radlab/polish-gpt2-small-v2
Text Generation
•
Updated
•
9
_id
stringlengths 6
8
| title
stringlengths 10
271
| text
stringlengths 73
10.5k
|
|---|---|---|
MED-10 | Stosowanie statyn i przetrwanie raka piersi: ogólnokrajowe badanie kohortowe z Finlandii | Ostatnie badania sugerują, że statyny, uznana grupa leków w zapobieganiu śmiertelności z przyczyn sercowo-naczyniowych, mogą opóźniać lub zapobiegać nawrotom raka piersi, ale ich wpływ na śmiertelność związaną z chorobą pozostaje niejasny. Oceniliśmy ryzyko zgonu z powodu raka piersi wśród osób stosujących statyny w populacyjnej kohorcie pacjentów z rakiem piersi. Grupa badawcza obejmowała wszystkie nowo zdiagnozowane pacjentki z rakiem piersi w Finlandii w latach 1995–2003 (31 236 przypadków), zidentyfikowane w Fińskim Rejestrze Nowotworów. Informacje na temat stosowania statyn przed i po postawieniu diagnozy uzyskano z krajowej bazy danych recept. Zastosowaliśmy metodę regresji proporcjonalnych hazardów Coxa, aby oszacować śmiertelność wśród osób stosujących statyny, przy czym stosowanie statyn jako zmiennej zależnej od czasu. W sumie 4151 uczestników stosowało statyny. W okresie obserwacji o medianie 3,25 roku od rozpoznania (zakres 0,08–9,0 lat) zmarło 6011 pacjentek, z czego 3619 (60,2%) z powodu raka piersi. Po dostosowaniu do wieku, cech guza i wyborze leczenia, zarówno podiagnostyczne, jak i przeddiagnostyczne stosowanie statyn wiązało się z obniżonym ryzykiem zgonu z powodu raka piersi (HR 0,46, 95% CI 0,38–0,55 i HR 0,54, 95% CI 0,44– 0,67). Na zmniejszenie ryzyka po zastosowaniu statyn po diagnostyce prawdopodobnie wpłynęła zdrowa stronniczość zwolenników; oznacza to, że większe prawdopodobieństwo zgonu pacjentów z chorobą nowotworową, aby przerwać stosowanie statyn, ponieważ związek ten nie był wyraźnie zależny od dawki i obserwowany już przy stosowaniu małych dawek/krótkotrwałego stosowania. Zależność od dawki i czasu korzyści w zakresie przeżycia wśród osób stosujących statyny przed diagnostyką sugeruje możliwy efekt przyczynowy, który powinien zostać poddany dalszej ocenie w badaniu klinicznym badającym wpływ statyn na przeżycie u pacjentów z rakiem piersi. |
MED-14 | Stosowanie statyn po rozpoznaniu raka piersi i przeżyciu: populacyjne badanie kohortowe. | TŁO: Badania przedkliniczne wykazały, że statyny, zwłaszcza simwastatyna, mogą zapobiegać wzrostowi linii komórkowych raka piersi i modeli zwierzęcych. Zbadaliśmy, czy statyny stosowane po rozpoznaniu raka piersi zmniejszają ryzyko zgonu z powodu raka piersi lub z jakiejkolwiek przyczyny w dużej kohorcie chorych na raka piersi. METODY: Z angielskich rejestrów nowotworów (z National Cancer Data Repository) zidentyfikowano kohortę 17 880 pacjentów z rakiem piersi, nowo zdiagnozowanych w latach 1998-2009. Ta kohorta była powiązana z UK Clinical Practice Research Datalink, dostarczającą zapisy dotyczące recept oraz z danymi dotyczącymi śmiertelności z Biura Statystyk Krajowych (do 2013 r.), identyfikując 3694 zgonów, w tym 1469 zgonów związanych z rakiem piersi. Nieskorygowane i skorygowane współczynniki ryzyka (HR) dla śmiertelności specyficznej dla raka piersi i z dowolnej przyczyny u kobiet stosujących statyny po rozpoznaniu raka piersi obliczono przy użyciu modeli regresji Coxa zależnej od czasu. Analizy wrażliwości przeprowadzono przy użyciu wielu metod imputacji, metod oceny skłonności i podejścia typu przypadek-kontrola. WYNIKI: Istniały dowody na to, że stosowanie statyn po rozpoznaniu raka piersi zmniejszało śmiertelność z powodu raka piersi i wszystkich przyczyn (w pełni skorygowany HR = 0,84 [95% przedział ufności = 0,68-1,04] i 0,84 [0,72-0,97], odpowiednio ). Związki te były bardziej wyraźne dla simwastatyny 0,79 (0,63-1,00) i 0,81 (0,70-0,95), odpowiednio. WNIOSKI: W tej dużej, populacyjnej kohorcie raka piersi, pojawiły się dowody na zmniejszoną śmiertelność u kobiet stosujących statyny po rozpoznaniu raka piersi. Jednak te powiązania były słabe pod względem wielkości i zostały osłabione w niektórych analizach wrażliwości. |
MED-118 | Alkilofenole w mleku ludzkim i ich związek z nawykami żywieniowymi w środkowym Tajwanie. | Celem tego badania było określenie stężeń 4-nonylofenolu (NP) i 4-oktylofenolu (OP) w 59 próbkach mleka kobiecego oraz zbadanie powiązanych czynników, w tym demografii matek i nawyków żywieniowych. Kobiety, które spożywały więcej niż medianę oleju spożywczego, miały znacznie wyższe stężenia OP (0,98 ng/g) niż te, które spożywały mniej (0,39 ng/g) (P < 0,05). Stężenie OP było istotnie związane ze spożyciem oleju jadalnego (beta = 0,62, P < 0,01) oraz kapsułek oleju rybiego (beta = 0,39, P < 0,01) po uwzględnieniu wieku i wskaźnika masy ciała (BMI). Stężenie NP było również istotnie związane ze spożyciem kapsułek oleju rybiego (beta = 0,38, P < 0,01) oraz przetworzonych produktów rybnych (beta = 0,59, P < 0,01). Wzór spożywczy oleju spożywczego i przetworzonych produktów mięsnych z analizy czynnikowej był silnie związany ze stężeniem OP w mleku ludzkim (P < 0,05). Te ustalenia powinny pomóc w sugerowaniu pokarmów do spożycia przez matki karmiące w celu ochrony ich niemowląt przed narażeniem na NP/OP. 2010 Elsevier Ltd. Wszelkie prawa zastrzeżone. |
MED-301 | Metylortęć: potencjalny czynnik ryzyka środowiskowego przyczyniający się do epileptogenezy | Padaczka lub zaburzenie napadowe to jedna z najczęstszych chorób neurologicznych u ludzi. Chociaż genetyczne mutacje w kanałach jonowych i receptorach oraz niektóre inne czynniki ryzyka, takie jak uszkodzenie mózgu, są powiązane z epileptogenezą, podstawowa przyczyna większości przypadków padaczki pozostaje nieznana. Uważa się, że interakcje gen-środowisko odgrywają kluczową rolę w etiologii padaczki. Narażenie na chemikalia środowiskowe jest ważnym czynnikiem ryzyka. Metylortęć (MeHg) jest ważnym neurotoksycznym środowiskiem działającym głównie na ośrodkowy układ nerwowy (OUN). Pacjenci lub zwierzęta z ostrym lub przewlekłym zatruciem MeHg często wykazują napady padaczkowe lub wykazują zwiększoną podatność na napady, co sugeruje, że ekspozycja na MeHg może być związana z epileptogenezą. Ten mini-przegląd podkreśla wpływ ekspozycji na MeHg, zwłaszcza rozwojowej, na podatność ludzi i zwierząt na napady padaczkowe oraz omawia potencjalną rolę ekspozycji na niski poziom MeHg w epileptogenezie. W niniejszym przeglądzie sugeruje się również, że preferencyjny wpływ MeHg na hamujący układ GABAergiczny, prowadzący do odhamowania pobudzającej funkcji glutaminianergicznej, może być jednym z potencjalnych mechanizmów leżących u podstaw wywołanych przez MeHg zmian w podatności na napady padaczkowe. |
MED-306 | Czułość testu ciągłej wydajności (CPT) w wieku 14 lat na rozwojową ekspozycję na metylortęć | Opóźnienia czasu reakcji na trafienie (HRT) w ciągłym teście wydajności (CPT) mierzą szybkość przetwarzania informacji wizualnych. Opóźnienia mogą obejmować różne funkcje neuropsychologiczne w zależności od czasu od rozpoczęcia testu, tj. najpierw orientacja, uczenie się i habituacja, następnie przetwarzanie poznawcze i skupienie uwagi, a na końcu podtrzymanie uwagi jako dominującego żądania. Prenatalna ekspozycja na metylortęć jest związana ze zwiększonym opóźnieniem czasu reakcji (RT). Dlatego zbadaliśmy związek ekspozycji na metylortęć ze średnią HTZ w wieku 14 lat w trzech różnych odstępach czasu po rozpoczęciu testu. Łącznie 878 nastolatków (87% członków kohorty urodzeniowej) ukończyło CPT. Opóźnienia RT rejestrowano przez 10 minut, z celami wizualnymi prezentowanymi w odstępach 1000 ms. Po skorygowaniu współczynnika regresji, współczynniki regresji wykazały, że wyniki CPT-RT różniły się w związku z biomarkerami ekspozycji prenatalnej ekspozycji na metylortęć: W ciągu pierwszych dwóch minut średnia HTZ była słabo związana z metylortęcią (beta (SE) dla dziesięciokrotnego wzrostu ekspozycja (3,41 (2,06)), była silna dla interwału 3-6 minut (6,10 (2,18)), a najsilniejsza w ciągu 7-10 minut po rozpoczęciu testu (7,64 (2,39)). prosty czas reakcji i szybkość stukania palcami zostały uwzględnione w modelach jako współzmienne.Poporodowa ekspozycja na metylortęć nie miała wpływu na wyniki.Tak więc odkrycia te sugerują, że ciągła uwaga jako domena neuropsychologiczna jest szczególnie podatna na ekspozycję na metylortęć w okresie rozwoju, co wskazuje na prawdopodobną podstawową dysfunkcję płaty czołowe.W przypadku korzystania z danych CPT jako możliwej miary neurotoksyczności, wyniki badań należy zatem analizować pod kątem czasu od rozpoczęcia badania a nie jako ogólne średnie czasy reakcji. |
MED-329 | Fosforan jest toksyną naczyniową. | Podwyższony poziom fosforanów (P) obserwuje się w zaawansowanej niewydolności nerek i wraz z rozregulowanymi poziomami wapnia, parathormonu i witaminy D, przyczyniają się do zespołu przewlekłej choroby nerek – choroby mineralnej i kości (CKD-MBD). Zbieżne dowody z badań in vitro, klinicznych i epidemiologicznych sugerują, że podwyższone stężenie P jest związane ze zwapnieniem naczyń i śmiertelnością. Kiedy naczynia są wystawione na warunki wysokiego poziomu P in vitro, rozwijają się apoptoza, przekształcają się w komórki podobne do kości i rozwijają się rozległe zwapnienie. Badania kliniczne u dzieci dializowanych pokazują, że wysokie P jest związane ze zwiększoną grubością ścian naczyń, sztywnością tętnic i zwapnieniem naczyń wieńcowych. Badania epidemiologiczne u dorosłych pacjentów dializowanych wykazują istotny i niezależny związek między podwyższonym P a śmiertelnością. Co ważne, podwyższone P jest związane ze zmianami sercowo-naczyniowymi nawet w CKD przed dializą, a także u osób z prawidłową czynnością nerek, ale wysokim P. Wszystkie czynniki wiążące P mogą skutecznie zmniejszać P w surowicy, a ten spadek jest powiązany z poprawą przeżycia. Podwyższony poziom P w surowicy wyzwala uwalnianie czynnika wzrostu fibroblastów 23 (FGF-23), który ma korzystny wpływ na zwiększenie wydalania P we wczesnej PChN, ale zwiększa się kilka tysięcy razy podczas dializy i może być niezależnym czynnikiem ryzyka sercowo-naczyniowego. Zarówno FGF-23, jak i jego współreceptor Klotho mogą mieć bezpośredni wpływ na układ naczyniowy, prowadząc do zwapnienia. Co fascynujące, zaburzenia FGF-23-Klotho i podwyższony poziom P są również związane z przedwczesnym starzeniem się. Dane te sugerują, że wysokie poziomy P mają niekorzystny wpływ na naczynia i że utrzymywanie poziomów P w surowicy w normalnym zakresie zmniejsza ryzyko sercowo-naczyniowe i śmiertelność. |
MED-330 | Fosfor w diecie poważnie upośledza funkcję śródbłonka | Nadmiar fosforu w diecie może zwiększać ryzyko sercowo-naczyniowe u osób zdrowych, a także u pacjentów z przewlekłą chorobą nerek, ale mechanizmy leżące u podstaw tego ryzyka nie są do końca poznane. Aby ustalić, czy hiperfosfatemia poposiłkowa może sprzyjać dysfunkcji śródbłonka, zbadaliśmy ostry wpływ obciążenia fosforem na funkcję śródbłonka in vitro i in vivo. Poddanie komórek śródbłonka aorty bydlęcej obciążeniu fosforem zwiększyło wytwarzanie reaktywnych form tlenu, które zależało od napływu fosforu za pośrednictwem transporterów fosforanowych zależnych od sodu, oraz zmniejszyło wytwarzanie tlenku azotu poprzez hamującą fosforylację śródbłonkowej syntazy tlenku azotu. Obciążenie fosforem hamowało zależne od śródbłonka rozszerzenie naczyń pierścieni aorty szczura. U 11 zdrowych mężczyzn naprzemiennie podawaliśmy posiłki zawierające 400 mg lub 1200 mg fosforu w podwójnie ślepym badaniu krzyżowym i mierzyliśmy przepływowe rozszerzenie tętnicy ramiennej przed posiłkiem i 2 godziny po posiłku. Wysoki ładunek fosforu w diecie zwiększył poziom fosforu w surowicy po 2 godzinach i znacznie zmniejszył rozszerzenie zależne od przepływu. Rozszerzenie zależne od przepływu korelowało odwrotnie z poziomem fosforu w surowicy. Podsumowując, wyniki te sugerują, że dysfunkcja śródbłonka pośredniczona przez ostrą hiperfosfatemię poposiłkową może przyczyniać się do związku między poziomem fosforu w surowicy a ryzykiem zachorowalności i śmiertelności z przyczyn sercowo-naczyniowych. |
MED-332 | Wpływ na zdrowie publiczne nadmiaru fosforu w diecie na zdrowie kości i układu krążenia w populacji ogólnej. | Niniejsza praca przeglądowa bada potencjalny niekorzystny wpływ rosnącej zawartości fosforu w diecie amerykańskiej na zdrowie nerek, układu krążenia i kości w populacji ogólnej. Coraz częściej badania pokazują, że spożycie fosforu przekraczające zapotrzebowanie zdrowej populacji na składniki odżywcze może znacząco zakłócić hormonalną regulację fosforanów, wapnia i witaminy D, co przyczynia się do zaburzeń metabolizmu minerałów, zwapnień naczyń, upośledzenia funkcji nerek i utraty kości. Co więcej, duże badania epidemiologiczne sugerują, że łagodne podwyższenie poziomu fosforanów w surowicy w normalnym zakresie jest związane z ryzykiem choroby sercowo-naczyniowej (CVD) w zdrowych populacjach bez objawów choroby nerek. Jednak niewiele badań wiązało wysokie spożycie fosforu w diecie z łagodnymi zmianami fosforanów w surowicy ze względu na charakter projektu badania i nieścisłości w bazach danych dotyczących składu składników odżywczych. Chociaż fosfor jest niezbędnym składnikiem odżywczym, w nadmiarze może być powiązany z uszkodzeniem tkanek przez różne mechanizmy zaangażowane w regulację wewnątrzwydzielniczą fosforanu zewnątrzkomórkowego, w szczególności wydzielanie i działanie czynnika wzrostu fibroblastów 23 i hormonu przytarczyc. Zaburzenia regulacji tych hormonów przez wysoki poziom fosforu w diecie mogą być kluczowymi czynnikami przyczyniającymi się do niewydolności nerek, CVD i osteoporozy. Choć systematycznie niedoceniane w badaniach krajowych, spożycie fosforu wydaje się nadal wzrastać w wyniku rosnącej konsumpcji żywności wysoko przetworzonej, zwłaszcza posiłków restauracyjnych, fast foodów i dań gotowych. Zwiększone skumulowane wykorzystanie składników zawierających fosfor w przetwórstwie żywności zasługuje na dalsze badania, biorąc pod uwagę to, co obecnie pokazuje się na temat potencjalnej toksyczności spożycia fosforu, gdy przekracza zapotrzebowanie na składniki odżywcze. |
MED-334 | Różnice w zawartości fosforu strawnego ogółem i in vitro w pokarmach i napojach roślinnych. | CEL: Wśród pokarmów roślinnych produkty zbożowe, rośliny strączkowe i nasiona są ważnymi źródłami fosforu (P). Brakuje aktualnych danych dotyczących zawartości i wchłanialności P z tych pokarmów. Pomiar zawartości strawnego P (DP) in vitro może odzwierciedlać wchłanialność P. Celem tego badania był pomiar zarówno całkowitej zawartości fosforu (TP), jak i DP wybranych pokarmów oraz porównanie ilości TP i DP oraz proporcji DP do TP wśród różnych produktów spożywczych. METODY: Zawartość TP i DP w 21 produktach spożywczych i napojach pochodzenia roślinnego zmierzono za pomocą optycznej spektrometrii emisyjnej z plazmą indukcyjnie sprzężoną. W analizie DP próbki trawiono enzymatycznie w zasadzie w taki sam sposób jak w przewodzie pokarmowym przed analizą P. Do analizy wybrano najpopularniejsze marki krajowe. WYNIKI: Największą ilość TP (667 mg/100 g) stwierdzono w nasionach sezamu z łuską, które również miały najniższy procent DP (6%) do TP. Natomiast w napojach typu cola i piwie procent DP do TP wynosił 87 do 100% (13 do 22 mg/100 g). W produktach zbożowych najwyższą zawartość TP (216 mg/100 g) i udział DP (100%) miały babeczki przemysłowe, które zawierają fosforan sodu jako środek spulchniający. Rośliny strączkowe zawierały średnią zawartość DP 83 mg/100 g (38% TP). WNIOSEK: Wchłanialność P może się znacznie różnić pomiędzy różnymi pokarmami roślinnymi. Pomimo wysokiej zawartości TP rośliny strączkowe mogą być stosunkowo ubogim źródłem P. W żywności zawierającej dodatki fosforanowe udział DP jest wysoki, co potwierdza wcześniejsze wnioski o skutecznej wchłanialności P z dodatków P. Copyright © 2012 National Kidney Foundation, Inc. Wydane przez Elsevier Inc. Wszelkie prawa zastrzeżone. |
MED-335 | Różnice w zawartości fosforu strawnego ogółem i in vitro w mięsie i przetworach mlecznych. | CEL: Mięso i przetwory mleczne są ważnymi źródłami fosforu (P) i białka w diecie. Stosowanie dodatków P jest powszechne zarówno w serach topionych, jak i produktach mięsnych. Pomiar zawartości fosforu strawnego (DP) in vitro w żywności może odzwierciedlać wchłanialność P. Celem tego badania był pomiar zarówno zawartości fosforu całkowitego (TP), jak i DP w wybranych produktach mięsnych i mlecznych oraz porównanie ilości TP i DP oraz stosunek DP do TP wśród różnych produktów spożywczych. METODY: Zawartość TP i DP w 21 produktach mięsnych i mlecznych zmierzono za pomocą optycznej spektrometrii emisyjnej z plazmą indukcyjnie sprzężoną (ICP-OES). W analizie DP próbki trawiono enzymatycznie w zasadzie w taki sam sposób jak w przewodzie pokarmowym przed analizą. Do analizy wybrano najpopularniejsze krajowe marki mięsa i przetworów mlecznych. WYNIKI: Najwyższe zawartości TP i DP stwierdzono w serach topionych i twardych; najniższy w mleku i twarogu. Zawartość TP i DP w kiełbasach i wędlinach była niższa niż w serach. Kurczak, wieprzowina, wołowina i pstrąg tęczowy zawierały podobne ilości TP, ale nieco większe zróżnicowanie stwierdzono w ich zawartości DP. WNIOSKI: Żywność zawierająca dodatki P ma wysoką zawartość DP. Nasze badanie potwierdza, że twarożek i nieulepszone mięso są lepszym wyborem niż przetworzone lub twarde sery, kiełbasy i wędliny dla pacjentów z przewlekłą chorobą nerek, ze względu na niższy stosunek P do białka i zawartość sodu. Wyniki potwierdzają wcześniejsze ustalenia o lepszej wchłanialności P w żywności pochodzenia zwierzęcego niż np. w roślinach strączkowych. Copyright © 2012 National Kidney Foundation, Inc. Wydane przez Elsevier Inc. Wszelkie prawa zastrzeżone. |
MED-398 | Grejpfrut: stare wino w nowym kieliszku? Perspektywy metaboliczne i sercowo-naczyniowe | Podsumowanie Grejpfrut jest popularnym, smacznym i pożywnym owocem cieszącym się na całym świecie. Dowody biomedyczne z ostatnich 10 lat wykazały jednak, że spożywanie grejpfruta lub jego soku wiąże się z interakcjami lekowymi, które w niektórych przypadkach były śmiertelne. Interakcje leków indukowane grejpfrutem są wyjątkowe, ponieważ enzym CYP3A4, cytochrom P450, metabolizuje ponad 60% powszechnie przepisywanych leków, a także inne białka transportujące leki, takie jak glikoproteina P i białka transportujące kation organiczny, które są wyrażane w jelitach. są zamieszani. Jednak zakres wpływu interakcji grejpfrutów z lekami na warunki kliniczne nie został w pełni określony, prawdopodobnie dlatego, że wiele przypadków nie zostało zgłoszonych. Niedawno okazało się, że grejpfrut, ze względu na bogatą zawartość flawonoidów, jest korzystny w leczeniu chorób zwyrodnieniowych, takich jak cukrzyca i zaburzenia sercowo-naczyniowe. Ten potencjalnie wybuchowy temat jest omawiany tutaj. |
MED-557 | Bolesne miesiączkowanie. | Bolesne miesiączkowanie jest główną przyczyną nawracających krótkotrwałych nieobecności w szkole u dorastających dziewcząt i częstym problemem u kobiet w wieku rozrodczym. Czynniki ryzyka bolesnego miesiączkowania obejmują brak porodu, obfite krwawienie miesiączkowe, palenie tytoniu i depresję. Terapię empiryczną można rozpocząć na podstawie typowego wywiadu bolesnych miesiączek oraz negatywnego wyniku badania fizykalnego. Niesteroidowe leki przeciwzapalne są wstępną terapią z wyboru u pacjentek z przypuszczalnym pierwotnym bolesnym miesiączkowaniem. Można również rozważyć doustne środki antykoncepcyjne i octan depo-medroksyprogesteronu. Jeśli uśmierzanie bólu jest niewystarczające, można rozważyć stosowanie doustnych środków antykoncepcyjnych o przedłużonym cyklu lub dopochwowe stosowanie doustnych tabletek antykoncepcyjnych. U kobiet, które nie chcą antykoncepcji hormonalnej, istnieją pewne dowody korzyści ze stosowania miejscowego ogrzewania; japońskie lekarstwo ziołowe toki-shakuyaku-san; suplementy tiaminy, witaminy E i oleju rybiego; niskotłuszczowa dieta wegetariańska; i akupresura. Jeśli bolesne miesiączkowanie pozostaje niekontrolowane za pomocą którejkolwiek z tych metod, należy wykonać USG miednicy i rozważyć skierowanie na laparoskopię, aby wykluczyć wtórne przyczyny bolesnego miesiączkowania. U pacjentek z ciężkim, opornym na leczenie pierwotnym bolesnym miesiączkowaniem dodatkowe bezpieczne alternatywy dla kobiet, które chcą zajść w ciążę, obejmują przezskórną elektryczną stymulację nerwów, akupunkturę, nifedypinę i terbutalinę. W przeciwnym razie można rozważyć zastosowanie danazolu lub leuprolidu i rzadko histerektomię. Nie ustalono skuteczności chirurgicznego przerwania szlaków nerwów miednicy. |
