Datasets:

JuDDGES

/

pl-court-raw

like 0

151500000001006_II_AKa_000413_2007_Uz_2007-11-27_001

II AKa 413/07

2007-11-27 01:00:00.0 CET

2014-06-24 20:15:06.0 CEST

2014-06-18 07:00:29.0 CEST

15150000

1006

SENTENCE, REASON

Sygn. akt : II AKa 413/07 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 27 listopada 2007 r. Sąd Apelacyjny w Katowicach II Wydział Karny w składzie: Przewodniczący SSA Mirosław Ziaja Sędziowie SSA Aleksandra Malorny (spr.) SSO del. Beata Basiura Protokolant Bożena Drzymalla przy udziale Prokuratora Prok. Okręg. (del.) Ireneusza Kunerta po rozpoznaniu w dniu 27 listopada 2007 roku sprawy z wniosku M. W. o zadośćuczynienie z tytułu niesłusznego tymczasowego aresztowania na skutek apelacji pełnom

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Renata Kopiec" xVersion="1.0" xYear="2007" xLang="PL" xToPage="5" xEditor="mgierszner" xPublisher="rkopiec" xEditorFullName="Magdalena Gierszner" xFlag="published" xDocType="Uz" xml:space="preserve" xFromPg="1" xVolType="15/150000/0001006/AKa" xVolNmbr="000413"> <xName>Wyrok+Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xText>Sygn. akt : II AKa 413/07</xText> <xUnit xIsTitle="true" xBold="true" xType="part"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right">Dnia 27 listopada 2007 r.</xText> <xText><xBx>Sąd Apelacyjny w Katowicach II Wydział Karny w składzie:</xBx></xText> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="172"/> <xCOLx xWIDTHx="539"/> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText xALIGNx="right"> <xBx>Przewodniczący</xBx></xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText><xBx>SSA Mirosław Ziaja</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText xALIGNx="right"> <xBx>Sędziowie</xBx></xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText><xBx>SSA Aleksandra Malorny (spr.)</xBx></xText> <xText><xBx>SSO del. Beata Basiura</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText xALIGNx="right">Protokolant</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText>Bożena Drzymalla</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xText>przy udziale <xBx>Prokuratora Prok. Okręg. (del.) Ireneusza Kunerta </xBx></xText> <xText>po rozpoznaniu w dniu 27 listopada 2007 roku sprawy</xText> <xText>z wniosku <xBx/><xAnon>M. W.</xAnon></xText> <xText><xUx>o zadośćuczynienie z tytułu niesłusznego tymczasowego aresztowania </xUx></xText> <xText>na skutek apelacji pełnomocnika wnioskodawcy</xText> <xText>od wyroku Sądu Okręgowego w Gliwicach</xText> <xText>z dnia 06 września 2007 roku sygn. akt IV Ko 23/07</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText>utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok, uznając apelację jako oczywiście bezzasadną,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText>kosztami sądowymi postępowania odwoławczego obciąża Skarb Państwa. <xBRx/></xText> </xUnit> <xText>Sygn. akt II AKa 413/07</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="true" xBold="true" xType="part"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText><xAnon>M. W.</xAnon>działając za pośrednictwem swojego pełnomocnika wystąpił przeciwko Skarbowi Państwa o zasądzenie na jego rzecz kwoty 100.000 złotych tytułem odszkodowania, a w uzasadnieniu wniosku precyzując, że kwoty tej domaga się z tytułu zadośćuczynienia związanego z doznaną krzywdą spowodowaną oczywiście niesłusznym tymczasowym aresztowaniem w sprawie Sądu Okręgowego w Gliwicach o sygnaturze IV K 63/06. Wnioskodawca wskazał, że oczywiście niesłuszne tymczasowe aresztowanie obejmowało okres od dnia 12 kwietnia 2005 roku do dnia 20 listopada 2006 roku.</xText> <xText>Sąd Okręgowy w Gliwicach wyrokiem z dnia 6 września 2007 roku, sygnatura akt<xBRx/>IV Ko 23/07 zasądził od Skarbu Państwa na rzecz wnioskodawcy <xAnon>M. W.</xAnon>kwotę 24.700 złotych tytułem zadośćuczynienia z ustawowymi odsetkami od dnia prawomocności wyroku za niesłuszne tymczasowe aresztowanie w sprawie Sądu Okręgowego w Gliwicach, sygnatura IV K 63/06, a w pozostałej części żądanie wnioskodawcy oddalił, kosztami postępowania obciążył Skarb Państwa.</xText> <xText>Sąd Okręgowy uznał, że właściwym zadośćuczynieniem za każdy miesiąc oczywiście niesłusznego tymczasowego aresztowania wnioskodawcy jest kwota 1.300 złotych, co łącznie stanowi kwotę 24.700 złotych będącą kompensatą przeżyć psychicznych i cierpień.</xText> <xText>Apelację od powyższego wyroku wniósł pełnomocnik wnioskodawcy. Skarżący wyrokowi zarzucił naruszenie przepisu <xLexLink xArt="art. 552;art. 552 § 4" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art.552 §4 kpk</xLexLink> przez zasądzenie na rzecz wnioskodawcy tytułem zadośćuczynienia kwoty 24.700 złotych, zamiast kwoty dochodzonej 100.000 złotych. Stawiając powyższy zarzut apelujący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez zasądzenie na rzecz wnioskodawcy dalszego zadośćuczynienia w kwocie 75.300 złotych.</xText> <xText>Sąd Apelacyjny stwierdził, co następuje:</xText> <xText>Apelacja okazała się bezzasadna i to w stopniu oczywistym, dlatego też brak było podstaw do uwzględnienia wniosku w niej zawartego.</xText> <xText>W pierwszym rzędzie wskazać trzeba, że zarzut przedstawiony w apelacji oraz motywacja mająca go popierać, a zawarta w jej uzasadnieniu, nie przedstawiają okoliczności<xBRx/>i faktów takich, które nie byłyby znane Sądowi sprawę rozpoznającemu i przez Sąd ten rozważone. W zasadzie apelujący ograniczył się jedynie do kontestacji stanowiska Sądu orzekającego I instancji oraz żądania zasądzenia wyższej kwoty zadośćuczynienia.<xBRx/>Tak lakoniczna forma środka odwoławczego nie pozwala nie tylko na głębszą analizę zasadności tego zarzutu, ale uniemożliwia nawet podjęcie z nim polemiki.</xText> <xText>W żadnej mierze nie sposób zaakceptować twierdzenia, że Sąd orzekający naruszył wskazany przepis prawa procesowego i błędnie ocenił fakty determinujące ustalenie wysokości zadośćuczynienia za doznaną przez wnioskodawcę krzywdę i cierpienia moralne.</xText> <xText>Nie ulega wątpliwości, że wysokość zadośćuczynienia określana jest przez Sąd w sposób uznaniowy i uwzględniający szereg różnych okoliczności mających wpływ na ustalenie skutków, czy to niesłusznego skazania, czy też niesłusznego tymczasowego aresztowania (tak też Sąd Apelacyjny w Katowicach, wyrok z dnia 10 marca 2005 r., sygn. II AKa 55/05).</xText> <xText>Bogata i ugruntowana judykatura jednoznacznie stoi na stanowisku, że wysokość zadośćuczynienia określana jest przez sąd w sposób uznaniowy i oceniający szereg różnych okoliczności mających wpływ na ustalenie skutków, czy to niesłusznego skazania, czy też niesłusznego tymczasowego aresztowania. Dopiero bowiem te kompleksowo ujęte skutki stanowią o takim ukształtowaniu wysokości zadośćuczynienia, by nie miało ono jedynie symbolicznego charakteru, a dawało wyraz doznanej krzywdzie. Jednocześnie wysokość zadośćuczynienia nie może też być nadmierna, aby nie uchybić jego funkcji kompensacyjnej, przy uwzględnieniu standardów przeciętnego poziomu życia w kraju. Zatem posiada ona niewątpliwie ocenny, na co zwrócił także uwagę Sąd orzekający I instancji, charakter.</xText> <xText>Kontestując skarżone orzeczenie apelujący ograniczył się do negacji stanowiska Sądu orzekającego I instancji, nie uzasadniając w czym upatruje wadliwości oceny dokonanej przez tenże Sąd oraz nie wskazując innych, od tych, które wziął pod uwagę Sąd merytoryczny, reguł.</xText> <xText>Lektura pisemnych motywów skarżonego orzeczenia jednoznacznie wskazuje, że Sąd<xBRx/>I instancji ustalając wysokość zadośćuczynienia rozważył tak wiek wnioskodawcy w chwili jego tymczasowego aresztowania, jak też czas jego trwania. Uwagi Sądu nie umknęło także to, że tymczasowe aresztowanie wnioskodawcy skutkowało przerwą toku jego edukacji. Wziął pod uwagę Sąd wreszcie fakt, iż po opuszczeniu jednostki penitencjarnej wnioskodawca podjął leczenie, doznał bowiem uszczerbku na zdrowiu.</xText> <xText>Analizując tok rozumowania Sądu Okręgowego przedstawiony w pisemnych motywach skarżonego orzeczenia Sąd odwoławczy nie dopatrzył się w nim błędów, czy też nieprawidłowej oceny przesłanek, które winny kształtować wysokość zadośćuczynienia.</xText> <xText>Istotnie wnioskodawca w dacie zastosowania tymczasowego aresztowania był osobą młodą. Niewątpliwie nigdy wcześniej wobec wnioskodawcy nie było stosowane tymczasowe aresztowanie, zatem po raz pierwszy przebywał w odosobnieniu.</xText> <xText>Niemniej jednak zwrócić należy uwagę na fakt, o którym wyjaśnił sam wnioskodawca, że był on już w przeszłości karany. Tym samym postępowanie, w którym zastosowano wobec wnioskodawcy areszt tymczasowy, nie było pierwszym postępowaniem, które toczyło się względem jego osoby. Zatem nie było to pierwsze zetknięcie się wnioskodawcy z mechanizmami, które rządzą postępowaniem karnym.</xText> <xText>Nie sposób skutecznie założyć, że tymczasowe aresztowanie wnioskodawcy wykonywane było w drastycznych warunkach, czy też w warunkach odbiegających od standardów ustawowych. Sam wnioskodawca wszak wyjaśnił, że nie był szykanowany, nie doznał także od współosadzonych krzywd. W jednostce penitencjarnej był także objęty skuteczną<xBRx/>i prawidłową opieką lekarską, skoro to właśnie tam zdiagnozowano u wnioskodawcy nadciśnienie i rozpoczęto leczenie.</xText> <xText>Wnioskodawca przed tymczasowym aresztowaniem uczył się, przy czym zaznaczyć należy, że uczył się w gimnazjum wieczorowym. Niewątpliwie zatem fakt tymczasowego aresztowania doprowadził do przerwania cyklu edukacyjnego wnioskodawcy. Jednocześnie zauważyć trzeba, że ten ostatni skutek nie posiadał nieodwracalnego charakteru, skoro wnioskodawca aktualnie podjął naukę i kontynuuje ją w tej samej szkole. Zauważyć trzeba także, że cykl edukacyjny wnioskodawcy nie charakteryzował się dynamiką, skoro w wieku 19 lat uczestniczył on w programie nauczania na poziomie gimnazjum. Zatem także z tego punktu widzenia nie sposób dowodzić, że późniejsze ukończenie przez wnioskodawcę edukacji na poziomie gimnazjum, miało i mogło mieć jakikolwiek wpływ na przebieg<xBRx/>i dynamikę jego edukacji, także dalszej.</xText> <xText>Nie sposób także przeceniać skutków, które tymczasowe aresztowanie miało odnieść w sferze zdrowotnej wnioskodawcy. Istotnie wnioskodawca po opuszczeniu jednostki penitencjarnej podjął leczenie kardiologiczne i neurologiczne, a także korzystał z pomocy lekarza psychiatry. Słusznie postąpił zatem Sąd merytoryczny dopuszczając dowód z opinii biegłego lekarza internisty - kardiologa celem ustalenia czy i jaki wpływ na stan zdrowia wnioskodawcy miało jego tymczasowe aresztowanie.</xText> <xText>Z opinii sądowo - lekarskiej wynika, że fakt osadzenia mógł spowodować u wnioskodawcy powstanie schorzenia układu krążenia. Biegły stwierdził, że wnioskodawca jest obciążony genetycznie w tym kierunku, jednak z dużym prawdopodobieństwem można przyjąć, że fakt osadzenia zdecydowanie pogorszył stan zdrowia wnioskodawcy w zakresie wymienionych schorzeń. Istniejące u wnioskodawcy schorzenia układu krążenia mogły powstać bez związku z jego tymczasowym aresztowaniem, ale jest to mało prawdopodobne. Wreszcie biegły stwierdził, że obecnie stan zdrowia wnioskodawcy jest dobry.</xText> <xText>W związku z brakiem możliwości wyjaśnienia z całkowitą pewnością, czy to właśnie osadzenie wnioskodawcy wywołało stwierdzone przez biegłego lekarza skutki, wątpliwości te należało tłumaczyć na korzyść wnioskodawcy. Tak też się stało, bowiem z treści uzasadnienia skarżonego wyroku wynika, że ustalając wysokość zadośćuczynienia Sąd miał na uwadze, że wnioskodawca podczas tymczasowego aresztowania doznał uszczerbku na zdrowiu (strona 4 uzasadnienia).</xText> <xText>Jednocześnie godzi się zauważyć, że skutki te nie mogą być istotne, czy też nieodwracalne, skoro wnioskodawca - co wynika z treści opinii - nie zażywa aktualnie żadnych leków.<xBRx/>Sam fakt korzystania przez skazanego z konsultacji lekarskich nie jest dostatecznym dowodem tego, że jego tymczasowe aresztowanie wywołało dalekie i rozległe skutki w jego sferze zdrowotnej. Bezspornym, bo podanym przez samego wnioskodawcę jest to, że po opuszczeniu jednostki penitencjarnej podjął pracę i jest zatrudniony w charakterze pracownika ochrony. Wszak - co jest powszechnie wiadomym - przed zatrudnieniem pracobiorca musi przejść badania, testy. Gdy zważyć charakter wykonywanej przez wnioskodawcę pracy, która wymaga sprawności fizycznej, a także sprawności psychicznej, to nie sposób skutecznie założyć, że osoba nawet z niewielkim, ale trwałym i istotnym uszczerbkiem zdrowia psychicznego, czy fizycznego nie tylko byłaby zatrudniana przez pracodawcę, ale byłaby w stanie wykonywać profesję tego charakteru. Stąd też podzielając ustalenie Sądu merytorycznego, dotyczące wystąpienia u wnioskodawcy uszczerbku na zdrowiu, Sąd odwoławczy nie znalazł podstaw do negowania przyjętego przez tenże Sąd charakteru uszczerbku oraz jego przełożenia na wysokość zasądzonego zadośćuczynienia.</xText> <xText>Nie sposób także uznać, że tymczasowe aresztowanie wywarło szczególne skutki w środowisku, w którym funkcjonował wnioskodawca i naraziło na utratę zajmowanej przez niego pozycji, czy też taką utratę wywołało. Wszak wnioskodawca przed jego tymczasowym aresztowaniem nie wykonywał żadnej pracy, nie zajmował żadnego stanowiska, jak też nie zajmował pozycji wymagającej zaufania publicznego. Jak już wskazano w przeszłości wnioskodawca był karany. Zatem nie można mówić o nieposzlakowanej opinii wnioskodawcy, której jedynym zakłóceniem był fakt jego tymczasowego aresztowania. Materiał zgromadzony w sprawie nie wykazał także, by fakt tymczasowego aresztowania naraził wnioskodawcę na ostracyzm w środowisku, w którym funkcjonował.<xBRx/>Sąd merytoryczny także nie dostrzegł tego rodzaju zależności, bowiem pośród okoliczności, które modelowały wysokość orzeczonego zadośćuczynienia nie wymienił tej okoliczności. Zresztą okoliczności tej nie artykułował także sam apelujący.</xText> <xText>Z wyżej wskazanych powodów Sąd odwoławczy w pełni podzielił ustalenia w zakresie przesłanek, które kształtowały wysokość zadośćuczynienia oraz ich ocenę, a które wyprowadził Sąd merytoryczny. W tym stanie rzeczy brak było podstaw do aprobaty zarzutu i wymowy złożonego środka odwoławczego.</xText> <xText>Zważywszy kierunek wniesionej apelacji, jedynie na marginesie zauważyć trzeba, że ustalając wysokość zadośćuczynienia badać należy także czy i ewentualnie w jakim stopniu sam wnioskodawca przyczynił się do faktu zastosowania wobec niego tymczasowego aresztowania. Natomiast w sytuacji stwierdzenia takiego przyczynienia należy miarkować wysokość odszkodowania. Wszak dla wykładni pojęcia zadośćuczynienia, o jakim mowa<xBRx/>w przepisie <xLexLink xArt="art. 552" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art.552 kpk</xLexLink> miarodajne są przepisy prawa cywilnego materialnego. Cywilnoprawny charakter roszczeń dochodzonych w postępowaniu karnym w oparciu<xBRx/>o przepisy <xLexLink xArt="rozdział 58" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">rozdziału 58 Kodeksu postępowania karnego</xLexLink> sprawia, że w tych sytuacjach,<xBRx/>w których przepisy tego Kodeksu nie zawierają dyspozycji, co do sposobu rozstrzygnięcia, nie tylko dopuszczalne, ale konieczne jest korzystanie z właściwych przepisów prawa cywilnego (tak też Sąd Apelacyjny w Gdańsku, postanowienie z dnia 6 czerwca 2001 roku, sygnatura II AKz 315/01, Prok. i Pr. 2001/12/30).</xText> <xText>Oczywistym jest zatem zastosowanie przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia wskazań, które rządzą ustalaniem wysokości zadośćuczynienia w postępowaniu cywilnym, a więc między innymi przepisu <xLexLink xArt="art. 445" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 445 kc</xLexLink>, a w konsekwencji także przepisu <xLexLink xArt="art. 362" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art.362 kc.</xLexLink> Właśnie ten ostatni stanowi o konieczności miarkowania obowiązku naprawienia szkody, w sytuacji, gdy sam poszkodowany przyczynił się do jej powstania lub zwiększenia. Zatem jeżeli doszło do niesłusznego zastosowania tymczasowego aresztowania, a tymczasowo aresztowany przyczynił się do zastosowania tego środka zapobiegawczego, to, co prawda, tymczasowe aresztowanie uznać należy za niewątpliwie niesłuszne, ale zastosowanie będzie miał jednocześnie przepis <xLexLink xArt="art. 362" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art.362 kc.</xLexLink></xText> <xText>W niniejszej sprawie Sąd merytoryczny nie dokonał oceny ewentualnego przyczynienia się wnioskodawcy do zastosowania wobec niego tymczasowego aresztowania oraz jego ewentualnego stopnia. Jednak z uwagi na kierunek niniejszej apelacji czynienie tego rodzaju rozważań przez Sąd odwoławczy byłoby niedopuszczalne, podobnie nieuprawnione byłoby nałożenie tego obowiązku na Sąd I instancji. Kwestia ta wymagała jednak sygnalizacji, celem ewentualnego wykorzystania w dalszej pracy orzeczniczej.</xText> <xText>Z wyżej wskazanych przyczyn uznając, że zasądzone wobec wnioskodawcy zadośćuczynienie jest „odpowiednie”, a apelacja nie dostarczyła wystarczających podstaw do korekty skarżonego orzeczenia w sposób żądany przez apelującego, koniecznym stało się jego utrzymanie w mocy.</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Mirosław Ziaja

Renata Kopiec

Bożena Drzymalla

Magdalena Gierszner

Sygn. akt : II AKa 413/07 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 27 listopada 2007 r. Sąd Apelacyjny w Katowicach II Wydział Karny w składzie: Przewodniczący SSA Mirosław Ziaja Sędziowie SSA Aleksandra Malorny (spr.) SSO del. Beata Basiura Protokolant Bożena Drzymalla przy udzialeProkuratora Prok. Okręg. (del.) Ireneusza Kunerta po rozpoznaniu w dniu 27 listopada 2007 roku sprawy z wnioskuM. W. o zadośćuczynienie z tytułu niesłusznego tymczasowego aresztowania na skutek apelacji pełnomocnika wnioskodawcy od wyroku Sądu Okręgowego w Gliwicach z dnia 06 września 2007 roku sygn. akt IV Ko 23/07 1 utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok, uznając apelację jako oczywiście bezzasadną, 2 kosztami sądowymi postępowania odwoławczego obciąża Skarb Państwa. Sygn. akt II AKa 413/07 UZASADNIENIE M. W.działając za pośrednictwem swojego pełnomocnika wystąpił przeciwko Skarbowi Państwa o zasądzenie na jego rzecz kwoty 100.000 złotych tytułem odszkodowania, a w uzasadnieniu wniosku precyzując, że kwoty tej domaga się z tytułu zadośćuczynienia związanego z doznaną krzywdą spowodowaną oczywiście niesłusznym tymczasowym aresztowaniem w sprawie Sądu Okręgowego w Gliwicach o sygnaturze IV K 63/06. Wnioskodawca wskazał, że oczywiście niesłuszne tymczasowe aresztowanie obejmowało okres od dnia 12 kwietnia 2005 roku do dnia 20 listopada 2006 roku. Sąd Okręgowy w Gliwicach wyrokiem z dnia 6 września 2007 roku, sygnatura aktIV Ko 23/07 zasądził od Skarbu Państwa na rzecz wnioskodawcyM. W.kwotę 24.700 złotych tytułem zadośćuczynienia z ustawowymi odsetkami od dnia prawomocności wyroku za niesłuszne tymczasowe aresztowanie w sprawie Sądu Okręgowego w Gliwicach, sygnatura IV K 63/06, a w pozostałej części żądanie wnioskodawcy oddalił, kosztami postępowania obciążył Skarb Państwa. Sąd Okręgowy uznał, że właściwym zadośćuczynieniem za każdy miesiąc oczywiście niesłusznego tymczasowego aresztowania wnioskodawcy jest kwota 1.300 złotych, co łącznie stanowi kwotę 24.700 złotych będącą kompensatą przeżyć psychicznych i cierpień. Apelację od powyższego wyroku wniósł pełnomocnik wnioskodawcy. Skarżący wyrokowi zarzucił naruszenie przepisuart.552 §4 kpkprzez zasądzenie na rzecz wnioskodawcy tytułem zadośćuczynienia kwoty 24.700 złotych, zamiast kwoty dochodzonej 100.000 złotych. Stawiając powyższy zarzut apelujący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez zasądzenie na rzecz wnioskodawcy dalszego zadośćuczynienia w kwocie 75.300 złotych. Sąd Apelacyjny stwierdził, co następuje: Apelacja okazała się bezzasadna i to w stopniu oczywistym, dlatego też brak było podstaw do uwzględnienia wniosku w niej zawartego. W pierwszym rzędzie wskazać trzeba, że zarzut przedstawiony w apelacji oraz motywacja mająca go popierać, a zawarta w jej uzasadnieniu, nie przedstawiają okolicznościi faktów takich, które nie byłyby znane Sądowi sprawę rozpoznającemu i przez Sąd ten rozważone. W zasadzie apelujący ograniczył się jedynie do kontestacji stanowiska Sądu orzekającego I instancji oraz żądania zasądzenia wyższej kwoty zadośćuczynienia.Tak lakoniczna forma środka odwoławczego nie pozwala nie tylko na głębszą analizę zasadności tego zarzutu, ale uniemożliwia nawet podjęcie z nim polemiki. W żadnej mierze nie sposób zaakceptować twierdzenia, że Sąd orzekający naruszył wskazany przepis prawa procesowego i błędnie ocenił fakty determinujące ustalenie wysokości zadośćuczynienia za doznaną przez wnioskodawcę krzywdę i cierpienia moralne. Nie ulega wątpliwości, że wysokość zadośćuczynienia określana jest przez Sąd w sposób uznaniowy i uwzględniający szereg różnych okoliczności mających wpływ na ustalenie skutków, czy to niesłusznego skazania, czy też niesłusznego tymczasowego aresztowania (tak też Sąd Apelacyjny w Katowicach, wyrok z dnia 10 marca 2005 r., sygn. II AKa 55/05). Bogata i ugruntowana judykatura jednoznacznie stoi na stanowisku, że wysokość zadośćuczynienia określana jest przez sąd w sposób uznaniowy i oceniający szereg różnych okoliczności mających wpływ na ustalenie skutków, czy to niesłusznego skazania, czy też niesłusznego tymczasowego aresztowania. Dopiero bowiem te kompleksowo ujęte skutki stanowią o takim ukształtowaniu wysokości zadośćuczynienia, by nie miało ono jedynie symbolicznego charakteru, a dawało wyraz doznanej krzywdzie. Jednocześnie wysokość zadośćuczynienia nie może też być nadmierna, aby nie uchybić jego funkcji kompensacyjnej, przy uwzględnieniu standardów przeciętnego poziomu życia w kraju. Zatem posiada ona niewątpliwie ocenny, na co zwrócił także uwagę Sąd orzekający I instancji, charakter. Kontestując skarżone orzeczenie apelujący ograniczył się do negacji stanowiska Sądu orzekającego I instancji, nie uzasadniając w czym upatruje wadliwości oceny dokonanej przez tenże Sąd oraz nie wskazując innych, od tych, które wziął pod uwagę Sąd merytoryczny, reguł. Lektura pisemnych motywów skarżonego orzeczenia jednoznacznie wskazuje, że SądI instancji ustalając wysokość zadośćuczynienia rozważył tak wiek wnioskodawcy w chwili jego tymczasowego aresztowania, jak też czas jego trwania. Uwagi Sądu nie umknęło także to, że tymczasowe aresztowanie wnioskodawcy skutkowało przerwą toku jego edukacji. Wziął pod uwagę Sąd wreszcie fakt, iż po opuszczeniu jednostki penitencjarnej wnioskodawca podjął leczenie, doznał bowiem uszczerbku na zdrowiu. Analizując tok rozumowania Sądu Okręgowego przedstawiony w pisemnych motywach skarżonego orzeczenia Sąd odwoławczy nie dopatrzył się w nim błędów, czy też nieprawidłowej oceny przesłanek, które winny kształtować wysokość zadośćuczynienia. Istotnie wnioskodawca w dacie zastosowania tymczasowego aresztowania był osobą młodą. Niewątpliwie nigdy wcześniej wobec wnioskodawcy nie było stosowane tymczasowe aresztowanie, zatem po raz pierwszy przebywał w odosobnieniu. Niemniej jednak zwrócić należy uwagę na fakt, o którym wyjaśnił sam wnioskodawca, że był on już w przeszłości karany. Tym samym postępowanie, w którym zastosowano wobec wnioskodawcy areszt tymczasowy, nie było pierwszym postępowaniem, które toczyło się względem jego osoby. Zatem nie było to pierwsze zetknięcie się wnioskodawcy z mechanizmami, które rządzą postępowaniem karnym. Nie sposób skutecznie założyć, że tymczasowe aresztowanie wnioskodawcy wykonywane było w drastycznych warunkach, czy też w warunkach odbiegających od standardów ustawowych. Sam wnioskodawca wszak wyjaśnił, że nie był szykanowany, nie doznał także od współosadzonych krzywd. W jednostce penitencjarnej był także objęty skutecznąi prawidłową opieką lekarską, skoro to właśnie tam zdiagnozowano u wnioskodawcy nadciśnienie i rozpoczęto leczenie. Wnioskodawca przed tymczasowym aresztowaniem uczył się, przy czym zaznaczyć należy, że uczył się w gimnazjum wieczorowym. Niewątpliwie zatem fakt tymczasowego aresztowania doprowadził do przerwania cyklu edukacyjnego wnioskodawcy. Jednocześnie zauważyć trzeba, że ten ostatni skutek nie posiadał nieodwracalnego charakteru, skoro wnioskodawca aktualnie podjął naukę i kontynuuje ją w tej samej szkole. Zauważyć trzeba także, że cykl edukacyjny wnioskodawcy nie charakteryzował się dynamiką, skoro w wieku 19 lat uczestniczył on w programie nauczania na poziomie gimnazjum. Zatem także z tego punktu widzenia nie sposób dowodzić, że późniejsze ukończenie przez wnioskodawcę edukacji na poziomie gimnazjum, miało i mogło mieć jakikolwiek wpływ na przebiegi dynamikę jego edukacji, także dalszej. Nie sposób także przeceniać skutków, które tymczasowe aresztowanie miało odnieść w sferze zdrowotnej wnioskodawcy. Istotnie wnioskodawca po opuszczeniu jednostki penitencjarnej podjął leczenie kardiologiczne i neurologiczne, a także korzystał z pomocy lekarza psychiatry. Słusznie postąpił zatem Sąd merytoryczny dopuszczając dowód z opinii biegłego lekarza internisty - kardiologa celem ustalenia czy i jaki wpływ na stan zdrowia wnioskodawcy miało jego tymczasowe aresztowanie. Z opinii sądowo - lekarskiej wynika, że fakt osadzenia mógł spowodować u wnioskodawcy powstanie schorzenia układu krążenia. Biegły stwierdził, że wnioskodawca jest obciążony genetycznie w tym kierunku, jednak z dużym prawdopodobieństwem można przyjąć, że fakt osadzenia zdecydowanie pogorszył stan zdrowia wnioskodawcy w zakresie wymienionych schorzeń. Istniejące u wnioskodawcy schorzenia układu krążenia mogły powstać bez związku z jego tymczasowym aresztowaniem, ale jest to mało prawdopodobne. Wreszcie biegły stwierdził, że obecnie stan zdrowia wnioskodawcy jest dobry. W związku z brakiem możliwości wyjaśnienia z całkowitą pewnością, czy to właśnie osadzenie wnioskodawcy wywołało stwierdzone przez biegłego lekarza skutki, wątpliwości te należało tłumaczyć na korzyść wnioskodawcy. Tak też się stało, bowiem z treści uzasadnienia skarżonego wyroku wynika, że ustalając wysokość zadośćuczynienia Sąd miał na uwadze, że wnioskodawca podczas tymczasowego aresztowania doznał uszczerbku na zdrowiu (strona 4 uzasadnienia). Jednocześnie godzi się zauważyć, że skutki te nie mogą być istotne, czy też nieodwracalne, skoro wnioskodawca - co wynika z treści opinii - nie zażywa aktualnie żadnych leków.Sam fakt korzystania przez skazanego z konsultacji lekarskich nie jest dostatecznym dowodem tego, że jego tymczasowe aresztowanie wywołało dalekie i rozległe skutki w jego sferze zdrowotnej. Bezspornym, bo podanym przez samego wnioskodawcę jest to, że po opuszczeniu jednostki penitencjarnej podjął pracę i jest zatrudniony w charakterze pracownika ochrony. Wszak - co jest powszechnie wiadomym - przed zatrudnieniem pracobiorca musi przejść badania, testy. Gdy zważyć charakter wykonywanej przez wnioskodawcę pracy, która wymaga sprawności fizycznej, a także sprawności psychicznej, to nie sposób skutecznie założyć, że osoba nawet z niewielkim, ale trwałym i istotnym uszczerbkiem zdrowia psychicznego, czy fizycznego nie tylko byłaby zatrudniana przez pracodawcę, ale byłaby w stanie wykonywać profesję tego charakteru. Stąd też podzielając ustalenie Sądu merytorycznego, dotyczące wystąpienia u wnioskodawcy uszczerbku na zdrowiu, Sąd odwoławczy nie znalazł podstaw do negowania przyjętego przez tenże Sąd charakteru uszczerbku oraz jego przełożenia na wysokość zasądzonego zadośćuczynienia. Nie sposób także uznać, że tymczasowe aresztowanie wywarło szczególne skutki w środowisku, w którym funkcjonował wnioskodawca i naraziło na utratę zajmowanej przez niego pozycji, czy też taką utratę wywołało. Wszak wnioskodawca przed jego tymczasowym aresztowaniem nie wykonywał żadnej pracy, nie zajmował żadnego stanowiska, jak też nie zajmował pozycji wymagającej zaufania publicznego. Jak już wskazano w przeszłości wnioskodawca był karany. Zatem nie można mówić o nieposzlakowanej opinii wnioskodawcy, której jedynym zakłóceniem był fakt jego tymczasowego aresztowania. Materiał zgromadzony w sprawie nie wykazał także, by fakt tymczasowego aresztowania naraził wnioskodawcę na ostracyzm w środowisku, w którym funkcjonował.Sąd merytoryczny także nie dostrzegł tego rodzaju zależności, bowiem pośród okoliczności, które modelowały wysokość orzeczonego zadośćuczynienia nie wymienił tej okoliczności. Zresztą okoliczności tej nie artykułował także sam apelujący. Z wyżej wskazanych powodów Sąd odwoławczy w pełni podzielił ustalenia w zakresie przesłanek, które kształtowały wysokość zadośćuczynienia oraz ich ocenę, a które wyprowadził Sąd merytoryczny. W tym stanie rzeczy brak było podstaw do aprobaty zarzutu i wymowy złożonego środka odwoławczego. Zważywszy kierunek wniesionej apelacji, jedynie na marginesie zauważyć trzeba, że ustalając wysokość zadośćuczynienia badać należy także czy i ewentualnie w jakim stopniu sam wnioskodawca przyczynił się do faktu zastosowania wobec niego tymczasowego aresztowania. Natomiast w sytuacji stwierdzenia takiego przyczynienia należy miarkować wysokość odszkodowania. Wszak dla wykładni pojęcia zadośćuczynienia, o jakim mowaw przepisieart.552 kpkmiarodajne są przepisy prawa cywilnego materialnego. Cywilnoprawny charakter roszczeń dochodzonych w postępowaniu karnym w oparciuo przepisyrozdziału 58 Kodeksu postępowania karnegosprawia, że w tych sytuacjach,w których przepisy tego Kodeksu nie zawierają dyspozycji, co do sposobu rozstrzygnięcia, nie tylko dopuszczalne, ale konieczne jest korzystanie z właściwych przepisów prawa cywilnego (tak też Sąd Apelacyjny w Gdańsku, postanowienie z dnia 6 czerwca 2001 roku, sygnatura II AKz 315/01, Prok. i Pr. 2001/12/30). Oczywistym jest zatem zastosowanie przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia wskazań, które rządzą ustalaniem wysokości zadośćuczynienia w postępowaniu cywilnym, a więc między innymi przepisuart. 445 kc, a w konsekwencji także przepisuart.362 kc.Właśnie ten ostatni stanowi o konieczności miarkowania obowiązku naprawienia szkody, w sytuacji, gdy sam poszkodowany przyczynił się do jej powstania lub zwiększenia. Zatem jeżeli doszło do niesłusznego zastosowania tymczasowego aresztowania, a tymczasowo aresztowany przyczynił się do zastosowania tego środka zapobiegawczego, to, co prawda, tymczasowe aresztowanie uznać należy za niewątpliwie niesłuszne, ale zastosowanie będzie miał jednocześnie przepisart.362 kc. W niniejszej sprawie Sąd merytoryczny nie dokonał oceny ewentualnego przyczynienia się wnioskodawcy do zastosowania wobec niego tymczasowego aresztowania oraz jego ewentualnego stopnia. Jednak z uwagi na kierunek niniejszej apelacji czynienie tego rodzaju rozważań przez Sąd odwoławczy byłoby niedopuszczalne, podobnie nieuprawnione byłoby nałożenie tego obowiązku na Sąd I instancji. Kwestia ta wymagała jednak sygnalizacji, celem ewentualnego wykorzystania w dalszej pracy orzeczniczej. Z wyżej wskazanych przyczyn uznając, że zasądzone wobec wnioskodawcy zadośćuczynienie jest „odpowiednie”, a apelacja nie dostarczyła wystarczających podstaw do korekty skarżonego orzeczenia w sposób żądany przez apelującego, koniecznym stało się jego utrzymanie w mocy.

15/150000/0001006/AKa

Sąd Apelacyjny w Katowicach

II Wydział Karny

154500000000503_I_ACa_001053_2007_Uz_2007-12-05_001

I ACa 1053/07

2007-12-05 01:00:00.0 CET

2012-11-27 14:47:03.0 CET

2014-07-16 22:49:56.0 CEST

15450000

503

SENTENCE, REASON

Sygn. akt I ACa 1053/07 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ PO L SK I E J Dnia 5 grudnia 2007 r. Sąd Apelacyjny w Warszawie I Wydział Cywilny w składzie: Przewodniczący – Sędzia SA – Zbigniew Cendrowski Sędzia SA – Anna Kozłowska Sędzia SO/del./ – Maciej Dobrzyński Protokolant : ref. staż. Ewelina Piechocińska po rozpoznaniu w dniu 22 listopada 2007 r. w Warszawie na rozprawie sprawy z powództwa R. P. prowadzącego działalność gospodarczą pod nazwą (...) . (...) w K. przeciwko (...) spółce z ogranic

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Danuta Śliwińska" xVersion="1.0" xYear="2007" xEditorFullName="Danuta Śliwińska" xFlag="published" xDocType="Uz" xml:space="preserve" xLang="PL" xToPage="9" xEditor="dsliwins" xPublisher="dsliwins" xFromPg="1" xVolNmbr="001053" xVolType="15/450000/0000503/ACa"> <xName>Wyrok+Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xText/> <xText>Sygn. akt I ACa 1053/07</xText> <xText/> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>WYROK</xName> <xText><xBx> W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ PO L SK I E J </xBx></xText> <xText/> <xText><xBx> Dnia 5 grudnia 2007 r.</xBx></xText> <xText/> <xText><xBx>Sąd Apelacyjny w Warszawie I Wydział Cywilny w składzie: </xBx></xText> <xText/> <xText> <xBx> Przewodniczący – Sędzia SA – Zbigniew Cendrowski </xBx> </xText> <xText> <xBx> Sędzia SA – Anna Kozłowska </xBx> </xText> <xText> <xBx> Sędzia SO/del./ – Maciej Dobrzyński </xBx> </xText> <xText> <xBx> Protokolant : ref. staż. Ewelina Piechocińska </xBx> </xText> <xText><xBx>po rozpoznaniu w dniu 22 listopada 2007 r. w Warszawie na rozprawie</xBx></xText> <xText> <xBx>sprawy z powództwa <xAnon>R. P.</xAnon> prowadzącego działalność gospodarczą pod nazwą <xAnon>(...)</xAnon>. <xAnon> (...)</xAnon> w <xAnon>K.</xAnon> </xBx> </xText> <xText><xBx>przeciwko <xAnon> (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością</xAnon> w <xAnon>P.</xAnon> </xBx></xText> <xText><xBx>o zapłatę </xBx></xText> <xText><xBx>na skutek apelacji pozwanej </xBx></xText> <xText><xBx>od wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie </xBx></xText> <xText><xBx>z dnia 24 maja 2007 r. , sygn. akt XVI GC 802/06</xBx></xText> <xText/> <xText><xBx> uchyla zaskarżony wyrok w punktach 1 (pierwszym) i 3 ( trzecim) i w tym zakresie przekazuje sprawę Sądowi Okręgowemu w Warszawie do ponownego rozpoznania pozostawiając temu Sądowi rozstrzygnięcie o kosztach postępowania apelacyjnego . </xBx></xText> <xText/> <xText>Sygn. akt I ACa 1053/07</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText><xAnon>R. P.</xAnon> prowadzący działalność gospodarczą pod nazwą <xAnon> Przedsiębiorstwo (...)</xAnon> w <xAnon>K.</xAnon> w pozwie skierowanym przeciwko <xAnon> (...) Sp. z o.o.</xAnon>, z siedzibą w <xAnon>P.</xAnon> domagał zasądzenia kwoty 962.897,57 zł z ustawowymi odsetkami od dnia wytoczenia powództwa tytułem naprawienia szkody wyrządzonej mu przez pozwanego czynem nieuczciwej konkurencji z art. 15 ust. 1 pkt 4 u.z.n.k . .</xText> <xText>W dniu 29 czerwca 2006 r. Sąd Okręgowy w Warszawie wydał w postępowaniu upominawczym nakaz zapłaty, którym nakazał pozwanemu, aby zapłacił powodowi kwotę 962.897,57 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 21 kwietnia 2006r. oraz koszty procesu . W sprzeciwie od tego nakazu zapłaty pozwany wniósł o oddalenie powództwa . W toku procesu powód cofnął powództwo co do kwoty 32.051,33 zł , popierając je do kwoty 930.846,24 zł.</xText> <xText>Wyrokiem z dnia 24 maja 2007r. Sąd Okręgowy w Warszawie zasądził od <xAnon> (...) Sp. z o.o.</xAnon> w <xAnon>P.</xAnon> na rzecz <xAnon>R. P.</xAnon> kwotę 930.846,24 zł z ustawowymi od dnia 21 kwietnia 2006r. do dnia zapłaty oraz kwotę 55.360 zł tytułem zwrotu kosztów , umorzył postępowanie w pozostałym zakresie i orzekł o kosztach sądowych. W motywach rozstrzygnięcia Sąd Okręgowy ustalił, że strony w ramach prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej zawarły w dniu 24 kwietnia 2002 r. umowę handlową nr <xAnon> (...)</xAnon>, której przedmiotem było m.in. ustalenie warunków nabywania od powoda towarów przez pozwanego oraz jego partnerów, ustalenie zasad rozprowadzania towarów do sieci sklepów należących do pozwanego oraz zakresu i sposobu współpracy przy prowadzonych przez pozwanego i jego partnerów działaniach reklamowych i marketingowych. Do umowy dołączone zostały aneksy podpisane w tym samym dniu, tj. Ogólne Warunki, Warunki Płatności, Ogólne Warunków <xAnon> (...)</xAnon>, Bezpieczeństwo i Kontrola Jakości Towarów, Organizacja nadzoru BHP nad osobami wykonującymi pracę na terenie hipermarketu <xAnon>A.</xAnon>, a także trójstronne umowy współpracy zawarte również z podmiotami powiązanymi z pozwanym, tj. z <xAnon> (...) Sp. z o.o.</xAnon>, <xAnon> (...) Sp. z o.o.</xAnon>, <xAnon> (...) Sp. z o.o.</xAnon> W powołanej umowie handlowej zostało wskazane , że pozwany będzie świadczył , za wynagrodzeniem, na rzecz powoda usługi wzmożonej aktywności , dodatkowej ekspozycji , usługi marketingowe, scentralizowaną płatność, usługi dodatkowe w postaci opracowania i udostępniania danych statystycznych , testowania nowych towarów, odzysk i utylizację części odpadów opakowaniowych , pośredniczenie w oferowaniu towarów, za które zastrzeżono na jego rzecz wynagrodzenie, a także tzw. bonus roczny to jest premię ( dla pozwanego ) za zrealizowanie ( przez pozwanego ) określonego poziomu zakupów towarów powoda . W kolejnych latach strony podpisały dalsze umowy handlowe , tj. z dnia 18marca 2003 r. z <xAnon>aneksem nr (...)</xAnon> oraz porozumieniem dotyczącym upustów na fakturze, z dnia 18 marca 2004 r. wraz z <xAnon>aneksem nr (...)</xAnon> oraz załącznikami pod nazwą Warunki płatności oraz porozumienie dotyczące upustów na fakturze i trójstronną umowę współpracy z <xAnon> (...) Sp. z o.o.</xAnon>. W roku 2005 strony zawarły kolejną umowę handlową nr <xAnon> (...)</xAnon> , w dniu 4 maja 2005 r., z <xAnon>aneksem nr (...)</xAnon> oraz porozumienie dotyczące terminu zapłaty w 2005r. W umowach tych powtórzono wyżej wskazane postanowienia obarczone odpłatnością na rzecz poznanego.Realizacja umów handlowych polegała na tym, że powód sprzedawał pozwanemu towary, które dostarczane były do wskazanych w umowie lub w zamówieniach punktów logistycznych. Stamtąd pozwany dystrybuował te towary do własnych hipermarketów, bądź sklepów firm , z którymi były zwarte umowy trójstronne . Własność zamówionych u powoda towarów przechodziła na pozwanego już w chwili odbioru towaru przez pracownika pozwanego w punkcie logistycznym. Zapłata ceny za dostarczony towar następowała po upływie określonych w porozumieniach terminów płatności. Pozwany zaś, w związku z swoimi należnościami , wystawiał powodowi faktury VAT i dokonywał potrącenia tych należności z wierzytelnościami przysługującymi powodowi względem niego. Oprócz faktur VAT powód nie otrzymywał od pozwanego żadnych dokumentów, informacji lub innych dowodów, wskazujących na to, iż opisane w umowach usługi zostały rzeczywiście wykonane. Nie dochodziło do świadczenia usług marketingowych, akcje promocyjne pozwanego nie miały na celu promowania powoda jako producenta towarów , bądź też samych towarów należących do powoda. Akcjami tymi pozwany reklamował wyłącznie własne towary oraz własną markę. Pozwany nie świadczył również na rzecz powoda pozostałych usług. Pozwany w toku współpracy stron w latach 2002-2005 potrącił z należności przysługujących powodowi z tytułu dostarczonych towarów kwotę 930.846,24 zł.</xText> <xText>Dokonując oceny tak ustalonego stanu faktycznego Sąd Okręgowy wskazał, że postanowienia umów , na podstawie których pozwana dokonywała potrąceń były sprzeczne z przepisem <xLexLink xArt="art. 58" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 58 k.c.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 353(1)" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 353<xSUPx>1</xSUPx> k.c.</xLexLink> Jednocześnie te dodatkowe postanowienia umowne wyczerpywały znamiona czynu nieuczciwej konkurencji z <xLexLink xArt="art. 3;art. 3 ust. 1;art. 3 ust. 2;art. 15;art. 15 ust. 1;art. 15 ust. 1 pkt. 4" xIsapId="WDU19930470211" xTitle="Ustawa z dnia 16 kwietnia 1993 r. o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji" xAddress="Dz. U. z 1993 r. Nr 47, poz. 211">art. 3 ust. 1 i 2 oraz art. 15 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 16 kwietnia 1993 r. o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji</xLexLink> , opłaty bowiem , które pozwana pobrała, były opłatami za przyjęcie towaru do sprzedaży. W myśl zaś <xLexLink xArt="art. 15" xIsapId="WDU19930470211" xTitle="Ustawa z dnia 16 kwietnia 1993 r. o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji" xAddress="Dz. U. z 1993 r. Nr 47, poz. 211">art. 15</xLexLink> ust. pkt 4 ustawy pobieranie innych opłat poza marżą handlową, jest wykluczone. Nadto pozwana nie wykazała, aby usługi te wykonała. Co prawda przepis art. 15 ust. 1 pkt 4 u.z.n.k. nie wyklucza swobody stron w kształtowaniu treści zawieranych umów , w tym swobody w ustalaniu ceny, za jaką towar zostanie przyjęty do sprzedaży, jednakże korzystanie przez strony z tej swobody nie może prowadzić do obejścia zakazu, o którym mowa. Powód był zaś obowiązany do ponoszenia takich opłat, które nie znajdują uzasadnienia gospodarczego i prawnego i wyczerpują dyspozycję zakazu określonego w tym przepisie . W wykonaniu zawartych umów powód miał dostarczać i sprzedać pozwanej towary przeznaczone do dalszej odsprzedaży przez nią i to był główny sens istniejącego miedzy stronami stosunku prawnego. Skoro własność zamówionych towarów przechodziła na pozwanego już w chwili odbioru towaru przez pracownika pozwanego w punkcie logistycznym to oznacza to, że w dodatkowych postanowieniach umownych zastrzeżono dla pozwanego zapłatę za czynności nie były już związane z osobą byłego właściciela rzeczy i które obciążały właściciela aktualnego. W gestii pozwanego jako w aktualnego właściciela towaru było takie jego rozmieszczenie aby nastąpiła skuteczna sprzedaż konsumentom. W gazetkach reklamowych umieszczane były zdjęcia towaru również już stanowiącego własność pozwanej, brak w nich było oznaczenia firmy powoda. Zasadniczym celem dystrybucji tych publikacji było promowanie marki pozwanego. Nie dochodziło przy tym do świadczenia usług marketingowych, które miały zgodnie z umową polegać na promowaniu towarów lub marki powoda. Pozwany nie świadczył również usługi logistycznej na rzecz powoda. Wydatki, jakie pozwany ponosił z związku z dystrybucją przyjmowanych od dostawców towarów pomiędzy swoje placówki handlowe, dokonywał już tylko i wyłącznie w odniesieniu do własnego towaru.</xText> <xText>Zastrzeganie dodatkowych opłat, poza marżą handlową, przez przedsiębiorcę handlowego za samo li tylko to , że kupowane towary znajdą się w sprzedaży w sklepach należących do tego przedsiębiorcy, utrudnia w sposób oczywisty dostęp do rynku i w ten sposób narusza dobre obyczaje handlowe, o których mowa w art. 3 ust. 1 u.z.n.k. Zastrzeżone dodatkowe opłaty nie są istotnymi postanowieniami umowy sprzedaży, zatem jedynie one są nieważne z uwagi na sprzeczności z zasadami współżycia społecznego. Stąd też pozwanemu nie przysługuje w stosunku do powoda roszczenie z tytułu przewidzianych w umowach handlowych opłat. Skoro opłaty te zostały pobrane oznacza to , że powód w procesie wykazał istnienie szkody, nie uzyskał bowiem korzyści w postaci zapłaty całej należnej kwoty za dostarczone towary. Nie dokonanie zapłaty w pełnej wysokości związane było z dokonaniem przez pozwaną wskazanego czynu nieuczciwej konkurencji, zatem powództwo podlegało uwzględnieniu</xText> <xText>Wyrok ten w części uwzględniającej powództwo i orzekające o kosztach zaskarżył apelacją pozwany wnosząc o jego zmianę i oddalenie powództwa, ewentualnie o uchylenie wyroku w zaskarżonej części i przekazanie sprawy do ponownego rozpatrzenia Sądowi Okręgowemu . Skarżący zarzucił :</xText> <xText>I. naruszenie przepisów prawa materialnego tj.:</xText> <xText>1) art. 3 ust. l i 2 ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji przez niewłaściwe zastosowanie i uznanie, że kwestyjne zastrzeżenia umowne wyczerpywały znamiona czynu z tego przepisu pomimo przywołania przez Sąd innej podstawy dla tego samego czynu - art. 15 ust. l pkt 4 ustawy;</xText> <xText>2) art. 15 ust. l pkt 4 ustawy przez błędną wykładnię i uznanie, że utrudniał powodowi dostęp do rynku - przez pobranie opłaty za przyjęcie towaru do sprzedaży;</xText> <xText>3) art. 18 ust. l pkt 4 ustawy przez niewłaściwe zastosowanie i ustalenie, że wyrządził powodowi szkodę;</xText> <xText>4) <xLexLink xArt="art. 6" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 6 k.c.</xLexLink> przez jego pominięcie i uznanie, że dokonał potrącenia wierzytelności powoda ze swoimi wierzytelnościami oraz przez uznanie, że powód udowodnił szkodę ;</xText> <xText>5) <xLexLink xArt="art. 58;art. 58 § 2" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 58 § 2 k.c.</xLexLink> przez niewłaściwe zastosowanie i uznanie, że świadczenia przewidziane dla powoda w umowach były sprzeczne z zasadami współżycia społecznego;</xText> <xText>6) <xLexLink xArt="art. 140" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 140 k.c.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 535" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 535 k.c.</xLexLink> przez niewłaściwe zastosowanie i uznanie, że jako właściciel nabytych od powoda rzeczy nie był uprawniony do reklamowania produktów dostarczanych przez powoda oraz dokonywania innych usług przewidzianych umową;</xText> <xText>7) <xLexLink xArt="art. 499" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 499 k.c.</xLexLink> przez jego pominięcie i uznanie, że złożył skuteczne oświadczenie o potrąceniu wierzytelności wzajemnych;</xText> <xText>II. naruszenie przepisów prawa procesowego, a to :</xText> <xText>1) <xLexLink xArt="art. 217;art. 217 § 2" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 217 § 2 k.p.c.</xLexLink> przez pominięcie wniosków dowodowych zgłoszonych w sprzeciwie od nakazu zapłaty w postaci zeznań świadków w szczególności dla wykazania, że świadczył usługi na rzecz powoda i dla ustalenia specyfiki tych usług ,</xText> <xText>2) <xLexLink xArt="art. 233;art. 233 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 233 § l k.p.c.</xLexLink> przez dowolne uznanie, że :</xText> <xText>- dokonywał potrącenia wierzytelności z tytułu usług świadczonych dla powoda z wierzytelnościami powoda z tytułu dostaw towarów i że dowodami tychże potrąceń są wyciągi z rachunków bankowych przedłożonych przez powoda;</xText> <xText>- opłaty za usługi przewidziane umową były opłatami za przyjęcie towaru do sprzedaży;</xText> <xText>- świadczenia przewidziane umową obejmowały m.in. opłaty za wejście do nowo otwieranego sklepu;</xText> <xText>- nie wykazał, iż świadczył usługi przewidziane umową pomimo, chociażby, dołączenia zestawu gazetek reklamowych;</xText> <xText>- zgłosił zarzut potrącenia wierzytelności wzajemnych;</xText> <xText>3) <xLexLink xArt="art. 328;art. 328 § 2" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 328 § 2 k.p.c.</xLexLink> przez nie wskazanie w uzasadnieniu wyroku, na podstawie których specyfikacji dołączonych do faktur VAT uznano, że dokonywał potrącenia wierzytelności wzajemnych; przez nie odniesienie się do podnoszonego zarzutu naruszenia przepisów <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">k.p.c.</xLexLink> dotyczących prekluzji dowodowej; przez nie wskazanie w uzasadnieniu wyroku przyczyn nie dopuszczenia dowodu z zeznań świadków zawnioskowanych w sprzeciwie od nakazu zapłaty;</xText> <xText>4) <xLexLink xArt="art. 479(12);art. 479(12) § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 479<xSUPx>12</xSUPx> § l k.p.c.</xLexLink> przez dopuszczenie dowodów zgłoszonych przez powoda dla ustalenia: wysokości jego wierzytelności względem skarżącego i rzekomych potrąceń pomimo zgłoszenia tych dowodów po terminie wskazanym w powołanym przepisie i nie wskazania, że złożenie tych dowodów wcześniej było niemożliwe;</xText> <xText>5) a nadto – w odniesieniu do kosztów procesu - naruszenie <xLexLink xArt="art. 98;art. 98 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 98 § l k.p.c.</xLexLink>.</xText> <xText>Sąd Apelacyjny zważył:</xText> <xText>Odnosząc się z do zarzutów apelacji w pierwszej kolejności stwierdzić należy, że Sąd Apelacyjny nie podziela stanowiska skarżącego, że doszło do naruszenia prawa materialnego przez jego błędne zastosowanie polegające na powołaniu, dla oceny prawnej działania skarżącego, przepisów art. 3 ust. 1 i 2 oraz art. 15 ust. 1 pkt 4 u.z.n.k. . Skarżący w apelacji twierdzi, że wobec przypisania mu czynu nieuczciwej konkurencji opisanego w art. 15 ust. 1 pkt 4 u.z.n.k. , przepis art. 3 ust.1 i 2 tej ustawy nie znajduje już zastosowania dla oceny kwestyjnych postanowień umownych . Otóż zarówno w orzecznictwie jak i w doktrynie można zetknąć się z dwoma, zasadniczo przeciwstawnymi stanowiskami : zgodnie z pierwszym z nich, jeżeli czyn sprawcy deliktu nieuczciwej konkurencji wyczerpuje znamiona któregokolwiek z czynów wyszczególnionych w rozdziale 2 u.z.n.k. (tj. art. 5-17e ustawy), to wykluczone jest sięganie do klauzuli generalnej art. 3 ust. 1 u.z.n.k., gdyż w przepisach szczególnych, typizujących zachowania uznawane za czyny nieuczciwej konkurencji, ustawodawca dał już wyraz swoim preferencjom aksjologicznym, zawierając w ich treści wszystkie istotne elementy definicji tych czynów (tak m.in. w wyroku SN z 7.03.1997 r., II CKN 70/96, OSNC 1997/8, poz. 113). Pogląd przeciwny, opiera się na założeniu, że wspomnianej klauzuli generalnej przypada w udziale nie tylko funkcja uzupełniająca, lecz także korygująca względem innych przepisów ustawy. Innymi słowy, jeżeli określony czyn co prawda wypełnia hipotezę normy wynikającej z przepisu rozdziału 2 ustawy, jednakże nie wystąpi zarazem określona w art. 3 ust. 1 u.z.n.k. przesłanka zagrożenia lub naruszenia interesu innego przedsiębiorcy, to uznać należy, że nie stanowi on czynu nieuczciwej konkurencji. W razie przyjęcia tego założenia zachodzi zatem in concreto nie tylko możliwość, ale i potrzeba jednoczesnej oceny postępowania przedsiębiorcy zarówno z punktu widzenia przepisów zarówno rozdziału 2, jak i art. 3 ust. 1 u.z.n.k. (tak m. in. w wyrokach SN: z 9.05.2003 r., V CKN 219/01, OSP 2004/7, poz. 54; z 26.11.1998 r., I CKN 904/97, OSNC 1999/5, poz. 97). Zdaniem Sądu Apelacyjnego należy przychylić się do drugiego z prezentowanych stanowisk. Sąd Apelacyjny nie podziela poglądu , że pomiędzy przepisami rozdziału 2 a art. 3 ust. 1 u.z.n.k. zachodzi relacja lex specialis-lex generalis, przy czym wyliczenie czynów nieuczciwej konkurencji w art. 5-17e ustawy jest wyczerpujące - w tym sensie, że dopiero w braku możliwości zakwalifikowania zachowania przypisywanego pozwanemu zaskarżonym wyrokiem do któregokolwiek z nazwanych czynów nieuczciwej konkurencji, istniałaby możliwość oceny tego zachowania przez pryzmat klauzuli generalnej art. 3 ust. 1 u.z.n.k.</xText> <xText>Trzeba podkreślić, że termin "czyn nieuczciwej konkurencji" jest pewnym skrótem myślowym, pod którym - jak wskazuje się w doktrynie - kryje się wiele, często znacznie różniących się od siebie, zachowań przedsiębiorców. Treść klauzuli wskazuje na te cechy, które pozwalają na wyodrębnienie zachowań interesujących z punktu widzenia celu ustawy, wyłożonego w jej art. 1. Mając to na względzie, nie sposób twierdzić, że art. 5-17e u.z.n.k. odrywają się od klauzuli generalnej. W każdym zatem przypadku, także w razie stosowania przepisów rozdziału 2 ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji, niezbędne jest wykazanie ogólnych przesłanek odpowiedzialności za czyn nieuczciwej konkurencji, które są określone w art. 3 ust. 1 u.z.n.k. . Jeżeli przeto Sąd I instancji powołał jako podstawę rozstrzygnięcia przepisy art. 3 i art. 15 ust. 1 pkt 4 ustawy , to nie ma podstaw dla twierdzenia , że jest to podstawa wskazana wadliwie . Należy też zauważyć , że roszczenie powoda wiąże się nadto z umową zawartą w dniu 24 kwietnia 2002r., łączącą strony do dnia 18 marca 2003 r. Czyn nieuczciwej konkurencji z zakresu utrudniania dostępu do rynku w postaci pobierania innych niż marża handlowa opłat za przyjęcie towaru do sprzedaży został stypizowany ustawą z dnia 5 lipca 2002 r. o zmianie ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji ( Dz. U. nr 126/2002 r. ,poz. 1071 ), która weszła w życie z dniem 10 listopada 2002 r. . Przed tą datą , czemu dał wyraz Sąd Najwyższy w uzasadnieniu wyroku z dnia 26 stycznia 2006r. wydanego w sprawie II CK 378 /05 , lex nr 172222 ( którego rozważania we wskazanej sprawie, a także przyjęta konstrukcja prawna zdeterminowały nie tylko twierdzenia pozwu ale i motywy rozstrzygnięcia Sądu I instancji ) czyn w postaci pobierania opłat za przyjęcie towaru do sprzedaży podlegał kwalifikacji prawnej na podstawie art. 3 ustawy . Jeżeli zatem Sąd Okręgowy rozstrzygał o roszczeniu powoda związanym ze świadczeniami pobranymi przez skarżącego przed dniem 10 listopada 2002 r. to kwalifikowanie tego czynu na podstawie art. 3 u.z.n.k. było prawidłowe .</xText> <xText>Skarżący istotną część apelacji poświęca zagadnieniu kluczowemu w sprawie to jest czy umowy zawarte przez strony zawierają postanowienia skutkujące zakwalifikowaniem wynikających z nich opłat jako tzw. opłat za wejście do sklepu , (sieci ) . W ramach istniejącej swobody umów możliwe jest takie ukształtowanie stosunków umownych, w ramach których oprócz świadczeń typowych dla właściwego rodzaju umów , tu umowy sprzedaży , strony będą zobowiązanie do świadczeń dodatkowych , właściwych dla innych umów .Obowiązek dodatkowego świadczenia pieniężnego ze strony sprzedawcy/ dostawcy nie może dotyczyć tych obowiązków kupującego, które są objęte umową sprzedaży . Zatem hipotezą przepisu art. 15 ust. 1 pkt 4 nie są objęte te sytuacje , w których obowiązek świadczenia pieniężnego powstaje jako ekwiwalent świadczeń kupującego nieobjętych treścią umowy sprzedaży bądź dostawy. W przypadku istnienia pomiędzy stronami innych zobowiązań ich dopuszczalność podlega przepisom <xLexLink xArt="art. 353(1)" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 353 <xSUPx>1</xSUPx> k.c.</xLexLink> a nie art. 15 ust.1 pkt 4 u.z.n.k. . Na gruncie u.z.n.k. zakazane jest tylko pobieranie takich świadczeń , które nie znajdują rzeczywistego uzasadnienia w świadczeniach kupującego , innych niż te, których obowiązek spełnienia wynika z zawartej umowy sprzedaży lub dostawy. Nie jest jasne czy takie było stanowisko Sądu I instancji . Sąd ten bowiem odwołując się do uzasadnienia powołanego wyżej wyroku Sądu Najwyższego użył formuły ,,główny sens zawartego porozumienia”, ,, główny sens istniejącego stosunku prawnego ”. Jeżeli strony uzgodniły , że pozwany dokona oznaczonych czynności odnoszących się do towaru co prawda już stanowiącego jego własność ale identyfikowalnego dla konsumenta jako pochodzącego od powoda i czynności tych dokonał, to nie byłoby podstaw do przyjęcia , że zastrzeżona za takie czynności odpłatność jest czynem nieuczciwej konkurencji . Skarżący w apelacji twierdzi ,że zapłata stanowiła ekwiwalent zastrzeżonych na rzecz powoda świadczeń. Skarżący w apelacji podnosi , że w sprzeciwie od nakazu zapłaty zgłosił dowód z przesłuchania świadków ( osiemnastu ) dla wyjaśnienia zasad wykonywania przez niego usług, za które ustalono w umowach odpłatność i ich specyfiki , dowód ten nie został jednak przeprowadzony. Zaniechanie przeprowadzenia tego dowodu stanowi istotne naruszenie <xLexLink xArt="art. 217;art. 217 § 2" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 217 §2 k.p.c.</xLexLink> . Sąd mógł pominąć dowód z zeznań wskazanych świadków wówczas gdyby poczynił ustalenia zgodne z wnioskami pozwanego . Jest oczywiste , że wnioski Sadu były odmienne , przy czym zostały poczynione na podstawie zeznań strony przeciwnej to jest powoda przesłuchanego w charakterze strony . Zatem to uchybienie procesowe skutkujące niewyjaśnieniem istotnych dla sprawy okoliczności faktycznych nakazywało uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Okręgowemu do ponownego rozpoznania .</xText> <xText>Rozpoznając sprawę ponownie Sąd Okręgowy przeprowadzi dowody dotychczas zaofiarowane mu przez strony i na podstawie tych dowodów , ocenionych zgodnie z art. 233k.p.c. ustali fakty istotne dla rozstrzygnięcia sprawy . Ustali zatem w szczególności na czym konkretnie polegało wykonywanie tych usług, za które zastrzeżono dodatkową odpłatność, ustali w jaki sposób towar stanowiący już własność pozwanego był promowany jako pochodzący od powoda i w czym przejawiało się w takiej sytuacji działanie pozwanego , jako działanie w interesie powoda . Analiza usług, które miał świadczyć pozwany, powinna doprowadzić do prawidłowego ustalenia czy kwalifikacja zapłaty jako opłaty za przyjcie towaru do sprzedaży dotyczy wszystkich wskazanych w umowach zawartych przez strony usług.</xText> <xText>Co do zarzutów skarżącego koncentrujących się na zagadnieniu potrącenia :</xText> <xText>w pierwszym punkcie uzasadnienia apelacji jest mowa o tym ,że powód oparł roszczenie na twierdzeniu , że jego wierzytelności z tytułu dostaw towarów były potrącane przez skarżącego z wierzytelnościami skarżącego wynikającymi z jego faktur VAT dołączonych do pozwu . Nie jest to twierdzenie ścisłe . Powód twierdził, że pozwany pobierał od niego opłaty za czynności wskazane w umowach , przy czym wskazywał , że najpierw skarżący wysokość swojej wierzytelności określał w fakturze przez siebie wystawionej , wskazując w niej również tytuł , zaś zaspokojenie polegało na tym , że należną powodowi wypłatę z tytułu ceny sprzedanego towaru pomniejszał o własną należność i cenę, w tej niższej kwocie, przekazywał na konto powoda . W ocenie Sądu Apelacyjnego takie uściślenie jest niezbędne w związku z twierdzeniami apelującego co do potrzeby dowodzenia skuteczności dokonanego potrącenia ustawowego ( skoro powód nie dowiódł potrącenia umownego) i oceny czy istotnie doszło do naruszenia przepisów <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">k.p.c.</xLexLink> dotyczących prekluzji dowodowej . Skarżący ma rację , że powód w niniejszym procesie powinien udowodnić wysokość szkody , którą w sprawie niniejszej artykułuje jako sumę kwot pobranych przez skarżącego w związku z kwestionowanymi postanowieniami czterech umów handlowych . W sytuacji, kiedy powód przed procesem nie był wzywany do zapłaty czy też dopłaty należności z tego tytułu , mógł w pozwie odwołać się do treści faktur wystawionych przez pozwanego , wynika z nich bowiem wysokość opłat , które zapewnił sobie pozwany kwestyjnymi postanowieniami umownymi . Podkreślić przy tym należy , że przed Sądem I instancji skarżący nigdy nie twierdził , że jego należności wynikające z faktur dołączonych do pozwu nie zostały zapłacone , a i twierdził przy tym , że obowiązki, które zgodnie z tymi postanowieniami miał wykonać - wykonał ; na tę wszak okoliczność zostali zgłoszeni świadkowie ; jednocześnie skarżący nigdy nie wypowiedział się w jaki sposób zaspokoił się , co musiało nastąpić, skoro przed Sądem I instancji nie podniósł zarzutu braku szkody po stronie powoda . Zarzut związany ze szkodą dotyczył w gruncie rzeczy nieudowodnienia jej wysokości . Przy takim stanowisku procesowym pozwanego, w ocenie Sądu Apelacyjnego, powód mógł w toku procesu , bez naruszania przepisu <xLexLink xArt="art. 479(12)" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 479 <xSUPx>12</xSUPx> k.p.c.</xLexLink> , w ślad za rozwijającą się argumentacja pozwanego, przedstawiać dowody dla wykazania jaką kwotę pozwany pobrał ( zatrzymał ) na poczet świadczeń, o które chodzi . W sytuacji zaś kiedy powód nie miał danych finansowych, zgłoszenie przezeń dowodu o przesłuchanie pracownika pozwanego a nawet o zobowiązanie pozwanego do przedstawienia stosownej dokumentacji finansowej jego dotyczącej ( <xLexLink xArt="art. 249" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 249 k.p.c.</xLexLink>) nie było spóźnione.</xText> <xText>Wbrew twierdzeniom skarżącego system prekluzji dowodowej w procesie o charakterze gospodarczym nie ma charakteru bezwzględnego . W wyroku z dnia 14 grudnia 2006 r. I CSK 322/06 ( nie publ.) Sąd Najwyższy zajął stanowisko co do braku obowiązku antycypowania przez powoda już w pozwie sposobu obrony pozwanego w procesie, wskazując , że ,,strony stosunku prawnego mogą zmieniać swoje stanowisko , uzupełniać je w związku z czym powód z reguły nie może przewidzieć sposobu obrony pozwanego , który ma prawo zająć w procesie inne stanowisko niż zajmował uprzednio i bronić się inaczej niż czynił to przed procesem . Ponadto już w toku procesu może okazać się sporna okoliczność , którą powód do tej pory uważał za niewątpliwą i bezsporną . Dlatego od powoda należy wymagać , by już w pozwie zgłosił twierdzenia i stosowne dowody dla wykazania swojego roszczenia, jednak z reguły nie można wymagać, by były to twierdzenia i dowody , które zakładają określoną obronę pozwanego i jego stanowisko w kwestii stosunku prawnego będącego podstawą roszczenia”. W sprawie niniejszej, śledząc argumentacje pozwanego, należy dojść do wniosku , że pozwany w postępowaniu przed Sądem I instancji nie wymagał od powoda wykazania jego szkody, ale domagał się wykazania skuteczności potrąceń, których sam dokonywał - z próbą zaś takiego ukierunkowania postępowania nie można się zgodzić. W sprawie nie chodzi , jak wynikałoby z twierdzeń pozwanego zamieszczonych w piśmie z dnia 3 stycznia 2007 r. o szkodę poniesiona przez powoda na skutek bezpodstawnych potrąceń (k.684 ) i nie chodzi o to czy potrącane wierzytelności spełniały warunki z <xLexLink xArt="art. 498;art. 498 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 498 §1 k.c.</xLexLink> i czy oświadczenia o potrąceniu zostały złożone przez osoby uprawnione do reprezentacji . W sprawie chodzi o to , że za czynności opisane w umowach , zdaniem powoda nadto nigdy nie wykonanych, a mających źródło w niezgodnych z prawem postanowieniach umowy, pozwany uzyskał efektywną zapłatę , przez co powód doznał uszczerbku odpowiadającego wysokości tej zapłaty. Jeżeli pozwany zatrzymał oznaczone kwoty pieniężne dla zaspokojenia należności , o które chodzi, to nawet przy nieskuteczności potrąceń pozostaje faktem , że w taki sposób nastąpiło jego zaspokojenie jako wierzyciela . Powyższe zostało wypowiedziane również i dlatego , że zdaniem Sądu Apelacyjnego w sprawie nie chodzi o stosowanie <xLexLink xArt="art. 505;art. 505 pkt. 3" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 505 pkt 3 k.c.</xLexLink> wyłączającego potracenie wierzytelności wynikających z czynu niedozwolonego . Dodać należy , że skarżący ma rację, iż to rzeczą powoda jest udowodnienie wysokości zatrzymanych przez pozwanego kwot , ale też wskazać należy , że zaofiarowane sądowi dowody mające doprowadzić do ustalenia konkretnych kwot z konkretnych tytułów nie zostały przeprowadzone .</xText> <xText>Jeżeli w toku ponownego rozpoznania sprawy Sąd Okręgowy ustali, po prawidłowym przeprowadzeniu postępowania dowodowego , że pozwany dopuścił się czynu polegającego na utrudnianiu dostępu do rynku przez przyjmowanie opłat za przyjęcie towaru do sprzedaży czyli dopuścił się działania sprzecznego z ustawą ( czyli nieuczciwego) wówczas taka kwalifikacja umowy i czynu uzasadnia stosowanie sankcji z ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji to jest art. 18 ustawy. Sięganie do konstrukcji właściwych przepisom ogólnym <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">k.c.</xLexLink> nie jest potrzebne skoro wskazana ustawa reguluje wyczerpująco zarówno kwalifikację czynu jak i skutki jego zaistnienia . Ubocznie można wskazać ,że przyjęcie skutku nieważności umowy z powodu naruszenia art. 15 ust.1 pkt 4 ustawy w związku z <xLexLink xArt="art. 58;art. 58 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 58 §1 k.c.</xLexLink> skutkowałoby potrzebą stosowania <xLexLink xArt="art. 410" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 410 k.c.</xLexLink> a wówczas powstałby problem możliwości stosowania sankcji z art. 18 ustawy. Zatem stwierdzić należy ,że przy ponownym orzekaniu w sprawie niezbędne konstrukcje prawne wywiedzie Sąd Okręgowy z przepisów u.z.n.k. . Powód wskazał w pozwie roszczenie przewidziane w art. 18 ust.1 pkt 4 ustawy, żądając odszkodowania równego kwotom zatrzymanym przez pozwanego , zatem o takim roszczeniu Sąd orzeknie .</xText> <xText>Co do zarzutu wadliwego rozliczenia kosztów procesu - biorąc pod uwagę, że co do kwoty 32.051,33 zł postępowanie zostało w sprawie umorzone na skutek cofnięcia pozwu , Sąd orzekając o kosztach procesu powinien był uwzględnić treść <xLexLink xArt="art. 203;art. 203 § 2;art. 203 § 3" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 203 §2 i §3 k.p.c.</xLexLink> co też uczyni w orzeczeniu kończącym , po ponownym rozpoznaniu sprawy .</xText> <xText>Mając na uwadze powyższe Sąd Apelacyjny na podstawie <xLexLink xArt="art. 386;art. 386 § 4" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 386 §4 k.p.c.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 108;art. 108 § 2" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 108 §2 k.p.c.</xLexLink> orzeczono jak w sentencji .</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Zbigniew Cendrowski

Danuta Śliwińska

ref. staż. Ewelina Piechocińska

Danuta Śliwińska

Sygn. akt I ACa 1053/07 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ PO L SK I E J Dnia 5 grudnia 2007 r. Sąd Apelacyjny w Warszawie I Wydział Cywilny w składzie: Przewodniczący – Sędzia SA – Zbigniew Cendrowski Sędzia SA – Anna Kozłowska Sędzia SO/del./ – Maciej Dobrzyński Protokolant : ref. staż. Ewelina Piechocińska po rozpoznaniu w dniu 22 listopada 2007 r. w Warszawie na rozprawie sprawy z powództwaR. P.prowadzącego działalność gospodarczą pod nazwą(...).(...)wK. przeciwko(...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnościąwP. o zapłatę na skutek apelacji pozwanej od wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 24 maja 2007 r. , sygn. akt XVI GC 802/06 uchyla zaskarżony wyrok w punktach 1 (pierwszym) i 3 ( trzecim) i w tym zakresie przekazuje sprawę Sądowi Okręgowemu w Warszawie do ponownego rozpoznania pozostawiając temu Sądowi rozstrzygnięcie o kosztach postępowania apelacyjnego . Sygn. akt I ACa 1053/07 UZASADNIENIE R. P.prowadzący działalność gospodarczą pod nazwąPrzedsiębiorstwo (...)wK.w pozwie skierowanym przeciwko(...) Sp. z o.o., z siedzibą wP.domagał zasądzenia kwoty 962.897,57 zł z ustawowymi odsetkami od dnia wytoczenia powództwa tytułem naprawienia szkody wyrządzonej mu przez pozwanego czynem nieuczciwej konkurencji z art. 15 ust. 1 pkt 4 u.z.n.k . . W dniu 29 czerwca 2006 r. Sąd Okręgowy w Warszawie wydał w postępowaniu upominawczym nakaz zapłaty, którym nakazał pozwanemu, aby zapłacił powodowi kwotę 962.897,57 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 21 kwietnia 2006r. oraz koszty procesu . W sprzeciwie od tego nakazu zapłaty pozwany wniósł o oddalenie powództwa . W toku procesu powód cofnął powództwo co do kwoty 32.051,33 zł , popierając je do kwoty 930.846,24 zł. Wyrokiem z dnia 24 maja 2007r. Sąd Okręgowy w Warszawie zasądził od(...) Sp. z o.o.wP.na rzeczR. P.kwotę 930.846,24 zł z ustawowymi od dnia 21 kwietnia 2006r. do dnia zapłaty oraz kwotę 55.360 zł tytułem zwrotu kosztów , umorzył postępowanie w pozostałym zakresie i orzekł o kosztach sądowych. W motywach rozstrzygnięcia Sąd Okręgowy ustalił, że strony w ramach prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej zawarły w dniu 24 kwietnia 2002 r. umowę handlową nr(...), której przedmiotem było m.in. ustalenie warunków nabywania od powoda towarów przez pozwanego oraz jego partnerów, ustalenie zasad rozprowadzania towarów do sieci sklepów należących do pozwanego oraz zakresu i sposobu współpracy przy prowadzonych przez pozwanego i jego partnerów działaniach reklamowych i marketingowych. Do umowy dołączone zostały aneksy podpisane w tym samym dniu, tj. Ogólne Warunki, Warunki Płatności, Ogólne Warunków(...), Bezpieczeństwo i Kontrola Jakości Towarów, Organizacja nadzoru BHP nad osobami wykonującymi pracę na terenie hipermarketuA., a także trójstronne umowy współpracy zawarte również z podmiotami powiązanymi z pozwanym, tj. z(...) Sp. z o.o.,(...) Sp. z o.o.,(...) Sp. z o.o.W powołanej umowie handlowej zostało wskazane , że pozwany będzie świadczył , za wynagrodzeniem, na rzecz powoda usługi wzmożonej aktywności , dodatkowej ekspozycji , usługi marketingowe, scentralizowaną płatność, usługi dodatkowe w postaci opracowania i udostępniania danych statystycznych , testowania nowych towarów, odzysk i utylizację części odpadów opakowaniowych , pośredniczenie w oferowaniu towarów, za które zastrzeżono na jego rzecz wynagrodzenie, a także tzw. bonus roczny to jest premię ( dla pozwanego ) za zrealizowanie ( przez pozwanego ) określonego poziomu zakupów towarów powoda . W kolejnych latach strony podpisały dalsze umowy handlowe , tj. z dnia 18marca 2003 r. zaneksem nr (...)oraz porozumieniem dotyczącym upustów na fakturze, z dnia 18 marca 2004 r. wraz zaneksem nr (...)oraz załącznikami pod nazwą Warunki płatności oraz porozumienie dotyczące upustów na fakturze i trójstronną umowę współpracy z(...) Sp. z o.o.. W roku 2005 strony zawarły kolejną umowę handlową nr(...), w dniu 4 maja 2005 r., zaneksem nr (...)oraz porozumienie dotyczące terminu zapłaty w 2005r. W umowach tych powtórzono wyżej wskazane postanowienia obarczone odpłatnością na rzecz poznanego.Realizacja umów handlowych polegała na tym, że powód sprzedawał pozwanemu towary, które dostarczane były do wskazanych w umowie lub w zamówieniach punktów logistycznych. Stamtąd pozwany dystrybuował te towary do własnych hipermarketów, bądź sklepów firm , z którymi były zwarte umowy trójstronne . Własność zamówionych u powoda towarów przechodziła na pozwanego już w chwili odbioru towaru przez pracownika pozwanego w punkcie logistycznym. Zapłata ceny za dostarczony towar następowała po upływie określonych w porozumieniach terminów płatności. Pozwany zaś, w związku z swoimi należnościami , wystawiał powodowi faktury VAT i dokonywał potrącenia tych należności z wierzytelnościami przysługującymi powodowi względem niego. Oprócz faktur VAT powód nie otrzymywał od pozwanego żadnych dokumentów, informacji lub innych dowodów, wskazujących na to, iż opisane w umowach usługi zostały rzeczywiście wykonane. Nie dochodziło do świadczenia usług marketingowych, akcje promocyjne pozwanego nie miały na celu promowania powoda jako producenta towarów , bądź też samych towarów należących do powoda. Akcjami tymi pozwany reklamował wyłącznie własne towary oraz własną markę. Pozwany nie świadczył również na rzecz powoda pozostałych usług. Pozwany w toku współpracy stron w latach 2002-2005 potrącił z należności przysługujących powodowi z tytułu dostarczonych towarów kwotę 930.846,24 zł. Dokonując oceny tak ustalonego stanu faktycznego Sąd Okręgowy wskazał, że postanowienia umów , na podstawie których pozwana dokonywała potrąceń były sprzeczne z przepisemart. 58 k.c.w zw. zart. 3531k.c.Jednocześnie te dodatkowe postanowienia umowne wyczerpywały znamiona czynu nieuczciwej konkurencji zart. 3 ust. 1 i 2 oraz art. 15 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 16 kwietnia 1993 r. o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji, opłaty bowiem , które pozwana pobrała, były opłatami za przyjęcie towaru do sprzedaży. W myśl zaśart. 15ust. pkt 4 ustawy pobieranie innych opłat poza marżą handlową, jest wykluczone. Nadto pozwana nie wykazała, aby usługi te wykonała. Co prawda przepis art. 15 ust. 1 pkt 4 u.z.n.k. nie wyklucza swobody stron w kształtowaniu treści zawieranych umów , w tym swobody w ustalaniu ceny, za jaką towar zostanie przyjęty do sprzedaży, jednakże korzystanie przez strony z tej swobody nie może prowadzić do obejścia zakazu, o którym mowa. Powód był zaś obowiązany do ponoszenia takich opłat, które nie znajdują uzasadnienia gospodarczego i prawnego i wyczerpują dyspozycję zakazu określonego w tym przepisie . W wykonaniu zawartych umów powód miał dostarczać i sprzedać pozwanej towary przeznaczone do dalszej odsprzedaży przez nią i to był główny sens istniejącego miedzy stronami stosunku prawnego. Skoro własność zamówionych towarów przechodziła na pozwanego już w chwili odbioru towaru przez pracownika pozwanego w punkcie logistycznym to oznacza to, że w dodatkowych postanowieniach umownych zastrzeżono dla pozwanego zapłatę za czynności nie były już związane z osobą byłego właściciela rzeczy i które obciążały właściciela aktualnego. W gestii pozwanego jako w aktualnego właściciela towaru było takie jego rozmieszczenie aby nastąpiła skuteczna sprzedaż konsumentom. W gazetkach reklamowych umieszczane były zdjęcia towaru również już stanowiącego własność pozwanej, brak w nich było oznaczenia firmy powoda. Zasadniczym celem dystrybucji tych publikacji było promowanie marki pozwanego. Nie dochodziło przy tym do świadczenia usług marketingowych, które miały zgodnie z umową polegać na promowaniu towarów lub marki powoda. Pozwany nie świadczył również usługi logistycznej na rzecz powoda. Wydatki, jakie pozwany ponosił z związku z dystrybucją przyjmowanych od dostawców towarów pomiędzy swoje placówki handlowe, dokonywał już tylko i wyłącznie w odniesieniu do własnego towaru. Zastrzeganie dodatkowych opłat, poza marżą handlową, przez przedsiębiorcę handlowego za samo li tylko to , że kupowane towary znajdą się w sprzedaży w sklepach należących do tego przedsiębiorcy, utrudnia w sposób oczywisty dostęp do rynku i w ten sposób narusza dobre obyczaje handlowe, o których mowa w art. 3 ust. 1 u.z.n.k. Zastrzeżone dodatkowe opłaty nie są istotnymi postanowieniami umowy sprzedaży, zatem jedynie one są nieważne z uwagi na sprzeczności z zasadami współżycia społecznego. Stąd też pozwanemu nie przysługuje w stosunku do powoda roszczenie z tytułu przewidzianych w umowach handlowych opłat. Skoro opłaty te zostały pobrane oznacza to , że powód w procesie wykazał istnienie szkody, nie uzyskał bowiem korzyści w postaci zapłaty całej należnej kwoty za dostarczone towary. Nie dokonanie zapłaty w pełnej wysokości związane było z dokonaniem przez pozwaną wskazanego czynu nieuczciwej konkurencji, zatem powództwo podlegało uwzględnieniu Wyrok ten w części uwzględniającej powództwo i orzekające o kosztach zaskarżył apelacją pozwany wnosząc o jego zmianę i oddalenie powództwa, ewentualnie o uchylenie wyroku w zaskarżonej części i przekazanie sprawy do ponownego rozpatrzenia Sądowi Okręgowemu . Skarżący zarzucił : I. naruszenie przepisów prawa materialnego tj.: 1) art. 3 ust. l i 2 ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji przez niewłaściwe zastosowanie i uznanie, że kwestyjne zastrzeżenia umowne wyczerpywały znamiona czynu z tego przepisu pomimo przywołania przez Sąd innej podstawy dla tego samego czynu - art. 15 ust. l pkt 4 ustawy; 2) art. 15 ust. l pkt 4 ustawy przez błędną wykładnię i uznanie, że utrudniał powodowi dostęp do rynku - przez pobranie opłaty za przyjęcie towaru do sprzedaży; 3) art. 18 ust. l pkt 4 ustawy przez niewłaściwe zastosowanie i ustalenie, że wyrządził powodowi szkodę; 4)art. 6 k.c.przez jego pominięcie i uznanie, że dokonał potrącenia wierzytelności powoda ze swoimi wierzytelnościami oraz przez uznanie, że powód udowodnił szkodę ; 5)art. 58 § 2 k.c.przez niewłaściwe zastosowanie i uznanie, że świadczenia przewidziane dla powoda w umowach były sprzeczne z zasadami współżycia społecznego; 6)art. 140 k.c.w zw. zart. 535 k.c.przez niewłaściwe zastosowanie i uznanie, że jako właściciel nabytych od powoda rzeczy nie był uprawniony do reklamowania produktów dostarczanych przez powoda oraz dokonywania innych usług przewidzianych umową; 7)art. 499 k.c.przez jego pominięcie i uznanie, że złożył skuteczne oświadczenie o potrąceniu wierzytelności wzajemnych; II. naruszenie przepisów prawa procesowego, a to : 1)art. 217 § 2 k.p.c.przez pominięcie wniosków dowodowych zgłoszonych w sprzeciwie od nakazu zapłaty w postaci zeznań świadków w szczególności dla wykazania, że świadczył usługi na rzecz powoda i dla ustalenia specyfiki tych usług , 2)art. 233 § l k.p.c.przez dowolne uznanie, że : - dokonywał potrącenia wierzytelności z tytułu usług świadczonych dla powoda z wierzytelnościami powoda z tytułu dostaw towarów i że dowodami tychże potrąceń są wyciągi z rachunków bankowych przedłożonych przez powoda; - opłaty za usługi przewidziane umową były opłatami za przyjęcie towaru do sprzedaży; - świadczenia przewidziane umową obejmowały m.in. opłaty za wejście do nowo otwieranego sklepu; - nie wykazał, iż świadczył usługi przewidziane umową pomimo, chociażby, dołączenia zestawu gazetek reklamowych; - zgłosił zarzut potrącenia wierzytelności wzajemnych; 3)art. 328 § 2 k.p.c.przez nie wskazanie w uzasadnieniu wyroku, na podstawie których specyfikacji dołączonych do faktur VAT uznano, że dokonywał potrącenia wierzytelności wzajemnych; przez nie odniesienie się do podnoszonego zarzutu naruszenia przepisówk.p.c.dotyczących prekluzji dowodowej; przez nie wskazanie w uzasadnieniu wyroku przyczyn nie dopuszczenia dowodu z zeznań świadków zawnioskowanych w sprzeciwie od nakazu zapłaty; 4)art. 47912§ l k.p.c.przez dopuszczenie dowodów zgłoszonych przez powoda dla ustalenia: wysokości jego wierzytelności względem skarżącego i rzekomych potrąceń pomimo zgłoszenia tych dowodów po terminie wskazanym w powołanym przepisie i nie wskazania, że złożenie tych dowodów wcześniej było niemożliwe; 5) a nadto – w odniesieniu do kosztów procesu - naruszenieart. 98 § l k.p.c.. Sąd Apelacyjny zważył: Odnosząc się z do zarzutów apelacji w pierwszej kolejności stwierdzić należy, że Sąd Apelacyjny nie podziela stanowiska skarżącego, że doszło do naruszenia prawa materialnego przez jego błędne zastosowanie polegające na powołaniu, dla oceny prawnej działania skarżącego, przepisów art. 3 ust. 1 i 2 oraz art. 15 ust. 1 pkt 4 u.z.n.k. . Skarżący w apelacji twierdzi, że wobec przypisania mu czynu nieuczciwej konkurencji opisanego w art. 15 ust. 1 pkt 4 u.z.n.k. , przepis art. 3 ust.1 i 2 tej ustawy nie znajduje już zastosowania dla oceny kwestyjnych postanowień umownych . Otóż zarówno w orzecznictwie jak i w doktrynie można zetknąć się z dwoma, zasadniczo przeciwstawnymi stanowiskami : zgodnie z pierwszym z nich, jeżeli czyn sprawcy deliktu nieuczciwej konkurencji wyczerpuje znamiona któregokolwiek z czynów wyszczególnionych w rozdziale 2 u.z.n.k. (tj. art. 5-17e ustawy), to wykluczone jest sięganie do klauzuli generalnej art. 3 ust. 1 u.z.n.k., gdyż w przepisach szczególnych, typizujących zachowania uznawane za czyny nieuczciwej konkurencji, ustawodawca dał już wyraz swoim preferencjom aksjologicznym, zawierając w ich treści wszystkie istotne elementy definicji tych czynów (tak m.in. w wyroku SN z 7.03.1997 r., II CKN 70/96, OSNC 1997/8, poz. 113). Pogląd przeciwny, opiera się na założeniu, że wspomnianej klauzuli generalnej przypada w udziale nie tylko funkcja uzupełniająca, lecz także korygująca względem innych przepisów ustawy. Innymi słowy, jeżeli określony czyn co prawda wypełnia hipotezę normy wynikającej z przepisu rozdziału 2 ustawy, jednakże nie wystąpi zarazem określona w art. 3 ust. 1 u.z.n.k. przesłanka zagrożenia lub naruszenia interesu innego przedsiębiorcy, to uznać należy, że nie stanowi on czynu nieuczciwej konkurencji. W razie przyjęcia tego założenia zachodzi zatem in concreto nie tylko możliwość, ale i potrzeba jednoczesnej oceny postępowania przedsiębiorcy zarówno z punktu widzenia przepisów zarówno rozdziału 2, jak i art. 3 ust. 1 u.z.n.k. (tak m. in. w wyrokach SN: z 9.05.2003 r., V CKN 219/01, OSP 2004/7, poz. 54; z 26.11.1998 r., I CKN 904/97, OSNC 1999/5, poz. 97). Zdaniem Sądu Apelacyjnego należy przychylić się do drugiego z prezentowanych stanowisk. Sąd Apelacyjny nie podziela poglądu , że pomiędzy przepisami rozdziału 2 a art. 3 ust. 1 u.z.n.k. zachodzi relacja lex specialis-lex generalis, przy czym wyliczenie czynów nieuczciwej konkurencji w art. 5-17e ustawy jest wyczerpujące - w tym sensie, że dopiero w braku możliwości zakwalifikowania zachowania przypisywanego pozwanemu zaskarżonym wyrokiem do któregokolwiek z nazwanych czynów nieuczciwej konkurencji, istniałaby możliwość oceny tego zachowania przez pryzmat klauzuli generalnej art. 3 ust. 1 u.z.n.k. Trzeba podkreślić, że termin "czyn nieuczciwej konkurencji" jest pewnym skrótem myślowym, pod którym - jak wskazuje się w doktrynie - kryje się wiele, często znacznie różniących się od siebie, zachowań przedsiębiorców. Treść klauzuli wskazuje na te cechy, które pozwalają na wyodrębnienie zachowań interesujących z punktu widzenia celu ustawy, wyłożonego w jej art. 1. Mając to na względzie, nie sposób twierdzić, że art. 5-17e u.z.n.k. odrywają się od klauzuli generalnej. W każdym zatem przypadku, także w razie stosowania przepisów rozdziału 2 ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji, niezbędne jest wykazanie ogólnych przesłanek odpowiedzialności za czyn nieuczciwej konkurencji, które są określone w art. 3 ust. 1 u.z.n.k. . Jeżeli przeto Sąd I instancji powołał jako podstawę rozstrzygnięcia przepisy art. 3 i art. 15 ust. 1 pkt 4 ustawy , to nie ma podstaw dla twierdzenia , że jest to podstawa wskazana wadliwie . Należy też zauważyć , że roszczenie powoda wiąże się nadto z umową zawartą w dniu 24 kwietnia 2002r., łączącą strony do dnia 18 marca 2003 r. Czyn nieuczciwej konkurencji z zakresu utrudniania dostępu do rynku w postaci pobierania innych niż marża handlowa opłat za przyjęcie towaru do sprzedaży został stypizowany ustawą z dnia 5 lipca 2002 r. o zmianie ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji ( Dz. U. nr 126/2002 r. ,poz. 1071 ), która weszła w życie z dniem 10 listopada 2002 r. . Przed tą datą , czemu dał wyraz Sąd Najwyższy w uzasadnieniu wyroku z dnia 26 stycznia 2006r. wydanego w sprawie II CK 378 /05 , lex nr 172222 ( którego rozważania we wskazanej sprawie, a także przyjęta konstrukcja prawna zdeterminowały nie tylko twierdzenia pozwu ale i motywy rozstrzygnięcia Sądu I instancji ) czyn w postaci pobierania opłat za przyjęcie towaru do sprzedaży podlegał kwalifikacji prawnej na podstawie art. 3 ustawy . Jeżeli zatem Sąd Okręgowy rozstrzygał o roszczeniu powoda związanym ze świadczeniami pobranymi przez skarżącego przed dniem 10 listopada 2002 r. to kwalifikowanie tego czynu na podstawie art. 3 u.z.n.k. było prawidłowe . Skarżący istotną część apelacji poświęca zagadnieniu kluczowemu w sprawie to jest czy umowy zawarte przez strony zawierają postanowienia skutkujące zakwalifikowaniem wynikających z nich opłat jako tzw. opłat za wejście do sklepu , (sieci ) . W ramach istniejącej swobody umów możliwe jest takie ukształtowanie stosunków umownych, w ramach których oprócz świadczeń typowych dla właściwego rodzaju umów , tu umowy sprzedaży , strony będą zobowiązanie do świadczeń dodatkowych , właściwych dla innych umów .Obowiązek dodatkowego świadczenia pieniężnego ze strony sprzedawcy/ dostawcy nie może dotyczyć tych obowiązków kupującego, które są objęte umową sprzedaży . Zatem hipotezą przepisu art. 15 ust. 1 pkt 4 nie są objęte te sytuacje , w których obowiązek świadczenia pieniężnego powstaje jako ekwiwalent świadczeń kupującego nieobjętych treścią umowy sprzedaży bądź dostawy. W przypadku istnienia pomiędzy stronami innych zobowiązań ich dopuszczalność podlega przepisomart. 3531k.c.a nie art. 15 ust.1 pkt 4 u.z.n.k. . Na gruncie u.z.n.k. zakazane jest tylko pobieranie takich świadczeń , które nie znajdują rzeczywistego uzasadnienia w świadczeniach kupującego , innych niż te, których obowiązek spełnienia wynika z zawartej umowy sprzedaży lub dostawy. Nie jest jasne czy takie było stanowisko Sądu I instancji . Sąd ten bowiem odwołując się do uzasadnienia powołanego wyżej wyroku Sądu Najwyższego użył formuły ,,główny sens zawartego porozumienia”, ,, główny sens istniejącego stosunku prawnego ”. Jeżeli strony uzgodniły , że pozwany dokona oznaczonych czynności odnoszących się do towaru co prawda już stanowiącego jego własność ale identyfikowalnego dla konsumenta jako pochodzącego od powoda i czynności tych dokonał, to nie byłoby podstaw do przyjęcia , że zastrzeżona za takie czynności odpłatność jest czynem nieuczciwej konkurencji . Skarżący w apelacji twierdzi ,że zapłata stanowiła ekwiwalent zastrzeżonych na rzecz powoda świadczeń. Skarżący w apelacji podnosi , że w sprzeciwie od nakazu zapłaty zgłosił dowód z przesłuchania świadków ( osiemnastu ) dla wyjaśnienia zasad wykonywania przez niego usług, za które ustalono w umowach odpłatność i ich specyfiki , dowód ten nie został jednak przeprowadzony. Zaniechanie przeprowadzenia tego dowodu stanowi istotne naruszenieart. 217 §2 k.p.c.. Sąd mógł pominąć dowód z zeznań wskazanych świadków wówczas gdyby poczynił ustalenia zgodne z wnioskami pozwanego . Jest oczywiste , że wnioski Sadu były odmienne , przy czym zostały poczynione na podstawie zeznań strony przeciwnej to jest powoda przesłuchanego w charakterze strony . Zatem to uchybienie procesowe skutkujące niewyjaśnieniem istotnych dla sprawy okoliczności faktycznych nakazywało uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Okręgowemu do ponownego rozpoznania . Rozpoznając sprawę ponownie Sąd Okręgowy przeprowadzi dowody dotychczas zaofiarowane mu przez strony i na podstawie tych dowodów , ocenionych zgodnie z art. 233k.p.c. ustali fakty istotne dla rozstrzygnięcia sprawy . Ustali zatem w szczególności na czym konkretnie polegało wykonywanie tych usług, za które zastrzeżono dodatkową odpłatność, ustali w jaki sposób towar stanowiący już własność pozwanego był promowany jako pochodzący od powoda i w czym przejawiało się w takiej sytuacji działanie pozwanego , jako działanie w interesie powoda . Analiza usług, które miał świadczyć pozwany, powinna doprowadzić do prawidłowego ustalenia czy kwalifikacja zapłaty jako opłaty za przyjcie towaru do sprzedaży dotyczy wszystkich wskazanych w umowach zawartych przez strony usług. Co do zarzutów skarżącego koncentrujących się na zagadnieniu potrącenia : w pierwszym punkcie uzasadnienia apelacji jest mowa o tym ,że powód oparł roszczenie na twierdzeniu , że jego wierzytelności z tytułu dostaw towarów były potrącane przez skarżącego z wierzytelnościami skarżącego wynikającymi z jego faktur VAT dołączonych do pozwu . Nie jest to twierdzenie ścisłe . Powód twierdził, że pozwany pobierał od niego opłaty za czynności wskazane w umowach , przy czym wskazywał , że najpierw skarżący wysokość swojej wierzytelności określał w fakturze przez siebie wystawionej , wskazując w niej również tytuł , zaś zaspokojenie polegało na tym , że należną powodowi wypłatę z tytułu ceny sprzedanego towaru pomniejszał o własną należność i cenę, w tej niższej kwocie, przekazywał na konto powoda . W ocenie Sądu Apelacyjnego takie uściślenie jest niezbędne w związku z twierdzeniami apelującego co do potrzeby dowodzenia skuteczności dokonanego potrącenia ustawowego ( skoro powód nie dowiódł potrącenia umownego) i oceny czy istotnie doszło do naruszenia przepisówk.p.c.dotyczących prekluzji dowodowej . Skarżący ma rację , że powód w niniejszym procesie powinien udowodnić wysokość szkody , którą w sprawie niniejszej artykułuje jako sumę kwot pobranych przez skarżącego w związku z kwestionowanymi postanowieniami czterech umów handlowych . W sytuacji, kiedy powód przed procesem nie był wzywany do zapłaty czy też dopłaty należności z tego tytułu , mógł w pozwie odwołać się do treści faktur wystawionych przez pozwanego , wynika z nich bowiem wysokość opłat , które zapewnił sobie pozwany kwestyjnymi postanowieniami umownymi . Podkreślić przy tym należy , że przed Sądem I instancji skarżący nigdy nie twierdził , że jego należności wynikające z faktur dołączonych do pozwu nie zostały zapłacone , a i twierdził przy tym , że obowiązki, które zgodnie z tymi postanowieniami miał wykonać - wykonał ; na tę wszak okoliczność zostali zgłoszeni świadkowie ; jednocześnie skarżący nigdy nie wypowiedział się w jaki sposób zaspokoił się , co musiało nastąpić, skoro przed Sądem I instancji nie podniósł zarzutu braku szkody po stronie powoda . Zarzut związany ze szkodą dotyczył w gruncie rzeczy nieudowodnienia jej wysokości . Przy takim stanowisku procesowym pozwanego, w ocenie Sądu Apelacyjnego, powód mógł w toku procesu , bez naruszania przepisuart. 47912k.p.c., w ślad za rozwijającą się argumentacja pozwanego, przedstawiać dowody dla wykazania jaką kwotę pozwany pobrał ( zatrzymał ) na poczet świadczeń, o które chodzi . W sytuacji zaś kiedy powód nie miał danych finansowych, zgłoszenie przezeń dowodu o przesłuchanie pracownika pozwanego a nawet o zobowiązanie pozwanego do przedstawienia stosownej dokumentacji finansowej jego dotyczącej (art. 249 k.p.c.) nie było spóźnione. Wbrew twierdzeniom skarżącego system prekluzji dowodowej w procesie o charakterze gospodarczym nie ma charakteru bezwzględnego . W wyroku z dnia 14 grudnia 2006 r. I CSK 322/06 ( nie publ.) Sąd Najwyższy zajął stanowisko co do braku obowiązku antycypowania przez powoda już w pozwie sposobu obrony pozwanego w procesie, wskazując , że ,,strony stosunku prawnego mogą zmieniać swoje stanowisko , uzupełniać je w związku z czym powód z reguły nie może przewidzieć sposobu obrony pozwanego , który ma prawo zająć w procesie inne stanowisko niż zajmował uprzednio i bronić się inaczej niż czynił to przed procesem . Ponadto już w toku procesu może okazać się sporna okoliczność , którą powód do tej pory uważał za niewątpliwą i bezsporną . Dlatego od powoda należy wymagać , by już w pozwie zgłosił twierdzenia i stosowne dowody dla wykazania swojego roszczenia, jednak z reguły nie można wymagać, by były to twierdzenia i dowody , które zakładają określoną obronę pozwanego i jego stanowisko w kwestii stosunku prawnego będącego podstawą roszczenia”. W sprawie niniejszej, śledząc argumentacje pozwanego, należy dojść do wniosku , że pozwany w postępowaniu przed Sądem I instancji nie wymagał od powoda wykazania jego szkody, ale domagał się wykazania skuteczności potrąceń, których sam dokonywał - z próbą zaś takiego ukierunkowania postępowania nie można się zgodzić. W sprawie nie chodzi , jak wynikałoby z twierdzeń pozwanego zamieszczonych w piśmie z dnia 3 stycznia 2007 r. o szkodę poniesiona przez powoda na skutek bezpodstawnych potrąceń (k.684 ) i nie chodzi o to czy potrącane wierzytelności spełniały warunki zart. 498 §1 k.c.i czy oświadczenia o potrąceniu zostały złożone przez osoby uprawnione do reprezentacji . W sprawie chodzi o to , że za czynności opisane w umowach , zdaniem powoda nadto nigdy nie wykonanych, a mających źródło w niezgodnych z prawem postanowieniach umowy, pozwany uzyskał efektywną zapłatę , przez co powód doznał uszczerbku odpowiadającego wysokości tej zapłaty. Jeżeli pozwany zatrzymał oznaczone kwoty pieniężne dla zaspokojenia należności , o które chodzi, to nawet przy nieskuteczności potrąceń pozostaje faktem , że w taki sposób nastąpiło jego zaspokojenie jako wierzyciela . Powyższe zostało wypowiedziane również i dlatego , że zdaniem Sądu Apelacyjnego w sprawie nie chodzi o stosowanieart. 505 pkt 3 k.c.wyłączającego potracenie wierzytelności wynikających z czynu niedozwolonego . Dodać należy , że skarżący ma rację, iż to rzeczą powoda jest udowodnienie wysokości zatrzymanych przez pozwanego kwot , ale też wskazać należy , że zaofiarowane sądowi dowody mające doprowadzić do ustalenia konkretnych kwot z konkretnych tytułów nie zostały przeprowadzone . Jeżeli w toku ponownego rozpoznania sprawy Sąd Okręgowy ustali, po prawidłowym przeprowadzeniu postępowania dowodowego , że pozwany dopuścił się czynu polegającego na utrudnianiu dostępu do rynku przez przyjmowanie opłat za przyjęcie towaru do sprzedaży czyli dopuścił się działania sprzecznego z ustawą ( czyli nieuczciwego) wówczas taka kwalifikacja umowy i czynu uzasadnia stosowanie sankcji z ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji to jest art. 18 ustawy. Sięganie do konstrukcji właściwych przepisom ogólnymk.c.nie jest potrzebne skoro wskazana ustawa reguluje wyczerpująco zarówno kwalifikację czynu jak i skutki jego zaistnienia . Ubocznie można wskazać ,że przyjęcie skutku nieważności umowy z powodu naruszenia art. 15 ust.1 pkt 4 ustawy w związku zart. 58 §1 k.c.skutkowałoby potrzebą stosowaniaart. 410 k.c.a wówczas powstałby problem możliwości stosowania sankcji z art. 18 ustawy. Zatem stwierdzić należy ,że przy ponownym orzekaniu w sprawie niezbędne konstrukcje prawne wywiedzie Sąd Okręgowy z przepisów u.z.n.k. . Powód wskazał w pozwie roszczenie przewidziane w art. 18 ust.1 pkt 4 ustawy, żądając odszkodowania równego kwotom zatrzymanym przez pozwanego , zatem o takim roszczeniu Sąd orzeknie . Co do zarzutu wadliwego rozliczenia kosztów procesu - biorąc pod uwagę, że co do kwoty 32.051,33 zł postępowanie zostało w sprawie umorzone na skutek cofnięcia pozwu , Sąd orzekając o kosztach procesu powinien był uwzględnić treśćart. 203 §2 i §3 k.p.c.co też uczyni w orzeczeniu kończącym , po ponownym rozpoznaniu sprawy . Mając na uwadze powyższe Sąd Apelacyjny na podstawieart. 386 §4 k.p.c.iart. 108 §2 k.p.c.orzeczono jak w sentencji .

15/450000/0000503/ACa

Sąd Apelacyjnyw Warszawie

I Wydział Cywilny

154505000005127_XVII_AmA_000130_2007_Uz_2007-12-14_001

XVII AmA 130/07

2007-12-14 01:00:00.0 CET

2015-06-16 20:15:03.0 CEST

2017-07-04 21:52:28.0 CEST

15450500

5127

SENTENCE, REASON

Sygn. XVII AmA 130/07 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 14 grudnia 2007 r. Sijd Okręgowy w Warszawie- Sąd Odwoławczy Konkurencji i Konsumentów w składzie: PrzewodniczącySSO Andrzej Turliński Protokolantaplikant radcowski Szymon Zych po rozpoznaniu w dniu 14 grudnia 2007 r. w Warszawie sprawy z odwołania Spółdzielni Mieszkaniowej (...) w Z. przeciwko Prezesowi Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów zainteresowani: K. M. (1) i K. M. (2) o ochronę konkurencji i konsumentów na skutek

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xVolNmbr="000130" xVolType="15/450500/0005127/AmA" xFromPg="1" xml:space="preserve" xDocType="Uz" xFlag="published" xEditorFullName="Wioleta Żochowska" xPublisher="pwiaterska" xEditor="wzochowska" xToPage="6" xLang="PL" xYear="2007" xVersion="1.0" xPublisherFullName="Paula Wiaterska"> <xName>Wyrok+Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xText>Sygn. XVII AmA 130/07</xText> <xUnit xType="part" xBold="true" xIsTitle="true"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right">Dnia 14 grudnia 2007 r.</xText> <xText><xBx>Sijd Okręgowy w Warszawie- Sąd Odwoławczy Konkurencji i Konsumentów</xBx></xText> <xText xALIGNx="left">w składzie:</xText> <xText>PrzewodniczącySSO Andrzej Turliński</xText> <xText>Protokolantaplikant radcowski Szymon Zych </xText> <xText xALIGNx="left">po rozpoznaniu w dniu 14 grudnia 2007 r. w Warszawie</xText> <xText xALIGNx="left">sprawy z odwołania Spółdzielni Mieszkaniowej <xAnon>(...)</xAnon> w <xAnon>Z.</xAnon> przeciwko Prezesowi Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów zainteresowani: <xAnon>K. M. (1)</xAnon> i <xAnon>K. M. (2)</xAnon> o ochronę konkurencji i konsumentów</xText> <xText xALIGNx="left">na skutek odwołania od decyzji pozwanego z dnia 20 maja 2005 r. Nr <xAnon> (...)</xAnon></xText> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=".">I</xName> <xText>oddala odwołanie,</xText> </xUnit> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=".">II</xName> <xText>zasądza od Spółdzielni Mieszkaniowej <xAnon>(...)</xAnon> w <xAnon>Z.</xAnon> na rzecz Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów kwotę 630 zł (sześćset trzydzieści złotych) tytułem kosztów zastępstwa procesowego,</xText> </xUnit> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=".">III</xName> <xText>nakazuje pobrać od Spółdzielni Mieszkaniowej <xAnon>(...)</xAnon> w <xAnon>Z.</xAnon> na rzecz Skarbu Państwa - Kasy Sądu Okręgowego w Warszawie kwotę 1000 zł (jeden tysiąc złotych) tytułem opłaty sądowej od apelacji, od której pozwany był zwolniony z mocy prawa.</xText> </xUnit> <xText xALIGNx="left">SSO Andrzej Turliński</xText> </xUnit> <xUnit xType="part" xBold="true" xIsTitle="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText>Prezes Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów (zwany dalej Prezesem UOKiK) decyzją z dnia 20 maja 2005 r. Nr <xAnon> (...)</xAnon> uznał za ograniczającą konkurencję i zakazał stosowania praktyki Spółdzielni Mieszkaniowej <xAnon>(...)</xAnon> z <xAnon>Z.</xAnon> (zwanej dalej Spółdzielnią) polegającej na nadużywaniu pozycji dominującej na lokalnym rynku udostępniania przedsiębiorcom świadczącym usługi telewizji kablowej nieruchomości stanowiących jej własność zlokalizowanych w osiedlach: <xAnon>(...)</xAnon> - <xAnon>(...)</xAnon>, <xAnon>(...)</xAnon>, <xAnon>(...)</xAnon> - <xAnon>(...)</xAnon>, <xAnon>(...)</xAnon> i <xAnon>(...)</xAnon>, poprzez uzależnienie wyrażenia zgody na udostępnienie nieruchomości Spółdzielni od wpłacenie kwoty na cele działalności społeczno - kulturalnej prowadzonej przez Spółdzielnię, co stanowi naruszenie <xLexLink xArt="art. 8;art. 8 ust. 2;art. 8 ust. 2 pkt. 4;art. 8 ust. 2 pkt. 5" xIsapId="WDU20001221319" xTitle="Ustawa z dnia 15 grudnia 2000 r. o ochronie konkurencji i konsumentów" xAddress="Dz. U. z 2000 r. Nr 122, poz. 1319">art. 8 ust. 2 pkt 4 i 5 ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r. o ochronie konkurencji i konsumentów</xLexLink> (Dz.U. z 2002 r. Nr 18, poz. 172 ze zmianami) - zwanej dalej ustawą o.k.i k.</xText> <xText>Na podstawie art. 101 ust. 1 pkt 1 tej ustawy Prezes UOKiK nałożył na Spółdzielnię karę pieniężną w wysokości 20000zł.</xText> <xText>W wyniku odwołania złożonego przez Spółdzielnię od tej decyzji Sąd Okręgowy w Warszawie - Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów (Sąd OKiK) wyrokiem z dnia 31 sierpnia 2006 r. uchylił wspomnianą decyzję opierając swoje rozstrzygnięcie na następujących przesłankach.</xText> <xText>Od dnia 1 stycznia 2002 r. w całych zasobach Spółdzielni usługi w zakresie telewizji kablowej wykonuje <xAnon> (...) Sp. z o.o.</xAnon> w <xAnon>G.</xAnon>. Pismem z 8 stycznia 2003 r. <xAnon>K. M. (1)</xAnon> i <xAnon>K. M. (2)</xAnon> prowadzący działalność gospodarczą pod nazwą <xAnon>(...)</xAnon> w <xAnon>Z.</xAnon> zwrócili się do Spółdzielni o wyrażenie zgody zainteresowania sieci telewizji kablowej w jej budynkach informując, iż dostarczają sygnał telewizji kablowej do budynków sąsiednich. Spółdzielnia pismem z 20 października 2003 r.</xText> <xText>przedstawiła warunki zawarcia umowy i przesłała projekt umowy zawierający w § 4 ust. 16 obowiązek wpłacenia przez <xAnon>K. M.</xAnon> i <xAnon>K. M.</xAnon> kwoty 10 tys. zł na cele społeczne - kulturalne. Do podpisania umowy zawierającej taki warunek ostatecznie nie doszło.</xText> <xText>Zdaniem Sądu Okręgowego wydając swą decyzję Prezes UOKiK oparł się wyłącznie na przepisach ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów z całkowitym pominięciem przepisów Prawa telekomunikacyjnego mającego charakter regulacji ustawowej szczególnej względem ogólnych zasad prawnych dotyczących problematyki ochrony konkurencji. W ocenie Sądu Okręgowego sprawa winna być rozpoznana w świetle przepisu art. 140 Prawa telekomunikacyjnego z 16 lipca 2004 r. regulującego tryb postępowania w przypadku podejmowania przez przedsiębiorców telekomunikacyjnych starań o zainstalowanie urządzeń. Przepis ten nakazuje właścicielowi nieruchomości umożliwienie operatorowi przeprowadzenia niezbędnych prac zaś warunki korzystania z nieruchomości przez operatora powinny być ustalone w umowie zawartej w terminie 30 dni od dnia wystąpienia przez operatora ojej zawarcie. Sąd stanął na stanowisku iż w przypadku nie zawarcia umowy w tym terminie zastosowanie mieć będzie przepis <xLexLink xArt="art. 124" xIsapId="WDU19971150741" xTitle="Ustawa z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 115, poz. 741">art. 124 ustawy z 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami</xLexLink> stanowiący, iż starosta określi w drodze decyzji sposób korzystania z nieruchomości poprzez udzielenie zezwolenia na zakładanie stosownych instalacji. W sytuacji gdy tryb ten nie został zachowany Sąd uznał, iż postępowanie antymonopolowe przeprowadzone zostało przedwcześnie.</xText> <xText>Po rozpoznaniu apelacji złożonej przez Prezesa UOKiK Sąd Apelacyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 29 maja 2007 r. uchylił wyrok Sądu OKiK i przekazał sprawę temu Sądowi do ponownego rozpoznania.</xText> <xText>Sąd Apelacyjny przesądził, że uzależnienie wszczęcia postępowania antymonopolowego od decyzji starosty wydanej na podstawie <xLexLink xArt="art. 124" xIsapId="WDU19971150741" xTitle="Ustawa z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 115, poz. 741">art. 124 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami</xLexLink> nie było prawidłowe,</xText> <xText>ponieważ Spółdzielnia nie odmawia wyrażenia zgody na przeprowadzenie instalacji telekomunikacyjnych, natomiast uzależnia podpisanie umowy z konkretnym operatorem od spełnienia przez niego dodatkowych świadczeń. Dlatego w sprawie należy ocenić czy Spółdzielnia ma pozycje dominującą na właściwym rynku oraz czyjej nadużywa w sposób opisany w zaskarżonej decyzji Prezesa UOKiK. Rozstrzygnięcie tych zagadnień powinno być dokonane na podstawie przepisów o ochronie konkurencji i konsumentów, a nie na podstawie Prawa Telekomunikacyjnego.</xText> <xText>Rozpoznając ponownie sprawę Sąd OKiK ustalił co następuje.</xText> <xText>W dniu 8 sierpnia 2003 r. zainteresowani zwrócili się na piśmie do Spółdzielni o wyrażenie zgody na zainstalowanie w jej budynkach sieci telewizji kablowej (K-16 akt adm.). Jednocześnie wskazali na duże zainteresowanie ich ofertą ze strony mieszkańców spowodowane konkurencyjną ceną usługi w stosunku do ceny operatora już działającego w zasobach mieszkaniowych Spółdzielni, którym jest <xAnon> (...) Spółka z o.o.</xAnon> z siedzibą w <xAnon>G.</xAnon>.</xText> <xText>W związku z tym Spółdzielnia przygotowała projekt umowy na świadczenie usług telewizji kablowej z dnia 14 czerwca 2004 r. (K - 4 do 7 akt adm.), w którym w § 4 pkt 1 i 16 wśród obowiązków umownych zainteresowanych (operatora) wymieniła: wybudowanie sieci w ramach inwestycji własnej oraz wpłacenie kwoty 10000 zł na cele działalności społeczno - kulturalnej prowadzonej przez Spółdzielnię za uzyskanie „zgody wejścia na jej zasoby”. Do zasobów tych według jej oświadczenia należą osiedla wymienione w zaskarżonej decyzji, w których usługi telewizji kablowej świadczy <xAnon> Spółka z o.o. (...)</xAnon> (K - 30 akt adm.). Prawo do wykonywania tych usług Spółka ta nabyła od <xAnon> (...) Spółki z o.o.</xAnon> z siedzibą w <xAnon>Z.</xAnon> (<xAnon> (...) Sp. z o.o.</xAnon>) na podstawie porozumienia z dnia 15 października 1999 r. (K - 43 i 44 akt adm.).</xText> <xText>Z kolei <xAnon> (...) Sp. z o.o.</xAnon> była operatorem telewizji kablowej na terenie Spółdzielni w wyniku podpisania z nią umowy z dnia 7 listopada 1996 r. (K -37 do 41 akt adm.) W umowie tej ani też w porozumieniu operatorów nie ma warunku o konieczności uiszczenia Spółdzielni opłaty na cele kulturalno - społeczne.</xText> <xText>Ponadto według § 9 pkt 2ww. projektu umowy z dnia 14 czerwca 2004 r. operator miał się zobowiązać do nieodpłatnego udostępnienia powódce bloku informacyjno - reklamowego nadawanego w programie planszowym.</xText> <xText>W piśmie do Prezesa UOKiK (K - 53 akt adm.) Spółdzielnia oświadczyła, że opłaty na ww. cele żądała od przedsiębiorców chcących wykorzystać jej nieruchomości do ułożenia różnego rodzaju przyłączy i sieci i załączyła do tego pisma porozumienia z <xAnon> (...) Bankiem (...) SA</xAnon> w <xAnon>L.</xAnon> (K - 55 akt adm.) <xAnon> i (...) Spółkę z o.o.</xAnon> w <xAnon>L.</xAnon> (K - 58 akt adm.), w których opłaty te wynoszą odpowiednio 10000 zł i 5000 zł.</xText> <xText>Ponadto Spółdzielnia wyjaśniła w postępowaniu administracyjnym (K - 67 i 68 akt adm.) że nie posiada kalkulacji kosztów, w oparciu o którą zażądała opłaty 10000 zł od zainteresowanych. Podała też, iż jej przychód w 2004 r. wyniósł <xAnon>(...)</xAnon> zł.</xText> <xText>Na podstawie przedstawionych powyżej istotnych dla rozstrzygnięcia elementów stanu faktycznego i biorąc pod uwagę wskazówki co do dalszego prowadzenia sprawy przekazane przez Sąd Apelacyjny, Sąd OKiK zważył co następuje.</xText> <xText>Odwołanie nie zasługuje na uwzględnienie, a wydana przez Prezesa UOKiK decyzja jest prawidłowa.</xText> <xText>Powodowa Spółdzielnia podniosła w swoim odwołaniu, że Prezes UOKiK błędnie zdefiniował rynek właściwy. Według niej prawidłowo określonym rynkiem w sprawie jest rynek udostępniania należących do Spółdzielni nieruchomości na potrzeby innych podmiotów. Decydującym dla jego wyodrębnienia jest fakt wykorzystania jej nieruchomości, a nie rodzaj działalności gospodarczej czy też rodzaj usług świadczonych przez konkretnego przedsiębiorcę wnoszącego o udostępnienie nieruchomości. Uczestnikami tak</xText> <xText>określonego rynku są nie tylko zainteresowani <xAnon>K. M. (1)</xAnon> i <xAnon>K. M. (2)</xAnon>, ale także inne podmioty, którym Spółdzielnia udostępnia swoje nieruchomości.</xText> <xText>Słusznie wskazała powódka, że w sprawie daje się wyodrębnić produktowy rynek udostępnienia nieruchomości ograniczony geograficznie do jej zasobów gruntów i zasobów mieszkaniowych. Z racji przysługującego prawa własności Spółdzielnia ma na tym rynku pozycję monopolistyczną (kwalifikowaną pozycje dominującą). Równolegle funkcjonuje rynek usług telewizji kablowej. Do ich wykonywania niezbędny jest dostęp do nieruchomości najczęściej nie będących własnością przedsiębiorcy (operatora usług). Rynek ten jest rynkiem konkurencyjnym, dostępnym dla wielu operatorów. Wchodzący na ten rynek przedsiębiorca buduje swoją sieć służącą do przesyłania sygnału telewizji kablowej. W tym celu niezbędny jest mu dostęp do cudzej nieruchomości. Wynika z tego, że rynek udostępniania nieruchomości i rynek usług telewizji kablowej są ze sobą funkcjonalnie powiązane, gdyż prowadzenie działalności na rynku usług telewizji kablowej jest uzależnione od posiadania dostępu do rynku udostępniania nieruchomości, przy czym zależność odwrotna nie ma miejsca, gdyż zgodnie z <xLexLink xArt="art. 140" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 140 k.c.</xLexLink> do wykonywania prawa własności nie jest potrzebna zgoda osób trzecich. Panowanie przez Spółdzielnię na rynku udostępnienia własnych nieruchomości nie jest jednak całkowicie nieograniczone. Jego granice wyznaczane są przez ustawy i zasady współżycia społecznego właśnie w <xLexLink xArt="art. 140" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 140 k.c.</xLexLink>, który stanowi, że w granicach określonych przez ustawy i zasady współżycia społecznego właściciel może, z wyłączeniem innych osób, korzystać z rzeczy zgodnie ze społeczno - gospodarczym przeznaczeniem swego prawa, w szczególności może pobierać pożytki i inne dochody z rzeczy. W tych samych granicach może rozporządzać rzeczą. Jedną z ustaw ograniczających prawo własności jest ustawa o.k.i k., której bezwzględnie obowiązujące przepisy zakazują podmiotom posiadającym na danym rynku pozycję dominującą jej nadużywania - tak art. 8 tej ustawy.</xText> <xText>Odnosząc te rozważania do niniejszej sprawy należy powiedzieć, że Spółdzielnia powinna tak wykonywać przysługujące jej prawo własności do nieruchomości, aby nie dokonywać zaburzeń konkurencji na rynkach powiązanych (zależnych), w tym na rynku usług telewizji kablowej.</xText> <xText>Zaburzenia te mogą wynikać z dyskryminacji lub eksploatacji kontrahenta. Zakazana decyzją administracyjną praktyka eksploatowała zainteresowanych jako kontrahenta Spółdzielni. Jak bowiem słusznie zauważył Prezes UOKiK powódka oferując w projekcie umowy świadczenie w postaci udostępnienia swoich zasobów do celu wskazanego przez operatora telewizji kablowej zażądała od niego spełnienia świadczenia pieniężnego w postaci opłaty 10000 zł na cele społeczno - kulturalne. Istotne jest, że opłata ta nie miała rzeczowego ani zwyczajowego związku z przedmiotem umowy. Ułożenie przez operatora przewodów telewizji kablowej nie wymaga ponoszenia przez niego opłaty na cele społeczno - kulturalne właściciela nieruchomości. Nie ma ona żadnego związku z tego rodzaju inwestycją. Nie jest też zwyczajowo przyjęta przy realizacji tego rodzaju umowy.</xText> <xText>Fakt, że Spółdzielnia takie opłaty pobrała jeszcze od dwóch innych przedsiębiorców nie wskazuje na istnienie w tej materii ugruntowanych podobnych zachowań innych właścicieli nieruchomości czy nawet tylko Spółdzielni. Zważyć też należy, że opłaty pobierane zwyczajowo obok ceny czy wynagrodzenia np. napiwki, mimo, że nie są skalkulowane to jednak najczęściej mieszczą się w pewnym przedziale procentowym, którego podstawąjest wartość świadczenia głównego. Tymczasem powódka nawet nie usiłowała wykazać tak rozumianego związku opłaty ze swoim świadczeniem polegającym na udostępnieniu nieruchomości do celu inwestycji zainteresowanego.</xText> <xText>Nic zresztą w tym dziwnego, jeżeli weźmie się pod uwagę, że w projekcie umowy z dnia 14 czerwca 2004 r. nie wyliczyła wartości oferowanego zainteresowanym świadczenia polegającego na udostępnieniu swojej nieruchomości do celu budowy sieci telewizji kablowej. Dlatego też prawidłowy</xText> <xText>jest wniosek Prezesa UOKiK (K - 54 akt sąd.), że ekwiwalentem świadczenia Spółdzielni miało być świadczenie przez operatora nieodpłatnie usługi nadawania jej bloku reklamowo informacyjnego, co zostało unormowane w § 9 pkt 2 projektu umowy.</xText> <xText>Natomiast zakwestionowana opłata w żadnym wypadku takim ekwiwalentem nie była.</xText> <xText>Według art. 8 ust. 2 pkt 4 nadużyciem pozycji dominującej jest uzależnienie zawarcia umowy od przyjęcia lub spełnienia przez drugą stronę innego świadczenia, mniemającego rzeczowego ani zwyczajowego związku z przedmiotem umowy. Stan faktyczny sprawy wyczerpuje treść tego przepisu, albowiem Spółdzielnia uzależniła zawarcie umowy o świadczenie usług telewizji kablowej od spełnienia przez zainteresowanych innego świadczenia w postaci opłaty na jej cele społeczno - kulturalne, które nie miało rzeczowego ani zwyczajowego związku z przedmiotem tej umowy. W ocenie Sądu fakt, że opłat na ten sam cel powódka zażądała również od dwóch innych przedsiębiorców świadczy wyłącznie o stosowaniu wobec nich takiej samej zakazanej praktyki ograniczającej konkurencję, tyle że nie objętej niniejszym sporem i mającej miejsce na innych rynkach związanych (zależnych). Jednocześnie opisane postępowanie stanowiło przejaw nierównego potraktowania zainteresowanych i operatora, który zajął rynek usług telewizji kablowej w zasobach Spółdzielni w 1996 r. tj. <xAnon> (...) Spółki z o.o.</xAnon> Jak bowiem ustalono powódka nie uzależniała zawarcia stosownej umowy od wpłacenia na jej rzecz przez tego przedsiębiorcę opłaty na cele społeczno - kulturalne. Żądając tej opłaty od zainteresowanych dyskryminowała ich w stosunku do <xAnon> (...) Sp. z o.o.</xAnon> Nie zapewniła obu konkurentom równoprawnych warunków wejścia na rynek usług, do czego była zobowiązana z racji posiadanej monopolistycznej pozycji na rynku związanym, przy czym znaczna różnica w czasie wejścia na rynek obu operatorów nie ma dla tej oceny istotnego znaczenia właśnie z uwagi na złamanie powołanej zasady równego traktowania. Niewątpliwie takie postępowanie Spółdzielni wyczerpuje</xText> <xText>hipotezę art. 8 ust. 2 pkt 5 ustawy o.k.i k., gdyż niezależnie od tego czy było świadome, przeciwdziałało ukształtowaniu się warunków niezbędnych do powstania konkurencji na rynku świadczenia usług telewizji kablowej i tak było odebrane przez zainteresowanych , co znalazło odzwierciedlenie w uzasadnieniu ich wniosku o wszczęcie postępowania antymonopolowego (K - 9 akt adm.).</xText> <xText>Kara pieniężna za nadużycie pozycji dominującej znajduje swoje oparcie w art. 101 ust. 1 pkt 1 ustawy o.k.i k., a jej wysokość nie przekracza maksymalnego poziomu ustanowionego w tym przepisie na 10% przychodu osiągniętego w roku poprzedzającym rok jej nałożenia. Jest karą minimalną dla spełnienia jej funkcji represyjnej i prewencyjnej za naruszenie ustawy antymonopolowej.</xText> <xText>W tym stanie rzeczy, Sąd, działając na podstawie <xLexLink xArt="art. 479" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 479</xLexLink><xSUPx>31a</xSUPx><xLexLink xArt="§ 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">§ 1 k.p.c.</xLexLink> oddalił odwołanie nie znajdując podstaw do jego uwzględnienia (pkt I sentencji wyroku).</xText> <xText>O kosztach procesu ograniczonych do kosztów zastępstwa procesowego Prezesa UOKiK za obie instancje sądowe orzeczono stosownie do wyniku sporu na podstawie <xLexLink xArt="art. 98;art. 99" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 98 i 99 k.p.c.</xLexLink> (pkt II sentencji).</xText> <xText>Nakaz pobrania od Spółdzielni na rzecz Skarbu Państwa opłaty od apelacji, od której poniesienia Prezes UOKiK był zwolniony z mocy prawa uzasadnia <xLexLink xArt="art. 113;art. 113 ust. 1" xIsapId="WDU20051671398" xTitle="Ustawa z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych" xAddress="Dz. U. z 2005 r. Nr 167, poz. 1398">art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych</xLexLink> (Dz.U. Nr 167, poz. 1398 z późn. zm.) w związku z <xLexLink xArt="art. 98" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 98 k.p.c.</xLexLink> (pkt III sentencji).</xText> <xText>SSO Andrzej Turliński</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Paula Wiaterska

