id
stringlengths 1
7
| url
stringlengths 31
408
| title
stringlengths 1
239
| text
stringlengths 1
345k
|
|---|---|---|---|
5636149 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Elysion%20%28zesp%C3%B3%C5%82%20muzyczny%29 | Elysion (zespół muzyczny) | Elysion - grecki zespół wykonujący metal alternatywny z elementami metalu gotyckiego, założony w 2006 roku w Atenach.
Historia
Silent Scr3am
Zespół wydał swój debiutancki album studyjny, Silent Scr3am, dnia 18 grudnia 2009 roku nakładem wytwórni Massacre Records. Album został wyprodukowany i zmiksowany przez Marka Adriana, a masteringiem zajął się Ted Jensen. Album spotkał się głównie z średnimi i pozytywnymi recenzjami. Serwis Femmetal Online przyznał albumowi wysoką ocenę stwierdzając, że „piosenki z albumu Silent Scr3am są tak bezkompromisowe i zaraźliwe, że trudno znaleźć w tej płycie jakąkolwiek wadę”. Z kolei niemieckie wydanie Metal Hammer przyznało albumowi średnią ocenę, nazywając go „potencjalną sensacją”, choć według recenzenta utworom daleko do innowacji.
Someplace Better
24 stycznia 2014 roku Elysion wydał swój nowy album zatytułowany Someplace Better, który podobnie jak poprzedni, został wyprodukowany przez Marka Adriana w ARTemis Studios w Atenach w Grecji. Za miks odpowiadał Dan Certa (We Are the Fallen, Ben Moody, Seether), a za mastering - David Collins (Black Sabbath, Alice Cooper, Mötley Crüe). Okładkę zaprojektował Gustavo Sazes, który wcześniej pracował dla takich zespołów jak Arch Enemy i Morbid Angel.
Bring Out Your Dead
Trzeci album zespołu Bring Out Your Dead ukazał się 17 marca 2023 roku. Został wyprodukowany i zmiksowany przez Marka Adriana, a masteringiem zajął się Nasos Nomikos. Okładkę zaprojektował Dimitris Tzortzis. Pierwszy promujący album singiel, „Crossing Over”, ukazał się 8 lutego 2023 roku, drugi, „Raid The Universe”, 27 lutego 2023, a trzeci, „Blink of an Eye” 25 września 2023 roku. Wszystkie pozostałe utwory zostały wydane wraz z albumem.
Muzycy
Obecny skład zespołu
Andreas "AR" Roufagalas - gitara basowe (od 2022)
Nikos "NiD" Despotopoulos - gitara prowadząca (od 2006)
Ilias P. "Laitsman" Laitsas - perkusja (od 2009)
Johnny Zero - gitara rytmiczna, klawisze (od 2006)
Christiana "Christianna" Hatzimihali - wokal (od 2008)
Byli członkowie
Antonios "Anthony FXF" Bofilakis - gitara basowa (2006–2022)
Petros Fatis - perkusja (2006-2009)
Dyskografia
Albumy studyjne
Silent Scr3am (2009)
Someplace Better (2014)
Bring Out Your Dead (2023)
Minialbumy
Killing My Dreams (2012)
Nagrania demo
Elysion (2006)
Przypisy
Linki zewnętrzne
Oficjalna strona zespołu
Zespoły metalu alternatywnego
Greckie_zespoły_muzyczne
Greckie zespoły rockowe
Greckie zespoły metalowe |
5636152 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Ren%C3%AA | Renê | Renê Rodrigues Martins (ur. 14 września 1992 w Picos) – brazylijski piłkarz występujący na pozycji lewego obrońcy, od 2022 roku zawodnik Internacionalu.
Bibliografia
Brazylijscy piłkarze
Piłkarze Sport Club do Recife
Piłkarze CR Flamengo
Piłkarze SC Internacional
Zdobywcy Copa Libertadores
Zdobywcy Recopa Sudamericana
Ludzie urodzeni w Picos (Brazylia)
Urodzeni w 1992 |
5636162 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Mathias%20Honsak | Mathias Honsak | Mathias Honsak (ur. 20 grudnia 1996 w Wiedniu) – austriacki piłkarz grający na pozycji napastnika w niemieckim klubie SV Darmstadt.
Przypisy
Bibliografia
Piłkarze FC Liefering
Piłkarze SV Ried
Piłkarze Red Bull Salzburg
Piłkarze Rheindorfu Altach
Piłkarze Holsteinu Kiel
Piłkarze SV Darmstadt 98
Urodzeni w 2003
Austriaccy piłkarze
Ludzie urodzeni w Wiedniu |
5636165 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Atractus%20echidna | Atractus echidna | Atractus echidna – gatunek węża z rodziny połozowatych (Colubridae), występujący w północno-zachodniej Ameryce Południowej. Jest endemitem Kolumbii.
Gatunek ten został odkryty w 2009 roku przez Paulo Passosa, Jonha Jairo Mueses-Cisnerosa, Johna D. Lyncha i Ronaldo Fernandesa na wschód od Tumaco w okolicach wsi Robles w departamencie Nariño na wysokości 10 m n.p.m. Długość od pyska do odbytu (Snout–vent length – SVL) 201 mm, długość ogona 47 mm, długość głowy 9,5 mm, szerokość głowy 4,3 mm. Część grzbietowa jednolicie brązowa, część brzuszna jasnobrązowa przechodząca w kremową. Jego habitatem są nizinne lasy wilgotne.
Przypisy
Połozowate
Gady Ameryki Południowej
Gatunki i podgatunki zwierząt nazwane w 2009 roku
Endemity Kolumbii |
5636167 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Chilobrachys%20nitelinus | Chilobrachys nitelinus | Chilobrachys nitelinus – gatunek pająka z rodziny ptasznikowatych (Theraphosidae) . Występuje endemicznie na Sri Lance. Aktywny nocą. Nie znajduje się na liście CITES.
Taksonomia
Gatunek ten po raz pierwszy opisał Karsch w 1892 roku i umieścił w rodzaju Chilobrachys z epitetem nitelinus.
Przypisy
Linki zewnętrzne
Chilobrachys nitelinus Karsch 1891, samica, Sri Lanka
Ptasznikowate |
5636168 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Muhammad%20Ibn%20Tughd%C5%BC | Muhammad Ibn Tughdż | Muhammad Ibn Tughdż lub Al-Ichszid (ur. 8 lutego 882 w Bagdadzie, zm. 24 lipca 946 w Damaszku) – namiestnik Egiptu w latach 935–946.
Życiorys
Pochodził z ludów turkijskich z Turkiestanu. Jego dziad przybył w granice Imperium Arabskiego za czasów Al-Mutasima jako żołnierz. Ojciec Muhammada przez jakiś czas był namiestnikiem Damaszku, ale stracił tę pozycję.
Muhammad Ibn Tughdż służył w Egipcie. W 935 kalif nadał mu namiestniczą władzę nad tą prowincją, którą Muhammad w następnych latach rozszerzył, uniezależniając się od kalifatu. Kalif Ar-Radi uznał niepodległość dawnego wasala w 939 roku, nadając mu tytuł ichszida.
Al-Ichszid sprawował rządy w Egipcie przy pomocy Abu al-Misk Kafura, swojego zaufanego doradcy. W polityce wewnętrznej odniósł liczne sukcesy, na powrót unifikując państwo, wzmacniając dinara, konfiskując dobra nieuczciwych urzędników oraz zmarłych dowódców wojskowych i przez to wzmacniając finanse państwa. Dzięki karnej armii, udało mu się podporządkować sobie Syrię, Palestynę, Jemen, Mekkę i Medynę.
Zmarł w 946 roku w Damaszku.
Wygląd
Al-Ichszid miał być postawnym człowiekiem, o niebieskich oczach i sile pozwalających napinać łuki, z którymi nikt inny nie dawał sobie rady. Miał również cierpieć przez "nieokreślone ataki".
Przypisy
Urodzeni w 882
Zmarli w 946
Władcy Egiptu
Ichszydydzi |
5636170 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Gekkan%21%20Spirits | Gekkan! Spirits | – japoński miesięcznik z mangami seinen, wydawany od 27 sierpnia 2009 nakładem wydawnictwa Shōgakukan. Jest to specjalne wydanie tygodnika Big Comic Spirits.
Wybrane serie
Opracowano na podstawie źródła.
Eizōken ni wa te wo dasu na! (Sumito Ōwara)
Hengoku no Schwester (Minoru Takeyoshi)
Kyōgaku kōkou no genjitsu (Yū Sanui i Sumihito Itami)
Kyō no Asuka Show (Taishi Mori)
Mikazuki no Dragon (Kenichiro Nagao)
Po deszczu (Jun Mayuzuki)
Shinkurō, hashiru! (Masami Yūki)
Snowball Earth (Yuhiro Tsujitsugu)
Sunny (Taiyō Matsumoto)
Shut Hell (Yu Itō)
Tokyo Alien Bros. (Keigo Shinzō)
Przypisy
Linki zewnętrzne
Oficjalna strona
Czasopisma wydawane od 2009
Czasopisma w języku japońskim
Czasopisma związane z anime i mangą
Miesięczniki w Japonii |
5636171 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Jakuty | Jakuty | Jakuty (, Jakuty; , Jakuty) – wieś na Białorusi, w obwodzie mińskim, w rejonie dzierżyńskim, w sielsowiecie Putczyna.
Historia
W XIX i w początkach XX w. położone były w Rosji, w guberni mińskiej, w powiecie mińskim.
Po I wojnie światowej pod administracją polską, w Zarządzie Cywilnym Ziem Wschodnich, w okręgu mińskim, w powiecie mińskim.
W wyniku postanowień traktatu ryskiego znalazły się w granicach Związku Sowieckiego. W latach 1932-1937 w Polskim Rejonie Narodowym im. Feliksa Dzierżyńskiego. Od 1991 w niepodległej Białorusi.
Przypisy
Bibliografia
Wsie w rejonie dzierżyńskim (Białoruś) |
5636173 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Lolita%20Limura | Lolita Limura | Juliti „Lolita” Limura (grec. Ιουλίτη „Λολίτα” Λύμουρα; ur. 10 marca 1985 w Pireusie) – grecka koszykarka, reprezentantka kraju, występująca na pozycji rozgrywającej.
Osiągnięcia
Stan na 29 marca 2024, na podstawie, o ile nie zaznaczono inaczej.
Drużynowe
Mistrzyni:
EuroCup (2010)
Grecji (2010–2012, 2021)
Wicemistrzyni Grecji (2014, 2016, 2019, 2022)
3. miejsce w Eurocup (2011)
Zdobywczyni Pucharu Grecji (2007, 2010–2012)
Finalistka Pucharu Grecji (2016, 2018)
Indywidualne
(* – nagrody przyznane przez portal eurobasket.com)
Największy postęp ligi greckiej (2009, 2013)*
Najlepsza koszykarka, występująca na pozycji obronnej (2014, 2015, 2021)*
Zaliczona do*:
I składu:
ligi greckiej (2015, 2021, 2022)
defensywnego ligi greckiej (2021, 2022)
zawodniczek krajowych ligi greckiej (2014, 2015, 2019, 2021, 2022)
najlepszych nowo przybyłych zawodniczek ligi greckiej (2009)
II składu ligi greckiej (2014, 2019, 2020)
III składu ligi greckiej (2017)
honorable mention ligi greckiej (2011, 2012)
Uczestniczka meczu gwiazd ligi greckiej (2011)
Liderka w asystach ligi greckiej (2014 – 5,9, 2020 – 8,5, 2021 – 7,1)
Reprezentacja
Seniorska
Uczestniczka:
mistrzostw:
świata (2010 – 11. miejsce, 2018 – 11. miejsce)
Europy (2003 – 9. miejsce, 2005 – 10. miejsce,2009 – 5. miejsce, 2015 – 10. miejsce, 2017 – 4. miejsce)
igrzysk śródziemnomorskich (2009 – 4. miejsce)
kwalifikacji do Eurobasketu (2007, 2013, 2015, 2017, 2019)
Młodzieżowe
Uczestniczka:
mistrzostw Europy:
U–20 (2005 – 4. miejsce)
U–18 (2002 – 7. miejsce)
U–16 (1999 – 7. miejsce, 2001 – 11. miejsce)
kwalifikacji do Eurobasketu:
U–20 (2004)
U–18 (2002)
U–16 (1999, 2001)
Przypisy
Linki zewnętrzne
Profil na eurobasket.com
Profil na legabasketfemminile.it
Profil na proballers.com
Greckie koszykarki
Koszykarki Pool Comense 1872
Koszykarki Panathinaikosu
Koszykarki Proteas Wulas
Koszykarki PAOK-u Saloniki
Koszykarki Esperides Kaliteas
Koszykarki Athinaikos A.S.
Ludzie urodzeni w Pireusie
Urodzeni w 1985 |
5636178 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Szytalewszczyzna | Szytalewszczyzna | Szytalewszczyzna (, Szytaleuszczyna; , Szytolewszczina) – chutor na Białorusi, w obwodzie mińskim, w rejonie dzierżyńskim, w sielsowiecie Putczyna.
Historia
W XIX i w początkach XX w. położona była w Rosji, w guberni mińskiej, w powiecie mińskim.
Po I wojnie światowej pod administracją polską, w Zarządzie Cywilnym Ziem Wschodnich, w okręgu mińskim, w powiecie mińskim.
W wyniku postanowień traktatu ryskiego znalazła się w granicach Związku Sowieckiego. W latach 1932-1937 w Polskim Rejonie Narodowym im. Feliksa Dzierżyńskiego. Od 1991 w niepodległej Białorusi.
Przypisy
Bibliografia
Wsie w rejonie dzierżyńskim (Białoruś) |
5636181 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Perfect%20Days | Perfect Days | Perfect Days – japońsko-niemiecki dramat filmowy z 2023 roku w reżyserii Wima Wendersa. Główną rolę sprzątacza toalet zagrał Kōji Yakusho. Zdjęcia kręcono w Tokio.
Obraz miał premierę 23 maja 2023 roku w konkursie głównym na 76. MFF w Cannes, gdzie zdobył Nagrodę Jury Ekumenicznego oraz nagrodę za najlepszą rolę męską dla Kōjiego Yakusho. Został nominowany do nagrody dla najlepszego filmu międzynarodowego podczas 96. ceremonii rozdania Oscarów, stając się pierwszym filmem niewyreżyserowanym przez japońskiego twórcę, który został oficjalnie zgłoszony jako film japoński.
Zarys fabuły
Film opowiada o kilku dniach z życia Hirayamy, tokijskiego czyściciela toalet. Hirayama prowadzi spokojne życie, wypełnione pracą, pielęgnowaniem roślin, fotografowaniem, czytaniem książek i słuchaniem muzyki z kaset magnetofonowych. Codziennie przemierza Tokio, z dokładnością i oddaniem czyszcząc tamtejsze toalety, wspomagany przez zawodnego współpracownika, Takashiego.
Obsada
Kōji Yakusho – Hirayama
Tokio Emoto – Takashi
Arisa Nakano as Niko
Aoi Yamada – Aya
Yumi Asō – Keiko
Sayuri Ishikawa – mama
Tomokazu Miura – Tomoyama
Min Tanaka – bezdomny
Wim Wenders – klient w sklepie z kasetami
Przypisy
Linki zewnętrzne
Japońskie dramaty filmowe
Japońskie filmy z 2023 roku
Japońskie filmy zgłoszone do rywalizacji o Oscara w kategorii filmu nieanglojęzycznego
Niemieckie filmy z 2023 roku
Filmy kręcone w Tokio
Filmy nominowane do Oscara za najlepszy film nieanglojęzyczny
Filmy w reżyserii Wima Wendersa |
5636184 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Yan%20Couto | Yan Couto | Yan Bueno Couto (ur. 3 czerwca 2002 w Kurytybie) – brazylijski piłkarz występujący na pozycji prawego obrońcy, w hiszpańskim klubie Girona FC do którego jest wypożyczony z Manchesteru City.
Sukcesy
Brazylia U-17
Mistrzostwa świata U-17: 2019
Przypisy
Bibliografia
Reprezentanci Brazylii w piłce nożnej
Piłkarze Coritiby FBC
Piłkarze Manchesteru City
Piłkarze Girony FC
Piłkarze SC Braga
Uczestnicy Mistrzostw Świata U-17 w Piłce Nożnej 2019
Uczestnicy Mistrzostw Ameryki Południowej U-17 w Piłce Nożnej 2019
Mistrzowie Świata U-17 w Piłce Nożnej
Urodzeni w 2002
Ludzie urodzeni w Kurytybie |
5636191 | https://pl.wikipedia.org/wiki/997%20%28liczba%29 | 997 (liczba) |
W matematyce
największa trzycyfrowa liczba pierwsza
izolowana liczba pierwsza – liczby 995 oraz 999 nie są pierwsze (por. liczby bliźniacze)
lewostronnie obcinalna liczba pierwsza – liczby 97 oraz 7 powstałe w wyniku usuwania kolejnych jej cyfr od lewej strony są również pierwsze
W innych dziedzinach
dawny numer alarmowy pogotowia Policji (oraz wcześniej – Milicji Obywatelskiej) — obecnie przekierowywany do centrum powiadamiania ratunkowego (numer alarmowy 112)
Zobacz też: Magazyn Kryminalny 997
Przypisy
Liczby naturalne |
5636192 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Katastrofa%20lotu%20Aerom%C3%A9xico%20110 | Katastrofa lotu Aeroméxico 110 | Katastrofa lotu Aeroméxico 110 – wypadek lotniczy, który wydarzył się w Meksyku 8 listopada 1981 roku. Samolot McDonnell Douglas DC-9 linii lotniczych Aeroméxico rozbił się w górach Sierra de Guerrero podczas awaryjnego lądowania. Zginęli wszyscy obecni na pokładzie.
Samolot
Samolotem, który uległ wypadkowi, był McDonnell Douglas DC-9 meksykańskich linii lotniczych Aeroméxico o numerze rejestracyjnym XA-DEO oraz nazwie Tijuana. Do linii trafił w 1974 roku.
Przebieg wypadku
Samolot odbywał rozkładowy lot z Acapulco do Guadalajary. Po osiągnięciu wysokości 31 000 stóp kapitan zgłosił kontroli ruchu lotniczego alarm o rozhermetyzowaniu się kabiny oraz poprosił o zezwolenie na zniżanie awaryjne i powrót na lotnisko początkowe. Na wysokości 6000 stóp samolot uderzył w górę w paśmie Sierra de Guerrero, 65 km od miejscowości Zihuatanejo. Zginęło 12 pasażerów oraz 6 członków załogi – wszyscy na pokładzie.
Przyczyny
Nie udało się ustalić przyczyny dekompresji kadłuba, jednak przyczyną zderzenia z ziemią było nieprzestrzeganie przez załogę podstawowych procedur zniżania awaryjnego oraz zejście poniżej wysokości minimalnej.
Zobacz też
Katastrofa lotu Aeroméxico 230
Katastrofa lotu Inex-Adria Aviopromet 1308
Katastrofa lotu Southern Airways 242
Przypisy
Katastrofy lotnicze w 1981
1981 w Meksyku
Katastrofy lotnicze z udziałem samolotu McDonnell Douglas DC-9
Katastrofy lotnicze w Meksyku
Katastrofy lotnicze linii Aeroméxico
Katastrofy lotnicze z udziałem błędów pilotów |
5636196 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Poskrzypka%20pi%C4%99ciokropkowa | Poskrzypka pięciokropkowa | Poskrzypka pięciokropkowa (Crioceris quinquepunctata) – gatunek chrząszcza z rodziny stonkowatych i podrodziny poskrzypek. Zamieszkuje Europę.
Taksonomia
Gatunek ten opisany został po raz pierwszy w 1763 roku przez Giovanniego Antonia Scopolego pod nazwą Attelabus quinquepunctatus.
Morfologia
Chrząszcz o ciele długości od 5 do 6 mm. Głowa jest wraz z czułkami czarna. Na wypukłym czole znajduje się głęboka bruzda środkowa. Przedplecze jest czerwone. Tarczka ma czarne ubarwienie. Długość pokryw jest wyraźnie mniejsza niż dwukrotność ich szerokości w barkach. Barwa pokryw jest pomarańczowa do czerwonawej z czarną smugą na szwie, rozszerzoną przed środkiem długości w łatę, parą wydłużonych, czarnych plamek na barkach oraz parą zwykle większych, okrągławych lub poprzecznych plamek wierzchołkowych.
Ekologia i występowanie
Zarówno larwy, jak i osobniki dorosłe żerują na szparagu lekarskim. Postacie dorosłe obserwuje się od kwietnia do czerwca.
Gatunek palearktyczny. W Europie znany jest z Francji, Niemiec, Austrii, Włoch, Polski, Czech, Słowacji, Węgier, Ukrainy, Mołdawii, Rumunii, Bułgarii, Słowenii, Chorwacji, Bośni i Hercegowiny, Macedonii Północnej oraz europejskiej części Rosji. Na wschód dociera do dolnego biegu Wołgi. W Polsce jest bardzo rzadko spotykany.
Przypisy
Stonkowate
Chrząszcze Europy
Chrząszcze Rosji
Gatunki i podgatunki zwierząt nazwane w 1763 roku |
5636202 | https://pl.wikipedia.org/wiki/S1%20No.%201%20Style | S1 No. 1 Style | – japońska firma produkująca filmy dla dorosłych, znana jako , założona w 2004 roku z siedzibą w tokijskiej dzielnicy Meguro jest wewnętrznym producentem grupy WILL Co., Ltd.
Studio S1 weszło do branży z hasłami „Aktorka Klasy S” i „Girigiri Mozaiku”.
Historia
S1 uruchomione zostało jako własna wytwórnia Hokuto po MOODYZ, a jej otwarcie zostało ogłoszone w październikowych wydaniach różnych magazynów w 2004 roku.
Strona internetowa studia została uruchomiona 30 czerwca 2004 roku. Tymczasem w listopadzie tego samego roku ukazały się pierwsze filmy, w którym wystąpiły idolki AV - Sola Aoi, Alice Ogura i Ruka Ogawa, a także osiem nowych aktorek, które zadebiutowały jako debiutantki - MEW, Mami Hayasaki, Kaya Yonekura, Chihiro Hara, Kanan Kawai, Akane Mochida, Rin Hino and Misato Shiraishi.
