id
stringlengths 1
7
| url
stringlengths 31
408
| title
stringlengths 1
239
| text
stringlengths 1
345k
|
|---|---|---|---|
5636984 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Bissen | Bissen | Niemcy:
Bissen – dzielnica Wegberga
Szwajcaria:
Bissen – gmina w kantonie Mersch
Osoby:
Herman Wilhelm Bissen – duński rzeźbiarz
Inne:
Bissen – ród |
5636985 | https://pl.wikipedia.org/wiki/El%C5%BCbieta%20Horszczaruk | Elżbieta Horszczaruk | Elżbieta Krystyna Horszczaruk – polska inżynier, profesor nauk inżynieryjno-technicznych.
Życiorys
W 1986 r. ukończyła studia budownictwa w Politechnice Szczecińskiej, w 1999 r. obroniła pracę doktorską, w 2009 r. otrzymała stopień doktora habilitowanego. W 2020 r. uzyskała tytuł profesora nauk inżynieryjno-technicznych. Pracuje w Zachodniopomorskim Uniwersytecie Technologicznym w Szczecinie.
Przypisy
Polscy inżynierowie
Absolwenci Politechniki Szczecińskiej
Wykładowcy Zachodniopomorskiego Uniwersytetu Technologicznego w Szczecinie
Urodzeni w XX wieku |
5636987 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Droga%20krajowa%20nr%20215%20%28Kostaryka%29 | Droga krajowa nr 215 (Kostaryka) | Droga krajowa nr 215 () – jedna z dróg krajowych w Kostaryce. Znajduje się ona w prowincji San José.
Opis
W prowincji San José droga krajowa nr 214 przebiega przez kanton San José (przez dystrykty Hospital, Catedral i Zapote) oraz przez kanton Curridabat (przez dystrykt Curridabat).
Przypisy
Drogi w Kostaryce |
5636989 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Droga%20krajowa%20nr%20216%20%28Kostaryka%29 | Droga krajowa nr 216 (Kostaryka) | Droga krajowa nr 216 () – jedna z dróg krajowych w Kostaryce. Znajduje się ona w prowincji San José.
Opis
W prowincji San José droga krajowa nr 216 przebiega przez kanton Goicoechea (przez dystrykt Ipís) oraz przez kanton Vázquez de Coronado (przez dystrykty San Isidro, San Rafael i Cascajal).
Przypisy
Drogi w Kostaryce |
5636990 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Droga%20krajowa%20nr%20217%20%28Kostaryka%29 | Droga krajowa nr 217 (Kostaryka) | Droga krajowa nr 217 () – jedna z dróg krajowych w Kostaryce. Znajduje się ona w prowincji San José.
Opis
W prowincji San José droga krajowa nr 217 przebiega przez kanton Desamparados (przez dystrykty San Juan de Dios i San Rafael Abajo), przez kanton Aserrí (przez dystrykt Aserrí) oraz przez kanton Alajuelita (przez dystrykty San Josécito, San Antonio i Concepción).
Przypisy
Drogi w Kostaryce |
5636996 | https://pl.wikipedia.org/wiki/San%20Juan%20de%20Dios | San Juan de Dios | San Juan de Dios – dystrykt w kantonie Desamparados, w prowincji San José, w Kostaryce.
Geografia
San Juan de Dios ma powierzchnię 2,98 kilometrów kwadratowych i leży na wysokości 1,190 m n.p.m..
Demografia
Według spisu ludności z 2011 roku dystrykt San Juan de Dios liczył 19,481 mieszkańców.
Transport
Transport drogowy
Przez San Juan de Dios biegną następujące drogi krajowe:
Droga krajowa nr 217
Przypisy
Miasta w Kostaryce |
5636999 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Frailes%20%28Costa%20Rica%29 | Frailes (Costa Rica) | Frailes – dystrykt w kantonie Desamparados, w prowincji San José, w Kostaryce. Leży on około godziny drogi na południe od Desamparados.
Geografia
Frailes ma powierzchnię 19.56 kilometrów kwadratowych i leży na wysokości 1,615 m n.p.m..
Demografia
Według spisu ludności z 2011 roku dystrykt Frailes liczył 3,772 mieszkańców.
Transport
Transport drogowy
Przez Frailes biegną następujące drogi krajowe:
Droga krajowa nr 222
Przypisy
Miasta w Kostaryce |
5637003 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Gravilias | Gravilias | Gravilias – dystrykt w kantonie Desamparados, w prowincji San José, w Kostaryce. Leży on około godziny drogi na południe od Desamparados.
Historia
Dystrykt Gravilias powstał na mocy dekretu Ejecuativo 21752-G dnia 23 listopada 1992 roku.
Geografia
Gravilias ma powierzchnię 2.94 kilometrów kwadratowych i leży na wysokości 1,150 m n.p.m..
Demografia
Według spisu ludności z 2011 roku dystrykt Gravilias liczył 15,024 mieszkańców.
Transport
Transport drogowy
Przez Gravilias biegną następujące drogi krajowe:
Droga krajowa nr 206
Przypisy
Miasta w Kostaryce |
5637005 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Rosario%20%28Desamparados%29 | Rosario (Desamparados) | Rosario – dystrykt w kantonie Desamparados, w prowincji San José, w Kostaryce.
Geografia
Rosario ma powierzchnię 14.77 kilometrów kwadratowych i leży na wysokości 1,321 m n.p.m..
Demografia
Według spisu ludności z 2011 roku dystrykt Rosario liczył 3,088 mieszkańców.
Transport
Transport drogowy
Przez Rosario biegną następujące drogi krajowe:
Droga krajowa nr 222
Droga krajowa nr 304
Przypisy
Miasta w Kostaryce |
5637006 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Droga%20krajowa%20nr%20222%20%28Kostaryka%29 | Droga krajowa nr 222 (Kostaryka) | Droga krajowa nr 222 () – jedna z dróg krajowych w Kostaryce. Znajduje się ona w prowincjach San José i Cartago.
Opis
W prowincji San José droga krajowa nr 222 przebiega przez kanton Desamparados (przez dystrykty Frailes, San Cristóbal i Rosario) oraz przez kanton Aserrí (przez dystrykty Tarbaca i San Gabriel).
W prowincji Cartago droga krajowa nr 222 przebiega przez kanton Cartago (przez dystrykt Corralillo) i kanton El Guarco (przez dystykt San Isidro).
Przypisy
Drogi w Kostaryce |
5637007 | https://pl.wikipedia.org/wiki/San%20Crist%C3%B3bal%20%28Costa%20Rica%29 | San Cristóbal (Costa Rica) | San Cristóbal – dystrykt w kantonie Desamparados, w prowincji San José, w Kostaryce.
Geografia
San Cristóbal ma powierzchnię 25.47 kilometrów kwadratowych i leży na wysokości 1,700 m n.p.m..
Demografia
Według spisu ludności z 2011 roku dystrykt San Cristóbal liczył 3,905 mieszkańców.
Transport
Transport drogowy
Przez San Cristóbal biegną następujące drogi krajowe:
Droga krajowa nr 222
Droga krajowa nr 226
Droga krajowa nr 406
Przypisy
Miasta w Kostaryce |
5637009 | https://pl.wikipedia.org/wiki/San%20Antonio%20%28Desamparados%29 | San Antonio (Desamparados) | San Antonio – dystrykt w kantonie Desamparados, w prowincji San José, w Kostaryce.
Geografia
San Antonio ma powierzchnię 2.1 kilometrów kwadratowych i leży na wysokości 1,163 m n.p.m..
Demografia
Według spisu ludności z 2011 roku dystrykt San Antonio liczył 9,727 mieszkańców.
Transport
Transport drogowy
Przez San Antonio biegną następujące drogi krajowe:
Droga krajowa nr 207
Droga krajowa nr 210
Droga krajowa nr 212
Droga krajowa nr 409
Przypisy
Miasta w Kostaryce |
5637010 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Damas%20%28Desamparados%29 | Damas (Desamparados) | Damas – dystrykt w kantonie Desamparados, w prowincji San José, w Kostaryce.
Historia
Dystrykt Damas powstał 8 października 1968 roku. Został odziedziczony od dystryktu Patarrá.
Geografia
Damas ma powierzchnię 2.57 kilometrów kwadratowych i leży na wysokości 1,180 m n.p.m..
Demografia
Według spisu ludności z 2011 roku dystrykt Damas liczył 13,175 mieszkańców.
Transport
Transport drogowy
Przez Damas biegną następujące drogi krajowe:
Droga krajowa nr 212
Przypisy
Miasta w Kostaryce |
5637013 | https://pl.wikipedia.org/wiki/San%20Miguel%20%28Desamparados%29 | San Miguel (Desamparados) | San Miguel – dystrykt w kantonie Desamparados, w prowincji San José, w Kostaryce.
Historia
Dystrykt San Miguel został założony 2 lipca 1913 roku.
Geografia
San Miguel ma powierzchnię 21.36 kilometrów kwadratowych i leży na wysokości 1,230 m n.p.m..
Demografia
Według spisu ludności z 2011 roku dystrykt San Miguel liczył 31,805 mieszkańców.
Transport
Transport drogowy
Przez San Miguel biegną następujące drogi krajowe:
Droga krajowa nr 206
Droga krajowa nr 304
Przypisy
Miasta w Kostaryce |
5637015 | https://pl.wikipedia.org/wiki/San%20Rafael%20Arriba | San Rafael Arriba | San Rafael Arriba – dystrykt w kantonie Desamparados, w prowincji San José, w Kostaryce.
Geografia
San Rafael Arriba ma powierzchnię 3.21 kilometrów kwadratowych i leży na wysokości 1,200 m n.p.m..
Demografia
Według spisu ludności z 2011 roku dystrykt San Rafael Arriba liczył 15,262 mieszkańców.
Transport
Transport drogowy
Przez San Rafael Arriba biegną następujące drogi krajowe:
Droga krajowa nr 209
Droga krajowa nr 214
Przypisy
Miasta w Kostaryce |
5637017 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Droga%20krajowa%20nr%20218%20%28Kostaryka%29 | Droga krajowa nr 218 (Kostaryka) | Droga krajowa nr 218 () – jedna z dróg krajowych w Kostaryce. Znajduje się ona w prowincjach San José i Cartago.
Opis
W prowincji San José droga krajowa nr 218 przebiega przez kanton San José (przez dystrykty Carmen i Catedral) oraz przez kanton Goicoechea (przez dystrykty Guadalupe, San Francisco, Ipís Rancho Redondo i Purral).
W prowincji Cartago droga krajowa nr 218 przebiega przez kanton Cartago (przez dystrykty San Nicolás i Llano Grande).
Przypisy
Drogi w Kostaryce |
5637018 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Anastasio%20Gonz%C3%A1lez%20Rodr%C3%ADguez | Anastasio González Rodríguez | Anastasio González Rodríguez (ur. 11 października 1914 w Villaute, zm. 16 sierpnia 1936 Fuente el Fresno) – hiszpański franciszkanin, alumn, męczennik chrześcijański i błogosławiony Kościoła rzymskokatolickiego.
Biografia
Urodzony w Villaute (prowincja Burgos) 11 października 1914 roku. Rodzice José i Fructuosa byli rolnikami. Małżeństwo, miało czternaścioro dzieci, Anastasio urodził się jako dziesiąty. Rodzina była bardzo religijna, ojciec pracował jako zakrystian w kościele parafialnym, w którym Anastasio posługiwał do mszy świętej. Cztery jego siostry zostały franciszkankami koncepcjonistkami, a młodszy brat Eutiquio wstąpił do franciszkanów.
W 1925 roku Anastasio wstąpił do niższego seminarium prowadzonego przez franciszkanów w Alcázar de San Juan (Ciudad Real). Po dalszej nauce w kolegium w La Puebla de Montalbán (Toledo) w latach 1927–1930) rozpoczął nowicjat 1 czerwca 1930 roku w Arenas de San Pedro (Ávila). Pierwszą profesję złożył w Arenas 2 czerwca 1931 roku. Skierowany na studia przygotowujące do przyjęcia sakramentu kapłaństwa, triennium filozoficzne ukończył w Pastranie (Guadalajara), pierwsze dwa lata teologii w Consuegra (Toledo). Za zgodą przełożonych w maju 1936 zdał egzamin w Istituto di Alcázar de San Juan, by rozpocząć również studia świeckie. Podlegał obowiązkowi służby wojskowej, co opóźniało moment złożenia ślubów wieczystych. Pisał artykuły do seminaryjnego czasopisma. W listach do rodziny, pomimo trudnej sytuacji politycznej w Hiszpanii, wyrażał stanowczą wolę pozostania w zakonie i zastania kapłanem. Po wybuchu hiszpańskiej wojny domowej nie opuścił klasztoru. Został rozstrzelany wraz ze współbraćmi z konwentu w Boca de Balondillo (Fuente el Fresno, Ciudad Real) 16 sierpnia 1936 roku.
Beatyfikacja
Brat kleryk Anastasio González Rodríguez OFM został ogłoszony błogosławionym wraz z innymi 497 męczennikami hiszpańskimi przez papieża Benedykta XVI na Placu Świętego Piotra 28 października 2007 roku. Mszy przewodniczył prefekt Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych kardynał José Saraiva Martins.
Wspomnienie liturgiczne obchodzone jest jako obowiązkowe przez zakony franciszkańskie na terenie Hiszpanii, przypada 6 listopada.
Przypisy
Hiszpańscy błogosławieni katoliccy
Hiszpańscy duchowni katoliccy
Hiszpańscy franciszkanie (OFM)
Ofiary prześladowań antykatolickich (hiszpańska wojna domowa)
Urodzeni w 1914
Zmarli w 1936
Beatyfikowani przez Benedykta XVI |
5637021 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Mistrzostwa%20Europy%20w%20Pi%C5%82ce%20No%C5%BCnej%20Kobiet%202025%20%28eliminacje%29/Grupa%20A3 | Mistrzostwa Europy w Piłce Nożnej Kobiet 2025 (eliminacje)/Grupa A3 | W Grupie A3 eliminacji Mistrzostw Europy w Piłce Nożnej Kobiet 2025 brały udział następujące zespoły:
Tabela
Wyniki
Strzelczynie
Przypisy
Mistrzostwa Europy w Piłce Nożnej Kobiet 2025 |
5637022 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Mistrzostwa%20Europy%20w%20Pi%C5%82ce%20No%C5%BCnej%20Kobiet%202025%20%28eliminacje%29/Grupa%20A4 | Mistrzostwa Europy w Piłce Nożnej Kobiet 2025 (eliminacje)/Grupa A4 | W Grupie A3 eliminacji Mistrzostw Europy w Piłce Nożnej Kobiet 2025 brały udział następujące zespoły:
Tabela
Wyniki
Strzelczynie
Przypisy
Mistrzostwa Europy w Piłce Nożnej Kobiet 2025 |
5637025 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Miguel%20Pinto%20Luz | Miguel Pinto Luz | Miguel Martinez de Castro Pinto Luz (ur. 8 marca 1977 w Lizbonie) – portugalski polityk i samorządowiec, sekretarz stanu (2015), poseł do Zgromadzenia Republiki.
Życiorys
W 2000 ukończył studia z elektroenergetyki w szkole inżynierskiej Instituto Superior Técnico (IST) wchodzącej w skład Uniwersytetu Technicznego w Lizbonie. W 2001 na tej samej uczelni uzyskał magisterium z zakresu sieci komputerowych. Pracował jako nauczyciel akademicki w IST. Był też pracownikiem instytutu badawczego INESC-ID. Zaangażował się w działalność polityczną w ramach Partii Socjaldemokratycznej. Od 2005 wchodził w skład miejskich władz wykonawczych w Cascais. Pełnił funkcję zastępcy burmistrza tej miejscowości oraz zastępcy rady do spraw turystyki regionu Lizbona. W 2015 krótko zajmował stanowisko sekretarza stanu do spraw infrastruktury, transportu i komunikacji. W 2022 został wiceprzewodniczącym PSD. W wyborach w 2024 uzyskał mandat posła do Zgromadzenia Republiki.
Przypisy
Deputowani Zgromadzenia Republiki (Portugalii)
Politycy Partii Socjaldemokratycznej (Portugalia)
Portugalscy samorządowcy
Ludzie urodzeni w Lizbonie
Urodzeni w 1977 |
5637026 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Szarky%20%28obw%C3%B3d%20kijowski%29 | Szarky (obwód kijowski) | Szarky () – wieś na Ukrainie, w obwodzie kijowskim, w rejonie białocerkiewskim, w hromadzie Rokytne. W 2001 liczyła 704 mieszkańców.
Przypisy
Wsie w obwodzie kijowskim |
5637030 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Kwiecie%C5%84%202024 | Kwiecień 2024 |
Przypisy
</noinclude>
04
Wydarzenia 2024 |
5637032 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Mohammad%20Abu%20Hashish | Mohammad Abu Hashish | Mohammad Abu Hashish (własc. Mohammad Ali Hasan Abu Hasheesh; ur. 9 maja 1995) – jordański piłkarz, występujący na pozycji obrońcy w irakijskim klubie Naft Al-Wasat SC oraz w reprezentacji Jordanii. Uczestnik Pucharu Azji 2023.
Mecze w reprezentacji
Na podstawie:
Puchar Azji 2023
Sukcesy
Na podstawie:
Brak ważniejszych osiągnięć.
Przypisy
Urodzeni w 1995
Reprezentanci Jordanii w piłce nożnej
Uczestnicy Pucharu Azji 2023
Piłkarze Al-Baqa'a SC
Piłkarze Al-Salt SC
Piłkarze Al-Wehdat Amman
Piłkarze Al-Zawraa
Piłkarze Al Ahed FC
Piłkarze Naft Al-Wasat SC |
5637034 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Mistrzostwa%20%C5%9Awiata%20w%20Lekkoatletyce%202019%20%E2%80%93%20skok%20wzwy%C5%BC%20kobiet | Mistrzostwa Świata w Lekkoatletyce 2019 – skok wzwyż kobiet | Skok wzwyż kobiet – jedna z konkurencji technicznych rozgrywanych podczas lekkoatletycznych mistrzostw świata na Stadionie Międzynarodowym Chalifa w Dosze.
Tytuł mistrzowski z 2017 obroniła Marija Łasickiene.
Terminarz
Źródło: worldathletics.org.
Rekordy
Tabela prezentuje rekord świata, rekord mistrzostw świata, rekordy kontynentów oraz najlepszy wynik na listach światowych w sezonie 2019 przed rozpoczęciem mistrzostw.
Rezultaty
Kwalifikacje
Awans: 1,94 m (Q) lub 12 najlepszych rezultatów (q).Źródło: worldathletics.org.
Finał
Źródło: worldathletics.org.
Uwagi
Przypisy
Skok wzwyż kobiet |
5637037 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Mohannad%20Abu%20Taha | Mohannad Abu Taha | Mohannad Abu Taha (ar. مهند أبو طه; ur. 2 lutego 2003w Ammanie) – jordański piłkarz, występujący na pozycji napastnika w jordańskim klubie Al-Wehdat Amman oraz w reprezentacji Jordanii. Uczestnik Pucharu Azji 2023.
Mecze w reprezentacji
Na podstawie:
Sukcesy
Na podstawie:
Brak ważniejszych osiągnięć.
Przypisy
Urodzeni w 2003
Ludzie urodzeni w Ammanie
Reprezentanci Jordanii w piłce nożnej
Uczestnicy Pucharu Azji 2023
Piłkarze Al-Wehdat Amman |
5637040 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Park%20Narodowy%20G%C3%B3r%20Pindos | Park Narodowy Gór Pindos | Park Narodowy Gór Pindos ( – trb. Etnikos Drimos Pindu), Walia Kalnda () – leśny park narodowy (gr. εθνικός δρυμός – etnikos drimos) znajdujący się na granicy jednostek regionalnych Grewena i Janina w administracji Epir-Macedonia Zachodnia, w północno-zachodniej Grecji, na obszarze gór Pindos.
Charakterystyka
Park Narodowy Gór Pindos został założony w 1966 roku celem ochrony flory i fauny jednego z największych i najbardziej dziewiczych kompleksów leśnych Grecji. Powierzchnia parku wynosi 6930 ha i obejmuje dolinę Walia Kalnda (gr. Βάλια Κάλντα) znajdującą się na wysokości ok. 1400 m n.p.m., którą od północy, wschodu i południa otaczają wchodzące w skład Pindosu pasma Lingos (gr. Λύγκος) i Mawrowuni (gr. Μαυροβούνι) ze szczytami Flenga (gr. Φλέγκα; 2159 m n.p.m.) i (gr. Αυγό; 2177 m n.p.m.).
