Datasets:

Crad

/

pl-wiki

like 0

5634891

https://pl.wikipedia.org/wiki/Parafia%20Tr%C3%B3jcy%20Przenaj%C5%9Bwi%C4%99tszej%20w%20Bere%C5%BCance

Parafia Trójcy Przenajświętszej w Bereżance

Parafia Trójcy Przenajświętszej w Bereżance – parafia rzymskokatolicka, znajdująca się w archidiecezji lwowskiej, w dekanacie Czortków. W parafii posługują księża archidiecezjalni. Według stanu na marzec 2024 w parafii posługiwali księża z parafii św. Antoniego w Łosiaczu, której proboszczem jest ks. Wiktor Gołub. Przypisy Parafie archidiecezji lwowskiej Parafie pod wezwaniem Trójcy Przenajświętszej

5634893

https://pl.wikipedia.org/wiki/Parafia%20Tr%C3%B3jcy%20Przenaj%C5%9Bwi%C4%99tszej%20w%20Borszczowie

Parafia Trójcy Przenajświętszej w Borszczowie

Parafia Trójcy Przenajświętszej w Borszczowie – parafia rzymskokatolicka, znajdująca się w archidiecezji lwowskiej, w dekanacie Czortków. W parafii posługują księża michalici. Historia W 1950 roku parafia liczyła 200 wiernych, w 1964 263. Proboszcz, ks. Józef Adamczyk był równocześnie proboszczem w Łosiaczu i Rydodubach. Po jego śmierci w 1963 roku jedynym księdzem w obwodzie tarnopolskim pozostał ks. Jakub Macyszyn. Dlatego msze odbywały się tylko kilka razy w roku. Gdy w 1974 roku wykreślono z ewidencji parafie w Łosiaczu na terenie obwodu tarnopolskiego pozostały tylko trzy parafie katolickie: w Krzemieńcu, Hałuszczyńcach i Borszczowie. Po śmierci w 1973 roku ks. Macyszyna, od stycznia 1974 roku pełnomocnik obwodowy zarejestrował w ewidencji ks. Bronisława Mareckiego, a od połowy roku ks. Marcjana Trofimiaka. Ten ostatni mieszkał w Krzemieńcu, ale otrzymał zgodę na odprawianie nabożeństw w Borszczowie. W 1991 roku ks. Trofimiak został mianowany biskupem pomocniczym we Lwowie. Wtedy opiekę nad parafią przejęli księża michalici CSMA. Proboszczowie Józef Machowski (1919–1949) ks. Józef Adamczyk (1918–1963) ks. Jakub Macyszyn (1963-1973) ks. Marcjan Trofimiak (1974–1991) ks. Grzegorz Garwol CSMA Przypisy Parafie archidiecezji lwowskiej Parafie pod wezwaniem Trójcy Przenajświętszej

5634897

https://pl.wikipedia.org/wiki/Fantomas%20%28ujednoznacznienie%29

Fantomas (ujednoznacznienie)

Fantomas (fr. Fantômas) – fikcyjny przestępca Fantomas (tyt. org. Fantômas) – francuska komedia kryminalna z 1964 r. Fantomas – album Formacji Nieżywych Schabuff Fantômas – amerykański zespół muzyczny Fantomas – pseudonim nadany przez milicję polskiemu seryjnemu mordercy Mieczysławowi Zubowi

5634898

https://pl.wikipedia.org/wiki/Parafia%20%C5%9Awi%C4%99tych%20Aposto%C5%82%C3%B3w%20Piotra%20i%20Paw%C5%82a%20w%20Bia%C5%82obo%C5%BCnicy

Parafia Świętych Apostołów Piotra i Pawła w Białobożnicy

Parafia Świętych Apostołów Piotra i Pawła w Białobożnicy – parafia rzymskokatolicka, znajdująca się w archidiecezji lwowskiej, w dekanacie Czortków. W parafii posługują księża archidiecezjalni. Według stanu na marzec 2024 proboszczem parafii był ks. Marian Popelar. Przypisy Parafie archidiecezji lwowskiej Parafie pod wezwaniem św. Piotra Parafie pod wezwaniem św. Pawła

5634900

https://pl.wikipedia.org/wiki/Parafia%20%C5%9Awi%C4%99tych%20Aposto%C5%82%C3%B3w%20Piotra%20i%20Paw%C5%82a%20w%20Cyganach

Parafia Świętych Apostołów Piotra i Pawła w Cyganach

Parafia Świętych Apostołów Piotra i Pawła w Cyganach – parafia rzymskokatolicka, znajdująca się w archidiecezji lwowskiej, w dekanacie Czortków. W parafii posługują księża archidiecezjalni. Według stanu na marzec 2024 w parafii posługiwali księża z parafii Trójcy Przenajświętszej w Borszczowie. Przypisy Parafie archidiecezji lwowskiej Parafie pod wezwaniem św. Piotra Parafie pod wezwaniem św. Pawła

5634908

https://pl.wikipedia.org/wiki/Parafia%20%C5%9Awi%C4%99tych%20Aposto%C5%82%C3%B3w%20Piotra%20i%20Paw%C5%82a%20w%20Kociubi%C5%84cach

Parafia Świętych Apostołów Piotra i Pawła w Kociubińcach

Parafia Świętych Apostołów Piotra i Pawła w Kociubińcach – parafia rzymskokatolicka, znajdująca się w archidiecezji lwowskiej, w dekanacie Czortków. W parafii posługują księża archidiecezjalni. Według stanu na marzec 2024 w parafii posługiwali księża z parafii Wniebowzięcia NMP w Kopczyńcach w której proboszczem jest ks. Roman Teśluk. Przypisy Parafie archidiecezji lwowskiej Parafie pod wezwaniem św. Piotra Parafie pod wezwaniem św. Pawła

5634910

https://pl.wikipedia.org/wiki/Triangu%C5%82

Trianguł

trianguł – trójkątny świecznik liturgiczny z piętnastoma świecami, używany w czasie Ciemnych Jutrzni trianguł – rodzaj świecznika liturgicznego, tyczka z trzema świecami, używana w czasie wigilii paschalnej trianguł – inna nazwa trójkąta trianguł – inna nazwa wieży triangulacyjnej Przypisy

5634916

https://pl.wikipedia.org/wiki/Parafia%20%C5%9Awi%C4%99tych%20Aposto%C5%82%C3%B3w%20Piotra%20i%20Paw%C5%82a%20w%20Ro%C5%BCan%C3%B3wce

Parafia Świętych Apostołów Piotra i Pawła w Rożanówce

Parafia Świętych Apostołów Piotra i Pawła w Rożanówce – parafia rzymskokatolicka, znajdująca się w archidiecezji lwowskiej, w dekanacie Czortków. W parafii posługują księża archidiecezjalni. Według stanu na marzec 2024 w parafii posługiwali ojcowie dominikanie z parafii MB Różańcowej i św. Stanisława w Czortkowie w której proboszczem jest o. Włodzimierz Sowiński. Przypisy Parafie archidiecezji lwowskiej Parafie pod wezwaniem św. Piotra Parafie pod wezwaniem św. Pawła

5634919

https://pl.wikipedia.org/wiki/Triangu%C5%82%20%28liturgia%20ciemnej%20jutrzni%29

Trianguł (liturgia ciemnej jutrzni)

Trianguł (łac. triangulus – trójkątny) – przyrząd liturgiczny, używany w czasie Triduum Paschalnego w klasycznym rycie rzymskim. Opis i użycie Trianguł (łac. candelabrum triangulare, dosłownie „świecznik trójkątny”) to przyrząd liturgiczny, używany w tradycyjnym rycie rzymskim podczas Ciemnych Jutrzni, czyli nabożeństw porannych w Wielki Czwartek, Wielki Piątek i Wielką Sobotę. Jest to duży świecznik, na którym umieszcza się piętnaście świec. W czasie nabożeństwa po każdym psalmie (których jest czternaście) gasi się jedną świecę. Ostatnia, której się nie gasi, symbolizuje Chrystusa. Przypisy Linki zewnętrzne Zdjęcia triangułu używanego podczas Ciemnej Jutrzni w Paryżu (schola-sainte-cecile.com) Sprzęty liturgiczne

5634922

https://pl.wikipedia.org/wiki/%C5%BBy%C5%82y%20osierdziowo-przeponowe

Żyły osierdziowo-przeponowe

Żyły osierdziowo-przeponowe () – w anatomii człowieka żyły klatki piersiowej odprowadzające krew z osierdzia i górnej powierzchni przepony. W swoim przebiegu towarzyszą tętnicom osierdziowo-przeponowym, przy czym każdej z tętnic (prawej i lewej) towarzyszą dwie żyły. Wpadają do żył ramienno-głowowych. Posiadają zastawki. Przypisy Bibliografia osierdziowo-przeponowe

5634924

https://pl.wikipedia.org/wiki/Ba%C5%82yn%20%28stacja%20kolejowa%29

Bałyn (stacja kolejowa)

Bałyn () – stacja kolejowa w miejscowości Bałyniwka, w rejonie kamienieckim, w obwodzie chmielnickim, na Ukrainie. Położona jest na linii Chmielnicki – Kamieniec Podolski – Kelmieńce. Nazwa pochodzi od pobliskiej wsi Bałyn. Stacja istniała w okresie międzywojennym. Przypisy Bibliografia Stacje i przystanki kolejowe w rejonie kamienieckim (Ukraina)

5634929

https://pl.wikipedia.org/wiki/Heteronarce

Heteronarce

Heteronarce – rodzaj ryb chrzęstnoszkieletowych z rodziny Narkidae. Rozmieszczenie geograficzne Do rodzaju należą gatunki występujące w wodach zachodniego i północno-zachodniego Oceanu Indyjskiego. Morfologia Długość ciała do 25 cm. Systematyka Rodzaj zdefiniował w 1921 roku brytyjski ichtiolog Charles Tate Regan w artykule poświęconym nowym rybom z głębokich wód u wybrzeży Natalu opublikowanym w czasopiśmie The Annals and magazine of natural history. Gatunkiem typowym jest (późniejsze oznaczenie) H. garmani. Etymologia Heteronarce: heteros ‘różny, inny’; rodzaj Narcine Henle, 1834. Podział systematyczny Do rodzaju należą następujące gatunki: Heteronarce bentuviai (Baranes & Randall, 1989) Heteronarce garmani Regan, 1921 Heteronarce mollis (Lloyd, 1907) Przypisy Narkidae

5634931

https://pl.wikipedia.org/wiki/Sheh%20Mala

Sheh Mala

Sheh Mala lub Sheh Maliqi, właściwie Abdyl Malik Hilmi Hoxha (ur. 1865 w Kobillogllavë, zm. 1928) – osmański tłumacz i poeta, z narodowości Albańczyk. Życiorys Pobierał naukę w Orahovacu u chalwetytów, następnie uczył się w medresie w Prizrenie. Został następnie imamem, a w 1887 roku założył w Orahovacu malamicką chanakę. Był autorem albańsko- i osmańskojęzycznych dywanów oraz 16 albańskojęzycznych opowiadań religijnych, utworzył także dwa wiersze pod tytułem Derti i bylbylit oraz Fatkeqësia e fluturës. Był odpowiedzialny za przetłumaczenie ważnego w sufizmie dzieła pod tytułem Varidat autorstwa Szejka Bedreddina. Potępił działania wojenne Serbii prowadzone w ramach I wojny bałkańskiej. Życie prywatne Syn Fejzullaha Hoxhy. Wybrane poezje Dashni për të dashnin Loçka e zemrës Lulishtja e Hilmisë qoftë makbuli i Perëndisë Lutnja e zemrës Minderllëku i nuseve të hakkikatit Sofra e hazreti Alisë Przypisy Bibliografia Urodzeni w 1865 Zmarli w 1928 Tureccy tłumacze Tureccy poeci XIX wieku Tureccy poeci XX wieku Ludzie związani z Imperium Osmańskim Turcy pochodzenia albańskiego Ludzie związani z Prizrenem Duchowni islamscy

5634937

https://pl.wikipedia.org/wiki/Parafia%20%C5%9Bw.%20Wac%C5%82awa%20M%C4%99czennika%20w%20Baworowie

Parafia św. Wacława Męczennika w Baworowie

Parafia św. Wacława Męczennika w Baworowie – parafia rzymskokatolicka, znajdująca się w archidiecezji lwowskiej, w dekanacie Czortków. W parafii posługują księża archidiecezjalni. Według stanu na marzec 2024 w parafii posługiwali księża z parafii Świętych Apostołów Piotra i Pawła w Trembowli, której proboszczem jest ks. Anatol Zajączkowski. Przypisy Parafie archidiecezji lwowskiej Parafie pod wezwaniem św. Wacława

5634938

https://pl.wikipedia.org/wiki/Andrzej%20Staszewski%20%28rze%C5%BAbiarz%29

Andrzej Staszewski (rzeźbiarz)

Andrzej Staszewski (ur. 31 stycznia 1961 r. we wsi Ulatowo-Gać w gminie Krzynowłoga Mała) - rzeźbiarz ludowy. Wychowywał się bez ojca, nazwisko odziedziczył po matce. W dzieciństwie wraz z rodziną często zmieniał miejsca zamieszkania i szkoły, edukację szkolną zakończył na pięciu klasach podstawówki. Od połowy lat 70. zaczął brać udział w przeglądach sztuki nieprofesjonalnej, organizowanych przez przasnyski Dom Kultury oraz Wojewódzki Dom Kultury w Ostrołęce. Rzeźby wystawiał na licznych festynach w bliższej i dalszej okolicy. Bardzo wiele sprzedawał, także za granicę. Miał w swoim otoczeniu życzliwych ludzi, którzy wspierali go finansowo. W 1980 r. ożenił się i zamieszkał w Krajewie Wielkim. Lata osiemdziesiąte były dla niego okresem finansowej stabilizacji. Zamawiano u niego niemal całe rzeźbiarskie wyposażenie nowo wystawianych kościołów i kaplic na terenie północnowschodniej Polski. Po 1990 r. przyszły gorsze czasy. Z biegiem lat sytuacja materialna artysty stawała się coraz trudniejsza, przyczyniły się do tego kłopoty zdrowotne. W 2010 r. zorganizowane zostały jego duże wystawy w Krzynowłodze Małej i w przasnyskim Muzeum Historycznym. Towarzystwo Przyjaciół Ziemi Przasnyskiej wydało album o jego twórczości. Doceniono go w skali szerszej niż tylko lokalna – w 2011 r. otrzymał Nagrodę Marszałka Województwa Mazowieckiego. Andrzej Staszewski należy do najpłodniejszych twórców mazowieckich. Liczbę wykonanych przez niego prac rzeźbiarskich szacuje się na kilkanaście tysięcy. Podstawowym źródłem artystycznej inspiracji jest dla artysty Biblia. Czerpie z niej wiedzę, tematy, natchnienie, normy moralne i wzorce społeczno-kulturowe. Rzeźby sakralne Staszewskiego można spotkać w kilkudziesięciu kościołach i kaplicach województw mazowieckiego, podlaskiego i warmińsko-mazurskiego. Wyrzeźbieni przez artystę święci zamieszkują licznie kapliczki przydrożne. Dla indywidualnych zbieraczy Staszewski wykonuje figurki dziadów i bab wiejskich, zwierząt, postacie Żydów oraz podobizny konkretnych osób. Jak pisał w 2010 r. prof. Marian Pokropek, w twórczości Staszewskiego dostrzec można wyjątkową umiejętność obserwacji ludzi i ich cech kulturowych. W pierwszym przypadku będą to szczegóły w fizjonomii, w drugim w ubiorze, w atrybutach. W niektórych rzeźbach przedstawiających same twarze dostrzec można takie rozwiązania plastyczne, z jakimi spotykamy się w twórczości art brut, a polegające na nieświadomej deformacji wizerunku. Na wystawie twórczości Staszewskiego w Przasnyszu w 2006 r. pokazano po raz pierwszy jego obrazy, wykonane na kawałkach tkanin. Opowiadają one o relacjach artysty z Bogiem. W późniejszym czasie wykonał wiele obrazów na papierze, przedstawiających wyimaginowane, bajkowe w swym kolorycie krajobrazy, nieznane nauce ptaki, czy strudzonych wędrowców, przemierzających leśne szlaki. Większe kolekcje dzieł Staszewskiego znajdują się w zbiorach Muzeum Historycznego w Przasnyszu, Muzeum Polskiej Sztuki Ludowej w Otrębusach, Muzeum Szlachty Mazowieckiej w Ciechanowie oraz Muzeum Weterynarii Wiesławy i Waldemara Krzyżewskich w Przasnyszu. Ważniejsze nagrody Medal Senatu RP, 2001. Medal Stanisława Ostoi-Kotkowskiego w kategorii Twórca Uznany, 2010. Nagroda Marszałka Województwa Mazowieckiego, 2011. Medal Powiatu Przasnyskiego, 2014. Przypisy Polscy rzeźbiarze ludowi Polscy prymitywiści Polscy malarze ludowi Urodzeni w 1961 Ludzie związani z Przasnyszem

5634940

https://pl.wikipedia.org/wiki/%C5%BBy%C5%82y%20piersiowe%20wewn%C4%99trzne

Żyły piersiowe wewnętrzne

Żyły piersiowe wewnętrzne, żyły sutkowe wewnętrzne () – w anatomii człowieka żyły klatki piersiowej. Powstają z połączenia żył nabrzusznych górnych i żył mięśniowo-przeponowych. Ich dopływami są żyły międzyżebrowe przednie, a także gałęzie przeszywające i gałęzie mostkowe. W swoim przebiegu żyły piersiowe wewnętrzne towarzyszą tętnicom piersiowo-wewnętrznym, przy czym każdej z tętnic (prawej i lewej) towarzyszą początkowo zazwyczaj dwie żyły, które po wyjściu nad mięsień poprzeczny klatki piersiowej (na wysokości trzeciej chrząstki żebrowej) łączą się we wspólny pień, przebiegający po przyśrodkowej stronie tętnicy i wpadający do żyły ramienno-głowowej. Oba pnie, prawy i lewy, łączą się kilkoma poprzecznymi naczyniami. Przypisy piersiowe wewnętrzne

5634943

https://pl.wikipedia.org/wiki/Wielka%20Kraw%C4%99d%C5%BA

Wielka Krawędź

Wielka Krawędź, Wielkie Urwisko () – jedna z głównych formacji geologicznych w Afryce Południowej, strome zbocza centralnego płaskowyżu południa Afryki. Wielka Krawędź oddziela centralny płaskowyż na południu kontynentu afrykańskiego od wąskiego pasa przybrzeżnego. Obejmuje obszary przede wszystkim w Republice Południowej Afryki i Lesotho, ale ciągnie się na północny wschód w Zimbabwe (oddzielając ten kraj od Mozambiku) i na północny zachód do Namibii i Angoli. Formacja powstała w wyniku erozji górnego biegu rzek równiny przybrzeżnej. Najwyraźniej Wielka Krawędź odznacza się w Górach Smoczych, na granicy RPA i Lesotho, gdzie lawa bazaltowa naszła na miększe piaskowce. System progów tektonicznych obejmuje: Inyangani (wysokość do 3583 m), Góry Smocze (do 3482 m), Góry Śnieżne, Nuweveldberge i Roggeveldberge. Stoki silnie rozcięte dolinami rzecznymi od strony nizin nadmorskich przypominają góry. Niekiedy poszczególne odcinki Wielkiej Krawędzi noszą miano gór. Przypisy Góry w Lesotho Góry w Południowej Afryce Góry w Eswatini

5634945

https://pl.wikipedia.org/wiki/%C5%BBy%C5%82y%20nabrzuszne%20g%C3%B3rne

Żyły nabrzuszne górne

Żyły nabrzuszne górne () – w anatomii człowieka żyły odprowadzające krew z przedniej ściany brzucha. Żyły te wstępują z przedniej ściany brzucha na przednią ścianę klatki piersiowej przez szczelinę pomiędzy częścią mostkową przepony a jej częścią żebrową (trójkąt mostkowo-żebrowy) razem z tętnicą nabrzuszną górną, której towarzyszą w swoim przebiegu. W okolicy mostka, do tyłu od chrząstek żebrowych, łączą się z żyłami mięśniowo-przeponowymi, tworząc żyły piersiowe wewnętrzne. Tworzą zespolenia z żyłami nabrzusznymi dolnymi. Przypisy Bibliografia nabrzuszne górne

5634947

https://pl.wikipedia.org/wiki/Sachkami%C5%84%20%28przystanek%20kolejowy%29

Sachkamiń (przystanek kolejowy)

Sachkamiń () – przystanek kolejowy w miejscowości Sachkamiń, w rejonie kamienieckim, w obwodzie chmielnickim, na Ukrainie. Położony jest na linii Chmielnicki – Kamieniec Podolski – Kelmieńce. Bibliografia Stacje i przystanki kolejowe w rejonie kamienieckim (Ukraina)