Wszystkie japońskie filmy dla dorosłych są cenzurowane poprzez mozaikowanie obszaru genitaliów, ale pod koniec 2004 roku studio S1 przeszło z konwencjonalnej mozaiki analogowej na cienką mozaikę cyfrową nazwaną „Girigiri Mozaiku” (ギリギリモザイク), wyprzedzając swoich konkurentów. Nakręcony przez studio w 2004 roku film „Seru Hatsu Aoi Sora Girigiri Mozaiku” (セル初 蒼井そら ギリギリモザイク), w którym wystąpiła Sola Aoi, okazał się hitem, sprzedając się w łącznym nakładzie 100 000 egzemplarzy.
W konkursach AV Open 2006 i 2007 opartych na sprzedaży filmy S1 zajęły pierwsze miejsce w obu latach. Podczas rozdania nagród Vegas Night 2007, film S1, „ハイパー×ギリギリモザイク×4時間 ハイパーギリギリモザイク” (ONED-841), zdobył nagrodę dla najlepszego filmu, a aktorki S1 zajęły cztery pierwsze miejsca w kategorii najlepsza aktorka z Akiho Yoshizawa na czele.
W 2008 roku produkcja S1 została nominowana do nagrody (na podstawie sprzedaży i głosów fanów) podczas AV Grand Prix 2008 i wygrała GrandPrix Stage dla najlepszego filmu, najlepszego projektu opakowania, nagród prasowych i dealerskich. Studio zdominowało również AV Grand Prix w 2009 roku, zdobywając Grand Prix, a także nagrodę za sprzedaż DVD, nagrodę dla sprzedawcy detalicznego, nagrodę za najlepszy projekt opakowania i nagrodę dla najlepszej aktorki za „Wギリモザ Rioとゆま” (AVGL-109).
We wrześniu 2009 roku od filmu „レ●プ×ギリモザ 犯●れた女教師2 無情編 吉沢明歩” (SOE-258) z Akiho Yoshizawą w roli głównej S1 rozpoczęło produkcję filmów w formacie Blu-ray.
22 stycznia 2010 roku odbył się wspólny projekt All Japan Pro Wrestling i S1, „S1 NO.1 STYLE×全日本プロレス エスワン5周年記念大会 合体” z okazji piątej rocznicy powstania studia.
W czerwcu 2010 roku S1 stało się pierwszym japońskim studiem AV produkującym filmy 3D. Pierwszy film, „3D×佳山三花 立体映像で魅せる極上BODYセックス” (SOE-404), z Miką Kayamą w roli głównej, został wydany 7 czerwca, a drugi, „3D×麻美ゆま 立体映像で魅せる極上BODYセックス” (SOE-402), z Yumą Asami 19 czerwca.
Jedna z najpopularniejszych w branży aktorek filmów dla dorosłych, Yua Mikami, dołączyła do S1 w 2016 roku po opuszczeniu grupy idolek SKE48. Dołączenie Mikami do S1 nie tylko znacznie zwiększyło popularność studia na rynku japońskim, ale także przyciągnęło dużą międzynarodową publiczność.
Przypisy
Linki zewnętrzne
Oficjalna strona
w serwisie Instagram
w serwisie X
w serwisie YouTube
Wytwórnie filmowe w Tokio
Wytwórnie filmów pornograficznych |
5636203 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Atractus%20medusa | Atractus medusa | Atractus medusa – gatunek węża z rodziny połozowatych (Colubridae), występujący w północno-zachodniej Ameryce Południowej.
Gatunek ten został opisany w 2009 roku przez Paulo Passosa, Jonha Jairo Mueses-Cisnerosa, Johna D. Lyncha i Ronaldo Fernandesa. Holotyp, oznaczony numerem IAvH 2981 (IAvH – Instituto de Investigación de Recursos Biológicos Alexander von Humboldt), pochodził z Playa Blanca na wyspie Gorgona w departamencie Cauca w Kolumbii () i został pozyskany przez J.V. Ruedę. Długość od pyska do odbytu (Snout–vent length – SVL) 325 mm, długość ogona 60 mm, długość głowy 10,5 mm, szerokość głowy 4,9 mm. Część grzbietowa jest głównie koloru brązowego, a część brzuszna kremowa, nakrapiana rozproszonymi ciemnobrązowymi kropkami skupionymi w tylnej części ciała, ogon ciemnobrązowy. Jego habitatem jest wilgotny las równikowy. Stwierdzenia z Ekwadoru dotyczą prawdopodobnie Atractus iridescens.
Przypisy
Połozowate
Gady Ameryki Południowej
Gatunki i podgatunki zwierząt nazwane w 2009 roku
Endemity Kolumbii |
5636204 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Aurora%20%28statek%201876%29 | Aurora (statek 1876) | SY Aurora – barkentyna parowa, która początkowo służyła jako statek do połowu fok i wielorybów, w latach 1911–1914 jako statek ekspedycji naukowo-badawczej na Antarktykę pod kierownictwem Douglasa Mawsona (1882–1958) – Australijsko-azjatyckiej Wyprawy Antarktycznej (ang. Australasian Antarctic Expedition), a w latach 1914–1916 obok „Endurance” jako statek Imperialnej Wyprawy Transantarktycznej pod kierownictwem Ernesta Shackletona (1874–1922); pierwszy statek przewożący przesyłki pocztowe między Australią a Antarktydą.
Historia
Jacht parowy „Aurora” został zbudowany w stoczni Alexander Stephen and Sons w Dundee w Szkocji i oddany do eksploatacji w 1876 roku. Jednostka o wymiarach 165 stóp długości i 30 stóp szerokości miała tonaż 380 GRT. Początkowo służyła jako statek do połowu fok i wielorybów w przedsiębiorstwie Dundee Seal and Whale Fishing Company, pływając po północnym Atlantyku.
W 1884 roku brała udział w poszukiwaniu członków amerykańskiej ekspedycji arktycznej, która utknęła na Wyspie Ellesmere’a.
Australijsko-azjatycka Wyprawa Antarktyczna (1911–1914)
W latach 1911–1914 Douglas Mawson (1882–1958) poprowadził wyprawę naukowo-badawczą na Antarktykę. Zadanie znalezienia odpowiedniego statku dla transportu ludzi i zapasów Mawson powierzył kapitanowi Johnowi Kingowi Davisowi (1884–1967), który zakupił „Aurorę” za 6 tys. funtów od firmy wielorybniczej Bowering Brothers. W czerwcu 1911 roku „Aurora” została przyprowadzona z Nowej Fundlandii do Londynu, gdzie przeszła całkowity remont – m.in. wstawiono nowy przedni maszt i wymieniono olinowanie, powstał nowy mostek, zmodernizowano system sterowania i zamontowano nową śrubę napędową, dodano dwa laboratoria, przemalowano kadłub. W ramach ekspedycji Mawsona statek odbył trzy rejsy antarktyczne i dwa subantarktyczne.
Imperialna Wyprawa Transantarktyczna (1914–1916)
W 1914 roku statek zakupił Ernest Shackleton (1874–1922) dla wsparcia swojej wyprawy przejścia Antarktydy od Morza Weddella do Morza Rossa. Statek miał zawieść grupę wsparcia i zaopatrzenie na Morze Rossa (ang. Ross Sea party). Grupa wypłynęła z portu Hobart na Tasmanii 24 grudnia 1914 roku. Następnego dnia dotarła do Macquarie Island, gdzie znajdowała się stacja meteorologiczna założona przez wyprawę Mawsona, dla której „Aurora” dostarczyła zapasy. 15 stycznia 1915 roku wyprawa dotarła do McMurdo Sound. „Aurora” została zacumowana na zimę, lecz liny zabezpieczające jednostkę uległy zerwaniu. 6 maja statek wraz z zapasami został zepchnięty na szerokie wody, gdzie wkrótce utknął w paku lodowym, tracąc ster. Grupa dziesięciu uczestników wyprawy utknęła na zimę na przylądku Cape Evans. Bez szans na uwolnienie się statek dryfował przez zimę w lodzie Morza Rossa. Dopiero w marcu 1916 roku lód ustąpił i „Aurora” udała się do Nowej Zelandii, gdzie w Port Chalmers został przeprowadzony jej gruntowny remont. Statek wraz z Shackletonem powrócił w styczniu 1917 roku zabierając ocalałych do Wellington w Nowej Zelandii.
Ostatni rejs
W Wellington Shackleton sprzedał statek amerykańskiej firmie WR Grace and Co. „Aurora” została załadowana węglem w Newcastle, skąd 18 kwietnia 1917 roku wyruszyła do Iquique w Chile. Po trzech dniach zaczęła mocno przeciekać i zawróciła do Sydney, gdzie przeprowadzono prace naprawcze. Następnie ponownie udała się do Newcastle i 20 czerwca wypłynęła z nowym ładunkiem węgla w kierunku Chile. Do celu nigdy nie dotarła. Najprawdopodobniej zatonęła wraz z całą załogą podczas sztormu. Sześć miesięcy później znaleziono jej koło ratunkowe.
Statek pocztowy
„Aurora” była pierwszym statkiem przewożącym przesyłki pocztowe między Australią a Antarktydą. Listy członków ekspedycji stemplowano specjalnie zaprojektowanymi stemplami – oba przedstawiały wizerunek pingwina, który w wersji pierwszej otaczały „Loose Ships Letter / S.Y. Aurora”, „Posted at / Macquarie Island” lub „Posted in / Antarctica” a w wersji drugiej „A.A.E.”, „Loose Ship’s Letter”.
Dane taktyczno-techniczne
„Aurora” była trójmasztowym jachtem (barkentyna) o wymiarach 50 m × 9,3 m × 5,7 m. Jej pojemność rejestrowa brutto wynosiła 380 RT.
Upamiętnienie
Statek został upamiętniony w nazwach obiektów geograficznych na Antarktydzie:
Aurora Subglacial Basin – basen subglacjalny na zachód i południe od Dome C
Aurora Heights – szczyt na północnej stronie lodowca Argosy Glacier w Miller Range
Mount Aurora – najwyższy szczyt Black Island (1040 m) w Ross Archipelago
Aurora Peak – wzniesienie (533 m n.p.m.) ok. 7 km na południowy zachód od Mount Murchison na Ziemi Jerzego V
Aurora Glacier – lodowiec na Wyspie Rossa
Przypisy
Bibliografia
Statki badawcze
Historia odkryć geograficznych
Statki z XIX wieku |
5636208 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Idiothele%20mira | Idiothele mira | Idiothele mira – gatunek pająka z rodziny ptasznikowatych (Theraphosidae), zamieszkującego Republikę Południowej Afryki. Mało agresywny, ma silny jad.
Taksonomia
Idiothele mira po raz pierwszy opisał Richard C. Gallon w roku 2010. Gatunek ten umieścił w rodzaju Idiothele.
Zasięg występowania i środowisko
Zamieszkuje dwa rezerwaty położone w RPA: Tembe Elephant oraz Ndumo. Jest gatunkiem podziemnym, zasiedla samodzielnie wykopane norki z otwierającą się do wewnątrz klapką, zbudowaną z pajęczyny oraz mieszanki ziemi z liśćmi. Jego nora znajduje się zazwyczaj między kamieniami i krzewami.
Opis
Młody osobnik nie różni się od innych młodych afrykańskich ptaszników z rodzaju Pterinochilus, Ceratogyrus czy Harpactira. Dopiero przy mniej więcej czwartym linieniu na stopach zaczyna się pojawiać niebieski kolor. Dorosły jest beżowozłocisty z niebieskimi „skarpetkami”. Idiothele mira to mały ptasznik, długość ciała samicy zwykle wynosi ok. 3-4 cm. Samiec jest od niej nieco mniejszy (ma ok. 2,5 cm), lecz różnica ta często jest niewielka. Dojrzały płciowo samiec posiada na nogogłaszczkach bulbusy (narządy płciowe), a na najdłuższej parze odnóży haczyki, do podtrzymywania samicy podczas kopulacji.
Samice żyją krótko, umierają zwykle po 6 latach, samiec dożywa 2-3 miesięcy od ostatniego linienia.
Mimo, że jest afrykańskim ptasznikiem, jest stosunkowo mało agresywny. Jest to skryty gatunek, preferujący ucieczkę w sytuacji zagrożenia. Najczęściej przebywa przy wejściu do swojej norki. Dysponuje silnym jadem.
Linki zewnętrzne
Hodowla I. mira na stronie Terrarium.pl
Przypisy |
5636213 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Sielsowiet%20Putczyna | Sielsowiet Putczyna | Sielsowiet Putczyna (, Putczynski sielsawiet; ) – sielsowiet na Białorusi, w obwodzie mińskim, w rejonie dzierżyńskim, z siedzibą w Putczynie.
Demografia
Według spisu z 2009 sielsowiety Putczyna i Wołma zamieszkiwało 2544 osób, w tym 2108 Białorusinów (82,86%), 244 Polaków (9,59%), 151 Rosjan (5,94%), 22 Ukraińców (0,86%), 9 osób innych narodowości i 10 osób, które nie podały żadnej narodowości.
Do 2019 liczba ludności spadła do 2067 osób. Największymi miejscowościami były wówczas agromiasteczko Putczyna (584 mieszkańców), Skirmuntawa (422 mieszkańców) i Wołma (303 mieszkańców). Liczba ludności żadnej z pozostałych miejscowości nie przekraczała 73 osób.
Geografia i transport
Sielsowiet położony jest na Wysoczyźnie Mińskiej, w północno-zachodniej części rejonu dzierżyńskiego. Przechodzi tu wododział zlewisk Morza Bałtyckiego i Morza Czarnego. Największymi rzekami są Isłocz, Ptycz i Wołma, które mają tu swoje źródła. Na terenie sielsowietu wznosi się Dzierżyńska Góra (Święta Góra) - najwyższy szczyt Białorusi.
Przez sielsowiet przebiegają droga republikańska R65 i jego granicą droga magistralna M14.
Historia
W latach 30. XX w. sielsowiety Putczyna i Narejki były polsowietami z autonomią dla ludności polskiej. Natomiast teren byłego sielsowietu Wołma leżał w Polsce. Przed przyłączeniem sielsowietu Wołma, zachodnia granica sielsowietu Putczyna pokrywała się z przebiegiem polsko-sowieckiej granicy państwowej w latach 1921 - 1945 (obecnie pokrywa się tylko w części).
28 maja 2013 do sielsowietu Putczyna włączono w całości sielsowiet Wołma.
Miejscowości
agromiasteczka:
Putczyna
Skirmuntawa
Wołma
wsie:
osiedla:
Fieliksowa
Tatarszczyzna
chutor:
Szytalewszczyzna
Zobacz też
gmina Wołma
Uwagi
Przypisy
Bibliografia
Rejon dzierżyński (Białoruś)
Putczyna |
5636222 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Sasnowy%20Bor%20%28rejon%20dzier%C5%BCy%C5%84ski%29 | Sasnowy Bor (rejon dzierżyński) | Sasnowy Bor (; , Sosnowyj Bor) – osiedle na Białorusi, w obwodzie mińskim, w rejonie dzierżyńskim, w sielsowiecie Stańków.
Sasnowy Bor położony jest wśród lasów, przy byłej bazie wojskowej obrony przeciwlotniczej. Składa się z zabudowy wielorodzinnej.
Bibliografia
Wsie w rejonie dzierżyńskim (Białoruś) |
5636225 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Erich%20B%C3%B6hlke | Erich Böhlke | Erich Böhlke (ur. 9 września 1895 w Szczecinie, zm. 19 kwietnia 1979 w Delmenhorst) – niemiecki dyrygent, kompozytor i pianista.
Życiorys
Był synem handlarza dziełami sztuki. Debiutował publicznie jako pianista w wieku 11 lat, mając 13 lat dyrygował chórem męskim. Studiował u Engelberta Humperdincka, Ferruccio Busoniego i Arturo Toscaniniego. W 1923 roku został dyrektorem i dyrygentem Teatru Miejskiego w Szczecinie. W 1926 roku został dyrygentem teatru miejskiego w Koblencji, następnie w latach 1929–1931 był dyrygentem orkiestry teatralnej w Wiesbaden. Od 1933 do 1944 roku był generalnym dyrektorem muzycznym w Magdeburgu, a w latach 1934–1939 również intendentem. Od 1947 roku działał w Oldenburgu. W 1963 roku otrzymał tytuł profesora na Tokijskim Uniwersytecie Sztuki. Otrzymał Pommersche Kulturpreis (1965) oraz Krzyż Zasługi 1. Klasy Orderu Zasługi Republiki Federalnej Niemiec (1976). W 1975 roku został członkiem Rady Honorowej Heimatkreistag Gross-Stettin.
Był autorem około 50 kompozycji, w tym m.in. dwóch kwartetów smyczkowych, sonaty skrzypcowej, a także szeregu utworów fortepianowych i pieśni.
Przypisy
Niemieccy dyrygenci
Niemieccy kompozytorzy
Niemieccy pianiści
Urodzeni w 1895
Zmarli w 1979
Muzycy związani ze Szczecinem
Ludzie związani ze Szczecinem przed 1945
Ludzie urodzeni w Szczecinie
Odznaczeni Orderem Zasługi Republiki Federalnej Niemiec |
5636226 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Scared%20of%20Heights | Scared of Heights | Scared of Heights – singel islandzkiej piosenkarki Hery Björk, wydany 28 stycznia 2024 pod nakładem wytwórni Alda Music. Utwór skomponowali i napisali , , Jaro Omar oraz Michael Burek, który odpowiada również za produkcję.
Redaktor Iván Trejo strony internetowej ESCPlus opisał utwór jako balladę „o pokonywaniu strachu i znajdowaniu siły w obliczu przeciwności losu”. W celach uczestnictwa w programie Söngvakeppnin powstała islandzkojęzyczna wersja utworu pt. „Við förum hærra” (tłum. Idziemy wyżej).
W marcu 2024 utwór zajął pierwsze miejsce w głosowaniu telewidzów w finale programu Söngvakeppnin, dzięki czemu zdobył prawo do reprezentowania Islandii w 68. Konkursu Piosenki Eurowizji w Malmö. W następstwie zwycięstwa utworu pojawiły się kontrowersje związane z mniemaną nieprawidłowością wyników, gdyż aplikacja do głosowania RÚV Stjörnur niepoprawnie zliczyła oddane głosy. Stworzono petycję do producentów konkursu, podpisaną przez ponad 1200 osób, domagającej się szczegółowego dochodzenia w sprawie głosowania; mimo tego producent wykonawczy widowiska zapewnił, iż przez aplikację oddano zbyt mało głosów, aby zmieniło to cokolwiek w wyniku, gdyż Björk otrzymała zdecydowaną większość głosów audiotele. Autorka utworu Ásdís María Viðarsdóttir zobowiązała odłączyć się od swojego wkładu w tworzenie utworu, cytując rasizm wobec palestyńczyka Baszszara Murada, który zajął drugie miejsce w selekcjach.
11 marca oficjalnie potwierdzono, że utwór będzie reprezentował Islandię w 68. Konkursie Piosenki Eurowizji.
Lista utworów
Przypisy
Single w Konkursie Piosenki Eurowizji
Single wydane w roku 2024 |
5636230 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Is%C5%82am%20Czesnokow | Isłam Czesnokow | Isłam Chusijewicz Czesnokow (; ur. 21 listopada 1999 w Ust-Kamienogorsku) – kazachski piłkarz, występujący na pozycji napastnika w kazachskim klubie Toboł Kustanaj oraz w reprezentacji Kazachstanu.
Statystyki
Klubowe
Na podstawie:
Reprezentacyjne
Na podstawie:
Sukcesy
Na podstawie:
Klubowe
Z Tobołem Kustanaj:
Puchar Kazachstanu 2023
Przypisy
Urodzeni w 1999
Ludzie urodzeni w Ust-Kamienogorsku
Reprezentanci Kazachstanu w piłce nożnej
Piłkarze Ałtaju Semej
Piłkarze Biełszyny Bobrujsk
Piłkarze Tobołu Kustanaj |
5636237 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Superpuchar%20Polski%20w%20Koszyk%C3%B3wce%20M%C4%99%C5%BCczyzn%202011 | Superpuchar Polski w Koszykówce Mężczyzn 2011 | Superpuchar Polski w koszykówce mężczyzn 2011 – mecz koszykówki, w którym udział wzięli: mistrz Polski z sezonu 2010/2011 - Asseco Prokom Gdynia , a także zdobywca Pucharu Polski z tego samego sezonu - Polpharma Starogard Gdański. Mecz odbył się 3 października 2011 roku w Starogardzie Gdańskim. Spotkanie było uroczystą inauguracją rozgrywek koszykarskich w Polsce w sezonie 2011/2012.
Koszykówka w Polsce
2011 w koszykówce
2011 w polskim sporcie |
5636254 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Puchar%20Polski%20%28wojew%C3%B3dztwo%20%C5%9Bwi%C4%99tokrzyskie%29%20w%20pi%C5%82ce%20no%C5%BCnej%20m%C4%99%C5%BCczyzn%20%282022/2023%29 | Puchar Polski (województwo świętokrzyskie) w piłce nożnej mężczyzn (2022/2023) | W sezonie 2022/2023 Puchar Polski na szczeblu regionalnym w województwie świętokrzyskim składał się z 8 rund, które miały na celu wyłonienie zdobywcy Regionalnego Pucharu Polski w województwie świętokrzyskim i uczestnictwo na szczeblu centralnym Pucharu Polski w sezonie 2023/2024.
1/8 finału
Pary 1/8 finału zostały rozlosowane 17 lutego 2023 roku, natomiast mecze rozegrano 5, 18 i 19 kwietnia tegoż roku.
1/4 finału
Pary ćwierćfinałowe zostały wylosowane 17 lutego 2023 roku, natomiast mecze rozegrano 26 kwietnia tegoż roku.
1/2 finału
Pary półfinałowe zostały wylosowane 17 lutego 2023 roku, natomiast mecze rozegrano 17 maja tegoż roku.
Finał
Mecz finałowy odbył się 14 czerwca 2023 roku na Suzuki Arenie. W nim KSZO 1929 Ostrowiec Świętokrzyski pokonał Stara Starachowice, dzięki czemu wygrał Regionalny Puchar Polski w województwie świętokrzyski w sezonie 2022/2023 i zyskał prawo do gry na szczeblu centralnym Pucharu Polski w sezonie 2023/2024.
