Datasets:

Crad

/

pl-wiki

like 0

5635792

https://pl.wikipedia.org/wiki/Andrejkiszki

Andrejkiszki

Andrejkiszki (; ) – chutor na Białorusi, w obwodzie grodzieńskim, w rejonie oszmiańskim, w sielsowiecie Krejwiańce. Historia W czasach zaborów zaścianek w gminie Graużyszki, w powiecie oszmiańskim, w guberni wileńskiej Imperium Rosyjskiego. W 1905 roku wieś liczyła 24 mieszkańców. W latach 1921–1945 wieś leżała w Polsce, w województwie wileńskim, w powiecie oszmiańskim, w gminie Graużyszki. W 1931 w 5 domach zamieszkiwały 24 osoby. Wierni należeli do parafii rzymskokatolickiej w Graużyszkach. Miejscowość podlegała pod Sąd Grodzki w Holszanach i Okręgowy w Wilnie; właściwy urząd pocztowy mieścił się w Graużyszkach. Przypisy Wsie w rejonie oszmiańskim Miejscowości województwa wileńskiego (II Rzeczpospolita)

5635806

https://pl.wikipedia.org/wiki/Anteczkowo

Anteczkowo

Anteczkowo − dawniej folwark. Obecnie część Klewicy na Białorusi, w obwodzie grodzieńskim, w rejonie oszmiańskim, w sielsowiecie Graużyszki. Historia W czasach zaborów folwark w gminie Graużyszki, w powiecie oszmiańskim, w guberni wileńskiej Imperium Rosyjskiego. W 1905 roku liczył 8 mieszkańców, własność Baranowiczów. W latach 1921–1945 folwark leżał w Polsce, w województwie wileńskim, w powiecie oszmiańskim, w gminie Graużyszki. W 1931 w 1 domu zamieszkiwało 8 osób. Wierni należeli do parafii rzymskokatolickiej w Narwiliszkach. Miejscowość podlegała pod Sąd Grodzki w Holszanach i Okręgowy w Wilnie; właściwy urząd pocztowy mieścił się w Graużyszkach. Uwagi Przypisy Wsie w rejonie oszmiańskim Miejscowości województwa wileńskiego (II Rzeczpospolita)

5635811

https://pl.wikipedia.org/wiki/Shabaib%20Al-Khaldi

Shabaib Al-Khaldi

Shabaib Abdulaziz Shabaib T. Al-Khaldi; ur. 11 sierpnia 1998) – kuwejcki piłkarz, występujący na pozycji napastnika w kuwejckim klubie Kazma SC oraz w reprezentacji Kuwejtu. Statystyki Klubowe Na podstawie: Reprezentacyjne Na podstawie: Sukcesy Na podstawie: Klubowe Z Kazma SC: Puchar Kuwejtu 2021/22 Przypisy Urodzeni w 1998 Reprezentanci Kuwejtu w piłce nożnej Piłkarze Al-Sahel SC Piłkarze Kazma SC Piłkarze Hatta Club

5635812

https://pl.wikipedia.org/wiki/Sherif%20Ahmeti

Sherif Ahmeti

Sherif Ahmeti (ur. 1920 w Gumnasellë, zm. 1998) – jugosłowiański i kosowski imam oraz nauczyciel, mufti Prisztiny. Życiorys Uczył się początkowo we wsi Banullë, a w wieku 14 lat został zapisany do medresy w Prisztinie, którą ukończył w maju 1944 roku, następnie działał w Balli Kombëtar. Po zakończeniu II wojny światowej zaangażował się w otwieranie albańskojęzycznych szkół w okolicach Lipljana, a w 1949 roku rozpoczął pracę jako nauczyciel języka albańskiego w Banullë. Równocześnie odbył kurs pedagogiczny w Peciu, następnie został dyrektorem szkoły we wsi Gadime e Ulët (Donje Gadimlje), a w 1952 roku przeniósł się na teren Socjalistycznej Republiki Słowenii, gdzie objął funkcję dyrektora oraz nauczyciela w jednej ze szkół podstawowych. Sprzeciwiał się władzy jugosłowiańskiej, pod wpływem odgórnej presji w 1956 roku zakończył karierę nauczyciela. Po zakończeniu pracy jako nauczyciel przeniósł się do Gllogoca, gdzie pełnił posługę imama, został także wybrany na przewodniczącego Rady Wspólnoty Islamskiej w Lipljanie i pełnił tę funkcję do 1965 roku, cztery lata później wybrano go na przewodniczącego stowarzyszenia ulemów działającego na terenie Kosowa. Wrócił także do pracy nauczyciela w medresie w Prisztinie, gdzie nauczał apologetyki oraz filozofii islamskiej, a w latach 1970–1983 pełnił funkcję dyrektora tejże medresy. Pełnił funkcję redaktora naczelnego biuletynu Edukata Islame. W 1985 roku został mianowany muftim Prisztiny. Włożył istotny wkład w rozwój albańskojęzycznej literatury islamskiej, m.in. w 1968 roku wydał przetłumaczony przez siebie ilmihal, a w 1988 roku opublikował tłumaczenie Koranu na język albański. W 1992 roku rozpoczął pracę na Wydziale Studiów Islamskich w Prisztinie. Życie prywatne Syn Bahtiriego i Ajshii. Przypisy Urodzeni w 1920 Zmarli w 1998 Jugosłowiańscy duchowni muzułmańscy Kosowscy duchowni muzułmańscy Jugosłowiańscy teolodzy muzułmańscy Kosowscy teolodzy muzułmańscy Jugosłowiańscy nauczyciele Kosowscy nauczyciele Jugosłowiańscy tłumacze Koranu Kosowscy tłumacze Koranu Ludzie związani z Peciem Wykładowcy uczelni w Prisztinie Jugosłowiańscy filozofowie Filozofowie XX wieku Filozofowie XXI wieku Kosowscy redaktorzy naczelni Jugosłowiańscy redaktorzy naczelni Jugosłowiańscy albaniści Kosowscy albaniści Działacze Balli Kombëtar

5635817

https://pl.wikipedia.org/wiki/Lima%20%28ur.%201996%29

Lima (ur. 1996)

Vinícius Moreira de Lima (ur. 11 czerwca 1996 w Porto Alegre) – brazylijski piłkarz występujący na pozycji ofensywnego lub środkowego pomocnika, od 2023 roku zawodnik Fluminense. Bibliografia Brazylijscy piłkarze Piłkarze Grêmio FBPA Piłkarze Ceará SC Piłkarze Al-Wasl Dubaj Piłkarze Fluminense FC Zdobywcy Copa Sudamericana Zdobywcy Recopa Sudamericana Ludzie urodzeni w Porto Alegre Urodzeni w 1996

5635820

https://pl.wikipedia.org/wiki/Antony%20%28rejon%20oszmia%C5%84ski%29

Antony (rejon oszmiański)

Antony (; ) – wieś na Białorusi, w obwodzie grodzieńskim, w rejonie oszmiańskim, w sielsowiecie Krejwiańce. Historia W czasach zaborów wieś w gminie Graużyszki, w powiecie oszmiańskim, w guberni wileńskiej Imperium Rosyjskiego. W 1866 należała do dóbr Anusin, własność Kaczanowskich. W 1905 roku wieś liczyła 75 mieszkańców. W latach 1921–1945 wieś leżała w Polsce, w województwie wileńskim, w powiecie oszmiańskim, w gminie Graużyszki. W 1931 w 13 domach zamieszkiwało 81 osób. Wierni należeli do parafii rzymskokatolickiej w Graużyszkach. Miejscowość podlegała pod Sąd Grodzki w Holszanach i Okręgowy w Wilnie; właściwy urząd pocztowy mieścił się w Graużyszkach. Przypisy Wsie w rejonie oszmiańskim Miejscowości województwa wileńskiego (II Rzeczpospolita)

5635826

https://pl.wikipedia.org/wiki/Lucia%20Annunziata

Lucia Annunziata

Lucia Annunziata (ur. 8 sierpnia 1950 w Sarno) – włoska dziennikarka, prezenterka telewizyjna i pisarka. Życiorys Kształciła się na Uniwersytecie Neapolitańskim im. Fryderyka II i na Università degli Studi di Salerno, uzyskując dyplom z filozofii. Początkowo pracowała jako nauczycielka, w 1976 zawodowo zajęła się dziennikarstwem. Była korespondentką komunistycznej gazety „il manifesto” oraz dziennika „la Repubblica” w Stanach Zjednoczonych. Relacjonowała m.in. rewolucję nikaraguańską i wojnę domową w Salwadorze. Później zajmowała się kwestiami Bliskiego Wschodu jako korespondentka z Izraela. W 1993 dołączyła do redakcji „Corriere della Sera”, ponownie przebywała w USA. W połowie lat 90. związała się z włoskim nadawcą publicznym RAI, zaczynała jako prowadząca program Linea tre w Rai 3. W latach 1996–1998 była dyrektorką serwisów informacyjnych TG3. Od 2000 prowadziła własną agencję informacyjną APBiscom. W latach 2003–2004 pełniła funkcję prezesa RAI. W 2004 została publicystką dziennika „La Stampa”. W latach 2005–2023 prowadziła w Rai 3 własny talk-show In mezz’ora (od 2017 pod nazwą Mezz’ora in più). W tej samej stacji była też prezenterką programów Potere i Leader. W latach 2012–2020 kierowała również redakcją włoskiej edycji serwisu „HuffPost”. Niejednokrotnie wchodziła w spory ze swoimi rozmówcami, m.in. w trakcie kampanii wyborczej w 2006 w swoim programie pokłóciła się z premierem Silviem Berlusconim, który opuścił studio podczas nagrania. W 2024 została główną kandydatką Partii Demokratycznej w wyborach europejskich w jednym z okręgów. Publikacje La crepa, Rizzoli, Mediolan 1998, . No. La seconda guerra irachena e i dubbi dell’Occidente, Donzelli, Rzym 2002, . La sinistra, l’America, la guerra, Mondadori, Mediolan 2005, . 1977. L’ultima foto di famiglia, Einaudi, Turyn 2007, . Il potere in Italia, Marsilio, Wenecja, 2011, . L’Inquilino: da Monti a Meloni: indagine sulla crisi del sistema politico, Feltrinelli, Mediolan 2022, . Odznaczenia i wyróżnienia Odznaczona Order Zasługi Republiki Włoskiej II klasy (2006). Otrzymała nagrody dziennikarskie Premiolino i Premio Saint-Vincent. Przypisy Absolwenci uczelni we Włoszech Politycy Partii Demokratycznej (Włochy) Odznaczeni Orderem Zasługi Republiki Włoskiej Włoscy dziennikarze Urodzeni w 1950

5635840

https://pl.wikipedia.org/wiki/Anusino%20%28rejon%20oszmia%C5%84ski%29

Anusino (rejon oszmiański)

Anusino – dawny folwark. Tereny, na których był położony, leżą obecnie na Białorusi, w obwodzie grodzieńskim, w rejonie oszmiańskim, w sielsowiecie Krejwiańce. Historia W czasach zaborów folwark w gminie Graużyszki, w powiecie oszmiańskim, w guberni wileńskiej Imperium Rosyjskiego. W 1905 roku okolica liczył 24 mieszkańców. W latach 1921–1945 folwark leżał w Polsce, w województwie wileńskim, w powiecie oszmiańskim, w gminie Graużyszki. W 1931 w 3 domach zamieszkiwały 23 osoby. Wierni należeli do parafii rzymskokatolickiej w Graużyszkach. Miejscowość podlegała pod Sąd Grodzki w Holszanach i Okręgowy w Wilnie; właściwy urząd pocztowy mieścił się w Graużyszkach. Przypisy Rejon oszmiański Opuszczone miejscowości na Białorusi Miejscowości województwa wileńskiego (II Rzeczpospolita)

5635846

https://pl.wikipedia.org/wiki/Staszyc%C3%B3w

Staszyców

Staszyców (alt. Stasziców) – dawna wieś na Ukrainie, której położenie odpowiada miejscu w obwodzie tarnopolskim, w rejonie krzemienieckim. Staszyców powstał za II RP jako osada wojskowa nieopodal Katerburga. 14 listopada 1926 w gminie Borki uwtorzono gromadę Staszyców z części gromady Katerburg-Wieś; gromada objęła obszar 423 ha z 27 gospodarstwami, zamieskanymi przez 81 mieszkańców. 1 października 1933 Stasziców włączono do nowo utworzonej gminy Katerburg . Staszyców stanowił odtąd jedną z 25 gromad w gminy Katerburg w powiecie krzemienieckim w województwie wołyńskim. Po wojnie włączony do ZSRR. Obecnie nie istnieje. Przypisy Wsie w obwodzie tarnopolskim Rejon krzemieniecki

5635854

https://pl.wikipedia.org/wiki/Jewgienij%20Malinin

Jewgienij Malinin

Jewgienij Wasiljewicz Malinin, (ur. 8 listopada 1930 w Moskwie, zm. 6 kwietnia 2001 w Kassel) – rosyjski pianista. Życiorys Ukończył studia u Heinricha Neuhausa w Konserwatorium Moskiewskim (1954). Zdobył 7. nagrodę w IV Międzynarodowym Konkursie Pianistycznym im. Fryderyka Chopina (1949) oraz 2. nagrodę w Międzynarodowym Konkursie im. Marguerite Long i Jacques’a Thibaud (1953). Od 1957 roku był wykładowcą Konserwatorium Moskiewskiego, w 1974 roku otrzymał tytuł profesora. Od 1965 roku występował w trio ze skrzypkiem Eduardem Graczem i wiolonczelistką Nataliją Szachowską. Od 1988 roku prowadził kursy mistrzowskie w Instytucie Malinin w Dijon. Był wiceprzewodniczącym jury IX Międzynarodowego Konkursu Pianistycznego im. Fryderyka Chopina (1975). Przypisy Rosyjscy pianiści Ludzie urodzeni w Moskwie Absolwenci Konserwatorium Moskiewskiego Urodzeni w 1930 Zmarli w 2001 Laureaci Międzynarodowego Konkursu Pianistycznego im. Fryderyka Chopina Jurorzy Międzynarodowego Konkursu Pianistycznego im. Fryderyka Chopina

5635858

https://pl.wikipedia.org/wiki/Elisabeth%20von%20Ardenne

Elisabeth von Ardenne

Elisabeth Freiin von Ardenne z domu von Plotho (ur. 26 października 1853 w Zerben, zm. 4 lutego 1952 w Lindau (Bodensee)) – niemiecka arystokratka, pielęgniarka, pierwowzór głównej bohaterki powieści Effi Briest. Życiorys Była najmłodszym z pięciorga dzieci Felixa von Plotho (1822–1864) i Marii z domu von Welling. Otrzymała wykształcenie muzyczne. W 1873, po 2 latach narzeczeństwa, wyszła za Armanda Léona von Ardenne (1848–1919). Para przeniosła się do Lützowufer niedaleko berlińskiego zoo. Kiedy mąż skończył studia w Akademii Wojennej, przenieśli się do Rathenow, następnie do Metz. W 1877 para wraz z dziećmi Margot i Egmontem osiedliła się w Düsseldorfie. Tam baronowa nawiązała kontakty ze stowarzyszeniem artystów Malkasten. Należał do niego sędzia okręgowy Emil Hartwich (1843–1886), malarz amator. Namalował m.in. olejne portrety Elżbiety von Ardenne i jej syna. Nieszczęśliwy w małżeństwie Hartwich zaprzyjaźnił się z baronową, tak jak wcześniej nawiązał przyjacielską relację z jej mężem. Na kilka miesięcy von Ardennowie zamieszkali w Metz. W 1881 wrócili w okolice Düsseldorfu i zamieszkali w zamku Benrath. Przyjaźń między rodzinami Ardennów i Hartwichów rozwijała się. Baronowa i sędzia prowadzili ożywioną korespondencję nawet po przeprowadzce Elisabeth do Berlina, gdy jej mąż otrzymał posadę w Ministerstwie Wojny. Latem 1886, w czasie pobytu Hartwicha w Berlinie, kochankowie podjęli decyzję o rozwodach z małżonkami, a następnie pobraniu się. Baron von Ardenne odkrył ich związek i złożył pozew o rozwód, wykorzystując odnalezione listy jako dowód przeciwko żonie. W dniu 27 listopada 1886 stoczył pojedynek z Hartwichem, który odbił się szerokim echem w prasie. Sędzia zmarł 1 grudnia w wyniku odniesionych obrażeń. Ardenne, choć skazany na 2 lata więzienia, odsiedział tylko 18 dni. W wyniku rozwodu 15 marca 1887 Elisabeth von Ardenne została pozbawiona opieki nad dziećmi. Jej nazwisko zostało czasowo usunięte z kronik rodzinnych. Po latach dzieci próbowały ją odnaleźć: córka Margot w 1904, syn Egmont w 1909. Do ponownego spotkania z dziećmi doszło po 20 latach. Po rozwodzie wyjechała do Bad Boll na spotkanie z kaznodzieją Christophem Blumhardtem. Zachęcił ją do kształcenia w zawodzie pielęgniarki. Po zakończeniu nauki pracowała w sanatoriach na terenie południowych Niemiec, Szwajcarii, Śląska i Berlina-Zehlendorf. Dużo czasu spędzała z pacjentami z zaburzeniami psychicznymi. Od 1915 była stałą towarzyszką chorej psychicznie Margarethe Weyersberg. Od 1918 do śmierci mieszkała w Lindau nad Jeziorem Bodeńskim. Według niektórych opracowań córka zamożnego fabrykanta, Daisy Weyersberg (1878–1971), nie była chorą psychicznie pacjentką baronowej, a jej partnerką. W wieku 60 lat Elisabeth von Ardenne nauczyła się jeździć na nartach, 20 lat później zaczęła jeździć na rowerze. Została pochowana w grobowcu na na południowo-zachodnim cmentarzu kościelnym w Stahnsdorf, na obrzeżach Berlina. Nagrobek wystawiły władze miasta. W 1996 rodzina przeniosła jej prochy do posiadłości w Dreźnie, ale rok później administracja berlińskiego cmentarza sprowadziła nagrobek do Stahnsdorf. Wnukiem Elisabeth von Ardenne był fizyk Manfred von Ardenne. Inny wnuk, Ekkehard, dowodził kompanią późniejszego prezydenta Niemiec Richarda von Weizsäckera (w latach 1938–1939 służył jako porucznik w 9. pułku piechoty w Poczdamie). W 1946 Elisabeth von Ardenne powierzyła wnukowi Manfredowi swoją spuściznę, w tym listy od Hartwicha. Upamiętnienie Jej historia zainspirowała fabułę książki Effi Briest Theodore'a Fontane'a. W 1981 powstał film telewizyjny Baronowa (Die Baronin) w reżyserii Lutza Büschera. Przypisy Urodzeni w 1853 Zmarli w 1952 Niemieckie pielęgniarki