5634948

https://pl.wikipedia.org/wiki/Katastrofa%20Francis%20Scott%20Key%20Bridge

Katastrofa Francis Scott Key Bridge

Katastrofa Francis Scott Key Bridge – zawalenie się 26 marca 2024 mostu Francis Scott Key Bridge w Baltimore, w stanie Maryland w USA, wskutek uderzenia przepływającego pod nim kontenerowca w podporę główną mostu. Historia Tło Francis Scott Key Bridge był najdłuższym na świecie stalowym mostem kratownicowym. Miał długość 2,6 km i został oddany do użytku w 1977, a nazwany na część Francisa Scotta Key’a, autora hymnu USA. Most był częścią i dziennie przejeżdżało przez niego średnio około 34 tys. pojazdów. Most wisiał na rzeką Patapsco, przez którą przebiega kanał żeglugowy, łączący z Oceanem Atlantyckim. Kontenerowiec to jednostka zbudowana w 2015 w Korei Południowej przez firmę Hyundai Heavy Industries. Statek pływał pod banderą Singapuru i należał do greckiej firmy żeglugowej Grace Ocean. Został nazwany na cześć Salvadora Daliego. Wymiary jednostki: długość 299 metrów, szerokość 48 metrów, wysokość 40 metrów. Statek był kontenerowcem typu neopanamax. 22 członków załogi było obywatelami Indii. Zderzenie Przed rozpoczęciem rejsu MS Dali był zakotwiczony w porcie Baltimore na terminalu Seagrid. Na kontenerowiec w porcie Baltimore załadowano 4700 kontenerów (z czego 56 zawierało łącznie 764 ton materiałów niebezpiecznych) i o godz. 0:39 czasu lokalnego rozpoczął rejs, którego celem miało być Kolombo na Sri Lance, a o godzinie 0:44 statek opuścił port. O 1:24 statek płynął kanałem kursem 141° i osiągnął prędkość 8 węzłów (14,8 km/h). O godzinie 1:25 na statku uruchomiło się wiele alarmów. Mniej więcej w tym samym czasie na statku zepsuł się generator główny. Załoga uruchomiła generator zapasowy, aczkolwiek nie udało się uruchomić silników. Statek wysłał sygnał „Mayday” oraz informację, że kontrola nad statkiem została utracona i jest możliwe zderzenie się z mostem. w reakcji na alarm zablokował ruch na moście. Na statku zgasły światła, a w ramach procedury awaryjnej rzucono kotwice. Wezwano także holownik do pomocy. O 1:29 statek, płynący z prędkością 8,7 węzła (16,1 km/h), uderzył w jedną z dwóch głównych podpór mostu. Podpora zawaliła się, powodując zniszczenie – w czasie paru sekund – większej części struktury. Część mostu spadła na kontenerowiec, uszkadzając go. W trakcie zdarzenia, z kontenerowca, do wody wypadły dwa kontenery. Żaden z nich nie zawierał substancji niebezpiecznych Akcja ratunkowa Podczas zdarzenia na moście znajdowało się wiele pojazdów, oraz ekipa remontowa naprawiająca uszkodzenia nawierzchni. Zespoły ratunkowe zostały powiadomione o katastrofie o godz. 1:35. Rozpoczęła się zakrojona na szeroką skalę akcja ratunkowa. Straż Przybrzeżna Stanów Zjednoczonych wysłała w rejon akcji łodzie i śmigłowce ratownicze. Wysłano także nurków, którzy mieli szukać osób, które wpadły do wody. Łącznie działania ratunkowe prowadziło 50 nurków. Ofiary W trakcie zderzenia do wody, o temperaturze 8 °C, z wysokości 56 metrów wpadło 8 osób. Wszyscy z nich byli członkami ekipy remontowej. Szef straży pożarnej w Baltimore o 6:30 ogłosił, że służbom udało się wyciągnąć 2 osoby. Jedna z nich miała być w stanie krytycznym, a druga nie odniosła większych obrażeń. Sześć osób uznano za zaginione. Mieli być to obywatele Meksyku, Gwatemali, Salwadoru i Hondurasu. Po zawieszeniu działań poszukiwawczych zostały uznane za zmarłe. Ponadto, w rzece odnaleziono, za pomocą sonaru, 3 samochody osobowe, jedną betoniarkę, oraz jeszcze jeden, trudny do identyfikacji pojazd. 27 marca, dzień po katastrofie, ratownikom udało się wyciągnąć dwa ciała spod wody. Oba ciała były uwięzione w czerwonym pickupie, który wpadł pod wodę podczas zawalenia się mostu i znajdował się 25 stóp (7,6 metra) pod powierzchnią. Ciała zostały zidentyfikowane jako należące do dwóch mężczyzn: Alejandry Hernandeza Fuentesa (35 lat, meksykanin) oraz Dorliana Roniala Castilly Cabrery (26 lat, gwatemalczyk). Obaj byli członkami ekipy, która dzień wcześniej prowadziła prace naprawcze na moście. Wg operatora statku, Synergy Marine Group, nikt z załogi statku poważnie nie ucierpiał. Śledztwo Narodowa Rada Bezpieczeństwa Transportu rozpoczęła dochodzenie i wysłała tam swój zespół. Federalne Biuro Śledcze również przeprowadziło swoje śledztwo i potwierdziło, że zdarzenie nie miało charakteru terrorystycznego. Ponadto oraz wysłały do Baltimore swoich pracowników, aby pomóc w dochodzeniu. 27 marca NTSB opublikowało czarne skrzynki zabrane z pokładu statku. Przypisy Katastrofy morskie Katastrofy mostów Katastrofy w Stanach Zjednoczonych Katastrofy w 2024 Katastrofa Francis Scott Key Bridge Katastrofa Francis Scott Key Bridge

5634950

https://pl.wikipedia.org/wiki/Nihyn%20%28stacja%20kolejowa%29

Nihyn (stacja kolejowa)

Nihyn () – stacja kolejowa w pobliżu miejscowości Nihyn, w rejonie kamienieckim, w obwodzie chmielnickim, na Ukrainie. Położona jest na linii Chmielnicki – Kamieniec Podolski – Kelmieńce. W okresie międzywojennym istniała w tym miejscu mijanka. Przypisy Bibliografia Stacje i przystanki kolejowe w rejonie kamienieckim (Ukraina)

5634951

https://pl.wikipedia.org/wiki/Eddy%20Ren%C3%A9%20Calvillo%20D%C3%ADaz

Eddy René Calvillo Díaz

Eddy René Calvillo Díaz (ur. 13 lipca 1970 w Gwatemali) – gwatemalski duchowny katolicki, biskup pomocniczy Santiago de Guatemala (nominat). Życiorys Święcenia kapłańskie otrzymał 20 sierpnia 1999 i został inkardynowany do archidiecezji Santiago. Pracował jako duszpasterz parafialny na terenie rodzinnego miasta. W latach 2010–2024 był jednocześnie kanclerzem kurii archidiecezjalnej. 27 marca 2024 papież Franciszek mianował go biskupem pomocniczym archidiecezji Santiago de Guatemala ze stolicą tytularną Carmeiano. Przypisy Bibliografia Gwatemalscy biskupi katoliccy Ludzie urodzeni w Gwatemali (miasto) Urodzeni w 1970

5634952

https://pl.wikipedia.org/wiki/John%20Kiplimo%20Lelei

John Kiplimo Lelei

John Kiplimo Lelei (ur. 15 sierpnia 1958 w Soy) – kenijski duchowny katolicki, biskup pomocniczy Eldoret (nominat). Życiorys Święcenia kapłańskie otrzymał 26 października 1985 i został inkardynowany do diecezji Eldoret. Pracowął głównie jako duszpasterz parafialny, był także wykładowcą na uczelniach w: Gabie (2003–2004), Kobujoi (2004–2009) oraz w seminarium w Tindinyo (2003–2017). W 2017 został rektorem seminarium w Nairobi, a w 2023 objął funkcję wikariusza generalnego diecezji. 27 marca 2024 papież Franciszek mianował go biskupem pomocniczym diecezji Eldoret, ze stolicą tytularną Mons in Numidia. Przypisy Linki zewnętrzne [dostęp 2024-03-27] Kenijscy biskupi katoliccy Urodzeni w 1958

5634955

https://pl.wikipedia.org/wiki/Narke

Narke

Narke – rodzaj ryb chrzęstnoszkieletowych z rodziny Narkidae. Rozmieszczenie geograficzne Do rodzaju należą gatunki występujące w wodach północno-zachodniego Indo-Pacyfiku i południowo-wschodniego Oceanu Indyjskiego. Morfologia Długość ciała do 40 cm. Systematyka Rodzaj zdefiniował w 1826 roku niemiecki paleontolog i przyrodnik Johann Jakob Kaup w artykule poświęconym zagadnieniom herpetologicznym i ichtiologicznym opublikowanym w czasopiśmie Isis von Oken. Gatunkiem typowym jest (oznaczenie monotypowe) N. capensis. Etymologia Narke: narkē ‘każda elektryczna ryba, która powoduje uczucie drętwienia przy dotknięciu’. Astrape: gr. αστραπη astrapē ‘światło, blask’, od στεροπη steropē ‘błyskawica, blask’. Gatunek typowy (późniejsze oznaczenie): Raja capensis Gmelin, 1789.. Bengalichthys: Bengal, Indie; gr. ιχθυς ikhthus ‘ryba’. Gatunek typowy (oznaczenie monotypowe): Bengalichthys impennis Annandale, 1909 (= Raja dipterygia Bloch & Schneider, 1801). Crassinarke: ‘gruby, ciężki’; rodzaj Narke Kaup, 1826. Gatunek typowy (oryginalne oznaczenie): Crassinarke dormitor Takagi, 1951 (= Torpedo (Astrape) japonica Temminck & Schlegel, 1850). Podział systematyczny Do rodzaju należą następujące gatunki: Narke capensis (Gmelin, 1789) Narke dipterygia (Bloch & Schneider, 1801) Narke japonica (Temminck & Schlegel, 1850) Przypisy Bibliografia Narkidae

5634956

https://pl.wikipedia.org/wiki/J%C4%99zykoznawstwo%20konfrontatywne

Językoznawstwo konfrontatywne

Językoznawstwo kontrastywne lub językoznawstwo konfrontatywne – dział językoznawstwa zajmujący się porównywaniem dwóch (lub więcej niż dwóch) języków w aspekcie synchronicznym. Rys historyczny Początki językoznawczych badań kontrastywnych sięgają lat pięćdziesiątych XX wieku. Za twórców językoznawstwa kontrastywnego są uważani tacy badacze amerykańscy jak Charles C. Fries i Robert Lado. Ich tezy zostały w latach sześćdziesiątych przejęte przez Center for Applied Linguistics w Waszyngtonie, gdzie pod redakcją Charlesa A. Fergusona zaczęto publikować prace kontrastywne dotyczące fonetyki i gramatyki języków obcych nauczanych wówczas w Stanach Zjednoczonych. Wychodzono z założenia, że kontrasty językowe stanowią główne źródło błędów językowych, więc przygotowanie odpowiednich materiałów dydaktycznych pozwoli przezwyciężyć trudności w nauczaniu języków obcych. Wkrótce okazało się jednak, że znajomość i opis kontrastów nie wystarczy, a błędy językowe mogą mieć też inne przyczyny. Problemy terminologiczne W polskiej germanistyce wyróżniano wcześniej dwa pojęcia i dwa terminy: językoznawstwo konfrontatywne (opis podobieństw i różnic pomiędzy dwoma językami) i językoznawstwo kontrastywne (opis różnic pomiędzy dwoma językami). Obecnie używa się obydwu terminów zamiennie, z preferencją określenia „kontrastywne”, przyjmując, że opis i tak zwykle dotyczy nie tylko samych kontrastów. Niejednolite jest użycie terminu „gramatyka kontrastywna”, w niektórych pracach rozumianego szeroko, nie tylko jako morfologia i składnia. Jan Czochralski w swojej „Gramatyce niemieckiej dla Polaków” uwzględnia fonetykę i słowotwórstwo, a gramatyka Joanny Golonki zawiera rozdziały poświęcone złożeniom nominalnym i aktom mowy. Rodzaje konfrontacji językowej Porównywanie języków nie ogranicza się do języków spokrewnionych (jak w językoznawstwie historyczno-porównawczym) lub należących do tej samej grupy typologicznej (jak w językoznawstwie typologicznym). Nie ogranicza się też do badania gramatyki i fonetyki/fonologii. Można porównywać dowolne języki na różnych płaszczyznach: na płaszczyźnie fonetyczno-fonologicznej – porównywane są głoski, fonemy, cechy prozodyczne (akcent, intonacja) badanych języków; na płaszczyźnie gramatycznej – porównywane są zjawiska gramatyczne (morfologiczne, składniowe) dwóch języków, np. przymiotnik w języku niemieckim i polskim, strona bierna czasowników, rodzajnik niemiecki i jego polskie ekwiwalenty; w zakresie słowotwórstwa – porównywane są kategorie słowotwórcze, np. wyrazy złożone, derywaty; na płaszczyźnie leksykalnej – porównywane jest słownictwo danych języków, głównie pod względem semantycznym, np. pary tzw. fałszywych przyjaciół tłumacza. Opis słownictwa może być powiązany z określonymi tekstami, np. wyrazy obce w polskim tekście literackim i w jego tłumaczeniu na inny język; w zakresie frazeologii – porównywane są związki frazeologiczne, np. zwroty idiomatyczne, ich ilość, struktura, znaczenia; na płaszczyźnie pragmatycznej i komunikacyjnej – porównanie wykracza poza system językowy i dotyczy używania języka w sytuacjach komunikacyjnych, np. aktów mowy; na płaszczyźnie tekstowej – porównywane są teksty i dyskursy, ich struktura i semantyka. Można tutaj zaliczyć badanie tekstów i ich tłumaczeń na inny język; na płaszczyźnie leksykograficznej – porównywanie słowników określonego typu (np. polskiego i niemieckiego słownika wyrazów obcych); na płaszczyźnie metajęzykowej – porównaniu mogą podlegać metody i terminologia stosowane w badaniach na terenie dwóch różnych krajów. Przykładowo: inna jest terminologia dotycząca słowotwórstwa i lingwistyki tekstu w Polsce i w Niemczech; na płaszczyźnie kontaktów językowych i postaw wobec języka – porównywane są np. procesy przejmowania zapożyczeń z innych języków i działalność purystyczna w danych krajach. Badanie uwzględnia konteksty historyczne i kulturowe, motywy określonych działań. Przykładowo: w Niemczech działalność purystyczna miała większy zakres niż w Polsce. Większy był sprzeciw wobec wpływów języka francuskiego, co miało związek z okupacją napoleońską w początkowych latach XIX wieku. Znaczenie badań kontrastywnych Mogą być wykorzystane w nauczaniu i uczeniu się (akwizycji) języka obcego. Opisując różnice pomiędzy dwoma językami dokonuje się prognozowania potencjalnych błędów interferencyjnych. Interferencja to przenoszenie reguł jednego języka (najczęściej języka ojczystego) na użycie innego języka, co prowadzi do błędnego użycia tego drugiego języka. Wyniki badań kontrastywnych/konfrontatywnych wykorzystuje się nie tylko bezpośrednio w procesie nauczania, ale też w materiałach dydaktycznych (podręcznikach, słownikach) służących do nauki języka. Należy jednak pamiętać, że nie wszystkie trudności w przyswajaniu sobie obcego języka wynikają z różnic pomiędzy językami. Językoznawcze badania kontrastywne mogą być też przydatne w procesie tłumaczenia (ustnego i pisemnego) na język obcy lub na język ojczysty. W grę wchodzi również aspekt teoretyczno-językowy: poprzez porównywanie dwóch (lub więcej) języków uzyskuje się lepszy wgląd w strukturę i funkcjonowanie danych języków. Zobacz też gramatyka kontrastywna Przypisy Działy językoznawstwa Językoznawstwo synchroniczno-porównawcze Glottodydaktyka

5634962

https://pl.wikipedia.org/wiki/Narejki%20%28sielsowiet%20Putczyna%29

Narejki (sielsowiet Putczyna)

Narejki, Norejki (, Narejki; , Nariejki) – wieś na Białorusi, w obwodzie mińskim, w rejonie dzierżyńskim, w sielsowiecie Putczyna, nad Ptyczą i w pobliżu jej źródeł. Historia W XIX i w początkach XX w. wieś i folwark położone w Rosji, w guberni mińskiej, w powiecie mińskim. Folwark nosił także nazwę Ernestowszczyzna. Znajdowała się tu wówczas katolicka kaplica filialna parafii w Kojdanowie. Po I wojnie światowej pod administracją polską, w Zarządzie Cywilnym Ziem Wschodnich, w okręgu mińskim, w powiecie mińskim. W wyniku postanowień traktatu ryskiego znalazły się w granicach Związku Sowieckiego. Od 1924 siedziba sielsowietu, od 1931 będącego polsowietem. W latach 1932-1937 w Polskim Rejonie Narodowym im. Feliksa Dzierżyńskiego. Po likwidacji rejonu narodowego i zapoczątkowaniu operacji polskiej NKWD w 1937, mieszkańców Narejek dotknęły represje. Od 1991 w niepodległej Białorusi. Uwagi Przypisy Bibliografia Wsie w rejonie dzierżyńskim (Białoruś)

5634964

https://pl.wikipedia.org/wiki/Agata%20Lubomirska

Agata Lubomirska

Agata Lubomirska z d. Mossakowska, herbu Jastrzębiec, (ur. 1756 – Kraków, zm.1797 – Agatówka). Życiorys W 1776 wyszła za mąż za Franciszka Grzegorza Lubomirskiego z Charzewic. Po 14 latach małżeństwa – urodzeniu sześciorga dzieci, z których tylko dwoje; Pelagia Lubomirska (1788 –1829) i Teofila Lubomirska (1789 –1819), dożyło dojrzałego wieku – w roku 1790 doszło do jego rozpadu a książę Franciszek ożenił się z Anną Dobrzańską. Po rozwodzie otrzymała majątek Pilchów wraz z folwarkiem. Opuściła pałac w Charzewicach i przeniosła się z córkami do małego dworku myśliwskiego położonego na skraju lasów Puszczy Sandomierskiej, obok Pilchowa. Zamieszkanie jej tam, dało początek nowej osadzie, Agatówki nazwanej tak od jej imienia, której pierwsi mieszkańcy stanowili jej służbę dworską na „wygnaniu” z Charzewic. W 1797 zmarła i została pochowana w krypcie rodowej w Rozwadowie. Przypisy Bibliografia ks. Wilhelm Gaj-Piotrowski. Lubomirscy rodowej linii rzeszowsko- rozwadowskiej. Wyd. Muzeum Regionalne w Stalowej Woli ,2002. ISBN 83-911733-2-1 Lubomirscy herbu Szreniawa bez Krzyża Galicyjscy ziemianie Ludzie związani z Rozwadowem (Stalowa Wola)

