcia rozprawy nie została spłacona nawet w części.
Sąd ustalił, co następuje:
W dniu 10 października 2012 roku pomiędzy P.W.(...)Sp.j.B. P.,E. P.wR.(dostawca) aZakładem Usługowo – Produkcyjno – Handlowym (...)S. L.(odbiorca) została zawarta umowa handlowa. Współpraca miała polegać na tym, że dostawca będzie dostarczać odbiorcy towary i materiały budowlane. Tytułem zabezpieczenia transakcji wynikających z umowy odbiorca miał wystawić weksel własny in blanco wraz z deklaracja wekslową, poręczony przezL. L., który współpracował w tym czasie zL. S. (1).
dowód: umowa k. 58-62, deklaracja wekslowa k. 63
- zeznaniaJ. K. (1)– k. 129
- zeznaniaL. S. (1)– k. 132
- zeznania świadkaB. P. (2)– k. 165-166,
W 2015 roku doszło w trybieart. 551 i nast. k.s.h.do przekształceniaPrzedsiębiorstwa (...)B. P., E.(...) spółka jawnawPrzedsiębiorstwo (...) spółka z ograniczona odpowiedzialnościąspółka komandytowa.
dowód: odpis pełny z rejestru przedsiębiorców k. 10-13
PozwaniL. L.orazL. S. (1)współpracowali razem do 2016 roku.
okoliczność bezsporna
Współpraca pomiędzy P.W.(...) spółka z ograniczona odpowiedzialnościąspółka komandytowa aL. S. (1)trwała do 2017 roku. Z tytułu dostarczania(...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnościąsp. k. wystawiała faktury (daty sprzedaży 5 grudnia, 9 grudnia, 12 grudnia, 13 grudnia, 23 grudnia, i 30 grudnia 2016 roku), które nie zostały zapłacone przezL. S. (1). Łącznie kwota z niezapłaconych faktur wynosiła ponad 10.000 zł
dowód : zeznania świadków :J. K. (1)k. 129-130,S. S. (1)k. 130-131, 157-158, faktury k. 66-73
L. S. (1)nie kwestionował zaległości z tytułu niezapłaconych faktur. Nie uregulowanie zaległości tłumaczył brakiem płatności przez jego kontrahentów.
Dowód: zeznaniaS. S. (1)– k. 131,158
zeznaniaL. S. (1)– k. 132
Umową cesji z dnia 28 marca 2017 rokuZakład Usługowo – Produkcyjno – Handlowy (...)S. L.przelał na rzeczPrzedsiębiorstwa (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnościąsp. k. przysługująca mu wobec(...) Spółka z o.o.wB.wierzytelność na poczet własnego, niespłaconego zadłużenia. Dłużnik uiścił na rzecz powódki kwotę 1400 zł, która została zarachowana na poczet należnościL. S. (1), wynikającej z nieopłaconych faktur.
Bezsporne oraz dowód : umowa cesji k. 64-65, dowody wpłat k.146-149
W dniu 1 marca 2018 roku powódka skierowała do pozwanych wezwania do wykupienia weksla w terminie 7 dni od daty doręczenia wezwania.L. S. (1)odebrał przesyłkę 6 marca 2018 roku.L. L.wezwania nie odebrał – zostało skierowane na adres z weksla, podczas gdy pozwany wyprowadził się spod tego adresu w kwietniu 2016 roku.
Bezsporne oraz dowód: wezwania do wykupu weksla wraz ze zwrotnymi potwierdzeniami odbioru k. 18-23
Należność dochodzona pozwem nie została spłacona w żadnej części .
Bezsporne
Sąd zważył, co następuje:
Przedstawiony powyżej stan faktyczny ustalony został w oparciu o dokumenty złożone przez strony, które w ocenie Sądu nie budziły wątpliwości co do ich autentyczności i prawdziwości, wobec czego mogły stanowić wiarygodną podstawę ustaleń faktycznych. Sąd uznał za wiarygodne zeznania świadkówJ. K. (1),S. S. (1),B. P. (2)i częściowoL. S. (1), gdyż były spójne i układały się w logiczną całość.
ŚwiadkowieJ. K. (1),S. S. (1),B. P. (2)iL. S. (1)potwierdzili współpracę pozwanego zL. S. (1)w czasie, gdy doszło do podpisania umowy i wystawienia weksla.J. K. (1)iL. S. (1)potwierdzili, że pozwany odbierał towar dlafirmy (...). Świadkowie potwierdzili też, że rozmowy na temat spłaty zadłużenia podejmowane były zL. S. (1), który był stroną umowy handlowej, a nie z pozwanym, który był poręczycielem wekslowym.L. S. (2)w swych zeznaniach potwierdził, że doszło do zawarcia umowy cesji zS.odnośnie jednej faktury dotyczącej dłużnikaS., przy czym zadłużenie zostało pomniejszone o kwotę ściągniętą z tej cesji. Odmówiono natomiast wiary twierdzeniom świadkaL. S. (1)w zakresie w jakim twierdził on, że zawarł z pracownikiem powoda inne umowy cesji, by spłacić w ten sposób zadłużenie, gdyż nie potwierdził tego żaden inny dowód w sprawie, a nadto przesłuchany po raz drugi świadek przyznał, że umowa cesji była jedna, a druga miała zostać podpisania, ale nie została. Odmówiono też wiary twierdzeniom świadkaS.w uzupełniających zeznaniach, w których stwierdził, że w ogóle nie współpracował z pozwanym, gdyż twierdzenia w tym zakresie były sprzeczne z całym zebranym w sprawie materiałem dowodowym, w tym pierwszymi zeznaniami tego świadka (k. 132) i twierdzeniami pozwanego zawartymi w zarzutach od nakazu zapłaty.
Niewiele wniosły do sprawy zeznania świadkaJ. K. (2)(k.158), która wprawdzie przez pół roku pracowała wfirmie (...), ale nic nie wiedziała o jego ewentualnych zaległościach w firmie powoda czy umowach cesji.
Okolicznością bezsporną było to, że pozwani współpracowali do 2016 roku. Fakt ten podważył wprawdzie świadekL. S. (3)w uzupełniających zeznaniach, jednak twierdzenia te uznane zostały za niewiarygodne, o czym wyżej. PozwanyL. L.twierdził jednak, iż w ramach współpracy zL. S. (1), poręczył tylko za zobowiązania wynikające z umowy handlowej, którą ten zawarł w 2012 roku z innym podmiotem niż powódka.
W pierwszej kolejności należy zauważyć, że zasadniczo zobowiązanie wekslowe ma charakter abstrakcyjny. Przed wydaniem nakazu zapłaty w postępowaniu nakazowym, bada się jedynie sam dokument wekslowy. Powód może bowiem żądać wydania nakazu zapłaty przeciwko każdemu zobowiązanemu z należycie wypełnionego weksla. Obowiązki posiadacza weksla ograniczają się wyłącznie do złożenia weksla do akt i wyartykułowania żądania odpowiedniej treści. Osłabienie abstrakcyjności zobowiązania wekslowego ucieleśnionego w wekslu in blanco przejawia się w tym, że po wniesieniu zarzutów od nakazu zapłaty wydanego na podstawie weksla gwarancyjnego, spór z płaszczyzny stosunkuprawa wekslowegoprzenosi się na ogólną płaszczyznę stosunku prawa cywilnego. W uchwale składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 7 stycznia 1967 r., III CZP 19/66 (OSNCP 1968, nr 5, poz. 79) przyjęto z mocą zasady prawnej, że w postępowaniu prowadzonym na podstawie weksla dopuszczalne jest – po przekazaniu sprawy do sądu na skutek zarzutów – powoływanie się na podstawę faktyczną i prawną wynikającą z łączącego strony stosunku prawnego, w związku z którym został wystawiony dokument uzasadniający wszczęcie postępowania nakazowego.
W sytuacji wystawienia weksli in blanco w postaci tzw. weksli gwarancyjnych, które stanowią upoważnienie dla wierzyciela do wypełnienia tekstu weksli zgodnie z umową i wynikiem obrachunku, ciężar dowodu, że tym warunkom nie stało się zadość spada na dłużnika (zob. wyrok SN z 13 października 2005 r., I CK 173/05).
Zgodnie zart. 30 prawa wekslowego(t.j. Dz.U. z 2016 roku, poz. 160 ) zapłatę weksla można zabezpieczyć poręczeniem wekslowym (aval) co do całości sumy wekslowej lub co do jej części. Poręczenie umieszcza się na wekslu albo na przedłużku. Poręczenie oznacza się wyrazem "poręczam" lub innym zwrotem równoznacznym; podpisuje je poręczyciel. Sam podpis na przedniej stronie wekslu uważa się za udzielenie poręczenia, wyjąwszy gdy jest to podpis wystawcy lub trasata. Poręczenie powinno wskazywać, za kogo je dano. W braku takiej wskazówki uważa się, że poręczenia udzielono za wystawcę (takart. 31 prawa wekslowego).
Poręczyciele wekslowi odpowiadają tak samo, jak ten za kogo poręczyli (art. 32 ust. 1 prawa wekslowego), to jest w takim samym rozmiarze i takich samych granicach, co osoba, za którą ręczono. Odpowiedzialność poręczyciela wekslowego zależy od tych samych przesłanek, co odpowiedzialność dłużnika głównego, a zatem poręczyciel wekslowy przyjmuje na siebie abstrakcyjną odpowiedzialność wekslową za dług osoby podpisanej na wekslu. Poręczenie wekslowe jest z ustawy zobowiązaniem solidarnym (art. 47 prawa wekslowego). Jeżeli poręczyciel wekslowy poręczył za wystawcę weksla własnego, jest głównym dłużnikiem wekslowym i odpowiada jak główny dłużnik wekslowy. Wierzyciel może więc dochodzić całości lub części długu, zależnie od swej woli, albo od wszystkich dłużników solidarnych łącznie, albo od kilku, albo od każdego z osobna, bez zachowania porządku, w jakim się zobowiązali lub też charakteru głównego, subsydiarnego (akcesoryjnego) ich zobowiązania.
Poręczenie wekslowe może zabezpieczać wykonanie zobowiązania niezależnie od źródła jego powstania. Awal zabezpiecza jednak tylko zobowiązanie wekslowe. Cechuje się ono abstrakcyjnością i bezwarunkowością. Zobowiązanie poręczyciela wekslowego jest jednak zobowiązaniem samodzielnym. Poręczyciel zobowiązuje się nie wobec wystawcy weksla, lecz względem jego wierzyciela. Jeżeli zobowiązanie osoby, za którą poręczył jest formalnie ważne, odpowiada samodzielnie, tj. niezależnie od zobowiązania poręczonego. Dla odpowiedzialności awalisty nie ma też znaczenia okoliczność, że została ogłoszona upadłość podmiotu, za który udzielono poręczenie (zob. wyrok Sąd Apelacyjny w Katowicach z dnia 6 stycznia 2000 r. I ACa 908/99).
Broniąc się przed zapłatą awalista może podnosić zarzuty przysługujące mu względem wierzyciela (posiadacza weksla), przy czym mogą to być zarzuty obiektywne wynikające z treści weksla, np. nieważność weksla z powodu braków formalnych lub przepisówprawa wekslowego, jak i zarzuty subiektywne wynikające z jego stosunków osobistych z posiadaczem weksla jak, np. zarzut potrącenia. Może również powoływać się na to, ze że stosunek podstawowy, który dany weksel zabezpiecza, nie powstał albo stan rozliczeń stron był inny niż wykazany na wekslu ( zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 12 maja 2011 r., III CSK 254/10).
Złożony przez powódkę weksel spełnia wszystkie, konieczne dla jego ważności, wymagania określone przez ustawę. Na wekslu widnieje ważny podpis wystawcyL. S. (1)prowadzącego działalność gospodarczą pod firmą Z.U.P.H. (...)L. S. (1), a zatem również podpis pozwanegoL. L.z adnotacją „poręczam osobiście za wystawcę weksla”, uznać należy za skuteczne i ważne poręczenie zobowiązania wekslowego.
Pozwany powoływał się na brak wiedzy co do istnienia zobowiązania oraz wskazywał na zmianę wierzyciela – inny podmiot widnieje na umowie z 2012 roku, a inny na fakturach, których niespłacenie spowodowało powstanie zadłużenia względem powódki. Okoliczność niewiedzy o zadłużeniu wystawcy weksla – w świetle powyższych rozważań – pozostaje jednak bez znaczenia. Uchylenie się przez poręczyciela od odpowiedzialności byłoby możliwe gdyby wykazał, że remitentowi w ogóle nie przysługiwały ze stosunku podstawowego roszczenia wobec wystawcy weksla. Powódka wykazała jednak, że stosunek pierwotny istniał. Zmiana formy prowadzonej przez powódkę działalności poprzez przekształcenie spółki jawnej w Spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością Spółkę komandytową również nie ma wpływu na istnienie zobowiązania. Zgodnie bowiem zart. 553 § 1 k.s.h.spółce przekształconej przysługują wszystkie prawa i obowiązki spółki przekształcanej.Przedsiębiorstwo (...) spółka z ograniczona odpowiedzialnościąspółka komandytowa jest zatem kontynuatoremPrzedsiębiorstwa (...)B. P., E.(...) spółka jawna. Treść stosunku prawnego powstałego poprzez zawarcie umowy handlowej z 2012 roku pozostała zatem bez zmian.
PozwanyL. L.nie wykazał również, że wysokość zadłużenia wynikająca z umowy pierwotnej jest inna, aniżeli wykazana w treści weksla. Na poczet zadłużenia wynikającego z niezapłaconych faktur, pozwanyL. S. (1)przelał na rzecz powódki własną wierzytelność, przysługującą mu względem osoby trzeciej. Powódka otrzymała od dłużnika pozwanego kwotę 1400 zł. Wysokość faktur niespłaconych przezL. S. (4)znacznie tę kwotę przewyższa – faktury przedłożone przez powódkę opiewają na sumę ponad 16.000 zł. W toku procesu pozwany nie zdołał zatem udowodnić, że roszczenie o zapłatę kwoty 9665,81 zł jest niezasadne. Kwota ta jest wymagalna, a weksel został wypełniony prawidłowo.
Mając na uwadze powyższe należało utrzymać w mocy wydany nakaz zapłaty w postępowaniu nakazowym w dniu 11.06.2018r. w całości na mocyart. 30 prawa wekslowegow zw. zart. 496 kpc. Żądanie odsetek ustawowych za opóźnienie było zasadne, gdyż powód nie żądał odsetek od dnia doręczenia wezwania do wykupu weksla , a od dnia wniesienia pozwu.
O kosztach orzeczono po myśliart. 98 k.p.c.Pozwany, jako przegrywający proces w całości, winien zwrócić powodowi koszty związane z postępowaniem po wniesieniu zarzutów. Na koszty związane z rozprawą sądową składały się koszty zastępstwa procesowego w kwocie 600 zł . | ```yaml
court_name: Sąd Rejonowy w Toruniu
date: '2019-08-19'
department_name: X Wydział Cywilny
judges:
- Sędzia Maria Żuchowska
legal_bases:
- art. 551 i nast. k.s.h.
- art. 32 ust. 1 prawa wekslowego
- art. 98 k.p.c.
recorder: st. sekretarz sądowy Aneta Bober
signature: X C 2833/18
``` |
154500000000503_I_ACa_000357_2022_Uz_2022-10-14_003 |
You are extracting information from the Polish court judgments.
Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value.
Please return the response in the identical YAML format:
```yaml
court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>"
date: <data, date in format YYYY-MM-DD>
department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\
\ department>"
judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>"
legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)>
recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder>
signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment>
```
=====
{context}
======
| Sygn. akt I ACa 357/22
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 14 października 2022 r.
Sąd Apelacyjny w Warszawie I Wydział Cywilny w składzie następującym:
Przewodniczący: Sędzia Dorota Markiewicz
Protokolant: Magdalena Turek
po rozpoznaniu w dniu 14 października 2022 r. w Warszawie
na rozprawie
sprawy z powództwaL. K.
przeciwkoZwiązkowi (...)w Polsce
o zapłatę
na skutek apelacji obu stron
od wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie
z dnia 20 stycznia 2022 r., sygn. akt I C 1565/19
I
oddala obie apelacje;
II
znosi wzajemnie między stronami koszty postępowania apelacyjnego.
Dorota Markiewicz
Sygn. akt I ACa 357/22
UZASADNIENIE
W dniu 12 listopada 2019 r.L. K.skierował przeciwkoZwiązkowi (...)w Polsce z siedzibą wW.((...)) pozew o zapłatę 140 000 euro wraz z odsetkami za opóźnienie liczonymi od 12 listopada 2019 r. do dnia zapłaty, tytułem odszkodowania za szkodę w postaci niewypłaconego przez pozwanego wynagrodzenia za okres 14 miesięcy (od lipca 2019 r. do końca sierpnia 2020 r.). Ponadto wniósł o zasądzenie kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. W dalszym toku postępowania strona powodowa zmodyfikowała żądanie w zakresie zwrotu kosztów zastępstwa procesowego, domagają się ich w wysokości trzykrotnej stawki minimalnej ze względu na zwiększony nakład pracy pełnomocnika związany ze specyfiką kontraktów sportowych, dużą wartość przedmiotu sporu oraz precedensowy charakter sprawy.
Pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.
Wyrokiem z dnia 20 stycznia 2022 r. Sąd Okręgowy w Warszawie zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 80 000 euro wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 10 stycznia 2020 r. do dnia zapłaty (punkt pierwszy orzeczenia) i oddalił powództwo w pozostałym zakresie (punkt drugi orzeczenia). Nadto, orzekając w przedmiocie kosztów procesu, Sąd Okręgowy zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 18 587 zł tytułem ich zwrotu (punkt trzeci orzeczenia).
Z ustaleń faktycznych leżących u podstaw orzeczenia Sądu Okręgowego wynika, że w dniu 4 lipca 2016 r.Związek (...)w Polsce z siedzibą wW.zawarł zL. K.kontrakt trenerski, zgodnie z którym(...)powierzyłL. K.funkcję trenera głównego kadry narodowej seniorów kobiet, akceptując jednocześnie zatrudnienie trenera wklubie (...)do 30 czerwca 2018 r. (§ 1 ust. 1 kontraktu). Kontrakt zawarty został na czas określony od dnia 1 września 2016 r. do dnia 31 sierpnia 2020 r. (§ 12 kontraktu).
Zakres zadań trenera określony został w § 2 kontraktu oraz w załączniku nr 1. Zakres zadań członków sztabu szkoleniowego reprezentacji określał załącznik nr 2 (§ 1 ust. 2 i 3 kontraktu). Zgodnie z § 2 kontraktuL. K.zobowiązał się do:
a) udziału w kursokonferencjach szkoleniowych organizowanych (lub współorganizowanych) przez(...)lub Ministerstwo Sportu i Turystyki,
b) powstrzymywania się od publicznych wypowiedzi godzących w dobre imię(...), jego władz i członków,
c) współpracy z rzecznikiem prasowym(...)oraz mediami, w tym do udziału w konferencjach prasowych przeprowadzonych przez(...)lub organizatorów imprez z udziałem reprezentacji narodowej seniorów,
d) współpracy z dyrektorem sportowym(...)w zakresie spraw związanych ze szkoleniem,
e) udzielenia pisemnej zgody na wykorzystanie wizerunku jako trenera, w szczególności imienia, nazwiska, głosu, występu sportowego i obrazu dla celów promocyjnych, reklamowych i innych celów gospodarczyk(...), w tym również jego sponsorów i partnerów,
f) złożenia i udzielenia zgody na rozpowszechnianie swojego autografu w oryginale, jako faksymilia bądź w formie drukowanej dla celów promocyjnych, reklamowych i innych celów gospodarczych(...).
Jak ustalił Sąd pierwszej instancji, za wykonanie zadań wymienionych w § 1 i § 2L. K.przysługiwało wynagrodzenie miesięczne w wysokości 5 000 euro brutto (§ 3 ust. 1 kontraktu).
Nadto, jak ustalił Sąd Okręgowy, strony określiły, że w przypadku wygaśnięcia współpracyL. K.zklubem (...), przy jednoczesnym niepodjęciu współpracy z jakimkolwiek innym klubem, zakres obowiązków wynikających z kontraktu zwiększy się, jak również zwiększy się wynagrodzenie należne trenerowi. Wysokość wynagrodzenia ulegała w takim przypadku zwiększeniu o 100%, natomiast zwiększenie zakresu obowiązków będzie określone w załączniku nr 4 (§ 3 ust. 3 kontraktu).
Wynagrodzenie płatne było na wskazany przez trenera rachunek bankowy w terminie do drugiego dnia miesiąca, począwszy od miesiąca następującego po miesiącu w którym strony podpisały kontrakt. Niezależnie od wynagrodzenia określonego w § 3 ust. 1 kontraktu, trener mógł otrzymać premię na zasadach określonych w § 10 (§ 3 ust. 5 kontraktu).
Zgodnie z § 10 kontraktu realizacja zadań trenera objętych kontraktem miała być poddawana ocenie po zakończeniu każdej z imprez głównych określonych w załączniku nr 1. Pozytywne wyniki oceny mogły stanowić podstawę do przyznania trenerowi premii.
Zakres czynności trenera kadry narodowej seniorek w piłce ręcznej został określony nadto w załączniku, zgodnie z którego punktem 1 obejmował sprawy dotyczące:
1) przygotowania i udział kadry narodowej seniorek w piłce ręcznej do startu w imprezach głównych w okresie od 1 września 2016 r. do 31 sierpnia 2020 r.,
2) uzyskania awansu do Igrzysk Olimpijskich w 2020 r.,
3) uzyskania awansu do finałów Mistrzostw Europy w 2018 r. oraz Mistrzostw Świata w 2017 i 2019 r.,
4) kierowania zespołem szkoleniowym kadry narodowej kobiet,
5) współpracy z trenerami klubowymi, szkolącymi zawodniczki kadry narodowej w piłce ręcznej i rozwoju tego sportu, a w szczególności ukierunkowania szkolenia grup młodzieżowych pionu żeńskiego we współpracy z dyrektorem sportowym(...).
W punkcie 2 załącznika wskazano, że przez imprezy główne w rozumieniu pkt 1) rozumie się grupowe mecze kwalifikacyjne do Mistrzostw Europy 2018 r. oraz mecze play – off do Mistrzostw Świata 2017 r. i 2019 r., a także turniej kwalifikacyjny do Igrzysk OlimpijskichT.2020 oraz udział w tych Igrzyskach (pkt 3 załącznika). Natomiast zgodnie z pkt 4 przez zadania wymienione w pkt 5) rozumiano w szczególności świadczenie usług doradztwa na rzecz zawodniczek i trenerów klubów ligowych piłki ręcznej oraz przygotowanie informacji zawierających uwagi o przebiegu szkolenia centralnego zawodniczek oraz wytyczne do ich szkolenia w klubach.
Z dalszych ustaleń Sądu Okręgowego wynika, żeL. K.był oceniany przez zawodniczki jako trener, który sumiennie koordynował zespołem, miał także dobre relacje z pozostałymi członkami kadry. W początkowym etapie współpracy z nowym trenerem atmosfera panująca w zespole była dobra. Trener nawiązał prawidłowe relacje z podopiecznymi, nie dochodziło do konfliktów, bądź zatargów, cieszył się także zaufaniem zespołu. Dał się poznać jako trener, który wykazuje wyrozumiałość w kwestiach prywatnych problemów zawodniczek. Zawodniczki zgłaszały uwagi i zastrzeżenia trenerowi, który samodzielnie (zgłoszenie do(...)potrzeby zatrudnienia psychologa, co zostało spełnione) lub poprzez członków sztabu szkoleniowego (organizacja zgrupowań, przejazdów, posiłków) podejmował stosowne działania.
Po objęciu kadry przezL. K.jednym z jego głównych celów było zbudowanie nowego zespołu, wprowadzeniu do stałego składu większej liczby nowych zawodniczek, co spowodowało spadek osiągnięć zdobywanych przez kadrę. Reprezentacja uzyskiwała słabe, poniżej oczekiwań(...), wyniki na Mistrzostwach Europy i Świata w latach 2017 – 2018 i nie uzyskała kwalifikacji do Igrzysk Olimpijskich w 2020 r. Atmosfera w zespole ulegała stopniowemu pogorszeniu z powodu braku wyników sportowych, co skutkowało także podziałem wewnątrz drużyny na zawodniczki popierające i niepopierające metod pracyL. K.jako trenera. Wystąpił także konflikt z członkiem sztabu,P. A. (1), odpowiedzialną za analizę wideo, w ocenie którejL. K.przykładał do tego aspektu szkolenia zbyt małą wagę. Niektóre zawodniczki sygnalizowały także, że trenerzy ich macierzystych klubów ignorują propozycje trenera kadry narodowej oraz sztabu medycznego reprezentacji.
Jak ustalono w sprawie, w dniu 4 lipca 2019 r. wW.odbyło się zebranie rady trenerów(...), podczas któregoL. K.złożył sprawozdanie z całościowego okresu pracy z reprezentacją, a także odpowiadał na zadane pytania. Po analizie złożonego sprawozdania rada trenerów(...)dokonała oceny pracyL. K.na stanowisku trenera głównego kadry narodowej seniorek od dnia 1 września 2016 r. do dnia zebrania i głosami 4 do 1 wydała negatywną opinię w sprawie dotychczasowej pracy na stanowisku trenera głównego kadry narodowej kobiet.
Pismem z dnia 19 lipca 2019 r.(...)skierował doL. K.rozwiązanie kontraktu, skuteczne z dniem otrzymania pisma. Jako podstawę rozwiązania wskazanoart. 750 k.c.w zw. zart. 746 § 1 k.c., a jako przyczynę utratę zaufania doL. K.jako trenera głównego kadry narodowej seniorek. W piśmie wyjaśniono, że utrata zaufania spowodowana została stałym, od momentu przejęcia kadry w 2016 r. spadkiem poziomu sportowego zawodniczek kadry narodowej, wskutek czego drużyna kobiet nie uzyskała awansu do Mistrzostw Świata w 2019 r. oraz Igrzysk Olimpijskich w 2020 r. Zaznaczono także, że sukcesem nie zakończyły się również występy kadry w Mistrzostwach Świata w 2017 r. oraz Mistrzostwach Europy w 2018 r.
W dniu 16 października 2019 r. w siedzibieZwiązku (...)w Polsce spotkali się Dyrektor Biura(...)H. S., starszy specjalista do spraw prawnych(...)r.pr.R. C.oraz pełnomocnikL. K.– r.pr.M. S.. Przedmiotem spotkania była możliwość zawarcia ugody przedsądowej w sporze w związku z rozwiązaniem kontraktu trenerskiego. Po przedstawieniu swoich stanowisk strony nie doszły do porozumienia, na okoliczność czego uczestniczący sporządzili w dniu 17 października 2019 r. notatkę ze spotkania.
L. K.podjął w listopadzie 2019 r. pracę w charakterze koordynatora integracji imigrantów w Niemczech, a latem 2021 r. pracę jako trener – doradca w III lidze.
Zważywszy na ustalone okoliczności sprawy, Sąd Okręgowy zakwalifikował zawarty przez strony kontrakt jako umowę zart. 750 k.c.W tym kontekście uwzględnił, że w § 2 kontraktu oraz w załączniku do kontraktu określono przedmiot umowy, który zobowiązywałL. K.jako trenera do określonej współpracy z(...), a także przygotowania i udziału kadry narodowej w wyszczególnionych wydarzeniach sportowych. Powodowi, zgodnie z § 3 kontraktu, przysługiwało wynagrodzenie nie za osiągnięcie określonego rezultatu (wykonanie dzieła), lecz za prowadzenie kadry reprezentacji. Zatem, według spostrzeżeń Sądu pierwszej instancji, przedmiot umowy nie poddawał się sprawdzianowi na istnienie wad fizycznych, bowiem umowa nie określała cech indywidualizujących. Nieosiągnięcie przez kadrę wyników założonych przez(...)nie mogło być kwalifikowane ani jako wada, ani jako nienależyte wykonanie umowy przez powoda. Jak ustalono w stanie faktycznym, powód prowadził zespół w sposób prawidłowy, sumiennie angażował się w obowiązki trenera, nawiązał prawidłowe relacje z zawodniczkami, dobrze współpracował z pozostałymi członkami sztabu.
W dalszej kolejności Sąd Okręgowy stwierdził, że pozwany nie wykazał, aby powód wykonał zlecenie w sposób niewłaściwy czy niestaranny, w szczególności nie wykazał, aby podczas wykonywania przez powoda obowiązków trenera kierowane były do niego zastrzeżenia ze strony(...).
W tym miejscu Sąd pierwszej instancji odnotował, że w skierowanym do powoda w lipcu 2019 r. oświadczeniu o wypowiedzeniu kontraktu jako podstawa wypowiedzenia została wskazana utrata przez(...)zaufania do trenera w związku z brakiem osiągnięcia przez prowadzoną przez niego kadrę wyników sportowych, których osiągnięcie zostało założone przez związek. W świetle ustalonych i omówionych wcześniej okoliczności, zdaniem Sądu Okręgowego, nieosiągnięcie oczekiwanych przez(...)wyników sportowych przez reprezentację kobiet prowadzoną przez powoda nie mogło być uznane za ważne powody w świetleart. 746 § 1 k.c., bowiem powód nie był zobowiązany do osiągnięcia określonych rezultatów, lecz do starannego wykonywania pracy trenera. Poza niespornym faktem braku oczekiwanych wyników sportowych, strona pozwana nie wykazała takich zachowań powoda, które obiektywnie oceniane mogłyby uzasadniać zarzut utraty zaufania, a w szczególności nie strona pozwana nie wykazała, żeby powód był nielojalny względem(...), wykonywał zlecone mu czynności bez należytej staranności, w tym dopuszczał się jako trener kadry zaniedbań i nie angażował się w koordynowanie zespołu, a wręcz przeciwnie, oceniany był zarówno przez zawodniczki jako profesjonalista. Jak podkreślił Sąd pierwszej instancji, osiągnięcie przez kadrę założonych przez(...)wyników sportowych nie było zależne wyłącznie od powoda, bowiem, co oczywiste, na sukces drużyny w grze zespołowej składa się cały szereg czynników, m.in. zaś dyspozycja poszczególnych reprezentantek kadry, współpraca z pozostałymi członkami zespołu, współpraca z trenerami klubowymi zawodników.
Mając na uwadze powyższe, zważywszy na treśćart. 361 § 1 i 2 k.c.orazart. 362 k.c., Sąd Okręgowy stwierdził, że poniesiona przez powoda szkoda odpowiada zasadniczo wynagrodzeniu, które powód uzyskałby w czasie dalszego wykonywania umowy, a więc przez kolejnych czternaście miesięcy: od lipca 2019 r. do końca sierpnia 2020 r. Zgodnie z kontraktem powód miał otrzymywać 5 000 euro miesięcznie, a w razie zakończenia wykonywania pracy w klubie, w którym pracował w czasie zawarcia kontraktu z(...)i niepodjęcia współpracy z innym klubem, miał otrzymywać 10 000 euro. Gdyby zatem kontrakt trwał na zasadach obowiązujących w dacie jego wypowiedzenia, powód uzyskałby wynagrodzenie w kwocie co najmniej 70 000 euro i maksymalnie 140 000 euro.
Ustalając wysokość należnego powodowi odszkodowania, Sąd Okręgowy miał na uwadze, oceniając przyczynienie się powoda do rozmiarów szkody, możliwości zarobkowe powoda warunkowane jego wiedzą i doświadczeniem w pracy trenera. Zauważył, że wypowiedzenie powodowi kontraktu trenerskiego nastąpiło bez uprzedzenia w okresie letnim, zatem – w świetle doświadczenia życiowego – nie był on w stanie niezwłocznie podjąć innego zatrudnienia w charakterze trenera, zaś wystarczającym do podjęcia starań o uzyskania nowego kontraktu trenerskiego był okres dwumiesięczny. W tej sytuacji Sąd pierwszej instancji przyjął, że szkoda, której rozmiarów powód nie mógł swym należytym staraniem zmniejszyć, odpowiada wynagrodzeniu za dwa pierwsze miesiące w kwocie po 10 000 euro miesięcznie oraz za kolejnych 12 miesięcy w kwocie po 5000 euro miesięcznie, łącznie kwocie 80 000 euro (2 x 10 000 euro + 12 x 5 000 euro = 80 000 euro).
O kosztach procesu Sąd Okręgowy orzekł na podstawieart. 100 k.p.c.Zważył, że powód poniósł koszty procesu w kwocie: 29 952 zł tytułem opłaty sądowej od pozwu, 10 800 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego i 17 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa – łącznie 40 769 zł. Pozwany poniósł koszty w kwocie 10 800 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego i 17 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa – łącznie 10 817 zł. Łącznie koszty procesu wyniosły zatem 51 586 zł. Mając na uwadze fakt, że powód wygrał proces w 57% (80 000 x 100 / 140 000), zasądzono odZwiązku (...)w Polsce na rzeczL. K.tytułem zwrotu kosztów procesu kwotę 18 587 zł [51 586 zł x 57% = 29 404 zł (koszty obciążającej pozwanego) – 10 817 zł (koszty poniesione przez pozwanego) = 18 587 zł].
Powód zaskarżył wyrok Sądu Okręgowego w części, tj. w punkcie II. oraz III. We wniesionej apelacji powód podniósł następujące zarzuty:
1) naruszenia prawa procesowego, mającego wpływ na wynik sprawy tj.art. 233 § 1 k.p.c.poprzez błąd w ustaleniach faktycznych stanowiący podstawę rozstrzygnięcia w zakresie ustalenia wysokości zasądzonego powodowi odszkodowania, sprowadzający się do błędnego przyjęcia, wbrew zgromadzonego w sprawie materiałowi dowodowemu, iż powód w chwili zakończenia pracy u pozwanego zarabiał kwotę 5000 euro, podczas, gdy w rzeczywistości przez cały okres pracy u pozwanego zarabiał w rzeczywistości 10 000 euro, przy czym zgodnie z umową łączącą go z pozwanym, do 30 czerwca 2017 r. otrzymywał 5 000 euro od klubu macierzystego(...)O.i 5 000 euro od pozwanego, a od 1 lipca 2017 r. 10 000 euro już tylko od pozwanego. Tak więc błąd poczyniony przez Sąd Okręgowy sprowadza się de facto do nieprawidłowego ustalenia wysokości wyrządzonej powodowi szkody, poprzez nieuwzględnienie żądanej kwoty do wysokości dodatkowo 60 000 euro;
2) naruszenia prawa materialnego tj.art. 361 § 2 k.c.poprzez niezastosowanie tego przepisu i nie uwzględnienie w całości korzyści, które powód mógł uzyskać, gdyby nie zdarzenie w postaci bezprawnego rozwiązania z nim umowy zlecenia w zakresie kwoty 60 000 euro, której Sąd Okręgowy nie uwzględnił przy wyrokowaniu;
3) naruszenia prawa materialnego tj.,art. 362 k.c.poprzez błędne zastosowanie przy wyrokowaniu zasady miarkowania wyrażonej w tym przepisie, w sytuacji, gdy powód w żaden sposób nie przyczynił się do powstania szkody, a wprost przeciwnie, zawartą z pozwanym umowę zlecenia realizował w sposób „właściwy i staranny”.
Mając powyższe na względzie, powód wniósł o zmianę wyroku w zaskarżonym zakresie i zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda dalszej kwoty 60 000 euro z odsetkami ustawowymi za opóźnienie począwszy od 10 stycznia 2020 r. do dnia zapłaty oraz zasądzenie kosztów postępowania apelacyjnego w tym kosztów zastępstwa procesowego za II i I instancję według norm przepisanych.
Pozwany wniósł o oddalenie apelacji powoda jako całkowicie bezzasadnej i zażądał zasądzenia od powoda na rzecz pozwanego kosztów postępowania apelacyjnego, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.
