Book,Page,LineNumber,Text
39,0006,001,ยอม จะบวชให้ได้ จึงได้พูดตอบน้องชายผู้ร้องไห้สะอึกสะอื้นอยู่ โดย
39,0006,002,ใจความดังนี้ว่า :-
39,0006,003,[ ๑ ] ชราชชฺชริตา โหนฺติ มือเท้าและเท้าทั้งหลายของผู้ใดชำรุด
39,0006,004,หตฺถปาทา อนสฺสวา ไปเพราะชรา ว่าไม่ฟัง ผู้นั้นเป็น
39,0006,005,ยสฺส โส วิหตตฺถาโม ผู้มีกำลังถอยเสียแล้ว
39,0006,006,กถํ ธมฺมํ จริสฺสติ. จักประพฤติธรรมได้อย่างไรเล่า ?
39,0006,007,นายปาละ หรือที่เรียกว่ามหาปาละ ครั้นลาน้องชายไปบวชแล้ว
39,0006,008,เฝ้าปฏิบัติท่านอาจารย์และอุปัชฌายะอยู่จนครบ ๕ พรรษาแล้ว จึงปลีก
39,0006,009,ตัวอยู่ต่างหาก เมื่อครบ ๕ พรรษา ปวารณาเสร็จแล้ว เข้าไปเฝ้า
39,0006,010,สมเด็จพระบรมศาสดา กราบทูลถามถึงธุระในพระศาสนา ได้ทราบว่า
39,0006,011,คันถธุระนี้ยุ่งนัก คือจะต้องเล่าเรียนศึกษาพระพุทธวจนะแล้วทรงจำไว้
39,0006,012,บอกกล่าว จะต้องระคนด้วยคนหมู่มาก ก็ไม่พอใจกลับรักใคร่ในทาง
39,0006,013,วิปัสสนาธุระ คือหลีกไปอยู่ที่สงัด ๆ เริ่มตั้งความสิ้นความเสื่อมไว้ใน
39,0006,014,อัตภาพ ยังวิปัสสนาให้เจริญเรื่อย ๆ ไป กว่าจะถึงพระอรหันต์ เรียน
39,0006,015,พระกัมมัฏฐานในสำนักสมเด็จพระบรมศาสดา แล้วพาภิกษุบริวารประ-
39,0006,016,มาณ ๖๐ รูป ออกเดินทางไปไกลราว ๑๒๐ โยชน์ ลุถึงบ้านปัจจันตคาม
39,0006,017,หมู่ใหญ่ตำบลหนึ่ง อันชาวบ้านตำบลนั้น อาราธนาให้จำพรรษาตาม
39,0006,018,ผาสุก พวกเธอเห็นสมควรแล้ว รับอยู่พรรษา เมื่อถึงวันจำพรรษา
39,0006,019,
39,0006,020,๑. ธมฺ. ๑/๓