Z doliny wypływają dwa niewielkie górskie potoki – Salaturas (gr. Σαλατούρας) i Zesto Rema (gr. Ζεστό Ρέμα) – które łączą się z większym strumieniem o nazwie Arkudorema (gr. Αρκουδόρεμα), który z kolei wpada do rzeki Wjosy. Oprócz tego na terenie parku znajdują się trzy górskie jeziora; jedno z nich położone jest na wysokości 1750 m n.p.m., a dwa kolejne na północ od szczytu Flenga, na wysokości ok. 1930 m n.p.m.
Park narodowy obejmuje dwa obszary funkcjonujące w ramach sieci obszarów chronionych Natura 2000:
Valia Kalnta kai techniti limni Aoou (GR1310002), o powierzchni 14 459,9 ha, ustanowiony w październiku 1987,
Ethnikos Drymos Pindou (Valia Kalnta) – evryteri periochi (GR1310003), o powierzchni 6 724,69 ha, ustanowiony w sierpniu 1996.
W 2005 roku Park Narodowy Gór Pindos wraz z leśnym Parkiem Narodowym Wikos-Wjosa oraz kilkoma innymi obszarami chronionymi wszedł w skład parku narodowego (gr. εθνικό πάρκο) Etniko Parko Worias Pindu (gr. Εθνικό Πάρκο Βόρειας Πίνδου).
Klimat
Choć nazwa Walia Kalnda oznacza w języku arumuńskim „ciepłą dolinę”, to teren parku narodowego należy do najchłodniejszych i najbardziej wilgotnych obszarów w całym kraju. Klimat jest śródziemnomorski kontynentalny, z wyraźnymi cechami górskimi; lata są chłodne i deszczowe, od października do maja występują przymrozki, a przez 7–8 miesięcy w roku na terenie lasów może występować pokrywa śnieżna. Roczna suma opadów wynosi ok. 1500 mm.
Geologia
Podłoże Parku Narodowego Gór Pindos tworzą skały fliszowe z przewagą serpentynów oraz dużą ilością wapieni, dolomitów i gabro. Gleby powstały w wyniku wietrzenia serpentynu i perydotytu, są gliniaste, bogate w magnez i żelazo oraz mają kwaśny odczyn.
Flora
Dominującym typem roślinności na terenie parku są lasy porośnięte sosną czarną (Pinus nigra), występujące na wysokości 1300–1700 m n.p.m. Północne stoki gór do wysokości do wysokości 1800 m n.p.m. porastają również buki zwyczajne (Fagus sylvatica), natomiast na wysokości od 1500 m n.p.m. występują pojedyncze sosny bośniackie (Pinus heldreichii), dla których Pindos jest najbardziej na południe wysuniętym obszarem występowania. W rozproszeniu rosną tu również drzewa innych gatunków, takich jak jodła (w tym jodła bułgarska Abies × borisii-regis), dąb i klon czy bardzi rzadkie w Grecji sosny zwyczajne (Pinus sylvestris). Wzdłuż cieków wodnych dominują olchy, platany i wierzby, w miejscach bardziej suchych oraz w dolinach, w runie występuje bukszpan zwyczajny (Buxus sempervirens).
Północne stoki szczytów Flenga (gr. Φλέγκα), Aftia (gr. Αυτιά) i Kapetan Klidi (gr. Καπετάν Κλείδη) ze względu na swoją stromość i utrudniony dostęp zwierzyny charakteryzują się największą różnorodnością flory. W jej skład wchodzi wiele gatunków endemicznych dla Grecji. Należą do nich m.in. subsp. rechingeri, , subsp. thessala, lepnica i , rogownica , chaber , goździk kropkowany (Dianthus deltoides subsp. degenii) czy szachownica .
Oprócz wspomnianej jodły bułgarskiej na terenie Parku Narodowego Gór Pindos występują również inne gatunki roślin, które można zaliczyć do endemitów Półwyspu Bałkańskiego. Są nimi m.in. kasztanowiec pospolity (Aesculus hippocastanum), którego osobniki wymagają ochrony czynnej, dzwonek Campanula hawkinsiana, smagliczka Alyssum smolikanum, urdzik gruczołkowaty (Soldanella pindicola), macierzanka Thymus stojanovii oraz Viola albanica i Viola dukadjinica, których stanowiska w górach Pindos są najbardziej wysuniętymi na południe.
Występują tutaj również kuklik szkarłatny (Geum coccineum), pokrzyk wilcza jagoda (Atropa belladonna), Drymocallis geoides oraz rojownik Heuffela (Jovibarba heuffelii), a także rumianica Onosma pygmaea, goździki Dianthus haematocalyx subsp. ventricosus i Dianthus haematocalyx subsp. pindicola, gnieźnik leśny (Neottia nidus-avis) oraz gółka Gymnadenia frivaldii.
Fauna
Na terenie parku narodowego występują rusałki żałobniki oraz rusałki wierzbowce. Herpetofaunę reprezentują m.in. żaba strumieniowa, żaba trawna, kumak górski, ropucha zielona i traszka górska żyjące na obszarach podmokłych oraz salamandra plamista występująca w lesie bukowym. Na polanach spotkać można następujące gatunki gadów: jaszczurkę trójpręgą, jaszczurkę zieloną, murówkę egejską, gniewosza plamistego, zaskrońca rybołowa, żmiję nosorogą, połoza wysmukłego oraz żółwia greckiego.
Na obszarze parku występuje niemal 80 gatunków ptaków lęgowych, w tym ptaki drapieżne – orzeł cesarski, orzeł przedni, raróg górski, jastrząb, krogulec krótkonogi, gadożer oraz ścierwnik, dzięcioły – czarny, syryjski, białogrzbiety oraz średni, w najwyższych partiach gór gniazdują też górniczki z rodziny skowronków, występują też bociany czarne oraz pomurniki.
Park Narodowy Gór Pindos to jedno z ostatnich siedlisk niedźwiedzia brunatnego na terenie Grecji, a populacja tego podgatunku zamieszkująca Pindos jest najbardziej wysuniętą na południe w obrębie Europy, będąc jednocześnie geograficznie oddzieloną od pozostałych europejskich populacji. Spośród ssaków występują też wilki, żbiki, kuny, sarny, wiewiórki oraz dziki, a wzdłuż potoków wydry.
Galeria
Przypisy
Parki narodowe w Grecji |
5637044 | https://pl.wikipedia.org/wiki/May%20Morris | May Morris | May Morris, właśc. Mary Morris (ur. 25 marca 1862 w , zm. 17 października 1938 w Kelmscott) – angielska hafciarka, projektantka, jubilerka, nauczycielka, redaktorka, podróżniczka.
Życiorys
Haftu nauczyła się od matki Jane i ciotki Bessie Burden, te zaś uczył ojciec Mary, prerafaelita William Morris. Była starszą córką pary.
W dzieciństwie prowadziła pamiętnik. Była często portretowana przez Dante Gabriela Rossettiego. Pozowała też do obrazów .
W 1878 zaczęła naukę w Państwowej Szkole Artystycznej (poprzedniczka Royal College of Art). Następnie do 1881 uczęszczała do South Kensington School of Design.
W 1885 została dyrektorką działu haftu w przedsiębiorstwie ojca Morris & Co. Była odpowiedzialna za wiele projektów, które często błędnie przypisywano jej ojcu. Działem kierowała do śmierci ojca w 1896, kiedy to objęła stanowisko doradcze.
W 1907 wraz z Mary Elizabeth Turner założyła , ponieważ nie przyjmowała kobiet. Gildia stała się wiodącym stowarzyszeniem zrzeszającym artystki i rzemieślniczki, zapewniała networking i alternatywną edukację.
May Morris działała w Royal School of Art Needlework (współcześnie ), założonej w 1872 jako organizacja charytatywna pod patronatem księżniczki Heleny, której celem był rozwój rękodzieła przez zorganizowane praktyki zawodowe.
Morris projektowała i wykonywała tekstylia i tapety. Jej prace to jedne z najlepszych haftów końca XIX wieku. Regularnie prezentowała swoje prace na wystawach. Była znawczynią tkanin historycznych. Obaliła mit o hafciarstwie jako mało znaczącym zajęciu kobiet w przeszłości, pustej rozrywce elit społecznych. Uznawano ją za autorytet w temacie tkaniny artystycznej.
Od 1897 Morris uczyła haftu w LCC Central School of Art w Londynie. W latach 1899–1905 była kierowniczką wydziału haftu. Od 1910 kontynuowała współpracę ze szkołą jako wizytatorka. Uczyła także w Birmingham, Leicester i Hammersmith Art School. Zimą 1909–1010 odbyła miesięczne tournee po USA z wykładami. W Nowym Jorku wzięła udział w spotkaniu sufrażystek w Carnegie Hall, choć nie uważała się za sufrażystkę, a prawo wyborcze dla kobiet popierała jako niezbędne prawo rzemieślniczek, by mogły o sobie decydować. Pobyt w USA wpłynął na jej zmianę poglądów: stała się gorliwą zwolenniczką związków zawodowych i profesjonalnego wsparcia dla artystek. Działała w ruchu socjalistycznym. Dawały wykłady także na terenie Wielkiej Brytanii.
Na przełomie XIX i XX wieku Morris projektowała i wykonywała biżuterię. Inspirowali ją prawdopodobnie jubilerzy z Birmingham, Arthur i Georgie Gaskin, przyjaciele rodziny Morrisów.
W 24 tomach zredagowała Dzieła zebrane ojca. Publikowano je w latach 1910–1915. Po śmierci ojca zleciła w Kelmscott budowę dwóch domów w stylu, który lubił. Jest też autorką podręcznika Decorative needlework (1893) oraz współautorką kilku innych książek.
W latach 1890–1898 była żoną (1860–1924), sekretarza Ligi Socjalistycznej. Po rozwodzie wróciła do panieńskiego nazwiska. Od 1917 aż do śmierci Mary jej partnerką była . Wspólnie podróżowały koleją, samochodem, łodziami po Walii i Northumberland, Devon i Kornwalii oraz wyspach Scilly i Hebrydach Zewnętrznych. W latach 1924, 1926 i 1931 odbyły trzy podróże na Islandię. Morris miała też romans m.in. z George'em Bernardem Shawem.
Interesowała się geologią, gaelickimi pieśniami ludowymi, malarstwem chińskim, poezją arabską i wyprawami na Bliski Wschód.
Upamiętnienie
W 2018 w William Morris Gallery w Walthamstow w Londynie prezentowano wystawę May Morris: Art and Life.
Przypisy
Linki zewnętrzne
Archiwalia związane z Mary Morris w UK National Archives
Urodzeni w 1862
Zmarli w 1938
Brytyjscy nauczyciele
Brytyjscy podróżnicy i odkrywcy
Brytyjscy projektanci
Brytyjscy redaktorzy |
5637045 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Borowo%20%28rejon%20oszmia%C5%84ski%29 | Borowo (rejon oszmiański) | Borowo (; ) − wieś na Białorusi, w obwodzie grodzieńskim, w rejonie oszmiańskim, w sielsowiecie Krejwiańce.
Historia
W czasach zaborów w gminie Graużyszki, w powiecie oszmiańskim, w guberni wileńskiej Imperium Rosyjskiego
W latach 1921–1945 folwark leżał w Polsce, w województwie wileńskim, w powiecie oszmiańskim, w gminie Graużyszki.
W 1931 w 4 domach zamieszkiwało 38 osób.
Wierni należeli do parafii rzymskokatolickiej w Graużyszkach. Miejscowość podlegała pod Sąd Grodzki w Holszanach i Okręgowy w Wilnie; właściwy urząd pocztowy mieścił się w Graużyszkach.
Przypisy
Wsie w rejonie oszmiańskim
Miejscowości województwa wileńskiego (II Rzeczpospolita) |
5637046 | https://pl.wikipedia.org/wiki/SpaceX%20Crew-9 | SpaceX Crew-9 | SpaceX Crew-9 to planowany dziewiąty lot operacyjny SpaceX w ramach programu Commercial Crew Program. Będzie to czternasty załogowy lot orbitalny statku Crew Dragon. Misja ma wystartować nie wcześniej niż w sierpniu 2024 roku.
Celem Misji SpaceX Crew-9 jest przetransportowanie czterech członków załogi Ekspedycji na pokład Międzynarodowej Stacji Kosmicznej. Do misji przydzielono trzech astronautów NASA, Zene Cardman, Nicka Hague i Stephanie Wilson, oraz jednego kosmonautę Roskosmosu, Aleksandra Gorbunova.
Załoga
Misja
Dziewiąta misja operacyjna SpaceX w ramach Commercial Crew Program ma wystartować nie wcześniej niż w sierpniu 2024 roku.
Przypisy
Załogowe loty kosmiczne SpaceX
Programy kosmiczne NASA |
5637048 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Allen%20Obando | Allen Obando | Allen Aldair Obando Ayoví (ur. 13 czerwca 2006 w Quito) – ekwadorski piłkarz występujący na pozycji napastnika, reprezentant Ekwadoru, od 2022 roku zawodnik Barcelony SC.
Bibliografia
Reprezentanci Ekwadoru w piłce nożnej
Piłkarze Barcelona SC
Uczestnicy Mistrzostw Świata U-17 w Piłce Nożnej 2023
Uczestnicy Mistrzostw Ameryki Południowej U-17 w Piłce Nożnej 2023
Ludzie urodzeni w Quito
Urodzeni w 2006 |
5637049 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Bujki%20%28rejon%20oszmia%C5%84ski%29 | Bujki (rejon oszmiański) | Bujki – dawna okolica. Tereny, na których była położona, leżą obecnie na Białorusi, w obwodzie grodzieńskim, w rejonie oszmiańskim, w sielsowiecie Graużyszki.
Historia
W czasach zaborów okolica w gminie Graużyszki, w powiecie oszmiańskim, w guberni wileńskiej Imperium Rosyjskiego. W 1866 należała do dóbr skarbowych Daukszyszki. W 1905 roku liczyła 32 mieszkańców.
W latach 1921–1945 okolica leżała w Polsce, w województwie wileńskim, w powiecie oszmiańskim, w gminie Graużyszki.
W 1931 w 7 domach zamieszkiwały 34 osoby.
Wierni należeli do parafii rzymskokatolickiej w Graużyszkach. Miejscowość podlegała pod Sąd Grodzki w Holszanach i Okręgowy w Wilnie; właściwy urząd pocztowy mieścił się w Graużyszkach.
Uwagi
Przypisy
Rejon oszmiański
Opuszczone miejscowości na Białorusi
Miejscowości województwa wileńskiego (II Rzeczpospolita) |
5637055 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Buniany | Buniany | Buniany (; ) − wieś na Białorusi, w obwodzie grodzieńskim, w rejonie oszmiańskim, w sielsowiecie Krejwiańce.
Historia
W czasach zaborów wieś w gminie Graużyszki, w powiecie oszmiańskim, w guberni wileńskiej Imperium Rosyjskiego. W 1866 należała do dóbr Wielbutowo, miała 37 dusz rewizyjnych. W 1905 roku wieś i folwark liczyły 136 mieszkańców.
W latach 1921–1945 wieś i folwark leżały w Polsce, w województwie wileńskim, w powiecie oszmiańskim, w gminie Graużyszki.
W 1931 wieś i folwark w 36 domach zamieszkiwało 185 osób.
Wierni należeli do parafii rzymskokatolickiej w Murowanej Oszmiance. Miejscowość podlegała pod Sąd Grodzki w Holszanach i Okręgowy w Wilnie; właściwy urząd pocztowy mieścił się w Graużyszkach.
Przypisy
Linki zewnętrzne
Wsie w rejonie oszmiańskim
Miejscowości województwa wileńskiego (II Rzeczpospolita) |
5637060 | https://pl.wikipedia.org/wiki/%C3%93scar%20Perea | Óscar Perea | Óscar Andrés Perea Abonce (ur. 27 września 2005 w Pereirze) – kolumbijski piłkarz występujący na pozycji skrzydłowego, od 2022 roku zawodnik Atlético Nacional.
Bibliografia
Kolumbijscy piłkarze
Piłkarze Atlético Nacional
Ludzie urodzeni w Pereirze
Urodzeni w 2005 |
5637065 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Uniwersytet%20Bukietowa%20w%20Karagandzie | Uniwersytet Bukietowa w Karagandzie | Uniwersytet Bukietowa w Karagandzie (, ) – kazachska publiczna uczelnia wyższa.
Początki uczelni sięgają roku 1938, w którym w Karagandzie założono Instytut Nauczycielski. W 1952 roku został on przemianowany na Instytut Pedagogiczny. W 1972 roku uzyskał status uniwersytetu i został nazwany Karagandzkim Uniwersytetem Państwowym. W 1992 roku nadano mu imię Jewneja Bukietowa (rektora uczelni w latach 1972-1980)
Struktura organizacyjna
W ramach uczelni działają następujące jednostki naukowo-dydaktyczne
Wydział Biologii i Geografii
Wydział i Historii
Wydział Języków Obcych
Wydział Matematyki i Technologii Informatycznych
Wydział Pedagogiczny
Wydział Fizyki i Technologii
Wydział Kultury Fizycznej i Sportu
Wydział Filologii
Wydział Filozofii i Psychologii
Wydział Chemii
Wydział Prawa
Wydział Prawa
Wydział Edukacji Dodatkowej
Wydział Wojskowy
Przypisy
Uczelnie w Kazachstanie
Karaganda |
5637069 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Burbiszki%20%28rejon%20oszmia%C5%84ski%29 | Burbiszki (rejon oszmiański) | Burbiszki – dawny zaścianek. Tereny, na których był położony, leżą obecnie na Białorusi, w obwodzie grodzieńskim, w rejonie oszmiańskim, w sielsowiecie Graużyszki.
Historia
W czasach zaborów zaścianek w gminie Graużyszki, w powiecie oszmiańskim, w guberni wileńskiej Imperium Rosyjskiego. W 1905 roku liczył 13 mieszkańców.
W latach 1921–1945 zaścianek leżał w Polsce, w województwie wileńskim, w powiecie oszmiańskim, w gminie Graużyszki.
W 1931 w 3 domach zamieszkiwało 14 osób.
Wierni należeli do parafii rzymskokatolickiej w Graużyszkach. Miejscowość podlegała pod Sąd Grodzki w Holszanach i Okręgowy w Wilnie; właściwy urząd pocztowy mieścił się w Graużyszkach.
Uwagi
Przypisy
Rejon oszmiański
Opuszczone miejscowości na Białorusi
Miejscowości województwa wileńskiego (II Rzeczpospolita) |
5637075 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Burciszki | Burciszki | Burciszki (; ) − wieś na Białorusi, w obwodzie grodzieńskim, w rejonie oszmiańskim, w sielsowiecie Krejwiańce.
Historia
W czasach zaborów wieś w gminie Graużyszki, w powiecie oszmiańskim, w guberni wileńskiej Imperium Rosyjskiego. W 1866 należała do dóbr Piktusza, miała 7 dusz rewizyjnych. W 1905 roku Burciszki i Burciszki Małe liczyły 69 mieszkańców.
W latach 1921–1945 wieś leżała w Polsce, w województwie wileńskim, w powiecie oszmiańskim, w gminie Graużyszki.
W 1931 w 3 domach zamieszkiwały 22 osoby.
Wierni należeli do parafii rzymskokatolickiej w Murowanej Oszmiance. Miejscowość podlegała pod Sąd Grodzki w Holszanach i Okręgowy w Wilnie; właściwy urząd pocztowy mieścił się w Graużyszkach.
Przypisy
Linki zewnętrzne
Wsie w rejonie oszmiańskim
Miejscowości województwa wileńskiego (II Rzeczpospolita) |
5637077 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Burciszki%20Ma%C5%82e | Burciszki Małe | Burciszki Małe − dawniej wieś. Obecnie część Góreli na Białorusi, w obwodzie grodzieńskim, w rejonie oszmiańskim, w sielsowiecie Krejwiańce.
Historia
W czasach zaborów wieś w gminie Graużyszki, w powiecie oszmiańskim, w guberni wileńskiej Imperium Rosyjskiego. W 1905 roku Burciszki i Burciszki Małe liczyły 69 mieszkańców.
W latach 1921–1945 wieś leżała w Polsce, w województwie wileńskim, w powiecie oszmiańskim, w gminie Graużyszki.
W 1931 w 6 domach zamieszkiwało 31 osób.
Wierni należeli do parafii rzymskokatolickiej w Murowanej Oszmiance. Miejscowość podlegała pod Sąd Grodzki w Holszanach i Okręgowy w Wilnie; właściwy urząd pocztowy mieścił się w Graużyszkach.