MED-666 | Czy chirurgia odgrywa rolę w leczeniu mastalgii? | Ból piersi jest częstym schorzeniem dotykającym większość kobiet na pewnym etapie ich życia reprodukcyjnego. Mastalgia jest oporna na leczenie u 6% pacjentów cyklicznych i 26% niecyklicznych. Chirurgia nie jest powszechnie stosowana w leczeniu tego stanu i rozważana jest tylko u pacjentów z ciężką mastalgią oporną na leki. Celem tego badania było sprawdzenie skuteczności operacji w przypadku ciężkiej mastalgii opornej na leczenie oraz ocena zadowolenia pacjenta z zabiegu. Jest to retrospektywny przegląd dokumentacji medycznej wszystkich pacjentów obserwowanych w klinice leczenia bólu mastalgii w University Hospital of Wales w Cardiff od 1973 roku. Wszystkim pacjentom, którzy przeszli operację, rozesłano pocztą kwestionariusz. Wyniki wykazały, że spośród 1054 pacjentów przyjętych do kliniki mastalgii, 12 (1,2%) przeszło operację. Operacja obejmowała 8 podskórnych mastektomii z implantami (3 obustronne, 5 jednostronnych), 1 obustronną prostą mastektomię i 3 kwadrantektomie (1 z kolejną prostą mastektomią). Mediana czasu trwania objawów wyniosła 6,5 roku (zakres 2-16 lat). Pięciu pacjentów (50%) nie odczuwało bólu po operacji, 3 rozwinęły się przykurcze torebki i 2 infekcje rany z rozejściem. Ból utrzymywał się u obu pacjentów poddanych kwadrantektomii. Doszliśmy do wniosku, że operację mastalgii należy rozważać tylko u niewielkiej liczby pacjentów. Pacjentów należy poinformować o możliwych powikłaniach związanych z operacją rekonstrukcyjną i ostrzec, że w 50% przypadków ich ból nie ustąpi. |
MED-691 | Imbir w zapobieganiu nudnościom i wymiotom: przegląd. | Nudności i wymioty to procesy fizjologiczne, których doświadcza każdy człowiek na pewnym etapie życia. Są to złożone mechanizmy ochronne, a na objawy mają wpływ reakcja emetogenna i bodźce. Jednak gdy objawy te nawracają często, mogą znacznie obniżyć jakość życia, a także mogą być szkodliwe dla zdrowia. Istniejące środki przeciwwymiotne są nieskuteczne wobec niektórych bodźców, są drogie i mają skutki uboczne. Wykazano, że leki ziołowe są skutecznymi środkami przeciwwymiotnymi, a wśród różnych badanych roślin kłącze Zingiber officinale, powszechnie znane jako imbir, jest stosowane jako środek przeciwwymiotny o szerokim spektrum działania w różnych tradycyjnych systemach medycyny od ponad 2000 lat. Różne badania przedkliniczne i kliniczne wykazały, że imbir ma działanie przeciwwymiotne na różne bodźce wymiotne. Jednak sprzeczne doniesienia, zwłaszcza dotyczące zapobiegania nudnościom i wymiotom wywołanym chemioterapią oraz chorobie lokomocyjnej, uniemożliwiają wyciągnięcie jednoznacznych wniosków. Obecny przegląd po raz pierwszy podsumowuje wyniki. Podjęto również próbę zajęcia się lukami w tych opublikowanych badaniach i podkreślenia aspektów, które wymagają dalszych badań, aby mogły być przydatne w klinikach w przyszłości. |
MED-692 | Skuteczność i bezpieczeństwo imbiru na nudności i wymioty wywołane ciążą: przegląd systematyczny. | TŁO: Imbir od wieków jest używany na całym świecie jako środek terapeutyczny. Zioło to jest coraz częściej stosowane również w społeczeństwie zachodnim, a jednym z najczęstszych wskazań są nudności i wymioty wywołane ciążą (PNV). CELE: Zbadanie dowodów na bezpieczeństwo i skuteczność imbiru w PNV. METODY: Randomizowane kontrolowane badania (RCT) imbiru i PNV pochodziły z CINAHL, biblioteki Cochrane, MEDLINE i TRIP. Jakość metodologiczną RCT oceniono za pomocą narzędzia programu krytycznej oceny umiejętności (Critical Appraisal Skills Program – CASP). WYNIKI: Cztery RCT spełniły kryteria włączenia. Wszystkie badania wykazały, że imbir podawany doustnie jest znacznie skuteczniejszy niż placebo w zmniejszaniu częstości wymiotów i nasilenia nudności. Zdarzenia niepożądane były na ogół łagodne i rzadkie. WNIOSEK: Najlepsze dostępne dowody sugerują, że imbir jest bezpieczną i skuteczną metodą leczenia PNV. Pozostaje jednak niepewność co do maksymalnej bezpiecznej dawki imbiru, odpowiedniego czasu trwania leczenia, konsekwencji przedawkowania i potencjalnych interakcji lek-zioło; z których wszystkie są ważnymi obszarami dla przyszłych badań. Copyright © 2012 Australijska Szkoła Położnych. Wydane przez Elsevier Ltd. Wszelkie prawa zastrzeżone. |
MED-702 | Skuteczność i bezpieczeństwo liraglutydu. | CEL PRZEGLĄDU: Systematyczna analiza skuteczności i bezpieczeństwa liraglutydu w leczeniu cukrzycy w porównaniu z innymi terapiami mono- i skojarzonymi. METODA: Przeprowadzono wyszukiwanie PubMed (dowolna data) i EMBASE (wszystkie lata) z liraglutydem jako terminem wyszukiwania. Badania kliniczne fazy III pobrane z dwóch baz danych i zasobów zamieszczonych na stronie Drug@FDA zostały ocenione pod kątem wyników skuteczności i bezpieczeństwa. WYNIKI: W ośmiu badaniach klinicznych III fazy porównano skuteczność i bezpieczeństwo liraglutydu z innymi monoterapiami lub kombinacjami. Liraglutyd w monoterapii w dawkach 0,9 mg lub większych wykazał znacząco lepsze zmniejszenie HbA1C w porównaniu z monoterapią glimepirydem lub gliburydem. Gdy liraglutyd był stosowany jako terapia dodana do glimepirydu w dawkach 1,2 mg lub większych, zmniejszenie HbA1C było większe niż w przypadku terapii skojarzonej glimepirydem i rozyglitazonem. Jednak liraglutyd jako terapia dodana do metforminy nie przyniósł korzyści w porównaniu z kombinacją metforminy i glimepirydu. Potrójna terapia polegająca na stosowaniu liraglutydu w połączeniu z metforminą i glimepirydem lub rozyglitazonem przyniosła dodatkową korzyść w zakresie obniżenia HbA1C. Najczęstszymi zdarzeniami niepożądanymi były zaburzenia żołądkowo-jelitowe, takie jak nudności, wymioty, biegunka i zaparcia. W ośmiu badaniach klinicznych zgłoszono sześć przypadków zapalenia trzustki i pięć przypadków raka w ramieniu liraglutydu, podczas gdy w ramieniu z metforminą i sitagliptyną wystąpił jeden przypadek zapalenia trzustki odpowiednio w ramieniu eksenatydu i glimepirydu oraz jeden przypadek raka. WNIOSEK: Liraglutyd jest nową opcją terapeutyczną poprawiającą kontrolę glikemii u pacjentów z cukrzycą typu 2. Jednak obecny brak dowodów na trwałość skuteczności i długoterminowe bezpieczeństwo wydaje się ograniczać jego przydatność w ogólnym leczeniu cukrzycy typu 2 w tym czasie. |
MED-706 | Wodny ekstrakt z Hibiscus sabdariffa calices moduluje produkcję białka chemoatraktantu monocytów-1 u ludzi. | Suplementacja i/lub modulacja diety to ważna strategia mająca na celu znaczną poprawę zdrowia ludzkiego. W tym kontekście istotne jest poszukiwanie roślin jako dodatkowych źródeł bioaktywnych związków fenolowych. Wodny ekstrakt z Hibiscus sabdariffa jest bogaty w antocyjany i inne związki fenolowe, w tym kwasy hydroksycytrynowy i chlorogenowy. Stosując ten ekstrakt wykazaliśmy skuteczną ochronę hodowanych komórek jednojądrzastych krwi obwodowej przed śmiercią komórkową wywołaną przez H(2)O(2) oraz istotną rolę w produkcji cytokin zapalnych. In vitro ekstrakt promuje produkcję IL-6 i IL-8 oraz zmniejsza stężenie MCP-1 w supernatantach w sposób zależny od dawki. U ludzi spożycie ostrej dawki ekstraktu (10 g) było dobrze tolerowane i znacząco obniżyło stężenie MCP-1 w osoczu bez dalszego wpływu na inne cytokiny. Efekt ten nie był spowodowany równoczesnym wzrostem zdolności antyoksydacyjnej osocza. Zamiast tego jego mechanizmy prawdopodobnie obejmują bezpośrednie hamowanie szlaków zapalnych i/lub metabolicznych odpowiedzialnych za produkcję MCP-1 i mogą mieć znaczenie w stanach zapalnych i przewlekłych, w których rola MCP-1 jest dobrze ugruntowana. Jeśli korzystne działanie zostanie potwierdzone u pacjentów, Hibiscus sabdariffa można uznać za wartościowy tradycyjny lek ziołowy w leczeniu przewlekłych chorób zapalnych, pozbawiony wartości kalorycznej lub potencjalnej toksyczności alkoholu. Prawa autorskie 2009 Elsevier GmbH. Wszelkie prawa zastrzeżone. |
MED-707 | Efekt uricosuric Roselle (Hibiscus sabdariffa) u osób zdrowych i pacjentów z kamicą nerkową. | CEL BADANIA: Roselle (Hibiscus sabdariffa) zbadano pod kątem działania urykozurycznego. MATERIAŁ I METODY: W badaniu wykorzystano ludzki model z dziewięcioma osobami bez kamieni nerkowych w wywiadzie (kamienie nienerkowe, NS) i dziewięciu z historią kamieni nerkowych (RS). Filiżankę herbaty zrobioną z 1,5 g suchych kielichów Roselle podawano badanym dwa razy dziennie (rano i wieczorem) przez 15 dni. Od każdego pacjenta trzykrotnie pobrano zakrzepłą krew i dwie kolejne 24-godzinne próbki moczu: (1) na początku (kontrola); (2) w 14 i 15 dniu w okresie picia herbaty; oraz (3) 15 dni po zaprzestaniu picia herbaty (wypłukanie). Próbki surowicy i moczu z 24 godzin przeanalizowano pod kątem zawartości kwasu moczowego i innych składów chemicznych związanych z czynnikami ryzyka kamieni moczowych. WYNIKI: Wszystkie analizowane parametry surowicy mieściły się w normalnych zakresach i podobnych; między dwiema grupami podmiotów i między trzema okresami. W porównaniu z parametrami moczu większość wartości wyjściowych dla obu grup była podobna. Po spożyciu herbaty trendem był wzrost szczawianu i cytrynianu w obu grupach oraz wydalanie i klirens kwasu moczowego w grupie NS. W grupie RS zarówno wydalanie, jak i klirens kwasu moczowego były istotnie zwiększone (p<0,01). Gdy obliczono częściowe wydalanie kwasu moczowego (FEUa), wartości wyraźnie wzrosły w obu grupach NS i SF po spożyciu herbaty i powróciły do wartości wyjściowych w okresie wymywania. Zmiany te były wyraźniej obserwowane, gdy dane dla każdego badanego przedstawiano indywidualnie. WNIOSKI: Nasze dane wskazują na urykozuryczne działanie kielichów Roselle. Ponieważ zidentyfikowano różne składniki chemiczne w kielichach Roselle, należy zidentyfikować te, które wywierają ten efekt urykozuryczny. |
MED-708 | Hamujący wpływ marynat z ekstraktem z hibiskusa na powstawanie heterocyklicznych amin aromatycznych i jakość sensoryczną smażonych kotletów wołowych. | Heterocykliczne aminy aromatyczne (HAA) to związki rakotwórcze występujące w skórce smażonego mięsa. Celem było zbadanie możliwości hamowania tworzenia HAA w smażonych pasztecikach wołowych przy użyciu marynat o różnych stężeniach ekstraktu z hibiskusa (Hibiscus sabdariffa) (0,2, 0,4, 0,6, 0,8 g/100g). Po usmażeniu paszteciki analizowano pod kątem 15 różnych HAA metodą analizy HPLC. Na niskich poziomach stwierdzono cztery HAA MeIQx (0,3-0,6 ng/g), PhIP (0,02-0,06 ng/g), komutagenny norharman (0,4-0,7 ng/g) i harman (0,8-1,1 ng/g). . Stężenie MeIQx obniżono o około 50% i 40% poprzez zastosowanie marynat zawierających największą ilość ekstraktu odpowiednio w porównaniu do oleju słonecznikowego i marynaty kontrolnej. Zdolność antyoksydacyjną (test TEAC/test Folin-Ciocalteu) określono jako 0,9, 1,7, 2,6 i 3,5 mikromoli równoważników antyoksydacyjnych Trolox, a całkowite związki fenolowe wynosiły 49, 97, 146 i 195 mikrog/g marynaty. W testach rankingu sensorycznego kotlety marynowane i smażone nie różniły się istotnie (p>0,05) od próbek kontrolnych. Prawa autorskie (c) 2010 Elsevier Ltd. Wszelkie prawa zastrzeżone. |
MED-709 | Jądrowe skutki podprzewlekłego podawania wodnego ekstraktu Hibiscus sabdariffa calyx u szczurów. | Podprzewlekły wpływ wodnego ekstraktu z kielicha Hibiscus sabdariffa (HS) na jądra szczurów badano w celu oceny podstaw farmakologicznych do stosowania ekstraktu z kielicha HS jako afrodyzjaku. Trzy grupy testowe otrzymały różne dawki 1,15, 2,30 i 4,60 g/kg w oparciu o LD(50). Ekstrakty rozpuszczono w wodzie pitnej. Grupie kontrolnej podano tylko równoważną objętość wody. Zwierzęta miały swobodny dostęp do roztworu do picia podczas 12-tygodniowego okresu ekspozycji. Pod koniec okresu leczenia zwierzęta uśmiercano, jądra wycinano i ważono oraz rejestrowano liczbę plemników w najądrzach. Jądra poddano badaniu histologicznemu. Wyniki nie wykazały żadnej istotnej (P>0,05) zmiany bezwzględnej i względnej masy jąder. Wystąpił jednak istotny (P<0,05) spadek liczby plemników w najądrzach w grupie 4,6 g/kg w porównaniu z grupą kontrolną. Grupa z dawką 1,15 g/kg wykazywała zniekształcenie kanalików i zaburzenie prawidłowej organizacji nabłonka, podczas gdy dawka 2,3 g/kg wykazywała hiperplazję jąder z pogrubieniem błony podstawnej. Z drugiej strony, grupa z dawką 4,6 g/kg wykazała rozpad plemników. Wyniki wskazują, że wodny ekstrakt z kielicha HS wywołuje u szczurów toksyczność wobec jąder. |
MED-711 | Wpływ proszku ekstraktu Hibiscus sabdariffa i leczenia zapobiegawczego (diety) na profile lipidowe pacjentów z zespołem metabolicznym (MeSy). | Insulinooporność, otyłość, nadciśnienie i dyslipidemia są silnie związane z zespołem metabolicznym (MeSy), który jest uważany za odwracalny etap kliniczny przed jego ewolucją w chorobę wieńcową i cukrzycę. Obecnie właściwości przeciwnadciśnieniowe i hipolipidemiczne wodnych ekstraktów z Hibiscus sabdariffa (HSE) zostały wykazane w badaniach klinicznych i eksperymentach in vivo. Celem niniejszego badania była ocena wpływu proszku ekstraktu Hibiscus sabdariffa (HSEP) i uznanego leczenia zapobiegawczego (diety) na profile lipidowe osób z MeSy i bez MeSy zgodnie z National Cholesterol Education Program Adult Treatment Panel III ( NCEP-ATP III). Protokół był badaniem kontrolnym przeprowadzonym w czynnikowym, randomizowanym układzie (T1 = leczenie zapobiegawcze obejmuje dietę, T2 = HSEP, T3 = HSEP + leczenie zapobiegawcze (dieta) X MeSy, osoby bez MeSy). Całkowita dzienna dawka 100 mg HSEP była podawana doustnie w kapsułkach przez jeden miesiąc. Leczenie profilaktyczne (dieta) zostało dobrane zgodnie z zaleceniami NCEP-ATP III i dostosowane indywidualnie. Poziom cholesterolu całkowitego, LDL-c, HDL-c, VLDL-c, triglicerydów, glukozy, mocznika, kreatyniny, AST i ALT we krwi oznaczono u wszystkich osób przed i po leczeniu. Pacjenci MeSy leczeni HSEP mieli znacząco obniżony poziom glukozy i cholesterolu całkowitego, podwyższony poziom HDL-c oraz poprawiony stosunek TAG/HDL-c, marker insulinooporności (test t p<0,05). Dodatkowo, u pacjentów MeSy leczonych HSEP z dietą oraz u osób bez MeSy leczonych HSEP zaobserwowano efekt obniżania poziomu trójglicerydów. Znaczące różnice w całkowitym cholesterolu, HDL-c i stosunku TAG/HDL-c porównywano porównując średnie bezwzględne różnic między terapiami (ANOVA p<0,02). Dlatego, oprócz dobrze udokumentowanego działania hipotensyjnego Hibiscus sabdariffa, sugerujemy stosowanie HSEP u osób z dyslipidemią związaną z MeSy. |
MED-712 | Właściwości chemoprewencyjne i mechanizmy molekularne związków bioaktywnych w Hibiscus sabdariffa Linne. | Hibiscus sabdariffa Linne to tradycyjna chińska herbata różana i jest skutecznie stosowana w medycynie ludowej do leczenia nadciśnienia i stanów zapalnych. Ekstrakty wodne H. sabdariffa (HSE) przygotowano z suszonych kwiatów H. sabdariffa L., które są bogate w kwasy fenolowe, flawonoidy i antocyjany. W tym przeglądzie omawiamy właściwości chemoprewencyjne i możliwe mechanizmy różnych ekstraktów H. sabdariffa. Wykazano, że HSE, H. sabdariffa bogate w polifenole ekstrakty (HPE), H. sabdariffa antocyjany (HA) i H. sabdariffa kwas protokatechowy (PCA) wywierają wiele efektów biologicznych. PCA i HA chroniły przed uszkodzeniem oksydacyjnym indukowanym przez dropertlenek tert-butylu (t-BHP) w pierwotnych hepatocytach szczura. W badaniach eksperymentalnych na królikach karmionych cholesterolem i na ludziach, badania te sugerują, że HSE może być stosowany jako środki chemoprewencyjne w miażdżycy, ponieważ hamują one utlenianie LDL, tworzenie komórek piankowatych, a także migrację i proliferację komórek mięśni gładkich. Ekstrakty zapewniają również ochronę wątroby, wpływając na poziom produktów peroksydacji lipidów i enzymów markerów wątrobowych w doświadczalnej hiperamonemii. Wykazano również, że PCA hamuje rakotwórcze działanie różnych substancji chemicznych w różnych tkankach szczura. Wykazano, że HA i HPE powodują apoptozę komórek rakowych, zwłaszcza w białaczce i raku żołądka. Nowsze badania dotyczyły ochronnego działania HSE i HPE w nefropatii cukrzycowej wywołanej streptozotocyną. Ze wszystkich tych badań jasno wynika, że różne ekstrakty H. sabdariffa wykazują działanie przeciwko miażdżycy, chorobom wątroby, rakowi, cukrzycy i innym zespołom metabolicznym. Wyniki te wskazują, że naturalnie występujące środki, takie jak związki bioaktywne w H. sabdariffa, mogą zostać opracowane jako silne środki chemoprewencyjne i naturalna zdrowa żywność. |
MED-713 | Wpływ ekstraktu wodnego z Hibiscus sabdariffa, Linn (Malvaceae) 'Roselle' na wydalanie preparatu diklofenaku. | Wpływ napojów przygotowanych z suszonego kielicha kwiatów Hibiscus sabdariffa na wydalanie diklofenaku zbadano w kontrolowanym badaniu na zdrowych ochotnikach. Do analizy 8-godzinnych próbek moczu pobranych po podaniu diklofenaku z 300 ml (co odpowiada 8,18 mg antocyjanów) napoju podawanego codziennie przez 3 dni zastosowano metodę wysokociśnieniowej chromatografii cieczowej. Do analizy istotnej różnicy obserwowanej w ilości diklofenaku wydalanego przed i po podaniu napoju zastosowano niesparowany dwustronny test t. Stwierdzono zmniejszenie ilości wydalanego diklofenaku i dużą zmienność zaobserwowaną w kontroli z wodnym napojem Hibiscus sabdariffa (p < 0,05). Wzrasta potrzeba odradzania pacjentom spożywania napojów roślinnych z lekami. |
MED-714 | W kierunku zapobiegania niedoborowi witaminy D i nie tylko: luki w wiedzy i potrzeby badawcze w zakresie żywienia witaminy D i zdrowia publicznego. | Północnoamerykański Instytut Medycyny (IOM) opublikował niedawno swój raport na temat referencyjnych wartości spożycia (DRI) dla Ca i witaminy D. Obrady komitetu DRI leżące u podstaw tego najbardziej kompleksowego raportu na temat żywienia witaminą D w ogromnym stopniu skorzystały ze znacznie rozszerzonej bazy wiedzy w zakresie witamina D w ciągu ostatniej dekady lub więcej. Jednak od czasu ich uwolnienia witaminy D DRI były przedmiotem intensywnych kontrowersji, co w dużej mierze wynika z utrzymywania się fundamentalnych luk w wiedzy na temat witaminy D. Można je zidentyfikować na poziomie ekspozycji, metabolizmu, przechowywania, statusu, dawki -reakcja, funkcja i korzystne lub niekorzystne skutki zdrowotne, jak również bezpieczne i skuteczne stosowanie zaleceń dotyczących spożycia na poziomie populacji poprzez zrównoważone podejście oparte na żywności. Niniejszy przegląd zawiera krótki przegląd podejścia zastosowanego przez komisję IOM w celu zrewidowania DRI dla witaminy D oraz zestawienia z wielu miarodajnych źródeł kluczowych luk w wiedzy na temat żywienia witaminą D z perspektywy zdrowia publicznego. Przedstawiono szereg tematów badawczych, a wymagania dotyczące danych w nich określone i przyporządkowane do ram oceny ryzyka stosowanych przez komisję DRI. Chociaż nie jest to wyczerpująca lista, stanowi podstawę do organizowania i ustalania priorytetów wysiłków badawczych w obszarze witaminy D, które mogą oferować perspektywę na główne obszary wymagające uwagi. Ma być przydatny dla naukowców, krajowych decydentów, społeczności zdrowia publicznego, grup przemysłowych i innych zainteresowanych stron, w tym instytucji finansujących. |
MED-716 | WITAMINA D: LEKKIE ROZWIĄZANIE DLA ZDROWIA | W ciągu całej ewolucji światło słoneczne wytwarzające w skórze witaminę D było niezwykle ważne dla zdrowia. Witamina D, znana jako witamina słońca, jest w rzeczywistości hormonem. Po wytworzeniu w skórze lub spożyciu z pożywieniem jest kolejno przekształcany w wątrobie i nerkach do swojej biologicznie aktywnej postaci 1,25-dihydroksywitaminy D. Hormon ten oddziałuje ze swoim receptorem w jelicie cienkim, zwiększając wydajność jelitowego wapnia i absorpcja fosforanów w celu utrzymania szkieletu przez całe życie. Niedobór witaminy D w pierwszych latach życia powoduje spłaszczenie miednicy, co utrudnia poród. Niedobór witaminy D powoduje osteopenię i osteoporozę zwiększając ryzyko złamań. Zasadniczo każda tkanka i komórka w ciele ma receptor witaminy D. Dlatego niedobór witaminy D powiązano ze zwiększonym ryzykiem stanu przedrzucawkowego, wymagającego cięcia cesarskiego przy porodzie, stwardnienia rozsianego, reumatoidalnego zapalenia stawów, cukrzycy typu I, cukrzycy typu II, chorób serca, demencji, śmiertelnych nowotworów i chorób zakaźnych. Dlatego rozsądna ekspozycja na słońce wraz z suplementacją witaminy D na poziomie co najmniej 2000 IU/d dla dorosłych i 1000 IU/d dla dzieci jest niezbędna do maksymalizacji ich zdrowia. |
MED-717 | Spożycie fruktozy na obecnym poziomie w Stanach Zjednoczonych może powodować zaburzenia żołądkowo-jelitowe u zdrowych dorosłych. | CEL: Spożycie fruktozy znacznie wzrosło w Stanach Zjednoczonych, głównie w wyniku zwiększonego spożycia syropu kukurydzianego o wysokiej zawartości fruktozy, owoców i soków oraz fruktozy krystalicznej. Celem było określenie, jak często fruktoza, w powszechnie spożywanych ilościach, może powodować złe wchłanianie i/lub objawy u osób zdrowych. PROJEKT: Absorpcję fruktozy mierzono za pomocą 3-godzinnych testów wodorowych w wydychanym powietrzu, a oceny objawów zastosowano do oceny subiektywnych odpowiedzi na gaz, borborygmus, ból brzucha i luźne stolce. TEMATY/STANOWISKO: Badanie objęło 15 normalnych, wolno żyjących ochotników ze społeczności ośrodków medycznych i zostało przeprowadzone w specjalistycznej klinice żołądkowo-jelitowej. INTERWENCJA: Badani spożywali 25- i 50-g dawki krystalicznej fruktozy z wodą po całonocnym poście w oddzielnych dniach testu. GŁÓWNE MIARY WYNIKÓW: Średni szczytowy poziom wodoru w wydychanym powietrzu, czas szczytu, pole pod krzywą (AUC) dla wodoru w wydychanym powietrzu i objawy żołądkowo-jelitowe mierzono w ciągu 3 godzin po spożyciu zarówno 25-, jak i 50-g dawek fruktozy. ANALIZY STATYSTYCZNE: Różnice w średnim stężeniu wodoru w wydychanym powietrzu, AUC i punktacji objawów pomiędzy dawkami analizowano za pomocą sparowanych testów t. Oceniono również korelacje między wodorem szczytowego oddechu, AUC i objawami. WYNIKI: Ponad połowa z 15 badanych dorosłych wykazywała objawy złego wchłaniania fruktozy po 25 g fruktozy, a ponad dwie trzecie wykazywało złe wchłanianie po 50 g fruktozy. AUC, reprezentujące ogólną odpowiedź wodorową oddechu, było znacznie większe po dawce 50 g. Ogólna ocena objawów była znacznie wyższa niż wartość wyjściowa po każdej dawce, ale wyniki były tylko nieznacznie wyższe po 50 g niż 25 g. Szczytowe poziomy wodoru i AUC były silnie skorelowane, ale żaden nie był istotnie związany z objawami. WNIOSKI: Fruktoza, w powszechnie spożywanych ilościach, może powodować łagodne dolegliwości żołądkowo-jelitowe u zdrowych ludzi. Dodatkowe badania są uzasadnione, aby ocenić odpowiedź na mieszanki fruktozy z glukozą (jak w syropie kukurydzianym o wysokiej zawartości fruktozy) i fruktozę przyjmowaną z jedzeniem zarówno u osób zdrowych, jak i tych z dysfunkcją przewodu pokarmowego. Ponieważ piki wodoru w wydychanym powietrzu wystąpiły po 90 do 114 minutach i były silnie skorelowane z 180-minutowym AUC wodoru w wydychanym powietrzu, można rozważyć zastosowanie pomiarów pików wodoru w celu skrócenia czasu trwania badania. |