Pozwany zaskarżył wyrok Sądu Okręgowego w części, tj. co do rozstrzygnięcia zawartego w punktach I. i III. orzeczenia. We wniesionej apelacji pozwany zarzucił Sądowi pierwszej instancji:
1) sprzeczność istotnych ustaleń faktycznych ze zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym, w szczególności poprzez uznanie, że z zeznań świadków przesłuchanych w sprawie wynika, iż powód „prowadził kadrę narodową w sposób prawidłowy, sumiennie angażował się w obowiązki trenera, nawiązał prawidłowe relacje z zawodniczkami, dobrze współpracował z pozostałym członkami sztabu”, podczas gdy znaczna część przesłuchanych zawodniczek oraz członków sztabu szkoleniowego zgłaszała istotne zastrzeżenia co do sposobu prowadzenia kadry, metod szkoleniowych i kompetencji trenera, atmosfery w drużynie, wyników zespołu i – co szczególnie ważne w kontekście oceny ważnych powodów rozwiązania umowy z powodem – kwestionowała możliwość dalszej z nim współpracy na stanowisku trenera kadry narodowej;
2) sprzeczność (a właściwie brak poczynienia jakichkolwiek) ustaleń faktycznych dotyczących wysokości szkody poniesionej przez powoda na skutek rozwiązania kontraktu i arbitralne przyjęcie, że szkoda ta wyraża się w kwocie wynagrodzenia, które przysługiwałoby powodowi do końca trwania umowy z pozwanym, podczas gdy przy ocenie wysokości ewentualnie należnego powodowi odszkodowania należało wziąć pod uwagę nie tylko wysokość utraconego wynagrodzenia, ale także możliwości zarobkowe powoda, w tym możliwość podjęcia przez powoda pracy na rzecz klubu lub innej reprezentacji, brak udokumentowanych działań po stronie powoda mających na celu zmniejszenie wysokości szkody (art. 362 k.c.), wysokość zarobków, które mógłby osiągnąć powód w tym samym okresie, a także wydatków, które zaoszczędził na skutek rozwiązania umowy (metoda dyferencyjna ustalania wysokości szkody);
3) naruszenie prawa materialnego, tj. art.art. 746 § 1 zd. 2 k.c.w związku zart. 750 k.c.poprzez jego błędną wykładnię sprowadzającą się do uznania, że fakt dołożenia przez przyjmującego zlecenie należytej staranności przy realizacji zlecenia jest wystarczający do uznania, że nie zachodzą „ważne powody” (w rozumieniu analizowanego przepisu) uzasadniające rozwiązanie umowy zlecenia (umowy o świadczenie usług, do której stosuje się odpowiednio przepisy dot. umowy zlecenia), a w konsekwencji niezasadne przyjęcie, że w niniejszej sprawie nie zaistniały ważne powody zakończenia współpracy z powodem;
4) naruszenie prawa procesowego, tj.art. 6 k.c.w zw. zart. 232 k.p.c.poprzez uznanie za udowodnioną wysokość szkody poniesionej rzekomo przez powoda, podczas gdy powód nie naprowadził w niniejszym postępowaniu jakichkolwiek dowodów, które umożliwiłyby ustalenie wysokości rzeczywiście poniesionej szkody, z uwzględnieniem zarobków, które powód uzyskał lub mógł uzyskać w okresie, do którego trwać miał kontrakt z pozwanym, jak również zaoszczędzonych w związku z tym przez powoda wydatków i kosztów.
W związku z powyższym pozwany wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego zwrotu kosztów procesu w pierwszej instancji, w tym kosztów zastępstwa procesowego – według norm przypisanych oraz kosztów postępowania odwoławczego w tym kosztów zastępstwa procesowego – według norm przepisanych. W apelacji sformułowano również wniosek ewentualny o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania oraz zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego zwrotu kosztów postępowania odwoławczego, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.
Powód wniósł o oddalenie apelacji i zasądzenie od pozwanego kosztów postępowania apelacyjnego.
Sąd Apelacyjny zważył, co następuje.
Apelacja pozwanego nie jest zasadna. Sąd Apelacyjny nie dostrzega sprzeczności istotnych ustaleń faktycznych z materiałem dowodowym w zakresie ustalenia, iż powód dochował należytej staranności przy wykonywaniu zlecenia. Wprawdzie część zawodniczek przesłuchanych w charakterze świadków (K.A.,K. G.iK. G.) zeznała, że nie widziała możliwości dalszej współpracy z powodem, to jednak nie przedstawiła konkretnych zastrzeżeń do jego pracy czy zachowania, które taką współpracę uniemożliwiały. Jednocześnie druga grupa zawodniczek (A. P..A. Z.iR. R.) taką możliwość widziała i wypowiadała się pozytywnie o pracy powoda i jego postawie wobec zespołu.
ZeznaniaP. A.są mało konkretne, a dodatkowo ich oceny należy dokonać z uwzględnieniem faktu, że była z powodem skonfliktowana.
Znamienne jest przy tym, że sam skarżący nie potrafi wskazać wypowiedzi świadków formułujących konkretne zarzuty wobec powoda, bo trudno za takowe uznać stwierdzenie, że w porównaniu z poprzednim trenerem była duża różnica na niekorzyść powoda względnie, że organizacja pracy w dużej mierze spoczywała naP. A..
Tym bardziej takich konkretów trudno poszukiwać w zeznaniach pozostałych świadków.
Zgodzić się trzeba z apelującym, że w drużynie piłkarek ręcznych trenowanej przez powoda istniał podział i wewnętrzny konflikt, jednak brak jest dowodów pozwalających na ustalenie przyczyny takiego stanu rzeczy. Część świadków odwołała się do słabych wyników zespołu, jednak jest to wyjaśnienie enigmatyczne, a w szczególności nie stanowiące dowodu, że przyczyną podziału była osoba trenera.
Wbrew tezie skarżącego z dowodów osobowych nie wynika, na czym konkretnie miałyby polegać zastrzeżenia co do metod szkoleniowych powoda poza zbyt małym wykorzystaniem nagrań wideo ani co do organizacji pracy trenera – jedyna uwaga w tej kwestii pochodzi odP. A.i jest ogólnikowa.
Pozwany twierdzi, że na lapidarność i lakoniczność wypowiedzi świadków wpłynęła ich pisemna forma, jednak dostrzec też trzeba, że pozwany treść zeznań, nie oponował przeciwko takiemu trybowi prowadzenia postępowania dowodowego, nie wnosił także o uzupełnienie tych zeznań względnie odebranie ich w innej formie, choćby w ramach zdalnej rozprawy.
Nie jest zasadny zarzut naruszeniaart. 746 § 1 zd. 2 k.c.w związku zart. 750 k.c.W judykaturze i doktrynie ugruntowany jest pogląd, że utrata zaufania zleceniodawcy do zleceniobiorcy uzasadnia rozwiązanie umowy zlecenia. Stanowisko to jest aktualne także na gruncie umowy o świadczenie usług.
Podstawowym celem normy wyrażonej wart. 746 § 1zd. drugiek.c.jest ochrona interesu zleceniobiorcy przez naprawienie szkody, jaką poniósł w wyniku przedterminowego zakończenia stosunku prawnego zlecenia bez ważnej przyczyny. Ustawodawca - wychodząc z założenia, że stosunek prawny zlecenia opiera się na szczególnej relacji zaufania stron - pozwala na zakończenie tej relacji z woli dającego zlecenie "w każdym czasie", równoważąc jednocześnie interes także drugiej strony, przez umożliwienie jej uzyskania odszkodowania wówczas, gdy układ relacji stron nie stwarzał uzasadnionej podstawy do wypowiedzenia umowy (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 29 października 2020 r., V CSK 492/18, LEX nr 3077028). Sąd Apelacyjny powyższe stanowisko podziela. Oznacza to, że dla zakwalifikowania utraty zaufania do zleceniobiorcy jako ważnego powodu rozwiązania umowy zlecenia jest ustalenie, że owa utrata zaufania jest usprawiedliwiona okolicznościami, a zatem ma obiektywne podstawy. W przeciwnym wypadku umowa zlecenia również może zostać wypowiedziana, ale w takim wypadku zleceniobiorca ma podstawy do żądania odszkodowania. Ciężar dowodu istnienia ważnych powodów do wypowiedzenia umowy spoczywa na zleceniodawcy.
Zdaniem Sądu Apelacyjnego wniosek Sądu Okręgowego, że pozwany nie wykazał, by utrata zaufania do powoda była uzasadniona, jest trafny. Niewątpliwie ocena pracy trenera sportowego dokonywana jest przez pryzmat wyników jego podopiecznych, a w przypadku kadry narodowej piłkarek ręcznych wyniki te były istotnie gorsze niż w okresie pracy poprzedniego trenera. Rację ma jednak Sąd Okręgowy, wskazując, że piłka ręczna to sport zespołowy, a wyniki drużyny zależne są nie tylko od trenera, ale także od zawodniczek i czynników zewnętrznych. Wprawdzie trener jest osobą decydującą o doborze zawodniczek do kadry, niemniej jego wybór jest w sposób naturalny ograniczony, a dyspozycja sportowa piłkarek jest uwarunkowana nie tylko metodami treningowymi, lecz także predyspozycjami, pracowitością, determinacją, stanem zdrowia, sytuacją osobistą itp. Wspomnieć przy tym trzeba o zeznaniach zawodniczek, iż szefowie ich klubów ignorowali wskazania powoda co do konkretnych zawodniczek.
Kadra pod kierownictwem trenera nie uzyskała awansu na igrzyska olimpijskie w 2020 r., który to cel był zapisany w umowie, ale wydaje się, że było to do przewidzenia, skoro słabe wyniki uzyskiwała również w poprzednich latach. Jak wynika z odpowiedzi na pozew, kadra seniorek w 2017 r. zajęła przedostatnie miejsce w fazie grupowej, nie kwalifikując się do fazy finałowej Mistrzostw Świata, a w 2018 r zajęła ostatnie miejsce w fazie grupowej Mistrzostw Europy, nie wygrywając żadnego meczu i nie kwalifikując się do finału. Dodatkowo skład kadry zmienił się w stosunku do kadry kierowanej przez poprzedniego trenera. Tymczasem pozwany nie zaoferował żadnego materiału dowodowego wskazującego, że przed zebraniem Rady Trenerów(...)w dniu 4 lipca 2019 r. przez ponad 2,5 roku obowiązywania umowy władze Związku kierowały wobec powoda jakiekolwiek zastrzeżenia, uwagi czy upomnienia, a i treść protokołu tego Zebrania świadczy o wymianie poglądów pomiędzy jego uczestnikami, natomiast nie o stawianiu powodowi zarzutów np. niewłaściwej pracy czy nieumiejętności doboru kadry.
W tym stanie rzeczy nagłe wypowiedzenie umowy bez uprzedniego zgłoszenia powodowi dostrzeżonych uchybień przy jednoczesnym niskim poziomie sportowym kadry na przestrzeni co najmniej dwóch lat poprzedzających rozwiązanie umowy i braku konkretnych zarzutów wobec jego pracy może być uznane za rezultat utraty zaufania wobec powoda, ale przy braku wykazania, że tę utratę usprawiedliwiały okoliczności, nie może być oceniona jako ważny powód wypowiedzenia w rozumieniuart. 746 § 1 k.c.Nie można zakwestionować uprawnienia związku sportowego do rozwiązania umowy z trenerem, pod wodzą którego zespół nie uzyskał spodziewanych wyników, ale jednocześnie związek ten musi liczyć się z konsekwencjami nieudowodnienia takiemu trenerowi uchybień w jego pracy przy rozstrzyganiu zasadności żądania odszkodowania w związku z wypowiedzeniem umowy.
Sąd Apelacyjny nie podziela zarzutu sprzeczności istotnych ustaleń faktycznych z zebranym w sprawie materiałem dowodowym czy też braku tych ustaleń co do ustalenia wysokości szkody powoda. Zgodzić się trzeba, że powód nie udowodnił działań mających na celu zmniejszenie zakresu szkody, jednak Sąd Okręgowy ustalił wysokość szkody z uwzględnieniem tej okoliczności. Sąd ten wziął niewątpliwie pod uwagę możliwości zarobkowe powoda, skoro za okres przekraczający dwa pierwsze miesiące po rozwiązaniu umowy przyjął, że powód mógł uzyskiwać dochody na poziomie dochodów uzyskiwanych przez powoda w niemieckim klubie już w trakcie obowiązywania kontraktu stron. Brak jest podstaw do przyjęcia, że wynagrodzenie to mogło być wyższe, bowiem wynagrodzenie uzyskiwane przez powoda na podstawie przedmiotowej umowy wynikało z jej specyfiki – prowadzenia kadry narodowej. Doświadczenie życiowe podpowiada, że nie jest to zatrudnienie częste na rynku trenerskim, jest to praca dla nielicznych i niełatwa do uzyskania. Nie ma jakichkolwiek dowodów, iż powód miał choćby potencjalnie szansę na tego typu pracę po przedterminowym rozwiązaniu umowy z pozwanym. Dlatego też ustalenia i szacunki Sądu Okręgowego są racjonalne i logiczne, w tym również przyjęcie dwóch miesięcy jako realnego okresu niezbędnego na znalezienie pracy.
Powyższe rozważania czynią bezzasadnym także zarzut naruszeniaart. 6 k.c.w związku zart. 232 k.p.c.Wprawdzie powód istotnie nie zaoferował żadnych dowodów na okoliczność bezskutecznego poszukiwania pracy porównywalnej choćby z zatrudnieniem przez klub z pierwszej ligi niemieckiej, jednak pozostały materiał dowodowy umożliwiający porównanie dochodów powoda w klubie niemieckim i w uzyskiwanych w wykonaniu przedmiotowej umowy wystarczał do ustalenia wysokości szkody.
Sam mechanizm oszacowania szkody był prawidłowy. Gdyby powód nadal realizował kontrakt trenerski, uzyskiwałby dochody z niego wynikające. Ewentualne zaoszczędzenie mogłoby mieć miejsce wówczas, gdyby z wykonywaniem kontraktu łączyły się jakieś wydatki z jego strony, niewystępujące po jego zakończeniu. Na takowe nie wskazywała żadna ze stron, więc obecnie odwoływanie się przez pozwanego w tym kontekście do metody dyferencyjnej nie jest skuteczne.
Apelacja powoda nie zasługuje na uwzględnienie. Ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd Okręgowy są prawidłowe i Sąd Apelacyjny przyjmuje je za własne.
Zarzut naruszeniaart. 233 § 1 k.p.c.jest chybiony. Wbrew twierdzeniu apelującego Sąd Okręgowy nie przyjął, iż w chwili rozwiązania umowy stron wynagrodzenie powoda wynosiło 5000 euro. Z pisemnych motywów rozstrzygnięcia wynika bowiem, że Sąd pierwszej instancji ustalił, iż wprawdzie w § 3 ust. 1 kontraktu wskazano wynagrodzenie w wysokości 5000 euro brutto, ale jednocześnie z § 3 ust. 3 kontraktu przewidziano, że w przypadku wygaśnięcia współpracy z niemieckim klubem i niepodjęcia współpracy z innym klubem wynosić ono będzie 10 000 euro brutto przy jednoczesnym zwiększeniu zakresu jego obowiązków. Takie też założenie co do wysokości utraconych dochodów przyjął Sąd Okręgowy, o czym świadczy jego wyliczenie na karcie 10 uzasadnienia wyroku (k 348verte). Z tego zróżnicowania wynagrodzenia wynika także ustalenie tego Sądu, że powód mógł uzyskać za pozostały do końca umowy okres wynagrodzenie w wysokości 70 000 euro – 140 000 euro.
Zatem wbrew stanowisku powoda ani z umowy stron, ani z innych dowodów nie wynika, by zgodny zamiar stron obejmował od początku wynagrodzenie w kwocie 10 000 euro, z czego połowę miał wypłacać niemiecki klub.
Nie doszło też do naruszeniaart. 361 § 2 k.c.Zgodnie z tym przepisem naprawienie szkody obejmuje także utracone korzyści, a zatem przesłanką odpowiedzialności odszkodowawczej jest w tym wypadku wykazanie, że powód w następstwie niewykonania zobowiązania przez pozwanego utracił korzyści w postaci należnego wynagrodzenia. Ciężar dowodu tej okoliczności po myśliart. 6 k.c.spoczywa na powodzie. W niniejszej sprawie dla określenia wysokości utraconych korzyści nie jest wystarczające ustalenie wysokości wynagrodzenia należnego powodowi z tytułu przedmiotowego kontraktu, lecz zbadanie czy po przedwczesnym rozwiązaniu umowy stron powód mógłby podjąć inne zatrudnienie i jakie dochody mógłby uzyskać. Szkoda bowiem w takim wypadku obejmowałaby co najwyżej kwotę 5000 euro miesięcznie, bowiem takie wynagrodzenie było przewidziane w kontrakcie w wypadku podjęcia zatrudnienia przez powoda dodatkowego zatrudnienia. Nadto zauważyć trzeba, że sam powód przyznał w apelacji, iż niemiecki klub wypłacał mu wynagrodzenie w wysokości 5000 euro miesięcznie. Dlatego też przyjęcie szkody powoda na poziomie 5000 euro jest niewadliwe. Jest to różnica pomiędzy wynagrodzeniem z umowy stron a wynagrodzeniem możliwym do uzyskania przez powoda. Sąd Okręgowy uwzględnił także okres przejściowy na poszukiwanie tegoż zatrudnienia.
Powód nie próbował zaś nawet wykazywać, że okres ten był zbyt krótki względnie, że mimo poszukiwań nie mógł znaleźć innej pracy. Poprzestał na gołosłownym zaprzeczaniu takiej możliwości. Tymczasem nie zasługuje na wiarę jego twierdzenie, że jego pozycja jako trenera była gorsza niż w okresie, kiedy współpracował z niemieckim pierwszoligowym klubem – wszak następnie był trenerem reprezentacji narodowej, a więc pełnił funkcję prestiżową. Nieprzerwanie działał w branży trenerskiej, więc teza skarżącego o wypadnięciu z rynku trenerskiego jest bezzasadna i nieudowodniona.
Sąd Okręgowy obliczył wysokość szkody powoda, kierując sięart. 322 k.p.c., pozwalającym na jej oszacowanie wypadku trudności w jej ścisłym udowodnieniu i zdaniem Sądu Apelacyjnego powód nie przedstawił argumentów podważających sposób rozumowania tego Sądu.
Dostrzec też trzeba, że powód nie zaoferował dowodów na okoliczność wysokości swoich dochodów w okresie objętym umową, a przez część tego czasu pracował. Okoliczność, że nie wykonywał wówczas pracy trenera, nie dowodzi niemożności znalezienia w 2019 r. takiego zatrudnienia.
Sąd Apelacyjny nie podziela też zarzutu naruszeniaart. 362 k.c.Po pierwsze Sąd Okręgowy w żadnym miejscu uzasadnienia wyroku nie przypisał powodowi przyczynienia się do powstania szkody, a jedynie stwierdził, że co do szkody obejmującej wynagrodzenie za okres dalszy niż dwa miesiące po rozwiązaniu kontraktu powód mógł swoim staraniem zmniejszyć jej zakres. Sąd Apelacyjny akceptuje to wnioskowanie z uwagą, że powód nie udowodnił, by nie mógł zminimalizować szkody poprzez podjęcie innego zatrudnienia z wynagrodzeniem na poziomie wynagrodzenia płaconego przez niemiecki klub. Okoliczność, że powód podjął pracę w innej branży, nie przesądza o tezie przeciwnej, zaś fakt, że w następnym roku zatrudnił się w klubie gorszej klasy za niższe wynagrodzenie również nie dowodzi, iż w 2019 r. nie mógł uzyskać lepszej oferty, bowiem to właśnie w 2020 r. można było uznać, iż powód wypadł z rynku trenerskiego po ponad rocznej przerwie. Powód nie zaoferował jakichkolwiek dowodów potwierdzających, że wcześniej poszukiwał pracy w zawodzie trenera i poszukiwania te zakończyły się niepowodzeniem.
Z tych względów Sąd Apelacyjny orzekł jak w sentencji wyroku na mocyart. 385 k.p.c.orazart. 100 k.p.c.w związku zart. 108 § 1 k.p.c., znosząc wzajemnie między stronami koszty postępowania apelacyjnego.
Dorota Markiewicz | ```yaml
court_name: Sąd Apelacyjnyw Warszawie
date: '2022-10-14'
department_name: I Wydział Cywilny
judges:
- Sędzia Dorota Markiewicz
legal_bases:
- art. 746 § 1 zd. 2 k.c.
- art. 233 § 1 k.p.c.
recorder: Magdalena Turek
signature: I ACa 357/22
``` |
152510150001003_II_C_001092_2020_Uz_2021-03-17_002 |
You are extracting information from the Polish court judgments.
Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value.
Please return the response in the identical YAML format:
```yaml
court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>"
date: <data, date in format YYYY-MM-DD>
department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\
\ department>"
judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>"
legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)>
recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder>
signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment>
```
=====
{context}
======
| Sygn. akt II C 1092/20
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 17 marca 2021 roku
Sąd Rejonowy dla Łodzi Widzewa w Łodzi II Wydział Cywilny
w składzie:
Przewodnicząca: SSR Emilia Racięcka
Protokolant: st. sekr. sądowy Małgorzata Okołotowicz
po rozpoznaniu w dniu 24 lutego 2021 roku w Łodzi
sprawy z powództwa(...)AgricoleBank (...)z siedzibą weW.
przeciwkoA. R.
o zapłatę:
zasądza od pozwanej na rzecz powoda:
a
kwotę 4.592,06 złotych (cztery tysiące pięćset dziewięćdziesiąt dwa 6/100) z odsetkami umownymi w wysokości czterokrotności stopy lombardowej NBP rocznie, ale nie wyższej niż odsetki maksymalne za opóźnienie od kwoty 3.851,99 złotych (trzy tysiące osiemset pięćdziesiąt jeden 99/100) od dnia 3 grudnia 2019 roku do dnia zapłaty,
b
kwotę 400 złotych (czterysta) tytułem zwrotu kosztów procesu.
Sygn. akt II C 1092/20
UZASADNIENIE
Pozwem z dnia 07 stycznia 2020 roku wniesionym w elektronicznymi postępowaniu upominawczym, powód(...) Bank (...) S.A.z siedzibą weW., reprezentowany przez pełnomocnika w osobie pracownika banku, wniósł o zasądzenie od pozwanejA. R.kwoty 4.592,06 zł z odsetkami umownymi w wysokości czterokrotności stopy lombardowej NBP rocznie, ale nie wyższej niż odsetki maksymalne za opóźnienie od dnia 23 grudnia 2019 roku do dnia zapłaty oraz zasądzenie od pozwanej na rzecz powoda zwrotu kosztów sądowych.
W uzasadnieniu pełnomocnik powoda podniósł, iż dnia 25 lipca 2008 roku pozwana zawarł z powodem umowę o przyznanie limitu kredytowego i wydanie oraz korzystanie z karty kredytowej nr(...). Umowa miała charakter odnawialny, automatyczne przedłużenie umowy nie wymagało formy pisemnej. Powód przyznał pozwanej limit kredytowy w wysokości 5.000 zł. W związku z brakiem spłaty zadłużenia po uprzednim wezwaniu, Bank wypowiedział pozwanej umowę z dnia 25 lipca 2008 roku, zaś roszczenie stało się wymagalne w dniu 03 grudnia 2019 roku. Na kwotę dochodzoną pozwem składają się: 3.851,99 zł tytułem kapitału, 359,68 zł tytułem odsetek na dzień 22 grudnia 2019 roku, 380,39 zł tytułem kosztów, opłat i prowizji.
/pozew k. 4-6/
Postanowieniem z dnia 20 lutego 2020 roku referendarz sądowych w Sądzie Rejonowym Lublin – Zachód w Lublinie przekazał sprawę do rozpoznania tutejszemu sądowi.
/postanowienie k. 7/
W odpowiedzi na pozew pozwana, reprezentowana przez pełnomocnika w osobie radcy prawnego, wniosła o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powoda na swoją rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Pozwana nie kwestionowała faktu zwarciaumowy nr (...). Kwestionowała wysokość i wymagalność roszczenia. Wskazała, iż data wymagalności winna być określona osobno dla każdej spłaty miesięcznej, a fakt wypowiedzenia umowy kredytu pozostaje irrelewantny dla należności już wymagalnych w momencie tej czynności. Podniosła zarzut przedawnienia roszczenia dochodzonego pozwem.
/odpowiedź na pozew k. 54-56/
W piśmie z dnia 21 września 2020 roku powódka popierała żądanie pozwu.
/pismo k. 58-61v/
Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:
W dniu 25 lipca 2008 rokuA. R.zawarła z(...) Bankiem S.A.weW.umowę o przyznanie limitu kredytowego nr(...)i umowę o wydanie i korzystanie z karty kredytowejV.(...) nr (...).
Zgodnie z § 1 umowy na wniosek posiadacza rachunku kredytowego, bank przyznał limit kredytowy do kwoty 5.000 zł, dla korzystania z którego otworzył i prowadził rachunek kredytowy nr(...).
Integralną część umowy limitu stanowiły: regulamin przyznawania i korzystania z limitu kredytowego VISA(...)oraz tabela opłat i prowizji.
Stosownie do § 4.1 umowy oprocentowanie nominalne od wykorzystanego limitu kredytowego jest zmienne w okresie obowiązywania umowy limitu i na dzień zawarcia umowy limitu wynosi 21,90% dla transakcji gotówkowych i transakcji bezgotówkowych w stosunku rocznym. Wedle § 4.2 bank nalicza odsetki od kwoty wszystkich transakcji w trybie dziennym począwszy od dnia zaksięgowania transakcji do dnia spłaty zadłużenia. Odsetki od transakcji bezgotówkowych dokonanych w standardowej opcji spłaty w danym okresie rozliczeniowym nie są pobierane, jeśli w terminie płatności posiadacz rachunku kredytowego dokona spłaty całości zadłużenia w opcji standardowej oraz wszystkich wymaganych rat wynikających z opcji dodatkowych (o ile występują), stanowiących kwotę spłaty umożliwiającą skorzystanie z okresu bez odsetkowego wykazaną na wyciągu za dany okres rozliczeniowy.
Zgodnie z § 5.1 umowy spłata limitu kredytowego następować będzie w okresach miesięcznych poprzez dokonywanie przez posiadacza rachunku kredytowego spłaty na rachunek wskazany w § 1, których wysokość oraz termin będą określone w wyciągu z rachunku generowanym każdego 17 dnia miesiąca i wysłanym na adres korespondencyjny posiadacza rachunku kredytowego. Stosowanie do § 5.2 umowy wskazana na wyciągu wymagana spłata minimalna to suma wszystkich rat wynikających z poszczególnych opcji spłat oraz miesięcznej spłaty w opcji standardowej.
Umowa o wydanie i korzystanie z karty kredytowejV.(...), zgodnie z § 4 umowy została zawarta na okres trzech lat. Bank automatycznie przedłużał umowę o kartę na kolejne trzyletnie okresy, o ile nie zajdą określone w regulaminie karty zdarzenia wykluczające możliwość kontynuowania umowy.
Zgodnie z § 5 ust. 3 regulaminu przyznawania i korzystania z limitu kredytowego VISA(...)najpóźniej do dnia rozwiązania umowy limitu posiadacz rachunku kredytowego jest zobowiązany do spłaty całości zadłużenia wobec banku oraz spłaty należności z tytułu dokonywanych transakcji, jeżeli rozliczenie tych transakcji nastąpiło po upływie okresu wypowiedzenia. Wedle § 5 ust. 4 regulaminu z dniem rozwiązania umowy limitu całość zobowiązań posiadacza rachunku kredytowego wobec banku z tytułu wykorzystanego limitu kredytowego, odsetek, opłat i prowizji staje się wymagalna. Posiadacz rachunku jest zobowiązany niezwłocznie uregulować wszelkie należności wobec banku. Stosownie do § 5 ust. 5 regulaminu od całości wymagalnego kapitału bank nalicza odsetki w wysokości wskazanej w umowie limitu dla kapitału przeterminowanego od dnia rozwiązania umowy limitu.
Zgodnie z § 6 ust. 1d regulaminu bank miał prawo wypowiedzieć umowę, gdy posiadacz rachunku kredytowego opóźnia się ze spłatą co najmniej 2 pełnych miesięcznych bieżących kwot do zapłaty, mimo tego, że bank wezwał posiadacza rachunku kredytowego listem poleconym do spłaty zaległych należności w terminie nie krótszym, niż 7 dni od doręczenia wezwania pod rygorem wypowiedzenia umowy limitu. Wedle §6 ust. 3 umowa limitu mogła być wypowiedziana przez każda ze stron w formie pisemnej z zachowaniem 30-dniowego okresu wypowiedzenia.
/odpisy: umowy kredytu k. 15-16, tabeli opłat i prowizji k. 16v-17, regulaminu k. 18-20, tabela k. 22/
Pozwana zaprzestała spłaty zobowiązania od 17 marca 2019 roku. Pismem z dnia 11 sierpnia 2019 roku(...) Bank (...) SAwezwał pozwaną do uregulowania w nieprzekraczalnym terminie 14 dni roboczych od daty doręczenia wezwania nie spłaconych w terminie zapadłych należności z tytułu umowy z dnia 25 lipca 2008 roku w kwocie 866,85 zł. Pozwana została poinformowana o możliwości złożenia w terminie 14 dni wniosku o restrukturyzację zadłużenia, obejmującego pozostałą do spłaty kwotę kredytu.
/pismo k. 38, dowód doręczenia k. 41, , wykaz spłat z listą wyciągów pismo k. 58-61v /
Pismem z dnia 24 września 2019 roku(...) Bank (...) SAwypowiedział pozwanej umowę o kartę kredytową w 61 dniowym okresem wypowiedzenia. Należność banku wyliczona na dzień 24 września 2019 roku wynosiła 4.404,52 zł. Wypowiedzenie doręczono 02 października 2019 roku.
/wypowiedzenie k. 39, dowód doręczenia k. 40/
ZobowiązanieA. R.wobec Banku na dzień 22 grudnia 2019 roku wynosi: 3.851,99 zł tytułem należności głównej, 359,68 zł tytułem odsetek za okres od dnia 25 lipca 2008 roku do dnia 22 grudnia 2019 roku, 380,39 zł tytułem kosztów, opłat i prowizji.
/wyciąg z ksiąg bankowych k. 14, lista transakcji k. 23-37, wykaz spłat z listą wyciągów, koszty opłaty i prowizje pismo k. 58-61v/
Opisany stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie znajdujących się w sprawie dokumentów, których prawidłowość i rzetelność sporządzenia nie budziła wątpliwości. Dalsza ocena dowodów połączona zostanie z rozważaniami prawnymi.
Sąd Rejonowy zważył co następuje:
Powództwo podlegało uwzględnieniu w całości.
Strony w sprawie niniejszej związane były umową o kredyt rewolwingowy (odnawialny), który charakteryzuje się tym, że kredytobiorca może korzystać z kredytu określonego przez limit w miarę swojego zapotrzebowania, jak również likwidować dotychczasowe zadłużenie, bez konieczności podpisywania dodatkowych umów. Umowa ta polega na określeniu górnej granicy, do której klient może się zadłużyć w okresie jej obowiązywania. W praktyce do skorzystania z kapitału może w ogóle nie dojść lub też kwota faktycznego zadłużenia może nie osiągnąć limitu określonego w umowie. Świadczenie pieniężne może być zaś wypłacane w kilku transzach.
Powyższy limit związany jest z użytkowaniem karty płatniczej, a więc elektronicznego instrumentu płatniczego, dlatego też ze względu na datę zawarcia umowy, zastosowanie w sprawie znajdą przepisyustawy z dnia 12 września 2002 roku o elektronicznych instrumentach płatniczych(Dz.U. Nr 169, poz. 1385). Zgodnie z art. 14 ust. 1 powołanej ustawy, przez umowę o kartę płatniczą wydawca karty płatniczej zobowiązuje się wobec posiadacza karty płatniczej do rozliczania operacji dokonanych przy użyciu karty płatniczej, a posiadacz zobowiązuje się do zapłaty kwot operacji wraz z należnymi wydawcy kwotami opłat i prowizji lub do spłaty swoich zobowiązań na rachunek wskazany przez wydawcę.
Nadto, zgodnie z treściąart. 69 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku Prawo bankowe, przez umowę kredytu bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy na czas oznaczony w umowie kwotę środków pieniężnych z przeznaczeniem na ustalony cel, a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych w umowie, zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji od udzielonego kredytu.
Pozwana nie kwestionowała faktu zawarcia przedmiotowej umowy. Kwestionowała wysokość i wymagalność roszczenia. Podniosła zarzut przedawnienia roszczenia dochodzonego pozwem.
W przypadku umów o limit odnawialny strony mogą przewidzieć, że kredytobiorca będzie zobowiązany do spłat minimalnych uiszczanych w określonym terminie i wysokości kwot, zaś dopiero wypowiedzenie spowoduje postawienie całego jego roszczenia w stan natychmiastowej wymagalności. W takiej sytuacji terminy wymagalności poszczególnych części zobowiązania mogą być różne. Wypowiedzenie umowy nie powoduje przy tym przerwania biegu przedawnienia wcześniejszych części roszczenia, które uzyskały już przymiot wymagalności. Wśród okoliczności przerywających bieg przedawnienia zart. 123 § 1 k.c.nie znajduje się taka sytuacja, w której dochodzi do wypowiedzenia umowy.
Data wymagalności roszczenia ma istotne znaczenia dla możliwości jego dochodzenia (w kontekście przedawnienia), jak i w kwestii naliczania odsetek. W orzecznictwie i doktrynie mianem wymagalności oznacza się stan obiektywny, w którym wierzyciel ma prawną możliwość skutecznego zaspokojenia przysługującego mu roszczenia na drodze sądowej. Oznacza to, że roszczenie staje się więc wymagalne w ostatnim dniu, w którym dłużnik może spełnić świadczenie w sposób zgodny z treścią zobowiązania. Dzień spełnienia świadczenia zgodnie z treścią zobowiązania może być oznaczony zwłaszcza w treści samej umowy.
Zgodnie zart. 117 § 21k.c.po upływie terminu przedawnienia nie można domagać się zaspokojenia roszczenia przysługującego przeciwko konsumentowi. Bieg przedawnienia co do zasady rozpoczyna się od dnia, w którym roszczenie stało się wymagalne, a jego termin został oznaczony (art. 120 § 1 zd. 1 k.c.). Jednakże zgodnie zart. 120 § 1 zd. 2 k.c.bieg przedawnienia roszczenia rozpocznie się wcześniej niż od dnia jego wymagalności w przypadku roszczeń, których wymagalność zależy tylko od woli uprawnionego. W doktrynie wskazuje się, że będą to roszczenia bezterminowe, których wymagalność zależny od wezwania dłużnika do spełnienia świadczenia, wypowiedzenia bądź odstąpienia od umowy. Bez powyższego rozwiązania normatywnego bierne zachowanie wierzyciela faktycznie odraczałby w nieskończoność rozpoczęcie biegu przedawnienia. Zasadą natomiast jest to, że roszczenia przedawniają się.
Stosunek cywilnoprawny istniejący między stronami w niniejszej sprawie była zobowiązaniem bezterminowym, a więc takim, w którym termin spełnienia świadczenia nie jest oznaczony ani nie wynika z właściwości zobowiązania i jest uzależniony od wyrażenia przez wierzyciela woli wykonania zobowiązania. Umowa bowiem nie wskazywała terminu zwrotu kredytu. W tej sytuacji znajduje zastosowanie regulacja zawarta wart. 120 § 1zd. drugimk.c.Jeżeli wymagalność roszczenia zależała od wypowiedzenia, to początkiem biegu terminu wypowiedzenia będzie dzień upływu okresu wypowiedzenia, które zostało dokonane w najwcześniejszym możliwym momencie. W celu ustalenia takiego momentu niezbędne było złożenie przez powoda dokumentacji przedstawiającej historię rachunku, na podstawie której można by ustalić zaistnienie przesłanki wypowiedzenia umowy. Powód przedstawił szczegółowy wykaz dokonanych przez pozwaną wpłat wraz ze sposobem ich rozksięgowania, a przede wszystkim listę wyciągów, z którego wynikała zaległość z płatnością pozwanej. Z zestawienia tego wynika, iż pozwana zaprzestała spłaty zobowiązania od 17 marca 2019 roku, kiedy to powstały zaległości składające się na kwotę dochodzoną pozwem. Zgodnie z § 6 ust. 1d i 3regulaminu Bank miał prawo wypowiedzieć umowę jeżeli pozwany opóźniał się ze spłatą co najmniej 2 pełnych miesięcznych rat. W sprawie spełnione zostały wszystkie przesłanki wypowiedzenia umowy kredytu. Pismem z dnia 24 września 2019 roku(...) Bank (...) SAwypowiedział pozwanej umowę o kartę kredytową w 61 dniowym okresem wypowiedzenia, które doręczono pozwanej 02 października 2019 roku. Przyjmując nawet twierdzenia pozwanego o wymagalności roszczenia od każdej niespłaconej raty minimalnej, pierwsza niespłacona rata określona została na dzień 17 kwietnia 2019 roku. Pozew został zaś wniesiony w dniu 07 stycznia 2020 roku, zatem roszczenie nie jest przedawnione w trybieart. 118 k.c.jak również w pełni wymagalne. Należy także zauważyć, iż pozwana nie wystąpiła o restrukturyzację zadłużenia w trybieart. 75 c ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Prawo bankowe(Dz. U. z 2018 r., poz. 62 ze zm.)