Przypisy
Wsie w rejonie oszmiańskim
Miejscowości województwa wileńskiego (II Rzeczpospolita) |
5637078 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Tour%20Championship%202024 | Tour Championship 2024 | Tour Championship 2024 – szesnasty rankingowy turniej snookerowy w sezonie 2023/2024. Turniej ten rozegrany został w dniach 1–7 kwietnia 2024 roku. Jest to szósta edycja tego turnieju. Formuła zawodów to rozgrywki pomiędzy dwunastoma najlepszymi zawodnikami w bieżącym sezonie 2023/2024. Udział w nim wzięli następujący snookerzyści:
Judd Trump (zwycięzca English Open, Wuhan Open, Northern Ireland Open, German Masters, World Open oraz lider rankingu jednorocznego),
Ronnie O’Sullivan (zwycięzca UK Championship, World Grand Prix oraz lider światowego rankingu),
Zhang Anda (zwycięzca International Championship),
Ding Junhui,
Mark Allen (zwycięzca Champion of Champions, Snooker Shoot-Out oraz Johnstone's Paint Players Championship),
Gary Wilson (zwycięzca Scottish Open oraz Welsh Open),
Barry Hawkins (zwycięzca European Masters),
Mark Williams (zwycięzca British Open),
Tom Ford,
Allister Carter,
Mark Selby,
John Higgins.
Dystrybutor Johnstone's Paint w sezonie 2023/2024 będzie sponsorem Johnstone's Paint Tour Championship 2024, a także World Grand Prix i Players Championship.
Nagrody
Pieniężne
Zwycięzca: £ 150 000
Finalista: £ 60 000
Półfinalista: £ 40 000
Ćwierćfinalista: £ 30 000
Runda 1: £ 20 000
Najwyższy break turnieju: £ 10 000
Pula nagród: £ 500 000
Rozstawienie
Drabinka turniejowa
Finał
Breaki stupunktowe turnieju
Przypisy
Linki zewnętrzne
Tour Championship 2024 w serwisie snookerworld.pl
wst.tv
Sport w Anglii
2024 w snookerze
2024 w Anglii
Rankingowe turnieje snookerowe
Sport w Manchesterze |
5637082 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Burniszki%20%28rejon%20oszmia%C5%84ski%29 | Burniszki (rejon oszmiański) | Burniszki – dawny zaścianek. Tereny, na których był położony, leżą obecnie na Białorusi, w obwodzie grodzieńskim, w rejonie oszmiańskim, w sielsowiecie Graużyszki.
Historia
W czasach zaborów zaścianek w gminie Graużyszki, w powiecie oszmiańskim, w guberni wileńskiej Imperium Rosyjskiego. W 1905 roku folwark liczył 22 mieszkańców, własność Sienickich.
W latach 1921–1945 zaścianek leżał w Polsce, w województwie wileńskim, w powiecie oszmiańskim, w gminie Graużyszki.
W 1931 w 5 domach zamieszkiwały 24 osoby.
Wierni należeli do parafii rzymskokatolickiej w Graużyszkach. Miejscowość podlegała pod Sąd Grodzki w Holszanach i Okręgowy w Wilnie; właściwy urząd pocztowy mieścił się w Graużyszkach.
Uwagi
Przypisy
Rejon oszmiański
Opuszczone miejscowości na Białorusi
Miejscowości województwa wileńskiego (II Rzeczpospolita) |
5637085 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Fritz%20Sch%C3%A4ffer | Fritz Schäffer | Fritz Schäffer (polityk), właściwie Friedrich „Fritz” Hermann Schäffer (1888–1967) – niemiecki polityk, pierwszy powojenny premier Bawarii, minister finansów i sprawiedliwości
Fritz Schäfer (zapaśnik) – (1912–1973) – niemiecki zapaśnik, srebrny medalista olimpijski
Strony ujednoznaczniające |
5637089 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Lechia%20Gda%C5%84sk%20w%20sezonie%202014/2015 | Lechia Gdańsk w sezonie 2014/2015 | Sezon 2014/2015 to 71. sezon w historii Lechii Gdańsk.
Przygotowania do sezonu
Letnie
Zimowe
Transfery
Do Lechii
Z Lechii
Skład
Rozgrywki
Liga (runda zasadnicza)
mecze
Miejsca kolejka po kolejce
tabela
!
||(28)
||(27)
||(25)
||(23)
||(22)
||(22)
||(21)
||(21)
||(20)
||(20)
||(20)
||(19)
||(17)
||(17)
||(16)
||(15)
Liga (runda finałowa)
mecze
miejsce kolejka po kolejce
tabela
!
|-
|colspan="12" bgcolor="white"|Grupa A
|-
||rowspan=4|
|-
|colspan="12" bgcolor="white"|Grupa B
|-
||rowspan=6|
Puchar Polski
1/16 Finału
Bilans meczów
Przypisy
Uwagi
Lechia Gdańsk w poszczególnych sezonach |
5637104 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Jochem | Jochem | Jochem – imię
Jochem – nazwisko
Osoby o imieniu Jochem
Jochem Uytdehaage (ur. 1976) – holenderski łyżwiarz szybki, trzykrotny medalista olimpijski oraz dwukrotny mistrz świata
Jochem Dobber (ur. 1997) – holenderski lekkoatleta, sprinter, wicemistrz olimpijski z Tokio, halowy mistrz Europy
Jochem Verberne (ur. 1978) – holenderski wioślarz, srebrny medalista olimpijski z Sydney
Jochem van Bruggen (1881–1957) – południowoafrykański pisarz pochodzenia holenderskiego tworzący w języku afrykanerskim
Strony ujednoznaczniające |
5637106 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Bhanupriya | Bhanupriya | Bhanupriya, właśc. Mangabhanu ( (ur. 15 stycznia 1967 w w stanie Andhra Pradesh) – indyjska aktorka, tancerka i oraz lektorka.
Życiorys
Przyszła na świat w rodzinie mówiącej w jezyku telugu. Jest córką Pandu Babu i Ragamali. Rodzina przeniosła się z Rangampety do Ćennaju. Ma starszego brata Gopikrishanę i młodszą siostrę Shantipriyę, która od lat 90. XX wieku jest aktorką filmową.
W latach 1983–1995 była jedną z czołowych aktorek w Indiach. Zadebiutowała w tamilskim filmie Mella Pesungal (1983). Następnie pojawiła się w filmie w języku telugu Sitaara, który zdobył . W 1985 zagrała w filmie Anveshana. Rok później zadebiutowała w kinie hindi filmem Dosti Dushmani. W 1988 wystąpiła w Swarnakamalam, który był pokazywany na Indyjskim Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w 1988 oraz na . Za rolę w tym filmie otrzymała nagrodę Indian Express dla najlepszej aktorki, Nagrodę Nandi dla najlepszej aktorki i Nagrodę Filmfare dla najlepszej aktorki w języku telugu. W latach 1989 i 1991 role w tamilskich hitach Aararo Aariraro i Azhagan przyniosły jej . Za wkład w kinie południowoindyjskie otrzymała nagrodę JFW Divas of South India, a za całokształt twórczości nagrodę Gemini TV Puraskaram.
W 1998 w Malibu poślubiła Adarsha Kaushala, inżyniera grafiki cyfrowej. W 2002 urodziła córkę Abhinayę. Wróciła do Indii i wznowiła karierę aktorską.
Przypisy
Urodzeni w 1967
Indyjskie aktorki
Indyjskie aktorki filmowe
Indyjskie tancerki |
5637107 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Bujok | Bujok | Bujok – nazwisko
Osoby o nazwisku Bujok
Tomasz Bujok (ur. 1978) – polski samorządowiec, strażak-ochotnik i luterański działacz kościelny
Gustaw Bujok (1937–2017) – polski skoczek narciarski i kombinator norweski
Strony ujednoznaczniające |
5637108 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Bugdol | Bugdol | Bugdol – nazwisko
Osoby o nazwisku Bugdol
Marek Bugdol (ur. 1966) – pracownik naukowy i dydaktyczny, specjalista z zakresu zarządzania jakością
Rafał Bugdol (ur 1995) – reprezentant Polski w pływaniu
Strony ujednoznaczniające |
5637126 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Karl-Eduard%20von%20Schnitzler | Karl-Eduard von Schnitzler | Karl-Eduard von Schnitzler (ur. 28 kwietnia 1918 w Dahlen, obecnie dzielnica Berlina, zm. 20 września 2001 w Zeuthen) – niemiecki dziennikarz i prezenter telewizyjny, znany głównie jako twórca i gospodarz programu Der schwarze Kanal i naczelny propagandzista Niemieckiej Republiki Demokratycznej.
Życiorys
Absolwent szkoły średniej w Kolonii, od 1937 r. studiował przez dwa semestry medycynę na uniwersytecie we Fryburgu. W czasach nazistowskich należał do młodzieżówki socjalistycznej i utrzymywał kontakty z członkami zdelegalizowanej Komunistycznej Partii Niemiec. Podczas II wojny światowej służył w Wehrmachcie jako łącznościowiec, przebywając na kilku frontach, między innymi radzieckim i afrykańskim. W 1943 r. nawiązał kontakt z francuskim ruchem oporu, za co został rok później aresztowany. Po wydostaniu się na wolność w czerwcu 1944 r. został pojmany przez Brytyjczyków a następnie rozpoczął pracę w dziale propagandowym BBC. Po wojnie przebywał w brytyjskiej strefie okupacyjnej gdzie pracował dla NWDR. W 1947 r. został zwolniony w związku z krytyką antykomunistycznej postawy stacji, wobec czego przeniósł się do strefy radzieckiej. Rok później zaczął pracę w miejscowym radiu i wstąpił do SED. W 1952 r. objął funkcję głównego komentatora politycznego DFF.
Od 1960 r. prowadził swój cotygodniowy autorski program Der schwarze Kanal, w którym komentował fragmenty audycji zachodnioniemieckich kanałów telewizyjnych ARD i ZDF, których zasięg nadawania obejmował większość terytorium NRD. Der schwarze Kanal stanowił odpowiedź na podobne zachodnioniemieckie audycje Die rote Optik i ZDF Magazin, w których prezentowano fragmenty DFF. Do programu wybierane były urywki, w których nieprzychylnie odnoszono się do wschodnioniemieckiego reżimu lub których kontekst łatwo było przeinaczyć. Komentarze prowadzącego miały zjadliwy i agresywny ton, a ich treść nasycona była komunistyczną propagandą i obfitowała w manipulacje i wyzwiska w stronę zachodnioniemieckich polityków. Jako czołowy propagandzista NRD, Schnitzler był znienawidzony przez większość wschodnioniemieckiego społeczeństwa. Wytykano mu hipokryzję w postaci częstych wizyt w Berlinie Zachodnim mimo bycia członkiem partyjnego betonu, a według popularnego wśród mieszkańców dowcipu podczas wypowiadania jego długiego nazwiska widz powinien był przełączyć kanał.
Podczas reunifikacji Schnitzler zaciekle wspierał komunistyczny reżim, a jego komentarze coraz bardziej odbiegały od rzeczywistej sytuacji panującej w kraju. Jego zatwardziała postawa przestała być na rękę również władzom kraju, które chcąc odzyskać zaufanie społeczne i zatrzymać falę emigracji do RFN zdecydowały się złagodzić wydźwięk treści prezentowanych w mediach. Postanowiono zdjąć Der schwarze Kanal z ramówki, a ostatni odcinek programu wyemitowano 30 października 1989 r. Nowe władze SED chciały wyrzucić Schnitzlera z partii jako jedną z głównych twarzy totalitarnego systemu, jednak w 1990 r. dziennikarz dobrowolnie zrezygnował z członkostwa. Po wchłonięciu NRD przez RFN udzielał się w różnych lewicowych pismach, wciąż broniąc upadłego ustroju.
Życie prywatne
Był synem dyplomaty Juliusa Eduarda von Schnitzlera, który według jego biografii był synem nieślubnej córki Fryderyka III. Miał starszego brata Hansa, działacza partii DBD oraz członka Volkskammer. Był spokrewniony z Georgiem von Schnitzlerem, jednym z członków zarządu IG Farben.
Był czterokrotnie żonaty, miał syna i dwie córki. Zamieszkał w podberlińskim Zeuthen, gdzie zmarł na zapalenie płuc w 2001 r.
Przypisy
Urodzeni w 1918
Zmarli w 2001
politycy SED
Niemieccy dziennikarze
ludzie związani z NRD
niemieccy komuniści
Komunistyczni propagandyści
Ludzie urodzeni w Berlinie |
5637127 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Nachtsender%201212 | Nachtsender 1212 | Nachtsender 1212, Radio 1212, także Operation Annie – propagandowa i dywersyjna rozgłośnia radiowa prowadzona przez Biuro Informacji Wojennej i nadająca w latach 1944-1945 z Luksemburga na falach długich na częstotliwości 247 kHz na fali o długości 1212 m z nadajnika o sile 30 kW. Rozgłośnia była sponsorowana przez rząd Stanów Zjednoczonych i nadawała przez 127 kolejnych nocy. Emitowała program radiowy skierowany do mieszkańców Niemiec, skoncentrowany głównie na informacjach frontowych, choć, w przeciwieństwie do poważnych i napuszonych rozgłośni niemieckich, program radia przypominał nadawców komercyjnych. W drugiej fazie swojej działalności rozgłośnia prowadziła również działalność dywersyjną. Działalność zakończyła, gdy , w związku z nadchodzącym kresem wojny, mogło dojść do dekonspiracji.
Powstanie rozgłośni
Cztery tygodnie po zajęciu Luksemburga przez nazistów, rozgłośnia i nadajniki zostały przejęte przez oddziały Wehrmachtu, którzy nadawali stamtąd do października 1940. Następnie nadajnik został przejęty przez Reichs Rundfunk Gesellschaft i była wykorzystana do szerzenia propagandy hitlerowskiej. Stamtąd nadawał stracony później Lord Hau-Hau. 22 maja 1944 roku podpisano umowę między luksemburskim rządem na uchodźstwie i Stanami Zjednoczonymi, na mocy której jednostki SHAEF (Supreme Headquarter of Allied Expeditionnary Forces) i podległa im Psychological Warfare Division mogły korzystać z urządzeń radiowych Luksemburga. Radio Nachtsender 1212 nadawało zatem z terenu Luksemburga, choć oficjalnie utrzymywano, że nadaje z terenu Niemiec, a dokładnie z Nadrenii przez grupę z Nadrenii krytyczną wobec działań rządów nazistowskich. W istocie rozgłośnię prowadziła Grupa 12 armii amerykańskiej (American 12th Army Group), z wydziału operacji wojny psychologicznej armii. Operacja została zatwierdzona przez generała McClure 5 grudnia 1944, mimo opozycji w niektórych jednostkach odpowiedzialnych za planowanie. W pierwotnym założeniu radio miało nie nadawać muzyki ani innych programów rozrywkowych, a skupić się na komunikatach natury czysto militarnej; wszystkie założenia uchylono jednak na dwa tygodnie przed rozpoczęciem nadawania.
Siedziba radia znajdowała się w Luksemburgu, po wycofaniu się armii niemieckiej z kraju, w domu zajmowanym uprzednio przez Gestapo. Pozostałe po Niemcach plakaty, flagi i inne obiekty wykorzystano do kamuflażu, by zbudować odpowiednie emploi stacji rzekomo niemieckiej. Pracowników rozgłośni celowo umieszczono poza siedzibą Radia Luksemburg, którzy pracowali w godzinach dziennych. Program Radia 1212 opracowywano w godzinach 22.00 – 1.00, bezpośrednio przed emisją na żywo.
Program
Program radiostacji, której nazwa nawiązywała do długości fali nadawania, prowadzony był w godzinach nocnych w języku niemieckim. Rozpoczynał się wezwaniem "Mówi 1212, mówi 1212...". Radio nadawało w godzinach 2 – 6.30. Nadawano informacje prawdziwe, zmieszane z plotkami, pogłoskami i informacjami celowo zafałszowanymi. Celem było wzniecenie niepokojów i zamieszek a nawet rewolucji na terenach III Rzeszy. Program rozgłośni odstawał sposobem prowadzenia od radiostacji niemieckich i wzorowany był na rozgłośniach komercyjnych.
Program składał się z wyraźnych, oddzielonych od siebie segmentów, które łączył ze sobą główny spiker stacji Benno Frank, mieszkaniec Nadrenii, operujący bezbłędnym nadreńskim akcentem, który jeszcze przed wybuchem wojny otrzymał obywatelstwo amerykańskie. Po powtórzonym trzykrotnie sygnale wywoławczym stacji następowało kilka taktów ludowej pieśni "Głęboko na dnie Renu leży korona", po czym podawano aktualności z frontu wschodniego i zachodniego. Te ostatnie były prawie zawsze prawdziwe i obiektywne, czasem nawet przesadzone na korzyść Niemców, z uwzględnieniem wszystkich porażek aliantów. Wiadomości z frontu wschodniego miały wydźwięk pesymistyczny i skierowany na "pogrom" dokonywany przez Armię Czerwoną. Między kolejnymi powtórzeniami informacji z frontu grano nadreńską muzykę ludową z płyt zarekwirowanych Luksemburczykom i Belgom. Następnie nadawano relacje naocznych świadków alianckich nalotów na niemieckie miasta. Materiały zdobywano z obserwacji dokonywanych głownie z materiałów zdjęciowych. Po następnej piosence z płyty nadawano "informacje krajowe", np. ceny i osiągalność produktów w Niemczech, systemie kartkowym i podobne. Ten segment programu traktowany był nieufnie przez wielu rodowitych Niemców, którzy przez to identyfikowali rozgłośnię jako "wrogą". W niedziele podawano wyniki meczów piłkarskich, co kłóciło się z praktyką radia niemieckiego, które podawało wyniki sportowe w poniedziałek, po ukazaniu się ich w prasie. Wyniki otrzymywano od niemieckiej agencji DNB (Deutsche Nachrichten Büro). Stosowano również delikatniejsze metody propagandy, uciekając się do niedomówień i aluzji. Oto przykład: w jednej z audycji opisywano ceremonię odznaczania niemieckich pracowników kolei, większość z nich byli w Niemczech na robotach przymusowych. Radio podało: "Na koniec uroczystości przemówienia zostały przetłumaczone na język polski, węgierski i słowacki, dla zgromadzonych pracowników".
Okres dywersji
Polityka stacji zmieniła się po przełamaniu frontu nad Mozelą, kiedy to generał Dwight Eisenhower polecił, by fałszować informacje. Zaczęto podawać nieprawdziwe informacje o rzekomych zwycięstwach aliantów i poddawaniu się oddziałów niemieckich.Miało to na celu spowodowanie paniki u Niemców i wycofywaniu się z okolic frontu. Ogłoszono również rzekome powstanie grupy "Nowe Niemcy" i podawano komunikaty do oddziałów tych grup w różnych miastach niemieckich. 6 kwietnia 1945 wezwano do rewolty przeciw niemieckiej władzy. Informacje dla "Nowych Niemiec" przekazywane były głosem nowego pracownika radia, przedstawiającego się jako George. Radio zdołało wywołać rozruchy w pięciu wsiach. Za jeden z sukcesów radia podaje się skierowanie sił Wehrmachtu prosto w aliancką zasadzkę po zdobyciu mostu Remagen w pobliżu Andernach w górach Eifel. Rozgłośnia podała, że istnieje tylko jedna droga odwrotu, właśnie ta, na której zorganizowano zasadzkę.
Rozgłośnia nadawała przez 127 kolejnych nocy. W ostatnią noc nadawania rozgłośni, 25 kwietnia 1945 zainscenizowano rzekome przejęcie radiostacji przez wojska alianckie, któremu towarzyszył zanik fali radiowej. ostatnim głosem na fali było: "Alianci przejmują stację! Puść płytę!" w akompaniamencie krzyków i strzałów.
Odbiór
Radio nadając z nadajnika o dużej mocy 30 kW na daleko rozchodzących się falach długich było dobrze słyszalne w Niemczech w godzinach nocnych. Rozgłośnia uzyskała popularność jako jedna z nielicznych nadających w godzinach nocnych. Dysponowała dużym sygnałem i była odbierana na obszarach przyfrontowych. Powszechnie wierzono, że Nachtsender 1212 jest krytyczną wobec władz nazistowskich rozgłośnią prowadzoną przez Niemców, prawdopodobnie jedną z organizacji podziemnych. Uważano ponadto, że radio podaje prawdziwe i godne zaufania informacje, zwłaszcza że wiele informacji było weryfikowalnych, np. podawane adresy zniszczonych budynków. Jej rzekoma "niemieckość" powodowała, że była słuchana oficjalnie, podczas gdy za słuchanie radiostacji zagranicznych groziła kara śmierci. Po raz pierwszy historię Nachtsender 1212 opowiedział czeski reżyser Hans H. Burger w dzienniku The New York Times.