Wioleta Żochowska

Sygn. XVII AmA 130/07 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 14 grudnia 2007 r. Sijd Okręgowy w Warszawie- Sąd Odwoławczy Konkurencji i Konsumentów w składzie: PrzewodniczącySSO Andrzej Turliński Protokolantaplikant radcowski Szymon Zych po rozpoznaniu w dniu 14 grudnia 2007 r. w Warszawie sprawy z odwołania Spółdzielni Mieszkaniowej(...)wZ.przeciwko Prezesowi Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów zainteresowani:K. M. (1)iK. M. (2)o ochronę konkurencji i konsumentów na skutek odwołania od decyzji pozwanego z dnia 20 maja 2005 r. Nr(...) I oddala odwołanie, II zasądza od Spółdzielni Mieszkaniowej(...)wZ.na rzecz Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów kwotę 630 zł (sześćset trzydzieści złotych) tytułem kosztów zastępstwa procesowego, III nakazuje pobrać od Spółdzielni Mieszkaniowej(...)wZ.na rzecz Skarbu Państwa - Kasy Sądu Okręgowego w Warszawie kwotę 1000 zł (jeden tysiąc złotych) tytułem opłaty sądowej od apelacji, od której pozwany był zwolniony z mocy prawa. SSO Andrzej Turliński UZASADNIENIE Prezes Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów (zwany dalej Prezesem UOKiK) decyzją z dnia 20 maja 2005 r. Nr(...)uznał za ograniczającą konkurencję i zakazał stosowania praktyki Spółdzielni Mieszkaniowej(...)zZ.(zwanej dalej Spółdzielnią) polegającej na nadużywaniu pozycji dominującej na lokalnym rynku udostępniania przedsiębiorcom świadczącym usługi telewizji kablowej nieruchomości stanowiących jej własność zlokalizowanych w osiedlach:(...)-(...),(...),(...)-(...),(...)i(...), poprzez uzależnienie wyrażenia zgody na udostępnienie nieruchomości Spółdzielni od wpłacenie kwoty na cele działalności społeczno - kulturalnej prowadzonej przez Spółdzielnię, co stanowi naruszenieart. 8 ust. 2 pkt 4 i 5 ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r. o ochronie konkurencji i konsumentów(Dz.U. z 2002 r. Nr 18, poz. 172 ze zmianami) - zwanej dalej ustawą o.k.i k. Na podstawie art. 101 ust. 1 pkt 1 tej ustawy Prezes UOKiK nałożył na Spółdzielnię karę pieniężną w wysokości 20000zł. W wyniku odwołania złożonego przez Spółdzielnię od tej decyzji Sąd Okręgowy w Warszawie - Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów (Sąd OKiK) wyrokiem z dnia 31 sierpnia 2006 r. uchylił wspomnianą decyzję opierając swoje rozstrzygnięcie na następujących przesłankach. Od dnia 1 stycznia 2002 r. w całych zasobach Spółdzielni usługi w zakresie telewizji kablowej wykonuje(...) Sp. z o.o.wG.. Pismem z 8 stycznia 2003 r.K. M. (1)iK. M. (2)prowadzący działalność gospodarczą pod nazwą(...)wZ.zwrócili się do Spółdzielni o wyrażenie zgody zainteresowania sieci telewizji kablowej w jej budynkach informując, iż dostarczają sygnał telewizji kablowej do budynków sąsiednich. Spółdzielnia pismem z 20 października 2003 r. przedstawiła warunki zawarcia umowy i przesłała projekt umowy zawierający w § 4 ust. 16 obowiązek wpłacenia przezK. M.iK. M.kwoty 10 tys. zł na cele społeczne - kulturalne. Do podpisania umowy zawierającej taki warunek ostatecznie nie doszło. Zdaniem Sądu Okręgowego wydając swą decyzję Prezes UOKiK oparł się wyłącznie na przepisach ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów z całkowitym pominięciem przepisów Prawa telekomunikacyjnego mającego charakter regulacji ustawowej szczególnej względem ogólnych zasad prawnych dotyczących problematyki ochrony konkurencji. W ocenie Sądu Okręgowego sprawa winna być rozpoznana w świetle przepisu art. 140 Prawa telekomunikacyjnego z 16 lipca 2004 r. regulującego tryb postępowania w przypadku podejmowania przez przedsiębiorców telekomunikacyjnych starań o zainstalowanie urządzeń. Przepis ten nakazuje właścicielowi nieruchomości umożliwienie operatorowi przeprowadzenia niezbędnych prac zaś warunki korzystania z nieruchomości przez operatora powinny być ustalone w umowie zawartej w terminie 30 dni od dnia wystąpienia przez operatora ojej zawarcie. Sąd stanął na stanowisku iż w przypadku nie zawarcia umowy w tym terminie zastosowanie mieć będzie przepisart. 124 ustawy z 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościamistanowiący, iż starosta określi w drodze decyzji sposób korzystania z nieruchomości poprzez udzielenie zezwolenia na zakładanie stosownych instalacji. W sytuacji gdy tryb ten nie został zachowany Sąd uznał, iż postępowanie antymonopolowe przeprowadzone zostało przedwcześnie. Po rozpoznaniu apelacji złożonej przez Prezesa UOKiK Sąd Apelacyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 29 maja 2007 r. uchylił wyrok Sądu OKiK i przekazał sprawę temu Sądowi do ponownego rozpoznania. Sąd Apelacyjny przesądził, że uzależnienie wszczęcia postępowania antymonopolowego od decyzji starosty wydanej na podstawieart. 124 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościaminie było prawidłowe, ponieważ Spółdzielnia nie odmawia wyrażenia zgody na przeprowadzenie instalacji telekomunikacyjnych, natomiast uzależnia podpisanie umowy z konkretnym operatorem od spełnienia przez niego dodatkowych świadczeń. Dlatego w sprawie należy ocenić czy Spółdzielnia ma pozycje dominującą na właściwym rynku oraz czyjej nadużywa w sposób opisany w zaskarżonej decyzji Prezesa UOKiK. Rozstrzygnięcie tych zagadnień powinno być dokonane na podstawie przepisów o ochronie konkurencji i konsumentów, a nie na podstawie Prawa Telekomunikacyjnego. Rozpoznając ponownie sprawę Sąd OKiK ustalił co następuje. W dniu 8 sierpnia 2003 r. zainteresowani zwrócili się na piśmie do Spółdzielni o wyrażenie zgody na zainstalowanie w jej budynkach sieci telewizji kablowej (K-16 akt adm.). Jednocześnie wskazali na duże zainteresowanie ich ofertą ze strony mieszkańców spowodowane konkurencyjną ceną usługi w stosunku do ceny operatora już działającego w zasobach mieszkaniowych Spółdzielni, którym jest(...) Spółka z o.o.z siedzibą wG.. W związku z tym Spółdzielnia przygotowała projekt umowy na świadczenie usług telewizji kablowej z dnia 14 czerwca 2004 r. (K - 4 do 7 akt adm.), w którym w § 4 pkt 1 i 16 wśród obowiązków umownych zainteresowanych (operatora) wymieniła: wybudowanie sieci w ramach inwestycji własnej oraz wpłacenie kwoty 10000 zł na cele działalności społeczno - kulturalnej prowadzonej przez Spółdzielnię za uzyskanie „zgody wejścia na jej zasoby”. Do zasobów tych według jej oświadczenia należą osiedla wymienione w zaskarżonej decyzji, w których usługi telewizji kablowej świadczySpółka z o.o. (...)(K - 30 akt adm.). Prawo do wykonywania tych usług Spółka ta nabyła od(...) Spółki z o.o.z siedzibą wZ.((...) Sp. z o.o.) na podstawie porozumienia z dnia 15 października 1999 r. (K - 43 i 44 akt adm.). Z kolei(...) Sp. z o.o.była operatorem telewizji kablowej na terenie Spółdzielni w wyniku podpisania z nią umowy z dnia 7 listopada 1996 r. (K -37 do 41 akt adm.) W umowie tej ani też w porozumieniu operatorów nie ma warunku o konieczności uiszczenia Spółdzielni opłaty na cele kulturalno - społeczne. Ponadto według § 9 pkt 2ww. projektu umowy z dnia 14 czerwca 2004 r. operator miał się zobowiązać do nieodpłatnego udostępnienia powódce bloku informacyjno - reklamowego nadawanego w programie planszowym. W piśmie do Prezesa UOKiK (K - 53 akt adm.) Spółdzielnia oświadczyła, że opłaty na ww. cele żądała od przedsiębiorców chcących wykorzystać jej nieruchomości do ułożenia różnego rodzaju przyłączy i sieci i załączyła do tego pisma porozumienia z(...) Bankiem (...) SAwL.(K - 55 akt adm.)i (...) Spółkę z o.o.wL.(K - 58 akt adm.), w których opłaty te wynoszą odpowiednio 10000 zł i 5000 zł. Ponadto Spółdzielnia wyjaśniła w postępowaniu administracyjnym (K - 67 i 68 akt adm.) że nie posiada kalkulacji kosztów, w oparciu o którą zażądała opłaty 10000 zł od zainteresowanych. Podała też, iż jej przychód w 2004 r. wyniósł(...)zł. Na podstawie przedstawionych powyżej istotnych dla rozstrzygnięcia elementów stanu faktycznego i biorąc pod uwagę wskazówki co do dalszego prowadzenia sprawy przekazane przez Sąd Apelacyjny, Sąd OKiK zważył co następuje. Odwołanie nie zasługuje na uwzględnienie, a wydana przez Prezesa UOKiK decyzja jest prawidłowa. Powodowa Spółdzielnia podniosła w swoim odwołaniu, że Prezes UOKiK błędnie zdefiniował rynek właściwy. Według niej prawidłowo określonym rynkiem w sprawie jest rynek udostępniania należących do Spółdzielni nieruchomości na potrzeby innych podmiotów. Decydującym dla jego wyodrębnienia jest fakt wykorzystania jej nieruchomości, a nie rodzaj działalności gospodarczej czy też rodzaj usług świadczonych przez konkretnego przedsiębiorcę wnoszącego o udostępnienie nieruchomości. Uczestnikami tak określonego rynku są nie tylko zainteresowaniK. M. (1)iK. M. (2), ale także inne podmioty, którym Spółdzielnia udostępnia swoje nieruchomości. Słusznie wskazała powódka, że w sprawie daje się wyodrębnić produktowy rynek udostępnienia nieruchomości ograniczony geograficznie do jej zasobów gruntów i zasobów mieszkaniowych. Z racji przysługującego prawa własności Spółdzielnia ma na tym rynku pozycję monopolistyczną (kwalifikowaną pozycje dominującą). Równolegle funkcjonuje rynek usług telewizji kablowej. Do ich wykonywania niezbędny jest dostęp do nieruchomości najczęściej nie będących własnością przedsiębiorcy (operatora usług). Rynek ten jest rynkiem konkurencyjnym, dostępnym dla wielu operatorów. Wchodzący na ten rynek przedsiębiorca buduje swoją sieć służącą do przesyłania sygnału telewizji kablowej. W tym celu niezbędny jest mu dostęp do cudzej nieruchomości. Wynika z tego, że rynek udostępniania nieruchomości i rynek usług telewizji kablowej są ze sobą funkcjonalnie powiązane, gdyż prowadzenie działalności na rynku usług telewizji kablowej jest uzależnione od posiadania dostępu do rynku udostępniania nieruchomości, przy czym zależność odwrotna nie ma miejsca, gdyż zgodnie zart. 140 k.c.do wykonywania prawa własności nie jest potrzebna zgoda osób trzecich. Panowanie przez Spółdzielnię na rynku udostępnienia własnych nieruchomości nie jest jednak całkowicie nieograniczone. Jego granice wyznaczane są przez ustawy i zasady współżycia społecznego właśnie wart. 140 k.c., który stanowi, że w granicach określonych przez ustawy i zasady współżycia społecznego właściciel może, z wyłączeniem innych osób, korzystać z rzeczy zgodnie ze społeczno - gospodarczym przeznaczeniem swego prawa, w szczególności może pobierać pożytki i inne dochody z rzeczy. W tych samych granicach może rozporządzać rzeczą. Jedną z ustaw ograniczających prawo własności jest ustawa o.k.i k., której bezwzględnie obowiązujące przepisy zakazują podmiotom posiadającym na danym rynku pozycję dominującą jej nadużywania - tak art. 8 tej ustawy. Odnosząc te rozważania do niniejszej sprawy należy powiedzieć, że Spółdzielnia powinna tak wykonywać przysługujące jej prawo własności do nieruchomości, aby nie dokonywać zaburzeń konkurencji na rynkach powiązanych (zależnych), w tym na rynku usług telewizji kablowej. Zaburzenia te mogą wynikać z dyskryminacji lub eksploatacji kontrahenta. Zakazana decyzją administracyjną praktyka eksploatowała zainteresowanych jako kontrahenta Spółdzielni. Jak bowiem słusznie zauważył Prezes UOKiK powódka oferując w projekcie umowy świadczenie w postaci udostępnienia swoich zasobów do celu wskazanego przez operatora telewizji kablowej zażądała od niego spełnienia świadczenia pieniężnego w postaci opłaty 10000 zł na cele społeczno - kulturalne. Istotne jest, że opłata ta nie miała rzeczowego ani zwyczajowego związku z przedmiotem umowy. Ułożenie przez operatora przewodów telewizji kablowej nie wymaga ponoszenia przez niego opłaty na cele społeczno - kulturalne właściciela nieruchomości. Nie ma ona żadnego związku z tego rodzaju inwestycją. Nie jest też zwyczajowo przyjęta przy realizacji tego rodzaju umowy. Fakt, że Spółdzielnia takie opłaty pobrała jeszcze od dwóch innych przedsiębiorców nie wskazuje na istnienie w tej materii ugruntowanych podobnych zachowań innych właścicieli nieruchomości czy nawet tylko Spółdzielni. Zważyć też należy, że opłaty pobierane zwyczajowo obok ceny czy wynagrodzenia np. napiwki, mimo, że nie są skalkulowane to jednak najczęściej mieszczą się w pewnym przedziale procentowym, którego podstawąjest wartość świadczenia głównego. Tymczasem powódka nawet nie usiłowała wykazać tak rozumianego związku opłaty ze swoim świadczeniem polegającym na udostępnieniu nieruchomości do celu inwestycji zainteresowanego. Nic zresztą w tym dziwnego, jeżeli weźmie się pod uwagę, że w projekcie umowy z dnia 14 czerwca 2004 r. nie wyliczyła wartości oferowanego zainteresowanym świadczenia polegającego na udostępnieniu swojej nieruchomości do celu budowy sieci telewizji kablowej. Dlatego też prawidłowy jest wniosek Prezesa UOKiK (K - 54 akt sąd.), że ekwiwalentem świadczenia Spółdzielni miało być świadczenie przez operatora nieodpłatnie usługi nadawania jej bloku reklamowo informacyjnego, co zostało unormowane w § 9 pkt 2 projektu umowy. Natomiast zakwestionowana opłata w żadnym wypadku takim ekwiwalentem nie była. Według art. 8 ust. 2 pkt 4 nadużyciem pozycji dominującej jest uzależnienie zawarcia umowy od przyjęcia lub spełnienia przez drugą stronę innego świadczenia, mniemającego rzeczowego ani zwyczajowego związku z przedmiotem umowy. Stan faktyczny sprawy wyczerpuje treść tego przepisu, albowiem Spółdzielnia uzależniła zawarcie umowy o świadczenie usług telewizji kablowej od spełnienia przez zainteresowanych innego świadczenia w postaci opłaty na jej cele społeczno - kulturalne, które nie miało rzeczowego ani zwyczajowego związku z przedmiotem tej umowy. W ocenie Sądu fakt, że opłat na ten sam cel powódka zażądała również od dwóch innych przedsiębiorców świadczy wyłącznie o stosowaniu wobec nich takiej samej zakazanej praktyki ograniczającej konkurencję, tyle że nie objętej niniejszym sporem i mającej miejsce na innych rynkach związanych (zależnych). Jednocześnie opisane postępowanie stanowiło przejaw nierównego potraktowania zainteresowanych i operatora, który zajął rynek usług telewizji kablowej w zasobach Spółdzielni w 1996 r. tj.(...) Spółki z o.o.Jak bowiem ustalono powódka nie uzależniała zawarcia stosownej umowy od wpłacenia na jej rzecz przez tego przedsiębiorcę opłaty na cele społeczno - kulturalne. Żądając tej opłaty od zainteresowanych dyskryminowała ich w stosunku do(...) Sp. z o.o.Nie zapewniła obu konkurentom równoprawnych warunków wejścia na rynek usług, do czego była zobowiązana z racji posiadanej monopolistycznej pozycji na rynku związanym, przy czym znaczna różnica w czasie wejścia na rynek obu operatorów nie ma dla tej oceny istotnego znaczenia właśnie z uwagi na złamanie powołanej zasady równego traktowania. Niewątpliwie takie postępowanie Spółdzielni wyczerpuje hipotezę art. 8 ust. 2 pkt 5 ustawy o.k.i k., gdyż niezależnie od tego czy było świadome, przeciwdziałało ukształtowaniu się warunków niezbędnych do powstania konkurencji na rynku świadczenia usług telewizji kablowej i tak było odebrane przez zainteresowanych , co znalazło odzwierciedlenie w uzasadnieniu ich wniosku o wszczęcie postępowania antymonopolowego (K - 9 akt adm.). Kara pieniężna za nadużycie pozycji dominującej znajduje swoje oparcie w art. 101 ust. 1 pkt 1 ustawy o.k.i k., a jej wysokość nie przekracza maksymalnego poziomu ustanowionego w tym przepisie na 10% przychodu osiągniętego w roku poprzedzającym rok jej nałożenia. Jest karą minimalną dla spełnienia jej funkcji represyjnej i prewencyjnej za naruszenie ustawy antymonopolowej. W tym stanie rzeczy, Sąd, działając na podstawieart. 47931a§ 1 k.p.c.oddalił odwołanie nie znajdując podstaw do jego uwzględnienia (pkt I sentencji wyroku). O kosztach procesu ograniczonych do kosztów zastępstwa procesowego Prezesa UOKiK za obie instancje sądowe orzeczono stosownie do wyniku sporu na podstawieart. 98 i 99 k.p.c.(pkt II sentencji). Nakaz pobrania od Spółdzielni na rzecz Skarbu Państwa opłaty od apelacji, od której poniesienia Prezes UOKiK był zwolniony z mocy prawa uzasadniaart. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych(Dz.U. Nr 167, poz. 1398 z późn. zm.) w związku zart. 98 k.p.c.(pkt III sentencji). SSO Andrzej Turliński

15/450500/0005127/AmA

Sąd Okręgowy w Warszawie

XVII Wydział Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumenta

151000000000503_I_ACa_001166_2007_Uz_2007-12-14_001

I ACa 1166/07

2007-12-14 01:00:00.0 CET

2013-09-12 03:01:02.0 CEST

2017-04-27 01:34:57.0 CEST

15100000

503

SENTENCE, REASON

Sygn. akt I ACa 1166/07 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 14 grudnia 2007 r. Sąd Apelacyjny w Gdańsku – Wydział I Cywilny w składzie: Przewodniczący: SSA Barbara Lewandowska Sędziowie: SA Dorota Gierczak SA Roman Kowalkowski (spr.) Protokolant: ref. stażysta Żaneta Dombrowska po rozpoznaniu w dniu 14 grudnia 2007 r. w Gdańsku na rozprawie sprawy z powództwa (...) przeciwko Skarbowi Państwa- Zakładowi Karnemu w (...) o zapłatę i rentę na skutek apelacji powoda od wyroku Sądu Okręgowe

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xVolNmbr="001166" xVolType="15/100000/0000503/ACa" xFromPg="1" xml:space="preserve" xDocType="Uz" xFlag="published" xEditorFullName="Karolina Najda" xPublisher="knajda" xEditor="knajda" xToPage="3" xLang="PL" xYear="2007" xVersion="1.0" xPublisherFullName="Karolina Najda"> <xName>Wyrok+Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xText>Sygn. akt I ACa 1166/07</xText> <xText/> <xUnit xType="part" xBold="true" xIsTitle="true"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right">Dnia 14 grudnia 2007 r.</xText> <xText>Sąd Apelacyjny w Gdańsku – Wydział I Cywilny</xText> <xText>w składzie:</xText> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="214"/> <xCOLx xWIDTHx="492"/> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Przewodniczący:</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>SSA Barbara Lewandowska</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText>Sędziowie:</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>SA Dorota Gierczak</xText> <xText>SA Roman Kowalkowski (spr.)</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Protokolant:</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>ref. stażysta Żaneta Dombrowska</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xText/> <xText>po rozpoznaniu w dniu 14 grudnia 2007 r. w Gdańsku na rozprawie</xText> <xText>sprawy z powództwa <xAnon>(...)</xAnon> </xText> <xText>przeciwko Skarbowi Państwa- Zakładowi Karnemu w <xAnon>(...)</xAnon> </xText> <xText>o zapłatę i rentę</xText> <xText>na skutek apelacji powoda</xText> <xText>od wyroku Sądu Okręgowego w Elblągu</xText> <xText>z dnia 6 czerwca 2007 r. sygn. Akt I C 227/06</xText> <xText/> <xText>uchyla zaskarżony wyrok, znosi postępowanie przed Sądem Okręgowym w Elblągu i przekazuje temu Sądowi sprawę do ponownego rozpoznania i orzeczenia o kosztach postępowania apelacyjnego.</xText> <xText/> <xText><xIx>Na oryginale właściwe podpisy</xIx></xText> <xText>Sygn. akt I ACa 1166/07</xText> </xUnit> <xUnit xType="part" xBold="true" xIsTitle="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText>Powód <xAnon>(...)</xAnon> wniósł pozew przeciwko pozwanemu Skarbowi Państwa Zakładowi Karnemu w <xAnon>(...)</xAnon>, w którym domagał się zadośćuczynienia za doznaną krzywdę w kwocie 100.000 zł oraz renty w kwocie 2.000 zł z powodu choroby, której doznał w wyniku ciężkiej pracy, prowadzącej do udaru mózgu <xAnon>(...)</xAnon> r. Ponadto powód domagał się naprawienia doznanej szkody żądając, aby właściwy funkcjonariusz pozwanej sporządził protokół wypadku przy pracy dla zdarzenia z <xAnon>(...)</xAnon> r. W kolejnym piśmie procesowym powód sformułował także żądanie zasądzenia odsetek.</xText> <xText>Pozwany Skarb Państwa - Zakład Karny w <xAnon>(...)</xAnon> wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie kosztów procesu według norm przepisanych, w tym kosztów zastępstwa prawnego. W uzasadnieniu swojego stanowiska pozwany zaprzeczył, aby u powoda doszło do wskazywanych przez niego dolegliwości w wyniku pracy w Areszcie Śledczym.</xText> <xText>Sąd Okręgowy w wyroku z dnia 6 czerwca 2007 r. oddalił powództwo oraz odstąpił od zasądzenia kosztów procesu od powoda na rzecz pozwanego.</xText> <xText/> <xText>Sąd Okręgowy oparł swoje rozstrzygnięcie na następujących ustaleniach i rozważaniach: Powód <xAnon>(...)</xAnon>odbywał od <xAnon>(...)</xAnon> karę pozbawienia wolności, przy czym od <xAnon>(...)</xAnon>. przebywał w Zakładzie Karnym w <xAnon>(...)</xAnon>. W dniu <xAnon>(...)</xAnon> r. podczas pracy w kuchni <xAnon>S. P.</xAnon> zasłabł, zgłaszał zawroty głowy i dwukrotne wymioty. Następnie <xAnon>(...)</xAnon> został zbadany przez lekarza neurologa, który na podstawie stwierdzonych objawów rozpoznał nadciśnienie tętnicze i zalecił odpowiednie leki. Badanie tomokomputerowe głowy wykazało prawidłowy obraz mózgowia, układ komorowy symetryczny i nie stwierdzono zmian ogniskowych.</xText> <xText>W wyniku przeprowadzonych w tym szpitalu badań wykluczono udar mózgu. Odbyła się także konsultacja neurochirurgiczna, podczas której nie stwierdzono żadnych wskazań do leczenia operacyjnego w zakresie tej specjalności.</xText> <xText>Sąd ustalił, że najistotniejszymi schorzeniami <xAnon>(...)</xAnon> były: nadciśnienie tętnicze, niewydolność krążenia mózgowego miernego stopnia i żylaki odbytu. Choroby te miały charakter schorzeń samoistnych, nie były wywołane czynnikami zewnętrznymi.</xText> <xText>Dokonujący oceny zasadności żądania pozwu Sąd Okręgowy uznał, że nie znajdowało ono oparcia w treści przepisu <xLexLink xArt="art. 417" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 417 k.c.</xLexLink> Szkoda, której wyrównania domagał się powód, nie została bowiem wyrządzona przez funkcjonariusza państwowego przy wykonywaniu powierzonych mu czynności, a po drugie brak było związku przyczynowego między okolicznościami powodującymi szkodę a zachowaniem się funkcjonariusza. Przeprowadzone postępowanie dowodowe wykluczyło możliwość doznania przez powoda udaru mózgu w trakcie pobytu u pozwanego, jak i we wcześniejszym okresie czasu. Schorzenia występujące u powoda były natomiast schorzeniami samoistnymi, które istniały przed osadzeniem go w Zakładzie Karnym w <xAnon>(...)</xAnon>. W konsekwencji Sąd I instancji uznał, że w sprawie nie zostały spełnione przesłanki do zasądzenia odpowiedniej sumy tytułem odszkodowania lub zadośćuczynienia na podstawie <xLexLink xArt="art. 444;art. 444 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 444 § 1 k.c.</xLexLink> oraz <xLexLink xArt="art. 445;art. 445 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 445 § 1 k.c.</xLexLink></xText> <xText>Sąd ten podniósł też, iż przeprowadzone postępowanie dowodowe nie dawało żadnych podstaw do uznania, iż funkcjonariusze pozwanego fałszowali dokumenty lub ukrywali prawdę odnośnie przebiegu schorzeń powoda, co tym samym wykluczało także ewentualną odpowiedzialność pozwanego z tytułu naruszenia dóbr osobistych powoda.</xText> <xText/> <xText>Od powyższego wyroku została wywiedziona apelacja przez powoda, który zarzucił mu niewyjaśnienie wszystkich okoliczności faktycznych sprawy, sprzeczność ustaleń sądu z treścią zebranego materiału dowodowego także naruszenie przepisów prawa materialnego, w szczególności <xLexLink xArt="art. 417" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 417 k.c.</xLexLink></xText> <xText/> <xText xALIGNx="left"> <xUx>Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:</xUx></xText> <xText>Apelacja podlega uwzględnieniu aczkolwiek z innej przyczyny niż przedstawiona przez powoda.</xText> <xText>Stwierdzić bowiem należało przede wszystkim, iż w sprawie doszło do nieważności postępowania z <xLexLink xArt="art. 379;art. 379 pkt. 4" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 379 pkt 4 k.p.c</xLexLink>, ponieważ skład sądu orzekającego w pierwszej instancji był sprzeczny z przepisami prawa - co Sąd drugiej instancji jest zobowiązany wziąć pod rozwagę z urzędu ( <xLexLink xArt="art. 378;art. 378 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 378 § 1 k.p.c</xLexLink>). W niniejszej sprawie Sąd I instancji choć orzekał zgodnie z <xLexLink xArt="art. 47;art. 47 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 47 § 1 k.p.c.</xLexLink> w składzie jednoosobowym, to jednak przewodniczący tego składu, Sędzia Sądu Rejonowego w Elblągu, nie był uprawniony do pełnienia tej funkcji. Zważyć należy, że w myśl art. 46 § 1 zd. 2 i 3 ustawy z dnia 27 lipca 2007 r. Prawo o ustroju sądów powszechnych (Dz. U. Nr 98, poz. 1070 ze zm.) nazwanej dalej „u.s.p." sędzia sądu niższego rzędu nie może być przewodniczącym składu sądu, chyba że Minister Sprawiedliwości w ramach delegacji udzielonej na podstawie art. 77 § 1 u.s.p. w zw. z art. 46 § 1 u.s.p. wyraźnie udzieli temu sędziemu prawa przewodniczenia w sprawach rozpoznawanych przez Sąd Okręgowy w pierwszej instancji w składzie jednego sędziego (albo jednego sędziego i dwóch ławników).</xText> <xText>Tymczasem, jak to wynika, z dokumentów znajdujących się w aktach sprawy delegacji dla sędziego Sądu Rejonowego w Elblągu- <xAnon>M. T.</xAnon> do orzekania na posiedzeniach pierwszoinstancyjnych w Sądzie Okręgowym w Elblągu, w konkretnych dniach, udzielił Prezes Sądu Okręgowego w Elblągu na podstawie art. 77 § 8 u.s.p. (delegacja z dnia 11 stycznia 2007 r., k. - 51).</xText> <xText>Przepis art. 77 § 8 u.s.p. upoważnia Prezesa Sądu Okręgowego po uzyskaniu zgody kolegium Sądu Okręgowego do delegowania sędziego sądu rejonowego (...) do pełnienia obowiązków sędziego na obszarze właściwości tego samego Sądu Okręgowego, jednakże na czas nie dłuższy niż miesiąc w ciągu roku. Przepis ten nie daje jednak Prezesowi Sądu Okręgowego upoważnienia do przyznawania sędziemu sądu rejonowego prawa przewodniczenia w sprawach rozpoznawanych w Sądzie Okręgowym jako sądzie pierwszej instancji.</xText> <xText>Zgodnie ze stanowiskiem Sądu Najwyższego wyrażonym w wyroku z dnia 14 kwietnia 2004 r. sygn. akt III SK 26/04 (OSNP rok 2005, Nr 5, poz. 72) - które podziela Sąd Apelacyjny w składzie orzekającym w niniejszej sprawie - nieważność postępowania przewidziana w <xLexLink xArt="art. 379;art. 379 pkt. 4" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 379 pkt 4 k.p.c.</xLexLink> zachodzi, gdy w sądzie okręgowym w pierwszej instancji w składzie jednego sędziego orzekał sędzia sądu rejonowego delegowany na podstawie <xLexLink xArt="art. 77;art. 77 § 8" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 77 § 8</xLexLink> u.s.p., któremu Minister Sprawiedliwości nie przyznał prawa przewodniczenia - a taka właśnie sytuacja wystąpiła w rozpoznawanej sprawie.</xText> <xText>Mając powyższe na względzie Sąd Apelacyjny, po przeprowadzeniu rozprawy, stwierdził nieważność postępowania przed Sądem Okręgowemu w Elblągu i w tym stanie rzeczy na podstawie <xLexLink xArt="art. 386;art. 386 § 2" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 386 § 2 k.p.c.</xLexLink> w zw. z 379 <xLexLink xArt="pkt. 4" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">pkt 4 k.p.c.</xLexLink> uchylił zaskarżony wyrok, zniósł postępowanie i przekazał sprawę temu Sadowi do ponownego rozpoznania o kosztach sądowych orzekając zgodnie z <xLexLink xArt="art. 108;art. 108 § 2" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 108 § 2 k.p.c.</xLexLink></xText> <xText>Dodać należy, iż wobec stwierdzenia nieważności postępowania na powyższej podstawie nie było konieczności (ani obowiązku) przeprowadzania oceny merytorycznej zarzutów apelacji.</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Barbara Lewandowska

Karolina Najda

ref. stażysta Żaneta Dombrowska

Karolina Najda

Sygn. akt I ACa 1166/07 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 14 grudnia 2007 r. Sąd Apelacyjny w Gdańsku – Wydział I Cywilny w składzie: Przewodniczący: SSA Barbara Lewandowska Sędziowie: SA Dorota Gierczak SA Roman Kowalkowski (spr.) Protokolant: ref. stażysta Żaneta Dombrowska po rozpoznaniu w dniu 14 grudnia 2007 r. w Gdańsku na rozprawie sprawy z powództwa(...) przeciwko Skarbowi Państwa- Zakładowi Karnemu w(...) o zapłatę i rentę na skutek apelacji powoda od wyroku Sądu Okręgowego w Elblągu z dnia 6 czerwca 2007 r. sygn. Akt I C 227/06 uchyla zaskarżony wyrok, znosi postępowanie przed Sądem Okręgowym w Elblągu i przekazuje temu Sądowi sprawę do ponownego rozpoznania i orzeczenia o kosztach postępowania apelacyjnego. Na oryginale właściwe podpisy Sygn. akt I ACa 1166/07 UZASADNIENIE Powód(...)wniósł pozew przeciwko pozwanemu Skarbowi Państwa Zakładowi Karnemu w(...), w którym domagał się zadośćuczynienia za doznaną krzywdę w kwocie 100.000 zł oraz renty w kwocie 2.000 zł z powodu choroby, której doznał w wyniku ciężkiej pracy, prowadzącej do udaru mózgu(...)r. Ponadto powód domagał się naprawienia doznanej szkody żądając, aby właściwy funkcjonariusz pozwanej sporządził protokół wypadku przy pracy dla zdarzenia z(...)r. W kolejnym piśmie procesowym powód sformułował także żądanie zasądzenia odsetek. Pozwany Skarb Państwa - Zakład Karny w(...)wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie kosztów procesu według norm przepisanych, w tym kosztów zastępstwa prawnego. W uzasadnieniu swojego stanowiska pozwany zaprzeczył, aby u powoda doszło do wskazywanych przez niego dolegliwości w wyniku pracy w Areszcie Śledczym. Sąd Okręgowy w wyroku z dnia 6 czerwca 2007 r. oddalił powództwo oraz odstąpił od zasądzenia kosztów procesu od powoda na rzecz pozwanego. Sąd Okręgowy oparł swoje rozstrzygnięcie na następujących ustaleniach i rozważaniach: Powód(...)odbywał od(...)karę pozbawienia wolności, przy czym od(...). przebywał w Zakładzie Karnym w(...). W dniu(...)r. podczas pracy w kuchniS. P.zasłabł, zgłaszał zawroty głowy i dwukrotne wymioty. Następnie(...)został zbadany przez lekarza neurologa, który na podstawie stwierdzonych objawów rozpoznał nadciśnienie tętnicze i zalecił odpowiednie leki. Badanie tomokomputerowe głowy wykazało prawidłowy obraz mózgowia, układ komorowy symetryczny i nie stwierdzono zmian ogniskowych. W wyniku przeprowadzonych w tym szpitalu badań wykluczono udar mózgu. Odbyła się także konsultacja neurochirurgiczna, podczas której nie stwierdzono żadnych wskazań do leczenia operacyjnego w zakresie tej specjalności. Sąd ustalił, że najistotniejszymi schorzeniami(...)były: nadciśnienie tętnicze, niewydolność krążenia mózgowego miernego stopnia i żylaki odbytu. Choroby te miały charakter schorzeń samoistnych, nie były wywołane czynnikami zewnętrznymi. Dokonujący oceny zasadności żądania pozwu Sąd Okręgowy uznał, że nie znajdowało ono oparcia w treści przepisuart. 417 k.c.Szkoda, której wyrównania domagał się powód, nie została bowiem wyrządzona przez funkcjonariusza państwowego przy wykonywaniu powierzonych mu czynności, a po drugie brak było związku przyczynowego między okolicznościami powodującymi szkodę a zachowaniem się funkcjonariusza. Przeprowadzone postępowanie dowodowe wykluczyło możliwość doznania przez powoda udaru mózgu w trakcie pobytu u pozwanego, jak i we wcześniejszym okresie czasu. Schorzenia występujące u powoda były natomiast schorzeniami samoistnymi, które istniały przed osadzeniem go w Zakładzie Karnym w(...). W konsekwencji Sąd I instancji uznał, że w sprawie nie zostały spełnione przesłanki do zasądzenia odpowiedniej sumy tytułem odszkodowania lub zadośćuczynienia na podstawieart. 444 § 1 k.c.orazart. 445 § 1 k.c. Sąd ten podniósł też, iż przeprowadzone postępowanie dowodowe nie dawało żadnych podstaw do uznania, iż funkcjonariusze pozwanego fałszowali dokumenty lub ukrywali prawdę odnośnie przebiegu schorzeń powoda, co tym samym wykluczało także ewentualną odpowiedzialność pozwanego z tytułu naruszenia dóbr osobistych powoda. Od powyższego wyroku została wywiedziona apelacja przez powoda, który zarzucił mu niewyjaśnienie wszystkich okoliczności faktycznych sprawy, sprzeczność ustaleń sądu z treścią zebranego materiału dowodowego także naruszenie przepisów prawa materialnego, w szczególnościart. 417 k.c. Sąd Apelacyjny zważył, co następuje: Apelacja podlega uwzględnieniu aczkolwiek z innej przyczyny niż przedstawiona przez powoda. Stwierdzić bowiem należało przede wszystkim, iż w sprawie doszło do nieważności postępowania zart. 379 pkt 4 k.p.c, ponieważ skład sądu orzekającego w pierwszej instancji był sprzeczny z przepisami prawa - co Sąd drugiej instancji jest zobowiązany wziąć pod rozwagę z urzędu (art. 378 § 1 k.p.c). W niniejszej sprawie Sąd I instancji choć orzekał zgodnie zart. 47 § 1 k.p.c.w składzie jednoosobowym, to jednak przewodniczący tego składu, Sędzia Sądu Rejonowego w Elblągu, nie był uprawniony do pełnienia tej funkcji. Zważyć należy, że w myśl art. 46 § 1 zd. 2 i 3 ustawy z dnia 27 lipca 2007 r. Prawo o ustroju sądów powszechnych (Dz. U. Nr 98, poz. 1070 ze zm.) nazwanej dalej „u.s.p." sędzia sądu niższego rzędu nie może być przewodniczącym składu sądu, chyba że Minister Sprawiedliwości w ramach delegacji udzielonej na podstawie art. 77 § 1 u.s.p. w zw. z art. 46 § 1 u.s.p. wyraźnie udzieli temu sędziemu prawa przewodniczenia w sprawach rozpoznawanych przez Sąd Okręgowy w pierwszej instancji w składzie jednego sędziego (albo jednego sędziego i dwóch ławników). Tymczasem, jak to wynika, z dokumentów znajdujących się w aktach sprawy delegacji dla sędziego Sądu Rejonowego w Elblągu-M. T.do orzekania na posiedzeniach pierwszoinstancyjnych w Sądzie Okręgowym w Elblągu, w konkretnych dniach, udzielił Prezes Sądu Okręgowego w Elblągu na podstawie art. 77 § 8 u.s.p. (delegacja z dnia 11 stycznia 2007 r., k. - 51). Przepis art. 77 § 8 u.s.p. upoważnia Prezesa Sądu Okręgowego po uzyskaniu zgody kolegium Sądu Okręgowego do delegowania sędziego sądu rejonowego (...) do pełnienia obowiązków sędziego na obszarze właściwości tego samego Sądu Okręgowego, jednakże na czas nie dłuższy niż miesiąc w ciągu roku. Przepis ten nie daje jednak Prezesowi Sądu Okręgowego upoważnienia do przyznawania sędziemu sądu rejonowego prawa przewodniczenia w sprawach rozpoznawanych w Sądzie Okręgowym jako sądzie pierwszej instancji. Zgodnie ze stanowiskiem Sądu Najwyższego wyrażonym w wyroku z dnia 14 kwietnia 2004 r. sygn. akt III SK 26/04 (OSNP rok 2005, Nr 5, poz. 72) - które podziela Sąd Apelacyjny w składzie orzekającym w niniejszej sprawie - nieważność postępowania przewidziana wart. 379 pkt 4 k.p.c.zachodzi, gdy w sądzie okręgowym w pierwszej instancji w składzie jednego sędziego orzekał sędzia sądu rejonowego delegowany na podstawieart. 77 § 8u.s.p., któremu Minister Sprawiedliwości nie przyznał prawa przewodniczenia - a taka właśnie sytuacja wystąpiła w rozpoznawanej sprawie. Mając powyższe na względzie Sąd Apelacyjny, po przeprowadzeniu rozprawy, stwierdził nieważność postępowania przed Sądem Okręgowemu w Elblągu i w tym stanie rzeczy na podstawieart. 386 § 2 k.p.c.w zw. z 379pkt 4 k.p.c.uchylił zaskarżony wyrok, zniósł postępowanie i przekazał sprawę temu Sadowi do ponownego rozpoznania o kosztach sądowych orzekając zgodnie zart. 108 § 2 k.p.c. Dodać należy, iż wobec stwierdzenia nieważności postępowania na powyższej podstawie nie było konieczności (ani obowiązku) przeprowadzania oceny merytorycznej zarzutów apelacji.

15/100000/0000503/ACa

Sąd Apelacyjny w Gdańsku

I Wydział Cywilny

151000000000503_I_ACa_001023_2007_Uz_2007-12-18_001

I ACa 1023/07

2007-12-18 01:00:00.0 CET

2013-09-13 03:01:02.0 CEST

2017-04-27 01:37:24.0 CEST

15100000

503

SENTENCE, REASON

Sygn. akt I ACa 1023/07 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 18 grudnia 2007r. Sąd Apelacyjny w Gdańsku I Wydział Cywilny w składzie: Przewodniczący – Sędzia SA Michał Kopeć Sędzia SA Dariusz Dończyk Sędzia SA Ewelina Jokiel Protokolant ref.staż.Agnieszka Andrusiewicz po rozpoznaniu w dniu 4 grudnia 2007 r. w Gdańsku na rozprawie sprawy z powództwa G. przeciwko Skarbowi Państwa – Zakładowi Karnemu w (...) o zapłatę na skutek apelacji powoda od wyroku Sądu Okręgowego w Bydgoszczy z dnia

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xVolType="15/100000/0000503/ACa" xVolNmbr="001023" xFromPg="1" xml:space="preserve" xDocType="Uz" xEditorFullName="Karolina Najda" xFlag="published" xPublisher="knajda" xToPage="8" xEditor="knajda" xYear="2007" xLang="PL" xVersion="1.0" xPublisherFullName="Karolina Najda"> <xName>Wyrok+Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xText><xBx>Sygn. akt I ACa 1023/07</xBx></xText> <xText/> <xUnit xBold="true" xType="part" xIsTitle="true"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right">Dnia 18 grudnia 2007r.</xText> <xText/> <xText>Sąd Apelacyjny w Gdańsku I Wydział Cywilny</xText> <xText>w składzie:</xText> <xText/> <xText><xBx> Przewodniczący – Sędzia SA Michał Kopeć</xBx></xText> <xText><xBx> Sędzia SA Dariusz Dończyk </xBx></xText> <xText><xBx> Sędzia SA Ewelina Jokiel</xBx></xText> <xText> <xBx> Protokolant ref.staż.Agnieszka Andrusiewicz </xBx> </xText> <xText/> <xText>po rozpoznaniu w dniu 4 grudnia 2007 r. w Gdańsku</xText> <xText>na rozprawie</xText> <xText>sprawy z powództwa <xAnon>G.</xAnon> </xText> <xText>przeciwko Skarbowi Państwa – Zakładowi Karnemu w <xAnon>(...)</xAnon> </xText> <xText>o zapłatę</xText> <xText>na skutek apelacji powoda</xText> <xText>od wyroku Sądu Okręgowego w Bydgoszczy</xText> <xText>z dnia 11 maja 2007 r. sygn. akt I C 129/02</xText> <xText/> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText>oddala apelację,</xText> </xUnit> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText>zasądza od Skarbu Państwa Sądu Okręgowego w Bydgoszczy na rzecz adwokata <xAnon>J. W.</xAnon> prowadzącego Kancelarię Adwokacką w <xAnon>B.</xAnon> przy <xAnon>ul. (...)</xAnon> kwotę 3.294 zł (trzy tysiące dwieście dziewięćdziesiąt złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego udzielonego powodowi w postępowaniu odwoławczym z urzędu.</xText> </xUnit> <xText/> <xText>Na oryginale właściwe podpisy</xText> </xUnit> <xUnit xBold="true" xType="part" xIsTitle="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText>Powód <xAnon>G.</xAnon> wniósł pozew przeciwko Skarbowi Państwa – Zakładowi Karnemu w <xAnon>(...)</xAnon> o zapłatę kwoty 150.000 zł oraz renty w kwocie 950 zł miesięcznie.</xText> <xText>W uzasadnieniu pozwu powód wywodził, że kwot tych dochodzi z powodu nieprawidłowego leczenia u pozwanego urazu lewego oka, co doprowadziło do utraty wzroku w nim. Na rozprawie dnia 28.02.2003r. powód podał, iż podstawę jego roszczenia stanowi to, że pozwany w okresie od <xAnon>(...)</xAnon>. do <xAnon>(...)</xAnon> nie udzielił mu należytej pomocy lekarskiej (k.214v akt).</xText> <xText>Pozwany wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie kosztów procesu wg norm przepisanych. Pozwany w uzasadnieniu odpowiedzi na pozew potwierdził to, że powód odbywał u niego karę pozbawienia wolności, jednakże zaprzeczył temu, aby jego funkcjonariusze dopuścili się zaniedbań w toku leczenia urazu oka powoda. Wręcz przeciwnie, pozwany niezwłocznie po stwierdzeniu u powoda urazu oka, zapewnił mu specjalistyczne leczenie i stałą opiekę lekarza okulisty.</xText> <xText>Wyrokiem z dnia 11 maja 2007r. Sąd Okręgowy w Bydgoszczy oddalił powództwo i rozstrzygnął o kosztach procesu.</xText> <xText>Sąd I instancji ustalił, że powód odbywał u pozwanego karę pozbawienia wolności. Dnia <xAnon>(...)</xAnon> powód podczas gry w tenis stołowy upadł uderzając jednocześnie tyłem głowy o podłogę. Wskutek tego doznał on urazu lewego oka polegającego na wylewie podspojówkowym.</xText> <xText>Powód nie zgłosił tego faktu pracownikom pozwanego. Dzień później funkcjonariusze służby więziennej zauważyli u powoda uraz oka, co spowodowało wezwanie lekarza pogotowia ratunkowego, który skierował powoda do okulisty. Spowodowało to bezzwłoczne udanie się z powodem na konsultacje u lekarza okulisty do <xAnon> Szpitala (...)</xAnon> w <xAnon>(...)</xAnon> Powód nie podał lekarzowi wówczas, ani też kiedykolwiek później rzeczywistego powodu urazu oka stwierdzając jedynie, że doszło do niego wskutek uderzenia tyłem głowy o podłogę. Rzeczywistym powodem obrażeń oka był jego bezpośredni przypadkowy uraz lub też samouszkodzenie. Uraz ten musiał spowodować naruszenie powłoki oka i jego zakażenie. Lekarz po zbadaniu powoda zapisał mu lekarstwa, które z uwagi na to, że była to sobota, zostały podane powodowi w poniedziałek, tj. <xAnon>(...)</xAnon> Dnia <xAnon>(...)</xAnon>. powód zgłosił lekarzowi więziennemu niewidzenie lewym okiem, co spowodowało skierowanie go na konsultacje do <xAnon> Szpitala (...)</xAnon>. Odbyła się ona dnia <xAnon>(...)</xAnon> Stwierdzono w jej trakcie, że powód wymaga leczenia w Oddziale Ocznym w <xAnon>(...)</xAnon> i do czasu przetransportowania tam winien on przebywać w Izbie Chorych Zakładu Karnego. Równocześnie powód odmówił przyjęcia leków pod spojówkę. Powód był jeszcze konsultowany u lekarza okulisty i dnia 10.11.2000r. przewieziono go do szpitala w <xAnon>(...)</xAnon>, gdzie wdrożono dalsze, specjalistyczne jego leczenie. Po leczeniu stan zapalny oka ustąpił. Dnia 23.01.2001r. powód został z powrotem przetransportowany do pozwanego.</xText> <xText>W 2001r. stwierdzono u powoda bolesny zanik lewej gałki ocznej i jej ślepotę oraz zaćmę i jaskrę wtórną lewego oka.</xText> <xText>W sprawie ewentualnych uchybień pracowników pozwanego w trakcie leczenia powoda toczyło się w Prokuraturze Rejonowej <xAnon>(...)</xAnon> w <xAnon>(...)</xAnon> postępowania przygotowawczego, które zakończyło się umorzeniem śledztwa z uwagi na to, że czynu nie popełniono.</xText> <xText>Powyższy stan faktyczny Sąd I instancji ustalił w oparciu o dowody z historii choroby powoda, książki zdrowia skazanego, akt sprawy 2 Ds <xAnon>(...)</xAnon>, notatki służbowej, pisma i oświadczenia powoda, opinii biegłego z Katedry i Zakładu Medycyny Sądowej Akademii Medycznej we <xAnon>W.</xAnon> oraz zeznań świadków, a częściowo także powoda <xAnon>G.</xAnon></xText> <xText>Analizując zeznania poszczególnych przesłuchanych w sprawie świadków zważył Sąd I instancji, że zeznania świadka <xAnon>M. K.</xAnon> potwierdziły fakt leczenia powoda u pozwanego. Świadek zeznała, że jako lekarz okulista świadczy u pozwanego swoje usługi 2-3 razy w miesiącu. W przypadkach nagłych pacjenci są przewożeni do szpitala bez konsultacji ze świadkiem, co miało miejsce w przypadku powoda.</xText> <xText>Zeznania świadków <xAnon>B. D.</xAnon>, <xAnon>M. C.</xAnon>, <xAnon>A. P.</xAnon> i <xAnon>Z. N.</xAnon> potwierdziły, że to pracownicy pozwanego zauważyli u powoda uraz oka i w związku z tym podjęli dalsze czynności opisane w stanie faktycznym mające na celu leczenie oka. Wykluczają one wersję powoda, jakoby to on zgłosił zaistnienie urazu oka pracownikom pozwanego.</xText> <xText>Zeznania świadków <xAnon>Z. P.</xAnon>, <xAnon>A. Z.</xAnon>, <xAnon>S. I.</xAnon> – lekarzy, którzy leczyli powoda – potwierdziły to, że powodowi udzielono szybkiej i prawidłowej pomocy lekarskiej związanej z leczeniem oka. Fakt ten został potwierdzony następnie opinią biegłego.</xText> <xText>Zeznania świadka <xAnon>M. P.</xAnon> i <xAnon>J. G.</xAnon> potwierdziły to, że na terenie pozwanego Zakładu Karnego udzielono powodowi niezbędnej pomocy lekarskiej oraz podawano przepisane przez lekarzy leki. Zeznania świadka <xAnon>J. G.</xAnon> potwierdziły nadto fakt wezwania w związku z urazem oka powoda pogotowia ratunkowego.</xText> <xText>Zeznania świadka <xAnon>K. C.</xAnon>, byłego dyrektora pozwanego Zakładu Karnego, potwierdziły to, że powód nie zgłaszał mu zastrzeżeń dotyczących jego leczenia.</xText> <xText>Zeznania świadków <xAnon>M. J.</xAnon> i <xAnon>B. P.</xAnon> nie wniosły istotniejszych kwestii do sprawy i potwierdziły one w swoich zeznaniach fakt leczenia powoda w szpitalu w <xAnon>B.</xAnon> i czego dotyczyło to leczenie.</xText> <xText>Zeznania świadków <xAnon>K. L.</xAnon> i <xAnon>M. F.</xAnon> potwierdziły okoliczności związane z upadkiem powoda w trakcie gry w tenis stołowy i doznanie przez niego wówczas urazu oka. Nie wykluczyły one jednak możliwości dodatkowego późniejszego przypadkowego uszkodzenia lub samouszkodzenia przez powoda.</xText> <xText/> <xText>Powyższe dowody były w ocenie Sądu Okręgowego wiarygodne. Są one jasne i logiczne oraz wzajemnie się uzupełniają. Świadkowie będący pracownikami pozwanego oraz leczący powoda zgodnie potwierdzili to, że leczenie powoda odbywało się prawidłowo, a w szczególności otrzymywał on przepisane leki oraz wszelkie czynności związane z procesem leczenia były podejmowane bez zbędnej zwłoki. Ponadto żadna ze stron nie kwestionowała wiarygodności dowodów w postaci dokumentów.</xText> <xText>Sąd I instancji nie dał wiary zeznaniom powoda w zakresie, w jakim były one sprzeczne z ustalonym stanem faktycznym. Powód miał oczywisty interes w takim relacjonowaniu przebiegu jego leczenia, jak to czynił w swoich zeznaniach. Miały one wykazać, iż to działanie pozwanego spowodowało powikłanie oka powoda oraz utratę wzroku w nim. Takie twierdzenia powoda pozostają w sprzeczności z dowodami, które Sąd Okręgowy z przyczyn podanych wyżej uznał za wiarygodne.</xText> <xText>Ponadto z opinii biegłego – katedry i Zakładu Medycyny Sądowej Akademii Medycznej we <xAnon>(...)</xAnon>wynika, że postępowanie funkcjonariuszy pozwanego wobec powoda w zakresie udzielonej mu pomocy medycznej było prawidłowe, a w szczególności upływ czasu pomiędzy konsultacjami medycznymi nie mógł mieć wpływu na powikłanie przy urazie oka.</xText> <xText>Sąd orzekający zwrócił uwagę, że biegły jednoznacznie stwierdził, iż uraz oka powoda nie mógł być spowodowany jedynie uderzeniem tyłem głowy o podłogę, ale musiało dojść do rany kłutej oka, co stanowiło drogę do jego infekcji. W związku z tym niepodanie przez powoda lekarzom rzeczywistego mechanizmu urazu oka miało decydujący wpływ na sposób jego leczenia.</xText> <xText>Biegły podkreślił to, że przy urazach oka bardzo istotne jest podawanie przez pacjenta prawdziwych informacji dotyczących urazu. Nie bez znaczenia dla procesu leczenia powoda było odmówienie przez niego w trakcie konsultacji w <xAnon> Szpitalu (...)</xAnon> w <xAnon>(...)</xAnon> przyjęcia leku podspojówkowo. Jak wyjaśnił biegły, jest to najbardziej skuteczny sposób podania leku, gdyż lek ma wówczas lepszą penetrację i przenikanie do gałki ocznej.</xText> <xText/> <xText>Sąd I instancji uznał te opinię za w pełni profesjonalną i wiarygodną. Wnioski z niej wypływające znajdują potwierdzenie w obszernej i rzeczowej analizie dotyczącej przebiegu i sposobu leczenia powoda.</xText> <xText>Wszystkie ewentualne wątpliwości zostały wyjaśnione w trakcie przesłuchania biegłego na rozprawie. Powód reprezentowany przez fachowego pełnomocnika nie zakwestionował w żaden sposób wniosków opinii i nie złożył wniosku o wydanie opinii przez innego biegłego. Z opinii wynika w sposób bezsporny, że to powód przyczynił się swoim zachowaniem do powikłań oka. Następnie zważył Sąd Okręgowy, że podstawę odpowiedzialności pozwanego stanowił przepis <xLexLink xArt="art. 417;art. 417 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 417 § 1 kc.</xLexLink> Należy pamiętać o tym, że wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 4 grudnia 2001r. (SK 18/00,OTK 2001, nr 8, poz. 56) nadał nową treść normatywną temu przepisowi, zgodną z <xLexLink xArt="art. 77;art. 77 ust. 1" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">art. 77 ust. 1 Konstytucji</xLexLink>. Regulacja podstaw odpowiedzialności Skarbu Państwa oparta została zgodnie z nim na przesłance obiektywnej odpowiedzialności, niezależnej od winy funkcjonariusza. W wyroku tym Trybunał Konstytucyjny rozstrzygnął także zagadnienie jego skutków w odniesieniu do stanów z przeszłości, ustalając jako moment obowiązywania nowych zasad odpowiedzialności odszkodowawczej Skarbu Państwa moment wejścia w życie nowej <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">Konstytucji</xLexLink> (zdarzenie, stanowiące podstawę powództwa miało miejsce po tej dacie). Podstawową przesłanką odpowiedzialności za szkodę wyrządzoną działaniem lub zaniechaniem przy wykonywaniu zadań z zakresu władzy publicznej jest ich bezprawność oraz związek przyczynowy. Mając to na uwadze należy stwierdzić, że powództwo było niezasadne z tego powodu, że pomiędzy działaniem pozwanego a szkodą powoda (powikłaniami lewego oka i tratą wzroku w nim) nie ma żadnego związku przyczynowego i z całą pewnością działanie pozwanego nie było bezprawne, co wynika z opinii biegłego.</xText> <xText>Reasumując, Sąd I instancji oddalił powództwo na podstawie art. 417 § 1 kc a contrario.</xText> <xText/> <xText>Apelację od przedmiotowego wyroku wywiódł powód zaskarżając wyrok w zakresie dotyczącym oddalenia powództwa i zasądzenia od powoda na rzecz pozwanego kosztów zastępstwa procesowego (pkt. I i II wyroku).</xText> <xText>Apelujący zarzucił wyrokowi obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia, a to <xLexLink xArt="art. 233;art. 233 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 233 § 1 kpc</xLexLink> polegającą na sprzeczności istotnych ustaleń Sądu z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego polegającą na pominięciu rzeczywistej treści dowodów zebranych w sprawie.</xText> <xText>W oparciu o ten zarzut wnosił skarżący o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji przy uwzględnieniu kosztów postępowania odwoławczego, ewentualnie o zmianę wyroku w kierunku uwzględnienia powództwa w całości oraz zasądzenie od pozwanego na rzecz adw. <xAnon>J. W.</xAnon> z <xAnon> Kancelarii Adwokackiej (...) s.c.</xAnon> kosztów pomocy prawnej udzielonej powodowi z urzędu w postępowaniu odwoławczym zgodnie ze złożonym spisem.</xText> <xText/> <xText>W uzasadnieniu apelacji skarżący zarzucił, że Sąd orzekający do ustalenia, iż pomiędzy działaniem pozwanego a szkodą powoda brak jest związku przyczynowego, doszedł w oparciu o opinię, którą sporządzono po 6 latach od zdarzenia i pierwszej wizyty u lekarza specjalisty. Apelujący wskazując na zapisy w opinii zakwestionował wnioski, iż uraz oka powoda został spowodowany samouszkodzeniem. Przede wszystkim takich stwierdzeń nie zawierają zapisy w dokumentacji medycznej powoda sporządzone bezpośrednio po zdarzeniu z 21.10.2000r.</xText> <xText>Ponadto, w związku z tym, że dokumentacja medyczna powoda nie zawiera żadnej adnotacji o samouszkodzeniu, powód nie został ukarany przez Dyrektora Zakładu Karnego w <xAnon>(...)</xAnon> Podkreślił apelujący, że Sąd orzekający pominął znaczącą okoliczność, a mianowicie to, że biegły w opinii użył słowa „najprawdopodobniej” analizując, że nawet wcześniej podjęte u powoda leczenie nie doprowadziłoby do odzyskania przez powoda wzroku.</xText> <xText>Apelujący stanowczo stwierdził, że w przypadku tak wrażliwego organu jakim jest oko, podjęte w porę działanie medyczne, mogłoby zniwelować nieodwracalne skutki, w postaci całkowitej utraty przez powoda wzroku w lewym oku, zaś opóźnienie w podaniu leku, aż do poniedziałku tj. 23.10.2000r. miało wpływ na skutki choroby. Przewiezienie powoda do szpitala nastąpiło dopiero po 21 dniach od urazu i wówczas podjęto specjalistyczne leczenie.</xText> <xText>Tej okoliczności Sąd Okręgowy w ogóle nie poddał analizie. Co do faktu, iż powód odmówił przyjęcia leku podspojówkowego to w ocenie skarżącego, okoliczność ta mogłaby jedynie być brana pod uwagę przy ewentualnym przyczynieniu się powoda do skutków zdarzenia, natomiast nie może ona sama w sobie przesądzać explicite o braku bezprawnego działania funkcjonariuszy publicznych. Ustalenie Sądu I instancji, że powód spowodował samouszkodzenie oka, należy uznać za sprzeczne z zasadami doświadczenia życiowego i logiką zwłaszcza, że narząd wzroku jest specyficznym organem, którego samouszkodzenie jest w zasadzie wykluczone. Powyższe jest tym bardziej zasadne jeśli zważyć, że powód obawiając się ingerencji w oko odmówił nawet przyjęcia leku podspojówkowego.</xText> <xText>Reasumując skarżący powołując się na przepisy regulujące funkcjonowanie więziennej służby zdrowia oraz <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19910910408" xTitle="Ustawa z dnia 30 sierpnia 1991 r. o zakładach opieki zdrowotnej" xAddress="Dz. U. z 1991 r. Nr 91, poz. 408">ustawę o zakładach opieki zdrowotnej</xLexLink> podkreślił, że powodowi służy prawo do świadczeń zdrowotnych odpowiadających wymaganiom wiedzy medycznej, a takiej opieki ze strony więziennej służby zdrowia powodowi nie udzielono.</xText> <xText>Do apelacji pełnomocnik powoda ustanowiony z urzędu złożył spis kosztów (k. 400akt).</xText> <xText>Pozwany w odpowiedzi na apelację powoda wniósł o jej oddalenie i zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów postępowania w/g norm przepisanych.</xText> <xText/> <xText xALIGNx="center">Sąd Apelacyjny ustalił i zważył co następuje:</xText> <xText/> <xText>Apelacja powoda nie jest zasadna.</xText> <xText>Bezpodstawny jest zarzut sprzeczności ustaleń Sądu z treścią zebranych dowodów.</xText> <xText>Wbrew zarzutowi apelacji ustalenie Sądu Okręgowego, iż brak jest związku przyczynowego pomiędzy szkodą a działaniem lub zaniechaniem pozwanego jest prawidłowe.</xText> <xText>Apelujący wskazuje, iż sprzeczność ustaleń dotyczy przede wszystkim przyczyny, która spowodowała uraz lewego oka u powoda a także uszkodzenie oka, którego doznał powód w podawanych przez niego okolicznościach doprowadził do utraty widzenia.</xText> <xText>Sąd Okręgowy prawidłowo w oparciu o jednoznaczną opinię z Zakładu Medycyny Sądowej Akademii Medycznej we <xAnon>(...)</xAnon>potwierdzoną przez zeznania autora opinii biegłego <xAnon>J. K.</xAnon> złożone na rozprawie w dniu 11 maja 2007r. (k. 383 i nast.akt) ustalił, że uszkodzenie oka jakiego doznał powód nie mogło nastąpić w takich okolicznościach jakie podał powód.</xText> <xText>Upadek i uderzenie o twarde podłoże tyłem głowy nie mogło spowodować takich uszkodzeń jakie wystąpiły u powoda.</xText> <xText>W rezultacie z opinii tej jednoznacznie wynika, że rzeczywisty mechanizm uszkodzenia oka musiał być inny aniżeli ten jaki podał powód.</xText> <xText>Biegły podkreślił, że w przypadku urazów oka bardzo istotna jest kwestia wywiadu lekarskiego i współpracy pacjenta z lekarzem.</xText> <xText>W przedmiotowej sprawie z uwagi na zatajenie przez powoda rzeczywistego mechanizmu urazu oka do takiej współpracy nie doszło. Z opinii biegłych jednoznacznie wynika, że uraz jakiego doznał powód może być skutkiem tylko bezpośredniego uszkodzenia gałki ocznej ostrym przedmiotem. Zakażenie oka u powoda było wynikiem rany kłutej.</xText> <xText>Skoro powód nie podawał żadnych innych zdarzeń w wyniku których mogłoby dojść do punktowej rany kłutej, drążącej do wewnątrz gałki ocznej, to usprawiedliwione jest wnioskowanie biegłych, że była ona wynikiem samouszkodzenia przez wbicie np. szpilki w oko. Gdyby przyczyna urazu była inna powód z pewnością podał by rzeczywisty przebieg wypadku, nie obawiając się kar z tytułu samouszkodzenia. Zresztą biegły w ustnej opinii złożonej przed sądem na rozprawie w dniu 11 maja 2007r. jednoznacznie stwierdził, że taką perforację jaka nastąpiła u powoda może spowodować tylko bezpośredni uraz gałki ostrym przedmiotem.</xText> <xText>Kwestionowanie wniosków opinii biegłych zaprezentowane w apelacji sprowadza się jedynie do polemiki z prawidłowym ustaleniem sądu i stanowi zaprezentowanie własnej, niepopartej żadnym dowodem teorii powstania urazu. Twierdzenia apelującego jakoby z uwagi na charakter narządu wzroku, jego samookaleczenie nie było możliwe są zupełnie dowolnym.</xText> <xText>Pomija skarżący zupełnie stwierdzenie biegłego <xAnon>J. K.</xAnon> specjalisty medycyny sądowej, że właśnie urazy gałek ocznych na skutek samookaleczenia są częstym zjawiskiem u skazanych (k. 384 akt).</xText> <xText>Wyprowadzenie zaś z faktu niepoddania się przez powoda aplikacji leku podspojówkowo wniosku, iż nie mógłby on doprowadzić do samookaleczenia oka ze strachu przed ingerencją w oko ciała obcego jest jedynie dowolnym przypuszczeniem skarżącego, a nie uzasadnionym w stanie sprawy wnioskiem logicznym.</xText> <xText>Apelacja zarzuca także, iż przeprowadzone dowody nie uprawniały Sądu I instancji do postawienia wniosku, że leczenie powoda przebiegało prawidłowo, a tym samym, że podjęte względem powoda działania lub zaniechania funkcjonariuszy więziennej służby zdrowia nie miały cech bezprawności. Ocena przebiegu leczenia w kontekście prawidłowości podejmowanych działań, a także co istotne czy upływ czasu jaki następował pomiędzy konsultacjami medycznymi, także co do podawania powodowi leków mógł mieć wpływ na powikłania w urazie oka prowadzące ostatecznie do utraty wzroku, wymagała wiadomości specjalnych. Z tego względu ustaleń co do tych faktów Sąd Okręgowy dokonał na podstawie opinii biegłych.</xText> <xText>Z wniosków opinii sądowo-lekarskiej wyprowadzonych po przeprowadzeniu analizy materiału zawartego w aktach sprawy, a także w oparciu o przeprowadzone sądowolekarskie i okulistyczne badania powoda w Zakładzie Medycyny Sądowej we <xAnon>(...)</xAnon> przez doktora <xAnon>M. S.</xAnon> specjalistę chorób oczu, wynika jednoznacznie, że postępowanie funkcjonariuszy pozwanego wobec powoda było prawidłowe w zakresie udzielanej mu pomocy medycznej.</xText> <xText>Apelujący kwestionując ustalenia Sądu orzekającego powołuje się na pkt. 4 zdanie drugie opinii pisemnej z dnia 20.10.2006r. zawierające stwierdzenie, że nawet gdyby wcześniej podjęto u powoda leczenie oka, to i tak najprawdopodobniej nie odzyskałby w nim wzroku.</xText> <xText>Skarżący pomija jednak, że powyższe sformułowanie zostało wyrwane z kontekstu i dodatkowo uzupełnione przez biegłego w ustnej opinii złożonej na rozprawie. Biegły stwierdził, że nic nie wskazuje na to, że upływ czasu pomiędzy konsultacjami medycznymi mógł wpłynąć na powikłania przy urazie oka. Dodatkowo w ustnej opinii złożonej na rozprawie w dniu 11 maja 2007r. biegły wyjaśnił, że leczenie powoda było całkowicie prawidłowe (k. 383akt).</xText> <xText>Co więcej biegły zeznał, że upływ trzech dni pomiędzy urazem, a podaniem leku nie mógł mieć dla leczenia powoda znaczenia.</xText> <xText>Powyższe jednoznacznie wskazuje, że leczenie powoda zarówno co do jego sposobu jak i terminowości podejmowanych działań było prawidłowe, zaś odstępy czasu pomiędzy aplikowaniem leków czy też konsultacjami i ostatecznie leczeniem szpitalnym nie były dotknięte błędem w sztuce i nie skutkowały utratą wzroku przez powoda w lewym oku. Słusznie Sąd Okręgowy uznał, że nie zachodzi związek przyczynowy pomiędzy szkodą jakiej doznał powód a działaniami funkcjonariuszy. Co więcej, skoro biegli jednoznacznie stwierdzili, że pomoc udzielana powodowi była prawidłowa, a upływ czasu jaki upłynął pomiędzy przebiciem gałki ocznej a udzieleniem pomocy medycznej nie wpłynął na skutki urazu to nie można leczącym powoda funkcjonariuszom przypisać bezprawności w działaniu czy też zaniechaniu.</xText> <xText>W świetle powyższego rozważania apelacji co do podania powodowi leku w poniedziałek, a nie w sobotę są pozbawione znaczenia o tyle, że okoliczność tę wyjaśnił jednoznacznie biegły, zaś polemika z wnioskami opinii pozbawiona jest jakichkolwiek argumentów natury merytorycznej. Porównanie sytuacji powoda, do osoby chorującej na cukrzycę, której dopiero po dwóch dniach podano niezbędną insulinę, należy uznać za zupełnie nie przystające do okoliczności konkretnej sprawy i tym samym w żaden sposób, powyższe twierdzenia, nie mogą podważyć prawidłowości ustaleń Sądu.</xText> <xText>Reasumując, po pierwsze nie można uznać, że w leczeniu powoda funkcjonariusze dopuścili się „opieszałości”, jak zarzuca apelacja, a po wtóre czas leczenia nie doprowadził u powoda do skutku w postaci utraty wzroku. Skutek ten powstał w wyniku urazu, o którym powód nie powiadomił leczących.</xText> <xText>Dodatkowo można zwrócić uwagę, że kwestionowanie obecnie ustaleń Sądu Okręgowego opartych wprost na wnioskach opinii biegłego jest o tyle pozbawione podstaw, że na co słusznie zwrócił uwagę Sąd Okręgowy powód, po złożeniu przez biegłego ustnych wyjaśnień na rozprawie w dniu 11 maja 2007r. opinii tej nie kwestionował, a nadto nie wnosił o przeprowadzenie kolejnego dowodu z opinii biegłych (vide: protokół rozprawy k. 384 akt)</xText> <xText>Podzielając prawidłowość ustaleń Sądu Okręgowego, Sąd Apelacyjny ustalenia te przyjął za własne bez konieczności ich ponownego dokonywania dodatkowo podkreślając, w kontekście zarzutów apelacji jednoznaczność wniosków opinii biegłych w powiązaniu z wyjaśnieniami, które biegły złożył na rozprawie w dniu 11 maja 2007r. nie budzi wątpliwości.</xText> <xText>Zarzut naruszenia przez Sąd orzekający przepisu <xLexLink xArt="art. 233" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 233 kpc</xLexLink> należało uznać za pozbawiony podstaw. W istocie sformułowany w apelacji zarzut obrony przepisu <xLexLink xArt="art. 233;art. 233 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 233 § 1 kpc</xLexLink> sprowadza się jedynie do zaprezentowania własnych, korzystnych dla skarżącego ustaleń stanu faktycznego, dokonanych na podstawie własnej, korzystnej dla apelującego oceny materiału dowodowego. Skoro apelujący nie wykazał, że zastosowane przez Sąd kryteria oceny wiarygodności dowodów były oczywiście błędne, niezgodne z zasadami logiki i doświadczenia życiowego to nie można uznać, że ocena Sądu I instancji narusza reguły zakreślone przepisem <xLexLink xArt="art. 233;art. 233 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 233 § 1 kpc</xLexLink> (porównaj m.in.: wyrok SN z 27.09.2002r. w sprawie II CKN 817/00 – LEX nr 56906, wyrok SN z 16.04.2002r. w sprawie VCKN 1446/00, LEX nr 55169 czy też post. SN z 10.01.2002r. II CKN 572/00 – LEX nr 53136).</xText> <xText>Nie znajdując podstaw do uwzględnienia apelacji Sąd Apelacyjny na podstawie <xLexLink xArt="art. 385" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 385 kpc</xLexLink> oddalił ją, zaś o kosztach postępowania orzekł w zakresie zasądzenia na rzecz pełnomocnika powoda kosztów zastępstwa procesowego udzielonego mu z urzędu w postępowaniu odwoławczym zgodnie ze spisem kosztów odpowiadającym <xLexLink xArt="art. 385 § 6;art. 385 § 6 pkt. 6" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">§ 6 pkt. 6</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="§ 13;§ 13 ust. 1;§ 13 ust. 1 pkt. 1;§ 19;§ 20" xIsapId="WDU20021631348" xTitle="Rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu" xAddress="Dz. U. z 2002 r. Nr 163, poz. 1348">§ 13 ust. 1 pkt. 1 i § 19 i § 20 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu</xLexLink> (Dz.U. Nr 163, poz. 1348 ze zm.).</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Michał Kopeć

Karolina Najda

ref.staż.Agnieszka Andrusiewicz

Karolina Najda

Sygn. akt I ACa 1023/07 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 18 grudnia 2007r. Sąd Apelacyjny w Gdańsku I Wydział Cywilny w składzie: Przewodniczący – Sędzia SA Michał Kopeć Sędzia SA Dariusz Dończyk Sędzia SA Ewelina Jokiel Protokolant ref.staż.Agnieszka Andrusiewicz po rozpoznaniu w dniu 4 grudnia 2007 r. w Gdańsku na rozprawie sprawy z powództwaG. przeciwko Skarbowi Państwa – Zakładowi Karnemu w(...) o zapłatę na skutek apelacji powoda od wyroku Sądu Okręgowego w Bydgoszczy z dnia 11 maja 2007 r. sygn. akt I C 129/02 1 oddala apelację, 2 zasądza od Skarbu Państwa Sądu Okręgowego w Bydgoszczy na rzecz adwokataJ. W.prowadzącego Kancelarię Adwokacką wB.przyul. (...)kwotę 3.294 zł (trzy tysiące dwieście dziewięćdziesiąt złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego udzielonego powodowi w postępowaniu odwoławczym z urzędu. Na oryginale właściwe podpisy UZASADNIENIE PowódG.wniósł pozew przeciwko Skarbowi Państwa – Zakładowi Karnemu w(...)o zapłatę kwoty 150.000 zł oraz renty w kwocie 950 zł miesięcznie. W uzasadnieniu pozwu powód wywodził, że kwot tych dochodzi z powodu nieprawidłowego leczenia u pozwanego urazu lewego oka, co doprowadziło do utraty wzroku w nim. Na rozprawie dnia 28.02.2003r. powód podał, iż podstawę jego roszczenia stanowi to, że pozwany w okresie od(...). do(...)nie udzielił mu należytej pomocy lekarskiej (k.214v akt). Pozwany wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie kosztów procesu wg norm przepisanych. Pozwany w uzasadnieniu odpowiedzi na pozew potwierdził to, że powód odbywał u niego karę pozbawienia wolności, jednakże zaprzeczył temu, aby jego funkcjonariusze dopuścili się zaniedbań w toku leczenia urazu oka powoda. Wręcz przeciwnie, pozwany niezwłocznie po stwierdzeniu u powoda urazu oka, zapewnił mu specjalistyczne leczenie i stałą opiekę lekarza okulisty. Wyrokiem z dnia 11 maja 2007r. Sąd Okręgowy w Bydgoszczy oddalił powództwo i rozstrzygnął o kosztach procesu. Sąd I instancji ustalił, że powód odbywał u pozwanego karę pozbawienia wolności. Dnia(...)powód podczas gry w tenis stołowy upadł uderzając jednocześnie tyłem głowy o podłogę. Wskutek tego doznał on urazu lewego oka polegającego na wylewie podspojówkowym. Powód nie zgłosił tego faktu pracownikom pozwanego. Dzień później funkcjonariusze służby więziennej zauważyli u powoda uraz oka, co spowodowało wezwanie lekarza pogotowia ratunkowego, który skierował powoda do okulisty. Spowodowało to bezzwłoczne udanie się z powodem na konsultacje u lekarza okulisty doSzpitala (...)w(...)Powód nie podał lekarzowi wówczas, ani też kiedykolwiek później rzeczywistego powodu urazu oka stwierdzając jedynie, że doszło do niego wskutek uderzenia tyłem głowy o podłogę. Rzeczywistym powodem obrażeń oka był jego bezpośredni przypadkowy uraz lub też samouszkodzenie. Uraz ten musiał spowodować naruszenie powłoki oka i jego zakażenie. Lekarz po zbadaniu powoda zapisał mu lekarstwa, które z uwagi na to, że była to sobota, zostały podane powodowi w poniedziałek, tj.(...)Dnia(...). powód zgłosił lekarzowi więziennemu niewidzenie lewym okiem, co spowodowało skierowanie go na konsultacje doSzpitala (...). Odbyła się ona dnia(...)Stwierdzono w jej trakcie, że powód wymaga leczenia w Oddziale Ocznym w(...)i do czasu przetransportowania tam winien on przebywać w Izbie Chorych Zakładu Karnego. Równocześnie powód odmówił przyjęcia leków pod spojówkę. Powód był jeszcze konsultowany u lekarza okulisty i dnia 10.11.2000r. przewieziono go do szpitala w(...), gdzie wdrożono dalsze, specjalistyczne jego leczenie. Po leczeniu stan zapalny oka ustąpił. Dnia 23.01.2001r. powód został z powrotem przetransportowany do pozwanego. W 2001r. stwierdzono u powoda bolesny zanik lewej gałki ocznej i jej ślepotę oraz zaćmę i jaskrę wtórną lewego oka. W sprawie ewentualnych uchybień pracowników pozwanego w trakcie leczenia powoda toczyło się w Prokuraturze Rejonowej(...)w(...)postępowania przygotowawczego, które zakończyło się umorzeniem śledztwa z uwagi na to, że czynu nie popełniono. Powyższy stan faktyczny Sąd I instancji ustalił w oparciu o dowody z historii choroby powoda, książki zdrowia skazanego, akt sprawy 2 Ds(...), notatki służbowej, pisma i oświadczenia powoda, opinii biegłego z Katedry i Zakładu Medycyny Sądowej Akademii Medycznej weW.oraz zeznań świadków, a częściowo także powodaG. Analizując zeznania poszczególnych przesłuchanych w sprawie świadków zważył Sąd I instancji, że zeznania świadkaM. K.potwierdziły fakt leczenia powoda u pozwanego. Świadek zeznała, że jako lekarz okulista świadczy u pozwanego swoje usługi 2-3 razy w miesiącu. W przypadkach nagłych pacjenci są przewożeni do szpitala bez konsultacji ze świadkiem, co miało miejsce w przypadku powoda. Zeznania świadkówB. D.,M. C.,A. P.iZ. N.potwierdziły, że to pracownicy pozwanego zauważyli u powoda uraz oka i w związku z tym podjęli dalsze czynności opisane w stanie faktycznym mające na celu leczenie oka. Wykluczają one wersję powoda, jakoby to on zgłosił zaistnienie urazu oka pracownikom pozwanego. Zeznania świadkówZ. P.,A. Z.,S. I.– lekarzy, którzy leczyli powoda – potwierdziły to, że powodowi udzielono szybkiej i prawidłowej pomocy lekarskiej związanej z leczeniem oka. Fakt ten został potwierdzony następnie opinią biegłego. Zeznania świadkaM. P.iJ. G.potwierdziły to, że na terenie pozwanego Zakładu Karnego udzielono powodowi niezbędnej pomocy lekarskiej oraz podawano przepisane przez lekarzy leki. Zeznania świadkaJ. G.potwierdziły nadto fakt wezwania w związku z urazem oka powoda pogotowia ratunkowego. Zeznania świadkaK. C., byłego dyrektora pozwanego Zakładu Karnego, potwierdziły to, że powód nie zgłaszał mu zastrzeżeń dotyczących jego leczenia. Zeznania świadkówM. J.iB. P.nie wniosły istotniejszych kwestii do sprawy i potwierdziły one w swoich zeznaniach fakt leczenia powoda w szpitalu wB.i czego dotyczyło to leczenie. Zeznania świadkówK. L.iM. F.potwierdziły okoliczności związane z upadkiem powoda w trakcie gry w tenis stołowy i doznanie przez niego wówczas urazu oka. Nie wykluczyły one jednak możliwości dodatkowego późniejszego przypadkowego uszkodzenia lub samouszkodzenia przez powoda. Powyższe dowody były w ocenie Sądu Okręgowego wiarygodne. Są one jasne i logiczne oraz wzajemnie się uzupełniają. Świadkowie będący pracownikami pozwanego oraz leczący powoda zgodnie potwierdzili to, że leczenie powoda odbywało się prawidłowo, a w szczególności otrzymywał on przepisane leki oraz wszelkie czynności związane z procesem leczenia były podejmowane bez zbędnej zwłoki. Ponadto żadna ze stron nie kwestionowała wiarygodności dowodów w postaci dokumentów. Sąd I instancji nie dał wiary zeznaniom powoda w zakresie, w jakim były one sprzeczne z ustalonym stanem faktycznym. Powód miał oczywisty interes w takim relacjonowaniu przebiegu jego leczenia, jak to czynił w swoich zeznaniach. Miały one wykazać, iż to działanie pozwanego spowodowało powikłanie oka powoda oraz utratę wzroku w nim. Takie twierdzenia powoda pozostają w sprzeczności z dowodami, które Sąd Okręgowy z przyczyn podanych wyżej uznał za wiarygodne. Ponadto z opinii biegłego – katedry i Zakładu Medycyny Sądowej Akademii Medycznej we(...)wynika, że postępowanie funkcjonariuszy pozwanego wobec powoda w zakresie udzielonej mu pomocy medycznej było prawidłowe, a w szczególności upływ czasu pomiędzy konsultacjami medycznymi nie mógł mieć wpływu na powikłanie przy urazie oka. Sąd orzekający zwrócił uwagę, że biegły jednoznacznie stwierdził, iż uraz oka powoda nie mógł być spowodowany jedynie uderzeniem tyłem głowy o podłogę, ale musiało dojść do rany kłutej oka, co stanowiło drogę do jego infekcji. W związku z tym niepodanie przez powoda lekarzom rzeczywistego mechanizmu urazu oka miało decydujący wpływ na sposób jego leczenia. Biegły podkreślił to, że przy urazach oka bardzo istotne jest podawanie przez pacjenta prawdziwych informacji dotyczących urazu. Nie bez znaczenia dla procesu leczenia powoda było odmówienie przez niego w trakcie konsultacji wSzpitalu (...)w(...)przyjęcia leku podspojówkowo. Jak wyjaśnił biegły, jest to najbardziej skuteczny sposób podania leku, gdyż lek ma wówczas lepszą penetrację i przenikanie do gałki ocznej. Sąd I instancji uznał te opinię za w pełni profesjonalną i wiarygodną. Wnioski z niej wypływające znajdują potwierdzenie w obszernej i rzeczowej analizie dotyczącej przebiegu i sposobu leczenia powoda. Wszystkie ewentualne wątpliwości zostały wyjaśnione w trakcie przesłuchania biegłego na rozprawie. Powód reprezentowany przez fachowego pełnomocnika nie zakwestionował w żaden sposób wniosków opinii i nie złożył wniosku o wydanie opinii przez innego biegłego. Z opinii wynika w sposób bezsporny, że to powód przyczynił się swoim zachowaniem do powikłań oka. Następnie zważył Sąd Okręgowy, że podstawę odpowiedzialności pozwanego stanowił przepisart. 417 § 1 kc.Należy pamiętać o tym, że wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 4 grudnia 2001r. (SK 18/00,OTK 2001, nr 8, poz. 56) nadał nową treść normatywną temu przepisowi, zgodną zart. 77 ust. 1 Konstytucji. Regulacja podstaw odpowiedzialności Skarbu Państwa oparta została zgodnie z nim na przesłance obiektywnej odpowiedzialności, niezależnej od winy funkcjonariusza. W wyroku tym Trybunał Konstytucyjny rozstrzygnął także zagadnienie jego skutków w odniesieniu do stanów z przeszłości, ustalając jako moment obowiązywania nowych zasad odpowiedzialności odszkodowawczej Skarbu Państwa moment wejścia w życie nowejKonstytucji(zdarzenie, stanowiące podstawę powództwa miało miejsce po tej dacie). Podstawową przesłanką odpowiedzialności za szkodę wyrządzoną działaniem lub zaniechaniem przy wykonywaniu zadań z zakresu władzy publicznej jest ich bezprawność oraz związek przyczynowy. Mając to na uwadze należy stwierdzić, że powództwo było niezasadne z tego powodu, że pomiędzy działaniem pozwanego a szkodą powoda (powikłaniami lewego oka i tratą wzroku w nim) nie ma żadnego związku przyczynowego i z całą pewnością działanie pozwanego nie było bezprawne, co wynika z opinii biegłego. Reasumując, Sąd I instancji oddalił powództwo na podstawie art. 417 § 1 kc a contrario. Apelację od przedmiotowego wyroku wywiódł powód zaskarżając wyrok w zakresie dotyczącym oddalenia powództwa i zasądzenia od powoda na rzecz pozwanego kosztów zastępstwa procesowego (pkt. I i II wyroku). Apelujący zarzucił wyrokowi obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia, a toart. 233 § 1 kpcpolegającą na sprzeczności istotnych ustaleń Sądu z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego polegającą na pominięciu rzeczywistej treści dowodów zebranych w sprawie. W oparciu o ten zarzut wnosił skarżący o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji przy uwzględnieniu kosztów postępowania odwoławczego, ewentualnie o zmianę wyroku w kierunku uwzględnienia powództwa w całości oraz zasądzenie od pozwanego na rzecz adw.J. W.zKancelarii Adwokackiej (...) s.c.kosztów pomocy prawnej udzielonej powodowi z urzędu w postępowaniu odwoławczym zgodnie ze złożonym spisem. W uzasadnieniu apelacji skarżący zarzucił, że Sąd orzekający do ustalenia, iż pomiędzy działaniem pozwanego a szkodą powoda brak jest związku przyczynowego, doszedł w oparciu o opinię, którą sporządzono po 6 latach od zdarzenia i pierwszej wizyty u lekarza specjalisty. Apelujący wskazując na zapisy w opinii zakwestionował wnioski, iż uraz oka powoda został spowodowany samouszkodzeniem. Przede wszystkim takich stwierdzeń nie zawierają zapisy w dokumentacji medycznej powoda sporządzone bezpośrednio po zdarzeniu z 21.10.2000r. Ponadto, w związku z tym, że dokumentacja medyczna powoda nie zawiera żadnej adnotacji o samouszkodzeniu, powód nie został ukarany przez Dyrektora Zakładu Karnego w(...)Podkreślił apelujący, że Sąd orzekający pominął znaczącą okoliczność, a mianowicie to, że biegły w opinii użył słowa „najprawdopodobniej” analizując, że nawet wcześniej podjęte u powoda leczenie nie doprowadziłoby do odzyskania przez powoda wzroku. Apelujący stanowczo stwierdził, że w przypadku tak wrażliwego organu jakim jest oko, podjęte w porę działanie medyczne, mogłoby zniwelować nieodwracalne skutki, w postaci całkowitej utraty przez powoda wzroku w lewym oku, zaś opóźnienie w podaniu leku, aż do poniedziałku tj. 23.10.2000r. miało wpływ na skutki choroby. Przewiezienie powoda do szpitala nastąpiło dopiero po 21 dniach od urazu i wówczas podjęto specjalistyczne leczenie. Tej okoliczności Sąd Okręgowy w ogóle nie poddał analizie. Co do faktu, iż powód odmówił przyjęcia leku podspojówkowego to w ocenie skarżącego, okoliczność ta mogłaby jedynie być brana pod uwagę przy ewentualnym przyczynieniu się powoda do skutków zdarzenia, natomiast nie może ona sama w sobie przesądzać explicite o braku bezprawnego działania funkcjonariuszy publicznych. Ustalenie Sądu I instancji, że powód spowodował samouszkodzenie oka, należy uznać za sprzeczne z zasadami doświadczenia życiowego i logiką zwłaszcza, że narząd wzroku jest specyficznym organem, którego samouszkodzenie jest w zasadzie wykluczone. Powyższe jest tym bardziej zasadne jeśli zważyć, że powód obawiając się ingerencji w oko odmówił nawet przyjęcia leku podspojówkowego. Reasumując skarżący powołując się na przepisy regulujące funkcjonowanie więziennej służby zdrowia orazustawę o zakładach opieki zdrowotnejpodkreślił, że powodowi służy prawo do świadczeń zdrowotnych odpowiadających wymaganiom wiedzy medycznej, a takiej opieki ze strony więziennej służby zdrowia powodowi nie udzielono. Do apelacji pełnomocnik powoda ustanowiony z urzędu złożył spis kosztów (k. 400akt). Pozwany w odpowiedzi na apelację powoda wniósł o jej oddalenie i zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów postępowania w/g norm przepisanych. Sąd Apelacyjny ustalił i zważył co następuje: Apelacja powoda nie jest zasadna. Bezpodstawny jest zarzut sprzeczności ustaleń Sądu z treścią zebranych dowodów. Wbrew zarzutowi apelacji ustalenie Sądu Okręgowego, iż brak jest związku przyczynowego pomiędzy szkodą a działaniem lub zaniechaniem pozwanego jest prawidłowe. Apelujący wskazuje, iż sprzeczność ustaleń dotyczy przede wszystkim przyczyny, która spowodowała uraz lewego oka u powoda a także uszkodzenie oka, którego doznał powód w podawanych przez niego okolicznościach doprowadził do utraty widzenia. Sąd Okręgowy prawidłowo w oparciu o jednoznaczną opinię z Zakładu Medycyny Sądowej Akademii Medycznej we(...)potwierdzoną przez zeznania autora opinii biegłegoJ. K.złożone na rozprawie w dniu 11 maja 2007r. (k. 383 i nast.akt) ustalił, że uszkodzenie oka jakiego doznał powód nie mogło nastąpić w takich okolicznościach jakie podał powód. Upadek i uderzenie o twarde podłoże tyłem głowy nie mogło spowodować takich uszkodzeń jakie wystąpiły u powoda. W rezultacie z opinii tej jednoznacznie wynika, że rzeczywisty mechanizm uszkodzenia oka musiał być inny aniżeli ten jaki podał powód. Biegły podkreślił, że w przypadku urazów oka bardzo istotna jest kwestia wywiadu lekarskiego i współpracy pacjenta z lekarzem. W przedmiotowej sprawie z uwagi na zatajenie przez powoda rzeczywistego mechanizmu urazu oka do takiej współpracy nie doszło. Z opinii biegłych jednoznacznie wynika, że uraz jakiego doznał powód może być skutkiem tylko bezpośredniego uszkodzenia gałki ocznej ostrym przedmiotem. Zakażenie oka u powoda było wynikiem rany kłutej. Skoro powód nie podawał żadnych innych zdarzeń w wyniku których mogłoby dojść do punktowej rany kłutej, drążącej do wewnątrz gałki ocznej, to usprawiedliwione jest wnioskowanie biegłych, że była ona wynikiem samouszkodzenia przez wbicie np. szpilki w oko. Gdyby przyczyna urazu była inna powód z pewnością podał by rzeczywisty przebieg wypadku, nie obawiając się kar z tytułu samouszkodzenia. Zresztą biegły w ustnej opinii złożonej przed sądem na rozprawie w dniu 11 maja 2007r. jednoznacznie stwierdził, że taką perforację jaka nastąpiła u powoda może spowodować tylko bezpośredni uraz gałki ostrym przedmiotem. Kwestionowanie wniosków opinii biegłych zaprezentowane w apelacji sprowadza się jedynie do polemiki z prawidłowym ustaleniem sądu i stanowi zaprezentowanie własnej, niepopartej żadnym dowodem teorii powstania urazu. Twierdzenia apelującego jakoby z uwagi na charakter narządu wzroku, jego samookaleczenie nie było możliwe są zupełnie dowolnym. Pomija skarżący zupełnie stwierdzenie biegłegoJ. K.specjalisty medycyny sądowej, że właśnie urazy gałek ocznych na skutek samookaleczenia są częstym zjawiskiem u skazanych (k. 384 akt). Wyprowadzenie zaś z faktu niepoddania się przez powoda aplikacji leku podspojówkowo wniosku, iż nie mógłby on doprowadzić do samookaleczenia oka ze strachu przed ingerencją w oko ciała obcego jest jedynie dowolnym przypuszczeniem skarżącego, a nie uzasadnionym w stanie sprawy wnioskiem logicznym. Apelacja zarzuca także, iż przeprowadzone dowody nie uprawniały Sądu I instancji do postawienia wniosku, że leczenie powoda przebiegało prawidłowo, a tym samym, że podjęte względem powoda działania lub zaniechania funkcjonariuszy więziennej służby zdrowia nie miały cech bezprawności. Ocena przebiegu leczenia w kontekście prawidłowości podejmowanych działań, a także co istotne czy upływ czasu jaki następował pomiędzy konsultacjami medycznymi, także co do podawania powodowi leków mógł mieć wpływ na powikłania w urazie oka prowadzące ostatecznie do utraty wzroku, wymagała wiadomości specjalnych. Z tego względu ustaleń co do tych faktów Sąd Okręgowy dokonał na podstawie opinii biegłych. Z wniosków opinii sądowo-lekarskiej wyprowadzonych po przeprowadzeniu analizy materiału zawartego w aktach sprawy, a także w oparciu o przeprowadzone sądowolekarskie i okulistyczne badania powoda w Zakładzie Medycyny Sądowej we(...)przez doktoraM. S.specjalistę chorób oczu, wynika jednoznacznie, że postępowanie funkcjonariuszy pozwanego wobec powoda było prawidłowe w zakresie udzielanej mu pomocy medycznej. Apelujący kwestionując ustalenia Sądu orzekającego powołuje się na pkt. 4 zdanie drugie opinii pisemnej z dnia 20.10.2006r. zawierające stwierdzenie, że nawet gdyby wcześniej podjęto u powoda leczenie oka, to i tak najprawdopodobniej nie odzyskałby w nim wzroku. Skarżący pomija jednak, że powyższe sformułowanie zostało wyrwane z kontekstu i dodatkowo uzupełnione przez biegłego w ustnej opinii złożonej na rozprawie. Biegły stwierdził, że nic nie wskazuje na to, że upływ czasu pomiędzy konsultacjami medycznymi mógł wpłynąć na powikłania przy urazie oka. Dodatkowo w ustnej opinii złożonej na rozprawie w dniu 11 maja 2007r. biegły wyjaśnił, że leczenie powoda było całkowicie prawidłowe (k. 383akt). Co więcej biegły zeznał, że upływ trzech dni pomiędzy urazem, a podaniem leku nie mógł mieć dla leczenia powoda znaczenia. Powyższe jednoznacznie wskazuje, że leczenie powoda zarówno co do jego sposobu jak i terminowości podejmowanych działań było prawidłowe, zaś odstępy czasu pomiędzy aplikowaniem leków czy też konsultacjami i ostatecznie leczeniem szpitalnym nie były dotknięte błędem w sztuce i nie skutkowały utratą wzroku przez powoda w lewym oku. Słusznie Sąd Okręgowy uznał, że nie zachodzi związek przyczynowy pomiędzy szkodą jakiej doznał powód a działaniami funkcjonariuszy. Co więcej, skoro biegli jednoznacznie stwierdzili, że pomoc udzielana powodowi była prawidłowa, a upływ czasu jaki upłynął pomiędzy przebiciem gałki ocznej a udzieleniem pomocy medycznej nie wpłynął na skutki urazu to nie można leczącym powoda funkcjonariuszom przypisać bezprawności w działaniu czy też zaniechaniu. W świetle powyższego rozważania apelacji co do podania powodowi leku w poniedziałek, a nie w sobotę są pozbawione znaczenia o tyle, że okoliczność tę wyjaśnił jednoznacznie biegły, zaś polemika z wnioskami opinii pozbawiona jest jakichkolwiek argumentów natury merytorycznej. Porównanie sytuacji powoda, do osoby chorującej na cukrzycę, której dopiero po dwóch dniach podano niezbędną insulinę, należy uznać za zupełnie nie przystające do okoliczności konkretnej sprawy i tym samym w żaden sposób, powyższe twierdzenia, nie mogą podważyć prawidłowości ustaleń Sądu. Reasumując, po pierwsze nie można uznać, że w leczeniu powoda funkcjonariusze dopuścili się „opieszałości”, jak zarzuca apelacja, a po wtóre czas leczenia nie doprowadził u powoda do skutku w postaci utraty wzroku. Skutek ten powstał w wyniku urazu, o którym powód nie powiadomił leczących. Dodatkowo można zwrócić uwagę, że kwestionowanie obecnie ustaleń Sądu Okręgowego opartych wprost na wnioskach opinii biegłego jest o tyle pozbawione podstaw, że na co słusznie zwrócił uwagę Sąd Okręgowy powód, po złożeniu przez biegłego ustnych wyjaśnień na rozprawie w dniu 11 maja 2007r. opinii tej nie kwestionował, a nadto nie wnosił o przeprowadzenie kolejnego dowodu z opinii biegłych (vide: protokół rozprawy k. 384 akt) Podzielając prawidłowość ustaleń Sądu Okręgowego, Sąd Apelacyjny ustalenia te przyjął za własne bez konieczności ich ponownego dokonywania dodatkowo podkreślając, w kontekście zarzutów apelacji jednoznaczność wniosków opinii biegłych w powiązaniu z wyjaśnieniami, które biegły złożył na rozprawie w dniu 11 maja 2007r. nie budzi wątpliwości. Zarzut naruszenia przez Sąd orzekający przepisuart. 233 kpcnależało uznać za pozbawiony podstaw. W istocie sformułowany w apelacji zarzut obrony przepisuart. 233 § 1 kpcsprowadza się jedynie do zaprezentowania własnych, korzystnych dla skarżącego ustaleń stanu faktycznego, dokonanych na podstawie własnej, korzystnej dla apelującego oceny materiału dowodowego. Skoro apelujący nie wykazał, że zastosowane przez Sąd kryteria oceny wiarygodności dowodów były oczywiście błędne, niezgodne z zasadami logiki i doświadczenia życiowego to nie można uznać, że ocena Sądu I instancji narusza reguły zakreślone przepisemart. 233 § 1 kpc(porównaj m.in.: wyrok SN z 27.09.2002r. w sprawie II CKN 817/00 – LEX nr 56906, wyrok SN z 16.04.2002r. w sprawie VCKN 1446/00, LEX nr 55169 czy też post. SN z 10.01.2002r. II CKN 572/00 – LEX nr 53136). Nie znajdując podstaw do uwzględnienia apelacji Sąd Apelacyjny na podstawieart. 385 kpcoddalił ją, zaś o kosztach postępowania orzekł w zakresie zasądzenia na rzecz pełnomocnika powoda kosztów zastępstwa procesowego udzielonego mu z urzędu w postępowaniu odwoławczym zgodnie ze spisem kosztów odpowiadającym§ 6 pkt. 6w zw. z§ 13 ust. 1 pkt. 1 i § 19 i § 20 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu(Dz.U. Nr 163, poz. 1348 ze zm.).

15/100000/0000503/ACa

Sąd Apelacyjny w Gdańsku

I Wydział Cywilny

151500000002503_V_ACa_000799_2007_Uz_2008-01-09_001

V ACa 799/07

2008-01-09 01:00:00.0 CET

2012-11-27 14:45:14.0 CET

2014-07-23 09:32:40.0 CEST

15150000

2503

SENTENCE, REASON

Sygn. akt V ACa 799/07 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 9 stycznia 2008 r. Sąd Apelacyjny w Katowicach V Wydział Cywilny w składzie: Przewodniczący : SSA Tomasz Pidzik Sędziowie : SA Lucjan Modrzyk SA Jadwiga Galas (spr.) Protokolant : Mirosław Kruk po rozpoznaniu w dniu 9 stycznia 2008 r. w Katowicach na rozprawie sprawy z powództwa E. H. przeciwko (...) Spółce Akcyjnej w W. o zapłatę zadośćuczynienia i rentę na skutek apelacji pozwanej od wyroku Sądu Okręgowego w Gliwicach z dnia

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Monika Skrobol" xVersion="1.0" xYear="2007" xEditorFullName="Agnieszka Jasińska-Łuszczkiewicz" xFlag="published" xDocType="Uz" xml:space="preserve" xLang="PL" xToPage="7" xEditor="ajasinska" xPublisher="mskrobol" xFromPg="1" xVolNmbr="000799" xVolType="15/150000/0002503/ACa"> <xName>Wyrok+Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xText>Sygn. akt V ACa 799/07</xText> <xText/> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right"> Dnia 9 stycznia 2008 r.</xText> <xText/> <xText>Sąd Apelacyjny w Katowicach V Wydział Cywilny</xText> <xText>w składzie:</xText> <xRows> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText xALIGNx="right">Przewodniczący :</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText>SSA Tomasz Pidzik</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText xALIGNx="right">Sędziowie :</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText>SA Lucjan Modrzyk</xText> <xText>SA Jadwiga Galas (spr.)</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText xALIGNx="right">Protokolant :</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText>Mirosław Kruk</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xText>po rozpoznaniu w dniu 9 stycznia 2008 r. w Katowicach</xText> <xText>na rozprawie</xText> <xText>sprawy z powództwa <xAnon>E. H.</xAnon></xText> <xText>przeciwko <xAnon>(...)</xAnon>Spółce Akcyjnej w <xAnon>W.</xAnon> </xText> <xText>o zapłatę zadośćuczynienia i rentę</xText> <xText>na skutek apelacji pozwanej</xText> <xText>od wyroku Sądu Okręgowego w Gliwicach</xText> <xText>z dnia 6 września 2007 r., sygn. akt II C 172/06</xText> <xText/> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">1</xName> <xText>prostując oznaczenie sprawy jako sprawę o zapłatę zadośćuczynienia i rentę, zmienia zaskarżony wyrok:</xText> <xEnum> <xBullet>-</xBullet> <xEnumElem> <xText>w punkcie 1 o tyle, że zasądzoną na rzecz powódki kwotę 245000 złotych obniża do 195000 (sto dziewięćdziesiąt pięć tysięcy) złotych, a w pozostałej części powództwo oddala;</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>w punkcie 6 o tyle, że kwotę 13210 złotych obniża do 10710 (dziesięć tysięcy siedemset dziesięć) złotych;</xText> </xEnumElem> </xEnum> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">2</xName> <xText>oddala apelację w pozostałym zakresie;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">3</xName> <xText>nie obciąża powódki kosztami postępowania apelacyjnego.</xText> </xUnit> <xText/> <xText>Sygn. akt V ACa 799/07</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText>Zaskarżonym wyrokiem Sąd Okręgowy w Gliwicach w sprawie <xBRx/>z powództwa <xAnon>H. H.</xAnon> przeciwko <xAnon>(...)</xAnon> <xBRx/> <xAnon>(...)</xAnon> Spółce Akcyjnej w <xAnon>Ł.</xAnon> o zapłatę zadośćuczynienia w kwocie 300 000 zł z ustawowymi odsetkami od daty wniesienia pozwu (t.j. <xBRx/>16 października 2006 r.; renty po 800 zł miesięcznie począwszy od miesiąca października 2005 r. płatnej do 10 każdego miesiąc z ustawowymi odsetkami <xBRx/>w razie uchybienia w płatności którejkolwiek należności przy uwzględnieniu kosztów procesu, w tym zastępstwa adwokackiego w podwójnej wysokości stawki minimalnej;</xText> <xText>zasądził od pozwanej na rzecz powódki :</xText> <xText>- kwotę 245 000 zł z ustawowymi odsetkami od dnia wyrokowania ( 6 września 2007 r.);</xText> <xText>- rentę w wysokości 800 zł miesięcznie, płatną do 10 każdego miesiąca <xBRx/>z ustawowymi odsetkami od listopada 2006 r.;</xText> <xText>- kwotę 9 600 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 1 listopada 2006 r.</xText> <xText>- oddalił powództwo co do kwoty 55 000 zł z tytułu zadośćuczynienia <xBRx/>z ustawowymi odsetkami od 16.10.2006 r. do 5.09.2007 r. oraz odsetek ustawowych od kwoty 245 000 zł za okres od 16.10.2006 r. do 5.09.2007 r.;</xText> <xText>- nakazał pobranie od pozwanej na rzecz Skarbu Państwa (Sądu Okręgowego <xBRx/>w Gliwicach Ośrodka Zamiejscowego w Rybniku) 13 210 zł tytułem należnej opłaty i nie obciążył powódki resztą nieuiszczonej opłaty, a także zasądził od pozwanej na rzecz powódki 14 400 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego.</xText> <xText>Wnosząc o zasądzenie dochodzonych kwot w uzasadnieniu pozwu z dnia <xBRx/>16 października 2006 r. powódka podała, że w dniu 19 września 2005 r. kierując samochodem osobowym w miejscowości <xAnon>R.</xAnon> została przygnieciona przez przewracające się drzewo rosnące przy szosie. W toku postępowania likwidacyjnego pozwane <xAnon>(...)</xAnon>jako ubezpieczyciel ponoszącej odpowiedzialność tj.<xAnon>(...)</xAnon> wypłaciło jej 55 000 zł odmawiając wypłacenia dalszej szkody.</xText> <xText>W wyniku wypadku powódka doznała ciężkich obrażeń ciała i uznana została za całkowicie niezdolną do pracy.</xText> <xText>Pozwane <xAnon>(...)</xAnon> wnosząc o oddalenie powództwa i zasądzenie kosztów procesu podniosło, że wypłacona powódce kwota 55 000 zł jest dostateczna zważywszy na rozmiar doznanych obrażeń ciała i rekompensuje całość jej krzywd.</xText> <xText>Wyrok został wydany w oparciu o następujące ustalenia faktyczne.</xText> <xText>W dniu 10 września 2005 r. powódka jechała samochodem w kierunku <xAnon>W.</xAnon> przez <xAnon>R.</xAnon>. Niespodziewanie na drogę runęło drzewo przygniatając samochód, którym się poruszała. W stanie nieprzytomnym odwieziono ją do szpitala w <xAnon>R.</xAnon> – przeprowadzając akcję reanimacyjną <xBRx/>w karetce pogotowia ratunkowego – gdzie usunięto jej śledzionę, zszyto wątrobę, usunięto krwotoki wewnętrzne i założono dreny. Po pobycie na oddziale intensywnej terapii w szpitalu w <xAnon>R.</xAnon>, ze względu na stwierdzone złamanie kręgosłupa odcinka szyjnego, została przewieziona do <xAnon> Szpitala (...)</xAnon> w <xAnon>P.</xAnon>, gdzie po przeprowadzeniu operacji kręgosłupa <xBRx/>i założeniu wyciągu czaszkowego, ciężarku gdyż miała złamane obie ręce przebywała przez dwa miesiące. Po okresie dwumiesięcznej rehabilitacji <xBRx/>w szpitalu przewieziono ją do domu. Mąż powódki przerwał pracę by opiekować się nią. W domu podjęła dalszą rehabilitację poruszania się przy pomocy balkonika, a po pół roku – naukę poruszania się przy pomocy kul. Dalsza rehabilitacja kontynuowana była w ośrodku w <xAnon>K.</xAnon>. Na skutek wypadku u 27 letniej wówczas powódki rozpoznano stan po urazie wielonarządowym i jego powikłaniach w postaci: uraz głowy, stłuczenia i obrzęku mózgu z utratą przytomności, przebyty wstrząs pourazowy, resuscytację płynową, żywienie pozajelitowe, utrzymywanie bezdechu na respiratorze, usunięcie śledziony z powodu jej ponownego pęknięcia, pęknięcie wątroby, odmę opłucnową, wysięk do jamy opłucnowej, przebyty drenaż jamy opłucnowej i otrzewnowej, liczne ogniska stłuczenia, złamanie zęba obrotnika, wieloodłamowe złamanie trzonu kręgu C 2 z przemieszczenie odłamu, złamanie wyrostków poprzecznych kręgów C 2 i C 3, niedowład połowiczny lewostronny, złamanie IV i V kości śródręcza lewego, złamanie nasady dalszej kości promieniowej prawej i wyrostka rylcowatego kości łokciowej prawej, podgłowowe złamanie śródręcza prawego, zapalenie bakteryjne pochwy, padaczkę pourazową, naczyniak prawej półkuli mózgu.</xText> <xText>W oparciu o opinię biegłego internisty <xAnon>W. S.</xAnon> ustalił Sąd Okręgowy, że długotrwałe hospitalizacje, przebyte leczenie operacyjne i zachowawcze, konieczność długiej rehabilitacji spowodowały u powódki znaczny stopień doznanych obrażeń ciała i nasilenia bólu.</xText> <xText>Doznane przez powódkę obrażenia ciała spowodowały 100 % trwały uszczerbek na zdrowiu, zaś okres do ukończenia leczenia – zgodnie z podzieloną przez Sąd opinią lekarza ortopedy <xAnon>T. Z.</xAnon> – wyciągiem szkieletowym stanowił o bardzo dużym nasileniu bólu.</xText> <xText>Biegły lekarz neurolog <xAnon>P. S.</xAnon> określił trwały uszczerbek na zdrowiu powódki związany z obrażeniami neurologicznymi na 50 % . Niedowład kończyny dolnej lewej ma charakter utrwalony, powódka wymaga leczenia usprawniającego. Padaczka pourazowa wymaga leczenia, zaś rokowanie co do wyleczenia jest niepewne.</xText> <xText>Zgodnie z podzieloną opinią lekarza ortopedy <xAnon>T. Z.</xAnon> ustalił Sąd, że skutki doznanych przez powódkę obrażeń mają charakter utrwalony, <xBRx/>z wyjątkiem progresji blizny kostnej lub łącznotkankowej mogącej powodować nasilenie stenozy w odcinku szyjnym górnym kręgosłupa, czego obecnie nie da się przewidzieć, jak również progresji lub następowania padaczki.</xText> <xText>Powódka licząca 29 lat, osoba zamężna posiadająca dwie córki w wieku przedszkolnym wskutek wypadku, z którego wywodzi roszczenie, wymaga pomocy osób trzecich w związku ze znacznie ograniczoną samodzielnością. Rokowania na przyszłość nie są pewne. W dalszym ciągu utrzymuje się u powódki niedowład lewej ręki, ma ona kłopoty ze wzrokiem, nie może wykonywać ciężkich prac w gospodarstwie domowym, poruszać się samodzielnie, światło powoduje u niej zachwianie równowagi, utrzymują się u niej dolegliwości bólowe stawu ręki i głowy. Nie może jeździć samochodem ani na rowerze.</xText> <xText>Jest nadpobudliwa i płaczliwa a sam wypadek odbił się również na jej sferze pożycia seksualnego.</xText> <xText>Ze szpitala wróciła bez włosów z założonym kołnierzem ortopedycznym. <xBRx/>Ze względu na skutki wypadku zaniechana została budowa domu mieszkalnego powódki i jej męża.</xText> <xText>Przez cały okres leczenia powódka pobierała silne leki przeciwbólowe, do chwili obecnej utrzymują się u niej bóle migrenowe.</xText> <xText>Ustalił również Sąd w oparciu o zeznania świadka <xAnon>A. K.</xAnon>, przesłuchanie powódki, iż od 1 października 2005 r. <xAnon>E. H.</xAnon> miała podjąć pracę jako sprzedawczyni w <xAnon> sklepie (...)</xAnon> <xBRx/>w <xAnon>K.</xAnon> na pełnym etacie z wynagrodzeniem miesięcznym 800 zł netto. Uzgodnienia pomiędzy powódką a przyszłym pracodawcą zapadły we wrześniu 2005 r.</xText> <xText>Ze względu na wypadek pracy tej nie podjęła a <xAnon>A. K.</xAnon> zatrudnił od 1 października 2005 r. inną sprzedawczynię <xAnon>K. H.</xAnon> z takim wynagrodzeniem.</xText> <xText>Powódka orzeczeniem Powiatowego Zespołu do Spraw Orzekania <xBRx/>o Niepełnosprawności z dnia 23 stycznia 2006 r. została uznana za niezdolną do pracy i zaliczona do osób o znacznym stopniu niepełnosprawności.</xText> <xText>Do chwili obecnej nie uzyskuje żadnych świadczeń rentowych. Korzystała jedynie z pomocy socjalnej w postaci zasiłku pielęgnacyjnego.</xText> <xText>W tak ustalonym stanie faktycznym przy niekwestionowaniu przez pozwaną co do zasady odpowiedzialności za skutki wypadku (<xLexLink xArt="art. 435;art. 435 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 435 § 1 k.c.</xLexLink> <xBRx/>w zw. z <xLexLink xArt="art. 16" xIsapId="WDU20031241151" xTitle="Ustawa z dnia 22 maja 2003 r. o działalności ubezpieczeniowej" xAddress="Dz. U. z 2003 r. Nr 124, poz. 1151">art. 16 ustawy z 22.05.2003 r. o działalności ubezpieczeniowej</xLexLink>) uznał Sąd Okręgowy, iż adekwatną kwotą zadośćuczynienia dla powódki jest kwota 300 000 zł, a skoro w toku postępowania likwidacyjnego pozwana wypłaciła poszkodowanej 55 000 zł, uwzględnieniu podlega kwota 245 000 zł. oddalając powództwo w pozostałej części. Wysokość zadośćuczynienia uzasadnił Sąd wskazując szczegółowo okoliczności, które przy jego ustalaniu uwzględnił na gruncie przepisu <xLexLink xArt="art. 445;art. 445 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 445 § 1 k.c.</xLexLink> (por. k. 156-157 akt).</xText> <xText>Co do renty dochodzonej w oparciu o przepis <xLexLink xArt="art. 444;art. 444 § 2" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 444 § 2 k.c.</xLexLink> wskazał Sąd Okręgowy, że powódka zamierzała podjąć pracę zawodową. Była zdrowa, liczyła 27 lat, z mężem rozpoczęła budowę domu mieszkalnego. Wykazała w ocenie Sądu Okręgowego w toku postępowania, że „z dniem 1 października 2005 r. miała podjąć zatrudnienie jako sprzedawczyni w <xAnon> sklepie (...)</xAnon> <xBRx/>z wynagrodzeniem 800 zł miesięcznie netto. Okoliczności powyższe potwierdził swoimi zeznaniami świadek <xAnon>A. K.</xAnon> i brak podstaw do zakwestionowania wiarygodności tych zeznań. Powódka mieszka w pobliżu <xAnon> sklepu (...)</xAnon>, jej córki miały uczęszczać do przedszkola, zważywszy zaś na rozpoczętą budowę domu mieszkalnego z pewnością chęć podjęcia przez nią pracy zawodowej była w pełni zasadna. W chwili obecnej powódka utraciła możliwość podjęcia pracy zawodowej, została uznana za niezdolną do pracy, zatem jej żądanie zasądzenia renty w oparciu o <xLexLink xArt="art. 444;art. 444 § 2" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 444 § 2 k.c.</xLexLink> jest uzasadnione pod względem faktycznym i prawnym”.</xText> <xText>Orzeczenie o kosztach procesu oparto o przepis „<xLexLink xArt="art. 98;art. 98 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 98 § 1 k.p.c.</xLexLink>”.</xText> <xText>Wyrok zaskarżyła apelację pozwana w części uwzględniającej powództwo co do zadośćuczynienia w kwocie 50 000 zł z odsetkami od dnia 6 września 2007 r. (punkt 1) zaś w zakresie punk 2, to jest co do renty skapitalizowanej 9 600 zł. <xBRx/>z odsetkami od 1 listopada 2006 r. oraz punktu 3 w całości, wskazując wartość przedmiotu zaskarżenia na 78 000 zł, a także rozstrzygnięcie w zakresie kosztów procesu i zarzucając naruszenie przepisów:</xText> <xText>1/ prawa materialnego, a to:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">-</xName> <xEnum> <xBullet>-</xBullet> <xEnumElem> <xText><xLexLink xArt="art. 445;art. 445 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 445 § 1 k.c.</xLexLink> – przez przyjęcie, iż właściwym będzie zasądzenie na rzecz powódki kwoty 245 000 zł tytułem zadośćuczynienia wraz z odsetkami od dnia 6 września 2007 roku podczas gdy stosowną byłaby dodatkowo kwota 195 000 złotych wobec uiszczenia na rzecz powódki kwot 55 000 zł oraz 50 000 zł tj. łącznie 105 000 zł;</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText><xLexLink xArt="art. 361;art. 361 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 361 § 1 k.c.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 6" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 6 k.c.</xLexLink> oraz <xLexLink xArt="art. 444;art. 444 § 2" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 444 § 2 k.c.</xLexLink> poprzez uznanie, iż zasadnym będzie zasądzenie na rzecz powódki renty z tytułu utraconych dochodów podczas gdy powódka przed zdarzeniem nie uzyskiwała dochodów z pracy;</xText> </xEnumElem> </xEnum> </xUnit> <xText>2/ prawa procesowego to jest <xLexLink xArt="art. 233;art. 233 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 233 § 1 k.p.c.</xLexLink> – poprzez uznanie, iż w zgodzie z zebranym w sprawie materiałem dowodowym oraz stanem faktycznym jest obciążenie pozwanego kwotą 245 000 zł tytułem dalszego zadośćuczynienia wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 6 września 2007 roku oraz rentą wyrównawczą a także nie wzięcie pod uwagę przez Sąd Okręgowy wypłaty dokonanej przez pozwanego w trakcie procesu;</xText> <xText>wniosła o zmianę zaskarżonego orzeczenia i oddalenie powództwa w zaskarżonej części ewentualnie</xText> <xText>uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Okręgowemu do ponownego rozpoznania; a także rozstrzygnięcie o kosztach postępowania za obie instancje przy uwzględnieniu merytorycznego rozpoznania apelacji.</xText> <xText/> <xText><xBx>Rozpoznając apelację Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:</xBx></xText> <xText/> <xText>apelacja jest częściowo uzasadniona.</xText> <xText>Na wstępie podnieść należy, iż zgodnie z przepisem <xLexLink xArt="art. 316;art. 316 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 316 § 1 k.p.c.</xLexLink> sąd wydaje wyrok biorąc za podstawę stan rzeczy istniejący w chwili zamknięcia rozprawy. Podnieść również należy, iż przepis <xLexLink xArt="art. 382" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 382 k.p.c.</xLexLink> mający charakter ogólnej dyrektywy, określającej kontynuację merytorycznego rozpoznania sprawy, nakazuje Sądowi II instancji wydanie orzeczenia na podstawie materiału zebranego w postępowaniu pierwszej instancji oraz w postępowaniu apelacyjnym.</xText> <xText>Przechodząc na grunt rozpoznawanej sprawy zważyć trzeba, że pozwana wskazała w uzasadnieniu apelacji, nie kwestionując co do zasady należnego powódce zadośćuczynienia oraz okoliczności przytoczonych przez Sąd Okręgowy, które uzasadniały jego ustalenie w kwocie 300 000 zł, iż w toku postępowania likwidacyjnego, w tym również w toku procesu przed Sądem I instancji wypłaciła na rzecz poszkodowanej, oprócz kwoty 55 000 zł uwzględnionej przez Sąd, również zadośćuczynienie w kwocie 50 000 zł, to jest łącznie 105 000 zł, przy czym Sąd nie uwzględnił drugiej wpłaty co miało wpływ na wynik sprawy, stąd żądanie pomniejszenia zasądzonego zadośćuczynienia o kwotę 50 000 zł, czyli dokonując matematycznego wyliczenia należne zdaniem pozwanej zadośćuczynienie winno być uwzględnione co do kwoty 195 000 zł.</xText> <xText>Otóż, w aktach sprawy na karcie 147 znajduje się pismo procesowe pozwanego <xAnon>(...)</xAnon>z daty 4 września 2007 r., w którym pełnomocnik procesowy tegoż „oświadczył, że pozwana spółka uznała roszczenie powódki w zakresie kwoty 50 000 zł tytułem zadośćuczynienia. Wskazana kwota została przekazana na konto powódki w dniu 3 września 2007 r.” Pismo to na adres sądu zostało nadane w dniu 4 września 2007 r., zaś wpłynęło do Sądu Okręgowego w dniu 7 września 2007 r. zatem w następnym dniu po wydaniu zaskarżonego wyroku (por. k.: 147-148, 146) Odpis pisma pozwanej przesłany przez Sąd, pełnomocnik powódki adwokat <xAnon>R. S.</xAnon> potwierdził w dniu 17 września 2007 r. i nie wypowiedział się co do twierdzeń pozwanej, co uzasadnia w oparciu o przepis <xLexLink xArt="art. 230" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 230 k.p.c.</xLexLink> uznanie powyższego faktu za przyznany.</xText> <xText>Również po potwierdzeniu odbioru odpisu apelacji pozwanej nie wypowiedział się co do twierdzenia pozwanej co do uiszczenia na rzecz powódki w dniu 3 września 2007 r. kwoty 50 000 zł tytułem zadośćuczynienia (por. k: 152, 174) Na rozprawie apelacyjnej substytut pełnomocnika powódki oświadczył, iż powódka otrzymała 50 000 zł dodając po ogłoszeniu wyroku (por. k: 185).</xText> <xText>Mając powyższe na uwadze należało podzielić stanowisko apelującej, iż zasądzone na rzecz powódki zadośćuczynienie, w kwocie 245 000 zł winno być pomniejszone o 50 000 zł wypłacone przez ubezpieczyciela. Dlatego też w omówionym zakresie apelacja w oparciu o przepis <xLexLink xArt="art. 386;art. 386 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 386 § 1 k.p.c.</xLexLink> podlegała uwzględnieniu co uzasadniało zmianę zaskarżonego wyroku (pkt 1) i obniżenie zasądzonego zadośćuczynienia z kwoty 245 000 zł do 195 000 zł.</xText> <xText>W pozostałym zakresie, to jest w części kwestionującej rentę zasądzoną na rzecz powódki, zgodnie z żądaniem pozwu, apelacja nie jest uzasadniona i podlegała oddaleniu.</xText> <xText>Sąd Apelacyjny podziela ustalenia poczynione przez Sąd Okręgowy i wyciągnięte z nich wnioski, które uzasadniały zasądzenie dochodzonej przez powódkę renty skapitalizowanej i bieżącej, jako prawidłowe i przyjmuje je za własne. Wbrew stanowisku pozwanej zaoferowany przez powódkę materiał dowodowy a to: zeznania świadka <xAnon>A. K.</xAnon> (por. k: 67/2) i przesłuchanie powódki (por. k: 66/2) na wykazanie zasadności dochodzonego roszczenia został prawidłowo oceniony przez Sąd I instancji na gruncie przepisu <xLexLink xArt="art. 233;art. 233 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 233 § 1 k.p.c.</xLexLink>.</xText> <xText>Każda ze stron mogła odnieść się do tychże dowodów osobowych. Pozwana nie zakwestionowała w toku postępowania przed Sądem Okręgowym dowodów osobowych..</xText> <xText>Świadek <xAnon>A. K.</xAnon> na rozprawie w dniu 16 stycznia 2007 r. został przesłuchany po odebraniu przyrzeczenia w trybie przepisu <xLexLink xArt="art. 269;art. 269 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 269 § 1 k.p.c.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 268" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 268 k.p.c.</xLexLink> (por. k.: 67).</xText> <xText>Rzeczowe i logiczne zeznania świadka są przekonujące. Sąd Apelacyjny nie znajduje podstaw by odmówić im wiarygodności. Dowody te zostały prawidłowo ocenione przez Sąd Okręgowy w świetle dowodów z dokumentów a to: orzeczenia Powiatowego Zespołu do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności (por. k: 18) oraz wywiadu ZUS Oddział w <xAnon>R.</xAnon> (k: 68).</xText> <xText>Dlatego też zarzut naruszenia <xLexLink xArt="art. 233;art. 233 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 233 § 1 k.p.c.</xLexLink> należało uznać za chybiony. Również bezzasadny jest zarzut naruszenia prawa materialnego a to <xLexLink xArt="art. 444;art. 444 § 2" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 444 § 2 k.c.</xLexLink>.</xText> <xText>Poza sporem jest, iż powódka przed wypadkiem nie pracowała zawodowo. Powyższe jednak nie oznacza, iż a limine jej żądanie zasądzenia renty było bezzasadne i powinno być oddalone. Zawarte w uzasadnieniu żądania pozwu twierdzenia, co do faktycznej możliwości podjęcia pracy zarobkowej od października 2005 r. powódka wykazała zawnioskowanymi dowodami osobowymi. Świadek <xAnon>A. K.</xAnon> niedoszły pracodawca powódki podał okoliczności uzgodnienia z powódką jej zatrudnienia u niego, wskazał wysokość uzgodnionego dla powódki wynagrodzenia. Świadek jednoznacznie zeznał, iż powódka od 1 października 2005 r. miała zgłosić się do pracy. Miała być zatrudniona na stanowisku sprzedawcy z wynagrodzeniem miesięcznym netto 800 zł. Powódka z powodu wypadku nie podjęła tej pracy. Świadek zatrudnił „w związku z tym<xAnon>K. H.</xAnon> od 8.10.2005 r., którą zatrudnia do tej pory (zeznawał 16.01.2007 r.) na pełnym etacie (por. k: 66/2).</xText> <xText>W ocenie Sądu Apelacyjnego materiał dowodowy, wyżej wskazany zaoferowany przez powódkę, w prawidłowo poczynionych ustaleniach faktycznych sprawy (por. k: 154), usprawiedliwia wniosek, że gdyby <xAnon>E. H.</xAnon> nie uległa wypadkowi, z którego dochodzi roszczenie, podjęłaby i kontynuowała pracę zarobkową. Dlatego też żądanie o rentę jest uzasadnione.</xText> <xText>Wykazana orzeczeniem o stopniu niepełnosprawności z dnia 1.12.2005 r. Powiatowego Zespołu do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności niezdolności do pracy, a wywiadem z ZUS-u brak pobierania świadczenia rentowego uzasadniał zasądzenie renty w dochodzonej kwocie.</xText> <xText>Z tych też względów, wyżej omówionej części, apelacja jako bezzasadna podlegała oddaleniu w oparciu o przepis <xLexLink xArt="art. 385" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 385 k.p.c.</xLexLink></xText> <xText>Podstawy prawnej orzeczenia o kosztach procesu należy upatrywać w przepisie <xLexLink xArt="art. 100" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art.100 k.p.c.</xLexLink>, a nie jak wskazał Sąd Okręgowy <xLexLink xArt="art. 98;art. 98 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 98 § 1 k.p.c.</xLexLink>, skoro żądanie powódki nie zostało w całości uwzględnione.</xText> <xText>Częściowe uwzględnienie apelacji nie uzasadnia w ocenie Sądu Apelacyjnego zmiany orzeczenia o kosztach procesu za pierwszą instancję.</xText> <xText>W dacie wyrokowania przez Sąd Okręgowy w dniu 6 września 2007 r. w aktach sprawy nie było pisma pozwanej z daty 9 września 2007 r. albowiem wpłynęło ono do sądu dopiero w dniu 7 września 2007 r. zaś kwota 50 000 zł została uiszczona w toku procesu sądowego, w toku którego określenie należnej powódce sumy zależało od uznania sądu. Stąd też orzeczenie o kosztach procesu znajduje uzasadnienie w treści <xLexLink xArt="art. 100;art. 100 zd. 2" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 100 zdanie 2 k.p.c.</xLexLink></xText> <xText>Wartość przedmiotu zaskarżenia to 69 200 zł (50 000 zł + 9 600 zł + 9 600 zł <xLexLink xArt="art. 22" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 22 k.p.c.</xLexLink>). Pozwana wygrała apelację w 72 %. Koszty po stronie powódki to 2 700 zł z tytułu zastępstwa procesowego, a pozwanej 6 160 zł ( 2 700 zł koszty zastępstwa procesowego oraz należna opłata od apelacji 3 460 zł). Sytuacja majątkowa i zdrowotna powódki zwolnionej od kosztów sądowych w całości, charakter dochodzonego roszczenia oraz sposób i termin wypłacenia części zadośćuczynienia przez pozwaną uzasadniają na gruncie tej sprawy przejęcie, że zachodzi wyjątkowy wypadek by nie obciążać powódki jako strony przegrywającej kosztami postępowania apelacyjnego pozwanej (<xLexLink xArt="art. 102" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 102 k.p.c.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 108;art. 108 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 108 § 1 k.p.c.</xLexLink>).</xText> <xText><xAnon>(...)</xAnon>.</xText> <xText/> <xText><xAnon>(...)</xAnon></xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">1</xName> <xText><xAnon>(...)</xAnon></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">2</xName> <xText> <xAnon>(...)</xAnon><xAnon>(...)</xAnon>(<xAnon>(...)</xAnon>).</xText> </xUnit> <xText> <xAnon>K.</xAnon>,<xAnon>(...)</xAnon></xText> <xText/> <xText><xAnon>(...)</xAnon></xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Tomasz Pidzik

Monika Skrobol

Mirosław Kruk

Agnieszka Jasińska-Łuszczkiewicz

Sygn. akt V ACa 799/07 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 9 stycznia 2008 r. Sąd Apelacyjny w Katowicach V Wydział Cywilny w składzie: Przewodniczący : SSA Tomasz Pidzik Sędziowie : SA Lucjan Modrzyk SA Jadwiga Galas (spr.) Protokolant : Mirosław Kruk po rozpoznaniu w dniu 9 stycznia 2008 r. w Katowicach na rozprawie sprawy z powództwaE. H. przeciwko(...)Spółce Akcyjnej wW. o zapłatę zadośćuczynienia i rentę na skutek apelacji pozwanej od wyroku Sądu Okręgowego w Gliwicach z dnia 6 września 2007 r., sygn. akt II C 172/06 1 prostując oznaczenie sprawy jako sprawę o zapłatę zadośćuczynienia i rentę, zmienia zaskarżony wyrok: - w punkcie 1 o tyle, że zasądzoną na rzecz powódki kwotę 245000 złotych obniża do 195000 (sto dziewięćdziesiąt pięć tysięcy) złotych, a w pozostałej części powództwo oddala; w punkcie 6 o tyle, że kwotę 13210 złotych obniża do 10710 (dziesięć tysięcy siedemset dziesięć) złotych; 2 oddala apelację w pozostałym zakresie; 3 nie obciąża powódki kosztami postępowania apelacyjnego. Sygn. akt V ACa 799/07 UZASADNIENIE Zaskarżonym wyrokiem Sąd Okręgowy w Gliwicach w sprawiez powództwaH. H.przeciwko(...) (...)Spółce Akcyjnej wŁ.o zapłatę zadośćuczynienia w kwocie 300 000 zł z ustawowymi odsetkami od daty wniesienia pozwu (t.j.16 października 2006 r.; renty po 800 zł miesięcznie począwszy od miesiąca października 2005 r. płatnej do 10 każdego miesiąc z ustawowymi odsetkamiw razie uchybienia w płatności którejkolwiek należności przy uwzględnieniu kosztów procesu, w tym zastępstwa adwokackiego w podwójnej wysokości stawki minimalnej; zasądził od pozwanej na rzecz powódki : - kwotę 245 000 zł z ustawowymi odsetkami od dnia wyrokowania ( 6 września 2007 r.); - rentę w wysokości 800 zł miesięcznie, płatną do 10 każdego miesiącaz ustawowymi odsetkami od listopada 2006 r.; - kwotę 9 600 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 1 listopada 2006 r. - oddalił powództwo co do kwoty 55 000 zł z tytułu zadośćuczynieniaz ustawowymi odsetkami od 16.10.2006 r. do 5.09.2007 r. oraz odsetek ustawowych od kwoty 245 000 zł za okres od 16.10.2006 r. do 5.09.2007 r.; - nakazał pobranie od pozwanej na rzecz Skarbu Państwa (Sądu Okręgowegow Gliwicach Ośrodka Zamiejscowego w Rybniku) 13 210 zł tytułem należnej opłaty i nie obciążył powódki resztą nieuiszczonej opłaty, a także zasądził od pozwanej na rzecz powódki 14 400 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego. Wnosząc o zasądzenie dochodzonych kwot w uzasadnieniu pozwu z dnia16 października 2006 r. powódka podała, że w dniu 19 września 2005 r. kierując samochodem osobowym w miejscowościR.została przygnieciona przez przewracające się drzewo rosnące przy szosie. W toku postępowania likwidacyjnego pozwane(...)jako ubezpieczyciel ponoszącej odpowiedzialność tj.(...)wypłaciło jej 55 000 zł odmawiając wypłacenia dalszej szkody. W wyniku wypadku powódka doznała ciężkich obrażeń ciała i uznana została za całkowicie niezdolną do pracy. Pozwane(...)wnosząc o oddalenie powództwa i zasądzenie kosztów procesu podniosło, że wypłacona powódce kwota 55 000 zł jest dostateczna zważywszy na rozmiar doznanych obrażeń ciała i rekompensuje całość jej krzywd. Wyrok został wydany w oparciu o następujące ustalenia faktyczne. W dniu 10 września 2005 r. powódka jechała samochodem w kierunkuW.przezR.. Niespodziewanie na drogę runęło drzewo przygniatając samochód, którym się poruszała. W stanie nieprzytomnym odwieziono ją do szpitala wR.– przeprowadzając akcję reanimacyjnąw karetce pogotowia ratunkowego – gdzie usunięto jej śledzionę, zszyto wątrobę, usunięto krwotoki wewnętrzne i założono dreny. Po pobycie na oddziale intensywnej terapii w szpitalu wR., ze względu na stwierdzone złamanie kręgosłupa odcinka szyjnego, została przewieziona doSzpitala (...)wP., gdzie po przeprowadzeniu operacji kręgosłupai założeniu wyciągu czaszkowego, ciężarku gdyż miała złamane obie ręce przebywała przez dwa miesiące. Po okresie dwumiesięcznej rehabilitacjiw szpitalu przewieziono ją do domu. Mąż powódki przerwał pracę by opiekować się nią. W domu podjęła dalszą rehabilitację poruszania się przy pomocy balkonika, a po pół roku – naukę poruszania się przy pomocy kul. Dalsza rehabilitacja kontynuowana była w ośrodku wK.. Na skutek wypadku u 27 letniej wówczas powódki rozpoznano stan po urazie wielonarządowym i jego powikłaniach w postaci: uraz głowy, stłuczenia i obrzęku mózgu z utratą przytomności, przebyty wstrząs pourazowy, resuscytację płynową, żywienie pozajelitowe, utrzymywanie bezdechu na respiratorze, usunięcie śledziony z powodu jej ponownego pęknięcia, pęknięcie wątroby, odmę opłucnową, wysięk do jamy opłucnowej, przebyty drenaż jamy opłucnowej i otrzewnowej, liczne ogniska stłuczenia, złamanie zęba obrotnika, wieloodłamowe złamanie trzonu kręgu C 2 z przemieszczenie odłamu, złamanie wyrostków poprzecznych kręgów C 2 i C 3, niedowład połowiczny lewostronny, złamanie IV i V kości śródręcza lewego, złamanie nasady dalszej kości promieniowej prawej i wyrostka rylcowatego kości łokciowej prawej, podgłowowe złamanie śródręcza prawego, zapalenie bakteryjne pochwy, padaczkę pourazową, naczyniak prawej półkuli mózgu. W oparciu o opinię biegłego internistyW. S.ustalił Sąd Okręgowy, że długotrwałe hospitalizacje, przebyte leczenie operacyjne i zachowawcze, konieczność długiej rehabilitacji spowodowały u powódki znaczny stopień doznanych obrażeń ciała i nasilenia bólu. Doznane przez powódkę obrażenia ciała spowodowały 100 % trwały uszczerbek na zdrowiu, zaś okres do ukończenia leczenia – zgodnie z podzieloną przez Sąd opinią lekarza ortopedyT. Z.– wyciągiem szkieletowym stanowił o bardzo dużym nasileniu bólu. Biegły lekarz neurologP. S.określił trwały uszczerbek na zdrowiu powódki związany z obrażeniami neurologicznymi na 50 % . Niedowład kończyny dolnej lewej ma charakter utrwalony, powódka wymaga leczenia usprawniającego. Padaczka pourazowa wymaga leczenia, zaś rokowanie co do wyleczenia jest niepewne. Zgodnie z podzieloną opinią lekarza ortopedyT. Z.ustalił Sąd, że skutki doznanych przez powódkę obrażeń mają charakter utrwalony,z wyjątkiem progresji blizny kostnej lub łącznotkankowej mogącej powodować nasilenie stenozy w odcinku szyjnym górnym kręgosłupa, czego obecnie nie da się przewidzieć, jak również progresji lub następowania padaczki. Powódka licząca 29 lat, osoba zamężna posiadająca dwie córki w wieku przedszkolnym wskutek wypadku, z którego wywodzi roszczenie, wymaga pomocy osób trzecich w związku ze znacznie ograniczoną samodzielnością. Rokowania na przyszłość nie są pewne. W dalszym ciągu utrzymuje się u powódki niedowład lewej ręki, ma ona kłopoty ze wzrokiem, nie może wykonywać ciężkich prac w gospodarstwie domowym, poruszać się samodzielnie, światło powoduje u niej zachwianie równowagi, utrzymują się u niej dolegliwości bólowe stawu ręki i głowy. Nie może jeździć samochodem ani na rowerze. Jest nadpobudliwa i płaczliwa a sam wypadek odbił się również na jej sferze pożycia seksualnego. Ze szpitala wróciła bez włosów z założonym kołnierzem ortopedycznym.Ze względu na skutki wypadku zaniechana została budowa domu mieszkalnego powódki i jej męża. Przez cały okres leczenia powódka pobierała silne leki przeciwbólowe, do chwili obecnej utrzymują się u niej bóle migrenowe. Ustalił również Sąd w oparciu o zeznania świadkaA. K., przesłuchanie powódki, iż od 1 października 2005 r.E. H.miała podjąć pracę jako sprzedawczyni wsklepie (...)wK.na pełnym etacie z wynagrodzeniem miesięcznym 800 zł netto. Uzgodnienia pomiędzy powódką a przyszłym pracodawcą zapadły we wrześniu 2005 r. Ze względu na wypadek pracy tej nie podjęła aA. K.zatrudnił od 1 października 2005 r. inną sprzedawczynięK. H.z takim wynagrodzeniem. Powódka orzeczeniem Powiatowego Zespołu do Spraw Orzekaniao Niepełnosprawności z dnia 23 stycznia 2006 r. została uznana za niezdolną do pracy i zaliczona do osób o znacznym stopniu niepełnosprawności. Do chwili obecnej nie uzyskuje żadnych świadczeń rentowych. Korzystała jedynie z pomocy socjalnej w postaci zasiłku pielęgnacyjnego. W tak ustalonym stanie faktycznym przy niekwestionowaniu przez pozwaną co do zasady odpowiedzialności za skutki wypadku (art. 435 § 1 k.c.w zw. zart. 16 ustawy z 22.05.2003 r. o działalności ubezpieczeniowej) uznał Sąd Okręgowy, iż adekwatną kwotą zadośćuczynienia dla powódki jest kwota 300 000 zł, a skoro w toku postępowania likwidacyjnego pozwana wypłaciła poszkodowanej 55 000 zł, uwzględnieniu podlega kwota 245 000 zł. oddalając powództwo w pozostałej części. Wysokość zadośćuczynienia uzasadnił Sąd wskazując szczegółowo okoliczności, które przy jego ustalaniu uwzględnił na gruncie przepisuart. 445 § 1 k.c.(por. k. 156-157 akt). Co do renty dochodzonej w oparciu o przepisart. 444 § 2 k.c.wskazał Sąd Okręgowy, że powódka zamierzała podjąć pracę zawodową. Była zdrowa, liczyła 27 lat, z mężem rozpoczęła budowę domu mieszkalnego. Wykazała w ocenie Sądu Okręgowego w toku postępowania, że „z dniem 1 października 2005 r. miała podjąć zatrudnienie jako sprzedawczyni wsklepie (...)z wynagrodzeniem 800 zł miesięcznie netto. Okoliczności powyższe potwierdził swoimi zeznaniami świadekA. K.i brak podstaw do zakwestionowania wiarygodności tych zeznań. Powódka mieszka w pobliżusklepu (...), jej córki miały uczęszczać do przedszkola, zważywszy zaś na rozpoczętą budowę domu mieszkalnego z pewnością chęć podjęcia przez nią pracy zawodowej była w pełni zasadna. W chwili obecnej powódka utraciła możliwość podjęcia pracy zawodowej, została uznana za niezdolną do pracy, zatem jej żądanie zasądzenia renty w oparciu oart. 444 § 2 k.c.jest uzasadnione pod względem faktycznym i prawnym”. Orzeczenie o kosztach procesu oparto o przepis „art. 98 § 1 k.p.c.”. Wyrok zaskarżyła apelację pozwana w części uwzględniającej powództwo co do zadośćuczynienia w kwocie 50 000 zł z odsetkami od dnia 6 września 2007 r. (punkt 1) zaś w zakresie punk 2, to jest co do renty skapitalizowanej 9 600 zł.z odsetkami od 1 listopada 2006 r. oraz punktu 3 w całości, wskazując wartość przedmiotu zaskarżenia na 78 000 zł, a także rozstrzygnięcie w zakresie kosztów procesu i zarzucając naruszenie przepisów: 1/ prawa materialnego, a to: - - art. 445 § 1 k.c.– przez przyjęcie, iż właściwym będzie zasądzenie na rzecz powódki kwoty 245 000 zł tytułem zadośćuczynienia wraz z odsetkami od dnia 6 września 2007 roku podczas gdy stosowną byłaby dodatkowo kwota 195 000 złotych wobec uiszczenia na rzecz powódki kwot 55 000 zł oraz 50 000 zł tj. łącznie 105 000 zł; art. 361 § 1 k.c.w zw. zart. 6 k.c.orazart. 444 § 2 k.c.poprzez uznanie, iż zasadnym będzie zasądzenie na rzecz powódki renty z tytułu utraconych dochodów podczas gdy powódka przed zdarzeniem nie uzyskiwała dochodów z pracy; 2/ prawa procesowego to jestart. 233 § 1 k.p.c.– poprzez uznanie, iż w zgodzie z zebranym w sprawie materiałem dowodowym oraz stanem faktycznym jest obciążenie pozwanego kwotą 245 000 zł tytułem dalszego zadośćuczynienia wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 6 września 2007 roku oraz rentą wyrównawczą a także nie wzięcie pod uwagę przez Sąd Okręgowy wypłaty dokonanej przez pozwanego w trakcie procesu; wniosła o zmianę zaskarżonego orzeczenia i oddalenie powództwa w zaskarżonej części ewentualnie uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Okręgowemu do ponownego rozpoznania; a także rozstrzygnięcie o kosztach postępowania za obie instancje przy uwzględnieniu merytorycznego rozpoznania apelacji. Rozpoznając apelację Sąd Apelacyjny zważył, co następuje: apelacja jest częściowo uzasadniona. Na wstępie podnieść należy, iż zgodnie z przepisemart. 316 § 1 k.p.c.sąd wydaje wyrok biorąc za podstawę stan rzeczy istniejący w chwili zamknięcia rozprawy. Podnieść również należy, iż przepisart. 382 k.p.c.mający charakter ogólnej dyrektywy, określającej kontynuację merytorycznego rozpoznania sprawy, nakazuje Sądowi II instancji wydanie orzeczenia na podstawie materiału zebranego w postępowaniu pierwszej instancji oraz w postępowaniu apelacyjnym. Przechodząc na grunt rozpoznawanej sprawy zważyć trzeba, że pozwana wskazała w uzasadnieniu apelacji, nie kwestionując co do zasady należnego powódce zadośćuczynienia oraz okoliczności przytoczonych przez Sąd Okręgowy, które uzasadniały jego ustalenie w kwocie 300 000 zł, iż w toku postępowania likwidacyjnego, w tym również w toku procesu przed Sądem I instancji wypłaciła na rzecz poszkodowanej, oprócz kwoty 55 000 zł uwzględnionej przez Sąd, również zadośćuczynienie w kwocie 50 000 zł, to jest łącznie 105 000 zł, przy czym Sąd nie uwzględnił drugiej wpłaty co miało wpływ na wynik sprawy, stąd żądanie pomniejszenia zasądzonego zadośćuczynienia o kwotę 50 000 zł, czyli dokonując matematycznego wyliczenia należne zdaniem pozwanej zadośćuczynienie winno być uwzględnione co do kwoty 195 000 zł. Otóż, w aktach sprawy na karcie 147 znajduje się pismo procesowe pozwanego(...)z daty 4 września 2007 r., w którym pełnomocnik procesowy tegoż „oświadczył, że pozwana spółka uznała roszczenie powódki w zakresie kwoty 50 000 zł tytułem zadośćuczynienia. Wskazana kwota została przekazana na konto powódki w dniu 3 września 2007 r.” Pismo to na adres sądu zostało nadane w dniu 4 września 2007 r., zaś wpłynęło do Sądu Okręgowego w dniu 7 września 2007 r. zatem w następnym dniu po wydaniu zaskarżonego wyroku (por. k.: 147-148, 146) Odpis pisma pozwanej przesłany przez Sąd, pełnomocnik powódki adwokatR. S.potwierdził w dniu 17 września 2007 r. i nie wypowiedział się co do twierdzeń pozwanej, co uzasadnia w oparciu o przepisart. 230 k.p.c.uznanie powyższego faktu za przyznany. Również po potwierdzeniu odbioru odpisu apelacji pozwanej nie wypowiedział się co do twierdzenia pozwanej co do uiszczenia na rzecz powódki w dniu 3 września 2007 r. kwoty 50 000 zł tytułem zadośćuczynienia (por. k: 152, 174) Na rozprawie apelacyjnej substytut pełnomocnika powódki oświadczył, iż powódka otrzymała 50 000 zł dodając po ogłoszeniu wyroku (por. k: 185). Mając powyższe na uwadze należało podzielić stanowisko apelującej, iż zasądzone na rzecz powódki zadośćuczynienie, w kwocie 245 000 zł winno być pomniejszone o 50 000 zł wypłacone przez ubezpieczyciela. Dlatego też w omówionym zakresie apelacja w oparciu o przepisart. 386 § 1 k.p.c.podlegała uwzględnieniu co uzasadniało zmianę zaskarżonego wyroku (pkt 1) i obniżenie zasądzonego zadośćuczynienia z kwoty 245 000 zł do 195 000 zł. W pozostałym zakresie, to jest w części kwestionującej rentę zasądzoną na rzecz powódki, zgodnie z żądaniem pozwu, apelacja nie jest uzasadniona i podlegała oddaleniu. Sąd Apelacyjny podziela ustalenia poczynione przez Sąd Okręgowy i wyciągnięte z nich wnioski, które uzasadniały zasądzenie dochodzonej przez powódkę renty skapitalizowanej i bieżącej, jako prawidłowe i przyjmuje je za własne. Wbrew stanowisku pozwanej zaoferowany przez powódkę materiał dowodowy a to: zeznania świadkaA. K.(por. k: 67/2) i przesłuchanie powódki (por. k: 66/2) na wykazanie zasadności dochodzonego roszczenia został prawidłowo oceniony przez Sąd I instancji na gruncie przepisuart. 233 § 1 k.p.c.. Każda ze stron mogła odnieść się do tychże dowodów osobowych. Pozwana nie zakwestionowała w toku postępowania przed Sądem Okręgowym dowodów osobowych.. ŚwiadekA. K.na rozprawie w dniu 16 stycznia 2007 r. został przesłuchany po odebraniu przyrzeczenia w trybie przepisuart. 269 § 1 k.p.c.w zw. zart. 268 k.p.c.(por. k.: 67). Rzeczowe i logiczne zeznania świadka są przekonujące. Sąd Apelacyjny nie znajduje podstaw by odmówić im wiarygodności. Dowody te zostały prawidłowo ocenione przez Sąd Okręgowy w świetle dowodów z dokumentów a to: orzeczenia Powiatowego Zespołu do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności (por. k: 18) oraz wywiadu ZUS Oddział wR.(k: 68). Dlatego też zarzut naruszeniaart. 233 § 1 k.p.c.należało uznać za chybiony. Również bezzasadny jest zarzut naruszenia prawa materialnego a toart. 444 § 2 k.c.. Poza sporem jest, iż powódka przed wypadkiem nie pracowała zawodowo. Powyższe jednak nie oznacza, iż a limine jej żądanie zasądzenia renty było bezzasadne i powinno być oddalone. Zawarte w uzasadnieniu żądania pozwu twierdzenia, co do faktycznej możliwości podjęcia pracy zarobkowej od października 2005 r. powódka wykazała zawnioskowanymi dowodami osobowymi. ŚwiadekA. K.niedoszły pracodawca powódki podał okoliczności uzgodnienia z powódką jej zatrudnienia u niego, wskazał wysokość uzgodnionego dla powódki wynagrodzenia. Świadek jednoznacznie zeznał, iż powódka od 1 października 2005 r. miała zgłosić się do pracy. Miała być zatrudniona na stanowisku sprzedawcy z wynagrodzeniem miesięcznym netto 800 zł. Powódka z powodu wypadku nie podjęła tej pracy. Świadek zatrudnił „w związku z tymK. H.od 8.10.2005 r., którą zatrudnia do tej pory (zeznawał 16.01.2007 r.) na pełnym etacie (por. k: 66/2). W ocenie Sądu Apelacyjnego materiał dowodowy, wyżej wskazany zaoferowany przez powódkę, w prawidłowo poczynionych ustaleniach faktycznych sprawy (por. k: 154), usprawiedliwia wniosek, że gdybyE. H.nie uległa wypadkowi, z którego dochodzi roszczenie, podjęłaby i kontynuowała pracę zarobkową. Dlatego też żądanie o rentę jest uzasadnione. Wykazana orzeczeniem o stopniu niepełnosprawności z dnia 1.12.2005 r. Powiatowego Zespołu do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności niezdolności do pracy, a wywiadem z ZUS-u brak pobierania świadczenia rentowego uzasadniał zasądzenie renty w dochodzonej kwocie. Z tych też względów, wyżej omówionej części, apelacja jako bezzasadna podlegała oddaleniu w oparciu o przepisart. 385 k.p.c. Podstawy prawnej orzeczenia o kosztach procesu należy upatrywać w przepisieart.100 k.p.c., a nie jak wskazał Sąd Okręgowyart. 98 § 1 k.p.c., skoro żądanie powódki nie zostało w całości uwzględnione. Częściowe uwzględnienie apelacji nie uzasadnia w ocenie Sądu Apelacyjnego zmiany orzeczenia o kosztach procesu za pierwszą instancję. W dacie wyrokowania przez Sąd Okręgowy w dniu 6 września 2007 r. w aktach sprawy nie było pisma pozwanej z daty 9 września 2007 r. albowiem wpłynęło ono do sądu dopiero w dniu 7 września 2007 r. zaś kwota 50 000 zł została uiszczona w toku procesu sądowego, w toku którego określenie należnej powódce sumy zależało od uznania sądu. Stąd też orzeczenie o kosztach procesu znajduje uzasadnienie w treściart. 100 zdanie 2 k.p.c. Wartość przedmiotu zaskarżenia to 69 200 zł (50 000 zł + 9 600 zł + 9 600 złart. 22 k.p.c.). Pozwana wygrała apelację w 72 %. Koszty po stronie powódki to 2 700 zł z tytułu zastępstwa procesowego, a pozwanej 6 160 zł ( 2 700 zł koszty zastępstwa procesowego oraz należna opłata od apelacji 3 460 zł). Sytuacja majątkowa i zdrowotna powódki zwolnionej od kosztów sądowych w całości, charakter dochodzonego roszczenia oraz sposób i termin wypłacenia części zadośćuczynienia przez pozwaną uzasadniają na gruncie tej sprawy przejęcie, że zachodzi wyjątkowy wypadek by nie obciążać powódki jako strony przegrywającej kosztami postępowania apelacyjnego pozwanej (art. 102 k.p.c.w zw. zart. 108 § 1 k.p.c.). (...). (...) 1 (...) 2 (...)(...)((...)). K.,(...) (...)