Uwagi
Bibliografia
90minut
Puchar Polski w piłce nożnej (2022/2023) |
5636260 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Stiepan%20Mamonow | Stiepan Mamonow | Stiepan Kiriłłowicz Mamonow () (ur. we wsi Rysiewka, zam. 24 kwietnia 1967 w Woroneżu) – radziecki wojskowy, generał lejtnant.
Życiorys
Urodził się we wsi Rysiewka (Gubernia orenburska).
We wrześniu 1919 roku został powołany do Armii Czerwonej i został skierowany do samodzielnego batalionu inżynieryjnego Frontu Turkiestaństwego, w składzie którego wziął udział w wojnie domowej. W okresie od lipca do września 1920 roku był słuchaczem w partyjnej szkole Zarządu Politycznego 1 Armii Frontu Turkiestańskiego. Po ukończeniu szkolenia został nauczycielem w Zarządzie Politycznym 1 Armii.
Po zakończeniu działań bojowych był kursantem szkoły dowódców piechoty od kwietnia 1921 roku. Po ukończeniu kursu mianowany został dowódcą drużyny w 2 pułku strzeleckiego. Następnie od listopada 1923 roku pełnił służbę w 242 pułku strzeleckim 81 Dywizji Strzeleckiej, gdzie kolejno był dowódca drużyny, plutonu i p.o. dowódcy kompanii. W sierpniu 1926 roku został słuchaczem Moskiewskiej szkoły piechoty, a po powrocie do 81 Dywizji Strzeleckiej został dowódcą kompanii, a potem komendantem szkoły pułkowej 243 pułku strzeleckiego. W grudniu 1931 roku został szefem sztabu 143 pułku strzeleckiego 48 Dywizji Strzeleckiej.
W kwietniu 1932 roku został skierowany na Daleki Wschód, gdzie został szefem sztabu 6 samodzielnego pułku rolnego. Od 2 stycznia 1936 roku dowódca 117 pułku strzeleckiego 39 Dywizji Strzeleckiej, a 2 października 1937 został szefem sztabu 92 Dywizji Strzeleckiej. Od czerwca 1938 roku dowódca 22 Dywizji Strzeleckiej. Na tym stanowisku brał udział w walkach na jeziorem Chasan z wojskami japońskimi. W dniu 3 lipca 1939 roku został dowódcą 40 Dywizji Strzeleckiej.
Po ataku Niemiec na ZSRR pozostawał na stanowisku dowódcy dywizji, która zajmowała pozycję obronne wzdłuż granicy państwowej na Dalekim Wschodzie. W styczniu 1942 roku został zastępcą dowódcy 25 Armii, a 23 sierpnia 1942 roku został dowódcą 39 Korpusu Strzeleckiego. W październiku 1942 roku został dowódca 15 Armii, która dowodził do września 1945 roku, kiedy armia została rozformowana. W tym czasie dowodził armią w czasie wojny radziecko-japońskiej w składzie 2 Frontu Dalekowschodniego. Uczestniczył w operacji kwantuńskiej.
Po zakończeniu wojny skierowany na wyższy kurs dowódczy w Akademii Sztabu Generalnego im. Woroszyłowa, który ukończył w 1947 roku. W maju 1947 roku został dowódcą 27 Korpusu Strzeleckiego, a w lipcu 1950 roku został zastępcą dowódcy Uralskiego OW. W okresie od listopada 1953 do lipca 1957 przebywał w Chinach, gdzie był starszym doradcą wojskowym Chińskiej Armii Ludowo-Wyzwoleńczej. Po powrocie do ZSRR w sierpniu 1957 roku został zastępca dowódcy Woroneskiego OW. W 1960 roku przeniesiony do rezerwy.
Po przeniesieniu do rezerwy zamieszkał w Woroneżu, gdzie zmarł i został pochowany na cmentarzu Kominternowskim.
Awanse
kombrig (Комбриг) (04.11.1939, rozkaz nr 04585)
generał major (Генерал-майор) (07.10.1941, rozkaz nr 2129)
generał lejtnant (Генерал-лейтенант) (13.09.1944, rozkaz nr 1241)
Odznaczenia
Order Lenina (21.02.1945)
Order Czerwonego Sztandaru (trzykrotnie – 04.06.1944, 03.11.1944, 15.11.1950)
Order Kutuzowa I st. (08.09.1945)
Medal „Za zwycięstwo nad Niemcami w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941–1945” (1945)
Medal „Za zwycięstwo nad Japonią” (1945)
Medal jubileuszowy „30 lat Armii Radzieckiej i Floty” (1948)
Medal jubileuszowy „40 lat Sił Zbrojnych ZSRR”
Medal jubileuszowy „50 lat Sił Zbrojnych ZSRR”
Przypisy
Bibliografia
Generałowie porucznicy Sił Zbrojnych ZSRR
Kombrigowie
Czerwoni (wojna domowa w Rosji)
Radzieccy dowódcy armii w II wojnie światowej
Odznaczeni Orderem Lenina
Odznaczeni Orderem Czerwonego Sztandaru
Absolwenci Wojskowej Akademii Sztabu Generalnego Sił Zbrojnych ZSRR im. K.J. Woroszyłowa
Urodzeni w 1901
Zmarli w 1974 |
5636264 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Zab%C5%82ocie%20%28rejon%20dzier%C5%BCy%C5%84ski%29 | Zabłocie (rejon dzierżyński) | Zabłocie (, Zabałaccie; , Zabołotje) – agromiasteczko na Białorusi, w obwodzie mińskim, w rejonie dzierżyńskim, w sielsowiecie Stańków, nad Usą i przy drodze magistralnej M1.
Historia
W XIX i w początkach XX w. położone było w Rosji, w guberni mińskiej, w powiecie mińskim, w gminie Stańków.
Po I wojnie światowej pod administracją polską, w Zarządzie Cywilnym Ziem Wschodnich, w okręgu mińskim, w powiecie mińskim, w gminie Stańków.
W wyniku postanowień traktatu ryskiego znalazło się w granicach Związku Sowieckiego. W latach 1932-1937 w Polskim Rejonie Narodowym im. Feliksa Dzierżyńskiego. Od 1991 w niepodległej Białorusi.
Bibliografia
Wsie w rejonie dzierżyńskim (Białoruś) |
5636267 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Helena%20Helak | Helena Helak | Helena Jadwiga Helak (ur. 31 października 1920 w Miałach, zm. 18 grudnia 1996) – polska kuratorka sądowa, działaczka społeczna i adopcyjna.
Życiorys
Jej rodzicami byli Wawrzyn i Cecylia Wygrałowie. Rodzina nie była zamożna. Była jedną z sześciorga rodzeństwa. W młodych latach służyła u zamożnego gospodarza, a w czasie okupacji niemieckiej u rodziny Niemców.
W latach 1945-1948 odbyła kurs dla wychowawczyń przedszkolnych i założyła w Trzciance cztery przedszkola. Prezesowała trzcianeckiemu Kołu Towarzystwa Przyjaciół Dzieci. Była tez przez rok prezesem Związku Nauczycielstwa Polskiego.
W latach 60. XX wieku sprawowała funkcję kuratora w poznańskim Sądzie dla Nieletnich. Przez wiele lat była również opiekunem społecznym. Od lat 50. XX wieku adoptowała dzieci, w tym chore i niepełnosprawne. W 1965 założyła Rodzinny Dom Dziecka w Trzciance, następnie przeniesiony do Radolinka (1972). Działalnością adopcyjną trudniła się wraz z mężem, Franciszkiem (żołnierzem Ludowego Wojska Polskiego, potem robotnikiem meblarskim), za co oboje otrzymali Order Uśmiechu. Maksymalnie wychowywała 45 dzieci. Na jej decyzje adopcyjne wpływ miała niemożność posiadania własnego potomstwa.
Odznaczenia
Otrzymała następujące wyróżnienia:
Odznaka Przyjaciela Dzieci (1960),
Order Uśmiechu (1969),
Honorowa Odznaka za Zasługi dla Województwa Poznańskiego (1965),
Zasłużony Działacz Towarzystwa Przyjaciół Dzieci (1965)
Najpopularniejsza Wielkopolanka (zwycięstwo w plebiscycie w 1971),
Złoty Krzyż Zasługi (1972),
Dyplom Dydaktyczno-Wychowawczy Ministerstwa Oświaty i Wychowania (1972)
odznaczenia: ”Honorowy Obywatel Polski Ludowej”, ”Przyjaciel Ekspresu Poznańskiego”,
Najpopularniejsza Wielkopolanka (zwycięstwo w plebiscycie w 1974).
Przypisy
Polscy działacze społeczni
Ludzie związani z Poznaniem
Ludzie związani z Trzcianką
Odznaczeni Orderem Uśmiechu
Odznaczeni Złotym Krzyżem Zasługi (Polska Ludowa)
Urodzeni w 1920
Zmarli w 1996 |
5636270 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Kim%20Tae-hwan%20%28ur.%201989%29 | Kim Tae-hwan (ur. 1989) | Kim Tae-hwan (kor. 김태환; ur. 24 lipca 1989 w Gwangju) – południowokoreański piłkarz, występujący na pozycji obrońcy w południowokoreańskim klubie Jeonbuk Hyundai Motors oraz w reprezentacji Korei Południowej. Uczestnik Mistrzostw Świata 2022 i Pucharu Azji 2023.
Statystyki
Klubowe
Na podstawie:
Reprezentacyjne
Na podstawie:
Sukcesy
Na podstawie:
Klubowe
Z FC Seoul:
Mistrz Korei Południowej 2010, 2012
Z Seongnam FC:
Puchar Korei Południowej 2014
Z Ulsan Hyunai:
Liga Mistrzów AFC 2020
Mistrz Korei Południowej 2022, 2023
Reprezentacyjne
III miejsce w Pucharze Azji 2023
Przypisy
Urodzeni w 1989
Ludzie urodzeni w Gwangju
Reprezentanci Korei Południowej w piłce nożnej
Uczestnicy Mistrzostw Świata w Piłce Nożnej 2022
Uczestnicy Pucharu Azji 2023
Piłkarze FC Seoul
Piłkarze Seongnam FC
Piłkarze Ulsan Hyundai FC
Piłkarze Gimcheon Sangmu FC
Piłkarze Jeonbuk Hyundai Motors
Absolwenci University of Ulsan |
5636272 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Kutyski | Kutyski | Kutyski (województwo mazowieckie)
Kutyski (rejon krzemieniecki) |
5636273 | https://pl.wikipedia.org/wiki/B%C3%B3j%20pod%20Sierakowem%20i%20Laskami | Bój pod Sierakowem i Laskami | Bój pod Sierakowem i Laskami – wrześniowe walki Grupy Operacyjnej Kawalerii gen. Romana Abrahama z wojskami III Rzeszy; epizod bitwy nad Bzurą (III faza).
Sytuacja ogólna
Działania polskie
W dniach 13–15 września Armia „Pomorze” przeprowadziła natarcie na Skierniewice i Łowicz, a pod jego osłoną w kierunku Warszawy przegrupowały się pozostałe siły Grupy Armii gen. Tadeusza Kutrzeby. Fiasko polskiego natarcia i odwrót całości Armii „Pomorze" na lewy brzeg Bzury spowodował zacieśnianie się wokół zgrupowania polskich armii pierścienia okrążenia realizowanego przez siedemnaście niemieckich dywizji.16 września Polacy rozpoczęli przebijanie się z powstałego kotła.
Działania niemieckie
Od rana 18 września XV Korpus Armijny prowadził działania zaczepne mające na celu przecięcie dróg marszu polskich oddziałów, które po przegranej bitwie nad Bzurą, dążyły do Modlina i Warszawy. Jego 1 Dywizja Lekka swym zgrupowaniem północnym w składzie I i III dywizjon 4 pułku kawalerii, dywizjon 76 pułku artylerii i 65 batalion czołgów uchwyciła szosę Warszawa – Modlin. Po zajęciu przez 1 DLek. Łomnej, dalszy jej ruch spotkał się z silnym przeciwdziałaniem jednostek polskich. Wobec powyższego siły zgrupowania pólnocnego zawróciły do rejonu Dziekanów – Łomianki. Reszta dywizji stanęła w rejonie Truskaw – Sieraków – Izabelin.
Działania grupy kawalerii
Dowódca grupy kawalerii gen. Roman Abraham18 września na swoim stanowisku dowodzenia w leśniczówce koło Janówka przeprowadził odprawę ze wszystkimi dowódcami pułków. Tam też wypracowano decyzję do wyjścia z okrążenia po osi: Janówek – Pociecha – Sieraków – Laski – Wawrzyszew – Warszawa i postawiono pułkom odpowiednie zadania.
W godzinach popołudniowych do działania wyruszył 15 pułk ułanów mjr. Chłapowskiego wzmocniony plutonem TKS i szwadronem kolarzy. Za nim maszerował 6 pułk ułanów z 1 i 2 baterią 7 dywizjonu artylerii konnej oraz reszta Podolskiej Brygady Kawalerii. W kierunku na Pociechę wymaszerowały także 17. i 9 pułk ułanów.
Walki pod Sierakowem
Rano 19 września na Sieraków uderzyły koncentrycznie trzy pułki: 17 pułk ułanów atakował wprost na wieś z kierunku północno-zachodniego, 9 pułk ułanów od południowego zachodu, a 14 pułk ułanów od północy. Ubezpieczenie natarcia stanowił 6 pułk ułanów, natomiast 7 pułk strzelców konnych stał w odwodzie.
Początek działań nie był pomyślny dla atakujących. W chwili rozwijania się, 17 puł znalazł się w silnym ogniu karabinów maszynowych prowadzonego z kilku kierunków i z bliskiej odległości. Wśród ułanów powstał zamęt, a szwadrony musiano wycofać na podstawy wyjściowe. Dopiero po ich uporządkowaniu ppłk Wiktor Arnoldt-Russocki poprowadził 17 puł ponownie do natarcia na Sieraków.
W tym czasie 9 pułk ułanów uderzył 2. i 4 szwadronem wzmocnionym plutonem ckm. W drugim rzucie pozostawał 1 szwadron. 3 szwadron rtm. Edwarda Ksyka wszedł do boju już po jego rozpoczęciu. W chwili gdy pierwszy rzut dotarł do południowych zabudowań Sierakowa, z wioski wyszedł kontratak niemieckich czołgów. W zaciętym boju, toczonym na bliską odległość, ułani zniszczyli kilka z nich. Pozostałe pojazdy zawróciły w głąb wsi i do pobliskiego lasu. Polskie szwadrony wdarły się do Sierakowa i walczyły o poszczególne zabudowania.
Nacierający od północy 14 pułk ułanów uderzył trzema szwadronami w pierwszym rzucie. 4 szwadron pozostał w odwodzie. Wsparcie ogniowe zapewniała 3/6 dak. W trakcie prowadzenia natarcia, w lukę między 14. a 6 puł wszedł pododdział niemieckiej kawalerii zmotoryzowanej wzmocniony czołgami. 1 szwadron, z dużymi stratami, ale zdołał odepchnąć Niemców na południe i uchwycić skraj lasu Smolarz. W tym czasie 2. i 3 szwadron dotarły do północnego skraju Sierakowa i zdobyły pierwsze zabudowania.
W rozstrzygającej fazie boju, z Truskawia i zachodniego występu lasu Izabelin, na skrzydło i tyły związanych walką w Sierakowie polskich oddziałów, wyszło około 30 niemieckich czołgów. Skuteczną walkę z nimi podjęły baterie 7. i 6 dak oraz armaty ppanc. Po zniszczeniu kilku czołgów reszta odjechała z powrotem do lasu Izabelin i do Truskawia. Po zaciętych walkach i przy dużych stratach własnych, około 10.00 wieś została zdobyta. W czasie walki zniszczono kilkanaście czołgów i samochodów nieprzyjaciela oraz wzięto do niewoli około 70 jeńców.
Działający w okolicach Smolarza 6 pułk ułanów powstrzymał napierające od północnego wschodu niemieckie zmotoryzowane pododdziały rozpoznawcze, osłaniając tym samym pułki walczące o Sieraków.
Atak na Laski
Po opanowaniu Sierakowa gen. Abraham postanowił natychmiast uderzyć na Laski. W pierwszym rzucie atakować miał 9. i 17 pułk ułanów, a następnie do walki miał wejść 14 pułk ułanów. Wspierać natarcie miały 1 i 2 bateria 7 dywizjonu artylerii konnej i 3/6 dywizjonu artylerii konnej. Odwód stanowić miał 7 pułk strzelców konnych z 3 baterią 7 dywizjonu artylerii konnej.
W szpicy 17 puł maszerował 1 szwadron por. Karwowskiego. Z przecinki leśnej na szwadron wyszły dwa czołgi nieprzyjaciela, które zostały unieruchomione przez pułkowe działka przeciwpancerne. Tuż przed Laskami Niemcy otworzyli silny ogień z broni maszynowej. 1 szwadron doszedł do pierwszych budynków, a do boju włączył się dywizjon 14 pułku ułanów. Tu też atakowały niemieckie czołgi. Jeden z nich unieruchomiono, pozostałe wycofały się.
W tym czasie 2. i 4 szwadron pod wspólnym dowództwem zastępcy dowódcy pułku ppłk. Wiktora Arnoldt-Russockiego podszedł do Lasek od strony północno-zachodniej i opanował skraj miejscowości. Jednak kontratak nieprzyjaciela zmusił polskie szwadrony do wycofania się, a obrona niemiecka zbudowana została w oparciu o budynki Zakładu dla Ociemniałych. W celu spotęgowania uderzenia gen. Abraham wprowadził do walki odwodowy 7 pułk strzelców konnych. Natarcie nie przyniosło jednak spodziewanego rezultatu. Kawalerzyści nie doczekali się też obiecanej pomocy z garnizonu warszawskiego.
W kierunku Warszawy
Nie mogąc przełamać niemieckiej obrony w Laskach, gen. Abraham postanawiając przenieść kierunek natarcia i uderzać po osi Wólka Węglowa – Młociny – Warszawa. W ciągu dnia zdecydował się przeprowadzić rozpoznanie bojem, atakując z podstaw w rejonie Łuże – las Opaleń – Dąbrowa w kierunku na Wólkę Węglową i Młociny. Główne zadanie w tej fazie miały spełniać szwadrony 14. i 15 pułk ułanów. Natomiast pozostałe siły grupy operacyjnej kawalerii, wychodząc z rejonu Smolarni, przebijać się miały w nocy z 19 na 20 września w szyku pieszym do Warszawy.
Po popołudniu 14 pułk ułanów wyszedł na linię lasu na wysokości Wólki Węglowej. Przed wsią zajęły stanowiska obronne oddziały niemieckiej kawalerii zmotoryzowanej wzmocnione czołgami i artylerią z 1 Dywizji Lekkiej. Płk Godlewski podjął wydał komendę do szarży.
15 pułk ułanów atakował w kierunku lasku na północ od Łuże Leśne wyruszył 15 pułk ułanów. Po zapadnięciu zmroku ułani zsiedli z koni i maszerując w szyku pieszym, osiągnęli w godzinach rannych rejon Bielan.
Także maszerujące nocą pozostałe pułki: 7 pułk strzelców konnych, 17 pułk ułanów, 7 dywizjon artylerii konnej z baterią 6 dywizjonu artylerii konnej, a także 3 szwadron pionierów i pluton TKS osiągnęły Bielany. Do wieczora 20 września do lasku bielańskiego dojechały również tabory z rannymi i wozy amunicyjne artylerii.
Bilans walk
Oddziały grupy operacyjnej kawalerii, które dotarły do Warszawy, posiadały bardzo niskie stany osobowe. Ogółem do 20 września straty Grupy wynosiły około 60% kadry oficerskiej, 40% kadry podoficerskiej i 35% wśród ułanów.
Wojska
Uwagi
Przypisy
Bibliografia
Bitwa nad Bzurą
Bitwy i boje Wielkopolskiej Brygady Kawalerii
Bitwy i boje Podlaskiej Brygady Kawalerii |
5636277 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Saray%20Khumalo | Saray Khumalo | Saray N’kusi Khumalo (ur. w 1972 r. w Zambii) – południowoafrykańska odkrywczyni, himalaistka i polarniczka. W maju 2019 jako pierwsza Afrykanka w historii zdobyła szczyt Mount Everest.
W 2019 (wg innego źródła 1 stycznia 2020 r.) jako pierwsza Afrykanka zdobyła biegun południowy (trasa last degree).
Wspinaczka wysokogórska
Przed swoim sukcesem w 2019 roku, kilkakrotnie próbowała wspiąć się na Mount Everest. Pierwszą próbę podjęła w 2014 roku: wyprawę zatrzymała lawina, która zabiła 16 przewodników. Ponownie wyruszyła w 2015 roku, ale tym razem trzęsienie ziemi w Nepalu przeszkodziło w realizacji celu. Ostatnia próba Saray Khumalo, przed ostatecznym sukcesem, miała miejsce w 2017 roku: została wówczas zmuszona do zawrócenia z powodu złych warunków pogodowych.
Zdobyła także sześć ważnych szczytów górskich, w tym Kilimandżaro w Tanzanii, Aconcagua w Argentynie i Elbrus w Rosji.
Zdobyte szczyty górskie
Aconcagua (Argentyna) - 2015
Kilimandżaro (Tanzania) - 2012
Elbrus (Rosja) - 2014
Mount Everest (Nepal) - 16 maja 2019 r.
Denali (USA) - 2022
Masyw Vinsona (Antarktyda) - 2022
Góra Kościuszki (Australia) - 2023
Filantropia
Saray Khumalo jest ambasadorką Nelson Mandela Libraries, inicjatywy zbierającej fundusze za pośrednictwem wspinaczki górskiej. Pozyskiwane środki wspierają takie projekty jak iSchoolAfrica, Lunch Box Fund i projekt Mandela Library w Tembisa w Johannesburgu. Jest laureatką wielu nagród. Ma dwoje dzieci.
Przypisy
Południowoafrykańscy sportowcy
Wspinacze według narodowości
Urodzeni w 1972
Podróżnicy i odkrywcy XXI wieku |
5636279 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Vehbi%20Ismaili | Vehbi Ismaili | Vehbi Ismaili (ur. 25 listopada 1919 w Szkodrze, zm. 20 maja 2008 w Harper Woods) – albańsko-amerykański pisarz, teolog i duchowny muzułmański. Jego książki zostały przetłumaczone na 25 języków.
