id
stringlengths
1
7
url
stringlengths
31
408
title
stringlengths
1
239
text
stringlengths
1
345k
5637353
https://pl.wikipedia.org/wiki/Dmytro%20Kariuczenko
Dmytro Kariuczenko
Dmytro Mykołajowycz Kariuczenko (ukr. Дмитро Миколайович Карюченко, ur. 15 stycznia 1980 w Charkowie) – ukraiński szpadzista, czterokrotny medalista mistrzostw świata. W 1997 roku zdobył brązowy medal indywidualnie na mistrzostwach świata juniorów na Teneryfie. Następnie zdobył złoto indywidualnie na mistrzostwach świata juniorów w Valencii w 1998 roku, srebro drużynowo na mistrzostwach świata juniorów w Keszthely w 1999 roku i brąz drużynowo na mistrzostwach świata juniorów w South Bend w 2000 roku. Podczas mistrzostw świata w Lipsku w 2005 roku Ukraińcy w składzie: Dmytro Czumak, Dmytro Kariuczenko, Maksym Chworost i Witalij Oszarow zdobyli brązowy medal w zawodach drużynowych. W tej samej konkurencji zajął także trzecie miejsce na mistrzostwach świata w Turynie (2006), drugie na mistrzostwach świata w Budapeszcie (2013) i pierwsze na mistrzostwach świata w Moskwie (2015). Wystartował na igrzyskach olimpijskich w Atenach w 2004 roku, gdzie drużynowo był piąty, a indywidualnie szesnasty. Na rozgrywanych osiem lat później igrzyskach olimpijskich w Londynie był siedemnasty indywidualnie. Brał też udział w igrzyskach olimpijskich w Rio de Janeiro w 2016 roku, zajmując 4. miejsce drużynowo i 36. indywidualnie. Zdobył złoto drużynowo na mistrzostwach Europy w Koblencji w 2001 roku. W tej samej konkurencji zdobył również srebrne medale na mistrzostwach Europy w Bourges (2003) i mistrzostwach Europy w Lipsku (2010) oraz brązowe na mistrzostwach Europy w Moskwie (2002), mistrzostwach Europy w Legnano (2012), mistrzostwach Europy w Zagrzebiu (2013) i mistrzostwach Europy w Toruniu (2016). Przypisy Linki zewnętrzne Ludzie urodzeni w Charkowie Uczestnicy Letnich Igrzysk Olimpijskich 2004 Uczestnicy Letnich Igrzysk Olimpijskich 2012 Uczestnicy Letnich Igrzysk Olimpijskich 2016 Ukraińscy olimpijczycy Ukraińscy szermierze Urodzeni w 1980
5637355
https://pl.wikipedia.org/wiki/Jahja%20Sinwar
Jahja Sinwar
Jahja Sinwar (, ur. 29 października 1962) – palestyński polityk, od 2017 r. przywódca Hamasu w Strefie Gazy. Życiorys Urodził się w 1962 w obozie dla uchodźców Chan Junus w wówczas rządzonej przez Egipt Strefie Gazy. Jego rodzina została wypędzona z Aszkelonu podczas wojny arabsko-izraelskiej w 1948 roku. Ukończył studia na Islamskim Uniwersytecie w Gazie, gdzie uzyskał licencjat z arabistyki. Za zorganizowanie uprowadzenia i zabicia dwóch izraelskich żołnierzy oraz czterech, uznawanych za kolaborantów, Palestyńczyków, został skazany w 1989 r. przez Izrael na poczwórne dożywocie. W 2011 roku, po 22 latach został razem z innymi 1025 osobami wymieniony przez Izraelczyków w zamian za żołnierza Gilada Shalita. Sinwar był jednym ze współtwórców aparatu bezpieczeństwa Hamasu. Wybrany na przywódcę tej organizacji w Strefie Gazy w roku 2017 i ponownie w 2021. We wrześniu 2015 r. rząd Stanów Zjednoczonych uznał Sinwara za terrorystę Przypisy Urodzeni w 1962 Palestyńscy politycy
5637356
https://pl.wikipedia.org/wiki/KM-1M
KM-1M
KM-1M – fotel katapultowy opracowany przez radzieckie biuro konstrukcyjne OKB-155. Stosowany w samolotach MiG-21, MiG-23, MiG-25 oraz MiG-27. Historia Na początku lat 60-tych biuro konstrukcyjne OB-155 przystąpiło do opracowywania fotela wyrzucanego, który zastąpiłby dotychczas stosowane fotele KK-1 i SK-1. Fotel miał zapewnić możliwość ewakuacji pilota z poziomu ziemi, ponadto miał odpowiadać gabarytom kabiny pilota samolotu MiG-21. Opracowana konstrukcja została wykorzystana w samolocie bombowym Tu-160. Fotel katapultowy KM-1M jest miejscem roboczym pilota w kokpicie samolotu podczas lotu oraz pozwala na jego ewakuację w sytuacji awaryjnej. Zapewnia możliwość bezpiecznego opuszczenia statku powietrznego w lotach do wysokości 20 km i przy prędkości 1200 km/h. Ponadto umożliwia opuszczenie samolotu podczas startu i lądowania, gdy osiągnął prędkość co najmniej 140 km/h. Fotel pilota ma wysokość 1182 mm, szerokość 606 mm i głębokość 875 mm. Poniżej zagłówka znajduje się profilowana osłona pancerna odporna na uderzenie pocisków kalibru do 7,65 mm, chroniąca plecy pilota. W zagłówku znajduje się nadajnik sygnalizujący miejsce lądowania oraz apteczka. Szkielet fotela zawiera butle z tlenem oraz powietrzem podtrzymującym ciśnienie w skafandrze pilota. Sekwencja katapultowania rozpoczyna się gdy pilot pociąga za uchwyt wyrzutowy umieszczony na fotelu. Od tego momentu systemy ratunkowe działają automatycznie, aż do momentu otwarcia spadochronu. Mechanizm wyzwalający KSM zapewnia wystrzelenie fotela pilota na wysokość 45 metrów. Składa się z dwustopniowego mechanizmu wyrzutowego, piromechanicznego mechanizmu napinania pasów oraz pirmoechanizmu wyzwalającego spadochron ratunkowy. System spadochronowy PS-M składa się z dwóch spadochronów stabilizujących o powierzchni 0,1 m2 i 2 m2 oraz właściwego spadochronu ratunkowego o powierzchni 54 m2. Przeciążenia oddziaływające krótkotrwale na pilota nie przekraczają 20g. Przypisy Konstrukcja statków powietrznych
5637357
https://pl.wikipedia.org/wiki/Boeing%20Crewed%20Flight%20Test
Boeing Crewed Flight Test
Boeing Crew Flight Test (często skracane do Boe CFT) będzie pierwszą załogową misją statku kosmicznego Boeing Starliner w ramach amerykańskiego programu NASA Commercial Crew Program. Będzie to także trzeci lot orbitalny statku Starliner po dwóch ostatnich bezzałogowych lotach kosmicznych wykonanych w ramach misji OFT-1 i OFT-2 w 2019 i 2022 roku. Pierwotnie planowano, że pierwszy załogowy lot testowy odbędzie się w 2017 roku. Jednak opóźnienia spowodowały, że start misji Boeing Crewed Flight Test miał się odbyć nie wcześniej niż 21 lipca 2023 roku, jednak już w sierpniu 2023 roku Boeing ogłosił, ze względów na problemy z systemem spadochronu cała misja zostanie ponownie przełożona, a jej start odbędzie się nie wcześniej w marcu 2024 roku. Finalnie misję zaplanowano na 1 maja 2024 roku. W ramach misji przetransportowana zostanie dwójka astronautów NASA na pokład Międzynarodowej Stacji Kosmicznej na około tydzień. Kapsuła Boeing Crew Flight Test będzie drugą misją kapsuły statku Starliner o nazwie Calypso, która została po raz pierwszy użyta podczas pierwszej misji OFT-1. NASA ogłosiła, że Boeing po wielokrotnych kontrolach jest gotowy do ponownego wykorzystania statku Starliner do misji Boeing Crew Flight Test w sierpniu 2020 roku. NASA poinformowała również, że do kapsuły Calypso zostaną zamontowane nowe spadochrony i poduszki powietrzne. Został zmieniony także system dokowania statku Starliner tak, aby móc zmieścić nową osłonę termiczną, której pierwszy lot testowy odbył się w ramach misji OFT-2. Załoga Astronautka Nicole Aunapu Mann początkowo została przydzielona do tej misji, co uczyniłoby ją pierwszą kobietą, która poleciała w pierwszym locie załogowym orbitalnego statku kosmicznego, ale później została przeniesiona do misji SpaceX Crew-5, lecąc jako pierwsza dowódczyni w programie Commercial Crew Program. W sierpniu 2018 roku astronauta Eric Boe został przydzielony do roli pilota w misji Boeing Crewed Flight Test, jednak ze względów zdrowotnych w dniu 22 stycznia 2019 roku zastąpił go Edward Fincke. Astronauta Boeinga Chris Ferguson został przydzielony do lotu jako dowódca, ale 7 października 2020 roku zastąpił go astronauta NASA Barry Wilmore. W dniu 18 kwietnia 2022 roku NASA poinformowała, że nie określiła jeszcze, kto z astronautów przypisanych do lotów Starlinera, w tym Barry Wilmore, Edward Fincke i Sunita Williams poleci podczas tej misji lub podczas pierwszej operacyjnej misji Starliner-1. 16 czerwca 2022 roku NASA potwierdziła, że misja Boeing Crewed Flight Test będzie dwuosobowym lotem testowym, w którym będą uczestniczyć Barry Wilmore i Sunita Williams, a Edward Fincke został pilotem misji Starliner-1. Oczekuje się, że Sunita Williams będzie pierwszą kobietą, która weźmie udział w pierwszym orbitalnym locie załogowym statku kosmicznego. Misja Będzie to trzeci start wariantu rakiety Atlas V N22, który wyniesie statek kosmiczny Starliner z dwuosobową załogą. Starliner zadokuje do Międzynarodowej Stacji Kosmicznej, po czym powróci na Ziemię. Będzie to pierwszy załogowy start zrealizowany przez rakietę Atlas V. Aby móc zabezpieczyć się przed nieprzewidzianymi zdarzeniami związanymi z transportem załogi na Międzynarodową Stację Kosmiczną, NASA może wydłużyć czas dokowania misji Boeing Crew Flight Test do maksymalnie sześciu miesięcy. Zobacz też Commercial Crew Program Dragon 2 SpaceX DM-2 Przypisy Załogowe loty kosmiczne Programy kosmiczne NASA
5637363
https://pl.wikipedia.org/wiki/Witalij%20Oszarow
Witalij Oszarow
Witalij Wołodymyrowycz Oszarow (ukr. Віталій Володимирович Ошаров, ur. 16 lutego 1980 w Białej Cerkwi) – ukraiński szpadzista, brązowy medalista mistrzostw świata. Podczas mistrzostw świata w Lipsku w 2005 roku Ukraińcy w składzie: Dmytro Czumak, Dmytro Kariuczenko, Maksym Chworost i Witalij Oszarow zdobyli brązowy medal w zawodach drużynowych. W tej samej konkurencji był też ósmy na mistrzostwach świata w Hawanie dwa lata wcześniej. Wystartował na igrzyskach olimpijskich w Atenach w 2004 roku, gdzie drużynowo był piąty. Był to jego jedyny start olimpijski. Zdobył ponadto srebrne medale drużynowo na mistrzostwach Europy w Bourges (2003) i mistrzostwach Europy w Zalaegerszeg (2005). Przypisy Linki zewnętrzne Ludzie urodzeni w Białej Cerkwi Uczestnicy Letnich Igrzysk Olimpijskich 2004 Ukraińscy olimpijczycy Ukraińscy szermierze Urodzeni w 1980
5637366
https://pl.wikipedia.org/wiki/Kamienica%20przy%20ulicy%20Karmelickiej%208%20w%20Krakowie
Kamienica przy ulicy Karmelickiej 8 w Krakowie
Kamienica przy ulicy Karmelickiej 8 – kamienica znajdująca się w Krakowie, w dzielnicy I, na Piasku. Jest to trójkondygnacyjny budynek, czynszowa kamienica, wzniesiona w 1895 roku, według projektu architekta Aleksandera Biborskiego. Elewacja frontowa jest w całości pięcioosiowa. Budynek wieńczy attyka i gzyms koronujący. Okna ozdobione są obramieniami i gzymsami nadokiennymi. 15 listopada 1995 kamienica została wpisana do rejestru zabytków. Znajduje się także w gminnej ewidencji zabytków. Przypisy Bibliografia Dzielnica I Stare Miasto Zabytkowe kamienice w Krakowie Budynki w Polsce oddane do użytku w 1895 Obiekty w Krakowie wpisane do gminnej ewidencji zabytków
5637373
https://pl.wikipedia.org/wiki/Lechia%20Gda%C5%84sk%20w%20sezonie%201946
Lechia Gdańsk w sezonie 1946
Sezon 1946 to 2. sezon w historii Lechii Gdańsk. W tym sezonie Lechia uczestniczyła w rozgrywkach klasy A. Rywale W tym sezonie rywalami Lechii byli: Unia Tczew Flota Nowy Port Gdańsk Wisła Tczew TUR Oliwa KS Milicyjny Gdańsk SKS Płomień Gdańsk Gryf Wejherowo Gedania Gdańsk Grom Gdynia Wyniki Przypisy Lechia Gdańsk w poszczególnych sezonach
5637376
https://pl.wikipedia.org/wiki/Zofia%20Zarzycka
Zofia Zarzycka
Zofia Zarzycka (ur. 3 listopada 1925 w Godzieszach Wielkich, zm. 12 czerwca 2010 w Łodzi) – polska ekonomistka i statystyczka demograficzna. Życiorys Przyszła na świat jako jedno z sześciorga dzieci nauczyciela, kierownika szkoły powszechnej w Godzieszach Wielkich. W 1939 skończyła pierwsza klasę gimnazjum w Kaliszu. W latach 1940–1944 przebywała na robotach przymusowych w Niemczech, a potem pracowała w fabryce broni „Zollenwerke” w Kaliszu (1944–19145). Wiosną 1945 wróciła do nauki w gimnazjum. Liceum w Kaliszu skończyła w 1947. W latach 1946–1947 pracowała jako księgowa w hurtowni Spółdzielni Pracy „Społem” w Kaliszu. Studiowała w Łódzkim Oddziale Szkoły Głównej Handlowej. Magisterkę obroniła w w 1954. Od 1950 była zastępczynią asystenta w Katedrze Statystyki Wyższej Szkoły Ekonomicznej w Łodzi. Doktorat obroniła w 1964, a habilitację uzyskała w 1982. Od 1983 pracowała na stanowisku docenta. W 1991 uzyskała tytuł profesorski w zakresie nauk ekonomicznych. Zajmowała się problemami pracy kobiet (etat i praca w gospodarstwie domowym), demograficznymi i społecznymi czynnikami wpływającymi na wzorce konsumpcyjne, problemami ekonomicznymi będącymi następstwami starzenia się ludności, powiązaniami między demografią a sytuacją społeczno-ekonomiczną w danym czasie. Napisała 60 innych recenzji artykułów, książek, skryptów i projektów naukowych. Była autorką wielu ekspertyz. Od 1965 pełniła funkcję opiekunki młodej kadry naukowo-dydaktycznej w Zakładzie, Demografii i Statystyki (potem Katedrze) WSE. Prowadziła wykłady ze statystyki ogólnej, matematycznej oraz statystyki ekonomicznej i społecznej. Była zastępczynią dyrektora Instytutu Ekonometrii i Statystyki UŁ oraz kierowniczką Zakładu Demografii i Statystyki w Instytucie Ekonometrii i Statystyki UŁ (1986–1992), Katedry Demografii i Statystyki Społeczno-Ekonomicznej (1992–1996), Punktu Konsultacyjnego Wydziału Ekonomiczno-Socjologicznego UŁ w Kaliszu i Magisterskich Studiów Ekonomicznych dla Inżynierów na Wydziale Ekonomiczno-Socjologicznym UŁ (1983–1996). Była pełnomoczką Rektora UŁ ds. współpracy z WSE w Bratysławie i Czechosłowackim Instytutem Gerontologicznym. Należała do Komisji Dydaktycznej GUS, Zarządu Polskiego Towarzystwa Demograficznego oraz Prezydium Komitetu Nauk Demograficznych PAN. Od 1989 przewodniczyła Komisji Dydaktycznej Łódzkiego Oddziału PTE oraz Komisji Zatrudnienia Rady Naukowej przy Prezydencie Miasta Łodzi (1989–1990). Od 1998 pracowała jako profesor zwyczajny w Społecznej Wyższej Szkole Przedsiębiorczości i Zarządzania w Łodzi. Została wyróżniona trzema nagrodami Ministra Edukacji Narodowej oraz 22 nagrodami Rektorów WSE i UŁ. Z mężem Pawłem wychowała dwóch synów. Odznaczenia Złota Odznaka Uniwersytetu Łódzkiego (1970) Złota Odznaka Związku Nauczycielstwa (1970) Złota Odznaka Polskiego Towarzystwa Ekonomicznego (1980) Honorowa Odznaka m. Kalisza (1971) Honorowa Odznaka m. Łodzi (1973) Złoty Krzyż Zasługi (1973) Medal Komisji Edukacji Narodowej (1981) Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1983) Medal „Uniwersytet Łódzki w Służbie Społeczeństwa i Nauki” (1983) Medal Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego (1993) Złota Odznaka Honorowa „Za Zasługi dla Statystyki RP” (1995) Medal 50-lecia Uniwersytetu Łódzkiego (1995) Medal „70 lat Łodzi Uniwersyteckiej” (1997). Przypisy Urodzeni w 1925 Zmarli w 2010 Ludzie związani z Łodzią Ludzie związani z Kaliszem Polscy ekonomiści Polscy statystycy Członkowie Polskiego Towarzystwa Ekonomicznego Członkowie Polskiej Akademii Nauk Odznaczeni Medalem Komisji Edukacji Narodowej Odznaczeni Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (Polska Ludowa) Odznaczeni Złotym Krzyżem Zasługi (Polska Ludowa)
