radlab/polish-gpt2-medium-v2
Text Generation
•
Updated
•
107
•
1
_id
stringlengths 4
10
| title
stringlengths 0
129
| text
stringlengths 0
17k
|
|---|---|---|
doc0 | Udział mniejszości | W rachunkowości udział mniejszości (lub udział niekontrolujący) to część akcji spółki zależnej, która nie jest własnością spółki dominującej. Wielkość udziałów mniejszościowych w spółce zależnej jest zwykle mniejsza niż 50% akcji pozostających w obrocie, w przeciwnym razie korporacja na ogół przestaje być spółką zależną spółki dominującej.[1] |
doc1 | Udział mniejszości | Możliwe jest jednak (np. dzięki specjalnym prawom głosu) uzyskanie pakietu kontrolnego wymagającego konsolidacji bez przekraczania 50% własności, w zależności od stosowanych standardów rachunkowości. Udziały mniejszości należą do innych inwestorów i są wykazywane w skonsolidowanym bilansie spółki będącej właścicielem w celu odzwierciedlenia roszczeń dotyczących aktywów należących do innych udziałowców niesprawujących kontroli. Również udziały mniejszości są wykazywane w skonsolidowanym rachunku zysków i strat jako udział w zysku należącym do udziałowców mniejszościowych. |
doc2 | Udział mniejszości | Zgłaszanie „udziałów mniejszości” jest konsekwencją zawartego w standardach rachunkowości wymogu „pełnej” konsolidacji częściowo zależnych jednostek zależnych. Pełna konsolidacja, w przeciwieństwie do konsolidacji częściowej, powoduje, że sprawozdania finansowe są skonstruowane tak, jakby spółka dominująca w pełni posiadała te częściowo zależne spółki zależne; z wyjątkiem dwóch pozycji, które odzwierciedlają częściową własność jednostek zależnych: dochód netto dla zwykłych akcjonariuszy i wspólny kapitał. Dwie pozycje udziałów mniejszości stanowią różnicę netto między kapitałem wspólnym i dochodem netto do wspólnego, gdyby wszystkie jednostki zależne były w pełni własnością, a rzeczywistą własnością grupy. Wszystkie pozostałe pozycje w sprawozdaniu finansowym zakładają fikcyjne 100% własności. |
doc3 | Udział mniejszości | Niektórzy inwestorzy wyrazili zaniepokojenie, że pozycje z udziałem mniejszości powodują znaczną niepewność w ocenie wartości, dźwigni finansowej i płynności[2]. Kluczową obawą inwestorów jest to, że nie mogą być pewni, jaka część zgłoszonej pozycji gotówkowej należy do 100% spółki zależnej, a jaka część należy do 51% spółki zależnej. |
doc4 | Udział mniejszości | Udział mniejszości jest integralną częścią wartości przedsiębiorstwa firmy. Koncepcją odwrotną jest spółka stowarzyszona. |
doc5 | Udział mniejszości | Zgodnie z Międzynarodowymi Standardami Sprawozdawczości Finansowej udziały niesprawujące kontroli są wykazywane zgodnie z MSSF 5 i są wykazywane na samym dole sekcji Kapitał własny w skonsolidowanym bilansie, a następnie w zestawieniu zmian w kapitale własnym. Zgodnie z US GAAP udziały mniejszościowe można zgłaszać w sekcji pasywów, sekcji kapitału własnego lub sekcji mezzanine bilansu. Sekcja Mezzanine znajduje się pomiędzy pasywami a kapitałem własnym. FASB FAS 160 i FAS 141r znacząco zmieniają sposób, w jaki spółka dominująca rozlicza udziały niekontrolujące (NCI) w jednostce zależnej. Niedopuszczalne jest już zgłaszanie udziałów mniejszościowych w sekcji mezzanine bilansu. |
doc6 | Chicago Fire (sezon 4) | Czwarty sezon Chicago Fire, amerykańskiego serialu dramatycznego z producentem wykonawczym Dickiem Wolfem i producentami Derekiem Haasem, Michaelem Brandtem i Mattem Olmsteadem, został zamówiony 5 lutego 2015 roku przez NBC [1] i miał premierę 13 października. 2015 i zawarta 17 maja 2016 r. [2] Sezon zawierał 23 odcinki.[3] |
doc7 | Chicago Fire (sezon 4) | Spektakl śledzi życie strażaków i sanitariuszy pracujących w Chicago Fire Department w remizie Engine 51, Truck 81, Squad 3, Ambulance 61 i Batalion 25. |
doc8 | Chicago Fire (sezon 4) | Napięcia między Pattersonem i Severide'em tylko się pogłębiają, gdy Severide dzwoni do pracy bez jego zgody, co powoduje, że Patterson kwestionuje fakt, że Severide ma 51 lat. Tymczasem Borelli i Chili przenoszą swój romans na wyższy poziom, Cruz otrzymuje wizytę jednego z jego brata Dawni członkowie gangu Leona. Ponadto Mouch otrzymuje bilety od jednego z członków zespołu rockowego Rush and Boden i jego żony Donny witają nowego sąsiada, który okazuje się zbyt przyjazny. |
doc9 | Chicago Fire (sezon 4) | Hermann zostaje przewieziony do Chicago Med po tym, jak został dźgnięty nożem u Molly. Po utracie dużej ilości krwi stwierdza się, że potrzebuje pilnej operacji. Czując się winny z powodu obecnego stanu Hermanna, Cruz szuka Freddy'ego, aby go wydał. Severide zostaje przywrócony na stanowisko porucznika, podczas gdy Borelli coraz bardziej niepokoi się nieobliczalnym zachowaniem Chili. Mouch rozważa w końcu zaproponowanie Plattowi. |
doc10 | Miłość utrzyma nas w życiu | „Love Will Keep Us Alive” to piosenka napisana przez Jima Capaldiego, Paula Carracka i Petera Vale'a, a wyprodukowana przez The Eagles, Elliota Scheinera i Roba Jacobsa. Został wykonany po raz pierwszy przez The Eagles w 1994 roku, podczas trasy koncertowej „Hell Freezes Over”, z głównym wokalem basisty Timothy'ego B. Schmita. |
doc11 | Miłość utrzyma nas w życiu | Chociaż piosenka nigdy nie została oficjalnie wydana jako singiel w USA, a zatem nie mogła pojawić się na US Billboard Hot 100 zgodnie z obowiązującymi wówczas zasadami, spędziła trzy tygodnie na pierwszym miejscu na liście Billboard dla dorosłych na początku 1995 roku [1] i osiągnął numer 22 na liście Billboard Hot 100 Airplay. W Wielkiej Brytanii „Love Will Keep Us Alive” został wydany jako singiel i osiągnął 52 miejsce na brytyjskiej liście singli [2]. |
doc12 | Miłość utrzyma nas w życiu | Oprócz tego, że znalazła się na albumie Hell Freezes Over, piosenka pojawia się w box set Eagles, Selected Works 1972-1999 oraz na kompilacyjnym albumie z 2003 roku, The Very Best Of. |
doc13 | Miłość utrzyma nas w życiu | Paul Carrack nagrał piosenkę na swój album z 1996 roku, Blue Views; znalazł się również na jego kompilacyjnym albumie z 2006 roku, Greatest Hits - The Story So Far. |
doc14 | Miłość utrzyma nas w życiu | W 2011 roku Paul Carrack i Timothy B. Schmit nagrali piosenkę w Londynie z Royal Philharmonic Orchestra i wydali ją w Wielkiej Brytanii pod szyldem Carrack. |
doc15 | Miłość utrzyma nas w życiu | Zgodnie z notatkami, które towarzyszyły ich płycie z największymi przebojami z 2003 roku, ta piosenka została napisana, gdy Carrack, Capaldi i Schmit planowali założyć zespół z Donem Felderem i Maxem Carlem pod koniec lat osiemdziesiątych lub na początku lat dziewięćdziesiątych. Zespół miał roboczą nazwę Malibu Men's Choir.[4] To nigdy się nie zmaterializowało, więc Schmit zaproponował piosenkę na album zjazdu Orłów. Według Feldera wysłali taśmy demo do menedżera Eagles, Irvinga Azoffa, który odrzucił je jako niewystarczająco dobre.[5] Felder pomyślał, że to ironia losu, że The Eagles nagrają później jedną z tych odrzuconych piosenek. |