15/150000/0002503/ACa

Sąd Apelacyjny w Katowicach

V Wydział Cywilny

151000000000503_I_ACa_001250_2007_Uz_2008-01-09_001

I ACa 1250/07

2008-01-09 01:00:00.0 CET

2013-09-13 03:01:02.0 CEST

2017-04-27 01:38:55.0 CEST

15100000

503

SENTENCE, REASON

Sygn. akt I ACa 1250/07 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 9 stycznia 2008 r. Sąd Apelacyjny w Gdańsku – Wydział I Cywilny w składzie: Przewodniczący: SSA Włodzimierz Gawrylczyk (spr.) Sędziowie: SA Monika Koba SA Maria Sokołowska Protokolant: ref.staż. Agnieszka Andrusiewicz po rozpoznaniu w dniu 9 stycznia 2008 r. w Gdańsku na rozprawie sprawy z powództwa (...) przeciwko Skarbowi Państwa-Aresztowi Śledczemu w (...) o zapłatę na skutek apelacji powoda od wyroku Sądu Okręgowego w Byd

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xVolType="15/100000/0000503/ACa" xVolNmbr="001250" xFromPg="1" xml:space="preserve" xDocType="Uz" xEditorFullName="Karolina Najda" xFlag="published" xPublisher="knajda" xToPage="4" xEditor="knajda" xYear="2007" xLang="PL" xVersion="1.0" xPublisherFullName="Karolina Najda"> <xName>Wyrok+Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xText>Sygn. akt I ACa 1250/07</xText> <xUnit xBold="true" xType="part" xIsTitle="true"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right">Dnia 9 stycznia 2008 r.</xText> <xText/> <xText>Sąd Apelacyjny w Gdańsku – Wydział I Cywilny</xText> <xText>w składzie:</xText> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="214"/> <xCOLx xWIDTHx="492"/> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Przewodniczący:</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>SSA Włodzimierz Gawrylczyk (spr.)</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText>Sędziowie:</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>SA Monika Koba</xText> <xText>SA Maria Sokołowska</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Protokolant:</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>ref.staż. Agnieszka Andrusiewicz</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xText/> <xText>po rozpoznaniu w dniu 9 stycznia 2008 r. w Gdańsku na rozprawie</xText> <xText>sprawy z powództwa <xAnon>(...)</xAnon> </xText> <xText>przeciwko Skarbowi Państwa-Aresztowi Śledczemu w <xAnon>(...)</xAnon> </xText> <xText>o zapłatę</xText> <xText>na skutek apelacji powoda</xText> <xText>od wyroku Sądu Okręgowego w Bydgoszczy</xText> <xText>z dnia 31 sierpnia 2007 r. sygn. akt I C 21/07</xText> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=".">I</xName> <xText>oddala apelację,</xText> </xUnit> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=".">II</xName> <xText>zasądza od powoda na rzecz pozwanego kwotę 2.700 (dwa tysiące siedemset) zł tytułem zwrotu kosztów procesu za drugą instancję,</xText> </xUnit> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=".">III</xName> <xText>zasądza od Skarbu Państwa-Sądu Okręgowego w Bydgoszczy na rzecz radcy prawnego <xAnon>M. S.</xAnon> prowadzącego <xAnon> Kancelarię (...)</xAnon> w <xAnon>(...)</xAnon> kwotę <xAnon> (...)</xAnon> (trzy tysiące dwieście dziewięćdziesiąt cztery) zł. tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej powodowi z urzędu w postępowaniu apelacyjnym.</xText> </xUnit> <xText/> <xText>I ACa 1250/07</xText> </xUnit> <xUnit xBold="true" xType="part" xIsTitle="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText>Powód <xAnon>(...)</xAnon> domagał się zasądzenia od pozwanego Skarbu Państwa -Aresztu Śledczego w <xAnon>(...)</xAnon> kwoty 100.000 zł tytułem zadośćuczynienia za krzywdę. Twierdził, że w dniu<xAnon>(...)</xAnon> r. został nieludzko potraktowany przez funkcjonariuszy służby więziennej, bo został siłą (wykręcenie rąk) i groźbą pobicia zmuszony do ścięcia wło­sów, przez co naruszone zostało jego prawo do posiadania długich włosów.</xText> <xText>Pozwany domagał się oddalenia powództwa. Twierdził, że powód nie dbał o czystość osobistą i swój wygląd, a był zobowiązany postanowieniami regulaminu do takiej dbałości, skarżyli się na niego inni przebywający z nim osadzeni, więc lekarz zalecił skrócenie włosów, powód początkowo nie zgodził się dobrowolnie na ostrzyżenie, ale po długiej rozmowie i zagrożeniu karą dyscyplinarną wyraził zgodę, toteż pozwany wykonał tę czynność. Jego zda­niem to postępowanie wobec powoda nie było bezprawne ani zawinione i nie naruszyło dóbr osobistych powoda.</xText> <xText>Sąd Okręgowy w Bydgoszczy wyrokiem z 31 sierpnia 2007 r. oddalił powództwo i zasądził od powoda na rzecz pozwanego koszty procesu.</xText> <xText>Sąd ten ustalił, że powód odbywał u pozwanego karę pozbawienia wolności, posiadał długie włosy sięgające do ramion, nie przestrzegał zasad higieny osobistej, w szczególności nie mył włosów, co powodowało wydzielanie przez nie nieprzyjemnego zapachu, na co skar­żyli się inni więźniowie, był znany ze swojego niechlujstwa i zaniedbanego wyglądu, wiązało się to z zagrożeniem sanitarno-epidemiologicznym, obawą wystąpienia wszawicy, która nie­jednokrotnie pojawiała się w Areszcie, wcześniejsze rozmowy z powodem, by dbał o schlud­ny wygląd i czystość osobistą nie dały rezultatu, więc pozwany skrócił mu włosy pod przy­musem. Nastąpiło to <xAnon>(...)</xAnon> r., powód przebywał w celi izolacyjnej, został wezwany do innego pomieszczenia, udał się tam dobrowolnie, ale początkowo nie wyraził zgody na skrócenie włosów, lecz po perswazji i wyjaśnieniach wyraził na to zgodę, ale poinformował, że złoży pozew do sądu. Włosy skrócił mu inny osadzony <xAnon>K. N.</xAnon> do normalnej długości (nie na jeża). Nie były używane wobec powoda groźby ani wulgarne słowa. Po ostrzyżeniu powód został doprowadzony do swojej celi.</xText> <xText>Ten stan faktyczny Sąd ustalił m.in. na podstawie zeznań świadków (osadzonego <xAnon>K. N.</xAnon> oraz funkcjonariuszy służby więziennej), przesłuchania powoda oraz do­wodów z dokumentów. Zeznania świadków były z sobą zgodne. Sąd nie dał wiary zeznaniu powoda, jakoby stosowana była wobec niego przemoc, bo zeznania jego są sprzeczne z inny­mi dowodami.</xText> <xText>Sąd stwierdził, że zgodnie z <xLexLink xArt="art. 108;art. 108 § 1" xIsapId="WDU19970900557" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny wykonawczy" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 90, poz. 557">art. 108 § 1 k.k.w.</xLexLink> administracja zakładu karnego ma obowiązek podejmowania odpowiednich działań celem zapewnienia skazanym bezpieczeń­stwa osobistego w czasie odbywania kary. W myśl <xLexLink xArt="art. 102" xIsapId="WDU19970900557" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny wykonawczy" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 90, poz. 557">art. 102 k.k.w.</xLexLink> skazany ma obowiązek przestrzegania przepisów określających zasady i tryb wykonywania kary, ustalonego w zakła­dzie karnym porządku oraz wykonywania poleceń przełożonych i innych osób uprawnionych, w szczególności m.in. przestrzegania higieny osobistej i czystości pomieszczeń, w których przebywa i poddania się - niezależnie od obowiązków w przepisach o zwalczaniu chorób zakaźnych, wenerycznych i gruźlicy, alkoholizmu i narkomanii - przewidzianym przepisami badaniom, leczeniu, zabiegom lekarskim i sanitarnym. Obowiązek dbania o higienę osobistą wynika też z <xLexLink xArt="§ 30;§ 30 ust. 1" xIsapId="WDU20031521493" xTitle="Rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 25 sierpnia 2003 r. w sprawie regulaminu organizacyjno-porządkowego wykonywania kary pozbawienia wolności" xAddress="Dz. U. z 2003 r. Nr 152, poz. 1493">§ 30 ust. 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 25 sierpnia 2003 r. w sprawie regulaminu organizacyjno-porządkowego wykonywania kary pozbawienia wolności</xLexLink>. Przepis § 30 ust. 2 tego rozporządzenia stanowi, że co najmniej raz w miesiącu umożliwia się skazanemu ostrzyżenie. Noszenie długich włosów nie jest zabronione, pod warunkiem że są należycie zadbane i nie stwarzają zagrożenia sanitarno-epidemiologicznego.</xText> <xText>Skrócenie włosów należy do zabiegów sanitarnych. W ustalonych okolicznościach sprawy pozwany miał obowiązek wezwać powoda do przestrzegania zasad higieny osobistej i do skrócenia włosów. Mógł nawet zastosować w tym celu przymus fizyczny stosownie do treści art. 19 ust. 1 ustawy o Służbie Więziennej oraz stosownie do treści <xLexLink xArt="art. 24 § 9;art. 24 § 9 ust. 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">§ 9 ust. 1</xLexLink> rozporzą­dzenia Rady Ministrów z 20 listopada 1996 r. w sprawie szczegółowych warunków stosowa­nia środków przymusu bezpośredniego oraz użycia broni palnej lub psa służbowego przez funkcjonariuszy Służby Więziennej oraz sposobu postępowania w tym zakresie. Jednak do stosowania przymusu fizycznego nie doszło, jak też nie doszło do groźby użycia siły fizycz­nej. Działanie pozwanego nie było zatem bezprawne i nie wyrządziło szkody powodowi, więc powództwo podlegało oddaleniu na podstawie <xLexLink xArt="art. 24;art. 24 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 24 § 1 k.c.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 445;art. 445 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 445 § 1 k.c.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 417;art. 417 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 417 § 1 k.c.</xLexLink></xText> <xText>Sąd nie znalazł podstaw do zastosowania <xLexLink xArt="art. 102" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 102 k.p.c</xLexLink>, gdyż powód - wytaczając powództwo na podstawie nieprawdziwych przesłanek - powinien był liczyć się z obowiąz­kiem ponoszenia kosztów procesu.</xText> <xText>Powód złożył apelację składającą się z osobistego pisma procesowego oraz uzupełnie­nia wniesionego przez jego pełnomocnika. Domagał się uchylenia wyroku i przekazania sprawy Sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania. Zarzucił:</xText> <xText>1/ naruszenie <xLexLink xArt="art. 24;art. 24 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 24 § 1 k.c.</xLexLink> przez jego niewłaściwe zastosowanie wobec ustalenia, że działanie pozwanego nie było bezprawne,</xText> <xText><xIx>2/</xIx> naruszenie <xLexLink xArt="art. 233;art. 233 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 233 § 1 k.p.c.</xLexLink> przez niedokonanie wszechstronnej oceny zeznań świadków <xAnon>R. W.</xAnon>, <xAnon>K. N.</xAnon>, <xAnon>A. L.</xAnon>, <xAnon>R. T.</xAnon>­go i <xAnon>G. K.</xAnon> oraz zeznań powoda, co miało wpływ na wynik sprawy.</xText> <xText>Jego zdaniem zachowanie pozwanego nie mieściło się w ramach porządku prawnego. Pozwany powinien był stworzyć odpowiednie warunki do dbania o higienę osobistą i schludny wygląd, ale ich nie stworzył, nie skłaniał go w drodze rozmowy do skrócenia włosów. Powód miał długie włosy w chwili przybycia do zakładu karnego, w poprzednich zakładach karnych nie stanowiły one żadnego zagrożenia, pozwany naruszył <xLexLink xArt="art. 116 a;art. 116 a pkt. 9" xIsapId="WDU19970900557" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny wykonawczy" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 90, poz. 557">art. 116a pkt 9 k.k.w.</xLexLink> mówiący, że skazanemu nie wolno zmieniać wyglądu zewnętrznego w sposób utrudniający identyfikację. Powód twierdził, że <xAnon>K. N.</xAnon> jest od 2,5 roku zatrudniony w zakładzie karnym jako fryzjer, więc miał interes w złożeniu zeznania na korzyść swego pracodawcy.</xText> <xText/> <xText>Pozwany domagał się oddalenia apelacji i zasądzenia kosztów procesu za drugą in­stancję.</xText> <xText xALIGNx="left">Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:</xText> <xText>Apelacja jest bezpodstawna. Podniesione w niej zarzuty są nietrafne. Sąd Okręgowy ocenił zebrane dowody stosownie do treści <xLexLink xArt="art. 233;art. 233 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 233 § 1 k.c.</xLexLink> i na ich podstawie niewadliwie ustalił stan faktyczny sprawy oraz prawidłowo uznał, iż pozwany nie dopuścił się bezprawne­go i nagannego czynu wobec powoda.</xText> <xText>Zeznania świadków były zgodne, że powód nie dbał o higienę osobistą, nosił brudne włosy, które wydzielały nieprzyjemną woń. Takie jego postępowanie godziło w prawa innych współosadzonych i było niezgodne z przepisami wskazanymi w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku. Na pozwanym ciążył obowiązek zapewnienia takich warunków odbywania kary po­zbawienia wolności lub przebywania w areszcie, które nie spowodują zagrożenia sanitarno-epidemiologicznego. Wykonanie tego obowiązku może czasem obligować go do podjęcia działań wobec osadzonych, które mogą być odbierane przez nich subiektywnie jako narusza­jące ich dobra osobiste. Trzeba jednak tego rodzaju twierdzenia oceniać zawsze w kontekście tego rodzaju obowiązków obu stron. W mniejszej sprawie nie ma żadnego dowodu wskazują­cego, że pozwany użył wobec powoda siły fizycznej. Odmienne twierdzenie i zeznanie po­woda jest gołosłowne i niewiarygodne nie tylko dlatego, że jest sprzeczne z pozostałymi do­wodami, ale także dlatego, że nie opisał on, jak przebiegało strzyżenie w okolicznościach użycia siły i jaki był skutek takiego strzyżenia. Wszak niesporne było, że powód został ostrzyżony „normalnie", a więc można uznać że profesjonalnie i nie nadmiernie krótko.</xText> <xText>Można się zgodzić, że powód werbalnie sprzeciwiał się ostrzyżeniu, czego konse­kwencją jest złożenie pozwu w tej sprawie, ale trzeba się zgodzić też z Sądem Okręgowym, że w ustalonych okolicznościach zachowanie pozwanego było usprawiedliwione, a więc nie nosiło cechy bezprawności.</xText> <xText>Gołosłowny jest zarzut, że świadek <xAnon>K. N.</xAnon> miał interes w złożeniu nieko­rzystnego dla niego zeznania. Jego zeznanie nie stanowiło ani jedynego, ani podstawowego dowodu przesądzającego o treści zaskarżonego wyroku.</xText> <xText>Wskazywany przez skarżącego <xLexLink xArt="art. 116 a;art. 116 a pkt. 9" xIsapId="WDU19970900557" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny wykonawczy" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 90, poz. 557">art. 116a pkt 9 k.k.w.</xLexLink> nie uchyla obowiązku pozwane­go zapewnienia w areszcie śledczym odpowiednich warunków sanitarno-epidemiologicznych i nie zwalnia z obowiązku podejmowania wobec osadzonych skutecznych działań dozwolo­nych prawem, które przyczyniłyby się do realizacji tego obowiązku w sytuacji, gdy oni nie przestrzegają regulaminu i innych przepisów regulujących odbywanie kary lub inny pobyt w areszcie.</xText> <xText>Z tych przyczyn Sąd Apelacyjny uznał apelację za nieusprawiedliwioną. Ubocznie można dodać, że nie każde naruszenie dóbr osobistych usprawiedliwia zasądzenie na podsta­wie <xLexLink xArt="art. 448" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 448 k.c.</xLexLink> zadośćuczynienia pieniężnego za krzywdę.</xText> <xText>Mając powyższe okoliczności na uwadze, Sąd Apelacyjny oddalił apelację na podsta­wie <xLexLink xArt="art. 385" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 385 k.p.c.</xLexLink> Ponieważ pozwany był reprezentowany przez radcę prawnego i domagał się zasądzenia kosztów procesu za drugą instancję, Sąd je zasądził na podstawie <xLexLink xArt="art. 98;art. 98 § 1;art. 98 § 3" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 98 § 1 i 3 k.p.c.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 99" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 99 k.p.c.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 391;art. 391 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 391 § 1 k.p.c.</xLexLink> Sąd nie znalazł podstaw do zastosowania <xLexLink xArt="art. 102" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 102 k.p.c.</xLexLink> z urzędu.</xText> <xText>O kosztach reprezentowania powoda przez pełnomocnika ustanowionego z urzędu Sąd orzekł na podstawie <xLexLink xArt="art. 29;art. 29 ust. 1" xIsapId="WDU19820160124" xTitle="Ustawa z dnia 26 maja 1982 r. - Prawo o adwokaturze" xAddress="Dz. U. z 1982 r. Nr 16, poz. 124">art. 29 ust. 1 ustawy z 26 maja 1982 r. - Prawo o adwokaturze</xLexLink>.</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Włodzimierz Gawrylczyk

Karolina Najda

ref.staż. Agnieszka Andrusiewicz

Karolina Najda

Sygn. akt I ACa 1250/07 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 9 stycznia 2008 r. Sąd Apelacyjny w Gdańsku – Wydział I Cywilny w składzie: Przewodniczący: SSA Włodzimierz Gawrylczyk (spr.) Sędziowie: SA Monika Koba SA Maria Sokołowska Protokolant: ref.staż. Agnieszka Andrusiewicz po rozpoznaniu w dniu 9 stycznia 2008 r. w Gdańsku na rozprawie sprawy z powództwa(...) przeciwko Skarbowi Państwa-Aresztowi Śledczemu w(...) o zapłatę na skutek apelacji powoda od wyroku Sądu Okręgowego w Bydgoszczy z dnia 31 sierpnia 2007 r. sygn. akt I C 21/07 I oddala apelację, II zasądza od powoda na rzecz pozwanego kwotę 2.700 (dwa tysiące siedemset) zł tytułem zwrotu kosztów procesu za drugą instancję, III zasądza od Skarbu Państwa-Sądu Okręgowego w Bydgoszczy na rzecz radcy prawnegoM. S.prowadzącegoKancelarię (...)w(...)kwotę(...)(trzy tysiące dwieście dziewięćdziesiąt cztery) zł. tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej powodowi z urzędu w postępowaniu apelacyjnym. I ACa 1250/07 UZASADNIENIE Powód(...)domagał się zasądzenia od pozwanego Skarbu Państwa -Aresztu Śledczego w(...)kwoty 100.000 zł tytułem zadośćuczynienia za krzywdę. Twierdził, że w dniu(...)r. został nieludzko potraktowany przez funkcjonariuszy służby więziennej, bo został siłą (wykręcenie rąk) i groźbą pobicia zmuszony do ścięcia wło­sów, przez co naruszone zostało jego prawo do posiadania długich włosów. Pozwany domagał się oddalenia powództwa. Twierdził, że powód nie dbał o czystość osobistą i swój wygląd, a był zobowiązany postanowieniami regulaminu do takiej dbałości, skarżyli się na niego inni przebywający z nim osadzeni, więc lekarz zalecił skrócenie włosów, powód początkowo nie zgodził się dobrowolnie na ostrzyżenie, ale po długiej rozmowie i zagrożeniu karą dyscyplinarną wyraził zgodę, toteż pozwany wykonał tę czynność. Jego zda­niem to postępowanie wobec powoda nie było bezprawne ani zawinione i nie naruszyło dóbr osobistych powoda. Sąd Okręgowy w Bydgoszczy wyrokiem z 31 sierpnia 2007 r. oddalił powództwo i zasądził od powoda na rzecz pozwanego koszty procesu. Sąd ten ustalił, że powód odbywał u pozwanego karę pozbawienia wolności, posiadał długie włosy sięgające do ramion, nie przestrzegał zasad higieny osobistej, w szczególności nie mył włosów, co powodowało wydzielanie przez nie nieprzyjemnego zapachu, na co skar­żyli się inni więźniowie, był znany ze swojego niechlujstwa i zaniedbanego wyglądu, wiązało się to z zagrożeniem sanitarno-epidemiologicznym, obawą wystąpienia wszawicy, która nie­jednokrotnie pojawiała się w Areszcie, wcześniejsze rozmowy z powodem, by dbał o schlud­ny wygląd i czystość osobistą nie dały rezultatu, więc pozwany skrócił mu włosy pod przy­musem. Nastąpiło to(...)r., powód przebywał w celi izolacyjnej, został wezwany do innego pomieszczenia, udał się tam dobrowolnie, ale początkowo nie wyraził zgody na skrócenie włosów, lecz po perswazji i wyjaśnieniach wyraził na to zgodę, ale poinformował, że złoży pozew do sądu. Włosy skrócił mu inny osadzonyK. N.do normalnej długości (nie na jeża). Nie były używane wobec powoda groźby ani wulgarne słowa. Po ostrzyżeniu powód został doprowadzony do swojej celi. Ten stan faktyczny Sąd ustalił m.in. na podstawie zeznań świadków (osadzonegoK. N.oraz funkcjonariuszy służby więziennej), przesłuchania powoda oraz do­wodów z dokumentów. Zeznania świadków były z sobą zgodne. Sąd nie dał wiary zeznaniu powoda, jakoby stosowana była wobec niego przemoc, bo zeznania jego są sprzeczne z inny­mi dowodami. Sąd stwierdził, że zgodnie zart. 108 § 1 k.k.w.administracja zakładu karnego ma obowiązek podejmowania odpowiednich działań celem zapewnienia skazanym bezpieczeń­stwa osobistego w czasie odbywania kary. W myślart. 102 k.k.w.skazany ma obowiązek przestrzegania przepisów określających zasady i tryb wykonywania kary, ustalonego w zakła­dzie karnym porządku oraz wykonywania poleceń przełożonych i innych osób uprawnionych, w szczególności m.in. przestrzegania higieny osobistej i czystości pomieszczeń, w których przebywa i poddania się - niezależnie od obowiązków w przepisach o zwalczaniu chorób zakaźnych, wenerycznych i gruźlicy, alkoholizmu i narkomanii - przewidzianym przepisami badaniom, leczeniu, zabiegom lekarskim i sanitarnym. Obowiązek dbania o higienę osobistą wynika też z§ 30 ust. 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 25 sierpnia 2003 r. w sprawie regulaminu organizacyjno-porządkowego wykonywania kary pozbawienia wolności. Przepis § 30 ust. 2 tego rozporządzenia stanowi, że co najmniej raz w miesiącu umożliwia się skazanemu ostrzyżenie. Noszenie długich włosów nie jest zabronione, pod warunkiem że są należycie zadbane i nie stwarzają zagrożenia sanitarno-epidemiologicznego. Skrócenie włosów należy do zabiegów sanitarnych. W ustalonych okolicznościach sprawy pozwany miał obowiązek wezwać powoda do przestrzegania zasad higieny osobistej i do skrócenia włosów. Mógł nawet zastosować w tym celu przymus fizyczny stosownie do treści art. 19 ust. 1 ustawy o Służbie Więziennej oraz stosownie do treści§ 9 ust. 1rozporzą­dzenia Rady Ministrów z 20 listopada 1996 r. w sprawie szczegółowych warunków stosowa­nia środków przymusu bezpośredniego oraz użycia broni palnej lub psa służbowego przez funkcjonariuszy Służby Więziennej oraz sposobu postępowania w tym zakresie. Jednak do stosowania przymusu fizycznego nie doszło, jak też nie doszło do groźby użycia siły fizycz­nej. Działanie pozwanego nie było zatem bezprawne i nie wyrządziło szkody powodowi, więc powództwo podlegało oddaleniu na podstawieart. 24 § 1 k.c.w zw. zart. 445 § 1 k.c.iart. 417 § 1 k.c. Sąd nie znalazł podstaw do zastosowaniaart. 102 k.p.c, gdyż powód - wytaczając powództwo na podstawie nieprawdziwych przesłanek - powinien był liczyć się z obowiąz­kiem ponoszenia kosztów procesu. Powód złożył apelację składającą się z osobistego pisma procesowego oraz uzupełnie­nia wniesionego przez jego pełnomocnika. Domagał się uchylenia wyroku i przekazania sprawy Sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania. Zarzucił: 1/ naruszenieart. 24 § 1 k.c.przez jego niewłaściwe zastosowanie wobec ustalenia, że działanie pozwanego nie było bezprawne, 2/naruszenieart. 233 § 1 k.p.c.przez niedokonanie wszechstronnej oceny zeznań świadkówR. W.,K. N.,A. L.,R. T.­go iG. K.oraz zeznań powoda, co miało wpływ na wynik sprawy. Jego zdaniem zachowanie pozwanego nie mieściło się w ramach porządku prawnego. Pozwany powinien był stworzyć odpowiednie warunki do dbania o higienę osobistą i schludny wygląd, ale ich nie stworzył, nie skłaniał go w drodze rozmowy do skrócenia włosów. Powód miał długie włosy w chwili przybycia do zakładu karnego, w poprzednich zakładach karnych nie stanowiły one żadnego zagrożenia, pozwany naruszyłart. 116a pkt 9 k.k.w.mówiący, że skazanemu nie wolno zmieniać wyglądu zewnętrznego w sposób utrudniający identyfikację. Powód twierdził, żeK. N.jest od 2,5 roku zatrudniony w zakładzie karnym jako fryzjer, więc miał interes w złożeniu zeznania na korzyść swego pracodawcy. Pozwany domagał się oddalenia apelacji i zasądzenia kosztów procesu za drugą in­stancję. Sąd Apelacyjny zważył, co następuje: Apelacja jest bezpodstawna. Podniesione w niej zarzuty są nietrafne. Sąd Okręgowy ocenił zebrane dowody stosownie do treściart. 233 § 1 k.c.i na ich podstawie niewadliwie ustalił stan faktyczny sprawy oraz prawidłowo uznał, iż pozwany nie dopuścił się bezprawne­go i nagannego czynu wobec powoda. Zeznania świadków były zgodne, że powód nie dbał o higienę osobistą, nosił brudne włosy, które wydzielały nieprzyjemną woń. Takie jego postępowanie godziło w prawa innych współosadzonych i było niezgodne z przepisami wskazanymi w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku. Na pozwanym ciążył obowiązek zapewnienia takich warunków odbywania kary po­zbawienia wolności lub przebywania w areszcie, które nie spowodują zagrożenia sanitarno-epidemiologicznego. Wykonanie tego obowiązku może czasem obligować go do podjęcia działań wobec osadzonych, które mogą być odbierane przez nich subiektywnie jako narusza­jące ich dobra osobiste. Trzeba jednak tego rodzaju twierdzenia oceniać zawsze w kontekście tego rodzaju obowiązków obu stron. W mniejszej sprawie nie ma żadnego dowodu wskazują­cego, że pozwany użył wobec powoda siły fizycznej. Odmienne twierdzenie i zeznanie po­woda jest gołosłowne i niewiarygodne nie tylko dlatego, że jest sprzeczne z pozostałymi do­wodami, ale także dlatego, że nie opisał on, jak przebiegało strzyżenie w okolicznościach użycia siły i jaki był skutek takiego strzyżenia. Wszak niesporne było, że powód został ostrzyżony „normalnie", a więc można uznać że profesjonalnie i nie nadmiernie krótko. Można się zgodzić, że powód werbalnie sprzeciwiał się ostrzyżeniu, czego konse­kwencją jest złożenie pozwu w tej sprawie, ale trzeba się zgodzić też z Sądem Okręgowym, że w ustalonych okolicznościach zachowanie pozwanego było usprawiedliwione, a więc nie nosiło cechy bezprawności. Gołosłowny jest zarzut, że świadekK. N.miał interes w złożeniu nieko­rzystnego dla niego zeznania. Jego zeznanie nie stanowiło ani jedynego, ani podstawowego dowodu przesądzającego o treści zaskarżonego wyroku. Wskazywany przez skarżącegoart. 116a pkt 9 k.k.w.nie uchyla obowiązku pozwane­go zapewnienia w areszcie śledczym odpowiednich warunków sanitarno-epidemiologicznych i nie zwalnia z obowiązku podejmowania wobec osadzonych skutecznych działań dozwolo­nych prawem, które przyczyniłyby się do realizacji tego obowiązku w sytuacji, gdy oni nie przestrzegają regulaminu i innych przepisów regulujących odbywanie kary lub inny pobyt w areszcie. Z tych przyczyn Sąd Apelacyjny uznał apelację za nieusprawiedliwioną. Ubocznie można dodać, że nie każde naruszenie dóbr osobistych usprawiedliwia zasądzenie na podsta­wieart. 448 k.c.zadośćuczynienia pieniężnego za krzywdę. Mając powyższe okoliczności na uwadze, Sąd Apelacyjny oddalił apelację na podsta­wieart. 385 k.p.c.Ponieważ pozwany był reprezentowany przez radcę prawnego i domagał się zasądzenia kosztów procesu za drugą instancję, Sąd je zasądził na podstawieart. 98 § 1 i 3 k.p.c.iart. 99 k.p.c.w zw. zart. 391 § 1 k.p.c.Sąd nie znalazł podstaw do zastosowaniaart. 102 k.p.c.z urzędu. O kosztach reprezentowania powoda przez pełnomocnika ustanowionego z urzędu Sąd orzekł na podstawieart. 29 ust. 1 ustawy z 26 maja 1982 r. - Prawo o adwokaturze.

15/100000/0000503/ACa

Sąd Apelacyjny w Gdańsku

I Wydział Cywilny

151500000001006_II_AKa_000439_2007_Uz_2008-01-30_001

II AKa 439/07

2008-01-30 01:00:00.0 CET

2013-02-26 02:01:02.0 CET

2013-08-12 14:27:39.0 CEST

15150000

1006

SENTENCE

Sygn. akt : II AKa 439/07 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 30 stycznia 2008 r. Sąd Apelacyjny w Katowicach II Wydział Karny w składzie: Przewodniczący SSA Bożena Brewczyńska Sędziowie SSA Paweł Węgrzynek (spr.) SSO del. Alicja Bochenek Protokolant Bożena Drzymalla przy udziale Prokuratora Prok. Apel. Małgorzaty Siemińskiej po rozpoznaniu w dniu 30 stycznia 2008 roku sprawy z wniosku C. B. o odszkodowanie i zadośćuczynienie w trybie art. 8 ust. 2 a Ustawy z dnia 23 lutego 1991 roku

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Renata Kopiec" xVersion="1.0" xYear="2007" xEditorFullName="Magdalena Gierszner" xFlag="published" xDocType="Uz" xml:space="preserve" xLang="PL" xToPage="1" xEditor="mgierszner" xPublisher="rkopiec" xFromPg="1" xVolType="15/150000/0001006/AKa" xVolNmbr="000439"> <xName>Wyrok</xName> <xBlock> <xText>Sygn. akt : II AKa 439/07</xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right">Dnia 30 stycznia 2008 r.</xText> <xText/> <xText><xBx>Sąd Apelacyjny w Katowicach II Wydział Karny w składzie:</xBx></xText> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="172"/> <xCOLx xWIDTHx="539"/> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText xALIGNx="right"> <xBx>Przewodniczący</xBx></xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText><xBx>SSA Bożena Brewczyńska</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText xALIGNx="right"> <xBx>Sędziowie</xBx></xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText><xBx>SSA Paweł Węgrzynek (spr.)</xBx></xText> <xText><xBx>SSO del. Alicja Bochenek</xBx></xText> <xText/> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText xALIGNx="right">Protokolant</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText><xBx>Bożena Drzymalla</xBx></xText> <xText/> </xClmn> </xRow> </xRows> <xText>przy udziale <xBx>Prokuratora Prok. Apel. Małgorzaty Siemińskiej</xBx></xText> <xText>po rozpoznaniu w dniu 30 stycznia 2008 roku sprawy</xText> <xText>z wniosku <xBx><xAnon>C. B.</xAnon> </xBx></xText> <xText>o odszkodowanie i zadośćuczynienie w trybie <xLexLink xArt="art. 8;art. 8 ust. 2 a" xIsapId="WDU19910340149" xTitle="Ustawa z dnia 23 lutego 1991 r. o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego" xAddress="Dz. U. z 1991 r. Nr 34, poz. 149">art. 8 ust. 2 a Ustawy z dnia <xBRx/>23 lutego 1991 roku o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec <xBRx/>osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu <xBRx/>Państwa Polskiego</xLexLink></xText> <xText>na skutek apelacji prokuratora</xText> <xText>od wyroku Sądu Okręgowego w Gliwicach Wydział V Karny Zamiejscowy <xBRx/>w Wodzisławiu Śląskim</xText> <xText>z dnia 20 września 2007 roku sygn. akt V Ko 41/07</xText> <xText/> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText>utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok, uznając apelację prokuratora za oczywiście bezzasadną,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText>kosztami postępowania odwoławczego obciąża Skarb Państwa.</xText> </xUnit> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Bożena Brewczyńska

Renata Kopiec

Bożena Drzymalla

Magdalena Gierszner

Sygn. akt : II AKa 439/07 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 30 stycznia 2008 r. Sąd Apelacyjny w Katowicach II Wydział Karny w składzie: Przewodniczący SSA Bożena Brewczyńska Sędziowie SSA Paweł Węgrzynek (spr.) SSO del. Alicja Bochenek Protokolant Bożena Drzymalla przy udzialeProkuratora Prok. Apel. Małgorzaty Siemińskiej po rozpoznaniu w dniu 30 stycznia 2008 roku sprawy z wnioskuC. B. o odszkodowanie i zadośćuczynienie w trybieart. 8 ust. 2 a Ustawy z dnia23 lutego 1991 roku o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobecosób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytuPaństwa Polskiego na skutek apelacji prokuratora od wyroku Sądu Okręgowego w Gliwicach Wydział V Karny Zamiejscowyw Wodzisławiu Śląskim z dnia 20 września 2007 roku sygn. akt V Ko 41/07 1 utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok, uznając apelację prokuratora za oczywiście bezzasadną, 2 kosztami postępowania odwoławczego obciąża Skarb Państwa.

15/150000/0001006/AKa

Sąd Apelacyjny w Katowicach

II Wydział Karny

151500000001006_II_AKo_000032_2008_Uz_2008-02-13_001

II AKo 32/08

2008-02-13 01:00:00.0 CET

2014-03-31 20:15:02.0 CEST

2014-06-10 08:32:59.0 CEST

15150000

1006

DECISION, REASON

Sygn. akt II AKo 32/08 POSTANOWIENIE Dnia 13 lutego 2008 roku Sąd Apelacyjny w Katowicach II Wydział Karny w składzie: Przewodniczący- Sędzia S.A. Barbara Misztalska S.A. Stanisław Raszka S.A. Michał Marzec ( spr.) Protokolant: Izabela Rybok przy udziale Prokuratora Prokuratury Apelacyjnej Andrzeja Jużkowa po rozpoznaniu w sprawie przeciwko Z. S. ( S. ) oskarżonemu o przestępstwa z art. 231 § 2 kk i art. 296 § 3 kk przy zast. art. 11 § 2 kk i inne wniosku Sądu Rejonowego w Siemianowicach Śląskic

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Renata Kopiec" xVersion="1.0" xLang="PL" xYear="2008" xEditor="mgierszner" xToPage="3" xPublisher="rkopiec" xFlag="published" xEditorFullName="Magdalena Gierszner" xDocType="Uz" xml:space="preserve" xFromPg="1" xVolNmbr="000032" xVolType="15/150000/0001006/AKo"> <xName>Postanowienie+Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xText>Sygn. akt II AKo 32/08</xText> <xText/> <xUnit xIsTitle="true" xBold="true" xType="part"> <xName>POSTANOWIENIE</xName> <xText xALIGNx="right">Dnia 13 lutego 2008 roku</xText> <xText/> <xText>Sąd Apelacyjny w Katowicach II Wydział Karny w składzie:</xText> <xText/> <xText><xBx>Przewodniczący- Sędzia S.A. Barbara Misztalska </xBx></xText> <xText><xBx> S.A. Stanisław Raszka</xBx></xText> <xText><xBx> S.A. Michał Marzec ( spr.)</xBx></xText> <xText/> <xText>Protokolant: Izabela Rybok</xText> <xText>przy udziale Prokuratora Prokuratury Apelacyjnej Andrzeja Jużkowa</xText> <xText/> <xText>po rozpoznaniu w sprawie <xBx>przeciwko <xAnon>Z. S.</xAnon> ( <xAnon>S.</xAnon>) </xBx></xText> <xText>oskarżonemu o przestępstwa z <xLexLink xArt="art. 231;art. 231 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 231 § 2 kk</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 296;art. 296 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 296 § 3 kk</xLexLink> przy zast. <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 2 kk</xLexLink> i inne</xText> <xText>wniosku Sądu Rejonowego w Siemianowicach Śląskich z dnia 31 stycznia 2008r. sygn. akt <xBRx/>II K 184/07</xText> <xText>w przedmiocie przekazania sprawy do rozpoznania Sądowi Okręgowemu w Katowicach jako sądowi pierwszej instancji</xText> <xText>na podstawie <xLexLink xArt="art. 25;art. 25 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 25 § 2 kpk</xLexLink> <xIx>a contrario</xIx></xText> <xText/> <xText xALIGNx="center"> <xBx>postanawia</xBx></xText> <xText/> <xText>nie uwzględnić wniosku Sądu Rejonowego w Siemianowicach Śląskich z dnia 31 stycznia 2008r. sygn. akt II K 184/07 w przedmiocie przekazania sprawy do rozpoznania Sądowi Okręgowemu w Katowicach jako sądowi pierwszej instancji.</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="true" xBold="true" xType="part"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText>Postanowieniem z dnia 31 stycznia 2008r. Sąd Rejonowy w Siemianowicach Śląskich zwrócił się do Sądu Apelacyjnego w Katowicach o przekazanie sprawy przeciwko oskarżonemu <xAnon>Z. S.</xAnon>, sygn. II K 184/07 do rozpoznania Sądowi Okręgowemu w Katowicach jako sądowi pierwszej instancji. W ocenie Sądu Rejonowego w Siemianowicach Śląskich, zarówno waga, jak i zawiłość przedmiotowej sprawy wskazują na zasadność złożonego wniosku. W świetle złożonego wniosku o szczególnej wadze sprawy świadczy nie tylko fakt, iż oskarżonym jest były prezydent Miasta <xAnon>S.</xAnon>, ale także szerokie zainteresowanie jaką budziła i nadal budzi działalność oskarżonego.</xText> <xText/> <xText><xBx>Sąd Apelacyjny zważył, co następuje: </xBx></xText> <xText/> <xText>Wniosek Sądu Rejonowego w Siemianowicach Śląskich jest niezasadny i nie zasługuje na uwzględnienie, gdyż okoliczności na jego poparcie nie dają podstaw do określenia sprawy toczącej się przed tym sądem, jako szczególnie zawiłej, czy też o szczególnej wadze.</xText> <xText>Analizując zgromadzony w toku dotychczasowego postępowania materiał procesowy, Sąd Apelacyjny w Katowicach nie stwierdził, by sprawa przeciwko <xAnon>Z. S.</xAnon>, sygn. akt II K 184/07 nosiła znamię szczególnej zawiłości, zarówno pod względem faktycznym, jak i prawnym, uzasadniającą przekazanie jej do rozpoznania przez sąd wyższego rzędu na zasadzie <xLexLink xArt="art. 25;art. 25 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 25§2 kpk</xLexLink>.</xText> <xText>Wskazany przepis ustanawia wyjątek od zasady właściwości rzeczowej sądu, należy zatem interpretować go wąsko i stosować wyłącznie przy wystąpieniu ściśle określonych okoliczności, których w niniejszej sprawie brak.</xText> <xText>Na wstępie wypada wskazać, iż niniejsze postępowanie dotyczy ściśle określonych działań <xAnon>Z. S.</xAnon>, a w jego ramach, co oczywiste, nie będzie dokonywana ocena całokształtu działalności oskarżonego jako Prezydenta M. <xAnon>S.</xAnon>.</xText> <xText>Przedmiotem postępowania jest zarzut popełnienia przez <xAnon>Z. S.</xAnon>trzech przestępstw. Sprawa ta nie jest także wyjątkowo obszerna. Obecnie liczy dziewięć tomów akt. Postępowanie dowodowe opiera się na analizie zgromadzonej w postępowaniu przygotowawczym dokumentacji ( m. in. uchwał Rady Miasta <xAnon>S.</xAnon>, wystąpień pokontrolnych RIO itp. ), a także przesłuchaniu 26 świadków zawnioskowanych aktem oskarżenia.</xText> <xText>Jak wynika z treści aktu oskarżenia, zarzucone <xAnon>Z. S.</xAnon> przestępstwo z <xLexLink xArt="art. 231;art. 231 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 231 § 2 kk</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 296;art. 296 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 296 § 3 kk</xLexLink> przy zast. <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 2 kk</xLexLink>, miało polegać na tym, iż oskarżony wbrew Uchwale Rady Miasta <xAnon>S.</xAnon> Nr <xAnon> (...)</xAnon> z dnia 28.10.2004r. oraz wbrew <xLexLink xArt="§ 18" xIsapId="WDU19980930592" xTitle="Rozporządzenie Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej z dnia 13 lipca 1998 r. w sprawie umowy o udzielenie zamówienia na świadczenia zdrowotne" xAddress="Dz. U. z 1998 r. Nr 93, poz. 592">§ 18 Rozporządzenia Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej z dnia 13.07.1998r. w sprawie umowy o udzielenie zamówienia na świadczenia zdrowotne</xLexLink>, Zarządzeniem z dnia 15.06.2005r. dokonał wyboru Niepublicznego Zakładu Opieki Zdrowotnej <xAnon> (...) s.c.</xAnon> do świadczenia usług nefrologicznych, mimo stanowiska komisji konkursowej, uznającego tą ofertę za niekorzystną.</xText> <xText>Również zarzucone oskarżonemu czyny z <xLexLink xArt="art. 271;art. 271 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 271 § 1 kk</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 231;art. 231 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 231 § 2 kk</xLexLink> popełnione zostały w nie szczególnie skomplikowanych stanach faktycznych sprowadzających się odpowiednio: do złożenia nieprawdziwego oświadczenia na druku ZP – 11, ze nie pozostaje w stosunku pracy z wykonawcą ubiegającym się o udzielenie zamówienia oraz nie pozostaje z żadnym wykonawcą w takim stosunku prawnym lub faktycznym, który może wzbudzić uzasadnione wątpliwości co do bezstronności, podczas gdy miał świadomość, iż podmiot, który stanął do przetargu i go wygrał tworzą podlegli mu funkcjonariusze Straży Miejskiej oraz w zakresie drugiego z w/w zarzutów - przyznania dyrektor szpitala nagrody za całokształt pracy, w sytuacji gdy taką nagrodę przyznaje uchwałą Rada Miasta na wniosek Rady Społecznej Szpitala.</xText> <xText>Jak więc wynika z powyższego, <xIx>modus operandi</xIx> zarzuconych <xAnon>Z. S.</xAnon> aktem oskarżenia czynów nie jest szczególnie skomplikowany, co tym samym pozwala uznać, iż sam rodzaj zarzuconych w/w przestępstw nie może skutecznie przesądzać o realizacji znamion zawartych w przepisie <xLexLink xArt="art. 25;art. 25 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 25 § 2 kpk</xLexLink>.</xText> <xText>Zasadne w tym miejscu wydaje się odwołanie do orzeczenia tut. Sądu z dnia 13.08.2003 roku, sygn. akt II AKo 119/03, OSA 2004/7/56, zgodnie z którym pojęcie "szczególnej wagi lub zawiłości sprawy" w rozumieniu przepisu <xLexLink xArt="art. 25;art. 25 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 25 § 2 k.p.k.</xLexLink> wiązać należy z sytuacją specjalną, ponadprzeciętną, rzadką i wyjątkową, tak z faktycznego, jak i prawnego punktu widzenia, wymagającą skomplikowanej operacji myślowej, jeśli chodzi o analizę obszernego materiału dowodowego, czy też przeprowadzenia wykładni określonych norm prawnych, które nie znalazły dotychczas odbicia w judykaturze Sądu Najwyższego lub sądów apelacyjnych. Zarzucone oskarżonemu przestępstwa były już wielokrotnie przedmiotem rozstrzygnięć sądów powszechnych, Sądu Najwyższego oraz wypowiedzi przedstawicieli doktryny.</xText> <xText>W tym też kontekście niezasadne jest przywoływanie przez wnioskujący Sąd Rejonowy, skądinąd słusznego orzecznictwa sądowego, w których zawiłość sprawy uzasadnia „potrzeba prowadzenia obszernych dowodów, odtwarzania skomplikowanych operacji bankowych, czy też przeprowadzania unikalnych dowodów kryminalistycznych wymagających wnioskowania w oparciu o wiedzę specjalistyczną i nastręczającego szereg trudności, korzystania z międzynarodowej pomocy prawnej.” Mając na względzie treść postawionych oskarżonemu zarzutów, wydaje się iż postępowanie dowodowe nie będzie wymagało podjęcia wskazanych powyżej czynności.</xText> <xText>Przechodząc z kolei do omówienia drugiej z przesłanek, na którą powołał się Sąd Rejonowy, a mianowicie szczególnej wagi sprawy, to stwierdzić należy, iż kryterium to, na co wskazuje orzecznictwo sądów, można wiązać z osobą oskarżonego i faktem sprawowania przez niego ważnej funkcji publicznej oraz wynikającego stąd zainteresowania szerokiej opinii stawianymi mu zarzutami popełnienia przestępstwa i sposobem rozstrzygnięcia o tych zarzutach przez sąd. Nie może jednak chodzić o każdą osobę pełniącą ważną funkcję publiczną i o każdy zarzut, jaki takiej osobie postawiono, bez względu na dalsze okoliczności sprawy. Ze szczególną wagą sprawy, w rozumieniu <xLexLink xArt="art. 25;art. 25 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 25 § 2 k.p.k.</xLexLink>, będziemy mieli do czynienia przede wszystkim wówczas, gdy bądź ze względu na osobę sprawcy, bądź rodzaj zarzucanego mu przestępstwa staje się ona szczególnie bulwersująca i wywołująca emocje wśród szerszej społeczności, często także powodująca skrajne oceny, mogące wpływać na nastroje, stosunek do władz, lub porządek publiczny.</xText> <xText>Tego rodzaju szczególnych okoliczności nie ustalono w niniejszej sprawie. Pismo Przewodniczącego Rady Miasta <xAnon>S.</xAnon> nie oznacza jeszcze, iż sprawa ta cieszy się szerokim zainteresowaniem, lecz jest przejawem realizacji uprawnień jakie przepisy ustawy procesowej karnej nadają pokrzywdzonemu. Wnioskujący Sąd nadto nie wyjaśnił co miał na uwadze pisząc o „ wyraźnym potencjalnym związku z zarzutami oskarżonego, a sytuacją znacznej części społeczności lokalnej, której wielu sfer życia dotyczyły decyzje podejmowane przez oskarżonego.” Oskarżony stoi pod zarzutem popełnienia przestępstw, które należą do często rozpoznawanych przez sądy rejonowe. <xAnon>Z. S.</xAnon> nie pełni już żadnej funkcji publicznej, a zarzucone oskarżonemu zachowania związane są z wykonywanymi przez niego czynnościami zawodowymi w kwestiach podstawowych dla sprawowanej funkcji i nie dotyczą czynu, który w sposób <xUx>szczególny</xUx> mógłby wzburzać lub bulwersować.</xText> <xText>Nie zasługuje również na uwzględnienie podnoszony przez Sąd Rejonowy argument odwołujący się do wielkości szkody majątkowej, do której odnosi się zarzut z <xLexLink xArt="art. 231;art. 231 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 231 § 2 kk</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 296;art. 296 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 296 § 3 kk</xLexLink> przy zast. <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 2 kk</xLexLink>. Wskazać bowiem należy, iż sama wielkość szkody majątkowej nie może współdecydować o szczególnej wadze rozpoznawanej sprawy.</xText> <xText>Należy jeszcze raz z całą mocą podkreślić, iż rozpoznanie sprawy przez sąd właściwy jest jedną z podstaw praworządności, jak słusznie przyjął Sąd Apelacyjny w Krakowie w postanowieniu z dnia 9.07.2005 roku, sygn. akt II AKo 114/05 (publ. KZS 2005/9/31), a konsekwencją takiego stanowiska jest twierdzenie, że przekazanie sprawy innemu sądowi powinno być uzasadnione nieodzownością takiego postąpienia.</xText> <xText>W obliczu wyżej naprowadzonych okoliczności Sąd Apelacyjny nie ustalił, by w przedmiotowej sprawie spełnione były przesłanki określone w <xLexLink xArt="art. 25;art. 25 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 25 § 2 kpk</xLexLink> i dlatego orzekł jak w części dyspozytywnej postanowienia.</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Barbara Misztalska

Renata Kopiec

Izabela Rybok

Magdalena Gierszner

Sygn. akt II AKo 32/08 POSTANOWIENIE Dnia 13 lutego 2008 roku Sąd Apelacyjny w Katowicach II Wydział Karny w składzie: Przewodniczący- Sędzia S.A. Barbara Misztalska S.A. Stanisław Raszka S.A. Michał Marzec ( spr.) Protokolant: Izabela Rybok przy udziale Prokuratora Prokuratury Apelacyjnej Andrzeja Jużkowa po rozpoznaniu w sprawieprzeciwkoZ. S.(S.) oskarżonemu o przestępstwa zart. 231 § 2 kkiart. 296 § 3 kkprzy zast.art. 11 § 2 kki inne wniosku Sądu Rejonowego w Siemianowicach Śląskich z dnia 31 stycznia 2008r. sygn. aktII K 184/07 w przedmiocie przekazania sprawy do rozpoznania Sądowi Okręgowemu w Katowicach jako sądowi pierwszej instancji na podstawieart. 25 § 2 kpka contrario postanawia nie uwzględnić wniosku Sądu Rejonowego w Siemianowicach Śląskich z dnia 31 stycznia 2008r. sygn. akt II K 184/07 w przedmiocie przekazania sprawy do rozpoznania Sądowi Okręgowemu w Katowicach jako sądowi pierwszej instancji. UZASADNIENIE Postanowieniem z dnia 31 stycznia 2008r. Sąd Rejonowy w Siemianowicach Śląskich zwrócił się do Sądu Apelacyjnego w Katowicach o przekazanie sprawy przeciwko oskarżonemuZ. S., sygn. II K 184/07 do rozpoznania Sądowi Okręgowemu w Katowicach jako sądowi pierwszej instancji. W ocenie Sądu Rejonowego w Siemianowicach Śląskich, zarówno waga, jak i zawiłość przedmiotowej sprawy wskazują na zasadność złożonego wniosku. W świetle złożonego wniosku o szczególnej wadze sprawy świadczy nie tylko fakt, iż oskarżonym jest były prezydent MiastaS., ale także szerokie zainteresowanie jaką budziła i nadal budzi działalność oskarżonego. Sąd Apelacyjny zważył, co następuje: Wniosek Sądu Rejonowego w Siemianowicach Śląskich jest niezasadny i nie zasługuje na uwzględnienie, gdyż okoliczności na jego poparcie nie dają podstaw do określenia sprawy toczącej się przed tym sądem, jako szczególnie zawiłej, czy też o szczególnej wadze. Analizując zgromadzony w toku dotychczasowego postępowania materiał procesowy, Sąd Apelacyjny w Katowicach nie stwierdził, by sprawa przeciwkoZ. S., sygn. akt II K 184/07 nosiła znamię szczególnej zawiłości, zarówno pod względem faktycznym, jak i prawnym, uzasadniającą przekazanie jej do rozpoznania przez sąd wyższego rzędu na zasadzieart. 25§2 kpk. Wskazany przepis ustanawia wyjątek od zasady właściwości rzeczowej sądu, należy zatem interpretować go wąsko i stosować wyłącznie przy wystąpieniu ściśle określonych okoliczności, których w niniejszej sprawie brak. Na wstępie wypada wskazać, iż niniejsze postępowanie dotyczy ściśle określonych działańZ. S., a w jego ramach, co oczywiste, nie będzie dokonywana ocena całokształtu działalności oskarżonego jako Prezydenta M.S.. Przedmiotem postępowania jest zarzut popełnienia przezZ. S.trzech przestępstw. Sprawa ta nie jest także wyjątkowo obszerna. Obecnie liczy dziewięć tomów akt. Postępowanie dowodowe opiera się na analizie zgromadzonej w postępowaniu przygotowawczym dokumentacji ( m. in. uchwał Rady MiastaS., wystąpień pokontrolnych RIO itp. ), a także przesłuchaniu 26 świadków zawnioskowanych aktem oskarżenia. Jak wynika z treści aktu oskarżenia, zarzuconeZ. S.przestępstwo zart. 231 § 2 kkiart. 296 § 3 kkprzy zast.art. 11 § 2 kk, miało polegać na tym, iż oskarżony wbrew Uchwale Rady MiastaS.Nr(...)z dnia 28.10.2004r. oraz wbrew§ 18 Rozporządzenia Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej z dnia 13.07.1998r. w sprawie umowy o udzielenie zamówienia na świadczenia zdrowotne, Zarządzeniem z dnia 15.06.2005r. dokonał wyboru Niepublicznego Zakładu Opieki Zdrowotnej(...) s.c.do świadczenia usług nefrologicznych, mimo stanowiska komisji konkursowej, uznającego tą ofertę za niekorzystną. Również zarzucone oskarżonemu czyny zart. 271 § 1 kkiart. 231 § 2 kkpopełnione zostały w nie szczególnie skomplikowanych stanach faktycznych sprowadzających się odpowiednio: do złożenia nieprawdziwego oświadczenia na druku ZP – 11, ze nie pozostaje w stosunku pracy z wykonawcą ubiegającym się o udzielenie zamówienia oraz nie pozostaje z żadnym wykonawcą w takim stosunku prawnym lub faktycznym, który może wzbudzić uzasadnione wątpliwości co do bezstronności, podczas gdy miał świadomość, iż podmiot, który stanął do przetargu i go wygrał tworzą podlegli mu funkcjonariusze Straży Miejskiej oraz w zakresie drugiego z w/w zarzutów - przyznania dyrektor szpitala nagrody za całokształt pracy, w sytuacji gdy taką nagrodę przyznaje uchwałą Rada Miasta na wniosek Rady Społecznej Szpitala. Jak więc wynika z powyższego,modus operandizarzuconychZ. S.aktem oskarżenia czynów nie jest szczególnie skomplikowany, co tym samym pozwala uznać, iż sam rodzaj zarzuconych w/w przestępstw nie może skutecznie przesądzać o realizacji znamion zawartych w przepisieart. 25 § 2 kpk. Zasadne w tym miejscu wydaje się odwołanie do orzeczenia tut. Sądu z dnia 13.08.2003 roku, sygn. akt II AKo 119/03, OSA 2004/7/56, zgodnie z którym pojęcie "szczególnej wagi lub zawiłości sprawy" w rozumieniu przepisuart. 25 § 2 k.p.k.wiązać należy z sytuacją specjalną, ponadprzeciętną, rzadką i wyjątkową, tak z faktycznego, jak i prawnego punktu widzenia, wymagającą skomplikowanej operacji myślowej, jeśli chodzi o analizę obszernego materiału dowodowego, czy też przeprowadzenia wykładni określonych norm prawnych, które nie znalazły dotychczas odbicia w judykaturze Sądu Najwyższego lub sądów apelacyjnych. Zarzucone oskarżonemu przestępstwa były już wielokrotnie przedmiotem rozstrzygnięć sądów powszechnych, Sądu Najwyższego oraz wypowiedzi przedstawicieli doktryny. W tym też kontekście niezasadne jest przywoływanie przez wnioskujący Sąd Rejonowy, skądinąd słusznego orzecznictwa sądowego, w których zawiłość sprawy uzasadnia „potrzeba prowadzenia obszernych dowodów, odtwarzania skomplikowanych operacji bankowych, czy też przeprowadzania unikalnych dowodów kryminalistycznych wymagających wnioskowania w oparciu o wiedzę specjalistyczną i nastręczającego szereg trudności, korzystania z międzynarodowej pomocy prawnej.” Mając na względzie treść postawionych oskarżonemu zarzutów, wydaje się iż postępowanie dowodowe nie będzie wymagało podjęcia wskazanych powyżej czynności. Przechodząc z kolei do omówienia drugiej z przesłanek, na którą powołał się Sąd Rejonowy, a mianowicie szczególnej wagi sprawy, to stwierdzić należy, iż kryterium to, na co wskazuje orzecznictwo sądów, można wiązać z osobą oskarżonego i faktem sprawowania przez niego ważnej funkcji publicznej oraz wynikającego stąd zainteresowania szerokiej opinii stawianymi mu zarzutami popełnienia przestępstwa i sposobem rozstrzygnięcia o tych zarzutach przez sąd. Nie może jednak chodzić o każdą osobę pełniącą ważną funkcję publiczną i o każdy zarzut, jaki takiej osobie postawiono, bez względu na dalsze okoliczności sprawy. Ze szczególną wagą sprawy, w rozumieniuart. 25 § 2 k.p.k., będziemy mieli do czynienia przede wszystkim wówczas, gdy bądź ze względu na osobę sprawcy, bądź rodzaj zarzucanego mu przestępstwa staje się ona szczególnie bulwersująca i wywołująca emocje wśród szerszej społeczności, często także powodująca skrajne oceny, mogące wpływać na nastroje, stosunek do władz, lub porządek publiczny. Tego rodzaju szczególnych okoliczności nie ustalono w niniejszej sprawie. Pismo Przewodniczącego Rady MiastaS.nie oznacza jeszcze, iż sprawa ta cieszy się szerokim zainteresowaniem, lecz jest przejawem realizacji uprawnień jakie przepisy ustawy procesowej karnej nadają pokrzywdzonemu. Wnioskujący Sąd nadto nie wyjaśnił co miał na uwadze pisząc o „ wyraźnym potencjalnym związku z zarzutami oskarżonego, a sytuacją znacznej części społeczności lokalnej, której wielu sfer życia dotyczyły decyzje podejmowane przez oskarżonego.” Oskarżony stoi pod zarzutem popełnienia przestępstw, które należą do często rozpoznawanych przez sądy rejonowe.Z. S.nie pełni już żadnej funkcji publicznej, a zarzucone oskarżonemu zachowania związane są z wykonywanymi przez niego czynnościami zawodowymi w kwestiach podstawowych dla sprawowanej funkcji i nie dotyczą czynu, który w sposóbszczególnymógłby wzburzać lub bulwersować. Nie zasługuje również na uwzględnienie podnoszony przez Sąd Rejonowy argument odwołujący się do wielkości szkody majątkowej, do której odnosi się zarzut zart. 231 § 2 kkiart. 296 § 3 kkprzy zast.art. 11 § 2 kk. Wskazać bowiem należy, iż sama wielkość szkody majątkowej nie może współdecydować o szczególnej wadze rozpoznawanej sprawy. Należy jeszcze raz z całą mocą podkreślić, iż rozpoznanie sprawy przez sąd właściwy jest jedną z podstaw praworządności, jak słusznie przyjął Sąd Apelacyjny w Krakowie w postanowieniu z dnia 9.07.2005 roku, sygn. akt II AKo 114/05 (publ. KZS 2005/9/31), a konsekwencją takiego stanowiska jest twierdzenie, że przekazanie sprawy innemu sądowi powinno być uzasadnione nieodzownością takiego postąpienia. W obliczu wyżej naprowadzonych okoliczności Sąd Apelacyjny nie ustalił, by w przedmiotowej sprawie spełnione były przesłanki określone wart. 25 § 2 kpki dlatego orzekł jak w części dyspozytywnej postanowienia.

15/150000/0001006/AKo

Sąd Apelacyjny w Katowicach

II Wydział Karny

151500000001006_II_AKa_000015_2008_Uz_2008-02-21_001

II AKa 15/08

2008-02-21 01:00:00.0 CET

2013-02-23 02:01:01.0 CET

2014-03-04 04:57:50.0 CET

15150000

1006

SENTENCE, REASON

Sygn. akt : II AKa 15/08 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 21 lutego 2008 r. Sąd Apelacyjny w Katowicach II Wydział Karny w składzie: Przewodniczący SSA Barbara Suchowska Sędziowie SSA Michał Marzec SSO del. Beata Basiura (spr.) Protokolant Bożena Drzymalla przy udziale Prokuratora Prok. Apel. Stefana Jarskiego po rozpoznaniu w dniu 21 lutego 2008 roku sprawy z wniosku 1 J. Ż. (1) 2 A. M. z domu Ż. 3 K. K. z domu Ż. 4 P. Ż. o odszkodowanie i zadośćuczynienie z tytułu represjonowania

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Renata Kopiec" xVersion="1.0" xYear="2008" xFlag="published" xEditorFullName="Magdalena Gierszner" xDocType="Uz" xml:space="preserve" xLang="PL" xEditor="mgierszner" xToPage="6" xPublisher="rkopiec" xFromPg="1" xVolNmbr="000015" xVolType="15/150000/0001006/AKa"> <xName>Wyrok+Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xText><xBx>Sygn. akt : II AKa 15/08</xBx></xText> <xUnit xIsTitle="true" xBold="true" xType="part"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right">Dnia 21 lutego 2008 r.</xText> <xText/> <xText><xBx>Sąd Apelacyjny w Katowicach II Wydział Karny w składzie:</xBx></xText> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="172"/> <xCOLx xWIDTHx="539"/> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText xALIGNx="right"> <xBx>Przewodniczący</xBx></xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText><xBx>SSA Barbara Suchowska</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText xALIGNx="right"> <xBx>Sędziowie</xBx></xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText><xBx>SSA Michał Marzec</xBx></xText> <xText><xBx>SSO del. Beata Basiura (spr.)</xBx></xText> <xText/> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText xALIGNx="right">Protokolant</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText><xBx>Bożena Drzymalla</xBx></xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xText/> <xText>przy udziale <xBx>Prokuratora Prok. Apel. Stefana Jarskiego</xBx></xText> <xText>po rozpoznaniu w dniu 21 lutego 2008 roku</xText> <xText>sprawy z wniosku</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText><xBx><xAnon>J. Ż. (1)</xAnon> </xBx></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText><xBx><xAnon>A. M.</xAnon> </xBx>z domu <xAnon>Ż.</xAnon></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText><xBx><xAnon>K. K.</xAnon> </xBx>z domu <xAnon>Ż.</xAnon></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">4</xName> <xText><xBx><xAnon>P. Ż.</xAnon> </xBx></xText> </xUnit> <xText>o odszkodowanie i zadośćuczynienie z tytułu represjonowania <xAnon>A. Ż.</xAnon> – na mocy <xLexLink xArt="art. 8;art. 8 ust. 2 a;art. 13" xIsapId="WDU19910340149" xTitle="Ustawa z dnia 23 lutego 1991 r. o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego" xAddress="Dz. U. z 1991 r. Nr 34, poz. 149">art. 8 ust. 2a i art. 13 ustawy z dnia 23.02.1991 r. o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność <xBRx/>na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego</xLexLink></xText> <xText>na skutek apelacji pełnomocnika wnioskodawców</xText> <xText>od wyroku Sądu Okręgowego w Katowicach</xText> <xText>z dnia 18 października 2007 roku sygn. akt V Ko 37/05<xBRx/></xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText>utrzymuje zaskarżony wyrok w mocy,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText>kosztami postępowania odwoławczego obciąża Skarb Państwa.</xText> </xUnit> <xText/> <xText>Sygn. akt II AKa 15/08</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="true" xBold="true" xType="part"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText>Wnioskodawcy <xAnon>J. Ż. (2)</xAnon>, <xAnon>J. Ż. (1)</xAnon>, <xAnon>P. Ż.</xAnon>, <xAnon>A. M.</xAnon> i <xAnon>K. K.</xAnon> złożyli wnioski o odszkodowanie i zadośćuczynienie z tytułu represjonowania <xAnon>A. Ż.</xAnon> przez organy wojskowego wymiaru sprawiedliwości byłego Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich – w oparciu o <xLexLink xArt="art. 8;art. 8 ust. 2 a;art. 8 ust. 2 b" xIsapId="WDU19910340149" xTitle="Ustawa z dnia 23 lutego 1991 r. o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego" xAddress="Dz. U. z 1991 r. Nr 34, poz. 149">art.8 ust. 2a i 2b ustawy z dnia 23.02.1991 roku o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego</xLexLink>. W trakcie postępowania zmarła <xAnon>J. Ż. (2)</xAnon> – żona represjonowanego.</xText> <xText/> <xText>Sąd Okręgowy w Katowicach po ponownym rozpoznaniu sprawy wyrokiem z dnia 18 października 2007 roku w sprawie o sygn. V Ko 37/05 zasądził od Skarbu Państwa na rzecz wnioskodawców <xAnon>J. Ż. (1)</xAnon>, <xAnon>A. M.</xAnon>, <xAnon>K. K.</xAnon> tytułem odszkodowania i zadośćuczynienia za represjonowanie ojca <xAnon>A. Ż.</xAnon> kwoty po 21 600 zł na rzecz każdego z nich z ustawowymi odsetkami od daty uprawomocnienia się wyroku. W pozostałej części wniosek oddalił. Kosztami postępowania obciążył Skarb Państwa.</xText> <xText/> <xText>Wyrok został zaskarżony w części oddalającej wniosek apelacją pełnomocnika <xAnon>J. Ż. (1)</xAnon>, <xAnon>A. M.</xAnon>, <xAnon>K. K.</xAnon> i <xAnon>P. Ż.</xAnon>., który zarzucił:</xText> <xText/> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText>naruszenie prawa materialnego, a to art.8 ust.1, 2a i 2b ustawy z dnia 23.02 1991 o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego – przez błędna wykładnię lub zastosowanie, wobec:</xText> </xUnit> <xText/> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">a</xName> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">a</xName> <xText>przyjęcia, iż wnioskodawca <xAnon>P. Ż.</xAnon> jako wnuk represjonowanego <xAnon>A. Ż.</xAnon> nie posiada legitymacji dla skutecznego dochodzenia zadośćuczynienia i odszkodowania należnego represjonowanemu,</xText> </xUnit> </xUnit> <xText/> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">b</xName> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">b</xName> <xText>stwierdzenia braku podstaw dla uwzględnienia żądania w zakresie zadośćuczynienia i odszkodowania z tytułu represjonowania <xAnon>A. Ż.</xAnon> w okresie od 7.01.1951 – 11.03.1955,</xText> </xUnit> </xUnit> <xText/> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">c</xName> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">c</xName> <xText>określenie zadośćuczynienia i odszkodowania bez uwzględnienia przesłanek jakie stanowią podstawę tychże, a w szczególności faktycznej szkody pozostającej w związku z represjami i warunków, rodzaju doznawanych represji w tym katorżniczej pracy w ekstremalnych warunkach, ujemnymi skutkami na zdrowiu powodującymi inwalidztwo oraz faktycznie utraconych dochodów i dalszych doznanych szkód przez odwołanie się do zasad <xLexLink xArt="art. 525" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art.525 kpk</xLexLink>,</xText> </xUnit> </xUnit> <xText/> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText>błąd w ustaleniach faktycznych poczyniony wobec ustalenia, iż represjonowany w okresie poprzedzającym aresztowanie pracował wyłącznie dodatkowo na kolei, a jednocześnie pracę tę wykonywał jako pomocnik maszynisty i tym samym poniósł szkodę na wynagrodzeniu w kwocie 1200 zł miesięcznie za okres represjonowania, choć prawidłowe wnioski z materiału dowodowego nakazywały ustalenia odmienne – a w szczególności praca na kolei była głównym zajęciem represjonowanego, zaś praca wykonywana była jako maszynista, to powodowało utratę zarobków w kwocie odpowiadającej obecnie kwocie średniego wynagrodzenia maszynisty tj 3142,08 zł miesięcznie, co miało wpływ na treść wyroku.</xText> </xUnit> <xText/> <xText>Wskazując na powyższe pełnomocnik wniósł:</xText> <xText/> <xEnum> <xBullet>-</xBullet> <xEnumElem> <xText>zmianę zaskarżonego wyroku w zaskarżonej części i zasądzenie na rzecz wnioskodawców <xAnon>J. Ż. (1)</xAnon>, <xAnon>A. M.</xAnon> i <xAnon>K. K.</xAnon> dalszych kwot z tytułu odszkodowania i zadośćuczynienia, zaś na rzecz wnioskodawcy <xAnon>P. Ż.</xAnon> odszkodowania i zadośćuczynienia – do wysokości pełnego żądanego odszkodowania i zadośćuczynienia,</xText> </xEnumElem> </xEnum> <xText/> <xEnum> <xBullet>-</xBullet> <xEnumElem> <xText>o zasądzenie na rzecz wnioskodawców kosztów zastępstwa za obie instancje</xText> </xEnumElem> </xEnum> <xText/> <xText>lub</xText> <xText/> <xEnum> <xBullet>-</xBullet> <xEnumElem> <xText>uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy w tym zakresie Sądowi Okręgowemu do ponownego rozpoznania prze uwzględnieniu kosztów zastępstwa w postępowaniu apelacyjnym jako kosztów zastępstwa adwokackiego</xText> </xEnumElem> </xEnum> <xText/> <xText>Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:</xText> <xText/> <xText>Apelacja pełnomocnika nie zasługuje na uwzględnienie.</xText> <xText>Słusznie Sąd Okręgowy przyjął, że <xAnon>P. Ż.</xAnon>– wnuk represjonowanego nie jest osobą uprawnioną do dochodzenia odszkodowania i zadośćuczynienia w oparciu o przepis art.8 ust.1 ustawy z dnia 23 lutego 1991 roku. Sąd Apelacyjny w tym składzie wyraża pogląd, że w razie śmierci osoby represjonowanej uprawnienie to przechodzi na następców wyraźnie w tym przepisie wymienionych, a rozszerzenie kręgu tych osób byłoby sprzeczne z intencją ustawodawcy, bo przecież gdyby tak było, to znalazłoby to odzwierciedlenie w stosownym zapisie. Powołany przepis jako przepis o charakterze szczególnym nie może podlegać wykładni rozszerzającej. W przedmiotowej sprawie bezspornym jest, że represjonowany <xAnon>A. Ż.</xAnon>, który zmarł w 1988 roku nie dożył wejścia w życie „ustawy lutowej”, a więc zgodnie z art.8 ust.1 tej ustawy uprawnienie do odszkodowania i zadośćuczynienia przechodzi na małżonka, dzieci i rodziców. Skoro w toku postępowania zmarła żona represjonowanego <xAnon>J. Ż. (2)</xAnon>, to jedynymi uprawnionymi pozostały żyjące dzieci: <xAnon>J. Ż. (1)</xAnon>, <xAnon>A. M.</xAnon>, <xAnon>K. K.</xAnon>. Istotnie, tak jak podnosi pełnomocnik, istnieją w tym przedmiocie zupełnie odmienne stanowiska sądów apelacyjnych i Sądu Najwyższego, przyjmujące, że roszczenie to ma charakter cywilnoprawny i w razie śmierci następcy represjonowanego, uprawnienie to wchodzi w skład spadku po nim i przechodzi na jego spadkobierców zgodnie z zasadami prawa cywilnego. Należy podnieść jednak, że nawet gdyby podzielić to stanowisko, tak jak wskazuje pełnomocnik, to i tak w przedmiotowej sprawie <xAnon>P. Ż.</xAnon>nie może być zaliczony do kręgu osób uprawnionych z „ustawy lutowej”. Pełnomocnik nie dostrzega w ogóle tego, że uprawniony syn represjonowanego, a ojciec<xAnon>P.</xAnon>- <xAnon>J.</xAnon>, nie dożył wejścia w życie przepisów przyznających uprawnienie, o jakim mowa w art.8 ust.1 ustawy. Zmarł dnia 20.03.1993 roku, zaś nowela do ustawy weszła w życie w dniu 21.05.1993 roku.. Skoro zgon <xAnon>J. Ż. (3)</xAnon>nastąpił zanim wystąpienie z roszczeniem było możliwe, to oczywistym jest, że następca w ogóle tego prawa nie nabył, nie weszło ono do masy spadkowej i tym samym wnioskodawca <xAnon>P. Ż.</xAnon>nie mógł odziedziczyć tego prawa majątkowego po ojcu.</xText> <xText>Na marginesie należy wskazać też, że przez cały czas postępowania <xAnon>P. Ż.</xAnon> domagał się odszkodowania i zadośćuczynienia jako następca swojego zmarłego ojca. Dopiero w apelacji pełnomocnik zasugerował, bo nie jest to wprost objęte zarzutem, że jest on też spadkobiercą po żonie represjonowanego, a jego babce. Z przepisu <xLexLink xArt="art. 383" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art.383 kpc</xLexLink> wynika jednoznacznie, że w postępowaniu apelacyjnym nie można rozszerzyć żądania pozwu ani występować z nowymi roszczeniami. Dlatego też wszelkie dalsze wywody dotyczące charakteru roszczeń i osób uprawnionych wydają się zbędne.</xText> <xText>Wskazać nadto trzeba, czego pozostali wnioskodawcy starają się nie dostrzegać, że przedmiotem odszkodowania i zadośćuczynienia jest jedna kwota należna represjonowanemu, niezależnie od liczby uprawnionych następców. Tym samym zrozumiałe jest, że im więcej osób uprawnionych, tym zdecydowanie mniejszą kwotę otrzyma każdy z nich. Taka też byłaby konsekwencja podziału ustalonej przez Sąd kwoty dodatkowo na wnuka represjonowanego, o ile takie uprawnienie by mu przysługiwało. Skoro pozostali uważają, że również wnuk winien otrzymać stosowną kwotą z tytułu represjonowania dziadka, to pozostaje jedynie kwestia wzajemnych rozliczeń między nimi, oczywiście o ile będzie taka wola.</xText> <xText>Na uwzględnienie nie zasługuje też zarzut, jakoby Sąd z obrazą przepisów nie uwzględnił okresu represjonowania <xAnon>A. Ż.</xAnon> w okresie od 7.01.1951 roku do dnia 11.03.1955 roku. Argumentacja pełnomocnika na uzasadnienie tego zarzutu, powołująca się na wyrok Sądu Najwyższego z dnia 5.07.2006 roku jest chybiona, bo wyrok ten odnosi się do zupełnie innego stanu faktycznego i prawnego. Bezspornym jest, że podstawą ubiegania się o odszkodowanie i zadośćuczynienie w oparciu o przepis art 8 ust. 2a „ustawy lutowej”, niezależnie od innych przesłanek warunkujących to roszczenie jest, by:</xText> <xEnum> <xBullet>-</xBullet> <xEnumElem> <xText>działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego miała miejsce w okresie od dnia 17.09.1939 do dnia 5.02.1946 roku,</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>represje przez radzieckie organy ścigania i wymiaru sprawiedliwości lub organy pozasądowe działające na terytorium Polski w granicach ustalonych w Traktacie Ryskim, miały miejsce w okresie od 1 stycznia 1944 roku do dnia 31 grudnia 1956 roku,</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>represje te miały związek z działalnością na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego lub z powodu takiej działalności.</xText> </xEnumElem> </xEnum> <xText>W judykaturze można wprawdzie spotkać się ze stanowiskiem, że dopuszczalne jest powoływanie się na represje ze strony władz radzieckich za przypisane czyny popełnione po dniu 5 lutego 1946 roku, pod warunkiem, że zostanie wykazane stosownymi dowodami, iż represje te wiązały się z prowadzoną wcześniej działalnością na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego. Istnienie tego rodzaju powiązań między działaniami sprzed tej daty a represjami winno być wykazane przez wnioskodawcę (vide; wyrok SN z 6.01.2005 roku, VKK 292/04 – OSNKW 2005/2/17). Tymczasem żadne dowody w przedmiotowej sprawie, a były one bardzo skąpe, nie wykazały, by represje jakie dotknęły <xAnon>A. Ż.</xAnon> w latach pięćdziesiątych związane były z jego wcześniejszą działalnością niepodległościową. Należy wskazać, że <xAnon>A. Ż.</xAnon> był pozbawiony wolności przez okres 2 lat do dnia 1.02.1948 roku, a więc już ten okres stanowił przerwę w jego wcześniejszych działaniach za które został skazany. Nadto, jak to wynika z uzyskanych dokumentów (k.458) <xAnon>A. Ż.</xAnon> został aresztowany dnia 7 lipca 1951 roku i skazany wyrokiem z dnia 10.10.1951 roku za to, że „w lutym marcu i czerwcu 3 razy uczestniczył w zebraniach Armii Krajowej w domu <xAnon>P.</xAnon> <xAnon>I.</xAnon> oraz w <xAnon>L.</xAnon> <xAnon>K.</xAnon>, a organom władzy radzieckiej o tym nie doniósł”. Chodzi więc wyraźnie o działania z roku 1951 roku, które nie miały związku z wcześniejszą działalnością <xAnon>A. Ż.</xAnon>. Apelujący nie przedstawił w tym zakresie żadnych argumentów, które mogłyby prowadzić do odmiennych wniosków. Bez znaczenia zatem jest rozważanie, czy działania te podejmowane były na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego, a nadto z jakich przyczyn w 1955 roku uchylono wyrok skazujący.</xText> <xText/> <xText>Wbrew stawianym zarzutom, Sąd Apelacyjny nie stwierdził, by Sąd I instancji dopuścił się błędu w ustaleniach faktycznych dotyczących okoliczności mających wpływ na wysokość odszkodowania. Sąd przeanalizował wszystkie dowody jakimi dysponował, w tym dokumenty, zeznania wnioskodawców i świadków. Poddał je wnikliwej ocenie zgodnie ze wskazaniami wiedzy, doświadczenia życiowego i logicznego rozumowania. Przyjęcie w oparciu o nie, że w okresie poprzedzającym aresztowanie, a więc przed 1 lutym 1946 roku, <xAnon>A. Ż.</xAnon> pracował wspólnie z rodziną na gospodarstwie rolnym, które stanowiło główne źródło utrzymania, a nadto pracował na kolei jako pomocnik maszynisty, nie budzi zastrzeżeń. Należy wskazać, że okoliczności podnoszone przez pełnomocnika na uzasadnienie zarzutu, odnoszą się do sytuacji rodzinnej <xAnon>A. Ż.</xAnon> po odbyciu kary, bo przecież związek małżeński zawarł dopiero w czerwcu 1948 roku. Tymczasem ten okres nie jest miarodajny dla ustalenia szkody związanej z przyjętym przez Sąd okresem represjonowania. Apelujący nie wykazał w oparciu o jakie dowody stwierdza, że praca na kolei była głównym źródłem dochodu <xAnon>A. Ż.</xAnon>, oparł się jedynie na bardzo ogólnej w tym zakresie wiedzy wnioskodawców. Dlatego tez z braku innych dowodów trudno te ustalenia Sądu kwestionować. Sąd poprawnie przyjął też i należycie uzasadnił, że na kolei <xAnon>A. Ż.</xAnon> zatrudniony był w charakterze pomocnika maszynisty. Również i w tym zakresie apelujący nie wskazał na żadne dowody, które czyniłyby zasadnym przyjęcie innych ustaleń faktycznych. Zgodzić się trzeba, że ukończenie gimnazjum w tamtych czasach było uznawane za wykształcenie predysponujące do zajmowania wyższych stanowisk, ale z pewnością nie dotyczyło to zawodów wymagających szczególnych kwalifikacji i umiejętności, jak chociażby zawód maszynisty. Dlatego też przyjęta przez Sąd kwota przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia pomocnika maszynisty, przy uwzględnieniu, że połowę tej kwoty mógłby zaoszczędzić, nie może budzić zastrzeżeń.</xText> <xText>Nie przekonują też wywody apelującego jakoby odszkodowanie winno objąć również szkody związane z dalszymi skutkami represjonowania, w tym z utratą zdrowia. Faktem jest, że po powrocie do kraju w 1958 roku <xAnon>A. Ż.</xAnon> zaczął chorować na gruźlicą i nerki, niemniej trudno przyjąć w sposób jednoznaczny, by choroby te pozostawały w bezpośrednim związku z represjonowaniem go w okresie od dnia 1.02.1946 do 1.02 1948 roku, który to okres zgodnie z powyższymi wywodami mógł stanowić podstawę roszczeń. Wiadomym przecież jest, że represje dotknęły go też w latach pięćdziesiątych, kiedy to przez prawie 4 lata odbywał karę i dopiero potem jego stan zdrowia uległ pogorszeniu. W pełni zatem przekonuje stanowisko Sądu Okręgowego, że w przypadku <xAnon>A. Ż.</xAnon> zgodnie z poczynionymi ustaleniami, za podstawę szkody należało przyjąć jedynie utracone zarobki.</xText> <xText>Co do wysokości ustalonego przez Sąd Okręgowy zadośćuczynienia, kontrola odwoławcza nie wykazała, by było ono nieadekwatne do rozmiaru doznanej przez represjonowanego krzywdy. Odnosząc się do zarzutu apelacji, wskazać należy, że oczywistym jest, iż nie może być mowy o przeliczniku obowiązującym w tym zakresie w danym okręgu sądowym. Przyznawane w praktyce sądowej kwoty co najwyżej mogą być pomocne przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia. Tak też było w przedmiotowej sprawie. Uzasadnienie wyroku wskazuje, że Sąd Okręgowy realnie oceniał rozmiar krzywdy przez pryzmat represji, jaka dotknęła <xAnon>A. Ż.</xAnon>, czasokresu i warunków w jakich odbywał karę. Przyjęta kwota 1500 zł za jeden miesiąc tytułem zadośćuczynienia jest kwotą odpowiednią w rozumieniu <xLexLink xArt="art. 445;art. 445 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art.445§1 kc</xLexLink> i nie jest jedynie kwotą symboliczną. Odnosi się rzecz jasna do krzywdy wyrządzonej represjonowanemu, a nie jego rodzinie. Ustalenie konkretnej kwoty tytułem zadośćuczynienia jest objęte sferą swobodnej oceny sędziowskiej. Powtórzyć też należy stanowisko zawarte w wyroku Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 6.05.2004 roku w sprawie o sygn. II AKa 138/04 (LEX 142947), w którym podkreślono, że zadośćuczynienie winno być ustalane z umiarem, w rozsądnych granicach, przystających do aktualnych warunków życia i przeciętnej stopy życiowej ludzi, by nie służyło wzbogaceniu się, bo byłoby to wręcz moralnie niestosowne, zwłaszcza w przypadku działalności patriotycznej, tym bardziej, że pełne zrekompensowanie doznanej krzywdy i tak nie jest możliwe, bo trudno przeliczyć ją na pieniądze. Dlatego też zarzuty pełnomocnika co do wysokości zasądzonego zadośćuczynienia nie są trafne.</xText> <xText>Odnośnie wniosku pełnomocnika o zasądzenie na rzecz wnioskodawców kosztów zastępstwa za obie instancje, należy stwierdzić, że nie znajduje on oparcia w obowiązujących przepisach <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">kpk</xLexLink>, a brak postaw do przyjęcia, by w tym zakresie Sąd winien uwzględniać uregulowania zawarte w procedurze cywilnej. Pełnomocnik zresztą nie wskazał żadnych argumentów, które miałyby przemawiać za słusznością wniosku. Sąd Apelacyjny w tym składzie podziela stanowiska zawarte w orzeczeniach Sądu Najwyższego i Sądów Apelacyjnych, wyrażające pogląd, iż nadal obowiązuje przepis <xLexLink xArt="art. 620" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art.620 kpk</xLexLink>, a tym samym wydatki związane z ustanowieniem obrońcy lub pełnomocnika wykłada strona, która go ustanowiła, zaś zwrot wynagrodzenia obrońcy (odpowiednio pełnomocnika) może mieć miejsce tylko wówczas, gdy jest to wyraźnie unormowane, tak jak w <xLexLink xArt="art. 632;art. 632 pkt. 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 632 pkt2 kpk</xLexLink> (vide: postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 11.06.2002 r., sygn. WZ 13/02; wyrok SA w Białymstoku z dnia 27.09.2005 r., sygn. II AKa 145/05; wyrok SA w Krakowie z dnia 8.02.2007 r., sygn. II AKa 261/06).</xText> <xText/> <xText>Reasumując powyższe, Sąd Apelacyjny nie znalazł podstaw do zmiany lub uchylenia zaskarżonego wyroku i w oparciu o przepis <xLexLink xArt="art. 437;art. 437 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art.437§1 kpk</xLexLink> orzekł jak w sentencji. O kosztach postępowania odwoławczego orzeczono zgodnie z treścią przepisu <xLexLink xArt="art. 13" xIsapId="WDU19910340149" xTitle="Ustawa z dnia 23 lutego 1991 r. o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego" xAddress="Dz. U. z 1991 r. Nr 34, poz. 149">art. 13 ustawy z dnia 23 lutego 1991 roku o uznanie za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego</xLexLink>.</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Barbara Suchowska

Renata Kopiec

Bożena Drzymalla

Magdalena Gierszner

Sygn. akt : II AKa 15/08 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 21 lutego 2008 r. Sąd Apelacyjny w Katowicach II Wydział Karny w składzie: Przewodniczący SSA Barbara Suchowska Sędziowie SSA Michał Marzec SSO del. Beata Basiura (spr.) Protokolant Bożena Drzymalla przy udzialeProkuratora Prok. Apel. Stefana Jarskiego po rozpoznaniu w dniu 21 lutego 2008 roku sprawy z wniosku 1 J. Ż. (1) 2 A. M.z domuŻ. 3 K. K.z domuŻ. 4 P. Ż. o odszkodowanie i zadośćuczynienie z tytułu represjonowaniaA. Ż.– na mocyart. 8 ust. 2a i art. 13 ustawy z dnia 23.02.1991 r. o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalnośćna rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego na skutek apelacji pełnomocnika wnioskodawców od wyroku Sądu Okręgowego w Katowicach z dnia 18 października 2007 roku sygn. akt V Ko 37/05 1 utrzymuje zaskarżony wyrok w mocy, 2 kosztami postępowania odwoławczego obciąża Skarb Państwa. Sygn. akt II AKa 15/08 UZASADNIENIE WnioskodawcyJ. Ż. (2),J. Ż. (1),P. Ż.,A. M.iK. K.złożyli wnioski o odszkodowanie i zadośćuczynienie z tytułu represjonowaniaA. Ż.przez organy wojskowego wymiaru sprawiedliwości byłego Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich – w oparciu oart.8 ust. 2a i 2b ustawy z dnia 23.02.1991 roku o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego. W trakcie postępowania zmarłaJ. Ż. (2)– żona represjonowanego. Sąd Okręgowy w Katowicach po ponownym rozpoznaniu sprawy wyrokiem z dnia 18 października 2007 roku w sprawie o sygn. V Ko 37/05 zasądził od Skarbu Państwa na rzecz wnioskodawcówJ. Ż. (1),A. M.,K. K.tytułem odszkodowania i zadośćuczynienia za represjonowanie ojcaA. Ż.kwoty po 21 600 zł na rzecz każdego z nich z ustawowymi odsetkami od daty uprawomocnienia się wyroku. W pozostałej części wniosek oddalił. Kosztami postępowania obciążył Skarb Państwa. Wyrok został zaskarżony w części oddalającej wniosek apelacją pełnomocnikaJ. Ż. (1),A. M.,K. K.iP. Ż.., który zarzucił: 1 naruszenie prawa materialnego, a to art.8 ust.1, 2a i 2b ustawy z dnia 23.02 1991 o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego – przez błędna wykładnię lub zastosowanie, wobec: a a przyjęcia, iż wnioskodawcaP. Ż.jako wnuk represjonowanegoA. Ż.nie posiada legitymacji dla skutecznego dochodzenia zadośćuczynienia i odszkodowania należnego represjonowanemu, b b stwierdzenia braku podstaw dla uwzględnienia żądania w zakresie zadośćuczynienia i odszkodowania z tytułu represjonowaniaA. Ż.w okresie od 7.01.1951 – 11.03.1955, c c określenie zadośćuczynienia i odszkodowania bez uwzględnienia przesłanek jakie stanowią podstawę tychże, a w szczególności faktycznej szkody pozostającej w związku z represjami i warunków, rodzaju doznawanych represji w tym katorżniczej pracy w ekstremalnych warunkach, ujemnymi skutkami na zdrowiu powodującymi inwalidztwo oraz faktycznie utraconych dochodów i dalszych doznanych szkód przez odwołanie się do zasadart.525 kpk, 2 błąd w ustaleniach faktycznych poczyniony wobec ustalenia, iż represjonowany w okresie poprzedzającym aresztowanie pracował wyłącznie dodatkowo na kolei, a jednocześnie pracę tę wykonywał jako pomocnik maszynisty i tym samym poniósł szkodę na wynagrodzeniu w kwocie 1200 zł miesięcznie za okres represjonowania, choć prawidłowe wnioski z materiału dowodowego nakazywały ustalenia odmienne – a w szczególności praca na kolei była głównym zajęciem represjonowanego, zaś praca wykonywana była jako maszynista, to powodowało utratę zarobków w kwocie odpowiadającej obecnie kwocie średniego wynagrodzenia maszynisty tj 3142,08 zł miesięcznie, co miało wpływ na treść wyroku. Wskazując na powyższe pełnomocnik wniósł: - zmianę zaskarżonego wyroku w zaskarżonej części i zasądzenie na rzecz wnioskodawcówJ. Ż. (1),A. M.iK. K.dalszych kwot z tytułu odszkodowania i zadośćuczynienia, zaś na rzecz wnioskodawcyP. Ż.odszkodowania i zadośćuczynienia – do wysokości pełnego żądanego odszkodowania i zadośćuczynienia, - o zasądzenie na rzecz wnioskodawców kosztów zastępstwa za obie instancje lub - uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy w tym zakresie Sądowi Okręgowemu do ponownego rozpoznania prze uwzględnieniu kosztów zastępstwa w postępowaniu apelacyjnym jako kosztów zastępstwa adwokackiego Sąd Apelacyjny zważył, co następuje: Apelacja pełnomocnika nie zasługuje na uwzględnienie. Słusznie Sąd Okręgowy przyjął, żeP. Ż.– wnuk represjonowanego nie jest osobą uprawnioną do dochodzenia odszkodowania i zadośćuczynienia w oparciu o przepis art.8 ust.1 ustawy z dnia 23 lutego 1991 roku. Sąd Apelacyjny w tym składzie wyraża pogląd, że w razie śmierci osoby represjonowanej uprawnienie to przechodzi na następców wyraźnie w tym przepisie wymienionych, a rozszerzenie kręgu tych osób byłoby sprzeczne z intencją ustawodawcy, bo przecież gdyby tak było, to znalazłoby to odzwierciedlenie w stosownym zapisie. Powołany przepis jako przepis o charakterze szczególnym nie może podlegać wykładni rozszerzającej. W przedmiotowej sprawie bezspornym jest, że represjonowanyA. Ż., który zmarł w 1988 roku nie dożył wejścia w życie „ustawy lutowej”, a więc zgodnie z art.8 ust.1 tej ustawy uprawnienie do odszkodowania i zadośćuczynienia przechodzi na małżonka, dzieci i rodziców. Skoro w toku postępowania zmarła żona represjonowanegoJ. Ż. (2), to jedynymi uprawnionymi pozostały żyjące dzieci:J. Ż. (1),A. M.,K. K.. Istotnie, tak jak podnosi pełnomocnik, istnieją w tym przedmiocie zupełnie odmienne stanowiska sądów apelacyjnych i Sądu Najwyższego, przyjmujące, że roszczenie to ma charakter cywilnoprawny i w razie śmierci następcy represjonowanego, uprawnienie to wchodzi w skład spadku po nim i przechodzi na jego spadkobierców zgodnie z zasadami prawa cywilnego. Należy podnieść jednak, że nawet gdyby podzielić to stanowisko, tak jak wskazuje pełnomocnik, to i tak w przedmiotowej sprawieP. Ż.nie może być zaliczony do kręgu osób uprawnionych z „ustawy lutowej”. Pełnomocnik nie dostrzega w ogóle tego, że uprawniony syn represjonowanego, a ojciecP.-J., nie dożył wejścia w życie przepisów przyznających uprawnienie, o jakim mowa w art.8 ust.1 ustawy. Zmarł dnia 20.03.1993 roku, zaś nowela do ustawy weszła w życie w dniu 21.05.1993 roku.. Skoro zgonJ. Ż. (3)nastąpił zanim wystąpienie z roszczeniem było możliwe, to oczywistym jest, że następca w ogóle tego prawa nie nabył, nie weszło ono do masy spadkowej i tym samym wnioskodawcaP. Ż.nie mógł odziedziczyć tego prawa majątkowego po ojcu. Na marginesie należy wskazać też, że przez cały czas postępowaniaP. Ż.domagał się odszkodowania i zadośćuczynienia jako następca swojego zmarłego ojca. Dopiero w apelacji pełnomocnik zasugerował, bo nie jest to wprost objęte zarzutem, że jest on też spadkobiercą po żonie represjonowanego, a jego babce. Z przepisuart.383 kpcwynika jednoznacznie, że w postępowaniu apelacyjnym nie można rozszerzyć żądania pozwu ani występować z nowymi roszczeniami. Dlatego też wszelkie dalsze wywody dotyczące charakteru roszczeń i osób uprawnionych wydają się zbędne. Wskazać nadto trzeba, czego pozostali wnioskodawcy starają się nie dostrzegać, że przedmiotem odszkodowania i zadośćuczynienia jest jedna kwota należna represjonowanemu, niezależnie od liczby uprawnionych następców. Tym samym zrozumiałe jest, że im więcej osób uprawnionych, tym zdecydowanie mniejszą kwotę otrzyma każdy z nich. Taka też byłaby konsekwencja podziału ustalonej przez Sąd kwoty dodatkowo na wnuka represjonowanego, o ile takie uprawnienie by mu przysługiwało. Skoro pozostali uważają, że również wnuk winien otrzymać stosowną kwotą z tytułu represjonowania dziadka, to pozostaje jedynie kwestia wzajemnych rozliczeń między nimi, oczywiście o ile będzie taka wola. Na uwzględnienie nie zasługuje też zarzut, jakoby Sąd z obrazą przepisów nie uwzględnił okresu represjonowaniaA. Ż.w okresie od 7.01.1951 roku do dnia 11.03.1955 roku. Argumentacja pełnomocnika na uzasadnienie tego zarzutu, powołująca się na wyrok Sądu Najwyższego z dnia 5.07.2006 roku jest chybiona, bo wyrok ten odnosi się do zupełnie innego stanu faktycznego i prawnego. Bezspornym jest, że podstawą ubiegania się o odszkodowanie i zadośćuczynienie w oparciu o przepis art 8 ust. 2a „ustawy lutowej”, niezależnie od innych przesłanek warunkujących to roszczenie jest, by: - działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego miała miejsce w okresie od dnia 17.09.1939 do dnia 5.02.1946 roku, represje przez radzieckie organy ścigania i wymiaru sprawiedliwości lub organy pozasądowe działające na terytorium Polski w granicach ustalonych w Traktacie Ryskim, miały miejsce w okresie od 1 stycznia 1944 roku do dnia 31 grudnia 1956 roku, represje te miały związek z działalnością na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego lub z powodu takiej działalności. W judykaturze można wprawdzie spotkać się ze stanowiskiem, że dopuszczalne jest powoływanie się na represje ze strony władz radzieckich za przypisane czyny popełnione po dniu 5 lutego 1946 roku, pod warunkiem, że zostanie wykazane stosownymi dowodami, iż represje te wiązały się z prowadzoną wcześniej działalnością na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego. Istnienie tego rodzaju powiązań między działaniami sprzed tej daty a represjami winno być wykazane przez wnioskodawcę (vide; wyrok SN z 6.01.2005 roku, VKK 292/04 – OSNKW 2005/2/17). Tymczasem żadne dowody w przedmiotowej sprawie, a były one bardzo skąpe, nie wykazały, by represje jakie dotknęłyA. Ż.w latach pięćdziesiątych związane były z jego wcześniejszą działalnością niepodległościową. Należy wskazać, żeA. Ż.był pozbawiony wolności przez okres 2 lat do dnia 1.02.1948 roku, a więc już ten okres stanowił przerwę w jego wcześniejszych działaniach za które został skazany. Nadto, jak to wynika z uzyskanych dokumentów (k.458)A. Ż.został aresztowany dnia 7 lipca 1951 roku i skazany wyrokiem z dnia 10.10.1951 roku za to, że „w lutym marcu i czerwcu 3 razy uczestniczył w zebraniach Armii Krajowej w domuP.I.oraz wL.K., a organom władzy radzieckiej o tym nie doniósł”. Chodzi więc wyraźnie o działania z roku 1951 roku, które nie miały związku z wcześniejszą działalnościąA. Ż.. Apelujący nie przedstawił w tym zakresie żadnych argumentów, które mogłyby prowadzić do odmiennych wniosków. Bez znaczenia zatem jest rozważanie, czy działania te podejmowane były na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego, a nadto z jakich przyczyn w 1955 roku uchylono wyrok skazujący. Wbrew stawianym zarzutom, Sąd Apelacyjny nie stwierdził, by Sąd I instancji dopuścił się błędu w ustaleniach faktycznych dotyczących okoliczności mających wpływ na wysokość odszkodowania. Sąd przeanalizował wszystkie dowody jakimi dysponował, w tym dokumenty, zeznania wnioskodawców i świadków. Poddał je wnikliwej ocenie zgodnie ze wskazaniami wiedzy, doświadczenia życiowego i logicznego rozumowania. Przyjęcie w oparciu o nie, że w okresie poprzedzającym aresztowanie, a więc przed 1 lutym 1946 roku,A. Ż.pracował wspólnie z rodziną na gospodarstwie rolnym, które stanowiło główne źródło utrzymania, a nadto pracował na kolei jako pomocnik maszynisty, nie budzi zastrzeżeń. Należy wskazać, że okoliczności podnoszone przez pełnomocnika na uzasadnienie zarzutu, odnoszą się do sytuacji rodzinnejA. Ż.po odbyciu kary, bo przecież związek małżeński zawarł dopiero w czerwcu 1948 roku. Tymczasem ten okres nie jest miarodajny dla ustalenia szkody związanej z przyjętym przez Sąd okresem represjonowania. Apelujący nie wykazał w oparciu o jakie dowody stwierdza, że praca na kolei była głównym źródłem dochoduA. Ż., oparł się jedynie na bardzo ogólnej w tym zakresie wiedzy wnioskodawców. Dlatego tez z braku innych dowodów trudno te ustalenia Sądu kwestionować. Sąd poprawnie przyjął też i należycie uzasadnił, że na koleiA. Ż.zatrudniony był w charakterze pomocnika maszynisty. Również i w tym zakresie apelujący nie wskazał na żadne dowody, które czyniłyby zasadnym przyjęcie innych ustaleń faktycznych. Zgodzić się trzeba, że ukończenie gimnazjum w tamtych czasach było uznawane za wykształcenie predysponujące do zajmowania wyższych stanowisk, ale z pewnością nie dotyczyło to zawodów wymagających szczególnych kwalifikacji i umiejętności, jak chociażby zawód maszynisty. Dlatego też przyjęta przez Sąd kwota przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia pomocnika maszynisty, przy uwzględnieniu, że połowę tej kwoty mógłby zaoszczędzić, nie może budzić zastrzeżeń. Nie przekonują też wywody apelującego jakoby odszkodowanie winno objąć również szkody związane z dalszymi skutkami represjonowania, w tym z utratą zdrowia. Faktem jest, że po powrocie do kraju w 1958 rokuA. Ż.zaczął chorować na gruźlicą i nerki, niemniej trudno przyjąć w sposób jednoznaczny, by choroby te pozostawały w bezpośrednim związku z represjonowaniem go w okresie od dnia 1.02.1946 do 1.02 1948 roku, który to okres zgodnie z powyższymi wywodami mógł stanowić podstawę roszczeń. Wiadomym przecież jest, że represje dotknęły go też w latach pięćdziesiątych, kiedy to przez prawie 4 lata odbywał karę i dopiero potem jego stan zdrowia uległ pogorszeniu. W pełni zatem przekonuje stanowisko Sądu Okręgowego, że w przypadkuA. Ż.zgodnie z poczynionymi ustaleniami, za podstawę szkody należało przyjąć jedynie utracone zarobki. Co do wysokości ustalonego przez Sąd Okręgowy zadośćuczynienia, kontrola odwoławcza nie wykazała, by było ono nieadekwatne do rozmiaru doznanej przez represjonowanego krzywdy. Odnosząc się do zarzutu apelacji, wskazać należy, że oczywistym jest, iż nie może być mowy o przeliczniku obowiązującym w tym zakresie w danym okręgu sądowym. Przyznawane w praktyce sądowej kwoty co najwyżej mogą być pomocne przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia. Tak też było w przedmiotowej sprawie. Uzasadnienie wyroku wskazuje, że Sąd Okręgowy realnie oceniał rozmiar krzywdy przez pryzmat represji, jaka dotknęłaA. Ż., czasokresu i warunków w jakich odbywał karę. Przyjęta kwota 1500 zł za jeden miesiąc tytułem zadośćuczynienia jest kwotą odpowiednią w rozumieniuart.445§1 kci nie jest jedynie kwotą symboliczną. Odnosi się rzecz jasna do krzywdy wyrządzonej represjonowanemu, a nie jego rodzinie. Ustalenie konkretnej kwoty tytułem zadośćuczynienia jest objęte sferą swobodnej oceny sędziowskiej. Powtórzyć też należy stanowisko zawarte w wyroku Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 6.05.2004 roku w sprawie o sygn. II AKa 138/04 (LEX 142947), w którym podkreślono, że zadośćuczynienie winno być ustalane z umiarem, w rozsądnych granicach, przystających do aktualnych warunków życia i przeciętnej stopy życiowej ludzi, by nie służyło wzbogaceniu się, bo byłoby to wręcz moralnie niestosowne, zwłaszcza w przypadku działalności patriotycznej, tym bardziej, że pełne zrekompensowanie doznanej krzywdy i tak nie jest możliwe, bo trudno przeliczyć ją na pieniądze. Dlatego też zarzuty pełnomocnika co do wysokości zasądzonego zadośćuczynienia nie są trafne. Odnośnie wniosku pełnomocnika o zasądzenie na rzecz wnioskodawców kosztów zastępstwa za obie instancje, należy stwierdzić, że nie znajduje on oparcia w obowiązujących przepisachkpk, a brak postaw do przyjęcia, by w tym zakresie Sąd winien uwzględniać uregulowania zawarte w procedurze cywilnej. Pełnomocnik zresztą nie wskazał żadnych argumentów, które miałyby przemawiać za słusznością wniosku. Sąd Apelacyjny w tym składzie podziela stanowiska zawarte w orzeczeniach Sądu Najwyższego i Sądów Apelacyjnych, wyrażające pogląd, iż nadal obowiązuje przepisart.620 kpk, a tym samym wydatki związane z ustanowieniem obrońcy lub pełnomocnika wykłada strona, która go ustanowiła, zaś zwrot wynagrodzenia obrońcy (odpowiednio pełnomocnika) może mieć miejsce tylko wówczas, gdy jest to wyraźnie unormowane, tak jak wart. 632 pkt2 kpk(vide: postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 11.06.2002 r., sygn. WZ 13/02; wyrok SA w Białymstoku z dnia 27.09.2005 r., sygn. II AKa 145/05; wyrok SA w Krakowie z dnia 8.02.2007 r., sygn. II AKa 261/06). Reasumując powyższe, Sąd Apelacyjny nie znalazł podstaw do zmiany lub uchylenia zaskarżonego wyroku i w oparciu o przepisart.437§1 kpkorzekł jak w sentencji. O kosztach postępowania odwoławczego orzeczono zgodnie z treścią przepisuart. 13 ustawy z dnia 23 lutego 1991 roku o uznanie za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego.