MED-718 | Stosunek przepływu gazu i wzdęcia brzucha do produkcji gazu w okrężnicy. | CEL: Ustalenie związku przepływu gazów i wzdęcia brzucha z produkcją gazu w okrężnicy. PROJEKT: Randomizowane, podwójnie zaślepione, krzyżowe badanie objawów gazowych w okresie 1 tygodnia. OŚRODEK: Centrum medyczne Veterans Affairs. UCZESTNICY: 25 zdrowych pracowników centrum medycznego. INTERWENCJA: Diety uczestników zostały uzupełnione albo placebo (10 g laktulozy, niewchłanialny cukier), psyllium (błonnik fermentujący) lub metylocelulozą (błonnik niefermentowalny). POMIARY: Wszyscy uczestnicy byli ankietowani pod kątem objawów gazowych (w tym liczby pasaży gazów, wrażenie zwiększonego gazu w odbytnicy i wzdęcia brzucha), a pięciu zbadano pod kątem wydalania wodoru z oddechu. WYNIKI: Uczestnicy podawali gaz 10 +/- 5,0 razy dziennie (średnia +/- SD) w okresie placebo. Znaczący wzrost przepuszczania gazów (do 19 +/- 12 razy dziennie) i subiektywne wrażenie zwiększonego gazu z odbytu odnotowano w przypadku laktulozy, ale nie w przypadku żadnego z dwóch preparatów błonnika. Wydalanie wodoru z oddechem, wskaźnik produkcji wodoru w okrężnicy, nie wzrosło po spożyciu żadnego z włókien. Jednak statystycznie istotny (P < 0,05) wzrost uczucia wzdęcia brzucha (które uczestnicy postrzegali jako nadmierny gaz w jelicie) odnotowano zarówno w przypadku preparatów błonnika, jak i laktulozy. WNIOSKI: Lekarz powinien rozróżnić nadmierną produkcję gazów (co wskazuje na nadmierną produkcję gazów) i uczucie wzdęcia (które zwykle nie jest związane z nadmierną produkcją gazów). Leczenie tych pierwszych polega na ograniczeniu dostarczania materiału fermentującego do bakterii okrężnicy. Objawy wzdęcia zwykle wskazują na zespół jelita drażliwego, dlatego należy odpowiednio ukierunkować terapię. |
MED-719 | Wzdęcia – przyczyny, związek z dietą i lekami. | Oprócz powodowania zakłopotania i niepokoju, wzdęcia są powiązane z różnymi objawami, z których niektóre mogą być niepokojące. W niniejszym przeglądzie opisano pochodzenie gazu jelitowego, jego skład i metody opracowane do jego analizy. Nacisk kładzie się na wpływ roślin strączkowych w diecie na wytwarzanie nadmiernej ilości gazów jelitowych, a zwłaszcza na rolę oligosacharydów typu rafinozy, zawierających ugrupowania alfa-galaktozydowe. Przedstawiono propozycje przezwyciężenia problemu, m.in. leczenie farmakologiczne, leczenie enzymatyczne, przetwórstwo spożywcze i hodowlę roślin. Podkreśla się, że usunięcie wszystkich rafinoz-oligosacharydów z fasoli nie rozwiązuje problemu wzdęć u zwierząt i ludzi; odpowiedzialne związki – choć zakłada się, że są to polisacharydy (lub pochodzące z polisacharydów oligomery powstałe w wyniku przetwarzania lub gotowania) – nie zostały jeszcze scharakteryzowane. |
MED-720 | Wpływ doustnej alfa-galaktozydazy na wytwarzanie gazów jelitowych i objawy związane z gazami. | Wzdęcia, wzdęcia brzucha i wzdęcia są bardzo częstymi dolegliwościami w zaburzeniach czynnościowych, ale ich patofizjologia i leczenie są w dużej mierze nieznane. Pacjenci często kojarzą te objawy z nadmiernym gazem jelitowym, a zmniejszenie produkcji gazów może stanowić skuteczną strategię. Celem była ocena wpływu podawania alfa-galaktozydazy, w randomizowanym, podwójnie ślepym, kontrolowanym placebo protokole, na wytwarzanie gazów w jelitach i związane z nimi objawy po prowokacyjnym posiłku testowym u zdrowych ochotników. Ośmiu zdrowych ochotników spożyło 300 lub 1200 GalU alfa-galaktozydazy lub placebo podczas posiłku testowego zawierającego 420 g gotowanej fasoli. Wydalanie wodoru przez oddech i występowanie wzdęć, bólu brzucha, dyskomfortu, wzdęć i biegunki mierzono przez 8 godzin. Podanie 1200 GalU alfa-galaktozydazy wywołało znaczne zmniejszenie zarówno wydalania wodoru z oddechem, jak i nasilenia wzdęć. Zmniejszenie nasilenia było widoczne dla wszystkich rozważanych objawów, ale zarówno 300, jak i 1200 GalU wywoływały znaczące zmniejszenie całkowitego wyniku objawów. Alfa-galaktozydaza zmniejsza wytwarzanie gazu po posiłku bogatym w fermentujące węglowodany i może być pomocna u pacjentów z objawami związanymi z gazami. |
MED-721 | Terapia bizmutem w chorobach przewodu pokarmowego. | Terapia bizmutem wykazała skuteczność przeciwko dwóm głównym zaburzeniom żołądkowo-jelitowym: chorobie wrzodowej i biegunce. W chorobie wrzodowej jest tak samo skuteczny jak antagoniści receptora H2, kosztuje znacznie mniej i zapewnia niższy wskaźnik nawrotów. Gdy w grę wchodzi Helicobacter pylori, bizmut działa jako środek przeciwdrobnoustrojowy, tłumiąc organizm, ale go nie eliminując. W ostatnich badaniach związki bizmutu były stosowane z konwencjonalnymi antybiotykami, powodując eliminację organizmu, poprawę histologiczną i złagodzenie objawów przez okres dłuższy niż jeden rok. Subsalicylan bizmutu wykazał umiarkowaną skuteczność w leczeniu biegunki podróżnych oraz ostrej i przewlekłej biegunki u dzieci, a także jest skuteczny profilaktycznie w przypadku biegunki podróżnych. Epidemia toksyczności neurologicznej została zgłoszona we Francji w latach siedemdziesiątych w związku z przedłużonym leczeniem bizmutem, zwykle podgalusianem bizmutu i podazotanem. Taka toksyczność była rzadka w przypadku subsalicylanu bizmutu i koloidalnego subcytrynianu bizmutu. Jednak ostatnie badania wykazały wchłanianie bizmutu w jelitach (około 0,2% przyjętej dawki) i sekwestrację tego metalu ciężkiego w wielu miejscach w tkankach, nawet występujące przy konwencjonalnym dawkowaniu przez okres 6 tygodni. Odkrycia te zainspirowały zalecenia, że okresy leczenia jakimkolwiek związkiem zawierającym bizmut nie powinny trwać dłużej niż 6-8 tygodni, po których następują 8-tygodniowe przerwy bez bizmutu. |
MED-722 | Zrozumienie nadmiernej ilości gazów jelitowych. | Skargi pacjentów na „nadmiar gazu” są bardzo częste, ale ich udokumentowanie przez lekarza jest trudne, jeśli nie niemożliwe. Niniejszy przegląd dotyczy patofizjologii i leczenia takich dolegliwości, przyglądając się źródłom i sposobom eliminacji, nadmiernego odbijania, wzdęć i wzdęć. Ponadto podsumowano typowe problemy z wzdęciami, w tym nadmierną objętość wzdęć i uciążliwe wzdęcia. |
MED-723 | Skuteczność urządzeń rzekomo zmniejszających zapach wzdęć. | CEL: Różne urządzenia zawierające węgiel drzewny mają na celu zminimalizowanie problemów z zapachowym gazem doodbytniczym; jednak dowody potwierdzające skuteczność tych produktów są praktycznie w całości niepotwierdzone. Obiektywnie oceniliśmy zdolność tych urządzeń do adsorpcji dwóch gazów siarczkowych o nieprzyjemnym zapachu (siarkowodór i merkaptan metylu) wprowadzonych do odbytu. METODY: Przez rurkę do odbytu sześciu zdrowych ochotników, którzy nosili nieprzepuszczalne dla gazów pantalony z Mylaru, zakroplono do odbytu 100 ml azotu zawierającego 40 ppm gazów siarczkowych i 0,5% H(2). Ponieważ H(2) nie jest adsorbowany na węglu drzewnym, frakcję usuniętych gazów siarczkowych można określić na podstawie stosunku stężenia gazu siarczkowego:H(2) w przestrzeni pantalonu w stosunku do stosunku we wkroplonym gazie. WYNIKI: Pomiary bez założonego urządzenia wykazały, że odzież badanych usunęła 22,0 +/- 5,3% gazów siarczkowych, a wyniki uzyskane przy użyciu każdego urządzenia zostały skorygowane pod kątem tego usunięcia. Jedynym produktem, który zaadsorbował praktycznie wszystkie gazy siarczkowe, były majtki wykonane z tkaniny z włókna węglowego. Wkładki noszone wewnątrz bielizny usuwały 55-77% gazów siarczkowych. Większość poduszek była stosunkowo nieskuteczna, pochłaniając około 20% gazów. WNIOSKI: Zdolność urządzeń zawierających węgiel drzewny do adsorpcji zapachowych gazów odbytniczych jest ograniczona przez niepełną ekspozycję węgla aktywnego na gazy. Figi wykonane z włókna węglowego są bardzo skuteczne; podkładki są mniej skuteczne, usuwają 55-77% zapachu; poduszki są stosunkowo nieskuteczne. |
MED-724 | Wzdęcia – przyczyny, związek z dietą i lekami. | Oprócz powodowania zakłopotania i niepokoju, wzdęcia są powiązane z różnymi objawami, z których niektóre mogą być niepokojące. W niniejszym przeglądzie opisano pochodzenie gazu jelitowego, jego skład i metody opracowane do jego analizy. Nacisk kładzie się na wpływ roślin strączkowych w diecie na wytwarzanie nadmiernej ilości gazów jelitowych, a zwłaszcza na rolę oligosacharydów typu rafinozy, zawierających ugrupowania alfa-galaktozydowe. Przedstawiono propozycje przezwyciężenia problemu, m.in. leczenie farmakologiczne, leczenie enzymatyczne, przetwórstwo spożywcze i hodowlę roślin. Podkreśla się, że usunięcie wszystkich rafinoz-oligosacharydów z fasoli nie rozwiązuje problemu wzdęć u zwierząt i ludzi; odpowiedzialne związki – choć zakłada się, że są to polisacharydy (lub pochodzące z polisacharydów oligomery powstałe w wyniku przetwarzania lub gotowania) – nie zostały jeszcze scharakteryzowane. |
MED-726 | Związek patologii choroby Alzheimera z nieprawidłowym metabolizmem lipidów: badanie Hisayamy. | CEL: Związek między profilami lipidowymi a patologią choroby Alzheimera (AD) na poziomie populacji jest niejasny. Poszukiwaliśmy dowodów na patologiczne ryzyko nieprawidłowego metabolizmu lipidów związane z AD. METODY: Badanie obejmowało próbki mózgu z serii 147 sekcji zwłok przeprowadzonych w latach 1998-2003 mieszkańców miasta Hisayama w Japonii (76 mężczyzn i 71 kobiet), którzy przeszli badania kliniczne w 1988 roku. Profile lipidowe, takie jak cholesterol całkowity (TC) , triglicerydy i cholesterol w lipoproteinach o wysokiej gęstości (HDLC) zmierzono w 1988 roku. Cholesterol w lipoproteinach o niskiej gęstości (LDLC) obliczono za pomocą wzoru Friedewalda. Płytki nerwowe (NP) oceniano zgodnie z wytycznymi Consortium to Establish a Registry for Alzheimer's Disease (CERAD), a splątki neurofibrylarne (NFT) zgodnie ze stadium Braaka. Związki między każdym profilem lipidowym a patologią AD zbadano poprzez analizę kowariancji i analizy regresji logistycznej. WYNIKI: Skorygowane średnie TC, LDLC, TC/HDLC, LDLC/HDLC i non-HDLC (zdefiniowane jako TC-HDLC) były istotnie wyższe u osób z NP, nawet w nielicznych lub umiarkowanych stadiach (CERAD = 1 lub 2), w porównaniu z osobnikami bez NP w modelach wielowymiarowych, w tym nosicielu APOE ε4 i innych czynników zakłócających. Osoby w najwyższych kwartylach tych profili lipidowych miały znacznie wyższe ryzyko wystąpienia nanocząsteczek w porównaniu z osobami w niższych odpowiednich kwartylach, co może sugerować efekt progowy. Odwrotnie, nie było związku między profilem lipidowym a NFT. WNIOSEK: Wyniki tego badania sugerują, że dyslipidemia zwiększa ryzyko patologii typu płytkowego. |
MED-727 | Oświetlenie „czarnej skrzynki”. Opis 4454 wizyt pacjentów u 138 lekarzy rodzinnych. | TŁO: Treść i kontekst wizyt ambulatoryjnych w praktyce rodzinnej nigdy nie zostały w pełni opisane, co pozostawia wiele aspektów praktyki rodzinnej w „czarnej skrzynce”, niewidocznej dla decydentów politycznych i rozumianej jedynie w odosobnieniu. W tym artykule opisano środowiskowe praktyki rodzinne, lekarzy, pacjentów i wizyty ambulatoryjne. METODY: Praktykujących lekarzy rodzinnych w północno-wschodnim Ohio zaproszono do udziału w wielometodowym badaniu treści praktyki podstawowej opieki zdrowotnej. Pielęgniarki badawcze bezpośrednio obserwowały kolejne wizyty pacjentów i zbierały dodatkowe dane, korzystając z przeglądów dokumentacji medycznej, kwestionariuszy dla pacjentów i lekarzy, danych rozliczeniowych, list kontrolnych środowiska praktyki i notatek etnograficznych. WYNIKI: Zaobserwowano wizyty 4454 pacjentów u 138 lekarzy w 84 gabinetach. Wizyty ambulatoryjne u lekarzy rodzinnych obejmowały szeroki zakres pacjentów, problemów i poziomów złożoności. Przeciętny pacjent złożył w gabinecie 4,3 wizyty w ciągu ostatniego roku. Średni czas trwania wizyty wynosił 10 minut. Pięćdziesiąt osiem procent wizyt dotyczyło ostrej choroby, 24% choroby przewlekłej, a 12% opieki zdrowotnej. Najczęstszym sposobem wykorzystania czasu było zbieranie wywiadu, planowanie leczenia, badanie fizykalne, edukacja zdrowotna, informacje zwrotne, informacje rodzinne, rozmowy, strukturyzacja interakcji i pytania pacjentów. WNIOSKI: Praktyka rodzinna i wizyty pacjentów są złożone, z konkurującymi ze sobą wymaganiami i możliwościami rozwiązywania szerokiego zakresu problemów jednostek i rodzin na przestrzeni czasu i na różnych etapach zdrowia i choroby. Wielometodowe badania w warunkach praktyki mogą zidentyfikować sposoby zwiększenia konkurencyjnych możliwości praktyki rodzinnej w celu poprawy zdrowia swoich pacjentów. |
MED-728 | Bariery w udzielaniu porad żywieniowych cytowane przez lekarzy: ankieta wśród lekarzy podstawowej opieki zdrowotnej. | W kluczowym badaniu z 1995 r. Kushner opisał postawy, praktyki zachowań i bariery w dostarczaniu porad żywieniowych przez lekarzy podstawowej opieki zdrowotnej. W artykule uznano poradnictwo żywieniowe i dietetyczne za kluczowe elementy świadczenia usług profilaktycznych przez lekarzy podstawowej opieki zdrowotnej. Kushner wezwał do wieloaspektowego podejścia do zmiany praktyk doradczych lekarzy. Panuje dziś przekonanie, że niewiele się zmieniło. Healthy People 2010 i amerykańska grupa zadaniowa ds. prewencji identyfikują potrzebę, aby lekarze zajmowali się żywieniem pacjentów. Celem na rok 2010 było zwiększenie do 75% odsetka wizyt w gabinecie, które obejmowały zamawianie lub udzielanie porad dietetycznych pacjentom z rozpoznaniem choroby sercowo-naczyniowej, cukrzycy lub nadciśnienia. Podczas przeglądu w połowie kursu odsetek faktycznie spadł z 42% do 40%. Lekarze podstawowej opieki zdrowotnej nadal wierzą, że udzielanie porad żywieniowych leży w ich sferze odpowiedzialności. Jednak nadal istnieje luka między odsetkiem pacjentów, którzy według lekarzy mogliby skorzystać na poradnictwie żywieniowym, a tymi, którzy otrzymują je od lekarza pierwszego kontaktu lub są kierowani do dietetyków i innych pracowników służby zdrowia. Bariery przytaczane w ostatnich latach to nadal te, które wymienia Kushner: brak czasu i rekompensat oraz, w mniejszym stopniu, brak wiedzy i zasobów. Wizja Naczelnego Chirurga z 2010 r. dotycząca zdrowego i sprawnego narodu oraz kampania „Let's Move” Pierwszej Damy Obamy zwracają uwagę na potrzebę udzielania porad dorosłym i dzieciom w zakresie diety i aktywności fizycznej. |
MED-729 | Przeniesienie materiału z rdzenia kręgowego do kolejnych tusz bydlęcych przy rozszczepianiu. | Podczas procesu uboju tusze bydlęce są rozdzielane przez piłowanie centralnie wzdłuż kręgosłupa, co powoduje zanieczyszczenie każdej połówki materiałem rdzenia kręgowego. Stosując nową metodę opartą na teście PCR w czasie rzeczywistym, zmierzyliśmy transfer tkanek między tuszami za pośrednictwem piły. Do 2,5% tkanki odzyskanej z każdej z pięciu kolejnych tusz przez pobranie wymazu z rozszczepionej twarzy kręgu pochodziło z pierwszej tuszy, która miała zostać podzielona; około 9 mg stanowiła tkanka rdzenia kręgowego. W kontrolowanych warunkach w doświadczalnej rzeźni, po rozcięciu od pięciu do ośmiu tusz, w pile zgromadziło się od 23 do 135 g tkanki. Z całkowitej odzyskanej tkanki, od 10 do 15% pochodziło z pierwszej tuszy, a od 7 do 61 mg stanowiła tkanka rdzenia kręgowego z pierwszej tuszy. W zakładach komercyjnych w Wielkiej Brytanii z piły odzyskano od 6 do 101 g tkanki, w zależności od konkretnej procedury mycia piły i liczby przetworzonych tusz. W związku z tym, gdyby zwłoki zakażone gąbczastą encefalopatią bydła dostały się na linię ubojową, główne ryzyko późniejszego skażenia tuszy pochodziłoby z resztek tkanek gromadzących się w piły do rozłupywania. Praca ta podkreśla znaczenie skutecznego czyszczenia piły i wskazuje, że konieczne są modyfikacje projektu, aby zminimalizować gromadzenie się szczątków tkanki rdzenia kręgowego, a tym samym ryzyko krzyżowego zanieczyszczenia tusz. |
MED-730 | Kliniczne zdrowie stada, zarządzanie gospodarstwem i oporność na środki przeciwdrobnoustrojowe w Campylobacter coli na fermach tuczników trzody chlewnej w Szwajcarii. | Ogólnoświatowy wzrost oporności mikroorganizmów na środki przeciwdrobnoustrojowe komplikuje leczenie zakażonych ludzi. Przeprowadziliśmy analizę czynników ryzyka dla występowania opornej na środki przeciwdrobnoustrojowe Campylobacter coli w 64 szwajcarskich fermach tuczu świń. W okresie od maja do listopada 2001 r. pobrano 20 próbek kału na gospodarstwo z podłogi kojców, w których trzymano tuczniki na krótko przed ubojem. Próbki połączono i hodowano na gatunki Campylobacter. Wyizolowane szczepy Campylobacter przetestowano pod kątem oporności na wybrane środki przeciwdrobnoustrojowe. Ponadto informacje na temat zdrowia stada i aspektów zarządzania były dostępne z innego badania. Ponieważ jakość danych dotyczących historii stosowania środków przeciwdrobnoustrojowych w gospodarstwach była niska, można było przeanalizować tylko czynniki ryzyka niebędące środkami przeciwdrobnoustrojowymi. Przeprowadzono analizy statystyczne pod kątem oporności na cyprofloksacynę, erytromycynę, streptomycynę, tetracyklinę oraz oporności wielokrotnej, którą zdefiniowano jako oporność na trzy lub więcej środków przeciwdrobnoustrojowych. Czynniki ryzyka dla tych wyników – skorygowane o zależność próbek na poziomie stada – zostały przeanalizowane w pięciu uogólnionych modelach estymacji-równań. Częstość występowania oporności na środki przeciwdrobnoustrojowe wśród izolatów Campylobacter wynosiła 26,1% cyprofloksacyny, 19,2% erytromycyny, 78,0% streptomycyny, 9,4% tetracykliny i 6,5% oporności wielokrotnej. Ważnymi czynnikami ryzyka przyczyniającymi się do występowania szczepów opornych były skrócone ogony, kulawizny, zmiany skórne, pasza bez serwatki oraz karmienie ad libitum. Wielokrotna oporność była bardziej prawdopodobna w gospodarstwach, które tylko częściowo stosowały system „all-in-all-out” (iloraz szans = 37) lub system ciągłego przepływu (iloraz szans = 3) w porównaniu ze ścisłym „all-in-all-out” pływ. Występowanie kulawizny (OR = 25), niegospodarności (OR = 15) i zadrapań na ramieniu (OR = 5) w stadzie również zwiększało szanse na wielokrotny opór. Badanie to wykazało, że w fermach tuczu, które utrzymywały dobry stan zdrowia stada i optymalne zarządzanie gospodarstwem, częstość występowania oporności na środki przeciwdrobnoustrojowe była również bardziej korzystna. |
MED-731 | Trzy rzadkie przypadki wąglika pochodzące z tego samego źródła. | Wąglik to ostra infekcja bakteryjna wywołana przez Bacillus anthracis. Ludzie zarażają się w warunkach naturalnych poprzez kontakt z zarażonymi zwierzętami lub skażonymi produktami zwierzęcymi. Około 95% ludzkiego wąglika dotyczy skóry, a 5% układu oddechowego. Wąglik żołądkowo-jelitowy występuje bardzo rzadko i odnotowano go w mniej niż 1% wszystkich przypadków. Zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych wąglika jest rzadkim powikłaniem którejkolwiek z pozostałych trzech postaci choroby. Opisujemy trzy rzadkie przypadki wąglika (zapalenie przewodu pokarmowego, jamy ustnej i gardła oraz opon mózgowo-rdzeniowych) pochodzące z tego samego źródła. Trzech pacjentów pochodziło z jednej rodziny i zostało przyjętych z różnymi obrazami klinicznymi po spożyciu niedogotowanego mięsa chorej owcy. Przypadki te podkreślają potrzebę świadomości występowania wąglika w diagnostyce różnicowej na obszarach, na których choroba pozostaje endemiczna. |
MED-732 | Rozpowszechnienie tkanki ośrodkowego układu nerwowego podczas uboju bydła w trzech ubojniach irlandzkich. | Próbki gąbki pobrano z tusz, mięsa, personelu i powierzchni zaangażowanych w czynności związane z ogłuszaniem, ubojem i obróbką/odkostnianiem w trzech rzeźniach oraz z detalicznych produktów wołowych. Próbki badano pod kątem obecności białek specyficznych dla ośrodkowego układu nerwowego (OUN) (syntaksyna 1B i/lub glejowe fibrylarne białko kwasowe (GFAP), jako wskaźników zanieczyszczenia tkanką ośrodkowego układu nerwowego. Syntaksynę 1B i GFAP wykryto w wielu gąbkach próbki pobrane wzdłuż linii uboju oraz w chłodniach wszystkich trzech ubojni; GFAP wykryto również w jednej próbce mięśnia najdłuższego (polędwicy) pobranej w hali rozbioru jednej z ubojni, ale nie w dwóch pozostałych ubojniach lub w sprzedaży detalicznej mięsa . |