5635861

https://pl.wikipedia.org/wiki/Europejski%20wk%C5%82ad%20w%20Mi%C4%99dzynarodow%C4%85%20Stacj%C4%99%20Kosmiczn%C4%85

Europejski wkład w Międzynarodową Stację Kosmiczną

Europejski wkład w Międzynarodową Stację Kosmiczną pochodzi od 10 członków Europejskiej Agencji Kosmicznej. Składa się on z szeregu modułów (głównie laboratorium Columbus) w amerykańskim segmencie orbitalnym, Automatycznych Statków Transferowych i oprogramowania. Moduły Międzynarodowej Stacji Kosmicznej Największym fizycznym wkładem Europejskiej Agencji Kosmicznej w rozwój Międzynarodowej Stacji Kosmicznej było laboratorium Columbus, które zostało przyłączone do stacji w 2008 roku. Moduł Columbus został zbudowany we Włoszech przez Thales Alenia Space, a oprogramowanie do niego zostało zaprojektowane przez Airbus Group w Niemczech. W przeciwieństwie do innych modułów zbudowanych przez Europejską Agencję Kosmiczną laboratorium Columbus jest obsługiwane przez Europejską Agencję Kosmiczną, a nie NASA i jest kontrolowane przez Centrum Kontroli Columbus znajdujące się w Niemczech. Budowa laboratorium Columbus kosztowała 1,4 miliarda euro, łącznie z eksperymentami, które będą na nim przeprowadzane, oraz infrastrukturą kontroli naziemnej niezbędną do jego obsługi.Europejska Agencja Kosmiczna przyczyniła się do powstania dwóch modułów (Harmony i Tranquility), które łącza moduły stacji i posiadały porty dokowania dla odwiedzających statków kosmicznych. Oba zostały zostały zbudowane przez Europejską Agencję Kosmiczną we Włoszech dla NASA i wystrzelone w latach 2007 i 2010. Włoska Agencja Kosmiczna, niezależnie od udziału w programach Europejskiej Agencji Kosmicznej, zbudowała także dla NASA Wielozadaniowy Moduł Logistyczny. Podobnie Europejska Agencja Kosmiczna zbudowała moduł Cupola dla NASA, który został wystrzelony w 2009 roku, a obecnie jest używany do obsługi ramienia Canadarm2. W 2021 roku uruchomiono European Robotic Arm, które zostało dołączone do rosyjskiego modułu Nauka. Ramię to umożliwia obsługę rosyjskiego segmentu stacji, do którego nie dociera ramie Canadarm2. Europejska Agencja Kosmiczna dostarcza także system zarządzania danymi o nazwie DMS-R, który jest przeznaczony dla rosyjskiego segmentu Międzynarodowej Stacji Kosmicznej. Zapewnia on kontrolę, nawigację, zarządzanie misją i zarządzanie awariami. DMS-R jest zainstalowany na module Zwiezda. Automatyczny Statek Transportowy Europejska Agencja Kosmiczna opracowała bezzałogowy Automatyczny Statek Transportowy, którego zadaniem było zaopatrywanie Międzynarodowej Stacji Kosmicznej. Statek ten był w stanie dostarczyć na Międzynarodową Stację Kosmiczną 6,6 ton zaopatrzenia i automatycznie dokować do stacji. W drodze powrotnej statek ten był wypełniany odpadami i śmieciami, po czym spalał się w ziemskiej atmosferze. Stację odwiedziło pięć Automatycznych Statków Transportowych nazwanych: Jules Verne, Johannes Kepler, Edoardo Amaldi, Albert Einstein i Georges Lemaître. Większa ilość Automatycznych Statków Transportowych nigdy nie została stworzona. Wykonawcą Automatycznego Statku Transportowego była firma EADS Astrium. Prace rozwojowe rozpoczęto w Les Mureaux we Francji, a później przeniesiono je do Bremy w Niemczech, gdy projekt przeszedł z fazy rozwojowej do etapu produkcyjnego. Aby ułatwić relacje między wykonawcą a Europejską Agencją Kosmiczną, na czas realizacji projektu utworzono zintegrowany zespół Europejskiej Agencji Kosmicznej w ośrodku w Les Mureaux. Koszt opracowania Automatycznego Statku Transportowego wyniósł około 1,35 miliardów euro, a każdy statek kosmiczny Automatycznego Statku Transportowego kosztuje około 300 milionów dolarów, nie licząc kosztów wystrzelenia. Astronauci Pierwszym astronautą Europejskiej Agencji Kosmicznej, który znalazł się na pokładzie Międzynarodowej Stacji Kosmicznej, był Umberto Guidoni. Pierwszym astronautą Europejskiej Agencji Kosmicznej, który uczestniczył w stałej załodze Ekspedycji, był Thomas Reiter, a w 2009 roku Frank De Winne został pierwszym Europejczykiem, który służył jako dowódca Ekspedycji na Międzynarodową Stację Kosmiczną. Uczestnicy i koszty Wnoszący wkład w Międzynarodową Stację Kosmiczną reprezentuje jedynie 10 państw członkowskich Europejskiej Agencji Kosmicznej: Belgia, Dania, Francja, Niemcy, Włochy, Holandia, Norwegia, Hiszpania, Szwecja i Szwajcaria. Austria, Finlandia i Irlandia zdecydowały się nie uczestniczyć w projekcie ze względu na brak zainteresowania lub obawy dotyczące kosztów projektu. Wielka Brytania wycofała się ze wstępnego porozumienia z powodu obaw o koszty projektu. Pozostałe państwa dołączyły do Europejskiej Agencji Kosmicznej po podpisaniu umowy. Obecne szacunki kosztów Międzynarodowej Stacji Kosmicznej zbliżają się do 135 miliardów euro (wliczając w to rozwój, budowę i 10 lat utrzymywania stacji), z czego Europejska Agencja Kosmiczna zobowiązała się zapłacić 8 miliardów euro. Przypisy Europejska Agencja Kosmiczna Międzynarodowa Stacja Kosmiczna

5635862

https://pl.wikipedia.org/wiki/Bauby

Bauby

Bauby (; ) − wieś na Białorusi, w obwodzie grodzieńskim, w rejonie oszmiańskim, w sielsowiecie Kolczuny. Historia W czasach zaborów wieś w gminie Graużyszki, w powiecie oszmiańskim, w guberni wileńskiej Imperium Rosyjskiego. W 1866 należała do dóbr skarbowych Daukszyszki. W 1905 roku wieś liczyła 30 mieszkańców. W latach 1921–1945 wieś leżała w Polsce, w województwie wileńskim, w powiecie oszmiańskim, w gminie Graużyszki. W 1931 w 8 domach zamieszkiwało 50 osób. Wierni należeli do parafii rzymskokatolickiej w Graużyszkach. Miejscowość podlegała pod Sąd Grodzki w Holszanach i Okręgowy w Wilnie; właściwy urząd pocztowy mieścił się w Graużyszkach. Przypisy Linki zewnętrzne Wsie w rejonie oszmiańskim Miejscowości województwa wileńskiego (II Rzeczpospolita)

5635870

https://pl.wikipedia.org/wiki/Wierszyno-Rybnoje

Wierszyno-Rybnoje

Wierszyno-Rybnoje () – wieś (sieło) w Rosji, w Kraju Krasnojarskim, w rejonie partizańskim. W 2010 liczyła 761 mieszkańców. Przypisy Miejscowości w Kraju Krasnojarskim

5635873

https://pl.wikipedia.org/wiki/Krasnyj%20Kurysz

Krasnyj Kurysz

Krasnyj Kurysz () – wieś (sieło) w Rosji, w Kraju Krasnojarskim, w rejonie kańskim. W 2010 liczyła 570 mieszkańców. Przypisy Miejscowości w Kraju Krasnojarskim

5635877

https://pl.wikipedia.org/wiki/Szuniery

Szuniery

Szuniery () – wieś (sieło) w Rosji, w Kraju Krasnojarskim, w rejonie szuszeńskim. W 2010 liczyła 641 mieszkańców. Przypisy Miejscowości w Kraju Krasnojarskim

5635881

https://pl.wikipedia.org/wiki/Mas%C5%82owo%20%28obw%C3%B3d%20czelabi%C5%84ski%29

Masłowo (obwód czelabiński)

Masłowo () – wieś (sieło) w Rosji, w obwodzie czelabińskim, w rejonie ujskim. W 2010 liczyła 584 mieszkańców. Przypisy Miejscowości w obwodzie czelabińskim

5635882

https://pl.wikipedia.org/wiki/Mar%C3%ADa%20Gabriela%20de%20Far%C3%ADa

María Gabriela de Faría

María Gabriela de Faría Chacón (ur. 11 września 1992 w Caracas) – wenezuelska aktorka, która grała w licznych telenowelach i serialu Szkoła zabójców. Ma się pojawić w filmie Superman. Filmografia Filmy Seriale Przypisy Linki zewnętrzne Wenezuelskie aktorki filmowe Wenezuelskie aktorki telewizyjne Wenezuelskie wokalistki Urodzeni w 1992 Ludzie urodzeni w Caracas

5635884

https://pl.wikipedia.org/wiki/Kuczer%C5%82a%20%28Kraj%20Stawropolski%29

Kuczerła (Kraj Stawropolski)

Kuczerła () – wieś w Rosji, w Kraju Stawropolskim, w rejonie turkmeńskim. W 2010 liczyła 1374 mieszkańców. Przypisy Miejscowości w Kraju Stawropolskim

5635889

https://pl.wikipedia.org/wiki/Bia%C5%82y%20Gaj

Biały Gaj

Biały Gaj – dawny folwark. Tereny, na których był położony, leżą obecnie na Białorusi, w obwodzie grodzieńskim, w rejonie oszmiańskim, w sielsowiecie Kolczany. Historia W czasach zaborów folwark w gminie Graużyszki, w powiecie oszmiańskim, w guberni wileńskiej Imperium Rosyjskiego. W 1905 roku liczył 3 mieszkańców, własność Bielskich. W latach 1921–1945 folwark leżał w Polsce, w województwie wileńskim, w powiecie oszmiańskim, w gminie Graużyszki. W 1931 w 1 domu zamieszkiwało 8 osób. Wierni należeli do parafii rzymskokatolickiej w Graużyszkach. Miejscowość podlegała pod Sąd Grodzki w Holszanach i Okręgowy w Wilnie; właściwy urząd pocztowy mieścił się w Graużyszkach. Uwagi Przypisy Rejon oszmiański Opuszczone miejscowości na Białorusi Miejscowości województwa wileńskiego (II Rzeczpospolita)

5635891

https://pl.wikipedia.org/wiki/Rogivue

Rogivue

Szwajcaria: La Rogivue – miejscowość w gminie Maracon, w kantonie Vaud, w okręgu Lavaux-Oron Osoby: Auguste Rogivue – szwajcarski polityk

5635892

https://pl.wikipedia.org/wiki/Kulikowy%20Kopani

Kulikowy Kopani

Kulikowy Kopani () – auł w Rosji, w Kraju Stawropolskim, w rejonie turkmeńskim. W 2010 liczył 1321 mieszkańców. Miejscowość o mieszanym turkmeńsko-tatarskim charakterze etnicznym. Przypisy Miejscowości w Kraju Stawropolskim

5635898

https://pl.wikipedia.org/wiki/Iji-Ta%C5%82

Iji-Tał

Iji-Tał () – wieś w Rosji, w Tuwie, w kożuunie uług-chiemskim. W 2010 liczyła 608 mieszkańców. Przypisy Wsie w Tuwie

5635900

https://pl.wikipedia.org/wiki/Gumnasell%C3%AB

Gumnasellë

Gumnasellë, Gumnasella (, Guvno Selo) – wieś w Kosowie, w regionie Prisztina, w gminie Lipjan. W 2011 roku liczyła 1224 mieszkańców (1223 Albańczyków i 1 osoba o nieznanej narodowości). W miejscowości urodził się Sherif Ahmeti. Przypisy Wsie w Kosowie

5635903

https://pl.wikipedia.org/wiki/Nowopawliw%C5%9Bke

Nowopawliwśke

Nowopawliwśke () – wieś na Ukrainie, w obwodzie mikołajowskim, w rejonie basztańskim, w hromadzie Snihuriwka. W 2001 liczyła 344 mieszkańców. Przypisy Wsie w obwodzie mikołajowskim

5635905

https://pl.wikipedia.org/wiki/Eva%20Dickson

Eva Dickson

Eva Dickson (ur. jako Eva Lindström; nazwisko z drugiego małżeństwa Eva Blixen-Finecke; ur. 8 marca 1905 r. w Sigtuna, zm. 24 marca 1938 r. w Bagdadzie) – szwedzka odkrywczyni, kierowczyni rajdowa, lotniczka i pisarka. Była pierwszą kobietą, która przejechała Saharę samochodem. Była prawdopodobnie pierwszą kierowczynią rajdową w Szwecji (1925) i trzecią szwedzką lotniczką (1923). Życiorys Eva Dickson była córką Alberta Lindströma, który zarządzał stadninami koni, i Marii Lindström. Wychowywała się w Zamku Ljung. W 1925 roku poślubiła Olofa Dicksona, kierowcę rajdowego i prawnuka Jamesa Dicksona. Ich małżeństwo zakończyło się rozwodem w 1932 roku, głównie z powodu niezgody męża na pasję podróżowania żony. Para miała syna urodzonego w 1928 r. Podróże Dickson przyciągały uwagę, a publikowane przewodniki i opisy przygód jej autorstwa inspirowały czytelników i czytelniczki. Finansowała swoje wyprawy, angażując się w zakłady z zamożnymi ludźmi. W 1932 roku podczas pobytu w Kenii z przyjaciółką Littan Bennich, poznała poprzez swojego brata barona Brora von Blixen-Finecke, byłego męża autorki książki Pożegnanie z Afryką, Karen Blixen, wówczas żonatego z Cockie Hoogterp. Po tym spotkaniu nawiązali romans. Dickson podjęła rzucone przez barona – podczas kolacji w Klubie Europejskim w Nairobi – wyzwanie i w 1932 r. przejechała samochodem z Nairobi do Sztokholmu, stając się pierwszą kobietą, która dokonała tego wyczynu trasą przez Saharę. Czteroosobowy, otwarty Chevrolet, którym jechała, był wyposażony w worki na wodę, beczki z olejem, moskitiery, części zamienne, beczki z benzyną, prowiant, łóżka namiotowe i garnki. W 1934 roku wróciła do Kenii z Brorem Blixenem i uczestniczyła w różnych ekspedycjach naukowych. Rok później oboje udali się do Etiopii, gdzie jako korespondentka wojenna szwedzkiej gazety The Weekly Journal relacjonowała kryzys w Abisynii. Opuścili Etiopię na mułach, udając się w 2000-kilometrową podróż powrotną do Kenii. W 1936 roku para pobrała się w Nowym Jorku. Miesiąc miodowy spędzili, żeglując wokół Kuby i Bahamów z przyjaciółmi: Ernestem Hemingwayem i jego drugą żoną Pauline. Podróż zakończyła się wizytą nowożeńców u Hemingwaya w jego rodzinnym mieście Key West. 3 czerwca 1937 r. rozpoczęła podróż samochodem ze Sztokholmu do Pekinu trasą Jedwabnego Szlaku. Celem było pokonanie tego dystansu jako pierwsza osoba na świecie, używając samochodu jako środka transportu. Miała to być też jej ostatnia duża ekspedycja przed powrotem do męża. Podróżowała przez Niemcy, Polskę, Rumunię, Turcję, Syrię i Iran. Po dotarciu do Afganistanu doradzono jej objazd przez Indie, ponieważ jej zaplanowana wcześniej trasa została uznana za zbyt niebezpieczną dla samotnej kobiety. Kiedy dotarła do Kolkaty, zachorowała. W szpitalu leczono ją arszenikiem, co pogorszyło stan zdrowia podróżniczki. Podczas pobytu w Kolkucie zdała sobie sprawę, że kończą jej się pieniądze. Z kolei wiadomość o drugiej wojnie chińsko-japońskiej doprowadziła do zmiany planów: Eva musiała zrezygnować z podróży do Pekinu. Mimo osłabienia po pobycie w szpitalu, zdecydowała się wracać do Europy. W marcu 1938 r., kiedy dotarła do Bagdadu, jej podróż trwała już dziewięć miesięcy. 24 marca, wracając spoza Bagdadu z kolacji w domu przyjaciół, straciła kontrolę nad samochodem na stromym zakręcie i rozbiła się. Zmarła na miejscu. Następnego dnia w anglikańskiej kaplicy cmentarnej w Bagdadzie odbyła się ceremonia pogrzebowa. Bror von Blixen został powiadomiony telegraficznie o śmierci żony przez współpasażera Evy, który przeżył wypadek, jednak ponieważ baron przebywał na safari, nie otrzymał telegramu aż do powrotu do Nairobi 28 lipca 1938 roku. Do tego czasu ciało baronowej zostało przetransportowane do Sztokholmu, gdzie została pochowana na cmentarzu Norra w Solna 22 kwietnia 1938 roku. Przypisy Urodzeni w 1905 Zmarli w 1938 Podróżnicy i odkrywcy XX wieku Szwedzcy pisarze XX wieku Szwedzcy podróżnicy i odkrywcy Szwedzcy rajdowcy Lotnicy według narodowości