doc16 | Miłość utrzyma nas w życiu | "Love Will Keep Us Alive" został również nagrany przez Capaldiego i Dave'a Masona podczas trasy koncertowej i albumu koncertowego 40,000 Headman, a także przez Carracka (duet z Lindsay Dracass) na jego albumie Old, New, Borrowed and Blue z 2007 roku. Został on również przerobiony przez kanadyjsko-australijską piosenkarkę Wendy Matthews w 1995 roku jako "Love Will Keep Me Alive" jako utwór z albumu The Witness Tree (1994). |
doc17 | Patrick Brown (polityka) | Patrick Walter Brown MPP (urodzony 26 maja 1978) to kanadyjski polityk, który jest liderem Postępowej Partii Konserwatywnej Ontario i Ontario Lider Oficjalnej Opozycji. Brown był federalnym konserwatywnym członkiem Izby Gmin Kanady w latach 2006-15 reprezentującym jazdę Barrie. |
doc18 | Patrick Brown (polityka) | W maju 2015 roku Brown został wybrany liderem Partii PC w Ontario i ustąpił ze stanowiska posła. Został wybrany na członka Parlamentu Prowincji (MPP) dla Simcoe North w prowincjonalnych wyborach uzupełniających 3 września 2015 r. Przed wyborem na urząd federalny Brown pracował jako prawnik w Barrie.[1] |
doc19 | Patrick Brown (polityka) | Brown urodził się w Toronto pochodzenia irlandzkiego i włoskiego, a wychował się w wierze rzymskokatolickiej. Jego ojciec, Edmond Brown, prawnik i były kandydat Nowej Partii Demokratycznej, przed przeprowadzką do Kanady wychował się w Anglii i Irlandii, a jego matka, Judy (z domu Tascona) Brown, ma częściowo włoskie pochodzenie.[2] |
doc20 | Patrick Brown (polityka) | Brown jest siostrzeńcem Joe Tascony, progresywnego konserwatywnego posła Barrie w rządzie Mike'a Harrisa.[3] Ukończył St. Michael's College School, prywatną szkołę katolicką w Toronto. [4] Studiował nauki polityczne na Uniwersytecie w Toronto i ukończył studia prawnicze na Uniwersytecie Windsor. Na drugim roku studiów prawniczych był jednym z 10 laureatów Nagrody Premiera. Pracował dla Magna International w ich dziale prawnym przez cztery lata. [potrzebne źródło] |
doc21 | Patrick Brown (polityka) | Brown służył przez dwie kadencje jako prezes Postępowej Konserwatywnej Federacji Młodzieży (PCYF), [5] stanowisko to piastował w latach 1998-2002. Pełnił również funkcję wiceprezesa Postępowej Partii Konserwatywnej w Ontario. Jako prezydent PCYF, Brown był jednym z pierwszych zwolenników zjednoczonej prawicy i został skrytykowany za swoją decyzję poparcia zjednoczonej prawicy przez lidera partii Joe Clarka i posła Scotta Brisona. Brown został później ponownie wybrany na prezydenta PCYF z 81 procentami głosów przeciwko Jonathanowi Frate'owi z Manitoby. |
doc22 | Patrick Brown (polityka) | Brown był zastępcą przewodniczącego Międzynarodowej Unii Młodych Demokratów (IYDU). [kiedy?] Reprezentował również Kanadę w wielu projektach pomocy międzynarodowej, których gospodarzem był IYDU. |
doc23 | Patrick Brown (polityka) | Brown określa się jako „pragmatyczny konserwatysta” [6] i odkąd został przywódcą, próbował skierować partię PC Ontario w kierunku społecznie liberalnym i fiskalnie konserwatywnym.[7] Na swojej pierwszej Konwencji PC w Ontario jako nowy lider Brown potwierdził swoją wiarę w zmiany klimatyczne spowodowane przez człowieka i ogłosił swoje poparcie dla neutralnej pod względem dochodów ceny emisji dwutlenku węgla.[8] Brown był także pierwszym przywódcą PC w Ontario, który wymaszerował na Toronto Pride Parade.[9] Wśród swoich politycznych mentorów Brown wymienia byłego premiera Ontario Billa Davisa i byłego premiera Kanady Briana Mulroneya.[10] |
doc24 | Patrick Brown (polityka) | Brown spędził większość czasu w Queen's Park na krytykowaniu i dyskutowaniu nad polityką energetyczną rządu. Obiecał zlikwidować ustawę o zielonej energii, ograniczyć pensje kadry kierowniczej w Hydro One i wprowadzić moratorium na podpisywanie nowych kontraktów energetycznych.[11][12][13] |
doc25 | Patrick Brown (polityka) | Pierwsza ustawa Patricka Browna dotycząca prywatnego członka w legislaturze Ontario, ustawa 151 Ustawa o zniesieniu podatku od nieruchomości, była próbą wyeliminowania administracji spadkowej w Ontario, czyli podatku spadkowego.[14] Jego projekt został przegłosowany w drugim czytaniu przez większość liberalnego rządu. |
doc26 | Patrick Brown (polityka) | Brown został znany ze swoich bliskich relacji z wieloma różnymi społecznościami etnicznymi Ontario.[15] Przemawiał w legislaturze na poparcie wniosku potępiającego islamofobię,[16][17] i był jednym z pierwszych kanadyjskich polityków, który odniósł się do ludobójstwa na Tamilach.[18] Brown ma osobiste relacje z premierem Indii Narendrą Modi, który nazywa go „Patrick Bhai”, co oznacza brata i nadał mu tytuł honorowego obywatela Gudżaratu.[19][20] |
doc27 | Patrick Brown (polityka) | Jego krytycy nazywali go „policy-lite”, ponieważ nie wygłaszał żadnych oświadczeń politycznych podczas kampanii przywództwa Postępowych Konserwatystów.[21] Od czasu wygrania wyścigu przywództwa skupił swój plan na czterech głównych kwestiach, które, jak sugeruje, doprowadzą do bardziej zamożnej prowincji: mniej biurokracji, ulepszone korytarze transportowe, przystępna cena energii i zajęcie się rosnącym brakiem umiejętności w Ontario.[22] |
doc28 | Patrick Brown (polityka) | Przesunięcie Browna w partii do centrum politycznego kontrastuje z jego czasem jako posła, gdzie Brown miał społecznie konserwatywny wynik głosowania.[23][24][25] Jako poseł Brown głosował za ponownym otwarciem debat na temat małżeństw osób tej samej płci i aborcji, a także głosował przeciwko legalizacji eutanazji i włączeniu ekspresji płci do ustawy o prawach człowieka. Powiedział, że te głosy mają reprezentować jego wyborców.[26][27] Brown powiedział, że nie zamierza powracać do żadnej z tych kwestii w legislaturze prowincji.[28][29] |
doc29 | Patrick Brown (polityka) | Brown został wybrany do Rady Miasta Barrie w 2000 roku w wieku 22 lat i został ponownie wybrany w 2003 roku. |
doc30 | Patrick Brown (polityka) | Brown zasiadał w różnych komisjach, w tym w Komisji Budżetowej. Głównym celem Browna w radzie była opieka zdrowotna, mimo że była to prowincjonalna odpowiedzialność. W odpowiedzi na brak lekarzy Brown założył Physician Recruitment Task Force z Royal Victoria Hospital, aby pomóc przyciągnąć więcej lekarzy do Barrie.[30] |
doc31 | Patrick Brown (polityka) | W wyborach federalnych w 2004 roku Brown startował jako kandydat Partii Konserwatywnej w jeździe Barrie. Przegrał z urzędującą Aileen Carroll o 1295 głosów.[31] Brown pobiegł ponownie w 2006 roku, tym razem pokonując Carrolla 1523 głosami.[32] Został ponownie wybrany w wyborach w 2008 roku 15 295 głosami nad kandydatem liberałów Rickiem Jonesem.[33] |
doc32 | Patrick Brown (polityka) | W listopadzie 2010 roku Kanadyjska Federacja Podatników wyraziła zaniepokojenie sposobem, w jaki Patrick Brown wykorzystał swoje konto w kanadyjskiej Izbie Gmin. Wysłał ulotki do swojej jazdy, które zawierały list poparcia i ulotkę od radnego miasta Barrie Michaela Prowse. Brown użył swojego konta Izby Gmin, aby zapłacić za wysyłkę, ponieważ Michael Prowse nie mógł sobie pozwolić na samodzielne wysłanie ulotki.[34] |
