text
stringlengths 88
1M
|
|---|
ABD'nin inseptisol toprakların dağılım haritası İnseptisoller Amerika Birleşik Devletleri Tarım Bakanlığın sınıflandırması altında serin ve çok ılık arasında iklimlerin, nemli ve yarı kurak bölgelerin topraklarıdır. Toprak horizonların katman gelişimi minimumdur ama entisol topraklarından yine de daha gelişmiştir.[1] Yeryüzünde en yaygın olan toprak türüdür. Dünya'nın polar olmayan kıta arazi alanların % 22 inseptisol topraklarıdır. Genelde uygun drenajlı ve erozyon kontrollü ekilebilir arazilerdir. İnseptisoller nehir deltalarında, yayla ormanlarında ve tundralarda, mesela Mississippi vadisi, orta Avrupa, Amazon Ormanları. kuzeydoğu Hindistan, Endonezya ve Alaska'da bulunur.[2] ABD'de bu topraklar çoğunlukla güney New England ve Apalaş dağlarında bulunuyor.[3] Kaynakça[değiştir | kaynağı değiştir] "Inceptisols". Michigan State University. 5 Ekim 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 8 Ekim 2019. "İnseptisol". Britannica. 23 Nisan 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 8 Ekim 2019. "İnceptisols map". Amerika Birleşik Devletleri Tarım Bakanlığı. 6 Ekim 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 6 Ekim 2019. Otorite kontrolü LCCN: sh88005273 NLI: 987007529942605171 "https://tr.wikipedia.org/w/index.php?title=İnseptisoller&oldid=25042932" sayfasından alınmıştır |
San Miguel Adası'nda kaliş formasyonu Kaliş bir tortul kayaçtır. Sertleştirilmiş doğal çimento kalsiyum karbonat ile birleşmiş bu bağlar, çakıl,kum, kil ve alüvyon gibi diğer materyallerle birleşerek kalişi oluşturur. Dünya genelinde Aridisol ve Morrisol'un bulunduğu toprak türlerinde görülen kayaçtır. Genellikle kurak ve yarı kurak bölgeleri kapsayarak merkez ve Batı Avustralya, Kalahari Çölü, Amerika’nın bazı yüksek ovalarında, Sonora Çölü ve Suudi Arabistan'ın doğusu AL-HASA’ da bulunur. Kaliş sert toprak kalsit- beton ve Hindistan'da da dayanıklı taş kum ve çakıl karışımı (kankar) olarak da bilinir. Caliche İspanyolca bir kelime olarak bilinir. Orijinali Latincedeki calx kelimesidir. Anlamı kireç taşı(CaO)’tir. Kaliş genellikle mevcut saf olmayan maddelere bağlı olarak açık renkli ama bazı yerlerde beyaza yakın açık pembe veya kırmızımsı kahverengi renge sahiptir.Genellikle yüzey veya yüzeye yakın yerlerde daha açık renklerde bulunurlar.Ancak bazen toprak altında derin rezervlerde de bulunurlar ve buralarda daha koyu renktedirler.Sonuç olarak kalın katmanlarda, ince katmanlarda ve yüzeyin hemen altında oluşurlar ve bu kalişin rengini etkiler. Kaliş ayrıca Şili ve Peru'nun kuzeyinde nitrat tuzu dahil edilmiş zengin mineral depolarına sahiptir.[1] Kolombiya ve Meksika'da çeşitli katmanlarda kil gibi görülür. Buna ilave olarak kuvarsit, boksit, kaolinit, laterit, kalsiyum, opal ve sodyum nitrat gibi farklı formlarda kullanılmaktadır. Formasyonu[değiştir | kaynağı değiştir] Kaliş minerallerin toprağın üst tabakasından (A horizonu) sızıntı yapması ve bir sonraki tabakaya (B horizonu) birikmesi üzerine oluşur, yüzeyin altında yaklaşık 3 ile 10 fit derinliktedir. Genellikle yarı kurak bölgelerdeki karbonatlardan oluşur. Kurak bölgelerde, daha az çözülen mineraller, bütün karbonatlar topraktan süzüldükten sonra kaliş katmanları oluştururlar. Tortulaşmış kalsiyum karbonat birikir. İlk taneler, daha sonra küçük kümeler, daha sonra belirgin bir tabaka ve son olarak, daha kalın, sağlam bir yatak oluşur. kaliş katmanları şekillendiğinde, katman kademeli olarak derinleşir ve sonunda en üst toprak tabakasının altında yatan ana materyale girer. Bununla birlikte, Kaliş başka şekillerde de oluşur. Su, kılcal damarlara doğru yükseldiğinde oluşabilir. Kurak bir bölgede, yağmur suyu yere çabuk batar. Daha sonra, yüzey kuruyuncaya kadar, yüzeyin altındaki su yükselir ve çözünmüş mineralleri alt tabakalardan taşır. Bu su hareketi, yüzeye yaklaştıkça daha ince ve daha da büyüyen bir kaliş oluşturur. Bitkilerde kaliş'in oluşumuna katkıda bulunabilir. Bitki kökleri, terleme yoluyla suyu alır ve çözünmüş kalsiyum karbonatın arkasına bırakır, bu da kaliş oluşturacak şekilde çöker. Ayrıca, gözenekli kayaçların mostralarında veya suyun sıkıştığı ve buharlaştığı kaya fissürlerinde oluşabilir. Genel olarak, kaliş tortulaşması yavaş bir süreçtir. Ancak, kurak mekânlarda yeterli nem varsa bir drenaj alanını engelleyecek kadar hızlı birikebilir. Doğal Olay Örnekeri[değiştir | kaynağı değiştir] Caliche — sedimentary rock, Ridgecrest, Kern County, California Her ne kadar kalişin formasyonları iyi anlaşılsa da orijinal olan şili kalişi tam olarak bilinmiyor. Bir ihtimale göre tortular tarih öncesi iç denizlerin çekilmesiyle oluştu. Diğer bir teori ise And Dağları’ndaki hava değişimi nedeniyle oluştuğu yönünde. Dünyanın en büyük kalsit beton yataklarının bulunduğu Botsvavna’daki Makgadikgadi Pan yüzeyindeki kalkerler, günümüzde kurutulmuş bir tarih öncesi göle aittir. Kaliş ulaşımı kolay ve ucuz olduğunda ana materyal olarak yaygınca kullanılır. Fakat yağmura ve neme karşı dayanıklı olmadığından bu taş temel olarak kireç taşı gibi sert taş yerine asla kullanılmaz.[2] Ekonomik Kullanımlar[değiştir | kaynağı değiştir] Şeker Rafine Etme[değiştir | kaynağı değiştir] Şekeri rafine etmek için neredeyse saf bir kalsiyum karbon kaynağı gereklidir. Bu karışım 95%oranında kalsiyum karbonat (CaCO3) ve biraz da magnezyum içerir. Buna ek olarak, malzeme belirli fiziksel gereksinimleri karşılamalıdır, böylece yandığında parçalanmaz. Kalifikasyon genellikle şeker rafine etme şartlarının tümünü karşılamasa da, kireç taşı gibi başka bir kalsiyum karbonat kaynağının mevcut olmadığı alanlarda kullanılır. Kaliş taşının gereksinimleri karşılamak için zenginleştirmeyi gerektirirken, kullanımında kireç taşı nakliyesinden önemli ölçüde daha ucuz olabilmektedir Şili Kaliş Yatakları[değiştir | kaynağı değiştir] Kuzey Şili’deki Atakama Çölünde, Salitre ile benzer kaliş olarak adlandırılan bir karışımın geniş kalıntıları, alçı taşı, sodyum klorit, diğer tuzlar ve kumdan oluşmaktadır. Salitre sodyum nitrat (NaNO3) ve potasyum nitrat (KNO3) bileşimidir. Salitra, 1. Dünya savaşına kadar Avrupadaki nitratında endüstriyel olarak büyük miktarlarda üretilmesene kadar Şili için önemli bir ihracat gelir kaynağı oldu.Bu birikimler dünyanın bilinen en büyük nitrat kaynağıdır. İçeriğinde %25 sodyum nitrat ve %3 potasyum nitrat, ayrıca iyodat mineralleri, sodyum klorür, sodyum sülfat ve sodyum borat vardır. Kaliş yatakları 0,2 ila 5 metre kalınlığındadır, ve çeşitli ürünler üretilmesi için mayınlanır ve reçine edilirler. Kaliş sodyum nitratta dahil olmak üzere (tarım ve endüstri kullanımları için), potasyum nitrat, sodyum sülfat, iyot ve iyodür türlerini içerir. Türkiye'deki Konumu[değiştir | kaynağı değiştir] Türkiye’de kalker kabuklar pek fazla yaygın değildir. Çünkü bunun oluşumu için klimatik şartlar elverişli değildir. Mevcut şekiller daha çok fosil şekiller olarak karşımıza çıkmaktadırlar. Türkiye’de en tipik kalişler N.mülazımoğlu-M.ardos’un araştırmalarına paralel olarak Adana bölgesinde saptanmıştır. Bunlar Ceyhan çevresinde oldukça büyük bir yayılım göstermektedirler. Misis dağlarının doğu yamaçlarında kalişler, oldukça kalın bir formasyon halindedirler. Buradaki mezozoik kalkerlerinin az eğimli kısımlarında, adeta onları kaplamış olarak karşımıza çıkmaktadırlar. Bazen beyaz, bazen de kirli sarı renklerde ortaya çıkan bu kalişler yer yer taşınmışlardır. Taşınma, yamaç boyunca olmuştur. Nitekim dağın etek kısımlarında ve hatta onun önündeki ovalık alanda oldukça kalın kaliş formasyonlarına rastlanır. Bu bölgede açılmış olan bir su kuyusunda 20 metreden daha kalın taşınmış kaliş depolarına rastlanmaktadır. Taşınmış olanlar, toprakla karışık halde bulunmaktadırlar ve bu kısımlarda suya pek rastlanmaz. Su ancak, taşınmış kaliş geçildikten sonra ortaya çıkmaktadır. Bu ise, kalişin geçirimliliği dolayısıyla oluşmuştur. Çünkü, taşınmış olan kaliş aşınıma karşı fazla dirençli değildir. Sertleşme kapasitesi hemen hemen yok gibidir. Görünüm olarak, toz kireç halindedir. Bunun bir başka benzerine, Yalova doğusundaki Çınarcık’ta ve Çanakkale yöresinde rastlanmıştır. Sonuç olarak, şimdiki iklime bağdaşmayan bu formasyonlar şimdikinden daha sıcak ve daha kurak bir iklimin etkisi altında oluşmuşlardır. Yani bunlar, Türkiye için fosil şekillerdir. Ancak taşınmaları ve birikmeleri oldukça yenidir ve yapılan incelemelerle holosen devrinde oluştuğu düşünülmektedir. Çınarcık ve Çanakkale’dekilerin de durumu aynıdır. Bir kuvaterner formasyonu olan kalişlerin Türkiye’de muhakkak pek çok örnekleri daha bulunmaktadır.[3] Kaynakça[değiştir | kaynağı değiştir] p. 157, A Most Damnable Invention: Dynamite, Nitrates, and the Making of the Modern World, Stephen R. Bown, Macmillan, 2005, ISBN 0-312-32913-X. C. Michael Hogan (2008) Makgadikgadi, The Megalithic Portal, ed. A. Burnham [1] 8 Mayıs 2011 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi. ARDOS.M, Türkiye'de Kuaterner Jeomorfolojisi,Çantay Kitabevi, 2.Baskı, 1996, syf.89-90 Diğer Okumalar[değiştir | kaynağı değiştir] Breazeale, J.F. and H.V. Smith. Caliche in Arizona. University of Arizona: Agricultural Experiment Station Bulletin 131 (15 April 1930): 419-441. Price, William Armstrong. Reynosa Problem of Southern Texas, and Origin of Caliche. Bulletin of the American Association of Petroleum Geologists 17.5 (1933): 488-522. Reeves, C.C., Jr. Caliche: Origin, Classification, Morphology and Uses. Lubbock, Texas: Estacado Books, 1976. Reeves, C.C., Jr. and J.D. Suggs. Caliche of Central and Southern Llano Estacado, Texas: Notes. Journal of Sedimentary Petrology 34.3 (1964): 669-672. https://en.wikipedia.org/wiki/Caliche 27 Aralık 2016 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi. "https://tr.wikipedia.org/w/index.php?title=Kaliş&oldid=31144729" sayfasından alınmıştır |
Fuller toprağı, kalsiyum montmorillonit, magnezyum ve demir içeren saf olamayan kaolin. Çözelti ve yağların renginin giderilmesinde, adsorban meşe kömürü yerine ve tozlaştırıcı olarak kullanılır. Mineral ile ilgili bu madde taslak seviyesindedir. Madde içeriğini genişleterek Vikipedi'ye katkı sağlayabilirsiniz. "https://tr.wikipedia.org/w/index.php?title=Fuller_toprağı&oldid=26090914" sayfasından alınmıştır |
Paleosol Serisi, Tuscany, İtalya Yer bilimlerinde, paleosol veya fosil toprak, ( İngiltere ve Avustralya’da ) iki anlama gelmektedir. Jeoloji ve Paleontolojide yaygın olan birinci anlamı alüvyal veya lös gibi tortullar ya da volkanik depozitlerin altında gömülerek muhafaza edilen eski bir toprak manasına gelmektedir. Toprak biliminde, paleosoller uzun dönemler önce oluşmuş ve kimyasal ve fiziksel özellikleriyle bugünkü iklim ve bitki örtüsü arasında ilişki olmayan topraklardır. Bu topraklar oldukça eski kıta kratonları üzerinde ve eski kayanın çevresindeki küçük dağınık yerlerde oluşmuştur. Paleosoller Yunanca "eski" anlamındaki "paleo" kelimesinden gelmektedir. Paleosoller genellikle gömülü haldedir ve bugünkü toprağın altında ayrı tabakalar olarak bilinir. Kuaterner jeolojisinde, genelde Sedimantoloji, Paleoklimatoloji ve Jeolojide Rettallack (2001) ile Kraus (1999) tarafından ve sayısız diğer yayınlanmış makale ve kitaplarda tanımlandığı gibi tüm kıt'alardaki açığa çıkmış haldeki volkanik depozitler veya çökeller içerisinde gömülü bulunan bu "fosil" toprakların belirtilmesinde "paleosol" teriminin kullanılması kabul görmektedir. Paleosollerin mikroskobik analizi toprak oluşum süresi boyunca işleyen süreçler üzerine önemli bigi sağlamaktadır. Fotoğraf topraktaki mineral ve kaya parçalarının tabakalaşmasını göstermektedir.Bu tip tabakalrın kalınlığı toprağın yaşının bir göstergesidir. Türleri[değiştir | kaynağı değiştir] Paleosollerin üç türü vardır bunlar; Gömülü olanlar, aşınmayla ortaya çıkanlar ve relikt olanlar. Paleosol çeşitleri arazinin yüzeyiyle ilişkili olarak bulunduğu yere göre tanımlanmaktadır. Ruhe (1965, 1975) bu terimleri şu şekilde tanımlamaktadır: Relikt paleosoller, daha önceden var olan yer şekilleri üzerinde oluşmuş fakat genç çökeller tarafından gömülmemiş topraklardır. Bunların oluşumu orijinal yer şekillerinin oluşum zamanından başlar ve günümüze kadar devam eder. Gömülü paleosoller ayrıca daha önceden var olan yer şekilleri üzerinde oluşmuş ve daha sonrasında daha genç çökel veya kaya tarafından gömülmüştür. Aşınmayla ortaya çıkan topraklar ise gömülmüş fakat üzerini örten kabuğun erozyonu sonucu yer yüzeyinin tekrar açığa çıkmasıyla oluşmuştur. Paleosollerin karmaşıklığı büyüyen sınıf sayılarına karşın tartışma konusudur çünkü günümüz inceleme teknikleri paleosollerin daha detaylı ayırt edilmesi için yetersizdir. Relikt ve aşınmayla ortaya çıkan paleosollerin çoğu özellikleri ayrıca günümüz çevre koşullarına uyum sağlamamış ve günümüz çevre koşulları tarafından değiştirilmiştir. Böylece, onların oluşum çevresi kısmen anlaşılabilmektedir. Ancak onların kil, silt ve kum mineralojisi, tuzdaki majör elementlerin miktarı, serbest karbonat fraksiyonları ve toprak mikrofiberleri gibi daha dayanıklı özellikleri onların geçmişteki çevre veya çevrelerini daha iyi yansıtmaktadır. Relikt paleosoller günümüzden farklı bir veya daha fazla iklim döngülerine direnmiştir. Gömülü paleosoller günümüz ikliminden oldukça az etkilenmiştir çünkü gelişimleri gömülme yoluyla kısıtlanmıştır. Paleosol, diğer bir deyişle fosil toprak, geçmişteki bir yer şekli üzerinde oluşmuş toprak veya eski bir toprağın kalıntısıdır bu yüzden oluşum zamanının çevresel koşullarını temsil eder. İlk bakışta özelliksiz göründüğü için paleosolleri sahada ayırt etmek ve tanımlamak kesin olarak zordur. Bu çoğunlukla onların kompleks yapısından kaynaklanmaktadır. Sahada ve laboratuvarda belirlenen paleosollerle en büyük tanılayıcı özellikler kök izlerinin varlığı, toprak horizonları ve toprak strüktürüdür. Kök izleri paleosollerin en tanılayıcı kanıtıdır ve bazen çökelmiş ve erozyona dayanıklı oldukları için belirgindir. Çökel yatakları günler içerisinde depolanırken toprak horizonları binlerce yılda gelişir. Genellikle keskin diplere ve de tepelere sahip çökel yataklarının aksine, paleosoller eski arazi yüzeylerini temsil eden bir keskin tepeye fakat dereceli alçalan bağlantılara sahiptir (Retallack 2001a). Paleosoller ayrıca toprak horizonları toprak profil yapısı ve kök izlerinin yanı sıra yüzey şekilleri, mineral yüzeylerinin kırmızılaşma derecesi gibi mikroskobik detay özellikleri, toprak kil miktarları, relikt özellikleri, ve demirden zengin nodüllerin belirlenmesiyle teşhis edilir. Bu relikt özelliklerin günümüzdekilerle kıyaslanması bilim insanlarının geçmiş çevreleri anlamasına izin vermektedir. Paleosoller tüm dünyada bulunabilmektedir. Kuzey Kutup Dairesi bölgesinde son Buzul Çağ etkileri hala telaffuz edilmektedir. Buzullar tüm buzul öncesi toprak gelişimini ortadan kaldırmıştır. Buna rağmen, buzul sonrası toprakları Holosen iklim dalgalanmalarının kaydını tutmaktadır. Buzullaşmanın etkilediği bölgelerde, paleosoller buzul depoların altında gömülü bulunur. Bu durumda demir oksit birikimi, ve demir nodülleri (orstein) şeklinde ikincil gleyleşme özelliklerine sahip toprak kütlesi bolca bulunur. Bu özellikler özellikle toprak profilinin üst bölümlerinde iyi gözlemlenir. Kuaterner jeologları uzun süre paleosol birimlerini stratigrafik işaretler olarak Kuaterner çökellerini bölümlere ayırmak ve yerel ve bölgesel ilişkileri belirlemek için kullandılar. Paleosoller eski topraklara ve toprak evrimine detaylı bir kavrayış sağlamakta çünkü farklı paleosollerin farklı mekânsal dağılımları eski arazilerde meydana gelen jeomorfik süreçleri ve üzerinde oluştukları belirli yer şekillerini yansıtmaktadır. Paleosollerin Paleoklimatik önemi, iklim gibi toprak oluşum faktörleriyle önemli miktarda ilişkili olan aynı pedojenik özellikler gösteren Kuaterner toprak gelişimi çalışmalardan ileri gelmektedir. Paleosoller ayrıca jeolojik zaman boyunca eski atmosfer ve atmosferik değişikliklerin niteliklerini daha iyi anlamada yardımcı olmaktadır. Paleosoller yalnızca eski iklim rejimlerini yorumlamada kullanılmaz bazı durumlarda paleo-yağış ve paleo-sıcaklık tahmininde de kullanılır. Paleosoller en yaygın olarak alüvyal kayıtlardan tanımlanmaktadır. Çoğu Kuaterner lös gelişim süreci pedojenik olarak değişime uğramamış çökeller ve buna kıyasla daha iyi gelişmiş paleosoller arasında dikey bir değişim gösterir. Aslında bu değişiklikler bir lös- paleosol stratigrafisi sağlamaktadır. Paleosollerin daha nemli iklimlerle ilişkili olarak azalan çökel girdisi süreçleri boyunca oluştuğuna inanılmaktadır (Şekilde görülebilir). Çoğu paleosoller çökel kayalar içerisinde bulunmaktadır ve ilk olarak Kuaterner kayıtlarında geçmiş olmasına rağmen, şimdi yaygın olarak Prekambrien kadar eski tabakalarda tespit edilmiştir. Paleosoller ayrıca büyük deniz tabakalarında bulunmaktadır ve eğer deniz seviyesi düşmesi denizel çökelleri açığa çıkarmışsa denizel tabakalarda da görülebilir. Akarsu sistemlerinde, iklim değişikliği ayrıca taşkın yarığı ve teras gelişimine sebep olabilir. Paleosoller özellikle eski yarık ve teras oluşumlarını tespit etmek için yararlı olabilmektedir. Amasya Suluova'da akarsu çökelleri ile örtülen bir paleosol seviyesi Paleosoller dünya üzerinde yaygın olarak bulunmaktadırlar. Türkiye’de Şanlıurfa ili Birecik ilçe merkezinin 2 km batısında ve Diyarbakır’ın 10 km güneyinde gömülü paleosollere rastlanmaktadır. Ayrıca bakınız[değiştir | kaynağı değiştir] Paleopedoloji Pedojenez Pedoloji (toprak çalışması) Kaynakça[değiştir | kaynağı değiştir] Mary J. Kraus, Paleosols in clastic sedimentary rocks: their geologic applications,Earth-Science Reviews, Volume 47, 41–70, 1999, USA Nettleton, W.D., Olson, C.G., Wysocki, D.A., Paleosol classification: Problems and solutions, Catena 41,61–92, 2000,USA Identification of paleosol Types and their Applicability for Paleoclimatic Reconstructions, Geojournal 36.2/3 199-205, 1995,Jun/july by Kluwer Academic publishers,Russia Retallack,G., Paleosols, Handbook of Paleoantropology, Volume I, Principles, Methods and Approaches http://eusoils.jrc.ec.europa.eu/library/Maps/Circumpolar/Download/125.pdf 22 Aralık 2014 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi. http://www.marmaracografya.com/pdf/19.6.pdf[ölü/kırık bağlantı] "https://tr.wikipedia.org/w/index.php?title=Paleosol&oldid=31405155" sayfasından alınmıştır |
Vikisözlük'te ulus ile ilgili tanım bulabilirsiniz. Ulus ya da millet, çoğunlukla aynı topraklar üzerinde yaşayan, aralarında dil, tarih, ülkü, duygu, gelenek ve görenek birliği olan insanların oluşturduğu topluluk. Şu anlamlara da gelebilir: Yerleşim[değiştir | kaynağı değiştir] Ulus, Altındağ, Ankara'nın Altındağ ilçesinde bulunan bir semti Ulus, Bartın, Bartın'ın bir ilçesi Ulus, Beşiktaş, İstanbul'da bir semt Ulus, Kocaeli, Kocaeli'nin bir mahalle Ulus, Antalya, Antalya'nın bir mahalle Kişiler[değiştir | kaynağı değiştir] Ulus Ali Şanlı Ulus Baker Diğer[değiştir | kaynağı değiştir] Ulus (gazete), Hakimiyeti Milliye'nin devamı olan günlük ulusal gazete Bu anlam ayrımı sayfası Ulus ile benzer ada sahip maddeleri listeler.Eğer bir iç bağlantıdan bu sayfaya eriştiyseniz, lütfen kullandığınız bağlantıyı ilgili maddeye yönlendirin. "https://tr.wikipedia.org/w/index.php?title=Ulus_(anlam_ayrımı)&oldid=29156551" sayfasından alınmıştır |
Leviathan, Thomas Hobbes tarafından yazılmış kitap. Leviathan, Kutsal Kitap'ta geçen bir deniz canavarı. Leviathan doğalgaz sahası, İsrail'in münhasır ekonomik bölgesi kapsamında olan bir doğal gaz sahası Leviathan, 2014 yapımı Rus filmi. Bu anlam ayrımı sayfası Leviathan ile benzer ada sahip maddeleri listeler.Eğer bir iç bağlantıdan bu sayfaya eriştiyseniz, lütfen kullandığınız bağlantıyı ilgili maddeye yönlendirin. "https://tr.wikipedia.org/w/index.php?title=Leviathan_(anlam_ayrımı)&oldid=22550078" sayfasından alınmıştır |
Kitap kaynaklarını araISBN: Ara Bu sayfa, Uluslararası Standart Kitap Numarasına (ISBN) göre kitap arayabileceğiniz kütüphanelerin ve diğer kitap kaynaklarının kataloglarına bağlanır. Bu sayfaya herhangi bir Vikipedi sayfasındaki bir ISBN bağlantısını tıklayarak geldiyseniz, aşağıdaki ara bağlantılarına giderek söz konusu kitap için tüm alakalı arama bağlantılarına ulaşabilirsiniz. Arama yaparken ISBN numarasındaki boşluklar ve çizgiler önemsizdir. ISBN, bir kitabın belirli bir basımını tanımlar. Bu nedenle aynı kitabın farklı baskıları var ise farklı ISBN numarası olabilir. Aranacak ISBN numarası: 9781439297254 Veritabanları Google Kitaplar ara Goodreads ara 1000Kitap ara KIBO Elektronik Yayın Kataloğu ara Türkiye'deki kütüphaneler Tübitak Ulusal Toplu Katalog ara Bilgi Üniversitesi Kütüphanesi ara Bilkent Üniversitesi Kütüphanesi ara Boğaziçi Üniversitesi Kütüphanesi ara Ege Üniversitesi Merkez Kütüphanesi ara Gazi Üniversitesi Kütüphanesi ara Hacettepe Üniversitesi Kütüphanesi ara İTÜ Kütüphane hizmetleri ara İzmir Yüksek Teknoloji Enstitüsü Kütüphanesi ara Koç Üniversitesi Suna Kıraç Kütüphanesi ara ODTÜ Kütüphanesi ara Sabancı Üniversitesi Bilgi Merkezi ara Türkiye dışı kütüphaneler Türkiye dışındaki kütüphanelerin kataloglarını taramak için İngilizce Wikipedia'ye bakınız. Vikipedi Kütüphanesi Ortaklar Kaynaklar Açık kaynaklar Bibliyografyalar Kaynak istekleri Kullanıcı arşivleri "https://tr.wikipedia.org/wiki/Özel:KitapKaynakları/978-1439297254" sayfasından alınmıştır |
Yahudilik Yahudi felsefesi İnanç esasları • Seçilmişlik • Halaha Tanrı • Kabbala • Mesih • Kader Kaşerut • Tevazu • Minyan • Tsedaka Dinî metinler Tevrat/Tora • Tanah • Talmud • Zohar Tevrat • Sidur • Mişna Tora • Arba Turim Şulhan Aruh • Tosefta • Mişna Berurah Tanya • Midraş • Piyutim Targum Kutsal Şehirler Kudüs • Safed • Hebron • Tiberya Yahudi bayramları Şabat • Roş Aşana • Yom Kippur • Sukot Simhat Tora • Hanuka • Asara BaTevet Tu Bişvat • Purim • Pesah Şavuot • Tişa Beav • Şaloş Regalim Önemli şahsiyetler Avraham • Moşe • Dvora • Rut • Şaul • Davud Süleyman • İlyas (peygamber) • İlel • Şamay • Rashi İbn Ezra • Rif • Ramban • Gersonides Saadia Gaon • Rambam Baal Şem Tov • Tosafistçiler Yosef Albo • Yosef Karo • Ovadia Yosef Yahudi hayatı Brit Mila • Bar Mitsva • Şiduh • Evlilik Nida • İsim koyma • Pidyon • Matem Okullar Yeşiva • JTS • HUC • YU Dinî roller Kohen • Haham • Hazan • Mohel Dayan • Maşgiah • Roş yeşiva • Gabay Şohet • Menaker • Kabar • Tokea Dinî yapılar Tapınak • Ağlama Duvarı Sinagog • Mikve Yahudi ayin sistemi Yahudi İbadetleri • Kaparot • Korban Şahrit • Minha • Arvit • Avdala Yahudi dilleri Afro-Asyatik İbraniceler: İbranice · Samiri İbranicesi · Yemen İbranicesi Aramiceler: Hulaula · Lişan Didan · Lişana Deni · Lişanid Noşan · Yahudi Aramicesi Arapçalar: Yahudi Arapçası · Yahudi Bağdat Arapçası · Yahudi Fas Arapçası · Yahudi Irak Arapçası · Yahudi Trablus Arapçası · Yahudi Tunus Arapçası · Yahudi Yemen Arapçası Diğer: Kayla · Yahudi Berbericesi Hint-Avrupa Cermen: Yeşiviş · Yidiş · Yingliş Roman: İtalkian · Katalanik · Yahudi İspanyolcası · Lusitanik · Şuadit · Yahudi Aragoncası · Yahudi Latincesi · Zarfatik Hint-İran: Buhori dili · Cuhuri · Cidi Diğer: Knaanik · Yevanik Türk Karayca · Kırımçakça Diğer Kartveli: Gruzinik Dravid: Yahudi Malayalamı Etnik bölünmeler Afrika: Falaşa · Magrebim Asya: Bney Menaşe · Buhara · Koçin Yahudileri · Paradesi Yahudileri Avrupa: Aşkenaz · Huts · İtalkim · Sefarad Yahudileri Kafkas: Cuhoro · Gurjim · Karaylar Orta Doğu: Kürdistan Yahudileri · Mizrahi · Parsim · Romanyot · Samiriler · Temani Yahudi mezhepleri Yahudilik Muhafazakâr Yahudilik • Ortodoks Yahudilik Hasidizm Reformist Yahudilik • Hümanist Yahudilik Yeniden yapılanmacı (Rekonstrüksiyonist) Yahudilik Dinî objeler Tallit • Tefilin • Kipa • Şofar Tsitsit • Mezuza • Yedi Kollu Şamdan Hanukiya • Yad Yahudi duaları Şema • Amida • Alenu • Kal Nidre Kadiş • Alel • Ma Tovu • Kiduş Diğer dinler ve Yahudilik Hristiyan • Judeo-Hristiyan Hristiyan Yahudi ilişkileri • İslam Katoliklik • Çoğulculuğa Yahudi bakışı Judeo-Islamic • Paganizm • İbrahimî gtd Bu madde Amos kitabı hakkındadır. Yahudi peygamber için Amos (peygamber) sayfasına bakınız. Amos kitabı, Tanah'ın Nevi'im kitabındaki Küçük Peygamberler kitaplarından biridir. Hoşea ve Yeşaya'nın büyüklerinden olan Amos,[1] II. Yarovam dönemine denk gelen ~MÖ 750'lerde aktif rol oynamış olup[1] Kutsal Kitap'ın ilk peygamber kitabı olan Amos kitabını yaratmıştır. Amos, Yehuda Krallığı'nda yaşadı fakat vaazlarını kuzeydeki İsrail Krallığı'nda verdi.[1] Amos'un ana temaları sosyal adalet, Tanrı'nın mutlak kadri ve ilahi yargı konularını içerir.[1] Yazar[değiştir | kaynağı değiştir] Amos, kuzeyde MÖ 793 ile MÖ 753 yılları arası İsrail'in Krallığı'nı Yarovam ben Yoaş ve güneyde Yehuda Krallığı'nı Uzziya yaptığı dönemde peygamberlik yapmıştır. Bu zamanda her iki krallık da varlığın doruk noktalarındaydı. Hoşea ile aynı zamanda yaşamış olmasına rağmen Amos muhtemelen daha önce peygamber olmuştur. Amos'un ismi, Eski Ahit'te İsrail tarihinin anlatıldığı yerlerde de geçmektedir. Adına kitabı olan peygamberler içinde ilk olarak Amos'tan bahsedilir. Amos, peygamberlikten önce çiftçilik yaptığının özellikle üzerinde durmaktadır. Vaizlik dönemi[değiştir | kaynağı değiştir] Çoğu uzmanın inancına göre Amos, mesajını MÖ 750 veya MÖ 749 sonbaharında vermiştir. Bethel'de verdiği vaazın en az bir en fazla birkaç gün sürdüğü düşünülür. Bu zamana kadar Asur orduları Şam'da birkaç yıldır savaş vermekteydi dolayısıyla İsrail üzerindeki tehdidi zamanla azaldı. Komşularının içinde bulunduğu savaşlar nedeniyle, İsrail sınırlarını neredeyse Davud ve Süleyman zamanındaki sınırlarına kadar genişletti. Amos'un, vaazlarını büyük depremden iki yıl önce verdiği unutulmamalıdır; kitabında bu konuyla ilgili iki kere atıfta bulunulmuştur. Yazıldığı yer[değiştir | kaynağı değiştir] Bazı bilirkişilerin inancına göre, Amos vaazlarını Kuzey Krallık'ta verdikten sonra bu vaazlar Beytüllahim'in 8 km güneyindeki evi olan Tokea kasabasına giderken yolda kaleme alınmıştır. Bu kasabadan Eski Ahit'te çeşitli kereler bahsedilmektedir.[2][3][4][5] Rehoboam'ın, Yehuda Krallığı'ndaki diğer şehirlerle birlikte Tokea'yı da surlarla çevirdiği yazılıdır.[6] Amos'un geldiği şehir olarak düşünülen Tokea'nın coğrafik konumu hakkında fikir ayrılıkları mevcuttur. Genel inanışa göre Amos güneyli bir çiftçi olup, Tanrı'nın çağrısı doğrultusunda kuzeye kehanetlerini bildirmeye görevlendirilmiştir. Fakat, bir görüşe göre ise Amos kuzeyde, Celile yakınlarındaki Tokea kasabasından gelmektedir. Bu görüşü savunanların gerekçelerinden biri kuzeydeki toprakların firavun inciri yetiştirmek için daha uygun olmasıdır. Firavun inciri düşük rakımlı yerlerde yetiştirilir ve kuzeydeki Tokea güneydekine kıyasla daha alçaktır. Bu görüşü kabul etmeyenlerin gerekçesi ise bu iki şehrin rakım farkının fazla olmamasıdır. Amos'u kuzeyli olduğunu savunanların bir diğer gerekçesi ise Amos 7:10'da anlatılanlardır; bunun yerli birinin yapması daha muhtemeldir. Kitabın nerede ve nasıl yazıldığıyla ilgili diğer görüşler arasında, Amos'u takip edip, onun sözlerini not alan havarileri tarafından yazılması Kuzey'de vaazlarını dinleyen biri tarafından yazılması gibi görüşler de bulunur. Amaç[değiştir | kaynağı değiştir] Amos kitabının yaratıldığı dönemde İsrail halkı Yehova'ya olan sadakatinin en taban noktasını yaşıyordu; halk, değerlerini bırakıp açgözlü olmaya başladı. Varlıklı elit tabaka başkalarının sırtından zenginleşiyordu. Çiftçiler geçimleri için gerekli olan ürünlerden ziyade başta şarap ve yağ olmak üzere dış ticaret için karlı olan ürünleri yetiştirmeye zorlanıyordu. Yehova, çiftçi ve çoban olan Amos'a Kuzey Krallığı'nın başkenti olan Samariye'ye gitmesini söyledi. Tanrı, Amos aracılığıyla, İsrail'in günahlarından dolayı yargılanacağını ve bu yargının yabancı bir ulus tarafından harekete geçireleceğini söyledi. Halk, bu yargılama gününü "Tanrı'nın günü" olarak anladı. "Tanrı'nın günü", geniş çapta kutlandı ve Tanrı'ya bağlı kalanlar tarafından dört gözle beklendi. Fakat Amos, halka "Tanrı'nın günü"nün yaklaştığını ve bunun günahlarının yargılanacağının anlamına geldiğini söyledi. Tanrı'nın günü[değiştir | kaynağı değiştir] Amos, "Tanrı'nın günü" deyişini kullanan ilk peygamberdir.[7] Bu deyiş, ilerleyen kehanet ve kıyamet edebiyatında önemli bir yer aldı. İsrail halkı için "Tanrı'nın günü", Yehova'nın, kendi ve İsrail'in düşmanlarına karşı savaştığı ve İsrail'in zafer kazandığı gündü. Fakat Amos ve diğer peygamberler İsrail'i Yehova'nın düşmanlarına dahil ediyordu. Amos'a göre İsrail, masumlara, fakirlere ve genç kızlara uyguladığı adaletsizlikler yüzünden suçluydu.[8] Ceza olarak Yehova'nın intikamı İsrail'e yönelecekti ve peygamber, dinleyicilerini uyardı: "RAB'bin günü aydınlık değil, karanlık olmayacak mı? Hem de zifiri karanlık, Bir parıltı bile yok."[9] "Tanrı'nın günü", İsrail için bir kutlama günü değildi. Tema[değiştir | kaynağı değiştir] Amos kitabı üç bölümde ele alınabilir. Bir ve ikinci konular önce İsrail'i çevreleyen ülkeleri ardından kendisini etik merceği altında irdeler. Üçüncü konudan altıncı konuya kadarki bölümde ise İsrail'in işlediği günahlar üzerinde durulur. Yedi ila dokuzuncu konular ise Yehova'nın Amos'a verdiği görümleri içerir. Kitabın son bölümüne (7:1'den 9:8'e) Görüm kitabı da denir ve sadece öyküden ibarettir. İlk iki görümde, Tanrı'nın uygulamak istediği cezai hareketlerin yapılmaması için Amos, Tanrı'yı ikna etti. Disiplin ve yargılama, her ne kadar icraata geçmemişse de konunun ana mesajıdır. Bu mesaj açıkça 5:24'te görülür. Bundan evvelki dördüncü konuda anlatılan salgın hikâyeleri İsrail'in Tanrı'ya dönmesi için uygulanan disiplin cezasıydı. Fakat, halk bunu böyle algılamadığından bu disiplin halkın sadakatsizliğini yargılamaya dönüştü. Görümlerin ikinci bölümünde (7:7-9) Amos'un araya girmediği görülür; Tanrı, "onların yanından bir daha geçmeyeceğim" dedi. İsrail'in edeceği yeminler kabul edilmeyecekti. Tanrı, peygamberleri dinlemedikleri ve hatta onları susturmaya kalktıkları için (2:12, 3:8, 7:10-17) İsrail'i yargılamaktan kendisini alıkoymayacaktı. Amos kitabının ana fikirlerinden biri İsrail'in diğer uluslarla aynı seviyede sayılmasıydı; Tanrı herkesten aynı saflığı beklemektedir. Tanrı'nın krallığına karşı gelen uluslar gibi, İsrail ve Yahuda ayrıcalıklı olmayacak ve putperestler yargılanacaktır. Yehova'yı temsil eden ulus saf olmalı ve Tanrı'nın adını kirletmemelidir. Tanrı'nın ismi yüceltilmelidir. Amos kitabındaki diğer anafikirler: sosyal adalet ve yoksunlarla ilgili endişeler; İsrail'in Tanrı ile ahit yapması onu günahlardan temizlemeyeceği; Tanrı'nın tüm ulusların hakimi olduğu; Yehova'nın, ahlaki doğruluğun tanrısı olduğu; tüm insanların Tanrı tarafından yaratılması; Tanrı'nın onlar tarafından adının duyurulması için İsrail'i seçtiği ve onları kurtardığı; Tanrı'nın sadece adil olmayanları yok edeceği; Tanrı'nın İsrail'i yargılmakta ve kurtarmakta özgür olduğudur. Amos'ta öne çıkan eylemler[değiştir | kaynağı değiştir] Amos kitabında, temaların açıklanmasında rol alan kilit hareketler mevcuttur. Bunlardan bazıları şöyledir:[10] Yehuda Krallığı'nı çevreleyen goy halklarla ilgili kehanetler (1.3-2.6) İsrail içinde farklı gruplara yapılan hitaplar Samariye kadınları (4.1-3) Samariye ve Kudüs'teki zenginler (6.1-7; 8.4-8) Tanrı'nın İsrail'i yargılamasıyla ilgili görümler Çekirgeler (7.1-3) Yangın (7.4-6) Çekül (7.7-9) Meyve sepeti (8.1-3) Altar yanında Yehova (9.1-4) Amos ile Bethel'de onu dinleyenler arasındaki tartışma (7.10-17) Kaynakça[değiştir | kaynağı değiştir] Özel a b c d Harris, Stephen L., Understanding the Bible. Palo Alto: Mayfield. 1985. Yeşu 15:39 2 Samuel 14:9 2 Samuel 23:26 1 Tarihler 11:28 2 Tarihler 11:5-6 Coogan, M. A Brief Introduction to the Old Testament: The Hebrew Bible in its Context. (Oxford University Press: Oxford 2009). p260 Coogan, M. A Brief Introduction to the Old Testament: The Hebrew Bible in its Context. (Oxford University Press: Oxford 2009). p258-259 Amos 5:20 Michael D. Coogan, A Brief Introduction to the Old Testament (New York: Oxford, 2009), 256. Genel Bulkeley, Tim Amos: Hypertext Bible Commentary. Auckland: Hypertext Bible, 2005. Amos: Hypertext Bible Commentary21 Kasım 2008 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi. R., M. Daniel Amos: The Prophet and His Oracles. (Louisville: Westminster John Knox Press, 2002) 4 Kasım 2012 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi. Coote, Robert B. Amos Among the Prophets: Composition and Theology. Philadelphia: Fortress Press, 1981. Doorly, William J. Prophet of Justice: Understanding the Book of Amos. New York: Paulist Press 1989. Easton's Bible Dictionary, 1897. Hasel, Gerhard F. Understanding the Book of Amos: Basic Issues in Current Interpretations. Grand Rapids: Baker Book House, 1991. Haynes, John H. Amos the Eighth Century Prophet: His Times and His Preaching. Nashville: Abingdon Press, 1988. Keil, C.F. et al. Commentary on the Old Testament in Ten Volumes. Grand Rapids: William B. Eerdmans, 1986. LaSor, William Sanford et al. Old Testament Survey: the Message, Form, and Background of the Old Testament. Grand Rapids: William B. Eerdmans, 1996. Metzger, Bruce M., et al. The Oxford Companion to the Bible. New York: Oxford University Press, 1993. Möller, Karl. A Prophet in Debate: The Rhetoric of Persuasion in the Book of Amos. London: Sheffield Academic Press, 2003. Dış bağlantılar[değiştir | kaynağı değiştir] Yahudi tercümeleri: Amos (Judaica Press) translation [with Rashi's commentary] at Chabad.org Hristiyan tercümeleri: Online Bible at GospelHall.org 26 Temmuz 2011 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi. (English Standard Version) Amos at Wikisource (Authorised King James Version) Nicholas Whyte on Amos 21 Temmuz 2011 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi. New Advent Catholic Encyclopedia, Amos gtdTanahTora(Tevrat)TekvinÇıkışLevililerSayılarTesniyeNevi'im(Peygamberler)İlk PeygamberlerYeşuHakimler1. & 2. Samuel1. & 2. KrallarSon PeygamberlerNevi'imYeşayaYeremyaHezekielKüçük PeygamberlerHoşeaYoelAmosOvadyaYunusMikaNahumHabakkukSefanyaHagayZekeriyaMalakiKetuvim(Yazılar)Doğruluk kitabıMezmurlarSüleyman'ın ÖzdeyişleriEyüpBeş megilotEzgiler EzgisiRutAğıtlarנגVaizEsterDiğer yazılarDanielנגEzraNehemya1. & 2. TarihlerנגBüyük peygamberlerden sayılırlar. Otorite kontrolü BNF: cb120657971 (data) GND: 4001761-8 LCCN: n79082390 NKC: unn2006374767 NLI: 987007286495105171 SELIBR: 171353 SUDOC: 028922433 VIAF: 316751468 WorldCat (LCCN): n79-082390 "https://tr.wikipedia.org/w/index.php?title=Amos_Kitabı&oldid=31029270" sayfasından alınmıştır |
Bu madde, Vikipedi biçem el kitabına uygun değildir. Maddeyi, Vikipedi standartlarına uygun biçimde düzenleyerek Vikipedi'ye katkıda bulunabilirsiniz. Gerekli düzenleme yapılmadan bu şablon kaldırılmamalıdır. (Ağustos 2021) Bu madde hiçbir kaynak içermemektedir. Lütfen güvenilir kaynaklar ekleyerek madde içeriğinin geliştirilmesine yardımcı olun. Kaynaksız içerik itiraz konusu olabilir ve kaldırılabilir.Kaynak ara: "Deniz canavarı" – haber · gazete · kitap · akademik · JSTOR (Ağustos 2021) (Bu şablonun nasıl ve ne zaman kaldırılması gerektiğini öğrenin) Deniz canavarı, denizde yaşadıklarına inanılan ve genellikle muazzam büyüklükte oldukları düşünülen folklordan gelen varlıklardır. Deniz canavarları, deniz ejderhaları, deniz yılanları veya çok kollu canavarlar dahil olmak üzere birçok formda olabilir. Sümüksü ve pullu olabilirler ve genellikle gemileri tehdit ederken veya su fışkırtırken resmedilirler. Bir "canavar" tanımı özneldir; ayrıca, bazı deniz canavarları, balinalar ve dev ve devasa kalamar türleri gibi bilimsel olarak kabul edilmiş canlılara dayandırılmış olabilir. Otorite kontrolü LCCN: sh85119234 NLI: 987007565753905171 "https://tr.wikipedia.org/w/index.php?title=Deniz_canavarı&oldid=30274039" sayfasından alınmıştır |
Hadad ( Ugarit Haddu ), Haddad, Adad ( Akadca : 𒀭𒅎 D IM, Adād olarak telaffuz edilir) (Sümerce Iškur); Kenan ve eski Mezopotamya dinlerinde fırtına ve yağmur tanrısıydı. Ebla'da MÖ 2500'de "Hadda" olarak tasdik edildi.[1][2] Haddad Levant'tan Amoritler tarafından Mezopotamya'ya tanıtıldı ve burada Akad ( Asur - Babil ) tanrısı Adad olarak tanındı.[3][4][5][6] Adad ve Iškur genellikle Hurri tanrısı Teshub için kullanılan sembolün aynısı olan logogram 𒀭𒅎 dIM[7] ile yazılır.[6] Hadad ayrıca Pidar, Rapiu, Baal-Zephon[8] veya genellikle basitçe Ba'al (Rab, efendi) olarak da adlandırılırdı, ancak bu unvan diğer tanrılar için de kullanılıyordu. Boğa, Hadad'ın sembolik hayvanıydı. Sakallı görünüyordu,[9][10] "boğa boynuzlu" bir başlık takarken sık sık bir sopa ve şimşek tutuyordu.[11][12] Hadad, Yunan Zeus, Roma tanrısı Jüpiter (Küçük Asya'da Doliche yakınlarındaki kült merkezinde Jüpiter Dolichenus olarak anılırdı) ve Hitit fırtına tanrısı Teshub ile eşitlendi. Baal Destanı (veya Baal Döngüsü) fırtına Kenan fırtına tanrısı Hadad hakkında bir hikâye koleksiyonudur. Bu hikâye koleksiyonu MÖ 1400 ile 1200 arasına tarihlenir ve günümüz Suriye'sinde bulunan antik bir şehir olan Ugarit'te bulunmuştur. Akkad ve Sümer'de Adad[değiştir | kaynağı değiştir] Akadca'da Adad, Imperial Aramaic ile aynı kökenli Rammanu ("Gök Gürültüsü") olarak da bilinir. Raˁmā ve İbranice: רַעַם Hadad'ın takma adı olan Raamdır. Adad, kuzey Mezopotamya'da ortaya çıkmasına rağmen, güneyde İşkur'u belirleyen aynı Sümerogram dIM tarafından tanımlandı.[6] Tapınması, Birinci Babil hanedanından sonra Mezopotamya'da yaygınlaştı.[6] Ur-Ninurta' döneminden bir metin, Adad/İşkur'u hem şiddetli öfkesiyle tehdit edici, hem de genellikle hayat veren ve iyiliksever olarak nitelendirir.[6] İşkur formu, Shuruppak'ta bulunan tanrılar listesinde bulunmasına rağmen daha az önemliydi, bu muhtemelen Sümer'de fırtına ve yağmurun azlığı ve tarımın sulamaya bağlı olmasıyla açıklanır. Enlil ve Ninurta tanrıları da İşkur'un ayırt edici özelliğini azaltan fırtına tanrısı özelliklerine sahipti. Bazen ikisinden birinin yardımcısı veya arkadaşı olarak görünür. Enki kaderleri dağıtırken, İşkur'u kozmosun müfettişi yapmıştı. Bir litanide, İşkur "büyük parlak boğa, senin adın cennet" ilan edilir ve aynı zamanda Karkara efendisi Anu'nun oğlu, Enki'nin ikiz kardeşi, bolluğun efendisi, fırtınaya binen efendi, cennetin aslanı olarak da anılır. Diğer metinlerde Adad/İşkur bazen ay tanrısı Nanna/Sin'in Ningal'den olan oğlu ve Utu/Şamaş ile İnanna/İştar'ın erkek kardeşidir. İşkur bazen Enlil'in oğlu olarak da tanımlanır.[6] Adad/İşkur'un kutsal hayvanı olarak Eski Babil döneminden[6] (MÖ 2. binyılın ilk yarısı) başlayarak Boğa tasvir edilmiştir. Adad/Iškur'un eşi, bazen tanrı Dagānu ile ilişkilendirilen tahıl tanrıçası Şala idi. İlk metinlerde Gubarra olarak da anılırdı. Ateş tanrısı Gibil (Akad dilinde Gerra olarak adlandırılır) bazen İşkur ve Şala'nın oğludur. Mitannilerin aynı Sümerogram dIM ile adlandırdıkları Anadolu fırtına tanrısı Teshub ile özdeşleştirilir.[6] Adad/Iškur, ara sıra Amori tanrısı olan Amurru ile özdeşleştirilir. Adad/İşkur'un kültünün Babil merkezi güneydeki Karkara idi. Adad Asur'da savaşçı yönüyle birlikte geliştirildi. Orta Asur İmparatorluğu sırasında, Tiglath-Pileser I (1115–1077) döneminden Adad'ın Assur'da Anu ile paylaştığı çifte bir sığınağı vardı. Anu, dualarda genellikle Adad ile ilişkilendirilir. Adad ve çeşitli alternatif biçim ve takma adlar ( Dadu, Bir, Dadda ) Asur krallarının adlarında sıklıkla bulunur. Yıldırımlı Baal Steli, MÖ 15. – 13. yüzyıl. Ras Shamra'daki (Ugarit antik kenti) akropolde bulundu. Samal' yakınlarındaki Gerdshin'den Tanrı Hadad'ın devasa heykeli, MÖ 775, Bergama Müzesi Dini metinlerde Ba'al/Hadad, yağmuru ve bitkilerin çimlenmesini yöneten, doğurganlığı belirleme gücü olan gökyüzünün efendisidir. Bölgenin tarım insanlarına yaşamın ve büyümenin koruyucusudur. Ba'al'ın yokluğu kuru dönem, açlık, ölüm ve kaosa neden olur. Ugarit'ten gelen metinlerde, panteonun yüce tanrısı El, Lel Dağı'nda (belki de "Gece" anlamına gelir) ikamet eder ve tanrılar meclisinin buluştuğu yer oradadır. Baal Döngüsü bölük pörçüktür ve bir çağdaşı için aşikar olabilecek pek çok şeyi açıklanmamış bırakır. Günümüze ulaşan en eski bölümlerde, El ve Ba'al arasında bir tür kan davası olduğu görülüyor. El, hem prens Yamm ("Deniz") hem de Nahar ("Nehir") olarak adlandırılan oğullarından birini tanrıların kralı yapar ve Yamm'ın adını yw'den (metnin o noktasında böyle yazılır) mdd'il ("El'in Sevgilisi") olarak değiştirir. El, Yamm'a, Yamm'ın gücünü güvence altına almak için Ba'al'ı tahtından kovması gerekeceğini bildirir. Bu savaşta Ba'al bir şekilde zayıflar, ancak ilahi usta Kothar-wa-Khasis iki sihirli sopayla Yamm'a saldırır, Yamm çöker ve Ba'al savaşı bitirir. 'Athtart, Ba'al'ın zaferini ilan eder ve Ba'al/Hadad'ı lrkb ‘rpt (" Bulutların Üzerindeki Binici" modern İngiliz İncillerinin editörleri tarafından Mezmur 68.4'te Yahweh'e uygulanan bir ifade) olarak selamlar; 'Athtart'ın ısrarı üzerine Ba'al, Yamm'ı "parçalar" ve Yamm'ın öldüğünü ve ısının sağlandığını ilan eder. Aram ve eski İsrail'de Hadad[değiştir | kaynağı değiştir] Yamhad veya Halab (modern Halep ) kralı, MÖ 2. binyılda, Halep Kalesi'nde bulunan Hadad tapınağında sergilenmek üzere bir hürmet işareti olarak Mari kralından bir İştar heykeli aldı.[13] Halep kralı kendisini "Hadad'ın sevgilisi" olarak adlandırdı.[14] Asur kralı I. Şalmaneser'in bir stelinde tanrı " Halep tanrısı" olarak anılır. Hadad, bölgenin kralları tarafından verilen bir dizi teoforik isimde de görünür. Moab ülkesinde Midyanlıları bozguna uğratan Bedat oğlu Hadad, Edom'un, Hadadezer Davut tarafından mağlup edilen Aramilerin kralıydı. Şam'daki Arami kralları, tıpkı bir dizi Mısır hükümdarının kendilerine Ammon'un oğulları demeye alıştıkları gibi, alışkanlık olarak Ben-Hadad veya Hadad'ın oğlu unvanını almış görünüyor. Bir örnek, Yahuda kralı Asa'nın kuzey İsrail Krallığı'nı işgal etmek için görevlendirdiği söylenen Aram kralı Ben-Hadad'dır.[15] MÖ 9. veya 8. yüzyılda, Aram kralı Ben-Hadad'ın adı Halep'in kuzeyindeki bir köy olan Bredsh'te bulunan Melqart'a adanmış adak bazalt stelinde yazılıdır.[16] Ayrıca İsmail'in on iki oğlunun yedincisi A Hadad idi. Bir dizi takma ad, muhtemelen orijinalinde Ramān olarak seslendirilen Aramice rmn, Eski Güney Arapça rmn, İbranice rmwn ve Akadca Rammānu ("Thunderer") içerir. Masoretik seslendirme Rimmôn[17] ile bilinen İbranice rmwn, ' nar ' anlamına gelen İbranice sözcükle aynıdır ve kasıtlı bir yanlış yazım ve orijinalin parodisi olabilir. Hadad-rimmon kelimesi, (bazı elyazmalarında "Hadar-rimmon[18]) çok tartışılan bir konu olmuştur. Jerome ve tüm eski Hristiyan tercümanlara göre, yas, Megiddo vadisinde Hadad-rimmon (Maximianopolis) adlı bir yerde meydana gelen bir şey içindi. Bahsedilen olay genellikle Yoşiya'nın ölümü (veya Targum'da olduğu gibi Ahav'ın Hadadrimmon'un ellerinde ölümü) olarak kabul edildi. Ancak Ugaritik metinlerin keşfinden önce bile bazıları Hadad-rimmon'un Adonis veya Tammuz gibi, ölen ve yükselen bir tanrı olabileceğinden şüpheleniyordu. Adonis festivallerine yas eşlik ederdi ve o zaman bu Hadad için yas işareti olabilir.[19] TK Cheyne, Septuagint'in basitçe Rimmon okuduğuna işaret etti ve bunun Tammuz-Adon'un kendi içinde bir yozlaşması olabileceğini savunuyor. "O gün Kudüs'te Tammuz-Adon için ağlayan kadınların yası gibi büyük bir yas olacak".[20] Ayrıca bakınız[değiştir | kaynağı değiştir] Baal Eski Mezopotamya dini Kaynakça[değiştir | kaynağı değiştir] Sarah Iles Johnston (2004). Religions of the Ancient World: A Guide. s. 173. ISBN 9780674015173. Spencer L. Allen (5 Mart 2015). The Splintered Divine: A Study of Istar, Baal, and Yahweh Divine Names and Divine Multiplicity in the Ancient Near East. s. 10. ISBN 9781614512363. Albert T. Clay (1 Mayıs 2007). The Origin of Biblical Traditions: Hebrew Legends in Babylonia and Israel. s. 50. ISBN 9781597527187. Theophilus G. Pinches (1908). The Religion of Babylonia and Assyria. s. 15. ISBN 9781465546708. Joseph Eddy Fontenrose (1959). Python: A Study of Delphic Myth and Its Origins. s. 157. ISBN 9780520040915. a b c d e f g h Green (2003). "ORACC – Iškur/Adad (god)". 26 Mart 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 12 Nisan 2023. Canaanite Myths and Legends. T&T Clark. 1 Nisan 1978. s. 208. ISBN 978-0567080899. Yazar |ad1= eksik |soyadı1= (yardım) Sacred bull, holy cow: a cultural study of civilization's most important animal. By Donald K. Sharpes –Page 27 Studies in Biblical and Semitic Symbolism - Page 63. By Maurice H. Farbridge Academic Dictionary Of Mythology - Page 126. By Ramesh Chopra The New Encyclopædia Britannica: Micropædia. By Encyclopædia Britannica, inc – Page 605 Trevor Bryce (March 2014). Ancient Syria: A Three Thousand Year History. s. 111. ISBN 9780199646678. Ulf Oldenburg. The Conflict Between El and Ba'al in Canaanite Religion. s. 67. Tekvin 15:18 National Museum, Aleppo, accession number KAI 201. Tekvin 5:18 Tekvin 12:11 Hitzig on Tekvin 12:2, Yeşaya 17:8; Movers, Phonizier, 1.196. T. K. Cheyne (1903), Encyclopædia Biblica IV "Rimmon". Otorite kontrolü LCCN: sh2004001940 NLI: 987007544754605171 SUDOC: 241659086 "https://tr.wikipedia.org/w/index.php?title=Hadad&oldid=31015676" sayfasından alınmıştır |
AlangörenKöyElazığ'ın Türkiye'deki konumuAlangörenAlangören'in Elazığ'daki konumuÜlke TürkiyeİlElazığİlçeBaskilCoğrafi bölgeDoğu Anadolu BölgesiRakım820 mNüfus (2021) • Toplam232Zaman dilimiUTC+03.00 (TSİ)İl alan kodu0424İl plaka kodu23Posta kodu23802 Alangören, Elazığ ilinin Baskil ilçesine bağlı bir köydür. Tarihçe[değiştir | kaynağı değiştir] Köyün adı, 1914 yılı kayıtlarında Lotuşağı, 1928 yılı kayıtlarında ise Kurlot olarak geçmektedir.[3] Coğrafya[değiştir | kaynağı değiştir] Köy, Elazığ il merkezine 86 km, Baskil ilçe merkezine 48 km uzaklıktadır.[4] Nüfus[değiştir | kaynağı değiştir] Yıllara göre köy nüfus verileri 2021 232[2] 2020 263[2] 2019 225[2] 2018 375[2] 2017 253[2] 2016 187[2] 2015 274[2] 2014 275[2] 2013 339[2] 2012 346[2] 2011 361[2] 2010 352[2] 2009 364[2] 2008 366[2] 2007 348[2] 2000 330[4] 1990 230[4] 1985 259[4] Kaynakça[değiştir | kaynağı değiştir] "Alangoren, Turkey Page" (İngilizce). Fallingrain.com. 2 Mart 2022 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 22 Şubat 2022. a b c d e f g h i j k l m n o p "Elazığ Baskil Alangören Köy Nüfusu". nufusune.com. 9 Mayıs 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 22 Şubat 2022. Nişanyan, Sevan. "Index-Anatolicus: Türkiye yerleşim birimleri envanteri". nisanyanmap.com. 22 Şubat 2022 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 22 Şubat 2022. a b c d "Alangören Köyü". YerelNet.org.tr. 6 Haziran 2015 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 22 Şubat 2022. Dış bağlantılar[değiştir | kaynağı değiştir] Alangören için uzaydan görüntü siteleri: Google, Yahoo, Microsoft gtdBaskil'in köyleri Akdemir Akuşağı Aladikme Alangören Altınuşağı Aşağıkuluşağı Beşbölük Bilaluşağı Bozoğlak Çavuşlu Çiğdemlik Deliktaş Demirlibahçe Doğancık Düğüntepe Emirhan Eskiköy Gemici Habibuşağı Hacıhüseyinler Hacımehmetli Hacımustafaköy Hacıuşağı Harabekayış Hüyükköy Işıklar İçlikaval İmikuşağı Kadıköy Karaali Karagedik Karakaş Karoğlu Kayabeyli Kızıluşağı Koçyolu Konacık Konalga Kumlutarla Kuşsarayı Kutlugün Meydancık Paşakonağı Pınarlı Resulkahya Sarıtaş Söğütdere Suyatağı Şahaplı Şahindere Şeyh Hasan Şituşağı Tatlıpayam Tavşanuşağı Topaluşağı Yalındam Yaylanlı Yeniocak Yıldızlı Yukarıkuluşağı Elazığ ile ilgili bu madde taslak seviyesindedir. Madde içeriğini genişleterek Vikipedi'ye katkı sağlayabilirsiniz. Türkiye'deki bir köy ile ilgili bu madde taslak seviyesindedir. Madde içeriğini genişleterek Vikipedi'ye katkı sağlayabilirsiniz. "https://tr.wikipedia.org/w/index.php?title=Alangören&oldid=30783448" sayfasından alınmıştır |
Yahudilik Yahudi felsefesi İnanç esasları • Seçilmişlik • Halaha Tanrı • Kabbala • Mesih • Kader Kaşerut • Tevazu • Minyan • Tsedaka Dinî metinler Tevrat/Tora • Tanah • Talmud • Zohar Tevrat • Sidur • Mişna Tora • Arba Turim Şulhan Aruh • Tosefta • Mişna Berurah Tanya • Midraş • Piyutim Targum Kutsal Şehirler Kudüs • Safed • Hebron • Tiberya Yahudi bayramları Şabat • Roş Aşana • Yom Kippur • Sukot Simhat Tora • Hanuka • Asara BaTevet Tu Bişvat • Purim • Pesah Şavuot • Tişa Beav • Şaloş Regalim Önemli şahsiyetler Avraham • Moşe • Dvora • Rut • Şaul • Davud Süleyman • İlyas (peygamber) • İlel • Şamay • Rashi İbn Ezra • Rif • Ramban • Gersonides Saadia Gaon • Rambam Baal Şem Tov • Tosafistçiler Yosef Albo • Yosef Karo • Ovadia Yosef Yahudi hayatı Brit Mila • Bar Mitsva • Şiduh • Evlilik Nida • İsim koyma • Pidyon • Matem Okullar Yeşiva • JTS • HUC • YU Dinî roller Kohen • Haham • Hazan • Mohel Dayan • Maşgiah • Roş yeşiva • Gabay Şohet • Menaker • Kabar • Tokea Dinî yapılar Tapınak • Ağlama Duvarı Sinagog • Mikve Yahudi ayin sistemi Yahudi İbadetleri • Kaparot • Korban Şahrit • Minha • Arvit • Avdala Yahudi dilleri Afro-Asyatik İbraniceler: İbranice · Samiri İbranicesi · Yemen İbranicesi Aramiceler: Hulaula · Lişan Didan · Lişana Deni · Lişanid Noşan · Yahudi Aramicesi Arapçalar: Yahudi Arapçası · Yahudi Bağdat Arapçası · Yahudi Fas Arapçası · Yahudi Irak Arapçası · Yahudi Trablus Arapçası · Yahudi Tunus Arapçası · Yahudi Yemen Arapçası Diğer: Kayla · Yahudi Berbericesi Hint-Avrupa Cermen: Yeşiviş · Yidiş · Yingliş Roman: İtalkian · Katalanik · Yahudi İspanyolcası · Lusitanik · Şuadit · Yahudi Aragoncası · Yahudi Latincesi · Zarfatik Hint-İran: Buhori dili · Cuhuri · Cidi Diğer: Knaanik · Yevanik Türk Karayca · Kırımçakça Diğer Kartveli: Gruzinik Dravid: Yahudi Malayalamı Etnik bölünmeler Afrika: Falaşa · Magrebim Asya: Bney Menaşe · Buhara · Koçin Yahudileri · Paradesi Yahudileri Avrupa: Aşkenaz · Huts · İtalkim · Sefarad Yahudileri Kafkas: Cuhoro · Gurjim · Karaylar Orta Doğu: Kürdistan Yahudileri · Mizrahi · Parsim · Romanyot · Samiriler · Temani Yahudi mezhepleri Yahudilik Muhafazakâr Yahudilik • Ortodoks Yahudilik Hasidizm Reformist Yahudilik • Hümanist Yahudilik Yeniden yapılanmacı (Rekonstrüksiyonist) Yahudilik Dinî objeler Tallit • Tefilin • Kipa • Şofar Tsitsit • Mezuza • Yedi Kollu Şamdan Hanukiya • Yad Yahudi duaları Şema • Amida • Alenu • Kal Nidre Kadiş • Alel • Ma Tovu • Kiduş Diğer dinler ve Yahudilik Hristiyan • Judeo-Hristiyan Hristiyan Yahudi ilişkileri • İslam Katoliklik • Çoğulculuğa Yahudi bakışı Judeo-Islamic • Paganizm • İbrahimî gtd İşaya, Tanah'ta Yeşaya ismiyle bahsolunan bir peygamberdir (MÖ 7. yüzyıl). Adı "Yehova'nın kurtuluşu" anlamına gelir. Daha çok Ahaz'ın (MÖ 736 - MÖ 716) ve Hezekiya'nın (MÖ 715 - MÖ 686) hükümdarlıkları sırasında faaliyet gösterdi. Bu dönem Asurluların yükseliş dönemine rastlamaktadır. Samarra'nın yıkılışına tanık oldu (MÖ Aralık 722 - MÖ Ocak 721). Vaazlarının ana düşüncesi, Tanrı'nın kutsal olduğu, İsrailoğullarının da onun gibi kutsal olmaları gerektiğidir. İşaya, paganlıkla karışan Yahudi geleneğini yerdi, paganlığın etkisinden korktuğu için yabancılarla ilişki kurmayı yasakladı. Yehova'nın şartlarını kabul edenlerin başında, Davud'un soyundan gelen mesih kral Emmanuel'in yer alacağı yarının ülkesini kurabileceklerini söyledi. "Işığa şekil veren ve karanlığı yaratan; barışıklık eden ve bela yaratan; bütün bunları yapan Rab Benim" İşaya 45:7 4 Mart 2016 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi. Bazı Müslümanlar İşaya bölüm 42 ve 1-17 ayetlerini Muhammed'in gelişine, bölüm 11 ve 6-9 ayetlerini ise Mehdi'nin gelişine yorumlarlar. Ayrıca bakınız[değiştir | kaynağı değiştir] Yeşaya kitabı Otorite kontrolü GND: 118639897 ISNI: 0000 0000 9674 2658 LCCN: n80109418 MusicBrainz: 5e66c130-fa18-4828-8840-d6c3a8e999fb NKC: jx20120906004 NLG: 45579 NLI: 987007306579205171 NLK: KAC201725091 NTA: 136535054 SELIBR: 331926 SUDOC: 033745625 VIAF: 143011742 WorldCat: lccn-n80109418 "https://tr.wikipedia.org/w/index.php?title=İşaya&oldid=27954214" sayfasından alınmıştır |
Kraken'in tasviri. Kraken,[1] İskandinav kökenli, devasa ve kafadan bacaklı efsanevi deniz canavarıdır. Anlatılan efsanelere göre bir ada kadar büyük olan kraken, Norveç ve Grönland civarlarında gezip denizcilere terör estirir. Yıllar boyunca yazarlar, krakenın 13-15 metre boyundaki dev kalamarlardan geldiğini öne sürdü.[2][3] Popüler kültürdeki yeri[değiştir | kaynağı değiştir] Karayip Korsanları film serisinde yer alan Kraken, aynı zamanda mitolojik bir deniz yaratığı olup Davy Jones'un emri altındadır. Davy Jones menzil dışı düşmanlarına Kraken'i gönderir. Bir kafadan bacaklı olup, boyu yaklaşık 1400 metredir. Film serisinin üçüncü filminde (Karayip Korsanları: Dünyanın Sonu), Davy Jones tarafından öldürülmüştür. Nedeni ise Davy Jones'un artık denizler üstünde hakimiyetinin kalmamasıdır. Öldürülmesi emrini Cutler Beckett vermiştir. Karayip Korsanları film serisi dışında bir başka Hollywood yapımı olan Titanların Savaşı filminde de yer almıştır. Bunun dışında Kraken benzeri bir deniz yaratığı Yeşilçam yapımı olan Tarkan: Viking Kanı adlı filmde de kullanılmıştır. Kaynakça[değiştir | kaynağı değiştir] Oxford English Dictionary (Second bas.). Oxford, England: Oxford University Press. 1989. Perkins, Sid (2011). "Kraken versus ichthyosaur: let battle commence". Nature. doi:10.1038/news.2011.586. 24 Kasım 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 2 Aralık 2020. "kraken". The Free Online Dictionary. 18 Mart 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 5 Mart 2020. Kurgusal karakter ya da kurgusal kavramlar ile ilgili bu madde taslak seviyesindedir. Madde içeriğini genişleterek Vikipedi'ye katkı sağlayabilirsiniz. Otorite kontrolü LCCN: sh2009002912 NLI: 987007542914705171 "https://tr.wikipedia.org/w/index.php?title=Kraken&oldid=31052052" sayfasından alınmıştır |
Bu madde veya sayfa başka bir dilden kötü bir biçimde tercüme edilmiştir. Sayfa makine çevirisi veya dilde yetkinliği bulunmayan bir çevirmen tarafından oluşturulmuş olabilir. Lütfen çeviriyi geliştirmek için yardım edin. LilitלִילִיתJohn Collier tarafından Lilit (1887), Atkinson Art Gallery and Library, İngiltereDoğumAden bahçesi Makale serilerinden Yahudiler ve Yahudilik Etimoloji • Kim bir Yahudi'dir? İnanç Tanrı (isimler) İlkeler Mitsva (613) Halaha Şabat Bayramlar Ayin Tsedaka Brit Bar ve Bat Mitzvah Evlilik Matem Felsefe Etik Kabbala Gelenek Sinagog Haham Metinler Tanah Torah Nevi'im Ketuvim Talmud Mişna Gemara Rabbânîk Midraş Tosefta Targum Beit Yosef Mişna Tora Tur Şulhan Aruh Zohar Topluluklar Aşkenazim Mizrahim Sefaradim Temanim Beta Israel Gruzinim Yuhurim Buharim İtalkim Romanyotim Koçinim Bene Israel İlişkili gruplar Beni Anusim Lemba Karaim Kırımçaklar Kaifengler İgbolar Samiriler Kriptolar Musa'cı Araplar Subbotnikler Nuhidistler Nüfus Ülkeye göre Yahudilik Yahudilerin listesi İsrail Diyarı Eski Yişuv Yeni Yişuv İsrailli Yahudiler Avrupa Avusturya Belarus Birleşik Krallık Bulgaristan Çek Cumhuriyeti Estonya Finlandiya Fransa Gürcistan Hollanda İspanya İsveç İtalya Kıbrıs Letonya Litvanya Macaristan Moldova Polonya Portekiz Romanya Rusya Ukrayna Yunanistan Asya Afganistan Azerbaycan Çin Ermenistan Filipinler Hindistan Irak İran Japonya Lübnan Malezya Özbekistan Suriye Türkiye Vietinam Yemen Afrika Cezayir Etyopya Fas Güney Afrika Libya Mısır Tunus Kuzey Amerika Birleşik Devletler Kanada Latin Amerika ve Karayipler Arjantin Bolivya Brezilya Dominik Cumhuriyeti El Salvador Guyana Haiti Jamaika Kolombiya Küba Meksika Paraguay Surinam Şili Uruguay Venezuela Okyanusya Avustralya Fiji Guam Palau Yeni Zelanda Mezhepler Ortodoks (Modern Ortodoks · Haredi) Hasidik Reform Yahudiliği Muhafazakâr Karaite Yeniden yapılanmacı Yenilenme Hümanistik Haymanot Mesiyanik Yahudilik Sadukiler Ferisiler Kültür Yidiş tiyatrosu Dans Mizah Minyan Evlilik Giyim Nidah Pidyon haben Koşer Şiduh Zeved habat Yahudiliğe geçiş Hiloni Müzik Dinî Seküler Mutfak Amerikan Aşkenazik Buhara Beta Israel İsrail İsrailoğulları Mizrahik Sefaradik Yemenli Literatür İsrailoğulları Yidiş Amerikan Diller İbranice (Modern İbranice · Kutsal İbranice) Yidiş Yeşivce Yahudi Yunancası Yevanik Cuhuri Şassi Yahudo-İranik Ladino Gardaïa Buhori Knaanik Zarfatik İtalkian Gruzinik Yahudi Aramicesi Yahudi Arapçası Yahudi Berbericesi Yahudi Malayalamı Tarih Zaman çizelgesi Antik tarih Liderler İsrail'in On İki Kabilesi Kuzey İsrail Krallığı İsrail Krallığı Yehuda kabilesi Yehuda Krallığı Kudüs Tapınağı Babil Sürgünü Asur esareti Yehud (Pers eyaleti) İkinci Tapınak Yeruşalim (Yahudilikte · zaman çizelgesi) Betlehem Hebron Nazarat Haşmonayim Hanedanı Sanhedrin Ferisiler Helenistik Yahudilik Yahudi-Roma savaşları Bizans İmparatorluğu'ndaki Yahudilerin tarihi Hristiyanlık ve Yahudilik İslam ve Yahudilik Diaspora Orta Çağ Altın Çağ Sabataycılık Kabbala Haskala Özgürleşme Antisemitizm Anti-Yahudilik Yahudilere yönelik zulüm Holokost İsrail İsrail Diyarı Aliyah Yahudi ateizmi Ba'al teşuva Politika İsrail'de politika Yahudilik ve politika Agudat Yisrael Dünya Örgütü Anarşizm Bundizm Feminizm Solculuk Siyonizm İşçi Neo-Siyonizm Siyonizm Revizyonist Post-Siyonizm Kategorigtd Lilit (İbranice: לִילִית, romanize: Līlīṯ); Yahudi mitolojisinde cin. Lilitler Talmud'da yalnızca sukkubi iken, sonraki efsaneler adı benzersiz bir karaktere uygular.[1] Hakkında Tanah'taki Yeşaya 34:14'te söz edilir. Önce bir Mezopotamyalı cin, Orta Çağ'da Sirach Alfabesi'nin (Midraş) etkisi altında "Adem'in ilk karısı" oldu.[2] Modern medyada genellikle Lucifer'in (Hristiyandan İblis) karısı olarak tasvir edilir.[3] Tanah[değiştir | kaynağı değiştir] Bu madde, Vikipedi biçem el kitabına uygun değildir. Maddeyi, Vikipedi standartlarına uygun biçimde düzenleyerek Vikipedi'ye katkıda bulunabilirsiniz. Gerekli düzenleme yapılmadan bu şablon kaldırılmamalıdır. (Eylül 2010) Yeşeya'da bu kelime, bir yerde görülür: Yeşaya 34:14 Yabanıl hayvanlarla sırtlanlar orada buluşacak, tekeler karşılıklı böğürecek. Lilith oraya yerleşip rahata kavuşacak. Kelimenin anlamı büyük olasılıkla bir baykuş olduğunu gösterir.[4] Mitler[değiştir | kaynağı değiştir] Tevrat'ta açıkça yer almamasına rağmen; birçok Yahudi dinî kaynağı 2. Bab'da sözü geçen Havva'nın Âdem'in başka bir karısı olduğu, birinci babdakinin ise ilk karısı olan Lilith olduğuna inanır.[5] İbranilerin Orta Çağ inancına göre Lilit, Âdem ile aynı zamanda ve aynı anda yaratıldığından Âdem'in kendisine eşit olduğu görüşündedir. Âdem'le birlikte olmayı şiddetle reddeder. Adem ısrar ettiğinde ise büyü ile kaçar ve onu terk eder. Melekler geri getirmek için Lilit'i bulur ama kendisi Samael ile birlikte olduğundan 100 den fazla cin çocuğu olduğunu, bu nedenle artık Adem'e sadık olamayacağını bildirir. Bu arada tanrı Lilit'i durdurmak için üç melek gönderir. Melekler Lilit'e eğer geri dönmezse her gün bir çocuğunu öldüreceklerini söylerler ve geri dönmediği, tanrıya ve Adem’e itaat etmediği her gün için bir çocuğunu öldürürler. Bunun üzerine Lilit, Âdem ve Havva'nın soyundan gelenlerin çocuklarını öldürmeye başlar. Rivayete göre, erkekleri doğduktan 8 gün, kızları ise 20 gün içinde öldürmeye çalışır. Bugün dünyada var olduğuna inanılan cinler Âdem ve Lilit'in ve Tuval Kabil eşi Naama'ın birlikteliğinden meydana gelmiştir. Âdem ve Havva'nın sınırlı hayat ile lanetlenmeden önce, cenneti terk ettiğinden ölümsüzdür. Lilith'den sonra Tanrı, ismi bilinmeyen bir başka eş daha yaratır ve Âdem'de bu yaratılışı seyreder. Gördüklerinden çok etkilenir, yeni eşi kabul etmez. Üçüncü olarak, daha sonra Âdem'i uyutur ve kaburga kemiğinden Havva'yı yaratır. Havva, Adem'in bir parçasından yaratıldığından ona tabi olur.[6] Hikâyenin bir başka versiyonunda ise Eyüp'e eziyet etmek için çocuklarını öldüren cin ya da Türk mitolojisindeki lohusadaki çocukları boğarak öldüren Albız(Alkız) cini ile aynı kişidir. İnanna ile aynı kişi olduğuna da inanılır. Günümüzde bazı Museviler arasında bir adet olarak, Lohusa kadın akşamları evde yalnız bırakılmaz ve akşamları çamaşır ipinde çocuk bezi bırakılmaz, çünkü bunları gören Lilith'in o evde çocuk olduğunu anlamasından endişe edilir. Lilith’in gizemli bir varlık olması onu birçok efsaneye ve mitolojiye malzeme yapmıştır. Lilith ile ilk olarak, Gılgamış Destanı’nda gecelere ve yeraltının karanlıklarına hükmeden kötü bir dişi karakter olarak karşılaşırız. Sümer, Babil ve Pers mitolojilerinde ise Lilith; vampir kadın, baykuş ve yılan olarak tasvir edilir. Kaynakça[değiştir | kaynağı değiştir] Geduld, Harry M. “THE LINEAGE OF LILITH.” The Shaw Review, vol. 7, no. 2, 1964, pp. 58–61. JSTOR, http://www.jstor.org/stable/40682034. Accessed 8 Feb. 2023. Mondriaan, Marlene E. "Lilith and Eve-wives of Adam." Old Testament Essays 18.3 (2005): 752-762. Erard, Ivana. "THE MANY FACES OF THE NEW LILITH: TRANSFORMING FEAR AND DESIRE IN MODERN MEDIA." (2022). APA Judit M. Blair De-Demonising the Old Testament - An Investigation of Azazel, Lilith, Deber, Qeteb and Reshef in the Hebrew Bible. Forschungen zum Alten Testament 2 Reihe, Mohr Siebeck 2009 ISBN 3-16-150131-4 Babylonian Talmud Niddah 24b, Babylonian Talmud Shabbat 151b, Babylonian Talmud Baba Batra 73a - 73b, Babylonian Talmud Erubin 100b. Artscroll Schottenstein Talmud Bavli ISBN 1-57819-067-3 İbrani Mitleri-Robert Gravers, Raphael Patai "Tekvin ve Yaratılış Kitabı 2009 basısı sayfa. 103-104 ISBN 978-975-4688-5-04 Dış bağlantılar[değiştir | kaynağı değiştir] Lilith Efsanesi 26 Eylül 2007 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi. Lilith Lilith gtdYahudiler ve Yahudilik Yahudiliğin Anahatları Yahudi tarihiyle ilgili makalelerin dizini Tarih Zaman çizelgesi İsrailoğulları Yahudiliğin kökeni Antik İsrail ve Yehuda Krallıkları İkinci Tapınak dönemi Rabbânî Yahudilik Orta Çağ Haskala Siyonizm Nüfus Asimilasyon Diaspora Etnik bölünmeler Aşkenazim Mizrahim Sefaradim Temanim Beta Israel Gruzinim Yuhurim Diller İbranice (Modern İbranice · Kutsal İbranice) Yidiş Yahudi Yunancası Yevanik Cuhuri Ladino Buhori İtalkian Gruzinik Yahudi Aramicesi Yahudi Arapçası Yahudilerin listesi Antisemitizm Zulüm Felsefe İnanç İlkeler Mitsvah Seçilmiş Halk Yahudiliğe geçiş Eskantoloji Mesih Yahudilik etiği Tanrı Halaha Kabala İsrail Diyarı Kim bir Yahudi'dir? Literatür Tanah Torah Nevi'im Ketuvim Rabbânîk Mişnah Talmud Tosefta Midraş Kabala metinleri Zohar Şulhan Aruh Siddur İbrani literatürü Kültür Takvim Bayramlar Mutfak Koşer Eğitim Liderlik Rabbi Evlilik Müzik İsimler Politika Yahudi ayin sistemi Sinagog Kantor Sembolizm Kategori Otorite kontrolü BNE: XX4666849 BNF: cb119473513 (data) GND: 118728261 LCCN: sh85076968 NKC: jo2016908749 NLI: 987007529222505171 SUDOC: 027430421 VIAF: 13102309 WorldCat: lccn-no2008184566 "https://tr.wikipedia.org/w/index.php?title=Lilit&oldid=31061902" sayfasından alınmıştır |