Życiorys
Początkowo uczył się w Szkodrze i w Krui, następnie w latach 1933–1937 kształcił się w medresie w Tiranie; wówczas pracował jako tłumacz oraz publicysta dla czasopism Zani i Naltë oraz Vatra e Rinisë.
W 1943 lub 1945 roku ukończył studia teologiczne na Al-Azharze w Kairze. Ze względu na przejęcie przez komunistów władzy w Albanii, nie mógł wrócić do kraju; został więc w Egipcie, gdzie tłumaczył na język arabski powieści literatury albańskiej oraz publikował w czasopismach El-Risaleh, Eyh-thakafeh, El-Hilal oraz El-Katib.
Został zaproszony do Stanów Zjednoczonych przez Albańsko-Amerykańskie Towarzystwo Muzułmańskie z siedzibą w Detroit, by pełnić w tym kraju posługę imama; 22 kwietnia 1949 roku przybył do Nowego Jorku, a następnie do Detroit, gdzie w październiku tegoż roku rozpoczął wydawanie w językach albańskim i angielskim czasopisma The Albanian Muslim Time, wydawał także czasopismo Thirrja Islame. Udało mu się zjednoczyć Albańczyków, którzy z powodów politycznych opuścili swój kraj, a 6 czerwca 1951 roku z jego inicjatywy powstał pierwszy w Stanach Zjednoczonych meczet dla albańskich muzułmanów; ze względu na coraz większą liczbę wiernych zbudowano w Harper Woods kolejny meczet, w którym dnia 23 lutego 1963 roku zainaugurowano Albańsko-Amerykańskie Centrum Islamskie. Jego działalność była początkowo krytykowana przez bostońskie czasopismo Dielli.
W 1974 roku złożył wizytę w należącym wówczas do Jugosławii Kosowie, odwiedzając Djakowicę, a w listopadzie 1988 roku po raz pierwszy od ponad 50 lat odwiedził Albanię.
Zmarł dnia 20 maja 2008 w Harper Woods.
Wybrane książki
Banorët e Shpellës
Bilalli, myezin i profetit
Fjalë të profetit, Muhamedit a.s. – 150 hadithe
Islamizmi dhe lutjet
Kërkuesi i së vërtetës-Selman Farisi
Kujtime të rinisë
Muhamedi profeti islam
Muhamedi, profeti i fundit
Ngjyra tërheqëse
Një tufë lulesh-tregime nga historia islame
Djepi i artë (1948)
Życie prywatne
Jego ojcem był mufti Krui Myderriz Ismail Hakiu.
27 maja 1950 roku poślubił urodzoną w Filadelfii 18-letnią wówczas Naxhije Braush, jej rodzice także byli Albańczykami.
Przypisy
Urodzeni w 1919
Zmarli w 2008
Albańscy pisarze
Amerykańscy pisarze XX wieku
Amerykańscy pisarze XXI wieku
Albańscy teolodzy muzułmańscy
Amerykańscy teolodzy
Amerykańscy duchowni
Albańscy duchowni muzułmańscy
Amerykanie pochodzenia albańskiego
Albańscy tłumacze
Amerykańscy tłumacze
Albańscy publicyści
Amerykańscy publicyści
Ludzie związani z Krują
Ludzie związani z Tiraną
Absolwenci Uniwersytetu Al-Azhar w Kairze
Albańscy wydawcy prasy
Amerykańscy wydawcy prasy |
5636281 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Pezzottait | Pezzottait | Pezzottait () - odmiana berylu. Pezzottait został po raz pierwszy uznany za minerał przez Międzynarodowe Stowarzyszenie Mineralogiczne we wrześniu 2003 roku. Jest on odmianą cezową berylu, będącą krzemianem cezu, berylu, litu i glinu, o wzorze chemicznym Cs(Be2Li)Al2Si6O18. Nazwany na cześć włoskiego geologa i mineraloga Federico Pezzotta. Pezzottait początkowo mylono z czerwonym berylem lub nową odmianą berylu (zwanej "berylem cezowym"); w przeciwieństwie do typowego berylu, pezzottait zawiera lit i krystalizuje w układzie trygonalnym, a nie heksagonalnym.
Właściwości
Zawiera cez, beryl, lit, aluminium, krzem i tlen;
Posiada twardość mierzoną w skali Mohsa na poziomie 8, taką samą jak topaz;
W przeciwieństwie do innych beryli ma układ krystalograficzny trygonalny, a nie heksagonalny;
Wykazuje dwójłomność na poziomie od -0,008 do 0,011;
Jest półprzezroczysty albo przezroczysty;
Posiada umiarkowany dichroizm, od różowo-pomarańczowego lub fioletowo-różowego do różowawo-fioletowego;
Bardzo rzadko zdarzają się odmiany trapiche, jak w przypadku innych odmian beryli;
Pezzottait ma zawsze głęboki kolor i nigdy nie jest bladoróżowy w przeciwieństwie do morganitu;
Występowanie
Są to najczęściej izolowane kryształy o nieregularnym kształcie wypełniające wnęki pomiędzy cleavelandytem, kwarcem i turmalinem. Występują praktycznie tylko w skałach magmowych głównie w pegmatytach i granitach. Oprócz kwarców i turmalinów współwystępują także z mikroklinem, danburytem i albitem.
Miejsce występowania
Po raz pierwszy zostały odkryte w 2003 roku w południowym Madagaskarze w druzach granitowych pegmatytów. Po raz pierwszy pojawił się na wystawie kamieni szlachetnych w Tucson w 2003 roku, dzięki czemu szybko stał się przedmiotem pożądanym przez kolekcjonerów kamieni szlachetnych i minerałów na całym świecie. Złoża w Madagaskarze zostały w większości wyczerpane. W 2004 roku Elaine Rohrbach podczas prac poszukiwawczych wzdłuż granicy Tajlandii i Mjanmy natrafiła na kolekcję bladoróżowych kryształów trapiche oraz fragmentów kryształów, które prawdopodobnie pochodziły z Birmy. Analiza laboratoryjna wykazała, że te kryształy zawierały rzadki minerał - pezzottait, który wcześniej potwierdzono występowanie wyłącznie na Madagaskarze i w Afganistanie. Następnie, w 2007 roku, kolejne odkrycia pezzottaitów miały miejsce w Khet Chal, regionie w Mogoku, Birmie. Kryształy birmańskie charakteryzują się płaskim i tabelarycznym kształtem oraz różnorodnym zakresem kolorów, który może obejmować odcienie od różowo-pomarańczowego do fioletowo-różowego. Pezzottait został stwierdzony także w Polsce (Piława Górna); Austrii; Czechach oraz w Stanach Zjednoczonych (Maine, Emmons Quarry).
Galeria
Przypisy
Beryl (pierwiastek)
Minerały |
5636282 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Mistrzostwa%20%C5%9Awiata%20Junior%C3%B3w%20w%20Narciarstwie%20Dowolnym%20i%20Snowboardzie%202024 | Mistrzostwa Świata Juniorów w Narciarstwie Dowolnym i Snowboardzie 2024 | 7. Mistrzostwa Świata Juniorów w Narciarstwie Dowolnym i Snowboardzie – zawody juniorów w narciarstwie dowolnym i snowboardzie, które odbywają się w dniach 22 marca–15 kwietnia 2024 r. w austriackim Lachtal (snowboardowe konkurencje równoległe), włoskim Livigno/Mottolino (slopestyle i big air), włoskim Chiesa in Valmalenco (muldy i skoki akrobatyczne), gruzińskim Gudauri (snowboardcross) oraz szwedzkim Idre Fjäll (skicross).
Narciarstwo dowolne
Mężczyźni
Kobiety
Mieszane
Snowboard
Mężczyźni
Kobiety
Mieszane
Tabela medalowa
Uwagi
Przypisy
Bibliografia
Mistrzostwa świata juniorów w narciarstwie dowolnym
Mistrzostwa świata juniorów w snowboardzie
2024 w sportach zimowych
2024 w Austrii
2024 we Włoszech
2024 w Gruzji
2024 w Szwecji |
5636283 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Parafia%20%C5%9Bw.%20Joachima%20w%20Kluszczanach | Parafia św. Joachima w Kluszczanach | Parafia św. Joachima w Kluszczanach – rzymskokatolicka parafia znajdująca się w diecezji grodzieńskiej, w dekanacie Ostrowiec, na Białorusi.
Historia
W 1726 podwojewodzi połocki Jan Korsak ufundował drewniany kościół w Kluszczanach. W XIX w. i w dwudziestoleciu międzywojennym parafia posiadała kaplicę filialną w majątku Szajkuny. Po kasacie parafii w Żeladzi i konfiskacie tamtejszego kościoła przez władze carskie, parafia w Kluszczanach znacznie się powiększyła. Z tego powodu w latach 70. XIX w. powiększono kościół. W 1883 parafia liczyła 2227 wiernych. W latach 1915-1916 wikariuszem parafii był ks. Kazimierz Swajak.
W II Rzeczypospolitej parafia należała do dekanatu Świr archidiecezji wileńskiej.
Po II wojnie światowej Kluszczany znalazły się w Związku Sowieckim. W 1948 komuniści zamknęli kościół. Został on zwrócony w 1990 i następnie odrestaurowany. Od 1991 parafia znajduje się w diecezji grodzieńskiej. 6 czerwca 2017 świątynia spłonęła, wraz z m.in. księgami metrykalnymi. Po pożarze nabożeństwa odprawiane są na plebanii. W 2017 parafia liczyła 148 wiernych.
Przypisy
Bibliografia
Parafie diecezji grodzieńskiej
Parafie pod wezwaniem św. Joachima
Parafia |
5636287 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Maciej%20G%C5%82ogowski | Maciej Głogowski | Maciej Głogowski – polski dziennikarz, od 2017 zastępca redaktor naczelnej Tok FM.
Życiorys
Ukończył XIII Liceum Ogólnokształcące z Oddziałami Dwujęzycznymi im. płk. Leopolda Lisa-Kuli w Warszawie. W październiku 2004 dołączył do redakcji radia Tok FM. W 2007 został szefem redakcji ekonomicznej. W lutym 2008 został laureatem nagrody Ostre Pióro 2007 przyznawanej przez Business Centre Club. W czerwcu 2012 otrzymał nagrodę im. Mariana Krzaka – przyznawaną przez Związek Banków Polskich za „odpowiedzialne ukazywanie tematyki bankowej oraz wyważony przekaz informacyjny w zmieniających się realiach gospodarczych”.
Od 2014 na antenie Tok FM prowadzi codzienny magazyn EKG. W grudniu 2014 otrzymał tytuł najlepszego dziennikarza ekonomicznego w ramach XII edycji konkursu im. Władysława Grabskiego organizowanego przez Narodowy Bank Polski.
W styczniu 2017 został wicenaczelnym Tok FM, łącząc tę funkcję z dalszym kierowaniem pracą redakcji ekonomicznej. Do jego zadań należy także koordynacja akcji specjalnych radia. W grudniu 2018 otrzymał nagrodę Grand Press Economy. Jak wskazano uzasadnieniu, Macieja Głogowskiego doceniono za to, że „szanuje rozmówców, ale twardo egzekwuje odpowiedzi na najtrudniejsze pytania” oraz „prowadzenie najciekawszych rozmów o ekonomii i biznesie w mediach elektronicznych”. Od września 2020 prowadzi także środową audycję poranną w Tok FM.
W 2021 został laureatem nagrody specjalnej Konfederacji Lewiatan za „wyznaczanie standardów dziennikarstwa ekonomicznego w Polsce”. W 2022 był nominowany wraz z Tomaszem Settą do Nagrody Dziennikarstwa Ekonomicznego Press Club Polska.
Nagrody i wyróżnienia
2022: nominacja do Nagrody Dziennikarstwa Ekonomicznego Press Club Polska;
2021: nagroda specjalna Konfederacji Lewiatan;
2018: nagroda Grand Press Economy;
2014: tytuł najlepszego dziennikarza ekonomicznego w konkursie im. Władysława Grabskiego;
2012: nagroda im. Mariana Krzaka;
2008: nagroda Ostre Pióro 2007.
Twórczość
Maciej Głogowski, Jan Krzysztof Bielecki: JKB. Jan Krzysztof Bielecki, Wydawnictwo Region: Gdynia, 2024, .
Przypisy
Dziennikarze Tok FM
Polscy dziennikarze ekonomiczni
Polscy dziennikarze radiowi |
5636301 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Mitsuha%20Ashitaba | Mitsuha Ashitaba | – japońska aktorka AV grająca w filmach dla dorosłych, należy do T-Powers, jest także ekskluzywną aktorką studia S1.
Historia
11 lipca 2023 roku zadebiutowała jako ekskluzywna aktorka S1 w filmie dla dorosłych „新人NO.1 STYLE 明日葉みつはAVDebut”.
17 listopada i 15 grudnia 2023 roku pojawiła się w wieczornym programie rozrywkowym Tsuki to Mogura emitowanym w TV Tokyo.
21 marca premierę miał jej pierwszy film VR, w którym wystąpiła. Dzień później 22 marca po raz kolejny wzięła udział w programie Tsuki to Mogura.
Filmografia
Filmy dla dorosłych
Filmy dla dorosłych VR
Inne
Publikacje
Fotoksiążka
Przypisy
Linki zewnętrzne
Oficjalne konto artystki w serwisie X
Japońskie aktorki pornograficzne |
5636302 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Parafia%20Naj%C5%9Bwi%C4%99tszej%20Maryi%20Panny%20z%20G%C3%B3ry%20Karmel%20w%20%C5%BBukojniach%20%C5%BBeladzkich | Parafia Najświętszej Maryi Panny z Góry Karmel w Żukojniach Żeladzkich | Parafia Najświętszej Maryi Panny z Góry Karmel w Żukojniach Żeladzkich – rzymskokatolicka parafia znajdująca się w diecezji grodzieńskiej, w dekanacie Ostrowiec, na Białorusi.
Historia
W XVI w. Wojciech Chludziński ufundował drewniany kościół w Żeladzi dla karmelitów. W XIX w. parafia należała do dekanatu Świr diecezji wileńskiej. W 1864 w ramach represji popowstaniowych władze rosyjskie skasowały parafię, a kościół zamieniły na cerkiew prawosławną. Wiernych przyłączono wówczas do parafii św. Joachima w Kluszczanach.
Na początku XX w. cerkiew spłonęła. W latach 1910 - 1912 wzniesiono w jej miejscu murowaną świątynię. W 1921, po odzyskaniu przez Polskę niepodległości, świątynia została przekazana katolikom i w kolejnych latach rozbudowana. W II Rzeczypospolitej parafia należała do dekanatu Świr archidiecezji wileńskiej.
Po II wojnie światowej Żeladź znalazła się w Związku Sowieckim. W 1947 komuniści zamknęli kościół. Został on zwrócony w 1990 i następnie odrestaurowany. Od 1991 parafia znajduje się w diecezji grodzieńskiej.
Uwagi
Przypisy
Bibliografia
Parafie diecezji grodzieńskiej
Parafie pod wezwaniem Najświętszej Maryi Panny z Góry Karmel
Rejon ostrowiecki |
5636305 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Derby%20Kociewia%20w%20koszyk%C3%B3wce | Derby Kociewia w koszykówce | Derby Kociewia w koszykówce – spotkanie uznawane za derby koszykarskie pomiędzy Decką Pelplin i SKS Starogard Gdański.
Bilans spotkań
Ogólnie
Decka gospodarzem
SKS gospodarzem
Historia
Pierwszy mecz derbowy odbył się 5 września 2021 roku. Był to mecz towarzyski i zakończył się zwycięstwem SKS Starogard Gdański.
W pierwszych 5 meczach derbowych zwyciężyła drużyna SKS Starogard Gdański. Piąty mecz derbowy został zakończony po dogrywce.
Szósty mecz derbowy był meczem towarzyskim. Był to pierwszy mecz w którym zwyciężyła Decka Pelplin.
Pierwsze ligowe zwycięstwo Decki w derbach odbyło się 10 listopada 2023 roku. Decka wygrała ten mecz z SKS-em 77:69.
Na 8 mecz derbowy zostały wyprzedane wszystkie bilety.
1 mecz
2 mecz
3 mecz
4 mecz
5 mecz
6 mecz
7 mecz
8 mecz
Linki zewnętrzne
SKS Starogard Gdański
Decka Pelplin
Zobacz też
Derby Kociewia w piłce nożnej
Przypisy
Sport w Starogardzie Gdańskim
Sport w Pelplinie
Derby koszykarskie
Koszykówka w Polsce |
5636315 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Pedro%20Duarte | Pedro Duarte | Pedro Miguel de Azeredo Duarte (ur. 12 lipca 1973 w Porto) – portugalski polityk, prawnik i ekonomista, poseł do Zgromadzenia Republiki.
Życiorys
Absolwent prawa na Portugalskim Uniwersytecie Katolickim. Uzyskał magisterium z ekonomii międzynarodowej i europeistyki. Doktoryzował się w instytucie gospodarki i zarządzania ISEG.
Zaangażował się w działalność polityczną w ramach Partii Socjaldemokratycznej. W latach 1998–2002 kierował jej organizacją młodzieżową JSD. W 1993 został radnym dzielnicy Ramalde, a w latach 1997–2001 zasiadał w zgromadzeniu miejskim Porto. W 1999, 2002, 2005 i 2009 uzyskiwał mandat posła do Zgromadzenia Republiki. W latach 2004–2005 pełnił funkcję sekretarza stanu do spraw młodzieży w gabinecie Pedra Santany Lopesa.
W 2011 znalazł się poza parlamentem. Został zatrudniony w przedsiębiorstwie Microsoft, pracował w dziale spraw korporacyjnych i prawnych oraz stosunków zewnętrznych. Objął funkcję prezesa organizacji branżowej Associação Portuguesa de Software (ASSOFT). Przed wyborami prezydenckimi w 2016 Marcelo Rebelo de Sousa powierzył mu kierowanie swoją kampanią wyborczą. W 2018 został przewodniczącym rady do spraw gospodarki cyfrowej przy organizacji przedsiębiorców Confederação da Indústria Portuguesa, a w 2022 koordynatorem krajowej rady strategicznej PSD.
Przypisy
Deputowani Zgromadzenia Republiki (Portugalii)
Politycy Partii Socjaldemokratycznej (Portugalia)
Portugalscy prawnicy
Ludzie urodzeni w Porto
Urodzeni w 1973 |
5636317 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Katastrofa%20lotu%20TAESA%20725 | Katastrofa lotu TAESA 725 | Katastrofa lotu TAESA 725 – wypadek lotniczy, który wydarzył się 9 listopada 1999 roku na przedmieściach meksykańskiego miasta Uruapan. McDonnell Douglas DC-9 linii TAESA rozbił się tuż po starcie, zginęli wszyscy na pokładzie – 18 osób.
Samolot
Samolotem, który brał udział w wypadku był McDonnell Douglas DC-9 należący do meksykańskich linii lotniczych TAESA, o numerze rejestracyjnym XA-TKN. Pierwszy lot odbył w lutym 1970 roku w barwach Trans Australia Airlines. Następnie latał dla Sunworld International Airlines, Midway Airlines, NASA oraz Aeroméxico. W dniu wypadku miał około 58 000 godzin lotu i 59 000 startów/lądowań.
Przebieg wypadku
Załoga składała się z dwóch pilotów – 36-letni kapitan Jesús José Graciá (5368 godzin lotu w dniu wypadku) oraz 22-letni drugi pilot Héctor Valdez (250 godzin lotu). Samolot odbywał lot z Tijuany do Meksyku, z międzylądowaniami w Guadalajarze i Uruapan. Pierwsze dwa etapy lotu przebiegły bez żadnych komplikacji. Maszyna wystartowała z Uruapan o 18:59, jednak podczas rotacji zaczął nadmiernie unosić dziób. Kilka minut po starcie samolot wszedł w głębokie przeciągnięcie, obrócił się i niemal pionowo runął w kierunku ziemi. O 19:03 rozbił się na polu awokado, 5.3 km na południe od lotniska. Zginęło 13 pasażerów i 5 członków załogi.
Przyczyny
Przyczyną wypadku był zbyt duży kąt natarcia skrzydeł spowodowany prawdopodobnie dezorientacją przestrzenną pilotów. Lot odbywał się po zmroku, stąd przy zbyt dużym uniesieniu dziobu samolotu piloci nie widzieli horyzontu, w ten sposób załoga nie miała świadomości, w jakiej pozycji samolot się znajduje. Według śledczych do wypadku przyczyniło się również włączenie światła w kokpicie przed startem, co jeszcze bardziej utrudniało widok zza okien. Załoga nie stosowała się do zasad lotu IFR, które stosuje się przy niskiej widoczności lub po zmroku. Ostre zadarcie nosa spowodowało utratę siły nośnej, a w konsekwencji utratę kontroli nad maszyną, co szczególnie niebezpieczne było na niskiej wysokości tuż po starcie.
Zobacz też
Katastrofa lotu Mexicana 940
Katastrofa lotu Intercontinental de Aviación 256
Katastrofa lotu Aeroméxico 110
Przypisy
Katastrofy lotnicze w 1999
Katastrofy lotnicze z udziałem samolotu McDonnell Douglas DC-9
Katastrofy lotnicze w Meksyku
Katastrofy lotnicze z udziałem błędów pilotów |
5636320 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Stawrula%20Prasa | Stawrula Prasa | Stawrula Prasa (grec. Σταυρούλα Πρασσά; ur. 10 grudnia 1979 w Amarusionie) – grecka koszykarka, reprezentantka kraju, występująca na pozycji rozgrywającej.
Osiągnięcia
Na podstawie, o ile nie zaznaczono inaczej.
Drużynowe
Mistrzyni Grecji (2009)
Wicemistrzyni Rumunii (2010)
Uczestniczka międzynarodowych rozgrywek EuroCup (2008–2010)
Reprezentacja
Seniorska
Uczestniczka:
mistrzostw Europy (2003 – 9. miejsce)
igrzysk śródziemnomorskich (2005 – 4. miejsce)
Młodzieżowe
Uczestniczka mistrzostw Europy U–16 (1995 – 7. miejsce)
Przypisy
Linki zewnętrzne
Profil na eurobasket.com
Profil na legabasketfemminile.it
Profil na proballers.com
Greckie koszykarki
Koszykarki Pozzuoli
Koszykarki Olympiakosu Pireus
Koszykarki Athinaikos A.S.