doc33 | Patrick Brown (polityka) | W wyborach w 2011 roku Brown został wybrany na swoją trzecią kadencję[35]. |
doc34 | Patrick Brown (polityka) | W dniu 28 września 2014 roku ogłosił zamiar startu w wyborach kierowniczych partii Ontario w 2015 roku. Zarejestrował się jako kandydat na przywódcę 20 listopada 2014 r. Powiedział, że w przeciwieństwie do innych kandydatów, nie był zaangażowany w cztery kolejne straty, które od 2003 r. uniemożliwiały komputerom z Ontario brak zasilania.[36] W czasie swojego skoku do polityki prowincji przewodniczył klubowi Konserwatywnej Partii Kanady w Greater Toronto Area i Kanadyjsko-Indii Parlamentarnemu Stowarzyszeniu. |
doc35 | Patrick Brown (polityka) | We wrześniu 2014 roku Brown ogłosił zamiar startu w konkursie na miejsce lidera PC Party, Tima Hudaka. Od początku swojej kampanii Brown pozycjonował się jako outsider, rzucając wyzwanie przywództwu Partii PC, która została pokonana w ostatnich czterech wyborach prowincjonalnych. W ostatniej kampanii wyborczej w 2014 r. platforma wyborcza partii zawierała zobowiązanie do zlikwidowania 100 000 miejsc pracy w służbach publicznych w ciągu 4 lat poprzez wyniszczenie[37]. Jako jedyny z pięciu pierwotnych kandydatów na przywództwo, który nie był członkiem legislatury Ontario, Brown nie był zaangażowany w obietnicę, którą uważał za nierozsądną [36][38][39] Rywale Browna próbowali wykorzystać tę obietnicę. ten sam brak wcześniejszego zaangażowania w politykę prowincji jako argument przeciwko jego ofercie przywódczej.[40][41] |
doc36 | Patrick Brown (polityka) | W marcu Brown został faworytem w wyborach kierowniczych, sprzedając ponad 40 000 z 70 000 członków partii.[42][43][44][45] Podczas kampanii Brownowi udało się sprowadzić do partii wielu nowych członków, z których wielu pochodziło ze społeczności etnicznych.[46] Ostatnie cztery konkursy przywódcze wygrali ci, którzy sprzedali najwięcej członkostwa.[47] |
doc37 | Patrick Brown (polityka) | Brown został zaaprobowany przez Campaign Life Coalition i Ontario Landowners Association.[48][49] Podczas przetargu na przywództwo Browna obie specjalne grupy interesu aktywnie wspierały go, sprzedając członkostwo Ontario PC Party wśród swoich członków.[50][51] |
doc38 | Patrick Brown (polityka) | Brown został skrytykowany przez swojego głównego rywala, Christine Elliott, za to, że nie zrezygnował z fotela federalnego podczas kampanii przywódczej.[52] Brown był nieobecny w Izbie Gmin z powodu niektórych głosów podczas kampanii przywódczej, biorąc udział w 56% głosów od września do grudnia 2014 r. Jednak jego ogólna frekwencja w głosowaniach w 2014 r. wyniosła 83%. [53] Rzecznik premiera Stephena Harpera potwierdził, że od członków nie oczekuje się ustąpienia, ale oczekuje się, że będą „nadal wypełniać swoje obowiązki parlamentarne, w tym członkostwo w komisjach i uczestnictwo w głosowaniach”.[54] |
doc39 | Patrick Brown (polityka) | Kampania rozpoczęła się od pięciu kandydatów, w tym Vic Fedeli, Lisa MacLeod i Monte McNaughton. Cała trójka wycofała się na początku 2015 r., powołując się na rekrutację członków lub powody finansowe. 9 maja 2015 r. Brown został wybrany liderem, pokonując swojego jedynego pozostałego przeciwnika, Christine Elliott, wygrywając z 61,8% głosów członków.[55][56] |
doc40 | Patrick Brown (polityka) | Brown, który zrezygnował z mandatu w Izbie Gmin 13 maja 2015 r., kilka dni po zdobyciu przywództwa w prowincji, przez większość lata przewodził Partii Postępowej Konserwatywnej spoza parlamentu.[57] 22 lipca 2015 r. Garfield Dunlop zgodził się ustąpić z funkcji MPP dla Simcoe North 1 sierpnia, aby otworzyć miejsce dla Browna. Prowincjonalne wybory uzupełniające, które odbyły się 3 września 2015 r., wygrał Brown.[58][59][60] |
doc41 | Patrick Brown (polityka) | Pod jego kierownictwem Ontario PC Party wygrała pięć wyborów uzupełniających, w tym dwa mandaty, które wcześniej należały do rządzących liberałów - Sault Ste. Marie i Scarborough-Rouge River.[61] |
doc42 | Łowienie w ciemności | „Fishin' in the Dark” to piosenka napisana przez Wendy Waldman i Jima Photoglo i nagrana przez amerykańską grupę muzyki country The Nitty Gritty Dirt Band. Został wydany w czerwcu 1987 roku jako drugi singiel z ich albumu Hold On. [1] Osiągnął pierwsze miejsce na listach przebojów w USA i Kanadzie. Był to trzeci singiel zespołu numer jeden na listach przebojów muzyki country w USA i drugi w Kanadzie. Po udostępnieniu do pobrania sprzedał ponad milion kopii cyfrowych do 2015 roku.[2] W dniu 12 września 2014 r. RIAA uzyskała status platyny.[3] |
doc43 | Łowienie w ciemności | Założeniem piosenki jest para rozważająca późną wyprawę wędkarską. W szczególności poszukiwacze przygód planują udać się do nieujawnionej rzeki i narysować konstelacje podczas wieczoru, w którym występuje pełnia księżyca. Co więcej, wstępna data tej wycieczki to późna wiosna do wczesnego lata. |
doc44 | Łowienie w ciemności | Teledysk został wyreżyserowany przez Billa Younga i przedstawia zespół grający przed publicznością na żywo. |
doc45 | Łowienie w ciemności | *dane dotyczące sprzedaży oparte na samej certyfikacji
^wysyłki na podstawie samej certyfikacji |
doc46 | Trzy pierścienie | W mitologii Tolkiena Trzy Pierścienie to magiczne artefakty wykute przez elfy z Eregionu. Po Jedynym Pierścieniu są najpotężniejszymi z dwudziestu Pierścieni Władzy.[1] |
doc47 | Trzy pierścienie | Trzy Pierścienie zostały wykonane przez Celebrimbora po tym, jak Sauron pod postacią Annatara opuścił Eregion. Były one wolne od wpływu Saurona, ponieważ nie brał on udziału w ich tworzeniu. Jednak wciąż byli wykuwani przez Celebrimbora za pomocą sztuk, których nauczył go Sauron, a zatem nadal byli związani z Jedynym Pierścieniem. Po dostrzeżeniu intencji Saurona, elfy ukryły przed nim trójkę. Wywieziono je ze Śródziemia pod koniec Trzeciej Ery, po zniszczeniu Jedynego Pierścienia. |
doc48 | Trzy pierścienie | Pierwszy pierścień, Narya, był ozdobiony czerwonym kamieniem szlachetnym, być może rubinem. Widać to w ostatnim rozdziale Władcy Pierścieni, wraz z pozostałymi dwoma pierścieniami elfów. Ale w przeciwieństwie do nich nie jest powiedziane, z jakiego metalu została wykonana Narya. |
doc49 | Trzy pierścienie | Nazwa pochodzi od quenejskiego nar oznaczającego ogień. Nazywano go również Naryą Wielką, Pierścieniem Ognia, Czerwonym Pierścieniem i Rozpalaczem. |
doc50 | Trzy pierścienie | Według Niedokończonych Opowieści, na początku Wojny Elfów i Saurona, Celebrimbor dał Naryę wraz z Pierścieniem Vilyą Gil-galadowi, Najwyższemu Królowi Noldorów. Gil-galad powierzył Naryę swojemu porucznikowi Círdanowi, Panu Przystani Mithlondu, który zachował ją po śmierci Gil-galada. Według Władcy Pierścieni Gil-galad otrzymał tylko Vilyę, podczas gdy Círdan otrzymał Naryę od samego początku, a Galadriel od początku otrzymała Nenyę. |