Kitap kaynaklarını araISBN: Ara Bu sayfa, Uluslararası Standart Kitap Numarasına (ISBN) göre kitap arayabileceğiniz kütüphanelerin ve diğer kitap kaynaklarının kataloglarına bağlanır. Bu sayfaya herhangi bir Vikipedi sayfasındaki bir ISBN bağlantısını tıklayarak geldiyseniz, aşağıdaki ara bağlantılarına giderek söz konusu kitap için tüm alakalı arama bağlantılarına ulaşabilirsiniz. Arama yaparken ISBN numarasındaki boşluklar ve çizgiler önemsizdir. ISBN, bir kitabın belirli bir basımını tanımlar. Bu nedenle aynı kitabın farklı baskıları var ise farklı ISBN numarası olabilir. Aranacak ISBN numarası: 9789047426707 Veritabanları Google Kitaplar ara Goodreads ara 1000Kitap ara KIBO Elektronik Yayın Kataloğu ara Türkiye'deki kütüphaneler Tübitak Ulusal Toplu Katalog ara Bilgi Üniversitesi Kütüphanesi ara Bilkent Üniversitesi Kütüphanesi ara Boğaziçi Üniversitesi Kütüphanesi ara Ege Üniversitesi Merkez Kütüphanesi ara Gazi Üniversitesi Kütüphanesi ara Hacettepe Üniversitesi Kütüphanesi ara İTÜ Kütüphane hizmetleri ara İzmir Yüksek Teknoloji Enstitüsü Kütüphanesi ara Koç Üniversitesi Suna Kıraç Kütüphanesi ara ODTÜ Kütüphanesi ara Sabancı Üniversitesi Bilgi Merkezi ara Türkiye dışı kütüphaneler Türkiye dışındaki kütüphanelerin kataloglarını taramak için İngilizce Wikipedia'ye bakınız. Vikipedi Kütüphanesi Ortaklar Kaynaklar Açık kaynaklar Bibliyografyalar Kaynak istekleri Kullanıcı arşivleri "https://tr.wikipedia.org/wiki/Özel:KitapKaynakları/9789047426707" sayfasından alınmıştır |
Kitap kaynaklarını araISBN: Ara Bu sayfa, Uluslararası Standart Kitap Numarasına (ISBN) göre kitap arayabileceğiniz kütüphanelerin ve diğer kitap kaynaklarının kataloglarına bağlanır. Bu sayfaya herhangi bir Vikipedi sayfasındaki bir ISBN bağlantısını tıklayarak geldiyseniz, aşağıdaki ara bağlantılarına giderek söz konusu kitap için tüm alakalı arama bağlantılarına ulaşabilirsiniz. Arama yaparken ISBN numarasındaki boşluklar ve çizgiler önemsizdir. ISBN, bir kitabın belirli bir basımını tanımlar. Bu nedenle aynı kitabın farklı baskıları var ise farklı ISBN numarası olabilir. Aranacak ISBN numarası: 9780838750360 Veritabanları Google Kitaplar ara Goodreads ara 1000Kitap ara KIBO Elektronik Yayın Kataloğu ara Türkiye'deki kütüphaneler Tübitak Ulusal Toplu Katalog ara Bilgi Üniversitesi Kütüphanesi ara Bilkent Üniversitesi Kütüphanesi ara Boğaziçi Üniversitesi Kütüphanesi ara Ege Üniversitesi Merkez Kütüphanesi ara Gazi Üniversitesi Kütüphanesi ara Hacettepe Üniversitesi Kütüphanesi ara İTÜ Kütüphane hizmetleri ara İzmir Yüksek Teknoloji Enstitüsü Kütüphanesi ara Koç Üniversitesi Suna Kıraç Kütüphanesi ara ODTÜ Kütüphanesi ara Sabancı Üniversitesi Bilgi Merkezi ara Türkiye dışı kütüphaneler Türkiye dışındaki kütüphanelerin kataloglarını taramak için İngilizce Wikipedia'ye bakınız. Vikipedi Kütüphanesi Ortaklar Kaynaklar Açık kaynaklar Bibliyografyalar Kaynak istekleri Kullanıcı arşivleri "https://tr.wikipedia.org/wiki/Özel:KitapKaynakları/978-0-8387-5036-0" sayfasından alınmıştır |
Kitap kaynaklarını araISBN: Ara Bu sayfa, Uluslararası Standart Kitap Numarasına (ISBN) göre kitap arayabileceğiniz kütüphanelerin ve diğer kitap kaynaklarının kataloglarına bağlanır. Bu sayfaya herhangi bir Vikipedi sayfasındaki bir ISBN bağlantısını tıklayarak geldiyseniz, aşağıdaki ara bağlantılarına giderek söz konusu kitap için tüm alakalı arama bağlantılarına ulaşabilirsiniz. Arama yaparken ISBN numarasındaki boşluklar ve çizgiler önemsizdir. ISBN, bir kitabın belirli bir basımını tanımlar. Bu nedenle aynı kitabın farklı baskıları var ise farklı ISBN numarası olabilir. Aranacak ISBN numarası: 9780429059759 Veritabanları Google Kitaplar ara Goodreads ara 1000Kitap ara KIBO Elektronik Yayın Kataloğu ara Türkiye'deki kütüphaneler Tübitak Ulusal Toplu Katalog ara Bilgi Üniversitesi Kütüphanesi ara Bilkent Üniversitesi Kütüphanesi ara Boğaziçi Üniversitesi Kütüphanesi ara Ege Üniversitesi Merkez Kütüphanesi ara Gazi Üniversitesi Kütüphanesi ara Hacettepe Üniversitesi Kütüphanesi ara İTÜ Kütüphane hizmetleri ara İzmir Yüksek Teknoloji Enstitüsü Kütüphanesi ara Koç Üniversitesi Suna Kıraç Kütüphanesi ara ODTÜ Kütüphanesi ara Sabancı Üniversitesi Bilgi Merkezi ara Türkiye dışı kütüphaneler Türkiye dışındaki kütüphanelerin kataloglarını taramak için İngilizce Wikipedia'ye bakınız. Vikipedi Kütüphanesi Ortaklar Kaynaklar Açık kaynaklar Bibliyografyalar Kaynak istekleri Kullanıcı arşivleri "https://tr.wikipedia.org/wiki/Özel:KitapKaynakları/978-0-429-05975-9" sayfasından alınmıştır |
Kitap kaynaklarını araISBN: Ara Bu sayfa, Uluslararası Standart Kitap Numarasına (ISBN) göre kitap arayabileceğiniz kütüphanelerin ve diğer kitap kaynaklarının kataloglarına bağlanır. Bu sayfaya herhangi bir Vikipedi sayfasındaki bir ISBN bağlantısını tıklayarak geldiyseniz, aşağıdaki ara bağlantılarına giderek söz konusu kitap için tüm alakalı arama bağlantılarına ulaşabilirsiniz. Arama yaparken ISBN numarasındaki boşluklar ve çizgiler önemsizdir. ISBN, bir kitabın belirli bir basımını tanımlar. Bu nedenle aynı kitabın farklı baskıları var ise farklı ISBN numarası olabilir. Aranacak ISBN numarası: 9789047426707 Veritabanları Google Kitaplar ara Goodreads ara 1000Kitap ara KIBO Elektronik Yayın Kataloğu ara Türkiye'deki kütüphaneler Tübitak Ulusal Toplu Katalog ara Bilgi Üniversitesi Kütüphanesi ara Bilkent Üniversitesi Kütüphanesi ara Boğaziçi Üniversitesi Kütüphanesi ara Ege Üniversitesi Merkez Kütüphanesi ara Gazi Üniversitesi Kütüphanesi ara Hacettepe Üniversitesi Kütüphanesi ara İTÜ Kütüphane hizmetleri ara İzmir Yüksek Teknoloji Enstitüsü Kütüphanesi ara Koç Üniversitesi Suna Kıraç Kütüphanesi ara ODTÜ Kütüphanesi ara Sabancı Üniversitesi Bilgi Merkezi ara Türkiye dışı kütüphaneler Türkiye dışındaki kütüphanelerin kataloglarını taramak için İngilizce Wikipedia'ye bakınız. Vikipedi Kütüphanesi Ortaklar Kaynaklar Açık kaynaklar Bibliyografyalar Kaynak istekleri Kullanıcı arşivleri "https://tr.wikipedia.org/wiki/Özel:KitapKaynakları/978-90-474-2670-7" sayfasından alınmıştır |
IV. Friedrich WilhelmPrusya KralıHüküm süresi4 Haziran 1840 – 2 Ocak 1861Önce gelenIII. Friedrich WilhelmSonra gelenI. WilhelmDoğum15 Ekim 1795(1795-10-15)Berlin, PrusyaÖlüm2 Ocak 1861 (65 yaşında)PotsdamDefinCharlottenburg Sarayı, BerlinEş(ler)iBavyera Prensesi Elisabeth LudovikaHanedanHohenzollern HanedanıBabasıIII. Friedrich WilhelmAnnesiMecklenburg-Strelitz Prensesi Louise Prusya Kralı IV. Friedrich Wilhelm (15 Ekim 1795 - 2 Ocak 1861), 1840'dan 1861'e kadar Prusya kralı olarak görev yapan devlet adamıdır. Prusya kralı III. Friedrich Wilhelm'in en büyük oğludur. Alman Milli Birliği'nin gerçekleşmesi için uğraşmış, liberal hükûmetler kurmuş ve Prusya Krallığı Anayasasını yayımlamıştır. Kaynakça[değiştir | kaynağı değiştir] Wikimedia Commons'ta IV. Friedrich Wilhelm ile ilgili ortam dosyaları bulunmaktadır. Bir Alman'ın biyografisi ile ilgili bu madde taslak seviyesindedir. Madde içeriğini genişleterek Vikipedi'ye katkı sağlayabilirsiniz. gtdAlmanya hükümdarlarıKarolenj İmparatorluğu içindeDoğu Frank Krallığı (843–911) II. Ludwig Karlmann III. Ludwig III. Karl Arnulf Çocuk Ludwig Doğu Frank Krallığı (919–962) I. Konrad I. Heinrich I. Otto Kutsal Roma Cermen İmparatorluğu içindeAlman Krallığı (962–1806) I. Otto II. Otto III. Otto II. Heinrich II. Konrad III. Heinrich IV. Heinrich V. Heinrich III. Lothar III. Konrad I. Friedrich VI. Heinrich Philipp IV. Otto II. Friedrich IV. Konrad I. Rudolf Adolf I. Albrecht VII. Heinrich IV. Ludwig IV. Karl Wenceslaus Ruprecht Sigismund II. Albrecht III. Friedrich I. Maximilian V. Karl I. Ferdinand II. Maximilian II. Rudolf Matthias II. Ferdinand III. Ferdinand I. Leopold I. Joseph VI. Karl VII. Karl I. Franz II. Joseph II. Leopold II. Franz Ren Konfederasyonu (1806–1813) I. Napolyon Alman Konfederasyonu (1815–1848) I. Franz I. Ferdinand Alman İmparatorluğu (1849) IV. Friedrich Wilhelm (imparator-seçilmiş) Alman Birliği (1849–1850) IV. Friedrich Wilhelm Alman Konfederasyonu (1850–1866) I. Franz Joseph Kuzey Almanya Konfederasyonu (1867–1871) I. Wilhelm Alman İmparatorluğu (1871–1918) I. Wilhelm III. Frederik II. Wilhelm gtdPrusya hükümdarlarıSoyağacı Prusya Dükalığı (1525–1701) Albrecht Albrecht Friedrich Johann Sigismund1 Georg Wilhelm1 Friedrich Wilhelm1 I. Friedrich1 Prusya Krallığı (1701–1918) I. Friedrich1 I. Friedrich Wilhelm1 II. Friedrich1 II. Friedrich Wilhelm1 III. Friedrich Wilhelm1 IV. Friedrich Wilhelm I. Wilhelm2 III. Friedrich2 II. Wilhelm2 1aynı zamanda Brandenburg Elektörü; 2aynı zamanda Alman İmparatoru Otorite kontrolü BIBSYS: 1507616673583 BNE: XX1691928 BNF: cb12192556z (data) CANTIC: a12335551 GND: 118535994 ISNI: 0000 0001 0923 3087 LCCN: n84234360 MusicBrainz: 857ac057-0ff5-4123-bf76-9c1f33587026 NKC: osd2015885788 NLA: 61541670 NLG: 238591 NLI: 987007261484805171 NTA: 070488614 RERO: 02-A003265003 RKD: 29506 SELIBR: 328375 SNAC: w6db8b5d SUDOC: 030528593 TePapa: 68107 Trove: 1711347 ULAN: 500358134 VIAF: 172909814 WorldCat: lccn-n84234360 "https://tr.wikipedia.org/w/index.php?title=IV._Friedrich_Wilhelm&oldid=32300536" sayfasından alınmıştır |
John Locke (Lost) - Lost dizisindeki hayali karakter John Locke - Filozof Bu anlam ayrımı sayfası John Locke ile benzer ada sahip maddeleri listeler.Eğer bir iç bağlantıdan bu sayfaya eriştiyseniz, lütfen kullandığınız bağlantıyı ilgili maddeye yönlendirin. "https://tr.wikipedia.org/w/index.php?title=John_Locke_(anlam_ayrımı)&oldid=18551830" sayfasından alınmıştır |
Jean-Jacques Rousseau1753'te RousseauDoğumu28 Haziran 1712(1712-06-28)Cenevre, Cenevre kantonuÖlümü2 Temmuz 1778 (66 yaşında)Ermenonville, FransaÇağı18. yüzyıl felsefesi (modern felsefe)BölgesiBatı felsefesiOkuluToplum sözleşmesi, realizmİlgi alanlarıSiyaset felsefesi, Müzik, Eğitim, Edebiyat, OtobiyografiÖnemli fikirleriGenel İrade (Volonté générale), Amour-propre, İnsanlığın Ahlaki Basitliliği, Çocuk Merkezli Eğitim, Sivil Din, Halk Egemenliği ve Pozitif Özgürlük. Etkilendikleri Platon, Aristotales, Sokrates, Makiyevelli, Hobbes, Locke, Descartes, Voltaire, Diderot, Leibniz, D'Épinay, Condillac Etkiledikleri Kant, Fransız Devrimi, Amerikan Devrimi, Robespierre, Saint-Just, Romantizm, Napoleon Bonaparte, Hume, Gibbon, Paine, Smith, Hegel, Marx, Nietzsche, Darwin, Freud, Derrida, de Sade, Strauss, Bloom, Montessori, Goethe, Thoreau, Tolstoy, Dewey, Kitsikis, Madame de Staël, Schopenhauer, Fichte, Rawls, Kemal Atatürk İmzası Jean-Jacques Rousseau (UK /ˈruːsoʊ/, US /ruːˈsoʊ/[1][2]; 28 Haziran 1712 - 2 Temmuz 1778), Cenevreli filozof, yazar ve besteciydi. Onun siyaset felsefesi, Avrupa'da Aydınlanma Çağı'nın ilerlemesinin yanı sıra Fransız Devrimi'nin yönlerini ve modern siyasi, ekonomik ve eğitim düşüncesinin gelişimini etkiledi. Özel mülkiyeti, eşitsizliğin kaynağı olarak gören Eşitsizlik Üzerine Söylev'i ve meşru bir siyasi düzenin temellerini ortaya koyan Toplumsal Sözleşme'si modern siyasi ve sosyal düşüncenin köşe taşlarıdır. Rousseau'nun Julie ya da Yeni Heloise (1761) adlı duygusal romanı, kurguda romantizm öncesi ve romantizmin gelişimi açısından önemlidir.[3][4] Emile ya da Eğitim Üzerine (1762) adlı eseri, bireyin toplumdaki yeri üzerine bir eğitim incelemesidir. Modern otobiyografiyi başlatan ve ölümünden sonra yayınlanan İtiraflar (1770) ve tamamlanmamış Yalnız Gezenin Hayalleri (1776) adlı eserleri, 18. yüzyılın sonlarındaki "Duyarlılık Çağı"nı örnekledi ve daha sonra modern yazını karakterize eden öznellik ve iç gözlem üzerine artan bir odaklanma içeriyordu. Hayatı[değiştir | kaynağı değiştir] Rousseau'nun doğduğu ev, 40 numara, Grand-Rue, Cenevre Jean-Jacques, 28 Haziran 1712 günü, günümüzde İsviçre sınırları içerisinde bulunan (O dönem Cenevre Cumhuriyeti olan.) Cenevre kentinde doğmuştur. 4 Temmuz 1712'de vaftiz edilmiştir. Rousseau'nun annesi Suzanne, doğumdan dokuz gün sonra, doğum sonrası enfeksiyon kaptığı için ölmüştür. Rousseau, daha sonraları bu olayı "ilk talihsizliği" olarak nitelendirecektir. Bir saatçinin oğludur. Babası Isaac, Topkapı Sarayı'nda saat tamirciliği yapmıştır.[5] 9-10 yaşlarına kadar babası Isaac ve teyzesi ile kalmıştır. Rousseau on yaşında iken babası Isaac, şehirdeki bir toprak sahibi ile kavga etmişti. Bu tartışmanın ardından babası, Rousseau'yu kardeşine emanet edip Nyon'a taşınmıştır. Isaac, Nyon'a giderken yanında Rousseau'nun teyzesini de götürmüştür. Isaac o günden sonra bir daha asla Rousseau'yu ziyaret etmemiştir. Daha sonradan Isaac'in, Rousseau'nun teyzesi ile evlendiği açığa çıkar. Gençlik Yılları[değiştir | kaynağı değiştir] Babası tarafından terk edilen Rousseau, amcası ile bir süre kaldıktan sonra evden kaçarak Cenevre'yi terk eder. Savoy Dükalığı'na gelip bir rahibin yanına sığınır. Rahip onu Françoise-Louise de Warens ile tanıştırır. Warens, o zamanlar 29 yaşında protestan geçmişi olan ve kocasından ayrılış bir kadındır. Profesyonel bir misyonerdir, Pidmond kralı ona katoliklere protestanlığı yayması için para vermiştir. Babası ve amcasından destek görmeyen Rousseau o dönemlerde para kazanmak için uşaklık, sekreterlik yapmış ve İtalya'yı dolaşmıştır. Fransa'da bulunduğu sürede Warens ile yaşamıştır, onu idolleştirmiş ve "maman" diye çağırmıştır. Bağlılığından gurur duyan Warens, onun bir mesleğe başlamasını sağlamaya çalışmış ve onun için müzik dersleri ayarlamıştır. Rousseau, bir noktada rahip olma fikriyle kısa bir süre bir ruhban okuluna da katıldı. Erişkinliğe Giriş Dönemi[değiştir | kaynağı değiştir] Les Charmettes Françoise-Louise de Warens Rousseau yirmi yaşına ulaşınca Warens onu sevgilisi olarak aldı aynı anda evin kahyası ile yakınlaştı. Cinsel ilişkileri (Ménage à trois) onun aklını karıştırdı ve de rahatsız etti. Olanlara rağmen Rousseau Warens'i hayatının aşkı olarak gördü. Eğitim almış katolik din adamlarından oluşan bir çevresi vardı. Bu sayede edebiyat ve fikrin dünyasına girdi. İyi bir öğrenciydi ama yirmili yaşlarında sıkça geçirdiği uzun hipokrondi nöbetleri zamanında kendini felsefe, matematik ve müzik çalışmalarına adadı. Yirmi beş yaşında annesinden küçük bir miras aldı ve bunu Warens'in ona zamanında ettiği yardımların karşılığını ödemek için kullandı. Yirmi yedi yaşında Fransa'nın Lyon kentinde öğretmen olarak işe girdi. 1742'de Rousseau, Académie des Sciences'a servet kazandıracağına inandığı yeni bir numaralı nota sistemi sunmak için Paris'e taşındı ama başarısız oldu. O yıl Denis Diderot ile arkadaş oldu. 1743'ten 1744'e kadar Rousseau, Fransa'nın Venedik büyükelçisi Comte de Montaigue'nin sekreteri olarak onurlu ama düşük maaşlı bir göreve sahipti. Bu, onda İtalyan müziğine, özellikle de operaya ömür boyu sürecek bir sevgi uyandırdı. Paris'e Dönüş[değiştir | kaynağı değiştir] Beş parasız şekilde Paris'e dönen Rousseau Thérèse Levasseur'in arkadaşı ve daha sonra sevgilisi olmuştur. Thérèse annesinin ve hiçbir işe yaramayan kardeşlerinin tek destekçisi olan bir terziydi. İlk başta Rousseau ile birlikte yaşamadılar, ancak daha sonra Rousseau Thérèse ve annesini hizmetçisi olarak yanına aldı ve geniş ailesini geçindirme yükünü kendisi üstlendi. İtiraflarına göre, Thérèse onun yanına taşınmadan önce ona bir oğul ve dört kadar çocuk daha doğurdu (bu sayı için bağımsız bir doğrulama yok) Thérèse Levasseur 1791 Rousseau, Thérèse'i "onuru" uğruna yeni doğan bebeklerin her birini bir kimsesizler hastanesine (yetimhane) vermeye ikna ettiğini yazdı. 1751'de Madame de Francueil'e yazdığı mektupta önce çocuklarını büyütecek kadar zengin değilmiş gibi davrandı, ancak İtiraflar'ın IX. Kitabında durumun böyle olmadığını yazdı. Rousseau, Académie de Dijon'un sponsorluğunda Mercure de France'da yayınlanmak üzere sanat ve bilimlerin gelişiminin ahlaki açıdan faydalı olup olmadığı konulu bir makale yarışmasına katıldı ve kazandı; Rousseau'nun 1750 tarihli Bilimler Ve Sanatlar Üstüne Söylev birincilik ödülü aldı ve ona önemli bir ün kazandırdı. Müziğe karşı ilgisini sürdürdü. 1752 yılında hem müziğini bestelediği hem de sözlerini yazdığı "Le devin du village" (Köy Kehaneti) adlı operayı yazdı ve Kral XV. Louis için sahneye koyuldu. Operayı beğenen kral Rousseau'ya ömür boyu maaş vermeyi teklif etti Rousseau bu büyük onuru reddetti ve "bir kralın emekli maaşını reddeden adam" olarak ün kazandı. Cenevre'ye Dönüş[değiştir | kaynağı değiştir] 1754'te Cenevre'ye geri dönerken kalvinizmi yeniden benimsedi ve Cenevre vatandaşlığını yeniden aldı. 1755 yılında ikinci en büyük eserini yazdı. "İnsanlar Arasındaki Eşitsizliğin Kaynağı ve Temelleri Üzerine" (Bilimler Ve Sanatlar Üzerine Söylev'in argümanlarını detaylandıran.) Sophie d'Houdetot'in bir portresi Ayrıca yirmi beş yaşındaki Sophie d'Houdetot ile tamamlanmamış bir romantik ilişki kurdu. Sophie, Rousseau'nun oldukça sert davrandığı ev sahibesi Madame d'Épinay'in kuzeni ve misafiriydi. Orada tanıştığı Encyclopédistesler'in samimiyetsiz sohbetlerinden, sığ ve katı ateizmlerinden nefret etti. Rousseau'nun Encyclopédistes'ten kopuşu, Diderot, La Mettrie ve D'Holbach'ın materyalizminin aksine, insan ruhunun ve evrenin ruhsal kökenine olan ateşli inancını vurguladığı üç büyük eserinin oluşumuyla aynı zamana denk geldi. Bu dönemde Rousseau, Fransa'nın en zengin ve en güçlü soylularından ikisi olan Charles II François Frédéric de Montmorency-Luxembourg ve Prince de Conti'nin desteğini ve himayesini gördü. Bu adamlar Rousseau'yu gerçekten sevdiler ve herhangi bir konuda sohbet etme yeteneğinden keyif aldılar, ama aynı zamanda onu XV. Louis'den ve metresi Madame de Pompadour'u çevreleyen siyasi gruptan intikam almanın bir yolu olarak kullandılar. Rousseau çok ileri gitti ve bazılarının meşgul olduğu iltizam uygulamasını eleştirdiğinde reddedildi. Rousseau'nun 800 sayfalık duygu romanı Julie, ou la nouvelle Héloïse 1761'de büyük bir başarı elde etti. Kitabın İsviçre kırsalının doğal güzelliğine dair coşkulu betimlemeleri halk arasında büyük bir ilgi uyandırdı ve sonraki on dokuzuncu yüzyılda Alp manzaraları çılgınlığının kıvılcımını ateşlemeye yardımcı oldu. Mme d'Épinay'in portresi Jean-Étienne Liotard tarafından 1759 1762 yılında Du Contrat Social, Principes du droit politique (Toplumsal Sözleşme)'yi yayınladı. Rousseau, Mayıs ayında Emile Ya Da Eğitim Üzerine adlı eserini yayımladı. Emile'in ünlü bir bölümü olan "The Profession of Faith of a Savoyard Vicar", dini inancın bir savunması olmayı amaçlıyordu. Rousseau'nun dinin savunulması için bir sözcü olarak alçakgönüllü bir köylü geçmişe sahip bir Katolik papazı seçmesi (makul bir şekilde gençken tanıştığı nazik bir piskoposa dayanıyordu) o dönem için başlı başına cüretkar bir yenilikti. Papazın inancı Socinianism (ya da bugünkü adıyla Unitarianism) idi. İlk günahı vsr. reddettiği için, hem Protestan hem de Katolik yetkililer gücendi. Ayrıca Rousseau, insanları erdeme yönelttiği ölçüde bütün dinlerin eşit derecede değerli olduğunu ve bu nedenle insanların içinde yetiştikleri dine uymaları gerektiğini savunmuştur. Bu dini kayıtsızlık, Rousseau ve kitaplarının Fransa ve Cenevre'den yasaklanmasına neden oldu. Paris Başpiskoposu tarafından kürsüden indirildi, kitapları yakıldı ve tutuklanması için emirler çıkarıldı.[6] Cenevre'den Jacob Vernes gibi eski arkadaşları onun görüşlerini kabul edemediler ve şiddetle çürüten yazılar yazdılar.[7] Voltaire Ve II. Friedrich[değiştir | kaynağı değiştir] Rousseau'nun Emile'i Fransız parlamentosunu kızdırıp sonra, parlamento tarafından hakkında tutuklama emri çıkarılarak İsviçre'ye kaçmasına neden oldu. Daha sonra, İsviçre makamları da ona karşı anlayışsız olduklarını kanıtlayınca (Hem Emile'i hem de Toplum Sözleşmesi'ni kınayarak) Voltaire, Rousseau'ya gelip onunla yaşaması için bir davet gönderdi. Rousseau daha sonra Voltaire'in davetine cevap vermediği için pişman olduğunu ifade etmiştir. Temmuz 1762'de, Rousseau'ya Bern'de ikamet etmeye devam edemeyeceği bilgisi verildikten sonra, d'Alembert ona Prusyalı II. Frederich tarafından yönetilen Neuchâtel Prensliği'ne taşınmasını tavsiye etti. Daha sonra Rousseau, Neuchâtel'den on beş mil uzaklıktaki Môtiers'de ikamet etme davetini kabul etti. 11 Temmuz 1762'de Rousseau, II. Frederich'e Fransa'dan, Cenevre'den ve Bern'den nasıl sürüldüğünü anlatan bir mektup yazdı ve onun korumasını istedi. Ayrıca geçmişte Frederich'i eleştirdiğini ve gelecekte de onu eleştirmeye devam edeceğini belirterek, "Majesteleri beni istediğiniz gibi elden çıkarabilir." dedi. II. Frederich dostu olan Neuchâtel valisi Marischal Keith'a bir mektup yazdı: Rousseau'nun Ermeni papağı ve kostümüyle bir portresi, Allan Ramsay tarafından Bu zavallı talihsize yardım etmeliyiz. Tek suçu, iyi olduğunu düşündüğü garip fikirlere sahip olmaktır. Ona ihtiyacı olduğu kadar verme nezaketini göstereceğiniz yüz kron göndereceğim.[8]Frederich'ten aldığı yardımdan etkilenen Rousseau o andan itibaren Frederich'in yürüttüğü faaliyetleri detaylıca takip ettiğini belirtmiştir. Yedi Yıl Savaşları sona ermek üzereyken Rousseau, Frederich'e bir kez daha yazarak aldığı yardım için teşekkür etti ve onu askeri faaliyetlere son vermeye ve bunun yerine halkını mutlu etmeye çalışmaya çağırdı. Frederich bilinen bir yanıt vermedi, ancak Marischal Keith'e Rousseau'nun kendisine "azarladığı" yorumunu yaptı. Firar Dönemi[değiştir | kaynağı değiştir] Rousseau (1762-1765) yıllarında Môtiers'de yaşadı. Zamanını okuyarak, yazarak ve James Boswell (Aralık 1764) gibi ziyaretçilerle tanışarak geçirdi.[8] Bu arada yerel bakanlar, onun bazı sorun çıkarabilecek yazılarından haberdar oldular ve civarda kalmasına izin vermemeye karar verdiler. Daha sonra, Rousseau'nun kendi papazı Frédéric-Guillaume de Montmollin, onu alenen Deccal olarak suçlamaya başladı. Dini saldırılar cemaatçileri kızdırdı ve yürüyüşe çıkacağı zaman Rousseau'yu taş yağmuruna tuttular. 6–7 Eylül 1765 gece yarısı, Rousseau'nun kaldığı eve taşlar atıldı ve bazı camlar kırıldı.[8] Yerel bir yetkili olan Martinet, Rousseau'nun evine geldiğinde balkonda o kadar çok taş gördü ki, "Aman Tanrım, bu bir taş ocağı!" dedi. Rousseau'nun Môtiers'deki arkadaşları şehri terk etmesini önerdi. Rousseau, İsviçre'de kalmak istediğinden, münzevi bir evi olan küçük bir adaya, Île de St.-Pierre'e taşınma teklifini kabul etmeye karar verdi. İki yıl önce kovulduğu Bern Kantonu içinde olmasına rağmen, tutuklanma korkusu olmadan bu ada evine taşınabileceği konusunda gayri resmi olarak güvence verildi ve öylede yaptı (10 Eylül 1765). Ancak, 17 Ekim 1765'te Bern Senatosu, Rousseau'ya on beş gün içinde adayı ve tüm Bern topraklarını terk etmesini emretti. Kalış süresini uzatmak için izin isteyerek cevap verdi ve sahip olduğu yalnızca birkaç kitapla kendi yetki alanlarındaki herhangi bir yerde hapsedilmeyi ve masrafları kendisine ait olmak üzere yaşarken ara sıra bir bahçede yürüme izni almayı teklif etti. Senato'nun yanıtı, Rousseau'yu yirmi dört saat içinde adayı ve tüm Bern topraklarını terk etmeye yönlendirmek oldu. 29 Ekim 1765'te Île de St.-Pierre'den ayrıldı ve Strasbourg'a taşındı. Frederich'ten Potsdam'a, Paoli'den Korsika'ya, Saint-Lambert'ten Lorraine'e, yayıncı Rey'den Amsterdam'a ve David Hume'dan İngiltere'ye davetler aldı.[8] Daha sonra Hume'un İngiltere'ye gitme davetini kabul etmeye karar verdi.[8] Paris'e Dönüş[değiştir | kaynağı değiştir] 9 Aralık 1765'te, Fransız hükûmetinden Paris'e gelmek için bir pasaport alan Rousseau, bir hafta sonra Paris'e gitmek üzere Strasbourg'dan ayrıldı ve arkadaşı Conti Prensi'nin sarayında konakladı. Burada Hume ve ayrıca çok sayıda arkadaşıyla tanıştı ve şehirde çok göze çarpan bir figür oldu.[8] Walpole'un Mektubu[değiştir | kaynağı değiştir] 1 Ocak 1766'da Grimm, müvekkillerine, II Frederick tarafından Rousseau'ya yazıldığı söylenen bir mektubu dahil ettiği bir rapor yazdı. Bu mektup aslında Horace Walpole tarafından şakacı bir aldatmaca olarak yazılmıştı. Walpole, Rousseau ile hiç tanışmamıştı ama Diderot ve Grimm'i çok iyi tanıyordu. Mektup kısa sürede geniş bir tanıtım buldu. 16 Şubat 1766'da Hume, Marquise de Brabantane'ye şunları yazdı: "Prusya Kralı'nın sözde mektubuyla bağlantılı olarak kendime izin verdiğim tek şaka, Lord Ossory'nin yemek masasında benim tarafımdan yapıldı.[8]" Bu olay Hume'un Rousseau ile ilişkisindeki daha sonraki kopuşun nedenlerinden birisidir.[6] İngiltere[değiştir | kaynağı değiştir] 4 Ocak 1766'da Rousseau, Hume, tüccar De Luze (Rousseau'nun eski bir arkadaşı) ve Rousseau'nun evcil köpeği "Sultan" ile Paris'ten ayrıldı. Dover'a giden bir gemiye bindiler. 13 Ocak 1766'da Londra'ya vardılar. David Garrick, gelişlerinden kısa bir süre sonra, Kral ve Kraliçe'nin de katıldığı bir gecede Drury Lane Tiyatrosu'nda Hume ve Rousseau için bir loca ayarladı. Garrick kendi başına bir komedide ve ayrıca Voltaire'in bir trajedisinde oynuyordu.[6][8] Rousseau performans sırasında o kadar heyecanlandı ki çok fazla eğildi ve neredeyse locanın dışına düşüyordu. Hume, Kral ve Kraliçe'nin performanstan çok Rousseau'ya baktığını gözlemledi.[6] Daha sonra Garrick, Rousseau'ya akşam yemeği servis etti ve Rousseau, Garrick'in oyunculuğunu övdü. Bu sırada Hume, Rousseau hakkında olumlu bir görüşe sahipti; Hume, Madame de Brabantane'e yazdığı bir mektupta, Rousseau'yu dikkatle gözlemledikten sonra, bundan daha nazik ve erdemli biriyle hiç karşılaşmadığı sonucuna vardığını yazdı. Hume'a göre Rousseau "nazik, mütevazı, sevecen, ilgisiz, aşırı duyarlıydı".[8] Hume başlangıçta Rousseau'yu Londra'daki Madam Adams'ın evinde misafir etti, ancak Rousseau o kadar çok ziyaretçi almaya başladı ki kısa süre sonra daha sessiz bir yere taşınmak istedi. Onu bir Galler manastırına yerleştirmesi için bir teklif geldi ve bunu kabul etmeye meyilliydi, ancak Hume onu Chiswick'e taşınmaya ikna etti.[8] Rousseau şimdi Thérèse'den kendisine yeniden katılmasını istedi. Bu arada, o zamanlar Paris'te olan James Boswell, Thérèse'e Rousseau'ya kadar eşlik etmeyi teklif etti.(Boswell daha önce Motiers'de Rousseau ve Thérèse ile tanışmıştı; daha sonra Thérèse'e bir granat kolye de göndermiş ve Rousseau'ya yazarak onunla ara sıra iletişim kurmak için izin istemişti.) Hume ne olacağını önceden tahmin etmiş: "Bazı olaylardan korkuyorum, arkadaşımızın onuruna ölümcül olacak olaylardan." demiştir[6] Boswell ve Thérèse bir haftadan fazla bir süredir birlikteydiler ve Boswell'in günlüğündeki notlara göre birkaç kez cinsel ilişkiye girerek ilişkiyi tamamladılar. Rousseau daha uzak bir yere taşınmaya hevesli olduğu için, Fransızca konuşan zengin ve yaşlı bir dul olan Richard Davenport, Thérèse ve Rousseau'yu Staffordshire'daki Wootton Hall'da ağırlamayı teklif etti. 22 Mart 1766'da Rousseau ve Thérèse, Hume'un tavsiyesine karşı Wootton'a doğru yola çıktı. Hume ve Rousseau bir daha asla buluşamayacaktı. Başlangıçta Rousseau, Wootton Hall'daki yeni konaklama yerini beğendi ve yerin doğal güzelliği ve geçmiş acıları unutarak nasıl yeniden doğmuş gibi hissettiği hakkında olumlu şeyler yazdı. David Hume İle Kavga[değiştir | kaynağı değiştir] 3 Nisan 1766'da günlük bir gazete, Horace Walpole'un Rousseau hakkındaki aldatmacasını oluşturan mektubu yayınladı (gerçek yazar olarak Walpole'dan bahsetmeden) yayının editörünün Hume'un kişisel arkadaşı olması, Rousseau'nun kederini artırdı. Yavaş yavaş Rousseau'yu eleştiren makaleler İngiliz basınında yer almaya başladı; Rousseau, ev sahibi olarak Hume'un onu savunması gerektiğini hissetti. Dahası, Rousseau'nun tahminine göre, eleştirinin bir kısmı yalnızca Hume'un bildiği ayrıntıları içeriyordu.[8] Ve Rousseau, Hume'un Londra'da Rousseau'nun Cenevre'deki düşmanının oğlu François Tronchin ile birlikte kaldığını öğrenince mağdur oldu.[6][8] Bu sıralarda Voltaire, "Lettre de Voltaire à Jean-Jacques Pansophe"'nu isimsiz olarak yayınladı. Rousseau'nun İngiltere'deki yaşamı eleştiren önceki açıklamalarının çoğundan faydalandı. Voltaire'in yazılarının en zarar verici kısımları bir Londra dergisinde yeniden basıldı. Rousseau bunun kendisini karalamak için bir komplo olduğuna karar verdi. Rousseau'nun hoşnutsuzluğunun bir diğer nedeni, Hume'un postasını kurcalıyor olabileceği konusundaki endişesiydi. Yanlış anlaşılma, Rousseau'nun posta ücretini ödemek zorunda olduğu hacimli yazışmalar almaktan yorulmasından kaynaklanmıştı.Hume, Rousseau'nun postasını kendisi açmayı ve önemli mektupları Rousseau'ya iletmeyi teklif etti; bu teklif kabul edildi. Bununla birlikte, Hume'un Rousseau'nun yolladığı postasını bile incelediğine dair bazı kanıtlar var.[6] Rousseau'nun kızgınlığının nedenlerini açıklayan on sekiz sayfalık bir mektubu da içeren bazı yazışmalardan sonra, Hume, Rousseau'nun zihinsel dengesini kaybetmekte olduğu sonucuna vardı. Rousseau'nun kendisini Parisli arkadaşlarına şikayet ettiğini öğrenen Hume, Rousseau'nun uzun mektubunun bir kopyasını Madame de Boufflers'a gönderdi. Hume'un Horace Walpole'un sahte mektubunun kompozisyonuna sözde katılımının Rousseau'nun öfkesinin nedeni olduğunu düşünerek yanıt verdi.[8] Hume, Rousseau'nun İtiraflar'ı yazdığını öğrendiğinde, mevcut anlaşmazlığın kitapta yer alacağını varsaydı. Adam Smith, Marischal Keith, Horace Walpole ve Mme de Boufflers, Hume'a Rousseau ile tartışmasını halka açıklamamasını tavsiye ettiler; ancak, d'Holbach'ın zümresinin birçok üyesi - özellikle d'Alembert - onu olayların kendi versiyonunu açıklamaya çağırdı. Ekim 1766'da Hume'un tartışma versiyonu Fransızcaya çevrildi ve Fransa'da yayınlandı; Kasım ayında İngiltere'de yayınlandı.[6][8] Grimm bunu yazışmalarına dahil etti. Rousseau herkesin önünde sessiz kaldı; Fransa'ya dönmeye karar verdi. 22 Mayıs 1767'de Rousseau ve Thérèse, Dover'dan Calais'e doğru yola çıktı.[8] Grenoble'da[değiştir | kaynağı değiştir] 2 Mayıs 1767'de Rousseau, hakkında tutuklama emri olmasına rağmen Fransa'ya yeniden geldi. Takma bir isim almıştı ama tanındı ve Amiens şehri tarafından onun onuruna bir ziyafet düzenlendi.[6][8] Fransız soyluları bu sırada ona bir konut teklif etti. Başlangıçta Rousseau, Paris yakınlarındaki Mirabeau'ya ait bir mülkte kalmaya karar verdi. Daha sonra 21 Haziran 1767'de Trie'deki Conti Prensi'nin şatosuna taşındı. Bu sıralarda Rousseau, paranoya, endişe ve ona karşı bir komplo duyguları geliştirmeye başladı. Bunların çoğu sadece iş başındaki hayal gücüydü, ancak 29 Ocak 1768'de Cenevre'deki tiyatro yakılarak yok edildi ve Voltaire yalandan Rousseau'yu suçladı.[6][8] Haziran 1768'de Rousseau, Thérèse'i geride bırakarak Trie'den ayrıldı ve önce Lyon'a, ardından Bourgoin'e gitti. Ve sonra Thérèse'i bu yere davet etti ve 30 Ağustos 1768'de Bourgoin'de sahte bir resmi törenle "Renou" takma adıyla onunla evlendi. Ocak 1769'da Rousseau ve Thérèse, Grenoble yakınlarındaki bir çiftlik evinde yaşamaya başladılar. Burada botanik çalıştı ve İtirafları tamamladı. Bu sırada çocuklarını yetimhaneye yerleştirdiği için pişmanlığını dile getirdi. 10 Nisan 1770'te Rousseau ve Thérèse, kumaş tasarımcısı ve amatör müzisyen Horace Coignet arkadaşının olduğu Lyon'a gitti. 8 Haziran'da Rousseau ve Thérèse, Paris'e gitmek üzere Lyon'dan ayrıldı; 24 Haziran'da Paris'e ulaştılar. Paris'te, Rousseau ve Thérèse, şehrin modası geçmiş bir mahallesinde, Rue Platrière'de (şimdi Rue Jean-Jacques Rousseau olarak adlandırılıyor) konakladılar. Nota kağıtlarının kopyalarını çıkararak kendini maddi olarak destekledi ve botanik çalışmalarına devam etti. Botanik Unsurları Üzerine Mektuplar'ını da bu sıralarda yazdı. Bunlar, Rousseau'nun Lyon'daki Mme Delessert'e kızlarının konuyu öğrenmelerine yardımcı olmak için yazdığı bir dizi mektuptan oluşuyordu. Bu mektuplar, sonunda ölümünden sonra yayınlandıklarında geniş beğeni topladı. Goethe, "Bu gerçek bir pedagojik model ve Emile'i tamamlıyor" yorumunu yaptı. Rousseau, düşmanca dedikodulara karşı itibarını korumak için 1765'te İtiraflar'ı yazmaya başlamıştı. Aralık 1770 ile Mayıs 1771 arasında Rousseau, kitabının en az dört grup okumasını yaptı ve son okuma on yedi saat sürdü. Mayıs 1771'den sonra, artık grup okumaları yoktu çünkü Madame d'Épinay, arkadaşı olan polis şefine, mahremiyetini korumak için Rousseau'nun okumalarına bir son vermesi için bir mektup yazdı. Polis, okumaları durdurmayı kabul eden Rousseau'yu bulmaya çalıştı. İtiraflar1782'de ölümünden sonra yayınlandı. 1772'de Rousseau, Polonya-Litvanya Topluluğu için yeni bir anayasa için öneriler sunmaya davet edildi ve bunun sonucunda, son büyük siyasi çalışması olacak olan Polonya Hükûmeti Üzerine Hususlar ortaya çıktı.[9] Yine 1772'de Rousseau, eleştirmenlerine yanıt vermek için bir başka girişim olan "Diyaloglar: Jean-Jacques Rousseau'nun Yargıcı"'nı yazmaya başladı. Yazmasını 1776'da tamamladı. Kitap, iki karakter arasında geçen üç diyalog şeklinde; Jean-Jacques adında bir yazar olan üçüncü bir karakterin erdemleri ve dezavantajları hakkında tartışan bir Fransız ve Rousseau. En okunamayan eseri olarak tanındı; Rousseau, kitabın önsözünde tekrarlı ve düzensiz olabileceğini kabul ediyor, ancak ölmeden önce itibarını iftiralara karşı savunması gerektiği gerekçesiyle okuyucunun hoşgörüsüne sığınıyor. Son Yılları[değiştir | kaynağı değiştir] 1770'e gelindiğinde, Rousseau'nun idrar hastalığı, doktorların tavsiyelerini dinlemeyi bıraktıktan sonra büyük ölçüde hafiflemişti.[kaynak belirtilmedi] "O zamanlar, kendini tıbbi prosedürlerle tabi kılmaktansa doğanın kendi yoluna gitmesine izin vermek genellikle daha iyiydi." Diye belirtiyor Damrosch.[10] Genel sağlığı da düzelmişti. Ancak 24 Ekim 1776'da Paris'te dar bir sokakta yürürken karşı yönden bir soylunun arabası koşarak geldi; arabanın yanında, soyluya ait dört nala koşan bir Great Dane vardı. Rousseau hem arabayı hem de köpeği atlatamadı ve Great Dane tarafından yere serildi. Beyin sarsıntısı ve nörolojik hasar görmüş olduğu düşünülüyor. Sağlığı bozulmaya başladı; Rousseau'nun arkadaşı Corancez, Rousseau'nun kazadan sonra sara nöbetleri geçirmeye başladığını gösteren bazı semptomların ortaya çıkışını ona anlattı. Rousseau'nun Panthéon'da ki mezarı, Paris 1777'de Rousseau, Kutsal Roma İmparatoru II. Joseph tarafından ziyaret edildi. Opera'ya ücretsiz girişi bu zamana kadar yenilenmişti ve oraya ara sıra giderdi. Yine bu sırada (1777-78), en iyi eserlerinden biri olan "Reveries of a Solitary Walker"'ı besteledi. 1778 baharında Marquis Girardin, Rousseau'yu Ermenonville'deki şatosunda bir kulübede yaşaması için davet etti. Rousseau ve Thérèse 20 Mayıs'ta oraya gittiler. Rousseau zamanını şatoda botanik örnekleri toplayarak ve Girardin'in oğluna botanik öğreterek geçirdi. Paris'ten otlar, yosunlar ve mantarlar üzerine kitaplar sipariş etti ve yarım kalan "Emile" ve "Sophie ve Daphnis ve Chloe"'yi tamamlamak için planlar yaptı. J-J Rousseau'nun son sözleri 1 Temmuz'da bir ziyaretçi "insanlar kötüdür" yorumunu yaptı ve Rousseau "erkekler kötüdür, evet ama insan iyidir" şeklinde yanıt verdi. O akşam Girardin'in ailesiyle doyurucu bir yemek yedi; ertesi sabah Girardin'in kızına müzik öğretmeye gitmek üzereyken beyin kanamasından öldü ve felç geçirdi. Artık, Danua'nın karıştığı kaza da dahil olmak üzere tekrarlanan düşmelerin Rousseau'nun felç geçirmesine katkıda bulunmuş olabileceğine inanılıyor. Ölümünün ardından Grimm, Madame de Staël ve diğerleri, Rousseau'nun intihar ettiğine dair yanlış haberleri yaydı; diğer dedikodulara göre Rousseau öldüğünde delirmişti. Onunla son günlerinde tanışan herkes, bu sıralarda sakin bir ruh hali içinde olduğu konusunda hemfikirdir. 2 Temmuz 1778 tarihinde, 66 yaşında iken sabah yürüyüşü sırasında düşer ve kan kaybından dolayı hayatını kaybeder. Ölüm döşeğinde evinde penceresi önünde oturan Rousseau Marie-Thérèse Levasseur'dan pencereyi açmasını ister. Bu sayede güneş ışığını son bir kez görebilecektir. "Ô que la Nature est grande!" (Ah, Doğa ne kadar güzel) son sözleridir. 4 Temmuz 1778'de Rousseau, Île des Peupliers'a gömüldü. 11 Ekim 1794'te kalıntıları Panthéon'a Voltaire'ın kalıntılarının yanına taşındı. Düşünceleri[değiştir | kaynağı değiştir] Rousseau’nun yapıtlarındaki karmaşıklık onun; doğal hukuk kuramcısı, doğal hakları yadsıyan biri, aydınlanmacı, aydınlanma ilkelerini yerle bir eden biri, demokrasinin inançlı savunucusu, demokrasiyi ayaklar altına alan biri, burjuva liberal devriminin hazırlayıcısı, öte yandan böyle bir devrimin olumsuzluklarını çok önceden gösteren, hatta reformculuğu bile benimseyen biriymiş gibi birbiriyle çelişen ve çatışan çok karşıt düşüncelerle yorumlanmasına neden olmuştur. Bu nedenle Rousseau, anlaşılması güç bir düşünür olmuştur. Kendisini hep halktan birisi olarak görmüş, halktan kişiler arasında daha rahat etmiştir. Romantizmden etkilenmiş ve etkileri görülmüştür. Rousseau, doğru bir siyasal toplumun temellerini ortaya koyabilmek için olguların bir yana bırakılması gerektiğini belirtir. Çünkü ona göre salt olgulardan hareket edildiğinde, çıkarlar, yararlar ön plana yerleştirilmekte ve böylece adalet, hukuk ayaklar altına alınmaktadır. Rousseau, güçlünün haklı kabul edildiği, siyasal toplumun kökenine olguları yerleştiren, olgusal verileri ve kuramları eleştirmektedir. Yurttaşı, ortak benliği, halkı, devleti yaratan bir “Toplum Sözleşmesi”ni ve bu sözleşmeye toplumdaki her bireyin dahil olması gerektiğini savunur. Halk olmanın temelinde egemenliğin var olması gerektiğini düşünür. Yasaların olmadığı bir yerde devletten söz edilemeyeceğini savunmuştur. Yasaların, halkın tümü için geçerli olması gerektiğini düşünmektedir. Rousseau’nun toplumsal sözleşme teorisine göre insanların tek kaygısı fizyolojik ihtiyaçlarının giderilmesinden ibarettir. Doğa durumunda, bu ihtiyaçlar insanların ellerinin hemen altında olduğundan mutsuz olmalarını gerektirecek bir şey yoktur. Bu nedenle Rousseau, doğa durumundaki insanların mutlu olduğunu söyler. Doğa durumundaki insanlar birbirlerine karşı iyi veya kötü değillerdir. Her türlü baskıdan da uzaktırlar. Suç veya erdem nedir bilmezler. Rousseau'ya göre doğa durumundaki insanlar arasında savaş veya mücadele yoktur. Bu dönemdeki insanların hepsi eşittir. Ayrım yoktur. Rousseau; herkesin eşit olduğu, ihtiyaçlarını giderdikleri, savaş veya mücadeleye gerek duymadıkları bu mutlu toplumun uygar toplumların ortaya çıkmasıyla birlikte varlığını yitirdiğini söyler. Uygar toplumlarda zamanla sınıflandırmalar olmuş, iyi-kötü ayrımları yapılmaya başlanmış, savaş ve mücadele baş göstermiştir. Rousseau, tüm kötülüklerin sebebini eşitliğin yok olması olarak tanımlar ve bu durumu, "Yaratıcı’nın elinden çıktığında her şey iyidir. Her şey insanların elinde bozulur," sözleriyle açıklar. İnsanlar bir süre sonra savaşa son verebilmek adına sözleşme yapmayı kabule geçmişlerdir. Bu sözleşmenin temeli ise, toplumdaki herkesin haklarını ve varlıklarını genel bir idareye vermesiyle oluşacağı yönündedir. Böylece toplumu yönetecek bir güç olan "devlet" ortaya çıkmıştır.[11] “ Üyelerinden her birinin canını, malını bütün ortak güçle savunup koruyan öyle bir toplum biçimi bulmalı ki, orada her insan hem herkesle birleştiği halde yine kendi buyruğunda kalsın, hem de eskisi kadar özgür olsun. İşte, toplum sözleşmesinin çözüm yolunu bulduğu ana sorun budur. ” — Jean-Jacques Rousseau, Toplum Sözleşmesi[12] Halk sayısı arttıkça, yönetici sayısının azalması gerektiğini savunan Rousseau, “demokrasi, aristokrasi, monarşi” şeklindeki sınıflandırmayı benimsemiştir. Rousseau’ya göre demokrasi biçimindeki hükûmette yönetici, halkın tamamı ya da büyük bir kısmıdır. Aristokrasi biçimiyse küçük bir azınlığın yönetimidir. Monarşik hükûmette ise yönetme yetkisi tek bir kişidedir. Rousseau’ya göre yurttaşlar olmadan erdem, erdem olmadan özgürlük, özgürlük olmadan devlet olamaz. Rousseau; devletin iktidara değil, halka ait olduğunu savunmuş ve ulus-devlet anlayışını benimsemiştir. Mirası[değiştir | kaynağı değiştir] Rousseau'nun fikirleri fransız halkını etkileyerek fransız ihtilali'nin gerçekleşmesinde büyük rol oynamıştır. Devrimin önemli liderlerinden Maximilien Robespierre Roussea'nun fikirlerinden etkilenmiştir. Pek bilinmese de Rousseau sadece felsefeyle uğraşmamıştır. Filozofluk dışında yazarlık, şiir, beste, botanik ve tarihle haşırneşir olmuştur. Fransız ihtilali sonrası cenazesi 11 Kasım 1794 tarihinde Paris'de ki Pantheon'a taşınmıştır. Nâşı günümüzde hâlâ Pantheon'da sergilenmektedir. Başlıca eserleri[değiştir | kaynağı değiştir] Denemeler[değiştir | kaynağı değiştir] Discours sur les sciences et les arts (Bilimler ve Sanatlar Üzerine Söylev). (1750) Discours sur l'origine et les fondements de l'inégalité parmi les hommes (İnsanlar Arasındaki Eşitsizliğin Temeli ve Kökenleri) (1755) Discours sur l'économie politique (Politik Ekonomi Üstüne Söylev)]] (1755) Lettres morales (Ahlak Prensipleri Mektupları) (1758) Lettre sur les spectacles (Etkinlikler Gösterileri Üstüne Mektup) (1758) Du Contrat social (Toplum Sözleşmesi) (1762) Émile ou De l'éducation (Emile ya da Eğitim Üzerine) (1762) Lettres écrites de la montagne (Dağda Yazılmış Mektuplar) (1764) Projet de constitution pour la Corse (Korsika İçin Anayasa Projesi) (1765) Considérations sur le gouvernement de Pologne (Polonya Hükümeti Üstüne Düşünceler) (1771) Essai sur l'origine des langues (Dillerin Kökeni Üstüne Deneme) (1781) Otobiyografiler[değiştir | kaynağı değiştir] Les Confessions (İtiraflar) (1770) Rousseau juge de Jean-Jacques (Jean-Jacques'ı Yargılayan Rousseau) (1777) Les Rêveries du promeneur solitaire (Yalnız Gezenin Düşleri) (1778) Romanlar ve şiirler[değiştir | kaynağı değiştir] Julie ou la Nouvelle Héloïse (Julie ya da yeni Heloise (1761) Le Lévite d'Éphraïm (Leviler Kabilesinden Efraim) (1762) Tiyatro ve müzik eserleri[değiştir | kaynağı değiştir] Système de notation musicale de Jean-Jacques Rousseau (Jean-Jacques Rousseau Tarafından Bulunmuş Olan Müziksel Notasyon Sistemi) (1742) Les Muses galantes (Hanımefendi Müzler) (1747) Le Devin du village (Köy Kahini) opera (1752) Narcisse ou l'Amant de lui-même (Narkissos veya Öz Sever Kişi) (1752) Lettre sur la musique française (Fransız Müziği Üstüne Mektup) (1753) Pygmalion (1771) Ayrıca bakınız[değiştir | kaynağı değiştir] Zenginleri yiyin Kaynakça[değiştir | kaynağı değiştir] Wells, John C. (2008). Longman Pronunciation Dictionary (3rd ed.). ISBN 978-1-4058-8118-0. Jones, Daniel; Jane, Peter; Setter, Roach; Esling, John (2011). English Pronouncing Dictionary (18th ed.). Cambridge University Press. ISBN 978-0-521-15255-6. "Preromanticism Criticism". Enotes. 6 Nisan 2010 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 23 Şubat 2009. Darnton, Robert, "6. Readers Respond to Rousseau: The Fabrication of Romantic Sensitivity", The Great Cat Massacre "Fransa - Türkiye ilişkileri konusunda bunları biliyor muydunuz?". ambafrance-tr.org. 30 Haziran 2015 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 9 Nisan 2012. .(Türkçe) a b c d e f g h i j Damrosch, Leopold (2005). Jean-Jacques Rousseau : restless genius. Internet Archive. Boston : Houghton Mifflin Co. ISBN 978-0-618-44696-4. Blackwood's Magazine (İngilizce). W. Blackwood. 1842. a b c d e f g h i j k l m n o p q Durant, Will; Durant, Ariel (1967). The Story of Civilization: Rousseau and revolution; a history of civilization in France, England, and Germany from 1756, and in the remainder of Europe from 1715 to 1789 (İngilizce). Simon and Schuster. ISBN 978-0-671-21988-8. Rousseau, Jean-Jacques (24 Temmuz 1997). Rousseau: 'The Social Contract' and Other Later Political Writings (İngilizce). Cambridge University Press. ISBN 978-0-521-42446-2. 3 Ocak 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 3 Ocak 2023. Bruce, Alexander Ninian (1908). Review of Neurology and Psychiatry (İngilizce). T.N. Foulis. Modern Devlet Anlayışının Felsefi Temelleri 21 Haziran 2020 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi., Atatürk Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi, 2011, 15 (2): 1-20 ROUSSEAU, J.J. Toplum Sözleşmesi. İş Bankası Kültür Yayınları. Dış bağlantılar[değiştir | kaynağı değiştir] Vikisöz'de Jean-Jacques Rousseau ile ilgili sözleri bulabilirsiniz. Wikimedia Commons'ta Jean-Jacques Rousseau ile ilgili ortam dosyaları bulunmaktadır. Du contrat social6 Aralık 2008 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi.—MetaLibri gtdSosyal ve politik felsefeEski Aristoteles Augustine Çanakya Cicero Konfüçyüs Han Fei Lactantius Laozi Mensiyüs Mozi Origenes Filon Platon Plütark Polibios Shang Sun Tzu Tertullianus Thukididis Valluvar Ksenofon Xun Kuang Ortaçağ Alpharabius Aquinas Avempace Avicenna Baldus Bartolus Bruni Dante Gelasius Gazzâlî Giles Gratian Gregory İbn Haldun Salisburyli John Latini Musa bin Meymun Marsilius Muhammed Nizâmülmülk Ockham Photios Gemistos Plethon İbn-i Tufeyl Wang Erken modern Beza Boétie Bodin Bossuet Buchanan Calvin Campanella Desiderius Erasmus Filmer Grotius Guicciardini Harrington Hayashi Hobbes James Leibniz Locke Luther Machiavelli Malebranche Milton Montaigne More Müntzer Naudé Pufendorf Sidney Spinoza Suárez 18th–19th-yüzyıl Bakunin Bastiat Beccaria Bentham Blanqui Bolingbroke Bonald Burke Carlyle Comte Condorcet Constant Cortés Emerson Engels Fichte Fourier Franklin Godwin Haller Hamann Hegel Helvétius Herder Hume Jefferson Kant siyaset felsefesi Kierkegaard Le Bon Le Play Madison Maistre Marx Mazzini Mill Montesquieu Nietzsche Novalis Owen Paine Renan Rousseau Royce Sade Saint-Simon Schiller Smith Spencer Spooner de Staël Stirner Taine Thoreau Tocqueville Tucker Vico Vivekananda Voltaire Warren 20th–21st-yüzyıl Adorno Agamben Ambedkar Arendt Aron Badiou Baudrillard Bauman Benoist Berlin Bernstein Burnham Butler Camus Chomsky de Beauvoir Debord Deleuze Dewey Dmowski Du Bois Dugin Durkheim Dworkin Evola Foucault Fromm Fukuyama Gandhi Gehlen Gentile Gramsci Guénon Habermas Hayek Heidegger Hoppe Huntington Irigaray Kautsky Kirk Kołakowski Kropotkin Laclau Land Lenin Luxemburg MacIntyre Mansfield Mao Marcuse Maritain Maurras Michels Mises Mosca Mouffe Negri Niebuhr Nozick Nursî Oakeshott Ortega Pareto Polanyi Popper Qutb Radhakrishnan Rand Rawls Röpke Rothbard Russell Santayana Sartre Schmitt Scruton Searle Shariati Simmel Skinner Sombart Sorel Spann Spengler Strauss Sun Taylor Voegelin Walzer Weber Weil Žižek Sosyal teoriler Anarşizm Otoriterlik Kolektivizm Hıristiyan teorileri Komünizm Cemaatçilik Çatışma teorileri Konfüçyüsçülük Uzlaşı teorisi Muhafazakârlık Sözleşmecilik Kozmopolitizm Elit teorisi Faşizm Feminist teoriler Gandizm Hindu milliyetçiliği (Hindutva) Bireycilik İslami teoriler İslamcılık Yasalcılık Liberalizm Özgürlükçülük Mohizm Monarşizm Milliyetçilik Popülizm Cumhuriyetçilik Sosyal inşacılık Sosyal yapılandırmacılık Sosyal Darwinizm Sosyalizm Faydacılık İlgili makaleler Ekonomi politiğin eleştirisi İçtihat bilimi Felsefe ve ekonomi Eğitim felsefesi Tarih felsefesi Hukuk felsefesi Sosyal bilim felsefesi Siyasi etik Adalet Dizin Otorite kontrolü BIBSYS: 90053125 BNC: 000040520 BNE: XX976371 BNF: cb119228797 (data) Botanist: Rousseau CANTIC: a10433648 CiNii: DA00157716 GND: 118603426 HDS: 009547 ISNI: 0000 0001 2145 1116 KulturNav: 62b4eeff-837c-4000-8c48-995ba35bb8ef LCCN: n79008220 LNB: 000027345 MusicBrainz: 4a7f3a02-b1ba-4e26-8e30-f580ece1150c NDL: 00454830 NKC: jn19990007193 NLA: 35465222 NLG: 61647 NLI: 987007267371605171 NLK: KAC199623614 NSK: 000005743 NTA: 339698268 RERO: 02-A000139771 RSL: 000085770 SELIBR: 206561 SNAC: w6r49ps1 SUDOC: 028202368 TLS: Jean-Jacques_Rousseau Trove: 962783 ULAN: 500250225 VIAF: 100184045 WorldCat: lccn-n79008220 "https://tr.wikipedia.org/w/index.php?title=Jean-Jacques_Rousseau&oldid=32156695" sayfasından alınmıştır |
Bu madde önerilmeyen biçimde kaynaklandırılmıştır. Gösterilen kaynaklar kaynak gösterme şablonları kullanılarak dipnot belirtme biçemine uygun olarak düzenlenmelidir. (Ağustos 2023) (Bu şablonun nasıl ve ne zaman kaldırılması gerektiğini öğrenin) Mary Astell (12 Kasım 1666, Newcastle upon Tyne - 11 Mayıs 1731, Londra), İngiliz protofeminist yazar ve retorikçidir. "İlk İngiliz feminist" olarak tanınır. Hayatı ve kariyeri[değiştir | kaynağı değiştir] Mary Astell’in hayatından birkaç belge hayatta kalmayı başardı. Biyografi yazarı olarak Ruth Perry açıklıyor: "kadın olarak ticaret, siyaset ve hukuk dünyasında neredeyse hiçbir işe sahip değildi. Doğdu, öldü; birkaç yıllığına küçük bir eve sahip oldu; bir banka hesabı tuttu; Chelsea’de hayırseverlik okulunun açılmasına yardım etti: halkın bu istekleri yerine getirildi. Onun sadece dört tane mektubu korunabildi çünkü bu mektuplar dönemin önemli adamlarına yazılmıştı. Biyografiyi araştırırken, Perry daha fazla mektup ve el yazısından bölümler ortaya çıkardı, fakat onun notları şöyle der: Eğer Astell bütün mal mülklerini gelecek nesillere aktarabilecek kadar zengin olan aristokratlara yazmamış olsaydı, mektupları ve el yazılarının çok azı hayatta kalırdı. Babası Peter annesi Mary (Errington) Astell olan Mary Astell, Newcastle upon Tyne’da 12 kasım 1666’da doğdu. Anne ve babasının iki tane daha çocuğu vardı, bebekken ölen William, ve ondan küçük olan erkek kardeşi Peter. Astell Newcastle’da St. John's Kilisesi’nde vaftiz edildi. Onun ailesi üst-orta sınıf bir aileydi ve erken çocukluk dönemi boyunca Newcastle’da yaşadı. Babası genel kömür şirketini yöneten tutucu, kraliyet yandaşı olan bir Anglikan’dı. Mary sekiz yaşındayken alkolizmle olan savaşları İngiltere Kilisesi’nde askıya alınan Ralph Astell adında eski bir din adamı olan amcasından yaygın eğitim almasına rağmen, kadın olarak, örgün bir eğitim almamıştır. Kilisede askıya alınanlara rağmen, amcası Cambridge’de öğretileri Aristoteles, Platon ve Pisagor gibi radikal filozofları temel alan felsefe okuluna katılmıştı. Onu çeyizsiz bırakarak babası, Mary on iki yaşındayken öldü. Ailenin geri kalan geliri erkek kardeşinin yüksek eğitimini için harcandı, Mary ve annesi Mary’nin teyzesiyle yaşamak için taşındılar. Annesi ve halasının 1688’deki ölümünden sonra, Astell onun kitaplarının gelişmesine ve yayınlanmasına yardımcı olan (içlerinde Lady Mary Chudleigh, Elizabeth Thomas, Judith Drake, Elizabeth Elstob, and Lady Mary Wortley Montagu olan) etkili edebiyatla iç içe olan kadınlarla tanışabilecek kadar şansa sahip olduğu Chelsea London’a taşındı. O ayrıca hayır işleriyle bilinen Canterbury’nin başpiskoposu olan William Sancroft ile iletişime geçmişti; Sancroft, Astell’e maddi olarak yardım etti ve dahası onu geleceğin editörü olarak tanıttı. O, kadınlar erkekler kadar akıl sahibidir ve onlar kadar eğitimi hak ederler düşüncesini savunan ilk İngiliz kadınlarından biridir. İlk basımı 1694 olan, Serious Proposal to the Ladies for the Advancement of their True and Greatest Interest kitabı kadınların içsel hayatlarını sürdürebileceği bütün kadın okulları için bir plan sunar. 1700 yılında, Astell Some Reflections upon Marriage’i yayınladı. Kadınları düşünülmeden veya hızlı yapılmış seçimlere karşı uyararak, 1700’lerde İngiltere’deki evlilik kurumunun felsefi temellerini akıllı bir şekilde eleştirir. Mazarine düşesi "hastalıklı eğitimin ve eşitsiz evliliğin tehlikelerine’ örnek olarak kullanılır. Astell eğitimin kadınlara evliliğe dair daha iyi seçimler yapmalarında yardım edeceğini savunur, evlilik durumunun zorluklarını tanıtır: "Kadının güçlü bir sebebe ihtiyacı var. En iyi eğitimin ona verebileceği tüm yardımlardan oluşmuş, hakiki Hıristiyanlık ve iyi huylardan oluşmuş bir ruha ve böyle bir davada tehlikeye atabileceği, sahip olduğu güvenirliği ve erdemleri konusunda bazı iyi güvencelere ihtiyacı vardır. " Astell zekadaki uyumsuzluk, karakter ve servet, felaket getirebilir diyerek uyarır ve evliliğin kısa ömürlü atraksiyon yerine uzun süreli arkadaşlığa dayanması gerektiğini tavsiye eder. Bir kadın "İyi bir anlayış, erdemli bir akıl, ve diğer şartların olabildiğince eşit olmasını" ummalıdır. Astell Some Reflections upon Marriage’in üçüncü baskısında eleştirilere karşı verdiği cevabı genişletmiştir. 1790’da sosyal hayattan geri çekildikten sonra, Hıristiyanlık bilgisinin yayılması için toplum olarak anılan, okul müfredatını kendisi düzenleyerek patronları olan Lady Catherine Jones ve Lady Elizabeth Hastings den parasal olarak destek alarak Chelsea de kızlar için bir hayırseverlik okulu kurdu. 60 yaşındayken, ölene kadar ikamet ettiği Lady Catherine Jones ile birlikte yaşamaya davet edildi. Kanserli sağ göğsü çıkartmak için yapılan göğüs ameliyatından birkaç ay sonra Astell 1731’de öldü. Son günlerinde, arkadaşlarını görmeyi reddetti ve sadece tanrıyı düşünerek tabutu ile birlikte odada kaldı; Londra’da Chelsea kilisesinin kilise mezarlığında yakıldı. Astell çağdaş erkeklerle ve kadınlarla tartışabilme becerisi ve özellikle tartışmaları daha önce yapıldığı gibi tarihsel kanıtlara dayandırmak yerine felsefi tartışmalarla toplumda kadınların konumunu tartışmak için çığır açan yöntemleri (Descartes’in özel bir etkisi vardır) ile hatırlanır. Descartes’in ikilik teorisi, zihin ve bedeni ayırma, kadınlar da erkekler gibi mantıklı düşünebilme yeteneğine sahiptir, ve onlara çok kötü davranılmamalıdır: "Eğer bütün insanlar özgür doğmuşsa, nasıl oluyor da bütün kadınlar köle olarak doğuyorlar?" Kitaplar[değiştir | kaynağı değiştir] Mary Astell’in bütün çalışmaları sahibi belli olmayarak basılmıştır. Astell’in en iyi bilinen iki kitabı, A Serious Proposal to the Ladies, for the Advancement of Their True and Greatest Interest (1694) ve A Serious Proposal, Part II (1697),kadınlara hem dini hem de laik eğitim sağlamada yardımcı olarak kadınlara yeni bir kurum kurma planını özetler. Kadının kariyer seçeneklerini anne ve rahibe dışında genişletmeyi önerir. Astell bütün kadınların cennette tanrı ile sonsuza kadar vakit geçirmek için erkeklerle aynı fırsatlara sahip olmak zorunda olmasını istedi, ve bunun için kendi tecrübelerini anlamaları için kadınların eğitilmesi gerektiğine inandı. Rahibe tarzı eğitim ,dışarıdaki ataerkil toplumun etkileri olmadan kadınların korunan çevrede yaşamasına olanak verilmesini önerdi. Onun teklifi asla benimsenmedi çünkü eleştirmenler İngiliz halkı için bunun "çok Katolik" gibi göründüğünü söylediler. Daha sonra onun kadınlar hakkındaki düşünceleri yazar Jonathan Swift tarafından The Tatler de ağır bir şekilde eleştirildi. Daniel Defoe’nun yazarı Astell’in önerisinin ilk kısmına hayran olmasına rağmen, onun tavsiyelerinin ‘uygulanamaz’ olduğuna inandı. Ancak, Patricia Springborg, Defoe’nun Essay Upon Projects de detaylı olarak kadınlar için akademideki kendi tavsiyelerini Astell’in asıl teklifinden önemli derecede farklı olmadığını belirtti. Buna rağmen, o hala Londra’nın eğitimli sınıflarında entelektüel bir güçtü. Birkaç yıl sonra Astell, soylu kadınlar için, kadınların eğitimini kendi görüşüyle detaylandırarak, A Serious Proposal’ın ikinci bölümünü yayınladı. Dinleyicilerin öğrenmesinden önce konuşmacının konuştuğu dönemin çağdaş retorik tarzından uzaklaşmış ve yerine karşılıklı konuşmaya dayanan ‘komşular’ adında, düzgün davranış konuşma tarzını öğretilerinde önermiştir. Kendi orijinal fikirlerini sunarak hala klasik söz bilimine ait teorilere bağlı kalmasına rağmen, çağdaş etkinin kaynağı olarak o sadece Port-Royal Logic’e başvurdu. Sunumlarında etkili konuşma sanatını , erkeklere özgü eğitimde, erkeklerin ustalaşması için bir gereklilik olarak değil, bir sanat olarak sundu. Astell’in yetenekli bir kadın söz bilimci olarak kurduğu doğal mantıktan, kadınların kazanması gereken yeteneklerin getirilerini listelemiştir. 1690’ların başlarında, birkaç tanrısal konu üzerine olan Norris’in Practical Discourses’ını okuduktan sonra, Astell, John Norris of Bemerton ile yazışmaya başladı. Mektuplar Astell’in tanrı ve din üzerindeki görüşleriyle donanmıştı. Norris mektupların yayınlanmaya laik ve Astell’in izni ile Letters Concerning the Love of God (1695) olarak basılması gerektiğini düşündü. Onun ismi kitapta bulunmuyordu,fakat onun kimliği yakın zamanda keşfedildi ve onun söz bilime ait tarzı çağdaş kimseler tarafından övüldü. Eserleri[değiştir | kaynağı değiştir] A Serious Proposal to the Ladies for the Advancement of their True and Greatest Interest. By a Lover of Her Sex. 1694, 1695, 1696 1697 (two printings), 1701, 1703 Some Reflections Upon Marriage, Occasioned by the Duke and Dutchess of Mazarine's Case; Which is Also Considered. London: Printed for John Nutt, near Stationers-Hall, 1700 1700, Also: 1703, 1706, 1730 (two editions) A Fair Way with Dissenters and their Patrons. Not writ by Mr. L – - – - – y, or any other Furious Jacobite, whether Clergyman or Layman; but by a very Moderate Person and Dutiful Subject to the Queen. 1704 An Impartial Enquiry into the Causes of Rebellion and Civil War in this Kingdom: In an examination of Dr. Kennett’s sermon, 31 Jan. 1703/4. And Vindication of the Royal Martyr. 1704 The Character of the Wisest Men. Re-printed and published by the Author’s Friends. 1704 Moderation Truly Stated: or, a review of a late pamphlet, entitul’d Moderation a virtue, or the occasional conformist justify’d from the imputation of hypocricy. Wherein this justification is further consider’d, …. 1704 Letters concerning the love of God, between the author of the proposal to the ladies and Mr. John Norris: Wherein his late Discourse, shewing, That it ought to be intire and exclusive of all other Loves, is further Cleared and Justified. Published by J. Noris, M. A. Rector of Bemerton near Sarum. The second edition, corrected by the authors, with some few things added. 1705, 1730 The Christian religion, as profess’d by a daughter of the Church of England. 1705, 1717, 1730 Bart’lemy Fair: or an enquiry after with: in which due respect is had to a letter concerning enthusiasm, to my Lord ***. By Mr. Wotton. 1709 An enquiry after wit: wherein the trifling arguing and impious raillery of the late Earl of Shaftesbury, in his Letter concerning enthusiasm, and other profane writers, are fully answer’d and justly exposed. 1722 (Attributed) An essay in defence of the female sex. In which are incerted the characters of a pedant, a squire, a beau, a virtuoso, a poetaster, a city-critick, &c. In a letter to a lady. Written by a lady. 1696 (two editions), 1697, (Attributed) Six familiar essays upon marriage, crosses in love, sickness, death, loyalty, and friendship, written by a lady. 1696 Dış bağlantılar[değiştir | kaynağı değiştir] http://stk.bilgi.edu.tr/media/uploads/2015/02/01/berktay_std_7.pdf 28 Ocak 2018 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi. DÜŞÜNCE DÜNYASININ GÖLGEDE KALANLARI: KADIN FİLOZOFLAR – II – Açık Bilim 23 Aralık 2017 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi. Kadın filozoflar 24 Aralık 2017 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi. [1] Felsefe tarihinin görmezden gelinen isimleri: Kadın filozoflar 27 Aralık 2017 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi. Otorite kontrolü BIBSYS: 90667154 BNE: XX1467069 BNF: cb134932321 (data) CANTIC: a12257138 CiNii: DA03572237 GND: 119178257 ISNI: 0000 0001 1592 313X LCCN: n83124681 NLA: 35009672 NLI: 987007302689705171 NTA: 072800151 RERO: 02-A002948950 SELIBR: 250377 SNAC: w671212d SUDOC: 050295497 Trove: 788518 VIAF: 8192151 WorldCat: lccn-n83124681 "https://tr.wikipedia.org/w/index.php?title=Mary_Astell&oldid=31796604" sayfasından alınmıştır |