Strona powodowa, wbrew zarzutom pozwanej, precyzyjnie wyjaśniła, co składa się na dochodzoną pozwem kwotę. W przedmiotowej sprawie ustalono, że zobowiązanieA. R.wobec Banku na dzień 22 grudnia 2019 roku wynosi: 3.851,99 zł tytułem należności głównej, 359,68 zł tytułem odsetek za okres od dnia 18 stycznia 2019 roku do dnia 22 grudnia 2019 roku, 380,39 zł tytułem kosztów, opłat i prowizji. Na tą okoliczność złożone zostały szczegółowe tabele z wyliczeniami /k. 58-61/. Sąd nie dopatrzył się w tym zakresie sprzeczności zapisów umowy z treścią przepisów obowiązującego prawa. Naliczone prowizje oraz opłaty w kontekście udzielonego pozwanej kredytu, okresu zobowiązania oraz ryzyka niewykonania przez kredytobiorcę zobowiązania, nie mogą być uznane za zawyżone. Poznana, mimo iż kwestionowała wysokość powództwa, nie udowodniła, aby dokonała jakichkolwiek innych wpłat na spłatę zadłużenia, niż te, które wykazał powód, co skutkowałoby skutecznym zakwestionowaniem wyliczeń kwoty dochodzonej pozwem, jak również nie odniosła się do wyliczeń przedstawionych przez powoda, jak i nie złożyła żadnych wniosków dowodowych, które podawżałyby zasadność wyliczeń strony powodowej.
Podkreślić przy tym należy, że strona powodowa miała prawo, oprócz żądania należności głównej, żądać za czas opóźnienia odsetek w umówionej wysokości, jako że przepisart. 481 k.c.obciąża dłużnika obowiązkiem zapłaty odsetek bez względu na przyczyny uchybienia terminu płatności sumy głównej. Sam fakt opóźnienia przesądza, że wierzycielowi należą się odsetki. Dłużnik jest zobowiązany uiścić je, choćby nie dopuścił się zwłoki w rozumieniuart. 476 k.c., a zatem nawet w przypadku, gdy opóźnienie jest następstwem okoliczności, za które nie ponosi odpowiedzialności i choćby wierzyciel nie doznał szkody. Odsetki zasądzono od dnia następnego po dniu wystawienia wyciągu z ksiąg bankowych. Mając na uwadze powyższe, Sąd orzekł jak w sentencji.
O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawieart. 98 k.p.c.statuującego zasadę odpowiedzialności za wynik procesu. Pozwana przegrała proces w całości, a zatem zgodnie z powołanym przepisem została obciążona obowiązkiem zwrotu całości kosztów procesu na rzecz powoda. Na koszty poniesione przez powoda złożyła się opłata od pozwu w kwocie 400 zł. | ```yaml
court_name: Sąd Rejonowy dla Łodzi-Widzewa w Łodzi
date: '2021-03-17'
department_name: II Wydział Cywilny
judges:
- Emilia Racięcka
legal_bases:
- art. 75 c ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Prawo bankowe
- art. 120 § 1 zd. 1 k.c.
- art. 98 k.p.c.
recorder: st. sekr. sądowy Małgorzata Okołotowicz
signature: II C 1092/20
``` |
154505300005506_XI_W_005669_2017_Uz_2019-02-12_002 |
You are extracting information from the Polish court judgments.
Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value.
Please return the response in the identical YAML format:
```yaml
court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>"
date: <data, date in format YYYY-MM-DD>
department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\
\ department>"
judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>"
legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)>
recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder>
signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment>
```
=====
{context}
======
| Sygn. akt XI W 5669/17
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 12 lutego 2019 roku
Sąd Rejonowy dla Warszawy – Śródmieścia w Warszawie XI Wydział Karny
w składzie:
Przewodniczący: SSR Łukasz Biliński
Protokolant: Karolina Kowalczyk
Bez udziału oskarżyciela publicznego
po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 12 lutego 2019 roku wW.
sprawyP. B.
synaC.iJ.
urodzonego dnia (...)wL.
obwinionego o to, że:
w dniu 18 kwietnia 2017 r. około godziny 08:16 wW.w ruchu lądowym na drodze publicznej na skrzyżowaniuulic (...)/W.naruszył zasady przewidziane w art. 3 ust. 1 Pord, w ten sposób, że kierując roweremmarki C., nie zachował należytej ostrożności podczas wjeżdżania na przejazd dla rowerów, w wyniku czego doprowadził do zderzenia z samochodem markiM.onr. rej. (...), czym spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym,
tj. o czyn zart. 86 § 1kw w zw. zart. 3 ust. 1 Ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym(Dz. U. z 2017 r., poz. 128, z późn. zm.),
I
obwinionegoP. B.uniewinnia od popełnienia zarzucanego mu czynu;
II
na podstawieart. 616 § 1 pkt 2 kpkw zw. zart. 121 § 1 kpwzasądza od Skarbu Państwa na rzecz obwinionegoP. B.kwotę 360 (trzysta sześćdziesiąt) złotych, tytułem zwrotu kosztów ustanowienia w sprawie obrońcy;
III
na podstawieart. 119 § 2 pkt 1 kpwokreśla, że koszty postępowania ponosi Skarb Państwa.
Sygn. akt XI W 5669/17
UZASADNIENIE
P. B.został obwiniony o to, że w dniu 18 kwietnia 2017 roku około godziny 08:16 wW.w ruchu lądowym na drodze publicznej na skrzyżowaniuulic (...)/W.naruszył zasady przewidziane w art. 3 ust. 1 Pord, w ten sposób, że kierując roweremmarki C., nie zachował należytej ostrożności podczas wjeżdżania na przejazd dla rowerów, w wyniku czego doprowadził do zderzenia z samochodem markiM.onr rej. (...), czym spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym, tj. o wykroczenie zart. 86 § 1kw w zw. zart. 3 ust. 1 Ustawy Prawo o ruchu drogowym z dn. 20.06.1997 r.(Dz. U. z 2017 roku, poz. 128 ze zm.).
Na podstawie całokształtu materiału dowodowego ujawnionego w toku rozprawy głównej Sąd ustalił następujący stan faktyczny:
W dniu 18 kwietnia 2017 roku około godziny 08:16 wW.P. B.kierował swoim roweremmarki C.po drodze przeznaczonej dla rowerów. Dojeżdżając do skrzyżowaniaul. (...)zul. (...)świeciło się światło zielone zarówno dla pieszych, jak i dla rowerzystów. W tym samym czasieA. T.kierował samochodem markiM.onr rej. (...)poruszając sięul. (...)odPl. (...), który dojeżdżając doul. (...)zatrzymał się przed przejściem dla pieszych z uwagi na światło czerwone, po czym gdy zapaliła się zielona strzałka sygnalizująca skręt w prawo, zaczął wykonywać manewr skrętu w prawo przejeżdżając przez przejście dla pieszych i drogę dla rowerów, na skutek czego doszło do zderzenia roweru wjeżdżającego na przejazd dla rowerów kierowanego przezP. B.i samochodu markiM.onr rej. (...)kierowanego przezA. T..
Warunki pogodowe w tym dniu były słabe, padał deszcze ze śniegiem, a nawierzchnia była śliska.
Na miejsce zdarzenia drogowego została wezwany patrol Policji w osobach mł.asp.J. R.i asp.D. M., którzy przystąpili do wykonywania czynności, m.in. ustalili relacje uczestników zdarzenia, przystąpili do oględzin samochodu i roweru, a także sprawdzili stan trzeźwości uczestników zdarzenia (wynik dla każdego z nich 0,00 mg/l).
Zgodnie z relacjami obojga uczestników zdarzenia, funkcjonariusze Policji ustalili winęA. T., który nie zachował należytej ostrożności, wobec którego został ostatecznie wydany wyrok nakazowy z dnia 4 kwietnia 2018 roku w sprawie o sygn. akt XI W 5670/17.
W wyniku przeprowadzenia oględzin w pojeździe markiM.onr rej. (...)ujawniono otarcia lakieru prawych tylnych drzwi w dolnej części, otarcia lakieru na nakładce prawego progu pod tylnymi drzwiami oraz otarcia lakieru tylnego prawego błotnik między tylnym kołem a tylnymi drzwiami, natomiast w wyniku przeprowadzenia oględzin rowerumarki C.ujawniono odkształcone przednie koło.
Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie:wyjaśnień obwinionego (zapis audiowizualny rozprawy z dnia 12 lutego 2019 roku znajdujący się na płycie CD k. 82), częściowo zeznań świadkówJ. R.(k. 16-19) iA. T.(k. 23-24v), notatki urzędowej (k. 1-2v), szkicu z miejsca zdarzenia (k. 3), protokołów z przebiegu stanu trzeźwości (k. 8-9), protokołów oględzin (k. 10 i 11), wydruków fotografii (k. 31-38), odpisu wyroku nakazowego z dnia 4 kwietnia 2018 r. w sprawie o sygn. akt XI W 5670/17 (k. 84).
Obwiniony tak w toku postępowania wyjaśniającego nie przyznał się do popełniania zarzucanego mu czynu i odmówił składania wyjaśnień (wyjaśnienia k. 40-41)
Obwiniony przesłuchany przed Sądem w dniu 12 lutego 2019 roku również nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i wyjaśnił, iż tego dnia pogoda była słaba, padał deszcz ze śniegiem. Wskazał, iż jadąc rowerem po drodze dla rowerówulicą (...)w kierunkuR.(...)na skrzyżowaniu zul. (...)miał zielone światło. Podał, że widział po lewej stronie czarny samochód markiM., który zatrzymał się przed przejściem dla pieszych. Obwiniony zbliżając się do przejścia dla pieszych wraz z drogą dla rowerów zwolnił, po czym samochód markiM.nagle ruszył, w związku z czym nie zdążył on wyhamować roweru, żeby uniknąć zderzenia. Obwiniony oświadczył, że to nie było zderzenie, tylko dotkniecie, a szkoda jaką poniósł to naprawa scentrowanego koła w kwocie 20 zł, zaś samochód był otarty ale nie miał żadnych wgnieceń. Wyjaśnił, że nie udało mu się nagrać całego zdarzenia. Wskazał, iż po uderzeniu z samochodu wyszedł młody mężczyzna, który przyznał, że jechał korzystając z zapalonej zielonej strzałkę, po czym została wezwana Policja na miejsce zdarzenia. Wskazał też, że funkcjonariusze Policji potwierdzili wymuszenie pierwszeństwa przez kierującego samochodem, zaproponowali mu mandat i zabrali prawo jazdy. Oświadczył, iż wniosek o ukaranie skierowany przeciwko jego osobie to tylko rewanż ze strony policjanta. Wskazał, że mocno hamował, a gdyby jechał szybciej to mógłby wpaść do środka samochodu, wybijając przy tym szybę. Odpowiadając na pytania wyjaśnił, iż jego rower ma wspomaganie elektryczne, jednakże maksymalna prędkość z udziałem takiego urządzenia wynosi ok. 20 km/h, a nadto wskazał, że hamował z uwagi na możliwość przecięcia drogi da rowerów przez pieszych. Wyjaśnił, że całe zdarzenie miało charakter dynamiczny, a kierujący pojazdem nie zatrzymał się przed przejazdem dla rowerów w związku z czym uderzył w tylne prawe drzwi. Obwiniony nie zgodził się z zeznaniami świadkaJ. R.odnośnie warunków pogodowych, a także z zeznaniami świadkaA. T.odnośnie prowokującego zachowania (zapis audiowizualny rozprawy z dnia 12 lutego 2019 roku znajdujący się na płycie CD k. 82).
Sąd zważył, co następuje:
Wyjaśnienia obwinionego Sąd uznał za wiarygodne, albowiem korespondują one z pozostałym również ocenionym, jako wiarygodny materiałem dowodowym zgromadzonym w sprawie.
Sąd obdarzył częściowo walorem wiarygodności zeznania świadkaA. T.. Świadek w sposób szczegółowy opisał zdarzenie z dnia 18 kwietnia 2017 roku, w którym również był uczestnikiem, przy czym przedstawił, iż zachował należytą ostrożność, co jest sprzeczne z wyjaśnieniami obwinionego, a nadto zasadami logiki. Gdyby bowiem faktycznie świadek zachowywał się ostrożnie, to mając na uwadze, iż korzystał z warunkowej możliwości skrętu w prawo, przepuściłby wcześniej wszystkich pieszych, rowerzystów którzy byli lub przed przejściem (przejazdem rowerowym). Nie doszło by wiec do kolizji z udziałem obwinionego, bowiem obwiniony przejechałby przed samochodem świadka. Należy wskazać, iż funkcjonariusze Policji już na miejscu zdarzenia słusznie uznaliA. T.za odpowiedzialnego za kolizję, nakładając na niego mandat. Wobec odmowy przyjęcia mandatu został wydany wobec niego wyrok nakazowy przez tut. Sąd w sprawie o sygn. akt XI W 5670/17. Nie mają żadnego znaczenia dla niniejszej sprawy zeznania świadka odnośnie zachowania obwinionego, mający charakter prowokacyjny, albowiem w ostateczności i tak został wezwany na miejsce patrol Policji. W pozostałym zakresie zeznania uznaje się za wiarygodne, co do samego zdarzenia i jego skutków, są one jasne, logiczne i konsekwentne nadto zgodne z zasadami doświadczenia życiowego.
W ocenie Sądu zeznania świadkaJ. R., który jako funkcjonariusz Policji uczestniczył w przeprowadzaniu interwencji na miejscu zdarzenia, Sąd uznał za wiarygodne w części. Sprzeczna była jedynie okoliczność warunków pogodowych, albowiem świadek zeznał, iż panowały dobre warunki drogowe, jezdnia była sucha, średnie natężenie ruchu kołowego, co przeczy wyjaśnieniom obwianego, jak również protokołowi oględzin samochodu i wydrukom fotografii, w których jednoznacznie została uwidoczniona mokra nawierzchnia. Przedmiotowa sprzeczność może winiąc z faktu, iż funkcjonariusze Policji przeprowadzają wiele interwenci tego rodzaju, a przy sporządzaniu protokołu z zeznań korzystali ze wzorów omyłkowo nie zmieniając warunków pogodowych.
Sąd dał wiarę dowodom ujawnionym na rozprawie w postaci: notatki urzędowej (k. 1-2v, 13), szkicu z miejsca zdarzenia (k. 3), protokołów z przebiegu badania stanu trzeźwości (k. 8-9), protokołów oględzin (k. 10, k.11), wydruku kopii paragonu fiskalnego (k. 22), wydruków fotografii (k. 31-38), informacji z rejestru wykroczeń drogowych (k. 73), danych zK.(k. 75-77) oraz wyroku nakazowego z dnia 4 kwietnia 2018 r. (k.84) Dokumenty te zostały sporządzone zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa, przez uprawnione do tego osoby i instytucje. Sąd z urzędu nie dostrzegł powodów, dla których należałoby odmówić im wiarygodności i mocy dowodowej.
Czyn z art. 86 § 1 kw popełnia ten, kto na drodze publicznej, w strefie zamieszkania lub w strefie ruchu, nie zachowując należytej ostrożności, powoduje zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym. Karą przewidzianą w treści w/w przepisu za popełnienie tego wykroczenia jest kara grzywny. Warunkiem odpowiedzialności za wykroczenie z art. 86 § 1 kw jest, aby uczestnik ruchu nie zachował należytej ostrożności i tym spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym.
W niniejszej sprawie kluczową kwestią było, zatem ustalenie, czy materiał dowodowy zgromadzony w niniejszej sprawie pozwala zarzucić obwinionemu czyn, będący wykroczeniem z art. 86 § 1 kw. W opisie zarzucanego czynu oskarżyciel stwierdził, żeP. B.kierując roweremmarki C.w ruchu lądowym na drodze publicznej na skrzyżowaniuulic (...)/W.nie zachował należytej ostrożności podczas wjeżdżania na przejazd dla rowerów, w wyniku czego doprowadził do zderzenia z samochodem markiM.onr rej. (...), czym spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym.
Sąd, dokonując analizy całokształtu materiału dowodowego zebranego w sprawie doszedł do przekonania, iż nie pozwala on na przypisanie obwinionemu winy w zakresie postawionego mu zarzutu.
Należy w tym miejscu podkreślić, iż przepisy zart. 27 ust. 1a Ustawy z dnia 20 czerwca 1997 roku Prawo o ruchu drogowymwyraźnie wskazują, że kierujący pojazdem, który skręca w drogę poprzeczną, jest obowiązany zachować szczególną ostrożność i ustąpić pierwszeństwa rowerzyście jadącemu na wprost po jezdni, pasie ruchu dla rowerów, drodze dla rowerów lub innej części drogi, którą zamierza opuścić. Powyższy przepis, oznacza, że kierujący pojazdem, który zbliża się do przejazdu dla rowerzystów, jest zobligowany do zachowania szczególnej ostrożności. Ponadto jest zobowiązany ustąpić pierwszeństwa rowerowi znajdującemu się na przejeździe. Przejazd dla rowerzystów, zgodnie z art. 2 pkt 12 w/w ustawy, to powierzchnia jezdni lub torowiska przeznaczona do przejeżdżania przez rowerzystów, oznaczoną znakami drogowymi D-6a „przejazd dla rowerzystów" lub D-6b „przejście dla pieszych i przejazd dla rowerzystów". Kierujący pojazdem zbliżający się do miejsca oznaczonego znakiem D-6a albo D-6b jest obowiązany zmniejszyć prędkość tak, aby nie narazić na niebezpieczeństwo rowerzystów znajdujących się w tych miejscach lub na niewjeżdżających (§ 47 ust. 2-4 Rozporządzenie Ministra Infrastruktury oraz Spraw Wewnętrznych i Administracji w sprawie znaków i sygnałów drogowych).
Zielona strzałka podczas czerwonego światła (sygnalizator S-2) oznacza warunkowe pozwolenie na wjazd za sygnalizator. Warunek jest taki, że należyustąpić pierwszeństwawszystkim innym uczestnikom ruchu. W szczególności chodzi o pieszych, dla których w tym momencie nadawany jest sygnał zielony oraz o pojazdy poruszające się po prostopadłej drodze, również zgodnie z zielonym sygnałem. Zielona strzałka nie jest bowiem zielonym światłem! Obowiązkiem kierującego pojazdem, gdy nadawana jest zielona strzałka, jest zatrzymanie się przed sygnalizatorem, co wynika z prawdopodobieństwa, że na przejściu dla pieszych (za sygnalizatorem) znajdują się osoby przechodzący przez jednię. Zatrzymanie się konieczne jest również dlatego, że osoby te mogą być zasłonięte przez inne pojazdy np. te stojące obok, na pasie ruchu na wprost lub w lewo. Kontynuacja jazdy możliwa jest dopiero wówczas, gdy kierowca upewni się, że jego manewr nie stworzy zagrożenia dla innych uczestników ruchu. Kolejne zatrzymanie może nastąpić wówczas, gdy kierujący dojedzie do drogi poprzecznej. Tam również musi ustąpić pierwszeństwa. Powyższe rozważania wynikają wprost z obowiązujących przepisów - § 96 Rozporządzenia Ministra Infrastruktury oraz Spraw Wewnętrznych i Administracji w sprawie znaków i sygnałów drogowych (Dz.U.2002.170.1393), gdzie wskazano „Znaczenie sygnałów świetlnych nadawanych przez sygnalizator S-2:
1. Nadawany przez sygnalizator S-2 sygnał czerwony wraz z sygnałem w kształcie zielonej strzałki oznacza, że dozwolone jest skręcanie w kierunku wskazanym strzałką w najbliższą jezdnię na skrzyżowaniu, z zastrzeżeniem ust. 3.
2. Sygnał w kształcie zielonej strzałki, nadawany przez sygnalizator S-2, zezwalający na skręcanie w lewo, zezwala również na zawracanie z lewego skrajnego pasa ruchu, chyba że jest to zabronione znakiem B-23.
3. Skręcanie lub zawracanie, o których mowa w ust. 1 i 2, jest dozwolone pod warunkiem, że kierującyzatrzyma się przed sygnalizatorem i nie spowoduje utrudnienia ruchu innym jego uczestnikom”.
Obowiązki rowerzysty wynikają zart. 33 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 roku Prawo o ruchu drogowym, zgodnie z którymi, kierujący rowerem jest obowiązany korzystać z drogi dla rowerów lub pasa ruchu dla rowerów, jeśli są one wyznaczone dla kierunku, w którym się porusza lub zamierza skręcić. Kierujący rowerem, korzystając z drogi dla rowerów i pieszych, jest obowiązany zachować szczególną ostrożność i ustępować miejsca pieszym.
Zaznaczyć należy, że na podstawieustawy o zmianie ustawy - Prawo o ruchu drogowym oraz ustawy o kierujących pojazdami z dnia 1 kwietnia 2011 r.(Dz.U. Nr 92, poz. 530) doszło do zmiany treści ww.art. 33. Nowelizacja doprowadziła bowiemdo uchyleniaart. 33 ust. 4,który stanowił, iż na przejeździe dla rowerzystów, kierującemu rowerem zabrania się zarówno wjeżdżania bezpośrednio przed jadący pojazd, jak i zwalniania lub zatrzymywania się bez uzasadnionej przyczyny. Dokonana zmiana doprowadziło do faktycznego zwiększenia odpowiedzialności kierujących pojazdem mechanicznym za bezpieczny przejazd rowerzystów, po przejeździe dla rowerów.
Biorąc pod uwagę powyższe rozważania prawne, jak również stan faktyczny, należy wskazać, iż to kierujący samochodem winien zachować należytą ostrożność w chwili, gdy ma on czerwone światło i strzałkę zieloną uprawniającą do skrętu, a w szczególności winien się zatrzymać dwukrotnie, a nie jednokrotnie jak to uczynił świadekA. T., będący również uczestnikiem zdarzenia, kierując samochodem markiM.onr rej. (...). Obwiniony w niniejszej sprawie zachował ostrożność, albowiem zwolnił dojeżdżając do przejścia dla pieszych i drogi dla rowerów, uważając przy tym na pieszych, a zatem zachował się zgodnie z dyspozycjąart. 33 Ustawy z dnia 20 czerwca 1997 roku Prawo o ruchu drogowym.
Mając na uwadze wszystkie powyższe okoliczności, Sąd stwierdził, że obwiniony nie spowodował zagrożenia w ruchu drogowym, w związku z czym uniewinniłP. B.od popełniania zarzucanego mu czynu. Stan zagrożenia powstał na skutek braku ostrożności po stronieA. T., który miał obowiązek umożliwić bezpieczny przejazd obwinionemu. Przypisanie odpowiedzialności obwinionemu musiałoby się dokonać z oczywistym naruszeniemart. 33 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 roku Prawo o ruchu drogowym.
Na podstawieart. 616 § 1 pkt 2 kpkw zw. zart. 121 § 1 kpwSąd zasądził od Skarbu Państwa na rzecz obwinionegoP. B.kwotę 360 (trzysta sześćdziesiąt) złotych, tytułem zwrotu kosztów ustanowienia w sprawie obrońcy z uwagi na uniewinnienie.
Sąd, na podstawieart. 118 § 2 kpw, w związku z wydaniem wyroku uniewinniającego, określił, że koszty postępowania w sprawie ponosi Skarb Państwa. | ```yaml
court_name: Sąd Rejonowy dla Warszawy-Śródmieścia w Warszawie
date: '2019-02-12'
department_name: XI Wydział Karny
judges:
- Łukasz Biliński
legal_bases:
- art. 27 ust. 1a Ustawy z dnia 20 czerwca 1997 roku Prawo o ruchu drogowym
- art. 616 § 1 pkt 2 kpk
- art. 119 § 2 pkt 1 kpw
- art. 33 ust. 4
recorder: Karolina Kowalczyk
signature: XI W 5669/17
``` |
153500000000503_I_ACa_000947_2014_Uz_2014-12-11_001 |
You are extracting information from the Polish court judgments.
Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value.
Please return the response in the identical YAML format:
```yaml
court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>"
date: <data, date in format YYYY-MM-DD>
department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\
\ department>"
judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>"
legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)>
recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder>
signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment>
```
=====
{context}
======
| Sygn. akt I ACa 947/14
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 11 grudnia 2014 r.
Sąd Apelacyjny w Poznaniu, I Wydział Cywilnyw składzie:
Przewodniczący:
SSA Ewa Staniszewska
Sędziowie:
SA Bogdan Wysocki (spr.)
SA Małgorzata Mazurkiewicz-Talaga
Protokolant:
st.sekr.sądowy Kinga Kwiatkowska
po rozpoznaniu w dniu 11 grudnia 2014 r. w Poznaniu
na rozprawie
sprawy z powództwaD. H.
przeciwkoP. G.
o zapłatę
na skutek apelacji powódki
od wyroku Sądu Okręgowego w Poznaniu
z dnia 14 kwietnia 2014 r., sygn. akt IX GC 28/13
I
zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że utrzymuje w mocy nakaz zapłaty z dnia 16 listopada 2012r, wydany przez Sąd Okręgowy w Poznaniu w postępowaniu nakazowym w sprawie o sygn. IX GNc 1470/12 w części zasądzającej od pozwanego na rzecz powódki kwotę 66.438,09 zł (sześćdziesiąt sześć tysięcy czterysta trzydzieści osiem złotych dziewięć groszy) z ustawowymi odsetkami od dnia 11 marca 2012r, a w pozostałej części nakaz ten uchyla i powództwo oddala oraz znosi między stronami wzajemnie koszty procesu;
II
w pozostałej części apelację oddala;
III
koszty sądowe w postępowaniu apelacyjnym rozdziela między stronami stosunkowo, obciążając nimi w 46% powódkę, a w 54% pozwanego i z tego tytułu nakazuje ściągnąć na rzecz Skarbu Państwa (Sąd Okręgowy w Poznaniu):
- od powódki z zasądzonego na jej rzecz roszczenia kwotę 2.829 zł;
- od pozwanego kwotę 3.321 zł;
a koszty zastępstwa procesowego między stronami wzajemnie znosi.
SSA M. Mazurkiewicz-Talaga SSA E. Staniszewska SSA B. Wysocki
UZASADNIENIE
PowódkaD. H.wniosła pozew o zasądzenie odpozwanegoP. G.kwoty 123.000 zł wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 11 marca 2012 r. do dnia zapłaty oraz kosztami postępowania.
W dniu 16 listopada 2012 r. Sąd Okręgowy w Poznaniu wydał nakaz zapłaty w postępowaniu nakazowym uwzględniający w całości żądanie powódki.
Pozwany wniósł od powyższego nakazu zapłaty zarzuty. W zarzutach tych zakwestionował roszczenie powódki w całości, wnosząc o oddalenie powództwa.
Wyrokiem z dnia 14 kwietnia 2014 r. Sąd Okręgowy w Poznaniu uchylił w całości nakaz zapłaty w postępowaniu nakazowym z dnia 16 listopada 2012 r. i oddalił powództwo (pkt 1), kosztami postępowania obciążył powódkę i z tego tytułu zasądził od powódki na rzecz pozwanego kwotę 8.230 zł (pkt 2).
Podstawą rozstrzygnięcia były następujące ustalenia i wnioski.
Pozwany jako wykonawca zawarł zespółką (...) Spółka Akcyjnaz siedzibą weW.jako inwestoremumowę nr (...)z dnia 05 maja 2011 r. Przedmiotem tej umowy było wykonanie prac budowlanych w(...), która określała m.in. termin wykonania prac przez pozwanego na dzień 15 października 2011 r. Ostatecznie jednak protokół odbioru technicznego obiektu pomiędzy inwestorem a pozwanym został spisany dnia 14 grudnia 2011 r., zaś protokół odbioru końcowego został pomiędzy tymi podmiotami sporządzony w dniu 25 stycznia 2012 r. Z kolei Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego wS.udzielił inwestorowi pozwolenia na użytkowanie obiektu decyzją z dnia 15 lutego 2012 r.
Dla pozwanego, który był generalnym wykonawcą prac budowlanych, powódka na podstawie umowy o roboty budowlane z dnia 15 czerwca 2011 r. miała wykonać usługi elektryczne, polegające na założeniu instalacji elektrycznej w(...), gdzie inwestorem była(...) S.A.weW.. W oparciu o umowę zakres prac obejmował mi.n: wykonanie zasilania elektrycznego hali z istniejącego przyłącza, dostawę rozdzielnic elektrycznych, wykonanie instalacji oświetlenia, zasilania gniazd, suwnicy i urządzeń, wykonanie instalacji odgromowej i uziemiającej. W umowie z dnia 15 czerwca 2011 r. powódka została określona jako wykonawca, a pozwany jako zamawiający.
W § 2 umowy uregulowano ramy czasowe realizacji umowy. Strony przyjęły, że powódka winna wykonać prace od terminu przekazania jej prac 04 lipca 2011 r. do dnia 15 października 2011 r.
W § 3 strony ustaliły wynagrodzenie za wykonanie przez powódkę całości prac w wysokości 160.000 zł netto.
Strony w punkcie 4 § 3 umowy przewidziały, że rozliczenie wykonawcy będzie prowadzone w miarę postępu prac i będzie następowało 2 razy w miesiącu z terminem zapłaty 30 dni po odbiorze wykonanych dotąd prac, potwierdzonym przez zamawiającego podpisaniem protokołu częściowego zaawansowania robót. Kwota należności za częściowo wykonane prace zostanie określona wspólnie przez strony na podstawie listy cen jednostkowych, przedstawionej w załączniku nr 7 do umowy. W punkcie 5 § 3 umowy wskazano, że zamawiający przekaże wykonawcy zaliczkę w wysokości 25.000 zł, a kwota ta podlegać będzie rozliczeniu w pierwszej kolejności jako zapłata za najwcześniej wystawione faktury częściowe wykonawcy. Wskazaną zaliczkę 25.000 zł pozwany zapłacił na rzecz powódki.
Powódkę z(...) sp. z o.o.wiązała umowa faktoringu z dnia 29 listopada 2011 r. nr(...). Powódka dokonała jednak spłaty wierzytelności objętej tą fakturą, stając się tym samym jedynym wierzycielem pozwanego.
Prace powierzone przez pozwanego powódce były wykonywane przez innych podwykonawców zatrudnionych przez stronę powodową. Roboty wykonywane przez powódkę za pomocą współpracujących z nią podwykonawców wykonywane były z przerwami od maja 2011 r. do grudnia 2011 r.
Podczas nieobecności pracowników wykonujących prace elektryczne na rzecz powódki i braku kontaktu ze stroną powodową, od połowy października 2011 r., dalsza część niniejszych robót wykonywana była przez inne osoby zatrudnione przez pozwanego.
Osoby zatrudnione przez powódkę na terenie placu budowy pojawiły się dopiero na początku grudnia 2011 r.
Na skutek opóźnienia wykonawstwa robót elektrycznych rzeczywistego termin odbioru technicznego dokonano 14 grudnia 2011 r.
W związku z opóźnieniem prac inwestor obciążył generalnego wykonawcę tj. pozwanego zgodnie ze spisaną umową karą umowną za 25 dniowe opóźnienie w wysokości 135.916 zł. Mimo, że rzeczywiste opóźnienie wynosiło 42 dni, inwestor zmniejszył ten czas przyjmując opóźnienie za 17 dni, jako niezawinione przez pozwanego (generalnego wykonawcę).
Jak wynika z wpisów dziennika budowy, pierwszy wpis dokonany przez kierownika robót elektrycznych powódkiW. M., dotyczący wykonywania robót elektrycznych, opatrzony jest datą 04 lipca 2011 r. i dotyczy: „przystąpienia do robót elektrycznych zewnętrznych, związanych z ułożeniem kabla zasilającego(...), ułożenia bednarki oraz kanalizacji teletechnicznej i zasilania oświetlenia zewnętrznego”. Następny wpis do dziennika jest z dnia 07 lipca 2011 r., zgłaszający do odbioru wykonanie ww. robót. Odbiór potwierdził inspektor nadzoru robót elektrycznych ze strony inwestoraZ. K.. W tym samym dniu inspektor nadzoru dokonał odbioru wykonania uziemienia stóp fundamentowych. Kolejny wpis inspektora nadzoru z dnia 22 września 2011 r. dotyczył okoliczności „kontroli budowy -roboty elektryczne”.
Pismem z dnia 05 października 2011 r. inspektor nadzoru zawiadomił pozwanego o opóźnieniach w wykonawstwie robót elektrycznych wyszczególniając, o jakie fragmenty tych robót chodzi i uprzedzając jednocześnie, że nie zostanie dotrzymany termin zakończenia robót. O tym samym powiadamiał w piśmie z dnia 28 listopada 2011 r.
W dzienniku budowy z dnia 24 października 2011 r. zawarto wpis inspektora nadzoru potwierdzający wykonanie „tras kablowych, montaż rozdzielni głównej i wykonanie instalacji elektrycznej”.
W dniu 30 listopada 2011 r. zawarto ostatni wpis inspektora nadzoru z potwierdzeniem wykonania instalacji elektrycznej zgodnie z dokumentacją powykonawczą.
W dniu 21 grudnia 2011 r. powódka wystawiafakturę nr (...)na kwotę 123.000 zł (brutto). Pozwany fakturę tę odebrał, podpisał, a także zaksięgował i rozliczył pod względem podatkowym w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. Odbyło się to w następujących okolicznościach: w dniu 21 grudnia 2011 r. do biura pozwanego wŁ.przyjechałJ. S. (1). Pozwany uprzedził go, że(...) S.A.wyciągnie wobec niego konsekwencje w postaci kar umownych.J. S. (1)powiedział, że potrzebują pieniędzy i że załatwili factoring na tę fakturę. Pozwany podpisał fakturę na wyraźną prośbęJ. S. (1), albowiem powódka dostarczyła materiały na budowę i wykonała jakąś część prac, a faktura ta mniej więcej odpowiadała wartości tych materiałów i prac. Nie było to jednak ostateczne rozliczenie stron, pozwany zastrzegł, że do rozliczenia się strony podejdą po rozliczeniu się pozwanego z inwestorem. Pozwany podpisując fakturę działał jedynie na prośbę przedstawiciela powódki.
Pismami z dnia 12 marca 2012 r. i z dnia 16 marca 2012 r. powódka skierowała do pozwanego przedsądowe wezwanie do zapłaty.
Pismem z dnia 02 marca 2012 r. pozwany złożył oświadczenie o potrąceniu wierzytelności z tytułu naliczonej względem niego przez(...)S.A. kary umownej w kwocie 135.916 zł z wierzytelności powódki wynikającą zfaktury VAT nr (...)z dnia 30 stycznia 2012 r. w kwocie 43.050 zł oraz z częścią wierzytelności z faktury z dnia 21 grudnia 2011 r. – do kwoty 30.134 zł.
Jak stwierdził powołany przez sąd biegłyS. G.w wydanej w niniejszej sprawie opinii, na podstawie dostępnej dokumentacji nie da się już obecnie ustalić zakresu prac rzeczywiście wykonanych przez powódkę na przedmiotowej inwestycji. Nadto w aktach sprawy nie ma żadnego dokumentu potwierdzającego odbiór prac dotyczących instalacji elektrycznej. W związku z czym w okolicznościach niniejszej sprawy z uwagi na wykończenie obiektu hali, oddanie go do użytkowania i nie sporządzenie przez strony stosownej dokumentacji budowlanej, a także z uwagi na okoliczność, że część prac elektrycznych wykonywana była przez inne niż pracownicy powódki osoby, obecnie nie można już wykonać kosztorysu prac, za które zapłaty domaga się powódka oraz ustalić ich zakresu i wartości.
W ocenie Sądu Okręgowego w świetle dokonanych ustaleń faktycznych żądanie powódki nie zasługiwało na uwzględnienie.
Strony łączyła umowa o roboty budowlane (art. 647 k.c.). Powódka nie udowodniła, że przysługuje jej wierzytelność z tytułu wynagrodzenia za prace elektryczne w wysokości określonej wfakturze VAT nr (...). Powódka nie wykazała, by doszło do wykonania i odbioru tej części prac, za którą domaga się zapłaty wynagrodzenia. Nie wykazała też wysokości tego wynagrodzenia. Powyższe potwierdziła opinia biegłego sądowegoS. G., który stwierdził, że na podstawie dostępnej dokumentacji nie da się ustalić zakresu prac wykonanych przez powódkę, nie ma żadnego protokołu odbioru prac elektrycznych pomiędzy powódką a pozwanym, a także zgłoszenia takiego odbioru. Nie sporządzono inwentaryzacji robót, a obecnie z uwagi na oddanie obiektu do użytkowania jest to praktycznie już niemożliwe. Biegły stwierdził, że z uwagi na braki dokumentacji nie można wykonać kosztorysu prac, za które zapłaty domaga się powódka, a także ustalenia, czy i w jakim zakresie prace te zostały w ogóle przez nią wykonane.
Powódka nadto nie wykazała, by została dochowana procedura rozliczeniowa, którą strony przewidziały w umowie z dnia 15 czerwca 2011 r. Strony w punkcie 4 § 3 umowy przewidziały, że rozliczenie wykonawcy będzie prowadzone w miarę postępu prac i będzie następowało 2 razy w miesiącu z terminem zapłaty 30 dni po odbiorze wykonanych dotąd prac, potwierdzonym przez zamawiającego podpisaniem protokołu częściowego zaawansowania robót. Kwota należności za częściowo wykonane prace miała zostać określona wspólnie przez strony na podstawie listy cen jednostkowych, przedstawionej w załączniku nr 7 do umowy. Powódka nie przedstawiła ani potwierdzonego przez pozwanego jako zamawiającego podpisanego protokołu częściowego zaawansowania robót, ani też jakiegokolwiek dowodu, że strony wspólnie na podstawie listy cen jednostkowych, załączonej do umowy, określiły kwotę należności za częściowo wykonane prace, które zostały przez powódkę zafakturowanefakturą VAT nr (...). W tym kontekście opinia biegłego sądowego potwierdza brak jakiejkolwiek dokumentacji, która mogłaby stanowić podstawę rozliczeń stron.
