Datasets:

clarin-knext

/

nfcorpus-pl

like 0

MED-999

Polibromowane etery difenylowe w żywności i narażeniu ludzi z dietą: przegląd najnowszej literatury naukowej.

Polibromowane etery difenylowe (PBDE) to klasa bromowanych środków zmniejszających palność (BFR) stosowanych do ochrony ludzi przed pożarami poprzez zmniejszenie palności materiałów palnych. W ostatnich latach PBDE stały się powszechnym zanieczyszczeniem środowiska, podczas gdy obciążenie organizmu w ogólnej populacji wzrasta. Szereg badań wykazało, że, podobnie jak w przypadku innych trwałych zanieczyszczeń organicznych, spożywanie pokarmu jest jedną z głównych dróg narażenia ludzi na PBDE. Przegląd najnowszej literatury naukowej dotyczącej poziomów PBDE w środkach spożywczych i narażenia ludzi na te BFR w diecie jest tutaj przedstawiony. Zauważono, że dostępne informacje na temat całkowitego dziennego spożycia przez ludzi poprzez spożycie żywności są zasadniczo ograniczone do kilku krajów europejskich, USA, Chin i Japonii. Pomimo znacznych różnic metodologicznych między badaniami, wyniki pokazują znaczące zbiegi okoliczności, takie jak istotny udział w sumie PBDE niektórych kongenerów, takich jak BDE 47, 49, 99 i 209, stosunkowo wysoki udział ryb i owoców morza oraz produkty mleczne i prawdopodobnie ograniczone zagrożenia dla zdrowia ludzi wynikające z narażenia żywieniowego na PBDE. Różne kwestie bezpośrednio związane z narażeniem ludzi na PBDE poprzez dietę nadal wymagają zbadania. Copyright © 2011 Elsevier Ltd. Wszelkie prawa zastrzeżone.

MED-1000

Funkcja neurobehawioralna i niewielka ekspozycja na bromowane środki zmniejszające palność u młodzieży: badanie przekrojowe

Kontekst Badania na zwierzętach i badania in vitro wykazały potencjał neurotoksyczny bromowanych środków zmniejszających palność, grupy substancji chemicznych stosowanych w wielu produktach domowych i komercyjnych w celu zapobiegania pożarom. Chociaż pierwsze doniesienia o szkodliwych skutkach neurobehawioralnych u gryzoni pojawiły się ponad dziesięć lat temu, dane dotyczące ludzi są skąpe. Metody W ramach programu biomonitoringu dla nadzoru zdrowia środowiskowego we Flandrii w Belgii oceniliśmy funkcję neurobehawioralną za pomocą Systemu Oceny Neurobehawioralnej (NES-3) i pobraliśmy próbki krwi w grupie uczniów szkół średnich. Do analizy dostępne były przekrojowe dane dotyczące 515 nastolatków (13,6-17 lat). W celu zbadania powiązań między biomarkerami wewnętrznej ekspozycji na bromowane środki zmniejszające palność [poziom w surowicy kongenerów polibromowanego eteru difenylowego (PBDE) 47, 99, 100, 153, 209, heksabromocyklododekan (HBCD) i tetrabromobisfenol wykorzystano modele regresji wielokrotnej uwzględniające potencjalne czynniki zakłócające A (TBBPA)] i wydajność poznawcza. Ponadto zbadaliśmy związek między bromowanymi środkami zmniejszającymi palność a poziomami FT3, FT4 i TSH w surowicy. Wyniki Dwukrotny wzrost sumy PBDE w surowicy wiązał się ze zmniejszeniem liczby uderzeń ręką preferowaną w teście stukania palcem o 5,31 (95% CI: 0,56 do 10,05, p = 0,029). Wpływ poszczególnych kongenerów PBDE na prędkość silnika był spójny. Poziomy w surowicy powyżej poziomu oznaczenia ilościowego były związane ze średnim spadkiem poziomu FT3 o 0,18 pg/ml (95% CI: 0,03 do 0,34, p = 0,020) dla PBDE-99 i o 0,15 pg/ml (95% CI: 0,004 do 0,29, p = 0,045) dla PBDE-100, w porównaniu ze stężeniami poniżej poziomu oznaczalności. Poziom PBDE-47 powyżej poziomu oznaczania ilościowego był związany ze średnim wzrostem poziomów TSH o 10,1% (95% CI: 0,8% do 20,2%, p = 0,033), w porównaniu ze stężeniami poniżej poziomu oznaczania ilościowego. Nie zaobserwowaliśmy wpływu PBDE na domeny neurobehawioralne inne niż funkcje motoryczne. HBCD i TBBPA nie wykazały spójnych związków z wydajnością w testach neurobehawioralnych. Wnioski Niniejsze badanie jest jednym z nielicznych i jak dotąd największym badającym efekty neurobehawioralne bromowanych środków zmniejszających palność u ludzi. Zgodnie z danymi doświadczalnymi na zwierzętach, ekspozycja na PBDE była związana ze zmianami funkcji motorycznych i poziomami hormonów tarczycy w surowicy.

MED-1002

Polibromowane etery difenylowe (PBDE), hydroksylowane PBDE (OH-PBDE) i pomiary czynności tarczycy u kobiet w ciąży w drugim trymestrze ciąży w Kalifornii

Prenatalna ekspozycja na polibromowane etery difenylowe (PBDE) może zaburzać czynność tarczycy i przyczyniać się do niekorzystnych wyników neurorozwojowych. Przeprowadziliśmy badanie pilotażowe w celu zbadania związku między stężeniami PBDE o niższym bromowaniu (BDE-17 do -154), PBDE o wyższym bromowaniu (BDE-183 do -209) i hydroksylowanych metabolitów PBDE (OH-PBDE) za pomocą pomiarów funkcji tarczycy u kobiet w ciąży. Stężenia PBDE, OH-PBDE, hormonu tyreotropowego (TSH), całkowitej tyroksyny (T4) i wolnej T4 zmierzono w próbkach surowicy pobranych w latach 2008-2009 od kobiet w ciąży w 25 drugim trymestrze ciąży w Kalifornii. Mediany stężeń PBDE o niższym bromowaniu i OH-PBDE były najwyższe odnotowane do tej pory u kobiet w ciąży. Mediana stężeń BDE-47 i suma niższych bromowanych PBDE (ΣPBDE5) wyniosła 43,1 ng/g lipidów i 85,8 ng/g lipidów; i 0,084 ng/ml dla sumy OH-PBDE (ΣOH-PBDE4). Zaobserwowaliśmy dodatni związek między ważoną sumą substancji chemicznych, o których wiadomo, że wiążą się z transtyretyną (środki wiążące ΣTTR) a poziomami TSH. Znaleźliśmy również pozytywne powiązania między TSH a ΣPBDE5, ΣOH-PBDE4, BDE-47, BDE-85, 5-OH-BDE47 i 4′-OH-BDE49; i odwrotny związek z BDE-207. Związki z wolnym i całkowitym T4 były słabe i niespójne. Nasze wyniki wskazują, że ekspozycja na PBDE jest podwyższona u ciężarnych kobiet w Kalifornii i sugerują związek z funkcją tarczycy. Uzasadnione są dalsze badania w celu scharakteryzowania ryzyka ekspozycji na PBDE w czasie ciąży.

MED-1003

Narażenie w okresie życia płodowego i dzieciństwa na polibromowany eter difenylowy (PBDE) i rozwój układu nerwowego w badaniu CHAMACOS

tło: Narażenie dzieci w Kalifornii na polibromowane środki zmniejszające palność eteru difenylowego (PBDE) należy do najwyższych na świecie. PBDE są znanymi czynnikami zaburzającymi gospodarkę hormonalną i neurotoksycznymi u zwierząt. Cel: Tutaj badamy związek narażenia na PBDE in utero i dzieci z rozwojem neurobehawioralnym wśród uczestników CHAMACOS (Centrum Oceny Zdrowia Matek i Dzieci Salinas), kalifornijskiej kohorty urodzeniowej. Metody: Zmierzyliśmy PBDE w próbkach surowicy matki prenatalnej i dziecięcej i zbadaliśmy związek stężeń PBDE z uwagą, funkcjonowaniem motorycznym i funkcjami poznawczymi dzieci w wieku 5 (n = 310) i 7 lat (n = 323). Wyniki: Stężenia PBDE u matki w okresie prenatalnym wiązały się z upośledzeniem uwagi mierzonym za pomocą zadania ciągłego wykonywania zadań w wieku 5 lat i raportu matki w wieku 5 i 7 lat, z gorszą koordynacją ruchową — szczególnie u niedominujących — w obu przedziałach wiekowych oraz spadki IQ werbalnego i pełnoskalowego po 7 latach. Stężenia PBDE u dzieci w wieku 7 lat były znacząco lub marginalnie związane z równoczesnymi doniesieniami nauczycieli o problemach z uwagą i spadkach szybkości przetwarzania, rozumowania percepcyjnego, rozumienia werbalnego i IQ na pełną skalę. Te powiązania nie zostały zmienione przez korektę masy urodzeniowej, wieku ciążowego lub poziomu hormonów tarczycy u matki. Wnioski: Zarówno prenatalna, jak i dziecięca ekspozycja na PBDE wiązała się z gorszą uwagą, koordynacją ruchową i poznawczą w kohorcie dzieci w wieku szkolnym CHAMACOS. Badanie to, jak dotąd największe, przyczynia się do coraz większej liczby dowodów sugerujących, że PBDE mają niekorzystny wpływ na rozwój neurobehawioralny dzieci.

MED-1004

Dieta znacząco przyczynia się do obciążenia organizmu PBDE w ogólnej populacji USA

Kontekst Uważa się, że narażenie populacji USA na polibromowane etery difenylowe (PBDE) wynika z narażenia na kurz i dietę. Jednak niewiele pracy zostało wykonane, aby empirycznie powiązać obciążenie organizmu tymi związkami z którąkolwiek drogą narażenia. Cele Głównym celem tych badań była ocena wkładu diety w obciążenie organizmu PBDE w Stanach Zjednoczonych poprzez powiązanie poziomów surowicy ze spożyciem pokarmu. Metody Użyliśmy dwóch narzędzi dietetycznych — 24-godzinnego przypomnienia żywności (24FR) i rocznego kwestionariusza częstotliwości żywności (FFQ) — do zbadania spożycia żywności wśród uczestników National Health and Nutrition Examination Survey 2003-2004. Dokonaliśmy regresji stężenia pięciu PBDE w surowicy (kongenery BDE 28, 47, 99, 100 i 153) oraz ich sumy (∑PBDE) w stosunku do zmiennych diety, jednocześnie korygując wiek, płeć, rasę/pochodzenie etniczne, dochód i wskaźnik masy ciała. Wyniki Stężenie PBDE w surowicy wśród wegetarian było o 23% (p = 0,006) i 27% (p = 0,009) niższe niż u wszystkożerców odpowiednio dla 24FR i 1 roku FFQ. Poziomy pięciu kongenerów PBDE w surowicy były związane ze spożyciem tłuszczu drobiowego: spożycie niskie, średnie i wysokie odpowiadało średniej geometrycznej stężeniom ∑PBDE wynoszącym odpowiednio 40,6, 41,9 i 48,3 ng/g lipidów (p = 0,0005). Zaobserwowaliśmy podobne tendencje dla tłuszczu z czerwonego mięsa, które były statystycznie istotne dla BDE-100 i BDE-153. Nie zaobserwowano związku między PBDE w surowicy a spożyciem nabiału lub ryb. Wyniki były podobne dla obu instrumentów dietetycznych, ale były bardziej solidne przy użyciu 24FR. Wnioski Spożycie skażonego drobiu i czerwonego mięsa znacząco przyczynia się do obciążenia organizmu PBDE w Stanach Zjednoczonych.

MED-1005

Wpływ błonnika, środków przeciwskurczowych i olejku miętowego w leczeniu zespołu jelita drażliwego: przegląd systematyczny i metaanaliza

Cel Określenie wpływu błonnika, środków przeciwskurczowych i olejku miętowego w leczeniu zespołu jelita drażliwego. Projekt Przegląd systematyczny i metaanaliza randomizowanych badań kontrolowanych. Źródła danych Medline, Embase i Cochrane zarejestrowano do kwietnia 2008 r. Metody przeglądu Do włączenia kwalifikowały się randomizowane badania z grupą kontrolną porównujące błonnik, leki przeciwskurczowe i olejek miętowy z placebo lub brakiem leczenia u dorosłych z zespołem jelita drażliwego. Minimalny brany pod uwagę czas trwania terapii wynosił jeden tydzień, a badania musiały zgłaszać albo ogólną ocenę wyleczenia lub złagodzenia objawów, albo wyleczenie lub poprawę bólu brzucha po leczeniu. W celu zebrania danych dotyczących objawów zastosowano model efektów losowych, a efekt terapii w porównaniu z placebo lub brakiem leczenia został zgłoszony jako ryzyko względne (95% przedział ufności) utrzymujących się objawów. Wyniki W 12 badaniach błonnik porównywano z placebo lub brakiem leczenia u 591 pacjentów (względne ryzyko utrzymywania się objawów 0,87, 95% przedział ufności 0,76 do 1,00). Efekt ten był ograniczony do ispaghuli (0,78, 0,63 do 0,96). W dwudziestu dwóch badaniach porównywano leki przeciwskurczowe z placebo u 1778 pacjentów (0,68, 0,57 do 0,81). Badano różne leki przeciwskurczowe, ale otilonium (cztery badania, 435 pacjentów, względne ryzyko utrzymywania się objawów 0,55, 0,31 do 0,97) i hioscyna (trzy badania, 426 pacjentów, 0,63, 0,51 do 0,78) wykazały spójne dowody skuteczności. W czterech badaniach olejek miętowy porównywano z placebo u 392 pacjentów (0,43, 0,32 do 0,59). Wnioski Błonnik, środki przeciwskurczowe i olejek miętowy były bardziej skuteczne niż placebo w leczeniu zespołu jelita drażliwego.

MED-1006

Leczenie bólu brzucha w zespole jelita drażliwego.

Funkcjonalny ból brzucha w kontekście zespołu jelita drażliwego (IBS) stanowi wyzwanie dla lekarzy pierwszego kontaktu, gastroenterologów i specjalistów od bólu. Dokonujemy przeglądu danych naukowych dotyczących obecnych i przyszłych niefarmakologicznych i farmakologicznych opcji leczenia ośrodkowego układu nerwowego i przewodu pokarmowego. Interwencje poznawcze, takie jak terapia poznawczo-behawioralna i hipnoterapia, przyniosły doskonałe wyniki u pacjentów z IBS, ale ograniczona dostępność i pracochłonny charakter ograniczają ich rutynowe stosowanie w codziennej praktyce. U pacjentów opornych na leczenie pierwszego rzutu trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne (TCA) i selektywne inhibitory wychwytu zwrotnego serotoniny są skuteczne w łagodzeniu objawów, ale w metaanalizach wykazano, że tylko TCA łagodzą ból brzucha. Dieta uboga w fermentujące węglowodany i poliole (FODMAP) wydaje się skuteczna w podgrupach pacjentów w celu zmniejszenia bólu brzucha, wzdęć i poprawy wzorca stolca. Dowody na obecność błonnika są ograniczone i tylko isphagula może być nieco korzystna. Skuteczność probiotyków jest trudna do interpretacji, ponieważ w badaniach wykorzystano kilka szczepów w różnych ilościach. Środki przeciwskurczowe, w tym olejek miętowy, są nadal uważane za leczenie pierwszego rzutu bólu brzucha w IBS. Terapie drugiego rzutu dla IBS z przewagą biegunki obejmują niewchłanialny antybiotyk rifaksyminę i antagonistów 5HT3 alosetron i ramosetron, chociaż stosowanie tego pierwszego jest ograniczone ze względu na rzadkie ryzyko niedokrwiennego zapalenia jelita grubego. W IBS opornym na środki przeczyszczające, z przewagą zaparć, leki stymulujące wydzielanie chlorków lubiproston i linaklotyd, agonista cyklazy guanylowej C, który ma również bezpośrednie działanie przeciwbólowe, zmniejsza ból brzucha i poprawia wzorzec stolca.

MED-1007

Zespół jelita drażliwego w Stanach Zjednoczonych: występowanie, wzorce objawów i wpływ.

Wstęp: Wpływ zespołu jelita drażliwego, zaburzenia motoryki przewodu pokarmowego, jest niedoceniany i słabo określony, ponieważ klinicyści mogą widzieć tylko mniejszość chorych. CEL: Określenie częstości występowania, wzorców objawów i wpływu zespołu jelita drażliwego w USA. METODY: W tym dwufazowym badaniu społeczności wykorzystano dobór kwotowy i losowe wybieranie numerów telefonicznych (wywiad przesiewowy) w celu identyfikacji osób z medycznie zdiagnozowanym zespołem jelita drażliwego lub osób nie zdiagnozowanych formalnie, ale spełniających kryteria diagnostyczne zespołu jelita drażliwego (Manning, Rzym I lub II). ). Informacje na temat objawów zespołu jelita drażliwego, ogólnego stanu zdrowia, stylu życia oraz wpływu objawów na życie poszczególnych osób zostały zebrane za pomocą pogłębionych wywiadów kontrolnych. Zebrano również dane dla zdrowych osób kontrolnych zidentyfikowanych w wywiadach przesiewowych. Wyniki: Całkowita częstość występowania zespołu jelita drażliwego w 5009 wywiadach przesiewowych wyniosła 14,1% (zdiagnozowany medycznie: 3,3%; niezdiagnozowany, ale spełniający kryteria zespołu jelita drażliwego: 10,8%). Ból/dyskomfort brzucha był najczęstszym objawem skłaniającym do konsultacji. Większość chorych (74% zdiagnozowanych medycznie; 63% niezdiagnozowanych) zgłaszało naprzemienne zaparcia i biegunkę. Wcześniej zdiagnozowane zaburzenia żołądkowo-jelitowe występowały częściej u osób cierpiących niż u osób niecierpiących. Osoby cierpiące na zespół jelita drażliwego miały więcej dni wolnych od pracy (6,4 vs. 3,0) i dni w łóżku oraz ograniczały aktywność w większym stopniu niż osoby nie cierpiące. WNIOSKI: Większość (76,6%) osób cierpiących na zespół jelita drażliwego w USA jest niezdiagnozowana. Zespół jelita drażliwego ma istotny wpływ na samopoczucie i zdrowie osób cierpiących na tę chorobę, co ma poważne konsekwencje społeczno-ekonomiczne.

MED-1008

Olejek miętowy (Mintoil) w leczeniu zespołu jelita drażliwego: prospektywne, randomizowane badanie z podwójnie ślepą próbą, kontrolowane placebo.

WPROWADZENIE: Stosowanie olejku miętowego w leczeniu zespołu jelita drażliwego było badane ze zmiennymi wynikami, prawdopodobnie ze względu na obecność pacjentów dotkniętych przerostem bakteryjnym jelita cienkiego, nietolerancją laktozy lub celiakią, które mogą mieć objawy podobne do zespołu jelita drażliwego. Cel: Celem pracy było sprawdzenie skuteczności olejku miętowego w otoczce dojelitowej u pacjentów z zespołem jelita drażliwego, u których wykluczono przerost bakteryjny jelita cienkiego, nietolerancję laktozy oraz celiakię. METODY: Pięćdziesięciu siedmiu pacjentów z zespołem jelita drażliwego zgodnie z kryteriami rzymskimi II, z prawidłowymi testami oddechowymi na laktozę i laktulozę oraz ujemnymi wynikami badań przesiewowych w kierunku celiakii, leczono olejkiem z mięty pieprzowej (dwie kapsułki dojelitowe dwa razy dziennie lub placebo) dla 4 tygodnie w podwójnie ślepym badaniu. Objawy oceniano przed terapią (T(0)), po pierwszych 4 tygodniach terapii (T(4)) i 4 tygodnie po zakończeniu terapii (T(8)). Ocenianymi objawami były: wzdęcia brzucha, ból lub dyskomfort w jamie brzusznej, biegunka, zaparcia, uczucie niepełnego wypróżnienia, ból przy wypróżnianiu, przepuszczanie gazów lub śluzu oraz parcie przy wypróżnianiu. Dla każdego nasilenia i częstości objawów punktowano od 0 do 4. Całkowitą punktację objawów zespołu jelita drażliwego obliczono również jako średnią wartość sumy średnich wyników intensywności i częstotliwości każdego objawu. WYNIKI: W T(4), 75% pacjentów w grupie olejku miętowego wykazało >50% redukcję podstawowych (T(0)) całkowitych objawów zespołu jelita drażliwego w porównaniu z 38% w grupie placebo (P<0,009 ). W przypadku olejku z mięty pieprzowej w T(4) i T(8) w porównaniu z T(0) stwierdzono statystycznie istotne zmniejszenie łącznej punktacji objawów zespołu jelita drażliwego (T(0): 2,19+/-0,13, T(4) : 1,07 +/- 0,10*, T(8): 1,60 +/- 0,10*, *P<0,01 w porównaniu z T(0), średnia +/- SEM), podczas gdy nie stwierdzono zmian w przypadku placebo. WNIOSEK: 4-tygodniowa kuracja olejkiem miętowym poprawia objawy brzuszne u pacjentów z zespołem jelita drażliwego.

MED-1009

Wpływ powlekanego dojelitowo olejku miętowego o opóźnionym uwalnianiu na zespół jelita drażliwego.

Stwierdzono, że leki ziołowe, zwłaszcza mięta pieprzowa, są pomocne w kontrolowaniu objawów zespołu jelita drażliwego (IBS). Przeprowadziliśmy randomizowane, podwójnie ślepe, kontrolowane placebo badanie na 90 pacjentach ambulatoryjnych z IBS. Badani przyjmowali jedną kapsułkę dojelitowego olejku miętowego o opóźnionym uwalnianiu (Colpermin) lub placebo trzy razy dziennie przez 8 tygodni. Odwiedziliśmy pacjentów po pierwszym, czwartym i ósmym tygodniu i oceniliśmy ich objawy oraz jakość życia. Liczba osobników wolnych od bólu brzucha lub dyskomfortu zmieniła się z 0 w tygodniu 0 do 14 w tygodniu 8 w grupie Colpermin i od 0 do 6 w grupie kontrolnej (P < 0,001). Nasilenie bólu brzucha było również znacznie zmniejszone w grupie Colpermin w porównaniu z grupą kontrolną. Co więcej, Colpermin znacząco poprawił jakość życia. Nie było istotnych działań niepożądanych. Colpermin jest skutecznym i bezpiecznym środkiem leczniczym u pacjentów z IBS cierpiących na ból brzucha lub dyskomfort.

MED-1010

Dysfunkcje seksualne związane z lekami przeciwdepresyjnymi wynikające z leczenia: metaanaliza.

TŁO: Dysfunkcja seksualna (SD) jest ważnym, niedocenianym działaniem niepożądanym leków przeciwdepresyjnych. W rzeczywistości pacjenci, jeśli nie są bezpośrednio przesłuchiwani, rzadko je zgłaszają. Celem niniejszej metaanalizy było ilościowe określenie SD wywołanego przez leki przeciwdepresyjne na podstawie badań, w których funkcjonowanie seksualne było celowo badane za pomocą bezpośrednich dociekań i specjalnych kwestionariuszy. METODY: Przeszukano literaturę za pomocą MEDLINE, ISI Web of Knowledge oraz odnośników do wybranych artykułów. Wybrane badania przeprowadzone na pacjentach bez wcześniejszego SD zostały wprowadzone do Cochrane Collaboration Review Manager (RevMan wersja 4.2). Naszym głównym punktem końcowym był wskaźnik całkowitego SD związanego z leczeniem. Naszymi drugorzędowymi punktami końcowymi były wskaźniki pożądania, pobudzenia i dysfunkcji orgazmu pojawiających się podczas leczenia. WYNIKI: Nasze analizy wykazały istotnie wyższy wskaźnik całkowitego i swoistego SD pojawiającego się podczas leczenia oraz określonych faz dysfunkcji w porównaniu z placebo dla następujących leków w malejącej kolejności oddziaływania: sertralina, wenlafaksyna, citalopram, paroksetyna, fluoksetyna, imipramina, fenelzyna, duloksetyna , escitalopram i fluwoksamina, przy SD wahającym się od 25,8% do 80,3% pacjentów. Nie stwierdzono istotnej różnicy w porównaniu z placebo dla następujących leków przeciwdepresyjnych: agomelatyny, amineptyny, bupropionu, moklobemidu, mirtazapiny i nefazodonu. DYSKUSJA: SD pojawiające się podczas leczenia wywołane przez leki przeciwdepresyjne jest poważnym problemem o dużym zróżnicowaniu między związkami. Niektóre założenia, takie jak włączenie badań otwartych lub różnice w skalach stosowanych do oceny SD, mogą zmniejszyć znaczenie naszych wyników. Jednak SD wynikające z leczenia jest częstym działaniem niepożądanym, które należy wziąć pod uwagę w działalności klinicznej przy wyborze przepisanego leku.