WringtonKentWringtonWrington'in Birleşik Krallık'taki konumuÜlke Birleşik KrallıkÜlke İngiltereKontlukSomersetZaman dilimiUTC±00.00 (BAS) • Yaz (YSU)UTC+01.00 (BAYS) Wrington, İngiltere'nin Somerset kontluğunda bulunan bir civil parish.[1] Kaynakça[değiştir | kaynağı değiştir] GENUKI. "Genuki: SOMERSET TOWNS AND PARISHES, Somerset". www.genuki.org.uk (İngilizce). 7 Şubat 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 31 Ekim 2021. Dış bağlantılar[değiştir | kaynağı değiştir] Wikimedia Commons'ta Wrington ile ilgili çoklu ortam belgeleri bulunur gtd İngiltere'nin kontlukları Törensel kontluklar (1998 sonrası) Batı Midlands · Batı Sussex · Batı Yorkshire · Bedfordshire · Berkshire · Bristol Şehri · Buckinghamshire · Cambridgeshire · Cheshire · Cornwall · Cumbria · Derbyshire · Devon · Dorset · Durham Kontluğu · East Riding Yorkshire · Doğu Sussex · Essex · Gloucestershire · Büyük Londra · Greater Manchester · Hampshire · Herefordshire · Hertfordshire · Wight Adası · Kent · Lancashire · Leicestershire · Lincolnshire · Londra Şehri · Merseyside · Norfolk · Northamptonshire · Northumberland · North Yorkshire · Nottinghamshire · Oxfordshire · Rutland · Shropshire · Somerset · Güney Yorkshire · Staffordshire · Suffolk · Surrey · Tyne ve Wear · Warwickshire · Wiltshire · Worcestershire Daha önceki kontluklar(1889 - 1998) Avon (1974-1996) · Cambridgeshire ve Isle of Ely (1965-1974) · Cleveland (1974-1996) · East Suffolk (1889-1974) · Hereford ve Worcester (1974-1998) · Holland (1889-1974) · Humberside (1974-1996) · Huntingdon and Peterborough (1965-1974) · Isle of Ely (1889-1965) · Kesteven (1889-1974) · Lindsey (1889-1974) · Londra (1889-1965) · North Riding of Yorkshire (1889-1974) · Soke of Peterborough (1889-1965) · West Riding of Yorkshire (1889-1974) · West Suffolk (1889-1974) Geleneksel kontluklar (1889'dan önce) Bedfordshire · Berkshire · Buckinghamshire · Cambridgeshire · Cheshire · Cornwall · Cumberland · Derbyshire · Devon · Dorset · Durham · Essex · Gloucestershire · Hampshire · Herefordshire · Hertfordshire · Huntingdonshire · Kent · Lancashire · Leicestershire · Lincolnshire · Middlesex · Monmouthshire · Norfolk · Northamptonshire · Northumberland · Nottinghamshire · Oxfordshire · Rutland · Shropshire · Somerset · Staffordshire · Suffolk · Surrey · Sussex · Warwickshire · Westmorland · Wiltshire · Worcestershire · Yorkshire gtd Somerset Törensel KontluğuTek seviyeli yerel idareBath ve North East Somerset · North SomersetMetropoliten-olmayan yerel idare bölgesiMendip · Sedgemoor · South Somerset · Taunton Deane · West SomersetKent veya kasabaAxbridge · Bath · Bridgwater · Bruton · Burnham-on-Sea · Castle Cary · Chard · Clevedon · Crewkerne · Dulverton · Frome · Glastonbury · Highbridge · Ilminster · Keynsham · Midsomer Norton · Minehead · Nailsea · North Petherton · Portishead · Radstock · Shepton Mallet · South Petherton · Somerton · Street · Taunton · Watchet · Wellington · Wells · Weston-super-Mare · Wincanton · Wiveliscombe · Yeovil Otorite kontrolü MusicBrainz: 38bba8d7-de82-4af8-aef9-d58366aa865a İngiltere ile ilgili bu madde taslak seviyesindedir. Madde içeriğini genişleterek Vikipedi'ye katkı sağlayabilirsiniz. Civil parish ile ilgili bu madde taslak seviyesindedir. Madde içeriğini genişleterek Vikipedi'ye katkı sağlayabilirsiniz. "https://tr.wikipedia.org/w/index.php?title=Wrington&oldid=27196848" sayfasından alınmıştır |
RammenauÜlkeAlmanyaEyaletSaksonyaYüzölçümü • Toplam10.76 km²Rakım296 mNüfus (31 Aralık 2017) • Toplam1,371 • Yoğunluk130/km²Zaman dilimiUTC+01.00 (OAS) • Yaz (YSU)UTC+02.00 (OAYS) Rammenau Almanya'nın Saksonya eyaletinde bulunan bir belediyedir. Belediyenin nüfusu 31 Aralık 2017 tarihi itibarıyla 1.371'dir. Almanya'daki bir yerleşim yeri ile ilgili bu madde taslak seviyesindedir. Madde içeriğini genişleterek Vikipedi'ye katkı sağlayabilirsiniz. Otorite kontrolü GND: 4368618-7 VIAF: 237429325 "https://tr.wikipedia.org/w/index.php?title=Rammenau&oldid=25767265" sayfasından alınmıştır |
Alman Romantizmi, 18. yüzyılın sonları ve 19. yüzyılın başlarında Almanca konuşulan ülkelerin egemen entelektüel hareketiydi ve felsefeyi, estetiği, edebiyatı ve eleştirel anlayışı etkiledi. İngiltere ile karşılaştırıldığında, romantizm Almanya'da nispeten erken gelişti ve başlangıç yılları Weimar Klasisizmi (1772-1805) ile aynı zamana denk geldi. İngiliz Romantizminin ciddiyetinin aksine, Alman Romantizmi özellikle zekaya, mizaha ve güzelliğe değer veriyordu. Erken dönem yılları, yaklaşık olarak 1797-1802 arası, Frühromantik veya Jena Romantizmi olarak anılır .[1] Hareketin merkezindeki filozoflar ve yazarlar olarak, Wilhelm Heinrich Wackenroder (1773–1798), Friedrich Wilhelm Joseph Schelling (1775–1854), Friedrich Schleiermacher (1768–1834), Karl Wilhelm Friedrich Schlegel (1772–1829), August Wilhelm Schlegel'dir (1767–1845), Ludwig Tieck (1773–1853) ve Friedrich von Hardenberg (Novalis) (1772–1801) sayılabilir.[1] Erken dönem Alman romantikleri, sanatta, felsefede ve bilimde Orta Çağı temel alan yeni bir anlayış peşindeydiler ve Orta Çağı sade bir kültürel birliğin olduğu bir dönem olarak görüyorlardı. Ancak Alman romantikleri, aradıkları kültürel birliğin zayıflığının ve toplumsal ve entelektüel kültürlerin bir araya getirilme güçlüğünün farkına vardılar.[2] Geç dönem Alman Romantizmi, günlük yaşam ile yaratıcı dehanın doğaüstü yansımaları arasındaki gerilimi vurguladı. Eleştirmen Heinrich Heine, erken dönem Alman romantiklerinin sanatta ve toplumda bir kültürel birlik modeli için Orta Çağı örnek almalarını eleştirdi. Kaynakça[değiştir | kaynağı değiştir] a b BEISER, FREDERICK C. (2003). The Romantic Imperative: The Concept of Early German Romanticism. Harvard University Press. ISBN 978-0-674-01180-9. 16 Mayıs 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 12 Şubat 2021. "German literature". Encyclopedia Britannica (İngilizce). 20 Haziran 2015 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 12 Şubat 2021. "https://tr.wikipedia.org/w/index.php?title=Alman_Romantizmi&oldid=30388351" sayfasından alınmıştır |
Dieter HenrichTam adıDieter HenrichDoğumu5 Ocak 1927(1927-01-05)Marburg, AlmanyaÖlümü17 Aralık 2022 (95 yaşında)Münih, AlmanyaÇağıÇağdaş felsefeBölgesiBatı felsefesiOkuluAlman idealizminin canlanması[1]KurumuMünih ÜniversitesiBerlin ÜniversitesiHeidelberg ÜniversitesiHarvard ÜniversitesiColumbia Üniversitesiİlgi alanlarıÖznellik felsefesi, felsefe tarihi, estetikÖnemli fikirleriMax Weber'in Epistemolojisinin Birliği · Epistemik öz-ilişki · Fichte'nin orijinal içgörüsü · Kantçı safsata Etkilendikleri Kant, Hegel, Fichte, Gadamer Etkiledikleri Manfred Frank, Lorenz Bruno Puntel, Panagiotis Kondylis, Richard Velkley, Robert Pippin İmzası Dieter Henrich (5 Ocak 1927, Marburg – 17 Aralık 2022, Münih),[2] Alman yazar ve filozof. Alman idealizmi geleneğinde çağdaş bir düşünür olan Henrich, "Alman İdealizminin kapsamlı ve son derece yenilikçi çalışmaları ve sistematik öznellik analizleri" ile "ileri Alman felsefi ve teolojik tartışmalarını önemli ölçüde etkilemiş" olan "bugün Almanya'daki en saygın ve en sık atıfta bulunulan filozoflardan birisi" olarak kabul edilir.[3] Yaşamı ve kariyeri[değiştir | kaynağı değiştir] Henrich, 5 Ocak 1927'de Marburg, Almanya'da doğdu. 1946-1950 yılları arasında Marburg, Frankfurt ve Heidelberg'de felsefe okudu. Doktora tezini 1950 yılında Hans-Georg Gadamer danışmanlığında Heidelberg'de tamamladı. Tezinin başlığı Die Einheit der Wissenschaftslehre Max Webers (Max Weber'in Epistemolojisinin Birliği) idi. Münih, Berlin ve Heidelberg üniversitelerinde profesör olarak görev yapan Henrich, aynı zamanda Harvard ve Columbia gibi Amerika Birleşik Devletleri'ndeki üniversitelerde misafir profesör olarak yer almıştır. Felsefi çalışmaları[değiştir | kaynağı değiştir] Henrich, 1973'te Alman İdealizmi üzerine verdiği konferansta Amerikalı izleyicilere Alman felsefesindeki çağdaş akımları tanıttı. Verdiği derslerinde Alman idealizmi ile çağdaş felsefi tutumlar arasındaki sürekliliği gösteren Kant ve Hegel Arasında kavramıyla gösterdi.[4] Henrich şu fikri ortaya attı: Ben düşünceler ("epistemik öz ilişki" olarak da adlandırdığı şey [Das wissende Selbstverhältnis]) bir nesneler dünyasının varlığına dair bir inancı ima eder.[5] Johann Gottlieb Fichte'nin, kendini yansıtma eyleminden bağımsız olarak, benliğin kendisiyle önceden tanışmış olması gerektiği fikrini tanımlamak için "Fichte'nin orijinal içgörüsü" terimini tanıttı.[6] Henrich, Fichte'nin aşkın özneyi ilkel bir benlik olarak gördüğünü ve faaliyetini kendini yansıtmadan önce tanımladığını belirtti.[7] Ayrıca, Immanuel Kant'ın benliği saf öz-yansımaya dayandırma girişimini tanımlamak için "Kantçı yanılgı" terimini tanıttı ve öz-yansıma anını öz-bilincin orijinal kaynağı olarak ortaya koydu (ayrıca bakınız yansıtıcı öz-bilinç).[8] Ölümü[değiştir | kaynağı değiştir] Henrich, 17 Aralık 2022'de Münih, Almanya'da yaşlılığa bağlı doğal nedenlerden 95 yaşında vefat etti. Ödülleri[değiştir | kaynağı değiştir] 1995: Friedrich Hölderlin Ödülü, Tübingen Üniversitesi 1999: İnsancıl Mektuplar Doktoru, ilahiyat onursal derecesi, Münster Üniversitesi 2003: Stuttgart Şehri Hegel Ödülü 2002: İnsancıl Mektuplar Doktoru, ilahiyat onursal derecesi, Marburg Üniversitesi 2004: Uluslararası Kant Ödülü, ZEIT-Stiftung 2005: İnsancıl Mektuplar Doktoru, felsefe onursal derecesi, Jena Üniversitesi 2006: Almanca Dil Ödülü 2006: Bavyera Maximilian Bilim ve Sanat Nişanı 2008: Dr. Leopold-Lucas-Ödülü, Tübingen Üniversitesi[9] 2008: Kuno-Fischer-Preis, University of Heidelberg Önemli eserleri[değiştir | kaynağı değiştir] Die Situation der Historie und Max Webers Methodenlehre aus: Archiv für Philosophie 1949 3; 400–409. Die Einheit der Wissenschaftslehre Max Webers. Tübingen (J.C.B. Mohr). 1952. Hegel im Kontext. Frankfurt: Suhrkamp, 1971. Der Grund im Bewußtsein. Untersuchungen zu Hölderlins Denken (1794/95). Stuttgart: Klett-Cotta, 1992. 3-608-91613-X (2. erw. Aufl. 2004) The Unity of Reason: Essays on Kant's Philosophy, Harvard University Press, 1994. 0-674-92905-5 Versuch über Kunst und Leben. Subjektivität – Weltverstehen – Kunst. München: Carl Hanser, 2001. 3-446-19857-1 Fixpunkte. Abhandlungen und Essays zur Theorie der Kunst. Frankfurt: Suhrkamp, 2003. 3-518-29210-2 (with David S. Pacini) Between Kant and Hegel: Lectures on German Idealism. Harvard University Press, 2003. 0-674-00773-5 Grundlegung aus dem Ich. Untersuchungen zur Vorgeschichte des Idealismus. Tübingen – Jena 1790–1794. Frankfurt: Suhrkamp, 2004. 3-518-58384-0 Die Philosophie im Prozeß der Kultur. Frankfurt: Suhrkamp, 2006. 978-3-518-29412-3 Endlichkeit und Sammlung des Lebens, Mohr Siebeck, 2009 978-3-16-149948-7 Kaynakça[değiştir | kaynağı değiştir] Redding, Paul: "German Philosophy" 17 Temmuz 2018 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi. (Monash University). Dieter Henrich mit 95 Jahren gestorben 18 Aralık 2022 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi. (Almanca) Freundlieb, Dieter (2003). Dieter Henrich and Contemporary Philosophy: The Return to Subjectivity. Routledge. s. 206. ISBN 978-0-7546-1344-2. "Between Kant and Hegel — Dieter Henrich, David S. Pacini". www.hup.harvard.edu (İngilizce). 18 Aralık 2022 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 11 Mart 2021. Freundlieb, Dieter (2003). Dieter Henrich and Contemporary Philosophy: The Return to Subjectivity. Routledge. s. 61. ISBN 978-0-7546-1344-2. Dieter Henrich. "Fichte's Original Insight", Contemporary German Philosophy 1 (1982), 15–52 (translation of Henrich, Dieter (1966), "Fichtes ursprüngliche Einsicht", in: Subjektivität und Metaphysik. Festschrift für Wolfgang Cramer edited by D. Henrich und H. Wagner, Frankfurt/M., pp. 188–232). Judith Rebecca Norman, The Idea of Intellectual Intuition from Kant to Hegel, University of Wisconsin–Madison, p. 95. Michael Ferber (ed.), A Companion to European Romanticism, John Wiley & Sons, 2008, p. 108. Henrich, Dieter (2009). Endlichkeit und Sammlung des Lebens. Tübingen: Mohr Siebeck. s. 149. ISBN 978-3-16-149948-7. 20 Aralık 2013 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 18 Aralık 2022. Ayrıca bakınız[değiştir | kaynağı değiştir] Dieter Freundlieb, Dieter Henrich and Contemporary Philosophy: The Return to Subjectivity, Ashgate Publishing, Ltd., 2003, p. 137. Brad Prager, Aesthetic Vision and German Romanticism, Camden House, 2007, p. 8. Paul Redding, Hegel's Hermeneutics, Cornell University Press, 1996, p. 54. Jerrold Seigel, The Idea of the Self: Thought and Experience in Western Europe since the Seventeenth Century, Cambridge University Press, 2005, p. 366. Dış bağlantılar[değiştir | kaynağı değiştir] Website of Henrich with bibliography 18 Aralık 2022 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi. (German) Otorite kontrolü BIBSYS: 90112398 BNC: 000206670 BNE: XX967175 BNF: cb12018392w (data) CANTIC: a11034014 CiNii: DA0033102X GND: 119207648 ISNI: 0000 0001 0910 2386 LCCN: n80106679 LNB: 000074035 NDL: 00443062 NKC: uk2005277973 NLA: 35187833 NLI: 987007262405605171 NLK: KAC2018O2679 NTA: 068371500 RERO: 02-A012317298 SELIBR: 315096 SNAC: w68m4sxn SUDOC: 028325001 Trove: 857306 VIAF: 66479242 WorldCat: lccn-n80106679 Felsefe ile ilgili bu madde taslak seviyesindedir. Madde içeriğini genişleterek Vikipedi'ye katkı sağlayabilirsiniz. Alman yazar ile ilgili bu madde taslak seviyesindedir. Madde içeriğini genişleterek Vikipedi'ye katkı sağlayabilirsiniz. "https://tr.wikipedia.org/w/index.php?title=Dieter_Henrich&oldid=32260120" sayfasından alınmıştır |
Alman Ulusuna Sesleniş; Alman filozof Johann Gottlieb Fichte tarafından, Napoleon önderliğindeki Fransız İmparatorluğu'nun Alman topraklarını işgal etmesine bir tepki olarak Alman milliyetçiliği düşüncesini destekler nitelikte yazılmış politik ve felsefi kitaptır.[1] Fichte; kitabında, her ulus gibi; dilde, kültürde ve gelenekte diğer milletlerden ayrışan bir ortak Alman kimliğinin varlığı üzerinde durmuş ve yapıtıyla bu düşüncenin o dönemin Alman toplumunda yaygınlaşmasına büyük katkı sağlamıştır. Kaynakça[değiştir | kaynağı değiştir] Jusdanis 2001, ss. 82-83. Otorite kontrolü BNF: cb155962326 (data) GND: 4299862-1 Kitap ile ilgili bu madde taslak seviyesindedir. Madde içeriğini genişleterek Vikipedi'ye katkı sağlayabilirsiniz. "https://tr.wikipedia.org/w/index.php?title=Alman_Ulusuna_Sesleniş&oldid=25863403" sayfasından alınmıştır |
Başlığın diğer anlamları için Mavi Nil (anlam ayrımı) sayfasına bakınız. Mavi Nil Mavi Nil Genel bilgiler Kaynak Lesser Abay Nehri / Tana Gölü Uzunluk 1,450 km (900 mil) Havza alanı 325,000 km2 (125,000 sq mi) Debi 2.349 m 3 / s (83,000 cu ft / s) Mavi Nil (Amharca: ዓባይ; ʿAbbai olarak çevirilir ve Abbai olarak okunur, Arapça: النيل الأزرق Okunuşu; An Nīl al Āzraq) Etiyopya'da bulunan Tana Gölü kaynaklı nehir. Beyaz Nil ile birlikte Nil nehrini oluşturan en büyük iki koldan birisidir. Nehrin üst kesimleri Etiyopya'da pek çok kişi tarafından kutsal olarak kabul edilir ve bu nedenle bu nehre Abbay denilir. İncil Yaratılış 2'de belirtilen ve Cennet Bahçesinden dışarıya akan Gihon Nehri olduğuna inanılır.[1] Nehrin seyri[değiştir | kaynağı değiştir] Mavi Nil Nehri Haritası Etiyopya Merkezi İstatistik Kurumu tarafından yayımlanan bilgilere göre; 1450 kilometre uzunluğa sahip olan Mavi Nil nehrinin 800 kilometresi Etiyopya ülke sınırları içerisinde yer almaktadır.[2] Tana Gölünden doğan Mavi Nil nehri Sudan ülkesine ulaşıncaya kadar, Etiyopya ülkesinin önce güney yönüne doğru, daha sonra ise kuzeybatı yönüne doğru akarak Sudan ülkesi sınırlarına geçer. Tana Gölünden yaklaşık 30 kilometre boyunca kaynağından akmasının ardından nehir 400 km. uzunluğundaki kanyonlardan geçerek akmaya devam eder. Bu geçişi Etiyopya'nın yarısından itibaren güney ve kuzey arasında geçişe engel oluşturur. Mavi Nil nehrinin debisi en yüksek olan yeri ise Tana Gölünden 40 kilometre akış yönü aşağısında bulunan 45 metre yüksekliğindeki yerel halkın Tis Issat olarak adlandırdığı Mavi Nil Şelalesi olarak gösterilebilir. Nehrin ana kaynağı Tana Gölü olmasına rağmen rakımı 2.744 metre olan Gish Abay şehri çevresinde bir yay çizdiği esnada nehre dökülen birkaç küçük akarsu da nehrin kaynağı olarak kabul edilir. Burada bulunan Lesser Abay Nehri ise kuzey yönüne doğru akarak Tana Gölüne boşalır. Tana gölünü besleyen diğer akarsular ise saat yönünde sırasıyla; Gorgora'dan akan Magech Nehri, güney ve kuzey Gumara Nehri, Reb Nehri ile Kilte Nehridir.[3] Nehir göl ve akarsuların kendisini beslemesine 30 kilometre boyuncu izin verdikten sonra, Sudan'a ulaşıncaya kadar Etiyopya ülkesi kuzeybatısında derin vadi ve bir dizi kanyonlarda yol alır. Tana Gölü ve Sudan sınırı arasındaki Abay'ın sayısız kolları bulunmaktadır. Kendi akış istikametine göre sol tarafında sırasıyla; Wanqa Nehri, Bashilo Nehri, Walaqa Nehri, Wanchet Nehri, Jamma Nehri, Muger Nehri, Güder Nehri, Agwel Nehri, Nedi Nehri, Didessa Nehri dahil ve Dabus Nehri bulunur. Sağ tarafında ise yine sırasıyla, akış yönüne doğru; Handassa, Tula, Abaya, Sade Tammi, Cha, Shita, Suha, Muga, Gulla River, Temcha, Bachat, Katlan, Jiba, Chamoga, Weter ve Beles bulunur.[3] Etiyopya'daki akışını tamamlayan Mavi Nil nehri, Sudan'ın doğusunda bulunan Etiyopya sınırına 60 kilometre uzaklıktaki Er Roseires kasabasına doğru akar. Sudan'da Dinder Nehrinin kendisine katılmasıyla birlikte, Mısır'ın İskenderiye şehrinden Akdeniz'e akan Nil nehrine karışan Beyaz Nil nehrine Hartum'da katılır. Sudan yerel dilinde geçmiş yıllardan günümüze kadar siyah kelimesini anlatmak içinde mavi kelimesi kullanılmaktadır. Zaman zaman sel sularıyla yükselen nehir siyah renk alır. Bu nedenle nehir Mavi Nil Nehri olarak adlandırılır. Mavi Nil nehrinin kaynağından çıkışının ardından Beyaz Nil Nehri ile buluştuğu mesafe değişik kaynaklarda 1.460 ve 1.600 kilometre olarak bildirilmektedir. Nehir Etiyopya Dağlarında aktığı yatak boyunca zaman zaman 1.500 metre derinliğinde bulunan kanyonlardan geçmektedir. Bu nedenle Amerika Birleşik Devletleri'ndeki Kolorado Nehri üzerinde bulunan Büyük Kanyon ile nicelik olarak karşılaştırılabilir. Su debisi[değiştir | kaynağı değiştir] Mavi Nil Nehri Haziran ve Eylül ayları arasında mevsimin en yoğun yağışlarını aldığında, Nil Nehrinin yaklaşık olarak üçte ikisini oluşturacak debiye ulaşır. Ayrıca Antik Mısır çağında ve Mısır mitolojisinde Etiyopya Dağlarının kuzeyinden akan Atbarah Nehri ile birlikte Mavi Nil Nehri Nil Vadisinde oluşan selin sorumlularıydı. 1970 yılında Asvan Barajının tamamlanması ile birlikte Nil Vadisi üzerinde sel oluşumu sona erdi. Mavi Nil Mısır'ın geçimi için hayati önem taşımaktadır. Beyaz Nil Nehri, Mavi Nil Nehri ile birleşinceye kadar Nil Nehrine ulaşan suyun %59'unu sağlasa dahi; kaynağı Etiyopya Dağları olan Atbara Nehri ile birlikte Mavi Nil Nehri bu rakamın %90'a yükselmesini sağlar. Ayrıca taşınan tortunun % 96 kadarı bu iki nehirden gelir. Ayrıca nehir Sudan'ın elektrik ihtiyacının %80'ini üreten Roseires Barajı ile Sennar Barajı'na da önemli bir kaynak oluşturur. Bu barajların sulamasının yardımıyla Gezira Ovası'nda yüksek kalitede pamuk üretimi yapılmaktadır. Aynı zamanda bu bölgede buğday ve hayvan yemi bitkileri de üretilir. Ayrıca bakınız[değiştir | kaynağı değiştir] Dünyanın en uzun nehirleri Kaynakça[değiştir | kaynağı değiştir] Edward Ullendorff, Ethiopia and the Bible (Oxford: University Press for the British Academy, 1968), s. 2. "İklim, 2008 Ulusal İstatistik (Özet)" 13 Kasım 2010 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi., Tablo A.1. Merkezi İstatistik Kurumu'nun websitesi (erişim: 26 Aralık 2009) a b Bu listeler, G.W.B. Huntingford derlemelerine dayanmaktadır Birinci yy Etiyopya Tarihsel Coğrafyası 1704 (Londra: Kraliyet Akademisi, 1989), s. 34 Dış bağlantılar[değiştir | kaynağı değiştir] Wikimedia Commons'ta Mavi Nil ile ilgili ortam dosyaları bulunmaktadır. Tana Projesi6 Mayıs 2007 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi. Mavi Nil Şelalesi Mavi Nil Kürek Takımı Otorite kontrolü BNF: cb15301405f (data) GND: 4007065-7 LCCN: sh87003821 NKC: ge171390 NLI: 987007539008205171 SUDOC: 05079406X VIAF: 315144209 WorldCat: np-blue nile river "https://tr.wikipedia.org/w/index.php?title=Mavi_Nil&oldid=31069722" sayfasından alınmıştır |
Kagera Nehri Ruanda/Tanzanya sınırındaki Rusumo Şelalesi yakınlarında Kagera ve Ruvubu nehirlerinin çatı Genel bilgiler Kaynak 2°21′18″G 30°22′22″D / 2.35500°G 30.37278°D / -2.35500; 30.37278 Ağız Victoria Gölü Uzunluk 400 Kagera Nehri, aynı zamanda Akagera Nehri veya Alexandra Nil olarak da bilinir, Nil'in yukarı kollarının bir bölümünü oluşturan ve Nil'e en uzaktaki kaynaktan su taşıyan bir Doğu Afrika nehridir.[1]:167 Kagera, Burundi'de, Rweru Gölü'nden dışarı akarak başlar. Gölden, Ruvubu Nehri ile çatına kadar Ruanda-Burundi ve Ruanda-Tanzanya sınırları boyunca doğuya doğru akar. Kagera'nın suları, Rweru Gölü'nü besleyen Ruanda'daki Nyabarongo ve Burundi'deki Ruvubu adlı iki büyük koldan beslenmektedir. Bu iki koldan hangisinin daha uzun olduğu ve dolayısıyla Nil'in nihai kaynağı bilinmemektedir. Çattan sonra Kagera, Ruanda-Tanzanya sınırının kuzeyinden, Rusumo Şelaleleri ve Akagera Ulusal Parkı boyunca akar. Daha sonra doğuya döner ve Tanzanya-Uganda sınırını takip ederek ve Uganda'daki Victoria Gölü'ne akar. Nehir, geçtiği ülkelerin tarihlerinde, özellikle Ruanda'nın tarihinde, önemli bir yere sahiptir. 1894'te Alman Gustav Adolf von Götzen, Rusumo Şelaleleri'nin üzerinden Kagera'yı geçti ve Ruanda koloni dönemini başlattı; 1916'da I. Dünya Savaşı sırasında Belçikalılar Almanları yendiler ve aynı yoldan Ruanda'ya girdiler. Ruanda Soykırımı sonrasında cesetlerin Victoria Gölü'ne doğru yönelmesi nedeniyle Uganda'nın belirli bölgelerinde olağanüstü hâl ilan edilmiş, nehrin bu özelliği kötü bir nam salmasına neden olmuştur. Coğrafya[değiştir | kaynağı değiştir] Kagera Burundi'den doğar ve Victoria Gölü'ne akar. Göle akan kaynaklar içindeki en büyük tek giriş kaynağıdır ve yılda yaklaşık 6.4 milyar metreküp su taşımaktadır (gölden çıkan su miktarının yaklaşık yüzde 28'i).[2] Kagera, Tanganika Gölü'nün kuzeyine yakın bir noktada, Ruvuvu ve Nyabarongo'nun birleşimiyle oluşur.[3] Burundi-Tanzanya, Ruanda-Tanzanya, Burundi-Ruanda ve Tanzanya-Uganda sınırlarının bir kısmını oluşturur. İsmini Kuzey Ruanda'daki Akagera Ulusal Parkı'ndan ve Tanzanya'nın Kagera Bölgesi'nden alır. Nehirde, Ruanda ve Tanzanya arasında önemli bir geçiş noktası olan Rusumo kasabası yakınlarındaki Rusumo Şelalesi yer alır. Soykırım[değiştir | kaynağı değiştir] 1994 yılındaki Ruanda Soykırımı sırasında Kagera, cesetlerin bertaraf edilmesinde kullanıldı ve binlerce Tutsi ve Hutu siyasi ılımlısı nehir kıyılarında öldürüldü.[4] Nehir, katledilen bedenleri Victoria Gölü'ne taşıdı ve Uganda'da ciddi bir sağlık tehlikesi meydana gelmesine neden oldu.[5] Kaynakça[değiştir | kaynağı değiştir] Notlar[değiştir | kaynağı değiştir] Stanley, H.M., 1899, Through the Dark Continent, London: G. Newnes, 0486256677 Rangeley, p. 54 Dumont, p. 341 January, p. 83 Lorch, Donatella (21 Mayıs 1994), "Thousands of Rwanda Dead Wash Down to Lake Victoria", The New York Times, 17 Mart 2013 tarihinde kaynağından arşivlendi, erişim tarihi: 26 Şubat 2010 Kaynakça[değiştir | kaynağı değiştir] Dumont, Henri J. (2009). The Nile: Origin, Environments, Limnology and Human Use. Springer. ISBN 1-4020-9725-5. 7 Mart 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 27 Kasım 2018. January, Brendan (2007). Genocide: modern crimes against humanity. Twenty-First Century Books. ISBN 0-7613-3421-1. 7 Mart 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 27 Kasım 2018. Rangeley, Robert (1994). International river basin organizations in sub-Saharan Africa. World Bank Publications. ISBN 0-8213-2871-9. 17 Haziran 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 27 Kasım 2018. , Dış bağlantılar[değiştir | kaynağı değiştir] Wikimedia Commons'ta Kagera Nehri ile ilgili ortam dosyaları bulunmaktadır. "Kagera". Encyclopædia Britannica (11. bas.). 1911. Otorite kontrolü GND: 4363163-0 VIAF: 244265008 "https://tr.wikipedia.org/w/index.php?title=Kagera_Nehri&oldid=27481367" sayfasından alınmıştır |
Mısır haritasında Asvan'ın yeri Asvan Barajı (Arapça: السد العالي; okunuşu: es-Sed el-'Aly), Mısır devleti sınırları içinde kalan, Nil nehrinin en büyük barajı.[1] 1960'ta yapımına başlanmış 10 Aralık 1970'te bitirilmiştir. Sulama ve elektrik üretimi için kullanılır. Baraj 2 kısımdan oluşmaktadır. Baraj sayesinde Nil'in Mısır sınırları içindeki taşkınları önlenmiştir. Baraj Mısır'ın ekonomisine katkı sağlamakla beraber alüvyonları engellediğinden tarımı olumsuz etkilemiştir. Kaynakça[değiştir | kaynağı değiştir] Nijman, Jan (2020). Geography: Realms, Regions, and Concepts (20. bas.). Wiley. ISBN 978-1119607410. Ayrıca bakınız[değiştir | kaynağı değiştir] Asvan Asvan Barajı'nın panoramik görünüşü. Mısır ile ilgili bu madde taslak seviyesindedir. Madde içeriğini genişleterek Vikipedi'ye katkı sağlayabilirsiniz. Baraj ile ilgili bu madde taslak seviyesindedir. Madde içeriğini genişleterek Vikipedi'ye katkı sağlayabilirsiniz. Otorite kontrolü GND: 4722276-1 LCCN: sh85009044 NARA: 10038401 NLI: 987007295070605171 VIAF: 243878010 "https://tr.wikipedia.org/w/index.php?title=Asvan_Barajı&oldid=31038895" sayfasından alınmıştır |
Notus, Yunan mitolojisinde güney rüzgârının tecessümü ve tanrısı. Eos ile Astraeus'un oğludur. Eurus (Doğu rüzgârı), Boreas (Kuzey rüzgârı) ve Zephyrus (Batı rüzgârı) erkek kardeşleridir. Erkek kardeşleriyle beraber Anemoi (Rüzgârlar) olarak anılırlar. Roma mitolojisinde ona Auster denirdi. "https://tr.wikipedia.org/w/index.php?title=Notus&oldid=31110383" sayfasından alınmıştır |
Bosnalı SabitDoğumAlâaddin Sabit1650Öziçe, Osmanlı İmparatorluğuÖlüm1712İstanbul, Osmanlı İmparatorluğuMeslekŞairDilOsmanlı TürkçesiMilliyetOsmanlıTürDivan edebiyatıEdebî akımMahallileşme akımı Bosnalı Sabit; 17. ve 18. yüzyıllar arasında yaşamış olan Osmanlı şairidir. Hayatı[değiştir | kaynağı değiştir] Asıl adı Alâaddin olan Sabit, o dönemde Bosna'ya bağlı bir kasaba olan Öziçe'de doğmuştur. Doğum tarihi konusunda kesin bir bilgi olmamakla beraber 1650 yılında dünyaya geldiği düşünülmektedir.[1] İlk eğitimini Müftü Halil Efendi’den alan şair daha sonrasında kendini geliştirmek amacıyla İstanbul'a gelmiş ve Kaptan-ı Derya Seyidzâde Mehmed Paşa’nın himayesi altına girmiştir. 1678 yılında mülazım olmuş, daha sonrasında kadılığı seçerek sırasıyla Çorlu, Burgaz, Kefe ve Yanya gibi kazalarda görev yapmıştır. 1700 yılında atandığı Bosna'da yaşadığı sıkıntılardan dolayı önce Konya kadılığına getirilmiş, 1706 senesinde buradaki görevinden azledilince tekrar İstanbul'a göç etmiştir. 1712'nin Nisan ayında dizanteriden[2] ölmüştür.[3] Sanat anlayışı[değiştir | kaynağı değiştir] Yaşadığı ve eser verdiği süre boyunca çağdaşı Nâbî ile beraber döneminin en fazla şairlerinden birisi olan Sabit, sıradan ve günlük hayatta sıkça kullanılan ifadeleri kendi mizah anlayışıyla harmanlayarak okuyucularına aktarmıştır. Kendine has üslubu ile Divan edebiyatı dünyasında ayrı bir yer edinen şair Türk şiirine mizah duygusunu taşıyan ilk kişi olarak değerlendirilir. Mahalli tarzın savunucularından biri olan Bosnalı Sabit, dilde ve düşüncede tamamen yerli duygulara ve olaylara yer verme amacını gütmüştür. Sade ve pratik konuşma dilini ağır ve süslü sanatların sıkça kullanıldığı şiir dilinin potasında eriterek yeni bir dil ortaya çıkaran şair; eserlerini yazarken kelimeleri hiçbir sanat kaygısı gözetmeden olduğu gibi kullanmıştır.[3] Kaynakça[değiştir | kaynağı değiştir] Karacan, Turgut (1991). Divan / Bosnalı Alaaddin Sabit. Sivas: Cumhuriyet Üniversitesi Yayınları. ss. 8-10. ISBN 9757631086. 2 Şubat 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 2 Şubat 2020. Banarlı, Nihad Sami (29 Nisan 2017). Resimli Türk Edebiyatı Tarihi II (1. Baskı bas.). Türkiye Cumhuriyeti Milli Eğitim Bakanlığı. ISBN 9789751123411. a b Abdülkadir Erkal (2014). "Divan şiirinde cemre ve Bosnalı Sabit'in Cemreviyye'si". Artvin: Türklük Bilimi Araştırmaları Dergisi. 2 Şubat 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 2 Şubat 2020. "https://tr.wikipedia.org/w/index.php?title=Bosnalı_Sabit&oldid=27301264" sayfasından alınmıştır |
Bu madde Kâtip Çelebi'nin eseri olan Cihannüma hakkındadır. Başlığın diğer anlamları için Cihannüma sayfasına bakınız. Cihannümada Japon Adaları Cihannüma, Katip Çelebi'nin 1648 yılında yazmaya başladığı nesir türünde eserdir. Bu eserin Türk coğrafya tarihinde klasik devirden modern devire geçişi başlattığı kabul edilir.[1] Yazımı[değiştir | kaynağı değiştir] Katip Çelebi katıldığı Girit seferinde kitabı yazmaya karar vermiştir. Coğrafya kitapları ve haritalar ile uğraşmaya başlamış, seferden sonra yazım işine başlamıştır.[1] Cihannüma'nın yazımı 1648'de başlanmış, kısa bir aranın ardından 1654'te Katip Çelebi tarafından yeniden yazılmaya başlanmıştır. Kitabın yazımı 1657'de Katip Celebi'nin ölümüne kadar devam etmiştir. 1732'de Osmanlı Matbaacılığı'nın öncüsü kabul edilen İbrahim Müteferrika tarafından eklemeler yapılarak basılmıştır.[1] Eseri tam olarak bitirmeye yazarın ömrü yetmemiştir. Yazıldığı devirde batıdan yapılan tercümeler ve yararlanılan kaynakları ile dikkat çekse de asıl ününü İbrahim Müteferrika'nın basımından sonra kazanmıştır. Müteferrika'nın bastığı 11. kitaptır. Kitab-i Cihannüma olarak da bilinen Cihannüma, 1732 yılında İbrahim Müteferrika tarafından 698 sayfa olarak basılmıştır. Ancak eserin 325 sayfası, İbrahim Müteferrika'nın eklemelerinden oluşmuştur. Bu eser 2008 yılında Boyut Yayıncılık tarafından yeni düzenlemeler yapılarak yeniden basılmıştır.[2][3] Konuları[değiştir | kaynağı değiştir] Kitabın ilk kısmı önsöz ile başlar, yerküre, okyanuslar, kutuplar ve kıtalar ile ilgili genel bilgiler verilir. İkinci bölümde; batıdan başlayarak doğuya doğru: Endülüs, Bosna, Macaristan ve Rumeli topraklara dair bilgiler verilir. Yazar Venedik, Anadolu, Fransa, Vatikan, Britanya ile ilgili yeterli bilgilere ulaşamadığı için kitabına alamamıştır.[4][sayfa belirt][1] Kaynakça[değiştir | kaynağı değiştir] a b c d KARAKAŞ ÖZÜR, Yrd. Doç. Dr. Nazan (2014). "CİHANNÜMA'DAN YANSIYANLAR: BİR DOKÜMAN ANALİZİ". 16 Nisan 2017. İ.Ü. COĞRAFYA DERGİSİ. 17 Nisan 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 16 Nisan 2017. "Kitab-ı Cihannüma - 360 Yıllık Bir Öykü". 6 Mayıs 2015 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 28 Ağustos 2012. "Cihannüma (1732 tıpkı basım), İstanbul, 2008, Boyut Yayıncılık". 12 Aralık 2022 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 12 Aralık 2022. Bayatli, Altay (1 Ocak 2022). "Osmanlı ve Kutup Stratejisinin Haritacılık Tarihi ve Coğrafi Keşifler Perspektifinden İncelenmesi / Examining of The Ottoman and Polar Strategy from The Perspective of The History of Cartopital and Geographical Discoveries". dergipark.org.tr. 3 Şubat 2022 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 3 Şubat 2022. "https://tr.wikipedia.org/w/index.php?title=Cihannümâ_(Kâtip_Çelebi)&oldid=31250054" sayfasından alınmıştır |
Kitap kaynaklarını araISBN: Ara Bu sayfa, Uluslararası Standart Kitap Numarasına (ISBN) göre kitap arayabileceğiniz kütüphanelerin ve diğer kitap kaynaklarının kataloglarına bağlanır. Bu sayfaya herhangi bir Vikipedi sayfasındaki bir ISBN bağlantısını tıklayarak geldiyseniz, aşağıdaki ara bağlantılarına giderek söz konusu kitap için tüm alakalı arama bağlantılarına ulaşabilirsiniz. Arama yaparken ISBN numarasındaki boşluklar ve çizgiler önemsizdir. ISBN, bir kitabın belirli bir basımını tanımlar. Bu nedenle aynı kitabın farklı baskıları var ise farklı ISBN numarası olabilir. Aranacak ISBN numarası: 9781780939742 Veritabanları Google Kitaplar ara Goodreads ara 1000Kitap ara KIBO Elektronik Yayın Kataloğu ara Türkiye'deki kütüphaneler Tübitak Ulusal Toplu Katalog ara Bilgi Üniversitesi Kütüphanesi ara Bilkent Üniversitesi Kütüphanesi ara Boğaziçi Üniversitesi Kütüphanesi ara Ege Üniversitesi Merkez Kütüphanesi ara Gazi Üniversitesi Kütüphanesi ara Hacettepe Üniversitesi Kütüphanesi ara İTÜ Kütüphane hizmetleri ara İzmir Yüksek Teknoloji Enstitüsü Kütüphanesi ara Koç Üniversitesi Suna Kıraç Kütüphanesi ara ODTÜ Kütüphanesi ara Sabancı Üniversitesi Bilgi Merkezi ara Türkiye dışı kütüphaneler Türkiye dışındaki kütüphanelerin kataloglarını taramak için İngilizce Wikipedia'ye bakınız. Vikipedi Kütüphanesi Ortaklar Kaynaklar Açık kaynaklar Bibliyografyalar Kaynak istekleri Kullanıcı arşivleri "https://tr.wikipedia.org/wiki/Özel:KitapKaynakları/9781780939742" sayfasından alınmıştır |
Kitap kaynaklarını araISBN: Ara Bu sayfa, Uluslararası Standart Kitap Numarasına (ISBN) göre kitap arayabileceğiniz kütüphanelerin ve diğer kitap kaynaklarının kataloglarına bağlanır. Bu sayfaya herhangi bir Vikipedi sayfasındaki bir ISBN bağlantısını tıklayarak geldiyseniz, aşağıdaki ara bağlantılarına giderek söz konusu kitap için tüm alakalı arama bağlantılarına ulaşabilirsiniz. Arama yaparken ISBN numarasındaki boşluklar ve çizgiler önemsizdir. ISBN, bir kitabın belirli bir basımını tanımlar. Bu nedenle aynı kitabın farklı baskıları var ise farklı ISBN numarası olabilir. Aranacak ISBN numarası: 9780887068331 Veritabanları Google Kitaplar ara Goodreads ara 1000Kitap ara KIBO Elektronik Yayın Kataloğu ara Türkiye'deki kütüphaneler Tübitak Ulusal Toplu Katalog ara Bilgi Üniversitesi Kütüphanesi ara Bilkent Üniversitesi Kütüphanesi ara Boğaziçi Üniversitesi Kütüphanesi ara Ege Üniversitesi Merkez Kütüphanesi ara Gazi Üniversitesi Kütüphanesi ara Hacettepe Üniversitesi Kütüphanesi ara İTÜ Kütüphane hizmetleri ara İzmir Yüksek Teknoloji Enstitüsü Kütüphanesi ara Koç Üniversitesi Suna Kıraç Kütüphanesi ara ODTÜ Kütüphanesi ara Sabancı Üniversitesi Bilgi Merkezi ara Türkiye dışı kütüphaneler Türkiye dışındaki kütüphanelerin kataloglarını taramak için İngilizce Wikipedia'ye bakınız. Vikipedi Kütüphanesi Ortaklar Kaynaklar Açık kaynaklar Bibliyografyalar Kaynak istekleri Kullanıcı arşivleri "https://tr.wikipedia.org/wiki/Özel:KitapKaynakları/9780887068331" sayfasından alınmıştır |
Kitap kaynaklarını araISBN: Ara Bu sayfa, Uluslararası Standart Kitap Numarasına (ISBN) göre kitap arayabileceğiniz kütüphanelerin ve diğer kitap kaynaklarının kataloglarına bağlanır. Bu sayfaya herhangi bir Vikipedi sayfasındaki bir ISBN bağlantısını tıklayarak geldiyseniz, aşağıdaki ara bağlantılarına giderek söz konusu kitap için tüm alakalı arama bağlantılarına ulaşabilirsiniz. Arama yaparken ISBN numarasındaki boşluklar ve çizgiler önemsizdir. ISBN, bir kitabın belirli bir basımını tanımlar. Bu nedenle aynı kitabın farklı baskıları var ise farklı ISBN numarası olabilir. Aranacak ISBN numarası: 9780521776004 Veritabanları Google Kitaplar ara Goodreads ara 1000Kitap ara KIBO Elektronik Yayın Kataloğu ara Türkiye'deki kütüphaneler Tübitak Ulusal Toplu Katalog ara Bilgi Üniversitesi Kütüphanesi ara Bilkent Üniversitesi Kütüphanesi ara Boğaziçi Üniversitesi Kütüphanesi ara Ege Üniversitesi Merkez Kütüphanesi ara Gazi Üniversitesi Kütüphanesi ara Hacettepe Üniversitesi Kütüphanesi ara İTÜ Kütüphane hizmetleri ara İzmir Yüksek Teknoloji Enstitüsü Kütüphanesi ara Koç Üniversitesi Suna Kıraç Kütüphanesi ara ODTÜ Kütüphanesi ara Sabancı Üniversitesi Bilgi Merkezi ara Türkiye dışı kütüphaneler Türkiye dışındaki kütüphanelerin kataloglarını taramak için İngilizce Wikipedia'ye bakınız. Vikipedi Kütüphanesi Ortaklar Kaynaklar Açık kaynaklar Bibliyografyalar Kaynak istekleri Kullanıcı arşivleri "https://tr.wikipedia.org/wiki/Özel:KitapKaynakları/9780521776004" sayfasından alınmıştır |
Kitap kaynaklarını araISBN: Ara Bu sayfa, Uluslararası Standart Kitap Numarasına (ISBN) göre kitap arayabileceğiniz kütüphanelerin ve diğer kitap kaynaklarının kataloglarına bağlanır. Bu sayfaya herhangi bir Vikipedi sayfasındaki bir ISBN bağlantısını tıklayarak geldiyseniz, aşağıdaki ara bağlantılarına giderek söz konusu kitap için tüm alakalı arama bağlantılarına ulaşabilirsiniz. Arama yaparken ISBN numarasındaki boşluklar ve çizgiler önemsizdir. ISBN, bir kitabın belirli bir basımını tanımlar. Bu nedenle aynı kitabın farklı baskıları var ise farklı ISBN numarası olabilir. Aranacak ISBN numarası: 9781107026872 Veritabanları Google Kitaplar ara Goodreads ara 1000Kitap ara KIBO Elektronik Yayın Kataloğu ara Türkiye'deki kütüphaneler Tübitak Ulusal Toplu Katalog ara Bilgi Üniversitesi Kütüphanesi ara Bilkent Üniversitesi Kütüphanesi ara Boğaziçi Üniversitesi Kütüphanesi ara Ege Üniversitesi Merkez Kütüphanesi ara Gazi Üniversitesi Kütüphanesi ara Hacettepe Üniversitesi Kütüphanesi ara İTÜ Kütüphane hizmetleri ara İzmir Yüksek Teknoloji Enstitüsü Kütüphanesi ara Koç Üniversitesi Suna Kıraç Kütüphanesi ara ODTÜ Kütüphanesi ara Sabancı Üniversitesi Bilgi Merkezi ara Türkiye dışı kütüphaneler Türkiye dışındaki kütüphanelerin kataloglarını taramak için İngilizce Wikipedia'ye bakınız. Vikipedi Kütüphanesi Ortaklar Kaynaklar Açık kaynaklar Bibliyografyalar Kaynak istekleri Kullanıcı arşivleri "https://tr.wikipedia.org/wiki/Özel:KitapKaynakları/9781107026872" sayfasından alınmıştır |
Kitap kaynaklarını araISBN: Ara Bu sayfa, Uluslararası Standart Kitap Numarasına (ISBN) göre kitap arayabileceğiniz kütüphanelerin ve diğer kitap kaynaklarının kataloglarına bağlanır. Bu sayfaya herhangi bir Vikipedi sayfasındaki bir ISBN bağlantısını tıklayarak geldiyseniz, aşağıdaki ara bağlantılarına giderek söz konusu kitap için tüm alakalı arama bağlantılarına ulaşabilirsiniz. Arama yaparken ISBN numarasındaki boşluklar ve çizgiler önemsizdir. ISBN, bir kitabın belirli bir basımını tanımlar. Bu nedenle aynı kitabın farklı baskıları var ise farklı ISBN numarası olabilir. Aranacak ISBN numarası: 9789280808193 Veritabanları Google Kitaplar ara Goodreads ara 1000Kitap ara KIBO Elektronik Yayın Kataloğu ara Türkiye'deki kütüphaneler Tübitak Ulusal Toplu Katalog ara Bilgi Üniversitesi Kütüphanesi ara Bilkent Üniversitesi Kütüphanesi ara Boğaziçi Üniversitesi Kütüphanesi ara Ege Üniversitesi Merkez Kütüphanesi ara Gazi Üniversitesi Kütüphanesi ara Hacettepe Üniversitesi Kütüphanesi ara İTÜ Kütüphane hizmetleri ara İzmir Yüksek Teknoloji Enstitüsü Kütüphanesi ara Koç Üniversitesi Suna Kıraç Kütüphanesi ara ODTÜ Kütüphanesi ara Sabancı Üniversitesi Bilgi Merkezi ara Türkiye dışı kütüphaneler Türkiye dışındaki kütüphanelerin kataloglarını taramak için İngilizce Wikipedia'ye bakınız. Vikipedi Kütüphanesi Ortaklar Kaynaklar Açık kaynaklar Bibliyografyalar Kaynak istekleri Kullanıcı arşivleri "https://tr.wikipedia.org/wiki/Özel:KitapKaynakları/9789280808193" sayfasından alınmıştır |
Kitap kaynaklarını araISBN: Ara Bu sayfa, Uluslararası Standart Kitap Numarasına (ISBN) göre kitap arayabileceğiniz kütüphanelerin ve diğer kitap kaynaklarının kataloglarına bağlanır. Bu sayfaya herhangi bir Vikipedi sayfasındaki bir ISBN bağlantısını tıklayarak geldiyseniz, aşağıdaki ara bağlantılarına giderek söz konusu kitap için tüm alakalı arama bağlantılarına ulaşabilirsiniz. Arama yaparken ISBN numarasındaki boşluklar ve çizgiler önemsizdir. ISBN, bir kitabın belirli bir basımını tanımlar. Bu nedenle aynı kitabın farklı baskıları var ise farklı ISBN numarası olabilir. Aranacak ISBN numarası: 9780313332104 Veritabanları Google Kitaplar ara Goodreads ara 1000Kitap ara KIBO Elektronik Yayın Kataloğu ara Türkiye'deki kütüphaneler Tübitak Ulusal Toplu Katalog ara Bilgi Üniversitesi Kütüphanesi ara Bilkent Üniversitesi Kütüphanesi ara Boğaziçi Üniversitesi Kütüphanesi ara Ege Üniversitesi Merkez Kütüphanesi ara Gazi Üniversitesi Kütüphanesi ara Hacettepe Üniversitesi Kütüphanesi ara İTÜ Kütüphane hizmetleri ara İzmir Yüksek Teknoloji Enstitüsü Kütüphanesi ara Koç Üniversitesi Suna Kıraç Kütüphanesi ara ODTÜ Kütüphanesi ara Sabancı Üniversitesi Bilgi Merkezi ara Türkiye dışı kütüphaneler Türkiye dışındaki kütüphanelerin kataloglarını taramak için İngilizce Wikipedia'ye bakınız. Vikipedi Kütüphanesi Ortaklar Kaynaklar Açık kaynaklar Bibliyografyalar Kaynak istekleri Kullanıcı arşivleri "https://tr.wikipedia.org/wiki/Özel:KitapKaynakları/9780313332104" sayfasından alınmıştır |
Kitap kaynaklarını araISBN: Ara Bu sayfa, Uluslararası Standart Kitap Numarasına (ISBN) göre kitap arayabileceğiniz kütüphanelerin ve diğer kitap kaynaklarının kataloglarına bağlanır. Bu sayfaya herhangi bir Vikipedi sayfasındaki bir ISBN bağlantısını tıklayarak geldiyseniz, aşağıdaki ara bağlantılarına giderek söz konusu kitap için tüm alakalı arama bağlantılarına ulaşabilirsiniz. Arama yaparken ISBN numarasındaki boşluklar ve çizgiler önemsizdir. ISBN, bir kitabın belirli bir basımını tanımlar. Bu nedenle aynı kitabın farklı baskıları var ise farklı ISBN numarası olabilir. Aranacak ISBN numarası: 9780395133736 Veritabanları Google Kitaplar ara Goodreads ara 1000Kitap ara KIBO Elektronik Yayın Kataloğu ara Türkiye'deki kütüphaneler Tübitak Ulusal Toplu Katalog ara Bilgi Üniversitesi Kütüphanesi ara Bilkent Üniversitesi Kütüphanesi ara Boğaziçi Üniversitesi Kütüphanesi ara Ege Üniversitesi Merkez Kütüphanesi ara Gazi Üniversitesi Kütüphanesi ara Hacettepe Üniversitesi Kütüphanesi ara İTÜ Kütüphane hizmetleri ara İzmir Yüksek Teknoloji Enstitüsü Kütüphanesi ara Koç Üniversitesi Suna Kıraç Kütüphanesi ara ODTÜ Kütüphanesi ara Sabancı Üniversitesi Bilgi Merkezi ara Türkiye dışı kütüphaneler Türkiye dışındaki kütüphanelerin kataloglarını taramak için İngilizce Wikipedia'ye bakınız. Vikipedi Kütüphanesi Ortaklar Kaynaklar Açık kaynaklar Bibliyografyalar Kaynak istekleri Kullanıcı arşivleri "https://tr.wikipedia.org/wiki/Özel:KitapKaynakları/9780395133736" sayfasından alınmıştır |
Kitap kaynaklarını araISBN: Ara Bu sayfa, Uluslararası Standart Kitap Numarasına (ISBN) göre kitap arayabileceğiniz kütüphanelerin ve diğer kitap kaynaklarının kataloglarına bağlanır. Bu sayfaya herhangi bir Vikipedi sayfasındaki bir ISBN bağlantısını tıklayarak geldiyseniz, aşağıdaki ara bağlantılarına giderek söz konusu kitap için tüm alakalı arama bağlantılarına ulaşabilirsiniz. Arama yaparken ISBN numarasındaki boşluklar ve çizgiler önemsizdir. ISBN, bir kitabın belirli bir basımını tanımlar. Bu nedenle aynı kitabın farklı baskıları var ise farklı ISBN numarası olabilir. Aranacak ISBN numarası: 9781101213537 Veritabanları Google Kitaplar ara Goodreads ara 1000Kitap ara KIBO Elektronik Yayın Kataloğu ara Türkiye'deki kütüphaneler Tübitak Ulusal Toplu Katalog ara Bilgi Üniversitesi Kütüphanesi ara Bilkent Üniversitesi Kütüphanesi ara Boğaziçi Üniversitesi Kütüphanesi ara Ege Üniversitesi Merkez Kütüphanesi ara Gazi Üniversitesi Kütüphanesi ara Hacettepe Üniversitesi Kütüphanesi ara İTÜ Kütüphane hizmetleri ara İzmir Yüksek Teknoloji Enstitüsü Kütüphanesi ara Koç Üniversitesi Suna Kıraç Kütüphanesi ara ODTÜ Kütüphanesi ara Sabancı Üniversitesi Bilgi Merkezi ara Türkiye dışı kütüphaneler Türkiye dışındaki kütüphanelerin kataloglarını taramak için İngilizce Wikipedia'ye bakınız. Vikipedi Kütüphanesi Ortaklar Kaynaklar Açık kaynaklar Bibliyografyalar Kaynak istekleri Kullanıcı arşivleri "https://tr.wikipedia.org/wiki/Özel:KitapKaynakları/9781101213537" sayfasından alınmıştır |
Kitap kaynaklarını araISBN: Ara Bu sayfa, Uluslararası Standart Kitap Numarasına (ISBN) göre kitap arayabileceğiniz kütüphanelerin ve diğer kitap kaynaklarının kataloglarına bağlanır. Bu sayfaya herhangi bir Vikipedi sayfasındaki bir ISBN bağlantısını tıklayarak geldiyseniz, aşağıdaki ara bağlantılarına giderek söz konusu kitap için tüm alakalı arama bağlantılarına ulaşabilirsiniz. Arama yaparken ISBN numarasındaki boşluklar ve çizgiler önemsizdir. ISBN, bir kitabın belirli bir basımını tanımlar. Bu nedenle aynı kitabın farklı baskıları var ise farklı ISBN numarası olabilir. Aranacak ISBN numarası: 9780198038108 Veritabanları Google Kitaplar ara Goodreads ara 1000Kitap ara KIBO Elektronik Yayın Kataloğu ara Türkiye'deki kütüphaneler Tübitak Ulusal Toplu Katalog ara Bilgi Üniversitesi Kütüphanesi ara Bilkent Üniversitesi Kütüphanesi ara Boğaziçi Üniversitesi Kütüphanesi ara Ege Üniversitesi Merkez Kütüphanesi ara Gazi Üniversitesi Kütüphanesi ara Hacettepe Üniversitesi Kütüphanesi ara İTÜ Kütüphane hizmetleri ara İzmir Yüksek Teknoloji Enstitüsü Kütüphanesi ara Koç Üniversitesi Suna Kıraç Kütüphanesi ara ODTÜ Kütüphanesi ara Sabancı Üniversitesi Bilgi Merkezi ara Türkiye dışı kütüphaneler Türkiye dışındaki kütüphanelerin kataloglarını taramak için İngilizce Wikipedia'ye bakınız. Vikipedi Kütüphanesi Ortaklar Kaynaklar Açık kaynaklar Bibliyografyalar Kaynak istekleri Kullanıcı arşivleri "https://tr.wikipedia.org/wiki/Özel:KitapKaynakları/9780198038108" sayfasından alınmıştır |
Kitap kaynaklarını araISBN: Ara Bu sayfa, Uluslararası Standart Kitap Numarasına (ISBN) göre kitap arayabileceğiniz kütüphanelerin ve diğer kitap kaynaklarının kataloglarına bağlanır. Bu sayfaya herhangi bir Vikipedi sayfasındaki bir ISBN bağlantısını tıklayarak geldiyseniz, aşağıdaki ara bağlantılarına giderek söz konusu kitap için tüm alakalı arama bağlantılarına ulaşabilirsiniz. Arama yaparken ISBN numarasındaki boşluklar ve çizgiler önemsizdir. ISBN, bir kitabın belirli bir basımını tanımlar. Bu nedenle aynı kitabın farklı baskıları var ise farklı ISBN numarası olabilir. Aranacak ISBN numarası: 9780300150131 Veritabanları Google Kitaplar ara Goodreads ara 1000Kitap ara KIBO Elektronik Yayın Kataloğu ara Türkiye'deki kütüphaneler Tübitak Ulusal Toplu Katalog ara Bilgi Üniversitesi Kütüphanesi ara Bilkent Üniversitesi Kütüphanesi ara Boğaziçi Üniversitesi Kütüphanesi ara Ege Üniversitesi Merkez Kütüphanesi ara Gazi Üniversitesi Kütüphanesi ara Hacettepe Üniversitesi Kütüphanesi ara İTÜ Kütüphane hizmetleri ara İzmir Yüksek Teknoloji Enstitüsü Kütüphanesi ara Koç Üniversitesi Suna Kıraç Kütüphanesi ara ODTÜ Kütüphanesi ara Sabancı Üniversitesi Bilgi Merkezi ara Türkiye dışı kütüphaneler Türkiye dışındaki kütüphanelerin kataloglarını taramak için İngilizce Wikipedia'ye bakınız. Vikipedi Kütüphanesi Ortaklar Kaynaklar Açık kaynaklar Bibliyografyalar Kaynak istekleri Kullanıcı arşivleri "https://tr.wikipedia.org/wiki/Özel:KitapKaynakları/9780300150131" sayfasından alınmıştır |
Kitap kaynaklarını araISBN: Ara Bu sayfa, Uluslararası Standart Kitap Numarasına (ISBN) göre kitap arayabileceğiniz kütüphanelerin ve diğer kitap kaynaklarının kataloglarına bağlanır. Bu sayfaya herhangi bir Vikipedi sayfasındaki bir ISBN bağlantısını tıklayarak geldiyseniz, aşağıdaki ara bağlantılarına giderek söz konusu kitap için tüm alakalı arama bağlantılarına ulaşabilirsiniz. Arama yaparken ISBN numarasındaki boşluklar ve çizgiler önemsizdir. ISBN, bir kitabın belirli bir basımını tanımlar. Bu nedenle aynı kitabın farklı baskıları var ise farklı ISBN numarası olabilir. Aranacak ISBN numarası: 9780415970006 Veritabanları Google Kitaplar ara Goodreads ara 1000Kitap ara KIBO Elektronik Yayın Kataloğu ara Türkiye'deki kütüphaneler Tübitak Ulusal Toplu Katalog ara Bilgi Üniversitesi Kütüphanesi ara Bilkent Üniversitesi Kütüphanesi ara Boğaziçi Üniversitesi Kütüphanesi ara Ege Üniversitesi Merkez Kütüphanesi ara Gazi Üniversitesi Kütüphanesi ara Hacettepe Üniversitesi Kütüphanesi ara İTÜ Kütüphane hizmetleri ara İzmir Yüksek Teknoloji Enstitüsü Kütüphanesi ara Koç Üniversitesi Suna Kıraç Kütüphanesi ara ODTÜ Kütüphanesi ara Sabancı Üniversitesi Bilgi Merkezi ara Türkiye dışı kütüphaneler Türkiye dışındaki kütüphanelerin kataloglarını taramak için İngilizce Wikipedia'ye bakınız. Vikipedi Kütüphanesi Ortaklar Kaynaklar Açık kaynaklar Bibliyografyalar Kaynak istekleri Kullanıcı arşivleri "https://tr.wikipedia.org/wiki/Özel:KitapKaynakları/9780415970006" sayfasından alınmıştır |
Askerlik Sanatı Dell'arte della guerraKitabın ön kapağıYazarNiccolo MachiavelliÇevirmenNazım GüvençÜlkeİtalyaDilİtalyancaTürSavaş stratejisiYayım1519 (özgün)2003 (Türkçe)YayımcıAnahtar KitaplarıSayfa270ISBN9758612107 Askerlik Sanatı (Dell'arte della guerra) Niccolo Machiavelli'nin sağlığında yayımlanmış ilk ve tek siyasal içerikli kitabıdır. Kitap Machiavelli ve bazı dostlarının Rucellai Sarayı'nda yaptığı konuşmayı içerir. Konuşma 1517'de geçmişse de o 1519'da yazmaya başlamıştır. Kitabı yazma gerekçesi ise saray sahibi dostu Cosimo Rucellai'nin 1519'da erken yaşta ölmesidir. Cosimo, son günlerinde adını yaşatacak bir eser bırakamadığından hayıflanması üzerine yazılmıştır. Ancak kitap bir vefa borcundan çok dönemin İtalyan şehir devletlerinin ordu sistemlerini ve dezavantajlarını, ne yapılması gerektiğini anlatan bir kitaptır ve Machiavelli paralı kuvvetlerden çok milis kuvvetlerinin önemini ve yararını anlatır. Kitap ile ilgili bu madde taslak seviyesindedir. Madde içeriğini genişleterek Vikipedi'ye katkı sağlayabilirsiniz. Otorite kontrolü BNF: cb17159316q (data) "https://tr.wikipedia.org/w/index.php?title=Askerlik_Sanatı&oldid=25396313" sayfasından alınmıştır |
The BorgiasFormatTarihTürTV dizisiProje tasarımcısıNeil JordanSenaristNeil Jordan David Leland Guy BurtBaşrolJeremy Irons François Arnaud Holliday Grainger Joanne Whalley Lotte Verbeek David Oakes Sean Harris Peter Sullivan Simon McBurney Steven Berkoff Aidan Alexander Julian Bleach Thure Lindhardt Gina McKee Colm FeoreTema müziği bestecisiTrevor MorrisÜlke Kanada İrlandaDiliİngilizceSezon sayısı3Bölüm sayısı29YapımMekânMacaristanGösterim süresi48-58 dakikaYayın bilgileriKanalShowtime Bravo! CTVGörüntü formatı1080i (HDTV)Yayın tarihi3 Nisan 2011 - 16 Haziran 2013DurumuBitti The Borgias, İrlanda-Kanada ortak yapımı olan 2011-2013 yılları arasında yayınlanan tarihi-drama televizyon dizisidir. Borgia ailesinin reisi Rodrigo Borgia’nın papalık tahtına çıkışı ile başlayan dizi Hristiyanlık'ın merkezi Vatikan'daki Borgia ailesinin savaşlarını, iktidar mücadelelerini, aşklarını, şehvetlerini, ihanetlerini konu almaktadır. Oyuncular[değiştir | kaynağı değiştir] Rol Oyuncu Papa VI. Alexander Jeremy Irons Cesare Borgia François Arnaud Lucrezia Borgia Holliday Grainger Vanozza Cattaneo Joanne Whalley Giulia Farnese Lotte Verbeek Juan Borgia David Oakes Micheletto Corella Sean Harris Joffre Borgia Aidan Alexander Giuliano della Rovere Colm Feore Dış bağlantılar[değiştir | kaynağı değiştir] Resmî site IMDb'de www.imdb.com/title/tt1582457/ "https://tr.wikipedia.org/w/index.php?title=The_Borgias&oldid=32174308" sayfasından alınmıştır |
Başlığın diğer anlamları için Seküler (anlam ayrımı) sayfasına bakınız. Sekülarizm[1] veya sekülerizm;[2] toplumda ahiretten ve diğer dinî, ruhani meselelerden[3] ziyade dünya hayatına odaklanılması yönündeki hareket.[4] TDK, sekülerizm kavramına karşılık olarak dünyacılık sözcüğünü önermiştir.[5] Sekülerizm, din merkezli veyahut dinî öğeleri sosyal, hukuki ve siyasi anlamda tayin edici kılan bir yaklaşımın tersine, bunları sosyal, hukuki ve siyasi kümeden ayıran bir yaklaşımı tanımlar. Çok geniş bir terim olan sekülerizm, içinde birçok farklı akım, tür ve teori barındırır. Seküler kelimesi, dünyevi veya çağa uygun olanı belirtir ve dünyanın nesnel hâlinin göz önünde tutulması demektir. Latince çağ anlamına gelen Saeculum sözcüğünden İngiliz dili için türetilen Secularism (Sekülerizm) Türkçeye laiklik, çağdaşlaşma veya dünyevileşme olarak üç farklı terimle çevrilebilmektedir. Fransa'da laiklik için Laïcité (Laicisme) terimi kullanılmaktadır. Bu terim, somut ve bilimsel olan ile soyut ve dinsel olanın birbirine karıştırılmamasını ifade etmektedirler. Fransız Devrimi'nin Fransa'da bir kilise giriş kapısı üzerindeki tympanum adı verilen yarı dairesel yüzeyde yer alan sloganı: Özgürlük, eşitlik, kardeşlik. "Sekülerizm", ateizm veya dinsizlik demek değildir.[6] Sekülerizm başlıca iki temel önermeyi içermektedir: Birincisi devletin dinsel kurumlardan kesin bir biçimde ayrı olmasıdır. İkincisi ise farklı dinler ve inanışlardan olan kişilerin kanun önünde eşit olarak değerlendirilmeleridir.[6] Laiklik ve sekülerizm kavramları Türkçede sıklıkla eş anlamlı kullanılır.[2] Laiklik, dinî kişi ve kurumların devletin işleyişine ve devlet kurumlarına müdahale etmemesi; devletin de din işlerine karışmaması anlamına gelir. Fransız sekülerizmi olarak da anılan laiklik kavramı, daha kapsamlı olan sekülerizm hareketinin bir parçasıdır. Örneğin Birleşik Krallık'ta halkın büyük bir kısmı seküler olmasına rağmen devlet laik değildir ve kilise doğrudan hükümdara bağlıdır.[7] Etimoloji[değiştir | kaynağı değiştir] Sekülerizm sözcüğü Latincede "nesil", "periyot" (zaman dilimi) anlamına gelen zamanla Hristiyan Latincesi'nde "dünya" anlamında kullanılmaya başlanan sæculum’dan[8] türemiştir. Türkçeye Fransızca sécularisme sözcüğünden türeyerek geçmiştir.[9] Saeculum, "nesil" veya "yüzyıl" anlamlarına gelen ve zaman birimi bildiren bir sözcüktür. Bu sözcük Hristiyan Latincesinde ise "dünya" anlamında kullanılmıştır.[8] Zaman içerisinde seküler sözcüğünün anlamı ve kapsamı büyük oranda değişmiştir. Laïcité terimi, Fransızca diline eski Grekçe bir sözcük olan 'din adamı dışındaki halk' anlamında kullanılmış olan, 'laos' kökünden gelen 'laicus' sözcüğünden geçmiştir. Türk Dil Kurumu dünyacılığı şu şekilde tarif etmektedir: "Bireysel katılımı önemli gören, dinin devletten ayrı ve özerk olmasını savunan öğreti."[10] Tarihçe[değiştir | kaynağı değiştir] Bu başlık hiçbir kaynak içermemektedir. Lütfen güvenilir kaynaklar ekleyerek başlık içeriğinin geliştirilmesine yardımcı olun. Kaynaksız içerik itiraz konusu olabilir ve kaldırılabilir.Kaynak ara: "Sekülerizm" – haber · gazete · kitap · akademik · JSTOR (Nisan 2006) (Bu şablonun nasıl ve ne zaman kaldırılması gerektiğini öğrenin) Seküler kelimesi Hristiyanlık doktrininin parçalarından olan Tanrı'nın zaman dışında var olduğu prensibine karşılık zamana (zamansal olmaya) vurgu niteliği taşıyan, genel olarak hayat ve idarenin dinî bir merkezden ayrılıp dünyevi bir merkeze ilerlediğini, zamansal, zaman içinde var olan bir tarafa kaydığını belirten bir şekilde kullanılmaya başlanmıştır. Bu fikir diğer tüm dinî ve spiritüel inançları kapsayacak şekilde genişlemiştir. Dinî biçimde algılanabilecek veya dinî kaynaklara dayandırılmış çeşitli müessese, konu ve kavramlara dinî olmayan, bunlarla dini ayıran bir bağlamda, yaklaşır. Örnek vermek gerekirse: seküler etik, seküler devlet vb. Sekülerizm kelimesini ilk defa kullanan George Jacob Holyoake, sekülerliği, inançtan kaynaklanan bütün düşüncelerin dışlanmasını esas alan doktrindir diye tarif etmişti.[kaynak belirtilmeli] Holyoake başlangıçta netheism, limitationism gibi isimler vermeyi düşündüğü felsefesine sonra sekülarizm adını verdi. Hareketin içinde ateistler bulunmasına rağmen Holyoake felsefesinin ateizme sürüklenmesine karşıydı. Sosyal sekülarizm, dini dünyevi işlerden ayırarak ferdin içine hapsedilmesini öngörüyordu. Samuel Johnson'un 1755 tarihli Dictionary 'sinde secularity, dikkatleri yalnızca bu dünyaya yoğunlaştırma; secularize, dinî ve uhrevi olanı günlük hayattan uzaklaştırma; secularization, dinin etkisini sınırlama, azaltma anlamlarına geliyordu.[kaynak belirtilmeli] Sekülerizm tanımları[değiştir | kaynağı değiştir] Bu başlık hiçbir kaynak içermemektedir. Lütfen güvenilir kaynaklar ekleyerek başlık içeriğinin geliştirilmesine yardımcı olun. Kaynaksız içerik itiraz konusu olabilir ve kaldırılabilir.Kaynak ara: "Sekülerizm" – haber · gazete · kitap · akademik · JSTOR (Nisan 2006) (Bu şablonun nasıl ve ne zaman kaldırılması gerektiğini öğrenin) Ayrıca bakınız: sekülerite Siyasi anlamda, sekülerizm din ve devletin ayrılmasıdır ki bu din ve devletin birleşmesi olan teokrasinin zıttıdır. Felsefi bir açıdan, sekülerizm devletlerin dogmatik bir inanç değil de nedensellik ve deneysellik üzerine kurulu olduğu, somut ve bilimsel temellere dayandığı kavramı ve düzenidir. Modern zamanlarda, genel kanı insanların özgürlük ve eşitlik ideallerinin yasa ile korunduğu bir siyasi sistemin kralın veya ruhban sınıfının dinî dogma, istek ve kuralları merkez alan ilahi hak ve yargılarından oluşan bir siyasi sistemden daha üstün olduğu yönündedir. Sekülerizmin bir başka tanımı da; dinin bir toplumun kamusal mesele ve işlerine karışmaması ve bunlarla bütünleşmemesini savunan ve belirten düşüncedir. Sıklıkla Avrupa'daki Aydınlanma hareketiyle ilişkilendirilen sekülerizm, Batı toplumu ve siyasi gelişimi açısından çok önemli bir yere sahiptir. ABD'deki kilise ve devletin ayrımı ve Fransa'daki laiklik (laïcité), pratik anlamda olmasa da prensip bakımından büyük oranda sekülerizm kaynaklıdır. Ayrıca, sekülerizm din ve doğaüstü inançların dünyayı anlamak ve günlük hayat için temel teşkil etmediğini savunan sosyal ideoloji olarak da tanımlanmıştır. Sekülerizm, seküler formların (siyasi, toplumsal veya felsefi) savunulması ve ortaya konmasına verilen isim olarak da kullanılmıştır. Sekülerizm hakkındaki genel bir yargı da ateizme denk tutulmasıdır ki bu yanlıştır. Aslında birçok seküler birey, bireysel anlamda kendilerini dindar saymaktadırlar. Ateizm tanrının varlığını sorgularken, sekülerizm dinî otoritenin dünyevi işlerde yargıç olup olamayacağını sorgular. Sekülerizm siyasi, felsefi ve toplumsal alanlara nüfuz ettiği için birçok farklı olgu ve kavramda bulunmaktadır. Sekülerizmin özü nedeniyle nüfuz ettiği farklı kavramların bir kısmı bu maddede incelenmiştir. Etik hukuk ve haklar bunlara örnek olarak verilebilir. Seküler etik[değiştir | kaynağı değiştir] Ana madde: Laik ahlak Seküler sözcüğünün kullanımı sekülerizmin bir parçası veya sekülerizmin temellerine bağlı olarak tanımlanırsa, seküler etik kavramı, etik konusunun dinden ayrıştırılmış bir anlayışı olarak tanımlanabilir. Dinî temellere dayanmayan birçok etik anlayışı mevcuttur, bunların büyük çoğunluğu seküler etik başlığı altında incelenebilir. Bu da seküler etik teriminin fazlasıyla genişlemesi ve değişkenlik göstermesine yol açar. Örneğin hem dini veya tanrıyı reddeden etik kuramlar hem de dini veya tanrıyı kabul edip, sadece etiğin tek kaynağı görmeyen kuramlar seküler etik başlığı altında incelenebilir. Tüm bu çoğulluk da seküler etiğin tanımını güçleştirdiği gibi toplumsal boyutta algılanış biçimini de etkilemiştir. En yalın ve kaba tanımla, seküler etik, dini, doğaüstü veya ilahi temeller yerine pozitif, bilimsel ve rasyonel temellere dayanan etik anlayışları için kullanılan bir terimdir. Seküler toplum[değiştir | kaynağı değiştir] Din bilimleri açısında yapılan incelemelerde Batı toplumları genellikle seküler olarak tanımlanmaktadır. Genel olarak Batı toplumlarında resmi din dayatması mevcut değildir ve din özgürlüğü, yani bireyin istediği dine inanma veya herhangi bir dine inanmama özgürlüğü, mevcuttur. Her ne kadar bazı Batı ülkelerinde, din kaynaklı geleneksel ahlaki perspektifler tartışmalı konularda rol oynasa da, politik anlamda dinin karar verme mekanizmasında herhangi bir rolü yoktur. Çoğu ülkede dinin bu tür karar mekanizma ve durumlarında kaynak veya delil gösterilmesi de mümkün değildir. Tarihi bakımdan da, bugünün toplumları gerek günlük hayatta gerekse hayat görüşü açısından dinin emir ve yasaklarına ve dinî etiğe eskiden olduğu kadar bağlı değildir. Ayrıca din merkezli toplumsal ve bireysel yaşamın genel anlamda yaygın olduğu söylenemez, özellikle de Batı ülkelerinde. Genel kanıya göre Aydınlanma hareketinin en büyük sonucu, dinî ve doğaüstü değer, kaynak ve delillerden çok bilimsel ve akılcı değer, kaynak ve delillerin önemsenmesi, temel alınmasıdır. Bu doğrultuda, Aydınlanma döneminin sonlarındaki ve Aydınlanma dönemi sonrası yaşamış sekülerizm savunucuları ve düşünürleri dinin sadece siyasi alandan değil, toplumsal alandan da en azından bir yargı, etik ve değerler kaynağı olarak ayrılması gerektiğini öne sürmüşlerdir. Her ne kadar bu tartışmalı bir konu olsa da, genel kanı bu tür bir değişimin geçen yüzyılda yaşandığı, en azından Batı ülkeleri temelinde yaşandığı yönündedir. Bu tür bir toplumsal yapının var olduğu ülkelere bazıları 'seküler' ülkeler ismini vermiştir. Modern sosyoloji sekülerizm, seküler otorite ve sekülerizasyonu sosyolojik ve tarihi süreç ve kavramlar olarak incelemektedir. Bu konuda katkıda bulunmuş bazı önemli isimler şunlardır: Max Weber, Carl L. Becker, Karl Löwith, Hans Blumenberg, M.H. Abrams, Peter L. Berger ve Paul Bénichou. Seküler devlet[değiştir | kaynağı değiştir] Ana madde: Laik devlet Seküler devlet tanımı, sekülerizmin siyasi boyutuyla ilgilidir ve seküler esaslara dayalı devleti tanımlar. Devlet biçimi olarak Sekülerizm, teokrasi yerine seküler bir devlet biçiminin tercih edilmesi, savunulmasıdır. Aslında dinlerin büyük bir kısmının, devlet kavramı açısından siyasi nitelikleri yoktur. Yine büyük bir kısmı ise, siyasi nitelikleri, devlet kavramı açısından olsun olmasın, seküler ve demokratik devlet ve toplum anlayışları ile uzlaşmış durumdadırlar. Birçok din ise temelde seküler bir devlet idaresini (idareten) onaylamakta ve tarihsel süreçte bunun örneklerini göstermektedir. Her ne kadar teokratiklik olarak tanımlanamasa da sekülerizminden, yasa ve hukuk konularında ayrılan çeşitli dinî inanç ve mezhepler bulunmaktadır. Bunlar devlet idaresinin sekülerliğini benimserken, yargısal ve hukuki temeller açısından dinin de bir kaynak teşkil etmesini savunurlar. Yani bir çeşit yarı-dini toplum biçimi modelidir de. Toplumsal ve bireysel bazda incelendiğinde, dindar toplum ve bireyler de dahil olmak üzere çoğunluk dinî anlamda seküler bir idarenin mümkün ve meşru olacağını savunmaktadır. Hatta bazı dinlerin temelde bunu savunduğu veya bu tür bir devlet tanım ve idaresine dair destekleyici unsurlar içerdiği ortaya konmuştur. Örnek vermek gerekirse, Hristiyanların çoğunluğu seküler bir devlet anlayışını benimsemekte ve bu fikrin Hristiyan kaynaklarında da mevcut olduğunu öne sürmektedirler. Hristiyanlık ve seküler devlet[değiştir | kaynağı değiştir] Ayrıca bakınız: Hristiyan köktendinciliği Özellikle modern zamanlarda, seküler devlet anlayışını savunan Hristiyan birey ve topluluklar Hristiyanlığın esasta seküler devlet anlayışını benimsediğini öne sürmektedirler. Bu konuda İncil öğretilerinden çeşitli destekleyici unsurlar ortaya korlar ki bunların en belirgini Luka İncili, 20. bölüm, 25. ayettir. Bu ayette vergiler üzerine bir soruya İsa'nın verdiği cevap yer alır, ayetin Türkçe karşılığı şöyledir: O da, "Öyleyse Sezar'ın hakkını Sezar'a, Tanrı'nın hakkını Tanrı'ya verin" dedi.a[11] Bu sözün kabaca bir tür sekülerizmi önerdiği ve desteklediği düşünülmüştür. Yine de Hristiyan fundamentalist gruplar bu ayeti farklı yorumlarlar ve devlet hususunda sekülerizmin dinî anlamda meşru olmadığını savunurlar. Fundamentalist Hristiyan grup ve düşüncelerin çoğu teokratik devleti ve düşünceyi savunmaktadırlar. Yine de Hristiyanlık odaklı farklı devlet biçimlerini veya devletsizliği savunan fundamentalist gruplar da mevcuttur. Bunların belki de en radikal örneklerinden biri Hristiyan anarşistlerdir. İslam ve seküler devlet[değiştir | kaynağı değiştir] İslam'da genel kanı, İslam dininin ön gördüğü siyasi sistem mevcut olmasa da bu sistemin kabul edilmesi, ancak ahlaki meselelerde toplumun idareye sözlü müdahale ve nasihatte bulunması yönündedir. Yani seküler devletin ideal görülmese de meşru görüldüğü söylenebilir, en azından seküler toplum kavramından ayrıldığı durumda. Tarihsel süreçte kurulmuş İslami devletler, genellikle İslam'ın siyasi anlayışına tam uymayan bir biçimde olsa da toplum ve dinî otoriteler tarafından kabul görmüştür. Yine bu sistemlerin çoğu İslam'ı yargı ve hukuk meselelerinde kaynak olarak kullanmıştır ki bu ne tam anlamıyla dinî ne tam anlamıyla seküler olan bir hukuk ve dolayısıyla devlet anlayışı ortaya koymuştur. Tarih boyunca, İslam esaslarına uygun olmayan biçim ve işleyişe sahip devletlerin meşru olmadığını öne süren düşünce ve gruplar ortaya çıksa da çoğunlukla azınlıkta kalmış ve pek ses getirememiştir. Yine de özellikle 20. yüzyılda, İslami temellere sahip devlet anlayışının İslam dini açısından tek meşru devlet anlayışı olduğunu öne süren grup ve akımlar oluşmuştur. Bu grupların ifade ettiği tam anlamıyla bir teokrasi sayılamasa da, özellikle hukuki anlamda tamamen İslami bilgileri kaynak alan bir devlet anlayışıdır. Seküler örgütler[değiştir | kaynağı değiştir] National Secular Society (Ulusal Seküler Topluluğu) gibi gruplar sekülerizm kampanyaları yaparlar ve genellikle seküler hümanizm taraftarları tarafından desteklenirler. Hümanist olmayan bireylerden de destek görürler. 2005 yılında National Secular Society "Yılın Seküler(ist)i" ödül töreni düzenledi. Bir ilk olan bu ödülün ilk sahibi de İran İşçi-Komünist Partisi'nden Meryem Namazie olmuştur. Ayrıca bakınız[değiştir | kaynağı değiştir] İlgili kavram ve maddeler: İslam ve laiklik Sekülerleşme Seküler devlet Aydınlanma Çağı Hümanizm Laiklik Laisizasyon Sekülerizasyon Laiklik (Atatürk İlkesi) Laik ahlak Laik hukuk Türkiye'de laiklik Dünyada laiklik Sekülerizmin sadece teoride savunulduğu, pratikte var olmadığının öne sürüldüğü durumlar: Sekülerizmin hem teori hem pratikte savunulup, öne sürüldüğü durumlar: Laiklik Laik ahlak Laik hukuk Pozitivizm Rasyonalizm Hümanizm Seküler hümanizm Bilimsel materyalizm Panteizm Agnostisizm Ateizm Çeliştiği bazı akımlar: Spiritüalizm Notlar[değiştir | kaynağı değiştir] a: Sezar: Roma İmparatorluğu'nda imparatorlara verilen unvandır. Buradaki Sezar kullanımı da bu bağlamda devletin kendisini temsil etmektedir. Kaynakça[değiştir | kaynağı değiştir] "Türk Dil Kurumu". 28 Mart 2013 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 31 Ekim 2011. a b "Dil Derneği". 19 Ocak 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 31 Ekim 2011. "secular." Oxford Dictionary of English 2e, Oxford University Press, 2003. "Sekülerizm." Encyclopædia Britannica. Encyclopædia Britannica Online. Encyclopædia Britannica Inc. "sekülarizm." Güncel Türkçe Sözlük. Türk Dil Kurumu. Erişim: 19 Aralık 2011 a b "Secularism.org.uk What is secularism?". 19 Mart 2015 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 14 Aralık 2013. Perspectives: Should Britain become a secular state? 2 Ocak 2014 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi. BBC.co.uk. Erişim: 15 Aralık 2013. a b "secular", Concise Oxford English Dictionary, Oxford University Press, 2004 ""sekülarizm", TDK Güncel Türkçe Sözlük". 5 Ekim 2009 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 24 Ocak 2007. ""dünyacılık", TDK Güncel Türkçe Sözlük". 5 Ekim 2009 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 24 Ocak 2007. "incil.biz, Luka, 20:25, Hristiyan İncili Türkçe meâli". 1 Nisan 2011 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 11 Eylül 2010. Durmuş Hocaoğlu, Laisizmden Milli Sekülerizme, Selçuk Yayınları, Ankara 1995. Dış bağlantılar[değiştir | kaynağı değiştir] Americans United for Separation of Church and State (İngilizce) National Secular Societry22 Şubat 2011 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi. (İngilizce) Freedom from Religion Foundation2 Ekim 2006 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi. (İngilizce) Secularism.org.uk, What Is Secularism?19 Mart 2015 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi. (İngilizce) BBC, Should U.K. Become a Secular State?2 Ocak 2014 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi. (İngilizce) Church Society Is Britain A Secular State? (İngilizce) Council on Foreign Relations, Islam: Governing Under Sheria26 Aralık 2018 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi. (İngilizce) Qantara.de, The Future of the Sharia Is The Secular State12 Kasım 2013 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi. (İngilizce) Gate Stone Institute, Sharia Law, Secular Law and Rabbinical Courts4 Temmuz 2014 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi. (İngilizce) Al Monitor, Is Turkey Headed for Sharia Rule?15 Aralık 2013 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi. (İngilizce) Star Gazete, Sekülerizmin Farklı Soy Kütükleri8 Temmuz 2012 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi., Nilüfer Göle (Türkçe) Laiklik Konusunda Kavram Karmaşası, Prof. Dr. M. Sadık Acar31 Temmuz 2014 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi. Otorite kontrolü GND: 4463409-2 LCCN: sh85119460 NKC: ph125470 NLI: 987007529499405171 "https://tr.wikipedia.org/w/index.php?title=Sekülerizm&oldid=31027484" sayfasından alınmıştır |