5634967

https://pl.wikipedia.org/wiki/Adam%20Marczak

Adam Marczak

Adam Marczak (ur.?, zm. 26 marca 2024) – generał brygady Wojska Polskiego; dowódca 25 Brygady Kawalerii Powietrznej (2017–2020); szef sztabu Dowództwa Operacji EU Althea w Mons (2023–2024). Życiorys W 1990 rozpoczął studia wojskowe w Wyższej Szkole Oficerskiej Wojsk Zmechanizowanych, które ukończył w 1994 we Wrocławiu zakończone promocją na podporucznika. Ukończył Wyższą Szkołę Pedagogiczną w Krakowie oraz wiele kursów, m.in.: Kurs Oficerów Sztabowych na Słowacji o specjalności: bezpieczeństwo publiczne i zarządzanie kryzysowe oraz Kurs Oficerów Sztabowych i Operacyjnych Sił Specjalnych w Belgii i w Polsce. W 1994 rozpoczął zawodową służbę wojskową, po promocji na podporucznika został skierowany do Rząski koło Krakowa, gdzie w strukturach 6 Brygadzie Powietrznodesantowej pełnił służbę na stanowiskach: dowódca plutonu szturmowego w 10 Batalionie Powietrzno-Szturmowym, dowódca 2 kompanii szturmowej, oficer operacyjny w sekcji S3, szef sekcji S2 i szef sztabu w 10 Batalionie Powietrzno-Szturmowym oraz zastępca dowódcy 16 Batalionie Powietrznodesantowym. W okresie tym, w latach 2005 i 2006 pełnił funkcję szefa sztabu Wielonarodowego Batalionu EUFOR w Bośni i Hercegowinie. W 2009 pełnił służbę na stanowisku zastępcy dowódcy Powietrznodesantowej Grupy Bojowej w ISAF w Afganistanie. Od roku 2011 pełnił służbę na stanowisku szefa Oddziału Szkoleń w Dowództwie Komponentu Wojsk Specjalnych, a następnie objął funkcję szefa Oddziału Certyfikacji i Szkoleń. W latach 2015–2017 podczas misji w Afganistanie podczas misji szkoleniowej Resolute Support pełnił funkcję szef sztabu w Dowództwie Komponentu Operacji Specjalnych NATO (NSOCC-A). 4 lipca 2017 został wyznaczony przez ministra obrony narodowej Antoniego Macierewicza na dowódcę 25 Brygady Kawalerii Powietrznej. 2 maja 2019 podczas uroczystości Dnia Flagi otrzymał nominację na stopień generała brygady, w trakcie uroczystości w Pałacu Prezydenckim prezydent RP Andrzej Duda wręczył generałowi flagę Rzeczypospolitej Polskiej, a minister obrony narodowej honorowego buzdygana. 25 Brygadą Kawalerii Powietrznej dowodził do 1 lipca 2020, po czym objął obowiązki szefa rozpoznania i walki elektronicznej w Inspektoracie Rodzajów Wojsk DG RSZ. 1 sierpnia 2021 minister obrony narodowej Mariusz Błaszczak wyznaczył generała na zastępcę szefa sztabu ds. Wsparcia i Wspomagania w Dowództwie Eurokorpusu w Strasburgu we Francji. 1 września 2023 został zastąpiony na tym stanowisku przez gen. bryg. Adama Rzeczkowskiego przechodząc na funkcję szef sztabu do Dowództwa Operacji EU Althea w Mons. 26 marca 2024, będąc na stanowisku szefa sztabu Dowództwa Operacji EU Althea, zmarł nagle w Mons w Belgii z przyczyn naturalnych, w czasie wolnym od służby. Awanse podporucznik – 1994 (...) generał brygady – 2 maj 2019 Ordery, odznaczenia i wyróżnienia W latach 1994–2024 był m.in. wyróżniany i odznaczany: Gwiazda Afganistanu Srebrny Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” Kordzik Honorowy Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej z Orłem Wojsk Lądowych – 2021 Medal NATO za służbę w Jugosławii (za misje IFOR/SFOR) Medal za EUFOR Althea Odznaka Skoczka Spadochronowego Wojsk Powietrznodesantowych – 1993 Odznaka Honorowa Wojsk Specjalnych Odznaka pamiątkowa 25 Brygady Kawalerii Powietrznej – 2017, ex offixio Buzdygan Honorowy – 2019 Odznaka pamiątkowa Dowództwa Generalnego Rodzajów Sił Zbrojnych – 2020 Odznaka pamiątkowa Eurokorpusu – 2021 Odznaka pamiątkowa Dowództwa Operacji EU Althea – 2023 i inne Przypisy Bibliografia Linki zewnętrzne płk Adam Marczak – fotografia (1) gen. bryg. Adam Marczak – fotografia (2) Absolwenci Wyższej Szkoły Oficerskiej Wojsk Zmechanizowanych Absolwenci Uniwersytetu Pedagogicznego im. KEN w Krakowie Generałowie brygady Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej Odznaczeni Gwiazdą Afganistanu Odznaczeni Srebrnym Medalem „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” Polacy odznaczeni medalem NATO Żołnierze Polskiego Kontyngentu Wojskowego w Afganistanie Wojskowi związani z Wrocławiem Wojskowi związani z Krakowem Wojskowi związani z Warszawą Zmarli w 2024

5634970

https://pl.wikipedia.org/wiki/Serie%20B%20%282017/2018%29

Serie B (2017/2018)

Rozgrywki Serie B w sezonie 2017/2018 były 86. edycją w historii włoskiej drugiej ligi. W lidze rywalizowały 22 drużyny, z których 4 awansowały z Legi Pro, a 3 spadły z Serie A. Drużyny Objaśnienia: Parma wygrała baraże o awans do Serie B. Rozgrywki Tabela ||rowspan=4| ||rowspan=1| ||rowspan=2| Lider kolejka po kolejce Miejsce po danej kolejce Źródło: Wyniki spotkań Statystyki Bramki, kartki Najlepsi strzelcy Źródło: Baraże o awans do Serie A Ćwierćfinały Awans do półfinału: Cittadella (wyższa pozycja w tabeli)Awans do półfinału: Venezia Półfinały Awans do finału: Frosinone (wyższa pozycja w tabeli)Awans do finału: Palermo Finał Awans do Serie A: Frosinone Baraże o utrzymanie w Serie B Utrzymanie w Serie B: Ascoli (wyższa pozycja w tabeli) Uwagi Przypisy Drugi poziom rozgrywek piłkarskich we Włoszech 2017 w piłce nożnej 2018 w piłce nożnej 2017 we Włoszech 2018 we Włoszech

5634972

https://pl.wikipedia.org/wiki/Parafia%20%C5%9Bw.%20Antoniego%20w%20%C5%81osiaczu

Parafia św. Antoniego w Łosiaczu

Parafia św. Antoniego w Łosiaczu – parafia rzymskokatolicka, znajdująca się w archidiecezji lwowskiej, w dekanacie Czortków. W parafii posługują księża archidiecezjalni. Historia parafii Parafia została erygowana w 1909 roku. Proboszczem w 1912 roku został wyświęcony w 1903 roku we Lwowie ks. Kazimierz Halicki. Posługę pełnił do śmierci w 1953 roku. Kościól został konsekrowany w 1932 roku przez abp Bolesława Twardowskiego. W 1960 roku, gdy na terenie obwodu tarnopolskiego zostało tylko 6 czynnych kościołów parafia liczyła 117 wiernych, a w 1962 roku 110. Ponieważ była najmniejszą z działających parafii pełnomocnik obwodowy zaproponował już wtedy wykreślenie jej z ewidencji. Do 1963 roku funkcję proboszcza pełnił ks. Józef Adamczyk, który był równocześnie proboszczem parafii w Borszczowie i Rydodubach. Po jego śmierci msze były odprawiane tylko kilka razy w roku. Wierni sami zbierali się na modlitwy. Ostatecznie w 1974 roku pod zarzutem braków w dokumentacji i braku stałego proboszcza parafia została wykreślona z rejestru. Kościół zamieniono na magazyn maszyn rolniczych. Oddano wiernym w 1990 roku. W 2006 roku parafia liczyła 62 wiernych. Proboszczowie ks. Kazimierz Halicki (1912–1953) ks. Józef Adamczyk ks. Józef Czarnik (1991–2010) ks.Włodzimierz Strogusz (2010–2017) ks. Wiktor Gołub (2017–obecnie) Przypisy Parafie archidiecezji lwowskiej Parafie pod wezwaniem św. Antoniego

5634982

https://pl.wikipedia.org/wiki/Adam%20Szperber

Adam Szperber

Adam Wacław Szperber (ur. 31 maja 1920 w Krakowie, zm. 1 października 1944 w Weelde-Statie w Belgii) – polski żołnierz, podporucznik Wojska Polskiego pochodzenia żydowskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari. Życiorys Jego rodzicami byli Wacław – dziennikarz, i Krystyna z d. Naiemska, stryjem zaś – Józef, bohater szarży II Brygady Legionów Polskich pod Rokitną i artysta–malarz. W wieku młodzieńczym zajmował się fotografią. W 1939 jego zdjęcia zamieszczał na swoich łamach „Ilustrowany Kuryer Codzienny”. W chwili wybuchu II wojny światowej znajdował się w szeregach Wojska Polskiego. W sierpniu 1942 został przydzielony do nowo sformowanego 2 Pułku Pancernego Polskich Sił Zbrojnych, wchodzącego w skład 10 Brygady Kawalerii Pancernej, należącej do 1 Dywizji Pancernej gen. Stanisława Maczka. Podczas wyzwalania Belgii zginął we wsi Weelde-Statie na pograniczu belgijsko–holenderskim. Za bohaterstwo na polu bitwy został pośmiertnie odznaczony Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari. Początkowo został pochowany na cmentarzu miejskim w Merksplas. Po przeniesieniu ciała w 1946 spoczął na Polskim Cmentarzu Wojskowym w Lommel. Kwatera IV. B. 4. Przypisy Bibliografia Adam Wacław Szperber, polishwargraves.nl Odznaczeni Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari (II Rzeczpospolita) Podporucznicy broni pancernych Polskich Sił Zbrojnych Polscy żołnierze polegli na froncie zachodnim w II wojnie światowej Uczestnicy bitwy pod Falaise 1944 (strona polska) Urodzeni w 1920 Zmarli w 1944

5634984

https://pl.wikipedia.org/wiki/117.%20Kongres%20Stan%C3%B3w%20Zjednoczonych

117. Kongres Stanów Zjednoczonych

117. Kongres Stanów Zjednoczonych – skład Kongresu Stanów Zjednoczonych 117. kadencji wyłoniony został w wyborach do kongresu przeprowadzonych 3 listopada 2020 roku. Kadencja kongresu zaczęła się 3 stycznia 2021 roku i zakończyła się 3 stycznia 2023 roku. Izba Reprezentantów Kierownictwo Członkowie Zmiany w składzie parlamentarnym 5 stycznia 2021 roku Cedric Richmond (D) z 2. okręgu wyborczego w Luizjanie zrezygnował, aby zostać dyrektorem Biura ds. Zaangażowania Publicznego Białego Domu. 24 kwietnia 2021 roku zastąpił go Troy Carter, wybrana w wyborach uzupełniających. 10 marca 2021 roku Marcia Fudge (D) z 11. okręgu wyborczego w Ohio zrezygnowała, aby zostać sekretarzem urbanizacji Stanów Zjednoczonych. 2 listopada 2021 roku zastąpiła ją Shontel Brown wybrana w wyborach uzupełniających. 16 marca 2021 roku Deb Haaland (D) z 1. okręgu wyborczego w Nowym Meksyku zrezygnowała, aby zostać sekretarzem zasobów wewnętrznych Stanów Zjednoczonych. 1 czerwca 2021 roku zastąpiła ją Melanie Stansbury (D) wybrana w wyborach uzupełniających. 6 kwietnia 2021 roku zmarł Alcee Hastings (D) z 20. okręgu wyborczego we Florydzie. 11 stycznia 2022 roku zastąpiła go Sheila Cherfilus-McCormick (D), wybrana w wyborach uzupełniających. 16 maja 2021 roku Steve Stivers (R) z 15. okręgu wyborczego w Ohio zrezygnował, aby zostać dyrektorem generalnym organizacji Ohio Chamber of Commerce. 2 listopada 2011 roku zastąpił go Mike Carey, wybrany w wyborach uzupełniających. 7 listopada 2022 roku zmarł Ron Wright (R) z 6. okręgu wyborczego w Teksasie. 27 lipca 2021 roku zastąpił go Jake Ellzey, wybrany w wyborach uzupełniających. 1 stycznia 2022 roku Devin Nunes (R) z 22. okręgu wyborczego w Kalifornii zrezygnował, aby objąć stanowisko szefa firmy Trump Media & Technology Group. 7 czerwca 2022 roku zastąpiła go Connie Conway (R), wybrana w wyborach uzupełniających. 17 lutego 2022 roku zmarł Jim Hagedorn (R) z 1. okręgu wyborczego w Minnesocie. 9 sierpnia 2022 roku zastąpił go Brad Finstad (R), wybrany w wyborach uzupełniających. 18 marca 2022 roku zmarł Don Young (R) z okręgu wyborczego w Alasce. 13 września 2022 roku zastąpiła go Mary Peltola (D), wybrana w wyborach uzupełniających 16 sierpnia 2022 roku. 31 marca 2022 roku Jeff Fortenberry (R) z 1. okręgu wyborczego w Nebrasce zrezygnował z powodu uznania winnym ukrywania informacji i składania fałszywych oświadczeń przed federalnymi organami ścigania, które prowadziły śledztwo w sprawie nielegalnych składek od obcokrajowca na jego kampanię reelekcyjną w 2016 roku. 28 czerwca 2022 roku zastąpił go Mike Flood (R) wybrany w wyborach uzupełniających. 31 marca 2022 roku Filemon Vela (D) z 34. okręgu wyborczego w Teksasie zrezygnował, aby podjąć pracę w firmie prawniczej i lobbystycznej Akin Gump. 14 czerwca 2022 roku zastąpiła go Mayra Flores wybrana w wyborach uzupełniających. 10 maja 2022 roku Tom Reed (R) z 23. okręgu wyborczego w Nowym Jorku zrezygnował, aby zostać lobbystą. 13 września 2022 roku zastąpił go Joe Sempolinski (R) wybrany w wyborach uzupełniających 23 sierpnia 2022 roku. 25 maja 2022 roku Antonio Delgado (D) z 19. okręgu wyborczego w Nowym Jorku zrezygnował, aby zostać zastępcą gubernatora Nowego Jorku. 13 września 2022 roku zastąpił go Pat Ryan (D) wybrany w wyborach uzupełniających 23 sierpnia 2022 roku. 3 sierpnia 2022 roku zmarła Jackie Walorski (R) z 2. okręgu wyborczego w Indianie. 8 listopada 2022 roku zastąpił ją Rudy Yakym (R), wybrany w wyborach uzupełniających. 31 sierpnia 2022 roku Charlie Crist (D) z 13. okręgu wyborczego we Florydzie zrezygnował, aby wziąć udział w wyborach gubernatorskich we Florydzie. 30 września 2022 roku Ted Deutch (D) z 22. okręgu wyborczego we Florydzie zrezygnował, aby objąć funkcję szefa organizacji American Jewish Committee. 28 listopada 2022 roku zmarł Donald McEachin (D). 9 grudnia 2022 roku Karen Bass (D) z 37. okręgu wyborczego w Kalifornii zrezygnowała, ponieważ wkrótce miała objąć stanowisko burmistrza Los Angeles. 30 grudnia 2022 roku G.K. Butterfield (D) z 1. okręgu wyborczego w Karolinie Północnej zrezygnował, aby zostać lobbystą. 31 grudnia 2022 roku Mike Doyle (D) z 18. okręgu wyborczego w Pensylwanii zrezygnował, aby zacząć pracę w firmie prawniczej K&L Gates. Lista Członkowie Senatu Kierownictwo Członkowie Zmiany w składzie parlamentarnym 18 stycznia 2021 roku Kamala Harris (D), senator 3. klasy z Kalifornii, zrezygnowała, aby zostać wiceprezydentem Stanów Zjednoczonych. 20 stycznia 2021 roku Alex Padilla (D) został wyznaczony na jej miejsce. 8 listopada 2022 roku wygrał wybory, które były jednocześnie wyborami uzupełniającymi, mającymi na celu wyłonienie senatora, który dokończy kadencję, jak i wyborami generalnymi, mającymi na celu wyłonienie senatora na kolejną kadencję. 20 stycznia 2021 roku Kelly Loeffler (R), senator 3. klasy z Georgii ustąpiła miejsca Raphaelowi Warnockowi (D), ponieważ pełniła urząd wyznaczona przez gubernatora Georgii Briana Kempa w czasie poprzedniego kongresu, a Raphael Warnock został wybrany na to miejsce w wyborach 5 stycznia 2021 roku. Lista Przypisy Kadencje Kongresu Stanów Zjednoczonych

5634988

https://pl.wikipedia.org/wiki/KK%E2%80%99s%20Priest

KK’s Priest

KK’s Priest – brytyjsko-amerykański zespół hardrockowy, utworzony w 2019, w którego składzie znaleźli się byli członkowie Judas Priest: gitarzysta K.K. Downing, wokalista Tim Owens i perkusista Les Binks a także gitarzysta A.J. Mills i gitarzysta basowy Tony Newton. Zespół opublikował dwa studyjne albumy. Dyskografia Sermons of the Sinner (2021) The Sinner Rides Again (2023) Przypisy Brytyjskie zespoły hardrockowe Amerykańskie zespoły hardrockowe

5634993

https://pl.wikipedia.org/wiki/Tetiana%20Szczypakina

Tetiana Szczypakina

Tetiana Szczypakina (ukr. Тетяна Щипакіна; ur. 17 listopada 1985 w Kijowie) – ukraińska koszykarka, występująca na pozycji niskiej skrzydłowej, posiadająca także rosyjskie obywatelstwo, reprezentantka kraju. Osiągnięcia Na podstawie, o ile nie zaznaczono inaczej. Drużynowe Mistrzyni Białorusi (2013) Wicemistrzyni Litwy (2009) Finalistka Pucharu Białorusi (2013) Uczestniczka międzynarodowych rozgrywek Eurocup (2005–2010, 2012–2014) Reprezentacja Seniorek Uczestniczka: mistrzostw Europy (2009 – 13. miejsce) kwalifikacji do Eurobasketu (2009, 2013) Młodzieżowe Uczestniczka: mistrzostw Europy U–20 (2004 – 5. miejsce, 2005 – 7. miejsce) kwalifikacji do mistrzostw Europy U–20 (2004) Przypisy Bibliografia Profil eurobasket.com Profil na plkhistory.ugu.pl Profil na basketligakobiet.pl Profil na kpzkosz.com Linki zewnętrzne Profil na basketnews.lt Reprezentantki Ukrainy w koszykówce Rosyjskie koszykarki Koszykarki Dinama Kursk Koszykarki ŁKS Łódź Koszykarki Katarzynek Toruń Koszykarki Sūduva Mariampol Ludzie urodzeni w Kijowie Urodzeni w 1985

5634998

https://pl.wikipedia.org/wiki/Pa%C5%BAdzierzyce%20%28rejon%20dzier%C5%BCy%C5%84ski%29

Paździerzyce (rejon dzierżyński)

Paździerzyce (, Padzieryczy; , Padiericzi) – wieś na Białorusi, w obwodzie mińskim, w rejonie dzierżyńskim, w sielsowiecie Putczyna. Historia W XIX i w początkach XX w. położone były w Rosji, w guberni mińskiej, w powiecie mińskim, w gminie Rubieżewicze. W dwudziestoleciu międzywojennym leżały w Polsce, w województwie nowogródzkim, w powiecie wołożyńskim, w gminie Wołma. W 1921 miejscowość liczyła 162 mieszkańców, zamieszkałych w 27 budynkach, w tym 160 Polaków, 1 Białorusina i 1 Rosjanina. 151 mieszkańców było wyznania rzymskokatolickiego i 11 prawosławnego. Wieś położona była wówczas przy granicy ze Związkiem Sowieckim. Znajdowała się tu placówka 2 Batalionu Celnego. Po II wojnie światowej w granicach Związku Sowieckiego. Od 1991 w niepodległej Białorusi. Uwagi Przypisy Bibliografia Wsie w rejonie dzierżyńskim (Białoruś)

5635000

https://pl.wikipedia.org/wiki/Zniewaga%20%28film%202017%29

Zniewaga (film 2017)

Zniewaga (arab. قضية رقم ٢٣, fr. L’insulte) – libański dramat sądowy z 2017 roku w reżyserii Ziada Doueiriego, zrealizowany w ramach koprodukcji międzynarodowej. Zdjęcia kręcono w Bejrucie. Film miał premierę w konkursie głównym na 74. MFF w Wenecji, gdzie zdobył Puchar Volpiego dla najlepszego aktora za rolę Kamela El Bashy. Był też oficjalnym libańskim kandydatem do Oscara dla najlepszego filmu nieanglojęzycznego i jako pierwszy w historii reprezentant tej kinematografii uzyskał nominację. Fabuła Opowieść o dwóch przypadkowo poznanych w Bejrucie mężczyznach, Libańczyku pochodzenia chrześcijańskiego oraz palestyńskim uchodźcy. Drobna utarczka słowna między nimi doprowadza do niespodziewanej eskalacji w formie procesu sądowego, który zyskuje rozgłos w całym i tak już bardzo podzielonym kraju. Obsada Adel Karam – Tony George Hanna Kamel El Basha – Yasser Abdallah Salameh Rita Hayek – Shirine Hanna Camille Salameh – Wajdi Wehbe Diamand Bou Abboud – Nadine Wehbe Talal Jurdi – Talal Christine Choueiri – Manal Salameh Julia Kassar – sędzia Colette Mansour Rifaat Torbey – Samir Dżadża Carlos Chahine – sędzia Chahine Przypisy Linki zewnętrzne Libańskie dramaty filmowe Libańskie filmy z 2017 roku Libańskie filmy zgłoszone do rywalizacji o Oscara w kategorii filmu nieanglojęzycznego Amerykańskie filmy z 2017 roku Belgijskie filmy z 2017 roku Cypryjskie filmy z 2017 roku Francuskie filmy z 2017 roku Dramaty sądowe Filmy kręcone w Bejrucie Filmy nominowane do Oscara za najlepszy film nieanglojęzyczny Filmy w reżyserii Ziada Doueiriego Filmy zrealizowane w koprodukcji międzynarodowej

5635006

https://pl.wikipedia.org/wiki/Pa%C5%BAdzierzyce

Paździerzyce

Paździerzyce – wieś na Białorusi, w obwodzie mińskim, w rejonie dzierżyńskim, w sielsowiecie Putczyna Paździerzyce – wieś na Białorusi, w obwodzie mińskim, w rejonie stołpeckim, w sielsowiecie Wiśniowiec