MED-1011

Placebo bez oszustwa: randomizowane, kontrolowane badanie w zespole jelita drażliwego

Wprowadzenie Leczenie placebo może znacząco wpłynąć na subiektywne objawy. Jednak powszechnie uważa się, że reakcja na placebo wymaga ukrycia lub oszustwa. Zbadaliśmy, czy w leczeniu zespołu jelita drażliwego (IBS) otwarte placebo (podawanie nie wprowadzające w błąd i nieukryte) jest lepsze od kontroli bez leczenia z dopasowanymi interakcjami pacjent-dostawca. Metody Dwugrupowe, randomizowane, kontrolowane, trzytygodniowe badanie (sierpień 2009-kwiecień 2010) przeprowadzone w jednym ośrodku akademickim, obejmujące 80 głównie kobiet (70%) w średnim wieku 47±18 lat z IBS zdiagnozowanym według kryteriów rzymskich III i wynik ≥150 w skali nasilenia objawów IBS (IBS-SSS). Pacjenci zostali losowo przydzieleni albo do otwartych tabletek placebo przedstawionych jako „pigułki placebo wykonane z obojętnej substancji, takiej jak pigułki cukrowe, które, jak wykazano w badaniach klinicznych, powodują znaczną poprawę objawów IBS poprzez procesy samoleczenia umysł-ciało” lub nie. - kontrole leczenia o tej samej jakości interakcji z dostawcami. Pierwszorzędowym wynikiem była Globalna Skala Poprawy IBS (IBS-GIS). Drugorzędowymi miarami były IBS Symptom Severity Scale (IBS-SSS), IBS Odpowiednia Ulga (IBS-AR) i IBS Quality of Life (IBS-QoL). Wyniki Otwarte placebo dało istotnie wyższą średnią (±SD) ogólną poprawę wyników (IBS-GIS) zarówno w 11-dniowym punkcie środkowym (5,2±1,0 vs. 4,0±1,1, p<0,001), jak i w 21-dniowym punkcie końcowym (5,0 ±1,5 vs 3,9±1,3, p = .002). Istotne wyniki zaobserwowano również w obu punktach czasowych dla zmniejszenia nasilenia objawów (IBS-SSS, p = ,008 i p = ,03) i odpowiedniej ulgi (IBS-AR, p = ,02 i p = ,03); i zaobserwowano trend faworyzujący placebo w otwartej próbie w zakresie jakości życia (IBS-QoL) w punkcie końcowym 21 dni (p = ,08). Wniosek Placebo podawane bez oszustwa może być skutecznym sposobem leczenia IBS. Dalsze badania nad IBS i być może innymi schorzeniami są uzasadnione, aby wyjaśnić, czy lekarze mogą przynosić korzyści pacjentom stosującym placebo zgodnie ze świadomą zgodą. Rejestracja badania ClinicalTrials.gov NCT01010191

MED-1012

Olejek miętowy do leczenia zespołu jelita drażliwego: przegląd systematyczny i metaanaliza.

CELE: Celem tego badania była ocena skuteczności i bezpieczeństwa dojelitowych kapsułek olejku miętowego w porównaniu z placebo w leczeniu aktywnego zespołu jelita drażliwego (IBS). TŁO: IBS jest częstym zaburzeniem, które często spotyka się w praktyce klinicznej. Interwencje medyczne są ograniczone, a nacisk kładziony jest na kontrolę objawów. BADANIE: Do włączenia uwzględniono randomizowane, kontrolowane placebo badania z minimalnym czasem trwania leczenia wynoszącym 2 tygodnie. Uwzględniono badania krzyżowe, które dostarczyły danych dotyczących wyników przed pierwszym skrzyżowaniem. Przeszukanie literatury do lutego 2013 r. pozwoliło zidentyfikować wszystkie mające zastosowanie randomizowane badania z grupą kontrolną. Jakość badania oceniano za pomocą narzędzia Cochrane ryzyko stronniczości. Wyniki obejmowały ogólną poprawę objawów IBS, poprawę bólu brzucha i działań niepożądanych. Wyniki zostały przeanalizowane przy użyciu podejścia zgodnego z zamiarem leczenia. WYNIKI: Zidentyfikowano dziewięć badań oceniających 726 pacjentów. Ryzyko błędu systematycznego było niskie w przypadku większości ocenianych czynników. Stwierdzono, że olejek miętowy jest znacząco lepszy od placebo w ogólnej poprawie objawów IBS (5 badań, 392 pacjentów, ryzyko względne 2,23; 95% przedział ufności, 1,78-2,81) i złagodzenia bólu brzucha (5 badań, 357 pacjentów, ryzyko względne 2,14; 95% przedział ufności, 1,64-2,79). Chociaż pacjenci z olejkiem z mięty pieprzowej byli znacznie bardziej narażeni na wystąpienie zdarzenia niepożądanego, zdarzenia te miały łagodny i przemijający charakter. Najczęściej zgłaszanym zdarzeniem niepożądanym była zgaga. WNIOSKI: Olejek miętowy jest bezpiecznym i skutecznym krótkoterminowym leczeniem IBS. Przyszłe badania powinny ocenić długoterminową skuteczność i bezpieczeństwo olejku miętowego oraz jego skuteczność w stosunku do innych metod leczenia IBS, w tym leków przeciwdepresyjnych i przeciwskurczowych.

MED-1013

Jakość życia pacjentów z zespołem jelita drażliwego.

Odnotowano niedoszacowanie wpływu zespołu jelita drażliwego (IBS) na funkcjonowanie i jakość życia jednostki (QoL). Ogólny stan zdrowia zarówno młodych, jak i starszych osób z IBS jest ogólnie gorszy niż w populacji ogólnej. Pacjenci z IBS wydają się mieć gorszą jakość życia związaną ze zdrowiem (HRQoL) niż pacjenci z niektórymi innymi schorzeniami, takimi jak choroba refluksowa przełyku, cukrzyca i schyłkowa niewydolność nerek. Obecnie dostępne są różne instrumenty specyficzne dla choroby, które są szeroko stosowane w badaniach klinicznych do pomiaru zmian w QoL u pacjentów z IBS po interwencji terapeutycznej. Chociaż obecnie dostępnych jest niewiele takich danych z badań klinicznych, wydaje się, że pacjenci, którzy mają terapeutyczną odpowiedź na terapię IBS, wykazują odpowiednią poprawę HRQoL. Wydaje się, że nie ma większych różnic w HRQoL w oparciu o podtyp IBS (z przewagą zaparć lub biegunek). Jednak nasilenie objawów jelitowych w IBS wiąże się z odpowiednim wpływem na HRQoL, a pacjenci z gorszymi objawami jelitowymi mają bardziej obniżoną QoL w porównaniu z pacjentami z łagodniejszymi objawami. Dowody wskazują również, że na HRQoL u pacjentów z IBS wpływa płeć i stan psychiczny. Dokładne rozważenie tych czynników może pomóc zindywidualizować strategię terapeutyczną w celu optymalizacji długoterminowych wyników.

MED-1014

Leczenie farmakologiczne zespołu jelita drażliwego.

Wstęp: Zespół jelita drażliwego (IBS) to złożony zespół, który jest trudny do opanowania. Tutaj przedstawiamy dowody wspierające leczenie farmakologiczne konkretnych objawów IBS, omawiamy oparte na dowodach zarządzanie IBS za pomocą leków, w tym schematy dawkowania i działania niepożądane, oraz dokonujemy przeglądu postępów w badaniach nad nowymi metodami leczenia IBS. PODSUMOWANIE: Obecnie istnieją dowody potwierdzające poprawę w określonych objawach IBS po leczeniu loperamidem, psyllium, otrębami, lubiprostonem, linaklotydem, amitryptyliną, trimipraminą, dezypraminą, citalopramem, fluoksetyną, paroksetyną, dicyklominą, olejkiem z mięty pieprzowej, rifaksyminą, ketotifenem, gabapentyna i oktreotyd, a także bada się wiele nowych leków do leczenia IBS. Kluczowe przesłanie: Spośród leków wykazujących poprawę objawów IBS najbardziej wiarygodne dowody potwierdzające ich zastosowanie w leczeniu IBS mają rifaksymina, lubiproston, linaklotyd, suplementacja błonnikiem i olejek z mięty pieprzowej. Odnotowano początek skuteczności różnych leków już po 6 dniach od rozpoczęcia; jednak skuteczność większości leków nie była oceniana prospektywnie we wcześniej określonych okresach. Trwają dodatkowe badania nad obecnie dostępnymi i nowymi lekami, które są potrzebne, aby lepiej określić ich miejsce w terapii i poszerzyć możliwości terapeutyczne w leczeniu IBS. Najbardziej obiecujące nowe leki na IBS obejmują szereg nowych podejść farmakologicznych, w szczególności podwójnego agonistę receptora μ-opioidowego i antagonistę μ-opioidowego, JNJ-27018966. © 2014 S. Karger AG, Bazylea.

MED-1015

PRÓBA LECZENIA AKUPUNKTURY U PACJENTÓW Z IBS

Cel Porównanie efektów prawdziwej i pozorowanej akupunktury w łagodzeniu objawów IBS. Metody Łącznie 230 dorosłych pacjentów z IBS (75% kobiet, średni wiek 38,4 lat) zostało losowo przydzielonych do 3 tygodni prawdziwej lub pozorowanej akupunktury (6 zabiegów) po 3 tygodniach „wstępnej” z pozorowaną akupunkturą w „rozszerzonej” lub „ograniczona” interakcja pacjent-lekarz. Trzecie ramię badania obejmowało grupę kontrolną z listy oczekujących. Pierwszorzędowym wynikiem była Globalna Skala Poprawy IBS (IBS-GIS) (zakres 1–7); drugorzędowe wyniki obejmowały IBS Symptom Severity Scale (IBS-SSS), odpowiednia ulga (IBS-AR) i IBS-Quality of life (IBS-QOL). Wyniki Chociaż nie było statystycznie istotnej różnicy między akupunkturą a pozorowaną akupunkturą w IBS-GIS (41% vs. 32%, p=0,25), obie grupy uległy znacznej poprawie w porównaniu z grupą kontrolną z listy oczekujących (37% vs. 4%, p=0,001). Podobnie małe różnice, które nie były statystycznie istotne, sprzyjały akupunkturze w pozostałych trzech wynikach: IBS-AR (59% vs 57%, p=0,83), IBS-SSS (31% vs 21%, p=0,18) i IBS-QOL (17% vs 13%, p=0,56). Wyeliminowanie reagujących w okresie docierania nie zmieniło istotnie wyników. Skutki uboczne były na ogół łagodne i tylko nieznacznie większe w grupie akupunktury. Wnioski W badaniu tym nie znaleziono dowodów na poparcie wyższości akupunktury w porównaniu z akupunkturą pozorowaną w leczeniu IBS.

MED-1016

Linaklotyd (Linzess) na zespół jelita drażliwego z zaparciami i na przewlekłe zaparcia idiopatyczne

Linaclotide (Linzess) na zespół jelita drażliwego z zaparciami i na przewlekłe zaparcia idiopatyczne.

MED-1017

Leki komplementarne i alternatywne w zespole jelita drażliwego: pogląd integracyjny

Zespół jelita drażliwego (IBS) jest częstym zaburzeniem żołądkowo-jelitowym o dużej częstości występowania w populacji ogólnej. Rozpoznanie IBS opiera się głównie na wykluczeniu innych stanów jelitowych poprzez brak markerów zapalnych i swoistych antygenów. Obecne dostępne podejścia do leczenia farmakologicznego skupiają się na zmniejszeniu nasilenia objawów, często ograniczając jednocześnie jakość życia z powodu znaczących skutków ubocznych. Doprowadziło to do luki w skuteczności dla pacjentów z IBS, którzy szukają dalszej ulgi w celu poprawy jakości życia. Leki komplementarne i alternatywne (CAM) są związane z wyższym stopniem radzenia sobie z objawami i jakością życia u pacjentów z IBS. W ciągu ostatniej dekady wiele ważnych badań klinicznych wykazało, że określone terapie ziołowe (olejek miętowy i Iberogast®), hipnoterapia, terapia poznawczo-behawioralna, akupunktura i joga dają lepsze wyniki leczenia u pacjentów z IBS. Proponujemy zintegrowane podejście do leczenia różnych objawów IBS poprzez połączenie korzyści i potrzeby farmakoterapii ze znanymi terapiami CAM, aby zapewnić pacjentom z IBS najlepszy możliwy do osiągnięcia wynik leczenia. Pierwsze kroki w tym kierunku są już rozważane przez coraz większą liczbę lekarzy, którzy zalecają swoim pacjentom terapie CAM, jeśli sama farmakoterapia nie łagodzi objawów w wystarczającym stopniu.

MED-1018

Wpływ intensywnego leczenia cukrzycy na progresję retinopatii cukrzycowej w cukrzycy insulinozależnej. Kontrola cukrzycy ...

CEL: Określenie stopnia zmniejszenia ryzyka progresji retinopatii obserwowanego podczas intensywnego leczenia oraz jego związku z wyjściowym nasileniem retinopatii i czasem trwania obserwacji. PROJEKT: Randomizowane badanie kliniczne, z okresem obserwacji od 3 do 9 lat. STANOWISKO I PACJENCI: W latach 1983-1989 do 29 ośrodków włączono 1441 pacjentów z cukrzycą insulinozależną w wieku od 13 do 39 lat, w tym 726 pacjentów bez retinopatii i z czasem trwania cukrzycy od 1 do 5 lat (kohorta prewencji pierwotnej) i 715 pacjentów z bardzo łagodną do umiarkowanej nieproliferacyjną retinopatią cukrzycową i czasem trwania cukrzycy od 1 do 15 lat (wtórna kohorta interwencyjna). Zakończono dziewięćdziesiąt pięć procent wszystkich zaplanowanych egzaminów. INTERWENCJE: Intensywne leczenie polegało na podawaniu insuliny co najmniej trzy razy dziennie za pomocą iniekcji lub pompy, z dawkami dostosowanymi na podstawie samokontroli stężenia glukozy we krwi oraz w celu uzyskania normoglikemii. Leczenie konwencjonalne polegało na jednym lub dwóch wstrzyknięciach insuliny dziennie. MIARY REZULTATOWE: Zmiana między wizytami początkowymi i kontrolnymi w skali nasilenia retinopatii Early Treatment Diabetic Retinopathy Study, ocenianej za pomocą zamaskowanych stopni stereoskopowych kolorowych fotografii dna oka uzyskiwanych co 6 miesięcy. WYNIKI: Łączny 8,5-letni wskaźnik progresji retinopatii w trzech lub więcej stopniach podczas dwóch kolejnych wizyt wyniósł 54,1% przy leczeniu konwencjonalnym i 11,5% przy leczeniu intensywnym w kohorcie prewencji pierwotnej oraz 49,2% i 17,1% w kohorcie interwencji wtórnej. Na wizytach 6- i 12-miesięcznych zauważono niewielki efekt niepożądany intensywnego leczenia („wczesne pogorszenie”), a następnie efekt korzystny, który z czasem narastał. Po 3,5 roku obserwacji ryzyko progresji było pięć lub więcej razy mniejsze w przypadku intensywnego leczenia niż w przypadku leczenia konwencjonalnego. Po wystąpieniu progresji, późniejszy powrót do zdrowia był co najmniej dwa razy bardziej prawdopodobny w przypadku intensywnego leczenia niż w przypadku leczenia konwencjonalnego. Efekty leczenia były podobne we wszystkich podgrupach początkowego nasilenia retinopatii. WNIOSKI: Wyniki badania Diabetes Control and Complications Trial zdecydowanie potwierdzają zalecenie, aby większość pacjentów z cukrzycą insulinozależną stosowała intensywne leczenie, dążąc do uzyskania glikemii jak najbliżej zakresu niecukrzycowego, na ile jest to bezpiecznie możliwe.

MED-1019

Retinopatia cukrzycowa.

Retinopatia cukrzycowa jest częstym i specyficznym powikłaniem mikronaczyniowym cukrzycy i pozostaje główną przyczyną możliwej do uniknięcia ślepoty u osób w wieku produkcyjnym. Jest identyfikowany u jednej trzeciej osób z cukrzycą i wiąże się ze zwiększonym ryzykiem zagrażających życiu ogólnoustrojowych powikłań naczyniowych, w tym udaru, choroby wieńcowej i niewydolności serca. Optymalna kontrola poziomu glukozy we krwi, ciśnienia krwi i ewentualnie lipidów we krwi pozostaje podstawą zmniejszenia ryzyka rozwoju i progresji retinopatii. Terminowa terapia laserowa jest skuteczna w zachowaniu wzroku w retinopatii proliferacyjnej i obrzęku plamki żółtej, ale jej zdolność do odwracania utraty wzroku jest słaba. W przypadku zaawansowanej retinopatii czasami może być konieczna witrektomia. Nowe terapie, takie jak dooczne wstrzykiwanie steroidów i czynników wzrostu śródbłonka naczyń, są mniej destrukcyjne dla siatkówki niż starsze terapie i mogą być przydatne u pacjentów słabo reagujących na terapię konwencjonalną. Perspektywy przyszłych metod leczenia, takich jak hamowanie innych czynników angiogennych, terapia regeneracyjna i terapia miejscowa, są obiecujące. Copyright 2010 Elsevier Ltd. Wszelkie prawa zastrzeżone.

MED-1020

Fotokoagulacja pansiatkówkowa w proliferacyjnej retinopatii cukrzycowej: laser skanujący w porównaniu z laserem argonowym.

CEL PRZEGLĄDU: Retinopatia cukrzycowa jest główną przyczyną zaburzeń widzenia u dorosłych w wieku produkcyjnym na całym świecie. Przez ostatnie cztery dekady fotokoagulacja pansiatkówkowa (PRP) zapewniała skuteczne leczenie zmniejszające ryzyko poważnej utraty wzroku u pacjentów z proliferacyjną retinopatią cukrzycową. Laser skanujący wzór (PASCAL) został opracowany w celu zminimalizowania skutków ubocznych PRP. Celem tego przeglądu jest omówienie różnic między tradycyjnym laserem argonowym a PASCALem. OSTATNIE WYNIKI: PASCAL może osiągnąć porównywalne wyniki z konwencjonalnym argonem PRP w leczeniu pacjentów z retinopatią cukrzycową. System dostarczania PASCAL tworzy dobrze wyrównane macierze zmian siatkówkowych w krótszym czasie. PASCAL zapewnia bardziej komfortowy profil w porównaniu z laserem argonowym. PODSUMOWANIE: PASCAL jest obecnie zastępowany konwencjonalnym laserem argonowym do PRP w wielu klinikach. Okuliści powinni pamiętać, że dostosowanie ustawień PASCAL (w tym czasu trwania, liczby i wielkości oparzeń laserowych) może okazać się konieczne do utrzymania regresji i wyeliminowania nawrotów neowaskularyzacji u pacjentów z proliferacyjną retinopatią cukrzycową. Potrzebne są dalsze badania w celu określenia parametrów zapewniających optymalne bezpieczeństwo i skuteczność testu PASCAL.

MED-1021

Postępowanie w retinopatii cukrzycowej: przegląd systematyczny.

KONTEKST: Retinopatia cukrzycowa (DR) jest główną przyczyną ślepoty wśród populacji w wieku produkcyjnym w Stanach Zjednoczonych. Istnieje wiele nowych interwencji w DR, ale dowody na poparcie ich stosowania są niepewne. CEL: Przegląd najlepszych dowodów dotyczących pierwotnej i wtórnej interwencji w leczeniu DR, w tym cukrzycowego obrzęku plamki żółtej. POZYSKIWANIE DOWODÓW: Przegląd systematyczny wszystkich artykułów anglojęzycznych, pobranych za pomocą wyszukiwania słów kluczowych z bazy MEDLINE (1966 do maja 2007), EMBASE, Cochrane Collaboration, bazy danych Association for Research in Vision and Ophthalmology oraz bazy danych National Institutes of Health Clinical Trials Database , a następnie ręczne przeszukiwanie list referencyjnych wybranych głównych artykułów przeglądowych. Uwzględniono wszystkie anglojęzyczne badania z randomizacją (RCT) z ponad 12 miesięcznym okresem obserwacji i metaanalizami. Kryteria konsensusu Delphi zostały użyte do zidentyfikowania dobrze przeprowadzonych badań. SYNTEZA DOWODÓW: 44 badania (w tym 3 metaanalizy) spełniły kryteria włączenia. Ścisła kontrola glikemii i ciśnienia krwi zmniejsza częstość występowania i progresję DR. Pan-siatkówkowa fotokoagulacja laserowa zmniejsza ryzyko umiarkowanej i ciężkiej utraty wzroku o 50% u pacjentów z ciężką retinopatią nieproliferacyjną i proliferacyjną. Ogniskowa fotokoagulacja laserowa zmniejsza ryzyko umiarkowanej utraty wzroku o 50% do 70% w oczach z obrzękiem plamki. Wczesna witrektomia poprawia powrót wzroku u pacjentów z retinopatią proliferacyjną i ciężkim krwotokiem do ciała szklistego. Doszklistkowe wstrzyknięcia steroidów można rozważyć w przypadku oczu z uporczywą utratą wzroku, gdy konwencjonalne leczenie zawiodło. Nie ma wystarczających dowodów na skuteczność lub bezpieczeństwo leczenia hipolipemizującego, interwencji medycznych lub przeciwnaczyniowych czynników wzrostu śródbłonka na występowanie lub progresję DR. WNIOSKI: Ścisła kontrola glikemii i ciśnienia krwi pozostaje kamieniem węgielnym w pierwotnej prewencji DR. Pan-siatkówkowa i ogniskowa laserowa fotokoagulacja siatkówki zmniejsza ryzyko utraty wzroku odpowiednio u pacjentów z ciężką DR i obrzękiem plamki. Obecnie nie ma wystarczających dowodów, aby zalecać rutynowe stosowanie innych metod leczenia.

MED-1023

Optymalne postępowanie w przypadku cytomegalowirusowego zapalenia siatkówki u pacjentów z AIDS

Cytomegalowirusowe zapalenie siatkówki (CMV) jest najczęstszą przyczyną utraty wzroku u pacjentów z zespołem nabytego niedoboru odporności (AIDS). Zapalenie siatkówki wywołane przez CMV dotyczyło 25% do 42% pacjentów z AIDS w erze przed wysoce aktywną terapią przeciwretrowirusową (HAART), z większością utraty wzroku z powodu zapalenia siatkówki obejmującego plamkę lub odwarstwienia siatkówki. Wprowadzenie HAART znacząco zmniejszyło częstość występowania i nasilenie zapalenia siatkówki wywołanego przez CMV. Optymalne leczenie zapalenia siatkówki wywołanego wirusem CMV wymaga dokładnej oceny stanu immunologicznego pacjenta i dokładnej klasyfikacji zmian siatkówki. W przypadku rozpoznania zapalenia siatkówki należy rozpocząć lub poprawić terapię HAART i zastosować terapię anty-CMV doustnym walgancyklowirem, dożylnym gancyklowirem, foskarnetem lub cydofowirem. Wybrani pacjenci, zwłaszcza ci z zapaleniem siatkówki w strefie 1, mogą otrzymywać doszklistkowe wstrzyknięcia leku lub chirurgiczne wszczepienie zbiornika gancyklowiru o przedłużonym uwalnianiu. Skuteczna terapia anty-CMV w połączeniu z HAART znacząco zmniejsza częstość utraty wzroku i poprawia przeżycie pacjentów. Zapalenie błony naczyniowej oka i odwarstwienie siatkówki są ważnymi przyczynami umiarkowanej do ciężkiej utraty wzroku. W porównaniu z wczesnymi latami epidemii AIDS, w erze po HAART nacisk na leczenie zmienił się z krótkoterminowej kontroli zapalenia siatkówki na długoterminowe zachowanie wzroku. Kraje rozwijające się borykają się z niedoborem pracowników służby zdrowia i niewystarczającymi dostawami leków przeciw CMV i HIV. Iniekcje doszklistkowe gancyklowiru mogą być najbardziej opłacalną strategią leczenia zapalenia siatkówki wywołanego wirusem CMV w tych obszarach.