Kitap kaynaklarını araISBN: Ara Bu sayfa, Uluslararası Standart Kitap Numarasına (ISBN) göre kitap arayabileceğiniz kütüphanelerin ve diğer kitap kaynaklarının kataloglarına bağlanır. Bu sayfaya herhangi bir Vikipedi sayfasındaki bir ISBN bağlantısını tıklayarak geldiyseniz, aşağıdaki ara bağlantılarına giderek söz konusu kitap için tüm alakalı arama bağlantılarına ulaşabilirsiniz. Arama yaparken ISBN numarasındaki boşluklar ve çizgiler önemsizdir. ISBN, bir kitabın belirli bir basımını tanımlar. Bu nedenle aynı kitabın farklı baskıları var ise farklı ISBN numarası olabilir. Aranacak ISBN numarası: 9780791441688 Veritabanları Google Kitaplar ara Goodreads ara 1000Kitap ara KIBO Elektronik Yayın Kataloğu ara Türkiye'deki kütüphaneler Tübitak Ulusal Toplu Katalog ara Bilgi Üniversitesi Kütüphanesi ara Bilkent Üniversitesi Kütüphanesi ara Boğaziçi Üniversitesi Kütüphanesi ara Ege Üniversitesi Merkez Kütüphanesi ara Gazi Üniversitesi Kütüphanesi ara Hacettepe Üniversitesi Kütüphanesi ara İTÜ Kütüphane hizmetleri ara İzmir Yüksek Teknoloji Enstitüsü Kütüphanesi ara Koç Üniversitesi Suna Kıraç Kütüphanesi ara ODTÜ Kütüphanesi ara Sabancı Üniversitesi Bilgi Merkezi ara Türkiye dışı kütüphaneler Türkiye dışındaki kütüphanelerin kataloglarını taramak için İngilizce Wikipedia'ye bakınız. Vikipedi Kütüphanesi Ortaklar Kaynaklar Açık kaynaklar Bibliyografyalar Kaynak istekleri Kullanıcı arşivleri "https://tr.wikipedia.org/wiki/Özel:KitapKaynakları/978-0-7914-4168-8" sayfasından alınmıştır |
Kitap kaynaklarını araISBN: Ara Bu sayfa, Uluslararası Standart Kitap Numarasına (ISBN) göre kitap arayabileceğiniz kütüphanelerin ve diğer kitap kaynaklarının kataloglarına bağlanır. Bu sayfaya herhangi bir Vikipedi sayfasındaki bir ISBN bağlantısını tıklayarak geldiyseniz, aşağıdaki ara bağlantılarına giderek söz konusu kitap için tüm alakalı arama bağlantılarına ulaşabilirsiniz. Arama yaparken ISBN numarasındaki boşluklar ve çizgiler önemsizdir. ISBN, bir kitabın belirli bir basımını tanımlar. Bu nedenle aynı kitabın farklı baskıları var ise farklı ISBN numarası olabilir. Aranacak ISBN numarası: 9781861890870 Veritabanları Google Kitaplar ara Goodreads ara 1000Kitap ara KIBO Elektronik Yayın Kataloğu ara Türkiye'deki kütüphaneler Tübitak Ulusal Toplu Katalog ara Bilgi Üniversitesi Kütüphanesi ara Bilkent Üniversitesi Kütüphanesi ara Boğaziçi Üniversitesi Kütüphanesi ara Ege Üniversitesi Merkez Kütüphanesi ara Gazi Üniversitesi Kütüphanesi ara Hacettepe Üniversitesi Kütüphanesi ara İTÜ Kütüphane hizmetleri ara İzmir Yüksek Teknoloji Enstitüsü Kütüphanesi ara Koç Üniversitesi Suna Kıraç Kütüphanesi ara ODTÜ Kütüphanesi ara Sabancı Üniversitesi Bilgi Merkezi ara Türkiye dışı kütüphaneler Türkiye dışındaki kütüphanelerin kataloglarını taramak için İngilizce Wikipedia'ye bakınız. Vikipedi Kütüphanesi Ortaklar Kaynaklar Açık kaynaklar Bibliyografyalar Kaynak istekleri Kullanıcı arşivleri "https://tr.wikipedia.org/wiki/Özel:KitapKaynakları/978-1-86189-087-0" sayfasından alınmıştır |
Kitap kaynaklarını araISBN: Ara Bu sayfa, Uluslararası Standart Kitap Numarasına (ISBN) göre kitap arayabileceğiniz kütüphanelerin ve diğer kitap kaynaklarının kataloglarına bağlanır. Bu sayfaya herhangi bir Vikipedi sayfasındaki bir ISBN bağlantısını tıklayarak geldiyseniz, aşağıdaki ara bağlantılarına giderek söz konusu kitap için tüm alakalı arama bağlantılarına ulaşabilirsiniz. Arama yaparken ISBN numarasındaki boşluklar ve çizgiler önemsizdir. ISBN, bir kitabın belirli bir basımını tanımlar. Bu nedenle aynı kitabın farklı baskıları var ise farklı ISBN numarası olabilir. Aranacak ISBN numarası: 9780237539320 Veritabanları Google Kitaplar ara Goodreads ara 1000Kitap ara KIBO Elektronik Yayın Kataloğu ara Türkiye'deki kütüphaneler Tübitak Ulusal Toplu Katalog ara Bilgi Üniversitesi Kütüphanesi ara Bilkent Üniversitesi Kütüphanesi ara Boğaziçi Üniversitesi Kütüphanesi ara Ege Üniversitesi Merkez Kütüphanesi ara Gazi Üniversitesi Kütüphanesi ara Hacettepe Üniversitesi Kütüphanesi ara İTÜ Kütüphane hizmetleri ara İzmir Yüksek Teknoloji Enstitüsü Kütüphanesi ara Koç Üniversitesi Suna Kıraç Kütüphanesi ara ODTÜ Kütüphanesi ara Sabancı Üniversitesi Bilgi Merkezi ara Türkiye dışı kütüphaneler Türkiye dışındaki kütüphanelerin kataloglarını taramak için İngilizce Wikipedia'ye bakınız. Vikipedi Kütüphanesi Ortaklar Kaynaklar Açık kaynaklar Bibliyografyalar Kaynak istekleri Kullanıcı arşivleri "https://tr.wikipedia.org/wiki/Özel:KitapKaynakları/978-0-237-53932-0" sayfasından alınmıştır |
Kitap kaynaklarını araISBN: Ara Bu sayfa, Uluslararası Standart Kitap Numarasına (ISBN) göre kitap arayabileceğiniz kütüphanelerin ve diğer kitap kaynaklarının kataloglarına bağlanır. Bu sayfaya herhangi bir Vikipedi sayfasındaki bir ISBN bağlantısını tıklayarak geldiyseniz, aşağıdaki ara bağlantılarına giderek söz konusu kitap için tüm alakalı arama bağlantılarına ulaşabilirsiniz. Arama yaparken ISBN numarasındaki boşluklar ve çizgiler önemsizdir. ISBN, bir kitabın belirli bir basımını tanımlar. Bu nedenle aynı kitabın farklı baskıları var ise farklı ISBN numarası olabilir. Aranacak ISBN numarası: 9780786708284 Veritabanları Google Kitaplar ara Goodreads ara 1000Kitap ara KIBO Elektronik Yayın Kataloğu ara Türkiye'deki kütüphaneler Tübitak Ulusal Toplu Katalog ara Bilgi Üniversitesi Kütüphanesi ara Bilkent Üniversitesi Kütüphanesi ara Boğaziçi Üniversitesi Kütüphanesi ara Ege Üniversitesi Merkez Kütüphanesi ara Gazi Üniversitesi Kütüphanesi ara Hacettepe Üniversitesi Kütüphanesi ara İTÜ Kütüphane hizmetleri ara İzmir Yüksek Teknoloji Enstitüsü Kütüphanesi ara Koç Üniversitesi Suna Kıraç Kütüphanesi ara ODTÜ Kütüphanesi ara Sabancı Üniversitesi Bilgi Merkezi ara Türkiye dışı kütüphaneler Türkiye dışındaki kütüphanelerin kataloglarını taramak için İngilizce Wikipedia'ye bakınız. Vikipedi Kütüphanesi Ortaklar Kaynaklar Açık kaynaklar Bibliyografyalar Kaynak istekleri Kullanıcı arşivleri "https://tr.wikipedia.org/wiki/Özel:KitapKaynakları/978-0-7867-0828-4" sayfasından alınmıştır |
Kitap kaynaklarını araISBN: Ara Bu sayfa, Uluslararası Standart Kitap Numarasına (ISBN) göre kitap arayabileceğiniz kütüphanelerin ve diğer kitap kaynaklarının kataloglarına bağlanır. Bu sayfaya herhangi bir Vikipedi sayfasındaki bir ISBN bağlantısını tıklayarak geldiyseniz, aşağıdaki ara bağlantılarına giderek söz konusu kitap için tüm alakalı arama bağlantılarına ulaşabilirsiniz. Arama yaparken ISBN numarasındaki boşluklar ve çizgiler önemsizdir. ISBN, bir kitabın belirli bir basımını tanımlar. Bu nedenle aynı kitabın farklı baskıları var ise farklı ISBN numarası olabilir. Aranacak ISBN numarası: 9780785825302 Veritabanları Google Kitaplar ara Goodreads ara 1000Kitap ara KIBO Elektronik Yayın Kataloğu ara Türkiye'deki kütüphaneler Tübitak Ulusal Toplu Katalog ara Bilgi Üniversitesi Kütüphanesi ara Bilkent Üniversitesi Kütüphanesi ara Boğaziçi Üniversitesi Kütüphanesi ara Ege Üniversitesi Merkez Kütüphanesi ara Gazi Üniversitesi Kütüphanesi ara Hacettepe Üniversitesi Kütüphanesi ara İTÜ Kütüphane hizmetleri ara İzmir Yüksek Teknoloji Enstitüsü Kütüphanesi ara Koç Üniversitesi Suna Kıraç Kütüphanesi ara ODTÜ Kütüphanesi ara Sabancı Üniversitesi Bilgi Merkezi ara Türkiye dışı kütüphaneler Türkiye dışındaki kütüphanelerin kataloglarını taramak için İngilizce Wikipedia'ye bakınız. Vikipedi Kütüphanesi Ortaklar Kaynaklar Açık kaynaklar Bibliyografyalar Kaynak istekleri Kullanıcı arşivleri "https://tr.wikipedia.org/wiki/Özel:KitapKaynakları/978-0-7858-2530-2" sayfasından alınmıştır |
Kitap kaynaklarını araISBN: Ara Bu sayfa, Uluslararası Standart Kitap Numarasına (ISBN) göre kitap arayabileceğiniz kütüphanelerin ve diğer kitap kaynaklarının kataloglarına bağlanır. Bu sayfaya herhangi bir Vikipedi sayfasındaki bir ISBN bağlantısını tıklayarak geldiyseniz, aşağıdaki ara bağlantılarına giderek söz konusu kitap için tüm alakalı arama bağlantılarına ulaşabilirsiniz. Arama yaparken ISBN numarasındaki boşluklar ve çizgiler önemsizdir. ISBN, bir kitabın belirli bir basımını tanımlar. Bu nedenle aynı kitabın farklı baskıları var ise farklı ISBN numarası olabilir. Aranacak ISBN numarası: 9780870030512 Veritabanları Google Kitaplar ara Goodreads ara 1000Kitap ara KIBO Elektronik Yayın Kataloğu ara Türkiye'deki kütüphaneler Tübitak Ulusal Toplu Katalog ara Bilgi Üniversitesi Kütüphanesi ara Bilkent Üniversitesi Kütüphanesi ara Boğaziçi Üniversitesi Kütüphanesi ara Ege Üniversitesi Merkez Kütüphanesi ara Gazi Üniversitesi Kütüphanesi ara Hacettepe Üniversitesi Kütüphanesi ara İTÜ Kütüphane hizmetleri ara İzmir Yüksek Teknoloji Enstitüsü Kütüphanesi ara Koç Üniversitesi Suna Kıraç Kütüphanesi ara ODTÜ Kütüphanesi ara Sabancı Üniversitesi Bilgi Merkezi ara Türkiye dışı kütüphaneler Türkiye dışındaki kütüphanelerin kataloglarını taramak için İngilizce Wikipedia'ye bakınız. Vikipedi Kütüphanesi Ortaklar Kaynaklar Açık kaynaklar Bibliyografyalar Kaynak istekleri Kullanıcı arşivleri "https://tr.wikipedia.org/wiki/Özel:KitapKaynakları/978-0-87003-051-2" sayfasından alınmıştır |
Kitap kaynaklarını araISBN: Ara Bu sayfa, Uluslararası Standart Kitap Numarasına (ISBN) göre kitap arayabileceğiniz kütüphanelerin ve diğer kitap kaynaklarının kataloglarına bağlanır. Bu sayfaya herhangi bir Vikipedi sayfasındaki bir ISBN bağlantısını tıklayarak geldiyseniz, aşağıdaki ara bağlantılarına giderek söz konusu kitap için tüm alakalı arama bağlantılarına ulaşabilirsiniz. Arama yaparken ISBN numarasındaki boşluklar ve çizgiler önemsizdir. ISBN, bir kitabın belirli bir basımını tanımlar. Bu nedenle aynı kitabın farklı baskıları var ise farklı ISBN numarası olabilir. Aranacak ISBN numarası: 9781115595995 Veritabanları Google Kitaplar ara Goodreads ara 1000Kitap ara KIBO Elektronik Yayın Kataloğu ara Türkiye'deki kütüphaneler Tübitak Ulusal Toplu Katalog ara Bilgi Üniversitesi Kütüphanesi ara Bilkent Üniversitesi Kütüphanesi ara Boğaziçi Üniversitesi Kütüphanesi ara Ege Üniversitesi Merkez Kütüphanesi ara Gazi Üniversitesi Kütüphanesi ara Hacettepe Üniversitesi Kütüphanesi ara İTÜ Kütüphane hizmetleri ara İzmir Yüksek Teknoloji Enstitüsü Kütüphanesi ara Koç Üniversitesi Suna Kıraç Kütüphanesi ara ODTÜ Kütüphanesi ara Sabancı Üniversitesi Bilgi Merkezi ara Türkiye dışı kütüphaneler Türkiye dışındaki kütüphanelerin kataloglarını taramak için İngilizce Wikipedia'ye bakınız. Vikipedi Kütüphanesi Ortaklar Kaynaklar Açık kaynaklar Bibliyografyalar Kaynak istekleri Kullanıcı arşivleri "https://tr.wikipedia.org/wiki/Özel:KitapKaynakları/978-1-115-59599-5" sayfasından alınmıştır |
Bağlantı bakımı gtdHükümdarlarAvrupa Almanya hükümdarları Arnavut hükümdarları Avusturya hükümdarları Belçika hükümdarları Bizans imparatorları Bohemya hükümdarları Britanya hükümdarları Bulgar hükümdarları Danimarka hükümdarları Finlandiya hükümdarları Fransa hükümdarları Grek-Baktriya Kralları Hollanda hükümdarları İki Sicilya hükümdarları İngiltere hükümdarları İskoçya hükümdarları İspanya hükümdarları İsveç hükümdarları İtalya hükümdarları Kasım Hanları Kazak hetmanları Kırım hanları Kutsal Roma imparatorları Latin imparatorları Lihtenştayn hükümdarları Macaristan hükümdarları Napoli hükümdarları Norveç hükümdarları Osmanlı padişahları Papalar Parma dükleri Polonya hükümdarları Portekiz hükümdarları Roma imparatorları Rus hükümdarları Sasani şehinşahları Seleukos imparatorları Sicilya hükümdarları Venedik doçeleri Württemberg hükümdarları Yunanistan hükümdarları Asya AbAbbâsî halifeleri Afganistan hükümdarları Altın Orda hanları Anadolu Selçuklu sultanları Artuklu beyleri Astrahan hanları Asur kralları Babil kralları Birinci Babil Hanedanlığı Büyük Selçuklu sultanları Çağatay hanları Dânişmendliler beyleri Emevî halifeler Göktürk kağanları Hitit kralları İran hükümdarları listesi Kamboçya devlet başkanları Karahanlılar hükümdarları Karkamış kralları Katar emirleri Kıbrıs kralları Koguryo kralları Kommagene hükümdarları Kore hükümdarları Kudüs kralları Kuveyt emirleri Nepal hükûmdarları Pontus kralları Suudi Arabistan kralları Sümer kralları Trabzon hükümdarları Uygur kağanları Malezya hükümdarları Afrika Memlûk sultanları Mısır firavunları Tunus beyleri Güney Amerika Brezilya hükümdarları Okyanusya Tonga kralları Dünya çapında Günümüzdeki bağımsız hükümdarlar Şablon belgelemesi[oluştur] Kullanıcılar denemelerini bu şablonun deneme tahtası (oluştur | yansıtma) ve test senaryosu (oluştur) sayfalarında yapabilirler.Lütfen kategorileri /belge alt sayfasına ekleyin. Bu şablon ile ilgili alt sayfalar için buraya tıklayınız. "https://tr.wikipedia.org/w/index.php?title=Şablon:Hükümdarlar&oldid=30906718" sayfasından alınmıştır |
Vikiproje Şablonlar (Şablon-sınıf, NA-önem) ŞablonlarVikiproje:ŞablonlarŞablon:VikiprojeŞablonlar gtdBu şablon, Vikipedi'deki Şablonlar maddelerini geliştirmek amacıyla oluşturulan Vikiproje Şablonlar kapsamındadır. Eğer projeye katılmak isterseniz, bu sayfaya bağlı değişiklikler yapabilir veya katılabileceğiniz ve tartışabileceğiniz proje sayfasını ziyaret edebilirsiniz. Şablon Bu şablon için herhangi bir değerlendirme yapmaya gerek yoktur. Burası Hükümdarlar adlı şablon üzerindeki değişikliklerin konuşulduğu tartışma sayfasıdır. Bu sayfa şu Vikiprojelerin kapsamında yer almaktadır: Vikiproje Siyaset (Şablon-sınıf, NA-önem) SiyasetVikiproje:SiyasetŞablon:VikiprojeSiyaset gtdBu şablon, Vikipedi'deki Siyaset maddelerini geliştirmek amacıyla oluşturulan Vikiproje Siyaset kapsamındadır. Eğer projeye katılmak isterseniz, bu sayfaya bağlı değişiklikler yapabilir veya katılabileceğiniz ve tartışabileceğiniz proje sayfasını ziyaret edebilirsiniz. Şablon Bu şablon için herhangi bir değerlendirme yapmaya gerek yoktur. "https://tr.wikipedia.org/w/index.php?title=Şablon_tartışma:Hükümdarlar&oldid=31955150" sayfasından alınmıştır |
Arbanon Prensleri (1190-1255)[değiştir | kaynağı değiştir] Progon Ailesi[değiştir | kaynağı değiştir] Progon (1190-1198) Gjin Progoni (1198-1208) Dhimitër Progoni (1208-1216) Diğerleri[değiştir | kaynağı değiştir] Gregory Kamonas (1216-1253) Golem (1253-1255) Arnavutluk Kralları (1272-1294)[değiştir | kaynağı değiştir] Angevin Hanedanı[değiştir | kaynağı değiştir] I. Charles (1272-1285) II. Charles (1285-1294) II. Charles; 1365 yılında, Arnavutluk halkı adına bütün yetkisini oğlu II. Philip'e teslim etmiştir. II. Philips; Arnavutluk Krallığı'nın lordu gibi hüküm sürmüştür. Krallık Lordları (1294-1332)[değiştir | kaynağı değiştir] Angevin Hanedanı[değiştir | kaynağı değiştir] I. Philip (1294-1332) Robert (1332) Durazzo Dükleri (1332-1368)[değiştir | kaynağı değiştir] Angevin Hanedanı[değiştir | kaynağı değiştir] John (1332-1336) Charles (1336-1348) Joanna(1348-1368) Louis (1365-1368), karısı. Avlonya Dükleri (1332-1417)[değiştir | kaynağı değiştir] Şişman Hanedanı[değiştir | kaynağı değiştir] John Asen Komnenos (1332-1363) Alexander Asen Komnenos (1363-1372) Komnena (1372-1395) Ruzhina (1395-1417) Berat Prensleri (1335-1444)[değiştir | kaynağı değiştir] II. Andrea Muzaka (1335-1372) I. Teodor Muzaka (1372-1389) II. Teodor Muzaka (1389-1417) III. Teodor Muzaka (1417-1444) Angelokastron ve Lepanto Despotluğu (1358-1374)[değiştir | kaynağı değiştir] Gjin Bua Shpata (1358-1374) Arta Despotluğu (1358–1416)[değiştir | kaynağı değiştir] Losha Hanedanı[değiştir | kaynağı değiştir] Pjeter Losha (1358-1374) Shpata Hanedanı[değiştir | kaynağı değiştir] Gjin Bua Shpata (1374-1399) Muriq Shpata (1399-1415) Yakup Shpata (1415-1416) Arnavutluk Prensleri (1368-1444)[değiştir | kaynağı değiştir] Thopia Ailesi[değiştir | kaynağı değiştir] Karl Topia (ilk saltanatı) (1368-1382) Karl Topia (ikinci saltanatı) (1385-1387) Gjergj Topia (1387-1392) Nikete Topia (1392-1416/17) Andrea Topia (1417-1444) Gjirokastër Prensi (1386-1416)[değiştir | kaynağı değiştir] Gjon Zenebishi (1386-1416) Dukagjini Prensleri (1387-1444)[değiştir | kaynağı değiştir] I. Pal Dukagjini ve I. Leka Dukagjini (1387-1393) Tanush Dukagjini (1393-1438) II. Pal Dukagjini (1438-1444) Kastrioti Prensleri (1389-1444)[değiştir | kaynağı değiştir] Gjon Kastrioti (1389-1417) Gjergj Kastrioti (1443-1444) Arnavutluk Prensleri (1444-1479)[değiştir | kaynağı değiştir] Kastrioti[değiştir | kaynağı değiştir] Corc Kastrioti Skanderbeg (1444-1468) Dukagjini Ailesi[değiştir | kaynağı değiştir] Lekë Dukagjini (1468-1479) Modern Arnavutluk Prensi (1914)[değiştir | kaynağı değiştir] Wied Ailesi[değiştir | kaynağı değiştir] # Adı Doğum ve Ölüm Tarihi Saltanat Başlangıcı Saltanat Bitişi Evlilikler 1 Wilhelm (Arnavutluk Prensi) 26 Mart 1876 Neuwied (Alman İmparatorluğu) – 18 Nisan 1945 Predeal (Romanya) (69 yaşında) 7 Mart 1914 3 Eylül 1914 31 Ocak 1925 ([1]) Prenses Sophie 30 Kasım 1906 (2 çocuğu var) Wied Ailesi liderleri (1914-1973)[değiştir | kaynağı değiştir] # Adı Doğum ve Ölüm Tarihi Saltanat Başlangıcı Saltanat Bitişi Evlilikler 1 Wilhelm (Arnavutluk Prensi) 26 Mart 1876 Neuwied (Alman İmparatorluğu) – 18 Nisan 1945 Predeal (Romanya) (69 yaşında) 3 Eylül 1914 18 Nisan 1945 Prenses Sophie 30 Kasım 1906 [2 çocuk] 2 Carol Victor 19 Mayıs 1913 Potsdam (Prusya Krallığı) – 8 Aralık 1973 Münih (Almanya) (60 yaşında) 18 Nisan 1945 8 Aralık 1973 Prenses Eileen 8 Eylül 1966 Arnavut Kralı (1928-1939)[değiştir | kaynağı değiştir] Zogu Ailesi[değiştir | kaynağı değiştir] # Adı Doğum ve Ölüm Tarihi Saltanat Başlangıcı Saltanat Bitişi Evlilikler 1 Ahmet Zogoğlu 1895 8 Ekim Burgajet Kalesi (Osmanlı İmparatorluğu) – 9 Nisan 1961 Suresnes (Fransa) (65 yaşında) 1 Eylül 1928 7 Nisan 1939 Kraliçe Geraldine Nisan 1938 [1 çocuk) Zogu Ailesi liderleri (1939–...) [değiştir | kaynağı değiştir] # Adı Doğum ve ölüm Saltanat Başlangıcı Saltanat Bitişi Evlilikler 1 Ahmet Zogoğlu 8 Ekim 1895 Burgajet Kalesi (Osmanlı İmparatorluğu) – 9 Nisan 1961 Suresnes (Fransa) (65 yaşında) 7 Nisan 1939 9 Nisan 1961 Kraliçe Geraldine Nisan 1938 [1 çocuk) 2 I. Leka 5 Nisan 1939 Tiran – 30 Kasım 2011 Tiran (72 yaşında) 9 Nisan 1961 30 Kasım 2011 Veliaht Prenses Susan 1975 [1 çocuk) 3 II. Leka 26 Mart 1982 Johannesburg (Güney Afrika Cumhuriyeti) (34 yaşında) 30 Kasım 2011 Halen Devam Ediyor Veliaht Prenses Elia 2016 İtalyan İşgali (1939-1943)[değiştir | kaynağı değiştir] Savoy Ailesi[değiştir | kaynağı değiştir] # Adı Doğum ve Ölüm Tarihi Saltanat Başlangıcı Saltanat Bitişi Evlilikler 1 III. Vittorio Emanuele 11 Kasım 1869 Napoli – 28 Aralık 1947 İskenderiye (Mısır) (78 yaşında) 16 Nisan 1939 8 Eylül 1943 Kraliçe Elena 24 Ekim 1896 [5 çocuk] Ayrıca bakınız[değiştir | kaynağı değiştir] Arnavutluk devlet başkanları listesi Arnavutluk başbakanları listesi Dış bağlantılar[değiştir | kaynağı değiştir] Arnavutluk Kraliyet Mahkemesi30 Aralık 2012 tarihinde Archive.is sitesinde arşivlendi Maison royale d'Albanie1 Ocak 2011 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi. (Fransızca) Kaynakça[değiştir | kaynağı değiştir] Creation of Albanian Republic Arnavut siyasetçi ile ilgili bu madde taslak seviyesindedir. Madde içeriğini genişleterek Vikipedi'ye katkı sağlayabilirsiniz. Otorite kontrolü LCCN: sh2008002501 NLI: 987007547364705171 "https://tr.wikipedia.org/w/index.php?title=Arnavut_hükümdarlar_listesi&oldid=31143056" sayfasından alınmıştır |
Sicilyateyn Kraliyeti hükümdarları Eski Monarşi İmparatorluk Kraliyet arması Son Hükümdar: II. Francis İlk hükümdar I. Ferdinando Son hükümdar II. Francis Monarşi başlangıcı 1 Ağustos 1808 Monarşi sonu 12 Şubat 1861 Bu listede, 1861'de İtalya Krallığı ile birleşene kadar, Sicilyateyn Kraliyeti'nin yöneticileri yer almaktadır. Tarihi[değiştir | kaynağı değiştir] Joachim Murat, 1808 yılında Bayonne Fermanı ile "İki Sicilya" adlı bir krallığa hükmeden ilk kral idi. Ancak Napoli'den ayrı olan Sicilya adasını resmi olarak asla yönetmedi.[1][2] 1815'te Viyana Kongresi'nin ardından, İki Sicilya'nın kralı unvanı, 1816'da I. Ferdinando tarafından kabul edildi.[3] Ferdinand'ın yönetimi altında Napoli Krallığı ve Sicilya Krallığı birleştirildi. Kralların listesi[değiştir | kaynağı değiştir] Bourbon Hanedanı[değiştir | kaynağı değiştir] Portresi Arması Adı Salntanat Başlık I. Ferdinando 22 Mayıs 1815 4 Ocak 1825 İki Sicilya'nın kralı(Rè delle Due Sicilie) I. Francis(I. Francesco) 4 Ocak 1825 8 Kasım 1830 İki Sicilya'nın kralı(Rè delle Due Sicilie) II. Ferdinando 8 Kasım 1830 22 Mayıs 1859 İki Sicilya'nın kralı(Rè delle Due Sicilie) II. Francis(II. Francesco) 22 Mayıs 1859 20 Mart 1861 İki Sicilya'nın kralı(Rè delle Due Sicilie) Ayrıca bakınız[değiştir | kaynağı değiştir] Bourbon Hanedanı Sicilyateyn Kraliyeti Kaynakça[değiştir | kaynağı değiştir] "Colletta P., History of the Kingdom of Naples: 1734–1825, p.71". 24 Eylül 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 25 Şubat 2020. Proclaims with Murat's title 3 Ocak 2017 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi.. Romeo R., Moments and problems of the Restoration in the Kingdom of the Two Sicilies (1815–1820), in Southern Italy and Sicily during the Risorgimento, Naples 1963, s. 85–96. gtdİki Sicilya hükümdarları I. Ferdinando (1815–1825) I. Francis (1825–1830) II. Ferdinando (1830–1859) II. Francis (1859–1861) gtdİtalya Yarımadası'ndaki eski devletlerKavimler Göçü dönemi (4.–8. yüzyıl.) Antik Romalılar İtalyası Batı Roma İmparatorluğu (285–476) Korsika ve Sardinya (MÖ 238 – MS 455) Sicilya (Roma eyaleti) (MÖ 241–MS 476) İtalya praetoria idaresi (337–584) Odoacer yönetimi (476–493) Ostrogot Krallığı (493–553) Vandal Krallığı (435–534) Lombardlar Krallığı (568-774) Benevento Dükalığı Friuli Dükalığı İvrea Dükalığı Spoleto Dükalığı Tridentum Dükalığı Ravenna Eksarhlığı (584–751) Afrika Eksarhlığı (585–698) Venedik Cumhuriyeti (697–1797) Domini di Terraferma Stato da Màr Ragusa Cumhuriyeti Güney İtalya(774-1139)Bizans Amalfi Cumhuriyeti Gaeta Dükalığı İtalya Katepanlığı Longobardiya Lucania Theması Napoli Dükalığı Sicilya (thema) ve Bizans Sicilyası Sorrento Dükalığı Arap Bari Emirliği Sicilya Emirliği Lombard Benevento Prensliği Salerno Prensliği Capua Prensliği Normanlar Puglia ve Calabria Düklüğü Aversa Kontluğu Sicilya Prensliği Taranto Prensliği Sardinya ve Korsika(9. yüzyıl-1420) Hakimlikler Agugliastra Arborea Cagliari Gallura Logudoro Oristano Sardinya Krallığı ve Korsika Krallığı Korsika Cumhuriyeti (1755–1769) Ortaçağlar "İtalya Krallığı içindeki devletler", Akdeniz sahili devletleriİtalya Krallığı,Kutsal Roma İmparatorları,ve Papalık Devleti Ancona Markizliği Aosta Dükalığı Aquileia Patrikliği (devlet) Brixen Piskoposluğu Castro Dükalığı Ceneviz Cumhuriyeti Ceva Markizliği Ferrara Dükalığı Finale Markizliği Floransa Cumhuriyeti Floransa Dükalığı Friuli Markizliği Gorizia Kontluğu Gorizia ve Gradisca Noli Cumhuriyeti Guastalla Kontluğu Guastalla Dükalığı İstriya Markizliği İvrea Dükalığı Lucca Cumhuriyeti Mantova Dükalığı Mantua Dükalığı Massa ve Carrara Dükalığı Merania Dükalığı Milano Dükalığı Mirandola Dükalığı Modena ve Reggio Dükalığı Montferrat Markizliği Parma Dükalığı Piedmonte Prensliği Piombino Prensliği Pisa Cumhuriyeti Reggio Dükalığı Saluzzo Markizliği Savoie Dükalığı Siena Cumhuriyeti Spoleto Dükalığı Terra Sancti Benedicti Trento Piskoposluğu Turino Markizliği Toskana Markizliği Toskana Büyük Dükalığı Urbino Dükalığı Verona Markizliği Sicilya Krallığı (1130–1816) veNapoli Krallığı (1282-1860) Presidi Devleti San Donato Dükalığı Sora Dükalığı Taranto Prensliği Fransa Devrimi ve Napolyon Bonapart dönemi (1792-1815)Cumhuriyetler Bologna Cumhuriyeti Cisalpin Cumhuriyeti Cispadaniya Cumhuriyeti İtalya Cumhuriyeti Ligurya Cumhuriyeti Lucca Cumhuriyeti Partenopea Cumhuriyeti Roma Transpadan Cumhuriyeti Krallıklar Birinci Fransız İmparatorluğu Etrurya Krallığı Lucca ve Piombino İtalya Krallığı Napoli Anglo-Korsika Krallığı Napolyon dönemi sonrası devletleri Lucca Dükalığı (1815-1847) Massa ve Carrara Dükalığı (1814-1829) Modena ve Reggio Dükalığı (1814–1859) Parma Dükalığı (1814–1859) Toskana Büyük Dükalığı (1815–1859) Merkezî İtalya Birleşik Vilayetleri (1859-1860) Sardinya Krallığı (1814-1860) Sicilyateyn Kraliyeti (1816–1861) Lombardiya-Venedik Krallığı (1815–1866) Papalık Devleti (1814-1870) İtalyan Sosyal Cumhuriyeti (1943-1945) İtalya Krallığı (1861–1946) "https://tr.wikipedia.org/w/index.php?title=Sicilyateyn_hükümdarları_listesi&oldid=27486737" sayfasından alınmıştır |
1445-1681 yılları arasında hüküm süren devlet çeşitli hanedanlara mensup hanlarca yönetildi. 1506 yılından itibaren Rusya'ya tâbi olan devlet, son han Seyyid Burhan'ın 1679'da ölümüyle müteakip iki yıl Naibe Fatma Sultan Bike tarafından idare edildiyse de, adı geçenin de ölümüyle tamamen Rusya tarafından ilhak edildi. Söz konusu devletin hanları mensup oldukları hanedanlarla birlikte aşağıda sunulmuştur: Kazan Hanları Hanedanı: Kasım (1445-1468) Danyal (1468-1486) (Osmanlı Devleti'ne tâbi) Kırım Hanları Hanedanı: Nur Devlet (1486-1491) Satılgan (1491-1506) Canbay (1506-1512) Altın Orda Hanları Hanedanı: Seyyid Evliya (1512-1516) Şah Ali (1516-1519) Can Ali (1519-1532) Şah Ali (yeniden, 1532-1567) Sayın Bulat (1567-1573) Mustafa Ali (1573-1600) Kazak Hanedanı: Uraz Muhammed (1600-1610) Sibir Hanları Hanedanı: Alp Arslan (1610-1627) Seyyid Burhan (1627-1679) Fatma Sultan Bike (1679-1681)[1] Ayrıca bakınız[değiştir | kaynağı değiştir] Kasım Hanlığı Altın Orda Devleti Kırım Hanlığı Kaynakça[değiştir | kaynağı değiştir] Öztuna, Yılmaz, "Devletler ve Hanedanlar" Cilt:1, Kültür Bakanlığı Yayınları, Ankara (1996), s.551 "https://tr.wikipedia.org/w/index.php?title=Kasım_hanları_listesi&oldid=31045420" sayfasından alınmıştır |
Kazak Hetmanlığı bayrağı. Kazak hetmanları listesi; Zaporojya Kazakları'nın liderlerinin listesidir. Ukrayna'da Bogdan Hmelnitski tarafından çıkarılan ayaklanmada kurulan Kazak Hetmanlığı'nın resmi olarak 11 lideri vardır, 4 lider ise Kazak Konseyi tarafından tayin edilmiştir. Toplam da ise 15 tane hetman hüküm sürmüştür.[1][2] Kazak hetmanları listesi[değiştir | kaynağı değiştir] # Hetman Tahta çıkış nedeni Saltanat Başlangıcı Saltanat Sonu Notlar 1 Bohdan Hmelnıtskıy(1596–1657)Зиновій-Богдан Хмельницький Hmelnitski Ayaklanması, 1648 (Sich) 26 Ocak 1648 6 Ağustos 1657 öldü. 2 Yuriy Hmelnıtskıy(1641–1685)Юрій Хмельницький babasının ölümü üzerine tahta çıktı. 6 Ağustos 1657 27 Ağustos 1657 Memurlar Konseyi tarafından yeniden tahta çıktı. 3 İvan Vıhovskıy(????–1664)Іван Виговський Kazak Konseyi, 1657 (Korsun) 27 Ağustos 1657(resmi: 27 Ekim 1657) 11 Eylül 1659 tahtı bıraktı. 4 Yuriy Hmelnıtskıy(1641–1685)Юрій Хмельницький Kazak Konseyi, 1659 (Hermanivka) 11 September 1659(resmi: 11 Eylül 1659) Ekim 1662 x Pavlo Teteria(1620?–1670)Павло "Тетеря" Моржковський 1662 (Çigirin) Ekim 1662 Temmuz 1665 (meşruiyeti sorguladı) 5 İvan Brühovetskıy(1623–1668)Іван Брюховецький Chorna rada, 1663 (Nijniy ) 27 Haziran 1663(resmi: 27 Haziran 1663) 17 Haziran 1668 öldü. 6 Petro Doroşenko(1627–1698)Петро Дорошенко Kazak Konseyi, 1666 (Çigirin) 10 Ekim 1665(resmi: Ocak 1666) 19 Eylül 1676 tahtı Ivan Samoylovych'e bıraktı. x Demyan Mnohohrişnıy(1631–1703)Дем'ян Многогрішний 1669 (Hlukhiv) 17 Aralık 1668(resmi: 3 Mart 1669) Nisan 1672 Tutuklandı ve Sibirya'ya sürgün edildi. 7 İvan Samoyloviç(1630s–1690)Іван Самойлович Memur Konseyi, 1672 (Kozatske) 17 Haziran 1672 Ağustos 1687 Tutuklandı ve Sibirya'ya sürgün edildi. 8 İvan Mazepa(1627–1698)Іван Мазепа Kazak Konseyi, 1687 (Kolomak) 4 Ağustos 1687 6 Kasım 1708 9 İvan Skoropadskıy(1646–1722)Іван Скоропадський 1708 (Hlukhiv) 6 Kasım 1708 14 Temmuz 1722 öldü. X Pavlo Polubotok(1660–1724)Павло Полуботок tayin edilen hetman 1722 1724 Hapiste öldü. 10 Danılo Apostol(1654–1734)Данило Апостол 1727 (Hlukhiv) 12 Ekim 1727 29 Mart 1734 öldü. X Yakiv Lyzohub(1675–1749)Яків Лизогуб tayin edilen hetman 1733 1749 öldü. 11 Kırılo Rozumovskıy(1728–1803)Кирило Розумовський 1750 (Hlukhiv) 22 Şubat 1750 17 Kasım 1764 tahtı bıraktı. 1764-1786 Küçük Rusya Collegium (Pyotr Rumyantsev) Kaynakça[değiştir | kaynağı değiştir] Kyrylo Rozumovsky at the Jurist Encyclopedia Soroka, Yu. Hetmanless period and the last Hetman of Ukraine 8 Şubat 2018 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi.. Dış bağlantılar[değiştir | kaynağı değiştir] Shcherbak, V. Institution of Hetmans5 Nisan 2013 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi. Ukrayna Ansiklopedi tarihi. "Naukova dumka". Kyiv 2004. Hetman 25 Ocak 2021 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi. Ukrayna Ansiklopedisi. gtdKazak hetmanlarıKazak Hetmanlığı Bohdan Hmelnitski Yuri Hmelnitski İvan Vıhovski Yuri Hmelnitski Sol-kıyı Ukraynası İvan Bezpalıy Yakym Somko İvan Bryuhovetski Demyan Mnohohrişni İvan Samoyloviç İvan Mazepa Pilip Orlik İvan Skoropadski Pavlo Polubotok Danilo Apostol Yakiv Lizohub Kirilo Rozumovski Sağ-kıyı Ukraynası Pavlo Teterya Petro Doroşenko Yuri Hmelnitski Mihaylo Hanenko "https://tr.wikipedia.org/w/index.php?title=Kazak_hetmanları_listesi&oldid=31732567" sayfasından alınmıştır |
Parma ve Piacenza Dükalığı arması (1592) Parma ve Piacenza Dükleri listesi, İtalya'da bulunan tarihsel bir küçük bölgesel dükalık devleti olan Parma ve Piacenza Dükalığı'nın hükümdarları olan "Parma ve Piacenza Dükleri" listesidir. Parma ve Piacenza Dükalığı bir devlet olarak 1542-1802 döneminde ve sonra 1814-1860 döneminde uluslararası devletler arasında bulunmuştur. Piacenza Düklüğü unvanı Ottavio Fernese'nin Parma Dükalığı hükümdarı olduğu ilk yıllarda ona verilmemiş ve hükümdarlığının sonraki yıllarında bu unvanı taşımıştır. 1808–1814 döneminde "Parma Dükü" unvanı onursal olarak İtalya'yı elinde bulunduran Napolyon Bonapart tarafından onur için verine bir asilzadelik unvanı olarak verilmiştir. Napolyon Bonapart'ın İtalya'yı işgal edip Parma Dükalığı devletini oratadan kaldırdığı zaman "Parma Dükü" ve "Piacenza Dükü" unvanlarını şerefsel olarak şahsen verdiği dönemde bu iki unvanı değişik kişilere verilmiştir. 1735-1847 döneminde ise "Parma ve Piacenza Dükleri" "Guastalla Dükü" unvanı da taşımaktaydı. Bu unvan kullanımına 1735'te VI. Karl (Kutsal Roma İmparatoru)'nun Guastalla kentini ve bu unvanı Mantova Dükalığı'nda ayırması ile başlamıştır. Bu kullanım 1847'de Guastalla" kentinin Modena Düklüğü'ne verilmesine kadar sürmüştür. Ayrıca Napolyon Bonapart'ın İtalya'yı istila edip idare etmesi ve Parma Dükülüğünün sadece şerefsel bir unvan olduğu sıralarda Napolyon'un kızkardeşi Pauline Bonapart "Guastalla Düşesi" ve "Varella Düşesi" unvanlarını taşımıştır. Hükümet Süren Parma ve Piacenza Dükleri (1545 - 1802)[değiştir | kaynağı değiştir] Farnese Hanedanı (1545 - 1731)[değiştir | kaynağı değiştir] Dük Resim Doğum Evlenme Ölüm Pier Luigi16 Eylül 1545 - 10 Eylül 1547 19 Kasım 1503Roma(Sonra III. Paulus adı ile Papa olan) Kardinal Alexander Farnese ile (olasılıkla) Silvia Ruffini'nin oğlu Girolama Orsini1519Roma4 çocuk 10 Eylül 1547PiacenzaYaş 43 Ottavio9 Kasım 1549 - 15 Eylül 1586 9 Ekim 1524ValentanoPier Luigi Farnese, Parma Dükü ve Girolama Orsini'nin oğlu Margaret Parmali4 Kasim 1538Roma2 çocuk 18 Eylül 1586ParmaYaş 61 Alessandro15 Eylül 1586 - 3 Aralık 1592 27 Ağustos 1545Roma Ottavio Farnese, Parma Dükü ve Margaret Parmalı'nın oğlu Portekizli İnfanta Maria Guimarãesli11 Kasım 1565Brüksel3 çocuk 3 Aralık 1592Saint Waast, HollandaYaş 46 I. Ranuccio3 Aralık 1592 - 5 Mart 1622 28 Mart 1569ParmaAlexander Farnese, Parma Dükü ve Portekizli Infanta Maria Guimarãesli'nin oğlu Margherita Aldobrandini7 Mayıs 1600Roma9 çocuk 5 Mart 1622ParmaYaş 52 Odoardo5 Mart 1622 - 11 Eylül 1646 28 Nisan 1612ParmaI. Ranuccio Farnese, Parma Dükü ve Margherita Aldobrandini'nin oğlu Margherita de Medici11 Ekim 1628Floransa4 çocuk 11 Eylül 1646PiacenzaYaş 44 II. Ranuccio11 Eylül 1646 - 11 Aralık 1694 17 Eylül 1630CasalmaggioreOdoardo Farnese, Parma Dükü ve Margherita de Medici'nin oğlu (1) Marguerite Savoylu29 Nisan 1660Torino2 çocuk(2) İsabella Modenalı18 Şubat 1664Modena3 çocuk(3) Maria Modenalı1 Ekim 1668Modena9 çocuk 11 Aralık 1694ParmaYaş 64 Francesco11 Aralık 1694 - 26 Şubat 1727 19 Mayıs 1678ParmaII. Ranuccio Farnese, Parma Dükü ve Maria Modenalı'nın oğlu Dorothea Sophie Neuburglu26 Şubat 1727ParmaÇocuksuz 26 Mayıs 1727PiacenzaYaş 49 Antonio26 Şubat 1727 - 20 Ocak 1731 29 Mayıs 1679ParmaII. Ranuccio Farnese, Parma Dükü ve Maria Modenalı'nın oğlu Enrichetta d'Este26 Şubat 7ParmaÇocuksuz 26 Şubat 1731ParmaYaş 49 Bourbon Hanedanı (1731 - 1735)[değiştir | kaynağı değiştir] Ana madde: Bourbon sülalesi silsile ağacı Dük Resim Doğum Evlenme Ölüm I. Carlo, Parma Dükü29 Aralık 1731 - 3 Ekim 1735 20 Ocak 1716MadridV. Felipe ve Elizabeth Farnese Parmalı Maria Amalia Saksonyalı19 Haziran 173813 çocuk 14 Aralik 1788MadridYaş 72 Habsburg Hanedanı (1735 - 1748)[değiştir | kaynağı değiştir] Dük Resim Doğum Evlenme Ölüm İmparator VI. Karl3 Ekim 1735 - 20 Ekim 1740 1 Ekim 1685Viyana İmparator I. Leopold ve Eleonore-Magdalena Neuburglu'nun oğlu Elisabeth Christine Brunswick-Wolfenbuttelli1 Ağustos 1708Barselona4 çocuk 20 Ekim 1740ViyanaYaş 55 Maria Theresa20 Ekim 1740 - 18 Ekim 1748 13 Mayıs 1717Viyana İmparator VI. Karl ve Elisabeth Christine Brunswick-Wolfenbuttelli'nin kızı İmparator I. Franz12 Şubat 173616 çocuk 29 Kasım 1780ViyanaYaş 63 Bourbon-Parma Hanedani (1748 - 1803)[değiştir | kaynağı değiştir] Dük Resim Doğum Evlenme Ölüm Fillipo18 Ekim 1748 - 18 Temmuz 1765 15 Mart 1720MadridV. Felipe, İspanya Kralı ve Elisabeth Farnese'nin oğlu Prenses Louise Elisabeth Fransalı25 Ekim 17393 çocuk 18 Temmuz 1765AlessandriaYaş 45 Ferdinando18 Temmuz 1765- 9 Ekim 1802 20 Ocak 1751ParmaFillipo, Parma Dükü ve Prenses Louise Élisabeth Fransalı'nın oğlu Arşidüşes Maria Amalia Avusturyalı19 Temmuz 17697 çocuk 9 Ekim 1802FontevivoYaş 51 Şerefsel Parma Dükü unvanı (1808 - 1814)[değiştir | kaynağı değiştir] Bu kişiler 1808'den sonra Napolyon Bonapart'ın imparatorluk döneminde Fransa'ya verdikleri hizmet nedeni ile onursal ama kalıtımsal olduğu kabul edilen bir unvan olarak dük unvanı ile şereflendirilmişlerdir ve Parma veay Piacenza'de hiçbir devlet üzerinde hüküm sürme yetkileri bulunmamaktaydı. Dük Resim Doğum Evlenme Ölüm Jean Jacques Régis de Cambacérès, Parma Dükü1808–1814 18 Ekim 1753MontpellierJean-Antoine de Cambaceres ve Marie-Rose Vassal oğlu Hiç evlilik yapmadı 8 Mart 1824ParisYaş 70 Charles-François Lebrun, Piacenza Dükü1808–1814 19 Mart 1739 Saint-Sauveur-LendelinPaul Lebrun ve Louise Le Cronier'in dördüncü oğlu Sophie de Marbois1804Louvre1 kız 16 Haziran 1824Sainte-MesmeYaş 85 Hükümet süren Parma Dükleri (1814 -1859)[değiştir | kaynağı değiştir] Habsburg-Lorraine Hanedanı (1814-1847)[değiştir | kaynağı değiştir] Dük Resim Doğum Evlenme Ölüm Marie Louise11 Nisan 1814 - 17 Aralık 1847 12 Aralık 1791Viyana II. Franz (Kutsal Roma İmparatoru) ve Maria Theresa Napoli ve Siciliyalı'nın kızı (1) İmparator I. Napolyon1 Nisan 1810Louvre1 erkek çocuk(2)Adam Albert, von Neipperg Kontu7 Eylül 1821Parma3 çocuk(3) Charles René, Bombelles KontuParma17 Şubat 1834Çocuksuz 17 Aralık 1847 ParmaYaş 56 Marie Louise ve Fransa İmparatoru I. Napolyon'un oğlu olan "II. Napolyon" olarak da anılan "Napoléon François Joseph Charles Bonaparte" Parma Düklüğünün veliahtı idi ama hiçbir zaman bu unvanı almadı.# Bourbon-Parma Hanedanı (1847-1859)[değiştir | kaynağı değiştir] Dük Resim Doğum Evlenme Ölüm II. Carlo17 Aralık 1847 - 17 Mayıs 1849 22 Aralık 1799MadridLouis Etrurialı ve Maria Louisa, Lucca Düşesi Maria Teresa Savoyalı5 Eylül 18202 çocuk 16 Nisan 1883NiceYaş 84 III. Carlo17 Mayıs 1849 - 27 Mart 1854 14 Ocak 1823LuccaII. Carlo, Parma Dükü ve Maria Teresa Savoylu'nun oğlu Louise Marie Thérèse Fransalı10 Kasım 18454 çocuk 27 Mart 1854ParmaYaş 31 I. Roberto27 Mart 1854 - 9 Haziran 1859 9 Temmuz 1848FloransaIII. Carlo, Parma Dükü ve Louise Marie Thérèse Fransalı'nın oğlu (1) Prenses Maria Pia Buourbon-Sicilyateynli (1849–1882)5 Nisan 186912 çocuk(2)Portekiz İnfantası Maria Antonia15 Ekim 188412 çocuk 16 Kasım 1907ViareggioYaş 63 İtalya'nın birleşmesi'ni takiben Parma ve Piacenza Dükalığı bağımsızlığıni kaybetti. 15 Eylül 1859'da Bourbon-Parma Hanedanı'nın hükümdarlığı sona erdiği ve Parma'nın "Carlo Farini" tarafından idare edilen Emilia ilinin bir parçası olduğu ilan edildi. 1860 yapılan plebisitle dükalık birleşik İtalya'nın idaresini hedef almış olan Sardinya Krallığı eline geçti. Günümüzde Parma Dükü unvanı[değiştir | kaynağı değiştir] Parma Düklüğü 'nun bağımsızlığı 1859'da sona ermekle beraber eski haneden mensupları günümüzde bile Parma Dükalığı Düklük tahtına hak iddia etmektedirler. Bunların başında Bourbon sülalesinin mensupları gelmektedirler. Günümüzde resmen "Bourbon Hanedanı" başı 39 yıldır İspanya Krallığı yapan I. Juan Carlos'dur ve 2 Haziran 2014'te oğlu Asturias Prensi Felipe lehinde olarak tahtından feragat edeceğini ilan etmiştir. Böylece Parma Düklüğü'ne bunlar hak iddia etmektedir. Fakat 19. yüzyıldan beri kadınların sülale başına gelemiyeceğini iddia eden "Carlist"'ler bulunmaktadır. Carlistler günümüzde İspanya Krallığı yapanların gayrimeşru olarak 1833 – 1868 döneminde İspanya kraliçesi olarak hükümdaralık yapan II. Isabel ahfadı olup Bourbon Hanedanı başı oldukları iddialarının geyrimeşru olduğunu iddia etmektedirler. Bourbon'ların Carlist kolunun Düklük iddiasının meşru olduğunu savunmaktadırlar. Ayrıca bakınız[değiştir | kaynağı değiştir] Parma ve Piacenza Dükalığı Dış bağlantılar[değiştir | kaynağı değiştir] İngilizce Wikipedi "Duke_of_Parma" maddesi [1] 3 Haziran 2014 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi. (İngilizce) (Erişme tarihi:5.6.2014) İtalyanca Wikipedia "Duca_di_Parma" maddesi [2] 6 Haziran 2014 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi. (İtalyanca) (Erişme tarihi:4.11.2009) "https://tr.wikipedia.org/w/index.php?title=Parma_dükleri_listesi&oldid=30568942" sayfasından alınmıştır |
Seleukos İmparatorluğu imparatorluk hanedanı Seleucus Hanedanı (veya antik Yunanca: Σελευκίδαι, Seleukídai) olarak isimlendirilir. Bu hanedan bir Antik Yunan Makedonyalı kraliyet ailesidir ve Büyük İskender'in genrallerinden olan ve onun ölümünden sonra başladığı kabul edilen Helenistik dönem'de Diadoki (Takipçiler) adı verilen birbirlerine rakip olan devlet kurucularından en başta gelenlerinden olan I. Seleukos Nikator ("Galip") tarafından kendi ismine izafeten "Seleukos İmparatorluğu" adıyla kurulmuştur. Seleukos İmparatorluğu Helenistik dönemde Yakın Doğu'da kuruldu ve daha önce Pers Ahameniş İmparatorluğu'nun elinde bulunan Asya arazilerinde gelişti. Başkentleri önce Seleukia, sonraları ise Antakya'ydı. İmparatorlar[değiştir | kaynağı değiştir] Seleukos İmparatorluğu (MÖ 312-MÖ 64) Taht ismi Asıl isim Resim Unvan Doğum-Ölüm Hükümdarlık başlangıcı Hükümdarlık sonu Aile bağlantıları Not I. Seleukos Nikator Nikator Yak. MÖ 358– MÖ 281 MÖ 312 MÖ 281 Seleukos'un oğlu olan Antiokhos'un oğlu MÖ 306'dan itibaren "Kral" olarak tanındı. Ptolemaios Keravnos tarafından öldürüldü. I. Antiokhos Soter Soter ? – MÖ 261 MÖ 281 MÖ 261 I. Seleukos Nikator'un oğlu MÖ 291'den itibaren MÖ 281'e kadar ortak hükümdar II. Antiokhos Teos Teos MÖ 286–MÖ 246 MÖ 261 MÖ 246 I. Antiokhos Soter'in oğlu II. Seleukos Kallinikus Kallinikus ? – MÖ 225 MÖ 246 MÖ 225 II. Antiokhos Teos'un oğlu III. Selevkos Ceraunus Aleksander Ceraunus yak. MÖ 243–MÖ 223 MÖ 225 MÖ 223 II. Seleukos Kallinikus'un oğlu III. Antiokhos Magus Magus yak. MÖ 241–MÖ 187 MÖ 223 MÖ 187 II. Seleukos Ceraunus'un oğlu IV. Seleukos Filopator Filopator ? – MÖ 175 MÖ 187 MÖ 175 IV. Antiokhos Magus'un oğlu IV. Antikhos Epifanes Epifanes yak. MÖ 215–MÖ 163 MÖ 175 MÖ 163 III. Antiokhos Magus'un oğlu Elymais'de öldürüldü. V. Antiokhos Eupator Eupator yak. MÖ 172–MÖ 161 MÖ 163 MÖ 161 IV. Antiokhos Epifanes'in oğlu I. Demetrius Soter Soter MÖ 185–MÖ 150 MÖ 161 MÖ 50 IV. Selevkos Filopator'un oğlu Aleksander Balas Balas ? – MÖ 146 MÖ 50 MÖ 146 IV. Antikhos Epifanes'in oğlu ? II. Demetrius Nikator Nikator ? – MÖ 139 MÖ 146 MÖ 139 I. Demetrius Soter'in oğlu Partlar tarafından mağlubiyete uğratılıp esir alındı. I. Mithridates'in kızı Rhodogune ile evli VII. Antiokhos Sidetes SidetesEuergetes ? – MÖ 129 MÖ 139 MÖ 129 I. Demetrius Soter'in oğlu Partlar Kralı II. Phraates ile yaptığı bir savaşta öldürüldü. Ayrıca bakınız[değiştir | kaynağı değiştir] İran hükümdarları listesi Seleukos İmparatorluğu Kaynakça[değiştir | kaynağı değiştir] Dış kaynaklar[değiştir | kaynağı değiştir] Wikimedia Commons'ta Seleukos imparatorları listesi ile ilgili ortam dosyaları bulunmaktadır. Jona Lendering, "Selecuid Kings" maddesi Livius.org" websitesi [1] 4 Mart 2016 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi. (İngilizce) Hoover, O. (2007) "Revised Chronology for the Late Seleucids at Antioch (121/0-64 BC)" Historia Cilt. 65 Sayi:3 sayfa280-301 (İngilizce) "https://tr.wikipedia.org/w/index.php?title=Seleukos_imparatorları_listesi&oldid=31100170" sayfasından alınmıştır |
Bu Sicilya krallarının bir listesidir: Sicilya Kontluğu[değiştir | kaynağı değiştir] Norman asıllı Roberto Guiscard Sicilya adasının idaresini Müslüman hükümdarlardan bir askeri seferle ele geçirip kendisinin idaresi altında bir Hristiyan devlet kurduktan sonra 1059'da Papa II. Nikolas tarafından Dük olma payesi verilmişti. Rugerro (Roger) Guiscard Sicilya'yı kardeşi Rugerro'ya "Sicilya Kontluğu" olarak verdi. Hauteville (Altavilla) Hanedanı: (1071-1130) İsim ve Hüküm Dönemi Resim Doğum Yılı veBabası ve Annesi Evlilikler Ölüm I. Rugerro, Sicilya Kontu (1071-1101) 1031Tancred Altavillalı ve Fredisenda'nın oğlu *1061 Guiditta Evrauxlu : 4 çocuk*1077 Mortainli Eremburga:8 çocuk 1087 Adelaide del Vasto4 çocuk 1101MiletoYaş 70 Simone, Sicilya Kontu(1101-1105) 1093I. Rugerro, Sicilya Kontu ve Adelaide del Vasto'nın oğlu Hiç evlenmedi. 1105MiletoYaş 12 II. Rugerro, Sicilya Kontu1105-1130) 22 Aralık 1095MiletoI. Rugerro, Sicilya Kontu ve Adelaide del Vasto'nın oğlu 1117 Elvira Alfonso Kastilli : 6 çocuk1149 Burgundili Sibilla2 çocuk1151 Beatrix Rethelli 1 çocuk 26 Şubat 1154PalermoYaş 58 Sicilya Kralları[değiştir | kaynağı değiştir] II. Rugerro 1130'da anti-papa olan II. Anacletus'dan kral olarak atandığı hakkında bir papalık beratı aldı ve 1139'da da Papa II. İnnocentius bu beratın geçerliliğini kabul edip böylece Hristiyan Sicilya Hükümdarları Kral ve hüküm ettikleri bölge de "Sicilya Krallığı" olarak anılmaya başlandı. Bu dönemde "Sicilya Krallığı" yalnız Sicilya adasını değil; (günümüzde Mezzogiorno adı verilen) İtalya yarımdadasının güney üçte-birini kapsamaktaydı. Sonra askerî harekâtla ele geçirilen Malta adası ve kısa bir dönem için Kuzey Afrika'da Tunus'un bir sahil bölgesi olan "Mahdiya" bölgesini de kapsamaktaydı. Hauteville (Altavilla) Hanedanı :(1130-1198)[değiştir | kaynağı değiştir] İsim ve Hüküm Dönemi Resim Doğum yılı veBabası ve annesi Evlilikler Ölüm II. Rugerro, Sicilya Kralı(1130-1154) 22 Aralık 1095Mileto II. Rugerro, Sicilya Kralı ve Adelaide del Vasto'nun oğlu * 1117 Elvira Alfonso Kastilli6 çocuk* 1149 Burgundili Sibilla 2 çocuk* 1151 Beatrice Rethelli 1 çocuk 26 Şubat 1154PalermoYaş 58 I. Guglielmo "Kötü", Sicilya Kralı(1154-1166) 1131II. Rugerro, Sicilya Kralı ve Kastilyalı Elvira Alfonso'nun oğlu * Margaret Navarreli4 çocuk 7 Mayıs 1166PalermoYaş 35 II. Guglielmo "İyi" Sicilya Kralı (1166-1189) 1155I. Guglielmo Sicilya Kralı ve Navarralı Margaret'ın oğlu 1177 Joan İngiltereli 1 çocuk 11 Kasım 1189PalermoYaş 34 Tancredi, Sicilya Kralı(1189-1194)(Ortak hükümdar) 1138Apulia Dükü III. Rugerro'nun gayrimeşru oğlu Sibilla Acerralı 6 çocuk 20 Şubat 1194PalermoYaş 56 III. Rugerro, Sicilya Kralı (1193)(Ortak hükümdar) 1175Tancredi, Sicilya Kralı ve Acerralı Sibilla'nın oğlu Irene Angelina Çocuksuz 24 Aralık 1193Yaş 18 III. Guglielmo, Sicilya Kralı (1194) 1190Tancredi, Sicilya Kralı ve Acerralı Sibilla'nın oğlu Hiç evlenmedi. 1198Yaş 8 Konstanza(1194-1198) (III. Guglielmo taht naibi) 2 Kasım 1154 II. Rugerro ve Beatrice Rethellinin kızı 1184 VI. Heinrich Kutsal Roma-Germen imparatoru11841 çocuk 27 Kasım 1194PalermoYaş 44 Konstanza Kutsal Roma İmparatoru VI. Heindrich ile evli idi. II. Tancredi öldüğü zaman hukuken meşru olarak Sicilya Kralı'nın VI. Heinrich olması gerekmekteydi ve IV. Heinrich bu hakkını istedi. Ama karısı Konstanza'nin ailesi bu IV. Heinrich'in meşru isteğini uygulamayı geciktirdiler. Heindrich ancak Sicilya'ya yaptıği askerî seferden sonra 25 Aralık 1194'te Sicilya Kralı olarak taç giyebildi. Hohenstaufen Hanedanı: (1194 - 1266)[değiştir | kaynağı değiştir] İsim ve Hüküm Dönemi Resim Doğum yılı veBabası ve annesi Evlilikler Ölüm VI. Heindrich (1194-1197) ) 1165 NijmegenI. Friedrich (Kutsal Roma Germen imparatoru) ve Burgundi Kontesi I. Beatrice'nin oğlu 1184 Konstanze Sicilyalı1 çocuk 28 Eylül 1197Messina32 yaşında I. Friedrich1198-1250(Ortak hüküm) 26 Aralık 1194JesiI. Heindrich ve Sicilyalı I. Konstanza'nın oğlu *1209 Konstanza Aragonlu 1 çocuk<*1225 Yolande Kudüslü 2 çocuk* 1235 Isabella İngiltereli 4 çocuk 13 Aralık 1250TorremaggioreYaş 55 II. Heindrich(1212-1217)(Ortak hüküm)) 1211SicilyaII. Freidrich (Kutsal Roma imparatoru) ve Aragonlu Constanza'nın oğlu 1225 Avusturya Düşesi Margaret2 çocuk 12 Şubat 1242MartiranoYaş 30 Almanyalı I. Konrad(1250-1254) 25 Nisan 1228AndriaII. Friedrich (Kutsal Roma imparatoru) ve Yolande Kudüslü'nün oğlu 1246 Elisabeth von Bayern1 çocuk 21 Mayıs 1254LavelloYaş 26 II. Konrad(1254-1268) 25 Mart 1252WolfsteinI. Konrad ve Elisabeth von Bayern'in oğlu Hiç evlenmedi 29 Ekim 1268Napoli 16 yaşında(İdam edildi) I. Manfredo(1258-1266) 1232II. Friedrich (Kutsal Roma imparatoru)'nun gayrimeşru oğlu *1247 Beatrice Savoiyalı 1 çocuk* 1255 Helena Angelina Doukaina5 çocuk 26 Şubat 1266Benevento Savaşı34 yaşında(Savaş alanında öldü) Manfredo yeğeni olan II. Conrad ("Conradin") 1254'te yetişkin olmadan Sicilya Krallığı tahtına çıkarıldığı zaman, yeğenine naiplik yapmıştır. Fakat 1258'de kendi başına Sicilya Krallığı tahtına geçmiştir ve Sicilya Krallığı'nın Hohenstaufen Hanedanı'na ait olduğu hakkı için mücadele etmiştir. Buna neden Papa IV. İnnocentius'un 1254'te Sicilya Krallığı'nın Papalık hakimiyetinde olduğunu iddia etmesi ve krallığı önce İngiltere Kralı III. Henry ve oğlu Edmund Crouchback'a vermek istemesidir; ama İngilizler bu krallığı ele geçirme imkânı bulamamışlardır. 1262'de ise yeni Papa IV. Urbanus daha önceki papalık kararlarını değiştirerek Sicilya Krallığı'nı Fransa Kralı X. Louis'nin kardeşi olan Charles d'Anjou'yu getirmeye karar verdi. Charles d'Anjou 26 Şubat 1266'de Benevento Savaşı'nda Manfredo'yu yendi ve Manfredo bu savaşta öldü. Sicilya Krallığı fiilen Charles d'Anjou'nun eline geçti. Conradin ise Sicilya Krallığı tahtına olan meşru hakkından vazgeçmeyip Charles d'Anjou'ya karşı mukavemete devam etti. Fakat Conradin, Charles d'Anjou'ya karşı 23 Ağustos 1268'de yaptığı "Tagliacozzo Muharebesi"'ni kaybetti ve savaştan kaçtıktan sonra yakalanıp 29 Ekim 1268'de bir yargılamadan sonra idam edildi. Böylece Sicilya Krallığı üzerinde "Hohenstaufen Hanedanı" hükmü sona erip "Capet Anjou Hanedanı" hükümdarlığı başladı. Capet Anjou Hanedanı: (1266-1282)[değiştir | kaynağı değiştir] İsim ve Hüküm Dönemi Resim Doğum yılı veBabası ve annesi Evlilikler Ölüm Charles d'Anjou (I. Carlo)(1266-1282 ) 21 Mart 1226Fransa Kralı VIII. Louis ile Blance Kastilli'nin en küçük oğlu *1246 Beatrice Provencelı 7 çocuk* 1268 Margare Burgundili 1 çocuk 7 Ocak 1285FoggiaYaş 58 1282de Manfredo'in damadı "Barcelona Hanedanı" üyesi I. Pedro, Aragon Kralı Sicilya'yı Sicilya Vesperleri savaşından sonra Charles d'Anjou'yu yenerek eline geçirdi ve kendini Sicilya Krallığı tahtına geçirdi. Bundan sonra devletin ismi yine Sicilya Krallığı olmaya devam etmesine rağmen, devletin ana toprakları ve başkenti İtalya yarımadası üzerinde bulunmuştur. "Sicilya Krallığı" devletinin başkenti Napoli olmuştur ve bu nedenle devletin resmi ismi "Sicilya Krallığı" olagelmekle beraber gayrıresmî olarak devlet "Napoli Krallığı" olarak anılmaya başlanmıştır. Böylece "İki Sicilya" devleti ortaya çıkmış ve çok kere Sicilya adasında bulunan Sicilya devleti, her iki devletin arasındaki yapılan anlaşmaya göre, "Denizfeneri ötesindeki Sicilya" veya "Trinacria" olarak anılmaya başlanmıştır. Aragon'lu Sicilya Kralları - Trinacria : (1282-1409)[değiştir | kaynağı değiştir] İsim ve Hüküm Dönemi Resim Doğum yılı veBabası ve annesi Evlilikler Ölüm I. Pedro "Büyük"(1282-1285) 1240Valensiya I. James (Aragon) ve Yolanda Macaristanlı'nın oğlu * 1262 Constantia Sicilyalı 6 çocuk 2 Kasım 1285Vilafranca del PenedèsYaş 45 I. Jaime "Adil"(1285-1296) 10 Ağustos 1267ValensiyaI. Pedro ve Constance'ın oğlu *1291 Brotenya Düşesi İsabella Kastilli Çocuksuz* 1295 Blanche Anjulu 10 çocuk* 1315 Marie de LusignanÇocuksuz* 1322 Elisenda de MontcadaÇocuksuz 5 Kasım 1327BarselonaYaş 60 II. Frederico(1296-1336) 13 Aralık 1272BarselonaI. Pedro ve Constance'ın oğlu * 1302 Eleanor Anjulu9 çocuk 25 Haziran 1337PalermoYaş 65 II. Pedro (Sicilya)II. Pedro, Sicilya Kralı (1337-1342) Temmuz 1305II. Frederico, Sicilya Kralı ve Eleanor Anjulu'nun oğlu * 1322 Elisabet Carinthialı 9 çocuk 15 Ağustos 1342CalascibettaYaş 37 I. Luigi Sicilya Kralı(1342-1355) 1337KatanyaII. Pedro, Sicilya Kralı ve Elisabet Carinthialı'nın oğlu Hiç evlenmedi 16 Ekim 1355Acı CastelloYaş 18 III. Frederico "Saf", Sicilya Kralı(1355-1377) 1 Eylül 1341KatanyaPedro Sicilya Kralı ve Elisabet Carınthialı'nın oğlu *1361 Constanca Aragonlu 1 çocuk* 1372 Antonia Balzolu Çocuksuz 27 Ocak 1377MessinaYaş 36 I. Mary, Sicilya Kraliçesi(1377-1401)(Ortak hüküm) 1367KatanyaIII. Frederico ve Constanca Aragonlu'nun kızı *1390 I. Martin, Sicilya KralıÇocuksuz 25 Mayıs 1402LentiniYaş 35 I. Martin "Genç", Sicilya Kralı(1395-1409)(Ortak hüküm) 1374 I. Martin "Yaşlı", Aragon Kralı ve Maria de Luna'nın oğlu * 1390 Mary SicilyalıÇocuksuz 25 Temmuz 1409CagliarıYaş 35 I. Martin "Genç", Sicilya Kralı çocuksuz ve varissiz öldü. Sicilya Krallığı babası I. Martin "Yaşlı", Aragon Kralı'na geçti ve o da bu krallığı Aragon Krallığı ile birleştirip doğrudan doğruya idareye başladı. Doğrudan Doğruya Aragon Hükümdarlığı : (1409-1516)[değiştir | kaynağı değiştir] İsim ve Hüküm Dönemi Resim Doğum yılı veBabası ve annesi Evlilikler Ölüm II. Martin "Yaşlı", Aragon Kralı(1409-1410) 1356Girona IV. Pedro, Aragon Kralı ve Eleanor Sicilyalı'nın oğlu * 1372 Maria de Luna4 çocuk*1409 Aragon-Prades'li MargaritaÇocuksuz 31 Mayıs 1410BarselonaYaş 54 I. Ferdinando "Dürüst", Aragon Kralı(1412-1416) 27 Kasım 1380Medina del CampoI. Juan, Kastil Kralı ve Eleanor Aragonlu'nun oğlu * 1394 Eleanor Alburquerqueli8 çocuk 2 Nisan 1416IgualadaYaş 36 I. Alfonso "Muhteşem"(1416-1458) 1396Medina del CampoI. Ferdinando, Aragon Kralı ve Eleanor Alburquerqueli'nun oğlu * 1415 Maria Kastilli Çocuksuz 27 Haziran 1458NapoliYaş 52 II. Juan "Büyük" (1458-1479 ) 29 Haziran 1397Medina del CampoI. Ferdinando, Aragon Kralı ve Eleanor Alburquerqueli'nin oğlu * 1419 I. Blanche Navarrelı 4 çocuk*'479 Juana Enríquez 2 çocuk 20 Ocak 1479BarselonaYaş 81 II. Ferdinando "Katolik"(1479-1516) 10 Mart 1452II. Juan, Aragon Kralı ve Juanna Enriquez'in oğlu * 1469 İsabella Kastilli 5 çocuk*1505 Germaine FoixliÇocuksuz 23 Ocak 1516MadrigalejoYaş 54 I. Juanna "Deli" Kastilli(1516-1555) 6 Kasım 1479Aragon'lu II. Ferdinando, Aragon Kralı ve İsabella Kastilli'nın kızı * 1496 IV. Filippo, Burgundili6 çocuk 12 Nisan 1555MadrigalejoYaş 75 Doğrudan Doğruya İspanyol Hükümdarlığı : (1516-1713)[değiştir | kaynağı değiştir] İsim ve Hüküm Dönemi Resim Doğum yılı veBabası ve annesi Evlilikler Ölüm II. Carlos (V. Karl), İspanya Kralı(1516-1554) 24 Şubat 1500GentI. Felipe Kastilli ve Juanna Kastilli'nin oğlu * 1558 İsabella Portekizli3 çocuk 21 Eylül 1558YusteYaş 58 I. Felipe (1554-1598) 21 Mayıs 1527ValladolidII. Carlos (V. Karl) ve İsabella Portekizli'nin oğlu * 1543 Maria Portekizli 1 çocuk* 1544 I. Mary İngiltereliÇocuksuz* 1559 Elisabet Valoislı 2 çocuk* 1570 Anna Avusturyalı 5 çocuk 13 Eylül 1598MadridYaş 71 II. Felipe (1598-1621) 14 Nisan 1578Madrid I. Felipe ve Avusturyalı Anna'nın oğlu * 1599 Margaret Avusturyalı 5 çocuk 31 Mart 1621MadridYaş 42 III. Felipe(1621-1665) 8 Nisan 1605ValladolidII. Felipe ve Avusturyalı Margaret'ın oğlu * 1615 Elisabet Bourbon7 çocuk* 1649 Avusturyalı Mariana 5 çocuk 17 Eylül 1665MadridYaş 60 III. Carlos(1665-1700) 6 Kasım 1661MadridIII. Felipe ve Avusturyalı Mariana'nın oğlu *1679 Marie Louise Orleanslı Çocuksuz*1690 Maria Anna Neuburglu Çocuksuz> 1 Kasım 1700MadridYaş 38 IV. Felipe(1700-1713) 19 Aralık 1683VersayFransa Veliahtı Louis (1661-1711) ve Maria Anna Bavyeralı'nın oğlu * 1701 Maria Luisa Savoiyalı4 çocuk* 1714 Elisabet Parmalı 7 çocuk 9 Temmuz 1746MadridYaş 62 İspanyol Veraset Savaşı sonunda Utrecht Antlaşması ile Sicilya Krallığı Savoys Dükalığı idaresine bağlanmıştır. Savoya Hanedanı : (1713-1720)[değiştir | kaynağı değiştir] İsim ve Hüküm Dönemi Resim Doğum yılı veBabası ve annesi Evlilikler Ölüm II. Vittorio Amadeus (1713-1720) 14 Mayıs 1666TorinoSavoya Dükü II. Calo Emmanuele ve Marie Jeanne Baptiste de Savoie-Nemours'un oğlu * 1684 Orleans'lı Anne Marie6 çocuk 31 Ekim 1732MoncalieriYaş 66 Dörtlü İttifak Savaşı sırasında 1718'de İspanya, Sicilya Krallığı'nı fethedip eline geçirmiştir. 1720 Lahey Anlaşması ile Savoya Dükü bu devleti doğrudan doğruya Avusturya idaresine bağlamıştır. Doğrudan Doğruya Avusturya Hükümdarlığı : (1720-1735)[değiştir | kaynağı değiştir] İsim ve Hüküm Dönemi Resim Doğum yılı veBabası ve annesi Evlilikler Ölüm IV. Carlos(1720-1735) 1 Ekim 1685ViyanaI. Leopold (Kutsal Roma imparatoru) ve Eleonore-Magdalena Pfalz-Neuburglu 'nun oğlu * 1708 Brunswick-Wolfenbüttel'li Elisabet 4 cocuk 20 Ekim 1740ViyanaYas 55 Polonya Veraset Savaşında Sicilya Krallığı İspanya tarafından fetihle ele geçirilmiş ve Napoli Krallığı ile birlikte İspanya Krallığı Kralı'nın ikinci veliahdı hükümdar olarak tayin edilmiştir. Bourbon Hanedanı : (1735-1816)[değiştir | kaynağı değiştir] İsim ve Hüküm Dönemi Resim Doğum yılı veBabası ve annesi Evlilikler Ölüm III. Carlo, Sicilya Kralı(1735-1759) 20 Ocak 1716MadridIV. Felipe, İspanya Kralı ve Parmalı Elizabeth'in oğlu *1738 Maria Amalia Saksonyalı13 çocuk 14 Aralık 1788MadridYaş 72 III. Ferdinando(1759-1816) 12 Ocak 1751NapoliV. Carlos, İspanya Kralı ve Saksonyalı Maria Amalia'nın oğlu *1768 Marie Caroline Avusturyalı 18 çocuk* 1814 Floridalı Lucia Migliaccio Çocuksuz 4 Ocak 1825NapoliYaş 73 1816'da Napoli Krallığı ve Sicilya Krallığı resmen tek devlet olarak birleştirilerek Sicilyateyn Krallığı kurulmuştur. Ayrıca bakınız[değiştir | kaynağı değiştir] Sicilya Kontluğu Sicilya Krallığı Sicilyateyn Kraliyeti Napoli Krallığı Napoli Krallığı krallar listesi gtd Sicilyaİller ve yerler Agrigento ili • Caltanissetta ili • Katanya ili • Enna ili • Messina ili • Palermo ili • Ragusa ili • Siraküza ili • Trapani ili • Adalar • Şehirler, kasabalar ve köyler Tarih Magna Græcia • Sicilya bölgesi • Sicilya isyanı • Sicilya emirliği • Sicilya Kontluğu • Sicilya Krallığı • Sicilya Vespers savaşı • Krallar • Genel valiler • Sicilyateyn Krallığı • 1848 Sicilya devrimi • 1908 Messina depremi • Müttefiklerin Sicilya'yı işgali Kültür ve kültür mirası Mutfak sanatı • Lisan • Halk • Müzik • Sicilya Barok mimarisi • Sicilya Okulu • Sicilyan arabası • Coppola • Bayraklar • Üç bacaklı • Etna Yanardağı • Yüz atlı kestane ağacı "https://tr.wikipedia.org/w/index.php?title=Sicilya_hükümdarları_listesi&oldid=32388212" sayfasından alınmıştır |
