| Book,Page,LineNumber,Text | |
| 23,0050,001,คจฺฉนฺตํ ผู้ไปอยู่ เทวโลกํ สู่เทวโลก มนุสฺสโลกํ สู่มนุษยโลก ฉายา | |
| 23,0050,002,อิว ราวกะ อ. เงา อิติ ดังนี้ เนสํ ชนานํ แก่ชน ท. เหล่านั้น | |
| 23,0050,003,กเถตฺวา ครั้นตรัสแล้ว อิทํ วตฺถุํ ซึ่งเรื่องนี้ ธมฺมราชา ผู้เป็นพระ | |
| 23,0050,004,ธรรมราชา ฆเฏตฺวา ทรงสืบต่อ อนุสนฺธึ ซึ่งอนุสนธิ อาห ตรัส | |
| 23,0050,005,แล้ว คาถํ ซึ่งพระคาถา อิมํ นี้ว่า | |
| 23,0050,006,<B>ธมฺมา อ. ธรรม ท. มโนปุพฺพงฺคมา เป็นสภาพมี | |
| 23,0050,007,ใจถึงก่อน มโนเสฏฺา เป็นสภาพมีใจประเสริฐที่ | |
| 23,0050,008,สุด มโนมยา เป็นสภาพสำเร็จแล้วแต่ใจ (โหนฺติ) | |
| 23,0050,009,ย่อมเป็น เจ หากว่า (ปุคฺคโล) อ.บุคคล มนสา | |
| 23,0050,010,มีใจ ปสนฺเนน อันผ่องใสแล้ว ภาสติ วา กล่าว | |
| 23,0050,011,อยู่ก็ดี กโรติ วา กระทำอยู่ก็ดี สุขํ อ. ความสุข | |
| 23,0050,012,อนฺเวติ ย่อมไปตาม นํ ปุคฺคลํ ซึ่งบุคคลนั้น ตโต | |
| 23,0050,013,ติวิธสุจริตโต เพราะความสุจริตอันมีอย่าง ๓ นั้น | |
| 23,0050,014,ฉายา อิว เป็นเพียงดังว่าเงา อนุปายินี อันมีปกติ | |
| 23,0050,015,ไปตาม (หุตฺวา) เป็นอิติ ดังนี้</B> | |
| 23,0050,016,ลญฺฉนฺโต ราชา วิย ราวกะ อ.พระราชา ทรงประทับอยู่ สาสนํ | |
| 23,0050,017,ซึ่งพระราชสาส์น ปติฏฺปิตมตฺติกํ อันมีดินเหนียวอันพระองค์ทรง | |
| 23,0050,018,ยังราชบุรุษให้ตั้งไว้เฉพาะแล้ว ราชมุทฺทาย ด้วยตราของพระราชา ฯ | |
| 23,0050,019,จตุภูมิกจิตฺตํ อ. จิตอันเป็นไปในภูมิ ๔ สพฺพํปิ แม้ทั้งปวง | |
| 23,0050,020,(ปณฺฑิเตน) อันบัณฑิต วุจฺจติ ย่อมเรียกว่า มโน อ. ใจ อิติ | |