Datasets:

Crad

/

pl-wiki

like 0

5636530

https://pl.wikipedia.org/wiki/Prista%C5%84%20%28obw%C3%B3d%20swierd%C5%82owski%29

Pristań (obwód swierdłowski)

Pristań () – wieś (sieło) w Rosji, w obwodzie swierdłowskim, w rejonie artińskim. W 2010 liczyła 991 mieszkańców. Przypisy Miejscowości w obwodzie swierdłowskim

5636532

https://pl.wikipedia.org/wiki/Lee%20Ki-je

Lee Ki-je

Lee Ki-je (kor. 이기제; ur. 9 lipca 1991 w Changnyeong) – południowokoreański piłkarz, występujący na pozycji obrońcy w południowokoreańskim klubie Suwon Samsung Bluewings. 14-krotny reprezentant Korei Południowej. Uczestnik Pucharu Azji 2023. Statystyki Klubowe Na podstawie: Reprezentacyjne Na podstawie: Sukcesy Na podstawie: Klubowe Z Ulsan Hyundai: Puchar Korei Południowej 2017 Przypisy Urodzeni w 1991 Urodzeni w Changnyeong Reprezentanci Korei Południowej w piłce nożnej Uczestnicy Pucharu Azji 2023 Uczestnicy Mistrzostw Świata U-20 w Piłce Nożnej 2011 Piłkarze Shimizu S-Pulse Piłkarze Newcastle United Jets FC Piłkarze Ulsan Hyundai FC Piłkarze Suwon Samsung Bluewings Piłkarze Gimpo FC

5636536

https://pl.wikipedia.org/wiki/Pa%C5%82kinierzy

Pałkinierzy

Pałkinierzy – żołnierze powstańczy w powstaniu styczniowym uzbrojeni w drewniane pałki i maczugi. W sytuacjach gdy zabrakło do rozdania broni palnej, czy kos to zgłaszającym się ochotnikom rozdawano cokolwiek co mogło posłużyć za broń, w tym drewniane pałki i maczugi. Znany jest jeden pododdział powstańczy składający się pałkinierów. Powstaniec styczniowy służący w pałkinierach tak w swoich wspomnieniach opisał początki służby: We wspomnieniach pojawiają się informacje, że odpowiednio użyci pałkinierzy mogli odnieść sukcesy w walce: Zobacz też Drągalierzy Przypisy Piechota powstania styczniowego

5636543

https://pl.wikipedia.org/wiki/B%C3%B3j%20pod%20Adamow%C4%85%20G%C3%B3r%C4%85

Bój pod Adamową Górą

Bój pod Adamową Górą – wrześniowe walki polskiej 25 Dywizji Piechoty z wojskami III Rzeszy; epizod bitwy nad Bzurą (III faza). Sytuacja ogólna W dniach 13–15 września Armia „Pomorze” przeprowadziła natarcie na Skierniewice i Łowicz, a pod jego osłoną w kierunku Warszawy przegrupowały się pozostałe siły Grupy Armii gen. Tadeusza Kutrzeby. Fiasko polskiego natarcia i odwrót całości Armii „Pomorze" na lewy brzeg Bzury spowodował zacieśnianie się wokół zgrupowania polskich armii pierścienia okrążenia realizowanego przez siedemnaście niemieckich dywizji.16 września Polacy rozpoczęli przebijanie się z powstałego kotła. Przebieg działań Na cofające się oddziały polskie walczące nad Bzurą koncentrycznie uderzyły dwie niemieckie dywizje pancerne: od południa 1 Dywizja Pancerna, a od północy 4 Dywizja Pancerna generała Georga Reinhardta wsparta zmotoryzowanym pułkiem piechoty SS LAH SS. Zamknięcie okrążenia Niemcy planowali w okolicach dworu Ruszki. Przerwana została słaba polska osłona koło folwarku Żuków, a niemieckie czołgi uderzyły na koncentrującą się 25 Dywizję Piechoty generała Franciszka Altera. Najbardziej zagrożonym kierunkiem był rejon Adamowej Góry i dworu Ruszki. Około 13.00 broniący się tu żołnierze III/56 pułku piechoty majora Władysława Grocholi cofnęli się do Folwarku Sokule. Obrońców skutecznie wspomogły jednak pododdziały 60 pp i 29 pp, które powstrzymały piechotę nieprzyjacielską, a wysunięte do przodu czołgi niemieckich 1 i 6 kompanii ppor. Gerharda Langego i Hansa von Cossela zatrzymał ogień 4 i 6 baterii z 17 pułku artylerii lekkiej, dowodzonych przez podporucznika Adama Czartoryskiego i kapitana Ludwika Głowackiego. Czołgi niemieckie wycofały się na całej szerokości pasa działania, rezygnując z połączenia się z 1 Dywizją Pancerną. Powstrzymanie naporu atakujących wojsk niemieckich było niewątpliwym sukcesem 25 Dywizji Piechoty generała Franciszka Altera i artylerzystów z 17 pal. Niemniej jednak sukces ten nie mógł powstrzymać Niemców na całej szerokości trwającej wielkiej bitwy. Wojska Uwagi Przypisy Bibliografia Bitwa nad Bzurą Bitwy i boje 25 Dywizji Piechoty

5636544

https://pl.wikipedia.org/wiki/Matur

Matur

Matur () – wieś (sieło) w Rosji, w Chakasji, w rejonie tasztypskim. W 2010 liczyła 1231 mieszkańców. Przypisy Miejscowości w Chakasji

5636545

https://pl.wikipedia.org/wiki/Anczu%C5%82

Anczuł

Anczuł () – wieś (sieło) w Rosji, w Chakasji, w rejonie tasztypskim. W 2010 liczyła 313 mieszkańców. Przypisy Miejscowości w Chakasji

5636546

https://pl.wikipedia.org/wiki/Ma%C5%82aja%20Sieja

Małaja Sieja

Małaja Sieja () – wieś (dieriewnia) w Rosji, w Chakasji, w rejonie tasztypskim. W 2010 liczyła 291 mieszkańców. Przypisy Miejscowości w Chakasji

5636550

https://pl.wikipedia.org/wiki/Arbaty

Arbaty

Arbaty () – wieś (sieło) w Rosji, w Chakasji, w rejonie tasztypskim. W 2010 liczyła 902 mieszkańców. Przypisy Miejscowości w Chakasji

5636552

https://pl.wikipedia.org/wiki/Wierchnij%20Imiek

Wierchnij Imiek

Wierchnij Imiek () – wieś (dieriewnia) w Rosji, w Chakasji, w rejonie tasztypskim. W 2010 liczyła 244 mieszkańców. Przypisy Miejscowości w Chakasji

5636553

https://pl.wikipedia.org/wiki/Butrachty

Butrachty

Butrachty () – wieś (sieło) w Rosji, w Chakasji, w rejonie tasztypskim. W 2010 liczyła 519 mieszkańców. Przypisy Miejscowości w Chakasji

5636554

https://pl.wikipedia.org/wiki/Ni%C5%BCnije%20Siry

Niżnije Siry

Niżnije Siry () – wieś (sieło) w Rosji, w Chakasji, w rejonie tasztypskim. W 2010 liczyła 412 mieszkańców. Przypisy Miejscowości w Chakasji

5636555

https://pl.wikipedia.org/wiki/Wierch-Tasztyp

Wierch-Tasztyp

Wierch-Tasztyp () – osiedle w Rosji, w Chakasji, w rejonie tasztypskim. W 2010 liczyło 533 mieszkańców. Przypisy Miejscowości w Chakasji

5636557

https://pl.wikipedia.org/wiki/Ni%C5%BCnij%20Kur%C5%82ugasz

Niżnij Kurługasz

Niżnij Kurługasz () – wieś (dieriewnia) w Rosji, w Chakasji, w rejonie tasztypskim. W 2010 liczyła 310 mieszkańców. Przypisy Miejscowości w Chakasji

5636558

https://pl.wikipedia.org/wiki/Ma%C5%82yje%20Arbaty

Małyje Arbaty

Małyje Arbaty () – osiedle w Rosji, w Chakasji, w rejonie tasztypskim. W 2010 liczyło 1472 mieszkańców. Przypisy Miejscowości w Chakasji

5636562

https://pl.wikipedia.org/wiki/Katastrofa%20lotu%20R%C3%A9gional%207775

Katastrofa lotu Régional 7775

Katastrofa lotu Régional 7775 – wypadek lotniczy, który wydarzył się 25 stycznia 2007 roku nieopodal portu lotniczego Pau-Pyrénées we Francji. Samolot typu Fokker 100 rozbił się chwilę po starcie w wyniku przeciągnięcia. Jedyną ofiarą był przejeżdżający obok kierowca ciężarówki - wszyscy na pokładzie samolotu ocaleli. Samolot Samolotem, który brał udział w wypadku był Fokker 100 - maszyna krótkiego i średniego zasięgu produkcji holenderskiej, należący do francuskiej linii lotniczej Régional, będącej podwykonawcą Air France. Posiadał numery rejestracyjne F-GMPG. Został wyprodukowany w 1991 roku (nr seryjny 11362), przed trafieniem do Régional (w 2005 roku) latał w barwach TAT European Airlines, Air Liberté i Air Corsica. Przebieg wypadku Załoga lotu 7775 otrzymała zgodę na start o 11:25:15. Samolot oderwał się od pasa startowego nr 13 o 11:26:08 przy prędkości 128 węzłów. Tuż po starcie maszyna gwałtownie przechyliła się w lewo o 35 stopni, co wywołało alarm o nadmiernym przechyleniu. Kilka sekund później przechylił się na prawą stronę o aż 67 stopni. Na wysokości 107 stóp kapitan zdecydował o przerwaniu startu przy prędkości 160 węzłów. Piloci zredukowali moc silników i ponownie zetknęli się z pasem startowym tuż przed jego krańcem. Samolot pędził zbyt szybko, aby w porę zahamować, wyjechał poza pas i zahaczył o ogrodzenie za lotniskiem, a następnie przejechał przez pobliską drogę uderzając lewym podwoziem głównym w kabinę ciężarówki, zabijając przy tym kierowcę. Chwilę później uderzył w ziemię odrywając podwozie i ostatecznie zatrzymując się na polu o 11:26:49. Przyczyny Śledztwem zajęła się francuska agencja do spraw wypadków lotniczych (BEA). Ustalono, że bezpośrednią przyczyną wypadku był znajdujący się na skrzydłach samolotu lód, który uniemożliwił laminarny opływ powietrza wokół powierzchni nośnych, a w konsekwencji brak wystarczającej siły nośnej pozwalającej maszynie się wznieść. Drugą przyczyną było zbyt gwałtowne uniesienie dziobu samolotu podczas rotacji przez pilotów w celu ominięcia znajdujących się w pobliżu ptaków. Zobacz też Katastrofa lotu Air Ontario 1363 Katastrofa lotu Air Florida 90 Katastrofa lotu Air France 296 Przypisy Katastrofy lotnicze w 2007 Katastrofy lotnicze z udziałem samolotu Fokker 100 Katastrofy lotnicze we Francji 2007 we Francji

5636565

https://pl.wikipedia.org/wiki/Antula%20Papailia

Antula Papailia

Antula „Anti” Papailia (grec. Ανθούλα „Ανθή” Παπαηλία; ur. 30 kwietnia 1970 w Werii) – grecka koszykarka, reprezentantka kraju, występująca na pozycjach rzucającej lub niskiej skrzydłowej. Osiągnięcia Na podstawie, o ile nie zaznaczono inaczej. Drużynowe Mistrzyni Grecji (1993–1997, 1999, 2005) Zdobywczyni Pucharu Grecji (1996, 1999) Finalistka Pucharu Grecji (1998) Reprezentacja Seniorska Uczestniczka: mistrzostw Europy (2001 – 10. miejsce) kwalifikacji do Eurobasketu (1999, 2001) Przypisy Bibliografia Profil na baloncestoenvivo.feb.es ΑΝΘΗ ΠΑΠΑΗΛΙΑ: Ζωντανός θρύλος Linki zewnętrzne Profil na eurobasket.com Greckie koszykarki Koszykarki Panathinaikosu Koszykarki Sportingu Ateny Ludzie urodzeni w Werii Urodzeni w 1970

5636569

https://pl.wikipedia.org/wiki/J.%20Fritz%20%26%20Sohn

J. Fritz & Sohn

J. Fritz & Sohn (Josef Fritz und Sohn, dosł. “Josef Fritz i Syn”) - renomowana austriacka firma produkująca fortepiany, działająca w Wiedniu w latach ok. 1842-1928, założona przez fortepianmistrza Josefa Fritza (1808-1877), kuzyna innego słynnego budowniczego fortepianów - Johanna Petera Fritza. Historia firmy Josef Fritz urodził się w 1808 roku, pochodził z dużej, znanej rodziny budowniczych fortepianów. Najprawdopodobniej jako młody chłopak odbywał praktykę czeladniczą, a później także przez kilkanaście lat pracował u swojego kuzyna, Johanna Petera Fritza, wówczas uważanego za jednego z najwybitniejszych fortepianmistrzów wiedeńskich. Około 1842 roku Josef Fritz założył w Wiedniu własną wytwórnię przy ulicy Mariahilferstrasse 47. Wytwórnia początkowo nosiła nazwę imienną jej założyciela - Josef Fritz; w 1867 roku została ona zmieniona została na “J. Fritz & Sohn”. Po śmierci Josefa Fritza  w 1877 roku, firma przeszła w ręce jego syna, Wilhelma, jednak wciąż działała pod starą nazwą. Firma zakończyła produkcję około 1928 roku w następstwie śmierci Wilhelma Fritza. Instrumenty Firma produkowała wysokiej jakości fortepiany wiedeńskie - gabinetowe, salonowe i koncertowe, głównie z tradycyjną mechaniką wiedeńską. Pod względem konstrukcyjnym nie różniły się one od typowych fortepianów wiedeńskich z tego okresu, jednak na tle innych wytwórni wyróżniały się bardzo wysoką jakością wykonania, oraz pięknym, nośnym dźwiękiem. Firma była uważana za spadkobierczynię tradycji i jakości wytwórni Johanna Petera Fritza, której produkcja wygasła w 1838 roku. Bardziej luksusowe instrumenty Josefa Fritza, tj. dłuższe fortepiany salonowe i koncertowe, były często budowane w konserwatywnej manierze - z wykorzystaniem starych i sprawdzonych, niemal archaicznych rozwiązań konstrukcyjnych, takich jak równoległy do klawiatury układ desek płyty rezonansowej, czy ramę o prostostrunnym (równoległym) układzie strun. O wysokiej jakości produkowanych przez Josefa Fritza instrumentów i nie słabnącym popycie na nie świadczy to, że firma jako jedna z nielicznych firm wiedeńskich przetrwała kryzys ekonomiczny i surowcowy I wojny światowej. Firma prezentowała swoje instrumenty na międzynarodowych wystawach przemysłu i budownictwa fortepianowego, m. in. w Paryżu gdzie w roku 1880 firma otrzymała medal złoty i srebrny, a także na Wystawach Światowych - m.in. w 1874 roku w Wiedniu, oraz w Paryżu, gdzie w 1878 roku zdobyła nagrodę główną. Przypisy Producenci fortepianów i pianin Przedsiębiorstwa w Austrii Nieistniejące przedsiębiorstwa

5636571

https://pl.wikipedia.org/wiki/Ko%C5%9Bci%C3%B3%C5%82%20jezuit%C3%B3w%20w%20Mannheimie

Kościół jezuitów w Mannheimie

Kościół jezuitów śś. Ignacego i Franciszka Ksawerego (niem. Jesuitenkirche St. Ignatius und Franz Xaver) – barokowa świątynia rzymskokatolicka znajdująca się w niemieckim mieście Mannheim, w kraju związkowym Badenia-Wirtembergia. Historia Kościół powstał za sprawą ks. Nikolausa Staudachera, jezuity i spowiednika elektora Karola III Filipa Wittelsbacha. Przed przeniesieniem do Mannheimu siedziby dworu miejscowość była głównie protestancka, stąd świątynia miała być czynnikiem szerzącym w mieście katolicyzm. 26 maja 1727 jezuici otrzymali teren pod budowę kościoła i kolegium. Kamień węgielny wmurowano 12 marca 1733, budowę na podstawie projektu Alessandra Gallego da Bibieny ukończono w roku 1756, a 18 maja 1760 świątynię konsekrowano. W 1773 papież Klemens XIV rozwiązał zakon, dwa lata później zamknięto kolegium. Kompleks przejęli francuscy lazaryści, którzy opiekowali się nim do kasaty w roku 1794. W 1814 świątynia ponownie znalazła się w rękach jezuitów. W 1901 roku rozebrano połowę budynku uczelni w celu budowy szerokiej ulicy przed pałacem. W 1943 kościół i plebania zostały zniszczone podczas brytyjskich i amerykańskich bombardowań, poważnie zniszczona została kopuła, nawa i dzwonnice, a w czasie nalotu z 13 stycznia 1945 całkowicie zniszczono prezbiterium i zakrystię. Budynek odbudowano w latach 1948-1960. Architektura i wyposażenie Świątynia barokowa, trójnawowa, o układzie bazyliki emporowej. Posiada transept, nad skrzyżowaniem naw znajduje się kopuła o wysokości 75 m. Fasadę, wzniesioną z czerwonego piaskowca, flankują dwie dzwonnice. Kościół jest długi na 60 metrów, szerokość w transepcie wynosi 27 metrów, nawa główna jest szeroka na 16 metrów, a prezbiterium na 15 metrów. Sklepienia nawy znajdują się na wysokości 29 m, a latarni kopuły – 54 m. Filary mają szerokość od 4,5 do 5,5 metra. Większość fresków została zniszczona podczas II wojny światowej, zachowały się jedynie te na pendentywach kopuły. Wojnę przetrwały również organy, cztery ołtarze boczne i chrzcielnica. Oryginalny ołtarz główny wykonał w roku 1755 Peter Anton von Verschaffelt, który częściowo uwzględnił wcześniejszy projekt Paula Egella. Został on zniszczony w 1945 roku i zrekonstruowany w latach 1986-1997. Cztery ołtarze w nawach bocznych przetrwały wojnę i zostały jedynie odrestaurowane, zniszczeniu uległy ołtarze transeptu, które zrekonstruowano. Oryginalna ambona nie przetrwała bombardowań, obecnie w jej miejscu znajduje się mniejsza kazalnica przeniesiona z kościoła karmelitów w Heidelbergu, rozebranego w 1805 roku. Pierwsze, 32-głosowe organy wykonał w roku 1755 Johann Georg Rohrer. Zostały one wymienione w roku 1893. W 1965 na emporze zainstalowano nowy instrument, wykonany w warsztacie Johannesa Klaisa w Bonn, który wkomponowano w odrestaurowany prospekt. Organy w południowym ramieniu transeptu pochodzą z roku 1961. Dzwony Na wieżach świątyni zawieszonych jest łącznie osiem brązowych dzwonów: Galeria Przypisy jezuitów Kościoły w archidiecezji Fryburga Bryzgowijskiego Zabytkowe kościoły w Niemczech Kościoły i klasztory jezuitów Architektura barokowa w Niemczech Świątynie pod wezwaniem św. Franciszka Ksawerego Świątynie pod wezwaniem św. Ignacego Loyoli

5636573

https://pl.wikipedia.org/wiki/Discopyge

Discopyge

Discopyge – rodzaj ryb chrzęstnoszkieletowych z rodziny Narcinidae. Rozmieszczenie geograficzne Do rodzaju należą gatunki występujące w wodach południowo-zachodniego Oceanu Spokojnego. Morfologia Długość ciała do 53,8 cm. Systematyka Rodzaj zdefiniował w 1846 roku austriacki zoolog Johann Jakob Heckel w rozdziale dotyczącym ichtiologii w publikacji Johanna Jakoba von Tschudiego poświęconej badaniom nad fauną peruwiańską. Gatunkiem typowym jest (oznaczenie monotypowe) D. tschudii. Etymologia Discopyge: discus ‘dysk, talerz’; -πυγος -pugos ‘-zady’, od πυγη pugē ‘zad’. Podział systematyczny Do rodzaju należą następujące gatunki: Discopyge castelloi Discopyge tschudii Przypisy Narcinidae

5636574

https://pl.wikipedia.org/wiki/Mikroton

Mikroton

Mikroton, mikrointerwał – jednostka miary w muzyce; interwał mniejszy od półtonu, np. ćwierćton. W europejskiej muzykologii termin rozpowszechnił się w XX wieku, od kiedy tamtejsi kompozytorzy zaczęli częściej eksperymentować z systemami dźwiękowymi innymi niż równomiernie temperowany. Interwały mniejsze od półtonu używane były świadomie od starożytności, m.in. w Grecji i Indiach. Mikrotony obecne były i są w kulturze muzycznej Bliskiego Wschodu, gdzie wykształciły się podziały oktawy na 36, 53, 68 i 72 interwałów. Prekursorami wykorzystania mikrotonów w amerykańskiej i europejskiej muzyce XX wieku byli Charles Ives, Béla Bartók oraz Ernest Bloch. W 1923 skonstruował w Pradze fortepian wyposażony w dwie klawiatury – jedną standardową, a drugą przesuniętą względem niej o ćwierć tonu. opracował skalę 19-interwałową, – 31-interwałową. Muzykę opartą na mikrotonach komponowali m.in. Alois Hába, Andrzej Panufnik, Julián Carrillo, Witold Lutosławski, Krzysztof Penderecki, Harry Partch, La Monte Young, Bogusław Schaeffer, Karol Szymanowski oraz . Przypisy Bibliografia Interwały

5636578

https://pl.wikipedia.org/wiki/Qatar%201812%20km

Qatar 1812 km

Qatar 1812 km – długodystansowy wyścig samochodowy organizowany na torze Losail International Circuit w Lusajlu, w Katarze. Wyścig odbywa się w ramach sezonu FIA World Endurance Championship. Sponsorem tytularnym wyścigu jest Qatar Airways. Historia 12 grudnia 2022 roku na uroczystości w Dosze ogłoszono, że do kalendarza FIA WEC w sezonie 2024 dołączy sześciogodzinny wyścig na torze Losail. Wyścig w Lusajlu ma być rundą inaugurującą sezon, a tydzień wcześniej na tym torze ma odbywać się test przedsezonowy zwany Prologiem. Podczas uroczystości zawarto sześcioletni kontrakt na organizację zawodów. 9 czerwca 2023 roku seria FIA World Endurance Championship ogłosiła swój kalendarz na sezon 2024. Znalazł się w nim wyścig Qatar 1812 km jako inaugurująca runda, której dystans jest nawiązaniem do daty 18 grudnia, święta narodowego Kataru. Wyścig otrzymał też limit czasowy w wysokości 10 godzin. 15 lutego 2024 roku ogłoszono, że firma Qatar Airways została sponsorem tytularnym wyścigu. Z powodu kryzysu na Morzu Czerwonym Prolog przed inauguracyjną edycją wyścigu został przesunięty o dwa dni. Kontenery zawierające auta większości stawki kategorii LMGT3 oraz zespołu Cadillac Racing dotarły z opóźnieniem. Kontenery rozładowano w Dżuddzie i ciężarówkami dostarczono je na tor w Lusajlu. W celu zapewnienia bezpieczeństwa i dostarczenia frachtu na czas przed kolejną rundą na torze Imola seria i zespoły zadecydowały o skorzystania z transportu lotniczego. Zwycięzcy wyścigu Przypisy Wyścigi długodystansowe Sport w Katarze