Koszykarki Panioniosu
Koszykarki ICIM Arad
Urodzeni w 1979 |
5636327 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Dalila%20Rodrigues | Dalila Rodrigues | Maria Dalila Aguiar Rodrigues (ur. 15 sierpnia 1960 w Penedono) – portugalska historyczka sztuki, nauczycielka akademicka, dyrektorka instytucji kulturalnych, profesor.
Życiorys
Z zawodu historyczka sztuki, w 2001 doktoryzowała się na Uniwersytecie w Coimbrze. W pracy badawczej zajęła się historią malarstwa portugalskiego i dziedzictwem artystycznym. Jako nauczycielka akademicka związana z uczelnią w Coimbrze, doszła na niej do stanowiska profesora w kolegium sztuk pięknych. Objęła także stanowisko profesorskie w szkole ESEV w ramach Instituto Politécnico de Viseu. Współpracowała z Fundação Calouste Gulbenkian. Zajmowała się koordynowaniem projektów kulturalnych i pracą jako kuratorka wystaw. Autorka i redaktorka naukowa publikacji książkowych oraz katalogów poświęconych sztuce.
Była dyrektorką Museu Nacional Grão Vasco (2001–2004) i Museu Nacional de Arte Antiga (2004–2007). W 2010 weszła w skład zarządu organizacji Associação Trienal de Arquitectura de Lisboa. W latach 2012–2015 była członkinią rady dyrektorów fundacji Centro Cultural de Belém. Od 2019 wykonywała obowiązki dyrektora klasztoru Hieronimitów oraz Torre de Belém, a w 2021 została powołana na dyrektorkę obu tych instytucji.
Przypisy
Portugalscy historycy
Urodzeni w 1960 |
5636331 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Gamsen | Gamsen | Niemcy:
Gamsen – dzielnica Gifhornu
Szwajcaria:
Gamsen – miejscowość w gminie Brig-Glis, w kantonie Valais, w okręgu Brig |
5636338 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Vertigo | Vertigo | Vertigo – imprint wydawnictwa DC Comics
„Vertigo” – piosenka zespołu U2
Vertigo – rodzaj ślimaków z rodziny poczwarówkowatych (Vertiginidae)
Zobacz też
Przypisy |
5636342 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Rita%20Alarc%C3%A3o%20J%C3%BAdice | Rita Alarcão Júdice | Rita Fragoso de Rhodes Alarcão Júdice de Abreu e Mota (ur. 8 grudnia 1973) – portugalska prawniczka i polityczka, posłanka do Zgromadzenia Republiki.
Życiorys
Absolwentka prawa na Portugalskim Uniwersytecie Katolickim (1997). Uzyskała uprawnienia adwokata, specjalizując się w kwestiach dotyczących nieruchomości. Od 2013 była partnerem w kancelarii adwokackiej PLMJ (którą założył jej ojciec José Miguel Júdice). Weszła w skład komitetu wykonawczego portugalskiego oddziału Urban Land Institute. Dołączyła też do WIRE Portugal, stowarzyszenia kobiet zawodowo związanych z sektorem budownictwa i nieruchomości.
Została koordynatorką krajowej rady strategicznej Partii Socjaldemokratycznej do spraw mieszkalnictwa. W wyborach w 2024 uzyskała mandat posłanki do Zgromadzenia Republiki jako niezależna kandydatka na liście sojuszu ugrupowań centroprawicowych w okręgu Coimbra.
Przypisy
Deputowani Zgromadzenia Republiki (Portugalii)
Politycy Partii Socjaldemokratycznej (Portugalia)
Portugalscy prawnicy
Urodzeni w 1973 |
5636351 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Atractus%20typhon | Atractus typhon | Atractus typhon – gatunek węża z rodziny połozowatych (Colubridae), występujący w północno-zachodniej Ameryce Południowej.
Gatunek ten został opisany w 2009 roku przez Paulo Passosa, Jonha Jairo Mueses-Cisnerosa, Johna D. Lyncha i Ronaldo Fernandesa. Holotyp ICN 10901 (ICN−MHN − Instituto de Ciencias Naturales, Museo de Historia Natural) pochodził z Reserva Natural Biotopo Selva Húmeda (, około 600 m n.p.m.), gmina Barbacoas, departament Nariño w Kolumbii i został pozyskany w 2006 roku przez B. Cépedę i J.J. Mueses-Cisnerosa. Długość od pyska do odbytu (Snout–vent length – SVL) 293 mm, długość ogona 79 mm, długość głowy 13 mm, szerokość głowy 6,2 mm. Głowa czarna. Część grzbietowa czerwonawo-jasnobrązowa z 39−40 czarnymi pasami o szerokości od 3 do 5 łusek, a część brzuszna kremowo-szara, nakrapiana czarnymi kwadratowymi plamami, ogon przeważnie czarny. Jego habitatem jest wilgotny las równikowy.
Przypisy
Połozowate
Gady Ameryki Południowej
Gatunki i podgatunki zwierząt nazwane w 2009 roku
Endemity Kolumbii |
5636355 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Grade%20A%20Productions | Grade A Productions | Grade A Productions – amerykańska wytwórnia płytowa z Chicago założona przez amerykańskiego rapera Lil Bibby'ego oraz jego brata George'a "G Money" Dickinsona w 2017 roku. Bracia założyli wytwórnię po usłyszeniu piosenek Juice Wrlda "All Girls Are the Same" i "Lucid Dreams" z celem podpisania kontraktu z nim. Po podpisaniu umowy z Grade A, Juice Wrld wydał "All Girls Are the Same", która zgromadziła miliony odsłuchań i wyświetleń. Wytwórnia podpisała także kontrakt z The Kid Laroi.
Amerykańskie wytwórnie muzyczne
Przypisy |
5636366 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Biejgi | Biejgi | Biejgi – dawna wieś. Tereny, na których była położony, leżą obecnie na Białorusi, w obwodzie grodzieńskim, w rejonie oszmiańskim, w sielsowiecie Krejwiańce
Historia
W czasach zaborów wieś w gminie Graużyszki, w powiecie oszmiańskim, w guberni wileńskiej Imperium Rosyjskiego. W 1866 należała do dóbr skarbowych Daukszyszki. W 1905 roku liczyła 50 mieszkańców.
W latach 1921–1945 wieś leżała w Polsce, w województwie wileńskim, w powiecie oszmiańskim, w gminie Graużyszki.
W 1931 w 11 domach zamieszkiwało 65 osób.
Wierni należeli do parafii rzymskokatolickiej w Graużyszkach. Miejscowość podlegała pod Sąd Grodzki w Holszanach i Okręgowy w Wilnie; właściwy urząd pocztowy mieścił się w Graużyszkach.
Uwagi
Przypisy
Linki zewnętrzne
Rejon oszmiański
Opuszczone miejscowości na Białorusi
Miejscowości województwa wileńskiego (II Rzeczpospolita) |
5636367 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Atractus%20iridescens | Atractus iridescens | Atractus iridescens – gatunek węża z rodziny połozowatych (Colubridae), występujący w północno-zachodniej Ameryce Południowej.
Gatunek ten opisał w 1896 roku Mario Giacinto Peracca. Holotyp – samiec oznaczony jako MRSN R1830 (MRSN – Museo Regionale di Scienze Naturali, Turin) – pochodził z Ameryki Południowej. Gatunek ten występuje na wybrzeżu Pacyfiku od okolic miasta Condoto w departamencie Chocó w Kolumbii na południe do prowincji Esmeraldas w Ekwadorze.
Samce tego gatunku są większe od samic. Wymiary:
Część grzbietowa i głowa czerwono-brązowa, a część brzuszna szarawo-biała, nakrapiana czarnymi drobnymi i gęstymi plamami, które są coraz ciemniejsze w kierunku ogona, który jest czarny. Jego habitatem jest wilgotny las równikowy w przedziale wysokości od 50 do 150 m n.p.m.
Uwagi
Przypisy
Połozowate
Gady Ameryki Południowej
Gatunki i podgatunki zwierząt nazwane w 1896 roku |
5636368 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Bierniki%20%28rejon%20oszmia%C5%84ski%29 | Bierniki (rejon oszmiański) | Bierniki (; ) − wieś na Białorusi, w obwodzie grodzieńskim, w rejonie oszmiańskim, w sielsowiecie Kolczany.
Historia
W czasach zaborów wieś w gminie Graużyszki, w powiecie oszmiańskim, w guberni wileńskiej Imperium Rosyjskiego. W 1866 należała do dóbr Bołtuń (własność Śniadeckich) i do dóbr skarbowych Święty Duch. W 1905 roku wieś liczyła 63 mieszkańców.
W latach 1921–1945 wieś leżała w Polsce, w województwie wileńskim, w powiecie oszmiańskim, w gminie Graużyszki.
W 1931 w 13 domach zamieszkiwały 72 osoby.
Wierni należeli do parafii rzymskokatolickiej w Graużyszkach. Miejscowość podlegała pod Sąd Grodzki w Holszanach i Okręgowy w Wilnie; właściwy urząd pocztowy mieścił się w Graużyszkach.
Przypisy
Linki zewnętrzne
Wsie w rejonie oszmiańskim
Miejscowości województwa wileńskiego (II Rzeczpospolita) |
5636370 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Kluczevia%20Stargard | Kluczevia Stargard | Polski Cukier Kluczevia Stargard - polski klub piłkarski z siedzibą w Stargardzie. W sezonie 2023/2024 występuje w IV Lidze Zachodniopomorskiej.
Historia nazw klubu
Klub zrodził się 10 maja 1948 roku pod nazwą KS Cukrownia Kluczewo. W okresie od 1950 do 1952 roku nosił miano Unia Kluczewo, a następnie w sezonie 1953/1954 rywalizował w B-klasie jako Spójnia Kluczewo. W kolejnych latach, w sezonie 1955-1956, pod nazwą Sparta Kluczewo, dążył do awansu w A-klasie, by ostatecznie, na początku 1957 roku, przekształcić się w Gryfa, który we wrześniu tego samego roku przyjął nową tożsamość jako LKS Ustroń. 15 stycznia 1958 roku, po zgłoszeniu do Cukrowniczej Federacji Sportowej, klub przyjął nazwę Cukrowniczy Klub Sportowy Ustroń. W lecie 1964 roku, wraz z budową stadionu przy Cukrowni, zmieniono nazwę na OTKKF Pionier. 16 sierpnia 1970 roku klub otrzymał nazwę OTKKF Kluczevia Stargard Szczeciński. Od sezonu 2016/2017 aż do dziś zespół występuje rozgrywa swoje spotkania pod nazwą Polski Cukier Kluczevia Stargard.
Stadion
Stadion Kluczevii znajduje się w dzielnicy Kluczewo, położonej ok. 4 km na południe od centrum miasta, przy drodze wojewódzkiej nr 106. Główne boisko pokryte jest naturalną trawą i mierzy 105x68 metrów.
Na terenie obiektu znajduje się również 2 boisko treningowe. Pod koniec roku 2023 miasto Stargard ogłosiło sfinansowanie nowego dodatkowego pełnowymiarowego boiska ze sztuczną murawą.
Miasto ogłosiło również modernizacje niedawno otwartej trybuny. Ma być ona na podwyższeniu, pomieści aż 500 kibiców.
Sukcesy
Przypisy
Kluby piłkarskie w województwie zachodniopomorskim
Sport w Stargardzie |
5636380 | https://pl.wikipedia.org/wiki/B%C5%82otkowszczyzna | Błotkowszczyzna | Błotkowszczyzna (; ) − wieś na Białorusi, w obwodzie grodzieńskim, w rejonie oszmiańskim, w sielsowiecie Graużyszki.
Historia
W czasach zaborów zaścianek w gminie Graużyszki, w powiecie oszmiańskim, w guberni wileńskiej Imperium Rosyjskiego. W 1866 należała do dóbr skarbowych Wojnaryszki. W 1905 roku zaścianek liczył 35 mieszkańców, należał do Kowaleńkowa.
W latach 1921–1945 zaścianek leżał w Polsce, w województwie wileńskim, w powiecie oszmiańskim, w gminie Graużyszki.
W 1931 w 4 domach zamieszkiwało 25 osób.
Wierni należeli do parafii rzymskokatolickiej w Holszanach. Miejscowość podlegała pod Sąd Grodzki w Holszanach i Okręgowy w Wilnie; właściwy urząd pocztowy mieścił się w Graużyszkach.
Przypisy
Linki zewnętrzne
Wsie w rejonie oszmiańskim
Miejscowości województwa wileńskiego (II Rzeczpospolita) |
5636383 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Bogus%C5%82aw%20Mumot | Bogusław Mumot | Bogusław Mumot (ur. 16 listopada 1913 w Kaźmierzu, zm. 12 stycznia 1985) – polski działacz społeczny i regionalista, radny miejski w Trzciance.
Od lutego 1945 do sierpnia 1946 był komendantem posterunku milicji w Pniewach w stopniu plutonowego. Od 1946 był nauczycielem w szkołach na terenie Trzcianki. Był w tym mieście współinicjatorem powstania teatru amatorskiego (kierował m.in. Domem Społecznym). W latach 50. oraz 60. XX wieku piastował funkcję prezesa Spółdzielni Spożywców Społem w Trzciance. Kierował również trzcianeckim Cechem Rzemiosł. Był radnym i przewodniczącym Rady Miejskiej w Trzciance. Z jego inicjatywy powstała odznaka "Za Zasługi dla Ziemi Trzcianeckiej". Odznaczony został Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski.
Przypisy
Polscy radni rad gmin
Polscy działacze społeczni
Polscy regionaliści
Ludzie związani z Trzcianką
Ludzie urodzeni w Kaźmierzu
Odznaczeni Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (Polska Ludowa)
Urodzeni w 1913
Zmarli w 1985 |
5636384 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Mistrzostwa%20%C5%9Awiata%20w%20Lekkoatletyce%202019%20%E2%80%93%20ch%C3%B3d%20na%2050%20km%20kobiet | Mistrzostwa Świata w Lekkoatletyce 2019 – chód na 50 km kobiet | Chód na 50 km kobiet – jedna z konkurencji rozgrywanych podczas lekkoatletycznych mistrzostw świata w Dosze.
Tytułu mistrzowskiego z 2017 nie obroniła Inês Henriques.
Terminarz
Źródło: worldathletics.org.
Rekordy
Tabela prezentuje rekord świata, rekord mistrzostw świata, rekordy kontynentów oraz najlepszy wynik na listach światowych w sezonie 2019 przed rozpoczęciem mistrzostw.
Rezultaty
Źródło: worldathletics.org.
Uwagi
Przypisy
Chód na 50 km kobiet |
5636389 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Zapalnik%20VT | Zapalnik VT | Zapalnik VT – opracowany na początku lat 40. XX wieku amerykański zapalnik zbliżeniowy pocisków przeciwlotniczych. Akronim VT (Variable Time) został wprowadzony ze względu na potrzebę zachowania w tajemnicy rzeczywistego sposobu działania zapalnika. Zapalnik VT był w rzeczywistości umieszczanym w nosie pocisku niewielkim radarem emitującym w sposób stały wiązkę, która po odbiciu się od celu zakłócała pulsującą falę podążającą wciąż na zewnątrz, wywołując zakłócenie wystarczające do uaktywnienia wzmacniającego ją układu wyzwalającego eksplozję.
Oparty na efekcie Dopplera mechanizm działania zapalnika możliwy był do opracowania już w styczniu 1941 roku, jednak dopiero do czerwca tego roku, udało się opracować go w sposób wystarczająco wytrzymały i niezawodny. Pierwsze testowe odpalenie z sukcesem zapalnika nastąpiło w czerwcu 1941 roku, zaś jego produkcja została uruchomiona w listopadzie 1942 roku. Pierwsze użycie bojowe zapalnika VT miało miejsce 4 stycznie 1943 roku z pokładu krążownika przeciwlotniczego USS „Helena” (CL-50). Zapalniki tego typu z sukcesem używane były w działach 127 mm L/38, stanowiąc najskuteczniejszą broń przeciw atakom samolotów kamikaze.
Przypisy
Bibliografia
Zapalniki |
5636391 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Manuel%20Castro%20Almeida | Manuel Castro Almeida | Manuel Castro Almeida (ur. 28 października 1957) – portugalski polityk, prawnik i samorządowiec, poseł do Zgromadzenia Republiki, sekretarz stanu (1993–1995, 2013–2015).
Życiorys
Absolwent prawa na Uniwersytecie w Coimbrze, uzyskał uprawnienia adwokata. Pracował w administracji miejskiej w São João da Madeira, a także jako urzędnik w regionalnej komisji do spraw koordynacji i rozwoju. Zaangażował się w działalność polityczną w ramach Partii Socjaldemokratycznej. W 1991, 1995 i 1999 uzyskiwał mandat deputowanego do Zgromadzenia Republiki. W latach 1993–1995 był sekretarzem stanu do spraw edukacji i sportu. W 2001 wybrany na urząd burmistrza São João da Madeira, w 2005 i 2009 z powodzeniem ubiegał się o reelekcję. W ramach PSD pełnił m.in. funkcje zastępcy sekretarza generalnego i wiceprzewodniczącego partii. W 2013 objął stanowisko sekretarza stanu do spraw rozwoju regionalnego, które zajmował do 2015. Podjął praktykę prawniczą w ramach firmy Abreu Advogados.
Przypisy
Absolwenci Uniwersytetu w Coimbrze
Deputowani Zgromadzenia Republiki (Portugalii)
Politycy Partii Socjaldemokratycznej (Portugalia)
Portugalscy prawnicy
Urodzeni w 1957 |
5636396 | https://pl.wikipedia.org/wiki/El%20Amir%20Farouq | El Amir Farouq | El Amir Farouq (ar.: الامير فاروق) – slup egipskiej marynarki wojennej z okresu międzywojennego, zbudowany w Wielkiej Brytanii. Był okrętem flagowym marynarki Królestwa Egiptu. Zatopiony w 1948 roku przez izraelskie siły specjalne podczas I wojny izraelsko-arabskiej. Nazwa zapisywana jest także w formie „El Amir Farouk”.
Budowa
Okręt zamówiony został dla marynarki egipskiej po uzyskaniu niepodległości przez Królestwo Egiptu od Wielkiej Brytanii w latach 20. XX wieku. W tym czasie Egipt utrzymywał jedynie nieliczną marynarkę, złożoną głównie z małych patrolowców, jednostek pomocniczych i transportowych. Jej jedynym większym okrętem u progu lat 20. był brytyjski slup „Sollum” z I wojny światowej. Jedynym większym nowo zbudowanym w okresie międzywojennym okrętem stał się zaś „El Amir Farouk”, zamówiony w Wielkiej Brytanii. Nazwa pochodziła od księcia (późniejszego króla) Faruka i w literaturze spotykana jest w różnych transkrypcjach, a także zniekształconej skróconej formie „Emir Farouk”.
Okręt został zbudowany w angielskiej stoczni Hawthorn Leslie w Newcastle upon Tyne. Został wodowany i ukończony w 1926 roku. Brak jest w popularnej literaturze bliższych dat dotyczących jego budowy. Konstrukcyjnie był podobny do slupów typu Flower z I wojny światowej, lecz różnił się zastosowaniem siłowni z dwoma maszynami parowymi, opalanej paliwem płynnym, a także słabszym uzbrojeniem.
Opis
Okręt miał kadłub z krótkim podniesionym pokładem dziobowym. Na śródokręciu ciągnęła się nadbudówka, z przodu której był podwyższony mostek. Pojedynczy pochylony komin znajdował się pośrodku długości okrętu. Na spardeku nadbudówki po bokach były rozmieszczone łodzie ratunkowe. Sylwetkę uzupełniały dwa lekko pochylone maszty: na końcu pokładu dziobowego i na końcu nadbudówki. Pokład rufowy był zajęty przez osobną niewielką pokładówkę. Załoga liczyła początkowo 70 osób.
Długość całkowita okręt wynosiła 75,29 m, szerokość 10,36 m, a zanurzenie 4,04 m. Wyporność (bez bliższego określenia) wynosiła 1441 ts (ton angielskich).
Uzbrojenie artyleryjskie było słabe i obejmowało tylko jedną armatę kalibru 57 mm (6-funtową) o długości lufy 40 kalibrów (L/40) Hotchkiss na pokładzie dziobowym. Uzupełniały je cztery karabiny maszynowe kalibru 7,7 mm. Po II wojnie światowej uzbrojenie mogło zostać wzmocnione.
Okręt napędzany był przez dwie maszyny parowe potrójnego rozprężania o łącznej mocy indykowanej 2800 hp, poruszające dwa wały śrub. Parę dostarczały dwa kotły opalane paliwem płynnym. Prędkość maksymalna wynosiła 17 węzłów.
Służba
„El Amir Farouq” wszedł do służby w 1926 roku. Został okrętem flagowym marynarki Królestwa Egiptu. Był jednym z tylko dwóch jej większych okrętów w okresie międzywojennym i II wojny światowej, nie licząc transportowców. Formalnie podlegał Administracji Straży Wybrzeża i Rybołówstwa.
Podczas I wojny izraelsko-arabskiej, „El Amir Farouq” został zatopiony przez izraelskich komandosów za pomocą motorówek wybuchowych w trakcie operacji Jo’aw pod Gazą 22 listopada 1948 roku. Spotykana jest też w publikacjach data 22 października 1948 roku.
Uwagi
Przypisy
Bibliografia
Egipskie okręty
Statki i okręty zatopione na Morzu Śródziemnym |
5636403 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Joost%20Klein | Joost Klein | Joost Klein (ur. 10 listopada 1997 w Leeuwarden) – holenderski piosenkarz, raper i były youtuber. Reprezentant Holandii w 68. Konkursie Piosenki Eurowizji (2024).
Wczesne życie
Urodził się w Leeuwarden, a dorastał w pobliskiej wsi . W 2008 roku założył w serwisie YouTube kanał o nazwie EenhoornJoost, gdzie publikował filmy o różnej tematyce, od skeczów po minidokumenty. Gdy miał dwanaście lat na nowotwór stracił ojca, a niecały rok później jego matka została zabrana do szpitala z powodu złego zdrowia psychicznego, niedługo po czym zmarła na nagłe zatrzymanie krążenia – po ich śmierci był on pod opieką starszego brata i siostry. Uczęszczał do szkoły średniej Stedelijk w Leeuwarden, lecz nie ukończył w niej edukacji.