5637378
https://pl.wikipedia.org/wiki/Kulisitofa%20Kite
Kulisitofa Kite
Kulisitofa Kite (ur. 17 stycznia 2003 na Tonga) – tongijski piłkarz grający na pozycji napastnika w tongijskim klubie Veitongo FC oraz reprezentacji Tonga. W swojej karierze grał także w innym klubie z Tonga: Lavengatonga FC. W kadrze narodowej zadebiutował 18 listopada 2023 przeciwko Nowej Kaledonii. Pierwsza bramkę zdobył 20 marca 2024 w meczu z Samoa. Linki zewnętrzne Reprezentanci Tonga w piłce nożnej Urodzeni w 2003
5637387
https://pl.wikipedia.org/wiki/Kabsa
Kabsa
Kabsa (), nazywane również machbus () – arabskie danie składające się z mocno przyprawionego ryżu i mięsa. Oryginalnie pochodzące z Jemenu, popularne na całym Półwyspie Arabskim i w południowym Iranie. Charakterystycznymi dla tego dania przyprawami są czarny pieprz, goździki, kardamon, szafran, cynamon, suszona limonka, liście laurowe i gałka muszkatołowa. W różnych odmianach tego dania znajdują się również migdały, orzechy, cebulę czy rodzynki. Przypisy Kuchnia arabska
5637392
https://pl.wikipedia.org/wiki/Buczko
Buczko
Buczko – nazwisko Osoby o nazwisku Buczko Włodzimierz Buczko (ur. 1942) – polski naukowiec, lekarz i farmakolog, profesor nauk medycznych Iwan Buczko (1891–1974) – arcybiskup Kościoła katolickiego obrządku bizantyjsko-ukraińskiego Zobacz też Buczek Strony ujednoznaczniające
5637393
https://pl.wikipedia.org/wiki/Willem-Frederik%20Schiltz
Willem-Frederik Schiltz
Willem-Frederik Schiltz (ur. 22 czerwca 1979 w m. Wilrijk) – belgijski i flamandzki polityk, prawnik oraz samorządowiec, parlamentarzysta krajowy i regionalny. Życiorys Jego ojcem był polityk Hugo Schiltz. Ukończył studia prawnicze na Uniwersytecie Antwerpskim. Kształcił się również w Londynie. Praktykował w zawodzie adwokata. Zaangażował się w działalność polityczną w ramach Flamandzkich Liberałów i Demokratów (Open VLD). W latach 2007–2014 sprawował mandat posła do Izby Reprezentantów. Od 2013 do 2015 był członkiem miejskich władz wykonawczych w Antwerpii. W 2014 i 2019 uzyskiwał mandat posła do Parlamentu Flamandzkiego. W 2020 został członkiem Europejskiego Komitetu Regionów. W latach 2019–2021 był delegowany w skład Senatu. Ponownie powołano go w skład izby wyższej w 2023. Odznaczenia Order Leopolda V klasy (2014) Przypisy Absolwenci i studenci Uniwersytetu w Antwerpii Belgijscy parlamentarzyści Belgijscy prawnicy Belgijscy samorządowcy Odznaczeni Orderem Leopolda (Belgia) Politycy partii Flamandzcy Liberałowie i Demokraci Urodzeni w 1979
5637394
https://pl.wikipedia.org/wiki/Anne%20Stuart
Anne Stuart
Anne Stuart (ur. 1948) – amerykańska pisarka specjalizująca się w romansie i powieści kryminalnej. Życiorys Zadebiutowała jako pisarka powieścią Barrett’s Hill wydaną w 1974, będącą gotyckim romansem. Jej książki wielokrotnie trafiały na listy bestsellerów. Jest autorką ponad siedemdziesięciu pięciu powieści napisanych samodzielnie oraz około trzydziestu powieści napisanych wspólnie z innymi autorami. Mieszka na północy stanu Vermont. Nagrody(wybór) Career Achievement in Romantic Intrigue, 1985 Romantic Times Career Achievement in Romantic Adventure, 1992 Romantic Times Career Achievement in Series Romance, 1993 Romantic Times Lifetime Achievement, 1996 RWA Career Achievement in Romantic Suspense, 1998 Romantic Times Author Most Glommed*, 2005 AAR Reader Awards Romantic Times Romance Pioneer Award 2010 Przypisy Amerykańscy prozaicy XX wieku Amerykańscy prozaicy XXI wieku Urodzeni w 1948 ar:آن ستيوارت en:Anne Stuart (novelist) es:Anne Stuart fr:Anne Stuart
5637395
https://pl.wikipedia.org/wiki/Parafia%20%C5%9Bw.%20Andrzeja%20Boboli%20w%20Gradowszczy%C5%BAnie
Parafia św. Andrzeja Boboli w Gradowszczyźnie
Parafia św. Andrzeja Boboli w Gradowszczyźnie – rzymskokatolicka parafia znajdująca się w diecezji grodzieńskiej, w dekanacie Ostrowiec, na Białorusi. Parafię prowadzą karmelici bosi z parafii w Gudogajach. Historia W folwarku Dubniczki (współcześnie będącym częścią Gradowszczyzny) znajdowała się dworska kaplica katolicka, będąca filią parafii w Ostrowcu, zamknięta przed 1881 i ponownie czynna w okresie II Rzeczpospolitej. Pod koniec lat 30. XX w. była ona za mała dla potrzeb okolicznych mieszkańców. W 1938 wylano fundamenty i postawiono na nich drewniany kościół, przeniesiony z pobliskiego Szumska, poświęcony w 1939. Parafię erygował arcybiskup wileński Romuald Jałbrzykowski, w 1940, podczas litewskiej okupacji Wileńszczyzny. Kościół był czynny w okresie sowieckim. Kaplica w Dubniczkach, podobnie jak sam dwór, nie zachowały się. Od 1991 parafia znajduje się w diecezji grodzieńskiej. 16 maja 1994 kościół został konsekrowany. Przypisy Bibliografia Parafie diecezji grodzieńskiej Parafie pod wezwaniem św. Andrzeja Boboli Parafie karmelitów bosych Rejon ostrowiecki
5637398
https://pl.wikipedia.org/wiki/Mistrzostwa%20%C5%9Awiata%20w%20Pi%C5%82ce%20No%C5%BCnej%202026%20%28eliminacje%20strefy%20CONCACAF%29/Grupa%20D
Mistrzostwa Świata w Piłce Nożnej 2026 (eliminacje strefy CONCACAF)/Grupa D
W Grupie D drugiej rundy eliminacji do Mistrzostw Świata 2026 biorą udział następujące zespoły: Tabela |} Wyniki Strzelcy Przypisy Eliminacje do Mistrzostw Świata w Piłce Nożnej 2026
5637399
https://pl.wikipedia.org/wiki/Lechia%20Gda%C5%84sk%20w%20sezonie%201946/1947
Lechia Gdańsk w sezonie 1946/1947
Sezon 1946/1947 to 3. sezon w historii Lechii Gdańsk. Klasa A Początkowo mistrzem okręgu został Grom Gdynia, ale ostatecznie Gdański OZPN przyznał ten tytuł Lechii Gdańsk. Eliminacje do I ligi W eliminacjach do I ligi Lechia zmierzyła się z drużynami HCP Poznań, MKS Szczecin, Polonia Bydgoszcz. Tabela W pierwszej kolejce w meczu z Polonią wystąpił Grom Gdynia, ale wynik meczu został anulowany po tym jak ostatecznie przyznano tytuł mistrza okręgu Lechii. Wyniki Grupa Finałowa Tabela (Ap) Widzew Łódź uzyskał awans już po zakończeniu rozgrywek, gdy PZPN zadecydował o powiększeniu I ligi do 14 zespołów. Wyniki Bilans meczów Przypisy Lechia Gdańsk w poszczególnych sezonach
5637401
https://pl.wikipedia.org/wiki/Rusi%C5%84ski
Rusiński
język rusiński – język słowiański używany przez Rusinów Rusiński – nazwisko Osoby o nazwisku Rusiński Władysław Rusiński (1911–1986) – polski historyk Eugeniusz Rusiński (1949–2019) – polski inżynier mechanik Zobacz też Kościół katolicki obrządku bizantyjsko-rusińskiego Rusińska Ludowa Republika Łemków Rusini
5637403
https://pl.wikipedia.org/wiki/%C5%9Amieja
Śmieja
Śmieja – nazwisko Osoby o nazwisku Śmieja Wojciech Śmieja (ur. 1977) – wykładowca akademicki, reporter Florian Śmieja (1925–2019) – polski poeta, tłumacz, badacz literatury hiszpańskiej Jarosław Śmieja (ur. 1970) – polski naukowiec, inżynier, nauczyciel akademicki i profesor nauk technicznych Krzysztof Śmieja (ur. 1957) – polski polityk i prawnik Dawid Śmieja – polski gimnastyk sportowy Strony ujednoznaczniające
5637405
https://pl.wikipedia.org/wiki/Woryna
Woryna
Woryna – nazwisko Osoby o nazwisku Woryna Kacper Woryna (ur. 1996) – polski żużlowiec Antoni Woryna (1941–2001) – polski żużlowiec Strony ujednoznaczniające
5637408
https://pl.wikipedia.org/wiki/Cecilie%20Skog
Cecilie Skog
Cecilie Skog (ur. 9 sierpnia 1974 r. w Alesund, Norwegia) – norweska alpinistka ekstremalna, polarniczka, autorka książek i wykładowczyni, osbowość telewizyjna. Pierwsza Norweżka na K2. Pierwsza kobieta, która zdobyła tzw. Wielkiego Szlema Odkrywcy (ang. The Explorer's Grand Slam). Życiorys Cecilie Skog studiowała i pracowała jako pielęgniarka, lecz od czasu zdobycia Mount Everestu w 2004 roku, pracuje jako profesjonalna odkrywczyni i podróżniczka, przewodniczka i wykładowczyni. W sierpniu 2008 roku zdobyła K2. Jej ówczesny mąż, Rolf Bae, który towarzyszył jej podczas wejścia na szczyt, zginął na oczach żony podczas schodzenia razem z dziesięcioma innymi alpinistami. W styczniu 2010 roku ukończyła pierwsze samodzielne i nie wspomagane przejście na nartach Antarktydy (również bez użycia latawców). Idąc z Ryanem Watersem zajęło jej to 70 dni, od 13 listopada 2009 roku do 21 stycznia 2010 roku, aby pokonać ponad 1800 kilometrów w podróży przez Antarktydę. Jako pierwsza kobieta zdobyła tzw. Wielkiego Szlema Odkrywcy (ang. The Explorer's Grand Slam), co oznacza zdobycie Korony Ziemi (w przypadku Skog: 1999-2006) oraz bieguna północnego oraz południowego. Wzięła udział w kilku programach telewizyjnych: podróżniczych oraz popkulturowych (np. Skal vi danse). W latach 2014 - 2019 była w związku ze wspinaczem wysokogórskim, polarnikiem i pisarzem Aleksandrem Gamme. Mają dwie córki. Zdobyte szczyty górskie Mont Blanc 4807 m, 1996 Aconcagua, 6962 m,1999 Denali, 6194 m, 2001 Czo Oju 8188 m, 2003 Elbrus, 5642 m, 2003 Mount Everest, 8848 m, 2004 Kilimandżaro, 5895 m, 2004 Masyw Vinsona, 4897 m, 2006 Góra Kościuszki, 2228 m, 2006 Jaya, 4884 m, 2007 K2, 8611 m, 2008, na szczycie 1 sierpnia z Larsem Nessa. Pierwsze osoby z Norwegii na K2. Manaslu 8163 m, 2011 Lhotse 8516 m, 2012 Inne ekspedycje 2003: Sziszapangma 8042 m (osiągnęła 7400 m) 2004: Grenlandia, przekroczyła lód śródlądowy ze wschodu na zachód - 610 km 2005: K2 8611 m (osiągnęła 7300 m) 2005: Biegun południowy, zjazd na nartach z Lodowca Szelfowego Rossa do bieguna w 32 dni 2006: Biegun północny, dotarcie na nartach z Wyspy Ellesmere’a do bieguna w 49 dni 2009: Grenlandia, pokonanie lodu śródlądowego z zachodu na wschód - 590 km 2010: Przemierzyła Antarktydę, z Wyspy Berknera przez biegun południowy do Lodowca Szelfowego Rossa w 70 dni i ponad 1800 km 2011: Przerwana próba dotarcia na nartach (ciągnąc kajak) do bieguna północnego w okresie letnim Książki „Cecilie Skog og de tre polene” (2006) „Til Rolf” (2009) „Antarktis” (2011) „Utemat” (2012) „Et friluftsliv” (2014) Przypisy Urodzeni w 1974 Norwescy podróżnicy i odkrywcy Zdobywcy Korony Ziemi Norwescy pisarze XXI wieku
5637409
https://pl.wikipedia.org/wiki/Barbara%20Faron
Barbara Faron
Barbara Faron (ur. 25 października 1977 w Limanowej) – polska polonistka, historyk i pisarka. Życiorys Wychowywała się w małopolskiej Kamienicy. Ukończyła studia filologiczne (filologia polska) na Uniwersytecie Jagiellońskim, a następnie studia podyplomowe na Wydziale Historycznym Uniwersytetu Jagiellońskiego. Pracuje jako nauczyciel i redaktor (m.in. przy redakcji przewodników turystycznych). W 2007 opowiadaniem „O parobkowych dzieciskach” zdobyła pierwsze miejsce w konkursie prozatorskim Fabrica Librorum. W 2008 wydała historyczno-obyczajową powieść „Zniewolona”, której akcja została osadzona w realiach XIX-wiecznych i stylizowaną na ówczesną. W 2008 miała premierę bajka dla dzieci „Zazie na bezludnej wyspie” (e-book), która w 2010 zdobyła pierwsze miejsce (głosowanie internautów) w kategorii książki młodzieżowe, w konkursie „Najlepsze książki na wiosnę”. W 2009 opowiadanie „O potomkach fartownego przybłędy” otrzymało wyróżnienie Stefana Dardy w I Konkursie Literackim o Platynowy Kałamarz. „O potomkach fartownego przybłędy”, stylizowane na ludowe opowiadanie, należy do tomu „Ballady Beskidzkiego Dziada”, którego tematyka porusza m.in. obyczaje i wierzenia mieszkańców Kamienicy na przestrzeni XX wieku. Mieszka w Krakowie. Przypisy Absolwenci Wydziału Polonistyki Uniwersytetu Jagiellońskiego Absolwenci Wydziału Historycznego Uniwersytetu Jagiellońskiego Polscy historycy Polscy poloniści Polscy prozaicy XXI wieku Polscy twórcy literatury dziecięcej i młodzieżowej Pisarze związani z Krakowem Ludzie urodzeni w Limanowej Urodzeni w 1977
5637413
https://pl.wikipedia.org/wiki/Mandrysz
Mandrysz
Mandrysz – nazwisko Osoby o nazwisku Mandrysz Piotr Mandrysz (ur. 1962) – polski piłkarz występujący na pozycji pomocnika, trener Paweł Mandrysz (ur. 1997) – polski piłkarz, grający na pozycji pomocnika Józef Mandrysz (1881–1944) – współorganizator POW Górnego Śląska w powiecie rybnickim, powstaniec, działacz plebiscytowy Strony ujednoznaczniające