5635008

https://pl.wikipedia.org/wiki/Pi%C5%82ka%20no%C5%BCna%20na%20Letnich%20Igrzyskach%20Olimpijskich%202024%20%E2%80%93%20turniej%20m%C4%99%C5%BCczyzn

Piłka nożna na Letnich Igrzyskach Olimpijskich 2024 – turniej mężczyzn

Turniej mężczyzn w piłce nożnej na Letnich Igrzyskach Olimpijskich 2024 we Francji będzie 28. edycją w historii igrzysk. System rozgrywek Do rywalizacji przystąpiło 16 drużyn, podzielonych na cztery grupy. W każdej z nich zmagania toczą się systemem kołowym, a po dwa najlepsze zespoły z grup uzyskają awans do ćwierćfinału. Od tej fazy pojedynki przeprowadzone zostaną systemem pucharowym (jedno spotkanie, przegrywający odpada, a zwycięzca kwalifikuje się do kolejnej fazy). Terminarz Miasta i stadiony Turniej rozgrywany jest na 7 stadionach w 7 różnych miastach. w Bordeaux (Stade Matmut-Atlantique) w Décines-Charpieu - Lyon (Parc OL) w Marsylia (Stade Vélodrome) w Nantes (Stade de la Beaujoire) w Nice (Allianz Riviera) w Paryż (Parc des Princes) w Stade Geoffroy-Guichard (Saint-Étienne) Mecz otwarcia odbędzie się w Paryżu i Saint-Étienne, mecz o 3. miejsce w Nantes, natomiast finał w Paryżu. Koszyki Losowanie fazy grupowej Igrzysk Olimpijskich w piłce nożnej 2024 odbyło się 20 marca 2024 roku w Paryżu we Francji. 16 drużyn zostało rozlosowanych do czterech grup po cztery drużyny. Gospodarz, czyli Francja, została automatycznie rozstawiona do koszyka 1, podczas gdy pozostałe 15 drużyn zostały rozstawione na podstawie pięciu ostatnich olimpijskich turniejów piłkarskich. Żadna grupa nie mogła zawierać, więcej niż jedną drużynę z tej samej konfederacji. Faza grupowa Harmonogram spotkań: O końcowej kolejności drużyn w każdej grupie decydują: Liczba punktów uzyskana przez drużyny we wszystkich meczach grupowych; Bilans bramek uzyskany we wszystkich meczach grupowych; Liczba goli strzelonych przez drużyny we wszystkich meczach grupowych. Jeśli dwa lub więcej zespołów mają tyle samo punktów, taki sam stosunek bramek i taką samą liczbę bramek strzelonych, kolejność ustala się w następujący sposób: a) liczba punktów uzyskanych w meczach między zainteresowanymi drużynami, b) bilans bramek po meczach między zainteresowanymi drużynami, c) liczba bramek strzelonych w meczach między zainteresowanymi drużynami, d) losowanie. Uwaga: W poniższym terminarzu turnieju podano CEST. Legenda do tabelek: Pkt – liczba punktów M – liczba meczów W – wygrane R – remisy P – porażki Br+ – bramki zdobyte Br− – bramki stracone +/− – różnica bramek Dwie pierwsze drużyny z każdej grupy awansują do dalszych gier. Grupa A |} Grupa B |} Grupa C |} Grupa D |} Faza pucharowa Ćwierćfinały Półfinały Mecz o 3. miejsce Finał Klasyfikacja końcowa Uwaga: Rozstrzygnięcie meczu w rzutach karnych uznaje się jako remis i obu drużynom dodaje się 1 pkt. Strzelcy Uwagi Przypisy M

5635010

https://pl.wikipedia.org/wiki/Alto%20%28%C5%9Bwi%C4%99ty%29

Alto (święty)

Alto, znany też jako Alto z Altomünster (zm. 760 w Altomünster) – żył w VIII wieku. Szkot z pochodzenia. Pustelnik i misjonarz w Bawarii. Później założyciel klasztoru na ziemiach, które otrzymał od Pepina Krótkiego. Niektóre przekazy hagiograficzne przypisują mu dar wizji, zgodnie z nimi podczas mszy ujrzał Dzieciątko Jezus. Zgodnie z podaniem święty nożem oznaczał drzewa przeznaczone do wykarczowania pod budowę klasztoru. Nóż przechowywany do dzisiaj w Altomünster to, jak chce tradycja, nóż którego używał Alto. Zmarł około roku 760 w Altomünster. W ikonografii przedstawiany jest w stroju pustelnika lub habicie benedytktyńskim. Jego atrybuty to Dzieciątko Jezus, które widywał w swoich wizjach, kielich oraz nóż nawiązujący do noża, którym oznaczał drzewa podczas karczowania lasu ze swoimi uczniami. Przypisy Bibliografia Święci chrześcijańscy Biografie VIII wieku Zmarli w 760

5635012

https://pl.wikipedia.org/wiki/Obcy%3A%20Romulus

Obcy: Romulus

Obcy: Romulus (ang. Alien: Romulus) – nadchodzący amerykański horror science fiction z 2024 roku w reżyserii Fede Álvareza. Siódma odsłona serii Obcy. Obsada Cailee Spaeny jako Rain Carradine David Jonsson jako Andy Isabela Merced jako Kay Archie Renaux Spike Fearn Aileen Wu Produkcja W listopadzie 2015 roku Ridley Scott ogłosił, że Obcy: Przymierze będzie pierwszym z trzech sequeli, które chce zrealizować po wydanym w 2012 roku Prometeuszu. Reżyser ujawnił, że chce w nich przedstawić genezę powstania obcego. Jednakże niezadawalające wyniki finansowe i negatywne reakcje fanów sprawiły, że wytwórnia wstrzymała produkcję kontynuacji. Po przejęciu 21st Century Fox przez The Walt Disney Company ogłoszono, że powstaną nowe filmy z serii Obcy. W maju 2019 roku magazyn Variety ujawnił, że nowa produkcja znajduje się na etapie pisania scenariusza, a jej reżyserią zajmie się Ridley Scott. We wrześniu 2020 roku filmowiec potwierdził, że film znajduje się w fazie rozwoju. W marcu 2022 roku ogłoszono, że scenariuszem i reżyserią nowego filmu z serii Obcy zajmie się urugwajski filmowiec Fede Álvarez, a przedstawiona historia nie będzie powiązana z poprzednimi produkcjami. Jednakże w listopadzie 2023 roku pojawiła się informacja, akcja filmu będzie rozgrywać się między pierwszą a drugą częścią. Pierwotnie film miał zostać wydany na platformie Hulu, ale przed rozpoczęciem zdjęć wytwórnia zdecydowała, że pojawi się on w kinach 16 sierpnia 2024 roku. Przypisy Linki zewnętrzne Amerykańskie filmy fantastycznonaukowe Amerykańskie filmy z gatunku horror Amerykańskie filmy z 2024 roku Filmy fantastyczne z 2024 roku Filmy kręcone w Budapeszcie Filmy o życiu pozaziemskim Filmy w produkcji Filmy wytwórni Scott Free Productions Filmy wytwórni 20th Century Fox Filmy z serii Obcy Sequele amerykańskich filmów

5635015

https://pl.wikipedia.org/wiki/Swidowszczyzna

Swidowszczyzna

Swidowszczyzna (, Swidouszczyna; , Swidowszczina) – wieś na Białorusi, w obwodzie mińskim, w rejonie dzierżyńskim, w sielsowiecie Putczyna. Historia W dwudziestoleciu międzywojennym leżała w Polsce, w województwie nowogródzkim, w powiecie wołożyńskim, w gminie Wołma. W 1921 miejscowość liczyła 123 mieszkańców, zamieszkałych w 20 budynkach, w tym 90 Białorusinów i 33 Polaków. 91 mieszkańców było wyznania prawosławnego i 32 rzymskokatolickiego. Po II wojnie światowej w granicach Związku Sowieckiego. Od 1991 w niepodległej Białorusi. Uwagi Przypisy Bibliografia Wsie w rejonie dzierżyńskim (Białoruś)

5635017

https://pl.wikipedia.org/wiki/Altruna%20z%20Chamu

Altruna z Chamu

Altruna z Chamu, Alruna (ur. 990 w Bawarii, zm. 1045 ) – pustelnica, święta chrześcijańska. Urodziła się w 990 roku w Bawarii. Pochodziła z rodziny szlacheckiej. Po śmierci męża hrabiego wyrzekła się życia dworskiego i została pustelnicą przy klasztorze bendyktynek w Niederaltaich. Zmarła w roku 1045. W ikonografii przedstawiany jest w stroju pustelnicy lub habicie benedyktyńskim. Atrybutem świętej jest korona u jej stóp nawiązująca do wyrzeczenia się po śmierci męża życia dworskiego i doczesnych dóbr tego świata. Przypisy Bibliografia Święci chrześcijańscy Urodzeni w 990 Zmarli w 1045

5635019

https://pl.wikipedia.org/wiki/Oblot%20pszcz%C3%B3%C5%82

Oblot pszczół

Oblot pszczół – lot pszczół w okolicy ula, niezwiązany z pozyskiwaniem pożytku. Pszczoły najczęściej podczas oblotu znajdują się blisko wylotka. Wyróżnia się oblot oczyszczający, orientacyjny oraz wiosenny (tzw. pierwszy oczyszczający na przedwiośniu). Przypisy Pszczelarstwo

5635021

https://pl.wikipedia.org/wiki/Oblot%20ro%C5%9Blin

Oblot roślin

Oblot roślin – odwiedzanie kwiatów i innych roślin przez pszczołowate w celu pozyskania pyłku kwiatowego, nektaru, spadzi oraz substancji żywicznych, służących do wytwarzania kitu pszczelego. Nie należy mylić oblotu roślin z oblotem pszczół. Zagęszczenie owadów na kwiatach wyrażone w liczbie osobników pracujących na danej wierzchni (1 m², 10 m², 100 m²) opisuje intensywność oblotu roślin. Zagęszczenie owadów jest różne w różnych porach doby i zależy od okresu dostarczania przez daną roślinę pożytku nektarowego, pyłkowego lub spadziowego. Przypisy Pszczelarstwo

5635022

https://pl.wikipedia.org/wiki/Puchar%20Szkocji%20w%20pi%C5%82ce%20siatkowej%20m%C4%99%C5%BCczyzn%20%282023/2024%29

Puchar Szkocji w piłce siatkowej mężczyzn (2023/2024)

Puchar Szkocji w piłce siatkowej mężczyzn 2023/2024 – 60. edycja rozgrywek o siatkarski Puchar Szkocji zorganizowana przez stowarzyszenie Scottish Volleyball. Zainaugurowana została 30 września 2023 roku. W Pucharze Szkocji brało udział 25 drużyn. Rozgrywki składały się z 1. rundy, 1/8 finału, ćwierćfinałów, półfinałów i finału. W 1. rundzie drużyny rywalizowały w grupach, natomiast w pozostałych rundach w systemie pucharowym. Drużyny, które odpadły z Pucharu Szkocji w 1. rundzie i 1/8 finału, wraz z pozostałymi zgłoszonymi zespołami brały udział w turnieju o Tarczę Szkocji, który obejmował 1/8 finału, ćwierćfinały, półfinały oraz finał. Półfinały Pucharu i Tarczy Szkocji odbyły się 9 marca 2024 roku w sportscotland National Sports Training Centre Inverclyde w Largs. System rozgrywek Puchar Szkocji Rozgrywki o Puchar Szkocji w sezonie 2023/2024 składały się z 1. rundy, 1/8 finału, ćwierćfinałów, półfinałów i finału. 1. runda Przed 1. rundą, 17 sierpnia, odbyło się losowanie. Drużyny podzielone zostały na cztery koszyki. Do pierwszego koszyka trafili uczestnicy Premier League, do drugiego – drużyny z Division One, do trzeciego – drużyny z Division Two, natomiast do czwartego – zespoły grające wyłącznie w Pucharze Szkocji. W drodze losowania na podstawie przedstawionego w poniższej tabeli schematu powstało siedem grup. Grupy A-D składały się z czterech drużyn, pozostałe natomiast z trzech. W grupach E-G drużyny zagrały ze sobą po jednym meczu, w grupach A-D natomiast zespoły rozegrały po dwa mecze. Pary pierwszych meczów powstały według poniższego schematu: drużyna wylosowana jako pierwsza vs. drużyna wylosowana jako czwarta; drużyna wylosowana jako druga vs. drużyna wylosowana jako trzecia. W drugich meczach pierwszą parę utworzyli zwycięzcy pierwszych meczów, natomiast drugą przegrani. Do 1/8 finału awansowały po dwie najlepsze drużyny z każdej grupy oraz dwa najlepsze zespoły z trzeciego miejsca w grupach A-D. Pozostałe zostały relegowane do rozgrywek o Tarczę Szkocji. 1/8 finału Przed 1/8 finału, 8 listopada, odbyło się losowanie, na podstawie którego wyłonione zostały pary 1/8 finału. Drużyny podzielone zostały na trzy koszyki. W pierwszym koszyku znaleźli się zwycięzcy poszczególnych grup, w drugim koszyku – drużyny z drugich miejsc w grupach, natomiast w trzecim – dwie najlepsze drużyny z trzecich miejsc. W parach drużyny rozegrały jeden mecz decydujący o awansie do ćwierćfinału. Gospodarzem spotkania był zespół wylosowany jako pierwszy. Przegrani w parach zostali relegowani do rozgrywek o Tarczę Szkocji. Ćwierćfinały Pary ćwierćfinałowe powstały według poniższego schematu: para 1: zwycięzca w parze 1 1/8 finału – zwycięzca w parze 8 1/8 finału; para 2: zwycięzca w parze 2 1/8 finału – zwycięzca w parze 7 1/8 finału; para 3: zwycięzca w parze 3 1/8 finału – zwycięzca w parze 6 1/8 finału; para 4: zwycięzca w parze 4 1/8 finału – zwycięzca w parze 5 1/8 finału. W parach drużyny rozegrały jedno spotkanie decydujące o awansie do półfinału. Gospodarzami spotkań byli zwycięzcy w parach 1-4 1/8 finału. Półfinały Przed półfinałami, 26 stycznia, odbyło się losowanie wyłaniające pary meczowe. W parach drużyny rozegrały jedno spotkanie na neutralnym terenie decydujące o awansie. Finał W ramach finału drużyny rozegrały jedno spotkanie na neutralnym terenie, którego zwycięzca zdobył Puchar Szkocji. Tarcza Szkocji Rozgrywki o Tarczę Szkocji w sezonie 2023/2024 składały się z 1/8 finału, ćwierćfinałów, półfinałów i finału. Uczestniczyły w nich zespoły, które odpadły z Pucharu Szkocji w I rundzie oraz 1/8 finału, a także te, które zgłosiły się wyłącznie do tych rozgrywek. 1/8 finału Przed 1/8 finału, 15 grudnia, odbyło się losowanie, w wyniku którego zespoły podzielone zostały na osiem grup. Wszystkie drużyny losowane były z jednego koszyka. W grupach drużyny rozegrały ze sobą po jednym spotkaniu. Zwycięzcy grup awansowali do ćwierćfinału. Ćwierćfinały Pary ćwierćfinałowe powstały według poniższego schematu: para 1: zwycięzca w grupie 1 1/8 finału – zwycięzca w grupie 8 1/8 finału; para 2: zwycięzca w grupie 2 1/8 finału – zwycięzca w grupie 7 1/8 finału; para 3: zwycięzca w grupie 3 1/8 finału – zwycięzca w grupie 6 1/8 finału; para 4: zwycięzca w grupie 4 1/8 finału – zwycięzca w grupie 5 1/8 finału. W parach drużyny rozegrały jedno spotkanie decydujące o awansie do półfinału. Gospodarzami spotkań byli zwycięzcy w grupach 1-4 1/8 finału. Półfinały Przed półfinałami, 21 lutego, odbyło się losowanie wyłaniające pary meczowe. W parach drużyny rozegrały jedno spotkanie na neutralnym terenie decydujące o awansie. Finał W ramach finału drużyny rozegrały jedno spotkanie na neutralnym terenie, którego zwycięzca zdobył Tarczę Szkocji. Terminarz Puchar Szkocji I runda Grupa A Tabela Wyniki spotkań Grupa B Tabela Wyniki spotkań Grupa C Tabela Wyniki spotkań Grupa D Tabela Wyniki spotkań Grupa E Tabela Wyniki spotkań Grupa F Tabela Wyniki spotkań Grupa G Tabela Wyniki spotkań 1/8 finału Ćwierćfinały Półfinały Tarcza Szkocji 1/8 finału Ćwierćfinały Półfinały Przypisy Puchar Szkocji w piłce siatkowej mężczyzn 2023 w piłce siatkowej 2024 w piłce siatkowej 2023 w Wielkiej Brytanii 2024 w Wielkiej Brytanii

5635026

https://pl.wikipedia.org/wiki/Argonauta%20%281914%29

Argonauta (1914)

Argonauta – włoski okręt podwodny z okresu I wojny światowej. Pierwotnie okręt został zamówiony we Włoszech przez Imperium Rosyjskie i zwodowany jako „Swiatoj Gieorgij” 5 lipca 1914 roku w stoczni FIAT-San Giorgio w La Spezii. W obliczu przystąpienia Włoch do wojny jednostka została zarekwirowana i 1 lutego 1915 roku wcielona w skład Regia Marina pod nazwą „Argonauta”. Okręt pełnił służbę podczas wojny i po niej na Morzu Śródziemnym, a z listy floty skreślono go 29 marca 1928 roku. Projekt i budowa Autorem projektu przeznaczonego na eksport okrętu podwodnego był inż. Cesare Laurenti. Bazą do jego opracowania była poprzednia konstrukcja Laurentiego – zbudowane dla Włoch okręty typu Medusa. Okręt charakteryzował się konstrukcją dwukadłubową z identycznym w kształcie i wymiarach kadłubem zaadaptowanym z typu Medusa. Jednostka została zamówiona przez Imperium Rosyjskie w 1912 roku. Zgodnie z wymogami zamawiającego okręt otrzymał umieszczone w zmodyfikowanym kiosku dwa peryskopy, napęd o większej mocy z ulepszonym układem wydechowym, chowane stery głębokości oraz kompas refleksyjny i sprzęt do łączności podwodnej. Okręt zbudowany został w stoczni FIAT-San Giorgio w La Spezii. Stępkę okrętu położono 11 marca 1913 roku, a zwodowany został jako „Swiatoj Gieorgij” (ros. „Святой Георгий”) 5 lipca 1914 roku. Dane taktyczno-techniczne „Argonauta” był niewielkim, przybrzeżnym okrętem podwodnym. Długość całkowita wynosiła 45,15 metra, szerokość 4,2 metra i zanurzenie 3,05 metra. Wyporność normalna w położeniu nawodnym wynosiła 255 ton, a w zanurzeniu 305 ton. Okręt napędzany był na powierzchni przez dwa silniki wysokoprężne FIAT o łącznej mocy 700 KM. Napęd podwodny zapewniały dwa silniki elektryczne o łącznej mocy 450 KM. Dwa wały napędowe obracające dwiema śrubami umożliwiały osiągnięcie prędkości 14 węzła na powierzchni i 9,9 węzła w zanurzeniu. Zasięg wynosił 1600 Mm przy prędkości 9 węzłów w położeniu nawodnym oraz 120 Mm przy prędkości 3 węzłów w zanurzeniu (lub 695 Mm przy prędkości 13,5 węzła w położeniu nawodnym oraz 15,5 Mm przy prędkości 9 węzłów w zanurzeniu). Energia elektryczna magazynowana była w jednej baterii akumulatorów. Dopuszczalna głębokość zanurzenia wynosiła 40 metrów. Okręt wyposażony był w dwie stałe dziobowe wyrzutnie kalibru 450 mm, z łącznym zapasem czterech torped. Załoga okrętu składała się z 2 oficerów oraz 20 podoficerów i marynarzy. Służba 4 października 1914 roku okręt, będący jeszcze w trakcie prób stoczniowych, został porwany przez kpt. mar. (wł. tenente di vascello) , który służył w tym czasie w bazie La Spezia i zajmował się testowaniem tej jednostki. Jego plan polegał na tym, by pod pretekstem wyjścia w morze na próby morskie dotrzeć z niczego niepodejrzewającą załogą do Ajaccio na Korsyce, a tam, przy współudziale rosyjskiego konsula, miał na okręcie podnieść rosyjską banderę i wyruszyć z zamiarem ataku na zakotwiczone w Poli austro-węgierskie okręty. Konsul jednak odmówił współudziału w tym przedsięwzięciu i poinformował o wszystkim Francuzów, którzy wysłali niszczyciel „Chasseur”, aby powstrzymał oznaczony numerem N43 okręt Belloniego. Eskortowany przez „Chasseura” okręt podwodny został sprowadzony do Ajaccio, a stamtąd wrócił następnie do bazy w La Spezia. Angelo Belloni został aresztowany i przekazany włoskiemu sądownictwu wojskowemu, a proces zakończył się uniewinnieniem oskarżonego. W obliczu rychłego przystąpienia Włoch do wojny jednostka została zarekwirowana przez rząd włoski i pod nadaną 31 grudnia 1914 roku nazwą „Argonauta” wcielona do służby w Regia Marina 1 lutego 1915 roku. Był pierwszym okrętem we włoskiej flocie noszącym tą nazwę, symbolizującą mitycznych Argonautów. Motto jednostki brzmiało „Inlicitas temptare vias” (pol. „Wypróbuję zakazane sposoby”), a jej pierwszym dowódcą został kpt. mar. . Początkowo „Argonauta” został przydzielony do 2. Eskadry (wł. Squadriglia) Okrętów Podwodnych w Neapolu, a 1 marca trafił do Brindisi. 24 maja 1915 roku, w momencie przystąpienia Włoch do I wojny światowej, okręt stacjonował w Ankonie. Tego dnia, usiłując opuścić port podczas bombardowania Ankony, „Argonauta” zaplątał się w sieci przeciwpodwodne i stał się celem nieskutecznego ataku lotniczego; załoga uwolniła okręt z pułapki dopiero po oddaleniu się austro-węgierskiego zespołu. Między 1915 a 1917 rokiem jednostka została wyposażona w pojedyncze działo pokładowe kalibru 76 mm L/30 A1914. W 1916 roku „Argonauta” dowodzony przez kpt. mar. Giulio Diaza operował z Wenecji. 15 lutego 1916 roku załoga okrętu odnalazła w morzu uszkodzony włoski wodnosamolot, po czym i odholowała go do Ankony. 31 grudnia 1917 roku okręt wchodził w skład Flotylli Górnego Adriatyku w Wenecji (wraz z „Delfino”, X 1, „Atropo”, „Tricheco”, „Fisalia”, „Narvalo”, „Zoea”, „Otaria”, „Argo”, „Squalo”, F 2, F 3, F 4, F 5, F 12, F 13 i F 16). W 1918 roku jednostka operowała z , a jej dowództwo sprawował kpt. mar. . 3 lipca 1918 roku w pobliżu skały Porer „Argonauta” wystrzelił torpedę w kierunku niszczyciela typu , jednak torpeda zeszła z kursu i nie trafiła w cel. Podczas działań wojennych załoga „Argonauty” wzięła udział w 112 rejsach bojowych, w tym kilka szczególnie niebezpiecznych, mających na celu ustalenie położenia zagród minowych wzdłuż kanału łączącego wyspy Premuda i Scarda, wzdłuż wybrzeża dalmatyńskiego oraz w pobliżu Zary. Po zakończeniu działań wojennych „Argonauta” pozostał na Górnym Adriatyku, operując z Poli i Wenecji. 1 października 1925 roku został włączony do Dywizjonu Okrętów Podwodnych, biorąc udział w manewrach i ćwiczeniach marynarki. „Argonauta” został skreślony z listy floty 29 marca 1928 roku. Zobacz też Lista włoskich okrętów podwodnych Uwagi Przypisy Bibliografia Okręty zbudowane w Cantieri Navali del Muggiano Włoskie okręty podwodne z okresu I wojny światowej