15/150000/0001006/AKa

Sąd Apelacyjny w Katowicach

II Wydział Karny

150500000000503_I_ACa_000613_2007_Uz_2008-02-29_001

I ACa 613/07

2008-02-29 01:00:00.0 CET

2013-07-17 03:01:02.0 CEST

2015-10-26 19:55:37.0 CET

15050000

503

SENTENCE, REASON

Sygn. akt I ACa 613/07 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 29 lutego 2008 r. Sąd Apelacyjny w Białymstoku I Wydział Cywilny w składzie: Przewodniczący : SSA Małgorzata Dołęgowska Sędziowie : SA Hanna Rosiak - Dąbrowska (spr.) SA Irena Ejsmont - Wiszowata Protokolant : Urszula Pogorzelska po rozpoznaniu w dniu 29 lutego 2008 r. w Białymstoku na rozprawie sprawy z powództwa E. M. przeciwko Skarbowi Państwa - Aresztowi Śledczemu w S. i Zakładowi Karnemu we W. o zapłatę na skutek apelacji

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Barbara Basiel" xVersion="1.0" xLang="PL" xYear="2007" xEditor="ilach" xToPage="8" xPublisher="bbasiel" xFlag="published" xEditorFullName="Izabela Lach" xDocType="Uz" xml:space="preserve" xFromPg="1" xVolNmbr="000613" xVolType="15/050000/0000503/ACa"> <xName>Wyrok+Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xText>Sygn. akt I ACa 613/07</xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right"> Dnia 29 lutego 2008 r.</xText> <xText/> <xText>Sąd Apelacyjny w Białymstoku I Wydział Cywilny</xText> <xText>w składzie:</xText> <xText/> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="164"/> <xCOLx xWIDTHx="22"/> <xCOLx xWIDTHx="438"/> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText>Przewodniczący</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText>:</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText>SSA Małgorzata Dołęgowska</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText>Sędziowie</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText>:</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText>SA Hanna Rosiak - Dąbrowska (spr.)</xText> <xText>SA Irena Ejsmont - Wiszowata</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText>Protokolant</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText>:</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText> Urszula Pogorzelska </xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xText/> <xText>po rozpoznaniu w dniu 29 lutego 2008 r. w Białymstoku</xText> <xText>na rozprawie</xText> <xText>sprawy z powództwa <xBx><xAnon>E. M.</xAnon> </xBx></xText> <xText>przeciwko<xBx> Skarbowi Państwa - Aresztowi Śledczemu w <xAnon>S.</xAnon> i Zakładowi Karnemu we <xAnon>W.</xAnon> </xBx></xText> <xText><xBx>o zapłatę</xBx></xText> <xText>na skutek apelacji powoda</xText> <xText>od wyroku Sądu Okręgowego w Suwałkach</xText> <xText>z dnia 11 października 2007 r. sygn. akt I C 914/04</xText> <xText/> <xText><xBx>oddala apelację i przyznaje adw. <xAnon>K. B.</xAnon> kwotę 2.700 zł wraz z należnym podatkiem VAT tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej powodowi z urzędu, nakazując wypłacić tę kwotę z kasy Sądu Okręgowego w Suwałkach.</xBx></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText>Powód <xAnon>E. M.</xAnon> po ostatecznym sprecyzowaniu żądań pozwu wniósł o zasądzenie od pozwanego Skarbu Państwa Aresztu Śledczego w <xAnon>S.</xAnon> kwoty 86.000 złotych tytułem zadośćuczynienia z tytułu zakażenia go wirusowym zapaleniem wątroby typu C jakiego doznał w trakcie odbywania kary pozbawienia wolności w Areszcie w <xAnon>S.</xAnon>. Ponadto domagał się ustalenia odpowiedzialności pozwanego za skutki mogące powstać w przyszłości. W uzasadnieniu wskazał, że w okresie od lutego do września 2001 r. uczęszczał na zabiegi do gabinetu dentystycznego w Areszcie, natomiast w marcu 2002 r. stwierdzono u niego wirusowe zapalenie wątroby typu C o przebiegu ostrym. Twierdził, że do powstania schorzenia doszło w wyniku nieprzestrzegania przepisów higieny i dezynfekcji narzędzi dentystycznych w Areszcie Śledczym w <xAnon>S.</xAnon>.</xText> <xText>Pozwany - Skarb Państwa Areszt Śledczy w <xAnon>S.</xAnon> wniósł o oddalenie powództwa. Podniósł, że powód przebywając w areszcie cały czas miał zapewnioną właściwą opiekę lekarską i z winy funkcjonariuszy tej jednostki nie poniósł żadnego uszczerbku na zdrowiu. Ponadto podkreślił, że powód od 1999 r. przebywał w wielu aresztach i zakładach karnych, w 1996 r. przeszedł operację jamy brzusznej w Zakładzie Karnym w <xAnon>B.</xAnon> związaną z samouszkodzeniem, a w 1994 był operowany w Szpitalu Wojewódzkim w <xAnon>S.</xAnon>. U powoda stwierdzono liczne blizny po samouszkodzeniach i tatuaże.</xText> <xText>Wezwany do udziału w sprawie po stronie pozwanej - Skarb Państwa Zakład Karny we <xAnon>W.</xAnon> wniósł o oddalenie powództwa. Podnosił, że w istotnym dla procesu okresie tj. od 02.10.2001 r. do 11.03.2002 r. nie miał w Zakładzie Karnym we <xAnon>W.</xAnon> wykonywanych żadnych zabiegów medycznych, a jedynie był leczony na przeziębienia i zmiany dermatologiczne.</xText> <xText>Wyrokiem z dnia 11 października 2007 r. Sąd Okręgowy w Suwałkach oddalił powództwo i przyznał adwokatowi <xAnon>K. B.</xAnon> wynagrodzenie w kwocie 4.392 złotych tytułem wynagrodzenia za pomoc prawną udzieloną z urzędu.</xText> <xText>Z ustaleń poczynionych przez Sąd I instancji wynika, że <xAnon>E. M.</xAnon> odbywa nieprzerwanie karę pozbawienia wolności od 1999 r. Wcześniej, bo w 1996 r. dokonał samouszkodzenia ciała, skutkiem czego była przeprowadzona operacja chirurgiczna. Na przełomie 2000/2002 odbywał karę pozbawienia wolności w kilku zakładach karnych.</xText> <xText>W trakcie pobytu w Areszcie Śledczym w <xAnon>S.</xAnon> <xAnon>E. M.</xAnon> był leczony stomatologicznie i odbyły się trzy wizyty: 3 września 2001 r., 10 września 2001 r. i 24 września 2001 r. Z porad medycznych w gabinecie stomatologicznym oprócz powoda w tym czasie korzystało trzech osadzonych chorych na HCV: <xAnon>M. S. (1)</xAnon> w dniach 11.02.2001 r., 19.02.2001 r., 9.07.2001 r., 16.07.2001 r., 20.07.2001 r., <xAnon>M. S. (2)</xAnon> w dniach 27.08.2001 r., 10.09.2001 r., 17:09.2001 r., <xAnon>S. D.</xAnon> w dniach 11.02.2001 r., 19.02.2001 r. W tym czasie powód korzystał również z usług fryzjerskich w zakładzie fryzjerskim na terenie aresztu, ale brak jest szczegółowych danych, co do terminów korzystania z usług fryzjerskich.</xText> <xText>W marcu 2002 r. wykryto u <xAnon>E. M.</xAnon> zapalenie wątroby typu C i z tego powodu przebywał na Oddziale Hepatologicznym ZOZ Zakładu Karnego w <xAnon>P.</xAnon> w okresie od 22 marca 2002 r. do 11 kwietnia 2002 r. Lekarze stwierdzili u powoda osobowość nieprawidłową i uzależnienie od amfetaminy, co skutkuje niemożnością zastosowania w leczeniu wzw typu C interferonu i rybawiryny. <xAnon>E. M.</xAnon> posiada liczne tatuaże wykonane na całym ciele. Powód twierdził, że były one wykonane jeszcze w zakładzie poprawczym w latach 1994-1995, jednakże z historii choroby z kwietnia 2002 r. wynika, że ostatni tatuaż wykonano około 3-4 miesiąca temu.</xText> <xText>W wyniku Kontroli <xAnon> Wojewódzkiej (...)</xAnon> w <xAnon>B.</xAnon> przeprowadzonej w Areszcie Śledczym w <xAnon>S.</xAnon> w listopadzie 2001 r., stwierdzono następujące naruszenia: brak pracowniczych książeczek zdrowia 5 lekarzy zatrudnionych w ambulatorium oraz osób wykonujących usługi fryzjerskie, brak wydzielonych pojemników na środki dezynfekcyjne stosowane przez fryzjerów oraz sporządzonych właściwych środków dezynfekcji przyborów fryzjerskich, w pomieszczeniu łaźni występowały oznaki wilgoci i brak jest izolacji termicznej na posadzkach.</xText> <xText>Lekarze stomatolodzy wykonujący świadczenia stomatologiczne w Areszcie Śledczym w <xAnon>S.</xAnon> wskazali, że nie zwracają uwagi na fakt, czy pacjent jest nosicielem wirusowego zapalenia wątroby typu c, czy też choruje na inne schorzenia, ponieważ za każdym razem używają sprzętu jednorazowego, a są to rękawice i sprzęt oraz narzędzia wysterylizowane w autoklawie. Również Sanepid nie miał żadnych zastrzeżeń do stanu sanitarnego gabinetu dentystycznego. W czasie pobytu powoda w Areszcie Śledczym w <xAnon>S.</xAnon> w jednej celi przebywał z nim <xAnon>K. K.</xAnon>, również zakażony HCV.</xText> <xText>Z opinii biegłych wynika, że prawdopodobnym miejscem, w którym mogło dojść do zakażenia jest Areszt Śledczy w <xAnon>S.</xAnon>, bądź też Zakład Karny we <xAnon>W.</xAnon> (mniej prawdopodobne), jednakże nie można stwierdzić czy do zakażenia doszło z przyczyn zależnych od zakładu, czy też z przyczyn zależnych od powoda. Podkreślili, że do zakażenia mogło dojść także dużo wcześniej, a do czasu jej wykrycia w marcu 2002 r. pozostawała ona w ukryciu-miała przebieg bezobjawowy. Natomiast związek przyczynowy ze strony Aresztu Śledczego jest prawdopodobny z uwagi na fakt, że miały tam miejsce zabiegi przerywające łączność tkanek, ale również prawdopodobny jest związek przyczynowy ze strony powoda, bowiem przebywał on w jednej celi z osadzonym zarażonym HCV i nie można wykluczyć tego źródła zakażenia. Biegli wskazali także, że przyczyną zakażenia mogły być praktyki narkomańskie, jak również wykonywane przez powoda tatuaże i samookaleczenia. Wskazali, że obraz histo-patologiczny wątroby wskazuje na średni stan zapalny wątroby i proces włóknienia o małym stopniu, jednocześnie utrzymuje się podwyższona wartość aminotranferaz kwalifikująca powoda do wdrożenia leczenia przeciw wirusowego interferonem i rybawiryną. Jednak stan psychiczny powoda, a zwłaszcza uzależnienie od amfetaminy stanowią przeciwwskazania do stosowania interferonu i rybawiryny. W ocenie biegłych stan zdrowia i ogólne samopoczucie zależy w dużej mierze od odporności organizmu i od tego, czy nie będzie zażywał narkotyków.</xText> <xText>W ocenie Sądu powództwo nie zasługuje na uwzględnienie. Sąd dokonał materialnoprawnej oceny ustalonego w sprawie stanu faktycznego na podstawie przepisu <xLexLink xArt="art. 417" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 417 kc</xLexLink> w brzmieniu obowiązującym przed 2004 r., bowiem do zarażenia powoda wirusem HCV doszło na skutek zdarzenia wynikłego przed tą datą. Zgodnie z treścią powołanego przepisu Skarb Państwa ponosił odpowiedzialność za szkodę wyrządzoną przez funkcjonariusza państwowego przy wykonywaniu powierzonej mu czynności. Obowiązek wykazania, iż na skutek bezprawnego działania funkcjonariusza państwowego przy wykonywaniu powierzonej czynności powstała szkoda spoczywał na powodzie. Sąd ustalił, że nie istniały konkretne okoliczności polegające na naruszeniu przez personel Aresztu Śledczego w <xAnon>S.</xAnon> i Zakładu Karnego we <xAnon>W.</xAnon> podstawowych zasad higieny.</xText> <xText>Celem ustalenia miejsca i czasu zakażenia powoda Sąd dopuścił dowód z opinii biegłych lekarzy z zakresu chorób zakaźnych, którzy wskazali, że zakażenie HCV ma najczęściej charakter bezobjawowy, co oznacza że można być nosicielem od dawna, natomiast objawy mogą się pojawić dopiero później. Biegły <xAnon>K. N.</xAnon> wskazał, że zamieszkiwanie w jednej celi może być przyczyną zakażenia, gdy nie są przestrzegane elementarne zasady higieny. Źródłem zakażenia może być ślina, sperma, krew. Wskazali, że do zakażenia doszło najprawdopodobniej w okresie od września 2001 r. do marca 2002 r. Z uwagi na fakt, że przed marcem 2002 r. nie wykonywano u powoda badań na obecność wirusa wzw C, dlatego nie można stwierdzić, iż powód przed 1999 r. nie był już zakażony. Sąd zwrócił uwagę, że w 1996 r. powód dokonał samookaleczenia, które skończyło się zabiegiem chirurgicznym i wówczas już mogło dojść do samookaleczenia.</xText> <xText>Wskazał, że dochodzenie roszczeń związanych z zakażeniem żółtaczką typu C jest specyficznym postępowaniem i powód nie musi udowodnić ponad wszelką wątpliwość, że do zakażenia doszło na pewno z winy zakładu karnego. Istotne jest udowodnienie wysokiego stopnia prawdopodobieństwa zakażenia z winy placówki i wykazanie, że sposób wykonywania zabiegów lekarskich i przestrzeganie zasad higieny przez personel placówki nie odpowiadał wymogom określonym we współczesnej medycynie i stwarzał zagrożenie zakażeniem powoda wirusem żółtaczki typu C. W ocenie Sądu powód nie przedstawił na powyższe żadnych dowodów. Natomiast kontrole sanitarne przeprowadzone w gabinecie lekarskim i stomatologicznym wykazały, że przestrzegane są podstawowe normy higieny wymagane przez przepisy sanitarne. W gabinecie dentystycznym personel używał zawsze rękawiczek jednorazowych, a sprzęt wielorazowego użytku, taki jak wiertła dentystyczne, był po każdym użyciu starannie odkażany w środkach, które powodują unicestwienie wirusa żółtaczki, a następnie sterylizowany w autoklawie. Ponadto podkreślił, że powód nigdy nie skarżył się na zły stan sanitarny gabinetu dentystycznego, ani na jakiekolwiek naruszenie zasad higieny.</xText> <xText>Podnosił, że zaraził się żółtaczką od innego chorego na wzw - <xAnon>M. S. (3)</xAnon>, jednakże ostatnią wizytę w gabinecie dentystycznym miał w lipcu 2001 r., a powód pierwszą wizytę miał we wrześniu 2001 r. Również we wrześniu w gabinecie leczył się inny zakażony na wzw C- <xAnon>M. S. (2)</xAnon>, jednakże Sąd uznał, że z uwagi na standardy higieniczne zachowywane przez personel medyczny zakażenie wirusem w tych okolicznościach jest mało prawdopodobne. Podkreślił, że zakażenie w zakładzie fryzjerskim jest również mało prawdopodobne. Sąd nie stwierdził również stanów zaniedbania w zakresie higieny (równoznacznego z zawinionym zakażeniem), co świadczy o tym, że pozwany dołożył należytej staranności.</xText> <xText>W ocenie Sądu najbardziej prawdopodobną przyczyną zakażenia jest nieprzestrzeganie zasad higieny przez samego powoda. Powód przez okres 79 dni w 2001 r. mieszkał w jednej celi z osobą zakażoną na wzw C - <xAnon>K. K.</xAnon>. Wprawdzie wspólne zamieszkiwanie w zakładzie karnym osoby zdrowej z osobą zakażoną HCV nie jest niebezpieczne dla osoby zdrowej, jednakże pod warunkiem, że przestrzega ona podstawowych zasad higieny. Sąd wskazał, że istnieje pewne prawdopodobieństwo, że powód z własnej winy nie przestrzegał wszystkich zasad higieny. Jednakże za nieprzestrzeganie przez powoda podstawowych zasad higieny w celi zakład karny nie może ponosić odpowiedzialności. Ponadto z opinii lekarzy wynikało, że u powoda nie można było zastosować leczenia rybawiną i interferonem z uwagi na stan zdrowia psychicznego, a mianowicie uzależnienie od narkotyków. Podkreślił, że dożylne przyjmowanie narkotyków uznawane jest za jedno z podstawowych źródeł zakażenia HCV. Istotnym było również, że powód posiadał na ciele liczne tatuaże, które były wykonywane przy użyciu niewysteralizowanego sprzętu i przez osoby nieprzeszkolone. Zwrócił uwagę, że zrobienie przez powoda tatuażu na przełomie listopada i grudnia 2001 r. także wskazuje na istnienie dużego prawdopodobieństwa (zważywszy na okres wylęgania choroby), że do zakażenia mogło dojść tą drogą.</xText> <xText>W podsumowaniu wskazał, że istnieje wiele przyczyn, z powodu których mogło dojść do zakażenia powoda wzw typu C i najprawdopodobniej doszło do niego właśnie w trakcie odbywania przez niego kary pozbawienia wolności, choć nie można wykluczyć, że do zakażenia doszło znacznie wcześniej, a przez kilka lat wirus pozostawał nie wykryty. Uznał, że prawdopodobieństwo zakażenia żółtaczką z winy Aresztu Śledczego w <xAnon>S.</xAnon>, jak również Zakładu Karnego we <xAnon>W.</xAnon> jest za małe, aby można było przypisać odpowiedzialność, któremuś ze stationes fisci Skarbu Państwa. Podkreślił, że z akt sprawy wynika, że do przerwania ciągłości tkanek u powoda dochodziło wielokrotnie, przechodził on liczne zabiegi, także związane z jego samookaleczeniem, lekarze wskazują go także jako osobę uzależnioną od narkotyków, ma także mnóstwo tatuaży i to zrobionych na kilka miesięcy przed wykryciem choroby, ponadto przez dłuższy czas mieszkał w jednej celi z osobą zakażoną żółtaczką. Z tych też powodów nie da się wykluczyć, że do zakażenia doszło w innym momencie niż podczas wskazywanych przez powoda wizyt w gabinecie stomatologicznym. <xAnon>K.</xAnon> uznał, że prawdopodobieństwo zakażenia jest za małe, aby można było obarczać Skarb Państwa odpowiedzialnością za zakażenie, natomiast powód nie wykazał przesłanek odpowiedzialności wynikających z <xLexLink xArt="art. 444;art. 444 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 444 § 1 kc</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 445;art. 445 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 445 § 1 kc</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 417" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 417 kc.</xLexLink></xText> <xText>Jako podstawę rozstrzygnięcia Sąd wskazał <xLexLink xArt="art. 444;art. 444 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 444 § 1 kc</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 445;art. 445 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 445 § 1 kc</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 417" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 417 kc.</xLexLink></xText> <xText>Apelację od powyższego wyroku wniósł powód, w której zarzucił naruszenie przepisów postępowania, a mianowicie <xLexLink xArt="art. 233;art. 233 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 233 §1 kpc</xLexLink> poprzez oparcie orzeczenia tylko na dowodach niekorzystnych dla powoda przy pobieżnym i niedostatecznym rozważeniu szeregu okoliczności wskazujących na duże prawdopodobieństwo, że do zakażenia powoda wzw typu C doszło z przyczyn zawinionych leżących po stronie pozwanych zakładów karnych: Aresztu Śledczego w <xAnon>S.</xAnon> i Zakładu Karnego we <xAnon>W.</xAnon>, do których należą:</xText> <xText>- niedociągnięcia w zakresie sanitarnym (brak pracowniczych książeczek zdrowia 5 lekarzy zatrudnionych w ambulatorium oraz osób wykonujących usługi fryzjerskie, brak wydzielonych pojemników na środki dezynfekcyjne stosowane przez fryzjerów oraz sporządzonych właściwych środków dezynfekcji przyborów fryzjerskich, w pomieszczeniu łaźni występowały oznaki wilgoci i brakowało izolacji termicznej na posadzkach;</xText> <xText>- nieszczelne drzwi zewnętrzne wejściowe oraz brak wody bieżącej w pomieszczeniu dezynfekcji, na co wskazują biegli w swoich opiniach;</xText> <xText>- fakt dokonywania u powoda w Areszcie Śledczym w <xAnon>S.</xAnon> zabiegu dentystycznego związanego z przerwaniem ciągłości skóry w dniu 10. 09.2001 r. tj. w dniu kiedy to z tego gabinetu korzystał chory na HCV <xAnon>M. S. (2)</xAnon>;</xText> <xText>- pobyt w jednej celi z powodem przez 79 dni w 2001 r. innego osadzonego chorego na HCV - <xAnon>K. K.</xAnon>, o którego chorobie, a co za tym idzie konieczności zachowania ponadprzeciętnej ostrożności i higieny powód nie został przez nikogo poinformowany; co w powiązaniu z medycznie przyjętym okresem inkubacji choroby wahającym się w przedziale czasowym od 15 do 180 dni co pozwala na przyjęcie, że do zakażenia powoda doszło w pozwanych Zakładach Karnych.</xText> <xText>Wskazując na powyższe zarzuty wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uwzględnienie powództwa w całości.</xText> <xText/> <xText><xBx>Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:</xBx></xText> <xText><xBx> Apelacja nie zasługuje na uwzględnienie.</xBx></xText> <xText/> <xText>Zgodnie z art. 5 ustawy z dnia 17 czerwca 2004 r. o zmianie <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">ustawy Kodeks cywilny</xLexLink> oraz niektórych ustaw (Dz. U. Nr 162, poz. 1692) wprowadzającej nowe regulacje dotyczące odpowiedzialności za szkody wyrządzone w związku z wykonywaniem władzy publicznej, zmiany nią wprowadzone nie mają zastosowania do zdarzeń i stanów prawnych powstałych przed wejściem w życie ustawy. W tym zakresie stosuje się bowiem przepis <xLexLink xArt="art. 417" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 417 kc</xLexLink> w brzmieniu dotychczasowym. Nie można przy tym pominąć, że wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 4 grudnia 2001 r., SK 18/00, OTK 2001, nr 8, poz. 56) nadał nową treść normatywną przepisowi <xLexLink xArt="art. 417" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 417 k.c.</xLexLink> zgodną z <xLexLink xArt="art. 77;art. 77 ust. 1" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">art. 77 ust. 1 Konstytucji</xLexLink>. Regulacja podstaw odpowiedzialności Skarbu Państwa oparta została zgodnie z nim na przesłance obiektywnej odpowiedzialności, niezależnej od winy funkcjonariusza.</xText> <xText>Powód w niniejszej sprawie wiąże swe roszczenie ze zdarzeniem zaistniałym w 2001-2002 r. Przesłanki odpowiedzialności pozwanego w niniejszej sprawie podlegały zatem ocenie Sądu I instancji na podstawie <xLexLink xArt="art. 417" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 417 k.c.</xLexLink> w poprzednim brzmieniu, przed zmianą jego treści wcześniej powołanym wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego. Z tego rozstrzygnięcia, gdyby odczytać je <xIx>expressis verbis </xIx>mógłby wynikać wniosek, iż Trybunał w każdym przypadku zakazuje uzupełniać w drodze wykładni hipotezę normy wynikającej z tego przepisu o przesłankę winy, a zatem - zgodnie z tak wykładanym <xLexLink xArt="art. 417" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 417 k.c.</xLexLink> - roszczenia odszkodowawcze powstawałyby zawsze, gdy funkcjonariusz państwowy lub samorządowy wyrządził szkodę przez niezgodne z prawem działanie przy wykonywaniu powierzonej mu czynności. Racja jednak dla tak surowego ukształtowania przesłanek odpowiedzialności (odpowiedzialność niezależna od winy funkcjonariusza) nie istnieje wówczas, gdy kwestionowane czynności nie są związane z wykonywaniem kompetencji władczych, a należą do innej sfery działalności Państwa. Celem wydanego orzeczenia było bowiem zaostrzenie przesłanek odpowiedzialności odszkodowawczej jedynie w zakresie obejmowanym przez hipotezę <xLexLink xArt="art. 77" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">art. 77 Konstytucji</xLexLink>, tj. wyrządzenia szkody przy wykonywaniu władzy publicznej. Zakres dokonanej przez Trybunał modyfikacji wykładni <xLexLink xArt="art. 417" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 417 k.c.</xLexLink> należy więc ograniczyć do sytuacji, gdy nastąpiło wyrządzenie szkody przez władzę publiczną<xBx>. </xBx>W pozostałym zakresie wykładnia systemowa <xLexLink xArt="art. 417" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 417 k.c.</xLexLink>, opierająca się o prymat ogólnej zasady winy jako podstawy odpowiedzialności za czyn niedozwolony, nie jest sprzeczna z <xLexLink xArt="art. 77" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">art. 77 Konstytucji</xLexLink> ,należy zatem przyjąć, że nadal jest dopuszczalna. Organem władzy publicznej będzie każdy podmiot, który wykonuje władzę publiczną, kształtuje w drodze przymusu sytuację prawną jednostki. Jeżeli wykonuje on zarówno władzę publiczną, jak i funkcjonuje w sferze cywilnoprawnej, należy uznać, że organem władzy publicznej w znaczeniu <xLexLink xArt="art. 77" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">art. 77 Konstytucji</xLexLink> jest tylko wówczas, gdy działa posługując się metodami władczymi lub jeżeli jest zobligowany do podjęcia takiego działania.</xText> <xText>W niniejszej sprawie nie ma podstaw do kwalifikowania kwestionowanych przez powoda działań strony pozwanej jako wykonywania władzy publicznej. Spełniając zadania publiczne, a do takich należy realizacja wyroków wymierzonych przez sądy, zakłady karne nie stają się organami władzy w zakresie zapewnienia opieki zdrowotnej i odpowiednich warunków odbywania kary pozbawienia wolności .Nie kształtują w tym zakresie w drodze przymusu sytuacji prawnej jednostki i działają poza sferą imperium.. Dlatego odpowiedzialność pozwanego winna być oceniona w oparciu o <xLexLink xArt="art. 417" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 417 kc</xLexLink> w brzmieniu sprzed noweli z 2004 r., przy wykładni jego treści w oparciu o przesłankę winy.</xText> <xText>Takiego właśnie zabiegu dokonał Sąd i instancji, Sąd Apelacyjny akceptuje jego ustalenia i wnioski. Domagając się zasądzenia odszkodowania w deliktowym reżimie odpowiedzialności, powód nie może powoływać się na domniemanie winy, ponieważ przepisy odpowiedniego tytułu (VI) <xLexLink xArt="księga 3" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">księgi trzeciej Kodeksu cywilnego</xLexLink> takiego domniemania nie ustanawiają. Trafnie wobec tego Sąd Okręgowy wymagał wykazania winy funkcjonariuszy pozwanych jednostek jako przesłanki warunkującej uwzględnienie roszczenia. Wywód zawarty w apelacji polega na domyślnym ustaleniu przez skarżącego naganności działania bezimiennych funkcjonariuszy pozwanego .Tego rodzaju zabieg jest sprzeczny z faktami przyjętymi przez sąd orzekający, według którego przyczyną zakażenia powoda wirusem "wzw typu C" nie było zaniedbanie personelu pozwanych jednostek.</xText> <xText>Tzw. dowód prima facie oparty na konstrukcji domniemań faktycznych (<xLexLink xArt="art. 231" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 231 k.p.c.</xLexLink>) zwalnia stronę ponoszącą ciężar dowodu od żmudnego wykazywania wszystkich etapów związku przyczynowego między pierwotnym zdarzeniem sprawczym a szkodą, wymaga jednak wysokiego prawdopodobieństwa istnienia pierwszego i kolejnych zdarzeń sprawczych, pozwalających traktować je jako oczywiste. Dowód taki nie wystarcza w razie wykazania okoliczności w sposób wysoce uprawdopodobniającej inną przyczynę szkody (por. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 13 maja <xAnon> (...)</xAnon> w sprawie I CK 002/04.LEX 301781,z dnia 23 marca 2007 r. w sprawie V CSK 477/06, niepubl.). Zaakceptować należy stanowisko Sądu Okręgowego, który dokonując oceny dowodu przeprowadzonego w ten sposób uznał, że wykazany stopień prawdopodobieństwa jest zbyt niski, aby uznać istnienie sugerowanego przez skarżącego związku przyczynowego za wykazane. Logicznemu wywodowi Sądu Okręgowego, opartemu na opinii specjalistów z zakresu chorób zakaźnych nie można przeciwstawić odmiennego wnioskowania opartego na dowolnym założeniu, iż zakażenie powoda związane jest z każdym wypadkiem zaniedbań sanitarnych występujących u pozwanych jednostek. Zgodnie z opinią biegłych do zakażenia powoda doszło najprawdopodobniej w okresie od września 2001 r. do marca 2002 r. (choć nie jest wykluczony wcześniejszy termin). Powód przebywał wówczas w pozwanych zakładach. Nie podważone przez skarżącego są ustalenia Sądu I instancji, oparte na opinii biegłych (por. opinie k. 159-163, k. 283 -285, 331-333, k. 392-393, k. 420-421, k. 467, k. 489-490), że do zakażenia w tym czasie mogło dojść z przyczyn leżących po stronie powoda i to jest najprawdopodobniejsza przyczyna infekcji (naruszanie ciągłości tkanek przez praktyki narkomańskie skarżącego i dokonywanie tatuaży). W związku z powyższym nie jest wystarczający dowód oparty na konstrukcji domniemań faktycznych, że do zakażenia doszło na skutek zawinionych działań funkcjonariuszy pozwanego, którzy nie zapewnili odpowiedniego stanu sanitarnego pozwanych jednostek. Nie ma zatem podstaw, by uznać, że szkoda, jakiej doznał powód, pozostaje w związku przyczynowym ze wskazywanymi w apelacji uchybieniami - brakiem pracowniczych książeczek zdrowia u części lekarzy zatrudnionych w ambulatorium oraz osób wykonujących usługi fryzjerskie w Areszcie Śledczym w <xAnon>S.</xAnon>; brakiem wydzielonych pojemników na środki dezynfekcyjne stosowane przez fryzjerów w tejże jednostce; występowaniem oznak wilgoci w pomieszczeniu łaźni i brakiem izolacji termicznej na posadzkach; nieszczelnymi drzwiami zewnętrznymi wejściowymi i brakiem wody bieżącej w pomieszczeniu dezynfekcji w Zakładzie Karnym we <xAnon>W.</xAnon>. Także wskazywany fakt dokonywania u powoda w Areszcie Śledczym w <xAnon>S.</xAnon> zabiegu dentystycznego w dniu, kiedy to z tego gabinetu korzystał inny osadzony chory na HCV został przez biegłych stanowczo wykluczony jako przyczyna zakażenia (standardy i procedury wymagane w gabinetach dentystycznych zostały zachowane). Podobnie został oceniony pobyt powoda w jednej celi z inną osobą chorą na HCV - okoliczność ta sama w sobie, bez przyczyn leżących po stronie skarżącego (nieostrożności w zachowaniu podstawowych zasad higieny) nie mogła być przyczyną infekcji (por. wyżej cytowane opinie biegłych).</xText> <xText>W konsekwencji, nie znajdując argumentów dla uwzględnienia zarzutów zawartych w apelacji powoda, należało ją oddalić na podstawie <xLexLink xArt="art. 385" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 385 kpc</xLexLink>.</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Małgorzata Dołęgowska

Barbara Basiel

Urszula Pogorzelska

Izabela Lach

Sygn. akt I ACa 613/07 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 29 lutego 2008 r. Sąd Apelacyjny w Białymstoku I Wydział Cywilny w składzie: Przewodniczący : SSA Małgorzata Dołęgowska Sędziowie : SA Hanna Rosiak - Dąbrowska (spr.) SA Irena Ejsmont - Wiszowata Protokolant : Urszula Pogorzelska po rozpoznaniu w dniu 29 lutego 2008 r. w Białymstoku na rozprawie sprawy z powództwaE. M. przeciwkoSkarbowi Państwa - Aresztowi Śledczemu wS.i Zakładowi Karnemu weW. o zapłatę na skutek apelacji powoda od wyroku Sądu Okręgowego w Suwałkach z dnia 11 października 2007 r. sygn. akt I C 914/04 oddala apelację i przyznaje adw.K. B.kwotę 2.700 zł wraz z należnym podatkiem VAT tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej powodowi z urzędu, nakazując wypłacić tę kwotę z kasy Sądu Okręgowego w Suwałkach. UZASADNIENIE PowódE. M.po ostatecznym sprecyzowaniu żądań pozwu wniósł o zasądzenie od pozwanego Skarbu Państwa Aresztu Śledczego wS.kwoty 86.000 złotych tytułem zadośćuczynienia z tytułu zakażenia go wirusowym zapaleniem wątroby typu C jakiego doznał w trakcie odbywania kary pozbawienia wolności w Areszcie wS.. Ponadto domagał się ustalenia odpowiedzialności pozwanego za skutki mogące powstać w przyszłości. W uzasadnieniu wskazał, że w okresie od lutego do września 2001 r. uczęszczał na zabiegi do gabinetu dentystycznego w Areszcie, natomiast w marcu 2002 r. stwierdzono u niego wirusowe zapalenie wątroby typu C o przebiegu ostrym. Twierdził, że do powstania schorzenia doszło w wyniku nieprzestrzegania przepisów higieny i dezynfekcji narzędzi dentystycznych w Areszcie Śledczym wS.. Pozwany - Skarb Państwa Areszt Śledczy wS.wniósł o oddalenie powództwa. Podniósł, że powód przebywając w areszcie cały czas miał zapewnioną właściwą opiekę lekarską i z winy funkcjonariuszy tej jednostki nie poniósł żadnego uszczerbku na zdrowiu. Ponadto podkreślił, że powód od 1999 r. przebywał w wielu aresztach i zakładach karnych, w 1996 r. przeszedł operację jamy brzusznej w Zakładzie Karnym wB.związaną z samouszkodzeniem, a w 1994 był operowany w Szpitalu Wojewódzkim wS.. U powoda stwierdzono liczne blizny po samouszkodzeniach i tatuaże. Wezwany do udziału w sprawie po stronie pozwanej - Skarb Państwa Zakład Karny weW.wniósł o oddalenie powództwa. Podnosił, że w istotnym dla procesu okresie tj. od 02.10.2001 r. do 11.03.2002 r. nie miał w Zakładzie Karnym weW.wykonywanych żadnych zabiegów medycznych, a jedynie był leczony na przeziębienia i zmiany dermatologiczne. Wyrokiem z dnia 11 października 2007 r. Sąd Okręgowy w Suwałkach oddalił powództwo i przyznał adwokatowiK. B.wynagrodzenie w kwocie 4.392 złotych tytułem wynagrodzenia za pomoc prawną udzieloną z urzędu. Z ustaleń poczynionych przez Sąd I instancji wynika, żeE. M.odbywa nieprzerwanie karę pozbawienia wolności od 1999 r. Wcześniej, bo w 1996 r. dokonał samouszkodzenia ciała, skutkiem czego była przeprowadzona operacja chirurgiczna. Na przełomie 2000/2002 odbywał karę pozbawienia wolności w kilku zakładach karnych. W trakcie pobytu w Areszcie Śledczym wS.E. M.był leczony stomatologicznie i odbyły się trzy wizyty: 3 września 2001 r., 10 września 2001 r. i 24 września 2001 r. Z porad medycznych w gabinecie stomatologicznym oprócz powoda w tym czasie korzystało trzech osadzonych chorych na HCV:M. S. (1)w dniach 11.02.2001 r., 19.02.2001 r., 9.07.2001 r., 16.07.2001 r., 20.07.2001 r.,M. S. (2)w dniach 27.08.2001 r., 10.09.2001 r., 17:09.2001 r.,S. D.w dniach 11.02.2001 r., 19.02.2001 r. W tym czasie powód korzystał również z usług fryzjerskich w zakładzie fryzjerskim na terenie aresztu, ale brak jest szczegółowych danych, co do terminów korzystania z usług fryzjerskich. W marcu 2002 r. wykryto uE. M.zapalenie wątroby typu C i z tego powodu przebywał na Oddziale Hepatologicznym ZOZ Zakładu Karnego wP.w okresie od 22 marca 2002 r. do 11 kwietnia 2002 r. Lekarze stwierdzili u powoda osobowość nieprawidłową i uzależnienie od amfetaminy, co skutkuje niemożnością zastosowania w leczeniu wzw typu C interferonu i rybawiryny.E. M.posiada liczne tatuaże wykonane na całym ciele. Powód twierdził, że były one wykonane jeszcze w zakładzie poprawczym w latach 1994-1995, jednakże z historii choroby z kwietnia 2002 r. wynika, że ostatni tatuaż wykonano około 3-4 miesiąca temu. W wyniku KontroliWojewódzkiej (...)wB.przeprowadzonej w Areszcie Śledczym wS.w listopadzie 2001 r., stwierdzono następujące naruszenia: brak pracowniczych książeczek zdrowia 5 lekarzy zatrudnionych w ambulatorium oraz osób wykonujących usługi fryzjerskie, brak wydzielonych pojemników na środki dezynfekcyjne stosowane przez fryzjerów oraz sporządzonych właściwych środków dezynfekcji przyborów fryzjerskich, w pomieszczeniu łaźni występowały oznaki wilgoci i brak jest izolacji termicznej na posadzkach. Lekarze stomatolodzy wykonujący świadczenia stomatologiczne w Areszcie Śledczym wS.wskazali, że nie zwracają uwagi na fakt, czy pacjent jest nosicielem wirusowego zapalenia wątroby typu c, czy też choruje na inne schorzenia, ponieważ za każdym razem używają sprzętu jednorazowego, a są to rękawice i sprzęt oraz narzędzia wysterylizowane w autoklawie. Również Sanepid nie miał żadnych zastrzeżeń do stanu sanitarnego gabinetu dentystycznego. W czasie pobytu powoda w Areszcie Śledczym wS.w jednej celi przebywał z nimK. K., również zakażony HCV. Z opinii biegłych wynika, że prawdopodobnym miejscem, w którym mogło dojść do zakażenia jest Areszt Śledczy wS., bądź też Zakład Karny weW.(mniej prawdopodobne), jednakże nie można stwierdzić czy do zakażenia doszło z przyczyn zależnych od zakładu, czy też z przyczyn zależnych od powoda. Podkreślili, że do zakażenia mogło dojść także dużo wcześniej, a do czasu jej wykrycia w marcu 2002 r. pozostawała ona w ukryciu-miała przebieg bezobjawowy. Natomiast związek przyczynowy ze strony Aresztu Śledczego jest prawdopodobny z uwagi na fakt, że miały tam miejsce zabiegi przerywające łączność tkanek, ale również prawdopodobny jest związek przyczynowy ze strony powoda, bowiem przebywał on w jednej celi z osadzonym zarażonym HCV i nie można wykluczyć tego źródła zakażenia. Biegli wskazali także, że przyczyną zakażenia mogły być praktyki narkomańskie, jak również wykonywane przez powoda tatuaże i samookaleczenia. Wskazali, że obraz histo-patologiczny wątroby wskazuje na średni stan zapalny wątroby i proces włóknienia o małym stopniu, jednocześnie utrzymuje się podwyższona wartość aminotranferaz kwalifikująca powoda do wdrożenia leczenia przeciw wirusowego interferonem i rybawiryną. Jednak stan psychiczny powoda, a zwłaszcza uzależnienie od amfetaminy stanowią przeciwwskazania do stosowania interferonu i rybawiryny. W ocenie biegłych stan zdrowia i ogólne samopoczucie zależy w dużej mierze od odporności organizmu i od tego, czy nie będzie zażywał narkotyków. W ocenie Sądu powództwo nie zasługuje na uwzględnienie. Sąd dokonał materialnoprawnej oceny ustalonego w sprawie stanu faktycznego na podstawie przepisuart. 417 kcw brzmieniu obowiązującym przed 2004 r., bowiem do zarażenia powoda wirusem HCV doszło na skutek zdarzenia wynikłego przed tą datą. Zgodnie z treścią powołanego przepisu Skarb Państwa ponosił odpowiedzialność za szkodę wyrządzoną przez funkcjonariusza państwowego przy wykonywaniu powierzonej mu czynności. Obowiązek wykazania, iż na skutek bezprawnego działania funkcjonariusza państwowego przy wykonywaniu powierzonej czynności powstała szkoda spoczywał na powodzie. Sąd ustalił, że nie istniały konkretne okoliczności polegające na naruszeniu przez personel Aresztu Śledczego wS.i Zakładu Karnego weW.podstawowych zasad higieny. Celem ustalenia miejsca i czasu zakażenia powoda Sąd dopuścił dowód z opinii biegłych lekarzy z zakresu chorób zakaźnych, którzy wskazali, że zakażenie HCV ma najczęściej charakter bezobjawowy, co oznacza że można być nosicielem od dawna, natomiast objawy mogą się pojawić dopiero później. BiegłyK. N.wskazał, że zamieszkiwanie w jednej celi może być przyczyną zakażenia, gdy nie są przestrzegane elementarne zasady higieny. Źródłem zakażenia może być ślina, sperma, krew. Wskazali, że do zakażenia doszło najprawdopodobniej w okresie od września 2001 r. do marca 2002 r. Z uwagi na fakt, że przed marcem 2002 r. nie wykonywano u powoda badań na obecność wirusa wzw C, dlatego nie można stwierdzić, iż powód przed 1999 r. nie był już zakażony. Sąd zwrócił uwagę, że w 1996 r. powód dokonał samookaleczenia, które skończyło się zabiegiem chirurgicznym i wówczas już mogło dojść do samookaleczenia. Wskazał, że dochodzenie roszczeń związanych z zakażeniem żółtaczką typu C jest specyficznym postępowaniem i powód nie musi udowodnić ponad wszelką wątpliwość, że do zakażenia doszło na pewno z winy zakładu karnego. Istotne jest udowodnienie wysokiego stopnia prawdopodobieństwa zakażenia z winy placówki i wykazanie, że sposób wykonywania zabiegów lekarskich i przestrzeganie zasad higieny przez personel placówki nie odpowiadał wymogom określonym we współczesnej medycynie i stwarzał zagrożenie zakażeniem powoda wirusem żółtaczki typu C. W ocenie Sądu powód nie przedstawił na powyższe żadnych dowodów. Natomiast kontrole sanitarne przeprowadzone w gabinecie lekarskim i stomatologicznym wykazały, że przestrzegane są podstawowe normy higieny wymagane przez przepisy sanitarne. W gabinecie dentystycznym personel używał zawsze rękawiczek jednorazowych, a sprzęt wielorazowego użytku, taki jak wiertła dentystyczne, był po każdym użyciu starannie odkażany w środkach, które powodują unicestwienie wirusa żółtaczki, a następnie sterylizowany w autoklawie. Ponadto podkreślił, że powód nigdy nie skarżył się na zły stan sanitarny gabinetu dentystycznego, ani na jakiekolwiek naruszenie zasad higieny. Podnosił, że zaraził się żółtaczką od innego chorego na wzw -M. S. (3), jednakże ostatnią wizytę w gabinecie dentystycznym miał w lipcu 2001 r., a powód pierwszą wizytę miał we wrześniu 2001 r. Również we wrześniu w gabinecie leczył się inny zakażony na wzw C-M. S. (2), jednakże Sąd uznał, że z uwagi na standardy higieniczne zachowywane przez personel medyczny zakażenie wirusem w tych okolicznościach jest mało prawdopodobne. Podkreślił, że zakażenie w zakładzie fryzjerskim jest również mało prawdopodobne. Sąd nie stwierdził również stanów zaniedbania w zakresie higieny (równoznacznego z zawinionym zakażeniem), co świadczy o tym, że pozwany dołożył należytej staranności. W ocenie Sądu najbardziej prawdopodobną przyczyną zakażenia jest nieprzestrzeganie zasad higieny przez samego powoda. Powód przez okres 79 dni w 2001 r. mieszkał w jednej celi z osobą zakażoną na wzw C -K. K.. Wprawdzie wspólne zamieszkiwanie w zakładzie karnym osoby zdrowej z osobą zakażoną HCV nie jest niebezpieczne dla osoby zdrowej, jednakże pod warunkiem, że przestrzega ona podstawowych zasad higieny. Sąd wskazał, że istnieje pewne prawdopodobieństwo, że powód z własnej winy nie przestrzegał wszystkich zasad higieny. Jednakże za nieprzestrzeganie przez powoda podstawowych zasad higieny w celi zakład karny nie może ponosić odpowiedzialności. Ponadto z opinii lekarzy wynikało, że u powoda nie można było zastosować leczenia rybawiną i interferonem z uwagi na stan zdrowia psychicznego, a mianowicie uzależnienie od narkotyków. Podkreślił, że dożylne przyjmowanie narkotyków uznawane jest za jedno z podstawowych źródeł zakażenia HCV. Istotnym było również, że powód posiadał na ciele liczne tatuaże, które były wykonywane przy użyciu niewysteralizowanego sprzętu i przez osoby nieprzeszkolone. Zwrócił uwagę, że zrobienie przez powoda tatuażu na przełomie listopada i grudnia 2001 r. także wskazuje na istnienie dużego prawdopodobieństwa (zważywszy na okres wylęgania choroby), że do zakażenia mogło dojść tą drogą. W podsumowaniu wskazał, że istnieje wiele przyczyn, z powodu których mogło dojść do zakażenia powoda wzw typu C i najprawdopodobniej doszło do niego właśnie w trakcie odbywania przez niego kary pozbawienia wolności, choć nie można wykluczyć, że do zakażenia doszło znacznie wcześniej, a przez kilka lat wirus pozostawał nie wykryty. Uznał, że prawdopodobieństwo zakażenia żółtaczką z winy Aresztu Śledczego wS., jak również Zakładu Karnego weW.jest za małe, aby można było przypisać odpowiedzialność, któremuś ze stationes fisci Skarbu Państwa. Podkreślił, że z akt sprawy wynika, że do przerwania ciągłości tkanek u powoda dochodziło wielokrotnie, przechodził on liczne zabiegi, także związane z jego samookaleczeniem, lekarze wskazują go także jako osobę uzależnioną od narkotyków, ma także mnóstwo tatuaży i to zrobionych na kilka miesięcy przed wykryciem choroby, ponadto przez dłuższy czas mieszkał w jednej celi z osobą zakażoną żółtaczką. Z tych też powodów nie da się wykluczyć, że do zakażenia doszło w innym momencie niż podczas wskazywanych przez powoda wizyt w gabinecie stomatologicznym.K.uznał, że prawdopodobieństwo zakażenia jest za małe, aby można było obarczać Skarb Państwa odpowiedzialnością za zakażenie, natomiast powód nie wykazał przesłanek odpowiedzialności wynikających zart. 444 § 1 kcw zw. zart. 445 § 1 kcw zw. zart. 417 kc. Jako podstawę rozstrzygnięcia Sąd wskazałart. 444 § 1 kcw zw. zart. 445 § 1 kcw zw. zart. 417 kc. Apelację od powyższego wyroku wniósł powód, w której zarzucił naruszenie przepisów postępowania, a mianowicieart. 233 §1 kpcpoprzez oparcie orzeczenia tylko na dowodach niekorzystnych dla powoda przy pobieżnym i niedostatecznym rozważeniu szeregu okoliczności wskazujących na duże prawdopodobieństwo, że do zakażenia powoda wzw typu C doszło z przyczyn zawinionych leżących po stronie pozwanych zakładów karnych: Aresztu Śledczego wS.i Zakładu Karnego weW., do których należą: - niedociągnięcia w zakresie sanitarnym (brak pracowniczych książeczek zdrowia 5 lekarzy zatrudnionych w ambulatorium oraz osób wykonujących usługi fryzjerskie, brak wydzielonych pojemników na środki dezynfekcyjne stosowane przez fryzjerów oraz sporządzonych właściwych środków dezynfekcji przyborów fryzjerskich, w pomieszczeniu łaźni występowały oznaki wilgoci i brakowało izolacji termicznej na posadzkach; - nieszczelne drzwi zewnętrzne wejściowe oraz brak wody bieżącej w pomieszczeniu dezynfekcji, na co wskazują biegli w swoich opiniach; - fakt dokonywania u powoda w Areszcie Śledczym wS.zabiegu dentystycznego związanego z przerwaniem ciągłości skóry w dniu 10. 09.2001 r. tj. w dniu kiedy to z tego gabinetu korzystał chory na HCVM. S. (2); - pobyt w jednej celi z powodem przez 79 dni w 2001 r. innego osadzonego chorego na HCV -K. K., o którego chorobie, a co za tym idzie konieczności zachowania ponadprzeciętnej ostrożności i higieny powód nie został przez nikogo poinformowany; co w powiązaniu z medycznie przyjętym okresem inkubacji choroby wahającym się w przedziale czasowym od 15 do 180 dni co pozwala na przyjęcie, że do zakażenia powoda doszło w pozwanych Zakładach Karnych. Wskazując na powyższe zarzuty wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uwzględnienie powództwa w całości. Sąd Apelacyjny zważył, co następuje: Apelacja nie zasługuje na uwzględnienie. Zgodnie z art. 5 ustawy z dnia 17 czerwca 2004 r. o zmianieustawy Kodeks cywilnyoraz niektórych ustaw (Dz. U. Nr 162, poz. 1692) wprowadzającej nowe regulacje dotyczące odpowiedzialności za szkody wyrządzone w związku z wykonywaniem władzy publicznej, zmiany nią wprowadzone nie mają zastosowania do zdarzeń i stanów prawnych powstałych przed wejściem w życie ustawy. W tym zakresie stosuje się bowiem przepisart. 417 kcw brzmieniu dotychczasowym. Nie można przy tym pominąć, że wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 4 grudnia 2001 r., SK 18/00, OTK 2001, nr 8, poz. 56) nadał nową treść normatywną przepisowiart. 417 k.c.zgodną zart. 77 ust. 1 Konstytucji. Regulacja podstaw odpowiedzialności Skarbu Państwa oparta została zgodnie z nim na przesłance obiektywnej odpowiedzialności, niezależnej od winy funkcjonariusza. Powód w niniejszej sprawie wiąże swe roszczenie ze zdarzeniem zaistniałym w 2001-2002 r. Przesłanki odpowiedzialności pozwanego w niniejszej sprawie podlegały zatem ocenie Sądu I instancji na podstawieart. 417 k.c.w poprzednim brzmieniu, przed zmianą jego treści wcześniej powołanym wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego. Z tego rozstrzygnięcia, gdyby odczytać jeexpressis verbismógłby wynikać wniosek, iż Trybunał w każdym przypadku zakazuje uzupełniać w drodze wykładni hipotezę normy wynikającej z tego przepisu o przesłankę winy, a zatem - zgodnie z tak wykładanymart. 417 k.c.- roszczenia odszkodowawcze powstawałyby zawsze, gdy funkcjonariusz państwowy lub samorządowy wyrządził szkodę przez niezgodne z prawem działanie przy wykonywaniu powierzonej mu czynności. Racja jednak dla tak surowego ukształtowania przesłanek odpowiedzialności (odpowiedzialność niezależna od winy funkcjonariusza) nie istnieje wówczas, gdy kwestionowane czynności nie są związane z wykonywaniem kompetencji władczych, a należą do innej sfery działalności Państwa. Celem wydanego orzeczenia było bowiem zaostrzenie przesłanek odpowiedzialności odszkodowawczej jedynie w zakresie obejmowanym przez hipotezęart. 77 Konstytucji, tj. wyrządzenia szkody przy wykonywaniu władzy publicznej. Zakres dokonanej przez Trybunał modyfikacji wykładniart. 417 k.c.należy więc ograniczyć do sytuacji, gdy nastąpiło wyrządzenie szkody przez władzę publiczną.W pozostałym zakresie wykładnia systemowaart. 417 k.c., opierająca się o prymat ogólnej zasady winy jako podstawy odpowiedzialności za czyn niedozwolony, nie jest sprzeczna zart. 77 Konstytucji,należy zatem przyjąć, że nadal jest dopuszczalna. Organem władzy publicznej będzie każdy podmiot, który wykonuje władzę publiczną, kształtuje w drodze przymusu sytuację prawną jednostki. Jeżeli wykonuje on zarówno władzę publiczną, jak i funkcjonuje w sferze cywilnoprawnej, należy uznać, że organem władzy publicznej w znaczeniuart. 77 Konstytucjijest tylko wówczas, gdy działa posługując się metodami władczymi lub jeżeli jest zobligowany do podjęcia takiego działania. W niniejszej sprawie nie ma podstaw do kwalifikowania kwestionowanych przez powoda działań strony pozwanej jako wykonywania władzy publicznej. Spełniając zadania publiczne, a do takich należy realizacja wyroków wymierzonych przez sądy, zakłady karne nie stają się organami władzy w zakresie zapewnienia opieki zdrowotnej i odpowiednich warunków odbywania kary pozbawienia wolności .Nie kształtują w tym zakresie w drodze przymusu sytuacji prawnej jednostki i działają poza sferą imperium.. Dlatego odpowiedzialność pozwanego winna być oceniona w oparciu oart. 417 kcw brzmieniu sprzed noweli z 2004 r., przy wykładni jego treści w oparciu o przesłankę winy. Takiego właśnie zabiegu dokonał Sąd i instancji, Sąd Apelacyjny akceptuje jego ustalenia i wnioski. Domagając się zasądzenia odszkodowania w deliktowym reżimie odpowiedzialności, powód nie może powoływać się na domniemanie winy, ponieważ przepisy odpowiedniego tytułu (VI)księgi trzeciej Kodeksu cywilnegotakiego domniemania nie ustanawiają. Trafnie wobec tego Sąd Okręgowy wymagał wykazania winy funkcjonariuszy pozwanych jednostek jako przesłanki warunkującej uwzględnienie roszczenia. Wywód zawarty w apelacji polega na domyślnym ustaleniu przez skarżącego naganności działania bezimiennych funkcjonariuszy pozwanego .Tego rodzaju zabieg jest sprzeczny z faktami przyjętymi przez sąd orzekający, według którego przyczyną zakażenia powoda wirusem "wzw typu C" nie było zaniedbanie personelu pozwanych jednostek. Tzw. dowód prima facie oparty na konstrukcji domniemań faktycznych (art. 231 k.p.c.) zwalnia stronę ponoszącą ciężar dowodu od żmudnego wykazywania wszystkich etapów związku przyczynowego między pierwotnym zdarzeniem sprawczym a szkodą, wymaga jednak wysokiego prawdopodobieństwa istnienia pierwszego i kolejnych zdarzeń sprawczych, pozwalających traktować je jako oczywiste. Dowód taki nie wystarcza w razie wykazania okoliczności w sposób wysoce uprawdopodobniającej inną przyczynę szkody (por. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 13 maja(...)w sprawie I CK 002/04.LEX 301781,z dnia 23 marca 2007 r. w sprawie V CSK 477/06, niepubl.). Zaakceptować należy stanowisko Sądu Okręgowego, który dokonując oceny dowodu przeprowadzonego w ten sposób uznał, że wykazany stopień prawdopodobieństwa jest zbyt niski, aby uznać istnienie sugerowanego przez skarżącego związku przyczynowego za wykazane. Logicznemu wywodowi Sądu Okręgowego, opartemu na opinii specjalistów z zakresu chorób zakaźnych nie można przeciwstawić odmiennego wnioskowania opartego na dowolnym założeniu, iż zakażenie powoda związane jest z każdym wypadkiem zaniedbań sanitarnych występujących u pozwanych jednostek. Zgodnie z opinią biegłych do zakażenia powoda doszło najprawdopodobniej w okresie od września 2001 r. do marca 2002 r. (choć nie jest wykluczony wcześniejszy termin). Powód przebywał wówczas w pozwanych zakładach. Nie podważone przez skarżącego są ustalenia Sądu I instancji, oparte na opinii biegłych (por. opinie k. 159-163, k. 283 -285, 331-333, k. 392-393, k. 420-421, k. 467, k. 489-490), że do zakażenia w tym czasie mogło dojść z przyczyn leżących po stronie powoda i to jest najprawdopodobniejsza przyczyna infekcji (naruszanie ciągłości tkanek przez praktyki narkomańskie skarżącego i dokonywanie tatuaży). W związku z powyższym nie jest wystarczający dowód oparty na konstrukcji domniemań faktycznych, że do zakażenia doszło na skutek zawinionych działań funkcjonariuszy pozwanego, którzy nie zapewnili odpowiedniego stanu sanitarnego pozwanych jednostek. Nie ma zatem podstaw, by uznać, że szkoda, jakiej doznał powód, pozostaje w związku przyczynowym ze wskazywanymi w apelacji uchybieniami - brakiem pracowniczych książeczek zdrowia u części lekarzy zatrudnionych w ambulatorium oraz osób wykonujących usługi fryzjerskie w Areszcie Śledczym wS.; brakiem wydzielonych pojemników na środki dezynfekcyjne stosowane przez fryzjerów w tejże jednostce; występowaniem oznak wilgoci w pomieszczeniu łaźni i brakiem izolacji termicznej na posadzkach; nieszczelnymi drzwiami zewnętrznymi wejściowymi i brakiem wody bieżącej w pomieszczeniu dezynfekcji w Zakładzie Karnym weW.. Także wskazywany fakt dokonywania u powoda w Areszcie Śledczym wS.zabiegu dentystycznego w dniu, kiedy to z tego gabinetu korzystał inny osadzony chory na HCV został przez biegłych stanowczo wykluczony jako przyczyna zakażenia (standardy i procedury wymagane w gabinetach dentystycznych zostały zachowane). Podobnie został oceniony pobyt powoda w jednej celi z inną osobą chorą na HCV - okoliczność ta sama w sobie, bez przyczyn leżących po stronie skarżącego (nieostrożności w zachowaniu podstawowych zasad higieny) nie mogła być przyczyną infekcji (por. wyżej cytowane opinie biegłych). W konsekwencji, nie znajdując argumentów dla uwzględnienia zarzutów zawartych w apelacji powoda, należało ją oddalić na podstawieart. 385 kpc.

15/050000/0000503/ACa

Sąd Apelacyjnyw Białymstoku

I Wydział Cywilny

154505000005127_XVII_AmC_000234_2007_Uz_2008-03-05_001

XVII AmC 234/07

2008-03-05 01:00:00.0 CET

2015-08-05 20:15:06.0 CEST

2015-01-22 18:39:36.0 CET

15450500

5127

SENTENCE

Sygn. akt XVII AmC 234/07 WYROK ZAOCZNY W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 5 marca 2008r. Sąd Okręgów)' w Warszawie - Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów w składzie: Przewodniczący: SSO Bogdan Gierzyński po rozpoznaniu w dniu 5 marca 2008r. w Warszawie na posiedzeniu niejawnym sprawy z powództwa Stowarzyszenia (...) w Z. przeciwko (...) Sp. z o.o. w W. o uznanie postanowień wzorca umowy za niedozwolone I. Uznaje za niedozwolone i zakazuje stosowania przez (...) Sp. z o.o. w W. w obrocie

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Paula Wiaterska" xVersion="1.0" xLang="PL" xYear="2007" xEditor="pwiaterska" xToPage="1" xPublisher="pwiaterska" xFlag="published" xEditorFullName="Paula Wiaterska" xDocType="Uz" xml:space="preserve" xFromPg="1" xVolNmbr="000234" xVolType="15/450500/0005127/AmC"> <xName>Wyrok</xName> <xBlock> <xText>Sygn. akt XVII AmC 234/07</xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>WYROK ZAOCZNY</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right">Dnia 5 marca 2008r.</xText> <xText>Sąd Okręgów)' w Warszawie - Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów w składzie:</xText> <xText>Przewodniczący: SSO Bogdan Gierzyński po rozpoznaniu w dniu 5 marca 2008r. w Warszawie na posiedzeniu niejawnym</xText> <xText>sprawy z powództwa <xAnon>Stowarzyszenia (...)</xAnon> w <xAnon>Z.</xAnon></xText> <xText>przeciwko <xAnon> (...) Sp. z o.o.</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon></xText> <xText>o uznanie postanowień wzorca umowy za niedozwolone</xText> <xText><xBx>I. Uznaje za niedozwolone i zakazuje stosowania przez <xAnon> (...) Sp. z o.o.</xAnon> w</xBx></xText> <xText xALIGNx="left"> <xBx><xAnon>W.</xAnon> w obrocie z konsumentami postanowienia wzorca umowy o</xBx></xText> <xText xALIGNx="left"> <xBx>następującej treści:</xBx></xText> <xText><xBx>„Wszelkie spory mogące wyniknąć z niniejszej umowy podlegają rozstrzygnięciu przez właściwy Sąd dla siedziby pozwanego.". II. Zasądza od <xAnon> (...) Sp. z o.o.</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon> na rzecz <xAnon>Stowarzyszenia (...)</xAnon> w <xAnon>Z.</xAnon> kwotę 360 zł (trzysta sześćdziesiąt złotych) tytułem kosztów zastępstwa procesowego.</xBx></xText> <xText><xBx>II. Nakazuje pobranie kasie Sądu Okręgowego w Warszawie od <xAnon> (...) Sp. z o.o.</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon> kwotę 600 zł (sześćset złotych) tytułem opłaty stałej od pozwu, od której uiszczenia powód był zwolniony z mocy prawa.</xBx></xText> <xText><xBx>III. Zarządza publikację prawomocnego wyroku w Monitorze Sądowym i Gospodarczym na koszt <xAnon> (...) Sp. z o.o.</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon>.</xBx></xText> <xText>/-/ SSO Bogdan Gierzyński</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Paula Wiaterska

Paula Wiaterska

Sygn. akt XVII AmC 234/07 WYROK ZAOCZNY W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 5 marca 2008r. Sąd Okręgów)' w Warszawie - Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów w składzie: Przewodniczący: SSO Bogdan Gierzyński po rozpoznaniu w dniu 5 marca 2008r. w Warszawie na posiedzeniu niejawnym sprawy z powództwaStowarzyszenia (...)wZ. przeciwko(...) Sp. z o.o.wW. o uznanie postanowień wzorca umowy za niedozwolone I. Uznaje za niedozwolone i zakazuje stosowania przez(...) Sp. z o.o.w W.w obrocie z konsumentami postanowienia wzorca umowy o następującej treści: „Wszelkie spory mogące wyniknąć z niniejszej umowy podlegają rozstrzygnięciu przez właściwy Sąd dla siedziby pozwanego.". II. Zasądza od(...) Sp. z o.o.wW.na rzeczStowarzyszenia (...)wZ.kwotę 360 zł (trzysta sześćdziesiąt złotych) tytułem kosztów zastępstwa procesowego. II. Nakazuje pobranie kasie Sądu Okręgowego w Warszawie od(...) Sp. z o.o.wW.kwotę 600 zł (sześćset złotych) tytułem opłaty stałej od pozwu, od której uiszczenia powód był zwolniony z mocy prawa. III. Zarządza publikację prawomocnego wyroku w Monitorze Sądowym i Gospodarczym na koszt(...) Sp. z o.o.wW.. /-/ SSO Bogdan Gierzyński

15/450500/0005127/AmC

Sąd Okręgowy w Warszawie

XVII Wydział Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumenta

154505000006027_XX_GC_000635_2006_Uz_2008-03-12_001

XX GC 635/06

2008-03-12 01:00:00.0 CET

2015-12-15 18:16:32.0 CET

2015-12-15 13:06:58.0 CET

15450500

6027

SENTENCE, REASON

Sygn. akt XX GC 635/06 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 12 marca 2008 r. Sąd Okręgowy w Warszawie Sąd Gospodarczy XX Wydział Gospodarczy w składzie: Przewodniczący: SSR del. Maciej Kruszyński Protokolant: apl. rad. Rafał Szczotka Po rozpoznaniu w dniu 03 marca 2008 r. w Warszawie na rozprawie sprawy z powództwa Telewizja (...) SA w W. przeciwko Przewodnicząca Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji w przedmiocie odwołania od decyzji nr (...) z dnia 22 marca 2006 I Uchyla decyzję Przew

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Paula Wiaterska" xVersion="1.0" xLang="PL" xYear="2006" xEditor="pwiaterska" xToPage="4" xPublisher="pwiaterska" xFlag="published" xEditorFullName="Paula Wiaterska" xDocType="Uz" xml:space="preserve" xFromPg="1" xVolNmbr="000635" xVolType="15/450500/0006027/GC"> <xName>Wyrok+Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xText>Sygn. akt XX GC 635/06</xText> <xText/> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right">Dnia 12 marca 2008 r.</xText> <xText/> <xText xALIGNx="center">Sąd Okręgowy w Warszawie Sąd Gospodarczy XX Wydział Gospodarczy</xText> <xText/> <xText xALIGNx="left">w składzie:</xText> <xText xALIGNx="left">Przewodniczący: SSR del. Maciej Kruszyński</xText> <xText xALIGNx="left">Protokolant: apl. rad. Rafał Szczotka</xText> <xText xALIGNx="left">Po rozpoznaniu w dniu 03 marca 2008 r. w Warszawie</xText> <xText xALIGNx="left">na rozprawie</xText> <xText xALIGNx="left">sprawy z powództwa</xText> <xText><xBx><xAnon> Telewizja (...) SA</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon></xBx></xText> <xText xALIGNx="left">przeciwko</xText> <xText><xBx>Przewodnicząca Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji</xBx></xText> <xText/> <xText xALIGNx="left">w przedmiocie odwołania od decyzji nr <xAnon>(...)</xAnon> z dnia 22 marca 2006</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">I</xName> <xText>Uchyla decyzję Przewodniczącej Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji <xBRx/>z dnia 22 marca 2006 r. nr <xAnon> (...)</xAnon> i umarza postępowanie wobec <xAnon> Telewizji (...) SA</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">II</xName> <xText>Zasądza od Przewodniczącej Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji na rzecz <xAnon> Telewizji (...) SA</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon> kwotę 3.375,- zł (trzy tysiące trzysta siedemdziesiąt pięć złotych) tytułem kosztów postępowania.</xText> </xUnit> <xText/> <xText xALIGNx="right"> <xBx> <xIx> SSR del Maciej Kruszyński</xIx> </xBx></xText> <xText xALIGNx="left">Sygn. akt XX GC 635/06</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText>01 września 2006 r. Krajowa Rada Radiofonii i Telewizji przekazała do Sądu Okręgowego w Warszawie — Sądu Gospodarczego odwołanie <xAnon> spółki Telewizja (...) S.A.</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon> od decyzji Przewodniczącego Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji nr <xAnon> (...)</xAnon> z dnia 22 marca 2006 r.</xText> <xText/> <xText>W powyższym odwołaniu <xAnon> Telewizja (...) S.A.</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon> wskazała na naruszenie norm <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">kodeksu postępowania administracyjnego</xLexLink> poprzez nie zastosowanie w toku postępowania trybu przewidzianego przez tenże kodeks, naruszenie <xLexLink xArt="art. 18;art. 18 ust. 1" xIsapId="WDU19930070034" xTitle="Ustawa z dnia 29 grudnia 1992 r. o radiofonii i telewizji" xAddress="Dz. U. z 1993 r. Nr 7, poz. 34">art. 18 ust. 1</xLexLink> — 5bustawy o <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19930070034" xTitle="Ustawa z dnia 29 grudnia 1992 r. o radiofonii i telewizji" xAddress="Dz. U. z 1993 r. Nr 7, poz. 34">ustawy o radiofonii i telewizji</xLexLink> i in. Wniosła o uchylenie decyzji i umorzenie postępowania oraz zasądzenie kosztów.</xText> <xText/> <xText>W odpowiedzi na odwołanie Przewodniczący Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji wniósł o jego oddalenie.</xText> <xText/> <xText xALIGNx="left">Sąd Okręgowy ustalił co następuje:</xText> <xText/> <xText>W dniu 24 lutego 2006 r. w <xAnon> telewizji (...)</xAnon> wyemitowano kolejny odcinek audycji <xAnon>(...)</xAnon>. Audycja ta ukazuje współzawodnictwo uczestników. Nagrodami są wysokie wygrane pieniężne. Przedmiotowy odcinek obejmował 4 konkurencje. Poza sporem było, iż w jednej z nich uczestnicy musieli min. zidentyfikować i zjeść narządy i części pochodzące od zwierząt, zmiksowane robaki itp. Program zakwalifikowany został w kategorii od lat 16. Decyzją nr <xAnon>(...)</xAnon> z dnia 22 marca 2006 r. Przewodniczący Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji stwierdził naruszenie przez <xAnon> spółkę Telewizja (...) SA</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon> <xLexLink xArt="art. 18;art. 18 ust. 1" xIsapId="WDU19930070034" xTitle="Ustawa z dnia 29 grudnia 1992 r. o radiofonii i telewizji" xAddress="Dz. U. z 1993 r. Nr 7, poz. 34">art 18 ust. l</xLexLink>-5b <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19930070034" xTitle="Ustawa z dnia 29 grudnia 1992 r. o radiofonii i telewizji" xAddress="Dz. U. z 1993 r. Nr 7, poz. 34">ustawy z dnia 29 grudnia 1992 r. o radiofonii i telewizji</xLexLink> oraz <xLexLink xArt="art. 18 § 2;art. 18 § 3" xIsapId="WDU19930070034" xTitle="Ustawa z dnia 29 grudnia 1992 r. o radiofonii i telewizji" xAddress="Dz. U. z 1993 r. Nr 7, poz. 34">§ 2i § 3</xLexLink></xText> <xText>ust. 2 rozporządzenia Przewodniczący Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji z dnia 23 czerwca 2005 r. w sprawie kwalifikowania audycji lub innych przekazów mogących mieć negatywny wpływ na prawidłowy fizyczny, psychiczny lub moralny rozwój małoletnich oraz audycji lub innych przekazów przeznaczonych dla danej kategorii wiekowej małoletnich, stosowania wzorów symboli graficznych i formuł zapowiedzi przez rozpowszechnienie w dniu 24 lutego 2006 r. o godz. 21.35, to jest w czasie ustawowo chronionym audycji <xAnon>(...)</xAnon> i nałożył na <xAnon> spółkę Telewizja (...) SA</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon> karę pieniężną w wysokości 500.000,- zł</xText> <xText/> <xText xALIGNx="left">Sąd Okręgowy w <xAnon>W.</xAnon> zważył co następuje:</xText> <xText/> <xText>Odwołanie uznano za zasadne, wobec czego zaskarżona decyzja została uchylona, postępowanie przeciwko <xAnon> spółce Telewizja (...) SA</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon> zaś umorzono.</xText> <xText/> <xText>Na wstępie należy stwierdzić, iż zgodnie z art. 56 ust 2 ustawy o radiofonii telewizji w postępowaniu w sprawach odwołań od decyzji, o których mowa w ust. 1 (odwołania od decyzji Przewodniczącego Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji), stosuje się odpowiednio przepisy <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">kodeksu postępowania cywilnego</xLexLink> dotyczące spraw z zakresu przeciwdziałania praktykom monopolistycznym. Postępowanie przed sądem antymonopolowym jak i niniejsze postępowanie przed sądem gospodarczym jest postępowaniem pierwszoinstancyjnym. <xAnon> (...) SA</xAnon> wszczęło bowiem dopiero kontradyktoryjne postępowanie cywilne, a poprzedzające je postępowanie administracyjne warunkowało jedynie dopuszczalność drogi sądowej. W tym stanie rzeczy Sąd Okręgowy przy rozpoznaniu odwołania powinien osądzić sprawę od początku. Charakter postępowania administracyjnego wyklucza możliwość oparcia orzeczenia sądu gospodarczego na ustaleniach organu administracyjnego. Celem postępowania sądowego nie jest także przeprowadzenie kontroli postępowania administracyjnego,</xText> <xText>ale merytoryczne rozstrzygnięcie sprawy, której przedmiotem jest spór między stronami powstały dopiero po wydaniu decyzji przez Przewodniczącą KRRIT. Do Sądu Okręgowego należało zastosowanie odpowiedniej normy prawa materialnego, na podstawie wyjaśnienia podstawy faktycznej, obejmującej wszystkie elementy faktyczne przewidziane w hipotezie tej normy, a nie badanie naruszenia procedury administracyjnej przy wydawaniu decyzji. Sąd Okręgowy w procesie jak niniejszy miał obowiązek, w ramach realizacji swojego zadania, rozważając całokształt materiału dowodowego, dokonać własnych ustaleń i wydać stosowne rozstrzygnięcie (por. Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 24 października 2002, sygn. akt I CKN 1465/00, nie publ, dostępny w zbiorze LEX 75278; wyroku Sądu Najwyższego z dnia 13 maja 2004 r., sygn. akt III SK 44/04, OSNP 2005/9/136). Sprawa zatem rozpoznana została od początku. Ewentualne uchybienia proceduralne w postępowaniu administracyjnym nie miały zatem znaczenia dla rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie.</xText> <xText/> <xText>Sąd Okręgowy w Warszawie nie dopatrzył się także merytorycznych przesłanek uzasadniających treść zaskarżonej decyzji. Poza sporem jest, iż przedmiotowa audycja istotnie budzić może uzasadnione wątpliwości natury estetycznej, uczucie odrazy lub obrzydzenia w odniesieniu do konkurencji, w jakich rywalizują między sobą uczestnicy Fear Factor — Nieustraszeni. Powyższe jednak nie uzasadnia przyjęcia, iż doszło do naruszenia norm zawartych w <xLexLink xArt="art. 18;art. 18 ust. 1" xIsapId="WDU19930070034" xTitle="Ustawa z dnia 29 grudnia 1992 r. o radiofonii i telewizji" xAddress="Dz. U. z 1993 r. Nr 7, poz. 34">art. 18 ust. l</xLexLink>-5b <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19930070034" xTitle="Ustawa z dnia 29 grudnia 1992 r. o radiofonii i telewizji" xAddress="Dz. U. z 1993 r. Nr 7, poz. 34">ustawy z dnia 29 grudnia 1992 r. o radiofonii i telewizji</xLexLink> (dalej: Ustawa) oraz § 2i § 3 ust. 2 rozporządzenia Przewodniczący Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji z dnia <xBx> 23 </xBx>czerwca 2005 r. w sprawie kwalifikowania audycji lub innych przekazów mogących mieć negatywny wpływ na prawidłowy fizyczny, psychiczny lub moralny rozwój małoletnich oraz audycji lub innych przekazów przeznaczonych dla danej kategorii wiekowej małoletnich, stosowania wzorów symboli graficznych i formuł zapowiedzi (dalej: Rozporządzenie) Audycja nie zawiera treści propagujących zachowania sprzeczne z moralnością, a jedynie mogące wywierać negatywne</xText> <xText>wrażenie w sferze wrażliwości i estetyki. Jednocześnie nie można nie mieć na uwadze, iż widz (co najmniej 16 letni), do którego skierowany jest program Fear Factor — Nieustraszeni zdaje sobie sprawę z tego co jest jego przedmiotem. Godzi się zatem na „swoistą" formułę programu.</xText> <xText>Zdaniem Sądu przedmiotowa audycja nie narusza także norm zawartych w ust 2 art. 18 Ustawy. Przede wszystkim należy podkreślić, iż jest to program mający dostarczać jedynie rozrywki i raczej nie ma na celu zmuszenia widza do podjęcia głębszych przemyśleń w kontekście postaw uczestników, ich moralności i wyznawanego systemu wartości. Program <xAnon>(...)</xAnon> w żadnym momencie nie odnosi się do kwestii religii i postaw uczestników w kontekście chrześcijańskiego (tudzież innego) systemu wartości lub w sposób, który mógłby naruszać czyjeś przekonania religijne.</xText> <xText>Abstrahując już od przedmiotowej audycji, podkreślić należy fakt, że powyższa regulacja nakazuje poszanowanie dla przekonań religijnych odbiorców, a zwłaszcza chrześcijańskiego systemu wartości. Nie nakłada zaś na nadawców obowiązku przedstawiania i propagowania w audycjach treści zgodnych z jakimkolwiek systemem religijnym. Przewodniczący KRR i T wskazuje zaś, iż w audycji zawarta jest „apoteoza bohatera skrajnie egoistycznego", co pozostaje w sprzeczności z chrześcijańskim systemem wartości. Nie rozwodząc się nad zasadnością tegoż stwierdzenia należy w kontekście powyższych rozważań podkreślić, że nawet pozostawanie w sprzeczności z chrześcijańskim systemem wartości nie sprawia, iż audycja nie zachowuje poszanowania dla przekonań religijnych odbiorców lub tegoż systemu wartości w rozumieniu art 18 ust. 2 rozp. Wreszcie zwraca bardzo ogólnikowe uzasadnienie decyzji w tym zakresie.</xText> <xText>Również, brak jest podstaw, by przyjąć, iż treść audycji sprzyja zachowaniom zagrażającym życiu lub zdrowiu - nawet jeżeli takie zachowania ukazuje. Nie można nie zauważyć, iż obecnie telewizje prześcigają się w programach typu reality show, które przedstawiają uczestników w sytuacjach niebezpiecznych, ekstremalnych, obiektywnie niebezpiecznych dla zdrowia lub życia. Audycja taka</xText> <xText>ma dostarczać odbiorcy wrażeń związanych z faktem, iż uczestnicy znajdują się w sytuacjach, w jakich nigdy nie znajdzie się widz, przez co audycje te jawią się jako atrakcyjne dla określonej grupy odbiorców. Kwalifikacja programów zaś ma eliminować z tej grupy osoby niepożądane jako widzowie, chociażby z powodu wieku, zatem założyć należy pewne poziom świadomości widza i stosownego dystansu do oglądanych treści. Powyższe sprawia, iż zdaniem Sądu, przedmiotowy program nie daje się zakwalifikować jako sprzyjający zachowaniom zagrażającym zdrowiu lub bezpieczeństwu w rozumieniu art. 18 ust. 3 ustawy z dnia 29 grudnia 1992 r..</xText> <xText>Na okoliczność zaś tego, czy audycja zagraża fizycznemu, psychicznemu lub moralnemu rozwojowi małoletnich Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego psychologa. W konkluzji opinii biegła stwierdziła, iż audycja nie zawierała treści mogących mieć niekorzystny wpływ na rozwój psychiczny, intelektualny, niezależność uczuciową i życie społeczne większości 16 letnich widzów. Sąd w pełni podziela powyższą opinię. Zwłaszcza w kontekście, o czym była mowa, iż założyć należy pewien, określony poziom rozwoju intelektualnego i dojrzałość widza, do którego kierowany jest <xAnon>(...)</xAnon>.</xText> <xText>Sąd Okręgowy w Warszawie nie podzielił także opinii Przewodniczącej Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji odnośnie kwalifikacji audycji. <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU20051301089" xTitle="Rozporządzenie Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji z dnia 23 czerwca 2005 r. w sprawie kwalifikowania audycji lub innych przekazów mogących mieć negatywny wpływ na prawidłowy fizyczny, psychiczny lub moralny rozwój małoletnich oraz audycji lub innych przekazów przeznaczonych dla danej kategorii wiekowej małoletnich, stosowania wzorów symboli graficznych i formuł zapowiedzi" xAddress="Dz. U. z 2005 r. Nr 130, poz. 1089">Rozporządzenie z dnia 23 czerwca 2005 r. w sprawie kwalifikowania audycji lub innych przekazów mogących mieć negatywny wpływ na prawidłowy fizyczny, psychiczny lub moralny rozwój małoletnich oraz audycji lub innych przekazów przeznaczonych dla danej kategorii wiekowej małoletnich, stosowania wzorów symboli graficznych i formuł zapowiedzi</xLexLink> (Dz. U. z dnia 15 lipca 2005 r.) stanowi, iż małoletni poniżej lat 18 nie powinni oglądać audycji lub innych przekazów zawierających sceny lub treści: (1) pokazujące jednostronnie przywileje życia dorosłych przy równoczesnym</xText> <xText xALIGNx="left">pomijaniu obowiązków, pracy, zobowiązań, i ważnych życiowo decyzji przy</xText> <xText xALIGNx="left">pomijaniu ich konsekwencji, zawierające społeczne usprawiedliwianie agresji,</xText> <xText>wulgarności, uprzedzeń i negatywnych stereotypów społecznych, pokazywanie seksu, agresji i łamania norm moralnych jako źródła sukcesu życiowego;</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">(2</xName> <xText>prezentujące wadliwy obraz natury ludzkiej polegający na szukaniu tylko egoistycznych przyjemności, dążeniu do sukcesu za wszelką cenę z wykorzystywaniem innych osób dla własnych celów, usprawiedliwiające przemoc, traktujące seks jako źródło dominacji;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">(3</xName> <xText>prezentujące obrazy naturalistycznego seksu zwłaszcza połączonego z przemocą i przymusem, patologicznych form życia seksualnego, a także obrazy agresji, zwłaszcza przedstawionej w sposób naturalistyczny i brutalny;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">(4</xName> <xText>prezentujące postacie atrakcyjne (np. pod względem urody, bogactwa, sukcesu), a postępujące w sposób moralnie naganny, agresywny, nieuczciwy i wulgarny, bez żadnej oceny niewłaściwości takiego zachowania oraz nagradzanie przejawów społecznej patologii.</xText> </xUnit> <xText>Przedmiotowa audycja nie zawiera treści, o których mowa w powyższym przepisie. Zaś eksponowana w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji „obrzydliwość", co za tym idzie drastyczność pewnych scen, nie wypełnia znamion tej regulacji. Trudno bowiem uznać, iż uczestnicy programu poszukują „egoistycznych przyjemności" skoro założeniem jest by uczestnicy brali udział w konkurencjach, które trudno uznać za „przyjemne". Dążenie do celu zaś nie polega na wykorzystaniu innych osób, a na przezwyciężeniu własnych oporów przed wykonaniem skrajnie niebezpiecznych bądź nieprzyjemnych zadań.</xText> <xText/> <xText>W tym stanie rzeczy, na podstawie <xLexLink xArt="art. 479" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 479</xLexLink><xSUPx>31a</xSUPx> <xLexLink xArt="§ 3" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">§ 3 kp</xLexLink>.c. w zw. z <xLexLink xArt="art. 56;art. 56 ust. 3" xIsapId="WDU19930070034" xTitle="Ustawa z dnia 29 grudnia 1992 r. o radiofonii i telewizji" xAddress="Dz. U. z 1993 r. Nr 7, poz. 34">art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 grudnia 1992 r. o radiofonii i telewizji</xLexLink> uchylono zaskarżoną decyzję i umorzono postępowanie w sprawie.</xText> <xText/> <xText>O kosztach postępowania orzeczono na podstawi <xLexLink xArt="art. 98" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 98 kp</xLexLink>.c.</xText> <xText/> <xText><xBx> <xIx>SSR del Maciej Kruszyński</xIx> </xBx></xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Maciej Kruszyński

Paula Wiaterska

apl. rad. Rafał Szczotka

Paula Wiaterska

Sygn. akt XX GC 635/06 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 12 marca 2008 r. Sąd Okręgowy w Warszawie Sąd Gospodarczy XX Wydział Gospodarczy w składzie: Przewodniczący: SSR del. Maciej Kruszyński Protokolant: apl. rad. Rafał Szczotka Po rozpoznaniu w dniu 03 marca 2008 r. w Warszawie na rozprawie sprawy z powództwa Telewizja (...) SAwW. przeciwko Przewodnicząca Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji w przedmiocie odwołania od decyzji nr(...)z dnia 22 marca 2006 I Uchyla decyzję Przewodniczącej Krajowej Rady Radiofonii i Telewizjiz dnia 22 marca 2006 r. nr(...)i umarza postępowanie wobecTelewizji (...) SAwW. II Zasądza od Przewodniczącej Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji na rzeczTelewizji (...) SAwW.kwotę 3.375,- zł (trzy tysiące trzysta siedemdziesiąt pięć złotych) tytułem kosztów postępowania. SSR del Maciej Kruszyński Sygn. akt XX GC 635/06 UZASADNIENIE 01 września 2006 r. Krajowa Rada Radiofonii i Telewizji przekazała do Sądu Okręgowego w Warszawie — Sądu Gospodarczego odwołaniespółki Telewizja (...) S.A.wW.od decyzji Przewodniczącego Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji nr(...)z dnia 22 marca 2006 r. W powyższym odwołaniuTelewizja (...) S.A.wW.wskazała na naruszenie normkodeksu postępowania administracyjnegopoprzez nie zastosowanie w toku postępowania trybu przewidzianego przez tenże kodeks, naruszenieart. 18 ust. 1— 5bustawy oustawy o radiofonii i telewizjii in. Wniosła o uchylenie decyzji i umorzenie postępowania oraz zasądzenie kosztów. W odpowiedzi na odwołanie Przewodniczący Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji wniósł o jego oddalenie. Sąd Okręgowy ustalił co następuje: W dniu 24 lutego 2006 r. wtelewizji (...)wyemitowano kolejny odcinek audycji(...). Audycja ta ukazuje współzawodnictwo uczestników. Nagrodami są wysokie wygrane pieniężne. Przedmiotowy odcinek obejmował 4 konkurencje. Poza sporem było, iż w jednej z nich uczestnicy musieli min. zidentyfikować i zjeść narządy i części pochodzące od zwierząt, zmiksowane robaki itp. Program zakwalifikowany został w kategorii od lat 16. Decyzją nr(...)z dnia 22 marca 2006 r. Przewodniczący Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji stwierdził naruszenie przezspółkę Telewizja (...) SAwW.art 18 ust. l-5bustawy z dnia 29 grudnia 1992 r. o radiofonii i telewizjioraz§ 2i § 3 ust. 2 rozporządzenia Przewodniczący Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji z dnia 23 czerwca 2005 r. w sprawie kwalifikowania audycji lub innych przekazów mogących mieć negatywny wpływ na prawidłowy fizyczny, psychiczny lub moralny rozwój małoletnich oraz audycji lub innych przekazów przeznaczonych dla danej kategorii wiekowej małoletnich, stosowania wzorów symboli graficznych i formuł zapowiedzi przez rozpowszechnienie w dniu 24 lutego 2006 r. o godz. 21.35, to jest w czasie ustawowo chronionym audycji(...)i nałożył naspółkę Telewizja (...) SAwW.karę pieniężną w wysokości 500.000,- zł Sąd Okręgowy wW.zważył co następuje: Odwołanie uznano za zasadne, wobec czego zaskarżona decyzja została uchylona, postępowanie przeciwkospółce Telewizja (...) SAwW.zaś umorzono. Na wstępie należy stwierdzić, iż zgodnie z art. 56 ust 2 ustawy o radiofonii telewizji w postępowaniu w sprawach odwołań od decyzji, o których mowa w ust. 1 (odwołania od decyzji Przewodniczącego Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji), stosuje się odpowiednio przepisykodeksu postępowania cywilnegodotyczące spraw z zakresu przeciwdziałania praktykom monopolistycznym. Postępowanie przed sądem antymonopolowym jak i niniejsze postępowanie przed sądem gospodarczym jest postępowaniem pierwszoinstancyjnym.(...) SAwszczęło bowiem dopiero kontradyktoryjne postępowanie cywilne, a poprzedzające je postępowanie administracyjne warunkowało jedynie dopuszczalność drogi sądowej. W tym stanie rzeczy Sąd Okręgowy przy rozpoznaniu odwołania powinien osądzić sprawę od początku. Charakter postępowania administracyjnego wyklucza możliwość oparcia orzeczenia sądu gospodarczego na ustaleniach organu administracyjnego. Celem postępowania sądowego nie jest także przeprowadzenie kontroli postępowania administracyjnego, ale merytoryczne rozstrzygnięcie sprawy, której przedmiotem jest spór między stronami powstały dopiero po wydaniu decyzji przez Przewodniczącą KRRIT. Do Sądu Okręgowego należało zastosowanie odpowiedniej normy prawa materialnego, na podstawie wyjaśnienia podstawy faktycznej, obejmującej wszystkie elementy faktyczne przewidziane w hipotezie tej normy, a nie badanie naruszenia procedury administracyjnej przy wydawaniu decyzji. Sąd Okręgowy w procesie jak niniejszy miał obowiązek, w ramach realizacji swojego zadania, rozważając całokształt materiału dowodowego, dokonać własnych ustaleń i wydać stosowne rozstrzygnięcie (por. Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 24 października 2002, sygn. akt I CKN 1465/00, nie publ, dostępny w zbiorze LEX 75278; wyroku Sądu Najwyższego z dnia 13 maja 2004 r., sygn. akt III SK 44/04, OSNP 2005/9/136). Sprawa zatem rozpoznana została od początku. Ewentualne uchybienia proceduralne w postępowaniu administracyjnym nie miały zatem znaczenia dla rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie. Sąd Okręgowy w Warszawie nie dopatrzył się także merytorycznych przesłanek uzasadniających treść zaskarżonej decyzji. Poza sporem jest, iż przedmiotowa audycja istotnie budzić może uzasadnione wątpliwości natury estetycznej, uczucie odrazy lub obrzydzenia w odniesieniu do konkurencji, w jakich rywalizują między sobą uczestnicy Fear Factor — Nieustraszeni. Powyższe jednak nie uzasadnia przyjęcia, iż doszło do naruszenia norm zawartych wart. 18 ust. l-5bustawy z dnia 29 grudnia 1992 r. o radiofonii i telewizji(dalej: Ustawa) oraz § 2i § 3 ust. 2 rozporządzenia Przewodniczący Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji z dnia 23czerwca 2005 r. w sprawie kwalifikowania audycji lub innych przekazów mogących mieć negatywny wpływ na prawidłowy fizyczny, psychiczny lub moralny rozwój małoletnich oraz audycji lub innych przekazów przeznaczonych dla danej kategorii wiekowej małoletnich, stosowania wzorów symboli graficznych i formuł zapowiedzi (dalej: Rozporządzenie) Audycja nie zawiera treści propagujących zachowania sprzeczne z moralnością, a jedynie mogące wywierać negatywne wrażenie w sferze wrażliwości i estetyki. Jednocześnie nie można nie mieć na uwadze, iż widz (co najmniej 16 letni), do którego skierowany jest program Fear Factor — Nieustraszeni zdaje sobie sprawę z tego co jest jego przedmiotem. Godzi się zatem na „swoistą" formułę programu. Zdaniem Sądu przedmiotowa audycja nie narusza także norm zawartych w ust 2 art. 18 Ustawy. Przede wszystkim należy podkreślić, iż jest to program mający dostarczać jedynie rozrywki i raczej nie ma na celu zmuszenia widza do podjęcia głębszych przemyśleń w kontekście postaw uczestników, ich moralności i wyznawanego systemu wartości. Program(...)w żadnym momencie nie odnosi się do kwestii religii i postaw uczestników w kontekście chrześcijańskiego (tudzież innego) systemu wartości lub w sposób, który mógłby naruszać czyjeś przekonania religijne. Abstrahując już od przedmiotowej audycji, podkreślić należy fakt, że powyższa regulacja nakazuje poszanowanie dla przekonań religijnych odbiorców, a zwłaszcza chrześcijańskiego systemu wartości. Nie nakłada zaś na nadawców obowiązku przedstawiania i propagowania w audycjach treści zgodnych z jakimkolwiek systemem religijnym. Przewodniczący KRR i T wskazuje zaś, iż w audycji zawarta jest „apoteoza bohatera skrajnie egoistycznego", co pozostaje w sprzeczności z chrześcijańskim systemem wartości. Nie rozwodząc się nad zasadnością tegoż stwierdzenia należy w kontekście powyższych rozważań podkreślić, że nawet pozostawanie w sprzeczności z chrześcijańskim systemem wartości nie sprawia, iż audycja nie zachowuje poszanowania dla przekonań religijnych odbiorców lub tegoż systemu wartości w rozumieniu art 18 ust. 2 rozp. Wreszcie zwraca bardzo ogólnikowe uzasadnienie decyzji w tym zakresie. Również, brak jest podstaw, by przyjąć, iż treść audycji sprzyja zachowaniom zagrażającym życiu lub zdrowiu - nawet jeżeli takie zachowania ukazuje. Nie można nie zauważyć, iż obecnie telewizje prześcigają się w programach typu reality show, które przedstawiają uczestników w sytuacjach niebezpiecznych, ekstremalnych, obiektywnie niebezpiecznych dla zdrowia lub życia. Audycja taka ma dostarczać odbiorcy wrażeń związanych z faktem, iż uczestnicy znajdują się w sytuacjach, w jakich nigdy nie znajdzie się widz, przez co audycje te jawią się jako atrakcyjne dla określonej grupy odbiorców. Kwalifikacja programów zaś ma eliminować z tej grupy osoby niepożądane jako widzowie, chociażby z powodu wieku, zatem założyć należy pewne poziom świadomości widza i stosownego dystansu do oglądanych treści. Powyższe sprawia, iż zdaniem Sądu, przedmiotowy program nie daje się zakwalifikować jako sprzyjający zachowaniom zagrażającym zdrowiu lub bezpieczeństwu w rozumieniu art. 18 ust. 3 ustawy z dnia 29 grudnia 1992 r.. Na okoliczność zaś tego, czy audycja zagraża fizycznemu, psychicznemu lub moralnemu rozwojowi małoletnich Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego psychologa. W konkluzji opinii biegła stwierdziła, iż audycja nie zawierała treści mogących mieć niekorzystny wpływ na rozwój psychiczny, intelektualny, niezależność uczuciową i życie społeczne większości 16 letnich widzów. Sąd w pełni podziela powyższą opinię. Zwłaszcza w kontekście, o czym była mowa, iż założyć należy pewien, określony poziom rozwoju intelektualnego i dojrzałość widza, do którego kierowany jest(...). Sąd Okręgowy w Warszawie nie podzielił także opinii Przewodniczącej Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji odnośnie kwalifikacji audycji.Rozporządzenie z dnia 23 czerwca 2005 r. w sprawie kwalifikowania audycji lub innych przekazów mogących mieć negatywny wpływ na prawidłowy fizyczny, psychiczny lub moralny rozwój małoletnich oraz audycji lub innych przekazów przeznaczonych dla danej kategorii wiekowej małoletnich, stosowania wzorów symboli graficznych i formuł zapowiedzi(Dz. U. z dnia 15 lipca 2005 r.) stanowi, iż małoletni poniżej lat 18 nie powinni oglądać audycji lub innych przekazów zawierających sceny lub treści: (1) pokazujące jednostronnie przywileje życia dorosłych przy równoczesnym pomijaniu obowiązków, pracy, zobowiązań, i ważnych życiowo decyzji przy pomijaniu ich konsekwencji, zawierające społeczne usprawiedliwianie agresji, wulgarności, uprzedzeń i negatywnych stereotypów społecznych, pokazywanie seksu, agresji i łamania norm moralnych jako źródła sukcesu życiowego; (2 prezentujące wadliwy obraz natury ludzkiej polegający na szukaniu tylko egoistycznych przyjemności, dążeniu do sukcesu za wszelką cenę z wykorzystywaniem innych osób dla własnych celów, usprawiedliwiające przemoc, traktujące seks jako źródło dominacji; (3 prezentujące obrazy naturalistycznego seksu zwłaszcza połączonego z przemocą i przymusem, patologicznych form życia seksualnego, a także obrazy agresji, zwłaszcza przedstawionej w sposób naturalistyczny i brutalny; (4 prezentujące postacie atrakcyjne (np. pod względem urody, bogactwa, sukcesu), a postępujące w sposób moralnie naganny, agresywny, nieuczciwy i wulgarny, bez żadnej oceny niewłaściwości takiego zachowania oraz nagradzanie przejawów społecznej patologii. Przedmiotowa audycja nie zawiera treści, o których mowa w powyższym przepisie. Zaś eksponowana w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji „obrzydliwość", co za tym idzie drastyczność pewnych scen, nie wypełnia znamion tej regulacji. Trudno bowiem uznać, iż uczestnicy programu poszukują „egoistycznych przyjemności" skoro założeniem jest by uczestnicy brali udział w konkurencjach, które trudno uznać za „przyjemne". Dążenie do celu zaś nie polega na wykorzystaniu innych osób, a na przezwyciężeniu własnych oporów przed wykonaniem skrajnie niebezpiecznych bądź nieprzyjemnych zadań. W tym stanie rzeczy, na podstawieart. 47931a§ 3 kp.c. w zw. zart. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 grudnia 1992 r. o radiofonii i telewizjiuchylono zaskarżoną decyzję i umorzono postępowanie w sprawie. O kosztach postępowania orzeczono na podstawiart. 98 kp.c. SSR del Maciej Kruszyński

15/450500/0006027/GC

Sąd Okręgowy w Warszawie

XX Wydział Gospodarczy

151500000000503_I_ACa_000102_2008_Uz_2008-03-14_001

I ACa 102/08

2008-03-14 01:00:00.0 CET

2012-11-27 14:45:14.0 CET

2013-08-12 14:26:20.0 CEST

15150000

503

SENTENCE, REASON

Sygn. akt I ACa 102/08 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 14 marca 2008 r. Sąd Apelacyjny w Katowicach I Wydział Cywilny w składzie: Przewodniczący : SSA Bogumiła Ustjanicz (spr.) Sędziowie : SA Ewa Tkocz SA Lucyna Świderska - Pilis Protokolant : Marta Palczewska po rozpoznaniu w dniu 14 marca 2008 r. w Katowicach na rozprawie sprawy z powództwa Stowarzyszenia (...) w W. przeciwko H. P. o zapłatę na skutek apelacji powoda od wyroku Sądu Okręgowego w Częstochowie z dnia 25 październik

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Barbara Panek" xEditorFullName="Justyna Wnuk" xPublisher="bpanek" xVersion="1.0" xLang="PL" xYear="2008" xEditor="jwnuk" xToPage="8" xFlag="published" xDocType="Uz" xml:space="preserve" xFromPg="1" xVolType="15/150000/0000503/ACa" xVolNmbr="000102"> <xName>Wyrok+Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xText>Sygn. akt I ACa 102/08</xText> <xText/> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right"> Dnia 14 marca 2008 r.</xText> <xText/> <xText>Sąd Apelacyjny w Katowicach I Wydział Cywilny</xText> <xText>w składzie:</xText> <xRows> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText xALIGNx="right">Przewodniczący :</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText>SSA Bogumiła Ustjanicz (spr.)</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText xALIGNx="right">Sędziowie :</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText>SA Ewa Tkocz</xText> <xText>SA Lucyna Świderska - Pilis</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText xALIGNx="right">Protokolant :</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText>Marta Palczewska</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xText>po rozpoznaniu w dniu 14 marca 2008 r. w Katowicach</xText> <xText>na rozprawie</xText> <xText>sprawy z powództwa <xAnon> Stowarzyszenia (...)</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon></xText> <xText>przeciwko <xAnon>H. P.</xAnon></xText> <xText>o zapłatę</xText> <xText>na skutek apelacji powoda</xText> <xText>od wyroku Sądu Okręgowego w Częstochowie</xText> <xText>z dnia 25 października 2007 r., sygn. akt I C 322/06</xText> <xText/> <xText xALIGNx="center">oddala apelację.</xText> <xText>Sygn. akt I ACa 102/08</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText>Powód <xAnon> Stowarzyszenie (...)</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon> domagał się zasądzenia od pozwanego <xAnon>H. P.</xAnon> 4 234 zł z ustawowymi odsetkami od wytoczenia powództwa i zwrotu kosztów procesu.</xText> <xText>Na uzasadnienie podał, że pozwany w prowadzonym przez siebie lokalu gastronomicznym publicznie odtwarza za pomocą urządzeń mechanicznych i elektronicznych utwory słowno-muzyczne bez uzyskania wymaganej prawem uprzedniej zgody autorów lub reprezentującej ich organizacji zbiorowego zarządzania prawami autorskimi. Wielokrotnie podejmowane próby skłonienia go do zawarcia umowy licencyjnej nie odniosły rezultatu.</xText> <xText>Dochodzona należność stanowi sumę miesięcznych opłat, jakie powinien ponosić pozwany w okresie od 15 kwietnia 2000 r. do 31 maja 2006 r., ustalonych <xBRx/>w najniższej wysokości w oparciu o Tabele Stawek Wynagrodzeń Autorskich, stanowiących załącznik do Decyzji Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego <xBRx/>z dnia 5 maja 2000 r. Nr DP.WPA.042/KOM/9/98/99.</xText> <xText>Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z 18 października 2006r. Sąd Okręgowy w Częstochowie uwzględnił powództwo.</xText> <xText>Pozwany w sprzeciwie od tego nakazu wniósł o oddalenie powództwa zarzucając, że w prowadzonym lokalu, mającym raczej charakter jadłodajni znajduje się wieża <xAnon>marki P.</xAnon>, w której zepsuty jest magnetofon i odtwarzacz CD, wykorzystywana przez niego jako radio. Odbiór audycji radiowych dokonywany był nieregularnie, dla jego i personelu potrzeb. Brak anteny i niska jakość odbiornika czyniły niemożliwym odtwarzanie programu dla konsumentów. Korzystanie z niego nie miało żadnego wpływu na obroty lokalu.</xText> <xText>Zaskarżonym wyrokiem Sąd Okręgowy w Częstochowie oddalił powództwo.</xText> <xText>Rozstrzygnięcie oparte zostało na ustaleniach :</xText> <xText>Pozwany prowadził działalność gospodarczą pod nazwą <xAnon> (...)</xAnon> w oparciu <xBRx/>o wpis do ewidencji działalności gospodarczej, w ramach której od 2000 r. do <xBRx/>31 lipca 2007 r. prowadził <xAnon> restaurację (...)</xAnon> w <xAnon>C.</xAnon> przy <xAnon>Placu (...)</xAnon>. Lokal był czynny od poniedziałku do soboty od 11 do 18. Tworzyły go dwa nieoddzielone drzwiami pomieszczenia przeznaczone do obsługi klientów. W przedsionku prowadzącym do kuchni, niewidocznym na zewnątrz sali konsumpcyjnej znajdował się odbiornik radiowy <xAnon>marki P.</xAnon>, zakupiony <xBRx/>w 1998 r. Nie był to nowoczesny ani profesjonalny egzemplarz, nie miał oryginalnej anteny, zepsuciu uległ magnetofon i odtwarzacz CD. Początkowo pozwany korzystał z niego w domu, ale kiedy większą część dnia spędzał w lokalu przyniósł do niego ten odbiornik. Jakość odbioru była bardzo niska z uwagi na szumy i zakłócenia.</xText> <xText>W lokalu ustawione były dwa głośniki, jeden w kuchni, skierowany do jej wnętrza, a drugi na półce przy barze, w kierunku barmana.</xText> <xText>Odbiór programów był nieregularny, czasami pozwany włączał radio, żeby posłuchać wiadomości, sporadycznie włączali go także pracownicy, słuchano <xAnon> Radia (...)</xAnon>, <xAnon> (...)</xAnon> i <xAnon> Radia (...)</xAnon>. Na ogół nie było włączane, jeśli w lokalu byli konsumenci. Pozwany polecił żonie i córce oraz zatrudnionym pracownikom, żeby nie włączali odbiornika w obecności konsumentów, nie chciał żeby utożsamiali go z konkretnymi poglądami politycznymi.</xText> <xText>Inspektor powoda, świadek <xAnon>J. W.</xAnon>, czterokrotnie odwiedził lokal pozwanego 12 lipca 2001 r., 30 listopada 2001 r., 5 lipca 2005 r., 31 marca 2006 r. i z przebiegu tych wizyt sporządził protokoły.</xText> <xText>Z pierwszego wynika, że o godzinie 14.39 w radiu nadawany był program <xAnon> Radia (...)</xAnon>, nie odnotowano rodzaju audycji ani faktu obecności konsumentów. <xBRx/>W następnym stwierdzono, że na drzwiach widniał napis „sala zarezerwowana,” bez wskazania charakteru imprezy, słyszalna była muzyka, rozpoznano piosenkę, informację o rozpowszechnianiu programu radiowego przekazane zostały przez barmana.</xText> <xText>W czasie kolejnej bytności od 18.15 do18.25 odnotowano fakt włączenia radia (<xAnon>Radia (...)</xAnon>), obecność dwóch konsumentów, nie rozpoznano nadawanego utworu ani tego czy był on słyszalny w sali konsumpcyjnej.</xText> <xText>W toku dwóch kolejnych wizyt od 18.15 do 18.25 i od15.14 do 15.21 w lokalu było dwóch i trzech konsumentów, ustalono włączenie odbiornika (<xAnon>Radia (...)</xAnon>/<xAnon> (...)</xAnon>), nadawanie utworów muzyki rozrywkowej, dobrą słyszalność, ale utwory nie zostały rozpoznane.</xText> <xText>W dniu 10 sierpnia 2000 r. sporządzona została „ Ankieta kontrahenta”, podpisana przez żonę pozwanego, pracującą także w lokalu, z której wynika, że wykorzystywane były w nim również gramofon i magnetofon, co było niezgodne <xBRx/>z rzeczywistym stanem.</xText> <xText>Zeznania przesłuchanych świadków <xAnon>K. K.</xAnon>, <xAnon>R. D.</xAnon>, <xAnon>M. D. (1)</xAnon>, <xAnon>W. R.</xAnon>, <xAnon>H. G.</xAnon>, często stołujących się w restauracji pozwanego, wskazują że zdarzało się słyszeć urządzenie grające, przekaz był niewyraźny( szum, charczenie), głównie były to audycje słowne, słuchane przez pozwanego w okolicy baru. Nie byli oni zainteresowani programem radiowym, przychodzili żeby smacznie, szybko i tanio zjeść. Podczas organizowanych imprez nie korzystano z radia, śpiewali jego uczestnicy przy dźwiękach gitary albo towarzyszyła im profesjonalnie zorganizowana oprawa muzyczna.</xText> <xText>Pracownik pozwanego świadek <xAnon>J. P.</xAnon> zeznał, że programu radiowego słuchano pod nieobecność konsumentów, odbiornik nie był dobrej jakości, nie było możliwości głośnego odbioru, żeby mógł być dobrze słyszany w salach konsumpcyjnych.</xText> <xText>Z zeznań pozwanego wynika, że nie zapewniał konsumentom możliwości słuchania programu radiowego. Posiadany odbiornik wykorzystywał jedynie na własne i pracowników potrzeby, włączany był nieregularnie, głównie wówczas, kiedy nie było konsumentów. Z uwagi na niską jakość odbiornika i dźwięku nie mógł być używany jako towarzyszący spożywaniu posiłków. Odtwarzanie utworów za pomocą radioodbiornika miało przypadkowy charakter, ani specjalistyczny ani zaplanowany, a tym samym nie było nastawione na uprzyjemnianie pobytu.</xText> <xText>Klientami lokalu byli głównie właściciele okolicznych sklepów, punktów usługowych, którzy przychodzili na posiłki w przerwie lub po zakończeniu pracy, traktując restaurację jak jadłodajnię. Frekwencja była bardzo niska i nawet <xBRx/>w porze obiadowej zajętych było najwyżej kilka miejsc.</xText> <xText>Sąd Okręgowy uznał, że powód nie wykazał, że w okresie objętym żądaniem pozwu miało miejsce publiczne udostępnianie utworów objętych ochroną prawa autorskiego w taki sposób, aby każdy mógł mieć dostęp w miejscu i czasie przez siebie wybranym, a w szczególności by w lokalu pozwanego było włączone radio <xBRx/>w sposób ciągły w czasie funkcjonowania lokalu, a program był wyraźnie słyszalny dla klientów. Nie wynika to z przedstawionych protokołów i zeznań świadka <xAnon>J. W.</xAnon>, nie był on w stanie wskazać jakiego rodzaju utwory były odtwarzane.</xText> <xText>Roszczenie nie zasługiwało na uwzględnienie, ponieważ opisane zeznaniami świadków i pozwanego odbieranie nadawanych w programach radiowych utworów nie łączyło się z osiąganiem przez pozwanego korzyści majątkowych, spełnione zostały zatem wymogi przewidziane <xLexLink xArt="art. 24;art. 24 ust. 2" xIsapId="WDU19940240083" xTitle="Ustawa z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych" xAddress="Dz. U. z 1994 r. Nr 24, poz. 83">art. 24 ust.2 ustawy z 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych</xLexLink> ( t.j. Dz U z 2000 r., poz. 904 ze zm. dalej upapp).</xText> <xText>Powód w apelacji domagał się zmiany zaskarżonego wyroku przez uwzględnienie powództwa w całości i zasądzenie zwrotu kosztów procesu albo uchylenia go i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania przy uwzględnieniu poniesionych kosztów procesu, zarzucając że narusza on prawo materialne przez niewłaściwą wykładnię art. 79 ust.1 w związku z art. 17 oraz art. 24 ust.2 upapp, a przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów było przyczyną przyjęcia, że pozwany nie osiągał, nawet pośrednio korzyści majątkowych z tytułu odtwarzania w prowadzonym przez siebie lokalu utworów chronionych przez <xAnon> (...)</xAnon>.</xText> <xText>Na uzasadnienie podał, że kontrole przeprowadzone przez świadka <xAnon>J. W.</xAnon> wykazały naruszanie przez powoda praw autorskich twórców utworów nadawanych w programach radiowych.</xText> <xText>Nie ma znaczenia czy radio było włączane stale, czy też sporadycznie ani czy konsumenci byli usatysfakcjonowani.</xText> <xText>Nie można przyjąć, że w czasie imprez, w tym wesel nie były odtwarzane utwory muzyki rozrywkowej.</xText> <xText>Z udostępnianych przez pozwanego informacji, zachęcających do odwiedzenia lokalu wynika, że można w nim pośpiewać przy świecach i posłuchać muzyki.</xText> <xText>Pozwany odtwarzał muzykę nie tylko z odbiornika radiowego i robił to nielegalnie.</xText> <xText>Nie było podstaw do uznania, że pozwany spełnił warunki z art. 24 ust.2 upapp. Wykładnia dokonana przez Sąd Okręgowy nie uwzględnia art. 35 upapp przyjmującego, że dozwolony użytek nie może naruszać normalnego korzystania <xBRx/>z utworu lub godzić w słuszne interesy twórcy.</xText> <xText>Rozpowszechnianie utworów za pośrednictwem urządzeń znajdujących się <xBRx/>w miejscu ogólnie dostępnym nie może łączyć się, choćby pośrednio, z korzyścią majątkową, nie tylko wyraźnie zarobkową, ale także taką, w której uprzystępnienie odbioru nie stanowi głównego elementu aktywności gospodarczej. Podmiot uprawniony powinien zawsze partycypować w korzyściach, jakie inne osoby uzyskują z rozpowszechniania jego utworu, nawet jeśli są to korzyści pośrednie.</xText> <xText>Włączenie odbioru utworów w prowadzoną działalność zarobkową oznacza osiąganie korzyści w sposób pośredni, a każde korzystanie z utworów dla realizacji celów komercyjnych stanowi jeden z elementów prowadzonej działalności gospodarczej i łączy się z osiąganymi korzyściami majątkowymi. Włączenie odbiornika ma na celu uatrakcyjnienie konsumentom pobytu, może wpłynąć na decyzje konsumenckie.</xText> <xText>Powołanie się przez pozwanego na zeznania kilku bliskich znajomych niezasadnie potraktowane zostało przez Sąd jako spełnienie ciężaru dowodu przewidzianego art. 24 ust.2 upapp.</xText> <xText>Sąd Apelacyjny ustalił i zważył :</xText> <xText>Apelacja nie zasługiwała na uwzględnienie. Zaskarżony wyrok odpowiada prawu.</xText> <xText>Dokonane przez Sąd Okręgowy ustalenia oparte zostały na przeprowadzonych dowodach, ocenionych zgodnie z wymogami przewidzianymi <xLexLink xArt="art. 233" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 233 k.p.c.</xLexLink>, Sąd Apelacyjny podziela je i uznaje za własne jako prawidłowe i wyczerpujące. Podkreślenia wymaga, że wysunięte przez powoda żądanie oparte zostało na twierdzeniu, że pozwany naruszał autorskie prawa majątkowe twórców przez odbieranie, mimo niezawarcia umowy licencyjnej, utworów muzycznych i słowno-muzycznych, nadawanych w programach radiowych za pośrednictwem radioodbiornika i dwóch głośników, do nich odnosiły się przytoczone okoliczności faktyczne.</xText> <xText>Wobec tego wywody apelacji, powołujące się na prawdopodobieństwo tego, że oprawa muzyczna zamkniętych imprez, również oparta była o utwory wykorzystywane bez wymaganej umowy były bezprzedmiotowe, skoro podstawa powództwa nie została zmieniona, a brak dowodu, bezpodstawnie zmierza do podważenia wiarogodności pozwanego i zeznań świadków.</xText> <xText>Przewidziana art. 17 upapp definicja majątkowego prawa autorskiego (por. Elżbieta Traple System Prawa Prywatnego. Prawo autorskie pod redakcją Janusza Barty. Wydawnictwo C.H. Beck Instytut Nauk Prawnych PAN Warszawa 2003 r. i Prawo autorskie i prawa pokrewne. Komentarz. Zakamycze 2005) określa uprawnienie twórcy do korzystania z utworu jako wyłączne, skuteczne względem wszystkich prawo do decydowania o każdej formie korzystania z niego oraz do wynagrodzenia za to korzystanie, zastrzegając że odnośnie niektórych form korzystania może być on pozbawiony, w przypadkach ustawą przewidzianych, możliwości zakazania innym podmiotom korzystania <xBRx/>z rozpowszechnionego utworu. W takich sytuacjach powinien otrzymywać wynagrodzenie, chyba że ustawa pozbawi go tego prawa.</xText> <xText>Treść majątkowego prawa autorskiego w odniesieniu do uprawnień twórcy <xBRx/>i możliwości ograniczenia go jedynie ustawą odwołuje się do prawa własności uregulowanego w <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">kodeksie cywilnym</xLexLink>.</xText> <xText>Ogólną zatem zasadą jest, że twórca ma prawo do wynagrodzenia za korzystanie z utworu ( rozpowszechnianie go), chyba że wyłączyła go ustawa. Jeśli doszło do naruszenia tego prawa, stosownym wynagrodzeniem, przewidzianym art.79 upapp, jest takie, które autor otrzymałby, gdyby osoba naruszająca jego prawa zawarła umowę o korzystanie w zakresie dokonanego naruszenia ( por. stanowisko wyrażone w wyroku z dnia 18 listopada 2004 r. V CK 243/04 OSP <xBRx/>z 2005 r., nr 11, poz. 129 ).</xText> <xText>Uregulowanie <xLexLink xArt="art. 24;art. 24 ust. 2" xIsapId="WDU20021971662" xTitle="Ustawa z dnia 28 października 2002 r. o zmianie ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych" xAddress="Dz. U. z 2002 r. Nr 197, poz. 1662">art. 24 ust.2</xLexLink> upapp wprowadza ograniczenie prawa twórcy do wynagrodzenia, zezwalając posiadaczom urządzeń służących do odbioru programu radiowego lub telewizyjnego ( do 31 grudnia 2002 r. do odbioru dźwięku lub dźwięku i obrazu- <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU20021971662" xTitle="Ustawa z dnia 28 października 2002 r. o zmianie ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych" xAddress="Dz. U. z 2002 r. Nr 197, poz. 1662">ustawa z 28 października 2002 r. o zmianie ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych</xLexLink> Dz U Nr 197, poz. 1662) do odbierania za ich pomocą nadawanych utworów, choćby urządzenia te były umieszczone w miejscu ogólnie dostępnym, jeżeli nie łączy się z tym osiąganie korzyści majątkowych.</xText> <xText>Wyjątek od tego ograniczenia wskazuje, że rozpowszechnianie utworów w sposób określony w powołanym przepisie nie może łączyć się z korzyścią majątkową. Ogólne sformułowanie „ jeżeli nie łączy się z tym” ( odbieraniem nadawanych utworów przez posiadaczy urządzeń, nawet gdy są one umieszczone w miejscu ogólnie dostępnym) przemawia za przyjęciem, że chodzi nie tylko o działalność zarobkową opartą na korzystaniu z programów radiowych i telewizyjnych, ale także gdy nie stanowi ono głównego elementu takiej działalności.</xText> <xText>Interpretacja tego uregulowania powinna być zgodna z przewidzianą art. 35 upapp regułą braku sprzeczności wyjątków z normalnym korzystaniem z dzieła, <xBRx/>a wywołany tym wyjątkiem uszczerbek w interesach twórcy musi znajdować uzasadnienie w konieczności ochrony interesów innych osób.</xText> <xText>Przyjęte zostało (Elżbieta Traple- Prawo autorskie i prawa pokrewne. Komentarz. Zakamycze 2005), że podmiot uprawniony powinien zawsze partycypować w korzyściach, jakie inne osoby uzyskują z rozpowszechniania jego utworu, nawet jeśli są to korzyści pośrednie, bo ograniczeniu prawa publicznego odtwarzania dzieł nadawanych drogą radiową lub telewizyjną musi towarzyszyć stosowne wynagrodzenie, a także że dostrzega się związek pomiędzy takim odbiorem a dodatkowymi korzyściami (Janina Preussner-Zamorska - System Prawa Prywatnego. Prawo autorskie. Wydawnictwo C.H. Beck Instytut Nauk Prawnych Warszawa 2003).</xText> <xText>Powołanie się przez posiadacza urządzenia do odbioru programu radiowego i za jego pomocą nadawanego utworu, wobec jego twórcy, na prawo do tego odbioru bez obowiązku zapłaty świadczenia, jakie przysługiwałoby temu twórcy tytułem wynagrodzenia, wymaga wykazania, zgodnie z <xLexLink xArt="art. 6" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 6 k.c.</xLexLink>, że odbieranie utworu nie łączyło się z osiąganiem korzyści majątkowych.</xText> <xText>Wiąże się to z poważnymi trudnościami, typowymi dla dowodu na okoliczności negatywne.</xText> <xText>Na podzielenie zasługuje stanowisko Sądu Okręgowego, że powód nie udowodnił, że w okresie objętym powództwem miało miejsce w lokalu pozwanego publiczne odtwarzanie utworów objętych ochroną prawa autorskiego w taki sposób, aby każdy mógł mieć dostęp w miejscu i czasie przez siebie wybranym. Nie ulega wątpliwości, że to odtwarzanie w znacznej mierze było ograniczone, tak w odniesieniu do dowolności wyboru miejsca, jak i czasu odbioru programu chociaż lokal gastronomiczny stanowi miejsce ogólnie dostępne.</xText> <xText>Usytuowanie głośnika podłączonego do odbiornika radiowego na półce w części lokalu gastronomicznego, który stanowił bar, stwarzało możliwość słyszalności programu radiowego, w okolicy baru, a także poza samym barem, zwłaszcza że tworzące lokal sale konsumpcyjne i bar nie był oddzielone przesłonami. Wprowadzony przez pozwanego zakaz włączania odbiornika w obecności konsumentów nie był ściśle przestrzegany, co wynika z zeznań świadków, stwierdzających jednocześnie niedobrą słyszalność, a nawet niemożność rozróżnienia dźwięków, a także brak zainteresowania programem radiowym.</xText> <xText>Z treści protokołów sporządzonych przez świadka <xAnon>J. W.</xAnon> oraz jego zeznań wynika, że w lokalu słyszał muzykę rozrywkową.</xText> <xText>Odbiór utworu, czy też jego potencjalna możliwość, nadawanego w ramach programu radiowego za pomocą urządzenia służącego do tego celu w lokalu gastronomicznym ocenić należy jako publiczne odtworzenie.</xText> <xText>Podzielone przez Sąd Apelacyjny ustalenia Sądu pierwszej instancji, że program radiowy nie był odbierany w sposób ciągły, odbiornik był niskiego standardu, jakość odbioru słaba, brak profesjonalnej instalacji, a nawet anteny, usytuowanie odbiornika i głośników wskazują na to, że intencją wprowadzenia go do lokalu był zamiar słuchania programu we własnym zakresie przez pozwanego i osoby z nim współpracujące w okolicy ich stanowisk pracy, zaś przypadkowe dotarcie do konsumentów było słabo i niewyraźnie słyszalne, nie sprzyjało pobytowi w lokalu lub przedłużaniu go.</xText> <xText>Sporządzone przez świadka <xAnon>J. W.</xAnon> cztery protokoły z pobytów <xBRx/>w lokalu pozwanego na przestrzeni od 12 lipca 2001 r. do 31 maja 2006 r. nie dają podstawy do przyjęcia, że sprzęt pozwanego był w stanie przekazać program radiowy we właściwym kształcie w miejscu pobytu konsumentów. Tylko podczas dwóch pobytów ( 5 lipca 2005 r. i 31 marca 2006 r.) w lokalu byli konsumenci <xBRx/>(dwie osoby i 3 osoby), ale nie wynika ze sporządzonych zapisów, w którym miejscu lokalu osoby te przebywały, czy mogły słyszeć muzykę, jak również <xBRx/>z jakiego miejsca lokalu program radiowy słyszał świadek, skoro, jak zeznał umieszczony na półce nad barem głośnik był niewielki.</xText> <xText>Z zapisu dokonanego w dniu 30 listopada 2001 r. wynika, że lokal był przygotowywany do imprezy i podczas pobytu świadka słuchano programu radiowego, ale konsumentów nie było.</xText> <xText>Świadek ten przyznał, że był prywatnie w lokalu kilka razy, nie przekazał jednak żadnych informacji dotyczących odbioru programu radiowego w czasie tych pobytów.</xText> <xText>Trafnie przyjął Sąd Okręgowy, że sporządzone przez niego dokumenty i zeznania nie mogły być podstawą ustaleń, że odtwarzane utworów autorskich za pośrednictwem programu radiowego było elementem prowadzonej przez pozwanego działalności.</xText> <xText>Zasadnie zeznania pozwanego, że umieszczenie odbiornika radiowego w lokalu związane było z nastawieniem słuchania programu przez niego i personel przy ich stanowiskach pracy, posiadany sprzęt nie był w stanie zapewnić słyszalności programów na salach konsumpcyjnych, mogło się zdarzyć, że konsumenci mogli usłyszeć jakieś fragmenty audycji radiowej, czego nie można łączyć <xBRx/>z odtwarzaniem nadawanego programu radiowego uznał Sąd Okręgowy za wiarogodne.</xText> <xText>Restauracja nastawiona była na podawanie posiłków, najczęściej tanich zestawów obiadowych i konsumenci przychodzili właśnie po to żeby smacznie, szybko i tanio zjeść, były to z resztą w przeważającej mierze osoby prowadzące w pobliżu lokale handlowe lub usługowe, które spożywały posiłki w przerwie lub po zamknięciu własnego lokalu.</xText> <xText>Zamieszczona w ofercie informacja o możliwości pośpiewania i posłuchania muzyki w piątkowe wieczory nie dotyczyła tej przekazywanej w ramach programu radiowego, to samo odnosiło się do innych imprez.</xText> <xText>Twierdzenie powoda, że w ramach przyjęć rocznicowych, weselnych, czy też styp w restauracji oferowana była muzyka z programów radiowych nie zostało wykazane, a doświadczenie życiowe wskazuje, że jest to nieprawdopodobne.</xText> <xText>Nie ma podstaw do przyjęcia, że zachęcanie do korzystania z restauracji oparte było na zapewnieniu możliwości słuchania programu radiowego, czy też że program ten stanowił element przeważający przy wyborze miejsca spożycia posiłku, niezależnie od tego, że możliwość korzystania z programu radiowego nie stanowi szczególnej atrakcji wobec powszechnego dostępu do niego.</xText> <xText>Rację ma skarżący, że na gruncie uregulowania art.24 ust.2 upapp nie ma znaczenia ciągłość odbioru programu radiowego, czy też ewentualny brak satysfakcji konsumentów z jego zawartości, dlatego Sąd Apelacyjny przyjął, że <xBRx/>z posiadaniem urządzenia służącego do odbioru programu radiowego łączy się możliwość jego odbioru, co w odniesieniu do lokalu gastronomicznego ma charakter publicznego odtwarzania, ale nie odnosiło się to do lokalu pozwanego, bo nie zezwalało na to posiadane przez niego urządzenie i sposób korzystania <xBRx/>z niego.</xText> <xText>Przytoczone ustalenia Sądu Okręgowego są efektem wykazania przez pozwanego, że posiadanie przez niego w prowadzonej restauracji odbiornika radiowego nie było połączone z uzyskiwaniem korzyści, skoro w zasadzie nie istniała możliwość słuchania programu radiowego przez konsumentów, a wynik finansowy tej działalności był niewielki i nie łączył się ze słuchanym przez niego i personel programem. Radio w lokalu pozwanego nie było elementem funkcjonalnie związanym z prowadzeniem działalności usługowej.</xText> <xText>Wbrew zarzutowi skarżącego na brak związku korzystania z posiłków w lokalu ze słuchaniem programu radiowego wskazują zeznania przesłuchach świadków, poza <xAnon>J. W.</xAnon>.</xText> <xText>Uznanie ich za wiarygodne zgodne jest z zasadami logicznego rozumowania, <xBRx/>a oparcie zarzutu stronniczości na przekonaniu, że byli to jedynie znajomi pozwanego nie mogło odnieść spodziewanego rezultatu, skoro pozwany mógł powoływać się na zeznania tych osób, których dane był w stanie uzyskać.</xText> <xText>Podkreślenia wymaga, podnoszona w teorii, trudność wykazania negatywnego faktu oraz możliwość, w przypadku nieudowodnienia go, przerzucenia ciężaru dowodowego( porównaj stanowisko Moniki Czajkowskiej-Dąbrowskiej oparte na wywodzie Jerzego Ignatowicza w glosie do wyroku Sądu Najwyższego z dnia <xBRx/>18 listopada 2004 r. V CKN 243/04 OSP z 2005 r. nr 11, poz.129). Za konieczne uznano, w takiej sytuacji, podejście do zasady przewidzianej <xLexLink xArt="art. 6" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 6 k.c.</xLexLink> ze znacznym liberalizmem, przejawiającym się w tym, że w znacznie szerszym zakresie stosować należy wszelkie dowody pośrednie (domniemania faktyczne), dowód z przesłuchania stron, uwzględnienie, że czasem o okoliczności negatywnej można wnioskować z faktu pozytywnego, stanowiącego jej przeciwieństwo. Również bardziej liberalnie powinien sąd korzystać z uprawnień w zakresie swobodnej oceny dowodów. Jeśli natomiast w żaden sposób okoliczności negatywnej nie dało się udowodnić, przyjąć trzeba, że z bezwzględnej konieczności wynika przerzucenie ciężaru dowodowego.</xText> <xText>Sąd Apelacyjny podziela to stanowisko, a ocena dowodów dokonana przez Sąd Okręgowy uwzględnia powyższe wskazania, przy przyjęciu, że uregulowanie art. 24 ust.2 upapp przyznaje posiadaczowi urządzenia służącego do odbioru programu radiowego możliwość zwolnienia się od obowiązku zapłaty za korzystanie z nadawanych w programach radiowych utworów wynagrodzenia twórcy, jeżeli wykaże, że z odbiorem tego programu nie łączy się osiąganie korzyści majątkowych.</xText> <xText>Sąd Apelacyjny uznał, że bezwzględne prawo twórcy do wynagrodzenia za korzystanie z jego utworu wiąże się z tym, że powinien on zawsze partycypować <xBRx/>w korzyściach osiąganych przez inne osoby, co do zasady włączenie utworu <xBRx/>w prowadzoną działalność zarobkową oznacza osiąganie korzyści w sposób pośredni, bo każde korzystanie z utworów chronionych dla realizacji celów komercyjnych stanowi jeden z elementów prowadzonej działalności gospodarczej <xBRx/>i łączy się z osiąganiem korzyści. Należy mieć na uwadze, że przewidziana powołanym przepisem możliwość wykazania nieosiągania korzyści majątkowej nie może być pustym zapisem, zakłada że mogą istnieć takie sytuacje, w których nie zajdzie nawet pośredni wpływ odbioru nadawanych w programie radiowym utworów na powodzenie prowadzonej działalności.</xText> <xText>Pozwany przedstawił dowody wskazujące na brak związku z prowadzoną działalnością opisanego odbierania utworów nadawanych w programach radiowych oraz możliwości osiągania z tego tytułu jakichkolwiek korzyści majątkowych. Rzeczą powoda utrzymującego, że zachodzi związek odbierania nadawanych utworów z działalnością pozwanego i jej efektem, było wskazanie <xBRx/>w czym wyraża się korzyść pozwanego.</xText> <xText>Za niewystarczające uznać należało powołanie się na przytoczone zapisy protokołów i zeznania <xAnon>J. W.</xAnon>, oderwane od rzeczywistego stanu urządzenia, jego możliwości oraz faktycznego odbioru programów, oparte na założeniu, że skoro jest urządzenie, to powód osiąga korzyści majątkowe, bo program radiowy jest elementem prowadzenia lokalu. Takie zapatrywanie wyklucza możliwość opisanej obrony, nie powołuje się na żadną konkretną okoliczność, zezwalającą na przyjęcie, że ogólne zasady odnoszą się również do działalności pozwanego.</xText> <xText>Z powyższych względów apelacja jako pozbawiona uzasadnionych podstaw została oddalona w oparciu o <xLexLink xArt="art. 385" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 385 k.p.c.</xLexLink></xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Bogumiła Ustjanicz

Barbara Panek

Marta Palczewska

Justyna Wnuk

Sygn. akt I ACa 102/08 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 14 marca 2008 r. Sąd Apelacyjny w Katowicach I Wydział Cywilny w składzie: Przewodniczący : SSA Bogumiła Ustjanicz (spr.) Sędziowie : SA Ewa Tkocz SA Lucyna Świderska - Pilis Protokolant : Marta Palczewska po rozpoznaniu w dniu 14 marca 2008 r. w Katowicach na rozprawie sprawy z powództwaStowarzyszenia (...)wW. przeciwkoH. P. o zapłatę na skutek apelacji powoda od wyroku Sądu Okręgowego w Częstochowie z dnia 25 października 2007 r., sygn. akt I C 322/06 oddala apelację. Sygn. akt I ACa 102/08 UZASADNIENIE PowódStowarzyszenie (...)wW.domagał się zasądzenia od pozwanegoH. P.4 234 zł z ustawowymi odsetkami od wytoczenia powództwa i zwrotu kosztów procesu. Na uzasadnienie podał, że pozwany w prowadzonym przez siebie lokalu gastronomicznym publicznie odtwarza za pomocą urządzeń mechanicznych i elektronicznych utwory słowno-muzyczne bez uzyskania wymaganej prawem uprzedniej zgody autorów lub reprezentującej ich organizacji zbiorowego zarządzania prawami autorskimi. Wielokrotnie podejmowane próby skłonienia go do zawarcia umowy licencyjnej nie odniosły rezultatu. Dochodzona należność stanowi sumę miesięcznych opłat, jakie powinien ponosić pozwany w okresie od 15 kwietnia 2000 r. do 31 maja 2006 r., ustalonychw najniższej wysokości w oparciu o Tabele Stawek Wynagrodzeń Autorskich, stanowiących załącznik do Decyzji Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowegoz dnia 5 maja 2000 r. Nr DP.WPA.042/KOM/9/98/99. Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z 18 października 2006r. Sąd Okręgowy w Częstochowie uwzględnił powództwo. Pozwany w sprzeciwie od tego nakazu wniósł o oddalenie powództwa zarzucając, że w prowadzonym lokalu, mającym raczej charakter jadłodajni znajduje się wieżamarki P., w której zepsuty jest magnetofon i odtwarzacz CD, wykorzystywana przez niego jako radio. Odbiór audycji radiowych dokonywany był nieregularnie, dla jego i personelu potrzeb. Brak anteny i niska jakość odbiornika czyniły niemożliwym odtwarzanie programu dla konsumentów. Korzystanie z niego nie miało żadnego wpływu na obroty lokalu. Zaskarżonym wyrokiem Sąd Okręgowy w Częstochowie oddalił powództwo. Rozstrzygnięcie oparte zostało na ustaleniach : Pozwany prowadził działalność gospodarczą pod nazwą(...)w oparciuo wpis do ewidencji działalności gospodarczej, w ramach której od 2000 r. do31 lipca 2007 r. prowadziłrestaurację (...)wC.przyPlacu (...). Lokal był czynny od poniedziałku do soboty od 11 do 18. Tworzyły go dwa nieoddzielone drzwiami pomieszczenia przeznaczone do obsługi klientów. W przedsionku prowadzącym do kuchni, niewidocznym na zewnątrz sali konsumpcyjnej znajdował się odbiornik radiowymarki P., zakupionyw 1998 r. Nie był to nowoczesny ani profesjonalny egzemplarz, nie miał oryginalnej anteny, zepsuciu uległ magnetofon i odtwarzacz CD. Początkowo pozwany korzystał z niego w domu, ale kiedy większą część dnia spędzał w lokalu przyniósł do niego ten odbiornik. Jakość odbioru była bardzo niska z uwagi na szumy i zakłócenia. W lokalu ustawione były dwa głośniki, jeden w kuchni, skierowany do jej wnętrza, a drugi na półce przy barze, w kierunku barmana. Odbiór programów był nieregularny, czasami pozwany włączał radio, żeby posłuchać wiadomości, sporadycznie włączali go także pracownicy, słuchanoRadia (...),(...)iRadia (...). Na ogół nie było włączane, jeśli w lokalu byli konsumenci. Pozwany polecił żonie i córce oraz zatrudnionym pracownikom, żeby nie włączali odbiornika w obecności konsumentów, nie chciał żeby utożsamiali go z konkretnymi poglądami politycznymi. Inspektor powoda, świadekJ. W., czterokrotnie odwiedził lokal pozwanego 12 lipca 2001 r., 30 listopada 2001 r., 5 lipca 2005 r., 31 marca 2006 r. i z przebiegu tych wizyt sporządził protokoły. Z pierwszego wynika, że o godzinie 14.39 w radiu nadawany był programRadia (...), nie odnotowano rodzaju audycji ani faktu obecności konsumentów.W następnym stwierdzono, że na drzwiach widniał napis „sala zarezerwowana,” bez wskazania charakteru imprezy, słyszalna była muzyka, rozpoznano piosenkę, informację o rozpowszechnianiu programu radiowego przekazane zostały przez barmana. W czasie kolejnej bytności od 18.15 do18.25 odnotowano fakt włączenia radia (Radia (...)), obecność dwóch konsumentów, nie rozpoznano nadawanego utworu ani tego czy był on słyszalny w sali konsumpcyjnej. W toku dwóch kolejnych wizyt od 18.15 do 18.25 i od15.14 do 15.21 w lokalu było dwóch i trzech konsumentów, ustalono włączenie odbiornika (Radia (...)/(...)), nadawanie utworów muzyki rozrywkowej, dobrą słyszalność, ale utwory nie zostały rozpoznane. W dniu 10 sierpnia 2000 r. sporządzona została „ Ankieta kontrahenta”, podpisana przez żonę pozwanego, pracującą także w lokalu, z której wynika, że wykorzystywane były w nim również gramofon i magnetofon, co było niezgodnez rzeczywistym stanem. Zeznania przesłuchanych świadkówK. K.,R. D.,M. D. (1),W. R.,H. G., często stołujących się w restauracji pozwanego, wskazują że zdarzało się słyszeć urządzenie grające, przekaz był niewyraźny( szum, charczenie), głównie były to audycje słowne, słuchane przez pozwanego w okolicy baru. Nie byli oni zainteresowani programem radiowym, przychodzili żeby smacznie, szybko i tanio zjeść. Podczas organizowanych imprez nie korzystano z radia, śpiewali jego uczestnicy przy dźwiękach gitary albo towarzyszyła im profesjonalnie zorganizowana oprawa muzyczna. Pracownik pozwanego świadekJ. P.zeznał, że programu radiowego słuchano pod nieobecność konsumentów, odbiornik nie był dobrej jakości, nie było możliwości głośnego odbioru, żeby mógł być dobrze słyszany w salach konsumpcyjnych. Z zeznań pozwanego wynika, że nie zapewniał konsumentom możliwości słuchania programu radiowego. Posiadany odbiornik wykorzystywał jedynie na własne i pracowników potrzeby, włączany był nieregularnie, głównie wówczas, kiedy nie było konsumentów. Z uwagi na niską jakość odbiornika i dźwięku nie mógł być używany jako towarzyszący spożywaniu posiłków. Odtwarzanie utworów za pomocą radioodbiornika miało przypadkowy charakter, ani specjalistyczny ani zaplanowany, a tym samym nie było nastawione na uprzyjemnianie pobytu. Klientami lokalu byli głównie właściciele okolicznych sklepów, punktów usługowych, którzy przychodzili na posiłki w przerwie lub po zakończeniu pracy, traktując restaurację jak jadłodajnię. Frekwencja była bardzo niska i nawetw porze obiadowej zajętych było najwyżej kilka miejsc. Sąd Okręgowy uznał, że powód nie wykazał, że w okresie objętym żądaniem pozwu miało miejsce publiczne udostępnianie utworów objętych ochroną prawa autorskiego w taki sposób, aby każdy mógł mieć dostęp w miejscu i czasie przez siebie wybranym, a w szczególności by w lokalu pozwanego było włączone radiow sposób ciągły w czasie funkcjonowania lokalu, a program był wyraźnie słyszalny dla klientów. Nie wynika to z przedstawionych protokołów i zeznań świadkaJ. W., nie był on w stanie wskazać jakiego rodzaju utwory były odtwarzane. Roszczenie nie zasługiwało na uwzględnienie, ponieważ opisane zeznaniami świadków i pozwanego odbieranie nadawanych w programach radiowych utworów nie łączyło się z osiąganiem przez pozwanego korzyści majątkowych, spełnione zostały zatem wymogi przewidzianeart. 24 ust.2 ustawy z 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych( t.j. Dz U z 2000 r., poz. 904 ze zm. dalej upapp). Powód w apelacji domagał się zmiany zaskarżonego wyroku przez uwzględnienie powództwa w całości i zasądzenie zwrotu kosztów procesu albo uchylenia go i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania przy uwzględnieniu poniesionych kosztów procesu, zarzucając że narusza on prawo materialne przez niewłaściwą wykładnię art. 79 ust.1 w związku z art. 17 oraz art. 24 ust.2 upapp, a przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów było przyczyną przyjęcia, że pozwany nie osiągał, nawet pośrednio korzyści majątkowych z tytułu odtwarzania w prowadzonym przez siebie lokalu utworów chronionych przez(...). Na uzasadnienie podał, że kontrole przeprowadzone przez świadkaJ. W.wykazały naruszanie przez powoda praw autorskich twórców utworów nadawanych w programach radiowych. Nie ma znaczenia czy radio było włączane stale, czy też sporadycznie ani czy konsumenci byli usatysfakcjonowani. Nie można przyjąć, że w czasie imprez, w tym wesel nie były odtwarzane utwory muzyki rozrywkowej. Z udostępnianych przez pozwanego informacji, zachęcających do odwiedzenia lokalu wynika, że można w nim pośpiewać przy świecach i posłuchać muzyki. Pozwany odtwarzał muzykę nie tylko z odbiornika radiowego i robił to nielegalnie. Nie było podstaw do uznania, że pozwany spełnił warunki z art. 24 ust.2 upapp. Wykładnia dokonana przez Sąd Okręgowy nie uwzględnia art. 35 upapp przyjmującego, że dozwolony użytek nie może naruszać normalnego korzystaniaz utworu lub godzić w słuszne interesy twórcy. Rozpowszechnianie utworów za pośrednictwem urządzeń znajdujących sięw miejscu ogólnie dostępnym nie może łączyć się, choćby pośrednio, z korzyścią majątkową, nie tylko wyraźnie zarobkową, ale także taką, w której uprzystępnienie odbioru nie stanowi głównego elementu aktywności gospodarczej. Podmiot uprawniony powinien zawsze partycypować w korzyściach, jakie inne osoby uzyskują z rozpowszechniania jego utworu, nawet jeśli są to korzyści pośrednie. Włączenie odbioru utworów w prowadzoną działalność zarobkową oznacza osiąganie korzyści w sposób pośredni, a każde korzystanie z utworów dla realizacji celów komercyjnych stanowi jeden z elementów prowadzonej działalności gospodarczej i łączy się z osiąganymi korzyściami majątkowymi. Włączenie odbiornika ma na celu uatrakcyjnienie konsumentom pobytu, może wpłynąć na decyzje konsumenckie. Powołanie się przez pozwanego na zeznania kilku bliskich znajomych niezasadnie potraktowane zostało przez Sąd jako spełnienie ciężaru dowodu przewidzianego art. 24 ust.2 upapp. Sąd Apelacyjny ustalił i zważył : Apelacja nie zasługiwała na uwzględnienie. Zaskarżony wyrok odpowiada prawu. Dokonane przez Sąd Okręgowy ustalenia oparte zostały na przeprowadzonych dowodach, ocenionych zgodnie z wymogami przewidzianymiart. 233 k.p.c., Sąd Apelacyjny podziela je i uznaje za własne jako prawidłowe i wyczerpujące. Podkreślenia wymaga, że wysunięte przez powoda żądanie oparte zostało na twierdzeniu, że pozwany naruszał autorskie prawa majątkowe twórców przez odbieranie, mimo niezawarcia umowy licencyjnej, utworów muzycznych i słowno-muzycznych, nadawanych w programach radiowych za pośrednictwem radioodbiornika i dwóch głośników, do nich odnosiły się przytoczone okoliczności faktyczne. Wobec tego wywody apelacji, powołujące się na prawdopodobieństwo tego, że oprawa muzyczna zamkniętych imprez, również oparta była o utwory wykorzystywane bez wymaganej umowy były bezprzedmiotowe, skoro podstawa powództwa nie została zmieniona, a brak dowodu, bezpodstawnie zmierza do podważenia wiarogodności pozwanego i zeznań świadków. Przewidziana art. 17 upapp definicja majątkowego prawa autorskiego (por. Elżbieta Traple System Prawa Prywatnego. Prawo autorskie pod redakcją Janusza Barty. Wydawnictwo C.H. Beck Instytut Nauk Prawnych PAN Warszawa 2003 r. i Prawo autorskie i prawa pokrewne. Komentarz. Zakamycze 2005) określa uprawnienie twórcy do korzystania z utworu jako wyłączne, skuteczne względem wszystkich prawo do decydowania o każdej formie korzystania z niego oraz do wynagrodzenia za to korzystanie, zastrzegając że odnośnie niektórych form korzystania może być on pozbawiony, w przypadkach ustawą przewidzianych, możliwości zakazania innym podmiotom korzystaniaz rozpowszechnionego utworu. W takich sytuacjach powinien otrzymywać wynagrodzenie, chyba że ustawa pozbawi go tego prawa. Treść majątkowego prawa autorskiego w odniesieniu do uprawnień twórcyi możliwości ograniczenia go jedynie ustawą odwołuje się do prawa własności uregulowanego wkodeksie cywilnym. Ogólną zatem zasadą jest, że twórca ma prawo do wynagrodzenia za korzystanie z utworu ( rozpowszechnianie go), chyba że wyłączyła go ustawa. Jeśli doszło do naruszenia tego prawa, stosownym wynagrodzeniem, przewidzianym art.79 upapp, jest takie, które autor otrzymałby, gdyby osoba naruszająca jego prawa zawarła umowę o korzystanie w zakresie dokonanego naruszenia ( por. stanowisko wyrażone w wyroku z dnia 18 listopada 2004 r. V CK 243/04 OSPz 2005 r., nr 11, poz. 129 ). Uregulowanieart. 24 ust.2upapp wprowadza ograniczenie prawa twórcy do wynagrodzenia, zezwalając posiadaczom urządzeń służących do odbioru programu radiowego lub telewizyjnego ( do 31 grudnia 2002 r. do odbioru dźwięku lub dźwięku i obrazu-ustawa z 28 października 2002 r. o zmianie ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnychDz U Nr 197, poz. 1662) do odbierania za ich pomocą nadawanych utworów, choćby urządzenia te były umieszczone w miejscu ogólnie dostępnym, jeżeli nie łączy się z tym osiąganie korzyści majątkowych. Wyjątek od tego ograniczenia wskazuje, że rozpowszechnianie utworów w sposób określony w powołanym przepisie nie może łączyć się z korzyścią majątkową. Ogólne sformułowanie „ jeżeli nie łączy się z tym” ( odbieraniem nadawanych utworów przez posiadaczy urządzeń, nawet gdy są one umieszczone w miejscu ogólnie dostępnym) przemawia za przyjęciem, że chodzi nie tylko o działalność zarobkową opartą na korzystaniu z programów radiowych i telewizyjnych, ale także gdy nie stanowi ono głównego elementu takiej działalności. Interpretacja tego uregulowania powinna być zgodna z przewidzianą art. 35 upapp regułą braku sprzeczności wyjątków z normalnym korzystaniem z dzieła,a wywołany tym wyjątkiem uszczerbek w interesach twórcy musi znajdować uzasadnienie w konieczności ochrony interesów innych osób. Przyjęte zostało (Elżbieta Traple- Prawo autorskie i prawa pokrewne. Komentarz. Zakamycze 2005), że podmiot uprawniony powinien zawsze partycypować w korzyściach, jakie inne osoby uzyskują z rozpowszechniania jego utworu, nawet jeśli są to korzyści pośrednie, bo ograniczeniu prawa publicznego odtwarzania dzieł nadawanych drogą radiową lub telewizyjną musi towarzyszyć stosowne wynagrodzenie, a także że dostrzega się związek pomiędzy takim odbiorem a dodatkowymi korzyściami (Janina Preussner-Zamorska - System Prawa Prywatnego. Prawo autorskie. Wydawnictwo C.H. Beck Instytut Nauk Prawnych Warszawa 2003). Powołanie się przez posiadacza urządzenia do odbioru programu radiowego i za jego pomocą nadawanego utworu, wobec jego twórcy, na prawo do tego odbioru bez obowiązku zapłaty świadczenia, jakie przysługiwałoby temu twórcy tytułem wynagrodzenia, wymaga wykazania, zgodnie zart. 6 k.c., że odbieranie utworu nie łączyło się z osiąganiem korzyści majątkowych. Wiąże się to z poważnymi trudnościami, typowymi dla dowodu na okoliczności negatywne. Na podzielenie zasługuje stanowisko Sądu Okręgowego, że powód nie udowodnił, że w okresie objętym powództwem miało miejsce w lokalu pozwanego publiczne odtwarzanie utworów objętych ochroną prawa autorskiego w taki sposób, aby każdy mógł mieć dostęp w miejscu i czasie przez siebie wybranym. Nie ulega wątpliwości, że to odtwarzanie w znacznej mierze było ograniczone, tak w odniesieniu do dowolności wyboru miejsca, jak i czasu odbioru programu chociaż lokal gastronomiczny stanowi miejsce ogólnie dostępne. Usytuowanie głośnika podłączonego do odbiornika radiowego na półce w części lokalu gastronomicznego, który stanowił bar, stwarzało możliwość słyszalności programu radiowego, w okolicy baru, a także poza samym barem, zwłaszcza że tworzące lokal sale konsumpcyjne i bar nie był oddzielone przesłonami. Wprowadzony przez pozwanego zakaz włączania odbiornika w obecności konsumentów nie był ściśle przestrzegany, co wynika z zeznań świadków, stwierdzających jednocześnie niedobrą słyszalność, a nawet niemożność rozróżnienia dźwięków, a także brak zainteresowania programem radiowym. Z treści protokołów sporządzonych przez świadkaJ. W.oraz jego zeznań wynika, że w lokalu słyszał muzykę rozrywkową. Odbiór utworu, czy też jego potencjalna możliwość, nadawanego w ramach programu radiowego za pomocą urządzenia służącego do tego celu w lokalu gastronomicznym ocenić należy jako publiczne odtworzenie. Podzielone przez Sąd Apelacyjny ustalenia Sądu pierwszej instancji, że program radiowy nie był odbierany w sposób ciągły, odbiornik był niskiego standardu, jakość odbioru słaba, brak profesjonalnej instalacji, a nawet anteny, usytuowanie odbiornika i głośników wskazują na to, że intencją wprowadzenia go do lokalu był zamiar słuchania programu we własnym zakresie przez pozwanego i osoby z nim współpracujące w okolicy ich stanowisk pracy, zaś przypadkowe dotarcie do konsumentów było słabo i niewyraźnie słyszalne, nie sprzyjało pobytowi w lokalu lub przedłużaniu go. Sporządzone przez świadkaJ. W.cztery protokoły z pobytóww lokalu pozwanego na przestrzeni od 12 lipca 2001 r. do 31 maja 2006 r. nie dają podstawy do przyjęcia, że sprzęt pozwanego był w stanie przekazać program radiowy we właściwym kształcie w miejscu pobytu konsumentów. Tylko podczas dwóch pobytów ( 5 lipca 2005 r. i 31 marca 2006 r.) w lokalu byli konsumenci(dwie osoby i 3 osoby), ale nie wynika ze sporządzonych zapisów, w którym miejscu lokalu osoby te przebywały, czy mogły słyszeć muzykę, jak równieżz jakiego miejsca lokalu program radiowy słyszał świadek, skoro, jak zeznał umieszczony na półce nad barem głośnik był niewielki. Z zapisu dokonanego w dniu 30 listopada 2001 r. wynika, że lokal był przygotowywany do imprezy i podczas pobytu świadka słuchano programu radiowego, ale konsumentów nie było. Świadek ten przyznał, że był prywatnie w lokalu kilka razy, nie przekazał jednak żadnych informacji dotyczących odbioru programu radiowego w czasie tych pobytów. Trafnie przyjął Sąd Okręgowy, że sporządzone przez niego dokumenty i zeznania nie mogły być podstawą ustaleń, że odtwarzane utworów autorskich za pośrednictwem programu radiowego było elementem prowadzonej przez pozwanego działalności. Zasadnie zeznania pozwanego, że umieszczenie odbiornika radiowego w lokalu związane było z nastawieniem słuchania programu przez niego i personel przy ich stanowiskach pracy, posiadany sprzęt nie był w stanie zapewnić słyszalności programów na salach konsumpcyjnych, mogło się zdarzyć, że konsumenci mogli usłyszeć jakieś fragmenty audycji radiowej, czego nie można łączyćz odtwarzaniem nadawanego programu radiowego uznał Sąd Okręgowy za wiarogodne. Restauracja nastawiona była na podawanie posiłków, najczęściej tanich zestawów obiadowych i konsumenci przychodzili właśnie po to żeby smacznie, szybko i tanio zjeść, były to z resztą w przeważającej mierze osoby prowadzące w pobliżu lokale handlowe lub usługowe, które spożywały posiłki w przerwie lub po zamknięciu własnego lokalu. Zamieszczona w ofercie informacja o możliwości pośpiewania i posłuchania muzyki w piątkowe wieczory nie dotyczyła tej przekazywanej w ramach programu radiowego, to samo odnosiło się do innych imprez. Twierdzenie powoda, że w ramach przyjęć rocznicowych, weselnych, czy też styp w restauracji oferowana była muzyka z programów radiowych nie zostało wykazane, a doświadczenie życiowe wskazuje, że jest to nieprawdopodobne. Nie ma podstaw do przyjęcia, że zachęcanie do korzystania z restauracji oparte było na zapewnieniu możliwości słuchania programu radiowego, czy też że program ten stanowił element przeważający przy wyborze miejsca spożycia posiłku, niezależnie od tego, że możliwość korzystania z programu radiowego nie stanowi szczególnej atrakcji wobec powszechnego dostępu do niego. Rację ma skarżący, że na gruncie uregulowania art.24 ust.2 upapp nie ma znaczenia ciągłość odbioru programu radiowego, czy też ewentualny brak satysfakcji konsumentów z jego zawartości, dlatego Sąd Apelacyjny przyjął, żez posiadaniem urządzenia służącego do odbioru programu radiowego łączy się możliwość jego odbioru, co w odniesieniu do lokalu gastronomicznego ma charakter publicznego odtwarzania, ale nie odnosiło się to do lokalu pozwanego, bo nie zezwalało na to posiadane przez niego urządzenie i sposób korzystaniaz niego. Przytoczone ustalenia Sądu Okręgowego są efektem wykazania przez pozwanego, że posiadanie przez niego w prowadzonej restauracji odbiornika radiowego nie było połączone z uzyskiwaniem korzyści, skoro w zasadzie nie istniała możliwość słuchania programu radiowego przez konsumentów, a wynik finansowy tej działalności był niewielki i nie łączył się ze słuchanym przez niego i personel programem. Radio w lokalu pozwanego nie było elementem funkcjonalnie związanym z prowadzeniem działalności usługowej. Wbrew zarzutowi skarżącego na brak związku korzystania z posiłków w lokalu ze słuchaniem programu radiowego wskazują zeznania przesłuchach świadków, pozaJ. W.. Uznanie ich za wiarygodne zgodne jest z zasadami logicznego rozumowania,a oparcie zarzutu stronniczości na przekonaniu, że byli to jedynie znajomi pozwanego nie mogło odnieść spodziewanego rezultatu, skoro pozwany mógł powoływać się na zeznania tych osób, których dane był w stanie uzyskać. Podkreślenia wymaga, podnoszona w teorii, trudność wykazania negatywnego faktu oraz możliwość, w przypadku nieudowodnienia go, przerzucenia ciężaru dowodowego( porównaj stanowisko Moniki Czajkowskiej-Dąbrowskiej oparte na wywodzie Jerzego Ignatowicza w glosie do wyroku Sądu Najwyższego z dnia18 listopada 2004 r. V CKN 243/04 OSP z 2005 r. nr 11, poz.129). Za konieczne uznano, w takiej sytuacji, podejście do zasady przewidzianejart. 6 k.c.ze znacznym liberalizmem, przejawiającym się w tym, że w znacznie szerszym zakresie stosować należy wszelkie dowody pośrednie (domniemania faktyczne), dowód z przesłuchania stron, uwzględnienie, że czasem o okoliczności negatywnej można wnioskować z faktu pozytywnego, stanowiącego jej przeciwieństwo. Również bardziej liberalnie powinien sąd korzystać z uprawnień w zakresie swobodnej oceny dowodów. Jeśli natomiast w żaden sposób okoliczności negatywnej nie dało się udowodnić, przyjąć trzeba, że z bezwzględnej konieczności wynika przerzucenie ciężaru dowodowego. Sąd Apelacyjny podziela to stanowisko, a ocena dowodów dokonana przez Sąd Okręgowy uwzględnia powyższe wskazania, przy przyjęciu, że uregulowanie art. 24 ust.2 upapp przyznaje posiadaczowi urządzenia służącego do odbioru programu radiowego możliwość zwolnienia się od obowiązku zapłaty za korzystanie z nadawanych w programach radiowych utworów wynagrodzenia twórcy, jeżeli wykaże, że z odbiorem tego programu nie łączy się osiąganie korzyści majątkowych. Sąd Apelacyjny uznał, że bezwzględne prawo twórcy do wynagrodzenia za korzystanie z jego utworu wiąże się z tym, że powinien on zawsze partycypowaćw korzyściach osiąganych przez inne osoby, co do zasady włączenie utworuw prowadzoną działalność zarobkową oznacza osiąganie korzyści w sposób pośredni, bo każde korzystanie z utworów chronionych dla realizacji celów komercyjnych stanowi jeden z elementów prowadzonej działalności gospodarczeji łączy się z osiąganiem korzyści. Należy mieć na uwadze, że przewidziana powołanym przepisem możliwość wykazania nieosiągania korzyści majątkowej nie może być pustym zapisem, zakłada że mogą istnieć takie sytuacje, w których nie zajdzie nawet pośredni wpływ odbioru nadawanych w programie radiowym utworów na powodzenie prowadzonej działalności. Pozwany przedstawił dowody wskazujące na brak związku z prowadzoną działalnością opisanego odbierania utworów nadawanych w programach radiowych oraz możliwości osiągania z tego tytułu jakichkolwiek korzyści majątkowych. Rzeczą powoda utrzymującego, że zachodzi związek odbierania nadawanych utworów z działalnością pozwanego i jej efektem, było wskazaniew czym wyraża się korzyść pozwanego. Za niewystarczające uznać należało powołanie się na przytoczone zapisy protokołów i zeznaniaJ. W., oderwane od rzeczywistego stanu urządzenia, jego możliwości oraz faktycznego odbioru programów, oparte na założeniu, że skoro jest urządzenie, to powód osiąga korzyści majątkowe, bo program radiowy jest elementem prowadzenia lokalu. Takie zapatrywanie wyklucza możliwość opisanej obrony, nie powołuje się na żadną konkretną okoliczność, zezwalającą na przyjęcie, że ogólne zasady odnoszą się również do działalności pozwanego. Z powyższych względów apelacja jako pozbawiona uzasadnionych podstaw została oddalona w oparciu oart. 385 k.p.c.