5636588

https://pl.wikipedia.org/wiki/Ch%C5%82opak%2C%20kt%C3%B3ry%20jej%20si%C4%99%20spodoba%C5%82%20wcale%20nie%20jest%20ch%C5%82opakiem

Chłopak, który jej się spodobał wcale nie jest chłopakiem

– manga autorstwa Sumiko Arai. Pierwsza wersja serii była publikowana na Twitterze od lipca do września 2021. Obecna wersja ukazuje się na tej samej platformie od kwietnia 2022, a od kwietnia 2023 jest publikowana także w serwisie Pixiv Comic. Fabuła Bohaterowie Popularna licealistka i gyaru, która interesuje się muzyką rockową. Aya po raz pierwszy poznaje Mitsuki, kiedy przypadkiem odwiedza sklep, w którym ta druga pracuje. Zakochuje się w tożsamości Mitsuki z miejsca pracy, nie wiedząc, że jest ona jej koleżanką ze szkoły. Licealistka i koleżanka z klasy Ayi, która również interesuje się muzyką rockową i pracuje na pół etatu w sklepie muzycznym. Aby zachować anonimowość podczas pracy, Mitsuki nosi ubrania unisex, maseczkę i soczewki zamiast okularów i mundurka szkolnego, co powoduje, że jest mylona z chłopakiem i nazywana przez Ayę i jej przyjaciółki onii-san. Wujek Mitsuki, który prowadzi sklep muzyczny. Kolega z klasy Ayi i Mitsuki, który jako pierwszy powiązał obie tożsamości Mitsuki, po zauważeniu podobieństw między nimi. Przyjaciółka i koleżanka z klasy Ayi. Kolejna przyjaciółka i koleżanka z klasy Ayi. Była dziewczyna Joe i znajoma Mitsuki, która przeprowadziła się do Los Angeles. Produkcja Ponieważ Twitter zezwala tylko na cztery obrazy w jednym tweecie, rozdziały serii zostały ograniczone do czterech stron. W rezultacie interakcje Ayi i Mitsuki musiały być przedstawione w zwięzły sposób. Redaktor mangi skomentował, że twarze postaci są ukazane wystarczająco szczegółowo, aby można było zrozumieć historię bez dialogów, co uczyniło serię bardziej przystępną dla użytkowników Twittera spoza Japonii. Publikacja serii Pierwszy rozdział został opublikowany 10 kwietnia 2022 w serwisie Twitter, jednak wcześniejsza wersja mangi była publikowana na tym samym portalu od lipca do września 2021. Od 29 kwietnia 2023 seria jest wydawana także w serwisie Pixiv Comic. 29 marca 2024 wydawnictwo Waneko zapowiedziało wydanie mangi w Polsce, premiera jest zaś zaplanowana na 28 czerwca tego samego roku. Inne Apple Music i Spotify opublikowały oficjalną playlistę zawierającą utwory, których Mitsuki i Aya słuchają przez całą serię. Sklep tymczasowy sprzedający towary z serii był otwarty w Ikebukuro od 15 do 24 września oraz w Nagoi od 30 września do 9 października 2023. 27 marca 2024 została wydana adaptacja w postaci dramy CD. Odbiór Do września 2023 nakład serii wynosił ponad 200 000 egzemplarzy. W 2023 roku manga zdobyła nagrodę Next Manga Award w kategorii manga internetowa. W tym samym roku zajęła także drugie miejsce na liście „książka roku” magazynu Da Vinci. W poradniku Kono manga ga sugoi! (edycja 2024 roku) seria uplasowała się na drugim miejscu w kategorii dla dziewcząt. Przypisy Linki zewnętrzne Oficjalna strona mangi Mangi wydawane w Polsce Mangi wydawnictwa Kadokawa Shoten Mangi wydawnictwa Waneko Mangi yuri Shōjo

5636589

https://pl.wikipedia.org/wiki/SpaceX%20Dragon%201

SpaceX Dragon 1

Dragon, znany również jako Dragon 1, był bezzałogowym, częściowo odnawialnym statkiem kosmicznym opracowanych przez amerykańską firmę SpaceX. W latach 2012–2020 statek wykonał 19 lotów w celu zaopatrzenia Międzynarodowej Stacji Kosmicznej. Podczas pierwszego lotu statku w grudniu 2010 roku Dragon 1 stał się pierwszym komercyjnie zbudowanym statkiem kosmicznym, któremu udało się powrócić z orbity okołoziemskiej. 25 maja 2012 roku Dragon stał się pierwszym komercyjnym statkiem kosmicznym, który pomyślnie zadokował do Międzynarodowej Stacji Kosmicznej. SpaceX podpisało kontrakt z NASA na dostawę ładunku na Międzynarodową Stacją Kosmiczną w ramach programu Commercial Resupply Services, a statek Dragon 1 rozpoczął regularne loty towarowe w październiku 2012 roku. Ostatni lot statku kosmicznego Dragon 1 odbył się 7 marca 2020 roku, kiedy to Dragon 1 poleciał na Międzynarodową Stację Kosmiczną w ramach misji SpaceX CRS-20. W dalszych lotach zaopatrzeniowych SpaceX wykorzystuje SpaceX Dragon 2. Historia SpaceX rozpoczęła prace rozwojowe statkiem kosmicznym Dragon 1 pod koniec 2004 roku, ogłaszając to publicznie w 2006 roku. Również w 2006 roku SpaceX zdobyła kontrakt na wykorzystanie Dragona 1 do komercyjnego zaopatrzenia Międzynarodowej Stacji Kosmicznej dla NASA. Commercial Orbital Transportation Services W 2005 roku NASA zebrała propozycje komercyjnego statku kosmicznego, który mógłby zaopatrzyć Międzynarodową Stację Kosmiczną w ramach rozwoju programu Commercial Orbital Transportation Services. Dragon 1 był częścią propozycji SpaceX złożonej NASA w marcu 2006 roku. W sierpniu 2006 roku NASA ogłosiła, że firma SpaceX została wybrana wraz z Kistler Aerospace do opracowania statków kosmicznych umożliwiających transport ładunków na Międzynarodową Stację Kosmiczną. SpaceX i Kistler Aerospace miały otrzymać odpowiednio do 278 mln USD i 207 mln USD. Kistler Aerospace nie wywiązał się ze swoich zobowiązań, a cała umowa została rozwiązana z Kisterem w 2007 roku. NASA później przyznała kontrakt firmy Kistler Aerospace firmie Orbital Sciences Corporation. Commercial Resupply Services 23 grudnia 2008 roku NASA przyznała firmie SpaceX kontrakt Commercial Resupply Services o wartości 1,6 miliarda dolarów z możliwością zwiększenia maksymalnej wartości kontraktu do 3,1 miliarda dolarów. Kontrakt przewidywał 12 lotów o łącznej masie minimalnej wynoszącej 20 000 kilogramów ładunku, który miałby zostać przetransportowany na Międzynarodową Stację Kosmiczną. Warunkiem zwiększenia zysku z kontraktu Commercial Resupply Services było przeanalizowanie przez SpaceX ochrony przed promieniowaniem kosmicznym we wszystkich systemach statku Dragon 1 oraz to, w jaki sposób statek kosmiczny zareaguje na niepożądane promieniowanie. Analiza i finalny projekt Dragona 1, w którym zastosowano potrójną redundantną architekturę komputera, zostały sprawdzone przez niezależnych ekspertów i zakończyły się zatwierdzeniem przez NASA statku Dragon 1 do lotów dla programu Commercial Resupply Services. Loty demonstracyjne Pierwszy lot rakiety Falcon 9 v1.0 odbył się w czerwcu 2010 roku i w ramach jego wyniesiono na orbitę symulator masy statku Dragon. Podczas lotu podstawową misją owego symulatora było przekazywanie danych aerodynamicznych rejestrowanych podczas wznoszenia. NASA podpisała kontrakt na trzy loty testowe ze SpaceX, ale później zmniejszyła tę liczbę do dwóch. Pierwszy statek kosmiczny Dragon wystartował 8 grudnia 2010 roku w ramach swojej pierwszej misji COTS Demo Flight 1, która została zlecona przez NASA. Dragon 1 został pomyślnie odzyskany po ponownym wejściu w atmosferę. Misja była także drugim lotem rakiety nośnej Falcon 9 v1.0. W listopadzie 2010 roku Federalna Administracja Lotnicza wydała pozwolenie na wejście w atmosferę statku Dragon 1. Drugi lot statku Dragon 1, również został zlecony przez NASA i był misją demonstracyjną statku, która wystartowała pomyślnie 22 maja 2012 roku tuż po zatwierdzeniu przez NASA propozycji SpaceX dotyczącej połączenia celów misji SpaceX COTS Demo Flight 2 i 3 w jeden lot Falcona 9 v.1.0, co ostatecznie doprowadziło do przemianowania misji na Dragon C2+. Statek Dragon 1 przeprowadził testy orbitalne swoich systemów nawigacyjnych i procedur przerwania, zanim został złapany przez ramię Canadarm2 i pomyślnie zadokowany do Międzynarodowej Stacji Kosmicznej 25 maja 2012 roku w celu wyładunku ładunku. Dragon powrócił na Ziemię 31 maja 2012 roku, wodując zgodnie z planem na wodach Oceanu Spokojnego, by móc zostać wydobyty przez załogę naziemną. 23 sierpnia 2012 roku Administrator NASA Charles Bolden ogłosił, że firma SpaceX ukończyła wszystkie wymagane etapy w ramach kontraktu Commercial Resupply Services i uzyskała zgodę na rozpoczęcie operacyjnych misji zaopatrzeniowych na Międzynarodową Stację Kosmiczną. Loty operacyjne Dragon 1 został wystrzelony w swój pierwszy operacyjny lot CRS 8 października 2012 roku i pomyślnie zakończył swoją misję 28 października 2012 roku. NASA początkowo zakontraktowała SpaceX na 12 misji operacyjnych, jednak później przedłużono kontrakt Commercial Resupply Services o 8 kolejnych lotów SpaceX, co dało łącznie 20 startów do 2019 roku. W 2016 roku firmie SpaceX przydzielono nową partię 6 misji w ramach kontraktu Commercial Resupply Services 2. Misje te mają zostać zrealizowane w latach 2020-2024. Ponowne wykorzystanie Misja SpaceX CRS-11 była jedenastą misją Commercial Resupply Services firmy SpaceX, która została pomyślnie wystrzelona przez rakietę Falcon 9 FT 3 czerwca 2017 roku. Misja ta była pierwszym ponownym lotem wcześniej wystrzelonego statku Dragon 1. Misja ta dostarczyła 2708 kilogramów ładunku na Międzynarodową Stację Kosmiczną. Pierwszy stopień rakiety nośnej Falcon 9 FT pomyślnie wylądował na Landing Zone 1. Był to pierwszy raz od 2011 roku, kiedy do Międzynarodowej Stacji Kosmicznej przybył ponownie wykorzystany statek kosmiczny. Misje CRS-15, CRS-16, CRS-17, CRS-18, CRS-19 i CRS-20 zostały zrealizowane przy użyciu wcześniej wystrzelonych Dragonów 1. Produkcja W grudniu 2010 roku linia produkcyjna SpaceX produkowała jeden nowy statek kosmiczny Dragon 1 i rakietę Falcon 9 co trzy miesiące, a Elon Musk stwierdził w wywiadzie z 2010 roku, że do 2012 roku planuje zwiększyć produkcje do jednego Dragona 1 co sześć tygodni. Do września 2013 r. całkowita powierzchnia produkcyjna SpaceX wzrosła do prawie 93 000m2, a fabryka posiadała sześć statków Dragon 1 na różnych etapach produkcji. Projekt Dragon 1 jest w kształcie stożka ściętego do którego przymocowany jest bezciśnieniowy bagażnik wyposażony w dwa panele słoneczne . Kapsuła wykorzystuje osłonę termiczną PICA-X, która jest oparta na zastrzeżonym wariancie osłony węglowej z impregnacją fenolową opracowanego przez NASA, zaprojektowanego w celu ochrony kapsuły podczas wejścia w atmosferę. Kapsuła Dragon nadaje się do wielokrotnego użytku i może być wykonywana kilka razy do różnych misji. Bezciśnieniowego bagażnika nie można odzyskać, ponieważ oddziela się od kapsuły przed wejściem w atmosferę w której się spala. Statek Dragon 1 zostaje wystrzelony na szczycie rakiety Falcon 9. Dragon 1 jest wyposażony w 18 silników Draco dzięki którymi jest w stanie dotrzeć do Międzynarodowej Stacji Kosmicznej. Podczas pierwszych lotów Dragona, kapsuła wodowała na wodach Oceanu Spokojnego, po czym została przetransportowana statkiem na brzeg. W przypadku lotów towarowych na Międzynarodową Stację Kosmiczną, statek Dragon zostaje przechwycony przez ramię Canadarm2, które pomaga zadokować Dragona do amerykańskiej części stacji za pomocą systemu Common Berthing Mechanism. Kapsuła Dragon może przetransportować na Międzynarodową Stację Kosmiczną 3310 kilogramów ładunku oraz również zabrać ze stacji ładunek o wadze 3310 kilogramów, który nie może przekraczać 14m3 swojej objętości. Panele słoneczne wytwarzają moc do 4 kW energii, która pozwala zasilić cały statek. Lista misji Zobacz też Cygnus (statek kosmiczny) SpaceX Commercial Crew Program Commercial Resupply Services Przypisy Statki kosmiczne SpaceX

5636596

https://pl.wikipedia.org/wiki/%C5%81ukasz%20Nosek

Łukasz Nosek

Łukasz Nosek (ur. 29 czerwca 1975 w Tarnowie) – polsko-amerykański przedsiębiorca, współzałożyciel firmy PayPal. W 2023 roku został sklasyfikowany na 9. miejscu listy 100 najbogatszych Polaków tygodnika „Wprost” z majątkiem o wartości 6,1 mld zł. Życiorys Łukasz Nosek urodził się w Tarnowie. Po wyemigrowaniu do Stanów Zjednoczonych uzyskał tytuł B.Sc. w dziedzinie inżynierii komputerowej na Uniwersytecie Illinois w Urbanie i Champaign. Latem 1995 roku, jeszcze na studiach, wraz z innymi studentami z Uniwersytetu Illinois, Maxem Levchinem i Scottem Banisterem, założył swoją pierwszą firmę SponsorNet New Media, Inc. Następnie pracował dla firmy Netscape Communications, która zajmowała się rozwojem przeglądarki internetowej. W 1998 roku wraz z Maxem Levchinem, Peterem Thielem, Elonem Muskiem i Kenem Howerym Nosek założył firmę PayPal, pełniąc funkcję wiceprezesa ds. marketingu i strategii. W swojej pierwszej rozmowie z Thielem powiedział mu, że zarejestrował się w celu zawieszenia krionicznego, innymi słowy, że po śmierci jego ciało zostanie poddane zamrożeniu w nadziei, że w przyszłości uda się go skutecznie wskrzesić dzięki pomocy technologii medycznej. Po tym, jak PayPal wszedł na giełdę i został sprzedany eBay za 1,5 miliarda dolarów w 2002 roku, Nosek opuścił firmę, aby podróżować i został aniołem biznesu. W 2005 roku wraz z Thielem i Howerym założył Founders Fund, firmę venture capital z siedzibą w San Francisco, zarządzającą ponad 1 miliardem dolarów. W lipcu 2017 roku Nosek opuścił Founders Fund, aby uruchomić Gigafund, fundusz inwestycyjny skupiający się na eksploracji kosmosu. Nosek był pierwszym inwestorem instytucjonalnym w SpaceX Elona Muska i zasiada w zarządzie firmy. Zasiada także w zarządzie serwisu ResearchGate. Przypisy Krionicy Polscy programiści Amerykańscy programiści Polscy przedsiębiorcy XXI wieku Amerykańscy przedsiębiorcy Ludzie urodzeni w Tarnowie Urodzeni w 1975

5636600

https://pl.wikipedia.org/wiki/Roman%20Todd

Roman Todd

Roman Todd, właśc. Samson George Dalton (ur. 31 marca 1985 w Nowym Jorku) – amerykański aktor pornograficzny. Życiorys Urodził się i dorastał w Nowym Jorku. Karierę w branży pornograficznej rozpoczął w 2010 od występów w filmach wytwórni Pulse Distribution i Randy Blue. W kolejnych latach zagrał także w produkcjach wytwórni: Men.com, Juicy Boys, Bromo.com, Mile High, Next Door Entertainment, Falcon Studios i CockyBoys.com. W 2022 zdobył branżową nagrodę Grabby za najlepszy duet (z Cole’em Connorem w filmie Falcon Live: 4 the Fans) i nagrodę portalu Str8UpGayPorn za najlepszą scenę w duecie (z Felixem Foxem). W 2023 otrzymał cztery nagrody Grabby za wygraną w kategoriach: wykonawca roku i najlepszy wykonawca uniwersalny oraz najlepszy duet (z Nickiem Fittem w filmie Modern Day Sins) i najlepsza scena grupowa (zbiorowo w filmie Scrum: Balls to the Wall). W tym samym roku odebrał dwie nagrody na gali rozdania GayVN Award za wygraną w kategoriach: wykonawca roku i ulubiony wykonawca uniwersalny. W 2024 otrzymał nagrodę GayVN za najlepszą scenę biseksualnego seksu (z Izzym Wilde’em w filmie Call Center Cocks). Życie prywatne 13 sierpnia 2018 ożenił się z Jacqueline Gfeller. Deklaruje się jako osoba panseksualna. Nagrody Przypisy Amerykańscy aktorzy pornograficzni Aktorzy filmów pornograficznych LGBT Urodzeni w 1985

5636601

https://pl.wikipedia.org/wiki/Dahredj

Dahredj

Dahredj – jaskinia krasowa położona w Atlasie Tellskim, w północno-wschodniej częsci Algierii, w pobliżu miasta Kalima. Jest to najgłębsza jaskinia na Ziemi rozwinięta w gipsach. Została zbadana przez speleologów w 1987 roku. Ma 212 metrów głębokosci i 2450 metrów długości. W niektórych częściach jaskini występują stalaktyty i duże kryształy gipsowe. Przypisy Jaskinie w Algierii

5636604

https://pl.wikipedia.org/wiki/Auguste%20Grimault

Auguste Grimault

Auguste François Louis Grimault CSSp (ur. 31 marca 1883 w La Selle-Craonnaise, zm. 18 czerwca 1980 w Langonnet) – francuski duchowny rzymskokatolicki, duchacz, misjonarz, wikariusz apostolski Senegambii i Dakaru oraz administrator apostolski prefektury apostolskiej Senegalu i Saint-Louis du Sénégal. Biografia Młodość i prezbiteriat Szkołę średnią ukończył w Mayenne, następnie wstąpił do Wyższego Seminarium Duchownego w Laval. W czasie studiów przeniósł się do seminarium duchaczy. 1 października 1902 złożył śluby w Zgromadzeniu Ducha Świętego pod opieką Niepokalanego Serca Maryi Panny. 5 listopada 1905 przyjął święcenia prezbiteriatu i został kapłanem swojego zgromadzenia. W 1906 wyjechał na misje do Senegambii. Pracował jako wikariusz w Ziguinchorze, a następnie w Dakarze. W 1913 został przeniesiony na Martynikę, gdzie w latach 1916-1924 był superiorem generalnym duchaczy na wyspie. W 1924 powrócił do Francji, gdzie pracował we władzach zgromadzenia. Episkopat 24 stycznia 1927 papież Pius XI mianował go wikariuszem apostolskim Senegambii oraz biskupem tytularnym maximianopolitańskim. 25 marca 1927 w sanktuarium św. Teresy z Lisieux w Paryżu przyjął sakrę biskupią z rąk swojego poprzednika, przełożonego generalnego duchaczy bpa Louisa Le Hunseca CSSp. Współkonsekratorami byli biskup pomocniczy archidiecezji paryskiej Eugène Jacques Philippe Crépin oraz wikariusz apostolski Loango Henri Friteau CSSp. Podczas swojego pontyfikatu budował kościoły oraz dbał o utrzymanie szkół. Jednocześnie był administratorem apostolskim prefektury apostolskiej Senegalu. 27 stycznia 1936 uległy zmianie nazwy podległych mu jednostek i tym samym jego tytuły na wikariusz apostolski Dakaru oraz administrator apostolski prefektury apostolskiej Saint-Louis du Sénégal. 12 grudnia 1946 złożył dymisję z obu stanowisk. Na emeryturze przez 3 lata mieszkał w Misserghin, w Algierii, następnie na Martynice. W 1955 powrócił do Francji i do śmierci mieszkał w opactwie w Langonnet. Nie brał udziału w soborze watykańskim II. Uwagi Przypisy Bibliografia Francuscy biskupi katoliccy Francuscy duchacze Urodzeni w 1883 Zmarli w 1980