Württemberg Krallığı hükümdarları Eski Monarşi Kraliyet arması Son Hükümdar: II. William İlk hükümdar I. Konrad (Kont) Son hükümdar II. William (Kral) Unvan Majesteleri Monarşi başlangıcı 1081 Monarşi sonu 30 Kasım 1918 Talip Carl Herzog Württemberg kraliyet arması, 1806-1817. Württemberg Hanedanı arması, Altshausen, Almanya. Bu listede, 11. yüzyıl'da Württemberg eyaletinin başlangıcından 1918 yılında Württemberg Krallığı'nın sonuna kadar Württemberg ve diğer farklı bölgelere hükmeden Kont, Dük, Elektör ve Krallar listelenmektedir. Württemberg kontları (1089-1495)[değiştir | kaynağı değiştir] Ana madde: Württemberg Kontluğu I. Konrad 1089–1122 II. Konrad 1110–1143 I. Ludwig 1143–1158 II. Ludwig 1166–1181 Hartmann 1194–1240 III. Ludwig 1194–1226 I. Ulrich 1241–1265 II. Ulrich 1265–1279 I. Eberhard 1279–1325 III. Ulrich 1325–1344 Taht naipleri: II. Eberhard 1344–1392 IV. Ulrich 1344–1362 III. Eberhard 1392–1417 IV. Eberhard 1417–1419 I. Ludwig 1419–1450 V. Ulrich 1419–1442 Württemberg-Stuttgart eyaletleri[değiştir | kaynağı değiştir] V. Ulrich 1442–1480 VI. Eberhard 1480–1482 Württemberg-Urach eyaletleri[değiştir | kaynağı değiştir] I. Ludwig 1442–1450 II. Ludwig 1450–1457 V. Eberhard 1457–1495 Württemberg dükleri (1495–1803)[değiştir | kaynağı değiştir] Ana madde: Württemberg Dükalığı Württemberg dükleri Württemberg Hanedanı Resim İsim Göreve başlaması Görevi devretmesi Notlar I. Eberhard 21 Temmuz 1495 24 Şubat 1496 II. Eberhard 24 Şubat 1496 11 Haziran 1498 Ulrich 11 Haziran 1498 Ocak 1519 Tahttan indirildi. Württemberg, Avusturya tarafından ilhak edildi 1519–1534 Ulrich Mayıs 1534 6 Kasım 1550 İkinci kez tahta çıktı. Christoph 6 Kasım 1550 28 Aralık 1568 III. Ludwig 28 Aralık 1568 18 Ağustos 1593 I. Frederick 18 Ağustos 1593 29 Ocak 1608 Johann Friedrich 29 Ocak 1608 18 Temmuz 1628 III. Eberhard 18 Temmuz 1628 2 Temmuz 1674 Wilhelm Ludwig 2 Temmuz 1674 23 Haziran 1677 Eberhard Ludwig 23 Haziran 1677 31 Ekim 1733 Karl Alexander 31 Ekim 1733 12 Mart 1737 Daha önce 1720'den 1733'e kadar Sırbistan Krallığı naibi olarak hizmet verdi. Karl Eugen 12 Mart 1737 24 Ekim 1793 Ludwig Eugen 24 Ekim 1793 20 Mayıs 1795 Friedrich Eugen 20 Mayıs 1795 23 Aralık 1797 I. Frederick 23 Aralık 1797 25 Şubat 1803 Württemberg Elektörlüğü (1803–1806)[değiştir | kaynağı değiştir] Württemberg Elektörlüğü Württemberg Hanedanı Resim İsim Göreve başlaması Görevi devretmesi Notlar I. Frederick 25 Şubat 1803 1 Ocak 1806 Württemberg'in ilk ve tek elektörü. Württemberg Krallığı (1806–1918)[değiştir | kaynağı değiştir] Ana madde: Württemberg Krallığı Württemberg kralları Württemberg Hanedanı Resim İsim Göreve başlaması Görevi devretmesi Notlar I. Frederick 1 Ocak 1806 30 Ekim 1816 I. WilliamI. Wilhelm 30 Ekim1816 25 Haziran 1864 I. Frederick'in oğlu I. CharlesI. Karl 25 Haziran 1864 6 Ekim 1891 I. William'ın oğlu. II. WilliamII. Wilhelm 6 Ekim 1891 30 Kasım 1918 I. Charles'ın yeğeni. 1918-1919 Alman Devrimi'nde tahttan çekildi. "https://tr.wikipedia.org/w/index.php?title=Württemberg_hükümdarları_listesi&oldid=30568977" sayfasından alınmıştır |
Makale serilerindenAfganistan siyaseti Anayasa Loya Jirga ("Büyük şura") İnsan hakları İnsan Hakları Komisyonu LGBT hakları Hükûmet Lider (liste) Hibetullah Ahundzade Başbakan Muhammed Hasan Ahund (vekil) Başbakan Yardımcıları Abdülgani Birader (vekil, birinci) Abdüsselam Hanefi (vekil, ikinci) Abdul Kabir (vekil, üçüncü) İdari bölümler İller Valiler İlçeler Bucaklar Seçimler En son seçimler Cumhurbaşkanlığı: 20142019 Parlamento: 20102018 Siyasi partiler Dış ilişkiler Dışişleri Bakanlığı Bakan: Emir Han Muttaki (vekil) Afganistan'ın diplomatik temsilcilikleri / Afganistan'daki diplomatik temsilcilikler Vatandaşlık kanunu Pasaport Vize gereksinimleri Vize politikası İslam Emirliği'nin tanınması Atlas gtd Bu madde, 1709'da ilk Afgan devleti olan Hotak İmparatorluğu'nun kuruluşundan bu yana Afganistan devlet başkanlarını listeler. Tarihi[değiştir | kaynağı değiştir] 18. yüzyıldan önce bugünkü Afganistan toprakları bölünmüş durumdaydı ve büyük kısmı Delhi Sultanlığı tarafından yönetiliyordu. Batıdaki Herat bölgesi İran'daki Safevî Devleti'nin, kuzeydeki Mezar-ı Şerif bölgesi ise Buhara Hanlığı'nın yönetimindeydi. Güneydeki Kandahar bölgesi ise Safevilerle Babür İmparatorluğu (Hint-Türk İmparatorluğu) arasında el değiştiriyordu. İki tarafın baskısı altında yaşayan Afganların (Peştunlar) bağımsızlık girişimleri bastırıldı. 18. yüzyıl başında Babür İmparatorluğu'nun gerilemesi ve Safevilerin zayıflaması, kaynaşan Afgan aşiretlerinin yeniden özgürlüklerine kavuşmalarını ve modern Afganistan'ın kurulmasını sağladı. Bunun ilk belirtisi Gılzey aşiretinin reisi Mir Veys Hotak'ın 1709'da ayaklanarak, bağımsızlığını ilan etmesi ve Hotak İmparatorluğu'nu kurması oldu.[1][2][3] Ama Gılzeylere karşı ulusal bir hareket başlatan İran hükümdarı Nadir Şah, 1738'de Kandehar ve Kabil'i ele geçirdi. Nadir Şah, 1747'de öldürülünce, subaylarından Ahmed Han (Abdali aşiretinden), kendisini Kandehar'da kral ilan etti ve Dürrani Hanedanı'nı kurdu.[4][5] Dürrani Hanedanı'ndan gelen Timur Şah'ın ölümünden (1793) sonra oğulları ve onlara bağlı aşiret resileri taht için birbirleriyle çatıştılar. 1818'de etkinlik gösteren Dost Muhammed Han, Kabil'de emir olarak tanındı (1839) ve Barakzay hanedanını kurdu. 1926'da Emanullah Han önderliğinde Afganistan Emirliği, Afganistan Krallığı adını aldı. 1973'te, son kral Muhammed Zahir Şah, kuzeni Muhammed Davud Han tarafından muhalefetin de desteklediği bir askerî darbeyle devirdi. Barakzay hanedanının bir parçası olmasına rağmen, Davud Han gelenekten ayrıldı ve kendini Şah ilan etmedi, bunun yerine monarşiyi kaldırdı ve Afganistan Cumhuriyeti'ni kurdu, kendisi de cumhurbaşkanı oldu.[6][7] Cumhuriyet, 1978'deki Sevr Devrimi'ne kadar sürdü.[8] 1978'den beri Afganistan, sürekli bir iç çatışma ve dış müdahalelere sahne durumundadır. Eski cumhurbaşkanı Hamid Karzai, 7 Aralık 2004'te Afganistan'ın demokratik olarak seçilen ilk devlet başkanı oldu. Halefi Eşref Gani 29 Eylül 2014'ten, Taliban'ın 2021 saldırısı sebebiyle 15 Ağustos 2021'de Kabil'in düşmesi üzerine sürgüne gidişine kadar iktidardaydı.[9] Taliban, 19 Ağustos 2021'de İslam Emirliği'ni resmen restore etti ve liderleri Hibetullah Ahundzade yeni devlet başkanı oldu.[10] Devlet başkanlarının listesi[değiştir | kaynağı değiştir] (İtalik olarak yazılan tarihler görevin fiilen devam ettiğini göstermektedir) Hükümdarlar[değiştir | kaynağı değiştir] Hotak İmparatorluğu (1709-1738)[değiştir | kaynağı değiştir] İsim (doğum - ölüm) Portre Tahta geçişi Tahttan inişi Hanedan Not(lar) Mir Veys Hotak(1673 - 1715) 1709 1715 Hotak Hotak Hanedanı'nın kurucusu Abdülaziz Hotak(? - 1717) 1715 1717 Hotak Mir Veys Hotak'ın kardeşi. Kısa hükümdarlık süresi yeğeni tarafından sona erdirildi. Mahmud Hotak(1697 - 22 Nisan 1725) 1717 22 Nisan 1725 Hotak Mir Veys Hotak'ın oğlu Eşref Hotak(? - 1730) 22 Nisan 1725 1730 Hotak Mir Veys Hotak'ın yeğeni Hüseyin Hotak(? - 1738) 1730 24 Mart 1738(tahttan indirildi) Hotak Mir Veys Hotak'ın oğlu. Kandehar Kuşatması sonrası Nadir Şah tarafından tahttan indirildi. Dürrani İmparatorluğu (1747-1842)[değiştir | kaynağı değiştir] İsim (doğum - ölüm) Portre Tahta geçişi Tahttan inişi Hanedan Not(lar) Ahmed Şah Dürrani(1722 - 16 Ekim 1772) 1747 16 Ekim 1772 Dürrani Dürrani Hanedanı ve Dürrani İmparatorluğu'nun kurucusu. Modern Afganistan'ın kurucusu olarak kabul edilir Timur Şah Dürrani (1748 - 18 Mayıs 1793) 16 Ekim 1772 18 Mayıs 1793 Dürrani Ahmed Şah Dürrani'nin oğlu Zaman Şah Dürrani(1770 - 1884) 18 Mayıs 1793 25 Temmuz 1801(tahttan indirildi) Dürrani Timur Şah Dürrani'nin oğlu Mahmud Şah Dürrani(1769 - 18 Nisan 1829) (ilk saltanatı) 25 Temmuz 1801 13 Temmuz 1803(tahttan indirildi) Dürrani Timur Şah Dürrani'nin oğlu Şüca Şah Dürrani(4 Kasım 1785 - 5 Nisan 1842)(ilk saltanatı) 13 Temmuz 1803 3 Mayıs 1809(tahttan indirildi) Dürrani Timur Şah Dürrani'nin oğlu Mahmud Şah Dürrani(1769 - 18 Nisan 1829)(ikinci saltanatı) 3 Mayıs 1809 1818(tahttan indirildi) Dürrani Timur Şah Dürrani'nin oğlu Ali Şah Dürrani(? - ?) 1818 1819(tahttan indirildi) Dürrani Timur Şah Dürrani'nin oğlu Eyüp Şah Dürrani(? - 1 Ekim 1837) 1819 1823(tahttan indirildi) Dürrani Timur Şah Dürrani'nin oğlu Afganistan Emirliği (1823-1926)[değiştir | kaynağı değiştir] İsim (doğum - ölüm) Portre Tahta geçişi Tahttan inişi Hanedan Not(lar) Sultan Muhammed Han(1792 - 1834) 1823 1826(tahttan indirildi) Barakzay Serdar Payendah Han'ın oğlu Dost Muhammed Han(23 Aralık 1793 - 9 Haziran 1863)(ilk saltanatı) Yaz 1826 6 Ağustos 1839(tahttan indirildi) Barakzay Serdar Payendah Han'ın oğlu Şüca Şah Dürrani(4 Kasım 1785 - 5 Nisan 1842)(ikinci saltanatı) 7 Ağustos 1839 5 Nisan 1942 Dürrani Timur Şah Dürrani'nin oğlu. Şüca Şah, 1842'de Kabil'den geri çekilmenin ardından öldürüldü. Ekber Han(1816 - 1847) Mayıs 1842 1843 Barakzay Dost Muhammed Han'ın oğlu Dost Muhammed Han(23 Aralık 1793 - 9 Haziran 1863)(ikinci saltanatı) 1843 9 Haziran 1863 Barakzay Serdar Payendah Han'ın oğlu Şir Ali Han(1825 - 21 Şubat 1879)(ilk saltanatı) 9 Haziran 1863 Mayıs 1866(tahttan indirildi) Barakzay Dost Muhammed Han'ın oğlu Muhammed Afzal Han(1815 – 7 Ekim 1867) Mayıs 1866 7 Ekim 1867 Barakzay Dost Muhammed Han'ın oğlu Muhammed Azam Han(1820 - 1870) 7 Ekim 1867 21 Ağustos 1868 Barakzay Dost Muhammed Han'ın oğlu Şir Ali Han(1825 - 21 Şubat 1879)(ikinci saltanatı) 9 Eylül 1868 21 Şubat 1879 Barakzay Dost Muhammed Han'ın oğlu Muhammed Yakup Han(1849 - 15 Kasım 1923) 21 Şubat 1879 12 Ekim 1879(tahttan indirildi) Barakzay Şir Ali Han'ın oğlu Eyüb Han(1857 - 7 Nisan 1914) 12 Ekim 1879 31 Mayıs 1880(tahttan indirildi) Barakzay Şir Ali Han'ın oğlu Abdurrahman Han(1840/44 - 1 Ekim 1901) 31 Mayıs 1880 1 Ekim 1901 Barakzay Muhammed Afzal Han'ın oğlu Habibullah Han(3 Haziran 1872 - 20 Şubat 1919) 1 Ekim 1901 20 Şubat 1919 Barakzay Abdurrahman Han'ın oğlu Nasrullah Han(1874 - 1920) 20 Şubat 1919 28 Şubat 1919(tahttan indirildi) Barakzay Abdurrahman Han'ın oğlu Emanullah Han(1 Haziran 1892 - 25 Nisan 1960) 28 Şubat 1919 9 Haziran 1926 Barakzay Habibullah Han'ın oğlu Afganistan Krallığı (1926-1929)[değiştir | kaynağı değiştir] İsim (doğum - ölüm) Portre Tahta geçişi Tahttan inişi Hanedan Not(lar) Emanullah Han(1 Haziran 1892 - 25 Nisan 1960) 9 Haziran 1926 14 Ocak 1929(tahttan çekildi) Barakzay Habibullah Han'ın oğlu İnayetullah Han(20 Ekim 1888 - 12 Ağustos 1946) 14 Ocak 1929 17 Ocak 1929(tahttan indirildi) Barakzay Habibullah Han'ın oğlu Sakkavist Emirliği ve 1928-1929 İç Savaşı[değiştir | kaynağı değiştir] İsim (doğum - ölüm) Portre Tahta geçişi Tahttan inişi Hanedan Not(lar) Habibullah Kalakani(19 Ocak 1891 - 1 Kasım 1929) 17 Ocak 1929[not 1] 13 Ekim 1929 Hanedanı yok Kral ve emir olarak taç giydi. 1928-29 iç savaşı sırasında tahta çıktı.[13] Görevden alındı ve idam edildi.[14] Ali Ahmed Han(1883 - 11 Temmuz 1929) 17 Ocak 1929 9 Şubat 1929 Hanedanı yok Kral olarak taç giydi. 1928-29 iç savaşı sırasında Kalakani'ye karşı ayaklandı. Yakalanıp idam edildi. Emanullah Han(1 Haziran 1892 - 25 Nisan 1960) Mart 1929 23 Mayıs 1929 Barakzay Habibullah Han'ın oğlu Eski kral. 1928-29 iç savaşı sırasında tahta çıkmak için Afganistan'a döndü. Sonunda Britanya Hindistanı'na geri çekildi.[15] Ayrıca bkz. Emanullah sadakati Afganistan Krallığı (restore edildi; 1929-1973)[değiştir | kaynağı değiştir] İsim (doğum - ölüm) Portre Tahta geçişi Tahttan inişi Hanedan Not(lar) Muhammed Nadir Şah(9 Nisan 1883 - 8 Kasım 1933) 15 Ekim 1929[16] 8 Kasım 1933[not 2] Barakzay Dost Muhammed Han'ın büyük yeğeni Muhammed Zahir Şah(15 Ekim 1914 - 23 Temmuz 2007) 8 Kasım 1933 17 Temmuz 1973[18](tahttan indirildi) Barakzay Muhammed Nadir Şah'ın oğlu Yerel hükümdarlar[değiştir | kaynağı değiştir] Bazı yöneticiler, tahtta hak iddia etmek için Afganistan'daki iç çatışmalardan yararlanmaya çalıştılar. Ancak, yönetimleri yalnızca belirli alanlarla sınırlı kaldı. İsim (doğum - ölüm) Portre Tahta geçişi Tahttan inişi Hanedan Not(lar) Cehandad Han(? - 1914) Mayıs 1912 Mayıs 1912(tahttan indirildi) Hanedanı yok Emir olarak taç giydi. 1912 isyanı sırasında sadece Host'ta hüküm sürdü. Abdül Kerim(1897 - 18 Şubat 1927) Temmuz 1924 30 Ocak 1925(tahttan indirildi) Barakzay Muhammed Yakup Han'ın oğlu. Emir olarak taç giydi. 1924-1925 isyanı sırasında Güney İli'nde hüküm sürdü. Salemay(? - ?) 1944 1946(tahttan indirildi) Hanedanı yok Kral olarak taç giydi. 1944-47 aşiret isyanları sırasında Doğu İli'nde hüküm sürdü. Hükümdar olmayanlar[değiştir | kaynağı değiştir] İsim Portre Doğum–Ölüm Görev Başlangıcı Görev Bitişi Görev Süresi Siyasi Parti Not(lar) Afganistan Cumhuriyeti (1973-1978) Muhammed Davud Han 1909-1978 17 Temmuz 1973 28 Nisan 1978 4 yıl, 285 gün Bağımsız (1976'ya kadar) Cumhurbaşkanı. Barakzay hanedanının üyesi (Muhammed Zahir Şah'ın birinci kuzeni). Sevr Devrimi sırasında ailesinin çoğuyla birlikte öldürüldü.[19] Yeni yetkililere teslim olmayı reddettiği için öldürüldüğü iddia edildi.[20] Ulusal Devrimci Parti Afganistan Demokratik Cumhuriyeti (1978-1992) AlbayAbdül Kadir 1944-2014 28 Nisan 1978 30 Nisan 1978 2 gün Demokratik Halk Partisi (Halk grubu) Askeri Devrimci Konsey Başkanlığı Başkanı. Nur Muhammed Tereki 1917-1979 30 Nisan 1978 14 Eylül 1979[21] 1 yıl, 137 gün Demokratik Halk Partisi (Halk grubu) Devrimci Konsey Başkanlığı Başkanı. Hafızullah Emin'in emriyle öldürüldü. Hafizullah Emin 1929-1979 14 Eylül 1979 27 Aralık 1979 104 gün Demokratik Halk Partisi (Halk grubu) Devrimci Konsey Başkanlığı Başkanı. Fırtına Operasyonu-333 sırasında Sovyet özel kuvvetleri tarafından öldürüldü.[22] Babrak Karmal 1929-1996 27 Aralık 1979 24 Kasım 1986 6 yıl, 332 gün Demokratik Halk Partisi (Perçem grubu) Devrimci Konsey Başkanlığı Başkanı. Görevden alındı. Hacı Muhammed Çamkani 1947-2012 24 Kasım 1986 30 Eylül 1987 310 gün Bağımsız Devrimci Konsey Başkanlığı Başkanı. Ulusal Uzlaşma sürecinin bir parçası olarak atandı. Muhammed Necibullah 1947-1996 30 Eylül 1987 16 Nisan 1992 4 yıl, 199 gün Demokratik Halk Partisi (Perçem grubu) (1990'a kadar) Cumhurbaşkanı (30 Kasım 1987'ye kadar Devrimci Konsey Başkanlığı Başkanı). İstifa etti. Vatan Partisi Abdülrahim Hatif 1926-2013 16 Nisan 1992 28 Nisan 1992 12 gün Vatan Partisi Cumhurbaşkanı vekili. Görevden alındı. Afganistan İslam Devleti (1992-1996) Sibgatullah Müceddidi 1926-2019 28 Nisan 1992 28 Haziran 1992 61 gün Afganistan Ulusal Kurtuluş Cephesi Devlet başkanı vekili. İstifa etti. Burhaneddin Rabbani 1940-2011 28 Haziran 1992 27 Eylül 1996 4 yıl, 91 gün Cemiyet-i İslami Devlet başkanı. 27 Eylül 1996'da Kabil'in Düşüşü üzerine görevden alındı.[23] 13 Kasım 2001'de Kabil'in geri alınmasına kadar 1996-2001 İç Savaşı sırasında isyanda yer almaya devam etti. 1996 ve 2001 yılları arasında İslam Devleti, Afgan topraklarının yalnızca %10'unu kontrol etmesine rağmen uluslararası alanda kabul görmüş hükûmet olarak kaldı. Afganistan İslam Emirliği (1996-2001) MollaMuhammed Ömer 1966-2013 27 Eylül 1996 23 Kasım 2001 5 yıl, 47 gün Taliban Yüksek Konsey Başkanı, Lider ve Müminlerin Emiri. 13 Kasım 2001'de Kabil'in düşüşü sırasında görevden alındı. 23 Nisan 2013'teki ölümüne kadar Taliban Ayaklanması sırasında isyanda yer almaya devam etti. 1996 ve 2001 yılları arasında İslam Emirliği, Afgan topraklarının yaklaşık %90'ını kontrol etmesine rağmen hiçbir zaman geniş çapta uluslararası tanınma elde edemedi. Afganistan İslam Devleti (2001-2002) Burhaneddin Rabbani 1940-2011 13 Kasım 2001 22 Aralık 2001 39 gün Cemiyet-i İslami Devlet başkanı. Kabil'in geri alınması üzerine görevine geri döndü. Hamid Karzai 1957- 22 Aralık 2001 13 Temmuz 2002 203 gün Bağımsız Devlet başkanı vekili. Bonn Konferansı'nda atandı. Afganistan Geçiş Yönetimi (2002-2004) Hamid Karzai 1957- 13 Temmuz 2002 7 Aralık 2004 2 yıl, 147 gün Bağımsız Geçici Cumhurbaşkanı; 2002 loya jirga'da atandı Afganistan İslam Cumhuriyeti (2004-2021) Hamid Karzai 1957- 7 Aralık 2004 29 Eylül 2014 9 yıl, 296 gün Bağımsız Cumhurbaşkanı. Demokratik olarak seçilmiş ilk cumhurbaşkanı. 2004'te seçildi ve 2009'da yeniden seçildi. Eşref Gani 1949- 29 Eylül 2014 15 Ağustos 2021 6 yıl, 320 gün Bağımsız Cumhurbaşkanı. İktidarın ilk barışçıl geçişi. 2014'te seçildi ve 2019'da yeniden seçildi. Görevden alındı. Afganistan İslam Emirliği (2021-günümüz) MollaMevlevîHibetullah Ahundzade y. 1961 – y. 1969 - 15 Ağustos 2021 Günümüz 2 yıl, 237 gün Taliban Lider ve Müminlerin Emiri. 15 Ağustos 2021'de Kabil'in geri alınmasına kadar Taliban Ayaklanması sırasında konumunu iddia etti. 7 Eylül 2021'de resmi olarak göreve atandı.[24] İslam Emirliği, Afgan topraklarının çoğunluğunu kontrol etmesine rağmen şu anda uluslararası olarak tanınmamaktadır. Ayrıca bakınız[değiştir | kaynağı değiştir] Afganistan İslam Emirliği lideri Afganistan cumhurbaşkanı Afganistan başbakanı Afganistan icra kurulu başkanları listesi Afganistan'da siyaset Afganistan tarihi Peştun imparatorlukları ve hanedanları listesi Afganistan'ın adı Afganlar Notlar[değiştir | kaynağı değiştir] Çoğu kaynak, Kalakani'nin Kabil'i ele geçirdiği gün olan 17 Ocak 1929'u saltanatının başladığı tarih olarak listeler. Ancak kendisi 14 Aralık 1928'den itibaren emir unvanını kullanıyordu.[11][12] Nadir Şah, Abdulhalik Hazara tarafından öldürüldü[17] Kaynakça[değiştir | kaynağı değiştir] "An Outline Of The History Of Persia During The Last Two Centuries (A.D. 1722-1922)". Edward Granville Browne. Londra: Packard Humanities Institute. s. 29. 10 Mart 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 24 Eylül 2010. Otfinoski, Steven (2004). Afghanistan. Infobase Publishing. s. 7. ISBN 0-8160-5056-2. 18 Ağustos 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 27 Eylül 2010. Malleson, George Bruce (1878). History of Afghanistan, from the Earliest Period to the Outbreak of the War of 1878. Londra: Elibron.com. s. 227. ISBN 1-4021-7278-8. 16 Nisan 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 27 Eylül 2010. "Afghanistan". The World Factbook. Central Intelligence Agency. 14 Haziran 2010 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 23 Ekim 2010. Ahmad Shah DURRANI unified the Pashtun tribes and founded Afghanistan in 1747. "Last Afghan empire". Louis Dupree, Nancy Hatch Dupree and others. Encyclopædia Britannica Online Version. 12 Kasım 2013 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 24 Eylül 2010. "Afghan King Overthrown; A Republic Is Proclaimed". The New York Times. 18 Temmuz 1973. 17 Aralık 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 3 Mayıs 2020. William Borders (28 Nisan 1978). "Coup Is Reported in Afghanistan". The New York Times. 15 Mart 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 3 Ağustos 2021. Barfield, Thomas (25 Mart 2012). Afghanistan: A Cultural and Political History (Princeton Studies in Muslim Politics). Princeton University Press. ISBN 978-0691154411. 14 Ağustos 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 19 Eylül 2021. "President Ashraf Ghani flees Afghanistan as Taliban enters Kabul". South China Morning Post (İngilizce). Reuters. 15 Ağustos 2021. 14 Ağustos 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 15 Ağustos 2021. Schnell, Mychael (19 Ağustos 2021). "Taliban declare 'Islamic Emirate of Afghanistan'". TheHill (İngilizce). 19 Ağustos 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 16 Ekim 2021. Qassem, Dr Ahmad Shayeq (28 Mart 2013). Afghanistan's Political Stability: A Dream Unrealised (İngilizce). Ashgate Publishing, Ltd. s. 175. ISBN 9781409499428. 14 Mayıs 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 19 Eylül 2021. Wazir, Azmatullah Khan (2002). The immediate solution of Afghan crisis (İngilizce). A.K. Wazir. s. 8. 21 Mayıs 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 19 Eylül 2021. TIMES, Wireless to THE NEW YORK (18 Ocak 1929). "REBEL BECOMES KING IN AFGHANISTAN; Ex-Water Boy, Revolutionary Leader, Takes Kabul and Forces Inayatullah to Abdicate. ORDER REIGNS IN CAPITAL Amanullah Raises Royal Standard at Kandahar and Plans to Continue Fight. Amanulah to Fight On. Souriya Awaits the Stork. Rebels Get Guns and War Stores. "Water Boy" a Romantic Figure. Britain Denies Intriguing". The New York Times (İngilizce). ISSN 0362-4331. 3 Ağustos 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 18 Eylül 2021. "AFHGAN USURPER YIELDS TO NEW KING; Bacha Sakao, Former Water Boy, Surrenders Fortress Held for Nearly a Week. WINS PROMISE OF AMNESTY Telegram Wishing Nadir Khan Success Is Sent to Kabul by the British Foreign Secretary". The New York Times (İngilizce). 24 Ekim 1929. ISSN 0362-4331. 3 Ağustos 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 18 Eylül 2021. "AMANULLAH HUNGRY IN FLIGHT TO INDIA; Former Ruler of Afghanistan Had Difficult Trip--Nadir Khan Note Bids for Throne". The New York Times (İngilizce). 26 Mayıs 1929. ISSN 0362-4331. 3 Ağustos 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 18 Eylül 2021. TIMES, Special Cable to THE NEW YORK (18 Ekim 1929). "NADIR KHAN IS ELECTED AMIR OF AFGHANISTAN; Habibullah Is Driven Out of Citadel--Opposing Tribes March Toward Capital". The New York Times (İngilizce). ISSN 0362-4331. 3 Ağustos 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 18 Eylül 2021. "King of Afghanistan Is Slain at Kabul; Stable Boy Won Throne by Military Skill". The New York Times. 9 Kasım 1933. 3 Ağustos 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 3 Ağustos 2021. "Afghan King Overthrown; A Republic Is Proclaimed". The New York Times (İngilizce). 18 Temmuz 1973. ISSN 0362-4331. 17 Aralık 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 18 Eylül 2021. "There was, therefore, little to hinder the assault mounted by the rebel 4th Armored Brigade, led by Major Mohammad Aslam Watanjar, who had also been prominent in Daoud's own coup five years before. Watanjar first secured the airport, where the other coup leader, Colonel Abdul Qadir, left by helicopter for the Bagram air base. There he took charge and organized air strikes on the presidential palace, where Daoud and the presidential guard were conducting a desperate defense. Fighting continued the whole day and into the night, when the defenders were finally overwhelmed. Daoud and almost all of his family members, including women and children, died in the fighting. Altogether there were possibly as many as two thousand fatalities, both military and civilian." p. 88 of Ewans, Martin (2002) Afghanistan: A Short History of Its People and Politics HarperCollins, New York, Page 88 10 Mart 2021 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi. 0-06-050507-9 "1978: Afghan coup rebels claim victory". 29 Nisan 1978. 28 Haziran 2003 tarihinde kaynağından arşivlendi – news.bbc.co.uk vasıtasıyla. "Nur Mohammad Taraki". 29 Nisan 2015 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 19 Eylül 2021. "How Soviet troops stormed Kabul palace" (İngilizce). 27 Aralık 2009. 12 Eylül 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 19 Eylül 2021. Crossette, Barbara (26 Eylül 1996). "Kabul Falls to Islamic Militia; Afghans Accuse Pakistan". The New York Times (İngilizce). ISSN 0362-4331. 13 Ağustos 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 19 Eylül 2021. "Hardliners get key posts in new Taliban government". BBC News (İngilizce). 7 Eylül 2021. 7 Eylül 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 19 Eylül 2021. gtdAfganistan Hükümdarları Hotakîler Mirvaiz Hotak Abdülaziz Hotak Mahmud Hotaki Aşraf Hotaki Hüseyin Hotaki Dürrânîler Ahmed Şah Dürrânî Timur Şah Dürrânî Zaman Şah Dürrânî Mahmud Şah Dürrânî Şuca Şah Dürrânî Ali Şah Dürrânî Eyüb Şah Dürrânî Barakzay Emirliği Sultan Muhammed Han Dost Muhammed Han Akbar Han Şer Ali Han Muhammed Afzal Han Muhammed Azam Han Muhammed Yakub Han Muhammed Eyüb Han Abdurrahman Han Habibullah Han Nasrullah Han Barakzay Krallığı Emanullah Han İnayetullah Han Muhammed Nadir Şah Muhammed Zahir Şah Salemay Sakkavist Emirliği Habibullah Kalakani İtalik yazı 1944–47 kabile ayaklanmaları sırasında Doğu ilindeki isyancı kralı göstermektedir. gtdAfganistan Devlet Başkanları Cumhuriyet Muhammed Davud Han Demokratik Cumhuriyet Nur Muhammed Tereki Hafızullah Emin Babrak Karmal Hacı Muhammed Çamkani (geçici) Muhammed Necibullah Abdülrahim Hatif (geçici) İslami Devlet Sibgatullah Müceddidi (geçici) Burhaneddin Rabbani Hamid Karzai (geçici) İslam Emirliği (de facto) Muhammed Ömer‡ Ahtar Mansur‡ Geçiş Yönetimi Hamid Karzai İslam Cumhuriyeti Hamid Karzai Eşref Gani İslam Emirliği (de facto) Hibetullah Ahundzade‡ ‡ Afganistan İslam Emirliği Lideri gtdAsya ülkeleri devlet ve hükûmet başkanlarıDevletbaşkanıBM üyeleri ve gözlemcileri Afganistan Azerbaycan1 Bahreyn Bangladeş Bhutan Birleşik Arap Emirlikleri Brunei Çin Doğu Timor Endonezya Ermenistan1 Filistin Filipinler Güney Kore Gürcistan1 Hindistan İran Irak İsrail Japonya Kamboçya Katar Kazakistan Kıbrıs Cumhuriyeti1 Kuzey Kore Kuveyt Kırgızistan Laos Lübnan Maldivler Malezya Moğolistan Myanmar Nepal Özbekistan Pakistan Rusya1 Suudi Arabistan Singapur Sri Lanka Suriye Tacikistan Tayland Türkiye1 Türkmenistan Umman Ürdün Vietnam Yemen Özel idari bölgeve kısmen tanınan Abhazya1 Güney Osetya1 Hong Kong Kuzey Kıbrıs1 Makao Tayvan HükûmetbaşkanıBM üyeleri ve gözlemcileri Afganistan Azerbaycan1 Bahreyn Bangladeş Bhutan Birleşik Arap Emirlikleri Brunei Çin Doğu Timor Endonezya Ermenistan1 Filistin Filipinler Güney Kore Gürcistan1 Hindistan İran Irak İsrail Japonya Kamboçya Katar Kazakistan Kıbrıs Cumhuriyeti1 Kuzey Kore Kuveyt Kırgızistan Laos Lübnan Maldivler Malezya Moğolistan Myanmar Nepal Özbekistan Pakistan Rusya1 Suudi Arabistan Singapur Sri Lanka Suriye Tacikistan Tayland Türkiye1 Türkmenistan Umman Ürdün Vietnam Yemen Özel idari bölgeve kısmen tanınan Abhazya1 Güney Osetya1 Hong Kong Kuzey Kıbrıs Türk Cumhuriyeti1 Makao Tayvan 1 Avrupa ile Asya arasındaki sınırın tanımına bağlı olarak kısmen ya da tamamen Asya'da. "https://tr.wikipedia.org/w/index.php?title=Afganistan_devlet_başkanları_listesi&oldid=32350389#Hükümdarlar" sayfasından alınmıştır |
Bu madde, Vikipedi biçem el kitabına uygun değildir. Maddeyi, Vikipedi standartlarına uygun biçimde düzenleyerek Vikipedi'ye katkıda bulunabilirsiniz. Gerekli düzenleme yapılmadan bu şablon kaldırılmamalıdır. Altın Orda hanları listesi[değiştir | kaynağı değiştir] Aşağıda Altın Orda hanlarının listesi ve Cuci ulusunun soyağacı yer almaktadır. Sıra Han Tahta gelişi Tahttan inişi Saltanat süresi Notlar 0 Cuci 1225 1227 2 Yıl 1 Batu 1227 1255 28 Yıl 2 Sertak Han 1255 1256 1 Yıl 3 Ulakçı Han 1256 1257 1 Yıl 4 Berke Han 1257 1266 9 Yıl 5 Mengü Timur 1266 1280 14 Yıl 6. Tuda Mengü 1280 1287 7 Yıl 7 Töle Buqa 1287 1291 4 Yıl 8. Tohta 1291 1312 21 9. Özbek Han 1312-1312 1341 28 Yıl 10. Tini Beg 1341 1342 1 Yıl 11 Canibeg 1342 1357 15 Yıl 12. Berdibeg 1357 1359 2 Yıl Canibeg döneminde Altın Orda Devleti eski gücünü kazansa da oğlu Berdibek döneminde ülkede iç savaş yaşanmaya başlamıştır[1] 13 Berdibeg Qulpa Khan 1359 1360 1 Yıl Qulpa Khan Nawrūz Beg Nawrūz Beg Khiḍr Khan Tīmūr Khwāja 1360 1361 1 Yıl Kildi Beg ʿAbdallāh Khan Murād 1361 1362 1 Yıl Khayr Pūlād ʿAbdallāh Khan Murād 1362 1264 2 Yıl 1.Saltanatı ʿAzīz Shaykh Khayr Pūlād ʿAbdallāh Khan 1364 1367 3 Yıl Abdullah Han 1367-13 Haṣan Beg 1367 1368 1368e kadar 1 Yıl-Tek başına Abdullah Han 1368 Ortak Abdullah Han 1369-1370 1 Yıl Muḥammad-Sulṭān Canibek 1370-1371 1 Yıl Muḥammad-Sulṭān 1371-1372 1 Yıl Urus Han 1372 1374 2 Yıl Hājjī Cherkes 1374-1375 1 Yıl Muḥammad-Sulṭān 1375 1376 1 Yıl Qāghān Beg 1376 1377 1 Yıl Arab Shāh 1377 1380 3 Yıl Toktamış 1380 1397 17 Yıl Tīmūr Qutluq 1397 1399 2 Yıl Shādī Beg 1399 1407 8 Yıl Pūlād Khan 1407 1410 3 Yıl Tīmūr Khan Jalāl ad-Din Zeleni Saltan 1410'a kadar tek başına 1410dan sonra ortak 1410-1414 4 Yıl Karīm Berdi 1414-1417 3 Yıl Chokra Jabbār Berdi 1417 1419 2 Yıl Darwīsh 1419 1420 1 Yıl *Ulugh Muḥammad Qādir Berdi (1420-1421) Barak Han (1421-1423) 1420 1423 3 YIl Barak Han Ulugh Muḥammad (1426-1427) 1423 1426 3 Yıl Ulugh Muḥammad 1426 1435 9 Yıl Küchük Muḥammad Sayyid Aḥmad I 1435 1456 21 Yıl Küchük Muḥammad 1456 1459 3 Yıl Mahmud Bin Küçük 1459 1465 6 Yıl Ahmed 1465 1481 16 Yıl Şeyh Ahmed (1481-1482 Murtaza Han 1481 1482 1 Yıl Murtaza Han 1482 1485 3 Yıl Şeyh Ahmed 1485 1487 2 Yıl Murtaza Han 1487 1492 5 Yıl İbak Han 1492 1495 3 Yıl Şeyh Ahmed 1495 1502 7 Yıl 1502'den Sonra Devlet Yıkılmıştır [2] Batu'nun sülalesi 13.Kulpa (Hildibeg): (1359) 14.Muhammed (Nuruzbeg): (1359—1361) 15.Kildibek: (1360—1362) 16.Hızır: (1360—1361) Hacı Murad Han: (1360—1363) Ordu Melik: (1361) Temür Hoca: (1364—1367) Urus: Kök Orda Hanlığı; (1366—1378), Hanlığı; (1374—1375) Alibek: Sibir Hanlığı; (1359—1375), Hanlığı; (1374—1375) Kağanbek: Hanlığı; (1375), Sibir Hanlığı; (1375—1421) Arapşah: (1377—1378) Mamai: Kırım Beyliği; (1359—1380), Beylerbeyliği; (1361—1380) Abdullah: (1361—1370) Muhammed Bulak: (1370—1377) Turak: (1377—1380) Toktamış: Hanlığı; (1375—1378), (1380—1395), Kırım Hanlığı; (1396—1397) Edigü: Beylerbeylik; (1376—1389), (1391—1409), Nogay yurtu beyliği; (1392—1412) Temür Kutluğ: (1395—1399) Şadibek: (1399—1407) Pulad: (1409—1411) Temür Han: (1411—1412) Celaleddin: (1412—1413) Kerim Birdi: (1413—1414) Cabbar Berdi Han (1414—1418) Devlet Berdi: (1418—1421) Uluğ Muhammed Han: Hanlığı; (1419—1420), (1421-1423), (1426—1437), Kazan Hanlığı; (1438—1445) Devlet Berdi: Hanlığı; (1420—1421), Kırım Hanlığı; (1426—1428) Gıyaseddin: (1421—1423) Barak: Kök Orda Hanlığı; (1423—1428), Hanlığı(1423—1426) Küçük Muhammed: (1428—1459) Mahmud: Hanlığı; (1459—1465), Astrahan Hanlığı; (1465—1471) Ahmed: (1465—1481) Mürtaza: (1481—1485), (1487—1491) Seyid Ahmed: (1485—1487) Şeyh Ahmed: (1491—1502) Hacı Muhammed: (1514—1516) Cuci ulusunun soyağacı[değiştir | kaynağı değiştir] Cengiz Cuci Orda Han 1.Batu Han 4.Berke Şiban Boal T.Temür 2.Sartak 3.Toktokan Tatar Ulung Temür Kim Temür 4.Ulakçi 5.M.Timur 6.T.Mengü Bartu Nogay 8.Tokta Tugril 7.Tule Buka Çaka 9.Özbeg 10.Tinibeg 11.Canibeg 12.Berdibeg 13.Kildibeg 14.Nurusbeg 15.Çerkesbeg Urus Toktamış İbak Ebu Hayr U.Muhammed Kerei I. Hacı Giray Kasim Sibir Şeybani Kazan Kazak Kırım Astrahan Buhara Kasım Hive Buhara Buhara Kaynakça[değiştir | kaynağı değiştir] "Kaynak". 28 Kasım 2022 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 30 Kasım 2023. "liste kaynağı". 30 Mart 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 30 Kasım 2023. "https://tr.wikipedia.org/w/index.php?title=Altın_Orda_hanlar_listesi&oldid=30736797" sayfasından alınmıştır |
Artuklu Beyliği 1102-1409 yılları arasında Mardin, Hasankeyf ve Harput bölgelerinde hüküm süren bu Türkmen beyliği Sökmen Bey'e dayanan Sökmenoğulları ve İlgazi Bey'e dayanan İlgazioğulları olarak iki hanedana ayrılmışlardır. Sökmenoğulları Hasankeyf ve Harput Beyleri olarak iki dala ayrılmıştır. Bu hanedana mensup beyler, hüküm sürdükleri sırayla şu şekildedir: Hasankeyf Beyleri Müineddevle Sökmen Bey (1098-1104) İbrahim (1104-1109) Rükneddin Davud (1109-1144) Ebulharis Fahreddin Karaaslan (1144-1167) Nureddin Muhammed (1167-1185) Mesud Kutbeddin (1185-1200) Salih Nasreddin Mahmud (1200-1222) Mesud Rükneddin Mevdud (1222-1231) Harput Beyleri İmadeddin Ebubekir (1185-1203) Nizameddin Ebubekir (1203-1223) Nizameddin İbrahim (1223-1224) Şemsüddevle Süleyman (1224) İzzeddin Ahmed (1224-1234)[1] İlgazioğulları ise Mardin ve Halep Beyleri olarak iki dala ayrılmıştır. Bu hanedana mensup beyler, hüküm sürdükleri sırayla şu şekildedir: Mardin Beyleri Necmeddin İlgazi (1104-1122) Hüsameddin Timurtaş (1122-1154) Necmeddin Alpı (1154-1176) Kutbeddin İlgazi (1176-1184) Hüsameddin Yavlak Yörükaslan (1184-1201) Mansur Nasreddin Artuk Arslan (1201-1239) Said Necmeddin Gazi (1239-1260) Muzaffer Ebulfeth Fahreddin Karaaslan (1260-1292) Semseddin Davud (1292-1294) Mansur Necmeddin Gazi (1294-1312) Adil İmadeddin Ali Alpı (1312) Salih Şemseddin (1312-1363) Mansur Ahmed (1363-1367) Salih Mahmud (1367) Muzaffer Davud (1367-1376) Zahir Mecdeddin İsa (1376-1407) Salih Şihabeddin Ahmed (1407-1409) Halep Beyleri İlgazi Bey (1117-1121) Eburebi Bedriddevle Süleyman (1121-1123) Belek Gazi (1123-1124) Timurtaş (1124)* İzzeddin Ahmed (1224-1234)[2] Kaynakça[değiştir | kaynağı değiştir] Öztuna, Yılmaz, "Devletler ve Hanedanlar" Cilt:2, Kültür Bakanlığı Yayınları, Ankara (1996), s.43 Öztuna, Yılmaz, "Devletler ve Hanedanlar" Cilt:2, Kültür Bakanlığı Yayınları, Ankara (1996), s.43-44 "https://tr.wikipedia.org/w/index.php?title=Artuklu_beyleri_listesi&oldid=31037173" sayfasından alınmıştır |
Altın Orda Devleti'nin çökmeye başlamasıyla 1466 yılında ortaya çıkan bu hanlık 1557 yılına dek varlığını sürdürmüş, anılan tarihte Rusya tarafından ilhak edilince son han da tahttan inmek zorunda kalmıştır. Hanların listesi hüküm sürdükleri yıllarla birlikte aşağıdaki gibidir: Kasım I 1466 - 1490 Abdülkerim 1490 - 1504 Cani Bek 1504 - 1523 (aynı zamanda 1474 -1476 arasında Kırım Hanı) Hüseyin 1523 - 1525 Kasım II 1525 - 1532 İslam Giray 1532 (1532'den sonra Kırım Hanı) Ak Kebek (1.defa) 1532 - 1534 Abdrrrahman 1534 - 1538 Derviş Gazi 1538 - 1539 Şeyh Haydar 1539-1541 (Şeyh Ahmed'in oğlu ve Derviş Gazi'nin babası) Ak Kebek (2.defa) 1541 - 1543 Yağmurçi 1543 - 1554 Derviş Ali 1554 - 1557[1] İlk üç han kardeş olup babaları Mahmud Han 1435-1465 arasında Kazak Hanı idi. 1465-1481 arasında Altın Orda Hanı olan Seyyid Ahmed Han da bu üç kardeşin amcasıdır. İlk Astrahan Hanı Kasım I'in oğlu Yadigar 1552 yılında Kazan Hanı olmuştur. Sondan bir önceki hükümdar olan Yağmurçi Han 1554 yılında Azak'a gelerek Osmanlı Devleti'ne sığınmıştır. Ayrıca bakınız[değiştir | kaynağı değiştir] Astrahan Hanlığı Kırım Hanlığı Altın Orda Devleti Kaynakça[değiştir | kaynağı değiştir] Öztuna, Yılmaz, "Devletler ve Hanedanlar" Cilt:1, Kültür Bakanlığı Yayınları, Ankara (1996), s.553 "https://tr.wikipedia.org/w/index.php?title=Astrahan_hanları_listesi&oldid=31392502" sayfasından alınmıştır |
Çağatay hanları listesi, bu maddede Cengiz Han'ın oğullarından Çağatay Han'ın ulusuna bağlı Çağatay Hanlığı, Doğu Çağatay Hanlığı ve Yarkand Hanlığı'nın hanlar listesi ve soy ağaçları mevcuttur. Çağatay ulusu hanları[değiştir | kaynağı değiştir] Çağatay, 1225-1242 Kara Hülagû, 1242-1247, 1252 w:en:Qara Hülëgü Yesü Möngke, 1247-1252 w:en:Yesü Möngke Orgina Hatun, Kara Hülagû'nün karısı 1252-1261[1] Algu, 1261-1266 Mübarek Şah, 1266, 1266 w:en:Mubarak Shah Gıyasettin Barak, 1266-1271 w:en:Baraq (Chagatai Khan) Negübeg, 1271-1272 w:en:Negübei Buga Temür, 1272-1291 w:en: w:en:Buqa Temür Yesü Duva, 1291-1306 w:en:Duwa Könçek, 1306-1308 w:en:Könchek Taligu, 1308-1309 w:en:Taliqu Kebek, 1309, 1318-1326 I. Esen Buga, 1309-1318 w:en:Esen Buqa I Elcidigi, 1326 w:en:Eljigidey Duva Temür, 1326 w:en:Duwa Temür Alaaddin Tarmaşirin, 1326-1334 Çangşi, 1334 Buzan, 1334-1338 w:en:Buzan Yesün Temür, 1338-1342 Muhammed, 1342-1343 Kazan, 1343-1346 Togluk Temür, Doğu Hanlığı 1347-1359, Çağatay Hanlığı 1359-1362 İlyas Hoca, Çağatay Hanlığı 1362-1370, Doğu Hanlığı 1370-1383 Çağatay ulusunun bölünme döneminde hanları[değiştir | kaynağı değiştir] Kazan Казаган Batı Çağatay Emirliği 1346-1358 Danişmend Şah, Çağatay Hanlığı 1346 w:en:Danishmendji Bayan Kuli, Batı Çağatay Hanlığı 1348-1359 w:en:Bayan Qulï Temürşah, Batı Çağatay Hanlığı 1359 w:en:Shah Temur Togluk Temür, Doğu Çağatay Hanlığı 1347-1359, Çağatay Hanlığı 1359-1362 w:en:Tughlugh Timur İlyas Hoca, Çağatay Hanlığı 1362-1370, Doğu Hanlığı 1370-1383 w:en:Ilyas Khoja Hüseyin, Batı Çağatay Emirliği 1364-1370 Adil, Batı Çağatay Hanlığı 1370 w:en:Adil-Sultan Kabul Şah, 1359 w:en:Khabul Shah Surkatmış, Batı Çağatay Hanlığı 1370-1388 w:en:Suurgatmish Sultan Mahmud, Batı Hanlığı 1388-1398 w:en:Sultan Mahmud (Chagatai) Satuk, Batı Çağatay Hanlığı 1398-1405, ö. 1409 Doğu Çağatay (Moğolistan) hanları[değiştir | kaynağı değiştir] Tugluk Temür, Doğu Çağatay Hanlığı 1347-1359, Çağatay Hanlığı 1359-1362 İlyas Hoca, Çağatay Hanlığı 1362-1370, Doğu Çağatay Hanlığı 1370-1383 Hıdır Hoca, Doğu Çağatay Hanlığı 1383-1399 Şem-i Cahan, Doğu Çağatay Hanlığı 1399-1408 Muhammed, Doğu Çağatay Hanlığı 1408-1416 Şir Muhammed, Doğu Çağatay Hanlığı 1416 Nakş-ı Cahan, Doğu Çağatay Hanlığı 1416-1418 Sultan Üveys, Doğu Çağatay Hanlığı 1418-1429 II. Esen Buga (Yesü), Doğu Çağatay Hanlığı 1446-1461 w:en:Esen Buqa II Dost Muhammed, Doğu Çağatay Hanlığı 1461-1466 w:en:Dost Muhammad (Moghul Khan) Yunus Han, d.1415, Doğu çağatay Hanlığı 1466-1486 w:en:Yunus Khan Kebek Han, Çalış[2]'ta Hanlığı 1466-1472 w:en:Kebek Sultan Sultan Mahmud Han, d.1443, Taşkent'te Hanlığı 1485-1501 w:en:Mahmud Khan (Moghul Khan) Sultan Ahmed Han, Doğu Çağatay Hanlığı 1486-1504 w:en:Ahmad Alaq Yunus Han’ın küçük oğlu. Kalmuklara karşı yaptığı savaştan sonra, katil anlamına gelen alaça veya alaç lakabı verilmiştir.[3] Mansur, Aksu Hanlığı 1504-1514, Doğu Çağatay Hanlığı 1514-1544 w:en:Mansur Khan (Moghul Khan) Sultan Said Han, d.1487, Yarkand Hanlığı 1514-1533 Ayman Hoca, Aksu'da Hanlığı 1516-1531 Baba, Kuça'da Hanlığı 1516- Abdürreşid, d.1509, Yarkand Hanlığı 1533-1544, Doğu Çağatay Hanlığı 1544-1565 Şah, Çalış'ta Hanlığı 1544-1570 Abdül Kerim, Doğu Çağatay Hanlığı 1565-1592 Abdül Muhammed, Çalış'ta Hanlığı 1570- Muhammed, Doğu Çağatay Hanlığı 1592-1610 Hüdabende, Çalış'ta Hanlığı -1596 Şah Şücayüdddin Ahmed, d.1570, Kaşgar Hanlığı 1596-1610, Doğu Çağatay Hanlığı 1610-1619 Ziyayeddin Ahmed Timur, Aksu'da Hanlığı 1596-1614 Abdürrahman, d.1560, Çalış'ta Hanlığı 1596-1624 Abdüllatif Apak, Kaşgar Hanlığı 1611-1619, Doğu Çağatay Hanlığı 1619-1627 Kureyş, Doğu Çağatay Hanlığı 1619 Abdullah, Çalış'ta Hanlığı 1624-1637, Doğu Çağatay Hanlığı 1637-1667 Sultan Ahmed Pulad, Doğu Çağatay Hanlığı 1627-1632 ve 1635-1637 Sultan Mahmud Kılıç, Kaşgar Hanlığı 1627-1632, Doğu Çağatay Hanlığı 1632-1635 Cülbars, Kaşgar Hanlığı 1637-1665, Hotan Hanlığı 1665-1667, Doğu Çağatay Hanlığı 1667-1669 Ebu ül Muhammed, Çalış'ta Hanlığı 1637-1655 İbrahim, Hotan Hanlığı 1637-1641, Çalış'ta Hanlığı 1655- Sultan Said Baba, Hami Hanlığı 1637- Hayreddin, Hotan Hanlığı 1641-1650, Aksu Hanlığı 1650-1667 Übeydullah, Hotan Hanlığı 1661-1665 İsmail, Aksu Hanlığı 1667-1670, Doğu Çağatay Hanlığı 1670-1678 Abdullatif, Doğu Çağatay Hanlığı 1669-1670 Muhammed Emin, Doğu Çağatay Hanlığı 1681-1692 Muhammed Mumin, Doğu Çağatay Hanlığı 1692-1706 Çağatay Hanlığı soy ağacı[değiştir | kaynağı değiştir] Cengiz Çağatay Ögeday Mötügen Möç Yaba Sarban Y.Mönke Baidar Kadan Melik Buri Yesü Duva K.Hülagû Tegdel Negübeg Algu - - Kadakçi - - Barak Mübarekşah Çubey Y.Temür - Taligu B.Temür Duva - Danişmend - Kutluk H Gönçek Y.Buga Kebek Ebgen Elcidige D.Temür Tarmaşirin Solgat Emir Hoca Ali Sultan Surkatmış Yasaur Pulad Çangşi Y.Tenür Dorj Buzan Buyan Kuli T.Temür S.Mahmud Kazan Muhammed Temürşah Kabulşah Moğolistan Timur S.Mülk Adil Timur İmp. Doğu Çağatay ve Yarkand Hanlıkları soy ağacı[değiştir | kaynağı değiştir] Emir Hoca Tugluk Timur İlyas H Hıdır H Şm.Cahan Muhammed Şir Ali Şh Cahan Ş.Muhammed Satuk Üveys Nkş Cahan Yunus Esen Buka Hub Nigâh Mahmud Ahmed Kutluk Nigâh D.Muhammed Mansur Said Babaçak Emin Hoca Babür Şah Abdürreşid Mesud Abdülkerim Muhammed Kureyş Yunus Abdürrahim Ahmed M.Hüdabende Kureyş Abdullah İsmail Said Baba Timur Abak Yolbars Pulad Kılıç Abdullatif Abdürreşid M.Emin Akbaş Hanım Pdş Kaynakça[değiştir | kaynağı değiştir] Svat Soucek, A History of Inner Asia, sayfa 321 Karashahr-- then known as Chálish--A History of the Moghuls of Central Asia Materialı po İstorii Kazahskih Hanstv v XV-XVIII Vekov, (İzvileçeniya iz Persidskih i Turskih Soçineniy), Alma-ata, 1969, sayfa 115, 203, 208-212, 216, 329. "https://tr.wikipedia.org/w/index.php?title=Çağatay_hanları_listesi&oldid=31078706" sayfasından alınmıştır |
Bu madde; Karahanlılar, Doğu Karahanlılar ve Batı Karahanlılar hükümdarlarının kronolojik olarak sıralandığı listeyi içermektedir. Karahanlılar Kağanları[değiştir | kaynağı değiştir] Kül Bilge Kadır Han (840 - 893) Bazır Arslan Han (893 - 924) Abdülkerim Satuk Buğra Han (924 - 955) Şemsü'd-devle Musa Baytaş Musa Han(955- tah.958), Satuk Buğra Han'ın büyük oğlu Tonga İlig'[1] dir. Baytaş Süleyman Arslan Han (958-970), Satuk Buğra Han'ın diğer oğludur, Süleyman da İslâmî adıdır. Nasr Bin Ali Arslan Kara Tonga Han (970-998), Musa Baytaş'ın oğlu I. Ahmed Togan Han (998 - 1015) oğlu. Mansur Arslan Han (1015 - 1024) I. Ahmed Arslan Kara Han'ın kardeşi. II. Ahmed Togan Han (1024 - 1026) I. Yusuf Harun Kadir Han (1026 - 1032) II. Ahmet Han'ın kardeşi, hükümdarlık bu dönemde batı ve doğu olarak ikiye bölünmüştür. Doğu Karahanlılar Kağanları[değiştir | kaynağı değiştir] (Balasagun ve Kaşgar) I. Süleyman Han (1032 - 1056) I. Muhammed Buğra Han (1056 - 1057) I. İbrahim Han (1057 - 1059) Tuğrul Kara Hakan Mahmud Han (1059 - 1075) Tuğrul Tegin Ömer Han (1075) 2 ay Tamgaç Buğra Han (1075 - 1102) Ahmed Harun Han (1102 - 1128) İbrahim Han (1128 - 1158) II. Muhammed Han (1158 - ?) Yusuf Han (1160? - 1205) III. Muhammed (1205 - 1210) Batı Karahanlılar Kağanları[değiştir | kaynağı değiştir] (Semerkand) I. Muhammed Han (1042 - 1052) I. İbrahim Han (1052 - 1068) I. Nasr Han (1068 - 1080) I. İbrahim'in oğlu. Hıdır Han (1080 - 1081) I. Nasır'ın kardeşi. I. Ahmed Han (1081 - 1089) Yakup Han (1089 - 1095) Rükneddin Kılıç I. Mesud Han (1095 - 1097) Tafaç Hakan Süleyman Han (1097) I. Mahmud Tamgaç Han (1097 - 1099) Harun Cebrail Han (1099 - 1102) II. Muhammed Tamgaç Han (1102 - 1129) II. Nasır Han (1129) II. Muhammed'in oğlu. II. Ahmed Kadir Han (1129 - 1130) Kök Sagun Kılıç Hasan Han(1130 - 1132) II. İbrahim Tabgaç Buğra Han (1132) II. Mahmud Rükneddin Han (1132 - 1141) III. İbrahim Tabgaç Buğra Han (1141 - 1156) Kök Sagun Ali Çağrı Han (1156 - 1160) Alp Kutluk Tonga Bilge II. Mesud Han (1160 - 1178) Küç Arslan IV. İbrahim Han (1178 - 1203) Osman Han (1203 - 1212) Maveraünnehir Hazerm Şah Muhammed tarafından işgal edildi.[2] Karahanlılar soyağacı[kaynağı değiştir] Kül Bilge(840-893) Bazır Arslan Han Oğulçak - Satuk?(940-955) - ⑤Musa(955-990) Süleyman- Ali(960-998) Harun ⑨II.Ahmed(1024-26) Nasr?(990-999) ⑧Mansur(1015-24) ⑩Yusuf(1026) ⑨II.Ahmed(1024-26) - I.Muhammed1.(1041-52) I.İbrahim2.(1052-?) I.Mahmud8.(1097-99) SüleymanI.(1032-56) I.MuhammedII.(1056-57) I.MahmudIV.(1059-?) - I.Nasr -3.(1068-80) Şuays Hıdır4.(1081-89) - HasanVI.(1074-1102) Yakup6.(1089-95) I.İbrahimIII.(1057-59) ÖmerV.(?-?) - Süleyman7.(1097) I.Ahmed5.(1081-89) I.Mesud6.(1095-97) AhmedVII.(1102-28) Cibrail10.(1099-1102) - II.Muhammed11.(1102-30) II.İbrahim14.(?-1132) II.İbrahimVIII.(1128-58) Hasan13.(1130-?) II.Nasr II.Ahmed12.(1129-32) II.Mahmud15.(1132-41) III.İbrahim16.(1141-?) II.MuhammedIX.(1158-?) Ali17.(1156-1160) II.Mesud18.(1160-?) Hüseyin YusufX.(?-1205) III.Muhammed IV.İbrahim19.(?-1203) III.MuhammedXI.(1205-10) Osman20.(1203-12) Kaynakça[değiştir | kaynağı değiştir] Svat Soucek, A History of Inner Asia, Cambridge University Press (Februar 2000) ISBN 978-0-521-65704-4 (İngilizce) R. Genç, Karahanlıların Devlet Teskilatı, İstanbul, 1981 sayfa 40. Svat Soucek, A History of Inner Asia, Cambridge University Press (Şubat 2000), sayfa 316-318. ISBN 978-0-521-65704-4 (İngilizce) "https://tr.wikipedia.org/w/index.php?title=Karahanlılar_hükümdarları_listesi&oldid=31043772" sayfasından alınmıştır |
Bu Aralık 2013 hiçbir kaynak içermemektedir. Lütfen güvenilir kaynaklar ekleyerek Aralık 2013 içeriğinin geliştirilmesine yardımcı olun. Kaynaksız içerik itiraz konusu olabilir ve kaldırılabilir.Kaynak ara: "Karkamış kralları listesi" – haber · gazete · kitap · akademik · JSTOR (Bu şablonun nasıl ve ne zaman kaldırılması gerektiğini öğrenin) Karkamış kralları listesi, Karkamış Krallığı'nın bilinen tarihi boyunca saptanmış krallarının bulunduğu bir liste. Kralların tümü bilinmemektedir. Özellikle Yahdul-Lim'in MÖ 1745'te ölümü ile Piyassili'nin MÖ 1315'te tahta çıkışı arasında geçen yaklaşık dört yüzyıllık dönem hakkında hiçbir bilgi yoktur. Hitit ve Asur hakimiyeti altında geçen dönemlerde de bazı bilgiler eksiktir. Mari hakimiyeti dönemi[değiştir | kaynağı değiştir] Kral Hüküm tarihi Notlar Aplahanda yaklaşık MÖ 1786 ve MÖ 1766 arası Mari'ye bağlı vasal bir kral olduğu sanılıyor. Yatar-Ami yaklaşık MÖ 1766 ve MÖ 1764 arası Aplahanda'nın oğlu. Yahdul-Lim yaklaşık MÖ 1764 ve MÖ 1745 arası Aplahanda'nın oğlu. Hitit hakimiyeti dönemi[değiştir | kaynağı değiştir] Kral Hüküm tarihi Notlar Piyassili yaklaşık MÖ 1315 I. Şuppiluliuma'nın oğlu. [...]šarruma ? Piyassili'nin oğlu. Šakurunuva ? Piyassili'nin oğlu. I. Ini-Tešub yaklaşık MÖ 1230'lar Talmi-Tešub yaklaşık MÖ 1200 Kuzi-Tešub yaklaşık MÖ 1170 "Büyük Kral" unvanına sahip olduğu iddia edilir. II. Ini-Tešub yaklaşık MÖ 1100 Tuthaliya yaklaşık MÖ 1100 II. Ini-Tešub'den önce ya da sonra kral olmuştur. Sapazata ? Uratarhunda yaklaşık MÖ 1000 I. Suhi yaklaşık MÖ 975 Astuvalamanza ? II. Suhi ? Katuva yaklaşık MÖ 900 Hititler döneminin son kralı. Asur hakimiyeti dönemi[değiştir | kaynağı değiştir] Kral Hüküm tarihi Notlar Sangara yaklaşık MÖ 870 ve MÖ 848 arası II. Aşurnasirpal tarafından kral olarak atandı. Astiru yaklaşık MÖ 840 Yariri (naip) yaklaşık MÖ 815 Kamani yaklaşık MÖ 790 Astiru'nun oğlu. Sastura yaklaşık MÖ 760 II. Astiru ? Pisiri yaklaşık MÖ 730'lar Son kral. 717 yılında II. Sargon tarafından bozguna uğratıldı. "https://tr.wikipedia.org/w/index.php?title=Karkamış_kralları_listesi&oldid=21726100" sayfasından alınmıştır |
Katar Devleti Emîriامیر دولة قطرGörevdekiTamim bin Hamad es-Sani25 Haziran 2013 tarihinden beriUnvanEkselanslarıOluşumy. 1850Açılışı yapanMuhammed bin Sani Katar Şu madde dizisinin bir parçasıdır:Katar devlet yapısı Anayasa Anayasa İnsan Hakları Monarşi Emir Emir Hamed bin Halife Bakanlar Kurulu Başbakan Hamad bin Casim Seçimler 2003 anayasa referandumu 2007 belediye 2013 yasama Dış siyaset Dış ilişkiler Katar'daki misyonlar Katar'ın misyonları İlgili konular Bayrak Arma Milli Marş Askeriye Tarih Siyaset Diğer ülkeler Atlas gtd Katar Devleti Emîri, Katar'ın hükümdarıdır. Katar emîrleri Sani Hanedanı'na mensupturlar. 1825-1878 yılları arasında Hakim unvanı ile anılmakta olup 1878'den itibaren emîr adını almıştır. Günümüzdeki Emîr, 25 Haziran 2013 tarihinden itibaren Tamim bin Hamad es-Sani'dir. Katar emîrleri (y. 1850–günümüz)[değiştir | kaynağı değiştir] № Resim İsim(Doğum-Ölüm) Görev Süresi Başlangıç Bitiş 1 Şeyh Muhammed bin Saniمحمد بن ثاني (1788–1878) y. 1850 18 Aralık 1878[1] 2 Şeyh Casim bin Muhammed es-Saniجاسم بن محمد آل ثاني (1825–1913) 18 Aralık 1878 17 Temmuz 1913[1] 3 Şeyh Abdullah bin Casim es-Saniعبد الله بن جاسم آل ثاني (1880–1957) 17 Temmuz 1913 20 Ağustos 1949[2] 4 Şeyh Ali bin Abdullah es-Saniعلي بن عبد الله آل ثاني (1895–1974) 20 Ağustos 1949 24 Ekim 1960[2] 5 Şeyh Ahmed bin Ali es-Saniأحمد بن علي آل ثاني(1920–1977) 24 Ekim 1960 22 Şubat 1972[3] 6 Şeyh Halife bin Hamad es-Saniخليفة بن حمد آل ثاني(1932-2016) 22 Şubat 1972 27 Haziran 1995[4] 7 Şeyh Hamad bin Halife es-Saniحمد بن خليفة آل ثاني(1952–) 27 Haziran 1995 25 Haziran 2013[2] 8 Şeyh Tamim bin Hamad es-Saniتميم بن حمد ال ثاني(1980–) 25 Haziran 2013[5] Görevde Kaynakça[değiştir | kaynağı değiştir] a b Saltanatı sırasında öldü. a b c Tahttan çekildi. Kuzeni Halife tarafından devrildi. Oğlu Hamad tarafından devrildi. "His Highness Sheikh Tamim Bin Hamad Al-Thani". Ministry of Foreign Affairs of Qatar. 26 Aralık 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 20 Ağustos 2014. gtdAsya ülkeleri devlet ve hükûmet başkanlarıDevletbaşkanıBM üyeleri ve gözlemcileri Afganistan Azerbaycan1 Bahreyn Bangladeş Bhutan Birleşik Arap Emirlikleri Brunei Çin Doğu Timor Endonezya Ermenistan1 Filistin Filipinler Güney Kore Gürcistan1 Hindistan İran Irak İsrail Japonya Kamboçya Katar Kazakistan Kıbrıs Cumhuriyeti1 Kuzey Kore Kuveyt Kırgızistan Laos Lübnan Maldivler Malezya Moğolistan Myanmar Nepal Özbekistan Pakistan Rusya1 Suudi Arabistan Singapur Sri Lanka Suriye Tacikistan Tayland Türkiye1 Türkmenistan Umman Ürdün Vietnam Yemen Özel idari bölgeve kısmen tanınan Abhazya1 Güney Osetya1 Hong Kong Kuzey Kıbrıs1 Makao Tayvan HükûmetbaşkanıBM üyeleri ve gözlemcileri Afganistan Azerbaycan1 Bahreyn Bangladeş Bhutan Birleşik Arap Emirlikleri Brunei Çin Doğu Timor Endonezya Ermenistan1 Filistin Filipinler Güney Kore Gürcistan1 Hindistan İran Irak İsrail Japonya Kamboçya Katar Kazakistan Kıbrıs Cumhuriyeti1 Kuzey Kore Kuveyt Kırgızistan Laos Lübnan Maldivler Malezya Moğolistan Myanmar Nepal Özbekistan Pakistan Rusya1 Suudi Arabistan Singapur Sri Lanka Suriye Tacikistan Tayland Türkiye1 Türkmenistan Umman Ürdün Vietnam Yemen Özel idari bölgeve kısmen tanınan Abhazya1 Güney Osetya1 Hong Kong Kuzey Kıbrıs Türk Cumhuriyeti1 Makao Tayvan 1 Avrupa ile Asya arasındaki sınırın tanımına bağlı olarak kısmen ya da tamamen Asya'da. gtdKatar emirleri Muhammed bin Sani Casim bin Muhammed Al Sani Abdullah bin Casim Al Sani Ali bin Abdullah Al Sani Ahmed bin Ali Al Sani Halife bin Hamed Al Sani Hamed bin Halife Al Sani Temim bin Hamed Al Sani "https://tr.wikipedia.org/w/index.php?title=Katar_emiri&oldid=31163593" sayfasından alınmıştır |
Kıbrıs Krallığı arması. Kıbrıs kralları listesi; Kıbrıs Krallığı hükümdarlarının listesidir. Kıbrıs Krallığı'nda 2 adet kraliçe ve 16 adet kral hüküm sürmüştür. Son hükümdar olan Kraliçe Catherine Cornaro 1489 yılında Kıbrıs Krallığı'nı Venedikler'in koruması altına vererek krallığı sona erdirmiştir. Kıbrıs kralları (1192-1489)[değiştir | kaynağı değiştir] Sıra Fotoğraf İsim Hanedan Saltanat Başlangıcı Saltanat Sonu Notlar 1 Lüzinyanlı Guy (1150-1194) Lüzinyanlar 1192 1194 İlk Kıbrıs kralı, Kardeşi II. Amalrik tarafından tahtı işgal edilmiştir. 2 II. Amalrik (1145-1 Nisan 1205) 1194 1205 Lüzinyanlı Guy'ın erkek kardeşi, 1194 yılında tahtı abisinden alarak Kıbrıs kralı oldu. 3 I. Hugh (1194 veya 1195-10 Ocak 1218) İbelin Hanedanı 1205 10 Ocak 1218 II. Amalrik'in ölümü üzerine 9 veya 10 yaşında Kıbrıs tahtına çıktı. 4 I. Henri (3 Mayıs 1217 - 18 Ocak 1253) 1218 1253 I. Hugh'un oğludur. 5 II. Hugh (1252 veya 1253 - 1267) 1253 1267 6 III. Hugh (1235-24 Mart 1284) 1267 1284 Ayrıca 1268-1284 yıllarında Kudüs Kralı. 7 I. John (1259 veya 1267-20 Mayıs 1285) 1284 1285 III. Hugh'un oğlu, bir yıl tahtta kalmıştır. 8 II. Henri (Haziran 1270 - 31 Mart 1324) Lüzinyanlar 1285 1324 Lüzinyan Hanedanı'ndan gelen II. Henri 39 yıl Kıbrıs tahtında kalmıştır. 9 IV. Hugh (1293 veya 1296 - 10 Ekim 1359) Lüzinyanlar 31 Mart 1324 24 Kasım 1358 10 I. Peter (9 Ekim 1328 - 17 Ocak 1369) Lüzinyanlar 1358 1369 Ayrıca Kudüs kralı. 11 II. Peter (1354 veya 1357 - 13 Ekim 1382) Lüzinyanlar 1369 1382 Ayrıca Tripoli Kontu ve Kudüs kralı. 12 I. James (1334 - 9 Eylül 1398) Lüzinyanlar 1382 1398 Ayrıca Kilikya Ermeni Kralı, Kudüs kralı'dır. 13 Janus (1375 - 29 Haziran 1432) Lüzinyanlar 1398 1432 Ayrıca Kilikya Ermeni Kralı, Kudüs kralı'dır. 14 II. John (1418 - 1458) Lüzinyanlar 1432 1458 Babası ve dedesi gibi o da Kilikya Ermeni Kralı, Kudüs kralı'dır. 15 Charlotte (28 Haziran 1444 - 16 Temmuz 1487) Lüzinyanlar 28 Temmuz 1458 1464 1458-1464 yılları arasında Kıbrıs kraliçesi. 1464 yılında tahttan çekilmiş yerine abisi II. James, Kıbrıs tahtına çıkmıştır. 16 II. James (1438 veya 1439 - 1473) Lüzinyanlar 1464 1473 Kız kardeşi Charlotte'den sonra tahta çıkmıştır ve ölene kadar tahtta kalmıştır. 17 III. James (6 Temmuz 1473 - 26 Ağustos 1474) Lüzinyanlar 1473 1474 Ayrıca Kudüs kralıdır. Henüz bebekken tahtın varisi olarak kral ilan edilmiştir ancak 26 Ağustos 1474'te 1 yaşında ölmüştür. 18 Catherine Cornaro (25 Kasım 1454 - 10 Temmuz 1510) Lüzinyanlar 26 Ağustos 1474 26 Şubat 1489 1474-1489 tarihlerinde Kıbrıs Krallığı'nın kraliçesi ve kocası II. James'in ölmesinden sonra "Venedik Cumhuriyeti'nin kızı" olarak Ada’yı Venediklilerin koruması altına vererek krallığı sona erdirdi.[1] gtdKıbrıs Krallığı'nın kral ve kraliçeleriGuy · Amalrik · I. Hugh · I. Henri · II. Hugh · III.Hugh · I. John · II. Henri · IV. Hugh · I. Peter · II. Peter · I. Jacques · Janus · II. John · Charlotte · II. Jacques · III. Jacques · Caterina Cornaro Kaynakça[değiştir | kaynağı değiştir] Eric Solsten (Derleyen), Cyprus, a Country Study, Washington, D.C.; GPO for the Library of Congress, 1993, s.16. "https://tr.wikipedia.org/w/index.php?title=Kıbrıs_kralları_listesi&oldid=31684389" sayfasından alınmıştır |
Bu madde, Vikipedi biçem el kitabına uygun değildir. Maddeyi, Vikipedi standartlarına uygun biçimde düzenleyerek Vikipedi'ye katkıda bulunabilirsiniz. Gerekli düzenleme yapılmadan bu şablon kaldırılmamalıdır. (Ocak 2024) 1.Goguryeo Kralı Jumong 2.Goguryeo Kralı Yuri 3.Goguryeo Kralı Daemusin 4.Goguryeo Kralı Minjung 5.Goguryeo Kralı Mobon 6.Goguryeo Kralı Taejo 7.Goguryeo Kralı Chadae 8.Goguryeo Kralı Sindae-wang 9.Goguryeo Kralı Gogukcheon 10.Goguryeo Kralı Sansang 11.Goguryeo Kralı Dongcheon 12.Goguryeo Kralı Jungcheon 13.Goguryeo Kralı Seocheon 14.Goguryeo Kralı Bongsang 15.Goguryeo Kralı Micheon 16.Goguryeo Kralı Gogukwon 17.Goguryeo Kralı Sasurim 18.Goguryeo Kralı Gogukyang 19.Goguryeo Kralı Gwanggaeto 20.Goguryeo Kralı Jangsu 21.Goguryeo Kralı Munja 22.Goguryeo Kralı Anjang 23.Goguryeo Kralı Anwon 24.Goguryeo Kralı Yangwon 25.Goguryeo Kralı Pyeongwon 26.Goguryeo Kralı Yeongyang 27.Goguryeo Kralı Yeongnyu 28.Goguryeo Kralı Bojang [1] Kaynakça[değiştir | kaynağı değiştir] "Arşivlenmiş kopya". 24 Ocak 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 30 Aralık 2015. "https://tr.wikipedia.org/w/index.php?title=Koguryo_kralları_listesi&oldid=31277013" sayfasından alınmıştır |
Kudüs Krallığı Arması Bu liste 1099-1291 döneminde Kudüs Krallığı Kralları ve kral naipleri listesidir. Kudüs Krallığı, 1099'da Birinci Haçlı Seferi ile Haçlı ordusunun Kudüs'ün zaptı sonucunda Kudüs başkentli olarak kurulmuş; 1187'de Selahaddin Eyyubi'nin Kudüs'ü tekrar fethetmesi ile Akka merkezli olarak 1291'e kadar ismen devam etmiştir. Akka merkezli Kudüs Krallığı'nın başına geçen krallardan bazıları Akka'da yaşamamışlardır. Gittikçe küçülen Akka etrafında bulunan ve Kudüs Krallığı ülkesi kabul edilen ülke, fiilen taht naipleri tarafından idare edilir olmuştur. 1291'da Memlûk Sultanlığı hükümdarı El-Eşref Halil tarafından Akka kalesi kuşatılıp Memlûklerce ele geçirilince Kudüs Krallığı resmen sona ermiş ancak bu olaya rağmen Avrupa'da bulunan pek çok soylu ve hükümdar kendilerini hala ''Kudüs Kralı'' olarak ilan etmişlerdir. Kudüs merkezli krallık kralları ve naipleri[değiştir | kaynağı değiştir] Kudüs merkezli Krallık kralları[değiştir | kaynağı değiştir] Kral Portresi Doğumu Evlenme ve çocukları Ölümü Godfrey de Bouillon(Kutsal Kabir'in Koruyucusu veKudüs hükümdarı)1099-1100 yak. 1060Boulogne-sür-Mer, Fransa veya Baisy, Brabant, Belçika II. Eustace, Boulogne Kontu ve İda, Loren'li oğlu Hiç evlenmedi 18 Temmuz 1100Yak. 40 yaşında I. Baudouin1100-1118 yak. 1058Loren, FransaII. Eustace, Boulogne Kontu ve İda, Loren'li oğlu Godehilde de ToeniÇocuksuzErmenistanlı Arda1097ÇocuksuzAdelaide del Vasto1112Çocuksuz 2 Nisan 1118El Ariş, Mısıryak. 60 yaşında II. Baudouin1118-1131 ??Fransaİ. Hugh, Rethel Kontu ile Melisende, Montlhéry'li'nin oğlu Morfia, Malatya'lı1101Dört kız çocuk 21 Ağustos 1131Kudüs Melisende1131-1153*1143e kadar: Fulk ile*1143den itibaren:III. Baudouin' ile 1105KudüsII. Baudouin ile Morfia, Malatya'lı kızı V. Foulques, Anju Kontu2 Haziran 11292 erkek çocuk 11 Eylül 1161Kudüs61 yaşında Foulques1131-1143Melisende ile birlikte 1089/1092Angers, FransaIV. Fulk, Anju Kontu ile Bertrade, Montfort'lu oğlu Ermengarde, Maine'li11094 çocukMelisende2 Haziran 11292 erkek çocuk 13 Kasım 1143Akka, Kudüs KrallığıYak. 52 yaşında III. Baudouin1143-11621153'e kadar Melisende ile birlikte 1130Kral Foulques ile Kraliçe Melisende'nin oğlu Theodora Komnini1158Çocuksuz 10 Şubat 1162Beyrut, Kudüs Krallığı32 yaşında I. Amalrik1162-1174 1136Kral Foulques ile Melisende'nin oğlu Agnes, Courtenay'li11573 çocukMaria Komnene29 Ağustos 11672 çocuk 11 Temmuz 1174Kudüs38 yaşında IV. Baudouin Cüzzamlı1174-11851183den itibaren V. Baudouin'le birlikte 1161Kudüs Kral Amalrik ile Agnes, Courtenay'li oğlu Hiç evlenmedi 16 Mart 1185Kudüs24 yaşında V. Baudouin1183-11861185e kadar IV. Baudouin ile birlikte 1177 Giyom, Montferrat'lı ile Sibilla, Kudüs'lu oğlu Hiç evlenmedi Ağustos 1186Akka, Kudüs Krallığı9 yaşında Kudüs merkezli Krallık taht naibleri[değiştir | kaynağı değiştir] Taht naibi Kimin için naip Hükümdara akrabalık Naibliğe başlama Naibliğin sona ermesi Eustace Grenier, Krallık Komiseri (Constable) II. Baudouin - 1123Kral Artuklular elinde esir 1123Ölüm I. Giyom, Bures'li, Celile Prensi - 1123Kral Artuklular elinde esir 1124Kralın esaretten dönüşü Melisende III. Baudouin Annesi 1154Kralın danışmanı unvanlı 1161Ölüm Trablus Kontu III. Raymond IV. Baudouin Kuzen 1174Kralın yetişkinlik yaşında olmamasıı 1176Kralın yetişkinlik yaşına erişmesi Lüzinyanlı Guy Kayın-birader 1182Kral'ın hastalığı sırasında kral tarafından atanma 1184Kral tarafından görevden alınma Trablus Kontu III. Raymond V. Baudouin İkinci nesilden kuzen 1185Kralın yetişkinlik yaşında olmaması 1186Kralın ölümü Akka merkezli krallık kralları ve naipleri[değiştir | kaynağı değiştir] Akka merkezli Kudüs Krallığı kralları[değiştir | kaynağı değiştir] Kral Portresi Doğumu Evlenme ve çocuklar Ölümü Sibylla1186-1190 Guy Luzinyanlı ile birlikte yak. 1157 Kral I. Amalrik ile Agnes, Courtenaylı kızları Giyom, Montferratlı, Yafa ve Eşkalon Kontu1176Bir erkek çocukGuy, LüzinyalıNisan 11802 kız çocuk 25 Haziran (muhtemelen), 1190Akka, Kudüs KrallığıYak. 40 yaşında Lüzinyanlı Guy1186-1190/11921190a kadar Kraliçe Sibylla ile birlikte yak. 1150 veya 1159/1160VIII. Hugh, Lüzinyalı ile Bourgogne, Ranconlu oğlu Kraliçe Sibylla KudüslüNisan 11802 kız çocuğu 18 Temmuz 1194Mağusa, KıbrısYak. 45 yaşında Kraliçe I. İsabella1190/1192-12051192ye kadar Konrad ile birlikte1192-1197 döneminde I. Henri ile birlikte1198'den sonra II. Amalrik ile birlikte 1172Nablus, Kudüs KrallığıKral I. Amalrik ile Maria Komnene'nin kızı Toronlu IV. UmfredoKasım 1183ÇocuksuzCorrado del Monferrato24 Kasım 1190Bir kız çocukII. Henry, Champagne Kontu6 Mayıs 11922 kız çocukAmalrik, LuzinyalıOcak 11983 çocuk 5 Nisan 1205Akka, Kudüs Krallığı33 yaşında Corrado del Monferrato1190/1192-1192I. İsabella ile birlikte - 1140li yıllar ortalarıMontferrat, Kutsal Roma-Germen İmparatorluğuV. Giyom, Montferrat Markisi ile Judith, Babenbergli oğlu Hüviyeti bilinmeyen bir eş1179dan önceÇocuksuzTheodora Angelina1186/1187ÇocuksuzKraliçe I. Isebella Kudüslü24 Kasım 1190Bir kız çocuğu 28 Nisan 1192 (öldürüldü)Akka, Kudüs Krallığı40 yaşlarında 'I. Henri1192-1197Kraliçe I. İsabella ile birlikte 29 Temmuz 1166ChampagneI. Henri, Champagne Kontu ile Marie, Fransalı oğlu I. İsabella (Kudüs)6 Mayıs 11922 kız çocuk 10 Eylül 1197Akka, Kudüs Krallığı31 yaşında II. Amalrik1198-1205Kraliçe I. İsabella Kudüslü ile birlikte - 1145 VIII. Hugh ile Bourgogne Ranconlu'nun oğlu Éschive, İbelinli29 Ekim 1174den önce6 çocukKraliçe I. İsabella KudüslüOcak 11983 çocuk 1 Nisan 1205Akka, Kudüs Krallığı60 yaşında Maria1205-12121210'den itibaren I. John ile birlikte - 1192 Konrad, Montferratlı ile Kraliçe İsabella Kudüslü'nün kızı John de Brienne14 Eylül 1210Bir kız çocuk 121220 yaşında Jean de Brienne1210-1212Maria Montferratl ile birlikte yak. 1170II. Erard, Briennli ile Agnes, Montfauconlu'nun oğlu Maria, Kudüslü14 Eylül 1210Bir kız çocukStephani, ErmenistanlıBir erkek çocukBerengaria, Leónlu12244 çocuk 27 Mart 1237Yak. 67 yaşında II. İsabellaYolande olarak da anılır1212-1228 1212John de Brienne ile Kraliçe Maria'in kızı II. FriedrichAğustos 12252 çocuk 25 Nisan 1228Andria, Kutsal Roma-Germen İmparatorluğu16 yaşında II. Konrad1228-1254 25 Nisan 1228Andria, Kutsal Roma-Germen İmparatorluğuII. Friedrich ile II. İsabella'nın oğlu Elisabeth, Bavyera'lı1 Eylül 1246Bir erkek çocuk 21 Mayıs 1254Lavello, Kutsal Roma-Germen İmparatorluğu26 yaşında III. Konrad1254-1268 25 Mart 1252Wolfstein Şatosu, Landshut, BavyeraI. Konrad ile Elisabeth, Bavyeralı oğlu Hiç evlenmedi 29 Ekim 1268Castel dell'Ovo, Napoli16 yaşında Hugh1268-1284 - 1235Henri, Antakyalı ile İsabella, Kıbrıslı oğlu İsabella, İbelinli25 Ocak 1255'ten sonra11 çocuk 24 Mart 1284Mağusa, Kıbrıs49 yaşında II. John1284-1285 - 1259/1267 Kral Hugh ile İsabella, İbelinli oğlu Hiç evlenmedi 20 Mayıs 1285Mağusa, Kıbrıs17 veya 26 yaşında II. Henri1285-13241291den sonra ülkesiz sadece unvan - 1271Kral Hugh ile İsabella, İbelinli oğlu Konstanza, Sicilya'lı16 Ekim 1317Çocuksuz 31 Ağustos 1324Strovolos, Kıbrıs53 yaşında Akka merkezli Krallık taht naipleri[değiştir | kaynağı değiştir] Taht naibi Kimin için naip Hükümdara akrabalık Naipliğe başlama Naiplik sona erme Lüzinyanlı Guy Kayın-birader 1182Kral'ın hastalığı sırasında kral tarafından atanma 1184Kral tarafından görevden alınma John, İbelin'li, Eski Beyrut Kontu Maria Yarı-amca 1205Kraliçenin yetişkinlik yaşında olmaması 1210Kralın yetişkinlik yaşına erişmesi Jean de Brienne II. İsabella Baba 1212Kraliçenin yetişkinlik yaşında olmaması 1225Kraliçe'nin evlenmesi II. Friedrich (Kutsal Roma İmparatoru) II. Konrad Baba 1228Kralın yetişkinlik yaşında olmaması 1243Kutsal Topraklar'dan ayrılma Alice, Champagne'li, Kıbrıs Kraliçesi Yarı-teyze 1243Kralın yetişkinlik yaşında olmaması 1246Ölüm Kıbrıs Kralı I. Henri Yarı-kuzen 1246Kralın ülkede bulunmaması 1253Ölüm Plaisance, Antakya'lı, Kıbrıs ana kraliçesi Yarı Kayın-kuzen 1253Kralın ülkede olmaması/yetişkin olmaması 1261Ölüm III. Konrad İkinci nesilden yarı-kayın-kuzen İsabella, Antakya'lı İkinci nesilden yarı-kuzen 1261Kralın yetişkinlik yaşında olmaması 1264Ölüm Hugh, Antakya'lı Yarı ikinci-kuzen 1264Kralın yetişkinlik yaşında olmaması 1268Kralın ölümüyle tahta geçme Kaynakça[değiştir | kaynağı değiştir] İngilizce Vikipedia'da Kudüs Kralları listesi 27 Şubat 2011 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi. (İngilizce) Ayrıca bakınız[değiştir | kaynağı değiştir] Haçlı Seferleri Kudüs Krallığı Dış bağlantılar[değiştir | kaynağı değiştir] Wikimedia Commons'ta Kudüs kralları listesi ile ilgili ortam dosyaları bulunmaktadır. Runciman, Steven (çev. Fikret Işıltan) (1992), Haçlı Seferleri Tarihi 3 Cilt, Ankara:Türk Tarih Kurumu Yayınları ISBN 975-16-0497-4 "https://tr.wikipedia.org/w/index.php?title=Kudüs_kralları_listesi&oldid=32384804" sayfasından alınmıştır |