5635028

https://pl.wikipedia.org/wiki/Pi%C5%82ka%20no%C5%BCna%20na%20Letnich%20Igrzyskach%20Olimpijskich%202024%20%E2%80%93%20turniej%20kobiet

Piłka nożna na Letnich Igrzyskach Olimpijskich 2024 – turniej kobiet

Turniej kobiet w piłce nożnej na Letnich Igrzyskach Olimpijskich 2024 we Francji będzie 8. edycją w historii igrzysk. System rozgrywek Do rywalizacji przystąpiło 12 drużyn, podzielonych na trzy grupy. W każdej z nich zmagania toczą się systemem kołowym, a po dwa najlepsze zespoły z grup uzyskają awans do ćwierćfinału, dodatkowe dwie najlepsze drużyny z klasyfikacji z trzeciego miejsca również uzyskają awans do ćwierćfinału. Od tej fazy pojedynki przeprowadzone zostaną systemem pucharowym (jedno spotkanie, przegrywający odpada, a zwycięzca kwalifikuje się do kolejnej fazy). Terminarz Miasta i stadiony Turniej rozgrywany jest na 7 stadionach w 7 różnych miastach. w Bordeaux (Stade Matmut-Atlantique) w Décines-Charpieu - Lyon (Parc OL) w Marsylia (Stade Vélodrome) w Nantes (Stade de la Beaujoire) w Nice (Allianz Riviera) w Paryż (Parc des Princes) w Stade Geoffroy-Guichard (Saint-Étienne) Mecz otwarcia odbędzie się w Nantes i Saint-Étienne, mecz o 3. miejsce w Décines-Charpieu, natomiast finał w Paryżu. Składy W turnieju kobiet nie obowiązuje limit wiekowy jak w przypadku mężczyzn. Każda drużyna składa się z 18 zawodniczek w tym obowiązkowo z 2 bramkarek. Każda drużyna może mieć również listę czterech rezerwowych zawodniczek, które mogą zastąpić zawodniczkę w przypadku kontuzji podczas turnieju. Koszyki Losowanie fazy grupowej Igrzysk Olimpijskich w piłce nożnej 2024 odbyło się 20 marca 2024 roku w Paryżu we Francji. 12 drużyn zostało rozlosowanych do trzech grup po cztery drużyny. Gospodarz czyli Francja, została automatycznie rozstawiona do koszyka 1, podczas gdy pozostałe 11 drużyn zostały rozstawione na podstawie światowego rankingu FIFA (pokazanego w nawiasach). Żadna grupa nie mogła zawierać więcej, niż jedną drużynę z tej samej konfederacji. Faza grupowa Harmonogram spotkań: O końcowej kolejności drużyn w każdej grupie decydują: Liczba punktów uzyskana przez drużyny we wszystkich meczach grupowych; Bilans bramek uzyskany we wszystkich meczach grupowych; Liczba goli strzelonych przez drużyny we wszystkich meczach grupowych. Jeśli dwa lub więcej zespołów mają tyle samo punktów, taki sam stosunek bramek i taką samą liczbę bramek strzelonych, kolejność ustala się w następujący sposób: a) liczba punktów uzyskanych w meczach między danymi drużynami, b) bilans bramek po meczach między danymi drużynami, c) liczba bramek strzelonych w meczach między danymi drużynami, d) punkty fair play we wszystkich meczach grupowych (żółta kartka: -1 punkt, pośrednia czerwona kartka (druga żółta kartka): −3 punkty, bezpośrednia czerwona kartka: -4 punkty, żółta kartka i bezpośrednia czerwona kartka: -5 punktów) e) losowanie. Legenda do tabelek: Pkt – liczba punktów M – liczba meczów W – wygrane R – remisy P – porażki Br+ – bramki zdobyte Br− – bramki stracone +/− – różnica bramek Grupa A Grupa B Grupa C Ranking trzecich miejsc Faza pucharowa Ćwierćfinały Półfinały Mecz o 3. miejsce Finał Klasyfikacja końcowa Uwaga: Rozstrzygnięcie meczu w rzutach karnych uznaje się jako remis i obu drużynom dodaje się 1 pkt. Strzelczynie Uwagi Przypisy K

5635030

https://pl.wikipedia.org/wiki/Przegra

Przegra

Przegra – pierwszy wylot młodych (w wieku 9 – 10 dni) pszczół robotnic z ula w celu wydalenia kału i orientacji w terenie. Młode robotnice krążą w powietrzu zwrócone głową w stronę przedniej ściany ula. Przegra odbywa się podczas ciepłej pogody w godzinach okołopołudniowych. Mianem tym określa się również pierwszy lot młodej matki na lot weselny. Zobacz też oblot pszczół Przypisy Pszczelarstwo

5635032

https://pl.wikipedia.org/wiki/Amancjusz%20%28%C5%9Bwi%C4%99ty%29

Amancjusz (święty)

Amancjusz, (zm. 448) – biskup Como, święty chrześcijański. Urodził się w drugiej połowie IV wieku, pochodził a Cantenbury. Uważany, jest zgodnie z tradycją, za trzeciego biskupa Como, w którym wybudował kościół i sprowadził do niego relikwie św. Piotra i św. Pawła. Zmarł w 446 roku. W ikonografii przedstawiany jest w stroju biskupim. Atrybutem świętego jest relikwiarz z relikwiami św. Piotra i św. Pawła, nawiązujący do sprowadzenia przez Amancjusza ich relikwii do wybudowanego w Como kościoła. Przypisy Bibliografia Święci chrześcijańscy Zmarli w 448

5635035

https://pl.wikipedia.org/wiki/Szaracha%C5%82sun

Szarachałsun

Szarachałsun () – wieś (auł) w Rosji, w Kraju Stawropolskim, w rejonie turkmeńskim, głównie Turkmenów. W 2010 liczyła 1637 mieszkańców. Przypisy Miejscowości w Kraju Stawropolskim

5635037

https://pl.wikipedia.org/wiki/Krasnyj%20Manycz%20%28Kraj%20Stawropolski%29

Krasnyj Manycz (Kraj Stawropolski)

Krasnyj Manycz () – osiedle w Rosji, w Kraju Stawropolskim, w rejonie turkmeńskim. W 2010 liczyło 940 mieszkańców. Przypisy Miejscowości w Kraju Stawropolskim

5635038

https://pl.wikipedia.org/wiki/Swoboda%20%28rejon%20kurgani%C5%84ski%29

Swoboda (rejon kurganiński)

Swoboda () – chutor w Rosji, w Kraju Krasnodarskim, w rejonie kurganińskim. W 2010 liczyła 640 mieszkańców. Przypisy Miejscowości w Kraju Krasnodarskim

5635039

https://pl.wikipedia.org/wiki/Markowskaja%20%28rejon%20cho%C5%82mogorski%29

Markowskaja (rejon chołmogorski)

Markowskaja () – wieś (dieriewnia) w Rosji, w obwodzie archangielskim, w rejonie chołmogorskim. W 2010 liczyła 290 mieszkańców. Przypisy Miejscowości w obwodzie archangielskim

5635040

https://pl.wikipedia.org/wiki/Fatma%20Sipahio%C4%9Flu

Fatma Sipahioğlu

Fatma Duygu Sipahioğlu (ur. 31 października 1979 w Ankarze) – turecka siatkarka, grająca na pozycji środkowej, reprezentantka kraju. W sezonie 2006/2007 reprezentowała barwy BKS-u Aluprof Bielsko-Biała, z którym wywalczyła brązowy medal mistrzostw Polski. Karierę siatkarską rozpoczęła w wieku 17 lat w zespole Vakifbank Ankara, którego trenerem był Andrzej Niemczyk. W 2005 wraz z reprezentacją Turcji wywalczyła złoty medal podczas 15. Igrzysk Śródziemnomorskich. Sukcesy Igrzyska Śródziemnomorskie: 2005 Liga Mistrzyń: 1998, 1999 Puchar CEV: 2009 Puchar Challenge: 2016 Mistrzostwa Turcji: 1997, 1998, 2009 2000, 2004 1999, 2006 Puchar Turcji: 1997, 1998 Mistrzostwa Polski: 2007 Superpuchar Polski: 2006 Przypisy Linki zewnętrzne Urodzeni w 1979 Ludzie urodzeni w Ankarze Tureckie siatkarki Siatkarki BKS Stal Bielsko-Biała Siatkarki VakıfBank SK Siatkarki Beşiktaş JK Siatkarki Fenerbahçe SK

5635042

https://pl.wikipedia.org/wiki/Oriedie%C5%BC

Oriedież

Oriedież () – osiedle w Rosji, w obwodzie leningradzkim, w rejonie łużskim. W 2010 liczyło 2709 mieszkańców. Przypisy Miejscowości w obwodzie leningradzkim

5635043

https://pl.wikipedia.org/wiki/Jelejewo

Jelejewo

Jelejewo () – wieś (sieło) w Rosji, w Mari El, w rejonie parańgińskim. W 2010 liczyła 783 mieszkańców. Przypisy Miejscowości w Mari El

5635047

https://pl.wikipedia.org/wiki/Skorobohatowszczyzna

Skorobohatowszczyzna

Skorobohatowszczyzna (, Skarabahatauszczyna; , Skorobogatowszczina) – wieś na Białorusi, w obwodzie mińskim, w rejonie dzierżyńskim, w sielsowiecie Putczyna. Historia W XIX i w początkach XX w. położona była w Rosji, w guberni mińskiej, w powiecie mińskim, w gminie Rubieżewicze. Po I wojnie światowej pod administracją polską, w Zarządzie Cywilnym Ziem Wschodnich, w okręgu mińskim, w powiecie mińskim, w gminie Rubieżewicze. W wyniku postanowień traktatu ryskiego znalazła się w granicach Związku Sowieckiego. W latach 1932-1937 w Polskim Rejonie Narodowym im. Feliksa Dzierżyńskiego. Od 1991 w niepodległej Białorusi. Bibliografia Wsie w rejonie dzierżyńskim (Białoruś)

5635056

https://pl.wikipedia.org/wiki/Judo%20na%20Igrzyskach%20Afryka%C5%84skich%201991

Judo na Igrzyskach Afrykańskich 1991

Zawody w judo na Igrzyskach Afrykańskich 1991 odbywały się w dniach od 20 września do 1 października w Kairze. Klasyfikacja medalowa Wyniki Bibliografia Dane na Todor66.com Judo na igrzyskach afrykańskich Igrzyska Afrykańskie 1991 1991 w sporcie 1991 w judo Judo w Egipcie

5635065

https://pl.wikipedia.org/wiki/Walka%20kobiet

Walka kobiet

Walka kobiet (także Pojedynek w miłości, fr. Bataille de dames) – sztuka teatralna napisana przez Eugène'a Scribe'a i Ernesta Legouvé'a w 1851 r. Treść Akcja utworu rozgrywa się w 1817 r. w okolicach Lyonu. Henri de Flavigneul, jako bonapartysta, jest ścigany przez barona de Montrichanda. Znajduje schronienie u hrabiny d'Autreval, która, aby uniknąć podejrzeń, zatrudnia go jako służącego na zamku. Zarówno hrabina, jak i jej siostrzenica (Léonie) pozostaje pod urokiem przystojnego lokaja i między kobietami wywiązuje się walka o jego względy. Walka kobiet w Polsce Przekład Przekładu utworu na język polski dokonali m.in.: Jan Lorentowicz i Adam Grzymała-Siedlecki). Inscenizacje (wybór) Premiera polska odbyła się 13 maja 1852. W kolejnych latach utwór był inscenizowany m. in w: teatr krakowski (1870 – występ pożegnalny Heleny Modrzejewskiej) Teatrze Miejskim we Lwowie (1902) Teatrze Miejskim w Krakowie (1903) Teatrze Polskim w Poznaniu (1930, reż. Nuna Młodziejowska-Szczurkiewiczowa) Zespół Objazdowy Reduty (1935) Teatr Polski w Bydgoszczy (1947, reż. Stefan Drewicz) Teatr Ziemi Pomorskiej w Toruniu (1947, reż. Wilam Horzyca) Teatr Polski Bielsko-Cieszyn (1956, reż. Andrzej Uramowicz) Teatr Ziemi Pomorskiej w Bygdoszczy (1957, reż. Elwira Turska) Teatr Rozmaitości w Krakowie (1958, reż. Jerzy Merunowicz) Teatr Powszechny w Łodzi (1958, reż. Zbigniew Koczanowicz) Teatr im. Wandy Siemaszkowej w Rzeszowie (1958, reż. Bronisław Kassowski) Teatr Polski w Szczecinie (1958, reż. Aleksander Rodziewicz) Teatr Objazdowy (PPIE) w Warszawie (1958, reż. Janusz Strachocki) Teatr im. Juliusza Osterwy w Lublinie (1964, reż. Krystyna Tyszarska) Przypisy Linki zewnętrzne Bataille de dames (inscenizacja w języku francuskim, 1980) [w:] PrimeVideo.com [online] [dostęp 2024-03-27] Walka kobiet (egzemplarz teatralny, 1902) [w:] Śląska Biblioteka Cyfrowa [online] [dostęp 2024-03-27] Walka kobiet (afisz teatralny, 1896) Polona - Biblioteka Cyfrowa [online] [dostęp 2024-03-27] Walka kobiet (afisz teatralny, 1903) [w:] Polona - Biblioteka Cyfrowa [online] [dostęp 2024-03-27] Walka kobiet (afisz teatralny, 1947) [w:] Polona - Biblioteka Cyfrowa [online] [dostęp 2024-03-27] Zespół pocztówek z przedstawień "Walka kobiet" Eugène'a Scribe'a i Ernest'a Legouvé'a oraz "Uczta Herodiady" Jana Kasprowicza [w:] Polona - Biblioteka Cyfrowa [online] [dostęp 2024-03-27] Francuskie utwory dramatyczne Utwory literackie z 1851

5635069

https://pl.wikipedia.org/wiki/Aleksandra%20Stachowicz

Aleksandra Stachowicz

Aleksandra Stachowicz (ur. 13 lutego 1992 w Głogowie) – polska siatkarka, grająca na pozycji rozgrywającej. W sezonie 2023/2024 zawodniczka BKS-u BOSTIK ZGO Bielsko-Biała, z którym wywalczyła Puchar Polski. Sukcesy klubowe Puchar Polski: 2024 Przypisy Linki zewnętrzne Urodzeni w 1992 Ludzie urodzeni w Głogowie Polskie siatkarki Siatkarki BKS Stal Bielsko-Biała Siatkarki Wisły Kraków Siatkarki Budowlanych Toruń Siatkarki Stali Mielec

5635077

https://pl.wikipedia.org/wiki/Natalija%20Conrad

Natalija Conrad

Natalija Mychajłowna Conrad z d. Hruzynska (ukr. Наталія Михайлівна Конрад z d. Грузинская, ur. 4 sierpnia 1976 w Kijowie) – ukraińska szpadzistka, złota medalistka mistrzostw świata. W 1995 roku zdobyła brązowy medal drużynowo na mistrzostwach świata juniorów w Paryżu. Podczas mistrzostw świata w Hawanie w 2003 roku wywalczyła złoty medal w turnieju indywidualnym. W finale pokonała Francuzkę Maureen Nisimę. W rywalizacji drużynowej zajęła tam piąte miejsce. Była też między innymi jedenasta drużynowo i szesnasta indywidualnie na mistrzostwach świata w Lizbonie w 2002 roku. Zdobyła drużynowo brązowe medale na mistrzostwach Europy w Koblencji w 2001 roku i mistrzostwach Europy w Moskwie w 2002 roku. Ponadto wywalczyła złoty medal w turnieju indywidualnym na mistrzostwach Europy w Kopenhadze w 2004 roku. Nigdy nie wzięła udziału w igrzyskach olimpijskich. Przypisy Ludzie urodzeni w Kijowie Ukraińscy szermierze Urodzeni w 1976

5635085

https://pl.wikipedia.org/wiki/Hardingfele

Hardingfele

Hardingfele – norweski instrument muzyczny ludowy z grupy chordofonów smyczkowych. Hardingfele są podobne do skrzypiec, mają nieco węższy korpus z wypukłymi płytami górną i dolną; nie mają ujednoliconego stroju. Poza czterema strunami melodycznymi mają 4 lub 5, rezonujących podczas gry strun burdonowych, które rozciągnięte są pod szyjką. Są zazwyczaj bogato zdobione inkrustacjami z masy perłowej i ornamentami wykonanymi tuszem. Szyjka instrumentu jest krótka, podstrunnica płaska, a podstawek tylko lekko wyoblony – taka konstrukcja przystosowuje go do gry w pierwszej pozycji, i smyczkowania dwóch strun jednocześnie. Spośród rozmaitych strojów najpopularniejszym jest a, d1, a1, e2. Hardingfele pojawiły się w połowie XVII wieku w południowo-zachodniej części Półwyspu Skandynawskiego. W XVIII wieku rozpowszechniły się głównie za pośrednictwem warsztatu lutniczego i jego syna – Tronda Isaksena Flatebø. Używane były przede wszystkim do wykonywania muzyki akompaniującej tańcom (). W muzyce poważnej wykorzystywał je m.in. Edvard Grieg. Od końca XX wieku ich wykorzystanie jest wznawiane w ruchu odnowy kultury ludowej; są symbolem norweskiej kultury narodowej. Przypisy Bibliografia Linki zewnętrzne Chordofony smyczkowe Chordofony szyjkowe Instrumenty ludowe

5635105

https://pl.wikipedia.org/wiki/Kuczki%20%28obw%C3%B3d%20penze%C5%84ski%29

Kuczki (obwód penzeński)