MED-1025

Jak interpretować test czynnościowy lub test motoryki - defekografia

Defekografia ocenia w czasie rzeczywistym morfologię odbytnicy i kanału odbytu w warunkach fizjologicznych poprzez wstrzyknięcie gęstej pasty barowej do odbytnicy, a następnie jej opróżnienie. Ze względu na zdolność oceny strukturalnej i funkcjonalnej defekografię wykonuje się przede wszystkim w celu leczenia pacjentów z długotrwałymi zaparciami, niewyjaśnionym bólem odbytu lub odbytnicy, czuciem resztkowym po wypróżnieniu lub podejrzeniem wypadnięcia. W niniejszym przeglądzie przedstawiono technikę i interpretację tego badania.

MED-1026

Zmiany ciśnienia w żylakach.

Zbadano ciśnienie w żyłach powierzchownych nóg 24 pacjentów z żylakami i 6 zdrowych osób z grupy kontrolnej. W grupie kontrolnej nie stwierdzono wzrostu ciśnienia w żyłach po wzroście ciśnienia śródbrzusznego, natomiast u pacjentów z żylakami ciśnienie znacznie wzrosło. Kucanie nie było lepsze niż siedzenie w zapobieganiu przenoszeniu ciśnienia w jamie brzusznej na żyły nóg. Stwierdzono, że różnica w pozycjach przyjętych do defekacji nie jest przyczyną dużego zróżnicowania geograficznego rozmieszczenia żylaków.

MED-1027

Żylaki, zakrzepica żył głębokich i hemoroidy: epidemiologia i sugerowana etiologia

Aktualne koncepcje dotyczące etiologii żylaków, zakrzepicy żył głębokich i hemoroidów zostały przeanalizowane i w świetle dowodów epidemiologicznych uznane za nieaktualne. - dieta resztkowa.

MED-1028

Zatrzymanie kału: częsta przyczyna zaburzeń czynnościowych jelit, zapalenia wyrostka robaczkowego i hemoroidów — przy leczeniu zachowawczym i chirurgicznym.

W obecnych badaniach sprawdzano, czy zatrzymanie kału w okrężnicy jest czynnikiem sprawczym funkcjonalnej choroby jelit, zapalenia wyrostka robaczkowego i hemoroidów. Zatrzymanie kału scharakteryzowano na podstawie czasu przejścia przez okrężnicę (CTT) po przyjęciu nieprzezroczystego znacznika promieniotwórczego i oszacowaniu obciążenia kałem na zdjęciach radiologicznych jamy brzusznej po 48 i 96 godzinach. Specyficzne hipotezy zostały przetestowane na pacjentach (n = 251 plus 281) oraz na zdrowych losowych grupach kontrolnych (n = 44). Dla każdego pacjenta wypełniono kwestionariusz, obejmujący objawy brzuszne i anorektalne, bez grupowania a priori. Pacjenci z funkcjonalnymi zaburzeniami jelit, głównie kobiety, mieli znacznie zwiększone obciążenie CTT i kałem w porównaniu z grupą kontrolną. CTT było istotnie i dodatnio skorelowane z odcinkowym i całkowitym obciążeniem kałem. Obciążenie kałem było równe po 48 i 96 godzinach, odzwierciedlając obecność stałych zbiorników kałowych. W tych pierwszych badaniach klinicznych mających na celu korelację objawów jelitowych z CTT i obciążeniem kałem okrężnicy, wzdęcie brzucha było istotnie skorelowane z obciążeniem kałem w prawej okrężnicy, całkowitym obciążeniem kałem i CTT. Ból brzucha był istotnie i dodatnio skorelowany z dystalnym obciążeniem kałem i istotnie związany z wzdęciem. W podgrupie pacjentów (n = 90) zaobserwowano nowe zjawisko z dużym obciążeniem kałem i prawidłowym CTT, co dowodzi, że zatrzymanie kału jako ukryte zaparcia. CTT i obciążenie kałem były istotnie wyższe po prawej stronie w porównaniu z lewym i dystalnym segmentem. W grupie kontrolnej osób zdrowych prawostronne obciążenie kałem było istotnie większe niż lewostronne i dystalne. CTT i obciążenie kałem istotnie dodatnio korelowały z wyczuwalną masą w lewym dole biodrowym i wzdęciem. Analiza skupień wykazała, że ​​CTT i obciążenie kałem dodatnio korelowało z czynnikiem objawowym, na który składały się wzdęcia, ból odbytu i rzadkie oddawanie stolca. Z drugiej strony, CTT i obciążenie kałem ujemnie korelowało z czynnikiem objawowym obejmującym częste łatwe wypróżnienia, powtarzalność i niekompletność z kałem stałym lub płynnym. Większość pacjentów z dużym obciążeniem kałem, ale prawidłowym CTT, miała powtarzające się codzienne wypróżnianie, przeważnie z łatwością i ze zmienną konsystencją kału. Epizody grypopodobne współwystępowały w czynnikach objawowych z bólem brzucha i wzdęciami oraz z wyczuwalną masą i tkliwością prawego dołu biodrowego, a w innych czynnikach z rzadkim i trudnym wypróżnianiem oraz z dyskomfortem w nadbrzuszu i nieprzyjemnym zapachem. Pacjenci z rzadkim i trudnym wypróżnianiem litego kału istotnie częściej odczuwali bóle brzucha oraz wyczuwalny namacalny guz w prawym dole biodrowym z tkliwością i wzdęciami. CTT uległo znacznemu wydłużeniu, a obciążenie kałem znacznie wzrosło. U pacjentów z prawidłowym CTT i zwiększonym obciążeniem kałem tylko pacjenci z bólem brzucha wykazywali istotną korelację między obciążeniem kałem a wzdęciem. Po raz pierwszy wykazano, że obciążenie CTT i kałem znacząco wzrasta wraz z liczbą zwolnień okrężnicy (długość okrężnicy), co również skutkowało znacznym wzrostem wzdęć i bólu. Interwencja ze schematem stymulacji jelit, łączącym dietę bogatą w błonnik, płyny, aktywność fizyczną i lek prokinetyczny, była niezbędna do wykazania, że ​​objawy brzuszne i zaburzenia defekacji są spowodowane zatrzymaniem kału, z lub bez przedłużonego CTT. CTT uległo znacznemu zmniejszeniu, podobnie jak obciążenie kałem. Wzdęcia i ból zostały znacznie zmniejszone. Defekacja stała się łatwa przy stałych odchodach, do jednego na dzień i ze znacznym zmniejszeniem niekompletności i powtarzalności. Ból odbytu i epizody grypopodobne uległy znacznemu zmniejszeniu. Interwencja znacząco zmniejszyła obecność tkliwego wyczuwalnego guza w prawym dole i zaparcia odbytnicy. U pacjentów z prawidłowym CTT, ale zwiększonym obciążeniem kałem, interwencja nie zmieniła istotnie CTT ani obciążenia, ale wzdęcia i ból zostały znacznie zmniejszone, podobnie jak ogólna poprawa defekacji. Nowa wiedza na temat retencji kałowej u pacjentów nie wyjaśnia, dlaczego występuje zatrzymanie kału. Jednak na podstawie niniejszych wyników można wnioskować, że zaparcie lub drażliwe jelito może należeć do tego samego wymiaru choroby podstawowej, w której częstym czynnikiem jest zatrzymanie kału. W związku z tym sugeruje się, aby pomiar CTT i obciążenia kałem stanowił wskazówkę do pozytywnej diagnozy funkcjonalnej zaburzeń jelitowych w porównaniu z konstelacji samych objawów. Trzydziestu pięciu pacjentów zostało poddanych operacji po oporności na leczenie zachowawcze z powodu zaparć. Mieli znacznie wydłużony CTT i duże obciążenie kałem, co było odpowiedzialne za nasilenie objawów brzusznych i wypróżniających. U operowanych istotnie częściej występowała zbędna okrężnica (dolichocolon). Pacjenci ci mieli również wyjątkowo wysoki odsetek przebytych wyrostków robaczkowych. Dwudziestu jeden pacjentów zostało poddanych hemikolektomii, a 11 pacjentów miało subtotalną kolektomię z zespoleniem krętniczo-sygmoidalnym; trzech pacjentów otrzymało stomię. Jednak u niektórych pacjentów konieczna była konwersja początkowej kolektomii segmentowej do końcowej kolektomii subtotalnej z powodu utrzymujących się objawów. Wykonano sześć kolejnych kolektomii częściowych, a wskaźnik nieszczelności wszystkich kolektomii wynosi wówczas 4,9% (jeden pacjent zmarł). Po średnim okresie obserwacji wynoszącym 5 lat, zdecydowana większość pacjentów nie miała bólu brzucha i wzdęć, miała od dwóch do czterech defekacji dziennie z kontrolą, a ich jakość życia znacznie się poprawiła. W wyrostku robaczkowym często znajduje się kał, którego zamknięcie jest odpowiedzialne za wiele przypadków ostrego zapalenia wyrostka robaczkowego, które występuje rzadko we wszystkich populacjach poza białymi. W badaniu kontrolnym przypadku (56 pacjentów i 44 losowo wybranych grup kontrolnych) podjęto próbę prześledzenia pochodzenia kamienia kałowego do zalegania kału w okrężnicy. CTT było dłuższe, a obciążenie kałem większe u pacjentów z zapaleniem wyrostka robaczkowego w porównaniu z grupą kontrolną, chociaż różnica nie była znacząca. Obliczenia mocy wykazały, że potrzeba większej liczby pacjentów, aby osiągnąć istotność statystyczną dla tych parametrów. Obecność kamienia kałowego najczęściej wiązała się ze zgorzelą lub perforacją wyrostka robaczkowego. Nie stwierdzono istotnych różnic między CTT a kałem u pacjentów, którzy mieli lub nie mieli kamienia kałowego. Jednak prawostronne obciążenie kałem było znacznie wyższe niż lewostronne i dystalne. Hemoroidy są często następstwem zaparć i zaburzeń wypróżniania i stwierdzono je u co drugiego pacjenta z czynnościowymi zaburzeniami jelit. Obecne badania są pierwszymi duńskimi doniesieniami o nowej operacji wyleczenia tej choroby, hemoroidopeksji zszywkami (n = 40 i 258 pacjentów). Większość pacjentów miała wypadnięcie hemoroidów, a trwałość zabiegu potwierdzono w okresie obserwacji do 5 lat, co oznacza prawidłowy odbyt. Czas operacji był krótki, ból pooperacyjny niewielki, a powrót do zdrowia szybki. Nie zaobserwowano nietrzymania moczu, a satysfakcja pacjenta była wysoka i istotnie skorelowana z pojawieniem się prawidłowego odbytu bez wypadania. Skumulowane ryzyko reoperacji było największe w ciągu pierwszych 2 lat po hemoroidopeksji zszywkami. U pacjentów z utrzymującym się wypadaniem hemoroidalnym zabieg powtórzono z wynikiem równie dobrym jak u pozostałych pacjentów. Wykazano w modelu statystycznym, że przedoperacyjne nasilenie choroby hemoroidalnej oraz natychmiastowy wynik pooperacyjny miały istotny wpływ na przewidywanie wyniku, jakim jest trwałość operacji. Najczęstszym powikłaniem pooperacyjnym było krwawienie wymagające hemostazy chirurgicznej. Jedno poważne powikłanie wystąpiło po nieszczelności zespolenia z wysoko położonego zespolenia, skutkując gazem zaodbytniczym, zaotrzewnowym i śródotrzewnowym oraz śródpiersiowym. Pacjent wyzdrowiał po leczeniu zachowawczym i bez interwencji chirurgicznej. Stosowana obecnie technika staplowania zrewolucjonizowała chirurgiczne leczenie wypadających hemoroidów. Wreszcie, można podejrzewać wspólną przyczynę chorób stale ze sobą powiązanych. Dowody epidemiologiczne wykazały, że zaparcia, uchyłkowatość i IBS zwiększają ryzyko raka okrężnicy (i gruczolaków), chorób niezwykle rzadkich w społecznościach wolnych od zapalenia wyrostka robaczkowego. Hemoroidy są również współistniejącą chorobą okrężnicy. Warto zauważyć, że pacjenci z funkcjonalnym zaburzeniem jelit mieli znacznie wyższy wskaźnik wcześniejszego usunięcia wyrostka robaczkowego niż populacja podstawowa. Ponadto pacjenci, którzy wcześniej mieli wycięcie wyrostka robaczkowego, mieli znacznie dłuższe CTT w porównaniu z pacjentami, którzy tego nie zrobili. Dane wskazują na udział retencji kałowej w powstawaniu kamieni kałowych, a tym samym ostrego zapalenia wyrostka robaczkowego. Zbiorniki kałowe były widoczne w prawym i lewym segmencie okrężnicy zarówno u pacjentów, jak i grupy kontrolnej, które są tymi samymi obszarami, w których występuje największa częstość występowania polipów gruczolakowatych i nowotworów złośliwych. Rodzinny rak jelita grubego występował istotnie częściej u pacjentów z większym obciążeniem kałem niż w grupie kontrolnej. Zidentyfikowano cztery nowotwory złośliwe i 25 gruczolaków. Zwiększone obciążenie kałem w okrężnicy z lub bez opóźnionego pasażu zwiększy liczbę bakterii i wywoła przewlekłe zapalenie błony śluzowej okrężnicy, które jest czynnikiem ryzyka wystąpienia raka. Funkcjonalne zaburzenie jelit prawdopodobnie wystąpi wtedy ze stopniowym przejściem od pierwotnej choroby funkcjonalnej do określonych chorób organicznych. Dieta bogata w błonnik i regularna aktywność fizyczna mają działanie lecznicze i profilaktyczne na choroby jelita grubego związane z zaleganiem kału.

MED-1029

Porównanie wysiłku podczas defekacji w trzech pozycjach: wyniki i implikacje dla zdrowia człowieka.

Celem pracy było porównanie sił wywieranych podczas siedzenia lub kucania podczas defekacji. Dwudziestu ośmiu pozornie zdrowych ochotników (w wieku 17-66 lat) z normalną czynnością jelit poproszono o użycie cyfrowego timera do zapisania czasu netto potrzebnego do odczucia zadowalającego opróżnienia podczas wypróżniania się w trzech alternatywnych pozycjach: siedząc na desce sedesowej o standardowym rozmiarze (wysokość 41-42 cm), siadanie na desce dolnej (wysokość 31-32 cm) i kucanie. Poproszono ich również o odnotowanie subiektywnego wrażenia na temat intensywności wysiłku defekacyjnego. W każdej pozycji zarejestrowano sześć kolejnych wypróżnień. Zarówno czas potrzebny do odczucia zadowalającego opróżnienia jelit, jak i stopień subiektywnie ocenianego wysiłku w pozycji kucznej uległy znacznemu skróceniu u wszystkich ochotników w porównaniu z obiema pozycjami siedzącymi (P < 0,0001). Podsumowując, niniejsze badanie potwierdziło, że odczucie zadowalającego opróżniania jelit w pozycji siedzącej z wypróżnianiem wymusza nadmierny wysiłek wydalania w porównaniu z postawą w pozycji kucznej.

MED-1030

Przejściowe zmiany mózgowego oporu naczyniowego podczas próby Valsalvy u człowieka.

W serii pacjentów podczas próby Valsalvy wykonano pomiary ciśnienia płynu mózgowo-rdzeniowego, ciśnienia tętniczego i przepływu krwi w tętnicy szyjnej wewnętrznej. Podczas wysiłku (faza II) zmniejszenie średniego ciśnienia tętniczego o 11% było związane z 21% spadkiem przepływu w tętnicy szyjnej w porównaniu z wartościami kontrolnymi; a po uwolnieniu (faza IV), 19% wzrost średniego ciśnienia tętniczego powodował 22% wzrost przepływu w tętnicy szyjnej wewnętrznej. Ciśnienie perfuzji obliczone jako średnie ciśnienie tętnicze minus ciśnienie płynu mózgowo-rdzeniowego i przepływ krwi w tętnicy szyjnej wewnętrznej wykorzystano do obliczenia wskaźnika mózgowego oporu naczyniowego. Dane wskazują, że w fazie II i III wystąpił niewielki, ale znaczący spadek oporu naczyniowego, a następnie powrót do poziomów kontrolnych w fazie IV. Te zmiany w oporze naczyniowym nie były wystarczająco szybkie lub wystarczająco duże, aby utrzymać stałą perfuzję mózgową podczas próby Valsalvy.

MED-1031

Pierwotne zaparcie: podstawowy mechanizm.

Pierwotne (proste) zaparcia są konsekwencją nawykowego wydalania jelit ze zwykłych desek klozetowych. Znaczna część populacji z normalną częstotliwością wypróżnień ma trudności z opróżnianiem jelit, czego główną przyczyną jest obturacyjny charakter kąta odbytu i jego związek z postawą siedzącą zwykle stosowaną podczas defekacji. Jedyną naturalną postawą człowieka podczas wypróżniania jest kucanie. Wyrównanie kąta odbytniczo-odbytniczego związanego z kucaniem umożliwia płynną eliminację jelit. Zapobiega to nadmiernemu naprężeniu, które może spowodować uszkodzenie obszaru odbytu i ewentualnie okrężnicy i innych narządów. Nie ma dowodów na to, że nawykowe wydalanie jelit o określonej porze każdego dnia znacząco przyczynia się do ostatecznego opróżnienia odbytnicy. Naturalne zachowanie polegające na opróżnianiu jelit w odpowiedzi na silny odruch defekacji łagodzi opróżnianie jelit za pomocą odruchu hamującego odbytniczo-odbytniczego.

MED-1032

Omdlenie defekacyjne. Objaw o wielu etiologiach.

Według naszej wiedzy w piśmiennictwie nie ma wcześniejszego opisu klinicznego pacjentów z omdleniami defekacyjnymi. Oceniliśmy 20 pacjentów z tym zaburzeniem, którzy stanowili podgrupę większego, prospektywnego badania omdleń, 13 kobiet i 7 mężczyzn, w średnim wieku 59 lat. Jedenastu pacjentów miało jeden epizod, a dziewięciu doświadczyło wielu epizodów. Czternastu pacjentów leżało przed potrzebą wypróżnienia, dziewięciu z nich spało. Ocena diagnostyczna ujawniła, że ​​dwóch pacjentów miało problemy z przewodem pokarmowym, trzech miało choroby serca, a jeden miał przemijające ataki niedokrwienne. Trzech dodatkowych pacjentów miało znaczne niedociśnienie ortostatyczne. U 11 pacjentów nie stwierdzono żadnej możliwej do zidentyfikowania przyczyny omdleń związanych z wypróżnianiem, ale u czterech z nich odnotowano nowe problemy zdrowotne. W obserwacji po dwóch latach omdlenia powróciły u dziesięciu pacjentów, ale większość nawrotów nie była związana z defekacją. Siedmiu pacjentów zmarło w okresie obserwacji chorób przewlekłych. Wnioskujemy, że omdlenia defekacyjne nie są pojedynczą jednostką kliniczną. Do omdleń mogą przyczyniać się liczne nieprawidłowości patologiczne w połączeniu ze zmianami fizjologicznymi podczas snu i wypróżniania. Pacjenci z omdleniami związanymi z wypróżnianiem powinni zostać poddani dokładnej ocenie w celu rozpoznania choroby podstawowej powodującej omdlenie.

MED-1033

„Zespół obsesji jelit” u pacjenta z przewlekłymi zaparciami.

CEL: Zespół obsesji jelit (BOS) jest zaburzeniem psychosomatycznym, które często pozostaje na przecięciu sfer somatycznych i psychologicznych bez odpowiedniej diagnozy i leczenia. OPIS PRZYPADKU: 32-letni mężczyzna z przewlekłymi zaparciami, poddany restrykcyjnej diecie, przymusom ewakuacji, izolacji społecznej i obniżonym nastroju, co potwierdza diagnozę BOS. Terapia poznawczo-behawioralna doprowadziła do całkowitej remisji objawów, a wyniki utrzymały się po 1 roku obserwacji. WNIOSEK: Chociaż BOS nie jest często diagnozowany, prawdopodobnie jest bardziej rozpowszechniony niż sądzono. Klinicyści powinni być świadomi jego istnienia, aby móc go ocenić, zdiagnozować i właściwie leczyć. Copyright © 2013 Elsevier Inc. Wszelkie prawa zastrzeżone.

MED-1034

Wgląd w normalne i zaburzone nawyki jelitowe z pamiętników jelitowych

Tło Chociaż kwestionariusze objawów dostarczają obrazu nawyków jelitowych, mogą nie odzwierciedlać codziennych zmian lub związku między objawami jelit a formą stolca. Cel Ocena nawyków jelitowych na podstawie codziennych dzienniczków u kobiet z zaburzeniami czynnościowymi jelit i bez nich. Metoda Z ankiety środowiskowej przeprowadzonej wśród kobiet w hrabstwie Olmsted, MN, gastroenterolog przeprowadził wywiad z 278 losowo wybranymi osobami, które wypełniły kwestionariusz dotyczący objawów jelitowych. Badani prowadzili również dzienniczki jelit przez 2 tygodnie. Wyniki Spośród 278 osób ankiety wykazały biegunkę (26%), zaparcia (21%) lub żaden (53%). Osoby bezobjawowe zgłaszały objawy jelitowe (np. parcia naglące) rzadko (tj. <25% przypadków) i ogólnie w przypadku twardych lub luźnych stolców. Parcie na miękkie, uformowane stolce (tj. forma Bristol = 4) występowało częściej u osób z biegunką (31%) i zaparciami (27%) niż u zdrowych (16%). Postać stolca, wysiłek na początku (iloraz szans [OR] 4,1, 95% przedział ufności [CI] 1,7–10,2) i końcowy (OR 4,7, 95% CI 1,6–15,2) zwiększał prawdopodobieństwo wystąpienia zaparć. Wysiłek do zakończenia defekacji (OR 3,7, 95% CI 1,2–12,0), zwiększona częstość stolca (OR 1,9, 95% CI 1,02–3,7), niepełne opróżnienie (OR 2,2; 95% CI 1,04–4,6) i parcie na odbyt (OR 3,1 95% CI 1,4–6,6) zwiększało prawdopodobieństwo wystąpienia biegunki. W przeciwieństwie do tego, różnice w częstotliwości i formie stolca nie były przydatne do rozróżniania między zdrowiem a chorobą. Wnioski Objawy jelitowe występują w związku z zaburzeniami stolca, ale tylko częściowo je tłumaczą. Obserwacje te potwierdzają rolę innych mechanizmów patofizjologicznych w zaburzeniach czynnościowych jelit.

MED-1035

Jak godne zaufania są historie jelit? Porównanie przywołanych i zarejestrowanych informacji.