5635908

https://pl.wikipedia.org/wiki/Bieciuny%20%28obw%C3%B3d%20grodzie%C5%84ski%29

Bieciuny (obwód grodzieński)

Bieciuny (; ) − wieś na Białorusi, w obwodzie grodzieńskim, w rejonie oszmiańskim, w sielsowiecie Krejwiańce. Historia W czasach zaborów wieś w gminie Graużyszki, w powiecie oszmiańskim, w guberni wileńskiej Imperium Rosyjskiego. W 1905 roku wieś liczyła 89 mieszkańców. W latach 1921–1945 wieś leżała w Polsce, w województwie wileńskim, w powiecie oszmiańskim, w gminie Graużyszki. W 1931 w 19 domach zamieszkiwały 104 osoby. Wierni należeli do parafii rzymskokatolickiej w Murowanej Oszmianie. Miejscowość podlegała pod Sąd Grodzki w Holszanach i Okręgowy w Wilnie; właściwy urząd pocztowy mieścił się w Graużyszkach. Przypisy Wsie w rejonie oszmiańskim Miejscowości województwa wileńskiego (II Rzeczpospolita)

5635910

https://pl.wikipedia.org/wiki/Mi%C3%A8ge

Miège

Szwajcaria: Miège – miejscowość w gminie Noble-Contrée, w kantonie Valais, w okręgu Sierre Osoby: Guy Miège – angielski romanista Jacques Miège – francuski botanik John Baptist Miège – francuski duchowny

5635912

https://pl.wikipedia.org/wiki/Bieciuny%20%28rejon%20oszmia%C5%84ski%29

Bieciuny (rejon oszmiański)

Bieciuny (; ) – dawny folwark. Tereny, na których był położony, leżą obecnie na Białorusi, w obwodzie grodzieńskim, w rejonie oszmiańskim, w sielsowiecie Krejwiańce. Historia W czasach zaborów folwark w gminie Graużyszki, w powiecie oszmiańskim, w guberni wileńskiej Imperium Rosyjskiego. W latach 1921–1945 folwark leżał w Polsce, w województwie wileńskim, w powiecie oszmiańskim, w gminie Graużyszki. W 1931 w 5 domach zamieszkiwały 34 osoby. Wierni należeli do parafii rzymskokatolickiej w Murowanej Oszmianie. Miejscowość podlegała pod Sąd Grodzki w Holszanach i Okręgowy w Wilnie; właściwy urząd pocztowy mieścił się w Graużyszkach. Przypisy Rejon oszmiański Opuszczone miejscowości na Białorusi Miejscowości województwa wileńskiego (II Rzeczpospolita)

5635913

https://pl.wikipedia.org/wiki/Gdziekolwiek%20jeste%C5%9B

Gdziekolwiek jesteś

Gdziekolwiek jesteś (książka) Gdzieśkolwiek jest, jeśliś jest... film

5635914

https://pl.wikipedia.org/wiki/Bieciuny%20%28sielsowiet%20Krejwia%C5%84ce%29

Bieciuny (sielsowiet Krejwiańce)

Bieciuny (; ) – dawny zaścianek. Tereny, na których był położony, leżą obecnie na Białorusi, w obwodzie grodzieńskim, w rejonie oszmiańskim, w sielsowiecie Krejwiańce. Historia W czasach zaborów zaścianek w gminie Graużyszki, w powiecie oszmiańskim, w guberni wileńskiej Imperium Rosyjskiego. W latach 1921–1945 zaścianek leżał w Polsce, w województwie wileńskim, w powiecie oszmiańskim, w gminie Graużyszki. W 1931 w 2 domach zamieszkiwało 16 osób. Wierni należeli do parafii rzymskokatolickiej w Murowanej Oszmianie. Miejscowość podlegała pod Sąd Grodzki w Holszanach i Okręgowy w Wilnie; właściwy urząd pocztowy mieścił się w Graużyszkach. Przypisy Rejon oszmiański Opuszczone miejscowości na Białorusi Miejscowości województwa wileńskiego (II Rzeczpospolita)

5635915

https://pl.wikipedia.org/wiki/Guvni%C5%A1te

Guvnište

Guvnište (; , ) – wieś w Kosowie, w regionie Mitrowica, w gminie Leposavić. W 2009 roku liczyła 63 mieszkańców (wyłącznie Serbów). Przypisy Wsie w Kosowie

5635916

https://pl.wikipedia.org/wiki/Semeniwka%20%28rejon%20pokrowski%29

Semeniwka (rejon pokrowski)

Semeniwka () – wieś na Ukrainie, w obwodzie donieckim, w rejonie pokrowskim, w hromadzie Oczeretyne. W 2001 liczyła 182 mieszkańców. Przypisy Wsie w obwodzie donieckim

5635918

https://pl.wikipedia.org/wiki/Veyras

Veyras

Francja: Veyras – gmina Szwajcaria: Veyras – miejscowość w gminie Noble-Contrée, w kantonie Valais, w okręgu Sierre

5635926

https://pl.wikipedia.org/wiki/Unity%20Centre

Unity Centre

Unity Centre – zespół czterech biurowców, wzniesionych w latach 2016–2020, położonych przy ulicy Aleksandra Lubomirskiego 20 w Krakowie, w dzielnicy II, w pobliżu Ronda Mogilskiego. Centrum składa się z czterech obiektów: najwyższego biurowca Unity Tower (27 pięter), biurowca University Office (9 pięter), biurowca Eastern Office Buildings (6 pięter) oraz biurowca Western Office Buildings (10 pięter). Historia W 1975 roku rozpoczęła się budowa „Szkieletora” (dzisiejszego Unity Tower) jako samodzielnego wieżowca, mierzącego 92 metry wysokości. W 1979 roku budowa została jednak wstrzymana ze względów ekonomicznych. Przez wiele lat, pomimo wielu pomysłów i projektów, ten jeden z najwyższych w Krakowie budynków stał niedokończony. W połowie 2014 roku rozpoczęto prace nad kontynuacją budowy wieżowca. W lipcu 2014 budowa wieżowca została wstrzymana na wniosek osób, których miejsca zamieszkania graniczą z działką niedokończonego budynku, jednak doszło do porozumienia między nimi a inwestorem. Kontynuacja budowy obiektu wraz z kompleksem Unity Centre rozpoczęto 30 marca 2016 roku. W sierpniu 2017 po wykonaniu niezbędnych prac rozbiórkowych zniszczonych żelbetowych stropów z zachowaniem stalowej konstrukcji „Szkieletora” na generalnego wykonawcę całego kompleksu Unity Centre wybrano firmę Strabag. Kontrakt zawarty został na kwotę 380 mln zł, a przewidywany termin ukończenia budowy ustalono na kwiecień 2019. W maju 2019 pojawiły się jednak informacje, że nastąpiło opóźnienie w przebudowie wieży i nie będzie gotowa w zakładanym terminie. Kompleks oddano do użytku w październiku 2020. Galeria Przypisy Biurowce w Krakowie Architektura modernizmu w Krakowie Dzielnica II Grzegórzki Budynki w Polsce oddane do użytku w 2020

5635929

https://pl.wikipedia.org/wiki/Ka-20

Ka-20

Ka-20 (ros. Ка-20, w oznaczeniu NATO Harp, pol. Harfa) – prototyp radzieckiego śmigłowca do zwalczania okrętów podwodnych, protoplasta śmigłowca Ka-25. Historia Radziecka marynarka pod koniec lat 50. XX w. potrzebowała śmigłowca nowej generacji, który można byłoby zastosować do zwalczania okrętów podwodnych i nawodnych z napędem atomowym. Ponadto maszyna miała służyć do rozpoznania i wskazywania celów, rozminowania, ratownictwa i innych zadań. Znajdujący się na wyposażeniu floty śmigłowiec Ka-15 nie potrafił sprostać tak szerokiemu zakresowi wymagań. Biuro konstrukcyjne Kamowa jako punkt wyjścia przyjęło sprawdzoną koncepcję opracowaną w Ka-15. Zamiarem zespołu konstrukcyjnego, nad którym pieczę sprawował sam Nikołaj Iljicz Kamow, było opracowanie maszyny badającej możliwość montażu silników turbinowych nad kabiną załogi. Oblotu nowej konstrukcji dokonano 20 lipca 1961 r., 9 sierpnia maszyna została zaprezentowana na paradzie lotniczej w Tuszyno. Na potrzeby pokazu zamontowano na niej makiety rakiet. Doświadczenia z prób wykazały, że śmigłowiec może uzyskać prędkość maksymalną ok. 220 km/h a jego zasięg wynosi ok. 650 km. Wnioski z tego projektu zaowocowały opracowaniem poprawionej wersji śmigłowca, która weszła do produkcji jako Ka-25. Uwagi Przypisy Bibliografia Śmigłowce Kamow Śmigłowce morskie

5635933

https://pl.wikipedia.org/wiki/Charrat

Charrat

Szwajcaria: Charrat – dzielnica Martigny Osoby: Edwar al-Charrat – egipski pisarz Janine Charrat – francuska choreografka

5635940

https://pl.wikipedia.org/wiki/Pa%C5%84stwo%20Islamskie%20%E2%80%93%20Prowincja%20Chorasan

Państwo Islamskie – Prowincja Chorasan

Państwo Islamskie – Prowincja Chorasan, IS-KP, ISIS-K (, Ad-Daula al-Islamijja – Wilajat Churasan) – regionalne odgałęzienie Państwa Islamskiego działające w Azji Środkowej, głównie w Afganistanie i Pakistanie . IS–KP dąży do destabilizacji i obalenia istniejących rządów w historycznym regionie Wielkiego Chorasanu w celu utworzenia kolejnej prowincji samozwańczego kalifatu. ISIS–K przeprowadziło liczne ataki na cele cywilne, głównie na szyickich muzułmanów, Hazarów oraz lokalnych polityków i pracowników rządowych. Odpowiedzialni są również za zamach na lotnisku w Kabulu w 2021 roku. W 2024 roku przeprowadzili dwa duże zamachy: 3 stycznia w przeprowadzili zamach bombowy w Kermanie (94 ofiary), oraz 23 marca przeprowadzili atak na Crocus City Hall w Krasnogorsku (143 ofiary). Przypisy Państwo Islamskie Islamskie organizacje terrorystyczne Fundamentalistyczne organizacje muzułmańskie Organizacje terrorystyczne według Departamentu Stanu USA

5635952

https://pl.wikipedia.org/wiki/Jerzy%20Chronowski

Jerzy Chronowski

Jerzy Chronowski (ur. 17 maja 1936 w Bukowsku, zm. 29 kwietnia 2003) – polski architekt, działający głównie w Krakowie, doktor nauk technicznych. Życiorys Urodził się 17 maja 1936 w Bukowsku, w województwie podkarpackim. W 1958 roku ukończył studia trzeciego stopnia na Wydziale Architektury Politechniki Krakowskiej. W 1959 roku stał się członkiem Agencji Rozwoju Przemysłu. Wraz ze swoją żoną, Marią, mają syna, Rafała. Został pochowany na Cmentarzu Rakowickim w Krakowie. Ważniejsze projekty Wnętrze Hotelu „Cracovia”, Kraków Budynki biurowe „Żyletkowce”, Kraków Kino „Kijów”, Kraków Osiedle Podwawelskie, Kraków Założenie urbanistyczne Mistrzejowice, Kraków Opracowano na podstawie źródła:. Odznaczenia Odznaka 1000–lecia Państwa Polskiego (1964) Srebrna Odznaka SARP (1973) Odznaka „Zasłużony Pracownik Gospodarki Terenowej i Ochrony Środowiska” (1974) Opracowano na podstawie źródła:. Przypisy Architekci związani z Krakowem Polscy architekci Ludzie urodzeni w Bukowsku Urodzeni w 1936 Zmarli w 2003

5635953

https://pl.wikipedia.org/wiki/Mecz%20rugby%20Barbarians%20%E2%80%93%20Nowa%20Zelandia%20%281973%29

Mecz rugby Barbarians – Nowa Zelandia (1973)

Mecz rugby Barbarians – Nowa Zelandia (1973) – towarzyski mecz rugby rozegrany 27 stycznia 1973 w Cardiff, w którym drużyna Barbarians pokonała reprezentację Nowej Zelandii 23:11. Uznawany przez wielu historyków rugby za jedno z najlepszych spotkań w historii tego sportu. Kontekst Mecze rugby reprezentacji krajów z Wysp Brytyjskich przeciwko Nowej Zelandii przez wiele lat wskazywały na zdecydowaną dominację drużyn z półkuli południowej. Do lat 60. XX w. żadna z wypraw British and Irish Lions do Nowej Zelandii nie zakończyła się dla drużyny z wysp brytyjskich zwycięstwem w seriach pojedynków z reprezentacją gospodarzy, a od lat 30. odnosiły w nich bolesne porażki (w 1966 – wszystkie cztery mecze przegrane). Podobnie było z wyprawami reprezentacji Nowej Zelandii na Wyspy Brytyjskie – do lat 60. XX w. przy kolejnych takich okazjach All Blacks odnosili serie zwycięstw, rzadko tylko ponosząc porażki w pojedynczych meczach. Przełamanie w tych stosunkach przyniosła dopiero wyprawa British and Irish Lions w 1971 – drużyna z północy nie tylko wygrała we wszystkich spotkaniach z nowozelandzkimi drużynami prowincjonalnymi, ale także pokonała reprezentację Nowej Zelandii w serii testów, odnosząc dwa zwycięstwa, jedno spotkanie remisując i jedno przegrywając. Drużyna, której kapitanem był Walijczyk John Dawes, a trenerem jego rodak Carwyn James odniosła w ten sposób jeden z największych sukcesów w historii brytyjskiego rugby. Gdy jednak na przełomie 1972 i 1973 Nowozelandczycy przyjechali na Wyspy Brytyjskie, znów wygrywali. Na 25 wcześniejszych spotkań zwyciężyli w 20, w tym w czterech oficjalnych spotkaniach z reprezentacjami krajów pokonali Walię, Szkocję i Anglię oraz zremisowali z Irlandią. Ostatni mecz tournée rozgrywali w Cardiff z drużyną Barbarians – nie mającą stałych zawodników, a na każde swoje spotkanie zapraszającą graczy występujących w różnych klubach. W tym meczu Barbarians stali się nieformalną reprezentacją Wysp Brytyjskich – do składu powołano najlepszych zawodników z Wysp, w większości kluczowych graczy wyprawy British and Irish Lions z 1971 – z tamtej drużyny pochodziło aż dwunastu spośród piętnastu zawodników na boisku, w tym jej kapitan John Dawes, który zakończył międzynarodową karierę półtora roku wcześniej. Trener Carwyn James nie mógł uczestniczyć w tych krótkich przygotowaniach, odbył jednak z drużyną spotkanie w dniu meczu. Przebieg spotkania Już w trzeciej minucie meczu po błyskawicznej, zespołowej akcji przez niemal całą długość boiska z udziałem wielu zawodników drużyny, pierwsze przyłożenie zdobył dla Barbarians Gareth Edwards. To zagranie zapoczątkowało mecz pełen ofensywnych akcji. Po tym znakomitym początku Barbarians nadal mieli przewagę, w pierwszej połowie zdobyli kolejne dwa przyłożenia (ich zdobywcami byli Fergus Slattery i John Bevan) i do przerwy nieoczekiwanie prowadzili aż 17:0. W drugiej połowie goście zaczęli zmniejszać stratę i po dwóch przyłożeniach Granta Batty'ego zrobiło się 17:11. Jednak w końcówce spotkania, po kolejnej świetnej zespołowej akcji, Barbarians przypieczętowali wygraną zdobywając swoje czwarte przyłożenie (jego autorem był J.P.R. Williams), by ostatecznie zwyciężyć 23:11. Dane meczowe: Oddźwięk Wysokie zwycięstwo Barbarians nad Nową Zelandią pozwoliło uznać się Brytyjczykom za najlepszych rugbystów świata. Mecz jest zaliczany przez historyków rugby do najlepszych spotkań w historii tego sportu, a pierwsze przyłożenie z tego meczu jest wciąż uznawane za jedno z najpiękniejszych w historii sportu i często nazywane po prostu Try lub The Try (dosłownie: Przyłożenie). Obrósł w symbolikę, m.in. poprzez zwycięstwo drużyny zebranej na kilka dni przed meczem i właściwie razem nie trenującej nad jedną z najsilniejszych reprezentacji świata, zgraną po kilkudziesięciu spotkaniach rozegranych w czasie tournée. Stanowił ukoronowanie zmian w rugby dokonywanych przez jednego z jego bohaterów, Johna Dawesa, który w klubie London Welsh stworzył podwaliny pod szybkie rugby, którego podstawą były płynne podania. Przypisy Bibliografia 1973 w Wielkiej Brytanii 1973 w sporcie Mecze rugby Rugby union w Anglii Rugby union w Walii Rugby union w Nowej Zelandii Sport w Cardiff Wielka Brytania w XX wieku

