| Book,Page,LineNumber,Text | |
| 38,0044,001,ของอาจารย์ ชื่อว่าทิสาปาโมกข์ ในเมืองตักกสิลา พาเอาแล้ว | |
| 38,0044,002,ซึ่งธิดา ผู้อันอาจารย์นั้น ผู้ยินดีแล้ว ให้แล้ว ไปอยู่ สู่เมือง | |
| 38,0044,003,พาราณสี ครั้นเมื่อคำว่า แน่ะนางผู้เจริญ อ. เธอ จงนำมา ซึ่งดาบ | |
| 38,0044,004,ดังนี้ อันบัณฑิตชื่อว่าจูฬธนุคคหะ ฆ่าแล้ว ซึ่งโจร ท. ๕๐ หย่อน | |
| 38,0044,005,หนึ่ง ด้วยลูกศร ท. ๕๐ หย่อนหนึ่ง ที่ปากแห่งดง แห่งหนึ่ง ครั้น | |
| 38,0044,006,เมื่อลูกศร ท. สิ้นแล้ว จับแล้ว ซึ่งโจรผู้เจริญที่สุด ยังโจรผู้เจริญที่ | |
| 38,0044,007,สุดให้ล้มลงแล้ว บนภาคพื้น กล่าวแล้วเป็นผู้อันหญิงนั้น กระทำ | |
| 38,0044,008,แล้ว ซึ่งความสิเนหาในโจรผู้อันตนเห็นแล้วในขณะนั้น วางไว้แล้ว | |
| 38,0044,009,ซึ่งด้ามแห่งดาบ ในมือของโจร ให้ให้ตายแล้วในกาลอันล่วง | |
| 38,0044,010,ไปแล้ว คือว่า ในกาลแห่งตนเป็นบัณฑิตชื่อว่าจูฬธนุคคหะด้วย | |
| 38,0044,011,โจเรน ตํ อิตฺถึ อาทาย คจฺฉนฺเตน มํปิ เอสา อิตฺถี อญฺํ | |
| 38,0044,012,ปุริสํ ทิสฺวา อตฺตโน สามิกํ (มาราเปนฺติ) วิย มาราเปสฺสติ กึ | |
| 38,0044,013,ปโยชนํ เม อิมาย อิตฺถิยา อิติ (จินฺเตตฺวา) เอกํ นทึ ทิสฺวา | |
| 38,0044,014,โอริมตีเร ตํ อิตฺถึ เปตฺวา ตสฺสา อิตฺถิยา ภณฺฑกํ อาทาย ตฺวํ | |
| 38,0044,015,อิธเอว เน โหหิ ยาว อหํ ภณฺฑกํ อุตฺตาเรมิ อิติ (วตฺวา) | |
| 38,0044,016,ตตฺถเอว าเน ตํ อิตฺถึ ปหาย คมนภาวํ จ ซึ่งความเป็นคืออัน | |
| 38,0044,017,อันโจร ผู้พาเอา ซึ่งหญิงนั้น แล้วไปอยู่ คิดแล้วว่า อ. หญิงนี้เห็น | |
| 38,0044,018,แล้ว ซึ่งบุรุษอื่น ยังแม้เรา จักให้ตาย เพียงดังว่า ยังสามี ของตน | |
| 38,0044,019,ให้ตายอยู่ อ. ประโยชน์อะไรของเรา ด้วยหญิงนี้ ดังนี้ เห็นแล้ว | |
| 38,0044,020,ซึ่งแม่น้ำสายหนึ่ง พักไว้แล้ว ซึ่งหญิงนั้น ที่ฝั่งอันมีในฝั่งใน ถือเอา | |
| 38,0044,021,แล้ว ซึ่งสิ่งของ ของหญิงนั้น กล่าวแล้วว่า อ. เธอ จงมี ในที่นี้ | |