5637415
https://pl.wikipedia.org/wiki/Pawliczek
Pawliczek
Pawliczek – nazwisko Osoby o nazwisku Pawliczek Adam Pawliczek (ur. 1964) – polski żużlowiec Josef Pawliczek (1931–2021) – niemiecki pracownik organizacji Caritas, orędownik polsko-niemieckiego pojednania Otto Pawliczek (1914–?) – zbrodniarz hitlerowski, SS-Oberscharführer Zobacz też Pawlik Strony ujednoznaczniające
5637418
https://pl.wikipedia.org/wiki/Paprotny
Paprotny
Paprotny – nazwisko Osoby o nazwisku Pawliczek Norbert Paprotny (1928–2018) – polski malarz Hieronim Paprotny (1875–1956) – polski powstaniec śląski, działacz społeczny i plebiscytowy Cecylia Bajer-Paprotny (1950–2019) – polska lekkoatletka specjalizująca się w rzucie oszczepem Strony ujednoznaczniające
5637420
https://pl.wikipedia.org/wiki/Jennifer%20Weiner
Jennifer Weiner
Jennifer Weiner (ur. 28 marca 1970) – amerykańska pisarka, autorka kilku bestsellerów. Przypisy Amerykańscy prozaicy XXI wieku Urodzeni w 1970 da:Jennifer Weiner de:Jennifer Weiner en:Jennifer Weiner fi:Jennifer Weiner it:Jennifer Weiner nl:Jennifer Weiner pt:Jennifer Weiner ru:Вайнер, Дженнифер
5637437
https://pl.wikipedia.org/wiki/Kamienica%20przy%20ulicy%20Adama%20Asnyka%203%20w%20Krakowie
Kamienica przy ulicy Adama Asnyka 3 w Krakowie
Kamienica przy ulicy Adama Asnyka 3 – kamienica znajdująca się w Krakowie, w dzielnicy I, na Piasku. Jest to trójkondygnacyjny budynek, czynszowa kamienica, o neorenesansowej fasadzie wzniesiony w 1892 roku, według projektu architekta Waleriana Zwolińskiego. Elewacja frontowa jest w całości siedmioosiowa. Budynek wieńczy gzyms koronujący. Okna ozdobione są obramieniami i gzymsami nadokiennymi. 26 stycznia 1989 kamienica została wpisana do rejestru zabytków. Znajduje się także w gminnej ewidencji zabytków. Przypisy Bibliografia Dzielnica I Stare Miasto Zabytkowe kamienice w Krakowie Budynki w Polsce oddane do użytku w 1892 Obiekty w Krakowie wpisane do gminnej ewidencji zabytków
5637442
https://pl.wikipedia.org/wiki/Kamienica%20przy%20ulicy%20Basztowej%2018%20w%20Krakowie
Kamienica przy ulicy Basztowej 18 w Krakowie
Kamienica przy ulicy Basztowej 18 – kamienica znajdująca się w Krakowie, w dzielnicy I, na Kleparzu. Jest to trójkondygnacyjny budynek, czynszowa kamienica, wzniesiona w 1880 roku, według projektu architekta Karola Zaremby. Elewacja frontowa jest w całości siedmioosiowa. Budynek wieńczy attyka i gzyms koronujący. Okna ozdobione są obramieniami i gzymsami nadokiennymi. 21 stycznia 1976 kamienica została wpisana do rejestru zabytków. Znajduje się także w gminnej ewidencji zabytków. Przypisy Bibliografia Dzielnica I Stare Miasto Zabytkowe kamienice w Krakowie Budynki w Polsce oddane do użytku w 1880 Obiekty w Krakowie wpisane do gminnej ewidencji zabytków
5637459
https://pl.wikipedia.org/wiki/Jos%C3%A9%20Gonz%C3%A1lez%20%28ur.%201995%29
José González (ur. 1995)
José Manuel González Galindo (ur. 14 stycznia 1995 w Iguali) – meksykański piłkarz występujący na pozycji bramkarza. Bibliografia Meksykańscy piłkarze Piłkarze Titanes de Tulancingo Piłkarze Tlaxcala FC Piłkarze Murciélagos FC Uczestnicy Mistrzostw Świata U-17 w Piłce Nożnej 2011 Mistrzowie Świata U-17 w Piłce Nożnej Ludzie urodzeni w Iguali Urodzeni w 1995
5637462
https://pl.wikipedia.org/wiki/Luis%20Solorio
Luis Solorio
Luis Alfonso Solorio Gutiérrez (ur. 1 sierpnia 1994 w Guadalajarze) – meksykański piłkarz występujący na pozycji defensywnego pomocnika lub środkowego obrońcy. Bibliografia Meksykańscy piłkarze Piłkarze Chivas Guadalajara Piłkarze Coras FC Piłkarze CA Zacatepec Piłkarze Cafetaleros de Chiapas Piłkarze Tampico Madero FC Uczestnicy Mistrzostw Świata U-17 w Piłce Nożnej 2011 Mistrzowie Świata U-17 w Piłce Nożnej Ludzie urodzeni w Guadalajarze Urodzeni w 1994
5637468
https://pl.wikipedia.org/wiki/Fabi%C3%A1n%20Guzm%C3%A1n
Fabián Guzmán
Luis Fabián Guzmán Ceceña (ur. 30 kwietnia 1994 w Guadalajarze) – meksykański piłkarz występujący na pozycji środkowego obrońcy. Bibliografia Meksykańscy piłkarze Piłkarze Atlas FC Piłkarze Alacranes de Durango Piłkarze Estudiantes Tecos Uczestnicy Mistrzostw Świata U-17 w Piłce Nożnej 2011 Mistrzowie Świata U-17 w Piłce Nożnej Ludzie urodzeni w Guadalajarze Urodzeni w 1994
5637470
https://pl.wikipedia.org/wiki/Felipe%20Sifuentes
Felipe Sifuentes
Felipe de Jesús Sifuentes Muñoz (ur. 16 lutego 1994 w Monterrey) – meksykański piłkarz występujący na pozycji defensywnego pomocnika. Bibliografia Meksykańscy piłkarze Piłkarze CF Monterrey Piłkarze Lobos BUAP Piłkarze Venados FC Piłkarze Interu Playa del Carmen Uczestnicy Mistrzostw Świata U-17 w Piłce Nożnej 2011 Mistrzowie Świata U-17 w Piłce Nożnej Ludzie urodzeni w Monterrey Urodzeni w 1994
5637471
https://pl.wikipedia.org/wiki/Enrique%20Flores
Enrique Flores
Enrique Isidoro Flores Bustos (ur. 25 marca 1994 w Monterrey) – meksykański piłkarz występujący na pozycji środkowego pomocnika. Bibliografia Meksykańscy piłkarze Piłkarze Bravos de Nuevo Laredo Piłkarze Altamira FC Piłkarze Irapuato FC Piłkarze CF La Piedad Uczestnicy Mistrzostw Świata U-17 w Piłce Nożnej 2011 Mistrzowie Świata U-17 w Piłce Nożnej Ludzie urodzeni w Monterrey Urodzeni w 1994
5637473
https://pl.wikipedia.org/wiki/Jos%C3%A9%20Tostado
José Tostado
José Pablo Tostado Gastelum (ur. 28 lipca 1994 w Culiacán) – meksykański piłkarz występujący na pozycji środkowego pomocnika. Bibliografia Meksykańscy piłkarze Piłkarze Correcaminos UAT Piłkarze Murciélagos FC Piłkarze Irapuato FC Uczestnicy Mistrzostw Świata U-17 w Piłce Nożnej 2011 Mistrzowie Świata U-17 w Piłce Nożnej Ludzie urodzeni w Culiacán Urodzeni w 1994
5637474
https://pl.wikipedia.org/wiki/Paul%20Schulz%20%28rze%C5%BAbiarz%29
Paul Schulz (rzeźbiarz)
Paul Schulz (ur. 13 stycznia 1875 w Czerninie, zm. 13 sierpnia 1945 we Wrocławiu) – niemiecki rzeźbiarz. Był synem kamieniarza w Czerninie i od ojca uzyskał pierwsze nauki z zakresu obróbki kamienia i rzeźby. W 1896 przyjechał do Wrocławia i podjął naukę rzeźby u Christiana Behrensa, terminując u niego do 1901. W 1904 wyjechał po dalszą naukę do Francji, gdzie przez krótki czas uczęszczał do paryskiej Académie Julian, spotkał się z Auguste’m Rodinem, a w trakcie pobytu w Brukseli z Constantinem Meunierem, ponadto przebywał w Londynie i w miastach włoskich. W 1905 r. powrócił na stałe do Wrocławia i rozpoczął tu pracę zawodową, mając pracownię przy ul. Dworcowej. Spod jego dłuta wyszło ok. 500 popiersi znanych wrocławian. Tworzył także liczne nagrobki i pomniki, w tym po I wojnie światowej upamiętniające poległych w niej żołnierzy niemieckich, np. we Lwówku Śląskim (1922). Był autorem m.in. pomnika Lutra w Dzierżoniowie (1911). Preferował rzeźbę realistyczną, w stylu akademickim. Został jednym ze współzałożycieli Künstlerbund Schlesien (Związku Artystów Śląska). Tuż przed rozpoczęciem oblężenia Wrocławia w 1945 uciekł do Kłodzka, skąd wrócił do domu po kapitulacji hitlerowskich Niemiec. Tu zachorował na dur plamisty i zmarł. Uczennicą Schulza była rzeźbiarka Dorothea von Philipsborn. Nagrody 1907 - złoty medal wystawy w Berlinie Dziewięć rzeźb autorstwa P. Schultza wchodzi w skład kolekcji Muzeum Narodowego we Wrocławiu, brązowa rzeźba Tanatos jest w zbiorach Zamku Książ. Z innych dzieł artysty zachowała się fontanna Gołębiarki (1914) we Wleniu, a na ścianie wrocławskiego kościoła św. Marii Magdaleny płaskorzeźba upamiętniająca czterechsetną rocznicę Reformacji i osobę pastora Johanna Hessa. Przypisy Niemieccy rzeźbiarze Rzeźbiarze związani z Wrocławiem przed 1945 Urodzeni w 1875 Zmarli w 1945
5637476
https://pl.wikipedia.org/wiki/Dilan%20Nicoletti
Dilan Nicoletti
Dilan Axel Nicoletti Moscato (ur. 18 stycznia 1994 w Cuernavace) – meksykański piłkarz pochodzenia argentyńskiego występujący na pozycji bramkarza. Urodził się w Meksyku, gdzie występował wówczas jego ojciec, argentyński piłkarz Eduardo Nicoletti. Przypisy Bibliografia Meksykańscy piłkarze Meksykanie pochodzenia argentyńskiego Piłkarze Club Tijuana Piłkarze Tigres FC Uczestnicy Mistrzostw Świata U-17 w Piłce Nożnej 2011 Mistrzowie Świata U-17 w Piłce Nożnej Ludzie urodzeni w Cuernavace Urodzeni w 1994
5637487
https://pl.wikipedia.org/wiki/Patryk%20Marjan
Patryk Marjan
Patryk Marjan (Urodzony 18 lipca 1991r. w Bełchatowie) – Polski polityk oraz samorządowiec, inżynier górnictwa, działacz społeczny i sportowy. Życiorys Uczył się w Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie. Pracował na stanowisku sztygara w jednej ze spółek kopalnianych. W 2014r. założył Stowarzyszenie Bełchatowianie dla Narodu. Jest również prezesem okręgu piotrkowskiego Partii Nowa Nadzieja. Obecnie koordynuje działalnością Partii na terenie siedmiu powiatów. Od grudnia 2017 członek Zarządu Krajowego partii Nowa Nadzieja. Cytaty: Sprawa jest o tyle poważna, że jestem jedynym bełchatowianinem z realnymi szansami na mandat posła. Opis: O nachodzących wyborach i programie bełchatowskiego lidera Konfederacji. Rozmowa z Patrykiem Marjanem. Źródło: materiał wyborczy KW Konfederacja Wolność i Niepodległość, Marihuana, piekło kobiet i Bełchatów w Sejmie. Z Marjanem o wyborach., ddbelchatow.pl, niedziela 15 października 2023. Moim celem jest zapewnienie naszemu regionowi silnego głosu w Sejmie, abyśmy mogli rozliczyć obecny rząd za to, co zrobił. Jako Konfederacja chcemy naprawić szkody, które wynikły z decyzji podejmowanych na poziomie naszego rządu, ale również na poziomie unijnym. Chcę działać na rzecz wycofania się ze szkodliwych dyrektyw unijnych, które wpłynęły na naszą gospodarkę, a także lobbowania za próbami renegocjacji pakietu klimatycznego dla Polski. Nie chodzi o populizm, ale o konkretne działania na rzecz naszego regionu. W wyborach w październiku mam nadzieję, że wyborcy z Bełchatowa nie zapomną o pustych obietnicach rzucanych latami przez lokalnych polityków opcji rządzącej i postawią krzyżyk przy tych, którzy rzeczywiście będą walczyć o nasze interesy. Opis: Rozmowa z kandydatem Konfederacji na posła, będącego „jedynką” w okręgu piotrkowskim. Źródło: Marcin Palion, Patryk Marjan, Konfederacja: Polska polityka narkotykowa to patologia, mpress.pl, 6 września 2023. Wyniki wyborcze Przypisy Polityk Polacy Bełchatów
5637489
https://pl.wikipedia.org/wiki/Igor%20Gomes
Igor Gomes
Igor Gomes Silva (ur. 6 marca 2001 w Barra Mansa) – brazylijski piłkarz występujący na pozycji środkowego lub prawego obrońcy, od 2022 roku zawodnik Internacionalu. Bibliografia Brazylijscy piłkarze Piłkarze SC Internacional Ludzie urodzeni w Barra Mansa Urodzeni w 2001
5637493
https://pl.wikipedia.org/wiki/Bruno%20Gomes
Bruno Gomes
Bruno Gomes da Silva Clevelário (ur. 4 kwietnia 2001 w Rio de Janeiro) – brazylijski piłkarz pochodzenia włoskiego występujący na pozycji defensywnego lub środkowego pomocnika, od 2024 roku zawodnik Internacionalu. Bibliografia Brazylijscy piłkarze Brazylijczycy pochodzenia włoskiego Piłkarze CR Vasco da Gama Piłkarze Coritiby FBC Piłkarze SC Internacional Ludzie urodzeni w Rio de Janeiro Urodzeni w 2001
5637499
https://pl.wikipedia.org/wiki/He%C5%82miczka%20czarnobrze%C5%BCna
Hełmiczka czarnobrzeżna
Hełmiczka czarnobrzeżna (Cudoniella tenuispora (Cooke & Massee) Dennis) – gatunek grzybów należący do klasy patyczniaków (Leotiomycetes). Systematyka i nazewnictwo Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Cudoniella, Tricladiaceae, Helotiales, Leotiomycetidae, Leotiomycetes, Pezizomycotina, Ascomycota, Fungi. Po raz pierwszy opisali go w 1893 r. Mordecai Cubitt Cooke i George Edward Massee, nadając mu nazwę Sarcoscypha tenuispora. Obecną nazwę nadał mu Richard William George Dennis w 1974 r. Synonimy: Cudoniella bataillei (Boud.) Bon & Chevassut 1973, Geopyxis parvispora Massee 1895, Ombrophila bataillei Boud. 1917, Pseudombrophila tenuispora (Cooke & Massee) Boud. 1907, Sarcoscypha tenuispora Cooke & Massee 1893. Polską nazwę zarekomendowała Komisja ds. Polskiego Nazewnictwa Grzybów przy Polskim Towarzystwie Mykologicznym w 2024 r. Morfologia Teleomorfa Apotecja rozproszone lub w grupkach, w stanie świeżym o średnicy (0,25–)0,35–0,9(–1,1) mm i wysokości 0,1–0,21 mm, białawe do blado lub jasnokremowych, czasami szarawe lub żółtawoochrowe o czerwonawym odcieniu, półprzezroczyste, przez co na środku ciemniejsze. Tarczka owocnika lekko wklęsła do płaskiej lub średnio wypukła, brzeg cienki, nie wystający, gładki. Owocniki siedzące na szerokiej podstawie lub z wyraźnym szerokim trzonem 0,05–0,1 × 0,2–0,4 mm o barwie żółtawej do pomarańczowo-różowej. Worki (36–)38–55(–58) × (3,2–)3,4–3,8(–4) μm, zwykle 8-zarodnikowe, rzadko 7-zarodnikowe, zarodniki ułożone w 1–4 rzędach, 4 dolne zarodniki odwrócone (często mieszane, czasami niektóre niższe zarodniki nie odwrócone). Askospory proste do bardzo lekko zakrzywionych (8,5–)10–12(–13) × (0,9–)1–1,2(– 1,3) μm, wąsko cylindryczno-wrzecionowate z nieco ostrym lub tępym wierzchołkiem, niezbyt lub średnio zwężające się ku podstawie, podstawa zaokrąglona do tępej, czasami nieco ostra. Parafizy wierzchołkowe od lekko do silnie maczugowato-główkowatych, komórki końcowe: 17–25 × 2,8–4(–5) μm, 18–25(–29) × (2,2–)2,5–3,7(–4,2) μm, komórki dolne 4–7 × 1,8–3 μm (3,5–)4–6(–7) × 1,4–2,2 μm; nierozgałęzione w górnej przegrodzie. Anamorfa Konidiofory wzniesione, septowane, nierozgałęzione, na wierzchołkach z 4–6 wydatnymi zębami. Konidia 6–8 × 5–6,5 μm, 4,5–6 × 4–5,2 μm (łącznie z wypukłościami), odwrotnie piramidalne, w części dystalnej kończą się 5–8 wydatnymi bocznymi lub czasami końcowymi wypukłościami. Chlamydospor brak. Występowanie i siedlisko Stanowiska hełmiczki wilgociolubnej podano głównie w Europie, poza nią tylko w jednym regionie na zachodnim wybrzeżu Ameryki Północnej. W Polsce po raz pierwszy jej stanowiska podali B. Gierczyk i inni w 2019 r. Znajduje się na liście gatunków zagrożonych i wartych objęcia ochroną. Grzyb saprotroficzny nadrzewny, występujący na wilgotnym lub mokrym podłożu, na korze drzew lub czasami na drewnie, głównie drzew liściastych, średnio do silnie zbutwiałym i na korze bez glonów. Przy sprzyjających warunkach rozwija się przez cały rok. Przypisy Mykobiota Polski Tricladiaceae