5635966

https://pl.wikipedia.org/wiki/%C5%BBako%20%28singel%20Ladaniva%29

Żako (singel Ladaniva)

Żako () – singel francusko-ormiańskiego duetu muzycznego Ladaniva, wydany 29 września 2023 pod nakładem wytwórni Jiguli i PIAS Recordings jako część albumu Ladaniva. Kompozycja będzie reprezentować Armenię w 68. Konkursie Piosenki Eurowizji w Malmö. Powstanie utworu i historia wydania Utwór skomponowali i napisali Żaklin Baghdasarian, Louis Thomas oraz Audrey Leclercq, a za produkcję utworu odpowiadają , Lilit „Li’lith” Nawasardian, Mikajel Geworgian i Wahagn Geworgian. Gatunek piosenki określa się, jak i większość innych piosenek duetu, jako world music – zainspirowany jest on brzmieniem muzyki z gatunku maloya oraz kompozycji folkowych m.in. z Armenii i Bałkanów. Tekst utworu krytykuje normy społeczne funkcjonujące wobec kobiet i limitacje z nimi związane, a Baghdasarian opisała go, mówiąc: Kiedy byłam mała, nazywali mnie „Żako”. Dorastając, zawsze mówiono mi, że dziewczyny powinny się [dobrze] zachowywać, być pokorne, ubierać się normalnie, nie mówić za dużo i nie robić szalonych rzeczy. Szef ormiańskiej delegacji na konkurs Dawid Cerunian dodał: [utwór] porusza bardzo ważną sprawę, ale w sposób wesoły i żartobliwy. Mamy nadzieję, że zainspiruje ludzi na całym świecie do objęcia swojego wewnętrznego „Żako” i przyłączenia się do tego wzmacniającego tańca wolności!. Redaktor Kamil Polewski strony internetowej Eurowizja.org, działającej też jako OGAE Polska, opisał utwór, mówiąc: Piosenka jest wezwaniem do życia w zgodzie z samym sobą, swoim prawdziwym obliczem, a także do odnajdywania własnego powołania w życiu, bez względu na oczekiwania innych ludzi. Konkurs Piosenki Eurowizji 13 marca 2024 ujawniono, że utwór będzie reprezentował Armenię w 68. Konkursie Piosenki Eurowizji. Do piosenki został zrealizowany oficjalny teledysk w reżyserii Artura Manukiana, który został opublikowany premierowo tego samego dnia na kanale „Eurovision Song Contest” w serwisie YouTube. Lista utworów Przypisy Single wydane w roku 2023 Single w Konkursie Piosenki Eurowizji

5635968

https://pl.wikipedia.org/wiki/Sophia%20Duleep%20Singh

Sophia Duleep Singh

Sophia Aleksandrowna Duleep Singh (ur. 8 sierpnia 1876 w Londynie, zm. 22 sierpnia 1948 w Tylers Green) – brytyjska sufrażystka pochodzenia indyjskiego, jedna z kilku indyjskich pionierek w sprawie praw kobiet w Wielkiej Brytanii w XX wieku, najlepiej pamiętana za swoją wiodącą rolę w . Członkini Women's Social and Political Union (WSPU). Życiorys Rodzina i młodość Przyszła na świat w londyńskiej dzielnicy Belgravia. Była wychowywana w Elveden w posiadłości Elveden Estate. Była piątym dzieckiem, a trzecią córką maharadży Duleepa Singha (ostatniego maharadży państwa Sikhów) i jego pierwszej żony, maharani Bamby Duleep Singh (córki Niemca, Ludwiga Müllera, wysokiego urzędnika w banku kupieckim Todd Müller and Company, i Sofii, jego kochanki, wyzwolenicy pochodzenia etiopskiego). Maharadża Duleep Singh i Maharani Bamba Duleep Singh mieli dziesięcioro dzieci, z których sześcioro przeżyło: Sophia, jej siostry – Bamba Sutherland i Catherine Hilda Duleep Singh – oraz jej bracia – Victor Albert Jay Duleep Singh, Frederick Victor Duleep Singh i Albert Edward Alexander Duleep Singh. Sophia została nazwana na cześć babki ze strony matki, a jej drugie imię, Aleksandrowna, zostało jej nadane w hołdzie jej matce chrzestnej, królowej Wiktorii (Alexandrina Victoria). Niektóre źródła podają również dodatkowe imię, Jindan, nadane po babce ze strony ojca, Maharani Jind Kaur. W 1886 ojciec Sophii próbował wrócić z rodziną do Indii wbrew woli rządu brytyjskiego. W tym samym roku Sophia zachorowała na dur brzuszny. Matka, która się od niej zaraziła, zmarła. W 1889 ojciec poślubił Adę Wetherill, pokojówkę, z którą miał dwie córki. Kiedy w 1893 zmarł ojciec, Sophia odziedziczyła znaczny majątek. W 1898 królowa Wiktoria podarowała jej mieszkanie w Faraday House w Hampton Court. Sophia początkowo przebywała w Manor House w Old Buckenham, niedaleko brata, księcia Fryderyka. W 1903 Sophia z siostrą Bambą odbyła potajemną podróż do Indii, by wziąć udział w . Podczas podróży do Indii w 1907 odwiedziła Amritsar i Lahaur oraz spotkała się z krewnymi. Była gospodynią „przyjęcia purdah” w Shalimar Bagh w Lahaur (stolicy państwa jej dziadka). Pod eskortą Brytyjczyków spotkała się z indyjskimi działaczami na rzecz niepodległości (Gopal Krishna Gokhale i ). Działalność społeczna i polityczna W 1909 Singh wyjechała do Indii. Na polecenie , przyjaciółki sióstr Pankhurst, wstąpiła do WSPU. W 1909 Singh była czołową członkinią ruchu na rzecz praw wyborczych kobiet w Wielkiej Brytanii. Finansowała działalność grupy sufrażystek i przewodziła ich sprawie. Brała udział w zbieraniu funduszy dla sufrażystek. Odmówiła płacenia podatków. Promowała działania na rzecz praw kobiet w kolonii indyjskiej. Wspierała sprawę kobiet w wielu krajach. Wraz z Emmeline Pankhurst i grupą działaczek Sophia Singh 18 listopada 1910 udała się do Izby Gmin na spotkanie z premierem. Odmowa ze strony Winstona Churchilla i brak reakcji rządu na spowodowały protest około 300 kobiet znany jako Czarny Piątek. W 1911 niechętnie przemawiała publicznie i na zebraniach WSPU. Jednak z czasem zmieniła zdanie: przewodniczyła spotkaniom i na wielu przemawiała. Kiedy w 1911 i jej matka Herabai spotkały Singh w Indiach, nosiła małą żółto-zieloną plakietkę z napisem „Prawa wyborcze dla kobiet”. W 1911 dochód z aukcji rzeczy przekazanych przez księżniczkę trafił na rzecz . W dniu 22 maja 1911 została ukarany grzywną w wysokości 3 funtów za nielegalne trzymanie trenera, pomocnika i pięciu psów oraz za używanie broni. Protestowała, twierdząc, że nie powinna płacić opłat licencyjnych bez prawa wyborczego. W lipcu odmówiła zapłaty zaległej grzywny. W grudniu 1913 została ukarana grzywną w wysokości 12 funtów 10 szylingów za odmowę uiszczenia opłat licencyjnych za dwa psy, powóz i służącą. Księżniczka próbowała wybiec przed samochód premiera H.H. Asquitha, trzymając plakat z napisem „Dajcie kobietom prawo głosu!”. W 1913 Singh została sfotografowana jako sprzedawczyni gazety „The Suffragette”. Wspierała produkcję bomb używanych przez sufrażystki. Mimo takich działań nigdy nie została aresztowana, na co wpływ mógł mieć tytuł książęcy. Podczas I wojny światowej wspierała indyjskich żołnierzy floty brytyjskiej. Jako jedna z 10 000 kobiet wzięła udział w marszu protestacyjnym przeciwko zakazowi tworzenia ochotniczych sił zbrojnych kobiet. Zgłosiła się na jako pielęgniarka Ochotniczego Oddziału Pomocy Brytyjskiego Czerwonego Krzyża. Od października 1915 do stycznia 1917 służyła w pomocniczym szpitalu wojskowym w Isleworth. Opiekowała się rannymi indyjskimi żołnierzami ewakuowanymi z frontu zachodniego. W 1918, po uchwaleniu ustawy zezwalającej kobietom powyżej 30. roku życia na głosowanie, Singh dołączyła do wspólnoty sufrażystek. W 1918 zorganizowała dzień flagi dla żołnierzy indyjskich, co wzbudziło duże zainteresowanie w Anglii i New Delhi. We wrześniu 1919 w Faraday House gościła indyjskich żołnierzy kontyngentu pokojowego. W 1924 wyjechała do Indii z siostrą i pułkownikiem Sutherlandem. Odwiedzili Kaszmir, Lahaur, Amritsar i Murree. Wizyta przyczyniła się do zwiększenia popularności hasła praw wyborczych dla kobiet w Indiach. Królowa Wiktoria podarowała jej bogato ubraną lalkę, Little Sophie. Pod koniec życia Singh przekazała lalkę Drovnie, córce swojej gospodyni. W 1930 przewodniczyła komitetowi, którego zadaniem było dostarczenie dekoracji kwiatowych na odsłonięcie pomnika Emmeline i Christabel Pankhurst w Victoria Tower Gardens. Zmarła we śnie w Rathenrae (obecnie Folly Meadow) w Penn w Buckinghamshire, w rezydencji należącej do jej siostry Catherine. Została poddana kremacji zgodnie z obrzędami sikhijskimi 26 sierpnia 1948 w krematorium Golders Green. Przed śmiercią wyraziła życzenie, by jej prochy rozrzucono po Indiach. Upamiętnienie Pojawiła się na pamiątkowym zestawie znaczków Royal Mail „Votes for Women”, wydanym 15 lutego 2018. Jej wizerunek zdobił znaczek o wartości 1,57 funta. Jej nazwisko i zdjęcie (oraz zdjęcia 58 innych działaczek na rzecz prawa wyborczego kobiet) znajdują się na cokole pomnika Millicent Fawcett na Parliament Square w Londynie. Odsłonięto go w kwietniu 2018. Mówiono o niej w filmach dokumentalnych: Sophia: Suffragette Princess (2015) i No Man Shall Protect Us: The Hidden History of the Suffragette Bodyguards (2018). W styczniu 2023 firma English Heritage ogłosiła, że ​​pod koniec roku na ścianie domu w Richmond, niedaleko pałacu Hampton Court, który królowa Wiktoria podarowała Singh i jej siostrom w 1896, zostanie odsłonięta niebieska tablica. Stało się to 26 maja 2023. Przypisy Urodzeni w 1876 Zmarli w 1948 Brytyjskie sufrażystki

5635973

https://pl.wikipedia.org/wiki/Komunikacja%20miejska%20w%20Prudniku

Komunikacja miejska w Prudniku

Komunikacja miejska w Prudniku – system transportu miejskiego w Prudniku, organizowanego przez gminę Prudnik, funkcjonujący od 1984. Przejazdy są nieodpłatne. Obsługa komunikacji odbywa się przez firmy zewnętrzne wyłonione w drodze ogłaszanego co roku przetargu. Pierwszym przewoźnikiem komunikacji miejskiej był PKS Prudnik (1984–2004). Następnie obsługiwali ją prywatni przewoźnicy drogowi: PKS Connex Prudnik (2004–2008), Veolia Transport Opolszczyzna (2008–2013), Arriva Bus Transport Polska (2013–2019), Opolskie PKS (2019–2022), PUH „Fox” (od 2022). Historia Komunikacja miejska w Prudniku rozpoczęła swoją działalność 28 maja 1984. Uruchomiono wówczas dwie linie autobusowe, obsługiwane przez PKS Prudnik. Funkcjonowało 13 przystanków, rozlokowanych wzdłuż ulic: Batorego, Chopina, Czerwonej Armii (ob. Armii Krajowej), Dąbrowskiego, Dworcowej, Dzierżyńskiego (ob. Nyska), Grottgera, Grunwaldzkiej, Jesionkowej, Kolejowej, Kościuszki, Powstańców Śląskich, Prążyńskiej (ob. Prężyńska), Staszica, Strzeleckiej, Wiejskiej, a także przy placach Waryńskiego (ob. Szarych Szeregów) i Wolności. Na potrzeby komunikacji miejskiej przeznaczono trzy autobusy. W 1988 wprowadzono dwa nowe autobusy marki Jelcz o większej pojemności. Według rozkładu jazdy na 1996, w ramach komunikacji miejskiej w Prudniku funkcjonowało 20 przystanków, przy ulicach: Batorego, Chopina, Dąbrowskiego, Grunwaldzkiej, Jesionkowej, Kościuszki, Prążyńskiej, Staszica, Wiejskiej, przy placu Szarych Szeregów, przy cmentarzu, klasztorze franciszkanów, zajezdni PKS, fabryce mebli, dworcu kolejowym, basenie, a także przy gmachu sądu. Jeden z kierunków jazdy prowadził poza granice miasta, do wsi Pokrzywna. W 2004 prudnicki PKS został sprywatyzowany z udziałem Connex Polska. Od tej pory komunikację miejską świadczyła prywatna spółka PKS Connex Prudnik. W 2008, w wyniku połączenia spółek PKS Connex Prudnik i PKS Connex Kędzierzyn-Koźle, utworzona została spółka Veolia Transport Opolszczyzna, w 2013 przejęta przez Arriva Bus Transport Polska. W 2019 Arriva wycofała się z Prudnika. Wówczas organizacją komunikacji miejskiej w Prudniku zajęła się spółka Opolskie PKS. W 2019 zmieniono organizację komunikacji miejskiej. Dotychczasowe kursy odbywające się nieregularnie zastąpiono kursami z regularną częstotliwością. Komunikację zapewniały dwa autobusy. Zgodnie z uchwałą przyjętą w 2021, komunikacja miejska w Prudniku została ustanowiona bezpłatną dla pasażerów. W 2022 przetarg na przewozy miejskiej komunikacji autobusowej wygrało Przedsiębiorstwo Usługowo-Handlowe „Fox”. W marcu 2024 Rada Miejska w Prudniku uchwaliła utworzenie nowych przystanków na ulicach Azaliowej, Asnyka i Legionów, a także pozyskanie kolejnego autobusu. Tabor Przypisy Linki zewnętrzne Rozkład jazdy bezpłatnej komunikacji miejskiej, prudnik.pl [dostęp 2024-03-28] Komunikacja miejska według miast w Polsce Publiczny transport zbiorowy w województwie opolskim Komunikacja miejska

5635980

https://pl.wikipedia.org/wiki/Joaquim%20Miranda%20Sarmento

Joaquim Miranda Sarmento

Joaquim José Miranda Sarmento (ur. 7 sierpnia 1978 w Lizbonie) – portugalski ekonomista, nauczyciel akademicki i polityk, poseł do Zgromadzenia Republiki. Życiorys Ukończył zarządzanie w instytucie gospodarki i zarządzania ISEG, uzyskał magisterium z finansów w instytucie uniwersyteckim ISCTE. Doktoryzował się w tej samej dziedzinie na Uniwersytecie w Tilburgu. W latach 1999–2010 był urzędnikiem w ministerstwie finansów, następnie do 2011 pracował w UTAO (instytucji do spraw budżetu przy parlamencie). W 2007 został nauczycielem akademickim w instytucie ISEG, włączonym później w struktury Uniwersytetu Lizbońskiego. W latach 2012–2016 pełnił funkcję głównego doradcy prezydenta Aníbala Cavaco Silvy. Zaangażował się w działalność polityczną w ramach Partii Socjaldemokratycznej. W 2022 uzyskał mandat deputowanego do Zgromadzenia Republiki, w którym objął funkcję przewodniczącego frakcji PSD. Z powodzeniem ubiegał się o poselską reelekcję w wyborach w 2024. Odznaczenia Wielki Oficer Orderu Infanta Henryka (2016) Przypisy Deputowani Zgromadzenia Republiki (Portugalii) Politycy Partii Socjaldemokratycznej (Portugalia) Portugalscy ekonomiści Wykładowcy uczelni w Lizbonie Odznaczeni Orderem Infanta Henryka Ludzie urodzeni w Lizbonie Urodzeni w 1978

5636007

https://pl.wikipedia.org/wiki/16%20Carriages%20%28singel%20Beyonc%C3%A9%29

16 Carriages (singel Beyoncé)

16 Carriages – jeden z dwóch pierwszych singli promujących ósmy album studyjny amerykańskiej piosenkarki Beyoncé pt. Cowboy Carter. Utwór został wydany 11 lutego 2024 wraz z piosenką „Texas Hold ’Em”. Wydanie i kompozycja 11 lutego 2024 Beyoncé na swoim Instagramie opublikowała zwiastun wideo ósmego albumu studyjnego i jednocześnie drugiego aktu trylogii albumów nagranych w czasie globalnej pandemii COVID-19. Tego samego dnia wydała dwa pierwsze single promujące album – „Texas Hold ’Em” oraz „16 Carriages”. Drugi z nich definiowany jest muzycznie jako ballada country. Twórcami utworu są: Beyoncé, Atia Boggs, Raphael Saadiq oraz Dave Hamelin. Chris Willman z tygodnika Variety stwierdził, że warstwa liryczna utworu „16 Carriages” można skojarzyć z piosenką „Daddy Lessons” z albumu Beyoncé pt. Lemonade ze względu na refleksyjną „jawną narrację o dorastaniu”. Gail Mitchell z magazynu Billboard napisała, że piosenka jest „wrażliwą, ale wzmacniającą balladą autobiograficzną” z „melodyjnym wokalem”. Notowania Przypisy Single wydane w roku 2024 Single Beyoncé Beyoncé