doc51 | Trzy pierścienie | W Trzeciej Erze, Círdan, rozpoznając prawdziwą naturę Gandalfa jako jednego z Maiarów z Valinoru, dał mu pierścień, aby pomóc mu w pracy. Jest opisywany jako mający moc inspirowania innych do przeciwstawiania się tyranii, dominacji i rozpaczy (innymi słowy, budzący nadzieję w innych wokół posiadacza), a także stawiający opór zmęczeniu czasu. |
doc52 | Trzy pierścienie | Drugi pierścionek, Nenya, został wykonany z mithrilu i ozdobiony „białym kamieniem”, prawdopodobnie diamentem.[2] Nazwa pochodzi od quenejskiego nén oznaczającego wodę. Nazywany jest również Pierścieniem Adamantu, Pierścieniem Wody i Białym Pierścieniem. |
doc53 | Trzy pierścienie | Pierścień był dzierżony przez Galadrielę z Lothlórien i posiadał blask dorównujący gwiazdom; podczas gdy Frodo Baggins mógł to zobaczyć dzięki byciu Powiernikiem Pierścienia, Samwise Gamgee mówi Galadrieli, że tylko „widział gwiazdę przez twoje palce”. (W wielu wydaniach pojawia się to jako „palec” – co brzmi bardziej magicznie, ponieważ sugeruje, że jej palec stał się w jakiś sposób przezroczysty – ale The Treason of Isengard, rozdz. 13, przypis 34, wspomina o tym jako o błędzie). |
doc54 | Trzy pierścienie | Moc Nenyi zapewniała zachowanie, ochronę i prawdopodobnie ukrycie przed złem, ponieważ „jest tu tajemna moc, która powstrzymuje zło od ziemi”. Jednak fakt, że Orkowie z Morii weszli do L贸rien po tym, jak Drużyna Pierścienia i sam L贸rien doświadczyli wcześniejszych ataków ze strony Orków Saurona wysłanych z Dol Guldur sugeruje, że siła pierścienia nie stanowiła waleczności wojskowej. Mówiono, że Lothl贸rien, chroniony przez Nenyę, nie upadłby, gdyby Sauron osobiście go zaatakował. Galadriela użyła tych mocy, by stworzyć i podtrzymać Lothl贸rien, ale zwiększyło to również w niej tęsknotę za Morzem i pragnienie powrotu do Nieśmiertelnych Ziem. |
doc55 | Trzy pierścienie | Gdy pierścień zniknął, magia i piękno Lorien również zblakły wraz z niezwykłymi drzewami mallorn (z wyjątkiem tego, którego Samwise Gamgee rósł w Hobbiton) i stopniowo wyludniał się, aż do czasu, gdy Arwen przybyła tam, by umrzeć w FA 121, była opuszczony i zrujnowany. |
doc56 | Trzy pierścienie | Trzeci pierścionek, Vilya, był wykonany ze złota i ozdobiony „wielkim niebieskim kamieniem”, prawdopodobnie szafirem. Nazwa pochodzi od quenya vilya oznaczającego powietrze. Jest również nazywany Ring of Air, Ring of Firmament lub Blue Ring. |
doc57 | Trzy pierścienie | Powszechnie uważa się, że Vilya był najpotężniejszym z tych trzech zespołów (jak wspomniano w końcowym rozdziale The Return of the King). Dokładna moc Vilya nie jest wspomniana. Rozsądne jest jednak spekulowanie, że posiada on również moc uzdrawiania i zachowania (w Silmarillionie wspomniano, że Celebrimbor wykuł Trzech, aby leczyć i chronić, zamiast wzmacniać mocne strony każdego indywidualnego nosiciela, zrobiło to siedem, dziewięć i mniejsze pierścienie). Jego moc uzdrawiania może być szczególnie silna, ponieważ Elrond wydaje się być największym uzdrowicielem w Śródziemiu w czasie Wyprawy. Istnieją spekulacje, że pierścień kontrolował pomniejsze elementy, biorąc pod uwagę wydarzenie, w którym Elrond wezwał potok wody, gdy Nazgûl próbował schwytać Froda i Jedyny Pierścień. |
doc58 | Trzy pierścienie | Kiedy Sauron spustoszył Eregion, Vilya została wysłana do króla Elfów Gil-galada daleko w Lindonie, gdzie później została przekazana Elrondowi, który zniósł ją przez późniejsze lata Drugiej Ery i całą Trzecią. Ponieważ Gil-galad był Najwyższym Królem elfów Noldorów w czasie dystrybucji pierścieni, uważano, że najlepiej nadaje się do opieki nad najpotężniejszym z trzech pierścieni elfów. |
doc59 | Panorama (dźwięk) | Panoramowanie to dystrybucja sygnału dźwiękowego (par monofonicznego lub stereofonicznego) do nowego stereofonicznego lub wielokanałowego pola dźwiękowego określonego przez ustawienie kontroli panoramy. Typowa fizyczna konsoleta do nagrywania ma kontrolę panoramowania dla każdego przychodzącego kanału źródłowego. Pan control lub pan pot (skrót od „panoramic potentiometer”) to analogowe pokrętło lub suwak ze wskaźnikiem pozycji, który może zmieniać się w sposób ciągły od godziny 8, gdy jest całkowicie w lewo, do pozycji godziny 4 całkowicie w prawo. Oprogramowanie do miksowania dźwięku zastępuje potencjometry panoramy wirtualnymi pokrętłami lub suwakami na ekranie, które działają identycznie jak fizyczne odpowiedniki. |
doc60 | Panorama (dźwięk) | Potencjometr pan ma wewnętrzną architekturę, która określa, ile sygnału źródłowego jest przesyłane do lewej i prawej szyny. „Potencjometry panoramy dzielą sygnały audio na lewy i prawy kanał, z których każdy wyposażony jest we własną dyskretną regulację wzmocnienia (głośności)”. [1] Ten rozkład sygnału jest często nazywany stożkiem lub prawem. |
doc61 | Panorama (dźwięk) | Po wyśrodkowaniu (na godzinie 12) prawo może być tak zaprojektowane, aby wysyłało -3, -4,5 lub -6 decybeli (dB) równo do każdej szyny. „Sygnał przechodzi przez oba kanały z równą głośnością, podczas gdy potencjometr panoramy wskazuje bezpośrednio na północ”. [1] Jeśli dwie szyny wyjściowe zostaną później zrekombinowane w sygnał monofoniczny, pożądane jest prawo panoramy -6 dB. Jeśli dwie szyny wyjściowe mają pozostać stereofoniczne, pożądana jest zasada -3 dB. Prawo o wartości -4,5 dB w centrum jest kompromisem między nimi. Sterowanie panoramą całkowicie obrócone w jedną stronę powoduje, że źródło jest wysyłane z pełną siłą (0 dB) do jednej szyny (albo lewego lub prawego kanału) i zerową siłą (-∞ dB) do drugiej. Niezależnie od ustawienia pan, ogólny poziom mocy akustycznej pozostaje (lub wydaje się być) stały.[2] Ze względu na zjawisko fantomowego centrum, dźwięk panoramowany do pozycji środkowej jest odbierany jako dochodzący z głośnika lewego i prawego, ale nie ze środka, chyba że jest słuchany przez słuchawki, ze względu na funkcję przenoszenia HRTF związaną z głową. [potrzebne źródło] |
doc62 | Panorama (dźwięk) | Panoramowanie w dźwięku zapożycza swoją nazwę od panoramowania w technologii ruchomego obrazu. Potencjometr panoramy audio może być użyty w miksie, aby stworzyć wrażenie, że źródło przesuwa się z jednej strony sceny dźwiękowej na drugą, chociaż najlepiej byłoby, gdyby istniały różnice w taktowaniu (w tym w fazie i efektach Dopplera), filtrowaniu i pogłosie. pełniejszy obraz pozornego ruchu w określonej przestrzeni. Proste analogowe regulatory panoramy zmieniają tylko względny poziom; nie dodają pogłosu w celu zastąpienia sygnału bezpośredniego, zmian fazy, modyfikacji widma lub zmiany czasu opóźnienia. „Ścieżki wydają się zatem poruszać w kierunku, w którym [jeden] wskazuje [s] garnki na mikserze, mimo że [jeden] faktycznie tłumi te ścieżki po przeciwnej stronie płaszczyzny poziomej.”[3] |
doc63 | Panorama (dźwięk) | Panoramowanie może być również używane w mikserze audio w celu zmniejszenia lub odwrócenia szerokości stereo sygnału stereo. Na przykład lewy i prawy kanał źródła stereo można przesuwać prosto w górę, co jest wysyłane równo do lewego i prawego wyjścia miksera, tworząc sygnał dual mono. |
