| Book,Page,LineNumber,Text | |
| 04,0002,001,เพราะตัณหาเป็นปัจจัย จึงมีอุปาทาน | |
| 04,0002,002,เพราะอุปาทานเป็นปัจจัย จึงมีภพ | |
| 04,0002,003,เพราะภพเป็นปัจจัย จึงมีชาติ | |
| 04,0002,004,เพราะชาติเป็นปัจจัย จึงมีชรา มรณะ โสกะ ปริเทวะ ทุกข์ โทมนัส อุปายาส | |
| 04,0002,005,เป็นอันว่ากองทุกข์ทั้งมวลนั่นย่อมเกิด ด้วยประการฉะนี้. | |
| 04,0002,006,ปฏิจจสมุปบาท ปฏิโลม | |
| 04,0002,007,อนึ่ง เพราะอวิชชานั่นแหละดับโดยไม่เหลือด้วยมรรคคือวิราคะ สังขาร จึงดับ | |
| 04,0002,008,เพราะสังขารดับ วิญญาณจึงดับ | |
| 04,0002,009,เพราะวิญญาณดับ นามรูปจึงดับ | |
| 04,0002,010,เพราะนามรูปดับ สฬายตนะจึงดับ | |
| 04,0002,011,เพราะสฬายตนะดับ ผัสสะจึงดับ | |
| 04,0002,012,เพราะผัสสะดับ เวทนาจึงดับ | |
| 04,0002,013,เพราะเวทนาดับ ตัณหาจึงดับ | |
| 04,0002,014,เพราะตัณหาดับ อุปาทานจึงดับ | |
| 04,0002,015,เพราะอุปาทานดับ ภพจึงดับ | |
| 04,0002,016,เพราะภพดับ ชาติจึงดับ | |
| 04,0002,017,เพราะชาติดับ ชรา มรณะ โสกะ ปริเทวะ ทุกข์ โทมนัส อุปายาส จึงดับ | |
| 04,0002,018,เป็นอันว่ากองทุกข์ทั้งมวลนั่นย่อมดับ ด้วยประการฉะนี้. | |
| 04,0002,019,ลำดับนั้น พระผู้มีพระภาคทรงทราบเนื้อความนั้นแล้ว จึงทรงเปล่งอุทานนี้ในเวลานั้น | |
| 04,0002,020,ว่าดังนี้:- | |
| 04,0002,021,พุทธอุทานคาถาที่ ๑ | |
| 04,0002,022,เมื่อใดแล ธรรมทั้งหลาย ปรากฏแก่พราหมณ์ | |
| 04,0002,023,ผู้มีเพียรเพ่งอยู่ เมื่อนั้น ความสงสัยทั้งปวง | |
| 04,0002,024,ของพราหมณ์นั้นย่อมสิ้นไป เพราะมารู้ธรรม | |
| 04,0002,025,พร้อมทั้งเหตุ. | |