| Book,Page,LineNumber,Text | |
| 04,0007,001,มุจจลินทกถา | |
| 04,0007,002,เรื่องมุจจลินทนาคราช | |
| 04,0007,003,[๕] ครั้นล่วง ๗ วัน พระผู้มีพระภาคทรงออกจากสมาธินั้น เสด็จจากควงไม้อชปาลนิโครธ | |
| 04,0007,004,เข้าไปยังต้นไม้มุจจลินท์ แล้วประทับนั่งด้วยบัลลังก์เดียว เสวยวิมุตติสุข ณ ควงไม้มุจจลินท์ | |
| 04,0007,005,ตลอด ๗ วัน. | |
| 04,0007,006,ครั้งนั้น เมฆใหญ่ในสมัยมิใช่ฤดูกาลตั้งขึ้นแล้ว ฝนตกพรำเจือด้วยลมหนาว ตลอด | |
| 04,0007,007,๗ วัน. ครั้งนั้น มุจจลินทนาคราชออกจากที่อยู่ของตน ได้แวดวงพระกายพระผู้มีพระภาคด้วย | |
| 04,0007,008,ขนด ๗ รอบ ได้แผ่พังพานใหญ่เหนือพระเศียรสถิตอยู่ด้วยหวังใจว่า ความหนาว ความร้อน | |
| 04,0007,009,อย่าเบียดเบียนพระผู้มีพระภาค สัมผัสแห่งเหลือบ ยุง ลม แดด และสัตว์เลื้อยคลาน อย่า | |
| 04,0007,010,เบียดเบียนพระผู้มีพระภาค. ครั้นล่วง ๗ วัน มุจจลินทนาคราชรู้ว่า อากาศปลอดโปร่งปราศจาก | |
| 04,0007,011,ฝนแล้ว จึงคลายขนดจากพระกายของพระผู้มีพระภาค จำแลงรูปของตนเป็นเพศมาณพ ได้ยืน | |
| 04,0007,012,ประคองอัญชลีถวายมนัสการพระผู้มีพระภาค ทางเบื้องพระพักตร์พระผู้มีพระภาค. | |
| 04,0007,013,ลำดับนั้น พระผู้มีพระภาคทรงทราบเนื้อความนั้นแล้ว จึงทรงเปล่งอุทานนี้ในเวลานั้น | |
| 04,0007,014,ว่าดังนี้:- | |
| 04,0007,015,พุทธอุทานคาถา | |
| 04,0007,016,ความสงัดเป็นสุขของบุคคลผู้สันโดษ มีธรรม | |
| 04,0007,017,ปรากฏแล้ว เห็นอยู่ ความไม่พยาบาท คือความ | |
| 04,0007,018,สำรวมในสัตว์ทั้งหลาย เป็นสุขในโลก ความ | |
| 04,0007,019,ปราศจากกำหนัด คือความล่วงกามทั้งหลาย | |
| 04,0007,020,เสียได้ เป็นสุขในโลก การกำจัดอัสมิมานะ | |
| 04,0007,021,เสียได้นั่นแล เป็นสุขอย่างยิ่ง. | |
| 04,0007,022,มุจจลินทกถา จบ | |
| 04,0007,023,______________ | |