Kuczki (ros. Кучки) – wieś (ros. село, trb. sieło) w Rosji, w obwodzie penzeńskim, w rejonie penzeńskim. Centrum administracyjne sielsowietu kuczkińskiego. Geografia Miejscowość jest położona na południowy zachód od miasta Penza, w centralnej części obwodu penzeńskiego. Przez wieś przepływa rzeka Chopior. Demografia W 2010 roku wieś zamieszkiwało 588 osób. Urodzeni w Kuczkach Wiaczesław Gładkow – rosyjski polityk; gubernator obwodu biełgorodzkiego. Przypisy Wsie w obwodzie penzeńskim

5635106

https://pl.wikipedia.org/wiki/Go%C5%82%C4%85bek%20r%C3%B3%C5%BCnobarwny

Gołąbek różnobarwny

Gołąbek różnobarwny (Russula versicolor Jul. Schäff.) – gatunek grzybów należący do rodziny gołąbkowatych (Russulaceae). Systematyka i nazewnictwo Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Russula, Russulaceae, Russulales, Incertae sedis, Agaricomycetes, Agaricomycotina, Basidiomycota, Fungi. Po raz pierwszy opisał go w 1931 r. Julius Schäffer i nadana przez niego nazwa naukowa jest aktualna. Polską nazwę nadała Alina Skirgiełło w 1991 r. Morfologia Kapelusz Średnica 2–4,5 cm, kruchy, najpierw wypukły z równym i zaokrąglonym brzegiem, ale szybko rozpłaszczający się z karbowanym brzegiem, na koniec z małym wklęśnięciem na środku. Jest zwykle wielobarwny; różowoliliowy, purpurowożółty, u starszych okazów na środku żółtawooliwkowy do ciemno oliwkowoczarniawego. Skórka gładka, w czasie wilgotnej pogody lepka i błyszcząca, dająca się odedrzeć dość daleko. Blaszki Cienkie, dość rzadkie, wolne, czasem z nielicznymi blaszeczkami, gdzieniegdzie rozwidlone, przy brzegu kapelusza zaokrąglone, ze zmarszczkami, kremowe do jasnoochrowych. Trzon Wysokość 2–6 cm, grubość 0,5–1 cm, cylindryczny, dołem szerszy, kruchy, początkowo pełny, potem watowaty do komorowatego. Powierzchnia u młodych okazów gładka, u starszych nieco żeberkowana,, biała, ale po kilku godzinach żółknąca. Miąższ Kruchy, tylko na środku dość gruby, biały, powoli żółknący. Ma słaby, owocowy zapach, w smaku początkowo łagodny, ale po dłuższym czasie i u starych okazów ostry. Pod działaniem FeSO4 przeważnie szybko zmienia barwę na mięsistoróżową. Wysyp zarodników Jasnokremowy. Cechy mikroskopowe Podstawki 25–40 × 8–10 µm. Bazydiospory 6–9 × 5–7 µm, elipsoidalnie wydłużone lub jajowate, niezupełnie amyloidalne, pokryte brodawkami, czasem połączonymi łącznikami, miejscami przechodzącymi w niskie grzebienie, łysinka widoczna. Cystydy dość liczne, 50–80 × 7–9 µm wrzecionowate, często z krótkim kończykiem, w sulfowanilinie czerniejące. W skórce są dermatocystydy. Gatunki podobne” Nieco podobny jest gołąbek skromny (Russula puellaris), który odróżnia się łagodnym smakiem i jaśniejszym, białawym wysypem zarodników. Występowanie i siedlisko Występuje w Ameryce Północnej, Europie i Azji. Najwięcej stanowisk podano w Europie i jest tu szeroko rozprzestrzeniony. W Polsce Władysław Wojewoda w 2003 r. przytoczył 9 stanowisk, w późniejszych latach podano następne. Aktualne stanowiska podaje także internetowy atlas grzybów. Znajduje się w nim na liście gatunków zagrożonych i wartych objęcia ochroną. Naziemny grzyb mykoryzowy występujący w lasach liściastych i mieszanych, zwłaszcza w sąsiedztwie brzóz. Przypisy Gołąbkowate Mykobiota Polski

5635111

https://pl.wikipedia.org/wiki/Ko%C5%9Bci%C3%B3%C5%82%20%C5%9Bw.%20Miko%C5%82aja%20w%20Demre

Kościół św. Mikołaja w Demre

Kościół św. Mikołaja w Demre () – rzymskokatolicka świątynia znajdująca się w mieście Demre (dawniej Myra), w prowincji Antalya, w południowo-zachodniej Turcji. Od 2000 roku znajduje się na liście informacyjnej światowego dziedzictwa UNESCO. Patronem kościoła jest żyjący na przełomie III i IV wieku n.e. biskup Miry, święty Mikołaj. Historia Kościół św. Mikołaja został zbudowany w 520 roku za cesarza Justyniana I. Powstał w miejscu dawnego kompleksu świątynnego, w którym urzędował ówczesny arcybiskup Miry, święty Mikołaj, a sam kościół otrzymał jego patronat. Z biegiem czasu podliska rzeka zmieniła swój bieg, a kościół zaczął się wypełniać się mułem i został częściowo zasypany. Budynek został wyremontowany w XIX wieku na polecenie rosyjskiego cara Mikołaja I. Wówczas to dodano wieżę i wprowadzono zmiany w jego bizantyjskiej architekturze. W latach 2000-2006 przeprowadzono kolejną renowację kościoła, a zwłaszcza malowideł ściennych. Obecnie w obiekcie znajduje się Muzeum Świętego Mikołaja (tur. Noel Baba Müzesi). Galeria Przypisy Kościoły rzymskokatolickie w Turcji Obiekty z list informacyjnych światowego dziedzictwa Antalya (prowincja)

5635113

https://pl.wikipedia.org/wiki/Otwarte%20Ba%C5%82kany

Otwarte Bałkany

Otwarte Bałkany – obszar integracji polityczno-gospodarczej obejmujący Albanię, Macedonię Północną i Serbię. Historia Pierwotnie inicjatywa była określana mianem Mini-Schengen. Kooperacje w tym formacie rozpoczęto w 2019 roku, po spotkaniu liderów państw członkowskich w Nowym Sadzie, a celem inicjatywy ma być dążenie do tworzenia regionalnej strefy wolnego przepływu osób, towarów, usług i kapitału. W lipcu 2021 roku podczas spotkania w Skopje zmieniono nazwę inicjatyw na Otwarte Bałkany. Cele organizacji Inicjatywa ma za zadanie ułatwić import, eskort i przepływ towarów wewnątrz wspólnoty, stworzyć łatwiejsze warunki do inwestycji, zacieśnić współpracę regionalną, stworzyć platformę kooperacji w celu przeciwdziałania katastrofom naturalnym i przygotować kraje członkowskie do ewentualnej przyszłej integracji w ramach Unii Europejskiej (wszystkie kraje członkowie są państwami kandydującymi do Unii Europejskiej). Docelowo mają również zostać zniesione kontrole graniczne pomiędzy członkami Otwartych Bałkan. Do potencjalnych kandydatów zaproszonych do wspólnoty należą: Bośnia i Hercegowina, Czarnogóra oraz Kosowo. Przypisy Linki zewnętrzne Strona Otwartych Bałkan Europejskie organizacje międzynarodowe Polityka Serbii Polityka Albanii Polityka Macedonii Północnej

5635126

https://pl.wikipedia.org/wiki/Rubel%20machnowski

Rubel machnowski

Rubel machnowski – jednostka monetarna funkcjonująca na terenie Machnowszczyzny. Rewolucyjna Powstańcza Armia Ukrainy i organy Machnowszczyzny nie emitowały własnych banknotów, a banknoty rzekomo drukowane przez armię są fałszywe. Ruble machnowskie powstawały na skutek nadrukowywania różnych banknotów dawnego Imperium Rosyjskiego znajdujących się w rękach zwolenników Machny, najczęściej rubli dońskich (emitowanych przez Republikę Dońską). Nadruki zwiększały dziesięciokrotnie wartość banknotów (wobec szybkiej inflacji rubli dońskich), zawierały teksty o charakterze propagandowym lub samą nazwę armii. Obok rubli machnowskich na terenie Machnowszczyzny w obiegu znajdowały się również inne banknoty (np. karbowańce); niektóre społeczności całkowicie zrezygnowały z pieniędzy. Przypisy Historyczne jednostki monetarne

5635127

https://pl.wikipedia.org/wiki/Cristiana%20Cascioli

Cristiana Cascioli

Cristiana Cascioli (ur. 10 sierpnia 1975 w Narni) – włoska szpadzistka, dwukrotna medalistka mistrzostw świata. Podczas mistrzostw świata w Hawanie w 2003 roku wywalczyła brązowy medal w turnieju indywidualnym. Wyprzedziły ją jedynie Ukrainka Natalija Konrad i Francuzka Maureen Nisima. Na mistrzostwach świata w Antalyi w 2009 roku Włoszki w składzie: Cristiana Cascioli, Francesca Quondamcarlo, Bianca Del Carretto i Nathalie Moellhausen zdobyły złoty medal w zawodach drużynowych. Była też między innymi czwarta drużynowo na mistrzostwach świata w Nîmes w 2001 roku. Ponadto zdobyła drużynowo złote medale na mistrzostwach Europy w Bolzano w 1999 roku i mistrzostwach Europy w Gandawie w 2007 roku oraz brązowy na mistrzostwach Europy w Kijowie w 2008 roku. Wystartowała na igrzyskach olimpijskich w Sydney w 2000 roku zajmując 17. miejsce w turnieju indywidualnym. Brała też udział w igrzyskach olimpijskich w Atenach w 2004 roku, gdzie indywidualnie była jedenasta. Przypisy Linki zewnętrzne Uczestnicy Letnich Igrzysk Olimpijskich 2000 Uczestnicy Letnich Igrzysk Olimpijskich 2004 Urodzeni w 1975 Włoscy szermierze Włoscy olimpijczycy

5635132

https://pl.wikipedia.org/wiki/Pa%C5%82ac%20w%20Klecewie

Pałac w Klecewie

Pałac w Klecewie – zabytkowy pałac w miejscowości Klecewo (powiat kwidzyński). Właściciel pałacu Adalbert von Rosenberg-Gruszczyński (1818-1880) wziął za żonę Agnes von Schlippenbach (1831-1899). Jego przyrodnim bratem był Arnold von Rosenberg-Gruszczyński (1824-1883) żonaty z Eugenie von Mecklenburg. Od frontu ganek z frontonem zawierającym herb von Rosenbergów. Herb właściciela oraz jego żony von Schlippenbach wyrzeźbione w kamieniu, znajdują się na elewacji. Obiekt jest częścią zespołu pałacowego z drugiej połowy XIX w., w skład którego wchodzą jeszcze: wozownia, stajnia, obecnie spichrz, rządcówka. inne: grobowiec (mauzoleum) na terenie majątku Arnolda von Rosenberg-Gruszczyńskiego (1824-1883) i jego żony Eugenie von Mecklenburg z płyciną zawierającą napis oraz herbami von Rosenberg i von Mecklenburg Przypisy Gardeja (gmina) Zabytki w powiecie kwidzyńskim Pałace w województwie pomorskim

5635137

https://pl.wikipedia.org/wiki/Axiom%20Space

Axiom Space

Axiom Space Inc. (znana również jako Axiom Space) to amerykańska firma zajmująca się rozwojem technologii astronautycznych oraz komercyjną turystyką kosmiczną z siedzibą w Houston. Firma została założona w 2016 roku przez Michaela Suffrediniego i Kama Ghaffariana. Firma wysłała po raz pierwszy komercyjnych astronautów na pokład Międzynarodowej Stacji Kosmicznej w 2022 roku za sprawą misji Axiom Mission 1. Celem firmy jest budowa pierwszej na świecie prywatnej stacji kosmicznej pod koniec drugiej dekady XXI wieku. Historia Dyrektor generalny firmy Axiom Space, Michael Suffredini, był wcześniej kierownikiem programu Międzynarodowej Stacji Kosmicznej w latach 2005–2015. Po odejściu z NASA Suffredini i Kam Ghaffarian założyli firmę Axiom Space. Kam Ghaffarian to inżynier i przedsiębiorca, który w 2018 roku sprzedał swoją firmę Stinger Ghaffarian Technologies, Inc. Axiom Space została wybrana przez NASA na dostawcę pierwszego komercyjnego modułu Międzynarodowej Stacji Kosmicznej. Axiom Space ogłosił również w marcu 2020 roku kontrakt ze SpaceX na transport komercyjnych astronautów na pokład Międzynarodowej Stacji Kosmicznej za pośrednictwem rakiety Falcon 9 i statku Crew Dragon, którego pierwsza misja została zaplanowana na marzec 2022 roku. Start misji Axiom Mission 1 odbył się 8 kwietnia 2022 roku. W dniu 1 czerwca 2022 roku NASA ogłosiła, że firma Axiom Space oraz Collins Aerospace do opracowania i dostarczenia astronautom skafandrów kosmicznych nowej generacji, które mają zostać wykorzystane na powierzchni Księżyca w ramach prowadzonego przez NASA programu Artemis. Lista lotów Zobacz też Turystyka kosmiczna Międzynarodowa Stacja Kosmiczna SpaceX Bibliografia Przedsiębiorstwa astronautyczne

5635143

https://pl.wikipedia.org/wiki/Jerzy%20Stefan%20Paj%C4%85k

Jerzy Stefan Pająk

Jerzy Stefan Pająk (ur. 22 kwietnia 1935 w osadzie górniczej Niemce (ob. Ostrowy Górnicze) w pow. będzińskim - zm. 23 października 2006 w Kielcach) – polski historyk, nauczyciel akademicki, wykładowca Akademii Świętokrzyskiej. Życiorys Urodził się w rodzinie robotniczej jako syn Antoniego i Genowefy z domu Cyprys. Ukończył szkołę powszechną w Niemcach w 1948 roku a następnie podjął naukę w Liceum Ogólnokształcącym w Strzemieszycach. Od 1948 wraz z matką i bratem mieszkał w Raciborzu, gdzie w 1952 ukończył Liceum Ogólnokształcące. Po jego ukończeniu został skierowany na studia historyczne w Związku Sowieckim, gdzie najpierw studiował na uniwersytecie w Kazaniu (1952-1955) a następnie na Państwowym Uniwersytecie im. Łomonosowa w Moskwie (1956-1957). Na tym ostatnim obronił pracę magisterską pt. „Udział wojsk murzyńskich w wojnie domowej w USA (1861-1865)”. Po powrocie do kraju od 1957 pracował jako nauczyciel historii Szkoły Ogólnokształcącej nr 9, a po jej podziale w 1965 w I Liceum Ogólnokształcącym w Raciborzu (1957-1969) którego był wicedyrektorem. Jednocześnie w latach 1961-1967 był kierownikiem powiatowego ogniska metodycznego historii i wychowania obywatelskiego. Był również organizatorem obozów wędrownych i wyjazdów zimowych dla młodzieży licealnej. W liceum zorganizował koło historyczne które podjęło bezprecedensową akcję ratowania starodruków oraz dokumentów o polskości tej części Śląska, które następnie przekazał na rzecz Muzeum w Raciborzu. Był też wraz z Benedyktem Motyką i Alojzym Nowarą jednym z organizatorów obchodów w 1963 rocznicy pobytu w tym mieście Jana III Sobieskiego. W tym czasie podjął próbę przygotowania i obronienia pracy doktorskiej w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Opolu na temat III Powstania Śląskiego. Był autorem licznych artykułów dot. historii Raciborza i Śląska Opolskiego, zamieszczanych w wydawnictwach regionalnych w Raciborzu, Opolu i Katowicach. Był współzałożycielem raciborskiego oddziału Polskiego Towarzystwa Historycznego oraz w 1960 Towarzystwa Miłośników Ziemi Raciborskiej. Po przeniesieniu do Kielc, od 1970 roku pracował jako wykładowca, następnie starszy wykładowca i adiunkt Zakładu a potem Instytutu Nauk Politycznych Wyższej Szkoły Nauczycielskiej przekształconej następnie w Wyższą Szkołę Pedagogiczną a od 2000 r. w Akademię Świętokrzyską. Był jednym z pierwszych pracowników tej uczelni. Pracę doktorską której promotorem był Jerzy Holzer pt. „Organizacje bojowe Polskiej Partii Socjalistycznej 1904-1908” obronił w 1975 roku na Wydziale Historycznym Uniwersytetu Warszawskiego. Opublikował wiele artykułów historycznych dotyczących problematyki Rewolucji 1905 oraz Polskiej Partii Socjalistycznej. Przygotował także rozprawę habilitacyjną pt. „Konspiracyjne życie polityczne w Staropolskim Okręgu Przemysłowym 1882-1904” wydaną w 1994. Był również autorem biogramów zamieszczonych w Słowniku Biograficznym Działaczy Ruchu Robotniczego i II tomie Świętokrzyskiego Słownika Biograficznego. Członek Polskiego Towarzystwa Historycznego, Kieleckiego Towarzystwa Naukowego i Polskiego Towarzystwa Turystyczno-Krajoznawczego. Wybrane książki i artykuły: [wraz z Alojzym Nowarą] Trzecie powstanie śląskie na ziemi raciborskiej, Racibórz 1962, Działalność PPR w Raciborzu i powiecie raciborskim w okresie od kwietnia 1945 do kwietnia 1946 [w:] Dwudziesta rocznica PPR na Ziemi Raciborskiej, Racibórz 1962 Kształtowanie się władzy ludowej na Raciborszczyźnie, [w:] Szkice z dziejów Raciborza, Racibórz 1967 Kwestia zbrojna na Kielecczyźnie w okresie rewolucji 1905-1907, „Studia Kieleckie” t. 11, 1976, s. 5-24 Felicja Wiejska-Śledź (1887-1935?) i Władysław Rutkiewicz (1887-1941) – socjalistyczni działacze lewicowi, „Studia Kieleckie” t. 11, 1976 Ruch narodowowyzwoleńczy na Kielecczyźnie w latach 1900-1915 w świetle archiwaliów radzieckich, w: Dzieje kielecczyzny w historiografii Polski Ludowej. Stan i program badań, Kielce 1977, s. 206-209 Udział mieszkańców Kielc w Rewolucji Październikowej, „Studia Kieleckie” t. 20, 1978 Kielce – zarys historii gospodarczego i społecznego rozwoju (1905-1979) w: Spółdzielczość Spożywców w Kielcach 1919-1979, Kielce 1979 Młodzież w partiach i organizacjach robotniczych na Kielecczyźnie (1882-1918), „Zeszyty Naukowe Politechniki Świętokrzyskiej”. Nauki Społeczno-Ekonomiczne, t. 9 (1982), s. 45-58, Organizacje bojowe partii politycznych w Królestwie Polskim (1904-1911), Warszawa 1985, ss. 322 Pseudonimy i nazwiska nielegalne stosowane w organizacjach bojowych PPS w okresie rewolucji 1905-1907 roku, „Kieleckie Studia Historyczne”, T. 5 (1987), s. 89-109, Konspiracyjne życie polityczne w Staropolskim Okręgu Przemysłowym 1882 – 1904. Baza społeczna, przejawy, zasięg oddziaływania sił politycznych, Kielce 1994, ss. 307 Walka zbrojna partii rewolucyjnych z systemem władzy carskiej Rosji w okresie pierwszej rewolucji (1905-1907) – „Phoenomera” 1997, t. 6 [wraz z Jerzym Z. Pająkiem] Powiat kielecki w latach 1867-1918, w: Dzieje powiatu kieleckiego 1810 - 2008, Kielce 2009, s. 75-157 Przypisy Bibliografia: Informator Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Kielcach, Kielce 1994, Informator Akademii Świętokrzyskiej, Kielce 2004, I Liceum Ogólnokształcące – Historia szkoły [dostęp 27.03.2024] Absolwenci wspominają szkołę - Racibórz Nowiny.pl [dostęp 27.03.2024] Prawda o latach 1945-1950, - 2008 Nasz Racibórz.pl [dostęp 27.03.2024] Wykładowcy Uniwersytetu Jana Kochanowskiego w Kielcach Członkowie Polskiego Towarzystwa Historycznego Polscy nauczyciele historii Ludzie związani z Raciborzem

5635150

https://pl.wikipedia.org/wiki/Borotbi%C5%9Bci

Borotbiści

Bortotbiści – ukraińska lewicowo-narodowa partia polityczna, jaka powstała w maju 1918 roku. Partia została założona przez grupę lewicowych działaczy Ukraińskiej Partii Socjalistów-Rewolucjonistów. Swoją nazwę wzięła od organu prasowego „Borot’ba”. W sierpniu 1918 roku przyjęła oficjalną nazwę Ukraińska Partia Komunistyczna. Partia cieszyła się dużym poparciem wśród chłopów i miała swoich przedstawicieli w Radzie Komisarzy Ludowych USSR, gdy na jej czele stał Christian Rakowski. Bortobiści wnioskowali o przyjęcie do Międzynarodówki Komunistycznej, ich wniosek został jednak odrzucony. Politycy tej partii odegrali ważną rolę w procesie ukrainizacji Ukraińskiej Socjalistycznej Republiki Radzieckiej. Partia została rozwiązana w 1920 roku, wielu jej członków dołączyło do Komunistycznej Partii Ukrainy. Byli działacze partii byli prześladowani politycznie w latach 30. XX wieku. Do działaczy partii należą: Wasyl Błakytnyj, Ołeksandr Szumski, Wasyl Czumak, Hryhoryj Hryńko oraz Ołeksandr Dowżenko. Przypisy Ukraińskie partie socjalistyczne