Kariera muzyczna
W 2016 roku wydał swoją pierwszą EP-kę pt. Dakloos, z której dużą popularność zyskały utwory „Bitches” i „Zelfgemaakt”, po czym zaczął rozwijać karierę muzyczną. W latach 2017–2018 był związany z wytwórnią TopNotch, jednak zdecydował ostatecznie założyć własne wydawnictwo Albino Records. Jest w głównej mierze artystą hip-hopowym, lecz w jego piosenkach często pojawiają się wpływy muzyki elektronicznej, takie jak drum and bass, hardstyle i gabber.
W 2017 roku wydał mixtape Scandinavian Boy. Rok później wraz z raperem wydał album i w celach jego promocji wystąpił podczas koncertu Viraal in Carré w amsterdamskim . Napisał krótką serię wierszy pt. Albino, do której stworzenia zainspirowało go życzenie zmarłego ojca, aby napisał on w przyszłości książkę. Wydane zostały one 14 listopada 2018. W styczniu 2019 wydał album, również noszący tytuł Albino, dla którego promocji zorganizował trasę koncertową Het gaat niet zo goed. Pod koniec tamtego roku wydał kolejny album , zadedykowany jego starszemu bratu, który urodził się w tym roku. W 2020 roku wydał album Joost Klein 7, a w następnym roku wraz z raperem Brunzynem album Albino Sports, Vol. 1.
W 2022 roku wydał album Fryslân dedykowany jego rodzimej prowincji, Fryzji. Rok później wraz z niemieckim raperem Ski Aggu stworzył utwór „”, będący adaptacją piosenki o tym samym tytule autorstwa komika Ottona Waalkesa, który stał się hitem w krajach niemieckojęzycznych w Europie – zajął on 1. miejsce na niemieckiej liście przebojów. 11 grudnia 2023 holenderski nadawca publiczny AVROTROS ogłosił, że Klein będzie reprezentować Holandię w 68. Konkursie Piosenki Eurowizji w Malmö. 29 lutego 2024 wydał teledysk do konkursowego utworu „Europapa”.
Przypisy
Linki zewnętrzne
Urodzeni w 1997
Holenderscy raperzy
Holenderscy piosenkarze
Reprezentanci Holandii w Konkursie Piosenki Eurowizji |
5636404 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Madeleine%20Roux | Madeleine Roux | Madeleine Roux – amerykańska pisarka. Stworzyła kilka cykli o tematyce paranormalnej oraz grozy dla młodych dorosłych (young adult), w tym cykl Asylum. Stworzyła również powieści fantastyczno-naukowe dla dorosłych oraz powieści na licencji, osadzone w takich franczyzach jak World of Warcraft oraz Dungeons & Dragons. Na język polski została przetłumaczona m.in. jej powieść Księga żywych sekretów dedykowana młodzieży.
Życie i edukacja
Roux urodziła się w Minnesocie i uczęszczała do Beloit College, gdzie studiowała twórcze pisanie oraz aktorstwo. Obroniła licencjat w 2008 roku.
Kariera
Powieści
Stała się popularna dzięki blogowi poświęconemu fikcyjnej historii o zombie, Allison Hewitt Is Trapped. Jego treść została następnie wydana jako powieść pod tym samym tytułem. W 2013 ukazała się jej powieść Asylum, rozpoczynająca cykl o tej samej nazwie, która stała się bestsellerem dziennika „The New York Times”.
W 2017 rozpoczęła publikacje kolejnej trylogii young adult. Tytuł pierwszego tomu to House of Furies. Recenzję tej powieści w „Publishers Weekly” stworzyła Kate McKean, pisząc m.in. o tym, że autorka tworzy gotycką scenerię w mrocznie zachwycającym wstępie do serii. W lutym 2022 Attorney General of Oklahoma ogłosiło listę książek z biblioteki szkolnej, w tym właśnie tę powieść Rous, które sprawdza pod kątem rzekomej nieprzyzwoitości. Prokurator generalny John O'Connor wycofał się jednak z dochodzenia w ciągu jednego dnia.
Jej powieści dla dorosłych, Salvaged (2019) oraz Reclaimed (2021) otrzymały pozytywne recenzje w „Publishers Weekly”.
W marcu 2022 autorka opublikowała horror young adult Księga żywych sekretów, która ukazała się również w Polsce nakładem wydawnictwa Jaguar. W sierpniu 2022 ukazał się historyczny romans autorki, The Proposition, a w sierpniu 2022 zostało ogłoszone, że Quill Tree Books nabyło prawa do wydania powieści fantasy autorki Now We Hunt the Doe oraz innej powieści autorki, której tytuł nie został jeszcze podany.
Twórczość na licencji
Stworzyła opowiadanie Eclipse, które pojawiło się w antologii opowiadań z uniwersum Gwiezdnych Wojen pod tytułem From a Some Point of View z 2017.
Napisała dwie powieści osadzone w świecie World of Warcraft, a także opowiadanie A moment in a Verse. Shadows Rising, jej druga powieść osadzona w tym świecie, pojawiła się wśród bestsellerów „Publishers Weekly” w lipcu 2020. Jest autorką cyklu Dungeon Academy, które stworzyła wraz z ilustratorem Timothym Probertem. Są to historie dedykowane młodzieży, osadzone w uniwersum Dungeons & Dragons. Publikowała również pod pseudonimem Roux Diane Walker.
Bibliografia
Historyczne romanse
The Proposition (Dell, 2022, )
Fantastyka naukowa
Salvaged (Ace, 2019, )
Reclaimed (Ace, 2021, )
Twórczość young adult
Księga żywych sekretów (Jaguar, 2022, ), ang. The Book of Living Secrets (Quill Tree Books, 2022, )
Now We Hunt the Doe (Quill Tree Books, 2024) [zapowiedź]
Cykl Zombie
Allison Hewitt Is Trapped (St. Martin's Publishing Group, 2011, )
Sadie Walker is Stranded (St. Martin's Publishing Group, 2012, )
Cykl Asylum
Asylum (HarperCollins Publishers, 2013, )
Sanctum (HarperCollins Publishers, 2014, )
Catacomb (HarperCollins Publishers, 2015, )
Escape from Asylum, prequel (HarperCollins Publishers, 2016, )
The Asylum Novellas (HarperCollins Publishers, 2016, ); zawiera opowiadania:
The Scarlets, novella (2014)
The Bone Artists, novella (2015)
The Warden, novella (2016)
Cykl House of Furies
House of Furies (HarperTeen, 2017, )
Court of Shadows (HarperTeen, 2018, )
Tomb of Ancients (HarperTeen, 2019, )
Fikcja na licencji
World of Warcraft
The Shining Blade – World of Warcraft: Traveler, Book 3 (Scholastic Inc., 2019, )
World of Warcraft: Przebudzenie Cieni (Insignis, 2020, ), ang. Shadows Rising – World of Warcraft: Shadowlands (Del Rey Books, 2020, )
A Moment in Verse, opowiadanie online (2021)
Dungeons & Dragons
Dungeon Academy: No Humans Allowed! (HarperCollins Publishers, 2021, )
Dungeons & Dragons: A Goblin Problem (HarperCollins Publishers, 2022, )
Dungeon Academy: Tourney of Terror (HarperCollins Publishers, 2022, )
Critical Role
Critical Role: The Mighty Nein – The Nine Eyes of Lucien (Del Rey Books, 2022, )
Antologie
From a Certain Point of View, "Eclipse" (Del Rey Books, 2017, )
Don't Turn Out the Lights, "The Tall Ones" (HarperCollins Publishers, 2020, )
Przypisy
Amerykańscy autorzy fantastyki |
5636407 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Burajewo | Burajewo | Burajewo (, ) – wieś w Rosji, w Baszkortostanie, stolica rejonu burajewskiego. Według danych z 2021 roku wieś miała 10752 mieszkańców.
Przypisy
Wsie w Baszkirii |
5636408 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Ava%20Reid | Ava Reid | Ava Reid (ur. 1996) – amerykańska autorka powieści young adult, najbardziej znana ze swojej powieści Studium zatracenia, która stała się bestsellerem „The New York Timesa”.
Życiorys
Urodziła się na Manhattanie w Nowym Jorku i dorastała w Hoboken w New Jersey. Uczęszczała do Barnard College, na studiach zajmowała się religią i etnonacjonalizmem.
Życie prywatne
Mieszkała w Paolo Alto, a od 2023 mieszka w Stanford. Jej rodzina ze strony matki składa się z ukraińskich Żydów. Używa angielskich zaimków she/they i wyznaje Judaizm.
Bibliografia
The Wolf and the Woodsman (Del Rey, 2021, )
Juniper & Thorn (Harper Voyager, 2022, )
Studium zatracenia (Nowe strony, 2023, ), ang. A Study in Drowning (HarperTeen, 2023, )
Lady Macbeth (Del Rey, 2024, )
Fable for the End of the World (HarperCollins, 2025, ) [zapowiedź]
Przypisy
Amerykańscy autorzy fantasy
Ludzie urodzeni w Nowym Jorku
Urodzeni w 1996 |
5636411 | https://pl.wikipedia.org/wiki/HMS%20Syringa | HMS Syringa | HMS Syringa, później Sollum – slup marynarki brytyjskiej typu Anchusa z okresu I wojny światowej. W 1920 roku zakupiony przez Królestwo Egiptu, służył pod nazwą „Sollum”. Zatonął w 1940 roku na skale podwodnej.
Budowa
Okręt należał do brytyjskich slupów (eskortowców) typu Anchusa z okresu I wojny światowej. Były one przeznaczone do eskorty konwojów i specjalnie budowane na wzór statków handlowych dla zmylenia okrętów podwodnych, w roli podobnej do statków-pułapek (ang. Q-ships). Zamówiony został 13 stycznia 1917 roku, wraz ze HMS „Spiraea” jako siódmy i ósmy okręt tego typu.
Okręt zbudowany został w stoczni Workman, Clark & Co w Belfaście. Stępkę pod budowę położono w 1917 roku, a wodowano go 29 września tego roku.
Opis
Okręty typu Anchusa miały sylwetkę podobną do niewielkich frachtowców. Dziobnica była pionowa, na śródokręciu znajdowała się nadbudówka z mostkiem i za nią pojedynczy prosty komin. W części dziobowej i rufowej znajdowały się typowe dla statków bomy ładunkowe.
Wyporność okrętu wynosiła 1290 ts (normalna) lub 1493 ts (pełna). Długość wynosiła 80 m, szerokość 10,7 m, a zanurzenie 3,5 m.
Uzbrojenie początkowe w służbie brytyjskiej stanowiły dwie armaty kalibru 102 mm (4-calowe) i dwie armaty 76 mm (3-calowe). Uzbrojenie artyleryjskie było oryginalnie ukryte. Uzupełniały je zrzutnie i miotacze bomb głębinowych. W służbie egipskiej uzbrojenie zostało znacznie zredukowane, lecz dane są w tym zakresie rozbieżne (możliwe, że było zmienne). Wskazywana jest jedna armata kalibru 76 mm (12-funtowa) 12cwt o długości lufy 40 kalibrów albo jedna armata kalibru 47 mm (3-funtowa).
Służba
HMS „Syringa” wszedł do służby brytyjskiej prawdopodobnie w 1917 roku.
Po I wojnie światowej 31 marca 1920 roku okręt został sprzedany Królestwu Egiptu i wszedł do służby pod nazwą „Sollum” od miasta. Formalnie podlegał Administracji Portów i Latarń. Służył głównie jako okręt transportowy. Jego uzbrojenie zostało zredukowane do minimum, a pomieszczenia dostosowano do wygodnego transportu członków rządu podczas wizyt zagranicznych i inspekcji.
Podczas II wojny światowej, w której Egipt był formalnie neutralny (pomimo pełnienia roli brytyjskiej bazy wojskowej), „Sollum” 31 stycznia 1941, płynąc do Tobruku, został zaatakowany przez niemieckie samoloty i podczas manewrów unikowych wszedł na skałę koło Sidi Barrani, w efekcie czego zatonął.
Przypisy
Bibliografia
Egipskie okręty
Statki i okręty zatopione na Morzu Śródziemnym |
5636413 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Ant%C3%B3nio%20Leit%C3%A3o%20Amaro | António Leitão Amaro | António Egrejas Leitão Amaro (ur. 2 kwietnia 1980 w m. Tondela) – portugalski polityk, prawnik i nauczyciel akademicki, poseł do Zgromadzenia Republiki, sekretarz stanu w latach 2013–2015.
Życiorys
Absolwent prawa na Uniwersytecie Lizbońskim (2003). W 2008 uzyskał magisterium w Harvard Law School w ramach Uniwersytetu Harvarda. Pracował jako prawnik i doradca biznesowy. Został nauczycielem akademickim m.in. na Uniwersytecie Lizbońskim.
Zaangażował się w działalność polityczną w ramach Partii Socjaldemokratycznej. W latach 2008–2010 był sekretarzem generalnym jej organizacji młodzieżowej JSD. W 2009, 2011 i 2015 wybierany na posła do Zgromadzenia Republiki. W latach 2013–2015 pełnił funkcję sekretarza stanu do spraw administracji lokalnej w rządzie, którym kierował Pedro Passos Coelho. Powrócił później do działalności naukowej, był m.in. stypendystą German Marshall Fund. Objął funkcję przewodniczącego zgromadzenia miejskiego swojej rodzinnej miejscowości. W 2022 został wiceprzewodniczącym PSD. W wyniku wyborów w 2024 powrócił do portugalskiego parlamentu.
Przypisy
Absolwenci Uniwersytetu Harvarda
Absolwenci Uniwersytetu Lizbońskiego (1911–2013)
Deputowani Zgromadzenia Republiki (Portugalii)
Politycy Partii Socjaldemokratycznej (Portugalia)
Portugalscy prawnicy
Urodzeni w 1980 |
5636418 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Parafia%20Naj%C5%9Bwi%C4%99tszego%20Serca%20Jezusa%20i%20Maryi%20w%20Fanipolu | Parafia Najświętszego Serca Jezusa i Maryi w Fanipolu | Parafia Najświętszego Serca Jezusa i Maryi w Fanipolu () – rzymskokatolicka parafia znajdująca się w archidiecezji mińsko-mohylewskiej, w dekanacie stołpeckim, na Białorusi. Parafię prowadzą Misjonarze Świętej Rodziny.
Historia
Parafia swoją tradycję wywodzi od zbudowanej w 1751 kaplicy w sąsiednim Wiazynie, ufundowanej przez Ignacego Bohdaszewskiego i będącą filią parafii św. Anny w Kojdanowie. Świątynia ta została zamknięta i zniszczona w czasach sowieckich.
Parafię w Fanipolu erygował w 2000 arcybiskup mińsko-mohylewski kard. Kazimierz Świątek. Msze święte początkowo odprawiano w pałacu kultury, następnie nabyto dom przeznaczony do rozbiórki, który po remoncie pełnił funkcje kaplicy. Jednocześnie starano się o pozwolenie na budowę kościoła. Początkowo władze czyniły trudności, jednak w 2006 została ona udzielona i rozpoczęto budowę. Obecnie budynek jest w stanie surowym, pełni już jednak funkcje liturgicznie.
Przypisy
Bibliografia
Parafie archidiecezji mińsko-mohylewskiej
Parafie pod wezwaniem Najświętszego Serca Pana Jezusa
Parafie pod wezwaniem Niepokalanego Serca Maryi
Parafie Misjonarzy Świętej Rodziny
Parafia |
5636420 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Robin%20Le%20Normand | Robin Le Normand | Robin Le Normand, właśc. Robin Aimé Robert Le Normand (wym. []; ur. 11 listopada 1996 w Pabu) – hiszpański piłkarz pochodzenia francuskiego, występujący na pozycji środkowego obrońcy w hiszpańskim klubie Real Sociedad oraz w reprezentacji Hiszpanii. Złoty medalista Ligi Narodów UEFA w sezonie 2022/2023 i zdobywca Pucharu Króla w sezonie 2019/2020.
Przypisy
Linki zewnętrzne
Robin Le Normand na oficjalnej stronie Realu Sociedad
Urodzeni w 1996
Reprezentanci Hiszpanii w piłce nożnej
Piłkarze Realu Sociedad
Piłkarze Stade Brestois 29 |
5636422 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Europapa | Europapa | Europapa – singel niderlandzkiego piosenkarza Joosta Kleina, wydany niezależnie 29 lutego 2024.
Kompozycja będzie reprezentować Holandię w 68. Konkursie Piosenki Eurowizji w Malmö.
Powstanie utworu i historia wydania
Utwór skomponowali i napisali Joost Klein, , Thijmen Melissant, , Dylan van Dael oraz DJ Paul Elstak i Teun de Kruif, którzy odpowiadają również za produkcję. Jego instrumental nawiązuje do kultury gabber z lat 90. XX wieku, a jego styl to mieszanka gabber popu, nederpopu i eurodance. Został on opisany przez redaktora De Standaard Juliana Schaapa jako mainstreamowy utwór zaczerpnięty z fenomenu hakken – charakterystycznego tańca do muzyki hardcore, charakteryzującego się szybką pracą nóg i rytmicznymi ruchami, powstałego w latach 90. w Rotterdamie. Styl piosenki inspirowany jest twórczością 2 Unlimited i Vengaboys. Singel składa się z dwóch części: samego utworu oraz outro, w którym Klein zwraca się bezpośrednio do ojca przy akompaniamencie fortepianu i smyczków – zakończenie wydano osobno od samej piosenki. W utworze pojawia się sampel Tima Haarsa z jego wcielenia w rolę Gerrie van Bovena w holenderskim serialu telewizyjnym .
Piosenka jest odą zarówno dla Europy, jak i dla rodziców Kleina, których stracił w młodym wieku. Opowiada ona o sierocie podróżującej po Europie w celu odkrycia samego siebie i opowiedzenia swojej historii, a w jej trakcie wspomniane są różne europejskie kraje i miasta oraz korzyści płynące z istnienia strefy Schengen – obszaru 26 państw europejskich bez wzajemnych kontroli granicznych. W outro wspomniano o przekonaniu, że świat nie ma granic, które wyznawał ojciec piosenkarza i projektował na syna. Podczas premiery utworu, która miała miejsce 29 lutego 2024 podczas specjalnego wydania programu De Avondshow met Arjen Lubach w NPO 1, Klein opisał utwór jako „list do taty”, dodając później, że chciał wyrazić swoje uczucia na poważne tematy zachowując skoczny wydźwięk utworu, przywołując singel „Papaoutai” Stromae’a, który mimo wesołego brzmienia opowiada o dziecku wychowywanym bez obecności ojca.
Utwór zinterpretowano również jako manifest wizji integracji europejskiej w sytuacji po wyborach parlamentarnych w Holandii w 2023 r., w których najwięcej głosów otrzymała eurosceptyczna Partia Wolności, z niektórymi prawicowymi politykami nazywającymi go „proeuropejską propagandą”.
W dniu premiery piosenkę przesłuchano ponad pół miliona razy w platformie Spotify, a ilość odtworzeń podwoiła się do następnego wieczoru, dzięki czemu stała się ona najczęściej odtwarzanym utworem w przeciągu 24 godzin w historii operowania platformy w Holandii, pobijając rekord ustanowiony przez „Arcade” Duncana Laurence’a po jego zwycięstwie w 64. Konkursie Piosenki Eurowizji (2019). Znalazła się ona również na globalnym dziennym notowaniu Spotify.
Utwór po raz pierwszy wykonano na żywo 14 marca w lokalu 013 w Tilburgu.
Teledysk
Do piosenki został zrealizowany teledysk, za którego reżyserię odpowiada . Premiera klipu odbyła się 29 lutego 2024 na kanale „Eurovision Song Contest” w serwisie YouTube. Fragmenty wideo zostały nagrane na tle wiatraka w wiosce w prowincji Holandia Północna. Przedstawioną w nim postać młodego Kleina zagrał dziewięcioletni Raaf z Tilburga. W teledysku pojawiła się również S10, reprezentantka Holandii w 66. Konkursie Piosenki Eurowizji (2022).
Na potrzeby klipu Klein zaprojektował garnitur w kolorze International Klein Blue (#002FA7). Ten garnitur założył także na premierze piosenki w NPO 1 oraz zapowiedział, że będzie go nosił podczas swojego występu w Konkursie Piosenki Eurowizji.
W ciągu pięciu godzin od premiery klip wideo obejrzano milion razy w serwisie YouTube, dzięki czemu zajął on pierwsze miejsce wśród najpopularniejszych filmów w Belgii i Holandii.
Lista utworów
Notowania
Przypisy
Single w Konkursie Piosenki Eurowizji
Single wydane w roku 2024
Single numer jeden w Holandii |
5636435 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Liar%20%28singel%20Silii%20Kapsis%29 | Liar (singel Silii Kapsis) | Liar – singel australijskiej piosenkarki pochodzenia grecko-cypryjskiego Silii Kapsis, wydany 29 lutego 2024 pod nakładem wytwórni K2ID Productions.
Kompozycja będzie reprezentować Cypr w 68. Konkursie Piosenki Eurowizji w Malmö.
Powstanie utworu i historia wydania
Utwór skomponowali i napisali i Elke Tiel. Przed premierą piosenki Kapsis sugerowała, że jest to piosenka gatunku dance-pop. Przesłanie wytłumaczono w komunikacie prasowym w następujących słowach: [Tekst] niekoniecznie ogranicza swoje znaczenie do konkretnej osoby, ale reprezentuje także szereg fałszywych sytuacji, które niestety narzuciła dzisiejsza, często sztuczna i powierzchowna rzeczywistość. Sytuacje takie jak body shaming, seksualność, a także wszelkie formy opresji.