5636606

https://pl.wikipedia.org/wiki/Philotheus%20B%C3%B6hner

Philotheus Böhner

Philotheus Böhner, właśc. Heinrich Böhner (ur. 17 lutego 1901 w Lichtenau, zm. 22 maja 1955) – niemiecki historyk, filozof i biolog. Duchowny katolicki, franciszkanin. Życiorys Urodził się 17 lutego 1901 w Lichtenau. W 1920 roku wstąpił do Zakonu Braci Mniejszych i przyjął imię Philotheus. Rok później złożył profesję zakonną, a w 1927 roku przyjął święcenia kapłańskie. W tym czasie poważnie chorował na gruźlicę i, wobec braku możliwości wykonywania posługi, skupił się na tłumaczeniu dzieła Étienne’a Gilsona na temat Bonawentury z Bagnoregio. Po odzyskaniu zdrowia rozpoczął studia na Uniwersytecie w Münsterze, gdzie uzyskał doktorat z biologii za dysertację Uber die thermonastischen Blutbewegegungen bei der Tulpe. Następnie zajął się filozofią i historią, lecz nadal interesował się botaniką, zwłaszcza briologią. W latach 30. XX wieku zajął się kolejnymi tłumaczeniami prac Gilsona, a w 1939 roku został przez niego zaproszony do Instytutu Papieskiego w Toronto. Po wybuchu II wojny światowej został wykładowcą na Kolegium Świętego Bonawentury, które uzyskało status uniwersytetu w 1951 roku. Uczył tam logiki, epistemologii i filozofii, a jednym z jego uczniów był Thomas Merton. Zmarł 22 maja 1955 roku. Dzieła Lista publikacji: Historia filozofii chrześcijańskiej : od Justyna do Mikołaja Kuzańczyka (1962) Medieval logic : an outline of its development from 1250 to c. 1400 (1952) Collected articles on Ockham (1958) Venerabilis inceptoris Guillelmi de Ockham Summa (1974) Philosophical writings : a selection / William of Ockham (1979) Przypisy Urodzeni w 1901 Zmarli w 1955 Niemieccy historycy Niemieccy filozofowie XX wieku Niemieccy botanicy Niemieccy franciszkanie (OFM) Niemieccy duchowni katoliccy

5636675

https://pl.wikipedia.org/wiki/Gravure%20idol

Gravure idol

często skracany do Gradol (jap. グラドル Guradoru) – modelki, które pracują głównie dla magazynów dla mężczyzn i często pojawiają się w fotoksiążkach i na DVD. Modelki te są uważane za część ogólnego przemysłu idoli w Japonii. Nazwa „gurabia” (グラビア) to wasei-eigo pochodzące od „rotograwiury”, rodzaju druku wklęsłego, który kiedyś był podstawą fotografii prasowej. Wklęsłodruk jest nadal używany do drukowania komercyjnych magazynów. Idolki wklęsłodruku pojawiają się w szerokiej gamie stylów i gatunków fotograficznych. Ich fotografie są skierowane głównie do męskich czytelników, a pozy i zachowanie mają być prowokujące lub sugestywne i z reguły podkreślają atmosferę zabawy i niewinności, a nie agresywną ekspresję seksualną. Modelki rzadko są całkowicie nagie, choć czasami noszą ubrania, które odsłaniają większość ich ciała. Modelki te mogą rozpocząć modeling w wieku nastoletnim i kontynuować go do wczesnych lat 30. Oprócz pojawiania się w czasopismach głównego nurtu, idolki wklęsłodruku często wydają własne profesjonalne fotoksiążki i płyty DVD dla swoich fanów. Wiele popularnych japońskich idolek rozpoczęło swoją karierę właśnie w ten sposób. Zobacz też japoński idol Przypisy Kultura w Japonii Modeling

5636683

https://pl.wikipedia.org/wiki/Hong%20Hyun-seok

Hong Hyun-seok

Hong Hyun-seok (kor. 홍현석; ur. 16 czerwca 1999 w Seulu) – południowokoreański piłkarz, występujący na pozycji pomocnika w belgijskim klubie KAA Gent. 11-krotny reprezentant Korei Południowej. Uczestnik Pucharu Azji 2023. Statystyki Klubowe Na podstawie: Reprezentacyjne Na podstawie: Sukcesy Na podstawie: Reprezentacyjne I miejsce na Igrzyskach Azjatyckich 2022 Przypisy Urodzeni w 1999 Ludzie urodzeni w Seulu Reprezentanci Korei Południowej w piłce nożnej Uczestnicy Pucharu Azji 2023 Piłkarze Ulsan Hyundai FC Piłkarze SpVgg Unterhaching Piłkarze FC Juniors OÖ Piłkarze LASK Linz Piłkarze KAA Gent Piłkarze nożni na Igrzyskach Azjatyckich 2022

5636687

https://pl.wikipedia.org/wiki/Mika%20Kayama

Mika Kayama

– była japońska modelka, aktorka oraz aktorka AV grająca w filmach dla dorosłych. Wcześniej znana jako Arisa Oda (小田 有紗). Historia Debiut w branży rozrywkowej W 2004 roku zadebiutowała jako gravure idol pod pseudonimem Arisa Oda. W 2006 roku po raz pierwszy zagrała w filmie „Cool Dimension”. We wrześniu 2007 roku zawiesiła działalność rozrywkową, a w listopadzie jej agencja Anchor ogłosiła, że wycofuje się z branży rozrywkowej, powołując się na zły stan zdrowia i inne powody. Debiut i kariera w branży AV W październiku 2008 roku, po około rocznej przerwie, zadebiutowała jako Mika Kayama w firmie produkcyjnej MUTEKI z filmem dla dorosłych „パーフェクト”, wydanym 1 listopada. W 2009 roku zaczęła prace między innymi jako ekskluzywna aktorka dla S1. W czerwcu 2010 roku ukazał się pierwszy film 3D dla dorosłych „3D×佳山三花 立体映像で魅せる極上BODYセックス” (SOE-404), w którym wystąpiła. 18 lutego 2011 roku na swoim blogu ogłosiła przejście na emeryturę. Jej ostatni film „佳山三花FINAL 最後で最高のイカセ技、全部見せます” (SOE-564) został wydany 19 marca, miesiąc po wiadomości o emeryturze. Przypisy Linki zewnętrzne Oficjalny blog artystki w Ameba (31 października 2008 - 31 marca 2011) Profil artystki na stronie internetowej S1 Profil artystki na stronie internetowej MUTEKI Japońskie aktorki pornograficzne Urodzeni w 1982 Ludzie związani z prefekturą Kanagawa

5636696

https://pl.wikipedia.org/wiki/Go%C5%82%C4%85bek%20winnobr%C4%85zowy

Gołąbek winnobrązowy

Gołąbek winnobrązowy (Russula vinosobrunnea (Bres.) Romagn.) – gatunek grzybów należący do rodziny gołąbkowatych (Russulaceae). Systematyka i nazewnictwo Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Russula, Russulaceae, Russulales, Incertae sedis, Agaricomycetes, Agaricomycotina, Basidiomycota, Fungi. Po raz pierwszy opisał go w 1838 r. Giacomo Bresàdola jako odmianę gołąbka cukrówki, nadając mu nazwę Russula alutacea var. vinosobrunnea. W 1967 r. Henri Charles Louis Romagnesi podniósł go do rangi odrębnego gatunku. Pozostałe synonimy: Russula vinosobrunnea var. paraolivacea Bon 1988 Russula vinosobrunnea var. perplexa Sarnari 2005 Polską nazwę nadała Alina Skirgiełło w 1991 r. Morfologia Kapelusz Średnica 5–12 cm, mięsisty, dość zwarty, gruby, początkowo półkulisty, wypukły z podwiniętym brzegiem, następnie płaski, w środku trochę lub szeroko wklęsły, z prostym, bardzo tępym brzegiem, czasem klapowany, krótko bruzdowany. Powierzchnia czarniawo-fioletowa do fioletowo-brązowej, orzechowa, a nawet czekoladowobrązowa, czasami na środku oliwkowa. Może blaknąć do jasno brązowooliwkowej lub brudnokremowej. Blaszki Początkowo dość gęste, następnie rzadsze, rozwidlone niedaleko trzonu i w połowie promienia, z blaszeczkami, zwężone lub zaokrąglone przy trzonie, wybrzuszone, o szerokości 6–12 mm, początkowo jasno żółtomaślane z ochrowym odcieniem, potem jasnożółte, z wyraźnymi zmarszczkami. Trzon Wysokość 3,5–7,5 cm, grubość 1–3,5 cm u dołu, cylindryczny lub maczugowato pogrubiony u nasady, twardy, pełny, później mniej lub bardziej miękki i pusty. Powierzchnia biała, z nieregularnie rozmieszczonymi różowymi lub czerwonawymi plamami, lekko żółknąca, pomarszczona, a czasem nawet bardzo szorstka; górna część jest zazwyczaj biała, jakby usiana drobnymi szarawo-szklistymi granulkami. Miąższ Gruby, jędrny, biały, pod skórką zabarwiony fioletowo. Ma lekki owocowy zapach i łagodny smak. W fenolu barwi się na jasnofioletowo, z FeSO4 reaguje szybko, zmieniając barwę na pomarańczowoczerwoną, w gwajakolu barwi się na jasnoniebiesko. Cechy mikroskopowe Podstawki 45–58 × 10,5–13 µm. Bazydiospory 7,2–10 × 6,2–8 µm, szeroko elipsoidalne, pokryte dużymi brodawkami, miejscami ułożonymi paciorkowato lub połączonymi niepełnymi i niezupełnie amyloidalnymi grzebieniami. Łysinka widoczna. Cystydy do 117 × 14,5 µm wrzecionowate z długim i ostrym kończykiem, słabo reagujące z sulfowaniliną. Cechy charakterystyczne Charakterystycznymi cechami tego gatunku są: brudnopurpurowa barwa kapelusza, nśrodku zwykle nieco ochrowa, silne szarzenie trzonu i miąższu oraz niskie, brodawkowato-kolczaste urzeźbienie bazydiospor. Występowanie i siedlisko Znany jest tylko w Europie. W Polsce do 2003 r. jedyne stanowisko podała Alina Skirgiełło, w późniejszych latach podano następne. Naziemny grzyb mykoryzowy, występujący w lasach liściastych, w towarzystwie grabów ibuków, na glebach dość ciężkich (gliniasto-krzemionkowych). Grzyb jadalny. Przypisy Gołąbkowate Grzyby jadalne Mykobiota Polski

5636704

https://pl.wikipedia.org/wiki/Narcinops

Narcinops

Narcinops – rodzaj ryb chrzęstnoszkieletowych z rodziny Narcinidae. Rozmieszczenie geograficzne Do rodzaju należą gatunki występujące w wodach zachodniego i południowo-zachodniego Oceanu Spokojnego oraz wschodniego i południowo-wschodniego Oceanu Indyjskiego. Morfologia Długość ciała do 36,5 cm. Systematyka Rodzaj zdefiniował w 1940 roku australijski ichtiolog Gilbert Percy Whitley w pierwszej części publikacji własnego autorstwa poświęconej rybom Australii. Gatunkiem typowym jest (oryginalne oznaczenie) N. tasmaniensis. Etymologia Narcinops: rodzaj Narcine ; ωψ ōps, ωπος ōpos ‘wygląd, oblicze’. Podział systematyczny Taksony wyodrębnione z rodzaju Narcine. Do rodzaju należą następujące gatunki: Narcinops lasti Narcinops nelsoni Narcinops ornatus Narcinops tasmaniensis Narcinops westraliensis Przypisy Narcinidae

5636713

https://pl.wikipedia.org/wiki/Uniwersytet%20Tesalii

Uniwersytet Tesalii

Uniwersytet Tesalii () – grecka publiczna uczelnia wyższa. Administracja uczelni znajduje się w Wolos, jej obiekty zlokalizowane są również w Larisie, Karditsy, Trikali i Lamii. Uniwersytet został założony w 1984 roku, wraz z Uniwersytetem Egejskim i Uniwersytetem Jońskim, na mocy dekretu prezydenckiego 83/1984. Początkowo skłądał się z pęciu wydziałów:. Wydział Rolnictwa, Produkcji Roślinnej i Hodowli Zwierząt Wydział Edukacji Fizycznej i Nauk o Sporcie Wydział Edukacji Podstawowej Wydział Edukacji Przedszkolnej Wydział Planowania i Rozwoju Regionalnego Struktura organizacyjna W ramach uczelni działają następujące jednostki naukowo-dydaktyczne Szkoła Inżynierii Wydział Architektury Wydział Inżynierii Lądowej Wydział Inżynierii Elektrycznej i Komputerowej Wydział Inżynierii Mechanicznej Wydział Planowania i Rozwoju Regionalnego Szkoła Nauk Humanistycznych i Społecznych Wydział Kultury, Mediów Kreatywnych i Przemysłu Wydział Edukacji Wczesnoszkolnej Wydział Historii, Archeologii i Antropologii Społecznej Wydział Języków i Studiów Międzykulturowych Wydział Edukacji Specjalnej Wydział Szkolnictwa Podstawowego Szkoła Wychowania Fizycznego, Nauk o Sporcie i Dietetyki Wydział Żywienia i Dietetyki Wydział Wychowania Fizycznego i Nauk o Sporcie Szkoła Nauk o Zdrowiu Wydział Biochemii i Biotechnologii Wydział Pielęgniarstwa Wydział Fizjoterapii Wydział Zdrowia Publicznego i One Health Wydział Lekarski Wydział Medycyny Weterynaryjnej Szkoła Ekonomii i Administracji Biznesu Wydział Rachunkowości i Finansów Wydział Administracji Biznesu Wydział Ekonomii Szkoła Technologiczna Wydział Systemów Energetycznych Wydział Nauk o Środowisku Wydział Leśnictwa, Nauki o Drewnie i Projektowania Wydział Systemów Cyfrowych Szkoła Nauk Rolniczych Wydział Rolnictwa, Produkcji Roślinnej i Środowiska Wiejskiego Wydział Agrotechnologii Wydział Nauk o Zwierzętach Wydział Nauk o Żywności i Żywieniu Wydział Ichtiologii i Środowiska Wodnego Szkoła Nauk Ścisłych Wydział Informatyki i Informatyki Biomedycznej Wydział Informatyki i Telekomunikacji Wydział Matematyki Wydział Fizyki Przypisy Uczelnie w Grecji Wolos

5636715

https://pl.wikipedia.org/wiki/Ko%C5%9Bci%C3%B3%C5%82%20%C5%9Bw.%20Zygmunta%20w%20Kr%C3%B3lewie

Kościół św. Zygmunta w Królewie

Kościół św. Zygmunta w Królewie – rzymskokatolicki kościół parafialny zlokalizowany w miejscowości Królewo (powiat płoński w województwie mazowieckim). Funkcjonuje przy nim parafia św. Zygmunta w diecezji płockiej (dekanat sochociński, przed 1993 dekanat płoński). Obiekt został wpisany do rejestru zabytków 19 stycznia 1958 (nr 17/58) oraz 15 lutego 1962. Historia Drewniany kościół mógł istnieć we wsi już w końcu XIII wieku, jednak nie dochowały się na jego temat żadne przekazy. Pierwszy z nich pochodzi z 1599 (wizytacja biskupa płockiego Wojciecha Baranowskiego) i dotyczy drugiej z kolei świątyni: drewnianej, z ceglaną posadzką w prezbiterium i trzema ołtarzami (w głównym umieszczono wizerunek koronacji Matki Bożej). Kolejna wizytacja odbyła się w 1609, a zapisy dotyczące świątyni są podobne (wspomniany był m.in. łuk tęczowy, ołtarz główny murowany, boczne drewniane). Jej fundatorami mogli być Idzikowscy. Trzeci drewniany kościół (obecny) zbudowano w 1639 (lub 1630), być może z uwagi na zły stan techniczny poprzedniego. Ufundował go biskup płocki Stanisław Łubieński ze środków własnych. Jego poświęcenie nastąpiło 15 lipca 1639, a konsekracji dokonał w 1648 biskup Wojciech Tolibowski (sufragan płocki). W parafii spędzali wakacje kle­rycy z seminarium pułtuskiego. Chronili się oni tu również przed zarazami w 1603, 1606, 1607, 1626, 1627 oraz 1640. Opis w protokole wizytacyjnym z 1695 wskazuje, że obiekt był orientowany, miał 26 kroków długości, osiem kroków szeroko­ści w prezbiterium, natomiast w nawie dwanaście. Miał wysokość ośmiu łokci. Podłoga była częściowo ceglana, a częściowo gliniana (klepisko), sufit był drewniany, dach kryty gontem. Kościół miał dziewięć romboidalnych okien, dwoje drzwi i wieżyczkę z sygnaturką. Wewnątrz stały trzy ołtarze (główny został ufundowa­ny przez księdza Jana Brodowskiego, jezuitę z pułtuskiego seminarium w 1639). W XVI wieku dostawiono ołtarz św. Rocha wraz z kryptą rodzinną sfinansowany przez Adama Kucharskiego dla swoich potomków. W 1792 wzmocniono ściany świątyni kotwiami, a dach pokryto nowymi gontami. Następny poważny remont przeprowadzono w 1846, a kapitalny (bardzo już zły stan techniczny) w 1882 pod kie­rownictwem proboszcza Edwarda Michniewskiego. Kolejne prace miały miejsce w 1938, ale przerwała je napaść niemiecka na Polskę. W czasie okupacji niemieckiej kościół był czynny liturgicznie. W latach 1947-1948 świątynię oraz dzwonnicę pokryto nowym gontem, a także dokonano rekonstrukcji sygna­turki, natomiast w 1956 zelektryfikowano i przeorganizowano wnętrze. W 1969 pokryto dach blachą ocynkowaną. Generalny remont odbył się w latach 1980-1982. Wymieniono wówczas fundamenty na betonowo-kamienne, a podwaliny na dębowe, ławki częściowo na dębowe, ściany ponownie oszalowano na zewnątrz i wewnątrz, wymieniono stolarkę okienną. Wstawiono też ołtarz soborowy, który był darem księdza Remigiusza Zimaka. Podczas remontu (w nocy z 10 na 11 sierpnia 1981) dokonano kradzieży tabernakulum wraz z sakramentaliami. Sprawców tego czynu nigdy nie ujęto. Poświęcenie kościoła po remoncie miało miejsce 16 czerwca 1985 (biskup Roman Marcinkowski). W 2004 zbudowano drogę dojazdową od strony szosy do Jońca i Sochocina, a na cmentarzu przykościelnym postawiono granitowy pomnik Roku Jubileuszowego. Architektura Obiekt drewniany (sosnowy), konstrukcji wieńcowej, orientowany, stoi na podmurów­ce kamiennej. Jest jednonawowy, z prezbiterium zamkniętym trójbocznie, zakrystią, bocznym przedsionkiem, kruchtą i drewnianym chórem wspartym na dwóch słupach. Kryty jest sufitem z desek. Dach kryty jest gontem. Od strony południowej do nawy przylega trzykondygnacyjna wieża (remontowana w 1938), kryta blachą ocynkowaną (odgromnik z 1956). Nad nawą zlokalizowana jest sygnaturka kryta gontem (1947). Świątynia jest malowana wewnątrz i zewnątrz w 1938 (na zewnątrz oszalowana). Dachy nad nawą i prezbiterium są dwuspadowe, pokryte blachą, zaś nad przybudówkami pulpitowe z gontami. Wnętrze W prezbiterium znajduje się neobarokowy ołtarz główny pochodzący z drugiej połowy XIX wieku. Zawiera m.in. rzeźbę Chrystusa Ukrzyżowanego oraz XVI-XVIII-wieczne obrazy świętych, częściowo z zasłonami (św. Zygmunt, św. Agnieszka, św. Stanisław Biskup). Do innych elementów wyposażenia należą m.in.: XVII-wieczna rzeźba Matki Bożej z Dzieciątkiem o późnogotyckim charakterze, ośmioboczna chrzcielnica w formie krzyża, ambona i dwa konfesjonały z drewna sosnowego. Orga­ny są czterogłosowe bez pedału i pochodzą z 1898 (były uszkodzone w czasie wojny polsko-bolszewickiej w 1920). Organistą był w parafii Józef Marszałowski odznaczony w 1988 przez Jana Pawła II orderem Pro Ecciesia et Pontifice, za ochronę archiwaliów kościelnych w czasie II wojny światowej. Przypisy Religia w gminie Joniec Świątynie pod wezwaniem św. Zygmunta Kościoły w powiecie płońskim Drewniane kościoły w województwie mazowieckim

5636719

https://pl.wikipedia.org/wiki/Octavie%20Coudreau

Octavie Coudreau

Octavie Coudreau (Marie Octavie Coudreau, z domu Marie Octavie Renard ur. 30 kwietnia w 1867 r. w Anais - zm. 6 lutego w1938 r. w Sonnac) – francuska geografka, pisarka i odkrywczyni, podróżniczka. Autorka kilku książek o Gujanie Francuskiej i północnej Brazylii. W 1899 r. brazylijskie stany Pará i Amazonas zatrudniły Coudreau do zbadania i sporządzenia mapy regionu Amazonii. Jej mężem - i do swojej śmierci także towarzyszem podróży - był badacz, geograf i podróżnik, Henri Coudreau. Odkrywanie Amazonii W czasie sporu granicznego francusko-brazylisjkiego (fr. contesté franco-brésilien) między kolonialną Francją a Brazylią, mąż Octavie, Henri, pracował w służbie gubernatorów stanów Brazylii, mapując dopływy Amazonki i identyfikując możliwe zasoby dla rolników i leśników. W imieniu stanu Pará, Henri Coudreau miał za zadanie zbadać rzekę Trombetas, wkrótce po tym, jak Octavie wyszła za niego za mąż. Ich pierwsza wyprawa w 1899 roku zakończyła się tragicznie, co zostało szczegółowo opisane w książce „Voyage au Trombetas” rozpoczętej przez Henriego Coudreau. Opisuje ona podróż pary w górę dopływu Trombetas na północnym brzegu Amazonki. Geograf już chory i wyczerpany latami spędzonymi w tym, co nazwał „zielonym piekłem". Cierpiąc na gorączkę malaryczną, zmarł w ramionach żony 10 listopada 1899 roku. Wspierana przez pozostałych towarzyszy podróży, Octavie Coudreau zrobiła trumnę z desek łodzi i przygotowała pochówek na półwyspie z widokiem na Jezioro Tapagem. Po śmierci męża, Octavie Coudreau w okresie 1899-1906 kontynuowała prace badawcze rozpoczęte przez Henriego. W kolejnych latach napisała ostatnie rozdziały książki, po repatriacji szczątków męża do Angoulême we Francji. W latach 1899-1906 pracowała dla rządu francuskiego jako oficjalna badaczka, co w tamtych czasach nie było dostępne dla kobiet. Była bardzo dobrą rysowniczką map. Wniosła pionierski wkład w poznanie tropikalnego obszaru Amazonii. Publikacje Voyage Au Trombetas: 7 Août 1899-25 Novembre 1899, Voyage Au Cuminá: 20 Avril 1900-7 Septembre 1900 Voyage Au Maycur, 5 Juin 1902-12 Janvier, 1903 Voyage Au Rio Curua (1903) Przypisy Urodzeni w 1867 Zmarli w 1938 Francuscy podróżnicy i odkrywcy Francuscy pisarze XIX wieku Francuscy pisarze XX wieku

