Datasets:

ozgurkrkrt

/

aigap_wiki

like 0

Çocuk Hizmetleri Genel MüdürlüğüGenel bilgilerKuruluş tarihi1921 (103 yıl önce) (1921)Önceki kurumÇocuk Esirgeme KurumuTürüÇocuk hizmetleriBağlılığıTürkiye Cumhuriyeti Aile ve Sosyal Hizmetler BakanlığıAdresÇankaya, Ankara, TürkiyeYönetici(ler)Ayşegül Yıldırım Kara[1], Genel MüdürWeb sitesiaile.gov.tr/chgm Kurumun Başbakanlığa bağlı olduğu dönemdeki amblemi Çocuk Hizmetleri Genel Müdürlüğü eski adıyla Çocuk Esirgeme Kurumu, Türkiye'de yoksul ve korunmaya muhtaç çocuklara ve ailelere bakım, eğitim, sağlık, kültür hizmetlerini sistemli bir biçimde sunmak için oluşturulmuş bir kurumdur. 1917 yılında İstanbul’da kurulan "Himaye-i Etfal" adlı ulusal dernek ile aynı nitelikte bir dernek olarak 30 Haziran 1921'de Ankara’da kurulan Himaye-i Etfal Cemiyeti (HEC), 1981 yılında dernek statüsünden çıkarak "devlet kurumu" haline gelmiştir. Başbakanlığa bağlı iken 2011 yılında Aile ve Sosyal Politikalar Bakanlığının kurulmasından sonra bu bakanlığa devredilen kurumun faaliyetleri günümüzde Çocuk Hizmetleri Genel Müdürlüğü adıyla sürdürülmektedir.[2] Görevleri[değiştir | kaynağı değiştir] Çocuk Hizmetleri Genel Müdürlüğünün görev ve yetkileri şunlardır:[3] a) Bakanlığın çocuklara yönelik koruyucu, önleyici, eğitici, geliştirici, rehberlik ve rehabilite edici sosyal hizmet faaliyetlerini yürütmek ve koordine etmek, b) Çocuklara yönelik sosyal hizmetler konusunda politika ve stratejiler belirlenmesi amacıyla gerekli çalışmaları koordine etmek, belirlenen politika ve stratejileri uygulamak, uygulanmasını izlemek ve değerlendirmek, c) Kamu kurum ve kuruluşları, gönüllü kuruluşlar ile gerçek ve tüzel kişilerce çocuklara yönelik yürütülen sosyal hizmetlere ilişkin ilke, usûl ve standartları belirlemek ve bunlara uyulmasını sağlamak, ç) Çocukların her türlü ihmal ve istismardan korunması ve sağlıklı gelişimi için gerekli önleyici ve telafi edici mekanizmaları oluşturmak ve uygulamaya koymak, d) Geçici ya da sürekli olarak aile ortamından mahrum kalan veya yüksek yararı ailesinin yanında bulunmamayı gerektiren çocuklara, özel bakım ve koruma hizmeti sunmak, e) Özel surette korunması gereken çocuklara yönelik hizmetleri, habersiz denetimleri de kapsayacak şekilde yerinde denetlemek, tespit edilen aksaklıklara ve yetersizliklere karşı gerekli önlemleri ivedilikle almak, f) Özel surette korunması gereken çocuklara en nitelikli hizmetin verilebilmesini teminen, fiziki altyapı, nitelikli personel yetiştirilmesi ve istihdamı gibi hususlarda her türlü önlemi almak, g) Özel surette korunması gereken çocukların ilgili mevzuat uyarınca işe yerleştirilmesi işlemlerinde koordinasyonu sağlamak, ğ) Özel surette korunması gereken çocuklara yönelik hizmetler konusunda kamu kurum ve kuruluşlarıyla gönüllü kuruluşlar arasında işbirliği ve koordinasyonu sağlamak, bu alandaki gönüllü girişimleri teşvik edici mekanizmaları geliştirmek ve uygulamak, h) Özel surette korunması gereken çocuklar sorununda toplumsal duyarlılığı ve dayanışmayı güçlendirici faaliyet, proje ve kampanyalar düzenlemek, ı) Evlat edindirme ve koruyucu aile hizmetlerini koordine etmek, i) 3/7/2005 tarihli ve 5395 sayılı Çocuk Koruma Kanununda belirlenen tedbirleri yürütmek ve koordinasyonunu sağlamak, j) Bakan tarafından verilen diğer görevleri yapmak. Tarihçe[değiştir | kaynağı değiştir] İstanbul Himaye-i Etfal Cemiyeti[değiştir | kaynağı değiştir] Osmanlı Devleti'nde, Tuna Valiliği döneminde Mithat Paşa tarafından kurulan ıslahhaneler, II. Meşrutiyet döneminde kurulan "Darüleytamlar" gibi kuruluşlar şehit çocuklarına bakma görevini üstlenmişti. Bu kurumların yetersiz kaldığının görülmesi üzerine "Himaye-i Etfal Cemiyeti" ilk olarak Kırklareli'de 1908 yılında kurulmuş ve Balkan Savaşı'na kadar çalışmalarını yürütmüştü. Bugüne kadar gelen asıl yapılanma, 1917’de gerçekleşti. Cemiyet, 1917 yılında ulusal düzeyde kuruldu ve İstanbul merkez oldu 6 Mart 1917’de İstanbul’da Galatasaray Yurdu’nda toplanan cemiyet 20 kişilik bir merkez heyeti kurdu.[4] I. Dünya Savaşı nedeniyle cephede savaşanların çocukları ile kaybedilen topraklardan Anadolu’ya göç eden ailelerin kimsesiz ve yoksul kalan çocuklarına bakmak amacıyla İstanbul Firuzağa’da 100 kapasiteli çocuk misafirhanesi açarak işe başladı. 17 Ocak 1921 tarihli bir padişah iradesi ile kamu yararına çalışan bir cemiyet olarak kabul edildi. İstanbul Himaye-i Etfal Cemiyeti çalışmalarını yürütürken, derneğin kurucularından bir kısmı Millî Mücadele'ye katılmak üzere Ankara'ya gidince TBMM hükümetinin kurulduğu ve yeni devletin inşa edildiği dönemde Ankara'da yeni bir Himaye-i Etfal Cemiyeti kuruldu.[5] Yeni cemiyetin kurulması, özellikle Türk Kurtuluş Savaşı sırasında öksüz ve yetim kalan çocukların korunması, yetiştirilmesi amacıyla Millet Meclisi’nin bazı üyelerinin girişimiyle gerçekleşti. Kurtuluş Savaşı boyunca "İstanbul Himaye-i Etfal Cemiyeti" ve "Ankara Himaye-i Etfal Cemiyeti" olmak üzere iki yarı dernek varlığını sürdürdü. Son kurulunu 1923 yılında yapan İstanbul Himaye-i Etfal Cemiyeti, tekrar genel kurul yapmayarak Kurtuluş Savaşı sonuçlandıktan sonra tarihe karıştı. Ankara Himaye-i Etfal Cemiyeti[değiştir | kaynağı değiştir] Ankara Himaye-i Etfal Cemiyeti, 30 Haziran 1921'de Ankara'da, Hâkimiyet-i Milliye'nin bir odasında kurulmuştu. Kurucular şu kişilerdir: Mustafa Fevzi Paşa (Kozan Mebusu), Dr. Adnan Bey (İstanbul Mebusu), Dr. Fuad Bey (Bolu Mebusu), İbrahim Süreyya Bey (Saruhan Mebusu), Mustafa Necati Bey (Saruhan Mebusu), Dr. Refik Bey (Beyazıt Mebusu), Muhtar Bey (İstanbul Mebusu), Rauf Bey (Büyük Millet Meclisi İkinci Başkanı), Şeref Bey (Edirne Mebusu), Vasıf Bey (Balıkesir Kuvay-ı Miliyet Hareketi Heyet-i Merkeziye Azasından), Abdullah Azmi Bey (Eskişehir Mebusu), Nadi Bey (İzmir Mebusu), Nafiz Bey (Erzurumlu Tüccar), Dr. Rıza Nur Bey (Sinop Mebusu), Faik Bey (Edirne Mebusu), Hüseyin Ragıp Bey (Matbuat Umum Müdürü), Hoca Esat Efendi (Aydın Mebusu), Eyüp Sabri Bey (Eskişehir Mebusu), Emin Bey (Canik Mebusu), Enver Bey (İzmir Mebusu), Hamdi Bey (Bilecik Mebusu), Vehbi Bey (Niğde Mebusu). Cemiyet kuruluşundan hemen sonra TBMM Başkanı Mustafa Kemal'in desteğini aldı. Ankara HEC'nin kurulup güçlenmesi üzerine İstanbul HEC'nin çalışmalarına 1923’te son verildi. Kurum, 1924'te pastörize süt dağıtımı, 1927'de anne ve çocukların ücretsiz yararlanabileceği "Sıhhi Banyolar"ın hizmete girmesi, 1928'de çocuk bahçelerinin açılması, 1929'da diş muayeneleri ve tedavilerinin başlaması, "Çocuk Bakıcı Okulu"'nun açılması gibi sosyal hizmet alanındaki pek çok ilki gerçekleştirdi ve döneminin en büyük sivil toplum örgütü haline geldi. Bu örgüt, tıpkı Hilâl-i Ahmer Cemiyeti (Kızılay) gibi devlet bütçesinden kanunla ayrılmış paya sahip bir kurumdu. Kamu Yararına Çalışan Dernek Statüsü[değiştir | kaynağı değiştir] 1935 yılında dilde sadeleşme hareketlerinin ardından adı “Çocuk Esirgeme Kurumu” olarak değişen[2] kurum, 1937 yılında Bakanlar Kurulu kararı ile kamu yararına çalışan dernek kabul edildi. 1960 Darbesinden Sonra[değiştir | kaynağı değiştir] 1961'de çıkan bir kanun üzerine kısa bir süre için kurumun idare heyeti Sağlık ve Sosyal Yardım Bakanlığı’nca atanarak faaliyetlerini sürdürdü; Devlet Başkanı Orgeneral Cemal Gürsel, kurumun fahri başkanı kabul edildi.[6] 1980 Darbesinden Sonra[değiştir | kaynağı değiştir] 1980'de büyük bir ekonomik sıkıntı içine düşen kurum, askerî darbeden sonra kapanış sürecine girdi. 5 Mayıs 1981'de Resmi gazetede yayınlanan kararla dernek feshedildi, görevleri Sağlık ve Sosyal Yardım Bakanlığına devredildi. 27 Mayıs 1983'te resmi gazetede yayınlanan 'Sosyal Hizmetler ve Çocuk Esirgeme Kanunu ile Türkiye Çocuk Esirgeme Kurumu tarihe karıştı, Sağlık ve Sosyal Yardım Bakanlığının yönetiminde, kamu tüzel kişiliği olan katma bütçeli bir kurum haline geldi. 1991'de çıkartılan Kanun hükmünde kararname ile Sosyal Hizmetler ve Çocuk Esirgeme Kurumu, Başbakanlığa bağlanmıştır. 3 Haziran 2011 tarihli ve 633 sayılı Kanun Hükmünde Kararname ile Aile ve Sosyal Politikalar Bakanlığının kurulmasından sonra faaliyetleri sonlandırılarak Aile ve Sosyal Politikalar Bakanlığına devredilmiştir.[7] Geçmiş Başkanlar[değiştir | kaynağı değiştir] Çocuk Esirgeme Kurumu'nun dernek statüsünde faaliyet gösterdiği dönemde kuruma başkanlık yapmış bazı isimler şunlardır: Çocuk Esirgeme Kurumu Başkanları (1921-2011) № Başkan Görev Başlangıcı Görev Bitişi 1 Dr. Mehmet Fuat Umay 30 Haziran 1921 14 Kasım 1948 2 Dr. Muzaffer Canbolat 14 Kasım 1948 10 Ocak 1951 3 Osman Şevki Çiçekdağ 18 Ocak 1951 3 Kasım 1956 4 Osman Refet Aksoy 3 Kasım 1956 16 Haziran 1960 5 Dr. Galip Göker 16 Eylül 1961 13 Aralık 1963 6 Emin Halim Ergun 13 Aralık 1963 1 Eylül 1968 7 Ali Rıza Zorluoğlu 1 Eylül 1968 12 Eylül 1980 Çocuk Hizmetleri Genel Müdürleri (2011-günümüz) № Genel Müdür Görev Başlangıcı Görev Bitişi 1 Abdulkadir Kaya 24 Eylül 2011 31 Mart 2014 2 Temindar Aytekin 17 Nisan 2014 6 Nisan 2016 3 Ahmet Okur 6 Nisan 2016 Kasım 2016 4 Dr. Selahattin Güven Kasım 2016 2 Haziran 2020 5 Uz. Dr. Orhan Koç 4 Haziran 2020 9 Ocak 2021 6 Zeliha Sağlam 9 Ocak 2021 4 Ekim 2021 7 Dr. Musa Şahin 4 Ekim 2021 11 Ağustos 2023 8 Ayşegül Yıldırım Kara 11 Ağustos 2023 Görevde Çocuk Esirgeme Kurumu Müzesi[değiştir | kaynağı değiştir] Çocuk Esirgeme Kurumu Müzesi; Ankara'nın Altındağ ilçesinde açılması düşünülen bir müzedir. Kurtuluş Savaşı'nda öksüz ve yetim kalan çocukların korunması, bakımının sağlanması, eğitilmesi ve yetiştirilmesi amacıyla 30 Haziran 1921 tarihinde kurulan Çocuk Esirgeme Kurumu (Himaye-i Etfal Cemiyeti); Cumhuriyet döneminde de faaliyetlerini sürdürerek çocuklara ve ailelere bakım, eğitim, sağlık ve kültür hizmetlerini sistemli bir şekilde sağlamıştır. Çocuk Esirgeme Kurumuna ait tarihi dokümanların ve eşyaların sergileneceği müzenin, kurumun ilk binalarından olan bir tarihi yapının içine kurulması planlanmaktadır. Ayrıca, müzenin bir bölümünün çocuklara yönelik kütüphane ve kültür merkezi olarak hizmet vereceği açıklanmıştır.[8] Bağlantılar[değiştir | kaynağı değiştir] Resmi site5 Mart 2020 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi. Notlar[değiştir | kaynağı değiştir] Bakanlığı, T. C. Aile ve Sosyal Hizmetler; Müdürlüğü, Bilgi Teknolojileri Genel. "Ayşegül YILDIRIM KARA". aile.gov.tr. 13 Haziran 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi.  a b Tunç, İlknur. "Türkiye'deki Çocuk Koruma Hizmetlerinin Aile ve Sosyal Politikalar Bakanlığı Uygulamaları Üzerinden Değerlendirilmesi". www.academia.edu. Yalova Üniversitesi Çalışma Ekonomisi ve Endüstri İlişkileri Ana Bilim dalı Bilimsel Araştırma Yöntemleri ders sunumu, 2013. Erişim tarihi: 26 Temmuz 2016.  "Arşivlenmiş kopya". 20 Temmuz 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 17 Ekim 2020.  Sarukaya, Makbule. "Savaş Yıllarında Himaye-i Etfal Cemiyeti'nin Çocuk Misafirhanesi ve Çocuklar". e-dergi.atauni.edu.tr/. Atatürk dergisi, Cilt 3, Sayı 3, Yıl: 2013. 20 Ağustos 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 26 Temmuz 2016.  "Çocuk Hizmetleri Genel Müdürlüğü web sitesi Tarihçe bölümü, Erişim tarihi:02.09.2014". 5 Mart 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 2 Eylül 2014.  Çavuşoğlu, Turgay. "Çocuk Esirgeme Kurumu'nda Tarihsel Gelişim". www.sosyalhizmetuzmani.org. Sosyalhizmetuzmani.org sitesierişimtarihi=26 Temmuz 2016. 4 Nisan 2015 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 2 Kasım 2005.  "Aile ve Sosyal Politikalar Bakanlığı 2013-2017 Stratejik Planı, Ankara, 2012, Erişim tarihi:02.09.2014" (PDF). 5 Mart 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi (PDF). Erişim tarihi: 2 Eylül 2014.  "Arşivlenmiş kopya". 8 Şubat 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 7 Şubat 2018.  "https://tr.wikipedia.org/w/index.php?title=Çocuk_Hizmetleri_Genel_Müdürlüğü&oldid=31502148" sayfasından alınmıştır

Kitap kaynaklarını araISBN: Ara Bu sayfa, Uluslararası Standart Kitap Numarasına (ISBN) göre kitap arayabileceğiniz kütüphanelerin ve diğer kitap kaynaklarının kataloglarına bağlanır. Bu sayfaya herhangi bir Vikipedi sayfasındaki bir ISBN bağlantısını tıklayarak geldiyseniz, aşağıdaki ara bağlantılarına giderek söz konusu kitap için tüm alakalı arama bağlantılarına ulaşabilirsiniz. Arama yaparken ISBN numarasındaki boşluklar ve çizgiler önemsizdir. ISBN, bir kitabın belirli bir basımını tanımlar. Bu nedenle aynı kitabın farklı baskıları var ise farklı ISBN numarası olabilir. Aranacak ISBN numarası: 9786058005730 Veritabanları Google Kitaplar ara Goodreads ara 1000Kitap ara KIBO Elektronik Yayın Kataloğu ara Türkiye'deki kütüphaneler Tübitak Ulusal Toplu Katalog ara Bilgi Üniversitesi Kütüphanesi ara Bilkent Üniversitesi Kütüphanesi ara Boğaziçi Üniversitesi Kütüphanesi ara Ege Üniversitesi Merkez Kütüphanesi ara Gazi Üniversitesi Kütüphanesi ara Hacettepe Üniversitesi Kütüphanesi ara İTÜ Kütüphane hizmetleri ara İzmir Yüksek Teknoloji Enstitüsü Kütüphanesi ara Koç Üniversitesi Suna Kıraç Kütüphanesi ara ODTÜ Kütüphanesi ara Sabancı Üniversitesi Bilgi Merkezi ara Türkiye dışı kütüphaneler Türkiye dışındaki kütüphanelerin kataloglarını taramak için İngilizce Wikipedia'ye bakınız. Vikipedi Kütüphanesi Ortaklar Kaynaklar Açık kaynaklar Bibliyografyalar Kaynak istekleri Kullanıcı arşivleri "https://tr.wikipedia.org/wiki/Özel:KitapKaynakları/9786058005730" sayfasından alınmıştır

KılkışΚιλκίςKılkışÜlke YunanistanBölgeOrta MakedonyaBölgesel BirimKılkışİdare • Belediye BaşkanıDimitris KyriakidisYüzölçümü • Toplam1,599 km²Rakım280 mNüfus (2011) • Toplam51,926 • Yoğunluk32/km²Zaman dilimiUTC+02.00 (DAS) • Yaz (YSU)UTC+03.00 (DAYS)Posta kodu611 00Alan kodu23410Resmî sitewww.e-kilkis.gr Kılkış (Yunanca: Κιλκίς-Kilkis, Bulgarca: Кукуш - Kukuş; Makedonca: Кукуш Kukuš; Osmanlı döneminde: Kılkış), Yunanistan'ın Orta Makedonya bölgesinde şehir. Selanik Vilayeti'nin Merkez Sancağına bağlı bir kazadır. Kazanın genel ismi Avrathisar; Kaza merkezinin ismi ise Kılkış'tır. Kılkış'a bağlı köylerin Yunanca ve Türkçe adları[değiştir | kaynağı değiştir] Türkçe Adı Yunanca Adı Avrethisar Palaio Gynaikokastro Sevindik Eptalofos İsnefçe Kendriko Sarıdoğan Petrades Kürküt Terpillos Kuşova Kokinnia Hacıbayram Theodosia Paprat Pontokrerasia Alburlu Koronouda Çömlekçi Tripotamos Gramadina Efkarpia Mirova Helliniko Doğanca Gerakario Muzgallı Kılkıştan (Avrethisardan Türklerin mübadele ile geldikleri bölgeler : Mahalle : Koz Mahallesi Hoca Mahallesi Urfa Mah. BaşMahalle Yeni Mahalle Nahiye : Karadağ Toyran Rayan Çernal (Çam Mahallesi) Köyler : Paprat Veisli Nariş Pişova Serçeli Muzgallı Hacıeseler Seslova Pikova Şeremetli Hacı Yunus İsnefçe Hırsova Kürküt Cami Buruklar Yaşlıdere Başmahalle Hasanobası Gökçeli Zir Büyüklü Gökçeli Cepli Bulamaçlı Kraşteli Salmanlı Mirova Turgutlu Rahmanlı Davutlu Virlan Gırbaşı Aziz Gırbaş Akıncalı Çağlı Mürselli Lahne Sivri Bağcılar (Mustafaca, Anbarköy, Sakanlı) Sersemli Çernal Sündüklü Koçoğulları Robova Tarlabaşı Karalı Merzen Ostuyak Lelova Sincalı Armutçu Hasan Obası Dervişli Dereli Dimonçe Surlova Yardımlı Karapınar Karapazarlı Popova Durasanlı Divanca Köşklü Durbalı Savcılı Kölemenli Ahlatiye Hamzalı Balioğulları Güllülü Pikova Tokuşlu Çernal Davutlu Razla Arbor Planitçe Hoca Köy Gırbaşı Bala Gıbaşı Zir Alçak Seyyidli Torsun Sevindikli Ağanlı Kuşova Sapancalı Hacılubese Odva Çiftlicek Surlova Kayalı Saraçlı Görçalık Kepçeli Mahmutlu Karaahmatlı Saraylı Sarıdoğanlı Gömenç Yusufhanlı Rahotça Bekirli Yahyalı Sarıgöl Yurdubala Durmuşlu Çepelli Yakuplu Potareş Karasüle İncikli Astalı Hacıbaba Öksüzlü İsmailli Osemli Seyraklı Ahatlı Kıbleler Oruçobası Otmanlı Aşıklı Doğanca Bahşili (Karadağ Nahiyesine bağlı) Rahoviçe Avrevinçe (Rahyan Nahiyesine bağlı) Çermeli Anbarköy Kavaklı Çalıklar Belanice Boycice Karamur Hacıali Kasımlar Başbahşili Çiftlik : Vardarofça Çiftliği Akçakilise Çiftliği Perest Çiftliği Salmanlı Çiftliği Yeniköy Çiftliği Dış bağlantılar[değiştir | kaynağı değiştir] https://web.archive.org/web/20090711194336/http://www.lozanmubadilleri.org/Kilkis.htm https://web.archive.org/web/20160307053306/http://www.mlahanas.de/Greece/Cities/Images/KilkisM.gif Yunanistan'daki bir yerleşim yeri ile ilgili bu madde taslak seviyesindedir. Madde içeriğini genişleterek Vikipedi'ye katkı sağlayabilirsiniz. "https://tr.wikipedia.org/w/index.php?title=Kılkış&oldid=29506448" sayfasından alınmıştır

Karl LitzmannLakabıBrzeziny AslanıDoğum22 Ocak 1850Neuglobsow, Stechlin, Brandenburg, Prusya Krallığı, Alman İmparatorluğuÖlüm28 Mayıs 1936Neuglobsow, Stechlin, BrandenburgBağlılığıKuzey Almanya Konfederasyonu Alman İmparatorluğu Weimar Cumhuriyeti Nazi AlmanyasıBranşıKara KuvvetleriHizmet yılları1867-1918RütbesiGeneral der Infanterie[1]Komutası49. Piyade Alayı 74. Piyade Tugayı 39. Tümen 3. Muhafız Piyade Tümeni 40. Rezerv KolorduÇatışma/savaşları I. Dünya Savaşı Łódź Muharebesi ÖdülleriMeşe Yaprağı ilaveli Pour le MériteAilesiAkrabalarıWalter Lehweß-Litzmann (Torunu) Karl Litzmann (22 Ocak 1850-28 Mayıs 1936), bir Alman I. Dünya Savaşı generali ve Nazi Partisi üyesi bir politikacıydı. I. Dünya Savaşı[değiştir | kaynağı değiştir] En iyi Łódź Muharebesi'nde elde ettiği zaferle tanınır, bu muharebenin ardından "Brzeziny Aslanı" lakabını kazanmıştır. 29 Kasım 1914'te askerî cesaretinden ötürü Pour le Mérite ile taltif edilmiştir. 18 Ağustos 1915'te ise aynı madalyanın Meşe Yaprakları eklentisiyle taltif edilmiştir.[2] İki Savaş Arası Dönem[değiştir | kaynağı değiştir] Üye olmadan önce zaten bir SA mensubu olan Litzmann, 1929'da Nazi Partisi üyesi oldu. Kasım 1932'de Reichstag'a seçildi fakat 15 Aralık 1932'de en yaşlı üyesi olduğu ve aynı zamanda "Evin Babası" veya Alterspräsident olarak da bilindiği Prusya Eyalet Meclisi'ne karşı sorumlulukları olduğu gerekçesiyle istifa etti. 5 Mart 1933'te yeniden Reichstag'a seçilmiştir fakat 2 Nisan 1933'te Eyalet Meclisi'ndeki makamından ötürü tekrardan istifa etmiştir. 12 Kasım 1933 Seçimleri'nde yeniden seçildikten sonra 1936'daki ölümüne kadar Reichstag'da hizmet vermiştir. 26 Ağustos 1933'te Prusya Başbakanı Hermann Göring, kendisini yakın bir zamanda yeniden kurulmuş olan ve ölümüne kadar hizmet vereceği Prusya Devlet Konseyine atadı.[3] Luftwaffe kurmay başkanı, Generalleutnant Walther Wever, Litzmann'ın Berlin'deki cenazesine katılmak üzere bindiği Dresden'dan havalanan uçağın kalkıştan kısa bir süre sonra kaza yapması sonucu 3 Temmuz 1936'da hayatını kaybetmiştir.[4] Mirası[değiştir | kaynağı değiştir] 1939'da Almanların Polonya'yı İşgali'nin ardından Karl Litzmann'ın hatırasına Łódź ve Brzeziny şehirlerinin isimleri değiştirilmiştir. 11 Nisan 1940'ta Łódź şehrinin ismi Alman işgalci kuvvetler tarafından resmen "Litzmannstadt" olarak değiştirildi. Brzeziny ise daha sonra "Löwenstadt" (Aslanşehir) olacaktı. II. Dünya Savaşı'ndan sonra şehirlerin orijinal Lehçe kökenli isimleri şehirlere geri verildi. Passau'da bir sokağa adı verilmiştir.[5] Karl Litzmann, fahrî bir Neuruppin vatandaşıydı. Fahrî vatandaşlık 2007 yılında geri alınmıştır. Kendisi, 1941-1944 yılları arasındaki Alman işgali sırasında Reichskommissariat Ostland'da Estonya Genel Komiserliği yapan Karl-Siegmund Litzmann'ın (1893-1945) babası ve bir Luftwaffe subayı olan Walter Lehweß-Litzmann'ın ise (1907-1986) dedesiydi. Kaynakça[değiştir | kaynağı değiştir] "Karl Litzmann". The Prussian Machine. 13 Ekim 2013 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 23 Aralık 2012.  "Orden Pour le Mérite". 3 Kasım 2015 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 23 Aralık 2012.  Lilla, Joachim (2005). Der Prußische Staatsrat 1921–1933: Ein biographisches Handbuch (Almanca). Düsseldorf: Droste Verlag. s. 220. ISBN 978-3-770-05271-4.  Suchenwirth, Richard (1969). Fletcher, Harry (Ed.). Command and Leadership in the German Air Force. USAF Historical Studies No. 174. Aerospace Studies Institute: Air University. ss. 12-13. 27 Mayıs 2013 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 7 Mart 2024.  Anna Rosmus Hitlers Nibelungen, Samples Grafenau 2015, pp. 249f Dış Bağlantılar[değiştir | kaynağı değiştir] Wikimedia Commons'ta Karl Litzmann ile ilgili çoklu ortam belgeleri bulunur Askerî görevi Önce gelen:Yeni Kuruldu 40. Rezerv Kolordu Komutanı24 Aralık 1914-6 Ağustos 1918 Sonra gelen:Generalleutnant Paul Grünert Otorite kontrolü GND: 117066540 ISNI: 0000 0000 5026 868X LCCN: n2002067590 NLI: 987007293282505171 NTA: 201950995 SELIBR: 210212 SNAC: w62v5scd SUDOC: 164977511 VIAF: 780384 WorldCat: lccn-n2002067590 "https://tr.wikipedia.org/w/index.php?title=Karl_Litzmann&oldid=32059684" sayfasından alınmıştır

Kitap kaynaklarını araISBN: Ara Bu sayfa, Uluslararası Standart Kitap Numarasına (ISBN) göre kitap arayabileceğiniz kütüphanelerin ve diğer kitap kaynaklarının kataloglarına bağlanır. Bu sayfaya herhangi bir Vikipedi sayfasındaki bir ISBN bağlantısını tıklayarak geldiyseniz, aşağıdaki ara bağlantılarına giderek söz konusu kitap için tüm alakalı arama bağlantılarına ulaşabilirsiniz. Arama yaparken ISBN numarasındaki boşluklar ve çizgiler önemsizdir. ISBN, bir kitabın belirli bir basımını tanımlar. Bu nedenle aynı kitabın farklı baskıları var ise farklı ISBN numarası olabilir. Aranacak ISBN numarası: 9789754586947 Veritabanları Google Kitaplar ara Goodreads ara 1000Kitap ara KIBO Elektronik Yayın Kataloğu ara Türkiye'deki kütüphaneler Tübitak Ulusal Toplu Katalog ara Bilgi Üniversitesi Kütüphanesi ara Bilkent Üniversitesi Kütüphanesi ara Boğaziçi Üniversitesi Kütüphanesi ara Ege Üniversitesi Merkez Kütüphanesi ara Gazi Üniversitesi Kütüphanesi ara Hacettepe Üniversitesi Kütüphanesi ara İTÜ Kütüphane hizmetleri ara İzmir Yüksek Teknoloji Enstitüsü Kütüphanesi ara Koç Üniversitesi Suna Kıraç Kütüphanesi ara ODTÜ Kütüphanesi ara Sabancı Üniversitesi Bilgi Merkezi ara Türkiye dışı kütüphaneler Türkiye dışındaki kütüphanelerin kataloglarını taramak için İngilizce Wikipedia'ye bakınız. Vikipedi Kütüphanesi Ortaklar Kaynaklar Açık kaynaklar Bibliyografyalar Kaynak istekleri Kullanıcı arşivleri "https://tr.wikipedia.org/wiki/Özel:KitapKaynakları/9789754586947" sayfasından alınmıştır

Günümüzde Sağlık Bilimleri Üniversitesi, Haydarpaşa Kampüsü olan, Mekteb-i Tıbbiye-i Şahane binası Tıphane, Mekteb-i Tıbbiye-i Adliye-i Şahane veya Mekteb-i Tıbbiye-i Şahane, kökü Osmanlı Padişahı II. Mahmud'un 14 Mart 1827'de açtığı Tıphaneye uzanan Türkiye tarihindeki ilk tıp fakültesidir. Bugünkü İstanbul Üniversitesi Cerrahpaşa Tıp Fakültesi ve İstanbul Tıp Fakültesinin Osmanlı'nın son dönemlerindeki adıdır.[1][2] Tarihçe[değiştir | kaynağı değiştir] III. Selim döneminde başlayan Osmanlı ordusundaki yenileşme hareketi II. Mahmud döneminde de artarak devam etti. 1826'da Yeniçeri Ocağının kaldırılması ile yerine kurulan Asakir-i Mansure-i Muhammediye ordusunun her tertibine bir hekim ve bir cerrah tayin edilmesi gerekirken hekim sayısının yetersizliğinin yanı sıra modern anlamda ehliyetli hekim bulunamaması da sorun oldu. Bu dönemde geleneksel usta-çırak usulü ile hekim yetiştirilmesine dayalı olan darüşşifalardaki eğitim sistemi artık çağın gereklerini karşılayamamaktaydı. Bu dönemde Hekimbaşı Mustafa Behçet Efendi, Sultan II. Mahmud'a verdiği üç takrirle yeni bir Tıphane kurulmasını ve hoca tayin edilerek yetenekli çocuklara tıp okutulmasını önerdi. 14 Mart 1827'de Sultan II. Mahmud tarafından Tıphane-i Amire ve Cerrahhane-i Mamure, Şehzadebaşı'ndaki Tulumbacıbaşı Konağı'nda açıldı. Okulun ilk nazırı (dekanı) Hekimbaşı Mustafa Behçet Efendi oldı. Konağın üst katı Tıphane, alt katı Cerrahhane halinde düzenlenerek eğitime başlandı. Ancak binanın zamanla yetersiz gelmesi ile Cerrahhane, 1832'de Topkapı Sarayı sahilindeki yeni yerine taşındı. 1836'da Tulumbacıbaşı Konağı'nın satılması üzerine Tıphane-i Amire de Topkapı Sarayı'ndaki Otlukçu Kışlası'na (Kırmızı Kışla) taşındı. Tıphane ve Cerrahhane burada tekrar birleştirildi, hocalar ve kadrolar genişletildi, eğitim programı yeniden düzenlendi ve öğrencilerle birlikte okulun kadrosu 230 kişiye ulaştı. Zamanla Otlukçu Kışlasının da yetersiz gelmeye başlaması ile günümüzde Galatasaray Lisesinin bulunduğu yerdeki Enderun Ağaları Mektebi binasının tamir edilmesi ile Ekim 1838'de Galatasaray'daki yeni binaya taşınıldı.[3] 14 Mart 1827'de açılan Tıphane, 1839'da Tanzimat Fermanı'nın ilanı Viyana'dan getirtilen genç doktor Charles Ambrose Bernard tarafından reforme edilmesiyle, Mekteb-i Tıbbiye-i Şahane (Ecole Imperiale de Medicine) adıyla anılmaya başlandı. Sultan Abdülmecid, Mekteb-i Tıbbiye ile yakından ilgilenir; sene sonundaki sınavları bizzat takip ederdi. Avrupa'da bazıları kesimlerin fakülteyi küçümsediğini duyan Sultan Abdülmecid, 1847 yılında Tıbbiye mezunlarını, Viyana'ya gönderdi. Tıbbiyeliler buradaki hocaların huzurunda açık bitirme imtihanlarına girerek başarılı oldular ve böylece İstanbul'daki Mekteb-i Tıbbiyenin, Avrupa standardında tıp eğitimi verdiği ispatlanmış oldu.[4] Mekteb-i Tıbbiye 1839'dan 1903'e dek çeşitli binalarda tedrisat yaptıktan sonra, Haydarpaşa'da Sultan Abdülhamid'in 1903'te İstanbul Güzel Sanatlar Mektebi hocaları Mimar Alexandre Vallury ve Raimondo d'Aronco'ya oryantalist üslupta yaptırdığı ve bugün hala ayakta olan binaya taşındı. 1867'de sivil öğrenciler için ayrıca Mekteb-i Tıbbiye-i Mülkiye kuruldu. 1909 yılında, Mekteb-i Tıbbiye-i Mülkiye ile askeri tabip yetiştiren Mekteb-i Tıbbiye-i Şahane ile birleştirilerek Darülfünun Tıp Fakültesi adını aldı. 1924'te Haydarpaşa'daki binanın merkezden uzak olması ve yetersiz hasta sayısından dolayı öğrencilerin klinik staj öğrenimleri Cerrahpaşa, Gureba ve Haseki hastanelerinde yapılmaya başlandı. 1933'te Üniversite Reformu'ndan sonra okul tekrar Avrupa yakasına taşındı ve İstanbul Üniversitesi Tıp Fakültesi ismini aldı. Bu dönemde Beyazıt, Cerrahpaşa, Gureba, Haseki, Şişli ve Bakırköy'de eğitim veren okul 1967'de Cerrahpaşa Tıp Fakültesi ve İstanbul Tıp Fakültesi olarak ikiye bölündü. Haydarpaşa'daki bina 1934'te Haydarpaşa Lisesine, ardından 1984'te Marmara Üniversitesine[5] ve 2015'te Sağlık Bilimleri Üniversitesine[6] tahsis edilmiştir. Kaynakça[değiştir | kaynağı değiştir] Prof. Dr. Fatma Arın NAMAL. "İstanbul Tıp Fakültesi Kısa Tarihçesi". 22 Ocak 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 14 Mart 2022.  "Arşivlenmiş kopya". 31 Temmuz 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 2 Ağustos 2023.  "Evolution of the medical faculty from Tıphane to Cerrahpaşa Medical Faculty (1827–2019)". cerrahpasamedj.org. 31 Temmuz 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 19 Ekim 2023.  Ekrem Buğra Ekinci / Osmanlıya Miras Kalanlar s.58 Ekrem Buğra Ekinci / Osmanlıya Miras Kalanlar s.60 "Tarihçemiz". Sağlık Bilimleri Üniversitesi. 19 Nisan 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 14 Mart 2022.  Ayrıca bakınız[değiştir | kaynağı değiştir] Bakteriyolojihane-i Şahane İslam tıbbı Osmanlı tıbbı Gülhane Askerî Tıp Akademisi Kitabu'l-Müntehab Geleneksel Anadolu Halk Hekimliği Osmanlı'da eğitim Abdullah Bey Tıp Bayramı Dış bağlantılar[değiştir | kaynağı değiştir] Fredj, Claire. "Quelle langue pour quelle élite ? Le français dans le monde médical ottoman à Constantinople (1839-1914)". Güneş Işıksel; Emmanuel Szurek (Ed.). Turcs et Français (Fransızca). s. 73-98. 10 Ağustos 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 2 Nisan 2020.  gtdOsmanlı eğitim teşkilatıResmi Enderûn Acemi Ocağı Mülkiye Mektebi Darülmaarif Mekteb-i Osmani Lisan Mektebi AskeriKara Okulları Mühendishane-i Berrî-i Hümâyûn Kara Harp Okulu Donanma Okulları Mühendishane-i Bahr-i Hümâyun Deniz Harp Okulu Havacılık OkuluTayyare MektebiTıbbi Okullar Gülhane Eğitim ve Araştırma Hastanesi Mekteb-i Tıbbiye-i Şahane Askeri Baytar Mektebi Sivil Sıbyan mektebi Darülkurra Medrese İptidai İdadi Rüşdiye Darülfünun Dârülmuallimât Darüşşafaka Mekteb-i Aşîret-i Hümâyun gtdOsmanlı ordusuKlasik dönemKapıkuluPiyade Acemi Ocağı Bostancı Ocağı Cebeci Ocağı Humbaracı Ocağı Lağımcı Ocağı Saka Solaklar Top Arabacıları Ocağı Topçu Ocağı Yeniçeri Ocağı Süvari Altı Bölük Halkı Sağ Garipler Sağ Ulufeciler Silahtar Sipahi Sol Garipler Sol Ulufeciler Kapıkulu okulları Humbarahane Eyalet askerleriYerli kulu Azab Canbâzân Cerehor İcareli Müsellem Sekban Serhat kulu Akıncı Beşli Deliler Gönüllü Tımarlı sipahi Modernleşme Asâkir-i Mansûre-i Muhammediyye Eşkinci Ocağı Hamidiye Alayları Nizâm-ı Cedîd Sekbân-ı Cedîd Modern dönem Osmanlı ordusu (modern dönem) Donanma Forsa Haliç Tersaneleri Kaptan-ı derya Hava Osmanlı tayyare bölükleri EğitimKara Okulları Kara Harp Okulu Mühendishane-i Berrî-i Hümâyûn Donanma Okulları Deniz Harp Okulu Mühendishane-i Bahr-i Hümâyun Havacılık Okulu Hava Harp Okulu Tayyare Mektebi Tıbbi Okullar Askeri Baytar Mektebi Gülhane Eğitim ve Araştırma Hastanesi Mekteb-i Tıbbiye-i Şahane Rütbeleri Osmanlı İmparatorluğu'nun askerî rütbeleri Otorite kontrolü TDVİA: mekteb-i-tibbiyye VIAF: 128025267 WorldCat: lccn-n98951153 "https://tr.wikipedia.org/w/index.php?title=Mekteb-i_Tıbbiye-i_Şahane&oldid=32097620" sayfasından alınmıştır

Emin Onat ile birlikte tasarladığı Anıtkabir'in anıt mezar kısmı Ahmet Orhan Arda (19 Mayıs 1911, Selanik - 4 Temmuz 2003, İstanbul), Türk mimar ve akademisyendir. Selanik'te 19 Mayıs 1911 tarihinde doğdu. İlköğretim ve lise eğitimini İstanbul'da tamamladı. 1936'da (İTÜ) Yüksek Mühendis Mektebi'nden mezun oldu. 1938'de mezun olduğu yüksek okulun inşaat şubesine asistan olarak göreve başladı. 1939 yılında doçent olmaya hak kazandı. 1960'ta İstanbul Teknik Üniversitesi Mimarlık Fakültesi ikinci bina kürsüsünde profesörlüğe atandı. 1 Mart 1941'de Anıtkabir için açılan uluslararası yarışmaya Emin Onat ile birlikte katıldı. İkilinin projesi birincilikle ödüllendirildi. Anıtkabir’in uygulama projeleri ve inşaat sürecinde Emin Onat’la birlikte çalıştı. Üniversitede 1945'e kadar Emin Onat’la birlikte daha sonra tek başına mimarî proje dersleri verdi. Yüksek Mühendis Mektebi’nin İstanbul Teknik Üniversitesi'ne dönüştürülmesi ile birlikte, bina bilgisi alanında doçent unvanını aldı. Bu tarihten itibaren 10 Kasım 1953 tarihine kadar (Atatürk’ün Anıtkabir’e defni) geçen süre içinde bir taraftan akademik ve büro çalışmalarını yürütürken aynı süre içinde üniversitedeki görevinden izinli olarak, Anıtkabir’in şantiye çalışmalarına da katıldı. 1960 yılında İTÜ Mimarlık Fakültesi bina bilgisi profesörlüğüne atandı. Bir süre sonra aynı kürsünün başkanlığına getirildi. İTÜ Mimarlık Fakültesi'nde çevre analizi ve endüstrileşmiş bina tasarımı kürsüsünde profesör olarak görev yaptı. 1978 yılında üniversitedeki görevinden emekli oldu. Mimarlar Odası 828 numaralı üyesi Profesör Orhan Arda, 4 Temmuz 2003'te öldü. Taşkışla'daki İstanbul Teknik Üniversitesi Mimarlık Fakültesi'nde düzenlenen törenin ve Şişli Camii'nde kılınan cenaze namazının ardından cenazesi Zincirlikuyu Mezarlığı'na defnedildi.[1] Eserleri[değiştir | kaynağı değiştir] Emin Onat ile birlikte tasarlayıp uyguladığı Anıtkabir (1942-1953) Kaynakça[değiştir | kaynağı değiştir] "Anıtkabir'in mimarına veda". Milliyet. İstanbul. 8 Temmuz 2003. s. 17.  Konuyla ilgili yayınlar[değiştir | kaynağı değiştir] Kazmaoğlu, M. (1997). Eczacıbaşı Sanat Ansiklopedisi. 1. Yapı-Endüstri Merkezi Yayınları. s. 127. ISBN 975-7438-52-9.  "https://tr.wikipedia.org/w/index.php?title=Orhan_Arda&oldid=31025766" sayfasından alınmıştır

Ivar TengbomIvar Tengbom (1933)Doğum7 Nisan 1878(1878-04-07)Gränna, İsveçÖlüm6 Ağustos 1968 (90 yaşında)Stockholm, İsveçMilliyetİsveçliEğitimChalmers Teknik ÜniversitesiGüzel Sanatlar Kraliyet AkademisiMeslekMimarÖdüllerMimaride Prens Eugen Madalyası (1945) Ivar Justus Tengbom (7 Nisan 1878, Gränna - 6 Ağustos 1968, Stockholm), İsveçli mimardır. Neoklasik tarzda eserler vermiştir. 1894-1898 yılları arasında Chalmers Teknik Üniversitesi'nde, 1898-1901 yılları arasında Güzel Sanatlar Kraliyet Akademisi'nde eğitim görmüştür. Konuyla ilgili yayınlar[değiştir | kaynağı değiştir] Wikimedia Commons'ta Ivar Tengbom ile ilgili ortam dosyaları bulunmaktadır. Andersson, Henrik O.; Fredric, Bedoire (1986). Svensk arkitektur: ritningar : 1640-1970 = Swedish architecture : drawings : 1640-1970 (İsveççe). Stockholm: Byggförl. i samarbete med Arkitekturmuseet. ISBN 91-85194-67-0.  Otorite kontrolü BNF: cb14466300x (data) CiNii: DA02019870 GND: 123826489 ISNI: 0000 0000 6682 111X KulturNav: 6de38e9d-e5f3-460e-9f59-eebecef5b0f0 LCCN: n85182982 RKD: 314013 ULAN: 500070760 VIAF: 6890149198230174940000 WorldCat (LCCN): n85-182982 "https://tr.wikipedia.org/w/index.php?title=Ivar_Tengbom&oldid=30368419" sayfasından alınmıştır

Károly WeichingerDoğum12 Ekim 1893(1893-10-12)Győr, MacaristanÖlüm25 Ocak 1982 (88 yaşında)Budapeşte, MacaristanMilliyetMacarMeslekAkademisyen · mimarÖdüllerKossuth Ödülü (1954)Miklós Ybl Ödülü (2010) Károly Weichinger (12 Ekim 1893, Győr - 25 Ocak 1982, Budapeşte), Macar akademisyen ve mimardır. 1954'te Kossuth Ödülü'nün,[1] ölümünün ardından 2010'da ise Miklós Ybl Ödülü'nün sahibi olmuştur.[2] Kaynakça[değiştir | kaynağı değiştir] Wikimedia Commons'ta Károly Weichinger ile ilgili ortam dosyaları bulunmaktadır. "Kossuth-díjasok listája" (Macarca). Ulusal Kaynaklar Bakanlığı. 30 Temmuz 2010. 2 Kasım 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 3 Ocak 2020.  Kubinszky, Mihály (2010). "Posztumusz Ybl Miklós-díjak" (Macarca). Magyar Szemle. 3 Ocak 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 3 Ocak 2020.  Otorite kontrolü ISNI: 0000 0001 0873 4058 VIAF: 121492506 WorldCat: viaf-121492506 "https://tr.wikipedia.org/w/index.php?title=Károly_Weichinger&oldid=24429655" sayfasından alınmıştır

Johannes KrügerDoğum23 Kasım 1890(1890-11-23)Berlin, AlmanyaÖlüm7 Mayıs 1975 (84 yaşında)MilliyetAlmanMeslekMimarAileWalter Krüger (kardeş) Kardeşi Walter Krüger ile birlikte tasarladığı İspanya'nın Berlin Büyükelçiliği binası. Krüger'in Anıtkabir Proje Yarışması için tasarladığı Anıt kabir. Johannes Krüger (23 Kasım 1890, Berlin - 7 Mayıs 1975), Alman mimardır. Kardeşi Walter Krüger ile birlikte, 1909-1913 yılları arasında Berlin Teknik Üniversitesi'nde lisans eğitimi aldı. 1919'da, Almanya hükûmetinde mimar olarak çalışmaya başladı. Kardeşi ile birlikte Tannenberg Anıtı,[1] 1926-1928 arasında Plötzensee'nin çevresi,[2] 1928-1929 yıllarında Holtzendorff Garajı, 1929-1932 arasında Zeltinger Meydanı'ndaki konutlar ve ticari binalar, 1932-1936 arasında Frohnau'daki Aziz Yuhanna Kilisesi, 1938'de Klotzsche Hava Savaşı Okulu, 1937'de III. Heinrich'in Brunswick Katedrali'ndeki yer altı mezarı ve 1938-1943 arasında İspanya'nın Berlin Büyükelçiliği olarak kullanılan binayı tasarladı. II. Dünya Savaşı sonrasında yine kardeşi ile birlikte, birkaç ticari binanın ile konutların tasarımını yaptı. Kaynakça[değiştir | kaynağı değiştir] Stevenson, Katie; Gribling, Barbara (2016). Chivalry and the Medieval Past (İngilizce). Boydell & Brewer. s. 183. ISBN 1843839237.  "Freibad Plötzensee" (Almanca). Berlin.de. 17 Kasım 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 29 Aralık 2019.  Konuyla ilgili yayınlar[değiştir | kaynağı değiştir] Wikimedia Commons'ta Johannes Krüger (mimar) ile ilgili ortam dosyaları bulunmaktadır. Blauert, Elke, (Ed.) (2004). Walter Krüger, Johannes Krüger – Architekten (Almanca). Berlin: Kunstbibliothek der Staatlichen Museen zu Berlin. ISBN 3-88609-491-X.  Otorite kontrolü GND: 121487415 ISNI: 0000 0000 6682 3748 LCCN: no00005315 RKD: 261988 ULAN: 500096246 VIAF: 45158635 WorldCat: lccn-no00005315 "https://tr.wikipedia.org/w/index.php?title=Johannes_Krüger_(mimar)&oldid=30693956" sayfasından alınmıştır

Arnaldo FoschiniDoğum26 Eylül 1884(1884-09-26)Roma, İtalyaÖlüm24 Mart 1968 (83 yaşında)Roma, İtalyaMilliyetİtalyanEğitimRoma Güzel Sanatlar AkademisiMeslekMimar · akademisyen Arnaldo Foschini (26 Eylül 1884, Roma - 24 Mart 1968, Roma), İtalyan mimar ve akademisyendir. Roma Güzel Sanatlar Akademisinden mezun oldu.[1] Roma'daki Santi Pietro ve Paolo Bazilikası ile Villino Astaldi'nin mimarıdır.[1] Kaynakça[değiştir | kaynağı değiştir] a b Carrera, Manuel; D'Angelo; D'Ecclesia; Foscolo; Gandolf, (Ed.) (2013). Sapienza Razionalista: l'architettura degli anni '30 nella Città Universitaria (İtalyanca). Edizioni Nuova Cultura. ss. 119-121. ISBN 9788868121198.  Otorite kontrolü GND: 132236362 ISNI: 0000 0000 7818 9481 LCCN: n80052216 ULAN: 500271133 VIAF: 6088478 WorldCat: lccn-n80052216 "https://tr.wikipedia.org/w/index.php?title=Arnaldo_Foschini&oldid=30682125" sayfasından alınmıştır

Roland RohnDoğum12 Kasım 1905(1905-11-12)Sterkrade, AlmanyaÖlüm11 Haziran 1971 (65 yaşında)Zürih, İsviçreMilliyetİsviçreliEğitimETH ZürihMeslekMimar Roland Rohn (12 Kasım 1905, Sterkrade - 11 Haziran 1971, Zürih), İsviçreli mimardır. Konuyla ilgili yayınlar[değiştir | kaynağı değiştir] Diethelm, Alois (2003). Roland Rohn 1905–1971. Dokumente zur modernen Schweizer Architektur (Almanca). Zürih: Verlag. ISBN 978-3-85676-113-4.  Menghini, Giovanni (1998). "Rohn, Roland". Rucki, Isabelle; Huber, Dorothee (Ed.). Architektenlexikon der Schweiz – 19./20. Jahrhundert (Almanca). Basel: Birkhäuser. s. 450. ISBN 3-7643-5261-2.  Mimar ile ilgili bu madde taslak seviyesindedir. Madde içeriğini genişleterek Vikipedi'ye katkı sağlayabilirsiniz. Otorite kontrolü BNF: cb157077867 (data) GND: 124046282 HDS: 027404 ISNI: 0000 0001 2210 5901 LCCN: nr2003034609 RKD: 291630 ULAN: 500274293 VIAF: 42760966 WorldCat: lccn-nr2003034609 "https://tr.wikipedia.org/w/index.php?title=Roland_Rohn&oldid=30775731" sayfasından alınmıştır

Gino FranziDoğumLuigi Franzi19 Temmuz 1898(1898-07-19)Pallanza, İtalyaÖlüm19 Şubat 1971 (72 yaşında)Milano, İtalyaMilliyetİtalyanMeslekMimarAkrabaLuigi Broggi (dede) Luigi "Gino" Franzi (18 Temmuz 1898, Pallanza - 19 Şubat 1971, Milano), İtalyan mimardır. Hayatı[değiştir | kaynağı değiştir] 18 Temmuz 1898'de, Vittorio ile Luigi Broggi'nin kızı Maria Broggi'nin oğlu olarak Pallanza'da doğdu.[1][2] 1924'te, Torino Kraliyet Politeknik'ten mezun oldu ve sonrasında, dayısı Carlo Broggi'nin Roma'daki stüdyosunda mimar olarak çalışmaya başladı.[1][2] İlerleyen yıllarda Milano'ya yerleşti ve oğlu Tommaso ile birlikte, Melchiorre Bega'nın kurduğu Studio Bega bünyesinde çalışmaya başladı.[3] Kariyeri boyunca rasyonel akımına uygun eserler verdi.[2] 19 Şubat 1971'de, Milano'da hayatını kaybeden Franzi'nin cenazesi, Cimitero Monumentale di Milano'ya defnedildi.[1] Kaynakça[değiştir | kaynağı değiştir] a b c "Franzi, Luigi" (İtalyanca). Società dei Verbanisti. 22 Aralık 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 17 Mart 2020.  a b c Agnoldomenico, Pica (1936). Nuova Architettura Italiana (İtalyanca). Milano: Hoepli. s. 91.  Greco, Laura; Mornati, Stefania (2012). La Torre Galfa di Melchiorre Bega: Architettura e Costruzione (İtalyanca). Gangemi. s. 29. ISBN 9788849295498.  Otorite kontrolü GND: 139436022 ULAN: 500091026 VIAF: 96345382 "https://tr.wikipedia.org/w/index.php?title=Gino_Franzi_(mimar)&oldid=30742847" sayfasından alınmıştır

Hamdi PeynircioğluDoğumAhmet Hamdi Peynircioğlu1908Yanya, YunanistanÖlüm1982MilliyetTürkÖdüllerTÜBİTAK Hizmet Ödülü (1977)KariyeriDalıİnşaat mühendisliğiÇalıştığı kurumlarYüksek Mühendis Mektebi İstanbul Teknik Üniversitesi Ahmet Hamdi Peynircioğlu (1908, Yanya - 1982), Türk inşaat mühendisi ve akademisyendir. 1948 yılında İstanbul Teknik Üniversitesi Zemin Mekaniği Araştırma Kurumunu kurmuş,[1] 1948-1949 yılları arasında aynı üniversitenin rektörlüğü yapmıştır.[2] Peynircioğlu, hizmetlerinden dolayı 1977 yılında TÜBİTAK Hizmet Ödülü'ne layık görülmüştür. Kaynakça[değiştir | kaynağı değiştir] "Arşivlenmiş kopya". 10 Ocak 2011 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 3 Ağustos 2010.  "Arşivlenmiş kopya". 6 Ekim 2009 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 3 Ağustos 2010.  gtdİstanbul Teknik Üniversitesi rektörleriMühendis Mekteb-i Âlîsi müdürleri Mehmet Refik Bey (Fenmen) (1910-1913) Burhanettin Bey (Müdür Vekili) (1913-1913) Ahmet Fehmi Bey (Bâli) (1913-1917) Selahattin Bey (Oksözcü) (1917-1918) Süleyman Bey (1918-1921) Mehmet Nuri Bey (Esmen) (1921-1927) Fikri Bey (Santur) (1927-1928) Yüksek Mühendis Mektebi müdürleri Fikri Bey (Santur) (1928-1929) Suphi Bey (Tanığ) (1929-1932) Fikri Bey (Santur) (1932-1935) Suphi Bey (Tanığ) (1935-1939) Osman Tevfik Taylan (1939-1944) İstanbul Teknik Üniversitesi rektörleri Osman Tevfik Taylan (1944-1948) Hamdi Peynircioğlu (1948-1949) Mustafa Hulki Erem (1949-1951) Emin Onat (1951-1953) Ahmet Özel (1953-1954) Mustafa Santur (1954-1955) Mustafa Hulki Erem (1955-1956) İlhami Civaoğlu (1956-1957) Mustafa İnan (1957-1959) Fikret Narter (1959-1960) Fikret Narter (1960-1962) Hikmet Binark (1962-1963) Said Kuran (1963-1965) Bedri Karafakıoğlu (1965-1969) Kazım Ergin (1969-1970) Galip Sağıroğlu (1970-1974) Kemal Kafalı (1974-1977) Nahit Kumbasar (1977-1980) Kemal Kafalı (1980-1987) İlhan Kayan (1987-1992) Reşat Baykal (1992-1996) Gülsün Sağlamer (1996-2000) Gülsün Sağlamer (2000-2004) Hüseyin Faruk Karadoğan (2004-2008) Muhammed Şahin (2008-2012) Mehmet Karaca (2012-2016) Mehmet Karaca (2016-2020) İsmail Koyuncu (2020-...) Türk akademisyen ile ilgili bu madde taslak seviyesindedir. Madde içeriğini genişleterek Vikipedi'ye katkı sağlayabilirsiniz. "https://tr.wikipedia.org/w/index.php?title=Hamdi_Peynircioğlu&oldid=31017491" sayfasından alınmıştır

HasandereKöyBilecik'in Türkiye'deki konumuHasandereHasandere'nin Bilecik'teki konumuÜlke TürkiyeİlBilecikİlçeMerkezCoğrafi bölgeMarmara BölgesiRakım884 mNüfus (2022) • Toplam42Zaman dilimiUTC+03.00 (TSİ)İl alan kodu0228İl plaka kodu11Posta kodu11230 Hasandere, Bilecik ilinin Merkez ilçesine bağlı bir köydür. Tarihçe[değiştir | kaynağı değiştir] Köy, 1928 yılından beri aynı adı taşımaktadır.[3] Coğrafya[değiştir | kaynağı değiştir] Köy, Bilecik il merkezine 28 km uzaklıktadır.[4] Nüfus[değiştir | kaynağı değiştir] Yıllara göre köy nüfus verileri 2022 42[2] 2021 37[2] 2020 43[2] 2019 40[2] 2018 42[2] 2017 44[2] 2016 44[2] 2015 45[2] 2014 45[2] 2013 43[2] 2012 42[2] 2011 43[2] 2010 42[2] 2009 46[2] 2008 45[2] 2007 42[2] 2000 68[4] 1990 100[5] 1985 115[6] 1965 159[7] Kaynakça[değiştir | kaynağı değiştir] "Hasandere, Turkey Page" (İngilizce). Fallingrain.com. 21 Mayıs 2006 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 15 Mart 2021.  a b c d e f g h i j k l m n o p q "Bilecik Merkez Hasandere Köy Nüfusu". Nufusune.com. 6 Nisan 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 15 Mart 2021.  Nişanyan, Sevan. "Index-Anatolicus: Türkiye yerleşim birimleri envanteri". nisanyanmap.com. 25 Mart 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 15 Mart 2021.  a b "Hasandere Köyü". YerelNet.org.tr. 8 Haziran 2015 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 15 Mart 2021.  Başbakanlık Devlet İstatistik Enstitüsü (1991). "1990 Genel Nüfus Sayımı İdari Bölünüş" (PDF). sehirhafizasi.sakarya.edu.tr. 19 Şubat 2020 tarihinde kaynağından (PDF) arşivlendi. Erişim tarihi: 19 Şubat 2020.  Başbakanlık Devlet İstatistik Enstitüsü (1986). "1985 Genel Nüfus Sayımı İdari Bölünüş" (PDF). sehirhafizasi.sakarya.edu.tr. 19 Şubat 2020 tarihinde kaynağından (PDF) arşivlendi. Erişim tarihi: 18 Şubat 2020.  Başbakanlık Devlet İstatistik Enstitüsü (1968). "1965 Genel Nüfus Sayımı İdari Bölünüş" (PDF). kutuphane.tuik.gov.tr. 18 Şubat 2020 tarihinde kaynağından (PDF) arşivlendi. Erişim tarihi: 18 Şubat 2020.  Dış bağlantılar[değiştir | kaynağı değiştir] Hasandere, Bilecik için uzaydan görüntü siteleri: Google, Yahoo, Microsoft gtdBilecik (merkez) belde ve köyleriBeldeler Bayırköy Vezirhan Köyler Abadiye Abbaslık Ahmetpınar Alpağut Ayvacık Bahçecik Başköy Bekdemir Beyce Cumalı Çakırpınar Çavuşköy Çukurören Deresakarı Dereşemsettin Elmabahçe Erkoca Gökpınar Gülümbe Hasandere İkizce İlyasbey İlyasça Kapaklı Karaağaç Kavaklı Kendirli Kepirler Kınık Kızıldamlar Koyunköy Kurtköy Kuyubaşı Künceğiz Küplü Necmiyeköy Okluca Ören Selbükü Selöz Sütlük Şükraniye Taşçılar Ulupınar Yeniköy Mahalleler (eski köyler) Kayıboyu Pelitözü Sarmaşık Türkiye'deki bir köy ile ilgili bu madde taslak seviyesindedir. Madde içeriğini genişleterek Vikipedi'ye katkı sağlayabilirsiniz. "https://tr.wikipedia.org/w/index.php?title=Hasandere,_Bilecik&oldid=30788459" sayfasından alınmıştır