5635155

https://pl.wikipedia.org/wiki/Anastaziwski

Anastaziwski

Anastaziwski (ukr. Анастазівський, ros. Анастазовский) – były chutor w powiecie nowogradwołyńskim guberni wołyńskiej, wołost . Demografia W 1906 r. liczba mieszkańców wynosiła 15 osób, domów 3. Historia W 1906 r. wchodził w skład wołosci horodnickiej w powiecie nowogradwołyńskim guberni wołyńskiej. Odległość do centrum powiatu miasta Nowogród Wołyński wynosiła 32 wiorsty, do administracji wołosnej w miasteczku Horodnica – 6 wiorst. Urząd pocztowy – Horodnica. W 1911 r. wchodził również do składu wołosci horodnickiej w powiecie nowogradwołyńskim. W 1923 r. nie figurował w rejestrze osadniczym. Przypisy Opuszczone miejscowości

5635164

https://pl.wikipedia.org/wiki/Dick%20Erixon

Dick Erixon

Dick Erixon (ur. 16 lipca 1962 w Sztokholmie) – szwedzki dziennikarz, publicysta, przedsiębiorca i polityk. Życiorys Kształcił się w zakresie nauk politycznych. Działał w Partii Centrum, był sekretarzem jej organizacji studenckiej Centerns Högskoleförbund. Pracował m.in. w zajmującym się mediami instytucie Näringslivets medieinstitut oraz w think tanku Timbro. Od drugiej połowy lat 90. prowadził własną działalność gospodarczą, zajmując się doradztwem księgowym. W latach 1999–2002 był głównym publicystą w gazecie finansowej „Finanstidningen”. Na potrzeby wyborów w 2002 współtworzył ugrupowanie Fria Listan, które nie uzyskało parlamentarnej reprezentacji. W latach 2007–2016 pełnił funkcję przewodniczącego Medborgarrättsrörelsen i Sverige, organizacji działającej na rzecz praw obywatelskich. Od 2010 był menedżerem finansowym organizacji pozarządowej Noaks Ark, wspierającej osoby zakażone wirusem HIV. W 2016 został redaktorem naczelnym i wydawcą należącej do Szwedzkich Demokratów gazety internetowej „Samtiden”. W latach 2020–2024 był też wydawcą konserwatywnego kanału informacyjnego na platformie YouTube pod nazwą Riks. Ustąpił z tej funkcji w związku z kandydowaniem w wyborach w tymże roku do Europarlamentu z ramienia SD. Publikacje Ett brutet löfte (współautor z Ulfem Kristerssonem i Widarem Anderssonem), Timbro, Sztokholm 1995, . Rikstingstalen – En studie av Thorbjörn Fälldins budskap, Nerthus, Sztokholm 1996, . En väg ut, Timbro, Sztokholm 1997, . Vad är marknadsekonomi?, Företagarnas riksorganisation, Sztokholm 1998, . Borgerlighetens val, Timbro, Sztokholm 1998, . Svaghetens moral, Timbro, Sztokholm 1999, . Maktspelet i vården, Timbro, Sztokholm 1999, . Bakom vårdpolitikens dimridåer, Timbro/CVV, Sztokholm 2000, . Vårdens skilda världar, Timbro/CVV, Sztokholm 2001, . Välfärd i stället för ättestupa (współautor z Sarą Öberg), Timbro/CVV, Sztokholm 2002, . Vård och skola utan konsumentmakt, Timbro/CVV, Sztokholm 2003, . Statlig opinionsbildning är diskriminerande, Medborgarrättsrörelsen, Sztokholm 2008, . Przypisy Politycy Partii Centrum (Szwecja) Politycy Szwedzkich Demokratów Szwedzcy dziennikarze Szwedzcy przedsiębiorcy Ludzie urodzeni w Sztokholmie Urodzeni w 1962

5635174

https://pl.wikipedia.org/wiki/Dorina%20Mihai

Dorina Mihai

Dorina Gabriela Mihai (ur. 1 czerwca 1981 w Bukareszcie) – rumuńska szablistka, złota medalistka mistrzostw świata. Podczas mistrzostw świata w Hawanie w 2003 roku wywalczyła złoty medal w turnieju indywidualnym, w finale pokonując Chnikę Tan Xue. Drużynowo Rumunki zajęły tam czwarte miejsce. Na rozgrywanych rok wcześniej mistrzostwach świata w Lizbonie była czwarta drużynowo, a indywidualnie zajęła 32. miejsce. Ponadto zdobyła srebrny medal w turnieju drużynowym na mistrzostwach Europy w Kopenhadze w 2004 roku. Nigdy nie wzięła udziału w igrzyskach olimpijskich. Przypisy Ludzie urodzeni w Bukareszcie Rumuńscy szermierze Urodzeni w 1981

5635177

https://pl.wikipedia.org/wiki/Ulica%20Wojciecha%20Halczyna%20w%20Krakowie

Ulica Wojciecha Halczyna w Krakowie

Ulica Wojciecha Halczyna – ulica w Krakowie, w dzielnicy VI. Łączy ulicę Lucjana Rydla z ulicą Bartosza Głowackiego. Jest jednojezdniowa. Historia Została w obecnym kształcie wytyczona w latach sześćdziesiątych XIX wieku jako droga rokadowa łącząca rozmieszczone po terenie całego miasta fortyfikacje Twierdzy Kraków. Gdy fortyfikacje straciły na znaczeniu w latach trzydziestych XX wieku, droga wojskowa stała się ulicą miejską. W 1933 roku otrzymała imię Wojciecha Halczyna, polskiego działacza ludowego i niepodległościowego. Zabudowa Przy ulicy dominuje zabudowa jednorodzinna, stanowią ją głównie domy wybudowane w XX wieku oraz kilka budynków użyteczności publicznej. ul. Wojciecha Halczyna 19 – dom, 1933. Opracowano na podstawie źródła: Gminnej ewidencji zabytków – Kraków. Przypisy Bibliografia Linki zewnętrzne Przebieg w Google Maps Ulice i place w Krakowie Dzielnica VI Bronowice

5635179

https://pl.wikipedia.org/wiki/Herb%20gminy%20Sidra

Herb gminy Sidra

Herb gminy Sidra – symbol gminy Sidra. Wygląd i symbolika Herb przedstawia na tarczy w polu błękitnym ze złotą bordiurą cokół ze złotymi liśćmi, na którym leży lew tego samego koloru z podniesionym ogonem i otwartą paszczą, a pod nim żółtą nazwę gminy. Przypisy Sidra (gmina) Sidra

5635180

https://pl.wikipedia.org/wiki/Patrik%20J%C3%B6nsson

Patrik Jönsson

Mats Patrik Torbjörn Jönsson (ur. 16 października 1972 w Hässleholm) – szwedzki polityk i samorządowiec, poseł do Riksdagu. Życiorys Uzyskał wykształcenie średnie. Pracował w administracji kolejowej Banverket i następnie w Trafikverket, instytucji publicznej zajmującej się administracją transportową. Zaangażował się w działalność polityczną w ramach Szwedzkich Demokratów. Został radnym swojej rodzinnej miejscowości (pełnił funkcję wiceprzewodniczącego rady), a także radnym regionu Skania. W 2014 po raz pierwszy sprawował mandat deputowanego do Riksdagu. Od tegoż roku do 2018 był członkiem władz regionu Skania. W wyniku wyborów w 2018 powrócił do szwedzkiego parlamentu. W 2022 z powodzeniem ubiegał się o poselską reelekcję. Przypisy Politycy Szwedzkich Demokratów Szwedzcy parlamentarzyści Szwedzcy samorządowcy Urodzeni w 1972

5635185

https://pl.wikipedia.org/wiki/Sadzaki

Sadzaki

Sadzaki – grzyby workowce z rzędu zatworniaków (Perisporiales), których grzybnia rozrasta się na powierzchni różnych roślin szklarniowych i gruntowych, pokrytych słodkimi wydalinami mszyc. Te saprofity tworzą czarna sadzowatą powłokę tzw. sadzowatość liści, wpływającą niekorzystnie nie tylko na wygląd, ale także na wzrost i dojrzewanie owoców. Zapobieganie sadziowatości liści polega na zwalczaniu mszyc, prześwietlaniu korony, a w przypadku cennych roślin ozdobnych czarną powłokę należy zmywać. Przypisy workowce

5635189

https://pl.wikipedia.org/wiki/Zhang%20Ying%20%28szablistka%29

Zhang Ying (szablistka)

Zhang Ying (; ur. 9 lutego 1982 w Szanghaju) – chińska szablistka, srebrna medalistka mistrzostw świata. W 2002 roku zdobyła złoty medal drużynowo na mistrzostwach świata juniorów w Antalyi. Podczas mistrzostw świata w Hawanie w 2003 roku Chinki w składzie: Bao Yingying, Huang Haiyang, Zhang Ying i Tan Xue zdobyły drużynowo srebrny medal. Była też między innymi szósta drużynowo na mistrzostwach świata w Nîmes w 2001 roku oraz mistrzostwach świata w Lipsku w 2005 roku. Wystartowała na igrzyskach olimpijskich w Atenach w 2004 roku, zajmując ósme miejsce w turnieju indywidualnym. Był to jej jedyny start olimpijski. Ponadto wywalczyła złoto drużynowo na igrzyskach azjatyckich w Pusan w 2002 roku oraz złoto w szabli drużynowej i srebro we florecie drużynowym na igrzyskach azjatyckich w Doha w 2006 roku. Przypisy Linki zewnętrzne Chińscy olimpijczycy Chińscy szermierze Ludzie urodzeni w Szanghaju Medaliści Igrzysk Azjatyckich 2002 Medaliści Igrzysk Azjatyckich 2006 Uczestnicy Letnich Igrzysk Olimpijskich 2004 Urodzeni w 1982

5635193

https://pl.wikipedia.org/wiki/Jan%20Lermer

Jan Lermer

Jan Jakub Lermer (ur. 15 listopada 1899 w Bieżanowie, zm. wiosną 1940 w Charkowie) – kapitan piechoty Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy. Życiorys Urodził się 15 listopada 1899 w Bieżanowie, w ówczesnym powiecie wielickim Królestwa Galicji i Lodomerii, w rodzinie Juliusza i Marii z Westreichów. W czasie I wojny światowej walczył w szeregach II Brygady Legionów Polskich. Od 1919 walczył w szeregach 36 pułku piechoty Legii Akademickiej. Po zakończeniu działań wojennych pozostał w wojsku jako podoficer zawodowy i kontynuował służbę w 36 pp w Warszawie, a następnie w 72 pułku piechoty w Radomiu. Awansował na chorążego. 15 sierpnia 1928 prezydent RP mianował go podporucznikiem ze starszeństwem z 1 sierpnia 1928 i 11. lokatą w korpusie oficerów piechoty, a minister spraw wojskowych wcielił do 54 pułku piechoty w Tarnopolu. 2 grudnia 1930 prezydent RP nadał mu stopień porucznika z dniem 1 stycznia 1931 i 14. lokatą w korpusie oficerów piechoty. Na kapitana został awansowany ze starszeństwem z 19 marca 1937 i 273. lokatą w korpusie oficerów piechoty. W 1938 został przeniesiony do batalionu KOP „Sejny” na stanowisko dowódcy kompanii karabinów maszynowych. 24 sierpnia 1939 w czasie mobilizacji objął dowództwo 2. kompani karabinów maszynowych 134 pułku piechoty i na jej czele walczył w kampanii wrześniowej. Dostał się do sowieckiej niewoli i przebywał w obozie w Starobielsku. Wiosną 1940 został zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD w Charkowie i pogrzebany w Piatichatkach. Od 17 czerwca 2000 spoczywa na Cmentarzu Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie. 5 października 2007 minister obrony narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie na stopień majora. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007, w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”. Ordery i odznaczenia Krzyż Niepodległości – 15 kwietnia 1932 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości” Krzyż Walecznych Zobacz też jeńcy polscy w niewoli radzieckiej (od 1939 roku) obozy NKWD dla jeńców polskich ofiary zbrodni katyńskiej – zamordowani w Charkowie zbrodnia katyńska Przypisy Bibliografia Kapitanowie piechoty II Rzeczypospolitej Ludzie urodzeni w Krakowie Odznaczeni Krzyżem Niepodległości Odznaczeni Krzyżem Walecznych (II Rzeczpospolita) Oficerowie batalionu KOP „Sejny” Oficerowie 54 Pułku Piechoty Strzelców Kresowych Oficerowie piechoty Korpusu Ochrony Pogranicza Oficerowie Wojska Polskiego zamordowani w Charkowie Uczestnicy kampanii wrześniowej (strona polska) Uczestnicy wojny polsko-bolszewickiej (strona polska) Urodzeni w 1899 Zmarli w 1940 Żołnierze II Brygady Legionów Polskich Żołnierze 36 Pułku Piechoty Legii Akademickiej Żołnierze 72 Pułku Piechoty (II RP)

5635194

https://pl.wikipedia.org/wiki/Stelato%20S9

Stelato S9

Stelato S9 – elektryczny samochód osobowy klasy luksusowej produkowany pod chińską marką Stelato od 2024 roku. Historia i opis modelu Stelato S9 zadebiutowało w marcu 2024 roku jako pierwszy model kolejnej, trzeciej marki motoryzacyjnego oddziału chińskiego koncernu technologicznego Huawei. Tym razem w ramach HIMA nawiązano współpracę z chińskim koncernem motoryzacyjnym BAIC Group, dokonując wymiany na polu zastosowanej technologii. Pod kątem wizualnym S9 powstało jako bliźniaczy wariant przedstawionego przed rokiem Luxeeda S7, dzieląc z nim taki sam wygląd przedniej części nadwozia, łukowato poprowadzoną linię dachu i obszernie przeszklone nadwozie. Różnice pojawiły się w większym rozstawie osi, wydłużonym tylnym zwisie oraz przeprojektowanych lampach tylnych. Ten sam projekt zachowała także kabina pasażerska, z charakterystycznym owalnym kołem kierownicy, wysoko osadzonym panelem cyfrowych zegarów oraz centralnym wyświetlaczem dotykowym systemu multimedialnego. Obszerniejszy stał się z kolei tylny rząd siedzeń dzięki ponad 3-metrowemu rozstawowi osi. Sprzedaż Stelato S9 powstało z myślą o sprzedaży wyłącznie na rodzimym, chińskim rynku, rozpoczynając się tuż po prezentacji przed publicznością na kwietniowym Beijing Auto Show 2024. Dystrybucję zapewniły wybrane showroomy Huawei. Dane techniczne Stelato S9 powstało wyłącznie z myślą o napędzie elektrycznym, z dwoma wariantami do wyboru. Podstawowy, tylnonapędowy, zyskał jeden silnik o mocy 304 KM, z kolei dwusilnikowy model z napędem AWD rozwinął łącznie 516 KM mocy. Przypisy S9 Samochody elektryczne Sedany Samochody luksusowe Samochody z napędem AWD Samochody tylnonapędowe Samochody z lat 2020–2029

5635201

https://pl.wikipedia.org/wiki/Atractus%20melas

Atractus melas

Atractus melas – gatunek węża z rodziny połozowatych (Colubridae), występujący w północno-zachodniej Ameryce Południowej. Jest to endemit Kolumbii, występujący na niewielkim obszarze zachodnich stoków Kordyliery Zachodniej w zakresie wysokości od 80 do 300 m n.p.m. od Corregimiento de Guayabal w departamencie Chocó do miejscowości Juntas w departamencie Valle del Cauca. Obszar występowania tego gatunku jest szacowany na 5000 km². Jego habitatem jest las deszczowy. Atractus melas różni się od innych węży z rodzaju Atractus tym, że zarówno łuski grzbietowe, jak i łuski brzuszne są całe czarne. Przypisy Połozowate Gady Ameryki Południowej Gatunki i podgatunki zwierząt nazwane w 1908 roku Endemity Kolumbii

5635203

https://pl.wikipedia.org/wiki/Rosanna%20Pagano

Rosanna Pagano

Rosanna Pagano (ur. 1 grudnia 1983 w Salerno) – włoska szablistka, złota medalistka mistrzostw świata. W 2000 roku zdobyła drużynowo złoty medal na mistrzostwach świata juniorów w South Bend. Na rozgrywanych trzy lata później mistrzostwach świata juniorów w Trapani była druga drużynowo. Podczas mistrzostw świata w Hawanie w 2003 roku Włoszki w składzie: Ilaria Bianco, Gioia Marzocca, Rosanna Pagano i Alessandra Lucchino zdobyły złoty medal w turnieju drużynowym. Była też między innymi piąta drużynowo na mistrzostwach świata w Lizbonie w 2002 roku. Nigdy nie wzięła udziału w igrzyskach olimpijskich. Przypisy Ludzie urodzeni w Salerno Urodzeni w 1983 Włoscy szermierze

5635204

https://pl.wikipedia.org/wiki/Transport%20kolejowy%20w%20Pakistanie

Transport kolejowy w Pakistanie

Transport kolejowy w Pakistanie – system transportu kolejowego działający na terenie Pakistanu. W Pakistanie istnieje 11 881 km linii kolejowych, z czego 389 km ma metrowy rozstaw szyn (1000 mm), a 11 492 km ma szeroki indyjski rozstaw szyn 1676 mm (w tym 286 km zelektryfikowanych). Państwowy przewoźnik to Pakistan Railways (پاکستان ریلویز). Przypisy Linki zewnętrzne Przewodnik po kolei w Pakistanie na stronie Kolej na Podróż Transport kolejowy w Pakistanie Pakistan Transport w Pakistanie

5635206

https://pl.wikipedia.org/wiki/Alessandra%20Lucchino

Alessandra Lucchino

Alessandra Lucchino (ur. 1 kwietnia 1984 w Lamezia Terme) – włoska szablistka, złota medalistka mistrzostw świata. W 2000 roku zdobyła drużynowo złoty medal na mistrzostwach świata juniorów w South Bend. Na rozgrywanych trzy lata później mistrzostwach świata juniorów w Trapani była druga indywidualnie i drużynowo. Podczas mistrzostw świata w Hawanie w 2003 roku Włoszki w składzie: Ilaria Bianco, Gioia Marzocca, Rosanna Pagano i Alessandra Lucchino zdobyły złoty medal w turnieju drużynowym. Na mistrzostwach świata w Lipsku w 2005 roku wywalczyła brązowy medal w rywalizacji indywidualnej. Wyprzedziły ją tylko Francuzka Anne-Lise Touya i Rosjanka Sofja Wielika. Była też między innymi czwarta drużynowo na mistrzostwach świata w Petersburgu w 2007 roku i mistrzostwach świata w Kijowie w 2012 roku. Ponadto zdobyła brązowe medale drużynowo na mistrzostwach Europy w Lipsku (2010) i mistrzostwach Europy w Legnano (2012). Nigdy nie wzięła udziału w igrzyskach olimpijskich. Przypisy Urodzeni w 1984 Włoscy szermierze

5635207

https://pl.wikipedia.org/wiki/Olcay%20%C3%87ak%C4%B1r

Olcay Çakır

Olcay Çakır, po mężu Turgut (ur. 13 lipca 1993 w Konaku) – turecka koszykarka, występująca na pozycji rozgrywającej, reprezentantka kraju, olimpijka, od 2023 zawodniczka CB Avenida. Osiągnięcia Stan na 27 marca 2024, na podstawie, o ile nie zaznaczono inaczej. Drużynowe Mistrzyni: Euroligi (2023) EuroCup (2017) Turcji (2011–2013, 2016, 2017, 2021–2023) Wicemistrzyni: Euroligi (2013, 2014, 2022, 2023) Turcji (2018) 3. miejsce w Eurolidze (2016, 2021) 4. miejsce w Eurolidze (2012, 2015, 2018) Zdobywczyni: Pucharu Turcji (2015–2018, 2020) Superpucharu Turcji (2010, 2012–2015, 2017, 2019) Finalistka: pucharu: Turcji (2012–2014, 2019, 2022) Hiszpanii (2023) Superpucharu Turcji (2011, 2022) Indywidualne (* – nagrody przyznane przez portal eurobasket.com) Zaliczona do I składu zawodniczek krajowych ligi tureckiej (2018)* Reprezentacja Seniorek Uczestniczka: igrzysk olimpijskich (2016 – 6. miejsce) mistrzostw: świata (2018 – 10. miejsce) Europy (2015 – 5. miejsce, 2017 – 5. miejsce, 2021 – 14. miejsce, 2023 – 14. miejsce) kwalifikacji: olimpijskich (2016 – 1. miejsce) do Eurobasketu (2017, 2019, 2021, 2023, 2024/2025) Młodzieżowa Brązowa medalistka mistrzostw Europy U–20 (2012, 2013) Uczestniczka mistrzostw: świata U–17 (2010 – 10. miejsce) Europy: U–18 (2010 – 10. miejsce, 2011 – 7. miejsce) U–16 (2008 – 8. miejsce, 2009 – 5. miejsce) Zaliczona do I składu mistrzostw Europy U–20 (2012) Przypisy Bibliografia Profil na prodep.com Linki zewnętrzne Statystyki olimpijskie na basketball-reference.com Profil na eurobasket.com Profil na tbf.org.tr Profil na baloncestoenvivo.feb.es Tureckie koszykarki Tureccy olimpijczycy Uczestnicy Letnich Igrzysk Olimpijskich 2016 Koszykarki CB Avenidy Koszykarki Botaş Sporu Koszykarki Yakın Doğu Koszykarki Fenerbahçe SK Urodzeni w 1993