Przypisy
Bibliografia
Rozgłośnie radiowe w Luksemburgu
Propaganda polityczna
Dywersja
II wojna światowa |
5637132 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Andrzej%20Adam%20Sadowski | Andrzej Adam Sadowski | Andrzej Adam Sadowski – polski malarz i rysownik, profesor, przedstawiciel hiperrealizmu, wykładowca akademicki, odznaczony medalem „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”.
Życiorys
Urodzony w 1946 roku w Łodzi. Studia ukończył w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych w Łodzi, w pracowni malarstwa i rysunku prof. Mariana Jaeschke. Dyplom uzyskał w 1970 roku. W latach 1976–1978 był stypendystą Funduszu Rozwoju Twórczości Plastycznej Ministra Kultury i Sztuki. W roku 1978 był stypendystą Fondazione Romana Marchesa J.S. Umiastowska w Rzymie, a w 2004 roku stypendystą Maison d’artiste de la Grande Vigne w Dinan we Francji.
Był profesorem malarstwa i rysunku w Akademii Sztuk Pięknych w Łodzi i w Wyższej Szkole Informatyki i Umiejętności w Łodzi, w latach 1992–2004 także w Europejskiej Akademii Sztuk w Warszawie, a w latach 2002–2005 w Wyższej Szkole Kupieckiej w Łodzi.
Twórczość w zakresie malarstwa i rysunku. W 2016 roku został odznaczony srebrnym medalem „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”. Zmarł w Łodzi w 3 listopada 2016 roku.
Był mężem malarki Marii Sadowskiej i ojcem historyka sztuki Łukasza Mikołaja Sadowskiego.
Twórczość
Samodzielne próby malarskie Andrzeja Adama Sadowskiego, po uzyskaniu dyplomu zbiegły się z jego pierwszymi wyjazdami artystycznymi (udziałami w plenerach a także stypendiami) do Europy Zachodniej. Był to kontakt z zupełnie innym światem, w którym było miejsce zarówno na prawdziwą kulturę, życzliwość, przede wszystkim jednak każdy uzdolniony młody człowiek mógł realizować bez przeszkód własne – również najbardziej szalone – plany i marzenia. Rzeczywistość zza zachodniej granicy PRL-u była nie tylko bogatsza i piękniejsza, ale i czystsza od tej byle jakiej w biednej szaro-burej Polsce. Być może pragnąc uciec od prozy dnia codziennego postanowił utrwalić i przekazać widzom polskich sal wystawowych przynajmniej w postaci swoich obrazów świat, o którym trudno było wielu z nas wówczas pomarzyć. Rodzący się w Stanach Zjednoczonych hiperrealizm, zwany również superealizmem lub fotorealizmem, którego celem było przedstawienie rzeczywistości z jak największą precyzją wzbudził zainteresowanie artysty. Zafascynowany twórczością Richarda Estes’a, Don Eddy’ego czy Richarda McLean’a malował wykorzystując zrobione w tym celu przez siebie fotografie: fragmenty lśniących karoserii, wystawy sklepowe, sceny miejskie. Był jak sam siebie określał malarzem weducistą pokazującym życie miasta, nawiązującym do twórczości dawnych malarzy pejzaży miejskich, takich jak Bernardo Bellotto, czy Rudolf von Alt.
Taki sposób tworzenia wymaga od artysty absolutnego mistrzostwa technicznego, którego z całą pewnością nie brakowało Andrzejowi A. Sadowskiemu i tej technice, którą – doprowadzał latami do perfekcji - pozostał wierny do śmierci.
Wystawy indywidualne
1974 Łódź, Teatr Wielki
1975 Łódź, Salon Sztuki Współczesnej (z Marianem Kępińskim i Grzegorzem Sztabińskim).
1976 Getynga, Galerie Apex
1977 Łódź, Salon Sztuki Współczesnej
1978 Warszawa, Galeria Plastyka; Gdańsk, Galeria Przymorze; Warszawa, Galeria Sztuki Współczesnej, Rynek Starego Miasta; Düsseldorf, Galerie Depolma
1979 Warszawa, Galeria Kordegarda
1983 Łódź, Galeria Anny Wesołowskiej; Berlin Zachodni, Atelier für Polnische Kunst
1985 Łódź, Salon Sztuki Współczesnej
1985 Płock, BWA; Tarnów, BWA
1985 Białystok, BWA
1986 Berlin, Ośrodek Informacji i Kultury Polskiej (z Jerzym Tadeuszem Mrozem)
1989 Bratysława, Ośrodek Informacji i Kultury Polskiej (z Marianem Kępińskim i Jerzym Tadeuszem Mrozem); Tokio, Desa Gallery
1990 Zamość, BWA
1991 Gdańsk, Galeria u Literatów (z Marią Sadowską)
1992 Łódź, Galeria Willa, Miejska Galeria Sztuki; Płock, BWA
1992 Gdańsk, Galeria u Literatów, „Gdańsk i morze w malarstwie A. Sadowskiego”
1993 Warszawa, Galeria Test
1995 IV Międzynarodowe Targi Motoryzacyjne Auto-Tour Market Poland 95; Kielce, Katowice, Zabrze
1996 Wałbrzych, Muzeum Okręgowe
1997 Łódź, Miejska Galeria Sztuki; Gliwice, Muzeum Okręgowe
1998 Warszawa, Galeria Test; Gdańsk, Galeria Top-Art
2002 Warszawa, Galeria Europejskiej Akademii Sztuk, „Papierowe podróże”; Poznań, Poznańska Galeria Nowa
2003 Lublin, Galeria Norwid, Zespół Szkół Artystycznych
2004 Przemyśl, Galeria Sztuki Współczesnej; Warszawa, Galeria Sztuki Katarzyny Napiórkowskiej; Dinan (Francja), Maison d’artist de la Grande Vigne (z M. Sadowską); Łódź, Galeria Europejskiego Centrum Kultury „Logos”
2007 Wystawa malarstwa (wraz z M. Sadowską) – Państwowa Galeria Sztuki i Galeria Sopot „Triada”
2008 Rzeszów, Biuro Wystaw Artystycznych
2009 Katowice, Teatr Śląski im. St. Wyspiańskiego, Galeria Foyer
2010 Radom, Galeria „Rogatka” przy Politechnice Radomskiej
2011 Iława, Galeria „Na Wprost”
2012 Łódź, Galeria ASP im. W.Strzemińskiego, A.A.Sadowski Wystawa retrospektywna
2012 i 2013 Opole, Galeria ZPAP „I Piętro”, A.A.Sadowski Malarstwo, katalog
2013 Włocławek, Galeria Sztuki Współczesnej, A.A. Sadowski Malarstwo
2014 Łódź, Galeria Amcor, A.A. Sadowski, Malarstwo
2015 Łódź, Miejska Galeria Sztuki, A.A. Sadowski „Hiperpejzaż współczesności”, Retrospektywa 1966–2015
2017 Lublin, Galeria Sztuki Sceny Plastycznej KUL, A.A. Sadowski Malarstwo
Nagrody i wyróżnienia
1970 Doroczny Konkurs dla Dyplomantów Wyższych Uczelni Plastycznych im. K. Bartoszka i Z. Bobowskiego, Warszawa; wyróżnienie w dziale malarstwa
1971 Ogólnopolski Konkurs „Człowiek, praca, środowisko w malarstwie, rzeźbie, grafice”, Warszawa; nagroda II stopnia w dziale malarstwa
1972 Konkurs na Grafikę i Rysunek Okręgu Łódzkiego ZPAP, Łódź; 2/3 nagrody w dziale grafiki i rysunku
1973 Konkurs na obraz i gobelin Okręgu Łódzkiego ZPAP, Łódź; wyróżnienie za obraz
1974 XI Konkurs na Grafikę i Rysunek Okręgu Łódzkiego ZPAP, Łódź; wyróżnienie za rysunek
1975 Konkurs Malarstwa i Rzeźby Okręgu Łódzkiego ZPAP, Łódź; wyróżnienie za obraz
1976 Konkurs malarstwa „Pejzaż łódzki”, Łódź; III nagroda za obraz
1977 Konkurs malarstwa „Pejzaż łódzki”, Łódź; III nagroda za obraz
1978 Konkurs „Łódź – portret miasta”, Łódź; II nagroda za obraz
1979 Konkurs „Bielska Jesień”, Bielsko-Biała; I nagroda – Srebrna Paleta za obraz
1980 Konkurs malarstwa „Zamość w sztuce”, Zamość; III nagroda
Obrazy w zbiorach
Prace artysty znajdują się w zbiorach: Muzeum Narodowego w Warszawie, Muzeum Narodowego w Krakowie, Muzeum Sztuki w Łodzi, Zachęta Narodowa Galeria Sztuki w Warszawie, Muzeum Warmii i Mazur w Olsztynie, Muzeum Okręgowego im. L. Wyczółkowskiego w Bydgoszczy, Muzeum Górnośląskiego w Bytomiu, Muzeum Okręgowego w Toruniu, Muzeum Okręgowego w Radomiu, Mazowieckiego Centrum Sztuki Współczesnej „Elektrownia” w Radomiu, Muzeum Regionalnego w Pabianicach, Centralnego Muzeum Włókiennictwa w Łodzi, Muzeum Miasta Łodzi, Zbiory Sztuki Klasztor OO Paulinów, Jasna Góra w Częstochowie, Muzeum Niepodległości w Łodzi, Muzeum Sztuk Pięknych im. Puszkina w Moskwie, Ermitażu w Petersburgu, Galerii Autoportretów Galerii Degli Uffizi we Florencji, Konsulatu RP w Los Angeles, prezydenta miasta Stuttgartu, Biura Wystaw Artystycznych w Płocku, Białymstoku, Olsztynie, Lublinie, Szczecinie, Wałbrzychu, Zamościu, Miejskiej Galerii Sztuki w Łodzi, Wydziału Architektury Politechniki Białostockiej oraz licznych kolekcjach państwowych i prywatnych w kraju i za granicą – w Austrii, Australii, Belgii, Brazylii, Danii, Grecji, Francji, Hiszpanii, Holandii, Indonezji, Japonii, Kanadzie, Maroku, Norwegii, Niemczech, Szwajcarii, Szwecji, Syrii, Rosji, Ukrainie, USA, Wielkiej Brytanii i we Włoszech.
Zobacz też
Hiperrealizm
Przypisy
Linki zewnętrzne
Nota biograficzna artysty na stronie Galerii i Domu Aukcyjnego Xanadu
Polscy malarze współcześni
Urodzeni w 1945
Zmarli w 2016
Malarze związani z Łodzią
Odznaczeni Srebrnym Medalem „Zasłużony Kulturze Gloria Artis” |
5637141 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Fotaq%20Andrea | Fotaq Andrea | Fotaq Andrea (ur. 1953 w Delvinë) – albański tłumacz, pisarz i dyplomata, badacz twórczości Faika Konicy oraz Eleny Gjiki.
Życiorys
W latach 1975–1980 roku pracował jako tłumacz literatury francuskojęzycznej w wydawnictwie 8 Nëntori, był odpowiedzialny za tłumaczenie twórczości Alberta Camusa, Victora Hugo, Françoisa Rabelaisa. Współpracował z tłumaczem Jusufem Vrionim.
We wrześniu 1997 roku został mianowany stałym przedstawicielem Albanii przy Radzie Europy.
Dzieła
Arbëreshët e Italisë
Libri i artë i prozës franceze
Mrekulli njerëzore
Pena të arta franceze për shqiptarët (2000, 2002)
Życie prywatne
Jego ojciec pracował jako lekarz chorób zakaźnych.
Przypisy
Urodzeni w 1953
Albańscy tłumacze
Tłumacze literatury francuskojęzycznej
Albańscy pisarze
Pisarze XX wieku
Pisarze XXI wieku
Albańscy dyplomaci |
5637150 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Saints%20Row%3A%20Gat%20out%20of%20Hell | Saints Row: Gat out of Hell | Saints Row: Gat out of Hell – przygodowa gra akcji z otwartym światem stanowiąca samodzielny dodatek do gry Saints Row IV. Została wydana 22 stycznia 2015 roku przez Deep Silver, a wyprodukowana przez Volition.
Fabuła
W przeciwieństwie do poprzednich części Saints Row, a nawet samego Saints Row IV, gracz nie wciela się w postać przywódcy gangu Świętych z Trzeciej Ulicy, a w rolę jego najbliższych współpracowników z poprzednich części: Johnny Gat i Kinzie Kensington. Fabułę gry rozpoczyna scena, w której przywódca gangu Świętych, po pokonaniu głównego antagonisty Saints Row IV (przywódcy kosmicznego Imperium Zin, Zinyaka), świętuje wraz ze swoimi towarzyszami urodziny Kinzie Kensington. Podczas wspólnego zadawania pytań duchom za pomocy tablicy Ouija, okazuje się, że Szatan zdecydował wydać swoją córkę, Jezebel, za przywódcę gangu Świętych, którego z kolei porywa. Wtedy Johnny Gat oraz Kinzie Kensington przenoszą się do piekła (konkretnie do miasta New Hades) w celu uratowania Szefa.
Odbiór
W Metacritic Saints Row: Gat out of Hell uzyskało opinie mieszane i średnie oraz wynik 64%. IGN oceniło grę na 7/10, a Eurogamer - 6/10.
Przypisy
Linki zewnętrzne
Oficjalna strona Saints Row
2015 w grach komputerowych
Gry komputerowe wyprodukowane w Stanach Zjednoczonych
Komediowe gry komputerowe
Przygodowe gry akcji
Gry komputerowe o tematyce LGBT |
5637151 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Gr%C3%B3b%20Karla%20Marxa | Grób Karla Marxa | Grób Karla Marxa – grób wraz z pomnikiem nagrobnym niemieckiego filozofa, socjologa, ekonomisty, historyka, dziennikarza i działacza rewolucyjnego Karla Marxa oraz członków jego rodziny, znajdujący się na cmentarzu Highgate Cemetery w północnym Londynie.
Historia
Karl Marx przeniósł się do Londynu jako wygnaniec polityczny w 1849 roku. Mieszkając najpierw w dzielnicy Soho, w 1875 roku przeniósł się na Maitland Park Road, w dzielnicy Belsize Park w północnym Londynie i żył tam aż do swojej śmierci 14 marca 1883 roku. Został pochowany na cmentarzu Highgate Cemetery, w grobie przygotowanym dla jego żony Johanny von Westphalen, która zmarła osiemnaście miesięcy wcześniej. Friedrich Engels który był przyjacielem Marxa, wygłosił na pogrzebie laudację na jego cześć. Oprócz Engelsa w pogrzebie wzięli udział między innymi Eleanor Marx, Edward Aveling, Paul Lafargue, Charles Longuet, Helena Demuth, Wilhelm Liebknecht, Gottlieb Lemke, Friedrich Leßner, Georg Lochner, Ray Lankester, Carl Schorlemmer i Ernest Radford.
W 1954 roku Marx Memorial Committee za zgodą prawnuków Marxa, zwrócił się do Home Office z wnioskiem o zezwolenie na ekshumację zwłok Karla Marxa, jego żony, innych członków rodziny oraz gospodyni Marxa Heleny Demuth i pochowanie ich w nowym miejscu, około 100 metrów od pierwotnych grobów. Ponowne pochówki odbyły się w nocy z 26 na 27 listopada 1954 roku i były przyczynkiem do budowy grobu Karla Marxa, zaprojektowanego przez Laurence’a Bradshawa i sfinansowanego przez Komunistyczną Partię Wielkiej Brytanii. Ceremonii odsłonięcia w dniu 15 marca 1956 roku przewodniczył Sekretarz Generalny Partii Harry Pollitt. Od czasu odsłonięcia grób Marxa stał się miejscem kultu wyznawców marksizmu i jest jednym z najczęściej odwiedzanych miejsc na cmentarzu Highgate Cemetery, opisywanym jako „jeden z najbardziej rozpoznawalnych grobów na świecie”.
Opis
Grób Karla Marxa został zaprojektowany przez rzeźbiarza Laurence’a Bradshawa, będącego członkiem Komunistycznej Partii Wielkiej Brytanii od lat trzydziestych XX wieku. Po otrzymaniu zamówienia Bradshaw napisał, że wyzwaniem było stworzenie „pomnika nie tylko człowieka, ale wielkiego umysłu i wielkiego filozofa”.
Grób składa się z dużego popiersia z brązu przedstawiającego głowę i ramiona Marxa, ustawionego na marmurowym cokole. Bradshaw był odpowiedzialny za cały projekt, łącznie z wyborem tekstów epigraficznych i ich kaligrafią. Teksty na przodzie pomnika to końcowe słowa Manifestu komunistycznego, „Proletariusze wszystkich krajów, łączcie się!” i te, które kończą Tezy o Feuerbachu: „Filozofowie rozmaicie tylko interpretowali świat; idzie jednak o to, aby go zmienić”. Po bokach pomnika znajdują się trzy wystające uchwyty, z których dwa górne podtrzymują rzeźbione wieńce. Z przodu znajduje się tablica z datami urodzin i śmierci Marxa, jego żony Johanny, ich córki Eleanory, ich wnuka Harry’ego Longueta i ich gospodyni Heleny Demuth.
Nikolaus Pevsner odnotował, że cokół jest zbudowany „z granitu” i opisuje głowę jako „kolosalną”. Bradshaw napisał, że chciał, aby popiersie oddawało „dynamiczną siłę intelektu [Marxa]” i znajdowało się na wysokości oczu, a nie „górowało nad ludźmi”. Pisarz Clive Aslet uważa grób za „przytłaczający” i „najmniej estetyczny” pomnik na cmentarzu Highgate Cemetery. Grób Karla Marxa został wpisany na listę Historic England w 1974 roku, a jego oznaczenie podniesiono do najwyższego I stopnia w 1999 roku.
Przypisy
Linki zewnętrzne
Karl Marx
Marx
Pomniki w Londynie |
5637154 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Maria%20Emilia%20Czerniewska | Maria Emilia Czerniewska | Maria Emilia Czerniewska (ur. 24 listopada 1902 w Kozłowie w guberni tambowskiej, zm. 8 października 1968 w Warszawie) – polska statystyczka specjalizująca się w tematyce rolnej.
Życiorys
Była córką Włodzimierza Taube i Heleny z Gogulskich. Przyszła na świat w rodzinie inteligencko-wojskowej. W 1915 wraz z rodziną wyjechała do Moskwy w bieżeństwo. W Kozłowie skończyła ośmioklasowe gimnazjum, w Moskwie szkołę średnią (matura 1918). Do 1920 studiowała na Akademii Rolniczej w Moskwie, potem przez dwa lata na Wydziale Przyrodniczym Uniwersytetu Moskiewskiego.
W 1922 przyjechała do Polski. Pracowała w dziale rolnym Wydziału Spisów Ludności GUS. Opracowała wyniki Pierwszego Powszechnego Spisu Ludności z 1921. W 1927 przeniesiono ją do Wydziału Statystyki Rolnej i Cen. Tam pracowała kolejno jako podreferendarka, od 1932 jako zastępczyni kierownika referatu produkcji roślinnej, od 1936 kierowniczka sekretariatu Komitetu Redakcyjnego GUS. Pracowała również w sekretariacie Komitetu Redakcyjnego wydawnictw GUS. Redagowała publikacje poświęconej statystyce rolniczej. W listopadzie 1938 została kierowniczką Referatu II Statystyki Rolnej w GUS.
W 1933 w Warszawie poślubiła statystyka Konstantego Czerniewskiego.
W latach 1939–1940, z powodu wojny, tułała się po kraju. Od 1940 była statystyczką w Wydziale Szpitalnictwa Zarządu Miejskiego w Warszawie. W czasie powstania warszawskiego została wywieziona do obozu pracy pod Berlinem. Do Warszawy, a tym samym pracy w GUS, wróciła w połowie maja 1945. Pracowała jako radczyni, a po roku została naczelniczką Wydziału Statystyki Rolnictwa i Leśnictwa. W 1946 zorganizowała spis rolny. Rozbudowywała sieć korespondentów rolnych.
Między 2 marca 1948 a 5 stycznia 1949 była aresztowana przez UB i więziona przy ul. Rakowieckiej 37. Postawiono jej fikcyjne zarzuty. Nie mogła wrócić do pracy w GUS mimo starań dyrekcji. Dzięki pozytywnej opinii wiceprezesa GUS, Zygmunta Padowicza, od 1949 mogła pracować w Wydziale Ekonomiki Rolnej Gospodarstw Wiejskich Instytutu Gospodarstwa Wiejskiego i Leśnictwa. Z początkiem 1950 zaczęła pracę w Instytucie Ekonomiki Rolnej w Warszawie. W 1954 została kierowniczką Zakładu Badania Dochodowości i Organizacji Rachunkowości Rolnej. Dwa lata później otrzymała docenturę, a w 1964 profesurę nadzwyczajną.