Odnosząc się do kwestii podpisania przez pozwanego faktury VAT objętej pozwem, jej zaksięgowania i rozliczenia pod względem podatkowym, to pozwany podpisał ją tylko i wyłącznie na prośbę przedstawiciela powódki, w celu uzyskania przez powódkę środków finansowych z factoringu, a podpisując ją zastrzegał, że nie jest to ostateczne rozliczenie stron.
W ocenie Sądu przeprowadzone postępowanie dowodowe pozwoliło na skuteczne wzruszenie wskazanego domniemania, wynikającego z podpisania przez pozwanego wystawionej przez powódkę faktury VAT (art. 231 k.p.c.). Brak jakiegokolwiek wiarygodnego dowodu, by powódka wykonała zakres prac, za które domaga się zapłaty wynagrodzenia, brak także dowodu zachowania umownej procedury rozliczeniowej. W tym kontekście na wiarę zasługują zeznania pozwanego, co do celu i motywów podpisania przez niego przedmiotowej faktury oraz w konsekwencji jej zaksięgowania i rozliczenia podatkowego.
Wobec tego powództwo jako nieudowodnione podlegało oddaleniu w całości, wobec czego Sąd w trybieart. 496 k.p.c.uchylił nakaz zapłaty w postępowaniu nakazowym i powództwo oddalił.
O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawieart. 98 § 1 i 3 k.p.c.
Apelację od wyroku złożyła powódka, zaskarżyła go w całości.Powódka zarzucała rozstrzygnięciu:
1
naruszenie przepisów prawa procesowego w stopniu mającym istotny wpływ na treść rozstrzygnięcia, tj.:
-
art. 233 § 1 k.p.c.przez dokonanie wadliwej oceny mocy i wiarygodności dowodów zgromadzonych w sprawie, tj. dowodów z dokumentów urzędowych (dziennik budowy) i prywatnych (faktura VAT nr (...), protokoły odbioru, korespondencja przedsądowa stron) oraz zeznań świadków, przesłuchania stron oraz dowodu z opinii biegłego, polegające na uznaniu dowodu z dokumentów prywatnych i urzędowych zgromadzonych w sprawie jako wiarygodnych i autentycznych, przy jednoczesnym dokonaniu ustaleń sprzecznych z treścią tych dokumentów oraz zasadami logiki i doświadczenia życiowego,
art. 233 § 1 k.p.c.przez dokonanie wadliwej oceny mocy i wiarygodności dowodów zgromadzonych w sprawie, tj. dowodów z zeznań świadków powołanych przez pozwanego i świadków powołanych przez powódkę poprzez uznanie tych zeznań za spójne, logiczne i wiarygodne, przy jednoczesnej odmowie wiarygodności części zeznańT. B.z uwagi na jego powiązania rodzinne z powódką oraz „odosobnienie” treści zeznań,
art. 233 § 1 k.p.c.przez dokonanie wadliwej oceny mocy dowodu z opinii biegłegoS. G.poprzez uznanie, że okazała się ona przydatna dla rozstrzygnięcia sporu w zakresie, w jakim biegły ustalił, że nie jest możliwe kosztorysowe rozliczenie wykonanych przez powódkę prac,
art. 252 k.p.c.,art. 253 k.p.c.iart. 231 k.p.c.w zw. zart. 6 k.c.iart. 232 k.p.c.poprzez czynienie ustaleń faktycznych sprzecznych z treścią dowodu z dokumentu prywatnego -faktury nr (...), protokołu odbioru technicznego i końcowego między pozwanym a inwestorem oraz dokumentu urzędowego w postaci dziennika budowy, w zakresie oświadczenia inwestora i pozwanego o dokonaniu odbioru prac instalacyjnych bez zastrzeżeń,
art. 232 k.p.c.w zw. zart. 6 k.c.iart. 229 k.p.c.poprzez naruszenie zasady rozkładu ciężaru dowodzenia w procesie, a także zasady obiektywizmu i równości stron polegające na uznaniu, że powódka - pomimo uzgodnienia z pozwanym wynagrodzenia ryczałtowego, ma obowiązek wykazania wysokości wynagrodzenia kosztorysowo oraz wykazania, jakich prac nie wykonał w jej zastępstwie pozwany,
2
błąd w ustaleniach faktycznych mający istotny wpływ na treść wyroku, polegający na wadliwym ustaleniu, że:
-
podczas nieobecności pracowników wykonujących prace elektryczne na rzecz powódki i braku kontaktów ze stroną powodową, od połowy października 2011 r. dalsza część robót była wykonywana przez inne osoby zatrudnione przez pozwanego, przy jednoczesnym braku ustalenia, jaka część prac była rzekomo wykonywana zastępczo i przez kogo,
na skutek opóźnienia wykonawstwa robot elektrycznych rzeczywistego terminu odbioru technicznego dokonano 14 grudnia 2011 r.,
inwestor obciążył pozwanego karami umownymi za opóźnienia w pracach elektrycznych,
pozwany podpisałfakturę nr (...)na kwotę 123.000 zł z VAT wyłącznie na wyraźną prośbę pracownika powódki -J. S. (1)w dniu 21 grudnia 2011 r., a nie jako odzwierciedlenie wykonania prac przez powódkę i ich odbioru przez pozwanego bez zastrzeżeń,
w aktach sprawy nie ma żadnego dokumentu potwierdzającego odbiór prac dotyczących instalacji elektrycznej,
nie można ustalić zakresu i wartości prac wykonanych przez powódkę z uwagi na oddanie hali do użytku, część prac wykonywana była przez inne osoby niż pracownicy powódki, a także z uwagi na niemożność wykonania kosztorysu prac,
powódka nie może domagać się zapłaty wynagrodzenia za wykonane prace instalacyjne, albowiem nie wykazała, by doszło do wykonania i odbioru tej części prac, nie wykazała wysokości wynagrodzenia, nie sporządzono inwentaryzacji robót, nie dochowano procedury rozliczeniowej z § 4 ust. 3 umowy,
a także polegający na braku ustalenia, że:
-
w dzienniku budowyZ. K.potwierdzał wykonanie prac budowlanych w zakresie instalacji elektrycznej,
pismoZ. K.do pozwanego z dnia 5 października 2011 r. o opóźnieniach w wykonawstwie robót elektrycznych nie znajduje odzwierciedlenia w treści dziennika budowy, w którym zapisywane są wszystkie kontrole postępu prac przez poszczególnych inspektorów nadzoru inwestorskiego, a główny inspektor nadzoru -J. S. (2)podczas kontroli robót w dniu 10 października i dalej, ani teżZ. K.nie wskazywali na jakiekolwiek opóźnienia lub niemożność dokonania odbioru częściowego kolejnych prac,
pozwany uiścił powódce z tytułu prac wykonanych przez powódkę na przedmiotowej budowie hali weW.kwotę 30.750 zł tytułem zaliczki na podstawiefaktury nr (...)z dnia 20 czerwca 2011 r. w dniu 14 lipca 2011 r., kwotę 25.000 zł zfaktury VAT nr (...)z dnia 30 stycznia 2012 r. w ramach ugody sądowej w postępowaniu obejmującym to roszczenie, powstałe i wymagalne później aniżeli roszczenie z faktury VAT dochodzonej w niniejszej sprawie, a nadto w dniu 2 marca 2012 r. złożył powódce oświadczenie o potrąceniu należności z przedmiotowej faktury z rzekomo wymagalnymi roszczeniami pozwanego wobec powódki, a tym samym uznał zasadność roszczeń powódki z tytułu prac wykonanych na przedmiotowej budowie,
3
naruszenie przepisów prawa materialnego, tj.:
-
art. 65 k.c.iart. 654 k.c.poprzez jego wadliwą wykładnię i uznanie, że skoro powódka nie dokonywała rozliczeń z pozwanym w miarę postępu prac, w tym stosownie do treści § 3 ust. 4 umowy oraz odbioru częściowego robót, to nie może po wykonaniu całości robót domagać się zapłaty umówionego wynagrodzenia za całość tych prac,
-
art. 635 k.c.iart. 636 §1 k.c.w zw. zart. 656 §1 k.c.polegające na ich błędnej wykładni i przyjęciu, że pozwany jako wierzyciel świadczenia niepieniężnego z umowy o roboty budowlane może dokonać wykonania zastępczego (powierzenia dalszego wykonania robót innej osobie) na koszt i niebezpieczeństwo powódki lub od umowy odstąpić i wywodzić z takiego wykonania skutki prawne dla celów rozliczeń obu stron bez uprzedniego wezwania powódki do zmiany sposobu wykonania robót i wyznaczenia odpowiedniego terminu, albo też, że może dokonać wykonania zastępczego przedmiotu umowy przed upływem terminu do wykonania dzieła bez złożenia oświadczenia o odstąpieniu od umowy.
Wskazując na powyższe zarzuty powódka wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez utrzymanie w mocy nakazu zapłaty w postępowaniu nakazowym z dnia 16 listopada 2012 r. oraz zasądzenie od pozwanego na rzecz powódki zwrotu kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego za obie instancje, ewentualnie wniosła o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu w Poznaniu.
Pozwany wniósł o oddalenie apelacji oraz o zasądzenie od powódki na jego rzecz zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego.
Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:
Apelację w części należało uznać za usprawiedliwioną.
Zasadnicze ustalenia faktyczne sądu I instancji, z wyjątkiem, o którym mowa niżej, nie budzą wątpliwości i stąd Sąd Apelacyjny przyjmuje je za podstawę własnego rozstrzygnięcia.
Dotyczy to przede wszystkim treści przedstawionych przez strony dokumentów urzędowych i prywatnych, w tym przede wszystkim łączącej strony umowy o roboty budowlane oraz dziennika budowy.
Konieczne jest jedynie ich uzupełnienie o szczegółowe ustalenia dotyczące rozliczeń stron, dokonanych w związku z realizowaniem umowy z dnia 15 czerwca 2011r.
I tak, w związku z realizacją prac w ramach tej umowy strona powodowa jako podwykonawca wystawiła ostatecznie cztery faktury, a mianowicie:
1.W dniu 20 czerwca 2011r wystawionofakturę VAT nr (...)r na kwotę25.000 złnetto,30.750 złbrutto, z terminem płatności w dniu 4 sierpnia 2011r (k. 347).Faktura ta została zapłacona przez pozwanego w całości(bezsporne).
2.W dniu 23 października 2011r wystawionofakturę VAT nr (...)na kwotę45.985,29 złnetto,56.561,91 złbrutto, z terminem płatności na dzień 7 grudnia 2011r (k. 350 – 355).Faktura ta została przez pozwanego zapłacona w całościw 3 ratach do dnia 27 lutego 2012r (k. 328 -330).
3.W dniu 21 grudnia 2011r powódka wystawiłafakturę VAT nr (...)na kwotę100.000 złnetto,123.000zł brutto, z terminem płatności na dzień10 marca 2012r(k. 17). Z należnością tą pozwany przedstawił do potrącenia, w piśmie z dnia 2 marca 2012r, doręczonym powódce w dniu9 marca 2012r(k. 66-67), własną wierzytelność w kwocie30.134 zł.
4.W dniu 30 stycznia 2012r powódka wystawiła fakturę na kwotę35.000 złnetto,43.050 złbrutto, z terminem płatności na dzień 6 luty 2012r (k. 349). Początkowo pozwany potrącił tą należność z własną wierzytelnością w tej samej kwocie w piśmie z dnia 2 marca 2012r (k.66). Ostatecznie jednak była ona przedmiotem powództwa wytoczonego przez powódkę w innym postępowaniu. W postępowaniu tym strony zawarły ugodę w wyniku której pozwany jako zaspokojenie tej należności zobowiązał się zapłacić powódce kwotę 25.000 zł. W ten sposóbnależność z tej faktury należy uznać za uregulowaną .
Podsumowując, należy stwierdzić, że powódka w związku z wykonywaniem łączącej strony umowy o roboty budowlane wystawiła faktury VAT na łączną kwotę 253.361,91 zł, a na poczet tych należnościpozwany uregulował łącznie, w formie zapłaty bądź objęcia ugodą sądową w innej sprawie, kwotę 130.361,91 zł(30.750 + 56.561,91 + 43.050).
Nie sposób przy tym uznać za wiarygodne twierdzeń powódki, jakobyfaktura nr (...)(tzw. materiałowa) na kwotę 56.561,91 zł brutto dotyczyła należności z innego stosunku prawnego, a mianowicie odrębnej umowy kupna sprzedaży materiałów instalacyjnych.
Nie jest tu wystarczającym dowodem treść sprzeciwu, złożonego przez pozwanego w sprawie IX GNc 1471/12 Sądu Rejonowego Poznań Stare Miasto wP.(k. 376 – 379). Sama powódka przyznaje bowiem, że w piśmie tym pozwany łączy tą fakturę z umową o roboty budowlane.
Poza tym w w/w sprawie zeznawał pracownik pozwanegoK. G., który stwierdziłexpressis verbis, że omawiana faktura dotyczyła należnościza wykonanie prac elektrycznych wraz z materiałami(k. 367 v).
Przede wszystkim jednak zgodzić należy się z pozwanym, iż absurdalne byłoby dokonywanie przez niego u powódki dodatkowych zakupów części do instalacji elektrycznych, skoro całość instalacji powódka miała wykonaćz własnych materiałów w ramach wynagrodzenia ryczałtowego, wynikającego z umowy o roboty budowlane( por. § 3 ust. 1 umowy).
Nie można przy tym uznać, aby powoływanie się na ten dowód ze strony pozwanego nastąpiło z naruszeniem zasad prekluzji dowodowej.
Zgodzić należy się z pozwanym, że konieczność powołania tego dowodu powstała dopiero wówczas, gdy sąd zdecydował się na całościowe rozliczenie łączącej strony umowy, co nastąpiło w opinii biegłegoS. G..
Strona powodowa przyjęła bowiem taktykę, zaciemniającą obraz rzeczywistych rozliczeń stron, dochodząc należności z każdej z wystawionych faktur w odrębnym procesie.
Tymczasem brak było dokumentów źródłowych pozwalających ocenić oddzielnie zasadność należność wskazanej w każdej fakturze.
Strony nie dokonywały bowiem odbiorów częściowych wykonywanych robót oraz nie zachowały procedury, o jakiej mowa w § 3 ust. 4 umowy z dnia 15 czerwca 2011r.
W tej sytuacji konieczne było, jako jedynie praktycznie możliwe dla oceny zasadności powództwa, całościowe rozliczenie stron z wykonanej umowy, co nastąpiło we wspomnianej opinii biegłego, doręczonej pozwanemu w dniu 13 lutego 2014r.
Ponadto przeprowadzenie tego dowodu, jak i dowodu z tekstu umowy o roboty budowlane było dopuszczalne, bowiem nie skutkowało zwłoką w rozpoznaniu sprawy, a zarazem przyczyniło się do wyjaśnienia istotnych okoliczności sporu (art. 493 § 1 zd. 3 kpc).
Wymaga przy tym podkreślenia, że powódka nie zaprzeczała, aby zawarła, co najmniej w formie ustnej, umowę o dokładnie takiej treści, jaka wynika z przedstawionego przez pozwanego pisemnego jej tekstu.
Nie sposób natomiast zaaprobować ustalenia Sądu Okręgowego, zgodnie z którym pozwany miał złożyć oświadczenie o aprobaciefaktury nr (...)wraz z potwierdzeniem prawidłowego wykonania całości robót przez powódkę, jedynie dla pozoru, czy też „z grzeczności”, bez zamiaru wywołania w ten sposób jakichkolwiek skutków prawnych w stosunkach między stronami, a wyłącznie w celu umożliwienia powódce uzyskania zapłaty w ramach umowy factoringu.
Nie ma jakichkolwiek podstaw do przyjęcia, aby doszło do złożenia w ten sposób, za zgodą powódki, pozornego oświadczenia woli w rozumieniuart. 83 kc.
Twierdzenia pozwanego w tym przedmiocie są niewiarygodne, jako sprzeczne z zasadami logiki i doświadczenia życiowego.
Trudno byłoby przyjąć, aby pozwany jako profesjonalista świadomie zgodził się poświadczać nieprawdę, w szczególności co do faktu wykonania robót objętych umową, przy świadomości ryzyka ekonomicznego, jakie wiązało się z takim zachowaniem.
Byłoby dla niego przecież oczywiste, że znacznie utrudni mu to, czy wręcz uniemożliwi w przyszłości obronę przeciwko roszczeniom, opartym na takim oświadczeniu, z jakimi może przeciwko niemu wystąpić faktor jako nabywca wierzytelności, objętych omawianą fakturą.
Pozwany zresztą popadł tu w swoistą sprzeczność.
Twierdził bowiem, że już od października 2011r uznawał, iż powódka nie wykonuje umowy, co zmuszało go do zaangażowania własnych sił i środków a nadto groziło obciążeniem go karami umownymi. Naturalna byłaby w tej sytuacji utrata zaufania do partnera i podchodzenie z dużą ostrożnością do akceptacji jakichkolwiek jego żądań finansowych, a także uznających takie żądania dokumentów.
Tymczasem pozwany zarazem stwierdził, że nie widział przeszkód, aby współdziałać z powódką w wyłudzeniu od faktora świadczenia z tytułu nienależnej wierzytelności, narażając się przy tym na własną odpowiedzialność odszkodowawczą wobec podmiotu finansującego, czy wręcz odpowiedzialność karną.
Podzielić także należy podniesione w apelacji zarzuty naruszenia przez sąd I instancji wskazywanych tam przepisów prawa materialnego.
Sąd Okręgowy oddalił powództwo z powołaniem się na okoliczność, iż strona powodowa nie wykazała wartości wykonanych przez siebie robót budowlanych (art. 6 kc).
Tymczasem takie stwierdzenie należy uznać w realiach rozpoznawanego sporu za nieporozumienie.
Jest przecież poza sporem, że strony umówiły się na wynagrodzenie ryczałtowe w kwocie 160.000 zł netto obejmujące zarówno robociznę, jak i materiały niezbędne do wykonania zamówienia (§ 3 ust. 1 umowy).
Oznacza to, że wykonawcy za wykonanie objętych umową robót przysługiwało wynagrodzenie w tej wysokości, niezależnie od rzeczywistej ich wartości ( anal. zart. 632 § 1 kc).
Nie podważało tego zawarte w § 3 ust. 4 umowy uregulowanie przez strony sposobu rozliczania należności za częściowo wykonane prace na podstawie listy cen jednostkowych. Przyjęcie takiej formy rozliczeń mogło służyć jedynie uwiarygodnieniu zakresu częściowo wykonanych robót, objętych fakturami przejściowymi.
W tej sytuacji do obowiązków procesowych powoda należało jedynie wykazanie, że całość robót objętych umową została wykonana, a do zakresu powinności pozwanego wchodziło przedstawienie i udowodnienie okoliczności wyłączających lub ograniczających prawo wykonawcy do otrzymania umówionego wynagrodzenia (art. 6 kc).
Strona powodowa w wystarczający sposób udowodniła, że całość prac objętych umową z 15 czerwca 2011r została wykonana.
Co prawda, brak jest dokonanego tu między stronami formalnego odbioru, o jakim mowa w przepisieart. 647 kc, niemniej w okolicznościach sprawy nie miało to istotnego znaczenia.
Przede wszystkim przyjmuje się, że brak takiej czynności między wykonawcą a podwykonawcą nie pozbawia podwykonawcy prawa do wynagrodzenia, jeżeli obiekt został wybudowany w całości i odebrany przez inwestora oraz uzyskał pozwolenie na użytkowanie, które to okoliczności były w sprawie niesporne (protokół odbioru – k. 253-255 oraz pozwolenie na użytkowanie k 182, por. też np. uzasadnienie do wyroku Sądu Najwyższego z dnia 7 listopada 1997r w spr. II CKN 446/97, OSNC, z. 4 z 1998r, poz. 67).
Poza tym wykonanie przez powódkę całości robót objętych umową „bez zastrzeżeń” potwierdzone zostało przez pozwanego własnoręcznym podpisem nafakturze VAT nr (...)z dnia 21 grudnia 2011r.
Z przyczyn, o których była już wyżej mowa, brak jest podstaw do przyjęcia, aby tego rodzaju oświadczenie pozwanego miało być pozbawione mocy prawnej, w szczególności, aby za zgodą powódki złożone zostało ono dla pozoru.
Jest to oczywiste, jeśli zważyć na datę wystawienia tego dokumentu, wykluczającą przyjęcie założenia, że strony w rzeczywistości planowały dokonać dopiero w przyszłości odbioru wykonanych robót.
Z prawidłowych ustaleń sądu I instancji wynika bowiem, że już wcześniej, a mianowicie 14 grudnia 2011r, doszło do odbioru technicznego przez inwestora całego obiektu (k.253-255).
Z kolei bez istotnego znaczenia było, czy, z uwagi na rzekome opóźnienia powódki w wykonywaniu robót, część robót została wykonana zastępczo przez samego pozwanego.
Pozwany, jak trafnie podnosi się w apelacji, nie miał bowiem w takiej sytuacji prawa do zastępczego powierzenia wykonania przedmiotu umowy innej osobie (czy też wykonania tego samodzielnie) na koszt powódki jako wykonawcy.
W świetle przepisówart. 635 kcoraz636 § 1 kcw zw. zart. 656 § 1 kctego rodzaju uprawnienie przysługuje zamawiającemu jedynie w przypadkuwadliwegowykonywania robót przez wykonawcę, a nieopóźnianiasię przez niego z ich rozpoczęciem lub ukończeniem (por. np. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 14 listopada V CSK 182/08, LEX nr 619662).
W takim zresztą przypadku, z uwagi na ryczałtowy charakter uzgodnionego między stronami wynagrodzenia, to na pozwanym ciążyłby obowiązek wykazania (art. 6 kc) rzeczywistej wartości (kosztów) poniesionych przez niego robót zastępczych, o jaką należałoby ewentualnie obniżyć należne powódce wynagrodzenie lub która mogłaby stanowić podstawę zgłoszenia samodzielnego roszczenia procesowego (por. wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 16 sierpnia 1972r w spr. III CRN 202/72, OSNCP, z. 5 z 1973r, poz. 81 oraz z dnia 11 stycznia 1978 r w spr. II CR 494/77, OSPiKA, z. 12 z 1979r, poz. 222).
Tymczasem pozwany nie wykazał w toku postępowania ani przedmiotowego zakresu wykonanych rzekomo przez siebie prac, ani ich wartości.
Ubocznie można zauważyć, że niewiarygodne były jego twierdzenia, jakoby w rzeczywistości to on wykonał większość robót objętych umową. Wystarczy wskazać, że w wezwaniu do próby ugodowej z dnia 12 października 2013r (k.380 – 383) wartość tych prac określał na kwotę 20.000 zł, co stanowiło jedynie ok. 10% wartości przedmiotu umowy.
W tym stanie rzeczy już tylko dla porządku należy stwierdzić, że, z uwagi na kolizyjną regułę wykładni, wyrażoną w paremiilex specialis derogat legi generali, w sprawie nie znajdowały zastosowania ogólne przepisyart. 480 kc(por. też uchwała Sądu Najwyższego z dnia 15 lutego 2002r w spr. III CZP 86/01, OSNC, z. 11 z 2002r, poz. 132).
Podzielić należy natomiast stanowisko sądu I instancji, jakkolwiek uzasadnione nader ogólnikowo, że pozwany nie przedstawił skutecznie do potrącenia jakichkolwiek wzajemnych wierzytelności w stosunku do wierzytelności powódki z tytułu wynagrodzenia.
Nie może ulegać wątpliwości, że zarzut potrącenia nie został udowodniony dokumentami, o jakich mowa wart. 493 § 3 kpcw zw. zart. 485 kpc.
W tej sytuacji pozwany mógłby powoływać się jedynie na materialnoprawne skutki potrącenia, dokonanego przed procesem.
Pozwany powoływał się tu na dwa oświadczenia datowane na dzień 2 marca 2012r, pierwsze do kwoty 43.050 zł z fakturą powódki nr(...), a drugie do kwoty 30.134 zł zfakturą VAT nr (...)(k.66,67).
W pierwszej kolejności należy zauważyć, że, wbrew zarzutowi powódki, oświadczenia te zostały jej skutecznie doręczone, bowiem odebrane zostały przez jej męża pod adresem zamieszkania i prowadzonej działalności gospodarczej w dniu9 marca 2012r(k.66 v).
Oba te oświadczenia należy jednak uznać za pozbawione skutków prawnych, i to z przyczyn zasadniczych.
I tak, wierzytelność powódki, wynikająca zfaktury (...)stała się przedmiotem odrębnego postępowania sądowego, w którym zawarto ugodę, w wyniku której została ona objęta powagą rzeczy ugodzonej, co oznacza, że obie strony zgodnie uznały oświadczenie o potrąceniu za bezskuteczne.
Z kolei termin wymagalności wierzytelności objętejfakturą nr (...)upływał w dniu10 marca 2012r, a więc dopiero po dacie złożenia oświadczenia o potrąceniu.
Nie został zatem spełniony wynikający z przepisuart. 498 § 1 kcwymóg jednoczesnej wymagalności obu potrącanych wierzytelności.
Niezależnie od tego strona pozwana nie wykazała także, aby przysługiwała jej jakakolwiek wzajemna wierzytelność w stosunku do powódki z tytułu niewłaściwego wykonywania przez nią umowy o roboty budowlane.
Pozwany powoływał się w tym zakresie na obciążenie go przez inwestora karami umownymi za opóźnienie w oddaniu obiektu, co wiązał ze zwłoką w wykonywaniu przez powódkę robót elektrycznych.
Tymczasem rację ma Sąd Okręgowy stwierdzając, że samo obciążenie pozwanego takimi karami nie skutkowało automatycznym powstaniem jakichkolwiek roszczeń w stosunku do powódki (w grę mogłoby wchodzić roszczenie odszkodowawcze na podstawieart. 471 kc).
Pozwany musiałby wykazać dodatkowo, że, po pierwsze, obciążenie go karami było uzasadnione, a ponadto, że za opóźnienie w oddaniu obiektu inwestorowi odpowiadała wyłącznie powódka, opóźniając się z wykonywaniem prac elektrycznych.
Tymczasem już tylko pobieżna analiza wpisów w dzienniku budowy nie pozwala na akceptację tego rodzaju, forsowanej przez pozwanego, tezy.
I tak, jakkolwiek wynika z nich, że potwierdzenia wykonania całości robót elektrycznych dokonano w dniu 30 listopada 2011r (k. 230), a więc niewątpliwie po upływie umownego terminu, to nie jest to wystarczające do przyjęcia, że to powódka odpowiada za opóźnienie w oddaniu inwestorowi całego obiektu budowlanego.
Tego samego dnia oddano bowiem np. instalację wentylacyjną czy prace wykończeniowe w pomieszczeniach socjalnych oraz roboty ogólnobudowlane (opaska wokół budynku itp.).
Należy też zwrócić uwagę, że już po upływie terminu zakończenia robót, wynikającego z umowy, jaka łączyła pozwanego z inwestorem (tj. po dniu 15 października 2011r) na budowie prowadzono szereg prac z innych branż, które trudno byłoby ściśle wiązać z zakresem robót przydzielonych powódce, jak np. prace murarskie, posadzkarskie, zadaszenie, instalację c.o. itp., (por. wpisy w dzienniku budowy, k. 217-230).
Z powyższych ustaleń i rozważań nie wynika jednak, aby powódce przysługiwała cała należność, wynikająca zfaktury nr (...), i to mimo przyjęcia jej bez zastrzeżeń przez pozwanego.
Takie zachowanie pozwanego może być uznane co najwyżej za tzw. niewłaściwe uznanie długu.
W związku z tym wymaga podkreślenia, że samo oświadczenie o uznaniu długu, nawet przyjmujące formę tzw. uznania właściwego, nie kreuje,per se, zobowiązania objętego tym uznaniem i dlatego dla swej skuteczności musi znajdować oparcie w rzeczywistej treści łączących strony tej czynności stosunków prawnych (por. np.: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 24 marca 1950r w spr. C 361/49, OSNC, z. 2 z 1950r, poz. 44, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 16 sierpnia 1968r w spr. II PR 320/68, Lex nr 13978, uzasadnienie uchwały Sądu Najwyższego z dnia 26 kwietnia 1995r w spr. III CZP 39/95, OSNC, z. 9 z 1995r, poz. 120).
Oznacza to, że w ewentualnym sporze sądowym dłużnik może wykazywać, że wierzytelność objęta uznaniem w rzeczywistości w ogóle nie istnieje, bądź że przysługuje ona wierzycielowi w mniejszych rozmiarach.
Z przyczyn wyżej już wskazanych dla oceny zasadności powództwa konieczne było całościowe rozliczenie stron z tytułu zawartej umowy, z uwzględnieniem wyników innych postępowań sądowych.
Strony ustaliły wynagrodzenie ryczałtowe w kwocie 196.800 zł brutto.
Od tej kwoty należy odjąć wierzytelność w wysokości 43.050 zł, która została rozstrzygnięta w innym procesie.
Z pozostałej kwoty 153.750 zł pozwany uiścił do rąk powódki łącznie kwotę 87.311,91 zł (całkowita zapłatafaktur (...)).
Pozostaje zatem do zapłaty kwota 66.438,09 zł, którą pozwany ma obowiązek uiścić na podstawie postanowień umowy orazart. 647 kc.
W opóźnieniu z zapłatą tej należności, uzasadniającym roszczenie o odsetki ustawowe (art. 481 kc) pozwany pozostaje na zasadach ogólnych, wynikających zart. 455 kc, czyli po upływie terminu płatności, wskazanego w fakturze.
Skutkuje to zmianą zaskarżonego wyroku w omówionym wyżej kierunku, tj przez utrzymanie nakazu zapłaty co do ostatnio wymienionych należności.
Z uwagi na wynik sporu celowe było przy tym wzajemne zniesienie między stronami kosztów procesu na podstawie przepisuart. 100 zd. 1 kpc.
Roszczenia powództwa zostały bowiem uwzględnione w około 50%, a strony poniosły koszty procesu w zbliżonej wysokości.
Z tych przyczyn na podstawie przepisuart. 386 § 1 kpcw zw. zart. 496 kpc, przy uwzględnieniu powołanych wyżej przepisów prawa materialnego i procesowego, Sąd Apelacyjny orzekł jak w punkcie I sentencji wyroku.
Dalej idące zarzuty i wnioski apelacji okazały się bezzasadne i dlatego na podstawieart. 385 kpcorzeczono jak w punkcie II wyroku.
O należnych Skarbowi Państwa brakujących kosztach sądowych, wynikających ze zwolnienia powódki od opłaty apelacyjnej, orzeczono na podstawie przepisówart. 100 zd. 1 kpcw zw. z art. 113 ust. 1 i ust. 2 pkt. 1) ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych a z uwagi na wyniki postępowania odwoławczego koszty zastępstwa procesowego w tym postępowaniu zostały między stronami wzajemnie zniesione (pkt. III wyroku).
/-/ B. Wysocki /-/ E. Staniszewska /-/ M. Mazurkiewicz - Talaga | ```yaml
court_name: Sąd Apelacyjny w Poznaniu
date: '2014-12-11'
department_name: I Wydział Cywilny i Własności Intelektualnej
judges:
- Bogdan Wysocki
- Małgorzata Mazurkiewicz-Talaga
- Ewa Staniszewska
legal_bases:
- art. 636 §1 k.c.
- art. 98 § 1 i 3 k.p.c.
recorder: st.sekr.sądowy Kinga Kwiatkowska
signature: I ACa 947/14
``` |
155020100000503_I_C_000449_2012_Uz_2013-08-27_001 |
You are extracting information from the Polish court judgments.
Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value.
Please return the response in the identical YAML format:
```yaml
court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>"
date: <data, date in format YYYY-MM-DD>
department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\
\ department>"
judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>"
legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)>
recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder>
signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment>
```
=====
{context}
======
| Sygn. akt I C 449/12
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 27 sierpnia 2013 roku
Sąd Rejonowy w Kłodzku, I Wydział Cywilny
w składzie następującym:
Przewodniczący: SSR Daria Ratymirska
Protokolant: Daria Paliwoda
po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 27 sierpnia 2013 roku w Kłodzku
sprawy z powództwaK. Ż.
przeciwkoTowarzystwu (...) Spółka AkcyjnawW.
o zapłatę kwoty 72.891,72 zł
I. oddala powództwo;
II. nie obciąża powódki kosztami procesu;
III. nakazuje powódce uiścić na rzecz Skarbu Państwa - Sądu Rejonowego w Kłodzku kwotę 762,43 zł, tytułem zwrotu połowy wydatków poniesionych w postępowaniu tymczasowo przez Skarb Państwa na wynagrodzenia biegłych.
sygn. akt IC 449/12
UZASADNIENIE
PowódkaK. Ż.wniosła pozew przeciwkoTowarzystwu (...) S.A.wW.o zapłatę:
- kwoty 30.000 zł, tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę w związku z wypadkiem z dnia 30.01.2010r.z odsetkami ustawowymi od 16.05.2010r. do dnia zapłaty,
- kwoty 31.901,35 zł, tytułem utraconych dochodów, z odsetkami ustawowymi od 27.09.2011r. (tj. od decyzji pozwanej o odmowie wypłaty świadczenia) do dnia zapłaty, podnosząc, że kwota ta stanowi różnicę między świadczeniem należnym, obliczonym w oparciu o opinię biegłego rewidenta, a kwotą wypłaconą dotychczas z tego tytułu przez pozwaną, tj. 5.699,75 zł;
- kwoty 7.656 zł z odsetkami ustawowymi od 27.09.2011r. do dnia zapłaty, tytułem kosztów opieki (przez 6 m-cy od wypadku: 8 tyg. przez 6 godz. dziennie i 18 tyg. po 4 godz. dziennie oraz po usunięciu drutów w kwietniu 2011r. przez 1 m-c po 2 godz. dziennie - 10 zł za godzinę);
- kwoty 1.277,77 zł z odsetkami ustawowymi od 27.09.2011r. do dnia zapłaty, tytułem kosztów dojazdów, podnosząc, że kwota ta stanowi różnicę między świadczeniem należnym, a kwotą wypłaconą dotychczas z tego tytułu przez pozwaną, tj. 8.518,47 zł,
- kwoty 1.493,60 zł z odsetkami ustawowymi od 27.09.2011r. do dnia zapłaty, tytułem kosztów leczenia, domagając się z tego tytułu zwrotu wydatków na psychoterapię, rehabilitację i zakup leków, na podstawie dołączonych do pozwu faktur i rachunków, podając zarazem, że pozwana wypłaciła dotychczas powódce w postępowaniu likwidacyjnym z tego tytułu kwotę 5782,86 zł. W wyniku rozszerzenia powództwa (K-279), powódka ostatecznie domagała się zapłaty kwoty 2.056,60 zł, tytułem poniesionych kosztów leczenia, z odsetkami ustawowymi od kwoty 1496,60 zł od 27.09.2011r., od kwoty 560 zł od dnia doręczenia pisma procesowego pozwanej (k-279), przedkładając dowód nadania pisma w dniu 22.05.2013r.
Strona pozwana wniosła o oddalenie powództwa, zarzuciła, że nie ponosi odpowiedzialności za szkodę powódki. Ubezpieczona u pozwanej GminaW.zleciła wykonanie obowiązków w zakresie całorocznego utrzymania czystości i porządku chodnika przyul. (...)weW.-(...) S.A.weW., zatem na podstawieart. 429 kc- Gmina zwolniona jest od odpowiedzialności odszkodowawczej.
Odnosząc się do zarzutu pozwanej o braku odpowiedzialności za skutki wypadku w oparciu oart. 429 kc, powódka podniosła, że pismem z dnia 2.04.2010r.(...) S.A.weW.powiadomiło ją, że nie ponosi odpowiedzialności za zdarzenie, gdyż w obowiązkach tego przedsiębiorstwa nie leży oczyszczanie chodnika w miejscu, w którym nastąpił wypadek. Podniosła, że, pismem z dnia 16.04.2010r. pozwany poinformował powódkę o przyjęciu odpowiedzialności za skutki zdarzenia z dnia 30.01.2010r.
Sąd ustalił następujący stan faktyczny:
W dniu 30.01.2010r., weW., na chodniku przyul. (...), powódka pośliznęła się na oblodzonym chodniku i upadła, w wyniku czego doznała złamania kości podudzia prawego w obrębie stawu skokowego. Doznane złamania zostało wygojone ze zniekształceniem i ograniczeniem zakresu ruchów oraz zespołem bólowym, upośledzającym zdolności podpórcze i lokomocyjne kończyny. Po przeprowadzeniu operacyjnego zespolenia kości, powódka miała unieruchomioną w gipsie przez osiem tygodni, poruszała się o kulach przez siedem miesięcy. Po przebytym leczeniu operacyjnym u powódki pozostały szpecące blizny na prawej nodze, bez zaburzenia funkcji narządu.