Uygur Kağanlığı kağanları[değiştir | kaynağı değiştir] Sıra Uygur unvanı Çinden verilen unvan Soyadı ve ad Süre Kabile dönemi Kertö Tigin Tè jiàn qí jīn (Kı-tio Ti-cin) 特健俟斤 Alp İlteber[1] (Çince kişisel adı Pusa, Türkçesi muhtemelen Barsıg) 菩薩俟斤 Han-hai askerî valisi (Bu dönemde Uygur bölgesine Çin tarafından atanan valilerin bir listesi verilmiştir.) Tumidu 吐迷度 ?—648 Bolun 婆闰 648—661 Bilig 比栗 (比粟毒) 661—? Tutukçıg 独解支 ?—715 Fú dì fú 伏帝匐 715—? Çengçon 承宗 ?—727 Fudinan 伏帝難 727—? Uygur (回紇) kağanı 1 Kutlug Bilge Kül Kağan骨咄禄毗伽阙可汗 懷仁可汗 Yaglakar Boyla藥羅葛骨力裴羅 744—747 2 Çabış Tigin Bayan Çor Kağan葛勒可汗 英武威遠可汗 Yaglakar Bayan Çor藥羅葛磨延啜 747—759 3 Bögü Kağan牟羽可汗Tengri Kağan登里可汗 Alp Kağan英義可汗 藥羅葛移地健 759—780 4 Alp Kutlug Bilge Kağan (Tun Baga Tarkan)合骨咄禄毗伽可汗 武義成功可汗长寿天亲可汗 Yaglakar Tun Baga Tarkan藥羅葛頓莫賀达干 780—789 Uygur (回鹘) kağanı 5 Ay Tengri Kut Bolmış Kutlug Bilge Kağan (Külüg Bilge Kağan)愛登里邏汨沒密施俱錄毗伽可汗 忠貞可汗 藥羅葛多邏斯 789—790 6 Ur Çor Kağan Kutlug Bilge Kağan汨咄錄毗伽可汗 奉诚可汗 藥羅葛阿啜 790—795 7 Kutluk Bilge Kağan Ay Tengride Kut Bolmış Kutluğ Bilge Kağan愛騰里邏羽錄沒密施合祿胡毗伽可汗 懷信可汗 骨咄祿 795—805 8 Alp Külüg Bilge Kağan滕里野合俱錄毘伽可汗 805—808 9 Alp Bilge Kağan Ay Tengride Kut Bolmış Alp Bilge Kağan愛登里羅汩密施合毗伽可汗 保義可汗 808—821 10 Küçlüg Bilge Kağan 登囉羽錄沒密施句主毗伽可汗 崇德可汗 821—824 11 Kasar Kağan Ay Tengride Ülüg Bolmış Bilge Kağan愛登里囉汩沒密施合毗伽可汗 昭禮可汗 曷薩特勒 824—832 12 Külüg Beg Ay Tengride Ülüg Bolmış Kutluğ Bilge Kağan愛登里囉汩沒密施合句錄毗伽可汗 彰信可汗 胡特勒 832—839 13 II. Kasar Kağan (Çin tarafından resmî Uygur kağanı olarak sayılsa da egemen bir kağan olamamıştır.) 阖馺特勒 839—840 14 Üge Kağan (Son egemen Uygur kağanı) 乌介可汗 烏介特勒 841—846 15 Ormaz (Egemen değildir.) 遏捻可汗 遏捻特勒 846—848 16 Menglig Kağan "Pan Tigin" (Egemen değildir.) Ay Tengride Kut Bolmış Alp Kutluğ Bilge Kağan溫祿登里邏汩沒密施合俱錄毗伽可汗 怀建可汗 厖特勒 848—? Kansu Uygur Kağanlığı kağanları[değiştir | kaynağı değiştir] Sıra Uygur unvanı Çinden verilen unvan Soyadı ve ad Süre 1 Ormaz 烏母主可汗 英義可汗 藥羅葛仁美 ?—924 2 Yaglakar Argun 順化可汗（後唐封）奉化可汗（後晉封） 藥羅葛狄銀 (Tigin)藥羅葛阿咄欲藥羅葛仁裕 924—959 3 Ying (Türkçe adı bilinmiyor.) 景瓊 959—977? 4 Yaglakar Bilge Kağan 夜落紇·密禮遏(Yaghlaqar Bilga) 980—998? 5 Lu Şeng (Türkçe adı bilinmiyor.) 祿勝 998?—1003? 6 III. Yaglakar (Çong-şun Bay Kağan) 忠順保德可汗 （Yaghlaqar＝藥羅葛＝夜落紇＝夜落隔） 1003?—1016 7 Guī huà (Türkçe adı bilinmiyor.) 懷甯順化可汗 夜落隔·歸化 1016—1023 8 Ubangu Kağan 寶國可汗寶物可汗歸忠保順可汗（北宋封） 夜落隔·通順 1023—1028 9 Yasug Kağan 伊嚕格勒·雅蘇（Yaghlaqar＝伊嚕格勒＝夜落隔） 1028—1036國亡，被西夏李元昊吞併。 Kaynakça[değiştir | kaynağı değiştir] Bu çağda başlarında Alp İlteber unvanını taşıyan, Pusa isimli biri bulunuyordu. İbrahim Sarı, Şanlı Türk Tarihi, s. 94. 程溯洛：〈甘州回鶻可汗譜系考〉，《唐宋回鶻史論集》（北京：人民出版社，1994），頁140-149。 James R. Hamilton, Les Ouighours a l'epoque des Cinq Dynasties d'apres les Documents Chinois (Paris, 1955)＝耿昇、穆根來譯：《五代回鶻史料》（烏魯木齊：新疆人民出版社，1982），頁153-154。 gtdUygur KağanlığıUygur Kağanlığı Kutlug Bilge Kül Kağan (kurucu) Bayan Çor Kağan Bögü Kağan Tun Baga Tarkan Külüg Bilge Kağan Ur Çor Kağan Kutluk Bilge Kağan Alp Külüg Bilge Kağan Boy Kağan Küçlüg Bilge Kağan Kasar Kağan Külüg Beg Üge Kağan (Kürebir Urungu Sangun) (Külüg Baga Sangun) (İl Ögesi Inançu Bilge) (Karı Çor Tigin) (Ormaz) Kansu Uygur Kağanlığı Yaglakar Argu (I. Yaglakar) Ying Yaglakar Bilge Kağan (II. Yaglakar) Lu Şeng III. Yaglakar Guī huà (歸化) Ubangu Kağan Yasu Kağan Turfan Uygurları Menglig Kağan (Pan Tekin) İl Bilge Kağan Sungulug Kağan Bügü Bilge Kağan Alp Arslan Kutluk Kağan II. Bügü Bilge Kağan Arslan Tengri Uygur Tarkan Bilge Kağan Er-Timur Kağan Barçuk Kağan Kesmez Salındı Tigin Orunç Tigin Baburak Tigin Koşgar Tigin Yülüg Tigin Uygur Kültür ve Uygarlığı Uygur kağanları listesi Uygur mimarisi Uygur resim sanatı Bayan Çor Yazıtı Terhin Yazıtları Ur Beg Yazıtı Miran Bitigleri Karı Çor Tigin Yazıtı Karabalasagun Yazıtları Eski Uygur Türkçesi Ordu-Balık Beşbalık Ötüken Türk Toyu Yabgu Gök Kağan Mani dini Burkancılık Eski Uygur alfabesi Altun Yaruk Sekiz Yükmek Maitrisimit Yaglakar uruğu Ediz uruğu Uygur Savaşları ve Antlaşmaları Tang'ın Uygur siyaseti Ordu-Balık Kuşatması An Luşan İsyanı "https://tr.wikipedia.org/w/index.php?title=Uygur_kağanları_listesi&oldid=31059494" sayfasından alınmıştır |
Tunus beyleri listesiÜlkeTunusMilliyetTürk, ArapAna hanedanGirit TürkleriKuruluş15 Temmuz 1705KurucuHüseyin bin AliDevriliş25 Temmuz 1957Son hükümdarVIII. Muhammed Tunus Beyliğinin beyleri ve bey süresi aşağıda belirtilmiştir. Cumhuriyetten önce Tunus Prensleri (1705 - 1957)[değiştir | kaynağı değiştir] Hüseyin bin Ali (Tunus beyi) (15 Temmuz 1705 – 7 Ekim 1735) Ebu'l Hasan Ali (7 Kasım 1735 – 22 Ekim 1756) I. Muhammed (22 Kasım 1756 – 11 Şubat 1759) II. Ali bin Hüseyin (11 Şubat 1759 – 26 Mayıs 1782) Hammuda bin Ali (26 Mayıs 1782 – 15 Kasım 1814) Uthman ibn Ali (15 Ekim – 21 Kasım 1814) Mahmud ibn Muhammed (21 Kasım 1814 – 28 Mart 1824) II. Hüseyin bin Mahmud (28 Mart 1824 – 20 Mayıs 1835) Mustafa bin Mahmud (20 Mayıs 1835 – 10 Ekim 1837) I. Ahmed bin Mustafa (10 Ekim 1837 – 30 Mayıs 1855) II. Muhammed bin Hüseyin (30 Mayıs 1855 – 22 Eylül 1859) Muhammed III as-Sadiq (22 Eylül 1859 – 27 Ekim 1882) Ali III Muddat ibn al-Husayn (28 Ekim 1882 – 11 Temmuz 1902) IV. Muhammed (11 Temmuz 1902 – 11 Mayıs 1906) V. Muhammed (11 Mayıs 1906 – 10 Temmuz 1922) VI. Muhammed (10 Temmuz 1922 – 11 Şubat 1929) II. Ahmed bin Ali (11 Şubat 1929 – 19 Temmuz 1942) VII. Muhammed (19 Temmuz 1942 – 15 Mayıs 1943) VIII. Muhammed (15 Mayıs 1943 – 25 Temmuz 1957) Cumhuriyetten sonra Tunus Prensleri (1957 - günümüz)[değiştir | kaynağı değiştir] VIII. Muhahmmed (25 Temmuz 1957 – 30 Ekim 1962) Prens Hüseyin Bey (30 Ekim 1962 – 9 Nisan 1969) Prens Mustafa Bey (9 Nisan 1969 – 1974) Prens Muhammed Bey (1974 – 29 Nisan 1989) Prens Süleyman Bey (29 Nisan 1989 – 1992) Prens Allalah Bey (1992 – 2001) Prens Shazli Bey (2001 – 2 Temmuz 2004) Prens Muhittin Bey (2 Temmuz 2004 – 2006) Prens Muhammed Bey (2006 – Günümz) "https://tr.wikipedia.org/w/index.php?title=Tunus_beyleri_listesi&oldid=28877294" sayfasından alınmıştır |
Başlığın diğer anlamları için Sardunya sayfasına bakınız. SardinyaSardegna, Sardigna, SardinnyaCoğrafyaDeniziAkdenizİklimAkdenizYüzölçümü&0000000000000024.09000024,090 km2SiyasiAdadaki ülke(ler)İtalyaDemografiNüfus yoğunluğu69 kişi/km2 Sardinya (İtalyanca:Sardegna [sarˈdeɲɲa]), Akdeniz'de, İtalya'ya ait bir ada.[1] Akdeniz'in Sicilya'dan sonra ikinci en büyük adasıdır.[1] Yüzölçümü 24.090 km² olup, ada nüfusu 1.656.960'tır. İtalya'nın batısında, Korsika'nın güneyindedir.[1] Tarih[değiştir | kaynağı değiştir] Sardinya Adası'na ilk insanlar yaklaşık M.Ö. 250'de Toskana ve Balear Adaları'ndan gelerek yerleştiler. M.Ö. 8. yüzyılda Fenikeliler adada Tharros, Bithia, Sulcis, Nora and Karalis (Bugün Cagliari) yerleşimlerini kurdular. M.Ö. 550'de ada Kartacalılar'ın eline geçti ve onların tahıl ambarı oldu. Kartaca'nın egemenliği 1. Pön Savaşı'nda (M.Ö. 264-M.Ö. 241) sarsıldı ve Roma Cumhuriyeti M.Ö. 238'de adayı ele geçirdi. İkinci Pön Savaşı'nda Kartaca, M.Ö. 216-M.Ö. 215 arasında adadaki isyanın da yardımıyla adayı ele geçirdiyse de Roma, adayı geri aldı. Bu dönemde ada, Romalılaştı ve M.Ö. 30'da Mısır'ın fethine kadar Sicilya'yla birlikte Roma'nın tahıl ambarı oldu. Roma İmparatoru Diocletianus (284-305) döneminde Roma Devletine bağlanan ada, 395'te Roma İmparatorluğu'nun ikiye bölünmesiyle Batı Roma İmparatorluğu'na bağlansa da 456'da Vandallar adayı ele geçirdiler. 533-534'te yapılan Vandallar Savaşı ile 534'te Doğu Roma İmparatorluğu tarafından ele geçirildi. 551'de Ostrogotlar adayı ele geçirse de Doğu Roma 552'de adayı geri aldı ve Afrika praetoria idaresine bağladı. 590'da Afrika Eksarhlığı'na bağlandı. Bu dönemde ada, eksarhlığa bağlı ve Karalis'te oturan bir yerel vali tarafından yönetilmekteydi. 698'de eksarhlığın merkezi Kartaca'nın Emeviler'in eline geçmesi, adayı Arap tehdidiyle başbaşa bıraktı.705'ten başlayan Arap akınları sonucunda adadaki Doğu Roma egemenliği zayıfladı. Nihayet ada 821'de Aglebilerin eline geçti. Aglebiler adanın yönetimini "Giudicati" denen 5 yargı bölgesine ayırdılar: Agugliastra, Logudoro, Cagliari, Arborea and Gallura. Bunlardan ilki Cagliari tarafından yutuldu. Bu arada adanın yönetimi 909'da Fâtımî Devleti'nin eline geçti. Fâtımî egemenliği 1028 yılında Pisa ve Ceneviz'nın saldırısına kadar sürdü. Pisalılar adanın güney ve doğusunu (Arborea ve Cagliari), Cenevizliler adanın kuzey ve batısını (Logudoro ve Gallura) aldılar. 1258'de Pisa, Cagliari'deki 1259'da Ceneviz, Logudoro'daki yargıçlıkları kaldırdı. Ceneviz, 1284'te Meloria Deniz Muharebesi'nde Pisa'yı yenerek adanın güneyini alsalar da adanın kuzeyindeki Gallura yargıçlığını 1298'de Pisa'nın ele geçirmesine engel olamadı. 1290'da Sassari bağımsızlığını ilan etti ve Ceneviz ile ittifak kurdu. Adadaki bu karışıklıktan rahatsız olan Papa VIII. Bonifacius, adayı Aragon Kralı II. Jaime'ye verdiyse de Aragon adanın fethine 1323'te başlayabildi. Adanın tamamında Katalan vesayetinde hüküm sürmek isteyen Arborea yargıcı 2. Ugo'nun yardımıyla Pisalılar, bu yargıçlıktan 1324'te çıkarıldı. 1348'de Cenevizliler adadan kovuldu. 1355'te Aragonlular, Arborea yargıcı IV. Mariano'nun desteğiyle adada parlamento kurdularsada 1365'te adada genel bir ayaklanma patlak verdi. Ayaklanmanın başına geçen Arboera yargıcı, Aragonlular'a karşı mücadeleye başladı. Bir ara Arborea yargıcı V. Mariano, Ceneviz'li karısı Eleonora'nın da desteği sayesinde bütün adayı ele geçirdi. Ancak, Aragon Kralı Martin, Sicilya Kralı olan oğlu I. Martin'i adayı fethetmekle görevlendirdi. 1408'de Cagliari'yi alan I. Martin, Arborea yargıcı III. Guigliamo'yu Sanluri Savaşı'nda yenilgiye uğrattıysa da ertesi yıl Cagliari'de öldü. Aragonlular adanın fethini 1420'de Sassari'yi alarak tamamladı. Aragonlular döneminde ada sistemli bir şekilde İspanyollaşmaya başladı. Daha sonra ada Aragon ile Kastilya'nın 1512'de birleşmesiyle kurulan İspanya Krallığı'nın eline geçti. İspanyol kral naipleri genelde Sardinya'dan seçilmesine rağmen, adanın ekonomisi geriledi. 1582, 1652 ve 1655'te Osmanlı Deniz Akıncılarının yağmasına uğradı, hatta 1637'de Fransız donanması Oristiano kasabasını yaktı. 1700'de Fransız Bourbon Hanedanı'ndan Anjou Dükü Felipe'nin V. Felipe adıyla İspanyol tahtına geçmesinin ertesinde patlak veren İspanya Veraset Savaşı'nda (1701-1713), ada 1708'de İngiliz işgaline uğradı ve 1713'te imzalanan Utrecht Anlaşması'yla Avusturya'nın eline geçti. İspanyollar 1717'de adayı ele geçirse de 1718'de Avusturya adayı geri aldı ve 1720'de Sardinya, diğer Avrupalı büyük güçlerce Savoia Düklüğü'ne verildi. Avusturya da Savoia'dan Sicilya'yı aldı. Böylece Savoia Dükü, aynı yıl kendini Sardinya Kralı ilan etti. 1796'da Fransa, Sardinya Krallığı'nın ana karadaki topraklarını ele geçirince, Savoia Hanedanı 1798'de adaya sığındı ve 1814'e kadar adada kaldı. Sardinya Krallığı 1859'da Avusturya'dan Lombardiya'yı, 1860'ta Avusturya'lıların yönettiği Parma, Modena ve Toskana düklüklerini, 1861'de İki Sicilya Krallığı'nı ve Papalık Devletleri'nden Romagna, Umbria ve Marche bölgelerini aldı ve 1861'de adını İtalya Krallığı'na dönüştürdü. İtalya Kralı II. Vittorio Emanuele, Prusya'nın müttefiği olarak Avusturya'ya karşı 1866'da savaşa girdi. Savaşta İtalya, Avusturya'ya yenildi ancak Prusya'nın Avusturya'ya karşı savaşı kazanması sonucu imzalanan Viyana Anlaşması'yla Venedik bölgesi İtalya'ya bağlandı. İtalyan birliği 1870'te Papalık Devleti'nin başkenti Roma'nın ele geçirilmesiyle sağlandı. Sardinya Adası, II. Dünya Savaşı'nda Müttefiklerce bombalandı ve 1943'te işgal edildi. Burası savaş sonrasında özerk bölge ilan edildi. Yerel idare[değiştir | kaynağı değiştir] Ana madde: Sardinya Özerk Bölgesi Sardinya Özerk Bölgesi (Sarduca: Regione Autònoma de sa Sardigna; İtalyanca: Regione Autonoma della Sardegna) İtalya'nın 1948 Anayasası ile kısmi bölgesel özerklik verilmiş 20 bölgesinden birisidir. Bölgenin Merkezi Cagliari şehridir. Bölgede 5 ile bölünmüştür; Cagliari ili, Güney Sardinya Nuoro ili, Oristano ili ve Sassari ili. Sardinyalılar İtalya anayasasınca tanınan iki ulustan biridir. Bölgede Sarduca ve Katalanca'nın bir lehçesi olan Algeroca konuşulur. Eskiden Özerk Bölgenin Başbakanı Renato Soru idi; günümüzde Ugo Capellacci'dir. Berlusconi'nin bir Kulu. Ulaşım[değiştir | kaynağı değiştir] Sardinya Adasında Alghero'dan Sssatri'ye ve Sassari'den Cagliari'ye düzenli nve nispeten sık tren seferleri bulunmaktadır. Nuoro'ya gitmek için "Macomer" istasyonunda aktarma yapmak gerekmektedir. Daha az sık olan trenlerle hemen hemen her bölgeye ulaşılabilir ancak trenlerle ulaşım yavaştır. Sardinya adasındaki trenleri işleten şirketler "Trenitalia" ve "Ferrovie della Sardegna"'dır. Ayrıca tursitik trenler mevcuttur. Sassari ile Tempero arasında yazları haftada iki kere işletilen küçük "trenino verde" bunlar arasında en iyi bilinendir. [1] Ana merkezler olan Cagliari, Sassari, Alghero, Nuoro vb. şehirleri arasında ucuz ve düzenli otobüs seferleri bulunmaktadır. Diğer küçük yerleşkelere daha az sık ama yine düzenli otobüs servisleri bulunur. Ana otobüs şirketi kamu tarafından sahip olunan ve işletilen ARST şirketidir. Sardinya'da hiç ücretli otoyol bulunmamaktadır. En onemli karayolu E25 veya Devlet Yolu SS131 olup bu yolun güzergâhı adanın ana ekseni olan Porto Torres-Sassari-Oristano-Cagliari'dir. Bu yoldan Nuoro'ya bir ek dal vardır (SS131 d.c.n.). Diğer çifte şeritli yol Iglesias-Cagliari arasında SS130'dur. Önemli diğer yollar tek şerit halinde olup bunlar SS125 (Cagliari-Villasimius), SS126 (Sant'Antioco-Carbonia-Iglesias-Guspini-Terralba), SS127 (Olbia-Tempio Pausania-Sassari), SS128 (East-Central Sardinia), SS129 (Orosei-Nuoro-Macomer), SS195 (Cagliari-SS126 Pula uzerinden) ve SS291 (Sassari-Alghero). SS133 (Tempio Pausania-Palau) ve Chia-Teulada 'panoramica' yolu turistik manzaralı yollardandır. Tek şerit yollar genellikle dar olup engebeli araziden geçtigi için çok virajlıdırlar. Sardinya adasında uluslararası uçak trafiği için üç havameydanı bulunmaktadır: Cagliari Elmas Havalimanı (Aeroporto "Mario Mameli"); Olbia (Aeroporto di Olbia-Costa Smeralda) ve Alghero-Fertilia Havalimanı (Aeroporto internazionale "Riviera del Corallo") İtalya ana karası ile Sardinya adası arasında feribot servisleri bulunmaktadır. Adadaki feribot terminal limanları Cagliari (adanın güney sahilinde), Porto Torres (adanın kuzey sahilinde), Olbia, Golfo Aranci ve Arbatax (adanın doğu sahilinde)'dir. Feribot işletmecileri devlet şirketi Tirrenia ve özel şirketler olan Moby Lines, Sardinia Ferries, Grimaldi, ve Snav dir. Kuzey Sardinya (Santa Teresa di Gallura) ile Korsika'da Bonifacio arasında günde bir feribot servisi bulunmaktadır. Kaynakça[değiştir | kaynağı değiştir] a b c Nijman, Jan (2020). Geography: Realms, Regions, and Concepts (20. bas.). Wiley. ISBN 978-1119607410. Ayrıca bakınız[değiştir | kaynağı değiştir] Akdeniz adaları Sardinya Özerk Bölgesi Dış bağlantılar[değiştir | kaynağı değiştir] Wikimedia Commons'ta Sardinya ile ilgili ortam dosyaları bulunmaktadır. Resmi Sardinya Ozerk Bolgesi websitesi21 Şubat 2011 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi. (İtalyanca) Sardinya Ozerk Bolgesi Digital kütüphanesi26 Şubat 2011 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi. (İtalyanca) Curlie'de Sardinya (DMOZ tabanlı) (İtalyanca) Vikigezgin'de Sardinia ile ilgili gezi rehberi bulunmaktadır. (İngilizce) gtdİtalya'nın bölgeleri Abruzzo Aosta Vadisi* Basilicata Calabria Campania Emilia-Romagna Friuli-Venezia Giulia* Lazio Ligurya Lombardiya Marche Molise Piyemonte Puglia Sardinya* Sicilya* Toskana Trentino-Alto Adige/Südtirol* Umbria Veneto * Özerk bölgeler "https://tr.wikipedia.org/w/index.php?title=Sardinya&oldid=31024884" sayfasından alınmıştır |
GhilarzaIlàrtziKomünComune di GhilarzaGhilarzaÜlkeİtalyaBölgeSardinyaİlOristanoYüzölçümü • Toplam55,46[1] km²Rakım290 mNüfus (2016) • Toplam4,481[2] • Kent yoğunluğu81/km² (200/mil²)Zaman dilimiUTC+01.00 (OAS) • Yaz (YSU)UTC+02.00 (OAYS)Posta kodu09074Alan kodu0785Resmî sitewww.comune.ghilarza.or.it Ghilarza (Sarduca: Ilàrtzi) Sardinya'nın Oristano ilinde bir komün ve küçük kasabadır. Yüzölçümü 55,46 km²'dir.[1] Komünün nüfusu 4.481 kişidir[2] ve nüfus yoğunluğu kilometrekare başına 81 kişidir. Komşu komünler[değiştir | kaynağı değiştir] Ghilarza komünü şu komünlerle sınır komşusudur: Abbasanta, Aidomaggiore, Ardauli, Bidonì, Boroneddu, Busachi, Fordongianus, Norbello, Paulilatino, Sedilo, Soddì, Sorradile, Tadasuni ve Ula Tirso. Kaynakça[değiştir | kaynağı değiştir] a b Istat - Istituto nazionale di statistica, Superficie territoriale per zona altimetrica 14 Kasım 2018 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi. a b Istat - Istituto nazionale di statistica, Bilancio demografico al 30/11/2016 11 Mart 2019 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi. Dış bağlantılar[değiştir | kaynağı değiştir] Wikimedia Commons'ta Ghilarza ile ilgili çoklu ortam belgeleri bulunur Ghilarza Belediyesi resmi websitesi22 Nisan 2016 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi. (İtalyanca) İtalyanca Wikipedia "Ghilarza" maddesi (İtalyanca) gtdOristano ili - Sardinya Özerk Bölgesi Komünler Abbasanta · Aidomaggiore · Albagiara · Ales · Allai · Arborea · Ardauli · Assolo · Asuni · Baradili · Baratili San Pietro · Baressa · Bauladu · Bidonì · Bonarcado · Boroneddu · Bosa · Busachi · Cabras · Cuglieri · Curcuris · Flussio · Fordongianus · Ghilarza · Gonnoscodina · Gonnosnò · Gonnostramatza · Laconi · Magomadas · Marrubiu · Masullas · Milis · Modolo · Mogorella · Mogoro · Montresta · Morgongiori · Narbolia · Neoneli · Norbello · Nughedu Santa Vittoria · Nurachi · Nureci · Ollastra · Oristano · Palmas Arborea · Pau · Paulilatino · Pompu · Riola Sardo · Ruinas · Sagama · Samugheo · San Nicolò d'Arcidano · San Vero Milis · Santa Giusta · Santu Lussurgiu · Scano di Montiferro · Sedilo · Seneghe · Senis · Sennariolo · Siamaggiore · Siamanna · Siapiccia · Simala · Simaxis · Sini · Siris · Soddì · Solarussa · Sorradile · Suni · Tadasuni · Terralba · Tinnura · Tramatza · Tresnuraghes · Ula Tirso · Uras · Usellus · Villa Sant'Antonio · Villa Verde · Villanova Truschedu · Villaurbana · Zeddiani · Zerfaliu İtalya'daki bir yerleşim yeri ile ilgili bu madde taslak seviyesindedir. Madde içeriğini genişleterek Vikipedi'ye katkı sağlayabilirsiniz. Otorite kontrolü GND: 4555167-4 MusicBrainz: 1f463ce4-a6f2-4bc5-8c72-1911bfed039e VIAF: 132502740 "https://tr.wikipedia.org/w/index.php?title=Ghilarza&oldid=31202408" sayfasından alınmıştır |
Başlığın diğer anlamları için Tolyatti (anlam ayrımı) sayfasına bakınız. TolyattiТольятти BayrakArma Samara haritasında TolyattiTolyattiTolyatti'nin Rusya'daki konumuÜlke RusyaEyaletSamara Oblastıİdare • Belediye BaşkanıSergey AndreevYüzölçümü • Toplam314.8 km²Rakım90 mNüfus (2010 Nüfus Saytimi) • Toplam719.514Zaman dilimiUTC+04.00Alan kodu+7 8482Resmî siteTolyatti resmi portali Tolyatti (Rusça: Толья́тти, Togliatti olarak da bilinir) Rusya'nın Volga Federal Bölgesi'nde bulunan Samara Oblastı'nda bir şehir. 1737-1964 yılları arasında Stavropol ismiyle anılmaktaydı. 1964 yılında şehrin ismi İtalyan komünist siyasetçi Palmiro Togliatti anısına Tolyatti olarak değiştirilmiştir.[1] Tolyatti, Rusya'da herhangi bir oblastın yönetim merkezi olmayan en büyük şehirdir. Nüfusu ise 719,632'dur.[2] Tolyatti, Rusya'nın en büyük otomotiv üreticisi AvtoVAZ (Lada) firmasına ev sahiğliği yapmasıyla ünlüdür. Tarihi[değiştir | kaynağı değiştir] Şehir 1737'de Stavropol (Ста́врополь) adı ile Vasili Tatişçev tarafından kurulmuştur.[3] Rusya'da bir Stavropol şehri daha olduğu ve bu ikisi karıştırıldığı için şehir gayriresmi şekilde Volga Stavropolü (Ста́врополь-на-Во́лге) olarak da bilinmektedir. 1950'li yıllarda üzerine Volga Hidroelektrik İşletmesi tarafından Kuybişev Barajı ve Hidroelektrik Santrali inşa edilince orijinal şehir sular altında kalmış ve şehir sıfırdan yeniden kurulmuştur. 1964 yılında İtalyan otomobil üreticisi Fiat ve Sovyet yönetimi ortaklığında kurulan VAZ otomobil fabrikası için bu şehir seçilmiştir. Aynı yıl şehrin adı, bu ortaklığın gerçekleşmesinde etkili olan Palmiro Togliatti'ye atıfla Tolyatti olarak değiştirilmiştir. Yeni şehrin büyük bir kısmı 1960'lı yıllarda otomobil fabrikası işçileri ve aileleri için inşa edilmiştir. AvtoVAZ günümüzde halen şehir ekonomisini domine etmeye devam etmektedir. Yönetim ve Belediye[değiştir | kaynağı değiştir] Tolyatti, Stavropolsky Bölgesi'nin yönetim merkezidi fakat bu bölgenin bir parçası değildir. Bunun yerine Oblast Statüsünde Şehir olarak geçmektedir. Şehir, üç bölgeye ayrılmıştır: Avtozavodsky (Автозаво́дский) Novy Gorod yani Yeni Şehir olarak da bilinir. Şehrin en yeni bölgesidir ve AvtoVAZ fabrikasının işçilerinin birçoğunun meskenidir. Tsentralny (Центра́льный) Stary Gorod yani Eski Şehir olarak da bilnir. Hükûmet binaları ve eski fabrikalar burada bulunur. Komsomolsky (Комсомо́льский) şehrin en eski bölgesidir ve hidroelektrik santralini inşa eden işçiler için kurulmuştur. Ekonomi[değiştir | kaynağı değiştir] 110.000 insana iş sağlayan AvtoVAZ fabrikası şehirdeki ana geçim kaynağıdır. Bunun yanıdna Tolyatti sanayisi diğer alanlarda da gelişmiştir. Rusya'nın en büyük amonyak ve gübre üreticilerinden bazıları Tolyatti'de bulunur. 2011 yılında şehir ekonomisini güçlendirmek ve sanayisini çeşitlendirmek için Tolyatti Özel Ekonomik Bölgesi projesi açıklanmıştır. Alman Mubea ve Japon Sanoh'un da aralarında olduğu bazı araba parçası üreticileri de bu bölgeye yatırım yapmıştır.[4] Ulaşım[değiştir | kaynağı değiştir] Şehirdeki toplu taşıma, belediye otobüslerini, troleybüsleri ve "alternatif" (ticari) ulaşım olarak da adlandırılan dolmuşa benzer bir toplu taşıma olan marşrutkaları içerir. Şehir dışına ulaşım yolları iki otogar, iki tren istasyonu ve bir şehir limanı tarafından sağlanmaktadır. Tolyatti'nin kendi havaalanı da mevcuttur, ancak bu havaalanı yalnızca özel uçuşlar için kullanılmaktadır. Bunun sebebi ise en yakın uluslararası havaalanı olan Kurumoç'un sadece 40 kilometre uzaklıkta olmasıdır. Şehir federal karayolu ağına M5 "Ural" otoyolu ile bağlıdır. Kültür, Eğitim ve Sporlar[değiştir | kaynağı değiştir] 1950'lerde Kuybyshev Rezervuarı'nın inşası şehrin tarihi bölgelerinin çoğunu yok etmiştir. Bu nedenle şehrin kültürel ve tarihi yapıtlarının neredeyse tamamı Sovyet döneminden kalmadır. Soveytler yıkıldıktan sonra Rusya Federasyonu döneminde de çeşitli kültürel ve dini yapılar inşa edilmiştir. 1998'de Volga yakınlarında büyük Tatişçev Anıtı açılmış ve Başkalaşım Katedrali 2002 yılında tamamlanmıştır . Eğitim[değiştir | kaynağı değiştir] 100'ün üzerinde devlet okulu ve 10 özel okul barındıran şehirdeki en önemli üniversiteler şunlardır: Togliatti Devlet Üniversitesi (Тольяттинский государственный университет, ТГУ) Volga Bölgesi Devlet Hizmet Üniversitesi (Поволжский государственный университет сервиса, ПВГУС) Tatişçev Volga Üniversitesi (Волжский университет имени В. Н. Татищева, ВУиТ Togliatti İdare Akademisi (Тольяттинская академия управления, ТАУ) Müzeler[değiştir | kaynağı değiştir] AvtoVAZ Teknik Müzesi Tolyatti Yerel Müzesi Spor[değiştir | kaynağı değiştir] Sovyet liderlerinin gözünde Tolyatti mükemmel bir Sovyet şehriydi çünkü nüfusunun çoğunluğu buraya AvtoVAZ fabrikalarının inşası sırasında göç etmişti. Sovyet yönetimi “mükemmel Sovyet insanının” sağlıklı olabilmesi için şehirde birçok yüksek kaliteli spor tesisi inşa etti: Spor salonları, yüzme havuzları, buz arenaları, dernek futbolu ve yarış stadyumları bunlara örnektir. Sonuç olarak, olimpiyat şampiyonu Alexei Nemov, Stanley Kupası şampiyonları Aleksey Kovalev ve Ilya Bryzgalov da dahil olmak üzere birçok sporcu Tolyatti'ye taşındı. Eski Montreal Canadiens savunma oyuncusu Aleksey Emelin ve eski Washington Capitals kanat oyuncusu Viktor Kozlov ve savunma oyuncusu Aleksey Tezikov bu şehirde doğdu. ayrıca profesyonel tenisçi Daria Kasatkina da Tolyatti'de dünyaya geldi.[5] Tolyatti kenti, hemen hemen her tür takım sporunda temsil edilmektedir. Tolyatti'nin Lada sponsorluğundaki Buz Hokeyi Kulübü, Moskova takımlarının buz hokeyi ligindeki dominsayonunu kırmıştır. Lada kadın futbol takımı birkaç kez Rusya şampiyonluğunu kazanmıştır. Rusya ve aynı zamanda Avrupa Şampiyonu olan Lada kadın hentbol takımı, Rus milli kadın hentbolunun çekirdeğini oluşturur. Erkek futbolu (FC Lada Togliatti ve FC Togliatti takımları), basketbol, yarış pisti ve hentbol takımları da ulusal şampiyonalarda yer alır. Parklar ve anıtlar[değiştir | kaynağı değiştir] Tolyatti kentinde birçok park bulunur ve bunların birçoğunda anıtlar yer alır. Bunların başında Zafer Anıtı dahil çok sayıda anıtın bulunduğu Zafer Parkı gelir. Şan Dikilitaşı ve diğer anıtların bulunduğu Özgürlük Meydanı, Sovyet baskısı dönemindeki kurbanların anısına yapılmış olan Yas Tutan Melek anıtının bulunduğu Merkez Parkı diğer önemli parkları arasındadır. Basın[değiştir | kaynağı değiştir] Şehirde, başta Ploshchad Svobody, Tolyattinskoye Obozreniye, iş gazetesi Ponedelnik (Pazartesi) Volny Gorod ve Gorodskiye Vedomosti olmak üzere pek çok gazete yayımlanmaktadır. 1990'lı yıllarda Tolyattinskoye Obozreniye gazetesinin yayımladığı haberler yerel bir suç örgütünün yerel polisle olan bağlantısını açığa çıkarmıştır.[6] Bu haberlerden sonra, 2002 ve 2003 yıllarında gazetenin editörlerinden Valery Ivanov ve Aleksey Sidorov cinayete kurban gitmiştir.[7][8] Din[değiştir | kaynağı değiştir] Tolyatti çok etnikli ve çok dinli bir şehirdir. Şehirdeki çoğu insan Ortodoks Hristiyan inancına sahiptir. Müslümanlar, en büyük ikinci dini gruptur. Ayrıca şehirde hemen hemen başta eski İnananlar, Katolikler, Yahudiler, Protestanlar ve Budistler olmak üzere, diğer büyük dinlerin örgütleri de bulunmaktadır. Suç[değiştir | kaynağı değiştir] Ekim 2007 Bombalı Saldırısı[değiştir | kaynağı değiştir] 31 Ekim 2007 sabahı işe gidiş saatlerinde, yerel savcılığın soruşturma kanadının sözcüsü Irina Doroşenko'nun söylediğine göre, şehirdeki bir yolcu otobüsünde patlayan bomba en az sekiz kişinin ölümüne ve yaklaşık 50 kişinin yaralanmasına yol açan saldırının bir terör eylemi olabileceğini söyledi.[9] Soruşturmanın başında, olayın Kuzey Kafkasya'dan gelen militanların işi olduğuna inanılıyordu.[10] İlk başta, Çeçen mücahit Dokka Umarov'un olayla ilgisi olduğunu tahmin etse de[11] yetkililer daha sonra patlamada ölen 21 yaşındaki Evgeny Vakhrushev'in bu trajediden sorumlu tek kişi olduğunu açıkladılar. Organize Suç[değiştir | kaynağı değiştir] Şehir, ayrıca organize suç ve şiddetle de bilinir.[12][13] Şiddet Suçları[değiştir | kaynağı değiştir] Şehir 1998-2004 yılları arasında yoğun bir mafya cinayetine tanık olmuştur. Bu dönemde beşi gazeteci olmak üzere 550 cinayet işlenmiştir.[14] Tolyatti'nin üç baş mimarı şiddet suçlarının kurbanı olmuştur: Valery Lopatin 7 Temmuz 2004'te vurularak öldürülürken, Mikhail Syardin ve Aleksander Kiryakov da şiddetli saldırılarda yaralanmıştır.[15] Şehrin 1994–2000 yılları arasında belediye başkanlığını yapan Sergey Jilkin (Сергей Жилкин), 15 Kasım 2008'de öldürülmüştür.[16] Yolsuzluk[değiştir | kaynağı değiştir] Şehrin 2000 ile 2007 yılları arasında belediye başkanlığını yapan Nikolay Utkin (Николай Уткин) yolsuzluktan dolayı yedi yıl hapis cezasına çarptırılmıştır.[17] Kardeş şehirler[değiştir | kaynağı değiştir] Wolfsburg, Almanya, 1991, Kazanlık, Bulgaristan, 1995, Luoyang, Çin, 2000. Mingeçevir, Azerbaycan, 2005, Colmar, Fransa, 1995, Kanije, Macaristan, 1997. Önemli Kişiler[değiştir | kaynağı değiştir] Bo Andersson, (born 1955), AvtoVAZ CEOsu Varvara Bakhmeteva (1815–1851), Mikhail Lermontov'un ilham perisi Vasily Banykin (1888–1918), Ekim Devrimi'nde sonra şehirdeki İdari Komite'nin yöneticisi Denis Gurianov (born 1997), buz hokeyi oyuncusu Valentina Stupina, (1920–1943), pilot Vasily Tatishchev (1686–1750), şehrin kurucusu Galeri[değiştir | kaynağı değiştir] Komsomolsky Bölgesi, Tolyatti Volga Nehri'nden Tolyatti'deki bir fabrikanın görünüşü Tatişçev Anıtı, Tolyatti Avtozavodski bölgesinin tabelası Tolyatti varoşları Tolyatti Tsentralnyy (Merkez) bölgesindeki toplu taşıma Avtozavodskiy bölgesindeki apartmanlar Tolyatti'deki Lada galerisi Tolyatti Tsentralnyy (Merkez) bölgesindeki toplu taşıma Oktyabrskaya Sokağı, Tolyatti Tolyatti Tsentralnyy (Merkez) bölgesindeki tiyatro ve anıt Tolyatti termal santrali ve çebresindeki fabrikalar Tolyatti'deki sanat meydanı Komsomolskiy bölgesi, Tolyatti 2020'de Tolyatti'de gerçekleştirilen Rusya Buz Yarışı şampiyonası sırasında çekilmiş bir görüntü Kaynakça[değiştir | kaynağı değiştir] "Office of the Mayor: History and geography". 10 Mart 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 10 Mart 2012. "Всероссийская перепись населения 2010 года". Rusya Federal İstatistik Servisi. 2011. 15 Mart 2013 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 25 Eylül 2022. "История / О Тольятти / Администрация городского округа Тольятти". 1 Mayıs 2013 tarihinde kaynağından arşivlendi. "Особая экономическая зона "Тольятти". oeztlt.ru. 25 Eylül 2022 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 25 Eylül 2022. "Daria Kasatkina | Player Stats & More – WTA Official". 2 Haziran 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 25 Eylül 2022. Sabrina Tavernise (16 Mayıs 2002). "Togliatti Journal; Gathering News in This New Russia Can Be Fatal,". New York Times. 25 Eylül 2022 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 25 Eylül 2022. Steven Lee Myers (11 Ekim 2003). "Newspaper Editor Killed". New York Times. 25 Eylül 2022 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 25 Eylül 2022. Ann Cooper (12 Ekim 2004). "Court acquits suspect in Togliatti editor's murder". Committee to Protect Journalists. 25 Eylül 2022 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 25 Eylül 2022. Michael Schwirtz, (1 Kasım 2007). "Bomb on Russian Bus Kills at Least 8". New York Times. 25 Eylül 2022 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 25 Eylül 2022. "8 dead in Russian terror blast". Russia Toda. 9 Kasım 2007. 9 Kasım 2007 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 31 Ekim 2007. "Bus blast suspect identified: police". Russia Today. 2 Kasım 2007. 7 Kasım 2007 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 7 Kasım 2007. "Eight killed in Russia bus blast". BBC. 31 Ekim 2007. 25 Eylül 2022 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 25 Eylül 2022. "Криминальная история Тольятти". 25 Eylül 2022 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 25 Eylül 2022. Paul Jenkins (2 Temmuz 2004). "Russian journalism comes under fire". BBC. 25 Eylül 2022 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 25 Eylül 2022. "Tolyatti'ye Yeni Baş Mimar (Rusça)". TLT.ru. 10 Nisan 2009. 20 Nisan 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 25 Eylül 2022. "Tolgatti Devlet Üniversitesi: Yas tutuyoruz! (Rusça)". 10 Mart 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 25 Eylül 2022. Pavel Sedakov (17 Ağustos 2007). "Togliatti Mayor Suspected of Extorting 4-Storey House". Kommersant. 16 Eylül 2010 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 16 Eylül 2010. Dış bağlantılar[değiştir | kaynağı değiştir] Wikimedia Commons'ta Tolyatti ile ilgili ortam dosyaları bulunmaktadır. Tolyatti resmi portali Tolyatti Belediye Baskani ofisi websitesi 26 Kasım 2020 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi. (İngilizce) Google haritaları gtdRusya'daki şehirler10 000 000 + şehirlerMoskova (başkent)4 000 000 + şehirlerSankt-Peterburg1 000 000 + şehirlerNovosibirsk · Yekaterinburg · Nijni Novgorod · Kazan · Samara · Omsk · Çelyabinsk · Rostov-na-Donu · Ufa500 000 + şehirlerPerm · Volgograd · Krasnoyarsk · Voronej · Saratov · Tolyatti · Krasnodar · İjevsk · Yaroslavl · Ulyanovsk · Barnaul · İrkutsk · Habarovsk · Tümen · Vladivostok · Novokuznetsk · Orenburg · Kemerovo · Yarçallı · Ryazan · Tomsk · Penza · Astrahan · Lipetsk250 000 + şehirlerTula · Mahaçkale · Kirov · Şupaşkar · Kaliningrad · Kursk · Magnitogorsk · Tver · Bryansk · İvanovo · Ulan-Ude · Nijni Tagil · Stavropol · Belgorod · Arhangelsk · Soçi · Vladimir · Kaluga · Kurgan · Oryol · Smolensk · Vladikavkaz · Çerepovets · Murmansk · Çita · Voljski · Surgut · Saransk · Vologda · Tambov · Sterlitamak · Petrozavodsk · Komsomolsk-na-Amure · Kostroma · Nalçik · Yakutsk · Taganrog · Grozni · Bratsk100 000 + şehirlerYoşkar-Ola · Nijnevartovsk · Şahtı · Orsk · Dzerjinsk · Angarsk · Sıktıvkar · Novorossiysk · Tübenkama · Starıy Oskol · Biysk · Veliki Novgorod · Prokopyevsk · Friedrich Engels · Rıbinsk · Blagoveşçensk · Norilsk · Balaşiha · Balakovo · Petropavlovsk-Kamçatski · Pskov · Himki · Armavir · Severodvinsk · Elatoust · Podolsk · Kamensk-Uralski · Sızran · Novoçerkassk · Sergey Korolyov · Yujno-Sahalinsk · Volgodonsk · Nahodka · Mıtişçi · Berezniki · Abakan · Lyubertsı · Salavat · Rubtsovsk · Maykop · Ussuriysk · Miass · Kovrov · Kolomna · Elektrostal · Pyatigorsk · Almetyevsk · Nazran · Kopeysk · Pervouralsk · Novomoskovsk · Hasavyurt · Kislovodsk · Jeleznodorojni · Nevinnomıssk · Dimitrovgrad · Novoçeboksarsk · Serpuhov · Orehovo-Zuyevo · Novıy Urengoy · Neftekamsk · Nefteyugansk · Murom · Çerkessk · Kamışin · Noginsk · Novoşahtinsk · Derbent · Noyabrsk · Yelets · Novokuybışevsk · Açinsk · Kızıl · Oktyabrski · Odintsovo · Şçyolkovo · Seversk · Sergiyev Posad · Obninsk · Arzamas · Jukovski · Leninsk-Kuznetski · Krasnogorsk · Bataysk · Kiselyovsk · Mejdureçensk · Uhta · Elista · Artyom · Novotroytsk gtdSamara Oblastı'nın şehirleriSamara · Jigulyovsk · Kinel · Neftegorsk · Novokuybşevsk · Oktyabrsk · Otradni · Pohvistnebo · Sızran · Tolyatti · Çapayevsk Otorite kontrolü BNF: cb12546884n (data) GND: 4444237-3 LCCN: n83011701 MusicBrainz: ed8c8c0a-721d-45b8-a4f4-3ad95bdc9622 NKC: ge1001882 NLI: 987007564461005171 SUDOC: 069008256 VIAF: 138408721 WorldCat: lccn-n83011701 "https://tr.wikipedia.org/w/index.php?title=Tolyatti&oldid=32458812" sayfasından alınmıştır |
Politik doğruculuk, farklı dil, din, kültür ve cinsiyetten kişileri incitmemek amacıyla, özenle kullanılan ifade, düşünce ve uygulamaları tanımlamak amacıyla kullanılan bir terimdir.[1] "Siyaseten doğruculuk" olarak da bilinir. Bu terim günümüzde daha çok "farklı olanları" incitmemek için yapılan bazı uygulamaların pratik olmadığı veya özünde yanlış olduğu fikrinde olan karşıt taraflar tarafından eleştirel anlamda kullanılır hale gelmiştir. Tarihçe[değiştir | kaynağı değiştir] Ruth Perry tarafından bu terimin ilk kez Çin halkına dağıtılan "Mao'nun küçük kırmızı kitabı"nda geçtiği ileri sürülür. Örnekler[değiştir | kaynağı değiştir] Birmingham'da Noel'i de kapsayan kış festivallerinin Winterval olarak adlandırılması, Birmingham piskoposu tarafından eleştirilmiş ve "siyaseten doğru" bir çaba olarak değerlendirilmiştir. Türkçede ABD'deki siyah ırk mensubu kişilerden "zenci" yerine "Afrikalı-Amerikalı" ya da "Karayipli-Amerikalı" deyimiyle söz edilmesi, Türkiye'de zenci-beyaz ırkçılığı sorunu yaşanmadığı ve zenci sözcüğü hakaret anlamı içermediği için, olmayan bir soruna çözüm üretmek olarak kabul edilip, bazı çevreler tarafından siyaseten doğruluk olarak tanımlanabilir. Ayrıca bakınız[değiştir | kaynağı değiştir] Hüsnütabir Kaynakça[değiştir | kaynağı değiştir] "political correctness | Definition, Origin, History, & Facts | Britannica". www.britannica.com (İngilizce). 22 Eylül 2015 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 16 Ağustos 2022. Siyaset ile ilgili bu madde taslak seviyesindedir. Madde içeriğini genişleterek Vikipedi'ye katkı sağlayabilirsiniz. Dil ile ilgili bu madde taslak seviyesindedir. Madde içeriğini genişleterek Vikipedi'ye katkı sağlayabilirsiniz. Otorite kontrolü GND: 4392991-6 LCCN: sh92003119 NKC: ph543376 NLI: 987007558620805171 "https://tr.wikipedia.org/w/index.php?title=Politik_doğruculuk&oldid=31038008" sayfasından alınmıştır |
Gönüllülük, zorlama ya da baskı sonucu yapılana karşıt olarak, bir gönüllü veya kişinin özgür irade ile yaptığı aktiviteyi tanımlayan kavram. İnsanların bir arada yaşamasını sağlayan toplumsal sözleşmeler gönüllücülük esasına göre gerçekleşmektedir. Hakkında[değiştir | kaynağı değiştir] Liberteryenist filozoflara göre, birçok legal sistemde görüldüğü üzere, bir kişinin bir organizasyona veya siyasi partiye bağlayıcı etkisinin bulunabilmesi için gönüllülük esasına ihtiyaç bulunmaktadır. Anarşist düşünürlere göre de toplumu oluşturan bireyler eylemlerini bu esasa göre dizayn etmelidir. Bunun dışında hukuki davalarda da bu esas aranmaktadır. Örneğin, hüküm giyen bir suçlu, o ülkedeki hukuk sisteminde suç olarak tanımlanan bir eylemi "gönüllü" olarak işlemişse daha fazla ceza alabilmektedir.[1] Kaynakça[değiştir | kaynağı değiştir] AW Alschuler (1979), Plea bargaining and its history 26 Mayıs 2015 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi., Ocak 1979, Erişim tarihi: 3 Eylül 2016. Ayrıca bakınız[değiştir | kaynağı değiştir] Avrupa Gönüllü Hizmeti Türkiye Eğitim Gönüllüleri Vakfı Türkiye Gönüllü Teşekküller Vakfı Barış Gönüllüleri Gönüllü kuruluş Gönüllü toplum gtdHayırseverlikAna konular Yardım Diğerkâmlık Bağış Bağış toplama Filantropizm Kitle fonlaması Gönüllü hayır kuruluşukuruluşları türleri Hayırsever güven / Kayıtlı sadaka Vakfı Özel Karşılıklı fayda kapsamında kar amacı gütmeyen Sivil toplum kuruluşu Kâr amacı gütmeyen kuruluş Kamu-fayda kapsamında kar amacı gütmeyen Dini kurumlar Dernek Hayırseverlik ve din Dāna Tithe Tsedaka Sadaka Zekât Değerlendirme Animal Charity Evaluators Charity Navigator CharityWatch GiveWell Giving What We Can GreatNonprofits GuideStar Diğer konular Alternatif bağış Dans balosu Fayda konseri Yardım sahtekarlığı Hayır kurumu / tasarruf / op dükkânı Tıkla bağışla siteleri Sürücü Bağışçı tavsiyeli fon Bağış amacı Vermek için kazanmak Etkili fedakarlık Hayırseverlik etiği Hayır kurumları listesi en zengin Kar amacı gütmeyen kuruluşlar başkanı Eşleşen fonlar Teleton Hasta ziyareti Gönüllü hibe İyilik duvarı Sıcak parıltı bağış gtdİstihdamSınıflandırmalar Gündelik Koşullu çalışma Tam zamanlı iş Esnek işçi Kısmi süreli çalışma Serbest meslek sahibi Serbest meslek Ek iş Vasıflı işçi İşçi kiralama Dönemsel iş Akademik görev süresi Emekçi İşçi Ücretli emek İşe alım Başvuru Arkaplan kontrolü İş ağı Ön yazı Özgeçmiş Uyuşturucu testi İş sözleşmesi İş danışmanı Yönetici arama listesi Teşvik programı İş fuarı İş dolandırıcılığı İş aramak İş görüşmesi Tavsiye mektubu İşe uyum programı Fazla yeterlilik Kişi-çevre uyumu Kişilik-iş uyumu teorisi Denetimli serbestlik İşe alım Hülasa Yeni mezunların eşzamanlı alımı Eksik istihdam Evde çalışma düzeni Roller Kooperatif Çalışan İş veren Staj Emek İşçi kiralama Kalıcı istihdam Supervizör Gönüllü Toplumsal sınıf Mavi yakalı Yeşil yakalı Gri yakalı Pembe yakalı Prekarite Beyaz yakalı Kariyer ve eğitim Çıraklık Avokasyon Kariyer değerlendirmesi Kariyer danışmanlığı Kariyer gelişimi Koçluk Yaratıcı sınıf Eğitim Eğitim teknolojisi Sürekli eğitim Uzaktan eğitim İstihdam edilebilirlik İleri eğitim Lisansüstü eğitim birimi İndüksiyon eğitimi Bilgi işçisi Lisensure Yaşam boyu öğrenme Aşırı uzmanlaşma Uygulamaya dayalı profesyonel öğrenme Meslek Birliği Profesyonel Sertifika Profesyönel geliştirme Profesyonel okul Yansıtıcı uygulama Yeniden eğitim Meslekî eğitim Meslek okulu Meslek yüksekokulu Mentorluk Mesleki Görünüm El Kitabı Uygulama firması Uzmanlık alanı Esnaf Meslek erbabı Memuriyet Katılım Mola Kariyer molası Zorunlu izin Boşluk yılı Akademik izin Ücretli izin Arama yok, görüşme yok Sebt Hastalık izni Zaman saati Programlar Dört günlük çalışma haftası Sekiz saatlik iş günü 996 çalışma saati sistemi Esnek zaman Çağrı zamanlaması Mesai Uzaktan çalışma Geriye dönük fazla mesai Vardiyalı iş Çalışma saatleri Çalışma haftası ve hafta sonu Ücret ve maaşlar Gelir dağılımı Gelir vergisi Yaşam ücreti Azami ücret Ulusal ortalama maaş Dünya Avrupa Asgari ücret Kanada Hong Kong Avrupa Amerika Birleşik Devletleri Aşamalı ücret Singapur Fazla mesai oranı Ücretli izin Yıllık izin Performansa bağlı ödeme Maaş sınırı Yoksul çalışan Yararlar Yıllık izin Serbest cuma Çocuk bakımı Engelli sigortası Sağlık sigortası Hayat sigortası Evlilik izni Ebeveyn izni Emeklilik Hastalık izni Eve dönüş aracı OHS Epilepsi ve istihdam İnsan faktörleri ve ergonomi Karōshi Tükenmişlik sendromu Meslek hastalıkları Mesleki maruziyet sınırı İş sağlığı psikolojisi Mesleki yaralanma Mesleki gürültü Mesleki stres Kişisel koruyucu ekipman Tekrar eden eklem incinmesi Oturma hakkı Hasta bina sendromu İş kazası Mesleki ölüm İşçi tazminatı ergofobi İş yeri sağlığı Fırsat eşitliği Pozitif ayrımcılık Eşit işe eşit ücret Cinsiyetler arası ücret farkı Cam tavan İhlaller Kurumsal çöküşler ve skandallar Muhasebe skandalları Kontrol sahtekarlığı Kurumsal davranış Kurumsal suç Ayrımcılık Kıyafet kodu Çalışan el kitabı Çalışan izleme Değerlendirme İş hukuku Cinsel taciz Görevdeyken uyumak Ücret hırsızlığı Bilgi uçurma Mobbing Zorbalık İş yeri zorbalığı İş yeri tacizi İşyeri kabalığı İsteklilik Can sıkıntısı sendromu Kariyerizm Sivil askerlik Zorunlu askerlik İş eleştirisi Kariyersiz iş İş memnuniyeti McJob Organizasyonel taahhüt İşin reddi Kölelik Bonded labour İnsan ticareti Labour kampı Cezai labour Peon Kamyon ücretleri Özgür olmayan emekur Zorla çalıştırma Angarya Ücretli kölelik İş etiği İş-yaşam arayüzü Vites küçültme Yavaş yaşam İşkolik Fesih İsteğe bağlı istihdam İşten çıkarma Sürgün odası Yapıcı işten çıkarma Haksız yere işten çıkarma Çalışanların işten ayrılması Röportajdan çıkış İşten çıkarmak İhbar süresi İstifa İstifa dilekçesi Yeniden yapılandırma Emeklilik Zorunlu emeklilik Emeklilik yaşı Emeklilik planı Kıdem tazminatı Altın el sıkışma Altın paraşüt Ciro İşsizlik Giriş engelleri Caydırılmış işçi Ekonomik bunalım Büyük Buhran Uzun Buhran Friksiyonel işsizlik Tam İstihdam Mezun işsizlik Gönülsüz işsizlik İşsiz kurtarma Phillips eğrisi Resesyon 2008-2012 Küresel Ekonomik Kriz Büyük Durgunluğun neden olduğu iş kayıpları Durgunluk listeleri Durgunluğa dayanıklı iş Yedek emek ordusuur Yapısal işsizlik Teknolojik işsizlik İşsizlik sigortası İşsizlik Sözleşmesi, 1919 İşsizlik uzantısı İşsizlik oranına göre ülkelerin listesi İstihdam oranları Çalışan sayısının nüfusa oranı Ücret eğrisi Genç işsizliği İlgili Şirketlerin yönleri İşlerin yönleri Mesleklerin özellikleri Kuruluşların boyutları İşyerlerinin yönleri Kurumsal unvanlar Organize emek Sosyoloji ile ilgili bu madde taslak seviyesindedir. Madde içeriğini genişleterek Vikipedi'ye katkı sağlayabilirsiniz. "https://tr.wikipedia.org/w/index.php?title=Gönüllülük&oldid=31156013" sayfasından alınmıştır |
Bağlantı bakımı gtdViareggio Ödülü sahipleri1930'lar Anselmo Bucci – Lorenzo Viani (1930) Corrado Tumiati (1931) Antonino Foschini (1932) Achille Campanile (1933) Raffaele Calzini (1934) Mario Massa – Stefano Pirandello (1935) Riccardo Bacchelli (1936) Guelfo Civinini (1937) Vittorio Giovanni Rossi – Enrico Pea (1938) Arnaldo Frateili – Orio Vergani – Maria Bellonci (1939) 1940'larSilvio Micheli – Umberto Saba (1946) • Antonio Gramsci (1947) • Aldo Palazzeschi – Elsa Morante – Sibilla Aleramo (1948) • Arturo Carlo Jemolo – Renata Viganò (1949)1950'lerFrancesco Jovine – Carlo Bernari (1950) • Domenico Rea (1951) • Tommaso Fiore (1952) • Carlo Emilio Gadda (1953) • Rocco Scotellaro (1954) • Vasco Pratolini (1955) • Carlo Levi – Gianna Manzini (1956) • Italo Calvino – Pier Paolo Pasolini (1957) • Ernesto de Martino (1958) • Marino Moretti (1959)1960'larGiovanni Battista Angioletti (1960) • Alberto Moravia (1961) • Giorgio Bassani (1962) • Antonio Delfini – Sergio Solmi (1963) • Giuseppe Berto (1964) • Goffredo Parise - Angelo Maria Ripellino (1965) • Ottiero Ottieri – Alfonso Gatto (1966) • Raffaello Brignetti (1967) • Libero Bigiaretti (1968) • Fulvio Tomizza (1969)1970'lerNello Saito (1970) • Ugo Attardi (1971) • Romano Bilenchi (1972) • Achille Campanile (1973) • Clotilde Marghieri (1974) • Paolo Volponi (1975) • Mario Tobino – Dario Bellezza – Sergio Solmi (1976) • Davide Lajolo (1977) • Antonio Altomonte – Mario Luzi (1978) • Giorgio Manganelli (1979)1980'lerStefano Terra (1980) • Enzo Siciliano (1981) • Primo Levi (1982) • Giuliana Morandini (1983) • Gina Lagorio – Bruno Gentili (1984) • Manlio Cancogni (1985) • Marisa Volpi (1986) • Mario Spinella (1987) • Rosetta Loy (1988) • Salvatore Mannuzzu (1989)1990'larLuisa Adorno – Cesare Viviani – Maurizio Calvesi (1990) • Antonio Debenedetti (1991) • Luigi Malerba (1992) • Alessandro Baricco (1993) • Antonio Tabucchi (1994) • Maurizio Maggiani – Elio Pagliarani (1995) • Ermanno Rea – Alda Merini (1996) • Claudio Piersanti – Franca Grisoni – Corrado Stajano (1997) • Giorgio Pressburger – Michele Sovente – Carlo Ginzburg (1998) • Ernesto Franco (1999)2000'lerGiorgio van Straten – Sandro Veronesi (2000) • Niccolò Ammaniti – Michele Ranchetti – Giorgio Pestelli (2001) • Fleur Jaeggy – Jolanda Insana – Alfonso Berardinelli (2002) • Giuseppe Montesano (2003) • Edoardo Albinati – Andrea Tagliapietra – Livia Livi (2004) • Raffaele La Capria – Alberto Arbasino – Milo de Angelis (2005) • Gianni Celati – Giovanni Agosti – Giuseppe Conte – Roberto Saviano (2006) • Filippo Tuena – Paolo Mauri – Silvia Bre – Simona Baldanzi – Paolo Colagrande – Paolo Fallai (2007) • Francesca Sanvitale – Miguel Gotor – Eugenio De Signoribus (2008) • Edith Bruck – Adriano Prosperi – Ennio Cavalli (2009)2010'larNicola Lagioia – Michele Emmer – Pierluigi Cappello (2010) • Alessandro Mari – Mario Lavagetto – Gian Mario Villalta (2011) • Nicola Gardini – Franco Lo Piparo – Antonella Anedda (2012) • Paolo Di Stefano – Giulio Guidorizzi – Enrico Testa (2013) • Francesco Pecoraro – Alessandro Fo – Luciano Mecacci (2014) • Antonio Scurati – Massimo Bucciantini – Franco Buffoni (2015) • Franco Cordelli – Bruno Pischedda – Sonia Gentili (2016) • Gianfranco Calligarich – Giuseppe Montesano – Stefano Carrai (2017) • Fabio Genovesi – Giuseppe Lupo (2018) • Emanuele Trevi – Renato Minore – Saverio Ricci (2019)2020'lerPaolo Di Paolo – Luciano Cecchinel – Giulio Ferroni (2020) • Edith Bruck - Flavio Santi - Walter Siti (2021) • Silvia Sciorilli Borrelli – Pietro Castellitto – Claudio Damiani – Wlodek Goldkorn – Agnese Pini – Veronica Raimo – Silvia Ronchey (2022) "https://tr.wikipedia.org/w/index.php?title=Şablon:Viareggio_Ödülü_sahipleri&oldid=30861553" sayfasından alınmıştır |
Burası Viareggio Ödülü sahipleri adlı şablon üzerindeki değişikliklerin konuşulduğu tartışma sayfasıdır. Bu sayfa şu Vikiprojelerin kapsamında yer almaktadır: Vikiproje Şablonlar (Şablon-sınıf, NA-önem) ŞablonlarVikiproje:ŞablonlarŞablon:VikiprojeŞablonlar gtdBu şablon, Vikipedi'deki Şablonlar maddelerini geliştirmek amacıyla oluşturulan Vikiproje Şablonlar kapsamındadır. Eğer projeye katılmak isterseniz, bu sayfaya bağlı değişiklikler yapabilir veya katılabileceğiniz ve tartışabileceğiniz proje sayfasını ziyaret edebilirsiniz. Şablon Bu şablon için herhangi bir değerlendirme yapmaya gerek yoktur. "https://tr.wikipedia.org/w/index.php?title=Şablon_tartışma:Viareggio_Ödülü_sahipleri&oldid=31864048" sayfasından alınmıştır |
Viareggio Ödülü, 1930 yılında verilmeye başlanmış olan bir edebiyat ödülüdür. Kuruluşu[değiştir | kaynağı değiştir] Adını İtalya’nın Toskana bölgesindeki Viareggio şehrinden alır. Üç arkadaş tarafından başlatılmıştır: Alberto Colantuoni, Carlo Salsa ve Leonida Repaci. Günümüzde Viareggio Ödülü[değiştir | kaynağı değiştir] Günümüzde ödül, dört ana bölümden oluşur: Anlatı Şiir Deneme İlk Eser Her bölüm için değişik sayıda eser belirlenir, sonra bu eserlerin sayısı beşe indirilir ve son olarak bunlar arasından birinci belirlenir. Ayrıca, jüri her yıl, yaşamını halklar arası iletişime, toplumsal ilerlemeye ve barışa adamış ünlü bir kişiye Uluslararası Viareggio-Versilia Ödülü’nü ("Premio Internazionale Viareggio-Versilia") verir. Viareggio Ödülü’nü Kazananların Listesi[değiştir | kaynağı değiştir] Yıl Yazar Yapıt Türkçe Çevirisi 1930 Anselmo BucciLorenzo Viani Il pittore volante Ritorno alla patria 1931 Corrado Tumiati I tetti rossi 1932 Antonio Foschini Le avventure di Villon 1933 Achille Campanile Cantilena all'angolo della strada 1934 Raffaele Calzini Segantini, romanzo della montagna 1935 Mario MassaStefano Landi Un uomo solo Il muro di casa 1936 Riccardo Bacchelli Il rabdomante 1937 Guelfo Civinini Trattoria di paese 1938 Vittorio G. RossiEnrico Pea OceanoLa Maremmana 1939 Arnaldi FrateiliOrio VerganiMaria Bellonci Clara fra i lupi (anlatı)Basso profondo (anlatı)Lucrezia Borgia (deneme) 1940-45 1946 Silvio MicheliUmberto Saba Pane duro (anlatı)Il Canzoniere 1947 Antonio Gramsci Lettere dal Carcere Hapishane Mektupları, çev. Attilâ Tokatlı (İstanbul: Gerçek, 1966). [seçki]. 1948 Aldo Palazzeschi Elsa MoranteSibilla Aleramo I fratelli Cuccoli (anlatı)Menzogna e sortilegio (anlatı)Selva d'amore (şiir) 1949 Arturo Carlo JemoloRenata Viganò Stato e Chiesa in Italia negli ultimi cento anniL'Agnese va a morire 1950 Francesco JovineCarlo Bernari Le terre del sacramentoSperanzella 1951 Domenico Rea Gesù fate luce 1952 Tommaso Fiore Un popolo di formiche 1953 Carlo Emilio Gadda Novelle dal ducato in fiamme 1954 Rocco Scotellaro È fatto giorno 1955 Vasco Pratolini Metello 1956 Carlo LeviGianna Manzini Le parole sono pietreLa Sparviera 1957 Italo Calvino Pier Paolo Pasolini Il barone rampanteLe ceneri di Gramsci Ağaca Tüneyen Baron, çev. Aydın Emeç (İstanbul: E, 1971).Gramsci’nin Külleri, çev. Rekin Teksoy (İstanbul: Nisan, 1993). 1958 Ernesto De Martino Morte e pianto rituale nel mondo antico 1959 Marino Moretti Tutte le novelle 1960 Giovanni Battista Angioletti I grandi ospiti 1961 Alberto Moravia La noia Kıskançlık (Sıkıntı), çev. Samih Tiryakioğlu (İstanbul: Varlık, 1972). 1962 Giorgio Bassani Il giardino dei Finzi Contini Kararan Bahçeler, çev. Refhan Yegül (İstanbul: Hürriyet, 1974). 1963 Antonio DelfiniSergio Solmi RaccontiScrittori negli anni 1964 Giuseppe Berto Il male oscuro 1965 Goffredo Parise Il Padrone 1966 Ottiero OttieriAlfonso Gatto Irrealtà quotidianaLa storia delle vittime 1967 Raffaello Brignetti Il gabbiano azzurro 1968 Libero Bigiaretti La controfigura 1969 Fulvio Tomizza L’albero dei sogni 1970 Nelo SaitoNelo Risi Dentro e fuoriDi certe cose che dette in versi suonano meglio che in prosa 1971 Ugo Attardi L'erede selvaggio 1972 Romano Bilenchi Il bottone di Stalingrado 1973 Achille Campanile Manuale di conversazione 1974 Clotilde Marghieri Amati enigmi 1975 Paolo Volponi Il sipario ducale 1976 Mario TobinoDario BellezzaSergio Solmi La bella degli specchiMorte segretaLa luna di Lafourgue 1977 Davide Lajolo Veder l'erba dalla parte delle radici 1978 Antonio AltomonteMario Luzi Dopo il presidenteAl fuoco della controversia 1979 Giorgio Manganelli Centuria Centuria, çev. Sema Rifat (İstanbul: Tavanarası, 2002). 1980 Stefano Terra Le porte di ferro 1981 Enzo Siciliano La principessa e l'antiquario 1982 Primo Levi Se non ora, quando? Şimdi Değilse Ne Zaman?, çev. Nevin Özkan (İstanbul: İletişim, 1996). 1983 Giuliana Morandini Caffè specchi 1984 Gina Lagorio Tosca dei gatti 1985 Manlio Cancogni Quella strana felicità 1986 Marisa Volpi Il maestro della betulla 1987 Mario Spinella Lettera da Kupjansk 1988 Rosetta Loy Le strade di polvere 1989 Salvatore Mannuzzu Procedure 1990 Luisa Adorno Arco di luminara 1991 Antonio Debenedetti Se la vita non è vita 1992 Luigi Malerba Le pietre volanti (anlatı) 1993 Alessandro Baricco Oceano mare (anlatı) 1994 Antonio Tabucchi Sostiene Pereira (anlatı) 1995 Maurizio Maggiani Il coraggio del pettirosso (anlatı) Çöl Kitabı, çev. Ş. Gezgin ve M. Bertolini (İstanbul: Can, 1999). 1996 Ermanno ReaAlda Merini Mistero napoletano (anlatı)Ballate non pagate (şiir) 1997 Claudio Piersanti Luisa e il silenzio (anlatı) 1998 Giorgio Pressburger La neve e la colpa (anlatı) 1999 Ernesto Franco Vita senza fine (anlatı) 2000 Giorgio Van StratenSandro Veronesi Il mio nome a memoria (anlatı) La forza del passato (anlatı) 2001 Niccolò AmmanitiMichele RanchettiGiorgio Pestelli Io non ho paura (anlatı)Verbale (şiir)Canti del destino (deneme) Korkmuyorum, çev. Eren Cendey (İstanbul: Can, 2003).-- 2002 Jaeggy FleurJolanda Insana Alfonso Berardinelli Proletarka (anlatı)La stortura (şiir) deneme 2003 Giuseppe Montesano Di questa vita menzognera 2004 Edoardo AlbinatiAndrea TagliapietraLivia Livi Svenimenti (anlatı)La vita crudele (deneme) Antifona (şiir) 2005 Raffaele La CapriaAlberto ArbasinoMilo de Angelis L’estero quotidiano (anlatı)Marescialle e libertini (deneme) Tema dell’addio (şiir). 2006 Gianni CelatiGiovanni AgostiGisuseppe Conte Roberto Saviano Vite di pascolanti (anlatı)Su Mantegna I (şiir) Ferite e rifioritureGomorra (ilk eser). 2007 Filippo TuenaPaolo MauriSilvia Bre Ultimo parallelo (anlatı)Buio (deneme)”Marmo” (şiir). Dış bağlantılar[değiştir | kaynağı değiştir] Viareggio Ödülü Resmi Sitesi20 Şubat 2008 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi. (İtalyanca). Otorite kontrolü LCCN: sh85106367 NLI: 987007533937705171 "https://tr.wikipedia.org/w/index.php?title=Viareggio_Ödülü&oldid=25707619" sayfasından alınmıştır |