doc64 | Panorama (dźwięk) | Wczesny proces panoramowania został wykorzystany przy tworzeniu Fantasound, wczesnego pionierskiego systemu reprodukcji dźwięku stereofonicznego dla Fantasia (1940). |
doc65 | Panorama (dźwięk) | Zanim garnki pan były dostępne, „trójdrożny przełącznik był używany do przypisania ścieżki do lewego wyjścia, prawego wyjścia lub obu (środek)”. [4] Wszędobylskie na listach Billboard w połowie i pod koniec lat 60. jasne przykłady to „Strawberry Fields Forever” Beatlesów i „Purple Haze” Jimiego Hendrixa.[5] W „A Day In The Life” Beatlesów wokal Lennona jest przesunięty na skrajną prawą stronę na pierwszych dwóch zwojach, na trzeciej zrzucie jest przełączony na środek, potem na skrajnie lewy, a na ostatniej zrzucie w lewo, podczas gdy podczas przejścia wokal McCartneya jest przełączył się na skrajną prawą stronę.[6][7] |
doc66 | Odmienny wpływ | Odmienny wpływ w prawie pracy Stanów Zjednoczonych odnosi się do praktyk w zakresie zatrudnienia, mieszkalnictwa i innych obszarów, które mają negatywny wpływ na jedną grupę osób o cechach chronionych bardziej niż na inną, nawet jeśli zasady stosowane przez pracodawców lub właścicieli są formalnie neutralne. Chociaż klasy chronione różnią się w zależności od statutu, większość federalnych praw obywatelskich chroni ze względu na rasę, kolor skóry, religię, pochodzenie narodowe i płeć jako cechy chronione, a niektóre przepisy obejmują również status niepełnosprawności i inne cechy. |
doc67 | Odmienny wpływ | Naruszenie Tytułu VII Ustawy o Prawach Obywatelskich z 1964 r. można udowodnić poprzez wykazanie, że praktyka lub polityka zatrudnienia ma nieproporcjonalnie niekorzystny wpływ na członków klasy chronionej w porównaniu z osobami niebędącymi członkami klasy chronionej.[1] Dlatego teoria odmiennego wpływu zawarta w Tytule VII zabrania pracodawcom „stosowania praktyki zatrudnienia neutralnej pod względem twarzy, która ma nieuzasadniony negatywny wpływ na członków klasy chronionej. Praktyka zatrudnienia neutralna pod względem twarzy to taka, która na pierwszy rzut oka nie wydaje się dyskryminująca; jest to raczej taki, który jest dyskryminujący w swoim zastosowaniu lub skutku.” [2] W przypadku wykazania odmiennego wpływu powód może zwyciężyć bez konieczności wykazywania umyślnej dyskryminacji, chyba że pozwany pracodawca wykaże, że dana praktyka lub polityka ma możliwe do wykazania związek z wymaganiami danej pracy.[3] Jest to obrona „konieczności biznesowej”[1]. |
doc68 | Odmienny wpływ | Oprócz tytułu VII, inne ustawy federalne mają również odmienne przepisy dotyczące wpływu, w tym ustawę o dyskryminacji ze względu na wiek w zatrudnieniu z 1967 r.[4] Niektóre przepisy dotyczące praw obywatelskich, takie jak tytuł VI ustawy o prawach obywatelskich z 1964 r., nie zawierają odmiennych przepisów dotyczących wpływu, tworzących prywatne prawo do działania,[5], chociaż rząd federalny może nadal dochodzić roszczeń o odmienny wpływ na podstawie tych przepisów[6]. Sąd Najwyższy Stanów Zjednoczonych orzekł, że ustawa o sprawiedliwym mieszkalnictwie z 1968 r. stwarza podstawę do powództwa o odmienny wpływ.[7] Odmienne oddziaływanie kontrastuje z odmiennym traktowaniem. Odmienny wpływ jest niezamierzony, podczas gdy odmienne traktowanie jest celową decyzją o odmiennym traktowaniu ludzi ze względu na ich rasę lub inne chronione cechy. |
doc69 | Odmienny wpływ | Podczas gdy odmienny wpływ stanowi prawną teorię odpowiedzialności na mocy tytułu VII, negatywny wpływ jest jednym z elementów tej doktryny, która mierzy wpływ praktyki zatrudnienia na grupę chronioną na mocy tytułu VII. W Uniform Guidelines on Employee Selection Procedures, niekorzystny wpływ definiuje się jako „znacząco różny wskaźnik selekcji przy zatrudnianiu, awansowaniu lub innych decyzjach dotyczących zatrudnienia, który działa na niekorzyść przedstawicieli rasy, płci lub grupy etnicznej”.[ 8] „Zdecydowanie różny” wskaźnik jest zwykle definiowany w egzekwowaniu prawa lub w sporach sądowych z tytułu VII przy użyciu reguły 80%, testów istotności statystycznej i/lub testów istotności praktycznej. Niekorzystny wpływ jest często używany zamiennie z „odmiennym wpływem”, który był terminem prawnym ukutym w jednym z najważniejszych orzeczeń Sądu Najwyższego Stanów Zjednoczonych w sprawie odmiennego lub niekorzystnego wpływu: Griggs przeciwko Duke Power Co., 1971. Niekorzystny wpływ nie oznacza, że jednostka w grupie większościowej ma pierwszeństwo przed grupą mniejszościową. Jednak negatywny wpływ oznacza, że istnieje „potencjalna” dyskryminacja w procesie zatrudniania i może to uzasadniać przeprowadzenie dochodzenia[9]. |
doc70 | Odmienny wpływ | Test 80% został pierwotnie opracowany przez panel 32 profesjonalistów (zwany Technicznym Komitetem Doradczym ds. Testowania lub TACT) zebranym przez Stanową Komisję ds. Praktyki Uczciwego Zatrudnienia (FEPC) w 1971 roku, która opublikowała Wytyczne stanu Kalifornia dotyczące pracowników Procedury selekcji w październiku 1972 r. Był to pierwszy oficjalny dokument rządowy, który wymieniał 80% test w kontekście negatywnego wpływu, a następnie został skodyfikowany w jednolitych wytycznych dotyczących procedur selekcji pracowników z 1978 r., dokumencie używanym przez U.S. Equal Employment Opportunity Komisji (EEOC), Departamentu Pracy i Departamentu Sprawiedliwości w egzekwowaniu tytułu VII.[10] |
doc71 | Odmienny wpływ | Pierwotnie Jednolite Wytyczne w sprawie Procedur Doboru Pracowników zawierały prostą regułę „80 procent” określającą, czy system selekcji firmy miał „niekorzystny wpływ” na grupę mniejszościową. Zasada opierała się na stawkach, po jakich zatrudniano kandydatów do pracy. Na przykład, jeśli firma XYZ zatrudniała 50 procent mężczyzn ubiegających się o pracę w zawodzie głównie męskim, a zatrudniając tylko 20 procent kandydatek, można by spojrzeć na stosunek tych dwóch wskaźników zatrudnienia, aby ocenić, czy może istnieć problem dyskryminacji . Stosunek 20:50 oznacza, że wskaźnik zatrudnienia kandydatów płci żeńskiej wynosi tylko 40 procent wskaźnika zatrudnienia kandydatów płci męskiej. Oznacza to, że 20 podzielone przez 50 równa się 0,40, co odpowiada 40 procentom. Najwyraźniej 40 procent to znacznie poniżej 80 procent, które zostały arbitralnie ustalone jako akceptowalna różnica w stopach zatrudnienia. Dlatego w tym przykładzie firma XYZ mogła zostać poproszona o udowodnienie, że istniał uzasadniony powód zatrudniania mężczyzn w tempie o wiele wyższym niż wskaźnik zatrudniania kobiet. Od lat 80. sądy w USA kwestionowały arbitralność zasady 80 procent, czyniąc ją mniej istotną niż wtedy, gdy po raz pierwszy opublikowano Jednolite Wytyczne. Niedawne memorandum amerykańskiej Komisji ds. Równych Szans Zatrudnienia sugeruje, że bardziej prawdopodobny standard byłby oparty na porównaniu wskaźnika zatrudnienia firmy w określonej grupie ze wskaźnikiem, który miałby miejsce, gdyby firma po prostu wybrała osoby losowo.[11] Innymi słowy, jeśli system selekcji firmy sprawiał statystycznie, że członkowi określonej grupy, takiej jak kobiety lub Afroamerykanie, uzyskanie pracy statystycznie trudniejsze niż czysta szansa, można to racjonalnie uznać za dowód na to, że system selekcji systematycznie sprawdzała członków tej grupy społecznej. |