Dowód:
opinia główna i uzupełniająca biegłych sądowych z zakresu ortopediiK. C.i neurologiiE. T.(k-166-170, 246-247);
zeznania świadków:O. K.(k-192);J. Ż.(k-218),I. M.(k-264);
zeznania powódki (k-264v.-265).
W związku z przebytym urazem w obrębie stawu skokowego powódka doznała trwałego uszczerbku na zdrowiu w wysokości 15 %. Odczuwane przez powódkę bóle kręgosłupa nie miały bezpośredniego związku z przedmiotowym wypadkiem.
Dowód:
opinia główna i uzupełniająca biegłych sądowych z zakresu ortopediiK. C.i neurologiiE. T.(k-166-170, 246-247).
Po wypadku, z uwagi na uraz kończyny dolnej, powódka wymagała pomocy i opieki osób trzecich przy codziennych czynnościach, jak przygotowywanie i podanie posiłków, przy czynnościach higienicznych i fizjologicznych przez okres 8 tygodni przez 4 godziny dziennie. Po usunięciu zespolenia wewnętrznego kości piszczelowej i strzałkowej w(...)wP., powódka wymagała pomocy innych osób w zaspokajaniu podstawowych potrzeb życiowych przez 4 tygodnie przez 3 godziny dziennie. Powódka korzystała z pomocy i opieki rodziców, a także brata i koleżanek.
Dowód:
opinia główna i uzupełniająca biegłych sądowych z zakresu ortopediiK. C.i neurologiiE. T.(k-166-170, 246-247);
zeznania świadków:O. K.(k-192),J. Ż.(k-218),I. M.(k-264);
zeznania powódki (k-264v.-265).
Od wypadku do połowy września 2010r. powódka nie mogła korzystać ze środków komunikacji publicznej. Rodzice wozili ja samochodem na uczelnię doW., do lekarzy i na rehabilitację.
Dowód:
opinia główna i uzupełniająca biegłych sądowych z zakresu ortopediiK. C.i neurologiiE. T.(k-166-170, 246-247).
W związku z koniecznością leczenia skutków wypadku powódka odbyła rehabilitację kończyny dolnej prawej, ponosząc z tego tytułu wydatki w kwocie 310 zł.
Dowód:
opinia główna i uzupełniająca biegłych sądowych z zakresu ortopediiK. C.i neurologiiE. T.(k-166-170, 246-247),
rachunki za rehabilitację (k-42-43, 49).
W chwili wypadku uczyła się wWyższej Szkole (...)weW., mieszkała i pracowała weW.. Była zatrudniona w(...) Centrum (...)weW.,Szkole (...)i(...) Sp. z o.o.weW.. Po wypadku, z uwagi na niemożność samodzielnego funkcjonowania w życiu codziennym, powódka zamieszkała z rodzicami wK., nie podjęła ponownie uprzednio wykonywanej pracy. Po dwóch tygodniach od wypadku wróciła do szkoły, na uczelnię dowozili ją rodzice.
Dowód:
zeznania świadków:O. K.(k-192),J. Ż.(k-218),I. M.(k-264);
zaświadczenia pracodawców(...) Centrum (...)weW.(k-60) i(...) Sp. z o.o.weW.(k-61);
zeznania powódki (k-264v.-265).
W wyniku wypadku u powódki rozwinęły się zaburzenia stresowe pourazowe pod postacią reakcji depresyjnej, powodujące uszczerbek na zdrowiu w wysokości 6 %. Powódka podjęła psychoterapię, która wpłynęła na poprawę jej codziennego funkcjonowania psychicznego, upośledzonego na skutek wypadku. Wydatki, poniesione przez powódkę na psychoterapię (3040 zł) i zakup leku, ułatwiającego zasypianie (M., w kwocie 33,60 zł), wyniosły łącznie 3073,60 zł.
Dowód:
rachunki za psychoterapię, faktura (k-33-40 i 281-283, k-41)
opinia biegłego psychiatryW. B.(k-277);
opinia biegłego psychologaM. G.(k-173-177);
częściowo zeznania świadków:O. K.(k-192),J. Ż.(k-218),I. M.(k-264);
zeznania powódki (k-264v.-265).
Sąd zważył, co następuje:
Powództwo podlegało oddaleniu w następstwie uwzględnienia zarzutu pozwanej braku legitymacji w oparciu oart. 429 kc.
Co do zasady, utrzymanie czystości i porządku w gminach należy do obowiązkowych zadań własnych gminy. Gminy zapewniają czystość i porządek na swoim terenie i tworzą warunki niezbędne do ich utrzymania, a w szczególności zapobiegają zanieczyszczaniu ulic, placów i terenów otwartych, w szczególności przez: zbieranie i pozbywanie się błota, śniegu, lodu oraz innych zanieczyszczeń uprzątniętych z chodników przez właścicieli nieruchomości oraz odpadów zgromadzonych w przeznaczonych do tego celu pojemnikach ustawionych na chodniku (art. 3 ust. 1 i 2 pkt 11 ustawy z dnia 13 września 1996 r. o utrzymaniu czystości i porządku w gminach[t.j. Dz.U.2012.391 ze zm.]).
Na tej podstawie odpowiedzialną za utrzymanie czystości i porządku na terenie chodnika przyul. (...), gdzie doszło do zdarzenia z udziałem powódki, była GminaW., ubezpieczona u strony pozwanej.
Pozwana jednakże zwolniła się od odpowiedzialności za skutki wypadku powódki (art. 415 kcw zw. zart. 822 kc) wykazując, że wykonanie czynności, związanych z całorocznym utrzymaniem czystości i porządku na terenie, na którym doszło do przedmiotowego wypadku (ul. (...)weW.), w tym zimowego oczyszczania chodników, powierzyła(...) S.A.weW., które w zakresie swej działalności zawodowej trudni się wykonywaniem takich czynności (art. 429 kc). Na dowód tego przedłożyła umowę z dnia 28 kwietnia 2009r. wraz z wykazem ulic objętych sprzątaniem (k-100-121).
Stanowisko powódki - odnośnie zarzutu pozwanej - oparte na piśmie(...) S.A.weW.z dnia 2.04.2010r. (k-126-131), stoi w sprzeczności z w.w. dowodami. Wbrew również twierdzeniom powódki, pismem z dnia 16.04.2010r., pozwana nie poinformowała powódki o przyjęciu odpowiedzialności za skutki zdarzenia z dnia 30.01.2010r., a jedynie o przyjęciu zgłoszenia szkody osobowej (k-58 i 132).
Niezależnie od tego, faktem bezspornym jest, że pozwana, po przeprowadzeniu postępowania likwidacyjnego, wypłaciła powódce świadczenia odszkodowawcze, z tytułu szkody poniesionej w wyniku wypadku z dnia 30.01.2010r. Powódka wystąpiła z pozwem w niniejszej sprawie, kwestionując jedynie wysokość przyznanych świadczeń, i żądała uzupełnienia wypłaconych wcześniej kwot. Stanowisko swoje, oparte naart. 429 kc, pozwana ujawniła dopiero po wniesienie pozwu, w odpowiedzi na pozew z dnia 29.06.2012r. Dlatego okoliczność tę Sąd uwzględnił przy rozstrzyganiu o kosztach procesu, nie obciążając powódki, pomimo przegrania sprawy, kosztami procesu, poniesionymi przez przeciwnika, w oparciu oart. 102 kpc.
Wobec stanowiska powódki, która po wniesieniu odpowiedzi na pozew, podtrzymywała zgłoszone w pozwie przeciwko pozwanej roszczenia zapłaty, dokonując nadto rozszerzenia powództwa w zakresie żądania zwrotu kosztów leczenia, Sąd przeprowadził w całości postępowanie dowodowe na okoliczność wysokości zgłoszonych roszczeń.
Na okoliczność wysokości utraconych dochodów powódka przedłożyła dowody z dokumentów prywatnych (art. 245 kc), w postaci wyliczenia, sporządzonego przez biegłego rewidentaK. K.(k-59) oraz zaświadczenia pracodawcy(...) Centrum (...)weW.(k-60) i(...) Sp. z o.o.weW.(k-61). Wobec zarzutów pozwanej, mając przy tym na uwadze, że dotychczas pozwana wypłaciła powódce z tego tytułu kwotę 5.699,75 zł, nie można uznać, że fakt, na który powołała się powódka, został prawidłowo wykazany (art. 6 kc), poprzez dołączenie jedynie dowodów z dokumentów, które, zgodnie z powołanym przepisemart. 254 kpc, stanowią dowód tego, że osoby, które je podpisały, złożyły oświadczenia, zawarte w tych dokumentach.
Na podstawie dowodu z opinii biegłych ortopedy i neurologa, Sąd ustalił, że na skutek wypadku, powódka wymagała opieki osób trzecich przez 8 tygodni przez 4 godz. dziennie po wypadku oraz po usunięciu zespolenia wewnętrznego kości w(...)P.przez 3 godz. dziennie przez 4 tygodnie (k-247). Okoliczność, że powódka, na skutek wypadku, była niezdolny do samodzielnej egzystencji i wymagała pomocy i opieki osób trzecich w codziennych czynnościach, została ponadto ustalona w oparciu o dowody z zeznań przesłuchanych w.w. świadków i powódki. Sąd przyjął, zgodnie ze stanowiskiem powoda, że średni minimalny koszt takiej opieki w miejscu jego zamieszkania wynosi 8 zł za godzinę. W ocenie Sądu, zachowanie drobiazgowej dokładności przy ustalaniu średniej stawki za usługi opiekuńcze w miejscu zamieszkania powódki nie było w rozpoznawanej konieczne, skoro stawka, wskazana przez powódka na 10 zł za godzinę, nie jest wygórowana i w świetle doświadczenia życiowego pozostaje bardzo prawdopodobna (art. 322 kpc). Koszt opieki został zatem ustalony na łączną kwotę 1736 zł (56 dni x 4 g. x 10 zł) + (28 dni x 3 g. x 10 zł). Wskazać przy tym należy, że prawo poszkodowanego do odszkodowania z tytułu zwiększonych potrzeb, polegających na konieczności korzystania z opieki osoby trzeciej, nie jest uzależnione od wykazania, że efektywnie wydał on odpowiednie kwoty na koszt opieki. Prawa do odszkodowania nie pozbawia go również fakt, że opiekę nad nim sprawowali jego domownicy (rodzice).
W sprawie bezspornym było, że dotychczas pozwana wypłaciła powódce kwotę 8.518,47 zł, tytułem zwrotu kosztów dojazdu. Powódka dochodziła w niniejszej sprawie dopłaty w kwocie 1277,77 zł, jako różnicy pomiędzy przedłożoną pozwanemu specyfikacją dojazdów i wyliczoną przez nią kwotą a świadczeniem, wypłaconym przez pozwaną. Pozwana zarzuciła jedynie, że koszty te powinny być pomniejszone o koszty dojazdu komunikacją publiczną. Na podstawie opinii biegłych sądowych ortopedy i neurologa, Sąd ustalił, że, z uwagi na stan zdrowia, będący wynikiem wypadku, powódka nie mogła korzystać ze środków komunikacji publicznej w okresie od wypadku do połowy września 2010r. (k-169), co czyni zarzut pozwanej bezzasadnym i gołosłownym.
Powódka wniosła nadto o zasądzenie odszkodowania na podstawieart. 444§1 kc, w kwocie 1493,60 zł, a ostatecznie w kwocie 2056,60 zł, tytułem zwrotu kosztów leczenia, precyzując, że żądanie to dotyczy wydatków, poniesionych na psychoterapię, rehabilitację i zakup leków, udokumentowanych przez nią na podstawie rachunków i faktur dołączonych do pozwu i pisma procesowego, zawierającego rozszerzenie powództwa. Jak ustalono na podstawie dołączonych rachunków, powódka przeszła po wypadku psychoterapię, ponosząc z tego tytułu wydatki, w łącznej kwocie 3040 zł (k-33-40 i 281-283). Podjęta przez powódkę psychoterapia, jak również wydatek na lek, ułatwiający zasypianie (melatonina), w kwocie 33,60 zł (k-41), były uzasadnione leczeniem skutków wypadku, co ustalono w oparciu o dowody z opinii biegłych psychiatryW. B.(k-277) i psychologaM. G.(k-173-177), którzy stwierdzili, że działania powyższe pomagały powódce w prowadzeniu rehabilitacji, radzeniu sobie ze stresem i poprawie codziennego funkcjonowania psychicznego, upośledzonego rozpoznanymi zaburzeniami, powstałymi w wyniku wypadku. W oparciu o dowód z opinii biegłych sądowych ortopedy i neurologa (k-169), odnosząc się do zarzutu pozwanej, że "część pozycji nie była związana z następstwami zdarzenia", Sąd ustalił, że wydatki, poniesione przez powódkę na rehabilitację w kwocie 420 zł, na podstawie rachunku, znajdującego się w aktach sprawy na k- 43, były uzasadnione w połowie, zaś wydatki poniesione z tego tytułu w kwocie 480 zł, na podstawie rachunku, znajdującego się na k-44, nie były uzasadnione w żadnej części. W pozostałym zakresie, koszty rehabilitacji, udokumentowane przez powódkę dokumentami, dołączonymi do pozwu, były usprawiedliwieni one leczeniem skutków wypadku (k-49). Zarzut pozwanej, zgłoszony dopiero na rozprawie w dniu 27.08.2013r., iż część kwot z rachunków, przedstawionych przez powódkę, dotyczących kosztów psychoterapii, została już zwrócona, nie zasługiwał na uwzględnienie, jako gołosłowny i spóźniony (zarzut taki nie został sformułowany w odpowiedzi na pozew). Niezależnie od tego, powódka wnosiła o zapłatę, z tytułu zwrotu kosztów leczenia, łącznie kwoty 2056,60 zł, przedłożone zaś przez nią rachunki tylko za psychoterapię opiewały na kwotę 3040 zł, zatem zarzut pozwanej, iż zapłaciła dotychczas z tego tytułu kwotę 5.782,86 zł i tak nie wpłynąłby na skuteczność żądania pozwu w tym zakresie.
Zadośćuczynienie (art. 445 § 1 k.c.w zw. zart. 444 k.c.), jest formą rekompensaty pieniężnej z tytułu szkody niemajątkowej. Podstawą jego żądania jest krzywda niemajątkowa, w postaci ujemnych przeżyć, związanych z cierpieniami psychicznymi i fizycznymi, świadczenie te może łagodzić ujemne przeżycia pokrzywdzonego, poprzez dostarczenie mu środków, pozwalających w szerszym stopniu zaspokoić jego potrzeby. W niniejszej sprawie, krzywda, która dotknęła powódkę, w wyniku wypadku z dnia 30.01.2010r., była duża - powódka doznała uszkodzenia ciała i rozstroju zdrowia zarówno fizycznego (odczuwane dolegliwości bólowe w obrębie złamanej kończyny), jak i psychicznego (ujemne uczucia, przeżywane w związku z cierpieniami fizycznymi i następstwami uszkodzenia ciała jak szpecąca blizna, konieczność zmiany sposobu życia). Jednakże rozważania Sądu na temat odpowiedniej sumy, tytułem zadośćuczynienia pieniężnego - wobec braku legitymacji biernej po stronie pozwanegoTowarzystwa (...)- byłyby bezprzedmiotowe.
Na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych w zw. zart. 98 § 1 k.p.c., uwzględniając wynik procesu, nakazano powódce uiścić na rzecz Skarbu Państwa-Sądu Rejonowego w Kłodzku kwotę 762,43 zł, tytułem zwrotu połowy wydatków, poniesionych w postępowaniu tymczasowo przez Skarb Państwa na wynagrodzenia biegłych, mając na uwadze, że powódka była zwolniona od kosztów sądowych w połowie oraz uiściła zaliczkę w wysokości 400 zł. Wynagrodzenie na rzecz biegłychK. C.iE. T.zostało wypłacone w kwotach 674,55 zł i 477,75 zł (k-199), z czego do kwoty 400 zł - z zaliczki, uiszczonej przez powódkę. W pozostałej kwocie wynagrodzenie to, jak również wynagrodzenie za opinię uzupełniającą (k-256) oraz wynagrodzenia biegłychM. G.iW. B.(k-290), zostały wypłacone tymczasowo w wydatków budżetowych tut. Sądu (274,55 + 477,75 zł + 382,20 zł + 90,06 zł + 300,30 zł = 1.524,86 zł x ? = 762,43 zł). | ```yaml
court_name: Sąd Rejonowy w Kłodzku
date: '2013-08-27'
department_name: I Wydział Cywilny
judges:
- Daria Ratymirska
legal_bases:
- art. 445 § 1 k.c.
- art. 3 ust. 1 i 2 pkt 11 ustawy z dnia 13 września 1996 r. o utrzymaniu czystości
i porządku w gminach
- art. 98 § 1 k.p.c.
recorder: Daria Paliwoda
signature: I C 449/12
``` |
155515050000503_I_C_001114_2016_Uz_2016-12-14_001 |
You are extracting information from the Polish court judgments.
Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value.
Please return the response in the identical YAML format:
```yaml
court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>"
date: <data, date in format YYYY-MM-DD>
department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\
\ department>"
judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>"
legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)>
recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder>
signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment>
```
=====
{context}
======
| Sygnatura akt I C 1114/16
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
G., dnia 14 grudnia 2016 r.
Sąd Rejonowy w Goleniowie I Wydział Cywilny w następującym składzie:
Przewodniczący: SSR Aneta Iglewska-Wilczyńska
Protokolant:Edyta Urbaniak
po rozpoznaniu w dniu 30 listopada 2016 r. w Goleniowie
na rozprawie sprawy z powództwaW. K.
przeciwkoH. P.
o zapłatę
1
umarza postępowanie co do kwoty 9 682 zł (dziewięciu tysięcy stu sześciuset osiemdziesięciu dwóch złotych);
2
oddala powództwo w pozostałym zakresie;
3
zasądza od pozwanejH. P.na rzecz powodaW. K.kwotę 1408 zł (tysiąca czterystu ośmiu złotych) tytułem części kosztów postępowania. | ```yaml
court_name: Sąd Rejonowy w Goleniowie
date: '2016-12-14'
department_name: I Wydział Cywilny
judges:
- Aneta Iglewska-Wilczyńska
legal_bases: []
recorder: Edyta Urbaniak
signature: I C 1114/16
``` |
153005400002015_IV_P_000084_2020_Uz_2022-03-24_002 |
You are extracting information from the Polish court judgments.
Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value.
Please return the response in the identical YAML format:
```yaml
court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>"
date: <data, date in format YYYY-MM-DD>
department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\
\ department>"
judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>"
legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)>
recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder>
signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment>
```
=====
{context}
======
| Sygn. akt IV P 84/20
WYROK
W IMIENIU
RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 24 marca 2022 r.
Sąd Rejonowy w Puławach IV Wydział Pracy
w składzie następującym:
Przewodniczący: sędzia Magdalena Gałkowska
Protokolant p.o. sekretarza sądowego Katarzyna Łazińska
po rozpoznaniu w dniu 10 marca 2022 r. w Puławach
sprawy z powództwaJ. S.
przeciwko(...) Produkcja sp. z o. o.wW.
o przywrócenie do pracy i premię
1. Przywraca powodaJ. S.do pracy w pozwanym(...) Produkcja sp. z o.o.wW.na poprzednie warunki pracy i płacy;2.Oddala powództwo o premię;
3. Koszty procesu znosi wzajemnie między stronami.
UZASADNIENIE
W pozwie z dnia 10 czerwca 2020r. powódJ. S.wnosił o przywrócenie go do pracy w pozwanej(...) Sp. z o.o.wW.( obecnie(...) Produkcja Sp. z o.o.– k.190) na poprzednie warunki pracy i płacy, zasądzenie na jego rzecz wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy i zasądzenie na jego rzecz premii miesięcznej w wysokości 12.000,00 zł za miesiące luty, marzec i kwiecień wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od 10 maja 2020r.
Pozwany(...) Sp. z o.o.wW.powództwa w żadnym zakresie nie uznawał i wnosił o jego oddalenie.
W piśmie procesowym z dnia 21 września 2021r. ( k.346-346v) pełnomocnik powoda zmodyfikował powództwo co do żądania zasądzenia na rzecz powoda premii za miesiące luty- kwiecień 2020r. w ten sposób, że wnosił o zasądzenie na rzecz powoda kwoty 26.8412,37 zł.
Pozwany(...) Sp. z o.o.wW.zmodyfikowanego w tym zakresie powództwa nie uznawał i wnosił o jego oddalenie.
Na rozprawie w dniu 10 marca 2022r. żądanie powoda zasądzenie na jego rzecz od pozwanego pracodawcy wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy za okres od 23 maja 2020r. do czasu stawienia się powoda do pracy w wyniku wyroku przywracającego go do pracy zostało wyłączone do oddzielnego rozpoznania i wyrokowania.
Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:
PowódJ. S.urodził się w dniu (...)( akta osobowe).
PowódJ. S.od dnia 1 października 1993r. zawarł z umowę o pracę z(...) Sp. z o.o.na stanowisko kierownika hurtowni wD., na czas nieokreślony, w wymiarze czasu pracy pełnego etatu z wynagrodzeniem w wysokości stawki płacy zasadniczej ( k.42, akta osobowe). Z dniem 1 grudnia 2002r. powodowi powierzono stanowisko kierownika działu zakupu i(...) Oddział (...), a od 2 lipca 2004r., za zgodą stron, powód pracował jako specjalista ds. zakupu i dystrybucji surowców chemicznych ( k.43, 44, akta osobowe). Powód w dniu 7 lipca 2004r. otrzymał zakres obowiązków, odpowiedzialności i uprawnień na tym stanowisku (k.58-59 akta osobowe). Potem pracodawcą dla powoda były(...) S.A., następnie zaś na podstawieart. 231kp(...) Sp. z o.o.( akta osobowe). Powód swoją pracę wykonywał w Zakładzie Produkcyjnym wD.( bezsporne).
W ramach swoich obowiązków pracowniczych powód zajmował się min. zamawianiem produktów niezbędnych do produkcji w tym węglowodorów (I. L./(...)/S. T.; kod(...)) – bezsporne). Towar ten ostatnio był zamawiany wfirmie (...) Sp. z o.o.i powód w październiku 2018r., a następnie w lipcu 2019r. otrzymał informację od przedstawicielki tej firmy –A. Z., że zmieniły się dotąd obowiązujące przepisy prawa i węglowodory są objęte podatkiem akcyzowym korzystającym ze zwolnienia, ale aby je uzyskać, to należy wypełnić stosowne oświadczenie(...), a druk tego oświadczenia został wysłany powodowi ( korespondencja mailowa- k54 -56, zeznania świadkaA. Z.złożone na piśmie k.176-183, zeznania powoda słuchanego w trybieart. 299kpck.391v-392).
Powód w drugiej połowie 2019r. rozmawiał zM. B.zatrudnionym w spółce jako Dyrektor ds.(...)na temat tego, iż zaistniała konieczność dokonania zgłoszenia rozszerzającego w zakresie węglowodorów w celu uzyskania zerowego podatku akcyzowego iM. B.wyjaśnił powodowi jak należy tego zgłoszenia dokonać, jakie dokumenty wypełniać i gdzie wysłać, a następnie w marcu 2020r. powód poinformował go o braku złożenia wniosku o rozszerzenie zakresu(...), ale nie prosiłM. B.o pomoc w tej sprawie (zeznania świadkaM. B.złożone na piśmie k.107-112).
Powód nie poinformowałZ. S.ani też nikogo z członków zarządu pozwanej spółki o zmianie przepisów w zakresie podatku akcyzowego, konieczności złożenia oświadczenia i uzyskania zaświadczenia z Urzędu Skarbowego ( bezsporne).
Początkowo w roku 2019r. po zmianie przepisów prawa,firma (...) Sp. z o.o.sprzedawała pozwanej spółce węglowodory bez podatku akcyzowego, choć stosowne wymagane w związku ze zmianą przepisów dokumenty nie zostały jej przez spółkę wysłane, ale w listopadzie 2019r., towar ten został sprzedany pozwanej spółce w tej firmie z już naliczonym z podatkiem akcyzowym ( zeznania powoda słuchanego w trybieart. 299 kpc). Zakupy tego towaru w tej firmie z naliczonym z podatkiem akcyzowym dokonywane były następnie przez powoda w lutym 2020r. ( zeznania powoda słuchanego w trybieart. 299 kpc).
W dniu 12 marca 2020r. powodowi przedstawiono aneks do umowy o pracę, w którym w pkt 1 znajduje się zapis, iż strony zmieniają umowę o pracę co do rodzaju umówionej pracy – specjalista do spraw administracyjnych, a powód, po przeczytaniu tego pisma, naniósł na tym piśmie adnotację, że otrzymał pismo, które podpisze po otrzymaniu zakresu obowiązków ( k.6, 45, akta osobowe). Następnie powodowi przedstawiono zakres obowiązków, uprawnień i odpowiedzialności na stanowisku specjalista do spraw administracyjnych ( akta osobowe). W okresie od 12 marca 2020r. do 20 marca 2020r. powód przebywał na zwolnieniu lekarskim, od 23.03.do 31.03 2020r. i od 1.05. do 6.05. oraz 12.05. 2020r. na urlopie wypoczynkowym (k.218).
Następnie powód zwrócił się do Dyrektora GeneralnegoJ. F.w piśmie z dnia 8 kwietnia 2020r. o przesłanie jemu zestawienia sprzedaży wykonanej przez niego i listy płac za miesiące luty i marzec 2020r., a dnia 24 kwietnia powód otrzymał listy płac ( akta osobowe).
Podczas nieobecności w pracy zamawianiem surowców tym w węglowodorów (I. L./(...)/S. T.; kod(...)) zajmował się dyrektor Zakładu produkcyjnego wD.Z. S., który dokonał zamówień tego towaru w dnach: 5.12.19, 27.03.20 i 24.04.20 i podczas składania ostatniego zamówienia zwrócił on uwagę na duży wzrost ceny przy zakupie tego produktu w dniu 13 listopada 2019r. w stosunku do zakupu z dnia 15 lipca 2019r., bo do 15.07.19 towar ten był kupowany po 7.85 zł /kg, a od 13.11.19 po 10,70 zł /kg i wtedy dowiedział się od przedstawicielaspółki (...) Sp. z o.o.–A. Z., że ta sprzedaż, wobec zmiany przepisów, odbyła się z podatkiem akcyzowym i aby uzyskać zwolnienie od tego podatku, to pozwana spółka winna wypełnić nowy druk oświadczenia, konieczne jest także dokonanie rejestracji jako podmiotu zużywającego i uzyskanie stosownego zaświadczenie ( zeznania świadków złożone na piśmie Z.S.k.101-106, ustnie 01:12:50 nagrania rozprawy z dnia 13.09.21r.,A. Z.) . Wtedy też A.Z.poinformowała Z.S., iż te informacje przekazała wcześniej powodowi, któremu przesłała w korespondencji mailowej druk oświadczenia, a wtedy Z.S.poprosił A.Z.o przesłanie korespondencji mailowej w tym zakresie z powodem ( zeznania świadków złożone na piśmie Z.S.k.101-106, ustnie ,A. Z., mail k155-156 ).Z. S.powiadomił o tym fakcie tj. o tym że istniała możliwość uzyskania zwolnienia od podatku akcyzowego powiadomił pracodawcę ( zeznania świadkaZ. S., zeznania świadkaJ. F.złożone na piśmie k.274-280v ). Wyliczono wtedy, że łączna wartość zapłaconego przez pozwaną spółkę podatku akcyzowego przy zakupie węglowodorów od listopada 2019r. do kwietnia 2020r., w sytuacji gdy podatek ten nie musiałby być uiszczany, gdyby pozwana spółka dopełniła formalności, spowodowała szkodę w mieniu spółki w wysokości 9.109,38 zł (zestawienie k.159, zeznania świadkaZ. S.). Następnie Z.S.podjął niezwłocznie działania aby uzyskać zezwolenie(...)przy zakupie węglowodorów (I. L./(...)/S. T.; kod(...)) - zeznania świadkówZ. S.,J. F., mail k. 157).
W piśmie z dnia 6 maja 2020r, wręczonym powodowi tego dnia, powód został wezwany przez pracodawcę do złożenia wyjaśnień jako, że w dniu 22 kwietnia 2020r. pracodawca powziął informację o naruszeniu przez niego podstawowych obowiązków pracowniczych, bo z korespondencji e-mail prowadzonej przez powoda z przedstawicielemspółki (...) Sp. z o.o.–A. Z.wynika, że od dnia 29 października 2019r. posiadał on wiedzę o możliwości skorzystania przez spółkę ze zwolnienia z podatku akcyzowego od węglowodorów (I. L./(...)/S. T.; kod(...)) i pomimo powzięcia przez powoda tej informacji, nie zostały podjęte przez niego żadne działania mające na celu umożliwienie spółce skorzystanie z tegoż zwolnienia ( k.10, 41, akta osobowe).
W dniu 7 maja 2020r. powód rozmawiał najpierw z dyrektoremJ. F., a podczas tego spotkania najpierw rozmawiano o możliwości rozwiązania stosunku pracy łączącego strony za porozumieniem stron, ale powód domagał się przedstawienia jemu zestawienia sprzedaży wykonanej przez niego za miesiące luty, marzec i kwiecień, aby można było obliczyć prowizję ( zeznania powoda słuchanego w trybieart. 299 kpc). Następnie, wobec tego że powód iJ. F.nie doszli do porozumienia co do rozwiązania stosunku pracy, to do spotkania przyłączył sięZ. S.i wtedy poproszono powoda o złożenia wyjaśnień na temat zarzutu postawionego jemu w piśmie z dnia 6 maja tj. przyczyn niepodjęcia przez niego działań mających na celu umożliwienie spółce skorzystanie ze zwolnienia z podatku akcyzowego, a powód nie złożył żadnych wyjaśnień, domagając się obecności przy składaniu wyjaśnieńM. B., a wobec tego na piśmie z dnia 6.05.20r. naniesiona została adnotacja „ Pracownik odmówił złożenia wyjaśnień w dniu 7.05.20” podpisana przezZ. S.i poproszonąK. W. (1), zaś powód na tym piśmie naniósł wpis, że w dniu 7.05.20r. nie było rozmowy na temat zawarty w piśmie z 6.05.20r. i że prosi o obecność w czasie przesłuchaniaM. B.iZ. S.(pismo – k.10, akta osobowe, zeznania świadków złożone na piśmie:K. W. (1)k.95-100,Z. S.,J. F.).
Podczas tej rozmowy zapoznano też powoda z pismem pracodawcy o czasowym powierzeniu jemu innej pracy, w którym to piśmie powód został poinformowany, że na podstawieart. 42§ 4 kppowierza mu się czasowo wykonywanie innej pracy, niż określona w umowie o pracę z dnia 2 lipca 2004r. tj. pracy na stanowisku specjalista ds. administracji, która będzie wykonywana w siedzibie pracodawcy wŁ.przez okres nieprzekraczający 3 miesięcy, poczynając od dnia 18 maja 2020r. W piśmie tym wskazano, że ta decyzja pracodawcy podyktowana jest zmianami organizacyjnymi w spółce oraz zwiększoną ilością pracy w administracji oraz związanej z administrowaniem w siedzibie pracodawcy ( k.8, akta osobowe). Strony nie rozmawiały na temat szczegółowych warunków przeniesienia powoda na inne stanowisko, w innej miejscowości; powód nie zadawał żadnych pytań ( zeznania powoda słuchanego w trybieart. 299 kpc, zeznania świadkaJ. F.). Pozwana spółka zarezerwowała dla powoda na cały okres przeniesienia hotel i miała zamiar udostepnienia samochodu służbowego, lecz powód o tym nie został poinformowany ( zeznania świadkaJ. F., zeznania powoda słuchanego w trybieart. 299 kpc).
W dniu 8 maja 2020r. pracownik pozwanej spółkiM. B.został pisemnie wezwany do złożenia wyjaśnień wobec tego, że spółka ustaliła, iż posiadał on wiedzę o możliwości skorzystania przez spółkę ze zwolnienia z podatku akcyzowego od węglowodorów (I. L./(...)/S. T.; kod(...)), z którego spółka nie skorzystała, a sprawa została zaniedbana ( k.61). W dniu 11 majaM. B.złożył wyjaśnienia w tej sprawie (zeznania świadkaJ. F.).
W piśmie z dnia 21 maja 2020r., doręczonym powodowi w dniu 22 maja 2020r., pozwany pracodawca oświadczył, że rozwiązuje z powodem umowę o pracę na podstawieart. 52§1pkt1kpbez zachowania okresu wypowiedzenia z winy pracownika, a jako przyczynę tej decyzji wskazano: fakt niedopełnienia obowiązków służbowych polegający na zaniechaniu przez powoda działań mających na celu uzyskanie zwolnienia pracodawcy od podatku akcyzowego od węglowodorów (I. L./(...)/S. T.; kod(...)), pomimo tego, że od dnia 8 lipca 2019r. ( a nawet wcześniej tj. od października 2018r.) posiadał on wiedzę o wysokości stawki akcyzy oraz możliwości uzyskania przedmiotowego zwolnienia, co naraziło pracodawcę na szkodę w wysokości 13.081,62 zł, a ponadto fakt odmowy wykonania polecenia służbowego polegającego na złożeniu wyjaśnień w powyższej sprawie, pomimo uprzedniego pisemnego wezwania pracodawcy. Ponadto, jak wpisano w treści tego oświadczenia, przyczyną rozwiązania umowy o pracę jest też fakt odmowy wykonania przez powoda polecenia o czasowym powierzeniu innej pracy w trybieart. 42§ 4 kp, które zostało powodowi wydane w dniu 7 maja 2020.. Według pracodawcy powyższe uchybienia uzasadniają rozwiązanie z powodem umowy on pracę, bowiem stanowią ciężkie naruszenie podstawowych obowiązków pracowniczych polegających na sumiennym i starannym wykonywaniu pracy, dbałości o dobro zakładu, jak również ochrony mienia pracodawcy przed szkodą (k.9, akta osobowe).
Stosunek pracy łączący strony rozwiązał się z dniem 22 maja 2020r., powodowi wydane zostało świadectwo pracy, w którym wpisano, że stosunek pracy ustał w wyniku rozwiązani umowy o pracę przez pracodawcę, naruszenie obowiązków pracowniczychart. 52§1 pkt 1 kp( k.7-7v, akta osobowe).
Pismem z dnia 21 maja 2020r., które wpłynęło do pozwanej spółki w dniu 28 maja 2020r., powód oświadczył, że rozwiązuje umowę o pracę bez zachowania okres wypowiedzenia, a jako przyczynę wskazał niewypłacenie jemu pełnego wynagrodzenia jakie zostało uzgodnione, jakie obowiązuje. Powód wskazał, że zwracał się do dyrektora o przesłanie zestawienia sprzedaży wykonanej przez niego i listy płac za miesiące luty i marzec 2020., nie doszło jednak do udostepnienia tych dokumentów i wypłaty prowizji ( k.62, akta osobowe).
W okresie zatrudnienia powoda współce (...) S.A.. i następnie(...) sp. z o.o.( obecnie(...) Produkcja sp. z o.o.) obowiązywał(...) S.A., gdyż w wyniku podziału tej spółki, zgodnie z planem podziału powstała(...) sp. z o.o.i na nią przeszły prawa i obowiązki poprzedniego pracodawcy ( odpis z KRS k.17-20).
Pierwszy Regulamin Wynagradzania w czasie gdy powód był związani z pozwanym pracodawcą, pochodzi z okresu, gdy istniałaspółka (...)tj. z 24.04.1997r. i stanowił ten regulamin, że na wysokość wynagradzania składa się podstawa wynagrodzenia miesięcznego oraz ewentualna premia przyznawana pracownikowi za wyjątkowe osiągniecia na wniosek bezpośredniego przełożonego i po zatwierdzeniu przez Prezesa Zarządu (k.294).
Następnie pracowników(...) S.A., po przekształceniu -(...). obowiązywały kolejno wprowadzane regulaminy wynagradzania min. Regulamin Wynagradzania wprowadzony Zarządzeniem Prezesa Zarządu z dnia 15 lutego 2014r., w którym w § 4 postanowiono, że składnikami wynagrodzenia jest min. wynagrodzenie miesięczne i premia uznaniowa, a w § 8 ust 1 postanowiono, że pracownikom może być przyznawana miesięczna premia uznaniowa w wysokości w zależności od stanowiska do 500-% wynagrodzenia zasadniczego, a jak stanowi ust. 2 decyzję w tej sprawie podejmuje Prezes Zarządu, wiceprezes Zarządu lub Dyrektor Zarządzający, na wniosek bezpośredniego przełożonego pracownika, a zgodnie z ust 3, na wysokość miesięcznej premii uznaniowej wpływają min. możliwości finansowe pracodawcy, staranność wykonywanej pracy pracownika i przestrzeganie dyscypliny pracy zaś w myśl ust. 4 premia wypłacaną jest do ostatniego dnia roboczego miesiąca ( k. 306-320).