Elsa MoranteElsa Morante kedileri ile birlikte Roma'daki apartmanındaDoğum18 Ağustos 1912(1912-08-18)Roma, İtalyaÖlüm25 Kasım 1985 (73 yaşında)Roma, İtalyaMeslekYazar, şair, çevirmenDilİtalyancaÖnemli eserLa storia (Ve Tarih Devam Ediyor) Elsa Morante (İtalyanca telaffuz: [ˈElsa moˈrante, ˈɛl-]; d. 18 Ağustos 1912 – ö. 25 Kasım 1985) İtalyan romancı, şair, çevirmen ve çocuk kitapları yazarıydı. La storia (Ve Tarih Devam Ediyor) romanı, Bokklubben Dünya Kütüphanesi Tüm Zamanların En İyi 100 Kitabı listesinde yer almaktadır. Hayatı ve kariyeri[değiştir | kaynağı değiştir] Elsa Morante, 1912'de öğretmen Irma (evlilik öncesi soyadı Poggibonsi) ve Augusto Morante'nin kızı olarak Roma'da doğdu. Annesi, Modena'da yaşayan Yahudi bir aileden geliyordu.[1] Morante, gençken ailesinin bir komşusu olan Francesco Lo Monaco'nun biyolojik babası olduğunu öğrendi. II. Dünya Savaşı sırasındaki kısa bir dönem dışında, 1985'te ölene kadar Roma'da kaldı. Morante küçük yaşta yazmaya başladı. Ebeveynlerinden fazla destek görmediği için kendi kendine eğitti. 1930'ların ortalarında kısa öyküler yazmaya başladı. Bu öykülerin bazıları çocuklar için süreli yayınlar da dahil olmak üzere çeşitli yayın ve dergilerde çıktı. Il Gioco Segreto (Gizli Oyun) adlı kısa öykülerden oluşan ilk kitabı 1941'de yayımlandı. Aynı yıl yazar ve film eleştirmeni arkadaşı Alberto Moravia ile evlendi. 1942'de ilk çocuk kitabı Le Bellissime avventure di Caterì dalla Trecciolina'yı yazdı (bu kitap 1959'da Le straordinarie avventure di Caterina olarak yeniden yayınlandı). II. Dünya Savaşı'nın sonunda Almanya'nın İtalya'yı işgali sırasında, Yahudi geçmişinden korkan Morante ve Moravia, Frosinone yakınlarındaki Ciociaria bölgesinde tamirat işleri yapma bahanesiyle Roma'dan kaçtı. Bu deneyim, Morante'nin La storia (1974) ve Moravia'nın La Ciociara'yı (1960'ta "Kızım ve Ben" adıyla Vittorio De Sica tarafından sinemaya uyarlandı) yazmasına ilham verdi. Morante, Ciociaria'da geçirdiği süre boyunca Katherine Mansfield'ın çalışmalarını çevirmeye başladı. Menzogna e sortilegio'nun ilk basımında kullanılacak el yazmasını ve kışlık giysiler almak için büyük risk alarak kısa bir süre için savaştan zarar görmüş Roma'ya dönmeye karar verdi. Savaşın sonunda Morante ve Moravia, İngilizce konuşan pazara girmelerine yardımcı olan Amerikalı çevirmen William Weaver ile tanıştı. 1948'de yayımlanan ilk romanı Menzogna e sortilegio Viareggio Ödülü'nü kazandı. Morante, uluslararası başarısına rağmen, İngilizce çeviriyi zayıf buldu. Morante'nin bir sonraki romanı L'isola di Arturo, 1957'de yayımlandı ve Strega Ödülü'nü kazandı. 1961'de Morante ve Moravia ayrıldı ve Morante'nin yazıları daha düzensiz hale geldi. Bu süreçte yazılı çalışmalarının pek çoğunu yok etse de Endülüs Çanı (1963) adlı bir roman ve The Adventure adlı bir şiir kitabı yayımladı. Bir sonraki eseri Il mondo salvato dai ragazzini (Çocuklar Tarafından Kurtarılan Dünya), çoğunlukla yeni sevgilisi sanatçı Bill Morrow'a hitap eden şiir ve şarkılardan oluşan bir karışımdı ve 1968'de yayımlandı. 1963'te Pier Paolo Pasolini, Morante'yi The Gospel According to St. Matthew adlı filminin müziğini seçmeye davet etti. Ayrıca oyuncu kadrosunun belirlenmesine yardımcı oldu. 1974'te Morante, II. Dünya Savaşı sırasında Roma'yı çevreleyen olayları anlatan bir kitap olan La storia'yı yayımladı. Kısmen Morante'nin yayıncı Einaudi'nin kitabı ekonomik bir ciltsiz baskısında yayımlaması konusundaki ısrarı nedeniyle, kitap İtalya'da ulusal en çok satanlar listesine girdi. Ticari başarısına rağmen kitap, anti-ideolojik tonundan hoşlanmayan sol görüşlü edebiyat eleştirmenlerinden öfkeli ve kimi zaman olumsuz tepkiler aldı. Pier Paolo Pasolini, kitap hakkında olumsuz bir eleştiri yazdıktan sonra, Morante arkadaşlıklarını bitiridi. La storia 1986'da bir Rai televizyon dizisine uyarlandı.[2] Morante'nin son romanı Aracoeli (1982), çocukluğun masumiyeti ve kasvetli gerçeklerden kaçmak için fantastik dünyalar yaratmanın önemi gibi yazılarında mevcut tüm motiflerin ve eğilimlerin bir özeti olarak değerlendirilir. Temel temalar[değiştir | kaynağı değiştir] Morante müzik, kitaplar ve kedilere karşı bir sevgi besliyordu. En sevdiği kitaplar arasında Aşil, Don Kişot ve Hamlet vardı. Freudcu psikoloji, Platon ve Simone Weil ile de ilgilendi. Çalışmalarının çoğunda Güney İtalya'yı arka plan olarak kullandı. Morante'nin en büyük eserlerinin çoğu hayattaki seçimleri ve deneyimleriyle şekillenir ve bu durum kahramanlarına yansır. Morante'nin çalışmalarındaki ana temalardan biri Narsisizm'dir. Morante'nin önde gelen karakterlerinin çoğu, kendi kendine terapi ve umut arayışının bir yolu olarak otobiyografiyi kullanır. Anlatım, öncü bir araç haline gelir. Yazıları, kişisel anıları hakkında olumlu bir bilinç oluşması için çok önemlidir. Morante'nin çalışmalarının bir diğer önemli yönü de aşk metaforudur. Ona göre aşk, tutku ve takıntı olabilir ve umutsuzluğa veya yıkıma yol açabilir. Bu bakışı, henüz iki buçuk yaşındayken dokuz yaşındaki bir çocuğa duyduğu aşkla bağlantılı. Ona göre ilk aşkı bir cennetti ama sonra cehenneme dönüştü. Eserlerindeki aşk metaforu, en ünlü şiirlerinden biri olan "Alibi"ye kadar kolayca geriye dönük takip edilebilir. Aşk ve Narsisizm, birbiriyle iyi bağlantılı temalardır. Morante'nin karakterlerinin çoğu, aşık oldukları kişiye karşı gerçek hislere sahip oldukları için değil, çocukluklarından kalan boşluk duygularını örtmek için aşkı arar. Morante'nin anneliğin rolü ve çocukluk deneyimlerinin anlamı gibi diğer temaları kullanması aşk ve narsisizm aracılığıyla olur.[3] Eserleri[değiştir | kaynağı değiştir] Romanlar ve novellalar[değiştir | kaynağı değiştir] Menzogna e sortilegio (1948) L'isola di Arturo (1957) (Arturo'nun Adası, çev. Şadan Karadeniz, 2007) La storia (1974) (Ve Tarih Devam Ediyor, çev. Nihal Önol, 2009) Aracoeli (1982) Kısa hikaye koleksiyonları[değiştir | kaynağı değiştir] Il gioco segreto (1941) - yirmi kısa öykü Le straordinarie avventure di Caterì dalla Trecciolina (1942) - daha sonra on üç kısa öykü içeren Le straordinarie avventure di Caterina olarak revize edildi, genişletildi ve yeniden yayınlandı Lo scialle andaluso (1963) - on iki kısa öykü Racconti dimenticati (1937–1947) 2002'de Einaudi tarafından yayınlanan yirmi kısa öykü. Aneddoti infantili (1939–1940) - 2013'te Einaudi tarafından yayınlanan ilk defa "Oggi" dergisinde çıkan on beş kısa öykü Şiir[değiştir | kaynağı değiştir] Alibi (1958) Il Mondo Salvato dai Ragazzini (1968), "La canzone degli F.P. e degli I.M.in tre parti" H.F. ve U.M.'nin üç parçalı şarkısı'nı da içerir. Çocuk kitapları[değiştir | kaynağı değiştir] Le Straordinarie Avventure di Caterina (1959) Kurgusal olmayan[değiştir | kaynağı değiştir] Pro e contro la bomba atomica (1987, denemeler) Kaynakça[değiştir | kaynağı değiştir] Patrizia Acobas, "Elsa Morante" 20 Ağustos 2020 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi., Encyclopedia, Jewish Women's Archive. La Storia (RAI), 1986 Contemporary Women Writers in Italy: A Modern Renaissance. Amherst: University of Massachusetts Press. 1990. Dış bağlantılar[değiştir | kaynağı değiştir] The New York Review of Books'ta yayımlanmış Tim Parks'ın Morante üzerine The Dark in the Piazza 23 Haziran 2019 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi. başlıklı makalesi Il Gioco Segreto (The Secret Game) 12 Temmuz 2018 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi. - The Short Story Project'te tam İngilizce çevirisi The New York Review of Books'ta yayımlanmış Madeleine Schwartz'ın Arturo'nun Adası romanının The Disillusionist 21 Ekim 2020 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi. başlıklı eleştirisi. gtdStrega Ödülü sahipleri1947-1959Ennio Flaiano (1947) • Vincenzo Cardarelli (1948) • Giovanni Battista Angioletti (1949) • Cesare Pavese (1950) • Corrado Alvaro (1951) • Alberto Moravia (1952) • Massimo Bontempelli (1953) • Mario Soldati (1954) • Giovanni Comisso (1955) • Giorgio Bassani (1956) • Elsa Morante (1957) • Dino Buzzati (1958) • Giuseppe Tomasi di Lampedusa (1959)1960-1969Carlo Cassola (1960) • Raffaele La Capria (1961) • Mario Tobino (1962) • Natalia Ginzburg (1963) • Giovanni Arpino (1964) • Paolo Volponi (1965) • Michele Prisco (1966) • Anna Maria Ortese (1967) • Alberto Bevilacqua (1968) • Lalla Romano (1969)1970-1979Guido Piovene (1970) • Raffaele Brignetti (1971) • Giuseppe Dessì (1972) • Manlio Cancogni (1973) • Guglielmo Petroni (1974) • Tommaso Landolfi (1975) • Fausta Cialente (1976) • Fulvio Tomizza (1977) • Ferdinando Camon (1978) • Primo Levi (1979)1980-1989Vittorio Gorresio (1980) • Umberto Eco (1981) • Goffredo Parise (1982) • Mario Pomilio (1983) • Pietro Citati (1984) • Carlo Sgorlon (1985) • Maria Bellonci (1986) • Stanislao Nievo (1987) • Gesualdo Bufalino (1988) • Giuseppe Pontiggia (1989)1990-1999Sebastiano Vassalli (1990) • Paolo Volponi (1991) • Vincenzo Consolo (1992) • Domenico Rea (1993) • Giorgio Montefoschi (1994) • Mariateresa Di Lascia (1995) • Alessandro Barbero (1996) • Claudio Magris (1997) • Enzo Siciliano (1998) • Dacia Maraini (1999)2000-2009Ernesto Ferrero (2000) • Domenico Starnone (2001) • Margaret Mazzantini (2002) • Melania G. Mazzucco (2003) • Ugo Riccarelli (2004) • Maurizio Maggiani (2005) • Sandro Veronesi (2006) • Niccolò Ammaniti (2007) • Paolo Giordano (2008) • Tiziano Scarpa (2009)2010-2019Antonio Pennacchi (2010) • Edoardo Nesi (2011) • Alessandro Piperno (2012) • Walter Siti (2013) • Francesco Piccolo (2014) • Nicola Lagioia (2015) • Edoardo Albinati (2016) • Paolo Cognetti (2017) • Helena Janeczek (2018) • Antonio Scurati (2019)2020-2029Sandro Veronesi (2020) • Emanuele Trevi (2021) • Mario Desiati (2022)gtdViareggio Ödülü sahipleri1930'lar Anselmo Bucci – Lorenzo Viani (1930) Corrado Tumiati (1931) Antonino Foschini (1932) Achille Campanile (1933) Raffaele Calzini (1934) Mario Massa – Stefano Pirandello (1935) Riccardo Bacchelli (1936) Guelfo Civinini (1937) Vittorio Giovanni Rossi – Enrico Pea (1938) Arnaldo Frateili – Orio Vergani – Maria Bellonci (1939) 1940'larSilvio Micheli – Umberto Saba (1946) • Antonio Gramsci (1947) • Aldo Palazzeschi – Elsa Morante – Sibilla Aleramo (1948) • Arturo Carlo Jemolo – Renata Viganò (1949)1950'lerFrancesco Jovine – Carlo Bernari (1950) • Domenico Rea (1951) • Tommaso Fiore (1952) • Carlo Emilio Gadda (1953) • Rocco Scotellaro (1954) • Vasco Pratolini (1955) • Carlo Levi – Gianna Manzini (1956) • Italo Calvino – Pier Paolo Pasolini (1957) • Ernesto de Martino (1958) • Marino Moretti (1959)1960'larGiovanni Battista Angioletti (1960) • Alberto Moravia (1961) • Giorgio Bassani (1962) • Antonio Delfini – Sergio Solmi (1963) • Giuseppe Berto (1964) • Goffredo Parise - Angelo Maria Ripellino (1965) • Ottiero Ottieri – Alfonso Gatto (1966) • Raffaello Brignetti (1967) • Libero Bigiaretti (1968) • Fulvio Tomizza (1969)1970'lerNello Saito (1970) • Ugo Attardi (1971) • Romano Bilenchi (1972) • Achille Campanile (1973) • Clotilde Marghieri (1974) • Paolo Volponi (1975) • Mario Tobino – Dario Bellezza – Sergio Solmi (1976) • Davide Lajolo (1977) • Antonio Altomonte – Mario Luzi (1978) • Giorgio Manganelli (1979)1980'lerStefano Terra (1980) • Enzo Siciliano (1981) • Primo Levi (1982) • Giuliana Morandini (1983) • Gina Lagorio – Bruno Gentili (1984) • Manlio Cancogni (1985) • Marisa Volpi (1986) • Mario Spinella (1987) • Rosetta Loy (1988) • Salvatore Mannuzzu (1989)1990'larLuisa Adorno – Cesare Viviani – Maurizio Calvesi (1990) • Antonio Debenedetti (1991) • Luigi Malerba (1992) • Alessandro Baricco (1993) • Antonio Tabucchi (1994) • Maurizio Maggiani – Elio Pagliarani (1995) • Ermanno Rea – Alda Merini (1996) • Claudio Piersanti – Franca Grisoni – Corrado Stajano (1997) • Giorgio Pressburger – Michele Sovente – Carlo Ginzburg (1998) • Ernesto Franco (1999)2000'lerGiorgio van Straten – Sandro Veronesi (2000) • Niccolò Ammaniti – Michele Ranchetti – Giorgio Pestelli (2001) • Fleur Jaeggy – Jolanda Insana – Alfonso Berardinelli (2002) • Giuseppe Montesano (2003) • Edoardo Albinati – Andrea Tagliapietra – Livia Livi (2004) • Raffaele La Capria – Alberto Arbasino – Milo de Angelis (2005) • Gianni Celati – Giovanni Agosti – Giuseppe Conte – Roberto Saviano (2006) • Filippo Tuena – Paolo Mauri – Silvia Bre – Simona Baldanzi – Paolo Colagrande – Paolo Fallai (2007) • Francesca Sanvitale – Miguel Gotor – Eugenio De Signoribus (2008) • Edith Bruck – Adriano Prosperi – Ennio Cavalli (2009)2010'larNicola Lagioia – Michele Emmer – Pierluigi Cappello (2010) • Alessandro Mari – Mario Lavagetto – Gian Mario Villalta (2011) • Nicola Gardini – Franco Lo Piparo – Antonella Anedda (2012) • Paolo Di Stefano – Giulio Guidorizzi – Enrico Testa (2013) • Francesco Pecoraro – Alessandro Fo – Luciano Mecacci (2014) • Antonio Scurati – Massimo Bucciantini – Franco Buffoni (2015) • Franco Cordelli – Bruno Pischedda – Sonia Gentili (2016) • Gianfranco Calligarich – Giuseppe Montesano – Stefano Carrai (2017) • Fabio Genovesi – Giuseppe Lupo (2018) • Emanuele Trevi – Renato Minore – Saverio Ricci (2019)2020'lerPaolo Di Paolo – Luciano Cecchinel – Giulio Ferroni (2020) • Edith Bruck - Flavio Santi - Walter Siti (2021) • Silvia Sciorilli Borrelli – Pietro Castellitto – Claudio Damiani – Wlodek Goldkorn – Agnese Pini – Veronica Raimo – Silvia Ronchey (2022)Otorite kontrolü BIBSYS: 90096002 BNE: XX954191 BNF: cb11916734r (data) CANTIC: a10986091 CiNii: DA00836977 GND: 118784765 ISNI: 0000 0001 1850 6630 LCCN: n50004607 LNB: 000234791 MusicBrainz: be774ba5-ae31-40ab-add7-7bf45b078c17 NDL: 00450471 NKC: kup20000000066874 NLA: 35397982 NLG: 168603 NLI: 987007265676305171 NLK: KAC199619285 NSK: 000033341 NTA: 069097984 RERO: 02-A003607875 SELIBR: 194778 SNAC: w6cz7bgz SUDOC: 027037061 Trove: 938688 VIAF: 100159579 WorldCat: lccn-n50004607 "https://tr.wikipedia.org/w/index.php?title=Elsa_Morante&oldid=30862879" sayfasından alınmıştır |
Carlo Emilio Gadda1921'de çekilmiş bir fotoğrafıDoğum14 Kasım 1893(1893-11-14)Milano, İtalyaÖlüm21 Mayıs 1973 (79 yaşında)Roma, İtalyaMeslekYazarMilliyetİtalyanDönem1932–1973TürKurgu, roman, deneme, şiirEdebî akımModern edebiyatÖnemli ödülleriBagutta Ödülü, Viareggio Ödülü Carlo Emilio Gadda, (d. 14 Mayıs 1893 - ö. 21 Kasım 1973) İtalyan hikâyeci ve romancı Öncelikle Gadda'nın değerini tam olarak anlayabilmek için onun, yaşadığı dönemde James Joyce ile kıyaslandığını belirtmek gerek. Şimdi buna göre okumakta fayda var. Eserleri dil üzerine yoğunlaştığından eserlerinin çevrilmesi çok zor bir yazardır ki bu yüzden gerek Türkiye'de gerek dünyada pek tanınmaz. Hatta dille o kadar oynamıştır ki İtalyanların çoğu onu anlamaz. İtalyancaya hakim olmak, geçirdiği evreleri iyi bilmek gerekir. Ancak usta eleştirmenler ve nitelikli okurlar değerini bilir. Bir başka İtalyan devi Calvino onun için şu tümceleri kurar: "İtalyan edebiyatının James Joyce'u olarak değerlendirilen Gadda yazar olarak kendi karmaşık epistemolojisine karşılık gelen bir üslup geliştirmiştir: Bu üslup toplumun alt ve üst kesimlerine özgü çok çeşitli dilsel düzeyleri ve çok farklı sözcükleri yan yana getirir. Nevrotik bir kişilik olarak Gadda kendisini bütün kaygıları ve saplantılarıyla yazmakta olduğu sayfaya fırlatır, o kadar ki tuvaldeki desen yiter, ayrıntılar bütün resmi kaplayacak şekilde çoğalır." ( Italo Calvino, Amerika Dersleri, Can Yayınları ) Gadda, dili sürekli yenilemeye çalışır. Sözcükleri bozar, parçalar, yeni eklemeler, çıkarmalar yapar yeni sözcükler türetir. Bunu yaparken amacı, öfkesi İtalyan faşizminedir. Başyapıtı "Quer Pasticcio Brutto De Via Merulana" adlı yapıtıdır. Kısaca "Merulana" diye bilinir. Bibliografya[değiştir | kaynağı değiştir] Carlo Emilio Gadda La madonna dei filosofi (1931) Il castello di Udine (1934) Le meraviglie d'Italia (1939) Gli anni (1943) L'Adalgisa (1944) Il primo libro delle favole (1952) Novelle dal ducato in fiamme (1953) I sogni e la folgore (1955) Giornale di guerra e di prigionia (1955) Quer pasticciaccio brutto de via Merulana (1957) I viaggi e la morte (1958) Verso la Certosa (1961) Accoppiamenti giudiziosi (1963) La cognizione del dolore (1963) I Luigi di Francia (1964) Eros e Priapo (1967) La meccanica (1970) Novella seconda (1971) Meditazione milanese (1974) Le bizze del capitano in congedo (1981) Il palazzo degli ori (1983) Racconto italiano di ignoto del novecento (1983) Azoto e altri scritti di divulgazione scientifica (1986) Taccuino di Caporetto (1991) Opere (1988-93) İtalyan yazar ile ilgili bu madde taslak seviyesindedir. Madde içeriğini genişleterek Vikipedi'ye katkı sağlayabilirsiniz.gtdViareggio Ödülü sahipleri1930'lar Anselmo Bucci – Lorenzo Viani (1930) Corrado Tumiati (1931) Antonino Foschini (1932) Achille Campanile (1933) Raffaele Calzini (1934) Mario Massa – Stefano Pirandello (1935) Riccardo Bacchelli (1936) Guelfo Civinini (1937) Vittorio Giovanni Rossi – Enrico Pea (1938) Arnaldo Frateili – Orio Vergani – Maria Bellonci (1939) 1940'larSilvio Micheli – Umberto Saba (1946) • Antonio Gramsci (1947) • Aldo Palazzeschi – Elsa Morante – Sibilla Aleramo (1948) • Arturo Carlo Jemolo – Renata Viganò (1949)1950'lerFrancesco Jovine – Carlo Bernari (1950) • Domenico Rea (1951) • Tommaso Fiore (1952) • Carlo Emilio Gadda (1953) • Rocco Scotellaro (1954) • Vasco Pratolini (1955) • Carlo Levi – Gianna Manzini (1956) • Italo Calvino – Pier Paolo Pasolini (1957) • Ernesto de Martino (1958) • Marino Moretti (1959)1960'larGiovanni Battista Angioletti (1960) • Alberto Moravia (1961) • Giorgio Bassani (1962) • Antonio Delfini – Sergio Solmi (1963) • Giuseppe Berto (1964) • Goffredo Parise - Angelo Maria Ripellino (1965) • Ottiero Ottieri – Alfonso Gatto (1966) • Raffaello Brignetti (1967) • Libero Bigiaretti (1968) • Fulvio Tomizza (1969)1970'lerNello Saito (1970) • Ugo Attardi (1971) • Romano Bilenchi (1972) • Achille Campanile (1973) • Clotilde Marghieri (1974) • Paolo Volponi (1975) • Mario Tobino – Dario Bellezza – Sergio Solmi (1976) • Davide Lajolo (1977) • Antonio Altomonte – Mario Luzi (1978) • Giorgio Manganelli (1979)1980'lerStefano Terra (1980) • Enzo Siciliano (1981) • Primo Levi (1982) • Giuliana Morandini (1983) • Gina Lagorio – Bruno Gentili (1984) • Manlio Cancogni (1985) • Marisa Volpi (1986) • Mario Spinella (1987) • Rosetta Loy (1988) • Salvatore Mannuzzu (1989)1990'larLuisa Adorno – Cesare Viviani – Maurizio Calvesi (1990) • Antonio Debenedetti (1991) • Luigi Malerba (1992) • Alessandro Baricco (1993) • Antonio Tabucchi (1994) • Maurizio Maggiani – Elio Pagliarani (1995) • Ermanno Rea – Alda Merini (1996) • Claudio Piersanti – Franca Grisoni – Corrado Stajano (1997) • Giorgio Pressburger – Michele Sovente – Carlo Ginzburg (1998) • Ernesto Franco (1999)2000'lerGiorgio van Straten – Sandro Veronesi (2000) • Niccolò Ammaniti – Michele Ranchetti – Giorgio Pestelli (2001) • Fleur Jaeggy – Jolanda Insana – Alfonso Berardinelli (2002) • Giuseppe Montesano (2003) • Edoardo Albinati – Andrea Tagliapietra – Livia Livi (2004) • Raffaele La Capria – Alberto Arbasino – Milo de Angelis (2005) • Gianni Celati – Giovanni Agosti – Giuseppe Conte – Roberto Saviano (2006) • Filippo Tuena – Paolo Mauri – Silvia Bre – Simona Baldanzi – Paolo Colagrande – Paolo Fallai (2007) • Francesca Sanvitale – Miguel Gotor – Eugenio De Signoribus (2008) • Edith Bruck – Adriano Prosperi – Ennio Cavalli (2009)2010'larNicola Lagioia – Michele Emmer – Pierluigi Cappello (2010) • Alessandro Mari – Mario Lavagetto – Gian Mario Villalta (2011) • Nicola Gardini – Franco Lo Piparo – Antonella Anedda (2012) • Paolo Di Stefano – Giulio Guidorizzi – Enrico Testa (2013) • Francesco Pecoraro – Alessandro Fo – Luciano Mecacci (2014) • Antonio Scurati – Massimo Bucciantini – Franco Buffoni (2015) • Franco Cordelli – Bruno Pischedda – Sonia Gentili (2016) • Gianfranco Calligarich – Giuseppe Montesano – Stefano Carrai (2017) • Fabio Genovesi – Giuseppe Lupo (2018) • Emanuele Trevi – Renato Minore – Saverio Ricci (2019)2020'lerPaolo Di Paolo – Luciano Cecchinel – Giulio Ferroni (2020) • Edith Bruck - Flavio Santi - Walter Siti (2021) • Silvia Sciorilli Borrelli – Pietro Castellitto – Claudio Damiani – Wlodek Goldkorn – Agnese Pini – Veronica Raimo – Silvia Ronchey (2022)Otorite kontrolü BIBSYS: 90128187 BNE: XX935419 BNF: cb119038165 (data) CANTIC: a19638012 CiNii: DA00333025 GND: 118689088 ISNI: 0000 0001 2101 5277 LCCN: n79135464 NDL: 00440369 NKC: jn20000601682 NLA: 35785472 NLG: 136703 NLI: 987007276782505171 NLK: KAC200609325 NSK: 000036009 NTA: 068640897 RERO: 02-A003273623 RKD: 346724 SELIBR: 187837 SNAC: w6r254mz SUDOC: 026877813 Trove: 1086798 ULAN: 500241676 VIAF: 56610080 WorldCat: lccn-n79135464 "https://tr.wikipedia.org/w/index.php?title=Carlo_Emilio_Gadda&oldid=30862983" sayfasından alınmıştır |
Carlo LeviDoğum29 Kasım 1902Torino, İtalyaÖlüm4 Ocak 1975 (72 yaşında)Roma, İtalyaMeslekRessam, yazar, doktor.Milliyetİtalyan Carlo Levi (d. 29 Kasım 1902; Torino, İtalya - ö. 4 Ocak 1975; Roma, İtalya), İtalyan ressam, yazar, doktor, aktivist ve antifaşist. Yaşamı[değiştir | kaynağı değiştir] Carlo Levi, zengin bir yahudi aile olan Ercole Levi ile İtalya'nın ünlü sosyalist liderlerinden Claudio Treves'in kızkardeşi Annetta Treves'in çocuğu olarak Torino'da dünyaya geldi. 1917 yılında girdiği Torino Üniversitesi'nde tıp eğitimi gördü ve 1924 yılında mezun oldu. 1924-1928 yılları arasında Torino Üniversitesi Kliniği'nde, Profesör Micheli'nin asistanı olarak çalışmasına rağmen, daha çok politika ve resimle ilgilendiği için, pratisyen bir doktor olarak hiç çalışmadı. Burada hepatopati ve safra yolları hastalıkları üzerine yoğunlaştı. Piero Gobetti tarafından yönetilen "Rivoluzione Liberale (Özgür Devrim)" grubuna üye oldu. 1927 yılında resim yapmaya başladı. Bir süre Paris'te kaldı ve Sergey Prokofiev, Igor Stravinsky, Moravya Alberto, Giorgio De Chirico gibi isimlerle sürekli diyalog halinde oldu. 1929 yılında "Sei pittori di Torino (Altı Torinolu Ressam)" sergisinde yer aldı. Resim sanatının konformist bakış açısı ile ters düştü. 14. Venedik Bienali'nde çeşitli etkinliklerde bulundu.[1] Carlo ve Nello Roselli ile birlikte 1929 yılında kurdukları antifaşist Giustizia e Libertà (Adalet ve Özgürlük) grubunu Leone Ginzburg ile birlikte yönettiği için, 1934'te faşist hükûmet tarafından Roma'da iki ay tutuklu bırakıldı. Mayıs 1935 tarihinde bugünkü adı Basilicata olan güney İtalya'daki Lucania bölgesine sürüldü. Burada belirli bir süre Grassano şehrinde kalan Levi, Eylül 1935'ten Kasım 1936'ya kadar Aliano köyünde kaldı. Sefalet içinde yaşayan köylülere kısıtlı malzeme ve ilaçla parasız sağlık hizmeti verdi. Bu hizmeti yerel yönetim tarafından yasaklanınca, doktorluğu gizli bir şekilde yürütmek zorunda kaldı. Burada bulunduğu süre içerisinde insan ve manzara resimleri yaptı, köylülerin geleneklerini, özellikle batıl inançlarını ve sihirlere olan inanışlarını araştırdı. Aliano'dan hatırladıklarını daha sonra, 1945 yılında yayınlanan Cristo si è fermato a Eboli (İsa Bu Köye Uğramadı) adlı kitabında yazdı. Kitapta köyün adını Gagliano olarak değiştirmişti. 1936 yılında Addis Ababa'nın, faşist İtalya tarafından ele geçirilmesi nedeni ile çıkan genel aftan yararlandırılarak serbest bırakıldı. Levi yurtdışına kaçtı ve Giustizia e Libertá grubunu Paris'ten yönetti. 1941 yılında İtalya'ya döndü. Floransa'da yakalandı ve hapse atıldı. Mussolini'nin tutuklanmasından sonra serbest bırakıldı. Floransa'da Palazzo Pitti karşısındaki bir eve yerleşti ve orada 1943/44 yıllarında İsa Bu Köye Uğramadı kitabını yazdı. II. Dünya Savaşı'nın bitiminin ardından Roma'ya taşınarak, Partito d'Azione (Hareket Partisi) yayın organı İtalia Libera (Özgür İtalya) gazetesinin yayımcılığını yaptı, yazılar yazdı. Resim yapmaya tekrar başladı. Resimleri Avrupa'nın çeşitli ülkelerinde ve Amerika'da sergilendi. Kitaplar yazdı. 1963 yılında, 1972 yılına kadar üyesi olarak kaldığı Komünist Parti'den aday oldu ve senatoya seçildi. Carlo Levi, 1975 yılında zatürre nedeni ile Roma'da bir hastanede yaşamını yitirdi. Vasiyetine göre, sürgün yeri olan Aliano köyünün mezarlığına defnedildi. Kitapları[değiştir | kaynağı değiştir] Carlo Levi'nin İsa Bu Köye Uğramadı kitabına konu olan Aliano'da 1935/36 yıllarında sürgünde olduğu zamanlar yaşadığı ev Carlo Levi'nin bir çini üzerindeki imzası. En bilinen yapıtı, sürgün anılarını yazdığı, 37 dile çevrilen ve Türkçede Sabahattin Eyüboğlu çevirisi ile yayımlanan İsa Bu Köye Uğramadı adlı kitabıdır. Paura della pittura (1942) Cristo si è fermato a Eboli (Einaudi, 1945) Paura della libertà (1946) L'orologio (Einaudi, 1950) Le parole sono pietre (Einaudi, 1955) II futuro ha un cuore antico (Einaudi, 1956; won the Premio Viareggio) La doppia notte dei tigli (Einaudi, 1959) Un volto che ci somiglia (Ritratto dell'Italia) (Einaudi, 1960) Tutto il miele è finito (Einaudi, 1964) Quaderno a cancelli (Einaudi, 1973; published posthumously) Coraggio dei miti (Scrìtti contemporanei 1922-1974) (De Donato, 1975; published posthumously) Denemeler[değiştir | kaynağı değiştir] Levi, Carlo, Roma fuggitiva: una città e i suoi dintorni. Saggi. Roma: Donzelli, 2002. (ISBN 879896954) Levi, Carlo, Fleeting Rome|Fleeting Rome: In Search of the Dolce Vita. Essays. John Wiley & Sons, 2004. (ISBN 9780470871836) Levi, Carlo, Stanislao G. Pugliese, and Carlo Levi. Fear of Freedom: With the Essay, "Fear of Painting". New York: Columbia University Press, 2008. (ISBN 0231139969) Film[değiştir | kaynağı değiştir] Yönetmen Francesco Rosi, 1979 yılında Levi'nin İsa Bu Köye Uğramadı kitabını, aynı isimle, filme çekti. Paolo Bonacelli, Alain Cuny, Léa Massari ve Irene Papas'ın rol aldığı filmde Gian Maria Volontè, Carlo Levi rolünü oynadı. Filmin aldığı ödüller[değiştir | kaynağı değiştir] 1979: İtalyan Sinema Akademisi, David di Donatello Ödülü-Accademia del Cinema İtaliano, Premi David di Donatello, En İyi Film Ödülü ve En İyi Yönetmen Ödülü[2] 1979: Uluslararası Moskova Film Festivali-Moscow International Film Festival, Altın Ödül[3] 1981: Fransa Sinema Eleştirmenleri Birliği-Le Syndicat Français de la Critique de Cinéma, En İyi Yabancı Film Ödülü[4] 1982: İngiliz Sinema ve Televizyon Sanatları Akademisi Ödülleri-BAFTA-Award, En İyi Yabancı Film Ödülü[5] Ayrıca bakınız[değiştir | kaynağı değiştir] Sabine Zangenfeind: Die Muschel der Zeit. Temporales Erleben zwischen Bewusstsein und Weltaneignung in den literarischen Reisebildern Carlo Levis. Stauffenburg Verlag. ISBN 3-86057-004-8 (Çeşitli yazarlar:) Carlo Levi e la Lucania. De Luca editore, Rom 1990. Donato Sperduto: L'imitazione dell'eterno, Schena editore, Fasano di Brindisi 1998. ISBN 88-8229-053-0 Carlo Levi inedito: con 40 disegni della cecità, a cura di Donato Sperduto, Edizioni Spes, Milazzo, 2002. Dış bağlantılar[değiştir | kaynağı değiştir] IMDb'de Carlo Levi Kaynakça[değiştir | kaynağı değiştir] Levi, Carlo, and Gigliola De Donato. Roma fuggitiva: una città e i suoi dintorni. Saggi. Roma: Donzelli, 2002: 157 "İtalyan Sinema Akademisi David di Donatella Ödülü resmi sitesinde ödül haberi ve film afişi". 6 Mart 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 12 Mayıs 2009. "Uluslararası Moskova Film Festivali resmi sitesinde ödül haberi". 10 Eylül 2009 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 12 Mayıs 2009. IMDb'de Fransa Sinema Eleştirmenleri Birliği ödül haberi İngiliz Sinema ve Televizyon Sanatları Akademisi Ödülleri-BAFTA-Award resmi sitesinde ödül haberi[ölü/kırık bağlantı] gtdViareggio Ödülü sahipleri1930'lar Anselmo Bucci – Lorenzo Viani (1930) Corrado Tumiati (1931) Antonino Foschini (1932) Achille Campanile (1933) Raffaele Calzini (1934) Mario Massa – Stefano Pirandello (1935) Riccardo Bacchelli (1936) Guelfo Civinini (1937) Vittorio Giovanni Rossi – Enrico Pea (1938) Arnaldo Frateili – Orio Vergani – Maria Bellonci (1939) 1940'larSilvio Micheli – Umberto Saba (1946) • Antonio Gramsci (1947) • Aldo Palazzeschi – Elsa Morante – Sibilla Aleramo (1948) • Arturo Carlo Jemolo – Renata Viganò (1949)1950'lerFrancesco Jovine – Carlo Bernari (1950) • Domenico Rea (1951) • Tommaso Fiore (1952) • Carlo Emilio Gadda (1953) • Rocco Scotellaro (1954) • Vasco Pratolini (1955) • Carlo Levi – Gianna Manzini (1956) • Italo Calvino – Pier Paolo Pasolini (1957) • Ernesto de Martino (1958) • Marino Moretti (1959)1960'larGiovanni Battista Angioletti (1960) • Alberto Moravia (1961) • Giorgio Bassani (1962) • Antonio Delfini – Sergio Solmi (1963) • Giuseppe Berto (1964) • Goffredo Parise - Angelo Maria Ripellino (1965) • Ottiero Ottieri – Alfonso Gatto (1966) • Raffaello Brignetti (1967) • Libero Bigiaretti (1968) • Fulvio Tomizza (1969)1970'lerNello Saito (1970) • Ugo Attardi (1971) • Romano Bilenchi (1972) • Achille Campanile (1973) • Clotilde Marghieri (1974) • Paolo Volponi (1975) • Mario Tobino – Dario Bellezza – Sergio Solmi (1976) • Davide Lajolo (1977) • Antonio Altomonte – Mario Luzi (1978) • Giorgio Manganelli (1979)1980'lerStefano Terra (1980) • Enzo Siciliano (1981) • Primo Levi (1982) • Giuliana Morandini (1983) • Gina Lagorio – Bruno Gentili (1984) • Manlio Cancogni (1985) • Marisa Volpi (1986) • Mario Spinella (1987) • Rosetta Loy (1988) • Salvatore Mannuzzu (1989)1990'larLuisa Adorno – Cesare Viviani – Maurizio Calvesi (1990) • Antonio Debenedetti (1991) • Luigi Malerba (1992) • Alessandro Baricco (1993) • Antonio Tabucchi (1994) • Maurizio Maggiani – Elio Pagliarani (1995) • Ermanno Rea – Alda Merini (1996) • Claudio Piersanti – Franca Grisoni – Corrado Stajano (1997) • Giorgio Pressburger – Michele Sovente – Carlo Ginzburg (1998) • Ernesto Franco (1999)2000'lerGiorgio van Straten – Sandro Veronesi (2000) • Niccolò Ammaniti – Michele Ranchetti – Giorgio Pestelli (2001) • Fleur Jaeggy – Jolanda Insana – Alfonso Berardinelli (2002) • Giuseppe Montesano (2003) • Edoardo Albinati – Andrea Tagliapietra – Livia Livi (2004) • Raffaele La Capria – Alberto Arbasino – Milo de Angelis (2005) • Gianni Celati – Giovanni Agosti – Giuseppe Conte – Roberto Saviano (2006) • Filippo Tuena – Paolo Mauri – Silvia Bre – Simona Baldanzi – Paolo Colagrande – Paolo Fallai (2007) • Francesca Sanvitale – Miguel Gotor – Eugenio De Signoribus (2008) • Edith Bruck – Adriano Prosperi – Ennio Cavalli (2009)2010'larNicola Lagioia – Michele Emmer – Pierluigi Cappello (2010) • Alessandro Mari – Mario Lavagetto – Gian Mario Villalta (2011) • Nicola Gardini – Franco Lo Piparo – Antonella Anedda (2012) • Paolo Di Stefano – Giulio Guidorizzi – Enrico Testa (2013) • Francesco Pecoraro – Alessandro Fo – Luciano Mecacci (2014) • Antonio Scurati – Massimo Bucciantini – Franco Buffoni (2015) • Franco Cordelli – Bruno Pischedda – Sonia Gentili (2016) • Gianfranco Calligarich – Giuseppe Montesano – Stefano Carrai (2017) • Fabio Genovesi – Giuseppe Lupo (2018) • Emanuele Trevi – Renato Minore – Saverio Ricci (2019)2020'lerPaolo Di Paolo – Luciano Cecchinel – Giulio Ferroni (2020) • Edith Bruck - Flavio Santi - Walter Siti (2021) • Silvia Sciorilli Borrelli – Pietro Castellitto – Claudio Damiani – Wlodek Goldkorn – Agnese Pini – Veronica Raimo – Silvia Ronchey (2022)Otorite kontrolü BIBSYS: 90128342 BNE: XX1129138 BNF: cb11912802f (data) CANTIC: a10611526 CiNii: DA05580156 GND: 11877977X ISNI: 0000 0001 2140 0351 LCCN: n79043774 NDL: 00523780 NKC: jn20000603736 NLA: 35301896 NLG: 83184 NLI: 987007504560805171 NLK: KAC201917312 NSK: 000098041 NTA: 068564651 RERO: 02-A003516700 RKD: 49744 SELIBR: 218424 SNAC: w6ks9tvk SUDOC: 026987880 Trove: 903822 ULAN: 500013924 VIAF: 76318991 WorldCat: lccn-n79043774 "https://tr.wikipedia.org/w/index.php?title=Carlo_Levi&oldid=31062858" sayfasından alınmıştır |
Alberto Moraviainsancinsiyetierkek vatandaşlığıİtalya ana dilindeki ismiAlberto Moravia doğum adıAlberto Moravia ön adıAlberto soyadıPincherle takma adAlberto Moravia doğum tarihi28 Kasım 1907 doğum yeriRoma ölüm tarihi26 Eylül 1990 ölüm yeriRoma defin yeriCampo Verano kardeşiAdriana Pincherle eşiElsa Morante, Carmen Llera evli olmadığı partneriDacia Maraini konuştuğu, yazdığı dillerİtalyanca eserlerinin dilleriİtalyanca, Fransızca mesleğiyazar çalıştığı konumAvrupa Parlamentosu milletvekilliği, Başkan ikametiAlberto Moravia Evi Müzesi iş yeriStrazburg, Brüksel Şehri aktif yılları (başlangıç)1929 siyasi parti üyeliğiİtalyan Komünist Partisi dini veya dünya görüşüateizm hastalıkPott disease, depresyon üyeliğiAmerikan Sanat ve Bilim Akademisi türüroman, senaryo, deneme ödülleriMarzotto Prize, Strega Ödülü, Viareggio Ödülü, Viareggio-Versilia International Prize Moravia,1941'de evlendiği Elsa Morante ile Alberto Moravia (asıl adıyla Alberto Pincherle), (d. 28 Kasım 1907, Roma - ö. 26 Eylül 1990), İtalya'nın dünyaca ünlü yazar ve şairlerinden. Alberto Pincherle (Moravia büyükbabasının soyadıdır), Yahudi bir ressam ve mimar olan Carlo ile Teresa Iginia De Marsanich'in dört çocuğunun üçüncüsü olarak Roma'da doğdu. Dokuz yaşına kadar tüberküloz hastalığıyla boğuştuğu ve en az beş yılını yatakta geçirdiği için eğitimi aksadı. Bu yaşlarını yaşıtlarıyla geçirmek yerine edebiyatla haşır neşir oldu. Hasta yatağında Dostoyevski, Joyce, Goldoni, Shakespeare, Molière, Mallarmé ve birçok diğer yazarı okudu, Fransızca ve Almanca öğrendi. 1925'te senatoryumdan ayrıldı ve Gli indifferenti 'yi yazmaya başladı. Bu süreçte Corrado Alvaro ve Massimo Bontempelli ile tanıştı ve 1927'de '900 dergisinde çalışmaya başladı, ilk hikâyeleri de burada yayımlandı. 1929'da ilk romanı Gli indifferenti yayımlandı ve eleştirmenlerden olumlu tepkiler aldı. Amerika seyahati[değiştir | kaynağı değiştir] 1935'te New York'taki Columbia Üniversitesinde İtalyanca bölümünün başkanı olan Prezzolini'nin davetiyle, İtalyan romanı hakkında konferanslar vermek üzere ABD'ye gitti. Eserleri[değiştir | kaynağı değiştir] Gli indifferenti, 1929 Le ambizioni sbagliate, 1935 La bella vita, 1935 L'imbroglio, 1937 I sogni del pigro, 1940 Cosma e i briganti, racconto apparso a puntate sul settimanale "Oggi" tra il 26 Ottobre e il 6 Dicembre 1940; 1980; Palermo: Sellerio, 2002. La mascherata, 1941 La cetonia, 1943 L'amante infelice, 1943 La speranza ovvero Cristianesimo e Comunismo, 1941 Agostino, 1944 L'epidemia, 1944 Due cortigiane e serata di Don Giovanni, 1944 La romana, 1947 La disubbidienza, 1947 L'amore coniugale, 1947 Il conformista, 1947, Türkçeye Düzen Adamı adıyla çevrildi (Çev. Firuzan Tekil, Fer Yayınları, 1971) I racconti, 1952 Racconti romani, 1954 Il disprezzo, 1954 La ciociara, 1957. Türkçeye Taşralı Kız adıyla çevrildi (Çev. Tahsin Yücel, Varlık Yay) Teatro, 1958 Un mese in URSS, 1958 Nuovi racconti romani, 1959 La noia, 1960 L'automa, 1962 Un'idea dell'India, 1962 L'uomo come fine, 1963 L'attenzione, 1965 Cortigiana stanca, 1965 Le luci di Roma, 1965 Il mondo è quello che è, 1966 Una cosa è una cosa, 1967 Il dio Kurt, 1968 La rivoluzione culturale in Cina, 1968 La vita è gioco, 1969 Il paradiso, 1970 Io e lui, 1971 A quale tribù appartieni, 1972 Un'altra vita, 1973 Al cinema, 1975 Boh, 1976 La vita interiore, 1978 Un miliardo di anni fa, 1979 Impegno controvoglia, 1980 Lettere dal Sahara, 1981 1934, 1982 Storie della preistoria, 1982 La cosa e altri racconti, 1983 L'uomo che guarda, 1985 L'angelo dell'informazione e altri testi teatrali, 1986 L'inverno nucleare, 1986 Passeggiate africane, 1987 Il viaggio a Roma, 1988 La villa del venerdì e altri racconi, 1990 Donna leopardo, 1993 (mai terminato, uscito postumo) Dış bağlantılar[değiştir | kaynağı değiştir] Il Fondo Alberto Moravia 1 Kasım 2020 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi. RAİ sitesinden Moravia ile iki video gtdStrega Ödülü sahipleri1947-1959Ennio Flaiano (1947) • Vincenzo Cardarelli (1948) • Giovanni Battista Angioletti (1949) • Cesare Pavese (1950) • Corrado Alvaro (1951) • Alberto Moravia (1952) • Massimo Bontempelli (1953) • Mario Soldati (1954) • Giovanni Comisso (1955) • Giorgio Bassani (1956) • Elsa Morante (1957) • Dino Buzzati (1958) • Giuseppe Tomasi di Lampedusa (1959)1960-1969Carlo Cassola (1960) • Raffaele La Capria (1961) • Mario Tobino (1962) • Natalia Ginzburg (1963) • Giovanni Arpino (1964) • Paolo Volponi (1965) • Michele Prisco (1966) • Anna Maria Ortese (1967) • Alberto Bevilacqua (1968) • Lalla Romano (1969)1970-1979Guido Piovene (1970) • Raffaele Brignetti (1971) • Giuseppe Dessì (1972) • Manlio Cancogni (1973) • Guglielmo Petroni (1974) • Tommaso Landolfi (1975) • Fausta Cialente (1976) • Fulvio Tomizza (1977) • Ferdinando Camon (1978) • Primo Levi (1979)1980-1989Vittorio Gorresio (1980) • Umberto Eco (1981) • Goffredo Parise (1982) • Mario Pomilio (1983) • Pietro Citati (1984) • Carlo Sgorlon (1985) • Maria Bellonci (1986) • Stanislao Nievo (1987) • Gesualdo Bufalino (1988) • Giuseppe Pontiggia (1989)1990-1999Sebastiano Vassalli (1990) • Paolo Volponi (1991) • Vincenzo Consolo (1992) • Domenico Rea (1993) • Giorgio Montefoschi (1994) • Mariateresa Di Lascia (1995) • Alessandro Barbero (1996) • Claudio Magris (1997) • Enzo Siciliano (1998) • Dacia Maraini (1999)2000-2009Ernesto Ferrero (2000) • Domenico Starnone (2001) • Margaret Mazzantini (2002) • Melania G. Mazzucco (2003) • Ugo Riccarelli (2004) • Maurizio Maggiani (2005) • Sandro Veronesi (2006) • Niccolò Ammaniti (2007) • Paolo Giordano (2008) • Tiziano Scarpa (2009)2010-2019Antonio Pennacchi (2010) • Edoardo Nesi (2011) • Alessandro Piperno (2012) • Walter Siti (2013) • Francesco Piccolo (2014) • Nicola Lagioia (2015) • Edoardo Albinati (2016) • Paolo Cognetti (2017) • Helena Janeczek (2018) • Antonio Scurati (2019)2020-2029Sandro Veronesi (2020) • Emanuele Trevi (2021) • Mario Desiati (2022)gtdViareggio Ödülü sahipleri1930'lar Anselmo Bucci – Lorenzo Viani (1930) Corrado Tumiati (1931) Antonino Foschini (1932) Achille Campanile (1933) Raffaele Calzini (1934) Mario Massa – Stefano Pirandello (1935) Riccardo Bacchelli (1936) Guelfo Civinini (1937) Vittorio Giovanni Rossi – Enrico Pea (1938) Arnaldo Frateili – Orio Vergani – Maria Bellonci (1939) 1940'larSilvio Micheli – Umberto Saba (1946) • Antonio Gramsci (1947) • Aldo Palazzeschi – Elsa Morante – Sibilla Aleramo (1948) • Arturo Carlo Jemolo – Renata Viganò (1949)1950'lerFrancesco Jovine – Carlo Bernari (1950) • Domenico Rea (1951) • Tommaso Fiore (1952) • Carlo Emilio Gadda (1953) • Rocco Scotellaro (1954) • Vasco Pratolini (1955) • Carlo Levi – Gianna Manzini (1956) • Italo Calvino – Pier Paolo Pasolini (1957) • Ernesto de Martino (1958) • Marino Moretti (1959)1960'larGiovanni Battista Angioletti (1960) • Alberto Moravia (1961) • Giorgio Bassani (1962) • Antonio Delfini – Sergio Solmi (1963) • Giuseppe Berto (1964) • Goffredo Parise - Angelo Maria Ripellino (1965) • Ottiero Ottieri – Alfonso Gatto (1966) • Raffaello Brignetti (1967) • Libero Bigiaretti (1968) • Fulvio Tomizza (1969)1970'lerNello Saito (1970) • Ugo Attardi (1971) • Romano Bilenchi (1972) • Achille Campanile (1973) • Clotilde Marghieri (1974) • Paolo Volponi (1975) • Mario Tobino – Dario Bellezza – Sergio Solmi (1976) • Davide Lajolo (1977) • Antonio Altomonte – Mario Luzi (1978) • Giorgio Manganelli (1979)1980'lerStefano Terra (1980) • Enzo Siciliano (1981) • Primo Levi (1982) • Giuliana Morandini (1983) • Gina Lagorio – Bruno Gentili (1984) • Manlio Cancogni (1985) • Marisa Volpi (1986) • Mario Spinella (1987) • Rosetta Loy (1988) • Salvatore Mannuzzu (1989)1990'larLuisa Adorno – Cesare Viviani – Maurizio Calvesi (1990) • Antonio Debenedetti (1991) • Luigi Malerba (1992) • Alessandro Baricco (1993) • Antonio Tabucchi (1994) • Maurizio Maggiani – Elio Pagliarani (1995) • Ermanno Rea – Alda Merini (1996) • Claudio Piersanti – Franca Grisoni – Corrado Stajano (1997) • Giorgio Pressburger – Michele Sovente – Carlo Ginzburg (1998) • Ernesto Franco (1999)2000'lerGiorgio van Straten – Sandro Veronesi (2000) • Niccolò Ammaniti – Michele Ranchetti – Giorgio Pestelli (2001) • Fleur Jaeggy – Jolanda Insana – Alfonso Berardinelli (2002) • Giuseppe Montesano (2003) • Edoardo Albinati – Andrea Tagliapietra – Livia Livi (2004) • Raffaele La Capria – Alberto Arbasino – Milo de Angelis (2005) • Gianni Celati – Giovanni Agosti – Giuseppe Conte – Roberto Saviano (2006) • Filippo Tuena – Paolo Mauri – Silvia Bre – Simona Baldanzi – Paolo Colagrande – Paolo Fallai (2007) • Francesca Sanvitale – Miguel Gotor – Eugenio De Signoribus (2008) • Edith Bruck – Adriano Prosperi – Ennio Cavalli (2009)2010'larNicola Lagioia – Michele Emmer – Pierluigi Cappello (2010) • Alessandro Mari – Mario Lavagetto – Gian Mario Villalta (2011) • Nicola Gardini – Franco Lo Piparo – Antonella Anedda (2012) • Paolo Di Stefano – Giulio Guidorizzi – Enrico Testa (2013) • Francesco Pecoraro – Alessandro Fo – Luciano Mecacci (2014) • Antonio Scurati – Massimo Bucciantini – Franco Buffoni (2015) • Franco Cordelli – Bruno Pischedda – Sonia Gentili (2016) • Gianfranco Calligarich – Giuseppe Montesano – Stefano Carrai (2017) • Fabio Genovesi – Giuseppe Lupo (2018) • Emanuele Trevi – Renato Minore – Saverio Ricci (2019)2020'lerPaolo Di Paolo – Luciano Cecchinel – Giulio Ferroni (2020) • Edith Bruck - Flavio Santi - Walter Siti (2021) • Silvia Sciorilli Borrelli – Pietro Castellitto – Claudio Damiani – Wlodek Goldkorn – Agnese Pini – Veronica Raimo – Silvia Ronchey (2022)Otorite kontrolü BIBSYS: 90118189 BNC: 000040332 BNE: XX1147240 BNF: cb119167384 (data) CANTIC: a10468006 CiNii: DA0084696X GND: 118583948 ISNI: 0000 0003 6864 9837 LCCN: n79043907 LNB: 000026670 MusicBrainz: a1b18641-52fd-4478-821b-55cce701c7c3 NDL: 00450473 NKC: jn19990005817 NLA: 35361677 NLG: 84073 NLI: 987007265674705171 NLK: KAC199621743 NSK: 000100754 NTA: 067498280 RERO: 02-A000115865 RSL: 000031046 SELIBR: 194780 SNAC: w6cr63vj SUDOC: 02703710X Trove: 925574 VIAF: 7394594 WorldCat: lccn-n79043907 "https://tr.wikipedia.org/w/index.php?title=Alberto_Moravia&oldid=30863388" sayfasından alınmıştır |
Giorgio BassaniDoğum4 Mart 1916Bologna, İtalyaÖlüm13 Nisan 2000 (84 yaşında)Roma, İtalyaMilliyetİtalyanMeslekYazar, şair Giorgio Bassani (4 Mart 1916, Bologna - 13 Nisan 2000, Roma), İtalyan yazar ve yayımcıdır. Bireyin yaşamını çağın olayları içinde irdelemesiyle bilinir. Kendi Yahudi kökeni ve Ferrara'daki Yahudi topluluğunun yaşamı, eserlerinde sık sık ele aldıığı konular arasındadır. Başlıca eserleri[değiştir | kaynağı değiştir] 1945 - Storie dei poveri amanti e altri versi (Fakir Âşıkların Öyküleri ve Öteki Dizeler) 1953 - La passeggiata prima di cena (Yemekten Önce Gezinti) 1955 - Gli ultimi anni di Clelia Trotti (Clelia Trotti'nin Son Yılları) 1956 - Cinque storie ferraresi (Beş Ferrara Öyküsü) 1958 - Gli occhiali d'oro (Altın Gözlük) 1962 - Il giardino dei Finzi-Contini (1974 yılında Kararan Bahçeler adıyla Türkçe olarak yayımlandı.) 1964 - Dietro la porta (Kapının Ardında) 1968 - L'airone (Balıkçıl) 1972 - L'odore del fieno (Saman Kokusu) 1978 - In gran segreto (Büyük Gizlilik İçinde) 1982 - In rima e senza (Uyaklı ve Uyaksız Şiirler) (daha önce yayımladığı bütün şiirleri bir araya getirir) 1984 - Di là dal cuore (Yüreğin Ötesinde) (deneme) Kazandığı ödüller[değiştir | kaynağı değiştir] 1955 - Veillon Ödülü - Gli ultimi anni di Clelia Trotti 1956 - Strega Ödülü - Cinque storie ferraresi 1962 - Viareggio Ödülü - Il giardino dei Finzi-Contini (Kararan Bahçeler) 1968 - Campiello Ödülü - L'airone Bir yazar ile ilgili bu madde taslak seviyesindedir. Madde içeriğini genişleterek Vikipedi'ye katkı sağlayabilirsiniz. gtdStrega Ödülü sahipleri1947-1959Ennio Flaiano (1947) • Vincenzo Cardarelli (1948) • Giovanni Battista Angioletti (1949) • Cesare Pavese (1950) • Corrado Alvaro (1951) • Alberto Moravia (1952) • Massimo Bontempelli (1953) • Mario Soldati (1954) • Giovanni Comisso (1955) • Giorgio Bassani (1956) • Elsa Morante (1957) • Dino Buzzati (1958) • Giuseppe Tomasi di Lampedusa (1959)1960-1969Carlo Cassola (1960) • Raffaele La Capria (1961) • Mario Tobino (1962) • Natalia Ginzburg (1963) • Giovanni Arpino (1964) • Paolo Volponi (1965) • Michele Prisco (1966) • Anna Maria Ortese (1967) • Alberto Bevilacqua (1968) • Lalla Romano (1969)1970-1979Guido Piovene (1970) • Raffaele Brignetti (1971) • Giuseppe Dessì (1972) • Manlio Cancogni (1973) • Guglielmo Petroni (1974) • Tommaso Landolfi (1975) • Fausta Cialente (1976) • Fulvio Tomizza (1977) • Ferdinando Camon (1978) • Primo Levi (1979)1980-1989Vittorio Gorresio (1980) • Umberto Eco (1981) • Goffredo Parise (1982) • Mario Pomilio (1983) • Pietro Citati (1984) • Carlo Sgorlon (1985) • Maria Bellonci (1986) • Stanislao Nievo (1987) • Gesualdo Bufalino (1988) • Giuseppe Pontiggia (1989)1990-1999Sebastiano Vassalli (1990) • Paolo Volponi (1991) • Vincenzo Consolo (1992) • Domenico Rea (1993) • Giorgio Montefoschi (1994) • Mariateresa Di Lascia (1995) • Alessandro Barbero (1996) • Claudio Magris (1997) • Enzo Siciliano (1998) • Dacia Maraini (1999)2000-2009Ernesto Ferrero (2000) • Domenico Starnone (2001) • Margaret Mazzantini (2002) • Melania G. Mazzucco (2003) • Ugo Riccarelli (2004) • Maurizio Maggiani (2005) • Sandro Veronesi (2006) • Niccolò Ammaniti (2007) • Paolo Giordano (2008) • Tiziano Scarpa (2009)2010-2019Antonio Pennacchi (2010) • Edoardo Nesi (2011) • Alessandro Piperno (2012) • Walter Siti (2013) • Francesco Piccolo (2014) • Nicola Lagioia (2015) • Edoardo Albinati (2016) • Paolo Cognetti (2017) • Helena Janeczek (2018) • Antonio Scurati (2019)2020-2029Sandro Veronesi (2020) • Emanuele Trevi (2021) • Mario Desiati (2022)gtdViareggio Ödülü sahipleri1930'lar Anselmo Bucci – Lorenzo Viani (1930) Corrado Tumiati (1931) Antonino Foschini (1932) Achille Campanile (1933) Raffaele Calzini (1934) Mario Massa – Stefano Pirandello (1935) Riccardo Bacchelli (1936) Guelfo Civinini (1937) Vittorio Giovanni Rossi – Enrico Pea (1938) Arnaldo Frateili – Orio Vergani – Maria Bellonci (1939) 1940'larSilvio Micheli – Umberto Saba (1946) • Antonio Gramsci (1947) • Aldo Palazzeschi – Elsa Morante – Sibilla Aleramo (1948) • Arturo Carlo Jemolo – Renata Viganò (1949)1950'lerFrancesco Jovine – Carlo Bernari (1950) • Domenico Rea (1951) • Tommaso Fiore (1952) • Carlo Emilio Gadda (1953) • Rocco Scotellaro (1954) • Vasco Pratolini (1955) • Carlo Levi – Gianna Manzini (1956) • Italo Calvino – Pier Paolo Pasolini (1957) • Ernesto de Martino (1958) • Marino Moretti (1959)1960'larGiovanni Battista Angioletti (1960) • Alberto Moravia (1961) • Giorgio Bassani (1962) • Antonio Delfini – Sergio Solmi (1963) • Giuseppe Berto (1964) • Goffredo Parise - Angelo Maria Ripellino (1965) • Ottiero Ottieri – Alfonso Gatto (1966) • Raffaello Brignetti (1967) • Libero Bigiaretti (1968) • Fulvio Tomizza (1969)1970'lerNello Saito (1970) • Ugo Attardi (1971) • Romano Bilenchi (1972) • Achille Campanile (1973) • Clotilde Marghieri (1974) • Paolo Volponi (1975) • Mario Tobino – Dario Bellezza – Sergio Solmi (1976) • Davide Lajolo (1977) • Antonio Altomonte – Mario Luzi (1978) • Giorgio Manganelli (1979)1980'lerStefano Terra (1980) • Enzo Siciliano (1981) • Primo Levi (1982) • Giuliana Morandini (1983) • Gina Lagorio – Bruno Gentili (1984) • Manlio Cancogni (1985) • Marisa Volpi (1986) • Mario Spinella (1987) • Rosetta Loy (1988) • Salvatore Mannuzzu (1989)1990'larLuisa Adorno – Cesare Viviani – Maurizio Calvesi (1990) • Antonio Debenedetti (1991) • Luigi Malerba (1992) • Alessandro Baricco (1993) • Antonio Tabucchi (1994) • Maurizio Maggiani – Elio Pagliarani (1995) • Ermanno Rea – Alda Merini (1996) • Claudio Piersanti – Franca Grisoni – Corrado Stajano (1997) • Giorgio Pressburger – Michele Sovente – Carlo Ginzburg (1998) • Ernesto Franco (1999)2000'lerGiorgio van Straten – Sandro Veronesi (2000) • Niccolò Ammaniti – Michele Ranchetti – Giorgio Pestelli (2001) • Fleur Jaeggy – Jolanda Insana – Alfonso Berardinelli (2002) • Giuseppe Montesano (2003) • Edoardo Albinati – Andrea Tagliapietra – Livia Livi (2004) • Raffaele La Capria – Alberto Arbasino – Milo de Angelis (2005) • Gianni Celati – Giovanni Agosti – Giuseppe Conte – Roberto Saviano (2006) • Filippo Tuena – Paolo Mauri – Silvia Bre – Simona Baldanzi – Paolo Colagrande – Paolo Fallai (2007) • Francesca Sanvitale – Miguel Gotor – Eugenio De Signoribus (2008) • Edith Bruck – Adriano Prosperi – Ennio Cavalli (2009)2010'larNicola Lagioia – Michele Emmer – Pierluigi Cappello (2010) • Alessandro Mari – Mario Lavagetto – Gian Mario Villalta (2011) • Nicola Gardini – Franco Lo Piparo – Antonella Anedda (2012) • Paolo Di Stefano – Giulio Guidorizzi – Enrico Testa (2013) • Francesco Pecoraro – Alessandro Fo – Luciano Mecacci (2014) • Antonio Scurati – Massimo Bucciantini – Franco Buffoni (2015) • Franco Cordelli – Bruno Pischedda – Sonia Gentili (2016) • Gianfranco Calligarich – Giuseppe Montesano – Stefano Carrai (2017) • Fabio Genovesi – Giuseppe Lupo (2018) • Emanuele Trevi – Renato Minore – Saverio Ricci (2019)2020'lerPaolo Di Paolo – Luciano Cecchinel – Giulio Ferroni (2020) • Edith Bruck - Flavio Santi - Walter Siti (2021) • Silvia Sciorilli Borrelli – Pietro Castellitto – Claudio Damiani – Wlodek Goldkorn – Agnese Pini – Veronica Raimo – Silvia Ronchey (2022)gtdCampiello Ödülü sahipleri Carmine Abate Giovanni Arpino Giorgio Bassani Giuseppe Berto Enzo Bettiza Alberto Bevilacqua Gesualdo Bufalino Francesca Duranti Pasquale Festa Campanile Gianni Granzotto Primo Levi Gianna Manzini Dacia Maraini Margaret Mazzantini Andrea Molesini Marta Morazzoni Michela Murgia Stanislao Nievo Salvatore Niffoi Alberto Ongaro Giuseppe Pontiggia Rosella Postorino Ermanno Rea Ugo Riccarelli Mario Rigoni Stern Giampaolo Rugarli Franco Scaglia Ignazio Silone Mario Soldati Antonio Tabucchi Mario Tobino Gaetano Tumiati Sandro Veronesi Otorite kontrolü BIBSYS: 90067126 BNE: XX951156 BNF: cb118904866 (data) CANTIC: a12122622 CiNii: DA0106460X GND: 118657496 ISNI: 0000 0001 2283 9972 LCCN: n50018417 LNB: 000040361 NDL: 00432488 NKC: jn20000600652 NLA: 36059205 NLG: 90663 NLI: 987007258353905171 NLK: KAC201613809 NTA: 069627894 SELIBR: 232732 SNAC: w68787rh SUDOC: 026708493 Trove: 1204137 VIAF: 108729325 WorldCat: lccn-n50018417 "https://tr.wikipedia.org/w/index.php?title=Giorgio_Bassani&oldid=30899104" sayfasından alınmıştır |
Doğum31 Temmuz 1919(1919-07-31)Torino, İtalyaÖlüm11 Nisan 1987 (67 yaşında)Torino, İtalyaMeslekYazar, kimyagerDilİtalyancaİkametİtalyaMilliyetİtalyanVatandaşlık İtalyaEğitimLisansAlma materTorino ÜniversitesiTürOtobiyografi, öykü, denemeÖnemli eserIf This Is a ManThe Periodic TableÖnemli ödülleriStrega Ödülü (1979)Etkin yılları1946-1987EvlilikLucia Morpurgo (1920-1987)Çocuklar2AkrabalarCesare Levi (baba)Ester Levi (anne)Anna Maria Levi (kız kardeş) Primo Levi (d. 31 Temmuz 1919 - ö. 11 Nisan 1987), Yahudi asıllı İtalyan kimyager ve yazar. Hayatı[değiştir | kaynağı değiştir] Primo Levi, 31 Temmuz 1919 yılında laik ve liberal bir ailenin çocuğu olarak Torino'da dünyaya geldi. Torino Üniversitesi'nde kimya eğitimi gördü. 1943'te anti-faşist bir partizan gruba katıldı. Henüz 24 yaşındayken (1944) Kuzey İtalya'da faşist rejime karşı direnişe geçmesi yüzünden arkadaşlarıyla birlikte tutuklandı ve bir milyondan fazla insanın katledildiği, Nazi Almanyası tarafından II. Dünya Savaşı döneminde kurulmuş en büyük zorunlu çalışma ve imha kampı olarak bilinen Auschwitz toplama kampı'na gönderildi.[1] Hayatının önemli bir kısmını bu kampta zorluklar içerisinde geçirdi. Savaşın ardından, kamp ve kamptan dönüş sırasında tanıştığı insanlar ile birlikte evine dönmek için yola çıktı. Primo Levi, yaşadığı olaylar karşısında bir neden arayışına girdi. Torino'daki evine dönüşü sırasında tanıklık ettiği olayları sık sık anımsayıp insan hayatı üzerine düşünmeye başladı. Eğer tüm bunlar yaşandıysa bir yaratıcı olamaz diyen Levi, Tanrıya karşı olan inancını kaybetti. Toplama kampında yaşadıkları ve insanların olanlar karşısında duyarsız kaldığını görmesi onu yazmaya itti. 1947 yılında ilk kitabı olan Bunlar Da Mı İnsan'ı yazmaya başladı. 1961 yılında yazmaya başladığı La tregua (Ateşkes) adlı kitabı 1997 yılında sinemaya uyarlandı. Kaleme aldığı kitapları nesnellikle yazmaya çalışan Levi, aynı zamanda 1977’ye kadar kimyager olarak çalıştı, 11 Nisan 1987'de altmış sekiz yaşında evinin merdiven boşluğuna kendini bırakarak intihar etti. Eserleri[değiştir | kaynağı değiştir] Bunlar da mı İnsan? Ateşkes Şimdi Değilse Ne Zaman? Boğulanlar Kurtulanlar Kaynakça[değiştir | kaynağı değiştir] Mahvesh Murad (28 Ekim 2014). "Holocaust Noir: A Man Lies Dreaming by Lavie Tidhar". 22 Nisan 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 22 Kasım 2016. Vikisöz'de Primo Levi ile ilgili sözleri bulabilirsiniz. gtdStrega Ödülü sahipleri1947-1959Ennio Flaiano (1947) • Vincenzo Cardarelli (1948) • Giovanni Battista Angioletti (1949) • Cesare Pavese (1950) • Corrado Alvaro (1951) • Alberto Moravia (1952) • Massimo Bontempelli (1953) • Mario Soldati (1954) • Giovanni Comisso (1955) • Giorgio Bassani (1956) • Elsa Morante (1957) • Dino Buzzati (1958) • Giuseppe Tomasi di Lampedusa (1959)1960-1969Carlo Cassola (1960) • Raffaele La Capria (1961) • Mario Tobino (1962) • Natalia Ginzburg (1963) • Giovanni Arpino (1964) • Paolo Volponi (1965) • Michele Prisco (1966) • Anna Maria Ortese (1967) • Alberto Bevilacqua (1968) • Lalla Romano (1969)1970-1979Guido Piovene (1970) • Raffaele Brignetti (1971) • Giuseppe Dessì (1972) • Manlio Cancogni (1973) • Guglielmo Petroni (1974) • Tommaso Landolfi (1975) • Fausta Cialente (1976) • Fulvio Tomizza (1977) • Ferdinando Camon (1978) • Primo Levi (1979)1980-1989Vittorio Gorresio (1980) • Umberto Eco (1981) • Goffredo Parise (1982) • Mario Pomilio (1983) • Pietro Citati (1984) • Carlo Sgorlon (1985) • Maria Bellonci (1986) • Stanislao Nievo (1987) • Gesualdo Bufalino (1988) • Giuseppe Pontiggia (1989)1990-1999Sebastiano Vassalli (1990) • Paolo Volponi (1991) • Vincenzo Consolo (1992) • Domenico Rea (1993) • Giorgio Montefoschi (1994) • Mariateresa Di Lascia (1995) • Alessandro Barbero (1996) • Claudio Magris (1997) • Enzo Siciliano (1998) • Dacia Maraini (1999)2000-2009Ernesto Ferrero (2000) • Domenico Starnone (2001) • Margaret Mazzantini (2002) • Melania G. Mazzucco (2003) • Ugo Riccarelli (2004) • Maurizio Maggiani (2005) • Sandro Veronesi (2006) • Niccolò Ammaniti (2007) • Paolo Giordano (2008) • Tiziano Scarpa (2009)2010-2019Antonio Pennacchi (2010) • Edoardo Nesi (2011) • Alessandro Piperno (2012) • Walter Siti (2013) • Francesco Piccolo (2014) • Nicola Lagioia (2015) • Edoardo Albinati (2016) • Paolo Cognetti (2017) • Helena Janeczek (2018) • Antonio Scurati (2019)2020-2029Sandro Veronesi (2020) • Emanuele Trevi (2021) • Mario Desiati (2022)gtdViareggio Ödülü sahipleri1930'lar Anselmo Bucci – Lorenzo Viani (1930) Corrado Tumiati (1931) Antonino Foschini (1932) Achille Campanile (1933) Raffaele Calzini (1934) Mario Massa – Stefano Pirandello (1935) Riccardo Bacchelli (1936) Guelfo Civinini (1937) Vittorio Giovanni Rossi – Enrico Pea (1938) Arnaldo Frateili – Orio Vergani – Maria Bellonci (1939) 1940'larSilvio Micheli – Umberto Saba (1946) • Antonio Gramsci (1947) • Aldo Palazzeschi – Elsa Morante – Sibilla Aleramo (1948) • Arturo Carlo Jemolo – Renata Viganò (1949)1950'lerFrancesco Jovine – Carlo Bernari (1950) • Domenico Rea (1951) • Tommaso Fiore (1952) • Carlo Emilio Gadda (1953) • Rocco Scotellaro (1954) • Vasco Pratolini (1955) • Carlo Levi – Gianna Manzini (1956) • Italo Calvino – Pier Paolo Pasolini (1957) • Ernesto de Martino (1958) • Marino Moretti (1959)1960'larGiovanni Battista Angioletti (1960) • Alberto Moravia (1961) • Giorgio Bassani (1962) • Antonio Delfini – Sergio Solmi (1963) • Giuseppe Berto (1964) • Goffredo Parise - Angelo Maria Ripellino (1965) • Ottiero Ottieri – Alfonso Gatto (1966) • Raffaello Brignetti (1967) • Libero Bigiaretti (1968) • Fulvio Tomizza (1969)1970'lerNello Saito (1970) • Ugo Attardi (1971) • Romano Bilenchi (1972) • Achille Campanile (1973) • Clotilde Marghieri (1974) • Paolo Volponi (1975) • Mario Tobino – Dario Bellezza – Sergio Solmi (1976) • Davide Lajolo (1977) • Antonio Altomonte – Mario Luzi (1978) • Giorgio Manganelli (1979)1980'lerStefano Terra (1980) • Enzo Siciliano (1981) • Primo Levi (1982) • Giuliana Morandini (1983) • Gina Lagorio – Bruno Gentili (1984) • Manlio Cancogni (1985) • Marisa Volpi (1986) • Mario Spinella (1987) • Rosetta Loy (1988) • Salvatore Mannuzzu (1989)1990'larLuisa Adorno – Cesare Viviani – Maurizio Calvesi (1990) • Antonio Debenedetti (1991) • Luigi Malerba (1992) • Alessandro Baricco (1993) • Antonio Tabucchi (1994) • Maurizio Maggiani – Elio Pagliarani (1995) • Ermanno Rea – Alda Merini (1996) • Claudio Piersanti – Franca Grisoni – Corrado Stajano (1997) • Giorgio Pressburger – Michele Sovente – Carlo Ginzburg (1998) • Ernesto Franco (1999)2000'lerGiorgio van Straten – Sandro Veronesi (2000) • Niccolò Ammaniti – Michele Ranchetti – Giorgio Pestelli (2001) • Fleur Jaeggy – Jolanda Insana – Alfonso Berardinelli (2002) • Giuseppe Montesano (2003) • Edoardo Albinati – Andrea Tagliapietra – Livia Livi (2004) • Raffaele La Capria – Alberto Arbasino – Milo de Angelis (2005) • Gianni Celati – Giovanni Agosti – Giuseppe Conte – Roberto Saviano (2006) • Filippo Tuena – Paolo Mauri – Silvia Bre – Simona Baldanzi – Paolo Colagrande – Paolo Fallai (2007) • Francesca Sanvitale – Miguel Gotor – Eugenio De Signoribus (2008) • Edith Bruck – Adriano Prosperi – Ennio Cavalli (2009)2010'larNicola Lagioia – Michele Emmer – Pierluigi Cappello (2010) • Alessandro Mari – Mario Lavagetto – Gian Mario Villalta (2011) • Nicola Gardini – Franco Lo Piparo – Antonella Anedda (2012) • Paolo Di Stefano – Giulio Guidorizzi – Enrico Testa (2013) • Francesco Pecoraro – Alessandro Fo – Luciano Mecacci (2014) • Antonio Scurati – Massimo Bucciantini – Franco Buffoni (2015) • Franco Cordelli – Bruno Pischedda – Sonia Gentili (2016) • Gianfranco Calligarich – Giuseppe Montesano – Stefano Carrai (2017) • Fabio Genovesi – Giuseppe Lupo (2018) • Emanuele Trevi – Renato Minore – Saverio Ricci (2019)2020'lerPaolo Di Paolo – Luciano Cecchinel – Giulio Ferroni (2020) • Edith Bruck - Flavio Santi - Walter Siti (2021) • Silvia Sciorilli Borrelli – Pietro Castellitto – Claudio Damiani – Wlodek Goldkorn – Agnese Pini – Veronica Raimo – Silvia Ronchey (2022)gtdCampiello Ödülü sahipleri Carmine Abate Giovanni Arpino Giorgio Bassani Giuseppe Berto Enzo Bettiza Alberto Bevilacqua Gesualdo Bufalino Francesca Duranti Pasquale Festa Campanile Gianni Granzotto Primo Levi Gianna Manzini Dacia Maraini Margaret Mazzantini Andrea Molesini Marta Morazzoni Michela Murgia Stanislao Nievo Salvatore Niffoi Alberto Ongaro Giuseppe Pontiggia Rosella Postorino Ermanno Rea Ugo Riccarelli Mario Rigoni Stern Giampaolo Rugarli Franco Scaglia Ignazio Silone Mario Soldati Antonio Tabucchi Mario Tobino Gaetano Tumiati Sandro Veronesi Otorite kontrolü BIBSYS: 90062076 BNE: XX1645325 BNF: cb119128075 (data) CANTIC: a10112704 CiNii: DA03003694 GND: 118572326 ISNI: 0000 0000 8155 9527 LCCN: n79056057 LNB: 000034715 MusicBrainz: 76973584-91bb-4117-9516-869563db6cf1 NDL: 00447494 NKC: jn19990005032 NLA: 36512290 NLG: 79458 NLI: 987007264443405171 NLK: KAC200612618 NSK: 000036966 NTA: 068454848 RERO: 02-A000104376 RKD: 244493 SELIBR: 207643 SUDOC: 029282810 Trove: 1264940 VIAF: 76319000 WorldCat: lccn-n79056057 "https://tr.wikipedia.org/w/index.php?title=Primo_Levi&oldid=31009689" sayfasından alınmıştır |
Rosetta LoyDoğumRosetta Provera15 Mayıs 1931(1931-05-15)Roma, İtalyaÖlüm1 Ekim 2022 (91 yaşında)Roma, İtalyaMeslekYazarMilliyetİtalyanÖnemli eserLe strade di polvere ("Tozlu Yollar")Önemli ödülleriRapallo Carige ÖdülüRosetta Loy (d. 15 Mayıs 1931 - ö. 1 Ekim 2022), İtalyan yazar.[1] Yaşamı ve kariyeri[değiştir | kaynağı değiştir] Rosetta Provera doğum adıyla Piyemonte'li baba ve Roma'lı annenin dört çocuğundan en küçüğü olarak 15 Mayıs 1931'de Roma, İtalya'da doğdu. İlk öyküsünü dokuz yaşında yazsada edebiyata olan yeteneği yirmi beş yaşına doğru kendini gösterdi. İlk çalışmasını ancak 1974'te The Bicycle ("Bisiklet") adıyla yayınladı.[2] 1988'de Le strade di polvere ("Tozlu Yollar") adlı eseriyle Rapallo Carige Ödülü'nün sahibi oldu.[2] Özel yaşamı ve ölümü[değiştir | kaynağı değiştir] Otuz yıl evli kaldığı eşi Beppe Loy'dan dört çocuğu vardı.[1] Loy, 1 Ekim 2022'de doğum yeri Roma, İtalya'daki aile evinde kalp krizi nedeniyle 91 yaşında öldü. Cenazesi Le strade di polvere ("Tozlu Yollar") eserini yazdığı ve babasının evinin halen bulunduğu Piyemonte, İtalya'daki Mirabello Monferrato Mezarlığı'nda icra oldu.[1] Kaynakça[değiştir | kaynağı değiştir] a b c "Addio a Rosetta Loy, l'autrice de La bicicletta e Le strade di polvere" [Farewell to Rosetta Loy, the author of The Bicycle and The Dusty Roads]. rainews.it (İtalyanca). Rai News 24. 2 Ekim 2022. 2 Ekim 2022 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 2 Ekim 2022. a b "SCRITTRICI: PREMIO RAPALLO-CARIGE A MAGGIO". www1.adnkronos.com. 15 Mart 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 14 Mart 2018. Dış bağlantılar[değiştir | kaynağı değiştir] Loy, Rosetta 2 Ekim 2022 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi. In: Enciclopedia on line. Istituto della Enciclopedia Italiana, Rom. Abgerufen am 3. Oktober 2022. "Rosetta Loy." Encyclopædia Britannica. Encyclopædia Britannica Online. Encyclopædia Britannica Inc. Rosetta Loy 2 Ekim 2022 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi. auf einaudi.it (italienisch) Kütüphanelerdeki Rosetta Loy tarafından oluşturulan veya hakkındaki eserler (WorldCat katalogu) gtdViareggio Ödülü sahipleri1930'lar Anselmo Bucci – Lorenzo Viani (1930) Corrado Tumiati (1931) Antonino Foschini (1932) Achille Campanile (1933) Raffaele Calzini (1934) Mario Massa – Stefano Pirandello (1935) Riccardo Bacchelli (1936) Guelfo Civinini (1937) Vittorio Giovanni Rossi – Enrico Pea (1938) Arnaldo Frateili – Orio Vergani – Maria Bellonci (1939) 1940'larSilvio Micheli – Umberto Saba (1946) • Antonio Gramsci (1947) • Aldo Palazzeschi – Elsa Morante – Sibilla Aleramo (1948) • Arturo Carlo Jemolo – Renata Viganò (1949)1950'lerFrancesco Jovine – Carlo Bernari (1950) • Domenico Rea (1951) • Tommaso Fiore (1952) • Carlo Emilio Gadda (1953) • Rocco Scotellaro (1954) • Vasco Pratolini (1955) • Carlo Levi – Gianna Manzini (1956) • Italo Calvino – Pier Paolo Pasolini (1957) • Ernesto de Martino (1958) • Marino Moretti (1959)1960'larGiovanni Battista Angioletti (1960) • Alberto Moravia (1961) • Giorgio Bassani (1962) • Antonio Delfini – Sergio Solmi (1963) • Giuseppe Berto (1964) • Goffredo Parise - Angelo Maria Ripellino (1965) • Ottiero Ottieri – Alfonso Gatto (1966) • Raffaello Brignetti (1967) • Libero Bigiaretti (1968) • Fulvio Tomizza (1969)1970'lerNello Saito (1970) • Ugo Attardi (1971) • Romano Bilenchi (1972) • Achille Campanile (1973) • Clotilde Marghieri (1974) • Paolo Volponi (1975) • Mario Tobino – Dario Bellezza – Sergio Solmi (1976) • Davide Lajolo (1977) • Antonio Altomonte – Mario Luzi (1978) • Giorgio Manganelli (1979)1980'lerStefano Terra (1980) • Enzo Siciliano (1981) • Primo Levi (1982) • Giuliana Morandini (1983) • Gina Lagorio – Bruno Gentili (1984) • Manlio Cancogni (1985) • Marisa Volpi (1986) • Mario Spinella (1987) • Rosetta Loy (1988) • Salvatore Mannuzzu (1989)1990'larLuisa Adorno – Cesare Viviani – Maurizio Calvesi (1990) • Antonio Debenedetti (1991) • Luigi Malerba (1992) • Alessandro Baricco (1993) • Antonio Tabucchi (1994) • Maurizio Maggiani – Elio Pagliarani (1995) • Ermanno Rea – Alda Merini (1996) • Claudio Piersanti – Franca Grisoni – Corrado Stajano (1997) • Giorgio Pressburger – Michele Sovente – Carlo Ginzburg (1998) • Ernesto Franco (1999)2000'lerGiorgio van Straten – Sandro Veronesi (2000) • Niccolò Ammaniti – Michele Ranchetti – Giorgio Pestelli (2001) • Fleur Jaeggy – Jolanda Insana – Alfonso Berardinelli (2002) • Giuseppe Montesano (2003) • Edoardo Albinati – Andrea Tagliapietra – Livia Livi (2004) • Raffaele La Capria – Alberto Arbasino – Milo de Angelis (2005) • Gianni Celati – Giovanni Agosti – Giuseppe Conte – Roberto Saviano (2006) • Filippo Tuena – Paolo Mauri – Silvia Bre – Simona Baldanzi – Paolo Colagrande – Paolo Fallai (2007) • Francesca Sanvitale – Miguel Gotor – Eugenio De Signoribus (2008) • Edith Bruck – Adriano Prosperi – Ennio Cavalli (2009)2010'larNicola Lagioia – Michele Emmer – Pierluigi Cappello (2010) • Alessandro Mari – Mario Lavagetto – Gian Mario Villalta (2011) • Nicola Gardini – Franco Lo Piparo – Antonella Anedda (2012) • Paolo Di Stefano – Giulio Guidorizzi – Enrico Testa (2013) • Francesco Pecoraro – Alessandro Fo – Luciano Mecacci (2014) • Antonio Scurati – Massimo Bucciantini – Franco Buffoni (2015) • Franco Cordelli – Bruno Pischedda – Sonia Gentili (2016) • Gianfranco Calligarich – Giuseppe Montesano – Stefano Carrai (2017) • Fabio Genovesi – Giuseppe Lupo (2018) • Emanuele Trevi – Renato Minore – Saverio Ricci (2019)2020'lerPaolo Di Paolo – Luciano Cecchinel – Giulio Ferroni (2020) • Edith Bruck - Flavio Santi - Walter Siti (2021) • Silvia Sciorilli Borrelli – Pietro Castellitto – Claudio Damiani – Wlodek Goldkorn – Agnese Pini – Veronica Raimo – Silvia Ronchey (2022)Otorite kontrolü BIBSYS: 90089605 BNE: XX1007745 BNF: cb12088008s (data) CiNii: DA10763177 GND: 119439468 ISNI: 0000 0001 2119 3401 LCCN: n85327635 NKC: jo2005259910 NLA: 35686805 NLG: 77484 NLI: 987007264724405171 NTA: 073032247 RERO: 02-A003533681 SUDOC: 029204771 Trove: 1042647 VIAF: 7416542 WorldCat: lccn-n85327635 İtalyan yazar ile ilgili bu madde taslak seviyesindedir. Madde içeriğini genişleterek Vikipedi'ye katkı sağlayabilirsiniz. "https://tr.wikipedia.org/w/index.php?title=Rosetta_Loy&oldid=30863444" sayfasından alınmıştır |
