| Book,Page,LineNumber,Text | |
| 41,0029,001,พระชนมชีพ ทรงบำเพ็ญทางสวรรค์เต็มที่แล้ว. ส่วนนกปุปผกะ อยู่ | |
| 41,0029,002,ในป่า ไป (ตาม) ยถากรรมแล้ว. | |
| 41,0029,003,เรื่องนกแขกเต้าในอรรถกถาแห่งสัตติคุมพชาดก<SUP>๑</SUP> ในวีสตินิบาต จบ | |
| 41,0029,004,[เรื่องช้างมหิฬามุข] | |
| 41,0029,005,[๒๕] ในครั้งดึกดำบรรพ์ ยังมีช้างมงคลชื่อมหิฬามุข ของ | |
| 41,0029,006,พระเจ้าพรหมทัต ในกรุงพาราณสี มีศีล สมบูรณ์ด้วยมารยาท; | |
| 41,0029,007,ไม่เบียดเบียนใคร ๆ. | |
| 41,0029,008,ครั้นในวันหนึ่ง ในตอนกลางคือ พวกโจรมานั่งปรึกษากันใน | |
| 41,0029,009,"ที่ใกล้โรงช้างของพระราชว่า ""ต้องทำลายอุโมงค์อย่างนี้, ต้อง" | |
| 41,0029,010,"ทำการตัดช่องอย่างนี้, ทำลายอุโมงค์และทำการตัดช่องแล้วลักของ จึง" | |
| 41,0029,011,"จะควร, เมื่อจะลัก ต้องฆ่าและตี (เจ้าของ) แล้วจึงลัก, เมื่อได้" | |
| 41,0029,012,"อย่างนี้ จึงจะไม่มีใครสามารถจะต่อสู้,<SUP>๒</SUP> และขึ้นชื่อว่าโจร ไม่ต้อง" | |
| 41,0029,013,"มีสีลาจารวัตร, ต้องเป็นคนกระด้าง หยาบคาย ร้ายกาจ."" โจร" | |
| 41,0029,014,เหล่านั้นปรึกษากันอย่างนี้ นัดแนะกันและกันแล้วก็ไป. พวกโจรมา | |
| 41,0029,015,ปรึกษากันในที่นั้นโดยอุบายนี้แล ตั้งหลายวัน. | |
| 41,0029,016,"ช้างได้ยินถ้อยคำของโจรเหล่านั้น สำคัญว่า ""พวกนี้สอน" | |
| 41,0029,017,"ให้เราสำเหนียก"" จึงคิดว่า ""คราวนี้ เราควรจะเป็นสัตว์กระด้าง" | |
| 41,0029,018,"หยาบคาย ร้ายกาจ"" ได้เป็นเหมือนอย่างนั้น. ช้างนั้น เอางวงจับ" | |
| 41,0029,019,คนเลี้ยงช้างที่มาถึงแล้ว ๆ แต่เช้าตรู่ ฟาดลง ณ ภาคพื้นให้ตายแล้ว. | |
| 41,0029,020, | |
| 41,0029,021,"๑. ขุ. ชา. ๒๗/๔๓๕, ตทฏกถา ๗/๗๗." | |
| 41,0029,022,๒. อุฏาตุํ. | |