5636721

https://pl.wikipedia.org/wiki/ICar

ICar

iCar Ecological Technology Co., Ltd., handel jako iCar (stylizowany na iCAR) jest spółką zależną chińskiego producenta pojazdów Chery. Marka iCar powstała jako marka pojazdów elektrycznych w kwietniu 2023 r., po kilkukrotnym używaniu znaku towarowego przez firmę Chery. iCar rozpoczął sprzedaż swojego pierwszego pojazdu, iCar 03 SUV w lutym 2024 r. Historia Marka iCar była używana przez Chery kilka razy, zanim stała się samodzielną marką samochodów elektrycznych. W 2007 roku nazwa iCar była używana dla pickupa. W 2014 roku platforma używana przez Chery Arrizo 7 była sprzedawana jako iCar. W 2017 roku iCar stał się marką „ekosystemową” należącą do Chery. Dotychczasowe wykorzystanie marki obejmuje cyfrowy ekosystem, wraz z siecią sklepów online i offline sprzedaż bezpośrednia sprzedającą pojazdy Chery New Energy, takie jak Chery QQ Ice Cream. Od sierpnia 2023 r. Chery eQ1 jest również sprzedawany w Brazylii jako Caoa Chery iCar. W kwietniu 2023 r. marka została przekształcona w markę samochodów elektrycznych w Auto Shanghai. Logo „i” iCar zostało zaprojektowane przez Cao Xue, twórcę panda maskotka Zimowych Igrzysk Olimpijskich 2022 w Pekinie. Według Chery „i” oznacza inteligencję, internet, innowację, indywidualność, inspirację i informację. Marka skierowana jest do młodszych osób w wieku 25–35 lat, które rozpoczynają nową karierę. Na salonie samochodowym marka zadebiutowała dwoma samochodami: iCar 03 i iCar GT samochód sportowy koncepcja. Marka planuje wprowadzić na rynek cztery serie produktów obejmujące mpv, SUV-y i samochody sportowe. Produkcja pilotażowa iCar 03 rozpoczęła się w czerwcu 2023 roku, podczas gdy przedsprzedaż została otwarta w listopadzie 2023 r. Do sprzedaży trafił 28 lutego 2024 roku. Modele samochodów Obecnie produkowane SUV-y i crossovery 03 Hipersamochody GT Przypisy Marki samochodów Chińscy producenci samochodów elektrycznych

5636722

https://pl.wikipedia.org/wiki/Nicolas%20Beaudan

Nicolas Beaudan

Nicolas Beaudan (ur. 13 grudnia 1975 w Clermont-Ferrand) – francuski florecista, czterokrotny medalista mistrzostw świata. Podczas mistrzostw świata w Lipsku w 2005 roku wywalczył indywidualnie brązowy medal. Wyprzedzili go jedynie Włoch Salvatore Sanzo i Chińczyk Zhang Liangliang. Na tej samej imprezie Francuzi w składzie: Nicolas Beaudan, Victor Sintès, Erwann Le Péchoux i Brice Guyart zdobyli złoty medal w zawodach drużynowych. Wynik ten Francuzi z Beaudanem w składzie powtórzyli na mistrzostwach świata w Turynie w 2006 roku i mistrzostwach świata w Petersburgu w 2007 roku. Zdobył ponadto srebrny medal w turnieju drużynowym na mistrzostwach Europy w Moskwie w 2002 roku. Nigdy nie wziął udziału w igrzyskach olimpijskich. Przypisy Ludzie urodzeni w Clermont-Ferrand Francuscy szermierze Urodzeni w 1975

5636726

https://pl.wikipedia.org/wiki/Boeing%20Starliner-1

Boeing Starliner-1

Boeing Starliner-1, zwana również Post Certification Mission-1 (PCM-1), ma być pierwszą operacyjną misją załogową statku Boeing Starliner na Międzynarodową Stację Kosmiczną w ramach programu Commercial Crew Program. Byłby to trzeci orbitalny lot Starlinera. Start misji Boeing Starliner-1 odbędzie się nie wcześniej niż na początku 2025 roku, przewożąc stałych członków przyszłej Ekspedycji Międzynarodowej Stacji Kosmicznej. Załoga Z uwagi na to, że będzie to pierwszy lot operacyjny Starlinera, na jego pokładzie nie powinien znaleźć się rosyjski kosmonauta, gdyż Roskosmos oświadczył, że nie chce umieszczać rosyjskich kosmonautów na pokładzie Starlinera, dopóki nie odbędzie on lotów w ramach programu Commercial Crew Program. W dniu 18 kwietnia 2022 roku NASA poinformowała, że nie sfinalizowała, który z astronautów Starlinera, w tym Barry Wilmore, Edward M. Fincke i Sunita Williams, poleci w misji CFT lub w tej misji. 16 czerwca 2022 roku NASA potwierdziła, że Boeing Crewed Flight Test będzie dwuosobowym lotem testowym, a Williams została przydzielona do misji CFT. 30 września 2022 roku Scott D.Tingle został przydzielony jako dowódca misji Boeing Starliner-1, a Edward M. Fincke został przydzielony do misji jako pilot. Edward M. Fincke został również rezerwowym członkiem załogi Boeing Crewed Flight Test. 22 listopada 2023 roku Joshua Kutryk został przydzielony do misji Boeing Starliner-1 przez Kanadyjską Agencję Kosmiczną. Z powodu opóźnień, kilku astronautów pierwotnie przydzielonych do misji Boeing Starliner-1 zostało przeniesionych do innych misji: W 2018 roku Sunita Williams miała polecieć w misji Starliner-1, jednak później została przeniesiona do Boeing Crewed Flight Test. 25 sierpnia 2020 astronautka Jeanette Epps została dodana do misji Starliner-1, a w sierpniu 2023 roku została przeniesiona do misji SpaceX Crew-8. 21 maja 2021 roku Koichi Wakata został oficjalnie dodany do misji Boeing Starliner-1, ale ostatecznie został przeniesiony do misji SpaceX Crew-5, która wystartowała w październiku 2022 roku. Misja Misja ta miała być pierwszym ponownym użyciem statku kosmicznego Starliner, który początkowo poleciał po raz pierwszy w bezzałogowej misji Orbital Flight Test w grudniu 2019 roku. 22 grudnia 2019 roku Sunita Williams (w tym czasie wyznaczona na dowódcę misji Boeing Starliner-1) ogłosiła nazwę „Calypso” dla Starlinera, który wziął udział w misji Orbital Flight Test. Calypso będzie teraz używane dla misji Boeing Crewed Flight Test. Spacecraft 2, który był używany do Starliner Orbital Flight Test 2, będzie zamiast tego wykonywał tę misję. Zobacz też SpaceX Crew-1 Dragon 2 Bibliografia Załogowe loty kosmiczne

5636727

https://pl.wikipedia.org/wiki/B%C3%B3j%20pod%20Emilianowem

Bój pod Emilianowem

Bój pod Emilianowem – wrześniowe walki polskiej 14 Dywizji Piechoty z wojskami III Rzeszy; epizod bitwy nad Bzurą (III faza). Sytuacja ogólna W dniach 13–15 września Armia „Pomorze” przeprowadziła natarcie na Skierniewice i Łowicz, a pod jego osłoną w kierunku Warszawy przegrupowały się pozostałe siły Grupy Armii gen. Tadeusza Kutrzeby. Fiasko polskiego natarcia i odwrót całości Armii „Pomorze" na lewy brzeg Bzury spowodował zacieśnianie się wokół zgrupowania polskich armii pierścienia okrążenia realizowanego przez siedemnaście niemieckich dywizji.16 września Polacy rozpoczęli przebijanie się z powstałego kotła. Przebieg działań 16 września maszerujące ku dolnej Bzurze oddziały 14 Dywizji Piechoty gen. Franciszka Włada natknęły się pod Emilianowem na niemiecką 19 Dywizję Piechoty. Bataliony III i II/57 pułku piechoty uderzyły na miejscowość bronioną przez niemiecki III/74 pułku piechoty mjr. Wilhelma Germerdonka i początkowo uchwyciły przedmieścia Emilianowa. Powstrzymane zostały jednak gęstym ogniem artylerii i karabinów maszynowych. Kiedy przygotowywano kolejny atak, około 10.30 na pozycje polskie uderzyły czołgi II/1 pułku pancernego z 1 Dywizji Pancernej, które przeprawiły się przez Bzurę w okolicach Kozłowa Szlacheckiego i Biskupiego. Na prawo uderzyła 5 kompania kapitana Franza Vecernika, natomiast 7 kompania kapitana Ernsta Bolbrinkera na lewo. Atak niemiecki trafił w lukę pomiędzy 55 pułkiem piechoty a 57 pułkiem piechoty, zmiótł lewe skrzydło idącego do natarcia na Emilianów 57 pułku piechoty i rozbił III/57 pp mjr. Józefa Kępińskiego. Następnie czołgi niemieckie przejechały przez stanowiska ogniowe II/14 pułku artylerii lekkiej i 14 dywizjonu artylerii ciężkiej. Skuteczny opór stawiała tylko 9 kompania i II/57 pułku piechoty, które wspólnie z nadciągającym 58 pułkiem piechoty odparły część atakujących czołgów. Gros niemieckiego batalionu pancernego kontynuowała natarcie. Dołączyła do niego 2/2 pułku pancernego oraz 4/1 batalionu motocyklistów. Pod Kiernozią grupa ta, pozbawiona wsparcia własnej piechoty, została powstrzymana ponosząc znaczne straty. Pod Szwarocinem została zatrzymany niemiecki oddział rajdowy 2 pułku pancernego. Wysforowana do przodu 6 kompania kpt. Tiedego poniosła duże straty w walce z polskim II/55 pp mjr. Stanisława Sosienia i wspierającym go I/14 pal mjr. Jana Kowalskiego. Po walkach jednostki polskie zatrzymały się pod dworem Jeziorko, a odizolowane od piechoty niemieckie zgrupowanie pancerne na okres nocy sformowało tzw. jeża i, ostrzeliwane przez polską artylerię, oczekiwały nadejścia dnia. Tymczasem oddziały polskie mogły kontynuować odwrót. Wojska Uwagi Przypisy Bibliografia Bitwa nad Bzurą Bitwy i boje 14 Wielkopolskiej Dywizji Piechoty

5636728

https://pl.wikipedia.org/wiki/Konkordienkirche%20w%20Mannheimie

Konkordienkirche w Mannheimie

Konkordienkirche, znany również jako Citykirche Konkordien – protestancka świątynia znajdująca się w niemieckim mieście Mannheim, w kraju związkowym Badenia-Wirtembergia. Historia Kościół wzniesiono w 1685 dla francuskich i niemieckich kalwinistów, konieczność odprawiania nabożeństw w dwóch językach skutkowała nietypowym kształtem budowli – były to właściwie dwa kościoły złączone wieżą. Forma budynku stanowiła inspirację dla projektantów pobliskiego ratusza, który właśnie poprzez wieżę łączy się z sąsiednim kościołem św. Sebastiana. Kościół spłonął już w 1689 roku, podczas wojny palatynackiej. Po przeniesieniu do Mannheimu siedziby dworu elektorskiego budynek służył jako hala sportowa do gry w jeu de paume. W 1739 wieżę przykryto prowizorycznym dachem oraz przebudowano francuską część świątyni. Budowla powróciła do funkcji sakralnej. W 1795 miasto zostało zajęte przez Francuzów, a świątynia została zniszczona przez ostrzał wojsk austriackich. Odbudowano jedynie niemiecką część, ponieważ francuscy wierni w większości znali już język niemiecki, więc odbudowa obu naw nie była konieczna. W 1824 na miejscu części francuskiej wzniesiono budynek szkoły wg. projektu Jacoba Friedricha Dyckerhoffa. W 1893 nadbudowano wieżę kościelną, dzięki czemu osiągnęła ona obecną wysokość. W latach 1914-1917 gmach uczelni został przebudowany w stylu neobarokowym pod okiem Richarda Perreya. W latach 20. XX wieku patronem szkoły został Joseph Anton Sickinger, reformator niemieckiego szkolnictwa. Kościół i uczelnia zostały poważnie zniszczone podczas II wojny światowej, jedynie wieża pozostała nienaruszona. Świątynię odbudowano w latach 1949-1952 wg. projektu Maxa Schmechela. Od 27 stycznia 1989 w budynku szkoły swoją siedzibę ma uczelnia Mozartschule. Architektura i wyposażenie Świątynia barokowa, o układzie halowym, z emporami w nawach bocznych. Wnętrze po II wojnie światowej odbudowano w stylu modernistycznym. Wieża kościoła ma wysokość 88 metrów, co czyni ją najwyższą wieżą kościelną miasta. Organy wykonano w 1959 roku w warsztacie Weigle w Echterdingen, posiadają 3926 piszczałek zgrupowanych w 51 głosów, 4 manuały i pedał. Na wieży kościoła zawieszonych jest 5 dzwonów, najstarszy z nich, Wallonenglocke, odlano w 1663 roku. Galeria Przypisy Konkordienkirche Świątynie luterańskie w Niemczech Świątynie kalwińskie w Niemczech Zabytkowe kościoły w Niemczech Architektura barokowa w Niemczech Architektura modernizmu w Niemczech

5636732

https://pl.wikipedia.org/wiki/Quantum%20ESPRESSO

Quantum ESPRESSO

Quantum ESPRESSO – zintegrowany pakiet oprogramowania z zakresu obliczeniowej nauki o materiałach wykorzystujący teorię funkcjonału gęstości oraz rozwinięcie w bazie fal płaskich. Oprogramowanie jest dostępne na licencji GNU General Public License w wersji 2 lub późniejszej i umożliwia m.in. obliczenia dla elektronowego stanu podstawowego w tym optymalizację strukturalną. Przypisy Materiałoznawstwo Teoria funkcjonału gęstości Oprogramowanie naukowe

5636734

https://pl.wikipedia.org/wiki/Gruzaczka%20d%C4%99bowa

Gruzaczka dębowa

Gruzaczka dębowa (Diatrypella quercina (Pers.) Cooke) – gatunek grzybów z rodziny Diatrypaceae. Systematyka i nazewnictwo Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Diatrypella, Diatrypaceae, Xylariales, Xylariomycetidae, Sordariomycetes, Pezizomycotina, Ascomycota, Fungi. Po raz pierwszy opisał go w 1794 roku Christiaan Hendrik Persoon, nadając mu nazwę Sphaeria quercina. Obecną nazwę nadał mu w 1866 roku Mordecai Cubitt Cooke. Ma 10 synonimów. Niektóre z nich: Coniotheciella quercina (Pers.) Speg. 1918, Libertella quercina Grove1937. Polską nazwę zarekomendowała w 2024 r. Komisja ds. Polskiego Nazewnictwa Grzybów przy Polskim Towarzystwie Mykologicznym. Morfologia Podkładki w dużych ilościach bez określonego porządku, czasem stłoczone i zlewające się z sobą, czasem odległe, dość charakterystyczne, czarne lub ciemnobrązowe, początkowo ściętostożkowe, bardziej lub mniej zaokrąglone lub wyraźnie trój- lub czterokątne, następnie poduszkowate, wypukłe lub spłaszczone, otoczone uszkodzoną perydermą żywiciela. Mają szorstką powierzchnię, średnicę 1,5–4 mm, i wystają na 0,8–1,5 mm powyżej poziomu kory. W każdej podkładce jest 6–24 perytecjów o średnicy (350) 450–750 μm, kształcie kulisto-jajowatym, czasem kanciastym. Szyjka perytecjum ma długość 250–550 µm, grubość 100–180 µm i jest wyraźnie wystająca, trzy- lub czterobruzdowa, czasem prawie gładka, czarna i błyszcząca. Brązowa ściana perytecjum ma grubość do 30 μm i jest gęsto pokryta peryfizami. Wewnątrz perytecjum rzadkie, cienkościenne parafizy, często zanikające w okresie dojrzałości. Worki (60) 80–120 (część zawierająca zarodniki) × (9) 10–14 (15) μm, maczugowate lub wąsko wrzecionowate, z wyraźnymi szypułkami o średniej długości 30 μm, wierzchołkiem zaokrąglonym, grubościennym z niewielkim aparatem apikalnym. Askospory (7,0) 9,5–11,5 (12,0) × 1,9–3,0 µm, kiełbaskowate, z końcami silnie załamującymi światło, brązowe, gładkie, cienkościenne. Konidiomy tworzą się w postaci komór w młodych podstawkach. Komórki konidiotwórcze są sympodialne, utworzone jako gałęzie konidioforów. Konidia nitkowate, sierpowate, słabo wybarwione. Występowanie i siedlisko Występuje w Ameryce Północnej i Południowej, Europie i Australii. W Europie jest szeroko rozprzestrzeniony; występuje od Hiszpanii po Islandię i południowe regiony Półwyspu Skandynawskiego. Występuje również w Polsce. Grzyb nadrzewny, saprotrof żyjący na martwych gałęziach dębu (Quercus) i kasztana (Castanea). Powoduje białą zgniliznę drewna. Przypisy Diatrypaceae Mykobiota Polski

5636736

https://pl.wikipedia.org/wiki/Ulica%20Kosynier%C3%B3w%20w%20Krakowie

Ulica Kosynierów w Krakowie

Ulica Kosynierów – ulica w Krakowie, w dzielnicy II, na Dąbiu. Łączy ulicę Mogilską z ulicą Dąbską i ul. Zwycięstwa. Jest jednojezdniowa. Historia Ulica została w obecnym kształcie wytyczona w latach osiemdziesiątych XIX wieku jako droga rokadowa łącząca rozmieszczone po terenie całego miasta fortyfikacje Twierdzy Kraków. Nazwa ulicy została nadana w 1912 roku, nawiązuje do formacji piechoty chłopskiej działającej podczas powstania kościuszkowskiego – Kosynierów. Przypisy Bibliografia Linki zewnętrzne Przebieg w Google Maps Kosynierów Dzielnica II Grzegórzki

5636738

https://pl.wikipedia.org/wiki/Henryk%20Grynwaser

Henryk Grynwaser

Henryk Grynwaser (ur. 1895, zm. 1943 lub 1944) – polski historyk i prawnik, badacz archiwalny dziejów chłopskich i ich oporu wobec systemu feudalnego na ziemiach polskich. Życiorys Po ukończeniu szkoły średniej studiował we Francji historię prawa; interesował się historią ustroju społecznego. Po powrocie do kraju pracował jako nauczyciel, a potem otworzył własną kancelarię adwokacką; był także radcą prawnym towarzystw ubezpieczeniowych. W swojej pracy naukowej zajmował się ustrojem społecznym Polski przedrozbiorowej i w czasie rozbiorów, demokracją szlachecką, kwestią agrarną, walkami chłopskimi i oporem wsi wobec systemu feudalnego. Prowadził badania archiwalne nad dziejami chłopów w okresie schyłkowej pańszczyzny. Współpracował z Instytutem Gospodarstwa Społecznego kierowanym przez Ludwika Krzywickiego. W czasie wojny ukrywał się po aryjskiej stronie, zginął prawdopodobnie w 1943 lub 1944 roku, być może w powstaniu warszawskim. Publikacje Demokracja szlachecka, 1795-1831. Studium historyczno-krytyczne (1918, 2. wyd. 1948). Kwestia agrarna i ruch włościan w Królestwie Polskim w pierwszej połowie XIX w. (1807-1860). Studium archiwalne (1935, 2. wyd. 1951). Sprawa włościańska w Królestwie Polskim w latach 1861-1862 (1938, 2. wyd. 1951). Przypisy Urodzeni w 1895 Zmarli w 1943 Zmarli w 1944

5636744

https://pl.wikipedia.org/wiki/Margarida%20Balseiro%20Lopes

Margarida Balseiro Lopes

Ana Margarida Balseiro de Sousa Lopes (ur. 24 września 1989) – portugalska polityczka i prawniczka, posłanka do Zgromadzenia Republiki. Życiorys Absolwentka prawa na Uniwersytecie Lizbońskim (2011). Uzyskała magisterium z prawa i zarządzania na Portugalskim Uniwersytecie Katolickim (2014). Ukończyła na tej uczelni również studia podyplomowe z zakresu podatków (2021). Zawodowo związana z sektorem audytorskim i doradczym, została doradcą podatkowym. Zaangażowała się w działalność polityczną w ramach Partii Socjaldemokratycznej. Pełniła różne funkcje w jej młodzieżówce JSD, m.in. w latach 2018–2020 stała na czele tej organizacji. Weszła w skład zgromadzenia miejskiego w Marinha Grande oraz rady głównej związanego z PSD instytutu Instituto Francisco Sá Carneiro. W latach 2015–2022 sprawowała mandat deputowanej do Zgromadzenia Republiki XIII i XIV kadencji. W 2022 została wiceprzewodniczącą swojego ugrupowania. Przypisy Absolwenci Uniwersytetu Lizbońskiego (1911–2013) Deputowani Zgromadzenia Republiki (Portugalii) Politycy Partii Socjaldemokratycznej (Portugalia) Portugalscy prawnicy Portugalscy samorządowcy Urodzeni w 1989

5636749

https://pl.wikipedia.org/wiki/Ulica%20Obo%C5%BAna%20w%20Krakowie

Ulica Oboźna w Krakowie

Ulica Oboźna – ulica w Krakowie, w dzielnicy V, w Krowodrzy. Łączy ulicę Składową z ulicą Wrocławską i ul. Wójtowską. Jest jednojezdniowa. Historia Ulica została w obecnym kształcie wytyczona w latach pięćdziesiątych XIX wieku jako droga rokadowa prowadząca do jednego z szańców Twierdzy Kraków. W czasie powstania kościuszkowskiego w okolicy ulicy działał obóz wojskowy. W 1912 roku otrzymała nazwę ul. Miechowskiej, a w 1917 roku ulicy została nadana nazwa obecna. Zabudowa Przy ulicy dominuje zabudowa wielorodzinna, stnanowią ją głównie kamienice i bloki mieszkalne powstałe w XX wieku oraz kilka budynków użyteczności publicznej. ul. Oboźna 13 – dom. Projektował Ludwik Paciorkowski, 1934. ul. Oboźna 16–20 (ul. Władysława Łokietka 20a) – willa, lata 20. XX wieku. ul. Oboźna 27 – dom. Opracowano na podstawie źródła: Gminnej ewidencji zabytków – Kraków. Przypisy Bibliografia Linki zewnętrzne Przebieg w Google Maps Oboźna Dzielnica V Krowodrza

5636755

https://pl.wikipedia.org/wiki/Bertschikon

Bertschikon

Szwajcaria: Bertschikon bei Attikon – miejscowość w gminie Wiesendangen, w kantonie Zurych, w okręgu Winterthur Bertschikon bei Gossau – miejscowość w gminie Gossau, w kantonie Zurych, w okręgu Hinwil