5636009

https://pl.wikipedia.org/wiki/Ali%20Abdelmouaty

Ali Abdelmouaty

Ali Abdelmouaty (ur. 25 czerwca 1995) – egipski judoka. Uczestnik mistrzostw świata w 2022. Startował w Pucharze Świata w 2015. Złoty medalista igrzysk afrykańskich w 2019 i srebrny w 2015. Brązowy medalista mistrzostw Afryki w 2021 roku. Przypisy Egipscy judocy Urodzeni w 1995

5636011

https://pl.wikipedia.org/wiki/Parafia%20%C5%9Bw.%20Teresy%20od%20Dzieci%C4%85tka%20Jezus%20w%20Szymkencie

Parafia św. Teresy od Dzieciątka Jezus w Szymkencie

Parafia św. Teresy od Dzieciątka Jezus w Szymkencie – parafia rzymskokatolicka, terytorialnie i administracyjnie należąca do diecezji Świętej Trójcy w Ałmaty. W parafii posługują księża z Kongregacji Instytutu Słowa Wcielonego. Według stanu na marzec 2024 proboszczem parafii był ks. Esteban Maria Curutchet IVE. Przypisy Parafie diecezji ałmackiej Parafie pod wezwaniem św. Teresy od Dzieciątka Jezus

5636012

https://pl.wikipedia.org/wiki/Kariman%20Shafik

Kariman Shafik

Kariman Shafik (ur. 1 września 1996) – egipska judoczka. Startowała w Pucharze Świata w 2015. Brązowa medalistka igrzysk afrykańskich w 2019, a także mistrzostw Afryki w 2017 i 2019 roku. Przypisy Egipscy judocy Urodzeni w 1996

5636013

https://pl.wikipedia.org/wiki/Parafia%20Matki%20Bo%C5%BCej%20Fatimskiej%20w%20Kyzy%C5%82orda

Parafia Matki Bożej Fatimskiej w Kyzyłorda

Parafia Matki Bożej Fatimskiej w Kyzyłordzie – parafia rzymskokatolicka, terytorialnie i administracyjnie należąca do diecezji Świętej Trójcy w Ałmaty. W parafii posługują księża diecezjalni. Według stanu na marzec 2024 proboszczem parafii był ks. José María Esposito. Przypisy Parafie diecezji ałmackiej Parafie pod wezwaniem Matki Bożej Fatimskiej

5636014

https://pl.wikipedia.org/wiki/Lamiaa%20Alzenan

Lamiaa Alzenan

Lamiaa Alzenan (ur. 23 lutego 1991) – egipska judoczka. Brązowa medalistka igrzysk afrykańskich w 2019. Wicemistrzyni Afryki w 2018 i 2019 roku. Przypisy Egipscy judocy Urodzeni w 1991

5636015

https://pl.wikipedia.org/wiki/Transport%20kolejowy%20w%20Grecji

Transport kolejowy w Grecji

Transport kolejowy w Grecji – system transportu kolejowego działający na terenie Grecji. W Grecji istnieje 2345 km linii kolejowych z czego 731 km jest zelektryfikowanych. Większość linii ma normalny rozstaw szyn – 1435 mm. Narodowy przewoźnik to Organismos Sidirodromon Ellados. Infrastruktura Napięcie obowiązujące na liniach zelektryfikowanych to 25 kV 50 Hz. Historia Choć pierwszą linię kolejową Ateny – Pireus otwarto 27 lutego 1869 roku, to większość linii powstała dopiero na początku XX wieku. Budowane były one wówczas przez przedsiębiorstwa prywatne. W 1920 r. wszystkie prywatne spółki upaństwowiono i powołano Sidirodrom Ellenikou Kratous (CEH). Podczas II wojny światowej sieć kolejowa została poważnie zniszczona. Z pomocą programu UNRRA powoli ją odbudowywano. W latach osiemdziesiątych rozpoczęto wówczas elektryfikację głównego szlaku Ateny – Saloniki oraz zamówiono nowy tabor trakcyjny. Od 15 maja 2022 roku na linii Ateny – Salonki kursują pociągi Pendolino. Przypisy Linki zewnętrzne Przewodnik po kolei w Grecji na stronie Kolej na Podróż Transport kolejowy w Grecji Transport w Grecji Grecja

5636018

https://pl.wikipedia.org/wiki/Atef%20Mustapha

Atef Mustapha

Atef Mustapha (ur. 19 stycznia 1975) – egipski judoka. Startował w Pucharze Świata w 1998 i 2000. Srebrny medalista igrzysk afrykańskich w 2007. Brązowy medalista mistrzostw Afryki w 2001 i 2006 roku. Przypisy Egipscy judocy Urodzeni w 1975

5636019

https://pl.wikipedia.org/wiki/Teleskop%20Einsteina

Teleskop Einsteina

Teleskop Einsteina – proponowany europejski podziemny detektor fal grawitacyjnych trzeciej generacji. 30 czerwca 2021 Teleskop Einsteina został wpisany na zaktualizowaną Europejską Mapę Drogową Infrastruktury Badawczej 2021. Początek budowy Teleskopu Einsteina jest planowany na 2026, a początek obserwacji na 2035. Planowany czas działania detektora to 50 lat. Lokalizacja budowy zostanie wybrana z pomiędzy dwóch propozycji - kandydatami są euroregion Moza-Ren oraz Sardynia. Teleskop Einsteina umożliwi obserwację zlewania się (koalescencji) czarnych dziur w obiekty o tzw. masie pośredniej. Pomoże też rzucić światło na zagadnienia ciemnej materii i ciemnej energii. Innym projektem naukowym podobnym do Teleskopu Einsteina jest planowane amerykańskie obserwatorium o nazwie Cosmic Explorer. Teleskop Einsteina będzie miał kształt trójkąta równobocznego o boku długości 10 km. Teleskop będzie się składał z trzech detektorów, a każdy z nich będzie parą interferometrów. Jeden interferometr z każdej pary będzie odpowiadać za detekcję w niskich częstościach, a drugi - w wysokich. Interferometr dla niskich częstości będzie chłodzony do temperatury 10-20 K, podczas gdy ten dla wysokich częstości będzie pracował w temperaturze pokojowej. W detektorze będą panować warunki próżni. Teleskop Einsteina zastosuje techniki znane z detektorów Advanced LIGO oraz Virgo. Teleskop będzie przetwarzać dane w czasie rzeczywistym, aby detekcję fali grawitacyjnej wykrywać na bieżąco. Takie rozwiązanie umożliwi uprawianie astronomii wieloaspektowej, gdzie dany obiekt astronomiczny jest obserwowany przez narzędzia różnego rodzaju. Przypisy Obserwatoria fal grawitacyjnych

5636024

https://pl.wikipedia.org/wiki/TCG

TCG

TCG (ang. trading card game) – kolekcjonerska gra karciana TCG (fr. temps-coordonnée géocentrique) – czas współrzędnych geocentrycznych TCG – kod IATA portu lotniczego Tacheng TCG (tur. Türkiye Cumhuriyeti Gemisi) – akronim umieszczany przed nazwami okrętów należących do Tureckiej Marynarki Wojennej oznaczający Okręt Republiki Tureckiej

5636026

https://pl.wikipedia.org/wiki/Hatem%20Abd%20el%20Akher

Hatem Abd el Akher

Hatem Abd el Akher (ur. 24 czerwca 1986) – egipski judoka. Uczestnik mistrzostw świata w 2005, 2007, 2009, 2010, 2013, 2014, 2015, 2017, 2019 i 2021. Startował w Pucharze Świata w 2006, 2008-2010, 2012-2014 i 2018. Brązowy medalista igrzysk afrykańskich w 2007. Zdobył osiem medali mistrzostw Afryki w latach 2006 - 2020. Mistrz igrzysk panarabskich w 2011. Wicemistrz igrzysk śródziemnomorskich w 2009 roku. Przypisy Egipscy judocy Urodzeni w 1986

5636033

https://pl.wikipedia.org/wiki/Zari

Zari

Zari (; tłum. kość do gry) – singel greckiej piosenkarki Mariny Satti, wydany 7 marca 2024 pod nakładem wytwórni Golden Records. Kompozycja będzie reprezentować Grecję w 68. Konkursie Piosenki Eurowizji w Malmö. Powstanie utworu i historia wydania Utwór skomponowali i napisali Gino „the Ghost” Borri, Jay Lewitt Stolar, Jordan Richard Palmer, Konstantin Płamenow Beszkow, Manolis „Solmeister” Solidakis, Nick Kodonas, Oge, oraz sama artystka, a za produkcję utworu odpowiadają Ermis Geragidis, Konstantin Płamenow Beszkow, Michael Statakis, Nick Kodonas, Oge, Pablo „Mediopicky" Alcántara, Sam Tiba oraz sama wokalistka. Kompozycję charakteryzuje użycie tradycyjnego instrumentu surmy. Jednym z głównych tematów tekstu utworu jest zjawisko szczęścia i ryzyko. Satti zapowiedziała utwór w następujących słowach: Wiem, że ludzie znają te stereotypy na temat Grecji – piękne wyspy, morze, starożytne zabytki, feta. Ale dla mnie moim marzeniem byłoby ukazanie dzisiejszej nowej Grecji. Oczywiście kultura miejska, ponieważ wszyscy urodziliśmy się w mieście i naszą inspiracją były kultury popu i rapu. To jest to, co chciałabym idealnie osiągnąć. Dołożyć wszelkich starań i robić to w sposób odpowiedni i konkursowy [na miarę Konkursu Piosenki Eurowizji]. W wypowiedziach przekazanych greckim mediom wyraziła chęć przełamania stereotypów na temat greckiej kultury na świecie. Wyraziła ona również chęć reprezentowania tożsamości kulturowej swojego kraju. Teledysk Do piosenki został zrealizowany teledysk, za którego reżyserię odpowiada Zac Dov Wiesel. Premiera klipu odbyła się 7 marca 2024 na oficjalnym kanale piosenkarki w serwisie YouTube. Nagrywki do teledysku odbyły się w miejscach kojarzonymi z Grecją i turystycznych atrakcjach, m.in. na Akropolu ateńskim, Place, Monastiraki, Odeonie Heroda Attyka czy porcie lotniczym Ateny im. Elefteriosa Wenizelosa. Lista utworów Pozycje na listach Certyfikat Przypisy Uwagi Single wydane w roku 2024 Single w Konkursie Piosenki Eurowizji

5636034

https://pl.wikipedia.org/wiki/Fernando%20Diniz

Fernando Diniz

Fernando Diniz Silva (ur. 27 marca 1974 w Patos de Minas) – brazylijski piłkarz występujący na pozycji ofensywnego lub środkowego pomocnika, trener piłkarski, od 2022 roku prowadzi Fluminense. Bibliografia Brazylijscy piłkarze Brazylijscy trenerzy piłkarscy Piłkarze CA Juventus Piłkarze Guarani FC Piłkarze SE Palmeiras Piłkarze SC Corinthians Paulista Piłkarze Paraná Clube Piłkarze Fluminense FC Piłkarze CR Flamengo Piłkarze EC Juventude Piłkarze Cruzeiro EC Piłkarze Santosu FC Piłkarze Paulisty FC Piłkarze EC Santo André Piłkarze SE Gama Trenerzy piłkarzy Paulisty FC Trenerzy piłkarzy Guaratinguetá Futebol Trenerzy piłkarzy Paraná Clube Trenerzy piłkarzy Oeste FC Trenerzy piłkarzy Guarani FC Trenerzy piłkarzy Athletico Paranaense Trenerzy piłkarzy Fluminense FC Trenerzy piłkarzy São Paulo FC Trenerzy piłkarzy Santosu FC Trenerzy piłkarzy CR Vasco da Gama Selekcjonerzy reprezentacji Brazylii w piłce nożnej mężczyzn Trenerzy zdobywców Copa Libertadores Trenerzy zdobywców Recopa Sudamericana Trenerzy roku w Ameryce Południowej Ludzie urodzeni w Patos de Minas Urodzeni w 1974

5636042

https://pl.wikipedia.org/wiki/Ko%C5%82odno%20%28ujednoznacznienie%29

Kołodno (ujednoznacznienie)

Kołodno - wieś w Polsce Kołodno (rejon kamieniecki) - wieś na Białorusi Kołodno (rejon stoliński) - wieś na Białorusi Kołodno (Ukraina) - wieś na Ukrainie (za II RP Kołodno-Lisowszczyzna i Kołodno-Siedlisko) Kołodno (gmina) - dawna gmina Zobacz też: Kołodnoje

5636045

https://pl.wikipedia.org/wiki/Crack%20Magazine

Crack Magazine

Crack Magazine (w skrócie Crack) – brytyjski bezpłatny miesięcznik poświęcony muzyce i kulturze, założony w 2009 roku w Bristolu. Istnieje również jako strona internetowa. Historia i profil Magazyn Crack został założony (jako startup) przez dziennikarza Toma Frosta i projektanta Jake’a Applebee w 2009 roku w Bristolu. Jest bezpłatnym czasopismem, zajmującym się nową muzyką, kulturą i wydarzeniami. Ma format A3 i jest drukowany w stylu newsowym, ilustrowanym odważnymi fotografiami. W 2011 roku dystrybucja magazynu dotarła do Cardiff, a w październiku wydano numer inauguracyjny w Londynie. Firma podpisała również umowę z siecią sklepów odzieżowych Urban Outfitters. Magazyn stał się miesięcznikiem. Uzupełnieniem jego działalności prasowej stała się sprzedaż towarów. W lutym 2012 roku Crack uruchomił usługę online do kupowania biletów na festiwale i koncerty. Na okładkach magazynu znalazły się zdjęcia takich artystów jak: Björk, Christine and the Queens, Jorja Smith, FKA twigs, Gorillaz i Queens of the Stone Age. Crack był pierwszym niezależnym magazynem muzycznym, który przeprowadził wywiad z Flying Lotusem publikując jego zdjęcie na zasadzie wyłączności. Nakład wydania z lutego 2015 roku wyniósł 41 tysięcy egzemplarzy (dla porównania: nakład inauguracyjnego numeru z 2009 roku wyniósł 5 tysięcy). W tym samym roku magazyn stał się dostępny w Berlinie, a od marca 2017 roku – w Amsterdamie. W maju 2019 roku ukazało się 100. wydanie magazynu. Znalazła się w nim sesja zdjęciowa oraz wywiad z Thomem Yorke’em z zespołu Radiohead, którego fanami są obaj założyciele magazynu. Wraz z 100. wydaniem magazyn stał się dostępny w Nowym Jorku. W tym samym roku, z okazji dziesięciolecia swojej działalności Crack Magazine wydał książkę, The Crack Magazine Archives: A Decade of Shoots & the Stories Behind Them, poświęconą swoim sesjom zdjęciowym. W 2020 roku Crack Magazine zainaugurował serię wydawniczą The Collections, 192-stronicową publikację specjalną wysokiej jakości, zawierającą najlepsze artykuły i zdjęcia roku oraz cztery nowe okładki. Na okładce pierwszego wydania znalazło się zdjęcie Kylie Minogue, a numerze – wywiad z nią. Przypisy Linki zewnętrzne Crack Magazine na stronie Album of the Year Brytyjskie czasopisma muzyczne Czasopisma wydawane od 2009 Brytyjskie strony internetowe Strony internetowe o muzyce

5636047

https://pl.wikipedia.org/wiki/Jan%20S%C4%99kowski

Jan Sękowski

Jan Sękowski (ur. 1 czerwca 1934 w Warszawie, zm. 17 kwietnia 1985) – polski filolog klasyczny, tłumacz literatury łacińskiej, lektor języka łacińskiego i nauczyciel języka włoskiego. Życiorys i twórczość Absolwent VI Liceum Ogólnokształcącego im. Tadeusza Reytana w Warszawie (1951) i studiów wyższych z zakresu filologii klasycznej na Uniwersytecie Warszawskim (magisterium, 1955). Pracował jako lektor języka łacińskiego na Uniwersytecie Warszawskim, później jako starszy wykładowca Instytutu Filologii Klasycznej UW, uczył języka włoskiego w warszawskich liceach. W latach 70. XX wieku zamieszkał w Izabelinie pod Warszawą i został pochowany na miejscowym cmentarzu. Nie założył rodziny. Zadebiutował jako tłumacz w 1953, publikując przekłady poezji nowołacińskiej i rzymskiej w czasopismach „Meander” i „Twórczość” (m.in. Maciej Kazimierz Sarbiewski, Andrzej Krzycki, Piotr Roizjusz, Owidiusz, Horacy, Stacjusz). W późniejszym okresie zamieszczał tłumaczenia w antologiach i wydał samodzielnie przetłumaczone książki: Satyry Horacego (1972), Apologia czyli W obronie własnej księga o magii Apulejusza (1975) i Sielanka rzymska (1985). Pośmiertnie ukazały się w jego przekładach Poezje wybrane (Metamorfozy) Owidiusza (1986) oraz Elegie Tibullusa (1987). Przypisy Bibliografia Absolwenci VI Liceum Ogólnokształcącego im. Tadeusza Reytana w Warszawie Absolwenci Uniwersytetu Warszawskiego Ludzie urodzeni w Warszawie Nauczyciele związani z Warszawą Polscy tłumacze literatury łacińskojęzycznej Urodzeni w 1934 Wykładowcy Uniwersytetu Warszawskiego Zmarli w 1985