5637510
https://pl.wikipedia.org/wiki/Dmytro%20Kameko
Dmytro Kameko
Dmytro Kameko (ur. 23 czerwca 1984 w Dnieprze) – ukraiński trener i futsalista, z reprezentacją Ukrainy, Akademicki mistrz świata w futsalu z 2012 roku. Trener FC Toruń oraz od 2022 roku selekcjoner Reprezentacji Polski w amp futbolu. W swojej karierze reprezentował między innymi barwy MFK Szachtar Donieck czy MFK Łokomotyw Charków, w sezonie 2014/2015 występował w barwach Rekordu Bielsko-Biała, zdobywając z bielszczanami brązowy medal Mistrzostw Polski. Jako szkoleniowiec prowadził ukraiński zespół Tytan Pokrowśke, oraz białoruski MFC Stalista Miński z którym zdobył Puchar Białorusi . W 2022 roku, po inwazji Rosji na Ukarinę, Kameko postanowił opuścić Białorusi i powrócić do Polski, pomocną dłoń do ukraińca wyciągnął klub Red Dragons Pniewy, gdzie Kameko został grającym asystentem. W sezonie 2022/2023 miał objąć posadę szkoleniowca MOKS Słoneczny Stok Białystok, jednak z powodów finansowych, klub był zmuszony do rozwiązania kontraktu. W lipcu 2023 roku został ogłoszony jako trener FC Toruń. Przypisy
5637522
https://pl.wikipedia.org/wiki/Kamienica%20przy%20ulicy%20Czystej%201%20w%20Krakowie
Kamienica przy ulicy Czystej 1 w Krakowie
Kamienica przy ulicy Czystej 1 – kamienica znajdująca się w Krakowie, w dzielnicy I przy ul. Czystej 1 na rogu z ul. Dolnych Młynów 4, na Piasku. Jest to czterokondygnacyjny budynek, czynszowa kamienica, o neobarokowej fasadzie wzniesiony w 1893 roku, według projektu architekta Stefana Ertela. Elewacja frontowa jest w całości siedmioosiowa. Budynek wieńczy gzyms koronujący. Okna ozdobione są obramieniami i gzymsami nadokiennymi. 10 grudnia 1992 kamienica została wpisana do rejestru zabytków. Znajduje się także w gminnej ewidencji zabytków. Przypisy Bibliografia Dzielnica I Stare Miasto Zabytkowe kamienice w Krakowie Budynki w Polsce oddane do użytku w 1893 Obiekty w Krakowie wpisane do gminnej ewidencji zabytków
5637523
https://pl.wikipedia.org/wiki/Kamienica%20przy%20ulicy%20Czystej%2021%20w%20Krakowie
Kamienica przy ulicy Czystej 21 w Krakowie
Kamienica przy ulicy Czystej 1 – kamienica znajdująca się w Krakowie, w dzielnicy I, na Piasku. Jest to czterokondygnacyjny budynek, czynszowa kamienica, o neobarokowej fasadzie wzniesiony w 1899 roku, według projektu architekta Leopolda Tlachny. Elewacja frontowa jest w całości siedmioosiowa. Budynek wieńczy gzyms koronujący. Okna ozdobione są obramieniami i gzymsami nadokiennymi. 27 lipca 1998 kamienica została wpisana do rejestru zabytków. Znajduje się także w gminnej ewidencji zabytków. Przypisy Bibliografia Dzielnica I Stare Miasto Zabytkowe kamienice w Krakowie Budynki w Polsce oddane do użytku w 1899 Obiekty w Krakowie wpisane do gminnej ewidencji zabytków
5637531
https://pl.wikipedia.org/wiki/Mistrzostwa%20%C5%9Awiata%20w%20Pi%C5%82ce%20No%C5%BCnej%202026%20%28eliminacje%20strefy%20CONCACAF%29/Grupa%20E
Mistrzostwa Świata w Piłce Nożnej 2026 (eliminacje strefy CONCACAF)/Grupa E
W Grupie E drugiej rundy eliminacji do Mistrzostw Świata 2026 biorą udział następujące zespoły: Tabela |} Wyniki Strzelcy Przypisy Eliminacje do Mistrzostw Świata w Piłce Nożnej 2026
5637532
https://pl.wikipedia.org/wiki/Ayumi%20Ryo
Ayumi Ryo
– japońska aktorka AV grająca w filmach dla dorosłych. Wcześniej znana jako Ayumi Miura (三浦 歩美). Historia Powodem jej debiutu było zaproszenie do branży przez osobę, którą poznała przez przyjaciela, ale kiedy została zapytana, czy chcę nakręcić AV, pomyślała: „Nie jestem w stanie tego zrobić”. Jednak ostatecznie zdecydowała, że chce spróbować, więc postanowiła dołączyć do agencji i zadebiutować. W styczniu 2019 roku zadebiutowała w filmie dla dorosłych „その顔、身体、ピュアな心。君のすべては美しい。 三浦歩美 36歳 AV DEBUT” jako Ayumi Miura, ekskluzywna aktorka studia Honmono Hitodzuma należącego do SOD Create. Jej agencją wówczas była ARROWS. Od lipca została ekskluzywną aktorką studia Madonna, a w listopadzie została wybrana jako wizerunkowa kobieta kampanii „Zamężnych dojrzałych kobiet w filmach dla dorosłych”. 7 maja 2021 roku Ayumi ogłosiła na swoim koncie na Twitterze, że zmieniła nazwisko na Ryo (Ayumi Ryo), oraz że jej agencją jest ACT, a na jej stronie pojawiła się data urodzenia (27 października 1982). Wcześniej jej data urodzenia nie była znana, ale w momencie debiutu mówiło się, że jest 36-letnią mężatką z czteroletnim synem. W tygodniu rozpoczynającym się 22 sierpnia 2022 roku film z jej udziałem „汗ほとばしる人妻の圧倒的な腰振りで、僕は一度も腰を動かさずに中出ししてしまった。愛弓りょう” zajął pierwsze miejsce w rankingu FANZA. Filmografia Filmy dla dorosłych Filmy dla dorosłych VR Pozostałe Przypisy Linki zewnętrzne w serwisie Instagram w serwisie X (8 maja 2021 - ) w serwisie X Japońskie aktorki pornograficzne Urodzeni w 1982
5637534
https://pl.wikipedia.org/wiki/Atractus%20microrhynchus
Atractus microrhynchus
Atractus microrhynchus – gatunek węża z rodziny połozowatych (Colubridae), występujący północno-zachodniej Ameryce Południowej. Gatunek ten został odkryty w 1868 roku przez Edwarda Drinkera Cope i opisany w Proceedings of the Academy of Natural Sciences of Philadelphia. Autor nadał mu nazwę Rhabdosoma microrhynchum. Holotyp oznaczony jako (CAS 6693), (CAS - California Academy of Science) pochodził z Ameryki Południowej Guayaquil (02º10’S, 79º54’W). Gatunek ten występuje na wybrzeżu Pacyfiku od środkowo-zachodniego Ekwadoru do północno-zachodniego Peru. Jest to mały wąż o długości SVL około 100 mm. Głowa z czarną częścią górną, po bokach głowy za oczami kremowożółty pas potyliczny. Grzbiet jednolicie ciemnobrązowy, brzuch jasnobrązowy z bokami ciemnobrązowymi. Jego habitatem jest sezonowy wilgotny las równikowy w przedziale wysokości od poziomu morza do 800 m n.p.m.. Status W Czerwonej księdze gatunków zagrożonych IUCN Atractus microrhynchus jest klasyfikowany jako gatunek narażony (VU, ). Liczebność populacji nie jest oszacowana, gatunek ten jest jednak opisywany jako rzadki, brak obserwacji pomiędzy odkryciem w 1868 a 2012 rokiem. Trend liczebności populacji nie jest określony. Uwagi Przypisy Połozowate Gady Ameryki Południowej Gatunki i podgatunki zwierząt nazwane w 1868 roku
5637535
https://pl.wikipedia.org/wiki/Jessie%20T.%20Usher
Jessie T. Usher
Jessie Thezeire Usher Jr. (ur. 29 lutego 1992 w Silver Spring) – amerykański aktor filmowy i telewizyjny. Zagrał w takich produkacjach jak Level Up, Survivor’s Remorse jako Cam Calloway i w serialu The Boys jako Reggie Franklin / Pośpieszny. Wystąpił również w filmach, m.in. w Dzień Niepodległości: Odrodzenie (2016), Shaft (2019) i Uśmiechnij się (2022). Wczesne życie i edukacja Jessie Thezeire Usher Jr. urodził się jako drugie dziecko Jessie T. i Judith Usher w Silver Spring, Maryland. Usher zainteresował się aktorstwem w wieku pięciu lat, po tym jak jego siostra Jesstia wystąpiła w reklamie telewizyjnej. Jego pierwszą pracą aktorską była reklama Oscara Mayera. W 2003 roku rodzina przeniosła się do Los Angeles, aby pomóc Usherowi w dalszej karierze. Ukończył szkołę średnią w wieku 15 lat. Usher dołączył do Alpha Gamma Sigma i studiował sztuki kulinarne w lokalnym college'u. Kariera Pierwszą profesjonalną pracą aktorską Ushera był występ w odcinku serialu CBS Bez śladu w 2005 roku. W 2007 roku pojawił się w jednym z odcinków oryginalnego serialu Disney Channel Hannah Montana. W 2011 roku Usher zagrał w filmie telewizyjnym Cartoon Network Level Up. Film dał początek serialowi telewizyjnemu, w którym Usher ponownie wcielił się w rolę Lyle'a Hugginsona, który trwał dwa sezony. Później udzielił głosu American Boy w filmie dokumentalnym Teenage z 2013 roku. W 2014 roku Usher pojawił się w filmie Gdy stawka jest wysoka. W marcu 2014 roku Usher zagrał główną rolę w filmie Survivor's Remorse, którego producentem wykonawczym jest gracz NBA LeBron James. Premiera serialu odbyła się w październiku 2014 r. W 2016 wystąpił w filmie Dzień Niepodległości: Odrodzenie. Później tego samego roku Usher zagrał w komediodramacie o tematyce bożonarodzeniowej Prawie święta u boku Danny'ego Glovera i Kimberly Elise. W 2019 roku Usher zagrał główną rolę w kontynuacji filmu Shaft z 1971 roku, w którym wystąpił jako syn postaci Samuela L. Jacksona z filmu z 2000 roku i wnuk oryginalnego Shafta, granego przez Richarda Roundtree. W styczniu 2018 roku ogłoszono, że Usher został obsadzony w roli A-Train w serialu Amazon Studios The Boys , opartym na komiksie Gartha Ennisa i o tym samym tytule. W kwietniu 2020 roku zagrał wraz z Camilą Mendes w filmie Netflix Groźne kłamstwa. We wrześniu 2022 roku wystąpił w horrorze psychologicznym Uśmiechnij się. Życie prywatne Jessie T. Usher ma córkę. Filmografia Filmy Telewizja Online Przypisy Linki zewnętrzne Amerykańscy aktorzy filmowi Amerykańscy aktorzy telewizyjni Urodzeni w 1992
5637538
https://pl.wikipedia.org/wiki/Mistrzostwa%20%C5%9Awiata%20w%20Pi%C5%82ce%20No%C5%BCnej%202026%20%28eliminacje%20strefy%20CONCACAF%29/Grupa%20F
Mistrzostwa Świata w Piłce Nożnej 2026 (eliminacje strefy CONCACAF)/Grupa F
W Grupie F drugiej rundy eliminacji do Mistrzostw Świata 2026 biorą udział następujące zespoły: Tabela |} Wyniki Strzelcy Przypisy Eliminacje do Mistrzostw Świata w Piłce Nożnej 2026
5637541
https://pl.wikipedia.org/wiki/Lechia%20Gda%C5%84sk%20w%20sezonie%201947/1948
Lechia Gdańsk w sezonie 1947/1948
Sezon 1947/1948 to 4. sezon w historii Lechii Gdańsk. Klasa A W klasie A Lechia mierzyła się z klubami KMSS Gdynia, Gedania Gdańsk, Wisła Tczew, Gryf Wejherowo, Grom Gdynia, Unia Tczew, Pocztowy KS Gdańsk. Lechia została mistrzem rozgrywek, dzięki czemu awansowała do eliminacji do I ligi. Eliminacje W eliminacjach Lechia zmierzyła się z klubami KS Lublinianka, Bzura Chodaków, Gwardia Olsztyn. Tabela Wyniki Grupa Finałowa W grupie finałowej Lechia zmierzyła się z klubami RKS Szombierki (Chruszczów), Radomiak Radom, Skra Częstochowa, PTC Pabianice. Tabela Wyniki Bilans meczów Przypisy Lechia Gdańsk w poszczególnych sezonach
5637542
https://pl.wikipedia.org/wiki/Apolonia%20Machczy%C5%84ska-%C5%9Awi%C4%85tek
Apolonia Machczyńska-Świątek
Apolonia Machczyńska-Świątek (ur. 1911 w Plebankach, zm. w 1943 tamże) – mieszkanka Kocka, uhonorowana tytułem Sprawiedliwej wśród Narodów Świata. Życiorys Była córką Henryka Machczyńskiego, właściciela ziemskiego zamieszkałego w Plebankach koło Kocka. W okresie II wojny światowej i okupacji organizowała pomoc Żydom. Wśród uratowanych przez nią osób była Rywka Goldfinger, która przeżyła Zagładę i wyjechała do Izraela. W styczniu 1943 Machczyńska-Świątek pomagała Żydom ukrywającym się w lesie niedaleko jej domu. Na skutek donosu Niemcy odnaleźli kryjówkę, zabili Machczyńską-Świątek i ukrywających się Żydów. Jej wnuczką jest pisarka Grażyna Plebanek. Wyróżnienia 23 września 1997 Instytut Jad Waszem nadał Apolonii Machczyńskiej-Świątek tytuł Sprawiedliwej wśród Narodów Świata. 11 września 2009 prezydent RP Lech Kaczyński pośmiertnie nadał jej Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski. Odebrała go synowa bohaterki, Anna Świątek. Upamiętnienie Jej historia została opisana przez Hannę Krall w reportażu Tam już nie ma żadnej rzeki i stała się tematem sztuki teatralnej (A)pollonia wystawionej w Teatrze Nowym w Warszawie. Przypisy
5637547
https://pl.wikipedia.org/wiki/Zbo%C5%BCe%20techniczne
Zboże techniczne
Zboże techniczne – umowna grupa roślin uprawnych w celach innych niż konsumpcyjne lub paszowe. Przykładami roślin technicznych są: len, konopie, bawełna, juta, rzepak, soja, słonecznik, trzcina cukrowa, kukurydza woskowa itd. Zboże techniczne ma zastosowanie w produkcji tkanin, papieru, olejów, biopaliw, materiałów izolacyjnych, oraz pasz dla zwierząt (soja). Termin tzw. zboże techniczne pojawił się w roku 2022, jednak o imporcie tego zboża z Ukrainy zrobiło się głośno w roku 2023. Przypisy Rolnictwo
5637553
https://pl.wikipedia.org/wiki/Lechia%20Gda%C5%84sk%20w%20sezonie%201949
Lechia Gdańsk w sezonie 1949