doc72 | Odmienny wpływ | Pojęcie praktycznego znaczenia negatywnego wpływu zostało po raz pierwszy wprowadzone w sekcji 4D Jednolitych wytycznych[12], w którym stwierdza się, że „Mniejsze różnice we wskaźniku selekcji mogą jednak stanowić niekorzystny wpływ, gdy są one istotne zarówno pod względem statystycznym, jak i praktycznym…” W kilku sprawach przed sądami federalnymi zastosowano praktyczne testy istotności do analiz negatywnego wpływu, aby ocenić „praktyczność” lub „stabilność” wyników. Zwykle dokonuje się tego poprzez ocenę zmiany w testach istotności statystycznej po hipotetycznej zmianie statusu selekcji członków grupy ogniskowej z „nieudany” na „zaliczony” (zob. na przykład Contreras przeciwko City of Los Angeles (656 F.2d 1267, 9th Cir. 1981), USA przeciwko Commonwealth of Virginia (569 F.2d 1300, 4th Ok. 1978) i Waisome przeciwko Port Authority (948 F.2d 1370, 1376, 2d ok. 1991)). |
doc73 | Odmienny wpływ | Ta forma dyskryminacji ma miejsce, gdy pracodawca nie zamierza dyskryminować; przeciwnie, ma miejsce, gdy wobec wszystkich stosowane są identyczne standardy lub procedury, mimo że prowadzą one do znacznej różnicy w wynikach zatrudnienia członków danej grupy i nie są związane z pomyślnym wykonywaniem pracy. Ważną rzeczą, na którą należy zwrócić uwagę, jest to, że odmienny wpływ sam w sobie nie jest nielegalny.[13] Dzieje się tak, ponieważ rozbieżny wpływ staje się nielegalny tylko wtedy, gdy pracodawca nie może uzasadnić praktyki zatrudnienia powodującej niekorzystne skutki jako „praca związana z danym stanowiskiem i zgodna z koniecznością biznesową” (tzw. „obrona konieczności biznesowej”).[14] |
doc74 | Odmienny wpływ | Na przykład straż pożarna wymaga od wnioskodawców wniesienia 100 funtów (50 kg) opakowania trzech kondygnacji schodów. Wymagana siła górnej części ciała ma zazwyczaj niekorzystny wpływ na kobiety. Straż pożarna musiałaby wykazać, że ten wymóg jest konieczny i związany z pracą. Zwykle wymaga to od pracodawców przeprowadzenia badań walidacyjnych, które dotyczą zarówno jednolitych wytycznych, jak i standardów zawodowych. W związku z tym straż pożarna może być odpowiedzialna za „dyskryminację” kobiet ubiegających się o pracę wyłącznie dlatego, że nie udowodniła w sposób zadowalający sądu, że wymóg 100 funtów jest „konieczny”, mimo że straż pożarna nigdy nie miała na celu utrudniania kobietom stania się strażakami . |
doc75 | Odmienny wpływ | Odmienny wpływ nie jest tym samym, co odmienne leczenie.Różne leczenie odnosi się do „celowej” dyskryminacji niektórych grup ludzi podczas procesu zatrudniania, promowania lub umieszczania. |
doc76 | Odmienny wpływ | Teoria odmiennego wpływu ma zastosowanie również w kontekście mieszkalnictwa zgodnie z tytułem VIII ustawy o prawach obywatelskich z 1968 r., znanej również jako ustawa o uczciwych warunkach mieszkaniowych. Dziesięć federalnych sądów apelacyjnych, które zajęły się tą kwestią, ustaliło, że można ustalić naruszenie ustawy o sprawiedliwym mieszkalnictwie poprzez odmienną teorię wpływu odpowiedzialności. Biuro Sprawiedliwego Mieszkalnictwa i Rozwoju Miast Departamentu Mieszkalnictwa Stanów Zjednoczonych i Równych Szans, rząd federalny, który administruje Ustawą o Sprawiedliwym Mieszkalnictwie, wydał 16 listopada 2011 r. proponowane rozporządzenie określające, w jaki sposób HUD stosuje odmienny wpływ w sprawach dotyczących Ustawy o Sprawiedliwym Mieszkalnictwie. 8 lutego 2013 r. HUD wydał swoją ostateczną zasadę.[15] |
doc77 | Odmienny wpływ | Do 2015 roku Sąd Najwyższy Stanów Zjednoczonych nie ustalił jeszcze, czy ustawa o godziwych warunkach mieszkaniowych dopuszcza roszczenia o odmiennym wpływie. To pytanie dotarło do Sądu Najwyższego dwukrotnie od 2012 r., najpierw w sprawie Magner przeciwko Gallagher, a następnie w sprawie Township of Mount Holly przeciwko obywatelom Mount Holly Gardens. Sąd Najwyższy wydawał się prawdopodobnie orzec, że ustawa nie zawiera przepisu o odmiennym wpływie, ale w obu przypadkach rozstrzygnięto zanim Sąd mógł wydać orzeczenie. Wydaje się, że rząd federalny naciskał na ugodę w jednym lub obu przypadkach, starając się zachować odmienną teorię wpływu.[16][17][18] |
doc78 | Odmienny wpływ | W dniu 25 czerwca 2015 r., decyzją 5-4 w Texas Department of Housing and Community Affairs v. Inclusive Communities Project, Sąd Najwyższy orzekł[7], że roszczenia o odmiennym wpływie są rozpoznawalne na podstawie Fair Housing Act. W opinii sędziego Kennedy'ego „Uznanie roszczeń o odmiennym wpływie jest również zgodne z głównym celem FHA, który, podobnie jak Tytuł VII i ADEA, został uchwalony w celu wyeliminowania praktyk dyskryminacyjnych w sektorze gospodarki narodowej. bezprawne przepisy dotyczące zagospodarowania przestrzennego i inne ograniczenia mieszkaniowe, które niesprawiedliwie wykluczają mniejszości z niektórych dzielnic bez wystarczającego uzasadnienia, są w sercu odpowiedzialności za odmienne skutki… Uznanie odpowiedzialności za odmienne skutki na mocy ustawy FHA odgrywa ważną rolę w ujawnianiu dyskryminacyjnych zamiarów: pozwala powodom na przeciwdziałać nieświadomym uprzedzeniom i zamaskowanym animusom, które wymykają się łatwej klasyfikacji jako odmienne traktowanie”. Zgodnie z orzeczeniem Trybunału w Inclusive Communities, aby udowodnić przypadek o odmiennym wpływie na dyskryminację mieszkaniową, muszą mieć miejsce następujące zdarzenia: |
doc79 | Odmienny wpływ | Teoria odmiennego wpływu odpowiedzialności jest kontrowersyjna z kilku powodów. Po pierwsze, określa pewne niezamierzone skutki jako „dyskryminujące”, chociaż dyskryminacja nie jest działaniem zamierzonym. Po drugie, teoria ta jest sprzeczna z odmiennymi przepisami dotyczącymi traktowania w ramach praw obywatelskich, a także z gwarancją równej ochrony konstytucji USA. Na przykład, jeśli hipotetyczna straż pożarna omówiona powyżej zastosowała wymóg 100 funtów, polityka ta może nieproporcjonalnie wykluczyć kobiety ubiegające się o pracę z zatrudnienia. Zgodnie z wspomnianą powyżej zasadą 80%, kobiety, które nie zdały egzaminu, miałyby prima facie przypadek „dyskryminacji” o odmiennym wpływie na departament, gdyby zdały test 100 funtów w tempie mniejszym niż 80% wskaźnika, w jakim mężczyźni zdali test. test. Aby uniknąć procesu sądowego ze strony kobiet ubiegających się o pracę, departament może odmówić zatrudnienia kogokolwiek ze swojej puli kandydatów – innymi słowy, departament może odmówić zatrudnienia kogokolwiek, ponieważ zbyt wielu kandydatów, którzy pomyślnie przeszli do pracy, było mężczyznami. W ten sposób pracodawca celowo dyskryminowałby zwycięskich mężczyzn ubiegających się o pracę ze względu na ich płeć, co prawdopodobnie oznaczałoby niezgodne z prawem odmienne traktowanie i naruszenie konstytucyjnego prawa do równej ochrony. W sprawie z 2009 r. Ricci przeciwko DeStefano, Sąd Najwyższy Stanów Zjednoczonych orzekł, że straż pożarna dopuściła się niezgodnego z prawem, odmiennego traktowania, odmawiając promowania białych strażaków, w celu uniknięcia odmiennej odpowiedzialności za wpływ w potencjalnym procesie sądowym przez czarnych i latynoskich strażaków, którzy nieproporcjonalnie zawiedli wymagane testy do promocji. Chociaż Sąd w tej sprawie nie doszedł do kwestii konstytucyjnej, zgodnie zbieżnym zdaniem sędzi Scalia sugerowano, że straż pożarna naruszyła także konstytucyjne prawo do równej ochrony. Jeszcze przed Ricci sądy federalne niższej instancji orzekły, że działania podjęte w celu uniknięcia potencjalnej odpowiedzialności za odmienne skutki naruszają konstytucyjne prawo do równej ochrony. Jedną z takich spraw jest Biondo przeciwko City of Chicago, Illinois, z Siódmego Okręgu. |