W okresie objętym sporem u pozwanego pracodawcy obowiązywał wprowadzony Zarządzeniem Prezesa Zarządu(...) S.A.wW.z dnia 6 czerwca 2018r. Regulamin Wynagradzania, który w § 4 stanowi, że składnikami wynagrodzenia jest min. wynagrodzenie miesięczne i premia uznaniowa, a w § 8 ust 1 postanowiono, że pracownikom może być przyznawana miesięczna premia uznaniowa w wysokości w zależności od stanowiska do 500-% wynagrodzenia zasadniczego, a jak stanowi ust. 2 decyzję w tej sprawie podejmuje Prezes Zarządu, wiceprezes Zarządu lub Dyrektor Zarządzający, na wniosek bezpośredniego przełożonego pracownika, a zgodnie z ust 3, na wysokość miesięcznej premii uznaniowej wpływają min. możliwości finansowe pracodawcy, staranność wykonywanej pracy pracownika i przestrzeganie dyscypliny pracy zaś w myśl ust. 4 premia wypłacaną jest do ostatniego dnia roboczego miesiąca ( k.334-343). Zgodnie z § 28 tegoż Regulaminu, wchodzi on w życie po upływie 2 tygodni od dnia jego ogłoszenia, a zgodnie z § 27 ust 2 każdy pracownik może zapoznać się z jego treścią, który to Regulamin jest udostępniany do wglądu w sekretariacie zarządu.
W okresie zatrudnienia powoda na stanowisku specjalisty ds. zakupu i dystrybucji surowców chemicznych wynagrodzenie powoda składało się w każdym miesiącu pracy z wynagrodzenia zasadniczego i premii ( zeznania powoda słuchanego w trybieart. 299 kpc, zeznania świadków:Z. S.,J. F.). W każdym miesiącu o wysokości premii dla powoda za dany miesiąc decydował dyrektor GeneralnyJ. F., który składał co miesiąc wniosek premiowy, który to wniosek był zatwierdzany przez zarząd spółki ( zeznania świadków:Z. S.,J. F., wnioski premiowe k. 360-773 ).
W miesiącach luty- marzec 2020r. wynagrodzenie zasadnicze stanowiło kwotę 2.600 zł, a w lutym 2020r. otrzymał on premię w wysokości 3,336,00 zł, w marcu w wysokości 2.036 zł i w kwietniu w wysokości 1611 zł ( pełne zestawienie składników k.64, 375), listy płac k.219-222).
We wcześniejszych miesiącach tj. od stycznia do grudnia 2019r. powód otrzymywał premię miesięczną w różnych wysokościach tj. od kwoty 1857,00 zł do 3551 zł (k.349, pełne zestawienie wynagrodzenia k.374).
W okresie od lutego 2020r. do kwietnia 2020r. powód dokonał sprzedaży surowców zgodnie z zestawieniem ( k. 160-16,213-216).
Wynagrodzenie miesięczne powoda wynosiło 4955,33 zł ( k246).
Powyższy stan faktyczny sad ustalił w oparciu o dokumenty wskazane wyżej, których prawdziwość i autentyczność nie była kwestionowana przez żadną ze stron.
Sąd dał wiarę w całości zeznaniom świadków:J. F.iZ. S., jako że zeznania te są absolutnie zgodne ze sobą, jednakowo opisują stan faktyczny, a nadto korelują z dokumentami zlodzonymi do akt sprawy, w szczególności z Regulaminami Wynagradzania obowiązującym kolejno w spółce, a także z danymi dotyczącymi wysokości wypłat premii dla powoda. Zeznania te pozostają w całkowitej zgodności z zeznaniami świadkaA. Z., której zeznania sąd także obdarzył wiarą, bo świadek konkretnie udzieliła odpowiedzi na postawione jej pytania, a nadto zeznania te nie były kwestionowane przez żadną ze stron. Także zeznania świadkaM. B.należy obdarzyć walorem wiarygodności jako że nie są w żadnym istotnym zakresie sprzeczne z ustalonym stanem faktycznym , a także nie są kwestionowane przez żadną ze stron. Zeznania świadkaK. W.także zasługują na obdarzenie ich wiarą, choć jej zeznania nie mają istotnego wpływu na ustalenia stanu faktycznego. Zeznania powoda słuchanego w trybieart. 299 kpcw znaczącej część zasługują na obdarzenie ich wiarą, w szczególności opis przedstawiony przez powoda okoliczności związanych z zakupem węglowodorów , przebiegiem rozmów z przełożonymi w tej sprawie jest zgodny z zeznaniami świadków:J. F.,Z. S., A.Z.a także z dokumentami złożony do akt sprawy a wskazanymi wyżej.
Natomiast sąd nie podzielił zeznań powoda co do zasad przyznawania jemu premii miesięcznej jako że jego zeznania nie zostały potwierdzone żadnymi dowodami, pozostają więc odosobnione gołosłowne, są wprost sprzeczne z zeznaniami świadków:J. F.iZ. S., a także z dokumentami złożonymi do akt sprawy – co do zasad wypłat premii i wysokości dokonanych na jego rzecz z tego tytułu wypłat. Zatem w tym zakresie sąd nie dał wiary zeznaniom powoda.
Zeznania świadków złożone na piśmieA. P.( k119-120,M. K.( k. 121-121v),E. K.( k198-204) nie wniosły nic do sprawy i nie zostały podane analizie przez sąd.
Sąd Rejonowy zważył co następuje:
Żądanie powoda przywrócenia go do pracy w pozwanej spółce na poprzednie warunki pracy i płacy zasługuje na uwzględnienie.
Decyzja pozwanego pracodawcy o rozwiązaniu z powodem umowy o pracę w trybieart. 52§1 pkt 1 kpbyła bowiem, w ocenie sądu, nieuzasadniona. Rozwiązanie bowiem umowy o pracę w trybie przewidzianym wart 52 kpjest najbardziej dotkliwą sankcją przewidzianą w kodeksie i winno więc być stosowane tylko w wyjątkowych okolicznościach i z ostrożnością. Musi być uzasadnione szczególnymi okolicznościami, które w zakresie winy pracownika polegają na złej woli lub rażącym niedbalstwie. Zgodnie z brzmieniemart 52 § 1 pkt. 1 kptylko w razie ciężkiego naruszenia podstawowych obowiązków pracowniczych pracodawca może rozwiązać umowę o pracę z pracownikiem bez wypowiedzenia z jego winy i istnienie właśnie winy po stronie pracownika jest bezwzględnym warunkiem dopuszczającym możliwość zastosowania przez pracodawcę tego właśnie sposobu rozwiązania stosunku pracy. Ustawodawca nie sprecyzował wKodeksie pracypojęcia zawinionego naruszenia obowiązków pracowniczych, ale według utrwalonego już orzecznictwa Sądu Najwyższego, winę można przypisać pracownikowi wówczas, gdy świadomie dopuszcza się czynu, jak również gdy pracownik, mając świadomość szkodliwości skutku swojego postępowania, celowo do niego zmierza lub co najmniej na ów skutek się godzi. W zakresie normy zawartej zakresieart. 52§ 1 pkt. 1 kpbędą się zatem mieściły jedynie czyny, które w zakresie winy pracownika polegają na jego złej woli lub rażącym niedbalstwie, zaś przy ocenie czy miało miejsce takie zachowanie pracownika, trzeba brać pod uwagę wszelkie okoliczności mogące mieć wpływ na osąd w charakterze zawinienia ( np. wyr. SN z 02.06.1997 r. w sprawie I PKN 193/97, wyr. SN z 9 grudnia 1976r. w sprawie IPRN 111/76). Ciężkie naruszenie przez pracownika podstawowych obowiązków pracowniczych w rozumieniuart. 52§1 pkt2 kpmusi być spowodowane przez pracownika świadomie, w sposób przez niego zawiniony i musi stanowić zagrożenie dla interesów pracodawcy (wyrok s.apel. w Warszawie II APa 103/04). Ocena czy dane naruszenie jest ciężkie, zależy od okoliczności każdego indywidualnego przypadku. W wyroku z dnia 9 lipca 2009 r. w sprawie II PK 46/09 Sąd Najwyższy podniósł, że w pojęciu "ciężkie naruszenie podstawowych obowiązków pracowniczych" mieszczą się trzy elementy. Są to: bezprawność zachowania pracownika (naruszenie podstawowego obowiązku pracowniczego), naruszenie albo zagrożenie interesów pracodawcy, a także zawinienie obejmujące zarówno winę umyślną, jak i rażące niedbalstwo. W wyroku z dnia 28 czerwca 2012r.w sprawie II PK 285/11 Sąd Najwyższy podniósł, iż ciężkie naruszenie podstawowych obowiązków pracowniczych, o którym mowa wart. 52 § 1 pkt 1 k.p.ma miejsce wówczas, gdy w związku z określonym zachowaniem (działaniem lub zaniechaniem) naruszającym podstawowe obowiązki pracownicze można pracownikowi zarzucić winę umyślną lub rażące niedbalstwo. Jeżeli sprawca przewiduje wystąpienie szkodliwego skutku i celowo do niego zmierza lub co najmniej się nań godzi, można mu przypisać winę umyślną. Jeżeli natomiast przewiduje możliwość nastąpienia szkodliwego skutku, lecz bezpodstawnie przypuszcza, że zdoła go uniknąć, lub też, gdy nie przewiduje możliwości jego wystąpienia, choć może i powinien go przewidzieć, jego postępowaniu można przypisać winę nieumyślną w postaci lekkomyślności - w pierwszej sytuacji i niedbalstwa - w drugim wypadku. Rażące niedbalstwo mieszczące się - obok winy umyślnej - w pojęciu ciężkiego naruszenia obowiązków pracowniczych jest wyższym od niedbalstwa stopniem winy nieumyślnej. Niedbalstwo określa się jako niedołożenie należytej staranności ogólnie wymaganej w stosunkach danego rodzaju (art. 355 § 1 k.c.). Przez rażące niedbalstwo rozumie się natomiast niezachowanie minimalnych (elementarnych) zasad prawidłowego zachowania się w danej sytuacji. O przypisaniu pewnej osobie winy w tej postaci decyduje zatem zachowanie się przez nią w określonej sytuacji w sposób odbiegający od miernika staranności minimalnej. O istnieniu tej winy wnioskuje się na podstawie całokształtu okoliczności związanych z zachowaniem pracownika. Jak podniósł Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 7 lutego 2008 r. w sprawie II PK 162/07, bezprawność zachowania nie uzasadnia rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia w trybieart. 52 § 1 pkt 1, jeżeli stosunek psychiczny pracownika do skutków postępowania określony jego świadomością nie wskazuje ani na winę umyślną, ani na rażące niedbalstwo.
Przenosząc cytowane wyżej orzecznictwo Sądu Najwyższego na realia przedmiotowej sprawy uznać należy, iż decyzja członka zarządu pozwanejspółki (...)o natychmiastowym rozwiązaniu z powodem stosunku pracy na podstawieart. 52 §1 pkt1 kpz przyczyn wskazanych w piśmie rozwiązującym stosunek pracy i w sytuacji, gdy powód był długoletnim pracownikiem tej spółki, a do osiągnięcia przez niego wieku uprawniającego do uzyskania przez niego prawa do emerytury brakowały mu 2 tygodnie, to była nieuzasadniona. Jak wyżej podniesiono, aby można uznać, że pracownik w sposób ciężki naruszył swoje podstawowe obowiązki pracownicze to musu zaistnieć bezprawność zachowania pracownika czyli naruszenie podstawowego obowiązku pracowniczego, naruszenie albo zagrożenie interesów pracodawcy, a także zawinienie obejmujące zarówno winę umyślną, jak i rażące niedbalstwo. W ocenie sądu, zebrany w sprawie materiał dowodowy nie pozwala na uznanie, że działaniom powoda, opisanym w piśmie rozwiązującym stosunek pracy bez wypowiedzenia można przypisać walor ciężkości, czyli w zakresie winy pracownika polegającej na jego złej woli lub rażącym niedbalstwie z naruszeniem interesów pracodawcy.
Z ustalonego stanu faktycznego wynika, iż w dniu 22 kwietnia 2020r,. zastępujący powoda pod jego nieobecność Dyrektor Zakładu Z.S., który miał wtedy dokonać zamówienia węglowodorów (I. L./(...)/S. T.; kod(...)) odfirmy (...). z o.o zwrócił uwagę na duży wzrost ceny przy zakupie tego produktu w dniu 13 listopada 2019r. w stosunku do zakupu z dnia 15 lipca 2019r. i wtedy dowiedział się od przedstawicielaspółki (...) Sp. z o.o.–A. Z., że ta sprzedaż, wobec zmiany przepisów, odbyła się z podatkiem akcyzowym i aby uzyskać zwolnienie od tego podatku, to pozwana spółka winna wypełnić nowy druk oświadczenia, konieczne jest także dokonanie rejestracji jako podmiotu zużywającego i uzyskanie stosownego oraz iż te informacje przekazała ona wcześniej powodowi, któremu przesłała w korespondencji mailowej druk oświadczenia. Sąd dał wiarę zeznaniom świadkaZ. S., że dopiero wtedy, a nie np. podczas dokonywania w zastępstwie powoda wcześniejszych zamówień tego towaru w dniach: 5.12.19 i 27.03.20 zainteresował się wzrostem ceny tego produktu, bo przecież świadek jako Dyrektor Zakładu miał wiele obowiązków i mógł na ten wzrost cen nie zwrócić uwagi. Zatem mogło być tak, że dopiero w dniu 22 kwietniaZ. S.powziął informację, że towar ten był kupowany z podatkiem akcyzowym, podczas gdy pozwana spółka mogła być zwolniona z płacenia tego podatku. Poza sporem zaś jest, że powód w ramach swoich obowiązków pracowniczych zajmował się na stałe zamawianiem produktów niezbędnych do produkcji w tym węglowodorów, powód tez przyznał, iż miał przed listopadem 2019r,. wiedzę od AZ.o tym że zmieniły się przepisy co do podatku akcyzowego przy zakupie tego produktu oraz że trzeba dokonać zgłoszenia do urzędu w celu uzyskania tegoż zwolnienia. Należy wskazać, że pkt I.1. ppkt b, e zakresu obowiązków, odpowiedzialności i uprawnień powoda, przewiduje, iż powód był zobowiązany min. do negocjowania i przygotowania do akceptacji warunków handlowych kupna- sprzedaży surowców chemicznych i był zobligowany aby dokładać starań zabezpieczających interes firmy. Zatem oczywiście, powód w momencie gdy dowiedział się o zmianie przepisów w zakresie podatku akcyzowego od kupowanych węglowodorów i miał szczegółowe informacje odA. Z., to powinien podjąć stosowne działania, aby dalej to zwolnienie od podatku akcyzowego przy zakupie tego produktu istniało. Jak wynika z zeznań powoda i świadkaM. B., powód w drugiej połowie 2019r. rozmawiał zM. B., iż zaistniała konieczność dokonania zgłoszenia rozszerzającego w zakresie węglowodorów w celu uzyskania zerowego podatku akcyzowego.M. B.zatrudniony był w spółce jako Dyrektor ds.(...)i w ocenie sądu, mając na uwadze jego zakres czynności wskazany w jego zeznaniach, to nie była właściwa osoba która miałaby zająć się wykonaniem tego zgłoszenia i tak zresztą się stało, boM. B.nie poczynił żadnych kroków w tej sprawie. Tymczasem powód, jak zeznał, był wtedy przekonany, że dokonanie tego zgłoszenia należy do obowiązkówM. B.i że on tego dokona, o tym zgłoszeniu powód mówił jeszczeM. B.w marcu 2020r. Powód w swoich zeznaniach przyznał, że powinien to zgłosićZ. S., ale tego nie uczynił. Zatem stwierdzić należy, iż faktycznie powód nienależycie wykonał swoje obowiązki przypisane zajmowanemu przez niego od wielu lat stanowisku pracy, ale też trzeba mieć na uwadze, że na co dzień powód zajmował się czynnościami związanymi z zakupami i sprzedażami wielu różnych surowców, a nie załatwianiem spraw „urzędowych”, co mogło spowodować, że powód po przekazaniu tej informacji, według niego właściwej osobie, już nie podejmował żadnych działań. Zresztą po dokonaniu zakupu węglowodorów z akcyzą w listopadzie 2019r. powód dopiero w marcu 2020r. kupował ten produkt, zajmując się w międzyczasie innymi swoimi obowiązkami, co uzasadnia przypuszczenie, że powód po prostu zapomniał o tym temacie. Faktem jest, że w wyniku tego zaniechania uzyskania zwolnienia od podatku akcyzowego, pozwana spółka zakupując ten produkt w okresie od listopada 2019r. do kwietnia 2020r z podatkiem akcyzowym, poniosła w tym zakresie szkodę. Jednakże, w ocenie sądu, nie można powiedzieć iżby takie zachowanie powoda powodowi wynikało z winy umyślnej, która występuje, gdy sprawca przewiduje wystąpienie szkodliwego skutku i celowo do niego zmierza lub co najmniej się nań godzi, czy rażącego niedbalstwa, które występuje w sytuacji, gdy sprawca nie przewiduje możliwości jego wystąpienia, choć może i powinien go przewidzieć. Zachowaniu powoda można przypisać lekkomyślność, bo w sytuacji gdy powiedział o tej sprawieM. B., który według niego miał zająć się tą sprawą, to gdy w marcu 2020r., przy dokonywaniu zakupu tego produktu stwierdził, iż dalej spółka płaci podatek akcyzowy, to wtedy powinien o tym fakcie powiedzieć przełożonym.
Zatem reasumując, można uznać, że powód nie dopełnił we właściwy sposób swoich obowiązków służbowych, bo nie podjął on właściwych działań mających na celu uzyskanie zwolnienia pracodawcy od podatku akcyzowego od węglowodorów (I. L./(...)/S. T.; kod(...)), co w konsekwencji naraziło pracodawcę na szkodę (nie w wysokości wskazanej w oświadczeniu pracodawcy tylko w wysokości 9.109,38), ale nie uczynił tego z winy umyślnej, czy też rażącego niedbalstwa. Zauważyć należy, iż każdy pracownik jest obowiązany wykonywać swoją pracę jak najlepiej potrafi, ale też oczywiście może dojść do błędu przy wykonywaniu obowiązków czy też zaniedbania, zaniechania, które to działania mogą doprowadzić do powstania szkody w mieniu pracodawcy. Pracodawca oczywiście ma prawo aby wyciągać konsekwencje wobec pracownika niewłaściwie wykonującego pracę, narażającego pracodawcę na szkody, ustawodawca przewidział też wart. 114-126 kpmożliwości ponoszenia przez pracownika odpowiedzialności materialnej. Zatem oczywiście, pracodawca, po uzyskaniu w dniu 22 kwietnia 2020r. informacji o spawie podatku akcyzowego od węglowodorów miał prawo, aby podjąć działania wyjaśniające i takie podjął wobec powoda oraz jak wynika z dokumentów, wobecM. B..
Drugą wskazaną przez pozwanego pracodawcę przyczyną decyzji o rozwiązaniu z powodem umowy o pracę jest fakt odmowy wykonania polecenia służbowego polegającego na złożeniu wyjaśnień w powyższej sprawie, pomimo uprzedniego pisemnego wezwania pracodawcy. I znowu jest to fakt, bo powód w dniu 7 maja podczas rozmowy zJ. F.iZ. S.ostatecznie powiedział, że nie będzie składał wyjaśnień, bo chce je złożyć w obecnościM. B.W ocenie sądu, wobec tego, że powód powiedziałM. B.jesienią 2019r. o sprawie z podatkiem akcyzowym, to zrozumiałym jest, że chcąc się bronić przed ewentualnymi zarzutami i wyjaśnić właściwie sprawę, to miał wolę, aby uczynić to w obecnościM. B.. Zresztą jak zeznałJ. F., planowana była kolejna rozmowa z powodem na ten temat, ale powód od dnia 12 maja był już nieobecny w pracy. Zatem stawianie powodowi tego zarzutu i to będącego podstawą dyscyplinarnego zwolnienia, jest absolutnie niezasadne.
Także postawienie powodowi zarzutu - fakt odmowy wykonania przez powoda polecenia o czasowym powierzeniu innej pracy w trybieart. 42§ 4 kp, które zostało powodowi wydane w dniu 7 maja 2020., jest niezasadne. Powód otrzymał to pismo 7 maja i faktycznie odmówił podpisania tego pisma – co wynika z treści adnotacji, a to nie oznacza, że odmówił wykonania polecenia o czasowym powierzeniu innej pracy. Jak bowiem wynikam z treści tego pisma, powód miał stawić się na czasowo powierzonym jemu stanowisku pracy w dniu 18 maja 2020r., a od 13 maja przebywał na zwolnieniu lekarskim, a tym samym nie mógł w dniu 18 maja stawić się do tej pracy. Zatem i ten postawiony powodowi zarzut jest chybiony.
Podnieść należy, że powód od 27 lat pracował u pozwanego pracodawcy, był więc bardzo doświadczonym pracownikiem i nawet jeżeli stało się tak, że – co sąd wyżej poniósł, powód nienależycie wykonał swój obowiązek wynikający z zakresu obowiązków tj. obowiązek dokładania wszelkich starań zabezpieczających interes firmy, bo nie podjął właściwych działań zmierzających do uzyskania przez spółkę zwolnienia od podatku akcyzowego przy zakupie węglowodorów, to zdaniem sądu, zastosowanie tak drastycznego sposobu rozwiązania stosunku pracy z powodem, który przecież przez wiele lat wykonywał pracę dla dobra pracodawcy występującego pod różnymi zmieniającymi się nazwami i to na 2 tygodnie przed osiągnieciem przez powoda wieku uprawniającego do świadczenia emerytalnego, było nie tylko niezasadne, ale też naruszające zasady współżycia społecznego.
Zatem uznać należy, że decyzja pozwanego pracodawcy o rozwiązaniu z powodem umowy o pracę bez wypowiedzenia była nieuzasadniona.
Powód w momencie wręczania jemu oświadczenia woli pracodawcy o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia był pracownikiem, o którym mowa wart. 39 kp, bo do osiągniecia wieku emerytalnego brakowały mu 2 tygodnie. Zgodnie zart. 56 § 1 kppracownikowi, z którym rozwiązano umowę o pracę bez wypowiedzenia z naruszeniem przepisów o rozwiązywaniu umów o pracę w tym trybie, przysługuje roszczenie o przywrócenie do pracy na poprzednich warunkach albo o odszkodowanie. O przywróceniu do pracy lub odszkodowaniu orzeka sąd pracy, a zgodnie z§ 2tegoż przepisu, przepisyart. 45 § 2 i 3stosuje się odpowiednio.Art. 45 § 2 kpstanowi, że sąd pracy może nie uwzględnić żądania pracownika uznania wypowiedzenia za bezskuteczne lub przywrócenia do pracy, jeżeli ustali, że uwzględnienie takiego żądania jest niemożliwe lub niecelowe; w takim przypadku sąd pracy orzeka o odszkodowaniu, ale zgodnie z brzmieniem§ 3, przepisu§ 2nie stosuje się do pracowników, o których mowa wart. 39 kp, chyba że uwzględnienie żądania pracownika przywrócenia do pracy jest niemożliwe z przyczyn określonych wart. 411; w takim przypadku sąd pracy orzeka o odszkodowaniu.
Powód zdecydowanie domagał się przywrócenia go do pracy w pozwanej spółce na poprzednie warunki pracy i płacy, a więc zgodnie z żądaniem powoda, sad orzekł jak w pkt 1 wyroku.
Natomiast roszczenie powoda o zasądzenia na jego rzecz od pozwanego pracodawcy premii za miesiące luty- kwiecień 2020r. w wysokości 26.841,37 zł, nie zasługuje na uwzględnienie.
Powód twierdzi, że w każdym miesiącu swojej pracy, począwszy od roku 2004 aż do lutego 2020r. otrzymywana przez niego co miesiąc premia stanowiła, zgodnie z jego ustaleniami z pracodawcą, 10% od wartości zrealizowanej i zapłaconej sprzedaży surowców przez niego. Tymczasem pozwany pracodawca zaprzecza iżby takie ustalenia z powodem na temat wysokości jego premii były, zaprzecza temu także w swoich zeznaniach Dyrektor GeneralnyJ. F., wskazując, że premia wypłacana wszystkim pracownikom spółki miała i ma charakter uznaniowy, co wynika z Regulaminu wynagradzania obowiązującego w pozwanej spółce. Zeznania świadkaJ. F.w tym zakresie potwierdza w swoich zeznaniach świadekZ. S..
Jak wynika z umowy o pracę zawartej pomiędzy powodem a(...) Sp. z o.o.w dniu 1 października 1993r. określone zostało wtedy przez strony stosunku pracy, jeżeli chodzi o warunki wynagradzania, tylko wynagrodzenie w wysokości stawki płacy zasadniczej, zaś kolejne zmiany dokonywane przez pracodawcę w zakresie treści tej umowy o pracę nie dotyczyły składników wynagrodzenia. Jednakże poza sporem jest, że powód co najmniej od 2004r. otrzymywał obok wynagrodzenia zasadniczego, także co miesiąc premię. W okresie zatrudnienia powoda współce (...) S.A.. i następnie(...) sp. z o.o.( obecnie(...) Produkcja sp. z o.o.) obowiązywały kolejno wprowadzane przez zarząd Regulaminy Wynagradzania, które przewidywały wypłatę dla pracowników miesięcznej premii uznaniowej i w okresie objętym sporem u pozwanego pracodawcy obowiązywał Regulamin Wynagradzania z 6 czerwca 2018r, który w § 4 stanowił, że składnikami wynagrodzenia jest min. wynagrodzenie miesięczne i premia uznaniowa, a w § 8 ust 1 postanowiono, że pracownikom może być przyznawana miesięczna premia uznaniowa w wysokości w zależności od stanowiska do 500-% wynagrodzenia zasadniczego, a jak stanowi ust. 2 decyzję w tej sprawie podejmuje Prezes Zarządu, wiceprezes Zarządu lub Dyrektor Zarządzający, na wniosek bezpośredniego przełożonego pracownika, a zgodnie z ust 3, na wysokość miesięcznej premii uznaniowej wpływają min. możliwości finansowe pracodawcy, staranność wykonywanej pracy pracownika i przestrzeganie dyscypliny pracy zaś w myśl ust. 4 premia wypłacaną jest do ostatniego dnia roboczego miesiąca. Analizując treść poprzednich Regulaminów Wynagradzania, to stwierdzić należy, że treść uregulowań co do wypłat miesięcznych premii jest cały czas taka sama, czyli iż premia ta ma charakter uznaniowy.
Twierdzenia zaś powoda jakoby premia w każdym miesiącu jego pracy, począwszy od roku 2004 aż do lutego 2020r. wynosiła stale 10% od wartości zrealizowanej i zapłaconej sprzedaży surowców przez niego, pozostają absolutnie gołosłowne, nie są poparte żadnymi dowodami. Nadto jego twierdzenia w tym zakresie są niewiarygodne, bowiem analizując zestawienie wypłat premii za okres od lipca do grudnia 2019r. i wartości sprzedaży dokonanej przez powoda w tych miesiącach, których to danych powód nie kwestionuje, to przyjmując iż było tak jak twierdzi powód tj. że otrzymywana przez niego co miesiąc premia stanowiła kwotę 10% od wartości sprzedaży surowców, to stwierdzić należy, że liczby wskazują, że wcale tak nie było, bo stosunek wysokości premii do wysokości wykonanej przez powoda sprzedaży stanowił procent od 2,57 do 11,49. Oczywiście, co też potwierdził świadekZ. S., wartość wykonanej przez powoda sprzedaży miała znaczenie przy przyznawaniu przez Dyrektora Generalnego co miesiąc premii dla powoda, co też zresztą wynika z pkt 8 zakresu obowiązków, odpowiedzialności i uprawnień przypisanych powodowi, który to zapis przewidywał, iż obowiązkiem powoda było zwiększenie wartości sprzedaży u obsługiwanych odbiorców zewnętrznych, a wykonana sprzedaż będzie stanowiła podstawę wielkości naliczania premii okresowej, za zrealizowaną i zapłaconą sprzedaż. ŚwiadekJ. F.w swoich zeznaniach wskazał, że wysokość premii przyznawanych przez niego powodowi była uzależniona od wielkości przychodów wygenerowanych przez spółkę i ten aspekt też – zgodnie z zapisami w § 8 ust 3 Regulaminu wynagradzania, składa się na wysokość premii przyznawanej pracownikowi.
Zatem stwierdzić należy, iż premia przyznawana powodowi w okresie jego zatrudnienia, w tym i w spornym okresie miała charakter uznaniowy, a wiec jej przyznanie i wysokości zależała wyłącznie od woli pracodawcy, z uwzględnieniem oczywiście § 8 ust 1 Regulaminu Wynagradzania. Pracownik pozwanej spółki więc nie może domagać się jej wypłacenia, czy tez wypłacenia w konkretnej wysokości ponieważ pozwany pracodawca miał i ma pełną swobodę jej przyznania. W Regulaminie Wynagradzania pracodawca nie określił konkretnych warunków jej uzyskania, co jest charakterystyczne dla premii roszczeniowej, a tylko wskazał, że na wysokość miesięcznej premii uznaniowej wpływają min. możliwości finansowe pracodawcy, staranność wykonywanej pracy pracownika i przestrzeganie dyscypliny.
Powód za miesiące luty- kwiecień 2020r. otrzymał od pracodawca premię miesięczną, a analizując wysokość przyznanych uznaniowo tych premii za poszczególne miesiące, to stwierdzić należy, iż ich wysokość nie odbiega od wysokości premii przyznawanych powodowi w. w roku 2019r. W takiej sytuacji żądanie powoda jest nieuzasadnione i sąd powództwo oddalił.
O kosztach procesu sąd orzekł na podstawieart. 100 kpc. Sąd miał na uwadze to, że powód wygrał spór co do żądania przywrócenia go do pracy w pozwanej spółce, zaś przegrał spór o premię. Powód, jak też i pozwany pracodawca ponieśli koszty zastępstwa procesowego przewidziane Rozporządzeniu Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności radcy prawnego ( Dz.U. z 2018r, poz.265) i Rozporządzeniu Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności adwokackie ( Dz.U. z 2015r. poz. 1800 ze zm), a więc zastosowanieart. 100 kpcbyło uzasadnione. | ```yaml
court_name: Sąd Rejonowy w Puławach
date: '2022-03-24'
department_name: IV Wydział Pracy
judges:
- sędzia Magdalena Gałkowska
legal_bases:
- art. 52 § 1 pkt 1 k.p.
- art. 299 kpc
- art. 355 § 1 k.c.
recorder: p.o. sekretarza sądowego Katarzyna Łazińska
signature: IV P 84/20
``` |
152510000004021_VIII_Pa_000126_2021_Uz_2021-12-02_001 |
You are extracting information from the Polish court judgments.
Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value.
Please return the response in the identical YAML format:
```yaml
court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>"
date: <data, date in format YYYY-MM-DD>
department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\
\ department>"
judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>"
legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)>
recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder>
signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment>
```
=====
{context}
======
| Sygn. akt VIII Pa 126/21
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 2 grudnia 2021 roku
Sąd Okręgowy w Łodzi VIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych
w następującym składzie:
Przewodniczący: sędzia Barbara Kempa
Protokolant: sekr. sąd. Paulina Cierpikowska
po rozpoznaniu w dniu 2 grudnia 2021 roku w Łodzi na rozprawie
sprawy z powództwaA. O.
przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych I Oddział wŁ.
o przywrócenie do pracy i wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy
w przedmiocie apelacjiA. O.
od wyroku Sądu Rejonowego dla Łodzi Śródmieścia w Łodzi X Wydziału Pracy i Ubezpieczeń Społecznych
z dnia 31 maja 2021 roku w sprawie o sygnaturze X P 812/20
1. oddala apelację ;
3. zasądzaA. O.na rzecz Zakładu Ubezpieczeń Społecznych I Oddział wŁ.
kwotę 120 (sto dwadzieścia ) złotych tytułem kosztów zastępstwa procesowego w postepowaniu apelacyjnym; | ```yaml
court_name: Sąd Okręgowy w Łodzi
date: '2021-12-02'
department_name: VIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych
judges:
- sędzia Barbara Kempa
legal_bases: []
recorder: sekr. sąd. Paulina Cierpikowska
signature: VIII Pa 126/21
``` |
155020150001512_III_RC_000183_2014_Uz_2014-06-20_002 |
You are extracting information from the Polish court judgments.
Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value.
Please return the response in the identical YAML format:
```yaml
court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>"
date: <data, date in format YYYY-MM-DD>
department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\
\ department>"
judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>"
legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)>
recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder>
signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment>
```
=====
{context}
======
| Sygn. akt III RC 183/14
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 10 czerwca 2014 roku
Sąd Rejonowy w Świdnicy III Wydział Rodzinny i Nieletnich
w składzie :
Przewodniczący: SSR Bartłomiej Pawlik
Protokolant: Weronika Antoninas
po rozpoznaniu w dniu 10 czerwca 2014 roku w Świdnicy sprawy
z powództwaPrzedsiębiorstwa Produkcyjno,Usługowego i Handlowego (...) Spółka jawnaR.,T.z siedzibą wŚ.
przeciwkoF. G.iJ. G.
o ustanowienie rozdzielności majątkowej
I
ustanawia z dniem 10 czerwca 2014 roku rozdzielność majątkową pomiędzy małżonkamiJ. G.iF. G., którzy zawarli związek małżeński w dniu 23 grudnia 1978 roku (akt małżeństwa sporządzono w USC wŚ.pod nr(...));
II
zasądza od pozwanychJ. G.iF. G.na rzecz Przedsiębiorstwa Produkcyjno,Usługowego i Handlowego (...) Spółka jawnaR.,T.z siedzibą wŚ.kwotę 577 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.
Sygn. akt III RC 183/14
UZASADNIENIE
Strona powodowa Przedsiębiorstwo Produkcyjno,Usługowe i Handlowe (...) Spółka jawnaR.T.z siedzibą wŚ.w dniu 27 marca 2014 r. wniosła przeciwko pozwanym małżonkomF.iJ. G.pozew w którym domagała się o ustanowienia rozdzielności majątkowej pomiędzy pozwanymi i zasądzenia od pozwanych na rzecz strony powodowej kosztów procesu według norm przepisanych.
W uzasadnieniu pozwu strona powodowa wskazała, że na mocy tytułu wykonawczego w postaci nakazu zapłaty wydanego w postępowaniu nakazowym przez Sąd Rejonowy w Świdnicy w dniu 13 czerwca 2013 r. w sprawie o sygn. akt INc 1309/13 jest wierzycielem pozwanejF. G.i na wniosek strony powodowej wszczęte zostało przez Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Świdnicy przeciwko pozwanej postępowanie egzekucyjne w sprawie o sygn. akt Km 2732/13, w toku którego ustalono, że pozwana, naprawach małżeńskiejwspólności majątkowej jest współwłaścicielką mieszkania położonego wŚ.przyul. (...), do którego strona powodowa nie może jednak skierować skutecznie egzekucji bez dokonania podziału majątku wspólnego pozwanych. PozwanyJ. G.nie wyraził bowiem zgody na zaciągniecie przez pozwanąF. G.zobowiązania, którego dotyczy egzekucja i w związku z tym niemożliwe jest uzyskanie przeciwko niemu klauzuli wykonalności, w oparciu oart. 787 k.p.c.
Na rozprawie w dniu 10 czerwca 2014 r. pełnomocnik pozwanejF. G.wniósł o oddalenie powództwa podnosząc, że powództwo zmierza do nadużycia prawa i sprzeczne jest z zasadami współżycia społecznego, bowiem obecnie jedynym składnikiem majątku pozwanych jest wskazane wyżej mieszkanie, zaś wierzyciel nie zadbał wcześniej żeby uzyskać zgodę pozwanego na dokonane przez pozwaną poręczenia wekslowego i ewentualną egzekucję z majtku wspólnego.
PozwanyJ. G.pomimo prawidłowego zawiadomienia nie stawił się na termin rozprawy w dniu l0 czerwca 2014 r., jaki nie wniósł odpowiedzi na pozew.
Sąd ustalił następujący stan faktyczny:
F.iJ. G.od dnia 23 grudnia 1978 roku pozostają w związku małżeńskim. Dotychczas pomiędzy nimi nie toczyły się żadne sprawy o separacje lub o rozwód. Pozwani dotychczas nie zawierali żadnych małżeńskich umów majątkowych, w szczególności nie ustanowili umownie pomiędzy sobą rozdzielności majątkowej.
Dowód: odpisy aktu małżeństwa pozwanych z dnia 14 maja 2014 r. k.60 i z dnia 10 czerwca 2014 r. k.69, zeznania pozwanejF. G.z dnia 10 czerwca 2014 r. k. 72-73.