Sezon 1949 to 5 sezon w historii Lechii Gdańsk. W tym sezonie Lechia po raz pierwszy występuje w I lidze. Pierwszy mecz w I lidze Lechia zagrała przeciwko Cracovii 20 marca 1949 roku. Mecz zakończył się zwycięstwem Cracovii 5:1. Pierwszy zwycięski mecz Lechii w I lidze odbył się 27 marca 1949 roku. Lechia zagrała przeciwko Ruchowi Chorzów i wygrała 5:3. Wyniki Tabela Uwagi: Drużyny z miejsc 11 i 12 – spadek do II ligi W trakcie sezonu doszło do zmian nazw następujących klubów: Wisła Kraków – Gwardia Kraków Cracovia – Ogniwo Kraków Polonia Warszawa – Kolejarz Warszawa ŁKS Łódź – ŁKS-Włókniarz Łódź Szombierki Bytom – Górnik Bytom Przypisy Lechia Gdańsk w poszczególnych sezonach
5637554
https://pl.wikipedia.org/wiki/Olja%20Chadzinikolau
Olja Chadzinikolau
Olja Chadzinikolau (grec. Όλγα Χατζηνικολάου; ur. 4 lipca 1981 w Atenach) – grecka koszykarka, występująca na pozycjach rzucającej lub niskiej skrzydłowej, reprezentantka kraju. Osiągnięcia Na podstawie, o ile nie zaznaczono inaczej. Drużynowe Mistrzyni: EuroCup (2010) Grecji (2006, 2008, 2010–2012, 2016–2018, 2021) Wicemistrzyni Grecji (2022) 3. miejsce w Eurocup (2011) Zdobywczyni Pucharu Grecji (2006–2009, 2010–2012, 2016–2018) Finalistka: Superpucharu Europy FIBA (2010) Pucharu Grecji (2004) Indywidualne (* – nagrody przyznane przez portal eurobasket.com) Najlepsza zawodniczka*: krajowa ligi greckiej (2012) występująca na pozycji obronnej ligi greckiej (2012) Zaliczona do*: I składu: ligi greckiej (2012, 2016) zawodniczek krajowych ligi greckiej (2010–2012, 2016, 2022) II składu ligi greckiej (2010, 2022) Uczestniczka meczu gwiazd ligi greckiej (2011) Liderka w asystach ligi greckiej (2017 – 7,1) Reprezentacja Seniorska Uczestniczka: mistrzostw: świata (2010 – 11. miejsce) Europy (2007 – 13. miejsce, 2009 – 5. miejsce, 2011 – 13. miejsce, 2015 – 10. miejsce) turnieju FIBA Diamond Ball (2004 – 4. miejsce) kwalifikacji do Eurobasketu (2007, 2009, 2013, 2015, 2017, 2019) Młodzieżowe Uczestniczka kwalifikacji do mistrzostw Europy: U–20 (2000) U–16 (1997) Przypisy Linki zewnętrzne Profil na eurobasket.com Profi na competiciones.feb.es Profil na proballers.com Greckie koszykarki Koszykarki CD Zamarat Koszykarki Uni Girona Koszykarki Esperides Kaliteas Koszykarki Olympiakosu Pireus Koszykarki Proteas Wulas Koszykarki Athinaikos A.S. Koszykarki Hondarribia-Irún Koszykarki Panathinaikosu Ludzie urodzeni w Atenach Urodzeni w 1981
5637561
https://pl.wikipedia.org/wiki/Kamienica%20przy%20ulicy%20J%C3%B3zefa%20Dietla%2039%20w%20Krakowie
Kamienica przy ulicy Józefa Dietla 39 w Krakowie
Kamienica przy ulicy Józefa Dietla 39 – kamienica znajdująca się w Krakowie, w dzielnicy I, na Kazimierzu. Jest to trójkondygnacyjny budynek, czynszowa kamienica, o historyzującej fasadzie wzniesiony w 1887 roku, według projektu architekta Leopolda Tlachny. Elewacja frontowa jest w całości pięcioosiowa. Budynek wieńczy attyka i gzyms koronujący. Okna ozdobione są obramieniami i gzymsami nadokiennymi. 4 lipca 1988 kamienica została wpisana do rejestru zabytków. Znajduje się także w gminnej ewidencji zabytków. Przypisy Bibliografia Dzielnica I Stare Miasto Zabytkowe kamienice w Krakowie Budynki w Polsce oddane do użytku w 1894 Obiekty w Krakowie wpisane do gminnej ewidencji zabytków
5637568
https://pl.wikipedia.org/wiki/Kamienica%20przy%20ulicy%20J%C3%B3zefa%20Dietla%2055%20w%20Krakowie
Kamienica przy ulicy Józefa Dietla 55 w Krakowie
Kamienica przy ulicy Józefa Dietla 55 – kamienica znajdująca się w Krakowie, w dzielnicy I, na Kazimierzu. Jest to pięciokndygnacyjny budynek, czynszowa kamienica, o modernistycznej (z secesyjnymi detalami) fasadzie wzniesiony w 1889 roku, według projektu architekta Karola Knausa. Elewacja frontowa jest w całości siedmioosiowa. Budynek wieńczy gzyms koronujący. 10 grudnia 1991 kamienica została wpisana do rejestru zabytków. Znajduje się także w gminnej ewidencji zabytków. Przypisy Bibliografia Dzielnica I Stare Miasto Zabytkowe kamienice w Krakowie Budynki w Polsce oddane do użytku w 1889 Obiekty w Krakowie wpisane do gminnej ewidencji zabytków
5637569
https://pl.wikipedia.org/wiki/Marynowycz
Marynowycz
Mykoła Marynowycz Myrosław Marynowycz Zobacz też Marynowicz
5637575
https://pl.wikipedia.org/wiki/Marynowicz
Marynowicz
Mieczysław Marynowicz Sylwester Marynowicz Władysław Marynowicz Ewa Marynowicz-Hetka Zobacz też Marynowycz
5637576
https://pl.wikipedia.org/wiki/World%20Mixed%20Doubles%202024
World Mixed Doubles 2024
World Mixed Doubles 2024 – nierankingowy turniej par mieszanych sezonu 2023/2024 w snookerze. Odbył się w dniach 30–31 marca 2024 w hali Manchester Arena w brytyjskim Manchester. W zawodach wzieło udział łącznie ośmiu uczestników. Pula nagród w turnieju wyniosła 140 000 funtów szterlingów. Faza grupowa Finał Przypisy 2024 w Anglii Sport w Manchesterze 2024 w snookerze Turnieje snookerowe
5637577
https://pl.wikipedia.org/wiki/Kamienica%20przy%20ulicy%20J%C3%B3zefa%20Dietla%2052%20w%20Krakowie
Kamienica przy ulicy Józefa Dietla 52 w Krakowie
Kamienica przy ulicy Józefa Dietla 52 – kamienica znajdująca się w Krakowie, w dzielnicy I, na Kazimierzu. Jest to trójkondygnacyjny budynek, czynszowa kamienica, o neorenesansowej fasadzie wzniesiony w latach 1875–1877, według projektu architekta Stefana Żołdani, Leopolda Tlachny. Elewacja frontowa jest w całości siedmioosiowa. Budynek wieńczy attyka i gzyms koronujący. Okna ozdobione są obramieniami i gzymsami nadokiennymi. 7 lipca 1988 kamienica została wpisana do rejestru zabytków. Znajduje się także w gminnej ewidencji zabytków. Przypisy Bibliografia Dzielnica I Stare Miasto Zabytkowe kamienice w Krakowie Budynki w Polsce oddane do użytku w 1877 Obiekty w Krakowie wpisane do gminnej ewidencji zabytków
5637580
https://pl.wikipedia.org/wiki/Parafia%20%C5%9Bw.%20Augustyna%20w%20Wiedniu
Parafia św. Augustyna w Wiedniu
Parafia św. Augustyna w Wiedniu – rzymskokatolicka parafia znajdująca się w archidiecezji wiedeńskiej, w dekanacie miejskim 1, w Austrii. Parafię prowadzą augustianie. Świątynie Na terenie parafii znajduje się dziewięć kościołów i kaplic. Należą do nich: kościół św. Augustyna (kościół parafialny) kościół św. Anny (oblatów św. Franciszka Salezego) kościół św. Jana Chrzciciela, tzw. maltański (Zakonu Maltańskiego) kościół Najświętszej Marii Panny Anielskiej (kapucynów) kościół św. Urszuli kaplica dworska w Hofburgu kaplica w Centrum św. Elżbiety kaplica w Wspólnocie Loretto krypta - Pomnik Bohaterów Austriackich Historia Tutejszy klasztor i kościół augustiański działają od 1327. W średniowieczu przeżywał on rozkwit, zahamowany w okresie reformacji. W 1630 cesarz Ferdynand II Habsburg osadził w klasztorze augustianów bosych i w 1634 postanowił, że świątynia św. Augustyna będzie pełniła funkcję kościoła parafialnego dla rodziny cesarskiej, który to status utrzymała ona do upadku monarchii austriackiej w 1918. Rozpoczął się wówczas drugi okres świetności klasztoru - w jego szczycie przypadającym na lata 1750-1780 w klasztorze mieszkało 90 zakonników. Najbardziej znanym wiedeńskim augustianinem tego okresu był nadworny kaznodzieja Abraham a Sancta Clara OAD. Duże zmiany nastąpiły w wyniku reform józefińskich. W 1783 przy kościele ustanowiono parafię. Jednocześnie klasztor objęła kasata józefińska, przeprowadzona przez zakaz przyjmowania nowicjuszy do klasztoru. Ostatni wiedeńscy augustianie wymarli w 1836. Kościół i parafię przejęło wówczas duchowieństwo diecezjalne. W 1951 parafię ponownie objęli augustianie, gdy w dawnym klasztorze osiedli się zakonnicy gałęzi eremickiej, wysiedleni z Sudetów. Przypisy Bibliografia Archidiecezja wiedeńska Wiedeń Wiedeń Religia w Wiedniu
5637581
https://pl.wikipedia.org/wiki/Kamienica%20przy%20ulicy%20J%C3%B3zefa%20Dietla%2062%20w%20Krakowie
Kamienica przy ulicy Józefa Dietla 62 w Krakowie
Kamienica przy ulicy Józefa Dietla 62 – kamienica znajdująca się w Krakowie, w dzielnicy I, na Kazimierzu. Jest to czterokondygnacyjny budynek, czynszowa kamienica, o historyzującej fasadzie wzniesiony w 1880, według projektu architekta Maurycego Tlachny. Elewacja frontowa jest w całości siedmioosiowa. Budynek wieńczy gzyms koronujący. Okna ozdobione są obramieniami i gzymsami nadokiennymi. 8 lipca 1988 kamienica została wpisana do rejestru zabytków. Znajduje się także w gminnej ewidencji zabytków. Przypisy Bibliografia Dzielnica I Stare Miasto Zabytkowe kamienice w Krakowie Budynki w Polsce oddane do użytku w 1880 Obiekty w Krakowie wpisane do gminnej ewidencji zabytków
5637583
https://pl.wikipedia.org/wiki/Kamienica%20przy%20ulicy%20J%C3%B3zefa%20Dietla%2095%20w%20Krakowie
Kamienica przy ulicy Józefa Dietla 95 w Krakowie
Kamienica przy ulicy Józefa Dietla 95 – kamienica znajdująca się w Krakowie, w dzielnicy I, na Kazimierzu. Jest to trójkondygnacyjny budynek, czynszowa kamienica, o historyzującej fasadzie wzniesiony w 1883 roku, według projektu architekta Stefana Żołdani. Elewacja frontowa jest w całości pięcioosiowa. Budynek wieńczy gzyms koronujący. Okna ozdobione są obramieniami i gzymsami nadokiennymi. 10 sierpnia 1988 kamienica została wpisana do rejestru zabytków. Znajduje się także w gminnej ewidencji zabytków. Przypisy Bibliografia Dzielnica I Stare Miasto Zabytkowe kamienice w Krakowie Budynki w Polsce oddane do użytku w 1883 Obiekty w Krakowie wpisane do gminnej ewidencji zabytków
5637584
https://pl.wikipedia.org/wiki/Lechia%20Gda%C5%84sk%20w%20europejskich%20pucharach
Lechia Gdańsk w europejskich pucharach
Występy w europejskich pucharach polskiego klubu piłkarskiego Lechia Gdańsk. Wykaz spotkań pucharowych Wyniki Sezon 1983/84 Sezon 1985 Sezon 2019/20 Sezon 2022/23 I runda kwalifikacyjna II runda kwalifikacyjna Bibliografia Lechia Gdańsk Polskie kluby piłkarskie w europejskich pucharach
5637585
https://pl.wikipedia.org/wiki/Maksym%20Papacz
Maksym Papacz
Maksym Papacz (ur. 5 lipca 1991) – polski trener koszykarski. Trener koszykówki czynny od 2014 r. Wicemistrz Polski w koszykówce ze Śląskiem Wrocław. Finalista Superpucharu Polski ze Śląskiem Wrocław. Trener indywidualny koszykarzy m.in. reprezentantów Polski, Aleksandra Dziewy, Szymona Tomczaka, Łukasza Kolendy. Osiągnięcia trenerskie Drużynowe* Wicemistrz: Polski PLK (2023) 1 Ligi Mężczyzn (2021, 2022), Finalista superpucharu Polski (2023), Uczestnik rozgrywek EuroCup (2023, 2024), Przypisy Bibliografia Profil na stronie WKS Śląsk Wrocław Linki zewnętrzne RealGM.com Eurobasket.com PolskiKosz.pl Polscy trenerzy koszykarscy Urodzeni w 1991 Ludzie urodzeni we Wrocławiu
5637588
https://pl.wikipedia.org/wiki/F%C3%A9lix%20Maroto%20Moreno
Félix Maroto Moreno
Félix Maroto Moreno (ur. 30 stycznia 1915 w Gutierre-Muñoz, zm. 16 sierpnia 1936 w Fuente el Fresno) – hiszpański franciszkanin, alumn, męczennik chrześcijański i błogosławiony Kościoła rzymskokatolickiego. Biografia Urodzony w Gutierre-Muñoz (prowincja Ávila) 30 stycznia 1915 roku. Trudniący się rolnictwem rodzice, Abundio i Juana byli religijni, należeli do stowarzyszeń katolickich. Matka Juana w późniejszym okresie została tercjarką franciszkańską. Félix był najmłodszym z sześciorga dzieci. Służył do mszy jako ministrant. W latach 1925–1930 był wychowankiem niższego seminarium prowadzonego przez franciszkanów, najpierw w Alcázar de San Juan (Ciudad Real), a następnie w La Puebla de Montalbán (Toledo). 1 czerwca 1930 roku wstąpił do nowicjatu w Arenas de San Pedro (Ávila). Pierwszą profesję złożył 2 czerwca 1931 roku. Decyzją przełożonych został skierowany na studia filozoficzno-teologiczne, przygotowujące do przyjęcia święceń kapłańskich. W latach 1931–1934 studiował filozofię w Pastranie (Guadalajara). Dwa pierwsze lata studiów teologicznych odbył w Consuegra (Toledo, 1934–1936). Ze względu na obowiązek służby wojskowej data jego ślubów wieczystych musiała zostać odsunięta w czasie. Był prowadzącym redakcję seminaryjnego czasopisma. Po wybuchu hiszpańskiej wojny domowej nie opuścił klasztoru. Został rozstrzelany wraz ze współbraćmi z konwentu w Boca de Balondillo (Fuente el Fresno, Ciudad Real) 16 sierpnia 1936 roku. Beatyfikacja Brat kleryk Félix Maroto Moreno OFM został ogłoszony błogosławionym wraz z innymi 497 męczennikami hiszpańskimi przez papieża Benedykta XVI na Placu Świętego Piotra 28 października 2007 roku. Mszy przewodniczył prefekt Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych kardynał José Saraiva Martins. Wspomnienie liturgiczne obchodzone jest jako obowiązkowe przez zakony franciszkańskie na terenie Hiszpanii, przypada 6 listopada. Przypisy Hiszpańscy błogosławieni katoliccy Hiszpańscy duchowni katoliccy Hiszpańscy franciszkanie (OFM) Ofiary prześladowań antykatolickich (hiszpańska wojna domowa) Urodzeni w 1915 Zmarli w 1936 Beatyfikowani przez Benedykta XVI
5637590
https://pl.wikipedia.org/wiki/Kamienica%20przy%20ulicy%20J%C3%B3zefa%20Dietla%20111%20w%20Krakowie
Kamienica przy ulicy Józefa Dietla 111 w Krakowie
Kamienica przy ulicy Józefa Dietla 111 – kamienica znajdująca się w Krakowie, w dzielnicy I, na Kazimierzu. Jest to czterokondygnacyjny budynek, czynszowa kamienica, o historyzującej fasadzie wzniesiony w latach 1886–1887, według projektu architekta Karola Knausa. Elewacja frontowa jest w całości siedmioosiowa. Budynek wieńczy attyka i gzyms koronujący. Okna ozdobione są obramieniami i gzymsami nadokiennymi. 6 kwietnia 1988 kamienica została wpisana do rejestru zabytków. Znajduje się także w gminnej ewidencji zabytków. Przypisy Bibliografia Dzielnica I Stare Miasto Zabytkowe kamienice w Krakowie Budynki w Polsce oddane do użytku w 1883 Obiekty w Krakowie wpisane do gminnej ewidencji zabytków