Zarówno przed 1939, jak i po II wojnie światowej publikowała prace naukowe, które wydał GUS. Po 1945 jej prace ukazywały się w Państwowym Wydawnictwie Rolniczym i Leśnym. Publikowała w „Biuletynach wewnętrznych Instytutu Ekonomiki Rolnej”, „Rocznikach Nauk Rolniczych”, „Rocznikach Socjologii”, „Zeszytach Problemowych Postępów Nauk Rolniczych”, „Wiadomościach Statystycznych”, „Zeszytach Ekonomiki i Planowania”, „Studiach i Materiałach IER”, „Zagadnieniach Ekonomiki Rolnej”. Była współautorką podręcznika dla liceów statystycznych Sprawozdawczość statystyczna (1955) oraz Uproszczonej książki do prowadzenia rachunkowości rolnej w gospodarstwach indywidualnych (1960). Napisała (wraz z pozycjami współautorskimi i redaktorskimi) około 100 publikacji.
Była członkinią Komitetu Ekonomiki Rolnictwa Wydziału V Polskiej Akademii Nauk i Komitetu Żywności i Żywienia.
Została pochowana w grobie rodzinnym na Cmentarzu Ewangelicko-Reformowanym w Warszawie.
Nagrody i wyróżnienia
Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości (1929)
Brązowy Medal za Długoletnią Służbę (1938)
Srebrny Krzyż Zasługi (1938)
Złoty Krzyż Zasługi (1959)
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1964)
Złota odznaka z okazji 50-lecia pracy GUS (1968).
Przypisy
Urodzeni w 1902
Zmarli w 1968
Ludzie związani z Warszawą
Polscy statystycy
Pochowani na cmentarzu ewangelicko-reformowanym w Warszawie
Odznaczeni Medalem Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
Odznaczeni Srebrnym Krzyżem Zasługi (II Rzeczpospolita)
Odznaczeni Złotym Krzyżem Zasługi (Polska Ludowa)
Odznaczeni Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (Polska Ludowa) |
5637158 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Byczki%20%28rejon%20oszmia%C5%84ski%29 | Byczki (rejon oszmiański) | Byczki (; ) − wieś na Białorusi, w obwodzie grodzieńskim, w rejonie oszmiańskim, w sielsowiecie Krejwiańce.
Historia
W czasach zaborów wieś w gminie Graużyszki, w powiecie oszmiańskim, w guberni wileńskiej Imperium Rosyjskiego. W 1866 należała do dóbr Wielbutowo, miała 33 dusze rewizyjne. W 1905 roku wieś liczyła 48 mieszkańców.
W latach 1921–1945 wieś leżała w Polsce, w województwie wileńskim, w powiecie oszmiańskim, w gminie Graużyszki.
W 1931 w 12 domach zamieszkiwało 69 osób.
Wierni należeli do parafii rzymskokatolickiej w Murowanej Oszmiance. Miejscowość podlegała pod Sąd Grodzki w Holszanach i Okręgowy w Wilnie; właściwy urząd pocztowy mieścił się w Graużyszkach.
Przypisy
Linki zewnętrzne
Wsie w rejonie oszmiańskim
Miejscowości województwa wileńskiego (II Rzeczpospolita) |
5637169 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Partena%20Nikoledu | Partena Nikoledu | Partena Nikoledu (grec. Παρθένα Νικολαίδου; ur. 12 lipca 1979 w Kastorii) – grecka koszykarka, występująca na pozycjach silnej skrzydłowej lub środkowej, reprezentantka kraju.
Osiągnięcia
Na podstawie, o ile nie zaznaczono inaczej.
Drużynowe
Mistrzyni Grecji (1998, 2000, 2005, 2016)
Wicemistrzyni Grecji (1997, 2011, 2013)
Zdobywczyni Pucharu Grecji (2000, 2016)
Indywidualne
Uczestniczka meczu gwiazd ligi greckiej (2001, 2002, 2005)
Reprezentacja
Seniorska
Uczestniczka:
igrzysk śródziemnomorskich (2005 – 4. miejsce)
mistrzostw Europy (2001 – 10. miejsce, 2003 – 9. miejsce, 2005 – 10. miejsce, 2007 – 13. miejsce)
kwalifikacji do Eurobasketu (1999, 2001)
Młodzieżowe
Uczestniczka:
mistrzostw Europy U–16 (1995 – 7. miejsce)
kwalifikacji do mistrzostw Europy U–18 (1996)
Przypisy
Linki zewnętrzne
Profil na eurobasket.com
Statystyki olimpijskie na basketball-reference.com
Greckie koszykarki
Koszykarki Olympiakosu Pireus
Koszykarki Panathinaikosu
Urodzeni w 1979 |
5637172 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Federico%20De%20Franchi%20%28XVII%20w.%29 | Federico De Franchi (XVII w.) | Federico De Franchi (ur. 1560 w Genui, zm. 23 stycznia 1630 tamże) – doża Genui od 25 czerwca 1623 zrezygnował z urzędu 16 czerwca 1625. Syn Gerolamo De Franchi Toso, doży Genui w latach 1581–1583.
Przypisy
Władcy Genui
Urodzeni w 1560
Zmarli w 1630 |
5637184 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Ezequiel%20Fern%C3%A1ndez | Ezequiel Fernández | Ignacio Ezequiel Agustín „Equi” Fernández Carballo (ur. 25 lipca 2002 w Buenos Aires) – argentyński piłkarz występujący na pozycji defensywnego lub środkowego pomocnika, od 2023 roku zawodnik Boca Juniors.
Bibliografia
Argentyńscy piłkarze
Piłkarze CA Boca Juniors
Piłkarze CA Tigre
Uczestnicy Mistrzostw Świata U-17 w Piłce Nożnej 2019
Uczestnicy Mistrzostw Ameryki Południowej U-17 w Piłce Nożnej 2019
Mistrzowie Ameryki Południowej U-17 w Piłce Nożnej
Ludzie urodzeni w Buenos Aires
Urodzeni w 2002 |
5637185 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Regina%20C.%20Elandt-Johnson | Regina C. Elandt-Johnson | Regina C. Elandt-Johnson (ur. 22 listopada 1918 w Nowogrodzie, zm. 31 maja 2011 w Chapel Hill) – polska matematyczka specjalizująca się w statystyce, szczególnie w zakresie biometrii i genetyki, nauczycielka akademicka, od 1964 zamieszkała na stałe w USA.
Życiorys
Szkołę powszechną skończyła w Nowogrodzie. Potem uczyła się w Żeńskim Gimnazjum im. Marii Konopnickiej w Łomży. W 1937 zaczęła studia matematyczne na Uniwersytecie Stefana Batorego w Wilnie. Przerwała je z powodu wybuchu wojny i zamknięcia uczelni. Naukę skończyła na Uniwersytecie Poznańskim w 1946, uzyskując magisterium z filozofii w zakresie matematyki.
W czasie II wojny światowej mieszkała w Zakopanem, Nowogrodzie, potem w Łomży. Od 1940 była członkinią młodzieżowej grupy walki podziemnej podległej pod Okręg Łomża AK-PN. Prowadziła redakcję gazetki „Głos Orła” (później „Awangarda”). W 1980 odznaczoną ją Krzyżem Armii Krajowej.
Już na drugim roku studiów zaczęła pracę w Katedrze Meteorologii Uniwersytetu Stefana Batorego. W czasie studiów w Poznaniu pracowała w Państwowym Instytucie Hydrologiczno-Meteorologicznym, a od 1946 w Katedrze Doświadczalnictwa Rolniczego i Biometrii Uniwersytetu Poznańskiego. Dzięki temu poznała możliwości zastosowania metod statystyki matematycznej do analizy wyników doświadczeń rolniczych oraz biometrii. Kilka lat studiów zaowocowało artykułami naukowymi nt. stosowania statystyki matematycznej w doświadczalnictwie, publikowanymi w „Rocznikach Nauk Rolniczych”, „Wiadomościach Chemicznych” oraz „Pracach Instytutu Włókien Łykowych”. W 1955 uzyskała doktorat z nauk matematycznych. Publikowała w „Acta Agrobotanica”, „Zastosowaniach Matematyki”, „Bulletin de l’Académie Polonaise des Sciences” oraz „Rocznikach Nauk Rolniczych”. Wyniki jej badań, zarówno oryginalne, jak i praktyczne, pozwoliły na nadanie jej stopnia naukowego docenta (1958). Dzięki rocznemu stypendium mogła pracować w Department of Statistics University College London. Po powrocie kontynuowała badania naukowe nad metodami i zastosowaniami statystyki matematycznej w doświadczalnictwie rolniczym oraz genetyce i hodowli roślin. Zaczęła publikować w branżowych czasopismach zagranicznych („Acta Agronomica Academiae Scientiarum Hungaricae”, „Techno-metrics”, „Annals of Mathematical Statistics”, „Bio-metrics”, „Sankhyã: The Indian Journal of Statistics”) oraz polskich („Roczniki Nauk Rolniczych” i „Genetica Polonica”). Przetlumaczyła z rosyjskiego na angielski książkę Yu. Linnika – ukazała się w 1960 jako Method of Least Squares and Principles of the Theory of Observations. W 1964 Państwowe Wydawnictwo Naukowe wydało jej podręcznik Statystyka matematyczna w zastosowaniu do doświadczalnictwa rolniczego.
W 1963 powierzono jej kierownictwo nowo utworzonej Katedry Statystyki Matematycznej na Wydziale Rolniczym Wyższej Szkoły Rolniczej w Poznaniu. Katedra wydzieliła się z Zakładu Doświadczalnictwa Rolniczego i Biometrii na Katedrze Genetyki i Hodowli Roślin, w którym dotąd pracowała. W 1964 wyszła za mąż za poznanego w Londynie prof. Normana L. Johnsona i zakończyła pracę w Poznaniu. Oboje dostali pracę na Uniwersytecie Karoliny Północnej w Chapel Hill (USA). Regina C. Elandt-Johnson, bo takim nazwiskiem odtąd się posługiwała, otrzymała profesurę nadzwyczajną (associate professor) w Department of Biostatistics przy uniwersyteckiej School of Public Health (Szkoła Zdrowia Publicznego). Kontynuując zainteresowania genetyką roślin, zajęła się też genetyką człowieka. Podsumowaniem tego okresu jej pracy była książka Probability Models and Statistical Methods in Genetics (1971). W uznaniu badań zastosowania rachunku prawdopodobieństwa i statystyki matematycznej w genetyce otrzymała profesurę zwyczajną.
Od 1973 badała zastosowania statystyki matematycznej w analizie przeżywalności i zagadnieniach epidemiologii, skupiając się na uwzględnieniu rozkładów czasu przeżywalności i teorii współdziałających przyczyn zdarzenia. Wyniki badań prezentowała w czasopismach branżowych i pracach zbiorowych, a w 1980 w napisanej z mężem monografii Survival Models and Data Analysis. Łącznie opublikowała 62 prace naukowe i 3 podręczniki.
Wielokrotnie wygłaszała referaty, odczyty seminaryjne i wykłady na konferencjach, sympozjach, spotkaniach naukowych, kursach szkoleniowych, szkołach letnich organizowanych przez różne towarzystwa i instytucje naukowe w Polsce, USA, Australii, Kanadzie, Republice Południowej Afryki, Wielkiej Brytanii i Niemczech.
Pracę naukową łączyła z pracą dydaktyczną. W Poznaniu prowadziła wykłady i ćwiczenia z matematyki dla studentów i studentek rolnictwa, ogrodnictwa i zootechniki, z matematyki wyższej na studiach magisterskich, ze statystyki matematycznej i podstaw doświadczalnictwa. Wykładała metody statystyczne na kursach dla pracowników nauki. W Chapel Hill prowadziła wykłady z podstaw statystyki dla studentów i studentek różnych specjalizacji medycznych. Wykładała podstawy i zastosowania rachunku prawdopodobieństwa i statystyki matematycznej dla magistrantów i doktorantów zajmujących się biostatystyką. Mentorowała osobom przygotowującym prace magisterskie ze statystycznej teorii przeżywalności i z zastosowań metod statystycznych w epidemiologii. Promowała dwa przewody doktorskie ze statystycznej teorii przeżywalności. Brała udział w komisjach przewodów doktorskich. Była konsultantką i doradczynią naukową naukowców i naukowczyń w Chapel Hill. Konsultowała działania kilku instytucji amerykańskich.
Utrzymywała kontakt z macierzystą uczelnią w Poznaniu, kontaktowała się z jej kadrą, a uniwersyteckiej bibliotece podarowała wartościowe i wówczas trudno dostępne książki i czasopisma naukowa. W Chapel Hill opiekowała się stypendystkami i stypendystami z Polski. W 2001 Akademia Rolnicza im. Augusta Cieszkowskiego w Poznaniu nadała jej doktorat honoris causa.
Wraz z mężem wspierała, przez Podlaski Oddział Stowarzyszenia „Wspólnota Polska”, wszechstronne działania na rzecz Polonii na Kresach Wschodnich oraz na terenie Białostocczyzny, jak również edukację dzieci w Indiach, krajach Afryki i Salvadorze.
Spoczywa na cmentarzu w Chapel Hill.
Upamiętnienie
W 2004 powstała Fundacja Jaśmin imienia jej i jej męża.
Przypisy
Urodzeni w 1918
Zmarli w 2011
Polscy statystycy
Amerykańscy statystycy
Odznaczeni Krzyżem Armii Krajowej
Absolwenci Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
Członkowie organizacji Polska Niepodległa
Wykładowcy Uniwersytetu Przyrodniczego w Poznaniu
Doktorzy honoris causa Uniwersytetu Przyrodniczego w Poznaniu |
5637187 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Elwro%20330 | Elwro 330 | Elwro 330 – kalkulator produkowany przez zakłady Elwro we Wrocławiu na przełomie lat 80. i 90. XX w., wyposażony w wyświetlacz i drukarkę, zasilany z sieci energetycznej.
Umożliwiał wykonywanie dodawania i odejmowania w oparciu o logikę arytmetyczną, a więc należało najpierw wprowadzić liczbę, a potem jej znak, czyli aby wykonać działanie 4 − 3 = należało wprowadzić , jednak posiadał dodatkowy rejestr wykonujący mnożenie i dzielenie w ciągu sumowania, co podnosiło jego walory użytkowe mimo braku pamięci.
Ponadto umożliwiał oblicznie odwrotności liczby i procentów. Liczba miejsc dziesiętnych i sposób zaokrąglania obliczeń były ustawiane przełącznikami. Był także wyłącznik drukarki.
Unowocześniona wersja kalkulatora Elwro 240.
Bibliografia
Instrukcja obsługi kalkulatora
Kalkulatory Elwro |
5637192 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Juan%20Ignacio%20Nardoni | Juan Ignacio Nardoni | Juan Ignacio Martín Nardoni (ur. 14 lipca 2002 w Nelson) – argentyński piłkarz pochodzenia włoskiego występujący na pozycji środkowego lub defensywnego pomocnika, od 2023 roku zawodnik Racing Club.
Bibliografia
Argentyńscy piłkarze
Argentyńczycy pochodzenia włoskiego
Piłkarze Unión Santa Fe
Piłkarze Racing Club de Avellaneda
Urodzeni w 2002 |
5637195 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Elwro%20144 | Elwro 144 | Elwro 144 – prosty kalkulator biurkowy produkowany przez Wrocławskie Zakłady Elektroniczne Mera-Elwro.
Funkcje: cztery podstawowe działania matematyczne, obliczanie pierwiastka kwadratowego, procentów. Pamięć sumująca (M+, MR, CM). Zasilanie sieciowe. Uproszczona wersja Elwro 140.
Bibliografia
Instrukcja obsługi kalkulatora
Kalkulatory Elwro |
5637205 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Ko%C5%9Bci%C3%B3%C5%82%20Nawiedzenia%20Naj%C5%9Bwi%C4%99tszej%20Maryi%20Panny%20w%20B%C5%82%C4%99dostowie | Kościół Nawiedzenia Najświętszej Maryi Panny w Błędostowie | Kościół Nawiedzenia Najświętszej Maryi Panny w Błędostowie – rzymskokatolicki kościół parafialny zlokalizowany w miejscowości Błędostowo (powiat pułtuski w województwie mazowieckim). Funkcjonuje przy nim parafia Nawiedzenia Najświętszej Maryi Panny z tytularną siedzibą w Smogorzewie Pańskim (diecezja płocka), która powstała przed 1436.
Historia
Pierwszy kościół
Pierwsza wzmianka o proboszczu Mikołaju w lokalnej parafii pochodzi z 1448. Dokument erekcyjny kościoła uległ zagubieniu. Pierwszy kościół stał we wsi do początków XVII wieku.
Drugi kościół
W 1608 drugą świątynię (pod wezwaniem Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny), z trzema ołtarzami, przeniesiono z Jabłecznik (obecnie w gminie Świercze). Istniała ona do połowy XVIII wieku.
Trzeci kościół
Trzeci kościół ufundował Teodor Mokrski, łowczy zakroczymski. Zbudowano go w 1776. Miał wymiary 21 na 12 metrów. Wisiał tam obraz Matki Bożej ze poprzedniej świątyni. Remont tego obiektu przeprowadzono w 1835.
Czwarty kościół
Obecny, czwarty kościół, tym razem murowany, postawiono w 1879 (lub 1880) z inicjatywy księdza Antoniego Dąbrowskiego. Był on konsekrowany przez sufragana płockiego Henryka Piotra Kossowskiego 22 września 1885. Świątynia została zniszczona 25 października 1944 w trakcie ofensywy sowiecko-polskiej (II wojna światowa). Po wojnie została odbudowana za sprawą księdza Feliksa Malinowskiego i poświęcona 16 maja 1958 przez biskupa płockiego Tadeusza Pawła Zakrzewskiego. Obiekt remontowano w początkach XXI wieku.
Wyposażenie
Ołtarz dębowy pochodzi z 1958 i jest autorstwa Spinki z Zalesia (część rzeźb pochodzi z ołtarza poprzedniego). Dziesięć witraży wykonał Ferdynand Müller (zostały importowane z Niemiec), a dwa J. Olszewski z Warszawy. Uznawany za cudowny obraz Matki Bożej uległ zagubieniu w trakcie II wojny światowej. Zastąpiono go wizerunkiem Nawiedzenia Maryi namalowanym przez szarytkę, Apolonię Lisewską z Chorzowa. Stacje Drogi Krzyżowej (gips) sprowadzono w 1953. Organy są elektroniczne.
Przypisy
Religia w gminie Winnica
Błędostwo
Błędostwo |
5637209 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Federico%20Redondo | Federico Redondo | Federico Redondo Solari (ur. 18 stycznia 2003 w Madrycie) – argentyński piłkarz z obywatelstwem hiszpańskim występujący na pozycji defensywnego pomocnika, od 2024 roku zawodnik amerykańskiego Interu Miami.
Jego ojciec Fernando Redondo, dziadek Jorge Solari oraz kuzyn Augusto Solari również są piłkarzami. Urodził się w Madrycie, gdy jego ojciec był zawodnikiem Realu Madryt.
Przypisy
Bibliografia
Argentyńscy piłkarze
Hiszpanie pochodzenia argentyńskiego
Piłkarze AA Argentinos Juniors
Piłkarze Inter Miami CF
Uczestnicy Mistrzostw Świata U-20 w Piłce Nożnej 2023
Ludzie urodzeni w Madrycie
Urodzeni w 2003 |
5637221 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Kamienica%20przy%20ulicy%20Loreta%C5%84skiej%2012%20w%20Krakowie | Kamienica przy ulicy Loretańskiej 12 w Krakowie | Kamienica przy ulicy Loretańskiej 12 – kamienica znajdująca się w Krakowie, w dzielnicy I, na Piasku.
Jest to trójkondygnacyjny budynek, czynszowa kamienica, o neorenesansowej fasadzie wzniesiony w 1894 roku, według projektu architekta Leopolda Tlachny.
Elewacja frontowa jest w całości pięcioosiowa. Budynek wieńczy gzyms koronujący. Okna ozdobione są obramieniami i gzymsami nadokiennymi.
31 kwietnia 1991 kamienica została wpisana do rejestru zabytków. Znajduje się także w gminnej ewidencji zabytków.