15/150000/0000503/ACa

Sąd Apelacyjny w Katowicach

I Wydział Cywilny

151500000001006_II_AKa_000071_2008_Uz_2008-03-20_001

II AKa 71/08

2008-03-20 01:00:00.0 CET

2013-02-23 02:01:01.0 CET

2013-12-04 17:04:53.0 CET

15150000

1006

SENTENCE, REASON

Sygn. akt : II AKa 71/08 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 20 marca 2008 r. Sąd Apelacyjny w Katowicach II Wydział Karny w składzie: Przewodniczący SSA Waldemar Szmidt Sędziowie SSA Michał Marzec SSO del. Beata Basiura (spr.) Protokolant Izabela Rybok przy udziale Prokuratora Prok. Okręg. del. Ewy Korduli po rozpoznaniu w dniu 20 marca 2008r. sprawy z wniosku W. G. - o zadośćuczynienie i odszkodowanie z tytułu internowania w związku z wprowadzeniem w dniu 13 grudnia 1981r. w Polsce

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Renata Kopiec" xVersion="1.0" xYear="2008" xEditorFullName="Magdalena Gierszner" xFlag="published" xDocType="Uz" xml:space="preserve" xLang="PL" xToPage="5" xEditor="mgierszner" xPublisher="rkopiec" xFromPg="1" xVolType="15/150000/0001006/AKa" xVolNmbr="000071"> <xName>Wyrok+Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xText>Sygn. akt : II AKa 71/08</xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right">Dnia 20 marca 2008 r.</xText> <xText/> <xText><xBx>Sąd Apelacyjny w Katowicach</xBx> II Wydział Karny w składzie:</xText> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="172"/> <xCOLx xWIDTHx="539"/> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText xALIGNx="right">Przewodniczący</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText>SSA Waldemar Szmidt</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText xALIGNx="right">Sędziowie</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText>SSA Michał Marzec</xText> <xText>SSO del. Beata Basiura (spr.)</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText xALIGNx="right">Protokolant</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText>Izabela Rybok</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xText>przy udziale Prokuratora Prok. Okręg. del. Ewy Korduli</xText> <xText>po rozpoznaniu w dniu 20 marca 2008r.</xText> <xText>sprawy z wniosku <xBx><xAnon>W. G.</xAnon></xBx></xText> <xText><xUx>- o zadośćuczynienie i odszkodowanie z tytułu internowania w związku <xBRx/>z wprowadzeniem w dniu 13 grudnia 1981r. w Polsce stanu wojennego</xUx></xText> <xText/> <xText>na skutek apelacji pełnomocnika wnioskodawcy</xText> <xText>od wyroku Sądu Okręgowego w Katowicach z dnia 21 stycznia 2008 r.</xText> <xText>sygn. akt XVI Ko 39/05</xText> <xText>1/ zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, iż podwyższa zasądzone na rzecz wnioskodawcy <xAnon>W. G.</xAnon> zadośćuczynienie i odszkodowanie do kwoty <xBRx/>23 268 (dwadzieścia trzy tysiące dwieście sześćdziesiąt) złotych, z ustawowymi odsetkami od dnia prawomocności wyroku, przyjmując tytułem zadośćuczynienia kwotę 10 000 (dziesięć tysięcy) złotych, a tytułem odszkodowania za poniesioną szkodę kwotę 13 268 ( trzynaście tysięcy dwieście sześćdziesiąt osiem) złotych;</xText> <xText/> <xText>2/ w pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy;</xText> <xText/> <xText>3/ zasądza od Skarbu Państwa (Sąd Okręgowy w Katowicach) na rzecz <xBRx/>adw. <xAnon>B. P.</xAnon> – Kancelaria Adwokacka w <xAnon>K.</xAnon> kwotę 146,40 (sto czterdzieści sześć, 40/100) złotych, w tym 22% podatku VAT, tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu w postępowaniu odwoławczym;</xText> <xText/> <xText>4/ wydatkami postępowania odwoławczego obciąża Skarb Państwa.</xText> <xText/> <xText>Sygn. II AKa 71/08</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText>Sąd Okręgowy w Katowicach wyrokiem z dnia 21 stycznia 2008 roku w sprawie <xBRx/>o sygn. XVI Ko 39/05 na mocy <xLexLink xArt="art. 8;art. 8 ust. 1;art. 13" xIsapId="WDU19910340149" xTitle="Ustawa z dnia 23 lutego 1991 r. o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego" xAddress="Dz. U. z 1991 r. Nr 34, poz. 149">art. 8 ust. 1 i art. 13 ustawy z dnia 23 lutego 1991 roku <xBRx/>o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego</xLexLink> zasądził od Skarbu Państwa na rzecz wnioskodawcy <xAnon>W. G.</xAnon> kwotę 17.168,- zł jako zadośćuczynienie i odszkodowanie z tytułu wykonania decyzji Komendanta Wojewódzkiego MO w <xAnon>K.</xAnon> z dnia <xBRx/>13 grudnia 1981 roku nr J – 32 o internowaniu z ustawowymi odsetkami od dnia prawomocności wyroku. W pozostałej części wniosek oddalił.</xText> <xText>Ponadto zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adwokata <xAnon>B. P.</xAnon> – Kancelaria Adwokacka w <xAnon>K.</xAnon> kwotę 172,80 zł tytułem wynagrodzenia jako pełnomocnika z urzędu wnioskodawcy. Sąd obciążył kosztami postępowania Skarb Państwa.</xText> <xText/> <xText>Apelację od wyroku wniósł pełnomocnik wnioskodawcy.</xText> <xText>Zarzucił błąd w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę wyroku i mających wpływ na jego treść poprzez ustalenie, że wnioskodawcy <xAnon>W. G.</xAnon> przysługuje zadośćuczynienie i odszkodowanie z tytułu wykonania decyzji Komendanta Wojewódzkiego MO z dnia 13 grudnia 1981 roku o nr J – 32 o internowaniu w kwocie 17.168 zł wraz <xBRx/>z ustawowymi odsetkami, tym samym wysokość szkody, której doznał wnioskodawca oraz zadośćuczynienie nie zostały ustalone w sposób prawidłowy.</xText> <xText>Stawiając powyższy zarzut pełnomocnik wnioskodawcy wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i zasądzenie na rzecz wnioskodawcy tytułem zadośćuczynienia i odszkodowania kwoty wskazanej we wniosku to jest 250.000,- zł. ewentualnie o uchylenie wyroku <xBRx/>i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi pierwszej instancji.</xText> <xText/> <xText>Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:</xText> <xText/> <xText>Apelacja okazała się zasadna jedynie w części domagającej się zasądzenia zadośćuczynienia w kwocie wyższej niż w zaskarżonym wyroku. Wprawdzie wnioskodawca nie sprecyzował ani we wniosku ani w apelacji, jakiej kwoty domaga się tytułem odszkodowania, a jakiej tytułem zadośćuczynienia, wnioskując łącznie o zasądzenie kwoty 250.000 zł, niemniej zarzuty apelacji odnoszą się do kwot przyznanych przez Sąd Okręgowy i te były przedmiotem oceny przez sąd odwoławczy. Wskazać należy przy tym, że przepisy <xLexLink xArt="art. 8;art. 8 ust. 1;art. 8 ust. 1 a" xIsapId="WDU19910340149" xTitle="Ustawa z dnia 23 lutego 1991 r. o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego" xAddress="Dz. U. z 1991 r. Nr 34, poz. 149">art.8 ust.1 i 1a ustawy <xBRx/>z dnia 23 lutego 1991 roku o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego</xLexLink> wyraźnie rozróżniają odszkodowanie za poniesioną szkodę i zadośćuczynienie za doznaną krzywdę, stąd Sąd orzekając o powyższym powinien w wyroku dać temu wyraz. Redakcja punktu <xBRx/>1 wyroku nie jest zatem poprawna, niemniej skoro w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku Sąd odniósł się oddzielnie do kwot zasądzonych tytułem odszkodowania i zadośćuczynienia, <xBRx/>to tym samym kontrola odwoławcza stała się możliwa.</xText> <xText>Odnosząc się do zarzutu pełnomocnika w części kwestionującej wysokość zasądzonego odszkodowania, należy stwierdzić, że skarżący nie podniósł żadnych merytorycznych argumentów podważających ustalenia Sądu w tym zakresie, nie wskazał jakiego rodzaju błędów dopuścił się Sąd ustalając wysokość szkody, czy też by Sąd pominął istotne okoliczności mające wpływ na wysokość odszkodowania. Bezspornym jest, <xBRx/>że odszkodowania można dochodzić tylko wówczas gdy szkoda w majątku wnioskodawcy faktycznie zaistniała i spowodowana była internowaniem. Zasądzone odszkodowanie winno odpowiadać wysokości rzeczywistej szkody, zaś ciężar dowodowy co do wykazania tej wysokości spoczywa na wnioskodawcy. To właśnie w oparciu o zeznania wnioskodawcy <xBRx/>i załączoną do akt dokumentację, Sąd Okręgowy prawidłowo ustalił jakie i w jakiej wysokości <xAnon>W. G.</xAnon> poniósł straty materialne w związku z internowaniem. <xBRx/>W pisemnym uzasadnieniu Sąd Okręgowy w sposób szczegółowy wskazał jakie składniki złożyły się na wysokość szkody, dlaczego przyjął w pełnej wysokości wypłatę z tytułu nagrody barbórkowej i tzw.14-tej pensji. Sąd Apelacyjny w pełni zaakceptował stanowisko Sądu I instancji w tym zakresie uznając, że przyznana tytułem odszkodowania kwota <xBRx/>w wysokości 13 268 zł odpowiada rzeczywiście poniesionej szkodzie wynikłej z wykonania decyzji o internowaniu. Odszkodowanie ze swej istoty nie może przewyższać rzeczywistej szkody i domaganie się z tego tytułu wyższej bliżej nie sprecyzowanej kwoty nie znajduje uzasadnienia w materiałach sprawy.</xText> <xText/> <xText>Za zasadną natomiast należy uznać apelację w części kwestionującej wysokość przyznanego zadośćuczynienia. Przypomnieć trzeba, że dla wykładni pojęcia „zadośćuczynienie” miarodajne są przepisy prawa cywilnego materialnego, zwłaszcza <xLexLink xArt="art. 445;art. 445 § 1;art. 445 § 2" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 445 §1 i 2 kc</xLexLink>, z którego wynika, że zadośćuczynienie winno być „odpowiednie”. Ustalenie jaka kwota w konkretnych okolicznościach jest odpowiednia z istoty należy do sfery swobodnego uznania sędziowskiego. Nie oznacza to jednak dowolności, bo przecież z jednej strony zadośćuczynienie nie może mieć charakteru symbolicznego, a z drugiej winno odzwierciedlać rzeczywiście doznaną krzywdę i służyć jej skompensowaniu. Choć wysokość zadośćuczynienia za doznaną krzywdę nie jest łatwa do precyzyjnego ustalenia, to sposób jego obliczenia przez Sąd Okręgowy w przedmiotowej sprawie – nie może być zaaprobowany. <xBx>Zdaniem Sądu Apelacyjnego przeliczanie przyznanej sumy zadośćuczynienia poprzez ustalanie stawki za każdy dzień izolacji nie jest właściwe. Zwłaszcza, gdy izolacja ta była wynikiem wykonania decyzji o internowaniu, przyjęcie takiego przelicznika nie znajduje żadnego uzasadnienia i musi być zakwestionowane. </xBx></xText> <xText>Odosobnienie związane z internowaniem skutkowało niewątpliwie większym rozmiarem krzywd psychicznych i fizycznych, niż izolacja spowodowana aresztowaniem, nawet gdy potem okazało się ono niesłuszne. Dlatego też czynienie jakichkolwiek porównań przy zasądzaniu zadośćuczynienia związanego z krzywdą spowodowaną izolacją opartą <xBRx/>na dwóch jakże różnych podstawach, nie znajduje akceptacji. Podkreślić trzeba przede wszystkim, że decyzja o internowaniu w stanie wojennym nie była orzeczeniem organów wymiaru sprawiedliwości. To Komendant Milicji jednoosobowo, bez żadnej procedury <xBRx/>i kontroli, bez możliwości odwołania się, decydował o izolacji człowieka. Nie ulega wątpliwości, że internowanie było bezprawne i żadną miarą nie może być porównywane <xBRx/>do okresów izolacji opartych na innych podstawach.</xText> <xText>Z samego charakteru internowania wynikało, że rozmiar krzywdy nim spowodowanej był zdecydowanie większy, bo funkcjonowanie w warunkach internowania było daleko gorsze niż w warunkach aresztu. Osoba internowana nie miała żadnej wiedzy o tym, gdzie <xBRx/>i jak długo będzie izolowana, nie informowano jej o transportach do innej jednostki, przewożono często w porze nocnej, a izolacja nie wiązała się z żadnymi czynnościami procesowymi. Tak tez działo się z wnioskodawcą, który w ciągu stosunkowo niedługiego okresu izolacji, kilkakrotnie zmieniał miejsca pobytu, a transporty powodowały dodatkowe dolegliwości. Z uwagi na okoliczności towarzyszące internowaniu, niepewność, bezprawne oderwanie od środowiska rodzinnego i zawodowego, początkowy okres izolacji powodował największy stres i krzywdę psychiczną. Dlatego też choć przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia nie bez znaczenia jest czasokres pozbawienia wolności, to jeśli jest ono wynikiem internowania, nie można kierować się jedynie długością pozbawionej podstaw prawnych izolacji, a wszelkie próby wyliczenia zadośćuczynienia za doznaną krzywdę przy pomocy przyjętego przez Sąd I instancji przelicznika nie są trafne i powodują, <xBRx/>że nie odzwierciedla ono rozmiaru rzeczywistej krzywdy.</xText> <xText>Słusznie zatem pełnomocnik podniósł, iż Sąd Okręgowy nie uwzględnił w sposób należyty wszystkich okoliczności świadczących o cierpieniach i krzywdzie wnioskodawcy, <xBRx/>a mających wpływ na ustalenie zadośćuczynienia w „odpowiedniej” wysokości. W momencie internowania <xAnon>W. G.</xAnon>miał 39 lat, był w sile wieku, posiadał pozycję zawodową, na którą pracował przez wiele lat, był zatrudniony w KWK <xAnon>(...)</xAnon>(obecnie <xAnon>KWK (...)</xAnon>) jako sztygar oddziałowy na powierzchni. Miał ustabilizowaną sytuację rodzinną – żonę i dwoje dzieci. Posiadał pozytywną opinię w pracy i w środowisku. Internowanie nie tylko przerwało jego stabilizację rodzinną i zawodową, ale stanowiło też naruszenie podstawowych dóbr osobistych. Wiązało się z uczuciem poniżenia, powodowało wyjątkowo ciężkie dolegliwości. Nie sposób kwestionować opisanych przez wnioskodawcę metod postępowania mających na celu zastraszenie i upokorzenie oraz zadawanie cierpień fizycznych. Służyły temu m.in. „ścieżki zdrowia”, uderzanie bez powodu, rozbieranie <xBRx/>do naga, kopnięcia w różne części ciała, zmuszanie do robienia pompek, wystawanie <xBRx/>na mrozie, nocne przesłuchania. Nie ulega wątpliwości, na co słusznie Sąd I instancji zwrócił uwagę, że jedno z pobić spowodowało u wnioskodawcy przepuklinę, którą leczył szpitalnie <xBRx/>po zwolnieniu. Również wyjazd za granicę był konsekwencją warunków jakie mu stawiano przy zwolnieniu. Choć taki wyjazd różnie może być oceniony z perspektywy czasu, <xBRx/>to niewątpliwie jeśli zważy się ówczesną pozycję zawodową wnioskodawcy, stałą, dobrze płatną pracę w górnictwie, to wymuszone opuszczenie kraju bez znajomości języka, pozostawienie swojego dorobku i układanie życia na nowo – było znaczną dodatkową dolegliwością. Sąd wprawdzie wskazał na powyższe okoliczności, ale nie dał temu stosownego wyrazu w wysokości zasądzonego zadośćuczynienia.</xText> <xText>Oczywistym jest, że pełne zrekompensowanie doznanej krzywdy i tak nie jest możliwe, bo trudno ją przeliczyć na pieniądze. Uwzględnić jednak trzeba, na co wskazano powyżej, że pozbawienie wolności w oparciu o decyzję o internowaniu było bezprawne, <xBRx/>a intensywność negatywnych przeżyć z nim związanych, rozmiar cierpień fizycznych <xBRx/>i psychicznych doznanych przez wnioskodawcę, były zdecydowanie wyższe niż przeciętne.</xText> <xText>W tej sytuacji Sąd Apelacyjny uznał, że odpowiednim do rozmiaru krzywd doznanych przez <xAnon>W. G.</xAnon> będzie zadośćuczynienie w wysokości 10 000 zł. Apelacja pełnomocnika kwestionująca wysokość zadośćuczynienia stała się zatem zasadna <xBRx/>i skutkowała zmianą wyroku w tym zakresie. Sąd Apelacyjny nie znalazł jednocześnie podstaw do podwyższenia wysokości zasądzonego odszkodowania. Łącznie zatem zasądzono kwotę 23 268 zł. Żądanie tytułem odszkodowania i zadośćuczynienia wyższej kwoty<xBRx/>nie znajduje uzasadnienia . Zgodnie z art. 8 ust.1a ustawy z dnia 23 lutego 1991 roku</xText> <xText>o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego kwota 25 tys. zł jest kwotą maksymalną,</xText> <xText>jaką Sąd może zasądzić w oparciu o tą ustawę .</xText> <xText>Z powyższych przyczyn Sąd Apelacyjny na podstawie przepisu <xLexLink xArt="art. 437;art. 437 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art.437§1 kpk</xLexLink> orzekł jak w sentencji. Zasądzenie wynagrodzenia pełnomocnikowi z urzędu ma oparcie <xBRx/>w złożonym wniosku i treści <xLexLink xArt="§ 14;§ 14 ust. 6" xIsapId="WDU20021631348" xTitle="Rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu" xAddress="Dz. U. z 2002 r. Nr 163, poz. 1348">§14 ust.6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia <xBRx/>28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu</xLexLink>. O kosztach postępowania odwoławczego orzeczono zgodnie z przepisem <xLexLink xArt="art. 13" xIsapId="WDU19910340149" xTitle="Ustawa z dnia 23 lutego 1991 r. o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego" xAddress="Dz. U. z 1991 r. Nr 34, poz. 149">art.13 ustawy z dnia 23 lutego 1991 roku o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych <xBRx/>za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego</xLexLink>.</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Waldemar Szmidt

Renata Kopiec

Izabela Rybok

Magdalena Gierszner

Sygn. akt : II AKa 71/08 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 20 marca 2008 r. Sąd Apelacyjny w KatowicachII Wydział Karny w składzie: Przewodniczący SSA Waldemar Szmidt Sędziowie SSA Michał Marzec SSO del. Beata Basiura (spr.) Protokolant Izabela Rybok przy udziale Prokuratora Prok. Okręg. del. Ewy Korduli po rozpoznaniu w dniu 20 marca 2008r. sprawy z wnioskuW. G. - o zadośćuczynienie i odszkodowanie z tytułu internowania w związkuz wprowadzeniem w dniu 13 grudnia 1981r. w Polsce stanu wojennego na skutek apelacji pełnomocnika wnioskodawcy od wyroku Sądu Okręgowego w Katowicach z dnia 21 stycznia 2008 r. sygn. akt XVI Ko 39/05 1/ zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, iż podwyższa zasądzone na rzecz wnioskodawcyW. G.zadośćuczynienie i odszkodowanie do kwoty23 268 (dwadzieścia trzy tysiące dwieście sześćdziesiąt) złotych, z ustawowymi odsetkami od dnia prawomocności wyroku, przyjmując tytułem zadośćuczynienia kwotę 10 000 (dziesięć tysięcy) złotych, a tytułem odszkodowania za poniesioną szkodę kwotę 13 268 ( trzynaście tysięcy dwieście sześćdziesiąt osiem) złotych; 2/ w pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy; 3/ zasądza od Skarbu Państwa (Sąd Okręgowy w Katowicach) na rzeczadw.B. P.– Kancelaria Adwokacka wK.kwotę 146,40 (sto czterdzieści sześć, 40/100) złotych, w tym 22% podatku VAT, tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu w postępowaniu odwoławczym; 4/ wydatkami postępowania odwoławczego obciąża Skarb Państwa. Sygn. II AKa 71/08 UZASADNIENIE Sąd Okręgowy w Katowicach wyrokiem z dnia 21 stycznia 2008 roku w sprawieo sygn. XVI Ko 39/05 na mocyart. 8 ust. 1 i art. 13 ustawy z dnia 23 lutego 1991 rokuo uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiegozasądził od Skarbu Państwa na rzecz wnioskodawcyW. G.kwotę 17.168,- zł jako zadośćuczynienie i odszkodowanie z tytułu wykonania decyzji Komendanta Wojewódzkiego MO wK.z dnia13 grudnia 1981 roku nr J – 32 o internowaniu z ustawowymi odsetkami od dnia prawomocności wyroku. W pozostałej części wniosek oddalił. Ponadto zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adwokataB. P.– Kancelaria Adwokacka wK.kwotę 172,80 zł tytułem wynagrodzenia jako pełnomocnika z urzędu wnioskodawcy. Sąd obciążył kosztami postępowania Skarb Państwa. Apelację od wyroku wniósł pełnomocnik wnioskodawcy. Zarzucił błąd w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę wyroku i mających wpływ na jego treść poprzez ustalenie, że wnioskodawcyW. G.przysługuje zadośćuczynienie i odszkodowanie z tytułu wykonania decyzji Komendanta Wojewódzkiego MO z dnia 13 grudnia 1981 roku o nr J – 32 o internowaniu w kwocie 17.168 zł wrazz ustawowymi odsetkami, tym samym wysokość szkody, której doznał wnioskodawca oraz zadośćuczynienie nie zostały ustalone w sposób prawidłowy. Stawiając powyższy zarzut pełnomocnik wnioskodawcy wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i zasądzenie na rzecz wnioskodawcy tytułem zadośćuczynienia i odszkodowania kwoty wskazanej we wniosku to jest 250.000,- zł. ewentualnie o uchylenie wyrokui przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi pierwszej instancji. Sąd Apelacyjny zważył, co następuje: Apelacja okazała się zasadna jedynie w części domagającej się zasądzenia zadośćuczynienia w kwocie wyższej niż w zaskarżonym wyroku. Wprawdzie wnioskodawca nie sprecyzował ani we wniosku ani w apelacji, jakiej kwoty domaga się tytułem odszkodowania, a jakiej tytułem zadośćuczynienia, wnioskując łącznie o zasądzenie kwoty 250.000 zł, niemniej zarzuty apelacji odnoszą się do kwot przyznanych przez Sąd Okręgowy i te były przedmiotem oceny przez sąd odwoławczy. Wskazać należy przy tym, że przepisyart.8 ust.1 i 1a ustawyz dnia 23 lutego 1991 roku o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiegowyraźnie rozróżniają odszkodowanie za poniesioną szkodę i zadośćuczynienie za doznaną krzywdę, stąd Sąd orzekając o powyższym powinien w wyroku dać temu wyraz. Redakcja punktu1 wyroku nie jest zatem poprawna, niemniej skoro w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku Sąd odniósł się oddzielnie do kwot zasądzonych tytułem odszkodowania i zadośćuczynienia,to tym samym kontrola odwoławcza stała się możliwa. Odnosząc się do zarzutu pełnomocnika w części kwestionującej wysokość zasądzonego odszkodowania, należy stwierdzić, że skarżący nie podniósł żadnych merytorycznych argumentów podważających ustalenia Sądu w tym zakresie, nie wskazał jakiego rodzaju błędów dopuścił się Sąd ustalając wysokość szkody, czy też by Sąd pominął istotne okoliczności mające wpływ na wysokość odszkodowania. Bezspornym jest,że odszkodowania można dochodzić tylko wówczas gdy szkoda w majątku wnioskodawcy faktycznie zaistniała i spowodowana była internowaniem. Zasądzone odszkodowanie winno odpowiadać wysokości rzeczywistej szkody, zaś ciężar dowodowy co do wykazania tej wysokości spoczywa na wnioskodawcy. To właśnie w oparciu o zeznania wnioskodawcyi załączoną do akt dokumentację, Sąd Okręgowy prawidłowo ustalił jakie i w jakiej wysokościW. G.poniósł straty materialne w związku z internowaniem.W pisemnym uzasadnieniu Sąd Okręgowy w sposób szczegółowy wskazał jakie składniki złożyły się na wysokość szkody, dlaczego przyjął w pełnej wysokości wypłatę z tytułu nagrody barbórkowej i tzw.14-tej pensji. Sąd Apelacyjny w pełni zaakceptował stanowisko Sądu I instancji w tym zakresie uznając, że przyznana tytułem odszkodowania kwotaw wysokości 13 268 zł odpowiada rzeczywiście poniesionej szkodzie wynikłej z wykonania decyzji o internowaniu. Odszkodowanie ze swej istoty nie może przewyższać rzeczywistej szkody i domaganie się z tego tytułu wyższej bliżej nie sprecyzowanej kwoty nie znajduje uzasadnienia w materiałach sprawy. Za zasadną natomiast należy uznać apelację w części kwestionującej wysokość przyznanego zadośćuczynienia. Przypomnieć trzeba, że dla wykładni pojęcia „zadośćuczynienie” miarodajne są przepisy prawa cywilnego materialnego, zwłaszczaart. 445 §1 i 2 kc, z którego wynika, że zadośćuczynienie winno być „odpowiednie”. Ustalenie jaka kwota w konkretnych okolicznościach jest odpowiednia z istoty należy do sfery swobodnego uznania sędziowskiego. Nie oznacza to jednak dowolności, bo przecież z jednej strony zadośćuczynienie nie może mieć charakteru symbolicznego, a z drugiej winno odzwierciedlać rzeczywiście doznaną krzywdę i służyć jej skompensowaniu. Choć wysokość zadośćuczynienia za doznaną krzywdę nie jest łatwa do precyzyjnego ustalenia, to sposób jego obliczenia przez Sąd Okręgowy w przedmiotowej sprawie – nie może być zaaprobowany.Zdaniem Sądu Apelacyjnego przeliczanie przyznanej sumy zadośćuczynienia poprzez ustalanie stawki za każdy dzień izolacji nie jest właściwe. Zwłaszcza, gdy izolacja ta była wynikiem wykonania decyzji o internowaniu, przyjęcie takiego przelicznika nie znajduje żadnego uzasadnienia i musi być zakwestionowane. Odosobnienie związane z internowaniem skutkowało niewątpliwie większym rozmiarem krzywd psychicznych i fizycznych, niż izolacja spowodowana aresztowaniem, nawet gdy potem okazało się ono niesłuszne. Dlatego też czynienie jakichkolwiek porównań przy zasądzaniu zadośćuczynienia związanego z krzywdą spowodowaną izolacją opartąna dwóch jakże różnych podstawach, nie znajduje akceptacji. Podkreślić trzeba przede wszystkim, że decyzja o internowaniu w stanie wojennym nie była orzeczeniem organów wymiaru sprawiedliwości. To Komendant Milicji jednoosobowo, bez żadnej proceduryi kontroli, bez możliwości odwołania się, decydował o izolacji człowieka. Nie ulega wątpliwości, że internowanie było bezprawne i żadną miarą nie może być porównywanedo okresów izolacji opartych na innych podstawach. Z samego charakteru internowania wynikało, że rozmiar krzywdy nim spowodowanej był zdecydowanie większy, bo funkcjonowanie w warunkach internowania było daleko gorsze niż w warunkach aresztu. Osoba internowana nie miała żadnej wiedzy o tym, gdziei jak długo będzie izolowana, nie informowano jej o transportach do innej jednostki, przewożono często w porze nocnej, a izolacja nie wiązała się z żadnymi czynnościami procesowymi. Tak tez działo się z wnioskodawcą, który w ciągu stosunkowo niedługiego okresu izolacji, kilkakrotnie zmieniał miejsca pobytu, a transporty powodowały dodatkowe dolegliwości. Z uwagi na okoliczności towarzyszące internowaniu, niepewność, bezprawne oderwanie od środowiska rodzinnego i zawodowego, początkowy okres izolacji powodował największy stres i krzywdę psychiczną. Dlatego też choć przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia nie bez znaczenia jest czasokres pozbawienia wolności, to jeśli jest ono wynikiem internowania, nie można kierować się jedynie długością pozbawionej podstaw prawnych izolacji, a wszelkie próby wyliczenia zadośćuczynienia za doznaną krzywdę przy pomocy przyjętego przez Sąd I instancji przelicznika nie są trafne i powodują,że nie odzwierciedla ono rozmiaru rzeczywistej krzywdy. Słusznie zatem pełnomocnik podniósł, iż Sąd Okręgowy nie uwzględnił w sposób należyty wszystkich okoliczności świadczących o cierpieniach i krzywdzie wnioskodawcy,a mających wpływ na ustalenie zadośćuczynienia w „odpowiedniej” wysokości. W momencie internowaniaW. G.miał 39 lat, był w sile wieku, posiadał pozycję zawodową, na którą pracował przez wiele lat, był zatrudniony w KWK(...)(obecnieKWK (...)) jako sztygar oddziałowy na powierzchni. Miał ustabilizowaną sytuację rodzinną – żonę i dwoje dzieci. Posiadał pozytywną opinię w pracy i w środowisku. Internowanie nie tylko przerwało jego stabilizację rodzinną i zawodową, ale stanowiło też naruszenie podstawowych dóbr osobistych. Wiązało się z uczuciem poniżenia, powodowało wyjątkowo ciężkie dolegliwości. Nie sposób kwestionować opisanych przez wnioskodawcę metod postępowania mających na celu zastraszenie i upokorzenie oraz zadawanie cierpień fizycznych. Służyły temu m.in. „ścieżki zdrowia”, uderzanie bez powodu, rozbieraniedo naga, kopnięcia w różne części ciała, zmuszanie do robienia pompek, wystawaniena mrozie, nocne przesłuchania. Nie ulega wątpliwości, na co słusznie Sąd I instancji zwrócił uwagę, że jedno z pobić spowodowało u wnioskodawcy przepuklinę, którą leczył szpitalniepo zwolnieniu. Również wyjazd za granicę był konsekwencją warunków jakie mu stawiano przy zwolnieniu. Choć taki wyjazd różnie może być oceniony z perspektywy czasu,to niewątpliwie jeśli zważy się ówczesną pozycję zawodową wnioskodawcy, stałą, dobrze płatną pracę w górnictwie, to wymuszone opuszczenie kraju bez znajomości języka, pozostawienie swojego dorobku i układanie życia na nowo – było znaczną dodatkową dolegliwością. Sąd wprawdzie wskazał na powyższe okoliczności, ale nie dał temu stosownego wyrazu w wysokości zasądzonego zadośćuczynienia. Oczywistym jest, że pełne zrekompensowanie doznanej krzywdy i tak nie jest możliwe, bo trudno ją przeliczyć na pieniądze. Uwzględnić jednak trzeba, na co wskazano powyżej, że pozbawienie wolności w oparciu o decyzję o internowaniu było bezprawne,a intensywność negatywnych przeżyć z nim związanych, rozmiar cierpień fizycznychi psychicznych doznanych przez wnioskodawcę, były zdecydowanie wyższe niż przeciętne. W tej sytuacji Sąd Apelacyjny uznał, że odpowiednim do rozmiaru krzywd doznanych przezW. G.będzie zadośćuczynienie w wysokości 10 000 zł. Apelacja pełnomocnika kwestionująca wysokość zadośćuczynienia stała się zatem zasadnai skutkowała zmianą wyroku w tym zakresie. Sąd Apelacyjny nie znalazł jednocześnie podstaw do podwyższenia wysokości zasądzonego odszkodowania. Łącznie zatem zasądzono kwotę 23 268 zł. Żądanie tytułem odszkodowania i zadośćuczynienia wyższej kwotynie znajduje uzasadnienia . Zgodnie z art. 8 ust.1a ustawy z dnia 23 lutego 1991 roku o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego kwota 25 tys. zł jest kwotą maksymalną, jaką Sąd może zasądzić w oparciu o tą ustawę . Z powyższych przyczyn Sąd Apelacyjny na podstawie przepisuart.437§1 kpkorzekł jak w sentencji. Zasądzenie wynagrodzenia pełnomocnikowi z urzędu ma oparciew złożonym wniosku i treści§14 ust.6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu. O kosztach postępowania odwoławczego orzeczono zgodnie z przepisemart.13 ustawy z dnia 23 lutego 1991 roku o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanychza działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego.

15/150000/0001006/AKa

Sąd Apelacyjny w Katowicach

II Wydział Karny

151500000001006_II_AKa_000046_2008_Uz_2008-03-20_001

II AKa 46/08

2008-03-20 01:00:00.0 CET

2013-02-23 02:01:01.0 CET

2013-08-12 14:27:40.0 CEST

15150000

1006

SENTENCE, REASON

Sygn. akt : II AKa 46/08 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 20 marca 2008 r. Sąd Apelacyjny w Katowicach II Wydział Karny w składzie: Przewodniczący SSA Stanisław Raszka Sędziowie SSA Bożena Brewczyńska (spr.) SSO del. Małgorzata Niementowska Protokolant Bożena Drzymalla przy udziale Prokuratora Prok. Apel. Dariusza Wiory po rozpoznaniu w dniu 20 marca 2008 roku sprawy z wniosku R. K. , S. K. i S. W. o zadośćuczynienie za represjonowanie W. K. przez radzieckie organy wymiaru sprawied

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Renata Kopiec" xVersion="1.0" xYear="2008" xEditorFullName="Magdalena Gierszner" xFlag="published" xDocType="Uz" xml:space="preserve" xLang="PL" xToPage="4" xEditor="mgierszner" xPublisher="rkopiec" xFromPg="1" xVolType="15/150000/0001006/AKa" xVolNmbr="000046"> <xName>Wyrok+Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xText>Sygn. akt : II AKa 46/08</xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right">Dnia 20 marca 2008 r.</xText> <xText/> <xText><xBx>Sąd Apelacyjny w Katowicach II Wydział Karny w składzie:</xBx></xText> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="172"/> <xCOLx xWIDTHx="539"/> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText xALIGNx="right"> <xBx>Przewodniczący</xBx></xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText><xBx>SSA Stanisław Raszka </xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText xALIGNx="right"> <xBx>Sędziowie</xBx></xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText><xBx>SSA Bożena Brewczyńska (spr.)</xBx></xText> <xText><xBx>SSO del. Małgorzata Niementowska</xBx></xText> <xText/> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText xALIGNx="right">Protokolant</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText>Bożena Drzymalla</xText> <xText/> </xClmn> </xRow> </xRows> <xText>przy udziale <xBx>Prokuratora Prok. Apel. Dariusza Wiory</xBx></xText> <xText>po rozpoznaniu w dniu 20 marca 2008 roku sprawy</xText> <xText>z wniosku <xBx><xAnon>R. K.</xAnon>, <xAnon>S. K.</xAnon> i <xAnon>S. W.</xAnon></xBx></xText> <xText>o zadośćuczynienie za represjonowanie <xAnon>W. K.</xAnon> przez radzieckie organy wymiaru sprawiedliwości na mocy <xLexLink xArt="art. 8;art. 8 ust. 2 a;art. 8 ust. b;art. 13" xIsapId="WDU19910340149" xTitle="Ustawa z dnia 23 lutego 1991 r. o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego" xAddress="Dz. U. z 1991 r. Nr 34, poz. 149">art. 8 ust. 2 a i b i art. 13 ustawy <xBRx/>z dnia 23.02.1991 roku o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec <xBRx/>osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego</xLexLink></xText> <xText>na skutek apelacji pełnomocnika wnioskodawców</xText> <xText>od wyroku Sądu Okręgowego w Gliwicach</xText> <xText>z dnia 29 listopada 2007 roku sygn. akt IV Ko 3/06</xText> <xText/> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText>utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText>kosztami postępowania odwoławczego obciąża Skarb Państwa.</xText> </xUnit> <xText/> <xText>Sygn. akt II AKa 46/08</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText>Sąd Okręgowy w Gliwicach wyrokiem z dnia 29 listopada 2007r. oddalił wniosek <xAnon>R.</xAnon> <xBRx/>i <xAnon>S. K.</xAnon> oraz <xAnon>S. W.</xAnon> o zasądzenie kwoty 108.000 zł tytułem odszkodowania i zadośćuczynienia za represjonowanie przez radzieckie organy wymiaru sprawiedliwości ich ojca <xAnon>W. K.</xAnon>.</xText> <xText><xAnon>W. K.</xAnon> wyrokiem Trybunału Wojennego Wojsk <xAnon> (...)</xAnon> Obwodu <xAnon>M.</xAnon> <xBRx/>z dnia 8-9 września 1948r. skazany został na karę 25 lat pozbawienia wolności <xBRx/>z pozbawieniem praw publicznych na okres lat 5 i konfiskatę mienia, za popełnione w okresie od czerwca 1947r do 3 maja 1948r przestępstwa z <xLexLink xArt="art. 71;art. 76" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 63 –1, 71 i 76 Kodeksu Karnego</xLexLink> <xAnon> (...)</xAnon>.</xText> <xText>Apelację od tego wyroku złożył pełnomocnik wnioskodawców – dzieci nieżyjącego <xAnon>W. K.</xAnon>– <xAnon>R.</xAnon> i <xAnon>S. K.</xAnon>oraz <xAnon>S. W.</xAnon>.</xText> <xText>Pełnomocnik zaskarżając w całości wyrok zarzucił :</xText> <xEnum> <xBullet>-</xBullet> <xEnumElem> <xText>naruszenie prawa materialnego, a to art. 8 ust. 2a ustawy z dnia 23 lutego 1991r. o uznaniu <xBRx/>z nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego poprzez błędną wykładnię i w konsekwencji przyjęcie, że działalność <xAnon>W. K.</xAnon> nie spełniała przesłanki represjonowania z powodu działalności na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego, a ukrywanie się w okresie od wkroczenia wojsk radzieckich w 1944 r do sierpnia – września 1945 r. przez <xAnon>W. K.</xAnon> nie pozostawało w związku z jego działalnością na rzecz niepodległego bytu państwa,</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>naruszenie przepisów postępowania, a to <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 7 kpk</xLexLink> poprzez przekroczenie zasady swobodnej oceny dowodów w postaci naruszenia zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, w szczególności poprzez pominięcie zeznań wnioskodawcy co do przyczyn ukrywania się przed wkraczającymi wojskami radzieckimi,</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>naruszenie przepisów <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">kpk</xLexLink> – <xLexLink xArt="art. 424" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 424 kpk</xLexLink> poprzez sporządzenie uzasadnienia nie spełniającego wymogów ustawowych, a to wobec braku wskazania dowodów w oparciu o które sąd uznał iż skazanie wnioskodawcy w 1948 r. nie pozostawało w związku z jego działalnością na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego.</xText> </xEnumElem> </xEnum> <xText>W konkluzji tak sformułowanych zarzutów wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku <xBRx/>i zasądzenie na rzecz wnioskodawców odszkodowania w żądanej kwocie, ewentualnie <xBRx/>o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi I instancji.</xText> <xText>Sąd Apelacyjny zważył co następuje;</xText> <xText>Apelacja pełnomocnika wnioskodawców nie jest zasadna.</xText> <xText>Rozpoznając po raz trzeci przedmiotową sprawę, tym razem sąd I instancji ustrzegł się błędów popełnionych przez poprzednie składy orzekające. Zgromadził pełny dostępny materiał dowodowy, ocenił go należycie, w sposób poprawny odczytał też istotę i zakres regulacji ustawowej zawartej w art. 8 ust. 2 a i b tzw. ustawy lutowej z dnia 23 lutego 1991r. W sposób staranny i wszechstronny uzasadnił również swoje stanowisko, a w konsekwencji powyższego, zapadły wyrok musiał zostać uznany za trafny.</xText> <xText>W przedmiotowej sprawie zasadniczym zagadnieniem rzutującym na ocenę słuszności żądania wnioskodawców było ustalenie rzeczywistych przyczyn skazania w roku 1948, przez Trybunał Wojenny Wojsk <xAnon> (...)</xAnon> represjonowanego - <xAnon>W. K.</xAnon>, zaś istotne trudności dowodowe w tym zakresie, rodziły się z wielu powodów, a to m. innymi z braku akt przeprowadzonego wówczas postępowania, upływu czasu czy też braku osobowych źródeł dowodowych. Niemniej jednak materiał dowodowy w takiej postaci w jakiej zdołano go zgromadzić obecnie pozwolił sądowi na poczynienie trafnych ustaleń faktycznych.</xText> <xText>Informacje uzyskane z MSW Republiki Białoruskiej i Departamentu Konsularnego Białorusi w powiązaniu z treścią udostępnionych sądowi przepisów <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">kodeksu karnego</xLexLink> ZSRR, a także i zeznaniami przesłuchanych świadków oraz wyjaśnieniami wnioskodawcy stworzyły dostateczną podstawę do uznania iż skazanie <xAnon>W. K.</xAnon>wiązało się z jego działalnością przeciwko władzy radzieckiej i przeciwko organom tego państwa, nie zaś z działalnością na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego. Wniosek ten wypływa nie tylko z analizy treści zapadłego orzeczenia, ale również z zeznań świadków. Zauważyć bowiem trzeba, że <xAnon>M. K.</xAnon>zeznała wprost - „ most został zerwany, bo Rosjanie zabierali ludziom bydło i zboże”, „ w urzędach niszczono dokumenty przymusowych dostaw płodów rolnych”. Skoro zatem tak rysował się cel działań W. <xAnon>K.</xAnon>i współdziałających z nim innych osób, to zachowania te muszą być bezspornie postrzegane jako działalność wymierzona przeciwko Związkowi Radzieckiemu, a to odnośnie czynów popełnionych po dacie 5 lutego 1946 r. wobec zmiany wschodniej granicy Państwa Polskiego, nie może być poczytane jako działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego w rozumieniu ustawy lutowej. W tym miejscu odwołać się należy do stanowiska zaprezentowanego <xBRx/>w orzeczeniu Trybunału Konstytucyjnego z dnia 18 listopada 2003r w którym to orzeczeniu Trybunał jednoznacznie wskazał iż wobec faktu ratyfikowania w dniu 4 lutego 1946 r. umowy o granicy wschodniej państwa polskiego, brak podstaw o wypłaty przez Skarb Państwa rekompensaty osobom represjonowanym w ZSRR za działania skierowane przeciwko władzom radzieckim. Po formalnym włączeniu polskich ziem wschodnich do ZSRR aktywność polskich patriotów na tych terenach zmieniła swój charakter; kwalifikowana była jako działalność wymierzona przeciwko Związkowi Radzieckiemu, a nie na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego. Brak jest zatem podstaw do uznania działań na terenie przejętym przez ZSRR po roku 1946, jako działań o których mowa w ustawie lutowej. Jak wynika z motywów przywołanego orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego, kierując się względami moralnymi, a nie prawnymi, Rzeczpospolita Polska wychodząc poza obowiązek prawny w pewnych warunkach przejęła na siebie ciężar rekompensaty części krzywd. Warunkiem dopuszczającym zasądzenie odszkodowania jest jednak wykazanie iż represje jakie spotkały wnioskodawcę po 1946 r. wiązały się także z działalnością niepodległościową prowadzoną przed dniem 5 lutego 1946r. Brak związku owych represji z działaniami sprzed 1946r powoduje iż brak jest podstaw do zasądzenia odszkodowania. Obowiązek wykazania istnienia tego związku obciąża wnioskodawcę /vide OSNKW 2005/2/17/.</xText> <xText>W rozpoznawanej sprawie związek taki nie został w żaden sposób wykazany. Ani bowiem analiza treści wyroku skazującego W. <xAnon>K.</xAnon>, ani analiza przepisów w oparciu o które został on skazany, ani też analiza porównawcza zapadłego w stosunku do niego wyroku z wyrokami dot. innych osób, a także i zeznania świadków nie pozwalają na wyprowadzenie wniosku iż skazanie W. <xAnon>K.</xAnon> w 1948 r wiązało się z jego wcześniejszą działalnością w AK. Brak też podstaw do twierdzenia iż W. <xAnon>K.</xAnon> kontynuował działalność rozpoczętą w 1942r i za ową działalność został skazany w 1948r.</xText> <xText>Już z samych wyjaśnień wnioskodawcy jednoznacznie wynikało bowiem iż z chwilą wejścia armii radzieckiej zaprzestał działań, odział AK rozproszył się, a on sam ukrywał się nie chcąc być wcielonym do wojska radzieckiego.</xText> <xText>Żadną zaś miarą nie sposób postrzegać faktu ukrywania się wnioskodawcy przed wcieleniem go do wojska radzieckiego jako działalności na rzecz państwa Polskiego. Ustawodawca powiązał bowiem prawo do uzyskania odszkodowania z faktem prowadzenia aktywnej działalności niepodległościowej, a nie z faktem biernego powstrzymania się od działań będących dla kraju niekorzystnymi i szkodliwym. Stąd tego rodzaju teza stawiana przez pełnomocnika wnioskodawców w apelacji jest w sposób oczywisty chybiona.</xText> <xText>Po dokonaniu analizy zgromadzonych dowodów stanowczo można też stwierdzić, że skazanie <xAnon>W. K.</xAnon> nie wiązało się z jego działalnością w oddziale A.K w latach 1942 – 44. Organy bezpieczeństwa państwa radzieckiego o takiej działalności W. <xAnon>K.</xAnon> nie wiedziały i przynależność W. <xAnon>K.</xAnon> do A.K dla jego skazania w 1948 r. nie miała znaczenia. Tak z treści postawionych zarzutów, jak i z treści przepisów w oparciu o które W. <xAnon>K.</xAnon> został skazany wynika w sposób jednoznaczny iż jego zachowanie oceniane było jako akty sabotażu i dywersji przeciwko władzy radzieckiej i zachowań tych nie łączono z wcześniejszą niepodległościowa działalnością W. <xAnon>K.</xAnon>. Powyższy wniosek potwierdza też porównanie zarzutów postawionych np. <xAnon>W. Z.</xAnon> czy <xAnon>B. Z.</xAnon> lub <xAnon>J. R.</xAnon>. W treści wyroków skazujących w/ w osoby znajdują się bowiem odmiennie niż w wypadku W. <xAnon>K.</xAnon>, wyraźne stwierdzenia o związkach z działaniem A.K. W sprawie W. <xAnon>K.</xAnon> takie stwierdzenie o działalności w A.K odniesione jest tylko i wyłącznie do osoby <xAnon>J. S.</xAnon>.</xText> <xText>Reasumując powyższe stwierdzić trzeba iż w nin. sprawie nie zostało wykazane by skazanie przez organy radzieckie W. <xAnon>K.</xAnon> wiązało się z jego działalnością niepodległościową przed lutym 1946 r., a wobec tego brak jest podstaw do zasądzenia od Skarbu Państwa na rzecz wnioskodawców żądanego odszkodowania.</xText> <xText>Wszystkie fakty i okoliczności mające znaczenie dla rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy zostały trafnie dostrzeżone i przeanalizowane przez sąd I instancji. Sąd ten sporządził pełne i kompleksowe uzasadnienie, przedstawiając swój sposób rozumowania, odnosząc się do wszystkich dowodów i dokonując poprawnej analizy prawnej. Wszystkie zaprezentowane argumenty należy podzielić, a zatem zaskarżony wyrok musi zostać utrzymany w mocy.</xText> <xText>Kosztami postępowania obciążono Skarb Państwa.</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Stanisław Raszka

Renata Kopiec

Bożena Drzymalla

Magdalena Gierszner

Sygn. akt : II AKa 46/08 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 20 marca 2008 r. Sąd Apelacyjny w Katowicach II Wydział Karny w składzie: Przewodniczący SSA Stanisław Raszka Sędziowie SSA Bożena Brewczyńska (spr.) SSO del. Małgorzata Niementowska Protokolant Bożena Drzymalla przy udzialeProkuratora Prok. Apel. Dariusza Wiory po rozpoznaniu w dniu 20 marca 2008 roku sprawy z wnioskuR. K.,S. K.iS. W. o zadośćuczynienie za represjonowanieW. K.przez radzieckie organy wymiaru sprawiedliwości na mocyart. 8 ust. 2 a i b i art. 13 ustawyz dnia 23.02.1991 roku o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobecosób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego na skutek apelacji pełnomocnika wnioskodawców od wyroku Sądu Okręgowego w Gliwicach z dnia 29 listopada 2007 roku sygn. akt IV Ko 3/06 1 utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok, 2 kosztami postępowania odwoławczego obciąża Skarb Państwa. Sygn. akt II AKa 46/08 UZASADNIENIE Sąd Okręgowy w Gliwicach wyrokiem z dnia 29 listopada 2007r. oddalił wniosekR.iS. K.orazS. W.o zasądzenie kwoty 108.000 zł tytułem odszkodowania i zadośćuczynienia za represjonowanie przez radzieckie organy wymiaru sprawiedliwości ich ojcaW. K.. W. K.wyrokiem Trybunału Wojennego Wojsk(...)ObwoduM.z dnia 8-9 września 1948r. skazany został na karę 25 lat pozbawienia wolnościz pozbawieniem praw publicznych na okres lat 5 i konfiskatę mienia, za popełnione w okresie od czerwca 1947r do 3 maja 1948r przestępstwa zart. 63 –1, 71 i 76 Kodeksu Karnego(...). Apelację od tego wyroku złożył pełnomocnik wnioskodawców – dzieci nieżyjącegoW. K.–R.iS. K.orazS. W.. Pełnomocnik zaskarżając w całości wyrok zarzucił : - naruszenie prawa materialnego, a to art. 8 ust. 2a ustawy z dnia 23 lutego 1991r. o uznaniuz nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego poprzez błędną wykładnię i w konsekwencji przyjęcie, że działalnośćW. K.nie spełniała przesłanki represjonowania z powodu działalności na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego, a ukrywanie się w okresie od wkroczenia wojsk radzieckich w 1944 r do sierpnia – września 1945 r. przezW. K.nie pozostawało w związku z jego działalnością na rzecz niepodległego bytu państwa, naruszenie przepisów postępowania, a toart. 7 kpkpoprzez przekroczenie zasady swobodnej oceny dowodów w postaci naruszenia zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, w szczególności poprzez pominięcie zeznań wnioskodawcy co do przyczyn ukrywania się przed wkraczającymi wojskami radzieckimi, naruszenie przepisówkpk–art. 424 kpkpoprzez sporządzenie uzasadnienia nie spełniającego wymogów ustawowych, a to wobec braku wskazania dowodów w oparciu o które sąd uznał iż skazanie wnioskodawcy w 1948 r. nie pozostawało w związku z jego działalnością na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego. W konkluzji tak sformułowanych zarzutów wniósł o zmianę zaskarżonego wyrokui zasądzenie na rzecz wnioskodawców odszkodowania w żądanej kwocie, ewentualnieo uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi I instancji. Sąd Apelacyjny zważył co następuje; Apelacja pełnomocnika wnioskodawców nie jest zasadna. Rozpoznając po raz trzeci przedmiotową sprawę, tym razem sąd I instancji ustrzegł się błędów popełnionych przez poprzednie składy orzekające. Zgromadził pełny dostępny materiał dowodowy, ocenił go należycie, w sposób poprawny odczytał też istotę i zakres regulacji ustawowej zawartej w art. 8 ust. 2 a i b tzw. ustawy lutowej z dnia 23 lutego 1991r. W sposób staranny i wszechstronny uzasadnił również swoje stanowisko, a w konsekwencji powyższego, zapadły wyrok musiał zostać uznany za trafny. W przedmiotowej sprawie zasadniczym zagadnieniem rzutującym na ocenę słuszności żądania wnioskodawców było ustalenie rzeczywistych przyczyn skazania w roku 1948, przez Trybunał Wojenny Wojsk(...)represjonowanego -W. K., zaś istotne trudności dowodowe w tym zakresie, rodziły się z wielu powodów, a to m. innymi z braku akt przeprowadzonego wówczas postępowania, upływu czasu czy też braku osobowych źródeł dowodowych. Niemniej jednak materiał dowodowy w takiej postaci w jakiej zdołano go zgromadzić obecnie pozwolił sądowi na poczynienie trafnych ustaleń faktycznych. Informacje uzyskane z MSW Republiki Białoruskiej i Departamentu Konsularnego Białorusi w powiązaniu z treścią udostępnionych sądowi przepisówkodeksu karnegoZSRR, a także i zeznaniami przesłuchanych świadków oraz wyjaśnieniami wnioskodawcy stworzyły dostateczną podstawę do uznania iż skazanieW. K.wiązało się z jego działalnością przeciwko władzy radzieckiej i przeciwko organom tego państwa, nie zaś z działalnością na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego. Wniosek ten wypływa nie tylko z analizy treści zapadłego orzeczenia, ale również z zeznań świadków. Zauważyć bowiem trzeba, żeM. K.zeznała wprost - „ most został zerwany, bo Rosjanie zabierali ludziom bydło i zboże”, „ w urzędach niszczono dokumenty przymusowych dostaw płodów rolnych”. Skoro zatem tak rysował się cel działań W.K.i współdziałających z nim innych osób, to zachowania te muszą być bezspornie postrzegane jako działalność wymierzona przeciwko Związkowi Radzieckiemu, a to odnośnie czynów popełnionych po dacie 5 lutego 1946 r. wobec zmiany wschodniej granicy Państwa Polskiego, nie może być poczytane jako działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego w rozumieniu ustawy lutowej. W tym miejscu odwołać się należy do stanowiska zaprezentowanegow orzeczeniu Trybunału Konstytucyjnego z dnia 18 listopada 2003r w którym to orzeczeniu Trybunał jednoznacznie wskazał iż wobec faktu ratyfikowania w dniu 4 lutego 1946 r. umowy o granicy wschodniej państwa polskiego, brak podstaw o wypłaty przez Skarb Państwa rekompensaty osobom represjonowanym w ZSRR za działania skierowane przeciwko władzom radzieckim. Po formalnym włączeniu polskich ziem wschodnich do ZSRR aktywność polskich patriotów na tych terenach zmieniła swój charakter; kwalifikowana była jako działalność wymierzona przeciwko Związkowi Radzieckiemu, a nie na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego. Brak jest zatem podstaw do uznania działań na terenie przejętym przez ZSRR po roku 1946, jako działań o których mowa w ustawie lutowej. Jak wynika z motywów przywołanego orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego, kierując się względami moralnymi, a nie prawnymi, Rzeczpospolita Polska wychodząc poza obowiązek prawny w pewnych warunkach przejęła na siebie ciężar rekompensaty części krzywd. Warunkiem dopuszczającym zasądzenie odszkodowania jest jednak wykazanie iż represje jakie spotkały wnioskodawcę po 1946 r. wiązały się także z działalnością niepodległościową prowadzoną przed dniem 5 lutego 1946r. Brak związku owych represji z działaniami sprzed 1946r powoduje iż brak jest podstaw do zasądzenia odszkodowania. Obowiązek wykazania istnienia tego związku obciąża wnioskodawcę /vide OSNKW 2005/2/17/. W rozpoznawanej sprawie związek taki nie został w żaden sposób wykazany. Ani bowiem analiza treści wyroku skazującego W.K., ani analiza przepisów w oparciu o które został on skazany, ani też analiza porównawcza zapadłego w stosunku do niego wyroku z wyrokami dot. innych osób, a także i zeznania świadków nie pozwalają na wyprowadzenie wniosku iż skazanie W.K.w 1948 r wiązało się z jego wcześniejszą działalnością w AK. Brak też podstaw do twierdzenia iż W.K.kontynuował działalność rozpoczętą w 1942r i za ową działalność został skazany w 1948r. Już z samych wyjaśnień wnioskodawcy jednoznacznie wynikało bowiem iż z chwilą wejścia armii radzieckiej zaprzestał działań, odział AK rozproszył się, a on sam ukrywał się nie chcąc być wcielonym do wojska radzieckiego. Żadną zaś miarą nie sposób postrzegać faktu ukrywania się wnioskodawcy przed wcieleniem go do wojska radzieckiego jako działalności na rzecz państwa Polskiego. Ustawodawca powiązał bowiem prawo do uzyskania odszkodowania z faktem prowadzenia aktywnej działalności niepodległościowej, a nie z faktem biernego powstrzymania się od działań będących dla kraju niekorzystnymi i szkodliwym. Stąd tego rodzaju teza stawiana przez pełnomocnika wnioskodawców w apelacji jest w sposób oczywisty chybiona. Po dokonaniu analizy zgromadzonych dowodów stanowczo można też stwierdzić, że skazanieW. K.nie wiązało się z jego działalnością w oddziale A.K w latach 1942 – 44. Organy bezpieczeństwa państwa radzieckiego o takiej działalności W.K.nie wiedziały i przynależność W.K.do A.K dla jego skazania w 1948 r. nie miała znaczenia. Tak z treści postawionych zarzutów, jak i z treści przepisów w oparciu o które W.K.został skazany wynika w sposób jednoznaczny iż jego zachowanie oceniane było jako akty sabotażu i dywersji przeciwko władzy radzieckiej i zachowań tych nie łączono z wcześniejszą niepodległościowa działalnością W.K.. Powyższy wniosek potwierdza też porównanie zarzutów postawionych np.W. Z.czyB. Z.lubJ. R.. W treści wyroków skazujących w/ w osoby znajdują się bowiem odmiennie niż w wypadku W.K., wyraźne stwierdzenia o związkach z działaniem A.K. W sprawie W.K.takie stwierdzenie o działalności w A.K odniesione jest tylko i wyłącznie do osobyJ. S.. Reasumując powyższe stwierdzić trzeba iż w nin. sprawie nie zostało wykazane by skazanie przez organy radzieckie W.K.wiązało się z jego działalnością niepodległościową przed lutym 1946 r., a wobec tego brak jest podstaw do zasądzenia od Skarbu Państwa na rzecz wnioskodawców żądanego odszkodowania. Wszystkie fakty i okoliczności mające znaczenie dla rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy zostały trafnie dostrzeżone i przeanalizowane przez sąd I instancji. Sąd ten sporządził pełne i kompleksowe uzasadnienie, przedstawiając swój sposób rozumowania, odnosząc się do wszystkich dowodów i dokonując poprawnej analizy prawnej. Wszystkie zaprezentowane argumenty należy podzielić, a zatem zaskarżony wyrok musi zostać utrzymany w mocy. Kosztami postępowania obciążono Skarb Państwa.

15/150000/0001006/AKa

Sąd Apelacyjny w Katowicach

II Wydział Karny

151500000001006_II_AKz_000231_2008_Uz_2008-03-26_001

II AKz 231/08

2008-03-26 01:00:00.0 CET

2020-08-27 22:00:05.0 CEST

2020-08-27 12:51:13.0 CEST

15150000

1006

DECISION, REASON

Sygn. akt II AKz 231/08 POSTANOWIENIE Dnia 26 marca 2008 r. Sąd Apelacyjny w Katowicach II Wydział Karny w składzie: Przewodniczący-Sędzia: SA Bożena Brewczyńska Sędziowie: SA Jolanta Śpiechowicz SO (del.) Małgorzata Niementowska (spr.) Protokolant: Bożena Drzymalla przy udziale Prokuratora Prok. Okręg. (del.) Ireneusza Kunerta po rozpoznaniu w sprawie przeciwko D. T. T. podejrzanemu o przestępstwo z §234 ust.1, ust.2 lit.a i ust.3 w odniesieniu do §9 ust.2 Kodeksu karnego Republiki Czeskiej zaż

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Renata Kopiec" xPublisher="rkopiec" xEditorFullName="Izabela Orczyk" xEditor="iorczyk" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="2" xFlag="published" xVolType="15/150000/0001006/AKz" xYear="2008" xVolNmbr="000231" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Postanowienie+Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xText>Sygn. akt II AKz 231/08</xText> <xUnit xBold="true" xIsTitle="true" xType="part"> <xName>POSTANOWIENIE</xName> <xText xALIGNx="right">Dnia 26 marca 2008 r.</xText> <xText><xBx>Sąd Apelacyjny w Katowicach II Wydział Karny w składzie:</xBx></xText> <xText><xBx> Przewodniczący-Sędzia: SA Bożena Brewczyńska</xBx></xText> <xText><xBx> Sędziowie: SA Jolanta Śpiechowicz</xBx></xText> <xText><xBx>SO (del.) Małgorzata Niementowska (spr.)</xBx></xText> <xText>Protokolant: Bożena Drzymalla</xText> <xText>przy udziale <xBx> Prokuratora Prok. Okręg. (del.) Ireneusza Kunerta</xBx> </xText> <xText>po rozpoznaniu w sprawie przeciwko <xBx><xAnon>D.</xAnon> <xAnon>T.</xAnon> <xAnon>T.</xAnon></xBx></xText> <xText>podejrzanemu o przestępstwo z <xLexLink xArt="§ 234;§ 234 ust. 1;§ 234 ust. 2;§ 234 ust. 2 lit. a;§ 234 ust. 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">§234 ust.1, ust.2 lit.a i ust.3</xLexLink> w odniesieniu do <xLexLink xArt="§ 9;§ 9 ust. 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">§9 ust.2 Kodeksu karnego</xLexLink> Republiki Czeskiej</xText> <xText>zażalenia wniesionego przez podejrzanego</xText> <xText>na postanowienie Sądu Okręgowego w Katowicach</xText> <xText>z dnia 14 lutego 2008 roku w sprawie o sygnaturze V Kop 30/07 i Oz 344/07</xText> <xText>w przedmiocie zastosowania aresztu tymczasowego</xText> <xText>na podstawie <xLexLink xArt="art. 437;art. 437 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art.437 §1 kpk</xLexLink></xText> <xText xALIGNx="center"> <xBx>postanawia</xBx></xText> <xText>zmienić zaskarżone postanowienie w ten sposób, że uchylić areszt tymczasowy zastosowany wobec <xBx><xAnon>D.</xAnon> <xAnon>T.</xAnon> <xAnon>T.</xAnon></xBx> postanowieniem Sadu Okręgowego <xBRx/>w <xAnon>K.</xAnon> z dnia 14 lutego 2008 roku V Kop 30/07 i Oz 344/07.</xText> </xUnit> <xUnit xBold="true" xIsTitle="true" xType="part"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText>Postanowieniem z dnia 14 lutego 2008 roku Sąd Okręgowy w Katowicach przekazał podejrzanego <xAnon>D.</xAnon> <xAnon>T.</xAnon> <xAnon>T.</xAnon> organom ścigania Republiki Czeskiej, zastosował wobec niego tymczasowe aresztowanie na okres 3 miesięcy – do dnia <xBRx/>14 maja 2008 roku i jednocześnie odroczył wykonanie orzeczenia o przekazaniu do czasu wykonania wobec podejrzanego kary orzeczonej prawomocnym wyrokiem Sądu Okręgowego w Warszawie.</xText> <xText>Zażalenie na to postanowienie w części dotyczącej zastosowania tymczasowego aresztowania złożył podejrzany. Domagając się uchylenia postanowienia w tej części wskazał, że tymczasowe aresztowanie uniemożliwi mu kontakt z rodziną, podjęcie pracy i nauki oraz korzystanie z instytucji warunkowego przedterminowego zwolnienia.</xText> <xText>Sąd Apelacyjny stwierdził co następuje:</xText> <xText>Zażalenie podejrzanego zasługuje na uwzględnienie, jednak nie na podstawie zarzutów w nim wskazanych.</xText> <xText>Sąd Okręgowy w Katowicach zastosował wobec podejrzanego tymczasowe aresztowanie dla wykonania postanowienia, którym <xAnon>D.</xAnon> <xAnon>T.</xAnon> <xAnon>T.</xAnon> ścigany na podstawie europejskiego nakazu aresztowania przekazany został z terytorium RP na terytorium Republiki Czeskiej celem przeprowadzenia przeciwko niemu postępowania karnego. Sąd Okręgowy na podstawie <xLexLink xArt="art. 607" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art.607</xLexLink> o <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">k.p.k.</xLexLink> odroczył jednak wykonanie przekazania ściganego do czasu wykonania w Polsce wobec niego kary 7 lat pozbawienia wolności orzeczonej prawomocnym wyrokiem Sadu Okręgowego <xBRx/>w Warszawie z dnia 20 grudnia 2000 roku, sygn. akt VIII 93/00. W podstawie prawnej tego postanowienia Sad Okręgowy oprócz przepisów <xLexLink xArt="art. 258;art. 258 § 1;art. 258 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 258§1 i 2 k.p.k.</xLexLink> powołał przepis <xLexLink xArt="art. 263;art. 263 § 3" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 263§3 k.p.k.</xLexLink> co pozwala stwierdzić, że zdaniem Sądu Okręgowego wskazane tym przepisie okresy tymczasowego aresztowania stosuje się w postępowaniu o wydanie osoby ściganej europejskim nakazem aresztowania. Zdaniem Sadu Apelacyjnego powoływanie się przez Sąd Okręgowy w podstawie prawnej zaskarżonego postanowienia na przepis <xLexLink xArt="art. 263;art. 263 § 3" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art.263§3 k.p.k.</xLexLink> jest błędne. Istotą <xBRx/>i celem tymczasowego aresztowania, jakie może być zastosowane wobec osoby ściganej europejskim nakazem aresztowania jest zabezpieczenie wykonania postanowienia o przekazaniu takiej osoby na podstawie powyższego nakazu. Stosowanie izolacyjnego środka zapobiegawczego ma umożliwić skuteczne przekazanie osoby ściganej na terytorium państwa wydania nakazu. Przepisy <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">k.p.k.</xLexLink> regulujące wystąpienie państwa członkowskiego Unii Europejskiej o przekazanie osoby ściganej na podstawie ENA nie określają terminów stosowania aresztu tymczasowego dla wykonania postanowienia o przekazaniu w odróżnieniu od przepisów dotyczących ekstradycji, gdzie zagadnienie to jest dość jasno uregulowane w <xLexLink xArt="art. 605" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 605 k.p.k.</xLexLink> W odniesieniu do ENA takiej jasności nie ma.</xText> <xText>Uznając, że wniosek o zastosowanie aresztu tymczasowego z <xLexLink xArt="art. 607 k;art. 607 k § 3" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 607k§3 k.p.k</xLexLink> połączony z ENA nie jest tożsamy z decyzją o tymczasowym aresztowaniu wydaną przez organ sądowy państwa wydania nakazu, która jest podstawą ENA, trzeba stanąć na stanowisku, że jego byt jest związany wyłącznie z czasem trwania postępowania <xBRx/>w przedmiocie przekazania przed sądem państwa wykonania nakazu <xBRx/>i uprawomocnienia się orzeczenia o przekazaniu (p. Kodeks postępowania karnego – suplement do tomów I-III komentarz pod red. prof. P. Hofmańskiego wyd. 2 Wyd. C.H.Beck str. 61).</xText> <xText>Po tym okresie zaś winna nastąpić procedura faktycznego przekazania osoby ściganej właściwemu organowi sądowemu państwa wydania ENA w trybie określonym w art. 607nkpk.</xText> <xText>Reasumując należy przyjąć, iż przedłużenie tymczasowego aresztowania wobec osoby ściganej ponad wyżej wskazany okres może nastąpić li tylko dla zabezpieczenia realizacji postanowienia o przekazaniu, gdy można określić termin jego wykonania, który nie może przekraczać rozsądnych granic w rozumieniu art.5 ust. 3 Europejskiej Konwencji Praw Człowieka i Podstawowych Wolności.</xText> <xText>Podejrzany <xAnon>D.</xAnon> <xAnon>T.</xAnon> <xAnon>T.</xAnon> obecnie odbywa karę siedmiu lat pozbawienia wolności orzeczoną prawomocnym wyrokiem Sadu Okręgowego w Warszawie z dnia 20 grudnia 2000 roku, sygn. akt VIII 93/00.Koniec kary ustalono na dzień 15 lutego 2010 roku.</xText> <xText>W niniejszej sprawie, w której odroczono wykonanie postanowienia do <xBRx/>15 lutego 2010 roku, a więc na okres prawie dwóch lat, brak jest – zdaniem sądu odwoławczego- wystarczających podstaw prawnych do utrzymywania aresztu zastosowanego w trybie <xLexLink xArt="art. 607 k;art. 607 k § 3" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 607k§3 kpk</xLexLink> na czas odroczenia.</xText> <xText>Uznał tym samym Sąd Apelacyjny że zaskarżone postanowienie wymagało zmiany poprzez uchylenie aresztu tymczasowego stosowanego wobec podejrzanego <xAnon>D.</xAnon> <xAnon>T.</xAnon> <xAnon>T.</xAnon> i tak postanowił w części dyspozytywnej.</xText> <xText>z.</xText> <xText>odpis postanowienia doręczyć</xText> <xText>podejrzanemu oraz obrońcy.</xText> <xText>Katowice, dn. 26.03.2008 r.</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Sędzia Bożena Brewczyńska

Renata Kopiec

Bożena Drzymalla

Izabela Orczyk

Sygn. akt II AKz 231/08 POSTANOWIENIE Dnia 26 marca 2008 r. Sąd Apelacyjny w Katowicach II Wydział Karny w składzie: Przewodniczący-Sędzia: SA Bożena Brewczyńska Sędziowie: SA Jolanta Śpiechowicz SO (del.) Małgorzata Niementowska (spr.) Protokolant: Bożena Drzymalla przy udziale Prokuratora Prok. Okręg. (del.) Ireneusza Kunerta po rozpoznaniu w sprawie przeciwkoD.T.T. podejrzanemu o przestępstwo z§234 ust.1, ust.2 lit.a i ust.3w odniesieniu do§9 ust.2 Kodeksu karnegoRepubliki Czeskiej zażalenia wniesionego przez podejrzanego na postanowienie Sądu Okręgowego w Katowicach z dnia 14 lutego 2008 roku w sprawie o sygnaturze V Kop 30/07 i Oz 344/07 w przedmiocie zastosowania aresztu tymczasowego na podstawieart.437 §1 kpk postanawia zmienić zaskarżone postanowienie w ten sposób, że uchylić areszt tymczasowy zastosowany wobecD.T.T.postanowieniem Sadu OkręgowegowK.z dnia 14 lutego 2008 roku V Kop 30/07 i Oz 344/07. UZASADNIENIE Postanowieniem z dnia 14 lutego 2008 roku Sąd Okręgowy w Katowicach przekazał podejrzanegoD.T.T.organom ścigania Republiki Czeskiej, zastosował wobec niego tymczasowe aresztowanie na okres 3 miesięcy – do dnia14 maja 2008 roku i jednocześnie odroczył wykonanie orzeczenia o przekazaniu do czasu wykonania wobec podejrzanego kary orzeczonej prawomocnym wyrokiem Sądu Okręgowego w Warszawie. Zażalenie na to postanowienie w części dotyczącej zastosowania tymczasowego aresztowania złożył podejrzany. Domagając się uchylenia postanowienia w tej części wskazał, że tymczasowe aresztowanie uniemożliwi mu kontakt z rodziną, podjęcie pracy i nauki oraz korzystanie z instytucji warunkowego przedterminowego zwolnienia. Sąd Apelacyjny stwierdził co następuje: Zażalenie podejrzanego zasługuje na uwzględnienie, jednak nie na podstawie zarzutów w nim wskazanych. Sąd Okręgowy w Katowicach zastosował wobec podejrzanego tymczasowe aresztowanie dla wykonania postanowienia, którymD.T.T.ścigany na podstawie europejskiego nakazu aresztowania przekazany został z terytorium RP na terytorium Republiki Czeskiej celem przeprowadzenia przeciwko niemu postępowania karnego. Sąd Okręgowy na podstawieart.607ok.p.k.odroczył jednak wykonanie przekazania ściganego do czasu wykonania w Polsce wobec niego kary 7 lat pozbawienia wolności orzeczonej prawomocnym wyrokiem Sadu Okręgowegow Warszawie z dnia 20 grudnia 2000 roku, sygn. akt VIII 93/00. W podstawie prawnej tego postanowienia Sad Okręgowy oprócz przepisówart. 258§1 i 2 k.p.k.powołał przepisart. 263§3 k.p.k.co pozwala stwierdzić, że zdaniem Sądu Okręgowego wskazane tym przepisie okresy tymczasowego aresztowania stosuje się w postępowaniu o wydanie osoby ściganej europejskim nakazem aresztowania. Zdaniem Sadu Apelacyjnego powoływanie się przez Sąd Okręgowy w podstawie prawnej zaskarżonego postanowienia na przepisart.263§3 k.p.k.jest błędne. Istotąi celem tymczasowego aresztowania, jakie może być zastosowane wobec osoby ściganej europejskim nakazem aresztowania jest zabezpieczenie wykonania postanowienia o przekazaniu takiej osoby na podstawie powyższego nakazu. Stosowanie izolacyjnego środka zapobiegawczego ma umożliwić skuteczne przekazanie osoby ściganej na terytorium państwa wydania nakazu. Przepisyk.p.k.regulujące wystąpienie państwa członkowskiego Unii Europejskiej o przekazanie osoby ściganej na podstawie ENA nie określają terminów stosowania aresztu tymczasowego dla wykonania postanowienia o przekazaniu w odróżnieniu od przepisów dotyczących ekstradycji, gdzie zagadnienie to jest dość jasno uregulowane wart. 605 k.p.k.W odniesieniu do ENA takiej jasności nie ma. Uznając, że wniosek o zastosowanie aresztu tymczasowego zart. 607k§3 k.p.kpołączony z ENA nie jest tożsamy z decyzją o tymczasowym aresztowaniu wydaną przez organ sądowy państwa wydania nakazu, która jest podstawą ENA, trzeba stanąć na stanowisku, że jego byt jest związany wyłącznie z czasem trwania postępowaniaw przedmiocie przekazania przed sądem państwa wykonania nakazui uprawomocnienia się orzeczenia o przekazaniu (p. Kodeks postępowania karnego – suplement do tomów I-III komentarz pod red. prof. P. Hofmańskiego wyd. 2 Wyd. C.H.Beck str. 61). Po tym okresie zaś winna nastąpić procedura faktycznego przekazania osoby ściganej właściwemu organowi sądowemu państwa wydania ENA w trybie określonym w art. 607nkpk. Reasumując należy przyjąć, iż przedłużenie tymczasowego aresztowania wobec osoby ściganej ponad wyżej wskazany okres może nastąpić li tylko dla zabezpieczenia realizacji postanowienia o przekazaniu, gdy można określić termin jego wykonania, który nie może przekraczać rozsądnych granic w rozumieniu art.5 ust. 3 Europejskiej Konwencji Praw Człowieka i Podstawowych Wolności. PodejrzanyD.T.T.obecnie odbywa karę siedmiu lat pozbawienia wolności orzeczoną prawomocnym wyrokiem Sadu Okręgowego w Warszawie z dnia 20 grudnia 2000 roku, sygn. akt VIII 93/00.Koniec kary ustalono na dzień 15 lutego 2010 roku. W niniejszej sprawie, w której odroczono wykonanie postanowienia do15 lutego 2010 roku, a więc na okres prawie dwóch lat, brak jest – zdaniem sądu odwoławczego- wystarczających podstaw prawnych do utrzymywania aresztu zastosowanego w trybieart. 607k§3 kpkna czas odroczenia. Uznał tym samym Sąd Apelacyjny że zaskarżone postanowienie wymagało zmiany poprzez uchylenie aresztu tymczasowego stosowanego wobec podejrzanegoD.T.T.i tak postanowił w części dyspozytywnej. z. odpis postanowienia doręczyć podejrzanemu oraz obrońcy. Katowice, dn. 26.03.2008 r.

15/150000/0001006/AKz

Sąd Apelacyjny w Katowicach

II Wydział Karny

154505000005127_XVII_AmA_000132_2007_Uz_2008-04-15_001

XVII AmA 132/07

2008-04-15 02:00:00.0 CEST

2017-12-08 21:05:27.0 CET

2017-12-08 11:55:46.0 CET

15450500

5127

SENTENCE, REASON

Sygn. akt XVII AmA 132/07 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 15 kwietnia 2008 r. Sąd Okręgowy w Warszawie - Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów W składzie: Przewodniczący: Sędzia S.O. Witold Rękosiewicz Protokolant: ref. Paweł Kępiński po rozpoznaniu w dniu 15 kwietnia 2008 r. w Warszawie na rozprawie sprawy z powództwa (...) SA z/s w W. przeciwko Prezesowi Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów zainteresowany: (...) SA z/s w W. oochronę konkurencji na skutek odwołania od decyzji

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Iwona Lubańska" xPublisher="ilubanska" xVersion="1.0" xLang="PL" xYear="2007" xEditor="wzochowska" xToPage="13" xFlag="published" xEditorFullName="Wioleta Żochowska" xDocType="Uz" xml:space="preserve" xFromPg="1" xVolNmbr="000132" xVolType="15/450500/0005127/AmA"> <xName>Wyrok+Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xText>Sygn. akt XVII AmA 132/07</xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right">Dnia 15 kwietnia 2008 r.</xText> <xText>Sąd Okręgowy w Warszawie - Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów W składzie:</xText> <xText>Przewodniczący: Sędzia S.O. Witold Rękosiewicz</xText> <xText>Protokolant: ref. Paweł Kępiński</xText> <xText>po rozpoznaniu w dniu 15 kwietnia 2008 r. w Warszawie na rozprawie</xText> <xText>sprawy z powództwa <xAnon> (...) SA</xAnon> z/s w <xAnon>W.</xAnon> przeciwko Prezesowi Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów zainteresowany: <xAnon> (...) SA</xAnon> z/s w <xAnon>W.</xAnon></xText> <xText>oochronę konkurencji</xText> <xText>na skutek odwołania od decyzji Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów z dnia 27 lipca 2007 r. nr <xAnon>(...)</xAnon></xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">I</xName> <xText>Oddala odwołanie</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">II</xName> <xText>Zasądza od <xAnon> (...) SA</xAnon> z/s w <xAnon>W.</xAnon> na rzecz:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">a</xName> <xText>Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">b</xName> <xText><xAnon> (...) SA</xAnon> z/s w <xAnon>W.</xAnon></xText> </xUnit> </xUnit> <xText>kwoty po 720 zł (siedemset dwadzieścia) tytułem kosztów zastępstwa procesowego.</xText> <xText>SSO Witold Rękosiewicz</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText>Prezes Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów (pozwany) decyzją z dnia 27 lipca 2007 r., nr <xAnon>(...)</xAnon>, po przeprowadzeniu postępowania antymonopolowego przeciwko <xAnon> (...) S.A.</xAnon> z siedzibą w <xAnon>W.</xAnon> (zainteresowany) wszczętego na wniosek <xAnon> (...) S.A.</xAnon> z siedzibą w <xAnon>W.</xAnon> (powód) :</xText> <xEnum> <xBullet>-</xBullet> <xEnumElem> <xText>w pkt I. stwierdził stosowanie przez <xAnon> (...) S.A.</xAnon> praktyk ograniczających konkurencję, polegających na nadużywaniu pozycji dominującej na krajowym rynku przewozów towarów koleją poprzez stosowanie w umowach przewozu niejednolitych warunków, stwarzających zróżnicowane warunki konkurencji kontrahentom <xAnon> (...) S.A.</xAnon> z siedzibą w <xAnon>W.</xAnon> - będącego następcą prawnym <xAnon> (...) S.A.</xAnon> z siedzibą w <xAnon>W.</xAnon>, w wyniku przyznania niektórym podmiotom w ramach umów akwizycyjnych (specjalnych) wyższych upustów na przewóz węgla i miału węglowego, niż te które zostały przyznane <xAnon> (...) S.A.</xAnon>, co stanowi naruszenie <xLexLink xArt="art. 8;art. 8 ust. 2;art. 8 ust. 2 pkt. 3" xIsapId="WDU20001221319" xTitle="Ustawa z dnia 15 grudnia 2000 r. o ochronie konkurencji i konsumentów" xAddress="Dz. U. z 2000 r. Nr 122, poz. 1319">art. 8 ust. 2 pkt 3 ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r. o ochronie konkurencji i konsumentów</xLexLink> i stwierdził zaniechanie jej stosowania z dniem 1 stycznia 2003 r.;</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>w pkt II. umorzył postępowanie antymonopolowe w sprawie stosowania przez <xAnon> (...) S.A.</xAnon> z siedzibą w <xAnon>W.</xAnon> - będącego następcą prawnym <xAnon> (...) S.A.</xAnon> z siedzibą w <xAnon>W.</xAnon> - praktyk ograniczających konkurencję polegających na nadużywaniu pozycji dominującej na krajowym rynku przewozów towarów koleją poprzez stosowanie w umowach przewozu niejednolitych warunków, stwarzających zróżnicowane warunki konkurencji kontrahentom <xAnon> (...) S.A.</xAnon> z siedzibą w <xAnon>W.</xAnon> - będącego następcą prawnym <xAnon> (...) S.A.</xAnon> z siedzibą w <xAnon>W.</xAnon>, w wyniku przyznania niektórym podmiotom w ramach umów wieloletnich wyższych upustów na przewóz węgla i miału węglowego, niż te które zostały przyznane <xAnon> (...) S.A.</xAnon>, co może stanowić naruszenie art. 8 ust. 2 pkt 3 ww. ustawy.</xText> </xEnumElem> </xEnum> <xText>Swoją decyzję Prezes UOKiK oparł na następujących ustaleniach.</xText> <xText>Odnośnie pkt I. stwierdził, iż kryteria w oparciu o które <xAnon> (...)</xAnon> udzielało upustów na przewozy węgla, są w znacznej mierze nieobiektywne. Polityka sprzedaży usług przewozowych <xAnon> (...)</xAnon> z 1999 r. i 2000 r. uzależniała przyznawanie upustów na przewóz węgla kamiennego i miału węglowego w przewozie krajowym od spełnienia dwóch warunków, tj. zagrożenia przejęcia przewozów przez transport samochodowy</xText> <xText>oraz oferowania dodatkowych usług spedycyjnych. Przesłanki te określone zostały celowo przez <xAnon> (...)</xAnon> w sposób na tyle ogólny i elastyczny, że dawały możliwość temu podmiotowi podejmowania arbitralnych decyzji w tym zakresie. W ocenie organu antymonopolowego <xAnon> (...)</xAnon> uzależniając przyznawanie upustów na usługi przewozowe spedytorom od zagrożenia przejęcia przewozów przez transport samochodowy oraz świadczenia przez nich usług dodatkowych powinna była wyraźnie określić w jakich sytuacjach uważa, iż może dojść do zagrożenia przejęcia przewozów przez transport samochodowy oraz jakie usługi dodatkowe będą przez ten podmiot brane pod uwagę. Brak takiego wyraźnego określenia wiązać się mógł z faworyzowaniem niektórych podmiotów, a podejmowanie decyzji o udzieleniu upustu nie wymagało obiektywnego uzasadnienia.</xText> <xText>Jednocześnie Prezes UOKiK, na podstawie dowodów zebranych w trakcie tego postępowania, uznał za uzasadnione stwierdzenie zaniechania przez <xAnon> (...)</xAnon> ww. praktyki z dniem 1 stycznia 2003 r.</xText> <xText>Odnośnie pkt II. Prezes UOKiK wskazał, iż postępowanie w zakresie różnicowania przez <xAnon> (...) S.A.</xAnon> upustów na przewozy węgla kamiennego w ramach umów wieloletnich było już przedmiotem badania Prezesa Urzędu. W doktrynie i orzecznictwie jako jedną z przyczyn uniemożliwiających prowadzenie postępowania z powodu braku podstaw prawnych do merytorycznego rozstrzygnięcia, a w konsekwencji prowadzących do konieczności jego umorzenia na podstawie art. 105 §</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName>1</xName> <xText><xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">kpa</xLexLink>, podaje się istnienie uprzedniego rozstrzygnięcia tożsamej sprawy. Tym samym Prezes UOKiK uznał, iż stan faktyczny sprawy pozwala na uznanie bezprzedmiotowości postępowania przed organem antymonopolowym.</xText> </xUnit> <xText>Ponadto stosownie do treści art. 101 ust. 1 pkt 1 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów Prezes UOKiK stwierdził, iż nakładanie na <xAnon> (...) S.A.</xAnon> kary pieniężnej byłoby niecelowe, z uwagi na fakt, iż praktyka stwierdzona w ramach niniejszej decyzji dotyczy działań <xAnon> (...) S.A.</xAnon>, które zostały zaniechane blisko 5 lat temu. Organ antymonopolowy uwzględnił też okoliczność uprzedniego nałożenia na <xAnon> (...) S.A.</xAnon> trzema decyzjami kar pieniężnych w łącznej wysokości 70 min zł. Zdaniem Prezesa UOKiK ta okoliczność powinna w wystarczającym stopniu wywrzeć prewencyjny wpływ na <xAnon> (...) S.A.</xAnon> i przyczynić się do zapewnienia trwałego zaprzestania w przyszłości naruszania przez ten podmiot reguł konkurencji.</xText> <xText>W złożonym odwołaniu powód (<xAnon> (...) S.A.</xAnon>) wniósł o zmianę decyzji Prezesa UOKiK w zakresie odstąpienia od nałożenia kary pieniężnej z tytułu naruszenia przez <xAnon> (...) S.A.</xAnon> przepisów ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów poprzez dodanie punktu III do powyższej decyzji i wymierzenie <xAnon> (...) S.A.</xAnon> kary pieniężnej za stosowanie praktyk ograniczających konkurencję polegających na nadużywaniu pozycji dominującej na krajowym rynku przewozów towarowych koleją poprzez stosowanie w umowach przewozu niejednolitych warunków, stwarzających zróżnicowane warunki konkurencji kontrahentom <xAnon> (...) S.A.</xAnon> z siedzibą w <xAnon>W.</xAnon> - będącego następcą prawnym <xAnon> (...) S.A.</xAnon> z siedzibą w <xAnon>W.</xAnon>, w wyniku przyznania niektórym podmiotom w ramach umów akwizycyjnych (specjalnych) wyższych upustów na przewóz węgla i miału węglowego, niż te które zostały przyznane <xAnon> (...) S.A.</xAnon> Zaskarżonej decyzji zarzucił naruszenie art. 101 ust. 1 pkt 1 oraz art. 104 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów, stwierdzając, iż odstąpienie od wymierzenia kary pieniężnej stoi w sprzeczności z okresem, stopniem oraz okolicznościami naruszenia przepisów ww. ustawy. Wysokość kary pieniężnej powód pozostawił do uznania Sądu Ochrony Konkurencji i Konsumentów.</xText> <xText>Uzasadniając odwołanie powód stwierdził, iż zgadza się z treścią oraz uzasadnieniem Decyzji Prezesa UOKiK w zakresie pkt I oraz pkt II. Nie podzielił natomiast uzasadnienia zaskarżonej Decyzji w zakresie odstąpienia od nałożenia kary z tytułu naruszenia przez <xAnon> (...) S.A.</xAnon> przepisów ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów. Powód nie kwestionował, iż nakładanie kary pieniężnej z tytułu różnicowania upustów występujących w umowach wieloletnich było już przedmiotem postępowania prowadzonego przez organ antymonopolowy, w wyniku którego na <xAnon> (...) S.A.</xAnon> została nałożona kara pieniężna w wysokości 20 min zł, jednak stwierdził, iż kara ta nie była wygórowana, zaś charakter praktyki ograniczającej konkurencję dopuszczał możliwość nałożenia wyższej kary. Powód przyznał, iż fakt zaprzestania stosowania praktyki ograniczającej konkurencję stanowi okoliczność łagodzącą, jednakże w jego opinii de facto <xAnon> (...) S.A.</xAnon> nie zaprzestało stosowania zarzucanej praktyki, a jedynie uległa zmianie polityka handlowa dominanta.</xText> <xText>Co więcej powód podkreślił, iż samo wszczęcie postępowania przez <xAnon> (...) S.A.</xAnon> w 2000 r. nie skłoniło <xAnon> (...) S.A.</xAnon>, a wcześniej <xAnon> (...) S.A.</xAnon>, do dobrowolnego zaprzestania tej praktyki i podmiot ten świadomie przez ponad 3 lata naruszał prawo</xText> <xText>konkurencji. Według powoda okres stosowania naruszenia przez <xAnon> (...) S.A.</xAnon> w zakresie, o którym mowa w punktach I i II przedmiotowej decyzji, wynosił co najmniej 5 lat, a ponadto <xAnon> (...) S.A.</xAnon> nadal narusza prawo konkurencji w swojej polityce handlowej (o czym świadczy wszczęte w dniu 15 grudnia 2006 r. kolejne postępowanie antymonopolowe w sprawie nadużywania przez <xAnon> (...) S.A.</xAnon> pozycji dominującej.</xText> <xText>Zdaniem <xAnon>(...)</xAnon> S.A. <xAnon> (...) S.A.</xAnon> przez ostatnią dekadę notorycznie i świadomie naruszało przepisy prawa konkurencji. Zmiany polityki handlowej przez <xAnon> (...) S.A.</xAnon> mają jednie na celu ukrycie kolejnych naruszeń, dlatego w opinii powoda decyzje Prezesa UOKiK stwierdzające zaniechanie danej praktyki nie powinny wpływać na łagodniejszy wymiar kary czy też całkowite odstąpienie od jej wymierzenia. Także długość postępowań antymonopolowych nie może łagodzić skutków decyzji stwierdzającej praktykę ograniczającą konkurencję dla podmiotu, który dopuścił się tego rodzaju praktyk.</xText> <xText>W opinii powoda kary pieniężne nakładane przez Prezesa UOKiK na <xAnon> (...) S.A.</xAnon> nie wywarły żadnego wpływu w zakresie prewencji i nie przyczyniły się do zapewnienia trwałego zaprzestania w przyszłości naruszania przez ten podmiot reguł konkurencji, o czym świadczy wszczęcie postępowania antymonopolowego przeciwko <xAnon> (...) S.A.</xAnon> w grudniu 2006 r. oraz lekceważące wypowiedzi osób zarządzających <xAnon> spółką (...) S.A.</xAnon> co do nałożonych kar pieniężnych.</xText> <xText><xAnon> Spółka (...) S.A.</xAnon> zarzuciła także, iż Prezes UOKiK uzasadniając odstąpienie od nałożenia kary pieniężnej względem <xAnon> (...) S.A.</xAnon> całkowicie pominął treść art. 104 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów, zgodnie z którym przy wymierzaniu kar pieniężnych należy uwzględnić w szczególności okres, stopień oraz okoliczności uprzedniego naruszenia przepisów ustawy. W opinii powoda praktyka ograniczająca konkurencję określona w pkt I skarżonej decyzji miała poważne skutki rynkowe, gdyż w wyniku jej stosowania <xAnon> (...) S.A.</xAnon> odbierało kontrahentów spedytorom i de facto skutecznie powstrzymywało wejście na rynek przewozów kolejowych spedytorom, a więc stopień naruszenia przepisów należy uznać za duży. Przy ustalaniu wysokości kary pieniężnej należy wziąć pod uwagę okoliczności uprzedniego naruszenia przepisów ustawy, a zdaniem powoda <xAnon> (...) S.A.</xAnon> jest jednym z podmiotów najczęściej łamiącym prawo antymonopolowe w Polsce i może być uznany za recydywistę.</xText> <xText>Ponadto powód podniósł, iż odstąpienie od nałożenia kary pieniężnej wobec <xAnon> (...) S.A.</xAnon> nie realizuje żadnego z celów, jaki odnieść powinna kara, a mianowicie charakteru represyjnego, prewencyjnego oraz dyscyplinarnego. Co więcej, w opinii powoda Prezes UOKiK nie odniósł się w uzasadnieniu do represyjnego charakteru kary pieniężnej nakładanej przez organ antymonopolowy.</xText> <xText>W piśmie procesowym z dnia 08.04.2008 powód podtrzymał swoje stanowisko i ponownie przedstawił argumentację uzasadniającą żądania zawarte w odwołaniu. <xBx>Pozwany Prezes UOKiK wniósł o oddalenie odwołania.</xBx></xText> <xText>Zdaniem organu antymonopolowego nie można zgodzić się ze stwierdzeniem <xAnon> (...) S.A.</xAnon>, iż <xAnon> (...) S.A.</xAnon> nie zaprzestało stosowania praktyki, którą organ antymonopolowy stwierdził w zaskarżonej decyzji. W ocenie pozwanego, jeżeli powód nie zgadza się w tej kwestii z Prezesem UOKiK to powinien był przede wszystkim zaskarżyć decyzję w części dotyczącej stwierdzenia przez organ antymonopolowy zaprzestania stosowania praktyki przez <xAnon> (...) S.A.</xAnon> Natomiast powód w odwołaniu wprost zgodził się w tej części z zaskarżoną decyzją. Ponadto organ antymonopolowy wskazał, iż fakt stosowania przez <xAnon> (...) S.A.</xAnon> innych praktyk ograniczających konkurencję - za które został już ukarany - nie może być utożsamiany z kontynuowaniem praktyki stwierdzonej w zaskarżonej decyzji. A tym samym nie ma żadnych podstaw do stwierdzenia, iż działania <xAnon> (...) S.A.</xAnon> uznane za praktykę ograniczającą konkurencję w pkt I zaskarżonej decyzji były kontynuowane przez ten podmiot.</xText> <xText>Ponadto organ antymonopolowy nie kwestionując faktu, iż okres stosowania zaskarżonej praktyki był stosunkowo długi, wskazał, że za istotny należy uznać fakt zaniechania stosowania tejże praktyki przez <xAnon> (...) S.A.</xAnon> na blisko 5 lat przed wydaniem zaskarżonej decyzji stwierdzającej jej stosowanie. Właśnie między innymi ta okoliczność uzasadniała zdaniem powoda odstąpienie od nałożenia na <xAnon> (...) S.A.</xAnon> kary pieniężnej. Organ antymonopolowy nie kwestionował również faktu prowadzenia w stosunku do <xAnon> (...) S.A.</xAnon> od 15 grudnia 2006 r. kolejnego postępowania antymonopolowego, jednakże zauważył, iż nie oznacza to, że podmiot ten dopuścił się naruszenia przepisów ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów, ponieważ fakt prowadzenia postępowania nie jest równoznaczny ze stosowaniem przez ten podmiot praktyk ograniczających konkurencję.</xText> <xText>Odnosząc się do zarzucanego przez powoda okresu trwania przedmiotowego postępowania, pozwany stwierdził, iż to głównie działania powoda wpłynęły na</xText> <xText>długość postępowania. Organ antymonopolowy zauważył jednocześnie, iż długość postępowania nie wpłynęła na odstąpienie od nałożenia kary na <xAnon> (...) S.A.</xAnon> Na owo odstąpienie wpłynęły: zaprzestanie praktyki ograniczającej konkurencję przez <xAnon> (...) S.A.</xAnon>, zaniechanie przez <xAnon> (...) S.A.</xAnon> kwestionowanych działań na blisko 5 lat przed wydaniem decyzji stwierdzającej stosowanie praktyk oraz nałożenie na <xAnon> (...) S.A.</xAnon> już po zaprzestaniu działań kwestionowanych w ramach zaskarżonej decyzji kar pieniężnych decyzjami Prezesa UOKiK z dnia 17 czerwca 2004 r. Nr <xAnon>(...)</xAnon> w wysokości 40 min zł, z dnia 31 grudnia 2004 r. Nr <xAnon>(...)</xAnon> w wysokości 20 min zł oraz z dnia 21 grudnia 2005 r. Nr <xAnon>(...)</xAnon> w wysokości 10 min zł.</xText> <xText>Zdaniem organu antymonopolowego nie można zgodzić się z twierdzeniem powoda, iż <xAnon> (...) S.A.</xAnon> dopuściła się recydywy. Faktem jest, że przedmiotowa decyzja stwierdzająca stosowanie praktyk została wydana po wydaniu decyzji z dnia 17 czerwca 2004 r., 31 grudnia 2004 r. oraz 21 grudnia 2005 r. stwierdzających stosowanie praktyk ograniczających konkurencję. Jednakże należy podkreślić, iż działania <xAnon> (...) S.A.</xAnon> uznane za praktykę ograniczającą konkurencję w ramach zaskarżonej decyzji zostały zaniechane do końca 2002 r., natomiast działania <xAnon> (...) S.A.</xAnon> zakwestionowane w decyzjach z dnia 17 czerwca 2004 r., 31 grudnia 2004 r. oraz 21 grudnia 2005 r. miały miejsce w latach 2003-2004. Ponadto pozwany stwierdził, iż kary nałożone na <xAnon> (...) S.A.</xAnon> w ramach powyższych decyzji powinny w wystarczającym stopniu wywrzeć wpływ w zakresie prewencji w stosunku do <xAnon> (...) S.A.</xAnon> i przyczynić się do zapewnienia trwałego zaprzestania w przyszłości naruszania przez ten podmiot reguł konkurencji.</xText> <xText>Pozwany zaznaczył także, iż po wydaniu ww. decyzji, w których nałożone zostały na <xAnon> (...) S.A.</xAnon> kary pieniężne, organ antymonopolowy do chwili obecnej nie stwierdził stosowania przez ten podmiot praktyk ograniczających konkurencję. Pozwany nie zgodził się także z zarzutem powoda odnoszącym się do pominięcia przez niego treści art. 104 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów. Stwierdził, że przepis ten wskazuje, jakimi kryteriami powinien kierować się Prezes UOKiK przy ustalaniu wysokości kary pieniężnej. W przedmiotowej sprawie Prezes UOKiK odstąpił od wymierzenia kary, a więc ww. przepis nie ma w tym przypadku bezpośredniego zastosowania.</xText> <xText>Prezes UOKiK podkreślił także, iż zaniechanie stosowania praktyk przez danego przedsiębiorcę traktuje się w doktrynie jako okoliczność wpływającą łagodząco przy</xText> <xText>wymierzaniu kary, i dlatego też fakt zaprzestania stosowania praktyk przez <xAnon> (...) S.A.</xAnon> na blisko 5 lat przed wydaniem zaskarżonej decyzji został uznany za jedną z przyczyn uzasadniających odstąpienie od nałożenia kary pieniężnej. Stanowisko w przedmiotowej sprawie przedstawił również zainteresowany <xAnon> - (...) S.A.</xAnon> Jego zdaniem żądanie powoda o zmianę Decyzji w powyższym zakresie jest bezzasadne i w związku z tym wniósł on o oddalenie odwołania.</xText> <xText>Powołując się na złożone w tej samej sprawie własne odwołanie, zainteresowany stwierdził, iż przedmiotowa decyzja została skierowana do przedsiębiorcy, który nie powinien być jej adresatem. Powyższe uchybienie Prezesa UOKiK było konsekwencją błędnego uznania <xAnon> (...) S.A.</xAnon> za następcę prawnego <xAnon> (...) S.A.</xAnon>, co zdaniem zainteresowanego zostało udowodnione w złożonym przez niego odwołaniu od przedmiotowej decyzji.</xText> <xText>W piśmie procesowym złożonym w odpowiedzi na odwołanie powoda od przedmiotowej decyzji zainteresowany ustosunkował się do zarzutów przedstawionych przez <xAnon> (...) S.A.</xAnon> Za bezzasadny uznał zarzut powoda dotyczący naruszenia przez Prezesa UOKiK art. 104 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów. W jego opinii przepis ten znajduje zastosowanie dopiero na etapie ustalania wysokości kary pieniężnej, a zatem już po zaistnieniu przesłanek do jej nałożenia. Natomiast w przedmiotowej sprawie Prezes UOKiK korzystając z uznania administracyjnego, przyznanego mu na podstawie art. 101 ww. ustawy postanowił nie nakładać kary pieniężnej.</xText> <xText>Zdaniem <xAnon>(...)</xAnon> S.A. postępowanie antymonopolowe w niniejszej sprawie zostało wszczęte przeciwko całkowicie różnemu od <xAnon> (...)</xAnon> podmiotowi, tj. <xAnon> (...) S.A.</xAnon> Co więcej w dacie wszczęcia postępowania przedsiębiorca <xAnon> (...) S.A.</xAnon> jeszcze nie istniał, gdyż datą utworzenia spółki był 17 lipca 2001 r. W świetle powyższego nie można <xAnon> (...) S.A.</xAnon> przypisywać świadomego stosowania w latach 2000-2003 zakwestionowanych przez Prezesa Urzędu działań.</xText> <xText>Zainteresowany stwierdził również, iż dobrowolnie wycofał się z zakwestionowanych w Decyzji praktyk. Zmiana polityki handlowej Spółki, na co wskazuje Prezes UOKiK w decyzji a powód tego nie kwestionuje - nastąpiła w dniu 1 stycznia 2003 r., natomiast pierwsze z „kolejnych” postępowań prowadzonych przez Prezesa Urzędu, tym razem przeciwko <xAnon> (...) S.A.</xAnon>, zostało wszczęte dopiero w dniu 30 czerwca 2003 r.</xText> <xText>Ponadto w opinii <xAnon> (...) S.A.</xAnon> nie można było zgodzić się z argumentacją powoda, że prowadzenie obecnie postępowania antymonopolowego przeciwko Spółce dowodzi, iż <xAnon> (...)</xAnon> nadal narusza przepisy prawa konkurencji, bowiem samo uprawdopodobnienie przez Prezesem Urzędu możliwości stosowania zakazanych praktyk, nie oznacza jeszcze, że praktyki te faktycznie mają miejsce. Zainteresowany zgodził się z powodem, że okres trwania postępowania antymonopolowego, co do zasady nie może mieć wpływu na sankcje nakładane na przedsiębiorcę w drodze decyzji kończącej postępowanie, a także na rozmiar tych sankcji. Ponadto stanął na stanowisku, iż wydanie przez Prezesa UOKiK decyzji z dnia 17 czerwca 2004 r., 31 grudnia 2004 r. oraz 21 grudnia 2005 r. stwierdzających stosowanie przez Spółkę praktyk ograniczających konkurencję nie może w niniejszej sprawie stanowić podstawy do nałożenia kary na <xAnon> (...) S.A.</xAnon> Praktyki, o których mowa w pkt I zaskarżonej decyzji trwały w okresie 1999-2003, a zatem nie były uprzednim naruszeniem ustawy względem deliktów antymonopolowych, stwierdzonych wskazanymi wyżej decyzjami. Dla oceny pierwszeństwa nie może mieć znaczenia data wydania decyzji administracyjnej, gdyż okres trwania postępowania nie może mieć wpływu na rozmiar sankcji stosowanych wobec przedsiębiorcy. Ponadto zainteresowany zwrócił w swym piśmie uwagę, iż wbrew wnioskom jakie wywodzi powód z okoliczności wydawania w 2004 i 2005 r. przez Prezesa UOKiK decyzji przeciwko <xAnon> (...) S.A.</xAnon> fakt, że zakwestionowane w decyzji praktyki miały miejsce uprzednio wobec wszystkich pozostałych decyzji Prezesa UOKiK, wydanych przeciwko Spółce należy uznać za okoliczność łagodzącą. Przyjmując powyższe założenie <xAnon> (...) S.A.</xAnon> zauważyło, iż praktyka stwierdzona w pkt I zaskarżonej decyzji byłaby pierwszym deliktem prawa antymonopolowego popełnionym przez Spółkę, dlatego tym bardziej zasadnym byłoby łagodne potraktowanie sprawcy przez organ i odstąpienie od nałożenia kary. Zainteresowany zwrócił również uwagę na fakt, iż tylko jedna z wydanych przeciwko <xAnon> Spółce (...) S.A.</xAnon> decyzji jest prawomocna, zaś pozostałe są przedmiotem postępowania sądowego, a nałożone na ich podstawie kary nie są na obecnym etapie wymagalne. Ponadto w jego opinii po wydanych przez Prezesa UOKiK decyzjach nakładających na <xAnon> (...)</xAnon> kary pieniężne, Spółka zmieniła swą politykę handlową i od tego czasu Prezes UOKiK nie stwierdził stosowania przez <xAnon> (...) S.A.</xAnon> zakazanych ustawą praktyk. Przeciwnie umorzył niektóre z postępowań prowadzonych przeciwko Spółce.</xText> <xText><xAnon> Spółka (...) S.A.</xAnon> wskazała również, że twierdzenia powoda o niemożliwości dochodzenia przez <xAnon> (...) S.A.</xAnon> od <xAnon> (...) S.A.</xAnon> odszkodowania z tytułu stosowania rzekomych praktyk nie wynikają z przedawnienia roszczeń związanych z długością prowadzonego postępowania antymonopolowego. Powód dochodził już bowiem w postępowaniu przed sądami powszechnymi i Sądem Najwyższym odszkodowania zarówno od <xAnon> (...) S.A.</xAnon> jak i od <xAnon> (...) S.A.</xAnon> z tytułu hipotetycznych szkód poniesionych wskutek stosowania rzekomych praktyk monopolistycznych, w zakresie tożsamym z zakresem objętym niniejszym postępowaniem. Sądy obu instancji oddaliły powództwo powoda, a Sąd Najwyższy odmówił przyjęcia skargi kasacyjnej.</xText> <xText>Ponadto zainteresowany zwrócił uwagę, iż kary w prawie ochrony konkurencji i konsumentów nie mogą być traktowane jako instrument do osobistych rozliczeń pomiędzy uczestnikami rynku - ich funkcją jest bowiem ochrona interesu publicznego, a nie prywatnych interesów poszczególnych przedsiębiorców. Co więcej, w opinii uczestnika, zgodnie z dotychczasowym orzecznictwem Sądu Ochrony Konkurencji i Konsumentów przy ustalaniu kar pieniężnych przewidzianych w Ustawie, na pierwszy plan wysuwa się wzgląd na potrzebę zaprzestania stosowania praktyk monopolistycznych. Zaniechanie dalszego stosowania praktyki jest uznawane za istotną okoliczność łagodzącą. Stanowisko prezentowane w orzecznictwie SOKiK wskazuje również, że dobrowolne zaprzestanie zakazanej praktyki oraz stosunkowo krótki okres jej stosowania uzasadnia odstąpienie od nałożenia kary pieniężnej. W piśmie procesowym z dnia 01.04.2008 r. zainteresowany, podtrzymując swoje stanowisko procesowe podkreślił, że spółka dobrowolnie zaprzestała stosowania zarzucanej praktyki, więc brak jest przesłanek uzasadniających nałożenie na <xAnon> (...) SA</xAnon> kary pieniężnej.</xText> <xText><xBx>Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów ustalił i zważył, co następuje:</xBx></xText> <xText>W dniu 6 czerwca 2000 r. do Prezesa UOKiK wpłynął od <xAnon> Spółki (...) S.A.</xAnon> z siedziba w <xAnon>G.</xAnon> (w trakcie postępowania wnioskodawca zmienił firmę i siedzibę <xAnon> - (...) S.A.</xAnon>), wniosek o wszczęcie postępowania antymonopolowego przeciwko <xAnon> (...) S.A.</xAnon> z siedzibą w <xAnon>W.</xAnon>, w związku ze stosowaniem przez ten podmiot praktyk ograniczających konkurencję. Organ antymonopolowy w dniu 13 października 2000 r. zawiadomił <xAnon> (...) S.A.</xAnon> o wszczęciu wobec niej postępowania antymonopolowego.</xText> <xText>Wszczęcie postępowania w przedmiotowej sprawie nastąpiło w czasie obowiązywania <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19900140088" xTitle="Ustawa z dnia 24 lutego 1990 r. o przeciwdziałaniu praktykom monopolistycznym" xAddress="Dz. U. z 1990 r. Nr 14, poz. 88">ustawy z dnia 24 lutego 1990 r. o przeciwdziałaniu praktykom monopolistycznym i ochronie interesów konsumentów</xLexLink>, natomiast w trakcie postępowania w dniu 1 kwietnia 2001 r. weszła w życie <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU20001221319" xTitle="Ustawa z dnia 15 grudnia 2000 r. o ochronie konkurencji i konsumentów" xAddress="Dz. U. z 2000 r. Nr 122, poz. 1319">ustawa z dnia 15 grudnia 2000 r. o ochronie konkurencji i konsumentów</xLexLink> (Dz. U. z 2005 r., Nr 244, poz. 2080 z późn. zm.), która uchyliła <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19900140088" xTitle="Ustawa z dnia 24 lutego 1990 r. o przeciwdziałaniu praktykom monopolistycznym" xAddress="Dz. U. z 1990 r. Nr 14, poz. 88">ustawę o przeciwdziałaniu praktykom monopolistycznym i ochronie interesów konsumentów</xLexLink>, a ponadto zobowiązywała do stosowania w prowadzonych przed organem antymonopolowym postępowaniach przepisów nowej ustawy.</xText> <xText>Przedstawione <xAnon>(...)</xAnon> S.A. zarzuty zostały zakwalifikowane jako:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText>nadużywanie pozycji dominującej polegające na przeciwdziałaniu ukształtowaniu się warunków niezbędnych do rozwoju bądź powstania konkurencji poprzez odmowę udostępnienia <xAnon> (...)</xAnon> linii kolejowej w celu wykonywania przewozów towarowych zgodnie z otrzymaną koncesją, co może stanowić naruszenie art. 8 ust. 2 pkt 5 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText>nadużywanie pozycji dominującej polegające na stosowaniu w umowach przewozu niejednolitych warunków, stwarzających zróżnicowane warunki konkurencji kontrahentom <xAnon> (...) S.A.</xAnon> w wyniku przyznania niektórym podmiotom wyższych upustów na przewóz:</xText> </xUnit> <xText>-kamienia wapiennego,</xText> <xText>-kwarcytu i dolomitu,</xText> <xText>-żużla wielkopiecowego,</xText> <xText>-popiołów,</xText> <xText>-węgla i miału węglowego,</xText> <xText>-propanu-butanu,</xText> <xText>-ciężkiego oleju opałowego (mazutu) w imporcie,</xText> <xText>niż te, które zostały przyznane <xAnon> (...)</xAnon>, co może stanowić naruszenie art. 8 ust. 2 pkt 3 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów;</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText>nadużywanie pozycji dominującej polegające na odmowie sprzedaży usług, przy braku alternatywnych źródeł zaopatrzenia, dyskryminującą <xAnon> (...)</xAnon>, w wyniku:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">a</xName> <xText>odmowy udostępnienia linii kolejowej w celu wykonywania przez <xAnon> (...)</xAnon> przewozów towarowych zgodnie z otrzymaną koncesją,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">b</xName> <xText>odmowy zawarcia umowy na przewóz kamienia wapiennego w relacji <xAnon>W.</xAnon>- <xAnon>I.</xAnon>,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">c</xName> <xText>odmowy przedłużenia umowy specjalnej nr <xAnon>(...)</xAnon>,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">d</xName> <xText>odmowy przyznania upustów w wysokości zaproponowanej przez <xAnon> (...)</xAnon> na przewozy:</xText> </xUnit> </xUnit> <xText>-kamienia wapiennego,</xText> <xText>-kwarcytu i dolomitu,</xText> <xText>-żużla wielkopiecowego,</xText> <xText>-popiołów,</xText> <xText>-węgla i miału węglowego,</xText> <xText>-propanu-butanu,</xText> <xText>-ciężkiego oleju opałowego (mazutu) w imporcie,</xText> <xText>niż te, które zostały przyznane <xAnon> (...)</xAnon>, co może stanowić naruszenie art. 8 ust. 1 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów;</xText> <xText>O powyższych zarzutach strony zostały poinformowane pismem z dnia 13 października 2000 r.</xText> <xText>Na wniosek <xAnon> (...)</xAnon>, postanowieniem z dnia 7 września 2001 r. Prezes Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów zawiesił niniejsze postępowanie. Ponownie zostało ono podjęte na wniosek <xAnon> (...)</xAnon> w dniu 3 lutego 2003 r.</xText> <xText>W trakcie prowadzonego postępowania <xAnon> (...)</xAnon> pismem z dnia 20 października 2005 r. wycofała wniosek o nakazanie zaniechania przez <xAnon> (...) S.A.</xAnon> praktyk ograniczających konkurencję w następującym zakresie:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText>nadużywanie pozycji dominującej polegające na przeciwdziałaniu ukształtowaniu się warunków niezbędnych do rozwoju bądź powstania konkurencji poprzez odmowę udostępnienia <xAnon> (...)</xAnon> linii kolejowej w celu wykonywania przewozów towarowych zgodnie z otrzymaną koncesją, co może stanowić naruszenie art. 8 ust. 2 pkt 5 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText>nadużywanie pozycji dominującej polegające na stosowaniu w umowach przewozu niejednolitych warunków, stwarzających zróżnicowane warunki konkurencji kontrahentom <xAnon> (...) S.A.</xAnon> w wyniku przyznania niektórym podmiotom wyższych upustów na przewóz:</xText> </xUnit> <xText>-kamienia wapiennego,</xText> <xText>-kwarcytu i dolomitu,</xText> <xText>-żużla wielkopiecowego,</xText> <xText>-popiołów,</xText> <xText>-propanu-butanu,</xText> <xText>-ciężkiego oleju opałowego (mazutu) w imporcie,</xText> <xText>niż te, które zostały przyznane <xAnon> (...)</xAnon>, co może stanowić naruszenie art. 8 ust. 2 pkt 3 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów;</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText>nadużywanie pozycji dominującej polegające na odmowie sprzedaży usług, przy braku alternatywnych źródeł zaopatrzenia, dyskryminującą <xAnon> (...)</xAnon>, w wyniku:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">a</xName> <xText>odmowy udostępnienia linii kolejowej w celu wykonywania przez <xAnon> (...)</xAnon> przewozów towarowych zgodnie z otrzymaną koncesją,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">b</xName> <xText>odmowy zawarcia umowy na przewóz kamienia wapiennego w relacji <xAnon>W.</xAnon>- <xAnon>I.</xAnon>,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">c</xName> <xText>odmowy przedłużenia umowy specjalnej nr <xAnon>(...)</xAnon>,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">d</xName> <xText>odmowy przyznania upustów w wysokości zaproponowanej przez <xAnon> (...)</xAnon> na przewozy:</xText> </xUnit> </xUnit> <xText>-kamienia wapiennego,</xText> <xText>-kwarcytu i dolomitu,</xText> <xText>-żużla wielkopiecowego,</xText> <xText>-popiołów,</xText> <xText>-węgla i miału węglowego,</xText> <xText>-propanu-butanu,</xText> <xText>-ciężkiego oleju opałowego (mazutu) w imporcie,</xText> <xText>niż te, które zostały przyznane <xAnon> (...)</xAnon>, co może stanowić naruszenie art. 8 ust. 1 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów;</xText> <xText>W związku z powyższym Prezes UOKiK postanowieniem z dnia 30 listopada 2005 r. Prezes UOKiK umorzył w powyższym zakresie postępowanie antymonopolowe. Dalsze postępowanie obejmowało jedynie zarzut w zakresie nadużywania pozycji dominującej polegającego na stosowaniu w umowach przewozu niejednolitych warunków, stwarzających zróżnicowane warunki konkurencji kontrahentom <xAnon> (...) S.A.</xAnon> w wyniku przyznania niektórym podmiotom wyższych upustów na przewóz węgla i miału węglowego.</xText> <xText>W chwili wszczęcia postępowania antymonopolowego działalność związaną z przewozami towarów koleją prowadziło Przedsiębiorstwo <xAnon>(...)</xAnon> z siedzibą w <xAnon>W.</xAnon>. Na mocy ustawy z dnia 8 września 2000 r. o komercjalizacji, restrukturyzacji i prywatyzacji przedsiębiorstwa państwowego Polski </xText> <xText>Koleje Państwowe (Dz. U. Nr 84, poz. 948 z późn. zm.) Przedsiębiorstwo <xAnon>(...)</xAnon> zostało przekształcone w <xAnon>(...)</xAnon> Spółka Akcyjna. Ponadto w dniu 1 października 2001 r. z <xAnon> (...) S.A.</xAnon> wyodrębniona została <xAnon> spółka (...) S.A.</xAnon> z siedzibą w <xAnon>W.</xAnon>, która przejęła działalność <xAnon> (...) S.A.</xAnon> w zakresie towarowych przewozów koleją. Zgodnie z art. 14 ust. 2 ustawy o komercjalizacji, restrukturyzacji i prywatyzacji przedsiębiorstwa <xAnon>(...)</xAnon>, <xAnon> (...) S.A.</xAnon> wstąpiła w prawa i obowiązki <xAnon> (...) S.A.</xAnon> jako przewoźnika kolejowego.</xText> <xText>W świetle powyższego w opinii Sądu należy przyjąć, że <xAnon> (...) S.A.</xAnon> jest następcą prawnym w stosunku do <xAnon> (...) S.A.</xAnon> w zakresie kolejowych przewozów towarowych.</xText> <xText>Ponadto należy zauważyć, iż w dniu 21 kwietnia 2007 r. weszła w życie <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU20070500331" xTitle="Ustawa z dnia 16 lutego 2007 r. o ochronie konkurencji i konsumentów" xAddress="Dz. U. z 2007 r. Nr 50, poz. 331">ustawa z dnia 16 lutego 2007 r. o ochronie konkurencji i konsumentów</xLexLink> (Dz. U. Nr 50, poz. 331 z późn. zm.). Zgodnie z przepisem art. 131 ust. 1 tejże ustawy do postępowań wszczętych na podstawie <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU20001221319" xTitle="Ustawa z dnia 15 grudnia 2000 r. o ochronie konkurencji i konsumentów" xAddress="Dz. U. z 2000 r. Nr 122, poz. 1319">ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r. o ochronie konkurencji i konsumentów</xLexLink> i nie zakończonych do dnia wejścia w życie przepisów nowej ustawy, stosuje się przepisy dotychczasowe.</xText> <xText>Zgodnie z powyższym niniejsze postępowanie również powinno być kontynuowane w oparciu o przepisy <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU20001221319" xTitle="Ustawa z dnia 15 grudnia 2000 r. o ochronie konkurencji i konsumentów" xAddress="Dz. U. z 2000 r. Nr 122, poz. 1319">ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r. o ochronie konkurencji i konsumentów</xLexLink>.</xText> <xText>Stosownie do art. 1 ust. 1 i 2 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów, przedmiotowa ustawa określa warunki rozwoju i ochrony konkurencji oraz zasady podejmowanej w interesie publicznym ochrony interesów przedsiębiorców i konsumentów. Tym samym należy uznać, iż ustawa ta należy do dziedziny prawa publicznego i jako taka powinna mieć zastosowanie w sytuacji zagrożenia interesu publicznego, a nie interesu jednostkowego. Regulacja ta znajduje zastosowanie tylko wówczas, gdy zagrożony lub naruszony zostaje interes publiczny polegający na zapewnieniu właściwych warunków funkcjonowania rynku gospodarczego. W orzecznictwie SOKiK przyjmuje się, iż nie jest to pojęcie o charakterze stałym i jednolitym, dlatego tez w każdej sprawie powinien on być ustalony i skonkretyzowany co do swych wymagań (wyrok SOKiK z dnia 16.11.2005 r., XVII Ama 97/04, wyrok SN z dnia 27.08.2003 r., I CKN 527/01). Co więcej ustawa ta ma charakter publicznoprawny i służy ochronie interesu ogólnospołecznego. Znajduje ona zatem zastosowanie wówczas, gdy zagrożony lub naruszony był interes publiczny,</xText> <xText>polegający na zapewnieniu właściwych warunków funkcjonowania rynku gospodarczego, a więc chroni konkurencję jako zjawisko o charakterze instytucjonalnym. Za zagrożenie lub naruszenie konkurencji w tym rozumieniu należy zaś uznać jedynie takie działania, które dotykają sfery interesów szerszego kręgu uczestników rynku gospodarczego, a więc gdy dotyczą konkurencji rozumianej nie jako sytuację pojedynczego przedsiębiorcy (konsumenta), lecz jako zjawisko charakteryzujące funkcjonowanie gospodarki.</xText> <xText>Zdaniem Sądu należy uznać, że stosowana przez zainteresowanego praktyka prowadziła do naruszenia przez <xAnon> (...) S.A.</xAnon> interesu publicznoprawnego, gdyż warunki dotyczące upustów występują we wszystkich umowach zawieranych przez <xAnon> (...) S.A.</xAnon> ze swoimi kontrahentami. Różnicowanie warunków udzielania upustów w stosunku do poszczególnych kontrahentów, bez uzasadnionych powodów, bez wątpienia narusza konkurencję, a w efekcie narusza również interes publiczny. Co więcej zauważyć należy, iż w zawieraniu w podobnych umowach różnych warunków kontraktowych występuje pewna powszechność, a tym samym działania ze strony <xAnon> (...) S.A.</xAnon> dotyczą wszystkich jego kontrahentów - zarówno obecnych jak i potencjalnych - a pośrednio również szerokiego grona konsumentów, jako nabywców końcowych poszczególnych towarów i usług, na których ostateczne ceny mają wpływ koszty transportu kolejowego.</xText> <xText>Należy również zauważyć, iż w chwili wszczynania postępowania <xAnon> (...)</xAnon> było jedynym podmiotem świadczącym usługi w zakresie przewozu towarów koleją na rynku krajowym i sytuacja ta w zasadzie nie zmieniła się do końca 2002 r. W okresie tym więc bez wątpienia <xAnon> (...) SA</xAnon>, a następnie <xAnon> (...) SA</xAnon>, posiadało pozycję dominującą na tak określonym rynku. Nie bez znaczenia jest również, iż pomimo pojawienia się w 2003 r. innych przewoźników kolejowych na terenie kraju udział <xAnon> (...) S.A.</xAnon> w każdym roku trwania postępowania w przedmiotowej sprawie przekraczał 40 %, z czym ustawa wiąże domniemanie posiadania pozycji dominującej.</xText> <xText>Okoliczności te oraz sam fakt stosowania przez zainteresowanego niedozwolonej praktyki nie były przez powoda kwestionowane. Nie stanowiły więc przedmiotu złożonego odwołania. Dowody wskazane w trakcie postępowania i uwzględnione przez Prezesa UOKiK przy wydaniu zaskarżonej decyzji wskazują, iż <xAnon> (...) SA</xAnon> zaprzestało z dniem 01.01.2003 r. stosowania praktyki określonej w pkt I decyzji. Świadczy o tym treść obowiązujących od dnia 01.01.2003 r. Zasad sprzedaży usług</xText> <xText>przewozów towarowych przez <xAnon> (...) SA</xAnon> w 2003 r. (k.723-762 akt adm.), które nie zawierały zapisów dopuszczających różnicowania zasad przyznawania upustów na przewozy w ramach umów specjalnych w oparciu o dotychczasowe nieprecyzyjne kryteria.</xText> <xText>W świetle powyższego Sąd zgodził się ze stanowiskiem Prezesa UOKiK o uznaniu zaniechania przez <xAnon> (...) SA</xAnon> przedmiotowej praktyki w 2003 r. Słusznie też, zdaniem Sądu, Prezes UOKiK umorzył postępowanie antymonopolowe dotyczące praktyk określonych w pkt II zaskarżonej decyzji.</xText> <xText>Biorąc pod uwagę treść odwołania powoda zważyć należało, że istotą prowadzonego przed Sądem Ochrony Konkurencji i Konsumentów postępowania odwoławczego winna być ocena zasadności zaskarżonej decyzji w zakresie nie nałożenia na podmiot dopuszczający się stosowania niedozwolonej praktyki antykonkurencyjnej kary pieniężnej. Bezsporne w sprawie jest i nie zaprzecza temu także zainteresowany, że od dnia 01.01.2003 r. zarzucana zaskarżoną decyzją praktyka nie była już stosowana. Jednak ze względu na okoliczności zaistniałe w czasie postępowania antymonopolowego przedmiotowa decyzja została wydana dopiero w dniu 27.07.2007 r. - po upływie znacznego okresu czasu od daty zaprzestania stosowania niedozwolonej praktyki. Ponadto wydanie przedmiotowej decyzji zostało poprzedzone wydaniem przez Prezesa UOKiK trzech innych decyzji dotyczących stosowania przez zainteresowanego praktyk niedozwolonych i nakładających na <xAnon> (...) SA</xAnon> kary pieniężne w łącznej wysokości 70 min zł.</xText> <xText>Zgodnie z art. 101 ust. 1 pkt 1 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów organ antymonopolowy może nałożyć na przedsiębiorcę karę pieniężną, jeżeli naruszenie zakazu, o którym mowa w art. 5 lub art. 8 ustawy było choćby nieumyślne. Sposób zredagowania tego przepisu świadczy o bardzo represyjnym, ale zarazem fakultatywnym charakterze nadanym mu przez ustawodawcę, dostrzegającego konieczność dopuszczenia rozwiązania alternatywnego (w zależności od konkretnych okoliczności) i odstąpienia od uprzednio stosowanego w ustawie rozwiązania obligatoryjnego. Taka tendencja zgodna jest jednocześnie z przepisami prawa wspólnotowego, które również nie przewidują w zaistniałych okolicznościach bezwzględnego obowiązku nałożenia kar pieniężnych. Z powyższego wynika, że Prezes UOKiK przy wydawaniu zaskarżonej decyzji miał pełną swobodę w zakresie dotyczącym nałożenia na zainteresowanego kary pieniężnej z tytułu stwierdzonego naruszenia art. 8 ust. 2 pkt 3 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów.</xText> <xText>Podkreślić wypada, że fakultatywność nałożenia kary pieniężnej nie została uzależniona przez ustawodawcę od zaistnienia okoliczności przewidzianej w art. 10 tejże ustawy tj. zaprzestania stosowania przez przedsiębiorcę zakazanej praktyki antykonkurencyjnej. Zdaniem Sądu takie unormowanie przemawia za uznaniem, że w intencji ustawodawcy było, aby organ antymonopolowy przy podejmowaniu decyzji dotyczącej nałożenia kary pieniężnej wykazał szczególną staranność i rozważył wszelkie aspekty zaistniałej w sprawie sytuacji.</xText> <xText>Analizując w świetle powyższego zarzuty odwołania Sąd Okręgowy stwierdził, iż nie zasługują one na uwzględnienie.</xText> <xText>Rezygnując z nałożenia na zainteresowanego kary pieniężnej Prezes UOKiK działał w ramach uznania administracyjnego. Pociąga to za sobą konieczność kierowania się przez organ antymonopolowy zasadą równości (jednakowej oceny wszystkich przedsiębiorców oraz proporcjonalności w stosunku do stwierdzonego stopnia zawinienia, uzyskanych korzyści i uprzedniego zachowania się przedsiębiorcy. Wskazuje to na konieczność zachowania umiaru zarówno na etapie podejmowania decyzji o nałożeniu, czy nienałożeniu kary pieniężnej jak i przy określaniu wysokości samej kary, jeśli została nałożona.</xText> <xText>Zdaniem Sądu Okręgowego zgodzić się należało z pozwanym, że w sytuacji, gdy zaskarżona decyzja dotyczy pierwszego naruszenia przez przewoźnika przepisów antykonkurencyjnych, została wydana po upływie ponad czterech lat od dobrowolnego zaprzestania stosowania niedozwolonej praktyki, a jej wydanie poprzedziło wydanie trzech innych decyzji (dotyczących później stwierdzonych praktyk) nakładających na przedsiębiorcę wysokie kary pieniężne, nakładanie kolejnej kary pieniężnej w podobnej wysokości byłoby niecelowe.</xText> <xText>Należy podkreślić, że nałożenie kary pieniężnej na przedsiębiorcę świadczącego usługi przewozu towarów może w przyszłości przełożyć się bezpośrednio na wzrost cen świadczonych przez niego usług i w ten sposób uderzyć w samych konsumentów poprzez wzrost cen przewożonych towarów.</xText> <xText>Ponadto z tytułu stosowania praktyk określonych w pkt II zaskarżonej decyzji, na zainteresowanego została już nałożona kara pieniężna w wysokości 20 min zł. Zaistniałe okoliczności przemawiają w ocenie Sądu za uznaniem, że odstąpienie przez Prezesa UOKiK od nałożenia na zainteresowanego kary pieniężnej w zaskarżonej decyzji było uzasadnione.</xText> <xText>W świetle powyższego, zdaniem Sądu Okręgowego, przedstawione przez powoda argumenty uzasadniające żądania odwołania nie zasługują na uwzględnienie. W szczególności można tu wskazać na zarzut pominięcia art. 104 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów oraz nieosiągnięcie represyjnego, prewencyjnego i dyscyplinarnego celu kary pieniężnej.</xText> <xText>Należy podkreślić, że wobec odstąpienie od nałożenia na przedsiębiorcę kary pieniężnej, a więc przyjęcia jednego z fakultatywnie dopuszczanych ustawą rozwiązań w tym zakresie, stawianie powyższych zarzutów, z uwagi na brak przedmiotu oceny jest bezprzedmiotowe. Brak też podstaw do uznania za trafne zarzutów dalszego stosowania przez <xAnon> (...) SA</xAnon> zarzucanych praktyk. Powód sam przyznał, że forma stosowanych przez zainteresowanego naruszeń uległa zmianie. Nie można więc twierdzić, że po zmianie polityki handlowej dominanta, forma działań prowadzących do naruszenia konkurencji i stosowania praktyk niedozwolonych nie uległa zmianie. Natomiast długotrwałość stosowania niedozwolonych praktyk równoważy się z okresem, jaki upłynął od daty ich dobrowolnego zaprzestania do dnia wydania zaskarżonej decyzji.</xText> <xText>Nietrafny jest również argument, iż wskutek nienałożeniu kary pieniężnej <xAnon> (...) SA</xAnon> unika całkowicie odpowiedzialności za stosowanie zakazanej praktyki. Należy bowiem zauważyć, że fakt uprawomocnienia się zaskarżonej decyzji może być uwzględniony przez organ antymonopolowy przy okazji wydawania kolejnej decyzji dotyczącej zainteresowanego i mieć wpływ na wysokość nałożonej ewentualnie tą decyzją kary pieniężnej. W podobny sposób należy określić osobiste podejście członków zarządu zainteresowanej spółki do problemów związanych z określonymi przez Prezesa UOKiK karami pieniężnymi, które nie ma jednak merytorycznego znaczenia dla oceny prawnej zaskarżonej decyzji.</xText> <xText>W tym stanie Sąd Okręgowy, wobec braku podstaw do uwzględnienia żądań powoda oddalił złożone odwołanie jako bezzasadne - <xLexLink xArt="art. 479" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 479</xLexLink><xSUPx>39a</xSUPx> <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">kpc</xLexLink>.</xText> <xText>O kosztach postępowania orzeczono na podstawie <xLexLink xArt="art. 98;art. 99" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 98 i 99 kpc</xLexLink> stosownie do wyniku sporu.</xText> <xText xALIGNx="right">SSO Witold Rękosiewicz</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Witold Rękosiewicz