Stu pięćdziesięciu pacjentów ambulatoryjnych zapytano o ich nawyki jelitowe, a następnie poproszono o zapisywanie ich w dzienniczkach przez dwa tygodnie. Ogólnie rzecz biorąc, przywołane i zarejestrowane dane dotyczące częstotliwości defekacji zgadzały się dość ściśle, ale u 16% pacjentów występowała rozbieżność co najmniej trzech czynności jelit na tydzień. Była to zwykle przesada różnicy w stosunku do normy jednego dnia. Pacjenci źle przewidywali epizody zmiany częstotliwości jelit. Wyniki te poddają w wątpliwość wartość badań populacyjnych dotyczących nawyków jelitowych, opartych wyłącznie na kwestionariuszach. Sugerują również, że zespół jelita drażliwego mógłby być prawidłowo diagnozowany częściej, gdyby pacjenci byli rutynowo proszeni o rejestrowanie czynności jelit.

MED-1036

Reakcja okrężnicy na jedzenie.

Wiele dowodów wskazuje na zwiększoną aktywność motoryczną w okrężnicy po zjedzeniu u kilku gatunków zwierząt. Chociaż niektóre z tych efektów mogą być pochodzenia głowowego, większa część odpowiedzi wynika z przybycia pokarmu do żołądka i proksymalnego jelita. Stymulacja chemoreceptorów wydaje się być ważniejsza niż stymulacja mechanoreceptorów w wywołaniu tego efektu. Środki, za pomocą których dochodzi do tego efektu, mogą być hormonalne lub nerwowe. Kilka hormonów polipeptydowych uwalnianych z proksymalnego jelita podczas jedzenia jest kandydatami. Odpowiedzialne za to mogą być ścieżki neuronowe przebiegające zarówno przez układ przywspółczulny, jak i współczulny. Dokładna natura wytworzonej zmiany ruchliwości okrężnicy nie jest znana. Może to obejmować zmiany w stymulatorach skurczów okrężnicy (powolne fale elektryczne w okrężnicy i migrujące impulsy w okrężnicy), zmiany w pobudliwości mięśni okrężnicy lub zmiany funkcji błony śluzowej okrężnicy.

MED-1037

Krótka podróż do opieki medycznej i chorób w starożytnym Egipcie.

Starożytny Egipt był jedną z największych cywilizacji, jakie powstały, stając się kolebką badań naukowych i rozwoju społecznego przez ponad 3 tysiąclecia; niewątpliwie jego wiedza o medycynie została znacznie niedoszacowana. Niewiele artefaktów przetrwało, które opisują organizację medyczną, ale z zakresu chorób trapiących ten starożytny populus byłoby wiele do zbadania. Dowody z papirusów, płaskorzeźb nagrobnych i pism historyków starożytności świadczą o intensywnym zainteresowaniu naukami ścisłymi, humanistycznymi i medycyną zrodzonym przez wykształcone społeczeństwo, które przezwyciężyło przesądy swoich koczowniczych przodków.

MED-1038

Błonnik pokarmowy i czynniki osobowościowe jako determinanty wydalania stolca.

Zbadaliśmy wpływ błonnika na wydalanie stolca, ponieważ jest to jedna z głównych zmiennych pośredniczących w hipotetycznym związku między błonnikiem a chorobą. Całkowite obojętne włókno detergentowe w źródle błonnika pokarmowego było wskaźnikiem masy stolca, ale nie częstotliwości. Istotne indywidualne różnice w wydalaniu stolca utrzymywały się, gdy kontrolowano czynniki dietetyczne. Pomiary osobowości zostały wykorzystane do przewidzenia masy i częstotliwości stolca niezależnie od diety i stanowiły mniej więcej taką samą zmienność w wydalaniu stolca, jak błonnik pokarmowy. Wyniki te sugerują, że czynniki osobowościowe predysponują niektóre osoby do niskiego oddawania stolca. Osoby te mogą szczególnie skorzystać z błonnika pokarmowego.

MED-1039

Zespół obsesji jelit u pacjenta z wrzodziejącym zapaleniem jelita grubego.

Gastroenterolodzy często stają przed problemem diagnostycznym różnicowania ostrych objawów wrzodziejącego zapalenia jelita grubego od zaburzeń czynnościowych jelit. Zespół obsesji jelit (BOS) jest zespołem funkcjonalnym podobnym do OCD, charakteryzującym się lękiem przed nietrzymaniem stolca i kompulsywnymi zachowaniami związanymi z kontrolą ewakuacji. Opublikowano tylko nieliczne studia przypadków dotyczące leczenia BOS lekami przeciwdepresyjnymi. Jest to pierwsze badanie dotyczące skutecznej psychoterapii mężczyzny z wrzodziejącym zapaleniem jelita grubego nakładającym się na czynnościowe objawy jelitowe i wyraźne objawy BOS. Kliniczne rozpoznanie BOS może pomóc klinicystom w diagnostyce różnicowej, zapobiec niepotrzebnym badaniom i zapewnić pacjentom najbardziej odpowiednie leczenie.

MED-1040

Ocena normalnych nawyków jelitowych w ogólnej populacji dorosłych: badanie Popcol.

CEL: Określenie normalnego nawyku stolca jest ważne podczas oceny biegunki lub zaparć, ale powszechne czynniki zakłócające, takie jak zespół jelita drażliwego (IBS) lub przyjmowanie leków z żołądkowo-jelitowymi skutkami ubocznymi, nie były brane pod uwagę we wcześniejszych badaniach populacyjnych określających, co jest normalne. Postawiliśmy hipotezę, że wykluczenie osób ze wspólnymi czynnikami zakłócającymi pomogłoby lepiej zrozumieć, czym są „normalne nawyki jelit”. Naszym celem było prospektywne badanie nawyków jelitowych na starannie zbadanej losowej próbie populacji ogólnej. MATERIAŁ I METODY: Dwieście sześćdziesiąt osiem losowo wybranych osób w wieku od 18 do 70 lat wypełniało dzienniczek objawów przez tydzień i było ocenianych klinicznie przez gastroenterologa. Mieli również kolonoskopię i badania laboratoryjne, aby wykluczyć chorobę organiczną. WYNIKI: Sto dwadzieścia cztery osoby nie miały organicznych nieprawidłowości żołądkowo-jelitowych, IBS lub odpowiednich leków; 98% z nich miało od trzech stolców dziennie do trzech tygodniowo. Siedemdziesiąt siedem procent wszystkich stolców było normalnych, 12% twardych i 10% luźnych w konsystencji. Nagłość zgłosiło 36%; wysiłek o 47% i niepełne wypróżnienie o 46%. Po wykluczeniu podmiotów z nieprawidłowościami organicznymi, kobiety miały znacznie więcej objawów niż mężczyźni pod względem bólu brzucha, wzdęć, zaparć, parcia naglącego i poczucia niepełnej ewakuacji, ale te różnice między płciami zniknęły po wykluczeniu podmiotów z IBS. WNIOSKI: To badanie potwierdza, że ​​normalna częstotliwość stolca wynosi od trzech na tydzień do trzech na dzień. Nie mogliśmy wykazać żadnych różnic płci lub wieku pod względem częstotliwości stolca, objawów wypróżniania lub wzdęcia brzucha. Pewien stopień pilności, wysiłku i niepełnej ewakuacji należy uznać za normalne.

MED-1041

Gastroenterologia w starożytnym Egipcie.

Lekarze w starożytnym Egipcie zajmowali się chorobami poszczególnych narządów. Wśród specjalności godna uwagi była gastroenterologia, temat, który zajmował znaczną część zachowanych papirusów medycznych. Chociaż nie nazwali chorób tak, jak je znamy, lekarze faraonów opisali wiele objawów gastroenterologicznych, na które przepisano szeroki wachlarz środków terapeutycznych. Ich relacje kliniczne wskazywały na imponującą wiedzę na temat warunków żołądkowych i anorektalnych. W ich myśleniu o mechanizmie choroby, krążąca materia pecans wchłonięta z kału stanowiła główną przyczynę objawów i zaburzeń medycznych. Służyło to jako uzasadnienie dla popularnej praktyki samooczyszczania za pomocą lewatyw.

MED-1042

Ruchliwość okrężnicy u ludzi: cechy u osób zdrowych i u pacjentów z przewlekłym zaparciami idiopatycznymi.

Okrężnica ludzka jest wciąż stosunkowo mało znanym trzewikiem, zwłaszcza jeśli chodzi o jego aktywność ruchową. Jednak w ostatnich latach udoskonalono techniki, które umożliwiają lepsze zrozumienie ruchliwości okrężnicy, zwłaszcza poprzez dłuższe okresy rejestracji. W ten sposób wykazano, że narządy trzewne kurczą się zgodnie z tendencją dobową, reagują na bodźce fizjologiczne (posiłki, sen) i charakteryzują się dużą amplitudą skurczów napędowych, które są częścią złożonej dynamiki procesu wypróżniania. W niniejszym artykule omówiono te właściwości fizjologiczne i ich zmiany u pacjentów z przewlekłymi idiopatycznymi zaparciami.

MED-1045

Rak okrężnicy i dieta, ze szczególnym uwzględnieniem spożycia tłuszczu i błonnika.

Rak okrężnicy, rzadki w przeszłości i w rozwijających się populacjach, jest obecnie przyczyną od 2 do 4% wszystkich zgonów w populacjach zachodnich. Dowody wskazują, że główną przyczyną są zmiany w diecie, które wpływają na wnętrze jelita. Możliwe, że w zaawansowanych populacjach wyższe stężenia kwasów żółciowych i steroli w kale oraz dłuższy czas przejścia sprzyjają wytwarzaniu potencjalnie rakotwórczych metabolitów. Co do świeckich zmian w diecie, dowody sugerują, że następujące czynniki mogą mieć znaczenie etiologiczne: 1) spadek spożycia pokarmów zawierających błonnik, co ma wpływ na fizjologię jelit, oraz 2) zmniejszone spożycie błonnika, ale zwiększone spożycie tłuszczu, w ich odpowiednich zdolnościach do podnieść stężenie kwasów żółciowych w kale, steroli i innych szkodliwych substancji. W przypadku możliwej profilaktyki raka okrężnicy bardzo mało prawdopodobne jest przyjęcie zaleceń dotyczących niższego spożycia tłuszczu lub większego spożycia pokarmów zawierających błonnik (poza spożyciem błonnika z otrębów). Dla przyszłych badań populacje zachodnie o znacznie niższych niż przeciętne wskaźniki śmiertelności, np. adwentyści dnia siódmego, mormoni, wiejska populacja fińska, a także populacje rozwijające się, wymagają intensywnych badań. Wyjaśnienia wymagają również odpowiednie role diety i konstytucji genetycznej w stężeniach kwasów żółciowych w kale itp. oraz w czasie przejścia w populacjach podatnych i niepodatnych.

MED-1046

Faza mózgowa odpowiedzi ciśnienia w okrężnicy na pokarm.

U pięciu zdrowych osobników (średni wiek (22,6) lat, 22-24 lata) poszukiwano fazy głowowej odpowiedzi ciśnienia w okrężnicy na pokarm, badano sześć oddzielnych przypadków, rejestrując ciśnienie w świetle jelita w nieprzygotowanej esicy. Wydzielanie kwasu żołądkowego mierzono jednocześnie przez ciągłą aspirację przez sondę nosowo-żołądkową. Po 60-minutowym okresie podstawowym podano jeden z pięciu 30-minutowych bodźców mózgowych związanych z pokarmem lub bodziec kontrolny w losowej kolejności; zapisy były kontynuowane przez kolejne 120 minut. Bodźcami mózgowymi były: dyskusja na temat jedzenia, widok i zapach jedzenia bez smaku, zapach jedzenia bez wzroku i smaku, widok jedzenia bez zapachu i smaku oraz modyfikowane pozorowane karmienie; bodźcem kontrolnym była dyskusja na tematy neutralne. Ciśnienia w okrężnicy wyrażono jako wskaźnik aktywności segmentu badania (obszar pod krzywą, mm Hg.min) uzyskany przez w pełni zautomatyzowaną analizę komputerową. Wydajność kwasu żołądkowego wyrażono jako mmol/30 min. Dyskusja na temat jedzenia istotnie (p < 0,02, test sumy rang Wilcoxona) zwiększyła aktywność ciśnienia w okrężnicy w porównaniu z kontrolą lub aktywnością podstawową. Zapach pokarmu bez wzroku i smaku również istotnie (p < 0,03) zwiększał aktywność ciśnienia w okrężnicy w porównaniu z okresem kontrolnym i podstawowym. Karmienie pozorowane oraz wzrok i zapach jedzenia bez smaku znacząco (p < 0,02 i p < 0,03) zwiększyły ciśnienie w okrężnicy w porównaniu z kontrolą, ale nie aktywność podstawową. Wzrost aktywności okrężnicy po zobaczeniu pokarmu bez zapachu lub smaku nie różnił się istotnie od aktywności kontrolnej lub podstawowej (p = 0,44 i p = 0,34). Dyskusja na temat jedzenia była najsilniejszym testowanym bodźcem okrężnicy. Dyskusja na temat jedzenia i pozorne karmienie znacząco (p<0,02) stymulowały wydzielanie kwasu żołądkowego powyżej wartości kontrolnych i podstawowych. Wzrok i zapach jedzenia bez smaku znacząco (p<0,02) zwiększyły wydzielanie kwasu powyżej wartości podstawowej. Zapach pożywienia bez smaku i zapachu oraz widok pożywienia bez zapachu i smaku nie zwiększały istotnie (p=0,06, p=0,34) wydzielania kwasu. W przeciwieństwie do wpływu na ciśnienie w okrężnicy, karmienie pozorowane było najlepszym bodźcem wydzielania kwasu. Zwiększona aktywność ciśnienia w okrężnicy po dyskusji na temat jedzenia korelowała istotnie (r=0,45, p<0,02) z wydzielaniem kwasu żołądkowego. W badaniu kontrolnym nie stwierdzono korelacji (r=-0,1, p>0,5) między aktywnością ciśnienia w okrężnicy a wydzielaniem kwasu żołądkowego. Dane te pokazują, że istnieje faza cefaliczna odpowiedzi okrężnicy na pokarm.

MED-1047

Rozwój koncepcji błonnika pokarmowego w żywieniu człowieka.

Podstawowe badania nad działaniem przeczyszczającym otrębów pszennych podjęto w Stanach Zjednoczonych na początku XX wieku. Walker w RPA rozszerzył te badania na afrykańskich Murzynów, a później zasugerował, że błonnik zbożowy chroni ich przed niektórymi zaburzeniami metabolicznymi. Trowell w Ugandzie opracował tę koncepcję w odniesieniu do rzadkości powszechnych niezakaźnych chorób okrężnicy. Inny nurt dociekań wywodził się z hipotezy Cleave'a, który postulował, że obecność cukru rafinowanego, aw mniejszym stopniu białej mąki, powoduje wiele chorób metabolicznych, a utrata błonnika powoduje pewne zaburzenia okrężnicy. W międzyczasie Burkitt zebrał ogromne dowody na rzadkość występowania zapalenia wyrostka robaczkowego i wielu zaburzeń żylnych na terenach wiejskich Afryki i części Azji. W 1972 roku Trowell zaproponował nową fizjologiczną definicję błonnika w odniesieniu do pozostałości pokarmów roślinnych odpornych na trawienie przez enzymy pokarmowe człowieka. Southgate zaproponowało chemiczne metody analizy składników błonnika pokarmowego: celulozy, hemicelulozy i ligniny.

MED-1048

Częstotliwość i czas defekacji oraz forma stolca w populacji ogólnej: badanie prospektywne.

Ponieważ zakres nawyków jelitowych i typów stolca w społeczności nie jest znany, przebadaliśmy 838 mężczyzn i 1059 kobiet, co stanowi 72,2% losowej, warstwowej próby populacji East Bristol. Większość z nich prowadziła rejestr trzech kolejnych defekacji, w tym formę stolca w zatwierdzonej sześciopunktowej skali od twardych, okrągłych grudek do papkowatych. Odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu zgadzały się umiarkowanie dobrze z zarejestrowanymi danymi. Chociaż najczęstszym nawykiem jelitowym był raz dziennie, była to praktyka mniejszościowa u obu płci; regularny 24-godzinny cykl był widoczny tylko u 40% mężczyzn i 33% kobiet. Kolejne 7% mężczyzn i 4% kobiet wydaje się mieć regularne dwa lub trzy razy dziennie nawyki jelit. Tak więc większość ludzi miała nieregularne jelita. Jedna trzecia kobiet wypróżnia się rzadziej niż codziennie, a 1% raz w tygodniu lub rzadziej. Stolce na końcu skali z zaparciami częściej oddawały kobiety niż mężczyźni. U kobiet w wieku rozrodczym przyzwyczajenie jelit i spektrum rodzajów stolca zostały przesunięte w kierunku zaparć i nieregularności w porównaniu ze starszymi kobietami, a u młodych kobiet wykryto trzy przypadki ciężkich zaparć o powolnym pasażu. W przeciwnym razie wiek miał niewielki wpływ na nawyki jelitowe lub rodzaj stolca. Normalne typy stolca, definiowane jako te z najmniejszym prawdopodobieństwem wywoływania objawów, stanowiły jedynie 56% wszystkich stolców u kobiet i 61% u mężczyzn. Większość wypróżnień miała miejsce wcześnie rano i wcześniej u mężczyzn niż u kobiet. Dochodzimy do wniosku, że konwencjonalnie normalne funkcjonowanie jelit ma mniej niż połowa populacji i że w tym aspekcie ludzkiej fizjologii młodsze kobiety są szczególnie w niekorzystnej sytuacji.

MED-1049

Ruch jelit: szósty znak życiowy.

Ruchy jelit dostarczają ważnych informacji na temat funkcjonowania organizmu, a szczególnie problematyczne są zaparcia u osób starszych. Chociaż nie lubimy słuchać szczegółów czyjegoś wypróżnienia, jest to funkcja, którą pielęgniarki muszą oceniać, wspierać i traktować z taką samą postawą, jak podczas opieki nad pacjentami z bólem.

MED-1050

Wpływ osobistej interwencji w styl życia wśród pracowników służby zdrowia na ich pacjentów i kliniki; Promowanie zdrowia poprzez własne doświadczenie (P...

CEL: Ustalenie wpływu wielodyscyplinarnej interwencji polegającej na doświadczaniu własnego stylu życia na świadczeniodawców opieki zdrowotnej (HCP), pacjentów i kliniki. METODY: Zrandomizowaliśmy 15 klinik podstawowej opieki zdrowotnej (obsługujących 93 821 członków), dopasowanych do profilu pacjenta, aby zapewnić pracownikom służby zdrowia program interwencyjny lub kontrolny HMO. Prześledziliśmy osobiście 77 pracowników służby zdrowia i 496 pacjentów i oceniliśmy zmiany wskaźnika pomiaru klinicznego (CMR) (styczeń-wrzesień 2010; Izrael). WYNIKI: HCP w grupie interwencyjnej wykazali osobistą poprawę postaw związanych z inicjatywą zdrowotną (p < 0,05 w porównaniu z wartością wyjściową) oraz zmniejszenie spożycia soli (p < 0,05 w porównaniu z grupą kontrolną). Pacjenci z grupy interwencyjnej HCP wykazywali ogólną poprawę wzorców żywieniowych, szczególnie w zakresie spożycia soli, czerwonego mięsa (p<0,05 w porównaniu z wartością wyjściową), owoców i warzyw (p<0,05 w porównaniu z grupą kontrolną). Wzrost, stężenie lipidów, HbA1(C) i CMR wzrosły w przychodniach grupy interwencyjnej (p<0,05 w porównaniu z wartością wyjściową) wraz ze zwiększonym kierowaniem na badania angiograficzne (p<0,05 w porównaniu z grupą kontrolną). W grupie interwencyjnej poprawa wzorca soli u HCP była związana ze zwiększonym CMR lipidów (r=0,71; p=0,048), a niższa masa ciała HCP była związana ze wzrostem ciśnienia krwi (r=-0,81; p=0,015) i (r=-0,69; p=0,058) CMR. WNIOSKI: Osobisty styl życia pracowników służby zdrowia jest bezpośrednio skorelowany z ich wynikami klinicznymi. Interwencje mające na celu promocję zdrowia poprzez doświadczanie siebie przez HCP są cenne i niejako kojarzone z pacjentami i klinikami, co sugeruje dodatkową strategię prewencji pierwotnej. Copyright © 2012 Elsevier Inc. Wszelkie prawa zastrzeżone.

MED-1051

Jak porady lekarza wpływają na zachowanie pacjenta? Dowód na efekt torowania.

CEL: Zbadanie potencjalnego „efektu wstępnego” porad lekarza na reakcje pacjentów na interwencje zmiany behawioralnej. PROJEKT: randomizowana, kontrolowana próba z 3-miesięcznym okresem obserwacji. USTAWIENIE: Cztery środowiskowe przychodnie grupowej medycyny rodzinnej w południowo-wschodnim stanie Missouri. UCZESTNICY: Pacjenci dorośli (N = 915). INTERWENCJE: Drukowane materiały edukacyjne mające na celu zachęcenie pacjentów do rzucenia palenia, zmniejszenia spożycia tłuszczu i zwiększenia aktywności fizycznej. GŁÓWNE PARAMETRY REZULTATÓW: Przypomnienie, ocena i wykorzystanie materiałów edukacyjnych; zmiany zachowań związanych z paleniem, spożycie tłuszczu w diecie i aktywność fizyczna. WYNIKI: Pacjenci, którzy otrzymali poradę lekarza, aby rzucić palenie, jeść mniej tłuszczu lub ćwiczyć więcej przed otrzymaniem materiałów interwencyjnych na ten sam temat, byli bardziej skłonni do zapamiętania materiałów, pokazywania ich innym i postrzegania materiałów jako mających szczególne zastosowanie do nich . Częściej też zgłaszali próby rzucenia palenia (iloraz szans [OR] = 1,54, 95% przedział ufności [CI] = 0,95-2,40), rzucenie palenia na co najmniej 24 godziny (OR = 1,85, 95% CI = 1,02- 3,34) oraz dokonywanie pewnych zmian w diecie (OR = 1,35, 95% CI = 1,00-1,84) i aktywności fizycznej (OR = 1,51, 95% CI = 0,95-2,40). WNIOSKI: Odkrycia wspierają zintegrowany model zapobiegania chorobom, w którym porady lekarza są katalizatorem zmian i są wspierane przez skoordynowany system informacji i działań, które mogą zapewnić głębię szczegółów i indywidualizację niezbędną do trwałej zmiany zachowania.

MED-1053

Ujawnienie przez lekarza zdrowych zachowań osobistych poprawia wiarygodność i zdolność motywowania.

KONTEKST: Chociaż niektóre badania wykazały, że lekarze o zdrowych nawykach są szczególnie skłonni do omawiania profilaktyki ze swoimi pacjentami, o ile nam wiadomo, nikt nie opublikował informacji testujących, czy wiarygodność lekarzy i motywacja pacjentów do przyjmowania zdrowszych nawyków są wzmacniane przez własne ujawnienia lekarzy zdrowe zachowania. PROJEKT: W poczekalni przychodni zdrowia ogólnego Uniwersytetu Emory w Atlancie, w stanie Georgia, przygotowano i pokazano badanym (n1 = 66, n2 = 65) dwa krótkie filmy edukacyjne dotyczące poprawy diety i ćwiczeń. pół minuty informacji na temat jej osobistych, zdrowych nawyków żywieniowych i ćwiczeń fizycznych, a na jej biurku widoczny był kask rowerowy i jabłko (film z ujawnieniem informacji przez lekarza). W drugim filmie nie uwzględniono omówienia praktyk osobistych oraz kasku jabłkowego i rowerowego (wideo kontrolne). WYNIKI: Widzowie wideo z ujawnieniem przez lekarza uważali, że lekarz jest ogólnie zdrowszy, nieco bardziej wiarygodny i bardziej motywujący niż widzowie wideo kontrolnego. Ocenili również tego lekarza jako bardziej wiarygodnego i motywującego pod względem ćwiczeń i diety (P < lub = 0,001). WNIOSEK: Zdolność lekarzy do motywowania pacjentów do przyjmowania zdrowych nawyków można zwiększyć poprzez przekazywanie ich własnych zdrowych nawyków. Instytucje edukacyjne powinny rozważyć zachęcanie praktykujących pracowników służby zdrowia do praktykowania i demonstrowania zdrowego stylu życia.