5635210

https://pl.wikipedia.org/wiki/Adamowszczyzna%20%28rejon%20oszmia%C5%84ski%29

Adamowszczyzna (rejon oszmiański)

Adamowszczyzna − wieś na Białorusi, w obwodzie grodzieńskim, w rejonie oszmiańskim, w sielsowiecie Kolczany. Historia W czasach zaborów zaścianek w gminie Graużyszki, w powiecie oszmiańskim, w guberni wileńskiej Imperium Rosyjskiego. W 1866 należała do dóbr Graużyszki, własność Korsaków. W 1905 roku okolica liczyła 55 mieszkańców. W latach 1921–1945 wieś leżała w Polsce, w województwie wileńskim, w powiecie oszmiańskim, w gminie Graużyszki. W 1931 w 10 domach zamieszkiwały 54 osoby. Wierni należeli do parafii rzymskokatolickiej w Graużyszkach. Miejscowość podlegała pod Sąd Grodzki w Holszanach i Okręgowy w Wilnie; właściwy urząd pocztowy mieścił się w Graużyszkach. Przypisy Linki zewnętrzne Wsie w rejonie oszmiańskim Miejscowości województwa wileńskiego (II Rzeczpospolita)

5635214

https://pl.wikipedia.org/wiki/Atractus%20clarki

Atractus clarki

Atractus clarki – gatunek węża z rodziny połozowatych (Colubridae), występujący w skrajnie wschodniej części Ameryki Centralnej i w północno-zachodniej Ameryce Południowej. Występuje od Minas De Cana w Panamie do Restrepo w Valle del Cauca w Kolumbii na wysokościach od poziomu morza do 1500 m n.p.m. Jego habitatem są nizinne lasy wilgotne i podmokłe lasy tropikalne. Atractus clarki charakteryzuje się czarnym grzbietem z drobnymi jaśniejszymi paskami, kremowym brzuchem z ciemnymi bocznymi brzegami oraz charakterystycznymi czerwono-różowymi zabarwieniami w tylnej części głowy. Przypisy Połozowate Gady Ameryki Południowej Gady Ameryki Północnej Gatunki i podgatunki zwierząt nazwane w 1939 roku

5635219

https://pl.wikipedia.org/wiki/Ka-135

Ka-135

Ka-135 – rosyjski dron rozpoznawczy w układzie śmigłowca ze śmigłami współosiowymi opracowany przez firmę Kamow. Historia Konstrukcja została opracowana w zakładzie Kamowa jako rozwinięcie koncepcji Ka-37. Jej publiczna prezentacja miała miejsce w 2009 r. na Międzynarodowej Wystawy Przemysłu Śmigłowcowego „HeliRussia 2009”. Jest to konstrukcja podwójnego zastosowania, została zaprojektowana do prowadzenia rozpoznania lotniczego zarówno do zastosowań wojskowych jak i cywilnych. Może być wykorzystywana do zadań patrolowych i obserwacyjnych, wykonywanie zdjęć lotniczych i mapowania terenu, a także do monitorowania i oceny skutków klęsk żywiołowych i katastrof. Ka-135 może być używany również do poszukiwania załóg zaginionych statków i samolotów, jest w stanie przesłać do naziemnego stanowiska kontroli współrzędne odnalezionej lokalizacji czy celu. Dron jest elementem składowym systemy złożonego z kilku aparatów latających, punktu kontroli lotu, obsługi naziemnej oraz transportu. Dodatkowo może być wyposażony w sprzęt optyczno-elektroniczny pracujący w zakresie światła widzialnego czy podczerwieni. Przypisy Śmigłowce Kamow Rosyjskie bezzałogowe statki powietrzne Śmigłowce bezzałogowe

5635220

https://pl.wikipedia.org/wiki/Ulica%20Gontyna%20w%20Krakowie

Ulica Gontyna w Krakowie

Ulica Gontyna – ulica w Krakowie w dzielnicy VII, na Zwierzyńcu, na osiedlu Salwator. Łączy ulicę św. Bronisławy ze skrzyżowaniem tej samej ulicy z al. Jerzego Waszyngtona. Jest jednojezdniowa. Historia Dawniej w miejscu ulicy znajdowały się fortyfikacje Twierdzy Kraków w formie szańca, pochodzącego z lat 1866–1867. Ulica została w obecnym kształcie wytyczona w 1911 roku w ramach planu zagospodarowania Salwatora. Stanowi półkoliste rozgałęzienie ul. św. Bronisławy. Ma 200 metrów długości. Nazwa została nadana w 1912 roku, nawiązuje do legendarnej świątyni pogańskiej, która znajdowała się w miejsu obecnego kościoła św. Małgorzaty. Zabudowa ul. Gontyna 1 (ul. św. Bronisławy) – willa z ogrodem. Projektował Roman Bandurski, 1910. ul. Gontyna 2 – willa z ogrodem. Projektował Roman Bandurski, 1909. ul. Gontyna 3 – willa z ogrodem. Projektował Roman Bandurski, 1909. ul. Gontyna 4 – willa z ogrodem. Projektował Roman Bandurski, 1910. ul. Gontyna 6 – willa z ogrodem. Projektował Roman Bandurski, 1910. ul. Gontyna 7 – willa z ogrodem. Projektował Roman Bandurski, 1910. ul. Gontyna 8 – willa z ogrodem. Projektował Roman Bandurski, 1910. ul. Gontyna 9 – willa z ogrodem. Projektował Roman Bandurski, 1910. ul. Gontyna 10 – willa z ogrodem. Projektował Roman Bandurski, 1910. ul. Gontyna 12 – willa z ogrodem. Projektował Roman Bandurski, 1910. ul. Gontyna 14 (ul. św. Bronisławy) – willa z ogrodem. Projektował Roman Bandurski, 1910. Opracowano na podstawie źródła: Gminnej ewidencji zabytków – Kraków. Przypisy Bibliografia Ulice i place w Krakowie Dzielnica VII Zwierzyniec

5635225

https://pl.wikipedia.org/wiki/Triangu%C5%82%20%28liturgia%20wigilii%20paschalnej%29

Trianguł (liturgia wigilii paschalnej)

Trianguł, także arundo (łac. arundo – trzcina), tricereo – przyrząd liturgiczny klasycznego rytu rzymskiego sprzed reform liturgicznych Piusa XII, używany w czasie wigilii paschalnej. Są to trzy świece, umieszczone na długiej tyczce, które zapala się od poświęconego ognia, wnosi do kościoła i od nich zapala paschał. Wnosząc trianguł, ubrany w białą dalmatykę diakon zapala poszczególne świece (symbolizujące Trójcę Świętą), odśpiewując za każdym razem coraz wyższym głosem lumen Christi (tj. „światło Chrystusa”), na co odpowiada się Deo gratias. Trianguł modelowo nie jest gotowym, zaprojektowanym przyrządem liturgicznym, a powinien być sporządzony przez przytwierdzenie świec do drzewca (najlepiej łączących się ze sobą woskiem u podstawy), częstokroć używa się jednak także triangułów specjalnie w tym celu skonstruowanych. W wersjach mszałów rytu rzymskiego późniejszych niż 1955 (w tym w formie posoborowej) paschał zapala się bezpośrednio od poświęconego ognia – trianguł nie występuje. Zobacz też Wielka Sobota Exsultet święconka Przypisy Linki zewnętrzne Modele triangułów w galerii Liturgical Arts Journal Sprzęty liturgiczne

5635228

https://pl.wikipedia.org/wiki/Night%20Key

Night Key

Night Key – amerykański film kryminalny z 1937 roku. Treść Wynalazca alarmu antywłamaniowego próbuje zemścić się na człowieku, który ukradł zyski z jego wynalazku. Obsada Boris Karloff - David Mallory Warren Hull - Jimmy Travis Jean Rogers - Joan Mallory Alan Baxter - "The Kid" Samuel S. Hinds - Stephen Ranger Hobart Cavanaugh - "Petty Louie" David Oliver - "Mike" Ward Bond - "Fingers" Frank Reicher - Carl Edwin Maxwell - Kruger Przypisy Linki zewnętrzne Amerykańskie filmy kryminalne Amerykańskie filmy fantastycznonaukowe Amerykańskie filmy z 1937 roku Amerykańskie filmy czarno-białe Filmy wytwórni Universal Pictures

5635229

https://pl.wikipedia.org/wiki/Mistrzostwa%20Afryki%20w%20Judo%202002

Mistrzostwa Afryki w Judo 2002

Mistrzostwa Afryki w judo rozegrano w Kairze w Egipcie w dniach 4-7 października 2002 roku. Klasyfikacja medalowa Wyniki Mężczyźni Kobiety Przypisy Mistrzostwa Afryki w judo 2002 w sporcie 2002 w Afryce Sport w Kairze Egipt w XXI wieku Judo w Egipcie

5635231

https://pl.wikipedia.org/wiki/Mistrzostwa%20%C5%9Awiata%20w%20Lekkoatletyce%202019%20%E2%80%93%20ch%C3%B3d%20na%2020%20km%20kobiet

Mistrzostwa Świata w Lekkoatletyce 2019 – chód na 20 km kobiet

Chód na 20 km kobiet – jedna z konkurencji rozgrywanych podczas lekkoatletycznych mistrzostw świata w Dosze. Tytułu mistrzowskiego z 2017 nie obroniła Yang Jiayu. Terminarz Źródło: worldathletics.org. Rekordy Tabela prezentuje rekord świata, rekord mistrzostw świata, rekordy kontynentów oraz najlepszy wynik na listach światowych w sezonie 2019 przed rozpoczęciem mistrzostw. Rezultaty Źródło: worldathletics.org. Uwagi Przypisy Chód na 20 km kobiet

5635234

https://pl.wikipedia.org/wiki/Antonio%20Decaro

Antonio Decaro

Antonio Decaro (ur. 17 lipca 1970 w Bari) – włoski polityk i samorządowiec, deputowany krajowy, od 2014 burmistrz Bari. Życiorys Absolwent inżynierii lądowej (ze specjalnością w zakresie transportu) na Politecnico di Bari. Pracował na macierzystej uczelni i jako zastępca kierownika wydziału w Acquedotto Pugliese (regionalnej instytucji odpowiadającej za zaopatrzenie w wodę pitną). Od 2000 zajmował dyrektorskie stanowiska w spółce ANAS zajmującej się infrastrukturą drogową. W 2004 wszedł w skład miejskiej egzekutywy w Bari – burmistrz Michele Emiliano mianował go asesorem do spraw mobilności i ruchu drogowego. Antonio Decaro dołączył do Partii Demokratycznej. W 2010 został wybrany na radnego Apulii, kierował frakcją radnych swojego ugrupowania. W wyborach w 2013 uzyskał mandat posła do Izby Deputowanych XVII kadencji. W 2014 wystartował na urząd burmistrza Bari, wygrywając wybory w drugiej turze. W 2019 uzyskał reelekcję na drugą kadencję w pierwszej turze. W styczniu 2015 został również burmistrzem obszaru metropolitalnego Bari. W tym samym roku powołany na wiceprzewodniczącego stowarzyszenia włoskich gmin (ANCI). W 2016 objął funkcję przewodniczącego tej organizacji. Przypisy Włoscy burmistrzowie Politycy Partii Demokratycznej (Włochy) Włoscy parlamentarzyści (od 1946) Włoscy prawnicy Ludzie urodzeni w Bari Urodzeni w 1970

5635235

https://pl.wikipedia.org/wiki/Sad%C5%82o

Sadło

Sadło – tłuszcz trzewiowy świni, gromadzący się w otokach w okolicach przynerkowych. Sadło ma szerokie zastosowanie w kuchni. Wytopiony z sadła tłuszcz nazywany jest smalcem. Zobacz też łój Przypisy Anatomia zwierząt Tłuszcze jadalne

5635236

https://pl.wikipedia.org/wiki/Jan%20Kie%C5%82basa%20%28filozof%29

Jan Kiełbasa (filozof)

Jan Kiełbasa (ur. 8 kwietnia 1959) – filozof, doktor habilitowany i profesor uczelni zatrudniony w Zakładzie Ontologii Instytutu Filozofii Uniwersytetu Jagiellońskiego. Wykłada również w Szkole Doktorskiej Nauk Humanistycznych UJ oraz w Kolegium Filozoficzno-Teologicznym Polskiej Prowincji Dominikanów w Krakowie. Niegdyś prowadził również kursy w Instytucie Muzykologii UJ. Kariera naukowa W roku 1983 Jan Kiełbasa otrzymał tytuł magistra w Instytucie Filozofii UJ i został zatrudniony w macierzystej jednostce. W 1994 na tej samej uczelni doktoryzował się w dziedzinie nauk humanistycznych (specjalność filozofia). W 2013 roku otrzymał tytuł doktora habilitowanego. Podczas uroczystości wręczenia dyplomów 23 czerwca 2014 roku laudację wygłosiła Joanna Hańderek. Zainteresowania naukowe Profesor Jan Kiełbasa zajmuje się przede wszystkim historią filozofii średniowiecznej, ze szczególnym uwzględnieniem patrystycznej i scholastycznej antropologii i etyki. Kontynuuje także swoje zainteresowanie współczesną filozofią francuską, która była niegdyś głównym polem jego badań. Za swojego mistrza uważa Władysława Stróżewskiego. Realizowane granty Historia rozwoju pojęcia „wola” od V do XIII wieku (02.2013–02.2018; NCN, OPUS 7). Wypromowani doktorzy Jadwiga Guerrero van der Meijden (2018); Karol Wilczyński (2019). Publikacje Publikował w wydawnictwach UJ, , Znak. Jego teksty ukazywały się także na łamach „Kwartalnika Filozoficznego”,„Przeglądu Tomistycznego”, „Roczników Filozoficznych KUL”, „Znaku”, „Filozofii Religii” i „Philosophia. Philosophical Quarterly of Israel”. Publikacje książkowe (redaktor i współautor). Przekłady Jest autorem oraz redaktorem tłumaczeń tekstów filozoficznych z języka łacińskiego, francuskiego i angielskiego. Wśród jego dorobku translatorskiego znajdują się dzieła św. Tomasza z Akwinu, Jeana-Paula Sartre’a i Paula Ricœura. (współautor przekładu). (współautor przekładu). (współautor przekładu). (współautor przekładu). Przypisy Polscy filozofowie XXI wieku Polscy historycy filozofii Wykładowcy Wydziału Filozoficznego Uniwersytetu Jagiellońskiego

5635237

https://pl.wikipedia.org/wiki/Mudijettu

Mudijettu

Mudijettu (, ) – tradycyjny dramat rytualny i widowisko taneczne z położonego w południowo-zachodnich Indiach stanu Kerala, przestawiające mitologiczną opowieść o walce hinduskiej bogini Kali z demonem . Pod nazwą Mudiyettu – teatr obrzędowy i dramat taneczny z regionu Kerala (ang. Mudiyettu, ritual theatre and dance drama of Kerala) tradycja została w 2010 roku wpisana na listę reprezentatywną niematerialnego dziedzictwa kulturowego ludzkości. Mit Rytuał mudijettu jest związany z mitem o bogini Kali i demonie . Według wierzeń Darika otrzymał łaskę od boga Brahmy, który obiecał mu, że nie zostanie nigdy pokonany przez żadnego człowieka żyjącego w którymś z czternastu światów (patala) wspomnianych w mitologii hinduskiej. Uczyniło to Darikę stworzeniem potężnym, które podbiło świat, pokonując nawet króla bogów, Indrę. Gdy z czasem okrucieństwa Dariki stały się nie do zniesienia, bóg Śiwa na prośbę mędrca Narady postanowił powstrzymać demona. Zadecydował, że demon zginie z rąk bogini Kali, gdyż Darika nie spodziewał się zagrożenia ze strony kobiety. Przebieg Tradycja mudijettu rozpowszechniona jest wśród członków społeczności Marar i Kuruppu zamieszkujących dystrykty , Triśur, i w środkowej części Kerali. Święto odbywa się co roku, a w obrzędzie uczestniczą całe wioski, których mieszkańcy w okresie od lutego do maja, po zebraniu letnich plonów, w wyznaczonym dniu wczesnym rankiem udają się do świątyni bogini Kali. Świątynie noszą nazwę Bhagavati Kavus, a wsie, w których się znajdują są rozlokowane wzdłuż rzek , oraz . Po rytualnym oczyszczeniu się poprzez post i modlitwę uczestnicy mudijettu przystępują do narysowania na podłodze świątyni wielkiego wizerunku Kali, zwanego kalam, aby przywołać jej ducha. W trakcie prac odmawiana jest skomplikowana modlitwa rytualna zwana Kalampudźa oraz śpiewane są hymny Kalampattu. Rysunek wykonywany jest za pomocą kolorowych proszków pochodzenia naturalnego, wytwarzanych m.in. z ryżu, kurkumy, węgla drzewnego, zielonych liści dwóch gatunków drzew oraz limonki. Jednocześnie u stóp świętego drzewa rosnącego na terenie świątyni zapala się symbolizującą ducha Kali lampę, którą następnie wnosi się do środka i stawia na wykonanym kalam. Stworzenie wizerunku bogini to purwaranga – „prolog sztuki” – stanowiący przygotowanie do odbywającej się na dziedzińcu świątyni żywej inscenizacji, podczas której boski mędrzec Narada prosi boga Śiwę, aby ten powstrzymał demona Darikę, którego zwykli śmiertelnicy pokonać nie mogą. Tłum wykonawców oraz widzów w procesji z pochodniami okrąża świątynię, po czym wszyscy wracają na arenę spektaklu, gdzie dochodzi do ostatecznej walki, w której Darika ginie z rąk bogini Kali. Usunięcie nakrycia głowy Dariki zwanego Mudi oznacza symbolicznie ścięcie głowy demona. W przygotowaniu święta biorą udział przedstawiciele wszystkich kast zamieszkujących daną wieś. Każda kasta odgrywa określoną rolę w mudijettu, np. kasta Parayan dostarcza bambus i skórzane skóry na bębny, kasta Tandan zaopatruje wydarzenie w liście orzecha arekowego potrzebne do wykonania masek i nakryć głowy, kasta Ganakan maluje maski, kasta Maran przygotowuje i zaopatruje pochodnie w olej, kasta Kuruvan podtrzymuje płomień pochodni, a kasta Weluthedan (Patiyan) pierze materiały użyte do wykonania sukni bogini. Transmisja tradycji odbywa się w rodzinach, gdzie z pokolenia na pokolenie przekazywana jest praktyka i wiedza o mudijettu; jedna z rodzin z ma ponad 250-letnią tradycję wykonywania mudijettu. Starsi aktorzy, którzy od lat odgrywają w rytuałach określone role, angażując młodsze osoby jako uczniów również przyczyniają się do przetrwania obrzędu. Uczestnictwo w nim całych społeczności keralskich wiosek wzmacnia poczucie więzi oraz wspólną tożsamość. Rolą mudijettu jest też przekazywanie tradycyjnych wartości, etyki i kodeksów moralnych oraz norm estetycznych. Przypisy Bibliografia Obiekty z listy niematerialnego dziedzictwa UNESCO Hinduizm w Kerali

5635242

https://pl.wikipedia.org/wiki/Ant%C3%B4nio%20Carlos%20%28pi%C5%82karz%29

Antônio Carlos (piłkarz)

Antônio Carlos Cunha Capocasali Junior (ur. 7 marca 1993 w Rio de Janeiro) – brazylijski piłkarz występujący na pozycji środkowego obrońcy, od 2024 roku zawodnik Fluminense. Bibliografia Brazylijscy piłkarze Piłkarze SC Corinthians Paulista Piłkarze Oeste FC Piłkarze Avaí FC Piłkarze Tombense FC Piłkarze CR Flamengo Piłkarze AA Ponte Preta Piłkarze SE Palmeiras Piłkarze Orlando City SC Piłkarze Fluminense FC Zdobywcy Copa Libertadores Zdobywcy Recopa Sudamericana Ludzie urodzeni w Rio de Janeiro Urodzeni w 1993