Przypisy
Bibliografia
Dzielnica I Stare Miasto
Zabytkowe kamienice w Krakowie
Budynki w Polsce oddane do użytku w 1894
Obiekty w Krakowie wpisane do gminnej ewidencji zabytków |
5637233 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Kamienica%20%E2%80%9EPod%20Sow%C4%85%E2%80%9D%20w%20Krakowie | Kamienica „Pod Sową” w Krakowie | Kamienica „Pod Sową” – kamienica znajdująca się w Krakowie, pomiędzy Półwsiem Zwierzynieckim, czyli dzielnicą VII i Nowym Światem, czyli dzielnicą I przy alei Zygmunta Krasińskiego 21.
Jest to trójkondygnacyjny budynek o secesyjnej fasadzie wzniesiony w 1907 roku, według projektu architektów Romana Bandurskiego oraz Piotra Kozłowskiego.
Elewacja frontowa jest w całości pięcioosiowa. Budynek wieńczy gzyms koronujący. Okna ozdobione są obramieniami i gzymsami nadokiennymi.
14 maja 1973 kamienica została wpisana do rejestru zabytków. Znajduje się także w gminnej ewidencji zabytków.
Przypisy
Bibliografia
Dzielnica I Stare Miasto
Dzielnica V Krowodrza
Zabytkowe kamienice w Krakowie
Budynki w Polsce oddane do użytku w 1907
Obiekty w Krakowie wpisane do gminnej ewidencji zabytków |
5637234 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Hyoran | Hyoran | Hyoran Kauê Dalmoro (ur. 25 maja 1993 w Chapecó) – brazylijski piłkarz występujący na pozycji ofensywnego pomocnika lub skrzydłowego, od 2024 roku zawodnik Internacionalu.
Bibliografia
Brazylijscy piłkarze
Piłkarze SC Corinthians Paulista
Piłkarze Associação Chapecoense de Futebol
Piłkarze SE Palmeiras
Piłkarze Atlético Mineiro
Piłkarze Red Bull Bragantino
Piłkarze SC Internacional
Zdobywcy Copa Sudamericana
Ludzie urodzeni w Chapecó
Urodzeni w 1993 |
5637237 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Miros%C5%82awa%20Gazi%C5%84ska | Mirosława Gazińska | Mirosława Urszula Gazińska (ur. 23 sierpnia 1961 w Płotach lub Nowogardzie, zm. 26 września 2013 w Szczecinie) – polska ekonomistka i statystyczka demograficzna.
Życiorys
W 1985 uzyskała magisterium z nauk ekonomicznych na Akademii Ekonomicznej w Poznaniu. Po studiach zaczęła pracę w Oddziale Wojewódzkim Narodowego Banku Polskiego w Szczecinie. Uczestniczyła w informatyzacji oddziałów NBP i PKO w województwie szczecińskim. W 1986 zaczęła pracę w Katedrze Ekonometrii i Statystyki Uniwersytetu Szczecińskiego. W 1988 była na stażu naukowym w Katedrze Rachunku Prawdopodobieństwa i Statystki Matematycznej na Wydziale Matematyczno-Fizycznym Uniwersytetu Karola w Pradze, a w 1993 na stażu w ramach projektu Tempus na Coventry Technical College w Wielkiej Brytanii oraz University College Cork w Irlandii. W 1993 obroniła doktorat ze specjalnością w ekonometrii. W 1998 została kierowniczką Zespołu Demografii (od 2002 Zakładu Statystyki i Demografii) w Katedrze Ekonometrii i Statystyki. Kierowała Zamiejscowym Ośrodkiem Dydaktycznym w Wałczu. W latach 1993–1998 była adiunktką w Zakładzie Ekonometrii i Badań Operacyjnych w Wyższej Szkole Morskiej w Szczecinie. W latach 2000–2003 kierowała studiami wieczorowymi na kierunku Informatyka i Ekonometria. W 2003 uzyskała habilitację z nauk ekonomicznych (specjalność: demografia, statystyka społeczno-ekonomiczna, ekonometria). Od 2008 pełniła funkcję Prodziekana ds. Studenckich Wydziału Nauk Ekonomicznych i Zarządzania, a w latach 2008–2012 Prorektora ds. Studenckich US.
Zajmowała się rodzajami funkcji analitycznych modeli ekonometrycznych w mikroskali, liniowością i nieliniowością związków, jednorodnością rozkładów zmiennych losowych, monotonicznością funkcji trendów. Po obronie doktoratu skupiała się na demografii regionalnej i statystyce społecznej, taksonomii danych statystycznych oraz metodach ilościowych w analizie finansowo-ekonomicznej przedsiębiorstw. Była autorką lub współautorką łącznie ponad 140 publikacji naukowych. Współtworzyła publikacje dydaktyczne, wykonała ponad 100 ekspertyz i analiz finansowo-ekonomicznych, uczestniczyła w pracach nad strategią demograficzną dla Szczecina i województwa zachodniopomorskiego.
Była Przewodniczącą Oddziału PTS w Szczecinie, członkinią International Atlantic Economic Society, Rady Głównej PTS (2006–2013) i Komitetu Nauk Demograficznych Polskiej Akademii Nauk, doradczynią w Urzędzie Statystycznym w Szczecinie. Jako ekspertka wspierała prace Polskiego Towarzystwa Ekonomicznego w Szczecinie, Fundacji na Rzecz Uniwersytetu Szczecińskiego oraz Instytutu Analiz, Diagnoz i Prognoz Gospodarczych w Szczecinie.
Pięciokrotnie dostała nagrodę Rektora Uniwersytetu Szczecińskiego za szczególne osiągnięcia w dziedzinie nauki i dydaktyki. Została odznaczona Brązowym i Srebrnym Krzyżem Zasługi.
Przypisy
Urodzeni w 1961
Zmarli w 2013
Polscy statystycy
Polscy ekonomiści
Absolwenci Uniwersytetu Ekonomicznego w Poznaniu
Ludzie związani ze Szczecinem
Odznaczeni Srebrnym Krzyżem Zasługi
Odznaczeni Brązowym Krzyżem Zasługi
Członkowie Polskiej Akademii Nauk |
5637239 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Grand%20Prix%20Hassan%20II%202024 | Grand Prix Hassan II 2024 | Grand Prix Hassan II 2024 – tenisowy turniej ATP kategorii ATP Tour 250 w sezonie 2024 z cyklu Grand Prix Hassan II rozgrywany w dniach 1–7 kwietnia 2024 roku w Marrakeszu na kortach ceglanych o puli nagród wynoszącej 651 865 euro.
Gra pojedyncza
Zawodnicy rozstawieni
Drabinka
Faza finałowa
Faza początkowa
Pula nagród
Gra podwójna
Zawodnicy rozstawieni
Drabinka
Pula nagród
Uwagi
Przypisy
Bibliografia
Linki zewnętrzne
2024
2024 w tenisie ziemnym
2024 w Maroku |
5637240 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Kamienica%20przy%20ulicy%20Kr%C3%B3lewskiej%205%20w%20Krakowie | Kamienica przy ulicy Królewskiej 5 w Krakowie | Kamienica przy ulicy Królewskiej 5 – kamienica znajdująca się w Krakowie, w dzielnicy V przy ul. Królewskiej 5 na rogu z ul. Józefitów 12, w Krowodrzy.
Jest to czterokondygnacyjny budynek, czynszowa kamienica, o modernistycznej fasadzie wzniesiony w 1914 roku, według projektu architekta Beniamina Torbe.
Elewacja frontowa jest w całości ośmioosiowa. Budynek wieńczy attyka i gzyms koronujący. Okna ozdobione są obramieniami i gzymsami nadokiennymi.
20 czerwca 1989 kamienica została wpisana do rejestru zabytków. Znajduje się także w gminnej ewidencji zabytków.
Przypisy
Bibliografia
Dzielnica V Krowodrza
Zabytkowe kamienice w Krakowie
Budynki w Polsce oddane do użytku w 1914
Obiekty w Krakowie wpisane do gminnej ewidencji zabytków |
5637246 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Kamienica%20przy%20ulicy%20Boles%C5%82awa%20Limanowskiego%2038%20w%20Krakowie | Kamienica przy ulicy Bolesława Limanowskiego 38 w Krakowie | Kamienica przy ulicy Bolesława Limanowskiego 38 – kamienica znajdująca się w Krakowie, w dzielnicy XIII, w Podgórzu.
Jest to czterokondygnacyjny budynek, czynszowa kamienica, o neorenesansowej fasadzie wzniesiony w 1886 roku, według projektu architekta Józefa Diki.
Elewacja frontowa jest w całości siedmioosiowa. Budynek wieńczy attyka i gzyms koronujący. Okna ozdobione są obramieniami i gzymsami nadokiennymi.
12 kwietnia 1988 kamienica została wpisana do rejestru zabytków. Znajduje się także w gminnej ewidencji zabytków.
Przypisy
Bibliografia
Dzielnica XIII Podgórze
Zabytkowe kamienice w Krakowie
Budynki w Polsce oddane do użytku w 1886
Obiekty w Krakowie wpisane do gminnej ewidencji zabytków |
5637249 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Kamienica%20przy%20ulicy%20Boles%C5%82awa%20Limanowskiego%2026%20w%20Krakowie | Kamienica przy ulicy Bolesława Limanowskiego 26 w Krakowie | Kamienica przy ulicy Bolesława Limanowskiego 26 – kamienica znajdująca się w Krakowie, w dzielnicy XIII, w Podgórzu.
Jest to trójkondygnacyjny budynek, czynszowa kamienica, o neorenesansowej fasadzie wzniesiony w 1894 roku, według projektu architekta Adama Dębskiego.
Elewacja frontowa jest w całości pięciooosiowa. Budynek wieńczy gzyms koronujący. Okna ozdobione są obramieniami i gzymsami nadokiennymi.
6 grudnia 1976 kamienica została wpisana do rejestru zabytków. Znajduje się także w gminnej ewidencji zabytków.
Przypisy
Bibliografia
Dzielnica XIII Podgórze
Zabytkowe kamienice w Krakowie
Budynki w Polsce oddane do użytku w 1894
Obiekty w Krakowie wpisane do gminnej ewidencji zabytków |
5637251 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Forbidden%20Archaeology%20%28Opus%201%2C1%29 | Forbidden Archaeology (Opus 1,1) | Forbidden Archaeology (Opus1,1) – album cyfrowy formacji muzyczno-teatralnej Teatr Tworzenia - J. Pijarowskiego, opublikowany 27 marca 2024 roku z okazji Międzynarodowego Dnia Teatru. Album jest częścią sagi zatytułowanej: Forbidden Archaeology. Zarejestrowany został w latach: 2022 i 2023 roku w Bydgoszczy, oraz w Wojkowicach (MaQ Records Studio). Autorem koncepcji i scenariusza jest J. Pijarowski, który odpowiada również za reżyserię, udźwiękowienie, mix i produkcję audio i video. Obróbce dźwiękowej materiał poddano w londyńskim studiu autora.
Lista utworów (multimedialna wersja cyfrowa (non profit))
„The Beginning"
„The Viracocha Constellations part 1"
„Space Unicorn Races (The Gate of the Sun) W.A.R. ”
„Interstellar"
„Personification of the E-Creatures"
„May There Be A Peace & Health Between You & Us"
„A View From the Window (Farewell to E)"
Muzycy i artyści biorący udział w projekcie
Muzykę przygotowali Józef Skrzek, Arad Emamgholi i Jarosław Pijarowski.
Wokale - Arad Emamgholi, Jarosław Pijarowski, Linas Domarackas (gościnnie).
Dodatkowe formy muzyczne zostały zarejestrowane z wykorzystaniem autorskich instrumentów perkusyjnych - Krzysztof Kapitan.
Realizatorzy dźwięku
Jarosław Toifl - realizacja w MaQ Records Studio
Jarosław Pijarowski - realizacja i mix - London Entertainment Studio (Londyn, Wielka Brytania)
Okładka
Okładka pierwszej części cyklu zaprojektowana została przez J.Pijarowskiego na bazie kompozycji Andrzeja Kielara zatytułowanej: „Oczekiwanie".
Premiera i akcje artystyczne związane z cyklem „Forbidden Archaeology" Teatru Tworzenia
Pierwszy cyfrowy singiel zatytułowany „Space Unicorn Races (The Gate of the Sun)" opublikowany został na kanale muzycznym You Tube 23 marca 2023 roku.
Oficjalna premiera pierwszej części sagi została ogłoszona 27 marca 2024 roku z okazji Międzynarodowego Dnia Teatru.
Przypisy
Albumy muzyczne wydane w roku 2024
Albumy Brain Active Records |
5637253 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Maur%C3%ADcio%20%28ur.%202001%29 | Maurício (ur. 2001) | Maurício Magalhães Prado (ur. 22 czerwca 2001 w São Paulo) – brazylijski piłkarz pochodzenia paragwajskiego występujący na pozycji ofensywnego pomocnika lub skrzydłowego, od 2020 roku zawodnik Internacionalu.
Jego ojciec pochodzi z Paragwaju.
Przypisy
Bibliografia
Brazylijscy piłkarze
Brazylijczycy pochodzenia paragwajskiego
Piłkarze Cruzeiro EC
Piłkarze SC Internacional
Ludzie urodzeni w São Paulo
Urodzeni w 2001 |
5637256 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Copa%20Colsanitas%202024 | Copa Colsanitas 2024 | Copa Colsanitas 2024 – tenisowy turniej WTA kategorii WTA 250 w sezonie 2024 z cyklu Copa Colsanitas rozgrywany w dniach 1–7 kwietnia 2024 roku w Bogocie na kortach ceglanych o puli nagród wynoszącej 267 082 dolarów amerykańskich.
Gra pojedyncza
Zawodniczki rozstawione
Drabinka
Faza finałowa
Faza początkowa
Pula nagród
Gra podwójna
Zawodniczki rozstawione
Drabinka
Pula nagród
Uwagi
Przypisy
Bibliografia
Linki zewnętrzne
2024
2024 w tenisie ziemnym
2024 w Kolumbii |
5637260 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Martin%20Schmitt%20%28szermierz%29 | Martin Schmitt (szermierz) | Martin Schmitt (ur. 30 kwietnia 1981) – niemiecki szpadzista, srebrny medalista mistrzostw świata.
W 1998 roku zdobył srebrny medal indywidualnie wśród kadetów na mistrzostwach świata juniorów w Valencii. Na rozgrywanych trzy lata później mistrzostwach świata juniorów w Gdańsku zdobył drużynowo brązowy medal.
Podczas mistrzostw świata w Lipsku w 2005 roku Niemcy w składzie: Jörg Fiedler, Martin Schmitt, Daniel Strigel i Sven Schmid zdobyli drużynowo srebrny medal. Był też między innymi piąty indywidualnie i drużynowo na mistrzostwach świata w Paryżu w 2010 roku.
Ponadto zdobył srebrny medal w turnieju indywidualnym na mistrzostwach Europy w Kijowie (2008) oraz brązowy drużynowo na mistrzostwach Europy w Lipsku (2010).
Nigdy nie wziął udziału w igrzyskach olimpijskich.
Przypisy
Niemieccy szermierze
Urodzeni w 1981 |
5637267 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Ana%20Paula%20Martins | Ana Paula Martins | Ana Paula Mecheiro de Almeida Martins Silvestre Correia (ur. 4 listopada 1965 w Bissau) – portugalska farmaceutka, nauczycielka akademicka i polityczka, posłanka do Zgromadzenia Republiki.
Życiorys
W 1990 ukończyła farmację na Uniwersytecie Lizbońskim. Uzyskała magisterium z epidemiologii na Universidade Nova de Lisboa (1995) oraz doktorat z farmacji klinicznej na Uniwersytecie Lizbońskim (2005). Zawodowo związana z Uniwersytetem Lizbońskim jako nauczycielka akademicka. Została też badaczką w instytucie badań nad lekami na tej uczelni. Autorka i współautorka artykułów naukowych oraz rozdziałów w publikacjach książkowych poświęconych farmacji. W pracy naukowej zajęła się kwestiami dotyczącymi farmakoepidemiologii oraz farmacji społecznej. W latach 1992–1994 była doradczynią członków portugalskiego rządu. Kierowała centrum badawczym towarzystwa farmaceutycznego ANF (1994–2006), była też dyrektorką do spraw relacji instytucjonalnych w tej organizacji (2014–2015). Pracowała również jako dyrektorka do spraw zewnętrznych i dostępu do rynku w portugalskim oddziale koncernu Merck & Co. (2006–2014). Pełniła różne funkcje w zrzeszeniu farmaceutów Ordem dos Farmacêuticos. W latach 2009–2015 kierowała jego oddziałem regionalnym, a od 2016 do 2022 przewodniczyła krajowym strukturom tej organizacji. W grudniu 2022 mianowana dyrektorką lizbońskiego szpitala Hospital de Santa Maria, którym zarządzała do stycznia 2024.
Działaczka Partii Socjaldemokratycznej, w latach 2021–2022 pełniła funkcję wiceprzewodniczącej partii. W wyborach w 2024 uzyskała mandat posłanki do Zgromadzenia Republiki.
Przypisy
Absolwenci Uniwersytetu Lizbońskiego (1911–2013)
Deputowani Zgromadzenia Republiki (Portugalii)
Politycy Partii Socjaldemokratycznej (Portugalia)
Farmaceuci
Wykładowcy Uniwersytetu Lizbońskiego (1911–2013)
Ludzie urodzeni w Bissau
Urodzeni w 1965 |
5637271 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Kamienica%20przy%20ulicy%20Piotra%20Micha%C5%82owskiego%203%20w%20Krakowie | Kamienica przy ulicy Piotra Michałowskiego 3 w Krakowie | Kamienica przy ulicy Piotra Michałowskiego 3 – kamienica znajdująca się w Krakowie, w dzielnicy I, na Piasku.
Jest to trójkondygnacyjny budynek, czynszowa kamienica, w stylu historyzującym wzniesiony w latach 1898–1899, według projektu architekta Kazimierza Zielińskiego.
Elewacja frontowa jest w całości siedmioosiowa. Budynek wieńczy attyka i gzyms koronujący. Okna ozdobione są obramieniami i gzymsami nadokiennymi.
7 lutego 1986 kamienica została wpisana do rejestru zabytków. Znajduje się także w gminnej ewidencji zabytków.
Przypisy
Bibliografia
Dzielnica I Stare Miasto
Zabytkowe kamienice w Krakowie
Budynki w Polsce oddane do użytku w 1899
Obiekty w Krakowie wpisane do gminnej ewidencji zabytków |
5637275 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Eleni%20Wasiliu | Eleni Wasiliu | Eleni Wasiliu (grec. Ελένη Βασιλείου; ur. 29 lipca 1974 w Nikiei) – grecka koszykarka, występująca na pozycji silnej skrzydłowej, reprezentantka kraju, olimpijka.
Osiągnięcia
Na podstawie, o ile nie zaznaczono inaczej.
Drużynowe
Mistrzyni Grecji (1991, 1993–1997, 1999, 2003)
Wicemistrzyni Grecji (2011)
3. miejsce w Pucharze Europy Mistrzyń Krajowych (1991)
Zdobywczyni Pucharu Grecji (1996, 1999, 2004, 2005)
Finalistka Pucharu Grecji (1998, 2001, 2006, 2010)
Indywidualne
Uczestniczka meczu gwiazd ligi greckiej (2007)
Reprezentacja
Seniorska
Uczestniczka:
igrzysk olimpijskich (2004 – 7. miejsce)
mistrzostw Europy (2003 – 9. miejsce, 2005 – 10. miejsce, 2005 – 10. miejsce, 2007 – 13. miejsce)
kwalifikacji do Eurobasketu (1999, 2001)
turnieju FIBA Diamond Ball (2004 – 4. miejsce)
Młodzieżowe
Uczestniczka mistrzostw Europy:
U–18 (1990 – 12. miejsce, 1992 – 10. miejsce)
U–16 (1991 – 5. miejsce)
Przypisy
Linki zewnętrzne
Profil na eurobasket.com
Statystyki olimpijskie na basketball-reference.com
Profil na proballers.com
Greckie koszykarki
Greccy olimpijczycy
Uczestnicy Letnich Igrzysk Olimpijskich 2004
Koszykarki Sportingu Ateny
Koszykarki D.A.S. Ano Liosia
Koszykarki Panioniosu
Urodzeni w 1974 |
5637277 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Kamienica%20przy%20ulicy%20Piotra%20Micha%C5%82owskiego%205%20w%20Krakowie | Kamienica przy ulicy Piotra Michałowskiego 5 w Krakowie | Kamienica przy ulicy Piotra Michałowskiego 5 – kamienica znajdująca się w Krakowie, w dzielnicy I, na Piasku.
Jest to trójkondygnacyjny budynek, czynszowa kamienica, w stylu historyzującym wzniesiony w 1895 roku, według projektu architekta Aleksandera Biborskiego.