MED-1054

Globalne spojrzenie na rozwój chorób niezakaźnych.

Przez długi czas mówiono o chorobach niezakaźnych (NCD) jako o ciężarze krajów rozwiniętych. Ostatnie alarmujące dane pokazują odwrotną tendencję i dramatyczny wzrost NCD w krajach rozwijających się, w szczególności w gęsto zaludnionych krajach w okresie przejściowym. Dotyczy to głównych chorób powodujących śmiertelność, takich jak CVD, rak czy cukrzyca. Prawie 4 na 5 zgonów z powodu NCD ma miejsce w krajach o niskich i średnich dochodach. Ten rozwój jest wieloczynnikowy i opiera się na niektórych głównych trendach, takich jak globalizacja, rozwój supermarketów, gwałtowna urbanizacja i coraz bardziej siedzący tryb życia. To ostatnie prowadzi do nadwagi lub otyłości, co ponownie sprzyja NCD, podobnie jak wysokie ciśnienie krwi, wysoki poziom cholesterolu i podwyższony poziom glukozy we krwi. Dieta wysokiej jakości obejmująca żywność funkcjonalną lub składniki funkcjonalne, połączona z aktywnością fizyczną i zakazem palenia, jest jednym z najbardziej obiecujących czynników w prewencji pierwotnej i wtórnej NCD. Copyright © 2011 Elsevier Inc. Wszelkie prawa zastrzeżone.

MED-1055

Dlaczego administracja Busha i światowy przemysł cukrowniczy są zdeterminowani, aby zburzyć globalną strategię WHO z 2004 r. dotyczącą diety, aktywności fizycznej i...

CEL: Wskazać, dlaczego najpotężniejsze na świecie państwo narodowe i jeden potężny sektor produkcji żywności i napojów oraz przemysłu wytwórczego są zdeterminowane, aby zburzyć globalną strategię WHO (Światowej Organizacji Zdrowia) w sprawie diety, aktywności fizycznej i zdrowia z 2004 r. oraz ją oddzielić. z raportu ekspertów WHO/FAO (Organizacja ds. Wyżywienia i Rolnictwa) z 2003 r. na temat diety, żywienia i zapobiegania chorobom przewlekłym, które wraz z dokumentami informacyjnymi stanowi bezpośrednią podstawę naukową strategii. Zachęcić przedstawicieli państw narodowych na Światowym Zgromadzeniu Zdrowia WHO 2004 do poparcia strategii wraz z raportem, tak aby strategia była jasna i skwantyfikowana oraz odpowiadała potrzebom wyrażonym przez państwa członkowskie na Światowym Zgromadzeniu Zdrowia w 2002 roku. Ma to na celu skuteczną globalną strategię zapobiegania i kontrolowania chorób przewlekłych, których częstość występowania jest zwiększona przez ubogą w składniki odżywcze żywność, ubogą w warzywa i owoce oraz bogatą w energię, tłustą, słodką i/lub słoną żywność i napoje, a także przez brak aktywności fizycznej. Spośród tych chorób otyłość, cukrzyca, choroby sercowo-naczyniowe i nowotwory w kilku miejscach są obecnie głównymi przyczynami zachorowalności i umieralności w większości krajów na świecie. METODA: Podsumowanie globalnej strategii i jej korzeni w wiedzy naukowej zgromadzonej w ciągu ostatniego półwiecza. Powody, dla których strategia globalna i raport ekspertów są przeciwstawiane przez obecny rząd USA i światowy przemysł cukrowniczy, z pewnym odniesieniem do współczesnego kontekstu historycznego. Podsumowanie trajektorii globalnej strategii od czasu jej pierwszego szkicu sporządzonego na początku 2003 r. oraz dalsze podsumowanie jej słabości, mocnych stron i potencjału. WNIOSEK: Globalna strategia WHO z 2004 r. oraz raport ekspercki WHO/FAO z 2003 r. są postrzegane przez obecną administrację USA jako przeszkoda w handlu i polityce międzynarodowej USA, w ogólnym kontekście obecnej wrogości rządu USA wobec systemu ONZ (ONZ). hamulec w sprawowaniu władzy jako dominującego narodu na świecie. Decydenci polityczni na całym świecie powinni być świadomi kontekstu obecnej presji wywieranej na nich przez potężne państwa narodowe i sektory przemysłu, których ideologie i interesy handlowe są kwestionowane przez międzynarodowe inicjatywy mające na celu poprawę zdrowia publicznego i pozostawienie lepszej spuścizny dla przyszłych pokoleń .

MED-1056

TERAZ I WTEDY: Globalna transformacja żywieniowa: Pandemia otyłości w krajach rozwijających się

Kilkadziesiąt lat temu dyskusję o zbliżającej się globalnej pandemii otyłości uważano za herezję. Diety w latach siedemdziesiątych zaczęły się przesuwać w kierunku większej zależności od przetworzonej żywności, z dala od spożycia w domu i większego użycia olejów jadalnych i napojów słodzonych cukrem. Zaobserwowano również zmniejszoną aktywność fizyczną i wydłużenie czasu siedzącego. Zmiany te rozpoczęły się na początku lat 90-tych w świecie o niskich i średnich dochodach, ale nie zostały wyraźnie rozpoznane, dopóki na świecie nie zaczęły dominować cukrzyca, nadciśnienie i otyłość. Wykazano, że obszary miejskie i wiejskie, od najbiedniejszych krajów Afryki Subsaharyjskiej i Azji Południowej po kraje o wyższych dochodach, doświadczyły szybkiego wzrostu nadwagi i otyłości. Dokumentowane są jednoczesne gwałtowne zmiany w diecie i aktywności. W kilku krajach bada się szereg zmian programowych i politycznych na dużą skalę; jednak pomimo poważnych wyzwań zdrowotnych, kilka krajów poważnie podchodzi do zapobiegania pojawiającym się wyzwaniom żywieniowym.

MED-1058

Kontekst polityczny Światowej Organizacji Zdrowia: przemysł cukrowniczy grozi zniszczeniem WHO.

Stowarzyszenie Cukru reprezentujące amerykański przemysł cukrowniczy bardzo krytycznie odnosi się do raportu WHO dotyczącego wytycznych dotyczących zdrowego odżywiania, który sugeruje, że cukier powinien stanowić nie więcej niż 10 procent zdrowej diety. Stowarzyszenie zażądało, aby Kongres zakończył finansowanie Światowej Organizacji Zdrowia, chyba że WHO wycofa wytyczne, a stowarzyszenie i sześć innych dużych grup przemysłu spożywczego również zwróciło się do Sekretarza Zdrowia i Opieki Społecznej USA o wykorzystanie jego wpływów w celu uzyskania WHO raport wycofany. WHO zdecydowanie odrzuca krytykę lobby cukrowego.

MED-1060

Białko śmierci 5 i regulowany w górę modulator apoptozy p53 pośredniczą w stresie retikulum endoplazmatycznego – dialog mitochondrialny wyzwalający apoptozę lipotoksycznych gryzoni i ludzkich komórek β

Czynniki środowiskowe, takie jak dieta bogata w tłuszcze nasycone, przyczyniają się do dysfunkcji i śmierci komórek beta trzustki w cukrzycy. Stres retikulum endoplazmatycznego (ER) jest wywoływany w komórkach β przez nasycone kwasy tłuszczowe. Tutaj pokazujemy, że w apoptozie komórek β indukowanej palmitynianem pośredniczy wewnętrzny szlak mitochondrialny. Za pomocą analizy mikromacierzy zidentyfikowaliśmy sygnaturę ekspresji genu stresu ER wyzwalanego palmitynianem i indukcję białka śmierci białka 5 (DP5) i p53-regulowanego w górę modulatora apoptozy (PUMA). Uderzenie obu białek zmniejszyło uwalnianie cytochromu c, aktywację kaspazy-3 i apoptozę w szczurzych i ludzkich komórkach β. Indukcja DP5 zależy od zależnego od inozytolu enzymu 1 (IRE1) kinazy c-Jun NH2-końcowej i PKR-podobnej kinazy ER (PERK) indukowanego przez aktywujący czynnik transkrypcyjny (ATF3), który wiąże się z jego promotorem. Ekspresja PUMA jest również zależna od PERK/ATF3, poprzez hamowanie AKT regulowane przez tribble 3 (TRB3) i aktywację FoxO3a. Myszy DP5−/− są chronione przed utratą tolerancji glukozy wywołaną dietą wysokotłuszczową i mają dwukrotnie większą masę komórek β trzustki. Badanie to wyjaśnia zależność między lipotoksycznym stresem ER a mitochondrialną ścieżką apoptozy, która powoduje śmierć komórek β w cukrzycy.

MED-1061

Spożycie tłuszczów nasyconych i insulinooporność u mężczyzn z chorobą wieńcową. Badacze projektu Stanford Coronary Risk Intervention Project i ...

Wstęp: Aby ustalić, czy istnieje niezależny od otyłości związek między dietą a stężeniem insuliny w osoczu, zbadaliśmy związek składu diety i spożycia kalorii z otyłością i stężeniem insuliny w osoczu u 215 mężczyzn bez cukrzycy w wieku 32-74 lata z potwierdzoną angiograficznie chorobą wieńcową. choroba tętnic. METODY I WYNIKI: Po uwzględnieniu wieku spożycie nasyconych kwasów tłuszczowych i cholesterolu było dodatnio skorelowane (p < 0,05) ze wskaźnikiem masy ciała (r = 0,18, r = 0,16), współczynnikiem obwodu talii do bioder (r = 0,21, r = 0,22) oraz insulina na czczo (r = 0,26, r = 0,23). Spożycie węglowodanów było ujemnie skorelowane ze wskaźnikiem masy ciała (r = -0,21), stosunkiem talii do bioder (r = -0,21) i insuliną na czczo (r = -0,16). Spożycie jednonienasyconych kwasów tłuszczowych nie korelowało istotnie ze wskaźnikiem masy ciała lub stosunkiem obwodu talii do bioder, ale korelowało dodatnio z insuliną na czczo (r = 0,24). Spożycie kalorii w diecie było ujemnie skorelowane ze wskaźnikiem masy ciała (r = -0,15). W analizie wieloczynnikowej spożycie nasyconych kwasów tłuszczowych było istotnie związane z podwyższonym stężeniem insuliny na czczo niezależnie od wskaźnika masy ciała. WNIOSKI. Powyższe wyniki badań przekrojowych u mężczyzn bez cukrzycy z chorobą wieńcową sugerują, że zwiększone spożycie nasyconych kwasów tłuszczowych wiąże się niezależnie z wyższymi stężeniami insuliny na czczo.

MED-1062

Kwasy tłuszczowe i glikolipotoksyczność w patogenezie cukrzycy typu 2.

Częstość występowania cukrzycy typu 2 dramatycznie wzrasta w wyniku epidemii otyłości i stanowi poważne obciążenie zdrowotne i społeczno-ekonomiczne. Cukrzyca typu 2 rozwija się u osób, które nie kompensują insulinooporności poprzez zwiększenie wydzielania insuliny przez trzustkę. Ten niedobór insuliny wynika z dysfunkcji komórek beta trzustki i śmierci. Zachodnie diety bogate w tłuszcze nasycone powodują otyłość i insulinooporność oraz zwiększają poziom krążących NEFA [niezestryfikowanych („wolnych”) kwasów tłuszczowych]. Ponadto przyczyniają się do niewydolności komórek beta u osób predysponowanych genetycznie. NEFA powodują apoptozę komórek beta i mogą w ten sposób przyczyniać się do postępującej utraty komórek beta w cukrzycy typu 2. Zaczynają być poznawane szlaki molekularne i regulatory zaangażowane w dysfunkcję komórek beta i apoptozę za pośrednictwem NEFA. Zidentyfikowaliśmy stres ER (retikulum endoplazmatyczne) jako jeden z mechanizmów molekularnych związanych z apoptozą komórek beta indukowaną przez NEFA. Zaproponowano również stres ER jako mechanizm łączący otyłość wywołaną dietą wysokotłuszczową z insulinoopornością. Ta komórkowa odpowiedź na stres może zatem być powszechną ścieżką molekularną dla dwóch głównych przyczyn cukrzycy typu 2, a mianowicie insulinooporności i utraty komórek beta. Lepsze zrozumienie mechanizmów molekularnych przyczyniających się do utraty komórek beta trzustki utoruje drogę do opracowania nowych i ukierunkowanych metod zapobiegania cukrzycy typu 2.

MED-1063

Skład kwasów tłuszczowych w osoczu i częstość występowania cukrzycy u dorosłych w średnim wieku: badanie Atherosclerosis Risk in Communities (ARIC) Study.

Wstęp: Wyniki niektórych badań epidemiologicznych przeprowadzonych za pomocą kwestionariuszy sugerują, że skład tłuszczu w diecie wpływa na ryzyko cukrzycy. Uzasadnione jest potwierdzenie tego odkrycia za pomocą biomarkera. CEL: Zbadano prospektywnie związek składu kwasów tłuszczowych estrów cholesterolu (CE) i fosfolipidów (PL) w osoczu z występowaniem cukrzycy. PROJEKT: U 2909 dorosłych w wieku 45-64 lat skład kwasów tłuszczowych osocza określono ilościowo za pomocą chromatografii gazowo-cieczowej i wyrażono jako procent wszystkich kwasów tłuszczowych. Cukrzyca incydentalna (n = 252) została zidentyfikowana w ciągu 9 lat obserwacji. WYNIKI: Po uwzględnieniu wieku, płci, wyjściowego wskaźnika masy ciała, stosunku talii do bioder, spożycia alkoholu, palenia papierosów, aktywności fizycznej, wykształcenia i wywiadu rodziców z cukrzycą, częstość występowania cukrzycy była istotnie i dodatnio związana z proporcjami całkowitej kwasy tłuszczowe nasycone w osoczu CE i PL. Wskaźniki częstości występowania cukrzycy w kwintylach nasyconych kwasów tłuszczowych wynosiły 1,00, 1,36, 1,16, 1,60 i 2,08 (p = 0,0013) w CE oraz 1,00, 1,75, 1,87, 2,40 i 3,37 (p < 0,0001) w PL. W CE częstość występowania cukrzycy była również dodatnio związana z proporcjami kwasu palmitynowego (16:0), palmitolejowego (16:1n-7) i dihomo-gamma-linolenowego (20:3n-6) i odwrotnie proporcja kwasu linolowego (18:2n-6). W PL występowanie cukrzycy było dodatnio związane z proporcjami 16:0 i kwasu stearynowego (18:0). WNIOSKI: Proporcjonalny skład nasyconych kwasów tłuszczowych w osoczu jest pozytywnie związany z rozwojem cukrzycy. Nasze wyniki z wykorzystaniem tego biomarkera sugerują pośrednio, że profil tłuszczów w diecie, szczególnie tłuszczów nasyconych, może mieć wpływ na etiologię cukrzycy.

MED-1066

Nawyki żywieniowe i ich związek z insulinoopornością i lipemią poposiłkową w niealkoholowym stłuszczeniowym zapaleniu wątroby.

Związek nawyków żywieniowych z wrażliwością na insulinę i poposiłkowym metabolizmem triglicerydów oceniano u 25 pacjentów z niealkoholowym stłuszczeniowym zapaleniem wątroby (NASH) oraz u 25 osób z grupy kontrolnej dobranej pod względem wieku, wskaźnika masy ciała (BMI) i płci. Po 7-dniowej karcie żywieniowej przeszli standardowy doustny test tolerancji glukozy (OGTT), a wskaźnik wrażliwości na insulinę (ISI) obliczono z OGTT; test obciążenia tłuszczem w jamie ustnej przeprowadzono również u 15 pacjentów i 15 osób z grupy kontrolnej. Spożycie w diecie pacjentów z NASH było bogatsze w tłuszcze nasycone (odpowiednio 13,7% +/- 3,1% vs 10,0% +/- 2,1% sumy kcal, P = 0,0001) i cholesterol (506 +/- 108 vs 405 +/- 111 mg/d, odpowiednio, P = 0,002) i był uboższy w tłuszcze wielonienasycone (10,0% +/- 3,5% vs. 14,5% +/- 4,0% tłuszczu ogółem, odpowiednio, P = 0,0001), błonnik (odpowiednio 12,9 +/- 4,1 vs. 23,2 +/- 7,8 g/d, P =.000) i przeciwutleniające witaminy C (odpowiednio 84,3 +/- 43,1 vs. 144,2 +/- 63,1 mg/d, P = 0,0001 i E (odpowiednio 5,4 +/- 1,9 vs. 8,7 +/- 2,9 mg/d, P = 0,0001). ISI był znacząco niższy u pacjentów z NASH niż w grupie kontrolnej. Poposiłkowy trigliceryd lipoprotein całkowitych i bardzo niskiej gęstości w +4 i +6 godzinach, powierzchnia triglicerydów pod krzywą i przyrostowa powierzchnia triglicerydów pod krzywą były wyższe w NASH w porównaniu z kontrolami. Spożycie tłuszczów nasyconych korelowało z ISI, różnymi cechami zespołu metabolicznego oraz poposiłkowym wzrostem trójglicerydów. Poposiłkowe odpowiedzi apolipoproteiny (Apo) B48 i ApoB100 w NASH były płaskie i uderzająco oddzielone od odpowiedzi triglicerydowej, co sugeruje defekt wydzielania ApoB. Podsumowując, nawyki żywieniowe mogą sprzyjać stłuszczeniowemu zapaleniu wątroby bezpośrednio poprzez modulowanie akumulacji triglicerydów w wątrobie i aktywności przeciwutleniającej, a także pośrednio poprzez wpływ na wrażliwość na insulinę i poposiłkowy metabolizm triglicerydów. Nasze odkrycia dostarczają dalszych uzasadnień dla bardziej specyficznych interwencji żywieniowych, szczególnie u pacjentów z NASH bez otyłości, bez cukrzycy i normolipidemii.

MED-1067

Zróżnicowany wpływ kwasu oleinowego i palmitynowego na akumulację lipidów i apoptozę w hodowanych hepatocytach.

TŁO I CEL: Badania wykazały, że jednonienasycony kwas oleinowy jest mniej toksyczny niż kwas palmitynowy i zapobiega/łagodzi toksyczność wobec hepatocytów kwasu palmitynowego w modelach stłuszczenia in vitro. Nie wiadomo jednak, w jakim stopniu w tych efektach pośredniczy stłuszczenie. METODY: Oceniliśmy, czy stłuszczenie per se jest związane z apoptozą hepatocytów i określiliśmy rolę kwasu oleinowego i palmitynowego, najczęściej występujących kwasów tłuszczowych w dietach zachodnich, na akumulację triglicerydów i apoptozę w modelu in vitro stłuszczenia indukowanego w trzech liniach komórek wątroby (HepG2, HuH7, WRL68). Oceniono wpływ inkubacji przez 24 h z kwasem oleinowym (0,66 i 1,32 mM) i palmitynowym (0,33 i 0,66 mM) samodzielnie lub w połączeniu (stosunek molowy 2 : 1) na stłuszczenie, apoptozę i sygnalizację insulinową. WYNIKI: Równocześnie z aktywacją genu PPARgamma i SREBP-1, stopień stłuszczenia był większy, gdy komórki traktowano kwasem oleinowym niż palmitynowym; ten ostatni kwas tłuszczowy był związany ze zwiększoną ekspresją PPARalfa. Apoptoza komórek była odwrotnie proporcjonalna do odkładania się stłuszczenia. Ponadto kwas palmitynowy, ale nie kwas oleinowy, zaburza sygnalizację insuliny. Pomimo większej ilości tłuszczu wynikającej z inkubacji dwóch połączonych kwasów tłuszczowych, szybkość apoptozy i upośledzona sygnalizacja insulinowa były niższe niż w komórkach traktowanych samym kwasem palmitynowym, co wskazuje na ochronne działanie kwasu oleinowego. WNIOSKI: Kwas oleinowy jest bardziej steatogenny, ale mniej apoptotyczny niż kwas palmitynowy w hodowlach komórek wątroby. Dane te mogą stanowić podstawę biologiczną dla ustaleń klinicznych dotyczących wzorców żywieniowych i patogenetycznych modeli niealkoholowej stłuszczeniowej choroby wątroby.

MED-1068

Mechanizmy molekularne i rola nasyconych kwasów tłuszczowych w progresji niealkoholowej stłuszczeniowej choroby wątroby

Stały wzrost wskaźników otyłości na Zachodzie jest ściśle powiązany ze znacznym wzrostem wielu towarzyszących problemów zdrowotnych, w tym niealkoholowej stłuszczeniowej choroby wątroby (NAFLD). Nasilenie NAFLD waha się od prostego stłuszczenia do ostrego stłuszczeniowego zapalenia wątroby, ale mechanizmy molekularne kontrolujące postęp tej choroby są słabo poznane. Ostatnia literatura sugeruje, że podwyższony poziom wolnych kwasów tłuszczowych (FFA), zwłaszcza nasyconych FFA, może odgrywać ważną rolę w mechanizmach lipotoksycznych, zarówno w modelach eksperymentalnych, jak iu pacjentów z NAFLD. W tym przeglądzie podkreślono ważne szlaki komórkowe zaangażowane w lipotoksyczność wątrobową oraz sposób, w jaki stopień wewnątrzwątrobowego wysycenia lipidami kontroluje los komórek w odpowiedzi na podwyższone obciążenie FFA. Istotne procesy komórkowe, które zostały przyczynowo powiązane z apoptozą indukowaną lipidami, znaną jako lipoapoptoza, obejmują stres retikulum endoplazmatycznego (ER), stres oksydacyjny, dysfunkcję mitochondriów i sygnalizację kinazy N-terminalnej Jun (JNK). W przeciwieństwie do tego, wykazano, że zwiększona synteza triglicerydów ma działanie ochronne przed lipotoksycznością, mimo że jest jedną z charakterystycznych cech NAFLD. Rozwój bardziej zniuansowanego zrozumienia mechanizmów molekularnych leżących u podstaw progresji NAFLD doprowadzi do bardziej ukierunkowanych i skutecznych terapii dla tej coraz bardziej rozpowszechnionej choroby, która jak dotąd nie ma sprawdzonego leczenia farmakologicznego, aby zapobiec lub odwrócić jej przebieg.

MED-1069

Zróżnicowany wpływ spożycia tłuszczów jednonienasyconych, wielonienasyconych i nasyconych na stymulowane glukozą wydzielanie insuliny, wrażliwość i klarowność...

CELE/HIPOTEZA: Długotrwałe podwyższenie poziomu specyficznych kwasów tłuszczowych w osoczu może wywierać zróżnicowany wpływ na stymulowane glukozą wydzielanie insuliny (GSIS), wrażliwość na insulinę i klirens. TEMATY I METODY: Zbadaliśmy wpływ przyjmowania doustnego, w regularnych odstępach czasu przez 24 godziny, emulsji zawierającej głównie jednonienasycone (MUFA), wielonienasycone (PUFA) lub nasycone (SFA) tłuszcze lub wodę (kontrola) na GSIS, wrażliwość na insulinę oraz klirens insuliny u siedmiu osób bez cukrzycy z nadwagą lub otyłością. U każdego osobnika przeprowadzono cztery badania w losowej kolejności, w odstępie 4-6 tygodni. Dwadzieścia cztery godziny po rozpoczęciu przyjmowania doustnego, pacjenci przeszli 2-godzinną klamrę hiperglikemiczną 20 mmol/l w celu oceny GSIS, wrażliwości na insulinę i klirensu insuliny. WYNIKI: Po doustnym spożyciu którejkolwiek z trzech emulsji tłuszczowych w ciągu 24 godzin, NEFA w osoczu były podwyższone o około 1,5 do 2 razy w stosunku do poziomu podstawowego. Spożycie którejkolwiek z trzech emulsji tłuszczowych spowodowało zmniejszenie klirensu insuliny, a spożycie SFA zmniejszyło wrażliwość na insulinę. Spożycie PUFA wiązało się z bezwzględnym zmniejszeniem GSIS, podczas gdy wydzielanie insuliny nie zrekompensowało insulinooporności u pacjentów, którzy spożyli SFA. WNIOSKI / INTERPRETACJA: Doustne przyjmowanie tłuszczów o różnym stopniu nasycenia skutkowało różnym wpływem na wydzielanie i działanie insuliny. Spożycie PUFA skutkowało bezwzględnym zmniejszeniem wydzielania insuliny, a spożycie SFA wywołało insulinooporność. Niepowodzenie wydzielania insuliny w celu skompensowania insulinooporności implikuje upośledzenie funkcji komórek beta w badaniu SFA.