5636758

https://pl.wikipedia.org/wiki/Fernando%20Alexandre

Fernando Alexandre

Fernando Alexandre (ur. w styczniu 1972) – portugalski ekonomista i nauczyciel akademicki, sekretarz stanu (2013–2015), prorektor Uniwersytetu Minho (2016–2017). Życiorys Absolwent ekonomii na Uniwersytecie w Coimbrze (1995). Na tej samej uczelni uzyskał w 1998 magisterium w tej dziedzinie. Doktoryzował się z ekonomii w 2003 w Birkbeck College na Uniwersytecie Londyńskim. Jako nauczyciel akademicki związany z Uniwersytetem Minho, w 2009 objął stanowisko profesorskie. Pełnił m.in. funkcje przewodniczącego (2011) i wiceprzewodniczącego (2011–2013) szkoły ekonomii na tej uczelni, a w latach 2016–2017 zajmował stanowisko prorektora. W pracy badawczej zajął się makroekonomią i polityką gospodarczą. Od kwietnia 2013 do kwietnia 2015 sprawował urząd sekretarza stanu, będąc zastępcą ministra administracji i spraw wewnętrznych. Był też m.in. przewodniczącym rady dyrektorów działającego w Bradze przedsiębiorstwa inwestycyjnego z branży startupów. Został również doradcą do spraw ekonomicznych w fundacji Fundação Francisco Manuel dos Santos. Przypisy Absolwenci Uniwersytetu w Coimbrze Portugalscy ekonomiści Wykładowcy uczelni w Portugalii Urodzeni w 1972

5636764

https://pl.wikipedia.org/wiki/Zalew%20Nowomiejski

Zalew Nowomiejski

Zalew Nowomiejski – sztuczny zbiornik wodny, utworzony na rzece Sonie w Nowym Mieście (województwo mazowieckie, powiat płoński). Zbiornik ma powierzchnię 31,6 hektara. Istnieją na nim dwie wyspy. Latem (na zachodnim brzegu), funkcjonuje strzeżone kąpielisko i molo. Istnieje tutaj możliwość uprawiania sportów wodnych. Na zbiorniku ustanowiono łowisko specjalne Polskiego Związku Wędkarskiego użytkowane przez Koło Wędkarskie w Nowym Mieście (podlegające pod PZW w Pułtusku). Galeria Przypisy Sztuczne zbiorniki wodne w województwie mazowieckim Nowe Miasto (powiat płoński)

5636776

https://pl.wikipedia.org/wiki/ANAVIA%20HT-100

ANAVIA HT-100

ANAVIA HT-100 – bezzałogowy śmigłowiec z dwoma wirnikami nośnymi w układzie Flettnera, przeznaczony do realizacji zadań logistycznych lub misji z zakresu rozpoznania i obserwacji. Historia Konstrukcja powstała w szwajcarskiej firmie ANAVIA. W listopadzie 2023 roku, większościowy pakiet 52% akcji został wykupiony przez mającą swoją siedzibę w Abu Dabi w Zjednoczonych Emiratach Arabskich firmę EDGE. 25 stycznia 2024 roku poinformowała ona o sprzedaży dwustu aparatów HT-100 i HT-750 Ministerstwu Obrony Zjednoczonych Emiratów Arabskich. Konstrukcja może realizować misje logistyczne, przenosząc ładunki lub zadania z zakresu rozpoznania i obserwacji. Przypisy Bibliografia Opis konstrukcji na stronie producenta Śmigłowce bezzałogowe

5636785

https://pl.wikipedia.org/wiki/Kradziej%C3%B3w%20%28Piaseczno%29

Kradziejów (Piaseczno)

Kradziejów - dawna dzielnica, dalej w granicach miasta Piaseczna, w województwie mazowieckim, w powiecie piaseczyńskim. Nazwa pochodzi od przypadku mieszkańca pochodzącego z kresów wschodnich, którego kiedyś okradziono. Przez jakiś czas Kradziejów podawany był jako oficjalny adres zamieszkania. Przypisy Geografia Piaseczna

5636791

https://pl.wikipedia.org/wiki/Hyacinthe-Joseph%20Jalabert

Hyacinthe-Joseph Jalabert

Hyacinthe-Joseph Jalabert CSSp (ur. 12 listopada 1859 w Chambéry, zm. 12 stycznia 1920 na morzu) – francuski duchowny rzymskokatolicki, duchacz, misjonarz, wikariusz apostolski Senegambii oraz prefekt apostolski Senegalu, członek Komitetu Studiów Historycznych i Naukowych Francuskiej Afryki Zachodniej. Biografia Młodość i prezbiteriat Ukończył Niższe Seminarium Duchowne w Évian-les-Bains, następnie wstąpił do Wyższego Misyjnego Seminarium Duchownego Duchaczy w Paryżu. Po jego ukończeniu, 17 grudnia 1881 przyjął święcenia diakonatu i 4 marca 1882 prezbiteriatu i został kapłanem Zgromadzenia Ducha Świętego pod opieką Niepokalanego Serca Maryi Panny. Następnie wyjechał na misje do Gujany Francuskiej. Przez cztery lata pracował jako kapelan więzienny w Saint-Laurent-du-Maroni, a po likwidacji tego stanowiska w wyniku antyklerykalnej polityki władz, został dyrektorem szkoły zawodowej w Kajennie, z którego to stanowiska również musiał ustąpić z tego samego powodu. W 1893 powrócił do Francji, gdzie został dyrektorem Niższego Seminarium Duchownego w Cellule. W 1895 ponownie wyjechał na misje, tym razem do Senegambii. Był wikariuszem w Dakarze i Saint-Louis, gdzie następnie został proboszczem. Odwiedzał także misje w głębi kraju. W 1901 został kawalerem Legii Honorowej, którą otrzymał za poświęcenie podczas epidemii żółtej febry. W 1907 został wikariuszem generalnym wikariatu apostolskiego Senegambii. Episkopat 13 lutego 1909 papież Pius X mianował go wikariuszem apostolskim Senegambii, prefektem apostolskim Senegalu oraz biskupem tytularnym thelepteńskim. 1 maja 1909 w kaplicy seminarium duchaczy w Paryżu przyjął sakrę biskupią z rąk arcybiskupa paryskiego Leona-Adolpha Amette. Współkonsekratorami byli koadiutor arcybiskupa Port-au-Prince Jules-Victor-Marie Pichon oraz emerytowany wikariusz apostolski Senegambii Magloire-Désiré Barthet CSSp. Po powrocie do Senegambii objechał swój wikariat. Zakładał nowe misje. Szczególną uwagę poświęcił na misje wśród ludu Diola, który w przeciwieństwie do innych mieszkańców kraju nie przyjął islamu, pozostając przy religiach etnicznych. W 1911 rozpoczął przygotowania do budowy katedry w Dakarze, na cele której zbierał pieniądze we Francji. Podczas I wojny światowej, gdy 1/3 podległych mu misjonarzy otrzymała powołanie do wojska i musiało powrócić do Europy, udało mu się, również przez osobiste wyjazdy, zachować wszystkie misje. W 1915 i w 1917, w porozumieniu z lokalnymi przywódcami i władzami francuskimi, udał się w wyprawy badawczo-misyjne do Mauretanii, do której dotychczas misjonarze nie mieli dostępu. W 1915 otarł do Kayes, w 1917 do Bu Tilimit. Opis podróży wydał w dwóch książkach. W 1919 wyjechał do Francji, gdzie zdobył poparcie dla komitetu budowy katedry. Urzędy wikariusza i prefekta apostolskiego pełnił do śmierci. Zginął 12 stycznia 1920 w katastrofie statku l'Afrique, na którym płynął z Bordeaux do Dakaru. Publikacje Dans les sables Mauritaniens Des sables Mauritaniens aux rives de la Gambie Przypisy Bibliografia Francuscy biskupi katoliccy Francuscy duchacze Kawalerowie Legii Honorowej Ludzie urodzeni w Chambéry‎ Ofiary katastrof w ruchu wodnym Urodzeni w 1859 Zmarli w 1920

5636797

https://pl.wikipedia.org/wiki/Diabelska%20przepa%C5%9B%C4%87

Diabelska przepaść

Diabelska przepaść (cz. Ďáblova past) – czechosłowacki dramat historyczny z 1962 roku w reżyserii Františka Vláčila. Scenariusz powstał na podstawie powieści Mlýn na ponorné řece Alfreda Technika. Film uznawany jest za pierwszą część nieformalnej trylogii historycznych fresków Vláčila. Kolejne dwie części składowe tryptyku to: Małgorzata, córka Łazarza (1967) i Dolina pszczół (1968). Zarys fabuły Akcja filmu rozgrywa się w XVII-wiecznych Czechach. Dziedzic pewnej wsi rozmawia z biskupem, kiedy do pomieszczenia, w którym przebywają, przychodzi młynarz. Jest to człowiek światły i racjonalnie myślący, a przez to uważany zarówno przez mieszkańców wsi, jak i władze, za konszachtującego z diabłem. Młynarz jako jedyny we wsi ma dostęp do wody, co w czasie trwającej wówczas suszy budzi podejrzenia o możliwość zawarcia paktu z szatanem. Biskup wysyła więc do wsi księdza, który ma zbadać sprawę. Ów duchowny (prawdopodobnie związany z inkwizycją) jest święcie przekonany, że młynarz mógł zaprzedać duszę diabłu. Ma miejsce między nimi konflikt, który kończy się być może (nie jest to powiedziane wprost) śmiercią księdza i dziedzica w podziemnej jaskini, gdzie jakoby miałoby się znajdować wejście do piekła. Film porównywany był do Siódmej pieczęci (1957) Ingmara Bergmana. Obsada Vítězslav Vejražka – młynarz Spálený Miroslav Macháček – Probus Vít Olmer – Jan Čestmír Řanda – regent Karla Chadimová – Martina Vlastimil Hašek – gajowy Filip Przypisy Linki zewnętrzne Czechosłowackie adaptacje filmowe Czechosłowackie dramaty filmowe Czechosłowackie filmy historyczne Czechosłowackie filmy z 1962 roku

5636810

https://pl.wikipedia.org/wiki/Bo%C5%82tupie%20%28kolonia%29

Bołtupie (kolonia)

Bołtupie – dawna kolonia. Tereny, na których była położona, leżą obecnie na Białorusi, w obwodzie grodzieńskim, w rejonie oszmiańskim, w sielsowiecie Kolczuny. Historia W latach 1921–1945 kolonia leżała w Polsce, w województwie wileńskim, w powiecie oszmiańskim, w gminie Graużyszki. W 1931 w 9 domach zamieszkiwało 41 osób. Wierni należeli do parafii rzymskokatolickiej w Graużyszkach. Miejscowość podlegała pod Sąd Grodzki w Holszanach i Okręgowy w Wilnie; właściwy urząd pocztowy mieścił się w Graużyszkach. Uwagi Przypisy Rejon oszmiański Opuszczone miejscowości na Białorusi Miejscowości województwa wileńskiego (II Rzeczpospolita)

5636813

https://pl.wikipedia.org/wiki/Feliks%20Matecki

Feliks Matecki

Feliks Matecki (ur. 30 marca 2008 w Warszawie) – polski aktor dziecięcy oraz muzyk. Kariera Krótko po swoim debiucie w 2014, Feliks zyskał rozpoznawalność dzięki roli Wojtusia w serialu M jak miłość. W 2021 został usunięty z obsady, ze względu na kontrowersyjne zachowanie jego serialowej matki Barbary Kurdej-Szatan, związane z wulgarnymi określeniami skierowanymi przez nią wobec funkcjonarjuszy Straży Granicznej. W 2022 zagrał główną rolę 12-letniego Leosia w pełnometrażowym filmie Orlęta. Grodno ’39. Życie prywatne Feliks Matecki jest synem pary aktorskiej Anny oraz Łukasza. Ma brata Wincentego, z którym współtworzy zespół muzyczny Dust jako basista. Trenuje taekwondo oraz gra w piłkę nożną. Uczęszcza do liceum ogólnokształcącego w Warszawie Filmografia Filmy 2022: Orlęta. Grodno ’39 jako Leoś Rotman 2022: 8 rzeczy, których nie wiecie o facetach jako Olek 2019: Adwokat jako syn Rohnerta 2016: 7 rzeczy, których nie wiecie o facetach jako Olek Seriale 2015-2019: Dziewczyny ze Lwowa jako Romek 2014-2021: M jak miłość jako Wojtuś Chodakowski Przypisy Linki zewnętrzne Ludzie urodzeni w Warszawie Urodzeni w 2008 Polscy gitarzyści Polscy aktorzy dziecięcy

5636819

https://pl.wikipedia.org/wiki/Jan%20Szmur%C5%82o%20%28prawnik%29

Jan Szmurło (prawnik)

Jan Mieczysław Szmurło (ur. 28 stycznia 1897 w Solwyczegodsku, zm. 1985 w Zakopanem) – polski działacz niepodległościowy i adwokat, kapitan artylerii rezerwy Wojska Polskiego, magister prawa. Życiorys Urodził się 28 stycznia 1897 w Solwyczegodsku, w rodzinie Jana (1867–1952), lekarza, i Michaliny z Michałowskich (1870–1908). W czasie I wojny światowej walczył w szeregach 4. baterii 1 pułku artylerii Legionów Polskich. Od 20 stycznia 1916 do wycofania Legionów Polskich z frontu wołyńskiego w październiku 1916 służył w polu. 4 kwietnia 1917 został wykazany we wniosku komendy 1 pułku artylerii do odznaczenia austriackim Krzyżem Wojskowym Karola. 9 grudnia 1919 jako podoficer byłych Legionów Polskich pełniący służbę w 8 pułku artylerii polowej został mianowany z dniem 1 grudnia 1919 podporucznikiem w artylerii. W czasie wojny z bolszewikami walczył na stanowisku oficera 4. baterii 8 pap. Jesienią 1921 został zdemobilizowany i przydzielony w rezerwie do macierzystego pułku w Płocku. 8 stycznia 1924 został zatwierdzony w stopniu porucznika ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 720. lokatą w korpusie oficerów rezerwy artylerii. Posiadał wówczas przydział w rezerwie do 26 pułku artylerii polowej w Skierniewicach. 29 stycznia 1932 prezydent RP nadał mu stopień kapitana z dniem z 2 stycznia 1932 i 24. lokatą w korpusie oficerów rezerwowych artylerii. W 1934, jako oficer rezerwy pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Warszawa Miasto III i w dalszym ciągu posiadał przydział do 26 pułku artylerii lekkiej. 23 lutego 1924 został mianowany aplikantem sądowym w okręgu sądu apelacyjnego w Warszawie. W 1926 został przyjęty w poczet aplikantów adwokackich. W 1930 został wykreślony z listy aplikantów adwokackich i przyjęty w poczet adwokatów. Praktykę adwokacką prowadził w Warszawie, początkowo razem z żoną przy ul. Emilii Plater 35, a następnie sam przy ul. Żurawiej 18. Po II wojnie światowej był adwokatem w Zespole Adwokackim Nr 1 w Zakopanem. Zmarł w 1985 w Zakopanem i został pochowany na cmentarzu parafialnym przy ul. Krupówki 1a (sektor N9, rząd 1, numer 9). W tym samym grobie została pochowana Janina Szmurło (1903–1992). Był żonaty z Wandą Grażyną z Gałeckich (1899–1993), działaczką niepodległościową i adwokatem, z którą miał dwie córki: Hannę Jadwigę, ps. „Ania”, po mężu Zapendowską (1928–2019), łączniczkę w kwatermistrzostwie Grupy Kampinos i Grażynę Zofię, ps. „Grażynka” (ur. 1930), sanitariuszkę w szpitalu 1 Rejonu „Brzozów” (Legionowo) Obwodu VII „Obroża”. Ordery i odznaczenia Krzyż Niepodległości – 3 maja 1932 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości” Krzyż Walecznych Srebrny Krzyż Zasługi – 13 czerwca 1939 „za zasługi na polu pracy społecznej” Przypisy Bibliografia Adwokaci II Rzeczypospolitej Kapitanowie artylerii II Rzeczypospolitej Ludzie związani z Warszawą Odznaczeni Krzyżem Niepodległości Odznaczeni Krzyżem Walecznych (II Rzeczpospolita) Odznaczeni Srebrnym Krzyżem Zasługi (II Rzeczpospolita) Oficerowie 8 Płockiego Pułku Artylerii Lekkiej Oficerowie 26 Pułku Artylerii Lekkiej Pochowani w Zakopanem Solwyczegodsk Uczestnicy wojny polsko-bolszewickiej (strona polska) Urodzeni w 1897 Zmarli w 1985

5636832

https://pl.wikipedia.org/wiki/Borcie%20%28rejon%20oszmia%C5%84ski%29

Borcie (rejon oszmiański)

Borcie (; ) − wieś na Białorusi, w obwodzie grodzieńskim, w rejonie oszmiańskim, w sielsowiecie Graużyszki. Historia W czasach zaborów wieś w gminie Graużyszki, w powiecie oszmiańskim, w guberni wileńskiej Imperium Rosyjskiego. W 1866 liczyła 79 dusz rewizyjnych, należała do dóbr Klewica. W 1905 roku wieś liczyła 309 mieszkańców. W latach 1921–1945 wieś leżała w Polsce, w województwie wileńskim, w powiecie oszmiańskim, w gminie Graużyszki. W 1931 w 75 domach zamieszkiwały 392 osoby. Wierni należeli do parafii rzymskokatolickiej w Klewicy. Miejscowość podlegała pod Sąd Grodzki w Holszanach i Okręgowy w Wilnie; właściwy urząd pocztowy mieścił się w Graużyszkach. Przypisy Linki zewnętrzne Wsie w rejonie oszmiańskim Miejscowości województwa wileńskiego (II Rzeczpospolita)

5636840

https://pl.wikipedia.org/wiki/Ko%C5%9Bci%C3%B3%C5%82%20%C5%9Bw.%20Sebastiana%20w%20Mannheimie

Kościół św. Sebastiana w Mannheimie

Kościół św. Sebastiana (niem. St. Sebastian) – najstarszy rzymskokatolicki kościół parafialny niemieckiego miasta Mannheim. Stoi przy Marktplatzu, sąsiaduje od wschodu ze Starym Ratuszem (niem. Altes Rathaus). Historia Kościół został wzniesiony w latach 1706-1723, wraz z sąsiednim ratuszem, wg. projektu Johanna Jakoba Rischera. Konsekracja świątyni miała miejsce w roku 1710. Budynki zostały połączone wieżą, co było związane z polityką Elektoratu Palatynatu nastawioną na rekatolicyzację kraju. Sposób powiązania ze sobą obu budynków wzorowany był pobliskim protestanckim Konkordienkirche. Wyposażenie Wewnątrz kościoła znajdują się organy z 1875 roku, rozbudowane w roku 1961. Z powodu stanu technicznego zostały one wyłączone z użytku w 2020 roku, planowane jest ich przywrócenie do stanu z XIX wieku. Na wieży zawieszone są cztery brązowe dzwony bujane oraz 22 dzwony kurantowe. Dane dzwonów: Galeria Przypisy Sebastiana Kościoły w archidiecezji Fryburga Bryzgowijskiego Zabytkowe kościoły w Niemczech Architektura barokowa w Niemczech Świątynie pod wezwaniem św. Sebastiana

5636844

https://pl.wikipedia.org/wiki/6%20Hours%20of%20Imola

6 Hours of Imola

6 Hours of Imola – długodystansowy wyścig samochodowy organizowany na torze Autodromo Enzo e Dino Ferrari w Imoli, we Włoszech. Historia Pierwsza edycja wyścigu odbyła się w 2011 roku jako wspólna runda serii Intercontinental Le Mans Cup oraz Le Mans Series. Wyścig nie znalazł się w kalendarzu inauguracyjnego sezonu FIA World Endurance Championship, następcy Intercontinental Le Mans Cup. W kolejnych latach seria European Le Mans Series kontynuowała ściganie na torze Imola, ale organizowane przez nią wyścigi były krótsze, trzygodzinne i czterogodzinne. 9 czerwca 2023 roku seria FIA World Endurance Championship ogłosiła swój kalendarz na sezon 2024, w którym znalazł się wyścig 6 Hours of Imola. Powodem umieszczenia tego wyścigu w kalendarzu były zaplanowane prace remontowe na torze Monza, przez co nie był on w stanie zorganizować wyścigu 6 Hours of Monza w kwietniowym terminie, który oczekiwała seria FIA WEC. Zwycięzcy wyścigu Przypisy Bibliografia Wyścigi długodystansowe Sporty motorowe we Włoszech Emilia-Romania

5636845

https://pl.wikipedia.org/wiki/Vit%C3%A3o

Vitão

Vitão, właśc. Vitor Eduardo da Silva Matos (ur. 2 lutego 2000 w Jacarezinho) – brazylijski piłkarz występujący na pozycji środkowego obrońcy, od 2022 roku zawodnik Internacionalu. Bibliografia Brazylijscy piłkarze Piłkarze SE Palmeiras Piłkarze Szachtara Donieck Piłkarze SC Internacional Uczestnicy Mistrzostw Świata U-17 w Piłce Nożnej 2017 Uczestnicy Mistrzostw Ameryki Południowej U-20 w Piłce Nożnej 2019 Uczestnicy Mistrzostw Ameryki Południowej U-17 w Piłce Nożnej 2017 Uczestnicy Mistrzostw Ameryki Południowej U-15 w Piłce Nożnej 2017 Mistrzowie Ameryki Południowej U-17 w Piłce Nożnej Mistrzowie Ameryki Południowej U-15 w Piłce Nożnej Ludzie urodzeni w Jacarezinho Urodzeni w 2000

5636852

https://pl.wikipedia.org/wiki/Fudali

Fudali

Fudali – nazwisko Robert Fudali (ur. 1969) – polski grafik, wokalista, kompozytor Adam Fudali (1951–2018) – polski samorządowiec, prezydent Rybnika (1998–2014) Józef Fudali (1915–1954) – kapłan rzymskokatolicki Ryszard Fudali (ur. 1971) – polski piłkarz Zobacz też Fudala Strony ujednoznaczniające

5636854

https://pl.wikipedia.org/wiki/Robert%20Renan

Robert Renan

Robert Renan Alves Barbosa (ur. 11 października 2003 w Brasílii) – brazylijski piłkarz występujący na pozycji środkowego obrońcy, od 2024 roku zawodnik Internacionalu. Bibliografia Brazylijscy piłkarze Piłkarze SC Corinthians Paulista Piłkarze Zenitu Petersburg Piłkarze SC Internacional Uczestnicy Mistrzostw Świata U-20 w Piłce Nożnej 2023 Uczestnicy Mistrzostw Ameryki Południowej U-20 w Piłce Nożnej 2023 Mistrzowie Ameryki Południowej U-20 w Piłce Nożnej Ludzie urodzeni w Brasílii Urodzeni w 2003