5637593
https://pl.wikipedia.org/wiki/Kamienica%20przy%20ulicy%20D%C5%82ugiej%207%20w%20Krakowie
Kamienica przy ulicy Długiej 7 w Krakowie
Kamienica przy ulicy Długiej 7 – kamienica znajdująca się w Krakowie, w dzielnicy I, na Kleparzu. Jest to trójkondygnacyjny budynek, czynszowa kamienica, o neorenesansowej fasadzie wzniesiony w latach 1872–1874, według projektu architekta Jacka Matusińskigo. Elewacja frontowa jest w całości siedmioosiowa. Budynek wieńczy attyka i gzyms koronujący. Okna ozdobione są obramieniami i gzymsami nadokiennymi. 23 sierpnia 1988 kamienica została wpisana do rejestru zabytków. Znajduje się także w gminnej ewidencji zabytków. Przypisy Bibliografia Dzielnica I Stare Miasto Zabytkowe kamienice w Krakowie Budynki w Polsce oddane do użytku w 1874 Obiekty w Krakowie wpisane do gminnej ewidencji zabytków
5637595
https://pl.wikipedia.org/wiki/Rhinopristiformes
Rhinopristiformes
Rhinopristiformes – rząd ryb z gromady ryb chrzęstnoszkieletowych (Elasmobranchii). Podział systematyczny Do rzędu należą następujące rodziny: Trygonorrhinidae Rhinobatidae – rochowate Rhinidae Glaucostegidae Pristidae – piłowate Przypisy
5637597
https://pl.wikipedia.org/wiki/Kamienica%20przy%20ulicy%20D%C5%82ugiej%208%20w%20Krakowie
Kamienica przy ulicy Długiej 8 w Krakowie
Kamienica przy ulicy Długiej 8 – kamienica znajdująca się w Krakowie, w dzielnicy I, na Kleparzu. Jest to trójkondygnacyjny budynek, czynszowa kamienica, o historyzującej fasadzie wzniesiony w 1907 roku, według projektu architekta Józefa Pokutyńskiego. Elewacja frontowa jest w partii parteru i w partii trzeciej kondygnacji trójosiowa, a w parii kondygnacji drugiej – czteroosiowa. Budynek wieńczy gzyms koronujący. Okna ozdobione są obramieniami i gzymsami nadokiennymi. 27 maja 1968 kamienica została wpisana do rejestru zabytków. Znajduje się także w gminnej ewidencji zabytków. Przypisy Bibliografia Dzielnica I Stare Miasto Zabytkowe kamienice w Krakowie Budynki w Polsce oddane do użytku w 1907 Obiekty w Krakowie wpisane do gminnej ewidencji zabytków
5637604
https://pl.wikipedia.org/wiki/Tomer%20Capon
Tomer Capon
Tomer Capone (również Kapon lub Kappon lub Capon, ; ur.15 lipca 1985) – izraelski aktor. Wystąpił w popularnej izraelskiej telewizji eksportowej, takiej jak Zakładnicy i w serialu telewizyjnym Fauda, będącym thrillerem politycznym. W 2016 roku otrzymał nagrodę Ophir dla najlepszego aktora drugoplanowego w Dzień po żałobie. Występuje w When Heroes Fly i serialu Amazon The Boys. Biografia Capone urodził się w Holon w Izraelu jako drugie dziecko rodziców właścicieli firm. Wychowany w mieście Riszon le-Cijjon, spokrewniony z izraelskim reżyserem Shayem Caponem. Po ukończeniu szkoły średniej w 2004 roku Capone został wcielony do Sił Obronnych Izraela. Służył jako żołnierz, a później dowódca oddziału w 202. batalionie Brygady Spadochroniarzy IDF. W wieku 26 lat zamieszkał w dzielnicy Hatikwa w Tel Awiwie, gdzie przez rok uczęszczał do Yoram Loewenstein Performing Arts Studio. Został z niej wyrzucony. W wywiadzie z 2019 roku odniósł się do pisowni swojego nazwiska: „Powinno być z literą „e” na końcu, ale nie chcemy, żeby ludzie czytali je jako „Capone” jak gangster. Nie chcemy żadnego nieporozumienia.” Capone jest w związku z izraelską aktorką Ortal Ben-Shoshan od 2012 roku. Capone był jednym z wielu aktorów i gwiazd filmowych, którzy podpisali list otwarty do prezydenta Joe Bidena zamieszczony na stronie internetowej nohostageleftbehind.com, w którym dziękowali mu za „niezachwiane przekonanie moralne” polegające na wspieraniu Izraela funduszami i pomocą wojskową. Kariera telewizyjna i filmowa W 2012 roku otrzymał swoją pierwszą rolę aktorską w izraelskim serialu młodzieżowym „Galis”. Zagrał w popularnych izraelskich produkcjach eksportowych, takich jak Zakładnicy i thriller polityczny Fauda. Capone zagrał także w pierwszym sezonie izraelskiego serialu Taagad. Zadebiutował w 2015 roku w wyreżyserowanym przez Natalie Portman filmie Opowieść o miłości i mroku. W 2016 roku otrzymał nagrodę Ophir dla najlepszego aktora drugoplanowego w dramacie Dzień po żałobie. W 2017 roku był jedną z kilku izraelskich gwiazd, które odtworzyły kultowe izraelskie zdjęcia z okazji 69. rocznicy uzyskania przez ten kraj niepodległości. Kapon odtworzył okładkę Life Yossiego Ben Hanana po wojnie sześciodniowej, która przedstawia go jako młodego żołnierza IDF triumfalnie trzymającego karabin, stojącego w wodach Kanału Sueskiego. W 2018 roku zagrał w serialu When Heroes Fly. Gra weterana wojennego jednostki sił specjalnych, który ponownie spotyka się z trzema przyjaciółmi na ostatniej misji w kolumbijskiej dżungli. Serial thrillerowy otrzymał nagrodę dla najlepszego serialu na festiwalu CannesSeries. Serial został przejęty przez Netflix i jest dostępny od początku 2019 roku. Również w 2018 roku Capone była wraz ze Shlomitem Malką rzecznikiem prasowym izraelskiej sieci modowej Fox. W czerwcu 2018 roku Capone został obsadzony w roli Francuza w serialu o superbohaterach Amazona The Boys. Serial miał premierę 26 czerwca 2019 roku. Jeszcze przed premierą Amazon ogłosił, że powstanie drugi sezon. Filmografia Telewizja Przypisy Linki zewnętrzne Urodzeni w 1985 Ludzie urodzeni w Holonie Ludzie związani z Riszon le-Cijjon Izraelscy aktorzy filmowi Izraelscy aktorzy telewizyjni Żydowscy artyści
5637605
https://pl.wikipedia.org/wiki/Stjepan%20Ko%C5%BEi%C4%87
Stjepan Kožić
Stjepan Kožić (ur. 15 listopada 1952 w Gornji Drenovej, k. Sveti Ivan Zelina) – chorwacki polityk, od 2001 roku żupan żupanii zagrzebskiej. Życiorys Uczęszczał do szkół podstawowych w Omilje i Nespešie. W 1971 roku ukończył technikum w Zagrzebiu, uzyskując tytuł technika mechanika, a w 1975 roku uzyskał tytuł inżyniera mechanika na Wyższej Uczelni Technicznej w Zagrzebiu. W 1986 roku ukończył studia z zakresu nauk ekonomicznych w Kranj. Przez 18 lat pracował w Industrogradnja Zagreb. Od 1991 roku pracował w Funduszu Gospodarki Mieszkaniowej i Komunalnej Gminy Sveti Ivan Zelina, w którym to został dyrektorem. W 1996 roku został wicedyrektorem Urzędu ds. Gospodarki Żupanii Zagrzebskiej, a rok później jego dyrektorem. W latach 1998–2001 był dyrektorem Zarządu Dróg Żupanii Zagrzebskiej. Dołączył do Chorwackiej Partii Chłopskiej (HSS). W czerwcu 2001 roku został wybrany żupanem żupanii zagrzebskiej, stanowisko objął 24 czerwca tego samego roku zastępując na tej funkcji Branimira Paseckiego. W 2009 roku został prezesem HSS w żupanii zagrzebskiej, a w 2016 roku wiceprezesem krajowym partii. W wyborach parlamentarnych w 2016 roku został wybrany deputowanym do Zgromadzenia Chorwackiego, zrezygnował jednak z mandatu w związku z brakiem możliwości łączenia funkcji. W czerwcu 2018 roku opuścił HSS i założył własne ugrupowanie polityczne Stjepan Kožić – lista niezależna. W maju 2021 roku ponownie został wybrany żupanem otrzymując 53,93% głosów. Życie prywatne Jest żonaty, para ma trójkę dzieci. Przypisy Chorwaccy żupani Politycy Chorwackiej Partii Chłopskiej Urodzeni w 1952
5637606
https://pl.wikipedia.org/wiki/Kamienica%20przy%20ulicy%20D%C5%82ugiej%2028%20w%20Krakowie
Kamienica przy ulicy Długiej 28 w Krakowie
Kamienica przy ulicy Długiej 28 – kamienica znajdująca się w Krakowie, w dzielnicy I, na Kleparzu. Jest to czterokondygnacyjny budynek, czynszowa kamienica, o historyzującej fasadzie wzniesiony w 1898 roku, według projektu architekta Jana Dębskiego. Elewacja frontowa jest w w partii parteru czteroosiowa, a w partii pięter siedmioosiowa. Budynek wieńczy attyka i gzyms koronujący. Okna ozdobione są obramieniami i gzymsami nadokiennymi. 14 września 1988 kamienica została wpisana do rejestru zabytków. Znajduje się także w gminnej ewidencji zabytków. Przypisy Bibliografia Dzielnica I Stare Miasto Zabytkowe kamienice w Krakowie Budynki w Polsce oddane do użytku w 1898 Obiekty w Krakowie wpisane do gminnej ewidencji zabytków
5637607
https://pl.wikipedia.org/wiki/Antonio%20Rodrigo%20Ant%C3%B3n
Antonio Rodrigo Antón
Antonio Rodrigo Antón (ur. 8 lipca 1913 w Velamazán, zm. 16 sierpnia 1936 Fuente el Fresno) – hiszpański franciszkanin, alumn, męczennik chrześcijański i błogosławiony Kościoła rzymskokatolickiego. Biografia Urodzony w Velamazán (prowincja Soria) 8 lipca 1913 roku. Rodzice Lorenzo i Julia prowadzili gospodarstwo rolne. Rodzina była religijna. Trzech braci matki było księżmi. Między 12 a 15 rokiem życia Antonio wypasał bydło swojego ojca. Prowadził dziennik duchowy. W 1928 roku postanowił wstąpić do niższego seminarium duchownego prowadzonego przez franciszkanów w Alcázar de San Juan (Ciudad Real). Od 1929 kontynuował naukę w kolegium franciszkańskim w La Puebla de Montalbán (Toledo). 1 września 1930 roku przyjął habit i rozpoczął nowicjat w Arenas de San Pedro (Ávila). Pierwszą profesję zakonną złożył 2 września 1931 roku. Został skierowany na studia przygotowujące do przyjęcia święceń kapłańskich. Studiował najpierw filozofię w Pastranie (Guadalajara), a od 1936 roku teologię w Consuegra (Toledo). Ze względu stale wiszący nad nim obowiązek odbycia służby wojskowej nie mógł złożyć ślubów wieczystych ani przyjąć święceń. Chciał poprosić o wyjazd na misje na Filipiny. Uczył się języka angielskiego. Wytrwale czytał Biblię. Był autorem kilku krótkich szkiców dotyczących mistyki franciszkańskiej. Zachowały się listy do członków rodziny, w których zachęcał do wstąpienia do zakonu dwóch swoich braci. Bracia wstąpili, ale nie wytrwali i po jakimś czasie opuścili klasztor. Antonio, pomimo wzrastającego napięcia społecznego i politycznego w Hiszpanii, a następnie wybuchu wojny domowej, nie opuścił seminarium. Został rozstrzelany wraz ze współbraćmi z konwentu w Boca de Balondillo (Fuente el Fresno, Ciudad Real) 16 sierpnia 1936 roku. Beatyfikacja Brat kleryk Antonio Rodrigo Antón OFM został ogłoszony błogosławionym wraz z innymi 497 męczennikami hiszpańskimi przez papieża Benedykta XVI na Placu Świętego Piotra 28 października 2007 roku. Mszy przewodniczył prefekt Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych kardynał José Saraiva Martins. Wspomnienie liturgiczne obchodzone jest jako obowiązkowe przez zakony franciszkańskie na terenie Hiszpanii, przypada 6 listopada. Przypisy Hiszpańscy błogosławieni katoliccy Hiszpańscy duchowni katoliccy Hiszpańscy franciszkanie (OFM) Ofiary prześladowań antykatolickich (hiszpańska wojna domowa) Urodzeni w 1913 Zmarli w 1936 Beatyfikowani przez Benedykta XVI
5637608
https://pl.wikipedia.org/wiki/Marinovi%C4%87
Marinović
Dario Marinović Emilian (Marinović) Smiljana Marinović Ingrid Antičević-Marinović Zobacz też Marynowicz Marynowycz
5637609
https://pl.wikipedia.org/wiki/Charleston%20Open%202024
Charleston Open 2024
Charleston Open 2024, właśc. Credit One Charleston Open 2024 – tenisowy turniej WTA kategorii WTA 500 w sezonie 2024 z cyklu Charleston Open rozgrywany w dniach 1–7 kwietnia 2024 roku w Charleston na kortach ceglanych o puli nagród wynoszącej 922 573 dolarów amerykańskich. Gra pojedyncza Zawodniczki rozstawione Drabinka Faza finałowa Faza początkowa Pula nagród Gra podwójna Zawodniczki rozstawione Drabinka Pula nagród Uwagi Przypisy Bibliografia Linki zewnętrzne 2024 2024 w tenisie ziemnym 2024 w Stanach Zjednoczonych
5637612
https://pl.wikipedia.org/wiki/Kamienica%20przy%20ulicy%20D%C5%82ugiej%2037%20w%20Krakowie
Kamienica przy ulicy Długiej 37 w Krakowie
Kamienica przy ulicy Długiej 37 – kamienica znajdująca się w Krakowie, w dzielnicy I, na Kleparzu. Jest to czterokondygnacyjny budynek, czynszowa kamienica, o historyzującej fasadzie wzniesiony w latach 1891–1892, według projektu architekta Stefana Ertela. Elewacja frontowa jest w całości czteroosiowa. Budynek wieńczy attyka i gzyms koronujący. Okna ozdobione są obramieniami i gzymsami nadokiennymi. 16 września 1988 kamienica została wpisana do rejestru zabytków. Znajduje się także w gminnej ewidencji zabytków. Przypisy Bibliografia Dzielnica I Stare Miasto Zabytkowe kamienice w Krakowie Budynki w Polsce oddane do użytku w 1892 Obiekty w Krakowie wpisane do gminnej ewidencji zabytków
5637614
https://pl.wikipedia.org/wiki/Kamienica%20przy%20ulicy%20D%C5%82ugiej%2050%20w%20Krakowie
Kamienica przy ulicy Długiej 50 w Krakowie
Kamienica przy ulicy Długiej 50 – kamienica znajdująca się w Krakowie, w dzielnicy I, na Kleparzu. Jest to trójkondygnacyjny budynek, czynszowa kamienica, o neorenesansowej fasadzie wzniesiony w 1890 roku, według projektu architekta Wandalina Beringera. Elewacja frontowa jest w partii parteru sześcioosiowa, a w partii pięter siedmioosiowa. Budynek wieńczy attyka i gzyms koronujący. Okna ozdobione są obramieniami i gzymsami nadokiennymi. 20 lipca 1989 kamienica została wpisana do rejestru zabytków. Znajduje się także w gminnej ewidencji zabytków. Przypisy Bibliografia Dzielnica I Stare Miasto Zabytkowe kamienice w Krakowie Budynki w Polsce oddane do użytku w 1890 Obiekty w Krakowie wpisane do gminnej ewidencji zabytków
5637615
https://pl.wikipedia.org/wiki/Kamienica%20przy%20ulicy%20D%C5%82ugiej%2056%20w%20Krakowie
Kamienica przy ulicy Długiej 56 w Krakowie
