| Book,Page,LineNumber,Text | |
| 20,0005,001,ในสมัยนั้น นกหัสดีลิงค์ บินมาโดยอากาศ เห็นพระราชเทวี | |
| 20,0005,002,"จึงชลอปีกบินโผลง โดยหมายว่า ""ชิ้นเนื้อ."" พระราชาทรงตกพระทัย" | |
| 20,0005,003,ด้วยเสียงโผลงของนกนั้น จึงเสด็จลุกเข้ายังภายในพระราชนิเวศน์. | |
| 20,0005,004,พระราชเทวีไม่อาจไปโดยเร็วได้ เพราะทรงครรภ์แก่ และเพราะเป็น | |
| 20,0005,005,ผู้มีชาติแห่งคนขลาด. ครั้งนั้น นกนั้นจึงโผลง ยังพระนางนั้นให้นั่ง | |
| 20,0005,006,อยู่ที่กรงเล็บ บินไปสู่อากาศแล้ว. เขาว่า พวกนกเหล่านั้น ทรง | |
| 20,0005,007,กำลังเท่าช้าง ๕ เชือก; เพราะฉะนั้น จึงนำเหยื่อไปทางอากาศ จับ | |
| 20,0005,008,ณ ที่อันพอใจแล้ว ย่อมเคี้ยวมังสะกิน. แม้พระนางนั้น อันนกนั้น | |
| 20,0005,009,"นำไปอยู่ ทรงหวาดต่อมรณภัย จึงทรงดำริว่า ""ถ้าว่าเราจักร้อง," | |
| 20,0005,010,ธรรมดาเสียงคน เป็นที่หวาดเสียวของสัตว์จำพวกดิรัจฉาน มันฟัง | |
| 20,0005,011,"เสียงนั้นแล้ว ก็จักทิ้งเราเสีย, เมื่อเป็นเช่นนั้น เราก็จักถึงความสิ้นชีพ" | |
| 20,0005,012,"พร้อมกับเด็กในครรภ์; แต่มันจับในที่ใดแล้วเริ่มจะกินเรา, ในที่นั้น" | |
| 20,0005,013,เราจักร้องขึ้น แล้วไล่ให้มันหนีไป. พระนางยับยั้งไว้ได้ ก็เพราะ | |
| 20,0005,014,ความที่พระองค์เป็นบัณฑิต. ก็ในกาลนั้น ที่หิมวันตประเทศ มีต้นไทร | |
| 20,0005,015,ใหญ่ต้นหนึ่ง เจริญขึ้นเล็กน้อยแล้วก็ตั้งอยู่ โดยอกาการดังมณฑป. | |
| 20,0005,016,นกนั้น นำเหยื่อมีเนื้อเป็นต้นไปแล้ว ย่อมเคี้ยวกินที่ต้นไทรนั้น ; | |
| 20,0005,017,เพราะฉะนั้น นกหัสดีลิงค์ตัวนั้น นำพระราชเทวีแม้นั้น ไปที่ต้นไทร | |
| 20,0005,018,นั้นแล วางไว้ในระหว่างค่าคบไม้ แลดูทางอันตนบินมาแล้ว. นัยว่า | |
| 20,0005,019,การแลดูทางบินมาแล้ว เป็นธรรมดาของนกเหล่านั้น. ในขณะนั้น | |
| 20,0005,020,"พระราชเทวี ทรงดำริว่า ""บัดนี้ ควรไล่นกนี้ให้หนีไป"" จึง" | |
| 20,0005,021,ทรงยกพระหัตถ์ทั้ง ๒ ขึ้น ทั้งปรบมือ ทั้งร้อง ให้นกนั้นหนีไปแล้ว | |