Tarık LevendoğluDoğumTarık Sevenler9 Eylül 1913(1913-09-09)İstanbul, TürkiyeÖlüm8 Eylül 1978 (64 yaşında)İstanbul, TürkiyeEğitimİstanbul Devlet Güzel Sanatlar AkademisiBrera Güzel Sanatlar AkademisiMeslekSahne tasarımcısı · tiyatro yönetmeni · tiyatro eğitmeni · çevirmen · fresk ressamıÇocuk(lar)Ahmet Levendoğlu Tarık Levendoğlu (d. Tarık Sevenler; 9 Eylül 1913, İstanbul - 8 Eylül 1978, İstanbul), Türk sahne tasarımcısı, tiyatro yönetmeni, tiyatro eğitmeni, çevirmen ve fresk ressamıdır. İlk yılları ve eğitimi[değiştir | kaynağı değiştir] 9 Eylül 1913'te, İstanbul'da doğdu. İstanbul Devlet Güzel Sanatlar Akademisi ve sonrasında Brera Güzel Sanatlar Akademisinde eğitim gördü.[1] Sevenler olan soyadını, kayınpederi Agâh Sırrı Levend'den ötürü Levendoğlu olarak değiştirdi. Kariyeri[değiştir | kaynağı değiştir] Kariyeri boyunca 200'e yakın oyun çevirisi, sahne tasarımı ve oyun yönetmenliği yaptı.[1] 1940'ta kurulan Devlet Konservatuvarı Tatbikat Sahnesinin kurucuları arasında yer aldı.[1] 1941'de Ankara Devlet Konservatuvarı'nda dersler vermeye başladı.[2] Ankara Halkevi'nin 1944'te açtığı tiyatro kursunda tiyatro, dekor ve kostüm dersleri verdi.[3] İstanbul Şehir Tiyatroları, Dormen Tiyatrosu, Gen-Ar Tiyatrosu, Site Tiyatrosu gibi özel tiyatro topluluklarında da görev aldı.[1] Chicago'daki DePaul Üniversitesi'nde de dekor ve kostüm öğretmenliği yaptı.[1] Anıtkabir'in inşası sırasında; anıt mezar kısmını çevreleyen kolonlar, yardımcı binalarının önünde bulunan revaklar ve kulelerin tavanlarındaki fresk süslemelerin yapımı için 84.260 lira keşif bedeliyle 27 Mart 1953'te açılan ihaleyi kazandı. 30 Nisan 1953'te başladığı fresk çalışmalarını 10 Kasım 1953'te tamamlandı.[4] Yönettiği oyunlar[değiştir | kaynağı değiştir] Gönül Avcısı (1959) Cephede Piknik (1964) Savunma (1965) Akvaryum (1969) Hırsızlar Balosu (1969) Kahvehane (1971) Mikadonun Çöpleri (1971, 1972, 1978) Bellac Apollonu (1972) Chailot'taki Deli (1972) Paspas (1975) Çevirileri[değiştir | kaynağı değiştir] Goldoni, Carlo, Yalancı (Il bugiardo, 1944) Wilder, Thornton, Bizim Şehir (Our Town, 1944) Pirandello, Luigi, IV. Hanri (Enrico IV, 1967, 1969)[5] Pirandello, Luigi, Uçarı (Liolà, 1975)[5] Ödülleri[değiştir | kaynağı değiştir] 1969: Sanat Sevenler Derneği - En İyi Dekor, "Andromak" ve "Euridice'nin Elleri"ndeki dekor çalışmalarıyla 1970: Sanat Sevenler Derneği - Övgüye Değer Görülenler - "Tombala" ve "Yeryüzü Cenneti" adlı oyunlardaki reji çalışmalarıyla Özel hayatı[değiştir | kaynağı değiştir] Ahmet Levendoğlu'nun babasıdır.[6] Kaynakça[değiştir | kaynağı değiştir] a b c d e "Tarık Levendoğlu'nun 40. sanat yılı kutlanıyor". Milliyet. 1 Temmuz 1979. s. 12.  Çakar, Doğan (Ocak 2016). "Türkiye'de bando şefliği eğitimi süreçleri ve günümüze yansımaları" (PDF). Sahne ve Müzik, 2. s. 37. ISSN 2149-7079. 5 Şubat 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi (PDF). Erişim tarihi: 5 Şubat 2020.  Algan, Hamdiye (2011). Halkevlerinde İnkılâp Temsilleri (1932-1951) (PDF) (Yüksek lisans tezi). Ankara: Ankara Üniversitesi Türk İnkılâp Tarihi Enstitüsü. s. 53. [ölü/kırık bağlantı] Boran, Tunç (2011). Mekân ve Siyaset İlişkisi Bağlamında Anıtkabir (1938-1973) (Doktora tezi). Ankara: Ankara Üniversitesi Türk İnkılâp Tarihi Enstitüsü. s. 196.  a b Kundakçı, Durdu. "İtalya dışındaki İtalyanca öğretmenleri için düzenlenen bilgi tazeleme, güncelleştirme kursları" (PDF). Ankara Üniversitesi Dil ve Tarih-Coğrafya Fakültesi Dergisi. 32 (01.02). Ankara Üniversitesi Dil ve Tarih-Coğrafya Fakültesi. ss. 195-196. doi:10.1501/Dtcfder_0000000551. [ölü/kırık bağlantı] "İstifa etmek karakterimdir". Hürriyet. 19 Temmuz 1998. 4 Şubat 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 5 Şubat 2020.  "https://tr.wikipedia.org/w/index.php?title=Tarık_Levendoğlu&oldid=30368469" sayfasından alınmıştır

Mimar Şevki Vanlı Şevki Vanlı (1926, Konya - 29 Temmuz 2008, Ankara), Türk mimardır.[1][2] Galatasaray Lisesi'ni bitirdikten sonra, Floransa Üniversitesi, Mimarlık Fakültesi'nden 1954 yılında mezun oldu. Doktorasını verdikten sonra serbest mimar olarak çalışmaya başlayan Vanlı, Ankara'ya yerleşti. Öğrencilik yıllarında ünlü İtalyan mimarlar Giovanni Michelucci, Edoardo Detti ve Alessandro Ricci ile yakınlık kurdu. Bir süre Ersen Gömleksizoğlu ile mimarlık çalışmalarını yürüttü.[3] Bu mimari ortaklığın sonucu olarak Ulusal Mimarlık Ödülleri’ni kazanan Merkez Bankası Bursa Binası ve Tandoğan Öğrenci Yurdu gibi yapıları tasarladı. Ankara’nın Tandoğan Meydanı'nda Milli Savunma Bakanlığı için tasarladığı; 1966 ile 1967 yıllarında inşa edilen Tandoğan Öğrenci Yurdu Türkiye mimarlık tarihinin önemli bir örneğidir.[4] Meslek yaşamının ilk yıllarından itibaren çeşitli mesleki dergilerde yazılar yazdı. Mimarlar Odası'nda 1959-1969 yılları arasında genel sekreterlik, başkanvekilliği, yönetim kurulu üyeliği görevlerinde bulundu. 1969-1975 yılları arasında Türkiye'deki ilk uydu kent olan Or-An Sitesi'nin kuruculuğunu yaptı.[5] 1986 yılında mimarlık eğitiminin okul sonrasında da sürdüğü inancıyla Şevki Vanlı Mimarlık Vakfı'nı kurdu.[6] Vakfa kaynak sağlamak amacıyla "Türkiye'de ilk kır kulübü" uygulamasını başlattı. Uygulanmamış önemli projeleri arasında, Milli Kütüphane (1968), Aydın Ziraat Bankası (1969) ve Cezayir Ulusal Kültür Merkezi (1984-1986) bulunmaktadır. Son dönemde Rusya Federasyonu'nda 2008 Eylül'ünde gerçekleştirilecek olan T.C. Kültür ve Turizm Bakanlığı programı çerçevesinde Türk mimarlığının temsil edilmesi için kapsamlı mimarlık etkinlikleri düzenlenmesi üzerine çalışmıştı.[7][8] Ödülleri[değiştir | kaynağı değiştir] 1988, Ulusal Mimarlık Sergisi Yapı Ödülü 1992, Mimarlar Odası, 3. Ulusal Mimarlık Ödülleri, Mimar Sinan Büyük Ödülü[9] Yayımlanan Kitapları[değiştir | kaynağı değiştir] F. LL. Wright, İnsana Dönüş, 1959. (Dost Yayınları) Proje ve Uygulama, 1977. (Yaprak Yayınları) Mimarlık Sevgilim, 2000. (İletişim Yayınları) ISBN 9789754708561 Düşünceler ve Tasarımlar, 2001. (1927 Mimarlar Derneği Yayını) ISBN 9759347407 Mimariden Konuşmak, Bilinmek İstenmeyen 20. Yüzyıl Türk Mimarlığı, Eleştirel Bakış, 2006. ISBN 975-7722-14-6 (Şevki Vanlı Mimarlık Vakfı)[10] Başlıca yapıtları[değiştir | kaynağı değiştir] 1954 Bahçeli'de Apartman, Ankara 1955 Etlik'te Apartman-Kooperatif, Ankara 1956 Küçükesat Apartman-Kooperatif, Ankara 1963 GOP'ta Apartman, Ankara. 1964 Adana'da bahçeli ev 1965 - Bursa Merkez Bankası 1966 Tandoğan Öğrenci Yurdu, Ankara 1966 Alpay Gece Kulübü, Ankara 1967 Şerif Mardin Evi, Ankara 1969-70 OR-AN projesi (kısmen uygulandı), Ankara 1975-77 Mersin İmar Planlama ve Belediye için çalışmalar 1979 İkiz Evler, Ankara 1982 Tripoli Türk Büyükelçiliği Kançılaryası 1987 Soyut İşhanı - Dünya Ticaret Merkezi, Ankara 1988 Gölbaşı İhracatçılar Birliği Sosyal Tesisleri, Ankara 1989-91 Tenis, Binicilik, Golf Kulübü ve Otel, Ankara 1989-1991 Erkeksu çiftliği, Ankara 1992 Or-An Orman Apartmanı, Ankara 1995 SEV Orta Öğretim Yerleşkesi, Ankara 1999 Leyla Gencer Apartmanı, Ankara[11] 2004 Palm City Antalya Projesi Yerleşim Konsept Kaynakça[değiştir | kaynağı değiştir] "Şevki Vanlı, Özgeçmiş, Arkitera.com, 2003". 12 Mayıs 2009 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 10 Ocak 2010.  "Mimarlığın Acı Temmuz'u: Şevki Vanlı'yı da Kaybettik, Yapi.com.tr, 30 Temmuz 2008". 17 Eylül 2008 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 10 Ocak 2010.  "Tanıdığım Yönleriyle Şevki Vanlı, İlhan Tekeli". Mimarlık Dergisi, Sayı 344. 19 Mart 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 26 Ağustos 2011.  "Tandoğan Öğrenci Yurdu". Arkitera.com. 12 Mart 2011 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 26 Ağustos 2011.  "OR-AN sitesini kuran mimar Şevki Vanlı öldü, Arkitera.com, 31 Temmuz 2008". 5 Aralık 2008 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 1 Mayıs 2009.  "Şevki Vanlı Mimarlık Vakfı Web Sitesi". 12 Ocak 2010 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 10 Ocak 2010.  "Hayatını mimarlığa adamış bir aydın, Can Dündar". 28 Ağustos 2009 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 1 Mayıs 2009.  "Şevki Vanlı Anısına..., Yapı Dergisi, Sayı 322, Eylül 2008". 20 Eylül 2011 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 10 Ocak 2010.  "Mimarlık Dergisi, 343. Sayı". 19 Eylül 2011 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 10 Ocak 2010.  "Şevki Vanlı Mimarlık Vakfı Web Sitesi, Kurucu Şevki Vanlı". 3 Kasım 2011 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 10 Ocak 2010.  "Leyla Gencer Apartmanı, Arkitera.com". 27 Aralık 2009 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 10 Ocak 2010.  Dış bağlantılar[değiştir | kaynağı değiştir] Resmî site Şevki Vanlı Mimarlık Vakfı gtdSinan Ödülü sahipleri Sedad Hakkı Eldem (1988) Turgut Cansever (1990) Şevki Vanlı (1992) Doğan Tekeli & Sami Sisa (1994) Abdurrahman Hancı (1996) Nezih Eldem (1998) Maruf Önal (2000) Utarit İzgi (2002) Behruz Çinici (2004) Hamdi Şensoy (2006) Ziya Tanalı (2008) Mehmet Konuralp (2010) Erkut Şahinbaş (2012) Ersen Gürsel (2014) Cengiz Bektaş (2016) Şevki Pekin (2018) Nişan Yaubyan (2020) Sevinç Hadi (2022) Otorite kontrolü BNF: cb165927631 (data) ISNI: 0000 0000 4493 3030 LCCN: no2003005384 SUDOC: 136337252 VIAF: 75996993 WorldCat: lccn-no2003005384 "https://tr.wikipedia.org/w/index.php?title=Şevki_Vanlı&oldid=31237845" sayfasından alınmıştır

Adolf Hitler'in Albert Speer ile birlikte Berlin için tasarladığı Welthauptstadt Germania projesi. Nazi mimarisi, Nasyonal Sosyalist Alman İşçi Partisi’nin egemen olduğu 1933 ile 1945 arası Nazi Almanyası’nda hüküm süren mimari akımlar ve uygulamalar bütünüdür. Roma İmparatorluğu’na hayran olan Adolf Hitler, Romalıları da ari ırk olarak kabul edip; onların stillerinden etkilenen ve neoklasik ve art deco mimari yapıların yapılmasını teşvik etmiştir. Dönemin totaliter rejimlerinden en başında gelen Nazi Almanyası; ideolojisinin ruhuna uygun olarak totaliter ve anıtsal yapılar ya inşa etmiştir ya da Welthauptstadt Germania gibi ütopik ve totaliter anıtsal projeler yapmayı planlamıştır. Nazi mimarisine katkıda bulunanlar[değiştir | kaynağı değiştir] İnşa Edilmemiş Volkshalle Uçaksavar Kulesi, Viyana, Avusturya German Bestelmeyer Paul Bonatz Peter Behrens Woldemar Brinkmann Roderich Fick Theodor Fischer Leonhard Gall Hermann Giesler Wilhelm Grebe Fritz Hoger Eugen Honig Clemens Klotz Wilhelm Kreis Werner March Konrad Nonn Alfred Rosenberg Ludwig Ruff Franz Ruff Ernst Sagebiel Paul Schmitthenner Julius Schulte-Frohlinde Paul Schultze-Naumburg Alexander von Senger Albert Speer Fritz Todt Paul Troost Rudolf Wolters Konu hakkında yayınlanan kitaplar[değiştir | kaynağı değiştir] Baynes, Norman H. The Speeches of Adolf Hitler, April 1922-August 1939, V1 & V2. London: Oxford University Press, 1942. V1 - ISBN 0-598-75893-3 V2 - ISBN 0-598-75894-1 Cowdery, Ray and Josephine. The New German Reichschancellery in Berlin 1938-1945 De Jaeger, Charles. The Linz File, New York: Henry Holt & Co, 1982. ISBN 0-03-061463-5. Giesler, Hermann. Ein Anderer Hitler: Bericht Seines Architekten Erlebnisse, Gesprache, Reflexionen, 2nd Edition (Illustrated), Druffel, 1977. ISBN 3-8061-0820-X. Helmer, Stephen. Hitler's Berlin: The Speer Plans for Reshaping the Central City (Illustrated). Ann Arbor: UMI Research Press, 1985. ISBN 0-8357-1682-1. Hitler, Adolf. Hitler's Table Talk 1941-1944: His Private Conversations, 3rd Edition. New York: Enigma Books, 2000. ISBN 1-929631-05-7. Homze, Edward L. Foreign Labor in Nazi Germany. New Jersey, Princeton University Press, 1967. ISBN 0-691-05118-6. Jaskot, Paul. The Architecture of Oppression: The SS, Forced Labor and the Nazi Monumental Building Economy. New York: Routledge, 2000. Krier, Leon. Albert Speer Architecture. New York: Princeton Architectural Press, 1989. ISBN 2-87143-006-3. Lärmer, Karl. Autobahnbau in Deutschland 1933 bis 1945. Berlin: 1975. Lehmann-Haupt, Hellmut. Art under a Dictatorship (Illustrated). New York: Octagon Books, 1973. ISBN 0-374-94896-8. Lehrer, Steven. The Reich Chancellery and Fuhrerbunker Complex Petsch, Joachim. Baukunst Und Stadtplanung Im Dritten Reich: Herleitung, Bestandsaufnahme, Entwicklung, Nachfolge (Illustrated). C. Hanser, 1976. ISBN 3-446-12279-6. Rittich, Werner, Architektur und Bauplastik der Gegenwart, published by Rembrandt-Verlag G.M.B.H., Berlin, 1938 Schönberger, Angela. Die Neue Reichskanzlei Von Albert Speer, Berlin: Mann, 1981. ISBN 3-7861-1263-0. Scobie, Alexander. Hitler's State Architecture: The Impact of Classical Antiquity. University Park: Pennsylvania State University Press, 1990. ISBN 0-271-00691-9. Schmitz, Matthias. A Nation Builds: Contemporary German Architecture. New York: German Library of Information, 1940. Speer, Albert. Inside The Third Reich. New York: The Macmillan Company, 1970. ISBN 0-02-037500-X. Spotts, Frederic. Hitler and the Power of Aesthetics. Woodstock, NY: Overlook Press, 2002. ISBN 1-58567-345-5 Taylor, Robert. Word in Stone: The Role of Architecture in the National Socialist Ideology. Berkeley: University of California Press, 1974. ISBN 0-520-02193-2. Thies, Jochen. Hitlers Stadte: Baupolitik Im Dritten Reich E. Dokumentation (Illustrated). Wird verschickt aus, Germany: Böhlau Köln, 1978. ISBN 3-412-03477-0. Thies, Jochen. Architekt der Weltherrschaft. Die Endziele Hitlers. 1982. ISBN 3-7700-0425-6. Zoller, Albert von. Hitler privat, 1949. ISBN B0000BPY63. Ayrıca bakınız[değiştir | kaynağı değiştir] Führermuseum "https://tr.wikipedia.org/w/index.php?title=Nazi_mimarisi&oldid=30486561" sayfasından alınmıştır

Anadolu MeydanıTandoğan meydanından bir görünüm. (2009)Eski adıTandoğan MeydanıAdını verenNevzat TandoğanTürüMeydanSağlayıcıAnkara Büyükşehir BelediyesiTrafik durumuAraç ve yayaTrafik akışıSağKoordinatları39°56′06.3″K 32°50′14.5″D / 39.935083°K 32.837361°D / 39.935083; 32.837361Metro bağlantısı Anadolu/Anıtkabir İstasyonu Anadolu Meydanı ya da eski adıyla Tandoğan Meydanı, Ankara'da Bahçelievler semtinin alt kısmında bulunan, Yenimahalle ve Çankaya ilçelerinin kesişiminde yer alan kent meydanı. Meydan'da kendi ile aynı adı taşıyan Ankaray metro istasyonu yer almaktadır. İsim[değiştir | kaynağı değiştir] Meydanın ilk ismi, dönemin Ankara valisi Nevzat Tandoğan'ın anısını yaşatmak amacıyla "Nevzat Tandoğan Meydanı" olarak belirlendi. Uzun yıllar boyunca Ankara halkı tarafından bu isimle benimsenmiş olmasına karşın, 2012 senesinde başındaki 'Nevzat' ismi kaldırılarak resmiyette "Tandoğan Meydanı"na dönüştürüldü. 14 Nisan 2015 tarihinde, Ankara Büyükşehir Belediye Meclisi'nde yapılan bir oylama sonucunda ise AK Parti'li üyelerin baskısıyla meydanın adı tamamen değiştirilerek "Anadolu Meydanı" ismini aldı.[1] Bu isim değişikliği, yerel siyasette farklı tepkilerle karşılandı. Dönemin TMMOB Ankara Şubesi başkanı Tezcan Karakuş Candan, böylesi bir isim değişikliğinin ideolojik gerekçelerle yapıldığını iddia ederek kent kimliğinin ve sivil belleğin kasıtlı olarak yıkıma uğratıldığını dile getirdi.[2] CHP'li Mustafa Sarıgül de bu isim değişikliğinin kişisel bir mesele olduğunu dile getirerek Ankara'nın sembollerinden biri olan bir meydanın bu şekilde isminin değiştirilemeyeceğini söyledi. MHP'nin grup başkanvekili Ramazan Şimşek ise isim değişikliğine karşı olunmadığını, ancak bunun Ankara halkına sorulduktan ve onay aldıktan sonra yapılması gerektiğini dile getirdi.[3] İsim değişikliğinin ardından meydanla bağlantısı bulunan tüm güzergah levhalarında "Anadolu Meydanı" olarak güncelleme yapılmasına rağmen, bölgedeki hiçbir ticari işletme ve kuruluşun yeni ismi kullanmayı tercih etmediği görüldü.[4] Yapılan bir kamuoyu araştırmasında ise Ankara halkının büyük çoğunluğunun isim değişikliğinden haberdar olmasına rağmen Tandoğan Meydanı ismini kullanmaya devam ettiği ortaya çıktı.[5] Kaynakça[değiştir | kaynağı değiştir] "Tandoğan Meydanı'nın adı değişti, Anadolu Meydanı oldu". T24. 14 Nisan 2015. 18 Kasım 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 1 Mayıs 2022.  "Mimarlar Odası'ndan 'Tandoğan' tepkisi: Belleklerimizi sıfırlamaya çalışıyorlar". Diken. 14 Nisan 2015. 17 Nisan 2015 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 1 Mayıs 2022.  Koç, Mert Gökhan (16 Nisan 2015). "Tandoğan Meydanı'nın adı 'Anadolu' oldu". Hürriyet. 1 Mayıs 2022 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 1 Mayıs 2022.  Koç, Mert Gökhan (11 Ağustos 2015). "Tabelada Anadolu dillerde Tandoğan". Hürriyet. 1 Mayıs 2022 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 1 Mayıs 2022.  Selin Turan; Özge Yalçıner Ercoşkun (Kasım 2017). "Meydanlardaki İsim Değişikliklerinin Kent Belleğine Etkisi: Ankara Örneği". Mimarlık Bilimleri ve Uygulamaları Dergisi. 1 (2). Süleyman Demirel Üniversitesi. ss. 55-68. doi:10.30785/mbud.337234. ISSN 2548-0170. 1 Mayıs 2022 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 1 Mayıs 2022.  gtdAnkaraTarih İsim Coğrafya Yerleşim yerleri Siyaset Büyükşehir belediyesi Belediye başkanları Valiler İlçeler Belediyeler Milletvekilleri Emniyet İtfaiye Ulaşım Havalimanları İl yolları Metro EGO Genel Müdürlüğü Altyapı Anıt ve heykeller Barajlar Parklar Kültür Din Camiler Müzeler Spor Tiyatrolar Eğitim Kütüphaneler Üniversiteler Diğer Flora Hastaneler Gökdelenler Turizm "https://tr.wikipedia.org/w/index.php?title=Anadolu_Meydanı&oldid=31736319" sayfasından alınmıştır

Bu madde, İngilizce Vikipedi'de yer alan aynı konulu maddeden Türkçeye çeviri yapılarak genişletilebilir. Başlıca çeviri yönergeleri için [genişlet] düğmesine tıklayınız. Güvenilmeyen ya da düşük kaliteli görünen içerikleri eklemeyiniz. Mümkünse yabancı dil maddesinde verilen referanslar ile çevireceğiniz metni doğrulayın. Çevirinize eşlik edecek bir şekilde dillerarası bağlantı ekleyerek değişiklik özetinizde bir telif hakkı atfı sağlamalısınız. Değişiklik özeti için örnek bir atıf : Bu değişiklikteki içerik İngilizce Vikipedi'de yer alan [[:En:Gargoyle]] sayfasından çevrilmiştir, atıf için sayfanın tarihine bakınız. Ayrıca tartışma sayfasına {{Çevrilmiş sayfa|En|Gargoyle}} şablonunu eklemelisiniz. Daha fazla bilgi için, bkz: Vikipedi:Çeviri. Bu madde hiçbir kaynak içermemektedir. Lütfen güvenilir kaynaklar ekleyerek madde içeriğinin geliştirilmesine yardımcı olun. Kaynaksız içerik itiraz konusu olabilir ve kaldırılabilir.Kaynak ara: "Çörten" – haber · gazete · kitap · akademik · JSTOR (Ocak 2023) (Bu şablonun nasıl ve ne zaman kaldırılması gerektiğini öğrenin) Başlığın diğer anlamları için Çörten (anlam ayrımı) sayfasına bakınız. Bir gargoyle Wikimedia Commons'ta Çörten ile ilgili ortam dosyaları bulunmaktadır. Gargoyle, kökeni Fransızca gargouille sözcüğüne dayanan bir tür gotik mimari ögesidir. Amacı[değiştir | kaynağı değiştir] Oluklarda biriken suyu tahliye etmek amacıyla kullanılırlar. İnanışa göre gargoyleler gündüzleri taşlaşan, geceleri ise canlanan varlıklardır. Gargoyle'ler mitolojik canlılardır. Evlere ve samanlıklara bağlanmışlardır. Mimarlık ile ilgili bu madde taslak seviyesindedir. Madde içeriğini genişleterek Vikipedi'ye katkı sağlayabilirsiniz. Otorite kontrolü GND: 4200058-0 LCCN: sh85053162 NKC: ph385061 NLI: 987007557908105171 "https://tr.wikipedia.org/w/index.php?title=Çörten&oldid=30468858" sayfasından alınmıştır

Çapraz tonozun alttan görünümü Çapraz tonoz, haçvari tonoz, geçme tonoz veya haç tonoz, iki beşik tonozun dik olarak kesişmesiyle oluşan tonoz türü.[1] Bu tür tonozlarda itme kesişim hattına odaklandığından, tonozun yalnızca dört köşeden desteklenmesi yeterlidir. İlk olarak Roma İmparatorluğu döneminde kullanılan çapraz tonozlar, Roma dönemi sonrasında bir müddet pek kullanılmadı. Karolenj mimarisi ve Romanesk mimarinin beraberinde getirdiği daha kaliteli taş işçiliğiyle beraber tekrar rağbet görmeye başladı. Avrupa mimarisinde Gotik mimariyle beraber yerini daha esnek olan kaburgalı tonoza bıraktı. Kaynakça[değiştir | kaynağı değiştir] "Arşivlenmiş kopya" (PDF). 20 Eylül 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi (PDF). Erişim tarihi: 15 Ekim 2020.  Mimarlık ile ilgili bu madde taslak seviyesindedir. Madde içeriğini genişleterek Vikipedi'ye katkı sağlayabilirsiniz. "https://tr.wikipedia.org/w/index.php?title=Çapraz_tonoz&oldid=31223385" sayfasından alınmıştır

Toulouse'daki Saint-Sernin Bazikilası'nda beşik tonoz. Beşik tonoz, kemer profiline göre yarım daire veya sivri kesitli olabilen tek bir eğriden oluşan tonoz türü.[1] Genelde yarım daire kesitli, silindirik içbükey bir örtü oluşturacak şekilde kullanılır. En basit tonoz türü olan beşik tonoz, temelde yan yana koyulan kemerlerden ibarettir. Beşik tonozun ağırlığının oluşturduğu yük, taşıyıcı duvarlara aktarılır ve bu da duvarları yanlara doğru iten bir itme kuvveti oluşturur. Bu sorunu çözmek için birtakım mekanizmalar geliştirilmiştir. En basit yöntem, duvarların kalınlığını arttırmak veya duvarı destekleyici demir gergiler payandalar inşa etmektir.[1][2] Başka bir çözüm, birbirine paralel birden fazla beşik tonozu yan yana inşa etmektir. Böyle durumlarda bina içindeki duvarlara olan itme kuvveti karşılıklı olarak dengelenirken, yine de en dıştaki duvarların kalın olması veya payandayla desteklenmesi gerekir. Alternatif olarak, Roma İmparatorluğu döneminde geliştirilen, birbiriyle dik açıda kesişen iki beşik tonozdan oluşan çapraz tonoz, daha ince taş işçiliği gerektirse de yükü yalnızca üzengi noktalarına aktardığından duvarın tamamının kalınlaştırılması ihtiyacını ortadan kaldırmaktadır. Antik Mısır'dan itibaren kullanılmış olan bir tonoz türüdür. 19. yüzyılda daha hafif inşaat materyallerinin yaygınlaşmasıyla itme sorunu azalmış, garlar gibi büyük yapılarda beşik tonozlar tekrar kullanıma dönmüştür.[3] Kaynakça[değiştir | kaynağı değiştir] a b "TONOZ". TDV İslâm Ansiklopedisi. 3 Ekim 2022 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 3 Şubat 2024.  Understanding architecture : its elements, history, and meaning "Vault". Encyclopedia Britannica. 5 Eylül 2015 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 17 Ekim 2020.  Mimarlık ile ilgili bu madde taslak seviyesindedir. Madde içeriğini genişleterek Vikipedi'ye katkı sağlayabilirsiniz. Otorite kontrolü BNF: cb12502346x (data) GND: 4185689-2 "https://tr.wikipedia.org/w/index.php?title=Beşik_tonoz&oldid=32050580" sayfasından alınmıştır

Eyüp Sultan Camii'ndeki bir kuş sarayı (Temmuz 2007) Kuş sarayı ya da kuş köşkü, Osmanlı mimarisinde, bazı yapıların dış cephesinde yer alan ve kuş evi olarak faaliyet gösteren dekoratif bir mimari öğedir. İlk örneklerine 16. ve 17. yüzyıl yapılarında rastlanan kuş sarayı; çoğunlukla cami, medrese, han, kütüphane, köprü ve türbelerde görülmekle birlikte sivil mimari yapılarında da kullanılmıştır. Minyatür bir yapı biçiminde olan öğelerde, kuşların içinde dolaşabileceği, inip çıkabileceği odalar, koridorlar, cumba biçimli çıkıntılar, balkonlar, kemerli pencereler, çatılar, kubbeler, yemlikler ve suluklar vardır.[1] Bursa'daki Emir Sultan Camii ve Yeşil Cami; İstanbul'da Süleymaniye Camii, Eyüp Sultan Camii, Bali Paşa Camii, Feyzullah Efendi Medresesi, Fatih Camii, Gazanfer Ağa Medresesi, Aya Yorgi Patrikhane Kilisesi, Ahrida Sinagogu, Taksim Maksemi, III. Mustafa Türbesi, Hasan Paşa Medresesi, Haydarpaşa İskelesi; Tokat Ulu Camii; Antakya Ulu Camii; Kığılı Camii gibi yapılarda örneklerine rastlanır.[2] Kaynakça[değiştir | kaynağı değiştir] Kahraman, Gülşen; Önder, Azize Melek (2020). "Kuş evleri ve seramik sanatçılarından örnekler". Konya Sanat (3): 64-78. doi:10.51118/konsan.2020.5.  Aslan Albayrak, Gülay (Mart 2011). "Osmanlı'nın minyatür sarayları" (PDF). Hukuk Gündemi. ss. 77-79. 24 Şubat 2022 tarihinde kaynağından arşivlendi (PDF). Erişim tarihi: 25 Nisan 2022.  "https://tr.wikipedia.org/w/index.php?title=Kuş_sarayı&oldid=30493214" sayfasından alınmıştır

TopçamMahalleOrdu'nun Türkiye'deki konumuTopçamTopçam'ın Ordu'daki konumuÜlke TürkiyeİlOrduİlçeMesudiyeCoğrafi bölgeKaradeniz BölgesiYüzölçümü • Toplam44,07 km²Rakım813 mNüfus (2021)[1] • Toplam623Zaman dilimiUTC+03.00 (TSİ)İl alan kodu0452İl plaka kodu52Posta kodu52900 Topçam, Ordu ilinin Mesudiye ilçesine bağlı bir mahalledir. Tarihçe[değiştir | kaynağı değiştir] Önceleri köy olan mahallenin adı, 1522 ve 1916 yıllarına ait kaynaklarda Gebeme olarak geçmektedir.[4] Daha önceleri Topçam bucağının merkezi iken, 22 Temmuz 1975'te Akkırık, İnalan, Köşeköy ve Ortaalan köyleri ile birleşerek; "İnalan" adıyla belediye statüsü alarak beldeye dönüştü.[5] Yerleşimin İnalan olan adı, 16 Ağustos 1977'de yeniden "Topçam" olarak değiştirildi.[6] Kasabanın belediye statüsü Ordu ilinin büyükşehir olmasıyla sona erdi[7] ve Topçam mahalleye dönüştü. Coğrafya[değiştir | kaynağı değiştir] Mahalle, Ordu il merkezine 65 km, Mesudiye ilçesine 43 km uzaklıktadır.[8] Nüfus[değiştir | kaynağı değiştir] Yıllara göre mahalle nüfus verileri 2021 623[1] 2020 636[1] 2019 656[1] 2018 1.006[1] 2017 1.202[1] 2016 1.121[1] 2015 1.580[1] 2014 1.463[1] 2013 1.140[1] 2012 1.816[9] 2011 997[9] 2010 1.272[9] 2009 1.527[9] 2008 1.445[9] 2007 1.688[9] 1990 2.298[10] 1985 2.238[11] Yönetim[değiştir | kaynağı değiştir] Belediye başkanlığı[değiştir | kaynağı değiştir] Seçildiği yıl Belediye başkanları[8][12] 2009 Erhan Köleoğlu (CHP) 2004 Birol Birlikbaş (AKP) 1999 Birol Birlikbaş (DSP) 1994 Enver Köleoğlu (ANAP) 1989 Enver Köleoğlu (ANAP) 1984 Enver Köleoğlu (ANAP) 1977 Enver Köleoğlu (AP) Kaynakça[değiştir | kaynağı değiştir] a b c d e f g h i j "Ordu Mesudiye Topçam Mahallesi Nüfusu". Nufusune.com. 14 Mart 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 20 Mart 2020.  "Ordu Mesudiye'nin Mahalleleri". atlasbig.com. 2 Nisan 2022 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 20 Mart 2022.  "Topcam, Turkey Page" (İngilizce). Fallingrain.com. 27 Eylül 2015 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 20 Mart 2020.  Nişanyan, Sevan. "Index-Anatolicus: Türkiye yerleşim birimleri envanteri". nisanyanmap.com. 24 Nisan 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 20 Şubat 2020.  "Kararnameler" (PDF). Resmî Gazete. 22 Temmuz 1975. 1 Nisan 2022 tarihinde kaynağından (PDF) arşivlendi. Erişim tarihi: 1 Nisan 2022.  "Kararnameler" (PDF). Resmigazete.gov.tr. 19 Eylül 1977. 27 Ekim 2021 tarihinde kaynağından (PDF) arşivlendi. Erişim tarihi: 25 Eylül 2021.  "İşte Kapatılacak 559 Belde !". kamudan.com. 10 Ekim 2012. 27 Ekim 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 15 Mayıs 2020.  a b "Topçam Belediyesi". YerelNet.org.tr. 31 Mayıs 2015 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 27 Ekim 2018.  a b c d e f "biruni.tuik.gov.tr". 8 Mart 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 24 Mart 2020.  Başbakanlık Devlet İstatistik Enstitüsü (1991). "1990 Genel Nüfus Sayımı İdari Bölünüş" (PDF). sehirhafizasi.sakarya.edu.tr. 19 Şubat 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi (PDF). Erişim tarihi: 1 Nisan 2022.  Başbakanlık Devlet İstatistik Enstitüsü (1986). "1985 Genel Nüfus Sayımı İdari Bölünüş" (PDF). sehirhafizasi.sakarya.edu.tr. 19 Şubat 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi (PDF). Erişim tarihi: 1 Nisan 2022.  "Mesudiye'nin Siyaset Çınarı Vefat Etti". milliyet.com.tr. 26 Ekim 2018. 24 Nisan 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 20 Mart 2020.  Dış bağlantılar[değiştir | kaynağı değiştir] Topçam, Mesudiye için uzaydan görüntü siteleri: Google, Yahoo, Microsoft Türkiye'deki bir mahalle ile ilgili bu madde taslak seviyesindedir. Madde içeriğini genişleterek Vikipedi'ye katkı sağlayabilirsiniz. gtdMesudiye mahalleleri Abdili Akkırık Akpınar Alan Arıcılar Arıkmusa Armutkolu Arpaalan Aşağıgökçe Aşıklı Bahçe Balıklı Bayırköy Bayraklı Beşpınar Beyağaç Beyseki Birebir Celalköy Çaltepe Çardaklı Çavdar Çerçi Çitliksarıca Çukuralan Darıcabaşı Dayılı Derebaşı Doğançam Dursunlu Erikköy Esatlı Göçbeyi Gölbaşı Gülpınar Güneyce Güvenli Güzelce Güzle Hamzalı Herközü Ilışar Kale Karabayır Karacaören Kavaklıdere Kayadibi Kışlacık Konacık Köşe Mahmudiye Maksutalan Merkez Musalı Müslüm Sarıca Pınarlı Sarıca Sarıyayla Topçam Türkköyü Üçyol Yağmurlar Yardere Yavşan Yenimahalle Yeşilce Yeşilçit Yeveli Yukarıgökçe Yuvalı "https://tr.wikipedia.org/w/index.php?title=Topçam,_Mesudiye&oldid=28751270" sayfasından alınmıştır

Bu madde konu hakkında evrensel bir bakış açısı yansıtmamaktadır. Maddeyi geliştirerek ve sorunu tartışma sayfasında tartışarak maddenin evrenselleşmesini sağlayabilirsiniz. (Aralık 2023)Saygı nöbeti, muhafızlardan seçilmiş özel bir birlikle koruma amacıyla tutulan nöbettir. Belli saat arasıyla sırayla tutulur ve nöbetçi bulunmuş olduğu yerde askeri rahat pozisyonuyla silahlı bekler. Yabancı devlet başkanlarına, elçilere ve üst düzey komutanlara selam durur. Bu göreve genelde uzun boylu, fiziği düzgün askerler seçilir Türkiye'de saygı nöbeti tutulan yerler[değiştir | kaynağı değiştir] Cumhurbaşkanlığı Sarayı Anıtkabir Ertuğrul Gazi Türbesi Osman Gazi Türbesi Deniz Kuvvetleri Komutanlığı Kara Kuvvetleri Komutanlığı Hava Kuvvetleri Komutanlığı Jandarma Genel Komutanlığı Genelkurmay Başkanlığı Millî İstihbarat Teşkilatı Saygı nöbeti tutulan bazı yerler[değiştir | kaynağı değiştir] Buckingham Sarayı, İngiltere Beyaz Saray, Amerika Birleşik Devletleri Sintagma Meydanı, Yunanistan Mamayev Kurganı, Rusya Galeri[değiştir | kaynağı değiştir] Anıtkabir'de olan saygı nöbeti Cumhurbaşkanlığı köşkünde bulunan saygı nöbeti Sonsuz Alev başında Stalingrad Muharebesi'nde yaşamını yitirenler için saygı nöbeti tutan askerler. Kaynakça[değiştir | kaynağı değiştir] [1] "ERTUĞRUL GAZİ TÜRBESİ'NDE SAYGI NÖBETİ". www.bilecik.gov.tr. Erişim tarihi: 15 Ocak 2024. Arşivlenmesi gereken bağlantıya sahip kaynak şablonu içeren maddeler (link) Bakanlığı, T. C. Milli Savunma. "Karargâhlarda Görev Yapan Saygı Nöbetçileri Maske Takarak Nöbet Tutuyor MSB | T.C. Millî Savunma Bakanlığı". www.msb.gov.tr. Erişim tarihi: 15 Ocak 2024. Arşivlenmesi gereken bağlantıya sahip kaynak şablonu içeren maddeler (link) "Beştepe'nin Muhafızları Değişti! Yeni Üniformalar İlk Kez Görücüye Çıktı". Haberler. 27 Aralık 2016. Erişim tarihi: 15 Ocak 2024. Arşivlenmesi gereken bağlantıya sahip kaynak şablonu içeren maddeler (link) "Kraliçenin muhafızı nöbet değişimi sırasında yere kapaklandı". CNN TÜRK. 15 Nisan 2015. Erişim tarihi: 15 Ocak 2024. Arşivlenmesi gereken bağlantıya sahip kaynak şablonu içeren maddeler (link) "https://tr.wikipedia.org/w/index.php?title=Saygı_nöbeti&oldid=32199134" sayfasından alınmıştır

Hilâfet DevletiKuruluş1984KurucuCemalettin KaplanMerkezKöln, AlmanyaEski adıİslam Cemaat ve Cemiyetler Birliği · Anadolu Federe İslam Devleti Hilâfet Devleti ya da bilinen diğer adıyla Kaplancılar; Köln, Almanya merkezli Sünni İslamcı bir gruptur. 1984'te, Cemalettin Kaplan tarafından Köln'de, İslam Cemaat ve Cemiyetler Birliği ya da kısaca İslam Cemiyeti adıyla kuruldu. 1992'de Anadolu Federe İslam Devleti, Mart 1994'te ise Hilâfet Devleti adını kullanmaya başladı.[1] Cemalettin Kaplan'ın 1995 yılında ölümüyle birlikte örgütün liderliğini Metin Kaplan üstlendi. 2000'de Almanya'da tutuklanan Kaplan, 2004'te Türkiye'ye iade edilirken örgüt de 2001 yılında Almanya'da yasaklandı.[2] Bazı örgüt üyeleri, Ankara'daki Anıtkabir ile İstanbul'daki Fatih Camii'ne birtakım saldırılar düzenleme girişiminde oldukları gerekçesiyle Türk emniyet birimlerince yapılan harekâtlar sonucu tutuklanmıştı.[3][4] Örgütün Ümmet-i Muhammed adlı haftalık bir gazetesi de yayımlanıyordu.[5] Kaynakça[değiştir | kaynağı değiştir] "Karases tutuklandı". Hürriyet. 26 Mart 1999. 26 Ağustos 2022 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 26 Ağustos 2022.  "Almanya'da "Kaplancılar"a baskın". Deutsche Welle Türkçe. 28 Haziran 2022. 26 Ağustos 2022 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 26 Ağustos 2022.  "Hedef Anıtkabir'di". Milliyet. İstanbul. 2 Kasım 1998. s. 6.  Şuşoğlu, Önder (3 Kasım 1998). "Kaplan için iade girişimi". Milliyet. İstanbul. s. 14.  Yükleyen, Ahmet (2012). Localizing Islam in Europe (İngilizce). Syracuse, New York: Syracuse University Press. s. 239. ISBN 0815650582.  Dış bağlantılar[değiştir | kaynağı değiştir] Leicht, Justus (14 Aralık 2001). "Metin Kaplan und seine Organisation "Kalifatsstaat"" (Almanca). World Socialist Web Site. 26 Ağustos 2022 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 26 Ağustos 2022.  Özkan, Tuncay (6 Temmuz 1999). "Türkiye direkten döndü". Radikal. 6 Ocak 2024 tarihinde kaynağından arşivlendi.  Otorite kontrolü VIAF: 243187585 WorldCat: viaf-243187585 "https://tr.wikipedia.org/w/index.php?title=Hilâfet_Devleti&oldid=31593839" sayfasından alınmıştır

Carol Lowery Delaney (d. 12 Aralık 1940), Amerikalı antropolog, akademisyen ve yazardır. 1962'de Boston Üniversitesinde lisans, 1976'da Harvard Divinity School'da yüksek lisans, 1984'te ise Chicago Üniversitesinde kültürel antropoloji üzerine doktorasını tamamladı. Akademik kariyerinde Harvard Üniversitesi, Stanford Üniversitesi ve Brown Üniversitesinde çalıştı. Eserleri[değiştir | kaynağı değiştir] The Seed and The Soil: Gender and Cosmology in Turkish Village Society (University of California Press, 1991)[1] Naturalizing Power: Essays in Feminist Cultural Analysis (Sylvia Yanagisako ile birlikte editör, Routledge, 1995) Abraham on Trial: The Social Legacy of Biblical Myth (Princeton University Press, 1998) Tohum ve Toprak Turkish translation, of The Seed and the Soil (İletişim Yayınları, 2001) Investigating Culture: An Experiential Introduction to Anthropology (Blackwell Publishers, 2003) Columbus and the Quest for Jerusalem (Free Press/Simon and Schuster, 2011) Kaynakça[değiştir | kaynağı değiştir] "Carol Delaney, The Seed and the Soil: Gender and Cosmology in Turkish Village Society, Comparative Studies on Muslim Societies (Berkeley: University of California Press, 1991). Pp. 373". International Journal of Middle East Studies (İngilizce). 25 (1): 177-179. 1993. doi:10.1017/S0020743800058414.  Otorite kontrolü BIBSYS: 90573269 BNF: cb13603891p (data) GND: 1050474082 ISNI: 0000 0001 0994 3003 LCCN: n90613250 LNB: 000029966 NKC: jx20090324005 NLI: 987007260222005171 NTA: 097251828 SUDOC: 080752969 VIAF: 84449076 WorldCat: lccn-n90613250 "https://tr.wikipedia.org/w/index.php?title=Carol_Delaney&oldid=31236574" sayfasından alınmıştır

Bu maddedeki üslubun, ansiklopedik bir yazıdan beklenen resmî ve ciddi üsluba uygun olmadığı düşünülmektedir. Maddeyi geliştirerek ya da konuyla ilgili tartışmaya katılarak Vikipedi'ye katkıda bulunabilirsiniz. Orkun UçarDoğum1 Haziran 1969 (54 yaşında)Kocaeli, TürkiyeMeslekYazar Orkun Emin Uçar (d. 1 Haziran 1969; Gölcük, Kocaeli), Türk gazeteci, yazar.[1] İstanbul Üniversitesi İletişim Fakültesi’nden mezun oldu. Uzun yıllar gazete ve televizyonlarda çalıştı. 1999 yılında Nostromo Dergisi Bilimkurgu Kısa Öykü Yarışması’nda birincilik ödülü alınca yazarlığa profesyonel olarak devam etmeye karar verdi. 2000 yılında internet üzerinde Xasiork Ölümsüz Öykü Kulübü’nü hayata geçirdi. 2002 yılında Sibel Atasoy’la birlikte Xasiork Ölümsüz Öyküler Yayınevi’ni kurarak Türk bilimkurgu ve fantastik edebiyatının ilk adımlarını atmaya çalıştı. Bu yayınevi 2004 yılının Haziran ayında kapandı. Burak Turna ile birlikte yazdıkları Metal Fırtına adındaki roman Türkiye'de en çok satan kitaplar arasında oldu. Uzun süre Türkiye'nin gündeminden düşmedi. Yazar 2007 yılı başında Ahmet Burak Turan ile birlikte yazdıkları politik gerilimle, gizemciliği birleştiren, aksiyon dolu Zifir adlı roman büyük ses getirdi. 19 Temmuz 2007'de Orkun Uçar'ın 2002 yılında yayınlanan ilk romanı Kızıl Vaiz gözden geçirilmiş ve genişletilmiş olarak Altın Kitaplar Yayınevi'nden çıktı. 20 Eylül 2007'de ise Orkun Uçar'ın Saygın Ersin'le birlikte üç yıllık bir araştırma sonucu yazdığı Derin İmparatorluk adlı kitabı Altın Kitaplar Yayınevi'nden çıktı. 5 Kasım 2007 tarihinde sonuçları açıklanan Türkiye Bilişim Derneği Dergisi 9. Bilimkurgu Öykü Yarışması'na "Rahim" adlı öyküsüyle birincilik kazandı. 21 Şubat 2008'de "Metal Fırtına 4 - Turan" adlı kitabı Altın Kitaplar Yayınevi'nden çıktı. 22 Ağustos 2009'da "Metal Fırtına 2-3-4 Cep boy" adlı kitabı Altın Kitaplar Yayınevi'nden çıktı. Medya kariyeri[değiştir | kaynağı değiştir] Orkun Uçar, 1986 yılından itibaren medya sektöründe çeşitli görevler yer aldı. Hürriyet Gösteri (Fotoğraf asistanı) Hürses (Beyoğlu Adliye, karakol ve hastahane muhabiri) Hafta Sonu (Magazin muhabiri) Güneş Gazetesi (Tv muhabiri) Hürriyet Magazin Servisi (Magazin muhabiri) Anten A (Senaryo yazarı) Fotospor (Spor muhabiri) Gırgır (Öykü yazarı) Son Baskı (Muhabir) Laneth (Underground Heavy metal fanzini - yazar) Mega Metal (Underground Heavy metal artzin - Yazı işleri müdürü) Cumhuriyet Gazetesi (Serbest muhabirlik) TRT 2 (Kamera Arkası ve Üçüncü Zil programları prodüktör yardımcılığı) Show TV (Bir Scarlett Aranıyor Yarışması - Yönetmen yardımcılığı) Red Fm (Radyo Programı-G NOKTASI) TGRT (İstanbul'daki Anadolu - Yönetmen yardımcılığı) Serbest Senaryo yazarlığı Kanal 6 (Top Secret) HBB (Sporazzi - Yönetmenlik) Yeni Günaydın Gazetesi (Çizgi roman yazarlığı) Yeni Yüzyıl (Cafe Pazar eki çizgi roman yazarlığı) RHPOZİTİF (Çizgi roman öykü yazarlığı) Hurafe (Heavy Metal müzik grubu - vokalist) Kanal E (Çeşitli programlarda yönetmenlik) TGRT (Jale'den Sevgilerle-Aktüel yönetmen) TRT (Gece Başlarken-Yönetmen yardımcılığı) atv (Magazin Forever-Yardımcı yönetmenlik) BRT (Yayın yönetmenliği) atv (Magazin Forever yardımcı yönetmenlik- İş Dünyası yönetmenlik) KİSS TV (Yunus'la 3 Maymun Programı yönetmenlik) Yayımlanmış kitapları[değiştir | kaynağı değiştir] Kızıl Vaiz (Xasiork Ölümsüz Öyküler Yayımevi - 2002) Kara Gezgin (Xasiork Ölümsüz Öyküler Yayımevi - 2003) Metal Fırtına (Timaş Yayınları - 2004) Asi / Habis Üçlemesi I (Altın Kitaplar Yayınevi - 2005) Metal Fırtına 2 / Kayıp Naaş (Altın Kitaplar Yayınevi - 2005) Metal Fırtına'yı Kim Yazdı ve Hayal Gücünün Komutanları (Karakutu Yayınları - 2005) Kara Divan / Yeraltının Gizli Tarihi (Karakutu Yayınları - 2006) Metal Fırtına 3 / Kızıl Kurt (Altın Kitaplar Yayınevi - 2006) Zifir (Altın Kitaplar Yayınevi - 2007) Derin İmparatorluk 2007 Kızıl Vaiz (Altın Kitaplar Yayınevi - 2007) Derin İmparatorluk (Saygın Ersin ile) (Altın Kitaplar Yayınevi - 2007) Metal Fırtına 4 / Turan (Altın Kitaplar Yayınevi - 2008) Metal Fırtına 2-3-4 cep boy (Altın Kitaplar Yayınevi - 2009) Sin Sarı İstila (Altın Kitaplar Yayınevi - 2013) Metal Fırtına 5 / Tengri (Umut Altın ile) (Altın Kitaplar Yayınevi - 2015) Kült (Dedalus Kitap - 2019) Absentium-Yazarın Dönüşü(Antares Yayınları - 2020) Kaynakça[değiştir | kaynağı değiştir] Sözlüğü, Türk Edebiyatı İsimler. "Orkun Uçar". teis.yesevi.edu.tr. 25 Aralık 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 29 Ocak 2024.  Dış bağlantılar[değiştir | kaynağı değiştir] Metal Fırtına'nın Yazarı Orkun Uçar'la Söyleşi Türk Edebiyatının Yılmaz İşçisi: Orkun Uçar 29 Nisan 2017 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi. (Bilimkurgu Kulübü) "https://tr.wikipedia.org/w/index.php?title=Orkun_Uçar&oldid=31655579" sayfasından alınmıştır

Burak TurnaDoğum20 Ocak 1975 (49 yaşında)İstanbul, TürkiyeMilliyetTürkEğitimÜniversiteMeslekYazar Burak Turna (20 Ocak 1975, İstanbul) Türk romancı ve araştırmacı.[1] İlk, orta ve lise öğrenimini Yeşilköy, İstanbul'da tamamladı. Daha sonra Girne Amerikan Üniversitesinde İşletme bölümünden mezun oldu. Medya sektöründe, dergi ve kitap çevirmenliği, ekonomi muhabirliği yaptı; sonrasında bankacılık, tekstil gibi çeşitli işlerde çalıştı. 2005 yılında Orkun Uçar ile birlikte yazdıkları Metal Fırtına ve daha sonra tek başına yazdığı Üçüncü Dünya Savaşı adındaki romanları Türkiye'de en çok satan kitaplar arasında oldu. Daha sonra Akşam gazetesinde köşe yazarlığı yaptı. 2013'te Süleyman Operasyonu, 2014'te ise 19. yüzyılda Avustralya ve Yeni Zelanda'da yayınlanmış olan gazete arşivlerindeki haberleri ve çeşitli kaynaklardan bir kısım bilgileri derleyerek roman haline dönüştürdüğü Parvus'un Askerleri 1909 İstanbul Düştü adlı kitabı yazdı. Yine 2014'te araştırma-inceleme alanında Osmanlı'nın Gizlenen İşgali: 1909 adlı kitabı yazdı. 2015'te araştırma-inceleme alanında Çanakkale'nin Gizlenen Gerçeği: 1915 adlı bir kitap yayınladı.[2] Eserleri[değiştir | kaynağı değiştir] Metal Fırtına (2004) Metal Fırtına 2 - Kurtuluş (2005) Üçüncü Dünya Savaşı (2005) Nükleer Darbe (2006) SistemA: Geleceğin Düşüncesi (2005) Metal Fırtına 3 - Karşı Saldırı (2007) Bigeran (2007) Hiper-Kurgu Roman Metal Fırtına 4 - Gizli Güç Metal Fırtına 5 - Karanlık Savaş (2009) Bir Kış Gecesi (2012) Süleyman Operasyonu (2012) 1909 İstanbul Düştü - Parvus'un Askerleri[ölü/kırık bağlantı] (2014) Osmanlı'nın Gizlenen İşgali 1909 (2014) Metal Fırtına 6 - Uyanış (2015) Çanakkale'nin Gizlenen Gerçeği 1915 (2015) Dış bağlantılar[değiştir | kaynağı değiştir] www.twitter.com/burak turna26 Mayıs 2011 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi. Kaynakça[değiştir | kaynağı değiştir] "Burak Turna". 4 Haziran 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 4 Haziran 2021.  "Kitapları". 5 Mayıs 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 4 Haziran 2021.  "https://tr.wikipedia.org/w/index.php?title=Burak_Turna&oldid=31058968" sayfasından alınmıştır

Metal Fırtına YazarOrkun Uçar Burak TurnaTürPolitik kurgu-RomanYayımAralık 2004 (İlk Baskı)YayımcıTimaş YayınlarıISBN975-263-109-6 Metal Fırtına, Orkun Uçar ve Burak Turna tarafından yazılan, Amerika Birleşik Devletleri'nin Türkiye'ye saldırmasını konu alan politik kurgu tarzında 302 sayfalık bir romandır. Kapak tasarımı Kenan Özcan tarafından yapılmıştır. Yayınlandığında Türkiye'de en çok satan kitaplardan biri olmuştur.[1] Bu dönemden sonra her iki yazar da bu seriyi kendileri devam ettirmişlerdir.[2] Devam serileri[değiştir | kaynağı değiştir] Orkun Uçar versiyonu[değiştir | kaynağı değiştir] Kapak Başlık Basım tarihi Yayınevi ISBN Metal Fırtına 2 - Kayıp Naaş 2005 Altın Kitaplar / Antares Yayınları ISBN 9789752105980 Metal Fırtına serisinin devam kitabı. İlk kitabın aksine bu kitabı Orkun Uçar, Burak Turna ile beraber yazmamış, daha sonra da yazarlar seriyi farklı kitaplarla geliştirmişlerdir. İlk kitabın en çok dikkat çeken karakteri, devlete bağlı gizli bir teşkilatta çalışan (Gri Takım) Türk ajanı Gökhan Birdağ'dı. Gökhan Birdağ ülkesini korumak adına bir ölüm makinesi gibi yetiştirilmiştir. İlk kitapta Gökhan, ABD'nin saldıracağını üç ay önce öğrenir, ama devlet içine sızan ajanlar, bilgilerin öncelikli hale gelmesini engeller. Gökhan bunun üzerine, onu yetiştiren Kurt adlı komutanının yardımıyla gizlice ABD'ye girer ve savaşın başlamasını bekler. Savaş başlayınca ABD birliklerinin geri çekilmesi için uyarıda bulunur, ciddiye alınmayınca bombalardan biriyle Washington'u yok eder. İkinci bombayla New York'ta yakalanacakken yaralı kurtulmayı başarır. Alman ajanları onun saklanmasına yardım ederler. İlk kitabın sonunda Gökhan, Türkiye'ye savaş planının arkasındaki işadamı Adrian Lyman'ı kaçırıp intikam alır. Metal Fırtına 2'de Gökhan, ABD'dedir, ama kısa sürede yeni görevi gereği Avrupa'ya dönecektir. Yeni görevi ise Atatürk'ün kayıp naaşını bulmaktır. Metal Fırtına 3 - Kızıl Kurt 2006 Altın Kitaplar / Antares Yayınları ISBN 9789752107519 Metal Fırtına serisinin Orkun Uçar tarafından kaleme alınan üçüncü romanı. Bu kez düşman Rus Mafyası...Orta Asya için ölümcül güç mücadelesi Gökhan merdivende uzaklaşan koşar adım sesleri duydu. Adamlardan biri yukarı çıkıyordu. Artık zaman kaybedemezdi. Belindeki el bombasını hızla çıkarıp pimini çekti. Biraz bekledikten sonra bombayı içeri yuvarladı ve duvara neredeyse yapışık halde odanın diğer ucuna doğru koştu. Bomba hemen patlamış, Gökhan da sarsıntıdan kurtulmak için yere yatmıştı. Yattığı yerden göz açıp kapayıncaya kadar kalktı ve geri, kapıya koştu. Kapıdan çıktığında göz gözü görmüyordu. Dumanlar arasında ancak siluetler şeklinde gördüğü bedenlere neredeyse rastgele ateş etmeye başladı. Birkaç saniye sonra, yerde ilk cesetle beraber üç tanesinin daha yattığını gördü, hiçbiri tanınacak halde değildi. Metal Fırtına 4 - Turan 2008 Altın Kitaplar ISBN 9789752109520 Metal Fırtına serisinin Orkun Uçar'ın yazdığı dördüncü roman. Ekip lideri kolunu diğerlerine uzatıp parmaklarını açtı. Yumruk yaptığı anda ateş başlayacaktı. Diğerleri onu gözlüyordu ama birdenbire liderlerinin kafasının boynundan kayıp yere düştüğünü gördüler, ardından bedeni yana devrildi. Tam önündeki toprak sanki canlanmış ve onun canını almıştı. "Kızıl Şaman Koray çıplak vücudu kurbanlarının kanıyla boyanmış halde ayakta duruyordu. Elindeki kısa kılıçtan hâlâ kan damlıyor-du. Çekik gözlü cansız suratlara baktı. Çin gizli istihbarat servisi GRI’ya bağlı ölüm timiydi bu. Bekliyordu bu saldırıyı. Ama kurdun inine böyle girilemezdi." Binlerce insan geride iz bırakmayan bir katil tarafından yok ediliyor. Dünya korku içinde. Tek umut Gökhan Birdağ liderliğindeki Türk timinde! Kızıl Şaman Koray ne saklıyor? Şaman kehanetlerindeki kıyamet "Kalgançı Çak" geldi mi?! Metal Fırtına 5 - Tengri[3] 2015 Altın Kitaplar ISBN 9789752120518 Metal Fırtına serisinin Orkun Uçar'ın yazdığı son roman. Umut Altın ile birlikte okuru destansı bir maceraya davet ediyor. Gizemli Ela Gözlüler, günümüz Türkiye'sinde Kutadgu Bilig ve Divanü Lûgati’t-Türk'te saklanan kadim sırrın peşindeyken; nükleer savaş sonrası ölümcül tehlikelerle dolu dünyada Gökhan Birdağ ve Kızıl Şaman Koray, canavarlarla mücadele ederek hedeflerine ulaşmak zorundadır. Bu kutsal görevde Ela Gözlülerin, Gökhan ve Kızıl Şaman'ın tek düşmanı insanlar değildir… Metal Fırtına 5 – Tengri seriye yakışır görkemli ve epik bir finalde, kahramanlarımız Gökhan ve Kızıl Şaman Koray'ı okurla son kez buluşturuyor! Türk tarihinin en eski eserleri, kayıp zamana ait hangi sırrın koruyucusu? Koray, “Sonsuz göğün altında dört rüzgâr gibi özgür olalım,” diye mırıldanarak üzerindeki koruyucu giysiyi çıkartmaya başladı. Bu sırada ilk radyasyon ölçümünü yapmakla meşgul olan Gökhan, ne yaptığını görünce şaşkınlıkla ona baktı. “Delirdin mi sen?” diye bağırdı. Koray gülümsedi, “Buna ihtiyacımız yok,” dedi. “Tüm yolculuğu bunun içinde geçiremem.” “Radyasyon…” “Biz tek kullanımlık kahramanlarız. Başarır ya da ölürüz.” Burak Turna versiyonu[değiştir | kaynağı değiştir] Kapak Başlık Basım tarihi Yayınevi ISBN Metal Fırtına 2 - Kurtuluş 2005 Timaş Yayınları / Epsilon Yayınevi / Profil Kitap ISBN 9789759964856 Metal Fırtına serisinin devam kitabı. İlk kitabın aksine bu kitabı Burak Turna, Orkun Uçar ile beraber yazmamış, daha sonra da yazarlar seriyi farklı kitaplarla geliştirmişlerdir. ABD’nin Türkiye’yi işgal girişimi üzerine diplomatik müzakerelerde bulunmak amacıyla Vaşington, DC’a hareket eden Abdullah Gül ve ekibi enterne edilmişti. Ekibin başına neler geldi, Dışişleri Heyeti ile ilgili planlar neydi? Planların arkasında kim vardı ve bağlantıları nerelere kadar uzanıyordu? Vaşington, DC’da patlayan bomba neleri değiştirdi? Vaşington’da patlayan atom bombasının sistemi zora sokması ve Türkiye işgalinin çıkmaza girmesi sonucu Başkan Bush görevden çekilmek zorunda kalmıştı. Yeni ABD hükümeti kimlerden oluşuyor, neyi hedefliyor? Türkiye hızla toparlanırken ateş bu sefer nerelere sıçrıyor? Amerikan yönetimine el koyan gizli bir grup, kimsenin beklemediği bir anda tekrar harekete geçerken yeni hedef neresi? Türk, Amerikan ve Rus politikacılar zamana karşı yarışıyor. Gri Takımın içinde köstebek mi var? Ortadoğu’ya nihai barışı getirmek isteyen Türkiye bunu başarabilecek mi? Metal Fırtına 3 - Karşı Saldırı 2007 Epsilon Yayınevi / Profil Kitap ISBN 9789759960582 Metal Fırtına serisinin Burak Turna tarafından yazılan üçüncü kitabı. Kötülük baronu, bütün operasyonlarda kendisini engellediğini düşündüğü Gri Takım’dan kurtulmak için bir plan geliştirir. Afrika’nın Atlas Okyanusu’na açılan Gambiya isimli küçük ülkesinde pek az kişinin bildiği bir Türk eğitim birliği vardır. Kötülük baronu, bu birliğin subaylarını kaçırttırır ve Türk Özel kuvvetlerinin onları kurtarması için girişim başlatmasını sağlar. İlk amacı bu özel birliği pusuya düşürmektir. Ancak esas amacı bu komployu Gri Takım’ın öğrenip engellemeye çalışmasını sağlamak ve Gri Takım'ı, savaş alanına geldiğinde yok etmektir. Peki Gri Takım, bu büyük tuzaktan kurtulup karşı saldırıya geçebilecek mi? Kurt, bu ölümcül mücadeleden sağ kurtulabilecek mi? Mert ve Gökhan’ın ilişkileri nasıl bir şekil alacak? Metal Fırtına 4 - Gizli Güç 2009 Profil Kitap ISBN 9789759962005 Metal Fırtına serisinin Burak Turna tarafından yazılan dördüncü kitabı. Burak Turna'nın 'Metal Fırtına' serisi dördüncü kitap ile devam ediyor. Son kitapta tuzağa düşürülen Gri Takım’ın hangi üyeleri kurtuldu? Dünyayı diz çöktürmeye yeminli Elan Rahu Gri Takım’ı ortadan kaldırabilecek mi? Gizli Silahlar kınlarından çıkıyor mu? Türkiye’nin Gizli Gücü harekete geçecek mi? “Metal Fırtına” kahramanları Gökhan ve Mert ne yapacak? Metal Fırtına 5 - Karanlık Savaş 2009 Profil Kitap ISBN 9789759962371 Metal Fırtına serisinin Burak Turna tarafından yazılan 5. kitabıdır. Gri Takım, dünyanın çeşitli yerlerinden ajanlarını bir araya getiriyor ve kötülüğün kalesine doğru yola çıkıyor… Süper Güçlerin casusluk örgütleri ve özel kuvvet birimleri, onların bu yolculuğuna engel ya da yardımcı olmak için, kıyasıya bir mücadelenin içine giriyorlar… Tarihin karanlık dehlizlerinden çıkan, ruhani güçlerin birbirleri ile savaşı, Gri Takım’ı dönülmez noktaya sürüklüyor… Metal Fırtına 6 - Uyanış 2015 Robot Yayıncılık / Profil Kitap ISBN 9789759968526 Metal Fırtına serisinin Burak Turna tarafından yazılan 6. kitabıdır. Gökhan ve Mert , Gerçekliğin paramparça olduğu bir dünyaya gözlerin açıyor. Kimliklerin birbirine karıştığı , akıl oyunlarının ölümcül stratejilere dönüştüğü bir dünyada , Türklerin Anadolu’daki varlığına kast edecek korkunç bir sırra ulaşmak ne kadar kolay olabilir. Bildiğimiz politik oyuncuların yerini gerçek oyunculara bıraktığı hızlı bir aksiyon , derin sorgulamaların da kapısını aralıyor. Ölümcül Sırra ulaşması gereken sadece Gökhan ve Mert mi ? Bu sırrı kim kim neden Gizledi ? Zihnimizin kalıplarını parçalamadan o sırra ulaşabilecek miyiz ? Cevaplara ulaşmak için ilk gereken şey ; UYANIŞ… Metal Fırtına 7 - Ateş Kapanı 2016 Profil Kitap ISBN 9789759968533 Metal Fırtına serisinin Burak Turna tarafından yazılan 7. kitabıdır. Metal Fırtına serisinde büyük bir dönüm noktası… Gökhan ve Mert, o güne kadar adını bilmedikleri düşmanlarının elinde can mı verecekler? Gerçek düşman kim? Metal Fırtına'nın gerçek kahramanları yoksa şimdiye kadar bizim de adını bilmediğimiz başkaları mı? Eğer sıradan bir insan olarak kendinizi kaosun içinde bulsaydınız neye dönüşürdünüz? Bir anda canavara dönüşmüş insanların arasında kalsaydınız? Ya, kendinizi insan zihninin zorlanmaya başlayacağı bir kurgunun ortasında bulsaydınız…? Metal Fırtına 8 - Hakikat Muhafızları 2017 Profil Kitap ISBN 9786057525413 Metal Fırtına serisinin Burak Turna tarafından yazılan 8. kitabıdır. Metal Fırtına 7'de herkesin peşinden koştuğu sır gerçeğe dönüşmeye başlarken, düşman güçlerin tahmin edemediği faktör neydi? Bir toplumun birbiri ile tüm iletişimi kesildiğinde onları hâlâ birbirine bağlayacak olan sırrı kimse bilmiyordu. Ancak nihai darbe sonrasında ortaya çıkan tepki hiçbir insanın aklına getiremeyeceği türdendi. Ve savaşın sisi arasında, hakikati bir bal arısı gibi taşıyan, kitlelerin zihinlerinde tahmin edilemez güçleri harekete geçiren gölge savaşçılar... Onların silahları, bilgileri, mermileri bilinçleriydi... General Massimo, Türkiye üzerinde gerçekleştirdiği operasyonun dış dünyaya ve tarihe sızmaması için büyük çaba gösteriyor ama olaylar kontrolünden çıkıyordu... Düşman uzun süredir ilk kez soğuk terler dökmeye başlamıştı... Metal Fırtına üçlemesi[değiştir | kaynağı değiştir] Sinema ve televizyon hakları 2005 yılında Özen Film tarafından satın alınmıştır.[1] Kaynakça[değiştir | kaynağı değiştir] a b "Arşivlenmiş kopya". 15 Ağustos 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 14 Ağustos 2018.  "Arşivlenmiş kopya". 30 Ekim 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 14 Ağustos 2018.  "Arşivlenmiş kopya". 22 Nisan 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 24 Temmuz 2016.  Dış bağlantılar[değiştir | kaynağı değiştir] Orkun Uçar 29 Ağustos 2019 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi. Burak Turna 25 Mayıs 2017 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi. Politik roman ile ilgili bu madde taslak seviyesindedir. Madde içeriğini genişleterek Vikipedi'ye katkı sağlayabilirsiniz. "https://tr.wikipedia.org/w/index.php?title=Metal_Fırtına&oldid=32037931" sayfasından alınmıştır