5636048

https://pl.wikipedia.org/wiki/Mund

Mund

Szwajcaria: Mund – miejscowość w gminie Naters, w kantonie Valais, w okręgu Brig Osoby: Fabian Mund – niemiecki biathlonista Inne: mund – termin prawniczy Zobacz też: Herz und Mund und Tat und Leben Mundt Munt

5636049

https://pl.wikipedia.org/wiki/Schronisko%20P%C3%B3%C5%82nocne%20przy%20Ko%C5%82odziej%C3%B3wce

Schronisko Północne przy Kołodziejówce

Schronisko Północne przy Kołodziejówce – jaskinia typu schronisko w miejscowości Sąspów w województwie małopolskim, w powiecie krakowskim, w gminie Jerzmanowice-Przeginia, w skale Kołodziejówka. Opis obiektu Skała Kołodziejówka znajduje się w najwyższej części orograficznie prawych zboczy wąwozu Babie Doły. Wąwóz ten ma wylot we wsi Sułoszowa i na jej terenie znajduje się większa jego część, ale najwyższe partie wąwozu są już w Sąspowie. Schronisko znajduje się 14 m nad dnem wąwozu, u północno-zachodniej podstawy skały Kołodziejówka. Ma trójkątny otwór wysokości 1,2 m i szerokości u podstawy1,2 m. Znajduje się za nim płytka nyża o poziomym dnie, przechodząca w ciasny korytarz, na końcu rozszerzający się. Wychodzi z niego prowadząca ku powierzchni szczelina o szerokości 10 cm. Prawdopodobnie schronisko było połączone ze znajdującym się po przeciwnej stronie Schroniskiem Południowym przy Kołodziejówce, ale połączenie uległo zamuleniu i zagruzowaniu. Schronisko powstało wzdłuż pionowych szczelin ciosowych w wapieniach skalistych z późnej jury. Jego namulisko składa się z wapiennego gruzu zmieszanego z próchnicą i warstwą liści. Jest suche, oświetlone rozproszonym światłem słonecznym, bez nacieków. Ściany przy otworze porastają glony. Przypisy Jaskinie Wyżyny Krakowsko-Częstochowskiej Sąspów

5636052

https://pl.wikipedia.org/wiki/Mundt

Mundt

Osoby: Ernst Mundt – ofiara Muru Berlińskiego Karl Earl Mundt – amerykański polityk Kate Mundt – duńska aktorka Kristina Mundt – niemiecka wioślarka Maximilian Mundt – niemiecki aktor Miel Mundt – niderlandzki piłkarz Zobacz też: Mund Munt

5636053

https://pl.wikipedia.org/wiki/Munt

Munt

Szwajcaria: Munt la Schera – szczyt Osoby: Silvia Munt – hiszpańska aktorka Zobacz też: Arenys de Munt Mund Mundt

5636054

https://pl.wikipedia.org/wiki/Mase

Mase

Szwajcaria: Mase – miejscowość w gminie Mont-Noble, w kantonie Valais, w okręgu Hérens Osoby: Mase – amerykański raper Shūichi Mase – japoński piłkarz Takumi Mase – japoński piłkarz Teibana Mase – salomoński zapaśnik Inne: MASE – francuska marka samochodów Zobacz też: Maase Masse

5636055

https://pl.wikipedia.org/wiki/Ko%C5%82owrocie

Kołowrocie

Kołowrocie – skała na Wyżynie Olkuskiej (część Wyżyny Krakowsko-Częstochowskiej), w miejscowości Sułoszowa w województwie małopolskim, w powiecie krakowskim, w gminie Sułoszowa. Skała znajduje się w lesie w dolnej części wąwozu Babie Doły, w orograficznie prawym jego zboczu, już w granicach Ojcowskiego Parku Narodowego (jego granica dochodzi w tym miejscu do dna wąwozu Babie Doły i park obejmuje jego prawe zbocze). Dnem wąwozu Babie Doły, obok Kołowrocia, przebiega szlak rowerowy i skała jest z niego widoczna na stromym zboczu po wschodniej stronie drogi. Jak wszystkie skały w tej okolicy, Kołowrocie zbudowane jest z odpornych na wietrzenie wapieni skalistych. Znajduje się w nim Schronisko w Kołowrociu. Przypisy Geografia Sułoszowej Skały Ojcowskiego Parku Narodowego

5636056

https://pl.wikipedia.org/wiki/Maase

Maase

Osoby: Friedrich Maase – niemiecki prawnik Kamiel Maase – niderlandzki biegacz Lukas Maase – niemiecki siatkarz Rica Maase – niemiecka siatkarka Zobacz też: Mase Masse

5636058

https://pl.wikipedia.org/wiki/Schronisko%20w%20Ko%C5%82owrociu

Schronisko w Kołowrociu

Schronisko w Kołowrociu – jaskinia typu schronisko w miejscowości Sułoszowa w województwie małopolskim, w powiecie krakowskim, w gminie Sułoszowa. Opis obiektu Schronisko znajduje się w skale Kołowrocie w dolnej części orograficznie prawego zbocza wąwozu Babie Doły. Prawe zbocze wąwozu w tym miejscu należy do Ojcowskiego Parku Narodowego (jego granica dochodzi w tym miejscu do dna wąwozu Babie Doły). Zboczem tym prowadzi szlak rowerowy, skała oraz otwór schroniska są z niego widoczne na stromym zboczu po wschodniej stronie. Schronisko ma duży otwór o północnej ekspozycji, wysokości 2,4 m i szerokości 1,6 m, za którym jest salka o płaskim dnie. Jak wszystkie skały w Ojcowskim Parku Narodowym powstało w wapieniach z okresju jury późnej. Jego namulisko pokryte jest gruzem wapiennym i liśćmi, a strop i ściany zwietrzałymi naciekami grzybkowymi, glonami, porostami i mchami. Jest suche i w całości widne. W okolicach otworu rozwijają się paprocie z gatunku zanokcica skalna. Przypisy Geografia Sułoszowej Jaskinie Ojcowskiego Parku Narodowego

5636060

https://pl.wikipedia.org/wiki/Nax

Nax

Szwajcaria: Nax – miejscowość w gminie Mont-Noble, w kantonie Valais, w okręgu Hérens Osoby: Jan Ferdynand Nax – polski architekt

5636061

https://pl.wikipedia.org/wiki/Viiala

Viiala

Viiala [] – dawna gmina w regionie Pirkanmaa, położona w prowincji Finlandia Zachodnia. Od 1 stycznia 2007 roku należy do miasta Akaa. Geografia Wraz z miejscowościami Toijala i Kylmäkoski tworzy tätort miasta Akaa. Znajduje się osiem kilometrów na północny zachód od Toijala i dziewięć kilometrów na północ od Kylmäkoski, u ujścia rzeki Tarpianjoki do jeziora Vanajavesi. Dawna gmina miała powierzchnię 56,78 kilometrów kwadratowych. W 2003 roku mieszkało w niej 5329 mieszkańców. W Viiala znajduje się stacja kolejowa, która jest obsługiwana wyłącznie przez pociągi podmiejskie na trasie Helsinki – Tampere. Znani mieszkańcy Aimo Lahti – fiński konstruktor broni strzeleckiej Eeles Landström – fiński lekkoatleta Risto Ankio – fiński lekkoatleta, tyczkarz Przypisy Dawne gminy w Finlandii

5636062

https://pl.wikipedia.org/wiki/Trevor%20Engelson

Trevor Engelson

Trevor Engelson (ur. 23 października 1976 w Great Neck) – amerykański producent filmowy i menadżer literacki. Uczestniczył w produkcji wielu popularnych filmów i seriali telewizyjnych. Był żonaty z Meghan Markle, co przysporzyło mu popularności i zainteresowania mediów. Od 2019 żonaty z Tracey Kurland. Wczesne życie i edukacja Engelson urodził się 23 października 1976 roku w Great Neck w stanie Nowy Jork. Jest Żydem, uczęszczał do szkoły średniej im. Johna L. Millera Great Neck North High School i studiował dziennikarstwo na Uniwersytecie Południowej Kalifornii w Los Angeles. Kariera Po studiach Engelson rozpoczął karierę jako asystent produkcji filmowej, W 2001 roku założył własną firmę producencką Underground. Jako producent pracował przy filmach i programach telewizyjnych, m.in.: Twój na zawsze, Licencja na miłość i Wszystko o Stevenie. Wyprodukował także serial Snowfall. W 2018 roku Engelson miał rozpocząć pracę nad fikcyjnym dramatem dla Fox Broadcasting o brytyjskim księciu. Życie osobiste Engelson zaczął spotykać się z Meghan Markle w 2004 roku. Para pobrała się w Jamaica Inn w Ocho Rios na Jamajce 16 sierpnia 2011 roku, a rozwiedła się w lutym 2014 roku, bez orzekania winy, powołując się na różnice nie do pogodzenia. 1 czerwca 2018 roku Engelson zaręczył się z dietetyczką Tracey Kurland, córką Stanforda L. Kurlanda, założyciela funduszu inwestycyjnego . Stanford Kurland zmarł w styczniu 2021 roku i Tracey Kurland stała się spadkobierczynią wielomilionowej fortuny. Para pobrała się 11 maja 2019 roku w Kalifornii. Ich córki to Ford Grace Engelson (ur. 2020) i Sienna Lee Engelson (ur. 2021). Filmografia Filmy, w produkcji których uczestniczył Engelson: Przypisy Linki zewnętrzne Producenci filmowi Urodzeni w 1976

5636066

https://pl.wikipedia.org/wiki/Kocica

Kocica

Kocica – skała na Wyżynie Olkuskiej (część Wyżyny Krakowsko-Częstochowskiej), w miejscowości Sułoszowa w województwie małopolskim, w powiecie krakowskim, w gminie Sułoszowa. Skała znajduje się w orograficznie lewym zboczu Doliny Prądnika, naprzeciwko wylotu wąwozu Babie Doły. Kocica wznosi się na stromym zboczu tuż nad chodnikiem drogi wojewódzkiej nr 773 (odcinek z Sułoszowej do Skały) oraz nad stawem położonym u jej północno-zachodniej podstawy. Jak wszystkie skały w tej okolicy, Kołowrocie zbudowane jest z odpornych na wietrzenie wapieni skalistych. Na jej szczycie archeolodzy odkryli resztki grodziska (Grodzisko na wzgórzu Kocica). Przypisy Geografia Sułoszowej Skały Ojcowskiego Parku Narodowego

5636067

https://pl.wikipedia.org/wiki/Oberwald

Oberwald

Austria: Oberwald – miejscowość w gminie Ligist, w kraju związkowym Styria, w powiecie Voitsberg Niemcy: Oberwald – jezioro zaporowe Oberwald – las w Darmstadt Szwajcaria: Oberwald – miejscowość w gminie Obergoms, w kantonie Valais, w okręgu Goms Zobacz też: Tajemnica Oberwaldu

5636069

https://pl.wikipedia.org/wiki/Eleonora%20Lubomirska

Eleonora Lubomirska

Eleonora Lubomirska z d. Małachowska h. Nałęcz. Kanclerzanka wielka koronna, (ur. 25 stycznia 1734 w Końskich, zm. 5 kwietnia 1761 w Rzeszowie). Córka Jana Małachowskiego h. Nałęcz i Izabeli Humieckej z Humięcina h. Junosza. Życiorys W dniu 23 maja 1748 wyszła za maż za starostę parczewskiego, Józefa Jana Lipskiego (ur. 1710 - zm. 1749) z Lipego h. Grabie. W rok po ślubie umarł mąż. Wyszła ponownie za mąż za Teodora Hieronima Lubomirskiego, 25 lutego 1753 w Końskich. Dwa miesiące później młoda para przyjechała do Rzeszowa, siedziby męża, gdzie została powitana salwami z armatnich dział. Zawarty związek małżeński był zacieśnieniem sojuszu politycznego w szeregach zwolenników Augusta III. Zarówno Lubomirscy, jaki Małachowscy należeli bowiem do zwolenników króla Sasa. Lubomirski zagwarantował małżonce, że w wypadku nabycia przez niego starostwa lub królewszczyzny, wystara się u monarchy o takie same prawa i przywileje również dla niej. Zawarta intercyza zobowiązała Lubomirskiego także do tego, że nie mógł on dokonywać transakcji szkodzących interesom żony. Małżeństwo nie było jednak szczęśliwe. Z pięciorga dzieci (trzy córki i dwóch synów), żadne nie osiągnęło dojrzałości. 5 kwietnia 1761 roku Eleonora zmarła, była ciężko chora po urodzeniu ostatniej córki, (niemowlę zmarło parę dni po narodzinach). Pogrzeb odbył się 17 maja w bernardyńskiej świątyni w Rzeszowie. W uroczystościach wzięli udział m.in. miecznik wielki koronny Antoni Lubomirski i starosta stężycki Wojciech Grabiński. Zgodnie z ostatnią wolą zmarłej, jej serce złożone zostało w kościele reformatów w Rzeszowie. Dwa tygodnie po Eleonorze, 20 kwietnia 1761, zmarł Teodor Hieronim Lubomirski. Przypisy Bibliografia ks. Wilhelm Gaj-Piotrowski. Lubomirscy rodowej linii rzeszowsko- rozwadowskiej. Wyd. Muzeum Regionalne w Stalowej Woli ,2002. ISBN 83-911733-2-1 Lubomirscy herbu Szreniawa bez Krzyża Galicyjscy ziemianie Ludzie związani z Rzeszowem (I Rzeczpospolita)

5636075

https://pl.wikipedia.org/wiki/Nora%20Abdelhamid

Nora Abdelhamid

Nora Abdelhamid – egipska judoczka. Triumfatorka igrzysk afrykańskich w 1995 i trzecia w 1999. Brązowa medalistka mistrzostw Afryki w 1998 roku. Przypisy Egipscy judocy Urodzeni w XX wieku

5636076

https://pl.wikipedia.org/wiki/Grodzisko%20na%20wzg%C3%B3rzu%20Kocica

Grodzisko na wzgórzu Kocica

Grodzisko na wzgórzu Kocica – grodzisko na skale i wzgórzu Kocica w Ojcowskim Parku Narodowym. Znajduje się na Wyżynie Olkuskiej (część Wyżyny Krakowsko-Częstochowskiej), w miejscowości Sułoszowa w województwie małopolskim, w powiecie krakowskim, w gminie Sułoszowa. Od południowej strony wzgórze to opada pionową, wapienną skałą na chodnik drogi wojewódzkiej nr 773 (odcinek z Sułoszowej do Skały), tuż naprzeciwko wylotu wąwozu Babie Doły. Jan Długosz podał, że w 1228 r. Henryk Brodaty w związku z konfliktem z Konradem Mazowieckim o Kraków, założył Gród w Skale. W 1237 r. Henryk pozwolił schronić się w nim Bolesławowi Wstydliwemu wraz z matką Grzymisławą przed represjami ze strony Konrada Mazowieckiego, ten jednak w 1242 r. zdobył go i zniszczył. Początkowo historycy i archeolodzy Gród w Skale zidentyfikowali z Zamkiem w Pieskowej Skale, otoczonym wałami klasztorem klarysek w Skale (Pustelnia błogosławionej Salomei na wzgórzu „Grodzisko” nad Prądnikiem), ostatnio jednak z Grodziskiem na wzgórzu Kocica w Sułoszowej. Kocica znajduje się w odległości około 650 m na północny zachód od Zamku w Pieskowej Skale. Na jej płaskim szczycie najbardziej obronnym miejscem była mała skalna platforma nad pionową ścianą. Do tej pory dostrzec można ślady ziemnego wału broniącego dostępu do niej od północnej strony. Obecnie teren grodziska to pole uprawne. Archeolodzy nie dokonali gruntownych badań grodziska, ale podczas badań powierzchniowych znaleziono liczne fragmenty XIII-wiecznych naczyń. Być może jadł z nich młody wówczas Bolesław Wstydliwy, być może tutaj starli się śląscy i mazowieccy rycerze. Przypisy Geografia Sułoszowej Grodziska w województwie małopolskim Ojcowski Park Narodowy

5636078

https://pl.wikipedia.org/wiki/Abdelwahab%20El%20Nawawy

Abdelwahab El Nawawy

Abdelwahab El Nawawy – egipski judoka. Uczestnik mistrzostw świata w 1989, 1991 i 1993. Brązowy medalista igrzysk afrykańskich w 1991 roku. Przypisy Egipscy judocy Urodzeni w XX wieku

5636079

https://pl.wikipedia.org/wiki/Zmarli%20w%20kwietniu%202024

Zmarli w kwietniu 2024

Kwiecień 2024 1 kwietnia Mieczysław Grąbka – polski aktor Sami Michael – izraelski pisarz pochodzenia irańskiego Przypisy 2024.04 fr:Décès en avril 2024

5636082

https://pl.wikipedia.org/wiki/Air%20Montenegro

Air Montenegro

Air Montenegro – czarnogórskie linie lotnicze z siedzibą w Podgoricy. Przypisy Czarnogórskie linie lotnicze Podgorica