Iwona Lubańska

ref. Paweł Kępiński

Wioleta Żochowska

Sygn. akt XVII AmA 132/07 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 15 kwietnia 2008 r. Sąd Okręgowy w Warszawie - Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów W składzie: Przewodniczący: Sędzia S.O. Witold Rękosiewicz Protokolant: ref. Paweł Kępiński po rozpoznaniu w dniu 15 kwietnia 2008 r. w Warszawie na rozprawie sprawy z powództwa(...) SAz/s wW.przeciwko Prezesowi Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów zainteresowany:(...) SAz/s wW. oochronę konkurencji na skutek odwołania od decyzji Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów z dnia 27 lipca 2007 r. nr(...) I Oddala odwołanie II Zasądza od(...) SAz/s wW.na rzecz: a Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów, b (...) SAz/s wW. kwoty po 720 zł (siedemset dwadzieścia) tytułem kosztów zastępstwa procesowego. SSO Witold Rękosiewicz UZASADNIENIE Prezes Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów (pozwany) decyzją z dnia 27 lipca 2007 r., nr(...), po przeprowadzeniu postępowania antymonopolowego przeciwko(...) S.A.z siedzibą wW.(zainteresowany) wszczętego na wniosek(...) S.A.z siedzibą wW.(powód) : - w pkt I. stwierdził stosowanie przez(...) S.A.praktyk ograniczających konkurencję, polegających na nadużywaniu pozycji dominującej na krajowym rynku przewozów towarów koleją poprzez stosowanie w umowach przewozu niejednolitych warunków, stwarzających zróżnicowane warunki konkurencji kontrahentom(...) S.A.z siedzibą wW.- będącego następcą prawnym(...) S.A.z siedzibą wW., w wyniku przyznania niektórym podmiotom w ramach umów akwizycyjnych (specjalnych) wyższych upustów na przewóz węgla i miału węglowego, niż te które zostały przyznane(...) S.A., co stanowi naruszenieart. 8 ust. 2 pkt 3 ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r. o ochronie konkurencji i konsumentówi stwierdził zaniechanie jej stosowania z dniem 1 stycznia 2003 r.; w pkt II. umorzył postępowanie antymonopolowe w sprawie stosowania przez(...) S.A.z siedzibą wW.- będącego następcą prawnym(...) S.A.z siedzibą wW.- praktyk ograniczających konkurencję polegających na nadużywaniu pozycji dominującej na krajowym rynku przewozów towarów koleją poprzez stosowanie w umowach przewozu niejednolitych warunków, stwarzających zróżnicowane warunki konkurencji kontrahentom(...) S.A.z siedzibą wW.- będącego następcą prawnym(...) S.A.z siedzibą wW., w wyniku przyznania niektórym podmiotom w ramach umów wieloletnich wyższych upustów na przewóz węgla i miału węglowego, niż te które zostały przyznane(...) S.A., co może stanowić naruszenie art. 8 ust. 2 pkt 3 ww. ustawy. Swoją decyzję Prezes UOKiK oparł na następujących ustaleniach. Odnośnie pkt I. stwierdził, iż kryteria w oparciu o które(...)udzielało upustów na przewozy węgla, są w znacznej mierze nieobiektywne. Polityka sprzedaży usług przewozowych(...)z 1999 r. i 2000 r. uzależniała przyznawanie upustów na przewóz węgla kamiennego i miału węglowego w przewozie krajowym od spełnienia dwóch warunków, tj. zagrożenia przejęcia przewozów przez transport samochodowy oraz oferowania dodatkowych usług spedycyjnych. Przesłanki te określone zostały celowo przez(...)w sposób na tyle ogólny i elastyczny, że dawały możliwość temu podmiotowi podejmowania arbitralnych decyzji w tym zakresie. W ocenie organu antymonopolowego(...)uzależniając przyznawanie upustów na usługi przewozowe spedytorom od zagrożenia przejęcia przewozów przez transport samochodowy oraz świadczenia przez nich usług dodatkowych powinna była wyraźnie określić w jakich sytuacjach uważa, iż może dojść do zagrożenia przejęcia przewozów przez transport samochodowy oraz jakie usługi dodatkowe będą przez ten podmiot brane pod uwagę. Brak takiego wyraźnego określenia wiązać się mógł z faworyzowaniem niektórych podmiotów, a podejmowanie decyzji o udzieleniu upustu nie wymagało obiektywnego uzasadnienia. Jednocześnie Prezes UOKiK, na podstawie dowodów zebranych w trakcie tego postępowania, uznał za uzasadnione stwierdzenie zaniechania przez(...)ww. praktyki z dniem 1 stycznia 2003 r. Odnośnie pkt II. Prezes UOKiK wskazał, iż postępowanie w zakresie różnicowania przez(...) S.A.upustów na przewozy węgla kamiennego w ramach umów wieloletnich było już przedmiotem badania Prezesa Urzędu. W doktrynie i orzecznictwie jako jedną z przyczyn uniemożliwiających prowadzenie postępowania z powodu braku podstaw prawnych do merytorycznego rozstrzygnięcia, a w konsekwencji prowadzących do konieczności jego umorzenia na podstawie art. 105 § 1 kpa, podaje się istnienie uprzedniego rozstrzygnięcia tożsamej sprawy. Tym samym Prezes UOKiK uznał, iż stan faktyczny sprawy pozwala na uznanie bezprzedmiotowości postępowania przed organem antymonopolowym. Ponadto stosownie do treści art. 101 ust. 1 pkt 1 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów Prezes UOKiK stwierdził, iż nakładanie na(...) S.A.kary pieniężnej byłoby niecelowe, z uwagi na fakt, iż praktyka stwierdzona w ramach niniejszej decyzji dotyczy działań(...) S.A., które zostały zaniechane blisko 5 lat temu. Organ antymonopolowy uwzględnił też okoliczność uprzedniego nałożenia na(...) S.A.trzema decyzjami kar pieniężnych w łącznej wysokości 70 min zł. Zdaniem Prezesa UOKiK ta okoliczność powinna w wystarczającym stopniu wywrzeć prewencyjny wpływ na(...) S.A.i przyczynić się do zapewnienia trwałego zaprzestania w przyszłości naruszania przez ten podmiot reguł konkurencji. W złożonym odwołaniu powód ((...) S.A.) wniósł o zmianę decyzji Prezesa UOKiK w zakresie odstąpienia od nałożenia kary pieniężnej z tytułu naruszenia przez(...) S.A.przepisów ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów poprzez dodanie punktu III do powyższej decyzji i wymierzenie(...) S.A.kary pieniężnej za stosowanie praktyk ograniczających konkurencję polegających na nadużywaniu pozycji dominującej na krajowym rynku przewozów towarowych koleją poprzez stosowanie w umowach przewozu niejednolitych warunków, stwarzających zróżnicowane warunki konkurencji kontrahentom(...) S.A.z siedzibą wW.- będącego następcą prawnym(...) S.A.z siedzibą wW., w wyniku przyznania niektórym podmiotom w ramach umów akwizycyjnych (specjalnych) wyższych upustów na przewóz węgla i miału węglowego, niż te które zostały przyznane(...) S.A.Zaskarżonej decyzji zarzucił naruszenie art. 101 ust. 1 pkt 1 oraz art. 104 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów, stwierdzając, iż odstąpienie od wymierzenia kary pieniężnej stoi w sprzeczności z okresem, stopniem oraz okolicznościami naruszenia przepisów ww. ustawy. Wysokość kary pieniężnej powód pozostawił do uznania Sądu Ochrony Konkurencji i Konsumentów. Uzasadniając odwołanie powód stwierdził, iż zgadza się z treścią oraz uzasadnieniem Decyzji Prezesa UOKiK w zakresie pkt I oraz pkt II. Nie podzielił natomiast uzasadnienia zaskarżonej Decyzji w zakresie odstąpienia od nałożenia kary z tytułu naruszenia przez(...) S.A.przepisów ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów. Powód nie kwestionował, iż nakładanie kary pieniężnej z tytułu różnicowania upustów występujących w umowach wieloletnich było już przedmiotem postępowania prowadzonego przez organ antymonopolowy, w wyniku którego na(...) S.A.została nałożona kara pieniężna w wysokości 20 min zł, jednak stwierdził, iż kara ta nie była wygórowana, zaś charakter praktyki ograniczającej konkurencję dopuszczał możliwość nałożenia wyższej kary. Powód przyznał, iż fakt zaprzestania stosowania praktyki ograniczającej konkurencję stanowi okoliczność łagodzącą, jednakże w jego opinii de facto(...) S.A.nie zaprzestało stosowania zarzucanej praktyki, a jedynie uległa zmianie polityka handlowa dominanta. Co więcej powód podkreślił, iż samo wszczęcie postępowania przez(...) S.A.w 2000 r. nie skłoniło(...) S.A., a wcześniej(...) S.A., do dobrowolnego zaprzestania tej praktyki i podmiot ten świadomie przez ponad 3 lata naruszał prawo konkurencji. Według powoda okres stosowania naruszenia przez(...) S.A.w zakresie, o którym mowa w punktach I i II przedmiotowej decyzji, wynosił co najmniej 5 lat, a ponadto(...) S.A.nadal narusza prawo konkurencji w swojej polityce handlowej (o czym świadczy wszczęte w dniu 15 grudnia 2006 r. kolejne postępowanie antymonopolowe w sprawie nadużywania przez(...) S.A.pozycji dominującej. Zdaniem(...)S.A.(...) S.A.przez ostatnią dekadę notorycznie i świadomie naruszało przepisy prawa konkurencji. Zmiany polityki handlowej przez(...) S.A.mają jednie na celu ukrycie kolejnych naruszeń, dlatego w opinii powoda decyzje Prezesa UOKiK stwierdzające zaniechanie danej praktyki nie powinny wpływać na łagodniejszy wymiar kary czy też całkowite odstąpienie od jej wymierzenia. Także długość postępowań antymonopolowych nie może łagodzić skutków decyzji stwierdzającej praktykę ograniczającą konkurencję dla podmiotu, który dopuścił się tego rodzaju praktyk. W opinii powoda kary pieniężne nakładane przez Prezesa UOKiK na(...) S.A.nie wywarły żadnego wpływu w zakresie prewencji i nie przyczyniły się do zapewnienia trwałego zaprzestania w przyszłości naruszania przez ten podmiot reguł konkurencji, o czym świadczy wszczęcie postępowania antymonopolowego przeciwko(...) S.A.w grudniu 2006 r. oraz lekceważące wypowiedzi osób zarządzającychspółką (...) S.A.co do nałożonych kar pieniężnych. Spółka (...) S.A.zarzuciła także, iż Prezes UOKiK uzasadniając odstąpienie od nałożenia kary pieniężnej względem(...) S.A.całkowicie pominął treść art. 104 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów, zgodnie z którym przy wymierzaniu kar pieniężnych należy uwzględnić w szczególności okres, stopień oraz okoliczności uprzedniego naruszenia przepisów ustawy. W opinii powoda praktyka ograniczająca konkurencję określona w pkt I skarżonej decyzji miała poważne skutki rynkowe, gdyż w wyniku jej stosowania(...) S.A.odbierało kontrahentów spedytorom i de facto skutecznie powstrzymywało wejście na rynek przewozów kolejowych spedytorom, a więc stopień naruszenia przepisów należy uznać za duży. Przy ustalaniu wysokości kary pieniężnej należy wziąć pod uwagę okoliczności uprzedniego naruszenia przepisów ustawy, a zdaniem powoda(...) S.A.jest jednym z podmiotów najczęściej łamiącym prawo antymonopolowe w Polsce i może być uznany za recydywistę. Ponadto powód podniósł, iż odstąpienie od nałożenia kary pieniężnej wobec(...) S.A.nie realizuje żadnego z celów, jaki odnieść powinna kara, a mianowicie charakteru represyjnego, prewencyjnego oraz dyscyplinarnego. Co więcej, w opinii powoda Prezes UOKiK nie odniósł się w uzasadnieniu do represyjnego charakteru kary pieniężnej nakładanej przez organ antymonopolowy. W piśmie procesowym z dnia 08.04.2008 powód podtrzymał swoje stanowisko i ponownie przedstawił argumentację uzasadniającą żądania zawarte w odwołaniu.Pozwany Prezes UOKiK wniósł o oddalenie odwołania. Zdaniem organu antymonopolowego nie można zgodzić się ze stwierdzeniem(...) S.A., iż(...) S.A.nie zaprzestało stosowania praktyki, którą organ antymonopolowy stwierdził w zaskarżonej decyzji. W ocenie pozwanego, jeżeli powód nie zgadza się w tej kwestii z Prezesem UOKiK to powinien był przede wszystkim zaskarżyć decyzję w części dotyczącej stwierdzenia przez organ antymonopolowy zaprzestania stosowania praktyki przez(...) S.A.Natomiast powód w odwołaniu wprost zgodził się w tej części z zaskarżoną decyzją. Ponadto organ antymonopolowy wskazał, iż fakt stosowania przez(...) S.A.innych praktyk ograniczających konkurencję - za które został już ukarany - nie może być utożsamiany z kontynuowaniem praktyki stwierdzonej w zaskarżonej decyzji. A tym samym nie ma żadnych podstaw do stwierdzenia, iż działania(...) S.A.uznane za praktykę ograniczającą konkurencję w pkt I zaskarżonej decyzji były kontynuowane przez ten podmiot. Ponadto organ antymonopolowy nie kwestionując faktu, iż okres stosowania zaskarżonej praktyki był stosunkowo długi, wskazał, że za istotny należy uznać fakt zaniechania stosowania tejże praktyki przez(...) S.A.na blisko 5 lat przed wydaniem zaskarżonej decyzji stwierdzającej jej stosowanie. Właśnie między innymi ta okoliczność uzasadniała zdaniem powoda odstąpienie od nałożenia na(...) S.A.kary pieniężnej. Organ antymonopolowy nie kwestionował również faktu prowadzenia w stosunku do(...) S.A.od 15 grudnia 2006 r. kolejnego postępowania antymonopolowego, jednakże zauważył, iż nie oznacza to, że podmiot ten dopuścił się naruszenia przepisów ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów, ponieważ fakt prowadzenia postępowania nie jest równoznaczny ze stosowaniem przez ten podmiot praktyk ograniczających konkurencję. Odnosząc się do zarzucanego przez powoda okresu trwania przedmiotowego postępowania, pozwany stwierdził, iż to głównie działania powoda wpłynęły na długość postępowania. Organ antymonopolowy zauważył jednocześnie, iż długość postępowania nie wpłynęła na odstąpienie od nałożenia kary na(...) S.A.Na owo odstąpienie wpłynęły: zaprzestanie praktyki ograniczającej konkurencję przez(...) S.A., zaniechanie przez(...) S.A.kwestionowanych działań na blisko 5 lat przed wydaniem decyzji stwierdzającej stosowanie praktyk oraz nałożenie na(...) S.A.już po zaprzestaniu działań kwestionowanych w ramach zaskarżonej decyzji kar pieniężnych decyzjami Prezesa UOKiK z dnia 17 czerwca 2004 r. Nr(...)w wysokości 40 min zł, z dnia 31 grudnia 2004 r. Nr(...)w wysokości 20 min zł oraz z dnia 21 grudnia 2005 r. Nr(...)w wysokości 10 min zł. Zdaniem organu antymonopolowego nie można zgodzić się z twierdzeniem powoda, iż(...) S.A.dopuściła się recydywy. Faktem jest, że przedmiotowa decyzja stwierdzająca stosowanie praktyk została wydana po wydaniu decyzji z dnia 17 czerwca 2004 r., 31 grudnia 2004 r. oraz 21 grudnia 2005 r. stwierdzających stosowanie praktyk ograniczających konkurencję. Jednakże należy podkreślić, iż działania(...) S.A.uznane za praktykę ograniczającą konkurencję w ramach zaskarżonej decyzji zostały zaniechane do końca 2002 r., natomiast działania(...) S.A.zakwestionowane w decyzjach z dnia 17 czerwca 2004 r., 31 grudnia 2004 r. oraz 21 grudnia 2005 r. miały miejsce w latach 2003-2004. Ponadto pozwany stwierdził, iż kary nałożone na(...) S.A.w ramach powyższych decyzji powinny w wystarczającym stopniu wywrzeć wpływ w zakresie prewencji w stosunku do(...) S.A.i przyczynić się do zapewnienia trwałego zaprzestania w przyszłości naruszania przez ten podmiot reguł konkurencji. Pozwany zaznaczył także, iż po wydaniu ww. decyzji, w których nałożone zostały na(...) S.A.kary pieniężne, organ antymonopolowy do chwili obecnej nie stwierdził stosowania przez ten podmiot praktyk ograniczających konkurencję. Pozwany nie zgodził się także z zarzutem powoda odnoszącym się do pominięcia przez niego treści art. 104 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów. Stwierdził, że przepis ten wskazuje, jakimi kryteriami powinien kierować się Prezes UOKiK przy ustalaniu wysokości kary pieniężnej. W przedmiotowej sprawie Prezes UOKiK odstąpił od wymierzenia kary, a więc ww. przepis nie ma w tym przypadku bezpośredniego zastosowania. Prezes UOKiK podkreślił także, iż zaniechanie stosowania praktyk przez danego przedsiębiorcę traktuje się w doktrynie jako okoliczność wpływającą łagodząco przy wymierzaniu kary, i dlatego też fakt zaprzestania stosowania praktyk przez(...) S.A.na blisko 5 lat przed wydaniem zaskarżonej decyzji został uznany za jedną z przyczyn uzasadniających odstąpienie od nałożenia kary pieniężnej. Stanowisko w przedmiotowej sprawie przedstawił również zainteresowany- (...) S.A.Jego zdaniem żądanie powoda o zmianę Decyzji w powyższym zakresie jest bezzasadne i w związku z tym wniósł on o oddalenie odwołania. Powołując się na złożone w tej samej sprawie własne odwołanie, zainteresowany stwierdził, iż przedmiotowa decyzja została skierowana do przedsiębiorcy, który nie powinien być jej adresatem. Powyższe uchybienie Prezesa UOKiK było konsekwencją błędnego uznania(...) S.A.za następcę prawnego(...) S.A., co zdaniem zainteresowanego zostało udowodnione w złożonym przez niego odwołaniu od przedmiotowej decyzji. W piśmie procesowym złożonym w odpowiedzi na odwołanie powoda od przedmiotowej decyzji zainteresowany ustosunkował się do zarzutów przedstawionych przez(...) S.A.Za bezzasadny uznał zarzut powoda dotyczący naruszenia przez Prezesa UOKiK art. 104 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów. W jego opinii przepis ten znajduje zastosowanie dopiero na etapie ustalania wysokości kary pieniężnej, a zatem już po zaistnieniu przesłanek do jej nałożenia. Natomiast w przedmiotowej sprawie Prezes UOKiK korzystając z uznania administracyjnego, przyznanego mu na podstawie art. 101 ww. ustawy postanowił nie nakładać kary pieniężnej. Zdaniem(...)S.A. postępowanie antymonopolowe w niniejszej sprawie zostało wszczęte przeciwko całkowicie różnemu od(...)podmiotowi, tj.(...) S.A.Co więcej w dacie wszczęcia postępowania przedsiębiorca(...) S.A.jeszcze nie istniał, gdyż datą utworzenia spółki był 17 lipca 2001 r. W świetle powyższego nie można(...) S.A.przypisywać świadomego stosowania w latach 2000-2003 zakwestionowanych przez Prezesa Urzędu działań. Zainteresowany stwierdził również, iż dobrowolnie wycofał się z zakwestionowanych w Decyzji praktyk. Zmiana polityki handlowej Spółki, na co wskazuje Prezes UOKiK w decyzji a powód tego nie kwestionuje - nastąpiła w dniu 1 stycznia 2003 r., natomiast pierwsze z „kolejnych” postępowań prowadzonych przez Prezesa Urzędu, tym razem przeciwko(...) S.A., zostało wszczęte dopiero w dniu 30 czerwca 2003 r. Ponadto w opinii(...) S.A.nie można było zgodzić się z argumentacją powoda, że prowadzenie obecnie postępowania antymonopolowego przeciwko Spółce dowodzi, iż(...)nadal narusza przepisy prawa konkurencji, bowiem samo uprawdopodobnienie przez Prezesem Urzędu możliwości stosowania zakazanych praktyk, nie oznacza jeszcze, że praktyki te faktycznie mają miejsce. Zainteresowany zgodził się z powodem, że okres trwania postępowania antymonopolowego, co do zasady nie może mieć wpływu na sankcje nakładane na przedsiębiorcę w drodze decyzji kończącej postępowanie, a także na rozmiar tych sankcji. Ponadto stanął na stanowisku, iż wydanie przez Prezesa UOKiK decyzji z dnia 17 czerwca 2004 r., 31 grudnia 2004 r. oraz 21 grudnia 2005 r. stwierdzających stosowanie przez Spółkę praktyk ograniczających konkurencję nie może w niniejszej sprawie stanowić podstawy do nałożenia kary na(...) S.A.Praktyki, o których mowa w pkt I zaskarżonej decyzji trwały w okresie 1999-2003, a zatem nie były uprzednim naruszeniem ustawy względem deliktów antymonopolowych, stwierdzonych wskazanymi wyżej decyzjami. Dla oceny pierwszeństwa nie może mieć znaczenia data wydania decyzji administracyjnej, gdyż okres trwania postępowania nie może mieć wpływu na rozmiar sankcji stosowanych wobec przedsiębiorcy. Ponadto zainteresowany zwrócił w swym piśmie uwagę, iż wbrew wnioskom jakie wywodzi powód z okoliczności wydawania w 2004 i 2005 r. przez Prezesa UOKiK decyzji przeciwko(...) S.A.fakt, że zakwestionowane w decyzji praktyki miały miejsce uprzednio wobec wszystkich pozostałych decyzji Prezesa UOKiK, wydanych przeciwko Spółce należy uznać za okoliczność łagodzącą. Przyjmując powyższe założenie(...) S.A.zauważyło, iż praktyka stwierdzona w pkt I zaskarżonej decyzji byłaby pierwszym deliktem prawa antymonopolowego popełnionym przez Spółkę, dlatego tym bardziej zasadnym byłoby łagodne potraktowanie sprawcy przez organ i odstąpienie od nałożenia kary. Zainteresowany zwrócił również uwagę na fakt, iż tylko jedna z wydanych przeciwkoSpółce (...) S.A.decyzji jest prawomocna, zaś pozostałe są przedmiotem postępowania sądowego, a nałożone na ich podstawie kary nie są na obecnym etapie wymagalne. Ponadto w jego opinii po wydanych przez Prezesa UOKiK decyzjach nakładających na(...)kary pieniężne, Spółka zmieniła swą politykę handlową i od tego czasu Prezes UOKiK nie stwierdził stosowania przez(...) S.A.zakazanych ustawą praktyk. Przeciwnie umorzył niektóre z postępowań prowadzonych przeciwko Spółce. Spółka (...) S.A.wskazała również, że twierdzenia powoda o niemożliwości dochodzenia przez(...) S.A.od(...) S.A.odszkodowania z tytułu stosowania rzekomych praktyk nie wynikają z przedawnienia roszczeń związanych z długością prowadzonego postępowania antymonopolowego. Powód dochodził już bowiem w postępowaniu przed sądami powszechnymi i Sądem Najwyższym odszkodowania zarówno od(...) S.A.jak i od(...) S.A.z tytułu hipotetycznych szkód poniesionych wskutek stosowania rzekomych praktyk monopolistycznych, w zakresie tożsamym z zakresem objętym niniejszym postępowaniem. Sądy obu instancji oddaliły powództwo powoda, a Sąd Najwyższy odmówił przyjęcia skargi kasacyjnej. Ponadto zainteresowany zwrócił uwagę, iż kary w prawie ochrony konkurencji i konsumentów nie mogą być traktowane jako instrument do osobistych rozliczeń pomiędzy uczestnikami rynku - ich funkcją jest bowiem ochrona interesu publicznego, a nie prywatnych interesów poszczególnych przedsiębiorców. Co więcej, w opinii uczestnika, zgodnie z dotychczasowym orzecznictwem Sądu Ochrony Konkurencji i Konsumentów przy ustalaniu kar pieniężnych przewidzianych w Ustawie, na pierwszy plan wysuwa się wzgląd na potrzebę zaprzestania stosowania praktyk monopolistycznych. Zaniechanie dalszego stosowania praktyki jest uznawane za istotną okoliczność łagodzącą. Stanowisko prezentowane w orzecznictwie SOKiK wskazuje również, że dobrowolne zaprzestanie zakazanej praktyki oraz stosunkowo krótki okres jej stosowania uzasadnia odstąpienie od nałożenia kary pieniężnej. W piśmie procesowym z dnia 01.04.2008 r. zainteresowany, podtrzymując swoje stanowisko procesowe podkreślił, że spółka dobrowolnie zaprzestała stosowania zarzucanej praktyki, więc brak jest przesłanek uzasadniających nałożenie na(...) SAkary pieniężnej. Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów ustalił i zważył, co następuje: W dniu 6 czerwca 2000 r. do Prezesa UOKiK wpłynął odSpółki (...) S.A.z siedziba wG.(w trakcie postępowania wnioskodawca zmienił firmę i siedzibę- (...) S.A.), wniosek o wszczęcie postępowania antymonopolowego przeciwko(...) S.A.z siedzibą wW., w związku ze stosowaniem przez ten podmiot praktyk ograniczających konkurencję. Organ antymonopolowy w dniu 13 października 2000 r. zawiadomił(...) S.A.o wszczęciu wobec niej postępowania antymonopolowego. Wszczęcie postępowania w przedmiotowej sprawie nastąpiło w czasie obowiązywaniaustawy z dnia 24 lutego 1990 r. o przeciwdziałaniu praktykom monopolistycznym i ochronie interesów konsumentów, natomiast w trakcie postępowania w dniu 1 kwietnia 2001 r. weszła w życieustawa z dnia 15 grudnia 2000 r. o ochronie konkurencji i konsumentów(Dz. U. z 2005 r., Nr 244, poz. 2080 z późn. zm.), która uchyliłaustawę o przeciwdziałaniu praktykom monopolistycznym i ochronie interesów konsumentów, a ponadto zobowiązywała do stosowania w prowadzonych przed organem antymonopolowym postępowaniach przepisów nowej ustawy. Przedstawione(...)S.A. zarzuty zostały zakwalifikowane jako: 1 nadużywanie pozycji dominującej polegające na przeciwdziałaniu ukształtowaniu się warunków niezbędnych do rozwoju bądź powstania konkurencji poprzez odmowę udostępnienia(...)linii kolejowej w celu wykonywania przewozów towarowych zgodnie z otrzymaną koncesją, co może stanowić naruszenie art. 8 ust. 2 pkt 5 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów, 2 nadużywanie pozycji dominującej polegające na stosowaniu w umowach przewozu niejednolitych warunków, stwarzających zróżnicowane warunki konkurencji kontrahentom(...) S.A.w wyniku przyznania niektórym podmiotom wyższych upustów na przewóz: -kamienia wapiennego, -kwarcytu i dolomitu, -żużla wielkopiecowego, -popiołów, -węgla i miału węglowego, -propanu-butanu, -ciężkiego oleju opałowego (mazutu) w imporcie, niż te, które zostały przyznane(...), co może stanowić naruszenie art. 8 ust. 2 pkt 3 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów; 3 nadużywanie pozycji dominującej polegające na odmowie sprzedaży usług, przy braku alternatywnych źródeł zaopatrzenia, dyskryminującą(...), w wyniku: a odmowy udostępnienia linii kolejowej w celu wykonywania przez(...)przewozów towarowych zgodnie z otrzymaną koncesją, b odmowy zawarcia umowy na przewóz kamienia wapiennego w relacjiW.-I., c odmowy przedłużenia umowy specjalnej nr(...), d odmowy przyznania upustów w wysokości zaproponowanej przez(...)na przewozy: -kamienia wapiennego, -kwarcytu i dolomitu, -żużla wielkopiecowego, -popiołów, -węgla i miału węglowego, -propanu-butanu, -ciężkiego oleju opałowego (mazutu) w imporcie, niż te, które zostały przyznane(...), co może stanowić naruszenie art. 8 ust. 1 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów; O powyższych zarzutach strony zostały poinformowane pismem z dnia 13 października 2000 r. Na wniosek(...), postanowieniem z dnia 7 września 2001 r. Prezes Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów zawiesił niniejsze postępowanie. Ponownie zostało ono podjęte na wniosek(...)w dniu 3 lutego 2003 r. W trakcie prowadzonego postępowania(...)pismem z dnia 20 października 2005 r. wycofała wniosek o nakazanie zaniechania przez(...) S.A.praktyk ograniczających konkurencję w następującym zakresie: 1 nadużywanie pozycji dominującej polegające na przeciwdziałaniu ukształtowaniu się warunków niezbędnych do rozwoju bądź powstania konkurencji poprzez odmowę udostępnienia(...)linii kolejowej w celu wykonywania przewozów towarowych zgodnie z otrzymaną koncesją, co może stanowić naruszenie art. 8 ust. 2 pkt 5 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów, 2 nadużywanie pozycji dominującej polegające na stosowaniu w umowach przewozu niejednolitych warunków, stwarzających zróżnicowane warunki konkurencji kontrahentom(...) S.A.w wyniku przyznania niektórym podmiotom wyższych upustów na przewóz: -kamienia wapiennego, -kwarcytu i dolomitu, -żużla wielkopiecowego, -popiołów, -propanu-butanu, -ciężkiego oleju opałowego (mazutu) w imporcie, niż te, które zostały przyznane(...), co może stanowić naruszenie art. 8 ust. 2 pkt 3 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów; 3 nadużywanie pozycji dominującej polegające na odmowie sprzedaży usług, przy braku alternatywnych źródeł zaopatrzenia, dyskryminującą(...), w wyniku: a odmowy udostępnienia linii kolejowej w celu wykonywania przez(...)przewozów towarowych zgodnie z otrzymaną koncesją, b odmowy zawarcia umowy na przewóz kamienia wapiennego w relacjiW.-I., c odmowy przedłużenia umowy specjalnej nr(...), d odmowy przyznania upustów w wysokości zaproponowanej przez(...)na przewozy: -kamienia wapiennego, -kwarcytu i dolomitu, -żużla wielkopiecowego, -popiołów, -węgla i miału węglowego, -propanu-butanu, -ciężkiego oleju opałowego (mazutu) w imporcie, niż te, które zostały przyznane(...), co może stanowić naruszenie art. 8 ust. 1 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów; W związku z powyższym Prezes UOKiK postanowieniem z dnia 30 listopada 2005 r. Prezes UOKiK umorzył w powyższym zakresie postępowanie antymonopolowe. Dalsze postępowanie obejmowało jedynie zarzut w zakresie nadużywania pozycji dominującej polegającego na stosowaniu w umowach przewozu niejednolitych warunków, stwarzających zróżnicowane warunki konkurencji kontrahentom(...) S.A.w wyniku przyznania niektórym podmiotom wyższych upustów na przewóz węgla i miału węglowego. W chwili wszczęcia postępowania antymonopolowego działalność związaną z przewozami towarów koleją prowadziło Przedsiębiorstwo(...)z siedzibą wW.. Na mocy ustawy z dnia 8 września 2000 r. o komercjalizacji, restrukturyzacji i prywatyzacji przedsiębiorstwa państwowego Polski Koleje Państwowe (Dz. U. Nr 84, poz. 948 z późn. zm.) Przedsiębiorstwo(...)zostało przekształcone w(...)Spółka Akcyjna. Ponadto w dniu 1 października 2001 r. z(...) S.A.wyodrębniona zostałaspółka (...) S.A.z siedzibą wW., która przejęła działalność(...) S.A.w zakresie towarowych przewozów koleją. Zgodnie z art. 14 ust. 2 ustawy o komercjalizacji, restrukturyzacji i prywatyzacji przedsiębiorstwa(...),(...) S.A.wstąpiła w prawa i obowiązki(...) S.A.jako przewoźnika kolejowego. W świetle powyższego w opinii Sądu należy przyjąć, że(...) S.A.jest następcą prawnym w stosunku do(...) S.A.w zakresie kolejowych przewozów towarowych. Ponadto należy zauważyć, iż w dniu 21 kwietnia 2007 r. weszła w życieustawa z dnia 16 lutego 2007 r. o ochronie konkurencji i konsumentów(Dz. U. Nr 50, poz. 331 z późn. zm.). Zgodnie z przepisem art. 131 ust. 1 tejże ustawy do postępowań wszczętych na podstawieustawy z dnia 15 grudnia 2000 r. o ochronie konkurencji i konsumentówi nie zakończonych do dnia wejścia w życie przepisów nowej ustawy, stosuje się przepisy dotychczasowe. Zgodnie z powyższym niniejsze postępowanie również powinno być kontynuowane w oparciu o przepisyustawy z dnia 15 grudnia 2000 r. o ochronie konkurencji i konsumentów. Stosownie do art. 1 ust. 1 i 2 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów, przedmiotowa ustawa określa warunki rozwoju i ochrony konkurencji oraz zasady podejmowanej w interesie publicznym ochrony interesów przedsiębiorców i konsumentów. Tym samym należy uznać, iż ustawa ta należy do dziedziny prawa publicznego i jako taka powinna mieć zastosowanie w sytuacji zagrożenia interesu publicznego, a nie interesu jednostkowego. Regulacja ta znajduje zastosowanie tylko wówczas, gdy zagrożony lub naruszony zostaje interes publiczny polegający na zapewnieniu właściwych warunków funkcjonowania rynku gospodarczego. W orzecznictwie SOKiK przyjmuje się, iż nie jest to pojęcie o charakterze stałym i jednolitym, dlatego tez w każdej sprawie powinien on być ustalony i skonkretyzowany co do swych wymagań (wyrok SOKiK z dnia 16.11.2005 r., XVII Ama 97/04, wyrok SN z dnia 27.08.2003 r., I CKN 527/01). Co więcej ustawa ta ma charakter publicznoprawny i służy ochronie interesu ogólnospołecznego. Znajduje ona zatem zastosowanie wówczas, gdy zagrożony lub naruszony był interes publiczny, polegający na zapewnieniu właściwych warunków funkcjonowania rynku gospodarczego, a więc chroni konkurencję jako zjawisko o charakterze instytucjonalnym. Za zagrożenie lub naruszenie konkurencji w tym rozumieniu należy zaś uznać jedynie takie działania, które dotykają sfery interesów szerszego kręgu uczestników rynku gospodarczego, a więc gdy dotyczą konkurencji rozumianej nie jako sytuację pojedynczego przedsiębiorcy (konsumenta), lecz jako zjawisko charakteryzujące funkcjonowanie gospodarki. Zdaniem Sądu należy uznać, że stosowana przez zainteresowanego praktyka prowadziła do naruszenia przez(...) S.A.interesu publicznoprawnego, gdyż warunki dotyczące upustów występują we wszystkich umowach zawieranych przez(...) S.A.ze swoimi kontrahentami. Różnicowanie warunków udzielania upustów w stosunku do poszczególnych kontrahentów, bez uzasadnionych powodów, bez wątpienia narusza konkurencję, a w efekcie narusza również interes publiczny. Co więcej zauważyć należy, iż w zawieraniu w podobnych umowach różnych warunków kontraktowych występuje pewna powszechność, a tym samym działania ze strony(...) S.A.dotyczą wszystkich jego kontrahentów - zarówno obecnych jak i potencjalnych - a pośrednio również szerokiego grona konsumentów, jako nabywców końcowych poszczególnych towarów i usług, na których ostateczne ceny mają wpływ koszty transportu kolejowego. Należy również zauważyć, iż w chwili wszczynania postępowania(...)było jedynym podmiotem świadczącym usługi w zakresie przewozu towarów koleją na rynku krajowym i sytuacja ta w zasadzie nie zmieniła się do końca 2002 r. W okresie tym więc bez wątpienia(...) SA, a następnie(...) SA, posiadało pozycję dominującą na tak określonym rynku. Nie bez znaczenia jest również, iż pomimo pojawienia się w 2003 r. innych przewoźników kolejowych na terenie kraju udział(...) S.A.w każdym roku trwania postępowania w przedmiotowej sprawie przekraczał 40 %, z czym ustawa wiąże domniemanie posiadania pozycji dominującej. Okoliczności te oraz sam fakt stosowania przez zainteresowanego niedozwolonej praktyki nie były przez powoda kwestionowane. Nie stanowiły więc przedmiotu złożonego odwołania. Dowody wskazane w trakcie postępowania i uwzględnione przez Prezesa UOKiK przy wydaniu zaskarżonej decyzji wskazują, iż(...) SAzaprzestało z dniem 01.01.2003 r. stosowania praktyki określonej w pkt I decyzji. Świadczy o tym treść obowiązujących od dnia 01.01.2003 r. Zasad sprzedaży usług przewozów towarowych przez(...) SAw 2003 r. (k.723-762 akt adm.), które nie zawierały zapisów dopuszczających różnicowania zasad przyznawania upustów na przewozy w ramach umów specjalnych w oparciu o dotychczasowe nieprecyzyjne kryteria. W świetle powyższego Sąd zgodził się ze stanowiskiem Prezesa UOKiK o uznaniu zaniechania przez(...) SAprzedmiotowej praktyki w 2003 r. Słusznie też, zdaniem Sądu, Prezes UOKiK umorzył postępowanie antymonopolowe dotyczące praktyk określonych w pkt II zaskarżonej decyzji. Biorąc pod uwagę treść odwołania powoda zważyć należało, że istotą prowadzonego przed Sądem Ochrony Konkurencji i Konsumentów postępowania odwoławczego winna być ocena zasadności zaskarżonej decyzji w zakresie nie nałożenia na podmiot dopuszczający się stosowania niedozwolonej praktyki antykonkurencyjnej kary pieniężnej. Bezsporne w sprawie jest i nie zaprzecza temu także zainteresowany, że od dnia 01.01.2003 r. zarzucana zaskarżoną decyzją praktyka nie była już stosowana. Jednak ze względu na okoliczności zaistniałe w czasie postępowania antymonopolowego przedmiotowa decyzja została wydana dopiero w dniu 27.07.2007 r. - po upływie znacznego okresu czasu od daty zaprzestania stosowania niedozwolonej praktyki. Ponadto wydanie przedmiotowej decyzji zostało poprzedzone wydaniem przez Prezesa UOKiK trzech innych decyzji dotyczących stosowania przez zainteresowanego praktyk niedozwolonych i nakładających na(...) SAkary pieniężne w łącznej wysokości 70 min zł. Zgodnie z art. 101 ust. 1 pkt 1 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów organ antymonopolowy może nałożyć na przedsiębiorcę karę pieniężną, jeżeli naruszenie zakazu, o którym mowa w art. 5 lub art. 8 ustawy było choćby nieumyślne. Sposób zredagowania tego przepisu świadczy o bardzo represyjnym, ale zarazem fakultatywnym charakterze nadanym mu przez ustawodawcę, dostrzegającego konieczność dopuszczenia rozwiązania alternatywnego (w zależności od konkretnych okoliczności) i odstąpienia od uprzednio stosowanego w ustawie rozwiązania obligatoryjnego. Taka tendencja zgodna jest jednocześnie z przepisami prawa wspólnotowego, które również nie przewidują w zaistniałych okolicznościach bezwzględnego obowiązku nałożenia kar pieniężnych. Z powyższego wynika, że Prezes UOKiK przy wydawaniu zaskarżonej decyzji miał pełną swobodę w zakresie dotyczącym nałożenia na zainteresowanego kary pieniężnej z tytułu stwierdzonego naruszenia art. 8 ust. 2 pkt 3 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów. Podkreślić wypada, że fakultatywność nałożenia kary pieniężnej nie została uzależniona przez ustawodawcę od zaistnienia okoliczności przewidzianej w art. 10 tejże ustawy tj. zaprzestania stosowania przez przedsiębiorcę zakazanej praktyki antykonkurencyjnej. Zdaniem Sądu takie unormowanie przemawia za uznaniem, że w intencji ustawodawcy było, aby organ antymonopolowy przy podejmowaniu decyzji dotyczącej nałożenia kary pieniężnej wykazał szczególną staranność i rozważył wszelkie aspekty zaistniałej w sprawie sytuacji. Analizując w świetle powyższego zarzuty odwołania Sąd Okręgowy stwierdził, iż nie zasługują one na uwzględnienie. Rezygnując z nałożenia na zainteresowanego kary pieniężnej Prezes UOKiK działał w ramach uznania administracyjnego. Pociąga to za sobą konieczność kierowania się przez organ antymonopolowy zasadą równości (jednakowej oceny wszystkich przedsiębiorców oraz proporcjonalności w stosunku do stwierdzonego stopnia zawinienia, uzyskanych korzyści i uprzedniego zachowania się przedsiębiorcy. Wskazuje to na konieczność zachowania umiaru zarówno na etapie podejmowania decyzji o nałożeniu, czy nienałożeniu kary pieniężnej jak i przy określaniu wysokości samej kary, jeśli została nałożona. Zdaniem Sądu Okręgowego zgodzić się należało z pozwanym, że w sytuacji, gdy zaskarżona decyzja dotyczy pierwszego naruszenia przez przewoźnika przepisów antykonkurencyjnych, została wydana po upływie ponad czterech lat od dobrowolnego zaprzestania stosowania niedozwolonej praktyki, a jej wydanie poprzedziło wydanie trzech innych decyzji (dotyczących później stwierdzonych praktyk) nakładających na przedsiębiorcę wysokie kary pieniężne, nakładanie kolejnej kary pieniężnej w podobnej wysokości byłoby niecelowe. Należy podkreślić, że nałożenie kary pieniężnej na przedsiębiorcę świadczącego usługi przewozu towarów może w przyszłości przełożyć się bezpośrednio na wzrost cen świadczonych przez niego usług i w ten sposób uderzyć w samych konsumentów poprzez wzrost cen przewożonych towarów. Ponadto z tytułu stosowania praktyk określonych w pkt II zaskarżonej decyzji, na zainteresowanego została już nałożona kara pieniężna w wysokości 20 min zł. Zaistniałe okoliczności przemawiają w ocenie Sądu za uznaniem, że odstąpienie przez Prezesa UOKiK od nałożenia na zainteresowanego kary pieniężnej w zaskarżonej decyzji było uzasadnione. W świetle powyższego, zdaniem Sądu Okręgowego, przedstawione przez powoda argumenty uzasadniające żądania odwołania nie zasługują na uwzględnienie. W szczególności można tu wskazać na zarzut pominięcia art. 104 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów oraz nieosiągnięcie represyjnego, prewencyjnego i dyscyplinarnego celu kary pieniężnej. Należy podkreślić, że wobec odstąpienie od nałożenia na przedsiębiorcę kary pieniężnej, a więc przyjęcia jednego z fakultatywnie dopuszczanych ustawą rozwiązań w tym zakresie, stawianie powyższych zarzutów, z uwagi na brak przedmiotu oceny jest bezprzedmiotowe. Brak też podstaw do uznania za trafne zarzutów dalszego stosowania przez(...) SAzarzucanych praktyk. Powód sam przyznał, że forma stosowanych przez zainteresowanego naruszeń uległa zmianie. Nie można więc twierdzić, że po zmianie polityki handlowej dominanta, forma działań prowadzących do naruszenia konkurencji i stosowania praktyk niedozwolonych nie uległa zmianie. Natomiast długotrwałość stosowania niedozwolonych praktyk równoważy się z okresem, jaki upłynął od daty ich dobrowolnego zaprzestania do dnia wydania zaskarżonej decyzji. Nietrafny jest również argument, iż wskutek nienałożeniu kary pieniężnej(...) SAunika całkowicie odpowiedzialności za stosowanie zakazanej praktyki. Należy bowiem zauważyć, że fakt uprawomocnienia się zaskarżonej decyzji może być uwzględniony przez organ antymonopolowy przy okazji wydawania kolejnej decyzji dotyczącej zainteresowanego i mieć wpływ na wysokość nałożonej ewentualnie tą decyzją kary pieniężnej. W podobny sposób należy określić osobiste podejście członków zarządu zainteresowanej spółki do problemów związanych z określonymi przez Prezesa UOKiK karami pieniężnymi, które nie ma jednak merytorycznego znaczenia dla oceny prawnej zaskarżonej decyzji. W tym stanie Sąd Okręgowy, wobec braku podstaw do uwzględnienia żądań powoda oddalił złożone odwołanie jako bezzasadne -art. 47939akpc. O kosztach postępowania orzeczono na podstawieart. 98 i 99 kpcstosownie do wyniku sporu. SSO Witold Rękosiewicz

15/450500/0005127/AmA

Sąd Okręgowy w Warszawie

XVII Wydział Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumenta

151000000000503_I_ACa_000190_2008_Uz_2008-04-16_001

I ACa 190/08

2008-04-16 02:00:00.0 CEST

2013-06-14 03:01:02.0 CEST

2017-04-30 02:28:21.0 CEST

15100000

503

SENTENCE, REASON

Sygn. akt I ACa 190/08 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 16 kwietnia 2008 r. Sąd Apelacyjny w Gdańsku – Wydział I Cywilny w składzie: Przewodniczący: SSA Ewa Giezek Sędziowie: SA Włodzimierz Gawrylczyk SO del. Jacek Grela (spr.) Protokolant: sekr. sądowy Anna Woźnicka po rozpoznaniu w dniu 16 kwietnia 2008 r. w Gdańsku na rozprawie sprawy z powództwa (...) przeciwko Skarbowi Państwa - Zakładowi Karnemu w (...) o zapłatę na skutek apelacji obu stron od wyroku Sądu Okręgowego w Elbląg

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Karolina Najda" xVersion="1.0" xYear="2008" xLang="PL" xToPage="14" xEditor="knajda" xPublisher="knajda" xEditorFullName="Karolina Najda" xFlag="published" xDocType="Uz" xml:space="preserve" xFromPg="1" xVolType="15/100000/0000503/ACa" xVolNmbr="000190"> <xName>Wyrok+Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xText>Sygn. akt I ACa 190/08</xText> <xText/> <xUnit xIsTitle="true" xBold="true" xType="part"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right">Dnia 16 kwietnia 2008 r.</xText> <xText/> <xText>Sąd Apelacyjny w Gdańsku – Wydział I Cywilny</xText> <xText>w składzie:</xText> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="214"/> <xCOLx xWIDTHx="492"/> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="middle"> <xText>Przewodniczący:</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="middle"> <xText>SSA Ewa Giezek</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText>Sędziowie:</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="middle"> <xText>SA Włodzimierz Gawrylczyk</xText> <xText>SO del. Jacek Grela (spr.)</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="middle"> <xText>Protokolant:</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="middle"> <xText>sekr. sądowy Anna Woźnicka</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xText/> <xText>po rozpoznaniu w dniu 16 kwietnia 2008 r. w Gdańsku na rozprawie</xText> <xText>sprawy z powództwa <xAnon>(...)</xAnon> </xText> <xText>przeciwko Skarbowi Państwa - Zakładowi Karnemu w <xAnon>(...)</xAnon> </xText> <xText>o zapłatę</xText> <xText>na skutek apelacji obu stron</xText> <xText>od wyroku Sądu Okręgowego w Elblągu</xText> <xText>z dnia 14 listopada 2007 r. sygn. akt I C 99/07</xText> <xText/> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">I</xName> <xText>zmienia zaskarżony wyrok w punkcie I (pierwszym) w ten sposób, że powództwo oddala;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">II</xName> <xText>oddala apelację powoda;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">III</xName> <xText>nie obciąża powoda kosztami postępowania apelacyjnego.</xText> </xUnit> <xText/> <xText>Na oryginale właściwe podpisy.</xText> <xText/> <xText>Sygn. akt I ACa 190/08</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="true" xBold="true" xType="part"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText>Powód <xAnon>(...)</xAnon> wniósł o zasądzenie od pozwanego Skarbu Państwa Zakładu Karnego w <xAnon>(...)</xAnon> kwoty 150.000 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu. W piśmie procesowym z dnia l sierpnia 2007r. powód sprecyzował, że domaga się kwoty 80.000 zł tytułem zadośćuczynienia pieniężnego w związku z naruszeniem jego dóbr osobistych w postaci godności i zdrowia podnosząc, że w trakcie odbywania kary pozbawienia wolności przebywał w celach przeludnionych, nie posiadających w sposób wystarczający oddzielonej toalety, z osobami palącymi wyroby tytoniowe. Pozwany Skarb Państwa Zakład Karny w <xAnon>(...)</xAnon> wniósł o oddalenie powództwa zaprzeczając jego zasadności, podniesiono także zarzut przedawnienia.</xText> <xText>Wyrokiem z dnia 14 listopada 2007 r., zapadłym w sprawie o sygn. akt l C 99/07, Sąd Okręgowy w Elblągu:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">I</xName> <xText>zasądził od pozwanego Skarbu Państwa - Zakładu Karnego w <xAnon>(...)</xAnon> na rzecz powoda <xAnon>(...)</xAnon>kwotę 500 zł / pięćset złotych / wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 3 lipca 2007 r. do dnia zapłaty,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">II</xName> <xText>oddalił powództwo w pozostałym zakresie,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">III</xName> <xText>umorzył postępowanie w części cofniętego pozwu,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">IV</xName> <xText>nakazał ściągnąć od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa Sądu Okręgowego w Elblągu kwotę 30 zł tytułem zwrotu części nieuiszczonej opłaty od pozwu,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">V</xName> <xText>odstąpił od obciążania powoda kosztami procesu.</xText> </xUnit> <xText>Podjęte rozstrzygnięcie, uzasadnił w następujący sposób:</xText> <xText>Powód przebywał w Zakładzie Karnym w <xAnon>(...)</xAnon> w następujących okresach czasu: od <xAnon>(...)</xAnon>r. do <xAnon>(...)</xAnon>r., od <xAnon>(...)</xAnon>. do <xAnon>(...)</xAnon>, od<xAnon>(...)</xAnon>r. do<xAnon>(...)</xAnon>. od <xAnon>(...)</xAnon>do <xAnon>(...)</xAnon>, od <xAnon>(...)</xAnon>r. do <xAnon>(...)</xAnon>. -łącznie około 40 miesięcy. W okresie od<xAnon>(...)</xAnon>r. do <xAnon>(...)</xAnon>r. powód był umieszczony w celi nr <xAnon>(...)</xAnon> o pojemności<xAnon>(...)</xAnon> osób o powierzchni 17 m2. Wspólnie z powodem w tej celi przebywali następujący osadzeni: <xAnon>M. K. (1)</xAnon>, <xAnon>K. P. (1)</xAnon>, <xAnon>S. C.</xAnon> i <xAnon>K. B.</xAnon>.</xText> <xText>W okresie od <xAnon>(...)</xAnon>r. do<xAnon>(...)</xAnon>r. powód <xIx> przebywa] </xIx>w celi nr<xAnon>(...)</xAnon> o pojemności 3 osób, o powierzchni 17,64 m2' wspólnie z <xAnon>C. K.</xAnon>, <xAnon>R. L.</xAnon> i <xAnon>P. K. (1)</xAnon>.</xText> <xText>W okresie od <xAnon>(...)</xAnon>r. do <xAnon>(...)</xAnon>r. przebywał kolejno w celach: <xIx> <xAnon>(...)</xAnon> </xIx> <xAnon>(...)</xAnon> o powierzchni 16,89 m2, od<xAnon>(...)</xAnon>r. do <xAnon>(...)</xAnon>.; wspólnie z powodem przebywali <xAnon>M. K. (2)</xAnon>, <xAnon>N. C.</xAnon>, <xAnon>Z. L.</xAnon>, do <xAnon>(...)</xAnon>r.; <xAnon>K. Ś.</xAnon>, <xAnon>D. I.</xAnon> do <xAnon>(...)</xAnon></xText> <xText>W celi nr <xAnon>(...)</xAnon>, pięcioosobowej, o powierzchni 17,17 m2 powód był osadzony w okresie od <xAnon>(...)</xAnon>r. do <xAnon>(...)</xAnon>. wspólnie z <xAnon>S. H.</xAnon>, <xAnon>J. S. (1)</xAnon>, <xAnon>R. B. (1)</xAnon> i <xAnon>Z. L.</xAnon>.</xText> <xText>W celi <xAnon>mieszkalnej nr (...)</xAnon>, czteroosobowej, o powierzchni 13,10 m2 w okresie od<xAnon>(...)</xAnon>r. do<xAnon>(...)</xAnon> powód przebywał z <xAnon>K. Ś.</xAnon>, <xAnon>P. C.</xAnon>, <xAnon>M. B.</xAnon>, <xAnon>T. J.</xAnon>, <xAnon>M. A. (1)</xAnon>.</xText> <xText>W celi nr <xAnon>(...)</xAnon>, pięcioosobowej o powierzchni 16,89 m2 w okresie od <xAnon>(...)</xAnon>r. do <xAnon>(...)</xAnon>r. przebywał powód z <xAnon>P. C.</xAnon>, <xAnon>S. K.</xAnon>,<xAnon>T. C. (1)</xAnon>, <xAnon>A. B. (1)</xAnon>, <xAnon>A. S.</xAnon>, <xAnon>R. K. (2)</xAnon>.</xText> <xText>W celi nr <xAnon>(...)</xAnon>, jednoosobowej o powierzchni 5,24 m2 powód był umieszczony od <xAnon>(...)</xAnon>r. do <xAnon>(...)</xAnon>r. wspólnie z <xAnon>P. K. (2)</xAnon>.</xText> <xText>W celi nr <xAnon>(...)</xAnon>, jednoosobowej o powierzchni 4,65 m2 powód przebywał od<xAnon>(...)</xAnon>wspólnie z <xAnon>A. B. (2)</xAnon>.</xText> <xText>W celi nr<xAnon>(...)</xAnon> pięcioosobowej o powierzchni 16,89 m2 powód przebywał w okresie od <xAnon>(...)</xAnon>r. do <xAnon>(...)</xAnon>. z <xAnon>R. B. (2)</xAnon>, <xAnon>J. Ś.</xAnon>, <xAnon>K. P. (2)</xAnon> <xAnon>C.</xAnon>, <xAnon>K. P. (3)</xAnon>, <xAnon>A. B. (1)</xAnon> i <xAnon>W. W.</xAnon>. W okresie przebywania w wymienionej celi w późniejszym okresie przebywali następujący osadzeni: <xAnon>M. Z. (1)</xAnon> od <xAnon>(...)</xAnon>r. do <xAnon>(...)</xAnon>r., <xAnon>P. G.</xAnon> od <xAnon>(...)</xAnon>. do <xAnon>(...)</xAnon>r.</xText> <xText>W celi nr<xAnon>(...)</xAnon>jednoosobowej o powierzchni 5,24 m2 powoda umieszczono od <xAnon>(...)</xAnon>r. do <xAnon>(...)</xAnon>r., przy czym <xAnon>K. Ś.</xAnon> przebywał z nim od <xAnon>(...)</xAnon>r.</xText> <xText>W okresie od <xAnon>(...)</xAnon>r. powód przebywał w następujących celach mieszkalnych:</xText> <xText>Od <xAnon>(...)</xAnon>r. w celi czteroosobowej o powierzchni 13,62 m2 wraz z <xAnon>M. A. (1)</xAnon>, <xAnon>D. J.</xAnon>, <xAnon>J. S. (2)</xAnon> i <xAnon>Ł. Ś.</xAnon>.</xText> <xText>W okresie od <xAnon>(...)</xAnon>r. powód przebywał w celi jednoosobowej o powierzchni <xAnon>mieszkalnej (...)</xAnon> m2 do dnia 4 września 2003 r. w tej celi przebywał sam.</xText> <xText>W celi nr <xAnon>(...)</xAnon>o powierzchni 7,17 m2 powód przebywał w okresie od<xAnon>(...)</xAnon>r. z <xAnon>A. D.</xAnon> do <xAnon>(...)</xAnon>r. a następnie z <xAnon>D. J.</xAnon> i <xAnon>S.</xAnon> <xAnon>Ł.</xAnon>.</xText> <xText>Od <xAnon>(...)</xAnon>r. powód zostaje przemieszczony do celi nr<xAnon>(...)</xAnon>- pięcioosobowej o powierzchni 16,04 tn2, gdzie przebywa wspólnie z <xAnon>M. G. (1)</xAnon>, <xAnon>D. C.</xAnon>, <xAnon>A. P.</xAnon>, <xAnon>J. O.</xAnon>, Z tej celi powód opuszcza Zakład Karny <xAnon>(...)</xAnon>r.</xText> <xText>Powód od <xAnon>(...)</xAnon>r. w Zakładzie Karnym w <xAnon>(...)</xAnon> przebywał w Oddziale <xAnon>(...)</xAnon>. Od <xAnon>(...)</xAnon> r. w celi nr <xAnon>(...)</xAnon>, pięcioosobowej o powierzchni 16 m2 wraz z osadzonymi: <xAnon>Z. K.</xAnon>, <xAnon>D. S. (1)</xAnon>, <xAnon>T. K.</xAnon> i <xAnon>M. O.</xAnon>,</xText> <xText>Od <xAnon>(...)</xAnon>r. powód przebywa w celi <xAnon>(...)</xAnon>, pięcioosobowej o powierzchni 16,83 m2 wspólnie z <xAnon>R. D.</xAnon>, <xAnon>M. G. (2)</xAnon>, <xAnon>J. S. (3)</xAnon>, <xAnon>K. T.</xAnon>, <xAnon>D. Z.</xAnon>, <xAnon>D. S. (2)</xAnon>.</xText> <xText>Powód przebywał w okresie od 21 marca 2006 r. do 28 kwietnia 2006 r. w celi nr 29, pięcioosobowej o powierzchni 16,83 m2 wspólnie z <xAnon>A.</xAnon> <xAnon>P.</xAnon>, <xAnon>J. S. (3)</xAnon>, <xAnon>M. A. (2)</xAnon>, <xAnon>K. S.</xAnon>, <xAnon>S. S.</xAnon>.</xText> <xText>W okresie od <xAnon>(...)</xAnon> r. powoda umieszczono w celi nr<xAnon>(...)</xAnon>, pięcioosobowej o powierzchni 16,83 m2 wspólnie z <xAnon>T. C. (2)</xAnon>, <xAnon>A.</xAnon> <xAnon>P.</xAnon>, <xAnon>M. C.</xAnon>, <xAnon>G. P.</xAnon>.</xText> <xText>Część ceł posiada murowane ścianki oddzielające toaletę od reszty celi, do toalety prowadzą drzwi bądź zasłonki. Cześć cel z kolei jest wyposażona w toalety wydzielone za pomocą płyt wiórowych, przy czym niektóre płyty mają wysokość około 1,60 m a część toalet oddzielonajest od pozostałego fragmentu celi tkaniną.</xText> <xText>Powód jest osobą niepalącą wyrobów tytoniowych, co wynika z odpowiedniej adnotacji na aktach osobopoznawczych część B.</xText> <xText>Zakład Karny w<xAnon>(...)</xAnon>w szeregu pismach informował Sąd Okręgowy w Elblągu w trybie <xLexLink xArt="art. 248;art. 248 § 1" xIsapId="WDU19970900557" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny wykonawczy" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 90, poz. 557">art. 248 § l k.k.w.</xLexLink> o zaistniałym przeludnieniu osadzonych.</xText> <xText>Powyższy stan faktyczny ustalono w oparciu o kopie książki ruchu osadzonych, wykaz <xIx> cel </xIx>mieszkalnych, pisma Zakładu Karnego w<xAnon>(...)</xAnon>do Sądu Okręgowego w Elblągu / k.57 - 60, 61 - 1677, zeznania powoda / k. 184v /, zeznania świadków <xAnon>G. T.</xAnon>, J. <xAnon>T.</xAnon> i <xAnon>M. Z.</xAnon> / k. 200v-201 v/.</xText> <xText>Roszczenie, z którym wystąpił w tej sprawie powód stanowi w istocie rzeczy żądanie zadośćuczynienia za naruszenie jego dóbr osobistych przez osadzenie w zakładzie karnym w warunkach naruszających, zdaniem powoda, godność człowieka, albowiem w celach więziennych liczba metrów przypadająca na jednego osadzonego wynosiła mniej niż 3 m2, warunki sanitarne były nieodpowiednie, gdyż w celi znajdowała się toaleta niedostatecznie oddzielona od pozostałej jej części. Nadto powód akcentował, że przebywa! w celach z osobami palącymi papierosy, pomimo że on jest osobą niepalącą z czego pozwany zdawał sobie sprawę.</xText> <xText>W związku z powyższym podstaw ewentualnej odpowiedzialności pozwanego należało upatrywać w <xLexLink xArt="art. 24" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 24 k.c.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 448" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 448 k.c.</xLexLink> Zgodnie z ich treścią ten, czyje dobro osobiste zostaje zagrożone cudzym działaniem, może żądać zaniechania tego działania, chyba że nie jest ono bezprawne. W razie dokonanego naruszenia może on także żądać, ażeby osoba, która dopuściła się naruszenia, dopełniła czynności potrzebnych do usunięcia jego skutków, w szczególności ażeby złożyła oświadczenie odpowiedniej treści i w odpowiedniej formie. Na zasadach przewidzianych w kodeksie może również żądać zadośćuczynienia pieniężnego (<xLexLink xArt="art. 24;art. 24 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art.24 § l k.c.</xLexLink>). W razie naruszenia dobra osobistego sąd może przyznać temu, czyje dobro osobiste zostało naruszone, odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę lub na jego żądanie zasądzić odpowiednią sumę pieniężną na wskazany przez niego cel społeczny, niezależnie od innych środków potrzebnych do usunięcia skutków naruszenia (<xLexLink xArt="art. 448" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 448 k.c.</xLexLink>).</xText> <xText>W pierwszej kolejności wskazać należy, że <xLexLink xArt="art. 24" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">artykuł 24 k.c.</xLexLink>, stanowiący podstawę roszczeń z tytułu naruszenia dóbr osobistych, nie wymaga dla wskazanej w nim odpowiedzialności winy sprawcy oraz przewiduje domniemanie bezprawności jego działania naruszającego dobra osobiste, co powoduje, że dochodzący ochrony nie musi tej przesłanki udowadniać, natomiast na sprawcy ciąży obowiązek wykazania, że jego działanie było zgodne z prawem. W związku z tym to pozwanego obciążał obowiązek udowodnienia, że działał zgodnie z prawem i me naruszył dobra osobistego powoda. Podkreślił to również Europejski Trybunał Praw Człowieka w orzeczeniach wydanych na gruncie art. 3 Konwencji Europejskiej Praw Człowieka wskazując, że to na Państwie spoczywa ciężar wykazania, że doznane przez osadzonego w zakładzie karnym cierpienia i urazy nie zostały spowodowane postępowaniem władz (wyrok z dnia 4 grudnia 1995 r. w sprawie nr<xAnon>(...)</xAnon>oraz decyzja z dnia<xAnon>(...)</xAnon>r. w sprawie <xAnon>O.</xAnon> przeciwko Polsce).</xText> <xText>Na powodzie zaś spoczywał ciężar udowodnienia, że odbywał karę pozbawienia wolności w warunkach przeludnienia, w celach, w których na skazanego przypadało mniej niż 3 m2 powierzchni, przy nieodpowiednich warunkach bytowych i sanitarnych, co doprowadziło do naruszenia jego dóbr osobistych.</xText> <xText>Przenosząc powyższe rozważania na realia niniejszej sprawy sąd uznał, że podczas osadzenia powoda w Zakładzie Karnym nie doszło do naruszenia jego dóbr osobistych a działania pozwanego były zgodne z prawem, przy czym to stwierdzenie nie odnosi się do okoliczności dotyczących przebywania powoda w jednej celi z osobami palącymi papierosy, o czym szerzej będzie mowa w dalszej części uzasadnienia.</xText> <xText>Przy rozpoznawaniu zagadnienia zarysowanego w tej sprawie należało mieć na względzie, że ustawodawca w <xLexLink xArt="art. 110;art. 110 § 2" xIsapId="WDU19970900557" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny wykonawczy" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 90, poz. 557">art. 110 § 2 k.k.w.</xLexLink> zawarł wymogi dotyczące warunków bytowych w celach mieszkalnych wskazując, że powierzchnia przypadająca na skazanego nie może wynosić mniej niż 3 m2., cele muszą być wyposażone w odpowiedni sprzęt zapewniający skazanemu osobne miejsce do spania i odpowiednie warunki higieny, dostateczny dopływ powietrza oraz odpowiednią temperaturę i oświetlenie. Jedynie w szczególnie uzasadnionych wypadkach, określonych w <xLexLink xArt="art. 248" xIsapId="WDU19970900557" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny wykonawczy" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 90, poz. 557">art. 248 k.k.w.</xLexLink> i przy zachowaniu trybu postępowania wskazanego w tym przepisie oraz w przewidzianych w nim przepisach wykonawczych, może dojść do ograniczenia wielkości powierzchni celi na jednego skazanego poniżej 3 m2., jednakże jedynie na czas określony. Zgodnie z tym przepisem w szczególnie uzasadnionych wypadkach dyrektor zakładu karnego lub aresztu śledczego może umieścić osadzonych, na czas określony, w warunkach, w których powierzchnia w celi na jedną osobę wynosi mniej niż 3 m2. O takim umieszczeniu należy bezzwłocznie powiadomić sędziego penitencjarnego -co miało miejsce w przedmiotowej sprawie.</xText> <xText>Z powyżej przytoczonej normy wynika jednak ten wniosek, że okres przebywania w warunkach przeludnienia nie powinien być to okres nadmiernie drugi, chodzi bowiem o odstępstwo od zasady, przewidziane jedynie w wyjątkowych sytuacjach. Istniejące przeludnienie w Zakładzie Karnym w <xAnon>(...)</xAnon> nie wykraczało w sposób jaskrawy poza granice, które mogłyby stanowić o naruszeniu godności człowieka, należy bowiem wskazać, że średnia ilość metrów kwadratowych przypadająca na jednego więźnia w celach, w których był osadzony powód oscylowała w granicach trzech metrów kwadratowych, przy czym ten stan <xIx> rzeczy </xIx>nie odnosił się do całego okresu izolacji więziennej powoda.</xText> <xText>Powód podczas odbywania kary pozbawienia wolności przebywał w warunkach nie zapewniających mu powierzchni 3 m2 jedynie okresowo, albowiem w ramach danego oddziału osadzeni byli rozmieszczani w ten sposób, aby utrzymać charakter tymczasowości przeludnienia i w rezultacie mieli oni zapewnioną normę mieszkalną 3 m2, a stan przeludnienia w danej celi miał charakter przejściowy. Nadto działania pozwanego były zgodne z normami prawnymi obowiązującymi w odniesieniu do tego zagadnienia m.in z <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU20000971060" xTitle="Rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 26 października 2000 r. w sprawie zasad i trybu postępowania właściwych organów w wypadku, gdy liczba osadzonych w zakładach karnych lub aresztach śledczych przekroczy w skali kraju ogólną pojemność tych zakładów" xAddress="Dz. U. z 2000 r. Nr 97, poz. 1060">rozporządzeniami Ministra Sprawiedliwości z dnia 26 października 2000r.</xLexLink> /Dz. U. nr 97, póz 10607, z dnia 26 sierpnia 2003r. /Dz. U nr 152, póz. 14977 i z dnia 19 kwietnia 2006r. /Dz, U nr 65, póz. 4597- wszystkie w sprawie zasad i trybu postępowania właściwych organów w wypadku, gdy liczba osadzonych w zakładach karnych i aresztach śledczych przekroczy w skali kraju ogólną pojemność tych zakładów oraz przepisami <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970900557" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny wykonawczy" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 90, poz. 557">kodeksu karnego wykonawczego</xLexLink>, /por. dokumentację przedstawioną przez pozwanego / k.63-167/. W tym miejscu podkreślić można, że nawet w sytuacji, gdy powierzchnia przypadająca na jednego osadzonego nie wynosiła w tych przypadkach trzech metrów kwadratowych, to nigdy nie była rażąco niska - jak już wskazano wcześniej- średnia ilość metrów kwadratowych przypadająca na jednego więźnia w celach, w których był osadzony powód oscylowała w granicach trzech metrów.</xText> <xText>Zdaniem sądu pozwany sprostał ciążącemu na nim obowiązkowi dowodowemu i wykazał, że działania jego jednostki organizacyjnej na omawianym dotychczas tle nie nosiło cech bezprawności.. Istotny jest fakt, że postępowanie pozwanego, co już zaznaczono, w tym zakresie było zgodne z przytoczonymi wyżej rozporządzeniami Ministra Sprawiedliwości. Pozwany działał zgodnie z obowiązującymi przepisami <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970900557" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny wykonawczy" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 90, poz. 557">kodeksu karnego wykonawczego</xLexLink> m.in. o powyższym powiadomiono właściwego terytorialnie sędziego penitencjarnego w myśl <xLexLink xArt="art. 248;art. 248 § 1" xIsapId="WDU19970900557" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny wykonawczy" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 90, poz. 557">art. 248 § l k.k.w.</xLexLink>, a decyzje o umieszczeniu osadzonych w celach, w których powierzchnia na jedną osobę wynosiła mniej niż 3 m2 była podjęta na ściśle określony czas i stanowiła ona wynik szczególnej sytuacji w postaci znacznej w skali kraju liczby osób skazanych na bezwzględną karę pozbawienia wolności.</xText> <xText>Odnośnie niewłaściwych warunków bytowych panujących w Zakładzie Karnym w <xAnon>(...)</xAnon> stwierdzić należy, że zarzuty powoda w tym względzie nie znajdują potwierdzenia. Kwestie wyposażenia celi mieszkalnej w urządzenia sanitarne reguluje <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU20031861820" xTitle="Rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 17 października 2003 r. w sprawie warunków bytowych osób osadzonych w zakładach karnych i aresztach śledczych" xAddress="Dz. U. z 2003 r. Nr 186, poz. 1820">rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 17.10.2003r. w sprawie warunków bytowych osób osadzonych w zakładach karnych i aresztach śledczych</xLexLink> ( Dz. U. nr 186, póz. 1820 ). Jak wynika z przeprowadzonych dowodów osobowych wszystkie cele mieszkalne w Zakładzie Karnym w<xAnon>(...)</xAnon>są wyposażone w węzeł sanitarny zgodnie z § 28 ust. l rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 25.08.2003r. w spawie regulaminu organizacyjno-porządkowego wykonywania kary pozbawienia wolności ( Dz. U. Nr 152, póz. 1493), a osadzonym na podstawie <xLexLink xArt="art. 111" xIsapId="WDU19970900557" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny wykonawczy" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 90, poz. 557">art. 111 k.k.w.</xLexLink> zapewnia się warunki niezbędne do utrzymania higieny osobistej., w szczególności otrzymują oni z zakładu karnego pościel oraz inne środki do utrzymania higieny i czystości w celi wg. norm, o których mowa w <xAnon>(...)</xAnon>do <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU20031861820" xTitle="Rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 17 października 2003 r. w sprawie warunków bytowych osób osadzonych w zakładach karnych i aresztach śledczych" xAddress="Dz. U. z 2003 r. Nr 186, poz. 1820">rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 17.10.2003r. w sprawie warunków bytowych osób osadzonych w zakładach karnych i aresztach śledczych</xLexLink> ( Dz. U. nr 186, póz. 1820 ). W ocenie sądu działania pozwanego były zachowaniami zgodnymi z obowiązującym przepisami. Subiektywne jedynie przekonanie powoda, że stan rzeczy przedstawia się odmiennie nie może stanowić podstawy uwzględniania żądania, innymi słowy, uznania, że warunki odbywania kary przez powoda łączyły się z naruszeniem jego dóbr osobistych. To stwierdzenie tyczy się także kwestii usytuowania toalety w celi i sposobu, za pomocą którego jest ona oddzielona od pozostałej jej części. Szczegółowy opis przyjętych na tym polu rozwiązań przedstawił zwłaszcza świadek <xAnon>J. T.</xAnon> (k.200v-201). Z relacji tej, która w istocie rzeczy pokrywa się z opisem celi podanym przez powoda, zdaniem sądu wynika, że zapewniono skazanym możliwość nieskrępowanego użytkowania urządzeń sanitarnych, czego wymaga § 28 ust. l cyt. wyżej rozporządzenia. Trzeba też zauważyć, że rozwiązania w kwestii usytuowania urządzeń sanitarnych w celach siłą rzeczy muszą łączyć się z pewnymi niedogodnościami dla osadzonych w porównaniu do warunków, które na tym polu występują poza zakładami karnymi ale jest to sytuacja obiektywna, która ma swoje źródło głównie w tym fakcie, że na stosunkowo niewielkiej powierzchni przymusowo przebywają ze sobą osoby dla siebie obce. Warto w tym miejscu wskazać, że w przytoczonym w uzasadnieniu wyroku Sądu Najwyższego z dnia 28 lutego 2007r., V CSK 431/06 orzeczeniu Europejskiego Trybunału Praw Człowieka z dnia 19 kwietnia 2001 r. (nr <xAnon> (...)</xAnon>) odniesiono się, na poparcie tezy o naruszeniu dóbr osobistych osoby skazanej podczas odbywania kary pozbawienia wolności, m.in. do faktu przebywania przez nią w celi z otwartą toaletą, co w tej sprawie nie ma miejsca bowiem były one zawsze oddzielone (parawanem, płytą wiórową, drzwiami) od reszty celi. Nie może także ujść uwadze stwierdzenie, że odczuwalny przez skazanych, w tym powoda, dyskomfort codziennego życia w izolacji więziennej jest elementem odbywania kary pozbawienia wolności, z którym powód powinien się liczyć popełniając przestępstwo.</xText> <xText>Jednocześnie należy wskazać, że gdyby nawet hipotetycznie wykluczyć zgodne z prawem działanie pozwanego, to w ocenie sądu w realiach przedmiotowej sprawy nie doszło do naruszenia dóbr osobistych powoda. Należy mieć bowiem na względzie, że powierzchnia cel, w których przebywał powód tylko w określonym czasie i tylko nieznacznie, odbiegała od norm}' 3 m2 na jednego osadzonego. Zdaniem sądu tę okoliczność trudno uznać jako naruszającą dobra osobiste powoda i stanowiącą przyczynę poniżenia jego osoby, gdyż za taką można by uznać bardzo odbiegające od norm warunki osadzenia wyrażające się np wydatnie mniejsza niż 3 rn2 powierzchnią celi przypadającą na jednego skazanego, nie zapewnienie podstawowych warunków sanitarnych, co nie miało miejsca w przedmiotowej sprawie. Sąd chciałby podnieść, iż dokonując oceny warunków izolacji więziennej, w których przebywał powód nie sposób było nie wziąć pod uwagę realiów występujących w Polsce np. dotyczących czasami wręcz fatalnej sytuacji bytowej osób przebywających w szpitalach, domach dziecka czy szkołach, co wynika głównie z ich niedoinwestowania. Państwo Polskie nie jest na tyle bogate aby było w stanie zapewnić tym osobom czy też osobom skazanym warunki bytowe według poziomu i standardów występujących w zamożnych państwach Europy Zachodniej.</xText> <xText>Za stwierdzeniem o braku naruszenia dóbr osobistych powoda przemawia także fakt, że przed wystąpieniem na drogę sądową nie sygnalizował personelowi zakładów karnych swoich zastrzeżeń i uwag do warunków odbywania kary pozbawienia oraz nie składał też skarg w tym przedmiocie. W ocenie sądu żądanie powoda (w zasadniczej części) stanowi próbę uzyskania świadczenia majątkowego od Skarbu Państwa w związku z czym skonstruował on tezę o rzekomym pozbawieniu jego osoby godnych warunków przebywania w izolacji więziennej.</xText> <xText>Z tych też względów sąd na mocy <xLexLink xArt="art. 24" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 24 k.c.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 448" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 448 k.c.</xLexLink> a contrario oddalił powództwo w tej części jego podstawy faktycznej, która dotyczyła naruszenia dóbr osobistych w związku z odbywaniem kary w warunkach przeludnienia, w celach, w których węzeł sanitarny - według powoda - był nienależycie oddzielony od reszty celi. Ustosunkowując się do tematyki sprawy związanej z faktem przebywania powoda w celach z osobami palącymi wyroby tytoniowe należy zauważyć, że tej okoliczności pozwany nie zaprzeczył. Powód bez wątpienia jest osobą niepalącą, co było przez niego manifestowane przed przyjęciem do zakładu karnego i ujawnione w aktach osobopoznawczych część B W ocenie sądu niewątpliwe jest to, że przebywanie w pomieszczeniu zamkniętym osoby niepalącej z osobami używającymi wyroby tytoniowe jest dla tej pierwszej uciążliwe, łączy się z ujemnymi odczuciami i może prowadzić do powstania dolegliwości zdrowotnych. Powód nie miał oczywiście możliwości opuszczenia celi, w której inni osadzeni palili papierosy, za wyjątkiem oczywiście okresów, w których wychodził z mej za zgodą władz zakładu karnego np. na spacer. Sytuacja tu opisana z pewnością rodziła duży dyskomfort u powoda, gdyż był on zmuszany do wdychania dymu tytoniowego. W tych okolicznościach można przyjąć, że zostały naruszone dobra osobiste powoda w postaci godności, przy czym należy też zauważyć, że powód nie wykazał ażeby ten stan rzeczy zaskutkował już powstaniem u niego rozstroju zdrowia.</xText> <xText>Zachowanie pozwanego na gruncie dopuszczenia do przebywania powoda w celach <xIx>z </xIx>osobami palącymi, w ocenie sądu, należy ocenić jako działanie bezprawne bowiem pozwany powinien przedsięwziąć czynności zmierzające do umieszczania w osobnych celach mieszkalnych osób palących oraz osób niepalących, z uwagi na oczywiste naruszenie podstawowego poziomu komfortu odbywania kary pozbawienia wolności w sytuacji odstąpienia od tych czynności. W tej kwestii należy odwołać się do <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19961400658" xTitle="Rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 26 listopada 1996 r. w sprawie określenia zasad dopuszczalności używania wyrobów tytoniowych w obiektach zamkniętych podległych Ministrowi Sprawiedliwości" xAddress="Dz. U. z 1996 r. Nr 140, poz. 658">rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 26 listopada 1996r. w sprawie określenia zasad dopuszczalności używania wyrobów tytoniowych w obiektach zamkniętych podległych Ministrowi Sprawiedliwości</xLexLink> (Dz. U. nr 140, póz. 658 ze zm.), w którym to akcie prawnym, zwłaszcza w 2 ust.2 wyznaczono, w istocie rzeczy, obowiązek wyznaczenia odrębnych cel mieszkalnych dla osób używających wyroby tytoniowe. Opisane w tym miejscu postępowanie jednostki organizacyjnej pozwanego nosi jednocześnie znamiona winy, skoro jest ewidentnie sprzeczne z przytoczonym wyżej aktem prawnym, przy czym stan przeludnienia osadzonych nie kolidował z tego rodzaju organizacją ich rozmieszczenia w celach, która byłaby zgodna z zasadą wyrażoną w cyt. rozporządzeniu.</xText> <xText>Przed rozważaniami dotyczącymi wysokości należnego powodowi zadośćuczynienia ustosunkować się trzeba do zarzutu przedawnienia, który pozwany zgłosił w odpowiedzi na pozew. W pierwszej kolejności podkreślić należy, że roszczenie o zadośćuczynienie z tytułu naruszenia dóbr osobistych mieści się w przepisie <xLexLink xArt="art. 120;art. 120 § 1;art. 120 § 1 zd. 2" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 120 § l zd. 2 k.c.</xLexLink> bowiem jego wymagalność zależy od podjęcia określonej czynności przez uprawnionego, zatem bieg terminu przedawnienia rozpoczyna się od dnia, w którym roszczenie stałoby się wymagalne, gdyby uprawniony podjął czynność w najwcześniej możliwym terminie. Jednocześnie przedmiotowe roszczenie ma charakter świadczenia bezterminowego, to znaczy, że powinno być spełnione niezwłocznie po wezwaniu dłużnika do wykonania / <xLexLink xArt="art. 455" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 455 k.c.</xLexLink>/. Z tego co powiedziano wynika, że roszczenie o zadośćuczynienie, z którym wystąpił powód powstawało za każdy dzień, w którym dochodziło do naruszenia jego dóbr osobistych i powód powinien dla uruchomienia terminu spełnienia tego roszczenia wezwać pozwanego do jego wykonania. Jednakowoż w tych okolicznościach rozpoczynał bieg terminu przedawnienia. <xIx>Zarzut </xIx>przedawnienia dotyczący okresów przebywania powoda w izolacji więziennej w okresie od 18 lipca 2000r. do 8 marca 2004r. należy uznać za uzasadniony</xText> <xText>bowiem, co jest niewątpliwe, powód przed wniesieniem pozwu nie wzywał pozwanego do zapłaty zadośćuczynienia za naruszenie dóbr osobistych, które miało miejsce w wymienionym okresie czasu, a samo wezwanie do zapłaty nastąpiło w momencie doręczenia pozwanemu odpisu pozwu, tj. w dniu 25 czerwca 2006 r. / k 147. Z kolei wniesienie pozwu spowodowało przerwanie biegu przedawnienia stosownie do <xLexLink xArt="art. 123;art. 123 § 1;art. 123 § 1 pkt. 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 123 § 1 pkt 1 k.c.</xLexLink></xText> <xText>Termin przedawnienia roszczenia o zadośćuczynienie wynosi 3 lata stosownie do nieobowiązującego aktualnie <xLexLink xArt="art. 442" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 442 k.c</xLexLink> , który w tej sprawie ma jednak zastosowanie, na podstawie art. 5 ustawy z dnia 16 luty 2007r. o zmianie ustawy – Kodeks cywilny /Dz. U. nr 80, poz. 538/. W przypadku pozwanego mamy bowiem do czynienia z zachowaniem bezprawnym, które kwalifikować można jako czyn niedozwolony /każde zachowanie oraz zdarzenie, z którym ustawa łączy obowiązek naprawienia szkody, w tym niemajątkowej, do którego odwołuje się wymieniony wyżej przepis.</xText> <xText>W rezultacie powyższych rozważań nasuwa się wniosek, że powód utracił możliwość dochodzenia zadośćuczynienia za naruszenie dóbr osobistych za okres objęły zarzutem przedawnienia i to stwierdzenie dotyczy oczywiście także naruszenia dobra osobistego z przyczyn, z którymi, w ocenie sądu, łączy się skuteczne prawo domagania się zadośćuczynienia.</xText> <xText>Orzekając w przedmiocie wysokości zadośćuczynienia sąd miał na uwadze, że w przypadku powoda ma ono za zadanie zrekompensować krzywdę doznaną w związku z naruszeniem dobra osobistego w postaci poszanowania godności na tle niezależnego od jego woli przebywania w celach z osobami palącymi. Powód niewątpliwie doznawał ujemnych odczuć w związku z tym faktem. Zadośćuczynienie pieniężne krzywdy ma na celu przede wszystkim złagodzenie krzywdy. Określając wysokość zadośćuczynienia stwierdzić należy, że może ono dotyczyć, z uwagi na omówione wyżej przedawnienie, okresu od 23 maja 2005 r. do 15 maja 2007 r. a wówczas powód w Zakładzie Karnym w<xAnon>(...)</xAnon>przebywał około 4,5 miesiąca. Zdaniem sądu odpowiednią kwotą rekompensująca krzywdę doznaną, przez powoda będzie zatem 500 zł.</xText> <xText>Na podstawie <xLexLink xArt="art. 355;art. 355 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 355 § l k.p.c.</xLexLink> umorzono postępowanie w części cofniętego pozwu.</xText> <xText>Pozwany ponosi koszty postępowania należne od uwzględnionej części żądania – <xLexLink xArt="art. 113" xIsapId="WDU20051671398" xTitle="Ustawa z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych" xAddress="Dz. U. z 2005 r. Nr 167, poz. 1398">art. 113 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych</xLexLink> /Dz. U nr 167, poz. 1398 ze zm./.</xText> <xText>Na podstawie <xLexLink xArt="art. 102" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 102 k.p.c</xLexLink> orzeczono jak w <xLexLink xArt="art. 102 pkt. 5" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">punkcie V</xLexLink> z uwagi na sytuację majątkową powoda.</xText> <xText>Zdaniem sądu me było potrzeby przeprowadzenia dowodów, na które wskazywał powód w piśmie z dnia 15 października 2007r. albowiem dokumentacja przedstawiona przez stronę pozwaną dotycząca ruchu osadzonych była wiarygodna i ostatecznie pozwany potwierdził zastrzeżenia powoda do tej dokumentacji (por. k. 184v i 201 v).</xText> <xText>Powyższe rozstrzygnięcie zaskarżyły apelacją obie strony.</xText> <xText>Powód zarzucając:</xText> <xEnum> <xBullet>-</xBullet> <xEnumElem> <xText>błąd w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę wyroku,</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>naruszenie zasady obiektywizmu i nieuwzględnienie całokształtu okoliczności sprawy,</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>naruszenie konstytucyjnego prawa do rzetelnego procesu,</xText> </xEnumElem> </xEnum> <xText>wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku w pkt. I i II i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.</xText> <xText>Pozwany zaskarżył wyrok w pkt. I i zarzucając:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText>naruszenie prawa materialnego przez błędną jego wykładnię i niewłaściwe zastosowanie, w szczególności <xLexLink xArt="art. 24" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art.24 k.c.</xLexLink> w związku z <xLexLink xArt="art. 448" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 448 k.c.</xLexLink>, bez uwzględnienia <xLexLink xArt="art. 5" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 5 k.c.</xLexLink> przez przyjęcie, że powód doznał naruszenia dóbr osobistych — godności, poprzez umieszczenie go w celi mieszkalnej dla palących, podczas gdy umieszczenie w takiej celi miało charakter ochrony jego zdrowia i godności, z uwagi na zagrożenie naruszenia na tych dóbr spowodowane zachowaniem powoda wobec innych osadzonych;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText>nieuwzględnienie treści <xLexLink xArt="art. 108;art. 108 § 1" xIsapId="WDU19970900557" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny wykonawczy" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 90, poz. 557">art. 108 paragraf l kodeksu karnego wykonawczego</xLexLink> nakładającego na administrację strony pozwanej obowiązek ochrony bezpieczeństwa osobistego w czasie odbywania kary pozbawienia wolności; wniósł o zmianę wyroku i oddalenie powództwa ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi pierwszej instancji, także o rozstrzygnięcie kosztów procesu.</xText> </xUnit> <xText>Sąd Apelacyjny ustalił i zważył, co następuje:</xText> <xText>Apelacja powoda nie zasługiwała na uwzględnienie. Natomiast apelacja wywiedziona przez pozwanego była zasadna.</xText> <xText>Sąd Apelacyjny, w pełni, podziela i przyjmuje za swoje, wszystkie istotne dla rozstrzygnięcia, ustalenia Sądu pierwszej instancji, o ile, poniżej, nie uznał odmiennie.</xText> <xText>1. W pierwszej kolejności wskazać należy, że podniesiony przez pozwanego zarzut przedawnienia, a oceniony przez Sąd Okręgowy, był uzasadniony.</xText> <xText>Wbrew twierdzeniom powoda, Sąd I instancji nie zastosował dyspozycji <xLexLink xArt="art. 118" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 118 k.c.</xLexLink> w tej części, w której dotyczy on roszczeń o świadczenie okresowe.</xText> <xText>Przypomnieć należy, że powód wywiódł swoje roszczenia z naruszenia jego dóbr osobistych. Domagał się jednakże ochrony poprzez roszczenia majątkowe. Zatem, podstawą prawną tych żądań był przepis <xLexLink xArt="art. 448" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 448 k.c.</xLexLink> i ewentualnie, gdy chodzi o naruszenie dobra osobistego w postaci zdrowia, przepis <xLexLink xArt="art. 445;art. 445 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 445 § l k.c.</xLexLink> Wobec tego, potencjalna odpowiedzialność pozwanego, została ukształtowana na podstawie przepisów z zakresu czynów niedozwolonych. Ocena poszczególnych zdarzeń, w zakresie przedawnienia, nastąpiła w oparciu o dyspozycję nieobowiązującego już <xLexLink xArt="art. 442" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 442 k.c.</xLexLink> Zgodnie bowiem, z treścią <xLexLink xArt="art. 2" xIsapId="WDU20070800538" xTitle="Ustawa z dnia 16 lutego 2007 r. o zmianie ustawy - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 2007 r. Nr 80, poz. 538">art. 2 ustawy z dnia 16 lutego 2007 r. o zmianie ustawy - Kodeks cywilny</xLexLink> (Dz. U. Nr 80 póz. 538), do roszczeń, o których mowa w <xLexLink xArt="art. 1" xIsapId="WDU20070800538" xTitle="Ustawa z dnia 16 lutego 2007 r. o zmianie ustawy - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 2007 r. Nr 80, poz. 538">art. l</xLexLink>, powstałych przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy, a według przepisów dotychczasowych w tym dniu jeszcze nieprzedawnionych, stosuje się przepisy <xLexLink xArt="art. 442" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 442</xLexLink>' <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">Kodeksu cywilnego</xLexLink>.</xText> <xText>Ustawa powyższa weszła w życie z dniem 10 sierpnia 2007 r. Roszczenia powoda obejmuj ą okres sprzed wejścia w życie powyższej ustawy. Ustalić zatem należało, które z nich uległy przedawnieniu według przepisów dotychczasowych, na dzień l O sierpnia 2007 r <xLexLink xArt="art. 442;art. 442 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">Art. 442 § l k.c.</xLexLink> stanowił, że roszczenie o naprawienie szkody wyrządzonej czynem niedozwolonym ulega przedawnieniu z upływem lat trzech od dnia, w którym poszkodowany dowiedział się o szkodzie i o osobie obowiązanej do jej naprawienia. Jednakże w każdym wypadku roszczenie przedawnia się z upływem lat dziesięciu od dnia, w którym nastąpiło zdarzenie wyrządzające szkodę.</xText> <xText>Przyjąć należy, że początek biegu terminu przedawnienia roszczenia, każdorazowo następował w chwili, gdy powód bądź <xIx>znalazł </xIx>się w celi o nieodpowiednim metrażu, bądź znalazł się w celi, w którym miejsce do załatwiania potrzeb fizjologicznych było nieodpowiednie, bądź wreszcie, jeżeli jego współmieszkańcy w jego obecności używali produktów tytoniowych.</xText> <xText>Umieszczenie powoda w określonej celi o wadliwościach wskazanych powyżej sprawiało, że zachodził przypadek, polegający na tym, że następstwem czynu niedozwolonego było kilka kolejno następujących w czasie zdarzeń, stanowiących elementy jednej szkody. Powód, bowiem, przebywał w określonej, „wadliwej" celi przez pewien przeciąg czasu. W takiej sytuacji, bezspornie przyjmuje się, że dla określenia biegu trzyletniego przedawnienia <xIx>z </xIx><xLexLink xArt="art. 442;art. 442 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 442 § l k.c.</xLexLink> miarodajne jest zdarzenie początkowe. Dalsze <xIx>zdarzenia </xIx>bowiem stanowią jedynie powiększenie tej samej szkody (tak SN w wyroku z dnia 10 września 1998 r., II! <xBx>CKN </xBx>607/97, niepubl.).</xText> <xText>Zatem, ponownie nawiązując do dyspozycji <xLexLink xArt="art. 442;art. 442 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 442 § l k.c.</xLexLink>, powód zostając przydzielonym i osadzonym w określonej „wadliwej" celi już od początku wiedział, że naruszono jego dobra osobiste (poza zdrowiem, o czym poniżej) i wiedział też, kto ponosi odpowiedzialność za ten stan rzeczy, gdyż wynikało to wprost z określonej sytuacji faktycznej.</xText> <xText>W tych okolicznościach. Sąd Okręgowy zasadnie przyjął, że skoro powód wniósł pozew w dniu 9 maja 2007 r. (k. 3 akt), to wszystkie majątkowe roszczenia powoda sprzed 9 maja 2004 r., uległy przedawnieniu.</xText> <xText>Wobec tego, nieprzedawnione roszczenia powoda obejmują okres jego pobytu u pozwanego od dnia 23 maja 2005 r. Dotyczy on zatem - jak ustalił to Sąd Okręgowy- okresu 4,5 miesiąca.</xText> <xText>2 Powód w toku procesu przed Sądem I instancji, w zasadzie, nie przedstawił żadnego materiału dowodowego.</xText> <xText>Powoływał się natomiast na domniemanie bezprawności pozwanego. Otóż, powód opierając swoje roszczenia na konstrukcji ochrony dóbr osobistych, miał rację, że pozwany był objęty skutkami domniemania bezprawności. Ewentualne wzruszenie tego domniemania obciążało pozwanego.</xText> <xText>Wskazać jednakże należy, że powyższe domniemanie obejmuje tylko i wyłącznie bezprawność pozwanego. Aby można było rozważać zasadność tego domniemania, jednakże, należy najpierw wykazać i udowodnić naruszenie poszczególnych dóbr osobistych. W tym zakresie rozkład ciężaru dowodu podlega ogólnym regułom (<xLexLink xArt="art. 6" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 6 k.c.</xLexLink>). Zatem, to powód miał obowiązek przedstawić stosowny materiał dowodowy, wskazujący na naruszenie jego dóbr osobistych. W grę wchodzi i dalszy obowiązek powoda udowodnienia pewnych okoliczności, jak chociażby winy pozwanego, skoro jego odpowiedzialność majątkowa statuowana była w reżimie deliktowym.</xText> <xText>Powód miał możliwość zorientowania się co do potrzeby wykazania i udowodnienia danych okoliczności, chociażby już po lekturze odpowiedzi na pozew.</xText> <xText>Powód dopiero w postępowaniu międzyinstancyjnym zdecydował się na złożenie określonych wniosków dowodowych (k. 235 akt). Sąd Apelacyjny uznał jednakże te wnioski za spóźnione i oddalił je na podstawie <xLexLink xArt="art. 381" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 381 k.p.c.</xLexLink></xText> <xText>3. Powód powołując się na naruszenie jego dobra osobistego w postaci zdrowia, w związku z umieszczaniem go w celach z osobami palącymi, nie przedstawił - jak to już wskazywano powyżej - żadnego materiału dowodowego. Nie została przedstawiona jakakolwiek dokumentacja medyczna, nie został zawnioskowany dowód z opinii biegłych, nie został wskazany jakikolwiek świadek, który mógłby potwierdzić anomalia zdrowotne powoda w związku <xIx>z </xIx>wdychaniem dymu tytoniowego. W tych okolicznościach, żądanie w tym zakresie podlegało oddaleniu jako nie udowodnione</xText> <xText>4. Sąd Okręgowy prawidłowo ustalił - powołując się na odpowiednie przepisy prawa – za niezasadne było żądanie powoda dotyczące nie zapewnienia w celach odpowiednich warunków sanitarnych.</xText> <xText>Tymczasem, z materiału dowodowego przedstawionego przez stronę pozwaną, "wynika, że każda cela wyposażona jest w węzeł sanitarny, a toaleta oddzielona jest od reszty pomieszczenia parawanem, drzwiami bądź płytą wiórową. Zatem, cele, w których powód byi osadzony, spełniały kryteria wynikające z określonych przepisów prawa. Zgodzić się należy z Sądem Okręgowym, że rozwiązania w kwestii usytuowania urządzeń sanitarnych w celach siłą <xIx>rzeczy </xIx>muszą łączyć się z pewnymi niedogodnościami dla osadzonych w porównaniu do warunków, które na tym polu występują poza zakładami karnymi, ale jest to sytuacja obiektywna, która ma swoje źródło głównie w tym fakcie, że na stosunkowo niewielkiej powierzchni przymusowo przebywają ze sobą osoby dla siebie obce.</xText> <xText>5. Sąd Apelacyjny podziela ustalenia faktyczne i ocenę prawną dokonaną przez Sąd I instancji, odnośnie żądań powoda dotyczących umieszczania go w celach o nieodpowiednim metrażu.</xText> <xText>Niewątpliwie, osadzenie powoda w celach, w których przypada mniej niż 3 m<xSUPx>2</xSUPx> powierzchni na osobę, jest działaniem bezprawnym, skoro obowiązek dochowania tego metrażu wynika z obowiązującego prawa.</xText> <xText>Jednocześnie, , przypomnieć należy, że w większości, przyjmuje się pogląd wyrażony przez Sąd Najwyższy w orzeczeniu z dnia 19 października 1989 r. (II CR 419/89, opublikowane w OSP 11-12/90 póz. 377), zgodnie, z którym za bezprawne uważa się każde działanie naruszające dobro osobiste, jeżeli nie zachodzi żadna ze szczególnych okoliczności usprawiedliwiających je, oraz że „do okoliczności wyłączających bezprawność naruszenia dóbr osobistych na ogół <xIx>zalicza </xIx>się:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">1</xName> <xText>działanie w ramach porządku prawnego, tj. działanie dozwolone przez obowiązujące<xBRx/>przepisy prawa,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">3</xName> <xText>wykonywanie prawa podmiotowego, zgodę pokrzywdzonego (ale z zastrzeżeniem uchylenia jej skuteczności w niektórych<xBRx/>przypadkach) oraz</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">4</xName> <xText>działanie w obronie uzasadnionego interesu."</xText> </xUnit> <xText>Zauważyć jednakże należy, że powyższy katalog okoliczności wyłączających bezprawność (kontratypów, przesłanek egzoneracyjnych), nie jest bezsporny i wyczerpujący.</xText> <xText>Prof. <xAnon>M. P. (1)</xAnon> twierdzi np., że do tych okoliczności <xIx>zalicza </xIx>się:</xText> <xText>l) działanie na podstawie przepisu lub w wykonaniu prawa podmiotowego,</xText> <xText>2} zgodę uprawnionego,</xText> <xText>3) nadużycie prawa podmiotowego osobistego (art. 5).</xText> <xText>(por. <xAnon>M. P.</xAnon> (w:) „Komentarz do <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">Kodeksu cywilnego</xLexLink>" Legalis 2005 pod. red. K.</xText> <xText><xAnon>P.</xAnon>, kom. do art. 24).</xText> <xText>Z powyższego wynika, że jednym z kontratypów uchylających bezprawność jest działanie w ramach porządku prawnego, tj. działanie dozwolone przez obowiązujące przepisy prawa. Podzielić należy wynik analizy przeprowadzonej przez Sąd Okręgowy w kontekście dyspozycji <xLexLink xArt="art. 248;art. 248 § 1" xIsapId="WDU19970900557" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny wykonawczy" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 90, poz. 557">art. 248 § l kkw</xLexLink> i wskazanych aktów wykonawczych. W istocie, zostały wypełnione wszystkie niezbędne przesłanki wymienione w cytowanym przepisie. Przypomnieć należy, że zgodnie z jego treścią w szczególnie uzasadnionych wypadkach dyrektor zakładu karnego lub aresztu śledczego może umieścić osadzonych, na czas określony, w warunkach, w których powierzchnia w celi na jedną osobę wynosi mniej niż 3 m2. O takim umieszczeniu należy bezzwłocznie powiadomić sędziego penitencjarnego. Szczególnie uzasadniony wypadek, w ocenie Sądu Apelacyjnego, nie budził wątpliwości. Cały system penitencjarny w naszym kraju boryka się z problemem przeludnienia w zakładach karnych i aresztach śledczych. Podobnie sytuacja wyglądała i w pozwanym Zakładzie Karnym. Jednakże zauważyć należy, co trafnie ustalił Sąd I instancji, że w rzeczonym Zakładzie problem przeludnienia nie był w omawianym okresie nadmierny. Nadto - co wynika ze szczegółowych ustaleń Sądu Okręgowego - powód był umieszczany w celach nie zapewniających mu 3 m<xSUPx>2</xSUPx> tylko okresowo, a poza tym, niedociągnięcia w zakresie wymaganego metrażu były nieznaczne.</xText> <xText>Pozwany dopełnił również obowiązku - z pewnością w okresie, którego dotyczą nieprzedawnione roszczenia - powiadomienia sędziego penitencjarnego.</xText> <xText>Reasumując powyższe, należy jeszcze raz podkreślić, że skoro pozwany postępował w granicach obowiązującego prawa, to takie działanie wyłączało bezprawność ewentualnego naruszenia dóbr osobistych powoda.</xText> <xText>6. Sąd Apelacyjny nie podzielił natomiast - uwzględniając jednocześnie w tym zakresie apelację pozwanego - zasadności rozstrzygnięcia Sądu Okręgowego polegającego na zasądzeniu od pozwanego na rzecz powoda kwoty 500 zł wraz z odpowiednio określonymi odsetkami ustawowymi.</xText> <xText>Otóż, Sąd I instancji przyjął, że poprzez osadzenie powoda w celach dla palących zostało naruszone jego dobro osobiste w postaci godności (kwestia dobra osobistego w postaci zdrowia została omówiona już powyżej). Mając to na uwadze i odnosząc do okresu 4,5 miesiąca, Sąd uznał za adekwatne zadośćuczynienie w wysokości 500 zł.</xText> <xText>W ocenie Sądu Apelacyjnego żądanie powoda w tym zakresie, a jednocześnie rozstrzygniecie Sądu Okręgowego, były nieuzasadnione.</xText> <xText>Po pierwsze, powód nie wykazał i nie udowodnił, że w analizowanym okresie w istocie przebywał wśród osób, które używały wyrobów tytoniowych. Osadzenie bowiem w celi, która nie była pomieszczeniem dla niepalących, nie oznacza jeszcze, że współmieszkańcy palili papierosy. Nadto, pozostaje otwarta kwestia, w jakim okresie i w których celach, podczas obecności powoda, palono tytoń.</xText> <xText>Należy przyjąć, że skoro z przepisów prawa wynika obowiązek wyznaczenia odrębnych cel dla osób palących, to niedopełnienie tego obowiązku stanowi o bezprawności zaniechania.</xText> <xText>Jednakże, skoro powód domaga się ochrony majątkowej naruszenia jego dóbr osobistych, to niezbędnym elementem przypisania pozwanemu odpowiedzialności, jest zawinienie.</xText> <xText>Zdaniem Sądu Apelacyjnego dopiero udowodnienie przez powoda np. zeznaniami świadków, że w jego obecności faktycznie używano wyrobów tytoniowych, dawałoby podstawę do przypisania pozwanemu winy. Powód jednak nie przedstawił w tym zakresie odpowiedniego materiału dowodowego.</xText> <xText>Po drugie, Sąd Okręgowy uznał, że z uwagi na umieszczenie powoda w celach dla palących, zostało naruszone jego dobro osobiste w postaci godności.</xText> <xText>Przypomnieć w tym miejscu należy, że Sąd samodzielnie dokonuje oceny prawnej określonego stanu faktycznego, jednakże związany jest podstawą faktyczną żądań. Tymczasem, powód wiązał pobyt w celach dla palących z naruszeniem jego dobra w postaci zdrowia, a nie godności. Jednoznacznie wyartykułował to w piśmie z dnia l sierpnia 2007 r. (k. 29 akt) i powtórzył w piśmie z dnia 26 października 2007 r. (k. 191-192 akt).</xText> <xText>Zatem, w istocie, Sąd I instancji wyszedł ponad żądanie uznając, że przebywanie w celach dla palących naruszało godność powoda.</xText> <xText>Po trzecie, powód nie przedstawił jakiegokolwiek materiału dowodowego, który potwierdzałby, że zgłaszał kiedykolwiek zastrzeżenia co do przebywania w celach z osobami używającymi wyrobów tytoniowych. Twierdzenia powoda nie znalazły potwierdzenia, ani w dokumentach (skargach, zapiskach, prośbach itp.), ani w zeznaniach przesłuchanych świadków. Innego materiału dowodowego powód nie zaprezentował.</xText> <xText>W tym stanie rzeczy, powód godził się na pobyt z osobami palącymi tytoń. Skoro tak, to należy przypomnieć, że zgodnie z tym co już powyżej powiedziano, jedną z okoliczności uchylających bezprawność działania czy zaniechania jest zgoda pokrzywdzonego. Brak jest obowiązku, aby wyrażenie zgody musiałoby przybrać jakąś określoną formę (np. pisemną), a więc może być również dorozumiane.</xText> <xText>Po czwarte wreszcie, na co powoływał się pozwany w wywiedzionej apelacji, powód posiadał i posiada status osadzonego chronionego (oświadczenie powoda - k. 199 akt). Wbrew twierdzeniom powoda, nie przedstawił on dowodu na to, że z ochrony tej zrezygnował.</xText> <xText>W tych okolicznościach, zgodnie z dyspozycją <xLexLink xArt="art. 108;art. 108 § 1" xIsapId="WDU19970900557" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny wykonawczy" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 90, poz. 557">art. 108 § l kkw</xLexLink>' administracja zakładu karnego ma obowiązek podejmowania odpowiednich działań celem zapewnienia skazanym bezpieczeństwa osobistego w czasie odbywania kary.</xText> <xText>W literaturze przedmiotu przyjmuje się, że „zapewnienie skazanym bezpieczeństwa osobistego jest jednym z celów klasyfikacji skazanych ( art. 82 § 1). Należy także do podstawowych zadań Służby Więziennej ( art. l ust. 3 ustawy o SW). Bezpieczeństwo osobiste skazanego w czasie odbywania kary może być zagrożone lub naruszone przez działania bądź zaniechania osób (współosadzonych, funkcjonariuszy Służby Więziennej i pracowników zakładu, osób trzecich), albo też z innych przyczyn (np. siła wyższa).</xText> <xText>W literaturze stwierdzono, że "pojęcie bezpieczeństwa jest szerokim określeniem i obejmuje ono przede wszystkim respektowanie nietykalności fizycznej człowieka (naruszonej przez bicie, kopanie, szturchanie itp. traktowanie), ochronę przed dręczeniem psychicznym, grożeniem" (por. [w:] Z. Hołda, K. Postulski, Kodeks karny wykonawczy. Komentarz, LEX /Arche, 2008, tezy do art. 108). Z powyższego jednoznacznie wynika, że bezpieczeństwo osadzonych stanowi priorytet działalności jednostek penitencjarnych. Dlatego, oczywistym jest, że w na ogół przeludnionych placówkach, administracja zakładu karnego staje przed wyborem, a mianowicie czy zapewnić osadzonemu bezpieczeństwo, czy też naruszyć jego dobra osobiste 18 umieszczając go w celi dla palących. Nie powinno być wątpliwości, że zapewnienie bezpieczeństwa winno przeważyć w tej rywalizacji działań. Taka sytuacja zachodziła i w przedmiotowej sprawie, tym bardziej, że powód jest i był osadzonym chronionym. Dlatego też, zgodzić się należy z pozwanym, że powoływanie się przez powoda na naruszenie jego dóbr osobistych w związku z umieszczeniem go w celach dla palących w sytuacji przedsięwzięcia odpowiednich środków w celu zapewnienia mu bezpieczeństwa (np. umieszczenie powoda z osobami palącymi, ale nie stanowiącymi dla niego zagrożenia), stanowi nadużycie prawa (<xLexLink xArt="art. 5" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 5 k.c.</xLexLink>) i nie zasługuje na ochronę prawną. Z kolei, przypomnieć należy, że nadużycie prawa również stanowi jedną z okoliczności</xText> <xText>uchylających bezprawność działania bądź zaniechania. Mając powyższe na względzie, Sąd Apelacyjny uznał, że należy zmienić zaskarżony wyrok w punkcie I i powództwo oddalić.</xText> <xText>W tym stanie rzeczy, Sąd Apelacyjny, na podstawie <xLexLink xArt="art. 386;art. 386 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 386 § l k.p.c.</xLexLink> orzekł, jak w pkt. I sentencji, jednocześnie oddalając apelację powoda w pkt. II sentencji, na podstawie <xLexLink xArt="art. 385" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 385 k.p.c.</xLexLink>, jako bezzasadną. O kosztach procesu rozstrzygnięto na podstawie <xLexLink xArt="art. 102" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 102 k.p.c.</xLexLink></xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Ewa Giezek