Konkurs Piosenki Eurowizji
Cypryjski nadawca CyBC ogłosił w maju 2023 roku, że wyprodukuje piąty sezon talent show we współpracy z greckim komercyjnym kanałem Star, z zamiarem wykorzystania go do wybrania reprezentanta Cypru do konkursu w 2024 roku. Grecki nadawca ERT, wyłączny właściciel praw do organizowania wydarzeń eurowizyjnych w Grecji, złożył skargę do EBU w związku z emisją programu Fame Story w tym kraju. Ostatecznie CyBC zrezygnował z organizacji preselekcji i wybrał wewnętrznie Silię Kapsis do reprezentowania kraju. Na początku 2024 potwierdzono, że to utwór „Liar” wybrzmi jako cypryjska propozycja w konkursie.
Teledysk
Do piosenki został zrealizowany oficjalny teledysk w reżyserii Kostasa Karydasa, który został opublikowany premierowo 29 lutego 2024 na kanale „Eurovision Song Contest” w serwisie YouTube. Nagrywki do teledysku miały miejsce w Limassolu.
Lista utworów
Przypisy
Single wydane w roku 2024
Single w Konkursie Piosenki Eurowizji |
5636438 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Adlikon | Adlikon | Szwajcaria:
Adlikon bei Andelfingen – miejscowość w gminie Andelfingen, w kantonie Zurych, w okręgu Andelfingen
Adlikon bei Regensdorf – miejscowość w gminie Regensdorf, w kantonie Zurych, w okręgu Dielsdorf |
5636439 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Ryszard%20Kunce | Ryszard Kunce | Ryszard Krzysztof Kunce (ur. 7 września 1973) – polski autor i tłumacz tekstów piosenek, scenarzysta filmowy, creative manager w The Walt Disney Company.
Życiorys
Absolwent VI Liceum Ogólnokształcącego im. Tadeusza Reytana w Warszawie (1993) i studiów wyższych w Instytucie Dziennikarstwa Uniwersytetu Warszawskiego (1999). Autor tekstów piosenek śpiewanych m.in. przez Edytę Górniak, Natalię Kukulską, Patrycję Markowską, Magdę Steczkowską, Zbigniewa Wodeckiego, Łukasza Zagrobelnego, Zbigniewa Zamachowskiego, zespoły Mafia i Feel. Stworzył teksty siedmiu utworów w albumie Światło Natalii Kukulskiej z 1996 roku (złota płyta, 1997), w tym utworu Piosenka światłoczuła, a także większość tekstów w albumie Puls z 1997 roku (platynowa płyta, 1997), m.in. balladę Im więcej ciebie, tym mniej. Autor polskiej wersji tekstu świątecznej piosenki (Coraz bliżej święta, wykonanie Anna Szarmach). Autor tekstów piosenek do filmów, m.in. Zakochani (1999), Sfora (2002), Weekend (2010) i Magiczna zima Muminków (2017).
W latach 2002–2003 współtwórca scenariuszy seriali filmowych 13 posterunek 2, Król przedmieścia oraz Szycie na gorąco. Od 2015 tłumacz i redaktor tekstów piosenek w The Walt Disney Company; nadzoruje jako creative manager produkcję wschodnioeuropejskich wersji językowych filmów i seriali wytwórni Walt Disney Pictures, Pixar, Lucasfilm i Marvel Studios.
Członek Stowarzyszenia Autorów ZAiKS (Sekcja Autorów Utworów Literackich Małych Form, wiceprzewodniczący Zarządu Sekcji w kadencji 2018–2022, ponownie wybrany na to stanowisko w 2022). Członek Rady Fundacji From the Depths i Zarządu Fundacji Muniana, specjalizującej się w edukacji muzycznej najmłodszych dzieci. Zawarł związek małżeński z Magdaleną Kunce, śpiewaczką operową, solistką Warszawskiej Opery Kameralnej i Teatru Muzycznego w Lublinie, z którą ma córkę Helenę.
Przypisy
Bibliografia
Linki zewnętrzne
Absolwenci VI Liceum Ogólnokształcącego im. Tadeusza Reytana w Warszawie
Absolwenci Wydziału Dziennikarstwa i Nauk Politycznych Uniwersytetu Warszawskiego
Działacze społeczni i kulturalni związani z Warszawą
Polscy tekściarze
Polscy scenarzyści filmowi
Polscy scenarzyści XXI wieku
Tłumacze z języka angielskiego na polski
Urodzeni w 1973 |
5636440 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Hirzel | Hirzel | Szwajcaria:
Hirzel – dzielnica Horgen
Hirzel – przełęcz
Hirzel Höhi – przełęcz
Osoby:
Adolf Hirzel – niemiecki polityk
Fritz Hirzel – szwajcarski pisarz
Stephan Hirzel – niemiecki architekt
Susette Hirzel – szwajcarska malarka
Inne:
S. Hirzel Verlag – niemieckie wydawnictwo |
5636443 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Sternenberg | Sternenberg | Francja:
Sternenberg – gmina
Niemcy:
Sternenberg – osiedle w Wuppertalu
Szwajcaria:
Sternenberg – miejscowość w gminie Bauma, w kantonie Zurych, w okręgu Pfäffikon
Osoby:
August Sternenberg – niemiecki polityk
Johann Sternenberg – niemiecki biskup
Inne:
Sternenberg – szwajcarski film
Zobacz też:
Sternberg |
5636444 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Krzysztof%20Okarma | Krzysztof Okarma | Krzysztof Piotr Okarma – polski inżynier, profesor nauk inżynieryjno-technicznych.
Życiorys
W latach 1999-2001 ukończył studia elektroniki i telekomunikacji oraz informatyki w Politechnice Szczecińskiej, w 2003 r. obronił pracę doktorską, w 2013 r. otrzymał stopień doktora habilitowanego. W 2024 r. uzyskał tytuł profesora nauk inżynieryjno-technicznych w dyscyplinach automatyka, elektronika, elektrotechnika i technologie kosmiczne oraz informatyka techniczna i telekomunikacja.
Został zatrudniony w Wyższej Szkole Technicznej i Ekonomicznej z siedzibą w Szczecinie.
Pracuje w Zachodniopomorskim Uniwersytecie Technologicznym w Szczecinie.
Przypisy
Polscy inżynierowie
Absolwenci Politechniki Szczecińskiej
Wykładowcy Zachodniopomorskiego Uniwersytetu Technologicznego w Szczecinie
Urodzeni w XX wieku |
5636449 | https://pl.wikipedia.org/wiki/%C5%BBy%C5%82y%20%C5%BCebrowo-pachowe | Żyły żebrowo-pachowe | Żyły żebrowo-pachowe () – w anatomii człowieka żyły skórne przedniej ściany tułowia, które w tkance podskórnej wytwarzają sieć naczyń wspólnie ze splotem żylnym otoczki brodawki sutkowej i żyłami piersiowo-nabrzusznymi.
Żyły żebrowo-pachowe biegną w górnych sześciu lub siedmiu przestrzeniach międzyżebrowych, gdzie tworzą zespolenia z żyłami międzyżebrowymi tylnymi, następnie po przebiciu przestrzeni międzyżebrowych wpadają do żyły piersiowo-nabrzusznej lub innych dopływów żyły pachowej.
Przypisy
Bibliografia
żebrowo-pachowe |
5636451 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Tunel%20w%20Paskowych%20Do%C5%82ach | Tunel w Paskowych Dołach | Tunel w Paskowych Dołach, także Schronisko na Paskowych dołkach, Schronisko Paska, Jaskinia w Sułoszowej, Schronisko w górnym wąwozie bocznym w Sułoszowej – jaskinia typu schronisko w miejscowości Sułoszowa w województwie małopolskim, w powiecie krakowskim, w gminie Sułoszowa, w wąwozie Paskowe Doły. Znajduje się w wąwozie Paskowe Doły, który jest prawym odgałęzieniem Dolinki za Piekarnią.
Opis obiektu
W orograficznie prawych zboczach wąwozu Paskowe Doły znajdują się bezimienne skały. Tunel w Paskowych dołach znajduje się w ich północno-wschodnich ścianach. Jego północny otwór jest dobrze widoczny. Ma wysokość 3 m i szerokość 3 m i krótki korytarz prowadzący do otworu południowo-wschodniego o wysokości 2,5 m i szerokości 2,7 m. Schronisko powstało na ukośnej szczelinie ciosowej w skalistych wapieniach z okresu późnej jury. Szczelina ta w późniejszym czasie uległa rozmyciu i powstał tunel o silnie zwietrzałych ścianach. Jego namulisko pokryte jest wapiennym gruzem, a przy otworach także liśćmi. Tunel jest suchy, oświetlony rozproszonym światłem słonecznym i występują w nim niewielkie nacieki grzybkowe. Przy otworach rosną rośliny nasienne: podagrycznik pospolity i glistnik jaskółcze ziele, a ściany przy otworach porastają glony, porosty i mchy. Wewnątrz obserwowano ślimaki nadobne i pająki.
Historia poznania
Schronisko znane od dawna. Po raz pierwszy w 1905 r. archeolog Stanisław Jan Czarnowski wzmiankował w Sułoszowej Schronisko na Paskowych dołkach, może to być to opisany wyżej tunel, lub Jaskinia w Paskowych Dołach. W 1933 r. R. Danysz-Fleszarowa wymieniła Jaskinię w Sułoszowej i informacja ta może dotyczyć zarówno tego tunelu, jak i Jaskini w Paskowych Dołach. Po raz pierwszy tunel zinwentaryzował Kazimierz Kowalski w 1947 r., a w 1951 r., sporządził jego opis, plan i podał lokalizację na mapie. U. Bijak i M. Rutkowski w 2012 r. opisali nazewnictwo obiektu.
Przypisy
Geografia Sułoszowej
Jaskinie Wyżyny Krakowsko-Częstochowskiej |
5636458 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Milioktawa | Milioktawa | Milioktawa, oznaczenie mO – jednostka miary w muzyce, oznaczająca jedną tysięczną interwału oktawy; stosunek dwóch częstotliwości równy (6/5 centa).
Przykładowo, pryma zwiększona to , oktawa – .
Przypisy
Bibliografia
Interwały |
5636462 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Emily%20Jacobson | Emily Jacobson | Emily Phillipa Jacobson (ur. 2 grudnia 1985 w Decatur) – amerykańska szablistka, srebrna medalistka mistrzostw świata.
W 2001 roku zdobyła złoto drużynowo na mistrzostwach świata juniorów w Gdańsku. Na rozgrywanych rok później mistrzostwach świata juniorów w Antalyi zdobyła srebro drużynowo. Następnie zdobyła złote medale drużynowo i indywidualnie na mistrzostwach świata juniorów w Płowdiwie w 2004 roku. Ponadto zdobyła drużynowo złoty medal na mistrzostwach świata juniorów w Linzu w 2005 roku.
Podczas mistrzostw świata w Nowym Jorku w 2004 roku Amerykanki w składzie: Emma Baratta, Emily Jacobson, Sada Jacobson i Mariel Zagunis zdobyły drużynowo srebrny medal. Była też między innymi piąta drużynowo i siódma indywidualnie na mistrzostwach świata w Nîmes w 2001 roku.
Wystartowała na igrzyskach olimpijskich w Atenach w 2004 roku, gdzie w turnieju indywidualnym zajęła dwunaste miejsce. Był to jej jedyny start olimpijski.
Zdobyła ponadto brązowy medal indywidualnie na igrzyskach panamerykańskich w Santo Domingo (2003).
Jej siostra, Sada Jacobson, także uprawiała szermierkę
Przypisy
Linki zewnętrzne
Amerykańscy olimpijczycy
Amerykańscy szermierze
Medaliści Igrzysk Panamerykańskich 2003
Uczestnicy Letnich Igrzysk Olimpijskich 2004
Urodzeni w 1985 |
5636463 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Emma%20Baratta | Emma Baratta | Emma L. Baratta (ur. 5 lipca 1984) – amerykańska szablistka, srebrna medalistka mistrzostw świata.
Podczas mistrzostw świata w Nowym Jorku w 2004 roku Amerykanki w składzie: Emma Baratta, Emily Jacobson, Sada Jacobson i Mariel Zagunis zdobyły drużynowo srebrny medal.
Zdobyła ponadto brązowy medal indywidualnie i srebrny drużynowo na igrzyskach panamerykańskich w Rio de Janeiro (2007).
Nigdy nie wzięła udziału w igrzyskach olimpijskich.
Przypisy
Linki zewnętrzne
Amerykańscy szermierze
Medaliści Igrzysk Panamerykańskich 2007
Urodzeni w 1984 |
5636465 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Splot%20%C5%BCylny%20otoczkowy | Splot żylny otoczkowy | Splot żylny otoczkowy, splot żylny otoczki brodawki sutkowej, splot żylny otoczki brodawkowej () – w anatomii człowieka splot żył skórnych, okalający brodawkę sutkową i odprowadzający krew ze skóry brodawki i jej otoczenia. Wspólnie z żyłami żebrowo-pachowymi i żyłami piersiowo-nabrzusznymi wytwarza sieć naczyń w tkance podskórnej przedniej ściany tułowia. Tworzy także zespolenia z żyłami nabrzusznymi górnymi. Krew ze splotu odpływa do żyły piersiowej bocznej, a także do żyły piersiowej wewnętrznej za pośrednictwem gałęzi przeszywających.
Przypisy
Bibliografia
Żyły |
5636466 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Henri-Joseph%20Rigel | Henri-Joseph Rigel | Henri-Joseph Rigel, właśc. Heinrich Joseph Riegel (ur. 9 lutego 1741 w Wertheim, zm. 2 maja 1799 w Paryżu) – francuski kompozytor pochodzenia niemieckiego.
Życiorys
Był synem Georga Caspara Riegela, zarządcy księcia Löwensteina. Uczył się w Stuttgarcie u Niccolò Jommellego oraz przypuszczalnie w Mannheimie u Franza Xavera Richtera. Około 1767 roku osiadł w Paryżu. W latach 1783–1788 pisał kompozycje na potrzeby Concert Spirituel. Zajmował się też działalnością wydawniczą. Uczył solfeżu w École Royale de Chant, a po jej przekształceniu w 1795 roku w Konserwatorium Paryskie został wykładowcą gry fortepianowej.
Był jednym z pierwszych kompozytorów tworzących utwory na fortepian z towarzyszeniem orkiestry. Jego sonaty fortepianowe mają budowę 2- lub 3-częściową. W niektórych wprowadzał w partii fortepianu efekty naśladujące brzmienie orkiestry, m.in. powtarzalne akordy w obu rękach w początkowych i końcowych fragmentach części. Symfonie Rigla mają konstrukcję 3-częściową, o następstwie części szybka–wolna–szybka, bez menueta. Pisał także opery komiczne w typie niemieckiego singspielu, m.in. Le Savetier et le financier (1778), L’Automate (1781), Rosanie (1780), Blanche et Vermeille (1781), Lucas et Babet (1787), Les Amours du Gros-Caillou (1786), Alix de Beaucaire (1791).
Jego synem był kompozytor Henri-Jean Rigel.
Przypisy
Linki zewnętrzne
Francuscy kompozytorzy
Francuzi pochodzenia niemieckiego
Urodzeni w 1741
Zmarli w 1799 |
5636470 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Henri-Jean%20Rigel | Henri-Jean Rigel | Henri-Jean Rigel (ur. 11 maja 1772 w Paryżu, zm. 16 grudnia 1852 w Abbeville) – francuski kompozytor i pianista.
Życiorys
Był synem Henri-Josepha Rigela. Pobierał naukę u swojego ojca, w 1784 roku wstąpił do École Royale de Chant. Od 1787 roku jego utwory wykonywano w ramach Concert Spirituel. W latach 1795–1797 był wykładowcą Konserwatorium Paryskiego. W 1798 roku uczestniczył w wyprawie Napoleona do Egiptu, był członkiem instytutu nauk i sztuk oraz dyrektorem teatru francuskiego w Kairze. Po powrocie do Francji w 1800 roku działał jako nauczyciel gry fortepianowej, występował też jako akompaniator. Otrzymał od Napoleona tytuł pianiste de la musique particulière de l’Empereur et Roi. W 1816 roku został członkiem Société Académique des Enfants d’Apollon, od 1820 roku pełnił funkcję jego komisarza, a od 1825 roku prezesa.
Skomponował m.in. opery komiczne Les Deux Meuniers (wyst. Kair 1799) i Le Duel nocturne (wyst. Paryż 1805), jedną symfonię i 4 koncerty fortepianowe, a także szereg utworów kameralnych i pieśni.
Przypisy
Linki zewnętrzne
Francuscy kompozytorzy
Francuscy pianiści
Urodzeni w 1772
Zmarli w 1852
Ludzie urodzeni w Paryżu |
5636471 | https://pl.wikipedia.org/wiki/%C5%BBy%C5%82a%20piersiowa%20boczna | Żyła piersiowa boczna | Żyła piersiowa boczna () – w anatomii człowieka żyła tułowia odprowadzająca krew z mięśnia zębatego przedniego, a także ze skóry piersi i gruczołu sutkowego za pośrednictwem splotu żylnego otoczkowego i z części skóry brzucha za pośrednictwem żył piersiowo-nabrzusznych. Wpada do żyły pachowej.
Przypisy
piersiowa boczna |
5636477 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Ulica%20Kielecka%20w%20Krakowie | Ulica Kielecka w Krakowie | Ulica Kielecka – ulica w Krakowie, w dzielnicy II, na Osiedlu Oficerskim.
Łączy ulicę Józefa Brodowicza z ulicą Mogilską. Jest jednojezdniowa.
Historia
Ulica została w obecnym kształcie wytyczona na przełomie lat 40. i 50. XIX wieku jako droga rokadowa łącząca rozmieszczone po terenie całego miasta fortyfikacje Twierdzy Kraków.
Gdy fortyfikacje straciły na znaczeniu w latach dwudziestych XX wieku, droga wojskowa stała się ulicą miejską, podczas budowy Osiedla Oficerskiego w okolicy.
Nazwa ulicy została nadana w 1928 roku, nawiązuje do nazwy miejscowej Kielce.
Zabudowa
ul. Kielecka 3 – kamienica, 1935.
ul. Kielecka 4 – kamienica. Projektował Józef Jamroz, 1934–1935
ul. Kielecka 5 – kamienica. Projektował Stanisław Gabriel Żeleński, 1936.
ul. Kielecka 6 – kamienica. Projektował Adam Ślęzak, 1938–1939.
ul. Kielecka 8 – kamienica. Projektował Józef Karwat, 1932–1933.
ul. Kielecka 9 – blok mieszkalny Osiedla Oficerskiego, 1953.
ul. Kielecka 17 (ul. Bogdana Zaleskiego 14) – kamienica. Projektował Zygmunt Szufa, 1928–1929.
ul. Kielecka 18 (ul. Bogdana Zaleskiego 12) – kamienica. Projektował Julian Grabowski, 1925–1929.
ul. Kielecka 19 – willa „Aniela”. Projektował Józef Karwat, 1925.
ul. Kielecka 20 – willa „Wanda”. Projektował Julian Grabowski, Edward Skawiński, 1925–1932.
ul. Kielecka 21 (ul. Jana Kasprowicza 1) – willa „Wiktoria”. Projektował Edward Skawiński, 1926.
ul. Kielecka 22 – willa. Projektował Julian Grabowski, Zygmunt Szufa, 1925–1927.
ul. Kielecka 25 – willa, 1928.
ul. Kielecka 27 (ul. Stanisława Moniuszki 21) – dom, 1930.
ul. Kielecka 28 – dom. Projektował Bernard Zimmermann, 1928–1929.
ul. Kielecka 29a – dom. Projektował Adam Krogulski, 1932–1933.
ul. Kielecka 30 – dom. Projektował Tadeusz Źróbek, 1936–1937.
ul. Kielecka 32a (ul. Stanisława Moniuszki 19) – dom „Bliźniak”. Projektował Edmund Zgut, 1938–1939.
ul. Kielecka 34 (ul. Stanisława Moniuszki 18) – dom „Karolina”. Projektował Adam Ślęzak, 1930.
Opracowano na podstawie źródła: Gminnej ewidencji zabytków – Kraków.
Przypisy
Bibliografia
Linki zewnętrzne
Przebieg w Google Maps
Kielecka
Dzielnica II Grzegórzki |
5636484 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Projekt%20M | Projekt M | Projekt M był proponowanym przez NASA projektem wysłania Robonauty na Księżyc. Pierwotnie miał on zostać zrealizowany w ciągu zaledwie tysiąca dni od oficjalnego ogłoszenia, ale do tego czasu został przeniesiony do Projektu Morpheus.
Historia
NASA przewidywała, że projekt mógł kosztować mniej niż 200 milionów dolarów jednak dodatkowe 250 milionów dolarów byłoby potrzebne na projekt rakiety nośnej. W projekcie wykorzystano lądownik opracowany przez Armadillo Aerospace.
Przypisy
Programy kosmiczne NASA |
5636485 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Cho%20Yu-min | Cho Yu-min | Cho Yu-min (kor. 조유민; ur. 17 listopada 1996 w Daegu) – południowokoreański piłkarz, występujący na pozycji obrońcy w emirackim klubie Nadi asz-Szarika oraz w reprezentacji Korei Południowej. Uczestnik Mistrzostw Świata 2022.
Statystyki
Klubowe
Na podstawie:
Reprezentacyjne
Na podstawie:
Sukcesy
Na podstawie:
Reprezentacyjne
I miejsce na Igrzyskach Azjatyckich 2018
Przypisy
Urodzeni w 1996
Ludzie urodzeni w Daegu
Reprezentanci Korei Południowej w piłce nożnej
Piłkarze Suwon FC
Piłkarze Daejeon Hana Citizen
Piłkarze Nadi asz-Szarika
Uczestnicy Mistrzostw Świata w Piłce Nożnej 2022
Absolwenci Uniwersytetu Chung-Ang |
5636493 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Szweda | Szweda | Szweda – nazwisko
Konrad Szweda (1912–1988) – ksiądz rzymskokatolicki, publicysta, więzień obozów koncentracyjnych
Piotr Szweda (1933–2008) – generał dywizji Wojska Polskiego
Bogdan Szweda (1967–2019) – polski muzyk bluesowy, gitarzysta, wokalista i kompozytor
Bernard Szweda (ur. 1951) – polski polityk, samorządowiec, przedsiębiorca, poseł
Paweł Szweda (ur. 1953) – polski lekkoatleta, średniodystansowiec, medalista mistrzostw Polski
Wiesław Szweda (ur. 1954) – polski polityk, ekonomista, poseł
Katarzyna Szweda (ur. 1990) – polska poetka i tłumaczka
Andrzej Szweda-Lewandowski (ur. 1972) – polski biolog, leśnik i urzędnik państwowy
Zobacz też
Szwed
Strony ujednoznaczniające |
5636494 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Song%20Min-kyu%20%28pi%C5%82karz%29 | Song Min-kyu (piłkarz) | Song Min-kyu (kor. 송민규; ur. 12 września 1999 w Nonsan) – południowokoreański piłkarz, występujący na pozycji napastnika w południowokoreańskim klubie Jeonbuk Hyundai Motors oraz w reprezentacji Korei Południowej. Uczestnik Mistrzostw Świata 2022.