Nurettin İğciDoğum7 Ağustos 1959 (64 yaşında)İstanbul, TürkiyeMilliyetTürkMeslekGazeteci · yazar · senarist Nurettin İğci (d. 7 Ağustos 1959, İstanbul), Türk gazeteci, yazar, şair ve senaristtir. Hayatı[değiştir | kaynağı değiştir] 7 Ağustos 1959'da İstanbul'da doğdu. 1970'te Yedikule Lisesi, 1980'de ise Gazetecilik ve Halkla İlişkiler Yüksek Okulunu bitirdi. 1982'de, Yurt Haberleri Servisinde çalışmaya başladığı Milliyet'te 1993'te idari işler sorumlusu pozisyonuna getirildi. Türkiye Gazeteciler Cemiyetinin yayın organı Bizim Gazete'de köşe yazarlığı yaptı. 1990'da, ilk hikâye kitabı Hastir Lan Köyü yayımlandı.[1][2] Eserleri[değiştir | kaynağı değiştir] Hikâye kitabı Hastir Lan Köyü (1990) Entellere Dantel (1992) Ders Arası Kikiri 2 / Bıcırık İle Makara Kukara (1998) Laf Ola Beri Gelmeye (1998) Zor Günler (1999) Güzeldi O Günler (2000) Ders Arası Kikiri 5 / Bıcırık Hayvanlar Aleminde (2001) Bıcırık'tan Kikirdek Öyküler (2002) Ders Arası Kikiri 8 / Bıcırık İle Cimcimik Çizgi Dünyasında (2003) Ders Arası Kikiri 3/Bıcırık İle Kikir Kikir (2005) Bay Buş Beyaz Saray'da Kara Sakallı (2006) Kanatsız Kuşlar (2008) Ümit Zoru Yener (2008) Yıldız Yağmuru (2008) Bıcırık Anıtkabir'de (2008) Bıcırık Âşık (2008) Ders Arası Kikiri 4 / Bıcırık Depreme Hazır (2010) Bıcırık Başbakan (2010) Yaşamın İçinden Öyküler (2014) Bıcırık Barış Güvercini Mektuplar (2018) Mizah Töyle Batalım Alidan (1992) Ders Arası Kikiri Fıkralar-1 (1998) Eşeğinden Nasrettin Hoca Fıkraları (2005) Kulağıma Takılanlar (2005) Gözüme Takılanlar (2005) Uyy! Fıkra Gibi Daa! (2005) Bıcırık ile Makara Kukara Fıkralar (2) (2008) Hiciv Fincanı Taştan Oyarlar-Taşlamalar (1995) Kör Gözüne Parmağım (1995) Oyun Ozan'ın Düşü (1998) Kosova Cehennemi'ndeki Çiçek (2000) Masal Masalımsı Dünya (2000) Şirin Hayvanlar (2005) Mor Eşek Gökyüzünde (2013) Mor Eşek Parkta (2013) Mor Eşek ve Barış Manço (2013) Mor Eşek Hayvanat Bahçesinde (2013) Mor Eşek ve Kardan Adam (2013) Gezi İstanbul Kazan Ozan Kepçe (2001) Dile Gelen İstanbul - Dile Gelen Anadolu (2004) Bıcırık ile İstanbul Turu 1 (2012) Bıcırık ile İstanbul Turu 2 (2013) Araştırma Medyatik Temel (2002) Ah Dilim (2008) Grafik roman Bıcırık ile Cimcimik Çizgi Dünyasında (2003) Bıcırık ile Cimcimik'in Çizgili Yolculuğu (2003) Bıcırık Haber Avcısı (2003) Bulmaca Bıcırık'tan Bulmacalar (2012) Bıcırık ile Cimcimik'ten Bilmece Öğrenmece-1 (2012) Bıcırık ile Cimcimik'ten Bilmece Öğrenmece-2 (2012) İnceleme Dilin Kemiği (2003) AB Yolunda Canım Türkiyem (2007) Şiir Gülümseten Aşk Şiirleri (2006) Bıcırık Hayvanlar Aleminde 1 (2011) Bıcırık Hayvanlar Aleminde 2 (2011) Kalbimdeki Yara Bandı (2013) Makale Bıcırık Hayvanları Anlatıyor (2017) Kaynakça[değiştir | kaynağı değiştir] Işık, İhsan, (Ed.) (2001). "İğci, Nurettin". Türkiye Yazarlar Ansiklopedisi. Uyum Ajans. s. 481. ISBN 9759331004. 4 Ağustos 2022 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 4 Ağustos 2022.  Aktaş, Elif. "Nurettin İğci". Türk Edebiyat İsimleri Sözlüğü. 23 Ekim 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 4 Ağustos 2022.  Dış bağlantılar[değiştir | kaynağı değiştir] IMDb'de Nurettin İğci SinemaTürk'te Nurettin İğci "https://tr.wikipedia.org/w/index.php?title=Nurettin_İğci&oldid=30690571" sayfasından alınmıştır

Konak MeydanıKonak Meydanı (2011)Genel bilgilerTürŞehir meydanıKonumKonakŞehirİzmirÜlkeTürkiyeKoordinatlar38°25′08″K 27°07′43″D / 38.41889°K 27.12861°D / 38.41889; 27.12861Sahipİzmir Büyükşehir Belediyesi Konak Meydanı, resmî adıyla Atatürk Meydanı,[1] İzmir'in Konak ilçesinde yer alan, şehrin Cumhuriyet Meydanı ve Gündoğdu Meydanı'yla birlikte en önemli meydanlarından biridir. İzmir Saat Kulesi, Konak Yalı Camii, Hükûmet Konağı, İlk Kurşun Anıtı, İzmir Büyükşehir Belediyesi Binası bu meydanda yer alır.[2] Ayrıca bakınız[değiştir | kaynağı değiştir] Sarıkışla Kaynakça[değiştir | kaynağı değiştir] "Arşivlenmiş kopya". 30 Temmuz 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 19 Ekim 2019.  http://egemimarlik.org/79/4.pdf[ölü/kırık bağlantı] gtdİzmirTarih Smirni İzmir Haçlı Seferi İzmir Kuşatması İzmir bayrağı İzmir'in İşgali İzmir'in Kurtuluşu 1922 İzmir Yangını Coğrafya İlçeler Yerleşim yerleri İzmir Körfezi Yamanlar Dağı Gediz Nehri Bakırçay Adalar Garip Adası Hekim Adası Uzunada Büyükada Karantina Adası Metelik Adası Pırnarlı Ada Yassıca Ada Urla Yarımadası Ekonomi Alışveriş merkezleri Aliağa Limanı Batı Anadolu Serbest Bölgesi Çamaltı Tuzlası Çeşme Limanı Ege Serbest Bölgesi Fuar İzmir İzdemir Termik Santrali İzmir Limanı İzmir Serbest Bölgesi İzmir Ticaret Borsası İzmir Ticaret Odası Menemen Serbest Bölgesi STAR Rafineri TÜPRAŞ İzmir Rafinerisi Kültür Halk Oyunları Müzeler Ahmet Piriştina Kent Arşivi ve Müzesi Arkas Sanat Merkezi Avrasya Anı Evi Bergama Müzesi Çakırağa Konağı Çandarlı Kalesi Çeşme Kalesi Efes Müzesi Ege Üniversitesi Etnografya Müzesi İzmir Arkeoloji Müzesi İzmir Atatürk Müzesi İzmir Etnografya Müzesi İzmir Kadın Müzesi İzmir Müze Gemiler İzmir Resim Heykel Müzesi ve Galerisi İzmir Tarih ve Sanat Müzesi Key Museum Latife Hanım Köşkü Anı Evi Ödemiş Yıldız Kent Arşivi ve Müzesi Uşakizade Köşkü Ümran Baradan Oyun ve Oyuncak Müzesi Zübeyde Hanım Eğitim ve Müze Gemisi Arkeoloji Allianoi Altın Tepe Höyüğü Araptepe Höyüğü Arvalya Höyük Atarneus Ayasuluk Tepesi Bakla Tepe Höyüğü Belevi Anıt Mezarı Celsus Kütüphanesi Çukuriçi Höyüğü Dedecik-Heybelitepe Höyüğü Efes Erithrai Foça Kalesi Helvacı Höyücek Höyüğü İzmir Agorası Kadifekale Klazomenai Kordoleon Kyme Larissa Leukai Limantepe Meryem Ana Evi Meryem Kilisesi Metropolis Myrina Nemrut Höyük Panaztepe Sığacık Kalesi Ulucak Höyüğü Yeşilova Höyüğü Turistik yerler Parklar Kemeraltı Konak Pier Kordon Kültürpark Tarihî Asansör İnciraltı Mimar Kemalettin Moda Merkezi Anıtlar Atatürk, Annesi ve Kadın Hakları Anıtı Atatürk Maskı Cumhuriyet Ağacı İlk Kurşun Anıtı İnsan Hakları Anıtı İzmir Atatürk Anıtı Şehit Kubilay Anıtı Spor Alsancak Mustafa Denizli Stadyumu Buz Sporları Salonu Gürsel Aksel Stadyumu İzmir Atatürk Stadyumu İzmir Atatürk Spor Salonu İzmir Halkapınar Spor Salonu Mustafa Kemal Atatürk Karşıyaka Spor Salonu Şirinyer Hipodromu Tire Gazi Mustafa Kemal Atatürk Stadyumu İzmir Park Yarış Pisti Yönetim Valiler Belediye başkanları İzmir Büyükşehir Belediyesi Eğitim Üniversiteler AltyapıUlaşım Toplu taşımacılık Adnan Menderes Havalimanı İZair İskeleler ESHOT İZBAN İzmir Metrosu İzmir Tramvayı İZDENİZ Alsancak Garı Basmane Garı İzmir Şehirlerarası Otobüs Terminali Balçova Teleferiği Akropolis Teleferik İl yolları Bisim İzmirim Kart İZTAŞIT Meydanlar 15 Temmuz Demokrasi Şehitleri Meydanı Anayasa Meydanı Cumhuriyet Meydanı Gündoğdu Meydanı Konak Meydanı Askeriye Alaybey Tersanesi Çiğli Hava Üssü Ege Ordusu Foça Deniz Üssü Gaziemir Hava Üssü Kaklıç Hava Üssü Müttefik Kara Komutanlığı Commons · Kategori · Vikiproje Wikimedia Commons'ta Konak Square ile ilgili çoklu ortam belgeleri bulunur İzmir ile ilgili bu madde taslak seviyesindedir. Madde içeriğini genişleterek Vikipedi'ye katkı sağlayabilirsiniz. "https://tr.wikipedia.org/w/index.php?title=Konak_Meydanı&oldid=32443674" sayfasından alınmıştır

Journal of the Society of Architectural HistoriansDisiplinMimarlık tarihiDilİngilizceEditörlerKeith EggenerYayım detaylarıEski adıJournal of the American Society of Architectural HistoriansTarihi1941-günümüzYayımcıMimarlık Tarihçileri Topluluğu adına University of California Press (Amerika Birleşik Devletleri)Sıklık4Standart kısaltmalarISO 4 (alt) · Bluebook (alt1 · alt2)NLM (alt) · MathSciNet (alt )ISO 4J. Soc. Archit. Hist.DizinlemeCODEN · JSTOR (alt) · LCCN (alt)MIAR · NLM (alt) · ScopusISSN0037-9808 (basılı)2150-5926 (internet)JSTORjsociarchhistBağlantılar Dergi anasayfası Journal of the Society of Architectural Historians, Mimarlık Tarihçileri Topluluğu adına University of California Press tarafından yılda dört kere yayımlanan ve mimarlık tarihiyle ilgili içerik barındıran akademik bir dergidir. 1941'de Journal of the American Society of Architectural Historians adıyla yayın hayatına başlayan derginin kurucu editörü Turpin Bannister'dır.[1] Kaynakça[değiştir | kaynağı değiştir] Howland, Richard H. (Aralık 1982). "In Memoriam Turpin Chambers Bannister 1904-1982". Journal of the Society of Architectural Historians (İngilizce). 41 (4): 279-280. doi:10.2307/989799. JSTOR 989799.  Dış bağlantılar[değiştir | kaynağı değiştir] Resmî site "https://tr.wikipedia.org/w/index.php?title=Journal_of_the_Society_of_Architectural_Historians&oldid=28235006" sayfasından alınmıştır

Enis Kortan (d. 1932, Vidin), Türk mimar ve akademisyendir. 1932 yılında Bulgaristan’ın Vidin şehrinde doğan Enis Kortan orta eğitimini Ankara’da Maarif Koleji ve İstanbul’daki Atatürk Taksim Lisesi’nde tamamladı. İstanbul Teknik Üniversitesi’nden ise mimar olarak mezun oldu. 1957 yılında ABD’ye gitti ve orada birçok farklı mimar ile çalıştı. 1964 yılında Türkiye’ye döndükten sonra Orta Doğu Teknik Üniversitesi’nde öğretim görevlisi oldu. Aynı üniversiteden 1973 yılında doçentlik, 1978 yılında ise profesörlük unvanını aldı. 1999 yılında emekli oldu. Halen serbest mimar olarak mesleğini sürdürmektedir.[1] Birçok kitabına, yazılarına ve araştırmalarına ek olarak; bazı tasarımları da inşa edilmiştir. Bunların arasından en önemlilerinden birisi Avyerinos Andonyadis, Nişan Yaubyan ve Harutyun Vapurciyan'dan oluşan proje grubu ile tasarladığı ve Türkiye mimarlık tarihinde oldukça önemli bir yere sahip olan Sakarya Hükümet Konağı’dır.[2] Nişan Yaubyan, Avyerinos Andonyadis ve Harutyun Vaporciyan ile ortak bir mimarlık bürosunda 1935 ile 1957 yılları arasında çalışmıştır.[3] Basılı yayınlarından seçmeler[değiştir | kaynağı değiştir] Mimarlık Antolojisi 1950'ler Kuşağı, Enis Kortan, Yapı Endüstri Merkezi Yayınları Kelepir Kitaplar, İstanbul, 2007 Kaybolan İstanbul'um: Bir Mimarın Anıları, Enis Kortan, Boyut Kitapları, 2006 Le Corbusier Gözüyle Türk Mimarlık ve Şehirciliği, Enis Kortan, Yeni İnci Matbaacılık, 1983 Türkiye'de Mimarlik Hareketleri ve Eleştirisi (1950-1970), Enis Kortan, Mars Matbaası, 1971 Kaynakça[değiştir | kaynağı değiştir] "Prof. Dr. Enis Kortan". Yunus Aran Birlikteliği. 6 Haziran 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 10 Temmuz 2011.  "Türkiye'de Mimari Proje Yarışmaları 1930-2000: Bir Değerlendirme, Yasemin Sayar". Mimarlık Dergisi, Sayı 320. 19 Aralık 2015 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 10 Temmuz 2011.  "Fidüsyer: Bir Kolektif Düşünme Pratiği" (PDF). Elâ Kaçel, Cornell Üniversitesi. Erişim tarihi: 10 Temmuz 2011. [ölü/kırık bağlantı] "https://tr.wikipedia.org/w/index.php?title=Enis_Kortan&oldid=31409086" sayfasından alınmıştır

Kitap kaynaklarını araISBN: Ara Bu sayfa, Uluslararası Standart Kitap Numarasına (ISBN) göre kitap arayabileceğiniz kütüphanelerin ve diğer kitap kaynaklarının kataloglarına bağlanır. Bu sayfaya herhangi bir Vikipedi sayfasındaki bir ISBN bağlantısını tıklayarak geldiyseniz, aşağıdaki ara bağlantılarına giderek söz konusu kitap için tüm alakalı arama bağlantılarına ulaşabilirsiniz. Arama yaparken ISBN numarasındaki boşluklar ve çizgiler önemsizdir. ISBN, bir kitabın belirli bir basımını tanımlar. Bu nedenle aynı kitabın farklı baskıları var ise farklı ISBN numarası olabilir. Aranacak ISBN numarası: 9944898880 Veritabanları Google Kitaplar ara Goodreads ara 1000Kitap ara KIBO Elektronik Yayın Kataloğu ara Türkiye'deki kütüphaneler Tübitak Ulusal Toplu Katalog ara Bilgi Üniversitesi Kütüphanesi ara Bilkent Üniversitesi Kütüphanesi ara Boğaziçi Üniversitesi Kütüphanesi ara Ege Üniversitesi Merkez Kütüphanesi ara Gazi Üniversitesi Kütüphanesi ara Hacettepe Üniversitesi Kütüphanesi ara İTÜ Kütüphane hizmetleri ara İzmir Yüksek Teknoloji Enstitüsü Kütüphanesi ara Koç Üniversitesi Suna Kıraç Kütüphanesi ara ODTÜ Kütüphanesi ara Sabancı Üniversitesi Bilgi Merkezi ara Türkiye dışı kütüphaneler Türkiye dışındaki kütüphanelerin kataloglarını taramak için İngilizce Wikipedia'ye bakınız. Vikipedi Kütüphanesi Ortaklar Kaynaklar Açık kaynaklar Bibliyografyalar Kaynak istekleri Kullanıcı arşivleri "https://tr.wikipedia.org/wiki/Özel:KitapKaynakları/9944898880" sayfasından alınmıştır

Kitap kaynaklarını araISBN: Ara Bu sayfa, Uluslararası Standart Kitap Numarasına (ISBN) göre kitap arayabileceğiniz kütüphanelerin ve diğer kitap kaynaklarının kataloglarına bağlanır. Bu sayfaya herhangi bir Vikipedi sayfasındaki bir ISBN bağlantısını tıklayarak geldiyseniz, aşağıdaki ara bağlantılarına giderek söz konusu kitap için tüm alakalı arama bağlantılarına ulaşabilirsiniz. Arama yaparken ISBN numarasındaki boşluklar ve çizgiler önemsizdir. ISBN, bir kitabın belirli bir basımını tanımlar. Bu nedenle aynı kitabın farklı baskıları var ise farklı ISBN numarası olabilir. Aranacak ISBN numarası: 9757722146 Veritabanları Google Kitaplar ara Goodreads ara 1000Kitap ara KIBO Elektronik Yayın Kataloğu ara Türkiye'deki kütüphaneler Tübitak Ulusal Toplu Katalog ara Bilgi Üniversitesi Kütüphanesi ara Bilkent Üniversitesi Kütüphanesi ara Boğaziçi Üniversitesi Kütüphanesi ara Ege Üniversitesi Merkez Kütüphanesi ara Gazi Üniversitesi Kütüphanesi ara Hacettepe Üniversitesi Kütüphanesi ara İTÜ Kütüphane hizmetleri ara İzmir Yüksek Teknoloji Enstitüsü Kütüphanesi ara Koç Üniversitesi Suna Kıraç Kütüphanesi ara ODTÜ Kütüphanesi ara Sabancı Üniversitesi Bilgi Merkezi ara Türkiye dışı kütüphaneler Türkiye dışındaki kütüphanelerin kataloglarını taramak için İngilizce Wikipedia'ye bakınız. Vikipedi Kütüphanesi Ortaklar Kaynaklar Açık kaynaklar Bibliyografyalar Kaynak istekleri Kullanıcı arşivleri "https://tr.wikipedia.org/wiki/Özel:KitapKaynakları/9757722146" sayfasından alınmıştır

Kitap kaynaklarını araISBN: Ara Bu sayfa, Uluslararası Standart Kitap Numarasına (ISBN) göre kitap arayabileceğiniz kütüphanelerin ve diğer kitap kaynaklarının kataloglarına bağlanır. Bu sayfaya herhangi bir Vikipedi sayfasındaki bir ISBN bağlantısını tıklayarak geldiyseniz, aşağıdaki ara bağlantılarına giderek söz konusu kitap için tüm alakalı arama bağlantılarına ulaşabilirsiniz. Arama yaparken ISBN numarasındaki boşluklar ve çizgiler önemsizdir. ISBN, bir kitabın belirli bir basımını tanımlar. Bu nedenle aynı kitabın farklı baskıları var ise farklı ISBN numarası olabilir. Aranacak ISBN numarası: 9789751712462 Veritabanları Google Kitaplar ara Goodreads ara 1000Kitap ara KIBO Elektronik Yayın Kataloğu ara Türkiye'deki kütüphaneler Tübitak Ulusal Toplu Katalog ara Bilgi Üniversitesi Kütüphanesi ara Bilkent Üniversitesi Kütüphanesi ara Boğaziçi Üniversitesi Kütüphanesi ara Ege Üniversitesi Merkez Kütüphanesi ara Gazi Üniversitesi Kütüphanesi ara Hacettepe Üniversitesi Kütüphanesi ara İTÜ Kütüphane hizmetleri ara İzmir Yüksek Teknoloji Enstitüsü Kütüphanesi ara Koç Üniversitesi Suna Kıraç Kütüphanesi ara ODTÜ Kütüphanesi ara Sabancı Üniversitesi Bilgi Merkezi ara Türkiye dışı kütüphaneler Türkiye dışındaki kütüphanelerin kataloglarını taramak için İngilizce Wikipedia'ye bakınız. Vikipedi Kütüphanesi Ortaklar Kaynaklar Açık kaynaklar Bibliyografyalar Kaynak istekleri Kullanıcı arşivleri "https://tr.wikipedia.org/wiki/Özel:KitapKaynakları/9789751712462" sayfasından alınmıştır

Kitap kaynaklarını araISBN: Ara Bu sayfa, Uluslararası Standart Kitap Numarasına (ISBN) göre kitap arayabileceğiniz kütüphanelerin ve diğer kitap kaynaklarının kataloglarına bağlanır. Bu sayfaya herhangi bir Vikipedi sayfasındaki bir ISBN bağlantısını tıklayarak geldiyseniz, aşağıdaki ara bağlantılarına giderek söz konusu kitap için tüm alakalı arama bağlantılarına ulaşabilirsiniz. Arama yaparken ISBN numarasındaki boşluklar ve çizgiler önemsizdir. ISBN, bir kitabın belirli bir basımını tanımlar. Bu nedenle aynı kitabın farklı baskıları var ise farklı ISBN numarası olabilir. Aranacak ISBN numarası: 975723527X Veritabanları Google Kitaplar ara Goodreads ara 1000Kitap ara KIBO Elektronik Yayın Kataloğu ara Türkiye'deki kütüphaneler Tübitak Ulusal Toplu Katalog ara Bilgi Üniversitesi Kütüphanesi ara Bilkent Üniversitesi Kütüphanesi ara Boğaziçi Üniversitesi Kütüphanesi ara Ege Üniversitesi Merkez Kütüphanesi ara Gazi Üniversitesi Kütüphanesi ara Hacettepe Üniversitesi Kütüphanesi ara İTÜ Kütüphane hizmetleri ara İzmir Yüksek Teknoloji Enstitüsü Kütüphanesi ara Koç Üniversitesi Suna Kıraç Kütüphanesi ara ODTÜ Kütüphanesi ara Sabancı Üniversitesi Bilgi Merkezi ara Türkiye dışı kütüphaneler Türkiye dışındaki kütüphanelerin kataloglarını taramak için İngilizce Wikipedia'ye bakınız. Vikipedi Kütüphanesi Ortaklar Kaynaklar Açık kaynaklar Bibliyografyalar Kaynak istekleri Kullanıcı arşivleri "https://tr.wikipedia.org/wiki/Özel:KitapKaynakları/975723527X" sayfasından alınmıştır

Necdet Evliyagil (1927, İstanbul - 2 Nisan 1992), Türk şair, siyasetçi ve yazardır. İlk şiirleri lise öğrencisiyken 1945 yılında yayımlandı. İstanbul Erkek Lisesi'ni ve İstanbul Üniversitesi Edebiyat Fakültesi'ni bitirdi. Bütün şiirlerini içeren "İstanbul Düşü" ile şiirde 10, genelde 35 kitap veren Necdet Evliyagil, genç yaşta gazeteciliğe başladı. Üniversite öğrenimi boyunca ve daha sonra Cumhuriyet'te çalıştı. Kısa sürede ülke düzeyinde bilinen bir isim haline geldi. Cumhuriyet Gazetesi başta olmak üzere dönemin başlıca gazetelerinde yıllarca ön planda görevler yaptı. Atak ve girgin bir gazeteci olarak tanındı. Yedek Subaylığını İstanbul Temsil Bürosunda yaptı. 1951 yılında ağabeyi Şevket Evliyagil ile birlikte AJANS-TÜRK Gazetecilik ve Matbaacılık Sanayi şirketini kurdu. TBMM Ankara Milletvekilliği yaptı. Avrupa konseyi Üyeliği görevinde bulundu. NATO/ATA kurucularındandır. 1967-1972 yılları arasında beş yıl süreyle Türkiye Turizm Merkezi Genel Sekreterliğini yaptı. 1967 yılında Basın Şeref Kartı sahibi oldu. Radyo döneminde (1950-1960) Behçet Kemal Çağlar ile on yıl İstanbul radyosunda "Şiir Saatleri" ve "Şiir Sohbetleri" programlarını sundu. 10 ciltlik şiirli takvim antolojisini gerçekleştirdi. Ülkede yalnız TRT televizyonlarının yayın yaptığı 1978 - 1992 yıllarında 14 yıl süreyle "Şiir Dünyası" programını hazırladı ve sundu. Türkiye'yi 1982 yılında Yugoslavya’nın Sturga kentinde düzenlenen "Uluslararası Büyük Sanat Şöleni"nde temsil etti. Bazı şiirleri Devlet Sanatçısı Necil Kazım Akses tarafından bestelendi. Bunların içinde en görkemlisi İstanbul Atatürk Kültür Merkezi'nde 228 kişilik Devlet Korosu ile seslendirilen "Atatürk Senfonisi"dir. Dünya Çocuk yılında yayınlanan "Çocukların Görkemli Düşü ve Acı Gülüşü" yapıtı değişik bir uygulamayla Muhsin Ertuğrul Tiyatrosu'nda sahnelendi. Necdet Evliyagil, 2 Nisan 1992 günü öldü. Dış bağlantılar[değiştir | kaynağı değiştir] necdetevliyagil.com 11 Mayıs 2019 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi. "https://tr.wikipedia.org/w/index.php?title=Necdet_Evliyagil&oldid=31103622" sayfasından alınmıştır

Kitap kaynaklarını araISBN: Ara Bu sayfa, Uluslararası Standart Kitap Numarasına (ISBN) göre kitap arayabileceğiniz kütüphanelerin ve diğer kitap kaynaklarının kataloglarına bağlanır. Bu sayfaya herhangi bir Vikipedi sayfasındaki bir ISBN bağlantısını tıklayarak geldiyseniz, aşağıdaki ara bağlantılarına giderek söz konusu kitap için tüm alakalı arama bağlantılarına ulaşabilirsiniz. Arama yaparken ISBN numarasındaki boşluklar ve çizgiler önemsizdir. ISBN, bir kitabın belirli bir basımını tanımlar. Bu nedenle aynı kitabın farklı baskıları var ise farklı ISBN numarası olabilir. Aranacak ISBN numarası: 9786052365014 Veritabanları Google Kitaplar ara Goodreads ara 1000Kitap ara KIBO Elektronik Yayın Kataloğu ara Türkiye'deki kütüphaneler Tübitak Ulusal Toplu Katalog ara Bilgi Üniversitesi Kütüphanesi ara Bilkent Üniversitesi Kütüphanesi ara Boğaziçi Üniversitesi Kütüphanesi ara Ege Üniversitesi Merkez Kütüphanesi ara Gazi Üniversitesi Kütüphanesi ara Hacettepe Üniversitesi Kütüphanesi ara İTÜ Kütüphane hizmetleri ara İzmir Yüksek Teknoloji Enstitüsü Kütüphanesi ara Koç Üniversitesi Suna Kıraç Kütüphanesi ara ODTÜ Kütüphanesi ara Sabancı Üniversitesi Bilgi Merkezi ara Türkiye dışı kütüphaneler Türkiye dışındaki kütüphanelerin kataloglarını taramak için İngilizce Wikipedia'ye bakınız. Vikipedi Kütüphanesi Ortaklar Kaynaklar Açık kaynaklar Bibliyografyalar Kaynak istekleri Kullanıcı arşivleri "https://tr.wikipedia.org/wiki/Özel:KitapKaynakları/9786052365014" sayfasından alınmıştır

Mahmut AkokDoğum1901Bandırma, Osmanlı İmparatorluğuÖlüm27 Kasım 1993Ankara, Türkiye CumhuriyetiMeslekMüzeci, ArkeologTanınma nedeniCumhuriyetin ilk yıllarındaki kazılarda yaptığı "akokvarî" denilen çizimler. Mahmut Akok (1901, Bandırma-27 Kasım 1993, Ankara[1]) müzeci, arkeolog ve restitüsyon uzmanı. Türkiye'de cumhuriyetin ilk yıllarında Türk Tarih Kurumu ile Eski Eserler ve Müzeler Genel Müdürlüğü'nün yaptığı arkeolojik kazıların çoğunda mimar ve desinatör olarak katılmış; Raci Temizer, Hamit Zübeyir Koşay, Necdet Pençe, Tahsin Özgüç ile ilk sistematik kazı çalışmalarını gerçekleştirmiştir. Sanat tarihçilerinin "Akokvarî" adını taktıkları aksonometrik çizimleri ile tanınır.[2] Yaşamı[değiştir | kaynağı değiştir] 1901 yılında Bandırma'da doğdu. Babası İsmail Ağa, Bulgaristan'ın Tırnova şehrinden Türkiye'ye göç etmiş bir aileye mensuptu. Yedi yaşında iken babasını kaybetti. İlköğrenimine Ankara'da başladı, ardından İstanbul'da bir marangoz okulunda yatılı olarak okumaya başladı. İstanbul'un işgali üzerine eğitimine Ankara'da devam etti. I. Dünya Savaşı yıllarında cephe gerisinde askerî statüde marangozluk yaptı.[2] İstiklal Savaşı yıllarını da Ankara'da geçirdi ve İstiklal Savaşı Gazisi unvanı aldı.[2] Münir Hayri Egeli'nin "Atatürk'ten Bilinmeyen Hatıralar" adlı kitabında aktarıldığına göre 1933 yılında Cumhuriyet Halk Partisi'nin amblemini Recep Peker'in talebi ile Mamut Akok tasarlamıştır.[3][not 1] 1938-1943 yılları arasında Ankara Üniversitesi Dil ve Tarih-Coğrafya Fakültesi Arkeoloji Kürsüsünde öğrenim gördü. Alacahöyük (1936-1947), Karaoğlan, Bitik Höyük, Alâeddin Tepesi (1939-1941), Kültepe, Acemhöyük (1948 -1973), İnandık-Ilgın, Eskiyapar Höyüğü (1970-1973) kazılarına katıldı.[5] 1945-1968 arasında Eski Eserler ve Müzeler Genel Müdürlüğü adına kurtarma kazıları yaptı. Millî Eğitim Bakanlığına bağlı Eski Eserler ve Müzeler Genel Müdürlüğü bünyesindeki Rölöve Bürosu ve Anıtlar Kurulu'nda Röleve bürosunun başkanı olarak görev yaptı. Anadolu Selçuklu mimari anıtların rölövelerini hazırladı. Anadolu Selçuklu mimarisine ait bilgilerini yeni inşa edilen mimari yapılara taşıdı. Örneğin Ziraat Bankası Genel Müdürlük Binası'nda saçak altlarındaki Selçuklu motif süslemelerinin çizimi ve turkuaz mavisiyle boyanmasını gerçekleştiren Mahmut Akok idi.[6] Bir binayı üç boyutlu gibi 45 derece meyille kesip, sadece binanın dış görünüşünü değil, içini de gösterdiği, içinde ya da dışında daima bir insan silueti olan, binanın büyüklüğünü bir anda kıyaslama imkanı veren çizimler hazırladı. Çizimlerine sanat tarihçileri "akokvari" adını verdi.[2] Çalışmaları, Müzeler Genel Müdürlüğü Arşivi'nde yer alır. Belleten, Türk Arkeoloji Dergisi, Önasya Dergisi, Türk Etnografya dergisi, Arkitekt, Mimarlık, Yıllık Araştırmalar Dergisi'nde makaleler yayımladı. Türk Tarih Kurumu'nun düzenlediği Türk Tarih Kongrelerinde ve Milletlerarası Birinci Türk sanatı Kongresi'ne bildiriler sundu. 1980'lere kadar Türkiye'deki birçok müzenin kuruluş ve sergileme çalışmalarını yönetti.27 Kasım 1993 tarihinde Ankara'da ölmüştür. Eserleri[değiştir | kaynağı değiştir] Ankara Şehri İçinde Rastlanan İlkçağ Yerleşmesinden Bazı İzler ve Üç Araştırma Yeri Kültepe Kazılarının Orta Anadolu'da Hitit Çağı Mimarisine Kazandırdığı Özellikler Türk Tarih Kurumu Adına, Konya Alaeddin Tepesinde 1941 Yılında Yapılmış Olan, Arkeolojik Kazıda Elde Edilen Mimari Buluntular Alacahöyük 1979 Çalışmaları Alaca Höyükte Sürekli Yapılan Kazılarla Ortay Çıkan Kalıcı Değer Taşıyan Mimari Buluntuların Yaşatılması Problemi ve Üzerinde Kazı Yapılan Anadolu Höyüklerinin Geleceği Uşak Ulu Camii Candaroğlu Mahmut Bey Camii Augusta Şehir Harabeleri Kütahya Büyük Bedesteni Samsun İli Havza İlçesinin Lerdürge Köyünde Bulunan Tümülüsler Ankara Şehri İçinde Rastlanan İlkçağ Yerleşmesinden Bazı İzler ve Üç Araştırma Yeri Konya Şehri İçindeki Alâaddin Tepesinde Türk Tarih Kurumu Adına Yapılan Arkeolojik Kazıların Mimarî Buluntuları Alacahöyük'te Son Dönem Arkeolojik Çalışmalarla Açıklığa Kavuşturulan Yapı Tekniği ve Mimari Gerçekler Konya Şehri İçindeki Alâaddin Tepesinde Türk Tarih Kurumu Adına Yapılan Arkeolojik Kazıların Mimarî Buluntuları[7] Hakkında yazılan eserler[değiştir | kaynağı değiştir] Mahmut Akok Sanat Tarihinde Restitüsyon Piri 2010 Nevin Algül Notlar[değiştir | kaynağı değiştir] Kimi kaynaklarda logo tasarımı için eğitim bilimci İsmail Hakkı Tonguç'un görevlendirildiği ve altı ok logosunu onun çizdiği belirtilir.[4] Kaynakça[değiştir | kaynağı değiştir] "Cumhuriyet Dönemi Kültür Çınarlarından:Mahmut Akok". www.sadibayram.com. 25 Haziran 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 1 Eylül 2021.  a b c d Algül, Nevin (2006). "Sanat tarihinde Mahmut Akok". Marmara Üniversitesi Türkiyat Araştırmaları Enstitüsü doktora tezi. 29 Kasım 2014 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 1 Eylül 2021.  Kansu, Metin Atuf (13 Nisan 2013). "Altıok'un Hikayesi". 21 Haziran 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 1 Eylül 2021.  "Arşivlenmiş kopya". 25 Mart 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 1 Eylül 2021.  "Mahmut Akok (arkeolog) Kimdir, Hayatı, Hakkında Bilgi". Sosyolojisi.com sitesi. 29 Eylül 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 1 Eylül 2021.  "Ziraat Bankası Müzesi". Ziraatbano.com.tr. 2 Eylül 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 1 Eylül 2021.  "Mahmut Akok makaleleri". 27 Haziran 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi.  "https://tr.wikipedia.org/w/index.php?title=Mahmut_Akok&oldid=31204322" sayfasından alınmıştır

Kitap kaynaklarını araISBN: Ara Bu sayfa, Uluslararası Standart Kitap Numarasına (ISBN) göre kitap arayabileceğiniz kütüphanelerin ve diğer kitap kaynaklarının kataloglarına bağlanır. Bu sayfaya herhangi bir Vikipedi sayfasındaki bir ISBN bağlantısını tıklayarak geldiyseniz, aşağıdaki ara bağlantılarına giderek söz konusu kitap için tüm alakalı arama bağlantılarına ulaşabilirsiniz. Arama yaparken ISBN numarasındaki boşluklar ve çizgiler önemsizdir. ISBN, bir kitabın belirli bir basımını tanımlar. Bu nedenle aynı kitabın farklı baskıları var ise farklı ISBN numarası olabilir. Aranacak ISBN numarası: 9786052958445 Veritabanları Google Kitaplar ara Goodreads ara 1000Kitap ara KIBO Elektronik Yayın Kataloğu ara Türkiye'deki kütüphaneler Tübitak Ulusal Toplu Katalog ara Bilgi Üniversitesi Kütüphanesi ara Bilkent Üniversitesi Kütüphanesi ara Boğaziçi Üniversitesi Kütüphanesi ara Ege Üniversitesi Merkez Kütüphanesi ara Gazi Üniversitesi Kütüphanesi ara Hacettepe Üniversitesi Kütüphanesi ara İTÜ Kütüphane hizmetleri ara İzmir Yüksek Teknoloji Enstitüsü Kütüphanesi ara Koç Üniversitesi Suna Kıraç Kütüphanesi ara ODTÜ Kütüphanesi ara Sabancı Üniversitesi Bilgi Merkezi ara Türkiye dışı kütüphaneler Türkiye dışındaki kütüphanelerin kataloglarını taramak için İngilizce Wikipedia'ye bakınız. Vikipedi Kütüphanesi Ortaklar Kaynaklar Açık kaynaklar Bibliyografyalar Kaynak istekleri Kullanıcı arşivleri "https://tr.wikipedia.org/wiki/Özel:KitapKaynakları/9786052958445" sayfasından alınmıştır

Münir Hayri Egeli (d. 1903 İstanbul, Türkiye; ö.25 Ekim 1970), Türk Yazar, sinemacı, heykeltıraş. Atatürk’ün isteği üzerine sinema öğrenimi görmüş, onu anlatan bir film çevirmiş; yine Atatürk’ün isteği ile roman, liberetto, piyes yazmış çok yönlü bir sanatçıdır. Hayatı[değiştir | kaynağı değiştir] 1903 yılında İstanbul’da dünyaya geldi. 1919’da İstanbul Muallim Mektebi’nden mezun olduktan sonra 1922’de Sorbonne Üniversitesi Psikoloji Enstitüsü’nü tamamladı. Öğrenciliği sırasında Atatürk’ün emriyle Paris Türk Haberler Bürosu'nu kurdu ve idare etti. Yurda döndükten sonra, Ankara Maarif Müfettişliği, Trabzon Lisesi Öğretmenliği, Tayyare Cemiyeti Neşriyat Müdürlüğü, Ankara Lisesi öğretmenliği, Kocaeli, Bolu, Balıkesir Maarif Müdürlüğü, İsmet Paşa Kız Enstitüsü Müdürlüğü, Millî Temsil Akademisi (Devlet Tiyatroları) ve Güzel Sanatlar Müdürlüğü, Polis Enstitüsü Öğretmenliği yaptı. Sinema konusunda ihtisas yapmak üzere devrin cumhurbaşkanı Mustafa Kemal arafından Almanya ve Rusya'ya gönderildi. Bu arada Atatürk’ü anlatan bir belgesel film çevirdi. Türkiye Serinofil Derneği Kurucu Rejisi, Türkiye Film Sanatçıları Cemiyeti üyesi oldu. 1932’de Atatürk’ü sembolleştiren Bayönder adlı tiyatro oyununu, 1934'te anafikri Atatürk tarafından verilen Özsoy Operası’nı yazdı. Propaganda amaçlı yazılan “İnkılap Temsilleri” yazarlarından birisi oldu. Plastik sanatlarla da ilgilenen Münir Hayri, 1933'te Millî Eğitim Bakanı Reşit Galip Bey’in isteği üzerine Atatürk heykeli yarışmasına katıldı ve Millî Eğitim Bakanlığı’nın takdirname ve “Atatürk’e En Çok Benzeyen Heykel” ödülünü aldı. Atatürk'ün özel mektubu ile Arjantin, Almanya, İtalya ve Rusya, Hindistan, Pakistan, Kuzey Afrika ve Avrupa ülkelerine gitti. Pakistan’da “Nilgün” adlı filmi çevirdi. 1961 yılında “Kolsuz Bebek” adlı filmi Türk sinemasında çekilen birbirinden bağımsız üç öykülü ilk film oldu. 1952 İTÜ Mimarlık Fakültesi mezunu mimar Can Egeli'nin[1][2] de (d. 1927; ö. 1969, Münih, Almanya) babasıdır. Oğlunun Almanya'da intihar ederek ölümünden bir yıl sonra vefat etmiştir. Eserleri[değiştir | kaynağı değiştir] 301 tane muhtelif Çocuk Piyes ve Hikâyesi Terliyen Efe (roman) Fındık Kurdu (roman) Kadın Geçerken (piyes) Yiğit Hamza (piyes) Yörük Emine (piyes) Atatürk'ün Bilinmeyen Hatıraları Atatürk'ün el yazıları ile tashih ettiği 3 piyes ve dikte ederek iki defa tahsis ettiği Atatürk'ün Hayatına ait senaryo. Filmleri[değiştir | kaynağı değiştir] Binnaz (yönetmen yardımcısı, 1919) Doğan Çavuş (yönetmen, 1938) Yavuz Sultan Selim ve Yeniçeri Hasan (yönetmen, senaryo yazarı, 1951) Cem Sultan (yönetmen, 1951) Vatan ve Namık Kemal (senaryo yazarı, 1951) Söz Müdafanındır (yönetmen, senaryo yazarı, 1952) Yıldırım Beyazıd ve Timürlenk (yönetmen, senaryo yazarı, 1953) Sarı Zeybek (yönetmen, senaryo yazarı, 1953) Nilgün (yönetmen, 1954) Kolsuz Bebek (yönetmen, senaryo yazarı, yapaaımcı, 1963) Kaynakça[değiştir | kaynağı değiştir] "..| Mimarlık Dergisi |." www.mimarlikdergisi.com. 6 Mayıs 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 30 Mart 2023.  "Tire Pazarı binası". 30 Mart 2023. 26 Mart 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 30 Mart 2023.  Dış bağlantılar[değiştir | kaynağı değiştir] Sinematurk.com Münir Hayri Egeli sayfası30 Nisan 2010 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi. "https://tr.wikipedia.org/w/index.php?title=Münir_Hayri_Egeli&oldid=30771238" sayfasından alınmıştır

Hasan Kemaleddin "Kemal" Gedeleç (1878, İstanbul - 1962), Türk bürokrattır. 1902 yılında Mülkiyenin yüksek kısmından mezun oldu. Bazı ilçelerde Maiyet Memurluğu ve Kaymakamlık görevlerinde bulundu. 1915-1922 yılları arasında Mutasarrıflık yaptı. 1922 yılında Mülkiye Müfettişliğine atandı. 16 Ekim 1926 tarihinde Bursa Valisi iken Başbakanlık Müsteşarlığına, 3 Ocak 1939 tarihinde de Cumhurbaşkanlığı Genel Katipliğine getirildi. 1947 yılında bu görevinden emekli oldu.[1] Kaynakça[değiştir | kaynağı değiştir] "Devlet arşivlerinde Hasan Kemaleddin Gedeleç". 29 Ağustos 2007 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 5 Ekim 2007.  Hükûmet görevi Önce gelen:Hasan Rıza Soyak Türkiye Cumhurbaşkanlığı Genel Sekreteri3 Ocak 1939 - 13 Temmuz 1947 Sonra gelen:Cemal Yeşil Önce gelen:Yeni makam Türkiye Başbakanlık Müsteşarı18 Kasım 1926 - 14 Kasım 1938 Sonra gelen:Mehmet Vehbi Demirel gtdTürkiye Cumhurbaşkanlığı genel sekreterleri Ercüment Ekrem Talû Tevfik Bıyıklıoğlu Yusuf Hikmet Bayur Tevfik Bıyıklıoğlu Yusuf Hikmet Bayur Ruşen Eşref Ünaydın Hasan Rıza Soyak Hasan Kemaleddin Gedeleç Cemal Yeşil Nurullah İhsan Tolon Ali Haydar Görk Ömer Fikret Belbez Munis Faik Ozansoy Osman Köksal Ali Nasır Zeytinoğlu Cihat Alpan Fuat Bayramoğlu Haluk Bayülken Haydar Saltık Necdet Üruğ Necip Torumtay Sedat Güneral Kemal Yamak Necdet Seçkinöz Kemal Nehrozoğlu Mustafa İsen Fahri Kasırga gtdTürkiye Başbakanlık müsteşarları Hasan Kemaleddin Gedeleç Mehmet Vehbi Demirel Cemal Yeşil İsmail Hakkı Ülkmen Ahmet Salih Korur Alparslan Türkeş Mehmet Hilmi İncesulu Necip San Haldun Derin Musliheddin Fer (vekil) Munis Faik Ozansoy Zeyyat Baykara İsmail Ertan Ekrem Ceyhun Mustafa Ernam Ahmet Durakoğlu Turgut Özal Necdet Calp Erdoğan Yazıcı (vekil) Hasan Celal Güzel İsmail Akınaltuğ (vekil) Ahmet Selçuk Sabahattin Çakmakoğlu İsmet Alver M. Atilla Tekeoğlu (vekil) Necdet Seçkinöz Ali Naci Tuncer (vekil) Yücel Edil (vekil) Osman Ünsal Ali Naci Tuncer Arif Yüksel (vekil) Birkan Erdal Osman Kadri Keskin Mesut Kınalı (vekil) Atilla Koç (vekil) Yaşar Yazıcıoğlu Ahmet Şağar Füsun Koroğlu Fikret Nesip Üçcan Ömer Dinçer Mehmet Emin Zararsız (vekil) Efkan Âlâ Özer Kontoğlu (vekil) Fahri Kasırga Özer Kontoğlu (vekil) Ergin Ergül (vekil) Kemal Madenoğlu Fuat Oktay gtdEdremit (Balıkesir) kaymakamlarıOsmanlı Dönemi(1867–1923) Müdür Şerif Paşa Zade Ahmet Bey (1867-1868) Karesili Müstecabizade Tahir Bey (1868-1870) Giritli Nazif Bey (1870-1872) Mabeyn İbriktarlarından Ahmet Bey (1872-1875) İzmirli Muhtar Bey (1875-1878) Fuat Bey (1878-1879) Serezli Ahmet Bey (1879-1880) Abdullah Lütfi Paşa (1880-1882) Kanlıcalı Emin Bey (1882-1884) Kalpazan Hüseyin Paşazade Rıfat Bey (1884-1891) Rumelili Şevki Bey (1891-1892) Sakızlı Emin Paşa (1892-1893) İsmail Şevki Bey (1893-1895) Yanyalı Yusuf Bey (1895-1896) Lütfi Bey (1896-1898) Sivaslı Tahir Bey (1898-1908) Yanyalı Müftüzade İbrahim Hakkı Bey (1908-1911) Diyarbakırlı Sait Bey (1911-) Abdülfettah Bey (1911-1912) Rodoslu Ahmet Şevket Bey (1912-1913) Fuat Bey (1913-1914) Kemal Gedeleç (1914-1915) Ahmet Hiçabi Bey (1915-1917) Hamdi Bey (1917-1919) Necip Bey (1919-) Azmi Bey (1919-1920) Fahrettin Bey (1920-1921) Eski Gömeç Bucak Müdürü Kara Vehbi (1921-1922) (İzmir Yunan Valisi İstiryadis Tarafından Atanmıştır.) İsmail Hakkı Bey (1922-1923) Cumhuriyet Dönemi(1923–) Muharrem Bey (1923-1924) Kamil Bey (1924-1925) Remzi Bey (1925-1926) Balıkesirli Cavit Bey (1926-1927) Mehmet Ali Bey (1927-1930) Mithat Kemal Bey (1930-1935) Ömer Bedrettin Gökbelen (1935-1938) Şadan Altınok (1938-1941) İhsan Kahyaoğlu (1941-) Cenap Aksu (1941-1946) Mustafa Necdet Uğur (1946-) Mehmet Belek (1946-1949) Vala Kurtiz (1949-1952) Namık Berk (1952-1953) Ziya Oğuz (1953-1954) Nihat Baştak (1954-1957) İhsan Atınç (1957-1959) Ö. Rahmi Atakan (1959-1960) Salih Zeki Köseoğlu (1960-1963) Babür Ünsal (1963-1964) Alaettin Sarıgül (1964-1965) Mustafa Öner (1965-1967) Nevzat Dansuk (1967-1973) İ. Cahit Ertan (1973-1978) Orhan Tütüncü (1978-1980) Mustafa Akyol (1980-1983) Hayrullah Yıldız (1983-1988) Şemsettin Ulusoy (1988-1993) Ali Muhsin Nakiboğlu (1993-1997) Hasan Bağcı (1997-2002) Ekrem Büyükata (2002-2007) Şefik Aydın (2007-2010) Osman Tunç (2010-2013) Abdülhamit Erguvan (2013-2015) Ali Sırmalı (2015-günümüz) gtdBursa valileri Hilmi Bey (1923-1924) Hasan Kemaleddin Gedeleç (1924-1926) Hüseyin Fatin Güvendiren (1926-1933) Zeynel Abidin Özmen (1933-1934) Fazlı Güleç (1934-1935) Şefik Refik Soyer (1935-1939) Refik Koraltan (1939-1942) Fazlı Güleç (1942-1945) Haşim İşcan (1945-1950) Mehmet Hilmi İncesulu (1950-1951) Cahit Ortaç (1951-1954) İhsan Sabri Çağlayangil (1954-1960) Rasim Gökbel (1960) Fehmi Albayrak (Askeri vali) (1960) Turgut Başkaya (1960) Danyal Yurdatapan (1960) Enver Kuray (1960-1962) Fahrettin Akkutlu (1962-1964) Vefa Poyraz (1964-1966) Celalettin Ünseli (1966-1967) Ertuğrul Ünlüer (1967-1968) Enver Saatçigil (1968-1971) Sedat Tolga (1971-1975) Mehmet Karasarlıoğlu (1975-1978) Ziya Çoker (1978-1979) Zekai Gümüşdiş (1979-1988) Erdoğan Şahinoğlu (1988-1991) Erol Çakır (1991-1992) Mehmet Necati Çetinkaya (1992-1993) Rıdvan Yenişen (1993-1995) Orhan Taşanlar (1996-1999) Ali Fuat Güven (1999-2003) Oğuz Kağan Köksal (2003-2005) Nihat Canpolat (2005-2007) Şahabettin Harput (2007-2013) Münir Karaloğlu (2013-2016) İzzettin Küçük (2016-2018) Yakup Canbolat (2018-2023) Mahmut Demirtaş (2023-) Türk bürokrat ile ilgili bu madde taslak seviyesindedir. Madde içeriğini genişleterek Vikipedi'ye katkı sağlayabilirsiniz. "https://tr.wikipedia.org/w/index.php?title=Kemal_Gedeleç&oldid=31047532" sayfasından alınmıştır