5636855

https://pl.wikipedia.org/wiki/Fudala

Fudala

Fudala – nazwisko Jan Fudala (1951–2008) – polski malarz, poeta, działacz kultury Wojciech Fudala (ur. 1988) – polski wiolonczelista, pedagog, członek zespołu Polish Cello Quartet Zobacz też Fudali Strony ujednoznaczniające

5636856

https://pl.wikipedia.org/wiki/Ka-40

Ka-40

Ka-40 – rosyjski projekt śmigłowca zwalczania okrętów podwodnych, przygotowywany jako następca Ka-27. Historia Zakłady Kamowa w 1991 r. przystąpiły do prac nad nowym śmigłowcem pokładowym, którego głównym zadaniem miało być zwalczanie okrętów podwodnych. Trzymano się sprawdzonej koncepcji z dwoma przeciwbieżnymi wirnikami, która pozwalała na zmniejszenie zewnętrznych gabarytów maszyny co było szczególnie ważne w przypadku maszyn pokładowych. W budowie nowej maszyny planowano zastosować budowę modułową, która sprawdziła się w Ka-26. Do jej napędu przewidziano dwa silniki turbinowe GTD TWA-3000 (ros. ГТД ТВА-3000) o mocy startowej 1864 kW. Silnik ten charakteryzował się możliwością rozwinięcia w ciągu 30 sekund maksymalnej mocy 2796 kW. Maszyna miała być dostosowana do operowania w każdych warunkach atmosferycznych oraz w nocy. Jej wyposażenie miał stanowić najnowszy sprzęt elektroniczny, tj. pasywne boje sonarowe RGB-16-1, pracujące w zakresie częstotliwości 2-5 kHz. Na uzbrojenie przewidziano kierowane bomby głębinowe KAB-250PŁ (ros. КАБ-250ПЛ) i kasetowe ładunki głębinowe RBK-100 PŁAB-JUK (ros. РБК-100 ПЛАБ-ЮК). Przewidywano opracowanie wersji cywilnej zdolnej do transportowania ładunku użytecznego ma masie 7 ton. Prace nad projektem zostały zawieszone w 1998 r. Przypisy Śmigłowce Kamow Śmigłowce morskie

5636857

https://pl.wikipedia.org/wiki/Baszta%20w%20Nasielsku

Baszta w Nasielsku

Baszta w Nasielsku – zabytkowa budowla w formie baszty stanowiąca dawną transformatorownię, zlokalizowana w Nasielsku (województwo mazowieckie), na skrzyżowaniu ulic Kilińskiego i Warszawskiej. W 1985 została wpisana do ewidencji zabytków. Historia i architektura Jednokondygnacyjny obiekt powstał około 1920 jako stacja transformatorowa. Jest wolnostojący, ceglany, otynkowany i ma formę baszty wzniesionej na planie kwadratu. Czterospadowy dach pokryto dachówką karpiówką na więźbie stolcowo-płatwiowej. Wewnątrz występują stropy Kleina. Podłogi są cementowe, a okna krosnowe, czyli złożone z pojedynczego, prostokątnego elementu (tzw. krosna) z pojedynczym skrzydłem. Drzwi wejściowe są dwuskrzydłowe, o konstrukcji ramiakowo-płycinowej. Wieża nie ma podpiwniczenia, a w narożach jest oszkarpowana. Elewacje wieńczą profilowane gzymsy koronujące. Powierzchnia obiektu wynosi 18 m², a kubatura 180 m³. W latach 80. XX wieku pełnił funkcję sklepu (kwiaciarni). Budowlę odrestaurowano w 2014. Przypisy Obiekty budowlane w Nasielsku Transformatory

5636858

https://pl.wikipedia.org/wiki/Makosz

Makosz

Makosz – nazwisko Józef Makosz (ur. 1952) – polski nauczyciel, przedsiębiorca, prezydent Rybnika (1990–1998) Józef Makosz – delegat na Polski Sejm Dzielnicowy w Poznaniu (1918) Eberhard Makosz (1932–2018) – polski sadownik, nauczyciel akademicki, profesor nauk rolniczych Strony ujednoznaczniające

5636862

https://pl.wikipedia.org/wiki/Glenc

Glenc

Glenc – nazwisko Teresa Glenc (ur. 1958) – polska polityk, nauczycielka, posłanka Jacek Glenc (ur. 1967) – polski kompozytor, pianista, organista, profesor sztuk muzycznych Strony ujednoznaczniające

5636866

https://pl.wikipedia.org/wiki/Zientek

Zientek

Zientek – nazwisko Sylwia Zientek (ur. 1974) – polska pisarka Stanisław Zientek (ur. 1950) – polski konstruktor szybowcowy, pilot szybowcowy Adam Zientek (1919–2008) – polski pilot samolotowy, szybownik Zobacz też Ziętek (ujednoznacznienie) Strony ujednoznaczniające

5636869

https://pl.wikipedia.org/wiki/Izba%20rolnicza

Izba rolnicza

Izba rolnicza – instytucja samorządu gospodarczego reprezentująca interesy rolnictwa. Polska Niemcy Przypisy

5636873

https://pl.wikipedia.org/wiki/Dobek

Dobek

Dobek – nazwisko Patryk Dobek (ur. 1994) – polski lekkoatleta Zygmunt Jaksa Dobek – podstarości sieradzki (1778–1793), skarbnik sieradzki (1772–1778) Rafał Dobek (ur. 1973) – polski historyk, europeista, doktor habilitowany nauk humanistycznych, nauczyciel akademicki Czesław Dobek (1910–1973) – powieściopisarz, poeta, dziennikarz radiowy Krzysztof Dobek – polski fizyk, doktor habilitowany nauk fizycznych, nauczyciel akademicki Jerzy Dobek (ur. 1936) – polski prawnik i polityk Anna Dobek (ur. 1996) – polska lekkoatletka, sprinterka Andrzej Dobek (ur. 1946) – polski fizyk, profesor nauk fizycznych, nauczyciel akademicki Bogusława Dobek-Ostrowska (ur. 1955) – polska politolog, historyk, dr hab. nauk humanistycznych, profesor zwyczajny Stanisław Dobek Łowczowski – sędzia ziemski kamieniecki (1569–1582/1583) Zobacz też Dąbek Strony ujednoznaczniające

5636880

https://pl.wikipedia.org/wiki/Fojcik

Fojcik

Fojcik – nazwisko Manfred Fojcik (ur. 1924) – polski piłkarz Henryk Fojcik (ur. 1956) – polski artysta, rzeźbiarz, naukowiec Wilhelm Fojcik (1879–1970) – członek władz powstańczy, działacz plebiscytowy, poseł na sejm II RP Jan Fojcik (1888–1975) – działacz społeczny, publicysta, redaktor „Śpiewaka Śląskiego” Ignacy Fojcik (1871–1967) – polski działacz narodowy, powstaniec śląski Strony ujednoznaczniające

5636883

https://pl.wikipedia.org/wiki/Vehbi%20Gavo%C3%A7i

Vehbi Gavoçi

Hodża Vehbi Sulejman Gavoçi (ur. 17 maja 1923 w Szkodrze, zm. 19 lutego 2013 w Zjednoczonych Emiratach Arabskich) – albański teolog oraz duchowny muzułmański, nauczyciel. Życiorys Urodził się 17 maja 1923 roku w szkoderskiej dzielnicy Garuc. W 1936 roku ukończył szkołę podstawową. Rok później Vehbi wraz z ojcem z powodów politycznych wyemigrował do Syrii; przyczyną emigracji były sprzeczne z zasadami islamu reformy wprowadzone przez króla Zoga I, zgodnie z którymi muzułmanki były zobowiązane do niezasłaniania swoich twarzy. Latem 1937 Vehbi Gavoçi wraz z ojcem przybył do Damaszku, jednak niedługo potem został wysłany przez ojca do Kairu, gdzie kształcił się na Al-Azharze w dziedzinie szariatu. W 1947 roku wrócił do Syrii. Rok później uzyskał uprawnienia do wykonywania zawodu nauczyciela, a w latach 1949–1951 nauczał religii w dziewczęcej szkole w Aleppo. Wrócił następnie do Damaszku, gdzie do 1965 roku pracował jako nauczyciel w różnych szkołach; wykładał także w instytucie pedagogicznym oraz na Uniwersytecie Damasceńskim. W latach 1958–1961 pełnił posługę imama w zbudowanym przez swojego ojca meczecie. W 1966 roku wyjechał do Arabii Saudyjskiej, gdzie przez 5 lat pracował jako profesor na Uniwersytecie Umm al-Qura w Medynie, a następny rok spędził w Rijadzie jako wykładowca na Uniwersytecie Króla Sauda. W 1972 roku Wrócił do Syrii, gdzie do 1980 roku ponownie pracował w zawodzie nauczyciela, po czym przeszedł na emeryturę, jednak nie zakończył kariery naukowej. W 1974 roku odwiedził położone w Jugosławii Skopje oraz Prisztinę, planował także odwiedzić Szkodrę, jednak nie zezwolono mu na wstęp na teren Albanii; udało mu się odwiedzić ten kraj dopiero po 1991 roku. Ponownie wyjechał do Arabii Saudyjskiej, gdzie był pracownikiem naukowym na Islamskim Uniwersytecie w Medynie, a przez trzy lata działał także na terenie Ammanu, biorąc udział w licznych badaniach naukowych oraz nauczając w szkołach. Resztę życia spędził w Zjednoczonych Emiratach Arabskich, w 1986 roku został wykładowcą na Uniwersytecie w Dubaju. Był autorem około 50 książek oraz ponad 400 artykułów naukowych, które publikował w czasopismach m.in. Menar, El Bejan, Zëri i arabëve, Shkopi i xhenetit, Përparimi Islam, Dauve oraz Menarul Islam. Poza ojczystym językiem albańskim znał w stopniu biegłym języki arabski i angielski; brał także udział w tłumaczeniu artykułów z języka arabskiego na albański. Tytuły 10 lutego 2012 roku rada miejska Szkodry przyznała Vehbiemu Gavoçiemu tytuł honorowego obywatela tegoż miasta. Życie prywatne Jego ojciec Sulejman oraz dziadek Halil także byli imamami oraz hafizami; obaj uczestniczyli w obronie Szkodry w czasie oblężenia tegoż miasta. Jego ojciec miał brata Muhameda. Przypisy Urodzeni w 1923 Zmarli w 2013 Ludzie urodzeni w Szkodrze Albańscy teolodzy muzułmańscy Albańscy duchowni muzułmańscy Albańscy tłumacze Albańscy nauczyciele Albańscy pisarze Pisarze XX wieku Pisarze XXI wieku Absolwenci Uniwersytetu Al-Azhar w Kairze Ludzie związani z Aleppo Wykładowcy Uniwersytetu w Damaszku Honorowi obywatele albańskich miejscowości Ludzie związani z Medyną Ludzie związani z Rijadem Ludzie związani z Ammanem Ludzie związani z Dubajem Albańscy publicyści

5636896

https://pl.wikipedia.org/wiki/Katastrofa%20lotu%20Merpati%20Nusantara%20Airlines%20724

Katastrofa lotu Merpati Nusantara Airlines 724

Katastrofa lotu Merpati Nusantara Airlines 724 – wypadek lotniczy, który wydarzył się 1 lipca 1993 roku niedaleko portu lotniczego Sorong-Jefman w Indonezji. Samolot typu Fokker F28 indonezyjskich linii lotniczych Merpati Nusantara Airlines rozbił się podczas lądowania w cieśninie Sele. Z 43 osób na pokładzie przeżyły zaledwie dwie. Samolot Samolotem, który brał udział w wypadku był Fokker F28 Fellowship – maszyna krótkiego zasięgu produkcji holenderskiej, należąca do indonezyjskich linii lotniczych Merpati Nusantara Airlines. Posiadał numer rejestracyjny PK-GFU oraz numer seryjny 11131. Pierwszy lot odbył w kwietniu 1978 roku w barwach linii Garuda Indonesia, w 1989 roku został sprzedany do Merpati. Przebieg wypadku Samolot podchodził do lądowania na drodze startowej nr 22 lotniska Jefman. Według zeznań naocznych świadków utrzymywał wysokość ledwie metra nad powierzchnią wody. Tuż przed lądowaniem piloci zauważyli wzniesienie, więc chcieli natychmiast się wznieść, lecz zahaczyli o nie podwoziem i skrzydłem, które oderwały się od kadłuba. Samolot wpadł w niekontrolowany przechył, przeleciał nad lotniskiem i rozbił się w płytkiej wodzie niedaleko brzegu wyspy rozpadając na trzy główne części. Zginęło 41 osób z 43 przebywających na pokładzie. Ocalałych byłoby prawdopodobnie więcej, gdyby nie fakt, iż większość z nich była jeszcze przypięta do swoich foteli i nie zdążyła wydostać się z wraku. Przyczyny W dniu wypadku wokół lotniska panowały wyjątkowo niekorzystne warunki atmosferyczne, wiał silny wiatr i padał deszcz, przez co widzialność również była ograniczona. Załoga lotu 724 została poinformowana o pogodzie przez kontrolę lotów, która zasugerowała odlot na lotnisko zapasowe w Biak, jednak kapitanowi bardzo zależało na przylocie na lotnisko docelowe. Według zeznań świadków maszyna zamiast w kierunku pasa zaczęła zakręcać w kierunku otwartego morza oraz niebezpiecznie się zniżać. Zanim załoga zorientowała się o krytycznie małej wysokości lotu uderzyła w skały około kilometra przed pasem startowym, przelatując nad lotniskiem i rozbijając się. Zobacz też Katastrofa lotu Asiana Airlines 214 Katastrofa lotu Air Ontario 1363 Katastrofa lotu NLM Cityhopper 431 Przypisy Katastrofy lotnicze w 1993 Katastrofy lotnicze z udziałem samolotu Fokker 28 Katastrofy lotnicze w Indonezji Katastrofy lotnicze z udziałem błędów pilotów 1993 w Azji

5636897

https://pl.wikipedia.org/wiki/Dilo%20Tumua

Dilo Tumua

Dilo Gerard Uanilao Tumua (ur. 15 marca 2000 na Samoa) – samoański piłkarz grający na pozycji pomocnika w samoańskim klubie Vaivase-Tai FC oraz reprezentacji Samoa. W swojej karierze grał także w innych samoańskich drużynach: Vaipuna SC i Lupe o le Soaga SC. W kadrze narodowej zadebiutował 17 listopada 2023 przeciwko Wyspom Salomona. Pierwszą bramkę zdobył 20 listopada w meczu z Samoa Amerykańskim. Linki zewnętrzne Reprezentanci Samoa w piłce nożnej Urodzeni w 2000

5636899

https://pl.wikipedia.org/wiki/Ko%C5%9Bci%C3%B3%C5%82%20%C5%9Bw.%20Ludwika%20w%20Ludwigshafen%20am%20Rhein

Kościół św. Ludwika w Ludwigshafen am Rhein

Kościół św. Ludwika (niem. Kirche St. Ludwig) – rzymskokatolicka świątynia znajdująca się w niemieckim mieście Ludwigshafen am Rhein, w kraju związkowym Nadrenia-Palatynat. Historia Gdy w latach 50. XIX wieku rosła liczba ludności Ludwigshafen, w mieście nie znajdował się żaden kościół katolicki, a wierni musieli udawać się do pobliskich parafii Friesenheim i Mundenheim. Z czasem nabożeństwa odprawiano w domach prywatnych, a następnie w tzw. kościele symultanicznym, przekształconym w poźniejszych latach w synagogę. Kamień węgielny pod budowę świątyni wmurowano w roku 1858, we wrześniu 1860 zawieszono wiechę, a w 1862 konsekrowano ukończony budynek oraz poświęcono dzwon. Projektantem kościoła był Heinrich Hübsch. Wieże ukończono 20 lat po konsekracji. Podczas I wojny światowej zarekwirowano kościelne dzwony, pozostawiając jedynie największy. Wskutek eksplozji w Oppau w 1921 roku zniszczone zostały okna oraz piszczałki organowe. W 1930 wymieniono pokrycie dachu, a w 1933 zakupiono nowe organy. W 1942 dzwony ponownie zarekwirowano na cele wojenne, a korpus nawowy został zniszczony podczas bombardowania w 1945 roku. W 1951 rozpoczęto odbudowę, wiechę zawieszono w maju 1953. Architektura Kościół trójnawowy, modernistyczny, o układzie bazylikowym, z dwiema neoromańskimi, 54-metrowymi wieżami. Korpus nawowy został wzniesiony z czerwonego piaskowca. Na wieżach świątyni zawieszonych jest łącznie 6 dzwonów – dwa większe (o wadze 1400 kg i 890 kg) wiszą w wieży południowej, a cztery mniejsze – w północnej. Galeria Przypisy Kościół św. Ludwika Kościoły w Nadrenii-Palatynacie Kościoły w diecezji Spiry Architektura neoromańska w Niemczech Architektura modernizmu w Niemczech Świątynie pod wezwaniem św. Ludwika

5636901

https://pl.wikipedia.org/wiki/G%C5%82%C3%B3wny%20Urz%C4%85d%20Planowania%20Przestrzennego

Główny Urząd Planowania Przestrzennego

Główny Urząd Planowania Przestrzennego (GUPP) – centralny urząd administracji państwowej przy Ministerstwie Odbudowy, funkcjonujący w Polsce w latach 1945–1949, powołany w celu prowadzenia prac w zakresie planowego zagospodarowania przestrzennego kraju. Utworzenie i organizacja urzędu Główny Urząd Planowania Przestrzennego powstawał równolegle ze strukturami Ministerstwa Odbudowy. Podstawą prawną utworzenia obu urzędów stał się dekret z 24 maja 1945 r., który wszedł w życie 11 czerwca 1945 r. Przepisy te stanowiły, że władzą naczelną w zakresie planowego zagospodarowania przestrzennego kraju jest Minister Odbudowy, natomiast GUPP jest jego organem centralnym prowadzącym w tych sprawach bieżącą działalność. W dekrecie określono również, że organizacja i zakres działania urzędu zostaną uregulowane odrębnymi przepisami. Kierownictwo urzędu w początkowym okresie funkcjonowania objął Jan Chmielewski. Jako Dyrektor GUPP wydał on 24 lipca 1945 r. okólnik nr 13 informujący wojewodów i pełnomocników rządu o tymczasowej organizacji terenowej w zakresie planowania regionalnego. Zgodnie z okólnikiem funkcje komisji i biur regionalnego planu zabudowania (przewidzianych w przepisach przedwojennych) do momentu wydania nowych regulacji prawnych pełniły w urzędach wojewódzkich regionalne urzędy planowania przestrzennego z dyrektorami na czele. Dekretem z 2 kwietnia 1946 r. wprowadzono przepisy dotyczące planowego zagospodarowania przestrzennego kraju, ustalające trzystopniowy system planowania (plan krajowy, plany regionalne i plany miejscowe) oraz organizację władz w tym zakresie. Na czele urzędu stanął Prezes GUPP mianowany przez Prezydenta Krajowej Rady Narodowej na wniosek Rady Ministrów. Po wejściu dekretu w życie stanowisko to objął Michał Kaczorowski, łącząc je od tej pory z funkcją Ministra Odbudowy. Oprócz niego w skład kierownictwa urzędu wchodzili dwaj wiceprezesi: Jan Chmielewski (od 1946 r.) oraz Józef Zaremba (od 1947 r.). Terenowymi jednostkami urzędu stały się regionalne dyrekcje planowania przestrzennego w urzędach wojewódzkich. Ich dyrektorów mianował Minister Odbudowy po zasięgnięciu opinii wojewodów. Na niższym szczeblu funkcję miejscowych urzędów planowania przestrzennego pełniły zarządy miejskie i wydziały powiatowe. Zakres działania urzędu Zgodnie z dekretem z 2 kwietnia 1946 r. do zakresu działania Głównego Urzędu Planowania Przestrzennego należały następujące sprawy: sporządzanie planu krajowego we współdziałaniu z Centralnym Urzędem Planowania i innymi resortami, udzielanie opinii w zakresie planowania przestrzennego, przeprowadzanie kontroli inwestycji w zakresie ich zgodności z planem krajowym, zawieszanie robót prowadzonych niezgodnie z planem krajowym, orzekanie przywrócenia stanu pierwotnego w przypadkach robót prowadzonych niezgodnie z planem krajowym, planem regionalnym lub planem miejscowym, wyrażanie zgody na plany regionalne, ustalanie terminów sporządzania planów miejscowych. Do kompetencji regionalnych dyrekcji planowania przestrzennego należało sporządzanie planów regionalnych, udzielanie informacji i opinii w zakresie planów regionalnych, przeprowadzanie kontroli inwestycji w zakresie ich zgodności z planem regionalnym, zawieszanie robót prowadzonych niezgodnie z planem regionalnym, zawiadamianie właściwych władz o prowadzeniu robót przez organy państwowe niezgodnie z planem regionalnym, wyrażanie zgody na plany miejscowe. Miejscowe urzędy planowania przestrzennego odpowiadały za sporządzanie planów miejscowych, przeprowadzanie kontroli inwestycji w zakresie ich zgodności z planem miejscowym, zawieszanie robót prowadzonych niezgodnie z planem miejscowym, zawiadamianie właściwych władz o prowadzeniu robót przez organy państwowe niezgodnie z planem miejscowym. Wyjątkiem od ustalonych zasad stała się szczególna regulacja prawna w zakresie planowania przestrzennego obowiązująca w stolicy. Na mocy ustawy z 3 lipca 1947 r. oraz rozporządzenia Ministra Odbudowy z 11 grudnia 1947 r. za sporządzanie planów regionalnych i planów miejscowych na obszarze m. st. Warszawy oraz Warszawskiego Zespołu Miejskiego odpowiadało Biuro Odbudowy Stolicy. Struktura urzędu Tymczasowy statut organizacyjny Głównego Urzędu Planowania Przestrzennego został zatwierdzony 5 grudnia 1946 r. przez Ministra Odbudowy. Struktura urzędu przedstawiała się wówczas następująco: Biuro Organizacyjno-Administracyjne Biuro Studiów Biuro Planu Krajowego Biuro Planów Regionalnych Biuro Planowania Osiedli Miejskich Biuro Planowania Wsi Sekretariat Naukowy Samodzielny Referat Prawny Samodzielny Referat Programowania Prac Statut ten obowiązywał do momentu ukazania się zarządzenia Ministra Odbudowy z 18 września 1948 r., na mocy którego wprowadzony został nowy podział centrali GUPP: Biuro Prezydialne Biuro Planu Krajowego Biuro Planów Regionalnych Biuro Planowania Miejscowego Biuro Administracyjne Samodzielny Wydział Inspekcji i Kontroli Organami opiniodawczymi w sprawach z zakresu planowego zagospodarowania przestrzennego były: Główna Rada Planowania przy Głównym Urzędzie Planowania Przestrzennego oraz regionalne rady planowania przy regionalnych dyrekcjach planowania przestrzennego. Likwidacja urzędu Zakończenie działalności urzędu nastąpiło po wejściu w życie przepisów zmieniających organizację naczelnych władz gospodarki narodowej. Ustawą z 27 kwietnia 1949 r. Ministerstwo Odbudowy przekształcono w Ministerstwo Budownictwa, natomiast Główny Urząd Planowania Przestrzennego został zlikwidowany. Rozporządzeniem Rady Ministrów z 12 maja 1949 r. dokonano rozgraniczenia kompetencji organów w zakresie planowego zagospodarowania przestrzennego kraju, pozostawiając przy resorcie budownictwa jedynie sprawy miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego oraz nadzoru nad ich realizacją, a wszystkie inne uprawnienia GUPP przekazując do zakresu działania Państwowej Komisji Planowania Gospodarczego. Przypisy Nieistniejące urzędy centralne w Polsce