MED-1070

Długa żywotność i niski obrót ludzkich komórek beta wysepek oszacowano za pomocą matematycznego modelowania akumulacji lipofuscyny.

CELE/HIPOTEZA: Defekty obrotu komórek beta trzustki są związane z patogenezą cukrzycy typu 2 przez markery genetyczne cukrzycy. Zmniejszona neogeneza komórek beta może przyczynić się do rozwoju cukrzycy. Długowieczność i obrót ludzkich komórek beta nie są znane; u gryzoni w wieku <1 roku szacowany okres półtrwania wynosi 30 dni. Wewnątrzkomórkowa akumulacja ciałek lipofuscyny (LB) jest cechą charakterystyczną starzenia się neuronów. Aby oszacować długość życia ludzkich komórek beta, zmierzyliśmy akumulację komórek beta LB u osób w wieku 1-81 lat. METODY: Zawartość LB oznaczano metodą morfometrii elektronowej mikroskopu w wycinkach komórek beta człowieka (bez cukrzycy, n = 45; z cukrzycą typu 2, n = 10) i naczelnych (n = 10; 5-30 lat) oraz od 15 myszy w wieku 10-99 tygodni. Całkowitą zawartość LB w komórkach oszacowano za pomocą trójwymiarowego (3D) modelowania matematycznego. WYNIKI: Proporcja powierzchni LB była istotnie skorelowana z wiekiem u ludzi i naczelnych. Odsetek ludzkich komórek beta dodatnich pod względem LB był istotnie związany z wiekiem, bez widocznych różnic w cukrzycy typu 2 lub otyłości. Zawartość LB była niska w ludzkich insulinoma (n = 5) i komórkach alfa oraz mysich komórkach beta (zawartość LB u myszy <10% człowieka). Stosując mikroskopię elektronową 3D i modelowanie matematyczne 3D, liczba ludzkich komórek beta dodatnich pod względem LB (reprezentujących starzejące się komórki) wzrosła z >lub=90% (<10 lat) do >lub=97% (>20 lat) i po tym czasie utrzymywała się na stałym poziomie. WNIOSKI / INTERPRETACJA: Ludzkie komórki beta, w przeciwieństwie do młodych gryzoni, są długowieczne. Proporcje LB w cukrzycy typu 2 i otyłości sugerują, że w populacji dorosłych ludzkich komórek beta, która jest w dużej mierze ustalona przed 20 rokiem życia, zachodzi niewielka zmiana adaptacyjna.

MED-1071

Lipapoptoza indukowana palmitynianem sodu przez nasycone wolne kwasy tłuszczowe poprzez ukierunkowanie na aktywację kinazy 3β syntazy glikogenu w ludzkich komórkach wątroby.

TŁO: Podwyższone poziomy nasyconych kwasów tłuszczowych w surowicy i lipoapoptoza hepatocytów są cechami niealkoholowej stłuszczeniowej choroby wątroby (NAFLD). CEL: Celem tego badania było zbadanie indukcji lipoapoptozy przez nasycone kwasy tłuszczowe w ludzkich komórkach wątroby oraz mechanizmów leżących u ich podstaw. METODY: Ludzkie komórki wątroby L02 i HepG2 traktowano palmitynianem sodu, nasyconym kwasem tłuszczowym, przez okres do 48 godzin z chlorkiem litu lub bez, inhibitorem kinazy syntazy glikogenu-3β (GSK-3β) lub transfekcją shRNA GSK-3β. Do wykrywania zmian morfologicznych wykorzystano transmisyjną mikroskopię elektronową, cytometrię przepływową do wykrycia apoptozy, test kolorymetryczny do wykrycia aktywności kaspazy-3, a analizę Western blot do wykrycia ekspresji białka. WYNIKI: Dane wykazały, że palmitynian sodu był w stanie indukować lipoapoptozę w komórkach L02 i HepG2. Analiza Western blot wykazała, że ​​palmitynian sodu aktywował białko GSK-3β, na co wskazywała defosforylacja GSK-3β w Ser-9. Jednak hamowanie aktywności GSK-3β przez traktowanie chlorkiem litu lub obniżenie ekspresji GSK-3β shRNA hamowało lipoapoptozę indukowaną palmitynianem sodu w komórkach L02 i HepG2. Na poziomie molekularnym hamowanie ekspresji lub aktywności GSK-3β tłumiło indukowaną palmitynianem sodu fosforylację kinazy c-Jun-N-końcowej (JNK) i regulację w górę Bax, podczas gdy hamowanie GSK-3β nie wpływało na wywołaną stresem aktywację retikulum endoplazmatycznego odpowiedź białkowa. WNIOSKI: Niniejsze dane wykazały, że lipoapoptoza indukowana nasyconym kwasem tłuszczowym palmitynianem sodu w ludzkich komórkach L02 i HepG2 wątroby była regulowana przez aktywację GSK-3β, co prowadziło do aktywacji JNK i regulacji w górę Bax. To odkrycie wskazuje, że hamowanie GSK-3β może być potencjalnym celem terapeutycznym do kontrolowania NAFLD.

MED-1072

Związek zawartości nasyconych kwasów tłuszczowych w diecie i budowy ciała ze stężeniem insuliny w surowicy: Normative Aging Study.

Celem tego badania było zbadanie związku wskaźnika masy ciała, stosunku brzucha do bioder oraz spożycia w diecie ze stężeniem insuliny na czczo i po posiłku wśród 652 mężczyzn w wieku 43-85 lat, objętych badaniem Normative Aging Study. Przekształcona logarytmicznie insulina na czczo była istotnie związana ze wskaźnikiem masy ciała, stosunkiem brzucha do bioder, całkowitą energią tłuszczu i energią nasyconych kwasów tłuszczowych, ze współczynnikami korelacji wahającymi się od 0,14 dla całkowitego tłuszczu do 0,45 dla wskaźnika masy ciała. Gdy zastosowano modele wieloczynnikowe, wskaźnik masy ciała, stosunek brzucha do bioder i spożycie nasyconych kwasów tłuszczowych były statystycznie istotnymi niezależnymi predyktorami zarówno stężenia insuliny na czczo, jak i po posiłku, po uwzględnieniu wieku, palenia papierosów i aktywności fizycznej. Gdyby nasycone kwasy tłuszczowe jako procent całkowitej energii zmniejszyły się z 14% do 8%, nastąpiłby 18% spadek insuliny na czczo i 25% spadek insuliny poposiłkowej. Dane te sugerują, że ogólna otyłość, otyłość brzuszna i dieta bogata w nasycone kwasy tłuszczowe są niezależnymi predyktorami zarówno stężenia insuliny na czczo, jak i po posiłku.

MED-1097

Mojżesz Majmonides: średniowieczny lekarz i uczony.

Mojżesz Majmonides (1135–1204), lekarz i filozof, był największym żydowskim myślicielem średniowiecza. W obliczu prześladowań, wygnania i tragedii Majmonides pokonał przeszkody, aby zostać czołowym lekarzem swoich czasów, klinicystą, którego umiejętności poszukiwano na całym świecie. Mimo długich dni opieki nad pacjentami, Majmonides dużo pisał zarówno o medycynie, jak i filozofii. Jego prace medyczne obejmują wszystkie tematy medycyny klinicznej i odzwierciedlają racjonalne myślenie i zrozumienie relacji między umysłem a ciałem. Dobrze znany ze swoich pism filozoficznych, takich jak „Przewodnik dla zakłopotanych”, Majmonides skodyfikował żydowskie prawo i zrewolucjonizował żydowskie myślenie. Ten przegląd jego życia i osiągnięć daje wgląd w świat wybitnego XII-wiecznego lekarza i może być cenną lekcją dla współczesnych lekarzy.

MED-1098

Spożycie dioksyn i związków pokrewnych z żywnością w populacji USA.

W niniejszym badaniu opisano pierwsze ogólnokrajowe pobieranie próbek żywności w USA z pomiarem dioksyn, dibenzofuranów i koplanarnych, mono-orto i di-orto polichlorowanych bifenyli (PCB). Przeprowadzono dwanaście oddzielnych analiz na 110 próbkach żywności podzielonych na połączone partie według kategorii. Próbki zakupiono w 1995 roku w supermarketach w Atlancie, GA, Binghamton, NY, Chicago, IL, Louisville, KY i San Diego, CA. Pobrano również mleko ludzkie, aby oszacować spożycie karmionych niemowląt. Kategorią żywności o najwyższym stężeniu równoważnika dioksyn (TEQ) Światowej Organizacji Zdrowia (WHO) był filet z hodowanych w gospodarstwie ryb słodkowodnych o stężeniu 1,7 pg/g lub części na bilion (ppt), mokry lub cały. Kategorią o najniższym poziomie TEQ była symulowana weganka, z wynikiem 0,09 ppt. Stężenia TEQ w rybach oceanicznych, wołowinie, kurczaku, wieprzowinie, mięsie kanapkowym, jajach, serze i lodach, a także w mleku kobiecym mieściły się w zakresie od 0,33 do 0,51 ppt, wilgotna masa. W pełnym mleku mlecznym TEQ wynosił 0,16 ppt, aw maśle 1,1 ppt. Średnie dzienne spożycie TEQ dla niemowląt karmionych piersią w USA w pierwszym roku życia oszacowano na 42 pg/kg masy ciała. Dla dzieci w wieku 1-11 lat szacowane dzienne spożycie TEQ wynosiło 6,2 pg/kg masy ciała. Dla mężczyzn i kobiet w wieku 12-19 lat szacunkowe spożycie TEQ wyniosło odpowiednio 3,5 i 2,7 pg/kg masy ciała. Dla dorosłych mężczyzn i kobiet w wieku 20-79 lat oszacowane średnie dzienne spożycie TEQ wyniosło odpowiednio 2,4 i 2,2 pg/kg masy ciała. Szacowane średnie dzienne spożycie TEQ spadało z wiekiem do niskiego poziomu 1,9 pg/kg masy ciała w wieku 80 lat i starszych. Dla wszystkich grup wiekowych z wyjątkiem 80 lat i starszych szacunki były wyższe dla mężczyzn niż kobiet. W przypadku dorosłych dioksyny, dibenzofurany i PCB stanowiły odpowiednio 42%, 30% i 28% spożycia TEQ w diecie. DDE analizowano również w połączonych próbkach żywności.

MED-1099

Dowody wpływu chemikaliów środowiskowych na układ hormonalny u dzieci.

Zanieczyszczające substancje chemiczne, które są szeroko rozpowszechnione w środowisku, mogą wpływać na sygnalizację hormonalną, o czym świadczą eksperymenty laboratoryjne i dzikie zwierzęta przy stosunkowo wysokim narażeniu. Chociaż ludzie są zwykle narażeni na takie zanieczyszczenia chemiczne, narażenie jest na ogół niskie, a wyraźny wpływ takich narażeń na funkcje endokrynologiczne jest trudny do wykazania. Przeanalizowano kilka przypadków, w których istnieją dane od ludzi na temat narażenia na czynnik chemiczny i wyniki endokrynologiczne, w tym wiek w momencie odstawienia od piersi, wiek dojrzewania i stosunek płci przy urodzeniu, a także omówiono siłę dowodów. Chociaż zaburzenia endokrynologiczne u ludzi przez substancje zanieczyszczające pozostają w dużej mierze nieudowodnione, podstawowa nauka jest solidna, a potencjał takich skutków jest realny.

MED-1100

Niższy poziom testosteronu w surowicy związany z podwyższonymi stężeniami polichlorowanego bifenylu u rdzennych Amerykanów

Wprowadzenie Polichlorowane bifenyle (PCB) i chlorowane pestycydy zaburzają gospodarkę hormonalną, wpływając zarówno na układ hormonalny tarczycy, jak i estrogen. Mniej wiadomo o działaniu na układy androgenne. Cel Zbadaliśmy związek między stężeniami testosteronu w surowicy w stosunku do poziomów PCB i trzech chlorowanych pestycydów w populacji dorosłych rdzennych Amerykanów (Mohawk). Metody Pobraliśmy próbki surowicy na czczo od 703 dorosłych Mohawków (257 mężczyzn i 436 kobiet) i przeanalizowaliśmy próbki pod kątem 101 kongenerów PCB, heksachlorobenzenu (HCB), dichlorodifenylodichloroetylenu (DDE) i mireksu, a także testosteronu, cholesterolu i triglicerydów. Powiązania między testosteronem a tercylami poziomów chloroorganicznych w surowicy (zarówno z mokrą masą, jak i skorygowanymi o lipidy) oceniano przy użyciu modelu regresji logistycznej, kontrolując wiek, wskaźnik masy ciała (BMI) i inne anality, przy czym najniższy tercyl był uważany za punkt odniesienia. Samce i samice rozpatrywano oddzielnie. Wyniki Stężenie testosteronu u samców było odwrotnie skorelowane z całkowitym stężeniem PCB, niezależnie od tego, czy stosowano wartości mokrej masy, czy skorygowane o lipidy. Iloraz szans (OR) posiadania stężenia testosteronu powyżej mediany wyniósł 0,17 [95% przedział ufności (CI), 0,05–0,69] dla całkowitej masy mokrej PCB (najwyższy vs. najniższy tertyl) po dostosowaniu ze względu na wiek, BMI, całkowite lipidy w surowicy i trzy pestycydy. OR dla całkowitego stężenia PCB skorygowanego o lipidy wynosił 0,23 (95% CI, 0,06–0,78) po uwzględnieniu innych analitów. Poziom testosteronu był istotnie i odwrotnie proporcjonalny do stężenia PCB 74, 99, 153 i 206, ale nie PCB 52, 105, 118, 138, 170, 180, 201 lub 203. Stężenie testosteronu u kobiet jest znacznie niższe niż u mężczyzn , i nie ma istotnego związku z PCB w surowicy. HCB, DDE i mirex nie były związane ze stężeniem testosteronu ani u mężczyzn, ani u kobiet. Wnioski Podwyższony poziom PCB w surowicy jest związany z niższym stężeniem testosteronu w surowicy u rdzennych Amerykanów.

MED-1101

Ekspozycja ludzkich płodowych komórek prącia na różne mieszaniny PCB: analiza transkryptomu wskazuje na różne sposoby ingerencji w zewnętrzne narządy płciowe...

Efekty wywierane przez trzy mieszaniny polichlorowanych bifenyli (PCB) zostały ocenione na komórkach ciał jamistych płodu ludzkiego, jako model rozwoju męskich zewnętrznych narządów płciowych. Trzy mieszaniny zawierają kongenery pogrupowane według potencjalnie wspólnych sposobów działania: jedna dioksynopodobna (DL) (Mix2) i dwie niedioksynopodobne (NDL) zawierające kongenery zdefiniowane jako estrogenne (Mix1) i wysoce trwałe cytochrom P-450 induktory (Mix3). Stosowane stężenia kongenerów zostały wyprowadzone z danych dotyczących wewnętrznego narażenia człowieka. Analiza toksykogenomiczna wykazała, że ​​wszystkie mieszaniny modulowały krytyczne geny zaangażowane w rozwój układu moczowo-płciowego, wykazując jednak trzy różne profile ekspresji. DL Mix2 modulował procesy morfogenetyczne związane z aktyną, komórką-komórką i nabłonkiem-mezenchymą; Mix1 modulował geny funkcji mięśni gładkich, podczas gdy Mix3 głównie modulował geny zaangażowane w metabolizm komórkowy (np. syntezę steroidów i lipidów) i wzrost. Nasze dane wskazują, że narażenie płodu na odpowiednie dla środowiska poziomy PCB moduluje kilka wzorców programowania układu moczowo-płciowego; ponadto grupy kongenerów NDL mogą mieć określone sposoby działania. Copyright © 2011 Elsevier Inc. Wszelkie prawa zastrzeżone.

MED-1103

Spożycie akryloamidu w diecie i ryzyko nowotworów układu limfatycznego: holenderskie badanie kohortowe dotyczące diety i raka

Tło Akrylamid, prawdopodobnie rakotwórczy dla człowieka, występuje w wielu codziennych produktach spożywczych. Od czasu odkrycia jego obecności w żywności w 2002 r. badania epidemiologiczne wykazały pewne sugestywne powiązania między narażeniem na akrylamid w diecie a ryzykiem różnych nowotworów. Celem tego prospektywnego badania jest po raz pierwszy zbadanie związku między spożyciem akryloamidu w diecie a ryzykiem kilku podtypów histologicznych nowotworów limfatycznych. Metody Holenderskie badanie kohortowe dotyczące diety i raka obejmowało 120 852 mężczyzn i kobiety, obserwowanych od września 1986 roku. ). Spożycie akrylamidu oszacowano na podstawie kwestionariusza częstotliwości spożywania posiłków w połączeniu z danymi dotyczącymi akryloamidu dla holenderskiej żywności. Współczynniki ryzyka (HR) obliczono dla spożycia akryloamidu jako zmiennej ciągłej, a także w kategoriach (kwintyle i tercyle), osobno dla mężczyzn i kobiet oraz dla osób nigdy nie palących, stosując modele proporcjonalnego hazardu Coxa z uwzględnieniem wielu zmiennych. Wyniki Po 16,3 roku obserwacji, 1233 potwierdzonych mikroskopowo przypadków nowotworów limfatycznych było dostępnych do analizy z uwzględnieniem wielu zmiennych. W przypadku szpiczaka mnogiego i chłoniaka grudkowego HR dla mężczyzn wynosiły odpowiednio 1,14 (95% CI: 1,01, 1,27) i 1,28 (95% CI: 1,03, 1,61) na przyrost 10 µg akryloamidu/dobę. W przypadku mężczyzn, którzy nigdy nie palili, HR dla szpiczaka mnogiego wyniósł 1,98 (95% CI: 1,38, 2,85). Nie zaobserwowano skojarzeń dla kobiet. Wnioski Znaleźliśmy przesłanki, że akrylamid może zwiększać ryzyko szpiczaka mnogiego i chłoniaka grudkowego u mężczyzn. Jest to pierwsze badanie epidemiologiczne, w którym zbadano związek między spożyciem akryloamidu w diecie a ryzykiem nowotworów układu limfatycznego, a dalsze badania nad tymi zaobserwowanymi powiązaniami są uzasadnione.

MED-1104

Szpiczak mnogi: ostatnie postępy w diagnostyce i leczeniu.

Szpiczak mnogi (MM) jest od wielu lat najbardziej nieuleczalną chorobą hematologiczną. W ostatnim czasie badania podstawowe i kliniczne poczyniły znaczne postępy i opracowano nową strategię terapeutyczną. Wprowadzenie wysokich dawek melfalanu z autologicznym przeszczepem komórek macierzystych oraz dostępność nowych środków ukierunkowanych molekularnie, takich jak leki immunomodulujące i inhibitory proteasomu, radykalnie zmieniły strategie leczenia MM. Osiągnięcie wysokiego wskaźnika odpowiedzi spowodowało wydłużenie całkowitego czasu przeżycia, ale dalsze badania i rozwój bardziej multimodalnych podejść terapeutycznych są uzasadnione w celu wyleczenia tej choroby.

MED-1105

PRZYPADEK SZPICZAKA MNOGONEGO PODSTAWOWANEGO JAKO DERMATOZA PĘCZKOWA

Szpiczak mnogi jest złośliwą chorobą proliferacyjną komórek plazmatycznych, która wytwarza białko immunoglobuliny monoklonalnej. Zajęcie skóry i rozwój choroby pęcherzowej są rzadko spotykanymi cechami szpiczaka mnogiego. Przedstawiamy 55-letniego mężczyznę z wieloletnią, dużą, napiętą erupcją pęcherzową i przerostowymi bliznami na ciele, którym w ostatnim czasie towarzyszyła utrata wagi i zmęczenie. Nie miał odpowiedzi na poprzednie terapie, które obejmowały doustne glikokortykosteroidy i dapson. W badaniu histologicznym zmian stwierdzono pęcherze podnaskórkowe, nie stwierdzono natomiast barwienia immunofluorescencyjnego. W dalszym szczegółowym badaniu laboratoryjnym wykryto szpiczaka mnogiego. Po leczeniu szpiczaka mnogiego chemioterapią zmiany uległy regresji. Pacjenci z długotrwałymi, nawracającymi, nietypowymi wykwitami pęcherzowymi powinni być badani pod kątem rozwoju szpiczaka mnogiego.

MED-1106

Rak u brytyjskich wegetarian: uaktualnione analizy 4998 przypadków raka w kohorcie 32 491 osób jedzących mięso, 8612 osób jedzących ryby, 18 298 wegetarian i 2246 wegan

Wstęp: Diety wegetariańskie mogą wpływać na ryzyko zachorowania na raka. Cel: Celem było opisanie zachorowalności na raka u wegetarian i niewegetarian na dużej próbie w Wielkiej Brytanii. Projekt: Była to zbiorcza analiza 2 badań prospektywnych obejmujących 61 647 Brytyjczyków i mężczyzn, obejmujących 32 491 osób jedzących mięso, 8612 osób jedzących ryby i 20 544 wegetarian (w tym 2246 wegan). Zachorowalność na raka była śledzona w ogólnopolskich rejestrach onkologicznych. Ryzyko zachorowania na raka według statusu wegetariana oszacowano przy użyciu wieloczynnikowych modeli proporcjonalnego ryzyka Coxa. Wyniki: Po średnim okresie obserwacji 14,9 lat odnotowano 4998 przypadków raka: 3275 u osób jedzących mięso (10,1%), 520 u osób jedzących ryby (6,0%) i 1203 u wegetarian (5,9%). Wystąpiła znacząca różnorodność między grupami żywieniowymi pod względem ryzyka następujących nowotworów: rak żołądka [RRs (95% CI) w porównaniu z osobami jedzącymi mięso: 0,62 (0,27, 1,43) u osób jedzących ryby i 0,37 (0,19, 0,69) u wegetarian; P-heterogenność = 0,006], rak jelita grubego [RRs (95% CI): 0,66 (0,48; 0,92) u osób jedzących ryby i 1,03 (0,84; 1,26) u wegetarian; P-heterogenność = 0,033], nowotwory tkanki limfatycznej i krwiotwórczej [RRs (95% CI): 0,96 (0,70; 1,32) u osób jedzących ryby i 0,64 (0,49; 0,84) u wegetarian; P-heterogenność = 0,005], szpiczak mnogi [RRs (95% CI): 0,77 (0,34, 1,76) u osób jedzących ryby i 0,23 (0,09, 0,59) u wegetarian; P-heterogeniczność = 0,010], a wszystkie ośrodki łącznie [RRs (95% CI): 0,88 (0,80; 0,97) u osób jedzących ryby i 0,88 (0,82, 0,95) u wegetarian; P-heterogeniczność = 0,0007]. Wniosek: W tej populacji brytyjskiej ryzyko niektórych nowotworów jest niższe u osób jedzących ryby i wegetarian niż u osób jedzących mięso.

MED-1107

Od choroby prekursorowej szpiczaka do szpiczaka mnogiego: nowe koncepcje diagnostyczne i możliwości wczesnej interwencji.