Vehbi Demirel Türkiye Başbakanlık Müsteşarı Görev süresi29 Mart 1939 - 31 Aralık 1941 Yerine geldiği Hasan Kemaleddin Gedeleç Yerine gelen Cemal Yeşil Kişisel bilgiler Doğum 1882Kırçova, Makedonya Ölüm 1 Ocak 1942 (60 yaşında) Defin yeri Karşıyaka Mezarlığı, Ankara Mehmet Vehbi Demirel (1882 - 1 Ocak 1942), Türk bürokrat. 1906’da Mülkiye Mektebini bitirdi. Maiyet Memurluğu ardından 1909-1917 yılları arasında çeşitli ilçe­lerde kaymakamlık yaptı. 1917-1927’de Mutasarrıflık görevlerinde bulundu. 1927-1933'te çeşitli illerde Valilik yaptı. İçişleri Bakanlığı Müsteşarı iken 29 Mart 1939’da Başbakanlık Müsteşarlığına tayin oldu. 31 Aralık 1941 tarihine kadar bu görevini sürdürdü.[1] 1 Ocak 1942'de Cerrahpaşa Hastanesi'nde hayatını kaybeden Demirel'in cenazesi Ankara Karşıyaka Mezarlığı'na defnedildi.[2] Kaynakça[değiştir | kaynağı değiştir] "Devlet arşivlerinde Mehmet Vehbi Demirel". 27 Ağustos 2007 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 5 Ekim 2007.  "Başvekâlet Müsteşarı vefat etti". cumhuriyet. 14 Ocak 2014 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 8 Mart 2020.  Hükûmet görevi Önce gelen:Hasan Kemaleddin Gedeleç Türkiye Başbakanlık Müsteşarı29 Mart 1939 - 31 Aralık 1941 Sonra gelen:Cemal Yeşil Önce gelen:İbrahim Sabri Çıtak Türkiye İçişleri Bakanlığı Müsteşarı3 Aralık 1938 - 30 Mart 1939 Sonra gelen:İbrahim Ethem Aykut Önce gelen:Faik Ali Ozansoy Türkiye İçişleri Bakanlığı Müsteşarı24 Ekim 1932 - 1 Haziran 1936 Sonra gelen:İbrahim Sabri Çıtak gtdTürkiye Başbakanlık müsteşarları Hasan Kemaleddin Gedeleç Mehmet Vehbi Demirel Cemal Yeşil İsmail Hakkı Ülkmen Ahmet Salih Korur Alparslan Türkeş Mehmet Hilmi İncesulu Necip San Haldun Derin Musliheddin Fer (vekil) Munis Faik Ozansoy Zeyyat Baykara İsmail Ertan Ekrem Ceyhun Mustafa Ernam Ahmet Durakoğlu Turgut Özal Necdet Calp Erdoğan Yazıcı (vekil) Hasan Celal Güzel İsmail Akınaltuğ (vekil) Ahmet Selçuk Sabahattin Çakmakoğlu İsmet Alver M. Atilla Tekeoğlu (vekil) Necdet Seçkinöz Ali Naci Tuncer (vekil) Yücel Edil (vekil) Osman Ünsal Ali Naci Tuncer Arif Yüksel (vekil) Birkan Erdal Osman Kadri Keskin Mesut Kınalı (vekil) Atilla Koç (vekil) Yaşar Yazıcıoğlu Ahmet Şağar Füsun Koroğlu Fikret Nesip Üçcan Ömer Dinçer Mehmet Emin Zararsız (vekil) Efkan Âlâ Özer Kontoğlu (vekil) Fahri Kasırga Özer Kontoğlu (vekil) Ergin Ergül (vekil) Kemal Madenoğlu Fuat Oktay Valilikler ve kaymakamlıklar gtdKonya valileri Haydar Hilmi Vaner (1920) Ali Galip Pasiner (1921) Mustafa Abdülhalik Renda (1922) Kazım Müfit Bey (1922-1925) İsmail İzzet Bey (1925-1932) Mehmet Vehbi Demirel (1932-1933) Cemal Bardakçı (1933-1938) Mehmet Nazif Ergin (1939) Nizamettin Ataker (1939-1944) Fuat Tuksal (1944-1945) İzzettin Çağpar (1945-1946) Necmettin Ergin (1946-1947) Şefik Refik Soyer (1948-1950) Ferruh Şahinbaş (1950-1951) Kemal Hadımlı (1951-1954) Cemal Göktan (1954-1955) Ethem Yetkiner (1955-1955) Cemil Keleşoğlu (1955-1960) Sait Orhun (Askeri vali) (1960) Muhlis Babaoğlu (1960) Rebii Karatekin (1960-1964) Ömer Lütfi Hancıoğlu (1964-1966) Ali Cahit Betil (1966-1968) Ali Rıza Aydos (1968-1970) Ali Akarsu (1970-1971) İhsan Tekin (1971-1975) Hazım Oktay Başer (1975-1978) Ömer Haliloğlu (1978) Lütfi Fikret Tuncel (1979-1984) Kemal Katıtaş (1984-1987) Utku Acun (1987-1988) Mehmet Necati Çetinkaya (1988-1991) İhsan Dede (1991-1993) Atilla Vural (1993-1996) Tevfik Ziyaeddin Akbulut (1996-1997) Namık Günel (1997-1999) Ahmet Kayhan (1999-2006) Arif Atilla Osmançelebioğlu (2006-2007) Osman Aydın (2007-2009) Aydın Nezih Doğan (2009-2013) Muammer Erol (2013-2016) Yakup Canbolat (2016-2018) Cüneyit Orhan Toprak (2018-2020) Vahdettin Özkan (2020-) gtdAydın valileri Mehmet Vehbi Demirel (1923) Hüsnü (1923) Osman Nuri Tekeli (1923-1926) Halil Kamil (1926-1927) Süleyman Sami Kepenek (1927-1928) Hüseyin Hüsnü Berker (1928-1930) Fevzi Toker (1930-1935) Salim Özdemir Günday (1935-1939) İbrahim Sabri Çıtak (1939-1942) Suheyp Karafakıoğlu (1942-1943) Salim Gündoğan (1943-1948) Rüknettin Nasuhioğlu (1948-1949) Ethem Yetkiner (1949-1950) Dündar Ataker (1950-1951) Abdullah Dilaver Argun (1951-1954) Mahmut Nedim Evliya (1954-1955) Enver Saatçigil (1957-1959) A. Hikmet Özgen (1959) Mehmet Hilmi İncesulu (1959-1960) Nihat Danışman (1960) M. Doğan Uluergüven (1960-1964) Hakkı Albayrakoğlu (1964) Muammer Ürgen (1964-1967) Turgut Eğilmez (1967-1971) Turgut Kılıçer (1971-1972) Sedat Kırtetepe (1972-1975) M. Zekai Gümüşdiş (1975-1978) Enver Hızlan (1978-1979) Münir Raif Güney (1979) M. Kemal Şenol (1979-1983) Aykut Ozan (1983-1988) Ünal Özgödek (1988-1989) Recep Yazıcıoğlu (1989-1991) Lütfi Fikret Tuncel (1991-1993) Kadir Uysal (1993-1996) Muharrem Göktayoğlu (1996-2000) Emir Durmaz (2000-2003) Muharrem Göktayoğlu (2003-2004) Mustafa Malay (2004-2009) Hüseyin Avni Coş (2009-2011) Kerem Al (2011-2013) Erol Ayyıldız (2013-2016) Ömer Faruk Koçak (2016-2017) Yavuz Selim Köşger (2017-2020) Hüseyin Aksoy (2020-2023) Yakup Canbolat (2023-) gtdKocaeli valileri Mehmet Vehbi Demirel (1923-1927) Mehmet Eşref Sayit (1927-1934) Hasan Faik Bey (1934-1935) İsmail Hamit Oktay (1935-1938) Osman Nuri Tekeli (1939-1946) Rüknettin Nasuhioğlu (1946-1948) Fazlı Güleç (1948-1948) Şekip Yurdakul (1949-1950) Burhanettin Teker (1950-1951) Ethem Yetkiner (1951-1954) Cemal Babaç (1954-1956) Salih Ekmel Çetiner (1956-1959) Alaettin Eriş (1959-1960) Hüsnü Başar (1960-1962) Muhlis Babaoğlu (1962-1964) Bekir Suphi Aktan (1964-1966) Hüseyin Meydanoğlu (1966-1970) Ertuğrul Ünlüer (1970-1975) Turgut Eğilmez (1975-1976) Vecdi Gönül (1976-1977) İbrahim Halil Ural (1978-1979) Celal Kayacan (1979-1980) Fahri Görgülü (1980-1981) M. Hikmet Gülsen (1981-1984) Hüseyin Öğütçen (1984-1985) İhsan Dede (1985-1991) Adnan Darendeliler (1991-1992) Kemal Nehrozoğlu (1992-1996) Memduh Oğuz (1996-1999) Kemal Önal (1999-2001) Erdal Ata (2001-2006) Gökhan Sözer (2006-2010) Ercan Topaca (2010-2014) Hasan Basri Güzeloğlu (2014-2017) Hüseyin Aksoy (2017-2020) Seddar Yavuz (2020-) gtdAdana valileri Ziya Paşa (1878-1880) Mehmet Nuri Conker (1920) Muhittin Akyüz (1922) Selahattin Adil (1922-1923) Hilmi Uran (1923-1925) Reşat Mimaroğlu (1925-1927) Müştak Lütfi Gürsan (1928-1929) Vehbi Demirel (1929-1932) Mümtaz Bey (1932-1934) Tevfik Hadi Baysal (1934-1939) Kudret Kurtoğlu (1939) Faik Üstün (1939-1942) Ali Akif Eyidoğan (1942-1946) Mehmet Zühtü Durukan (1946-1950) Ahmet Kınık (1950-1953) Adil Baysal (1953) Cemalettin Dinç (1953-1955) Kazım Arat (1955-1957) Mehmet Hilmi İncesulu (1957-1959) Turhan Kapanlı (1959-1960) Gafur Soylu (1960) Mukadder Öztekin (1960-1966) Ömer Lütfi Hancıoğlu (1966-1970) Ali Rıza Aydos (1970-1971) Osman Meriç (1971) Nezih Okuş (1972-1974) Alaettin Hüsnü Öskiper (1974-1975) Lütfi Fikret Tuncel (1975-1978) Tahir Gençağa (1978) Aydemir Ceylan (1979) Metin Dirimtekin (1979-1980) Hayri Kozakçıoğlu (1980-1983) Erdoğan Şahinoğlu (1983-1988) Fevzi Yetkiner (1988-1989) Recep Birsin Özen (1989-1992) Bekir Aksoy (1992-1993) Naci Parmaksız (1993-1995) Oğuz Kağan Köksal (1995-2003) Kemal Önal (2003-2004) Mustafa Cahit Kıraç (2004-2007) İlhan Atış (2007-2011) Hüseyin Avni Coş (2011-2014) Mustafa Büyük (2014-2016) Mahmut Demirtaş (2016-2020) Süleyman Elban (2020-2023) Yavuz Selim Köşger (2023-) gtdAnkara belediye başkanlarıVali (1923–1960) Kütükçü Ali Bey Mehmet Vehbi Demirel Mehmet Ali Bey Ali Haydar Yuluğ Asaf Bey Nevzat Tandoğan Osman Sabri Adal İzzettin Çağpar Ragıp Tüzün Fuat Börekçi Mehmet Atıf Benderlioğlu Kemal Aygün Orhan Eren Abdullah Dilaver Argun Askerî Dönem (1960–1963) İrfan Baştuğ İhsan Orgun Nuri Teoman Enver Kuray Belediye (1963–1980) Halil Sezai Erkut (CHP) Ekrem Barlas (AP) Vedat Dalokay (CHP) Ali Dinçer (CHP) Askerî Dönem (1980–1984) Süleyman Önder Büyükşehir Belediye (1984–günümüz) Mehmet Altınsoy (ANAP) Murat Karayalçın (SHP) Vedat Aydın (SHP) Melih Gökçek (RP, FP, AK Parti) Mustafa Tuna (AK Parti) Mansur Yavaş (CHP) Türk bürokrat ile ilgili bu madde taslak seviyesindedir. Madde içeriğini genişleterek Vikipedi'ye katkı sağlayabilirsiniz. "https://tr.wikipedia.org/w/index.php?title=Vehbi_Demirel&oldid=31061922" sayfasından alınmıştır

Mehmet Cevat Dursunoğlu[1] (d. 1892, Erzurum, Osmanlı Devleti - ö. 11 Ocak 1970, Ankara, Türkiye), Türk eğitimci ve siyasetçi. Mülki Rüşdiye ve İdadi okudu. Maarif Nezareti'nin açtığı sınavı kazanarak Almanya'ya yüksek tahsile gönderildi.[2] 1920 başında Erzurum muallim mektebi, Kasım 1920 tarihinde Kars Maarrif Müdürü ve bir ay süre ile mutasarrıf vekili oldu. 1921-1924 yılları arasında Erzurum Lisesi Müdürlüğü yaptı. Sonra sırasıyla Doğu vilayetleri Maarrif müfettişliği, Orta Öğretim Umum Müdürlüğü, Almanya-Avusturya-Macaristan Türk talebe müfettişliği, Maarif Vekaleti Teftiş Heyeti Reisliği, Yükseköğretim ve Güzel Sanatlar Umum Müdürlüğü yaptı. Erzurum Kongresi Üyeliği, TBMM VI. (Ara Seçim) ve VII. Dönem Kars, VIII. ve 1.(XII) Dönem Erzurum Milletvekilliği, Kurucu Meclis Erzurum İli Temsilciliği (6 Ocak 1961 – 15 Ekim 1961), VIII. Dönem Millî Eğitim Komisyonu Başkanlığı[1] ile Cumhuriyet Halk Partisi Umumi İdare Heyeti azalığı, 1949-1953 yılları arasında CHP genel sekreter yardımcılığı ve Ulus gazetesi başyazarlığı yaptı. Halkevleri ve Türk Dil Kurumu asli, Türk İnkılap Tarihi Enstitüsü'nün ise şeref üyesidir. Kaynakça[değiştir | kaynağı değiştir] a b "TBMM Albümü 2. Cilt (1950-1980)" (PDF). TBMM Basın ve Halkla İlişkiler Müdürlüğü. 12 Aralık 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi (PDF). Erişim tarihi: 25 Kasım 2020.  Başak, Tolga (2016). Erzurum'un Yüzleri: Cevat Dursunoğlu. Erzurum: Atatürk Üniversitesi Yayınları. s. 16. ISBN 978-975-442-793-6. [ölü/kırık bağlantı] "https://tr.wikipedia.org/w/index.php?title=Cevat_Dursunoğlu&oldid=31064944" sayfasından alınmıştır

Rudolf Belling (26 Ağustos 1886 - 9 Haziran 1972), Alman heykeltıraş. Soyut heykel üreten ilk Alman sanatçılardandır. II. Dünya Savaşı yıllarında Türkiye’ye göçmüş ve 40 yıl boyunca Türkiye’de yaşayarak Türk heykeltıraşlarının yetişmesinde emek vermiştir. Hayatı[değiştir | kaynağı değiştir] 26 Ağustos 1886 günü Berlin'de dünyaya geldi. 1906-1907 arasında heykel ve dekoratif sanatlar alanında eğitim gördü. Heykeltıraşlık alanında bir süre kendi kendini yetiştirdikten sonra akademik bir eğitim almak için Berlin Sanat Akademisi’ne başvurdu ve Prof. Peter Breuer'ın sınıfına kabul edildi. Öğrenciyken Deutsches Theater Berlin’de Max Reinhardt’ın sahneye koyduğu tiyatro oyunları için çalışmalar üretti. 1911'de Peter Breuer’ın yanındaki eğitimini “meisterschüler”(ustalık) unvanı alarak tamamladıktan sonra Belçika, İngiltere ve Fransa’ya seyahat etti; Paris’te Picasso ile tanıştı. 1918-1932 yılları arasında "Kasım Grubu" adını taşıyan bir sanat topluluğunun kurucuları arasında yer aldı. Resim, heykel ve mimariyi uyumlu bir bütün olarak algılayan sanatçılardan oluşan grup, 1933 yılında Nazi hükûmetince yasaklanıncaya kadar Berlin’in sanat yaşamında aktif rol almıştı. 1919 yılında Alman dünyasının ilk non-figüratif soyut heykel olan ünlü eseri Dreiklang'ı (Üçlü Uyum) yarattı. Bu yeni ifade biçimini Bruno Taut ve Max Taut Kardeşler, Hans Poelzig gibi mimarla konuşmalarından aldığı ilhamla yaratmıştı. 1931'de Berlin’deki Prusya Sanat Akademisi üyesi oldu ancak 1933'te akademiden istifaya zorlandığı için ülkesinde çalışma imkânı kalmamıştı. 1935 yılındaki kişisel sergisi vesilesiyle New York'a davet edildi 8 ay kaldığı New York’da özel bir sanat okulunda ders verdi. Bu ülke, kalması halinde kendisine çok cazip olanaklar sunmasına rağmen ülkesine geri döndü çünkü Belling’in ilk evliliğinden olma 9 yaşındaki oğlu Thomas'ın hayatı, annesi bir Yahudi olduğu için tehlikedeydi. Belling, oğlunu kurtarmayı başardıktan sonra 1937'de Türk hükûmetinin davetini kabul ederek Türkiye’ye göç etti. Ülkesinde, Nazi rejimi tarafından eserleri harap edilmekte, eritilmekteydi. İstanbul’a giderek Güzel Sanatlar Akademisi Heykel Bölümü Başkanı oldu. 1939'da oğlunu gizlice Berlin’den İstanbul’a getirdi. 1940 yılında Türkiye'deki tek anıt çalışması olan Ankara Üniversitesi Ziraat Fakültesi önündeki anıtını tamamladı.[1] 1942’de ikinci eşi yarı İtalyan yarı Alman Yolanda Carolina Manzin ile evlendi ve 1943 yılında kızları Elizabeth dünyaya geldi. 1952-1965 yılları arasında İstanbul Teknik Üniversitesi’nde mimarlık fakültesi’nde ders verdi. Türkiye’de bulunduğu yıllarda resme ağırlık verdi, portreler yaptı. Ülkesine ancak 1956 yılında çağrılan Belling, ileri yaşına rağmen II. Dünya Savaşı sonrası yıllarda çok sayıda anıtsal eser üretti ve sergi açtı; kendisine ülkesinde çeşitli ödül ve nişanlar sunuldu. 1966 yılında, 80 yaşında iken Almanya’ya dönmeye karar verdi. Münih yakınlarında Krailling’e yerleşti ve 1972'de bu şehirde hayatını kaybetti. Belling’in eserleri New York, Hamburg, Viyana müzelerinde ve özel koleksiyonlarda bulunmaktadır. Ayrıca bakınız[değiştir | kaynağı değiştir] 1933-1945 senelerinde Türkiye'ye sürgün Kaynakça[değiştir | kaynağı değiştir] Osma, Kıvanç (2003). Cumhuriyet Dönemi Anıt Heykelleri (1923-1946). Ankara: Atatürk Araştırma Merkezi. ISBN 9751616786.  Otorite kontrolü BNF: cb14972332n (data) GND: 118508660 ISNI: 0000 0000 6677 3832 LCCN: n82018297 NGV: 5535 NKC: xx0150176 NLI: 987007572216805171 NTA: 068656718 RKD: 6261 SNAC: w65x5mdd SUDOC: 077473299 ULAN: 500087529 VIAF: 1933149108672368780001 WorldCat (LCCN): n82-018297 "https://tr.wikipedia.org/w/index.php?title=Rudolf_Belling&oldid=31018730" sayfasından alınmıştır

Léopold Lévy (1882, Paris - 12 Aralık 1966), Fransız ressam, akademisyen. Tüm fertleriyle sanatçı ya da sanatsever bir ailenin son çocuğudur. Gençliğinin ilk yıllarında lise döneminde yaptığı ilk resim, evlerinde asılı bulunan Fransız ressam Gustave Courbet’nin çalıştığı kopya resmidir. Aynı yılda liseyi, aralıksız resim yapmak ve müzeleri gezerek sanat çevreleri ile iç içe olmak üzere terk etti. Louvre Müzesi’ndeki ressamlarla arkadaş oldu. Kısa sürede; 1898 yılında sanatçı ve yazarların çevresine girdi. Onlarla ileriki yaşamında da sürecek dostluklar kurdu. “Salon des Independans” sergisinde O’nu üne kavuşturacak “Kapı” tablosunu 1899 yılında yaptı. Matisse ‘in çok beğendiği tablo serginin baş köşesine asıldı. 1909’da kendisinden gravür’ün inceliklerini öğrendiği Heyman ile tanışarak Güzel Sanatlar Derneği’nin üyesi oldu ve sürekli olan sergilerine katıldı. En önemli yapıtlarını ürettiği askerlik yıllarında izlenimcliğin doruğa çıktığı 1914’lü yıllarda kendisinin kübistlerle aynı çalışmaları yaptığı bilinmektedir. Levy’nin sanatında coşku heyecan ve lirizmin başladığı dönem ise; Akdeniz kıyılarını keşfettiği dönemdir. Çok sayıda resim ve gravür sergisi açtığı 1923 yılından sonra sanat dünyasında tanınmaya başladı. Titus Lucretius Carus’un De Rerum Natura’sını 41 gravürü ile resimledi. Normandiya Trasatlantiği’nde dekorasyon işlerinde çalıştı. 1936 yılında ‘Legion D'Honneur Nişanı’ ile şövalye oldu. Aynı yıl Türkiye’ye çağrıldı.[1] Léopold Lévy Türkiye’de[değiştir | kaynağı değiştir] 1936 yılında Türkiye’ye çağrılan Lévy, ancak 1937 ocak ayında Güzel Sanatlar Akademisi’nde göreve başladı. Resim bölümü başkanlığı görevini üstlendi. Üç yıllık anlaşması tam on üç yıl sürdü. O devirde Akademi Müdürü Burhan Toprak’ın dışında bölüm başkanları ya da kısım şefleri yabancı idi: İç Dekorasyon Bölümü Şefi Fransız L. Sue, Mimari Bölümü Başkanı Alman Taud, Heykel Kısmı Şefi ise Alman Belling’di. Kendisine asistan olarak, daha önce Paris’te bulunmuş Sabri Berkel, Cemal Tollu, Bedri Rahmi Eyüboğlu, Nurullah Berk ve Şefik Bursalı’yı seçti. İlk yılında gravür atölyesi kurdu. Neşet Günal, Fethi Karataş ve Fethi Kayaalp, bu atölyede yetiştiler. Öğrencilerine “sanat”ın, “resim”in ne olduğunu. onlara kesinlikle bir başkasını taklit etmemeleri gerektiğini sürekli telkin etti. Sanatın sürekliliğini sağlayan yasaların değişmediğini, değişimin sadece ifade biçimleri olduğunu anlatmak için uğraştı. Bursa’da da bir resim atölyesi açılmasına önayak oldu. Akademi’de bir kitap bölümünün açılması için çaba göstererek, Atatürk’ün emriyle açılmasını sağladı. Beşiktaş’taki Resim ve Heykel Müzesi’ni tanzim etti.: Pierre Bonnard, André Derain, Marquet, Segonzea, Braque, Picasso, Matisse ve Dufy gibi dünya çapında ressamların eserlerinin müzeye kazandırılmasındaki çabası büyük oldu. İstanbul’un otantik, bozulmamış yerlerinden peyzajlar yaptı.1947’de Ankara Operası için Boğaziçi’nin bir gravür’ünü yaptı. Ahmet Hamdi Tanpınar, Nurullah Ataç, Yahya Kemal Beyatlı, Sabahattin Ali, Fikret Adil, Arif Dino, Abidin Dino Güzin Dino, Nadir Nadi ve Berin Nadi gibi Türk dostları olan sanatçı II. Dünya Savaşı bitiminde 1949’da istifasını vererek Fransa’ya; yetiştirdiği öğrencileri Nuri İyem, Avni Arbaş, Selim Turan, Tiraje Dikmen ve Nejad Devrim gibi o dönem genç kuşak ressamlara resim dillerini bulmalarında bir usta olarak, katkıda bulunmuş olarak döndü. Ölümünden altı ay önce İstanbul’a gelen ve Aralık 1966’da Fransa’da ölen Levy, eserlerinin değerlendirilmesi için vasiyetnamesinde öğrencisi Tiraje Dikmen’i görevlendirdi. Levy için öğrencilerinden Turgut Atalay: “…O’ndan iyisi Türkiye’ye gelemezdi. Her dersi bir konferanstı" der.[özgün araştırma?] Aynı dönemde akademide görev yapan İbrahim Çallı ise Levy'nin eğitim yaklaşımını sert bir dille eleştirmiş, iddialara göre emekliliğe sevk edilmesinde bu tavrının payı olmuştu. 2 Ağustos 1947'de Her Hafta dergisinde yayımlanan röportajda Çallı "Leopold Levy, peyzajist ve gravür sanatkarıdır. Fakat hiçbir zaman ve asla akademi hocası değildir" diyordu. Levy'yi zengin renk kullanımından kaçınmak, bu tavrını öğrencilere dayatmak, kişilik kazanamadan mezun olmalarına yol açmakla suçluyordu. Kaynakça[değiştir | kaynağı değiştir] Yılmaz, Meliha (2015). "Sanatçı Ve Sanat Eğitimcisi Olarak Leopold Levy Ve Türk Resim Sanatına Etkisi" (PDF). İdil Sanat ve Dil Dergisi. 4 (15). s. 56. doi:10.7816/idil-04-15-03. ISSN 2146-9903. 4 Nisan 2017 tarihinde kaynağından (PDF) arşivlendi. Erişim tarihi: 4 Mayıs 2017.  Otorite kontrolü GND: 119376016 ISNI: 0000 0001 1492 3007 LCCN: no2001086935 NLI: 987007407002805171 RKD: 131763 SUDOC: 161139191 ULAN: 500123727 VIAF: 59892822 WorldCat: lccn-no2001086935 "https://tr.wikipedia.org/w/index.php?title=Léopold_Lévy&oldid=31064221" sayfasından alınmıştır

Hasan Refet Canıtez Meclis-i MebûsanII.(4) ve III.(5) dönem mebusu Seçim bölgesi 1912 – Bursa1914 – Bursa Türkiye Büyük Millet Meclisi2., 3., 4., 5., 6.ve 7. dönem milletvekili Seçim bölgesi 1923 – Bursa1927 – Bursa1931 – Bursa1935 – Bursa1939 – Bursa1943 – Bursa Kişisel bilgiler Doğum 1880Bursa  Osmanlı İmparatorluğu Ölüm 20 Temmuz 1946 Vatandaşlığı  Osmanlı İmparatorluğu Türkiye Hasan Refet Canıtez (1880-1946), çeşitli mülki amirliklerden sonra, Osmanlı Meclisi Mebusan'ında iki dönem, TBMM'de 6 dönem milletvekilliği ve 1924 yılı içinde bakanlık yapmış idareci ve siyaset adamıdır. 1880'de Bursa'da doğdu. Mülkiye Mektebi'ni bitirdi. Kaymakamlık, Burdur ve Eskişehir Mutasarrıflığı, Dahiliye Nezareti Müsteşarlığı, Kastamonu ve Adana Valiliği yaptı. Osmanlı Meclisi Mebusan'ında 2. Dönem ve 3. Dönem Bursa mebusu oldu. TBMM 2. Dönem, 3. Dönem, 4. Dönem, 5. Dönem, 6. Dönem ve 7. Dönem Bursa milletvekilliği, TBMM Başkan vekilliği yaptı. 2. TC Hükûmeti'nde (1923 Türkiye-Yunanistan Nüfus Mübadelesi esnasında) Mübadele, İmar ve İskan Vekaleti'ni yürüttü. 17 Temmuz 1946'da öldü.[1] Kaynakça[değiştir | kaynağı değiştir] "TBMM Albümü". tbmm.gov.tr. 31 Ekim 2012. 4 Mart 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 30 Temmuz 2013.  Siyasi görevi Önce gelen:Celal Bayar Mübadele, İmar ve İskan Vekili7 Temmuz 1924-3 Mart 1925 Sonra gelen:'Lağvedildi' Valilikler ve kaymakamlıklar gtdAdana valileri Ziya Paşa (1878-1880) Mehmet Nuri Conker (1920) Muhittin Akyüz (1922) Selahattin Adil (1922-1923) Hilmi Uran (1923-1925) Reşat Mimaroğlu (1925-1927) Müştak Lütfi Gürsan (1928-1929) Vehbi Demirel (1929-1932) Mümtaz Bey (1932-1934) Tevfik Hadi Baysal (1934-1939) Kudret Kurtoğlu (1939) Faik Üstün (1939-1942) Ali Akif Eyidoğan (1942-1946) Mehmet Zühtü Durukan (1946-1950) Ahmet Kınık (1950-1953) Adil Baysal (1953) Cemalettin Dinç (1953-1955) Kazım Arat (1955-1957) Mehmet Hilmi İncesulu (1957-1959) Turhan Kapanlı (1959-1960) Gafur Soylu (1960) Mukadder Öztekin (1960-1966) Ömer Lütfi Hancıoğlu (1966-1970) Ali Rıza Aydos (1970-1971) Osman Meriç (1971) Nezih Okuş (1972-1974) Alaettin Hüsnü Öskiper (1974-1975) Lütfi Fikret Tuncel (1975-1978) Tahir Gençağa (1978) Aydemir Ceylan (1979) Metin Dirimtekin (1979-1980) Hayri Kozakçıoğlu (1980-1983) Erdoğan Şahinoğlu (1983-1988) Fevzi Yetkiner (1988-1989) Recep Birsin Özen (1989-1992) Bekir Aksoy (1992-1993) Naci Parmaksız (1993-1995) Oğuz Kağan Köksal (1995-2003) Kemal Önal (2003-2004) Mustafa Cahit Kıraç (2004-2007) İlhan Atış (2007-2011) Hüseyin Avni Coş (2011-2014) Mustafa Büyük (2014-2016) Mahmut Demirtaş (2016-2020) Süleyman Elban (2020-2023) Yavuz Selim Köşger (2023-) gtdKastamonu valileri Reşit Paşa (1920-1921) Hasan Refet Canıtez (1921-1922) Süleyman Necmi Selmen (1923) Hüseyin Fatin Güvendiren (1923-1926) Müştak Lütfi Gürsan (1927-1927) Ahmet Mithat Kalabalık (1927) İsmail Adil Güven (1927-1928) Ahmet Murat Germen (1928-1933) Ali Fuat Baturay (1933-1934) Mustafa Fazıl Özelçi (1934-1935) Tevfik Talat Hıtay (1935-1936) Mehmet Avni Doğan (1936-1940) Ahmet Mithat Altıok (1940-1947) Gafur Soylu (1947) Hasip Koylan (1948-1949) Tevfik Sırrı Gür (1949-1950) Nurettin Aynuksa (1950-1952) B.Şevket Özenalp (1952-1953) Niyazi Akı (1953-1955) Rebii Karatekin (1955-1960) Asım Rıza Büyüklü (1960) Atıf Saha Tahıl (1960-1961) Necdet Yalçın (1961-1966) Hasan Basri Kurdoğlu (1966-1970) Sabahattin Savacı (1970-1971) Mehmet Turan Bayazıt (1971-1972) Bedri Eser (1972-1975) Mekin Sarıoğlu (1975-1978) İlhan Yılmaz Erenel (1978-1979) Mustafa Gönül (1979-1980) Ahmet Sadullah Verel (1980-1981) Orhan Pirler (1980-1984) Kamil Demircioğlu (1984-1986) Nur Doğan Topaloğlu (1986-1988) İsmail Günindi (1988-1992) Kamil Demircioğlu (1992-1993) Özdemir Hanoğlu (1993-1996) Aydın Arslan (1996-1997) Enis Yeter (1997-2003) Mustafa Kara (2003-2007) Nurullah Çakır (2007-2008) Mustafa Kara (2008-2010) Erdoğan Bektaş (2010-2014) Şehmus Günaydın (2014-2016) Mesut Yıldırım (2016-2017) Yaşar Karadeniz (2017-2020) Avni Çakır (2020-2023) Meftun Dallı (2023-) gtd2. Türkiye Hükûmeti2. İnönü Hükûmeti (6 Mart 1924 - 22 Kasım 1924)Başvekil ve Hariciye (Dışişleri) Vekiliİsmet İnönüAdliye VekiliMustafa Necati UğuralMillî Müdafaa (Millî Savunma) VekiliKâzım ÖzalpDahiliye (İçişleri) VekiliAhmet Ferit TekZiraat VekiliZekai Apaydın → Şükrü KayaTicaret VekiliHasan SakaMaliye VekiliMustafa Abdülhalik Renda → Recep PekerMaarif (Eğitim) VekiliHüseyin Vasıf ÇınarNafia (Bayındırlık) VekiliSüleyman Sırrı AralMübadele, İmar ve İskân VekiliCelâl Bayar → Hasan Refet CanıtezSıhhiye ve Muavenet-i İçtimaiye (Sağlık ve Sosyal Yardım) VekiliRefik Saydam "https://tr.wikipedia.org/w/index.php?title=Refet_Canıtez&oldid=32065512" sayfasından alınmıştır

İsmet Eker Meclis-i MebûsanIII.(5) ve IV.(6) dönem mebusu Seçim bölgesi 1914 – Çorum1919 – Çorum Türkiye Büyük Millet MeclisiI., II., III., IV., V., VI., VII.ve VIII dönem milletvekili Kişisel bilgiler Doğum 1877Çorum, Osmanlı Devleti Ölüm 14 Ekim 1962 (85 yaşında) İsmet Eker, (1877, Çorum - 14 Ekim 1962), Türk siyasetçidir. Yaşamı[değiştir | kaynağı değiştir] Çorum medrese ve idadisinde mezun olmuştur. Defter-i Hakani Kalemi katipliği ve başkatipliği, Çorum Evkaf müdürlüğü, Osmanlı Meclis-i Mebûsan III.ve IV.Dönem Çorum mebusluğu, I., II., III., IV., V., VI., VII.ve VIII. TBMM Çorum milletvekilliği, II.Dönem Ziraat Bankası Yönetim Kurulu üyeliği, II.Dönem Divanı Riyaset 2.Reis vekilliği, III.Dönem Divanı Riyaset Reis vekilliği, IV.Dönem Maliye, IV., V., VI.Dönem Rüsümat ve İnhisar, VI., VII.Dönem Bütçe Encümen Reislikleri yapmıştır. Evli ve beş çocuk babasıdır.[1] Gençlik yıllarında İttihat ve Terakki Cemiyeti'ne girmiştir. Çorum mutemedi olarak görev yapmıştır. 1920 yılında İstanbul işgal edilince Malta'ya sürülen mebus kafilesinden kaçarak Samsun'a oradan Çorum'a geçmiştir. Meclis başkanvekili olarak Cumhuriyet'in ilan edildiği ve Atatürk'ün Cumhurbaşkanı seçildiği oturumlara başkanlık yapmıştır. Kaynakça[değiştir | kaynağı değiştir] http://www.tbmm.gov.tr/TBMM_Album/Cilt1/index.html 4 Mart 2016 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi. TBMM Albümü "https://tr.wikipedia.org/w/index.php?title=İsmet_Eker&oldid=31490884" sayfasından alınmıştır

Münir Çağıl Meclis-i MebûsanI.(3) ve III.(5) dönem mebusu Seçim bölgesi 1908 – Çorum1914 – Çorum Türkiye Büyük Millet MeclisiII., III., IV., V., VI., VII. ve VIII. dönem milletvekili Seçim bölgesi 1923 – Çorum1927 – Çorum1931 – Çorum1935 – Çorum1939 – Çorum1943 – Çorum1946 – Çorum Kişisel bilgiler Doğum 1873İskilip, Osmanlı Devleti Ölüm 9 Ağustos 1954 Mehmet Münir Çağıl (1873, İskilip - 9 Ağustos 1954), Türk devlet adamı, milletvekili, hukukçu ve vakıflar uzmanı. İstanbul Hukuk Mektebi'nden mezun olmuştur. Lüleburgaz, Kudüs, Musul Bidâyet Mahkemesi Savcı Yardımcılığı, Akka, Kudüs, Diyarbakır, Kosova Bidâyet Mahkemeleri Ceza Başkanlığı, İttihad ve Terakki Cemiyeti Üyeliği, Evkâf-ı Hümâyûn Nezâreti Müsteşarlığı yapmıştır. Osmanlı Meclis-i Mebûsan I. ve III. Dönem Çorum Mebusu (istifa: 21 Nisan 1914[1]) ve TBMM II., III., IV., V., VI., VII. ve VIII. Dönem Çorum Milletvekilidir. V., VI. ve VII. Dönem Adliye Encümeni, V. Dönem İntihap Mazbataları Tektik Encümenleri Reisliği yapmıştır. Evli ve dört çocuk babasıdır.[2] 2 Temmuz 1898’de 1000 kuruş aylıkla ilk önce Lüleburgaz Kazası Savcı Yardımcılığına atanmış. 21 Mart 1899 tarihinde Kudüs Sancağı Bidayet Mahkemesi Savcı Yardımcılığına 1260 kuruş aylıkla atanmış. Kosova Vilayeti Bidayet Mahkemesi Ceza Başkanı olmuş. Osmanlı Devleti’nin Evkaf-ı Hümâyun Nezâreti Müsteşarlığı ile Türkiye Cumhuriyetinin ilk yıllarında; 1924 yılında da Şeriyye ve Evkaf Vekaleti Müsteşarı’dır. Türkiye Cumhuriyeti’nin tarihi Türk ve Osmanlı vakıflarını tasfiye etme ve yeniden düzenleme sürecinde ve sonrasında kanunun çıkarılmasında önemli görevler üstlenmiştir. Belgelere göre 2762 sayılı Vakıflar Kanunu’nun TBMM’de görüşülmesi sırasında Adliye Encümeni Reisi (TBMM Adalet Komisyonu Başkanı) sıfatıyla TBMM’de görev yapmıştır. Cumhuriyetin I. Meclisinde görev alamamış olması o dönem genç cumhuriyetin ilk Şeriyye ve Evkaf Vekaleti Müsteşarı olarak görev yapmasındadır. İttihat ve Terakki Fırkasının kurucularındandır. Kaynakça[değiştir | kaynağı değiştir] * Yazıcı, Sibel (2018). Osmanlı Meclis-i Mebusanı ve Faaliyetleri (1914-1918) (PDF) (Doktora). Afyon Kocatepe Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstütüsü Tarih Anabilim Dalı. s. 33. 16 Mayıs 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi (PDF). Erişim tarihi: 1 Mart 2021. Evkaf Nezareti Müsteşarlığı'na atanması nedeniyle istifa etmiştir.  "TBMM Albümü". tbmm.gov.tr. 31 Ekim 2012. 11 Nisan 2015 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 30 Mayıs 2013.  Konuyla ilgili yayınlar[değiştir | kaynağı değiştir] Nazif Öztürk, Türk Yenileşme Tarihi Çerçevesinde Vakıf Müessesi, Ankara 1995 Nazif Öztürk, Vakıfların Tasfiyesi Açısından M. Münir Çağıl - Türk Kültüründe İz Bırakan İskilipli Âlimler, Türkiye Diyanet Vakfı yayınları 1998 ISBN 975-389-308-6 Sicill-i Osmani Defteri 76/365 (1900 yılına kadar olan bilgilerini içermektedir) "https://tr.wikipedia.org/w/index.php?title=Münir_Çağıl&oldid=31009011" sayfasından alınmıştır

Hüseyin Selâh Cimcoz Cimcoz[1] (1875 - 15 Ekim 1947), Türk siyasetçidir. İstanbul Hukuk Mektebi mezunudur. Mizah Kalem Gazetesi sahipliği, İttihat ve Terakki Partisi Üyeliği, Osmanlı Meclis-i Mebûsan III. Dönem İstanbul Mebusluğu, TBMM IV., V., VI. ve VII. Dönem İstanbul milletvekilliği, IV. Dönem Parlamentolar Türk Grubu Kurucu Üyeliği yapmıştır. Evli ve beş çocuk babasıdır.[1] CHP'nin Sanat Bölümü Şefliği'nde bulunmuştur. Sanat dünyasının yakından tanıdığı, antikaya özel merakı ile ün salmıştır. Eski Cumhurbaşkanlarından Fahri Korutürk'ün eşi Emel Korutürk'ün babasıdır.[2] Kaynakça[değiştir | kaynağı değiştir] a b "TBMM Albümü 1. Cilt (1920-1950)" (PDF). TBMM Basın ve Halkla İlişkiler Müdürlüğü. 6 Şubat 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi (PDF). Erişim tarihi: 20 Ağustos 2022.  http://www.aksiyon.com.tr/detay.php?id=22430 7 Haziran 2007 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi. 29 Ağustos 2005 Aksiyon dergisi "https://tr.wikipedia.org/w/index.php?title=Salâh_Cimcoz&oldid=31023236" sayfasından alınmıştır

Saim Uzel (d.1883, Menemen, İzmir) - (ö. 8 Ağustos 1941), Türk siyasetçidir. Tıbbiye mezunudur. Akseki, Marmaris, Foça Belediye Tabîplikleri, İzmir Merkez Hastanesi ve Çesme, Alaçatı Bölgesi Tabîpliği, 59. ve 50. Fırka Seyyar Hastanesi Baştabîpliği, Şam Menzil Müfettişliği 2. Kara Hattı Baştabîpliği, Humus Merkez Hastanesi Baştabîpliği, Çamalay Hastanesi Baştabîpliği, Esmen Hükûmet Doktorluğu, Esmen Müdâfaa-i Hukuk Heyeti Üyeliği, Çorum Merkez Tabîpliği, Çorum Sıhhiye Müdürlüğü, Çorum Vilâyet Müdâfaa-i Hukuk Üyeliği ve Hilâl-i Ahmer Cemiyeti Baskanlığı, Aydın, Manisa Vilâyeti Sıhhiye Müdürlüğü, TBMM II. Dönem (Ara Seçim) Saruhan, III., IV., V. ve VI. Dönem Manisa Milletvekilliği, V. ve VI. Dönem TBMM Başkanlık Divânı İdare Amirliği yapmıştır. Beyaz Şeritli İstiklal Madalyası ve Kırmızı Şeritli Harp Madalyası sahibidir. Evli ve üç çocuk babasıdır.[1] Kaynakça[değiştir | kaynağı değiştir] "TBMM Albümü". tbmm.gov.tr. 31 Ekim 2012. 4 Mart 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 27 Ocak 2014.  Türk siyasetçi ile ilgili bu madde taslak seviyesindedir. Madde içeriğini genişleterek Vikipedi'ye katkı sağlayabilirsiniz. "https://tr.wikipedia.org/w/index.php?title=Saim_Uzel&oldid=31112580" sayfasından alınmıştır

Hasan Ferit Güven[1] (d. 1894, Adana - ö. 24 Kasım 1975), Türk siyasetçi. İstanbul Hukuk ve Güzel Sanatlar Mektepleri mezunudur. Yedek Subay Talimgahı Öğretmenliği ve Bölük Komutanı, Tebriz Valiliği Mecdüssaltana Yaverliği İrtibat Zabitliği, ve Millî Teşkilat Kuruculuğu, 41. Tümen Divan Harp Üyeliği, Adana Cephesi Grup Kumandanlığı, Yeni Adana Gazetesi çalışanlığı, Türk Sözü Gazetesi sahipliği ve Başyazarlığı, Adana Lisesi Resim Öğretmenliği, İstihbarat Müdürlüğü, Türk Ocakları Müfettişliği, TBMM III. Dönem Urfa, IV. Dönem Mersin ve V., VI. ve VII. Dönem İçel Milletvekilliği, Kurucu Meclis Basın Temsilciliği (6 Ocak 1961 – 25 Ekim 1961), IV. ve V. Dönem Divan-ı Riyaset Katipliği yapmıştır. Evli ve iki çocuk babasıdır.[1] Kaynakça[değiştir | kaynağı değiştir] a b "TBMM Albümü 4. Cilt (1960-1983)" (PDF). TBMM Basın ve Halkla İlişkiler Müdürlüğü. 21 Ocak 2016 tarihinde kaynağından (PDF) arşivlendi. Erişim tarihi: 10 Eylül 2021.  Türk siyasetçi ile ilgili bu madde taslak seviyesindedir. Madde içeriğini genişleterek Vikipedi'ye katkı sağlayabilirsiniz. "https://tr.wikipedia.org/w/index.php?title=Ferit_Celâl_Güven&oldid=31098988" sayfasından alınmıştır

İbrahim Tevfik Tarman[1] (d. 1894, İstanbul - ö. 23 Mart 1975), Türk siyasetçi. İstanbul Halkalı Yüksek Ziraat Okulu mezunudur. Bonn ve Berlin Ziraat İktisadiyatı Enstitüsünde İhtisas yapmıştır. Maârif Nezâreti Tedrisatı Tâliye Şube Kâtipliği, Adana Sultânîsi Ulumu Tabiiyye Muallimliği, Ticaret ve Ziraat Nezâreti Müdüriyeti Umûmîyesi Müessesat Mümeyyizliği, Ziraat Vekâleti Ziraat Umûm Müdürlüğü Mücadele ve Tesvikât Şubesi Müdürlüğü, Mücadele Müdürlüğü, Müessesat Müdürlüğü, Ziraat Umûm Müdür Muavinliği, Zerriyat ve Garsiyat Şubesi Müdürlüğü, Ziraat Umûm Müdürlüğü, Türkiye Şeker Fabrikaları Ticaret Anonim Şirketi İdare Meclisi Üyeliği, TBMM V. ve VI. Dönem Seyhan Milletvekilliği yapmıştır. Evli ve iki çocuk babasıdır.[1] Kaynakça[değiştir | kaynağı değiştir] a b "TBMM Albümü 1. Cilt (1920-1950)" (PDF). TBMM Basın ve Halkla İlişkiler Müdürlüğü. 6 Şubat 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi (PDF). Erişim tarihi: 22 Ağustos 2022.  Türk siyasetçi ile ilgili bu madde taslak seviyesindedir. Madde içeriğini genişleterek Vikipedi'ye katkı sağlayabilirsiniz. "https://tr.wikipedia.org/w/index.php?title=Tevfik_Tarman&oldid=31102771" sayfasından alınmıştır

Mithat AydınDoğum1884AydınÖlüm28 Aralık 1959 (75 yaşında)MilliyetTürkMeslekSiyasetçi Mithat Aydın (1884, Aydın - 28 Aralık 1959), Türk siyasetçidir. İstanbul Mühendis Mektebi mezunudur. Demir yolu mühendisliği, Mühendis Mektebi topoğrafya öğretmenliği ve dahiliye müdürlüğü, Samsun-Sivas Demir Yolu Yapım Heyeti fenniye müdürlüğü, Anadolu Demir Yolu Köprüler şube şefliği, Ereğli Karadere İnşaat İşletme Müdürlüğü, TBMM II. (ara seçim), III. ve VIII. Dönem Aydın; V., VI. ve VII. Dönem Trabzon milletvekilliği yapmıştır. Evlenmiş ve bu evlikten dört çocuğu olmuştur. 28 Aralık 1959 günü, 75 yaşında, ölmüştür.[1] Mithat Aydın, Atatürk'ün yattığı Anıtkabir'in yerini önerdiği ve kabul edilerek inşaanın buraya yapıldığı bilinmektedir.[2] Kaynakça[değiştir | kaynağı değiştir] "TBMM Albümü". tbmm.gov.tr. 31 Ekim 2012. 4 Mart 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 18 Şubat 2013.  "Arşivlenmiş kopya". 11 Kasım 2013 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 8 Kasım 2013.  Türk siyasetçi ile ilgili bu madde taslak seviyesindedir. Madde içeriğini genişleterek Vikipedi'ye katkı sağlayabilirsiniz. "https://tr.wikipedia.org/w/index.php?title=Mithat_Aydın&oldid=31118799" sayfasından alınmıştır

Ankara Ziraat MektebiGenel bilgilerDurumMeteoroloji Genel Müdürlük binası olarak kullanılmaktadır.TürMeteoroloji Genel Müdürlük binası (1952-günümüz) Meteoroloji Kuzey İstasyonu Binası (1937-1952) Ankara Yüksek Ziraat Mektebi (1930-1937) Genel Kurmay Başkanlık binası (Kurtuluş savaşı döneminde) Okul (İlk yapıldığında)AdresKeçiören, Ankara, TürkiyeŞehirAnkaraÜlke TürkiyeKoordinatlar39°57′58″K 32°51′52″D / 39.96611°K 32.86444°D / 39.96611; 32.86444Açılış20. yy. başlarındaTeknik ayrıntılarMalzemeTaş Ankara Ziraat Mektebi, Ankara’nın Keçiören ilçesinde 20. yüzyıl başında okul olarak inşa edilmiş ve Türk Kurtuluş Savaşı’nın ilk günlerinde karargâh olarak kullanılmış tarihi yapıdır. Günümüzde Meteoroloji Genel Müdürlük binası olarak kullanılır. Osmanlı İmparatorluğu’nda tarımı geliştirme çabalarının bir sonucu olarak inşa edilen okulun açılışı 1908 yılında Vali Ali Münif Bey tarafından gerçekleştirilmişti.[1] İki katlı taş bina, Türk Kurtuluş Savaşı sırasında Sivas Kongresi’nden sonra 9 günlük bir yolculuk yaparak 27 Aralık 1919’da Sivas’tan Ankara’ya gelen Mustafa Kemal başkanlığındaki Heyet-i Temsiliye’ye tahsis edildi. Mustafa Kemal, TBMM’nin açılış günü olan 23 Nisan 1920’ye kadar 118 gün bu binada çalıştı.[1] Bu süre zarfında Heyet-i Temsiliye’nin aldığı bütün kararlar Ziraat Mektebi binasında hazırlandı ve binada kurulan bir telgrafhane aracılığıyla bütün yurtla temas kuruldu. Mustafa Kemal, Ankara’daki ilk karargâhı olan binada Temsil Heyeti üyesi Mazhar Müfit Bey, Hakkı Behiç Bey, Heyet-i Temsiliye İstişare Kurulu üyesi Rüstem Alfred Bey, Erkânı Harp Binbaşısı Hüsrev Bey, Doktor Binbaşı Refik Bey, Kalem Amiri Üsteğmen Hayati Bey, Yüzbaşı Bedri Bey, Mustafa Kemal Paşa'nın yaverlerinden Piyade Yüzbaşı Cevad Abbas Bey, Topçu Teğmen Muzaffer Bey ile birkaç şifre, muhabere ve muamelât memurları ile birlikte kalmıştır. 10 Ocak 1920’den itibaren yayımlanmaya başlayan Hâkimiyet-i Milliye Gazetesi‘nin hazırlanması, 6 Nisan 1920’de kurulan Anadolu Ajansı’nın çalışmaları; Büyük Millet Meclisi’nin açılış hazırlıkları Ziraat Mektebi’nde gerçekleşti. 1921’de Ankara Belediyesi’nin Çankaya'da bir bağ evini hediye etmesinden sonra Mustafa Kemal Paşa Ziraat Mektebi’nden ayrıldı. Bina, Kurtuluş Savaşı boyunca Genelkurmay Başkanlığı Binası olarak kullanıldı. 1930’da binada yatılı bir okul olan Ankara Yüksek Ziraat Mektebi hizmete girdi. Yapı, 1937’de büyük bir tadilat geçirdi ve “Meteoroloji Kuzey İstasyonu Binası” olarak kullanıldı. 1952’den itibaren Meteoroloji Genel Müdürlük Binası olarak kullanılmaktadır. Ayırca bakınız[değiştir | kaynağı değiştir] Halkalı Ziraat Mektebi Çankaya Köşkü Kaynakça[değiştir | kaynağı değiştir] a b "Necdet Aysal, Mustafa Kema Paşa'nın Ankara'da İlk Günleri: "Ziraat Mektebi", Ankara Üniversitesi Türk İnkılâp Tarihi Enstitüsü Atatürk Yolu Dergisi" (PDF). 13 Ağustos 2011 tarihinde kaynağından arşivlendi (PDF). Erişim tarihi: 16 Nisan 2012.  "https://tr.wikipedia.org/w/index.php?title=Ankara_Ziraat_Mektebi&oldid=32309386" sayfasından alınmıştır

Bu madde hiçbir kaynak içermemektedir. Lütfen güvenilir kaynaklar ekleyerek madde içeriğinin geliştirilmesine yardımcı olun. Kaynaksız içerik itiraz konusu olabilir ve kaldırılabilir.Kaynak ara: "Etlik" – haber · gazete · kitap · akademik · JSTOR (Eylül 2022) (Bu şablonun nasıl ve ne zaman kaldırılması gerektiğini öğrenin) Etlik, çok büyük bir kısmı Keçiören'de, az bir kısmı Yenimahalle ilçesinde yer alan Ankara'da bir semttir. Ankara Gülhane Askeri Tıp Akademisi Etlik semtinde bulunmaktadır. Semtin içinde Etlik, Aşağıeğlence, Emrah (bir kısmı), Esertepe (bir kısmı), Yayla, Ayvalı, Gümüşdere ve Ovacık (bir kısmı) mahalleleri bulunmaktadır. Yenimahalle ilçesine bağlı Varlık mahallesinin Eşref Bitlis Caddesi'nin kuzeyinde kalan kısmı da bu semt ile özdeşleşmiştir. Semt, Etlik Caddesi, Yeni Etlik Caddesi ve Yozgat Bulvarı boyunca uzanır. Aşağı Eğlence Kavşağı, Giresun Caddesi ve Fatih Sultan Mehmet Parkı, en kalabalık yerleridir. 28 Eylül 2022 tarihinde hizmete giren Ankara Etlik Şehir Hastanesi bu semtte bulunmaktadır. Önemli yerler[değiştir | kaynağı değiştir] Antares Alışveriş Merkezi Gülhane Eğitim ve Araştırma Hastanesi Ankara Etlik Şehir Hastanesi Türkiye'deki bir mahalle ile ilgili bu madde taslak seviyesindedir. Madde içeriğini genişleterek Vikipedi'ye katkı sağlayabilirsiniz. Ankara ile ilgili bu madde taslak seviyesindedir. Madde içeriğini genişleterek Vikipedi'ye katkı sağlayabilirsiniz. gtdKeçiören mahalleleri ve semtleriMahalleler 19 Mayıs 23 Nisan Adnan Menderes Aktepe Aşağı Eğlence Atapark Ayvalı Bademlik Bağlarbaşı Bağlum Güzelyurt Basınevleri Çaldıran Çalseki Çiçekli Emrah Esertepe Etlik Güçlükaya Gümüşdere Güzelyurt Hasköy Hisar İncirli Kafkas Kalaba Kamilocak Kanuni Karakaya Karargahtepe Karşıyaka Kavacık Subayevleri Kösrelik Köşk Kuşcağız Osmangazi Ovacık Pınarbaşı Sancaktepe Sarıbeyler Şefkat Şehit Kubilay Şenlik Şenyuva Tepebaşı Ufuktepe Uyanış Yakacık Yayla Yeşilöz Yeşiltepe Yükseltepe Semtler Aktepe Bağlum Dutluk Etlik Hacıkadın Gazino Mecidiye İncirli Piyangotepe Ufuktepe Yükseltepe "https://tr.wikipedia.org/w/index.php?title=Etlik&oldid=32177134" sayfasından alınmıştır

Bu madde hiçbir kaynak içermemektedir. Lütfen güvenilir kaynaklar ekleyerek madde içeriğinin geliştirilmesine yardımcı olun. Kaynaksız içerik itiraz konusu olabilir ve kaldırılabilir.Kaynak ara: "Nezih Fıratlı" – haber · gazete · kitap · akademik · JSTOR (Ocak 2020) (Bu şablonun nasıl ve ne zaman kaldırılması gerektiğini öğrenin) Nezih Fıratlı (1921, İstanbul - 21 Mart 1979, İstanbul), Türk arkeolog ve müzeci. Yaşamı[değiştir | kaynağı değiştir] Ankara Üniversitesi Dil ve Tarih-Coğrafya Fakültesi, Arkeoloji Bölümünü 1944 yılında bitiren Fıratlı; Anıtkabir (1945), İstanbul - Ömerli (1954), Kırklareli - Karakoç (1963) tümülüslerinde kazı çalışmaları yaptı. 1964-1969 yılları arasında İstanbul Saraçhanebaşı Kilisesi kazısına katıldı. 1966 ile 1978 arasında Uşak'ta Selçikler kazısını yönetti ve Sebaste antik kentini ortaya çıkardı. 1968'den 1973'e kadar, İstanbul Arkeoloji müzeleri ek binasının temel kazısı sırasında ortaya çıkan hamam ve benzeri kalıntıların kurtarılması çalışmalarını üstlendi. 1978-1979 yıllarında İstanbul Arkeoloji Müzeleri müdürlüğü görevinde bulundu. Bazı yapıtları[değiştir | kaynağı değiştir] İstanbul Arkeoloji Müzeleri, Seçme Bizans Eserleri Rehberi, 1955 İznik Tarihi ve Abideleri Hakkında Muhtasar Rehber, 1959 Erdek Kyzikos Harabeleri Rehberi, 1961 Bozcaada ve İmroz, 1964 Les Steles Funeraires de Byzance Greco - Romaine (Bizans, Yunan - Roma Mezar Stelleri), 1964 Cam Eserler Kataloğu, 1984 "https://tr.wikipedia.org/w/index.php?title=Nezih_Fıratlı&oldid=30932353" sayfasından alınmıştır

EsenlerMahalleAnkaraÜlke TürkiyeİlAnkaraİlçeSincanCoğrafi bölgeİç Anadolu BölgesiZaman dilimiUTC+03.00 (TSİ)İl alan kodu0312İl plaka kodu06Posta kodu06930 Esenler, Ankara ilinin Sincan ilçesine bağlı bir mahalledir. Coğrafya[değiştir | kaynağı değiştir] Ankara iline 47 km, Sincan ilçesine 16 km uzaklıktadır. Nüfus[değiştir | kaynağı değiştir] Yıllara göre mahalle nüfus verileri 2007 2000 146 1997 116 Kaynakça[değiştir | kaynağı değiştir] Dış bağlantılar[değiştir | kaynağı değiştir] Esenler Koyu Sincan Haber2 Şubat 2011 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi. gtdSincan mahalleleriMerkez MahallelerAhi Evran • Ahi Evran OSB • Akşemsettin • Andiçen • Atatürk • Ertuğrulgazi • Fatih • Gazi Osmanpaşa • Gökçek • İstasyon • Malazgirt • Mareşal Çakmak • Mevlana • Osmanlı • Pınarbaşı • Plevne • Saraycık • Selçuklu • Tandoğan • Törekent • Ulubatlı Hasan • Yeniçimşit • Yunus EmreYenikent Semti29 Ekim • Adalet • Çoğlu • Fevzi Çakmak • Menderes • Mustafa KemalTemelli SemtiAlagöz • Alcı • Anayurt • Bacı • Beyobası • Cumhuriyet • Çiçektepe • Çokören • Esenler • Gazi • Girmeç • Hisarlıkaya • Hürriyet • İstiklal • Maliköy • Malıköy Başkent OSB • Polatlar • Türkobası • Ücret • YenihisarDiğer MahallelerAkçaören • Erkeksu • İlyakut • İncirlik • Kesiktaş • Mülk • Osmaniye • Tatlar • Yenikayı • Yenipeçenek "https://tr.wikipedia.org/w/index.php?title=Esenler,_Sincan&oldid=31074972" sayfasından alınmıştır

Bu madde hiçbir kaynak içermemektedir. Lütfen güvenilir kaynaklar ekleyerek madde içeriğinin geliştirilmesine yardımcı olun. Kaynaksız içerik itiraz konusu olabilir ve kaldırılabilir.Kaynak ara: "Malik Sayar" – haber · gazete · kitap · akademik · JSTOR (Ocak 2020) (Bu şablonun nasıl ve ne zaman kaldırılması gerektiğini öğrenin) Ahmet Malik Sayar (1892, İstanbul - 11 Mart 1965), Türk jeolog ve akademisyendir. Hayatı[değiştir | kaynağı değiştir] 1892 yılında Çamlıca'da dünyaya geldi. Babası ünlü Osmanlı matematik bilgini Salih Zeki Bey, annesi Vecihe Hanım'dır. Lise öğrenimini Sultani Mektebi'nde (bugünkü adıyla Galatasaray Lisesi) tamamladıktan sonra Milli Eğitim Nezareti'nin sınavını kazanarak jeoloji öğrenimi görmek üzere Fransa'ya gitti. Lyon Üniversitesi'nde öğrenimini tamamladıktan sonra 1913 yılında yurda döndü ve I. Dünya Savaşı boyunca Sina Cephesi'nde yedek subay olarak görev yaptı. 1918'de terhis olduktan sonra Darülfünun'da (bugünkü adıyla İstanbul Üniversitesi) asistan olarak göreve başladı. 1919'da doçent oldu, 1933 yılına kadar üniversitede çalışmayı sürdürdü, binlerce öğrenci yetiştirdi. 1919-1922 yılları arasında Halkalı Ziraat Mektebi'nde de ders veren Malik Bey, 1930'lu yıllarda çeşitli liselerde öğretmenlik yapmıştı. 1944 yılında İstanbul Üniversitesi Yüksek Mühendis Mektebi'nin Teknik Üniversite'ye dönüşmesi üzerine İnşaat Fakültesi'nde Jeoloji Profesörü olarak görev yapmaya başladı, Maden Fakültesinin kurulmasına emek verdi. 1953-1955 yılları arasında Maden Fakültesinin dekanlığını yaptı, 1954 yılında ordinaryüs profesör unvanını aldı. 1963 yılında emekli oluncaya kadar ders vermeyi sürdürdü. 11 Mart 1965'te hayatını kaybetti. Malik Sayar, ders kitapları yayınlayarak eğitim hayatına katkıda bulunmuş bir akademisyendir. Tevfik Gökmen ve Malik Ongan ile hazırladığı kitap, 1924-1950 arasındaki 26 yıl boyunca Türkiye'de okutulan tek jeoloji ders kitabı olmuştur. Darülfünun ve üniversite öğrencileri için de ders kitapları yazmış, bunların yanı sıra özellikle omurgalı hayvan fosilleri hakkındaki çalışmaları ile Türkiye'de bu tip çalışmalara öncülük etmiştir. Eski para koleksiyoncusu olan Malik Sayar, özellikle Frigya ve Helenistik çağ Yunan paralarına ilgi duymuş, bu konularda tarih dergilerinde makaleler yayımlamıştır. Jeoloji profesörü Cazibe Sayar'ın eşidir. Dış bağlantılar[değiştir | kaynağı değiştir] Jeoloji Mühendisleri Odası11 Haziran 2020 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi. Kaynakça[değiştir | kaynağı değiştir] "https://tr.wikipedia.org/w/index.php?title=Malik_Sayar&oldid=32163102" sayfasından alınmıştır

Bu madde hiçbir kaynak içermemektedir. Lütfen güvenilir kaynaklar ekleyerek madde içeriğinin geliştirilmesine yardımcı olun. Kaynaksız içerik itiraz konusu olabilir ve kaldırılabilir.Kaynak ara: "Radye temel" – haber · gazete · kitap · akademik · JSTOR (Mayıs 2022) (Bu şablonun nasıl ve ne zaman kaldırılması gerektiğini öğrenin) Radye temel, genelde zeminin emniyetli taşıma gücünün düşük olduğu durumlarda “münferit sömeller ile yapılan temel, yüzey alan hesaplarının binanın mimari alanının yarısından fazlasını işgal ettiği zaman” düşünülürler. Bu durumda çok büyük ihtimalle radye temel diğer sistemden daha ekonomik olur. Ayrıca zeminin temel altında yerden yere çok değişken olduğu hallerde de radye temeller yararlı olurlar. Betonarme plak şeklindedir, bu haliyle tabye döşemesine benzetilebilir. "https://tr.wikipedia.org/w/index.php?title=Radye_temel&oldid=29711681" sayfasından alınmıştır