MED-733 | Artropatia amyloidowa u kurcząt. | W pracy przedstawiono przegląd aktualnej wiedzy na temat artropatii amyloidowej u kurcząt, patogenezę amyloidozy ogólnie i u ptaków, opisane przypadki terenowe oraz badania przeprowadzone w celu oceny amyloidogenności różnych czynników w porównaniu z Enterococcus faecalis. Przedstawiono zwierzęcy model artropatii amyloidowej oraz badania nad patogenezą artropatycznych i amyloidogennych zakażeń E. faecalis w warstwach brunatnych. Przegląd kończy się opisem patologii artropatii amyloidowej, biochemiczną charakterystyką białka amyloidu stawów kurczaka jako typu AA, badaniem zaangażowanego genu amyloidu A (SAA) w surowicy oraz lokalnej ekspresji mRNA SAA w stawach i wątrobie . |
MED-734 | Podatność kaczki domowej (Anas platyrhynchos) na eksperymentalne zakażenie oocystami Toxoplasma gondii. | W sumie 28 kaczek domowych podzielono na siedem grup po cztery kaczki. Sześć grup zaszczepiono per os 10(1), 10(2), 10(3), 10(4), 10(5) i 10(5.7) oocystami Toxoplasma gondii (szczep K21, który jest niezjadliwy dla myszy) , a pozostałą grupę zastosowano jako kontrolę. Przeciwciała przeciwko T. gondii wykryto u wszystkich kaczek za pomocą pośredniego testu przeciwciał fluorescencyjnych pierwszego dnia 7 po inokulacji (p.i.). Stwierdzono miana przeciwciał w zakresie od 1:20 do 1:640 w zależności od zakaźnej dawki oocyst. Od dnia 14 p.i. miana przeciwciał wzrosły do 1:80 do 1:20 480. Pomiędzy 14 a 28 dniem p.i. (koniec doświadczenia), miana przeciwciał spadły u 14 kaczek, pozostały takie same u siedmiu kaczek i nadal wzrastały u trzech kaczek. Test biologiczny na myszach ujawnił T. gondii w mięśniach piersi i nóg, sercu (100%, n=47), mózgu (91%, n=22), wątrobie (54%, n=13) i żołądku (46%, n=24). Zakażone kaczki nie wykazywały żadnych objawów klinicznych; jednak wyniki testu biologicznego wskazują, że w porównaniu z niektórymi ptakami grzebiącymi, kaczki domowe były stosunkowo podatne na infekcję T. gondii. |
MED-735 | Rozpowszechnienie i częstość występowania wrzodów żołądka i dwunastnicy podczas leczenia ochronnymi naczyniowymi dawkami aspiryny. | Wstęp: Aspiryna jest cenna w zapobieganiu zdarzeniom naczyniowym, ale informacje o częstości wrzodów są niezbędne do podejmowania decyzji dotyczących stosunku ryzyka do korzyści u poszczególnych pacjentów. CEL: Określenie częstości występowania i częstości występowania wrzodów w populacji reprezentatywnej dla osób leczonych aspiryną oraz ocena predyktorów ryzyka. METODY: Pacjenci przyjmujący aspirynę 75-325 mg dziennie byli rekrutowani z czterech krajów. Wykluczono stosowanie leków gastroprotekcyjnych lub innych niesteroidowych leków przeciwzapalnych. Zmierzyliśmy punktową częstość występowania owrzodzeń endoskopowych po ilościowej ocenie objawów dyspeptycznych. Częstość występowania oceniano 3 miesiące później u osób kwalifikujących się do kontynuacji (brak owrzodzenia wyjściowego lub powodu do stosowania środków gastroprotekcyjnych). WYNIKI: U 187 pacjentów częstość występowania wrzodów wyniosła 11% [95% przedział ufności (CI) 6,3-15,1%]. Tylko 20% miało objawy dyspeptyczne, nie różniące się istotnie od pacjentów bez wrzodów. Częstość występowania owrzodzeń u 113 pacjentów obserwowanych przez 3 miesiące wyniosła 7% (95% CI 2,4-11,8%). Zakażenie Helicobacter pylori zwiększało ryzyko owrzodzenia dwunastnicy [iloraz szans (OR) 18,5, 95% CI 2,3-149,4], podobnie jak wiek >70 lat dla wrzodów żołądka i dwunastnicy łącznie (OR 3,3, 95% CI 1,3-8,7). WNIOSKI: Wrzody żołądka i dwunastnicy występują u co dziesiątego pacjenta przyjmującego niską dawkę aspiryny i większość z nich jest bezobjawowa; wymaga to rozważenia podczas omawiania ryzyka/korzyści z pacjentami. Czynniki ryzyka obejmują starszy wiek i H. pylori (w przypadku wrzodu dwunastnicy). |
MED-736 | Choroba uchyłkowa: epidemiologia i leczenie | Choroba uchyłkowa jelita grubego jest jedną z najczęstszych chorób w społeczeństwie zachodnim i jest jedną z głównych przyczyn wizyt ambulatoryjnych i przyczyn hospitalizacji. Chociaż wcześniej uważano, że jest to choroba dotykająca głównie osoby starsze, częstość występowania wzrasta wśród osób w wieku poniżej 40 lat. Choroba uchyłkowa najczęściej objawia się niepowikłanym zapaleniem uchyłków, a podstawą postępowania jest antybiotykoterapia i odpoczynek jelit. Odcinkowe zapalenie jelita grubego związane z uchyłkami ma wspólne cechy histopatologiczne z nieswoistym zapaleniem jelit i może odnieść korzyść z leczenia 5-aminosalicylanów. Leczenie chirurgiczne może być konieczne u pacjentów z nawracającym zapaleniem uchyłków lub jednym z jego powikłań, w tym ropniem okołouchyłkowym, perforacją, chorobą z przetokami oraz zwężeniami i/lub niedrożnością. Résumé La maladie diverticulaire du côlon est l’une des pathologies les plus prévalentes de la société occidentale et des principales powoduje konsultacje ambulatoires et d’hospitalisations. Na croyait qu’elle touchait surtout les personnes âgées, mais son fraction est en croissance auprès des personnes de moins de 40 ans. La maladie diverticulaire se manifeste surtout sous forme de diverticulite sans compplication, et la pierre angulaire du traitement est l’antibiothérapie et le repos intestinal. La colite segmentaire associée aux diverticules partage des caractéristiques histopatologiques avec les maladies inflammatoires de l’intestin et peut profiter d’un traitement aux 5-aminosalicylates. Nagroda i opłata chirurgiczna nałożona na chirurgiczną obecność nawracającą lub nawracającą powikłań związanych z powikłaniami, obejmująca chirurgię chirurgiczną, perforację, przetokę i stęenie lub przeszkody. |
MED-743 | Leki ziołowe, inne niż ziele dziurawca, w leczeniu depresji: przegląd systematyczny. | CEL: Ocena leków ziołowych, innych niż ziele dziurawca, w leczeniu depresji. ŹRÓDŁA DANYCH/METODY WYSZUKIWANIA: Przeprowadzono komputerowe przeszukanie Medline, Cinahl, AMED, ALT Health Watch, artykułów psychologicznych, informacji psychologicznych, baz danych bieżącej zawartości, rejestru badań kontrolowanych Cochrane oraz bazy danych przeglądów systematycznych Cochrane. Skontaktowano się z naukowcami i ręcznie przeszukano bibliografie odpowiednich artykułów oraz wcześniejsze metaanalizy w celu znalezienia dodatkowych odnośników. METODY PRZEGLĄDU: Badania zostały włączone do przeglądu, jeśli były to prospektywne badania na ludziach oceniające leki ziołowe, inne niż ziele dziurawca, w leczeniu łagodnej do umiarkowanej depresji i wykorzystywały zatwierdzone instrumenty do oceny kwalifikacji uczestników i klinicznych punktów końcowych. WYNIKI: Zidentyfikowano dziewięć prób spełniających wszystkie wymagania kwalifikacyjne. Trzy badania dotyczyły piętna szafranu, dwa płatki szafranu, a jedno porównywało znamię szafranu z płatkiem. Odnaleziono również indywidualne badania dotyczące lawendy, żmijowca i różeńca. DYSKUSJA: Omówiono wyniki prób. Stwierdzono, że piętno szafranu jest znacznie skuteczniejsze niż placebo i równie skuteczne jak fluoksetyna i imipramina. Płatek szafranu był znacznie bardziej skuteczny niż placebo i okazał się równie skuteczny w porównaniu do piętna fluoksetyny i szafranu. Stwierdzono, że lawenda jest mniej skuteczna niż imipramina, ale połączenie lawendy i imipraminy było znacznie skuteczniejsze niż sama imipramina. W porównaniu z placebo stwierdzono, że żmijowiec znacząco zmniejsza wyniki depresji w 4 tygodniu, ale nie w 6 tygodniu. Stwierdzono również, że Rhodiola znacząco łagodzi objawy depresji w porównaniu z placebo. WNIOSEK: Wiele leków ziołowych jest obiecujących w leczeniu łagodnej do umiarkowanej depresji. |
MED-744 | Terapia szafranem i boginią w Thera. | Niniejszy artykuł przedstawia nową interpretację unikalnego malowidła ściennego z epoki brązu (ok. 3000-1100 pne) w budynku Xeste 3 w Akrotiri, Thera. Krokus carturightianus i jego substancja czynna, szafran, są głównymi tematami w Xeste 3. Kilka linii dowodów sugeruje, że znaczenie tych fresków dotyczy szafranu i uzdrawiania: metod eksponowania stygmatów; (2) malarskie przedstawienie linii produkcji szafranu od zrywania kwiatów do zbierania stygmatów; oraz (3) sama liczba (dziewięćdziesiąt) wskazań medycznych, dla których szafran był używany od epoki brązu do chwili obecnej. Freski Xeste 3 wydają się przedstawiać boskość uzdrawiania związaną z jej fitoterapią, szafranem. Kulturowe i handlowe powiązania między Theranami, światem Morza Egejskiego i sąsiednimi cywilizacjami na początku drugiego tysiąclecia pne wskazują na ścisłą sieć wymiany tematycznej, ale nie ma dowodów na to, że Akrotiri pożyczył którekolwiek z tych medycznych (lub ikonograficznych) przedstawień. Złożona linia produkcyjna, monumentalna ilustracja bogini medycyny z atrybutem szafranu i ten najwcześniejszy botanicznie dokładny obraz leku ziołowego to innowacje Theran. |
MED-745 | Podwójnie ślepa, randomizowana, kontrolowana placebo próba: złoty standard czy złoty cielę? | Podwójna ślepa próba z randomizacją (RCT) jest akceptowana przez medycynę jako obiektywna metodologia naukowa, która, gdy jest idealnie przeprowadzona, daje wiedzę nieskażoną uprzedzeniami. Trafność RCT opiera się nie tylko na teoretycznych argumentach, ale także na rozbieżności między RCT a mniej rygorystycznymi dowodami (różnica jest czasami uważana za obiektywną miarę stronniczości). Przedstawiono krótki przegląd historycznych i najnowszych wydarzeń w „argumencie rozbieżności”. Artykuł następnie analizuje możliwość, że niektóre z tych „odstępstw od prawdy” mogą być wynikiem artefaktów wprowadzonych przez sam zamaskowany RCT. Czy „bezstronna” metoda może powodować stronniczość? Wśród badanych eksperymentów znajdują się te, które zwiększają surowość metodologiczną normalnego RCT w celu uczynienia eksperymentu mniej podatnym na wywroty ze strony umysłu. Metodologia ta, hipotetyczny standard „platynowy”, może być wykorzystana do oceny „złotego” standardu. Ukrywanie się w RCT kontrolowanym placebo wydaje się być w stanie generować „strój maskujący”. Pokrótce omówiono również inne potencjalne uprzedzenia, takie jak „samodzielny wybór badacza”, „preferencje” i „zgoda”. Takie potencjalne zniekształcenia wskazują, że podwójnie ślepa próba RCT może nie być obiektywna w sensie realistycznym, ale raczej jest obiektywna w „łagodniejszym” sensie dyscyplinarnym. Niektóre „fakty” mogą nie istnieć niezależnie od aparatu ich wytwarzania. |
MED-746 | Ocena Crocus sativus L. (szafran) na męskie zaburzenia erekcji: badanie pilotażowe. | W tym badaniu badano wpływ Crocus sativus (szafran) na męskie zaburzenia erekcji (ED). Dwudziestu mężczyzn z zaburzeniami erekcji było obserwowanych przez dziesięć dni, podczas których każdego ranka przyjmowali tabletkę zawierającą 200 mg szafranu. Na początku leczenia i pod koniec dziesięciu dni pacjenci przeszli test nocnego narastania prącia (NPT) oraz międzynarodowy kwestionariusz funkcji erekcji (IIEF-15). Po dziesięciu dniach przyjmowania szafranu nastąpiła statystycznie istotna poprawa sztywności wierzchołka i tomescencji wierzchołka oraz sztywności podłoża i tomescencji podłoża. Wyniki całkowite ILEF-15 były istotnie wyższe u pacjentów po leczeniu szafranem (przed leczeniem 22,15 +/- 1,44; po leczeniu 39,20 +/- 1,90, p < 0,001). Szafran wykazywał pozytywny wpływ na funkcje seksualne, zwiększając liczbę i czas trwania erekcji obserwowanych u pacjentów z zaburzeniami erekcji nawet po 10 dniach przyjmowania. |
MED-748 | Praktyka lekarska a autorytet społeczny. | Kwestie etyki lekarskiej są często traktowane jako szczególnie trudne problemy kazuistyczne lub jako trudne przypadki ilustrujące paradoksy lub przewagi w globalnych teoriach moralnych. Argumentuję tutaj, w opozycji do takich podejść, za nieoddzielnością kwestii historii społecznej i teorii społecznej od jakiejkolwiek normatywnej oceny praktyk medycznych. Przedmiotem dyskusji jest kwestia legitymizacji władzy społecznej sprawowanej przez lekarzy oraz niewystarczalności tradycyjnej obrony takiego autorytetu w społeczeństwach liberalnych (woluntarystyka, podejście świadomej zgody), a także tradycyjnych ataków na takie strategie (krytyka ideologiczna). ). Uważa się, że postrzeganie takiego autorytetu jako związanego z instytucją i opartego na roli, może pomóc w szerszym i bardziej adekwatnym przeformułowaniu tego, co jest „problemem etycznym” w praktyce medycznej i dlaczego. |
MED-749 | Obecny pogląd na edukację żywieniową w amerykańskich szkołach medycznych. | W przeszłości lekarze postrzegali jakość szkolenia żywieniowego na studiach medycznych jako niewystarczającą. Przegląd literatury sugeruje, że to postrzeganie nie zmieniło się znacząco od lat pięćdziesiątych. Wiele szkół pracowało nad stworzeniem programów żywienia klinicznego do użytku podczas studiów medycznych. Co ciekawe, dane sugerują, że postrzeganie przez studentów medycyny znaczenia żywienia klinicznego może się zmniejszyć podczas studiów medycznych. Najnowsze dane potwierdzają znaczenie ukierunkowanej terapii żywieniowej w celu zmniejszenia zachorowalności i śmiertelności, jednak liczba lekarzy zainteresowanych żywieniem wydaje się spadać, a w szkołach medycznych odbywa się mniej godzin szkolenia żywieniowego. Jednym z możliwych rozwiązań poprawy zarówno szkolenia, jak i świadomości problemu, jest wdrożenie programu certyfikacji zarówno dla studentów, jak i preceptorów, wzorowanego na szkoleniu Cardiac Life Support oferowanym przez American Heart Association. |
MED-751 | Tłuszcz i cholesterol w diecie a ryzyko chorób układu krążenia u osób starszych: badanie ABC zdrowia | TŁO I CELE Chociaż tłuszcze i cholesterol w diecie były wcześniej związane z ryzykiem chorób sercowo-naczyniowych (CVD) w populacjach w średnim wieku, mniej wiadomo o osobach starszych. Celem tego badania było określenie związku między tłuszczami w diecie, cholesterolem i jajami a ryzykiem CVD wśród osób dorosłych w wieku 70–79 lat mieszkających w społeczności w badaniu Health, Aging and Body Composition Study. METODY I WYNIKI Dietę oceniano za pomocą ankietowanego kwestionariusza zawierającego 108 pytań dotyczących częstotliwości spożywania posiłków (n=1941). Zdarzenia CVD zdefiniowano jako potwierdzony zawał mięśnia sercowego, zgon wieńcowy lub udar mózgu. Względne odsetki CVD w ciągu 9 lat obserwacji oszacowano przy użyciu modeli proporcjonalnych hazardów Coxa. Podczas obserwacji odnotowano 203 przypadki CVD. Nie było istotnych związków między tłuszczami w diecie a ryzykiem CVD. Cholesterol w diecie (HR (95% CI): 1,47 (0,93, 2,32) dla górnego vs. dolnego tercyla; P dla trendu, 0,10) i spożycie jajek (HR (95% CI): 1,68 (1,12, 2,51) dla 3+ /tydzień vs. <1/tydzień); P dla trendu, 0,01) wiązało się ze zwiększonym ryzykiem CVD. Jednak w analizach podgrup cholesterol w diecie i spożycie jaj wiązały się ze zwiększonym ryzykiem CVD tylko wśród osób starszych z cukrzycą typu 2 (HR (95% CI): odpowiednio 3,66 (1,09, 12,29) i 5,02 (1,63, 15,52) dla górny i dolny tercyl/grupę). WNIOSKI Cholesterol w diecie i spożywanie jaj były związane ze zwiększonym ryzykiem CVD wśród starszych, mieszkających w społeczności osób dorosłych z cukrzycą typu 2. Uzasadnione są dalsze badania nad biologicznym mechanizmem(ami) zwiększonego ryzyka CVD z wyższym poziomem cholesterolu w diecie i częstym spożywaniem jaj wśród starszych osób z cukrzycą. |
MED-752 | Fitoestrogeny i ich kombinacje w niskich dawkach hamują ekspresję mRNA i aktywność aromatazy w ludzkich komórkach ziarnistych lutealnych. | Istnieją dowody na to, że niektóre fitoestrogeny hamują aromatazę, enzym przekształcający androgeny w estrogeny. Badania kinetyczne w preparatach bezkomórkowych pokazują, że mogą one hamować aromatazę poprzez konkurencyjne wiązanie się z enzymem, ale brakuje badań badających długoterminowy wpływ fitoestrogenów na ekspresję enzymów steroidogennych. W badaniu tym przetestowano hipotezę, że fitoestrogeny mogą zmniejszać aktywność aromatazy poprzez zmniejszenie jej ekspresji. Eksperymenty przeprowadzono na pierwotnych hodowlach ludzkich komórek granulosa-luteal (GL) po ich ekspozycji na fitoestrogeny przez 48 godzin. Aktywność aromatazy mierzono przez zdolność komórek do konwersji testosteronu do estradiolu przez okres 4 godzin, a następnie mierzono ekspresję mRNA aromatazy (mRNA(arom)) z tych samych komórek przy użyciu ilościowej PCR w czasie rzeczywistym. Badanymi związkami były flawony, apigenina i kwercetyna oraz izoflawony, genisteina, biochanina A i daidzeina w dawkach 10 mikroM i 100 nM. Badano również kombinacje tych związków w niższej dawce. Wszystkie badane związki w sposób zależny od dawki zmniejszały średnie mRNA(arom) w porównaniu z kontrolami. Apigenina była najsilniejszym inhibitorem ze znaczącym hamowaniem mRNA (arom) obserwowanym zarówno przy 10 mikroM, jak i 100 nM, podczas gdy inne flawonoidy (z wyjątkiem biochaniny A) wywoływały znaczące hamowanie tylko (p<or=0,05) przy wyższej dawce. Mieszaniny związków w niskich dawkach (100 nM) były nieskuteczne, z wyjątkiem połączenia trzech izoflawonów, które indukowały znaczące hamowanie mRNA(arom). Zmiany w aktywności aromatazy były zbieżne z wynikami mRNA(arom), a dodatkowe badania wykazały, że redukcja aktywności aromatazy była znacznie opóźniona w czasie w porównaniu ze spadkiem mRNA(arom.). Jest to pierwsze badanie porównujące działanie różnych fitoestrogenów, pojedynczo lub w kombinacji niskodawkowej, na ekspresję i aktywność aromatazy w komórkach ludzkich i sugeruje, że przewlekła ekspozycja z dietą i akumulacja w tkankach mieszanek niskodawkowych fitoestrogenów może mieć poważne konsekwencje dla aktywności aromatazy i produkcji estrogenów. |
MED-753 | Poziom estrogenu w płynie aspiracyjnym i surowicy z brodawek sutkowych podczas randomizowanego badania sojowego | Wstęp Opierając się na hipotetycznym działaniu ochronnym, zbadaliśmy wpływ pokarmów sojowych na estrogeny w płynie aspiracyjnym sutków (NAF) i surowicy, które są możliwymi wskaźnikami ryzyka raka piersi. Metody W projekcie naprzemiennym losowo przydzieliliśmy 96 kobiet, które wyprodukowały ≥10 μl NAF, do diety o wysokiej lub niskiej zawartości soi przez 6 miesięcy. Podczas diety bogatej w soję uczestnicy spożywali 2 porcje mleka sojowego, tofu lub orzechów sojowych (około 50 mg izoflawonów dziennie); podczas diety niskosojowej utrzymywali swoją zwykłą dietę. Sześć próbek NAF uzyskano przy użyciu aspiratora FirstCyte©. Estradiol (E2) i siarczan estronu (E1S) były oceniane w NAF i estronu (E1) w surowicy tylko za pomocą wysoce czułych testów radioimmunologicznych. Zastosowano modele regresji z efektami mieszanymi uwzględniające powtarzane pomiary i limity lewostronnej cenzury. Wyniki Średnie E2 i E1S były niższe podczas diety wysokosojowej niż niskosojowej (odpowiednio 113 vs. 313 pg/ml i 46 vs. 68 ng/ml) bez osiągnięcia istotności (p=0,07); interakcja między grupą a dietą i nie była istotna. Nie było wpływu leczenia soją na E2 (p=0,76), E1 (p=0,86) lub E1S (p=0,56). Wśród osób, NAF i poziomy E2 w surowicy (rs=0,37; p<0,001), ale nie E1S (rs=0,004; p=0,97) były skorelowane. E2 i E1S w NAF i surowicy były silnie powiązane (rs=0,78 i rs=0,48; p<0,001). Wnioski Pokarmy sojowe w ilościach spożywanych przez Azjatów nie zmieniały znacząco poziomu estrogenów w NAF i surowicy. Wpływ Tendencja do obniżenia poziomu estrogenów w NAF podczas diety bogatej w soję budzi obawy o niekorzystny wpływ żywności sojowej na ryzyko raka piersi. |
MED-754 | Wpływ portfolio dietetycznego produktów spożywczych obniżających poziom cholesterolu podawanych na 2 poziomach intensywności porad żywieniowych dotyczących lipidów w surowicy w hiperlipidemii: a... | KONTEKST: Łączenie produktów spożywczych o uznanych właściwościach obniżających poziom cholesterolu (portfel dietetyczny) okazało się wysoce skuteczne w obniżaniu poziomu cholesterolu w surowicy w warunkach kontrolowanych metabolicznie. CEL: Ocena wpływu portfolio dietetycznego podawanego na 2 poziomach intensywności na procentową zmianę cholesterolu lipoprotein o niskiej gęstości (LDL-C) wśród uczestników stosujących samodzielnie wybrane diety. PROJEKT, OTOCZENIE I UCZESTNICY: Równoległe badanie obejmujące 351 uczestników z hiperlipidemią z 4 uczestniczących ośrodków akademickich w Kanadzie (Quebec City, Toronto, Winnipeg i Vancouver) przydzielonych losowo między 25 czerwca 2007 r. a 19 lutego 2009 r. do 1 3 zabiegi trwające 6 miesięcy. INTERWENCJA: Uczestnicy otrzymywali porady dietetyczne przez 6 miesięcy dotyczące albo diety terapeutycznej o niskiej zawartości tłuszczów nasyconych (kontrola) albo portfolio dietetycznego, w przypadku którego porady były udzielane z różną częstotliwością, które kładły nacisk na włączenie do diety steroli roślinnych, białka sojowego, włókien lepkich i orzechy. Portfolio rutynowej diety obejmowało 2 wizyty w klinice w ciągu 6 miesięcy, a portfolio dotyczące intensywnej diety obejmowało 7 wizyt w klinice w ciągu 6 miesięcy. GŁÓWNE MIARY EFEKTOWE: Procentowa zmiana stężenia LDL-C w surowicy. WYNIKI: W zmodyfikowanej analizie zamiaru leczenia obejmującej 345 uczestników, ogólny wskaźnik rezygnacji nie różnił się istotnie między grupami leczenia (18% dla portfela intensywnej diety, 23% dla portfela diety rutynowej i 26% dla grupy kontrolnej; dokładny test Fishera, P = 0,33). Zmniejszenie LDL-C z ogólnej średniej 171 mg/dl (95% przedział ufności [CI], 168-174 mg/dl) wyniosło -13,8% (95% CI, -17,2% do -10,3%; P < ). 001) lub -26 mg/dl (95% CI, -31 do -21 mg/dl; P < 0,001) dla portfela intensywnej diety; -13,1% (95% CI, -16,7% do -9,5%; P < 0,001) lub -24 mg/dl (95% CI, -30 do -19 mg/dl; P < 0,001) w przypadku rutynowej diety teczka; i -3,0% (95% CI, -6,1% do 0,1%; P = 0,06) lub -8 mg/dl (95% CI, -13 do -3 mg/dl; P = 0,002) dla diety kontrolnej . Procentowa redukcja LDL-C dla każdego portfela dietetycznego była znacznie większa niż w przypadku diety kontrolnej (odpowiednio P < 0,001). Dwie interwencje z portfela dietetycznego nie różniły się istotnie (P = 0,66). Wśród uczestników przydzielonych losowo do jednej z interwencji z portfela dietetycznego, procentowe zmniejszenie stężenia LDL-C w portfelu dietetycznym było związane z przestrzeganiem diety (r = -0,34, n = 157, p < 0,001). WNIOSEK: Stosowanie portfolio dietetycznego w porównaniu z zaleceniami dietetycznymi o niskiej zawartości tłuszczów nasyconych spowodowało większe obniżenie LDL-C w ciągu 6 miesięcy obserwacji. REJESTRACJA BADANIA: Clinicaltrials.gov Identyfikator: NCT00438425. |