doc80 | Odmienny wpływ | W 2013 r. Komisja ds. Równych Szans Zatrudnienia (EEOC) złożyła pozew, EEOC przeciwko FREEMANowi,[19] przeciwko stosowaniu typowych kontroli przeszłości kryminalnej i zdolności kredytowej podczas procesu zatrudniania. Przyznając, że istnieje wiele uzasadnionych i neutralnych rasowo powodów, dla których pracodawcy eliminują skazanych przestępców i dłużników, EEOC przedstawił teorię, że ta praktyka jest dyskryminująca, ponieważ mniejszości w USA są bardziej prawdopodobne, że są skazanymi przestępcami ze złą historią kredytową niż białymi Amerykanie. Ergo, pracodawcy powinni być zmuszeni do zatrudniania przestępców i dłużników. W tym przypadku sędzia okręgowy USA Roger Titus orzekł stanowczo przeciwko teorii rozbieżnego wpływu, stwierdzając, że działanie EEOC było „teorią poszukującą faktów, które ją wspierały”. „Wszczynając powództwa tego rodzaju, EEOC postawiła wielu pracodawców przed „wyborem Hobsona” polegającym na ignorowaniu historii kryminalnej i historii kredytowej, narażając się w ten sposób na potencjalną odpowiedzialność za przestępstwa i oszukańcze czyny popełnione przez pracowników z jednej strony lub gniew EEOC za wykorzystanie informacji uważanych za podstawowe przez większość pracodawców. Coś więcej... należy wykorzystać, aby uzasadnić roszczenie o odmienny wpływ na podstawie historii kryminalnej i kontroli kredytowej. Wymaganie mniej oznaczałoby potępienie stosowania zdrowego rozsądku , a tego po prostu nie wymaga prawo tego kraju”. |
doc81 | Odmienny wpływ | Teoria odmiennego wpływu jest szczególnie kontrowersyjna w świetle Ustawy o godziwych mieszkaniach, ponieważ Ustawa reguluje wiele działań związanych z mieszkalnictwem, ubezpieczeniami i kredytami hipotecznymi – a niektórzy badacze twierdzili, że zastosowanie tej teorii w ramach Ustawy o godziwych warunkach mieszkaniowych w połączeniu z rozszerzeniem Wspólnoty Reinvestment Act, przyczynił się do wzrostu kredytów subprime i krachu na amerykańskim rynku mieszkaniowym i następującej po nim światowej recesji gospodarczej[20]. |
doc82 | Do mojego (serial telewizyjny) | This Is Us to amerykański serial familijny stworzony przez Dana Fogelmana, którego premiera odbyła się w NBC 20 września 2016 r. [1] W serialu występuje obsada, w której występują Milo Ventimiglia, Mandy Moore, Sterling K. Brown, Chrissy Metz, Justin Hartley, Susan Kelechi Watson, Chris Sullivan, Ron Cephas Jones, Jon Huertas, Alexandra Breckenridge, Niles Fitch, Logan Shroyer, Hannah Zeile, Mackenzie Hancsicsak, Parker Bates, Lonnie Chavis, Eris Baker i Faithe Herman. Program szczegółowo opisuje życie i rodziny dwojga rodziców oraz ich troje dzieci urodzonych w tym samym dniu co urodziny ich ojca[1]. This Is Us jest kręcony w Los Angeles. [2] |
doc83 | Do mojego (serial telewizyjny) | Serial otrzymał pozytywne recenzje i został nominowany do nagrody dla najlepszego serialu telewizyjnego – dramatu na 74. Złotych Globach i najlepszego serialu dramatycznego na 7. edycji Critics' Choice Awards, a także został wybrany przez Amerykański Instytut Filmowy jako najlepszy program telewizyjny. Sterling K. Brown otrzymał nagrodę Emmy, Złoty Glob, nagrodę Critics' Choice Award oraz nagrodę NAACP Image Award za swoją rolę w serialu. Mandy Moore i Chrissy Metz otrzymały nominacje do Złotego Globu dla najlepszej aktorki drugoplanowej. W 2017 roku serial otrzymał dziesięć nominacji do nagrody Emmy, w tym za wybitny serial dramatyczny, w którym Brown wygrał nagrodę dla najlepszego aktora głównego w serialu dramatycznym. |
doc84 | Do mojego (serial telewizyjny) | 27 września 2016 r. NBC wybrało serial na cały sezon składający się z 18 odcinków.[3] W styczniu 2017 r. NBC odnowiło serię na dwa dodatkowe sezony po 18 odcinków każdy.[4] Drugi sezon miał premierę 26 września 2017 roku. |
doc85 | Do mojego (serial telewizyjny) | Serial opowiada o życiu rodzeństwa Kevina, Kate i Randalla (znanych jako „Wielka Trójka”) oraz ich rodziców Jacka i Rebeki Pearsonów. Odbywa się w teraźniejszości i przy użyciu retrospekcji, w różnych momentach w przeszłości. Kevin i Kate to dwie ocalałe członkinie ciąży trojaczkowej, urodzone sześć tygodni przed terminem na 36. urodziny Jacka w 1980 roku; ich brat rodzi się martwy. Wierząc, że mają mieć troje dzieci, Jack i Rebecca, którzy są biali, decydują się na adopcję Randalla, czarnego dziecka urodzonego tego samego dnia i przywiezionego do tego samego szpitala po tym, jak jego biologiczny ojciec porzucił go w remizie strażackiej. Jack umiera, gdy jego dzieci mają 17 lat. |
doc86 | Do mojego (serial telewizyjny) | Większość odcinków zawiera fabułę rozgrywającą się w teraźniejszości (2016–2018, równolegle z emisją) oraz fabułę rozgrywającą się w określonym czasie w przeszłości; ale niektóre odcinki są ustawione w jednym okresie lub używają wielu okresów retrospekcji. Retrospekcje często skupiają się na Jacku i Rebecce około 1980 roku, zarówno przed, jak i po urodzeniu ich dzieci, lub na rodzinie, gdy Wielka Trójka to dzieci (w wieku co najmniej 8–10 lat) lub młodzież; te sceny mają zwykle miejsce w Pittsburghu, gdzie rodzi się i wychowuje Wielka Trójka. Różne inne okresy i lokalizacje również służyły ustawieniom. Jako dorosła Kate mieszka w Los Angeles, Randall i jego rodzina są w New Jersey, a Kevin przenosi się z Los Angeles do Nowego Jorku. |
doc87 | Do mojego (serial telewizyjny) | Fogelman celowo zwerbował zakulisowe talenty, które odzwierciedlałyby różnorodność jego obsady, w celu nadania większej autentyczności dialogom i fabule. Należą do nich czarnoskórzy reżyserzy Regina King i George Tillman, Jr. oraz czarnoskóre pisarki Kay Oyegun i Jas Waters (część 30-procentowego zespołu redakcyjnego czarnego rdzenia, który znacznie przewyższa standard branżowy wynoszący 5%). [6] Ponadto, jako konsultantkę pełni siostra Fogelmana, Deborah, której zmagania z wagą były jedną z pierwszych inspiracji dla serialu.[7] |
doc88 | Do mojego (serial telewizyjny) | W maju 2017 r. Hulu nabyło prawa SVOD do nowych i przeszłych odcinków serialu do emisji wyłącznie na Hulu, oprócz NBC.com i aplikacji NBC.[46] |