Halil DemircioğluDoğum1905Kalkandelen, ManastırÖlüm23 Şubat 1972 (67 yaşında)Ankara, TürkiyeMilliyet TürkEğitimBerlin Friedrich-Wilhelm Üniversitesi (Günümüzde Berlin Humboldt Üniversitesi) - diploma ve doktoraMeslekDTCF Eski Çağlar Tarihi profesörü Halil Demircioğlu (d. 1905, Kalkandelen, Manastır - ö. 23 Şubat 1972, Ankara), Türk akademisyen, Eskiçağ Tarihi Profesörü, eğitimci, tarih yazarı, çevirmen. Hayatı[değiştir | kaynağı değiştir] 1905 yılında Kalkandelen, Manastır'da doğdu. Babası Şaban Bey aslen Bolu'lu olup Osmanlı ordusunda subay olarak Manastır'da görev yapmaktaydı. İsmi Halil İbrahim Şaban olup 1934'te Soyadı Kanunu'nundan sonra Demircioğlu soyadını almıştır. Ailesi daha sonra İstanbul'a yerleşmiştir.[1] İstanbul'da ilköğretim eğitimine devam ettiği sırada babasını Çanakkale Savaşı'nda kaybetmiştir. Babasının kaybıyla birlikte başlayan geçim sıkıntıları ve sağlık sorunları nedeniyle İstanbul Erkek Lisesi'de okurken eğitimine ara vermek zorunda kalmıştır. 1924 yılında Manisa'da Devlet Demir Yolları'nda telgraf memuru olarak çalışmıştır. Sonra İstanbul'a dönerek tekrar lise öğrenimine devam etmiştir. Bu arada bir taraftan turist rehberliği yaparak ve diğer taraftan Milliyet Gazetesi'nde foto muhabiri olarak görev yaparak da geçimini temin etmeye çalışmıştır. Yalova'da Atatürk'ün eli fincanlı resmini çeken gazete foto muhabiridir.[1] Demircioğlu, bütün bu güç koşullar altında 1929-1930 ders yılında İstanbul Erkek Lisesi'ni başarıyla bitirmiş ve aynı yıl İstanbul Üniversitesi Hukuk Fakültesi'ne devam etmeye başlamıştır. Burada iken 1930'da Milli Eğitim Bakanlığı'nın devlet bursu ile Almanya'ya üniversite eğitimi imtihanını kazanmıştır. Aralık 1930'de tarih öğrenimi için Almanya'ya gönderilmiş ve yüksek eğitimine Almanya'da devam etmiştir.[1] Almanya'da önce "Naunburg an der Saale"'da bulunan "Schulpforte Hümanistık Gymnasıum"un da çok iyi derecede Almanca öğrenmiştir. 1932 ders yılı başında Berlin Friedrich - Wilhelm Üniversitesi'ne kaydını yaptırmıştır. Asıl bilim dalı olarak "Eskiçağ Tarihi" ve yardımcı bilim dalları olarak "Arkeoloji" ve "Hititoloji" dallarını seçmiştir. Bu üniversitede ders veren o zamanın ünlü hocaları Eskiçağ Tarihi profesörü ve son evrensel Eskiçağ Tarihçisi Eduard Meyer'in son ardaşı Wilhelm Weber, Arkeoloji profesörü ve aynı zamanda Prof. Dr. Ekrem Akurgal'ın da hocası Gerhard Rodenwaldt ve ünlü Hititolog ve Prof. Dr. Sedat Alp'ın hocası Hans Ehelolf'in derslerini takip etmiş ve bunlar yanında aynı üniversitede hocalık yapan Forrer, Härtung, Spranger, Stier, Ünverzagt gibi birçok isim yapmış bilim adamından tarih, arkeoloji, filoloji, numizmatik, felsefe v.b. dersleri almıştır.[1] Latince öğrenip 1932'de ve Eski Grekçe öğrenip 1933'te girdiği sınavlarda yüksek pekiyi dereceli neticeler almıştır. Antik Yunanistan Helen tarihi ve Antik Roma Tarihi yanı sıra evrensel bir Eskıçağ Tarihçisi için gerekli tüm formasyonlarını başarıyla tamamlamış; Eskıçağ Tarihi'nin yardımcı bilimleri olarak değerlendirdiği arkeoloji, filoloji, numizmatik vb. dersleri almanın yanı sıra bu alanların pratiğini de geliştirmek için çalışmalar yapmıştır. 1933 yılında Berlin'de doktora öğrencisi olan Ekrem Akurgal ile birlikte o zamanlar Prof. Dr. Ünverzagt'in yönettiği ve bir "Doğu Got" yerleşim yeri olan "Zantoch an der Warthe" kazılarına katılmıştır. 1935'te Afet İnan aracılığı ile Atatürk tarafından görüşmek üzere Türkiye'ye çağrılan dış ülkelerde devlet bursu ile okuyan öğrenci temsilcileri arasında bulunmuştur. O yaz diğer yurt dışında devlet bursuyla tarih okuyan diğer öğrenciler ile birlikte Batı Anadolu'da Troya, Pergamon, Efesos, Priene, Milet, Didim ve Germencik yakınındaki "Magnesia ad Maeandrum (Menderes Magnesiası)" antik şehirlerini kapsayan bir tetkik gezisi yapmış ve sonra da Alman arkeolog Prof. Kurt Bittel'in idaresinde yapılan Boğazköy (Hattuşaş) kazılarına katılmıştır.[1] 1939 yılında Berlin'e dönen Demircioğlu doktora tezi hazırlamak için bir Avrupa seyahatine çıkmış; İtalya, Fransa ve İngiltere'yi ziyaret ederek bu ülkelerde bulunan eskiçağ tarihçi (örneğin "Louis-Joseph Delaporte"; Bedřich Hrozný gibi) bilim adamlarıyla görüşme ve fikir alışverişi yapmıştır.[1] 1939 yılında "Der Gott auf dem Stier, Geschichte eines religiosen Bildtypus" adlı bir doktora tezini Berlin Üniversitesi'ne sunmuş ve felsefe doktoru unvanı almıştır. 1941 yılında Demircioğlu Türkiye dönmüş ve 1936'da kurulmuş bulunan Ankara Üniversitesi Dil ve Tarih-Coğrafya Fakültesi'ne Doçent Namzeti olarak atanmıştır. Fakat II. Dünya Savaşı döneminde askere alınmış ve levazım yedek subayı olarak 1941'de kadar askerlik görevi yapmıştır. 1941'de terhis olduktan sonra yine DTCF'de "Doçent Namzeti" görevine dönmüştür. 1945'te Doçent, 1950'de Profesör olan Demircioğlu 1956 yılında DTCF Eski Çağlar Tarihi Kürsü Profesörü olmuştur.[1] 1945'te Türk Tarih Kurumu üyeliğine seçilmiş ayrıca Türk Dil Kurumu, Alman Arkeoloji Enstitüsü ve Alman Şarkiyat Cemiyeti üyeliklerine davet edilmiştir. Fulbright Bursu ile misafir olarak gittiği ABD'de Princeton Üniversitesi'nde (1952-1953) konuk profesör sıfatıyla ders vermiştir.[2] DTCF'ne ek olarak Hasanoğlan Köy Enstitüsü, Gazi Eğitim Enstitüsü, Ankara Üniversitesi Veteriner Fakültesi, Orta Doğu Teknik Üniversitesi ve Trabzon'da Karadeniz Teknik Üniversitesi'nde tarih ve devrim tarihi dersleri konferansları vermiştir. İstanbul Üniversitesi'nde de bir müddet konferanscı tarihçi olarak da ders vermiştir. Türk Tarih Kurumu genel sekreterliği, DTCF yönetim kurulu üyeliği ve dekan vekilliği de yapmıştır. Ankara Üniversitesi'ndeki görevi yanında, ayrıca Başbakanlık Arşiv Müdürü (1956-1957), Basın Yayın ve Turizm Genel Müdürü (1958-1959) olarak da çalışmıştır.[2] Profesörlük görevini 23 Şubat 1972'de Ankara'da ölümüne kadar sürdürmüştür.[2] Demircioğlu aynı zamanda Türk Hümanizmasının oluşması için muazzam çaba göstermiş Eskıçağ Tarihi'nin ve bu bilimin gerekli formasyonun nasıl oluşturulacağı konusunda genç bilim insanlarına ışık tutmuştur. Demircioğlu'nun öğrencileri arasında Eskıçağ Tarihi alanında birer duayen olan Prof. Dr. Ahmet Ünal, Prof. Dr. Bülent İplikçioğlu ve Prof. Dr. Ömer Çapar bulunmaktadır. Eserleri[1][değiştir | kaynağı değiştir] Der Gott auf dem Stier. Geschichte eines religiösen Bild typus. Neue Deutsche Forschungen Band 241, Berlin 1939. "Greklerin Devlet Teläkkileri", S(iyasi) İ(limler) M(ecmuası) C.XI no.129 (1941) s.363-369 "Anadolu'da ve Avrupa'da Yeni Bulunan Boğa Üstündeki "Allah" (Iuppiter Dolichenus) Vesikaları Üzerine Bir Araştırma", Ankara 1942 [Basılmamıştır] "Hellenik Devlet - Hellenistik Devlet I ", SİM C.XII no.138 (1942) s.204-210 "Hellenik Devlet - Hellenistik Devlet II". SİM XII/139 (1942) s.254-262 "Eski Yunan'da Polis'in İçtimai Bünyesinde İnkişaf", SİM C.XII no.142 (1943) s.399-402 "Eski Yunan'da Polis'in İçtimai Bünyesinde Krizler", SİM C.XII no.143 (1943) s.472-475 "Anadolu'nun Eski Taş-Devri Kültürleri", AÜDTCFD C.V (1943) s.179-184 [Max Pfannenstiel, Die altsteinzeitlichen Kulturen Anotoliens'in tanıtma yazısı] "İlk Çağ'da Devletçilik I", SİM, C.XIII no.155 (1944) s.655-658 "İlk Çağ'da Devletçilik II ", SİM C.XIII no.156 (1944) s.701-704 "Anadolu'da Siyasi Mekan Vahdeti Kuruluşunda Hatay'a Verilen Önem", Ankara Üniversitesi Haftası, Hatay, Ankara(1945) 52-67 "Hellas'ta Demokrasiye Gidiş Yolları", SİM C.XV no.178 (1946) s.526-532 "Türkiye'de Humanizma", Aankara Üniversitesi Haftası Gaziantep-Urfa Ankara(1947) s.141-152 "İlk Demokrasi Nasıl Doğdu ", SİM C.XVIII no.209 (1948) s.204-207 "Demokrasi'nin Doğuşunda Ferdler", SİM C.XVIII no.210 (1948) s.251-254 "Demokrasi'nin Doğuşunda Partiler ve Parti Kavgaları", SİM C. XVIII no.211 (1948) s.280-284 "Demokrasi'nin Doğuşunda Uzlaştırıcılar ve Tiranlar", SIM C.XVIII no.213 (1948) s.386-389. "Antropoloji ve Tarih", AÜDTCFD C.VI no.1-2 (1948) 50-67 Thukydides, Peloponnesos'lularla Atinalılar'ın Savaşı, 3 Cilt Ankara 1950 v.d. [Eski Grekçe aslından tercüme]. "Ölümünün Ellinci Yıldönümü Münasebetiyle Theodor Mommsen", Belleten C.XVII no.68 (1953) s.537-555 Roma Tarihi I. Cilt-Cumhuriyet I. Kısım-Menşelerden Akdeniz Havzasında Hakimiyet Kurulmasına Kadar, Ankara 1953 (Yeni basim:2011) ISBN 9789751604569 "Atatürk'ten Bu Yana Türkiye'de Tarih Araştırmalarının İnkişafi ve Şark-Garp Anlayış ve Yakınlaşması Zaviyesinden Anlam ve Önemi", "Kıbrıs'ın Tarih Boyunca Anadolu ile İlgisi ", Lefkoşa (1962) s.24-27 "Linear-b Yazısının Çözülmesi ve Tarih (Bir Yildönümü Vesilesiyle)" AÜDTCF Tarih Araştırmaları Dergisi C.I, (1963) s.219-234 "Roma, Bizans ve Justinianus (Yeni Bir Kitap Vesilesiyle)", Belleten C.XXVII no.106 (1963) s.153-174 "The Cambridge Ancient History'nin Yeni Baskıları", Belleten C.XXX/118 (1966) s.291-299 "Roma Devleti'nin Eyalet (Provincia) Sistemi Hakkında Sistemin Esasi ve Özellikleri", AÜDTCF Tarih Araştırmaları Dergisi C.V, no.8-9 (1967) s.443-459 "Tarih Biz ve Atatürk", Belleten C.XXXV no.139 (1971) s.453-455 Kaynakça[değiştir | kaynağı değiştir] a b c d e f g h Ünal, Ahmet (1976), "Ölümünün 4. Yıldönümü Dolayısıyle Prof. Dr. Halil Demircioğlu", Belleten (Ocak) C.XL Sayı.157, s.117, Ankara: Türk Tarih Kurumu Basımevi (Erişim: 21.11.2012)[ölü/kırık bağlantı] a b c Yücel, Mehmet (2009), Halil Demircioğlu biyografisi 30 Haziran 2016 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi. Dış bağlantılar[değiştir | kaynağı değiştir] Ünal, Ahmet (1976), "Ölümünün 4. Yildönümü Dolayisiyle Prof. Dr. Halil Demircioğlu", Belleten (Ocak) C.XL Sayı.157, s.117, Ankara: Türk Tarih Kurumu Basımevi (Erişim: 21.11.2012)23 Şubat 2014 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi. Yücel, Mehmet (2009), Halil Demircioğlu biyografisi (Erişim: 21.11.2012) "https://tr.wikipedia.org/w/index.php?title=Halil_Demircioğlu&oldid=32175753" sayfasından alınmıştır

BoğazköprüMahalleKayseriÜlke TürkiyeİlKayseriİlçeKocasinanCoğrafi bölgeİç Anadolu BölgesiNüfus (2007)[1] • Toplam118Zaman dilimiUTC+03.00 (TSİ)İl alan kodu0352İl plaka kodu38Posta kodu38130Resmî site[2] Boğazköprü, Kayseri ilinin Kocasinan ilçesine bağlı bir mahalledir. Tarihçe[değiştir | kaynağı değiştir] Boğazköprü, yaklaşık olarak 1965 yılında kurulmaya başlanmıştır. Mahallenin büyük bir kısmını Molu mahallesinden göç eden insanlar oluşturmaktadır. Köy, ismini hemen mahallenin yanında olan Boğazköprü üst geçidinden almaktadır. Coğrafya[değiştir | kaynağı değiştir] Kayseri il merkezine 17 km, Kocasinan ilçesine 17 km uzaklıktadır. Nüfus[değiştir | kaynağı değiştir] Yıllara göre mahalle nüfus verileri 2007 118 2000 167 1997 223 Kaynakça[değiştir | kaynağı değiştir] Dış bağlantılar[değiştir | kaynağı değiştir] Yerelnet 22 Haziran 2012 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi. Türkiye'deki bir mahalle ile ilgili bu madde taslak seviyesindedir. Madde içeriğini genişleterek Vikipedi'ye katkı sağlayabilirsiniz. gtdKocasinan mahalleleri Ahi Evran Akçatepe Akin Alsancak Amarat Argıncık Barbaros Barsama Bayramhacı Beyazşehir Beydeğirmeni Boğazköprü Boyacı Boztepe Buğdaylı Camikebir Çevril Cırgalan Dadağı Doruklu Düver Ebiç Elagöz Elmalı Emmiler Erciyesevler Erkilet Ertuğrul Gazi Eskiömerler Eyim Fevzi Çakmak Fevzioğlu General Emir Gevhernesibe Gömeç Güneşli Hacı Saki Hasanarpa Hasancı Himmetdede Hırkaköy Höbek Hoca Ahmet Yesevi Kalkancık Karahöyük Karakimse Kaşköy Kayabaşı Kemer Kızık Kocasinan Kuşcağız Kuşçu Mahzemin Mevlana Mimarsinan Mithatpaşa Mollahacı Molu Obruk Oruçreis Osmangazi Oymaağaç Sahabiye Salur Sanayi Sancaktepe Saraybosna Saraycık Şeker Seyrani Sümer Talatpaşa Taşhan Turgut Reis Uğurevler Vatan Yakut Yavuzlar Yavuzselim Yazır Yemliha Yenidoğan Yenimahale Yenişehir Yeşil Yıldızevler Yukarıhasinli Yunusemre Yüreğil Yuvalı Ziyagökalp Zümrüt "https://tr.wikipedia.org/w/index.php?title=Boğazköprü&oldid=31056982" sayfasından alınmıştır

YavuzselimMahalleKayseri'nin Türkiye'deki konumuYavuzselimYavuzselim'in Kayseri'deki konumuÜlke TürkiyeİlKayseriİlçeKocasinanCoğrafi bölgeİç Anadolu BölgesiRakım1076 mNüfus (2019)[1] • Toplam3.144Zaman dilimiUTC+03.00 (TSİ)İl alan kodu0352İl plaka kodu38Posta kodu38080 Yavuzselim, Kayseri ilinin Kocasinan ilçesine bağlı bir mahalledir. Tarihçe[değiştir | kaynağı değiştir] Mahalle, 1988 yılında çıkarılan 3508 sayılı Kanun[3] ile büyükşehir unvanı kazanan Kayseri ilinin büyükşehir sınırları içerisindeki iki ilçesinden biri olan Kocasinan sınırlarına dâhil edildi. Nüfus[değiştir | kaynağı değiştir] Yıllara göre mahalle nüfus verileri 2019 3.144[1] 2018 2.988[1] 2017 3.160[1] 2016 3.167[1] 2015 3.135[1] 2014 3.185[1] 2013 3.096[1] 2012 3.155[1] 2011 3.055[1] 2010 2.967[1] 2009 3.088[1] 2008 3.215[1] 2007 3.429[1] Kaynakça[değiştir | kaynağı değiştir] a b c d e f g h i j k l m n "Kayseri Kocasinan Yavuzselim Mahallesi Nüfusu". Nufusune.com. 6 Ocak 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 20 Şubat 2020.  "Kayseri › Kocasinan › Yavuz Selim Mahallesi" (İngilizce). haritamap.com. 20 Nisan 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 24 Mart 2020.  "Kanun No. 3508" (PDF). 4 Şubat 2015 tarihinde kaynağından arşivlendi (PDF). Erişim tarihi: 14 Ağustos 2014.  Dış bağlantılar[değiştir | kaynağı değiştir] Yavuzselim, Kocasinan için uzaydan görüntü siteleri: Google, Yahoo, Microsoft Türkiye'deki bir mahalle ile ilgili bu madde taslak seviyesindedir. Madde içeriğini genişleterek Vikipedi'ye katkı sağlayabilirsiniz. gtdKocasinan mahalleleri Ahi Evran Akçatepe Akin Alsancak Amarat Argıncık Barbaros Barsama Bayramhacı Beyazşehir Beydeğirmeni Boğazköprü Boyacı Boztepe Buğdaylı Camikebir Çevril Cırgalan Dadağı Doruklu Düver Ebiç Elagöz Elmalı Emmiler Erciyesevler Erkilet Ertuğrul Gazi Eskiömerler Eyim Fevzi Çakmak Fevzioğlu General Emir Gevhernesibe Gömeç Güneşli Hacı Saki Hasanarpa Hasancı Himmetdede Hırkaköy Höbek Hoca Ahmet Yesevi Kalkancık Karahöyük Karakimse Kaşköy Kayabaşı Kemer Kızık Kocasinan Kuşcağız Kuşçu Mahzemin Mevlana Mimarsinan Mithatpaşa Mollahacı Molu Obruk Oruçreis Osmangazi Oymaağaç Sahabiye Salur Sanayi Sancaktepe Saraybosna Saraycık Şeker Seyrani Sümer Talatpaşa Taşhan Turgut Reis Uğurevler Vatan Yakut Yavuzlar Yavuzselim Yazır Yemliha Yenidoğan Yenimahale Yenişehir Yeşil Yıldızevler Yukarıhasinli Yunusemre Yüreğil Yuvalı Ziyagökalp Zümrüt "https://tr.wikipedia.org/w/index.php?title=Yavuzselim,_Kocasinan&oldid=28317829" sayfasından alınmıştır

Mükerrem Kâmil SuDoğum1906Bursa, Osmanlı İmparatorluğuÖlüm24 Temmuz 1997 (90-91 yaşında)AnkaraMilliyetTürkEğitimİstanbul Dârülmuallimâtı (şimdi Çapa Fen Lisesi)Ankara Gai Eğitim Enstitüsü Edebiyat BölümüMeslekYazar, öğretmen Mükerrem Kâmil Su (1906, Bursa - 24 Temmuz 1997, Ankara[1]), Türk yazar. Yaşamı[değiştir | kaynağı değiştir] 1906'da Bursa'da doğdu. 1922 yılında İstanbul Dârülmuallimâtı'ndan (sonradan Çapa Fen Lisesi) mezun oldu. Edremit, Balıkesir, Burhaniye ilkokullarında öğretmenlik yaptı. 1936'da Ankara Gazi Eğitim Enstitüsü Edebiyat Bölümünü tamamladı. Balıkesir Lisesi'nde uzun yıllar Türkçe ve Edebiyat öğretmenliklerinde bulundu. Ankara Radyosu'da "Çocuk Saati" programının şeflik ve redaktörlüğünü üstlendi. Ayrıca Ankara'da yayınlanan Tasvir gazetesinde günlük köşe yazarlığı yaptı. 1933 yılında yazın yaşamına başlayan Su, romanlarında daha çok aşk, tutku ve serüven gibi konuları ele almış, bunları olay örgüsünün ön planda olduğu bir anlatımla aktarmıştır. Yarım Ay, Resimli Ay, Hayat, Okul ve Öğretmen adlı dergiler ile, Cumhuriyet, Hürriyet, Son Posta, Zafer ve Ulus gazetelerde hikâyeleri yayınlandı. Mükerrem Kamil Su, Hüseyin Rahmi Gürpınar'ın on beş romanını günümüz Türkçesine sadeleştirdi. Su'nun radyo için hazırladığı çok sayıda çocuk oyunu da var. Mükerrem Kamil Su'nun Ahmet Mumcu ile birlikte yazdığı Türkiye Cumhuriyeti İnkılap Tarihi ve Atatürkçülük adlı kitabı liselerde okutuldu. Kitapları[değiştir | kaynağı değiştir] Sevgim ve Izdırabım (1934) Bu Kalb Duracak (1935) Dinmez Ağrı (1937) Sus Uyanmasın (1939) Istıranca Eteklerinde (1939) Çırpınan Sular (1941) Ateşten Damla (1942) Sızı (1943) Bir Avuç Kül (1944) Gizlenen Acılar (1944) Uyuyan Hatıralar (1944) Uzaklaşan Yol (1944) Kaybolan Ses (1945) Büyük Rüzgar (1945) İnandığım Allah (1946) Bir Avuç Hatıra (1947) İhtiras (1948) Gençliğimin Rüzgarı (1955) Özlediğim Kadın (1959) Aynadaki Kız (1962) Ayrı Dünyalar (1964) Ben ve O (1970) Karakız (1977) Ata'nın Romanı (1977) Dragos'ta Tatil (1985) Kaynakça[değiştir | kaynağı değiştir] "Mükerrem Kamil Su öldü". hurriyet.com.tr. 25 Temmuz 1997. 25 Aralık 2013 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 27 Ocak 2017.  Konuyla ilgili yayınlar[değiştir | kaynağı değiştir] Kitap Algül, Ali (2021). "Türk Yazınında Popüler Roman ve Mükerrem Kâmil Su'nun Romancılığı 26 Eylül 2021 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi." (tam metin). İksad Yayınevi. ISBN 978-625-8007-07-7 Tez Gündoğan, Gülnur (2018). "Mükerrem Kamil Su'nun hayatı ve edebi kişiliği üzerinde bir araştırma" (yüksek lisans tezi). Balıkesir Üniversitesi. Algül, Ali (2010). "Mükerrem Kâmil Su'nun romanları ve romancılığı" (yüksek lisans tezi). Hacettepe Üniversitesi. Fakı, Nurdan (2010). "Mükerrem Kâmil Su ve çocuk edebiyatı" (yüksek lisans tezi). Selçuk Üniversitesi Dış bağlantılar[değiştir | kaynağı değiştir] Türk Edebiyatı İsimler Sözlüğü'nde Mükerrem Kamil Su 26 Eylül 2021 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi. Türk yazar ile ilgili bu madde taslak seviyesindedir. Madde içeriğini genişleterek Vikipedi'ye katkı sağlayabilirsiniz. "https://tr.wikipedia.org/w/index.php?title=Mükerrem_Kâmil_Su&oldid=31008907" sayfasından alınmıştır

Mahmut Cemalettin Cûda (1904, Fethiye[1] - 26 Mart 1987[2]) Türk ressam. Ortaöğrenimini İstanbul'da Darüşşafaka'da yaptı. 1918 yılında Sanayi-i Nefise Mektebi'ne girerek Hikmet Onat ve İbrahim Çallı atölyelerinde resim öğrenimi gördü. 1923 yılında gittiği Münih'te Ali Çelebi ve Zeki Kocamemi ile birlikte Hans Hoffman atölyesine devam etti. 1925 yılında yurda döndü. Yurda döndükten sonra burs kazanarak Paris'e gitti ve burada Lucien Simon'un öğrencisi oldu. Mahmut Cûda, yurda döndükten sonra sanatçıların bir araya gelmesini amaçlayan çalışmalarıyla tanındı. Deformasyona hiç rağbet etmeyen bir biçimlendirme ilkesini sonuna kadar denemiş ve bundan yeniliklerle rekabet eden eserler üretmesini bilmiş bir ressamdır. Karacaahmet Mezarlığı'na defnedildi. Kaynakça[değiştir | kaynağı değiştir] "Mahmut Cuda". Türkiye Cumhuriyet Merkez Bankası, Sanal Müze. 23 Ağustos 2015 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 24 Kasım 2015.  "Türk Resminin Önemli Temsilcilerinden: Mahmut Cûda". antikalar.com. 26 Temmuz 2015 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 24 Kasım 2015.  Dış bağlantılar[değiştir | kaynağı değiştir] Mahmut Cûda - Kıymet Giray, İş Bankası Yayınları Mahmut Cûda sergisi - Doğan Hızlan gtdTürkiye'de görsel sanat yaklaşımlarıKlasikAsker Ressamlar Beşiktaşlı Tevfik  • Giritli Hüseyin Paşa  • Karagümrüklü Hüseyin  • Darüşşafakalı Hüseyin  • Mirlivâ Osman Nuri  • Servili Ahmet Emin  • Kaymakam Ahmet Şekür  • Üsküdarlı Osman  • Bedri Kulları  • Ferik İbrahim Paşa  • Ferik Tevfik Paşa  • Hüsnü Yusuf Bey  • Şeker Ahmet Paşa  • Süleyman Seyyid  • Hüseyin Zekâi  • Osman Nuri Paşa Osmanlı Ressamlar Cemiyeti Sami  • Şevket  • Hikmet Onat  • İbrahim Çallı  • Agah Bey  • Ruhi  • Ahmet Ziya  • Mesrur  • Feyhaman  • Hüseyin Avni  • Murtaza  • Mithat Rebii  • Tomas Efendi  • Müfide Kadri  • Rıfat İnas Sanâyi-i Nefîse Mektebi Ahmet Haşim  • Ahmet Ziya Akbulut  • Ali Sami Boyar  • Bedia Güleryüz  • Belkıs Mustafa  • Feyhaman Duran  • İhsan Özsoy  • Mari Gerekmezyan  • Melek Celal Sofu  • Mihri Müşfik Hanım  • Müzdan Arel  • Nazlı Ecevit  • Nermin Farukî  • Ömer Adil  • Sabiha Bengütaş  • Güzin Duran Yeni Resim Cemiyeti Şeref Kamil  • Saim Özeren  • Refik Fazıl  • Mahmut Cemaleddin  • Turgut Zaim  • Sabih Bey  • Cevad Hamid Müstakiller Refik Fazıl  • Cevat Hamit  • Şeref Kâmil  • Mahmut Fehmi  • Nurullah Cemal  • Hale Asaf  • Ali Avni  • Ahmet Zeki  • Muhittin Sebati  • Ratip Aşir Acudoğu  • Fahrettin Arkunlar  • Mahmut Cûda  • Nurullah Berk  • Elif Naci  • Edip Hakkı Köseoğlu  • Zeki Kocamemi D Grubu Zeki Faik İzer  • Nurullah Berk  • Elif Naci  • Cemal Tollu  • Abidin Dino  • Zühtü Müridoğlu  • Bedri Rahmi Eyüboğlu  • Halil Dikmen Onlar Grubu Ivy Stangali  • Leyla Gamsız Sarptürk  • Hulusi Sarptürk  • Mustafa Esirkuş  • Nedim Günsür  • Fahrünnisa Sönmez  • Turan Erol  • Orhan Peker  • Mehmet Pesen  • Fikret Otyam  • Adnan Varınca  • Nevin Çokay  • Perihan Ege  • Özden Ergökçen  • Naim Fakihoğlu  • Fuat İgbelli  • Remzi Raşa  • Gönül Tiner  • Hayrullah Tiner  • İlhan Uğhan  • Sedat Uslu  • Cafer Yazdıran  • Sema Akdağ  • Necmi Başkurt  • Cezmi Çelebioğlu  • Aliye Kara  • Osman Yenisey  • İlkay Üçkaya Çallı Kuşağı İbrahim Çallı  • Bedri Rahmi Eyüboğlu  • Namık İsmail  • Hüseyin Avni Lifij  • Nazmi Ziya Güran  • Ruhi Arel  • Feyhaman Duran  • Hikmet Onat  • Sami Yetik  • Ali Sami Boyar  • Hasan Vecih Bereketoğlu  • Hayri Çizel Tavanarası Ressamları Nuri İyem  • Erdoğan Behnasavi  • Baha Çalt  • Atıfet Hançerlioğlu  • Seta Hıdiş  • Ömer Uluç  • Haluk Muradoğlu  • Ümit Mildon  • Vildan Tatlıgil  • Pindaros Platinidis  • Atıf Yılmaz Yeni Dal Grubu Avni Memedoğlu  • Nejat Tözge  • Marta Tözge  • Kemal İncesu  • İhsan İncesu  • Hikmet Aksüt  • Vahi İncesu  • İbrahim Balaban Yeniler Grubu Nuri İyem  • Avni Arbaş  • Turgut Atalay  • Selim Turan  • Ferruh Başağa  • Eda Durak  • Kemal Sönmezler  • Mümtaz Yener  • Abidin Dino  • Agop Arad  • Haşmet Akal  • Oktay Günday  • Nejat Devrim  • Hazal Akkuş  • Fethi Karakaş  • Faruk Morel  • Celal Tutant Siyah Kalem Grubu Cemal Bingöl  • İsmail Altınok  • Selma Arel  • Lütfü Günay  • İhsan Cemal Karaburçak  • Asuman Kılıç  • Ayşe Sılay  • Solmaz Tugac  • Uğurcan Ertek  • Kemal İncesu  • İhsan İncesu  • Marta Tözge  • İbrahim Balaban ModernSoyut dışavurumcu sanatçılar Adnan Çoker  • Şadan Bezeyiş  • Ferruh Başağa  • Adnan Turani  • Zeki Faik İzer  • İhsan Cemal Karaburçak  • Nuri İyem  • Nur Koçak  • Tülay Tura Börtecene  • Lütfü Günay  • Fethi Karakaş Geometrik soyut sanatçılar Abidin Elderoğlu  • Şemsi Arel  • Cemal Bingöl  • Hamit Görele  • İsmail Altınok Soyut heykel sanatçıları Koray Ariş  • Rahmi Aksungur  • Seyhun Topuz  • Meriç Hızal  • Ferit Özşen  • Turgut Pura Modern soyut sanatçılar Cemal Tollu  • Nurullah Berk  • Bedri Rahmi Eyüboğlu  • Sabri Berkel  • Zeki Faik İzer  • Fahrelnisa Zeid  • Mübin Orhon  • Hakkı Anlı  • Selim Turan  • Adnan Varınca  • Albert Bitran  • Avni Arbaş  • Güngör Taner  • Aliye Berger  • Abdurrahman Öztoprak  • Canan Tolon  • Zekai Ormancı  • Mehmet Güler  • Asım İşler  • Mehmet Gün  • Kemal Önsoy  • Şadan Bezeyiş  • Nejat Devrim  • Halil Akdeniz  • Bilge Alkor Modern figüratif sanatçılar Orhan Peker  • Nedim Günsür  • Neşet Günal  • Yüksel Arslan  • Cihat Burak  • Nuri Abaç  • Mustafa Ata  • Cevat Dereli  • Nevhiz  • Cihat Aral  • Hüsnü Koldaş  • Hasan Kavruk  • Özer Kabaş  • Ali Avni Çelebi  • Oral Enuğur  • Aka Gündüz Temur  • Balkan Naci İslimyeli  • Can Göknil  • Ergin İnan  • Ömer Kaleşi  • Şükriye Dikmen  • Şehnaz Hale Şakar Ürkmezgil  • Jale Yasan  • Gürol Sözen Modern heykel sanatçıları Kuzgun Acar  • Ali Hadi Bara  • Saim Bugay  • Şadi Çalık  • Ali Teoman Germaner  • Ercan Sağlam  • Güler Güçlü  • Mümtaz Işıngör  • İlhan Koman  • Kenan Yontunç  • Mehmet Aksoy  • Osman Dinç  • Refa Emrali  • Sadi Öziş  • Turhan Çetin  • Zühtü Müridoğlu 1968 kuşağı sanatçılar Mehmet Güleryüz  • Komet  • Utku Varlık  • Neş'e Erdok  • Alaettin Aksoy  • Burhan Uygur  • Jak İhmalyan Anlatım dilinin çeşitlendiği sanatçılar Ömer Uluç  • Devrim Erbil  • Erol Akyavaş  • Ali Teoman Germaner  • Özdemir Altan  • Burhan Doğançay  • Metin Eloğlu ÇağdaşHafriyat Grubu Antonio Cosentino  • Mustafa Pancar  • Hakan Gürsoytrak  • Murat Akagündüz  • Charlie  • Extramücadele (Memed Erdener)  • Tina Fischer  • Tan Cemal Genç  • Banu Birecikligil  • Caner Karavit  • İrfan Önürmen  • Eyüp Öz  • Nancy Atakan  • İnci Furni  • Fulya Çetin  • Ceren Oykut  • Nazım Dikbaş  • Nalan Yırtmaç  • Neriman Polat  • 2/5 BZ (Serhat Köksal)  • Murat Ertel Kavramsal sanatçılar Altan Gürman  • Füsun Onur  • Nil Yalter  • Sarkis Zabunyan  • Şükrü Aysan  • Bedri Baykam  • Erdağ Aksel 2000 sonrası Rafet Ekiz  • Yavuz Tanyeli  • Mustafa Horasan  • Saim Erken  • Temür Köran  • Resul Aytemür  • Altan Çelem  • Banu Birecikligil  • Burcu Perçin  • Gülay Semercioğlu  • Selma Gürbüz  • Mehmet Uygun  • Alp Tamer Ulukılıç  • İbrahim Örs  • Hanefi Yeter  • Bayram Gümüş  • İnci Eviner  • Ali Elmacı  • Birol Kutadgu  • Ahmet Oran  • Mithat Şen  • Şenol Yorozlu  • Serdar Şencan  • Onay Akbaş  • Mevlüt Akyıldız  • Sevinç Altan  • Aka Gündüz Temur  • Arzu Başaran  • Kezban Arca Batıbeki  • Bedri Baykam  • Gören Bulut  • Bubi (David Hoyan)  • Tunca Subaşı  • Lütfü Cülcüloğlu  • Mahir Güven  • Adem Genç  • Ekrem Kahraman  • Fevzi Karakoç  • Hayati Misman  • İrfan Okan  • Hakan Onur  • Sezai Özdemir  • Nedret Sekban  • Ahmet Yeşil  • Berkan Baycan • Alev Gözonar • Erdoğan Zümrütoğlu • Orhan Umut • Kasım Koçak DekoratifMozaik Bedri Rahmi Eyüboğlu • Ferruh Başağa • Jale Yılmabaşar • Süha Semerci • Meyçem Ezengin • Sibel Hananel • Halil Sarı • Ahmet Bostancı • Gülten Alcan • Gülistan Genç • Gülçin Sökücü • Serdar İyiyiz • Mervan Altınorak • Ayça Bumin Çini  Hafız Mehmed Emin Efendi • Ayşe Özkan • Faruk Şahin • Faik Kırımlı • Nimet Varlı • Sıtkı Olçar • Turgut Tuna • Mehmet Gürsoy • Mustafa Kerkük • Önder Düz Vitray Bedri Rahmi Eyüboğlu • Cemil Eren • İzzettin Baki • Şükriye Işık • Mehmet Vatan • Ahmet Sami Oskay • Nursen Güven • Sait Akdağ • Gülbin Tuncel Keçeli • Mine Özbek • Halis Özdemir • Ferruh Başağa • İrfan Yılmaz Seramik Ahmet Fuat Gürel • Alev Ebuzziya • Aydan Kut • Ayla Yüce • Ayşegül Aldinç • Ayşegül Türedi Özen • Aslı Aydemir • Ayfer Kalsın • Ayfer Karamani • Atilla Galatalı • Bingül Başarır • Binay Kaya • Beril Anılanmert • Burçak Bingöl • Canan Dağdelen Candan Dizdar Terwiel • Candan Güngör • Candeğer Furtun • Cihat Burak • Cevdet Altuğ • Cemalettin Sevim • Embiya Çavuş • Gül Erali • Gül Öztüranlı • Güngör Güner • Fehmi Erdoğdu • Füreya Koral • Feyza Çakır Özgündoğdu • Filiz Özgüven Galatalı • Ferhan Taylan Erder • Füsun Çövenoğlu • Hafız Mehmed Emin Efendi • Erdinç Bakla • Erdoğan Ersen • Emre Feyzoğlu • Ezgi Hakan Okur • Hamiye Çolakoğlu • Hülya Vurnal İkizgül • Halil Yoleri • Hakkı İzet • Hakan Esmer • Hakkı Karayiğitoğlu • Haluk Tezonar • Hüseyin Özçelik • Jale Yılmabaşar • Melike Abasıyanık Kurtiç • Meltem Kaya • Mehmet Kutlu • Mediha Akarsu • Mehmet Tüzüm Kızılcan • Müfide Çalık • Mustafa Tunçalp • Muammer Çakı • Mutlu Başkaya • Nasip İyem • Nurdan Aslan • Nermin Kura • Lerzan Özer • Lale Andıç • Pervin Özdemir • Pınar Genç • Pınar Çalışkan • Sadi Diren • Sadettin Aygün • Sabit Karamani • Saime Çelik Kurşunoğlu • Sakine Çil • Sencer Sarı • Senem Feyzoğlu • Seniye Fenmen • Semih Kaplan • Serap Erdoğan • Sevim Çizer • Sibel Sevim • Süleyman Aydan Belen • Süreyya Oskay • Soner Genç • Şeyma Reisoğlu • Tankut Öktem • Temel Köseler • Türker Özdoğan • Tülin Ayta • Tufan Dağıstanlı • Kadir Demir • Kemal Uludağ • Reyhan Gürses • Orçun İlter • Oya Uzuner • Vedat Ar • Ömür Tokgöz • Öder Ünsal • Ödül Işıtman • Ümran Baradan • Ünal Cimit • İlgi Adalan • İnsel İnal • İsmail Hakkı Oygar • İrfan Aydın • İlhan Marasalı • Şerif Günyar • Yasemin Yarol • Zerrin Ersoy Bilir • Zehra Çobanlı Tekstil Bedri Rahmi Eyüboğlu • Zeki Faik İzer • Özdemir Altan • Zekai Ormancı • Aydın Uğurlu • Ayla Salman • Candan Akpınar • Harun Acı • Nil Yalter • Reyhan Kaya • Atilla Ergür • Belkıs Balpınar • Filiz Otyam • Ebru Dikmen • Sedef Acar • Suhandan Özay Demirkan • Mustafa Kula • Ömer Karaçam • Beyhan Saldıray • Sümer Saldıray • Şahin Yüksel Yağan • Çiğdem Gürel • Dilek Alpan • Zeki Alpan • Sibel Arık • Devrim Erbil • Hamdi Ünal • Latif Taşarlı • Ayten Sürür • Çiğdem Kaynar • Haldun Acara • İdil Akbostancı • Cafer Arslan • Sevim Arslan • Gülcan Batur Ercivan • Sonja Böhlander Tanrısever • Çiğdem Çini • Pelin Demirtaş Dikmen • Öznur Enes • Nuray Er • Canan Erdönmez • Bettina Franckenberg • Nur Gökbulut • Ülkü Kaymaz • Selda Kozbekçi Ayranpınar • Fırat Neziroğlu • Füsun Özpulat • Maria Sezer • Biret Tavman • Cemile Tuna • Nesrin Türkmen • Ali Yaldır • Leyla Yıldırım • Elvan Adanır • Sema Arıgil • Günay Atalayer • Gül Bolulu • Esra Kavcı • Nesrin Önlü • Neslihan Yaşar • Betül Atlı "https://tr.wikipedia.org/w/index.php?title=Mahmut_Cûda&oldid=31065774" sayfasından alınmıştır

Rahmizade Bahaeddin Bediz Girit'ten İstanbul'a kitap kapağı Rahmizade Bâhâeddin (Soyadı Kanunu sonrasında Bahaettin Rahmi Bediz), fotoğraf tarihçilerinin pek çoğuna göre ilk Türk Müslüman fotoğrafçıdır. Çektiği fotoğrafların, özellikle portrelerin, dönemi için belge oluşturan nitelikleri ve kalitelerinin sanatsal derinliği de göz önüne alındığında, Türkiye'de fotoğrafçılık sanatının da öncüleri arasındadır. Fotoğrafları günümüzde, sadece Türkiye'de değil, Girit'te de çağına ait referanslar olarak değerlendirilmektedir.[1] Varlıklı bir Girit Türk ailesinin çocuğu olarak 19 Haziran 1875'te İstanbul'da doğmuştur. Orta öğrenimini memleketi Hanya'da yapmış, 1886'da mezun olduktan sonra Galatasaray Lisesi'ne (o dönemde Mekteb-i Sultanî) girerek 1895'te de buradan mezuniyetini almıştır. Ertesi yıl Girit'e dönmüş ve babasının mirası olan 45 Osmanlı altını ile 1910 yılına kadar Hanya'da önce kitapçılık ve kırtasiyecilik yapmıştır. Bu dükkânı açarken ailesinin ısrarına rağmen memurluğu reddetmiştir. sonra da yine Hanyalı olan Salih Zeki Salihzade ile neredeyse eşzamanlı olarak fotoğrafçılığa başlamıştır. 1910-1915 arasında İzmir'de mesleğini sürdürdükten sonra İstanbul'a yerleşmiş ve ismini Resneli Niyazi'ye olan hayranlığından dolayı verdiği Resna Fotoğrafhanesini açmıştır. Türk fotoğrafçılık tarihinin dönüm noktalarından biri olarak kabul edilen Resne Fotoğrafhanesi, tamamı gayrimüslim olan Pera Caddesi (Beyoğlu) fotoğrafçıları ile yan yana değil, tarihi yarımada tarafında Babıali Caddesi, numara 15'te (daha sonra 59 numara) kurulmuş ve onlarla bu adresten rekabet etmiştir. Rahmizade Bahaeddin bu stüdyonun ardından Üsküdar ve Bahçekapı'da da birer şube açmış, kısa zamanda büyük üne kavuşmuştur. Hem Resne Fotoğrafhanesi döneminde hem de öncesinde ve sonrasında, genç fotoğrafçılık ustalarının yetiştirilmesinde de büyük rol oynamıştır (Prevezeli Mustafa Neşet, yine Giritli olan Kandiyeli Hamza Rüstem, Şinasi Barutçu gibi). Bahaeddin Bediz, 1935'te Ankara'ya taşınarak "Otopus" fotoğraf stüdyosunu açmış, 1937'de Türk Tarih Kurumu fotoğraf departmanının yöneticiliğine tayin edilmiştir. 1951'de İstanbul'da ölmüştür. Oğullarından Pertev Bediz Kanada jeofizik sektörünün öncü isimlerinden biri olmuştur.[2] Kaynakça[değiştir | kaynağı değiştir] Özel "The Turkish-Cretan who captured history (Girit'te yayınlanan Stigma dergisi haberi)". 12 Mart 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi.  (İngilizce) "Expanded interview with Peter Bediz" (PDF). Canadian Society of Exploration Geophysicists. 28 Eylül 2007 tarihinde kaynağından (PDF) arşivlendi.  (Kanada Jeofizik Derneği'nin Pertev Bediz ile Bahaettin Rahmi Bediz'in fotoğraflarını da içeren bir röportajı) (İngilizce) Genel Girit'ten İstanbul'a Bahaettin Rahmi Bediz - Seyit Ali Ak, ISBN 975-05-0276-0, İletişim Yayınları, 2004, İstanbul Gelişen İzmir (A. Nedim Atilla), ekli Album de Smyrne 1927/1928 - İzmir Büyükşehir Belediyesi Kent Kitaplığı, On Türk Tarih Kurumu "İlgi" dergisi gtdTürkiye'de görsel sanat yaklaşımlarıKlasikAsker Ressamlar Beşiktaşlı Tevfik  • Giritli Hüseyin Paşa  • Karagümrüklü Hüseyin  • Darüşşafakalı Hüseyin  • Mirlivâ Osman Nuri  • Servili Ahmet Emin  • Kaymakam Ahmet Şekür  • Üsküdarlı Osman  • Bedri Kulları  • Ferik İbrahim Paşa  • Ferik Tevfik Paşa  • Hüsnü Yusuf Bey  • Şeker Ahmet Paşa  • Süleyman Seyyid  • Hüseyin Zekâi  • Osman Nuri Paşa Osmanlı Ressamlar Cemiyeti Sami  • Şevket  • Hikmet Onat  • İbrahim Çallı  • Agah Bey  • Ruhi  • Ahmet Ziya  • Mesrur  • Feyhaman  • Hüseyin Avni  • Murtaza  • Mithat Rebii  • Tomas Efendi  • Müfide Kadri  • Rıfat İnas Sanâyi-i Nefîse Mektebi Ahmet Haşim  • Ahmet Ziya Akbulut  • Ali Sami Boyar  • Bedia Güleryüz  • Belkıs Mustafa  • Feyhaman Duran  • İhsan Özsoy  • Mari Gerekmezyan  • Melek Celal Sofu  • Mihri Müşfik Hanım  • Müzdan Arel  • Nazlı Ecevit  • Nermin Farukî  • Ömer Adil  • Sabiha Bengütaş  • Güzin Duran Yeni Resim Cemiyeti Şeref Kamil  • Saim Özeren  • Refik Fazıl  • Mahmut Cemaleddin  • Turgut Zaim  • Sabih Bey  • Cevad Hamid Müstakiller Refik Fazıl  • Cevat Hamit  • Şeref Kâmil  • Mahmut Fehmi  • Nurullah Cemal  • Hale Asaf  • Ali Avni  • Ahmet Zeki  • Muhittin Sebati  • Ratip Aşir Acudoğu  • Fahrettin Arkunlar  • Mahmut Cûda  • Nurullah Berk  • Elif Naci  • Edip Hakkı Köseoğlu  • Zeki Kocamemi D Grubu Zeki Faik İzer  • Nurullah Berk  • Elif Naci  • Cemal Tollu  • Abidin Dino  • Zühtü Müridoğlu  • Bedri Rahmi Eyüboğlu  • Halil Dikmen Onlar Grubu Ivy Stangali  • Leyla Gamsız Sarptürk  • Hulusi Sarptürk  • Mustafa Esirkuş  • Nedim Günsür  • Fahrünnisa Sönmez  • Turan Erol  • Orhan Peker  • Mehmet Pesen  • Fikret Otyam  • Adnan Varınca  • Nevin Çokay  • Perihan Ege  • Özden Ergökçen  • Naim Fakihoğlu  • Fuat İgbelli  • Remzi Raşa  • Gönül Tiner  • Hayrullah Tiner  • İlhan Uğhan  • Sedat Uslu  • Cafer Yazdıran  • Sema Akdağ  • Necmi Başkurt  • Cezmi Çelebioğlu  • Aliye Kara  • Osman Yenisey  • İlkay Üçkaya Çallı Kuşağı İbrahim Çallı  • Bedri Rahmi Eyüboğlu  • Namık İsmail  • Hüseyin Avni Lifij  • Nazmi Ziya Güran  • Ruhi Arel  • Feyhaman Duran  • Hikmet Onat  • Sami Yetik  • Ali Sami Boyar  • Hasan Vecih Bereketoğlu  • Hayri Çizel Tavanarası Ressamları Nuri İyem  • Erdoğan Behnasavi  • Baha Çalt  • Atıfet Hançerlioğlu  • Seta Hıdiş  • Ömer Uluç  • Haluk Muradoğlu  • Ümit Mildon  • Vildan Tatlıgil  • Pindaros Platinidis  • Atıf Yılmaz Yeni Dal Grubu Avni Memedoğlu  • Nejat Tözge  • Marta Tözge  • Kemal İncesu  • İhsan İncesu  • Hikmet Aksüt  • Vahi İncesu  • İbrahim Balaban Yeniler Grubu Nuri İyem  • Avni Arbaş  • Turgut Atalay  • Selim Turan  • Ferruh Başağa  • Eda Durak  • Kemal Sönmezler  • Mümtaz Yener  • Abidin Dino  • Agop Arad  • Haşmet Akal  • Oktay Günday  • Nejat Devrim  • Hazal Akkuş  • Fethi Karakaş  • Faruk Morel  • Celal Tutant Siyah Kalem Grubu Cemal Bingöl  • İsmail Altınok  • Selma Arel  • Lütfü Günay  • İhsan Cemal Karaburçak  • Asuman Kılıç  • Ayşe Sılay  • Solmaz Tugac  • Uğurcan Ertek  • Kemal İncesu  • İhsan İncesu  • Marta Tözge  • İbrahim Balaban ModernSoyut dışavurumcu sanatçılar Adnan Çoker  • Şadan Bezeyiş  • Ferruh Başağa  • Adnan Turani  • Zeki Faik İzer  • İhsan Cemal Karaburçak  • Nuri İyem  • Nur Koçak  • Tülay Tura Börtecene  • Lütfü Günay  • Fethi Karakaş Geometrik soyut sanatçılar Abidin Elderoğlu  • Şemsi Arel  • Cemal Bingöl  • Hamit Görele  • İsmail Altınok Soyut heykel sanatçıları Koray Ariş  • Rahmi Aksungur  • Seyhun Topuz  • Meriç Hızal  • Ferit Özşen  • Turgut Pura Modern soyut sanatçılar Cemal Tollu  • Nurullah Berk  • Bedri Rahmi Eyüboğlu  • Sabri Berkel  • Zeki Faik İzer  • Fahrelnisa Zeid  • Mübin Orhon  • Hakkı Anlı  • Selim Turan  • Adnan Varınca  • Albert Bitran  • Avni Arbaş  • Güngör Taner  • Aliye Berger  • Abdurrahman Öztoprak  • Canan Tolon  • Zekai Ormancı  • Mehmet Güler  • Asım İşler  • Mehmet Gün  • Kemal Önsoy  • Şadan Bezeyiş  • Nejat Devrim  • Halil Akdeniz  • Bilge Alkor Modern figüratif sanatçılar Orhan Peker  • Nedim Günsür  • Neşet Günal  • Yüksel Arslan  • Cihat Burak  • Nuri Abaç  • Mustafa Ata  • Cevat Dereli  • Nevhiz  • Cihat Aral  • Hüsnü Koldaş  • Hasan Kavruk  • Özer Kabaş  • Ali Avni Çelebi  • Oral Enuğur  • Aka Gündüz Temur  • Balkan Naci İslimyeli  • Can Göknil  • Ergin İnan  • Ömer Kaleşi  • Şükriye Dikmen  • Şehnaz Hale Şakar Ürkmezgil  • Jale Yasan  • Gürol Sözen Modern heykel sanatçıları Kuzgun Acar  • Ali Hadi Bara  • Saim Bugay  • Şadi Çalık  • Ali Teoman Germaner  • Ercan Sağlam  • Güler Güçlü  • Mümtaz Işıngör  • İlhan Koman  • Kenan Yontunç  • Mehmet Aksoy  • Osman Dinç  • Refa Emrali  • Sadi Öziş  • Turhan Çetin  • Zühtü Müridoğlu 1968 kuşağı sanatçılar Mehmet Güleryüz  • Komet  • Utku Varlık  • Neş'e Erdok  • Alaettin Aksoy  • Burhan Uygur  • Jak İhmalyan Anlatım dilinin çeşitlendiği sanatçılar Ömer Uluç  • Devrim Erbil  • Erol Akyavaş  • Ali Teoman Germaner  • Özdemir Altan  • Burhan Doğançay  • Metin Eloğlu ÇağdaşHafriyat Grubu Antonio Cosentino  • Mustafa Pancar  • Hakan Gürsoytrak  • Murat Akagündüz  • Charlie  • Extramücadele (Memed Erdener)  • Tina Fischer  • Tan Cemal Genç  • Banu Birecikligil  • Caner Karavit  • İrfan Önürmen  • Eyüp Öz  • Nancy Atakan  • İnci Furni  • Fulya Çetin  • Ceren Oykut  • Nazım Dikbaş  • Nalan Yırtmaç  • Neriman Polat  • 2/5 BZ (Serhat Köksal)  • Murat Ertel Kavramsal sanatçılar Altan Gürman  • Füsun Onur  • Nil Yalter  • Sarkis Zabunyan  • Şükrü Aysan  • Bedri Baykam  • Erdağ Aksel 2000 sonrası Rafet Ekiz  • Yavuz Tanyeli  • Mustafa Horasan  • Saim Erken  • Temür Köran  • Resul Aytemür  • Altan Çelem  • Banu Birecikligil  • Burcu Perçin  • Gülay Semercioğlu  • Selma Gürbüz  • Mehmet Uygun  • Alp Tamer Ulukılıç  • İbrahim Örs  • Hanefi Yeter  • Bayram Gümüş  • İnci Eviner  • Ali Elmacı  • Birol Kutadgu  • Ahmet Oran  • Mithat Şen  • Şenol Yorozlu  • Serdar Şencan  • Onay Akbaş  • Mevlüt Akyıldız  • Sevinç Altan  • Aka Gündüz Temur  • Arzu Başaran  • Kezban Arca Batıbeki  • Bedri Baykam  • Gören Bulut  • Bubi (David Hoyan)  • Tunca Subaşı  • Lütfü Cülcüloğlu  • Mahir Güven  • Adem Genç  • Ekrem Kahraman  • Fevzi Karakoç  • Hayati Misman  • İrfan Okan  • Hakan Onur  • Sezai Özdemir  • Nedret Sekban  • Ahmet Yeşil  • Berkan Baycan • Alev Gözonar • Erdoğan Zümrütoğlu • Orhan Umut • Kasım Koçak DekoratifMozaik Bedri Rahmi Eyüboğlu • Ferruh Başağa • Jale Yılmabaşar • Süha Semerci • Meyçem Ezengin • Sibel Hananel • Halil Sarı • Ahmet Bostancı • Gülten Alcan • Gülistan Genç • Gülçin Sökücü • Serdar İyiyiz • Mervan Altınorak • Ayça Bumin Çini  Hafız Mehmed Emin Efendi • Ayşe Özkan • Faruk Şahin • Faik Kırımlı • Nimet Varlı • Sıtkı Olçar • Turgut Tuna • Mehmet Gürsoy • Mustafa Kerkük • Önder Düz Vitray Bedri Rahmi Eyüboğlu • Cemil Eren • İzzettin Baki • Şükriye Işık • Mehmet Vatan • Ahmet Sami Oskay • Nursen Güven • Sait Akdağ • Gülbin Tuncel Keçeli • Mine Özbek • Halis Özdemir • Ferruh Başağa • İrfan Yılmaz Seramik Ahmet Fuat Gürel • Alev Ebuzziya • Aydan Kut • Ayla Yüce • Ayşegül Aldinç • Ayşegül Türedi Özen • Aslı Aydemir • Ayfer Kalsın • Ayfer Karamani • Atilla Galatalı • Bingül Başarır • Binay Kaya • Beril Anılanmert • Burçak Bingöl • Canan Dağdelen Candan Dizdar Terwiel • Candan Güngör • Candeğer Furtun • Cihat Burak • Cevdet Altuğ • Cemalettin Sevim • Embiya Çavuş • Gül Erali • Gül Öztüranlı • Güngör Güner • Fehmi Erdoğdu • Füreya Koral • Feyza Çakır Özgündoğdu • Filiz Özgüven Galatalı • Ferhan Taylan Erder • Füsun Çövenoğlu • Hafız Mehmed Emin Efendi • Erdinç Bakla • Erdoğan Ersen • Emre Feyzoğlu • Ezgi Hakan Okur • Hamiye Çolakoğlu • Hülya Vurnal İkizgül • Halil Yoleri • Hakkı İzet • Hakan Esmer • Hakkı Karayiğitoğlu • Haluk Tezonar • Hüseyin Özçelik • Jale Yılmabaşar • Melike Abasıyanık Kurtiç • Meltem Kaya • Mehmet Kutlu • Mediha Akarsu • Mehmet Tüzüm Kızılcan • Müfide Çalık • Mustafa Tunçalp • Muammer Çakı • Mutlu Başkaya • Nasip İyem • Nurdan Aslan • Nermin Kura • Lerzan Özer • Lale Andıç • Pervin Özdemir • Pınar Genç • Pınar Çalışkan • Sadi Diren • Sadettin Aygün • Sabit Karamani • Saime Çelik Kurşunoğlu • Sakine Çil • Sencer Sarı • Senem Feyzoğlu • Seniye Fenmen • Semih Kaplan • Serap Erdoğan • Sevim Çizer • Sibel Sevim • Süleyman Aydan Belen • Süreyya Oskay • Soner Genç • Şeyma Reisoğlu • Tankut Öktem • Temel Köseler • Türker Özdoğan • Tülin Ayta • Tufan Dağıstanlı • Kadir Demir • Kemal Uludağ • Reyhan Gürses • Orçun İlter • Oya Uzuner • Vedat Ar • Ömür Tokgöz • Öder Ünsal • Ödül Işıtman • Ümran Baradan • Ünal Cimit • İlgi Adalan • İnsel İnal • İsmail Hakkı Oygar • İrfan Aydın • İlhan Marasalı • Şerif Günyar • Yasemin Yarol • Zerrin Ersoy Bilir • Zehra Çobanlı Tekstil Bedri Rahmi Eyüboğlu • Zeki Faik İzer • Özdemir Altan • Zekai Ormancı • Aydın Uğurlu • Ayla Salman • Candan Akpınar • Harun Acı • Nil Yalter • Reyhan Kaya • Atilla Ergür • Belkıs Balpınar • Filiz Otyam • Ebru Dikmen • Sedef Acar • Suhandan Özay Demirkan • Mustafa Kula • Ömer Karaçam • Beyhan Saldıray • Sümer Saldıray • Şahin Yüksel Yağan • Çiğdem Gürel • Dilek Alpan • Zeki Alpan • Sibel Arık • Devrim Erbil • Hamdi Ünal • Latif Taşarlı • Ayten Sürür • Çiğdem Kaynar • Haldun Acara • İdil Akbostancı • Cafer Arslan • Sevim Arslan • Gülcan Batur Ercivan • Sonja Böhlander Tanrısever • Çiğdem Çini • Pelin Demirtaş Dikmen • Öznur Enes • Nuray Er • Canan Erdönmez • Bettina Franckenberg • Nur Gökbulut • Ülkü Kaymaz • Selda Kozbekçi Ayranpınar • Fırat Neziroğlu • Füsun Özpulat • Maria Sezer • Biret Tavman • Cemile Tuna • Nesrin Türkmen • Ali Yaldır • Leyla Yıldırım • Elvan Adanır • Sema Arıgil • Günay Atalayer • Gül Bolulu • Esra Kavcı • Nesrin Önlü • Neslihan Yaşar • Betül Atlı Otorite kontrolü GND: 130207624 ISNI: 0000 0000 4838 3531 LCCN: no2005044516 PIC: 386275 RKD: 407441 SUDOC: 092238777 VIAF: 20784146 WorldCat: lccn-no2005044516 "https://tr.wikipedia.org/w/index.php?title=Bahaettin_Rahmi_Bediz&oldid=31045598" sayfasından alınmıştır

Sadi Koçaş 15. Türkiye Cumhuriyeti Başbakan Yardımcısı Görev süresi26 Mart 1971 - 3 Aralık 1971 Başbakan Nihat Erim Yerine geldiği 1965-1971 yılları arasıBaşbakan Yardımcısı atanmadı. Yerine gelen Ali Mesut Erez Kişisel bilgiler Doğum 1919Ermenek, Osmanlı İmparatorluğu Ölüm 12 Ocak 1998 (79 yaşında)Ankara, Türkiye Partisi Cumhuriyet Halk Partisi Evlilik(ler) Türkân Koçaş[1] Çocuk(lar) Sema Yalgın (1946)[1]Fatma Asan Cankur (1951)[1] Ebeveyn(ler) Mehmet Sait Koçaş[1][2]Hidayet Koçaş[1][2] Bitirdiği okul Kara Harp Okulu Mesleği Asker Askerî hizmeti Bağlılığı  Türkiye Branşı  Türk Kara Kuvvetleri Hizmet yılları 1940-1961 Rütbesi Kurmay Albay Komutası Bükreş Askeri Ataşesi, Londra Askeri Ataşesi, Millî Savunma Bakanlığı Protokol Şube Müdürü, Millî Savunma Bakanlığı Yüksek İstişare Kurulu üyesi Mehmet Sadi Koçaş[1][2] (1919, Ermenek - 12 Ocak 1998, İstanbul), Türk asker ve siyasetçi. Hayatı[değiştir | kaynağı değiştir] İstanbul Erkek ve Kuleli Askeri liselerinde okuduktan sonra 1940 yılında Kara Harp Okulu'nu, 1950 yılında da Kara Harp Akademisi'ni bitirdi. Kurmay subay olarak 1952-1953 yılları arasında İngiltere'de Hava-Kara İşbirliği Okulu'nda uzmanlık eğitimi gördü. 1954-1956 yılları arasında Bükreş, 1959-1961 yılları arasında da Londra Askeri Ataşeliği yaptı. Millî Savunma Bakanlığı Protokol Şube Müdürlüğü ve Millî Savunma Bakanlığı Yüksek İstişare Kurulu üyeliği görevlerinde de bulundu. 1961 yılında Kurmay albay rütbesinde emekli oldu. 1962 yılında Cumhurbaşkanı Cemal Gürsel tarafından kontenjan senatörlüğüne atandı. 1969 yılında Cumhuriyet Halk Partisi'nden Konya milletvekili seçildi. 1971 yılında 12 Mart Muhtırası'ndan sonra kurulan Nihat Erim hükümetinde Devlet Bakanı ve Başbakan Yardımcısı olarak görev aldı. 4 Aralık 1971 tarihinde 11 arkadaşıyla birlikte hükûmetten istifa etti. Ölümü[değiştir | kaynağı değiştir] 12 Ocak 1998 tarihinde tedavi gördüğü Haydarpaşa Askeri Hastanesi'nde öldü. Evli ve 2 çocuk babasıydı. Basılı eserleri[değiştir | kaynağı değiştir] Tarih Boyunca Ermeniler ve Selçuklular'dan Beri Türk-Ermeni İlişkileri (1967) Bir Seçim Böyle Geçti (1970) Atatürk'ten 12 Mart'a (1977; 4 Cilt) 12 Mart Anıları (1978) Kürtlerin Kökeni ve Güneydoğu Anadolu Gerçeği (Mart 1990) Kaynakça[değiştir | kaynağı değiştir] a b c d e f "Türk Parlamento Tarihi I. Cilt" (PDF). 9 Temmuz 2022 tarihinde kaynağından (PDF) arşivlendi.  a b c "TBMM Albümü 2. Cilt (1950-1980)" (PDF). TBMM Basın ve Halkla İlişkiler Müdürlüğü. 12 Aralık 2017 tarihinde kaynağından (PDF) arşivlendi.  Siyasi görevi Önce gelen:1965-1971 yılları arasıBaşbakan Yardımcısı atanmadı. Türkiye Başbakan Yardımcısı26 Mart 1971 - 3 Aralık 1971 Sonra gelen:Ali Mesut Erez gtd33. Türkiye Hükûmeti1. Erim Hükûmeti (26 Mart 1971 - 11 Aralık 1971)BaşbakanNihat ErimBaşbakan YardımcılarıSadi Koçaş · Atilla Karaosmanoğlu → Ali Mesut ErezDevlet BakanlarıDoğan Kitaplı · Mehmet ÖzgüneşGençlik ve Spor BakanıSezai ErgunGümrük ve Tekel BakanıHaydar ÖzalpAdalet Bakanıİsmail Hakkı ArarMillî Savunma BakanıFerit Melenİçişleri BakanıHamdi ÖmeroğluDışişleri BakanıOsman OlcayDış Ekonomik İlişkiler Bakanıİsmail Hamit Özer DerbilMaliye BakanıSait Naci ErginMillî Eğitim BakanıŞinasi OrelBayındırlık BakanıCahit Karakaş → Mukadder Öztekinİmar ve İskan BakanıSelahattin BabüroğluSağlık ve Sosyal Yardım BakanıTürkân AkyolUlaştırma BakanıSelahattin Babüroğlu → Cahit Karakaş → Haluk ArıkTarım BakanıOrhan DikmenÇalışma BakanıAtilla SavKöyişleri BakanıCevdet AykanSanayi BakanıAyhan ÇilingiroğluEnerji ve Tabii Kaynaklar BakanıAtilla Sav → Nezih Devres → İhsan TopaloğluKültür BakanıTalât Sait HalmanTurizm ve Tanıtma BakanıErol Yılmaz AkçalOrman BakanıSelahattin İnal Otorite kontrolü BIBSYS: 90601075 GND: 132687380 ISNI: 0000 0000 8247 4947 LCCN: n92040594 NLI: 987007444045405171 NTA: 132166364 SUDOC: 082844240 VIAF: 62715891 WorldCat: lccn-n92040594 "https://tr.wikipedia.org/w/index.php?title=Sadi_Koçaş&oldid=32061955" sayfasından alınmıştır