MED-756 | Związane z dietą skracanie telomerów i stabilność chromosomów | Ostatnie dowody wskazują na wpływ mikroelementów na utrzymywanie długości telomerów (TL). W celu zbadania, czy skrócenie telomerów związane z dietą ma jakiekolwiek znaczenie fizjologiczne i towarzyszyło mu istotne uszkodzenie genomu, w niniejszym badaniu TL oceniano za pomocą analizy końcowych fragmentów restrykcyjnych (TRF) w limfocytach krwi obwodowej 56 zdrowych osób, u których dostępne były szczegółowe informacje na temat nawyków żywieniowych, a dane porównano z częstością występowania mostków nukleoplazmatycznych (NPB), markera niestabilności chromosomowej związanej z dysfunkcją telomerów, uwidocznioną za pomocą testu mikrojądrowego zablokowanego przez cytokinezę. Aby zwiększyć zdolność do wykrywania nawet niewielkich zaburzeń funkcji telomerów, częstość występowania NPB oceniano również na komórkach eksponowanych in vitro na promieniowanie jonizujące. Zadbano o kontrolę potencjalnych czynników zakłócających, które mogą wpływać na TL, a mianowicie. wiek, genotyp hTERT i palenie tytoniu. Dane wykazały, że wyższe spożycie warzyw wiązało się z istotnie wyższym średnim TL (P = 0,013); w szczególności analiza związku między mikroskładnikami odżywczymi a średnim TL podkreśliła istotną rolę spożycia przeciwutleniaczy, zwłaszcza beta-karotenu, w utrzymaniu telomerów (P = 0,004). Jednak skrócenie telomerów związane z dietą nie skutkowało powiązanym wzrostem spontanicznych lub wywołanych promieniowaniem NPB. Przeanalizowano również rozkład TRF i zaobserwowano niewielką częstość występowania NPB indukowanych promieniowaniem (P = 0,03) u osób z większą liczbą bardzo krótkich TRF (<2 kb). Względna częstość występowania bardzo krótkich TRF była dodatnio związana ze starzeniem się (P = 0,008), ale nie była związana ze spożyciem warzyw i dziennym spożyciem mikroelementów, co sugeruje, że stopień erozji telomerów związany z niskim spożyciem antyoksydantów obserwowany w tym badaniu nie był tak duży. prowadzić do niestabilności chromosomów. |
MED-757 | Cofnięcie czasu: przyjęcie zdrowego stylu życia w średnim wieku. | CEL: Określenie częstości przyjmowania zdrowego stylu życia (5 lub więcej owoców i warzyw dziennie, regularne ćwiczenia, BMI 18,5-29,9 kg/m2, zakaz palenia) w kohorcie w średnim wieku i określenie późniejszych wskaźników chorób układu krążenia (CVD) i śmiertelność wśród osób prowadzących zdrowy tryb życia. METODY: Przeprowadziliśmy badanie kohortowe na zróżnicowanej próbie dorosłych w wieku 45-64 lat w ankiecie Atherosclerosis Risk in Communities. Wyniki to śmiertelność z jakiejkolwiek przyczyny oraz śmiertelna lub niezakończona zgonem choroba sercowo-naczyniowa. WYNIKI: Spośród 15 708 uczestników 1344 (8,5%) miało podczas pierwszej wizyty 4 nawyki zdrowego stylu życia, a 970 (8,4%) pozostałych przyjęło zdrowy tryb życia 6 lat później. Mężczyźni, Afroamerykanie, osoby o niższym statusie społeczno-ekonomicznym lub z wywiadem nadciśnienia tętniczego lub cukrzycy byli mniej skłonni do przyjęcia zdrowego stylu życia (wszyscy p < 0,05). W ciągu następnych 4 lat całkowita śmiertelność i zdarzenia sercowo-naczyniowe były niższe u osób, które niedawno adoptowały dziecko (odpowiednio 2,5% vs 4,2%, chi2P <0,01 i 11,7% vs 16,5%, chi2P <0,01) w porównaniu z osobami, które nie przyjęły zdrowy tryb życia. Po dostosowaniu nowi adoptujący mieli niższą śmiertelność z jakiejkolwiek przyczyny (OR 0,60, 95% przedział ufności [CI], 0,39-0,92) i mniej zdarzeń sercowo-naczyniowych (OR 0,65, 95% CI, 0,39-0,92) w ciągu następnych 4 lat. WNIOSKI: Osoby, które niedawno rozpoczęły zdrowy tryb życia w średnim wieku, odnotowują natychmiastową korzyść w postaci niższych wskaźników chorób sercowo-naczyniowych i śmiertelności. Należy wdrożyć strategie zachęcające do zdrowego stylu życia, zwłaszcza wśród osób z nadciśnieniem, cukrzycą lub niskim statusem społeczno-ekonomicznym. |
MED-758 | Zachowania związane ze stylem życia o niskim ryzyku i śmiertelność z jakiejkolwiek przyczyny: wyniki badania III badania śmiertelności | Cele. Zbadaliśmy związek między 4 zachowaniami niskiego ryzyka – nigdy niepaleniem, zdrową dietą, odpowiednią aktywnością fizyczną i umiarkowanym spożyciem alkoholu – a śmiertelnością w reprezentatywnej próbie osób w Stanach Zjednoczonych. Metody. Wykorzystaliśmy dane 16958 uczestników w wieku 17 lat i starszych w National Health and Nutrition Examination Survey III Mortality Study w latach 1988-2006. Wyniki. Liczba zachowań niskiego ryzyka była odwrotnie proporcjonalna do ryzyka śmiertelności. W porównaniu z uczestnikami, którzy nie wykazywali zachowań niskiego ryzyka, ci, którzy mieli wszystkie 4, doświadczyli zmniejszonej śmiertelności z jakiejkolwiek przyczyny (skorygowany współczynnik ryzyka [AHR] = 0,37; 95% przedział ufności [CI] = 0,28, 0,49), śmiertelność z powodu nowotworów złośliwych ( AHR=0,34; 95% CI=0,20; 0,56), poważna choroba sercowo-naczyniowa (AHR=0,35; 95% CI=0,24; 0,50) i inne przyczyny (AHR=0,43; 95% CI=0,25; 0,74). Okresy zaawansowania wskaźnika, reprezentujące równoważne ryzyko z określonej liczby lat w wieku chronologicznym, dla uczestników, którzy mieli wszystkie 4 zachowania wysokiego ryzyka w porównaniu z tymi, którzy nie mieli żadnego, wynosiły 11,1 roku dla śmiertelności z jakiejkolwiek przyczyny, 14,4 roku dla nowotworów złośliwych, 9,9 roku dla poważnej choroby sercowo-naczyniowej i 10,6 roku dla innych przyczyn. Wnioski. Czynniki związane ze stylem życia niskiego ryzyka wywierają silny i korzystny wpływ na śmiertelność. |
MED-759 | Związki dietetycznych ciemnozielonych i ciemnożółtych warzyw i owoców ze śródnabłonkową neoplazją szyjki macicy: modyfikacja przez palenie. | Palenie jest pozytywne, a spożycie owoców i warzyw ma negatywny związek z rakiem szyjki macicy, drugim najczęściej występującym nowotworem wśród kobiet na całym świecie. Jednak wśród palaczy zaobserwowano mniejsze spożycie owoców i obniżoną zawartość karotenoidów w surowicy. Nie wiadomo, czy małe spożycie owoców i warzyw modyfikuje wpływ palenia na ryzyko rozwoju nowotworu szyjki macicy. W niniejszym badaniu zbadano łączny wpływ palenia tytoniu i diety przy użyciu zweryfikowanych poziomów FFQ i karotenoidów i tokoferolu w surowicy na ryzyko śródnabłonkowej neoplazji szyjki macicy stopnia 3 (CIN3) w badaniu kliniczno-kontrolnym przeprowadzonym w São Paulo w Brazylii w latach 2003 i 2005. Próba obejmowała 231 incydentów, histologicznie potwierdzonych przypadków kontroli CIN3 i 453. Niskie spożycie (≤ 39 g) ciemnozielonych i ciemnożółtych warzyw i owoców bez palenia tytoniu miało mniejszy wpływ na CIN3 (OR 1,14; 95% CI 0,49, 2,65) niż wśród palaczy z wyższym spożycie ( ≥ 40 g; OR 1,83; 95% CI 0,73, 4,62) po uwzględnieniu czynników zakłócających. OR dla łącznego narażenia na palenie tytoniu i niskie spożycie warzyw i owoców był wyższy (3,86; 95% CI 1,74, 8,57; P dla trendu < 0,001) w porównaniu z osobami niepalącymi z wyższym spożyciem po skorygowaniu o zmienne zakłócające i status wirusa brodawczaka ludzkiego. Podobne wyniki zaobserwowano dla całości owoców, całkowitego karotenu w surowicy (w tym β-, α- i γ-karotenu) oraz tokoferoli. Odkrycia te sugerują, że wpływ czynników żywieniowych na CIN3 jest modyfikowany przez palenie. |
MED-760 | Mieszanka przypraw o wysokiej zawartości przeciwutleniaczy osłabia poposiłkową odpowiedź insulinową i trójglicerydową oraz zwiększa niektóre pomiary aktywności przeciwutleniającej w osoczu u zdrowych mężczyzn z nadwagą | Istnieje duże zainteresowanie potencjałem dietetycznych przeciwutleniaczy w łagodzeniu stresu oksydacyjnego in vivo, ale istnieje niewielka charakterystyka przebiegu w czasie efektów osocza. Przyprawy kulinarne wykazały silne właściwości przeciwutleniające in vitro. Celem tego badania było zbadanie, czy dodanie 14 g mieszanki przypraw o wysokiej zawartości antyoksydantów do posiłku o mocy 5060 kJ (1200 kcal) wywiera znaczący wpływ poposiłkowy na markery stanu antyoksydacyjnego osocza i metabolizmu. Zdrowi mężczyźni z nadwagą (n = 6) spożywali posiłek kontrolny i przyprawiony w randomizowanym układzie krzyżowym z 1 tygodniem między sesjami testowymi. Krew pobierano przed posiłkiem iw odstępach 30 min przez 3,5 h (łącznie 8 próbek). Mieszane modele liniowe wykazały interakcję leczenie × czas (P < 0,05) dla insuliny i TG, odpowiadające odpowiednio 21 i 31% zmniejszeniu stężenia poposiłkowego po posiłku z przyprawami. Dodanie przypraw do posiłku znacząco zwiększyło moc antyoksydacyjną redukującą żelazo, tak że po posiłku wzrosty po posiłku z przyprawami były 2-krotnie większe niż po posiłku kontrolnym (P = 0,009). Hydrofilowa zdolność absorpcji rodników tlenowych (ORAC) osocza również została zwiększona przez przyprawy (P = 0,02). Nie było różnic w leczeniu w zakresie glukozy, całkowitych tioli, lipofilowego ORAC lub całkowitego ORAC. Włączenie przypraw do diety może pomóc w normalizacji poposiłkowej insuliny i TG oraz wzmocnić obronę antyoksydacyjną. |
MED-761 | Praktyki doradcze internistów. | CELE: Ustalenie praktyk doradczych grupy internistów w zakresie palenia, ćwiczeń fizycznych oraz używania alkoholu i zapinania pasów bezpieczeństwa oraz określenie powiązań między osobistymi nawykami zdrowotnymi lekarzy a ich praktykami doradczymi. PROJEKT: Losowa, warstwowa próba członków i stypendystów American College of Physicians w 21 regionach wybranych do reprezentowania wszystkich obszarów Stanów Zjednoczonych. Ze względu na stosunkowo niewielki odsetek kobiet w tej grupie, zostały one poddane nadpróbkowaniu. USTAWIENIE: Praktyki lekarskie. UCZESTNICY: tysiąc trzysta czterdziestu dziewięciu internistów (członków lub stypendystów Kolegium) odesłało kwestionariusze, przy wskaźniku odpowiedzi 75%; 52% określiło się jako interniści. INTERWENCJE: Kwestionariusz został wykorzystany do uzyskania informacji na temat używania przez internistów papierosów, alkoholu i pasów bezpieczeństwa oraz poziomu ich aktywności fizycznej. Uzyskano dane dotyczące wskazań stosowanych w poradnictwie i agresywności poradnictwa w odniesieniu do każdego z tych czterech nawyków. POMIARY I GŁÓWNE WYNIKI: Do porównania tendencji podgrup internistycznych zarówno w zakresie stosowania różnych wskazań do poradnictwa, jak i rzetelności poradnictwa zastosowano analizę regresji dwuwariantowej i logistycznej. Lekarze medycyny ogólnej częściej niż specjaliści udzielali porad przynajmniej raz wszystkim pacjentom z grupy ryzyka i byli bardziej agresywni w udzielaniu porad. Dziewięćdziesiąt procent respondentów doradzało wszystkim palącym palaczom, ale 64,5% nigdy nie rozmawiało o używaniu pasów bezpieczeństwa. Tylko 3,8% tych internistów paliło obecnie papierosy, 11,3% codziennie piło alkohol, 38,7% było bardzo lub dość aktywnych, a 87,3% używało pasów bezpieczeństwa przez cały lub większość czasu. Wśród mężczyzn internistów, w przypadku każdego nawyku, z wyjątkiem spożywania alkoholu, osobiste praktyki zdrowotne były w znacznym stopniu związane z doradzaniem pacjentom; na przykład niepalący interniści częściej udzielali porad palaczom, a bardzo aktywni fizycznie interniści częściej udzielali porad dotyczących ćwiczeń. Wśród kobiet internistów bycie bardzo aktywnym fizycznie wiązało się z doradzaniem większej liczbie pacjentek w zakresie ćwiczeń fizycznych i spożywania alkoholu. WNIOSKI: Niski poziom samooceny poradnictwa wśród tych internistów sugeruje, że konieczny jest dalszy nacisk na szkolenie w zakresie tych umiejętności. Związek między praktykami osobistymi i zawodowymi sugeruje, że szkoły medyczne i programy szkoleniowe personelu domowego powinny wspierać działania promujące zdrowie przyszłych internistów. |
MED-762 | Etiopski program epidemiologii terenowej i szkolenia laboratoryjnego: wzmocnienie systemów zdrowia publicznego i budowanie potencjału zasobów ludzkich. | Ethiopian Field Epidemiology and Laboratory Training Program (EFELTP) to kompleksowy dwuletni program szkoleniowy i usługowy oparty na kompetencjach, mający na celu budowanie trwałej wiedzy i zdolności w zakresie zdrowia publicznego. Założony w 2009 r. program jest współpracą między etiopskim federalnym ministerstwem zdrowia, etiopskim instytutem badań nad zdrowiem i odżywianiem, szkołą zdrowia publicznego przy Uniwersytecie w Addis Abebie, etiopskim stowarzyszeniem zdrowia publicznego oraz amerykańskimi centrami kontroli i zapobiegania chorobom. Rezydenci programu spędzają około 25% swojego czasu na szkoleniach dydaktycznych, a 75% w terenie pracując w terenowych bazach programu utworzonych z MOH i Regionalnymi Biurami Zdrowia, badając ogniska chorób, poprawiając nadzór nad chorobami, reagując na sytuacje kryzysowe związane ze zdrowiem publicznym, korzystając ze służby zdrowia dane do formułowania zaleceń i podejmowania innych działań związanych z epidemiologią w zakresie ustalania polityki zdrowotnej. Rezydenci z pierwszych 2 kohort programu przeprowadzili ponad 42 badania epidemiologiczne, 27 analiz danych z nadzoru, oceny 11 systemów nadzoru, zaakceptowali 28 abstraktów ustnych i plakatowych na 10 konferencjach naukowych i złożyli 8 rękopisów, z których 2 zostały już opublikowane. Projekt EFELTP zapewnił cenne możliwości poprawy epidemiologii i budowania potencjału laboratoryjnego w Etiopii. Chociaż program jest stosunkowo młody, pozytywne i znaczące skutki pomagają krajowi w lepszym wykrywaniu epidemii i reagowaniu na nie oraz leczeniu chorób o dużym znaczeniu dla zdrowia publicznego. |
MED-816 | Wpływ otyłości na zespół policystycznych jajników: przegląd systematyczny i metaanaliza. | Podczas gdy wiele kobiet z zespołem policystycznych jajników (PCOS) ma nadwagę, otyłość lub centralną otyłość, wpływ nadwagi na wyniki PCOS jest niespójny. Przegląd miał na celu ocenę wpływu nadwagi, otyłości i otyłości centralnej na cechy rozrodcze, metaboliczne i psychologiczne PCOS. Przeszukano MEDLINE, EMBASE, CINAHL, Cochrane Central Register of Controlled Trials (CENTRAL) i PSYCINFO w celu uzyskania wyników badań według kategorii wskaźnika masy ciała lub rozkładu tkanki tłuszczowej. Dane przedstawiono jako średnią różnicę lub współczynnik ryzyka (95% przedział ufności). Przegląd ten obejmował 30 kwalifikujących się badań. Kobiety z nadwagą lub otyłe z PCOS miały obniżoną globulinę wiążącą hormony płciowe (SHBG), podwyższony całkowity testosteron, wskaźnik wolnych androgenów, hirsutyzm, glikemię na czczo, insulinę na czczo, homeostatyczny model oceny – wskaźnik insulinooporności i pogorszenie profilu lipidowego. Otyłość znacząco pogorszyła wszystkie mierzone wyniki metaboliczne i reprodukcyjne, z wyjątkiem hirsutyzmu, w porównaniu z kobietami o normalnej wadze z PCOS. Kobiety z nadwagą nie miały różnic w całkowitym testosteronie, hirsutyzmie, całkowitym cholesterolu i cholesterolu o niskiej gęstości lipoprotein w porównaniu z kobietami o prawidłowej wadze i nie miały różnic w SHBG i całkowitym testosteronie w porównaniu z kobietami otyłymi. Otyłość centralna była związana z wyższym poziomem insuliny na czczo. Wyniki te sugerują, że zapobieganie i leczenie otyłości jest ważne w leczeniu PCOS. © 2012 Autorzy. recenzje otyłości © 2012 Międzynarodowe Stowarzyszenie Badań nad Otyłością. |
MED-818 | Rola spożycia macy (Lepidium meyenii) na poziom interleukiny-6 w surowicy i stan zdrowia populacji zamieszkujących peruwiańskie środkowe Andy na wysokości powyżej 4000 m n.p.m. | Lepidium meyenii (Maca) to roślina, która rośnie na wysokości ponad 4000 metrów nad poziomem morza w centralnych peruwiańskich Andach. Hipokotyle tej rośliny są tradycyjnie spożywane ze względu na ich właściwości odżywcze i lecznicze. Celem tego badania było określenie stanu zdrowia na podstawie kwestionariusza jakości życia związanej ze zdrowiem (HRQL) (SF-20) oraz poziomu interleukiny 6 (IL-6) w surowicy osób, które są konsumentami maca. W tym celu zaprojektowano badanie przekrojowe, które miało zostać przeprowadzone na 50 osobach z Junin (4100 m): 27 osób było konsumentami maca, a 23 nie było konsumentami. Badanie SF-20 służy do uzyskania sumarycznej miary stanu zdrowia. Oceniono test wstawania z krzesła i siadania (SUCSD) (do oceny funkcji kończyn dolnych), pomiar hemoglobiny, ciśnienie krwi, poziom hormonów płciowych, poziom IL-6 w surowicy oraz wynik przewlekłej choroby górskiej (CMS). Stosunek testosteronu do estradiolu (P<0,05), IL-6 (P<0,05) i wynik CMS były niższe, podczas gdy ocena stanu zdrowia była wyższa u konsumentów maca w porównaniu do osób niekonsumujących (P<0,01). Większy odsetek konsumentów maca pomyślnie ukończył test SUCSD w porównaniu z osobami niebędącymi konsumentami (P<0,01), wykazując istotny związek z niższymi wartościami IL-6 w surowicy (P<0,05). Podsumowując, konsumpcja macy wiązała się z niskim poziomem IL-6 w surowicy, a co za tym idzie z lepszymi wynikami stanu zdrowia w badaniu SF-20 i niskimi wynikami przewlekłej choroby górskiej. |
MED-819 | Wpływ metforminy w porównaniu z dietą niskokaloryczną na poziom białka C-reaktywnego w surowicy i insulinooporność u kobiet otyłych i z nadwagą z poli... | Cel: Celem pracy była ocena skuteczności metforminy w porównaniu z dietą niskokaloryczną na poziom białka C-reaktywnego (CRP) i markerów insulinooporności u kobiet z otyłością i nadwagą z zespołem policystycznych jajników (PCOS). MATERIAŁ I METODY: Czterdzieści kobiet z indeksem masy ciała ≥ 27 i PCOS zostało losowo przydzielonych do grupy otrzymującej metforminę lub dietę niskokaloryczną i oceniono je przed i po 12-tygodniowym okresie leczenia. U każdego pacjenta oceniono wysokowrażliwe CRP (hs-CRP) i markery insulinooporności (IR), ocenę modelu homeostazy-IR, ilościową kontrolę insulinowrażliwości oraz stosunek glukozy na czczo do insuliny. WYNIKI: Łącznie 10 osób nie ukończyło badania (trzech pacjentów w grupie metforminy i siedmiu pacjentów w grupie diety) i łącznie 30 osób ukończyło badanie (17 osób w grupie metforminy i 13 osób w grupie diety ). Stężenie hs-CRP w surowicy istotnie spadło zarówno w grupie metforminy (5,29 ± 2,50 vs 3,81 ± 1,99, p = 0,008), jak i diecie (6,08 ± 2,14 vs 4,27 ± 1,60, p = 0,004). Nie było istotnych różnic w średnim spadku hs-CRP między dwiema grupami. Spadek poziomu hs-CRP był istotnie skorelowany z obwodem talii w grupie dietetycznej (r = 0,8, p < 0,001). Wpływ diety niskokalorycznej z 5-10% redukcją masy ciała na markery insulinooporności (ocena modelu homeostazy – IR, stosunek glukozy na czczo do insuliny, ilościowy wskaźnik kontroli insulinowrażliwości) był lepszy niż terapia metforminą (p = 0,001). WNIOSKI: Chociaż zmniejszenie masy ciała ma taką samą skuteczność jak metformina w obniżaniu poziomu hs-CRP w surowicy, było znacznie bardziej skuteczne w poprawie insulinooporności u kobiet z PCOS otyłych i z nadwagą. © 2012 Autorzy. Journal of Obstetrics and Gynecology Research © 2012 Japońskie Towarzystwo Położnictwa i Ginekologii. |
MED-820 | Wpływ herbaty majerankowej (Origanum majorana) na profil hormonalny kobiet z zespołem policystycznych jajników: randomizowane kontrolowane badanie pilotażowe. | Wstęp: W tradycyjnej medycynie ziele majeranku (Origanum majorana) jest lokalnie znane ze swojej zdolności do przywracania równowagi hormonalnej i regulowania cyklu miesiączkowego. Dlatego to pilotażowe badanie miało na celu zbadanie wpływu herbaty majerankowej na profil hormonalny kobiet z zespołem policystycznych jajników (PCOS) w randomizowanym, podwójnie zaślepionym, kontrolowanym placebo badaniu. METODY: Dwudziestu pięciu pacjentów przydzielono do otrzymywania herbaty majerankowej lub herbaty placebo dwa razy dziennie przez 1 miesiąc (grupa interwencyjna: n = 14; grupa placebo: n = 11). Parametrami hormonalnymi i metabolicznymi mierzonymi na początku, jak i po interwencji były: hormon folikulotropowy, hormon luteinizujący, progesteron, estradiol, testosteron całkowity, siarczan dehydroepiandrosteronu (DHEA-S), insulina i glukoza na czczo, ocena modelu homeostazy dla insulinooporności (HOMA-IR) i stosunku glukozy do insuliny. WYNIKI: Herbata majerankowa znacząco obniżyła poziom DHEA-S i insuliny na czczo (P < 0,05) o średnią (SD) odpowiednio 1,4 (0,5) μmol L-1 i 1,9 (0,8) μU mL-1. W porównaniu z grupą placebo zmiana była istotna tylko dla DHEA-S (p = 0,05), ale nie dla insuliny (p = 0,08). HOMA-IR nie uległ znaczącemu zmniejszeniu w grupie interwencyjnej (p = 0,06), chociaż zmiana była istotna w porównaniu z grupą placebo (p < 0,05). WNIOSKI: Wyniki uzyskane w niniejszym badaniu wskazują na korzystny wpływ herbaty majerankowej na profil hormonalny kobiet z PCOS, ponieważ stwierdzono, że poprawia wrażliwość na insulinę i obniża poziom androgenów nadnerczowych. Potrzebne są dalsze badania, aby potwierdzić te wyniki i zbadać aktywne składniki i mechanizmy przyczyniające się do tak potencjalnie korzystnego działania ziela majeranku. © 2015 Brytyjskie Stowarzyszenie Dietetyczne Ltd. |
