File size: 3,420 Bytes
6bd72a3 |
1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 |
Book,Page,LineNumber,Text
31,0045,001,ยุสุนัข (ให้กัด). พระเถระรีบขึ้นต้นไม้ต้นหนึ่งโดยเร็ว นั่งในที่สูง
31,0045,002,ชั่วบุรุษหนึ่ง. สุนัขทั้งหลายก็พากันล้อมต้นไม้ไว้.
31,0045,003,[ นายพรานแทงพระเถระ ]
31,0045,004,"นายโกกะไปแล้ว ร้องบอกว่า "" ท่านแม้ขึ้นต้นไม้ก็ไม่มีความ"
31,0045,005,"พ้นไปได้ "" ดังนี้แล้ว จึงแทงพื้นเท้าของพระเถระด้วยปลายลูกศร."
31,0045,006,"พระเถระได้แต่อ้อนวอนว่า "" ขอท่านอย่าทำเช่นนั้น."" นายโกกะนอก"
31,0045,007,นี้ไม่คำนึงถึงคำอ้อนวอนของท่าน กลับแทงกระหน่ำใหญ่. พระเถระ
31,0045,008,เมื่อพื้นเท้าข้างหนึ่งถูกแทงอยู่ จึงยกเท้านั้นขึ้นเสีย. นายโกกะไม่คำนึงถึงคำ
31,0045,009,อ้อนวอนของพระเถระ แทงพื้นเท้าทั้ง ๒ แล้วด้วยอาการอย่างนี้เทียว.
31,0045,010,สรีระของพระเถระได้เป็นประดุจถูกรมด้วยคบเพลิง. ท่านเสวยเวทนา
31,0045,011,"ไม่สามารถจะคุมสติไว้ได้, จีวรที่ท่านห่มแม้หลุดลงก็กำหนดไม่ได้."
31,0045,012,จีวรนั้น เมื่อตกลง ก็ตกลงมาคลุมนายโกกะ (นั่นแหละ) ตั้งแต่
31,0045,013,ศีรษะทีเดียว.
31,0045,014,[ ฝูงสุนัขรุมกัดนายพราน ]
31,0045,015,"เหล่าสุนัขตรูกันเข้าไปในระหว่างจีวร ด้วยสำคัญว่า "" พระ"
31,0045,016,"เถระตกลงมา "" ดังนี้แล้วก็รุมกันกัดกินเจ้าของ ๆ ตน ทำให้เหลือ"
31,0045,017,อยู่เพียงกระดูก. สุนัขทั้งหลายออกมาระหว่างจีวรแล้ว ได้ยืนอยู่
31,0045,018,ณ ภายนอก. ทีนั้น พระเถระจึงหักกิ่งไม้แห้งกิ่งหนึ่งขว้างสุนัขเหล่า
31,0045,019,"นั้น. เหล่าสุนัขเห็นพระเถระแล้ว รู้ว่า "" พวกตัวกัดกินเจ้าของเอง """
31,0045,020,จึงหนีเข้าป่า.
|