Fatma Suna Tural (1927, Karşıyaka - 19 Mayıs 2005, Ankara), Türk siyasetçidir. TBMM 14. Dönem (1969-73) Ankara milletvekili olarak görev yapmıştır. 19 Mayıs 2005 tarihinde Ankara'da öldü.[1] Suna Tural, Cemal Tural'ın eşiydi. Kaynakça[değiştir | kaynağı değiştir] ""Cenazede askeri zirve"". 20 Mayıs 2005. Erişim tarihi: 16 Ocak 2015.  "https://tr.wikipedia.org/w/index.php?title=Suna_Tural&oldid=31101168" sayfasından alınmıştır

Jumber Jikiaჯუმბერ ჯიქიაDoğum12 Ekim 1950GürcistanAlma materTiflis Devlet Sanat AkademisiMeslekHeykeltıraş[Vikiveri'de düzenle]Jumber Jikia (Gürcüce: ჯუმბერ ჯიქია; d. 12 Ekim 1950, Rustavi) Gürcü heykeltıraş. Hayatı[değiştir | kaynağı değiştir] Jikia, 12 Ekim 1950'de doğdu.[1] Tiflis Sanat Okulu'nda ve daha sonra öğretim görevlisi olduğu Tiflis Devlet Sanat Akademisinde[2] öğrenim gördü.[3] Tiflis'teki çalışmaları arasında, 18 Ekim 2015'teki[4] Tiflisoba festivali sırasında açılışı yapılan Oliver ve Marjory Wardrop'un[5] heykeli ve[6] 22 Haziran 2017'de Gürcistan Cumhurbaşkanı Giorgi Margvelashvili ve Çek Savunma Bakanı Martin Stropnicky tarafından açılışı yapılan Václav Havel heykeli yer almaktadır.[7] Cikia'nın Gürcistan dışındaki çalışmalarından ikisi Mısır ve Kapadokya'da halka açık olarak sergilenmektedir.[8] Ayrıca Artvin'deki Toplantı Salonu için Mustafa Kemal Atatürk'ün 50 tonluk devasa çelik çerçeveli bakır heykelini yapmıştır.[9][10] Bu heykel 2021 itibarıyla en büyük Atatürk heykelidir. Dying Centaur adlı çalışması Polonya Heykel Merkezi'nin koleksiyonunda sergilenmektedir.[2] Ödülleri[değiştir | kaynağı değiştir] Rmn-Grand Palais Altın Madalyası, Paris (1984) Fanano Arte Birincilik Ödülü (1985)[3] Altın Madalya, Varşova (1986)[1] Ayrıca bakınız[değiştir | kaynağı değiştir] Artvin Atatürk Heykeli Kaynakça[değiştir | kaynağı değiştir] Tüm koordinatları OpenStreetMap kullanarak haritala  Tüm koordinatları KML veya GPX olarak çıkart a b "ჯუმბერ ჯიქია (1950)". Biographical Dictionary of Georgia. Government of Georgia. 17 Mart 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 16 Mart 2018.  Kaynak hatası: Geçersiz <ref> etiketi: "NPLG" adı farklı içerikte birden fazla tanımlanmış (Bkz: Kaynak gösterme) a b "Artyści w kolekcji" (Lehçe). Centrum Rzeźby Polskiej w Orońsku. 16 Mart 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 15 Mart 2018.  a b "Aswan International Sculpture Symposium". aiss.gov.eg. 17 Mart 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 15 Mart 2018.  "The monument to Oliver and Marjory Wardrops opened near the Parliament". Parliament of Georgia. 16 Mart 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 15 Mart 2018.  41°41′46″N 44°47′49″E / 41.695987°K 44.796938°D / 41.695987; 44.796938 41°43′18″N 44°44′43″E / 41.721748°K 44.745336°D / 41.721748; 44.745336 "Statue of Vaclav Havel Erected in Tbilisi". Georgia Today. 23 Haziran 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 15 Mart 2018.  "Artists – Jikia Jumber". Georgian Art Portal. Government of Georgia. 17 Kasım 2011 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 15 Mart 2018.  "Dünyanın en büyük Atatürk heykeli Artvin'e yapılıyor". Olay53. 30 Eylül 2011. 2 Ekim 2011 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 16 Mart 2018.  See talk page "https://tr.wikipedia.org/w/index.php?title=Jumber_Jikia&oldid=30992908" sayfasından alınmıştır

Asaf İlbay 31 Mart 1927 tarihli Servet-i Fünun dergisinde Süleyman Asaf İlbay ve ailesi. Süleyman Asaf İlbay[1] (d. 1882, Selanik, Osmanlı İmparatorluğu - ö. 13 Ocak 1957), Türk siyasetçi. Hendese-i Mülkiye-i Şahane Mektebi mezunudur. Şehremaneti Heyeti Fenniye 3.ve 2. Şube Mühendisliği, Ankara Turuk ve Maabir Müfettiş Muavinliği, Aydın-Konya-Adana-Adalar Müfettiş Yardımcılığı, Hüdâvendigâr-Aydın-Çanakkale-Balıkesir Müfettiş Yardımcılığı, Bitlis Nafıa Başmühendisliği, Halep Belediye Başkanlığı, 4. Çöl Ordusu Başmühendisliği, Bayındırlık Vekâleti Bayındırlık Umum Müdür Yardımcılığı, Konya Ovası İrva ve İska İşletme Müdürlüğü, Bayındırlık Umum Müdürlüğü, Ankara Şehreminiliği, TBMM III. Dönem (Ara Seçim) Bilecik Milletvekilliği yapmıştı. Harp Madalyası sahibiydi. Evli ve beş çocuk babasıydı.[1] Kaynakça[değiştir | kaynağı değiştir] a b "TBMM Albümü 1. Cilt (1920-1950)" (PDF). TBMM Basın ve Halkla İlişkiler Müdürlüğü. 6 Şubat 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi (PDF). Erişim tarihi: 30 Mayıs 2022.  gtdAnkara belediye başkanlarıVali (1923–1960) Kütükçü Ali Bey Mehmet Vehbi Demirel Mehmet Ali Bey Ali Haydar Yuluğ Asaf Bey Nevzat Tandoğan Osman Sabri Adal İzzettin Çağpar Ragıp Tüzün Fuat Börekçi Mehmet Atıf Benderlioğlu Kemal Aygün Orhan Eren Abdullah Dilaver Argun Askerî Dönem (1960–1963) İrfan Baştuğ İhsan Orgun Nuri Teoman Enver Kuray Belediye (1963–1980) Halil Sezai Erkut (CHP) Ekrem Barlas (AP) Vedat Dalokay (CHP) Ali Dinçer (CHP) Askerî Dönem (1980–1984) Süleyman Önder Büyükşehir Belediye (1984–günümüz) Mehmet Altınsoy (ANAP) Murat Karayalçın (SHP) Vedat Aydın (SHP) Melih Gökçek (RP, FP, AK Parti) Mustafa Tuna (AK Parti) Mansur Yavaş (CHP) Türk siyasetçi ile ilgili bu madde taslak seviyesindedir. Madde içeriğini genişleterek Vikipedi'ye katkı sağlayabilirsiniz. "https://tr.wikipedia.org/w/index.php?title=Asaf_İlbay&oldid=31098216" sayfasından alınmıştır

Bağlantı bakımı gtdAnkara'daki açık hava heykelleriAltındağ Atlı Atatürk Anıtı Kore'de Savaşan Türk Askerleri Anıtı Miras Su Perileri Zafer Anıtı Çankaya Barış Bilim Ağacı Eller Güvenlik Anıtı Hitit Güneş Kursu Anıtı İnsan Hakları Anıtı Mareşal Atatürk Anıtı TaşAnkara TESK Anıtı Listeler Anıtkabir'deki heykeller Hacettepe Üniversitesi'ndeki heykeller "https://tr.wikipedia.org/w/index.php?title=Şablon:Ankara%27daki_açık_hava_heykelleri&oldid=32228024" sayfasından alınmıştır

Miras Sanatçı Metin Yurdanur Yıl 1979 (1979) Tür Heykel Konum Ankara 39°56′10″K 32°50′39″D / 39.93611°K 32.84417°D / 39.93611; 32.84417 Sahibi Ankara Büyükşehir Belediyesi Miras; Türk heykeltıraş Metin Yurdanur tarafından yapılmış bir heykel. 1979 yılında Ankara Gar önüne yerleştirlen eser, Nasreddin Hoca'yı bir Hitit aslanı üzerinde betimler ve şehirdeki ilk sivil heykel olma özelliğini taşır.[1] Tarihçe[değiştir | kaynağı değiştir] Ankara Büyükşehir Belediyesi tarafından 1979 yılında "kentin plastik unsurlarla donatılması projesi" başlatılmış ve bu çerçevede şehrin farklı noktalarını süslemek üzere sanatçılara bir dizi heykel siparişi verilmiştir. Aralarında Metin Yurdanur'un da bulunduğu birkaç heykeltıraş tarafından oluşturulan bu eserler aynı yıl içinde belediyeye teslim edildi. Bu proje kapsamında sanatçının Miras heykeli Ankara Garı'nın bahçesine, "Eller" Abdi İpekçi Parkı'na ve "Dayanışma" ise Batıkent'te bir meydana yerleştirilmiştir.[2][3] Bu eserler, Cumhuriyetin ilk yıllarında kent meydanlarına yapılan Atatürk ve Kurtuluş Savaşı anıtlarından sonra Ankara'ya dikilen ilk sivil heykellerdir. Detaylar[değiştir | kaynağı değiştir] Eşeğine ters binmesiyle ünlenmiş olan halk kahramanı Nasreddin Hoca, Miras heykelinde kanatlı ve çift başlı bir Hitit aslanı'na binmiş olarak tasvir edilmiştir;[1] böylece "zamanda yolculuk yapan bir seyyah" figürüne dönüştürmüştür.[4] Eserde soyut bir anlatıma başvurulmuş, Anadolu'ya ait iki önemli kültürel figür yoluyla farklı zamanlarda aynı topraklar üzerinde yaşamış olan Anadolu medeniyetlerinin birbirinin devamı ve mirasçısı olduğuna dikkat çekilmiştir. Ayrıca bakınız[değiştir | kaynağı değiştir] Eller (heykel) Ankara'daki anıtlar ve heykeller listesi Kaynakça[değiştir | kaynağı değiştir] a b Yalçın, Necati (31 Ocak 2017). "Yurdanur'un Kimera'yla başlayan Ankara serüveni". Hürriyet. 22 Mart 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 22 Mart 2020.  "Metin Yurdanur ′Anıt Heykeller Sergisi′". Ege Üniversitesi. 2011. 22 Mart 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 22 Mart 2020.  "Metin Yurdanur". galerisoyut.com. 14 Şubat 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 22 Mart 2020.  Özkarakoç, Özkan (2019). "Türk Kültür Coğrafyasının Ortak Değeri Nasreddin Hoca'nın Bazı Heykelleri Üzerine Değerlendirmeler". MANAS Sosyal Araştırmalar Dergisi. 8 (1). Kırgızistan-Türkiye Manas Üniversitesi. 13 Mart 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 22 Mart 2020.  Dış bağlantılar[değiştir | kaynağı değiştir] Sanatçının sayfasında Miras 3 Şubat 2020 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi. gtdAnkara'daki açık hava heykelleriAltındağ Atlı Atatürk Anıtı Kore'de Savaşan Türk Askerleri Anıtı Miras Su Perileri Zafer Anıtı Çankaya Barış Bilim Ağacı Eller Güvenlik Anıtı Hitit Güneş Kursu Anıtı İnsan Hakları Anıtı Mareşal Atatürk Anıtı TaşAnkara TESK Anıtı Listeler Anıtkabir'deki heykeller Hacettepe Üniversitesi'ndeki heykeller "https://tr.wikipedia.org/w/index.php?title=Miras_(heykel)&oldid=32228080" sayfasından alınmıştır

Su Perileri Sanatçı Metin Yurdanur (restoratör) Yıl 1924 Tür Heykel Konum Hacı Bayram, Altındağ, Ankara Su Perileri; Ankara'nın Altındağ ilçesinde bulunan bir heykeldir. Dönemin Ankara Belediye Başkanı Asaf İlbay'ın siparişi üzerine 1924 yılında İtalya'dan getirildi. Kentin simgesel eserlerinden biri olan heykel, tarih boyunca sık sık yer değiştirmiş, 2010'da CSO Ada Ankara ile CerModern arasındaki ağaçlık alana yerleştirilmiştir. Tarihçe[değiştir | kaynağı değiştir] 1924 yılında, dönemin Ankara Belediye Başkanı Asaf Bey; yeni kurulmuş ve halihazırda rekreasyon çalışmalarının devam ettiği başkentte meydanların süslenmesi amacıyla Avrupa ülkelerinden bir dizi fıskiyeli heykel siparişi verdi. İtalya'dan getirilen Su Perileri heykeli başlangıçta, bugünkü Demirtepe semti sınırları içerisinde kalan bir alana yerleştirildi. Fakat Demirtepe'nin o yıllarda nispeten merkezi yerleşim yerlerine uzak kalmasından dolayı, heykelin bulunduğu bölge Havuzbaşı veya Asaf Bey Havuzu gibi isimlerle anılmaya başlandı.[1] Ankara'nın imarına yönelik farklı planların hayata geçirilmesi, Su Perileri heykelinin zaman içerisinde çok sık yer değiştirmesine sebep oldu. 1920'lerin sonlarına doğru öncelikle Kızılay Meydanı'nın yakınlarına taşınan heykel, 1933 yılında Güvenlik Anıtı'nın yapımına başlanmasıyla birlikte II. Evkaf Apartmanı'nın önündeki parka götürüldü. Riyaset-i Cumhur Senfoni Orkestrası'nın ilk konserlerini bu heykelin çevresinde verdiğine ve ilk cumhurbaşkanı Atatürk'ün bu anıtın çevresinde konser dinlediğine ilişkin bilgiler vardır.[2] 1940'ların başında, aynı bölgede Gençlik Parkı'nın yapımına başlanınca heykel Hamamönü semtindeki Hacettepe Parkı'na sevk edildi. Bu taşıma esnasında heykelin tepesindeki büyük su fıskiyesi de kırıldı. 1960'ların ortalarına kadar son konumunu muhafaza etmeyi başaran heykel, Sıhhiye çevresinde gerçekleştirilen yıkım çalışmaları gerekçe gösterilerek belediye deposuna gönderilmek üzere buradan da kaldırıldı. Su Perileri ve beraberindeki havuz için yıllardır kalıcı bir yer bulunamamış olması, heykelin halk arasında Seyyar Havuz olarak nitelendirilmesine yol açtı.[1][3] Depoya kaldırıldıktan sonra Su Perileri'nin akıbetinden şüphelenen gazeteci Halil Soyuer, dönemin belediye başkanı Ekrem Barlas'a ulaşarak bir süredir kayıp olan heykelin bulunarak uygun bir alana yerleştirilmesini talep etti. Bunun üzerine depodan çıkartılan heykel, Tandoğan Meydanı'na götürülerek tekrardan monte edildi. 1992 senesinde Tandoğan Meydanı'na inşa edilecek olan Ankaray istasyonunda yürütülen çalışmalar nedeniyle heykel yeniden belediye deposuna gönderildi. Söz konusu çalışmalar tamamlandıktan sonra Melih Gökçek yönetimindeki belediyenin Su Perileri'nin yerine Kütahya Porselen'e ait bir sürahi heykelini meydana yerleştirilmesi ise kamuoyunda büyük tepki gördü.[1] 2001 yılında, Millî Komite[not 1] tarafından oy birliğiyle alınan bir karar doğrultusunda heykelin Atatürk Kültür Merkezi arazisine yerleştirilmesi öngörüldüyse de bu karar uygulamaya konmadı. 2008'de, Hürriyet gazetesinde yayımlanan bir haberde Su Perileri heykeline ait bir fotoğrafın kullanılması; uzun süredir unutulmuş olan eserin yeniden hatırlanmasına yol açtı. Bazı kesimler heykelin tekrardan Tandoğan Meydanı'na yerleştirilmesini isterken bazılarıysa heykel için yeni bir mekan bulunması gerektiğine yönelik beyanlarda bulundu. CerModern yetkilisi Zihni Tümer'in dönemin Kültür ve Turizm Bakanı Ertuğrul Günay'la temasa geçerek Millî Komite kararını hatırlatması üzerine heykelin depodan çıkartılarak restore edilmesine karar verildi. 2010 senesinde, heykeltıraş Metin Yurdanur'un öncülüğünde yaklaşık 4 aylık bir restorasyon süreci geçiren Su Perileri; gerekli çevre düzenlemelerinin de yapılmasının ardından CerModern önündeki ağaçlık alana yerleştirildi.[4][5] Notlar[değiştir | kaynağı değiştir] Millî Komite, Atatürk’ün Doğumunun 100. Yılının Kutlanması ve Atatürk Kültür Merkezi Kurulması Hakkındaki Kanun”un 4. maddesindeki, Cumhurbaşkanının nezdinde kurulmuş bir komitedir. Kaynakça[değiştir | kaynağı değiştir] a b c Duyan, Uğur (Eylül 2011). İmga, Orçun (Ed.). "Su Perileri: "Başkentin Kayıp Heykelleri"". İdealKent. 2 (4). Ankara. ss. 130-146. ISSN 1307-9905. 24 Mart 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 25 Mart 2023.  "CerModern". www.cermodern.org. 5 Eylül 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 5 Eylül 2023.  Abdülkerim Erdoğan; Gökçe Günel; Mehmet Narince (2007). Cumhuriyet ve Başkent Ankara (PDF). Ankara: Ankara Büyükşehir Belediyesi. s. 165. ISBN 9944-473-04-9. 25 Mart 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi (PDF). Erişim tarihi: 25 Mart 2023.  Aktimur, Fatih (20 Aralık 2010). "İnat değil kent kazandı". Hürriyet. 24 Eylül 2015 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 25 Mart 2023.  "'Su Perileri' yeniden hayat buldu". HaberTürk. Anadolu Ajansı. 21 Aralık 2010. 5 Mart 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 25 Mart 2023.  Wikimedia Commons'ta Su Perileri ile ilgili ortam dosyaları bulunmaktadır. Otorite kontrolü kulturenvanteri.com: 23193 gtdAnkara'daki açık hava heykelleriAltındağ Atlı Atatürk Anıtı Kore'de Savaşan Türk Askerleri Anıtı Miras Su Perileri Zafer Anıtı Çankaya Barış Bilim Ağacı Eller Güvenlik Anıtı Hitit Güneş Kursu Anıtı İnsan Hakları Anıtı Mareşal Atatürk Anıtı TaşAnkara TESK Anıtı Listeler Anıtkabir'deki heykeller Hacettepe Üniversitesi'ndeki heykeller "https://tr.wikipedia.org/w/index.php?title=Su_Perileri&oldid=32228091" sayfasından alınmıştır

Eller Sanatçı Metin Yurdanur Yıl 1979 (1979) Tür Bronz heykel Konum Çankaya, Ankara, Türkiye 39°55′39.8″K 32°51′22.5″D / 39.927722°K 32.856250°D / 39.927722; 32.856250 Sahibi Ankara Büyükşehir Belediyesi Eller; Türk heykeltıraş Metin Yurdanur tarafından yapılmış olan bir heykeldir. 1970'li yılların sonuna doğru dönemin Ankara Belediye Başkanı Ali Dinçer tarafından başlatılan kamusal alanda serbest heykel uygulamalarının bir parçası olarak 1979'da yapılan heykel, Abdi İpekçi Parkı'nda bulunur. Sanatçı, "Ellerin, beynin ve gözün bir parçası olduğunu düşünüyorum." diyerek bu eserinde çalışan, üreten ve yaratan elleri betimlediğini vurgulamıştır.[1] Ayrıca bakınız[değiştir | kaynağı değiştir] Ankara'daki anıtlar ve heykeller listesi Miras (heykel) Kaynakça[değiştir | kaynağı değiştir] Sönmez, Begüm (2015). "1980'lerde Kamusal Alan Heykelleri: Ankara ve İstanbul" (PDF). Ankara: Hacettepe Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü. Erişim tarihi: 7 Aralık 2020.  Dış bağlantılar[değiştir | kaynağı değiştir] Sanatçının kendi sitesinde Eller 3 Şubat 2020 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi. Koç Üniversitesi Digital Collections'da Eller gtdAnkara'daki açık hava heykelleriAltındağ Atlı Atatürk Anıtı Kore'de Savaşan Türk Askerleri Anıtı Miras Su Perileri Zafer Anıtı Çankaya Barış Bilim Ağacı Eller Güvenlik Anıtı Hitit Güneş Kursu Anıtı İnsan Hakları Anıtı Mareşal Atatürk Anıtı TaşAnkara TESK Anıtı Listeler Anıtkabir'deki heykeller Hacettepe Üniversitesi'ndeki heykeller "https://tr.wikipedia.org/w/index.php?title=Eller_(heykel)&oldid=32228147" sayfasından alınmıştır

TESK AnıtıSilah yapan ustaları gösteren heykel grubuTasarlayanMetin YurdanurTürAnıt, heykelMalzemeBronzTamamlanma tarihi2001AdandığıTürkiye Esnaf ve Sanatkârları Konfederasyonu TESK Atatürk Anıtı, Ankara'da Türkiye Esnaf ve Sanatkârları Konfederasyonu (TESK) genel merkez binasının girişinde yer alan, heykeltraş Metin Yurdanur tarafından 2001 yılında yapılmış bronz anıt. Milli Mücadele'nin lideri Mustafa Kemal Paşa'nın atlı heykeli ile gençleri ve Kuvayı Milliyeci ustaları betimleyen iki heykel grubunu içerir. Atatürk Bulvarı, Tunus Caddesi ve Akay Caddesi köşesinde yer alan TESK Binası'nın batı cephesinde bulunur.[1] Girişin sol yanında atlı ve kalpaklı Mustafa Kemal Paşa heykeli yüksek bir kaide üzerindedir. Heykelin sol tarafındaki heykel grubunda birisi elinde bayrak tutan iki genç erkek figürü ve birisi elinde kitap tutan iki genç kız figürünü içeren bir heykel grubu vardır. Atlı Atatürk heykelinin sağ tarafındaki heykel grubunda ise Kurtuluş Savaşı'nda büyük katkı veren İmalat-ı Harbiye işçileri demir dövüp silah yaparken gösterilmiştir.[2] Anıt, Türkiye Esnaf ve Sanatkarlar Konfederasyonu tarafından 1998 yılında açılan yarışma sonucu yapılmıştır.[3] Atlı Atatürk heykelinin kaidesinde Atatürk'ün 16 Mart 1923'te Adana Esnaf Cemiyeti'nde söylediği şu sözler yer almaktadır: “ Bir millet sanat ve sanatkârdan mahrumsa, tam bir hayata malik olamaz. Sanatsız kalan bir milletin hayat damarlarından biri kopmuş demektir. ” Atatürk ve Kuvvacı Ustaları"Onlar, yokluk ve yoksullukta ölümü hiçe sayan; Bakkaloğlu Kambur Kerim, Manav Ali, şoför Ruşen! Vatanın özgürlüğü için, ölümü fermanıyla bekleyen! "Hadi" dedi Terzi Selim, "Atamızdır bizi gözleyen." Onlar Kamacı Mehmet, Dökümcü Rüstem, Dermici Hafız Usta ve Balyozcu Cafer Kalfaydılar. Edirne'den Kars'a, Erzurum'dan Aydın'a vatanı kurtarmaya kuşandılar. Göz ile, diş ile kan, bile bile uzandılar. Çünkü onlar esnaf ve sanatkârdılar. Ata'nın altında kaktı şaha "Sakarya". Küçülecek mermiler sürülürken tornaya, nasırlı eller sarıldı kamaya. "Daha çabuk" dedi Bahri Usta, "bunlar yetişecek "Ata'ya! Hedef ortada, hep beraber çağdaşlığa, uygarlığa, hep brilikte insanca bir dünya kurmaya!" Demirci Hafız, Dökümcü Rüstem, Kamacı Mehmet, Tornacı Bahri ile Çekici Cemil birlikte kanatlandılar. Çünkü onlardı yiğit ve gözü pek Kuvvacı Ustalar. Üretken elleriyle bu kez bağımsız ve uygar bir vatan, laik cumhuriyeti yarattılar. Çünkü onlar esnaf ve sanatkârdılar. Derviş Günday, 2001 Galeri[değiştir | kaynağı değiştir] Atlı Atatürk heykeli ve İmalat-ı Harbiye işçileri heykel grubu Türk gençleri heykel grubu Demir dövüp silah yapan işçiler Kaynakça[değiştir | kaynağı değiştir] Uzgören, Günce (1 Ocak 2020). "TÖBANK Ankara Merkez Şubesi Türkiye Esnaf ve Sanatkarlar Konfederasyonu (TESK)". Türkiye'de Modernizmin Yerel Açılımları XVI 25-26 Aralık 2020 Çevrimiçi. 29 Ocak 2024 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 29 Ocak 2024.  "TESK Anıtı". libdigitalcollections.ku.edu.tr. 29 Ocak 2024 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 29 Ocak 2024.  "TESK'ten Atatürk anıtı". www.hurriyet.com.tr. 7 Kasım 1998. 29 Ocak 2024 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 29 Ocak 2024.  gtdAnkara'daki açık hava heykelleriAltındağ Atlı Atatürk Anıtı Kore'de Savaşan Türk Askerleri Anıtı Miras Su Perileri Zafer Anıtı Çankaya Barış Bilim Ağacı Eller Güvenlik Anıtı Hitit Güneş Kursu Anıtı İnsan Hakları Anıtı Mareşal Atatürk Anıtı TaşAnkara TESK Anıtı Listeler Anıtkabir'deki heykeller Hacettepe Üniversitesi'ndeki heykeller "https://tr.wikipedia.org/w/index.php?title=TESK_Anıtı&oldid=32234248" sayfasından alınmıştır

Anadolu/AnıtkabirAnkara metrosu istasyonuİstasyonun platformuKonumAnıttepe Mahallesi, Dögol Caddesi, Anadolu Meydanı, 06570Çankaya, AnkaraTürkiyeKoordinatlar39°56′05″K 32°50′13″D / 39.93472°K 32.83694°D / 39.93472; 32.83694SahipAnkara Büyükşehir BelediyesiİşletmeciEGOHat(lar)Platformlar2 kenar platformRaylar2Tren işletmecileriEGOOtobüs güzergâhları EGO 202-7, 204, 220-7, 222-2, 254, 257, 267, 268, 269-2, 285, 288, 288-2, 288-6, 297-7 300, 339-7, 340, 340-2 383, 404, 410, 411, 415, 415-6, 418, 461, 464, 482, 482-6, 506-1, 506-2, 508-5, 513-1, 513-2, 518-1, 518-2, 519-1, 519-2, 536-1, 543-1, 543-2 BağlantılarAnıtkabirYapıYapı türüYer altıOtoparkHayırBisiklet altyapısıEvetEngelli erişimiEvetDiğer bilgilerDurumİşletmedeTarihçeAçılış30 Ağustos 1996[1]HizmetlerDemiryolu ulaşımıToplu ulaşım Anadolu/Anıtkabir Metro İstasyonu,[2] eskiden Anadolu Metro İstasyonu, daha da eskiden Tandoğan Metro İstasyonu, Ankara metrosunun Ankaray (A1 (AŞTİ - Dikimevi) Hafif Raylı Sistemi) hattında yer alan ve 30 Ağustos 1996'da hizmete giren yer altı metro istasyonudur.[3][4] İstasyon, Çankaya'nın Anıttepe Mahallesi'nde Anadolu Meydanı'nda yer almaktadır. İstasyon ilk hizmete girdiğinde Anadolu Meydanı'nın adı Tandoğan Meydanı olduğu için istasyon da Tandoğan adını taşımaktaydı. Hatlar[değiştir | kaynağı değiştir] (AŞTİ - Dikimevi) Hizmetler[değiştir | kaynağı değiştir] Platform yapısı[değiştir | kaynağı değiştir] Maltepe ↑1 ⇌ | | ⇌ 2↓ Beşevler 1 Batı yönü AŞTİ・(Söğütözü) için 2 Doğu yönü Maltepe・Kızılay・Kurtuluş・Dikimevi・(Natoyolu) için Güzergâh[değiştir | kaynağı değiştir] Ankara Büyükşehir Belediyesi EGO Önceki İstasyon Ankara metrosu Sonraki İstasyon Sefer Sıklığı BeşevlerAŞTİ yönünde (AŞTİ - Dikimevi) MaltepeDikimevi yönünde Pik saatlerde 4,3 dakikada 1 sefer Görseller[değiştir | kaynağı değiştir] Giriş Platform Kaynakça[değiştir | kaynağı değiştir] Wikimedia Commons'ta Anadolu Station ile ilgili ortam dosyaları bulunmaktadır. "(A1) Ankaray (AŞTİ - Dikimevi)". ego.gov.tr. 11 Ocak 2022 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 18 Ocak 2022.  "Ankaray İşletmesi Anadolu İstasyonu'nun İsmi Anadolu/Anıtkabir İstasyonu Olarak Değiştirilmiştir". EGO Genel Müdürlüğü. 17 Nisan 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 29 Aralık 2021.  "İstasyon İşletmesi". ankarametrosu.com.tr. 27 Haziran 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 18 Ocak 2022.  "Ankara". urbanrail.net. 29 Aralık 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 18 Ocak 2022.  gtd Ankaray istasyonları EGO Genel Müdürlüğü (Söğütözü) AŞTİ Emek Bahçelievler Beşevler Anadolu/Anıtkabir Maltepe Demirtepe 15 Temmuz Kızılay Millî İrade Kolej Kurtuluş Dikimevi A2 (Dikimevi) Abidin Paşa Aşık Veysel Tuzluçayır General Zeki Doğan Fahri Korutürk Cengizhan Akşemsettin Natoyolu Ankara metrosu "https://tr.wikipedia.org/w/index.php?title=Anadolu/Anıtkabir_(Ankara_metrosu)&oldid=31132123" sayfasından alınmıştır

Fatma Seher ErdenFatma Seher ErdenLakabı"Kara Fatma"Doğum1888Erzurum, Osmanlı İmparatorluğuÖlüm2 Temmuz 1955 (67 yaşında)İstanbul, TürkiyeBağlılığı Osmanlı (1912-1919) Türkiye (1919-1923)Hizmet yılları1919-1922RütbesiMilis ÜsteğmenÇatışma/savaşlarıBalkan SavaşlarıI. Dünya SavaşıTürk Kurtuluş SavaşıÖdülleri Fatma Seher Erden (1888, Erzurum - 2 Temmuz 1955, İstanbul) ya da soyadı kanunundan önceki takma adıyla Kara Fatma, Kurtuluş Savaşı kahramanı kadın askerdir. I. Dünya Savaşı'ndan sonra ülkede işgallerin başlaması üzerine önceleri yakın aile çevresi, akrabaları, köylüleri ile küçük savunma çeteleri kurdu; daha sonra çetesiyle düzenli orduya katıldı.[1] İstiklal Savaşı'nda üç sene hizmet etti ve 300 kişilik bir müfrezeyi yönetti. Yaya ve atlı olarak silah ve cephane yükleri ile cepheden cepheye gitti. İzmit'in düşman işgalinden kurtuluşunda rol oynadı; ardından I., II. İnönü Muharebesi, Sakarya Meydan Muharebesi ile Dumlupınar Meydan Muharebesi’nde çarpıştı. İstiklâl Madalyası sahibidir. Yaşamı[değiştir | kaynağı değiştir] Kara Fatma ve grubu 1888’de doğdu. Kayıtlarla doğrulanmamış olmakla birlikte doğum yerinin Erzurum olduğu düşünülür.[1] Erzurum'un Ergemansur köyünden (bugünkü Çayköy) İbrahim Yahya'nın kızıdır. Nüfus kayıtlarında adı "Mahi" olarak geçer ancak kendisi ve çevresi "Fatma" adını kullanmıştır.[1] Derviş lakaplı Subay Ahmet Bey ile evlendi. Edirne'de görev yapan eşi ile Balkan Savaşı’nda yer aldı. I. Dünya Savaşı’nda eşi Kafkas Cephesi’ne giderken Edirne'de kaldı. Kendi ailesinden on civarında kadını örgütleyerek Edirne'de çarpıştı. Eşi Binbaşı Ahmet Bey’in Sarıkamış’ta can verdiği haberini aldıktan sonra eşinin memleketi Van'a gitti. Erzurum Kongresi sırasında kardeşi Mehmet Çavuş'la birlikte teşkilat için 100-150 kişi topladı. Mustafa Kemal ile görüşmesi[değiştir | kaynağı değiştir] Trabzon'da yayımlanan İstikbal gazetesine 1922'de anlattıklarına göre; Sivas Kongresi devam ederken Mustafa Kemal’le bizzat görüşebilmek için Sivas’a gitti ve Kara lakabını, gözü karalığından ötürü bizzat Mustafa Kemal bu görüşme sırasında kendisine verdi.[2] Kurtuluş Savaşı[değiştir | kaynağı değiştir] Milis Müfreze Komutanı olarak onbaşı rütbesiyle Batı cephesinde görevlendirildi ve aldığı talimat üzerine İstanbul'a giderek Topkapılı Pir Mehmet ve Laz Tahsin ile birlikte on beş kişilik bir çete kurdu. Birlikte İzmit'e giderek çeteyi genişlettiler. Van'dan gelen kardeşi de 150 kişilik çetesiyle kendilerine katıldı. Zamanla emrinde 700 erkek, 43 kadından oluşan bir birlik doğdu. Bu birlik ile Rum ve Ermeni çeteleri ve eşkıyalarla savaştı. İzmit'in düşmanlardan kurtarıldığı 28 Haziran 1921'e kadar İzmit'te kaldı. İzmit cephesinden sonra İznik cephesinde görev aldı. 300 kişiyi aşkın birliği ile I. İnönü Muharebesi, II. İnönü Muharebesi, Sakarya Meydan Muharebesi ile Dumlupınar Meydan Muharebesi’nde çarpıştı. Teğmen rütbesini Sakarya Savaşı sonrasında aldı. Hatıralarında aktardığına göre Ankara'da Rusya Sefaretinin düzenlediği 1 Mayıs 1922'deki Bahar Bayramı kutlamalarına davet edilmiş olan Kara Fatma, Semyon Aralov'un bulunduğu bu kutlamada düzenlenen silah atma yarışmasında birinci gelmişti. Bunun üzerine davetlilerden Mustafa Kemal Paşa kendisine hem gümüş bir sigara tabakası hediye etmiş hem de rütbesini teğmenliğe (mülazim-i evvel) yükseltmiştir.[1] Kara Fatma, yurt dışı basının da ilgisini çekmiş; teğmenliğe yükselmesi "Orduda Savaşan Türk Kadını Teğmenliğe Yükseldi" (Fighting Turkish Woman made Lieutenant in Army) başlığıyla New York Times gazetesine haber olmuştur.[3] Büyük Taarruz’un ilk günlerinde General Trikupis’in birliğine esir düştüyse de, kaçarak yeniden müfrezesinin başına geçti; Büyük Taaruz'un zaferle sonuçlanmasının ardından müfrezesiyle Bursa'ya geçerek Bursa’nın Yunan işgalinden kurtuluşunda rol oynadı. Mudanya Ateşkes Antlaşması'ndan sonra Erzurum'a döndü. Savaştan sonra[değiştir | kaynağı değiştir] Fatma Seher Hanım, onbaşılık rütbesiyle başladığı askerlikten üsteğmen rütbesi ile emekli oldu. Emekli maaşını Kızılay’a bağışladı. İzmir İktisat Kongresi'nde İzmir delegelerinden birisi olarak yer aldı.[4] Kendisi ile birlikte savaşa katılan ve bir çatışmada elini kaybeden ve aklî dengesi bozulan yeğeni küçük Fatma ile onun çocuklarını sahiplendi. İstanbul’da yaşamakta iken tanınmış gazeteci Mekki Sait Esen kendisini buldu. Sait Esen’in kendisiyle yaptığı röportaj, 1933 yılında Yedi Gün dergisinde yayımlandı. 1944 yılında anılarını yayımladı. Geçim sıkıntısı çeken Fatma Seher Hanım, geçimini sağlamak için anılarını yayımladığını "Muhterem Vatandaşlarım" başlıklı paragraf ile açıkladı.[1] Aynı yıl, kendisine maaş bağlanarak yardım edilmesi için Baş Vekalet'e bir dilekçe ile başvurduysa da yanıt alamadı.[2] 1950'de Kadın Gazetesi'ne ihtiyaç içinde olduğu haberinin yayımlanması üzerine yardım listeleri açıldığı, zamanın İstanbul Belediye Başkanı Lütfi Kırdar'ın girişimi ile defterdarlıkta bir iş verildiği ve Belediye bütçesinden düzenli yardım yapıldığı, 1946 Ankara gazetelerinden öğrenilmektedir. 1954 yılı başlarında ise yaşı ilerlediği için çalışamayan ve bakacak kimsesi bulunmayan Kara Fatma, zor durumda kaldı. Kendisi ile karşılaştığında fakirlik ve çaresizliğini gören Kars mebusu Tezer Taşkıran ve Rize mebusu Yusuf İzzet Akçal’ın 1954 yılında verdikleri önerge ile TBMM, Kara Fatma için 170 lira aylık tahsis etti. Geçirdiği hastalık üzerine 21 Haziran 1955'te Darülaceze’nin hastane bölümüne yatırılan Fatma Seher Hanım, 11 gün sonra kalp yetmezliği nedeniyle 2 Temmuz 1955’te Darülaceze’de 67 yaşında vefat etti ve Kasımpaşa’daki Kulaksız Mezarlığı na defnedildi. Ayrıca bakınız[değiştir | kaynağı değiştir] Gamalı Fatma Şerife Bacı İğneli Pembe Hatun Çete Ayşe Popüler kültür[değiştir | kaynağı değiştir] TRT 1'de yayınlanan Kurtuluş isimli dizide kendisini Füsun Demirel canlandırmıştır. Kanal D’de yayınlanan Vatanım Sensin isimli dizide Demet Evgar canlandırmıştır.[5] Kaynakça[değiştir | kaynağı değiştir] a b c d e Bektaş, İlknur (Eylül 2013). Kara Fatma. İstanbul: Timaş Yayınları. ISBN 978-605-08-1188-9.  |erişim-tarihi= kullanmak için |url= gerekiyor (yardım) a b Aktaş, Akın. "Sosyal Yardımlar Bağlamında "Nene Hatun-Kara Fatma" Analizi". Tarih ve Günce dergisi, Sayı 6, 30 Ocak 2020. 9 Temmuz 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 8 Temmuz 2020.  "Fighting Turkish Woman Made Lieutenant in Army, New York Times Arşiv, 23 Nisan 1922". 9 Temmuz 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 9 Temmuz 2020.  Tunçkol, Mehmet. "Kara Fatma Mudurnu'da" (PDF). Mudurnulular Derneği, Sayı 3. 9 Temmuz 2020 tarihinde kaynağından (PDF) arşivlendi. Erişim tarihi: 9 Temmuz 2020.  "Vatanım Sensin'de 'Kara Fatma' fırtınası!". Gazete Vatan. 10 Nisan 2022 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 22 Mart 2022.  Dış bağlantılar[değiştir | kaynağı değiştir] Kara Fatma” kitabının yazarı İlknur Bektaş’la Kara Fatma hakkında söyleşi, Cumhuriyet Kadınları Derneği 12 Temmuz 2020 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi. Kara Fatma” kitabının yazarı İlknur Bektaş’la Kara Fatma hakkında söyleşi, CNNTurk, 11.11.2019 12 Temmuz 2020 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi. Araştırmacı Yazar İlknur Bektaş anlatıyor: Üsteğmen Kara Fatma'nın mücadelesi, NTV 1 Eylül 2020 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi. TGRT Haber Kara Fatma'nın Kitabı ve hayatının anlatıldığı program 7 Temmuz 2020 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi. Kara Fatma hakkında İlknur Bektaş söyleşi TRT Haber, 3 Temmuz 2018 Kara Fatma'nın Hikayesi Gün Yüzüne Çıktı, Bolu'nun Sesi 16 Eylül 2013 5 Temmuz 2020 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi. Yeşil Gözlü Bu Kadını Herkes Erkek Olarak Tanımış, Timeturk.com 5 Eylül 2013 6 Temmuz 2020 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi. Otorite kontrolü GND: 1047852187 LCCN: no2015015748 VIAF: 314816128 WorldCat: lccn-no2015015748 "https://tr.wikipedia.org/w/index.php?title=Fatma_Seher_Erden&oldid=32032189" sayfasından alınmıştır

Bağlantı bakımı gtdAnkara'daki müzelerAltındağ Altınköy Açık Hava Müzesi Anadolu Medeniyetleri Müzesi Ankara Palas Ankara Resim ve Heykel Müzesi Ankara Roma Hamamı Ankara Roma Tiyatrosu Ankara Etnografya Müzesi Ankara Üniversitesi Ziraat Fakültesi Müzesi Ankara Vakıf Eserleri Müzesi Atatürk Konutu ve Demiryolları Müzesi Cumhuriyet Müzesi Çengelhan Rahmi M. Koç Müzesi Erimtan Arkeoloji ve Sanat Müzesi Feza Gürsey Bilim Merkezi Gökyay Vakfı Satranç Müzesi Kelime Müzesi Kurtuluş Savaşı Müzesi Mehmet Akif Ersoy Müze Evi PTT Pul Müzesi Somut Olmayan Kültürel Miras Müzesi TCDD Müzesi ve Sanat Galerisi TCMB Para Müzesi Türk Hava Kurumu Müzesi Türk Telekom Telekomünikasyon Müzesi Türkpusat Geleneksel Türk Okçuluğu ve Savaş Aletleri Müzesi Türkiye İş Bankası İktisadi Bağımsızlık Müzesi Ulucanlar Cezaevi Müzesi Veteriner Anatomi Müzesi Ziraat Bankası Müzesi Balâ Atatürk Müze ve Kültür Evi Beypazarı Beypazarı Kent Tarihi Müzesi Beypazarı Tarih ve Kültür Müzesi Yaşayan Müze Türk Hamam Müzesi Çamlıdere Çamlıdere Doğa ve Hayvan Müzesi Çamlıdere Kutsal Emanetler Müzesi Çamlıdere Kültür Evi ve Etnografya Müzesi Çamlıdere Şeyh Ali Semerkandi Müzesi Çamlıdere Tarım Müzesi Çamlıdere Terazi Müzesi Çankaya 75.Yıl Cumhuriyet Eğitim Müzesi Anadolu Mimarlık ve Mobilya Kültürel Miras Müzesi Atatürk Müze Köşkü Atatürk ve Kurtuluş Savaşı Müzesi Cin Ali Müzesi Çankaya Köşkü Eğit-Der Eğitim Müzesi Hacettepe Sanat Müzesi Hamiye Çolakoğlu Seramik Müzesi Haritacılık Müzesi Hukuk Müzesi Jandarma Müzesi Millî Savunma Bakanlığı Arşiv Müzesi MKE Sanayi ve Teknoloji Müzesi Mustafa Ayaz Vakfı Plastik Sanatlar Müzesi MTA Tabiat Tarihi Müzesi ODTÜ Arkeoloji Müzesi ODTÜ Bilim ve Teknoloji Müzesi ODTÜ Jeoloji Müzesi Pembe Köşk Profesör Doktor Ülker Muncuk Müzesi Sebahattin Yıldız Müzesi Şefik Bursalı Müze Evi TCDD Açık Hava Buharlı Lokomotif Müzesi TRT Yayıncılık Tarihi Müzesi Çubuk Çubuk Şehir Müzesi Türk Dünyası ve Komşuları Müzesi Elmadağ Elmadağ Müzesi Etimesgut Ankara Hava Kuvvetleri Müzesi Türk Tarih Müzesi ve Parkı Gölbaşı Müze Evliyagil TED Ankara Koleji Okul Müzesi Ülker Zaim Müzesi Kahramankazan Satıkadın Müzesi Kalecik Kalecik Karahan Konağı Müzesi Kızılcahamam Kızılcahamam Hocalı Anıt Parkı ve Müzesi Keçiören Keçiören Belediyesi Etnografya Müzesi Meteoroloji Müzesi Türk İnkılap Tarihi Enstitüsü Müzesi Polatlı Alagöz Karargâh Müzesi Gordion Müzesi Sakarya Zaferi Müzesi Tarım Müzesi TCDD Malıköy Tren İstasyonu Müzesi Topçu ve Füze Okulu Sınıf Müzesi Şereflikoçhisar Şereflikoçhisar Kent Müzesi Yenimahalle Ankara Atatürk Evi Müzesi Ankara Üniversitesi Eğitim Bilimleri Fakültesi Oyuncak Müzesi Atatürk Eğitim Müzesi Devlet Mezarlığı Ekmek Müzesi Gazi Üniversitesi Resim Heykel Müzesi MİT Casusluk Müzesi Profesör Doktor Metin Aktaş Zooloji Müzesi Toprak Mahsulleri Ofisi Müzesi "https://tr.wikipedia.org/w/index.php?title=Şablon:Ankara%27daki_müzeler&oldid=31688754" sayfasından alınmıştır

Burası Ankara'daki müzeler adlı şablon üzerindeki değişikliklerin konuşulduğu tartışma sayfasıdır. Bu sayfa şu Vikiprojelerin kapsamında yer almaktadır: Vikiproje Şablonlar (Şablon-sınıf, NA-önem) ŞablonlarVikiproje:ŞablonlarŞablon:VikiprojeŞablonlar gtdBu şablon, Vikipedi'deki Şablonlar maddelerini geliştirmek amacıyla oluşturulan Vikiproje Şablonlar kapsamındadır. Eğer projeye katılmak isterseniz, bu sayfaya bağlı değişiklikler yapabilir veya katılabileceğiniz ve tartışabileceğiniz proje sayfasını ziyaret edebilirsiniz.  Şablon  Bu şablon için herhangi bir değerlendirme yapmaya gerek yoktur.   Vikiproje Ankara (Şablon-sınıf, Orta-önem) AnkaraVikiproje:AnkaraŞablon:VikiprojeAnkara gtdBu şablon, Vikipedi'deki Ankara maddelerini geliştirmek amacıyla oluşturulan Vikiproje Ankara kapsamındadır. Eğer projeye katılmak isterseniz, bu sayfaya bağlı değişiklikler yapabilir veya katılabileceğiniz ve tartışabileceğiniz proje sayfasını ziyaret edebilirsiniz. İş birliğine katılarak da projeye katkıda bulunabilirsiniz.  Şablon  Bu şablon için herhangi bir değerlendirme yapmaya gerek yoktur.  Orta  Bu şablon Orta-önemli olarak değerlendirilmiştir.   Taşıma[kaynağı değiştir] Bu şablonu hâlihazırda var olan Türkiye'deki müzeler şablonuyla birleştirelim, çift içerik mevcut şuan. Hatta iç dolaşım ile ilçe bilgileri kaybedilmeden aktarılırsa daha iyi olur. --𐰇𐱅𐰚𐰤 (mesaj) 21.12, 24 Ağustos 2019 (UTC)[yanıtla] "https://tr.wikipedia.org/w/index.php?title=Şablon_tartışma:Ankara%27daki_müzeler&oldid=31967572" sayfasından alınmıştır

Başlığın diğer anlamları için Ankara Palas (anlam ayrımı) sayfasına bakınız. Ankara PalasAnkara Devlet KonukeviEski ad(lar)Ankara Vakıf OteliGenel bilgilerTürKompleksMimari tarzBirinci UlusalKonumUlus, Altındağ, Ankara, TürkiyeKoordinatlar39°56′26″K 32°51′08″D / 39.94056°K 32.85222°D / 39.94056; 32.85222Mevcut kullananMillî Saraylar BaşkanlığıBaşlama1924Tamamlanma1927Açılış17 Nisan 1928Yenileme 1982 (birinci restorasyon) 2024 (ikinci restorasyon) Sahip TürkiyeTasarım ve inşaatMimar(lar)Ahmed Kemaleddin Ankara Palas ya da eski adıyla Ankara Vakıf Oteli, Türkiye’nin ilk yıllarında Ankara’da milletvekilleri için bir sosyal tesis ve resmi konuklar için konukevi olarak hizmet vermiş; Türk siyasi hayatının birçok önemli olayına tanıklık etmiş bir binadır. 22 Şubat 2024'te müze olarak ziyarete açıldı.[1] Mimar Kemalettin tarafından tasarlanmıştır. Tarihi[değiştir | kaynağı değiştir] Ankara Palas, 2014Altındağ ilçesi Ulus'ta İkinci Meclis Binası'nın tam karşısında yer alan bina, 1924-1927 arasında inşa edildi. İlk tasarımı Mimar Vedat Tek tarafından yapılmıştı. Sıhhiye Vekaleti’n ait bir bina olarak yapımı başladıktan sonra mimarlık ücretinin ödenmemesi nedeniyle[2] Vedat Bey’in işi bırakması üzerine Mimar Kemalettin Bey’in yeni tasarımına göre inşası tamamlandı.[3] Mimar Kemalettin Bey, yapının inşası sürerken şantiyede hayatını kaybetti. Vakıflar İdaresi’ne devredilmiş olan otel, 17 Nisan 1928 günü 120 yatak kapasitesi ile hizmete girdi.[4] Yapı, 1930’larda siyasetçiler, gazeteciler, sanatçıların buluşma mekanı olduğu gibi yurtdışından gelen resmi heyet ve konukları ağırlama işlevini de üstlenmişti. Atatürk devrimleri ile Türk toplum hayatına getirilen bazı yeniliklerin ilk defa Ankara Palas’ta başlatıldığı bilinir; özellikle kadınların erkeklerle eşit koşullarda sosyal hayata girmesine önayak olmak üzere düzenlenen sosyal etkinliklere ev sahipliği yapmıştır.[2] Ankara Palas’ta cumhuriyetin ilk yıllarında düzenlenen etkinliklerin en ünlüsü “cumhuriyet baloları”dır.[5] Vakıflar Genel Müdürlüğü’nün malı olan bina, 1975’e kadar otel olarak işletildi.[6] 1976-1982 arasında Sanayi ve Ticaret Bakanlığı tarafından ofis ve sergi alanı olarak kullanıldı.[6] 1982 yılında Dışişleri Bakanlığı tarafından kapsamlı bir restorasyondan geçirildi ve 29 Ekim 1983 günü düzenlenen kabul resmiyle "Ankara Palas Devlet Konukevi" olarak hizmete açıldı.[6][7] Ankara Palas’ta ağırlanmış önemli konuklar arasında İran Şehinşahı Rıza, Afgan Kralı Emanullah Han, Irak Kralı Emir Faysal, Yunanistan Başbakanı Elefterios Venizelos ve ABD Başkanı Dwight Eisenhower bulunur. Binanın yapım süreci, 2023 yılında yayımlanan Ankara Palas’ın Merdivenleri adlı çizgi romana konu olmuştur.[8] Günümüzdeki kullanımı[değiştir | kaynağı değiştir] Ankara Palas, 2018 Uzun yıllar boyunca Dışişleri Bakanlığı'na bağlı faaliyet gösteren yapı, 3 Eylül 2018 tarihinde Cumhurbaşkanlığı'na devredildi. Ekim 2019'da basına yansıyan haberlerde, Ankara Palas'ın restore edileceği ve "Cumhurbaşkanlığı Müzesi" olarak hizmet vermeye başlayacağı belirtilmiştir.[9] 21 Şubat 2024 tarihinde ise "Ankara PalasMüzesi" adıyla ziyarete açılmıştır.[10][11] Mimari özellikleri[değiştir | kaynağı değiştir] Birinci Ulusal Mimarlık Akımı’nın örneklerinden olan Ankara Palas Devlet Konukevi binası, genel görünüşü itibarıyla dikdörtgen şeklinde bir yapıdır. Bodrum dahil 3 katlıdır. Ortada büyük bir balo salonu, bitişiğinde önünde teras bulunan çay ve oyun salonu, arkada ise bir yemek salonu bulunur.[12] 60 konuk odasının on altısı zemin kattadır. Birinci katta özel bir suit daire yer alır. Binanın cephesinde çini süslemeler vardır. Kaynakça[değiştir | kaynağı değiştir] "Ankara Palas Müzesi ziyarete açıldı". www.trthaber.com. 22 Şubat 2024. 22 Şubat 2024 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 22 Şubat 2024.  a b Armutçu, Emel. "Ankara Palas Efsanesi". hurarsiv.hurriyet.com.tr/. Hürriyet gazetesi, 24 Haziran 2001. 17 Ekim 2014 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 27 Ocak 2017.  "Cumhuriyetin Simgesi: Ankara Palas" (PDF). www.serfed.com. Seramik Türkiye dergisi, Sayı 11, Eylül/Ekim 2005. 4 Mart 2016 tarihinde kaynağından (PDF) arşivlendi. Erişim tarihi: 27 Ocak 2017.  "Ankara Vakıf Oteli (Ankara Palas)". www.mimarlikmuzesi.org. Mimarlikmuzesi.org sitesi. 2 Şubat 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 27 Ocak 2017.  Ankara Palas: Asrileşmenin Talimhanesi, Yeni Şafak Gazetesi, 19.11.2006[ölü/kırık bağlantı] a b c "Tarihçe". ankarapalas.com.tr. Ankarapalas.com.tr sitesi,. 2 Şubat 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 27 Ocak 2017.  Çügen, Hasan Fevzi (Haziran 2013). "Ankara'da Birinci Ulusal Mimarlık Dönemi'nden Bir Örnek: Erzurum Oteli" (PDF). Ankara Araştırmaları Dergisi. s. 131. 19 Ağustos 2014 tarihinde kaynağından (PDF) arşivlendi. Erişim tarihi: 18 Ağustos 2014.  ""Çizgilerle Modern Türkiye Mimarlığı" serisinden Ankara Palas'ın Merdivenleri çıktı | Edebiyat Haber". 8 Aralık 2023. Erişim tarihi: 21 Mart 2024. Arşivlenmesi gereken bağlantıya sahip kaynak şablonu içeren maddeler (link) "Cumhuriyetin simgelerinden Ankara Palas 'Cumhurbaşkanlığı Müzesi' oluyor". T24. 29 Ekim 2019. 16 Şubat 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 16 Şubat 2020.  Habertürk. "Emine Erdoğan, Ankara'nın tarihi yapılarından Ankara Palas Müzesi'ni ziyaret etti - Ankara Haberleri". Habertürk. 22 Şubat 2024 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 22 Şubat 2024.  "Emine Erdoğan restore edilen Ankara Palas'ı ziyaret etti". www.trthaber.com. 21 Şubat 2024. 22 Şubat 2024 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 22 Şubat 2024.  "Mimari yönünden Ankara Palas". www.mfa.gov.tr/. Dışişleri Bakanlığı web sitesi. 2 Şubat 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 27 Ocak 2017.  Dış bağlantılar[değiştir | kaynağı değiştir] Ankara Palas'ın Merdivenleri (animasyon), 2023. gtdAnkara'daki müzelerAltındağ Altınköy Açık Hava Müzesi Anadolu Medeniyetleri Müzesi Ankara Palas Ankara Resim ve Heykel Müzesi Ankara Roma Hamamı Ankara Roma Tiyatrosu Ankara Etnografya Müzesi Ankara Üniversitesi Ziraat Fakültesi Müzesi Ankara Vakıf Eserleri Müzesi Atatürk Konutu ve Demiryolları Müzesi Cumhuriyet Müzesi Çengelhan Rahmi M. Koç Müzesi Erimtan Arkeoloji ve Sanat Müzesi Feza Gürsey Bilim Merkezi Gökyay Vakfı Satranç Müzesi Kelime Müzesi Kurtuluş Savaşı Müzesi Mehmet Akif Ersoy Müze Evi PTT Pul Müzesi Somut Olmayan Kültürel Miras Müzesi TCDD Müzesi ve Sanat Galerisi TCMB Para Müzesi Türk Hava Kurumu Müzesi Türk Telekom Telekomünikasyon Müzesi Türkpusat Geleneksel Türk Okçuluğu ve Savaş Aletleri Müzesi Türkiye İş Bankası İktisadi Bağımsızlık Müzesi Ulucanlar Cezaevi Müzesi Veteriner Anatomi Müzesi Ziraat Bankası Müzesi Balâ Atatürk Müze ve Kültür Evi Beypazarı Beypazarı Kent Tarihi Müzesi Beypazarı Tarih ve Kültür Müzesi Yaşayan Müze Türk Hamam Müzesi Çamlıdere Çamlıdere Doğa ve Hayvan Müzesi Çamlıdere Kutsal Emanetler Müzesi Çamlıdere Kültür Evi ve Etnografya Müzesi Çamlıdere Şeyh Ali Semerkandi Müzesi Çamlıdere Tarım Müzesi Çamlıdere Terazi Müzesi Çankaya 75.Yıl Cumhuriyet Eğitim Müzesi Anadolu Mimarlık ve Mobilya Kültürel Miras Müzesi Atatürk Müze Köşkü Atatürk ve Kurtuluş Savaşı Müzesi Cin Ali Müzesi Çankaya Köşkü Eğit-Der Eğitim Müzesi Hacettepe Sanat Müzesi Hamiye Çolakoğlu Seramik Müzesi Haritacılık Müzesi Hukuk Müzesi Jandarma Müzesi Millî Savunma Bakanlığı Arşiv Müzesi MKE Sanayi ve Teknoloji Müzesi Mustafa Ayaz Vakfı Plastik Sanatlar Müzesi MTA Tabiat Tarihi Müzesi ODTÜ Arkeoloji Müzesi ODTÜ Bilim ve Teknoloji Müzesi ODTÜ Jeoloji Müzesi Pembe Köşk Profesör Doktor Ülker Muncuk Müzesi Sebahattin Yıldız Müzesi Şefik Bursalı Müze Evi TCDD Açık Hava Buharlı Lokomotif Müzesi TRT Yayıncılık Tarihi Müzesi Çubuk Çubuk Şehir Müzesi Türk Dünyası ve Komşuları Müzesi Elmadağ Elmadağ Müzesi Etimesgut Ankara Hava Kuvvetleri Müzesi Türk Tarih Müzesi ve Parkı Gölbaşı Müze Evliyagil TED Ankara Koleji Okul Müzesi Ülker Zaim Müzesi Kahramankazan Satıkadın Müzesi Kalecik Kalecik Karahan Konağı Müzesi Kızılcahamam Kızılcahamam Hocalı Anıt Parkı ve Müzesi Keçiören Keçiören Belediyesi Etnografya Müzesi Meteoroloji Müzesi Türk İnkılap Tarihi Enstitüsü Müzesi Polatlı Alagöz Karargâh Müzesi Gordion Müzesi Sakarya Zaferi Müzesi Tarım Müzesi TCDD Malıköy Tren İstasyonu Müzesi Topçu ve Füze Okulu Sınıf Müzesi Şereflikoçhisar Şereflikoçhisar Kent Müzesi Yenimahalle Ankara Atatürk Evi Müzesi Ankara Üniversitesi Eğitim Bilimleri Fakültesi Oyuncak Müzesi Atatürk Eğitim Müzesi Devlet Mezarlığı Ekmek Müzesi Gazi Üniversitesi Resim Heykel Müzesi MİT Casusluk Müzesi Profesör Doktor Metin Aktaş Zooloji Müzesi Toprak Mahsulleri Ofisi Müzesi "https://tr.wikipedia.org/w/index.php?title=Ankara_Palas&oldid=32235965" sayfasından alınmıştır