Elewacja frontowa jest w całości pięcioosiowa. Budynek wieńczy attyka i gzyms koronujący. Okna ozdobione są obramieniami i gzymsami nadokiennymi.
18 marca 1997 kamienica została wpisana do rejestru zabytków. Znajduje się także w gminnej ewidencji zabytków.
Przypisy
Bibliografia
Dzielnica I Stare Miasto
Zabytkowe kamienice w Krakowie
Budynki w Polsce oddane do użytku w 1895
Obiekty w Krakowie wpisane do gminnej ewidencji zabytków |
5637282 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Ko%C5%9Bci%C3%B3%C5%82%20Acheiropoietos | Kościół Acheiropoietos | Kościół Acheiropoietos () – bizantyjski kościół z V wieku w mieście Saloniki, regionie Macedonia Środkowa w północnej Grecji. Znajduje się w centrum miasta, przy ulicy Agias Sofias, naprzeciwko placu Makedonomachon. Ze względu na wyjątkową wczesnobizantyjską architekturę, kościół został wpisany na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO w 1988 roku wraz z innymi paleochrześcijańskimi i bizantyjskimi zabytkami Salonik.
Historia
Świątynia jest jednym z najstarszych kościołów w Salonikach, pochodzącym z V wieku. Istnienie monumentalnego dziedzińca po południowej stronie kościoła wskazuje, że był on połączony z najważniejszą arterią starożytnego miasta, Leophoras (obecnie ulicą Egnatia). Kościół Acheiropoietos to duża wczesnochrześcijańska bazylika, która zachowała się prawie w całości w swojej pierwotnej formie. Została zbudowana na rzymskim kompleksie łaźni publicznych, którego części zachowały się na zewnątrz i pod kościołem. Wydaje się, że w okresie wczesnego chrześcijaństwa północno-wschodnia część łaźni nadal funkcjonowała.
Świątynia jest określana jako kościół Dziewicy, a nawet jako Wielki Kościół Dziewicy, Matki Bożej, aż do XIV wieku. Wówczas to (w dokumencie z 1320 roku) nazwa Acheiropoietos pojawia się po raz pierwszy. Nazwa ta jest prawdopodobnie związana z ikoną Dziewicy w postawie błagalnej, która była przechowywana w kościele. Bizantyjskie źródła pisane podają również, że św. Demetrios był czczony razem z Dziewicą w kościele Acheiropoietos, co może wyjaśniać szczególną rolę kościoła w procesji ku czci patrona Salonik.
Po zdobyciu miasta przez Turków sułtan Murad II przekształcił kościół w muzułmański dom modlitwy, zwany Eski Camii, który pozostał oficjalnym tureckim meczetem przez cały okres panowania osmańskiego. O tureckim podboju przypomina inskrypcja na ósmej kolumnie od wschodu w północnej kolumnadzie kościoła.
Architektura
Acheiropoietos to trójnawowa bazylika z drewnianym dachem i galeriami. Egzonarteks, którego ślady można dostrzec po zachodniej stronie, być może był wschodnim portykiem atrium bazyliki, które prawdopodobnie znajduje się pod współczesnym placem Makedonomachon. Współczesny dach kościoła jest niższy niż pierwotny, ponieważ brakuje podwyższonej części nawy głównej. W rezultacie zewnętrzna bryła kościoła wydaje się dziś jeszcze cięższa. Wewnątrz jednak pośrednie, rozproszone oświetlenie z wielu okien w ścianach zewnętrznych oraz imponująca dekoracja nadają kościołowi zupełnie inny obraz.
Na południowym krańcu zachodniej ściany kościoła, która ma bardzo interesującą fasadę z niszami, znajduje się wejście do narteksu – długiej, prostokątnej przestrzeni zajmującej całą szerokość nawy. Odpowiednie wejście w północnej części ściany zachodniej zostało zablokowane w późniejszym czasie. Narteks komunikuje się z nawami bocznymi za pomocą dwóch łukowatych otworów. Pośrodku jego wschodniej strony znajduje się główne wejście do nawy głównej, trypelon utworzony przez dwie kolumny z zielonego marmuru tesalskiego. Nawa główna ma 14,20 m szerokości i stoi w stosunku 1:2,3 do naw bocznych, od których oddzielają ją dwie kolejne kolumnady, każda z dwunastoma kolumnami z marmuru prokoneskiego. Główna nawa kończy się na wschodzie w sanktuarium, które ma dużą półkolistą konchę, w której znajduje się syntronon i tron biskupi. Na zewnątrz apsyda sanktuarium ma układ schodkowy. Poniżej trójdzielnego okna z filarami (które zastąpiło pierwotne wczesnochrześcijańskie pięciodzielne okno ze słupkami) zachowały się cztery marmurowe konsole, których przednie powierzchnie zostały odcięte; wspierały one podstawy słupków pięciodzielnego okna.
Północna nawa kościoła kończy się na wschodzie w średniowiecznej bizantyjskiej kaplicy Hagia Eirene. Pośrodku południowej strony kościoła, na wschód od południowej kruchty znajduje się aneks, obecnie odrestaurowany, który prawdopodobnie był baptysterium bazyliki. Zachowała się oryginalna posadzka nawy głównej, wykonana z dużych płyt marmuru prokoneskiego. W kaplicy Hagia Eirene i nawie południowej znajduje się podłoga z nieregularnych płyt marmurowych. Seria trzech podłóg, które można zobaczyć pod podłogą nawy północnej, pierwsza i ostatnia z mozaikami, a środkowa wyłożona marmurowymi płytami, należy do wcześniejszego, rzymskiego kompleksu łaźni.
Na północnym dziedzińcu bazyliki znajdują się ślady dwupiętrowej, sklepionej oficyny, a w północno-zachodnim narożniku zachowały się schody prowadzące na krużganki. W swojej obecnej formie klatka schodowa zachowała ślady rozległych napraw z VII wieku, które można prawdopodobnie przypisać naprawom po trzęsieniu ziemi w latach 620-630. Składa się ona z głównego rdzenia i rampy wejściowej.
Dekoracja rzeźbiarska świątyni składa się z jednolitego zespołu, który został zaprojektowany i wykonany dla bazyliki. Podobieństwo między teodozjańskimi kapitelami i odpowiadającymi im rzeźbiarskimi elementami klasztoru Stoudios w Konstantynopolu (453-454) dostarcza dosyć dokładną datę powstania. Naprzemienne niedekorowane powierzchnie i obszary ozdobione wzorem tartym i akantowym oraz woluty i małe liście na kapitelach powyżej gładkiej powierzchni kolumn, odnoszą się do specyficznej koncepcji estetycznej okresu wczesnochrześcijańskiego.
Tę samą koncepcję estetyczną można dostrzec w rozwoju dekoracyjnych mozaik ściennych, które zachowały się na intradach arkad na parterze i na południowej galerii, na dwóch dużych sklepieniach poprzecznych w narteksie, na trypelonie i na oknie w zachodniej ścianie. Symetryczne, ściśle zorganizowane motywy dekoracyjne ukazują religijną symbolikę krzyża i Pisma Świętego, tematy eucharystyczne i rajski charakter reprezentowany przez wazony z wodą, ptakami, owocami i rybami. Na zachodniej ścianie baptysterium zachowały się ślady mozaiki z motywem dekoracyjnym.
Mozaiki kościoła, podobnie jak cała struktura bazyliki i dekoracja rzeźbiarska, są prawdopodobnie datowane na okres po 450 roku, w trzeciej ćwiartce V wieku. Datowanie to jest poparte identyfikacją darczyńcy mozaik, Andreasa, z księdzem Andreasem, który brał udział w Soborze chalcedońskim (w 451 roku) jako przedstawiciel arcybiskupa Salonik.
Kilka malowideł ściennych w złym stanie przetrwało z okresu bizantyjskiego kościoła, na ścianie nad południową kolumnadą. Przedstawiają one czterdziestu męczenników z Sebasty, którzy ponieśli śmierć męczeńską za panowania cesarza Licyniusza. Zachowało się tylko osiemnaście postaci męczenników w rytmicznym, liniowym układzie. Pełnowymiarowe postacie nad kolumnami przeplatają się z popiersiami męczenników na powierzchni ściany nad szczytem każdego łuku. Przedstawieni są w mundurach wojskowych, a każdy z nich trzyma krzyż symbolizujący męczeńską śmierć. Na obu końcach rzędu męczenników znajduje się świecznik z zapaloną świecą – symboliczny element występujący w scenach o charakterze pogrzebowym. Archaiczne cechy stylistyczne i stylizowane środki wyrazu zastosowane w przedstawieniu postaci są pozostałością sztuki komneńskiej w malarstwie XIII wieku. W malowidłach ściennych Acheiropoietos, a zwłaszcza w twarzach męczenników ukazanych w popiersiu, cechy te łączą się z nowatorskimi elementami związanymi z nowymi prądami odnowy w malarstwie, które pełniej rozwinęły się w zabytkach drugiej ćwiartce XIII wieku. Ślady malowideł ściennych zachowały się również w kaplicy Hagia Eirine.
Przypisy
Obiekty z listy dziedzictwa UNESCO w Grecji
Religia w Salonikach
Cerkwie w Grecji |
5637286 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Adeodat%20%28syn%20Augustyna%29 | Adeodat (syn Augustyna) | Adeodat (ur. ok. 372 w Kartaginie, zm. ok. 388 w Tagaście) – syn Augustyna z Hippony.
Życiorys
Urodził się około 372 roku w Kartaginie, jako syn Augustyna i nieznanej z imienia kobiety. Jego imię oznacza „dar Boży”. Pierwsze lata życia spędził z rodzicami w Kartaginie. Gdy jego ojciec udał się do Rzymu, a następnie do Mediolanu, Adeodat i jego matka towarzyszyły Augustynowi. W 385 roku konkubina Augustyna wróciła do Kartaginy, przysięgając że nigdy więcej się z nikim nie zwiąże i wstąpiła do klasztoru. Adeodat, dzięki nakłanianiu swojej babci św. Moniki, przyjął chrzest razem ze swoim ojcem nocą z 24 na 25 kwietnia 387 roku, z rąk arcybiskupa Mediolanu – Ambrożego . Towarzyszył ojcu w dyskusjach filozoficznych i pomagał tworzyć traktaty „O nauczycielu” () oraz „O życiu szczęśliwym” (). Zmarł około 388 roku w Tagaście.
Przypisy
Bibliografia
Urodzeni w IV wieku
Zmarli w IV wieku
Augustyn z Hippony |
5637289 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Nkurenkuru | Nkurenkuru | Nkurenkuru – miasto w północnej Namibii, nad rzeką Okawango. Siedziba administracyjna regionu Okawango Zachodnie. Według spisu z 2023 roku liczy 10,3 tys. mieszkańców. Po drugiej stronie rzeki, która wyznacza granicę – znajduje się miasto Cuangar, w Angoli.
Przypisy
Miasta w Namibii |
5637291 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Musikexpress | Musikexpress | Musikexpress, (tytuł stylizowany jako musikexpress) – niemiecki miesięcznik z siedzibą w Berlinie, poświęcony muzyce i rozrywce. Założony w 1969 w Holandii. Funkcjonuje również jako strona internetowa, musikexpress.de. Należy do przedsiębiorstwa Axel Springer SE.
Historia
Historia magazynu muzycznego Musikexpress rozpoczęła się w kwietniu 1968 roku w Hadze w Holandii, jako niemieckojęzycznego dodatku do miejscowego magazynu Muziek Expres, założonego w 1956 roku przez organizatora koncertów Paula Acketa. W lipcu 1969 roku pojawiło się pierwsze całkowicie niemieckie wydanie Musikexpress z Mike’em Love’em z zespołu The Beach Boys na okładce. W tym samym roku magazyn rozpoczął publikowanie listy najlepszych albumów i piosenek roku, Die besten Alben und Songs des Jahres. 1 miejsce zajął wówczas album Abbey Road zespołu The Beatles.
W 2002 roku strona internetowa Musikexpress.de otrzymała nową szatę graficzną, oferując jednocześnie użytkownikom muzyki online dodatkowe funkcje, takie jak: alternatywne formy subskrypcji (poprzez e-mail lub SMS), możliwość zostania współautorem strony czy udostępnienie nowej usługi składania zamówień online biletów na koncerty i festiwale.
W 2009 roku z okazji 40-lecia magazynu czytelnicy otrzymali przedruk pierwszego wydania z 1969 roku, a także ponad 70-stronicowy dodatek specjalny ze spojrzeniem na ponad 40 lat historii muzyki, w tym 100 najlepszych płyt z tego okresu.
We wrześniu 2010 roku Musikexpress wydał magazyn o modzie, ME.STYLE. Cyfrowa wersja magazynu została udostępniona również w formie aplikacji na iPada i prezentuje burzliwe cykle zdjęć ze stolicy w rozszerzonej wersji na tablet PC.
W lipcu 2011 roku magazyn włączył się w obchody 30-lecia istnienia zespołu Depeche Mode publikując listę jego 20 najlepszych utworów.
13 czerwca 2013 roku ukazał się w sprzedaży lipcowy, 84-stronicowy numer specjalny „ME Classics: The Rolling Stones”, zawierający historię The Rolling Stones od momentu jego powstania, w tym prawie wszystkie relacje Musikexpress (w formie archiwalnych przedruków) dotyczące zespołu z lat 1969–1979. Powodem do szczególnego zainteresowania Stonesami był fakt, iż Musikexpress w swoim inauguracyjnym numerze z lipca 1969 roku opublikował nekrolog o śmierci Briana Jonesa, założyciela zespołu i pomysłodawcy jego nazwy.
W 2019 roku z okazji 50-lecia magazynu wydany 70-stronicowy dodatek, prezentujący historię muzyki pop oraz zjawiska kulturowe i ich wpływ na kształtowanie tożsamości.
W listopadzie 2020 roku strona musikexpress.de miała, według danych Google Analytics, 810 tysięcy unikalnych użytkowników miesięcznie; 55% spośród nich stanowili mężczyźni, 68% – użytkownicy w wieku 20–49 lat, a 52% – użytkownicy mający wykształcenie zawodowe, maturę lub wykształcenie wyższe.
Przypisy
Axel Springer (przedsiębiorstwo)
Czasopisma wydawane od 1969
Niemieckie czasopisma muzyczne
Miesięczniki wydawane w Berlinie
Niemieckie strony internetowe
Strony internetowe o muzyce |
5637292 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Yoshino%20%28rzeka%29 | Yoshino (rzeka) | – rzeka w Japonii, na wyspie Sikoku.
Źródło rzeki znajduje się na górze Kamegamori, jej długość wynosi 194 km, a dorzecze 3 750 km², a ujściem jest Kanał Kii. Większe dopływy to Dozen, Iya, Kyu-Yoshino. Nad rzeką leżą, między innymi, miasta Tokushima i Naruto.
Galeria
Przypisy
Rzeki w Japonii |
5637295 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Xanthoconium | Xanthoconium | Xanthoconium Singer (grzybiak) – rodzaj grzybów należący do rodziny borowikowatych (Boletaceae).
Systematyka
Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Xanthoconium, Boletaceae, Boletales, Agaricomycetidae, Agaricomycetes, Agaricomycotina, Basidiomycota, Fungi.
W 2021 Komisja ds. Polskiego Nazewnictwa Grzybów Polskiego Towarzystwa Mykologicznego zarekomendowała używanie polskiej nazwy „grzybiak”.
Gatunki:
Xanthoconium affine (Peck) Singer 1944
Xanthoconium chattoogaense Wolfe 1987
Xanthoconium fusciceps N.K. Zeng, Zhi Q. Liang & S. Jiang 2017
Xanthoconium montaltoense Wolfe 1987
Xanthoconium montanum Wolfe 1987
Xanthoconium porophyllum G. Wu & Zhu L. Yang 2016
Xanthoconium purpureum Snell & E.A. Dick 1962
Xanthoconium separans (Peck) Halling & Both 1998 – grzybiak brązowofioletowy
Xanthoconium sinense G. Wu, Y.Y. Cui & Zhu L. Yang 2016
Xanthoconium stramineum (Murrill) Singer 1944
Xanthoconium violaceipes Fan Zhou, H.Y. Song & D.M. Hu 2023
Xanthoconium violaceofuscum Fan Zhou, H.Y. Song & D.M. Hu 2023
Wykaz gatunków i nazwy naukowe na podstawie Index Fungorum. Nazwy polskie według Komisji ds. Polskiego Nazewnictwa Grzybów.
Przypisy
Borowikowate |
5637297 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Stara%20%C5%9Bwi%C4%85tynia%20Ateny | Stara świątynia Ateny | Stara świątynia Ateny () – świątynia poświęcona Atenie na Akropolu w Atenach w Grecji, wzniesiona w VI w. p.n.e., zniszczona w 480 roku p.n.e.
Historia
Budowla powstała w latach 525–500 p.n.e., zapewne na miejscu mykeńskiego pałacu. Ufundował ją tyran Pizystrat. Poprzedzał ją wzniesiony 40 lat wcześniej poświęcony Atenie . Świątynia była poświęcona Atenie Polias – Opiekunce Miasta, wspominał o niej Homer.
Została zniszczona podczas wojen perskich w 480 roku p.n.e. Pozostałości świątyni wykorzystano do wzmocnienia północnego muru Akropolu ateńskiego a resztę zakopano na tzw. rumowisku perskim, które odkryto w XIX wieku.
Fragmenty rzeźb z frontonu są prezentowane w Muzeum Akropolu w Atenach – zachowała się rzeźba Ateny oraz gigantów. Zachowały się także fundamenty budowli i są nadal widoczne w terenie.
Architektura
Budowla przedklasyczna, z okresu archaicznego, wykonana w większości z wapienia, z elementami marmurowymi. Świątynia znajdowała się w pobliżu Erechtejonu, w północnej części akropolu. Wzniesiono ją na planie prostokąta o bokach długości 43,44 i 21,43 m. Z każdej strony znajdowały się perystazy z kolumn jońskich – 12-kolumnowe przy dłuższych bokach i 6-kolumnowe przy krótszych oraz perystaza z trzech półkolumn z tyłu.
Na fasadzie znajdował się fronton ze sceną rzeźbiarską przedstawiającą gigantomachię, wolno stojące posągi umieszczone przed tympanonem były nadnaturalnej wielkości.
Wewnątrz znajdował się ksoanon z drewna oliwnego przedstawiający Atenę – wierzono, że tenże posąg spadł z nieba. Był przyozdobiony kunsztownym welonem, wykonanym przez dwie dziewczynki arraforyjskie. We wnętrzu się światło w wykonanej z wapienia lampie poświęconej Atenie a wykonanej przez Kallimacha (Pauzaniasz wspominał o złotej lampie w tejże świątyni). Wewnątrz zgromadzono: łupy wojenne, srebrny tron Kserksesa, miecz Mardoniusza, napierśnik oraz palmę wykonana z brązu sięgającą do dachu. Zbudowano w niej grobowce legendarnych postaci: Kekropsa i Erechteusza.
Galeria
Przypisy
Akropol ateński
Świątynie starożytnej Grecji |
5637302 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Kamienica%20przy%20ulicy%20Miodowej%2015%20w%20Krakowie | Kamienica przy ulicy Miodowej 15 w Krakowie | Kamienica przy ulicy Miodowej 15 – kamienica znajdująca się w Krakowie, w dzielnicy I, na Kazimierzu.
Jest to trójkondygnacyjny budynek, czynszowa kamienica, wzniesiona w 1896 roku, według projektu architekta Beniamina Torbe.
Elewacja frontowa jest w całości siedmioosiowa. Budynek wieńczy attyka i gzyms koronujący. Okna ozdobione są obramieniami i gzymsami nadokiennymi.
26 maja 1997 kamienica została wpisana do rejestru zabytków. Znajduje się także w gminnej ewidencji zabytków.
Przypisy
Bibliografia
Dzielnica I Stare Miasto
Zabytkowe kamienice w Krakowie
Budynki w Polsce oddane do użytku w 1896
Obiekty w Krakowie wpisane do gminnej ewidencji zabytków |
5637305 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Kamienica%20przy%20placu%20Na%20Groblach%207%20w%20Krakowie | Kamienica przy placu Na Groblach 7 w Krakowie | Kamienica przy placu Na Groblach 7 – kamienica znajdująca się w Krakowie, w dzielnicy I przy pl. Na Groblach 9 na rogu z ul. Tarłowską 1, na Nowym Świecie.
Jest to trójkondygnacyjny budynek, czynszowa kamienica, wzniesiona w 1898 roku, według projektu architekta Leopolda Tlachny.