W skład wspólnego majątku małżeńskiego pozwanych wchodzi obecnie mieszkanie, położone wŚ.przyul. (...), dla którego Sąd Rejonowy w Świdnicy prowadzi jest księgę wieczystą Nr SW 1S/(...). Powyższe mieszkanie zostało zajęte w innych postępowaniach egzekucyjnych prowadzonych przeciwko pozwanym. Pozwani aktualnie nie posiadają żadnego innego wartościowego majątku, do którego może zostać skierowana egzekucja. Komornik zajął jedynie świadczenie przedemerytalne pozwanej, z którego potrącana jest kwota po 240 zł miesięcznie, umożliwiająca zaspokojenie niewielkiej części jej zadłużeń. Świadczenie przedemerytalne pozwanej wynosi 830 zł miesięcznie netto. PozwanyJ. G.obecnie nie uzyskuje żadnych dochodów.
Dowód: odpis księgi wieczystej Nr SW 1S/(...)prowadzonej przez Sąd Rejonowy w Świdnicy k. 6-11 i k. 54-56, pisma Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w ŚwidnicyI. P.z dnia 08 kwietnia 2014 r. k. 19 i z dnia 22 maja 2014 r. k. 68.
Na rzecz strony powodowej od pozwanejF. G., solidarnie z jej synem
D. G., prawomocnym nakazem zapłaty wydanym w postępowaniu nakazowym przez Sąd Rejonowy w Świdnicy w dniu 13 czerwca 2013 r. w sprawie o sygn. akt INc 1309/13 zasądzono kwotę 11 273 zł wraz z odsetkami ustawowymi i kwotą 2558 zł tytułem zwrotu kosztów procesu. Prowadzona przez Komornika Sądowego przy Sadzie Rejonowym w ŚwidnicyI. P.w sprawie Km 2732/13 z wniosku strony powodowej przeciwko pozwanej i jej synowi egzekucja jest praktycznie bezskuteczna, zaś łączne zaległości dłużników z tytułu należności głównej i odsetek na dzień 08 kwietnia 2014 r. wynosiły 12 658 zł, plus 4 721 zł tytułem zwrotu kosztów procesu i egzekucji. Komornik sądowy przeciwko pozwanejF. G.prowadzi aktualnie 10 spraw egzekucyjnych, w których łączna suma zadłużenia wynosi ponad 85 000 zł natomiast przeciwko pozwanemuJ. G.prowadzi 14 spraw egzekucyjnych w których łączna suma zadłużenia wynosi ponad 70 000 zł. W części spraw egzekucyjnych wierzyciele dysponują klauzulami wykonalności przeciwko obydwojgu pozwanym i egzekucja w tych sprawach może zostać skierowana do ich majątku wspólnego. W części spraw komornik w drodze egzekucji zajął i dokonał sprzedaży wspólnych nieruchomości pozwanych położonych w miejscowościW., z których uzyskał kwotę 38 907 zł, przy czym strona powodowa nie może być ujęta w planie podziału sumy uzyskanej ze sprzedaży tych nieruchomości, gdyż nie dysponuje klauzulą wykonalności przeciwko obydwojgu pozwanym. W sprawie egzekucyjnej Km 2732/13 poza zajęciem nieruchomości wŚ.przyul. (...)komornik nie może podjąć dalszych czynności egzekucyjnych na rzecz strony powodowej, gdyż ta dysponuje klauzulą wykonalności tylko przeciwko pozwanej. Obecnie komornik wszczął egzekucję z powyższej nieruchomości w trzech odrębnych sprawach egzekucyjnych. Syn pozwanychD. G.posiada wysokie zadłużenia i skierowana przeciwko niemu egzekucja komornicza również jest bezskuteczna. PozwanyJ. G.obecnie nie pracuje i nie osiąga żadnych dochodów, zaś jedyne stałe źródło dochodów rodziny pozwanych stanowi zasiłek przedemerytalny pozwanej. Pozwani prowadzą wspólne gospodarstwo domowe i zamieszkują wspólnie w mieszkaniu wŚ.przyul. (...).
Dowód: nakaz zapłaty w postępowaniu nakazowym wydany przez Sąd Rejonowy w Świdnicy w dniu 13 czerwca 2013 r. w sprawie o sygn. akt INc 1309/13 k.3, pisma Komornika Sądowego przy Sadzie Rejonowym w ŚwidnicyI. P.z dnia 08 kwietnia 2014 r. k. 19 i z dnia 22 maja 2014 r. k. 68, zeznania pozwanejF. G.z dnia 10 czerwca 2014 r. k. 72-
Mając na uwadze ustalony stan faktyczny, Sąd zważył co następuje:
Podstawę prawną żądania pozwu stanowi przepisart. 52§ lak.r.o., zgodnie z którym ustanowienia przez sąd rozdzielności majątkowej może żądać wierzyciel jednego z małżonków, jeżeli uprawdopodobni, że zaspokojenie wierzytelności stwierdzonej tytułem wykonawczym wymaga dokonania podziału majątku wspólnego małżonków.
W oceni sąd powództwo zasługuje na uwzględnienie, bowiem spełnione zostały przesłanki określone we wskazanym wyżej przepisie do ustanowenia rozdzielności majątkowej pomiędzy pozwanymi.
Pozwani pozostają w ustroju ustawowej, małżeńskiej wspólności majątkowej (art. 31 § 1 k.r.o.). Strona powodowa wykazała w niniejszym postępowaniu, że pozwana jest jej dłużniczką, na mocy prawomocnego nakazu zapłaty wydanego przez Sąd Rejonowy w Świdnicy w dniu' 13 czerwca 2013 r. w sprawie o sygn. akt INc 1309/13, zaś prowadzona przeciwko niej egzekucja jest obecnie praktycznie bezskuteczna. Ponadto nie ma żadnych rokowań, że w przyszłości strona powodowa będzie mogła się zaspokoić swoją wierzytelność z majątku pozwanej, bez konieczności kierowania egzekucji do majątku wspólnego pozwanych, objętego ustrojem małżeńskiej wspólności majątkowej. Twierdzenia pozwanej, że niedługo podejmie pracę i zacznie spłacać zobowiązania, są na razie gołosłowne. Pozwaną obciążają obecnie wysokie zadłużenia, zaś komornik ściąga jedynie niewielkie kwoty z pobieranego przez nią zasiłku przedemerytalnego, które nawet nie wystarczają
na pokrycie kosztów egzekucji. Obecnie jedynym wartościowym składnikiem majątku pozwanej, do którego może zostać skierowana egzekucja, jest mieszkanie położone wŚ.przyul. (...), Mieszkanie to stanowi jednak majtek objęty ustawowa wspólnością małżeńską, zaś strona pozwana nie dysponuje tytułem wykonawczym wobec obydwojga pozwanych, a zatem bez podziału majątku pozwanych nie może skutecznie przeprowadzić egzekucji ze wskazanej wyżej nieruchomości. Dla zastosowania 52 § lak.r.o.obojętne jest, z jakiego tytułu jedno z małżonków stało się dłużnikiem oraz czy drugi małżonek wiedział o zaciągnięciu zobowiązania, z którego wynika wierzytelność. Przepis ten ma umożliwić wierzycielowi zaspokojenie się z części majątku przypadającej małżonkowi zobowiązanemu w wyniku podziału tego majątku. Zdaniem Sądu pozwana nie może skutecznie powoływać się w niniejszej sprawie na okoliczności wskazane wart. 5 k ctj że strona powodowa czyni ze swego prawa użytek sprzeczny z zasadami współżycia społecznego. Ratio legis uchwalenia przepisuart. 52§ lak.r.o.było właśnie umożliwienie wierzycielom skutecznego realizowania swoich roszczeń, w sytuacjach gdy stała temu na przeszkodzie okoliczność, że majątek do którego mogłaby być skierowana egzekucja objęty jest wspólnością małżeńską. Ponadto przepisyczęści trzeciej działu V kodeksu postępowania cywilnego, dotyczące ograniczeń egzekucji, nie wyłączaj spod egzekucji mieszkania dłużnika
służącego zaspakajaniu jego potrzeb mieszkaniowych.,,
Mając na uwadze powyższe okoliczności sąd ustanowił pomiędzy pozwanymi rozdzielność majątkowej z dniem wyrokowania w sprawie, bowiem ustalenia takiej daty domagała się strona
powodowa (punkt I sentencji wyroku)..
O kosztach procesu sąd orzekł w punkcie II sentencji wyroku, stosując przepisy art. y« § l i 2 k pc, w zw. z przepisami § 2 ust.l i 2 , § 7 ust. 1 pkt 9 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia' 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. Nr 163, poz. 1348 z pó | ```yaml
court_name: Sąd Rejonowy w Świdnicy
date: '2014-06-10'
department_name: III Wydział Rodzinny i Nieletnich
judges:
- Bartłomiej Pawlik
legal_bases:
- części trzeciej działu V kodeksu postępowania cywilnego
- art. 31 § 1 k.r.o.
recorder: Weronika Antoninas
signature: III RC 183/14
``` |
151000000001006_II_AKa_000205_2016_Uz_2016-12-07_003 |
You are extracting information from the Polish court judgments.
Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value.
Please return the response in the identical YAML format:
```yaml
court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>"
date: <data, date in format YYYY-MM-DD>
department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\
\ department>"
judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>"
legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)>
recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder>
signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment>
```
=====
{context}
======
| Sygn. akt II AKa 205/16
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 7 grudnia 2016 r.
Sąd Apelacyjny w Gdańsku II Wydział Karny
w składzie:
Przewodniczący: SSA Dariusz Malak
Sędziowie: SSA Andrzej Czarnota
SSA Danuta Matuszewska (spr.)
Protokolant: sekr. sądowy Joanna Tomaszewska
przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej w Bydgoszczy del. do Prokuratury Regionalnej w Gdańsku Natalii Linkiewicz-Spyra
po rozpoznaniu w dniu 7 grudnia 2016 r.
sprawy
R. D. (1)
oskarżonego zart.286 § 1 kkw zw. zart.294 § 1 kkw zb. zart.271 § 1 i 3 kkw zb. zart. 270 § 1 kkiart. 273 kkw zw. zart. 12 kkiart.11 § 2 kk;art.271§1 kk;art. 286 § 1 kkw zw. zart. 294 § 1 kkw zb. zart. 271 § 1 i 3 kkw zb. zart. 270 § 1 kkiart. 273 kkw zw. zart. 12 kkiart. 11 § 2 kk
D. J.
oskarżonego zart.286 § 1 kkw zb. zart.271 § 1 i 3 kki273 kkw zw. zart.12 kkiart.11 § 2 kk;
T. N.
oskarżonego zart. 286 § 1 kkw zb. zart.271 § 3 kki273 kkw zw. zart.12 kkiart. 11 § 2 kk;
na skutek apelacji wniesionych przez prokuratora i obrońców oskarżonychR. D. (1)iD. J.
od wyroku Sądu Okręgowego w Bydgoszczy z dnia 14 marca 2016 r., sygn. akt
III K 210/14
I
zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że uzupełnia oart. 4 § 1 k.k.podstawę prawną wymiaru kary w punktach 2, 4, 6 i przyjmuje w punkcie 5 jako podstawę prawną warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności w stosunku doD. J.art. 69 § 1 k.k.w zw. zart. 70 § 1 pkt 1 k.k.w brzmieniu obowiązującym do 30 czerwca 2015r.;
II
utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok w pozostałej części;
III
zasądza od oskarżonegoR. D. (1)na rzecz Skarbu Państwa kwotę 1180 (tysiąc sto osiemdziesiąt) zł, a od oskarżonegoD. J.kwotę 680 (sześćset osiemdziesiąt) zł tytułem opłat za drugą instancję i obciąża tych oskarżonych wydatkami postępowania odwoławczego po 1/3 części, a w pozostałej części wydatkami tego postępowania obciąża Skarb Państwa.
UZASADNIENIE
R. D. (1)oskarżony został o to, że:
I w okresie od 5 lipca 2007r. do 8 stycznia 2009 r. wI.i innych miejscowościach na trenie kraju, działając w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, prowadząc działalność gospodarczą pod nazwąPPHU (...)D.R.wI.i jednocześnie będąc uprawnionym w ramach tej działalności do podpisywania faktur VAT i przyjmowania dokumentów oraz zobowiązanym do prowadzenia ksiąg i składania deklaracji podatkowych, za pomocą wprowadzenia błąd Naczelnika Urzędu Skarbowego wI., poprzez użycie jako autentycznych 164 podrobionych przez nieustalone osoby faktur VAT na łączną kwotę brutto 5 243 639, 91 zł w tym VAT 945 561, 75 zł, wystawionych dla jegofirmy PPHU (...)przez firmy:
a
PPHU (...)Ś. J.wmiejscowości S.H.107,
b
(...)(...)J. W.w miejscowości(...),
c
(...).(...)R. M.w miejscowości(...)
oraz użycie 17 poświadczających nieprawdę co do okoliczności mających znaczenie prawne faktur VAT na łączną kwotę brutto 484 182, 93 zł w tym VAT 87 311, 73 ł wystawionych dla jegofirmy PPHU (...)D.R.przez firmę:
d
Przedsiębiorstwo Handlowo Usługowe (...)„P. P. (1)wK.,
dokumentując na ich podstawie w rejestrze zakupów VATPPHU (...)D.R.prowadzonym na jego zlecenie przezKancelarię Doradcy (...)z siedzibą wB., nie mające faktycznie miejsca zakupy od tych podmiotów złomu objętego stawką podatku od towarów i usług 22%, a pochodzącego faktycznie z nieustalonych źródeł, tym samym poświadczając w księgach rachunkowych nieprawdę co do okoliczności mających znaczenie prawne i następnie nie mając w zakresie opisanym na tych fakturach w rzeczywistości zakupów tego towaru udokumentowanych odpowiednimi fakturami VAT uprawniającymi zarazem do pomniejszenia podatku należnego o podatek naliczony wynikający z takich dokumentów, wykazując obroty w złożonych z jego upoważnienia przezP. P. (2)w Urzędzie Skarbowym wI.deklaracjach VAT-7 za miesiące od lipca 2007 roku do grudnia 2008 roku dokonał takiego odliczenia, poświadczając w ten sposób w tych deklaracjach nieprawdę co okoliczności mających znaczenie prawne, doprowadził w konsekwencji Skarb Państwa do niekorzystnego rozporządzenia mieniem znacznej wartości uszczuplającego należny podatek od towarów i usług o łączną kwotę nie mniejszą niż 1 032 873,00 zł
- tj. o przestępstwo zart.286 § 1 kkw zw. zart.294 § 1 kkw zb. zart.271 § 1 i 3 kkw zb. zart. 270 § 1 kkiart. 273 kkw zw. zart. 12 kkiart.11 § 2 kk;
II w okresie pomiędzy 4 a 30 września 2007 r. wI., jako właściciel działalności gospodarczej pod nazwąPPHU (...)D.R.wI.przyul. (...)będąc jednocześnie uprawnionym do wystawiania i podpisywania faktur VAT w ramach tej działalności poświadczył nieprawdę co do okoliczności mającej znaczenie prawne na fakturze VAT wystawionej dlaPrzedsiębiorstwa (...)wB.przyul. (...)o numerze(...)z dnia 3 września 2007 na kwotę brutto 28 613,02zł, dokumentującej nie mającą faktycznie miejsca transakcję zakupu złomu przezD. T., która to faktura posłużyłaD. T.do użycia jej podczas przesłuchania w charakterze świadka w dniu 30 września 2007 r. w sprawie RSD 268/07 prowadzonej przez Komisariat Policji wK.
- tj. o przestępstwo zart.271§1 kk;
III w okresie od 26 marca 2010 do 27 grudnia 2010 wI.,B.,K.i innych miejscowościach na terenie kraju, działając w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, prowadząc działalność gospodarczą pod nazwąPPHU (...)D.R.wI.przyul. (...)oraz jako jedyny udziałowiec i prezes jednoosobowego zarządu spółkę pod nazwą(...) Sp. z o.o.z siedzibą w(...)i jednocześnie będąc uprawnionym w ramach tych działalności do podpisywania faktur VAT i przyjmowania dokumentów oraz zobowiązanym do prowadzenia ksiąg i składania deklaracji podatkowych, za pomocą wprowadzenia w błąd Naczelnika Urzędu Skarbowego wI.i Naczelnika Urzędu Skarbowego wK., poprzez użycie 46 poświadczających nieprawdę co do okoliczności mających znaczenie prawne faktur VAT na łączną kwotę brutto 1 330 876,53 zł w tym VAT 239 994,18 zł, wystawionych dla jegofirmy PPHU (...)D.R.przez firmę:
a
PPHU (...)wP.,
a także użycie 17 poświadczających nieprawdę co do okoliczności mających znaczenie prawne faktur VAT na łączną kwotę brutto 659 045,25 zł w tym VAT 118 844,25 zł, wystawionych dlaspółki (...) Sp. z o.o.przez firmy:
b.PPHU (...)K. M.wI.,
c.PPHU (...)wP.,
oraz użycie jako autentycznych 2 podrobionych przez nieustaloną osobę faktur VAT na łączną kwotę brutto 72 226, 44 zł w tym VAT 13 024,44 zł wystawionych dlaspółki (...) sp. z o.o.przez firmę:
d.(...)L. Ł.wT.,
dokumentując na ich podstawie odpowiednio w rejestrze zakupów VATPPHU (...)R. D. (1)prowadzonym na jego zlecenie przezKancelarię Doradcy (...)z siedzibą wB.oraz prowadzonym przez siebie rejestrze zakupów VATspółki (...) Sp. z o.o., nie mające faktycznie miejsca od tych podmiotów zakupy złomu objętego stawką podatku od towarów i usług 22%, a pochodzącego faktycznie z nieustalonych źródeł, tym samym poświadczając w księgach rachunkowych nieprawdę co do okoliczności mających znaczenie prawne i następnie nie mając w zakresie opisanym na tych fakturach w rzeczywistości zakupów tego towaru udokumentowanych odpowiednimi fakturami VAT uprawniającymi zarazem do pomniejszenia podatku należnego o podatek naliczony wynikający z takich dokumentów, wykazując odpowiednio obroty w złożonych z jego upoważnienia przezP. P. (2)w Urzędzie Skarbowym wI.deklaracjach VAT-7 dotyczących własnej działalnościR. D. (1)za miesiące od marca do października 2010 roku oraz złożonych przez siebie w Urzędzie Skarbowym wK.deklaracjach VAT-7spółki (...) Sp. z o.o.za miesiące maj, czerwiec, sierpień, wrzesień i listopad 2010 roku, poświadczając w ten sposób w tych deklaracjach nieprawdę co okoliczności mających znaczenie prawne, doprowadził w konsekwencji Skarb Państwa do niekorzystnego rozporządzenia mieniem znacznej wartości uszczuplającego należny podatek od towarów i usług o łączną kwotę nie mniejszą niż 371 863,00 zł ,
-tj o przestępstwo zart. 286§1 k.k.w zw. zart. 294§1 k.k.w zb. zart. 271§1 i 3 k.k.w zb. zart. 270§1 k.k.iart. 273 k.k.w zw. zart. 12 k.k.iart. 11§2 k.k.
D. J.oskarżony został o to, że:
IV. w okresie od 16 września 2010 do 27 października 2010 wI.,P.,P., oraz innych miejscowościach na terenie kraju, działając w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, jako prowadzący działalność gospodarczą pod nazwąPrzedsiębiorstwo Handlowe (...)z siedzibą wI.przyul. (...), a następnie wP.przyul. (...)oraz wskazując jako dodatkowe miejsce prowadzenia działalności adres wI.przyul. (...)i jednocześnie będąc uprawnionym do prowadzenia ksiąg, przyjmowania dokumentów, podpisywania faktur VAT oraz składania deklaracji podatkowych w ramach tej działalności, pozyskał 3 poświadczające nieprawdę co do okoliczności mających znaczenie prawne faktury zakupu VAT o numerach: 01/09/2010 z dnia 16 września 2010, 02/09/2010 z dnia 24 września 2010 oraz 03/09/2010 z dnia 22września 2010 na łączną kwotę brutto 167.526,59 zł, w tym podatek od towarów iusług (...)w kwocie 30.209,72 złotych, wystawionych przezPPHU (...)P.D.przyul. (...)wP., nieprawidłowo na ich podstawie następnie dokumentując w prowadzonym przez siebie w związku z wykonywaną zawodowo działalnością gospodarczą rejestrze o nazwie: „Rejestr VAT – Nabycia - Wrzesień 2010” nie mające faktycznie miejsca zakupy przezPrzedsiębiorstwo Handlowe (...)towarów objętych stawką podatku od towarów iusług (...)22 %, poświadczając na ich podstawie nieprawdę co do mających znaczenie prawne okoliczności o wysokości obrotów pochodzącego faktycznie z nieustalonych źródeł towaru w złożonej następnie w dniu 27 października 2010 w Urzędzie Skarbowym wI.deklaracji VAT -7 za miesiąc wrzesień 2010, czym wprowadził w błąd Naczelnika Urzędu Skarbowego wI.i doprowadził Skarb Państwa do niekorzystnego rozporządzenia mieniem uszczuplającego należny podatek od towarów i usług o łączną kwotę nie mniejszą niż 30.209,72 zł,
tj. o przestępstwo zart.286 § 1 kkw zb. zart.271 § 1 i 3 kki273 kkw zw. zart.12 kkiart.11 § 2 kk;
T. N.oskarżony został o to, że:
V
w okresie od 3 grudnia 2009 do 18 marca 2010 wI.oraz innych miejscowościach na terenie kraju, działając w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, jako prowadzący działalność gospodarczą pod nazwąB. (...)N. T.z siedzibą wI.przy(...)i jednocześnie będąc uprawnionym do prowadzenia ksiąg, przyjmowania dokumentów, podpisywania faktur VAT oraz składania deklaracji podatkowych w ramach tej działalności, za pomocą wprowadzenia w błąd Naczelnika Urzędu Skarbowego wI.poprzez użycie 38 poświadczających nieprawdę co do okoliczności mających znaczenie prawne faktur zakupu VAT na łączną kwotę brutto 614.391,90 zł w tym VAT 110.792,00 złotych, wystawionych przezPPHU (...)P.D.przyul. (...)o kolejnych numerach od 16/12/09 do 21/12/09, od 1/M/10 do 7/M/10, od 55/02/10 do 66/02/10, 70/02/10, 74/02/10A, od 38/M/10 do 48/M/10, nieprawidłowo dokumentujących w rejestrze zakupów VATB. (...)N. T.nie mające faktycznie miejsca zakupy towarów w postaci złomu objętych stawką podatku od towarów i usług 22 %, poświadczając na ich podstawie nieprawdę co do mających znaczenie prawne okoliczności o wysokości obrotów pochodzącego faktycznie z nieustalonych źródeł towaru w złożonych następnie w Urzędzie Skarbowym wI.deklaracjach VAT -7 za miesiące grudzień 2009 roku oraz styczeń, luty i marzec 2010 roku, czym doprowadził Skarb Państwa do niekorzystnego rozporządzenia mieniem uszczuplającego należny podatek od towarów i usług o łączną kwotę nie mniejszą niż 110.792,00 zł,
tj. o przestępstwo zart. 286 § 1 kkw zb. zart.271 § 3 kki273 kkw zw. zart.12 kkiart. 11 § 2 kk.
Wyrokiem z dnia 14 marca 2016 r. w sprawie III K 210/14 Sąd Okręgowy w Bydgoszczy:
1.uznał oskarżonegoR. D. (1)za winnego tego, że działając w ramach ciągu przestępstw opisanym w treściart. 91 § 1 kkdopuścił się:
a/ czynu opisanego powyżej w punkcie I, z tym ustaleniem, iż z jego opisu wyeliminowano stwierdzenia:
- „za pomocą wprowadzenia w błąd Naczelnika Urzędu Skarbowego wI.”,
- „przezKancelarię Doradcy (...)z siedzibą wB.”,
- „przezP. P. (2)”,
- „doprowadził w konsekwencji Skarb Państwa do niekorzystnego rozporządzenia mieniem znacznej wartości uszczuplającego należny podatek od towarów i usług o łączną kwotę nie mniejszą niż 1 032 873,00 zł”,
i przyjął, że czyn ten stanowi przestępstwo zart. 271 § 1 i 3 kkw zb. zart. 270 § 1 kkw zb. zart. 273 kkw zw. zart. 12 kkiart.11 § 2 kk
b/ czynu opisanego powyżej w punkcie III, z tym ustaleniem, iż z jego opisu wyeliminowano stwierdzenia:
- „za pomocą wprowadzenia w błąd Naczelnika Urzędu Skarbowego wI.i Naczelnika Urzędu Skarbowego wK.”,
- „przezKancelarię Doradcy (...)z siedzibą wB.”,
- „przezP. P. (2)w Urzędzie Skarbowym wI.”,
- „doprowadził w konsekwencji Skarb Państwa do niekorzystnego rozporządzenia mieniem znacznej wartości uszczuplającego należny podatek od towarów i usług o łączną kwotę nie mniejszą niż 371 863,00 zł”,
przyjął, że czyn ten stanowi przestępstwo zart. 271 § 1 i 3 kkw zb. zart. 270 § 1 kkw zb. zart.273 kkw zw. zart. 12 kkiart.11 § 2 kk,
i za te czyny w myślart. 91 § 1 kkw zw. zart. 4 § 1 kkna podstawieart. 271 § 3 kkw zw. zart. 11 § 3 kkskazał oskarżonego na karę roku pozbawienia wolności oraz na podstawieart. 33 § 2 kkna karę 100 (sto) stawek dziennych grzywny, przyjmując wartość jednej stawki w kwocie 50 złotych,
2. uznał oskarżonegoR. D. (1)za winnego czynu opisanego wpunkcie IIczęści wstępnej, to jest przestępstwa zart. 271 § 1 kki za to na podstawie tego przepisu skazał oskarżonego na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności,
3.na podstawieart. 85 kkiart. 86 § 1 kkw zw. zart. 4 § 1 kkpołączył kary pozbawienia wolności orzeczone wobec oskarżonegoR. D. (1)w punktach 1 i 2 wyroku i w to miejsce wymierzył oskarżonemu karę łączną roku pozbawienia wolności.
Sąd Okręgowy w Bydgoszczy uznał oskarżonegoD. J.za winnego czynu opisanego w punkcie IV części wstępnej, z tym ustaleniem, iż z jego opisu wyeliminowano stwierdzenie „czym wprowadził w błąd Naczelnika Urzędu Skarbowego wI.i doprowadził Skarb Państwa do niekorzystnego rozporządzenia mieniem uszczuplającego należny podatek od towarów i usług o łączną kwotę nie mniejszą niż 30.209,72 zł” i przyjmując, że czyn ten stanowi przestępstwo zart. 271 § 1 i 3 kkw zb. zart.273 kkw zw. zart. 12 kkiart.11 § 2 kk, na podstawieart. 271 § 3 kkw zw. zart. 11 § 3 kkskazał za to oskarżonego na karę 8 miesięcy pozbawienia wolności oraz na podstawieart. 33 § 2 kkna karę 50 stawek dziennych grzywny, przyjmując wartość jednej stawki w kwocie 50 złotych.
Na podstawieart. 69 § 1 kkiart. 70 § 1 kkwarunkowo zawieszono wobec oskarżonegoD. J.wykonanie kary pozbawienia wolności na okres próby lat 2.
Sąd Okręgowy w Bydgoszczy uznał oskarżonegoT. N.za winnego czynu opisanego w punkcie V części wstępnej, z tym ustaleniem, iż z jego opisu wyeliminowano stwierdzenia:
- „za pomocą wprowadzenia w błąd Naczelnika Urzędu Skarbowego wI.”,
- „czym doprowadził Skarb Państwa do niekorzystnego rozporządzenia mieniem uszczuplającego należny podatek od towarów i usług o łączną kwotę nie mniejszą niż 110.792,00 zł”,
i przyjmując, że czyn ten stanowi przestępstwo zart. 271 § 1 i 3 kkw zb. zart. 273 kkw zw. zart. 12 kkiart.11 § 2 kk, na podstawieart. 271 § 3 kkw zw. zart. 11 § 3 kkskazał za to oskarżonego na karę 10 miesięcy pozbawienia wolności oraz na podstawieart. 33 § 2 kkna karę 60 stawek dziennych grzywny, przyjmując wartość jednej stawki w kwocie 50 złotych.
Wyrok zawiera także rozstrzygnięcia co do kosztów sądowych.
Od powyższego wyroku apelacje wnieśli: obrońca oskarżonegoR. D. (1), obrońca oskarżonegoD. J.oraz Prokurator Prokuratury Okręgowej w Bydgoszczy.
ObrońcaR. D. (1)zarzucił wyrokowi:
1
naruszenie prawa materialnego, to jestart. 270§1 k.k.iart. 273 k.k.. wyrażające się w błędnej ich interpretacji, polegającej na przyjęciu, że z wyczerpaniem znamion rzeczonych czynów zabronionych mamy do czynienia również wtedy, gdy wystawienie czy też posłużenie się nierzetelną fakturą ma na celu uniknięcie lub zmniejszenie obowiązku podatkowego, podczas gdy prawidłowa egzegeza zespołów znamion powyższych norm prawnokarnych nakazuje przyjęcie, iż zachowaniem prawnokarnie relewantnym, mamy do czynienia wyłącznie wówczas, gdy działanie finguje (pozoruje) powstanie takiego obowiązku,
a na wypadek nieuwzględnienia tego zarzutu,
2
naruszenie prawa materialnego, to jestart. 8§1 k.k.s.wyrażające się w błędnej jego interpretacji, polegającej na przyjęciu, iż reguły wyłączania wielości ocen mają zastosowanie jedynie w wypadku zbiegu przepisów ustawy, natomiast nie stosuje się ich w razie idealnego zbiegu czynów zabronionych, podczas gdy na powyższą konstatację nie pozwala prawidłowa interpretacja rzeczonej normy prawnej,
a na wypadek nieuwzględnienia tego zarzutu,
3
naruszenie prawa procesowego, mającego wpływ na jego treść, a mianowicieart. 7 k.p.k.w związku zart. 410 k.p.k.polegające na przekroczeniu granic swobodnej oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, co doprowadziło do dowolnego, a więc nie pozostającego pod ochroną normy prawnej wynikającej zart. 7 k.p.k.przyjęcia, że oskarżonyR. D. (1)dopuścił się popełnienia przypisanych jemu przez Sąd pierwszej instancji czynów zabronionych,
a na wypadek nieuwzględnienia tego zarzutu,
4
rażącą niewspółmierność orzeczonej kary łącznej, to jest bezwzględnego pozbawienia wolności w wymiarze 1 roku, podczas gdy warunki podmiotowe i przedmiotowe czynów przypisanych oskarżonemu nakazywały przyjęcie, iż wystarczające dla osiągnięcia celów kary jest skorzystanie ze środka probacyjnego w postaci warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności.
Stawiając takie zarzuty, obrońcaR. D. (1)wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od przypisanych mu czynów, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i umorzenie postepowania, albo też- uchylenie zapadłego orzeczenia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi pierwszej instancji.
ObrońcaD. J.zarzucając naruszenie przepisów postępowania, a toart. 7 k.p.k.oraart. 5§2 k.p.k.polegające na dokonaniu dowolnej oceny materiału dowodowego, w sposób sprzeczny z zasadami doświadczenia życiowego i logicznego myślenia, wyrażający się dokonaniem błędnych ustaleń faktycznych i przyjęciem, że :
1
oskarżony w okresie od 16 września 2010 r. do 27 października 2010 r. w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, pozyskał trzy poświadczające nieprawdę co do okoliczności mających znaczenie prawne faktury VAT w sytuacji, gdy prawidłowa analiza materiału dowodowego n pozwala na kategoryczne wyprowadzenie takiego wniosku,
a ponadto poprzez:
2
rozstrzygniecie niedających się rozstrzygnąć wątpliwości na niekorzyść oskarżonego poprzez uznanie, iż działanie oskarżonego wypełniło wszelkie znamiona zarzucanego mu czynu, pomimo, iż ze zgromadzonych dowodów nie można wywieść istnienia u oskarżonego zamiaru bezpośredniego kierunkowego opisanego wart. 271§1 i 3 k.kw zb. zart. 273 k.k.w zw. zart. 12 k.k.iart. 11§2 k.k.
wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od popełnienia zarzuconego mu czynu, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego orzeczenia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.
Prokurator Prokuratury Okręgowej w Bydgoszczy zarzucając:
1. obrazę przepisów prawa materialnego, a mianowicieart. 286§1 k.k.w zw. zart. 294§1 k.k.odnośnie ciągu przestępstw przypisanegoR. D. (1)w pkt I wyroku oraz odnośnie czynu przypisanegoD. J.w pkt 4 oraz odnośnie czynu przypisanego oskarżonemuT. N.w pkt 6 wyroku polegającą na wyrażeniu błędnego poglądu prawnego, iż oskarżeni swoim zachowaniem nie wyczerpali znamion tego występku, a w konsekwencji wyeliminowaniu z przypisanych im czynów, kwalifikacji prawnej oraz opisu działania odpowiadającego przestępstwu oszustwa i przyjęciu, że dopuścili się oni wyłącznie czynów zart. 271§1 i 3 k.k.w zb. zart. 270§1 k.k.iart. 273 k.k.w zw. zart. 12 k.k.iart. 11§2k.k., w przypadkuR. D. (1)oraz zart. 271§1 i 3 k.k.iart. 273 k.k.w zw. zart. 12 k.k.iart. 11§2 k.k.w przypadku oskarżonychD. J.iT. N.podczas gdy prawidłowa interpretacja przepisów prawa materialnego i ocena zachowania sprawców prowadzą do wniosku, że przedmiotowe czyny należało zakwalifikować zart. 286§1 k.k., jako podstawę prawną orzeczenia o winie i podstawę prawną skazania oskarżonych,
2. obrazę przepisów prawa materialnego, a mianowicieart. 46§1 k.k., przy ustaleniu, że oskarżeni swoim zachowaniem wyczerpali znamiona przestępstwa oszustwa, polegającą na nie orzeczeniu obowiązku naprawienia szkody na rzecz Skarbu Państwa, pomimo, że obowiązek ten jest obligatoryjny wobec złożenia przez osobę uprawniona,
3. rażącą niewspółmierność wymierzonej oskarżonemuR. D. (1)kary jednostkowej za przypisany jemu ciąg przestępstw w pkt I wyroku w wymiarze roku pozbawienia wolności oraz łącznej kary pozbawienia wolności wymierzonej jemu za przestępstwa wskazane w pkt 1 i 2 wyroku w wysokości roku pozbawienia wolności, podczas gdy okoliczności podmiotowo-przedmiotowe popełnionych przez niego czynów, ich społeczna szkodliwość i stopień zawinienia, jego uprzednia karalność oraz względy prewencji ogólnej i szczególnej przemawiają za wymierzeniem wobec niego kary surowszej,
4. rażącą niewspółmierność wymierzonej oskarżonemuD. J.kary za przypisany jemu czyn w pkt 4 wyroku w wymiarze 8 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem na okres próby 2 lat oraz grzywny w wymiarze 50 stawek dziennych , przyjmując wartość jednej stawki w kwocie 50 złotych, podczas gdy okoliczności podmiotowo-przedmiotowe popełnionych przez niego czynów, ich społeczna szkodliwość i stopień zawinienia oraz względy prewencji ogólnej i szczególnej przemawiają za wymierzeniem wobec niego kary surowszej,
5. rażącą niewspółmierność wymierzonej oskarżonemuT. N.kary za przypisany jemu w pkt 6 wyroku w wymiarze 10 miesięcy pozbawienia wolności podczas gdy okoliczności podmiotowo-przedmiotowe popełnionych przez niego czynów, ich społeczna szkodliwość i stopień zawinienia, jego uprzednia karalność oraz względy prewencji ogólnej i szczególnej przemawiają za wymierzeniem wobec niego kary surowszej,
wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez:
1. uznanie, że oskarżeni swoim zachowaniem wyczerpali również znamiona przestępstwa oszustwa i uzupełnienie opisu przypisanych im czynów w tym zakresie oraz kwalifikacji prawnej odpowiednio z uwagi na ustaloną wartość szkody odnośnieR. D. (1)zart. 286§1 k.k.iart. 294§1 k.k., oraz odnośnie oskarżonychD. J.iT. N.zart. 286§1 k.k.
