| Book,Page,LineNumber,Text | |
| 39,0006,001,ยอม จะบวชให้ได้ จึงได้พูดตอบน้องชายผู้ร้องไห้สะอึกสะอื้นอยู่ โดย | |
| 39,0006,002,ใจความดังนี้ว่า :- | |
| 39,0006,003,<B>[ ๑ ] ชราชชฺชริตา โหนฺติ</B> มือเท้าและเท้าทั้งหลายของผู้ใดชำรุด | |
| 39,0006,004,<B>หตฺถปาทา อนสฺสวา</B> ไปเพราะชรา ว่าไม่ฟัง ผู้นั้นเป็น | |
| 39,0006,005,<B>ยสฺส โส วิหตตฺถาโม</B> ผู้มีกำลังถอยเสียแล้ว | |
| 39,0006,006,<B>กถํ ธมฺมํ จริสฺสติ.</B> จักประพฤติธรรมได้อย่างไรเล่า ? | |
| 39,0006,007,นายปาละ หรือที่เรียกว่ามหาปาละ ครั้นลาน้องชายไปบวชแล้ว | |
| 39,0006,008,เฝ้าปฏิบัติท่านอาจารย์และอุปัชฌายะอยู่จนครบ ๕ พรรษาแล้ว จึงปลีก | |
| 39,0006,009,ตัวอยู่ต่างหาก เมื่อครบ ๕ พรรษา ปวารณาเสร็จแล้ว เข้าไปเฝ้า | |
| 39,0006,010,สมเด็จพระบรมศาสดา กราบทูลถามถึงธุระในพระศาสนา ได้ทราบว่า | |
| 39,0006,011,คันถธุระนี้ยุ่งนัก คือจะต้องเล่าเรียนศึกษาพระพุทธวจนะแล้วทรงจำไว้ | |
| 39,0006,012,บอกกล่าว จะต้องระคนด้วยคนหมู่มาก ก็ไม่พอใจกลับรักใคร่ในทาง | |
| 39,0006,013,วิปัสสนาธุระ คือหลีกไปอยู่ที่สงัด ๆ เริ่มตั้งความสิ้นความเสื่อมไว้ใน | |
| 39,0006,014,อัตภาพ ยังวิปัสสนาให้เจริญเรื่อย ๆ ไป กว่าจะถึงพระอรหันต์ เรียน | |
| 39,0006,015,พระกัมมัฏฐานในสำนักสมเด็จพระบรมศาสดา แล้วพาภิกษุบริวารประ- | |
| 39,0006,016,มาณ ๖๐ รูป ออกเดินทางไปไกลราว ๑๒๐ โยชน์ ลุถึงบ้านปัจจันตคาม | |
| 39,0006,017,หมู่ใหญ่ตำบลหนึ่ง อันชาวบ้านตำบลนั้น อาราธนาให้จำพรรษาตาม | |
| 39,0006,018,ผาสุก พวกเธอเห็นสมควรแล้ว รับอยู่พรรษา เมื่อถึงวันจำพรรษา | |
| 39,0006,019, | |
| 39,0006,020,๑. ธมฺ. ๑/๓ | |