doc89 | Do mojego (serial telewizyjny) | Witryna agregująca recenzje Rotten Tomatoes zgłosiła 89% oceny zatwierdzenia w pierwszym sezonie ze średnią oceną 7,72/10 na podstawie 63 recenzji. Krytyczny konsensus na stronie głosi: „Zawierając dramat rodzinny, który szarpie serce, This Is Us zapewni odpowiedni surogat dla tych, którzy czuli pustkę w swoim życiu od czasu, gdy Rodzicielstwo zniknęło”.[47] Metacritic, która wykorzystuje średnia ważona, przyznała sezonowi wynik 76 na 100 punktów na podstawie 34 recenzji, wskazując „ogólnie pozytywne recenzje”.[48] Sezon 2 otrzymał 94% aprobaty od Rotten Tomatoes na podstawie 17 recenzji.[49] |
doc90 | Do mojego (serial telewizyjny) | Entertainment Weekly przyznał kilku pierwszym odcinkom This Is Us ocenę B, nazywając to „odświeżającym wytchnieniem od relacyjnej przemocy i pesymizmu, które charakteryzują inne popularne mydła, które wypłynęły z kultury podziałów”. Ponadto pochwalili wszystkich aktorów, w szczególności Sterlinga K. Browna, za umiejętność poruszania się „w jego scenach z taką inteligencją, autentycznością i charyzmą”[50]. |
doc91 | Gospodarka rynkowa | Gospodarka rynkowa to system gospodarczy, w którym decyzje dotyczące inwestycji, produkcji i dystrybucji opierają się na wzajemnym oddziaływaniu podaży i popytu[1], który określa ceny towarów i usług[2]. Główną cechą charakterystyczną gospodarki rynkowej jest to, że decyzje inwestycyjne lub alokacja dóbr producenta są podejmowane głównie za pośrednictwem rynków kapitałowych i finansowych.[3] Kontrastuje to z gospodarką planową, w której decyzje inwestycyjne i produkcyjne są zawarte w zintegrowanym planie produkcji, ustanowionym przez państwo lub inny organ organizacyjny kontrolujący czynniki produkcji. |
doc92 | Gospodarka rynkowa | Gospodarki rynkowe mogą obejmować systemy wolnorynkowe, rynki regulowane i różne formy wariantów interwencyjnych. W rzeczywistości wolne rynki nie istnieją w czystej postaci, ponieważ społeczeństwa i rządy regulują je w różnym stopniu.[4] [5] Istnieją różne perspektywy co do tego, jak silną rolę powinien odgrywać rząd zarówno w kierowaniu i regulowaniu gospodarek rynkowych, jak iw rozwiązywaniu nierówności, które rynek naturalnie wytwarza. Większość istniejących gospodarek rynkowych obejmuje pewien stopień działalności kierowanej przez państwo lub planowania gospodarczego, a zatem są klasyfikowane jako gospodarki mieszane. Termin gospodarka wolnorynkowa jest czasem używany jako synonim gospodarki rynkowej.[6] |
doc93 | Gospodarka rynkowa | Gospodarki rynkowe nie zakładają logicznie istnienia prywatnej własności środków produkcji. Gospodarka rynkowa może i często obejmuje różnego rodzaju spółdzielnie, kolektywy lub autonomiczne agencje państwowe, które nabywają i wymieniają dobra kapitałowe na rynkach kapitałowych. Wszystkie one wykorzystują determinowany przez rynek system wolnych cen do alokacji dóbr kapitałowych i pracy [3]. Ponadto istnieje wiele odmian socjalizmu rynkowego, z których niektóre obejmują przedsiębiorstwa pracownicze oparte na samorządzie; a także modele, które zakładają połączenie własności publicznej środków produkcji z rynkami czynników produkcji[7]. |
doc94 | Gospodarka rynkowa | Kapitalizm ogólnie odnosi się do systemu ekonomicznego, w którym środki produkcji są w dużej mierze lub całkowicie własnością prywatną i są eksploatowane dla zysku, oparte na procesie akumulacji kapitału. Ogólnie rzecz biorąc, w systemach kapitalistycznych inwestycje, dystrybucja, dochód i ceny są określane przez rynki, regulowane lub nieregulowane. |
doc95 | Gospodarka rynkowa | Istnieją różne odmiany kapitalizmu o różnych relacjach z rynkami. W laissez-faire i wolnorynkowych odmianach kapitalizmu rynki są wykorzystywane najszerzej przy minimalnej lub żadnej interwencji państwa i regulacji cen oraz podaży towarów i usług. W kapitalizmie interwencyjnym, opiekuńczym i gospodarkach mieszanych rynki nadal odgrywają dominującą rolę, ale są do pewnego stopnia regulowane przez rząd w celu korygowania niedoskonałości rynku lub promowania dobrobytu społecznego. W państwowych systemach kapitalistycznych rynki są w najmniejszym stopniu uzależnione, a państwo w dużym stopniu polega na pośrednim planowaniu gospodarczym i/lub na przedsiębiorstwach państwowych w celu akumulacji kapitału. |
doc96 | Gospodarka rynkowa | Kapitalizm dominował w świecie zachodnim od końca feudalizmu, ale większość uważa [kto?], że termin „gospodarki mieszane” dokładniej opisuje większość współczesnych gospodarek, ponieważ zawierają one zarówno przedsiębiorstwa prywatne, jak i państwowe. W kapitalizmie ceny określają skalę popytu i podaży. Na przykład wyższy popyt na niektóre towary i usługi prowadzi do wyższych cen, a niższy popyt na niektóre towary do niższych cen. |
doc97 | Gospodarka rynkowa | Laissez-faire jest synonimem tego, co na początku i w połowie XIX wieku określano jako ściśle kapitalistyczną gospodarkę wolnorynkową [potrzebne źródło] jako ideał klasycznego liberalizmu (prawicowo-libertariańskiego) do osiągnięcia. Powszechnie rozumie się, że niezbędnymi elementami funkcjonowania wyidealizowanego wolnego rynku jest całkowity brak rządowych regulacji, subsydiów, sztucznych presji cenowych i przyznawanych przez rząd monopoli (zwykle klasyfikowanych przez zwolenników wolnego rynku jako monopol przymusowy) oraz brak podatków lub taryfy inne niż niezbędne dla rządu do zapewnienia ochrony przed przymusem i kradzieżą, utrzymania pokoju i praw własności oraz zapewnienia podstawowych dóbr publicznych. Prawicowi libertariańscy zwolennicy anarchokapitalizmu postrzegają państwo jako moralnie nieuprawnione, ekonomicznie niepotrzebne i destrukcyjne. |
doc98 | Gospodarka rynkowa | Gospodarka wolnorynkowa odnosi się do systemu gospodarczego, w którym ceny towarów i usług są ustalane swobodnie przez siły podaży i popytu i mogą one osiągnąć swój punkt równowagi bez interwencji polityki rządu. Wiąże się to zazwyczaj ze wsparciem dla wysoce konkurencyjnych rynków, prywatną własnością przedsiębiorstw produkcyjnych. Laissez-faire to bardziej rozbudowana forma gospodarki wolnorynkowej, w której rola państwa ogranicza się do ochrony praw własności. |
doc99 | Gospodarka rynkowa | Kapitalizm opiekuńczy odnosi się do gospodarki kapitalistycznej, która obejmuje politykę publiczną faworyzującą szeroko zakrojone świadczenia usług opieki społecznej. Mechanizm ekonomiczny obejmuje wolny rynek i dominację przedsiębiorstw prywatnych w gospodarce, ale publiczne świadczenie powszechnych usług opieki społecznej mające na celu zwiększenie autonomii jednostki i maksymalizację równości. Przykłady współczesnego kapitalizmu opiekuńczego obejmują nordycki model kapitalizmu dominujący w Europie Północnej.[8] |
End of preview. Expand
in Dataset Viewer.
Part of BEIR-PL: Zero Shot Information Retrieval Benchmark for the Polish Language.
Link to arxiv: https://arxiv.org/pdf/2305.19840.pdf
Contact: konrad.wojtasik@pwr.edu.pl
- Downloads last month
- 43
Size of downloaded dataset files:
574 MB
Size of the auto-converted Parquet files:
893 MB
Number of rows:
2,684,920