| Book,Page,LineNumber,Text | |
| 25,0027,001,<B>ที่ถูกไฟไหม้ศีรษะ ฉะนั้น การที่มัจจุไม่เมา | |
| 25,0027,002,จะไม่มีเลย.</B> | |
| 25,0027,003,ครั้งนั้น มารผู้มีบาป เป็นทุกข์เสียใจว่า พระผู้มีพระภาคเจ้าทรงรู้จัก | |
| 25,0027,004,เรา พระสุคตทรงรู้จักเรา ดังนี้ จึงได้อันตรธานไปในที่นั้นแล. | |
| 25,0027,005,<H1>อรรถกถาปฐมอายุสูตร</H1> | |
| 25,0027,006,พึงทราบวินิจฉัยในปฐมอายุสูตรที่ ๙ ต่อไป :- | |
| 25,0027,007,บทว่า <B>อปฺปํ วา ภิยฺโรย</B> ความว่า คนเมื่อเป็นอยู่เกินก็ไม่อาจเป็น | |
| 25,0027,008,อยู่เกิน ๑๐๐ ปี คือเป็นอยู่ ๕๐ ปีบ้าง ๖๐ ปีบ้าง. บทว่า <B>อชฺฌภาสิ</B> ความ | |
| 25,0027,009,ว่า มารคิดว่า พระสมณโคดมกล่าวว่า อายุของเหล่ามนุษย์น้อย จำเราจัก | |
| 25,0027,010,กล่าวว่า อายุนั้นยืนยาวจึงพูดข่มเพราะเป็นผู้ชอบขัดคอ. | |
| 25,0027,011,บทว่า <B>น นํ หิเฬ</B> ได้แก่ ไม่พึงดูหมิ่นอายุนั้นว่าอายุนี้น้อย. บทว่า | |
| 25,0027,012,<B>ขีรมตฺโตว</B> ความว่า เปรียบเหมือนเด็กอ่อนนอนหงายดื่มนม นอนบนเบาะ | |
| 25,0027,013,กลับไปเหมือนไม่รู้สึกตัว บุคคลย่อมไม่คิดว่า อายุของใครน้อย หรือยืนยาว. | |
| 25,0027,014,คนดีก็คิดอย่างนั้น. บทว่า <B>จเรยฺยาทิตฺตสีโสว</B> ได้แก่ รู้ว่าอายุน้อย พึง | |
| 25,0027,015,ประพฤติตัวเหมือนคนมีศีรษะถูกไฟไหม้. | |
| 25,0027,016,<I>จบอรรถกถาปฐมอายุสูตรที่ ๙</I> | |