5636083

https://pl.wikipedia.org/wiki/Rebecca%20Yarros

Rebecca Yarros

Rebecca Yarros (ur. 14 kwietnia 1981 r.) – amerykańska pisarka, która w 2023 roku zyskała światową sławę dzięki książce Fourth Wings. Czwarte Skrzydło. Życie prywatne Rebecca Yarros jest żoną swojego męża, byłego pilota Sił Powietrznych, od ponad 20 lat. Para mieszka w Kolorado w USA z szóstką dzieci. Najmłodsza córka pary została najpierw przyjęta do rodziny zastępczej, a później adoptowana. Yarros ma zespół Ehlersa-Danlosa, podobnie jak jej synowie. Nagrody i wyróżnienia W 2014 roku książka Każdym skrawkiem duszy () została nominowana do nagrody Goodreads Choice Award dla debiutującego autora Goodreads. W 2019 roku wydawnictwo Kirkus Reviews umieściło Ostatni list () na swojej liście najlepszych książek roku. Książka Fourth Wings. Czwarte Skrzydło była bestsellerem na Amazonie, Libro.fm, The New York Times i USA Today. Kontrowersje W książce „Czwarte skrzydło”, która pomogła Yarros osiągnąć międzynarodowy sukces, autorka użyła kilku słów gaelickich, szczególnie w imionach swoich bohaterów. Sama Yarros nie mówi po gaelicku i w wywiadach i mediach społecznościowych zwrócono jej uwagę za błędną wymowę używanych terminów. Rebeccę Yarros krytykowano także w 2023 r. za niektóre wypowiedzi związane z konfliktem izraelsko-palestyńskim. Publikacje Osobne książki Great And Precious Things, Entangled: Amara 2020, ISBN: 1640638164 Ostatni list, Filia 2023, ISBN: 9788382808742 Rzeczy, których nie dokończyliśmy, Filia 2023, ISBN: 9788382806113 Gdyby jednak, Filia 2024, ISBN: 9788383572444 Empireum Fourth Wings. Czwarte Skrzydło, Filia 2023, ISBN: 9788382809411 Iron Flame. Żelazny Płomień, Filia 2024, ISBN: 9788383573052 Onyx Storm, 2025 Odważmy się kochać Każdym skrawkiem duszy, Must Read 2016 Ku niebu, Amber 2026, ISBN: 9788324157518 Ponad marzenia, Amber 2016, ISBN: 9788324158201 Wbrew pożegnaniom, Amber 2016, ISBN: 9788324158799 The Reality Of Everything, Kindle Edition 2020 In Luv Duet Girl in Luv, napisane wspólnie z Jay Crownover, Kindle Edition 2019 Boy in Luv, napisane wspólnie z Jay Crownover, Kindle Edition 2019 Renegaci Wilder, Feeria Stories 2023, ISBN: 9788367604802 Nova, Feeria Stories 2024, ISBN: 9788367931205 Rebel, Feeria Stories czerwiec 2024 Przypisy Linki zewnętrzne Oficjalna strona Rebecca Yarros na plaftormie Lubimyczytac.pl Urodzeni w 1981 Amerykańscy autorzy fantasy

5636084

https://pl.wikipedia.org/wiki/W%C5%82odzimierz%20Borkowski

Włodzimierz Borkowski

Włodzimierz Borkowski (ur. 8 maja 1910 w Krakowie, zm. 8 grudnia 1966 tamże) – polski architekt i urbanista, działający głównie w Krakowie, jeden z projektantów Nowej Huty. Życiorys Urodził się 8 maja 1910 w Krakowie. W 1946 roku ukończył studia wyższe na Wydziale Architektury Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie. Był członkiem Stowarzyszenia Architektów Polskich. W 1949 roku, w zespole Tadeusza Ptaszyckiego, projektował osobne miasto – Nową Hutę (obecnie dzielnicę XVIII Krakowa). Zmarł 8 grudnia 1966 w Krakowie. Został pochowany na Cmentarzu Rakowickim w Krakowie. Ważniejsze projekty Nowa Huta, Kraków (we współpracy z Tadeuszem Ptaszyckim i zespołem) Zespół Szkół Elektrycznych nr 1, Kraków Opracowano na podstawie źródła:. Przypisy Architekci związani z Krakowem Polscy architekci Ludzie urodzeni w Krakowie Urodzeni w 1910 Zmarli w 1966

5636086

https://pl.wikipedia.org/wiki/Parafia%20Wniebowzi%C4%99cia%20Naj%C5%9Bwi%C4%99tszej%20Maryi%20Panny%20w%20Taraz

Parafia Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Taraz

Parafia Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Taraz – parafia rzymskokatolicka, terytorialnie i administracyjnie należąca do diecezji Świętej Trójcy w Ałmaty. W parafii posługują księża diecezjalni. Według stanu na marzec 2024 proboszczem parafii był ks. Zbigniew Bigda. Przypisy Parafie diecezji ałmackiej Parafie pod wezwaniem Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny

5636088

https://pl.wikipedia.org/wiki/%C5%9Awi%C4%85tynia%20Bela%20w%20Palmyrze

Świątynia Bela w Palmyrze

Świątynia Bela w Palmyrze – starożytna świątynia poświęcona bogu Belowi, znajdująca się dawniej na terenie syryjskiej Palmyry. Zniszczona w 2015 roku przez terrorystów z tzw. Państwa Islamskiego. Opis Na kompleks świątyni Bela składał się kwadratowy dziedziniec o wymiarach 205 × 210 m, ze znajdującą się pośrodku cellą. Dziedziniec, usytuowany na wniesieniu i wyłożony kamiennymi płytami, otoczono murem z czworokątnymi, zaopatrzonymi w naczółki oknami od strony południowej, północnej i wschodniej, od wewnątrz ozdobionym pilastrami w stylu korynckim. Prowadziły do niego propyleje o szerokości 35 m, z monumentalnymi schodami. Podwórzec otoczono portykami krytymi płaskim zadaszeniem i wspartymi dwoma szeregami korynckich kolumn od wszystkich stron prócz zachodniej, gdzie znajdował się tylko jeden ich rząd. Na podstawie zachowanych napisów dedykacyjnych szacuje się, że portyki zbudowano między końcem I a połową II wieku n.e. W północno-zachodnim rogu dziedzińca odkryto pozostałości rampy, po której prowadzono zwierzęta ofiarne do wnętrza sanktuarium. Przed cellą znajdował się ołtarz ofiarny oraz basen do rytualnych ablucji. Prostokątna cella świątyni wzniesiona została na wysokim podium i otoczona kolumnadą. Zgodnie z jedną z zachowanych inskrypcji została poświęcona za panowania cesarza Tyberiusza, 6 kwietnia 32 roku n.e. Kapitele świątynnej kolumnady ozdobione były oryginalne kutymi w brązie liśćmi akantu. Gzyms ozdobiony był attyką złożoną z merlonów, z których cztery zrekonstruowano podczas prac archeologicznych. Do wnętrza celli prowadził od strony zachodniej portal wejściowy, ozdobiony ornamentami w postaci stylizowanych wici winnej latorośli. Wewnątrz, w ścianie północnej, znajdowała się nisza z posągami bóstw: Bela, Jarhibola i Aglibola. W ścianie południowej znajdowała się kolejna nisza, ozdobiona półkolumnami z belkowaniem, w której prawdopodobnie umieszczany był przenośny posąg Bela do celów procesyjnych. Plafon celli ozdobiony był motywem w postaci pól geometrycznych. Wewnątrz celli w ścianie północnej, gdzie znajdowały się posągi bóstw, sufit ozdobiono monolitową wapienną płytą z przedstawieniem siedmiu planet w kręgu znaków zodiaku. W XII wieku otoczenie świątyni zostało częściowo przebudowane, a propyleje Arabowie przerobili na fortyfikacje, wznosząc półokrągły bastion. W celli świątyni za czasów arabskich urządzono meczet, który funkcjonował do 1929 roku. Zniszczenie Pod koniec sierpnia 2015 roku świątynia Bela została wysadzona w powietrze przez kontrolujących obszar Palmyry terrorystów z tzw. Państwa Islamskiego. Galeria Przypisy Obiekty budowlane w Syrii Palmyra (Syria) Świątynie starożytne Zniszczone budynki

5636090

https://pl.wikipedia.org/wiki/Youssry%20Samy

Youssry Samy

Youssry Samy (ur. 15 kwietnia 2003) – egipski judoka. Uczestnik mistrzostw świata w 2022 i 2023. Startował w Pucharze Świata w 2023 i 2024. Mistrz Afryki w 2022 i 2023; drugi w 2021. Brązowy medalista igrzysk śródziemnomorskich w 2022 roku. Przypisy Egipscy judocy Urodzeni w 2003

5636097

https://pl.wikipedia.org/wiki/Ahmed%20Wahid

Ahmed Wahid

Ahmed Wahid (ur. 28 listopada 1995) – egipski judoka. Uczestnik mistrzostw świata w 2017 i 2019. Startował w Pucharze Świata w 2015 i 2016. Brązowy medalista mistrzostw Afryki w 2016, 2019 i 2020 roku. Przypisy Egipscy judocy Urodzeni w 1995

5636099

https://pl.wikipedia.org/wiki/Seille

Seille

Francja: Seille – rzeka, dopływ Mozeli Seille – rzeka, dopływ Ouvèze Seille – rzeka, dopływ Saony Zobacz też: Petite Seille

5636100

https://pl.wikipedia.org/wiki/Abdelrahman%20Abdelghany

Abdelrahman Abdelghany

Abdelrahman Abdelghany (ur. 19 grudnia 1998) – egipski judoka. Uczestnik mistrzostw świata w 2022. Startował w Pucharze Świata w 2023. Zajął piąte miejsce na igrzyskach afrykańskich w 2019. Srebrny medalista mistrzostw Afryki w 2023 i brązowy w 2022 roku. Przypisy Egipscy judocy Urodzeni w 1998

5636101

https://pl.wikipedia.org/wiki/Helena%20Hoffmann%20%28porucznik%29

Helena Hoffmann (porucznik)

Helena Hoffmann ps. „Halina” (ur. 21 maja 1913 w Krakowie, zm. 13 stycznia 1995 tamże) – instruktorka PWK, łączniczka i kurierka, więźniarka obozów koncentracyjnych, dama Orderu Wojennego Virtuti Militari. Życiorys Urodziła się 21 (lub 6) maja 1913 w Krakowie w rodzinie urzędnika Michała i Heleny z d. Mireckiej. Ukończyła 8 klas w szkole powszechnej nr 20 im. Zbigniewa Oleśnickiego, a następnie przez 5 lat uczęszczała do Seminarium Nauczycielskiego im. Mikołaja Reja, uzyskując w czerwcu 1932 świadectwo dojrzałości. W Seminarium wstąpiła do Hufca Szkolnego Przysposobienia Wojskowego Kobiet i będąc absolwentką Seminarium zdołała ukończyć letni kurs instruktorski PWK. Pracowała także zawodowo w latach 1932–1935 jako instruktorka PWK, następnie od września 1935 do czerwca 1939 uczyła w szkole powszechnej w Katowicach-Wełnowcu i jednocześnie prowadziła hufiec PWK w Seminarium Nauczycielskim w Mysłowicach. W 1939 uczestniczyła w kursie dywersji pozafrontowej, a od marca działająca jako kierowniczka Pogotowia Społecznego PWK. W dniu wybuchu wojny zgodnie z rozkazem Komendantki Rejonowej PWK z Katowic wyjechała do Mysłowic i Chrzanowa w celu przekazania instruktorkom PWK instrukcji mobilizacyjnych, a następnie wróciła do Krakowa. Wówczas została zaprzysiężona jako „Halina” do Służby Zwycięstwu Polski, gdzie pełniła funkcję łączniczki oraz kurierki, a także sekretarki kierownictwa okręgowego sabotażu, dywersji i lotnych akcji odwetu, później w Związku Walki Zbrojnej w Związku Odwetu. Jej bezpośrednim przełożonym był Szef Sztabu Obszaru Krakowskiego ppłk. Jan Cichocki ps. „Kabat”, utrzymywała łączność z Okręgiem Śląsk, pilotowała oficerów do granicznych punktów przerzutowych w Rabce i Nowym Targu, przewoziła z Zakopanego do dowództwa w Krakowie pocztę, a także pieniądze, które przerzucane były z Węgier. W ZWZ utworzono samodzielną organizację do walki bieżącej, tj. ZO, w której powierzono jej funkcję szefowej kurierek oraz łączniczki do zadań specjalnych w Dowództwie Okręgu ZWZ Kraków. Przewoziła również broń oraz materiały sabotażowa-dywersyjne. Kiedy istniało zagrożenie wykrycia lokali kontaktowych, magazynów i laboratoriów konspiracyjnych brała udział w ich ewakuacji i likwidacji. Po aresztowaniu jej matkę, siostry i kuzynki w 1941 podczas wiosennej „wsypy” Okręgu, poczuła się zagrożona, tym bardziej że poszukiwało ją gestapo rozsyłając listy gończe z wyznaczeniem nagrody pieniężnej, więc otrzymała rozkaz wyjazdu do Warszawy używając tam nazwiska Janina Dębska. W lipcu została rozpoznana i po aresztowaniu osadzona na Pawiaku, ale podczas śledztwa niczego nie ujawniła. Była tam przetrzymywana przez rok, a później na Montelupich, skąd 11 lipca 1942 przewieziono ją do Oświęcimia, gdzie otrzymała nr 8549. Od początku 1943 wykonywała prace w znajdującym się w pobliżu Rajsku, w którym Niemcy utworzyli Stację Doświadczalną Roślin i Instytut Higieny. Do momentu ewakuacji obozu współpracowała z działającą tam Antoniną Piątkowską, przekazującej Helenie spisy nowych transportów wysyłanych przez nią dalej poza teren obozu. Uczestniczyła w akcji przekazywania informacji z radia i gazet, do których mogły dotrzeć więźniarki z Rajska, a także w akcji dożywiania dzieci jarzynami, które były tam hodowane. Helena była od lata 1943 zaprzysiężona do pierwszej piątki kobiecej konspiracyjnego Związku Organizacji Wojskowej razem z Wiktorią Klimaszewską, Antoniną Piątkowską, Zofią Bratro i Stanisławą Rachwałową. W późniejszym okresie została włączona do zespołu tzw. „królików” obozowych. 23 stycznia 1945 ewakuowano ją do Ravensbrück, gdzie w kwietniu więźniów z obozu wyzwolono, a 12 maja Helena powróciła do Polski. Po wojnie powróciła do pracy w szkolnictwie jako nauczycielka, początkowo w Katowicach, a do 1948 w Krakowie. W 1968 przeszła na zasłużoną emeryturę, a w latach 70. zamieszkała w Warszawie. Pracowała tam w Komisji Historii Kobiet zbierając materiały o żołnierzach-kobietach. Działała również w Związku Inwalidów Wojennych. Porucznik Helena Hoffman Uchwałą Rady Państwa Nr 0/1442 z 28 grudnia 1971 została odznaczona Krzyżem Srebrnym Orderu Wojennego Virtuti Militari z nr. legitymacji 1539-71-13. Zmarła 13 stycznia 1995 w Krakowie, a pochowana została na cmentarzu Rakowickim. Ordery i odznaczenia Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski – 18 maja 1983 Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari – 28 grudnia 1971 Krzyż Armii Krajowej – 25 listopada 1972 Krzyż Oświęcimski – 15 stycznia 1986 Medal Wojska – 24 sierpnia 1948 (czterokrotnie) Odznaka Honorowa Zasłużonego Działacza ZIW – 17 lipca 1984 i 24 sierpnia 1992 Złota Odznaka za Zasługi dla Ziemi Krakowskiej – 23 października 1984 Złota Odznaka za pracę Społeczną dla m. Krakowa – 20 czerwca 1975 i 20 czerwca 1979 Przypisy Bibliografia Kujawsko-Pomorska Biblioteka Cyfrowa Hofmann Helena [dostęp 2024-03-29] Członkowie Przysposobienia Wojskowego Kobiet Członkowie Służby Zwycięstwu Polski Ludzie urodzeni w Krakowie Odznaczeni Krzyżem Armii Krajowej Odznaczeni Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski Odznaczeni Krzyżem Oświęcimskim Odznaczeni Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari Odznaczeni Medalem Wojska (czterokrotnie) Pochowani na cmentarzu Rakowickim Urodzeni w 1913 Więźniowie KL Ravensbrück Zmarli w 1995 Żołnierze Armii Krajowej

5636102

https://pl.wikipedia.org/wiki/ISSpresso

ISSpresso

ISSpresso był pierwszym ekspresem do kawy espresso zaprojektowanym do użytku na pokładzie Międzynarodowej Stacji Kosmicznej przez Argotec i Lavazza w ramach współpracy z Włoską Agencją Kosmiczną. Ekspres działał na pokładzie stacji od 2015 do 2017 roku, kiedy to powrócił na Ziemię w ramach misji SpaceX CRS-13. Historia W 2014 roku firmy Argotec i Lavazza nawiązały współpracę w celu określenia wykonalności projektu. Następnie firma Argotec zwróciła się do Włoskiej Agencji Kosmicznej wraz z Lavazzą, a Włoska Agencja Kosmiczna zgodziła się sponsorować ISSpresso jako ładunek użyteczny Włoskiej Agencji Kosmicznej na Międzynarodowej Stacji Kosmicznej. Uzyskano wówczas zgodę NASA.14 kwietnia 2015 roku ISSpresso został wysłany na Międzynarodową Stację Kosmiczną na pokładzie bezzałogowej misji SpaceX CRS-6, a 3 maja 2015 roku Samantha Cristoforetti wypiła pierwsze espresso w warunkach mikrograwitacji. 30 września 2017 roku Paolo Nespoli skorzystał z ISSpresso na pokładzie ISS, aby móc uczcić Międzynarodowy Dzień Kawy. Misja ISSpresso dobiegła końca 14 grudnia 2017 roku, a maszyna wróciła na Ziemię dzięki misji SpaceX CRS-13. Cele Przed ISSpresso dla astronautów Międzynarodowej Stacji Kosmicznej dostępna była wyłącznie kawa rozpuszczalna. Dzięki ISSpresso astronauci zyskali możliwość wyboru spośród kilku różnych rodzajów napojów. ISSpresso umożliwiło także badanie zjawisk fizycznych związanych z dynamiką płynów w warunkach mikrograwitacji pod wysokim ciśnieniem i temperaturą. Funkcjonowanie ISSpresso jest podobny w użytkowaniu do ziemskich ekspresów do kawy, aby umożliwić astronautom jego obsługę bez konieczności specjalnego szkolenia. Po upewnieniu się, że pojemnik na wodę jest prawidłowo zainstalowany, astronauta wkłada kapsułkę z kawą do otworu na górze urządzenia, a następnie zamyka małe drzwiczki i wybiera rodzaj napoju. Następnie podłącza saszetkę z napojem i rozpoczyna parzenie kawy. ISSpresso jest znacznie cięższy od zwykłych ekspresów do kawy ze względu na dobór materiałów, które musiały spełnić wymogi bezpieczeństwa na wszystkich etapach jego funkcjonowania. W dodatku system usuwania zużytej kapsułki działa w warunkach mikrograwitacji za pomocą aluminiowego tłoka, który wrzuca zużytą kapsułę do worka na śmieci. Bibliografia Międzynarodowa Stacja Kosmiczna