5636911

https://pl.wikipedia.org/wiki/Vaa%20Taualai

Vaa Taualai

Vaa Taualai (ur. 6 kwietnia 1998 na Samoa) – samoański piłkarz grający na pozycji pomocnika w samoańskim klubie Vaivase-Tai FC oraz reprezentacji Samoa. W swojej karierze grał także w Lupe o le Soaga SC także z Samoa. W kadrze narodowej zadebiutował 8 lipca 2019 przeciwko Papui-Nowej Gwinei. Pierwszą bramkę zdobył 20 listopada 2023 w meczu z Samoa Amerykańskim. Linki zewnętrzne Reprezentanci Samoa w piłce nożnej Urodzeni w 1998

5636912

https://pl.wikipedia.org/wiki/Fritz%20Wepper

Fritz Wepper

Fritz Wepper (ur. 17 sierpnia 1941 w Monachium, zm. 25 marca 2024 tamże) – niemiecki aktor teatralny, filmowy i telewizyjny. Najbardziej znany z roli inspektora Harry'ego Kleina w serialu kryminalnym Derrick (1974–1998). Wepper jest także pamiętany z ról w filmach Kabaret (1972) i Most (1959) oraz jako burmistrz Wöller w serialu Um Himmels Willen (2002–2021). Życie i kariera Fritz Wepper urodził się jako syn prawnika, który zaginął podczas II wojny światowej jako żołnierz w Polsce w 1945 roku. Karierę aktorską rozpoczął w wieku jedenastu lat w przedstawieniu Piotrusia Pana. Pierwszą ważną rolę filmową dostał w Tischlein deck dich, filmowej adaptacji baśni braci Grimm Stół życzeń. Przełomową rolą była rola młodego żołnierza w antywojennym filmie Bernharda Wickiego Most (1959), który zdobył Złoty Glob dla najlepszego filmu nieanglojęzycznego. Wepper utrzymał popularność wśród niemieckiej publiczności aż do dorosłości i pojawił się w kilku znaczących niemieckich filmach z lat 60. W 1972 roku zagrał Fritza Wendela, niemieckiego Żyda udającego chrześcijanina, w nagrodzonej Oscarem filmowej wersji Kabaretu. Wendel grany przez Weppera poślubia postać graną przez Marisę Berenson, bogatą żydowską dziedziczkę, podczas gdy władza nazistów nieubłaganie rośnie w Europie. Życie prywatne Wepper poślubił Angelę von Morgen w 1979 roku. Jego córka Sophie jest również aktorką. Razem wystąpili w serialu kryminalnym Mord w bester Gesellschaft w latach 2007–2017. Wepper trafił na pierwsze strony gazet, kiedy opuścił von Morgen dla znacznie młodszej Susanne Kellermann (ur. 1974) w 2009 roku. Ma córkę (ur. 2012) ze związku z Kellermann, ale później wrócił do żony. Angela von Morgen zmarła w styczniu 2019 roku w wieku 76 lat w wyniku krwotoku mózgowego. W 2020 roku Wepper poślubił Susanne Kellermann. Po spotkaniu podczas kręcenia Kabaretu w 1971 roku Wepper i Liza Minnelli pozostali bliskimi przyjaciółmi. Wepper zmarł w Monachium 25 marca 2024 roku w wieku 82 lat, niespełna sześć miesięcy po śmierci swojego brata Elmara. Przypisy Linki zewnętrzne Ludzie urodzeni w Monachium Niemieccy aktorzy filmowi Niemieccy aktorzy telewizyjni Niemieccy aktorzy teatralni Urodzeni w 1941 Zmarli w 2024

5636914

https://pl.wikipedia.org/wiki/6%20Hours%20of%20S%C3%A3o%20Paulo

6 Hours of São Paulo

6 Hours of São Paulo – długodystansowy wyścig samochodowy organizowany na torze Interlagos w São Paulo, w Brazylii. Sponsorem tytularnym wyścigu jest Rolex. Historia Wyścig 6 Hours of São Paulo znalazł się w kalendarzu inauguracyjnego sezonu FIA World Endurance Championship. Kolejne dwie edycje odbyły się w latach 2013 i 2014. Wyścig nie znalazł się w kalendarzu FIA WEC na sezon 2015 z powodu przebudowy budynku w alei serwisowej. Kalendarz FIA WEC na sezon 2019/2020 zawierał 6-godzinną rundę na torze Interlagos, jednak nie odbyła się on z powodu problemów związanych z promotorem. Organizatorzy serii porozumieli się z torem Circuit of the Americas i zorganizowali wyścig Lone Star Le Mans w ramach zastępstwa za odwołaną rundę. 9 czerwca 2023 roku seria FIA WEC ogłosiła swój kalendarz na sezon 2024, w którym znalazł się ten wyścig jako piąta runda sezonu. Tego samego dnia został podpisany kontrakt między władzami serii FIA WEC a burmistrzem São Paulo, Ricardo Nunesem, na organizację wyścigów do 2028 roku, z opcją przedłużenia go do 2033 roku. 1 lutego 2024 ogłoszono, że firma Rolex została sponsorem tytularnym wyścigu. Zwycięzcy wyścigu Przypisy Bibliografia Wyścigi długodystansowe Sport w São Paulo

5636915

https://pl.wikipedia.org/wiki/US%20Men%E2%80%99s%20Clay%20Court%20Championship%202024

US Men’s Clay Court Championship 2024

US Men’s Clay Court Championship 2024, właśc. Fayez Sarofim & Co. U.S. Men’s Clay Court Championship 2024 – tenisowy turniej ATP kategorii ATP Tour 250 w sezonie 2024 z cyklu US Men’s Clay Court Championships rozgrywany w dniach 1–7 kwietnia 2024 roku w Houston na kortach ceglanych o puli nagród wynoszącej 742 350 dolarów amerykańskich. Gra pojedyncza Zawodnicy rozstawieni Drabinka Faza finałowa Faza początkowa Pula nagród Gra podwójna Zawodnicy rozstawieni Drabinka Pula nagród Uwagi Przypisy Bibliografia Linki zewnętrzne 2024 2024 w tenisie ziemnym 2024 w Stanach Zjednoczonych

5636923

https://pl.wikipedia.org/wiki/Estoril%20Open%202024

Estoril Open 2024

Estoril Open 2024, właśc. Millennium Estoril Open 2024 – tenisowy turniej ATP kategorii ATP Tour 250 w sezonie 2024 z cyklu Estoril Open rozgrywany w dniach 1–7 kwietnia 2024 roku w Estoril na kortach ceglanych o puli nagród wynoszącej 651 865 euro. Gra pojedyncza Zawodnicy rozstawieni Drabinka Faza finałowa Faza początkowa Pula nagród Gra podwójna Zawodnicy rozstawieni Drabinka Pula nagród Uwagi Przypisy Bibliografia Linki zewnętrzne 2024 2024 w tenisie ziemnym 2024 w Portugalii

5636925

https://pl.wikipedia.org/wiki/Freshwater%20Stadium

Freshwater Stadium

Freshwater Stadium – piłkarski stadion znajdujący się w Port Vila, stolicy Vanuatu. Jego pojemność wynosi 6 500. Historia W 2018 roku FIFA ogłosiła, iż sfinansuje budowę nowego stadionu w Port Vila. Konstruowano go w dwóch etapach. Mimo problemów z pandemią COVID-19 oraz występującymi lokalnie cyklonami, inwestorowi Qualao Consulting udało się ukończyć projekt. Stadion oddano do użytku w maju 2022. Stadion gości mecze piłkarskiej ligi Vanuatu. W 2023 rozegrano tu finał Ligi Mistrzów OFC. W 2024 rozgrywane będą tu mecze Pucharu Narodów Oceanii. Przypisy Port Vila Port Vila

5636927

https://pl.wikipedia.org/wiki/Mieczys%C5%82aw%20Ma%C5%9Blanko

Mieczysław Maślanko

Mieczysław Maślanko, ur. jako Mojżesz Maślanko (ur. 7 września 1903 w Warszawie, zm. 20 kwietnia 1986 tamże) – polski adwokat pochodzenia żydowskiego. Życiorys Urodził się jako Mojżesz, syn Juliana, administratora budynków mieszkalnych przy ulicy Nalewki w Warszawie, oraz Marii z domu Trop. Ukończył gimnazjum realne w Warszawie, a następnie, w 1923 roku, studia prawnicze na Uniwersytecie Warszawskim. W latach 1926–1930 odbywał w Warszawie aplikację sądową, a w latach 1930–1933 aplikację adwokacką w kancelarii Aleksandra Margolisa. Następnie, do wybuchu II wojny światowej, prowadził w Warszawie własną kancelarię adwokacką przy ulicy Wierzbowej 4. Podczas okupacji niemieckiej został pozbawiony prawa wykonywania zawodu i przebywał w getcie warszawskim, gdzie zatrudniony był w Wydziale Prawnym tamtejszego Judenratu. Pełnił tam funkcję przewodniczącego Sądu Dyscyplinarnego. Według niektórych relacji posiadał wówczas prawo do noszenia czapki Jüdischer Ordnungsdienst. Podczas wielkiej akcji deportacyjnej ukrywał się w więzieniu przy ul. Gęsiej. 19 kwietnia 1943 roku został wywieziony z getta do KL Majdanek, gdzie opieką objął go Mieczysław Prószyński. Następnie przebywał także w Auschwitz-Birkenau, a później w Sachsenhausen. W Auschwitz pomagali mu Jan Mosdorf i Adam Kuryłowicz. W Sachsenhausen przebywał do wyzwolenia obozu. 30 maja 1945 roku powrócił do Warszawy, zamieszkując tymczasowo u adwokata Henryka Nowogródzkiego. Następnie podjął pracę w Komisji Prawnej Biura Historycznego przy Centralnym Komitecie Żydów Polskich. W październiku 1945 roku Tymczasowy Zarząd Izby Adwokackiej w Warszawie delegował go do Łodzi, w celu przeprowadzenia tam dochodzeń w dwóch sprawach dyscyplinarnych. 15 czerwca 1946 roku został powołany w skład Komisji Prawniczej Naczelnej Rady Adwokackiej. Prowadził własną kancelarię adwokacką przy ulicy Szerokiej 33. W 1948 roku wraz z Mieczysławem Rettingerem i Antonim Landauem założył spółkę adwokacką „ReMLau” z siedzibą przy ulicy Wspólnej 35. Od listopada 1945 roku był wpisany na listę obrońców wojskowych, od tego czasu występował głównie przed sądami wojskowymi. Podczas procesu dwudziestu trzech był obrońcą Franciszka Karaudy. Był także obrońcą podczas procesu Antoniego Symonowicza, Zdzisława Sadowskiego i Jerzego Regulskiego w czerwcu 1946 roku. W październiku tego samego roku był obrońcą Szymona Poradowskiego. Miesiąc później był obrońcą podczas procesu oskarżonych o zabójstwo Bolesława Ścibiorka, a następnie także obrońcą Stanisława Miodońskiego podczas procesu dowódców Narodowych Sił Zbrojnych. Brał również udział w procesie Zygmunta Augustyńskiego. W styczniu 1947 roku był świadkiem podczas procesu Josefa Meisingera. Na przełomie stycznia i lutego 1947 roku był obrońcą Jana Rzepeckiego i Emilii Malessy podczas procesu I Zarządu Zrzeszenia Wolność i Niezawisłość. Później był obrońcą podczas procesu członków Komitetu Ziem Wschodnich. W 1947 roku bronił także Wacława Lipińskiego i Haliny Sosnowskiej. W tym samym roku został przydzielony do obrony pułkownika Franciszka Niepokólczyckiego podczas jego procesu przed Wojskowym Sądem Rejonowym w Krakowie. Poczas procesu Witolda Pileckiego pełnił funkcję obrońcy Witolda Różyckiego. W listopadzie 1948 roku był obrońcą Tadeusza Szturm de Sztrem i Ludwika Cohna podczas procesu przywódców PPS-WRN. W lipcu 1949 roku bronił Wiktora Leśniewskiego oraz Adama Doboszyńskiego. Podczas procesu Tatar-Utnik-Nowicki był obrońcą majora Władysława Romana, następnie bronił także generała Eugeniusza Luśniaka. W lutym 1950 roku był obrońcą podczas procesu w tzw. sprawie Robineau. W grudniu tego samego roku był obrońcą głównego oskarżonego w procesie Turnera. W grudniu 1951 roku bronił Stanisława Nienałtowskiego. We wrześniu 1952 roku bronił członków organizacji „Kraj” oskarżonych o zamordowanie Stefana Martyki. Bronił również Augusta Emila Fieldorfa, składając prośbę o ułaskawienie go do Rady Państwa. Był obrońcą z urzędu poczas procesu biskupa Kaczmarka i procesu Bolesława Kontryma. W tajnych procesach bronił również m.in. Mieczysława Siewierskiego. Cechą obron prowadzonych przez Maślankę było niekwestionowanie „faktów” i dowodów przedstawianych przez oskarżycieli, jego obrona często przypominała nawet pomoc procesową dla oskarżycieli. W związku z nieprawidłowym prowadzeniem spraw, w 1957 roku Rada Adwokacka w Warszawie wszczęła przeciwko niemu 4 postępowania dyscyplinarne, zostały one jednak później umorzone. W latach 1955–1957 był jednym z obrońców Józefa Różańskiego. W 1955 roku został powołany w skład komitetu redakcyjnego „Biuletynu Naczelnej Rady Adwokackiej”. Był wieloletnim członkiem Żydowskiego Instytutu Historycznego, będąc m.in. przewodniczącym jego Komisji Rewizyjnej. Był również działaczem Zrzeszenia Prawników Polskich. Od listopada 1952 roku był członkiem Zespołu Adwokackiego nr 6 w Warszawie. Od 1961 roku był członkiem Zespołu Adwokackiego nr 33, a od 1968 roku Zespołu Adwokackiego nr 6 w tym samym mieście. Na początku lat 60. XX wieku był patronem Jana Olszewskiego podczas jego aplikacji adwokackiej. Jako adwokat był obrońcą w wielu głośnych sprawach, m.in. w procesie profesora Kazimierza Tarwida. W 1978 roku przeszedł na emeryturę. W 1969 roku zeznawał podczas procesu Josefa Blösche w Erfurcie. Był żonaty, jego żona zmarła w 1980 roku. Zmarł 20 kwietnia 1986 roku w Warszawie, 5 dni później został pochowany na Cmentarzu Wawrzyszewskim. Pogrzeb miał charakter katolicki. Odznaczenia Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Medal 10-lecia Polski Ludowej Złota Odznaka „Adwokatura PRL” Odniesienia w kulturze W sztuce Cisi i gęgacze, czyli bal u prezydenta Janusza Szpotańskiego pojawia się postać wielkiego Mieczysława, którego pierwowzorem był Maślanko. W filmie Generał Nil w jego rolę wcielił się Jakub Wieczorek. W fabularyzowanych filmach dokumentalnych Jan Mazurkiewicz ps. „Radosław” i Radosław II w jego rolę wcielił się Andrzej Niemirski. Przypisy Bibliografia Polscy adwokaci – obrońcy w procesach politycznych w Polsce Ludowej Funkcjonariusze stalinowskiego aparatu represji w Polsce (1944–1956) Polscy Żydzi Absolwenci Uniwersytetu Warszawskiego Pochowani na cmentarzu Wawrzyszewskim w Warszawie Członkowie Zrzeszenia Prawników Polskich Pracownicy Żydowskiego Instytutu Historycznego Członkowie Judenratów Mieszkańcy getta warszawskiego Więźniowie KL Lublin Więźniowie KL Auschwitz Więźniowie KL Sachsenhausen Odznaczeni Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (Polska Ludowa) Odznaczeni Medalem 10-lecia Polski Ludowej Urodzeni w 1903 Ludzie urodzeni w Warszawie Zmarli w 1986

5636928

https://pl.wikipedia.org/wiki/Ko%C5%9Bci%C3%B3%C5%82%20Chrystusa%20w%20Mannheimie

Kościół Chrystusa w Mannheimie

Kościół Chrystusa (niem. Christuskirche) – luterańska świątynia znajdująca się w niemieckim mieście Mannheim, w kraju związkowym Badenia-Wirtembergia, w dzielnicy Schwetzingerstadt/Oststadt, pośrodku Werderplatzu. Jest siedzibą parafii ChristusFriedenGemeinde. Opis Neobarokowy kościół wzniesiono w latach 1907–1911 roku według projektu Christiana Schradego. Świątynię konsekrowano 1 października 1911. Kopuła kościoła ma średnicę 23 metrów, a wraz z latarnią ma wysokość 65 metrów. Wieńczy ją złocony posąg Michała Archanioła. Nad czaszą kopuły zawieszonych jest 5 dzwonów, największy z nich, o tonie as°, waży 5820 kg. W 1911 roku na emporze nad ołtarzem zainstalowano organy, wykonane w warsztacie G. F. Steinmeyera w Oettingen in Bayern. Składają się z 7869 piszczałek zgrupowanych w 92 głosy i 4 manuały. W chwili powstania były to największe organy w południowych Niemczech. Podczas II wojny światowej instrument nie uległ większym zniszczeniom, został odremontowany w 1952 roku. Kolejne renowacje miały miejsce w 1984 i 2018 roku. Galeria Przypisy Chrystusa Zabytkowe kościoły w Niemczech Świątynie luterańskie w Niemczech Kościoły w Badenii-Wirtembergii Architektura neobarokowa w Niemczech Świątynie pod wezwaniem Chrystusa

5636935

https://pl.wikipedia.org/wiki/Szpital%20Miejski%20Specjalistyczny%20im.%20Stefana%20%C5%BBeromskiego%20w%20Krakowie

Szpital Miejski Specjalistyczny im. Stefana Żeromskiego w Krakowie

Szpital Miejski Specjalistyczny im. Stefana Żeromskiego – szpital w Krakowie, w dzielnicy XVIII, zlokalizowany na os. Na Skarpie 66. Historia Budowę szpitala rozpoczęto w 1951 roku i była to wówczas jedna z pierwszych szpitalnych inwestycji powojennych w Polsce. W 1954 roku został uroczyście otwarty. Zaprojektowany został przez Tadeusza Ptaszyckiego, głównego projektanta Nowej Huty. W 1999 roku Szpital im. Stefana Żeromskiego stał się szpitalem miejskim, a odpowiedzialność za jego działalność przejęło miasto. Szpital jest jednym z największych szpitali działających na terenie Polski. W roku 2013 w szpitalu przy­ję­to ponad 136 tys. pa­cjen­tów, a sam szpital w tamtym czasie miał w wyposażeniu 599 łóżek szpitalnych. Lista oddziałów szpitalnych Szpitalny Oddział Ratunkowy Oddział Chorób Wenerycznych i Kardiologii Oddział Anestezjologii i Intensywnej Terapii Oddział Chirurgii Dzieci Oddział Chirurgii Ogólnej, Onkologicznej i Małoinwazyjnej Oddział Chirurgii Ortopedyczno–Urazowej Oddział Chorób Infekcyjnych i Pediatrii Oddział Chorób Wewnętrznych Oddział Dermatologiczny z Pododdziałem Oddział Ginekologiczno–Położniczy Oddział Noworodków Oddział Neurologiczny z Pododdziałem Oddział Urologiczny Oddział Pediatryczny Oddział Okulistyczny z Pododdziałem Oddział Otolaryngologiczny z Pododdziałem Pakiet Onkologiczny Opracowano na podstawie źródła. Lista poradni Poradnia Anestezjologiczna Poradnia Dermatologiczna Poradnia Alergologiczna Poradnia Dermatologiczna Dzieci Poradnia Okulistyczna Poradnia Otolaryngologiczna Poradnia Chorób Zakaźnych Dzieci Poradnia Chorób Zakaźnych Poradnia Ginekologiczno-Położnicza i Onkologii Ginekologicznej Poradnia Chirurgii Ogólnej Poradnia Chirurgii Ortopedyczno-Urazowej Poradnia Chirurgii Dzieci Poradnia Nefrologiczna Dzieci Poradnia Urologiczna Poradnia Neurologiczna Poradnia Proktologiczna Poradnia Medycyny Pracy Poradnie pielęgniarskie Opracowano na podstawie źródła. Przypisy Szpitale w Krakowie Budynki w Polsce oddane do użytku w 1954 Architektura modernizmu w województwie małopolskim Obiekty w Krakowie wpisane do gminnej ewidencji zabytków