2. przy przyjęciu, że oskarżeni dopuścili się również przestępstwa oszustwa- zobowiązanie ich na podstawieart. 46§1 k.k.do naprawienia szkody na rzecz Skarbu Państwa reprezentowanego przez właściwy Urząd Skarbowy, tj. w odniesieniu do oskarżonegoR. D. (1)w wysokości 1 032 873, 00 zł na rzecz Urzędu Skarbowego wI., oraz w wysokości 371 863,00 zł na przez Urzędu Skarbowego wK., w odniesieniu doD. J.w wysokości 30 209,72 zł na rzecz Urzędu Skarbowego wI., w odniesieniu doT. N.w wysokości 110 792,00 zł rzecz Urzędu Skarbowego wI.,
3. wymierzenie oskarżonemuR. D. (1)kary w wysokości:
- za ciąg przestępstw przypisany jemu w pkt 1 wyroku, przy przyjęciu, że dopuścił się również przestępstwa z art. 286p1k.k.i 294§1 k.k.w myślart. 91§1 k.k.w zw. zart. 4§1 k.k., na podstawieart. 294§1 k.k.w zw. zart. 11§3 k.k.kary 2 lat pozbawienia wolności , na podstawieart. 33§2 k.k.kary grzywny w wymiarze 100 stawek dziennych grzywny przyjmując wartość jednej stawki w kwocie 50 zł,
- na podstawieart. 85 k.k.iart. 86§1 k.k.kary łącznej w wysokości 2 lat pozbawienia wolności,
4. wymierzenie oskarżonemuD. J.kary w wysokości:
- za przypisany jemu czyn w pkt 4 wyroku, przy przyjęciu, że dopuścił się również przestępstwa zart. 286 § 1 k.k., na podstawieart. 286§1 k.k.1 lat pozbawienia wolności , na podstawieart. 33§2 k.k.kary grzywny w wymiarze100stawek dziennych grzywny przyjmując wartość jednej stawki w kwocie 50 zł, oraz na podstawieart. 69 k.k.iart. 70§1 k.k.warunkowe zawieszenie wykonania kary pozbawienia na okres 3 lat,
5. wymierzenie oskarżonemuT. N.kary w wysokości:
- za przypisany jemu czyn w pkt 6 wyroku, przy przyjęciu, że dopuścił się również przestępstwa zart. 286 § 1 k.k., na podstawieart. 286§1 k.k.1 lat pozbawienia wolności , na podstawieart. 33§2 k.k.kary grzywny w wymiarze 60 stawek dziennych przyjmując wartość jednej stawki w kwocie 50 zł.
Sąd Apelacyjny zważył , co następuje:
Apelacje obrońców oskarżonychR. D. (1)iD. J.oraz Prokuratora Prokuratury Okręgowej w Bydgoszczy jako bezzasadne nie zasługiwały na uwzględnienie. Sąd odwoławczy mimo niezłożenia przez oskarżyciela publicznego wniosku w trybieart. 457§2 k.p.k.ustosunkował się także ( po części) do argumentów zawartych w jego skardze z uwagi na zawarty w niej podstawowy zarzut obrazy prawa materialnego.
Stwierdzić trzeba na wstępie, że w przedmiotowej sprawie Sąd I instancji prawidłowo przeprowadził postępowanie dowodowe. W oparciu o wyniki tego postępowania Sąd orzekający dokonał zasadnych ustaleń stanu faktycznego, doszedł do prawidłowych wniosków w kwestii winy oskarżonych, kwalifikacji prawnej przypisanych im czynów jak też co do wymiaru kar-jedynie nieznacznej korekty wymagała ich podstawa prawna.
Uzasadnienie zaskarżonego wyroku spełnia wszelkie wymogi stawianeart. 424 k.p.k.Chybione są stawiane w apelacjach zarzuty obrazy prawa procesowego, materialnego jak też rażącej niewspółmierności kary.
Ustosunkowując się natomiast szczegółowo do zarzutów zawartych we wniesionych apelacjach, Sąd odwoławczy stwierdza co następuje:
odnośnie oskarżonegoR. D. (1):
Nie można zgodzić się z obrońcą oskarżonego, że Sąd I instancji nie ustalił, czyR. D. (1)prowadził rzeczywistą, czy też pozorowaną działalność gospodarczą.
Z pisemnych motywów zaskarżonego wyroku wynika, że Sąd Okręgowy przyjął, że oskarżony prowadził działalność gospodarczą polegającą na handlu złomem, aczkolwiek nie w takim zakresie, jaki wynikał z prowadzonej przez niego ewidencji, ustalił też, że w trakcie tej działalności korzystał z faktur nierzetelnych jak i podrobionych, to jest takich, które obrazowały zdarzenia gospodarcze nie mające w rzeczywistości miejsca ( str. 67).
Oskarżony nabywał złom od osób które nie były w stanie wystawić faktur VAT, zdarzenia jakich dotyczą faktury wymienione w zarzutach aktu oskarżenia odnoszą się do zakupów, które w rzeczywistości nie miały miejsca, oskarżony wprowadzał takie faktury do prowadzonej ewidencji zakupów VAT oraz rozliczał podatek naliczony VAT, który z nich wynikał.
Sąd orzekający wskazał, które faktury uznał za podrobione, które zaś za poświadczające nieprawdę.
Do pierwszej grupy zaliczył faktury:
- które miały pochodzić odPHU (...)-J. J.Ś.prowadził działalność gospodarczą, ale takich faktur nie wystawiał, zostały podrobione przez nieustalone osoby,
- rzekomo wystawione przezP. (...).(...)J. W.-takie przedsiębiorstwo nie istnieje, a faktury wystawione zostały przez nieustalone osoby,
- rzekomo wystawione przezP. (...).(...)R. M.”-takie przedsiębiorstwo nie istnieje, a faktury zostały wystawione przez nieustalone osoby,
- rzekomo wystawione przezfirmę (...)Ł. Ł.L.prowadził działalność gospodarczą, ale takich faktur dlaspółki (...)nie wystawiał, zostały podrobione przez nieustalone osoby (str.32,38 uzasadnienia).
Jako poświadczające nieprawdę, Sąd orzekający uznał faktury:
- uzyskane odP. P. (1), prowadzącego działalność gospodarczą pod nazwąPrzedsiębiorstwo Handlowa Usługowe (...).P. P. (1)świadomie wypisywał niezgodne z rzeczywistym stanem rzeczy faktury, które przekazywał innym osobom, nie ustalono jedynie w jaki sposób oskarżony wszedł w posiadanie konkretnych faktur ( str. 33 uzasadnienia ),
- pochodzące odD. P., prowadzącego działalność gospodarczą pod nazwą(...), trudniącego się na szeroką skalę wystawianiem tak zwanych pustych faktur VAT.D. P.nie realizował sprzedaży jakie miały wynikać z wystawionych faktur ani na rzeczPPHU (...), ani na rzeczspółki (...), pod którymi nazwami oskarżony miał prowadzić działalność gospodarczą ( str. 34, 37 uzasadnienia),
- pochodzące odM. K.prowadzącego działalność gospodarczą pod nazwąPPHU (...).M. K.nie realizował sprzedaży na rzeczspółki (...), tak jakD. P.zajmował się wystawianiem pustych faktur ( str. 37,38 uzasadnienia).
Żadna z wniesionych skarg nie kwestionuje prawidłowości dokonanej przez Sąd I instancji oceny zgromadzonych dowodów, w tym zeznańP. P. (1),J. Ś.,D. P.,Ł. L.,M. K., czy też potwierdzających relacjeD. P.zeznańD. S.,R. B.iA. K., wystarczające zatem będzie stwierdzenie, że ustalenia faktyczne Sądu Okręgowego dokonane w oparciu o depozycje tych świadków są bezbłędne.
Nie może być też wątpliwości co do tego, że toR. D. (1)poświadczył pomiędzy 4 a 30 września 2007 r. nieprawdę nafakturze nr (...)wystawionej dlaPrzedsiębiorstwa (...)wB., dokumentującej nie mającą faktycznie miejsca transakcję zakupu złomu przezD. T., którą posłużył się on w czasie przesłuchania w charakterze świadka 30 czerwca 2007 r., w sprawie RSD 268/07.Wynika to w oczywisty sposób z zeznańD. T.i opinii biegłego z zakresu badania pisma ręcznego. Ustaleń faktycznych Sądu I instancji odnoszących się do II zarzutu aktu oskarżenia, żadna ze stron nie podważa.
Przy prawidłowych ustaleniach faktycznych, właściwie Sąd I instancji zakwalifikował zachowaniaR. D. (1)opisane w punktach I i II aktu oskarżenia, przy dokonaniu stosownej korekty ich opisów, jako wyczerpujące znamiona występków zart. 271§ 1 i 3 k.k.w zb. zart. 270§1 k.k.w zb. zart. 273 k.k.w zw. zart. 12 k.k.iart. 11§2 k.k.Słusznie też Sąd Okręgowy przyjął konstrukcję ciągu przestępstw zart. 91§1 k.k.
Sąd odwoławczy podziela stanowisko Sądu I instancji, że w realiach przedmiotowej sprawy brak było podstaw do przypisaniaR. D. (1)( podobnie jak iD. J.iT. N.) występku zart. 286§1 k.k., a to z uwagi na brak zrealizowania niezbędnego dla bytu tego przestępstwa elementu niekorzystnego rozporządzenia mieniem. Prawidłowo Sąd I instancji odtworzył cel działania oskarżonego- było nim wygenerowanie podatku VAT poprzez pozyskanie faktur zakupowych, ponieważ umożliwiało to obniżenie o podatek VAT naliczony, na nich wykazany, podatku należnego ( str. 68 uzasadnienia). W efekcie oskarżony uzyskiwał korzyść majątkową, jednak nie ma racji oskarżyciel publiczny, że takie zachowanie wyczerpywało znamiona występku zart. 286§1 k.k.Rację ma Sąd I instancji, że oskarżony nie doprowadził Skarbu Państwa do niekorzystnego rozporządzenia mieniem.
Apelacja oskarżyciela publicznego nie zawierała takich argumentów, które byłyby w stanie podważyć trafność judykatu Sądu Apelacyjnego w Katowicach -przytaczanego przez Sąd orzekający w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku- z 21.02.2014 r. II AKa 409/13 ( Lex nr 1441367), zgodnie z którym nie stanowi doprowadzenia do niekorzystnego rozporządzenia mieniem Skarbu Państwa zachowanie sprawcy polegające na obniżeniu (zaniżeniu) wysokości należnego do zapłaty podatku (VAT, dochodowego lub innego rodzaju podatku, ustalanego w oparciu o procedurę samoobliczania) za dany okres rozliczeniowy. W takiej sytuacji, z uwagi na sposób ustalania wysokości zobowiązania podatkowego za dany okres rozliczeniowy, które dokonywane jest samodzielnie przez podatnika bez udziału odpowiedniego organu podatkowego, uiszczenie należności podatkowej (zaliczki) w kwocie niższej niż należna stanowi samodzielną dyspozycję majątkową podatnika, bez jakiejkolwiek czynności ze strony organu podatkowego. Brak jest zatem konstytutywnego dla oszustwa elementu rozporządzenia mieniem.
Orzeczenie to zapadło w stanie faktycznym zbliżonym do tego, jak w przedmiotowej sprawie. Jak wskazał Sąd Apelacyjny w Katowicach- z realiów faktycznych postępowania wynikało, że działania oskarżonych dotyczące podatku VAT, ukierunkowane były na bezprawne pomniejszenie tej należności publicznoprawnej, która odprowadzana była do Skarbu Państwa, a nie na uzyskanie jakiegokolwiek zwrotu tegoż świadczenia, czy też doprowadzenia do wydania decyzji o zarachowaniu nadpłaconej nadwyżki tego podatku na poczet przyszłych należności publicznoprawnych, zachowanie urzędników właściwych urzędów skarbowych było bierne i ograniczyło się do przyjęcia deklaracji podatkowych w zakresie VAT od firm oskarżonych, a następnie zarachowania kwot podatku uiszczanego zgodnie z deklaracjami.
Jak słusznie podkreśla Sąd Apelacyjny w Katowicach, aby doszło do rozporządzenia mieniem musi zaistnieć świadoma czynność, mogąca przybrać postać zaniechania, wywołująca zgodnie z przepisami prawa skutek w postaci zadysponowania własnym lub cudzym mieniem. Takiego rozporządzenia mieniem pozostające w biernej nieświadomości właściwe urzędy skarbowe nie dokonały.
Podobne stanowisko Sąd Apelacyjny w Katowicach wyraził w powołanym przez Sąd I instancji wyroku z 26.06.2014 r. II AKa 153/14 (Lex nr 1537361) i w późniejszym, z 07.03.2016 r., w sprawie II A Ka 366/15 ( Lex nr 2047137).
O trafności stanowiska Sądu I instancji, że przy takim stanie faktycznym, jak w przedmiotowej sprawie, nie może być mowy o wyczerpaniu przez oskarżonego znamion występku zart. 286§1 k.k.upewnia pogląd Sądu Najwyższego wyrażony w postanowieniu z 24.06. 2015 r.I KZP 2/15, w myśl którego- ustawowe upoważnienie udzielone organowi podatkowemu (organowi kontroli skarbowej) do zaniechania sprawdzenia prawidłowości samoobliczenia podatku w deklaracji (art. 21 § 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa, Dz.U. z 2015 r., poz. 613 iart. 99 ust. 12 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, Dz.U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), w której podatnik zaniżył podatek należny, wyklucza realizację przez niego znamion zart. 286 § 1 k.k.w postaci doprowadzenia tego organu do niekorzystnego rozporządzenia mieniem przez zaniechanie pobrania podatku należnego (OSNKW 2015/7/56).
Ponadto trudno przyjąć, w ocenie Sądu odwoławczego, aby opis czynów kwalifikowanych w akcie oskarżenia zart. 286§1 k.k.wskazywał, w jaki sposóbR. D. (1)miał wyczerpać znamię doprowadzenia do niekorzystnego rozporządzenia mieniem o jakim mowa wart. 286§1 k.k.(art. 332§1 pkt 2 k.p.k.). To samo dotyczy pozostałych oskarżonych.
Przykładowo, w punkcie I aktu oskarżenia , po opisie zachowań oskarżonego dotyczących ujmowania w dokumentach podatkowych- deklaracjach VAT-7 faktur czy to podrobionych czy potwierdzających nieprawdę wskazano, że oskarżony: „ doprowadził w konsekwencji Skarb Państwa do niekorzystnego rozporządzenia mieniem znacznej wartości uszczuplającego należny podatek od towarów i usług o łączną kwotę nie mniejszą niż 1 032 873, 00 zł „.
Jak się wydaje, w opisie czynu zabrakło sformułowania, że doprowadzenie do niekorzystnego rozporządzenia mieniem polegało na zaniechaniu poboru należnego podatku VAT we wskazanej kwocie przez Urząd Skarbowy.
Oczywiście natomiast rację ma Sąd I instancji, że swoim zachowaniem oskarżonyR. D. (1)wyczerpał znamiona występków przeciwko wiarygodności dokumentów- zart. 271§1 i 3 k.k.w zb. zart. 270§1 k.k.w zb. zart. 273 k.k.w odniesieniu do zarzutów I i III aktu oskarżenia i zart. 271§1 k.k.w odniesieniu do zarzutu II aktu oskarżenia.
Nie wymaga szerszego wywodu, żeR. D. (1)jest w rozumieniuart. 271§1 k.k.„inną osobą uprawnioną do wystawienia dokumentu” obok funkcjonariusza publicznego.
Oczywiście trafne są w tym zakresie uwagi Sądu I instancji zawarte w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku, tak samo jak dalsze rozważania co do pozostałych elementów, które muszą zostać spełnione aby można było mówić o wypełnieniu wszystkich znamion przestępstwa zart. 271 k.k.oraz zart. 270 §1 k.k.i zart. 273 k.k.
Sąd orzekający wyjaśnił także, jakimi zachowaniamiR. D. (1)zrealizował znamiona takich przestępstw (str.69- uzasadnienia).
Sąd Okręgowy dostrzegł przy tym, że wobecR. D. (1)w sprawie VI K 368/12 Sądu Rejonowego w Inowrocławiu zapadł prawomocny wyrok za przestępstwo zart. 62§2 k.k.s., polegające na posłużeniu się tymi samymi fakturami VAT, które weszły w opis czynu ujętego w pkt I aktu oskarżenia.
Sąd odwoławczy nie podzielił prezentowanego przez obrońcęR. D. (1)stanowiska, że oskarżony winien ponieść odpowiedzialność wyłącznie w ramachKodeksu karnego skarbowego. Nie ma racji skarżący, że jedynie w przypadku, gdyby oskarżony nie prowadził rzeczywistej, a pozorowaną działalność gospodarczą, możny byłoby mu przypisać przestępstwa przeciwko wiarygodności dokumentów.
Wniesiona skarga nie zawiera takich argumentów, które poddawałyby w wątpliwość trafność stanowiska Sądu Najwyższego wyrażonego w uchwale składu 7 sędziów tego Sądu z 24.01.2013 r. I KZP 19/12, do którego odwołał się Sąd I instancji, a zgodnie z którym reguły wyłączania wielości ocen mają zastosowanie jedynie w wypadku zbiegu przepisów ustawy, natomiast nie stosuje się ich w razie idealnego zbiegu czynów zabronionych, o którym mowa wart. 8 § 1 k.k.s.(OSNKW 2013/2/1).
Zauważyć trzeba, że stanowisko to jest utrwalone tak w orzecznictwie Sądu Najwyższego jak i sądów powszechnych.
W postanowieniu również z 24.01.2013 r. I KZP 21/12,Sąd Najwyższy wskazał, że w przypadku stosowania konstrukcji tzw. idealnego zbiegu czynów zabronionych, o którym mowa wart. 8 § 1 k.k.s., reguły wyłączania wielości ocen mogą służyć do redukcji kwalifikacji prawnej w ramach normatywnej analizy przeprowadzonej odrębnie dla poszczególnych deliktów (skarbowego i powszechnego) objętych tym zbiegiem, natomiast nie mają już zastosowania do obu kwalifikacji prawnych jako całości. Inaczej rzecz ujmując: reguły wyłączania wielości ocen mają zastosowanie jedynie w wypadku zbiegu przepisów ustawy, natomiast nie stosuje się ich w razie idealnego zbiegu czynów zabronionych, o którym mowa wart. 8 § 1 k.k.s.Powyższe w konsekwencji oznacza, że wykluczone jest, aby przepisKodeksu karnego skarbowegomógł wyprzeć na zasadzie specjalności lub konsumpcji przepisKodeksu karnegoalbo odwrotnie (OSNKW 2013/2/14).
W postanowieniu z 15.11. 2013 r. II KK 295/13 (LEX nr 1391781) Sąd Najwyższy podkreślił, że wystawienie nierzetelnej faktury należy traktować jako czyn wyczerpujący znamiona przestępstwa skarbowego zart. 62 § 2 k.k.s., stanowiącego lex specialis w stosunku do przestępstwa zart. 271 § 1 k.k.Wykluczone jest jednak, aby przepisKodeksu karnego skarbowegomógł wyprzeć na zasadzie specjalności lub konsumpcji przepisKodeksu karnegoalbo odwrotnie. To z kolei powoduje, że jeżeli ten sam czyn będący przestępstwem skarbowym lub wykroczeniem skarbowym wyczerpuje zarazem znamiona przestępstwa lub wykroczenia określonego w przepisach karnych innej ustawy, stosuje się każdy z tych przepisów (art. 8 § 1 k.k.s.).
Podobne stanowisko zaprezentował Sąd Apelacyjnym w Katowicach w wyrokach w sprawach II AKa 195/13 ( Lex nr 1422354), II AKa 200/14 ( Lex nr 1500762), II AKa 143/16 ( Lex nr 2101691).
Rację zatem ma Sąd I instancji, że fakt skazaniaR. D. (1)za czyn zart. 62§2 k.k.s.nie stał na przeszkodzie skazaniu go za ten sam czyn wyczerpujący znamiona przepisuKodeksu karnego.
Przytoczone przez skarżącego postanowienie Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu AKz 368/12 wydane zostało 14.09.2011 r., przed uchwałą Sądu Najwyższego I KZP 19/12 i powołanymi wyżej judykatami, w których utrwalone zostało stanowisko wyrażone w uchwale z 24.01.2013 r.
Z powołanego przez obrońcę postanowienia Sądu Najwyższego z 25.02.2014 r. IV KK 426/13 ( Lex nr 1441283) oraz postanowienia Sądu Najwyższego z 10.07.2013 r. II KK 20/13 ( OSNKW 2013/10/91) wyprowadzić należy ten wniosek, że o ile wystawienie nierzetelnej faktury nie zawsze będzie realizować znamiona przestępstwa zart. 62§2 k.k.s., to z reguły będzie wyczerpywać znamiona występku zart. 271§1 k.k.Jeżeli wystawienie nierzetelnej faktury ma na celu uniknięcie lub zmniejszenie podatku, to zachowanie takie wymaga prawnokarnej oceny tak świetle przepisów prawa karnego jak iprawa karnego skarbowego.
W uzasadnieniu postanowienia z 10.07.2013 r. II KK 20/13 (OSNKW 2013/10/91) Sąd Najwyższy wskazał, że przypisany oskarżonemu czyn polegał na stworzeniu przez niego, wspólnie z inną osobą, spółki, i to w oparciu o sfałszowane dokumenty wspólnika, która to spółka nie podjęła jakiejkolwiek działalności gospodarczej, natomiast wkrótce po założeniu i zarejestrowaniu oskarżony wszedł w posiadanie fikcyjnych (pustych) faktur oraz sfałszował wraz ze wspólnikiem dokumenty celne, które wspólnik ten następnie przekazał do urzędu skarbowego w celu uzyskania zwrotu VAT. Dalej Sąd Najwyższy podkreślił, że jest to sytuacja odmienna od tej, w której określony podmiot, prowadząc realnie działalność gospodarczą, w rozliczeniach podatkowych poza rzetelnymi fakturami posługuje się również fakturami nierzetelnymi stricte lub pustymi, w której można byłoby rozważać kwestię, czy w takim wypadku wchodziłby w gręart. 76 k.k.s., i w jakim zakresie, skoro dotyczy to jednak rozliczeń podatnika z obowiązków podatkowych wskazując jednocześnie, że na gruncie omawianego stanu faktycznego żaden podatek od towarów i usług we właściwym jego rozumieniu jednak nie powstał, a oskarżony godził w mienie Skarbu Państwa, co penalizujeart. 286 § 1 k.k., a przepisart. 76 k.k.s., regulujący karalność narażenia na nienależny zwrot nadpłaty podatku, w tym także VAT, odnosić należy jedynie do uczestników sfery podatkowej, którzy prowadząc działalność gospodarczą, wykorzystują w rozliczeniach podatkowych poza fakturami rzetelnymi także faktury nierzetelne.
Nie sposób z powyższego stanowiska Sądu Najwyższego wyprowadzić wniosku, że w przypadku gdy sprawca wypełnia znamiona przestępstwa zart. 76§1 k.k.s., to o ile może odpowiedzieć także za przestępstwo zart. 62§2 k.k.s., to już nie zart. 271§1 k.k.
W przekonaniu Sądu odwoławczego, żadnego znaczenia dla rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy nie ma podnoszona w apelacji kwestia, której skarżący poświęca dużo uwagi, czy wystawienie tzw. fikcyjnej faktury VAT lub posłużenie się nią, kreuje obowiązek podatkowy, a w konsekwencji czy wyczerpuje znamiona występków stypizowanych w rozdzialekodeksu karnego skarbowego, którego przedmiotem ochrony są obowiązki podatkowe.
Prawdą jest, że Sąd I instancji nie czyni szerszych rozważań co do umyślności działania oskarżonego. W sytuacji jednak, kiedy toR. D. (1)w prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej używa ponad 200 faktur poświadczających nieprawdę lub podrobionych, dokumentując na ich podstawie w rejestrze zakupów VAT zdarzenia nie mające miejsca, odlicza na ich podstawie w deklaracjach VAT-7 od podatku należnego wynikający z nich podatek naliczony, w jednej z faktur sam poświadczył nieprawdę, umyślność co do jego działania jest jednoznacznym wnioskiem jaki dyktują zasady logicznego rozumowania.
Nie noszą cech nadmiernej surowości wymierzone oskarżonemu kary jednostkowe pozbawienia wolności, to jest roku pozbawienia wolności za ciąg przestępstw zart. 271§1 i 3 k.k.w zb. zart. 270§1 k.k.w zb. zart. 273 k.k.w zw. zart. 12 k.k.iart. 11§2 k.k.i 6 miesięcy pozbawienia wolności za czyn 271§1 k.k.W obydwu przypadkach są to kary zbliżone do dolnego ustawowego zagrożenia. Brak jest takich okoliczności na korzyść oskarżonego, które by nie zostały dostrzeżone i uwzględnione przez Sąd I instancji. Słusznie podkreśla Sąd Okręgowy, że po stronie oskarżonego brak jest okoliczności o szczególnie łagodzącym charakterze. Oczywiście nie może zostać oceniona jako nadmiernie surowa kara łączna roku pozbawienia wolności, skoro orzeczona została w najniższym ustawą dopuszczalnym wymiarze.
Skoro Sąd odwoławczy nie podzielił stanowiska oskarżyciela publicznego odnośnie obrazy prawa materialnego, brak jest powodów aby szerzej odnosić się do argumentów tego skarżącego co do rażącej niewspółmierności kary. Skarżący ten domagał się wymierzenia oskarżonemu kary surowszej, ale przy przyjęciu, że oskarżony dopuścił się przestępstw także zart. 286§1 k.k.i294§1 k.k.( tak samo jak w przypadkuT. N.iD. J.). Podobnie rzecz się jeżeli chodzi o nałożenie obowiązku zart. 46§1 k.k.Brak jest ku temu podstaw w sytuacji, kiedy Sąd odwoławczy zaaprobował karnoprawną ocenę zachowania oskarżonego dokonaną przez Sąd I instancji.
O ile rację ma Sąd I instancji, że w podstawie wymiaru kary w odniesieniu doR. D. (1)wskazać należałoart. 4 §1 k.k., to nie do końca można zgodzić się z argumentacją Sądu co do powodów, dla których ustawę obowiązującą uprzednio uznać należało za względniejszą.
Nie ma racji Sąd I instancji, że treśćart. 69§1 k.k.w brzmieniu obowiązującym od 01.07.2015 r., nadanym ustawą z 20.02.2015 r.(Dz.U.poz.396) co do zasady wyklucza możliwość warunkowego zawieszenia wykonania wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności. Zgodnie z nową treściąart. 69§1 k.k.nie jest możliwe warunkowe zawieszenie wykonania kary pozbawienia wolności w stosunku do sprawcy uprzednio skazanego na karę pozbawienia wolności, ale rzecz w tym, że istotny jest tu czas popełnienia przestępstwa. Sprawca nie może być skazany na karę pozbawienia wolności w czasie popełnienia przestępstwa.R. D. (1)był skazany, ale już po pełnieniu przestępstw, jakie są przedmiotem rozpoznania w niniejszej sprawie, co Sąd I instancji sam dostrzega ( str. 73 uzasadnienia).
Także Sąd odwoławczy nie znalazł podstaw do zastosowania wobec oskarżonego warunkowego zawieszenia wykonania orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności, mimo braku ku temu formalnych przeszkód.
Podkreślić trzeba, że wymierzając karę brać należy także pod uwagę, stosownie do treściart. 53§1 k.k., potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa, co winno zmierzać do ugruntowania przekonania, że sprawca spotka się z odpowiednią do wagi popełnionego czynu karną reakcją. Zastosowanie wobecR. D. (1)warunkowego zawieszenia wykonania kary mogłoby w ocenie Sądu odwoławczego wywołać przekonanie, że oskarżony potraktowany został w istocie nie sprawiedliwie, ale wręcz pobłażliwie. Brak jest w ocenie Sądu odwoławczego dostatecznych przesłanek do twierdzenia, że także przy warunkowym zawieszeniu wykonania kary, jej cele wobecR. D. (1)zostaną osiągnięte. Słusznie wskazuje Sąd I instancji, że oskarżony jest osobą, która łatwo wchodzi w konflikt z prawem. Niczym nie byłoby uprawnione twierdzenie, że zdarzenia, jakich dotyczy przedmiotowa sprawa, mają charakter incydentalny w jego życiu.
Potrzeba przywołaniaart. 4§1 k.k.wynika natomiast ze zmian treściart. 72§1 k.k.iart. 152§1 k.k.w.wprowadzonych wskazaną ustawą z 20 lutego 2015 r. Z perspektywy tych przepisów, obowiązujący do 30 czerwca 2015 r. stan prawny był dla oskarżonego względniejszy. Nie może być wątpliwości, żeart. 152§1 k.k.w.ma charakter również materialnoprawny. Jako norma materialnoprawna objęta jest ona gwarancjami wynikającymi z treściart. 4§1 k.k.i nie podlega przyjętemu wKodeksie karnym wykonawczymreżimowi bezpośredniego stosowania ustawy nowej.
Zgodnie z treścią aktualnie obowiązującegoart. 152§1 k.k., jeżeli odroczenie wykonania kary nieprzekraczającej roku pozbawienia wolności trwało przez okres co najmniej jednego roku - sąd może warunkowo zawiesić wykonanie tej kary na zasadach określonych wart. 69-75 Kodeksu karnego.
Z pozoru, skoro oskarżonemu wymierzono karę roku pozbawienia wolności, może się wydawać, że przepis ten nie jest dla oskarżonego mniej korzystny mimo, że w jego uprzednie brzmienie odnosiło się do kary nieprzekraczającej 2 lat pozbawienia wolności.
W obydwu jednak stanach prawnych, warunkowe zawieszenie następowałoby na zasadach określonych wart. 69-75 k.k.
Zauważyć wobec tego należy, że stosownie do treściart. 72§1 k.k.w brzmieniu obowiązujących od 01.07.2015 r., warunkowo zawieszając wykonanie kary, sąd obligatoryjnie nakłada jeden z obowiązków wskazanych w tym przepisie.
Skoro do 30.06.2015 r. sąd mógł, ale nie musiał nałożyć jeden z obowiązków o jakich mowa wart. 72 k.k., to obowiązująca poprzednio jawi się jako względniejsza.
odnośnie oskarżonegoD. J.:
Poczynione wyżej uwagi, przy okazji omawiania apelacji oskarżyciela publicznego co do oskarżonegoR. D. (1), a odnoszące się do zarzutu naruszenia przepisów prawa materialnego (art. 286§1 k.k.iart. 46§1 k.k.) zachowują aktualność w przypadkuD. J..
Bezzasadna okazała się także apelacja obrońcy oskarżonego. Wbrew wywodom tej skargi, Sąd I instancji nie naruszył ani przepisów prawa procesowego, ani też nie dopuścił się błędu w ustaleniach faktycznych, który miałby być następstwem takiej obrazy.
Skarżący dopatruje się błędu w ustaleniach faktycznych w przejęciu przez Sąd orzekający, że oskarżony w okresie od 16 września do 27 października 2010 r. w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, pozyskał trzy poświadczające nieprawdę co do okoliczności mających znaczenie prawne faktury VAT, podczas gdy prawidłowa analiza materiału dowodowego nie pozwala na kategoryczne wyprowadzenie takiego wniosku.
Obrońca przytacza jednak bardzo skrócony opis przypisanegoD. J.czynu.
Podkreślić zatem trzeba, że po dokonaniu stosownych korekt czynu zarzucanego aktem oskarżenia, Sąd orzekający uznałD. J.za winnego czynu zart. 271§1 i 3 k.k.w zb. zart. 273 k.k.w zw. zart. 12 k.k.w zw. zart. 11§2 k.k.polegającego na tym, że w okresie od 16 września do 27 października 2010 r. wI.i innych miejscowościach, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, jako prowadzący działalność gospodarczą i będąc uprawnionym do prowadzenia ksiąg, przyjmowania dokumentów, popisywania faktur VAT oraz składnia deklaracji podatkowych w ramach tej działalności, pozyskał 3 poświadczające nieprawdę co do okoliczności mających znaczenie prawne faktury zakupu VAT na łączną kwotę brutto 167.526,69 zł ,w tym podatek od towarów i usług w kwocie 30.209,72 zł, wystawionych przezPPHU (...)P.D.nieprawidłowo na ich podstawie następnie dokumentując w prowadzonym przez siebie w związku wykonywaną działalnością gospodarczą rejestrze „ Rejestr VAT- Nabycia- Wrzesień 2010 „ nie mające faktycznie miejsca zakupy przezPrzedsiębiorstwo Handlowe (...)towarów iusług (...)22% , poświadczając na ich podstawie nieprawdę co do mających znaczenie prawne okoliczności o wysokości obrotów pochodzącego faktycznie z nieustalonych źródeł towaru w złożonej następnie w dniu 27 października 2010 r w US wI.deklaracji VAT- 7 za wrzesień 2010 r.
Pamiętać trzeba, że ustalenia faktyczne nie zawsze muszą bezpośrednio wynikać z konkretnych dowodów. Mogą także wypływać z nieodpartej logiki sytuacji stwierdzonej konkretnymi dowodami, jeżeli owa sytuacja jest tego rodzaju, że stanowi oczywistą przesłankę, na której podstawie doświadczenie życiowe nasuwa jednoznaczny wniosek, iż okoliczności faktyczne istotnie wystąpiły ( vidę : wyrok SN z dnia 04.10.1973r ( III KR 243/73 , OSNKW 1974, z.2 , poz. 33).
Niewątpliwie w przedmiotowej sprawie występuje taka nieodpartą logika sytuacji prowadząca do wniosku, żeD. J.działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, poświadczył nieprawdę w rejestrze zakupów VAT za wrzesień 2010 r. co do nabycia towarów objętych podatkiem VAT 22% na podstawie trzech faktur wystawionych przezPPHU (...)P.D.a następnie poświadczył nieprawdę w deklaracji VAT- 7 za wrzesień 2010 r, którą złożył w Urzędzie Skarbowym w(...).10.2010 r.
Zarzucając Sądowi I instancji dowolność w ocenie materiału dowodowego, obrońcaD. J.nie precyzuje, w czym w istocie taka dowolność miałaby się wyrażać. W istocie, apelacja sprowadza się jedynie do zanegowania ustaleń Sądu I instancji, nie zawiera jednak rzeczowej argumentacji przedstawiającej, które ustalenia Sądu orzekającego, w ocenie skarżącego uznać należy za wadliwe.
Z apelacji obrońcy nie wynika nawet, czy kwestionuje ustalenia Sądu I instancji co do tego, że faktury VAT wystawione przezPPHU (...)P.D.poświadczały zakupy towarów, które w rzeczywistości nie miały miejsca. Wystarczające będzie wobec tego stwierdzenie ze strony Sądu odwoławczego, że pozostaje pod pełną ochronąart. 7 k.p.k., dokonana przez Sąd Okręgowy ocena wyjaśnieńD. P., który ostatecznie stwierdził w postępowaniu przygotowawczym, że nie dostarczał towarów o jakich mowa w fakturach wystawionych także na rzeczPrzedsiębiorstwa Handlowego (...).
To, że owe 3 faktury pochodzące odD. P.zostały przez oskarżonego użyte, i to w sposób opisany w przypisanym mu czynie, wynika z dokumentacji prowadzonego przez niego przedsiębiorstwa.
W oparciu o te faktury, oskarżony w deklaracji VAT-7 za wrzesień 2010 r. obniżył podatek należny o podatek w nich naliczony. Wniosek, że oskarżony działał w celu osiągnięcia korzyści majątkowej jawi się w takim stanie rzeczy jako oczywisty.
Tak kara pozbawienia wolności wymierzonaD. J.jak i grzywna zbliżone są do dolnego ustawowego zagrożenia, stąd też nie mogą zostać ocenione jako nadmiernie surowe. Z przyczyn bliżej przedstawionych przy okazji omawiania apelacji odnoszących się odR. D. (1), Sąd odwoławczy zmienił zaskarżony wyrok w stosunku doD. J.w ten sposób, że uzupełnił podstawę wymiaru kary wpunkcie 4oart. 4§1 k.k.i przyjął wpunkcie 5jako podstawę prawną warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolnościart. 69§1 k.k.w zw. zart. 70§1 pkt 1 k.k.w brzmieniu obowiązującym do 30 czerwca 2015 r. Jak już bowiem wyżej zauważono, stosownie do treściart. 72§1 k.k.w brzmieniu obowiązujących od 01.07.2015 r., warunkowo zawieszając wykonanie kary, sąd obligatoryjnie nakłada jeden z obowiązków wskazanych w tym przepisie. Skoro do 30.06.2015 r. sąd mógł, ale nie musiał nałożyć jeden z obowiązków o jakich mowa wart. 72 k.k., to obowiązująca poprzednio jawi się jako względniejsza.
W pozostałej części zaskarżony wyrok jako trafny utrzymano w mocy.
O kosztach sądowych za postępowanie odwoławcze orzeczono na mocyart. 636§1 i 2 k.p.k.,art. 633 k.p.k.iart. 627 k.p.k. | ```yaml
court_name: Sąd Apelacyjny w Gdańsku
date: '2016-12-07'
department_name: II Wydział Karny
judges:
- Dariusz Malak
- Danuta Matuszewska
- Andrzej Czarnota
legal_bases:
- art. 69-75 Kodeksu karnego
- art. 62 § 2 k.k.s.
- art. 332§1 pkt 2 k.p.k.
- art. 21 § 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa
- art. 99 ust. 12 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług
- art. 152§1 k.k.w.
recorder: sekr. sądowy Joanna Tomaszewska
signature: II AKa 205/16
``` |