Karolina Najda

sekr. sądowy Anna Woźnicka

Karolina Najda

Sygn. akt I ACa 190/08 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 16 kwietnia 2008 r. Sąd Apelacyjny w Gdańsku – Wydział I Cywilny w składzie: Przewodniczący: SSA Ewa Giezek Sędziowie: SA Włodzimierz Gawrylczyk SO del. Jacek Grela (spr.) Protokolant: sekr. sądowy Anna Woźnicka po rozpoznaniu w dniu 16 kwietnia 2008 r. w Gdańsku na rozprawie sprawy z powództwa(...) przeciwko Skarbowi Państwa - Zakładowi Karnemu w(...) o zapłatę na skutek apelacji obu stron od wyroku Sądu Okręgowego w Elblągu z dnia 14 listopada 2007 r. sygn. akt I C 99/07 I zmienia zaskarżony wyrok w punkcie I (pierwszym) w ten sposób, że powództwo oddala; II oddala apelację powoda; III nie obciąża powoda kosztami postępowania apelacyjnego. Na oryginale właściwe podpisy. Sygn. akt I ACa 190/08 UZASADNIENIE Powód(...)wniósł o zasądzenie od pozwanego Skarbu Państwa Zakładu Karnego w(...)kwoty 150.000 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu. W piśmie procesowym z dnia l sierpnia 2007r. powód sprecyzował, że domaga się kwoty 80.000 zł tytułem zadośćuczynienia pieniężnego w związku z naruszeniem jego dóbr osobistych w postaci godności i zdrowia podnosząc, że w trakcie odbywania kary pozbawienia wolności przebywał w celach przeludnionych, nie posiadających w sposób wystarczający oddzielonej toalety, z osobami palącymi wyroby tytoniowe. Pozwany Skarb Państwa Zakład Karny w(...)wniósł o oddalenie powództwa zaprzeczając jego zasadności, podniesiono także zarzut przedawnienia. Wyrokiem z dnia 14 listopada 2007 r., zapadłym w sprawie o sygn. akt l C 99/07, Sąd Okręgowy w Elblągu: I zasądził od pozwanego Skarbu Państwa - Zakładu Karnego w(...)na rzecz powoda(...)kwotę 500 zł / pięćset złotych / wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 3 lipca 2007 r. do dnia zapłaty, II oddalił powództwo w pozostałym zakresie, III umorzył postępowanie w części cofniętego pozwu, IV nakazał ściągnąć od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa Sądu Okręgowego w Elblągu kwotę 30 zł tytułem zwrotu części nieuiszczonej opłaty od pozwu, V odstąpił od obciążania powoda kosztami procesu. Podjęte rozstrzygnięcie, uzasadnił w następujący sposób: Powód przebywał w Zakładzie Karnym w(...)w następujących okresach czasu: od(...)r. do(...)r., od(...). do(...), od(...)r. do(...). od(...)do(...), od(...)r. do(...). -łącznie około 40 miesięcy. W okresie od(...)r. do(...)r. powód był umieszczony w celi nr(...)o pojemności(...)osób o powierzchni 17 m2. Wspólnie z powodem w tej celi przebywali następujący osadzeni:M. K. (1),K. P. (1),S. C.iK. B.. W okresie od(...)r. do(...)r. powód przebywa]w celi nr(...)o pojemności 3 osób, o powierzchni 17,64 m2' wspólnie zC. K.,R. L.iP. K. (1). W okresie od(...)r. do(...)r. przebywał kolejno w celach: (...) (...)o powierzchni 16,89 m2, od(...)r. do(...).; wspólnie z powodem przebywaliM. K. (2),N. C.,Z. L., do(...)r.;K. Ś.,D. I.do(...) W celi nr(...), pięcioosobowej, o powierzchni 17,17 m2 powód był osadzony w okresie od(...)r. do(...). wspólnie zS. H.,J. S. (1),R. B. (1)iZ. L.. W celimieszkalnej nr (...), czteroosobowej, o powierzchni 13,10 m2 w okresie od(...)r. do(...)powód przebywał zK. Ś.,P. C.,M. B.,T. J.,M. A. (1). W celi nr(...), pięcioosobowej o powierzchni 16,89 m2 w okresie od(...)r. do(...)r. przebywał powód zP. C.,S. K.,T. C. (1),A. B. (1),A. S.,R. K. (2). W celi nr(...), jednoosobowej o powierzchni 5,24 m2 powód był umieszczony od(...)r. do(...)r. wspólnie zP. K. (2). W celi nr(...), jednoosobowej o powierzchni 4,65 m2 powód przebywał od(...)wspólnie zA. B. (2). W celi nr(...)pięcioosobowej o powierzchni 16,89 m2 powód przebywał w okresie od(...)r. do(...). zR. B. (2),J. Ś.,K. P. (2)C.,K. P. (3),A. B. (1)iW. W.. W okresie przebywania w wymienionej celi w późniejszym okresie przebywali następujący osadzeni:M. Z. (1)od(...)r. do(...)r.,P. G.od(...). do(...)r. W celi nr(...)jednoosobowej o powierzchni 5,24 m2 powoda umieszczono od(...)r. do(...)r., przy czymK. Ś.przebywał z nim od(...)r. W okresie od(...)r. powód przebywał w następujących celach mieszkalnych: Od(...)r. w celi czteroosobowej o powierzchni 13,62 m2 wraz zM. A. (1),D. J.,J. S. (2)iŁ. Ś.. W okresie od(...)r. powód przebywał w celi jednoosobowej o powierzchnimieszkalnej (...)m2 do dnia 4 września 2003 r. w tej celi przebywał sam. W celi nr(...)o powierzchni 7,17 m2 powód przebywał w okresie od(...)r. zA. D.do(...)r. a następnie zD. J.iS.Ł.. Od(...)r. powód zostaje przemieszczony do celi nr(...)- pięcioosobowej o powierzchni 16,04 tn2, gdzie przebywa wspólnie zM. G. (1),D. C.,A. P.,J. O., Z tej celi powód opuszcza Zakład Karny(...)r. Powód od(...)r. w Zakładzie Karnym w(...)przebywał w Oddziale(...). Od(...)r. w celi nr(...), pięcioosobowej o powierzchni 16 m2 wraz z osadzonymi:Z. K.,D. S. (1),T. K.iM. O., Od(...)r. powód przebywa w celi(...), pięcioosobowej o powierzchni 16,83 m2 wspólnie zR. D.,M. G. (2),J. S. (3),K. T.,D. Z.,D. S. (2). Powód przebywał w okresie od 21 marca 2006 r. do 28 kwietnia 2006 r. w celi nr 29, pięcioosobowej o powierzchni 16,83 m2 wspólnie zA.P.,J. S. (3),M. A. (2),K. S.,S. S.. W okresie od(...)r. powoda umieszczono w celi nr(...), pięcioosobowej o powierzchni 16,83 m2 wspólnie zT. C. (2),A.P.,M. C.,G. P.. Część ceł posiada murowane ścianki oddzielające toaletę od reszty celi, do toalety prowadzą drzwi bądź zasłonki. Cześć cel z kolei jest wyposażona w toalety wydzielone za pomocą płyt wiórowych, przy czym niektóre płyty mają wysokość około 1,60 m a część toalet oddzielonajest od pozostałego fragmentu celi tkaniną. Powód jest osobą niepalącą wyrobów tytoniowych, co wynika z odpowiedniej adnotacji na aktach osobopoznawczych część B. Zakład Karny w(...)w szeregu pismach informował Sąd Okręgowy w Elblągu w trybieart. 248 § l k.k.w.o zaistniałym przeludnieniu osadzonych. Powyższy stan faktyczny ustalono w oparciu o kopie książki ruchu osadzonych, wykaz celmieszkalnych, pisma Zakładu Karnego w(...)do Sądu Okręgowego w Elblągu / k.57 - 60, 61 - 1677, zeznania powoda / k. 184v /, zeznania świadkówG. T., J.T.iM. Z./ k. 200v-201 v/. Roszczenie, z którym wystąpił w tej sprawie powód stanowi w istocie rzeczy żądanie zadośćuczynienia za naruszenie jego dóbr osobistych przez osadzenie w zakładzie karnym w warunkach naruszających, zdaniem powoda, godność człowieka, albowiem w celach więziennych liczba metrów przypadająca na jednego osadzonego wynosiła mniej niż 3 m2, warunki sanitarne były nieodpowiednie, gdyż w celi znajdowała się toaleta niedostatecznie oddzielona od pozostałej jej części. Nadto powód akcentował, że przebywa! w celach z osobami palącymi papierosy, pomimo że on jest osobą niepalącą z czego pozwany zdawał sobie sprawę. W związku z powyższym podstaw ewentualnej odpowiedzialności pozwanego należało upatrywać wart. 24 k.c.w zw. zart. 448 k.c.Zgodnie z ich treścią ten, czyje dobro osobiste zostaje zagrożone cudzym działaniem, może żądać zaniechania tego działania, chyba że nie jest ono bezprawne. W razie dokonanego naruszenia może on także żądać, ażeby osoba, która dopuściła się naruszenia, dopełniła czynności potrzebnych do usunięcia jego skutków, w szczególności ażeby złożyła oświadczenie odpowiedniej treści i w odpowiedniej formie. Na zasadach przewidzianych w kodeksie może również żądać zadośćuczynienia pieniężnego (art.24 § l k.c.). W razie naruszenia dobra osobistego sąd może przyznać temu, czyje dobro osobiste zostało naruszone, odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę lub na jego żądanie zasądzić odpowiednią sumę pieniężną na wskazany przez niego cel społeczny, niezależnie od innych środków potrzebnych do usunięcia skutków naruszenia (art. 448 k.c.). W pierwszej kolejności wskazać należy, żeartykuł 24 k.c., stanowiący podstawę roszczeń z tytułu naruszenia dóbr osobistych, nie wymaga dla wskazanej w nim odpowiedzialności winy sprawcy oraz przewiduje domniemanie bezprawności jego działania naruszającego dobra osobiste, co powoduje, że dochodzący ochrony nie musi tej przesłanki udowadniać, natomiast na sprawcy ciąży obowiązek wykazania, że jego działanie było zgodne z prawem. W związku z tym to pozwanego obciążał obowiązek udowodnienia, że działał zgodnie z prawem i me naruszył dobra osobistego powoda. Podkreślił to również Europejski Trybunał Praw Człowieka w orzeczeniach wydanych na gruncie art. 3 Konwencji Europejskiej Praw Człowieka wskazując, że to na Państwie spoczywa ciężar wykazania, że doznane przez osadzonego w zakładzie karnym cierpienia i urazy nie zostały spowodowane postępowaniem władz (wyrok z dnia 4 grudnia 1995 r. w sprawie nr(...)oraz decyzja z dnia(...)r. w sprawieO.przeciwko Polsce). Na powodzie zaś spoczywał ciężar udowodnienia, że odbywał karę pozbawienia wolności w warunkach przeludnienia, w celach, w których na skazanego przypadało mniej niż 3 m2 powierzchni, przy nieodpowiednich warunkach bytowych i sanitarnych, co doprowadziło do naruszenia jego dóbr osobistych. Przenosząc powyższe rozważania na realia niniejszej sprawy sąd uznał, że podczas osadzenia powoda w Zakładzie Karnym nie doszło do naruszenia jego dóbr osobistych a działania pozwanego były zgodne z prawem, przy czym to stwierdzenie nie odnosi się do okoliczności dotyczących przebywania powoda w jednej celi z osobami palącymi papierosy, o czym szerzej będzie mowa w dalszej części uzasadnienia. Przy rozpoznawaniu zagadnienia zarysowanego w tej sprawie należało mieć na względzie, że ustawodawca wart. 110 § 2 k.k.w.zawarł wymogi dotyczące warunków bytowych w celach mieszkalnych wskazując, że powierzchnia przypadająca na skazanego nie może wynosić mniej niż 3 m2., cele muszą być wyposażone w odpowiedni sprzęt zapewniający skazanemu osobne miejsce do spania i odpowiednie warunki higieny, dostateczny dopływ powietrza oraz odpowiednią temperaturę i oświetlenie. Jedynie w szczególnie uzasadnionych wypadkach, określonych wart. 248 k.k.w.i przy zachowaniu trybu postępowania wskazanego w tym przepisie oraz w przewidzianych w nim przepisach wykonawczych, może dojść do ograniczenia wielkości powierzchni celi na jednego skazanego poniżej 3 m2., jednakże jedynie na czas określony. Zgodnie z tym przepisem w szczególnie uzasadnionych wypadkach dyrektor zakładu karnego lub aresztu śledczego może umieścić osadzonych, na czas określony, w warunkach, w których powierzchnia w celi na jedną osobę wynosi mniej niż 3 m2. O takim umieszczeniu należy bezzwłocznie powiadomić sędziego penitencjarnego -co miało miejsce w przedmiotowej sprawie. Z powyżej przytoczonej normy wynika jednak ten wniosek, że okres przebywania w warunkach przeludnienia nie powinien być to okres nadmiernie drugi, chodzi bowiem o odstępstwo od zasady, przewidziane jedynie w wyjątkowych sytuacjach. Istniejące przeludnienie w Zakładzie Karnym w(...)nie wykraczało w sposób jaskrawy poza granice, które mogłyby stanowić o naruszeniu godności człowieka, należy bowiem wskazać, że średnia ilość metrów kwadratowych przypadająca na jednego więźnia w celach, w których był osadzony powód oscylowała w granicach trzech metrów kwadratowych, przy czym ten stan rzeczynie odnosił się do całego okresu izolacji więziennej powoda. Powód podczas odbywania kary pozbawienia wolności przebywał w warunkach nie zapewniających mu powierzchni 3 m2 jedynie okresowo, albowiem w ramach danego oddziału osadzeni byli rozmieszczani w ten sposób, aby utrzymać charakter tymczasowości przeludnienia i w rezultacie mieli oni zapewnioną normę mieszkalną 3 m2, a stan przeludnienia w danej celi miał charakter przejściowy. Nadto działania pozwanego były zgodne z normami prawnymi obowiązującymi w odniesieniu do tego zagadnienia m.in zrozporządzeniami Ministra Sprawiedliwości z dnia 26 października 2000r./Dz. U. nr 97, póz 10607, z dnia 26 sierpnia 2003r. /Dz. U nr 152, póz. 14977 i z dnia 19 kwietnia 2006r. /Dz, U nr 65, póz. 4597- wszystkie w sprawie zasad i trybu postępowania właściwych organów w wypadku, gdy liczba osadzonych w zakładach karnych i aresztach śledczych przekroczy w skali kraju ogólną pojemność tych zakładów oraz przepisamikodeksu karnego wykonawczego, /por. dokumentację przedstawioną przez pozwanego / k.63-167/. W tym miejscu podkreślić można, że nawet w sytuacji, gdy powierzchnia przypadająca na jednego osadzonego nie wynosiła w tych przypadkach trzech metrów kwadratowych, to nigdy nie była rażąco niska - jak już wskazano wcześniej- średnia ilość metrów kwadratowych przypadająca na jednego więźnia w celach, w których był osadzony powód oscylowała w granicach trzech metrów. Zdaniem sądu pozwany sprostał ciążącemu na nim obowiązkowi dowodowemu i wykazał, że działania jego jednostki organizacyjnej na omawianym dotychczas tle nie nosiło cech bezprawności.. Istotny jest fakt, że postępowanie pozwanego, co już zaznaczono, w tym zakresie było zgodne z przytoczonymi wyżej rozporządzeniami Ministra Sprawiedliwości. Pozwany działał zgodnie z obowiązującymi przepisamikodeksu karnego wykonawczegom.in. o powyższym powiadomiono właściwego terytorialnie sędziego penitencjarnego w myślart. 248 § l k.k.w., a decyzje o umieszczeniu osadzonych w celach, w których powierzchnia na jedną osobę wynosiła mniej niż 3 m2 była podjęta na ściśle określony czas i stanowiła ona wynik szczególnej sytuacji w postaci znacznej w skali kraju liczby osób skazanych na bezwzględną karę pozbawienia wolności. Odnośnie niewłaściwych warunków bytowych panujących w Zakładzie Karnym w(...)stwierdzić należy, że zarzuty powoda w tym względzie nie znajdują potwierdzenia. Kwestie wyposażenia celi mieszkalnej w urządzenia sanitarne regulujerozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 17.10.2003r. w sprawie warunków bytowych osób osadzonych w zakładach karnych i aresztach śledczych( Dz. U. nr 186, póz. 1820 ). Jak wynika z przeprowadzonych dowodów osobowych wszystkie cele mieszkalne w Zakładzie Karnym w(...)są wyposażone w węzeł sanitarny zgodnie z § 28 ust. l rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 25.08.2003r. w spawie regulaminu organizacyjno-porządkowego wykonywania kary pozbawienia wolności ( Dz. U. Nr 152, póz. 1493), a osadzonym na podstawieart. 111 k.k.w.zapewnia się warunki niezbędne do utrzymania higieny osobistej., w szczególności otrzymują oni z zakładu karnego pościel oraz inne środki do utrzymania higieny i czystości w celi wg. norm, o których mowa w(...)dorozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 17.10.2003r. w sprawie warunków bytowych osób osadzonych w zakładach karnych i aresztach śledczych( Dz. U. nr 186, póz. 1820 ). W ocenie sądu działania pozwanego były zachowaniami zgodnymi z obowiązującym przepisami. Subiektywne jedynie przekonanie powoda, że stan rzeczy przedstawia się odmiennie nie może stanowić podstawy uwzględniania żądania, innymi słowy, uznania, że warunki odbywania kary przez powoda łączyły się z naruszeniem jego dóbr osobistych. To stwierdzenie tyczy się także kwestii usytuowania toalety w celi i sposobu, za pomocą którego jest ona oddzielona od pozostałej jej części. Szczegółowy opis przyjętych na tym polu rozwiązań przedstawił zwłaszcza świadekJ. T.(k.200v-201). Z relacji tej, która w istocie rzeczy pokrywa się z opisem celi podanym przez powoda, zdaniem sądu wynika, że zapewniono skazanym możliwość nieskrępowanego użytkowania urządzeń sanitarnych, czego wymaga § 28 ust. l cyt. wyżej rozporządzenia. Trzeba też zauważyć, że rozwiązania w kwestii usytuowania urządzeń sanitarnych w celach siłą rzeczy muszą łączyć się z pewnymi niedogodnościami dla osadzonych w porównaniu do warunków, które na tym polu występują poza zakładami karnymi ale jest to sytuacja obiektywna, która ma swoje źródło głównie w tym fakcie, że na stosunkowo niewielkiej powierzchni przymusowo przebywają ze sobą osoby dla siebie obce. Warto w tym miejscu wskazać, że w przytoczonym w uzasadnieniu wyroku Sądu Najwyższego z dnia 28 lutego 2007r., V CSK 431/06 orzeczeniu Europejskiego Trybunału Praw Człowieka z dnia 19 kwietnia 2001 r. (nr(...)) odniesiono się, na poparcie tezy o naruszeniu dóbr osobistych osoby skazanej podczas odbywania kary pozbawienia wolności, m.in. do faktu przebywania przez nią w celi z otwartą toaletą, co w tej sprawie nie ma miejsca bowiem były one zawsze oddzielone (parawanem, płytą wiórową, drzwiami) od reszty celi. Nie może także ujść uwadze stwierdzenie, że odczuwalny przez skazanych, w tym powoda, dyskomfort codziennego życia w izolacji więziennej jest elementem odbywania kary pozbawienia wolności, z którym powód powinien się liczyć popełniając przestępstwo. Jednocześnie należy wskazać, że gdyby nawet hipotetycznie wykluczyć zgodne z prawem działanie pozwanego, to w ocenie sądu w realiach przedmiotowej sprawy nie doszło do naruszenia dóbr osobistych powoda. Należy mieć bowiem na względzie, że powierzchnia cel, w których przebywał powód tylko w określonym czasie i tylko nieznacznie, odbiegała od norm}' 3 m2 na jednego osadzonego. Zdaniem sądu tę okoliczność trudno uznać jako naruszającą dobra osobiste powoda i stanowiącą przyczynę poniżenia jego osoby, gdyż za taką można by uznać bardzo odbiegające od norm warunki osadzenia wyrażające się np wydatnie mniejsza niż 3 rn2 powierzchnią celi przypadającą na jednego skazanego, nie zapewnienie podstawowych warunków sanitarnych, co nie miało miejsca w przedmiotowej sprawie. Sąd chciałby podnieść, iż dokonując oceny warunków izolacji więziennej, w których przebywał powód nie sposób było nie wziąć pod uwagę realiów występujących w Polsce np. dotyczących czasami wręcz fatalnej sytuacji bytowej osób przebywających w szpitalach, domach dziecka czy szkołach, co wynika głównie z ich niedoinwestowania. Państwo Polskie nie jest na tyle bogate aby było w stanie zapewnić tym osobom czy też osobom skazanym warunki bytowe według poziomu i standardów występujących w zamożnych państwach Europy Zachodniej. Za stwierdzeniem o braku naruszenia dóbr osobistych powoda przemawia także fakt, że przed wystąpieniem na drogę sądową nie sygnalizował personelowi zakładów karnych swoich zastrzeżeń i uwag do warunków odbywania kary pozbawienia oraz nie składał też skarg w tym przedmiocie. W ocenie sądu żądanie powoda (w zasadniczej części) stanowi próbę uzyskania świadczenia majątkowego od Skarbu Państwa w związku z czym skonstruował on tezę o rzekomym pozbawieniu jego osoby godnych warunków przebywania w izolacji więziennej. Z tych też względów sąd na mocyart. 24 k.c.w zw. zart. 448 k.c.a contrario oddalił powództwo w tej części jego podstawy faktycznej, która dotyczyła naruszenia dóbr osobistych w związku z odbywaniem kary w warunkach przeludnienia, w celach, w których węzeł sanitarny - według powoda - był nienależycie oddzielony od reszty celi. Ustosunkowując się do tematyki sprawy związanej z faktem przebywania powoda w celach z osobami palącymi wyroby tytoniowe należy zauważyć, że tej okoliczności pozwany nie zaprzeczył. Powód bez wątpienia jest osobą niepalącą, co było przez niego manifestowane przed przyjęciem do zakładu karnego i ujawnione w aktach osobopoznawczych część B W ocenie sądu niewątpliwe jest to, że przebywanie w pomieszczeniu zamkniętym osoby niepalącej z osobami używającymi wyroby tytoniowe jest dla tej pierwszej uciążliwe, łączy się z ujemnymi odczuciami i może prowadzić do powstania dolegliwości zdrowotnych. Powód nie miał oczywiście możliwości opuszczenia celi, w której inni osadzeni palili papierosy, za wyjątkiem oczywiście okresów, w których wychodził z mej za zgodą władz zakładu karnego np. na spacer. Sytuacja tu opisana z pewnością rodziła duży dyskomfort u powoda, gdyż był on zmuszany do wdychania dymu tytoniowego. W tych okolicznościach można przyjąć, że zostały naruszone dobra osobiste powoda w postaci godności, przy czym należy też zauważyć, że powód nie wykazał ażeby ten stan rzeczy zaskutkował już powstaniem u niego rozstroju zdrowia. Zachowanie pozwanego na gruncie dopuszczenia do przebywania powoda w celachzosobami palącymi, w ocenie sądu, należy ocenić jako działanie bezprawne bowiem pozwany powinien przedsięwziąć czynności zmierzające do umieszczania w osobnych celach mieszkalnych osób palących oraz osób niepalących, z uwagi na oczywiste naruszenie podstawowego poziomu komfortu odbywania kary pozbawienia wolności w sytuacji odstąpienia od tych czynności. W tej kwestii należy odwołać się dorozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 26 listopada 1996r. w sprawie określenia zasad dopuszczalności używania wyrobów tytoniowych w obiektach zamkniętych podległych Ministrowi Sprawiedliwości(Dz. U. nr 140, póz. 658 ze zm.), w którym to akcie prawnym, zwłaszcza w 2 ust.2 wyznaczono, w istocie rzeczy, obowiązek wyznaczenia odrębnych cel mieszkalnych dla osób używających wyroby tytoniowe. Opisane w tym miejscu postępowanie jednostki organizacyjnej pozwanego nosi jednocześnie znamiona winy, skoro jest ewidentnie sprzeczne z przytoczonym wyżej aktem prawnym, przy czym stan przeludnienia osadzonych nie kolidował z tego rodzaju organizacją ich rozmieszczenia w celach, która byłaby zgodna z zasadą wyrażoną w cyt. rozporządzeniu. Przed rozważaniami dotyczącymi wysokości należnego powodowi zadośćuczynienia ustosunkować się trzeba do zarzutu przedawnienia, który pozwany zgłosił w odpowiedzi na pozew. W pierwszej kolejności podkreślić należy, że roszczenie o zadośćuczynienie z tytułu naruszenia dóbr osobistych mieści się w przepisieart. 120 § l zd. 2 k.c.bowiem jego wymagalność zależy od podjęcia określonej czynności przez uprawnionego, zatem bieg terminu przedawnienia rozpoczyna się od dnia, w którym roszczenie stałoby się wymagalne, gdyby uprawniony podjął czynność w najwcześniej możliwym terminie. Jednocześnie przedmiotowe roszczenie ma charakter świadczenia bezterminowego, to znaczy, że powinno być spełnione niezwłocznie po wezwaniu dłużnika do wykonania /art. 455 k.c./. Z tego co powiedziano wynika, że roszczenie o zadośćuczynienie, z którym wystąpił powód powstawało za każdy dzień, w którym dochodziło do naruszenia jego dóbr osobistych i powód powinien dla uruchomienia terminu spełnienia tego roszczenia wezwać pozwanego do jego wykonania. Jednakowoż w tych okolicznościach rozpoczynał bieg terminu przedawnienia.Zarzutprzedawnienia dotyczący okresów przebywania powoda w izolacji więziennej w okresie od 18 lipca 2000r. do 8 marca 2004r. należy uznać za uzasadniony bowiem, co jest niewątpliwe, powód przed wniesieniem pozwu nie wzywał pozwanego do zapłaty zadośćuczynienia za naruszenie dóbr osobistych, które miało miejsce w wymienionym okresie czasu, a samo wezwanie do zapłaty nastąpiło w momencie doręczenia pozwanemu odpisu pozwu, tj. w dniu 25 czerwca 2006 r. / k 147. Z kolei wniesienie pozwu spowodowało przerwanie biegu przedawnienia stosownie doart. 123 § 1 pkt 1 k.c. Termin przedawnienia roszczenia o zadośćuczynienie wynosi 3 lata stosownie do nieobowiązującego aktualnieart. 442 k.c, który w tej sprawie ma jednak zastosowanie, na podstawie art. 5 ustawy z dnia 16 luty 2007r. o zmianie ustawy – Kodeks cywilny /Dz. U. nr 80, poz. 538/. W przypadku pozwanego mamy bowiem do czynienia z zachowaniem bezprawnym, które kwalifikować można jako czyn niedozwolony /każde zachowanie oraz zdarzenie, z którym ustawa łączy obowiązek naprawienia szkody, w tym niemajątkowej, do którego odwołuje się wymieniony wyżej przepis. W rezultacie powyższych rozważań nasuwa się wniosek, że powód utracił możliwość dochodzenia zadośćuczynienia za naruszenie dóbr osobistych za okres objęły zarzutem przedawnienia i to stwierdzenie dotyczy oczywiście także naruszenia dobra osobistego z przyczyn, z którymi, w ocenie sądu, łączy się skuteczne prawo domagania się zadośćuczynienia. Orzekając w przedmiocie wysokości zadośćuczynienia sąd miał na uwadze, że w przypadku powoda ma ono za zadanie zrekompensować krzywdę doznaną w związku z naruszeniem dobra osobistego w postaci poszanowania godności na tle niezależnego od jego woli przebywania w celach z osobami palącymi. Powód niewątpliwie doznawał ujemnych odczuć w związku z tym faktem. Zadośćuczynienie pieniężne krzywdy ma na celu przede wszystkim złagodzenie krzywdy. Określając wysokość zadośćuczynienia stwierdzić należy, że może ono dotyczyć, z uwagi na omówione wyżej przedawnienie, okresu od 23 maja 2005 r. do 15 maja 2007 r. a wówczas powód w Zakładzie Karnym w(...)przebywał około 4,5 miesiąca. Zdaniem sądu odpowiednią kwotą rekompensująca krzywdę doznaną, przez powoda będzie zatem 500 zł. Na podstawieart. 355 § l k.p.c.umorzono postępowanie w części cofniętego pozwu. Pozwany ponosi koszty postępowania należne od uwzględnionej części żądania –art. 113 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych/Dz. U nr 167, poz. 1398 ze zm./. Na podstawieart. 102 k.p.corzeczono jak wpunkcie Vz uwagi na sytuację majątkową powoda. Zdaniem sądu me było potrzeby przeprowadzenia dowodów, na które wskazywał powód w piśmie z dnia 15 października 2007r. albowiem dokumentacja przedstawiona przez stronę pozwaną dotycząca ruchu osadzonych była wiarygodna i ostatecznie pozwany potwierdził zastrzeżenia powoda do tej dokumentacji (por. k. 184v i 201 v). Powyższe rozstrzygnięcie zaskarżyły apelacją obie strony. Powód zarzucając: - błąd w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę wyroku, naruszenie zasady obiektywizmu i nieuwzględnienie całokształtu okoliczności sprawy, naruszenie konstytucyjnego prawa do rzetelnego procesu, wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku w pkt. I i II i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji. Pozwany zaskarżył wyrok w pkt. I i zarzucając: 1 naruszenie prawa materialnego przez błędną jego wykładnię i niewłaściwe zastosowanie, w szczególnościart.24 k.c.w związku zart. 448 k.c., bez uwzględnieniaart. 5 k.c.przez przyjęcie, że powód doznał naruszenia dóbr osobistych — godności, poprzez umieszczenie go w celi mieszkalnej dla palących, podczas gdy umieszczenie w takiej celi miało charakter ochrony jego zdrowia i godności, z uwagi na zagrożenie naruszenia na tych dóbr spowodowane zachowaniem powoda wobec innych osadzonych; 2 nieuwzględnienie treściart. 108 paragraf l kodeksu karnego wykonawczegonakładającego na administrację strony pozwanej obowiązek ochrony bezpieczeństwa osobistego w czasie odbywania kary pozbawienia wolności; wniósł o zmianę wyroku i oddalenie powództwa ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi pierwszej instancji, także o rozstrzygnięcie kosztów procesu. Sąd Apelacyjny ustalił i zważył, co następuje: Apelacja powoda nie zasługiwała na uwzględnienie. Natomiast apelacja wywiedziona przez pozwanego była zasadna. Sąd Apelacyjny, w pełni, podziela i przyjmuje za swoje, wszystkie istotne dla rozstrzygnięcia, ustalenia Sądu pierwszej instancji, o ile, poniżej, nie uznał odmiennie. 1. W pierwszej kolejności wskazać należy, że podniesiony przez pozwanego zarzut przedawnienia, a oceniony przez Sąd Okręgowy, był uzasadniony. Wbrew twierdzeniom powoda, Sąd I instancji nie zastosował dyspozycjiart. 118 k.c.w tej części, w której dotyczy on roszczeń o świadczenie okresowe. Przypomnieć należy, że powód wywiódł swoje roszczenia z naruszenia jego dóbr osobistych. Domagał się jednakże ochrony poprzez roszczenia majątkowe. Zatem, podstawą prawną tych żądań był przepisart. 448 k.c.i ewentualnie, gdy chodzi o naruszenie dobra osobistego w postaci zdrowia, przepisart. 445 § l k.c.Wobec tego, potencjalna odpowiedzialność pozwanego, została ukształtowana na podstawie przepisów z zakresu czynów niedozwolonych. Ocena poszczególnych zdarzeń, w zakresie przedawnienia, nastąpiła w oparciu o dyspozycję nieobowiązującego jużart. 442 k.c.Zgodnie bowiem, z treściąart. 2 ustawy z dnia 16 lutego 2007 r. o zmianie ustawy - Kodeks cywilny(Dz. U. Nr 80 póz. 538), do roszczeń, o których mowa wart. l, powstałych przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy, a według przepisów dotychczasowych w tym dniu jeszcze nieprzedawnionych, stosuje się przepisyart. 442'Kodeksu cywilnego. Ustawa powyższa weszła w życie z dniem 10 sierpnia 2007 r. Roszczenia powoda obejmuj ą okres sprzed wejścia w życie powyższej ustawy. Ustalić zatem należało, które z nich uległy przedawnieniu według przepisów dotychczasowych, na dzień l O sierpnia 2007 rArt. 442 § l k.c.stanowił, że roszczenie o naprawienie szkody wyrządzonej czynem niedozwolonym ulega przedawnieniu z upływem lat trzech od dnia, w którym poszkodowany dowiedział się o szkodzie i o osobie obowiązanej do jej naprawienia. Jednakże w każdym wypadku roszczenie przedawnia się z upływem lat dziesięciu od dnia, w którym nastąpiło zdarzenie wyrządzające szkodę. Przyjąć należy, że początek biegu terminu przedawnienia roszczenia, każdorazowo następował w chwili, gdy powód bądźznalazłsię w celi o nieodpowiednim metrażu, bądź znalazł się w celi, w którym miejsce do załatwiania potrzeb fizjologicznych było nieodpowiednie, bądź wreszcie, jeżeli jego współmieszkańcy w jego obecności używali produktów tytoniowych. Umieszczenie powoda w określonej celi o wadliwościach wskazanych powyżej sprawiało, że zachodził przypadek, polegający na tym, że następstwem czynu niedozwolonego było kilka kolejno następujących w czasie zdarzeń, stanowiących elementy jednej szkody. Powód, bowiem, przebywał w określonej, „wadliwej" celi przez pewien przeciąg czasu. W takiej sytuacji, bezspornie przyjmuje się, że dla określenia biegu trzyletniego przedawnieniazart. 442 § l k.c.miarodajne jest zdarzenie początkowe. Dalszezdarzeniabowiem stanowią jedynie powiększenie tej samej szkody (tak SN w wyroku z dnia 10 września 1998 r., II!CKN607/97, niepubl.). Zatem, ponownie nawiązując do dyspozycjiart. 442 § l k.c., powód zostając przydzielonym i osadzonym w określonej „wadliwej" celi już od początku wiedział, że naruszono jego dobra osobiste (poza zdrowiem, o czym poniżej) i wiedział też, kto ponosi odpowiedzialność za ten stan rzeczy, gdyż wynikało to wprost z określonej sytuacji faktycznej. W tych okolicznościach. Sąd Okręgowy zasadnie przyjął, że skoro powód wniósł pozew w dniu 9 maja 2007 r. (k. 3 akt), to wszystkie majątkowe roszczenia powoda sprzed 9 maja 2004 r., uległy przedawnieniu. Wobec tego, nieprzedawnione roszczenia powoda obejmują okres jego pobytu u pozwanego od dnia 23 maja 2005 r. Dotyczy on zatem - jak ustalił to Sąd Okręgowy- okresu 4,5 miesiąca. 2 Powód w toku procesu przed Sądem I instancji, w zasadzie, nie przedstawił żadnego materiału dowodowego. Powoływał się natomiast na domniemanie bezprawności pozwanego. Otóż, powód opierając swoje roszczenia na konstrukcji ochrony dóbr osobistych, miał rację, że pozwany był objęty skutkami domniemania bezprawności. Ewentualne wzruszenie tego domniemania obciążało pozwanego. Wskazać jednakże należy, że powyższe domniemanie obejmuje tylko i wyłącznie bezprawność pozwanego. Aby można było rozważać zasadność tego domniemania, jednakże, należy najpierw wykazać i udowodnić naruszenie poszczególnych dóbr osobistych. W tym zakresie rozkład ciężaru dowodu podlega ogólnym regułom (art. 6 k.c.). Zatem, to powód miał obowiązek przedstawić stosowny materiał dowodowy, wskazujący na naruszenie jego dóbr osobistych. W grę wchodzi i dalszy obowiązek powoda udowodnienia pewnych okoliczności, jak chociażby winy pozwanego, skoro jego odpowiedzialność majątkowa statuowana była w reżimie deliktowym. Powód miał możliwość zorientowania się co do potrzeby wykazania i udowodnienia danych okoliczności, chociażby już po lekturze odpowiedzi na pozew. Powód dopiero w postępowaniu międzyinstancyjnym zdecydował się na złożenie określonych wniosków dowodowych (k. 235 akt). Sąd Apelacyjny uznał jednakże te wnioski za spóźnione i oddalił je na podstawieart. 381 k.p.c. 3. Powód powołując się na naruszenie jego dobra osobistego w postaci zdrowia, w związku z umieszczaniem go w celach z osobami palącymi, nie przedstawił - jak to już wskazywano powyżej - żadnego materiału dowodowego. Nie została przedstawiona jakakolwiek dokumentacja medyczna, nie został zawnioskowany dowód z opinii biegłych, nie został wskazany jakikolwiek świadek, który mógłby potwierdzić anomalia zdrowotne powoda w związkuzwdychaniem dymu tytoniowego. W tych okolicznościach, żądanie w tym zakresie podlegało oddaleniu jako nie udowodnione 4. Sąd Okręgowy prawidłowo ustalił - powołując się na odpowiednie przepisy prawa – za niezasadne było żądanie powoda dotyczące nie zapewnienia w celach odpowiednich warunków sanitarnych. Tymczasem, z materiału dowodowego przedstawionego przez stronę pozwaną, "wynika, że każda cela wyposażona jest w węzeł sanitarny, a toaleta oddzielona jest od reszty pomieszczenia parawanem, drzwiami bądź płytą wiórową. Zatem, cele, w których powód byi osadzony, spełniały kryteria wynikające z określonych przepisów prawa. Zgodzić się należy z Sądem Okręgowym, że rozwiązania w kwestii usytuowania urządzeń sanitarnych w celach siłąrzeczymuszą łączyć się z pewnymi niedogodnościami dla osadzonych w porównaniu do warunków, które na tym polu występują poza zakładami karnymi, ale jest to sytuacja obiektywna, która ma swoje źródło głównie w tym fakcie, że na stosunkowo niewielkiej powierzchni przymusowo przebywają ze sobą osoby dla siebie obce. 5. Sąd Apelacyjny podziela ustalenia faktyczne i ocenę prawną dokonaną przez Sąd I instancji, odnośnie żądań powoda dotyczących umieszczania go w celach o nieodpowiednim metrażu. Niewątpliwie, osadzenie powoda w celach, w których przypada mniej niż 3 m2powierzchni na osobę, jest działaniem bezprawnym, skoro obowiązek dochowania tego metrażu wynika z obowiązującego prawa. Jednocześnie, , przypomnieć należy, że w większości, przyjmuje się pogląd wyrażony przez Sąd Najwyższy w orzeczeniu z dnia 19 października 1989 r. (II CR 419/89, opublikowane w OSP 11-12/90 póz. 377), zgodnie, z którym za bezprawne uważa się każde działanie naruszające dobro osobiste, jeżeli nie zachodzi żadna ze szczególnych okoliczności usprawiedliwiających je, oraz że „do okoliczności wyłączających bezprawność naruszenia dóbr osobistych na ogółzaliczasię: 1 działanie w ramach porządku prawnego, tj. działanie dozwolone przez obowiązująceprzepisy prawa, 3 wykonywanie prawa podmiotowego, zgodę pokrzywdzonego (ale z zastrzeżeniem uchylenia jej skuteczności w niektórychprzypadkach) oraz 4 działanie w obronie uzasadnionego interesu." Zauważyć jednakże należy, że powyższy katalog okoliczności wyłączających bezprawność (kontratypów, przesłanek egzoneracyjnych), nie jest bezsporny i wyczerpujący. Prof.M. P. (1)twierdzi np., że do tych okolicznościzaliczasię: l) działanie na podstawie przepisu lub w wykonaniu prawa podmiotowego, 2} zgodę uprawnionego, 3) nadużycie prawa podmiotowego osobistego (art. 5). (por.M. P.(w:) „Komentarz doKodeksu cywilnego" Legalis 2005 pod. red. K. P., kom. do art. 24). Z powyższego wynika, że jednym z kontratypów uchylających bezprawność jest działanie w ramach porządku prawnego, tj. działanie dozwolone przez obowiązujące przepisy prawa. Podzielić należy wynik analizy przeprowadzonej przez Sąd Okręgowy w kontekście dyspozycjiart. 248 § l kkwi wskazanych aktów wykonawczych. W istocie, zostały wypełnione wszystkie niezbędne przesłanki wymienione w cytowanym przepisie. Przypomnieć należy, że zgodnie z jego treścią w szczególnie uzasadnionych wypadkach dyrektor zakładu karnego lub aresztu śledczego może umieścić osadzonych, na czas określony, w warunkach, w których powierzchnia w celi na jedną osobę wynosi mniej niż 3 m2. O takim umieszczeniu należy bezzwłocznie powiadomić sędziego penitencjarnego. Szczególnie uzasadniony wypadek, w ocenie Sądu Apelacyjnego, nie budził wątpliwości. Cały system penitencjarny w naszym kraju boryka się z problemem przeludnienia w zakładach karnych i aresztach śledczych. Podobnie sytuacja wyglądała i w pozwanym Zakładzie Karnym. Jednakże zauważyć należy, co trafnie ustalił Sąd I instancji, że w rzeczonym Zakładzie problem przeludnienia nie był w omawianym okresie nadmierny. Nadto - co wynika ze szczegółowych ustaleń Sądu Okręgowego - powód był umieszczany w celach nie zapewniających mu 3 m2tylko okresowo, a poza tym, niedociągnięcia w zakresie wymaganego metrażu były nieznaczne. Pozwany dopełnił również obowiązku - z pewnością w okresie, którego dotyczą nieprzedawnione roszczenia - powiadomienia sędziego penitencjarnego. Reasumując powyższe, należy jeszcze raz podkreślić, że skoro pozwany postępował w granicach obowiązującego prawa, to takie działanie wyłączało bezprawność ewentualnego naruszenia dóbr osobistych powoda. 6. Sąd Apelacyjny nie podzielił natomiast - uwzględniając jednocześnie w tym zakresie apelację pozwanego - zasadności rozstrzygnięcia Sądu Okręgowego polegającego na zasądzeniu od pozwanego na rzecz powoda kwoty 500 zł wraz z odpowiednio określonymi odsetkami ustawowymi. Otóż, Sąd I instancji przyjął, że poprzez osadzenie powoda w celach dla palących zostało naruszone jego dobro osobiste w postaci godności (kwestia dobra osobistego w postaci zdrowia została omówiona już powyżej). Mając to na uwadze i odnosząc do okresu 4,5 miesiąca, Sąd uznał za adekwatne zadośćuczynienie w wysokości 500 zł. W ocenie Sądu Apelacyjnego żądanie powoda w tym zakresie, a jednocześnie rozstrzygniecie Sądu Okręgowego, były nieuzasadnione. Po pierwsze, powód nie wykazał i nie udowodnił, że w analizowanym okresie w istocie przebywał wśród osób, które używały wyrobów tytoniowych. Osadzenie bowiem w celi, która nie była pomieszczeniem dla niepalących, nie oznacza jeszcze, że współmieszkańcy palili papierosy. Nadto, pozostaje otwarta kwestia, w jakim okresie i w których celach, podczas obecności powoda, palono tytoń. Należy przyjąć, że skoro z przepisów prawa wynika obowiązek wyznaczenia odrębnych cel dla osób palących, to niedopełnienie tego obowiązku stanowi o bezprawności zaniechania. Jednakże, skoro powód domaga się ochrony majątkowej naruszenia jego dóbr osobistych, to niezbędnym elementem przypisania pozwanemu odpowiedzialności, jest zawinienie. Zdaniem Sądu Apelacyjnego dopiero udowodnienie przez powoda np. zeznaniami świadków, że w jego obecności faktycznie używano wyrobów tytoniowych, dawałoby podstawę do przypisania pozwanemu winy. Powód jednak nie przedstawił w tym zakresie odpowiedniego materiału dowodowego. Po drugie, Sąd Okręgowy uznał, że z uwagi na umieszczenie powoda w celach dla palących, zostało naruszone jego dobro osobiste w postaci godności. Przypomnieć w tym miejscu należy, że Sąd samodzielnie dokonuje oceny prawnej określonego stanu faktycznego, jednakże związany jest podstawą faktyczną żądań. Tymczasem, powód wiązał pobyt w celach dla palących z naruszeniem jego dobra w postaci zdrowia, a nie godności. Jednoznacznie wyartykułował to w piśmie z dnia l sierpnia 2007 r. (k. 29 akt) i powtórzył w piśmie z dnia 26 października 2007 r. (k. 191-192 akt). Zatem, w istocie, Sąd I instancji wyszedł ponad żądanie uznając, że przebywanie w celach dla palących naruszało godność powoda. Po trzecie, powód nie przedstawił jakiegokolwiek materiału dowodowego, który potwierdzałby, że zgłaszał kiedykolwiek zastrzeżenia co do przebywania w celach z osobami używającymi wyrobów tytoniowych. Twierdzenia powoda nie znalazły potwierdzenia, ani w dokumentach (skargach, zapiskach, prośbach itp.), ani w zeznaniach przesłuchanych świadków. Innego materiału dowodowego powód nie zaprezentował. W tym stanie rzeczy, powód godził się na pobyt z osobami palącymi tytoń. Skoro tak, to należy przypomnieć, że zgodnie z tym co już powyżej powiedziano, jedną z okoliczności uchylających bezprawność działania czy zaniechania jest zgoda pokrzywdzonego. Brak jest obowiązku, aby wyrażenie zgody musiałoby przybrać jakąś określoną formę (np. pisemną), a więc może być również dorozumiane. Po czwarte wreszcie, na co powoływał się pozwany w wywiedzionej apelacji, powód posiadał i posiada status osadzonego chronionego (oświadczenie powoda - k. 199 akt). Wbrew twierdzeniom powoda, nie przedstawił on dowodu na to, że z ochrony tej zrezygnował. W tych okolicznościach, zgodnie z dyspozycjąart. 108 § l kkw' administracja zakładu karnego ma obowiązek podejmowania odpowiednich działań celem zapewnienia skazanym bezpieczeństwa osobistego w czasie odbywania kary. W literaturze przedmiotu przyjmuje się, że „zapewnienie skazanym bezpieczeństwa osobistego jest jednym z celów klasyfikacji skazanych ( art. 82 § 1). Należy także do podstawowych zadań Służby Więziennej ( art. l ust. 3 ustawy o SW). Bezpieczeństwo osobiste skazanego w czasie odbywania kary może być zagrożone lub naruszone przez działania bądź zaniechania osób (współosadzonych, funkcjonariuszy Służby Więziennej i pracowników zakładu, osób trzecich), albo też z innych przyczyn (np. siła wyższa). W literaturze stwierdzono, że "pojęcie bezpieczeństwa jest szerokim określeniem i obejmuje ono przede wszystkim respektowanie nietykalności fizycznej człowieka (naruszonej przez bicie, kopanie, szturchanie itp. traktowanie), ochronę przed dręczeniem psychicznym, grożeniem" (por. [w:] Z. Hołda, K. Postulski, Kodeks karny wykonawczy. Komentarz, LEX /Arche, 2008, tezy do art. 108). Z powyższego jednoznacznie wynika, że bezpieczeństwo osadzonych stanowi priorytet działalności jednostek penitencjarnych. Dlatego, oczywistym jest, że w na ogół przeludnionych placówkach, administracja zakładu karnego staje przed wyborem, a mianowicie czy zapewnić osadzonemu bezpieczeństwo, czy też naruszyć jego dobra osobiste 18 umieszczając go w celi dla palących. Nie powinno być wątpliwości, że zapewnienie bezpieczeństwa winno przeważyć w tej rywalizacji działań. Taka sytuacja zachodziła i w przedmiotowej sprawie, tym bardziej, że powód jest i był osadzonym chronionym. Dlatego też, zgodzić się należy z pozwanym, że powoływanie się przez powoda na naruszenie jego dóbr osobistych w związku z umieszczeniem go w celach dla palących w sytuacji przedsięwzięcia odpowiednich środków w celu zapewnienia mu bezpieczeństwa (np. umieszczenie powoda z osobami palącymi, ale nie stanowiącymi dla niego zagrożenia), stanowi nadużycie prawa (art. 5 k.c.) i nie zasługuje na ochronę prawną. Z kolei, przypomnieć należy, że nadużycie prawa również stanowi jedną z okoliczności uchylających bezprawność działania bądź zaniechania. Mając powyższe na względzie, Sąd Apelacyjny uznał, że należy zmienić zaskarżony wyrok w punkcie I i powództwo oddalić. W tym stanie rzeczy, Sąd Apelacyjny, na podstawieart. 386 § l k.p.c.orzekł, jak w pkt. I sentencji, jednocześnie oddalając apelację powoda w pkt. II sentencji, na podstawieart. 385 k.p.c., jako bezzasadną. O kosztach procesu rozstrzygnięto na podstawieart. 102 k.p.c.

15/100000/0000503/ACa

Sąd Apelacyjny w Gdańsku

I Wydział Cywilny

154505000005127_XVII_AmA_000117_2005_Uz_2008-04-17_001

XVII AmA 117/05

2008-04-17 02:00:00.0 CEST

2018-05-15 22:10:05.0 CEST

2018-05-21 20:05:30.0 CEST

15450500

5127

SENTENCE, REASON

Sygn. akt XVII AmA 117/05 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 17 kwietnia 2008r. Sąd Okręgowy w Warszawie - Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów w składzie: Przewodniczący: SSO Urszula Wilk Protokolant: apl. adw. Wojciech Liss po rozpoznaniu w dniu 3 kwietnia 2008r., w Warszawie na rozprawie sprawy z odwołania Przedsiębiorstwa Usługowo - Handlowo - Produkcyjnego (...) Spółki z o.o. we W. przeciwko Prezesowi Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów z udziałem zainteresowanych: I. S. ,

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Aneta Krasuska" xPublisher="akrasuska" xVersion="1.0" xYear="2005" xLang="PL" xToPage="14" xEditor="akrasuska" xEditorFullName="Aneta Krasuska" xFlag="published" xDocType="Uz" xml:space="preserve" xFromPg="1" xVolType="15/450500/0005127/AmA" xVolNmbr="000117"> <xName>Wyrok+Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xText>Sygn. akt XVII AmA 117/05</xText> <xUnit xIsTitle="true" xBold="true" xType="part"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText>Dnia 17 kwietnia 2008r. Sąd Okręgowy w Warszawie - Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów w składzie:</xText> <xText>Przewodniczący: SSO Urszula Wilk Protokolant:</xText> <xText>apl. adw. Wojciech Liss</xText> <xText>po rozpoznaniu w dniu 3 kwietnia 2008r., w Warszawie na rozprawie sprawy z odwołania <xAnon> Przedsiębiorstwa Usługowo - Handlowo - Produkcyjnego (...) Spółki z o.o.</xAnon> we <xAnon>W.</xAnon></xText> <xText>przeciwko Prezesowi Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów z udziałem zainteresowanych: <xAnon>I. S.</xAnon>, <xAnon>W. P. (1)</xAnon></xText> <xText>oochronę konkurencji</xText> <xText>na skutek odwołania <xAnon> Przedsiębiorstwa Usługowo - Handlowo - Produkcyjnego (...) Spółki z o.o.</xAnon> we <xAnon>W.</xAnon> od decyzji Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów nr <xAnon> (...)</xAnon> z 2 lipca 2003r.</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">I</xName> <xText>Oddala odwołanie.</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">II</xName> <xText>Zasądza od <xAnon> Przedsiębiorstwa Usługowo - Handlowo - Produkcyjnego (...) sp. z o.o.</xAnon> we <xAnon>W.</xAnon> na rzecz Skarbu Państwa - Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów kwotę 990 zł (dziewięćset dziewięćdziesiąt złotych) tytułem kosztów zastępstwa procesowego za obie instancje.</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">III</xName> <xText>Przejmuje na Skarb Państwa - Kasa Sądu Okręgowego w Warszawie kwotę 2000 zł (dwa tysiące złotych) tytułem opłaty sądowej od odwołania i apelacji, od uiszczenia której powód był zwolniony.</xText> </xUnit> <xText>Sygn. akt AmA 117/05</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="true" xBold="true" xType="part"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText>Decyzją z dnia 2 lipca 2003 roku Nr 81 <xAnon> (...)</xAnon>, znak <xAnon>(...)</xAnon> Prezes Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów uznał za ograniczającą konkurencję i naruszającą zakaz, o którym mowa w <xLexLink xArt="art. 5;art. 5 ust. 1;art. 5 ust. 1 pkt. 7" xIsapId="WDU20001221319" xTitle="Ustawa z dnia 15 grudnia 2000 r. o ochronie konkurencji i konsumentów" xAddress="Dz. U. z 2000 r. Nr 122, poz. 1319">art. 5 ust. 1 pkt 7 ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r. o ochronie konkurencji i konsumentów</xLexLink> porozumienie zawarte pomiędzy <xAnon> (...) Sp. z o.o.</xAnon> z siedzibą we <xAnon>W.</xAnon> oraz <xAnon>W. P. (1)</xAnon> i <xAnon>I. S.</xAnon> wspólnikami <xAnon> (...) s.c.</xAnon> z siedzibą we <xAnon>W.</xAnon> polegające na uzgodnieniu przez wymienionych przedsiębiorców przystępujących do przetargu zorganizowanego w dniu 5 grudnia 2002 r. przez Zarząd Dróg i Komunikacji we <xAnon>W.</xAnon>, na prowadzenie kontroli biletowej w środkach komunikacji zbiorowej organizowanej przez Miasto <xAnon>W.</xAnon>, parametrów składanych ofert i nakazał zaniechanie jej stosowania. W decyzji tej Prezes UOKiK nałożył na <xAnon> (...) Sp. z o.o.</xAnon> karę pieniężną w wysokości 10.000 zł oraz na wspólnika <xAnon> spółki cywilnej (...)</xAnon> <xAnon>I. S.</xAnon> karę 4.500 zł.</xText> <xText>Prezes Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów uzasadniając powyższą decyzję podniósł, iż wskazani przedsiębiorcy stanęli do przetargu organizowanego przez Zarząd Dróg i Komunikacji (ZDiK) we <xAnon>W.</xAnon> wcześniej uzgadniając parametry swoich ofert w taki sposób, aby doszło do podziału rynku pomiędzy nich. Przedmiotem przetargu było świadczenie usług związanych z kontrolą biletów w komunikacji miejskiej we <xAnon>W.</xAnon>. Miasto to podzielono na trzy rejony i na każdy z nich <xAnon> (...) Sp. z o.o.</xAnon> i <xAnon> (...) s.c.</xAnon> złożyły swoje oferty. Na każdym z trzech obszarów miała zostać wybrana tylko jedna firma, która uzyskała największą liczbę punktów. Prezes UOKiK zauważył, iż analiza ofert złożonych przez oba podmioty na wszystkie trzy obszary wskazuje, że były one niemal identyczne. Stwierdził, iż w przypadku obszaru I i III ww. Spółki przedstawiły jednakową cenę i identyczne wszystkie cztery wskaźniki (Wsu - iloraz maksymalnego deklarowanego udziału skarg uzasadnionych do liczby wszystkich zdarzeń zakończonych sporządzeniem przez kontrolera raportu, Wrej - iloraz minimalnego deklarowanego udziału zdarzeń w rejonie wskazanym do kontroli w stosunku do liczby wszystkich zdarzeń, Wbod - iloraz minimalnego deklarowanego udziału sprzedanych biletów opłaty dodatkowej do liczby wszystkich zdarzeń, Wwpł - iloraz minimalnego deklarowanego udziału zdarzeń zakończonych wpłata należności dla wykonawcy do liczby wszystkich zdarzeń) „jedynie zamieniając się miejscami” Podobna sytuacja miała miejsce na</xText> <xText>obszarze II (nastąpiła bowiem jedynie zmiana w ofercie <xAnon> spółki (...)</xAnon> o 0,7% w przypadku wskaźnika Wrej i 0,5% w przypadku wskaźnika W bod). W obszarze 1,11</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName>i</xName> <xText> <xAnon> (...) sp. z o.o.</xAnon> podała następujące parametry odpowiednio l/ll/lll Cena: 5000 zł/4900 zł/5000 zł, Wsu 0,01%/0,01 %/0,01%, Wrej 100%/100%/100%, Wbod 25%/24,5%/25%, W wpł 45%/44%/45%. Natomiast <xAnon>(...)</xAnon> s.c. podała odpowiednio l/ll/lll Cena: 4900 zł / 5000 zł / 4900 zł, Wsu 0,01 %/0,01 %/0,01%, Wrej 99%/100%/99%, Wbod 24%/25%/24%, Wwpł 44%/45%/44%. Zdaniem Prezesa UOKiK nie było jednak możliwe by <xAnon> spółka (...)</xAnon> w obszarze II podała identyczne współczynniki jak <xAnon> spółka (...) Sp. z o.o.</xAnon> w obszarze I i III. Jednocześnie podmioty te nie potrafiły w sposób logiczny wyjaśnić skąd wzięła się taka zbieżność ofert. Tym bardziej, iż oferta <xAnon> (...) Sp. z o.o.</xAnon> odbiegała parametrami od wcześniej osiąganych średnio wskaźników w czasie świadczenia usług od 2000 r. do 2002 r. nawet o kilkaset procent np. wskaźnik Wbod - 698% (obszar II) do 714,3% (obszar I i III), wyższy od średniej wielkości wskaźnika w 2002 r. co podważa prawdziwość twierdzeń Prezesa Spółki, że wskaźniki ustalono na podstawie miesięcznych sprawozdań przesyłanych przez ZDiK, a nadto podmioty te już raz zawarły porozumienie startując w przetargu organizowanym w 1999 r. przez ZDiK na taką samą usługę. W porozumieniu tym uczestniczył jeszcze jeden podmiot <xAnon> (...)</xAnon> Polska. Prezes UOKiK stwierdził w uzasadnieniu, że <xAnon> (...) s.c.</xAnon> i <xAnon> (...) Sp. z o.o.</xAnon> uzgodniły, iż w organizowanym przez ZDiK w grudniu 2002 r. przetargu <xAnon> spółka (...)</xAnon> w obszarze II poda identyczne współczynniki jak <xAnon> spółka (...)</xAnon> w obszarze I i III co skutkowało zamiennością ofert uczestników postępowania, a w rezultacie w wyniku tego porozumienia miał nastąpić podział rynku. Prezes UOKiK podniósł, że na fakt porozumienia wskazuje okoliczność, iż oba podmioty wygrywając przetarg dostały po 10 pkt. za swoje oferty przewyższając oferty pozostałych uczestników prawie dwukrotnie - uzyskały one 5,104 i 5,84 pkt.</xText> </xUnit> <xText>Prezes UOKiK wymierzając obu podmiotom karę wskazał na szczególną szkodliwość porozumienia dla rozwoju konkurencji i wolnej przedsiębiorczości. Na wysokość nałożonej kary miał wpływ stopień naruszenia interesu publicznoprawnego w następstwie stosowania praktyki, jak również okres jej stosowania. Podniósł, że kara ta ma spełniać funkcję nie tylko represyjną, ale również wychowawczą tak, aby zapobiec naruszeniom prawa konkurencji w przyszłości. Na nałożenie wyższej kary dla <xAnon> spółki (...) Sp. z o.o.</xAnon> wpłynął zamiar objęcia przez nią w wyniku zmowy przetargowej dwóch z trzech obszarów tj. 66% rynku. W ocenie organu</xText> <xText>wysokość kary pozostaje w proporcji do stopnia naruszenia ustawy, jak również do możliwości finansowych uczestników postępowania. W przypadku <xAnon> spółki (...) Sp. z o.o.</xAnon> kara 10.000 zł stanowi <xAnon>(...)</xAnon> przychodu spółki co stanowi <xAnon>(...)</xAnon>maksymalnej kwoty, która jako kara mogła zostać nałożona. W przypadku <xAnon>I. S.</xAnon> wspólnika <xAnon> (...) s.c.</xAnon> kara 4.500 zł stanowi <xAnon>(...)</xAnon> przychodu i została ustalona na poziomie <xAnon>(...)</xAnon> maksymalnej kwoty, która mogła zostać na nią nałożona. Na drugiego wspólnika - <xAnon>W. P. (2)</xAnon> nie została nałożona kara bowiem zgodnie z art. 101 ust. 2 pkt 1 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów może być ona nałożona w wysokości 1.000 - 5.000.000 euro jednak nie większej niż <xAnon>(...)</xAnon> przychodu osiągniętego w roku rozliczeniowym poprzedzającym rok nałożenia kary. W niniejszym przypadku 10% ww przychodu wynosi poniżej 1.000 euro, a więc poniżej minimalnej granicy możliwej wysokości kary.</xText> <xText>Prezes UOKiK stwierdził jednocześnie, iż w związku z ustaleniem, że w przetargu organizowanym w 1999 roku również doszło do porozumienia pomiędzy <xAnon> (...) Sp. z o.o.</xAnon>, <xAnon> (...) s.c.</xAnon> oraz <xAnon> (...)</xAnon> Polska nie wszczął postępowania przeciwko <xAnon> (...)</xAnon> Polska w tym zakresie albowiem zgodnie z art. 93 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów nie wszczyna się postępowania, w sprawie stosowania praktyki ograniczającej konkurencję jeżeli od końca roku w którym zaprzestano stosowania praktyki upłynął rok. Postępowanie zostało wszczęte w 2003 roku co uniemożliwia prowadzenie postępowania pod kątem stosowania praktyk przed 2002 rokiem.</xText> <xText>Od powyższej decyzji odwołanie wniosło <xAnon> Przedsiębiorstwo Usługowo - Handlowo - Produkcyjne (...) Sp. z o.o.</xAnon> we <xAnon>W.</xAnon>. W odwołaniu powódka wniosła o:„Uznanie,że <xAnon>A. (...)</xAnon> nie prowadziła praktyki</xText> <xText>ograniczającej konkurencję.” i „Anulowanie nałożonej kary finansowej w wysokości 10.000zł”.</xText> <xText>Powódka wskazała, że nigdy nie zawierała żadnego porozumienia z <xAnon>W. P. (1)</xAnon> i <xAnon>I. S.</xAnon> <xAnon> (...) s.c.</xAnon> z siedzibą we <xAnon>W.</xAnon> w zakresie parametrów składanych ofert na przetarg zorganizowany przez Zarząd Dróg i <xAnon> (...)</xAnon> we <xAnon>W.</xAnon> w dniu 5 grudnia 2002 r. Podniosła, że kontakty z <xAnon> (...) s.c.</xAnon> ograniczały się do udziału we wspólnych naradach organizowanych przez ZDiK we <xAnon>W.</xAnon>. Podniosła również, iż UOKiK przeprowadził w dniu 20 marca 2003 r. szczegółową kontrolę w spółce w zakresie</xText> <xText>zgromadzenia dowodów bezpośrednich dokumentujących zawarcie przez <xAnon> (...) Sp. z o.o.</xAnon> porozumienia ograniczającego konkurencję, poprzez utworzenie kartelu przetargowego. Podkreśliła, iż Urząd nie stwierdził podczas tej kontroli, aby istniały w Spółce jakiekolwiek dokumenty, które świadczyłyby o uzgodnieniu przez powódkę i <xAnon> (...) s.c.</xAnon> parametrów składanych ofert do przetargu na prowadzenie kontroli biletowej w pojazdach komunikacji zbiorowej zorganizowanej przez ZDiK we <xAnon>W.</xAnon> w dniu 5 grudnia 2002 r. Podniosła także, iż kontrola nie wykazała by od</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName>01.09.2002</xName> <xText>r. do dnia kontroli doszło do wzajemnych spotkań pomiędzy pracownikami spółek a kontrolujący nie stwierdzili, aby zostały spełnione przesłanki z art. 5 ust. 1 pkt 7 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów tj. zawiązanie się porozumienia według zasad określonych w art. 4 pkt 4 i art. 5 ust. 1 pkt 7 ustawy o okik. Powódka podniosła, iż wartość wskaźników podanych w przetargu obliczono na podstawie miesięcznych sprawozdań przekazywanych do ZDiK we <xAnon>W.</xAnon> z lat 2000 i 2001. Były to najlepsze lata w zakresie uzyskanych przychodów dla spółki oraz wskaźników przedstawionych dla ZDiK. Stwierdziła, że proponowane wskaźniki choć trudne do osiągnięcia są realne pod warunkiem normalnego funkcjonowania kontroli biletów na terenie miasta <xAnon>W.</xAnon>.</xText> </xUnit> <xText>Powódka przyznała nadto, iż kontaktowała się z <xAnon> firmą (...)</xAnon> - panią <xAnon>Z. K. (1)</xAnon> jednak przedmiotem tych spotkań było omówienie spraw związanych z podpisaniem umowy na podnajem pomieszczeń przy <xAnon>ul. (...)</xAnon>, ale nigdy podczas spotkania nie były omawiane sprawy przetargu oraz ustalenia warunków na jakich powinny wystartować 3 lub 2 firmy w przetargu.</xText> <xText>W związku z powyższym wnosiła o uznanie, że nie prowadziła praktyk ograniczających konkurencję oraz anulowanie nałożonej kary. Wskazała, iż trudna sytuacja ekonomiczno - finansowa po kolejnym nie rozstrzygniętym przetargu na kontrolę biletów w komunikacji miejskiej skutkowało podjęciem likwidacji spółki. Jednocześnie wniosła o przeprowadzenie dowodów w postaci przesłuchania świadków <xAnon>W. R. (1)</xAnon> - pracownika zatrudnionego w ZDiK w <xAnon>W.</xAnon>, nadzorującego realizację <xAnon>umowy nr (...)(...)</xAnon>, <xAnon>J. J. (1)</xAnon> - pracownika zatrudnionego w ZDiK we <xAnon>W.</xAnon> nadzorującego pośrednio realizację <xAnon>umowy Nr (...)(...)</xAnon>, <xAnon>Z. V.</xAnon> prezesa spółki <xAnon> (...)</xAnon> Polska we <xAnon>W.</xAnon> oraz dowodu z dokumentów: oświadczenia prezesa Zarządu <xAnon> (...)</xAnon> z dnia 20.03.2003 r. przekazane pracownikom, którzy prowadzili kontrolę w imieniu Urzędu</xText> <xText>Ochrony Konkurencji i Konsumentów Delegatura we <xAnon>W.</xAnon> oraz protokółu z kontroli <xAnon>(...)</xAnon> z dnia 20.03.2003 r.</xText> <xText>Ponadto powódka w piśmie procesowym z dnia 5.10.2003 r. (k. 112-113) wniosła o przeprowadzenie dowodów świadczących o tym, iż <xAnon> (...)</xAnon> nie prowadziła praktyki ograniczającej konkurencję. Powołała się na dowody z dokumentów: wyrok wraz z uzasadnieniem Sądu Okręgowego, Wydział V Cywilny - Odwoławczy (sygn. akt V Ca 1187/03) z dnia 2 września 2003 roku uchylający czynność Zamawiającego - Zarząd Dróg i Komunikacji we <xAnon>W.</xAnon> polegająca na wykluczeniu powoda tj. <xAnon> Przedsiębiorstwa Usługowo - Handlowo - Produkcyjnego (...) Spółki z o.o.</xAnon> z udziału w przetargu nieograniczonym nr<xAnon>(...)</xAnon> na prowadzenie kontroli biletowej w środkach komunikacji zbiorowej organizowanej przez miasto <xAnon>W.</xAnon>, referencje wystawione przez Zarząd Dróg i Komunikacji we <xAnon>W.</xAnon> z dnia 8 lutego 2002 r. do przetargu nieograniczonego nr <xAnon>(...)</xAnon>, oświadczenie <xAnon>I. S.</xAnon> wspólnika spółki cywilnej pod nazwą <xAnon>(...)</xAnon>z dnia 1.09.2004 r. w zakresie zawierania jakichkolwiek porozumień z innymi przedsiębiorcami w tym także parametrów na składane oferty na przetargi organizowane przez ZDiK we <xAnon>W.</xAnon>, kalkulacja do przetargu nieograniczonego nr<xAnon>(...)</xAnon> na prowadzenie kontroli biletowej w środkach komunikacji zbiorowej organizowanej przez Miasto <xAnon>W.</xAnon> wykonaną przez <xAnon> spółkę cywilną (...)</xAnon> we <xAnon>W.</xAnon> </xText> <xText>Zainteresowani wspólnicy <xAnon> spółki cywilnej (...)</xAnon> <xAnon>I. S.</xAnon> i <xAnon>W. P. (1)</xAnon> nie wnieśli odwołania od przedmiotowej decyzji, nie brali też aktywnego udziału w przedmiotowym postępowaniu. Przy tym zarządzeniem z dnia 10 stycznia 2008r. Sąd nakazał doręczenie im dokumentów, które nie były doręczone na wcześniejszych etapach postępowania i odraczając rozprawę umożliwił zajęcie stanowiska w sprawie.</xText> <xText>Pozwany w odpowiedzi na odwołanie wniósł o oddalenie odwołania oraz zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu według norm przepisanych. W uzasadnieniu odpowiedzi na odwołanie pozwany podtrzymał stanowisko wyrażone w uzasadnieniu <xAnon>decyzji RWR Nr (...)</xAnon> z 2 lipca 2003 roku, a nadto podniósł, iż powoływanie się przez powoda na fakt nie znalezienia w trakcie kontroli dowodów bezpośrednich świadczących o jakimkolwiek uzgodnieniu parametrów składanych ofert w przetargu nie świadczy, iż zarzucona powódce praktyka ograniczająca konkurencję nie miała miejsca. W istocie nie znaleziono</xText> <xText>żadnych plików w komputerach powódki dotyczących opracowania współczynników przetargowych, ale nie znaleziono tam także innych pism i opracowań związanych z przeprowadzonym w grudniu 2002 r. przetargiem co zostało wyjaśnione przez prezesa spółki w ten sposób, że wszystkie współczynniki były obliczane i wpisywane do formularzy specyfikacji odręcznie. Prezes UOKiK podkreślił, iż zmowa przetargowa pomiędzy <xAnon> spółkami (...)</xAnon> i <xAnon>(...)</xAnon> miała miejsce już przed pierwszym przetargiem organizowanym przez ZDiK w grudniu 1999 r. W zmowie tej oprócz uczestników postępowania przez UOKIK brała również udział <xAnon> firma (...)</xAnon> czego dowodem jest fakt, iż podmioty te uzyskały w postępowaniu przetargowym identyczną ilość punktów (3,71 pkt) oraz oświadczenie <xAnon>Z. K. (1)</xAnon></xText> <xEnum> <xBullet>-</xBullet> <xEnumElem> <xText><xAnon>V.</xAnon> prezesa Zarządu Spółki <xAnon> (...)</xAnon> Polska, która była we wrześniu 1999 r. uczestnikiem spotkania z właścicielami <xAnon> spółek (...)</xAnon> i <xAnon>(...)</xAnon> w celu ustalenia warunków na jakich ww trzy firmy wystartują w przetargu w dniu 28.09.1999 r. Zgodnie z tym oświadczeniem podobny mechanizm zmowy przetargowej miał miejsce przed przetargiem w grudniu 2002 r. przy czym zmowa zawarta została pomiędzy <xAnon> (...)</xAnon> Sp z o.o. i <xAnon> (...) s.c.</xAnon> . Pozwany stwierdził zatem, iż nieprawdziwe jest twierdzenie powódki jakoby podczas spotkań z <xAnon>Z. K. (1)</xAnon> nigdy nie były poruszane sprawy przetargu oraz ustalenia warunków na jakich powinny wystartować trzy lub dwie firmy w przetargu. Podtrzymał również twierdzenie, że nie jest możliwe by w przetargu spółka „<xAnon>(...)</xAnon> w obszarze II podała identyczne współczynniki jak <xAnon> spółka (...)</xAnon> w obszarach I i III. A jedynym wytłumaczeniem takiej zbieżności jest powtórne zawarcie porozumienia pomiędzy tymi podmiotami w celu wspólnego ustalenia parametrów składanych ofert. <xAnon> Spółka (...)</xAnon> podała identyczne współczynniki w obszarach I i III ze współczynnikami podanymi przez <xAnon>(...)</xAnon> w obszarze II i były to oferty zwycięskie. Jednocześnie powódka nie potrafiła logicznie i racjonalnie uzasadnić tej zbieżności parametrów odnosząc się do realiów ekonomicznych przetargu.</xText> </xEnumElem> </xEnum> <xText>Odnosząc się do wniosku powódki o uwzględnienie dowodu z przesłuchania świadków <xAnon>W. R.</xAnon> i <xAnon>J. J.</xAnon> pozwany wniósł o ich pominięcie z uwagi na treść <xLexLink xArt="art. 217;art. 217 § 2" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 217 §2 kpc</xLexLink> z powodu powołania dowodów dla zwłoki nie wskazując tezy dowodowej, która miałaby zostać wykazana przy jego pomocy.</xText> <xText><xBx>Wyrokiem z dnia 20 października 2004 r. (sygn. akt XVII Ama 69/03) Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów oddalił odwołanie powódki (k. 136).</xBx></xText> <xText>Od powyższego wyroku apelację wywiodła <xAnon> (...) Sp. z o.o.</xAnon> wnosząc o uchylenie wyroku w całości, uznanie odwołania powódki, że nie prowadziła praktyki ograniczającej konkurencję, anulowanie nałożonej kary i zasądzenie od pozwanego na jej rzecz kosztów procesu według norm obowiązujących.</xText> <xText><xBx>Wyrokiem z dnia 21 sierpnia 2005 roku Sąd Apelacyjny uchylił zaskarżony wyrok i sprawę przekazał do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu w Warszawie pozostawiając mu rozstrzygnięcie o kosztach postępowania apelacyjnego. </xBx>W uzasadnieniu Sąd Apelacyjny wskazał, iż sąd <xBx>I </xBx>instancji ograniczył się do analizy dowodów zebranych w postępowaniu administracyjnym nie odnosząc się do wniosków dowodowych zgłaszanych przez stronę skarżącą. Pominął bowiem wniosek o przesłuchanie świadka <xAnon>Z. K. (1)</xAnon> przyjmując za dowód złożone przez nią oświadczenie o spotkaniu pomiędzy <xAnon> (...)</xAnon>, <xAnon> (...)</xAnon> i <xAnon>(...)</xAnon> mającym na celu uzgodnienie warunków składanych ofert w związku z przetargiem ograniczonym w 1999 r. nie uwzględniając faktu, iż jest to dokument prywatny. Sąd przyjął również bez bliższego zapoznania się ze specyfiką organizowanej kontroli biletowej i uzyskiwanych wcześniej wyników przez <xAnon> (...)</xAnon>, że niemożliwe jest by <xAnon>(...)</xAnon> i <xAnon> (...)</xAnon> mogły osiągnąć zbliżone parametry. Sąd ponadto pominął milczeniem wniosek o przesłuchanie w charakterze świadków pracowników ZDiK w <xAnon>W.</xAnon> na okoliczność przesłanek w oparciu, o które kalkulowano wartość wskaźników odwołując się jednocześnie do wypowiedzi Prezesa powódki na tą okoliczność, przy czym nie wiadomo w jakim trybie były te wypowiedzi składane. Dlatego też Sąd Apelacyjny uznał, iż z uwagi na wskazane uchybienia, że nie jest możliwa merytoryczna kontrola zaskarżonego orzeczenia. Sąd Apelacyjny wskazał, że Sąd Okręgowy rozpoznając sprawę winien umożliwić powódce dowodzenie swoich racji, a zebrany w toku postępowania administracyjnego materiał dowodowy ocenić zgodnie z wymogami procedury cywilnej.</xText> <xText><xBx>Ponownie rozpoznając sprawę Sąd Okręgowy ustalił i zważył, co następuje:</xBx></xText> <xText>Zarząd Dróg i Komunikacji we <xAnon>W.</xAnon> ogłosił przetarg nieograniczony nr <xAnon>(...)</xAnon> na prowadzenie kontroli biletowej w pojazdach komunikacji zbiorowej organizowanej przez Miasto <xAnon>W.</xAnon> w okresie od 1.01.2003 r. do 31.12.2005 r. Oferty należało składać do dnia 5 grudnia 2002 roku (k. 104 akt administracyjnych).</xText> <xText>Zamówienie miało być wykonywane przez wybrane podmioty w trzech wydzielonych samodzielnych obszarach. Oferty mogły być składane przez każdy podmiot na dowolną liczbę obszarów, przy czym dla każdego obszaru z osobna (k. 105-111 akt administracyjnych - Specyfikacja Istotnych Warunków Zamówienia [SIWZ]). Na każdy obszar przypadało 33 linie autobusowe i tramwajowe (k. 131-133 akt administracyjnych).</xText> <xText>Do przetargu stanęły:</xText> <xEnum> <xBullet>-</xBullet> <xEnumElem> <xText>na obszar I: <xAnon> (...) Sp. z o.o.</xAnon> z siedzibą we <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon> (...) s.c.</xAnon> z siedzibą we <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon> (...) Sp. z o.o.</xAnon> z siedzibą we <xAnon>W.</xAnon>;</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>na obszar II: <xAnon> (...) Sp. z o.o.</xAnon> z siedzibą we <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon> (...) s.c.</xAnon> z siedzibą we <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon> (...) Sp. z o.o.</xAnon> z siedzibą we <xAnon>W.</xAnon>;</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>na obszar III: <xAnon> (...)</xAnon> z siedzibą we <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon> (...) Sp. z o.o.</xAnon> z siedzibą we <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon> (...) s.c.</xAnon> z siedzibą we <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon> (...) Sp. z o.o.</xAnon> z siedzibą we <xAnon>W.</xAnon>.</xText> </xEnumElem> </xEnum> <xText>Na obszar I uczestnicy złożyli następujące oferty:</xText> <xEnum> <xBullet>-</xBullet> <xEnumElem> <xText> <xAnon> (...) Sp. z o.o.</xAnon> - cena 5000 zł, Wsu 0,01%, Wrej 100%, Wbod 25%, Wwpł </xText> </xEnumElem> </xEnum> <xText>45%,</xText> <xText>-<xAnon> (...) s.c.</xAnon> - cena 4900 zł, Wsu 0,01%, Wrej 99%, Wbod 24%, Wwpł 44%,</xText> <xEnum> <xBullet>-</xBullet> <xEnumElem> <xText> <xAnon> (...) Sp. z o.o.</xAnon> - cena 2500 zł, Wsu 0,01%, Wrej 96%, Wbod </xText> </xEnumElem> </xEnum> <xText>12%, Wwpł 18%.</xText> <xText>Na obszar II uczestnicy złożyli następujące oferty:</xText> <xEnum> <xBullet>-</xBullet> <xEnumElem> <xText> <xAnon> (...) Sp. z o.o.</xAnon> - cena 4900 zł, Wsu 0,01%, Wrej 99,7%, Wbod 24,5%,</xText> </xEnumElem> </xEnum> <xText>Wwpł 44%,</xText> <xText>-<xAnon> (...) s.c.</xAnon> - cena 5000 zł, Wsu 0,01%, Wrej 100%, Wbod 25%, Wwpł 45%,</xText> <xEnum> <xBullet>-</xBullet> <xEnumElem> <xText> <xAnon> (...) Sp. z o.o.</xAnon> - cena 2500 zł, Wsu 0,01%, Wrej 96%, Wbod </xText> </xEnumElem> </xEnum> <xText>12%, Wwpł 18%.</xText> <xText>Na obszar III uczestnicy złożyli następujące oferty:</xText> <xEnum> <xBullet>-</xBullet> <xEnumElem> <xText> <xAnon> (...)</xAnon> - cena 3500 zł, Wsu 0,1%, Wrej 20%, Wbod 4%, Wwpł 20%,</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText> <xAnon> (...) Sp. z o.o.</xAnon> - cena 5000 zł, Wsu 0,01%, Wrej 100%, Wbod 25%, Wwpł </xText> </xEnumElem> </xEnum> <xText>45%,</xText> <xText>-<xAnon> (...) s.c.</xAnon> - cena 4900 zł, Wsu 0,01%, Wrej 99%, Wbod 24%, Wwpł 44%,</xText> <xEnum> <xBullet>-</xBullet> <xEnumElem> <xText> <xAnon> (...) Sp. z o.o.</xAnon> - cena 2500 zł, Wsu 0,01%, Wrej 96%, Wbod </xText> </xEnumElem> </xEnum> <xText>12%, Wwpł 18%. (k. 53-56 akt administracyjnych - protokół z otwarcia ofert, niesporne).</xText> <xText xALIGNx="left">Powyższe skróty oznaczały następujące wskaźniki:</xText> <xText xALIGNx="left">Wsu - iloraz maksymalnego deklarowanego udziału skarg uzasadnionych do liczby wszystkich zdarzeń zakończonych sporządzeniem przez kontrolera raportu, Wrej - iloraz minimalnego deklarowanego udziału zdarzeń w rejonie wskazanym do kontroli w stosunku do liczby wszystkich zdarzeń,</xText> <xText xALIGNx="left">Wbod - iloraz minimalnego deklarowanego udziału sprzedanych biletów opłaty dodatkowej do liczby wszystkich zdarzeń,</xText> <xText>Wwpł - iloraz minimalnego deklarowanego udziału zdarzeń zakończonych wpłata należności dla wykonawcy do liczby wszystkich zdarzeń (k. 108 - 109 akt administracyjnych - SIWZ).</xText> <xText>Parametry ofert złożonych przez <xAnon> Spółki (...) Sp. z o.o.</xAnon> i <xAnon> (...) s.c.</xAnon> były niemal identyczne i istotnie korzystnie odbiegały od parametrów wskazanych przez pozostałych uczestników. Oba podmioty zamiennie w stosunku do trzech obszarów wskazały cenę oraz parametry Wrej, Wbod, Wwpł. Różnica wynosiła 1% z wyjątkiem parametru Wrej i Wbod w obszarze II gdzie różnica u <xAnon> (...) Sp. z o.o.</xAnon> w stosunku do <xAnon> (...) s.c.</xAnon> wynosi odpowiednio 0,3% i 0,5%. W pozostałym zakresie parametry <xAnon> (...) Sp. z o.o.</xAnon> w obszarach I i III są identyczne z parametrami <xAnon> (...) s.c.</xAnon> w obszarze II. Wskazane podmioty umówiły się co do wskazanych parametrów w taki sposób, aby być konkurencyjnym w stosunku do pozostałych podmiotów i w ten sposób wygrać przetarg. Jednocześnie podmioty ustaliły między sobą, że <xAnon> (...) Sp. z o.o.</xAnon> poda korzystniejsze warunki dla dwóch obszarów ustępując nieznacznie ofertą <xAnon> spółce (...) s.c.</xAnon> na obszar II. Tym samym podzieliły się rynkiem między sobą. Złożone oferty skutkowały wygraniem przez <xAnon> (...) Sp. z o. o.</xAnon> przetargu na dwa obszary kontroli biletów - I i III, natomiast <xAnon> (...) s.c.</xAnon> na obszar II.</xText> <xText>Prezes Urzędu Konkurencji i Konsumentów 31.12.2002 r. postanowieniem <xAnon>(...)</xAnon> wszczął z urzędu postępowanie wyjaśniające w sprawie możliwości naruszenia przepisów <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU20001221319" xTitle="Ustawa z dnia 15 grudnia 2000 r. o ochronie konkurencji i konsumentów" xAddress="Dz. U. z 2000 r. Nr 122, poz. 1319">ustawy z dnia 15.12.2000 r. o ochronie konkurencji i konsumentów</xLexLink> przez przedsiębiorstwa zajmujące się kontrolą przewozów pasażerskich w środkach komunikacji miejskiej na terenie <xAnon>W.</xAnon> (k. 40 akt administracyjnych). 20.03.2003 r. Prezes Urzędu ochrony Konkurencji wszczął postępowanie antymonopolowe (<xAnon>(...)</xAnon>) przeciwko <xAnon> spółce (...) Sp. z o.o.</xAnon> oraz <xAnon>W. P. (1)</xAnon> i <xAnon>I. S.</xAnon> wspólnikom <xAnon> spółki cywilnej (...)</xAnon> w sprawie uznania za ograniczającą konkurencję i nakazania</xText> <xText>zaniechania stosowania praktyki polegającej na zawarciu porozumienia pomiędzy <xAnon> spółką (...) Sp. z o.o.</xAnon> i <xAnon>W. P. (1)</xAnon> i <xAnon>I. S.</xAnon> <xAnon> (...) s.c.</xAnon> w wyniku którego zostały uzgodnione przez ww. przedsiębiorców przystępujących do przetargu zorganizowanego w dniu 5 grudnia 2002 r. przez Zarząd Dróg i Komunikacji we <xAnon>W.</xAnon> (k.1 akt administracyjnych). Tego samego dnia w <xAnon> spółce (...) Sp. z o.o.</xAnon> została przeprowadzona przez upoważnionych pracowników UOKiK kontrola, której przedmiotem było zgromadzenie dowodów bezpośrednich dokumentujących zawarcie przez <xAnon> firmy (...) Sp. z o.o.</xAnon> i <xAnon> (...) s.c.</xAnon> porozumienia ograniczającego konkurencję poprzez utworzenie kartelu przetargowego sprowadzającego się do uzgodnienia przez nich parametrów składanych ofert w przetargu na prowadzenie kontroli biletowej w pojazdach komunikacji zbiorowej organizowanego przez Miasto <xAnon>W.</xAnon> w dniu 5.12.2002 r. Kontrola nie dostarczyła żadnych dowodów na okoliczność spotkań wskazanych podmiotów celem zawarcia kartelu przetargowego (k. 25-27 akt administracyjnych). Kontrola przeprowadzona w <xAnon> spółce (...)</xAnon> w dniu 31.03.2003 r. również nie dostarczyła żadnych bezpośrednich dowodów spotkań obu podmiotów (k. 29 - 33 akt administracyjnych). Wskazane postępowanie zakończyło się wydaniem w dniu 02.07.2003 r. <xAnon>decyzji nr (...)</xAnon>, w której Prezes Urzędu Konkurencji i Konsumentów uznał za ograniczającą konkurencję i naruszającą zakaz, o którym mowa w art. 5 ust.1 pkt 7 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów, porozumienie zawarte pomiędzy <xAnon> (...) Sp. z o.o.</xAnon> oraz <xAnon>W. P. (1)</xAnon> i <xAnon>I. S.</xAnon> <xAnon> (...) s.c.</xAnon> polegające na uzgodnieniu przez wskazanych przedsiębiorców przystępujących do przetargu zorganizowanego w dniu 5 grudnia 2002 r. przez Zarząd Dróg i Komunikacji we <xAnon>W.</xAnon> na prowadzenie kontroli biletowej w środkach komunikacji zbiorowej organizowanej przez Miasto <xAnon>W.</xAnon>, parametrów składanych ofert, zakazał ich stosowania i nałożył na <xAnon> (...) Sp. z o.o.</xAnon> karę pieniężną w wysokości</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName>10.0</xName> <xText>zł natomiast na <xAnon>I. S.</xAnon> w wysokości 4.500 zł (k. 3-12 akt sądowych).</xText> </xUnit> <xText>Powódka zgodnie z informacja zawartą w deklaracji PIT-8 w roku 2002 osiągnęła przychód w wysokości<xAnon>(...)</xAnon>zł (k. 89-90 akt administracyjnych - okoliczność bezsporna).</xText> <xText>Przychód z działalności gospodarczej osiągnięty w 2002 roku przez <xAnon>I. S.</xAnon> zgodnie z informacją zawartą w zeznaniu rocznym PIT-36 oraz na podstawie informacji o wysokości dochodu lub straty z pozarolniczej działalności</xText> <xText>gospodarczej w roku podatkowym 2002<xAnon>(...)</xAnon> wyniósł <xAnon>(...)</xAnon> zł (k. 126-127, 129 akt administracyjnych - okoliczność bezsporna). Natomiast przychód z działalności gospodarczej <xAnon>W. P. (1)</xAnon> zgodnie z informacją zawartą w zeznaniu rocznym<xAnon>(...)</xAnon>oraz na podstawie informacji o wysokości dochodu lub straty z pozarolniczej działalności gospodarczej w roku podatkowym 2002 <xAnon>(...)</xAnon> wyniósł <xAnon>(...)</xAnon>zł (k. 132-134, 137 akt administracyjnych - okoliczność bezsporna).</xText> <xText>Sąd podzielił stanowisko Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów, że pomiędzy podmiotami <xAnon> (...) Sp. z o.o.</xAnon> a <xAnon>W. P. (1)</xAnon> i <xAnon>I. S.</xAnon> wspólnikami <xAnon> spółki cywilnej (...)</xAnon> zostało zawarte porozumienie, w którym uzgodniono, że w przetargu zorganizowanym przez Zarząd Dróg i Komunikacji na prowadzenie kontroli biletowej w środkach komunikacji zbiorowej organizowanej przez Miasto <xAnon>W.</xAnon> podmioty te złożą oferty skalkulowane w sposób niemal identyczny tak, by przetarg wygrać. Jednocześnie podmioty te zdecydowały o podziale obszarów, w których zamierzają wygrać przetarg stosując zamiennie parametry jedynie nieznacznie korzystniejsze od przyjętych przez drugą stronę porozumienia. W ten sposób <xAnon> (...) Sp. z o.o.</xAnon> miała wygrać przetarg na kontrolę biletów w rejonie I i III a <xAnon> (...) s.c.</xAnon> w rejonie II. Niewątpliwie przyjęte przez oba podmioty parametry wskazują, iż nie są one przypadkowo zbieżne. Wynika z nich bowiem wyraźnie, że podmioty te zamiennie stosowały określone wielkości współczynników tak by znaleźć się odpowiednio do danego rejonu na pierwszym lub drugim miejscu. Porównując jednocześnie parametry ofert pozostałych uczestników odbiegały one znacznie od konkurentów, przy czym w ocenie Sądu parametry stron porozumienia nie znajdowały uzasadnienia w dotychczasowych wynikach tych podmiotów. Szczegółowa analiza wyników osiągniętych w 2002 roku przez <xAnon> Spółkę (...) Sp. z o.o.</xAnon> wykazała, iż wskaźniki średniorocznie wyniosły: Wrej 75,44% [w kolejnych miesiącach l-XII odpowiednio: 75,41%, 75,34%, 75,51%, 75,59%, 75,46%, 75,42%, 75,36%, 75,44%, 75,52%, 75,36%, 75,45%, 75,40%], Wbod 3,07% [w kolejnych miesiącach l-XII odpowiednio: 3,06%, 3,39%, 2,43%, 2,41%, 2,97%, 3,51%, 2,68%, 3,55%, 2,14%, 3,48%, 3,26%, 4,01%], Wwpł 27,48% [w kolejnych miesiącach l-XII odpowiednio: 30,36%, 27,03%, 30,24%, 36,5%, 31,78%, 27%, 23,76%, 25,14%, 20,01%, 27,95%, 25,73%, 24,25%] (k. 34, 35, 37, 38, 40, 41, 43, 44, 46-48, 50, 51, 53-55, 57-59, 61- 63, 65, 66, 68, 69, 71, 72 akt administracyjnych). Tymczasem w ofercie przetargowej Spółka podała następujące wskaźniki w obszarach I i III Wrej 100%, Wbod 25%,</xText> <xText> Wwpł 45% natomiast dla obszaru II odpowiednio 99,7%, 24,5%, 44% (k. 152-153 akt administracyjnych). Porównując wskazane parametry wyraźnie widać, iż współczynniki te zostały znacznie podwyższone. Stosunek współczynnika Wrej wyniósł 132,5%, Wbod - w obszarach I i III - 814,3 %, a w obszarze II - 798% natomiast Wwpł - w obszarach I i III - 163,8 %, a w obszarze II - 160,1%. W przypadku ,<xAnon>(...)</xAnon> s.c. szczegółowa analiza osiągniętych przez nią wyników w 2002 roku wykazała, iż wskaźniki średniorocznie wyniosły: Wrej 81,78% [w kolejnych miesiącach l-XII odpowiednio: 80,48%, 86,85%, 80,22%, 80,93%, 85,09%, 82,06%, 81,36%, 82,26%, 80%, 80,9%, 80,96%, 80,21%], Wbod 11,54% [w kolejnych miesiącach l-XII odpowiednio: 10,2%, 10,5%, 10,2%, 10,14%, 11,8%, 13,1%, 12,11%, 10,29%, 11,7%, 12,2%, 11%, 15,2%], Wwpł 11,49% [w kolejnych miesiącach l-XII odpowiednio: 15%, 10,4%, 10,5%, 11,2%, 10,45%, 12,4%, 10,58%, 13%, 10,08%, 11,8%, 10,9%, 11,6%] (k. 306 akt sądowych). Natomiast w ofercie przetargowej Spółka podała następujące wskaźniki w obszarach I i III Wrej 99%, Wbod 24%, Wwpł 44% natomiast dla obszaru II odpowiednio 100%, 25%, 45% (k. 152-153 akt administracyjnych). Porównując te parametry nie sposób nie dostrzec, iż współczynniki te zostały znacznie podwyższone. Stosunek współczynnika - w obszarach I i III - W rej wyniósł 121,1%, Wbod 208%, a Wwpł 382,9% natomiast w obszarze II - odpowiednio 122,3%, 216,6% i 391,6%.</xText> <xText>Mając powyższe parametry na uwadze Sąd doszedł do przekonania, iż wskaźniki te są oderwane od rzeczywistości. Skoro bowiem przez cały rok 2002 parametry te nie ulegały w zasadzie zmianie, wahając się jedynie minimalnie w granicach około jednego procenta, to trudno znaleźć ekonomiczne uzasadnienie oraz podstawy do poprawy tych wyników w tak dużym stopniu jak to miało miejsce w ofercie <xAnon> (...) Sp. z o.o.</xAnon> złożonej w przetargu w 2002 roku. <xAnon> Spółka (...)</xAnon> przy zatrudnieniu o połowę mniejszym niż <xAnon> (...) Sp. z o.o.</xAnon> pomimo objęcia jednego, a nie dwóch obszarów, choć jej wskaźniki są mniej podwyższone w stosunku do osiąganych wcześniej również nie mogła osiągnąć aż takich wyników (k. 73 akt administracyjnych). Okoliczność ta potwierdza, że podobieństwo określonych współczynników jest nieprzypadkowe. Mocno wywindowane wskaźniki właściwie niemal niemożliwe do spełnienia, nie znajdujące poparcia w kalkulacjach, które były dokonywane podczas wcześniej świadczonych usług nie mogły pojawić się u dwóch startujących oferentów bez wcześniejszych uzgodnień. W tym względzie Sąd dał wiarę zeznaniom świadka <xAnon>M. D.</xAnon> albowiem były one logiczne i spójne, a</xText> <xText>nadto znalazły potwierdzenie w innych dowodach. Wskazał on na nierealność osiągnięcia parametrów jakie w swoich ofertach złożyły <xAnon> (...) Sp. z o.o.</xAnon> i <xAnon> (...) s.c.</xAnon> Wskazał również na istotne elementy jakie wpływają na określone wskaźniki oraz na fakt, iż niemożliwe było podwyższenie tych wskaźników bez stosownej kalkulacji i w oderwaniu od wcześniej osiąganych parametrów. Zwrócił także uwagę na różnice jakie zachodzą pomiędzy wielkością obu podmiotów (stan zatrudnienia), co dodatkowo poddaje w wątpliwość możliwość osiągnięcia oferowanych parametrów.</xText> <xText>Sąd wziął również pod uwagę okoliczność zawarcia porozumienia pomiędzy <xAnon> (...) Sp. z o.o.</xAnon>, <xAnon> (...) s.c.</xAnon> i <xAnon> (...)</xAnon> Polska w przetargu przeprowadzonym w 1999 r. Sąd dał wiarę zeznaniom świadka <xAnon>Z. K. (1)</xAnon> (k. 384-386 akt sądowych) co do spotkań z <xAnon> (...) Sp. z o.o.</xAnon> i <xAnon> (...) s.c.</xAnon> w celu zawarcia takiego porozumienia i jej uczestnictwa w nim wraz z dwoma pozostałymi podmiotami uznając je za rzetelne szczególnie, iż obciążały również nią samą. Ponadto jej zeznania korelowały z pozostałymi dowodami w szczególności z wynikami przetargu przeprowadzonego w 1999 r. Sąd nie dał natomiast wiary twierdzeniom powódki jakoby spotkania ze <xAnon> spółką (...)</xAnon> miały na celu jedynie omówienie warunków umowy najmu. Oczywiście sam fakt zawarcia porozumienia pomiędzy tymi podmiotami w poprzednim przetargu (1999 r.) nie dowodzi istnienia porozumienia zawartego przed przetargiem w 2002 roku pomiędzy <xAnon> (...) Sp. z o.o.</xAnon> i <xAnon> (...) s.c.</xAnon> jednakże podobieństwo sytuacji zaistniałych w obu przetargach wskazuje na zastosowanie przez przedsiębiorców tego samego mechanizmu prowadzącego do podziału rynku z uwagi na przyjęte parametry, a tym samym pozwala dojść do przekonania, iż podmioty te były w zmowie. Należy zwrócić również uwagę, iż podobnie jak <xAnon>M. D.</xAnon> świadek <xAnon>Z. K.</xAnon> podkreślała, iż skalkulowanie wskaźników na poziomie istotnie odbiegającym od dotychczasowych wyników tj. od kilkudziesięciu do kilkuset procent było niemożliwe. Trzeba podkreślić, że wskazani świadkowie od wielu lat prowadzą działalność w zakresie kontroli biletów co niewątpliwie świadczy o posiadanym przez nich doświadczeniu. Sąd zatem uznał ich zeznania za przekonujące.</xText> <xText>Odnosząc się do dowodów wskazanych przez stronę powodową w piśmie z dnia 5.10.2003 (k. 112 akt sądowych) na okoliczność nie prowadzenia praktyki ograniczającej konkurencję, należy wskazać, iż dowody z dokumentów w postaci wyroku Sądu Okręgowego, Wydział V Cywilny - Odwoławczy (sygn. akt V Ca</xText> <xText> 1187/03) z dnia 2 września 2003 roku uchylającego czynność Zamawiającego - Zarząd Dróg i Komunikacji we <xAnon>W.</xAnon> polegającą na wykluczeniu powoda tj. <xAnon> Przedsiębiorstwa Usługowo - Handlowo - Produkcyjnego (...)</xAnon> z udziału w przetargu nieograniczonym nr <xAnon>(...)</xAnon> na prowadzenie kontroli biletowej w środkach komunikacji zbiorowej organizowanej przez miasto <xAnon>W.</xAnon> wraz z jego uzasadnieniem nie mogą stanowić dowodu na okoliczność na jaką zostały powołane. Wskazane orzeczenie bowiem dotyczy zupełnie innej materii niż niniejsze postępowanie. Jest ono wynikiem odwołania od decyzji o wykluczeniu z przetargu, a więc rozstrzygnięcie opiera się na przepisie <xLexLink xArt="art. 19;art. 19 ust. 1;art. 19 ust. 1 pkt. 1" xIsapId="WDU19940760344" xTitle="Ustawa z dnia 10 czerwca 1994 r. o zamówieniach publicznych" xAddress="Dz. U. z 1994 r. Nr 76, poz. 344">art. 19 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 10 czerwca 1994 r. o zamówieniach publicznych</xLexLink>. Przepis ten nie pozostaje w związku z zarzutem naruszenia zasad konkurencji poprzez zawiązanie porozumienia z innym przedsiębiorcą w rozumieniu art. 5 ust. 1 pkt 7 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów. Skoro postępowania te toczą się na podstawie dwóch odrębnych ustaw ich wyniki są niezależne od siebie. Tym samym wyrok Sądu Okręgowego sygn. akt V Ca 1187/03 nie ma charakteru prejudycjalnego w stosunku do niniejszego postępowania i nie wnosi nic do sprawy.</xText> <xText>W odniesieniu do dowodu z dokumentu zawierającego referencje wystawione przez Zarząd Dróg i Komunikacji we <xAnon>W.</xAnon> z dnia 8 lutego 2002 r. do przetargu nieograniczonego nr <xAnon>(...)</xAnon> należy wskazać, iż ten dokument nie odnosi się do zmowy przetargowej zarzucanej powódce, a wskazuje jedynie na pozytywną opinię podmiotu sporządzającego referencje co do należytej jakości świadczonych przez powódkę usług. Zatem nie może służyć do wykazania okoliczności wskazanych we wniosku dowodowym Ponadto fakt należytej jakości świadczonych przez powódkę usług jest bezsporny, ale nie ma znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy (k. 128 akt sądowych).</xText> <xText>Sąd wziął natomiast pod uwagę oświadczenie <xAnon>I. S.</xAnon> wspólnika spółki cywilnej pod nazwą <xAnon>(...)</xAnon> z dnia 1.09.2004 r. w zakresie nie zawierania jakichkolwiek porozumień z innymi przedsiębiorcami w tym także parametrów na składane oferty na przetargi organizowane przez ZDiK we <xAnon>W.</xAnon> (k. 121-122 akt sądowych). Jest to jednak jedynie dowód na to, iż osoba pod nim podpisana złożyła oświadczenie o treści w nim zawartej. Oświadczenie to natomiast w świetle pozostałych okoliczności jest w ocenie Sądu niewiarygodne. Przede wszystkim w świetle okoliczności, że <xAnon>I. S.</xAnon> będąc również ukaraną przedmiotową decyzją</xText> <xText>nie odwoływała się od niej ani nie brała aktywnego udziału w niniejszym postępowaniu.</xText> <xText>W odniesieniu do dowodu z kalkulacji do przetargu nieograniczonego nr<xAnon>(...)</xAnon> na prowadzenie kontroli biletowej w środkach komunikacji zbiorowej organizowanej przez Miasto <xAnon>W.</xAnon> wykonanej przez <xAnon> spółkę cywilną (...)</xAnon> we <xAnon>W.</xAnon> należy przede wszystkim wskazać, iż podczas kontroli przeprowadzonej w postępowaniu administracyjnym w dniu 31.03.2003 r. <xAnon>I. S.</xAnon> stwierdziła, iż współczynniki wskazane w ofercie przetargowej były wyliczone w oparciu o dotychczasowe doświadczenie z działalności oraz wyliczenia ekonomiczne i były wpisywane do formularza ręcznie dlatego nie zachowały się żadne notatki. Pojawienie się zatem jakichkolwiek kalkulacji na dalszym etapie postępowania budzi wątpliwości co do okoliczności czy rzeczywiście stanowiły one podstawę złożonej przez <xAnon> (...) s.c.</xAnon> oferty przetargowej. Tym bardziej, iż przedstawiona kalkulacja jest kalkulacją z działalności spółki i nie wynika z niej w jaki sposób <xAnon> (...) s.c.</xAnon> wyliczyła wartości parametrów ofertowych. Wskazana kalkulacja (k. 123-125 akt sądowych) w żaden sposób nie wyjaśnia również skąd u różnych podmiotów pojawiły się niemal identyczne parametry dla poszczególnych obszarów zastosowane zamiennie w obszarach I i III w stosunku do obszaru II gdzie <xAnon> (...) s.c.</xAnon> miała parametry zbieżne z parametrami w obszarach I i III przedstawionych przez <xAnon> (...) Sp. z o.o.</xAnon> Z powyższych względów Sąd uznał ten dowód za nie wnoszący do sprawy nic nowego. Sąd dopuścił dowód z przesłuchania świadka <xAnon>W. R. (1)</xAnon> wnioskowany przez powódkę na okoliczność, „przesłanek w oparciu, o które kalkulowano wysokość wskaźników dotyczących przetargu mającego się odbyć w grudniu 2002 r., obejmującego lata 2003-2005”. Zeznania świadka z uwagi na fakt, iż złożył on rezygnację z udziału w komisji przetargowej przed otwarciem ofert nie zapoznał się z wartościami wskaźników podanych przez oferentów, były nieprzydatne dla udowodnienia okoliczności na jakie został on powołany (k. 276-277 akt sądowych).</xText> <xText>Z uwagi na okoliczność, iż wniosek złożony przez pozwanego o dopuszczenie dowodu z zeznań świadka <xAnon>J. K.</xAnon> został przez pozwanego skutecznie cofnięty (k. 348 akt sądowych) dowód ten nie został przeprowadzony. Podobnie wnioski o dopuszczenie dowodów z zeznań <xAnon>J. J. (1)</xAnon> i <xAnon>I. S.</xAnon> zostały ostatecznie cofnięte przez powoda na rozprawie w dniu 3.04.2008r.</xText> <xText>W ocenie Sądu wskazane wyżej okoliczności dowodzą, że bez wątpienia <xAnon> (...) Sp. z o.o.</xAnon> oraz wspólnicy <xAnon> spółki cywilnej (...)</xAnon> zawarły między sobą</xText> <xText>porozumienie przetargowe przed przystąpieniem do przetargu na kontrolę biletów w 2002 roku, a tym samym zastosowały niedozwoloną praktykę naruszającą konkurencję. Porozumienie to miało na celu wyeliminowanie konkurencji i podział pomiędzy siebie rynku, który w tym przypadku stanowi rynek usług kontroli biletów na terenie miasta <xAnon>W.</xAnon> w komunikacji miejskiej. <xAnon> (...) Sp. z o.o.</xAnon> i wspólnicy <xAnon> spółki cywilnej (...)</xAnon> zamierzali na skutek zmowy przetargowej objąć wskazany wyżej rynek w 100% dzieląc się nim w stosunku 66% do 33%. Jednocześnie podmioty w roku kalendarzowym poprzedzającym zawarcie porozumienia tj. w roku 2001 miały po 25% udziału w rynku bowiem od 2000 roku na skutek przetargu przeprowadzonego w 1999 roku na rynku tym działały cztery, w tym wymienione wyżej, podmioty z równymi udziałami w rynku (k.73 akt</xText> <xText>administracyjnych, 300-305 akt sądowych). Uzgodnienie pomiędzy stronami porozumienia warunków ofert składanych do przetargu bez wątpienia jest zakazaną praktyką określoną art. 5 ust. 1 pkt 7 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów. Działanie tych podmiotów w istocie skutkowało zniweczeniem celu jaki ma być osiągnięty w drodze przetargu a mianowicie wybór najkorzystniejszych ofert składanych przez oferentów w warunkach konkurencji.</xText> <xText>Wskazać przy tym należy, że wykazanie istnienia zmowy przetargowej jest niezwykle trudne dowodowo. Podmioty, które dopuszczają się takich działań mając świadomość ich nielegalnego charakteru zwykle tuszują swe porozumienie. Zatem oceniać je możemy zwykle po rezultatach, przesłankach i całokształcie okoliczności sprawy, które to w tej konkretnej sprawie zadaniem Sądu jednoznacznie dowodzą wystąpienia zmowy przetargowej. Nie da się bowiem inaczej racjonalnie wytłumaczyć podania przez powódkę i zainteresowanych zbliżonych parametrów ofert zgłoszonych do przetargu, a pozostałe okoliczności sprawy zgodnie i jednoznacznie wskazują na uzgodnienie między podmiotami warunków składanych ofert, co stanowi niedozwoloną praktykę ograniczającą konkurencję.</xText> <xText>Zgodnie z art. 101 ust. 2 pkt 1 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów Prezes Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów może nałożyć, w drodze decyzji, na przedsiębiorcę karę pieniężną w wysokości stanowiącej równowartość od</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName>1.0</xName> <xText>do 5.000.000 euro, jednak nie większej niż 10% przychodu osiągniętego w roku rozliczeniowym poprzedzającym rok nałożenia kary, jeżeli dopuścił się naruszenia zakazu określonego w art. 5, w zakresie niewyłączonym na podstawie art. 6 i 7, lub naruszenia zakazu określonego w art. 8 ustawy o ochronie konkurencji i</xText> </xUnit> <xText>konsumentów. Kara wymierzona <xAnon> spółce (...) Sp. z o.o.</xAnon> w wysokości</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName>10.0</xName> <xText>zł stanowi zaledwie <xAnon>(...)</xAnon> przychodu ukaranej spółki. Kwota ta stanowi <xAnon>(...)</xAnon> maksymalnej kwoty, która jako kara mogła zostać na nią nałożona. Z kolei kara nałożona na <xAnon>I. S.</xAnon> wspólnika <xAnon> (...) s.c.</xAnon> w wysokości 4.500 zł i została ustalona na poziomie <xAnon>(...)</xAnon>maksymalnej kwoty, która mogła zostać na nią nałożona. Prezes UOKiK nakładając karę prawidłowo zastosował kurs euro z dnia</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName>31.12.2002</xName> <xText>r. - średni kurs ogłoszony przez NBP w wysokości 4,0202 zł, to jest na dzień zamknięcia roku, w którym osiągnięty przez ukarane podmioty przychód był podstawą wymierzenia kary. W ocenie Sądu kary te nie są nadmierne. Niewątpliwie stopień szkodliwości porozumienia dla rozwoju konkurencji i wolnej przedsiębiorczości jest znaczny. Podmioty te uzgadniając między sobą parametry ofert przetargowych w istocie rzeczy doprowadziły w sposób nieuczciwy do wyeliminowania konkurentów z rynku usług kontroli biletów w komunikacji miejskiej we <xAnon>W.</xAnon> dzieląc się między sobą rynkiem. Tego rodzaju działanie z całą pewnością narusza interes publicznoprawny. Dlatego też zdaniem Sądu nałożone przez Prezesa UOKiK kary są adekwatne do czynu jakiego ukarane podmioty się dopuściły i pozostają w proporcji do stopnia naruszenia ustawy, jak również do ich możliwości finansowych. W ocenie Sądu kary spełnią zarówno rolę represyjną jak i wychowawczo - zapobiegawczą. Sąd podzielił stanowisko Prezesa UOKiK, iż z uwagi na fakt, że <xAnon> spółka (...) Sp. z o.o.</xAnon> w wyniku zmowy przetargowej zamierzała objąć dwa z trzech obszarów tj. 66% rynku, kara na nią nałożona winna być wyższa od kary nałożonej na <xAnon>I. S.</xAnon>.</xText> </xUnit> <xText>Wobec powyższego Sąd uznał odwołanie powoda za niezasadne i oddalił je na podstawie <xLexLink xArt="art. 479" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">Art. 479</xLexLink><xSUPx>31a</xSUPx> <xLexLink xArt="§ 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">§ 1 kpc</xLexLink>.</xText> <xText>O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie <xLexLink xArt="art. 98" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 98 kpc</xLexLink> uwzględniając koszty postępowania za obie instancje oraz zawiły charakter sprawy i wkład pracy pełnomocnika w przyczynienie się do jej wyjaśnienia i rozstrzygnięcia.</xText> <xText xALIGNx="left">Mając powyższe na względzie orzeczono jak w sentencji.</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Urszula Wilk Protokolant

Aneta Krasuska

Aneta Krasuska

Sygn. akt XVII AmA 117/05 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 17 kwietnia 2008r. Sąd Okręgowy w Warszawie - Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów w składzie: Przewodniczący: SSO Urszula Wilk Protokolant: apl. adw. Wojciech Liss po rozpoznaniu w dniu 3 kwietnia 2008r., w Warszawie na rozprawie sprawy z odwołaniaPrzedsiębiorstwa Usługowo - Handlowo - Produkcyjnego (...) Spółki z o.o.weW. przeciwko Prezesowi Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów z udziałem zainteresowanych:I. S.,W. P. (1) oochronę konkurencji na skutek odwołaniaPrzedsiębiorstwa Usługowo - Handlowo - Produkcyjnego (...) Spółki z o.o.weW.od decyzji Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów nr(...)z 2 lipca 2003r. I Oddala odwołanie. II Zasądza odPrzedsiębiorstwa Usługowo - Handlowo - Produkcyjnego (...) sp. z o.o.weW.na rzecz Skarbu Państwa - Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów kwotę 990 zł (dziewięćset dziewięćdziesiąt złotych) tytułem kosztów zastępstwa procesowego za obie instancje. III Przejmuje na Skarb Państwa - Kasa Sądu Okręgowego w Warszawie kwotę 2000 zł (dwa tysiące złotych) tytułem opłaty sądowej od odwołania i apelacji, od uiszczenia której powód był zwolniony. Sygn. akt AmA 117/05 UZASADNIENIE Decyzją z dnia 2 lipca 2003 roku Nr 81(...), znak(...)Prezes Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów uznał za ograniczającą konkurencję i naruszającą zakaz, o którym mowa wart. 5 ust. 1 pkt 7 ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r. o ochronie konkurencji i konsumentówporozumienie zawarte pomiędzy(...) Sp. z o.o.z siedzibą weW.orazW. P. (1)iI. S.wspólnikami(...) s.c.z siedzibą weW.polegające na uzgodnieniu przez wymienionych przedsiębiorców przystępujących do przetargu zorganizowanego w dniu 5 grudnia 2002 r. przez Zarząd Dróg i Komunikacji weW., na prowadzenie kontroli biletowej w środkach komunikacji zbiorowej organizowanej przez MiastoW., parametrów składanych ofert i nakazał zaniechanie jej stosowania. W decyzji tej Prezes UOKiK nałożył na(...) Sp. z o.o.karę pieniężną w wysokości 10.000 zł oraz na wspólnikaspółki cywilnej (...)I. S.karę 4.500 zł. Prezes Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów uzasadniając powyższą decyzję podniósł, iż wskazani przedsiębiorcy stanęli do przetargu organizowanego przez Zarząd Dróg i Komunikacji (ZDiK) weW.wcześniej uzgadniając parametry swoich ofert w taki sposób, aby doszło do podziału rynku pomiędzy nich. Przedmiotem przetargu było świadczenie usług związanych z kontrolą biletów w komunikacji miejskiej weW.. Miasto to podzielono na trzy rejony i na każdy z nich(...) Sp. z o.o.i(...) s.c.złożyły swoje oferty. Na każdym z trzech obszarów miała zostać wybrana tylko jedna firma, która uzyskała największą liczbę punktów. Prezes UOKiK zauważył, iż analiza ofert złożonych przez oba podmioty na wszystkie trzy obszary wskazuje, że były one niemal identyczne. Stwierdził, iż w przypadku obszaru I i III ww. Spółki przedstawiły jednakową cenę i identyczne wszystkie cztery wskaźniki (Wsu - iloraz maksymalnego deklarowanego udziału skarg uzasadnionych do liczby wszystkich zdarzeń zakończonych sporządzeniem przez kontrolera raportu, Wrej - iloraz minimalnego deklarowanego udziału zdarzeń w rejonie wskazanym do kontroli w stosunku do liczby wszystkich zdarzeń, Wbod - iloraz minimalnego deklarowanego udziału sprzedanych biletów opłaty dodatkowej do liczby wszystkich zdarzeń, Wwpł - iloraz minimalnego deklarowanego udziału zdarzeń zakończonych wpłata należności dla wykonawcy do liczby wszystkich zdarzeń) „jedynie zamieniając się miejscami” Podobna sytuacja miała miejsce na obszarze II (nastąpiła bowiem jedynie zmiana w oferciespółki (...)o 0,7% w przypadku wskaźnika Wrej i 0,5% w przypadku wskaźnika W bod). W obszarze 1,11 i (...) sp. z o.o.podała następujące parametry odpowiednio l/ll/lll Cena: 5000 zł/4900 zł/5000 zł, Wsu 0,01%/0,01 %/0,01%, Wrej 100%/100%/100%, Wbod 25%/24,5%/25%, W wpł 45%/44%/45%. Natomiast(...)s.c. podała odpowiednio l/ll/lll Cena: 4900 zł / 5000 zł / 4900 zł, Wsu 0,01 %/0,01 %/0,01%, Wrej 99%/100%/99%, Wbod 24%/25%/24%, Wwpł 44%/45%/44%. Zdaniem Prezesa UOKiK nie było jednak możliwe byspółka (...)w obszarze II podała identyczne współczynniki jakspółka (...) Sp. z o.o.w obszarze I i III. Jednocześnie podmioty te nie potrafiły w sposób logiczny wyjaśnić skąd wzięła się taka zbieżność ofert. Tym bardziej, iż oferta(...) Sp. z o.o.odbiegała parametrami od wcześniej osiąganych średnio wskaźników w czasie świadczenia usług od 2000 r. do 2002 r. nawet o kilkaset procent np. wskaźnik Wbod - 698% (obszar II) do 714,3% (obszar I i III), wyższy od średniej wielkości wskaźnika w 2002 r. co podważa prawdziwość twierdzeń Prezesa Spółki, że wskaźniki ustalono na podstawie miesięcznych sprawozdań przesyłanych przez ZDiK, a nadto podmioty te już raz zawarły porozumienie startując w przetargu organizowanym w 1999 r. przez ZDiK na taką samą usługę. W porozumieniu tym uczestniczył jeszcze jeden podmiot(...)Polska. Prezes UOKiK stwierdził w uzasadnieniu, że(...) s.c.i(...) Sp. z o.o.uzgodniły, iż w organizowanym przez ZDiK w grudniu 2002 r. przetarguspółka (...)w obszarze II poda identyczne współczynniki jakspółka (...)w obszarze I i III co skutkowało zamiennością ofert uczestników postępowania, a w rezultacie w wyniku tego porozumienia miał nastąpić podział rynku. Prezes UOKiK podniósł, że na fakt porozumienia wskazuje okoliczność, iż oba podmioty wygrywając przetarg dostały po 10 pkt. za swoje oferty przewyższając oferty pozostałych uczestników prawie dwukrotnie - uzyskały one 5,104 i 5,84 pkt. Prezes UOKiK wymierzając obu podmiotom karę wskazał na szczególną szkodliwość porozumienia dla rozwoju konkurencji i wolnej przedsiębiorczości. Na wysokość nałożonej kary miał wpływ stopień naruszenia interesu publicznoprawnego w następstwie stosowania praktyki, jak również okres jej stosowania. Podniósł, że kara ta ma spełniać funkcję nie tylko represyjną, ale również wychowawczą tak, aby zapobiec naruszeniom prawa konkurencji w przyszłości. Na nałożenie wyższej kary dlaspółki (...) Sp. z o.o.wpłynął zamiar objęcia przez nią w wyniku zmowy przetargowej dwóch z trzech obszarów tj. 66% rynku. W ocenie organu wysokość kary pozostaje w proporcji do stopnia naruszenia ustawy, jak również do możliwości finansowych uczestników postępowania. W przypadkuspółki (...) Sp. z o.o.kara 10.000 zł stanowi(...)przychodu spółki co stanowi(...)maksymalnej kwoty, która jako kara mogła zostać nałożona. W przypadkuI. S.wspólnika(...) s.c.kara 4.500 zł stanowi(...)przychodu i została ustalona na poziomie(...)maksymalnej kwoty, która mogła zostać na nią nałożona. Na drugiego wspólnika -W. P. (2)nie została nałożona kara bowiem zgodnie z art. 101 ust. 2 pkt 1 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów może być ona nałożona w wysokości 1.000 - 5.000.000 euro jednak nie większej niż(...)przychodu osiągniętego w roku rozliczeniowym poprzedzającym rok nałożenia kary. W niniejszym przypadku 10% ww przychodu wynosi poniżej 1.000 euro, a więc poniżej minimalnej granicy możliwej wysokości kary. Prezes UOKiK stwierdził jednocześnie, iż w związku z ustaleniem, że w przetargu organizowanym w 1999 roku również doszło do porozumienia pomiędzy(...) Sp. z o.o.,(...) s.c.oraz(...)Polska nie wszczął postępowania przeciwko(...)Polska w tym zakresie albowiem zgodnie z art. 93 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów nie wszczyna się postępowania, w sprawie stosowania praktyki ograniczającej konkurencję jeżeli od końca roku w którym zaprzestano stosowania praktyki upłynął rok. Postępowanie zostało wszczęte w 2003 roku co uniemożliwia prowadzenie postępowania pod kątem stosowania praktyk przed 2002 rokiem. Od powyższej decyzji odwołanie wniosłoPrzedsiębiorstwo Usługowo - Handlowo - Produkcyjne (...) Sp. z o.o.weW.. W odwołaniu powódka wniosła o:„Uznanie,żeA. (...)nie prowadziła praktyki ograniczającej konkurencję.” i „Anulowanie nałożonej kary finansowej w wysokości 10.000zł”. Powódka wskazała, że nigdy nie zawierała żadnego porozumienia zW. P. (1)iI. S.(...) s.c.z siedzibą weW.w zakresie parametrów składanych ofert na przetarg zorganizowany przez Zarząd Dróg i(...)weW.w dniu 5 grudnia 2002 r. Podniosła, że kontakty z(...) s.c.ograniczały się do udziału we wspólnych naradach organizowanych przez ZDiK weW.. Podniosła również, iż UOKiK przeprowadził w dniu 20 marca 2003 r. szczegółową kontrolę w spółce w zakresie zgromadzenia dowodów bezpośrednich dokumentujących zawarcie przez(...) Sp. z o.o.porozumienia ograniczającego konkurencję, poprzez utworzenie kartelu przetargowego. Podkreśliła, iż Urząd nie stwierdził podczas tej kontroli, aby istniały w Spółce jakiekolwiek dokumenty, które świadczyłyby o uzgodnieniu przez powódkę i(...) s.c.parametrów składanych ofert do przetargu na prowadzenie kontroli biletowej w pojazdach komunikacji zbiorowej zorganizowanej przez ZDiK weW.w dniu 5 grudnia 2002 r. Podniosła także, iż kontrola nie wykazała by od 01.09.2002 r. do dnia kontroli doszło do wzajemnych spotkań pomiędzy pracownikami spółek a kontrolujący nie stwierdzili, aby zostały spełnione przesłanki z art. 5 ust. 1 pkt 7 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów tj. zawiązanie się porozumienia według zasad określonych w art. 4 pkt 4 i art. 5 ust. 1 pkt 7 ustawy o okik. Powódka podniosła, iż wartość wskaźników podanych w przetargu obliczono na podstawie miesięcznych sprawozdań przekazywanych do ZDiK weW.z lat 2000 i 2001. Były to najlepsze lata w zakresie uzyskanych przychodów dla spółki oraz wskaźników przedstawionych dla ZDiK. Stwierdziła, że proponowane wskaźniki choć trudne do osiągnięcia są realne pod warunkiem normalnego funkcjonowania kontroli biletów na terenie miastaW.. Powódka przyznała nadto, iż kontaktowała się zfirmą (...)- paniąZ. K. (1)jednak przedmiotem tych spotkań było omówienie spraw związanych z podpisaniem umowy na podnajem pomieszczeń przyul. (...), ale nigdy podczas spotkania nie były omawiane sprawy przetargu oraz ustalenia warunków na jakich powinny wystartować 3 lub 2 firmy w przetargu. W związku z powyższym wnosiła o uznanie, że nie prowadziła praktyk ograniczających konkurencję oraz anulowanie nałożonej kary. Wskazała, iż trudna sytuacja ekonomiczno - finansowa po kolejnym nie rozstrzygniętym przetargu na kontrolę biletów w komunikacji miejskiej skutkowało podjęciem likwidacji spółki. Jednocześnie wniosła o przeprowadzenie dowodów w postaci przesłuchania świadkówW. R. (1)- pracownika zatrudnionego w ZDiK wW., nadzorującego realizacjęumowy nr (...)(...),J. J. (1)- pracownika zatrudnionego w ZDiK weW.nadzorującego pośrednio realizacjęumowy Nr (...)(...),Z. V.prezesa spółki(...)Polska weW.oraz dowodu z dokumentów: oświadczenia prezesa Zarządu(...)z dnia 20.03.2003 r. przekazane pracownikom, którzy prowadzili kontrolę w imieniu Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów Delegatura weW.oraz protokółu z kontroli(...)z dnia 20.03.2003 r. Ponadto powódka w piśmie procesowym z dnia 5.10.2003 r. (k. 112-113) wniosła o przeprowadzenie dowodów świadczących o tym, iż(...)nie prowadziła praktyki ograniczającej konkurencję. Powołała się na dowody z dokumentów: wyrok wraz z uzasadnieniem Sądu Okręgowego, Wydział V Cywilny - Odwoławczy (sygn. akt V Ca 1187/03) z dnia 2 września 2003 roku uchylający czynność Zamawiającego - Zarząd Dróg i Komunikacji weW.polegająca na wykluczeniu powoda tj.Przedsiębiorstwa Usługowo - Handlowo - Produkcyjnego (...) Spółki z o.o.z udziału w przetargu nieograniczonym nr(...)na prowadzenie kontroli biletowej w środkach komunikacji zbiorowej organizowanej przez miastoW., referencje wystawione przez Zarząd Dróg i Komunikacji weW.z dnia 8 lutego 2002 r. do przetargu nieograniczonego nr(...), oświadczenieI. S.wspólnika spółki cywilnej pod nazwą(...)z dnia 1.09.2004 r. w zakresie zawierania jakichkolwiek porozumień z innymi przedsiębiorcami w tym także parametrów na składane oferty na przetargi organizowane przez ZDiK weW., kalkulacja do przetargu nieograniczonego nr(...)na prowadzenie kontroli biletowej w środkach komunikacji zbiorowej organizowanej przez MiastoW.wykonaną przezspółkę cywilną (...)weW. Zainteresowani wspólnicyspółki cywilnej (...)I. S.iW. P. (1)nie wnieśli odwołania od przedmiotowej decyzji, nie brali też aktywnego udziału w przedmiotowym postępowaniu. Przy tym zarządzeniem z dnia 10 stycznia 2008r. Sąd nakazał doręczenie im dokumentów, które nie były doręczone na wcześniejszych etapach postępowania i odraczając rozprawę umożliwił zajęcie stanowiska w sprawie. Pozwany w odpowiedzi na odwołanie wniósł o oddalenie odwołania oraz zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu według norm przepisanych. W uzasadnieniu odpowiedzi na odwołanie pozwany podtrzymał stanowisko wyrażone w uzasadnieniudecyzji RWR Nr (...)z 2 lipca 2003 roku, a nadto podniósł, iż powoływanie się przez powoda na fakt nie znalezienia w trakcie kontroli dowodów bezpośrednich świadczących o jakimkolwiek uzgodnieniu parametrów składanych ofert w przetargu nie świadczy, iż zarzucona powódce praktyka ograniczająca konkurencję nie miała miejsca. W istocie nie znaleziono żadnych plików w komputerach powódki dotyczących opracowania współczynników przetargowych, ale nie znaleziono tam także innych pism i opracowań związanych z przeprowadzonym w grudniu 2002 r. przetargiem co zostało wyjaśnione przez prezesa spółki w ten sposób, że wszystkie współczynniki były obliczane i wpisywane do formularzy specyfikacji odręcznie. Prezes UOKiK podkreślił, iż zmowa przetargowa pomiędzyspółkami (...)i(...)miała miejsce już przed pierwszym przetargiem organizowanym przez ZDiK w grudniu 1999 r. W zmowie tej oprócz uczestników postępowania przez UOKIK brała również udziałfirma (...)czego dowodem jest fakt, iż podmioty te uzyskały w postępowaniu przetargowym identyczną ilość punktów (3,71 pkt) oraz oświadczenieZ. K. (1) - V.prezesa Zarządu Spółki(...)Polska, która była we wrześniu 1999 r. uczestnikiem spotkania z właścicielamispółek (...)i(...)w celu ustalenia warunków na jakich ww trzy firmy wystartują w przetargu w dniu 28.09.1999 r. Zgodnie z tym oświadczeniem podobny mechanizm zmowy przetargowej miał miejsce przed przetargiem w grudniu 2002 r. przy czym zmowa zawarta została pomiędzy(...)Sp z o.o. i(...) s.c.. Pozwany stwierdził zatem, iż nieprawdziwe jest twierdzenie powódki jakoby podczas spotkań zZ. K. (1)nigdy nie były poruszane sprawy przetargu oraz ustalenia warunków na jakich powinny wystartować trzy lub dwie firmy w przetargu. Podtrzymał również twierdzenie, że nie jest możliwe by w przetargu spółka „(...)w obszarze II podała identyczne współczynniki jakspółka (...)w obszarach I i III. A jedynym wytłumaczeniem takiej zbieżności jest powtórne zawarcie porozumienia pomiędzy tymi podmiotami w celu wspólnego ustalenia parametrów składanych ofert.Spółka (...)podała identyczne współczynniki w obszarach I i III ze współczynnikami podanymi przez(...)w obszarze II i były to oferty zwycięskie. Jednocześnie powódka nie potrafiła logicznie i racjonalnie uzasadnić tej zbieżności parametrów odnosząc się do realiów ekonomicznych przetargu. Odnosząc się do wniosku powódki o uwzględnienie dowodu z przesłuchania świadkówW. R.iJ. J.pozwany wniósł o ich pominięcie z uwagi na treśćart. 217 §2 kpcz powodu powołania dowodów dla zwłoki nie wskazując tezy dowodowej, która miałaby zostać wykazana przy jego pomocy. Wyrokiem z dnia 20 października 2004 r. (sygn. akt XVII Ama 69/03) Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów oddalił odwołanie powódki (k. 136). Od powyższego wyroku apelację wywiodła(...) Sp. z o.o.wnosząc o uchylenie wyroku w całości, uznanie odwołania powódki, że nie prowadziła praktyki ograniczającej konkurencję, anulowanie nałożonej kary i zasądzenie od pozwanego na jej rzecz kosztów procesu według norm obowiązujących. Wyrokiem z dnia 21 sierpnia 2005 roku Sąd Apelacyjny uchylił zaskarżony wyrok i sprawę przekazał do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu w Warszawie pozostawiając mu rozstrzygnięcie o kosztach postępowania apelacyjnego.W uzasadnieniu Sąd Apelacyjny wskazał, iż sądIinstancji ograniczył się do analizy dowodów zebranych w postępowaniu administracyjnym nie odnosząc się do wniosków dowodowych zgłaszanych przez stronę skarżącą. Pominął bowiem wniosek o przesłuchanie świadkaZ. K. (1)przyjmując za dowód złożone przez nią oświadczenie o spotkaniu pomiędzy(...),(...)i(...)mającym na celu uzgodnienie warunków składanych ofert w związku z przetargiem ograniczonym w 1999 r. nie uwzględniając faktu, iż jest to dokument prywatny. Sąd przyjął również bez bliższego zapoznania się ze specyfiką organizowanej kontroli biletowej i uzyskiwanych wcześniej wyników przez(...), że niemożliwe jest by(...)i(...)mogły osiągnąć zbliżone parametry. Sąd ponadto pominął milczeniem wniosek o przesłuchanie w charakterze świadków pracowników ZDiK wW.na okoliczność przesłanek w oparciu, o które kalkulowano wartość wskaźników odwołując się jednocześnie do wypowiedzi Prezesa powódki na tą okoliczność, przy czym nie wiadomo w jakim trybie były te wypowiedzi składane. Dlatego też Sąd Apelacyjny uznał, iż z uwagi na wskazane uchybienia, że nie jest możliwa merytoryczna kontrola zaskarżonego orzeczenia. Sąd Apelacyjny wskazał, że Sąd Okręgowy rozpoznając sprawę winien umożliwić powódce dowodzenie swoich racji, a zebrany w toku postępowania administracyjnego materiał dowodowy ocenić zgodnie z wymogami procedury cywilnej. Ponownie rozpoznając sprawę Sąd Okręgowy ustalił i zważył, co następuje: Zarząd Dróg i Komunikacji weW.ogłosił przetarg nieograniczony nr(...)na prowadzenie kontroli biletowej w pojazdach komunikacji zbiorowej organizowanej przez MiastoW.w okresie od 1.01.2003 r. do 31.12.2005 r. Oferty należało składać do dnia 5 grudnia 2002 roku (k. 104 akt administracyjnych). Zamówienie miało być wykonywane przez wybrane podmioty w trzech wydzielonych samodzielnych obszarach. Oferty mogły być składane przez każdy podmiot na dowolną liczbę obszarów, przy czym dla każdego obszaru z osobna (k. 105-111 akt administracyjnych - Specyfikacja Istotnych Warunków Zamówienia [SIWZ]). Na każdy obszar przypadało 33 linie autobusowe i tramwajowe (k. 131-133 akt administracyjnych). Do przetargu stanęły: - na obszar I:(...) Sp. z o.o.z siedzibą weW.,(...) s.c.z siedzibą weW.,(...) Sp. z o.o.z siedzibą weW.; na obszar II:(...) Sp. z o.o.z siedzibą weW.,(...) s.c.z siedzibą weW.,(...) Sp. z o.o.z siedzibą weW.; na obszar III:(...)z siedzibą weW.,(...) Sp. z o.o.z siedzibą weW.,(...) s.c.z siedzibą weW.,(...) Sp. z o.o.z siedzibą weW.. Na obszar I uczestnicy złożyli następujące oferty: - (...) Sp. z o.o.- cena 5000 zł, Wsu 0,01%, Wrej 100%, Wbod 25%, Wwpł 45%, -(...) s.c.- cena 4900 zł, Wsu 0,01%, Wrej 99%, Wbod 24%, Wwpł 44%, - (...) Sp. z o.o.- cena 2500 zł, Wsu 0,01%, Wrej 96%, Wbod 12%, Wwpł 18%. Na obszar II uczestnicy złożyli następujące oferty: - (...) Sp. z o.o.- cena 4900 zł, Wsu 0,01%, Wrej 99,7%, Wbod 24,5%, Wwpł 44%, -(...) s.c.- cena 5000 zł, Wsu 0,01%, Wrej 100%, Wbod 25%, Wwpł 45%, - (...) Sp. z o.o.- cena 2500 zł, Wsu 0,01%, Wrej 96%, Wbod 12%, Wwpł 18%. Na obszar III uczestnicy złożyli następujące oferty: - (...)- cena 3500 zł, Wsu 0,1%, Wrej 20%, Wbod 4%, Wwpł 20%, (...) Sp. z o.o.- cena 5000 zł, Wsu 0,01%, Wrej 100%, Wbod 25%, Wwpł 45%, -(...) s.c.- cena 4900 zł, Wsu 0,01%, Wrej 99%, Wbod 24%, Wwpł 44%, - (...) Sp. z o.o.- cena 2500 zł, Wsu 0,01%, Wrej 96%, Wbod 12%, Wwpł 18%. (k. 53-56 akt administracyjnych - protokół z otwarcia ofert, niesporne). Powyższe skróty oznaczały następujące wskaźniki: Wsu - iloraz maksymalnego deklarowanego udziału skarg uzasadnionych do liczby wszystkich zdarzeń zakończonych sporządzeniem przez kontrolera raportu, Wrej - iloraz minimalnego deklarowanego udziału zdarzeń w rejonie wskazanym do kontroli w stosunku do liczby wszystkich zdarzeń, Wbod - iloraz minimalnego deklarowanego udziału sprzedanych biletów opłaty dodatkowej do liczby wszystkich zdarzeń, Wwpł - iloraz minimalnego deklarowanego udziału zdarzeń zakończonych wpłata należności dla wykonawcy do liczby wszystkich zdarzeń (k. 108 - 109 akt administracyjnych - SIWZ). Parametry ofert złożonych przezSpółki (...) Sp. z o.o.i(...) s.c.były niemal identyczne i istotnie korzystnie odbiegały od parametrów wskazanych przez pozostałych uczestników. Oba podmioty zamiennie w stosunku do trzech obszarów wskazały cenę oraz parametry Wrej, Wbod, Wwpł. Różnica wynosiła 1% z wyjątkiem parametru Wrej i Wbod w obszarze II gdzie różnica u(...) Sp. z o.o.w stosunku do(...) s.c.wynosi odpowiednio 0,3% i 0,5%. W pozostałym zakresie parametry(...) Sp. z o.o.w obszarach I i III są identyczne z parametrami(...) s.c.w obszarze II. Wskazane podmioty umówiły się co do wskazanych parametrów w taki sposób, aby być konkurencyjnym w stosunku do pozostałych podmiotów i w ten sposób wygrać przetarg. Jednocześnie podmioty ustaliły między sobą, że(...) Sp. z o.o.poda korzystniejsze warunki dla dwóch obszarów ustępując nieznacznie ofertąspółce (...) s.c.na obszar II. Tym samym podzieliły się rynkiem między sobą. Złożone oferty skutkowały wygraniem przez(...) Sp. z o. o.przetargu na dwa obszary kontroli biletów - I i III, natomiast(...) s.c.na obszar II. Prezes Urzędu Konkurencji i Konsumentów 31.12.2002 r. postanowieniem(...)wszczął z urzędu postępowanie wyjaśniające w sprawie możliwości naruszenia przepisówustawy z dnia 15.12.2000 r. o ochronie konkurencji i konsumentówprzez przedsiębiorstwa zajmujące się kontrolą przewozów pasażerskich w środkach komunikacji miejskiej na terenieW.(k. 40 akt administracyjnych). 20.03.2003 r. Prezes Urzędu ochrony Konkurencji wszczął postępowanie antymonopolowe ((...)) przeciwkospółce (...) Sp. z o.o.orazW. P. (1)iI. S.wspólnikomspółki cywilnej (...)w sprawie uznania za ograniczającą konkurencję i nakazania zaniechania stosowania praktyki polegającej na zawarciu porozumienia pomiędzyspółką (...) Sp. z o.o.iW. P. (1)iI. S.(...) s.c.w wyniku którego zostały uzgodnione przez ww. przedsiębiorców przystępujących do przetargu zorganizowanego w dniu 5 grudnia 2002 r. przez Zarząd Dróg i Komunikacji weW.(k.1 akt administracyjnych). Tego samego dnia współce (...) Sp. z o.o.została przeprowadzona przez upoważnionych pracowników UOKiK kontrola, której przedmiotem było zgromadzenie dowodów bezpośrednich dokumentujących zawarcie przezfirmy (...) Sp. z o.o.i(...) s.c.porozumienia ograniczającego konkurencję poprzez utworzenie kartelu przetargowego sprowadzającego się do uzgodnienia przez nich parametrów składanych ofert w przetargu na prowadzenie kontroli biletowej w pojazdach komunikacji zbiorowej organizowanego przez MiastoW.w dniu 5.12.2002 r. Kontrola nie dostarczyła żadnych dowodów na okoliczność spotkań wskazanych podmiotów celem zawarcia kartelu przetargowego (k. 25-27 akt administracyjnych). Kontrola przeprowadzona współce (...)w dniu 31.03.2003 r. również nie dostarczyła żadnych bezpośrednich dowodów spotkań obu podmiotów (k. 29 - 33 akt administracyjnych). Wskazane postępowanie zakończyło się wydaniem w dniu 02.07.2003 r.decyzji nr (...), w której Prezes Urzędu Konkurencji i Konsumentów uznał za ograniczającą konkurencję i naruszającą zakaz, o którym mowa w art. 5 ust.1 pkt 7 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów, porozumienie zawarte pomiędzy(...) Sp. z o.o.orazW. P. (1)iI. S.(...) s.c.polegające na uzgodnieniu przez wskazanych przedsiębiorców przystępujących do przetargu zorganizowanego w dniu 5 grudnia 2002 r. przez Zarząd Dróg i Komunikacji weW.na prowadzenie kontroli biletowej w środkach komunikacji zbiorowej organizowanej przez MiastoW., parametrów składanych ofert, zakazał ich stosowania i nałożył na(...) Sp. z o.o.karę pieniężną w wysokości 10.0 zł natomiast naI. S.w wysokości 4.500 zł (k. 3-12 akt sądowych). Powódka zgodnie z informacja zawartą w deklaracji PIT-8 w roku 2002 osiągnęła przychód w wysokości(...)zł (k. 89-90 akt administracyjnych - okoliczność bezsporna). Przychód z działalności gospodarczej osiągnięty w 2002 roku przezI. S.zgodnie z informacją zawartą w zeznaniu rocznym PIT-36 oraz na podstawie informacji o wysokości dochodu lub straty z pozarolniczej działalności gospodarczej w roku podatkowym 2002(...)wyniósł(...)zł (k. 126-127, 129 akt administracyjnych - okoliczność bezsporna). Natomiast przychód z działalności gospodarczejW. P. (1)zgodnie z informacją zawartą w zeznaniu rocznym(...)oraz na podstawie informacji o wysokości dochodu lub straty z pozarolniczej działalności gospodarczej w roku podatkowym 2002(...)wyniósł(...)zł (k. 132-134, 137 akt administracyjnych - okoliczność bezsporna). Sąd podzielił stanowisko Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów, że pomiędzy podmiotami(...) Sp. z o.o.aW. P. (1)iI. S.wspólnikamispółki cywilnej (...)zostało zawarte porozumienie, w którym uzgodniono, że w przetargu zorganizowanym przez Zarząd Dróg i Komunikacji na prowadzenie kontroli biletowej w środkach komunikacji zbiorowej organizowanej przez MiastoW.podmioty te złożą oferty skalkulowane w sposób niemal identyczny tak, by przetarg wygrać. Jednocześnie podmioty te zdecydowały o podziale obszarów, w których zamierzają wygrać przetarg stosując zamiennie parametry jedynie nieznacznie korzystniejsze od przyjętych przez drugą stronę porozumienia. W ten sposób(...) Sp. z o.o.miała wygrać przetarg na kontrolę biletów w rejonie I i III a(...) s.c.w rejonie II. Niewątpliwie przyjęte przez oba podmioty parametry wskazują, iż nie są one przypadkowo zbieżne. Wynika z nich bowiem wyraźnie, że podmioty te zamiennie stosowały określone wielkości współczynników tak by znaleźć się odpowiednio do danego rejonu na pierwszym lub drugim miejscu. Porównując jednocześnie parametry ofert pozostałych uczestników odbiegały one znacznie od konkurentów, przy czym w ocenie Sądu parametry stron porozumienia nie znajdowały uzasadnienia w dotychczasowych wynikach tych podmiotów. Szczegółowa analiza wyników osiągniętych w 2002 roku przezSpółkę (...) Sp. z o.o.wykazała, iż wskaźniki średniorocznie wyniosły: Wrej 75,44% [w kolejnych miesiącach l-XII odpowiednio: 75,41%, 75,34%, 75,51%, 75,59%, 75,46%, 75,42%, 75,36%, 75,44%, 75,52%, 75,36%, 75,45%, 75,40%], Wbod 3,07% [w kolejnych miesiącach l-XII odpowiednio: 3,06%, 3,39%, 2,43%, 2,41%, 2,97%, 3,51%, 2,68%, 3,55%, 2,14%, 3,48%, 3,26%, 4,01%], Wwpł 27,48% [w kolejnych miesiącach l-XII odpowiednio: 30,36%, 27,03%, 30,24%, 36,5%, 31,78%, 27%, 23,76%, 25,14%, 20,01%, 27,95%, 25,73%, 24,25%] (k. 34, 35, 37, 38, 40, 41, 43, 44, 46-48, 50, 51, 53-55, 57-59, 61- 63, 65, 66, 68, 69, 71, 72 akt administracyjnych). Tymczasem w ofercie przetargowej Spółka podała następujące wskaźniki w obszarach I i III Wrej 100%, Wbod 25%, Wwpł 45% natomiast dla obszaru II odpowiednio 99,7%, 24,5%, 44% (k. 152-153 akt administracyjnych). Porównując wskazane parametry wyraźnie widać, iż współczynniki te zostały znacznie podwyższone. Stosunek współczynnika Wrej wyniósł 132,5%, Wbod - w obszarach I i III - 814,3 %, a w obszarze II - 798% natomiast Wwpł - w obszarach I i III - 163,8 %, a w obszarze II - 160,1%. W przypadku ,(...)s.c. szczegółowa analiza osiągniętych przez nią wyników w 2002 roku wykazała, iż wskaźniki średniorocznie wyniosły: Wrej 81,78% [w kolejnych miesiącach l-XII odpowiednio: 80,48%, 86,85%, 80,22%, 80,93%, 85,09%, 82,06%, 81,36%, 82,26%, 80%, 80,9%, 80,96%, 80,21%], Wbod 11,54% [w kolejnych miesiącach l-XII odpowiednio: 10,2%, 10,5%, 10,2%, 10,14%, 11,8%, 13,1%, 12,11%, 10,29%, 11,7%, 12,2%, 11%, 15,2%], Wwpł 11,49% [w kolejnych miesiącach l-XII odpowiednio: 15%, 10,4%, 10,5%, 11,2%, 10,45%, 12,4%, 10,58%, 13%, 10,08%, 11,8%, 10,9%, 11,6%] (k. 306 akt sądowych). Natomiast w ofercie przetargowej Spółka podała następujące wskaźniki w obszarach I i III Wrej 99%, Wbod 24%, Wwpł 44% natomiast dla obszaru II odpowiednio 100%, 25%, 45% (k. 152-153 akt administracyjnych). Porównując te parametry nie sposób nie dostrzec, iż współczynniki te zostały znacznie podwyższone. Stosunek współczynnika - w obszarach I i III - W rej wyniósł 121,1%, Wbod 208%, a Wwpł 382,9% natomiast w obszarze II - odpowiednio 122,3%, 216,6% i 391,6%. Mając powyższe parametry na uwadze Sąd doszedł do przekonania, iż wskaźniki te są oderwane od rzeczywistości. Skoro bowiem przez cały rok 2002 parametry te nie ulegały w zasadzie zmianie, wahając się jedynie minimalnie w granicach około jednego procenta, to trudno znaleźć ekonomiczne uzasadnienie oraz podstawy do poprawy tych wyników w tak dużym stopniu jak to miało miejsce w ofercie(...) Sp. z o.o.złożonej w przetargu w 2002 roku.Spółka (...)przy zatrudnieniu o połowę mniejszym niż(...) Sp. z o.o.pomimo objęcia jednego, a nie dwóch obszarów, choć jej wskaźniki są mniej podwyższone w stosunku do osiąganych wcześniej również nie mogła osiągnąć aż takich wyników (k. 73 akt administracyjnych). Okoliczność ta potwierdza, że podobieństwo określonych współczynników jest nieprzypadkowe. Mocno wywindowane wskaźniki właściwie niemal niemożliwe do spełnienia, nie znajdujące poparcia w kalkulacjach, które były dokonywane podczas wcześniej świadczonych usług nie mogły pojawić się u dwóch startujących oferentów bez wcześniejszych uzgodnień. W tym względzie Sąd dał wiarę zeznaniom świadkaM. D.albowiem były one logiczne i spójne, a nadto znalazły potwierdzenie w innych dowodach. Wskazał on na nierealność osiągnięcia parametrów jakie w swoich ofertach złożyły(...) Sp. z o.o.i(...) s.c.Wskazał również na istotne elementy jakie wpływają na określone wskaźniki oraz na fakt, iż niemożliwe było podwyższenie tych wskaźników bez stosownej kalkulacji i w oderwaniu od wcześniej osiąganych parametrów. Zwrócił także uwagę na różnice jakie zachodzą pomiędzy wielkością obu podmiotów (stan zatrudnienia), co dodatkowo poddaje w wątpliwość możliwość osiągnięcia oferowanych parametrów. Sąd wziął również pod uwagę okoliczność zawarcia porozumienia pomiędzy(...) Sp. z o.o.,(...) s.c.i(...)Polska w przetargu przeprowadzonym w 1999 r. Sąd dał wiarę zeznaniom świadkaZ. K. (1)(k. 384-386 akt sądowych) co do spotkań z(...) Sp. z o.o.i(...) s.c.w celu zawarcia takiego porozumienia i jej uczestnictwa w nim wraz z dwoma pozostałymi podmiotami uznając je za rzetelne szczególnie, iż obciążały również nią samą. Ponadto jej zeznania korelowały z pozostałymi dowodami w szczególności z wynikami przetargu przeprowadzonego w 1999 r. Sąd nie dał natomiast wiary twierdzeniom powódki jakoby spotkania zespółką (...)miały na celu jedynie omówienie warunków umowy najmu. Oczywiście sam fakt zawarcia porozumienia pomiędzy tymi podmiotami w poprzednim przetargu (1999 r.) nie dowodzi istnienia porozumienia zawartego przed przetargiem w 2002 roku pomiędzy(...) Sp. z o.o.i(...) s.c.jednakże podobieństwo sytuacji zaistniałych w obu przetargach wskazuje na zastosowanie przez przedsiębiorców tego samego mechanizmu prowadzącego do podziału rynku z uwagi na przyjęte parametry, a tym samym pozwala dojść do przekonania, iż podmioty te były w zmowie. Należy zwrócić również uwagę, iż podobnie jakM. D.świadekZ. K.podkreślała, iż skalkulowanie wskaźników na poziomie istotnie odbiegającym od dotychczasowych wyników tj. od kilkudziesięciu do kilkuset procent było niemożliwe. Trzeba podkreślić, że wskazani świadkowie od wielu lat prowadzą działalność w zakresie kontroli biletów co niewątpliwie świadczy o posiadanym przez nich doświadczeniu. Sąd zatem uznał ich zeznania za przekonujące. Odnosząc się do dowodów wskazanych przez stronę powodową w piśmie z dnia 5.10.2003 (k. 112 akt sądowych) na okoliczność nie prowadzenia praktyki ograniczającej konkurencję, należy wskazać, iż dowody z dokumentów w postaci wyroku Sądu Okręgowego, Wydział V Cywilny - Odwoławczy (sygn. akt V Ca 1187/03) z dnia 2 września 2003 roku uchylającego czynność Zamawiającego - Zarząd Dróg i Komunikacji weW.polegającą na wykluczeniu powoda tj.Przedsiębiorstwa Usługowo - Handlowo - Produkcyjnego (...)z udziału w przetargu nieograniczonym nr(...)na prowadzenie kontroli biletowej w środkach komunikacji zbiorowej organizowanej przez miastoW.wraz z jego uzasadnieniem nie mogą stanowić dowodu na okoliczność na jaką zostały powołane. Wskazane orzeczenie bowiem dotyczy zupełnie innej materii niż niniejsze postępowanie. Jest ono wynikiem odwołania od decyzji o wykluczeniu z przetargu, a więc rozstrzygnięcie opiera się na przepisieart. 19 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 10 czerwca 1994 r. o zamówieniach publicznych. Przepis ten nie pozostaje w związku z zarzutem naruszenia zasad konkurencji poprzez zawiązanie porozumienia z innym przedsiębiorcą w rozumieniu art. 5 ust. 1 pkt 7 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów. Skoro postępowania te toczą się na podstawie dwóch odrębnych ustaw ich wyniki są niezależne od siebie. Tym samym wyrok Sądu Okręgowego sygn. akt V Ca 1187/03 nie ma charakteru prejudycjalnego w stosunku do niniejszego postępowania i nie wnosi nic do sprawy. W odniesieniu do dowodu z dokumentu zawierającego referencje wystawione przez Zarząd Dróg i Komunikacji weW.z dnia 8 lutego 2002 r. do przetargu nieograniczonego nr(...)należy wskazać, iż ten dokument nie odnosi się do zmowy przetargowej zarzucanej powódce, a wskazuje jedynie na pozytywną opinię podmiotu sporządzającego referencje co do należytej jakości świadczonych przez powódkę usług. Zatem nie może służyć do wykazania okoliczności wskazanych we wniosku dowodowym Ponadto fakt należytej jakości świadczonych przez powódkę usług jest bezsporny, ale nie ma znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy (k. 128 akt sądowych). Sąd wziął natomiast pod uwagę oświadczenieI. S.wspólnika spółki cywilnej pod nazwą(...)z dnia 1.09.2004 r. w zakresie nie zawierania jakichkolwiek porozumień z innymi przedsiębiorcami w tym także parametrów na składane oferty na przetargi organizowane przez ZDiK weW.(k. 121-122 akt sądowych). Jest to jednak jedynie dowód na to, iż osoba pod nim podpisana złożyła oświadczenie o treści w nim zawartej. Oświadczenie to natomiast w świetle pozostałych okoliczności jest w ocenie Sądu niewiarygodne. Przede wszystkim w świetle okoliczności, żeI. S.będąc również ukaraną przedmiotową decyzją nie odwoływała się od niej ani nie brała aktywnego udziału w niniejszym postępowaniu. W odniesieniu do dowodu z kalkulacji do przetargu nieograniczonego nr(...)na prowadzenie kontroli biletowej w środkach komunikacji zbiorowej organizowanej przez MiastoW.wykonanej przezspółkę cywilną (...)weW.należy przede wszystkim wskazać, iż podczas kontroli przeprowadzonej w postępowaniu administracyjnym w dniu 31.03.2003 r.I. S.stwierdziła, iż współczynniki wskazane w ofercie przetargowej były wyliczone w oparciu o dotychczasowe doświadczenie z działalności oraz wyliczenia ekonomiczne i były wpisywane do formularza ręcznie dlatego nie zachowały się żadne notatki. Pojawienie się zatem jakichkolwiek kalkulacji na dalszym etapie postępowania budzi wątpliwości co do okoliczności czy rzeczywiście stanowiły one podstawę złożonej przez(...) s.c.oferty przetargowej. Tym bardziej, iż przedstawiona kalkulacja jest kalkulacją z działalności spółki i nie wynika z niej w jaki sposób(...) s.c.wyliczyła wartości parametrów ofertowych. Wskazana kalkulacja (k. 123-125 akt sądowych) w żaden sposób nie wyjaśnia również skąd u różnych podmiotów pojawiły się niemal identyczne parametry dla poszczególnych obszarów zastosowane zamiennie w obszarach I i III w stosunku do obszaru II gdzie(...) s.c.miała parametry zbieżne z parametrami w obszarach I i III przedstawionych przez(...) Sp. z o.o.Z powyższych względów Sąd uznał ten dowód za nie wnoszący do sprawy nic nowego. Sąd dopuścił dowód z przesłuchania świadkaW. R. (1)wnioskowany przez powódkę na okoliczność, „przesłanek w oparciu, o które kalkulowano wysokość wskaźników dotyczących przetargu mającego się odbyć w grudniu 2002 r., obejmującego lata 2003-2005”. Zeznania świadka z uwagi na fakt, iż złożył on rezygnację z udziału w komisji przetargowej przed otwarciem ofert nie zapoznał się z wartościami wskaźników podanych przez oferentów, były nieprzydatne dla udowodnienia okoliczności na jakie został on powołany (k. 276-277 akt sądowych). Z uwagi na okoliczność, iż wniosek złożony przez pozwanego o dopuszczenie dowodu z zeznań świadkaJ. K.został przez pozwanego skutecznie cofnięty (k. 348 akt sądowych) dowód ten nie został przeprowadzony. Podobnie wnioski o dopuszczenie dowodów z zeznańJ. J. (1)iI. S.zostały ostatecznie cofnięte przez powoda na rozprawie w dniu 3.04.2008r. W ocenie Sądu wskazane wyżej okoliczności dowodzą, że bez wątpienia(...) Sp. z o.o.oraz wspólnicyspółki cywilnej (...)zawarły między sobą porozumienie przetargowe przed przystąpieniem do przetargu na kontrolę biletów w 2002 roku, a tym samym zastosowały niedozwoloną praktykę naruszającą konkurencję. Porozumienie to miało na celu wyeliminowanie konkurencji i podział pomiędzy siebie rynku, który w tym przypadku stanowi rynek usług kontroli biletów na terenie miastaW.w komunikacji miejskiej.(...) Sp. z o.o.i wspólnicyspółki cywilnej (...)zamierzali na skutek zmowy przetargowej objąć wskazany wyżej rynek w 100% dzieląc się nim w stosunku 66% do 33%. Jednocześnie podmioty w roku kalendarzowym poprzedzającym zawarcie porozumienia tj. w roku 2001 miały po 25% udziału w rynku bowiem od 2000 roku na skutek przetargu przeprowadzonego w 1999 roku na rynku tym działały cztery, w tym wymienione wyżej, podmioty z równymi udziałami w rynku (k.73 akt administracyjnych, 300-305 akt sądowych). Uzgodnienie pomiędzy stronami porozumienia warunków ofert składanych do przetargu bez wątpienia jest zakazaną praktyką określoną art. 5 ust. 1 pkt 7 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów. Działanie tych podmiotów w istocie skutkowało zniweczeniem celu jaki ma być osiągnięty w drodze przetargu a mianowicie wybór najkorzystniejszych ofert składanych przez oferentów w warunkach konkurencji. Wskazać przy tym należy, że wykazanie istnienia zmowy przetargowej jest niezwykle trudne dowodowo. Podmioty, które dopuszczają się takich działań mając świadomość ich nielegalnego charakteru zwykle tuszują swe porozumienie. Zatem oceniać je możemy zwykle po rezultatach, przesłankach i całokształcie okoliczności sprawy, które to w tej konkretnej sprawie zadaniem Sądu jednoznacznie dowodzą wystąpienia zmowy przetargowej. Nie da się bowiem inaczej racjonalnie wytłumaczyć podania przez powódkę i zainteresowanych zbliżonych parametrów ofert zgłoszonych do przetargu, a pozostałe okoliczności sprawy zgodnie i jednoznacznie wskazują na uzgodnienie między podmiotami warunków składanych ofert, co stanowi niedozwoloną praktykę ograniczającą konkurencję. Zgodnie z art. 101 ust. 2 pkt 1 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów Prezes Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów może nałożyć, w drodze decyzji, na przedsiębiorcę karę pieniężną w wysokości stanowiącej równowartość od 1.0 do 5.000.000 euro, jednak nie większej niż 10% przychodu osiągniętego w roku rozliczeniowym poprzedzającym rok nałożenia kary, jeżeli dopuścił się naruszenia zakazu określonego w art. 5, w zakresie niewyłączonym na podstawie art. 6 i 7, lub naruszenia zakazu określonego w art. 8 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów. Kara wymierzonaspółce (...) Sp. z o.o.w wysokości 10.0 zł stanowi zaledwie(...)przychodu ukaranej spółki. Kwota ta stanowi(...)maksymalnej kwoty, która jako kara mogła zostać na nią nałożona. Z kolei kara nałożona naI. S.wspólnika(...) s.c.w wysokości 4.500 zł i została ustalona na poziomie(...)maksymalnej kwoty, która mogła zostać na nią nałożona. Prezes UOKiK nakładając karę prawidłowo zastosował kurs euro z dnia 31.12.2002 r. - średni kurs ogłoszony przez NBP w wysokości 4,0202 zł, to jest na dzień zamknięcia roku, w którym osiągnięty przez ukarane podmioty przychód był podstawą wymierzenia kary. W ocenie Sądu kary te nie są nadmierne. Niewątpliwie stopień szkodliwości porozumienia dla rozwoju konkurencji i wolnej przedsiębiorczości jest znaczny. Podmioty te uzgadniając między sobą parametry ofert przetargowych w istocie rzeczy doprowadziły w sposób nieuczciwy do wyeliminowania konkurentów z rynku usług kontroli biletów w komunikacji miejskiej weW.dzieląc się między sobą rynkiem. Tego rodzaju działanie z całą pewnością narusza interes publicznoprawny. Dlatego też zdaniem Sądu nałożone przez Prezesa UOKiK kary są adekwatne do czynu jakiego ukarane podmioty się dopuściły i pozostają w proporcji do stopnia naruszenia ustawy, jak również do ich możliwości finansowych. W ocenie Sądu kary spełnią zarówno rolę represyjną jak i wychowawczo - zapobiegawczą. Sąd podzielił stanowisko Prezesa UOKiK, iż z uwagi na fakt, żespółka (...) Sp. z o.o.w wyniku zmowy przetargowej zamierzała objąć dwa z trzech obszarów tj. 66% rynku, kara na nią nałożona winna być wyższa od kary nałożonej naI. S.. Wobec powyższego Sąd uznał odwołanie powoda za niezasadne i oddalił je na podstawieArt. 47931a§ 1 kpc. O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawieart. 98 kpcuwzględniając koszty postępowania za obie instancje oraz zawiły charakter sprawy i wkład pracy pełnomocnika w przyczynienie się do jej wyjaśnienia i rozstrzygnięcia. Mając powyższe na względzie orzeczono jak w sentencji.