Elewacja frontowa jest w całości siedmioosiowa. Budynek wieńczy attyka i gzyms koronujący. Okna ozdobione są obramieniami i gzymsami nadokiennymi.
25 kwietnia 1994 kamienica została wpisana do rejestru zabytków. Znajduje się także w gminnej ewidencji zabytków.
Przypisy
Bibliografia
Dzielnica I Stare Miasto
Zabytkowe kamienice w Krakowie
Budynki w Polsce oddane do użytku w 1898
Obiekty w Krakowie wpisane do gminnej ewidencji zabytków |
5637315 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Lechia%20Gda%C5%84sk%20w%20sezonie%201950 | Lechia Gdańsk w sezonie 1950 | Sezon 1950 to 6. sezon w historii Lechii Gdańsk.
W tym sezonie Lechia występowała pod nazwą BKS Budowlani Gdańsk w II Lidze. Trenerem drużyny był Czesław Bartolik.
Wyniki
Tabela
Zasady ustalania kolejności: 1. liczba zdobytych punktów; 2. stosunek bramek.
Bilans meczów
Przypisy
Lechia Gdańsk w poszczególnych sezonach |
5637321 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Dmytro%20Czumak%20%28szermierz%29 | Dmytro Czumak (szermierz) | Dmytro Ołeksandrowycz Czumak (ukr. Дмитро Олександрович Чумак, ur. 1 kwietnia 1980 w Kijowie) – ukraiński szpadzista, dwukrotny medalista mistrzostw świata.
W 1999 roku zdobył srebrny medal drużynowo na mistrzostwach świata juniorów w Keszthely. Na rozgrywanych rok później mistrzostwach świata juniorów w South Bend drużynowo był trzeci.
Podczas mistrzostw świata w Lipsku w 2005 roku Ukraińcy w składzie: Dmytro Czumak, Dmytro Kariuczenko, Maksym Chworost i Witalij Oszarow zdobyli brązowy medal w zawodach drużynowych. W tej samej konkurencji zajął także trzecie miejsce na mistrzostwach świata w Turynie w 2006 roku. Był też między innymi ósmy indywidualnie na mistrzostwach świata w Petersburgu w 2007 roku.
Wystartował na igrzyskach olimpijskich w Pekinie w 2008 roku, gdzie drużynowo był siódmy, a indywidualnie trzynasty. Były to jego jedyne starty olimpijskie.
Zdobył złoto drużynowo na mistrzostwach Europy w Koblencji w 2001 roku. W tej samej konkurencji zdobył również srebrne medale na mistrzostwach Europy w Bourges (2003) i mistrzostwach Europy w Zalaegerszeg (2005) oraz brązowy na mistrzostwach Europy w Moskwie (2002). Ponadto wywalczył brąz indywidualnie na ME 2005.
Przypisy
Linki zewnętrzne
Ludzie urodzeni w Kijowie
Uczestnicy Letnich Igrzysk Olimpijskich 2008
Ukraińscy olimpijczycy
Ukraińscy szermierze
Urodzeni w 1980 |
5637324 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Eugenia%20Krzeczkowska | Eugenia Krzeczkowska | Eugenia Krzeczkowska (ur. 20 kwietnia 1919 we Lwowie, zm. 19 kwietnia 1995 w Warszawie) – polska ekonomistka i statystyczka.
Życiorys
Przyszła na świat w rodzinie robotniczej. W 1934 wstąpiła do Komunistycznego Związku Młodzieży Zachodniej Ukrainy, w 1936 do Komitetu Dzielnicowego KZM ZU we Lwowie na Łyczakowie. W 1937 skończyła szkołę średnią i zaczęła pracę w firmie Herzog.
Po wkroczeniu Armii Czerwonej do Lwowa wstąpiła do Komsomołu. W latach 1939–1941 była dyrektorką firmy Herzog. W latach 1941–1943 studiowała na Wydziale Planowania Instytutu Gospodarki Narodowej w Samarkandzie. Studia przerwała i zgłosiła się na ochotniczkę do tworzonego w ZSRR Wojska Polskiego. W latach 1942–1943 była pełnomocniczką Ministerstwa Handlu ZSRR. W 1943 została kandydatką WKP(b). Należała do Związku Patriotów Polskich. W latach 1944–1945 była członkinią batalionu szturmowego WP. Potem pracowała w Zarządzie Głównym Polityczno-Wychowawczym WP i Wydziale Personalnym jako inspektorka. W 1945 została zdemobilizowana w stopniu porucznika.
W latach 1945–1946 była instruktorką KW PZPR w Katowicach, a w latach 1946–1950 pełniła taką funkcję na Wydziale Ekonomicznym KC PZPR. Studiowała na Wydziale Społeczno-Politycznym Akademii Nauk Politycznych w Warszawie, w 1951 uzyskując magisterium z ekonomii. Potem uczyła się w Instytucie Kształcenia Kadr Naukowych przy KC PZPR, co w 1954 zaowocowało doktoratem.
W 1954 zaczęła pracę w GUS jako doradczyni prezesa. Nadzorowała pracę departamentów: Bilansów Gospodarki Narodowej, Opracowań Zbiorczych, Statystyki Międzynarodowej i Współpracy z Zagranicą. Kierowała pracami zespołu badającego dochód narodowy. W 1955 powołano ją do Kolegium GUS. W latach 1955–1981 była przewodniczącą Komitetu Redakcyjnego GUS. Była współautorką „Rocznika Statystycznego”. Opracowywała dane ze spisów powszechnych.
Zajmowała się koncepcjami statystycznych badań przepływów międzygałęziowych. Zajmowała się porównaniami poziomu i struktury spożycia między Polską a m.in. Węgrami, Czechosłowacją, Austrią i Francją. Od roku akademickiego 1963/1964 na Uniwersytecie Warszawskim prowadziła wykłady na temat międzynarodowych porównań dochodu narodowego. Jako delegatka GUS w latach 1958–1964 brała udział w pracach Stałej Komisji Statystycznej RWPG jako przewodnicząca polskiej delegacji w stałej grupie roboczej ds. dochodu narodowego Komisji Ekonomicznej RWPG. Uczestniczyła w pracach Konferencji Statystyków Europejskich Europejskiej Komisji Gospodarczej. W latach 1963–1980 brała udział w kilkudziesięciu międzynarodowych konferencjach i spotkaniach środowiska statystycznego. Była organizatorką powstałego w 1965 Zakładu Badań Statystyczno-Ekonomicznych. W latach 1966–1981 była jego dyrektorką. W 1973 uzyskała stopień docenta.
Jest autorką monografii oraz artykułów w „Wiadomościach Statystycznych”, „Ekonomiście”, „Nowych Drogach”, „Życiu Gospodarczym” i „Review of Income and Wealth”. Należała do Komitetu Nauk Ekonomicznych Polskiej Akademii Nauk (1975–1980), Komitetu Statystyki i Ekonometrii PAN (1975–1977) i Naukowej Rady Statystycznej.
W 1980 zrezygnowała z pracy z powodu ciężkiej choroby. Została pochowana na cmentarzu komunalnym na Powązkach (dawnym wojskowym) w Warszawie.
Jej mężem był Eugeniusz Szyr.
Odznaczenia
Krzyż Partyzancki (1946)
Złoty Krzyż Zasługi (1955)
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1956)
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (1964)
Brązowy Medal za Zasługi dla Obronności Kraju (1966)
Medal 30-lecia Polski Ludowej (1974)
Odznaka Honorowa „Zasłużony Pracownik Państwowy” (1976).
Przypisy
Zmarli w 1995
Urodzeni w 1919
Ludzie związani ze Lwowem
Działacze Komunistycznego Związku Młodzieży Polski
Odznaczeni Krzyżem Partyzanckim
Odznaczeni Medalem „Za zasługi dla obronności kraju”
Odznaczeni Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (Polska Ludowa)
Absolwenci Akademii Nauk Politycznych w Warszawie
Członkowie Polskiej Akademii Nauk
Odznaczeni Złotym Krzyżem Zasługi (Polska Ludowa)
Odznaczeni Medalem 30-lecia Polski Ludowej
Ludzie związani z Warszawą
Ludzie urodzeni we Lwowie |
5637326 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Kamienica%20przy%20ulicy%20Marii%20Sk%C5%82odowskiej-Curie%205%20w%20Krakowie | Kamienica przy ulicy Marii Skłodowskiej-Curie 5 w Krakowie | Kamienica przy ulicy Marii Skłodowskiej-Curie 5 – kamienica znajdująca się w Krakowie, w dzielnicy I, na Wesołej.
Jest to trójkondygnacyjny budynek, czynszowa kamienica, wzniesiona w 1896 roku, według projektu architekta Zygmunta Luksa.
Elewacja frontowa jest w całości siedmioosiowa. Budynek wieńczy attyka i gzyms koronujący. Okna ozdobione są obramieniami i gzymsami nadokiennymi.
20 listopada 1991 kamienica została wpisana do rejestru zabytków. Znajduje się także w gminnej ewidencji zabytków.
Przypisy
Bibliografia
Dzielnica I Stare Miasto
Zabytkowe kamienice w Krakowie
Budynki w Polsce oddane do użytku w 1896
Obiekty w Krakowie wpisane do gminnej ewidencji zabytków |
5637327 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Zhidou%20Rainbow | Zhidou Rainbow | Zhidou Rainbow – elektryczny mikrosamochód produkowany pod chińską marką Zhidou od 2024 roku.
Historia i opis modelu
Po reaktywacji upadłej firmy Zhidou w 2023 roku m.in. z inicjatywy chińskiego rządu i koncernu Geely, w marcu 2024 firma przedstawiła pierwszy od 2018 roku nowy model w postaci elektrycznego mikrosamochodu Rainbow. Choć zachował on formę 3-drzwiowego hatchbacka, tak w stosunku do dotychczas wytwarzanych modeli firmy stał się wyraźnie większy. Nadwozie zyskało charakterystyczne, kanciaste proporcje z wąskim i smukłym kształtem nadwozia, oddając tym samym cechy wizualne m.in. konkurencyjnego Wulinga Hongguang Mini EV.
Pomimo niewielkiego, 3,2-metrowego nadwozia wewnątrz wygospodarowano przestrzeń dla 4 pasażerów w dwóch rzędach siedzeń. Kabina pasażerska została utrzymana w jasnej tonacji łączącej biel z akcentami w kolorze nadwozia, z dwuramiennym kołem kierownicy oraz dwoma wyświeltaczami pełniącymi kolejno funkcję cyfrowego panelu wskaźników oraz centralnie umieszczonego dotykowego ekranu systemu multimedialnego.
Sprzedaż
Zhidou Rainbow powstało z myślą o wewnętrznym rynku chińskim, trafiając tam do sprzedaży miesiąc po prezentacji oficjalnej specyfikacji technicznej - w kwietniu 2024 roku.
Dane techniczne
Zhidou Rainbow jest samochodem w pełni elektrycznym, napędzanym przez słabszy, 27-konny silnik lub mocniejszy, 40-konny. Ten pierwszy trafił do sprzedaży z 17,18 kWh akumulatorem oferującym zasięg w trybie mieszanym do 201 kilometrów w trybie CLTC, a mocniejszą wersję połączono z nieznacznie większym akumulatorem 17,30 kWh pozwalającą przejechać do 205 kilometrów.
Przypisy
Rainbow
Samochody elektryczne
Mikrosamochody
Samochody z lat 2020–2029 |
5637331 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Carte%20de%20la%20Pologne | Carte de la Pologne | Carte de la Pologne divisée par provinces et palatinats et subdivisée par district construite d’après d’arpentages – zbiór 24 map terenów I Rzeczpospolitej autorstwa włoskiego astronoma Giovanniego Antonia Rizzi Zannoniego wydany w Paryżu w 1772.
Powstanie dzieła poprzedzały wieloletnie prace naukowe zlecone kartografom i geografom przez wojewodę nowogródzkiego, Józefa Aleksandra Jabłonowskiego. Ostateczną postać zbioru przygotował Rizzi Zannoni. Mapy (skala około 1:690.000 lub 1:692.000) najczęściej wydawano zbiorczo i oprawiano w formie jednolitego atlasu, który uchodzi za najdokładniejszą przedrozbiorową drukowaną mapę generalną Polski. Zawiera około 50.000 nazw geograficznych. Była wielokrotnie przerabiana, wydawana w różnych wersjach, a także wykorzystywana militarnie, m.in. przez Napoleona.
Przypisy
Mapy historyczne
Utwory literackie z 1772
Kartografia |
5637333 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Kamienica%20przy%20ulicy%20Kalwaryjskiej%205%20w%20Krakowie | Kamienica przy ulicy Kalwaryjskiej 5 w Krakowie | Kamienica przy ulicy Kalwaryjskiej 5 – kamienica znajdująca się w Krakowie, w dzielnicy XIII, w Podgórzu.
Jest to trójkondygnacyjny budynek, czynszowa kamienica, wzniesiona w 1910 roku, według projektu architekta Jana Wilczyńskiego oraz Alfreda Kramarskiego.
Elewacja frontowa jest w całości ośmioosiowa. Budynek wieńczy gzyms koronujący. Okna ozdobione są obramieniami i gzymsami nadokiennymi.
3 lipca 1989 kamienica została wpisana do rejestru zabytków. Znajduje się także w gminnej ewidencji zabytków.
Przypisy
Bibliografia
Dzielnica XIII Podgórze
Zabytkowe kamienice w Krakowie
Budynki w Polsce oddane do użytku w 1910
Obiekty w Krakowie wpisane do gminnej ewidencji zabytków |
5637340 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Kamienica%20przy%20ulicy%20Kalwaryjskiej%2079%20w%20Krakowie | Kamienica przy ulicy Kalwaryjskiej 79 w Krakowie | Kamienica przy ulicy Kalwaryjskiej 79 – kamienica znajdująca się w Krakowie, w dzielnicy XIII, w Podgórzu.
Jest to czterokondygnacyjny budynek, czynszowa kamienica, o modernistycznej fasadzie wzniesiony w latach 1890–1893, według projektu architekta Józefa Taborskiego.
Elewacja frontowa jest w partii parteru trójosiowa, a w partii pięter pięcioosiowa. Budynek wieńczy gzyms koronujący.
1 czerwca 1992 kamienica została wpisana do rejestru zabytków. Znajduje się także w gminnej ewidencji zabytków.
Przypisy
Bibliografia
Dzielnica XIII Podgórze
Zabytkowe kamienice w Krakowie
Budynki w Polsce oddane do użytku w 1893
Obiekty w Krakowie wpisane do gminnej ewidencji zabytków |
5637341 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Mrika | Mrika | Mrika (Maria) – opera skomponowana przez Prenka Jakovę w 1958 z librettem Llazara Siliqiego. Powszechnie uważana za pierwszą operę napisaną w języku albańskim. Obecnie (od 1959) opera składa się z trzech aktów. Premiera w wersji czteroaktowej miała miejsce w Teatrze Migjeni w Szkodrze i została wyreżyserowana przez Andreę Skanjetiego. Premiera poprawionej wersji trzyaktowej miała miejsce w grudniu 1959 w Akademii Muzyki i Szuki w Tiranie. Reżyserem pierwszej sceny był Kristaq Antoniu. Premiera dzieła spotkała się z pozytywnym przyjęciem i stanowiła wielki sukces. Akcja opery rozgrywa się w czasach współczesnych twórcom (lata 50 XX wieku), opowiada o losach wiejskiej dziewczyny i jej rodziny. Tło opery stanowi budowa Hydroelektrowni im. Karla Marxa. Tytułowa bohaterka przewodzi mobilizacji ruchu robotniczego mającemu nie dopuścić do wysadzenia konstrukcji przez sabotażystów z Jugosławii i Grecji. Wykonawcami byli zarówno profesjonalni artyści, jak również osoby zajmujące się muzyką amatorsko, hobbystycznie. W 2022 roku opera została wystawiona w ramach 60-lecia Wydziału Muzycznego Uniwersytetu Sztuk w Tiranie po 32 latach przerwy, w wykonaniu studentów klasy opery, w reżyserii Rozi Kostanit.
Przypisy
Bibliografia
Linki zewnętrzne
Akt I w serwisie YouTube
Akt II w serwisie YouTube
Akt III w serwisie YouTube
Opery i dramaty muzyczne |
5637346 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Albania%20na%20Mistrzostwach%20%C5%9Awiata%20w%20Lekkoatletyce%202023 | Albania na Mistrzostwach Świata w Lekkoatletyce 2023 | Albania na Mistrzostwach Świata w Lekkoatletyce 2023 – reprezentacja Albanii podczas mistrzostw świata w Budapeszcie liczyła dwóch zawodników, występujących w dwóch konkurencjach.
Skład reprezentacji
Kobiety
Mężczyźni
Przypisy
Bibliografia
Państwa uczestniczące w Mistrzostwach Świata w Lekkoatletyce 2023
Lekkoatletyka w Albanii
2023 w Albanii |
5637350 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Lechia%20Gda%C5%84sk%20w%20sezonie%201945/1946 | Lechia Gdańsk w sezonie 1945/1946 | Sezon 1945/1946 to 1. sezon w historii Lechii Gdańsk.
Klub został założony 7 sierpnia 1945 w Gdańsku jako Klub Sportowy Biura Odbudowy Portów „Baltia”.
W tym sezonie Lechia rozpoczynała swoją piłkarską przygodę. Rozgrywki odbywały się w eliminacjach do Klasy A.
Wstęp
W tym sezonie Lechia rywalizowała z drużynami:
WKS 16 Dyw. Gdańsk
KS Milicyjny Gdańsk
Gedania Gdańsk
W tym sezonie odbyły się pierwsze Derby Gdańska pomiędzy Lechią a Gedanią.
Wyniki
Bilans meczów
Przypisy
Lechia Gdańsk w poszczególnych sezonach |
5637351 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Kamienica%20przy%20ulicy%20Karmelickiej%206%20w%20Krakowie | Kamienica przy ulicy Karmelickiej 6 w Krakowie | Kamienica przy ulicy Karmelickiej 6 – kamienica znajdująca się w Krakowie, w dzielnicy I, na Piasku.
Jest to czterokondygnacyjny budynek, czynszowa kamienica, o secesyjnej fasadzie wzniesiony w 1891 roku, według projektu architekta Aleksandera Biborskiego.
Elewacja frontowa jest w całości pięcioosiowa. Budynek wieńczy attyka i gzyms koronujący. Okna ozdobione są obramieniami i gzymsami nadokiennymi.
26 listopada 1997 kamienica została wpisana do rejestru zabytków. Znajduje się także w gminnej ewidencji zabytków.
Przypisy
Bibliografia
Dzielnica I Stare Miasto
Zabytkowe kamienice w Krakowie
Budynki w Polsce oddane do użytku w 1891
Obiekty w Krakowie wpisane do gminnej ewidencji zabytków |
5637352 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Urszula%20Siedlecka | Urszula Siedlecka | Urszula Siedlecka (ur. 4 października 1941 w Szopienicach, zm. 4 września 2004 we Wrocławiu) – polska ekonomistka i statystyczka.
Życiorys
W 1945 wraz z rodzicami, Marią i Alojzym Królikami, przeprowadziła się do Wrocławia. W 1956 skończyła szkołę podstawową, w 1960 zdała maturę. Studiowała na Wydziale Inżynieryjno-Ekonomicznym w Wyższej Szkole Ekonomicznej we Wrocławiu. W 1965 uzyskała magisterium inżyniera ekonomii.
Od 1965 pracowała jako inżynierka stażystka, od 1967 jako asystentka w Katedrze Statystyki i Metod Rachunku Ekonomicznego. W 1976 obroniła doktorat, a w 1994 uzyskała habilitację z nauk ekonomicznych. W 1995 dostała stanowisko profesora nadzwyczajnego AE we Wrocławiu. Tytuł profesorski nadano jej w 1997.
Opublikowała ponad 70 prac naukowych, wypromowała kilkadziesiąt prac magisterskich. Uczestniczyła w konferencjach naukowych w Polsce i za granicą. Przez dwie kadencje, począwszy od 1996, była prodziekanem ds. studenckich.
W 1972 wyszła za mąż za Juliusza Siedleckiego, pracownika Katedry Badań Operacyjnych.
Jest pochowana na cmentarzu na Osobowicach we Wrocławiu.
Odznaczenia
Złoty Krzyż Zasługi
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski.
Przypisy
Urodzeni w 1941
Zmarli w 2004
Ludzie związani z Wrocławiem
Polscy statystycy
Polscy ekonomiści
Pochowani na Cmentarzu Osobowickim we Wrocławiu
Odznaczeni Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski
Odznaczeni Złotym Krzyżem Zasługi
Absolwenci Uniwersytetu Ekonomicznego we Wrocławiu |