Kamienica przy ulicy Długiej 56 – kamienica znajdująca się w Krakowie, w dzielnicy I, na Kleparzu. Jest to dwukondygnacyjny budynek, czynszowa kamienica, o neorenesansowej fasadzie wzniesiony w latach 1890–1891, według projektu architekta Stefana Ertela. Elewacja frontowa jest w partii parteru trójosiowa, a w partii piętra pięcioosiowa. Budynek wieńczy gzyms koronujący. Okna ozdobione są obramieniami i gzymsami nadokiennymi. 14 września 1988 kamienica została wpisana do rejestru zabytków. Znajduje się także w gminnej ewidencji zabytków. Przypisy Bibliografia Dzielnica I Stare Miasto Zabytkowe kamienice w Krakowie Budynki w Polsce oddane do użytku w 1892 Obiekty w Krakowie wpisane do gminnej ewidencji zabytków
5637616
https://pl.wikipedia.org/wiki/Saturnino%20R%C3%ADo%20Rojo
Saturnino Río Rojo
Saturnino Río Rojo (ur. 16 lutego 1915 w Mansilla de Burgos, zm. 16 sierpnia 1936 Fuente el Fresno) – hiszpański franciszkanin, alumn, męczennik chrześcijański i błogosławiony Kościoła rzymskokatolickiego. Biografia Urodzony w Mansilla (prowincja Burgos) 16 lutego 1915 roku. Rodzice Marcellino i Eladia byli religijni. Saturnino został ochrzczony 18 lutego 1915 roku, bierzmowano go 18 września 1922 roku. Dwie jego siostry zostały zakonnicami wincentynkami, zaś dwaj kuzyni franciszkanami. Zachęcony tym przykładem Saturnino wstąpił w 1926 roku do niższego seminarium duchownego prowadzonego przez franciszkanów w Alcázar de San Juan (Ciudad Real). Od 1928 kontynuował naukę w kolegium franciszkanów w La Puebla de Montalbán (Toledo). Do nowicjatu wstąpił w Arenas de San Pedro (Ávila) 1 września 1930 roku. Podczas nowicjatu zdiagnozowano u niego chorobę żołądka, z którą borykał się w następnych latach, stale bojąc się, czy zostanie dopuszczony do kolejnych odnowień profesji. Pierwsze śluby złożył 2 września 1931 roku. Przełożeni postanowili skierować go na studia filozoficzno-teologiczne przygotowujące do przyjęcia sakramentu święceń kapłańskich. Trzyletnie studia filozoficzne odbył w Pastranie (Guadalajara), pierwsze dwa lata teologii spędził w Consuegra (Toledo). Śluby wieczyste złożył 17 maja 1936 roku w Consuegra, następnie udzielono mu niższych święceń w Ciudad Real w dniach 6 i 7 czerwca. Saturnino, pomimo wzrastającego napięcia społecznego i politycznego w Hiszpanii, a następnie wybuchu wojny domowej, nie opuścił seminarium. Został rozstrzelany wraz ze współbraćmi z konwentu w Boca de Balondillo (Fuente el Fresno, Ciudad Real) 16 sierpnia 1936 roku. Beatyfikacja Brat kleryk Saturnino Río Rojo OFM został ogłoszony błogosławionym wraz z innymi 497 męczennikami hiszpańskimi przez papieża Benedykta XVI na Placu Świętego Piotra 28 października 2007 roku. Mszy przewodniczył prefekt Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych kardynał José Saraiva Martins. Wspomnienie liturgiczne obchodzone jest jako obowiązkowe przez zakony franciszkańskie na terenie Hiszpanii, przypada 6 listopada. Przypisy Hiszpańscy błogosławieni katoliccy Hiszpańscy duchowni katoliccy Hiszpańscy franciszkanie (OFM) Ofiary prześladowań antykatolickich (hiszpańska wojna domowa) Urodzeni w 1915 Zmarli w 1936 Beatyfikowani przez Benedykta XVI
5637617
https://pl.wikipedia.org/wiki/Kamienica%20przy%20ulicy%20D%C5%82ugiej%2060%20w%20Krakowie
Kamienica przy ulicy Długiej 60 w Krakowie
Kamienica przy ulicy Długiej 60 – kamienica znajdująca się w Krakowie, w dzielnicy I, na Kleparzu. Jest to trójkondygnacyjny budynek, czynszowa kamienica, o historyzującej fasadzie wzniesiony w 1907 roku, według projektu architekta Zygmunta Pszorna. Elewacja frontowa jest w partii parteru pięcioosiowa, a w parii pięter, czteroosiowa. Budynek wieńczy attyka i gzyms koronujący. Okna ozdobione są obramieniami i gzymsami nadokiennymi. 31 lipca 1989 kamienica została wpisana do rejestru zabytków. Znajduje się także w gminnej ewidencji zabytków. Przypisy Bibliografia Dzielnica I Stare Miasto Zabytkowe kamienice w Krakowie Budynki w Polsce oddane do użytku w 1907 Obiekty w Krakowie wpisane do gminnej ewidencji zabytków
5637619
https://pl.wikipedia.org/wiki/Pasquale%20Tridico
Pasquale Tridico
Pasquale Tridico (ur. 21 września 1975 w m. Scala Coeli) – włoski ekonomista i nauczyciel akademicki, profesor, w latach 2019–2023 prezes Krajowego Zakładu Zabezpieczenia Społecznego (INPS). Życiorys W 2000 ukończył nauki polityczne na Uniwersytecie Rzymskim „La Sapienza”. Uzyskał następnie magisterium z ekonomii i stosunków międzynarodowych, kształcił się również na Uniwersytecie Sussex. Doktoryzował się w 2004 w zakresie ekonomii politycznej na Università degli Studi Roma Tre. Został nauczycielem akademickim na tej uczelni, w 2014 i 2019 obejmował kolejne stanowiska profesorskie. Jako stypendysta Programu Fulbrighta pracował naukowo na New York University. Autor kilku monografii, w tym Inequality in Financial Capitalism (Routledge, 2017) i Economia del lavoro (Mondadori Università, 2019). Został doradcą lidera Ruchu Pięciu Gwiazd Luigiego Di Maio do spraw dochodów obywatelskich. Przed wyborami w 2018 został wskazany jako kandydat tego ugrupowania na ministra pracy. W latach 2019–2023 sprawował urząd prezesa Krajowego Zakładu Zabezpieczenia Społecznego (INPS). W grudniu 2023 dołączył do kierownictwa M5S jako koordynator komitetu do spraw szkoleń. Przypisy Politycy Ruchu Pięciu Gwiazd Stypendyści Fulbrighta Włoscy ekonomiści Wykładowcy uczelni w Rzymie Urodzeni w 1975
5637623
https://pl.wikipedia.org/wiki/Kamienica%20przy%20ulicy%20D%C5%82ugiej%2076%20w%20Krakowie
Kamienica przy ulicy Długiej 76 w Krakowie
Kamienica przy ulicy Długiej 76 – kamienica znajdująca się w Krakowie, w dzielnicy I, na Kleparzu. Jest to trójkondygnacyjny budynek, czynszowa kamienica, o modernistycznej fasadzie wzniesiony w 1905 roku, według projektu architekta Władysława Warczewskiego. Elewacja frontowa jest w partii parteru trójosiowa, a w partii pięter czteroosiowa. Budynek wieńczy attyka i gzyms koronujący. Okna ozdobione są obramieniami i gzymsami nadokiennymi. 14 listopada 1988 kamienica została wpisana do rejestru zabytków. Znajduje się także w gminnej ewidencji zabytków. Przypisy Bibliografia Dzielnica I Stare Miasto Zabytkowe kamienice w Krakowie Budynki w Polsce oddane do użytku w 1905 Obiekty w Krakowie wpisane do gminnej ewidencji zabytków
5637625
https://pl.wikipedia.org/wiki/Nathan%20Mitchell
Nathan Mitchell
Nathan Mitchell (ur. 6 grudnia 1988 r., Mississauga, Ontario, Kanada) – kanadyjski aktor. Najbardziej znany jest z roli Mrocznego Cienia w produkcji Amazon pt. The Boys, która jest adaptacją komiksu o tej samej nazwie. Wczesne życie Nathan urodził się w miejscowości Mississauga w Ontario. Ma on pochodzenie trynidadzkie i jamajskie. Kariera Mitchell zadebiutował w 2007 roku stałą rolą w serialu Obcy w Ameryce. Pojawił się w programach Arrow, The Tomorrow People, Poza czasem, iZombie i Nie z tego świata. Mitchell pojawił się także w filmie Spalona Ziemia z 2018 roku oraz w oryginalnym serialu Netflixa Ginny & Georgia. W 2019 roku Nathan Mitchell zagrał w serialu The Boys jako Mroczny Cień. Jego silna alergia na orzechy została twórczo włączona do roli Mrocznego Cienia jako raczej unikalny rodzaj kryptonimu dla tej postaci. W jednej pamiętnej scenie Królowa Maeve pokonuje Mroczny Cień batonem Almond Joy. Mitchell wcieli się także w drugiego Mrocznego Cienia po śmierci pierwszego w trzecim sezonie. Przypisy Linki zewnętrzne Urodzeni w 1988 Ludzie urodzeni w Mississauga Kanadyjczycy pochodzenia trynidadzkiego Kanadyjczycy pochodzenia jamajskiego Kanadyjscy aktorzy telewizyjni Kanadyjscy aktorzy filmowi
5637626
https://pl.wikipedia.org/wiki/Ko%C5%9Bci%C3%B3%C5%82%20Narodzenia%20Naj%C5%9Bwi%C4%99tszej%20Maryi%20Panny%20w%20Popowie
Kościół Narodzenia Najświętszej Maryi Panny w Popowie
Kościół Narodzenia Najświętszej Maryi Panny w Popowie – rzymskokatolicki kościół parafialny zlokalizowany w miejscowości Popowo Kościelne (powiat wyszkowski w województwie mazowieckim). Funkcjonuje przy nim parafia Narodzenia Najświętszej Maryi Panny. Historia Pierwsza kaplica powstała we wsi około 1665 z fundacji Joanny Przedwojewskiej, Wawrzyńca Chrzanowskiego oraz Stanisława Aciechowskiego (byli to właściciele lokalnych majątków ziemskich). W kaplicy wisiał obraz Matki Bożej Częstochowskiej, cel pielgrzymek. Drugi obiekt sakralny w Popowie był już kościołem o wymiarach 30 na 11,5 metra. Zbudowano go około 1740 z fundacji księdza Ewarysta Bogdańskiego (prepozyta serockiego) i Gabriela Popowskiego. 29 maja 1743 konsekrował go biskup Marcin Załuski. Obiekt był wzmacniany około 1780, remontowany w początkach XIX wieku i pokryty blachą w 1868. Według danych z 1763 miał trzy ołtarze, a w głównym znajdował się koronowany obraz Matki Boskiej Częstochowskiej z darami wotywnymi. W drugiej połowie XVIII wieku świątynia stała się kościołem filialnym parafii w Barcicach. Parafia powróciła tu około 1865. W 1838 hrabia Edmund Skarżyński ufundował obecną plebanię. Trzecią świątynię postawiono we wsi według projektu Józefa Piusa Dziekońskiego z inicjatywy księdza Jana Krzyżewskiego, którego rodzice sprzedali na ten cel swój majątek Krzyżewy. Budowę wsparli też właściciele Popowa, Stanisława i Maria z Orsettich Skarżyńscy. Kościół został konsekrowany 29 kwietnia 1909 przez biskupa płockiego, Antoniego Juliana Nowowiejskiego. Przy kościele działa Diecezjalne Sanktuarium Matki Bożej Popowskiej Matki Nadziei powołane 23 sierpnia 2018 przez biskupa Piotra Liberę. Obraz maryjny koronował biskup Roman Marcinkowski (korony pobłogosławił papież Franciszek 3 marca 2015). Świątynię nawiedził 23 sierpnia 2020 nuncjusz apostolski Salvatore Pennacchio (pięciolecie koronacji). Architektura Murowana świątynia reprezentuje styl neogotycki. Kryje ją rzadko spotykany w Polsce, potrójny dach namiotowy. Środkowa część zwieńczona jest sygnaturką, a dwie pozostałe iglicami z kulami. Od frontu znajduje się czterokondygnacyjna wieża zwieńczona attyką z fryzem i ostrołukowymi płycinami. Wieńczy ją dach wiciowy (iglica) z czterema mniejszymi iglicami na narożach. Wejście główne znajduje się w ostrołukowym, uskokowym portalu zdobionym żabkami, zwieńczonym kwiatonem na wimperdze. W tympanonie nad wejściem umieszczona jest scena maryjna (1938). Obiekt jest trójnawowy, pięcioprzęsłowy z dwuprzęsłowym prezbiterium szerokości nawy głównej zamkniętym trójbocznie. Posiada zakrystię i kruchty. Nawy i prezbiterium kryje sklepienie gwiaździste, a nad niektórymi pomieszczeniami znajdują się sklepienia krzyżowo-żebrowe i krzyżowe. Poszczególne nawy oddziela pięć par ośmiobocznych filarów. Wyposażenie Na wyposażenie kościoła składają się m.in.: ołtarz główny z uznawanym za cudowny obrazem Matki Bożej Częstochowskiej (1665, z zasłoną z wizerunkiem Trójcy Świętej autorstwa Jana Kuśmidrowicza z 1908), konserwowany w latach 90. XX wieku przez Georgija Asłanjana, zawierający rzeźby św. Stanisława i św. Wojciecha, wykonane z wapienia pińczowskiego, dwa ołtarze boczne (1740), stacje Drogi Krzyżowej zakupione w 1912, neogotycki ołtarz posoborowy (2013) autorstwa Pawła Mazurkiewicza z Wojnowa z wizerunkiem Ostatniej Wieczerzy wykonanym przez Henryka Tarantowicza z Obór, jesionowe ławki (2013), organy pięciogłosowe z zakładu Józefa Szymańskiego (1893). W świątyni utworzono boczną kaplicę Bożego Miłosierdzia, do której w 2010 sprowadzono relikwie św. Faustyny Kowalskiej. Przypisy Religia w gminie Somianka Kościoły w powiecie wyszkowskim Świątynie pod wezwaniem Narodzenia Najświętszej Maryi Panny
5637629
https://pl.wikipedia.org/wiki/Jedziemy
Jedziemy
Jedziemy, także #Jedziemy – program publicystyczny emitowany przez TVP Info w dni powszednie. Program prowadził Michał Rachoń. Po zmianie władz w Telewizji Polskiej program został przeniesiony do TV Republika pod zmodyfikowanym tytułem "Jedziemy. Michał Rachoń". Założenia i odbiór programu Formuła programu polega na dyskusji gospodarza programu Michała Rachonia z zaproszonymi do studia gośćmi na aktualne tematy. Wśród komentatorów byli m. in. Jarosław Jakimowicz i Jędrzej Kodymowski.Program zadebiutował na antenie TVP Info 24 czerwca 2019, a tytuł nawiązywał do powiedzenia prowadzącego Michała Rachonia, który używał go w "Minęła 20". Pierwszym gościem programu był Joachim Brudziński. Średnia oglądalność programu we wrześniu 2023 wynosiła 384 tys. osób, czyli 12,36 proc. udziału w rynku telewizyjnym. Po przeniesieniu programu do TV Republika, w lutym 2024 jego widownia wynosiła 253 tys. widzów. Kontrowersje W jednym z programów prowadzący Michał Rachoń zarzucił Donaldowi Tuskowi, że nie zbudował tunelu pod Świną. Spotkało się to z reakcją Komisji Europejskiej, która przypomniała dziennikarzowi, że tunel nie został wybudowany za pieniądze rządowe. W październiku 2023 członek Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji Tadeusz Kowalski złożył skargę do KRRiT za słowa Jana Pietrzaka w programie "Jedziemy" na temat Donalda Tuska To jest potomek Bismarcka, albo potomek Stalina z drugiej strony. Nikczemne poczynania człowieka, który chce być polskim politykiem, a jest zaprzedanym sługą naszych sąsiadów. Skarga została oddalona przez zdominowaną wówczas przez prawicę Radę, która "nie dopatrzyła się naruszenia przepisów". Po przeniesieniu programu do TV Republika TVP złożyła wezwanie przedprocesowe, a następnie złożyła przeciw niej pozew o naruszenie praw autorskich przy przeniesieniu programu oraz zażądała odszkodowania w wysokości miliona złotych. Przypisy Telewizyjne programy publicystyczne Propaganda polityczna