Od czasu, gdy gammapatia monoklonalna o nieokreślonym znaczeniu (MGUS) została po raz pierwszy opisana ponad 30 lat temu, definicja tej jednostki ewoluowała. Obecnie zdefiniowano 3 odrębne kliniczne podtypy MGUS: nie-immunoglobulina M (IgM; IgG lub IgA) MGUS, IgM MGUS i MGUS łańcucha lekkiego. Każdy podtyp kliniczny MGUS charakteryzuje się unikalnymi stadiami pośrednimi i zdarzeniami progresji. Chociaż obecnie mamy mocne dowody na to, że szpiczak mnogi jest konsekwentnie poprzedzony stanem prekursorowym na poziomie molekularnym, istnieje pilna potrzeba lepszego zrozumienia mechanizmów regulujących transformację z prekursora do pełnoobjawowego szpiczaka mnogiego. W przyszłości, gdyby taka wiedza była dostępna, umożliwiłoby to klinicystom zdefiniowanie pacjentów prekursorowych wysokiego i niskiego ryzyka w celu bardziej dostosowanego postępowania klinicznego. Zapewniłoby to również wgląd w biologię choroby indywidualnego pacjenta, co z kolei może być wykorzystane w ukierunkowanych i bardziej zindywidualizowanych strategiach leczenia. Na podstawie aktualnych wytycznych klinicznych pacjenci z rozpoznaniem MGUS i szpiczaka tlącego nie powinni być leczeni poza badaniami klinicznymi. Wydaje się, że w niedalekiej przyszłości uzasadnione wydaje się przypuszczenie, że pacjenci prekursorowi wysokiego ryzyka prawdopodobnie staną się kandydatami do wczesnych strategii leczenia. W tym przeglądzie omawiamy nowe spostrzeżenia z ostatnich badań i proponujemy przyszłe kierunki istotne dla zarządzania klinicznego i badań naukowych. ©2011 AACR.

MED-1108

Spożywanie sztucznych słodzików – i zawierających cukier sody a ryzyko chłoniaka i białaczki u mężczyzn i kobiet

Wstęp: Pomimo doniesień o bezpieczeństwie sztucznego słodzika aspartamu, problemy zdrowotne pozostają. Cel: Prospektywnie oceniliśmy, czy spożywanie napojów gazowanych zawierających aspartam i cukier wiąże się z ryzykiem nowotworów układu krwiotwórczego. Projekt: Wielokrotnie ocenialiśmy dietę w badaniu zdrowia pielęgniarek (NHS) i badaniu obserwacyjnym pracowników służby zdrowia (HPFS). W ciągu 22 lat zidentyfikowaliśmy 1324 chłoniaków nieziarniczych (NHL), 285 szpiczaków mnogich i 339 białaczek. Obliczyliśmy RR zapadalności i 95% CI za pomocą modeli proporcjonalnych hazardów Coxa. Wyniki: Gdy 2 kohorty zostały połączone, nie było znaczącego związku między spożyciem napojów gazowanych a ryzykiem NHL i szpiczaka mnogiego. Jednak u mężczyzn ≥1 dzienna porcja napojów gazowanych zwiększa ryzyko NHL (RR: 1,31; 95% CI: 1,01, 1,72) i szpiczaka mnogiego (RR: 2,02; 95% CI: 1,20; 3,40) w porównaniu z mężczyznami, którzy nie spożywał dietetycznych napojów gazowanych. Nie zaobserwowaliśmy zwiększonego ryzyka NHL i szpiczaka mnogiego u kobiet. Zaobserwowaliśmy również nieoczekiwanie podwyższone ryzyko NHL (RR: 1,66; 95% CI: 1,10, 2,51) przy wyższym spożyciu zwykłej, słodzonej cukrem napoju gazowanego u mężczyzn, ale nie u kobiet. W przeciwieństwie do tego, gdy płeć była analizowana oddzielnie przy ograniczonej mocy, ani zwykłe napoje gazowane, ani napoje dietetyczne nie zwiększały ryzyka białaczki, ale były związane ze zwiększonym ryzykiem białaczki, gdy dane dla mężczyzn i kobiet zostały połączone (RR dla spożycia ≥ 1 porcji napojów dietetycznych dziennie, gdy 2 kohorty połączono: 1,42; 95% CI: 1,00; 2,02). Wniosek: Chociaż nasze odkrycia zabezpieczają możliwość szkodliwego wpływu składnika dietetycznego napoju gazowanego, takiego jak aspartam, na wybrane nowotwory, niespójny wpływ płci i występowanie widocznego ryzyka zachorowania na raka u osób spożywających regularnie napoje gazowane nie pozwala na wykluczenie przypadku jako wyjaśnienie.

MED-1109

Czynniki ryzyka szpiczaka mnogiego: badanie kliniczno-kontrolne oparte na szpitalu w północno-zachodnich Chinach.

Wstęp: Charakterystyczne rasowe/etniczne i geograficzne rozmieszczenie szpiczaka mnogiego (MM) sugeruje, że zarówno historia rodzinna, jak i czynniki środowiskowe mogą przyczyniać się do jego rozwoju. METODY: Szpitalne badanie kliniczno-kontrolne składające się z 220 potwierdzonych przypadków MM i 220 indywidualnie dobranych grup kontrolnych pacjentów, według płci, wieku i szpitala, zostało przeprowadzone w 5 głównych szpitalach w północno-zachodnich Chinach. Wykorzystano kwestionariusz, aby uzyskać informacje na temat demografii, historii rodziny i częstotliwości spożywanych produktów spożywczych. WYNIKI: Na podstawie analizy wieloczynnikowej zaobserwowano istotny związek między ryzykiem MM a wywiadem rodzinnym u krewnych pierwszego stopnia (OR=4,03, 95% CI: 2,50-6,52). Jedzenie smażone, wędzone/wędzone, czarna herbata i ryby nie były istotnie związane z ryzykiem MM. Spożycie szalotki i czosnku (OR=0,60, 95% CI: 0,43-0,85), pokarmu sojowego (OR=0,52, 95% CI: 0,36-0,75) oraz zielonej herbaty (OR=0,38, 95% CI: 0,27-0,53) była istotnie związana ze zmniejszonym ryzykiem MM. Natomiast spożycie warzyw solankowych i marynat było istotnie związane ze zwiększonym ryzykiem (OR=2,03, 95% CI: 1,41-2,93). Stwierdzono więcej niż multiplikatywną interakcję dotyczącą zmniejszonego ryzyka MM pomiędzy szalotką/czosnkiem a pokarmem sojowym. WNIOSEK: Nasze badanie w północno-zachodnich Chinach wykazało zwiększone ryzyko MM z historią raka w rodzinie, dietą charakteryzującą się niskim spożyciem czosnku, zielonej herbaty i produktów sojowych oraz wysokim spożyciem marynowanych warzyw. Wpływ zielonej herbaty na zmniejszenie ryzyka MM jest interesującym nowym odkryciem, które powinno być dalej potwierdzone. Copyright © 2012 Elsevier Ltd. Wszelkie prawa zastrzeżone.

MED-1110

Potencjalna rola kurkuminy u pacjentów z gammopatią monoklonalną o nieokreślonym znaczeniu - jej wpływ na paraproteinemię i N-te...

CEL: Określenie wpływu kurkuminy na komórki plazmatyczne i osteoklasty u pacjentów z MGUS. PROJEKT EKSPERYMENTALNY: Do badania włączono 26 pacjentów z MGUS, którym podawano doustną kurkuminę w dawce 4 gramy/dzień. Próbki krwi i moczu pobierano podczas określonych wizyt po rozpoczęciu terapii. Podczas każdej wizyty u wszystkich pacjentów oznaczano pełną morfologię krwi, mikroglobulinę B2, paraproteinę surowicy oraz elektroforezę immunoglobulin (IEPG i EPG). Wapń w surowicy, 25 hydroksywitaminę D3 i swoistą dla kości fosfatazę alkaliczną oznaczano tylko na początku badania. Mocz, jako poranna druga pustka, był pobierany na każdej wizycie w kierunku N-telopeptydu kolagenu typu I. WYNIKI: Nasze wyniki pokazują, że doustna kurkumina jest w stanie zmniejszyć obciążenie paraproteinami w wybranej grupie (tj. Osoby mające poziom paraprotein >20 g/L) pacjentów z MGUS. Pięćdziesiąt procent (5 z 10) tych pacjentów miało 12% do 30% zmniejszenie poziomu paraprotein podczas terapii kurkuminą. Ponadto 27% pacjentów przyjmujących kurkuminę miało >25% spadek N-telopeptydu kolagenu typu I w moczu. WNIOSEK: Ze względu na możliwą progresję MGUS do szpiczaka mnogiego potencjalna rola kurkuminy jako interwencji terapeutycznej u pacjentów z MGUS wymaga dalszych badań.

MED-1111

Badania i obserwacje kliniczne: Gammopatia monoklonalna o nieokreślonym znaczeniu (MGUS) konsekwentnie poprzedza szpiczaka mnogiego: badanie prospektywne

Gammopatia monoklonalna o nieokreślonym znaczeniu (MGUS) jest przednowotworowym zaburzeniem proliferacyjnym komórek plazmatycznych, związanym z trwającym całe życie ryzykiem progresji do szpiczaka mnogiego (MM). Nie wiadomo, czy MM zawsze poprzedza przednowotworowe bezobjawowe stadium MGUS. Spośród 77-469 zdrowych osób dorosłych włączonych do ogólnokrajowego prospektywnego badania przesiewowego raka prostaty, płuc, jelita grubego i jajnika (PLCO), zidentyfikowaliśmy 71 osób, u których rozwinął się MM w trakcie badania, u których zebrano seryjnie (do 6) Dostępne były próbki surowicy przeddiagnostyczne uzyskane od 2 do 9,8 lat przed rozpoznaniem MM. Stosując testy dla białek monoklonalnych (M) (elektroforeza/immunofiksacja) i wolnych łańcuchów lekkich kappa-lambda (FLC), określiliśmy wzdłużnie częstość występowania MGUS i scharakteryzowaliśmy wzorce nieprawidłowości immunoglobulin monoklonalnych przed rozpoznaniem MM. MGUS był obecny w 100,0% (87,2%-100,0%), 98,3% (90,8%-100,0%), 97,9% (88,9%-100,0%), 94,6% (81,8%-99,3%), 100,0% (86,3%- 100,0%), 93,3% (68,1%-99,8%) i 82,4% (56,6%-96,2%) odpowiednio 2, 3, 4, 5, 6, 7 i 8 lat przed rozpoznaniem MM. W około połowie badanej populacji stężenie białka M i związane z nim poziomy FLC wykazywały roczny wzrost przed rozpoznaniem MM. W niniejszym badaniu bezobjawowe stadium MGUS konsekwentnie poprzedzało MM. Potrzebne są nowe markery molekularne, aby lepiej przewidywać progresję do MM u pacjentów z MGUS.

MED-1112

Kurkumina (diferuloilometan) zmniejsza konstytutywną aktywację czynnika jądrowego kappa B i kinazy IkappaBalpha w ludzkim szpiczaku mnogim...

Ze względu na centralną rolę jądrowego czynnika transkrypcyjnego kappaB (NF-kappaB) w przeżyciu i proliferacji komórek w ludzkim szpiczaku mnogim (MM), zbadaliśmy możliwość wykorzystania go jako celu leczenia MM za pomocą kurkuminy (diferuloilometan). , czynnik znany z bardzo małej toksyczności lub jej braku u ludzi. Odkryliśmy, że NF-kappaB był konstytutywnie aktywny we wszystkich badanych liniach ludzkich komórek MM i że kurkumina, środek chemoprewencyjny, obniżyła poziom NF-kappaB we wszystkich liniach komórkowych, jak wykazano w teście przesunięcia w żelu mobilności elektroforetycznej i zapobiegała retencji p65 w jądrze, ponieważ wykazano przez immunocytochemię. Wszystkie linie komórkowe MM wykazywały konstytutywnie aktywną kinazę IkappaB (IKK) i fosforylację IkappaBalpha. Kurkumina tłumiła konstytutywną fosforylację IkappaBalpha poprzez hamowanie aktywności IKK. Kurkumina obniżyła również ekspresję produktów genów regulowanych przez NF-kappaB, w tym IkappaBalpha, Bcl-2, Bcl-x(L), cykliny D1 i interleukiny-6. Doprowadziło to do zahamowania proliferacji i zatrzymania komórek w fazie G(1)/S cyklu komórkowego. Tłumienie kompleksu NF-kappaB przez peptyd domeny wiążącej niezbędny modulator IKKgamma/NF-kappaB również hamował proliferację komórek MM. Kurkumina aktywowała również kaspazę-7 i kaspazę-9 oraz indukowała rozszczepienie polimerazy poliadenozyno-5'-difosforano-rybozy (PARP). Indukowana kurkuminą regulacja w dół NF-kappaB, czynnika, który jest związany z chemoopornością, również indukowała chemiowrażliwość na winkrystynę i melfalan. Podsumowując, nasze wyniki wskazują, że kurkumina obniża poziom NF-kappaB w ludzkich komórkach MM, prowadząc do zahamowania proliferacji i indukcji apoptozy, zapewniając w ten sposób molekularną podstawę leczenia pacjentów z MM tym farmakologicznie bezpiecznym środkiem.

MED-1113

Gammopatia monoklonalna o nieokreślonym znaczeniu, tlący się szpiczak mnogi i kurkumina: randomizowana, podwójnie ślepa, kontrolowana placebo...

Gammopatia monoklonalna o nieokreślonym znaczeniu (MGUS) i tlący się szpiczak mnogi (SMM) stanowią przydatne modele do badania choroby prekursorowej szpiczaka mnogiego oraz do opracowywania strategii wczesnej interwencji. Podając 4 g kurkuminy, przeprowadziliśmy randomizowane, podwójnie zaślepione, naprzemienne badanie kontrolowane placebo, a następnie otwarte badanie rozszerzone z zastosowaniem dawki 8 g w celu oceny wpływu kurkuminy na odpowiedź FLC i obrót kostny u pacjentów z MGUS i SMM. 36 pacjentów (19 MGUS i 17 SMM) zostało losowo przydzielonych do dwóch grup: jedna otrzymywała 4 g kurkuminy, a druga 4 g placebo, po 3 miesiącach. Po zakończeniu ramienia 4 g wszyscy pacjenci otrzymali możliwość włączenia się do otwartego, rozszerzonego badania dawki 8 g. Próbki krwi i moczu zbierano w określonych odstępach czasu do określonych analiz markerów. Wartości grupowe są wyrażone jako średnia ± 1 SD. Dane z różnych przedziałów czasowych w grupach porównywano za pomocą sparowanego testu t-Studenta. 25 pacjentów ukończyło badanie krzyżowe 4 g, a 18 badanie przedłużone 8 g. Terapia kurkuminą zmniejszyła stosunek wolnych łańcuchów lekkich (rFLC), zmniejszyła różnicę między klonalnym i nieklonalnym łańcuchem lekkim (dFLC) i zaangażowała wolny łańcuch lekki (iFLC). uDPYD, marker resorpcji kości, zmniejszył się w ramieniu kurkuminy i wzrósł w ramieniu placebo. Poziom kreatyniny w surowicy miał tendencję do zmniejszania się podczas terapii kurkuminą. Odkrycia te sugerują, że kurkumina może potencjalnie spowalniać proces chorobowy u pacjentów z MGUS i SMM. Copyright © 2012 Wiley Periodicals, Inc.

MED-1114

Narażenie zawodowe na mięso i ryzyko chłoniaka: wieloośrodkowe badanie kliniczno-kontrolne z Europy.

Kilka badań sugerowało zwiększone ryzyko chłoniaka wśród pracowników narażonych na mięso, bez jednoznacznych dowodów. Przeprowadziliśmy wieloośrodkowe badanie kliniczno-kontrolne w latach 1998-2004 w Czechach, Francji, Niemczech, Irlandii, Włoszech i Hiszpanii, obejmujące 20007 przypadków chłoniaka nieziarniczego, 339 przypadków chłoniaka Hodgkina i 2462 przypadków kontrolnych. Zebraliśmy szczegółowe informacje na temat historii zawodowej i oszacowaliśmy narażenie na mięso w ogóle oraz kilka rodzajów mięsa poprzez ekspercką ocenę kwestionariuszy. Iloraz szans (OR) chłoniaka nieziarniczego dla każdej ekspozycji zawodowej na mięso wyniósł 1,18 (95% przedział ufności [CI] 0,95-1,46), a dla ekspozycji na mięso wołowe 1,22 (95% CI 0,90-1,67) oraz ekspozycja na mięso z kurczaka wyniosła 1,19 (95% CI 0,91-1,55). RNO były wyższe wśród pracowników o dłuższym czasie narażenia. Zwiększone ryzyko wśród pracowników narażonych na mięso wołowe było widoczne głównie w przypadku chłoniaka rozlanego z dużych komórek B (OR 1,49, 95% CI 0,96-2,33), przewlekłej białaczki limfocytowej (OR 1,35, 95% CI 0,78-2,34) i szpiczaka mnogiego (OR 1,40, 95% CI 0,67-2,94). Te dwa ostatnie typy były również związane z ekspozycją na mięso z kurczaka (OR 1,55, 95% CI 1,01-2,37 i OR 2,05, 95% CI 1,14-3,69). Chłoniak grudkowy i chłoniak T-komórkowy, jak również chłoniak Hodgkina nie wykazały żadnego wzrostu ryzyka. Narażenie zawodowe na mięso nie wydaje się stanowić ważnego czynnika ryzyka chłoniaka, chociaż nie można wykluczyć zwiększonego ryzyka określonych typów chłoniaka nieziarniczego. (c) 2007 Wiley-Liss, Inc.

MED-1115

Różnice w częstości występowania, patogenezie i progresji gammapatii monoklonalnej o nieokreślonym znaczeniu i szpiczaka mnogiego między osobami rasy czarnej i białej

Występują znaczne różnice rasowe w częstości występowania gammopatii monoklonalnej o nieokreślonym znaczeniu (MGUS) i szpiczaka mnogiego, z dwu- lub trzykrotnie większym ryzykiem u osób rasy czarnej w porównaniu z osobami rasy białej. Zwiększone ryzyko zaobserwowano zarówno u Afrykanów, jak i Afroamerykanów. Podobnie, zwiększone ryzyko gammopatii monoklonalnych u czarnych w porównaniu z białymi zaobserwowano po uwzględnieniu czynników społeczno-ekonomicznych i innych czynników ryzyka, co sugeruje predyspozycje genetyczne. Wyższe ryzyko szpiczaka mnogiego u osób rasy czarnej jest prawdopodobnie wynikiem większej częstości występowania stanu przednowotworowego MGUS; nie ma danych sugerujących, że czarni mają wyższy wskaźnik progresji MGUS do szpiczaka. Pojawiają się badania, które sugerują wyjściową charakterystykę cytogenetyczną, a progresja może różnić się w zależności od rasy. W przeciwieństwie do zwiększonego ryzyka odnotowanego u czarnych, badania sugerują, że ryzyko może być niższe w niektórych grupach rasowych i etnicznych, zwłaszcza u osób z Japonii i Meksyku. Dokonujemy przeglądu piśmiennictwa na temat różnic rasowych w występowaniu, patogenezie i progresji MGUS i szpiczaka mnogiego między osobami rasy czarnej i białej. Omawiamy również przyszłe kierunki badań, które mogą pomóc w zarządzaniu tymi schorzeniami i pozytywnie wpłynąć na wyniki pacjentów.

MED-1116

Mimikra molekularna pomiędzy allelami HLA-DR związanymi z reumatoidalnym zapaleniem stawów i Proteus mirabilis jako podstawa etiologiczna autoimmunizacji.

Mimikra molekularna jest jednym z patologicznych mechanizmów proponowanych do wyjaśnienia związku między mikroorganizmami a chorobami autoimmunologicznymi. Niniejsza praca przeglądowa dotyczy związku między bakteriami a chorobami reumatycznymi, ze szczególnym uwzględnieniem reumatoidalnego zapalenia stawów, w którym zakażenie górnych dróg moczowych przez Proteus mirabilis jest możliwą przyczyną tego ciężkiego zapalenia stawów. Należy przeprowadzić badania prospektywne obejmujące terapię anty-Proteus.

MED-1118

Zmniejszenie poziomu przeciwciał przeciwko Proteus mirabilis, ale nie przeciwko Escherichia coli u pacjentów z reumatoidalnym zapaleniem stawów leczonych na czczo i jednoroczną dietą wegetariańską.

CEL: Zmierzenie poziomu przeciwciał Proteus mirabilis i Escherichia coli u pacjentów z reumatoidalnym zapaleniem stawów (RZS) podczas leczenia dietą wegetariańską. METODY: Surowice pobrano od 53 pacjentów z RZS, którzy wzięli udział w kontrolowanym badaniu klinicznym na czczo i rocznej diecie wegetariańskiej. Poziomy przeciwciał P mirabilis i E coli mierzono, odpowiednio, techniką pośredniej immunofluorescencji i enzymatycznym testem immunologicznym. WYNIKI: U pacjentów na diecie wegetariańskiej zaobserwowano istotne obniżenie średnich mian przeciwproteus we wszystkich punktach czasowych podczas badania, w porównaniu z wartościami wyjściowymi (wszystkie p < 0,05). Nie zaobserwowano istotnej zmiany miana u pacjentów stosujących dietę wszystkożerną. Spadek miana przeciwciał przeciwko proteus był większy u pacjentów, którzy dobrze zareagowali na dietę wegetariańską w porównaniu z osobami nieodpowiadającymi na dietę i wszystkożernymi. Całkowite stężenie IgG i poziomy przeciwciał przeciwko E. coli były jednak prawie niezmienione we wszystkich grupach pacjentów podczas badania. Spadek od wartości początkowej poziomów przeciwciał proteus korelował istotnie (p < 0,001) ze spadkiem zmodyfikowanego wskaźnika aktywności choroby Stoke'a. WNIOSEK: Spadek poziomu przeciwciał P mirabilis u osób reagujących na dietę i korelacja między spadkiem poziomu przeciwciał proteus a spadkiem aktywności choroby wspiera sugestię etiopatogenetycznej roli P mirabilis w RZS.

MED-1120

Mimikra molekularna w patogenezie autoimmunologicznej reumatycznej choroby serca.

Mimikra molekularna jest cechą charakterystyczną patogenezy gorączki reumatycznej, w której epitop paciorkowców grupy A węglowodanów, N-acetyloglukozamina i a-helikalne, zwinięte w spiralę białko M streptokoków strukturalnie naśladuje miozynę sercową u ludzi, reumatycznym zapaleniu serca i u zwierząt modele immunizowane paciorkowcowym białkiem M i miozyną sercową. Ostatnie badania ujawniły potencjalne mechanizmy patogenetyczne, dzięki którym odpowiedź immunologiczna przeciwko paciorkowcom z grupy A atakuje zastawkę reumatyczną, prowadząc do przewlekłej choroby reumatycznej serca. W proces zaangażowane są zarówno odpowiedzi komórek B, jak i T, a także przedstawiono dowody na istnienie hipotez dotyczących mimikry molekularnej i rozprzestrzeniania się epitopów.

MED-1121

Reumatoidalne zapalenie stawów jest chorobą autoimmunologiczną wywoływaną przez zakażenie dróg moczowych Proteus

Reumatoidalne zapalenie stawów (RZS) jest przewlekłą i upośledzającą chorobą wielostawową, która dotyka głównie kobiety w średnim i starszym wieku. Obszerne dowody oparte na wynikach różnych badań mikrobiologicznych, immunologicznych i molekularnych z różnych części świata pokazują, że istnieje silny związek między drobnoustrojami Proteus mirabilis a RZS. Proponujemy, że subkliniczne zakażenia dróg moczowych Proteus są głównymi czynnikami wyzwalającymi, a obecność mimikry molekularnej i reaktywności krzyżowej między tymi bakteriami a antygenami tkankowymi ukierunkowanymi na RA pomaga w utrwalaniu procesu chorobowego poprzez wytwarzanie autoprzeciwciał cytopatycznych . Pacjenci z RZS, zwłaszcza we wczesnych stadiach choroby, mogliby odnieść korzyści ze środków antybakteryjnych Proteus obejmujących stosowanie antybiotyków, diet wegetariańskich oraz wysokiego spożycia wody i soków owocowych, takich jak sok żurawinowy, oprócz obecnie stosowanych metod leczenia.