Statystyki
Klubowe
Na podstawie:
Reprezentacyjne
Na podstawie:
Sukcesy
Na podstawie:
Klubowe
Z Jeonbuk Hyundai Motors:
Mistrz Korei Południowej 2021
Puchar Korei Południowej 2022
Reprezentacyjne
I miejsce na Igrzyskach Azjatyckich 2022
Przypisy
Ludzie urodzeni w Nonsan
Urodzeni w 1999
Reprezentanci Korei Południowej w piłce nożnej
Piłkarze Pohang Steelers
Piłkarze Jeonbuk Hyundai Motors
Uczestnicy Mistrzostw Świata w Piłce Nożnej 2022
Piłkarze nożni na Letnich Igrzyskach Olimpijskich 2020
Piłkarze nożni na Igrzyskach Azjatyckich 2022 |
5636499 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Song%20Min-kyu | Song Min-kyu | Song Min-kyu (ur. 1990) – południowokoreański tenisista
Song Min-kyu (ur. 1999) – południowokoreański piłkarz
Strony ujednoznaczniające |
5636500 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Siemienczino | Siemienczino | Siemienczino () – wieś (dieriewnia) w Rosji, w Czuwaszji, w rejonie kozłowskim. W 2010 liczyła 160 mieszkańców.
Przypisy
Wsie w Czuwaszji |
5636503 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Osinowo%20%28rejon%20krasnoczetajski%29 | Osinowo (rejon krasnoczetajski) | Osinowo () – wieś (dieriewnia) w Rosji, w Czuwaszji, w rejonie krasnoczetajskim. W 2010 liczyła 108 mieszkańców.
Przypisy
Wsie w Czuwaszji |
5636505 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Andriej%20Diejew | Andriej Diejew | Andriej Władimirowicz Diejew (ros. Андрей Владимирович Деев; ur. 20 stycznia 1978 w Jekaterynburgu) – rosyjski florecista, brązowy medalista mistrzostw świata.
W 1998 roku zdobył brąz indywidualnie na mistrzostwach świata juniorów w Valencii.
Podczas mistrzostw świata w Lipsku w 2005 roku wywalczył indywidualnie brązowy medal. Wyprzedzili go jedynie Włoch Salvatore Sanzo i Chińczyk Zhang Liangliang. Był też między innymi piąty w rywalizacji drużynowej na mistrzostwach świata w Seulu w 1999 roku.
Wystartował na igrzyskach olimpijskich w Sydney w 2000 roku, gdzie drużynowo był ósmy, a indywidualnie zajął 25. miejsce. Były to jego jedyne starty olimpijskie.
Ponadto zdobył drużynowo srebrne medale na mistrzostwach Europy w Zalaegerszeg w 2005 roku i mistrzostwach Europy w Gandawie w 2007 roku oraz brązowy na mistrzostwach Europy w Izmirze w 2006 roku.
Przypisy
Linki zewnętrzne
Ludzie urodzeni w Jekaterynburgu
Rosyjscy olimpijczycy
Rosyjscy szermierze
Uczestnicy Letnich Igrzysk Olimpijskich 2000
Urodzeni w 1978 |
5636508 | https://pl.wikipedia.org/wiki/%C5%9Awinia%20palawa%C5%84ska | Świnia palawańska | Świnia palawańska (Sus ahoenobarbus) – gatunek ssaka, kopytnego z rodziny świniowatych. Przypomina z wyglądu świnię brodatą, od której jest trochę mniejszy. Futro ciemnobrązowe, wyróżnia się jaśniejsza grzywa na głowie i grzbiecie oraz biała broda. Prosięta pasiaste. Zamieszkuje Palawan i okoliczne mniejsze wyspy. Zasiedla różnego rodzaju lasy, ale też mokradła i tereny trawiaste, niekiedy zapuszcza się na tereny rolnicze, przez co pada ofiarą odwetu ludzi. Zwierzę aktywne zmierzchem i świtem bądź nocą, żyje prawdopodobnie w grupach, wszystkożerca, zwyczaje słabo poznane. Gatunek bliski zagrożeniu wyginięciem.
Budowa
Długość głowy i tułowia wynosi między 100 a 160 cm, czemu towarzyszy ogon mierzący od 15 do 25 cm, a więc wymiary ustępują rozmiarom podobnej świni brodatej. Wysokość świni palawańskiej wynosi 100 cm, a waży ona do 150 kg, a więc już niekoniecznie więcej od świni brodatej.
Ciało świni palawańskiej pokrywa rzadki a szczeciniaste futro. Ma ono barwę ogólnie czarnobrązową, przy czym wyróżnia się biegnąca od szczytu głowy w kierunku zadu grzywa bielszych włosów. Dla odróżnienia świnia wisajska nosi dłuższą grzywę czarnych włosów, niekiedy opadających na oczy. Ponadto policzki i podgardle świni palawańskiej, podobnie jak brodatej, ale nie wisajskiej, porasta broda białych włosów. Jako że okolice wokół oczu, czoła i bardziej ku przodowi leżąca okolica pyska są czarne, przywodzi to badaczom na myśl maskę.
Odmienne jest ubarwienie prosiąt, które nie mają brody, grzywy ani brodawek. Ich tułowiem biegną trzy pomarańczowe pasy, z których boczny jest najszerszy i zajmuje większą część boku zwierzęcia. Pasy ciągną się aż do zada. U licznych bowiem gatunków świniowatych młode są pasiaście ubarwione, czego przykładem także wspominana już świnia wisajska czy też dzik euroazjatycki.
Szkielet czaszki jest krótszy niźli u świni brodatej.
Systematyka
Świnię palawańską opisał w 1888 Huet. Jako miejsce typowe podał Palauan, mając na myśli wyspę Palawan. Nie uznawał jej wtedy za osobny gatunek świni, ale opisał ją jako podgatunek świni brodatej, innego gatunku zamieszkującej Indonezję świni opisanej pół wieku wcześniej. Użył więc nazwy Sus barbatus ahoenobarbus.
Bez względu na status gatunkowy świnia ta zalicza się do rodziny świniowatych. Obecnie rodzinę tą reprezentuje 18 gatunków. Wszystkie należą do tej samej podrodziny Suinae, która pojawiła się w Europie bądź na zachodzie Azji w środkowym miocenie. Następnie uległy radiacji adaptacyjnej, dzieląc się na liczne rodzaje w kilku plemionach, do których należą Suini. Plemię to obejmuje współczesny rodzaj Sus, czyli świnia. Świnie te dzieli się dalej na dwie główne grupy w zależności od wyglądu twarzy. Do pierwszej należy dzik euroazjatycki, gatunek o gładkiej twarzy liczy w podgatunki. Do drugiej należą gatunki zwane po angielsku Warty Pigs, czyli świniami brodawkowatymi, noszące na twarzy brodawki. Do nich właśnie należy świnia palawańska, tak też i brodata. Ich różnicowanie, związane z oddzielaniem się populacji na wyspach, przypada na pliocen, pomiędzy 4 a 2,5 milionami lat temu.
Później doniesiono jednak jednak o istotnych różnicach dzielących świnię palawańską i świnie brodatą. Co więcej, wykonane badanie mtDNA wskazały na bliższe pokrewieństwo świni palawańskiej ze świnią wisajską, gatunkiem zamieszkującym Filipiny, a nie Indonezję, niż ze świnią brodatą. Z drugiej strony Meijaard i inni podkreślają podobieństwo anatomiczne świni palawańskiej i brodatej, w tym obecność białawej brody, a brak wydatnych brodawek na twarzy obecnych u świni filipińskiej czy grzywy też obecnej u świni filipińskiej, a jeszcze wydatniejszej i opadającej na oczy u świni wisajskiej. Jako kolejny argument za bliskim pokrewieństwem świń palawańskiej i brodatej jest kariotyp. Oba gatunki liczą bowiem po 38 chromosomów, a więc o 2 więcej, niż u świń wisajskiej czy filipińskiej. Nowsze, nieznane jeszcze Meijaardowi i innym badania podają w ogóle u świni wisajskiej tylko 34 chromosomy. W każdym razie autorzy Handbook of the Mammals of the World widzą w świni palawańskiej bliską krewną świni brodatej, prawdopodobnie jej skarłowaciałą formę. Zauważają jednak potrzebę dalszych badań. Jako inne wytłumaczenie pewnych cech łączących świnie palawańską i wisajską podają krzyżowanie się obu gatunków. Wydaje się świnia wisajska najbardziej bazalnym gatunkiem z tej grupy.
Podgatunków się nie wyróżnia. W latach 50. XX wieku postulowano istnienie odrębnej formy calamianensis na podstawie badań dwóch młodocianych osobników, formy takiej się jednak nie wyróżnia.
Tryb życia
Na terenach dzikich, dalekich od ludzkiej działalności świnia palawańska aktywna jest zmierzchem i porankiem. Na obszarach zasiedlonych przez człowieka przerzuca swą aktywność na noc. Mało wiadomo o jej strukturze społecznej. Lokalna ludność, w tym myśliwi podają, że widują zwykle grupy 2-3 świń, prawdopodobnie grupy rodzinne. Nie mozna jednak wykluczyć, że w miejscach mniej dotkniętych presją antropogeniczną występują większe stada świń palawańskich.
Nie ma żadnych informacji opisujących rozród świni palawańskiej. Świniowate ogólnie znane są z szybkiego rozrodu. Prosięta nie mają brody, nie mają grzywy, ich pysk nie wyróżnia się zbytnio. Natomiast ich tułowiem biegną trzy pomarańczowe pasy, z których boczny jest najszerszy i zajmuje większą część boku zwierzęcia. Pasy ciągną się aż do zada.
Rozmieszczenie geograficzne
Świnia palawańska ma ograniczony zasięg występowania. Jest endemitem Filipin, jak pewni inni przedstawiciele swego rodzaju. Zajmuje wyspę Palawan i mniejsze okoliczne wyspy, jak Busuanga, Bacbac, Calauit, Coron, Culion i Dumaran, Marily, Linapacan, Bugsuc, Balabac i Ramos, a także Pandanan. Na Bulalacao prawdopodobnie została wytrzebiona. IUCN podaje 10 lokacji. Wymienia też szczątki kopalne z El Nido i Quezon na Palawanie, pochodzące z późnego plejstocenu-późnego holocenu.
Ekologia
Gatunek zalicza się do regionu fauny palawańskiego, jest ostatnim przedstawicielem wielkich ssaków tejże fauny. Świnia palawańska jest zwierzęciem leśnym. Zasiedla i lasy pierwotne, i wtórne. Zajmuje tereny od poziomu morza do wysokości 1500 m. Zamieszkuje z jednej strony wilgotne lasy deszczowe i mangrowce, z drugiej bardziej suche tereny zadrzewione i trawiaste. Nie unika terenów zasiedlonych przez człowieka i użytkowanych przezeń rolniczo. Zapuszcza się regularnie na mokradła. Lokalnie zwany jest nawet trawiastą świnią.
Nie poświęcono odrębnych badań jadłospisowi świni palawańskiej. Autorzy podejrzewają jednak, że nie przedstawia on istotnych różnic od pożywienia świni brodatej. Ogólnie świniowate są wszystkożercami, świnia brodata w szczególności konsumuje przede wszystkim różne rośliny, uwielbiając szczególnie bogate w tłuszcze owoce bobowatych i dwuskzydłowatych, ale także grzyby korzenie, bezkręgowce i niewielkie kręgowce. Wedle niektórych autorów łatwiej byłoby wymienić, czego świnia brodata nie je, niemniej znana jest z konsumpcji masowo pojawiających się leśnych owoców, pełni też rolę w ich rozsiewaniu.
Zagrożenia i ochrona
Całkowita liczebność gatunku obniża się, jednak występuje on jeszcze dość szeroko i nie jest znacznie pofragmentowany. W niektórych okolicach jest jeszcze pospolity (Mantalingahan, Victoria/Anepaha, góry Pandanan, do niedawna Calauit). IUCN po raz pierwszy wypowiedział się o świni palawańskiej jeszcze jako o Sus barbatus ahoenobarbus, oceniając podgatunek jako rzadki (rare) w 1994. 2 lata później ocenił go jako podgatunek niskiego ryzyka. W 2000 uznał go za narażony na wyginięcie. W 2008 podtrzymał kategorię zagrożenia przy uznaniu za osobny gatunek. Ostatnia ocena z 2016 opublikowana w 2017 zmniejsza kategorię do gatunku bliskiego zagrożenia.
Do zagrożeń należą polowania przez człowieka dla utrzymania się i sprzedaży mięsa, 2 razy droższego od wieprzowiny świni domowej. Polowania nasilają się w porze owocowania, kiedy świnie zbierają się pod drzewami. Myśliwi korzystają z wnyków i psów, świnie zabijane są też za pomocą bomb pig bombs, niewielkich kul wielkości piłki pingpongowej, niekiedy z wydrążonego batata, wypełnione prochem, kawałkami porcelany, szkła i metalu, ale też pastą rybną bądź innym pokarmem o intensywnym zapachu mającym zwabić świnie. Bomby takie zakopuje się na szlakach uczęszczanych przez świnie bądź na skraju pól na brzegu lasu. Świnia odkopuje je i nagryza, prowokując wybuch, który zabija zwierzę bądź wywołuje drastyczne obrażenia, umożliwiające potem myśliwym dopadnięcie broczącego krwią osobnika i dobicie go następnego dnia. Najczęściej nie umiera od razu od wybuchu, lecz agonia przedłuża się. Mięso świń palawańskich figuruje nie tylko w lokalnych jadłodajniach, ale też restauracjach stolicy wyspy Puerto Princesa. Sprzedaje się także prosięta, niekiedy trzymane jako zwierzęta domowe, a niekiedy hodowane w celu utuczenia i zjedzenia. Innym zagrożeniem jest wypaleniskowe rolnictwo kaingin, a także górnictwo. Na Palawanie obecne są także dzikie świnie domowe, potomkowie świń wprowadzonych przez człowieka. Świnie takie mają w zwyczaju krzyżować się z dzikimi gatunkami świń, ale nie wiadomo, czy zjawisko to ma miejsce także na Palawanie.
Świnię palawańską oficjalnie chroni prawo, jednakże prawo to często nie jest egzekwowane. Prowadzi się też pewne działania informacyjne wśród miejscowej ludności. Obecnie jednak ludność ta podejmuje na świniach palawańskich działalność odwetową na niszczenie plonów przy cichej aprobacie władz. Bieda i brak środków do życia skutkują rozwojem rolnictwa na terenach oficjalnie objętych ochroną, niemniej na świnie polują często osoby wcale nie potrzebujące dziczyzny do przeżycia, a raczej chcące się zabawić bądź kierowane tradycją. Skuteczna ochrona wymagałaby powołania nowych i rzeczywiście objętych ochroną terenów chronionych.
Przypisy
Świniowate
Ssaki Azji
Gatunki i podgatunki zwierząt nazwane w 1888 roku |
5636513 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Szywilig | Szywilig | Szywilig () – wieś (arban) w Rosji, w Tuwie, w kożuunie pij-chiemskim. W 2010 liczyła 208 mieszkańców.
Przypisy
Wsie w Tuwie |
5636517 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Aleksandrowskoje%20%28Kraj%20Stawropolski%29 | Aleksandrowskoje (Kraj Stawropolski) | Aleksandrowskoje () – wieś w Rosji, w Kraju Stawropolskim, ośrodek administracyjny rejonu aleksandrowskiego. W 2010 liczyła 27 471 mieszkańców.
Przypisy
Miejscowości w Kraju Stawropolskim |
5636521 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Blok%20Zawodowych%20Artyst%C3%B3w%20Plastyk%C3%B3w | Blok Zawodowych Artystów Plastyków | Blok Zawodowych Artystów Plastyków (BZAP) – polskie stowarzyszenie artystyczno–zawodowe, zrzeszające twórców w dziedzinie sztuk plastycznych. Działało w latach 1934–1939. M.in. organizowało wystawy pn. „Salony Bloku Polskich Artystów Plastyków”.
Historia i profil
Stowarzyszenie zostało powołane w 1934. Reprezentowało tendencje narodowościowe i tradycjonalistyczne. Powstało z inicjatywy Tadeusza Pruszkowskiego – malarza i animatora życia artystycznego. Znaczącą rolę w jego powołaniu odegrał też Edmund Bartłomiejczyk. Nowa organizacja była efektem zjednoczenia takich formacji jak Stowarzyszenie Polskich Artystów Grafików „Ryt”, „Bractwo św. Łukasza”, Spółdzielnia Artystów Ład, „Forma”, „Szkoła Warszawska”, „Loża Wolnomalarska” oraz „Czerń i Biel”. Przyświecało mu hasło: „Sztuka wszędzie i dla wszystkich”, które w sposób demokratyczny i optymistyczny zarazem, zapowiadało próbę – niepodejmowaną dotychczas – przekazania sztuki elitarnej o wysokiej wartości artystycznej w wersji popularnej, lecz nie stymulowanej przez modę, i przystępnej dla każdego odbiorcy.
BZAP miał swój organ prasowy, którym było czasopismo „Plastyka”. Zaczęło się ukazywać w 1934 wraz z powstaniem stowarzyszenia. W 1936 redaktorem naczelnym był Mieczysław Szulz. Zarząd Wydawnictwa „Plastyka” tworzyli: Halina Kenarowa, Edward Manteuffel, Władysław Wincze i Roman Schneider – współzałożyciel pisma.
Ugrupowaniem konkurencyjnym dla BZAP był Blok Zawodowy Polskich Artystów Plastyków.
Wybrani członkowie
Stanisław Appenzeller, Eugeniusz Arct, Edmund Bartłomiejczyk, Julian Bohdanowicz, Włodzimierz Bartoszewicz, Michał Bylina, Bolesław Cybis, Edward Czerwiński, Zygmunt Glinicki, Jan Gotard, Mieczysław Jurgielewicz, Michalina Krzyżanowska, Jeremi Kubicki, Edward Manteuffel, Antoni Michalak, Kazimierz Mleczko-Korczak, Lech Niemojewski, Janusz Podoski, Wiktor Podoski, Tadeusz Pruszkowski, Janina Rak, Teresa Roszkowska, Adam Rychtarski, Marian Sigmund, Roman Schneider, Józef Szperber, Antoni Uniechowski, Władysław Wincze, Jerzy Wolff, Władysław Wołkowski, Jan Zamoyski, Kazimierz Zielenkiewicz.
Przypisy
Bibliografia
Salon Plastyków Bloku Zawodowych Artystów Plastyków, Instytut Propagandy Sztuki, 1936
Polskie grupy artystyczne
Stowarzyszenia zawodowe
Sztuka II Rzeczypospolitej |
5636522 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Kocio%C5%82%20%28%C5%82owiectwo%29 | Kocioł (łowiectwo) | Kocioł – sposób polowania na zające. Nazwa kocioł określa krąg naganiaczy i myśliwych otaczających teren łowów.
Kocioł polega na otoczeniu terenu przez myśliwych i naganiaczy, następnie posuwanie się ku środkowi i zacieśnianie kręgu celem odcięcia zwierzyny od możliwości ucieczki. Po zmniejszeniu kotła do ok. 200 metrów promienia myśliwi zatrzymują się, a naganiacze podążają dalej celem spłoszenia zajęcy. Myśliwi pozostający na okręgu strzelają do uciekających zwierząt.
Legalność
Obecnie polowanie tą metodą jest zabronione w Polsce. Legalne jest natomiast m.in. na Węgrzech i Litwie.
Linki zewnętrzne
Przypisy
Łowiectwo |
5636523 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Elgien | Elgien | Elgien () – wieś w Rosji, w obwodzie magadańskim, w rejonie jagodińskim. W 2010 liczyła 24 mieszkańców.
Przypisy
Miejscowości w obwodzie magadańskim |
5636526 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Ekaterini%20Deli | Ekaterini Deli | Ekaterini Deli (grec. Αικατερίνη Δελή; ur. 12 stycznia 1975 w Atenach) – grecka koszykarka, występująca na pozycji rozgrywającej, reprezentantka kraju, olimpijka, po zakończeniu kariery zawodniczej trenerka koszykarska.
Osiągnięcia
Na podstawie, o ile nie zaznaczono inaczej.
Drużynowe
Mistrzyni Grecji (1997, 1999, 2002, 2003, 2007, 2016, 2017)
Zdobywczyni Pucharu Grecji (1999, 2004, 2016, 2017)
Finalistka Pucharu Grecji (1998, 2001, 2005, 2010)
Indywidualne
(* – nagrody przyznane przez portal eurobasket.com)
Zaliczona do honorable mention ligi greckiej (2008)*
Reprezentacja
Seniorska
Uczestniczka:
igrzysk olimpijskich (2004 – 7. miejsce)
mistrzostw Europy (2001 – 10. miejsce, 2003 – 9. miejsce, 2005 – 10. miejsce, 2005 – 10. miejsce)
turnieju FIBA Diamond Ball (2004 – 4. miejsce)
kwalifikacji do Eurobasketu (1997, 1999, 2001)
Młodzieżowe
Uczestniczka mistrzostw Europy:
U–18 (1992 – 10. miejsce)
U–16 (1991 – 5. miejsce)
Trenerskie
Asystentka
Uczestniczka mistrzostw Europy U–16 (2023 – 8. miejsce)
Przypisy
Linki zewnętrzne
Profil na eurobasket.com
Statystyki olimpijskie na basketball-reference.com
Greckie koszykarki
Greccy olimpijczycy
Uczestnicy Letnich Igrzysk Olimpijskich 2004
Koszykarki Olympiakosu Pireus
Koszykarki Panioniosu
Koszykarki Sportingu Ateny
Koszykarki D.A.S. Ano Liosia
Ludzie urodzeni w Atenach
Urodzeni w 1975 |