5637630
https://pl.wikipedia.org/wiki/Domna%20Visvizi
Domna Visvizi
Domna Visvizi, gr. Δόμνα Βισβίζη (ur. 1783 na Chios, zm. 1850 na Pireusie) – grecka kapitanka morska, bohaterka walk o wyzwolenie Grecji spod niewoli osmańskiej. Życiorys Pochodziła z rodziny bogatych właścicieli ziemskich. W 1808 w Ainos wyszła za mąż za Chatziego Antonisa Visvizisa, zamożnego armatora, członka Filiki Eteria, tajnej organizacji działającej na rzecz niepodległości Grecji. Domna Visvizi dołączyła do organizacji. Z mężem wychowała pięcioro dzieci: 3 chłopców i 2 dziewczynki. Gdy w 1821 wybuchła grecka wojna o niepodległość, małżonkowie szybko podjęli działania; 23 marca załadowali na swój najlepszy statek, Kalomoirę, kosztowności, pamiątki i ludzi. Uzbrojonym okrętem ruszyli w Morze Egejskie. Visvizi została mianowana przez męża współkapitanką statku. Statek brał udział w kilku zwycięskich bitwach, m.in. u wybrzeży Półwyspu Chalcydyckiego, Athos, Lesbos i Samos. Mąż Domny zginął na jej oczach 21 lipca 1822 w pobliżu Eubei. Domna Visvizi przejęła dowództwo nad Kalomoirą i jej załogą. Była wykwalifikowaną i szanowaną dowódczynią. Statek, oprócz udziału w walkach, transportował też żywność i amunicję. Przyczynił się do zatrzymania Osmanów na Eubei, uniemożliwienia im przejścia do środkowej Grecji i umożliwiając zajęcie wyspy przez Greków. Visvizi była kapitanką Kalomoiry do końca 1823. Gdy środki finansowe na utrzymanie statku skończyły się, bezskutecznie prosiła o pomoc rząd grecki. W 1824 przekazała Kalomoirę greckiej marynarce wojennej. Po 1824 Visvizi i jej rodzina żyli w biedzie najpierw w Nafplio, potem w Ermoupoli. W obu miastach została okradziona i oszukana. Zwróciła się do rządu greckiego o pomoc finansową – dostała najniższe miesięczne świadczenie (30 drachm). W 1826 jedno z jej dzieci zmarło w wyniku głodu. W 1845 przeprowadziła się do Pireusu. Zmarła w biedzie. Dziedzictwo i upamiętnienie Już za życia inspirowała poezję ludową. Po śmierci otrzymała przydomek „Bubulina Tracji”. Jest uważana za jedną z mniej znanych bohaterek wojny, kobiet walczących o niepodległość Grecji. W Aleksandropolis w 2005 postawiono jej pomnik. W Pedion tou Areos (park w Atenach na cześć bohaterów greckiej wojny o niepodległość) od 2005 stoi jej popiersie. Przypisy Zmarli w 1850 Urodzeni w 1783 Powstańcy Uczestnicy wojny o niepodległość Grecji (1821–1829)
5637634
https://pl.wikipedia.org/wiki/Wac%C5%82aw%20Palessa
Wacław Palessa
Wacław Palessa (ur. 15 września 1902 w Warszawie, zm. 1976 tamże) – polski malarz i grafik. Życiorys Po ukończeniu Warszawskiej Szkoły Sztuk Zdobniczych i Malarstwa studiował w stołecznej Akademii Sztuk Pięknych. Dyplom uzyskał w 1939. Podczas studiów Ministerstwo Kultury przyznało mu roczne stypendium krajowe, a później zagraniczne (wybuch II wojny światowej uniemożliwił mu wyjazd). Równocześnie kształcił się na Wydziale Pedagogicznym Uniwersytetu Warszawskiego. Naukę zakończył otrzymaniem dyplomu w 1945. Działalność twórczą rozpoczął w 1924. Od 1925 wystawiał prace w Towarzystwie Zachęty Sztuk Pięknych, Instytucie Propagandy Sztuki oraz wielu miastach Polski i za granicą: Francji, Szwajcarii i Stanach Zjednoczonych. Należał do grupy artystów-malarzy „Szkoła Warszawska”. W 1930 wspólnie z Włodzimierzem Bartoszewiczem – kolegą ze „Szkoły” – namalował w zamojskim Kościele św. Katarzyny obraz w prezbiterium, za który obaj artyści otrzymali 1200 zł W 1937 zwiedzał Włochy i Francję. Podczas powstania warszawskiego spłonął prawie cały jego dotychczasowy dorobek artystyczny – kilkadziesiąt obrazów i kilkaset szkiców. Niemal natychmiast po zakończeniu okupacji niemieckiej, bo 10 lutego 1945 wstąpił do Związku Polskich Artystów Plastyków. W Polsce Ludowej stał się czołowym przedstawicielem socrealizmu. Brał udział w licznych konkursach krajowych, wystawach ogólnopolskich, okręgowych, objazdowych, problemowych i zagranicznych – w krajach bloku wschodniego – Chinach (Pekin, Szanghaj), ZSRR (Moskwa, Lenigrad, Odessa, Kijów, Lwów, Wilno), NRD (Berlin) i na Węgrzech (Budapeszt). Wybrana twórczość Malarstwo Kobieta z saksofonem, lata 30. XX w. Próba, lata 30. XX w. Akt z gramofonem, 1931 Dom Chopina Pałac Na Wodzie Zdjęcia, 1932 W kawiarni ogrodowej, 1939 Dom Krakowskie Przedmieście Pejzaż z domkiem, 1946 Odbudowa Starego Miasta, 1950 Fabryka Samochodów Osobowych na Żeraniu, 1952 Nike Warszawska W XXX-lecie PRL – Naród swojej stolicy – Zamek Królewski, 1974 Odznaczenia Srebrny Krzyż Zasługi, 1955 Przypisy Bibliografia Wacław Palessa, Sopocki Dom Aukcyjny Akt z gramofonem, Muzeum Narodowe w Szczecinie Absolwenci Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie Członkowie Związku Polskich Artystów Plastyków Odznaczeni Srebrnym Krzyżem Zasługi (Polska Ludowa) Polscy graficy Polscy malarze Urodzeni w 1902 Zmarli w 1976
5637636
https://pl.wikipedia.org/wiki/Ram%C3%B3n%20Tejado%20Librado
Ramón Tejado Librado
Ramón Tejado Librado (ur. 20 kwietnia 1915 w Alcázar de San Juan, zm. 16 sierpnia 1936 Fuente el Fresno) – hiszpański franciszkanin, alumn, męczennik chrześcijański i błogosławiony Kościoła rzymskokatolickiego. Biografia Urodzony w Alcázar de San Juan (prowincja Ciudad Real) 20 kwietnia 1915 roku. Rodzice Natalio i Joaquina byli bardzo ubodzy, mieli sześcioro dzieci. Ojciec nie był wierzący, zaś matka należała do Trzeciego Zakonu św. Franciszka. Ramón był ministrantem w kościele parafialnym pw. Matki Bożej. Bierzmowano go 10 listopada 1919 roku. Wstąpieniu do zakonu początkowo sprzeciwiał się ojciec. Ostatecznie Ramón rozpoczął naukę w niższym seminarium duchownym franciszkanów w rodzinnym Alcázar de San Juan 16 sierpnia 1926 roku. Kontynuował naukę w kolegium franciszkanów w La Puebla de Montalbán (Toledo) w latach 1928–1930. Następnie wstąpił do nowicjatu w Arenas de San Pedro (Ávila) 1 września 1930 roku. Mimo ciągłego namawiania go do powrotu do rodzinnego domu, złożył pierwszą profesję 2 września 1931 roku. Studia filozoficzno-teologiczne odbywał najpierw w Pastranie (Guadalajara), a następnie w Consuegra (Toledo). Nie mógł złożyć ślubów wieczystych ze względu na wymaganą gotowość do odbycia służby wojskowej. Był autorem kilku prostych wierszy o tematyce religijnej. Ramón, mimo narastającego napięcia w Hiszpanii, a następnie wybuchu wojny domowej, nie opuścił zakonu. Został rozstrzelany wraz ze współbraćmi z konwentu w Boca de Balondillo (Fuente el Fresno, Ciudad Real) 16 sierpnia 1936 roku. Podczas wojny domowej zginęli również jego ojciec i bracia za pomoc ukrywającym się osobom zakonnym. Beatyfikacja Brat kleryk Saturnino Río Rojo OFM został ogłoszony błogosławionym wraz z innymi 497 męczennikami hiszpańskimi przez papieża Benedykta XVI na Placu Świętego Piotra 28 października 2007 roku. Mszy przewodniczył prefekt Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych kardynał José Saraiva Martins. Wspomnienie liturgiczne obchodzone jest jako obowiązkowe przez zakony franciszkańskie na terenie Hiszpanii, przypada 6 listopada. Przypisy Hiszpańscy błogosławieni katoliccy Hiszpańscy duchowni katoliccy Hiszpańscy franciszkanie (OFM) Ofiary prześladowań antykatolickich (hiszpańska wojna domowa) Urodzeni w 1915 Zmarli w 1936 Beatyfikowani przez Benedykta XVI
5637638
https://pl.wikipedia.org/wiki/Andrea%20Aquili
Andrea Aquili
Andrea Aquili (ur. 7 sierpnia 1980 w Rzymie) – włoski szablista, brązowy medalista mistrzostw świata. Podczas mistrzostw świata w Lipsku w 2005 roku Włosi w składzie: Andrea Aquili, Aldo Montano, Gianpiero Pastore i Luigi Tarantino zdobyli brązowy medal w zawodach drużynowych. W tej samej konkurencji był też siódmy na mistrzostwach świata w Turynie w 2006 roku. Nigdy nie wziął udziału w igrzyskach olimpijskich. Przypisy Ludzie urodzeni w Rzymie Włoscy szermierze Urodzeni w 1980
5637642
https://pl.wikipedia.org/wiki/Christian%20Gottfried%20Krause
Christian Gottfried Krause
Christian Gottfried Krause (ochrzczony 17 kwietnia 1719 w Wińsku, zm. 4 maja 1770 w Berlinie) – niemiecki prawnik, kompozytor amator i pisarz muzyczny. Życiorys Jako dziecko uczył się od ojca gry na skrzypcach, klawesynie i kotłach. W latach 1740–1745 studiował prawo na uniwersytecie we Frankfurcie nad Odrą. Od 1753 roku pracował jako prawnik w radzie miejskiej w Berlinie, od 1762 roku zasiadał w pruskim sądzie najwyższym. Organizował koncerty w swoim domu w Poczdamie. Utrzymywał znajomość z berlińskimi kręgami literackimi, m.in. Karlem Wilhelmem Ramlerem, Johannem Wilhelmem Ludwigiem Gleimem i Johannem Georgem Sulzerem. Zasłynął przede wszystkim jako twórca pieśni. W swoim piśmie Von der musikalischen Poesie (wyd. Berlin 1752) postulował powrót do prostoty w pieśniach, odejście od przesadnej ornamentyki oraz rolę muzyki dla podkreślenia nastroju i zrozumiałości tekstu. Wspólnie z Karlem Wilhelmem Ramlerem wydał zbiory pieśni o tematyce pastoralnej Oden mit Melodien (2 tomy, Berlin 1753–1755) oraz Lieder der Deutschen mit Melodien (4 tomy, Berlin 1767–1768). Był ponadto autorem czterech symfonii, utworów kameralnych oraz singspielu Der lustige Schulmeister (1766). Przypisy Linki zewnętrzne Niemieccy kompozytorzy Niemieccy prawnicy Urodzeni w 1719 Zmarli w 1770
5637648
https://pl.wikipedia.org/wiki/Harry%20Potter%20ve%20Lanetli%20%C3%87ocuk
Harry Potter ve Lanetli Çocuk
"Harry Potter i Przeklęte Dziecko" (Harry Potter and the Cursed Child) to amerykańsko-brytyjski film z 2024 roku, wyróżniający się akcją, przygodą i fantastyką. Reżyserem filmu jest doświadczony reżyser David Yates. Yates wcześniej wyreżyserował wiele filmów z serii Harry Potter, rozpoczynając od "Harry Potter i Zakon Feniksa" (Harry Potter and the Order of the Phoenix), więc ma ogromne doświadczenie w świecie Harry'ego Pottera. W obsadzie filmu znajdują się znane osobistości takie jak Anthony Boyle (Scorpius Malfoy), Chris Columbus (Hagrid), Daniel Radcliffe (Harry Potter), Emma Watson (Hermiona Granger), Nick Robinson (Albus Potter), Rupert Grint (Ron Weasley) i Tom Felton (Draco Malfoy). Scenariusz został napisany przez Steve'a Klovesa i J.K. Rowling, co pozwala nam zagłębić się w świat Harry'ego Pottera i odkryć nowe przygody ulubionych postaci. "Harry Potter i Przeklęte Dziecko" pierwotnie był sztuką teatralną i został później wydany jako książka. Po entuzjastycznym przyjęciu przez fanów, zdecydowano o przeniesieniu go na ekran. Akcja filmu rozgrywa się lata po wydarzeniach opisanych w oryginalnej serii. Harry Potter jest teraz dorosłym ojcem trójki dzieci, a jego syn, Albus Severus Potter, przygotowuje się do rozpoczęcia nauki w Hogwarcie. Tam Albus nawiązuje nieoczekiwaną przyjaźń z Scorpiusem Malfoyem, synem Draco Malfoya. Obaj chłopcy muszą zmierzyć się z własnymi demonami, a także z ciężarem spadającym na nich ze względu na sławę i oczekiwania ich ojców. Historia skupia się na Albusie, który próbuje odnaleźć się w nowym środowisku szkolnym, oraz na Harrym, który stara się pogodzić swoją przeszłość z obowiązkami rodzicielskimi. W międzyczasie zagrożenie ze strony sił ciemności powraca, zmuszając Harry'ego i jego przyjaciół do ponownego stawienia czoła mrocznym potworom, które zagrażają Hogwartowi i światowi czarodziejów.
5637649
https://pl.wikipedia.org/wiki/J%C3%B3zef%20Kulesza%20%28rze%C5%BAbiarz%29
Józef Kulesza (rzeźbiarz)
Józef Kulesza ( ur. 1859, zm. 13 stycznia 1923 w Krakowie) – polski rzeźbiarz, właściciel zakładu kamieniarsko rzeźbiarskiego w Krakowie. Życiorys Prowadził zakład kamieniarski przy ulicy Rakowickiej. Był członkiem Towarzystwa Miłośników Historii i Zabytków Krakowa oraz Towarzystwa Strzeleckiego. W 1908 roku został królem kurkowym. W jego pracowni wykonano między innymi epitafia: A. Pollera w kościele Świętego Krzyża, T. Chromeckiego w kościele Przemienienie Pańskiego (1902), M. Jawornickiego w kościele Świętych Apostołów Piotra i Pawła w Krakowie, nagrobki na cmentarzu Rakowickim: A. Hoffmanowej, Mikołaja Zyblikiewicza (1891), Edmunda Różyckiego oraz roboty kamieniarskie podczas odbudowy Wawelu Na jego zlecenie rozpoczęto w latach 1893 roku budowę kamienicy na rogu ulicy Retoryka i Smoleńsk tzw. domu egipskiego. W 1894 roku (być może z powodu kłopotów finansowych) sprzedał ją Joelowi Baumingerowi. W 1904 roku był fundatorem marmurowej tablicy z napisem „Na pamiątkę dnia 12. września 1683 r., w którym za łaską Bożą król polski Jan Sobieski postawił ołtarz w zniszczonym przez zaciekłą dzicz turecką kościele Kamedułów na Kahlenbergu, na którego sto­pniach wysłuchawszy mszy św. i przyjąwszy komunię św., wyruszył na nieprzyjaciół, których na czele swe­go dzielnego wojska pobił i zmusił do ucieczki i tem nie tylko 'Wiedeń uwolnił od oblężenia, lecz także ca­łej ciężko uciśnionej Europie opiekę i bezpieczeństwo zapewnił”, którą wmurowano w ściany kościoła św. Józefa na Kahlenbergu. Zmarł w Krakowie. Pochowany na cmentarzu Rakowickim. Pogrzeb odbył się 15 stycznia 1923 roku. Przypisy Urodzeni w 1859 Zmarli w 1923 Polscy rzeźbiarze Galicyjscy przedsiębiorcy