MED-1122

Dowody na to, że u pacjentów z reumatoidalnym zapaleniem stawów częściej występuje bezobjawowa „nieistotna” bakteriuria Proteus mirabilis niż zdrowe...

CELE: Donoszono, że pacjenci z reumatoidalnym zapaleniem stawów (RZS) mają w surowicy podwyższone poziomy przeciwciał swoistych dla Proteus mirabilis. Celem badania była weryfikacja tego i ustalenie wyjaśnienia poprzez zbadanie częstości występowania infekcji dróg moczowych P. mirabilis u pacjentów z RZS i dobranych grup kontrolnych. METODY: świeżo oddany mocz zbadano pod kątem obecności, liczby i tożsamości bakterii infekujących. Poziomy przeciwciał we krwi i moczu klas IgM, IgA i IgG przeciwko powszechnym serotypom O P. mirabilis oraz antygeny, z którymi reagowały, określono za pomocą testu ELISA (enzymatyczny test immunosorpcji) i immunoblottingu. WYNIKI: analiza moczu od 76 pacjentów z RZS i 48 zdrowych osób z grupy kontrolnej dobranych pod względem wieku i płci wykazała, że ​​tylko dwa (4%) z kontroli, ale 25 (33%) od pacjentów z RZS było zakażonych. Najczęstszym organizmem zakaźnym w moczu pacjentów z RZS był Proteus mirabilis, który występował dwukrotnie częściej niż Escherichia coli. Proteus mirabilis wykryto w 52% zakażonych moczu pacjentów z RZS i zawsze był wykrywany jako czysty wzrost i zwykle w nieznacznej liczbie (< 10(4)/ml). Jest wysoce nieprawdopodobne, aby odkrycie to było wynikiem różnic w wieku, sprawności fizycznej lub przyjmowanych lekach między grupą pacjentów z RZS a grupą kontrolną. Porównanie poziomów przeciwciał do P. mirabilis metodą ELISA wykazało, że pacjenci z RZS podnieśli (p < 0,0001, p = 0,001, p = 0,0063) odpowiednio poziomy IgA, IgG i IgM w swoich surowicach i podnieśli (p < 0,0001, p < 0,0001). P = 0,0001 poziomów odpowiednio IgG, IgM i IgA w ich moczu w porównaniu z grupą kontrolną. Nie było możliwe wykrycie przeciwciała reagującego na antygen P. mirabilis, który był specyficzny dla pacjentów z RZS. WNIOSEK: wyniki potwierdzają, że pacjenci z RZS mają podwyższony poziom przeciwciał przeciwko P. mirabilis nie tylko we krwi, ale także w moczu i sugerują, że jest to spowodowane bezobjawową, nieistotną bakteriomoczką P. mirabilis częściej lub dłużej niż kontrolować pacjentów. To może być wyzwalacz dla ich stanu RZS.

MED-1123

Systematyczny przegląd literatury na temat implikacji ekonomicznych i zagadnień farmakoekonomicznych reumatoidalnego zapalenia stawów.

CELE: Przedstawienie najnowszych analiz ekonomicznych stosowanych w reumatoidalnym zapaleniu stawów (RZS). METODY: Przeprowadzono systematyczny przegląd literatury na temat konsekwencji ekonomicznych i zagadnień farmakoekonomicznych RZS. WYNIKI: W tym przeglądzie przeanalizowano 127 ważnych artykułów. Ogólnie rzecz biorąc, finansowy wpływ RZS jest znaczny dla systemów opieki zdrowotnej i społeczeństwa na całym świecie, chociaż istnieją różnice między gospodarkami krajowymi. Zarówno bezpośrednie, jak i pośrednie (tj. utrata produktywności) koszty przyczyniają się do obciążenia ekonomicznego RZS i muszą być brane pod uwagę przy szacowaniu ogólnego wpływu na społeczeństwo. Stwierdzono, że ciężkość choroby, aktywność choroby, wiek i status społeczno-ekonomiczny są najbardziej istotnymi predyktorami wzrostu kosztów w RZS. Co więcej, wprowadzenie biologicznych środków przeciwreumatycznych znacząco podniosło bezpośrednie koszty medyczne u niektórych pacjentów, ale doprowadziło również do znacznej poprawy w zmniejszaniu aktywności choroby, uszkodzenia stawów i utraty wydajności u wielu z tych pacjentów. RZS ma również znaczący wpływ na wszystkie aspekty jakości życia; niedawne publikacje na temat oceny użyteczności zdrowotnej wykazały, że RZS jest jedną z chorób związanych z najgorszą jakością życia. WNIOSKI: RZS stanowi kliniczne i ekonomiczne obciążenie dla systemów opieki zdrowotnej. Chociaż koszty związane z RZS zostały szeroko ocenione w ciągu ostatnich dziesięcioleci, kilka kwestii, zwłaszcza dotyczących stosowania kosztownych terapii, musi zostać rozwiązanych i często aktualizowanych. Przyszłe badania powinny również dostarczać dowodów ekonomicznych w zakresie zdrowia ze zwykłych warunków praktyki oraz wpływu ekonomicznego różnych podejść terapeutycznych na dążenie do określonych celów klinicznych u poszczególnych pacjentów.

MED-1124

Surowa dieta wegańska zmienia profil ludzkiej mikroflory kałowej: skomputeryzowana analiza profili chromatografii gazowo-cieczowej bakteryjnych komórek tłuszczowych z bezpośredniej próbki kału.

Wpływ surowej, ekstremalnej diety wegańskiej na mikroflorę kału badano za pomocą bezpośredniej chromatografii gazowo-cieczowej (GLC) próbek kału komórkowych kwasów tłuszczowych bakterii i ilościowej hodowli bakteryjnej przy użyciu klasycznych technik mikrobiologicznych izolacji, identyfikacji i zliczania różnych gatunków bakterii . Osiemnastu ochotników zostało losowo podzielonych na dwie grupy. Grupa testowa otrzymywała surową dietę wegańską przez 1 miesiąc i konwencjonalną dietę mieszaną typu Western przez drugi miesiąc badania. Grupa kontrolna spożywała konwencjonalną dietę przez cały okres badania. Pobrano próbki stolca. Bakteryjne komórkowe kwasy tłuszczowe wyekstrahowano bezpośrednio z próbek kału i zmierzono metodą GLC. Przeprowadzono komputerową analizę otrzymanych profili kwasów tłuszczowych. Taki profil reprezentuje wszystkie bakteryjne komórkowe kwasy tłuszczowe w próbce, a tym samym odzwierciedla ich mikroflorę i może być stosowany do wykrywania zmian, różnic lub podobieństw flory bakteryjnej między poszczególnymi próbkami lub grupami próbek. Profile GLC zmieniły się znacząco w grupie testowej po wprowadzeniu i odstawieniu diety wegańskiej, ale nie w grupie kontrolnej w żadnym momencie, podczas gdy ilościowa hodowla bakterii nie wykryła żadnych istotnych zmian w bakteriologii kału w żadnej z grup. Wyniki sugerują, że surowa, ekstremalna dieta wegańska znacząco zmienia florę bakteryjną kału, gdy jest mierzona za pomocą bezpośredniej próbki kału GLC bakteryjnych kwasów tłuszczowych.

MED-1125

Reumatoidalne zapalenie stawów jest spowodowane infekcją dróg moczowych Proteus.

Badania genetyczne, molekularne i biologiczne wskazują, że reumatoidalne zapalenie stawów (RZS), ciężka choroba artretyczna dotykająca około 1% populacji w krajach rozwiniętych, jest spowodowana zakażeniem górnych dróg moczowych przez drobnoustrój Proteus mirabilis. Podwyższone poziomy swoistych przeciwciał przeciwko bakteriom Proteus zostały zgłoszone w 16 różnych krajach. Mechanizm patogenetyczny obejmuje sześć etapów wywoływanych przez reagujące krzyżowo autoprzeciwciała wywołane infekcją Proteus. Przyczynowe sekwencje aminokwasowe Proteus, mianowicie ESRRAL i IRRET, zawierają dublety argininowe, na które może oddziaływać deiminaza peptydyloargininowa, tym samym wyjaśniając wczesne pojawianie się przeciwciał przeciwko białkom cytrulinowanym u pacjentów z RA. W związku z tym pacjenci z RZS powinni być wcześnie leczeni antybiotykami anty-Proteus, a także środkami biologicznymi, aby uniknąć nieodwracalnych uszkodzeń stawów. © 2013 APMIS. Opublikowane przez John Wiley & Sons Ltd.

MED-1126

Aktualizacja dotycząca bioaktywnych lignanów roślinnych.

Lignany to klasa wtórnych metabolitów roślinnych wytwarzanych przez oksydacyjną dimeryzację dwóch jednostek fenylopropanoidowych. Chociaż ich szkielet molekularny składa się tylko z dwóch jednostek fenylopropanu (C6-C3), lignany wykazują ogromną różnorodność strukturalną. Zainteresowanie lignanami i ich syntetycznymi pochodnymi wzrasta ze względu na zastosowania w chemioterapii nowotworów i różnych innych efektów farmakologicznych. Niniejszy przegląd dotyczy lignanów o działaniu przeciwnowotworowym, przeciwutleniającym, przeciwdrobnoustrojowym, przeciwzapalnym i immunosupresyjnym i zawiera dane zgłoszone w ponad 100 recenzowanych artykułach, aby podkreślić ostatnio zgłoszone bioaktywne lignany, które mogą być pierwszym krokiem w kierunku opracowanie potencjalnych nowych środków terapeutycznych.

MED-1127

Reumatoidalne zapalenie stawów jest spowodowane przez Proteus: teorię mimikry molekularnej i Karla Poppera.

Reumatoidalne zapalenie stawów to wyniszczająca i powodująca kalectwo choroba stawów dotykająca ponad 20 milionów ludzi. Występuje głównie u kobiet i palaczy i dotyka osobników HLA-DR1/4, którzy są nosicielami „wspólnego epitopu” aminokwasów EQRRAA. Przyczynę tej choroby zbadał metodami filozofa nauki Karla Poppera, który sugerował, że badania naukowe powinny opierać się na śmiałych przypuszczeniach i krytycznych obalaniach. „Sekwencje Poppera” generują nowe fakty, które następnie zmieniają lub zmieniają pierwotny problem. Nowe fakty muszą być następnie wyjaśnione przez każdą nową teorię. Stosując model „molekularnej mimikry”, stwierdzono, że bakterie Proteus posiadają sekwencję aminokwasową ESRRAL w hemolizynie, która przypomina wspólny epitop, oraz inną sekwencję w ureazie, która przypomina kolagen typu XI. Przeciwciała przeciwko bakteriom Proteus znaleziono w 14 różnych krajach. Wydawałoby się, że reumatoidalne zapalenie stawów jest spowodowane infekcją górnych dróg moczowych przez bakterie Proteus. Terapia anty-Proteus powinna być oceniana w leczeniu tej choroby oddzielnie lub w połączeniu z istniejącymi metodami leczenia.

MED-1128

Reumatoidalne zapalenie stawów jest powiązane z Proteusem – dowodem.

Reumatoidalne zapalenie stawów (RZS) jest przewlekłym zapalnym zapaleniem stawów i potencjalnie upośledzającym stanem, dotykającym głównie kobiety w średnim wieku i posiadającym charakterystyczne cechy kliniczne. Różne czynniki drobnoustrojowe były zaangażowane w powodowanie RZS. Obszerna literatura oparta na wynikach różnych badań genetycznych, mikrobiologicznych, molekularnych i immunologicznych prowadzonych przez niezależne grupy badawcze potwierdza rolę bakterii Proteus mirabilis w etiopatogenezie RZS. Sugeruje się stosowanie nowych markerów i kryteriów diagnostycznych oraz zastosowanie nowego protokołu terapeutycznego w postaci antybiotyków i środków dietetycznych wraz z obecnymi metodami leczenia RZS. Konieczne są prospektywne badania podłużne z zastosowaniem środków przeciwdrobnoustrojowych u pacjentów z RZS, aby ustalić terapeutyczne korzyści tego związku drobnoustrojów z chorobą.

MED-1129

Gorączka reumatyczna: od bólu gardła do autoimmunologicznych zmian w sercu.

Jako czynnik wywołujący autoimmunizację w chorobie reumatycznej serca (RHD) zaproponowano mimikrę molekularną między paciorkowcami a komponentami serca. W tym przeglądzie przedstawiamy dane z komórkowych odpowiedzi autoimmunologicznych, koncentrując się na interakcjach między cząsteczkami HLA klasy II, peptydami paciorkowcowymi i białkami tkanki serca oraz wykorzystaniem receptora komórek T (TCR). HLA-DR7DR53 związany z cząsteczkami DQ wydaje się być związany z rozwojem zmian zastawkowych u pacjentów z ciężkim RHD. Cząsteczki DR7DR53 były również zaangażowane w rozpoznawanie immunodominującego peptydu M5 u tych pacjentów. Limfocyty T infiltrujące serca RHD wykazywały kilka ekspansji oligoklonalnych. Klony limfocytów T w obrębie zmiany chorobowej prezentujące identyczne sekwencje TCR-BVBJ AVAJ i -CDR3 były w stanie rozpoznać kilka antygenów o małej lub niskiej homologii, wykazując wewnątrzcząsteczkowy zdegenerowany wzór rozpoznawania antygenu. Komórki jednojądrzaste krwi obwodowej pacjentów z gorączką reumatyczną (RF) wytwarzały cytokiny prozapalne, a komórki jednojądrzaste wewnątrz zmiany chorobowej pacjentów z ciężkim RHD wytwarzały głównie cytokiny typu Th1. Wyniki te ilustrują złożone mechanizmy prowadzące do uszkodzenia tkanki serca u pacjentów z RF/RHD. Prawa autorskie 2004 S. Karger AG, Bazylea

MED-1130

Zmiany flory kałowej w reumatoidalnym zapaleniu stawów podczas postu i rocznej diety wegetariańskiej.

Korzystny wpływ rocznej diety wegetariańskiej na RZS wykazano niedawno w badaniu klinicznym. Przeanalizowaliśmy próbki kału 53 pacjentów z RZS za pomocą bezpośredniej chromatografii gazowo-cieczowej kału komórek bakteryjnych kwasów tłuszczowych. Na podstawie powtarzanych ocen klinicznych dla pacjentów skonstruowano wskaźniki poprawy choroby. W każdym momencie okresu interwencji pacjenci z grupy dietetycznej byli następnie przypisywani albo do grupy o wysokim wskaźniku poprawy (HI) albo do grupy o niskim wskaźniku poprawy (LI). Istotne zmiany we florze jelitowej zaobserwowano, gdy pacjenci zmienili dietę z wszystkożernej na wegańską. Istniała również znacząca różnica między okresami diety wegańskiej i laktowegetariańskiej. Flora kałowa pacjentów z HI i LI różniła się istotnie między sobą w 1. i 13. miesiącu diety. To odkrycie związku między florą jelitową a aktywnością choroby może mieć wpływ na nasze zrozumienie wpływu diety na RZS.

MED-1131

Flora bakteryjna kału i aktywność chorób w reumatoidalnym zapaleniu stawów podczas diety wegańskiej.

Aby wyjaśnić rolę flory kałowej w wywołanym dietą zmniejszeniu aktywności reumatoidalnego zapalenia stawów (RZS), 43 pacjentów z RZS podzielono losowo na dwie grupy: grupę testową otrzymującą żywy pokarm, formę surowej diety wegańskiej bogatej w pałeczki kwasu mlekowego oraz grupa kontrolna kontynuowała zwykłe, wszystkożerne diety. Na podstawie oceny klinicznej przed, w trakcie i po okresie interwencji skonstruowano wskaźnik poprawy choroby dla każdego pacjenta. Zgodnie z indeksem pacjenci byli przypisywani albo do grupy o wysokim wskaźniku poprawy (HI) albo do grupy o niskim wskaźniku poprawy (LO). Próbki kału pobrane od każdego pacjenta przed interwencją i po 1 miesiącu analizowano metodą bezpośredniej chromatografii gazowo-cieczowej kału komórek bakteryjnych kwasów tłuszczowych. Metoda ta okazała się prostym i czułym sposobem wykrywania zmian i różnic we florze bakteryjnej kału pomiędzy poszczególnymi próbkami kału lub ich grupami. Istotną, wywołaną dietą zmianę flory kałowej (P = 0,001) zaobserwowano w grupie badanej, ale nie w grupie kontrolnej. Ponadto w grupie testowej wykryto istotną (P = 0,001) różnicę między kategoriami HI i LO po 1 miesiącu, ale nie w próbkach przed testem. Doszliśmy do wniosku, że dieta wegańska zmienia florę bakteryjną kału u pacjentów z RZS, a zmiany w florze kałowej są związane z poprawą aktywności RZS.

MED-1133

Rozpowszechnienie kamieni nerkowych w Stanach Zjednoczonych

Tło Ostatnia reprezentatywna w skali kraju ocena występowania kamieni nerkowych w Stanach Zjednoczonych miała miejsce w 1994 roku. Po 13-letniej przerwie, National Health and Nutrition Examination Survey (NHANES) ponownie zainicjowało gromadzenie danych dotyczących historii kamicy nerkowej. Cel Opisać obecne rozpowszechnienie choroby kamieni w Stanach Zjednoczonych i zidentyfikować czynniki związane z historią kamieni nerkowych. Projekt, otoczenie i uczestnicy Przekrojowa analiza odpowiedzi na NHANES 2007–2010 (n = 12 110). Pomiary wyników i analiza statystyczna Samookreślona historia kamicy nerkowej. Obliczono procentową częstość występowania i zastosowano modele wielowymiarowe do identyfikacji czynników związanych z historią kamieni nerkowych. Wyniki i ograniczenia Częstość występowania kamieni nerkowych wynosiła 8,8% (95% przedział ufności [CI], 8,1–9,5). Wśród mężczyzn częstość występowania kamieni wyniosła 10,6% (95% CI, 9,4–11,9), w porównaniu z 7,1% (95% CI, 6,4–7,8) wśród kobiet. Kamienie nerkowe występowały częściej u osób otyłych niż osób o prawidłowej masie ciała (odpowiednio 11,2% [95% CI, 10,0–12,3] w porównaniu z 6,1% [95% CI, 4,8–7,4]; p < 0,001). Osoby rasy czarnej, nielatynoskie i latynoskie rzadziej zgłaszały historię kamicy niż osoby rasy białej, nielatynoskie (czarne, nielatynoskie: iloraz szans [OR]: 0,37 [95% CI, 0,28–0,49], p < 0,001; Latynosi: OR: 0,60 [95% CI, 0,49–0,73], p < 0,001). Otyłość i cukrzyca były silnie związane z historią kamieni nerkowych w modelach wielowymiarowych. Przekrojowy projekt badania ogranicza wnioskowanie przyczynowe dotyczące potencjalnych czynników ryzyka kamicy nerkowej. Wnioski Kamienie nerkowe dotykają około 1 na 11 osób w Stanach Zjednoczonych. Dane te reprezentują znaczny wzrost występowania kamicy w porównaniu z kohortą NHANES III, szczególnie u osób rasy czarnej, nie-Latynosi i Latynosów. Czynniki związane z dietą i stylem życia prawdopodobnie odgrywają ważną rolę w zmieniającej się epidemiologii kamieni nerkowych.

MED-1134

Wpływ diety o niskiej zawartości białka zwierzęcego lub diety bogatej w błonnik na skład moczu w kamicy wapniowej.

TŁO: Celem tego artykułu jest ocena wpływu niskiego spożycia białka i wysokiego spożycia błonnika na czynniki ryzyka nawrotu kamieni u idiopatycznych formujących kamienie wapniowe (ICSF). METODY: Dziewięćdziesiąt sześć ICSF zostało losowo przydzielonych do diety o niskiej zawartości białka zwierzęcego (< 10% całkowitej energii), diety bogatej w błonnik (> 25 g/dzień) lub zwykłej diety (grupa kontrolna); wszystkim pacjentom zalecono zwiększenie spożycia płynów. Ich dzienne składy moczu analizowano na początku i po czterech miesiącach. Zgodność z zaleceniami dietetycznymi sprawdzono za pomocą zwalidowanych kwestionariuszy częstotliwości spożywania posiłków. Zgodność z całkowitym i zwierzęcym spożyciem białka oceniano odpowiednio na podstawie 24-godzinnej produkcji mocznika i siarczanu. Interwencja żywieniowa (instrukcje ustne, ulotka pisemna, telefon) oraz ocena żywienia zostały przeprowadzone przez dietetyka badawczego. WYNIKI: Na początku diety i dobowy skład moczu nie różniły się między trzema grupami. Po czterech miesiącach, podczas gdy diety różniły się znacząco, 24-godzinne wydzielanie wapnia i szczawianu nie różniło się znacząco w obrębie i między grupami po dostosowaniu pod kątem potencjalnych czynników zakłócających (wiek, płeć oraz osobista i rodzinna historia kamieni wapniowych) i wartości wyjściowych. Jednak aż 12 z 31 ICSF (95% CI, 22 do 58%) przypisanych do diety o niskiej zawartości białka zwierzęcego osiągnęło zmniejszenie wydalania mocznika o ponad 50 mmol/dobę, a także wykazywało istotny spadek wydalanie wapnia z moczem, które wynosiło średnio 1,8 mmol/dzień. Istotną korelację między wydalaniem mocznika i wapnia zaobserwowano tylko wśród pacjentów z hiperkalciurią. WNIOSKI: Wyniki te pokazują, że tylko ci ICSF, którzy znacznie zmniejszą spożycie białka zwierzęcego, zwłaszcza ci z hiperkalciurią, mogą oczekiwać korzyści z zaleceń dietetycznych.

MED-1135

Czy nawracające osoby tworzące kamienie ze szczawianu wapnia powinny zostać wegetarianami?

Zbadano hipotezę, że występowanie kamicy wapniowej jest związane ze spożyciem białka zwierzęcego. W męskiej populacji nawracające idiopatyczne osoby tworzące kamienie spożywały więcej białka zwierzęcego niż normalne osoby. Osoby tworzące pojedyncze kamienie miały spożycie białka zwierzęcego pośrednie między spożyciem normalnych mężczyzn i osób tworzących nawracające kamienie. Wysokie spożycie białka zwierzęcego spowodowało znaczny wzrost wydalania z moczem wapnia, szczawianu i kwasu moczowego, 3 z 6 głównych czynników ryzyka powstawania kamieni wapniowych w moczu. Ogólne względne prawdopodobieństwo tworzenia kamieni, obliczone na podstawie kombinacji 6 głównych moczowych czynników ryzyka, było znacznie zwiększone przez dietę wysokobiałkową zwierzęcą. Z drugiej strony, niskie spożycie białka zwierzęcego, takiego jak przyjmowane przez wegetarian, wiązało się z niskim wydalaniem wapnia, szczawianu i kwasu moczowego oraz niskim względnym prawdopodobieństwem tworzenia kamieni.

MED-1136

Wpływ wysokiego spożycia białka zwierzęcego na ryzyko powstawania kamieni wapniowych w drogach moczowych.

1. Przeprowadzono badania na sześciu zdrowych osobnikach płci męskiej w celu określenia krótkoterminowego wpływu zwiększonego spożycia białka zwierzęcego na czynniki ryzyka tworzenia kamieni w moczu, a mianowicie objętość, pH, szczawian wapnia, kwas moczowy i glikozaminoglikany. 2. Wzrost o 34 g/dzień białka zwierzęcego w diecie istotnie zwiększył wapń w moczu (23%) i szczawian (24%). Całkowity azot w moczu wzrósł średnio o 368 mmol/dzień. Towarzyszący wzrost zawartości puryn w diecie (11 mmol azotu purynowego/dzień) spowodował 48% wzrost wydalania kwasu moczowego. 3. Ogólne względne prawdopodobieństwo powstawania kamieni, obliczone na podstawie kombinacji czynników ryzyka, było znacznie zwiększone (250%) w okresie spożywania dużych ilości białka zwierzęcego.