Kelime MüzesiAçılış26 Eylül 2022KonumUlus, Altındağ, AnkaraTürDilKurucuŞermin Yaşar Kelime Müzesi, Ankara'da kurulan dil müzesi. Yazar Şermin Yaşar tarafından Türkçe kelimelerin, atasözlerinin ve deyimlerin anlamını çocuklara ve gençlere öğretmek amacıyla kurulan bir müzedir. 26 Eylül Dil Bayramı'nda ziyaretçilere kapısını açmıştır. Altındağ ilçesindeki Ankara Kalesi yanındaki Anadolu Medeniyetleri Müzesinin karşısında bulunmaktadır. Müzede kelimeler; sanatla, görsel tasarımla, duyguyla bir araya gelen sergiler ve enstalasyonlar üzerinden anlatılmaktadır. En alt katta kökler, giriş katında kelimeler, en üst katta da cümlelerle ilgili sergi alanları yer almaktadır. Müzede Mustafa Kemal Atatürk'ün üç boyutlu dijital heykeli de bulunmaktadır.[1] Kaynakça[değiştir | kaynağı değiştir] "Türkiye'nin ilk "Kelime Müzesi" ziyaretçilerini bekliyor". 26 Eylül 2022 tarihinde kaynağından arşivlendi.  gtdAnkaraTarih İsim Coğrafya Yerleşim yerleri Siyaset Büyükşehir belediyesi Belediye başkanları Valiler İlçeler Belediyeler Milletvekilleri Emniyet İtfaiye Ulaşım Havalimanları İl yolları Metro EGO Genel Müdürlüğü Altyapı Anıt ve heykeller Barajlar Parklar Kültür Din Camiler Müzeler Spor Tiyatrolar Eğitim Kütüphaneler Üniversiteler Diğer Flora Hastaneler Gökdelenler Turizm gtdAnkara'daki müzelerAltındağ Altınköy Açık Hava Müzesi Anadolu Medeniyetleri Müzesi Ankara Palas Ankara Resim ve Heykel Müzesi Ankara Roma Hamamı Ankara Roma Tiyatrosu Ankara Etnografya Müzesi Ankara Üniversitesi Ziraat Fakültesi Müzesi Ankara Vakıf Eserleri Müzesi Atatürk Konutu ve Demiryolları Müzesi Cumhuriyet Müzesi Çengelhan Rahmi M. Koç Müzesi Erimtan Arkeoloji ve Sanat Müzesi Feza Gürsey Bilim Merkezi Gökyay Vakfı Satranç Müzesi Kelime Müzesi Kurtuluş Savaşı Müzesi Mehmet Akif Ersoy Müze Evi PTT Pul Müzesi Somut Olmayan Kültürel Miras Müzesi TCDD Müzesi ve Sanat Galerisi TCMB Para Müzesi Türk Hava Kurumu Müzesi Türk Telekom Telekomünikasyon Müzesi Türkpusat Geleneksel Türk Okçuluğu ve Savaş Aletleri Müzesi Türkiye İş Bankası İktisadi Bağımsızlık Müzesi Ulucanlar Cezaevi Müzesi Veteriner Anatomi Müzesi Ziraat Bankası Müzesi Balâ Atatürk Müze ve Kültür Evi Beypazarı Beypazarı Kent Tarihi Müzesi Beypazarı Tarih ve Kültür Müzesi Yaşayan Müze Türk Hamam Müzesi Çamlıdere Çamlıdere Doğa ve Hayvan Müzesi Çamlıdere Kutsal Emanetler Müzesi Çamlıdere Kültür Evi ve Etnografya Müzesi Çamlıdere Şeyh Ali Semerkandi Müzesi Çamlıdere Tarım Müzesi Çamlıdere Terazi Müzesi Çankaya 75.Yıl Cumhuriyet Eğitim Müzesi Anadolu Mimarlık ve Mobilya Kültürel Miras Müzesi Atatürk Müze Köşkü Atatürk ve Kurtuluş Savaşı Müzesi Cin Ali Müzesi Çankaya Köşkü Eğit-Der Eğitim Müzesi Hacettepe Sanat Müzesi Hamiye Çolakoğlu Seramik Müzesi Haritacılık Müzesi Hukuk Müzesi Jandarma Müzesi Millî Savunma Bakanlığı Arşiv Müzesi MKE Sanayi ve Teknoloji Müzesi Mustafa Ayaz Vakfı Plastik Sanatlar Müzesi MTA Tabiat Tarihi Müzesi ODTÜ Arkeoloji Müzesi ODTÜ Bilim ve Teknoloji Müzesi ODTÜ Jeoloji Müzesi Pembe Köşk Profesör Doktor Ülker Muncuk Müzesi Sebahattin Yıldız Müzesi Şefik Bursalı Müze Evi TCDD Açık Hava Buharlı Lokomotif Müzesi TRT Yayıncılık Tarihi Müzesi Çubuk Çubuk Şehir Müzesi Türk Dünyası ve Komşuları Müzesi Elmadağ Elmadağ Müzesi Etimesgut Ankara Hava Kuvvetleri Müzesi Türk Tarih Müzesi ve Parkı Gölbaşı Müze Evliyagil TED Ankara Koleji Okul Müzesi Ülker Zaim Müzesi Kahramankazan Satıkadın Müzesi Kalecik Kalecik Karahan Konağı Müzesi Kızılcahamam Kızılcahamam Hocalı Anıt Parkı ve Müzesi Keçiören Keçiören Belediyesi Etnografya Müzesi Meteoroloji Müzesi Türk İnkılap Tarihi Enstitüsü Müzesi Polatlı Alagöz Karargâh Müzesi Gordion Müzesi Sakarya Zaferi Müzesi Tarım Müzesi TCDD Malıköy Tren İstasyonu Müzesi Topçu ve Füze Okulu Sınıf Müzesi Şereflikoçhisar Şereflikoçhisar Kent Müzesi Yenimahalle Ankara Atatürk Evi Müzesi Ankara Üniversitesi Eğitim Bilimleri Fakültesi Oyuncak Müzesi Atatürk Eğitim Müzesi Devlet Mezarlığı Ekmek Müzesi Gazi Üniversitesi Resim Heykel Müzesi MİT Casusluk Müzesi Profesör Doktor Metin Aktaş Zooloji Müzesi Toprak Mahsulleri Ofisi Müzesi "https://tr.wikipedia.org/w/index.php?title=Kelime_Müzesi&oldid=29639199" sayfasından alınmıştır

Cin Ali MüzesiAçılış2019KonumAnkara, TürkiyeKoordinatlar39°54′21″K 32°51′46″D / 39.90583°K 32.86278°D / 39.90583; 32.86278TürEğitim ve Folklor müzesiResmî siteResmî site Cin Ali Müzesi; Ankara'nın Kavaklıdere mahallesinde 2019 yılında hizmete girmiş bir müze. Cin Ali çizgi karakterinin tasarlanma sürecini ve Rasim Kaygusuz tarafından geliştirişmiş öğretim materyallerinin sergilendiği bir kurumdur. Cin Ali Eğitim ve Kültür Vakfı tarafından kurulmuştur. Arka plan[değiştir | kaynağı değiştir] Cin Ali kitap serisinin ilk kitabı, çocuklara okumayı kolayca öğretmek ve sevdirmek için yazar Rasim Kaygusuz tarafından 1968'de hazırlanmıştı.Cin Ali, çok sevilip beğenildi, okuma yazmayı yeni öğrenen ilkokul birinci sınıf öğrencilerinin okumalarını pekiştirmeleri için başucu kitabı olarak kullanıldı. 2005 yılına kadar ilkokul müfredatında yer alan seri, 2005 yılından sonra Cin Ali Yayınları tarafından yayımlandı.[1] Cin Ali'nin yaratıcısı Rasim Kaygusuz'un kızları Nevin Kaygusuz Apaydın ve Nesrin Kalaycıoğlu, Cin Ali'nin bir kültürel mirasa dönüştüğü ve yaşatılması gerektiği düşüncesiyle 2016'da Cin Ali Eğitim ve Kültür Vakfı'nı kurdular.[2] Cin Ali Müzesi'nde sınıf Kuruluşu ve içeriği[değiştir | kaynağı değiştir] Cin Ali Müzesi, Cin Ali Eğitim ve Kültür Vakfı tarafından 2019'da kuruldu. 1 Kasım 2019 tarihinde Ankara’da Tunalı Hilmi Caddesi Bülten Sokak'taki 32 no'da geçmişte öğrenci yurdu olarak kullanılmış üç katlı bir binada hizmete girdi.[3] Giriş katında hediyelik eşya ve bilet satış alanı, dinlenme alanı ve bir kafe bulunur. Birinci kat sergileme alanı, ikinci kat kütüphanedir.[4] Sergileme alanı 11 bölümden oluşmaktadır.[5] Bu bölümlerde Rasim Kaygusuz'un hayatı, özel eşyaları ve okuma tekniklerine yönelik geliştirdiği oyuncaklar sergilenir; ayrıca "Oyunla Okuma Odası", “Cin Ali’ye Kart ya da Mektup Yaz!” Masası, Cin Ali’ye Mektup Duvarı gibi ziyaretçilerin objelere dokunabildiği, oynayabildiği mekanlar yaratılmıştır. Oyunla Okuma Odası adı verilen bölüm, Rasim Kaygusuz'un tasarladığı eğitim araçlarının orijinal örnekleri ve farklı ebatlardaki yenilenmiş versiyonlarının bulunduğu yerdir. Bu bölümdeki materyaller şunlardır: Tombala Kartları, Çözümlü Alfabe, Oyun ile Okuma Öğretimi, Renkli-Hareketli Heceleme Fişleri, Tel ile Okuma Öğretimi, Çarpma-Sayma Öğretimi, Resimli ve Matematikli Fişler, Yazmayan Kalem, Dönerli Hikâyeler.[6] Cin Ali Müzesi’nde, istasyonlardan birisine eski okul sıra ve masaları ile kara tahta ve siyah önlüklerin yer aldığı temsili bir sınıf yer alır. Ayrıca Ankara’nın eski dönemlere ait fotoğraflarının bulunduğu bir sergi bölümü vardır. Cin Ali serisinin ilk basımları ve Rasim Kaygusuz'un imzalı tek Cin Ali kitabı da müzede bulunmaktadır. Bir derslik Kaynakça[değiştir | kaynağı değiştir] "Cin Ali Müzesi - Ankara". 8 Eylül 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 6 Ekim 2021.  Toprak, İsa (15 Kasım 2021). "Cin Ali "ablaları" Suna ve Selma'nın açtığı müzede sevenleriyle buluşuyor". www.aa.com.tr. 15 Kasım 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 28 Eylül 2023.  "Cin Ali Vakıf Binası'nın hikayesi". 6 Ekim 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi.  "Cin Ali Müzesi Hakkında Genel Bilgiler". 6 Ekim 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 6 Ekim 2021.  "Cin Ali Müzesi". 6 Ekim 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 6 Ekim 2021.  Gümgüm, Rezzan (26 Mart 2022). "Cin Ali Müzesindeki Öğretim Materyallerinin İncelenmesi". Görünüm (12): 73-90. ISSN 2458-8970.  Dış bağlantılar[değiştir | kaynağı değiştir] Eğitim içerikli müze kurma sürecinin incelenmesi: Cin Ali Müzesi örneği Cin Ali'nin Peşinde (Belgesel Tanıtım filmi) gtdAnkara'daki müzelerAltındağ Altınköy Açık Hava Müzesi Anadolu Medeniyetleri Müzesi Ankara Palas Ankara Resim ve Heykel Müzesi Ankara Roma Hamamı Ankara Roma Tiyatrosu Ankara Etnografya Müzesi Ankara Üniversitesi Ziraat Fakültesi Müzesi Ankara Vakıf Eserleri Müzesi Atatürk Konutu ve Demiryolları Müzesi Cumhuriyet Müzesi Çengelhan Rahmi M. Koç Müzesi Erimtan Arkeoloji ve Sanat Müzesi Feza Gürsey Bilim Merkezi Gökyay Vakfı Satranç Müzesi Kelime Müzesi Kurtuluş Savaşı Müzesi Mehmet Akif Ersoy Müze Evi PTT Pul Müzesi Somut Olmayan Kültürel Miras Müzesi TCDD Müzesi ve Sanat Galerisi TCMB Para Müzesi Türk Hava Kurumu Müzesi Türk Telekom Telekomünikasyon Müzesi Türkpusat Geleneksel Türk Okçuluğu ve Savaş Aletleri Müzesi Türkiye İş Bankası İktisadi Bağımsızlık Müzesi Ulucanlar Cezaevi Müzesi Veteriner Anatomi Müzesi Ziraat Bankası Müzesi Balâ Atatürk Müze ve Kültür Evi Beypazarı Beypazarı Kent Tarihi Müzesi Beypazarı Tarih ve Kültür Müzesi Yaşayan Müze Türk Hamam Müzesi Çamlıdere Çamlıdere Doğa ve Hayvan Müzesi Çamlıdere Kutsal Emanetler Müzesi Çamlıdere Kültür Evi ve Etnografya Müzesi Çamlıdere Şeyh Ali Semerkandi Müzesi Çamlıdere Tarım Müzesi Çamlıdere Terazi Müzesi Çankaya 75.Yıl Cumhuriyet Eğitim Müzesi Anadolu Mimarlık ve Mobilya Kültürel Miras Müzesi Atatürk Müze Köşkü Atatürk ve Kurtuluş Savaşı Müzesi Cin Ali Müzesi Çankaya Köşkü Eğit-Der Eğitim Müzesi Hacettepe Sanat Müzesi Hamiye Çolakoğlu Seramik Müzesi Haritacılık Müzesi Hukuk Müzesi Jandarma Müzesi Millî Savunma Bakanlığı Arşiv Müzesi MKE Sanayi ve Teknoloji Müzesi Mustafa Ayaz Vakfı Plastik Sanatlar Müzesi MTA Tabiat Tarihi Müzesi ODTÜ Arkeoloji Müzesi ODTÜ Bilim ve Teknoloji Müzesi ODTÜ Jeoloji Müzesi Pembe Köşk Profesör Doktor Ülker Muncuk Müzesi Sebahattin Yıldız Müzesi Şefik Bursalı Müze Evi TCDD Açık Hava Buharlı Lokomotif Müzesi TRT Yayıncılık Tarihi Müzesi Çubuk Çubuk Şehir Müzesi Türk Dünyası ve Komşuları Müzesi Elmadağ Elmadağ Müzesi Etimesgut Ankara Hava Kuvvetleri Müzesi Türk Tarih Müzesi ve Parkı Gölbaşı Müze Evliyagil TED Ankara Koleji Okul Müzesi Ülker Zaim Müzesi Kahramankazan Satıkadın Müzesi Kalecik Kalecik Karahan Konağı Müzesi Kızılcahamam Kızılcahamam Hocalı Anıt Parkı ve Müzesi Keçiören Keçiören Belediyesi Etnografya Müzesi Meteoroloji Müzesi Türk İnkılap Tarihi Enstitüsü Müzesi Polatlı Alagöz Karargâh Müzesi Gordion Müzesi Sakarya Zaferi Müzesi Tarım Müzesi TCDD Malıköy Tren İstasyonu Müzesi Topçu ve Füze Okulu Sınıf Müzesi Şereflikoçhisar Şereflikoçhisar Kent Müzesi Yenimahalle Ankara Atatürk Evi Müzesi Ankara Üniversitesi Eğitim Bilimleri Fakültesi Oyuncak Müzesi Atatürk Eğitim Müzesi Devlet Mezarlığı Ekmek Müzesi Gazi Üniversitesi Resim Heykel Müzesi MİT Casusluk Müzesi Profesör Doktor Metin Aktaş Zooloji Müzesi Toprak Mahsulleri Ofisi Müzesi "https://tr.wikipedia.org/w/index.php?title=Cin_Ali_Müzesi&oldid=31795439" sayfasından alınmıştır

Türk Tarih Müzesi ve ParkıAçılış29 Ağustos 2021 (2 yıl önce) (2021-08-29)[1]KonumEtimesgut, Ankara, TürkiyeTürAçık hava müzesiKoleksiyon boyutu200 heykel[2]Toplu ulaşımEGOOtopark?VarResmî siteResmî siteEtimesgut Belediyesi bünyesindeki diğer müzeler Türk Tarih Müzesi ve Parkı; Ankara'nın Etimesgut ilçesinde bulunan bir açık hava müzesidir. Etimesgut Belediyesi'nin girişimleriyle kurulan müzede, Ergenekon'dan Cumhuriyet'in ilanına kadar geçen sürede Türk dünyasında önemli işler başarmış olan tarihi kişiliklerin heykelleri yer alır. Yaklaşık 60.000 metrekarelik bir alana yayılmış parkın peyzajı, mermer heykellerle kontrast oluşturarak onları daha çok ön plana çıkartacak şekilde düzenlenmiş ve her daim yeşil kalan bitkiler tercih edilmiştir. Müze kompleksi bünyesinde ayrıca 7.000 metrekarelik kapalı sergi salonu, 650 kişilik konferans salonu ve kütüphane bulunmaktadır.[3] �Yazıtlar; Tonyukuk 1 Tonyukuk 2 Kül Tigin Moyun Çor Terkin Dolodoy 1 Dolodoy 2 � Heykeller; Mustafa Kemal Atatürk (5) İskit ve Göktürk Kağan ve Hatunları 16 Türk Devleti Kurucuları Selçuklu Sultanları Osmanlı Padişahları Kurtuluş Savaşı Komutanları Türk Bilginleri Cumhuriyet Dönemi Türk Cumhuriyetleri Kurucuları Türk Cumhuriyetleri Fikir Adamları � Kompozisyonlar; Ergenekon Destanı 1453 İstanbul'un Fethi Kurtuluş Savaşı Çanakkale Savaşı Kürşat ve 40 Çerisi Göktürk Okçuları Kurtuluş Savaşı Koşan Atlıları � Yaşar Zeynalov'un dev panoramik resimleri; Ergenekon'dan Çıkış 1071 Malazgirt Zaferi 1453 İstanbul'un Fethi Kurtuluş Savaşı � Türk Dil Panosu � Türk Tarih Panosu � 3 Frig kabartması � Ankara Mimari Yapıları Panosu � Ankara Arkeoloji Tarihi Panosu + 40.000 Kitaplık Kütüphane + 650 Kişilik Konferans Salonu + Çok Amaçlı Sergi/Eğitim Salonu + Hediyelik Eşya Reyonu + Restoran ve Kafe + Türk Otağı Kaynakça[değiştir | kaynağı değiştir] "Türk Tarih Müzesi ve Parkı 29 Ağustos'ta Açılıyor". Etimesgut Belediyesi. 17 Kasım 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 17 Kasım 2021.  "Türk Tarih Parkı". Etimesgut Belediyesi. 3 Haziran 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 17 Kasım 2021.  "Türk Tarih Müzesi ve Parkı" (PDF). Etimesgut Belediyesi 2020 Faaliyet Raporu, 30. Ankara: Etimesgut Belediyesi. 2021. ss. 142-143. 17 Kasım 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi (PDF). Erişim tarihi: 17 Kasım 2021.  gtdAnkara'daki müzelerAltındağ Altınköy Açık Hava Müzesi Anadolu Medeniyetleri Müzesi Ankara Palas Ankara Resim ve Heykel Müzesi Ankara Roma Hamamı Ankara Roma Tiyatrosu Ankara Etnografya Müzesi Ankara Üniversitesi Ziraat Fakültesi Müzesi Ankara Vakıf Eserleri Müzesi Atatürk Konutu ve Demiryolları Müzesi Cumhuriyet Müzesi Çengelhan Rahmi M. Koç Müzesi Erimtan Arkeoloji ve Sanat Müzesi Feza Gürsey Bilim Merkezi Gökyay Vakfı Satranç Müzesi Kelime Müzesi Kurtuluş Savaşı Müzesi Mehmet Akif Ersoy Müze Evi PTT Pul Müzesi Somut Olmayan Kültürel Miras Müzesi TCDD Müzesi ve Sanat Galerisi TCMB Para Müzesi Türk Hava Kurumu Müzesi Türk Telekom Telekomünikasyon Müzesi Türkpusat Geleneksel Türk Okçuluğu ve Savaş Aletleri Müzesi Türkiye İş Bankası İktisadi Bağımsızlık Müzesi Ulucanlar Cezaevi Müzesi Veteriner Anatomi Müzesi Ziraat Bankası Müzesi Balâ Atatürk Müze ve Kültür Evi Beypazarı Beypazarı Kent Tarihi Müzesi Beypazarı Tarih ve Kültür Müzesi Yaşayan Müze Türk Hamam Müzesi Çamlıdere Çamlıdere Doğa ve Hayvan Müzesi Çamlıdere Kutsal Emanetler Müzesi Çamlıdere Kültür Evi ve Etnografya Müzesi Çamlıdere Şeyh Ali Semerkandi Müzesi Çamlıdere Tarım Müzesi Çamlıdere Terazi Müzesi Çankaya 75.Yıl Cumhuriyet Eğitim Müzesi Anadolu Mimarlık ve Mobilya Kültürel Miras Müzesi Atatürk Müze Köşkü Atatürk ve Kurtuluş Savaşı Müzesi Cin Ali Müzesi Çankaya Köşkü Eğit-Der Eğitim Müzesi Hacettepe Sanat Müzesi Hamiye Çolakoğlu Seramik Müzesi Haritacılık Müzesi Hukuk Müzesi Jandarma Müzesi Millî Savunma Bakanlığı Arşiv Müzesi MKE Sanayi ve Teknoloji Müzesi Mustafa Ayaz Vakfı Plastik Sanatlar Müzesi MTA Tabiat Tarihi Müzesi ODTÜ Arkeoloji Müzesi ODTÜ Bilim ve Teknoloji Müzesi ODTÜ Jeoloji Müzesi Pembe Köşk Profesör Doktor Ülker Muncuk Müzesi Sebahattin Yıldız Müzesi Şefik Bursalı Müze Evi TCDD Açık Hava Buharlı Lokomotif Müzesi TRT Yayıncılık Tarihi Müzesi Çubuk Çubuk Şehir Müzesi Türk Dünyası ve Komşuları Müzesi Elmadağ Elmadağ Müzesi Etimesgut Ankara Hava Kuvvetleri Müzesi Türk Tarih Müzesi ve Parkı Gölbaşı Müze Evliyagil TED Ankara Koleji Okul Müzesi Ülker Zaim Müzesi Kahramankazan Satıkadın Müzesi Kalecik Kalecik Karahan Konağı Müzesi Kızılcahamam Kızılcahamam Hocalı Anıt Parkı ve Müzesi Keçiören Keçiören Belediyesi Etnografya Müzesi Meteoroloji Müzesi Türk İnkılap Tarihi Enstitüsü Müzesi Polatlı Alagöz Karargâh Müzesi Gordion Müzesi Sakarya Zaferi Müzesi Tarım Müzesi TCDD Malıköy Tren İstasyonu Müzesi Topçu ve Füze Okulu Sınıf Müzesi Şereflikoçhisar Şereflikoçhisar Kent Müzesi Yenimahalle Ankara Atatürk Evi Müzesi Ankara Üniversitesi Eğitim Bilimleri Fakültesi Oyuncak Müzesi Atatürk Eğitim Müzesi Devlet Mezarlığı Ekmek Müzesi Gazi Üniversitesi Resim Heykel Müzesi MİT Casusluk Müzesi Profesör Doktor Metin Aktaş Zooloji Müzesi Toprak Mahsulleri Ofisi Müzesi "https://tr.wikipedia.org/w/index.php?title=Türk_Tarih_Müzesi_ve_Parkı&oldid=32218657" sayfasından alınmıştır

MİT Casusluk MüzesiKonumAnkara, TürkiyeKoordinatlar39°57′29″K 32°48′20″D / 39.95806°K 32.80556°D / 39.95806; 32.80556TürCasusluk MİT Casusluk Müzesi, Türkiye'nin başkenti Ankara'da bulunan Millî İstihbarat Teşkilatı'na ait bir casusluk müzesidir. Müze, Yenimahalle'deki MİT kampüsünde yer almakta olup casusluk ekipmanı koleksiyonu ile casusluk tarihi ile ilgili sergiler içermektedir. 2011 yılında Millî İstihbarat Teşkilatı'nın kuruluşunun 85. yıldönümü kutlamaları sırasında kuruma bağlı bir casus müzesi olduğu açıklandı. İç müze, büyük bir Türk gazetesinin talebi üzerine Ekim 2013'te tarihte ilk kez halka açıldı. Müzede yalnızca II. Dünya Savaşı ile Soğuk Savaş'ın sonu arasında kullanılan tarihi casusluk eserleri sergilenirken, çağdaş çok gizli etiketli aletler ise hala kilitli kaldı.[1] Teknik dokümantasyon olarak sınıflandırılan cam kutularda sergilenen enstrümanlar, ses (gizlice dinleme, çağrı kaydı) ve görüntü işleme (fotoğraf, video çerçevesi) ve izleme (ses gözetimi, tel dinleme) gibi casusluk teknikleri ekipmanlarından oluşmaktadır. Sergilenen c.150, ses kaydı saati, böcek gizleme ayakkabısı takozu, kişisel tartım ölçeği olarak gizlenmiş bir radyo vericisi, delikli demir cıvatalar, şifreli belgeleri veya kod defterini (blok şifreleme) gizlemek için sabun ve taş parçasını içermektedir. 1967-1989 yılları arasında Soğuk Savaş döneminde yurtdışındaki Türk diplomatik misyonlarının binalarında tespit edilen böcekler, kalem, fiş sigortaları vb. gibi çeşitli casusluk ekipmanı parçaları olarak sergilenmektedir.[1] Hangi operasyonda veya bu casusluk ekipmanının nerede kullanıldığı hakkında bilgi hala gizli tutulmaktadır.[2] Kaynakça[değiştir | kaynağı değiştir] a b "Turkish intelligence's 'museum' revealed". Hürriyet Daily News. 14 Ekim 2013. 24 Eylül 2015 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 10 Temmuz 2020.  "MİT'in Casusluk Müzesi". TimeTürk. 16 Ekim 2013 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 10 Temmuz 2020.  gtdAnkara'daki müzelerAltındağ Altınköy Açık Hava Müzesi Anadolu Medeniyetleri Müzesi Ankara Palas Ankara Resim ve Heykel Müzesi Ankara Roma Hamamı Ankara Roma Tiyatrosu Ankara Etnografya Müzesi Ankara Üniversitesi Ziraat Fakültesi Müzesi Ankara Vakıf Eserleri Müzesi Atatürk Konutu ve Demiryolları Müzesi Cumhuriyet Müzesi Çengelhan Rahmi M. Koç Müzesi Erimtan Arkeoloji ve Sanat Müzesi Feza Gürsey Bilim Merkezi Gökyay Vakfı Satranç Müzesi Kelime Müzesi Kurtuluş Savaşı Müzesi Mehmet Akif Ersoy Müze Evi PTT Pul Müzesi Somut Olmayan Kültürel Miras Müzesi TCDD Müzesi ve Sanat Galerisi TCMB Para Müzesi Türk Hava Kurumu Müzesi Türk Telekom Telekomünikasyon Müzesi Türkpusat Geleneksel Türk Okçuluğu ve Savaş Aletleri Müzesi Türkiye İş Bankası İktisadi Bağımsızlık Müzesi Ulucanlar Cezaevi Müzesi Veteriner Anatomi Müzesi Ziraat Bankası Müzesi Balâ Atatürk Müze ve Kültür Evi Beypazarı Beypazarı Kent Tarihi Müzesi Beypazarı Tarih ve Kültür Müzesi Yaşayan Müze Türk Hamam Müzesi Çamlıdere Çamlıdere Doğa ve Hayvan Müzesi Çamlıdere Kutsal Emanetler Müzesi Çamlıdere Kültür Evi ve Etnografya Müzesi Çamlıdere Şeyh Ali Semerkandi Müzesi Çamlıdere Tarım Müzesi Çamlıdere Terazi Müzesi Çankaya 75.Yıl Cumhuriyet Eğitim Müzesi Anadolu Mimarlık ve Mobilya Kültürel Miras Müzesi Atatürk Müze Köşkü Atatürk ve Kurtuluş Savaşı Müzesi Cin Ali Müzesi Çankaya Köşkü Eğit-Der Eğitim Müzesi Hacettepe Sanat Müzesi Hamiye Çolakoğlu Seramik Müzesi Haritacılık Müzesi Hukuk Müzesi Jandarma Müzesi Millî Savunma Bakanlığı Arşiv Müzesi MKE Sanayi ve Teknoloji Müzesi Mustafa Ayaz Vakfı Plastik Sanatlar Müzesi MTA Tabiat Tarihi Müzesi ODTÜ Arkeoloji Müzesi ODTÜ Bilim ve Teknoloji Müzesi ODTÜ Jeoloji Müzesi Pembe Köşk Profesör Doktor Ülker Muncuk Müzesi Sebahattin Yıldız Müzesi Şefik Bursalı Müze Evi TCDD Açık Hava Buharlı Lokomotif Müzesi TRT Yayıncılık Tarihi Müzesi Çubuk Çubuk Şehir Müzesi Türk Dünyası ve Komşuları Müzesi Elmadağ Elmadağ Müzesi Etimesgut Ankara Hava Kuvvetleri Müzesi Türk Tarih Müzesi ve Parkı Gölbaşı Müze Evliyagil TED Ankara Koleji Okul Müzesi Ülker Zaim Müzesi Kahramankazan Satıkadın Müzesi Kalecik Kalecik Karahan Konağı Müzesi Kızılcahamam Kızılcahamam Hocalı Anıt Parkı ve Müzesi Keçiören Keçiören Belediyesi Etnografya Müzesi Meteoroloji Müzesi Türk İnkılap Tarihi Enstitüsü Müzesi Polatlı Alagöz Karargâh Müzesi Gordion Müzesi Sakarya Zaferi Müzesi Tarım Müzesi TCDD Malıköy Tren İstasyonu Müzesi Topçu ve Füze Okulu Sınıf Müzesi Şereflikoçhisar Şereflikoçhisar Kent Müzesi Yenimahalle Ankara Atatürk Evi Müzesi Ankara Üniversitesi Eğitim Bilimleri Fakültesi Oyuncak Müzesi Atatürk Eğitim Müzesi Devlet Mezarlığı Ekmek Müzesi Gazi Üniversitesi Resim Heykel Müzesi MİT Casusluk Müzesi Profesör Doktor Metin Aktaş Zooloji Müzesi Toprak Mahsulleri Ofisi Müzesi "https://tr.wikipedia.org/w/index.php?title=MİT_Casusluk_Müzesi&oldid=31792236" sayfasından alınmıştır

Cumhuriyet MeydanıGenel bilgilerŞehirİzmirÜlkeTürkiyeKoordinatlar38°25′44″K 27°08′04″D / 38.42889°K 27.13444°D / 38.42889; 27.13444 Cumhuriyet Meydanı, İzmir'in Konak ilçesinde yer alan bir meydandır. Şehrin Konak Meydanı ve Gündoğdu Meydanı'yla birlikte en önemli meydanlarından biridir. Meydanda Mustafa Kemal Atatürk'ün "Ordular ilk hedefiniz Akdeniz'dir, ileri!" komutunu simgeleyen Atatürk anıtı bulunmaktadır.[1] Tarihi[değiştir | kaynağı değiştir] 13 Eylül 1922 tarihinde çıkan Büyük İzmir Yangını ile yanan İzmir'in savaştan sonra tekrar imar edilmesiyle kazandırılmıştır. Meydandaki Atatürk anıtı İtalyan heykeltıraş Pietro Canonica'ya yaptırılmışsa da meydan ancak 1932'de dönemin Belediye Başkanı Behçet Uz'un sayesinde bitirilmiştir. Ekim 2002'de meydana iki adet meşale heykeli dikilmiştir.[2][3] Ayrıca bakınız[değiştir | kaynağı değiştir] Konak Meydanı Gündoğdu Meydanı Kaynakça[değiştir | kaynağı değiştir] "İzmir Cumhuriyet Meydanı". 3 Haziran 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 3 Haziran 2021.  "Arşivlenmiş kopya". 10 Eylül 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 10 Eylül 2023.  "Arşivlenmiş kopya". 10 Eylül 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 10 Eylül 2023.  Dış bağlantılar[değiştir | kaynağı değiştir] Wikimedia Commons'ta Cumhuriyet Meydanı ile ilgili çoklu ortam belgeleri bulunur gtdİzmirTarih Smirni İzmir Haçlı Seferi İzmir Kuşatması İzmir bayrağı İzmir'in İşgali İzmir'in Kurtuluşu 1922 İzmir Yangını Coğrafya İlçeler Yerleşim yerleri İzmir Körfezi Yamanlar Dağı Gediz Nehri Bakırçay Adalar Garip Adası Hekim Adası Uzunada Büyükada Karantina Adası Metelik Adası Pırnarlı Ada Yassıca Ada Urla Yarımadası Ekonomi Alışveriş merkezleri Aliağa Limanı Batı Anadolu Serbest Bölgesi Çamaltı Tuzlası Çeşme Limanı Ege Serbest Bölgesi Fuar İzmir İzdemir Termik Santrali İzmir Limanı İzmir Serbest Bölgesi İzmir Ticaret Borsası İzmir Ticaret Odası Menemen Serbest Bölgesi STAR Rafineri TÜPRAŞ İzmir Rafinerisi Kültür Halk Oyunları Müzeler Ahmet Piriştina Kent Arşivi ve Müzesi Arkas Sanat Merkezi Avrasya Anı Evi Bergama Müzesi Çakırağa Konağı Çandarlı Kalesi Çeşme Kalesi Efes Müzesi Ege Üniversitesi Etnografya Müzesi İzmir Arkeoloji Müzesi İzmir Atatürk Müzesi İzmir Etnografya Müzesi İzmir Kadın Müzesi İzmir Müze Gemiler İzmir Resim Heykel Müzesi ve Galerisi İzmir Tarih ve Sanat Müzesi Key Museum Latife Hanım Köşkü Anı Evi Ödemiş Yıldız Kent Arşivi ve Müzesi Uşakizade Köşkü Ümran Baradan Oyun ve Oyuncak Müzesi Zübeyde Hanım Eğitim ve Müze Gemisi Arkeoloji Allianoi Altın Tepe Höyüğü Araptepe Höyüğü Arvalya Höyük Atarneus Ayasuluk Tepesi Bakla Tepe Höyüğü Belevi Anıt Mezarı Celsus Kütüphanesi Çukuriçi Höyüğü Dedecik-Heybelitepe Höyüğü Efes Erithrai Foça Kalesi Helvacı Höyücek Höyüğü İzmir Agorası Kadifekale Klazomenai Kordoleon Kyme Larissa Leukai Limantepe Meryem Ana Evi Meryem Kilisesi Metropolis Myrina Nemrut Höyük Panaztepe Sığacık Kalesi Ulucak Höyüğü Yeşilova Höyüğü Turistik yerler Parklar Kemeraltı Konak Pier Kordon Kültürpark Tarihî Asansör İnciraltı Mimar Kemalettin Moda Merkezi Anıtlar Atatürk, Annesi ve Kadın Hakları Anıtı Atatürk Maskı Cumhuriyet Ağacı İlk Kurşun Anıtı İnsan Hakları Anıtı İzmir Atatürk Anıtı Şehit Kubilay Anıtı Spor Alsancak Mustafa Denizli Stadyumu Buz Sporları Salonu Gürsel Aksel Stadyumu İzmir Atatürk Stadyumu İzmir Atatürk Spor Salonu İzmir Halkapınar Spor Salonu Mustafa Kemal Atatürk Karşıyaka Spor Salonu Şirinyer Hipodromu Tire Gazi Mustafa Kemal Atatürk Stadyumu İzmir Park Yarış Pisti Yönetim Valiler Belediye başkanları İzmir Büyükşehir Belediyesi Eğitim Üniversiteler AltyapıUlaşım Toplu taşımacılık Adnan Menderes Havalimanı İZair İskeleler ESHOT İZBAN İzmir Metrosu İzmir Tramvayı İZDENİZ Alsancak Garı Basmane Garı İzmir Şehirlerarası Otobüs Terminali Balçova Teleferiği Akropolis Teleferik İl yolları Bisim İzmirim Kart İZTAŞIT Meydanlar 15 Temmuz Demokrasi Şehitleri Meydanı Anayasa Meydanı Cumhuriyet Meydanı Gündoğdu Meydanı Konak Meydanı Askeriye Alaybey Tersanesi Çiğli Hava Üssü Ege Ordusu Foça Deniz Üssü Gaziemir Hava Üssü Kaklıç Hava Üssü Müttefik Kara Komutanlığı Commons · Kategori · Vikiproje İzmir ile ilgili bu madde taslak seviyesindedir. Madde içeriğini genişleterek Vikipedi'ye katkı sağlayabilirsiniz. "https://tr.wikipedia.org/w/index.php?title=Cumhuriyet_Meydanı_(İzmir)&oldid=32443919" sayfasından alınmıştır

Bu madde hiçbir kaynak içermemektedir. Lütfen güvenilir kaynaklar ekleyerek madde içeriğinin geliştirilmesine yardımcı olun. Kaynaksız içerik itiraz konusu olabilir ve kaldırılabilir.Kaynak ara: "Afyon mermerleri" – haber · gazete · kitap · akademik · JSTOR (Mart 2021) (Bu şablonun nasıl ve ne zaman kaldırılması gerektiğini öğrenin) Genel olarak Afyonkarahisar'ın İscehisar ilçesi çevresinde bulunmaktadırlar. 2005 yılı itibarıyla büyüklü küçüklü 355 mermer işletmesinin faaliyet gösterdiği Afyonkarahisar'da zengin ve kaliteli mermer yataklarının işletilmesi ve işlenmesi, sektörün hızla gelişmesini sağlamıştır. Türkiye'de blok mermerin üçte biri Afyonkarahisar İscehisar'da çıkarılmaktadır. Bu sektörde 2420 işçi, 136 ustabaşı, 20 mühendis, 23 teknisyen ve 752 idari personel olmak üzere toplam 3351 kişi istihdam edilmiştir. Toplam mermer rezervi 400 milyon m³ olarak tahmin edilen Afyonkarahisar'da yıllık üretim kapasitesi 6,9 milyon m³ civarında olmakla birlikte, mermer çıkarılması ve işlenmesi sürecinde %30'lara varan kayıplar oluşmaktadır. Yörede Afyonkarahisar Kaymak, Havai, Afyonkarahisar Şeker, Kaplan Postu, Afyonkarahisar Gül, Afyonkarahisar Gri, Hareli, Beyaz Bal Sarısı, Patlıcan Moru, Çıtırlı ve Kirli türü mermerler çıkarılmaktadır. Nitelikleri[değiştir | kaynağı değiştir] Paleozoik yaşlı Afyon mermerleri; granoblastik tekstür gösteren, orta taneli kalsit kristallerinden oluşmuştur. Yeşil şist fasiyesi minerallerinden oluşan, Afyon metamorfitleri içinde mercek olarak bulunan mermerler, neojen volkanitleri tarafından örtülmektedirler. Afyon mermerleri görüntüleri nedeniyle oldukça fazla sayıda isimle anılırlar (Afyon kaymak, şeker, menekşe, kaplanpostu, buludi, hareli, grili beyaz ve dumanlı beyaz gibi.). Ancak bunların çoğu diğer özellikleri yönüyle hemen hemen birbirinin aynıdır. Bu nedenle Afyonkarahisar mermerlerini beş ana isim altında ifade etmek daha anlamlı olacaktır. Afyon Gri (Duman, Gök)[değiştir | kaynağı değiştir] Bazen açık bazen de koyu bantlar gösteren, açık veya kül grisi renkte, tamamen sakaroid yapılı kalsit kristallerinden oluşmaktadır. Bulunduğu alanda yatay yönde Afyon şekere, düşey yönde ise Afyon şeker ve kaymağa yavaş yavaş geçişler gösterir. Afyon Şeker[değiştir | kaynağı değiştir] İnce altın sarısı damarlar gösteren beyaz renkli, orta büyüklükte kalsit kristallerinden oluşmuş masif yapıda bir mermerdir. Damarlar bazen koyulaşır ve mermere bal rengini verir. Bu tip mermere “Afyon Golden” denilmektedir. Genel olarak yatay yönde Afyon griye, düşey yönde ise Afyon kaymağa geçiş gösterir. Afyon Kaplanpostu[değiştir | kaynağı değiştir] Koyu gri ve siyah damarlar gösteren, bazen mavimsi, genellikle koyu ve açık kül grisi renkli, sakaroid yapılı, orta büyüklükte kalsit kristallerinden oluşmuş bir mermerdir. Damarlar boğumlar halinde konsantre olabildikleri gibi, breşimsi yapılar da gösterebilirler. Kaplanpostu ismi bu nedenle verilmiştir. Yatay ve düşey yönde Afyon griye hissedilmez şekilde, yer yer de Afyon şekere ani geçişler gösterir. Afyon Kaymak[değiştir | kaynağı değiştir] Kar beyaz renkte, sakaroid yapıda, ince ve orta taneli kalsit kristallerinden oluşmuş bir mermerdir. Bütün Afyon yöresinin en güzel ve en saf mermeri olup, anıt ve heykel yapımında kullanılabilir. Bulunduğu alanda yatay ve düşey yönde Afyon şekere geçiş gösterir. Zaman zaman ince altın sarısı damarlar şeklinde yönlenmeler görülür. Kimyasal analizleri[değiştir | kaynağı değiştir] Kimyasal analiz sonuçlarına göre; Afyon mermerleri içerisinde yabancı madde olarak dikkate değer en fazla hematit (Fe2O3) ve kuvars (SiO2) bulunmaktadır. Bunlarla birlikte mermer içerisinde bulunan ve mermere renk kazandıran klorit, serizit, manyetit vb. minerallere rastlanmaktadır. Yukarıda isimleri geçen Afyon mermerlerine ait kimyasal analiz sonuçları aşağıdaki tabloda görülmektedir... Tablo: Afyonkarahisar Mermerleri Kimyasal Analizi MERMER CİNSİ  % CaCO3  % SiO2  % Fe2O3 Afyon Kaymak 98,72 0,22 0,27 Afyon Şeker 96,83 0,67 0,25 Afyon Gri 94,07 0,67 0,05 Afyon Kaplanpostu 85,38 1,55 0,29 Afyon Menekşe 84,87 3,61 0,71 "https://tr.wikipedia.org/w/index.php?title=Afyon_mermerleri&oldid=25595004" sayfasından alınmıştır

İlk Kurşun Anıtıİlk Kurşun AnıtıKoordinatlar38°25′10″K 27°07′42″D / 38.41944°K 27.12833°D / 38.41944; 27.12833KonumKonak Meydanı, Konak, İzmir, Türkiyeİnşa edenTurgut Pura, Harbi HotanTürHeykelMalzemeGranit, mermerAçılış tarihi15 Mayıs 1974AdandığıHasan Tahsin İlk Kurşun Anıtı, 15 Mayıs 1919'da İzmir'in İşgali sırasında öldürülen gazeteci Hasan Tahsin anısına İzmir'de Konak Meydanı'na 1974 yılında dikilmiş anıttır. Tarihçe[değiştir | kaynağı değiştir] Hasan Tahsin, Millî Mücadele'de önemli bir yere sahip olan bu kurşunu 15 Mayıs 1919'da İzmir'in Konak Meydanı'nda ilerleyen Yunanlara atmış, aynı yerde öldürülmüştü. İlk Kurşun Anıtı, 1972'de başlatılan kampanya sonucunda 1974 yılında İzmir Gazeteciler Cemiyeti ve İzmirlilerin katkısı ile yaptırıldı ve bu olayın gerçekleştiği yere dikildi.[1] Kaidesi Mimar Harbi Hotan, anıt heykeltıraş Turgut Pura tarafından yapılmıştır.[2] 15 Mayıs 1974'te devrin Cumhurbaşkanı Fahri Korutürk tarafından törenle açıldı. 2003'te Konak Meydanı Projesi kapsamında belediye binasının deniz tarafındaki ucuna taşındı.[3] Eylül 2022'de iki kişi, kaidenin yanındaki rölyefi çalma girişiminde bulundu.[4] Anıt, 1919'daki Yunan işgaline karşı Türk direnişinin sembolü niteliğindedir.[5] Her yıl 15 Mayıs'ta İlk Kurşun Anıtı önünde İzmir Gazeteciler Cemiyeti tarafından Hasan Tahsin'i anmak için tören düzenlenmektedir. Mimari[değiştir | kaynağı değiştir] Yüksek bir podyum üzerinde granit kaidede Hasan Tahsin bir elinde bayrak diğer elinde de silahı ile tasvir edilir. Mermer kaplı kaidenin iki yanında Kurtuluş Savaşı'nda halkın verdiği mücadeleyi anlatan sahneler yer alır. Kaynakça[değiştir | kaynağı değiştir] "Arşivlenmiş kopya". 10 Temmuz 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 9 Eylül 2023.  "Duygu Sarıçalık, Turgut Pura'nın Yaşamı ve Türk Heykel Sanatındaki Yeri, Çanakkale 18 Mart Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Yüksek Lisans Tezi, Çanakkale 2006". 10 Haziran 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 28 Ocak 2012.  "Arşivlenmiş kopya". 9 Eylül 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 9 Eylül 2023.  "Arşivlenmiş kopya". 6 Ekim 2022 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 9 Eylül 2023.  "İlk Kurşun Anıtı, Kenthaber.com sitesi, 11.02.2008". 9 Aralık 2011 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 28 Ocak 2012.  Dış bağlantılar[değiştir | kaynağı değiştir] Wikimedia Commons'ta First Bullet Monument ile ilgili çoklu ortam belgeleri bulunur gtdİzmirTarih Smirni İzmir Haçlı Seferi İzmir Kuşatması İzmir bayrağı İzmir'in İşgali İzmir'in Kurtuluşu 1922 İzmir Yangını Coğrafya İlçeler Yerleşim yerleri İzmir Körfezi Yamanlar Dağı Gediz Nehri Bakırçay Adalar Garip Adası Hekim Adası Uzunada Büyükada Karantina Adası Metelik Adası Pırnarlı Ada Yassıca Ada Urla Yarımadası Ekonomi Alışveriş merkezleri Aliağa Limanı Batı Anadolu Serbest Bölgesi Çamaltı Tuzlası Çeşme Limanı Ege Serbest Bölgesi Fuar İzmir İzdemir Termik Santrali İzmir Limanı İzmir Serbest Bölgesi İzmir Ticaret Borsası İzmir Ticaret Odası Menemen Serbest Bölgesi STAR Rafineri TÜPRAŞ İzmir Rafinerisi Kültür Halk Oyunları Müzeler Ahmet Piriştina Kent Arşivi ve Müzesi Arkas Sanat Merkezi Avrasya Anı Evi Bergama Müzesi Çakırağa Konağı Çandarlı Kalesi Çeşme Kalesi Efes Müzesi Ege Üniversitesi Etnografya Müzesi İzmir Arkeoloji Müzesi İzmir Atatürk Müzesi İzmir Etnografya Müzesi İzmir Kadın Müzesi İzmir Müze Gemiler İzmir Resim Heykel Müzesi ve Galerisi İzmir Tarih ve Sanat Müzesi Key Museum Latife Hanım Köşkü Anı Evi Ödemiş Yıldız Kent Arşivi ve Müzesi Uşakizade Köşkü Ümran Baradan Oyun ve Oyuncak Müzesi Zübeyde Hanım Eğitim ve Müze Gemisi Arkeoloji Allianoi Altın Tepe Höyüğü Araptepe Höyüğü Arvalya Höyük Atarneus Ayasuluk Tepesi Bakla Tepe Höyüğü Belevi Anıt Mezarı Celsus Kütüphanesi Çukuriçi Höyüğü Dedecik-Heybelitepe Höyüğü Efes Erithrai Foça Kalesi Helvacı Höyücek Höyüğü İzmir Agorası Kadifekale Klazomenai Kordoleon Kyme Larissa Leukai Limantepe Meryem Ana Evi Meryem Kilisesi Metropolis Myrina Nemrut Höyük Panaztepe Sığacık Kalesi Ulucak Höyüğü Yeşilova Höyüğü Turistik yerler Parklar Kemeraltı Konak Pier Kordon Kültürpark Tarihî Asansör İnciraltı Mimar Kemalettin Moda Merkezi Anıtlar Atatürk, Annesi ve Kadın Hakları Anıtı Atatürk Maskı Cumhuriyet Ağacı İlk Kurşun Anıtı İnsan Hakları Anıtı İzmir Atatürk Anıtı Şehit Kubilay Anıtı Spor Alsancak Mustafa Denizli Stadyumu Buz Sporları Salonu Gürsel Aksel Stadyumu İzmir Atatürk Stadyumu İzmir Atatürk Spor Salonu İzmir Halkapınar Spor Salonu Mustafa Kemal Atatürk Karşıyaka Spor Salonu Şirinyer Hipodromu Tire Gazi Mustafa Kemal Atatürk Stadyumu İzmir Park Yarış Pisti Yönetim Valiler Belediye başkanları İzmir Büyükşehir Belediyesi Eğitim Üniversiteler AltyapıUlaşım Toplu taşımacılık Adnan Menderes Havalimanı İZair İskeleler ESHOT İZBAN İzmir Metrosu İzmir Tramvayı İZDENİZ Alsancak Garı Basmane Garı İzmir Şehirlerarası Otobüs Terminali Balçova Teleferiği Akropolis Teleferik İl yolları Bisim İzmirim Kart İZTAŞIT Meydanlar 15 Temmuz Demokrasi Şehitleri Meydanı Anayasa Meydanı Cumhuriyet Meydanı Gündoğdu Meydanı Konak Meydanı Askeriye Alaybey Tersanesi Çiğli Hava Üssü Ege Ordusu Foça Deniz Üssü Gaziemir Hava Üssü Kaklıç Hava Üssü Müttefik Kara Komutanlığı Commons · Kategori · Vikiproje İzmir ile ilgili bu madde taslak seviyesindedir. Madde içeriğini genişleterek Vikipedi'ye katkı sağlayabilirsiniz. "https://tr.wikipedia.org/w/index.php?title=İlk_Kurşun_Anıtı&oldid=32443763" sayfasından alınmıştır

Kitap kaynaklarını araISBN: Ara Bu sayfa, Uluslararası Standart Kitap Numarasına (ISBN) göre kitap arayabileceğiniz kütüphanelerin ve diğer kitap kaynaklarının kataloglarına bağlanır. Bu sayfaya herhangi bir Vikipedi sayfasındaki bir ISBN bağlantısını tıklayarak geldiyseniz, aşağıdaki ara bağlantılarına giderek söz konusu kitap için tüm alakalı arama bağlantılarına ulaşabilirsiniz. Arama yaparken ISBN numarasındaki boşluklar ve çizgiler önemsizdir. ISBN, bir kitabın belirli bir basımını tanımlar. Bu nedenle aynı kitabın farklı baskıları var ise farklı ISBN numarası olabilir. Aranacak ISBN numarası: 9789751626271 Veritabanları Google Kitaplar ara Goodreads ara 1000Kitap ara KIBO Elektronik Yayın Kataloğu ara Türkiye'deki kütüphaneler Tübitak Ulusal Toplu Katalog ara Bilgi Üniversitesi Kütüphanesi ara Bilkent Üniversitesi Kütüphanesi ara Boğaziçi Üniversitesi Kütüphanesi ara Ege Üniversitesi Merkez Kütüphanesi ara Gazi Üniversitesi Kütüphanesi ara Hacettepe Üniversitesi Kütüphanesi ara İTÜ Kütüphane hizmetleri ara İzmir Yüksek Teknoloji Enstitüsü Kütüphanesi ara Koç Üniversitesi Suna Kıraç Kütüphanesi ara ODTÜ Kütüphanesi ara Sabancı Üniversitesi Bilgi Merkezi ara Türkiye dışı kütüphaneler Türkiye dışındaki kütüphanelerin kataloglarını taramak için İngilizce Wikipedia'ye bakınız. Vikipedi Kütüphanesi Ortaklar Kaynaklar Açık kaynaklar Bibliyografyalar Kaynak istekleri Kullanıcı arşivleri "https://tr.wikipedia.org/wiki/Özel:KitapKaynakları/9789751626271" sayfasından alınmıştır

Bağlantı bakımı gtdİzmirTarih Smirni İzmir Haçlı Seferi İzmir Kuşatması İzmir bayrağı İzmir'in İşgali İzmir'in Kurtuluşu 1922 İzmir Yangını Coğrafya İlçeler Yerleşim yerleri İzmir Körfezi Yamanlar Dağı Gediz Nehri Bakırçay Adalar Garip Adası Hekim Adası Uzunada Büyükada Karantina Adası Metelik Adası Pırnarlı Ada Yassıca Ada Urla Yarımadası Ekonomi Alışveriş merkezleri Aliağa Limanı Batı Anadolu Serbest Bölgesi Çamaltı Tuzlası Çeşme Limanı Ege Serbest Bölgesi Fuar İzmir İzdemir Termik Santrali İzmir Limanı İzmir Serbest Bölgesi İzmir Ticaret Borsası İzmir Ticaret Odası Menemen Serbest Bölgesi STAR Rafineri TÜPRAŞ İzmir Rafinerisi Kültür Halk Oyunları Müzeler Ahmet Piriştina Kent Arşivi ve Müzesi Arkas Sanat Merkezi Avrasya Anı Evi Bergama Müzesi Çakırağa Konağı Çandarlı Kalesi Çeşme Kalesi Efes Müzesi Ege Üniversitesi Etnografya Müzesi İzmir Arkeoloji Müzesi İzmir Atatürk Müzesi İzmir Etnografya Müzesi İzmir Kadın Müzesi İzmir Müze Gemiler İzmir Resim Heykel Müzesi ve Galerisi İzmir Tarih ve Sanat Müzesi Key Museum Latife Hanım Köşkü Anı Evi Ödemiş Yıldız Kent Arşivi ve Müzesi Uşakizade Köşkü Ümran Baradan Oyun ve Oyuncak Müzesi Zübeyde Hanım Eğitim ve Müze Gemisi Arkeoloji Allianoi Altın Tepe Höyüğü Araptepe Höyüğü Arvalya Höyük Atarneus Ayasuluk Tepesi Bakla Tepe Höyüğü Belevi Anıt Mezarı Celsus Kütüphanesi Çukuriçi Höyüğü Dedecik-Heybelitepe Höyüğü Efes Erithrai Foça Kalesi Helvacı Höyücek Höyüğü İzmir Agorası Kadifekale Klazomenai Kordoleon Kyme Larissa Leukai Limantepe Meryem Ana Evi Meryem Kilisesi Metropolis Myrina Nemrut Höyük Panaztepe Sığacık Kalesi Ulucak Höyüğü Yeşilova Höyüğü Turistik yerler Parklar Kemeraltı Konak Pier Kordon Kültürpark Tarihî Asansör İnciraltı Mimar Kemalettin Moda Merkezi Anıtlar Atatürk, Annesi ve Kadın Hakları Anıtı Atatürk Maskı Cumhuriyet Ağacı İlk Kurşun Anıtı İnsan Hakları Anıtı İzmir Atatürk Anıtı Şehit Kubilay Anıtı Spor Alsancak Mustafa Denizli Stadyumu Buz Sporları Salonu Gürsel Aksel Stadyumu İzmir Atatürk Stadyumu İzmir Atatürk Spor Salonu İzmir Halkapınar Spor Salonu Mustafa Kemal Atatürk Karşıyaka Spor Salonu Şirinyer Hipodromu Tire Gazi Mustafa Kemal Atatürk Stadyumu İzmir Park Yarış Pisti Yönetim Valiler Belediye başkanları İzmir Büyükşehir Belediyesi Eğitim Üniversiteler AltyapıUlaşım Toplu taşımacılık Adnan Menderes Havalimanı İZair İskeleler ESHOT İZBAN İzmir Metrosu İzmir Tramvayı İZDENİZ Alsancak Garı Basmane Garı İzmir Şehirlerarası Otobüs Terminali Balçova Teleferiği Akropolis Teleferik İl yolları Bisim İzmirim Kart İZTAŞIT Meydanlar 15 Temmuz Demokrasi Şehitleri Meydanı Anayasa Meydanı Cumhuriyet Meydanı Gündoğdu Meydanı Konak Meydanı Askeriye Alaybey Tersanesi Çiğli Hava Üssü Ege Ordusu Foça Deniz Üssü Gaziemir Hava Üssü Kaklıç Hava Üssü Müttefik Kara Komutanlığı Commons · Kategori · Vikiproje İlk yükleme görünümü hiçbir komut verilmediği takdirde otodaralt değeri ile oluşturulur. Sayfa yüklendikten sonra şablonun nasıl görüneceği varsayılan değerin hâricinde |durum= parametresi kullanılarak şu şekillerde kontrol edilebilir: |durum=daraltılmış: {{İzmir|durum=daraltılmış}} şeklindeki kullanım ile şablonun tüm içeriği gizlenerek yalnızca başlık çubuğu görüntülenir |durum=genişletilmiş: {{İzmir|durum=genişletilmiş}} şeklindeki kullanım ile şablonun tüm içeriği açık şekilde sayfa yüklenir |durum=otodaralt: {{İzmir|durum=otodaralt}} sayfada {{dolçub}}, {{kenar kutusu}} ya da katlanabilir niteliğe sahip başka bir şablon varsa daraltılmış şekilde yüklenir sayfada katlanabilir başka bir öge yoksa genişletilmiş şekilde yüklenir Eğer |durum= parametresi ile komut verilmemişse Daraltılabilir seçenek şablonundaki |varsayılan= parametresine tanımlı ilk yükleme görünümü değeri kullanılır. Bu şablon için bu değer otodaralt şeklindedir. "https://tr.wikipedia.org/w/index.php?title=Şablon:İzmir&oldid=31832393" sayfasından alınmıştır

Burası İzmir adlı şablon üzerindeki değişikliklerin konuşulduğu tartışma sayfasıdır. Yeni yorumları mevcut metnin altına ekleyin. Yeni bir konu eklemek için buraya tıklayın. Dört tilde ( ~~~~ ) ile gönderilerinize imza ve tarih atın. Yeni misiniz? Hoş geldiniz! Soru sorun, yanıt alın. İyi niyet varsayın, soğukkanlı ve nazik olun. Kişiye değil içeriğe odaklanın. Yeni kullanıcılara anlayış gösterin. Bu sayfa şu Vikiprojelerin kapsamında yer almaktadır: Vikiproje Şablonlar (Şablon-sınıf, NA-önem) ŞablonlarVikiproje:ŞablonlarŞablon:VikiprojeŞablonlar gtdBu şablon, Vikipedi'deki Şablonlar maddelerini geliştirmek amacıyla oluşturulan Vikiproje Şablonlar kapsamındadır. Eğer projeye katılmak isterseniz, bu sayfaya bağlı değişiklikler yapabilir veya katılabileceğiniz ve tartışabileceğiniz proje sayfasını ziyaret edebilirsiniz.  Şablon  Bu şablon için herhangi bir değerlendirme yapmaya gerek yoktur.   Vikiproje İzmir (Şablon-sınıf, En-önem) İzmirVikiproje:İzmirŞablon:Vikiprojeİzmir gtdBu şablon, Vikipedi'deki İzmir maddelerini geliştirmek amacıyla oluşturulan Vikiproje İzmir kapsamındadır. Eğer projeye katılmak isterseniz, bu sayfaya bağlı değişiklikler yapabilir veya katılabileceğiniz ve tartışabileceğiniz proje sayfasını ziyaret edebilirsiniz. İş birliğine katılarak da projeye katkıda bulunabilirsiniz.  Şablon  Bu şablon için herhangi bir değerlendirme yapmaya gerek yoktur.  En  Bu şablon En-önemli olarak değerlendirilmiştir.   Başlık[kaynağı değiştir] Bu şablon başta İzmir kenti şablonuydu. Daha sonra eklemelerle bütün ili kapsar hale geldi. Bu durumda şablon başlığının da İzmir ili olması gerekir. Nedim Ardoğa (mesaj) 08.05, 11 Eylül 2020 (UTC)[yanıtla] @Nedim Ardoğa, 6360 sayılı kanun ile büyükşehirlerde il ve büyükşehir ayrımı kalmadığı için sadece "İzmir" tabirinin kullanılmasının yeterli olacağını düşünüyorum. --bluetime93 💬 16.59, 27 Eylül 2020 (UTC)[yanıtla] Büyükşehir yasası üzerinde en fazla katkı koyanlardan biriyim. Ama kavram karışıklığı olmamalı. Ankara'dan İzmir otobüsüne bindiğiniz zaman otobüs Bergama'ya veya Ödemiş'e değil, İzmir'e gidiyor. Yani İzmir hala bir kent ismi. Haritalarda da durum böyle. İl söz konusu konusu olduğunda İzmir ili diyoruz. Bu sebepten VP de de il ve kenti birbirinden ayırmamız şart. (Bu arada Türkiye Cumhuriyeti başkenti Ankara'nın VP de maddesi olmadığının farkında mısınız? Ankara maddesi Ankara ilene ait. Bu durumun düzeltilmesi için bir kaç defa öneride bulundum.) Nedim Ardoğa (mesaj) 13.27, 28 Eylül 2020 (UTC)[yanıtla] Konu hakkındaki bilginize ve/veya katkınıza saygısızlık etmek istemem, umarım yanlış anlaşılmamışımdır. Sadece 6360 sayılı kanun ile il ve kent sınırları birbirine eşitlendiği için bu şartlarda ayrıca "il" ve "kent" maddelerine ve şablonlarına gerek olmadığını düşünüyorum. Ki zaten İzmir maddesinin bilgi kutusunda "İl & Büyükşehir" yazdığı için madde iki kavramı da kapsıyor. --bluetime93 💬 14.11, 28 Eylül 2020 (UTC)[yanıtla] "https://tr.wikipedia.org/w/index.php?title=Şablon_tartışma:İzmir&oldid=31977303" sayfasından alınmıştır

