| Book,Page,LineNumber,Text | |
| 33,0026,001,นอนบนเบาะเก่า ๆ ลงข้ามแม่น้ำ ด้วยหมายจะพาลูกคนนี้ไป. เวลาที่ | |
| 33,0026,002,นางถึงกลางแม่น้ำ เหยี่ยวตัวหนึ่งก็มาโฉบเด็กไปด้วยสำคัญว่า เป็นก้อน | |
| 33,0026,003,เนื้อ. นางก็ยกมือไล่เหยี่ยว. ลูกคนโตเห็นนางทำมืออย่างนั้น สำคัญว่า | |
| 33,0026,004,แม่เรียก ก็ลงข้ามแม่น้ำ ตกไปในกระแสน้ำ ก็ลอยไปตามกระแสน้ำ | |
| 33,0026,005,เมื่อนางยังข้ามไม่ถึงนั่นเอง เหยี่ยวก็โฉบเอาลูกคนเล็กนั้นไป. นางเศร้า- | |
| 33,0026,006,โศกเป็นกำลัง ในระหว่างทาง ก็เดินขับเพลงรำพัน ดังนี้ว่า | |
| 33,0026,007,<B>อุโภ ปุตฺตา กาลกตา ปนฺเถ มยฺหํ ปตี มโต. | |
| 33,0026,008,บุตรสองคนก็ตาย สามีเราก็ตายเสียที่หนทาง.</B> | |
| 33,0026,009,นางรำพันอย่างนี้ จนถึงกรุงสาวัตถี ไปหาคนที่ชอบพอกันของสกุล | |
| 33,0026,010,ก็กำหนดจำเรือนของตนไม่ได้ ด้วยอำนาจความเศร้าโศก สอบถามว่า | |
| 33,0026,011,ที่ตรงนี้ มีสกุล ชื่ออย่างนี้ เรือนอยู่ไหนเล่า. ผู้คนทั้งหลายกล่าวว่า | |
| 33,0026,012,เจ้าสอบถามถึงสกุลนั้นจักทำอะไร เรือนที่อยู่ของคนเหล่านั้น ล้มแล้ว | |
| 33,0026,013,เพราะลมกระหน่ำ คนเหล่านั้นในเรือนหลังนั้น เสียชีวิตหมด เขาเผา | |
| 33,0026,014,คนเหล่านั้นบนเชิงตะกอนอันเดียวกัน ทั้งเด็กทั้งผู้ใหญ่ ดูเสียสิ กลุ่ม | |
| 33,0026,015,ควันไฟยังปรากฏอยู่นั่น. นางฟังคำบอกเล่าแล้ว ก็พูดว่า พวกท่านพูด | |
| 33,0026,016,อะไร ก็ทรงผ้านุ่งของตนไว้ไม่ได้ ทำนองวันเกิดนั่นแหละ ประคอง | |
| 33,0026,017,สองแขนร่ำไห้ เดินไปสถานที่เชิงตะกอนเผาเหล่าญาติ คร่ำครวญเพลง | |
| 33,0026,018,รำพันพิลาปจนครบคาถาว่า | |
| 33,0026,019,<B>อุโภ ปุตฺตา กาลกตา ปนฺเถ มยฺหํ ปตี มโต | |
| 33,0026,020,มาตา ปิตา จ ภาตา จ เอกจิตฺตกสฺมึ ฑยฺหเร. | |
| 33,0026,021,บุตรสองคนก็ตาย สามีเราก็ตายเสียที่หนทาง | |
| 33,0026,022,มารดาบิดาและพี่ชาย เขาก็เผาที่เชิงตะกอนเดียวกัน.</B> | |