| Book,Page,LineNumber,Text | |
| 39,0031,001,คร่ำครวญอยู่ในป่าช้า ได้พบมาณพผู้หนึ่ง ยืนกอดแขนร้องไห้อยู่ใกล้ ๆ | |
| 39,0031,002,กัน แล้วก็ตรัสเล่าเรื่องมัฏฐกุณฑลีตั้งแต่ต้นจนอวสาน เรื่องนี้จึงได้ชื่อว่า | |
| 39,0031,003,เป็นพระพุทธภาษิตด้วย ครั้นแล้วจึงได้ตรัสอีกว่า พราหมณ์ ! คนที่ | |
| 39,0031,004,เลื่อมใสในเราแล้วตายไปเกิดในสวรรค์ ไม่ใช่แต่ร้อยสองร้อยคนเท่านั้น | |
| 39,0031,005,มีมากเหลือจะนับ มหาชนได้ฟังดังนี้ก็เอะใจสงสัยเป็นนักหนา ที่ | |
| 39,0031,006,ตรัสออกมา เหมือนพระองค์ได้ไปแอบฟังเรื่องมัฏฐกุณฑลีที่ป่าช้าจน | |
| 39,0031,007,ตลอด เพื่อจะตัดความเอะใจสงสัยของมหาชน พระองค์จึงได้ทรง | |
| 39,0031,008,อธิษฐานว่า ขอให้มัฏฐกุณฑลีเทพบุตาลอยลิ่วมาพร้อมทั้งวิมานเถิด | |
| 39,0031,009,เทพบุตรนั้น มีอัตภาพอันประกอบด้วยเครื่องทิพยาภรณ์ สูงประมาณ | |
| 39,0031,010,๓ คาวุต มาแล้วลงจากวิมาน ถวายบังคมสมเด็จพระบรมศาสดา นั่ง ณ | |
| 39,0031,011,ที่ควรส่วนข้างหนึ่ง ครั้งนั้นสมเด็จพระบรมศาสดา เมื่อจะตรัสถาม | |
| 39,0031,012,เทพบุตรนั้นว่า ท่านทำกรรมอะไรไว้ จึงได้สมบัติเห็นปานนี้ ดังนี้แล้ว | |
| 39,0031,013,จึงได้ตรัสถามความข้อนั้นเป็นคาถาว่า :- | |
| 39,0031,014,<B>[ ๒๔ ] อภิกฺกนฺเตน วณฺเณน</B> เทพดา ! ท่านมีวรรณะอันงามยิ่ง | |
| 39,0031,015,<B>ยา ตฺวํ ติฏฺสิ เทวเต</B> นัก ยืนทำทิศทั้งสิ้นให้สว่างอยู่ | |
| 39,0031,016,<B>โอภาเสนฺตี ทิสา สพฺพา</B> เหมือนดาวประจำรุ่งฉะนั้น | |
| 39,0031,017,<B>โอสธี วิย ตารกา</B> | |
| 39,0031,018,<B>ปุจฺฉามิ ตํ เทว มหานุภาว</B> เทพดา ! ผู้มีอานุภาพมาก เราจะ | |
| 39,0031,019,<B>มนุสฺสภูโต กิมกาสิ ปฺุํ.</B> ขอถามท่าน เมื่อท่านเป็นมนุษย์ | |
| 39,0031,020,ได้ทำบุญอะไรไว้. | |
| 39,0031,021, | |
| 39,0031,022,๒๔. ธมฺ. ๑/๓๒ | |