MED-821 | Diety wegańskie o niskim indeksie glikemicznym lub niskokaloryczne diety odchudzające dla kobiet z zespołem policystycznych jajników: randomizowane kontrolowane badanie wykonalności. | Celem tego randomizowanego programu pilotażowego była ocena wykonalności interwencji dietetycznej wśród kobiet z zespołem policystycznych jajników (PCOS) porównując dietę wegankę z dietą niskokaloryczną (niskokaloryczną). Kobiety z nadwagą (wskaźnik masy ciała 39,9 ± 6,1 kg/m2) z PCOS (n = 18; wiek 27,8 ± 4,5 lat; 39% rasy czarnej), które doświadczały niepłodności, zostały zrekrutowane do udziału w 6-miesięcznej randomizowanej masie ciała badanie strat dostarczane za pośrednictwem poradnictwa żywieniowego, poczty e-mail i Facebooka. Masę ciała i spożycie diety oceniano po 0, 3 i 6 miesiącach. Postawiliśmy hipotezę, że utrata wagi byłaby większa w grupie wegan. Attriation był wysoki po 3 (39%) i 6 miesiącach (67%). Wszystkie analizy zostały przeprowadzone jako cel leczenia i przedstawione jako mediana (zakres międzykwartylowy). Uczestnicy wegańscy stracili znacznie więcej masy ciała po 3 miesiącach (-1,8% [-5,0%, -0,9%] wegan, 0,0 [-1,2%, 0,3%] lowcal; P = 0,04), ale nie było różnicy między grupami po 6 miesiącach (P = 0,39). Korzystanie z grup na Facebooku było istotnie związane z procentową utratą masy ciała po 3 (P < 0,001) i 6 miesiącach (P = 0,05). Uczestnicy wegańscy wykazywali większy spadek energii (-265 [-439, 0] kcal/d) i spożycia tłuszczu (-7,4% [-9,2%, 0] energii) po 6 miesiącach w porównaniu z uczestnikami o niskiej zawartości kalorii (0 [0] , 112] kcal/d, P = 0,02; 0 [0, 3,0%] energii, P = 0,02). Te wstępne wyniki sugerują, że zaangażowanie w media społecznościowe i przyjęcie diety wegańskiej może być skuteczne w promowaniu krótkotrwałej utraty wagi wśród kobiet z PCOS; jednak, aby potwierdzić te wyniki, potrzebne jest większe badanie, które dotyczy potencjalnie wysokich wskaźników ścierania. Copyright © 2014 Elsevier Inc. Wszelkie prawa zastrzeżone. |
MED-822 | Charakterystyka kliniczna i biochemiczna kobiet z zespołem policystycznych jajników w Nadrenii Północnej-Westfalii. | Zespół policystycznych jajników (PCOS), definiowany jako połączenie oligojanowulacji i hiperandrogenizmu, dotyka ponad 5% kobiet w wieku rozrodczym. Wydaje się, że ważną rolę w jej patogenezie odgrywa insulinooporność i hiperinsulinemia. Tutaj przedstawimy charakterystykę kohorty PCOS z Nadrenii Północnej-Westfalii w Niemczech. Cechy kliniczne, wywiad rodzinny oraz parametry endokrynologiczne i metaboliczne zostały zapisane prospektywnie od 200 kolejnych pacjentów. Wszyscy pacjenci byli oceniani pod kątem insulinooporności i funkcji komórek beta za pomocą doustnego testu tolerancji glukozy. Dane pacjentów porównano z danymi 98 kobiet z grupy kontrolnej w tym samym wieku. Pacjenci z PCOS wykazywali istotnie wyższe BMI, masę tkanki tłuszczowej i poziom androgenów, a także zaburzony metabolizm glukozy i insuliny. Dodatni wywiad rodzinny dotyczący PCOS i cukrzycy był częstszy u pacjentów z PCOS. Insulinooporność (71%) była najczęstszym zaburzeniem metabolicznym u pacjentów z PCOS, następnie otyłość (52%) i dyslipidemia (46,3%), z częstością 31,5% dla zespołu metabolicznego. Białko C-reaktywne i inne czynniki ryzyka sercowo-naczyniowego były często podwyższone nawet u młodych pacjentów z PCOS. Chociaż charakterystyka kliniczna i parametry endokrynologiczne tej niemieckiej kohorty PCOS były heterogeniczne, były porównywalne z tymi z innych populacji rasy kaukaskiej. |
MED-823 | Skład diety w leczeniu zespołu policystycznych jajników: przegląd systematyczny w celu uzyskania wytycznych opartych na dowodach. | Chociaż zarządzanie stylem życia jest zalecane jako leczenie pierwszego rzutu zespołu policystycznych jajników (PCOS), optymalny skład diety jest niejasny. Celem tego badania było porównanie wpływu różnych składów diety na wyniki antropometryczne, rozrodcze, metaboliczne i psychologiczne w PCOS. Przeprowadzono przeszukanie literatury (przeglądy Australasian Medical Index, CINAHL, EMBASE, Medline, PsycInfo i EBM; ostatnie wyszukiwanie przeprowadzono 19 stycznia 2012 r.). Kryteriami włączenia były kobiety z PCOS, które nie przyjmowały leków przeciw otyłości oraz wszystkie diety odchudzające lub podtrzymujące, porównujące różne składy dietetyczne. Badania oceniano pod kątem ryzyka błędu systematycznego. Pobrano łącznie 4154 artykuły, a sześć artykułów z pięciu badań spełniało kryteria wyboru a priori, w tym 137 kobiet. Metaanalizy nie przeprowadzono z powodu klinicznej heterogeniczności czynników obejmujących uczestników, skład interwencji dietetycznej, czas trwania i wyniki. Istniały subtelne różnice między dietami, z większą utratą wagi w przypadku diety wzbogaconej w tłuszcze jednonienasycone; poprawa regularności miesiączki w diecie o niskim indeksie glikemicznym; podwyższony indeks wolnych androgenów w diecie wysokowęglowodanowej; większe zmniejszenie oporności na insulinę, fibrynogenu, cholesterolu całkowitego i lipoprotein o wysokiej gęstości w przypadku diety o niskiej zawartości węglowodanów lub niskiego indeksu glikemicznego; poprawa jakości życia przy diecie o niskim indeksie glikemicznym; oraz poprawa depresji i poczucia własnej wartości w przypadku diety wysokobiałkowej. Utrata masy ciała poprawiła obraz PCOS niezależnie od składu diety w większości badań. U wszystkich kobiet z nadwagą z PCOS należy dążyć do zmniejszenia masy ciała poprzez zmniejszenie spożycia kalorii przy odpowiedniej podaży składników odżywczych i zdrowych wyborach żywieniowych, niezależnie od składu diety. Copyright © 2013 Akademia Żywienia i Dietetyki. Wydane przez Elsevier Inc. Wszelkie prawa zastrzeżone. |
MED-824 | Interwencja dietetyczna w porównaniu z metforminą w celu poprawy wyników reprodukcyjnych u kobiet z zespołem policystycznych jajników. Prospektywne badanie porównawcze. | CEL: Porównanie wyników klinicznych i wyników reprodukcyjnych u otyłych kobiet z zespołem policystycznych jajników (PCOS) po interwencji dietetycznej lub leczeniu metforminą. Metody: Czterdziestu sześciu pacjentów z PCOS było badanych prospektywnie w Prince Rashed Hospital, Irbid, Jordan, w okresie od stycznia 2003 do kwietnia 2005. Kobiety zostały losowo podzielone na 2 grupy: Grupie 1 (n=24) przepisano 1200-1400 kcal /dzienna dieta (25% białka, 25% tłuszczu i 50% węglowodanów plus 25-30 g błonnika tygodniowo). Grupie 2 (n=22) przydzielono 850 mg metforminy dwukrotnie w sposób ciągły. Obie kuracje kontynuowano przez 6 miesięcy. Porównano dane kliniczne i biochemiczne przed i po obu zabiegach oraz wyniki reprodukcyjne między dwiema grupami. WYNIKI: Nie stwierdzono istotnych różnic pomiędzy obiema grupami pod względem wieku, wskaźnika masy ciała (BMI) i czasu trwania niepłodności. Obie grupy odnotowały istotną poprawę po leczeniu w zakresie cykli menstruacyjnych (66,7% i 68,2% w porównaniu z 12,5% i 18,2%) oraz znaczne zmniejszenie BMI (średnio 27,4 i 27,8 w porównaniu z 32,2 i 31,9), poziomu hormonu luteinizującego (7,9 +/- 1,7 i 6,9 +/- 1,8 wobec 11,8 +/- 2,2 i 11,5 +/- 1,8) oraz stężenie androgenu (testosteron, androstendion, siarczan dehydroepiandrosteronu). Wyniki kliniczne, biochemiczne i reprodukcyjne, w tym cykl menstruacyjny, owulacja i wskaźniki ciąż były podobne w obu grupach po leczeniu. WNIOSEK: Złagodzenie hiperinsulinemii i hiperandrogenemii za pomocą interwencji dietetycznej lub leczenia metforminą znacząco poprawia cechy kliniczne i funkcje rozrodcze u kobiet z PCOS z nadwagą. |
MED-825 | Skutki zwiększonego stosunku białka do węglowodanów w diecie u kobiet z zespołem policystycznych jajników. | Wstęp: Niektóre dowody sugerują, że dieta o wyższym stosunku białka do węglowodanów ma zalety metaboliczne w leczeniu zespołu policystycznych jajników (PCOS). CEL: Celem pracy było porównanie wpływu diety wysokobiałkowej (HP) z dietą standardowobiałkową (SP) u kobiet z PCOS. PROJEKT: Kontrolowane, 6-miesięczne badanie przeprowadzono u 57 kobiet PCOS. Kobiety zostały przydzielone poprzez minimalizację rang do jednej z następujących 2 diet bez ograniczeń kalorycznych: dieta HP (>40% energii z białka i 30% energii z tłuszczu) lub dieta SP (<15% energii z białka i 30% energii z tłuszczu). Kobiety otrzymywały comiesięczne porady dietetyczne. Na początku oraz 3 i 6 miesięcy wykonano pomiary antropometryczne i pobrano próbki krwi. WYNIKI: Siedem kobiet zrezygnowało z ciąży z powodu ciąży, 23 z innych powodów, a 27 kobiet ukończyło badanie. Dieta HP spowodowała większą utratę masy ciała (średnia: 4,4 kg; 95% CI: 0,3, 8,6 kg) i tkanki tłuszczowej (średnia: 4,3 kg; 95% CI: 0,9, 7,6 kg) niż dieta SP po 6 miesiącach. Obwód talii został zmniejszony bardziej przez dietę HP niż przez dietę SP. Dieta HP powodowała większy spadek glukozy niż dieta SP, która utrzymywała się po dostosowaniu do zmian masy ciała. Nie było różnic w testosteronie, globulinie wiążącej hormony płciowe i lipidach krwi między grupami po 6 miesiącach. Jednak dostosowanie do zmian masy ciała doprowadziło do znacznie niższych stężeń testosteronu w grupie z dietą SP niż w grupie z dietą HP. WNIOSEK: Zastąpienie węglowodanów białkiem w dietach ad libitum poprawia utratę wagi i poprawia metabolizm glukozy poprzez efekt, który wydaje się być niezależny od utraty wagi, a zatem wydaje się oferować ulepszone leczenie dietetyczne kobiet z PCOS. |
MED-826 | Zespół policystycznych jajników: stanowisko Europejskiego Towarzystwa Endokrynologicznego. | Zespół policystycznych jajników (PCOS) jest najczęstszym schorzeniem jajników związanym z nadmiarem androgenów u kobiet, co uzasadnia rosnące zainteresowanie endokrynologów. W ciągu ostatnich 2 dekad poczyniono wielkie wysiłki, aby zdefiniować ten syndrom. Obecność trzech różnych definicji rozpoznania PCOS odzwierciedla fenotypową heterogeniczność zespołu. Do rozpoznania wymagane są główne kryteria, które z kolei identyfikują różne fenotypy zgodnie z kombinacją różnych kryteriów. Ponadto istotny wpływ problemów metabolicznych, w szczególności insulinooporności i otyłości, na patogenezę PCOS oraz podatność na wcześniejsze niż oczekiwano występowanie stanów nietolerancji glukozy, w tym cukrzycy typu 2, potwierdza pogląd, że te aspekty należy brać pod uwagę, gdy zdefiniowanie fenotypu PCOS i planowanie potencjalnych strategii terapeutycznych u chorego. Niniejszy artykuł przedstawia krytyczną perspektywę endokrynną i europejską w debacie na temat definicji PCOS i podsumowuje wszystkie główne aspekty związane z czynnikami etiologicznymi, w tym zdarzeniami we wczesnym okresie życia, potencjalnie zaangażowanymi w rozwój choroby. Omówiono również narzędzia diagnostyczne PCOS, z naciskiem na laboratoryjną ocenę androgenów i innych potencjalnych biomarkerów dysfunkcji jajników i zaburzeń metabolicznych. Zwróciliśmy również szczególną uwagę na rolę otyłości, zaburzeń snu i neuropsychologicznych aspektów PCOS oraz na istotne aspekty patogenetyczne czynników ryzyka sercowo-naczyniowego. Ponadto omówiliśmy, jak ukierunkować wybory leczenia w oparciu o fenotyp i indywidualne potrzeby pacjenta. Na koniec zasugerowaliśmy potencjalne obszary przyszłych badań translacyjnych i klinicznych, ze szczególnym naciskiem na hormonalne i metaboliczne aspekty PCOS. © 2014 Europejskie Towarzystwo Endokrynologiczne. |
MED-827 | Nawyki żywieniowe dorastających dziewcząt z zespołem policystycznych jajników. | Wiadomo, że fenotyp zespołu policystycznych jajników (PCOS) pogarsza się wraz z przyrostem masy ciała, zwiększonym spożyciem węglowodanów i siedzącym trybem życia. Celem pracy była ocena nawyków żywieniowych w grupie dorastających dziewcząt z PCOS. Młodzież z PCOS została zrekrutowana i poproszona o wypełnienie kwestionariusza na temat ich nawyków żywieniowych oraz pamiętnika dietetycznego, na podstawie którego obliczono ich spożycie kalorii i makroskładników. Wyniki porównano z wynikami z grupy osób zdrowych. Uwzględniono 35 kobiet z PCOS i 46 grup kontrolnych. Dziewczęta z PCOS rzadziej jadły płatki śniadaniowe (20,7 w porównaniu z 66,7%) iw rezultacie spożywały mniej błonnika niż osoby z grupy kontrolnej. Byli bardziej skłonni zjeść wieczorny posiłek (97,1 w porównaniu z 78,3%) i zjeść go ponad godzinę później w porównaniu z grupą kontrolną. Pomimo porównywalnych wskaźników masy ciała dziewczęta z PCOS spożywały średnio 3% dziennej nadwyżki kalorii w porównaniu z grupą kontrolną, która miała ujemne spożycie kalorii 0,72% (p = 0,047). Poprawa nawyków żywieniowych we wczesnym okresie dojrzewania u dziewcząt z PCOS może poprawić przyszłe problemy metaboliczne związane z predyspozycjami genetycznymi i pogorszonymi przez niezdrowy tryb życia. |
MED-828 | Maca (L. meyenii) na poprawę funkcji seksualnych: przegląd systematyczny | Maca (Lepidium meyenii) to andyjska roślina z rodziny kapustowatych (musztarda). Donoszono, że preparaty z korzenia maca poprawiają funkcje seksualne. Celem tego przeglądu była ocena dowodów klinicznych przemawiających za lub przeciw skuteczności rośliny maca w leczeniu dysfunkcji seksualnych. Metody Przeszukaliśmy 17 baz danych od ich powstania do kwietnia 2010 r. i uwzględniliśmy wszystkie randomizowane badania kliniczne (RCT) dowolnego rodzaju maca w porównaniu z placebo w leczeniu zdrowych ludzi lub pacjentów z dysfunkcjami seksualnymi. Ryzyko błędu systematycznego w każdym badaniu oceniano za pomocą kryteriów Cochrane'a, a tam, gdzie było to możliwe, przeprowadzano statystyczne gromadzenie danych. Wybór badań, ekstrakcja danych i walidacje zostały przeprowadzone niezależnie przez dwóch autorów. Rozbieżności zostały rozwiązane poprzez dyskusję obu autorów. Wyniki Cztery RCT spełniły wszystkie kryteria włączenia. Dwa RCT sugerowały znaczący pozytywny wpływ maca na dysfunkcję seksualną lub pożądanie seksualne odpowiednio u zdrowych kobiet w okresie menopauzy lub zdrowych dorosłych mężczyzn, podczas gdy inne RCT nie wykazały żadnych skutków u zdrowych rowerzystów. W kolejnym RCT oceniano wpływ maca u pacjentów z zaburzeniami erekcji za pomocą Międzynarodowego Indeksu Dysfunkcji Erekcji-5 i wykazano znaczące efekty. Wnioski Wyniki naszego systematycznego przeglądu dostarczają ograniczonych dowodów na skuteczność macy w poprawie funkcji seksualnych. Jednak całkowita liczba badań, całkowita wielkość próby i średnia jakość metodologiczna badań pierwotnych były zbyt ograniczone, aby wyciągnąć jednoznaczne wnioski. Uzasadnione są bardziej rygorystyczne badania. |
MED-829 | Skład i rozmieszczenie tkanki tłuszczowej u kobiet z zespołem policystycznych jajników. | CELE: Celem niniejszego badania było porównanie dystrybucji i akumulacji tkanki tłuszczowej u kobiet z zespołem policystycznych jajników (PCOS) i zdrowych grup kontrolnych dobranych pod względem wieku i wskaźnika masy ciała (BMI) oraz zbadanie związku między poziomami androgenów, insulinooporność i dystrybucja tłuszczu. MATERIAŁ I METODY: Trzydzieści jeden kobiet z PCOS i 29 zdrowych kobiet z grupy kontrolnej, dobranych pod względem wieku i BMI, oceniano pod względem grubości podskórnej tkanki tłuszczowej mierzonej za pomocą suwmiarki fałdów skórnych oraz składu ciała analizowanego za pomocą analizy impedancji bioelektrycznej. Próbki krwi pobrano w celu oznaczenia stężenia hormonu folikulotropowego, hormonu luteinizującego, 17beta-estradiolu, 17-hydroksyprogesteronu, podstawowej prolaktyny, testosteronu, siarczanu dehydroepiandrosteronu, globuliny wiążącej hormony płciowe (SHBG), androstendionu, insuliny i glukozy. Wrażliwość na insulinę oszacowano na podstawie stosunku glukoza/insulina na czczo, a wskaźnik wolnych androgenów (FAI) obliczono jako 100 x testosteron/SHBG. Różnice między średnimi analizowano testem t-Studenta lub testem U Manna-Whitneya w zależności od rozkładu danych. Przeprowadzono analizę korelacji między rozkładem tkanki tłuszczowej a parametrami dotyczącymi insulinooporności i androgenów. WYNIKI: FAI był istotnie wyższy u pacjentów z PCOS w porównaniu z grupą kontrolną (p = 0,001). Insulina na czczo była istotnie wyższa, a stosunek glukozy na czczo/insulina był istotnie niższy w grupie PCOS w porównaniu z grupą kontrolną (odpowiednio p = 0,03 i 0,001). W grupie kontrolnej było znacznie mniej podskórnej tkanki tłuszczowej niż u kobiet z PCOS w okolicy tricepsa (p = 0,04) i okolicy podłopatkowej (p = 0,04). Stosunek talii do bioder kobiet PCOS był znacznie wyższy niż w grupie kontrolnej (p = 0,04). WNIOSEK: Dystrybucja tkanki tłuszczowej typu górnej połowy jest związana z PCOS, wysokim poziomem wolnego testosteronu i insulinoopornością. |
MED-830 | Ekstrakcja, oczyszczanie i działanie przeciwutleniające polisacharydów z macy (Lepidium meyenii). | Rozpuszczalne w wodzie polisacharydy oddzielono od wodnego ekstraktu maca (Lepidium meyenii) (MAE). Surowe polisacharydy odbiałczono metodą Sevaga. Podczas procesu przygotowania polisacharydów maca, amylaza i glukoamylaza skutecznie usuwały skrobię z polisacharydów maca. Cztery polisacharydy Lepidium meyenii (LMP) otrzymano poprzez zmianę stężenia etanolu w procesie strącania polisacharydów. Wszystkie LMP składały się z ramnozy, arabinozy, glukozy i galaktozy. Testy aktywności przeciwutleniającej wykazały, że LMP-60 wykazywał dobrą zdolność wychwytywania wolnych rodników hydroksylowych i rodników ponadtlenkowych przy 2,0 mg/ml, szybkość wychwytywania wynosiła odpowiednio 52,9% i 85,8%. Dlatego wyniki wykazały, że polisacharydy maca mają wysoką aktywność przeciwutleniającą i mogą być badane jako źródło związków bioaktywnych. Copyright © 2014 Elsevier Ltd. Wszelkie prawa zastrzeżone. |
MED-831 | DHEA, DHEAS i PCOS. | Około 20-30% kobiet z PCOS wykazuje nadmierną produkcję prekursorów androgenów nadnerczowych (APA), głównie przy użyciu DHEAS jako ogólnego markera APA, a dokładniej syntezy DHEA. Rola nadmiaru APA w określaniu lub wywoływaniu PCOS jest niejasna, chociaż obserwacje u pacjentów z dziedzicznym nadmiarem APA (np. u pacjentów z niedoborem 21-hydroksylazy wrodzonym klasycznym lub nieklasycznym przerostem nadnerczy) wykazują, że nadmiar APA może skutkować podobnym do PCOS fenotyp. Odziedziczone defekty enzymów odpowiedzialnych za biosyntezę sterydów, czyli defekty metabolizmu kortyzolu, stanowią jedynie bardzo niewielką część kobiet cierpiących na hiperandrogenizm lub nadmiar APA. Wydaje się raczej, że kobiety z nadmiarem PCOS i APA mają uogólnioną przesadę steroidogenezy nadnerczowej w odpowiedzi na stymulację ACTH, chociaż nie mają one jawnej dysfunkcji osi podwzgórze-przysadka-nadnercza. Ogólnie rzecz biorąc, czynniki pozanadnerczowe, w tym otyłość, stężenie insuliny i glukozy oraz wydzieliny jajnikowe, odgrywają ograniczoną rolę we wzroście wytwarzania APA obserwowanym w PCOS. Znaczące odziedziczalność APA, szczególnie DHEAS, stwierdzono w populacji ogólnej iu kobiet z PCOS; jednak garstka odkrytych do tej pory SNP odpowiada tylko za niewielką część dziedziczenia tych cech. Paradoksalnie, podobnie jak u mężczyzn, podwyższone poziomy DHEAS wydają się chronić przed ryzykiem sercowo-naczyniowym u kobiet, chociaż rola DHEAS w modulowaniu tego ryzyka u kobiet z PCOS pozostaje nieznana. Podsumowując, dokładna przyczyna nadmiaru APA w PCOS pozostaje niejasna, chociaż może odzwierciedlać uogólnioną i dziedziczną przesadę w biosyntezie androgenów o dziedzicznym charakterze. Copyright © 2014 Elsevier Ltd. Wszelkie prawa zastrzeżone. |
MED-832 | Zorganizowany program ćwiczeń fizycznych a hipokaloryczna dieta hiperbiałkowa u otyłych pacjentek z zespołem policystycznych jajników z niepłodnością bezowulacyjną... | WPROWADZENIE: Modyfikacje stylu życia są z powodzeniem stosowane w leczeniu otyłych i otyłych kobiet z zespołem policystycznych jajników (PCOS). Celem obecnego badania pilotażowego było (i) porównanie skuteczności programu zorganizowanego treningu wysiłkowego (SET) w zakresie funkcji rozrodczych z programem diety u otyłych pacjentów z PCOS oraz (ii) zbadanie ich skutków klinicznych, hormonalnych i metabolicznych w celu wyjaśnienia potencjalnie różne mechanizmy działania. Metody: Czterdziestu otyłych pacjentek z PCOS z niepłodnością bezowulacyjną poddano programowi SET (grupa SET, n = 20) i diecie niskokalorycznej hiperbiałkowej (grupa dietetyczna, n = 20). Dane kliniczne, hormonalne i metaboliczne oceniano na początku badania oraz po 12 i 24 tygodniach obserwacji. Pierwszorzędowym punktem końcowym był skumulowany wskaźnik ciąż. WYNIKI: Obie grupy miały podobne parametry demograficzne, antropometryczne i biochemiczne. Po interwencji zaobserwowano istotną poprawę cyklu miesiączkowego i płodności w obu grupach, bez różnic między grupami. Częstość miesiączek i wskaźnik owulacji były istotnie (P < 0,05) wyższe w grupie SET niż w grupie diet, ale zwiększony skumulowany wskaźnik ciąż nie był istotny. Masa ciała, wskaźnik masy ciała, obwód talii, wskaźniki insulinooporności i poziomy w surowicy globuliny wiążącej hormony płciowe, androstendionu i siarczanu dehydroepiandrosteronu zmieniły się istotnie (P < 0,05) w stosunku do wartości wyjściowych i były istotnie różne (P < 0,05) między obiema grupami. WNIOSKI: Zarówno SET, jak i interwencje dietetyczne poprawiają płodność u otyłych pacjentów z PCOS z niepłodnością bezowulacyjną. Stawiamy hipotezę, że w obu interwencjach poprawa wrażliwości na insulinę jest kluczowym czynnikiem zaangażowanym w przywrócenie funkcji jajników, ale potencjalnie działającym poprzez różne mechanizmy. |