Alessandro BariccoDoğumAlessandro Baricco25 Ocak 1958 (66 yaşında)Torino, İtalyaMeslekYazar, YönetmenMilliyetİtalyanTürRoman Alessandro Baricco (d. 25 Ocak 1958, Torino), İtalyan yazar ve yönetmen. Türkçede Alessandro Baricco[değiştir | kaynağı değiştir] Castelli di rabbia (Milano: Rizzoli, 1991). Öfke Şatoları, çev. Semin Sayıt (İstanbul: Can, 2001). Novecento. Un Monologo (Milano: Feltrinelli, 1994). Bindokuzyüz, çev. Turhan Kayaoğlu (İstanbul: Can, 2007). Seta (Milano: Rizzoli, 1996), İpek, çev. Şemsa Gezgin (İstanbul: Can, 1997). City (Milano: Rizzoli, 1999). Kent, çev. Şemsa Gezgin (İstanbul: Can, 2001). Omero, Iliade (Milano: Feltrinelli, 2004). Homeros, İlyada, çev. Eren Cendey (İstanbul: Can, 2006). Questa storia (Roma: Fandango, 2005). Yarım Kalmış Bir Hayal, çev. Şemsa Gezgin (İstanbul: Can, 2007). İtalyan yazar ile ilgili bu madde taslak seviyesindedir. Madde içeriğini genişleterek Vikipedi'ye katkı sağlayabilirsiniz.gtdViareggio Ödülü sahipleri1930'lar Anselmo Bucci – Lorenzo Viani (1930) Corrado Tumiati (1931) Antonino Foschini (1932) Achille Campanile (1933) Raffaele Calzini (1934) Mario Massa – Stefano Pirandello (1935) Riccardo Bacchelli (1936) Guelfo Civinini (1937) Vittorio Giovanni Rossi – Enrico Pea (1938) Arnaldo Frateili – Orio Vergani – Maria Bellonci (1939) 1940'larSilvio Micheli – Umberto Saba (1946) • Antonio Gramsci (1947) • Aldo Palazzeschi – Elsa Morante – Sibilla Aleramo (1948) • Arturo Carlo Jemolo – Renata Viganò (1949)1950'lerFrancesco Jovine – Carlo Bernari (1950) • Domenico Rea (1951) • Tommaso Fiore (1952) • Carlo Emilio Gadda (1953) • Rocco Scotellaro (1954) • Vasco Pratolini (1955) • Carlo Levi – Gianna Manzini (1956) • Italo Calvino – Pier Paolo Pasolini (1957) • Ernesto de Martino (1958) • Marino Moretti (1959)1960'larGiovanni Battista Angioletti (1960) • Alberto Moravia (1961) • Giorgio Bassani (1962) • Antonio Delfini – Sergio Solmi (1963) • Giuseppe Berto (1964) • Goffredo Parise - Angelo Maria Ripellino (1965) • Ottiero Ottieri – Alfonso Gatto (1966) • Raffaello Brignetti (1967) • Libero Bigiaretti (1968) • Fulvio Tomizza (1969)1970'lerNello Saito (1970) • Ugo Attardi (1971) • Romano Bilenchi (1972) • Achille Campanile (1973) • Clotilde Marghieri (1974) • Paolo Volponi (1975) • Mario Tobino – Dario Bellezza – Sergio Solmi (1976) • Davide Lajolo (1977) • Antonio Altomonte – Mario Luzi (1978) • Giorgio Manganelli (1979)1980'lerStefano Terra (1980) • Enzo Siciliano (1981) • Primo Levi (1982) • Giuliana Morandini (1983) • Gina Lagorio – Bruno Gentili (1984) • Manlio Cancogni (1985) • Marisa Volpi (1986) • Mario Spinella (1987) • Rosetta Loy (1988) • Salvatore Mannuzzu (1989)1990'larLuisa Adorno – Cesare Viviani – Maurizio Calvesi (1990) • Antonio Debenedetti (1991) • Luigi Malerba (1992) • Alessandro Baricco (1993) • Antonio Tabucchi (1994) • Maurizio Maggiani – Elio Pagliarani (1995) • Ermanno Rea – Alda Merini (1996) • Claudio Piersanti – Franca Grisoni – Corrado Stajano (1997) • Giorgio Pressburger – Michele Sovente – Carlo Ginzburg (1998) • Ernesto Franco (1999)2000'lerGiorgio van Straten – Sandro Veronesi (2000) • Niccolò Ammaniti – Michele Ranchetti – Giorgio Pestelli (2001) • Fleur Jaeggy – Jolanda Insana – Alfonso Berardinelli (2002) • Giuseppe Montesano (2003) • Edoardo Albinati – Andrea Tagliapietra – Livia Livi (2004) • Raffaele La Capria – Alberto Arbasino – Milo de Angelis (2005) • Gianni Celati – Giovanni Agosti – Giuseppe Conte – Roberto Saviano (2006) • Filippo Tuena – Paolo Mauri – Silvia Bre – Simona Baldanzi – Paolo Colagrande – Paolo Fallai (2007) • Francesca Sanvitale – Miguel Gotor – Eugenio De Signoribus (2008) • Edith Bruck – Adriano Prosperi – Ennio Cavalli (2009)2010'larNicola Lagioia – Michele Emmer – Pierluigi Cappello (2010) • Alessandro Mari – Mario Lavagetto – Gian Mario Villalta (2011) • Nicola Gardini – Franco Lo Piparo – Antonella Anedda (2012) • Paolo Di Stefano – Giulio Guidorizzi – Enrico Testa (2013) • Francesco Pecoraro – Alessandro Fo – Luciano Mecacci (2014) • Antonio Scurati – Massimo Bucciantini – Franco Buffoni (2015) • Franco Cordelli – Bruno Pischedda – Sonia Gentili (2016) • Gianfranco Calligarich – Giuseppe Montesano – Stefano Carrai (2017) • Fabio Genovesi – Giuseppe Lupo (2018) • Emanuele Trevi – Renato Minore – Saverio Ricci (2019)2020'lerPaolo Di Paolo – Luciano Cecchinel – Giulio Ferroni (2020) • Edith Bruck - Flavio Santi - Walter Siti (2021) • Silvia Sciorilli Borrelli – Pietro Castellitto – Claudio Damiani – Wlodek Goldkorn – Agnese Pini – Veronica Raimo – Silvia Ronchey (2022)Otorite kontrolü BIBSYS: 90694983 BNC: 000389221 BNE: XX1211988 BNF: cb12254270h (data) CANTIC: a1044466x CiNii: DA10898733 GND: 115743030 ISNI: 0000 0001 1023 1089 LCCN: n88253955 LNB: 000030552 MusicBrainz: 7aa33b80-8241-42af-994d-001527771e02 NDL: 00543926 NKC: jo20010083068 NLA: 35726789 NLG: 76404 NLI: 987007305597705171 NLK: KAC200109015 NSK: 000192625 NTA: 113158076 RERO: 02-A002969378 SELIBR: 232273 SUDOC: 031301134 Trove: 1060166 VIAF: 27123545 WorldCat: lccn-n88253955 "https://tr.wikipedia.org/w/index.php?title=Alessandro_Baricco&oldid=30863557" sayfasından alınmıştır |
Antonio TabucchiDoğum24 Eylül 1943Pisa, İtalyaÖlüm25 Mart 2012 (68 yaşında)Lizbon, PortekizMeslekYazar, çevirmen, öğretim üyesiMilliyetİtalyanDönem20. yüzyıl – 21. yüzyıl Etkilendikleri Fernando Pessoa Antonio Tabucchi (d. 23 Eylül 1943, Pisa - ö. 25 Mart 2012 Lizbon[1]), İtalyan oyun yazarı, çevirmeni ve öğretim üyesi. Yaşamı[değiştir | kaynağı değiştir] Antonio Tabucchi, 23 Eylül 1943’te Pisa’da dünyaya geldi, ama Vecchiano kasabasında anneannesiyle büyükbabasının yanında büyüdü. 1969’da “Portekiz’de Gerçeküstücülük” üzerine bir tezle üniversiteden mezun olduktan sonra, 1970’li yıllarda Pisa'daki Scuola Normale Superiore’de Portekiz dili ve edebiyatı üzerine çalışmalarını sürdürdü ve 1973’te Bologna Üniversitesi'nin Portekiz Dili ve Edebiyatı kürsüsüne öğretim üyesi olarak atandı. Portekizceye ve bu dilin edebiyatına yönelmesindeki en büyük etken, Fernando Pessoa'nın yapıtına olan hayranlığı ve onu anadilinden okuma arzusu oldu. 1975'te, ilk romanı Piazza d’Italia (Milano: Bompiani) yayımlandı. Siena Üniversitesi'nde ve New York’taki Bard College, Paris’teki Ecole des Hautes Etudes ve Collège de France gibi seçkin üniversitelerde ders verdi. Kitapları kırktan fazla dile çevrildi. Bazı romanları Roberto Faenza, Alain Courneau, Alain Taner, Fernando Topes gibi ünlü yönetmenlerce beyazperdeye; Giorgio Strehler ve Didier Bezace gibi tanınmış yönetmenlerce sahneye uyarlandı. Uluslararası Yazarlar Parlamentosu’nun kurucuları arasında yer aldı. Tabucchi'ye 2007'de Liège Üniversitesi'nce onursal doktor unvanı verildi. Aldığı Ödüller[değiştir | kaynağı değiştir] Almanya Leibniz Akademisi’nce verilen Nossack Ödülü Avusturya Europaeischer Staatspreis Fransa Prix Médicis Etranger Prix Européen de la Littérature Prix Méditerranée İspanya Hidalgo Asturias Prensi’nce verilen basın özgürlük ödülü Francisco Cerecedo İtalya Pen Kulübü Ödülü Campiello Ödülü Viareggio Ödülü Yunanistan Aristeion Türkçede Antonio Tabucchi[değiştir | kaynağı değiştir] Notturno indiano (Palermo: Sellerio, 1984). Hint Gece Müziği, çev. Münir H. Göle (İstanbul: Afa, 1994). Il filo dell’orizzonte (Milano: Feltrinelli, 1986). Ufuk Çizgisi, çev. Münir H. Göle (İstanbul: Afa, 1994). Requiem (Milano: Feltrinelli, 1992). Requiem Bir Sanrı, çev. Münir H. Göle (İstanbul: Afa, Ekim 1994). Sostiene Pereira (Milano: Feltrinelli, 1994). Pereira İddia Ediyor, çev. Münir H. Göle (İstanbul: Afa, 1997). Pereira İddia Ediyor, çev. Münir H. Göle (İstanbul: Can, 2005). La testa perduta di Damasceno Monteiro (Milano: Feltrinelli, 1997). Damasceno Monteiro’nun Kayıp Başı, çev. Kemal Atakay (İstanbul: Can, 1998). Si sta facendo sempre più tardi (Milano: Feltrinelli, 2001). Gittikçe Geç Olmakta, çev. Neyyire Gül Işık (İstanbul: Can, 2002). Piccoli equivoci senza importanza (Milano: Feltrinelli, 1985). Önemi Olmayan Küçük Yanlış Anlamalar, çev. Münir H. Göle (İstanbul: Can, 2006). Tristano muore. Una vita (Milano: Feltrinelli, 2004). Tristano muore, çev. Semin Sayıt (İstanbul: Can, 2006). Sogni di sogni (Palermo: Sellerio, 1992). Düşler Düşü, çev. Semin Sayıt (İstanbul: Can, 2006). Gli ultimi tre giorni di Fernando Pessoa (Palermo: Sellerio, 1994). Fernando Pessoa’nın Son Üç Günü, çev. Münir H. Göle (İstanbul: Afa, 1994). Viaggi e altri viaggi (Milano: Feltrinelli, 2010). Yolculuklar ve Öteki Yolculuklar, çev. Semih Sayıt (İstanbul: Can, 2016). Kaynakça[değiştir | kaynağı değiştir] "Em Lisboa - Morreu o escritor italiano Antonio Tabucchi". 26 Haziran 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 25 Mart 2012. gtdViareggio Ödülü sahipleri1930'lar Anselmo Bucci – Lorenzo Viani (1930) Corrado Tumiati (1931) Antonino Foschini (1932) Achille Campanile (1933) Raffaele Calzini (1934) Mario Massa – Stefano Pirandello (1935) Riccardo Bacchelli (1936) Guelfo Civinini (1937) Vittorio Giovanni Rossi – Enrico Pea (1938) Arnaldo Frateili – Orio Vergani – Maria Bellonci (1939) 1940'larSilvio Micheli – Umberto Saba (1946) • Antonio Gramsci (1947) • Aldo Palazzeschi – Elsa Morante – Sibilla Aleramo (1948) • Arturo Carlo Jemolo – Renata Viganò (1949)1950'lerFrancesco Jovine – Carlo Bernari (1950) • Domenico Rea (1951) • Tommaso Fiore (1952) • Carlo Emilio Gadda (1953) • Rocco Scotellaro (1954) • Vasco Pratolini (1955) • Carlo Levi – Gianna Manzini (1956) • Italo Calvino – Pier Paolo Pasolini (1957) • Ernesto de Martino (1958) • Marino Moretti (1959)1960'larGiovanni Battista Angioletti (1960) • Alberto Moravia (1961) • Giorgio Bassani (1962) • Antonio Delfini – Sergio Solmi (1963) • Giuseppe Berto (1964) • Goffredo Parise - Angelo Maria Ripellino (1965) • Ottiero Ottieri – Alfonso Gatto (1966) • Raffaello Brignetti (1967) • Libero Bigiaretti (1968) • Fulvio Tomizza (1969)1970'lerNello Saito (1970) • Ugo Attardi (1971) • Romano Bilenchi (1972) • Achille Campanile (1973) • Clotilde Marghieri (1974) • Paolo Volponi (1975) • Mario Tobino – Dario Bellezza – Sergio Solmi (1976) • Davide Lajolo (1977) • Antonio Altomonte – Mario Luzi (1978) • Giorgio Manganelli (1979)1980'lerStefano Terra (1980) • Enzo Siciliano (1981) • Primo Levi (1982) • Giuliana Morandini (1983) • Gina Lagorio – Bruno Gentili (1984) • Manlio Cancogni (1985) • Marisa Volpi (1986) • Mario Spinella (1987) • Rosetta Loy (1988) • Salvatore Mannuzzu (1989)1990'larLuisa Adorno – Cesare Viviani – Maurizio Calvesi (1990) • Antonio Debenedetti (1991) • Luigi Malerba (1992) • Alessandro Baricco (1993) • Antonio Tabucchi (1994) • Maurizio Maggiani – Elio Pagliarani (1995) • Ermanno Rea – Alda Merini (1996) • Claudio Piersanti – Franca Grisoni – Corrado Stajano (1997) • Giorgio Pressburger – Michele Sovente – Carlo Ginzburg (1998) • Ernesto Franco (1999)2000'lerGiorgio van Straten – Sandro Veronesi (2000) • Niccolò Ammaniti – Michele Ranchetti – Giorgio Pestelli (2001) • Fleur Jaeggy – Jolanda Insana – Alfonso Berardinelli (2002) • Giuseppe Montesano (2003) • Edoardo Albinati – Andrea Tagliapietra – Livia Livi (2004) • Raffaele La Capria – Alberto Arbasino – Milo de Angelis (2005) • Gianni Celati – Giovanni Agosti – Giuseppe Conte – Roberto Saviano (2006) • Filippo Tuena – Paolo Mauri – Silvia Bre – Simona Baldanzi – Paolo Colagrande – Paolo Fallai (2007) • Francesca Sanvitale – Miguel Gotor – Eugenio De Signoribus (2008) • Edith Bruck – Adriano Prosperi – Ennio Cavalli (2009)2010'larNicola Lagioia – Michele Emmer – Pierluigi Cappello (2010) • Alessandro Mari – Mario Lavagetto – Gian Mario Villalta (2011) • Nicola Gardini – Franco Lo Piparo – Antonella Anedda (2012) • Paolo Di Stefano – Giulio Guidorizzi – Enrico Testa (2013) • Francesco Pecoraro – Alessandro Fo – Luciano Mecacci (2014) • Antonio Scurati – Massimo Bucciantini – Franco Buffoni (2015) • Franco Cordelli – Bruno Pischedda – Sonia Gentili (2016) • Gianfranco Calligarich – Giuseppe Montesano – Stefano Carrai (2017) • Fabio Genovesi – Giuseppe Lupo (2018) • Emanuele Trevi – Renato Minore – Saverio Ricci (2019)2020'lerPaolo Di Paolo – Luciano Cecchinel – Giulio Ferroni (2020) • Edith Bruck - Flavio Santi - Walter Siti (2021) • Silvia Sciorilli Borrelli – Pietro Castellitto – Claudio Damiani – Wlodek Goldkorn – Agnese Pini – Veronica Raimo – Silvia Ronchey (2022)gtdCampiello Ödülü sahipleri Carmine Abate Giovanni Arpino Giorgio Bassani Giuseppe Berto Enzo Bettiza Alberto Bevilacqua Gesualdo Bufalino Francesca Duranti Pasquale Festa Campanile Gianni Granzotto Primo Levi Gianna Manzini Dacia Maraini Margaret Mazzantini Andrea Molesini Marta Morazzoni Michela Murgia Stanislao Nievo Salvatore Niffoi Alberto Ongaro Giuseppe Pontiggia Rosella Postorino Ermanno Rea Ugo Riccarelli Mario Rigoni Stern Giampaolo Rugarli Franco Scaglia Ignazio Silone Mario Soldati Antonio Tabucchi Mario Tobino Gaetano Tumiati Sandro Veronesi gtdFransa Akdeniz Roman ÖdülüAkdeniz Ödülü 1985: Nicolas Saudray 1986: Chochana Boukhobza 1987: François Fontaine 1988: Dominique Fernandez 1989: Jules Roy 1990: Philippe Le Guillou 1991: Tahar Djaout 1992: Robert Solé 1993: Jean Thuillier 1994: Tahar Ben Jelloun 1995: André Chouraqui 1996: Hector Bianciotti 1997: Jean-Christophe Rufin 1998: Alain Nadaud 1999: Jean Daniel 2000: Albert Cossery 2001: Edmonde Charles-Roux 2002: Jean-Paul Mari 2003: François Sureau 2004: Amin Maalouf 2005: Jean-Pierre Vernant 2006: Michel del Castillo 2007: Emile Brami 2008: Louis Gardel 2009: Alexandre Najjar 2010: Dominique Baudis 2011: Pierre Assouline 2012: Jean-Noël Pancrazi 2013: Nedim Gürsel 2014: Gérard de Cortanze 2015: Valérie Zenatti 2016: Teresa Cremisi 2017: Metin Arditi 2018: Kamel Daoud 2019: Jérôme Ferrari 2020: Mahi Binebine Akdeniz Yabancı Ödülü 1992: Luis Landero 1993: Ismail Kadare 1994: Juan Goytisolo 1995: Adunis 1996: Yaşar Kemal 1997: Besnik Mustafaj 1998: Boutros Boutros-Ghali 1999: Pietro Citati 2000: Yoram Kaniuk 2001: Arturo Pérez-Reverte 2002: Umberto Eco 2003: Baltasar Porcel 2004: Jaume Cabré 2005: Antonio Tabucchi 2006: Orhan Pamuk 2007: Claudio Magris 2008: Sandro Veronesi 2009: Almudena Grandes 2010: Amos Oz 2011: Dimitris Stefanakis 2012: Antonio Muñoz Molina 2013: José Carlos Llop 2014: Javier Cercas 2015: Milena Agus 2016: Lluís Llach 2017: Ersi Sotiropoulou 2018: Daniel Mendelsohn 2019: Marco Balzano 2022: Giosuè Calaciura Otorite kontrolü BIBSYS: 90372914 BNC: 000117220 BNE: XX911201 BNF: cb12056239h (data) CANTIC: a11293676 CiNii: DA05047668 GND: 119022060 ISNI: 0000 0001 2146 3635 LCCN: n84178794 MusicBrainz: 9c932d12-5742-42e9-aa07-02eac0fd3d33 NDL: 00475899 NKC: jn20000605256 NLA: 35695432 NLG: 64662 NLI: 987007296197505171 NLK: KAC199627007 NSK: 000053687 NTA: 072883626 RERO: 02-A003884995 SELIBR: 227898 SNAC: w6mt7h84 SUDOC: 028801334 Trove: 1046296 VIAF: 106662948 WorldCat: lccn-n84178794 "https://tr.wikipedia.org/w/index.php?title=Antonio_Tabucchi&oldid=32066838" sayfasından alınmıştır |
Giorgio Pressburger Giorgio Pressburger (d. 21 Nisan 1937 – ö. 5 Ekim 2017), Macaristan doğumlu İtalyan romancı ve kısa öykü yazarıdır.[1] Kendisi 21 Nisan 1937'de Budapeşte, Macaristan'da doğmuştur. Pressburger im 2001 Pressburger 1956'da İtalya'ya yerleşerek burada sinema ve tiyatro yönetmeni olarak çalıştı. Daha sonra Macaristan İtalyan Kültürü Enstitüsü Müdürü oldu. 1992'de The Law of White Spaces adlı kaleme aldığı kitabı Independent Foreign Fiction Ödülü için aday oldu. Yazarın diğer eserleri arasında roman çalışması Teeth and Spies ve kısa öykü koleksiyonu Snow and Guilt sayılabilir.[2] Budapeşte doğumlu Macar-İtalyan yazar Giorgio Pressburger 5 Ekim 2017'de Trieste, İtalya'da 80 yaşında ölmüştür. Kaynakça[değiştir | kaynağı değiştir] Elhunyt Giorgio Pressburger magyar származású olasz író 5 Ekim 2017 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi. (Macarca) Pressburger, Giorgio. The Law of White Spaces, Vintage, 1994. gtdViareggio Ödülü sahipleri1930'lar Anselmo Bucci – Lorenzo Viani (1930) Corrado Tumiati (1931) Antonino Foschini (1932) Achille Campanile (1933) Raffaele Calzini (1934) Mario Massa – Stefano Pirandello (1935) Riccardo Bacchelli (1936) Guelfo Civinini (1937) Vittorio Giovanni Rossi – Enrico Pea (1938) Arnaldo Frateili – Orio Vergani – Maria Bellonci (1939) 1940'larSilvio Micheli – Umberto Saba (1946) • Antonio Gramsci (1947) • Aldo Palazzeschi – Elsa Morante – Sibilla Aleramo (1948) • Arturo Carlo Jemolo – Renata Viganò (1949)1950'lerFrancesco Jovine – Carlo Bernari (1950) • Domenico Rea (1951) • Tommaso Fiore (1952) • Carlo Emilio Gadda (1953) • Rocco Scotellaro (1954) • Vasco Pratolini (1955) • Carlo Levi – Gianna Manzini (1956) • Italo Calvino – Pier Paolo Pasolini (1957) • Ernesto de Martino (1958) • Marino Moretti (1959)1960'larGiovanni Battista Angioletti (1960) • Alberto Moravia (1961) • Giorgio Bassani (1962) • Antonio Delfini – Sergio Solmi (1963) • Giuseppe Berto (1964) • Goffredo Parise - Angelo Maria Ripellino (1965) • Ottiero Ottieri – Alfonso Gatto (1966) • Raffaello Brignetti (1967) • Libero Bigiaretti (1968) • Fulvio Tomizza (1969)1970'lerNello Saito (1970) • Ugo Attardi (1971) • Romano Bilenchi (1972) • Achille Campanile (1973) • Clotilde Marghieri (1974) • Paolo Volponi (1975) • Mario Tobino – Dario Bellezza – Sergio Solmi (1976) • Davide Lajolo (1977) • Antonio Altomonte – Mario Luzi (1978) • Giorgio Manganelli (1979)1980'lerStefano Terra (1980) • Enzo Siciliano (1981) • Primo Levi (1982) • Giuliana Morandini (1983) • Gina Lagorio – Bruno Gentili (1984) • Manlio Cancogni (1985) • Marisa Volpi (1986) • Mario Spinella (1987) • Rosetta Loy (1988) • Salvatore Mannuzzu (1989)1990'larLuisa Adorno – Cesare Viviani – Maurizio Calvesi (1990) • Antonio Debenedetti (1991) • Luigi Malerba (1992) • Alessandro Baricco (1993) • Antonio Tabucchi (1994) • Maurizio Maggiani – Elio Pagliarani (1995) • Ermanno Rea – Alda Merini (1996) • Claudio Piersanti – Franca Grisoni – Corrado Stajano (1997) • Giorgio Pressburger – Michele Sovente – Carlo Ginzburg (1998) • Ernesto Franco (1999)2000'lerGiorgio van Straten – Sandro Veronesi (2000) • Niccolò Ammaniti – Michele Ranchetti – Giorgio Pestelli (2001) • Fleur Jaeggy – Jolanda Insana – Alfonso Berardinelli (2002) • Giuseppe Montesano (2003) • Edoardo Albinati – Andrea Tagliapietra – Livia Livi (2004) • Raffaele La Capria – Alberto Arbasino – Milo de Angelis (2005) • Gianni Celati – Giovanni Agosti – Giuseppe Conte – Roberto Saviano (2006) • Filippo Tuena – Paolo Mauri – Silvia Bre – Simona Baldanzi – Paolo Colagrande – Paolo Fallai (2007) • Francesca Sanvitale – Miguel Gotor – Eugenio De Signoribus (2008) • Edith Bruck – Adriano Prosperi – Ennio Cavalli (2009)2010'larNicola Lagioia – Michele Emmer – Pierluigi Cappello (2010) • Alessandro Mari – Mario Lavagetto – Gian Mario Villalta (2011) • Nicola Gardini – Franco Lo Piparo – Antonella Anedda (2012) • Paolo Di Stefano – Giulio Guidorizzi – Enrico Testa (2013) • Francesco Pecoraro – Alessandro Fo – Luciano Mecacci (2014) • Antonio Scurati – Massimo Bucciantini – Franco Buffoni (2015) • Franco Cordelli – Bruno Pischedda – Sonia Gentili (2016) • Gianfranco Calligarich – Giuseppe Montesano – Stefano Carrai (2017) • Fabio Genovesi – Giuseppe Lupo (2018) • Emanuele Trevi – Renato Minore – Saverio Ricci (2019)2020'lerPaolo Di Paolo – Luciano Cecchinel – Giulio Ferroni (2020) • Edith Bruck - Flavio Santi - Walter Siti (2021) • Silvia Sciorilli Borrelli – Pietro Castellitto – Claudio Damiani – Wlodek Goldkorn – Agnese Pini – Veronica Raimo – Silvia Ronchey (2022)Otorite kontrolü BNE: XX1076943 BNF: cb12123949k (data) CANTIC: a10936178 CiNii: DA07816399 GND: 119494167 ISNI: 0000 0001 2148 2000 LCCN: nr90008252 MusicBrainz: c551337c-d202-4df1-81ba-b25eb3c6c367 NKC: jo2001100417 NLI: 987007266879405171 NTA: 075170698 SUDOC: 02966277X VIAF: 113440476 WorldCat (LCCN): nr90-008252 Bir yazar ile ilgili bu madde taslak seviyesindedir. Madde içeriğini genişleterek Vikipedi'ye katkı sağlayabilirsiniz. "https://tr.wikipedia.org/w/index.php?title=Giorgio_Pressburger&oldid=31548584" sayfasından alınmıştır |
Carlo GinzburgCarlo Ginzburg, 2013Doğum15 Nisan 1939 (84 yaşında)Turin, İtalyaMilliyetİtalyanMezun olduğu okul(lar)Pisa ÜniversitesiMeslekTarihçi Carlo Ginzburg (İtalyanca: [ˈkarloˈɡintsburɡ] ; d. 15 Nisan 1939), İtalyan tarihçi ve mikrotarih alanının savunucusudur. En çok Montereale Valcellina'dan İtalyan sapkın Menocchio' nun inançlarını inceleyen Il formaggio ei vermi (Peynir ve Kurtlar, Metis Yayınları, 1996) adı eseri ile tanınır. 1966'da, kuzeydoğu İtalya'da on altıncı ve on yedinci yüzyıl Friuli'sinde bulunan benandanti vizyoner halk geleneğinin bir incelemesi olan The Night Battles'ı yayınladı. 1989 tarihli Ecstasies: Deciphering the Witches' Sabbath adlı kitabıyla erken modern Avrupa'nın vizyoner geleneklerini inceledi. Hayatı[değiştir | kaynağı değiştir] Bir romancı olan Natalia Ginzburg ile filolog, tarihçi ve edebiyat eleştirmeni Leone Ginzburg'un oğlu olan Carlo Ginzburg, 1939'da İtalya'nın Torino kentinde doğdu. Tarihe olan ilgisi, tarihçiler Delio Cantimori ve Marc Bloch'un çalışmalarından etkilendi. 1961'de Pisa Üniversitesi'nden doktora derecesi aldı. Daha sonra Bologna Üniversitesi, California Üniversitesi, Los Angeles (1988–2006) ve Scuola Normale Superiore di Pisa'da öğretmenlik pozisyonlarında bulundu. İlgi alanları İtalyan Rönesansı'ından erken modern Avrupa tarihine, sanat tarihi, edebiyat çalışmaları ve tarih yazımı teorisine katkıları arasında değişmektedir.[1] 1979'da Ginzburg, Papa II. John Paul'den Engizisyon Arşivlerini açmasını resmen talep etti. Vatikan hemen bir açıklama yapmadı. Ancak, 1991 yılına kadar sınırlı bir akademisyen grubuna erişim izni verildi. Ocak 1998'de arşivler resmi olarak "nitelikli araştırmacılara" açıldı. Kardinal Ratzinger (daha sonra Papa XVI. Benedict oldu), Ginzburg ve 1979 tarihli mektubunun Vatikan'ın bu arşivleri açma kararında etkili olduğunu belirtti.[2] Ginzburg'un dönem hakkında bir yargıya varmak için istatistikleri kullanma konusunda şüpheleri vardı. Ginzburg, "Birçok durumda kanıtımız yok, kanıtlar kayboldu" dedi.[3] Ginzburg, Ocak 2002'de Paul Ginsborg, Marcello Flores, Sergio Luzzatto, Claudio Pavone, Enzo Traverso gibi isimlerle birlikte, Adalet Bakanı Clemente Mastella tarafından sunulan ve Holokost inkârını yasaklayacak bir yasa tasarısının reddedilmesi çağrısında bulundu. Değiştirilen yasa tasarısı nihayet kendisini nefret söylemine ilişkin pekiştirici cezalarla sınırladı. 2010 Balzan Ödülü'ne layık görüldü ve 2013'te Amerikan Felsefe Derneği'nin Uluslararası Üyesi seçildi.[4] Çalışmaları[değiştir | kaynağı değiştir] The Night Battles and Ecstasies'de Ginzburg, bazı Avrupa cadı zulümlerinden benandantilere ve Avrupa'daki şamanik kültlerin bir alt tabakasının kanıtı olarak tanımladığı çok çeşitli uygulamalara kadar karmaşık bir yol izledi. 1999 tarihli The Judge and the Historian adlı çalışması ile, Adriano Sofri davasındaki adaletsizliği ortaya çıkarmaya çalıştı, ancak yeni bir davayı kazanamadı. Kitabı sadece Sofri hakkında değildi, aynı zamanda bir tarihçi tarafından kullanılan bilimsel yöntemlerin genel bir yansımasıydı ve bunların gerçekte ne olduğunu anlamak için tanıklıkları maddi kanıtlarla ilişkilendirmesi gereken bir yargıcın çalışmasına benzerdi. Bu nedenle, erken dönem tarihçiliğinin adli modelinin onu nasıl kolayca doğrulanabilir gerçeklere odakladığını ve bunun sonucunda bireylere veya Lucien Febvre ve Marc Bloch'un Annales d'histoire économique et sociale'de "düzgün tarih" olarak adlandırdıkları şeye odaklanan araştırmalara yol açtığını açıklıyor. History, Retoric, and Proof (1999) adlı kitabında, Aristoteles'in antik retoriği ile Nietzsche'nin modern retoriği arasında bir tezat oluşturuyor.[1] Kaynakça[değiştir | kaynağı değiştir] The Cheese and the Worms: The Cosmos of a Sixteenth Century Miller. Baltimore: Johns Hopkins University Press (1980 tarihinde yayınlandı). March 1992. ISBN 0-8018-4387-1. (First published in Italian as Il formaggio e i vermi, 1976) The Night Battles: Witchcraft and Agrarian Cults in the Sixteenth and Seventeenth Centuries. Baltimore: Johns Hopkins University Press. 1983. ISBN 0-8018-4386-3. (First published in Italian as I benandanti, 1966) "Morelli, Freud, and Sherlock Holmes: Clues and Scientific Method". The Sign of Three: Dupin, Holmes, Peirce. Umberto Eco, Thomas Sebeok. Bloomington, IN: Indiana University Press. 1984. ss. 81-118. ISBN 978-0-253-35235-4. The Enigma of Piero. Londra. 1985. ISBN 0-86091-904-8. (revised edition, 2000) Clues, Myths and the Historical Method. Baltimore: Johns Hopkins University Press. 1989. ISBN 0-8018-4388-X. Ecstasies: Deciphering the Witches' Sabbath. New York. 1991. ISBN 0-226-29693-8. (First published in Italian as Storia notturna: Una decifrazione del Sabba, 1989) Wooden Eyes. Milan. 1998. ISBN 0-231-11960-7. The Judge and the Historian: Marginal Notes and a Late-Twentieth-century Miscarriage of Justice. Londra. 1999. ISBN 1-85984-371-9. (First published in Italian as Il giudice e la storico, 1991) History, Rhetoric, and Proof: The Menachem Stern Jerusalem Lectures. London and Hanover. 1999. ISBN 0-87451-933-0. Das Schwert und die Glühbirne: Eine neue Lektüre von Picassos Guernica. Frankfurt am Main. 1999. ISBN 3-518-12103-0. No Island is an Island: Four Glances at English Literature in a World Perspective. New York. 2000. ISBN 0-231-11628-4. Un dialogo. Milano. 2003. Threads and Traces: True, False, Fictive. University of California Press. 2012. ISBN 9780520274488. "Latitude, Slaves and the Bible: An Experiment in Microhistory" (PDF). Carlo Ginzburg. 22 Aralık 2014 tarihinde kaynağından (PDF) arşivlendi. Ayrıca bakınız[değiştir | kaynağı değiştir] Leone Ginzburg (baba), Natalia Ginzburg (anne) Vatikan Gizli Arşivleri Sapkınlıkla suçlanan Menocchio Kaynakça[değiştir | kaynağı değiştir] a b A conversation with Carlo Ginzburg 4 Aralık 2022 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi., Thehindu.com, 21 November 2007 Putting the Inquisition on Trial 4 Haziran 2016 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi., Los Angeles Times, April 17, 1998 "Vatican downgrades Inquisition toll". NBC News. 2 Nisan 2015 tarihinde kaynağından arşivlendi. "Newly Elected - April 2013 | American Philosophical Society". 3 Nisan 2014 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 18 Mart 2014. Dış bağlantılar[değiştir | kaynağı değiştir] Ginzburg UCLA Ana Sayfası Uluslararası Balzan Ödülü Vakfı'nda Carlo Ginzburg 4 Aralık 2022 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi. Karanlık Tarafta - Ginzburg röportajı Review of İncelenmesi (PDF) (arşiv dizini) gtdViareggio Ödülü sahipleri1930'lar Anselmo Bucci – Lorenzo Viani (1930) Corrado Tumiati (1931) Antonino Foschini (1932) Achille Campanile (1933) Raffaele Calzini (1934) Mario Massa – Stefano Pirandello (1935) Riccardo Bacchelli (1936) Guelfo Civinini (1937) Vittorio Giovanni Rossi – Enrico Pea (1938) Arnaldo Frateili – Orio Vergani – Maria Bellonci (1939) 1940'larSilvio Micheli – Umberto Saba (1946) • Antonio Gramsci (1947) • Aldo Palazzeschi – Elsa Morante – Sibilla Aleramo (1948) • Arturo Carlo Jemolo – Renata Viganò (1949)1950'lerFrancesco Jovine – Carlo Bernari (1950) • Domenico Rea (1951) • Tommaso Fiore (1952) • Carlo Emilio Gadda (1953) • Rocco Scotellaro (1954) • Vasco Pratolini (1955) • Carlo Levi – Gianna Manzini (1956) • Italo Calvino – Pier Paolo Pasolini (1957) • Ernesto de Martino (1958) • Marino Moretti (1959)1960'larGiovanni Battista Angioletti (1960) • Alberto Moravia (1961) • Giorgio Bassani (1962) • Antonio Delfini – Sergio Solmi (1963) • Giuseppe Berto (1964) • Goffredo Parise - Angelo Maria Ripellino (1965) • Ottiero Ottieri – Alfonso Gatto (1966) • Raffaello Brignetti (1967) • Libero Bigiaretti (1968) • Fulvio Tomizza (1969)1970'lerNello Saito (1970) • Ugo Attardi (1971) • Romano Bilenchi (1972) • Achille Campanile (1973) • Clotilde Marghieri (1974) • Paolo Volponi (1975) • Mario Tobino – Dario Bellezza – Sergio Solmi (1976) • Davide Lajolo (1977) • Antonio Altomonte – Mario Luzi (1978) • Giorgio Manganelli (1979)1980'lerStefano Terra (1980) • Enzo Siciliano (1981) • Primo Levi (1982) • Giuliana Morandini (1983) • Gina Lagorio – Bruno Gentili (1984) • Manlio Cancogni (1985) • Marisa Volpi (1986) • Mario Spinella (1987) • Rosetta Loy (1988) • Salvatore Mannuzzu (1989)1990'larLuisa Adorno – Cesare Viviani – Maurizio Calvesi (1990) • Antonio Debenedetti (1991) • Luigi Malerba (1992) • Alessandro Baricco (1993) • Antonio Tabucchi (1994) • Maurizio Maggiani – Elio Pagliarani (1995) • Ermanno Rea – Alda Merini (1996) • Claudio Piersanti – Franca Grisoni – Corrado Stajano (1997) • Giorgio Pressburger – Michele Sovente – Carlo Ginzburg (1998) • Ernesto Franco (1999)2000'lerGiorgio van Straten – Sandro Veronesi (2000) • Niccolò Ammaniti – Michele Ranchetti – Giorgio Pestelli (2001) • Fleur Jaeggy – Jolanda Insana – Alfonso Berardinelli (2002) • Giuseppe Montesano (2003) • Edoardo Albinati – Andrea Tagliapietra – Livia Livi (2004) • Raffaele La Capria – Alberto Arbasino – Milo de Angelis (2005) • Gianni Celati – Giovanni Agosti – Giuseppe Conte – Roberto Saviano (2006) • Filippo Tuena – Paolo Mauri – Silvia Bre – Simona Baldanzi – Paolo Colagrande – Paolo Fallai (2007) • Francesca Sanvitale – Miguel Gotor – Eugenio De Signoribus (2008) • Edith Bruck – Adriano Prosperi – Ennio Cavalli (2009)2010'larNicola Lagioia – Michele Emmer – Pierluigi Cappello (2010) • Alessandro Mari – Mario Lavagetto – Gian Mario Villalta (2011) • Nicola Gardini – Franco Lo Piparo – Antonella Anedda (2012) • Paolo Di Stefano – Giulio Guidorizzi – Enrico Testa (2013) • Francesco Pecoraro – Alessandro Fo – Luciano Mecacci (2014) • Antonio Scurati – Massimo Bucciantini – Franco Buffoni (2015) • Franco Cordelli – Bruno Pischedda – Sonia Gentili (2016) • Gianfranco Calligarich – Giuseppe Montesano – Stefano Carrai (2017) • Fabio Genovesi – Giuseppe Lupo (2018) • Emanuele Trevi – Renato Minore – Saverio Ricci (2019)2020'lerPaolo Di Paolo – Luciano Cecchinel – Giulio Ferroni (2020) • Edith Bruck - Flavio Santi - Walter Siti (2021) • Silvia Sciorilli Borrelli – Pietro Castellitto – Claudio Damiani – Wlodek Goldkorn – Agnese Pini – Veronica Raimo – Silvia Ronchey (2022)Otorite kontrolü BIBSYS: 90098024 BNE: XX1042177 BNF: cb11904997h (data) CANTIC: a11535246 CiNii: DA0011990X GND: 12096967X ISNI: 0000 0001 0930 7752 LCCN: n80005406 LNB: 000053850 NDL: 00440975 NKC: jn20001227303 NLG: 193449 NLI: 987007261749005171 NLK: KAC200200467 NSK: 000023171 NTA: 068363621 RERO: 02-A003297968 RKD: 444897 SELIBR: 288171 SNAC: w63x9k3v SUDOC: 026892251 S2AuthorId: 47611028 Trove: 1102895 VIAF: 108148905 WorldCat: lccn-n80005406 "https://tr.wikipedia.org/w/index.php?title=Carlo_Ginzburg&oldid=31707911" sayfasından alınmıştır |
Niccolò AmmanitiDoğum25 Eylül 1966 (57 yaşında)Roma, İtalyaMeslekYazarMilliyet İtalyaÖnemli ödülleriStrega Ödülü Niccolò Ammaniti (d. 25 Eylül 1966, Roma), İtalyan yazardır. İlk romanı, 1994'te yayımlanan Branchie'dir. 2001’de yayımlanan Io non ho paura (Korkmuyorum) romanı ile Viareggio Ödülü’nü; 2007’de yayımlanan Come Dio comanda romanı ile Strega Ödülü’nü kazanmıştır. Türkçede Niccolò Ammaniti[değiştir | kaynağı değiştir] Fango (Milano: Mondadori, 1996). Çamur, çev. Nihal Önol (İstanbul: Doğan Kitapçılık, 2006). Ti prendo e ti porto via (Milano: Mondadori, 1999). Alır Götürürüm Seni, çev. Nihal Önol (İstanbul: Doğan, 2003). Io non ho paura (Torino: Einaudi, 2001). Korkmuyorum, çev. Eren Cendey (İstanbul: Can, 2003). İtalyan yazar ile ilgili bu madde taslak seviyesindedir. Madde içeriğini genişleterek Vikipedi'ye katkı sağlayabilirsiniz. gtdStrega Ödülü sahipleri1947-1959Ennio Flaiano (1947) • Vincenzo Cardarelli (1948) • Giovanni Battista Angioletti (1949) • Cesare Pavese (1950) • Corrado Alvaro (1951) • Alberto Moravia (1952) • Massimo Bontempelli (1953) • Mario Soldati (1954) • Giovanni Comisso (1955) • Giorgio Bassani (1956) • Elsa Morante (1957) • Dino Buzzati (1958) • Giuseppe Tomasi di Lampedusa (1959)1960-1969Carlo Cassola (1960) • Raffaele La Capria (1961) • Mario Tobino (1962) • Natalia Ginzburg (1963) • Giovanni Arpino (1964) • Paolo Volponi (1965) • Michele Prisco (1966) • Anna Maria Ortese (1967) • Alberto Bevilacqua (1968) • Lalla Romano (1969)1970-1979Guido Piovene (1970) • Raffaele Brignetti (1971) • Giuseppe Dessì (1972) • Manlio Cancogni (1973) • Guglielmo Petroni (1974) • Tommaso Landolfi (1975) • Fausta Cialente (1976) • Fulvio Tomizza (1977) • Ferdinando Camon (1978) • Primo Levi (1979)1980-1989Vittorio Gorresio (1980) • Umberto Eco (1981) • Goffredo Parise (1982) • Mario Pomilio (1983) • Pietro Citati (1984) • Carlo Sgorlon (1985) • Maria Bellonci (1986) • Stanislao Nievo (1987) • Gesualdo Bufalino (1988) • Giuseppe Pontiggia (1989)1990-1999Sebastiano Vassalli (1990) • Paolo Volponi (1991) • Vincenzo Consolo (1992) • Domenico Rea (1993) • Giorgio Montefoschi (1994) • Mariateresa Di Lascia (1995) • Alessandro Barbero (1996) • Claudio Magris (1997) • Enzo Siciliano (1998) • Dacia Maraini (1999)2000-2009Ernesto Ferrero (2000) • Domenico Starnone (2001) • Margaret Mazzantini (2002) • Melania G. Mazzucco (2003) • Ugo Riccarelli (2004) • Maurizio Maggiani (2005) • Sandro Veronesi (2006) • Niccolò Ammaniti (2007) • Paolo Giordano (2008) • Tiziano Scarpa (2009)2010-2019Antonio Pennacchi (2010) • Edoardo Nesi (2011) • Alessandro Piperno (2012) • Walter Siti (2013) • Francesco Piccolo (2014) • Nicola Lagioia (2015) • Edoardo Albinati (2016) • Paolo Cognetti (2017) • Helena Janeczek (2018) • Antonio Scurati (2019)2020-2029Sandro Veronesi (2020) • Emanuele Trevi (2021) • Mario Desiati (2022)gtdViareggio Ödülü sahipleri1930'lar Anselmo Bucci – Lorenzo Viani (1930) Corrado Tumiati (1931) Antonino Foschini (1932) Achille Campanile (1933) Raffaele Calzini (1934) Mario Massa – Stefano Pirandello (1935) Riccardo Bacchelli (1936) Guelfo Civinini (1937) Vittorio Giovanni Rossi – Enrico Pea (1938) Arnaldo Frateili – Orio Vergani – Maria Bellonci (1939) 1940'larSilvio Micheli – Umberto Saba (1946) • Antonio Gramsci (1947) • Aldo Palazzeschi – Elsa Morante – Sibilla Aleramo (1948) • Arturo Carlo Jemolo – Renata Viganò (1949)1950'lerFrancesco Jovine – Carlo Bernari (1950) • Domenico Rea (1951) • Tommaso Fiore (1952) • Carlo Emilio Gadda (1953) • Rocco Scotellaro (1954) • Vasco Pratolini (1955) • Carlo Levi – Gianna Manzini (1956) • Italo Calvino – Pier Paolo Pasolini (1957) • Ernesto de Martino (1958) • Marino Moretti (1959)1960'larGiovanni Battista Angioletti (1960) • Alberto Moravia (1961) • Giorgio Bassani (1962) • Antonio Delfini – Sergio Solmi (1963) • Giuseppe Berto (1964) • Goffredo Parise - Angelo Maria Ripellino (1965) • Ottiero Ottieri – Alfonso Gatto (1966) • Raffaello Brignetti (1967) • Libero Bigiaretti (1968) • Fulvio Tomizza (1969)1970'lerNello Saito (1970) • Ugo Attardi (1971) • Romano Bilenchi (1972) • Achille Campanile (1973) • Clotilde Marghieri (1974) • Paolo Volponi (1975) • Mario Tobino – Dario Bellezza – Sergio Solmi (1976) • Davide Lajolo (1977) • Antonio Altomonte – Mario Luzi (1978) • Giorgio Manganelli (1979)1980'lerStefano Terra (1980) • Enzo Siciliano (1981) • Primo Levi (1982) • Giuliana Morandini (1983) • Gina Lagorio – Bruno Gentili (1984) • Manlio Cancogni (1985) • Marisa Volpi (1986) • Mario Spinella (1987) • Rosetta Loy (1988) • Salvatore Mannuzzu (1989)1990'larLuisa Adorno – Cesare Viviani – Maurizio Calvesi (1990) • Antonio Debenedetti (1991) • Luigi Malerba (1992) • Alessandro Baricco (1993) • Antonio Tabucchi (1994) • Maurizio Maggiani – Elio Pagliarani (1995) • Ermanno Rea – Alda Merini (1996) • Claudio Piersanti – Franca Grisoni – Corrado Stajano (1997) • Giorgio Pressburger – Michele Sovente – Carlo Ginzburg (1998) • Ernesto Franco (1999)2000'lerGiorgio van Straten – Sandro Veronesi (2000) • Niccolò Ammaniti – Michele Ranchetti – Giorgio Pestelli (2001) • Fleur Jaeggy – Jolanda Insana – Alfonso Berardinelli (2002) • Giuseppe Montesano (2003) • Edoardo Albinati – Andrea Tagliapietra – Livia Livi (2004) • Raffaele La Capria – Alberto Arbasino – Milo de Angelis (2005) • Gianni Celati – Giovanni Agosti – Giuseppe Conte – Roberto Saviano (2006) • Filippo Tuena – Paolo Mauri – Silvia Bre – Simona Baldanzi – Paolo Colagrande – Paolo Fallai (2007) • Francesca Sanvitale – Miguel Gotor – Eugenio De Signoribus (2008) • Edith Bruck – Adriano Prosperi – Ennio Cavalli (2009)2010'larNicola Lagioia – Michele Emmer – Pierluigi Cappello (2010) • Alessandro Mari – Mario Lavagetto – Gian Mario Villalta (2011) • Nicola Gardini – Franco Lo Piparo – Antonella Anedda (2012) • Paolo Di Stefano – Giulio Guidorizzi – Enrico Testa (2013) • Francesco Pecoraro – Alessandro Fo – Luciano Mecacci (2014) • Antonio Scurati – Massimo Bucciantini – Franco Buffoni (2015) • Franco Cordelli – Bruno Pischedda – Sonia Gentili (2016) • Gianfranco Calligarich – Giuseppe Montesano – Stefano Carrai (2017) • Fabio Genovesi – Giuseppe Lupo (2018) • Emanuele Trevi – Renato Minore – Saverio Ricci (2019)2020'lerPaolo Di Paolo – Luciano Cecchinel – Giulio Ferroni (2020) • Edith Bruck - Flavio Santi - Walter Siti (2021) • Silvia Sciorilli Borrelli – Pietro Castellitto – Claudio Damiani – Wlodek Goldkorn – Agnese Pini – Veronica Raimo – Silvia Ronchey (2022)Otorite kontrolü BIBSYS: 3117997 BNC: 000793608 BNE: XX1195071 BNF: cb131852930 (data) CANTIC: a11310236 CiNii: DA17154541 GND: 120825074 ISNI: 0000 0001 2134 314X LCCN: n94120103 LNB: 000056493 NDL: 00903888 NKC: xx0036268 NLA: 42201647 NLI: 987007297823005171 NLK: KAC201414878 NSK: 000299893 NTA: 225915901 RERO: 02-A002926075 SELIBR: 301086 SUDOC: 035375396 Trove: 1039716 VIAF: 56750998 WorldCat: lccn-n94120103 "https://tr.wikipedia.org/w/index.php?title=Niccolò_Ammaniti&oldid=32156243" sayfasından alınmıştır |
Gianni CelatiDoğum10 Ocak 1937Sondrio, İtalyaÖlüm2 Ocak 2022 (84 yaşında)Brighton, İngiltereMilliyetİtalyanMeslekYazar, mütercim, edebiyat eleştirmeni Gianni Celati (10 Ocak 1937 – 2 Ocak 2022), İtalyan yazar, çevirmen ve edebiyat eleştirmenidir.[1] Yaşamı[değiştir | kaynağı değiştir] Celati, 10 Ocak 1937'de Sondrio, İtalya'da doğdu.[2] İlk kitabını 1970'te Comiche adıyla yayınladı. Kaleme aldığı diğer roman çalışmaları arasında; Le avventure di Guizzardi (1972), La banda dei sospiri (1976), Lunario del paradiso (1978) ve Parlamenti buffi (1998) sayılabilir. Aralarında; Jonathan Swift, William Gerhardie, Herman Melville, Stendhal, Louis Ferdinand Céline, Mark Twain, Roland Barthes, Jack London, Henri Michaux ve Georges Perec'in olduğu birçok yazarın eserlerini İtalyanca'ya çevirmiştir. Celati, 2 Ocak 2022'de yaşamını sürdürdüğü Brighton, İngiltere'de düşmeye bağlı kalça kırığının neden olduğu sağlık sorunları nedeniyle 84 yaşında öldü.[3][4] Eserleri[değiştir | kaynağı değiştir] Comiche, Einaudi, Torino, 1971 (roman) Le avventure del Guizzardi, Einaudi, 1972; Feltrinelli, Milano, 1989; 1994 (roman) La banda dei sospiri, Einaudi, 1976; Feltrinelli, 1989; 1998 (roman) Finzioni occidentali, Einaudi 1975; 1986; 2001 (deneme) Lunario del paradiso, Einaudi, 1978; Feltrinelli 1989; 1996 (roman) Alice disambientata, L'erba voglio, Milan, 1978; Le lettere, Roma, 2007 (Lewis Carroll üzerine deneme) Narratori delle pianure, Feltrinelli, 1985; 1988; çeviri, Robert Lumley, Voices from the plains, Serpent's Tail, Londra, 1989 (hikaye) Quattro novelle sulle apparenze, Feltrinelli, 1987; 1996; çeviri, Stuart Hood eser; Appearances, Serpent's Tail, 1991 (hikaye) La farsa dei tre clandestini. Un adattamento dai Marx Brothers, Baskerville, Bologna, 1987 (tiyatro) Verso la foce, Feltrinelli 1988; 1992 (gezi) Parlamenti buffi, Feltrinelli, 1989 (including Le avventure del Guizzardi, La banda dei sospiri, ve Lunario del paradiso) L'Orlando innamorato raccontato in prosa, Einaudi, 1994 (klasik şiir nesir yazısı) Recita dell'attore Attilio Vecchiatto al teatro di Rio Saliceto, Feltrinelli, 1996 (tiyatro) Avventure in Africa, Feltrinelli 1998; Cinema naturale, Feltrinelli 2001; 2003 (hikaye) Fata Morgana, Feltrinelli, 2005 (deneme) Vite di pascolanti, Nottetempo, Rome, 2006 (hikaye) Costumi degli italiani: 1. Un eroe moderno, Quodlibet, Macerata, 2008 (hikaye) Costumi degli italiani: 2. Il benessere arriva in casa Pucci, Quodlibet 2008 (hikaye) Sonetti del Badalucco nell'Italia odierna, Feltrinelli, 2010 (Attilio Vecchiatto tarafından yazılmış tüm şiirler, 1996 tarihli kitabı ve tiyatro çalışması) Cinema all'aperto, Fandango Libri, 2011 (DVD) Conversazioni del vento volatore, Quodlibet 2011 (röportaj) Passar la vita a Diol Kadd. Diari 2003-2006, Feltrinelli 2011 (DVD) Selve d'amore, Quodlibet 2013 (hikaye) İngilizce Çeviri Adventures in Africa (Afrika Macerası), çeviri; Adria Bernardi, önsöz; Rebecca J. West. Şikago ve Londra: Şikago Üniversitesi Matbaası, Şikago 2000 Konuyla ilgili yayınlar[değiştir | kaynağı değiştir] Rebecca J. West, Gianni Celati: The Craft of Everyday Storytelling, Toronto Üniversitesi Matbaası, 2000 Kaynakça[değiştir | kaynağı değiştir] "Gianni Celati - Granta". Granta (İngilizce). 18 Nisan 2020. 4 Ocak 2022 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 18 Nisan 2020. "Gianni Celati — internationales literaturfestival berlin". www.literaturfestival.com. 18 Nisan 2020. 3 Ocak 2022 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 18 Nisan 2020. "È morto Gianni Celati, nomade della letteratura". La Repubblica. 3 Ocak 2022. 3 Ocak 2022 tarihinde kaynağından arşivlendi. "Morto lo scrittore Gianni Celati, aveva 84 anni". Fanpage (İtalyanca). 3 Ocak 2022 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 3 Ocak 2022. İtalyan yazar ile ilgili bu madde taslak seviyesindedir. Madde içeriğini genişleterek Vikipedi'ye katkı sağlayabilirsiniz.gtdViareggio Ödülü sahipleri1930'lar Anselmo Bucci – Lorenzo Viani (1930) Corrado Tumiati (1931) Antonino Foschini (1932) Achille Campanile (1933) Raffaele Calzini (1934) Mario Massa – Stefano Pirandello (1935) Riccardo Bacchelli (1936) Guelfo Civinini (1937) Vittorio Giovanni Rossi – Enrico Pea (1938) Arnaldo Frateili – Orio Vergani – Maria Bellonci (1939) 1940'larSilvio Micheli – Umberto Saba (1946) • Antonio Gramsci (1947) • Aldo Palazzeschi – Elsa Morante – Sibilla Aleramo (1948) • Arturo Carlo Jemolo – Renata Viganò (1949)1950'lerFrancesco Jovine – Carlo Bernari (1950) • Domenico Rea (1951) • Tommaso Fiore (1952) • Carlo Emilio Gadda (1953) • Rocco Scotellaro (1954) • Vasco Pratolini (1955) • Carlo Levi – Gianna Manzini (1956) • Italo Calvino – Pier Paolo Pasolini (1957) • Ernesto de Martino (1958) • Marino Moretti (1959)1960'larGiovanni Battista Angioletti (1960) • Alberto Moravia (1961) • Giorgio Bassani (1962) • Antonio Delfini – Sergio Solmi (1963) • Giuseppe Berto (1964) • Goffredo Parise - Angelo Maria Ripellino (1965) • Ottiero Ottieri – Alfonso Gatto (1966) • Raffaello Brignetti (1967) • Libero Bigiaretti (1968) • Fulvio Tomizza (1969)1970'lerNello Saito (1970) • Ugo Attardi (1971) • Romano Bilenchi (1972) • Achille Campanile (1973) • Clotilde Marghieri (1974) • Paolo Volponi (1975) • Mario Tobino – Dario Bellezza – Sergio Solmi (1976) • Davide Lajolo (1977) • Antonio Altomonte – Mario Luzi (1978) • Giorgio Manganelli (1979)1980'lerStefano Terra (1980) • Enzo Siciliano (1981) • Primo Levi (1982) • Giuliana Morandini (1983) • Gina Lagorio – Bruno Gentili (1984) • Manlio Cancogni (1985) • Marisa Volpi (1986) • Mario Spinella (1987) • Rosetta Loy (1988) • Salvatore Mannuzzu (1989)1990'larLuisa Adorno – Cesare Viviani – Maurizio Calvesi (1990) • Antonio Debenedetti (1991) • Luigi Malerba (1992) • Alessandro Baricco (1993) • Antonio Tabucchi (1994) • Maurizio Maggiani – Elio Pagliarani (1995) • Ermanno Rea – Alda Merini (1996) • Claudio Piersanti – Franca Grisoni – Corrado Stajano (1997) • Giorgio Pressburger – Michele Sovente – Carlo Ginzburg (1998) • Ernesto Franco (1999)2000'lerGiorgio van Straten – Sandro Veronesi (2000) • Niccolò Ammaniti – Michele Ranchetti – Giorgio Pestelli (2001) • Fleur Jaeggy – Jolanda Insana – Alfonso Berardinelli (2002) • Giuseppe Montesano (2003) • Edoardo Albinati – Andrea Tagliapietra – Livia Livi (2004) • Raffaele La Capria – Alberto Arbasino – Milo de Angelis (2005) • Gianni Celati – Giovanni Agosti – Giuseppe Conte – Roberto Saviano (2006) • Filippo Tuena – Paolo Mauri – Silvia Bre – Simona Baldanzi – Paolo Colagrande – Paolo Fallai (2007) • Francesca Sanvitale – Miguel Gotor – Eugenio De Signoribus (2008) • Edith Bruck – Adriano Prosperi – Ennio Cavalli (2009)2010'larNicola Lagioia – Michele Emmer – Pierluigi Cappello (2010) • Alessandro Mari – Mario Lavagetto – Gian Mario Villalta (2011) • Nicola Gardini – Franco Lo Piparo – Antonella Anedda (2012) • Paolo Di Stefano – Giulio Guidorizzi – Enrico Testa (2013) • Francesco Pecoraro – Alessandro Fo – Luciano Mecacci (2014) • Antonio Scurati – Massimo Bucciantini – Franco Buffoni (2015) • Franco Cordelli – Bruno Pischedda – Sonia Gentili (2016) • Gianfranco Calligarich – Giuseppe Montesano – Stefano Carrai (2017) • Fabio Genovesi – Giuseppe Lupo (2018) • Emanuele Trevi – Renato Minore – Saverio Ricci (2019)2020'lerPaolo Di Paolo – Luciano Cecchinel – Giulio Ferroni (2020) • Edith Bruck - Flavio Santi - Walter Siti (2021) • Silvia Sciorilli Borrelli – Pietro Castellitto – Claudio Damiani – Wlodek Goldkorn – Agnese Pini – Veronica Raimo – Silvia Ronchey (2022)Otorite kontrolü BIBSYS: 90525755 BNE: XX884728 BNF: cb121356034 (data) CANTIC: a10796812 CiNii: DA03234788 GND: 11918463X ISNI: 0000 0001 2321 4843 LCCN: n79004166 NKC: kup19960000014262 NLA: 35693764 NLI: 987007457160405171 NSK: 000127862 NTA: 072255811 RERO: 02-A003086399 SUDOC: 029808723 Trove: 1045587 VIAF: 106226871 WorldCat: lccn-n79004166 "https://tr.wikipedia.org/w/index.php?title=Gianni_Celati&oldid=32342686" sayfasından alınmıştır |
Edith BruckDoğumEdith Steinschreiber3 Mayıs 1931 (92 yaşında)Budapeşte, MacaristanMilliyetMacarMeslekYazar, yönetmenEvlilikNelo Risi Edith Bruck (d. 3 Mayıs 1932, Budapeşte)[1], Holokost'tan kurtulan Macar yazar ve yönetmendir. Hayatının çoğunu İtalya'da geçirdi ve İtalyanca eserler vermektedir.[2] Erken dönem[değiştir | kaynağı değiştir] Fakir Yahudi bir ailenin kızı olarak Ukrayna sınırına yakın Tiszabercel köyünde Edith Steinschreiber olarak doğdu. 1944'te anne babası, iki erkek kardeşi ve bir kız kardeşiyle birlikte annesinin öldüğü Auschwitz'e gönderildi. Aile, babasının öldüğü Dachau'ya, ardından Christianstadt'a ve son olarak da 1945'te kalan çocukların Müttefikler tarafından kurtarıldığı Bergen-Belsen'e transfer edildi. Bir erkek kardeşi de toplama kamplarında öldü. Macaristan'a döndü ve ardından ailesiyle birlikte başka bir kız kardeşinin yaşadığı Çekoslovakya'ya gitti.[3][4] Kariyer[değiştir | kaynağı değiştir] 1959'da otobiyografisi Chi ti ama così'yi yayınladı, daha sonra Who loves you like this (2001) olarak İngilizce yayınlandı.[3] 1971 yılında ilk oyunu Sulla Porta'yı yazdı. Bruck, Roma'daki Teatro della Maddalena tiyatrosunun kurucusuydu. 1970'lerden 1990'lara kadar RAI için yönetmen ve senarist olarak çalıştı.[2] Macar şairler Attila József ve Miklós Radnóti'nin eserlerini İtalyancaya çevirdi.[2] Kendi çalışmaları Macarca, Danca, Felemenkçe, İngilizce ve Almanca dahil olmak üzere diğer dillere çevrildi.[5] Kişisel yaşamı[değiştir | kaynağı değiştir] 16 yaşındayken Milan Grün ile evlendi ve İsrail'e taşındI. Ancak çift ertesi yıl boşandı. Daha sonra Dany Roth ile evlendi ama bu evlilik de boşanmayla sonuçlandı. Daha sonra zorunlu askerlik hizmetini ertelemek için Bruck adında bir tanıdıkla evlendi. 20 yaşındayken ondan boşanmıştı ama soyadını koruyordu. 1954'te Bruck Roma'ya taşındı ve daha sonra İtalyan yazar ve yönetmen Nelo Risi ile evlendi.[3] Seçilmiş eserler[2][değiştir | kaynağı değiştir] Chi ti ama così, roman (1959) (Who Loves You Like This (2001) çv. Thomas Kelso) Andremo in città, kısa öyküler (1962), 1966'da film olarak uyarlanan öykü. Kısa öyküler (1974), Strega Ödülü finalisti[5] Per il tuo bene, oyun (1975) Mio splendido disastro, roman (1979) Lettera alla madre romanı, (1988), Rapallo Carige Ödülü'nü aldı[5] Nuda proprietà (1993), Strega Ödülü finalisti[5] Il silenzio degli amanti, roman (1997) L'amore offeso, roman (2002) Quante stelle c'è nel cielo, roman (2009), filme Anita B olarak uyarlandı ve Viareggio Ödülü'nü aldı. Filmografi[2][değiştir | kaynağı değiştir] Improvviso, yönetmen (1979) Quale Sardegna?, yönetmen (1983) Fotografando Patrizia, yazar (1984) Altare per la madre, yönetmen (1986) Per odio per amore, yazar (1991) Dış bağlantılar[değiştir | kaynağı değiştir] IMDb'de Edith Bruck - EDITH BRUCK - Rivista Primi Piani Edith Bruck, eine Stimme der Shoah (Giorgia Sogos Wiquel) 9 Aralık 2022 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi. Kaynakça[değiştir | kaynağı değiştir] Edith Bruck: Who love you like this. Philadelphia: Paul Dry Books, 2001, p. 3; Philip Balma: Edith Bruck in the Mirror. Fictional Transitions and Cinematic Narratives (Shofar Supplements in Jewish Studies). West Lafayette, IN: Purdue UP, 2014, p. 2. Recently Edith Bruck claimed her birth year was often wrongly stated as 1932, while the correct year was 1931. "(Il Foglio, 30 gennaio 2021)". Sandra Perigani. Il Foglio. 30 Ocak 2021. 30 Ocak 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 29 Mart 2021. Podcast source 14 Aralık 2021 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi., minute 1:34:43 a b c d e "Edith Bruck". Institute of Modern Languages Research. 26 Eylül 2015 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 2 Haziran 2015. a b c "Bruck, Edith (1932- )". Italian Women Writers. University of Chicago Library. 12 Eylül 2003 tarihinde kaynağından arşivlendi. "Edith Bruck, Jun 13, 2021". 13 Haziran 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi. a b c d Edith Bruck in the Mirror: Fictional Transitions and Cinematic Narratives. 2014. ss. 2-10. ISBN 978-1557536877. 20 Aralık 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 5 Mayıs 2022. gtdViareggio Ödülü sahipleri1930'lar Anselmo Bucci – Lorenzo Viani (1930) Corrado Tumiati (1931) Antonino Foschini (1932) Achille Campanile (1933) Raffaele Calzini (1934) Mario Massa – Stefano Pirandello (1935) Riccardo Bacchelli (1936) Guelfo Civinini (1937) Vittorio Giovanni Rossi – Enrico Pea (1938) Arnaldo Frateili – Orio Vergani – Maria Bellonci (1939) 1940'larSilvio Micheli – Umberto Saba (1946) • Antonio Gramsci (1947) • Aldo Palazzeschi – Elsa Morante – Sibilla Aleramo (1948) • Arturo Carlo Jemolo – Renata Viganò (1949)1950'lerFrancesco Jovine – Carlo Bernari (1950) • Domenico Rea (1951) • Tommaso Fiore (1952) • Carlo Emilio Gadda (1953) • Rocco Scotellaro (1954) • Vasco Pratolini (1955) • Carlo Levi – Gianna Manzini (1956) • Italo Calvino – Pier Paolo Pasolini (1957) • Ernesto de Martino (1958) • Marino Moretti (1959)1960'larGiovanni Battista Angioletti (1960) • Alberto Moravia (1961) • Giorgio Bassani (1962) • Antonio Delfini – Sergio Solmi (1963) • Giuseppe Berto (1964) • Goffredo Parise - Angelo Maria Ripellino (1965) • Ottiero Ottieri – Alfonso Gatto (1966) • Raffaello Brignetti (1967) • Libero Bigiaretti (1968) • Fulvio Tomizza (1969)1970'lerNello Saito (1970) • Ugo Attardi (1971) • Romano Bilenchi (1972) • Achille Campanile (1973) • Clotilde Marghieri (1974) • Paolo Volponi (1975) • Mario Tobino – Dario Bellezza – Sergio Solmi (1976) • Davide Lajolo (1977) • Antonio Altomonte – Mario Luzi (1978) • Giorgio Manganelli (1979)1980'lerStefano Terra (1980) • Enzo Siciliano (1981) • Primo Levi (1982) • Giuliana Morandini (1983) • Gina Lagorio – Bruno Gentili (1984) • Manlio Cancogni (1985) • Marisa Volpi (1986) • Mario Spinella (1987) • Rosetta Loy (1988) • Salvatore Mannuzzu (1989)1990'larLuisa Adorno – Cesare Viviani – Maurizio Calvesi (1990) • Antonio Debenedetti (1991) • Luigi Malerba (1992) • Alessandro Baricco (1993) • Antonio Tabucchi (1994) • Maurizio Maggiani – Elio Pagliarani (1995) • Ermanno Rea – Alda Merini (1996) • Claudio Piersanti – Franca Grisoni – Corrado Stajano (1997) • Giorgio Pressburger – Michele Sovente – Carlo Ginzburg (1998) • Ernesto Franco (1999)2000'lerGiorgio van Straten – Sandro Veronesi (2000) • Niccolò Ammaniti – Michele Ranchetti – Giorgio Pestelli (2001) • Fleur Jaeggy – Jolanda Insana – Alfonso Berardinelli (2002) • Giuseppe Montesano (2003) • Edoardo Albinati – Andrea Tagliapietra – Livia Livi (2004) • Raffaele La Capria – Alberto Arbasino – Milo de Angelis (2005) • Gianni Celati – Giovanni Agosti – Giuseppe Conte – Roberto Saviano (2006) • Filippo Tuena – Paolo Mauri – Silvia Bre – Simona Baldanzi – Paolo Colagrande – Paolo Fallai (2007) • Francesca Sanvitale – Miguel Gotor – Eugenio De Signoribus (2008) • Edith Bruck – Adriano Prosperi – Ennio Cavalli (2009)2010'larNicola Lagioia – Michele Emmer – Pierluigi Cappello (2010) • Alessandro Mari – Mario Lavagetto – Gian Mario Villalta (2011) • Nicola Gardini – Franco Lo Piparo – Antonella Anedda (2012) • Paolo Di Stefano – Giulio Guidorizzi – Enrico Testa (2013) • Francesco Pecoraro – Alessandro Fo – Luciano Mecacci (2014) • Antonio Scurati – Massimo Bucciantini – Franco Buffoni (2015) • Franco Cordelli – Bruno Pischedda – Sonia Gentili (2016) • Gianfranco Calligarich – Giuseppe Montesano – Stefano Carrai (2017) • Fabio Genovesi – Giuseppe Lupo (2018) • Emanuele Trevi – Renato Minore – Saverio Ricci (2019)2020'lerPaolo Di Paolo – Luciano Cecchinel – Giulio Ferroni (2020) • Edith Bruck - Flavio Santi - Walter Siti (2021) • Silvia Sciorilli Borrelli – Pietro Castellitto – Claudio Damiani – Wlodek Goldkorn – Agnese Pini – Veronica Raimo – Silvia Ronchey (2022)Otorite kontrolü BIBSYS: 99054127 BNE: XX1597035 BNF: cb16945999z (data) GND: 119348373 ISNI: 0000 0000 7860 3048 LCCN: n88084941 NLA: 35783665 NLI: 987007259007605171 NTA: 073482234 RERO: 02-A003049321 SUDOC: 069944903 VIAF: 87325310 WorldCat (LCCN): n88-084941 "https://tr.wikipedia.org/w/index.php?title=Edith_Bruck&oldid=31409077" sayfasından alınmıştır |
Pierluigi Cappello (d. 8 Ağustos 1967 - ö. 1 Ekim 2017) İtalyan şairdir.[1] Şair Cappello; 8 Ağustos 1967'de Gemona del Friuli'de doğdu ve Chiusaforte'de büyüdü.[2] Cappello, Mandate a dire all'imperatore adlı şiir koleksiyonuyla 2010 yılında Viareggio Ödülü'nü almıştır.[3] Ünlü İtalyan şair Pierluigi Cappello 1 Ekim 2017'de 50 yaşında ölmüştür.[4] Kaynakça[değiştir | kaynağı değiştir] Colin, Gianluigi (9 Ağustos 2010). "Sono un poeta fragile. Ma libero". Corriere Della Sera (İtalyanca). 1 Ekim 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 1 Ekim 2017. Johnson, John R.L. (2001). "The Social Context of Literary Production in Post-War Friuli: Authors, Readers, and the Transformation of the Cultural Fieldn". Italian Culture. Cilt 19. [ölü/kırık bağlantı] "Al Viareggio targato Einaudi Lagioia batte Lilin per 2 voti". La Repubblica. 28 Ağustos 2010. 22 Temmuz 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 17 Ocak 2011. Gavagnin, G (2003-2004). "Gli scrittori e la norma: intervistea Raffaello Baldini, Pierluigi Cappello, Luciano Cecchinel, Amedeo Giacominie Ida Vallerugo" (PDF). Quaderns d’Italià, 8-9. ss. 123-132. 10 Eylül 2014 tarihinde kaynağından arşivlendi (PDF). Erişim tarihi: 1 Ekim 2017. gtdViareggio Ödülü sahipleri1930'lar Anselmo Bucci – Lorenzo Viani (1930) Corrado Tumiati (1931) Antonino Foschini (1932) Achille Campanile (1933) Raffaele Calzini (1934) Mario Massa – Stefano Pirandello (1935) Riccardo Bacchelli (1936) Guelfo Civinini (1937) Vittorio Giovanni Rossi – Enrico Pea (1938) Arnaldo Frateili – Orio Vergani – Maria Bellonci (1939) 1940'larSilvio Micheli – Umberto Saba (1946) • Antonio Gramsci (1947) • Aldo Palazzeschi – Elsa Morante – Sibilla Aleramo (1948) • Arturo Carlo Jemolo – Renata Viganò (1949)1950'lerFrancesco Jovine – Carlo Bernari (1950) • Domenico Rea (1951) • Tommaso Fiore (1952) • Carlo Emilio Gadda (1953) • Rocco Scotellaro (1954) • Vasco Pratolini (1955) • Carlo Levi – Gianna Manzini (1956) • Italo Calvino – Pier Paolo Pasolini (1957) • Ernesto de Martino (1958) • Marino Moretti (1959)1960'larGiovanni Battista Angioletti (1960) • Alberto Moravia (1961) • Giorgio Bassani (1962) • Antonio Delfini – Sergio Solmi (1963) • Giuseppe Berto (1964) • Goffredo Parise - Angelo Maria Ripellino (1965) • Ottiero Ottieri – Alfonso Gatto (1966) • Raffaello Brignetti (1967) • Libero Bigiaretti (1968) • Fulvio Tomizza (1969)1970'lerNello Saito (1970) • Ugo Attardi (1971) • Romano Bilenchi (1972) • Achille Campanile (1973) • Clotilde Marghieri (1974) • Paolo Volponi (1975) • Mario Tobino – Dario Bellezza – Sergio Solmi (1976) • Davide Lajolo (1977) • Antonio Altomonte – Mario Luzi (1978) • Giorgio Manganelli (1979)1980'lerStefano Terra (1980) • Enzo Siciliano (1981) • Primo Levi (1982) • Giuliana Morandini (1983) • Gina Lagorio – Bruno Gentili (1984) • Manlio Cancogni (1985) • Marisa Volpi (1986) • Mario Spinella (1987) • Rosetta Loy (1988) • Salvatore Mannuzzu (1989)1990'larLuisa Adorno – Cesare Viviani – Maurizio Calvesi (1990) • Antonio Debenedetti (1991) • Luigi Malerba (1992) • Alessandro Baricco (1993) • Antonio Tabucchi (1994) • Maurizio Maggiani – Elio Pagliarani (1995) • Ermanno Rea – Alda Merini (1996) • Claudio Piersanti – Franca Grisoni – Corrado Stajano (1997) • Giorgio Pressburger – Michele Sovente – Carlo Ginzburg (1998) • Ernesto Franco (1999)2000'lerGiorgio van Straten – Sandro Veronesi (2000) • Niccolò Ammaniti – Michele Ranchetti – Giorgio Pestelli (2001) • Fleur Jaeggy – Jolanda Insana – Alfonso Berardinelli (2002) • Giuseppe Montesano (2003) • Edoardo Albinati – Andrea Tagliapietra – Livia Livi (2004) • Raffaele La Capria – Alberto Arbasino – Milo de Angelis (2005) • Gianni Celati – Giovanni Agosti – Giuseppe Conte – Roberto Saviano (2006) • Filippo Tuena – Paolo Mauri – Silvia Bre – Simona Baldanzi – Paolo Colagrande – Paolo Fallai (2007) • Francesca Sanvitale – Miguel Gotor – Eugenio De Signoribus (2008) • Edith Bruck – Adriano Prosperi – Ennio Cavalli (2009)2010'larNicola Lagioia – Michele Emmer – Pierluigi Cappello (2010) • Alessandro Mari – Mario Lavagetto – Gian Mario Villalta (2011) • Nicola Gardini – Franco Lo Piparo – Antonella Anedda (2012) • Paolo Di Stefano – Giulio Guidorizzi – Enrico Testa (2013) • Francesco Pecoraro – Alessandro Fo – Luciano Mecacci (2014) • Antonio Scurati – Massimo Bucciantini – Franco Buffoni (2015) • Franco Cordelli – Bruno Pischedda – Sonia Gentili (2016) • Gianfranco Calligarich – Giuseppe Montesano – Stefano Carrai (2017) • Fabio Genovesi – Giuseppe Lupo (2018) • Emanuele Trevi – Renato Minore – Saverio Ricci (2019)2020'lerPaolo Di Paolo – Luciano Cecchinel – Giulio Ferroni (2020) • Edith Bruck - Flavio Santi - Walter Siti (2021) • Silvia Sciorilli Borrelli – Pietro Castellitto – Claudio Damiani – Wlodek Goldkorn – Agnese Pini – Veronica Raimo – Silvia Ronchey (2022)Otorite kontrolü BNE: XX5710051 BNF: cb16758236q (data) CANTIC: a19484859 GND: 1073324001 ISNI: 0000 0000 4760 9551 LCCN: no2008157897 NSK: 000439110 SUDOC: 12480280X VIAF: 315212241 WorldCat: lccn-no2008157897 İtalyan şair ile ilgili bu madde taslak seviyesindedir. Madde içeriğini genişleterek Vikipedi'ye katkı sağlayabilirsiniz. "https://tr.wikipedia.org/w/index.php?title=Pierluigi_Cappello&oldid=31127817" sayfasından alınmıştır |