İzmir, Ege Bölgesi'nin Ege Bölümü içerisinde yer almaktadır. İlin yüzölçümü 11.891 km² olup 1.544 km² ile Bergama en geniş yüzölçümüne sahip ilçe durumundadır.[1] En doğudaki ilçesi Kiraz, en batıdaki ilçesi Çeşme, en kuzeydeki ilçesi Bergama ve en güneydeki ilçesi Selçuk olan il kuzeyde Balıkesir, doğuda Manisa, güneyde Aydın illeri ile komşuyken batıda Ege Denizi ile çevrilidir.[2] Bitki örtüsü[değiştir | kaynağı değiştir] İl bitki örtüsü yönünden Akdeniz ikliminin etkisi altındadır. Akdeniz bitkilerinin birçok türü bulunmaktadır. Yüzyıllarca aşırı otlatma, yangın ve tarla açma gibi nedenlerle ormanların ortadan kalktığı yerlerde, maki bitkileri bulunmaktadır. Maki florasına ardıç, pırnal, kermes meşesi, zeytin, çitlembik, sakız, akçakesme, tespih, katırtırnağı gibi kuraklığa dayanıklı ağaçlar girer. Ormanlar il içerisinde 475.779 hektarlık bir alanı kaplar.[3] Ormanların kapladığı alan, il arazisinin %40'ıdır. İklim[değiştir | kaynağı değiştir] Akdeniz ikliminin görüldüğü İzmir'de yaz mevsimi sıcak ve kurak, kış mevsimi ılık ve yağışlı geçer.[4] Bir yılda ilde hava sıcaklığı sıfırın altına düştüğü gün sayısı yaklaşık ondur.[5] Yılda yaklaşık 100 gün ise 30 derecenin üzerinde yaşanır.[5] Kar yağışı nadir görülür.[5] Yıllık yağış miktarı 700–1200 mm arasındadır.[5] Yaz aylarında şehre özgü imbat adı verilen serin rüzgâr eser.[5] Yıllık ortalama deniz suyu sıcaklığı 18,5 °C'dir.[6]  İzmir iklimi  Aylar Oca Şub Mar Nis May Haz Tem Ağu Eyl Eki Kas Ara Yıl En yüksek sıcaklık (°C) 22,4 27,0 30,5 32,5 37,6 41,3 42,6 43,0 40,1 36,0 30,3 25,2 43,0 Ortalama en yüksek sıcaklık (°C) 12,4 13,6 16,2 20,9 26,1 30,7 33,2 32,9 29,1 23,9 18,5 14,0 22,6 Ortalama sıcaklık (°C) 8,7 9,5 11,6 15,8 20,8 25,5 28,0 27,6 23,6 18,7 14,1 10,4 17,9 Ortalama en düşük sıcaklık (°C) 5,7 6,2 7,6 11,1 15,4 19,8 22,4 22,3 18,6 14,5 10,7 7,5 13,5 En düşük sıcaklık (°C) −8,2 −5,2 −3,8 0,6 4,3 9,5 15,4 11,5 10,0 3,6 −2,9 −4,7 −8,2 Ortalama yağış (mm) 132,7 102,2 76,1 45,4 31,1 9,9 1,7 2,9 13,6 43,8 92,9 143,1 695,4 Kaynak: Meteoroloji Genel Müdürlüğü[7] Yeryüzü şekilleri[değiştir | kaynağı değiştir] Adalar[değiştir | kaynağı değiştir] İzmir Körfezi'nde yer alan Uzunada, Türkiye'nin en büyük dördüncü adasıdır. Körfez içerisinde konumlanan diğer başlıca adalar Hekim Adası ve Karantina Adası'dır. Foça açıklarında yer alan Foça Adaları, dokuz ada ve kayalıktan oluşmaktadır. Bunların en büyüğü Orak Adası'dır. Dikili açıklarında konumlanan Garip Adaları, iki adadan meydana gelmektedir. Büyükada, Karaburun kıyılarında bulunan birkaç adadan biridir. Dağlar[değiştir | kaynağı değiştir] İzmir'de dağlar denize dik uzanır.[8] Yamanlar Dağı, Nif Dağı, Yunt Dağları, Aydın Dağları, Bozdağlar ildeki dağlardan bazılarıdır. Ovalar[değiştir | kaynağı değiştir] %22'sini ovaların oluşturduğu ildeki en büyük ovalar Küçük Menderes Ovası, Gediz Ovası ve Bakırçay Ovası'dır.[9] Gediz Deltası, Bakırçay Deltası ve Küçük Menderes Deltası ise ildeki delta ovalarıdır. Su kütleleri[değiştir | kaynağı değiştir] İzmir ili içinde Ege Bölgesi'nin önemli akarsularından olan Gediz, Küçük Menderes ve Bakırçay akış gösterir.[4] Diğer küçük akarsular arasında Güzelhisar Çayı ve Meles Çayı yer alır. İlde önemli büyüklükte bir göl yoktur. Göl sayılabilecek su birikintileri arasında en büyükleri Gölcük Gölü, Belevi Gölü, Çakalboğaz Gölleri ve Karagöl'dür. İzmir'de kıyıların girintili olması nedeniyle pek çok koy ve körfez mevcuttur. İzmir Körfezi, Çandarlı Körfezi, Dikili Körfezi, Gülbahçe Körfezi, Gerence Körfezi, Ildır Körfezi ve Sığacık Körfezi ilin sahip olduğu körfezlerdir. Yarımadalar[değiştir | kaynağı değiştir] İldeki en büyük yarımada Karaburun Yarımadası'dır. Kaynakça[değiştir | kaynağı değiştir] "İl ve İlçe Yüz Ölçümleri" (PDF). Harita Genel Müdürlüğü. 12 Haziran 2018 tarihinde kaynağından (PDF) arşivlendi. Erişim tarihi: 16 Nisan 2019.  "Coğrafya - Konumu". İzmir Valiliği. 16 Şubat 2007 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 16 Nisan 2019.  "İllere Göre Orman Varlığı". Orman Genel Müdürlüğü. 31 Ekim 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 16 Nisan 2019.  a b "İlin Coğrafi Bilgileri". İzmir Valiliği. 12 Ekim 2015 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 16 Nisan 2019.  a b c d e "İzmir - İklim ve Bitki Örtüsü". cografya.gen.tr. 24 Temmuz 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 16 Nisan 2019.  "İzmir'in Coğrafi Özellikleri, İklimi". bilgiyelpazesi.com. 30 Haziran 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 16 Nisan 2019.  "Resmî İstatistikler - İzmir". Meteoroloji Genel Müdürlüğü. 16 Nisan 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 16 Nisan 2019.  "İzmir'in Coğrafyası". İzmir Büyükşehir Belediyesi. 20 Mart 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 16 Nisan 2019.  "İzmir - Fiziki Yapı". cografya.gen.tr. 24 Temmuz 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 16 Nisan 2019.  Ege Denizi Balıkesir Manisa gtd   Ege Denizi Manisa    İzmir     Ege Denizi Aydın Aydın gtdİzmirTarih Smirni İzmir Haçlı Seferi İzmir Kuşatması İzmir bayrağı İzmir'in İşgali İzmir'in Kurtuluşu 1922 İzmir Yangını Coğrafya İlçeler Yerleşim yerleri İzmir Körfezi Yamanlar Dağı Gediz Nehri Bakırçay Adalar Garip Adası Hekim Adası Uzunada Büyükada Karantina Adası Metelik Adası Pırnarlı Ada Yassıca Ada Urla Yarımadası Ekonomi Alışveriş merkezleri Aliağa Limanı Batı Anadolu Serbest Bölgesi Çamaltı Tuzlası Çeşme Limanı Ege Serbest Bölgesi Fuar İzmir İzdemir Termik Santrali İzmir Limanı İzmir Serbest Bölgesi İzmir Ticaret Borsası İzmir Ticaret Odası Menemen Serbest Bölgesi STAR Rafineri TÜPRAŞ İzmir Rafinerisi Kültür Halk Oyunları Müzeler Ahmet Piriştina Kent Arşivi ve Müzesi Arkas Sanat Merkezi Avrasya Anı Evi Bergama Müzesi Çakırağa Konağı Çandarlı Kalesi Çeşme Kalesi Efes Müzesi Ege Üniversitesi Etnografya Müzesi İzmir Arkeoloji Müzesi İzmir Atatürk Müzesi İzmir Etnografya Müzesi İzmir Kadın Müzesi İzmir Müze Gemiler İzmir Resim Heykel Müzesi ve Galerisi İzmir Tarih ve Sanat Müzesi Key Museum Latife Hanım Köşkü Anı Evi Ödemiş Yıldız Kent Arşivi ve Müzesi Uşakizade Köşkü Ümran Baradan Oyun ve Oyuncak Müzesi Zübeyde Hanım Eğitim ve Müze Gemisi Arkeoloji Allianoi Altın Tepe Höyüğü Araptepe Höyüğü Arvalya Höyük Atarneus Ayasuluk Tepesi Bakla Tepe Höyüğü Belevi Anıt Mezarı Celsus Kütüphanesi Çukuriçi Höyüğü Dedecik-Heybelitepe Höyüğü Efes Erithrai Foça Kalesi Helvacı Höyücek Höyüğü İzmir Agorası Kadifekale Klazomenai Kordoleon Kyme Larissa Leukai Limantepe Meryem Ana Evi Meryem Kilisesi Metropolis Myrina Nemrut Höyük Panaztepe Sığacık Kalesi Ulucak Höyüğü Yeşilova Höyüğü Turistik yerler Parklar Kemeraltı Konak Pier Kordon Kültürpark Tarihî Asansör İnciraltı Mimar Kemalettin Moda Merkezi Anıtlar Atatürk, Annesi ve Kadın Hakları Anıtı Atatürk Maskı Cumhuriyet Ağacı İlk Kurşun Anıtı İnsan Hakları Anıtı İzmir Atatürk Anıtı Şehit Kubilay Anıtı Spor Alsancak Mustafa Denizli Stadyumu Buz Sporları Salonu Gürsel Aksel Stadyumu İzmir Atatürk Stadyumu İzmir Atatürk Spor Salonu İzmir Halkapınar Spor Salonu Mustafa Kemal Atatürk Karşıyaka Spor Salonu Şirinyer Hipodromu Tire Gazi Mustafa Kemal Atatürk Stadyumu İzmir Park Yarış Pisti Yönetim Valiler Belediye başkanları İzmir Büyükşehir Belediyesi Eğitim Üniversiteler AltyapıUlaşım Toplu taşımacılık Adnan Menderes Havalimanı İZair İskeleler ESHOT İZBAN İzmir Metrosu İzmir Tramvayı İZDENİZ Alsancak Garı Basmane Garı İzmir Şehirlerarası Otobüs Terminali Balçova Teleferiği Akropolis Teleferik İl yolları Bisim İzmirim Kart İZTAŞIT Meydanlar 15 Temmuz Demokrasi Şehitleri Meydanı Anayasa Meydanı Cumhuriyet Meydanı Gündoğdu Meydanı Konak Meydanı Askeriye Alaybey Tersanesi Çiğli Hava Üssü Ege Ordusu Foça Deniz Üssü Gaziemir Hava Üssü Kaklıç Hava Üssü Müttefik Kara Komutanlığı Commons · Kategori · Vikiproje Wikimedia Commons'ta Geography of İzmir Province ile ilgili çoklu ortam belgeleri bulunur "https://tr.wikipedia.org/w/index.php?title=İzmir_coğrafyası&oldid=31484716" sayfasından alınmıştır

İzmir ekonomisiİzmir Yeni Kent MerkeziPara birimiTürk lirası (TRY, ₺)Mali yılTakvim yılıİstatistiklerGSYİH₺233,5 milyarKişi başı GSYİH₺54.047Sektörel GSYİH dağılımı tarım: %5 sanayi: %37,5 hizmet: %57,5 (2017)[1] Enflasyon (TÜFE)▲ %11,7 (Ekim 2020)[2]Yoksulluk sınırı altındaki nüfus▼ %11,6 (2018)[3]İşgücü %47,2 istihdam oranı (2019)[4]Sektörel işgücü dağılımı tarım: %8,5 sanayi: %32,4 hizmet: %59,1 (2018)[1] İşsizlik▼ %13,8 (Mart 2019)[5]Ortalama net maaş₺1.792 (2016)[6]Dış ticaretİhracat $10,2 milyar (2019)[7]İhraç mallarımakinelermetal ürünlergiyim eşyasıtütün ürünleri[7]Ana ihracat ortakları  Almanya %11,7  ABD %7,2  Birleşik Krallık %6,9  İspanya %6  İtalya %4,8 (2019)[7] İthalat $7,5 milyar (2019)[7]İthalat mallarımineral yakıt ve yağlarmakinelermetal ürünlerplastik ürünlerulaşım araçları[8]Ana ithalat ortakları  Almanya %10,7  Rusya %9,1  Çin %9  İtalya  ABD (2019)[7] Kamu maliyesiKredi derecelendirme Fitch: AAA[9] Moody's: Aa3[10] Diğer bir bilgi verilmemiş, değerlerin tümü ABD Doları ile ifade edilmiştir. İzmir ekonomisi, Türkiye ekonomisi içerisinde önemli bir yer tutmaktadır ve çeşitli sektörlerden oluşmaktadır. İzmir, 2018 yılı verisine göre gayri safi yurt içi hasıla bakımından ₺233,5 milyar ile ülkenin üçüncü büyük ilidir.[11] Kişi başına düşen gelirde ise ₺54.047 ile dördüncü sırada yer almaktadır.[11] 2019 yılında gerçekleştirdiği 10,2 milyar dolar ihracat ile İstanbul ve Bursa'nın ardından üçüncü, 7,2 milyar dolar ithalat ile İstanbul, Ankara ve Kocaeli'nin ardından dördüncü sıradadır.[7][12] Tarihçe[değiştir | kaynağı değiştir] 20. yüzyıl[değiştir | kaynağı değiştir] İzmir ekonomisi, Osmanlı İmparatorluğu'nun ekonomisine paralel olarak tarım ağırlıklı bir ekonomiydi. Tarım üretimi, yurt dışından gelen talepler doğrultusunda şekillenmekteydi. Üretilen ürünlerin başında incir, pamuk, tütün ve üzüm bulunmaktaydı. 1919'da gerçekleşen İzmir'in İşgali tarım sektörünü olumsuz etkiledi. Tarım işçilerinin büyük bir bölümünü oluşturan Müslüman Türklerin savaşlar ve işgal nedeniyle sayıca azalmaları bu olumsuzlukların başında geliyordu. Cumhuriyetin ilanından sonra işgücü üretim yapılabilecek seviyeye gelebildi.[13] Sektörler[değiştir | kaynağı değiştir] Bu alt başlığın geliştirilmesi gerekiyor. Dış ticaret ve yatırım[değiştir | kaynağı değiştir] Bu alt başlığın geliştirilmesi gerekiyor. Doğal kaynaklar[değiştir | kaynağı değiştir] Bu alt başlığın geliştirilmesi gerekiyor. Bölgesel eşitsizlikler[değiştir | kaynağı değiştir] Bu alt başlığın geliştirilmesi gerekiyor. Ayrıca bakınız[değiştir | kaynağı değiştir] Türkiye'de illere göre ihracat rakamları Kaynakça[değiştir | kaynağı değiştir] a b "Arşivlenmiş kopya" (PDF). 31 Ekim 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi (PDF). Erişim tarihi: 27 Ekim 2020.  "İzmir'de Yıllık Enflasyon Yüzde 11,77". kentyasam.com. 5 Ekim 2020. 26 Ekim 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 26 Ekim 2020.  "Arşivlenmiş kopya". 30 Ekim 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 27 Ekim 2020.  "Arşivlenmiş kopya". 20 Ağustos 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 27 Ekim 2020.  "İzmir'de İşsizlik Oranı Azaldı". Haberler.com. 25 Mart 2019. 29 Ekim 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 26 Ekim 2020.  EGİAD ARAŞTIRMA RAPORLARI - Ekonomik Demografik Göstergelerle İzmir 31 Ekim 2020 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi. a b c d e f "İzmir'de 2019 yılında 10,2 milyar dolar ihracat gerçekleşti". Manşet Türkiye. 31 Ocak 2020. 29 Ekim 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 26 Ekim 2020.  "Arşivlenmiş kopya". 30 Ekim 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 26 Ekim 2020.  "Fitch, İzmir'in kredi notunu en yüksek seviye olan AAA olarak teyit etti". Sputnik Türkiye. 17 Temmuz 2020. 29 Ekim 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 26 Ekim 2020.  "Moody's downgrades ratings on Turkish cities of Istanbul and Izmir to B2; negative outlooks". Moody's. 15 Eylül 2020. 19 Eylül 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 26 Ekim 2020.  a b Özkul, İsmet (25 Aralık 2019). "81 ilin 2018 yılı GSYH ve büyüme karnesi". Dünya. 5 Şubat 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 5 Şubat 2020.  Gökkoyun, Sevgi Ceren (12 Şubat 2020). "Türkiye'de 'milyar dolarlık' ihracat yapan il sayısı 19'a yükseldi". Anadolu Ajansı. 29 Ekim 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 26 Ekim 2020.  Durgun, Bülent. "İşgal Yıllarında İzmir'in Ekonomik Durumu". 25 Mart 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 26 Ekim 2020.  Dış bağlantılar[değiştir | kaynağı değiştir] Wikimedia Commons'ta Economy of İzmir ile ilgili çoklu ortam belgeleri bulunur gtdİzmirTarih Smirni İzmir Haçlı Seferi İzmir Kuşatması İzmir bayrağı İzmir'in İşgali İzmir'in Kurtuluşu 1922 İzmir Yangını Coğrafya İlçeler Yerleşim yerleri İzmir Körfezi Yamanlar Dağı Gediz Nehri Bakırçay Adalar Garip Adası Hekim Adası Uzunada Büyükada Karantina Adası Metelik Adası Pırnarlı Ada Yassıca Ada Urla Yarımadası Ekonomi Alışveriş merkezleri Aliağa Limanı Batı Anadolu Serbest Bölgesi Çamaltı Tuzlası Çeşme Limanı Ege Serbest Bölgesi Fuar İzmir İzdemir Termik Santrali İzmir Limanı İzmir Serbest Bölgesi İzmir Ticaret Borsası İzmir Ticaret Odası Menemen Serbest Bölgesi STAR Rafineri TÜPRAŞ İzmir Rafinerisi Kültür Halk Oyunları Müzeler Ahmet Piriştina Kent Arşivi ve Müzesi Arkas Sanat Merkezi Avrasya Anı Evi Bergama Müzesi Çakırağa Konağı Çandarlı Kalesi Çeşme Kalesi Efes Müzesi Ege Üniversitesi Etnografya Müzesi İzmir Arkeoloji Müzesi İzmir Atatürk Müzesi İzmir Etnografya Müzesi İzmir Kadın Müzesi İzmir Müze Gemiler İzmir Resim Heykel Müzesi ve Galerisi İzmir Tarih ve Sanat Müzesi Key Museum Latife Hanım Köşkü Anı Evi Ödemiş Yıldız Kent Arşivi ve Müzesi Uşakizade Köşkü Ümran Baradan Oyun ve Oyuncak Müzesi Zübeyde Hanım Eğitim ve Müze Gemisi Arkeoloji Allianoi Altın Tepe Höyüğü Araptepe Höyüğü Arvalya Höyük Atarneus Ayasuluk Tepesi Bakla Tepe Höyüğü Belevi Anıt Mezarı Celsus Kütüphanesi Çukuriçi Höyüğü Dedecik-Heybelitepe Höyüğü Efes Erithrai Foça Kalesi Helvacı Höyücek Höyüğü İzmir Agorası Kadifekale Klazomenai Kordoleon Kyme Larissa Leukai Limantepe Meryem Ana Evi Meryem Kilisesi Metropolis Myrina Nemrut Höyük Panaztepe Sığacık Kalesi Ulucak Höyüğü Yeşilova Höyüğü Turistik yerler Parklar Kemeraltı Konak Pier Kordon Kültürpark Tarihî Asansör İnciraltı Mimar Kemalettin Moda Merkezi Anıtlar Atatürk, Annesi ve Kadın Hakları Anıtı Atatürk Maskı Cumhuriyet Ağacı İlk Kurşun Anıtı İnsan Hakları Anıtı İzmir Atatürk Anıtı Şehit Kubilay Anıtı Spor Alsancak Mustafa Denizli Stadyumu Buz Sporları Salonu Gürsel Aksel Stadyumu İzmir Atatürk Stadyumu İzmir Atatürk Spor Salonu İzmir Halkapınar Spor Salonu Mustafa Kemal Atatürk Karşıyaka Spor Salonu Şirinyer Hipodromu Tire Gazi Mustafa Kemal Atatürk Stadyumu İzmir Park Yarış Pisti Yönetim Valiler Belediye başkanları İzmir Büyükşehir Belediyesi Eğitim Üniversiteler AltyapıUlaşım Toplu taşımacılık Adnan Menderes Havalimanı İZair İskeleler ESHOT İZBAN İzmir Metrosu İzmir Tramvayı İZDENİZ Alsancak Garı Basmane Garı İzmir Şehirlerarası Otobüs Terminali Balçova Teleferiği Akropolis Teleferik İl yolları Bisim İzmirim Kart İZTAŞIT Meydanlar 15 Temmuz Demokrasi Şehitleri Meydanı Anayasa Meydanı Cumhuriyet Meydanı Gündoğdu Meydanı Konak Meydanı Askeriye Alaybey Tersanesi Çiğli Hava Üssü Ege Ordusu Foça Deniz Üssü Gaziemir Hava Üssü Kaklıç Hava Üssü Müttefik Kara Komutanlığı Commons · Kategori · Vikiproje "https://tr.wikipedia.org/w/index.php?title=İzmir_ekonomisi&oldid=29105544" sayfasından alınmıştır

İzdemir Termik SantraliYerAliağa, İzmir, Türkiyeİşletme tarihi4 Nisan 2014İşletmeci(ler)İzdemir Enerji İzdemir Termik Santrali, Türkiye'nin İzmir ilinin Aliağa ilçesinde bulunan ve kömür yakıtlı bir termik santraldir.[1] 4 Nisan 2014'te faaliyete geçmiştir.[2] Kaynakça[değiştir | kaynağı değiştir] "İzmir Demir Çelik - İzmir Demir Çelik İzdemir Enerji". Enerji Atlası. 30 Haziran 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 11 Mayıs 2022.  "İzdemir Enerji İzmir üretim tesisini işletmeye aldı". Enerji Günlüğü. 7 Nis 2014. 13 Şubat 2024 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 13 Şubat 2024.  Dış bağlantılar[değiştir | kaynağı değiştir] Resmî site gtdİzmirTarih Smirni İzmir Haçlı Seferi İzmir Kuşatması İzmir bayrağı İzmir'in İşgali İzmir'in Kurtuluşu 1922 İzmir Yangını Coğrafya İlçeler Yerleşim yerleri İzmir Körfezi Yamanlar Dağı Gediz Nehri Bakırçay Adalar Garip Adası Hekim Adası Uzunada Büyükada Karantina Adası Metelik Adası Pırnarlı Ada Yassıca Ada Urla Yarımadası Ekonomi Alışveriş merkezleri Aliağa Limanı Batı Anadolu Serbest Bölgesi Çamaltı Tuzlası Çeşme Limanı Ege Serbest Bölgesi Fuar İzmir İzdemir Termik Santrali İzmir Limanı İzmir Serbest Bölgesi İzmir Ticaret Borsası İzmir Ticaret Odası Menemen Serbest Bölgesi STAR Rafineri TÜPRAŞ İzmir Rafinerisi Kültür Halk Oyunları Müzeler Ahmet Piriştina Kent Arşivi ve Müzesi Arkas Sanat Merkezi Avrasya Anı Evi Bergama Müzesi Çakırağa Konağı Çandarlı Kalesi Çeşme Kalesi Efes Müzesi Ege Üniversitesi Etnografya Müzesi İzmir Arkeoloji Müzesi İzmir Atatürk Müzesi İzmir Etnografya Müzesi İzmir Kadın Müzesi İzmir Müze Gemiler İzmir Resim Heykel Müzesi ve Galerisi İzmir Tarih ve Sanat Müzesi Key Museum Latife Hanım Köşkü Anı Evi Ödemiş Yıldız Kent Arşivi ve Müzesi Uşakizade Köşkü Ümran Baradan Oyun ve Oyuncak Müzesi Zübeyde Hanım Eğitim ve Müze Gemisi Arkeoloji Allianoi Altın Tepe Höyüğü Araptepe Höyüğü Arvalya Höyük Atarneus Ayasuluk Tepesi Bakla Tepe Höyüğü Belevi Anıt Mezarı Celsus Kütüphanesi Çukuriçi Höyüğü Dedecik-Heybelitepe Höyüğü Efes Erithrai Foça Kalesi Helvacı Höyücek Höyüğü İzmir Agorası Kadifekale Klazomenai Kordoleon Kyme Larissa Leukai Limantepe Meryem Ana Evi Meryem Kilisesi Metropolis Myrina Nemrut Höyük Panaztepe Sığacık Kalesi Ulucak Höyüğü Yeşilova Höyüğü Turistik yerler Parklar Kemeraltı Konak Pier Kordon Kültürpark Tarihî Asansör İnciraltı Mimar Kemalettin Moda Merkezi Anıtlar Atatürk, Annesi ve Kadın Hakları Anıtı Atatürk Maskı Cumhuriyet Ağacı İlk Kurşun Anıtı İnsan Hakları Anıtı İzmir Atatürk Anıtı Şehit Kubilay Anıtı Spor Alsancak Mustafa Denizli Stadyumu Buz Sporları Salonu Gürsel Aksel Stadyumu İzmir Atatürk Stadyumu İzmir Atatürk Spor Salonu İzmir Halkapınar Spor Salonu Mustafa Kemal Atatürk Karşıyaka Spor Salonu Şirinyer Hipodromu Tire Gazi Mustafa Kemal Atatürk Stadyumu İzmir Park Yarış Pisti Yönetim Valiler Belediye başkanları İzmir Büyükşehir Belediyesi Eğitim Üniversiteler AltyapıUlaşım Toplu taşımacılık Adnan Menderes Havalimanı İZair İskeleler ESHOT İZBAN İzmir Metrosu İzmir Tramvayı İZDENİZ Alsancak Garı Basmane Garı İzmir Şehirlerarası Otobüs Terminali Balçova Teleferiği Akropolis Teleferik İl yolları Bisim İzmirim Kart İZTAŞIT Meydanlar 15 Temmuz Demokrasi Şehitleri Meydanı Anayasa Meydanı Cumhuriyet Meydanı Gündoğdu Meydanı Konak Meydanı Askeriye Alaybey Tersanesi Çiğli Hava Üssü Ege Ordusu Foça Deniz Üssü Gaziemir Hava Üssü Kaklıç Hava Üssü Müttefik Kara Komutanlığı Commons · Kategori · Vikiproje İzmir ile ilgili bu madde taslak seviyesindedir. Madde içeriğini genişleterek Vikipedi'ye katkı sağlayabilirsiniz. "https://tr.wikipedia.org/w/index.php?title=İzdemir_Termik_Santrali&oldid=31586098" sayfasından alınmıştır

İzmir Ticaret OdasıKuruluş1885TürOdalar BirliğiMerkezAlsancak, İzmirLiderMahmut ÖzgenerResmî siteizto.org.tr İzmir Ticaret Odası (kısaca İZTO), 1885 yılında İzmir'de yer alan ticari kurum ve kişilere ait ticari işlemlerin düzenlenmesinin yanında; kentin ekonomik ve sosyal hayatında fark yaratma, gelişme sağlamak amacıyla kurulmuştur.[1] Tarihçe[değiştir | kaynağı değiştir] İzmir Ticaret Odası kurulduğu yıllarda İzmir'in üzüm, incir, afyon gibi önemli ihracat ürünleri üzerinde hile yapılmasını engelleme ve ıslahı çalışmalarında bulunmuştur. Kentin ticari etkinliklerinin artırılması amacıyla 1889 yılında Paris'te açılacak olan umumi sergiye yerel ve sanayi ürünleriyle katılım sağlamak isteyenlere yardımcı olmuştur.[2] Kurtuluş Savaşı'nda İzmir'in kurtarılması sonrasında 13 Eylül tarihinde meydana gelen Büyük İzmir Yangını'nda Kordon'da bulunan oda binası ve odaya ait tüm kayıtlarda yanarak kül olmuştur. Bu yangından 2 ay sonra Meclis ve Yönetim Kurulu üyeleriyle toplantı gerçekleştirilmiş, odanın tekrar görevlerine devam edebilmesi için gerekli işlemlerin yapılmasını sağlamışlardır. Kurtuluş Savaşı sonrasında Türkiye Cumhuriyeti'nin kurulmasıyla beraber ülkenin iktisadi anlamda hayata geçireceği politikalara ilişkin İzmir'de yapılan İzmir İktisat Kongresi'nde aktif bir rol almıştır. Kongre sürecinde İzmir ve çevresine yapılacak yatırımların, İzmir ihracatının artırılmasına yönelik çalışmalarına ilişkin kararların alınmasını sağlamıştır. İzmir'de fuarcılığı ve ticareti geliştirmek amacıyla 1927 yılında alınan kararla İzmir'in düşman işgalinden kurtuluş günü olan Dokuz Eylül'de bir sergi açılması kararı alınmış ve sergi "9 Eylül Sergisi" adıyla 4-25 Eylül 1927 tarihinde gerçekleştirilmiştir. Ulusal ve uluslararası katılımın yoğun olması ve serginin başarılı olması üzerine bir yıl sonra; 2. Sergi 4-20 Eylül 1928 tarihlerinde düzenlenmiş ve günümüze kadar devam eden İzmir Enternasyonal Fuarı'nın başlangıcını oluşturmuştur. İZTO'nun yeni hizmet binası. İzmir Ticaret Odası ülkelerarası ticaretin gelişmesi ve ikili ilişkilerin barış içerisinde devam etmesi amacıyla 1934 yılında Türk-Yunan Ticaret ofisini kurmuştur. 1951 yılında Türkiye Odalar ve Borsalar Birliğini'nin kurulmasına yönelik yasal düzenlemelerde aktif rol üstlenmiştir. 1971 yılında İzmir'de düzenlenen Akdeniz Oyunları'nda uçakların rahatlıkla iniş-kalkış yapabilmesi amacıyla aktif olarak kullanılacak havalimanı yapılması amacıyla öncü girişimlerde bulunarak günümüzde de kullanımı devam eden Adnan Menderes Havalimanı'nın kurulmasını sağlamıştır. İzmir'de başta eğitim olmak üzere kültür ve sanat alanlarında çalışmalar yapmak amacıyla 1988 yılında İzmir Ticaret Odası Eğitim ve Sağlık Vakfı kurulmuştur.[3] Eğitim alanındaki katkıların devamı amacıyla 2001 yılında İzmir Ekonomi Üniversitesi, Ege Bölgesi'nin ve İzmir'in ilk vakıf üniversitesi olarak kurulmuştur. 2003 yılında İzmir Ticaret Tarihi Müzesi kurulmuştur. Odanın üye sayısının artması, üyelerinin faaliyetlerini, hizmetlerini geliştirmek amacıyla 13 Kasım 2017 tarihinden itibaren Kordon'da yer alan yeni hizmet binasında hizmet vermeye başlamıştır. Kaynakça[değiştir | kaynağı değiştir] "Arşivlenmiş kopya" (PDF). 29 Ocak 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi (PDF). Erişim tarihi: 29 Ocak 2020.  "Arşivlenmiş kopya". 1 Şubat 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 29 Ocak 2020.  "Arşivlenmiş kopya". 29 Ocak 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 29 Ocak 2020.  Dış bağlantılar[değiştir | kaynağı değiştir] Wikimedia Commons'ta İzmir Ticaret Odası ile ilgili ortam dosyaları bulunmaktadır. Resmî site gtdİzmirTarih Smirni İzmir Haçlı Seferi İzmir Kuşatması İzmir bayrağı İzmir'in İşgali İzmir'in Kurtuluşu 1922 İzmir Yangını Coğrafya İlçeler Yerleşim yerleri İzmir Körfezi Yamanlar Dağı Gediz Nehri Bakırçay Adalar Garip Adası Hekim Adası Uzunada Büyükada Karantina Adası Metelik Adası Pırnarlı Ada Yassıca Ada Urla Yarımadası Ekonomi Alışveriş merkezleri Aliağa Limanı Batı Anadolu Serbest Bölgesi Çamaltı Tuzlası Çeşme Limanı Ege Serbest Bölgesi Fuar İzmir İzdemir Termik Santrali İzmir Limanı İzmir Serbest Bölgesi İzmir Ticaret Borsası İzmir Ticaret Odası Menemen Serbest Bölgesi STAR Rafineri TÜPRAŞ İzmir Rafinerisi Kültür Halk Oyunları Müzeler Ahmet Piriştina Kent Arşivi ve Müzesi Arkas Sanat Merkezi Avrasya Anı Evi Bergama Müzesi Çakırağa Konağı Çandarlı Kalesi Çeşme Kalesi Efes Müzesi Ege Üniversitesi Etnografya Müzesi İzmir Arkeoloji Müzesi İzmir Atatürk Müzesi İzmir Etnografya Müzesi İzmir Kadın Müzesi İzmir Müze Gemiler İzmir Resim Heykel Müzesi ve Galerisi İzmir Tarih ve Sanat Müzesi Key Museum Latife Hanım Köşkü Anı Evi Ödemiş Yıldız Kent Arşivi ve Müzesi Uşakizade Köşkü Ümran Baradan Oyun ve Oyuncak Müzesi Zübeyde Hanım Eğitim ve Müze Gemisi Arkeoloji Allianoi Altın Tepe Höyüğü Araptepe Höyüğü Arvalya Höyük Atarneus Ayasuluk Tepesi Bakla Tepe Höyüğü Belevi Anıt Mezarı Celsus Kütüphanesi Çukuriçi Höyüğü Dedecik-Heybelitepe Höyüğü Efes Erithrai Foça Kalesi Helvacı Höyücek Höyüğü İzmir Agorası Kadifekale Klazomenai Kordoleon Kyme Larissa Leukai Limantepe Meryem Ana Evi Meryem Kilisesi Metropolis Myrina Nemrut Höyük Panaztepe Sığacık Kalesi Ulucak Höyüğü Yeşilova Höyüğü Turistik yerler Parklar Kemeraltı Konak Pier Kordon Kültürpark Tarihî Asansör İnciraltı Mimar Kemalettin Moda Merkezi Anıtlar Atatürk, Annesi ve Kadın Hakları Anıtı Atatürk Maskı Cumhuriyet Ağacı İlk Kurşun Anıtı İnsan Hakları Anıtı İzmir Atatürk Anıtı Şehit Kubilay Anıtı Spor Alsancak Mustafa Denizli Stadyumu Buz Sporları Salonu Gürsel Aksel Stadyumu İzmir Atatürk Stadyumu İzmir Atatürk Spor Salonu İzmir Halkapınar Spor Salonu Mustafa Kemal Atatürk Karşıyaka Spor Salonu Şirinyer Hipodromu Tire Gazi Mustafa Kemal Atatürk Stadyumu İzmir Park Yarış Pisti Yönetim Valiler Belediye başkanları İzmir Büyükşehir Belediyesi Eğitim Üniversiteler AltyapıUlaşım Toplu taşımacılık Adnan Menderes Havalimanı İZair İskeleler ESHOT İZBAN İzmir Metrosu İzmir Tramvayı İZDENİZ Alsancak Garı Basmane Garı İzmir Şehirlerarası Otobüs Terminali Balçova Teleferiği Akropolis Teleferik İl yolları Bisim İzmirim Kart İZTAŞIT Meydanlar 15 Temmuz Demokrasi Şehitleri Meydanı Anayasa Meydanı Cumhuriyet Meydanı Gündoğdu Meydanı Konak Meydanı Askeriye Alaybey Tersanesi Çiğli Hava Üssü Ege Ordusu Foça Deniz Üssü Gaziemir Hava Üssü Kaklıç Hava Üssü Müttefik Kara Komutanlığı Commons · Kategori · Vikiproje "https://tr.wikipedia.org/w/index.php?title=İzmir_Ticaret_Odası&oldid=31264599" sayfasından alınmıştır

STAR Refineri logosu STAR Rafineri, Aliağa, İzmir STAR Rafineri, Türkiye'nin İzmir ilinin Aliağa ilçesinde yer alan bir petrol rafinerisidir. Temeli 2011'de atılan tesis, Azerbaycan merkezli SOCAR'ın Türkiye iştiraki SOCAR Turkey Enerji A.Ş. tarafından 6,3 milyar dolar yatırımla hayata geçirildi.[1] Bu özelliği ile özel sektör tarafından tek seferde gerçekleştirilen en büyük yatırımdır.[1] Tesisin inşaatını Técnicas Reunidas (İspanya), Saipem (İtalya), GS Engineering (Güney Kore) ve ITOCHU (Japonya) şirketlerinin oluşturduğu konsorsiyum üstlendi.[2][3] Rafinerideki ilk ham petrol 3 Ağustos 2018'de işlendi.[1][4][5] STAR Rafineri, 2019'da Türkiye'nin en büyük beşinci sanayi kuruluşu oldu.[6] Kaynakça[değiştir | kaynağı değiştir] a b c "Star Rafineri'de ham petrol işlenmesine başlandı". Hürriyet. 3 Ağustos 2018. 4 Ekim 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 4 Ekim 2018.  "Arşivlenmiş kopya". 4 Ekim 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 4 Ekim 2018.  "Arşivlenmiş kopya" (PDF). 22 Haziran 2013 tarihinde kaynağından (PDF) arşivlendi. Erişim tarihi: 4 Ekim 2018.  "Arşivlenmiş kopya". 4 Ekim 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 4 Ekim 2018.  "Arşivlenmiş kopya". 4 Ekim 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 4 Ekim 2018.  "İSO: 2019'da Türkiye'nin en büyük sanayi kuruluşu Tüpraş oldu". Bloomberg HT. 13 Temmuz 2020. 13 Temmuz 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 13 Temmuz 2020.  Dış bağlantılar[değiştir | kaynağı değiştir] Wikimedia Commons'ta STAR Rafineri ile ilgili ortam dosyaları bulunmaktadır. Resmî site gtdİzmirTarih Smirni İzmir Haçlı Seferi İzmir Kuşatması İzmir bayrağı İzmir'in İşgali İzmir'in Kurtuluşu 1922 İzmir Yangını Coğrafya İlçeler Yerleşim yerleri İzmir Körfezi Yamanlar Dağı Gediz Nehri Bakırçay Adalar Garip Adası Hekim Adası Uzunada Büyükada Karantina Adası Metelik Adası Pırnarlı Ada Yassıca Ada Urla Yarımadası Ekonomi Alışveriş merkezleri Aliağa Limanı Batı Anadolu Serbest Bölgesi Çamaltı Tuzlası Çeşme Limanı Ege Serbest Bölgesi Fuar İzmir İzdemir Termik Santrali İzmir Limanı İzmir Serbest Bölgesi İzmir Ticaret Borsası İzmir Ticaret Odası Menemen Serbest Bölgesi STAR Rafineri TÜPRAŞ İzmir Rafinerisi Kültür Halk Oyunları Müzeler Ahmet Piriştina Kent Arşivi ve Müzesi Arkas Sanat Merkezi Avrasya Anı Evi Bergama Müzesi Çakırağa Konağı Çandarlı Kalesi Çeşme Kalesi Efes Müzesi Ege Üniversitesi Etnografya Müzesi İzmir Arkeoloji Müzesi İzmir Atatürk Müzesi İzmir Etnografya Müzesi İzmir Kadın Müzesi İzmir Müze Gemiler İzmir Resim Heykel Müzesi ve Galerisi İzmir Tarih ve Sanat Müzesi Key Museum Latife Hanım Köşkü Anı Evi Ödemiş Yıldız Kent Arşivi ve Müzesi Uşakizade Köşkü Ümran Baradan Oyun ve Oyuncak Müzesi Zübeyde Hanım Eğitim ve Müze Gemisi Arkeoloji Allianoi Altın Tepe Höyüğü Araptepe Höyüğü Arvalya Höyük Atarneus Ayasuluk Tepesi Bakla Tepe Höyüğü Belevi Anıt Mezarı Celsus Kütüphanesi Çukuriçi Höyüğü Dedecik-Heybelitepe Höyüğü Efes Erithrai Foça Kalesi Helvacı Höyücek Höyüğü İzmir Agorası Kadifekale Klazomenai Kordoleon Kyme Larissa Leukai Limantepe Meryem Ana Evi Meryem Kilisesi Metropolis Myrina Nemrut Höyük Panaztepe Sığacık Kalesi Ulucak Höyüğü Yeşilova Höyüğü Turistik yerler Parklar Kemeraltı Konak Pier Kordon Kültürpark Tarihî Asansör İnciraltı Mimar Kemalettin Moda Merkezi Anıtlar Atatürk, Annesi ve Kadın Hakları Anıtı Atatürk Maskı Cumhuriyet Ağacı İlk Kurşun Anıtı İnsan Hakları Anıtı İzmir Atatürk Anıtı Şehit Kubilay Anıtı Spor Alsancak Mustafa Denizli Stadyumu Buz Sporları Salonu Gürsel Aksel Stadyumu İzmir Atatürk Stadyumu İzmir Atatürk Spor Salonu İzmir Halkapınar Spor Salonu Mustafa Kemal Atatürk Karşıyaka Spor Salonu Şirinyer Hipodromu Tire Gazi Mustafa Kemal Atatürk Stadyumu İzmir Park Yarış Pisti Yönetim Valiler Belediye başkanları İzmir Büyükşehir Belediyesi Eğitim Üniversiteler AltyapıUlaşım Toplu taşımacılık Adnan Menderes Havalimanı İZair İskeleler ESHOT İZBAN İzmir Metrosu İzmir Tramvayı İZDENİZ Alsancak Garı Basmane Garı İzmir Şehirlerarası Otobüs Terminali Balçova Teleferiği Akropolis Teleferik İl yolları Bisim İzmirim Kart İZTAŞIT Meydanlar 15 Temmuz Demokrasi Şehitleri Meydanı Anayasa Meydanı Cumhuriyet Meydanı Gündoğdu Meydanı Konak Meydanı Askeriye Alaybey Tersanesi Çiğli Hava Üssü Ege Ordusu Foça Deniz Üssü Gaziemir Hava Üssü Kaklıç Hava Üssü Müttefik Kara Komutanlığı Commons · Kategori · Vikiproje İzmir ile ilgili bu madde taslak seviyesindedir. Madde içeriğini genişleterek Vikipedi'ye katkı sağlayabilirsiniz. "https://tr.wikipedia.org/w/index.php?title=STAR_Rafineri&oldid=30885003" sayfasından alınmıştır

TÜPRAŞ İzmir Rafinerisi, İzmir'in Aliağa ilçesinde yer alan bir petrol rafinerisidir. TÜPRAŞ tarafından işletilen rafinerinin kurulmasına 1965'te karar verildi. 1969'da Sovyetler Birliği'nin teknik ve mali iş birliğiyle yapımına başlandı. Bu iş birliği anlaşması çerçevesinde Sovyetler Birliği, tesisin finansmanı için gerekli 24,5 milyon dolar krediden başka makine yağı tesisleri dışındaki bütün tesisler için gerekli mühendislik hizmetlerini ve makine donanımını da sağladı. Rafineri yıllık üç milyon ton ham petrol işleme kapasitesiyle 1972'de hizmete girdi.[1] Makine yağı tesisleri ise 1974'te üretime geçti. Ekim 2017'de rafineride meydana gelen patlamada dört kişi öldü.[2] Patlamayı daha sonra TAK üstlendi.[3] 2019 itibarıyla rafinerinin ham petrol işleme kapasitesi 11,9 milyon tona ulaştı.[4] Rafineri, 2020'de İstanbul Sanayi Odası tarafından verilen Enerji Verimliliği Ödülleri'nde, "Büyük Ölçekli İşletme" kategorisinde birinciliğe layık görüldü.[5] Kaynakça[değiştir | kaynağı değiştir] "Arşivlenmiş kopya". 13 Temmuz 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 13 Temmuz 2020.  "TÜPRAŞ'ta patlama! 4 işçi yaşamını yitirdi". 13 Temmuz 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 13 Temmuz 2020.  "Arşivlenmiş kopya". 1 Aralık 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 13 Temmuz 2020.  "Arşivlenmiş kopya". 13 Temmuz 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 13 Temmuz 2020.  "Arşivlenmiş kopya". 15 Temmuz 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 13 Temmuz 2020.  Dış bağlantılar[değiştir | kaynağı değiştir] Resmî site gtdİzmirTarih Smirni İzmir Haçlı Seferi İzmir Kuşatması İzmir bayrağı İzmir'in İşgali İzmir'in Kurtuluşu 1922 İzmir Yangını Coğrafya İlçeler Yerleşim yerleri İzmir Körfezi Yamanlar Dağı Gediz Nehri Bakırçay Adalar Garip Adası Hekim Adası Uzunada Büyükada Karantina Adası Metelik Adası Pırnarlı Ada Yassıca Ada Urla Yarımadası Ekonomi Alışveriş merkezleri Aliağa Limanı Batı Anadolu Serbest Bölgesi Çamaltı Tuzlası Çeşme Limanı Ege Serbest Bölgesi Fuar İzmir İzdemir Termik Santrali İzmir Limanı İzmir Serbest Bölgesi İzmir Ticaret Borsası İzmir Ticaret Odası Menemen Serbest Bölgesi STAR Rafineri TÜPRAŞ İzmir Rafinerisi Kültür Halk Oyunları Müzeler Ahmet Piriştina Kent Arşivi ve Müzesi Arkas Sanat Merkezi Avrasya Anı Evi Bergama Müzesi Çakırağa Konağı Çandarlı Kalesi Çeşme Kalesi Efes Müzesi Ege Üniversitesi Etnografya Müzesi İzmir Arkeoloji Müzesi İzmir Atatürk Müzesi İzmir Etnografya Müzesi İzmir Kadın Müzesi İzmir Müze Gemiler İzmir Resim Heykel Müzesi ve Galerisi İzmir Tarih ve Sanat Müzesi Key Museum Latife Hanım Köşkü Anı Evi Ödemiş Yıldız Kent Arşivi ve Müzesi Uşakizade Köşkü Ümran Baradan Oyun ve Oyuncak Müzesi Zübeyde Hanım Eğitim ve Müze Gemisi Arkeoloji Allianoi Altın Tepe Höyüğü Araptepe Höyüğü Arvalya Höyük Atarneus Ayasuluk Tepesi Bakla Tepe Höyüğü Belevi Anıt Mezarı Celsus Kütüphanesi Çukuriçi Höyüğü Dedecik-Heybelitepe Höyüğü Efes Erithrai Foça Kalesi Helvacı Höyücek Höyüğü İzmir Agorası Kadifekale Klazomenai Kordoleon Kyme Larissa Leukai Limantepe Meryem Ana Evi Meryem Kilisesi Metropolis Myrina Nemrut Höyük Panaztepe Sığacık Kalesi Ulucak Höyüğü Yeşilova Höyüğü Turistik yerler Parklar Kemeraltı Konak Pier Kordon Kültürpark Tarihî Asansör İnciraltı Mimar Kemalettin Moda Merkezi Anıtlar Atatürk, Annesi ve Kadın Hakları Anıtı Atatürk Maskı Cumhuriyet Ağacı İlk Kurşun Anıtı İnsan Hakları Anıtı İzmir Atatürk Anıtı Şehit Kubilay Anıtı Spor Alsancak Mustafa Denizli Stadyumu Buz Sporları Salonu Gürsel Aksel Stadyumu İzmir Atatürk Stadyumu İzmir Atatürk Spor Salonu İzmir Halkapınar Spor Salonu Mustafa Kemal Atatürk Karşıyaka Spor Salonu Şirinyer Hipodromu Tire Gazi Mustafa Kemal Atatürk Stadyumu İzmir Park Yarış Pisti Yönetim Valiler Belediye başkanları İzmir Büyükşehir Belediyesi Eğitim Üniversiteler AltyapıUlaşım Toplu taşımacılık Adnan Menderes Havalimanı İZair İskeleler ESHOT İZBAN İzmir Metrosu İzmir Tramvayı İZDENİZ Alsancak Garı Basmane Garı İzmir Şehirlerarası Otobüs Terminali Balçova Teleferiği Akropolis Teleferik İl yolları Bisim İzmirim Kart İZTAŞIT Meydanlar 15 Temmuz Demokrasi Şehitleri Meydanı Anayasa Meydanı Cumhuriyet Meydanı Gündoğdu Meydanı Konak Meydanı Askeriye Alaybey Tersanesi Çiğli Hava Üssü Ege Ordusu Foça Deniz Üssü Gaziemir Hava Üssü Kaklıç Hava Üssü Müttefik Kara Komutanlığı Commons · Kategori · Vikiproje İzmir ile ilgili bu madde taslak seviyesindedir. Madde içeriğini genişleterek Vikipedi'ye katkı sağlayabilirsiniz. "https://tr.wikipedia.org/w/index.php?title=TÜPRAŞ_İzmir_Rafinerisi&oldid=31054915" sayfasından alınmıştır

Bu madde hiçbir kaynak içermemektedir. Lütfen güvenilir kaynaklar ekleyerek madde içeriğinin geliştirilmesine yardımcı olun. Kaynaksız içerik itiraz konusu olabilir ve kaldırılabilir.Kaynak ara: "İzmir yöresi halk oyunları" – haber · gazete · kitap · akademik · JSTOR (Nisan 2013) (Bu şablonun nasıl ve ne zaman kaldırılması gerektiğini öğrenin) Kostak Ali oyunu oynanırken İzmir yöresi İzmir yöresi halk oyunları, İzmir ili ve çevresinde halk tarafından oynanan kendine özgü karakteristik yapısı olan oyunlar. İzmir Ege Bölgesi'nin batı ucunda bulunan bir şehirdir. Yörede oynanan oyunlar zeybek türünün ağır zeybek bölümüne girmektedir. İzmir ve köylerinde ağır ağdalı zeybek figürlerine ve zeybek türkülerine rastlanır. İzmir'i halk oyunlarında ayrıcalıklı kılan ise İzmir yöresi halk oyunlarının kurumsallaşmış olmasıdır. Bunda da en büyük rolü ilde bulunan konservatuvar oynamıştır. Halk oyunları konservatuvarı sayesinde yöre halk oyunları istenilen düzeye ve kaliteye ulaştırılabilmiştir. Halk oyunları açısından; Türkiye'nin en gelişmiş halk oyunları alt yapısına ve sahne yapısına sahip, kendi oyunlarını en güzel sunabilen, birçok farklı kostümünü derleyen Türkiye genelinde ekol olmuş, birçok başarılara imza atmış öncü yöredir. Yöre oyunları hakkında bilgi[değiştir | kaynağı değiştir] İki Parmak(Cumaovası,Ödemiş), Kostak ali, Sürmene, Ötme Bülbül(Seferihisar,Cumaovası), Sebaye, Kırmızı buğday, Soğuk kuyu, Gökçen efe, Sinan ağa, Zahide molla, Karyolamın Demiri, Gündoğdu, Baylan Cemile, Bergama Konakları, Entarisi Mavili, Fındık Sıdıkam, Al Basma, Kız Harmandalısı, Ey Yüceler, Bergama Zeybeği, Harmandalı, Bergama Bengisi, Güvende, Somalı, Yalabı, Dağlı, Arpazlı, Çekirdeksiz Bağlarım, İsmailli, Jandarma, Yunddağı, Sebai, Nacakoğlu, Baylan Cemile,Armutlu Bom Zeybeği,Koca Solak. Oyunlar çoğunlukla 9/8 ve 9/4 lük ritmlerle oynanır. İzmir ilinde kaynak kişilere örnek olarak Vehbi Yazıcıoğlu, İsmail Özboyacı, Aliihsan Güngül, Zilli Musa ,Sandık Efe, Feyzullah Çakı ve Hasan Türken gösterilebilir. Yörede Bergama ilçesinin ağırlığı hissedilmektedir. Bunun sebebi ilçede bulunan Kozak yöresinin kültürel derinliğe sahip olmasıdır. Menemen ve Ödemiş köyleri oyunların derlendiği diğer yörelerdir. Son yıllarda Kemalpaşa, Menderes, Mordoğan ve Selçuk ilçelerinde de derleme çalışmaları yapılarak birçok oyun derlemesi yapılmıştır. Ege üniversitesi konservatuvarı Türk halk oyunları bölümünün; Bergama belediyesi konservatuvarı halk oyunları bölümünün; Bergama Halk eğitim merkezinin; Bergamayı sevenler Turizm derneğinin ve Bergama kültür sanat vakfının derleme çalışmaları halen alanda devam etmektedir. Zeybek[değiştir | kaynağı değiştir] Ana madde: Zeybek Osmanlı döneminde efelik kurumu için yörükler oldukça önemliydi. Dağlarda göç hayatı yaşayanlar, efeler ile anlaşmakta ve güvenliklerini efeler aracılığıyla sağlamaktaydılar. Zira pek çok efe yörük obaları içinden çıkmaktaydı. Düzene başkaldıran efeler ise yörükler sayesinde hayatta kalabiliyorlardı. Öte yandan yerleşik Türkmen köylerinin bir kısmında zeybekler sevilmekte, bir kısmında ise düşman olarak görülmekteydi. Merkezi hükümetin zayıf olduğu zamanlarda zeybekler yörede kontrolü ele geçirmekteydi. "https://tr.wikipedia.org/w/index.php?title=İzmir_yöresi_halk_oyunları&oldid=30860216" sayfasından alınmıştır

Bu sayfada İzmir'deki müzeler listelenmektedir. Müzeler listesi[değiştir | kaynağı değiştir] Açılış yılı Adı Bulunduğu ilçe Bağlı olduğu kurum Fotoğraf 1941 İzmir Atatürk Müzesi Konak Kültür ve Turizm Bakanlığı 1984 İzmir Arkeoloji Müzesi Konak Kültür ve Turizm Bakanlığı 2004 İzmir Tarih ve Sanat Müzesi Konak Kültür ve Turizm Bakanlığı 1987 İzmir Etnografya Müzesi Konak Kültür ve Turizm Bakanlığı Selçuk Efes Müzesi Selçuk Kültür ve Turizm Bakanlığı 1936 Bergama Müzesi Bergama Kültür ve Turizm Bakanlığı 1965 Çeşme Müzesi Çeşme Kültür ve Turizm Bakanlığı Ödemiş Müzesi Ödemiş Kültür ve Turizm Bakanlığı Tire Müzesi Tire Kültür ve Turizm Bakanlığı 1952 Resim ve Heykel Müzesi Konak Kültür ve Turizm Bakanlığı 2015 Key Museum Torbalı Key Museum Müzecilik ve Sanat A.Ş. 2004 Ahmet Piriştina Kent Arşivi ve Müzesi Konak İzmir Büyükşehir Belediyesi 2005 Ümran Baradan Oyun ve Oyuncak Müzesi Konak Konak Belediyesi 2011 İzmir Mask Müzesi Konak Konak Belediyesi 2014 İzmir Kadın Müzesi Konak Konak Belediyesi 2011 Neşe ve Karikatür Müzesi Konak Konak Belediyesi 2013 Radyo ve Demokrasi Müzesi Konak Konak Belediyesi 2016 Tarık Dursun Kalkınç Yazar Evi Konak Konak Belediyesi 2018 İsmet İnönü Evi Konak Konak Belediyesi 1985 Selçuk Yaşar Resim Müzesi ve Sanat Galerisi Konak Yaşar Vakfı 1990 TCDD Müze ve Sanat Galerisi Konak TCDD 1997 Çamlık Buharlı Lokomotif Müzesi Selçuk TCDD 2003 İzmir Ticaret Tarihi Müzesi Konak İzmir Ticaret OdaSI 2012 Yıldız Kent Arşivi ve Müzesi Ödemiş Ödemiş Belediyesi 2010 Ege Üniversitesi Etnografya Müzesi (Sirkehane) Bornova Ege Üniversitesi 1973 Tabiat Tarihi Müzesi Bornova Ege Üniversitesi 2012 Kâğıt ve Kitap Sanatları Müzesi Bornova Ege Üniversitesi 2011 Hamza Rüstem Fotoğraf Evi Müzesi Karşıyaka Karşıyaka Belediyesi 2008 Latife Hanım Köşkü Anı Evi Karşıyaka Karşıyaka Belediyesi 2011 Hamza Rüstem Fotoğraf Evi Özel Müzesi Karşıyaka Karşıyaka Belediyesi 2009 Bilim Müzesi Karşıyaka Karşıyaka Belediyesi 2014 Tire Kent Müzesi Tire Tire Belediyesi 2017 Urla Köstem Zeytinyağı Müzesi Urla Dr. Levent Köstem 2020 Bayrak Bilim ve Türk Bayrakları Müzesi Buca Dokuz Eylül Üniversitesi 2012 Bornova Kent Arşivi ve Müzesi Bornova Bornova Belediyesi 2012 Arkas Deniz Tarihi Merkezi Bornova Arkas Holding 2007 İnciraltı Deniz Müzesi Balçova Türk Deniz Kuvvetleri 2006 Müzik Müzesi ve Ses Kütüphanesi Konak İzmir Kültür Sanat ve Eğitim Vakfı 2004 Polis Anı Evi Konak İzmir Emniyet Müdürlüğü 2007 Doğal Taş ve Teknolojileri Müzesi Konak Dış bağlantılar[değiştir | kaynağı değiştir] https://www.izmir.bel.tr/tr/muzeler/481/229 22 Eylül 2018 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi. https://izmir.ktb.gov.tr/TR-77091/muzeler.html 7 Ekim 2021 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi. gtdİzmirTarih Smirni İzmir Haçlı Seferi İzmir Kuşatması İzmir bayrağı İzmir'in İşgali İzmir'in Kurtuluşu 1922 İzmir Yangını Coğrafya İlçeler Yerleşim yerleri İzmir Körfezi Yamanlar Dağı Gediz Nehri Bakırçay Adalar Garip Adası Hekim Adası Uzunada Büyükada Karantina Adası Metelik Adası Pırnarlı Ada Yassıca Ada Urla Yarımadası Ekonomi Alışveriş merkezleri Aliağa Limanı Batı Anadolu Serbest Bölgesi Çamaltı Tuzlası Çeşme Limanı Ege Serbest Bölgesi Fuar İzmir İzdemir Termik Santrali İzmir Limanı İzmir Serbest Bölgesi İzmir Ticaret Borsası İzmir Ticaret Odası Menemen Serbest Bölgesi STAR Rafineri TÜPRAŞ İzmir Rafinerisi Kültür Halk Oyunları Müzeler Ahmet Piriştina Kent Arşivi ve Müzesi Arkas Sanat Merkezi Avrasya Anı Evi Bergama Müzesi Çakırağa Konağı Çandarlı Kalesi Çeşme Kalesi Efes Müzesi Ege Üniversitesi Etnografya Müzesi İzmir Arkeoloji Müzesi İzmir Atatürk Müzesi İzmir Etnografya Müzesi İzmir Kadın Müzesi İzmir Müze Gemiler İzmir Resim Heykel Müzesi ve Galerisi İzmir Tarih ve Sanat Müzesi Key Museum Latife Hanım Köşkü Anı Evi Ödemiş Yıldız Kent Arşivi ve Müzesi Uşakizade Köşkü Ümran Baradan Oyun ve Oyuncak Müzesi Zübeyde Hanım Eğitim ve Müze Gemisi Arkeoloji Allianoi Altın Tepe Höyüğü Araptepe Höyüğü Arvalya Höyük Atarneus Ayasuluk Tepesi Bakla Tepe Höyüğü Belevi Anıt Mezarı Celsus Kütüphanesi Çukuriçi Höyüğü Dedecik-Heybelitepe Höyüğü Efes Erithrai Foça Kalesi Helvacı Höyücek Höyüğü İzmir Agorası Kadifekale Klazomenai Kordoleon Kyme Larissa Leukai Limantepe Meryem Ana Evi Meryem Kilisesi Metropolis Myrina Nemrut Höyük Panaztepe Sığacık Kalesi Ulucak Höyüğü Yeşilova Höyüğü Turistik yerler Parklar Kemeraltı Konak Pier Kordon Kültürpark Tarihî Asansör İnciraltı Mimar Kemalettin Moda Merkezi Anıtlar Atatürk, Annesi ve Kadın Hakları Anıtı Atatürk Maskı Cumhuriyet Ağacı İlk Kurşun Anıtı İnsan Hakları Anıtı İzmir Atatürk Anıtı Şehit Kubilay Anıtı Spor Alsancak Mustafa Denizli Stadyumu Buz Sporları Salonu Gürsel Aksel Stadyumu İzmir Atatürk Stadyumu İzmir Atatürk Spor Salonu İzmir Halkapınar Spor Salonu Mustafa Kemal Atatürk Karşıyaka Spor Salonu Şirinyer Hipodromu Tire Gazi Mustafa Kemal Atatürk Stadyumu İzmir Park Yarış Pisti Yönetim Valiler Belediye başkanları İzmir Büyükşehir Belediyesi Eğitim Üniversiteler AltyapıUlaşım Toplu taşımacılık Adnan Menderes Havalimanı İZair İskeleler ESHOT İZBAN İzmir Metrosu İzmir Tramvayı İZDENİZ Alsancak Garı Basmane Garı İzmir Şehirlerarası Otobüs Terminali Balçova Teleferiği Akropolis Teleferik İl yolları Bisim İzmirim Kart İZTAŞIT Meydanlar 15 Temmuz Demokrasi Şehitleri Meydanı Anayasa Meydanı Cumhuriyet Meydanı Gündoğdu Meydanı Konak Meydanı Askeriye Alaybey Tersanesi Çiğli Hava Üssü Ege Ordusu Foça Deniz Üssü Gaziemir Hava Üssü Kaklıç Hava Üssü Müttefik Kara Komutanlığı Commons · Kategori · Vikiproje "https://tr.wikipedia.org/w/index.php?title=İzmir%27deki_müzeler_listesi&oldid=31669984" sayfasından alınmıştır