MED-833 | Parametry kliniczne, metaboliczne i endokrynologiczne w odpowiedzi na metforminę i zmianę stylu życia u kobiet z zespołem policystycznych jajników: losowo... | Celem tego badania była ocena wpływu metforminy jako dodatku do diety i ćwiczeń fizycznych na zaburzenia endokrynologiczne i metaboliczne u kobiet z zespołem policystycznych jajników (PCOS) w prospektywnym, podwójnie ślepym, randomizowanym badaniu kontrolnym placebo (PBO). Trzydzieści kobiet z insulinoopornością i PCOS otrzymało modyfikację stylu życia i 1500 mg metforminy lub placebo przez 4 miesiące. Przed i po leczeniu oceniano wskaźnik masy ciała, stosunek talii do bioder, ciśnienie krwi, hirsutyzm i wzorce miesiączkowania. Zmierzono stężenia gonadotropin, androgenów, progesteronu, glukozy, insuliny i lipidów w surowicy. Interwencje związane ze stylem życia spowodowały zbliżoną wagę i poprawę cyklu miesiączkowego w obu grupach. Znaczące zmniejszenie stężenia insuliny na czczo, wskaźnika HOMA, poziomu talii i testosteronu zaobserwowano tylko w przypadku metforminy. Nie stwierdzono istotnych zmian w poziomach androstendionu, siarczanu dehydroepiandrosteronu, gonadotropin i lipidów. Nie zaobserwowano żadnych innych zmian w hirsutyzmie ani ciśnieniu krwi. Odkrycia te sugerują, że metformina ma addytywny wpływ na dietę i ćwiczenia, poprawiając parametry hiperandrogenizmu i insulinooporności. Chociaż niewielki spadek masy ciała poprzez zmiany stylu życia może wystarczyć, aby poprawić cykle miesiączkowe u kobiet opornych na insulinę z PCOS. |
MED-834 | Wpływ zmiany stylu życia na profil endokrynologiczny rozrodu u kobiet z zespołem policystycznych jajników: przegląd systematyczny i metaanaliza | Zespół policystycznych jajników (PCOS) dotyka 18–22% kobiet w wieku rozrodczym. Przeprowadziliśmy przegląd systematyczny i metaanalizę oceniającą oczekiwane korzyści z interwencji związanych ze stylem życia (ćwiczenia plus dieta) na profil endokrynologiczny rozrodu u kobiet z PCOS. Potencjalne badania zidentyfikowano, systematycznie przeszukując PubMed, CINAHL i Cochrane Controlled Trials Registry (1966–30 kwietnia 2013 r.) przy użyciu kluczowych koncepcji PCOS. Znaczącą poprawę zaobserwowano u kobiet otrzymujących interwencję związaną ze stylem życia w porównaniu ze zwykłą opieką w zakresie poziomów hormonu folikulotropowego (FSH), średniej różnicy (MD) 0,39 IU/l (95% CI 0,09 do 0,70, P=0,01), globuliny wiążącej hormony płciowe ( SHBG), MD 2,37 nmol/l (95% CI 1,27 do 3,47, P<0,0001), całkowity testosteron, MD -0,13 nmol/l (95% CI od -0,22 do -0,03, p=0,008), poziomy androstendionu, MD −0,09 ng/dl (95% CI −0,15 do −0,03, p=0,005), poziomy wskaźnika wolnych androgenów (FAI), MD −1,64 (95% CI −2,94 do −0,35, p=0,01) i Ferriman-Gallwey (FG), MD -1,01 (95% CI -1,54 do -0,48, p=0,0002). Znaczącą poprawę zaobserwowano również u kobiet, które otrzymały interwencję polegającą na samym wysiłku fizycznym w porównaniu ze zwykłą opieką w zakresie poziomów FSH, MD 0,42 IU/l (95% CI 0,11 do 0,73, p=0,009), poziomy SHBG, MD 3,42 nmol/l (95% CI 0,11 do 6,73, p=0,04), całkowity poziom testosteronu, MD −0,16 nmol/l (95% CI −0,29 do −0,04, p=0,01), poziom androstendionu, MD −0,09 ng/dl (95% CI −0,16 do -0,03, p=0,004 i FG, MD -1,13 (95% CI -1,88 do -0,38, p=0,003). Nasze analizy sugerują, że interwencja związana ze stylem życia (dieta i ćwiczenia fizyczne) poprawia poziomy FSH, SHBG, całkowitego testosteronu, androstendionu i FAI oraz wynik FG u kobiet z PCOS. |
MED-835 | Zmniejszenie biodostępnych hormonów płciowych poprzez kompleksową zmianę diety: randomizowane badanie dotyczące diety i androgenów (DIANA). | Wysoki poziom testosteronu i estradiolu w surowicy, których biodostępność może być zwiększona przez zachodnie nawyki żywieniowe, wydaje się być ważnym czynnikiem ryzyka pomenopauzalnego raka piersi. Postawiliśmy hipotezę, że dieta ad libitum uboga w tłuszcze zwierzęce i rafinowane węglowodany oraz bogata w żywność o niskim indeksie glikemicznym, jednonienasycone i wielonienasycone kwasy tłuszczowe n-3 oraz fitoestrogeny może korzystnie modyfikować profil hormonalny kobiet po menopauzie. Sto cztery kobiety po menopauzie wybrane spośród 312 zdrowych ochotniczek na podstawie wysokiego poziomu testosteronu w surowicy zostały losowo przydzielone do interwencji dietetycznej lub kontroli. Interwencja obejmowała intensywne doradztwo dietetyczne oraz specjalnie przygotowywane posiłki grupowe dwa razy w tygodniu przez 4,5 miesiąca. Głównymi miernikami wyników były zmiany poziomu testosteronu, estradiolu i globuliny wiążącej hormony płciowe w surowicy. W grupie interwencyjnej globulina wiążąca hormony płciowe znacznie wzrosła (z 36,0 do 45,1 nmol/litr) w porównaniu z grupą kontrolną (25 w porównaniu z 4%; P < 0,0001), a testosteron w surowicy spadł (z 0,41 do 0,33 ng/ml; -20 w porównaniu do -7% w grupie kontrolnej; P = 0,0038). Poziom estradiolu w surowicy również się zmniejszył, ale zmiana nie była znacząca. Grupa interwencji dietetycznej również istotnie zmniejszyła masę ciała (4,06 kg w porównaniu z 0,54 kg w grupie kontrolnej), stosunek talii do bioder, cholesterol całkowity, poziom glukozy na czczo i pole pod krzywą insulinową po doustnym teście tolerancji glukozy. Radykalna modyfikacja diety mająca na celu zmniejszenie oporności na insulinę, a także obejmująca zwiększone spożycie fitoestrogenów, zmniejsza biodostępność hormonów płciowych w surowicy u hiperandrogennych kobiet po menopauzie. Potrzebne są dodatkowe badania, aby ustalić, czy takie efekty mogą zmniejszyć ryzyko zachorowania na raka piersi. |
MED-836 | Optymalna dieta dla kobiet z zespołem policystycznych jajników? | Optymalna dieta to taka, która nie tylko zapobiega niedoborom składników odżywczych poprzez dostarczanie wystarczającej ilości składników odżywczych i energii dla wzrostu i reprodukcji człowieka, ale także promuje zdrowie i długowieczność oraz zmniejsza ryzyko chorób przewlekłych związanych z dietą. Skład optymalnej diety dla kobiet z zespołem policystycznych jajników (PCOS) nie jest jeszcze znany, ale taka dieta musi nie tylko wspomagać krótkoterminowo kontrolę masy ciała, objawy i płodność, ale także konkretnie ukierunkować długoterminowe ryzyko typu 2 cukrzyca, CVD i niektóre nowotwory. Ponieważ insulinooporność i kompensacyjna hiperinsulinemia są obecnie uznawane za kluczowy czynnik w patogenezie PCOS, stało się jasne, że zmniejszenie poziomu insuliny i poprawa wrażliwości na insulinę są istotnym elementem leczenia. Dieta odgrywa znaczącą rolę w regulacji poziomu glukozy i insuliny we krwi, jednak brakuje badań nad postępowaniem dietetycznym w PCOS, a większość badań skupiała się na ograniczeniu energii, a nie na składzie diety jako takim. Z dotychczasowego bilansu danych wynika, że zalecana jest dieta uboga w tłuszcze nasycone i bogata w błonnik, pochodząca głównie z pokarmów o niskim indeksie glikemicznym i węglowodanów. Ponieważ PCOS niesie ze sobą znaczne ryzyko metaboliczne, wyraźnie potrzebne są dalsze badania. |
MED-837 | Randomizowane badanie wpływu dwóch rodzajów krótkoterminowych diet hipokalorycznych na utratę wagi u kobiet z zespołem policystycznych jajników. | CEL: Przeprowadziliśmy to badanie jako eksperyment pilotażowy w celu zbadania krótkoterminowego wpływu dwóch diet o różnym składzie na utratę masy ciała jako głównego wyniku u otyłych kobiet z zespołem policystycznych jajników (PCOS) poszukujących płodności. PROJEKT: Randomizowane badanie kliniczne. OTOCZENIE: Akademickie centrum medyczne. PACJENT(Y): Trzydzieści pięć otyłych kobiet z PCOS. INTERWENCJA(Y): Zbadaliśmy wpływ 1-miesięcznej interwencji dietetycznej na fenotyp PCOS. Uczestnicy zostali losowo przydzieleni do jednej z dwóch diet niskoenergetycznych; wysokobiałkowa (HP: 30% białka, 40% węglowodanów i 30% tłuszczu) lub wysokowęglowodanowa (HC: 15% białka, 55% węglowodanów i 30% tłuszczu). Zawartość tłuszczu utrzymywała się na stałym poziomie w obu dietach. GŁÓWNE MIARY REZULTATU: Pierwotny – zmiana masy ciała; Wtórne - biometryczne, hormonalne, lipidowe i lipoproteinowe oraz markery homeostazy glukozy i metabolizmu energetycznego. WYNIK(I): Badanie ukończyło 26 kobiet. Zarówno dieta HP (-3,7 +/- 1,9 kg), jak i HC (-4,4 +/- 1,5 kg) spowodowała znaczną utratę wagi, ale nie było znaczącej różnicy w średniej utracie wagi między dwiema grupami. Nie było również różnic między dietami pod względem różnych miar, w tym krążących androgenów, miar metabolizmu glukozy i leptyny. Jednak wpływ diety niskokalorycznej per se na poprawę nieprawidłowości metabolicznych i reprodukcyjnych w grupie kobiet z PCOS zaznaczył się spadkiem stężenia krążących androgenów (p=0,03), na czczo i powierzchni pod krzywą (AUC) insulin (P< 0,05) w 3-godzinnym doustnym teście tolerancji glukozy (OGTT) oraz poziomy leptyny na czczo i AUC (P<0,0001). Podczas badania wystąpiła duża częstość występowania krwawień miesiączkowych (14 z 26 pacjentek). WNIOSKI: Osoby, które ukończyły krótkoterminową dietę niskokaloryczną, odnotowały znaczną utratę masy ciała i znaczną poprawę w zakresie nieprawidłowości reprodukcyjnych i metabolicznych. Nie było większych korzyści z diety wysokobiałkowej. Przyszłe badania dietetyczne oceniające idealny skład diety niskokalorycznej u kobiet z PCOS będą wymagały dużej populacji badawczej i najprawdopodobniej będą wymagały wieloośrodkowego badania. |
MED-838 | Kwas dokozaheksaenowy z hodowanych mikroalg hamuje wzrost komórek i indukuje apoptozę poprzez zwiększenie stosunku Bax/Bcl-2 w ludzkim raku piersi... | Kwas dokozaheksaenowy (DHA) to kwas tłuszczowy omega-3, który zawiera 22 węgle i 6 alternatywnych wiązań podwójnych w swoim łańcuchu węglowodorowym (22:6omega3). Wcześniejsze badania wykazały, że DHA z oleju rybiego kontroluje wzrost i rozwój różnych nowotworów; jednak wielokrotnie podnoszono kwestie bezpieczeństwa dotyczące zanieczyszczenia toksynami w oleju rybnym, co sprawia, że nie jest on już czystym i bezpiecznym źródłem kwasu tłuszczowego. Zbadaliśmy hamowanie wzrostu komórek DHA z hodowanych mikroalg Crypthecodinium cohnii (algal DHA [aDHA]) w ludzkich komórkach raka piersi MCF-7. aDHA wykazywał hamowanie wzrostu komórek raka sutka w zależności od dawki o 16,0% do 59,0% poziomu kontrolnego po 72-godzinnej inkubacji z 40 do 160 mikroM kwasu tłuszczowego. Cytometria przepływowa DNA wykazała, że komórki sub-G(1) lub komórki apoptotyczne indukowały aDHA od 64,4% do 171,3% poziomów kontrolnych po inkubacji z 80 mM kwasu tłuszczowego przez 24, 48 i 72 godziny. Badania Western blot pokazują ponadto, że aDHA nie moduluje ekspresji proapoptotycznego białka Bax, ale indukuje regulację w dół ekspresji antyapoptotycznego Bcl-2 w zależności od czasu, powodując wzrost stosunku Bax/Bcl-2 o 303,4% i 386,5% po 48- i 72-godzinne inkubacje odpowiednio z kwasem tłuszczowym. Wyniki tego badania sugerują, że DHA z hodowanych mikroalg jest również skuteczny w kontrolowaniu wzrostu komórek rakowych i że obniżenie poziomu antyapoptotycznego Bcl-2 jest ważnym krokiem w indukowanej apoptozie. |
MED-839 | Kwasy tłuszczowe omega-3 w żywieniu i medycynie: rozważenie oleju z mikroalg jako wegetariańskiego źródła EPA i DHA. | Suplementacja długołańcuchowymi kwasami tłuszczowymi omega-3 EPA/DHA może być współzapobiegawcza i koterapeutyczna. Aktualne badania sugerują zwiększenie nagromadzonych długołańcuchowych kwasów omega-3 dla korzyści zdrowotnych i jako medycyny naturalnej w kilku głównych chorobach. Jednak wielu uważa, że roślinne źródła omega-3 są odżywczo i terapeutycznie równoważne kwasom omega-3 EPA/DHA zawartym w oleju rybim. Chociaż jest zdrowa, biokonwersja prekursora ALA do EPA jest nieefektywna, a produkcja DHA jest prawie nieobecna, co ogranicza ochronną wartość suplementacji ALA z np. oleju lnianego. Wraz z zanieczyszczeniami niektóre ryby nabywają wysoki poziom EPA/DHA jako gatunki drapieżne. Jednak źródłem EPA/DHA w ekosystemach wodnych są glony. Niektóre mikroalgi wytwarzają wysoki poziom EPA lub DHA. Teraz dostępny jest ekologiczny olej z mikroalg, bogaty w DHA. Badania kliniczne z olejem bogatym w DHA wskazują na porównywalną skuteczność do oleju rybnego w ochronie przed czynnikami ryzyka sercowo-naczyniowego poprzez obniżenie poziomu triglicerydów w osoczu i stresu oksydacyjnego. W niniejszym przeglądzie omówiono 1) kwasy tłuszczowe omega-3 w żywieniu i medycynie; 2) omega-3 w fizjologii i regulacji genów; 3) możliwe mechanizmy ochronne EPA/DHA w głównych chorobach, takich jak choroba wieńcowa serca, miażdżyca, rak i cukrzyca typu 2; 4) wymagania EPA i DHA dotyczące bezpieczeństwa oleju z ryb; oraz 5) oleje bogate w EPA i DHA z mikroalg oraz najnowsze wyniki kliniczne. |
MED-840 | Skuteczność domowych metod mycia w kontrolowaniu skażenia mikrobiologicznego powierzchni świeżych produktów. | Wiele wysiłku skupiono na odkażaniu świeżych produktów na poziomie handlowym; jednak dla konsumenta dostępnych jest niewiele opcji. Celem tego badania było określenie skuteczności różnych metod czyszczenia w ograniczaniu skażenia bakteryjnego świeżych produktów w warunkach domowych. Sałatę, brokuły, jabłka i pomidory zaszczepiono Listeria innocua, a następnie poddano kombinacji następujących procedur czyszczenia: (i) moczenie przez 2 minuty w wodzie z kranu, roztworze Veggie Wash, 5% roztworze octu lub 13% roztworze cytryny i (ii) opłucz pod bieżącą wodą, spłucz i potrzyj pod bieżącą wodą, wyszczotkuj pod bieżącą wodą lub wytrzyj mokrym/suchym ręcznikiem papierowym. Wstępne namoczenie w wodzie przed spłukaniem znacznie zmniejszyło bakterie w jabłkach, pomidorach i sałacie, ale nie w brokułach. Wycieranie jabłek i pomidorów mokrym lub suchym ręcznikiem papierowym wykazało mniejszą redukcję bakterii w porównaniu z procedurami moczenia i płukania. Po namoczeniu i wypłukaniu końce kwiatów jabłek były bardziej zanieczyszczone niż powierzchnia; podobne wyniki zaobserwowano między sekcją kwiatu a łodygą brokułów. Redukcja L. innocua zarówno w pomidorach, jak i jabłkach (2,01 do 2,89 log CFU/g) była większa niż w sałacie i brokułach (1,41 do 1,88 log CFU/g) przy tych samych procedurach mycia. Redukcja zanieczyszczenia powierzchni sałaty po moczeniu w roztworach cytryny lub octu nie różniła się istotnie (P > 0,05) od moczenia sałaty w zimnej wodzie wodociągowej. Dlatego nauczyciele i pracownicy zajmujący się doradztwem mogą uznać za właściwe poinstruowanie konsumentów, aby przed spożyciem nacierali lub szczotkowali świeże produkty pod bieżącą zimną wodą z kranu. |
MED-841 | Wpływ spożycia soi w diecie na ryzyko raka piersi w zależności od menopauzy i statusu receptorów hormonalnych. | Wstęp: Chociaż wysokie spożycie soi może wiązać się z niższym ryzykiem raka piersi w populacjach azjatyckich, wyniki badań epidemiologicznych są niespójne. CEL: Zbadaliśmy wpływ spożycia soi na ryzyko raka piersi wśród koreańskich kobiet w zależności od ich menopauzy i statusu receptorów hormonalnych. METODY: Przeprowadziliśmy badanie kliniczno-kontrolne z udziałem 358 chorych na raka piersi i 360 osób w grupie kontrolnej w podobnym wieku, bez historii nowotworów złośliwych. Spożycie produktów sojowych w diecie zbadano za pomocą 103-punktowego kwestionariusza częstotliwości spożywania posiłków. Wyniki: Szacowane średnie spożycie całkowitej soi i izoflawonów w tej badanej populacji wynosiło odpowiednio 76,5 g dziennie i 15,0 mg dziennie. Stosując wieloczynnikowy model regresji logistycznej, odkryliśmy istotną odwrotną zależność między spożyciem soi a ryzykiem raka piersi, z zależnością dawka-odpowiedź (iloraz szans (OR) (95% przedział ufności (CI)) dla najwyższego i najniższego kwartyla spożycia : 0,36 (0,20-0,64)). Gdy dane były stratyfikowane według stanu menopauzy, działanie ochronne obserwowano tylko wśród kobiet po menopauzie (OR (95% CI) dla najwyższego vs. najniższego kwartyla spożycia: 0,08 (0,03-0,22). Związek między soją a ryzykiem raka piersi nie różnił się w zależności od statusu receptora estrogenowego (ER)/progesteronu (PR), ale szacunkowe spożycie izoflawonów sojowych wykazało odwrotną zależność tylko wśród kobiet po menopauzie z guzami ER+/PR+. WNIOSKI: Nasze odkrycia sugerują, że wysokie spożycie soi może być związane z niższym ryzykiem raka piersi oraz że wpływ spożycia soi może się różnić w zależności od kilku czynników. |
MED-842 | Wysoka akumulacja i subkomórkowa dystrybucja talu w zielonej kapuście (Brassica Oleracea L. Var. Capitata L.). | Akumulacja talu (Tl) w roślinach kapustnych jest powszechnie znana, ale zarówno zakres pobierania Tl przez poszczególne odmiany kapusty zielonej, jak i dystrybucja Tl w tkankach kapusty zielonej nie są dobrze poznane. Pięć powszechnie dostępnych odmian zielonej kapusty wyhodowanych w próbach z hodowlą doniczkową wzbogaconą Tl zbadano pod kątem zakresu wchłaniania i subkomórkowego rozmieszczenia Tl. Wyniki wykazały, że wszystkie odmiany testowe koncentrowały głównie Tl w liściach (101∼192 mg/kg, DW), a nie w korzeniach lub łodygach, bez istotnych różnic między odmianami (p = 0,455). Akumulacja Tl w liściach wykazała oczywiste frakcjonowanie subkomórkowe: cytozol komórkowy i wakuola >> ściana komórkowa > organelle komórkowe. Stwierdzono, że większość (∼ 88%) liści-Tl znajdowała się we frakcji cytozolu i wakuoli, które służyły również jako główne miejsce przechowywania innych głównych pierwiastków, takich jak Ca i Mg. To specyficzne subkomórkowe frakcjonowanie Tl wydaje się umożliwiać zielonej kapuście uniknięcie uszkodzenia przez Tl jej żywotnych organelli i pomaganie zielonej kapuście w tolerowaniu i detoksykacji Tl. Badanie wykazało, że wszystkie pięć odmian kapusty zielonej wykazuje dobry potencjał aplikacyjny w fitoremediacji gleb skażonych Tl. |
MED-843 | Leczenie kandydozy sromu i pochwy proszkiem kwasu borowego. | Przeprowadzono podwójnie ślepe porównanie z zastosowaniem 14 dziennych dopochwowych kapsułek żelatynowych zawierających 600 mg sproszkowanego kwasu borowego z użyciem identycznych kapsułek zawierających 100 000 U nystatyny rozcieńczonej do objętości skrobią kukurydzianą do leczenia albicans sromu i pochwy. Wskaźniki wyleczenia kwasu borowego wynosiły 92% po 7 do 10 dniach po leczeniu i 72% po 30 dniach, podczas gdy wskaźniki wyleczenia nystatyny wynosiły 64% po 7 do 10 dniach i 50% po 30 dniach. Szybkość łagodzenia oznak i objawów była podobna dla obu leków. Nie wystąpiły żadne niepożądane skutki uboczne, a cechy cytologiczne szyjki macicy nie uległy zmianie. Badania in vitro wykazały, że kwas borowy jest fungistatyczny, a jego skuteczność nie jest związana z pH. Analizy boru we krwi wykazały niewielkie wchłanianie z pochwy i okres półtrwania krótszy niż 12 godzin. Akceptacja przez pacjentki była lepsza niż w przypadku „brudnych” kremów dopochwowych, a samodzielnie wykonane kapsułki zawierające kwas borowy w proszku są niedrogie (31 centów za czternaście) w porównaniu z drogimi lekami powszechnie przepisywanymi. |
MED-844 | Środki przeciwgrzybicze a kwas borowy w leczeniu przewlekłego grzybiczego zapalenia sromu i pochwy. | Dziewięćdziesiąt dwie kobiety z przewlekłymi grzybiczymi infekcjami pochwy poddano badaniu mikroskopowemu wydzieliny z pochwy podczas długotrwałej terapii lekami przeciwgrzybiczymi i kwasem borowym. Zaobserwowano obraz mikroskopowy charakterystyczny dla przewlekłego grzybiczego zapalenia pochwy, przedstawiający reakcję cytologiczną błony śluzowej na przewlekłą infekcję drożdżakową. To narzędzie diagnostyczne okazało się niezwykle skuteczne w wykrywaniu zarówno objawowych, jak i resztkowych, subklinicznych infekcji grzybiczych i zapewniło wysoce predykcyjną miarę prawdopodobieństwa nawrotu. Nieskuteczność konwencjonalnych środków przeciwgrzybiczych okazała się być główną przyczyną przewlekłych infekcji grzybiczych. Natomiast kwas borowy skutecznie wyleczył 98% pacjentów, którzy wcześniej nie reagowali na najczęściej stosowane leki przeciwgrzybicze i był wyraźnie wskazany jako leczenie z wyboru w profilaktyce. |