5636104

https://pl.wikipedia.org/wiki/Ko%C5%9Bci%C3%B3%C5%82%20%C5%9Bw.%20Maurycego%20w%20Augsburgu

Kościół św. Maurycego w Augsburgu

Kościół św. Maurycego (niem. St. Moritz) – rzymskokatolicki kościół parafialny znajdujący się w centralnej części bawarskiego miasta Augsburg. Historia Kościół ufundował w 1019 roku biskup Bruno. W średniowieczu znajdował się on poza murami miasta, przy starej rzymskiej drodze Via Claudia wiodącej z Augsburga przez Alpy. Kolegiata miała być godnym miejscem pochówku dla fundatora. W 1084 budynek spłonął, a w 1299 doszło do katastrofy budowlanej. Do 1314 trwała budowa nowej świątyni o wymiarach zbliżonych do obecnych. W latach 40. XV wieku kościół został ponownie rozbudowany, wzniesiono wieloboczną absydę prezbiterium. Na przełomie XV i XVI wieku podwyższono wieżę. W 1510 prawo do do kościoła nabył od papieża Juliusza II filantrop Jakob Fugger, który zapewnił swojej rodzinie stanowisko kaznodziejów świątyni. W okresie reformacji budynek był w rękach protestantów, a wciąż katoliccy kanonicy przez 11 lat rezydowali w pobliskim Landsbergu am Lech. Wtedy też rozebrano zachodnią część budowli, w której prawdopodobnie znajdował się grób bpa Brunona. W 1714 roku Johann Jakob Herkomer przebudował budynek w stylu barokowym. W 1803, w ramach sekularyzacji, kolegiatę przekształcono w kościół parafialny. W lutym 1944 gmach został zniszczony podczas bombardowania, przetrwały jedynie fragmenty murów oraz wieża. Odbudowę rozpoczęto już w 1946 roku, prace powierzono Dominikusowi Böhmowi, który zaprojektował proste, modernistyczne wnętrze świątyni, nawiązujące do form wczesnoromańskich. Kolejna renowacja miała miejsce w latach 2008-2013 wg. projektu Johna Pawsona. Architektura i wyposażenie Kościół trójnawowy, orientowany, o układzie bazylikowym. Do południowej elewacji przystawiona jest gotycko-renesansowa wieża, wzniesiona na planie kwadratu, z ośmiobocznym zwieńczeniem. Wnętrze kościoła jest efektem powojennej odbudowy oraz XXI-wiecznej renowacji. W prezbiterium, za ołtarzem, znajduje się się rzeźba Chrystusa Zbawiciela, wykonana w 1634 przez Georga Petela. W bocznych nawach znajduje się łącznie 8 rzeźb apostołów dłuta Ehrgotta Bernharda Bendla, będących pozostałościami cyklu 14 rzeźb z 1690 roku. Kaplicę mariacką zdobi figura Srebrnej Madonny z roku 1490. Organy na emporze wykonało w roku 1973 przedsiębiorstwo Rieger. Posiadają 53 głosy, 4 manuały i pedał. W prezbiterium znajdują się tzw. organy św. Katarzyny (niem. Katharinenorgel), powstałe roku 2013 w pracowni Kuhn. Na wieży kościoła zawieszonych jest 7 dzwonów. Dzwonią pojedynczo w tygodniu o godzinie 7:00, 12:00 i 20:00, w piątki o godzinie 15:00 oraz większych zestawach przed mszami świętymi. Dane dzwonów: Galeria Przypisy Maurycego Kościoły w diecezji Augsburga Zabytkowe kościoły w Niemczech Architektura gotyku w Niemczech Architektura modernizmu w Niemczech Świątynie pod wezwaniem św. Maurycego

5636108

https://pl.wikipedia.org/wiki/Edward%20Szmur%C5%82o

Edward Szmurło

Edward Szmurło (ur. 1 stycznia 1926 w Płocku, zm. 18 czerwca 2001 w Warszawie) – pułkownik dyplomowany Wojska Polskiego, kawaler orderu Polonia Restituta Życiorys Urodził się 1 stycznia 1926 roku w Płocku, w rodzinie Jana Szmurło i Janiny z Cywińskich. W 1944 roku został przymusowo wywieziony przez Niemców do pracy przy rozbudowie obiektów fortyfikacyjnych w rejonie Tomaszowa Mazowieckiego, a następnie do fabryk zbrojeniowych w Kłajpedzie i Królewcu, gdzie przebywał do wyzwolenia. W latach 1945-1949 uczęszczał do Liceum Ogólnokształcącego im. Władysława Jagiełły w Płocku. Jednocześnie był działaczem młodzieżowym ZWM, a później ZMP i brał aktywny udział w pracy polityczno-społecznej. We wrześniu 1949 rozpoczął studia wojskowe. Początkowo na Fakultecie Wojskowym Politechniki Warszawskiej, a następnie Politechniki Gdańskiej, gdzie został przeniesiony po utworzeniu WAT. Studia ukończył w maju 1953 roku i został mianowany oficerem i skierowany do służby Szefostwa Wojsk Inżynieryjnych Śląskiego Okręgu Wojskowego. Tam na stanowisku pomocnika szefa wydziału zajmował się zaopatrzeniem wojsk w sprzęt i środki inżynieryjne oraz eksploatacją sprzętu technicznego. Był również kierowany do organizowania i nadzoru rozminowania terenu prowadzonego przez jednostki saperskie. We wrześniu 1957 roku został przeniesiony do Szefostwa Wojsk Inżynieryjnych Ministerstwa Obrony Narodowej, w którym pracował aż do zwolnienia w stan spoczynku, z roczną przerwą w 1961 roku na praktykę liniową w jednostce 5 Pułk Inżynieryjny, gdzie był pomocnikiem dowódcy pułku ds. technicznych. W 1965 roku odbył Wyższy Kurs Akademicki w Wojskowej Akademii Inżynieryjnej im. W.W. Kujbyszewa w Moskwie. Podczas pracy i służby przyczynił się znacząco do uporządkowania gospodarki materiałowej środkami inżynieryjnymi oraz rozbudowy składnic inżynieryjnych i usprawnienia ich działalności. W 1983 roku został zwolniony z wojska ze względu na stan zdrowia. Zmarł 18 czerwca 2001 w Warszawie i został pochowany na cmentarzu komunalnym Północnym w Warszawie. Przypisy Bibliografia Zdzisław Barszczewski, Władysław Jasieński: Sylwetki saperów. Warszawa: Dom Wydawniczy "Bellona", 2001. ISBN 83-11-09287-7. Pochowani na cmentarzu komunalnym Północnym w Warszawie Pułkownicy ludowego Wojska Polskiego Urodzeni w 1926 Zmarli w 2001

5636109

https://pl.wikipedia.org/wiki/Saint-Luc

Saint-Luc

Francja: Saint-Luc – gmina Szwajcaria: Saint-Luc – miejscowość w gminie Anniviers, w kantonie Valais, w okręgu Sierre Zobacz też: AS Saint-Luc Institut Saint-Luc Luc Saint

5636111

https://pl.wikipedia.org/wiki/Abat%20Aimbetow

Abat Aimbetow

Abat Aimbetow (ur. 7 sierpnia 1995 w Kyzyłordzie) – kazachski piłkarz, występujący na pozycji napastnika w tureckim klubie Adana Demirspor oraz w reprezentacji Kazachstanu. Statystyki Klubowe Na podstawie: Reprezentacyjne Na podstawie: Sukcesy Na podstawie: Klubowe Z FK Aktöbe: Mistrz Kazachstanu 2013 Z Kajratem Ałmaty: Mistrz Kazachstanu 2020 Z FC Astaną: Mistrz Kazachstanu 2022 Przypisy Urodzeni w 1995 Ludzie urodzeni w Kyzyłordzie Reprezentanci Kazachstanu w piłce nożnej Piłkarze FK Aktöbe Piłkarze Kajratu Ałmaty Piłkarze Krylji Sowietow Samara Piłkarze FK Astana Piłkarze Adany Demirsporu

5636113

https://pl.wikipedia.org/wiki/Wowkiwci%20%28przystanek%20kolejowy%29

Wowkiwci (przystanek kolejowy)

Wowkiwci () – przystanek kolejowy w pobliżu miejscowości Nyżczi Wowkiwci, w rejonie chmielnickim, w obwodzie chmielnickim, na Ukrainie. Położony jest na linii Chmielnicki – Kamieniec Podolski – Kelmieńce. Bibliografia Stacje i przystanki kolejowe w rejonie chmielnickim (obwód chmielnicki)

5636114

https://pl.wikipedia.org/wiki/Ma%C5%82ynyczi%20%28przystanek%20kolejowy%29

Małynyczi (przystanek kolejowy)

Małynyczi () – mijanka i przystanek kolejowy w pobliżu miejscowości Małynyczi, w rejonie chmielnickim, w obwodzie chmielnickim, na Ukrainie. Położona jest na linii Chmielnicki – Kamieniec Podolski – Kelmieńce. Bibliografia Stacje i przystanki kolejowe w rejonie chmielnickim (obwód chmielnicki)

5636117

https://pl.wikipedia.org/wiki/M%C3%BChlebach

Mühlebach

Austria: Mühlebach – dzielnica Dornbirnu Szwajcaria: Mühlebach – dzielnica Zurychu Mühlebach – miejscowość w gminie Ernen, w kantonie Valais, w okręgu Goms Mühlebach bei Amriswil – miejscowość w gminie Amriswil, w kantonie Turgowia, w okręgu Arbon Osoby: August Mühlebach – szwajcarski polityk Inne: Mühlebach – dawny obszar chronionego krajobrazu w Niemczech Zobacz też: Mühlbach Mühlenbach

5636119

https://pl.wikipedia.org/wiki/Amazonius%20germani

Amazonius germani

Amazonius germani – gatunek pająka z rodziny ptasznikowatych (Theraphosidae). Zamieszkuje Amerykę Południową. Taksonomia Gatunek opisał po raz pierwszy Schmidt w 1994 pod nazwą Tapinauchenius gigas. W 2018 roku Hüsser przeniósł ten gatunek do rodzaju Pseudoclamoris. Cztery lata później Cifuentes i Bertani opisali Pseudoclamoris gigas pod nazwą Amazonius germani. Areał występowania i środowisko Występuje w Wenezueli, Gujanie Francuskiej, Kolumbii, Brazylii oraz Peru. Zamieszkuje nizinne lasy deszczowe Amazonii, gdzie żyje w szczelinach drzew. Gniazdo samodzielnie utworzone z pajęczyny. Gatunek nadrzewny. Opis Samica dorasta do około 5 cm długości ciała. Karapaks dłuższy niż szerszy. Młode są pomarańczowe, mają czarne: karapaks, opistosomę i stopy. Opistosoma z pomarańczowo-żółtym ornamentem. Nie posiadają zielonego/niebieskiego połysku na odnóżach. Dorosłe są pomarańczowe z beżowym karapaksem. Na odnóżach metaliczny połysk (zielony lub niebieski). Samiec jest od samicy mniejszy i po ostatnim linieniu staje się szary. Samica żyje krótko, umiera po około 4 lub 5 latach. Samiec dożywa 2-3 miesięcy po osiągnięciu dojrzałości płciowej. Gatunek ten prowadzi skryty tryb życia, jest niespokojny, zdarza mu się przyjąć postawę obronną, dobrze skacze i bardzo szybko biega. Dysponuje słabym jadem. Linki zewnętrzne Hodowla i opieka nad A. germani Przypisy Ptasznikowate

5636122

https://pl.wikipedia.org/wiki/Szar%C3%B3weczka%20%28przystanek%20kolejowy%29

Szaróweczka (przystanek kolejowy)

Szaróweczka () – przystanek kolejowy na granicy miejscowości Szaróweczka i Chmielnicki, w rejonie chmielnickim, w obwodzie chmielnickim, na Ukrainie. Położony jest na linii Chmielnicki – Kamieniec Podolski – Kelmieńce. Bibliografia Stacje i przystanki kolejowe w rejonie chmielnickim (obwód chmielnicki) Stacje i przystanki kolejowe w Chmielnickim

5636144

https://pl.wikipedia.org/wiki/Eiz%C5%8Dken%20ni%20wa%20te%20wo%20dasu%20na%21

Eizōken ni wa te wo dasu na!

– manga autorstwa Sumito Ōwary, publikowana na łamach magazynu „Gekkan! Spirits” wydawnictwa Shōgakukan od lipca 2016. Na podstawie mangi studio Science Saru stworzyło serial anime, który emitowano między styczniem a marcem 2020. Od kwietnia do maja 2020 emitowana była również TV drama, a we wrześniu tego samego roku premierę miał film live action. Fabuła Uczennica pierwszej klasy liceum Midori Asakusa uwielbia anime i twierdzi, że w animacji najważniejszy jest pomysł. Od dzieciństwa spędza ona czas na rysowaniu niekończących się pomysłów i scenerii w swoim szkicowniku, jednak nigdy nie zrobiła pierwszego kroku w kierunku stworzenia anime, wierząc, że nie jest to coś, co może zrobić sama. Talent Asakusy zostaje dostrzeżony przez przedsiębiorczą Sayakę Kanamori, która nawiązuje z nią więź. Kiedy po rozpoczęciu nauki w liceum, dziewczyny dowiadują się, że ich nowa koleżanka z klasy, modelka Tsubame Mizusaki, chce zostać animatorką, postanawiają założyć szkolny klub animacji, z Asakusą jako reżyserką i scenarzystką, Kanamori jako producentką i Mizusaki jako animatorką. Bohaterowie Eizouken Klub audio Samorząd uczniowski Klub robotów Manga Pierwszy rozdział mangi został opublikowany 27 lipca 2016 w magazynie „Gekkan! Spirits”. Następnie wydawnictwo Shōgakukan rozpoczęło zbieranie rozdziałów do wydań w formacie tankōbon, których pierwszy tom ukazał się 12 stycznia 2017. Według stanu na 12 lipca 2023, do tej pory wydano 8 tomów. Anime Adaptacja w formie telewizyjnego serialu anime została ogłoszona w maju 2019. Seria została wyprodukowana przez Shōgakukan, Warner Bros. Japan i Science Saru. Reżyserią zajął się Masaaki Yuasa, który odpowiadał także za kompozycję serii, scenariusz napisał Yūichirō Kido, postacie zaprojektował Naoyuki Asano, a muzykę skomponował Oorutaichi. 12-odcinkowe anime było emitowane od 6 stycznia do 23 marca 2020 w stacji NHK General TV. Motywem otwierającym jest „Easy Breezy” w wykonaniu Chelmico, natomiast końcowym autorstwa Kami-sama, boku wa kizuite shimatta. Popularność serialu sprawiła, że w październiku 2021 został on ponownie wyemitowany na antenie NHK Educational TV. Film live action Film live action w oparciu o mangę został zapowiedziany 15 października 2019. Produkcję wyreżyserował Tsutomu Hanabusa, a w rolach głównych wystąpiły członkinie grupy idolek Nogizaka46 Minami Umezawa, Asuka Saitō i Mizuki Yamashita jako Sayaka Kanamori, Midori Asakusa i Tsubame Mizusaki. Pierwotnie premiera miała odbyć się 15 maja 2020, ale została przełożona na 25 września tego samego roku z powodu pandemii COVID-19. TV drama W lutym 2020 ogłoszono, że film zostanie poprzedzony sześcioodcinkowym miniserialem telewizyjnym, z tą samą ekipą produkcyjną i obsadą co film. Serial był emitowany na antenie MBS od 5 kwietnia do 10 maja 2020. Przypisy Linki zewnętrzne Oficjalna strona mangi Oficjalna strona anime Oficjalna strona filmu Japońskie filmy komediowe Mangi komediowe Mangi wydawnictwa Shōgakukan Seinen

5636148

https://pl.wikipedia.org/wiki/Aphonopelma%20gabeli

Aphonopelma gabeli

Aphonopelma gabeli – gatunek pająka z rodziny ptasznikowatych, zamieszkującego USA oraz północny Meksyk. Aktywny nocą. Nie znajduje się na liście CITES. Taksonomia Gatunek ten po raz pierwszy opisał Smith w 1995 roku i umieścił w rodzaju Aphonopelma. Holotyp i paratyp znajdują się w Muzeum Historii Naturalnej w Londynie. Przypisy Pająki Ameryki Północnej Ptasznikowate