5636938

https://pl.wikipedia.org/wiki/Sz%C5%8Dgun

Szōgun

Szōgun (ang. Shōgun) – amerykański historyczny miniserial dramatyczny stworzony przez Rachel Kondo i Justina Marksa. Zrealizowany na podstawie powieści Jamesa Clavella Shōgun, będący drugą jego ekranizacją – po miniserialu z 1980. Pierwsze dwa odcinki wyemitowano 27 lutego 2024 na FX, przy jednoczesnym udostępnieniu ich na platformie Hulu. Fabuła Erasmus, statek angielskiego żeglarza Johna Blackthorne’a, rozbija się w Japonii, będącej wówczas nieznaną dla większości zachodniego świata krainą. Tam jego losy krzyżują się z drogami pana Toranagi, sprytnego i potężnego daimyō zmagającego się z politycznymi rywalami, oraz Mariko – kobiety o wielkich umiejętnościach, ale pochodzącej ze zhańbionego rodu, przez co musi udowodnić swoją wartość oraz wykazać, komu jest lojalna. Podobnie jak powieść Clavella, serial przedstawia fikcyjną wersję prawdziwych wydarzeń historycznych. Podczas gdy w serialu postacie mówią po japońsku i angielsku, w rzeczywistości drugim językiem byłby portugalski. Postać Blackthorne’a jest luźno inspirowana angielskim nawigatorem Williamem Adamsem, który został samurajem służącym pod najpotężniejszym wówczas daimyō, Ieyasu Tokugawą, późniejszym siogunem i założycielem siogunatu Tokugawów. Na Tokugawie bazowana jest postać Yoshiiego Toranagi. Obsada W nawiasie podano postacie historyczne, na których bazują bohaterowie powieści i serialu. Główna Hiroyuki Sanada jako Yoshii Toranaga (Ieyasu Tokugawa) Cosmo Jarvis jako John Blackthorne (William Adams) Anna Sawai jako Toda Mariko (Gracia Hosokawa) Tadanobu Asano jako Kashigi Yabushige (Masanobu Honda) Takehiro Hira jako Ishido Kazunari (Mitsunari Ishida) Tommy Bastow jako ojciec Martin Alvito (João Rodrigues Tçuzu) Fumi Nikaido jako Ochiba-no Kata (Yodo-dono) Drugoplanowa Hiroto Kanai jako Kashigi Omi (Masazumi Honda) Moeka Hoshi jako Usami Fuji Shin’nosuke Abe jako Toda Buntaro (Tadaoki Hosokawa) Tokuma Nishioka jako Toda „Żelazna Pięść” Hiromatsu (Fujitaka Hosokawa) Fumiyo Kohinata jako the Taikō (Hideyoshi Toyotomi) Yasunari Takeshima jako Muraji Yuki Kura jako Yoshii Nagakado (Tadayoshi Matsudaira) Yuka Kouri jako Kiku Yoriko Dōguchi jako Kiri-no Kata (Acha no Tsubone) Ako jako Daiyoin / pani Iyo (Kōdai-in) Toshi Toda} jako Sugiyama (Toshiie Maeda) Hiro Kanagawa jako Igurashi Junichi Tajiri jako Uejiro Néstor Carbonell jako Vasco Rodrigues Nobuya Shimamoto jako Nebara Jozen Yuki Kedoin jako Takemaru Mako Fujimoto jako Shizu-no Kata Haruno Niiyama jako Natsu-no Kata Joaquim de Almeida jako ojciec Domingo Hiromoto Ida jako Kiyama ukon Sadanaga (Yukinaga Konishi) Takeshi Kurokawa jako Ōno Harunobu (Yoshitsugu Ōtani) Yuko Miyamoto jako Gin Yoshi Amao jako Sera Lista odcinków Produkcja W sierpniu 2018, podczas corocznej konferencji prasowej Television Critics Association, stacja telewizyjna FX ogłosiła, że planuje nową ekranizację Shōguna, uznanej powieści Jamesa Clavella z 1975 roku, i wydała już zezwolenie na jej realizację. Producentami wykonawczymi projektu mieli być Andrew Macdonald, Allon Reich, Michael de Luca, Michaela Clavell, Tim van Patten, Eugene Kelly i Ronan Bennett. Na starszą producentkę wybrano Rachel Bennette, na producenta Toma Winchestera, na współproducentkę Georginę Pope, a na kierowniczkę produkcji Eriko Miyagawę. Patten miał pełnić także funkcję reżysera, a Bennett scenarzysty. Całość wyprodukowana została przez FX Productions, a po pewnym czasie jako producent i odtwórca głównej roli do projektu dołączył Hiroyuki Sanada. W wywiadzie dla „USA Today” Sanada stwierdził, że „po dwudziestu latach spędzonych w Hollywoodzie jestem producentem, co znaczy, że mogę mówić co mi się podoba i kiedy mi się podoba”. Dodał także, że kluczowe było zachowanie wierności realiom historycznym, ponieważ gdyby pokpiono tę kwestię „widzowie nie mogliby skupić się na dramacie, nie chcieliby takiego serialu, więc musieliśmy zachować autentyzm”. Okres zdjęciowy Początek zdjęć zaplanowano na marzec 2019, realizowane miały być w Japonii i Wielkiej Brytanii, jednak zrezygnowano z tego terminu, ponieważ stacja uważała, że projekt w obecnym kształcie nie reprezentuje odpowiednio wysokiej jakości. Sanada w 2019 wziął udział w jednym dniu zdjęciowym, żeby FX wywiązało się ze zobowiązań i mogło zachować prawa do zekranizowania powieści, a następnie projekt poddano ponownej weryfikacji. W styczniu 2020 ujawniono, że Bennett ze względu na inne zobowiązania zawodowe nie może pracować dalej nad scenariuszem, wobec czego prace nad nim rozpoczęto od początku. Na nowego scenarzystę i producenta wykonawczego wybrano Justina Marksa, a jego żonę Rachel Kondo na starszą producentkę. Scenariusze do poszczególnych odcinków napisali także współproducentka wykonawcza Shannon Goss, consulting producer Matt Lambert, redaktorka scenariuszowa Maegan Houang i scenarzystka Emily Yoshida. Okres zdjęciowy ostatecznie rozpoczął się 22 października 2021, a zakończył się 30 czerwca 2022, dwa miesiące po planowanym terminie; zdjęcia nagrywano w Vancouver, Wielkiej Brytanii i Japonii. Według japońskiego tabloidu „Nikkan Gendai” statystom biorącym udział w zdjęciach kręconych w Japonii płacono 50 tys. jenów dziennie, podczas gdy japońskie firmy z reguły płacą statystom do 5 tys. jenów, a często pracują oni za darmo. Sosnę japońską, którą wykorzystano na planie, po zakończeniu zdjęć przekazano i zasadzono w ratuszu w Port Moody. Jeden z odcinków wyreżyserował Takeshi Fukunaga. Marketing W ramach promocji serialu na stoisku FX Lawn podczas San Diego Comic-Conu w lipcu 2023 zorganizowano wystawy, obejmujące m.in. pokaz sztuk walki samurajów i wirtualny staw z rybami koi. 5 września stacja przedstawiła krótką zapowiedź podczas prezentacji swojej ramówki na najbliższy sezon. 2 listopada na YouTubie udostępniono pierwszy zwiastun, ujawniający, że serial emitowany będzie od lutego 2024 na Hulu. 11 lutego 2024 trzydziestosekundowy zwiastun wyemitowano podczas 58. finału Super Bowl. Bill Bradley z poświęconego reklamie „Adweek” stwierdził, że „serial powstaje od lat i jest już najdroższą produkcją w historii FX”, wobec czego 7 mln USD przeznaczone na reklamę podczas Super Bowl wydaje się stosunkowo niewielkim wydatkiem. Emisja W Stanach Zjednoczonych pierwsze dwa odcinki wyemitowano 27 lutego 2024 na Hulu i FX. W pozostałych krajach serial udostępniony został w usługach strumieniowych Disney+, Star+ i Star. Na Hulu serial dostępny jest także z angielskim dubbingiem. Premierze każdego odcinka towarzyszył także poświęcony mu podcast. Odbiór Serial spotkał się z bardzo pozytywnym odbiorem ze strony recenzentów. W agregatorze Rotten Tomatoes pozytywnie oceniło go 99% spośród 88 krytyków, redaktorzy uznali także, że: „Przepyszny wizualnie i wzbogacony prawdziwością kulturową Szōgun to epicka adaptacja, która przebija oryginał”. W agregatorze Metacritic średnia ważona na podstawie 39 recenzji wynosi 85/100. Rebecca Nicholson z „The Guardian” chwaliła serial jako „urzekający”, wskazując przede wszystkim na sceny bitewne i wierność materiałowi źródłowemu. Mark Hale z „The New York Times” porównując Szōguna do wersji z Chamberlainem stwierdził, że „można poprawić drewniane aktorstwo, przestarzałe technikalia i eurocentryzm, ale nie można poprawić natury materiału źródłowego”. Pochwalił nową wersję przede wszystkim za to, że kładzie większy nacisk na postacie Japończyków niż stara, koncentrująca się głównie na Blackthornie. Jedyne zarzuty skierował w stronę bardziej bezpłciowego przedstawienia postaci przez Cosma Jarvisa i fakt, że pierwowzór jest utworem zachodniego autora. Redaktor „Forbesa” uznał serial za „natychmiastowy hit”, chwaląc Jarvisa, który „nie jest jakimś tam dobrym facetem, białym zbawcą lub kimś takim”, a postacią „mądrą, ale też wyrachowaną i bezwzględną”. Jake Cunnigham w recenzji dla czasopisma „Empire” uznał serial za „porywający”, z „oszałamiającą oprawą wizualną” i świetnymi kreacjami aktorskimi, zwłaszcza odtwórców trójki głównych bohaterów. Daniel Fienberg z „The Hollywood Reporter” chwalił także obsadę drugoplanową, przede wszystkim Moekę Hoshi, Tadanobu Asana, Fumi Nikaido, Shin’nosukego Abe i Tokumę Nishiokę. Samantha Nelson z IGN-u zwróciła uwagę na „wybitne” drugoplanowe role Néstora Carbonnella i Asana, których postacie w parze z Blackthorne’em Jarvisa „są siłą, z którą należy się liczyć”. Krytycy pozytywnie ocenili także sposób, w jaki Marks i Kondo zaadaptowali powieść. Fienberg stwierdził, że „ta interpretacja Shōguna ma znacznie większą siłę rażenia jako ambitna partia politycznych szachów”, zaś Nelson uznała, że twórcy „stworzyli wizję feudalnej Japonii pełną splendoru, przemocy i intryg”, jednocześnie zachowując „dużą wierność” bestsellerowi Clavella. Zdaniem Alison Herman z „Variety” do sukcesu serialu przyczyniło się „znalezienie przez Marksa i Kondo przepisu na naprawdę widowiskowy serial: odpowiedni balans pomiędzy oszałamiającym przepychem a intymną psychologią”. Według serwisu eiga.com serial został w większości pozytywnie oceniony przez japońskich widzów. Japoński komik i miłośnik historii Kunihiro Matsumura chwalił go za autentyczność. Aktor Ken Matsudaira, który w ciągu swojej kariery trzykrotnie wcielił się w Ieyasu Tokugawę, wypowiedział się pozytywnie o Sanadzie jako utalentowanym aktorze nieustannie dbającym o to, żeby całość była jak najbardziej wierna realiom historycznym, w czym pomaga mu także funkcja producenta. Przypisy Amerykańskie telewizyjne seriale historyczne Seriale telewizyjne emitowane od 2024 Filmowe adaptacje utworów Jamesa Clavella Filmy kręcone w Vancouver Filmy kręcone w Japonii Filmy kręcone w Wielkiej Brytanii

5636942

https://pl.wikipedia.org/wiki/Fran%C3%A7ois-Nicolas-Alphonse%20Kunemann

François-Nicolas-Alphonse Kunemann

François-Nicolas-Alphonse Kunemann CSSp (ur. 28 maja 1856 w Schweighouse-sur-Moder, zm. 20 marca 1908 na morzu) – francuski duchowny rzymskokatolicki, duchacz, misjonarz, wikariusz apostolski Senegambii oraz prefekt apostolski Senegalu. Biografia Młodość i prezbiteriat Pochodził z Alzacji. W 1876 rozpoczął studia teologiczne w Chevilly-Larue. 22 maja 1880 przyjął święcenia prezbiteriatu. Następnie odbył studia doktoranckie w Rzymie, gdzie dał się poznać jako zdolny i pobożny student. Wyróżniał się w dysputach filozoficznych na Papieskiej Akademii im. św. Tomasza z Akwinu. W 1881 obronił doktorat z teologii. Następnie powrócił do Francji, gdzie odbył nowicjat w Zgromadzeniu Ducha Świętego pod opieką Niepokalanego Serca Maryi Panny i 27 sierpnia 1882 złożył śluby zakonne. 25 września 1882 wypłynął na Martynikę, gdzie otrzymał posadę nauczyciela retoryki w collège de St-Pierre, jednak w czerwcu 1883 musiał powrócić do Europy z powodu choroby. We Francji poświęcił się pracy naukowej. Cierpiał na powracającą dyzenterię. W listopadzie 1884 został wysłany do Senegambii, z nadzieją, że tamtejszy klimat pomoże powrócić mu do zdrowia. Osiadł w Saint-Louis, gdzie po udanej rekonwalescencji podjął obowiązki duszpasterskie jako wikariusz. Ze względu na jego wykształcenie powierzono mu szczególnie misje wśród wykształconej ludności Saint-Louis. Zyskał tam opinię cenionego kaznodziei. Aby dotrzeć również do mniej wykształconych mieszkańców, nauczył się języków arabskiego i wolof. Po czterech latach musiał jednak udać się na leczenie do Francji, z powodu wyniszczenia organizmu. W Europie, po kilku miesiącach poświęconych na leczenie, został dyrektorem Niższego Seminarium Duchownego w Cellule. We francuskim klimacie ponownie zaczął chorować na dyzenterię, w związku z czym poprosił przełożonych o zgodę na powrót do Senegambii, którą otrzymał i 5 stycznia 1890 opuścił Francję. W Senegalu został przełożonym rozwiniętej misji w - chrześcijańskiej wsi, gdzie mieściły się m.in. seminarium duchowne dla lokalnego duchowieństwa, klasztor rdzennych sióstr, sierociniec, szkoły i warsztaty rzemieślnicze. Zbudował tam nową kaplicę oraz unowocześnił nawadnianie, co zwiększyło plony rolne i poprawiło warunki materialne ludności. Episkopat 27 lutego 1901 papież Leon XIII mianował go wikariuszem apostolskim Senegambii, prefektem apostolskim Senegalu oraz biskupem tytularnym pellijskim. 26 maja 1901 w kaplicy seminarium duchaczy w Paryżu przyjął sakrę biskupią z rąk przełożonego generalnego duchaczy bpa Alexandra Le Roya CSSp. Współkonsekratorami byli emerytowany wikariusz apostolski Senegambii Magloire-Désiré Barthet CSSp oraz emerytowany wikariusz apostolski Północnego Zanguebaru Jean-Marie-Raoul Le Bas de Courmont CSSp. 24 czerwca 1901 przybył do Dakaru. Większość czasu poświęcał na objeżdżanie placówek swojego wikariatu. Zakładał nowe misje oraz klasztory rdzennych sióstr. Urzędy wikariusza i prefekta apostolskiego pełnił do śmierci. 20 marca 1908 w Ngazobil wsiadł do kutra w celu powrotu do Dakaru, jednak tam nie dotarł. Mimo akcji poszukiwawczej przez miesiąc los 8 pasażerów łodzi pozostawał nieznany. 22 kwietnia tr. odnaleziono zatopiony wrak. Przypisy Bibliografia Francuscy biskupi katoliccy Francuscy duchacze Ofiary katastrof w ruchu wodnym Urodzeni w 1856 Zmarli w 1908

5636943

https://pl.wikipedia.org/wiki/Luba%C5%84%20%28osiedle%29

Lubań (osiedle)

Lubań () – osiedle w Rosji, w obwodzie leningradzkim, w rejonie tosnieńskim, w pobliżu miasta o tej samej nazwie. W 2010 liczyło 1519 mieszkańców. Przypisy Miejscowości w obwodzie leningradzkim

5636944

https://pl.wikipedia.org/wiki/SpaceX%20CRS-31

SpaceX CRS-31

SpaceX CRS-31 – bezzałogowa misja zaopatrzeniowa statku Dragon 2 firmy SpaceX do Międzynarodowej Stacji Kosmicznej. Przypisy Loty kosmiczne SpaceX NASA Loty kosmiczne w 2024

5636945

https://pl.wikipedia.org/wiki/Tatra%20K3R-N-Od

Tatra K3R-N-Od

Tatra K3R-N-Od „Odissey Max” – typ ukraińskiego, częściowo niskopodłogowego tramwaju, który powstał w wyniku modernizacji czechosłowackich tramwajów Tatra T3. W zakładach Politechnoserwis na Ukrainie powstają nadwozia tramwajów na licencji zakupionej w Czechach, a w Czechach aparatura elektryczna. Powstały cztery tramwaje, wszystkie są eksploatowane w Odessie. Jest to najdłuższy tramwaj eksploatowany na Ukrainie. Konstrukcja T3UA-3 to trójczłonowy, częściowo niskopodłogowy wagon tramwajowy, wywodzący się konstrukcyjnie od tramwajów typu T3 KWP Od. Ze starych tramwajów typu T3 wykorzystano jedynie wózki. Do wewnątrz prowadzi pięcioro czteroczęściowych drzwi harmonijkowych. Niska podłoga znajduje się w środkowym członie tramwaju. Wagony otrzymały nowy wygląd zewnętrzny ze ścianami czołowymi z tworzyw sztucznych. Modernizacja Eksploatacja We październiku 2019 r. rozpoczęły się jazdy próbne pierwszego tramwaju K3R-N-Od, który otrzymał numer 4061. 20 listopada 2019 r. wagon wyjechał na linię nr 26. We wrześniu 2020 r. drugi wagon tramwajowy nr 5010 rozpoczął kursowanie na linii nr 7. 5 maja 2021 r. rozpoczęła się regularna eksploatacja wagonu nr 5020 na linii nr 7. Rok później kursowanie rozpoczął czwarty tramwaj o numerze 4067. Przypisy Wersje i modernizacje wozu Tatra T3 Wagony tramwajowe Politechnoserwis

5636950

https://pl.wikipedia.org/wiki/Ficek

Ficek

Ficek – nazwisko Henryk Ficek – ujednoznacznienie Stefan Ficek (1904–1940) – inżynier, projektant architektoniczny, ofiara zbrodni katyńskiej Jan Alojzy Ficek (1790–1862) – polski duchowny katolicki, działacz narodowy i trzeźwościowy aktywny na Górnym Śląsku Dariusz Ficek – polski oceanograf, dr hab. nauk o Ziemi Strony ujednoznaczniające

5636951

https://pl.wikipedia.org/wiki/Smo%C5%82ka

Smołka

Smołka – nazwisko Emanuel Smołka (1820–1854) – polski działacz narodowościowy i społeczny na Górnym Śląsku Lubow Smołka (ur. 1952) – ukraińska lekkoatletka Strony ujednoznaczniające

5636952

https://pl.wikipedia.org/wiki/Tytko

Tytko

Tytko – nazwisko Józef Tytko (1888–1919) – działacz społeczny, dowódca batalionu podczas I powstania śląskiego Andrzej Tytko (ur. 1952) – polski profesor mechaniki, profesor AGH Strony ujednoznaczniające

5636953

https://pl.wikipedia.org/wiki/Korus

Korus

Korus – nazwisko Kazimierz Korus (ur. 1944) – polski filolog klasyczny, prof. dr hab. Romuald Korus (1942–2017) – polski malarz, plastyk, pedagog Edward Korus (1930–1983) – polski działacz ruchu ludowego, inżynier leśnik, polityk, poseł Strony ujednoznaczniające

5636954

https://pl.wikipedia.org/wiki/Kurpas

Kurpas

Kurpas – nazwisko Józef Kurpas (1912–1992) – polski duchowny rzymskokatolicki, biskup pomocniczy katowicki (1962–1991) Donata Kurpas – polska specjalistka w zakresie medycyny rodzinnej, psychoterapii, dr hab. nauk medycznych Stefan Kurpas (1955–2018) – brytyjski zapaśnik walczący w stylu wolnym, olimpijczyk Strony ujednoznaczniające

5636956

https://pl.wikipedia.org/wiki/Wawoczny

Wawoczny

Wawoczny – nazwisko Grzegorz Wawoczny (ur. 1973) – prawnik, wydawca, historyk-regionalista, publicysta Teodor Wawoczny (ur. 1948) – polski piłkarz, trener, działacz piłkarski Strony ujednoznaczniające

5636960

https://pl.wikipedia.org/wiki/Szulik

Szulik

Szulik – nazwisko Marcin Szulik (ur. 1977) – polski piłkarz Jan Szulik (1893–1942) – komisarz plebiscytowy w Raciborzu, brał udział w III powstaniu śląskim, poseł na sejm II RP Dariusz Szulik (ur. 1983) – polski siatkarz Jan Grzegorz Szulik (ur. 1954) – polski działacz społeczny Małgorzata Mańka-Szulik (ur. 1955) – polska nauczycielka i działaczka samorządowa, dr nauk społecznych, prezydent Zabrza (od 2006) Strony ujednoznaczniające

5636966

https://pl.wikipedia.org/wiki/Bruno%20Henrique%20%28ur.%201989%29

Bruno Henrique (ur. 1989)

Bruno Henrique Corsini (ur. 21 października 1989 w Apucaranie) – brazylijski piłkarz pochodzenia włoskiego występujący na pozycji środkowego lub defensywnego pomocnika, od 2023 roku zawodnik Internacionalu. Bibliografia Brazylijscy piłkarze Brazylijczycy pochodzenia włoskiego Piłkarze Atlético Mineiro Piłkarze Londriny EC Piłkarze Associação Portuguesa de Desportos Piłkarze SC Corinthians Paulista Piłkarze Palermo FC Piłkarze SE Palmeiras Piłkarze Al-Ittihad Club Piłkarze SC Internacional Ludzie urodzeni w Apucaranie Urodzeni w 1989

5636976

https://pl.wikipedia.org/wiki/Richard%20S%C3%A1nchez%20%28meksyka%C5%84ski%20pi%C5%82karz%29

Richard Sánchez (meksykański piłkarz)

Richard Sánchez Alcaraz (ur. 5 kwietnia 1994 w Mission Hills) – meksykański piłkarz z obywatelstwem amerykańskim występujący na pozycji bramkarza. Jego rodzice pochodzą z Meksyku, a on sam urodził się i dorastał w Stanach Zjednoczonych. Przypisy Bibliografia Meksykańscy piłkarze Amerykanie pochodzenia meksykańskiego Piłkarze FC Dallas Piłkarze Fort Lauderdale Strikers Piłkarze Tigres UANL Piłkarze Tampico Madero FC Piłkarze Chicago Fire Piłkarze Sportingu Kansas City Piłkarze Los Angeles Galaxy Uczestnicy Mistrzostw Świata U-20 w Piłce Nożnej 2013 Uczestnicy Mistrzostw Świata U-17 w Piłce Nożnej 2011 Uczestnicy Mistrzostw CONCACAF U-20 w Piłce Nożnej 2013 Mistrzowie Świata U-17 w Piłce Nożnej Mistrzowie CONCACAF U-20 w Piłce Nożnej Ludzie urodzeni w Mission Hills (Kalifornia) Urodzeni w 1994