MED-845 | Kwas borowy hamuje embrionalne deacetylazy histonowe: sugerowany mechanizm wyjaśniający teratogenność związaną z kwasem borowym. | Deacetylazy histonowe (HDAC) kontrolują ekspresję genów poprzez zmianę histonicznej i niehistonicznej konformacji białek. Inhibitory HDAC (HDACi) są uważane za jedne z najbardziej obiecujących leków w epigenetycznym leczeniu raka. Ostatnio wykazano ścisły związek między hiperacetylacją histonów w określonych tkankach zarodków myszy poddanych działaniu dwóch HDACi (kwas walproinowy i trichostatyna A) a specyficznymi wadami rozwojowymi szkieletu osiowego. Celem pracy jest sprawdzenie, czy kwas borowy (BA), który indukuje u gryzoni wady rozwojowe podobne do tych związanych z kwasem walproinowym i trichostatyną A, działa poprzez podobne mechanizmy: hamowanie HDAC i hiperacetylację histonów. Ciężarne myszy leczono dootrzewnowo teratogenną dawką BA (1000 mg/kg, 8 dzień ciąży). Przeprowadzono analizę Western blot i immunobarwienie przeciwciałem przeciw hiperacetylowanym histonowi 4 (H4) na zarodkach eksplantowanych 1, 3 lub 4 godziny po leczeniu i ujawniono hiperacetylację H4 na poziomie somitów. Test enzymatyczny HDAC przeprowadzono na embrionalnych ekstraktach jądrowych. Znacząca aktywność hamowania HDAC (zgodna z mechanizmem częściowego hamowania typu mieszanego) była ewidentna w przypadku BA. Analizy kinetyczne wskazują, że BA modyfikuje powinowactwo substratu o współczynnik alfa=0,51 i prędkość maksymalną o współczynnik beta=0,70. Praca ta dostarcza pierwszych dowodów na hamowanie HDAC przez BA i sugeruje taki molekularny mechanizm indukowania wad rozwojowych związanych z BA. |
MED-846 | Mechanizmy przeciwgrzybicze wspomagające leczenie kwasem borowym zapalenia pochwy Candida. | TŁO: Kwas borowy jest powszechnie cytowanym sposobem leczenia nawracającego i opornego drożdżakowego zapalenia pochwy, ale brakuje danych na temat zakresu i mechanizmu jego działania przeciwgrzybiczego. CELE: Celem pracy było wykorzystanie metod in vitro do zrozumienia spektrum i mechanizmu działania kwasu borowego jako potencjalnego leczenia infekcji pochwy. METODY: Izolaty drożdży i bakterii testowano przez rozcieńczenie agaru w celu określenia wewnętrznej aktywności przeciwdrobnoustrojowej kwasu borowego. Uznane metody fizjologii drobnoustrojów wyjaśniały mechanizm działania kwasu borowego na Candida albicans. WYNIKI: Szczepy C. albicans (w tym szczepy oporne na flukonazol) były hamowane w stężeniach osiągalnych dopochwowo; podobnie jak bakterie. Wartości MIC rozcieńczenia bulionu wynosiły od 1563 do 6250 mg/l, a kwas borowy okazał się fungistatyczny (odzwierciedlający również spadek wytwarzania CO2); przedłużona hodowla przy 50 000 mg/l była grzybobójcza. Kilka kwasów organicznych w drożdżowym bulionie azotowym dało niższe pH niż równomolowy kwas borowy i boran sodu, ale były mniej hamujące. Drożdże chronione przez inkubację na zimno lub w warunkach beztlenowych przy wysokich stężeniach kwasu borowego. Komórki zachowywały integralność przez 6 godzin w kwasie borowym w 37°C, ale po 24 godzinach nastąpiło umiarkowane wtrącenie jodku propidyny; utrata żywotności liczby płytek poprzedzona wychwytem żywego barwnika. Wzrost przy stężeniach poniżej MIC kwasu borowego zmniejszał komórkowy ergosterol. CDR1 pompy usuwającej lek nie chronił Candida, ponieważ ekspresja CDR1 została zniesiona przez kwas borowy. Kwas borowy zaburzał rozwój biofilmu i przemiany strzępek. WNIOSKI: Kwas borowy ma działanie fungistatyczne lub grzybobójcze w zależności od stężenia i temperatury. Hamowanie metabolizmu oksydacyjnego wydaje się być kluczowym mechanizmem przeciwgrzybiczym, ale hamowanie zjadliwości prawdopodobnie przyczynia się do skuteczności terapeutycznej in vivo. |
MED-850 | Spożycie folianów, polimorfizmy MTHFR i ryzyko raka przełyku, żołądka i trzustki: metaanaliza. | TŁO I CELE: Coraz więcej dowodów sugeruje, że niskie spożycie folianów i zaburzenia metabolizmu folianów mogą mieć związek z rozwojem nowotworów przewodu pokarmowego. Przeprowadziliśmy przegląd systematyczny z metaanalizą badań epidemiologicznych oceniających związek spożycia kwasu foliowego lub polimorfizmów genetycznych z reduktazą 5,10-metylenotetrahydrofolianu (MTHFR), głównym enzymem w metabolizmie folianów, z ryzykiem raka przełyku, żołądka lub trzustki. METODY: Przeszukano literaturę za pomocą bazy MEDLINE dla badań opublikowanych do marca 2006 r. Względne ryzyko specyficzne dla badania ważono przez odwrotność ich wariancji w celu uzyskania sumarycznych szacunków efektów losowych. WYNIKI: Sumaryczne względne ryzyko dla najwyższej i najniższej kategorii spożycia folianów w diecie wyniosło 0,66 (95% przedział ufności [CI], 0,53-0,83) dla raka płaskonabłonkowego przełyku (4 przypadki kontrolne), 0,50 (95% CI, 0,39-0,65 dla gruczolakoraka przełyku (3 przypadek-kontrola) i 0,49 (95% CI, 0,35-0,67) dla raka trzustki (1 przypadek-kontrola, 4 kohorta); nie było heterogeniczności między badaniami. Wyniki dotyczące spożycia folianów w diecie i ryzyka raka żołądka (9 przypadków kontrolnych, 2 kohorta) były niespójne. W większości badań genotyp MTHFR 677TT (wariant), który jest związany ze zmniejszoną aktywnością enzymu, wiązał się ze zwiększonym ryzykiem raka płaskonabłonkowego przełyku, gruczolakoraka wpustu żołądka, raka żołądka bez serca, raka żołądka (wszystkie podmiejsca) i raka trzustki ; wszystkie oprócz jednego z 22 ilorazów szans były >1, z czego 13 szacunków było statystycznie istotnych. Badania polimorfizmu MTHFR A1298C były ograniczone i niespójne. WNIOSKI: Odkrycia te potwierdzają hipotezę, że folian może odgrywać rolę w karcynogenezie przełyku, żołądka i trzustki. |
MED-851 | Chemoprewencja w przełyku Barretta. | Przełyk Barretta normalnie wpływa na dystalną część przełyku, gdy metaplastyczny nabłonek walcowaty zastępuje nabłonek wielowarstwowy płaski, który predysponuje do rozwoju raka. Rozwija się to w wyniku przewlekłego refluksu żołądkowo-przełykowego (GORD). Osoby z chorobą Barretta mają 40-krotnie większe ryzyko gruczolakoraka przełyku [1]. Nadal brakuje zrozumienia historii naturalnej komórki, z której pochodzi. To utrudnia badania w tym obszarze. Przyjmujemy, że istnieje ograniczenie w testowaniu patogenezy przełyku Barretta z powodu braku powszechnie akceptowanego modelu zwierzęcego. Główne pytania dotyczące przełyku Barretta obejmują zasadność strategii nadzoru, optymalne leczenie i, co ważniejsze, środek, który może zapobiegać progresji do raka bez niedopuszczalnych skutków ubocznych. Główne obiecujące środki chemoprewencyjne to aspiryna i inhibitory pompy protonowej (PPI). Istnieją inne środki, takie jak zielona herbata, jagody i przeciwutleniacze oraz dieta, które zostały zasugerowane; omawiamy dostępne dowody dla tych strategii. Mamy nadzieję na ciągłą poprawę infrastruktury badań klinicznych, aby ułatwić testowanie nowych interwencji farmakologicznych i endoskopowych w przełyku Barretta. Copyright © 2011 Elsevier Ltd. Wszelkie prawa zastrzeżone. |
MED-852 | Spożycie błonnika a ryzyko raka jamy ustnej, gardła i przełyku. | Związek między różnymi typami błonnika a rakiem jamy ustnej, gardła i przełyku został zbadany na podstawie danych z badania kliniczno-kontrolnego przeprowadzonego w latach 1992-1997 we Włoszech. Przypadki obejmowały 271 pacjentów szpitali z incydentem, histologicznie potwierdzonym rakiem jamy ustnej, 327 z rakiem gardła i 304 z rakiem przełyku. Kontrolą było 1950 pacjentów przyjętych do tej samej sieci szpitali, co przypadki ostrych chorób nienowotworowych. Przeprowadzono wywiady z przypadkami i grupą kontrolną podczas ich pobytu w szpitalu przy użyciu zatwierdzonego kwestionariusza częstotliwości spożywania posiłków. Iloraz szans (OR) obliczono po uwzględnieniu wieku, płci i innych potencjalnych czynników zakłócających, w tym spożycia alkoholu, tytoniu i energii. OR dla najwyższego vs. najniższego kwintyla spożycia raka jamy ustnej, gardła i przełyku łącznie wyniosły 0,40 dla całkowitego błonnika (Englyst), 0,37 dla błonnika rozpuszczalnego, 0,52 dla celulozy, 0,48 dla nierozpuszczalnego polisacharydu niecelulozowego, 0,33 dla całkowitego błonnika nierozpuszczalnego i 0,38 dla ligniny. Odwrotne zależności były podobne dla włókna roślinnego (OR = 0,51), owocowego (OR = 0,60) i zbożowego (OR = 0,56), nieco silniejsze w przypadku raka jamy ustnej i gardła niż w przypadku raka przełyku. OR były podobne dla obu płci i grup wiekowych, wykształcenia, spożycia alkoholu i tytoniu oraz całkowitego spożycia energii bezalkoholowej. Nasze badanie wskazuje, że spożycie błonnika może mieć ochronny wpływ na raka jamy ustnej, gardła i przełyku. |
MED-853 | Narażenie na nadtlenek wodoru 3%. | CEL: Przedstawienie dziecka, u którego doszło do wrzodów żołądka i nadżerek dwunastnicy po spożyciu 3% nadtlenku wodoru oraz przedstawienie epidemiologii, wyników medycznych i toksyczności narażenia na ten czynnik, prowadzonego przez ośrodek kontroli zatruć. METODY: Retrospektywny przegląd wykresu ekspozycji na 3% nadtlenek wodoru zgłoszony do Regionalnego Centrum Kontroli Trucizn Long Island od stycznia 1992 do kwietnia 1995 został przeprowadzony. Wyodrębnione dane obejmowały wiek, drogę narażenia, ilość środka, objawy, terapię i wynik medyczny. WYNIKI: Stwierdzono 670 ekspozycji na nadtlenek wodoru 3% z 81 126 całkowitych ekspozycji zgłoszonych w ciągu 40 miesięcy. Większość ekspozycji była drogą doustną (77%), wystąpiła u dzieci w wieku poniżej 17 lat (67%) i była bezobjawowa (85,6%). Wszystkie poza jedną ekspozycją skutkowały łagodnym skutkiem. U jednego dziecka, u którego wystąpiły krwawe wymioty, po spożyciu nadtlenku wodoru 2-4 uncje rozwinęły się liczne wrzody żołądka i nadżerki dwunastnicy. WNIOSKI: Narażenie na 3% nadtlenek wodoru jest zwykle łagodne, jednak u dzieci po niewielkich spożyciu może wystąpić poważne uszkodzenie żołądka. Pacjenci zgłaszający uporczywe wymioty lub krwawe wymioty wymagają oceny lekarskiej i rozważenia endoskopii w celu oceny urazu przewodu pokarmowego. |
MED-854 | Mózgowy zator gazowy spowodowany spożyciem stężonego nadtlenku wodoru. | WPROWADZENIE: Spożycie niewielkiej ilości stężonego nadtlenku wodoru może spowodować mózgowy zator gazowy (CAGE). Tlenoterapia hiperbaryczna (HBOT) jest standardem postępowania w leczeniu CAGE. Przedstawiamy przypadek CAGE po przypadkowym spożyciu 33% nadtlenku wodoru leczonego HBOT, co spowodowało odwrócenie zarówno nieprawidłowości klinicznych, jak i radiologicznych. OPIS PRZYPADKU: 48-letni mężczyzna wypił dwa łyki 33% nadtlenku wodoru. Niedługo później rozwinął się hematemesis, lewostronna hemiplegia, splątanie i lewostronna hemianopsja. Wstępne badania laboratoryjne, prześwietlenie klatki piersiowej i tomografia komputerowa mózgu były prawidłowe. MRI wykazało obszary ograniczonej dyfuzji i hiperintensywności T2 w wielu obszarach naczyniowych, zgodne z niedokrwieniem z powodu CAGE. Osiemnaście godzin po przybyciu pacjent przeszedł HBOT w 3 atmosferach bezwzględnych (ATA) przez 30 minut i 2,5 ATA przez 60 minut z poprawą kliniczną. Kontynuacja badania MRI po sześciu miesiącach wykazała ustąpienie hiperintensywności. DYSKUSJA: Przeszukanie MEDLINE od 1950 do chwili obecnej ujawniło tylko dwa przypadki CAGE po spożyciu stężonego nadtlenku wodoru potraktowanego HBOT. W obu przypadkach, podobnie jak w naszym, objawy całkowicie ustąpiły. Spośród siedmiu zgłoszonych przypadków CAGE z nadtlenku wodoru, które nie zostały poddane HBOT, tylko u jednego pacjenta odnotowano ustąpienie objawów. WNIOSEK: Spożycie nawet niewielkiej ilości stężonego nadtlenku wodoru może spowodować mózgowy zator gazowy. Tlenoterapia hiperbaryczna może być korzystna w odwracaniu objawów i zapobieganiu trwałemu upośledzeniu neurologicznemu. |
MED-855 | Zatrucie nadtlenkiem wodoru. | Nadtlenek wodoru jest środkiem utleniającym stosowanym w wielu produktach gospodarstwa domowego, w tym ogólnych środkach dezynfekujących, wybielaczach bezchlorowych, odplamiaczach do tkanin, środkach dezynfekujących do soczewek kontaktowych i farbach do włosów, a także jest składnikiem niektórych produktów do wybielania zębów. W przemyśle głównym zastosowaniem nadtlenku wodoru jest jako środek wybielający w produkcji papieru i masy włóknistej. Nadtlenek wodoru jest stosowany w medycynie do płukania ran oraz do sterylizacji narzędzi okulistycznych i endoskopowych. Nadtlenek wodoru powoduje toksyczność poprzez trzy główne mechanizmy: uszkodzenia korozyjne, tworzenie się tlenu i peroksydację lipidów. Stężony nadtlenek wodoru ma działanie żrące i narażenie może spowodować miejscowe uszkodzenie tkanki. Spożycie stężonego (>35%) nadtlenku wodoru może również powodować wytwarzanie znacznych ilości tlenu. Gdy ilość wydzielonego tlenu przekracza jego maksymalną rozpuszczalność we krwi, może wystąpić żylny lub tętniczy zator gazowy. Uważa się, że mechanizmem uszkodzenia OUN jest tętnicza embolizacja gazowa z następczym zawałem mózgu. Gwałtowne wytwarzanie tlenu w zamkniętych jamach ciała może również powodować mechaniczne rozdęcie i istnieje możliwość pęknięcia pustej trzewi w wyniku uwolnienia tlenu. Ponadto wewnątrznaczyniowe pienienie po wchłonięciu może poważnie zakłócić rzut prawej komory i spowodować całkowitą utratę rzutu serca. Nadtlenek wodoru może również wywierać bezpośredni efekt cytotoksyczny poprzez peroksydację lipidów. Spożycie nadtlenku wodoru może powodować podrażnienie przewodu pokarmowego z nudnościami, wymiotami, krwawymi wymiotami i pianą w ustach; pianka może blokować drogi oddechowe lub powodować aspirację płuc. Bolesne wzdęcie i odbijanie żołądka może być spowodowane uwolnieniem dużych ilości tlenu w żołądku. Po spożyciu stężonych roztworów często występują pęcherze na błonie śluzowej i oparzenia jamy ustnej i gardła, zgłaszano również skurcz krtani i krwotoczne zapalenie żołądka. W ciągu kilku minut po spożyciu może wystąpić tachykardia zatokowa, letarg, splątanie, śpiączka, drgawki, stridor, zwężenie podnagłośniowe, bezdech, sinica i zatrzymanie krążenia i oddychania. Zator tlenowy może spowodować wiele zawałów mózgu. Chociaż większość narażeń wziewnych powoduje niewiele więcej niż kaszel i przejściową duszność, wdychanie silnie stężonych roztworów nadtlenku wodoru może powodować poważne podrażnienia i stany zapalne błon śluzowych, z kaszlem i dusznością. Może dojść do wstrząsu, śpiączki i drgawek oraz obrzęku płuc do 24-72 godzin po ekspozycji. Poważna toksyczność wynika z użycia roztworów nadtlenku wodoru do nawadniania ran w zamkniętych jamach ciała lub pod ciśnieniem, ponieważ doszło do zatoru gazowego tlenowego. W następstwie kontaktu ze skórą mogą wystąpić stany zapalne, pęcherze i poważne uszkodzenia skóry. Narażenie oczu na 3% roztwory może spowodować natychmiastowe pieczenie, podrażnienie, łzawienie i niewyraźne widzenie, ale poważne obrażenia są mało prawdopodobne. Narażenie na bardziej stężone roztwory nadtlenku wodoru (>10%) może spowodować owrzodzenie lub perforację rogówki. Dekontaminacja jelit po spożyciu nie jest wskazana ze względu na szybki rozkład nadtlenku wodoru przez katalazę do tlenu i wody. Jeśli rozdęcie żołądka jest bolesne, należy przesunąć zgłębnik żołądkowy, aby uwolnić gaz. Wczesne agresywne zarządzanie drogami oddechowymi ma kluczowe znaczenie u pacjentów, którzy spożyli stężony nadtlenek wodoru, ponieważ niewydolność oddechowa i zatrzymanie krążenia wydają się być bezpośrednią przyczyną śmierci. Endoskopię należy rozważyć w przypadku uporczywych wymiotów, krwawych wymiotów, znacznych oparzeń jamy ustnej, silnego bólu brzucha, dysfagii lub stridora. W przypadku wystąpienia obrzęku krtani i płuc zaleca się stosowanie kortykosteroidów w dużych dawkach, ale ich wartość nie została udowodniona. Intubacja dotchawicza lub rzadko tracheostomia może być konieczna w przypadku zagrażającego życiu obrzęku krtani. Zanieczyszczoną skórę należy przemyć dużą ilością wody. Zmiany skórne należy traktować jako oparzenia termiczne; operacja może być wymagana w przypadku głębokich oparzeń. W przypadku kontaktu oka, zakażone oko(-a) obute należy natychmiast i dokładnie przepłukać wodą lub 0,9% roztworem soli fizjologicznej przez co najmniej 10-15 minut. Wkroplenie środka miejscowo znieczulającego może zmniejszyć dyskomfort i pomóc w dokładniejszej dekontaminacji. |
MED-857 | Prospektywne badania spożycia kwasu alfa-linolenowego w diecie i ryzyka raka prostaty: metaanaliza. | Indywidualne badania, które badały związek między spożyciem kwasu alfa-linolenowego (ALA) w diecie a ryzykiem raka prostaty, wykazały niespójne wyniki. Przeprowadziliśmy metaanalizę badań prospektywnych, aby zbadać to powiązanie. Przeszukiwaliśmy systematycznie badania opublikowane do grudnia 2008 r. Logarytmiczne ryzyka względne (RR) były ważone przez odwrotność ich wariancji, aby uzyskać zbiorcze oszacowanie z 95% przedziałem ufności (CI). Zidentyfikowaliśmy pięć badań prospektywnych, które spełniły nasze kryteria włączenia i oszacowaliśmy ryzyko według kategorii spożycia ALA. Porównując kategorię najwyższego i najniższego spożycia ALA, łączny RR wyniósł 0,97 (95% CI: 0,86-1,10), ale związek był niejednorodny. Korzystając z zgłoszonej liczby przypadków i nieprzypadków w każdej kategorii spożycia ALA, odkryliśmy, że osoby, które spożywały więcej niż 1,5 g ALA dziennie w porównaniu z osobami, które spożywały mniej niż 1,5 g dziennie, miały znacząco zmniejszone ryzyko raka prostaty : RR = 0,95 (95% CI:0,91-0,99). Rozbieżności w wynikach można częściowo wyjaśnić różnicami w wielkości próby i jej dostosowaniu, ale podkreślają one również ograniczenia w ocenie dietetycznego ALA w takich prospektywnych badaniach. Nasze odkrycia potwierdzają słaby związek ochronny między spożyciem ALA w diecie a ryzykiem raka prostaty, ale potrzebne są dalsze badania, aby rozstrzygnąć tę kwestię. |
MED-859 | Dawka promieniowania gamma: wpływ na stężenie kwasu askorbinowego, karotenoidów, kwasu foliowego, alfa-tokoferolu i filochinonu w szpinaku z młodych liści. | Promieniowanie jonizujące owoców i warzyw w postaci promieni gamma lub wiązek elektronów jest skuteczne w pokonywaniu barier kwarantannowych w handlu i przedłużaniu okresu przydatności do spożycia, ale wciąż brakuje informacji na temat wpływu promieniowania jonizującego profili witamin w poszczególnych produktach spożywczych. Szpinak z młodych liści z komercyjnych odmian, płaskolistny 'Lazio' i pomarszczony 'Samish', był uprawiany, zbierany i odkażany powierzchniowo zgodnie z praktykami branżowymi. Szpinak z młodych liści każdej odmiany był pakowany w atmosferze powietrza lub N(2), co odpowiada praktykom przemysłowym, a następnie wystawiony na działanie promieniowania gamma cezu-137 przy 0,0, 0,5, 1,0, 1,5 lub 2,0 kGy. Po napromieniowaniu w tkankach liści oznaczono stężenia witamin (C, E, K, B(9)) i karotenoidów (luteina/zeaksantyna, neoksantyna, wioksantyna i beta-karoten). Atmosfera przez napromienianie miała niewielki stały wpływ, ale N(2) w porównaniu z powietrzem wiązał się z podwyższonymi poziomami kwasu dihydroaskorbinowego. Cztery fitoskładniki (witaminy B(9), E i K oraz neoksantyna) wykazywały niewielkie lub żadne zmiany stężenia wraz ze wzrostem dawki napromieniania. Jednak całkowity kwas askorbinowy (witamina C), wolny kwas askorbinowy, luteina/zeaksantyna, wiolaksantyna i beta-karoten były znacząco obniżone przy 2,0 kGy i, w zależności od odmiany, były dotknięte mniejszymi dawkami 0,5 i 1,5 kGy. Kwas dihydroaskorbinowy, najbardziej dotknięty związek i wskaźnik stresu, prawdopodobnie z powodu rodników oksydacyjnych generowanych przez napromienianie, wzrastał wraz ze wzrostem dawek napromieniania >0,5 kGy. |
MED-860 | Ocena stężeń witamin i karotenoidów w powstających produktach spożywczych: mikroziele jadalne. | Microgreens (sadzonki jadalnych warzyw i ziół) zyskały popularność jako nowy trend kulinarny w ciągu ostatnich kilku lat. Mimo niewielkich rozmiarów, microgreens mogą zapewnić zaskakująco intensywne smaki, żywe kolory i chrupiącą konsystencję i mogą być podawane jako jadalny dodatek lub nowy składnik sałatek. Jednak obecnie nie są dostępne żadne dane naukowe dotyczące zawartości odżywczej mikrozieleń. Niniejsze badanie przeprowadzono w celu określenia stężeń kwasu askorbinowego, karotenoidów, filochinonu i tokoferoli w 25 dostępnych na rynku mikrozielonych. Wyniki pokazały, że różne mikroziele dostarczają niezwykle różne ilości witamin i karotenoidów. Całkowita zawartość kwasu askorbinowego wahała się od 20,4 do 147,0 mg na 100 g świeżej masy (ŚW), podczas gdy stężenia β-karotenu, luteiny/zeaksantyny i wiolaksantyny wahały się od 0,6 do 12,1, 1,3 do 10,1 oraz 0,9 do 7,7 mg/100 g świeżej masy , odpowiednio. Poziom filochinonu wahał się od 0,6 do 4,1 μg/g FW; tymczasem α-tokoferol i γ-tokoferol wahały się odpowiednio od 4,9 do 87,4 i 3,0 do 39,4 mg/100 g FW. Spośród 25 przebadanych mikrozieleń kapusta czerwona, kolendra, amarant i zielona rzodkiew daikon miały najwyższe stężenia odpowiednio kwasu askorbinowego, karotenoidów, filochinonu i tokoferoli. W porównaniu ze stężeniami składników odżywczych w dojrzałych liściach (USDA National Nutrient Database), liście mikrozielone liścienie charakteryzowały się wyższą gęstością składników odżywczych. Dane o fitoskładnikach mogą stanowić podstawę naukową do oceny wartości odżywczych mikrozielonych warzyw i stanowić wkład do bazy danych o składzie żywności. Dane te mogą być również wykorzystywane jako punkt odniesienia dla zaleceń agencji zdrowia i wyborów świeżych warzyw dokonywanych przez konsumentów. |
End of preview. Expand
in Dataset Viewer.
Part of BEIR-PL: Zero Shot Information Retrieval Benchmark for the Polish Language.
Link to arxiv: https://arxiv.org/pdf/2305.19840.pdf
Contact: konrad.wojtasik@pwr.edu.pl
- Downloads last month
- 46
Size of downloaded dataset files:
2.32 MB
Size of the auto-converted Parquet files:
3.8 MB
Number of rows:
6,870