15/450500/0005127/AmA

Sąd Okręgowy w Warszawie

XVII Wydział Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumenta

151500000001006_II_AKa_000078_2008_Uz_2008-04-17_001

II AKa 78/08

2008-04-17 02:00:00.0 CEST

2023-06-06 18:30:04.0 CEST

2023-06-06 13:33:12.0 CEST

15150000

1006

SENTENCE, REASON

Sygn. akt : II AKa 78/08 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 17 kwietnia 2008 r. Sąd Apelacyjny w Katowicach w II Wydziale Karnym w składzie: Przewodniczący SSA Michał Marzec (spr.) Sędziowie SSA Jolanta Śpiechowicz SSO del. Małgorzata Niementowska Protokolant Izabela Rybok przy udziale Prokuratora Prok. Okręg. del. Ireneusza Kunerta po rozpoznaniu w dniu 17 kwietnia 2008 r. sprawy P. N. syna J. i I. ur. (...) w R. oskarżonego z art. 13 §1 kk w zw. z art. 148 §1 kk i inne na skutek ap

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xml:space="preserve" xDocType="Uz" xVolNmbr="000078" xYear="2008" xVolType="15/150000/0001006/AKa" xFlag="published" xToPage="9" xFromPg="1" xLang="PL" xVersion="1.0" xEditor="iorczyk" xEditorFullName="Izabela Orczyk" xPublisher="rkopiec" xPublisherFullName="Renata Kopiec"> <xName>Wyrok+Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xText><xBx> <xUx>Sygn. akt : II AKa 78/08</xUx> </xBx></xText> <xUnit xType="part" xIsTitle="true" xBold="true"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right">Dnia 17 kwietnia 2008 r.</xText> <xText><xBx>Sąd Apelacyjny w Katowicach</xBx> w II Wydziale Karnym w składzie:</xText> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="172"/> <xCOLx xWIDTHx="539"/> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText xALIGNx="right">Przewodniczący</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText>SSA Michał Marzec (spr.)</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText xALIGNx="right">Sędziowie</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText>SSA Jolanta Śpiechowicz</xText> <xText>SSO del. Małgorzata Niementowska</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText xALIGNx="right">Protokolant</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText>Izabela Rybok</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xText>przy udziale Prokuratora Prok. Okręg. del. Ireneusza Kunerta</xText> <xText>po rozpoznaniu w dniu 17 kwietnia 2008 r. sprawy</xText> <xText><xBx><xAnon>P. N.</xAnon></xBx> syna <xAnon>J.</xAnon> i <xAnon>I.</xAnon></xText> <xText><xAnon>ur. (...)</xAnon> w <xAnon>R.</xAnon></xText> <xText>oskarżonego z art. 13 §1 kk w zw. z art. 148 §1 kk i inne</xText> <xText>na skutek apelacji obrońcy oskarżonego</xText> <xText>od wyroku Sądu Okręgowego w Gliwicach V Wydział Karny Zamiejscowy <xBRx/>w <xAnon>W.</xAnon> z dnia 28 listopada 2007 r. sygn. akt. V K 122/06</xText> <xText>I. zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że:</xText> <xText>- ustala, że czyny przypisane oskarżonemu <xAnon>P. N.</xAnon> w pkt 1 wyroku /pkt I aktu oskarżenia/ i w pkt 3 wyroku /pkt VII aktu oskarżenia/ popełnione na szkodę <xAnon>H. P.</xAnon> stanowią jedno przestępstwo wyczerpujące znamiona art. 13 § 1 kk w zw. z art. 148 § 1 kk i art. 157 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk polegające na tym, że w dniu 6 maja 2006 roku w <xAnon>R.</xAnon> działając w zamiarze ewentualnym pozbawienia życia <xAnon>H. P.</xAnon>, groził mu pozbawieniem życia, a następnie poprzez zadawanie ciosów nożem w okolice szyi i twarzy usiłował dokonać zabójstwa pokrzywdzonego powodując u niego obrażenia ciała w postaci rany kłutej policzka prawego, które to obrażenia spowodowały u niego naruszenie czynności narządów ciała na okres powyżej 7 dni, lecz zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na opór stawiany przez pokrzywdzonego i pomoc udzieloną mu przez syna, który odciągnął napastnika i za to na mocy art. 14 § 1 kk w zw. z art. 148 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk wymierza karę 8 /ośmiu/ lat i 6 /sześciu/ miesięcy pozbawienia wolności;</xText> <xText>- ustala, że czyny przypisane oskarżonemu <xAnon>P. N.</xAnon> w pkt 2 wyroku /pkt II aktu oskarżenia/ i w pkt 3 wyroku /pkt VI aktu oskarżenia/ popełnione na szkodę <xAnon>W. P.</xAnon> stanowią jedno przestępstwo z art.13 § 1 kk w zw. z art. 148 § 1 kk polegające na tym, że w dniu 6 maja 2006 roku <xAnon>R.</xAnon> działając w zamiarze ewentualnym pozbawienia życia <xAnon>W. P.</xAnon>, groził mu pozbawieniem życia, a następnie poprzez zadawanie ciosów nożem <xBRx/>w okolice twarzy usiłował dokonać zabójstwa pokrzywdzonego, lecz zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na uchylenie się od ciosu przez pokrzywdzonego i jego ucieczkę i za to na mocy art. 14 § 1 kk w zw. z art. 148 § 1 kk wymierza karę 8 /ośmiu/ lat pozbawienia wolności;</xText> <xText>- eliminuje z ciągu przestępstw przypisanych oskarżonemu <xAnon>P. N.</xAnon> w pkt 3 wyroku czyny zarzucane mu w pkt VI i VII aktu oskarżenia <xBRx/>i przyjmując, iż ciąg ten stanowią czyny opisane w pkt III, IV i V aktu oskarżenia na mocy art. 190 § 1 kk w zw. z art. 91 § 1 kk wymierza karę 1 /jednego/ roku pozbawienia wolności;</xText> <xText>- na mocy art. 91 § 2 kk i art. 86 § 1 kk łączy kary orzeczone wobec oskarżonego <xAnon>P. N.</xAnon> i wymierza karę łączną 9 /dziewięciu/ lat pozbawienia wolności, z zaliczeniem na jej poczet, na mocy art. 63§1 kk, okresu rzeczywistego pozbawienia wolności oskarżonego w sprawie od dnia 6 maja 2006r. do dnia 17 kwietnia 2008r.;</xText> <xText>II. w pozostałym zakresie zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy;</xText> <xText>III. zasądza od Skarbu Państwa ( Sąd Okręgowy w Gliwicach) na rzecz adw. <xAnon>J. P.</xAnon> – Kancelaria Adwokacka w <xAnon>W.</xAnon> kwotę 732 (siedemset trzydzieści dwa) złote, w tym 22% podatku VAT, tytułem kosztów obrony z urzędu w postępowaniu odwoławczym;</xText> <xText>IV. zwalnia oskarżonego <xAnon>P. N.</xAnon> od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, obciążając nimi Skarb Państwa.</xText> <xText>Sygn. akt II AKa 78/08</xText> </xUnit> <xUnit xType="part" xIsTitle="true" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText><xBx> Sąd Okręgowy w Gliwicach</xBx> wyrokiem z dnia 28 listopada 2007 roku uznał <xBx>oskarżonego <xAnon>P. N.</xAnon></xBx> za winnego tego, że:</xText> <xEnum> <xBullet>-</xBullet> <xEnumElem> <xText>w dniu 6 maja 2006 roku <xAnon>R.</xAnon> działając w zamiarze ewentualnym pozbawienia życia <xAnon>H. P.</xAnon> poprzez zadawanie ciosów nożem w okolice szyi i twarzy usiłował dokonać zabójstwa pokrzywdzonego powodując u niego obrażenia ciała w postaci rany kłutej policzka prawego, które to obrażenia spowodowały u niego naruszenie czynności narządów ciała na okres powyżej 7 dni, lecz zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na opór stawiany przez pokrzywdzonego i pomoc udzieloną mu przez syna, który odciągnął napastnika tj. przestępstwa z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 148 § 1 kk i art. 157 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk i za to na mocy art. 14 § 1 kk w zw. z art. 148 § 1 kk przy zast. art. 11 § 3 kk skazał go na karę 8 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności;</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>w tym samym miejscu i czasie działając w zamiarze ewentualnym pozbawienia życia <xAnon>W. P.</xAnon> poprzez zadawanie ciosów nożem w okolice twarzy usiłował dokonać zabójstwa pokrzywdzonego, lecz zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na uchylenie się od ciosu przez pokrzywdzonego jego ucieczkę tj. przestępstwa z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 148 § 1 kk i za to na mocy art. 14 § 1 kk w zw. z art. 148 § 1 kk skazał go na karę 8 lat pozbawienia wolności;</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>w tym samym miejscu i czasie działając w podobny sposób, w krótkich odstępach czasu</xText> </xEnumElem> </xEnum> <xEnum> <xBullet>-</xBullet> <xEnumElem> <xText>przy użyciu noża groził pozbawieniem życia <xAnon>I. N.</xAnon>, która to groźba wzbudziła w zagrożonej uzasadnioną obawę, że będzie spełniona tj. przestępstwa z art. 190 § 1 kk;</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>przy użyciu noża groził pozbawieniem życia <xAnon>L. G.</xAnon>, która to groźba wzbudziła w zagrożonej uzasadnioną obawę, że będzie spełniona tj. przestępstwa z art. 190 § 1 kk;</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>przy i użyciu noża groził pozbawieniem życia <xAnon>A. G.</xAnon>, która to groźba wzbudziła w zagrożonej uzasadnioną obawę, że będzie spełniona tj. przestępstwa z art. 190 § 1 kk;</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>przy i użyciu noża groził pozbawieniem życia <xAnon>W. P.</xAnon>, która to groźba wzbudziła w zagrożonym uzasadnioną obawę, że będzie spełniona tj. przestępstwa z art. 190 § 1 kk;</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>przy i użyciu noża groził pozbawieniem życia <xAnon>H. P.</xAnon>, która to groźba wzbudziła w zagrożonym uzasadnioną obawę, że będzie spełniona tj. przestępstwa z art. 190 § 1 kk;</xText> </xEnumElem> </xEnum> <xText>i za to na mocy art. 190 § 1 kk w zw. z art. 91 § 1 kk skazał go na karę 1 roku pozbawienia wolności;</xText> <xEnum> <xBullet>-</xBullet> <xEnumElem> <xText>w dniu 13 kwietnia 2006 roku w <xAnon>W.</xAnon> stosował wobec funkcjonariuszy Komendy Powiatowej Policji w <xAnon>W.</xAnon> – <xAnon>K. M.</xAnon> i <xAnon>R. K.</xAnon> groźby pozbawienia życia w celu zmuszenia ich do zaniechania prawnej czynności przewiezienia go do szpitala psychiatrycznego oraz znieważył ich słowami powszechnie uznanymi za obelżywe podczas pełnienia przez nich obowiązków służbowych, a także poprzez kopnięcie w nogę naruszył nietykalność cielesną <xAnon>R. K.</xAnon> podczas pełnienia przez niego obowiązków służbowych tj. przestępstwa z art. 224 § 2 kk, art. 222 § 1 kk i art. 226 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk i za to na mocy art. 224 § 2 kk przy zast. art. 11 § 3 kk skazał go na karę 1 roku pozbawienia wolności.</xText> </xEnumElem> </xEnum> <xText>Na mocy art. 91 § 2 kk i art. 86 § 1 kk wymierzył wobec oskarżonego <xAnon>P. N.</xAnon> karę łączną 9 lat pozbawienia wolności, zaliczając na jej poczet, na mocy art. 63 § 1 kk okres rzeczywistego pozbawienia wolności od dnia 6 maja 2006 roku do dnia 28 listopada 2007 roku, orzekł na mocy art. 44 § 2 kk w przedmiocie dowodów rzeczowych.</xText> <xText><xBx> Apelację</xBx> od tego wyroku wniósł obrońca oskarżonego. Zaskarżył wyrok w całości. Zarzucił wyrokowi obrazę przepisów prawa procesowego art. 7 i 410 kpk poprzez dowolną ocenę materiału dowodowego, art. 424 § 1 pkt 1 kpk poprzez wadliwe sporządzenie pisemnego uzasadnienia wyroku w szczególności globalne odwołanie się do wszystkich dowodów zebranych w sprawie, art. 201 kpk poprzez przyjęcie, iż opinia biegłych psychiatrów i biegłego psychologa była pełna i jasna oraz błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który miał wpływ na jego treść poprzez przyjęcie, iż oskarżony usiłował dokonać czynu niedozwolonego z art. 148 § 1 kk w zamiarze ewentualnym, oskarżony popełnił przestępstwa z art. 190 § 1 kk wobec <xAnon>I. N.</xAnon>, <xAnon>L. G.</xAnon>, <xAnon>W. P.</xAnon> i <xAnon>H. P.</xAnon> i przestępstwo z art. 224 § 2 kk, art. 222 § 1 kk i art. 226 § 1 kk. Obrońca wniósł o uchylenie wyroku do ponownego rozpoznania bądź zmianę wyroku poprzez uznanie go winnym przestępstwa z art. 157 § 1 kk na szkodę <xAnon>H. P.</xAnon>, przestępstw gróźb karalnych wobec <xAnon>A. G.</xAnon>, <xAnon>W. P.</xAnon> i <xAnon>H. P.</xAnon> i uniewinnienia go w pozostałym zakresie.</xText> <xText><xBx>Sąd Apelacyjny</xBx> zważył, co następuje:</xText> <xText>Apelacja obrońcy oskarżonego w takim zakresie w jakim formułowała pisemne zarzuty nie okazał się zasadna, nie mniej jej konsekwencją musiała być częściowa zmiana zaskarżonego wyroku.</xText> <xText>Podstawowy zarzut apelacji, choć formułowany także jako obraza prawa procesowego, sprowadzał się do błędu w ustaleniach faktycznych poczynionych przez Sąd I instancji, w takim zakresie w jakim stały się one podstawą wyroku. Zacząć zatem należy od stanowczego stwierdzenia, iż ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd Okręgowy nie nasuwają zastrzeżeń, są one bowiem oparte na wynikach przewodu sądowego i nie zawierają błędów logicznych czy faktycznych. Sąd Okręgowy przeprowadził pełne postępowanie dowodowe a wszystkie zebrane dowody ocenił bez przekroczenia granic swobodnej oceny dowodów określonej dyspozycją art. 7 kpk. Nie pominął przy tym, realizując wymóg art. 410 § 1 kk, żadnych okoliczności ujawnionych w toku rozprawy. Zarzuty apelacji starające się wykazać naruszenie zasad procedury karnej określonych tymi przepisami należało uznać za niezasadne.</xText> <xText>Sąd Okręgowy miał bezpośredni kontakt z przesłuchiwanymi osobami na sali sądowej i dokonując oceny przeprowadzonego w ten sposób materiału dowodowego w sposób prawidłowy zwrócił uwagę, w pisemnym uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, na istotne dowody przesądzające winę oskarżonego. Nie ma potrzeby w tym miejscu wszystkich argumentów szczegółowo powtarzać wystarczy podnieść, iż materiał dowodowy na którym Sąd Okręgowy oparł swe ustalenia to zeznania zarówno bezpośrednich uczestników zdarzeń</xText> <xText>pokrzywdzonych <xAnon>A. G.</xAnon>, <xAnon>H.</xAnon> i <xAnon>W. P.</xAnon> oraz <xAnon>K. M.</xAnon> i <xAnon>R. K.</xAnon> jak i funkcjonariuszy policji, którzy interweniowali na miejscu zdarzenia. Należy podkreślić, iż ten wskazany materiał dowodowy w pełni ze sobą korespondował i pozwalał na ustalenia przebiegu zdarzeń. Obrońca kwestionując prawidłowość ustaleń sądu I instancji pomija w apelacji fakt, iż sam oskarżony w odniesieniu do czynów z dnia 6 maja 2006 roku złożył wyjaśnienia w których twierdził, iż nie pamięta przebiegu zdarzeń, nie mniej przyznał, iż miał w ręku nóż, którym ugodził pokrzywdzonego <xAnon>H. P.</xAnon> /wyjaśnienia k-235 akt/. Wynikające z wyjaśnień oskarżonego /k-77 akt/ okoliczności zadania tego ciosu słusznie zostały uznane przez Sąd I instancji za niewiarygodne gdyż były jedynie próbą zaprezentowania korzystnej dla siebie linii obrony. Wyjaśnienia oskarżonego, w tej części w której twierdził, że to pokrzywdzeni <xAnon>H.</xAnon> i <xAnon>W. P.</xAnon> „szli na niego” są nie tylko sprzeczne ze wskazanym wyżej materiałem dowodowym ale także z logiką i zasadami doświadczenia życiowego jako, że atak ze strony trzeźwych, nie mających ku temu uzasadnionego powodu, pokrzywdzonych skierowany na pijanego i mającego długi, ostry nóż w ręku mężczyznę należy oceniać w takich kategoriach. Odnośnie zdarzenia z dnia 13.04.2006 roku oskarżony przyznał, iż policjanci wykręcali mu ręce i tym się zdenerwował.</xText> <xText>Zarzuty apelacji, iż pisemne uzasadnienie zaskarżonego wyroku zostało sporządzone z naruszeniem dyspozycji art. 424 § 1 kpk nie zasługują na uwzględnienie. Wbrew tym twierdzeniom Sąd Okręgowy w nie budzący wątpliwości sposób ustalił stan faktyczny wskazując dowody na których się oparł oraz sposób ich oceny, który doprowadził do końcowych wniosków w przedmiocie winy oskarżonego. Zarzut zbiorowego powołania dowodów, które stały się podstawą ustaleń faktycznych, a nie ich szczegółowego powoływania przy kolejnych, konkretnych ustaleniach faktycznych jest o tyle chybiony, że przecież zeznania pokrzywdzonych oraz funkcjonariuszy Policji przybyłych na miejsce zdarzenia, które pozwoliły na odtworzenie przebiegu zdarzeń, w pełni ze sobą korespondowały i przyjęta przez sąd meriti technika zbiorczego ich powołania nie mogła mieć wadliwego wpływu na treść wyroku. Poza tym Sąd Okręgowy omówił treść tych dowodów w dalszej części uzasadnienia i twierdzenia apelacji, iż uzasadnienie to uniemożliwiało kontrolę zaskarżonego wyroku nie znajduje obiektywnej akceptacji w aktach sprawy. Nie można się także zgodzić z obrońcą, iż sposób oceny zeznań świadków <xAnon>K. M.</xAnon>, <xAnon>A. B.</xAnon>, <xAnon>J. J.</xAnon> i <xAnon>R. K.</xAnon> stanowi naruszenie treści art. 424 § 1 kpk. Zeznania tych świadków dotyczyły zdarzeń w dniu 13 kwietnia 2006 roku i sąd I instancji szczegółowo omówił w pisemnym uzasadnieniu zaskarżonego wyroku zarówno treść zeznań tych świadków jak i wynikające z nich okoliczności, które stały się podstawą ustaleń faktycznych. Fakt, iż w toku rozprawy nie pamiętali już szczegółowo przebiegu całego zdarzenia, a tak należy rozumieć nieścisłości które wskazywał w uzasadnieniu sąd I instancji, także nie mogły mieć wpływu na podważenie poczynionych ustaleń faktycznych.</xText> <xText>Zanim Sąd Apelacyjny przejdzie do omówienia dalszych zarzutów apelacji należy odnieść się do kwestii, która nie była wprost w niej podniesiona ale która, wobec kwestionowania winy oskarżonego w zakresie czynów z art. 190 § 1 kk popełnionych na szkodę <xAnon>H.</xAnon> i <xAnon>W. P.</xAnon>, musiała być poprawiona na korzyść oskarżonego.</xText> <xText>Otóż Sąd Okręgowy mimo dokonania prawidłowych ustaleń faktycznych błędnie przyjął, iż oskarżony <xAnon>P. N.</xAnon> swym zachowaniem wobec <xAnon>H.</xAnon> i <xAnon>W. N.</xAnon> dopuścił się dwóch odrębnych przestępstw z art. 190 § 1 kk oraz 13 §1 kk w zw. z art. 148 § 1 kk /w wypadku <xAnon>H. P.</xAnon> dodatkowo w kumulatywnym zbiegu z art. 157 § 1 kk/.</xText> <xText>Zdaniem Sądu Apelacyjnego w odniesieniu do przestępstw zarzucanych oskarżonemu w pkt I i VII aktu oskarżenia na szkodę pokrzywdzonego <xAnon>H. P.</xAnon> i w pkt II i VI aktu oskarżenia na szkodę pokrzywdzonego <xAnon>W. P.</xAnon> mamy do czynienia z pojedynczymi czynami, popełnionymi przez oskarżonego wobec każdego z tych pokrzywdzonych, za czym przemawia jedność miejsca, czasu, i osób uczestniczących w zajściu oraz wynikająca w sposób jednoznaczny z ustalonego w sprawie stanu faktycznego jedność zamiaru sprawcy przestępnych działań. Dla takiej oceny nie ma przy tym znaczenia rozwój zdarzeń w trakcie jego przebiegu, pozwalający na podzielenie całego zdarzenia na kilka zajść, z pozoru odrębnych. Wszak oskarżony wybiegając na podwórko przed budynkiem trzymał w ręce nóż i kierując go w stronę <xAnon>H.</xAnon> i <xAnon>W. P.</xAnon> groził im pozbawieniem życia. Zamiarem oskarżonego, czemu dał wyraz w dalszej części zdarzenia, było zadanie ciosów tym nożem <xAnon>H.</xAnon> i <xAnon>W. P.</xAnon> w okolice ciała istotne dla życia, czym godził się na spowodowanie ich śmierci, czego widocznym przejawem było ugodzenie <xAnon>H. P.</xAnon> w twarz oraz podejmowane próby ugodzenia nożem <xAnon>W. P.</xAnon> w te same okolice jego ciała. Jest oczywiste, iż ugodzenie nożem było możliwe tylko w momencie gdy oskarżony był w bezpośredniej bliskości tych pokrzywdzonych. Zdarzenie miało dynamiczny przebieg, trwało dłuższy czas i uczestniczące w nim osoby przemieszczały się. Próba wyodrębnienia poszczególnych zachowań oskarżonego wobec tych pokrzywdzonych jako odrębnych przestępstw groźby karalnej z art. 190 § 1 kk kiedy stojąc w pewnej odległości bądź biegnąc w ich kierunku wymachiwał nożem krzycząc, że ich zabije oraz usiłowanie zabójstwa z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 148 § 1 kk kiedy to ugodził nożem <xAnon>H. P.</xAnon> bądź wykonywał takie ruchy nożem w kierunku <xAnon>W. P.</xAnon> jest sztuczna i nie oddaje istoty przebiegu zdarzenia. Zachowanie sprawcy będące zewnętrznym przejawem jednego impulsu woli stanowi tylko jeden czyn, niezależnie od liczby skutków tego zachowania się oraz od liczby naruszonych przez nie norm. Dlatego tez zachowanie oskarżonego wobec <xAnon>H. P.</xAnon> zależało zakwalifikować jako jedno przestępstwo wyczerpując znamiona art. 13 § 1 kk w zw. z art. 148 § 1 kk i art. 157 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk, zaś wobec <xAnon>W. P.</xAnon> jako jedno przestępstwo z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 148 § 1 kk.</xText> <xText>Ten sam czyn może wypełniać znamiona kilku norm ustawy karnej, o ile nie zachodzi między nimi relacja wzajemnego wykluczania się. Dlatego też Sąd Apelacyjny nie uznał za zasadne powołania w kwalifikacji prawnej tych czynów przepisu art. 190 § 1 kk z uwagi fakt, iż niższy stopień społecznej szkodliwości tego czynu jak i zbędność powoływania groźby popełnienia przestępstwa, które następnie usiłowano dokonać świadczy o zaistnieniu konstrukcji czynu współukaranego.</xText> <xText>Jeżeli chodzi o pozostałe zarzuty apelacji obrońcy to należy wskazać, iż nie zasługują na uwzględnienie.</xText> <xText>Chybione są zarzuty apelacji kwestionujące treść opinii biegłych psychiatrów oraz biegłego psychologa, które stały się podstawą ustaleń sądu w przedmiocie poczytalności oskarżonego w chwili czynów. Obrońca zarzucając brak jasności i pełności tych opinii</xText> <xText>nie przedstawił rzeczowych argumentów na poparcie swych zarzutów. Obrońca skupia się na tym zarzucie w odniesieniu do czynu z dnia 13 kwietnia 2006 roku wskazując, iż bezpośrednio przed interwencją funkcjonariuszy <xAnon>K. M.</xAnon> i <xAnon>R. K.</xAnon> oskarżony podjął próbę samobójczą. Argumentem mającym świadczyć o niejasności i niepełności opinii psychiatrycznej i psychologicznej jest to, że „dla przeciętnego człowieka /.../ wydaje się być oczywiste, iż nieudana próba samobójcza stanowi nie tylko szok psychiczny lecz ma również istotne konsekwencje fizjologiczne dla organizmu niedoszłego samobójcy /strona 7 apelacji/. Trudno z taką argumentacja polemizować w sytuacji gdy wnioskom opinii biegłych opartej na wiedzy i wiadomościach specjalnych przeciwstawia się potoczną opinie, będącą przejawem przekonań obrońcy. Dla oceny stanu psychicznego sprawcy w chwili czynu konieczne są wiadomości specjalne i dlatego została dopuszczona opinia biegłych psychiatrów. W niniejszej sprawie wydanie opinii poprzedziła obserwacja oskarżonego w warunkach szpitalnych, co dodatkowo przekonuje o jej pełności. Biegli w sposób jasny przedstawili przebieg obserwacji, poczynione badania i ustalenia oraz wyprowadzone w oparciu o nie wniosku. Sam fakt, iż biegli nie stwierdzili istnienia okoliczności z art. 31 § 1 bądź 2 kk w odniesieniu do czynu oskarżonego popełnionego krótko po podjętej próbie samobójczej nie podważa treści tej opinii, ani nie czyni sugestii obrońcy bardziej wiarygodną. O tym czy sprawca w chwili czynu miał wyłączoną bądź w znacznym stopniu ograniczoną poczytalność nie może decydować fakt wcześniejszego podjęcia próby samobójczej ale taki stan zdrowia psychicznego, który wyłącza bądź w znacznym stopniu ogranicza możliwość rozpoznania znaczenia czynu bądź pokierowania swym postępowaniem. Biegły <xAnon>S. T.</xAnon> w toku rozprawy, do czego w pełni przychyliła się biegła <xAnon>B. K.</xAnon>, jednoznacznie na pytanie obrońcy stwierdził, iż oskarżony bezpośrednio po próbie samobójczej i popełnieniu przypisanego mu czynu został poddany obserwacji w <xAnon> Szpitalu (...)</xAnon> w <xAnon>R.</xAnon> i rozpoznano u niego tylko zatrucie alkoholem i zaburzenia osobowości. Biegły nie znalazł podstaw do kwestionowania tego rozpoznania /opinia k-340 akt/, podkreślając, iż oskarżony w chwili popełnionych przez siebie czynów znajdował się pod znacznym wpływem alkoholu, nie mającym charakteru upojenia patologicznego bądź atypowej reakcji na alkohol.</xText> <xText>Nie zasługują na uwzględnienie zarzuty apelacji kwestionujące prawidłowość ustaleń sądu I instancji dotyczących działania oskarżonego z zamiarem ewentualnym pozbawienia życia <xAnon>H.</xAnon> i <xAnon>W. P.</xAnon>. Strona podmiotowa przestępstwa z reguły stanowi najtrudniejszą część ustaleń sądu orzekającego, a szczególnie w sytuacji gdy oskarżony nie przyznaje się do winy bądź nie pamięta przebiegu zdarzeń. W oczywisty sposób odtworzenie procesu psychicznego sprawcy w oparciu o dostępne dowody jest w takim wypadku ocenne. Nie może więc dziwić zaprezentowanie w apelacji przez obrońcę swojego punktu widzenia w tym zakresie. Problem tkwi jednak w tym, że zaprezentowanie własnych ocen przez obrońcę nie jest wystarczającym argumentem apelacyjnym gdyż konieczne jest równocześnie podważenie zasadności rozumowania sądu orzekającego. Apelacja tego wymogu nie realizuje gdyż mimo bardzo obszernych wywodów pomija w swych rozważaniach te okoliczności, które legły u podstaw dokonanej oceny sądu w tym zakresie. W pierwszej kolejności należy wskazać na rodzaj użytego narzędzia. Oskarżony w dniu 6 maja 2006 roku miał w ręku nóż</xText> <xText>o długości ostrza 17 cm /protokół oględzin k-11, zdjęcie noża k-12/. W chwili zdarzenia był mocno pijany, badanie alkomatem oskarżonego o godz. 23:35, około 2 godziny po zdarzeniu, dało wynik 1,64 %o i 1,61%o /k-3 akt/. Agresja oskarżonego była tak duża, że nie mogąc wyładować jej na pokrzywdzonych, którzy uciekali, zaatakował przejeżdżające samochody. I to co najważniejsze, co odróżniało zachowanie oskarżonego wobec <xAnon>H.</xAnon> i <xAnon>W. P.</xAnon> od wcześniejszych gróźb karalnych wobec pozostałych pokrzywdzonych, oskarżony nie demonstrował tylko noża artykułując groźby pozbawienia życia ale tego noża użył. Prawdą jest na co zwraca uwagę obrońca, że świadkowie zeznali, że oskarżony machał nożem na różne strony tyle, że poza „machaniem”, zadawał bądź starł się zadawać tym nożem ciosy w okolice ciała istotne dla życia. W wypadku <xAnon>H. P.</xAnon> zadanie ciosu nożem skutkowało rana ciętą prawego policzka / opinia lekarska k-55-56 i 278/. Ostrze noża w chwili uderzenia godziło w okolice głowy, a sama rana powstała w odległości kilku centymetrów od tętnicy szyjnej. W wypadku <xAnon>W. P.</xAnon>, który dzięki sprawności fizycznej uniknął obrażeń, zamiar oskarżonego zadania ciosu nożem wynika wprost z zeznań pokrzywdzonego. Św. <xAnon>W. P.</xAnon> zeznał, że oskarżony zamachnął się nożem kierując ostrze w kierunku jego twarzy. Zdążył się odchylić i ten cios ominął jego twarz w odległości ok. 30-40 cm /k-13-14/. Następnie oskarżony biegnie za uciekającym <xAnon>W. P.</xAnon> wymachując nożem i zadaje także ciosy skierowane do pokrzywdzonego, które trafiają w powietrze /k-14/.</xText> <xText>Słusznie Sąd Okręgowy pisze, że oskarżony jako człowiek dorosły, z przeciętnym doświadczeniem życiowym, przewidywał, że taki cios nożem może spowodować u pokrzywdzonego nawet utratę życia i godził się na to. Jest to jedyny logiczny wniosek w wypadku takiego zachowania jakim wykazał się oskarżony.</xText> <xText>Sąd Okręgowy kilka razy w pisemnym uzasadnieniu wskazuje, iż oskarżony godził się na skutek w postaci pozbawienia życia w/w pokrzywdzonych. Obrońca podkreśla w apelacji jednak tylko tę część uzasadnienia wyroku w której sąd I instancji stwierdził, iż z zachowania oskarżonego wynikał, iż nastąpienie takiego skutku było mu obojętne. Ponieważ w poprzednim zdaniu sąd I instancji jeszcze raz podkreślił, iż oskarżony godził się, że w wyniku jego działań pokrzywdzeni mogą stracić życie nie można mieć wątpliwości co do ustaleń sądu meriti, iż w psychice oskarżonego kierującego nóż z długim ostrzem w okolice szyi i twarzy pokrzywdzonych istniała akceptowana świadomość, iż może to wywołać skutek w postaci ran okolic istotnych dla życia człowieka i w konsekwencji śmierć.</xText> <xText>Nie zasługują na akceptacje zarzuty apelacji kwestionujące zasadność przypisania oskarżonemu gróźb karalnych wobec babci <xAnon>L. G.</xAnon> i matki <xAnon>I. N.</xAnon>.</xText> <xText>Fakt, iż pokrzywdzone te w toku rozprawy odmówiły składania zeznań w trybie art. 182 § 1 kpk nie stał na przeszkodzie ustaleniom w przedmiocie skierowanych do nich gróźb karalnych przez oskarżonego w oparciu o zeznania innych świadków, w szczególności św. <xAnon>A. G.</xAnon> i <xAnon>W. P.</xAnon>. Świadek <xAnon>W. P.</xAnon> zeznał, iż gdy podszedł do budynku wybiegła z klatki starsza kobieta. Miała zakrwawioną rękę przy nadgarstku. Z tego co mówiła to jej wnuczek wrócił z zakładu psychiatrycznego i groził jej i swojej matce. Po chwili wybiegła matka tego chłopaka i również miał pocięte ręce. Powiedziała, że syn groził im nożem, że je pozabija /zeznania k-13 odwrót/. Św. <xAnon>A. G.</xAnon> zeznała, że starsza pani wybiegła i powiedziała „dzwońcie na policję, bo chciał mnie zabić, a teraz chce zabić swoją matkę”. /k-288 odwrót/. Zdaniem Sądu Apelacyjnego te zeznania, w kontekście całego materiału dowodowego z którego wynika późniejsze zachowanie oskarżonego na podwórku, w szczególności jego agresja, jest wystarczający do przypisania mu winy także w zakresie gróźb karalnych na szkodę babci <xAnon>L. G.</xAnon> i matki <xAnon>I. N.</xAnon>. W oczywisty sposób oparcie się w tym zakresie na zeznaniach św. <xAnon>A. G.</xAnon> i <xAnon>W. P.</xAnon> nie stanowi obrazy art. 182 § 1 kpk, co sugeruje w apelacji obrońca. Nie ma przeszkód prawnych do przesłuchiwania innych osób odnośnie faktów, które mogły być przedmiotem zeznań osób, które skorzystały z prawa określonego art. 182 § 1 kpk. Zachowanie takich osób na miejscu zdarzenia po dokonanym czynie i wypowiadanie przez nie słowa są takimi faktami. W oczywisty sposób nie wolno odtwarzać biegu przesłuchania objętego zakazem art. 182 § 1 kpk, ale taka sytuacja w niniejszej sprawie nie miała miejsca.</xText> <xText>Reasumując należało zmienić zaskarżony wyrok poprzez uznanie, iż czyny przypisane oskarżonemu <xAnon>P. N.</xAnon> w pkt 1 wyroku /pkt I aktu oskarżenia/ i w 3 wyroku /pkt VII aktu oskarżenia/ popełnione na szkodę <xAnon>H. P.</xAnon> stanowią jedno przestępstwo wyczerpujące znamiona art. 13 § 1 kk w zw. z art. 148 § 1 kk i art. 157 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk polegające na tym, że w dniu 6 maja 2006 roku <xAnon>R.</xAnon> działając w zamiarze ewentualnym pozbawienia życia <xAnon>H. P.</xAnon> groził mu pozbawieniem życia, a następnie poprzez zadawanie ciosów nożem w okolice szyi i twarzy usiłował dokonać zabójstwa pokrzywdzonego powodując u niego obrażenia ciała w postaci rany kłutej policzka prawego, które to obrażenia spowodowały u niego naruszenie czynności narządów ciała na okres powyżej 7 dni, lecz zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na opór stawiany przez pokrzywdzonego i pomoc udzieloną mu przez syna, który odciągnął napastnika i za to na mocy art. 14 § 1 kk w zw. z art. 148 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk skazał go na karę 8 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności. W odniesieniu do czynów przypisanych oskarżonemu na szkodę <xAnon>W. P.</xAnon> w pkt 2 wyroku /pkt II aktu oskarżenia/ i w pkt 3 wyroku /pkt VI aktu oskarżenia/ należało przyjąć, iż stanowią jedno przestępstwo z art. art. 13 § 1 kk w zw. z art. 148 § 1 k polegające na tym, że w tym samym miejscu i czasie działając w zamiarze ewentualnym pozbawienia życia <xAnon>W. P.</xAnon>, groził mu pozbawieniem życia, a następnie poprzez zadawanie ciosów nożem w okolice twarzy usiłował dokonać zabójstwa pokrzywdzonego, lecz zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na uchylenie się od ciosu przez pokrzywdzonego jego ucieczkę i za to na mocy art. 14 § 1 kk w zw. z art. 148 § 1 kk skazał go na karę 8 lat pozbawienia wolności.</xText> <xText>Konsekwencją uznania, iż przypisane w pkt 3 wyroku czyny z pkt VI i VII aktu oskarżenia nie stanowią odrębnych przestępstw była konieczność wymierzenia nowej kary za przestępstwa stanowiące ciąg przestępstw z pkt 3 zaskarżonego wyroku, a opisanych w pkt III, IV i V aktu oskarżenia. Sąd na mocy art. 190 § 1 kk w zw. z art. 91 § 1 kk wymierzył karę 1 roku pozbawienia wolności.</xText> <xText>Na mocy art. 91 § 2 kk i art. 86 § 1 kk należało połączyć kary wymierzone wobec oskarżonego, a więc zarówno kary wyżej opisane jak i karę za czyn z pkt 4 zaskarżonego wyroku i orzec karę łączną 9 lat pozbawienia wolności.</xText> <xText>Przy wymiarze kar jednostkowych jak i kary łącznej Sąd Apelacyjny podzielali w całości oceny Sądu Okręgowego, dlatego też mimo częściowej modyfikacji wyroku wymierzył takie same kary. Wymierzone kary za poszczególne czyny, ciąg przestępstw jak i kara łączna są tożsame z orzeczonymi w zaskarżonym wyroku. Wynika to z faktu, iż Sąd Okręgowy prawidłowo dostrzegł i ocenił wszystkie istotne okoliczności mające wpływ na wymiar kar, a dokonana modyfikacja wyroku przez Sąd Apelacyjny nie była tego rodzaju by w istotny sposób mogła wpłynąć na odmienną ocenę w tym zakresie. Czyn oskarżonego choć w efekcie nie spowodował poważnych obrażeń ciała u pokrzywdzonych, co przemawiało za orzeczeniem kary w dolnych granicach zagrożenia, należy ocenić bardzo surowo. Tylko sprawności fizycznej <xAnon>W. P.</xAnon>, który sam uchylając się uniknął ciosu nożem i odciągnął oskarżonego od rannego <xAnon>H. P.</xAnon>, można zawdzięczać taki koniec zdarzenia. Oskarżony jest człowiekiem niebezpiecznym gdy spożywa alkohol, jest skłonny do agresji i autoagresji. Niezależnie od faktu, iż oskarżony sam o tym wie, znając swą reakcje na alkohol, oskarżony przed opuszczeniem <xAnon> Szpitala (...)</xAnon> był poinformowany, iż alkoholu nie może spożywać. Mimo to pił spirytus i świadomie wprowadził się w tak niebezpieczny dla otoczenia stan. Jest oczywiste, iż musi ponieść tego konsekwencje. Długotrwałe pozbawienie wolności musi mu unaocznić naganność tego rodzaju czynów, tak by po opuszczenie zakładu karnego podobna sytuacja się nie powtórzyła.</xText> <xText>Orzeczenie o kosztach zastępstwa adwokackiego i kosztach sądowych jest konsekwencją skazania. Oskarżonego należało zwolnić od ponoszenia kosztów na mocy art. 624 § 1 kpk, gdyż jego sytuacja materialna, uniemożliwia ich uiszczenie.</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Michał Marzec

Renata Kopiec

Izabela Rybok

Izabela Orczyk

Sygn. akt : II AKa 78/08 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 17 kwietnia 2008 r. Sąd Apelacyjny w Katowicachw II Wydziale Karnym w składzie: Przewodniczący SSA Michał Marzec (spr.) Sędziowie SSA Jolanta Śpiechowicz SSO del. Małgorzata Niementowska Protokolant Izabela Rybok przy udziale Prokuratora Prok. Okręg. del. Ireneusza Kunerta po rozpoznaniu w dniu 17 kwietnia 2008 r. sprawy P. N.synaJ.iI. ur. (...)wR. oskarżonego z art. 13 §1 kk w zw. z art. 148 §1 kk i inne na skutek apelacji obrońcy oskarżonego od wyroku Sądu Okręgowego w Gliwicach V Wydział Karny ZamiejscowywW.z dnia 28 listopada 2007 r. sygn. akt. V K 122/06 I. zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że: - ustala, że czyny przypisane oskarżonemuP. N.w pkt 1 wyroku /pkt I aktu oskarżenia/ i w pkt 3 wyroku /pkt VII aktu oskarżenia/ popełnione na szkodęH. P.stanowią jedno przestępstwo wyczerpujące znamiona art. 13 § 1 kk w zw. z art. 148 § 1 kk i art. 157 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk polegające na tym, że w dniu 6 maja 2006 roku wR.działając w zamiarze ewentualnym pozbawienia życiaH. P., groził mu pozbawieniem życia, a następnie poprzez zadawanie ciosów nożem w okolice szyi i twarzy usiłował dokonać zabójstwa pokrzywdzonego powodując u niego obrażenia ciała w postaci rany kłutej policzka prawego, które to obrażenia spowodowały u niego naruszenie czynności narządów ciała na okres powyżej 7 dni, lecz zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na opór stawiany przez pokrzywdzonego i pomoc udzieloną mu przez syna, który odciągnął napastnika i za to na mocy art. 14 § 1 kk w zw. z art. 148 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk wymierza karę 8 /ośmiu/ lat i 6 /sześciu/ miesięcy pozbawienia wolności; - ustala, że czyny przypisane oskarżonemuP. N.w pkt 2 wyroku /pkt II aktu oskarżenia/ i w pkt 3 wyroku /pkt VI aktu oskarżenia/ popełnione na szkodęW. P.stanowią jedno przestępstwo z art.13 § 1 kk w zw. z art. 148 § 1 kk polegające na tym, że w dniu 6 maja 2006 rokuR.działając w zamiarze ewentualnym pozbawienia życiaW. P., groził mu pozbawieniem życia, a następnie poprzez zadawanie ciosów nożemw okolice twarzy usiłował dokonać zabójstwa pokrzywdzonego, lecz zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na uchylenie się od ciosu przez pokrzywdzonego i jego ucieczkę i za to na mocy art. 14 § 1 kk w zw. z art. 148 § 1 kk wymierza karę 8 /ośmiu/ lat pozbawienia wolności; - eliminuje z ciągu przestępstw przypisanych oskarżonemuP. N.w pkt 3 wyroku czyny zarzucane mu w pkt VI i VII aktu oskarżeniai przyjmując, iż ciąg ten stanowią czyny opisane w pkt III, IV i V aktu oskarżenia na mocy art. 190 § 1 kk w zw. z art. 91 § 1 kk wymierza karę 1 /jednego/ roku pozbawienia wolności; - na mocy art. 91 § 2 kk i art. 86 § 1 kk łączy kary orzeczone wobec oskarżonegoP. N.i wymierza karę łączną 9 /dziewięciu/ lat pozbawienia wolności, z zaliczeniem na jej poczet, na mocy art. 63§1 kk, okresu rzeczywistego pozbawienia wolności oskarżonego w sprawie od dnia 6 maja 2006r. do dnia 17 kwietnia 2008r.; II. w pozostałym zakresie zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy; III. zasądza od Skarbu Państwa ( Sąd Okręgowy w Gliwicach) na rzecz adw.J. P.– Kancelaria Adwokacka wW.kwotę 732 (siedemset trzydzieści dwa) złote, w tym 22% podatku VAT, tytułem kosztów obrony z urzędu w postępowaniu odwoławczym; IV. zwalnia oskarżonegoP. N.od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, obciążając nimi Skarb Państwa. Sygn. akt II AKa 78/08 UZASADNIENIE Sąd Okręgowy w Gliwicachwyrokiem z dnia 28 listopada 2007 roku uznałoskarżonegoP. N.za winnego tego, że: - w dniu 6 maja 2006 rokuR.działając w zamiarze ewentualnym pozbawienia życiaH. P.poprzez zadawanie ciosów nożem w okolice szyi i twarzy usiłował dokonać zabójstwa pokrzywdzonego powodując u niego obrażenia ciała w postaci rany kłutej policzka prawego, które to obrażenia spowodowały u niego naruszenie czynności narządów ciała na okres powyżej 7 dni, lecz zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na opór stawiany przez pokrzywdzonego i pomoc udzieloną mu przez syna, który odciągnął napastnika tj. przestępstwa z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 148 § 1 kk i art. 157 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk i za to na mocy art. 14 § 1 kk w zw. z art. 148 § 1 kk przy zast. art. 11 § 3 kk skazał go na karę 8 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności; w tym samym miejscu i czasie działając w zamiarze ewentualnym pozbawienia życiaW. P.poprzez zadawanie ciosów nożem w okolice twarzy usiłował dokonać zabójstwa pokrzywdzonego, lecz zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na uchylenie się od ciosu przez pokrzywdzonego jego ucieczkę tj. przestępstwa z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 148 § 1 kk i za to na mocy art. 14 § 1 kk w zw. z art. 148 § 1 kk skazał go na karę 8 lat pozbawienia wolności; w tym samym miejscu i czasie działając w podobny sposób, w krótkich odstępach czasu - przy użyciu noża groził pozbawieniem życiaI. N., która to groźba wzbudziła w zagrożonej uzasadnioną obawę, że będzie spełniona tj. przestępstwa z art. 190 § 1 kk; przy użyciu noża groził pozbawieniem życiaL. G., która to groźba wzbudziła w zagrożonej uzasadnioną obawę, że będzie spełniona tj. przestępstwa z art. 190 § 1 kk; przy i użyciu noża groził pozbawieniem życiaA. G., która to groźba wzbudziła w zagrożonej uzasadnioną obawę, że będzie spełniona tj. przestępstwa z art. 190 § 1 kk; przy i użyciu noża groził pozbawieniem życiaW. P., która to groźba wzbudziła w zagrożonym uzasadnioną obawę, że będzie spełniona tj. przestępstwa z art. 190 § 1 kk; przy i użyciu noża groził pozbawieniem życiaH. P., która to groźba wzbudziła w zagrożonym uzasadnioną obawę, że będzie spełniona tj. przestępstwa z art. 190 § 1 kk; i za to na mocy art. 190 § 1 kk w zw. z art. 91 § 1 kk skazał go na karę 1 roku pozbawienia wolności; - w dniu 13 kwietnia 2006 roku wW.stosował wobec funkcjonariuszy Komendy Powiatowej Policji wW.–K. M.iR. K.groźby pozbawienia życia w celu zmuszenia ich do zaniechania prawnej czynności przewiezienia go do szpitala psychiatrycznego oraz znieważył ich słowami powszechnie uznanymi za obelżywe podczas pełnienia przez nich obowiązków służbowych, a także poprzez kopnięcie w nogę naruszył nietykalność cielesnąR. K.podczas pełnienia przez niego obowiązków służbowych tj. przestępstwa z art. 224 § 2 kk, art. 222 § 1 kk i art. 226 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk i za to na mocy art. 224 § 2 kk przy zast. art. 11 § 3 kk skazał go na karę 1 roku pozbawienia wolności. Na mocy art. 91 § 2 kk i art. 86 § 1 kk wymierzył wobec oskarżonegoP. N.karę łączną 9 lat pozbawienia wolności, zaliczając na jej poczet, na mocy art. 63 § 1 kk okres rzeczywistego pozbawienia wolności od dnia 6 maja 2006 roku do dnia 28 listopada 2007 roku, orzekł na mocy art. 44 § 2 kk w przedmiocie dowodów rzeczowych. Apelacjęod tego wyroku wniósł obrońca oskarżonego. Zaskarżył wyrok w całości. Zarzucił wyrokowi obrazę przepisów prawa procesowego art. 7 i 410 kpk poprzez dowolną ocenę materiału dowodowego, art. 424 § 1 pkt 1 kpk poprzez wadliwe sporządzenie pisemnego uzasadnienia wyroku w szczególności globalne odwołanie się do wszystkich dowodów zebranych w sprawie, art. 201 kpk poprzez przyjęcie, iż opinia biegłych psychiatrów i biegłego psychologa była pełna i jasna oraz błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który miał wpływ na jego treść poprzez przyjęcie, iż oskarżony usiłował dokonać czynu niedozwolonego z art. 148 § 1 kk w zamiarze ewentualnym, oskarżony popełnił przestępstwa z art. 190 § 1 kk wobecI. N.,L. G.,W. P.iH. P.i przestępstwo z art. 224 § 2 kk, art. 222 § 1 kk i art. 226 § 1 kk. Obrońca wniósł o uchylenie wyroku do ponownego rozpoznania bądź zmianę wyroku poprzez uznanie go winnym przestępstwa z art. 157 § 1 kk na szkodęH. P., przestępstw gróźb karalnych wobecA. G.,W. P.iH. P.i uniewinnienia go w pozostałym zakresie. Sąd Apelacyjnyzważył, co następuje: Apelacja obrońcy oskarżonego w takim zakresie w jakim formułowała pisemne zarzuty nie okazał się zasadna, nie mniej jej konsekwencją musiała być częściowa zmiana zaskarżonego wyroku. Podstawowy zarzut apelacji, choć formułowany także jako obraza prawa procesowego, sprowadzał się do błędu w ustaleniach faktycznych poczynionych przez Sąd I instancji, w takim zakresie w jakim stały się one podstawą wyroku. Zacząć zatem należy od stanowczego stwierdzenia, iż ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd Okręgowy nie nasuwają zastrzeżeń, są one bowiem oparte na wynikach przewodu sądowego i nie zawierają błędów logicznych czy faktycznych. Sąd Okręgowy przeprowadził pełne postępowanie dowodowe a wszystkie zebrane dowody ocenił bez przekroczenia granic swobodnej oceny dowodów określonej dyspozycją art. 7 kpk. Nie pominął przy tym, realizując wymóg art. 410 § 1 kk, żadnych okoliczności ujawnionych w toku rozprawy. Zarzuty apelacji starające się wykazać naruszenie zasad procedury karnej określonych tymi przepisami należało uznać za niezasadne. Sąd Okręgowy miał bezpośredni kontakt z przesłuchiwanymi osobami na sali sądowej i dokonując oceny przeprowadzonego w ten sposób materiału dowodowego w sposób prawidłowy zwrócił uwagę, w pisemnym uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, na istotne dowody przesądzające winę oskarżonego. Nie ma potrzeby w tym miejscu wszystkich argumentów szczegółowo powtarzać wystarczy podnieść, iż materiał dowodowy na którym Sąd Okręgowy oparł swe ustalenia to zeznania zarówno bezpośrednich uczestników zdarzeń pokrzywdzonychA. G.,H.iW. P.orazK. M.iR. K.jak i funkcjonariuszy policji, którzy interweniowali na miejscu zdarzenia. Należy podkreślić, iż ten wskazany materiał dowodowy w pełni ze sobą korespondował i pozwalał na ustalenia przebiegu zdarzeń. Obrońca kwestionując prawidłowość ustaleń sądu I instancji pomija w apelacji fakt, iż sam oskarżony w odniesieniu do czynów z dnia 6 maja 2006 roku złożył wyjaśnienia w których twierdził, iż nie pamięta przebiegu zdarzeń, nie mniej przyznał, iż miał w ręku nóż, którym ugodził pokrzywdzonegoH. P./wyjaśnienia k-235 akt/. Wynikające z wyjaśnień oskarżonego /k-77 akt/ okoliczności zadania tego ciosu słusznie zostały uznane przez Sąd I instancji za niewiarygodne gdyż były jedynie próbą zaprezentowania korzystnej dla siebie linii obrony. Wyjaśnienia oskarżonego, w tej części w której twierdził, że to pokrzywdzeniH.iW. P.„szli na niego” są nie tylko sprzeczne ze wskazanym wyżej materiałem dowodowym ale także z logiką i zasadami doświadczenia życiowego jako, że atak ze strony trzeźwych, nie mających ku temu uzasadnionego powodu, pokrzywdzonych skierowany na pijanego i mającego długi, ostry nóż w ręku mężczyznę należy oceniać w takich kategoriach. Odnośnie zdarzenia z dnia 13.04.2006 roku oskarżony przyznał, iż policjanci wykręcali mu ręce i tym się zdenerwował. Zarzuty apelacji, iż pisemne uzasadnienie zaskarżonego wyroku zostało sporządzone z naruszeniem dyspozycji art. 424 § 1 kpk nie zasługują na uwzględnienie. Wbrew tym twierdzeniom Sąd Okręgowy w nie budzący wątpliwości sposób ustalił stan faktyczny wskazując dowody na których się oparł oraz sposób ich oceny, który doprowadził do końcowych wniosków w przedmiocie winy oskarżonego. Zarzut zbiorowego powołania dowodów, które stały się podstawą ustaleń faktycznych, a nie ich szczegółowego powoływania przy kolejnych, konkretnych ustaleniach faktycznych jest o tyle chybiony, że przecież zeznania pokrzywdzonych oraz funkcjonariuszy Policji przybyłych na miejsce zdarzenia, które pozwoliły na odtworzenie przebiegu zdarzeń, w pełni ze sobą korespondowały i przyjęta przez sąd meriti technika zbiorczego ich powołania nie mogła mieć wadliwego wpływu na treść wyroku. Poza tym Sąd Okręgowy omówił treść tych dowodów w dalszej części uzasadnienia i twierdzenia apelacji, iż uzasadnienie to uniemożliwiało kontrolę zaskarżonego wyroku nie znajduje obiektywnej akceptacji w aktach sprawy. Nie można się także zgodzić z obrońcą, iż sposób oceny zeznań świadkówK. M.,A. B.,J. J.iR. K.stanowi naruszenie treści art. 424 § 1 kpk. Zeznania tych świadków dotyczyły zdarzeń w dniu 13 kwietnia 2006 roku i sąd I instancji szczegółowo omówił w pisemnym uzasadnieniu zaskarżonego wyroku zarówno treść zeznań tych świadków jak i wynikające z nich okoliczności, które stały się podstawą ustaleń faktycznych. Fakt, iż w toku rozprawy nie pamiętali już szczegółowo przebiegu całego zdarzenia, a tak należy rozumieć nieścisłości które wskazywał w uzasadnieniu sąd I instancji, także nie mogły mieć wpływu na podważenie poczynionych ustaleń faktycznych. Zanim Sąd Apelacyjny przejdzie do omówienia dalszych zarzutów apelacji należy odnieść się do kwestii, która nie była wprost w niej podniesiona ale która, wobec kwestionowania winy oskarżonego w zakresie czynów z art. 190 § 1 kk popełnionych na szkodęH.iW. P., musiała być poprawiona na korzyść oskarżonego. Otóż Sąd Okręgowy mimo dokonania prawidłowych ustaleń faktycznych błędnie przyjął, iż oskarżonyP. N.swym zachowaniem wobecH.iW. N.dopuścił się dwóch odrębnych przestępstw z art. 190 § 1 kk oraz 13 §1 kk w zw. z art. 148 § 1 kk /w wypadkuH. P.dodatkowo w kumulatywnym zbiegu z art. 157 § 1 kk/. Zdaniem Sądu Apelacyjnego w odniesieniu do przestępstw zarzucanych oskarżonemu w pkt I i VII aktu oskarżenia na szkodę pokrzywdzonegoH. P.i w pkt II i VI aktu oskarżenia na szkodę pokrzywdzonegoW. P.mamy do czynienia z pojedynczymi czynami, popełnionymi przez oskarżonego wobec każdego z tych pokrzywdzonych, za czym przemawia jedność miejsca, czasu, i osób uczestniczących w zajściu oraz wynikająca w sposób jednoznaczny z ustalonego w sprawie stanu faktycznego jedność zamiaru sprawcy przestępnych działań. Dla takiej oceny nie ma przy tym znaczenia rozwój zdarzeń w trakcie jego przebiegu, pozwalający na podzielenie całego zdarzenia na kilka zajść, z pozoru odrębnych. Wszak oskarżony wybiegając na podwórko przed budynkiem trzymał w ręce nóż i kierując go w stronęH.iW. P.groził im pozbawieniem życia. Zamiarem oskarżonego, czemu dał wyraz w dalszej części zdarzenia, było zadanie ciosów tym nożemH.iW. P.w okolice ciała istotne dla życia, czym godził się na spowodowanie ich śmierci, czego widocznym przejawem było ugodzenieH. P.w twarz oraz podejmowane próby ugodzenia nożemW. P.w te same okolice jego ciała. Jest oczywiste, iż ugodzenie nożem było możliwe tylko w momencie gdy oskarżony był w bezpośredniej bliskości tych pokrzywdzonych. Zdarzenie miało dynamiczny przebieg, trwało dłuższy czas i uczestniczące w nim osoby przemieszczały się. Próba wyodrębnienia poszczególnych zachowań oskarżonego wobec tych pokrzywdzonych jako odrębnych przestępstw groźby karalnej z art. 190 § 1 kk kiedy stojąc w pewnej odległości bądź biegnąc w ich kierunku wymachiwał nożem krzycząc, że ich zabije oraz usiłowanie zabójstwa z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 148 § 1 kk kiedy to ugodził nożemH. P.bądź wykonywał takie ruchy nożem w kierunkuW. P.jest sztuczna i nie oddaje istoty przebiegu zdarzenia. Zachowanie sprawcy będące zewnętrznym przejawem jednego impulsu woli stanowi tylko jeden czyn, niezależnie od liczby skutków tego zachowania się oraz od liczby naruszonych przez nie norm. Dlatego tez zachowanie oskarżonego wobecH. P.zależało zakwalifikować jako jedno przestępstwo wyczerpując znamiona art. 13 § 1 kk w zw. z art. 148 § 1 kk i art. 157 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk, zaś wobecW. P.jako jedno przestępstwo z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 148 § 1 kk. Ten sam czyn może wypełniać znamiona kilku norm ustawy karnej, o ile nie zachodzi między nimi relacja wzajemnego wykluczania się. Dlatego też Sąd Apelacyjny nie uznał za zasadne powołania w kwalifikacji prawnej tych czynów przepisu art. 190 § 1 kk z uwagi fakt, iż niższy stopień społecznej szkodliwości tego czynu jak i zbędność powoływania groźby popełnienia przestępstwa, które następnie usiłowano dokonać świadczy o zaistnieniu konstrukcji czynu współukaranego. Jeżeli chodzi o pozostałe zarzuty apelacji obrońcy to należy wskazać, iż nie zasługują na uwzględnienie. Chybione są zarzuty apelacji kwestionujące treść opinii biegłych psychiatrów oraz biegłego psychologa, które stały się podstawą ustaleń sądu w przedmiocie poczytalności oskarżonego w chwili czynów. Obrońca zarzucając brak jasności i pełności tych opinii nie przedstawił rzeczowych argumentów na poparcie swych zarzutów. Obrońca skupia się na tym zarzucie w odniesieniu do czynu z dnia 13 kwietnia 2006 roku wskazując, iż bezpośrednio przed interwencją funkcjonariuszyK. M.iR. K.oskarżony podjął próbę samobójczą. Argumentem mającym świadczyć o niejasności i niepełności opinii psychiatrycznej i psychologicznej jest to, że „dla przeciętnego człowieka /.../ wydaje się być oczywiste, iż nieudana próba samobójcza stanowi nie tylko szok psychiczny lecz ma również istotne konsekwencje fizjologiczne dla organizmu niedoszłego samobójcy /strona 7 apelacji/. Trudno z taką argumentacja polemizować w sytuacji gdy wnioskom opinii biegłych opartej na wiedzy i wiadomościach specjalnych przeciwstawia się potoczną opinie, będącą przejawem przekonań obrońcy. Dla oceny stanu psychicznego sprawcy w chwili czynu konieczne są wiadomości specjalne i dlatego została dopuszczona opinia biegłych psychiatrów. W niniejszej sprawie wydanie opinii poprzedziła obserwacja oskarżonego w warunkach szpitalnych, co dodatkowo przekonuje o jej pełności. Biegli w sposób jasny przedstawili przebieg obserwacji, poczynione badania i ustalenia oraz wyprowadzone w oparciu o nie wniosku. Sam fakt, iż biegli nie stwierdzili istnienia okoliczności z art. 31 § 1 bądź 2 kk w odniesieniu do czynu oskarżonego popełnionego krótko po podjętej próbie samobójczej nie podważa treści tej opinii, ani nie czyni sugestii obrońcy bardziej wiarygodną. O tym czy sprawca w chwili czynu miał wyłączoną bądź w znacznym stopniu ograniczoną poczytalność nie może decydować fakt wcześniejszego podjęcia próby samobójczej ale taki stan zdrowia psychicznego, który wyłącza bądź w znacznym stopniu ogranicza możliwość rozpoznania znaczenia czynu bądź pokierowania swym postępowaniem. BiegłyS. T.w toku rozprawy, do czego w pełni przychyliła się biegłaB. K., jednoznacznie na pytanie obrońcy stwierdził, iż oskarżony bezpośrednio po próbie samobójczej i popełnieniu przypisanego mu czynu został poddany obserwacji wSzpitalu (...)wR.i rozpoznano u niego tylko zatrucie alkoholem i zaburzenia osobowości. Biegły nie znalazł podstaw do kwestionowania tego rozpoznania /opinia k-340 akt/, podkreślając, iż oskarżony w chwili popełnionych przez siebie czynów znajdował się pod znacznym wpływem alkoholu, nie mającym charakteru upojenia patologicznego bądź atypowej reakcji na alkohol. Nie zasługują na uwzględnienie zarzuty apelacji kwestionujące prawidłowość ustaleń sądu I instancji dotyczących działania oskarżonego z zamiarem ewentualnym pozbawienia życiaH.iW. P.. Strona podmiotowa przestępstwa z reguły stanowi najtrudniejszą część ustaleń sądu orzekającego, a szczególnie w sytuacji gdy oskarżony nie przyznaje się do winy bądź nie pamięta przebiegu zdarzeń. W oczywisty sposób odtworzenie procesu psychicznego sprawcy w oparciu o dostępne dowody jest w takim wypadku ocenne. Nie może więc dziwić zaprezentowanie w apelacji przez obrońcę swojego punktu widzenia w tym zakresie. Problem tkwi jednak w tym, że zaprezentowanie własnych ocen przez obrońcę nie jest wystarczającym argumentem apelacyjnym gdyż konieczne jest równocześnie podważenie zasadności rozumowania sądu orzekającego. Apelacja tego wymogu nie realizuje gdyż mimo bardzo obszernych wywodów pomija w swych rozważaniach te okoliczności, które legły u podstaw dokonanej oceny sądu w tym zakresie. W pierwszej kolejności należy wskazać na rodzaj użytego narzędzia. Oskarżony w dniu 6 maja 2006 roku miał w ręku nóż o długości ostrza 17 cm /protokół oględzin k-11, zdjęcie noża k-12/. W chwili zdarzenia był mocno pijany, badanie alkomatem oskarżonego o godz. 23:35, około 2 godziny po zdarzeniu, dało wynik 1,64 %o i 1,61%o /k-3 akt/. Agresja oskarżonego była tak duża, że nie mogąc wyładować jej na pokrzywdzonych, którzy uciekali, zaatakował przejeżdżające samochody. I to co najważniejsze, co odróżniało zachowanie oskarżonego wobecH.iW. P.od wcześniejszych gróźb karalnych wobec pozostałych pokrzywdzonych, oskarżony nie demonstrował tylko noża artykułując groźby pozbawienia życia ale tego noża użył. Prawdą jest na co zwraca uwagę obrońca, że świadkowie zeznali, że oskarżony machał nożem na różne strony tyle, że poza „machaniem”, zadawał bądź starł się zadawać tym nożem ciosy w okolice ciała istotne dla życia. W wypadkuH. P.zadanie ciosu nożem skutkowało rana ciętą prawego policzka / opinia lekarska k-55-56 i 278/. Ostrze noża w chwili uderzenia godziło w okolice głowy, a sama rana powstała w odległości kilku centymetrów od tętnicy szyjnej. W wypadkuW. P., który dzięki sprawności fizycznej uniknął obrażeń, zamiar oskarżonego zadania ciosu nożem wynika wprost z zeznań pokrzywdzonego. Św.W. P.zeznał, że oskarżony zamachnął się nożem kierując ostrze w kierunku jego twarzy. Zdążył się odchylić i ten cios ominął jego twarz w odległości ok. 30-40 cm /k-13-14/. Następnie oskarżony biegnie za uciekającymW. P.wymachując nożem i zadaje także ciosy skierowane do pokrzywdzonego, które trafiają w powietrze /k-14/. Słusznie Sąd Okręgowy pisze, że oskarżony jako człowiek dorosły, z przeciętnym doświadczeniem życiowym, przewidywał, że taki cios nożem może spowodować u pokrzywdzonego nawet utratę życia i godził się na to. Jest to jedyny logiczny wniosek w wypadku takiego zachowania jakim wykazał się oskarżony. Sąd Okręgowy kilka razy w pisemnym uzasadnieniu wskazuje, iż oskarżony godził się na skutek w postaci pozbawienia życia w/w pokrzywdzonych. Obrońca podkreśla w apelacji jednak tylko tę część uzasadnienia wyroku w której sąd I instancji stwierdził, iż z zachowania oskarżonego wynikał, iż nastąpienie takiego skutku było mu obojętne. Ponieważ w poprzednim zdaniu sąd I instancji jeszcze raz podkreślił, iż oskarżony godził się, że w wyniku jego działań pokrzywdzeni mogą stracić życie nie można mieć wątpliwości co do ustaleń sądu meriti, iż w psychice oskarżonego kierującego nóż z długim ostrzem w okolice szyi i twarzy pokrzywdzonych istniała akceptowana świadomość, iż może to wywołać skutek w postaci ran okolic istotnych dla życia człowieka i w konsekwencji śmierć. Nie zasługują na akceptacje zarzuty apelacji kwestionujące zasadność przypisania oskarżonemu gróźb karalnych wobec babciL. G.i matkiI. N.. Fakt, iż pokrzywdzone te w toku rozprawy odmówiły składania zeznań w trybie art. 182 § 1 kpk nie stał na przeszkodzie ustaleniom w przedmiocie skierowanych do nich gróźb karalnych przez oskarżonego w oparciu o zeznania innych świadków, w szczególności św.A. G.iW. P.. ŚwiadekW. P.zeznał, iż gdy podszedł do budynku wybiegła z klatki starsza kobieta. Miała zakrwawioną rękę przy nadgarstku. Z tego co mówiła to jej wnuczek wrócił z zakładu psychiatrycznego i groził jej i swojej matce. Po chwili wybiegła matka tego chłopaka i również miał pocięte ręce. Powiedziała, że syn groził im nożem, że je pozabija /zeznania k-13 odwrót/. Św.A. G.zeznała, że starsza pani wybiegła i powiedziała „dzwońcie na policję, bo chciał mnie zabić, a teraz chce zabić swoją matkę”. /k-288 odwrót/. Zdaniem Sądu Apelacyjnego te zeznania, w kontekście całego materiału dowodowego z którego wynika późniejsze zachowanie oskarżonego na podwórku, w szczególności jego agresja, jest wystarczający do przypisania mu winy także w zakresie gróźb karalnych na szkodę babciL. G.i matkiI. N.. W oczywisty sposób oparcie się w tym zakresie na zeznaniach św.A. G.iW. P.nie stanowi obrazy art. 182 § 1 kpk, co sugeruje w apelacji obrońca. Nie ma przeszkód prawnych do przesłuchiwania innych osób odnośnie faktów, które mogły być przedmiotem zeznań osób, które skorzystały z prawa określonego art. 182 § 1 kpk. Zachowanie takich osób na miejscu zdarzenia po dokonanym czynie i wypowiadanie przez nie słowa są takimi faktami. W oczywisty sposób nie wolno odtwarzać biegu przesłuchania objętego zakazem art. 182 § 1 kpk, ale taka sytuacja w niniejszej sprawie nie miała miejsca. Reasumując należało zmienić zaskarżony wyrok poprzez uznanie, iż czyny przypisane oskarżonemuP. N.w pkt 1 wyroku /pkt I aktu oskarżenia/ i w 3 wyroku /pkt VII aktu oskarżenia/ popełnione na szkodęH. P.stanowią jedno przestępstwo wyczerpujące znamiona art. 13 § 1 kk w zw. z art. 148 § 1 kk i art. 157 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk polegające na tym, że w dniu 6 maja 2006 rokuR.działając w zamiarze ewentualnym pozbawienia życiaH. P.groził mu pozbawieniem życia, a następnie poprzez zadawanie ciosów nożem w okolice szyi i twarzy usiłował dokonać zabójstwa pokrzywdzonego powodując u niego obrażenia ciała w postaci rany kłutej policzka prawego, które to obrażenia spowodowały u niego naruszenie czynności narządów ciała na okres powyżej 7 dni, lecz zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na opór stawiany przez pokrzywdzonego i pomoc udzieloną mu przez syna, który odciągnął napastnika i za to na mocy art. 14 § 1 kk w zw. z art. 148 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk skazał go na karę 8 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności. W odniesieniu do czynów przypisanych oskarżonemu na szkodęW. P.w pkt 2 wyroku /pkt II aktu oskarżenia/ i w pkt 3 wyroku /pkt VI aktu oskarżenia/ należało przyjąć, iż stanowią jedno przestępstwo z art. art. 13 § 1 kk w zw. z art. 148 § 1 k polegające na tym, że w tym samym miejscu i czasie działając w zamiarze ewentualnym pozbawienia życiaW. P., groził mu pozbawieniem życia, a następnie poprzez zadawanie ciosów nożem w okolice twarzy usiłował dokonać zabójstwa pokrzywdzonego, lecz zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na uchylenie się od ciosu przez pokrzywdzonego jego ucieczkę i za to na mocy art. 14 § 1 kk w zw. z art. 148 § 1 kk skazał go na karę 8 lat pozbawienia wolności. Konsekwencją uznania, iż przypisane w pkt 3 wyroku czyny z pkt VI i VII aktu oskarżenia nie stanowią odrębnych przestępstw była konieczność wymierzenia nowej kary za przestępstwa stanowiące ciąg przestępstw z pkt 3 zaskarżonego wyroku, a opisanych w pkt III, IV i V aktu oskarżenia. Sąd na mocy art. 190 § 1 kk w zw. z art. 91 § 1 kk wymierzył karę 1 roku pozbawienia wolności. Na mocy art. 91 § 2 kk i art. 86 § 1 kk należało połączyć kary wymierzone wobec oskarżonego, a więc zarówno kary wyżej opisane jak i karę za czyn z pkt 4 zaskarżonego wyroku i orzec karę łączną 9 lat pozbawienia wolności. Przy wymiarze kar jednostkowych jak i kary łącznej Sąd Apelacyjny podzielali w całości oceny Sądu Okręgowego, dlatego też mimo częściowej modyfikacji wyroku wymierzył takie same kary. Wymierzone kary za poszczególne czyny, ciąg przestępstw jak i kara łączna są tożsame z orzeczonymi w zaskarżonym wyroku. Wynika to z faktu, iż Sąd Okręgowy prawidłowo dostrzegł i ocenił wszystkie istotne okoliczności mające wpływ na wymiar kar, a dokonana modyfikacja wyroku przez Sąd Apelacyjny nie była tego rodzaju by w istotny sposób mogła wpłynąć na odmienną ocenę w tym zakresie. Czyn oskarżonego choć w efekcie nie spowodował poważnych obrażeń ciała u pokrzywdzonych, co przemawiało za orzeczeniem kary w dolnych granicach zagrożenia, należy ocenić bardzo surowo. Tylko sprawności fizycznejW. P., który sam uchylając się uniknął ciosu nożem i odciągnął oskarżonego od rannegoH. P., można zawdzięczać taki koniec zdarzenia. Oskarżony jest człowiekiem niebezpiecznym gdy spożywa alkohol, jest skłonny do agresji i autoagresji. Niezależnie od faktu, iż oskarżony sam o tym wie, znając swą reakcje na alkohol, oskarżony przed opuszczeniemSzpitala (...)był poinformowany, iż alkoholu nie może spożywać. Mimo to pił spirytus i świadomie wprowadził się w tak niebezpieczny dla otoczenia stan. Jest oczywiste, iż musi ponieść tego konsekwencje. Długotrwałe pozbawienie wolności musi mu unaocznić naganność tego rodzaju czynów, tak by po opuszczenie zakładu karnego podobna sytuacja się nie powtórzyła. Orzeczenie o kosztach zastępstwa adwokackiego i kosztach sądowych jest konsekwencją skazania. Oskarżonego należało zwolnić od ponoszenia kosztów na mocy art. 624 § 1 kpk, gdyż jego sytuacja materialna, uniemożliwia ich uiszczenie.

15/150000/0001006/AKa

Sąd Apelacyjny w Katowicach

II Wydział Karny

154505000005127_XVII_AmA_000133_2007_Uz_2008-04-25_001

XVII AmA 133/07

2008-04-25 02:00:00.0 CEST

2017-12-08 21:05:27.0 CET

2017-12-08 13:01:42.0 CET

15450500

5127

SENTENCE, REASON

Sygn. akt XVII AmA 133/07 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 25 kwietnia 2008 r. Sąd Okręgowy w Warszawie - Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów W składzie: Przewodniczący: Sędzia S.O. Witold Rękosiewicz Protokolant: apl. radc. Maciej Chmielewski po rozpoznaniu w dniu 25 kwietnia 2008 r. w Warszawie na rozprawie sprawy z powództwa (...) S.A. z/s w W. przeciwko Prezesowi Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów zainteresowany: (...) S.A. z/s w W. oochronę konkurencji na skutek odwoła

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Iwona Lubańska" xPublisher="ilubanska" xVersion="1.0" xYear="2007" xLang="PL" xToPage="12" xEditor="wzochowska" xEditorFullName="Wioleta Żochowska" xFlag="published" xDocType="Uz" xml:space="preserve" xFromPg="1" xVolType="15/450500/0005127/AmA" xVolNmbr="000133"> <xName>Wyrok+Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xText>Sygn. akt XVII AmA 133/07</xText> <xUnit xIsTitle="true" xBold="true" xType="part"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right">Dnia 25 kwietnia 2008 r.</xText> <xText>Sąd Okręgowy w Warszawie - Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów W składzie:</xText> <xText>Przewodniczący: Sędzia S.O. Witold Rękosiewicz</xText> <xText>Protokolant: apl. radc. Maciej Chmielewski</xText> <xText>po rozpoznaniu w dniu 25 kwietnia 2008 r. w Warszawie na rozprawie</xText> <xText>sprawy z powództwa <xAnon> (...) S.A.</xAnon> z/s w <xAnon>W.</xAnon> przeciwko Prezesowi Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów zainteresowany: <xAnon> (...) S.A.</xAnon> z/s w <xAnon>W.</xAnon></xText> <xText>oochronę konkurencji</xText> <xText>na skutek odwołania od decyzji Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów z dnia 27 lipca 2007 r. nr <xAnon>(...)</xAnon></xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">I</xName> <xText>Oddala odwołanie</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">II</xName> <xText>Zasądza od <xAnon> (...) SA</xAnon> z/s w <xAnon>W.</xAnon> na rzecz:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">a</xName> <xText>Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">b</xName> <xText><xAnon> (...) SA</xAnon> z/s w <xAnon>W.</xAnon></xText> </xUnit> </xUnit> <xText>kwoty po 720 zł (siedemset dwadzieścia) tytułem kosztów zastępstwa procesowego.</xText> <xText>SSO Witold Rękosiewicz</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="true" xBold="true" xType="part"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText>Prezes Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów (pozwany) decyzją z dnia 27 lipca 2007r., znak <xAnon>(...)</xAnon>, po przeprowadzeniu postępowania</xText> <xText>antymonopolowego przeciwko <xAnon> (...) S.A.</xAnon> z siedzibą w <xAnon>W.</xAnon> (powód, przewoźnik), będącego następcą prawnym <xAnon> (...) S.A.</xAnon> z siedzibą w <xAnon>W.</xAnon> — wszczętego na wniosek <xAnon> (...) S.A.</xAnon> z siedzibą w <xAnon>W.</xAnon> (zainteresowany):</xText> <xText>w pkt I. stwierdził stosowanie przez <xAnon> (...) S.A.</xAnon> praktyk ograniczających konkurencję, polegających na nadużywaniu pozycji dominującej na krajowym rynku przewozów towarów koleją poprzez stosowanie w umowach przewozu niejednolitych warunków, stwarzających zróżnicowane warunki konkurencji kontrahentom <xAnon> (...) S.A.</xAnon> z siedzibą w <xAnon>W.</xAnon> - będącego następcą prawnym <xAnon> (...) S.A.</xAnon> z siedzibą w <xAnon>W.</xAnon>, w wyniku przyznania niektórym podmiotom w ramach umów akwizycyjnych (specjalnych) wyższych upustów na przewóz węgla i miału węglowego, niż te które zostały przyznane <xAnon> (...) S.A.</xAnon>, co stanowi naruszenie <xLexLink xArt="art. 8;art. 8 ust. 2;art. 8 ust. 2 pkt. 3" xIsapId="WDU20001221319" xTitle="Ustawa z dnia 15 grudnia 2000 r. o ochronie konkurencji i konsumentów" xAddress="Dz. U. z 2000 r. Nr 122, poz. 1319">art. 8 ust. 2 pkt 3 ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r. o ochronie konkurencji i konsumentów</xLexLink> (Dz.U. z 2005 r. nr 244 poz. 2080) i stwierdził zaniechanie jej stosowania z dniem 1 stycznia 2003 r.;</xText> <xEnum> <xBullet>-</xBullet> <xEnumElem> <xText>w pkt II. umorzył postępowanie antymonopolowe w sprawie stosowania przez <xAnon> (...) S.A.</xAnon> z siedzibą w <xAnon>W.</xAnon> - będącego następcą prawnym <xAnon> (...) S.A.</xAnon> z siedzibą w <xAnon>W.</xAnon> - praktyk ograniczających konkurencję polegających na nadużywaniu pozycji dominującej na krajowym rynku przewozów towarów koleją poprzez stosowanie w umowach przewozu niejednolitych warunków, stwarzających zróżnicowane warunki konkurencji kontrahentom <xAnon> (...) S.A.</xAnon> z siedzibą w <xAnon>W.</xAnon> - będącego następcą prawnym <xAnon> (...) S.A.</xAnon> z siedzibą w <xAnon>W.</xAnon>, w wyniku przyznania niektórym podmiotom w ramach umów wieloletnich wyższych upustów na przewóz węgla i miału węglowego, niż te które zostały przyznane <xAnon> (...) S.A.</xAnon>, co może stanowić naruszenie art. 8 ust. 2 pkt 3 ww. ustawy.</xText> </xEnumElem> </xEnum> <xText>Swoją decyzję Prezes UOKiK oparł na następujących ustaleniach.</xText> <xText>Odnośnie pkt I. stwierdził, iż kryteria w oparciu o które <xAnon> (...)</xAnon> udzielało upustów na przewozy węgla, są w znacznej mierze nieobiektywne. Polityka sprzedaży usług przewozowych <xAnon> (...)</xAnon> z 1999 r. i 2000 r. uzależniała przyznawanie upustów na przewóz węgla kamiennego i miału węglowego w przewozie krajowym od spełnienia</xText> <xText>dwóch warunków, tj. zagrożenia przejęcia przewozów przez transport samochodowy oraz oferowania dodatkowych usług spedycyjnych.</xText> <xText>W ocenie Prezesa UOKiK przesłanki te określone zostały celowo przez <xAnon> (...)</xAnon> w sposób na tyle ogólny i elastyczny, że dawały możliwość temu podmiotowi podejmowania arbitralnych decyzji w zakresie wymiaru udzielanych upustów. W ocenie organu antymonopolowego <xAnon> (...)</xAnon> uzależniając przyznawanie upustów na usługi przewozowe spedytorom od zagrożenia przejęcia przewozów przez transport samochodowy oraz świadczenia przez nich usług dodatkowych powinna była wyraźnie określić, w jakich sytuacjach uważa, iż może dojść do zagrożenia przejęcia przewozów przez transport samochodowy oraz jakie usługi dodatkowe będą przez ten podmiot brane pod uwagę. Brak takiego wyraźnego określenia wiązać się mógł z faworyzowaniem niektórych podmiotów. Ponadto powodowało to w oczywisty sposób, iż udzielane przez <xAnon> (...)</xAnon> upusty, mogły nie być obiektywnie uzasadnione. Jednocześnie Prezes UOKiK, na podstawie dowodów zebranych w trakcie tego postępowania, uznał za uzasadnione stwierdzenie zaniechania przez <xAnon> (...)</xAnon> ww. praktyki z dniem 1 stycznia 2003 r.</xText> <xText>Odnośnie pkt II. Prezes UOKiK wskazał, iż postępowanie w zakresie różnicowania przez <xAnon> (...) S.A.</xAnon> upustów na przewozy węgla kamiennego w ramach umów wieloletnich było już przedmiotem badania Prezesa Urzędu. W doktrynie i orzecznictwie jako jedną z przyczyn uniemożliwiających prowadzenie postępowania z powodu braku podstaw prawnych do merytorycznego rozstrzygnięcia, a w konsekwencji prowadzących do konieczności jego umorzenia na podstawie art. 105 §</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName>1</xName> <xText><xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">kpa</xLexLink>, podaje się istnienie uprzedniego rozstrzygnięcia tożsamej sprawy. Tym samym Prezes UOKiK uznał, iż stan faktyczny sprawy pozwala na uznanie bezprzedmiotowości postępowania przed organem antymonopolowym.</xText> </xUnit> <xText>Ponadto stosownie do treści art. 101 ust. 1 pkt 1 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów Prezes Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów stwierdził, iż nakładanie kary na <xAnon> (...) S.A.</xAnon> byłoby niecelowe, z uwagi na fakt, iż praktyka stwierdzona w ramach niniejszej decyzji dotyczy działań <xAnon> (...) S.A.</xAnon>, które zostały zaniechane blisko 5 lat temu.</xText> <xText>Organ antymonopolowy uwzględnił również okoliczność nałożenia na <xAnon> (...) SA</xAnon>, na mocy innych własnych decyzji, kar pieniężnych w łącznej wysokości 70 min zł. Zdaniem Prezesa UOKiK ta okoliczność powinna wywrzeć na <xAnon> (...)</xAnon></xText> <xText>wystarczająco prewencyjny wpływ i przyczynić się do zapewnienia trwałego zaprzestania w przyszłości naruszania przez ten podmiot reguł konkurencji.</xText> <xText>W złożonym odwołaniu powód (<xAnon> (...) S.A.</xAnon>) zaskarżył decyzję Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów nr <xAnon>(...)</xAnon> z dnia 27 lipca 2007 r. w pkt I w całości, a w pkt II w zakresie, w jakim uznaje się <xAnon> (...)</xAnon> za następcę prawnego <xAnon> (...) S.A.</xAnon>, jako wydaną z naruszeniem:</xText> <xText><xLexLink xArt="art. 8;art. 8 ust. 2;art. 8 ust. 2 pkt. 3" xIsapId="WDU20001221319" xTitle="Ustawa z dnia 15 grudnia 2000 r. o ochronie konkurencji i konsumentów" xAddress="Dz. U. z 2000 r. Nr 122, poz. 1319">art. 8 ust. 2 pkt 3 ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r. o ochronie konkurencji i konsumentów</xLexLink>, poprzez błędne ustalenie stosowania przez <xAnon> (...)</xAnon> - w okresie poprzedzającym powstanie Spółki - praktyk ograniczających konkurencję, polegających na stosowaniu w umowach przewozu niejednolitych warunków, stwarzających zróżnicowane warunki konkurencji kontrahentom <xAnon> (...)</xAnon>, poprzez stosowanie w umowach akwizycyjnych (specjalnych) wyższych upustów na przewóz węgla i miału węglowego niż te, które zostały przyznane <xAnon> (...) S.A.</xAnon> wskutek błędnego uznania, że <xAnon> (...)</xAnon> jest następcą prawnym <xAnon> (...) S.A.</xAnon>;</xText> <xEnum> <xBullet>-</xBullet> <xEnumElem> <xText>art. 10 Ustawy poprzez wydanie decyzji stwierdzającej stosowanie praktyk ograniczających konkurencję i stwierdzającej zaniechanie ich stosowania przez <xAnon> (...)</xAnon>, pomimo że wobec <xAnon> (...)</xAnon> nie zostało wszczęte postępowanie antymonopolowe:</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>art. 86 Ustawy poprzez prowadzenie postępowania antymonopolowego wobec <xAnon> (...)</xAnon>, pomimo że <xAnon> (...)</xAnon> nie była stroną postępowania antymonopolowego w rozumieniu przepisów Ustawy:</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText><xLexLink xArt="art. 6" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">art. 6 k.p.a.</xLexLink> poprzez obrazę obowiązku działania na podstawie przepisów prawa.</xText> </xEnumElem> </xEnum> <xText>W oparciu o powyższe zarzuty powód wniósł o uchylenie Decyzji w pkt I w całości, a nadto w pkt II w zakresie, w jakim uznaje się <xAnon> (...)</xAnon> za następcę prawnego <xAnon> (...) S.A.</xAnon> i umorzenie postępowania w stosunku do <xAnon> (...)</xAnon>.</xText> <xText>Uzasadniając odwołanie powód stwierdził, iż Decyzja, stwierdzająca stosowanie przez <xAnon> (...)</xAnon> praktyk ograniczających konkurencję, została wydana na skutek postępowania toczącego się pierwotnie w stosunku do <xAnon>(...)</xAnon> <xAnon> (...)</xAnon>, a następnie, zgodnie z zasadą sukcesji generalnej wyrażonej w art. 2 ustawy z dnia 08.09.2000 r. o komercjalizacji, restrukturyzacji i prywatyzacji Przedsiębiorstwa Państwowego „<xAnon>(...)</xAnon>" (Dz. U. z 2000 r. nr 84, poz. 948 z późn. zm.) przeciwko <xAnon> (...) S.A.</xAnon> Przekształcenie niniejszego postępowania i objęcie nim wyłącznie <xAnon> (...)</xAnon> przez Prezesa Urzędu zostało oparte na następstwie prawnym <xAnon> (...)</xAnon> po <xAnon> (...) S.A.</xAnon> wywiedzionym z art. 14 ust. 2 ustawy o komercjalizacji <xAnon> (...)</xAnon>. Zdaniem</xText> <xText>powoda przyjęta przez Prezesa Urzędu interpretacja art. 14 ust. 2 ustawy o komercjalizacji <xAnon> (...)</xAnon> jest sprzeczna z jego literalną wykładnią Na podstawie art. 14 ust. 2 w/w ustawy spółki przewozowe (w tym <xAnon> (...)</xAnon>) z dniem wpisu do rejestru handlowego, w zakresie wykonywanego przez nie rodzaju przewozów, wstąpiły w prawa i obowiązki <xAnon> (...) S.A.</xAnon> jako</xText> <xText>przewoźnika kolejowego, w rozumieniu ustawy zdnia 15 listopada 1984 r. –</xText> <xText><xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19840530272" xTitle="Ustawa z dnia 15 listopada 1984 r. - Prawo przewozowe" xAddress="Dz. U. z 1984 r. Nr 53, poz. 272">Prawo przewozowe</xLexLink>, <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970960591" xTitle="Ustawa z dnia 27 czerwca 1997 r. o transporcie kolejowym" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 96, poz. 591">ustawy z dnia 27 czerwca 1997 r. o transporcie kolejowym</xLexLink>.</xText> <xText>Zdaniem powoda, postanowienia art. 14 ustawy o komercjalizacji <xAnon> (...)</xAnon> nie pozwalają na uznanie istnienia następstwa prawnego pomiędzy <xAnon>(...)</xAnon> i <xAnon>(...)</xAnon> S.A. pozwalającego na wydanie Decyzji wobec <xAnon> (...)</xAnon>. W jego opinii następstwo prawne oznacza wstąpienie w ogół praw i obowiązków poprzednika prawnego bez względu na charakter prawny tych stosunków, zaś art. 14 w/w ustawy expressis verbis stanowi, że <xAnon> (...)</xAnon> z dniem wpisania do rejestru wstępuje jedynie w prawa i obowiązki <xAnon> (...) S.A.</xAnon> jako przewoźnika kolejowego, w rozumieniu ustawy -</xText> <xText><xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19840530272" xTitle="Ustawa z dnia 15 listopada 1984 r. - Prawo przewozowe" xAddress="Dz. U. z 1984 r. Nr 53, poz. 272">Prawo przewozowe</xLexLink> oraz ustawy o transporcie kolejowym. Z uwagi na powyższe według powoda zakresem „sukcesji” nie został objęty ogół prywatno- i publiczno­prawnych zobowiązań ciążących na <xAnon> (...) S.A.</xAnon>, co oznacza, że <xAnon> (...)</xAnon> nie wstąpiło w prawa i obowiązki <xAnon> (...) S.A.</xAnon> o charakterze publicznoprawnym, które pozostają poza zakresem w/w aktów prawnych.</xText> <xText>W opinii pełnomocnika <xAnon> (...)</xAnon> w przedmiotowej sprawie nie bez znaczenia jest sposób, jaki przewidział ustawodawca dla powstania <xAnon> (...)</xAnon>. W tym przypadku nie miało bowiem miejsca przekształcenie lecz utworzenie nowego podmiotu - osoby prawnej, która przejęła tylko prawa i obowiązki przewoźnika towarowego w zakresie przewidzianym w art. 14 ust. 2 w/w ustawy.</xText> <xText>Ważnym w opinii powoda jest również fakt, że ustawa o komercjalizacji <xAnon> (...)</xAnon>, w zakresie zasad na jakich <xAnon> (...) S.A.</xAnon> miała utworzyć m.in. <xAnon> (...)</xAnon>, odwołuje się do regulacji <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU20000941037" xTitle="Ustawa z dnia 15 września 2000 r. - Kodeks spółek handlowych" xAddress="Dz. U. z 2000 r. Nr 94, poz. 1037">Kodeksu spółek handlowych</xLexLink> o powstawaniu spółki, a nie do przepisów o przekształcaniu spółek. Zdaniem powoda o braku sukcesji pomiędzy <xAnon> (...)</xAnon> a <xAnon> (...) S.A.</xAnon> świadczy również to, że <xAnon> (...)</xAnon> zaczęła świadczyć usługi przewozu towarów w oparciu o własną licencję (następnie koncesję) na prowadzenie działalności w tym zakresie, a nie na podstawie uprawnień wynikających z licencji przyznanej <xAnon> (...) S.A.</xAnon></xText> <xText>Zdaniem <xAnon> (...)</xAnon> pomimo, że wolą ustawodawcy działalność <xAnon> (...) S.A.</xAnon> przeszła (wyłącznie w rozumieniu ustawy o komercjalizacji <xAnon> (...)</xAnon>) na utworzone przez ten</xText> <xText>podmiot spółki przewozowe, to sam fakt kontynuowania tej działalności nie daje jeszcze podstaw, aby twierdzić o istnieniu następstwa prawnego, które uzasadniałoby przypisywanie <xAnon> (...)</xAnon> odpowiedzialności z tytułu praktyk ograniczających konkurencję stosowanych przez odrębne od Spółki podmioty. Potwierdza to także fakt, iż w przypadku <xAnon> (...) S.A.</xAnon> i <xAnon> (...)</xAnon> nie występuje zasada kontynuacji spółki, a <xAnon> (...) S.A.</xAnon> istnieje nadal, z tym że nie zajmuje się działalnością przewozową. Co więcej w opinii powoda <xAnon> (...)</xAnon> nie przejęła zobowiązań <xAnon> (...) S.A.</xAnon>, które powstały przed dniem wpisu <xAnon> (...)</xAnon> do rejestru, a wstąpiła wyłącznie w prawa i obowiązki przewoźnika kolejowego w określonych stosunkach prawnych powstałych po tej dacie.</xText> <xText>W opinii powoda <xAnon> (...)</xAnon> - nie będąc następcą prawnym <xAnon> (...) S.A.</xAnon>, a zatem nie będąc podmiotem tożsamym z <xAnon> (...) S.A.</xAnon> - nie mogła „z mocy prawa” wstąpić do postępowania prowadzonego przez Prezesa UOKiK na wniosek <xAnon> (...)</xAnon>. Postępowanie to bowiem wszczęto i prowadzono przeciwko odrębnemu podmiotowi, który żadną miarą nie może być traktowany jako poprzednik prawny <xAnon> (...)</xAnon>. Tym samym Prezes Urzędu naruszył wymogi formalne postępowania antymonopolowego, gdyż nie zostało wydane postanowienie o wszczęciu postępowania antymonopolowego przeciwko <xAnon> (...)</xAnon>. W konsekwencji Prezes Urzędu wydał Decyzję wobec przedsiębiorcy, wobec którego nie zostało wszczęte postępowanie antymonopolowe, a zatem, który w świetle postanowień ustawy nie był stroną postępowania.</xText> <xText>Ponadto zdaniem <xAnon> (...)</xAnon> będąca przedmiotem niniejszego odwołania została wydana z naruszeniem <xLexLink xArt="art. 6" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">art. 6 k.p.a.</xLexLink>, co wynika z wydania Decyzji na podstawie błędnie ustalonego stanu prawnego. Prezes Urzędu nie wykazał bowiem istnienia następstwa prawnego pomiędzy <xAnon> (...) S.A</xAnon> i <xAnon> (...)</xAnon>, a było to zdaniem powoda konieczne do wydania Decyzji przeciwko <xAnon> (...)</xAnon>.</xText> <xText>Pozwany Prezes UOKiK wniósł o oddalenie odwołania.</xText> <xText>Zdaniem organu antymonopolowego zarzuty postawione przez powoda są bezzasadne. Przesłanka braku istnienia następstwa prawnego pomiędzy <xAnon> (...)</xAnon> a <xAnon> (...) S.A.</xAnon> nie zasługuje na uwzględnienie. Następstwo prawne pomiędzy <xAnon> (...) S.A.</xAnon> a <xAnon> (...)</xAnon> wynika, w jego ocenie, z literalnego brzmienia art. 14 ust. 2 ustawy o komercjalizacji <xAnon>(...)</xAnon> <xAnon> (...)</xAnon>. Organ antymonopolowy stwierdził, iż prowadzone postępowanie antymonopolowe zakończone zaskarżoną decyzją dotyczyło bez wątpienia działań <xAnon>(...)</xAnon> <xAnon> (...)</xAnon>, a następnie <xAnon> (...) S.A.</xAnon> związanych bezpośrednio z przewozem towarów koleją. Zdaniem Prezesa Urzędu nie uznanie następstwa prawnego pomiędzy <xAnon> (...) S.A.</xAnon> a <xAnon> (...)</xAnon> byłoby w istocie kwestionowaniem tego następstwa wynikającego wprost z literalnego brzmienia art. 14 ust. 2 ustawy o komercjalizacji <xAnon>(...)</xAnon> <xAnon> (...)</xAnon>.</xText> <xText>W opinii organu antymonopolowego przepisy art. 2 ustawy o komercjalizacji <xAnon>(...)</xAnon> <xAnon> (...)</xAnon> (regulującego kwestię następstwa prawnego pomiędzy <xAnon>(...)</xAnon> <xAnon> (...)</xAnon> a <xAnon> (...) SA</xAnon> oraz art. 14 ust. 2 tej ustawy (regulującego kwestię następstwa prawnego pomiędzy m.in. <xAnon> (...) S.A.</xAnon> a <xAnon> (...)</xAnon> nie różnią się co do zasady. Tym co różni oba przepisy jest jedynie zakres następstwa prawnego, bowiem o ile w przypadku <xAnon> (...) S.A.</xAnon> jest ono pełne, to w przypadku <xAnon> (...) S.A.</xAnon> oraz <xAnon> (...)</xAnon> dotyczy jedynie działalności polegającej na przewozie towarów. Aczkolwiek w ocenie Prezesa Urzędu taki zakres w zupełności wystarczał, aby uznać <xAnon> (...)</xAnon> za następcę <xAnon> (...) S.A.</xAnon> w ramach postępowania antymonopolowego zakończonego zaskarżoną Decyzją. Co więcej, zdaniem organu antymonopolowego, nieuwzględnienie w postępowaniu antymonopolowym następstwa prawnego pomiędzy <xAnon> (...) S.A.</xAnon> a <xAnon> (...)</xAnon> oznaczałoby działanie niezgodne z prawem, tj. z art. 14 ust. 2 ustawy o komercjalizacji <xAnon>(...)</xAnon> <xAnon> (...)</xAnon>.</xText> <xText>Prezes UOKiK w odpowiedzi na odwołanie powoda wskazał również na art. 75 ustawy o komercjalizacji <xAnon>(...)</xAnon> <xAnon> (...)</xAnon>. Zgodnie z treścią ust. 1 tego przepisu z dniem wpisu <xAnon> (...) S.A.</xAnon> do rejestru handlowego właściwe organy koncesyjne określone odrębnymi przepisami dokonają przeniesienia na rzecz tej spółki uprawnień wynikających z koncesji otrzymanych przez <xAnon> (...)</xAnon> na prowadzenie działalności gospodarczej polegającej m.in. na wykonywaniu przewozów kolejowych osób i rzeczy. Zgodnie natomiast z ust. 3 tego przepisu ust. 1 art. 75 stosuje się również do spółek powstałych w wyniku restrukturyzacji <xAnon> (...) S.A.</xAnon>, o których mowa w art. 2 ust. 3 pkt 1 tejże ustawy, odpowiednio do ustalonego dla nich zakresu i obszaru działalności gospodarczej, jeżeli spełniają one warunki do otrzymania stosownych koncesji. Zdaniem organu antymonopolowego z powyższego wynika, iż ustawodawca w zakresie przejścia koncesji analogicznie potraktował kwestię następstwa prawnego pomiędzy <xAnon> (...)</xAnon> a <xAnon> (...) S.A.</xAnon> oraz <xAnon> (...) S.A.</xAnon> a <xAnon> (...)</xAnon>.</xText> <xText>Z uwagi na powyższe organ antymonopolowy uznał, iż nie było konieczne wydawanie odrębnego postanowienia o wszczęciu postępowania antymonopolowego wobec <xAnon> (...)</xAnon>. Pozwany stwierdził, że wysłanie zawiadomienia z dnia 5 maja 2006 r., w którym Prezes UOKiK poinformował <xAnon> (...)</xAnon>, iż stało się z mocy prawa stroną prowadzonego dotychczas przeciwko <xAnon> (...) S.A.</xAnon> postępowania, czyniło zadość wymogom prawa.</xText> <xText>Organ antymonopolowy wskazał także, że dokonana przez niego ocena sytuacji prawnej w zakresie następstwa procesowego zgodna jest też z <xLexLink xArt="art. 30;art. 30 § 4" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">art. 30 § 4 kpa</xLexLink>. Zauważył, że zdaniem doktryny powołany przepis dotyczy także przekształceń osób prawnych. Ponieważ w przedmiotowej sprawie zbycie praw i obowiązków między <xAnon> (...) SA</xAnon> a <xAnon> (...) SA</xAnon> nastąpiło na podstawie art. 14 ust. 2 ustawy o komercjalizacji <xAnon>(...)</xAnon> <xAnon> (...)</xAnon>, zdaniem Prezesa UOKiK zaistniałe następstwo prawne miało charakter procesowy.</xText> <xText>Pozwany wywodził, że sukcesja procesowa oznacza wstąpienie <xAnon> (...) SA</xAnon> w sytuacje procesową <xAnon> (...) SA</xAnon>, wobec czego podmiot wstępujący jest związany dokonanymi dotychczas czynnościami procesowymi w takim samym stopniu i zakresie, w jakim związany tymi czynnościami był poprzedni podmiot. Dodał, że czynności proceduralne organu wobec poprzednika są ważne i nie ma potrzeby ich powtarzania. Za zbędne uznał pozwany w takiej sytuacji wydawanie odrębnego postanowienia o wszczęciu postępowania względem <xAnon> (...) SA</xAnon>. W ocenie Prezesa UOKiK przyjęty sposób postępowania nie zagroził gwarancjom procesowym powoda, ponieważ organ antymonopolowy wszczynając postępowanie wydał postanowienie o wszczęciu postępowania antymonopolowego i doręczył je stronom. Z uwagi na fakt, że stronom na tej treści postanowienie nie przysługiwało zażalenie, w ocenie pozwanego, <xAnon> (...) SA</xAnon> nie straciło żadnych gwarancji i praw do obrony w przedmiotowym postępowaniu antymonopolowym.</xText> <xText>Prezes UOKiK dodał ponadto, że wobec występującego w sprawie następstwa prawnego w chwili wydawania decyzji, jedynym podmiotem ponoszącym odpowiedzialność za naruszenie prawa konkurencji było <xAnon> (...) SA</xAnon>. Stwierdził, że dzielenie odpowiedzialności na <xAnon>(...)</xAnon> SA i <xAnon>(...)</xAnon> Cargo SA byłoby niecelowe z uwagi na prowadzoną obecnie przez te podmioty działalność oraz literalne brzmienie art. 14 ust. 2 ustawy o komercjalizacji <xAnon>(...)</xAnon> <xAnon> (...)</xAnon>.</xText> <xText>Stanowisko w przedmiotowej sprawie przedstawił również zainteresowany <xAnon> - (...) S.A.</xAnon> Jego zdaniem żądanie powoda o uchylenie Decyzji w powyższym zakresie jest bezzasadne i w związku z tym wniósł on o oddalenie odwołania powoda w całości.</xText> <xText>Zainteresowany podzielił stanowisko Prezesa Urzędu w zakresie, w jakim powołuje się on na art. 14 ust. 2 ustawy o komercjalizacji, restrukturyzacji i prywatyzacji <xAnon> przedsiębiorstwa państwowego (...)</xAnon>. Jego zdaniem treść tego przepisu wyraźnie wskazuje, iż spółki przewozowe (w tym Powód) z dniem wpisu do rejestru handlowego, w zakresie wykonywanego przez nie rodzaju przewozów (w tym wypadku przewozów towarowych), wstąpiły w prawa i obowiązki <xAnon> (...) S.A.</xAnon> jako przewoźnika kolejowego. W jego opinii sformułowanie: „prawa i obowiązki <xAnon> (...) S.A.</xAnon> jako przewoźnika kolejowego” w ujęciu powołanych w art. 14 ust. 2 ustaw, należy rozumieć jako ogół praw i obowiązków wynikających ze stosunków prawnych, w których <xAnon> (...) S.A.</xAnon> uczestniczyło jako przedsiębiorca, określany w <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19840530272" xTitle="Ustawa z dnia 15 listopada 1984 r. - Prawo przewozowe" xAddress="Dz. U. z 1984 r. Nr 53, poz. 272">ustawach Prawo przewozowe</xLexLink> oraz ustawy o transporcie kolejowym, jako przewoźnik kolejowy.</xText> <xText>Zainteresowany uznał zgodność zaistniałej sytuacji prawnej z <xLexLink xArt="art. 30;art. 30 § 4" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">art. 30 § 4 k.p.a.</xLexLink>, w myśl którego w sprawach dotyczących praw zbywalnych lub dziedzicznych w razie zbycia prawa lub śmierci strony w toku postępowania na miejsce dotychczasowej strony wstępują jej następcy prawni. W jego opinii przepis ten dotyczy także przekształceń osób prawnych. Uważa on, iż w przedmiotowej sprawie zbycie prawa i obowiązku nastąpiło na podstawie <xLexLink xArt="art. 14;art. 14 ust. 2;art. 14 ust. a" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">art. 14 ust. 2, a</xLexLink> tym samym doszło do następstwa prawnego mającego charakter procesowy. Sukcesja procesowa oznacza wstąpienie podmiotu trzeciego (<xAnon> (...)</xAnon>) w sytuację procesową jednej ze stron (<xAnon> (...) SA</xAnon><xIx>.), </xIx>co jest jednoznaczne ze związaniem podmiotu nowo wstępującego dotychczas dokonanymi czynnościami procesowymi w takim zakresie i stopniu, w jakim czynnościami tymi związana jest strona procesowa, w której sytuację procesową wstępuje podmiot trzeci.</xText> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów ustalił i zważył, co następuje:</xBx></xText> <xText>W dniu 6 czerwca 2000 r. do Prezesa UOKiK wpłynął od <xAnon> Spółki (...) S.A.</xAnon> z siedziba w <xAnon>G.</xAnon> (w trakcie postępowania zmienił firmę i siedzibę <xAnon> - (...) S.A.</xAnon>), wniosek o wszczęcie postępowania antymonopolowego przeciwko <xAnon>(...)</xAnon> <xAnon> (...)</xAnon> z siedzibą w <xAnon>W.</xAnon>, w związku ze stosowaniem przez ten podmiot praktyk ograniczających konkurencję. Organ antymonopolowy, po zapoznaniu się ze stawianymi zarzutami i złożonymi dokumentami, w dniu 13 października 2000 r. zawiadomił <xAnon>(...)</xAnon> <xAnon> (...)</xAnon> o wszczęciu przeciw niemu postępowania antymonopolowego.</xText> <xText>Wszczęcie postępowania w przedmiotowej sprawie nastąpiło w czasie obowiązywania <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19900140088" xTitle="Ustawa z dnia 24 lutego 1990 r. o przeciwdziałaniu praktykom monopolistycznym" xAddress="Dz. U. z 1990 r. Nr 14, poz. 88">ustawy z dnia 24 lutego 1990 r. o przeciwdziałaniu praktykom monopolistycznym i ochronie interesów konsumentów</xLexLink> (Dz.U. z 1999 r. nr 52 poz. 547), natomiast w trakcie postępowania w dniu 1 kwietnia 2001 r. weszła w życie <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU20001221319" xTitle="Ustawa z dnia 15 grudnia 2000 r. o ochronie konkurencji i konsumentów" xAddress="Dz. U. z 2000 r. Nr 122, poz. 1319">ustawa z dnia 15 grudnia 2000 r. o ochronie konkurencji i konsumentów</xLexLink> (Dz. U. z 2005 r., Nr 244, poz. 2080 z późn. zm.), która uchyliła <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19900140088" xTitle="Ustawa z dnia 24 lutego 1990 r. o przeciwdziałaniu praktykom monopolistycznym" xAddress="Dz. U. z 1990 r. Nr 14, poz. 88">ustawę o przeciwdziałaniu praktykom monopolistycznym i ochronie interesów konsumentów</xLexLink>, a ponadto zobowiązywała do stosowania w prowadzonych przed organem antymonopolowym postępowaniach przepisów nowej ustawy.</xText> <xText>Przedstawione <xAnon>(...)</xAnon> <xAnon> (...)</xAnon> zarzuty zostały zakwalifikowane jako:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText>nadużywanie pozycji dominującej polegające na przeciwdziałaniu ukształtowaniu się warunków niezbędnych do rozwoju bądź powstania konkurencji poprzez odmowę udostępnienia <xAnon> (...)</xAnon> linii kolejowej w celu wykonywania przewozów towarowych zgodnie z otrzymaną koncesją, co może stanowić naruszenie art. 8 ust. 2 pkt 5 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText>nadużywanie pozycji dominującej polegające na stosowaniu w umowach przewozu niejednolitych warunków, stwarzających zróżnicowane warunki konkurencji kontrahentom <xAnon> (...) S.A.</xAnon> w wyniku przyznania niektórym podmiotom wyższych upustów na przewóz:</xText> </xUnit> <xText>-kamienia wapiennego,</xText> <xText>-kwarcytu i dolomitu,</xText> <xText>-żużla wielkopiecowego,</xText> <xText>-popiołów,</xText> <xText>-węgla i miału węglowego,</xText> <xText>-propanu-butanu,</xText> <xText>-ciężkiego oleju opałowego (mazutu) w imporcie,</xText> <xText>niż te, które zostały przyznane <xAnon> (...)</xAnon>, co może stanowić naruszenie art. 8 ust. 2 pkt 3 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów;</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText>nadużywanie pozycji dominującej polegające na odmowie sprzedaży usług, przy braku alternatywnych źródeł zaopatrzenia, dyskryminującą <xAnon> (...)</xAnon>, w wyniku:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">a</xName> <xText>odmowy udostępnienia linii kolejowej w celu wykonywania przez <xAnon> (...)</xAnon> przewozów towarowych zgodnie z otrzymaną koncesją,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">b</xName> <xText>odmowy zawarcia umowy na przewóz kamienia wapiennego w relacji <xAnon>W.</xAnon>- <xAnon>I.</xAnon>,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">c</xName> <xText>odmowy przedłużenia umowy specjalnej nr <xAnon>(...)</xAnon>,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">d</xName> <xText>odmowy przyznania upustów w wysokości zaproponowanej przez <xAnon> (...)</xAnon> na przewozy:</xText> </xUnit> </xUnit> <xText>10</xText> <xText>-kamienia wapiennego,</xText> <xText>-kwarcytu i dolomitu,</xText> <xText>-żużla wielkopiecowego,</xText> <xText>-popiołów,</xText> <xText>-węgla i miału węglowego,</xText> <xText>-propanu-butanu,</xText> <xText>-ciężkiego oleju opałowego (mazutu) w imporcie,</xText> <xText>niż te, które zostały przyznane <xAnon> (...)</xAnon>, co może stanowić naruszenie art. 8 ust. 1 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów;</xText> <xText>O powyższych zarzutach strony zostały poinformowane pismem z dnia 13 października 2000 r.</xText> <xText>Na wniosek <xAnon> (...)</xAnon>, postanowieniem z dnia 7 września 2001 r. Prezes Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów zawiesił niniejsze postępowanie. Ponownie zostało ono podjęte na wniosek <xAnon> (...)</xAnon> w dniu 3 lutego 2003 r.</xText> <xText>W trakcie prowadzonego postępowania <xAnon> (...)</xAnon> pismem z dnia 20 października 2005 r. wycofała wniosek o nakazanie zaniechania przez <xAnon> (...) S.A.</xAnon> praktyk ograniczających konkurencję w następującym zakresie:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText>nadużywanie pozycji dominującej polegające na przeciwdziałaniu ukształtowaniu się warunków niezbędnych do rozwoju bądź powstania konkurencji poprzez odmowę udostępnienia <xAnon> (...)</xAnon> linii kolejowej w celu wykonywania przewozów towarowych zgodnie z otrzymaną koncesją, co może stanowić naruszenie art. 8 ust. 2 pkt 5 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText>nadużywanie pozycji dominującej polegające na stosowaniu w umowach przewozu niejednolitych warunków, stwarzających zróżnicowane warunki konkurencji kontrahentom <xAnon> (...) S.A.</xAnon> w wyniku przyznania niektórym podmiotom wyższych upustów na przewóz:</xText> </xUnit> <xText>-kamienia wapiennego,</xText> <xText>-kwarcytu i dolomitu,</xText> <xText>-żużla wielkopiecowego,</xText> <xText>-popiołów,</xText> <xText>-propanu-butanu,</xText> <xText>-ciężkiego oleju opałowego (mazutu) w imporcie,</xText> <xText>niż te, które zostały przyznane <xAnon> (...)</xAnon>, co może stanowić naruszenie art. 8 ust. 2 pkt 3 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów;</xText> <xText>11</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText>nadużywanie pozycji dominującej polegające na odmowie sprzedaży usług, przy braku alternatywnych źródeł zaopatrzenia, dyskryminującą <xAnon> (...)</xAnon>, w wyniku:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">a</xName> <xText>odmowy udostępnienia linii kolejowej w celu wykonywania przez <xAnon> (...)</xAnon> przewozów towarowych zgodnie z otrzymaną koncesją,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">b</xName> <xText>odmowy zawarcia umowy na przewóz kamienia wapiennego w relacji <xAnon>W.</xAnon>- <xAnon>I.</xAnon>,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">c</xName> <xText>odmowy przedłużenia umowy specjalnej nr <xAnon>(...)</xAnon>,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">d</xName> <xText>odmowy przyznania upustów w wysokości zaproponowanej przez <xAnon> (...)</xAnon> na przewozy:</xText> </xUnit> </xUnit> <xText>-kamienia wapiennego,</xText> <xText>-kwarcytu i dolomitu,</xText> <xText>-żużla wielkopiecowego,</xText> <xText>-popiołów,</xText> <xText>-węgla i miału węglowego,</xText> <xText>-propanu-butanu,</xText> <xText>-ciężkiego oleju opałowego (mazutu) w imporcie,</xText> <xText>niż te, które zostały przyznane <xAnon> (...)</xAnon>, co może stanowić naruszenie art. 8 ust. 1 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów;</xText> <xText>W związku z powyższym Prezes UOKiK postanowieniem z dnia 30 listopada 2005 r. Prezes UOKiK umorzył w powyższym zakresie postępowanie antymonopolowe. Dalsze postępowanie obejmowało jedynie zarzut w zakresie nadużywania pozycji dominującej polegającego na stosowaniu w umowach przewozu niejednolitych warunków, stwarzających zróżnicowane warunki konkurencji kontrahentom przewoźnika w wyniku przyznania niektórym podmiotom wyższych upustów na przewóz węgla i miału węglowego.</xText> <xText>W chwili wszczęcia postępowania antymonopolowego działalność związaną z przewozami towarów koleją prowadziło Przedsiębiorstwo <xAnon>(...)</xAnon> z siedzibą w <xAnon>W.</xAnon>. Na mocy ustawy z dnia 8 września 2000 r. o komercjalizacji, restrukturyzacji i prywatyzacji przedsiębiorstwa <xAnon>(...)</xAnon> (Dz. U. Nr 84, poz. 948 z późn. zm.) Przedsiębiorstwo <xAnon>(...)</xAnon> zostało przekształcone w <xAnon>(...)</xAnon> Spółka Akcyjna. Ponadto dnia 01.10.2001 r. podjęła działalność gospodarczą utworzona przez <xAnon> (...) S.A.</xAnon>, w ramach realizacji dyspozycji zawartej w przepisach wymienionej ustawy, <xAnon> spółka (...) S.A.</xAnon> z siedzibą w <xAnon>W.</xAnon>, która przejęła działalność <xAnon> (...) S.A.</xAnon> w zakresie towarowych przewozów koleją. Zgodnie z art. 14 ust. 2 ustawy o komercjalizacji, restrukturyzacji i prywatyzacji przedsiębiorstwa <xAnon>(...)</xAnon>, <xAnon> (...) S.A.</xAnon> wstąpiła w prawa i obowiązki <xAnon> (...) S.A.</xAnon> jako przewoźnika kolejowego w rozumieniu przepisów <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19840530272" xTitle="Ustawa z dnia 15 listopada 1984 r. - Prawo przewozowe" xAddress="Dz. U. z 1984 r. Nr 53, poz. 272">ustawy Prawo przewozowe</xLexLink> i ustawy o transporcie kolejowym. Sformułowanie powyższego przepisu odnosi się do ogółu praw i obowiązków określonych rodzajem działalności, jaką są przewozy kolejowe rzeczy albo osób. Tym samym sformułowanie prawa i obowiązki <xAnon> (...) S.A.</xAnon>, jako przewoźnika kolejowego w rozumieniu <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19840530272" xTitle="Ustawa z dnia 15 listopada 1984 r. - Prawo przewozowe" xAddress="Dz. U. z 1984 r. Nr 53, poz. 272">ustawy Prawo przewozowe</xLexLink> oraz ustawy o transporcie kolejowym należy rozumieć jako ogół praw i obowiązków wynikających ze stosunków prawnych, w których <xAnon> (...) S.A.</xAnon> uczestniczyło jako przedsiębiorca, określany w <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19840530272" xTitle="Ustawa z dnia 15 listopada 1984 r. - Prawo przewozowe" xAddress="Dz. U. z 1984 r. Nr 53, poz. 272">ustawie Prawo przewozowe</xLexLink> oraz ustawie o transporcie kolejowym jako przewoźnik kolejowy. Z tego względu postępowanie antymonopolowe było w końcowym okresie prowadzone przeciwko <xAnon> (...) SA</xAnon>, o czym Prezes UOKiK zawiadomił powoda pismem z dnia 05.05.2006 r. (k.1329 akt adm.).</xText> <xText>W świetle powyższego w opinii Sądu należy przyjąć, że <xAnon> (...) S.A.</xAnon> jest następcą prawnym w stosunku do <xAnon> (...) S.A.</xAnon> w zakresie kolejowych przewozów towarowych.</xText> <xText>Podnoszona przez powoda okoliczność, że organy skarbowe oraz Zakład Ubezpieczeń Społecznych nadal odrębnie traktują <xAnon> (...) S.A.</xAnon> i <xAnon> (...)</xAnon> w żaden sposób nie wpływa na słuszność zaskarżonej Decyzji Prezesa UOKiK, ponieważ z punktu widzenia przepisów prawa podatkowego i przepisów dot. ubezpieczeń społecznych, <xAnon> (...) S.A.</xAnon> nie jest następcą prawnym <xAnon> (...) S.A.</xAnon>. Wynika to z faktu, iż prawa i obowiązki <xAnon> (...) S.A.</xAnon> wobec Skarbu Państwa reprezentowanego przez administrację skarbową były prawami i obowiązkami podatnika, a nie przewoźnika kolejowego, zaś prawa i obowiązki wobec ZUS były prawami i obowiązkami ubezpieczającego.</xText> <xText>Odmiennie natomiast powinny być traktowane prawa i obowiązki wynikające z ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów. Działania określane jako nadużycie pozycji dominującej jest w sposób bezpośredni uzależnione od posiadania znaczącej siły rynkowej przez przedsiębiorcę, który takie działanie podejmuje. Siła rynkowa jest natomiast kwestią wymagającą najpierw ustalenia rynku właściwego w wymiarze produktowym, geograficznym i czasowym. Ponieważ działania <xAnon> (...) S.A.</xAnon>, jako przedsiębiorcy naruszającego przepisy o ochronie konkurencji i konsumentów skierowane były i wywoływały skutki na rynku kolejowych przewozów towarowych, należy zauważyć, iż <xAnon> (...) S.A.</xAnon> mógł dopuszczać się tych praktyk wyłącznie jako przewoźnik kolejowy w rozumieniu <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19840530272" xTitle="Ustawa z dnia 15 listopada 1984 r. - Prawo przewozowe" xAddress="Dz. U. z 1984 r. Nr 53, poz. 272">ustaw Prawo przewozowe</xLexLink> i o transporcie kolejowym.</xText> <xText>Zdaniem Sądu należy zauważyć, że w chwili wszczęcia postępowania antymonopolowego <xAnon>(...)</xAnon> <xAnon> (...)</xAnon> a następnie <xAnon> (...) SA</xAnon> było jedynym podmiotem świadczącym usługi przewozu towarów transportem kolejowym na krajowym rynku przewozów kolejowych. Sytuacja ta w zasadzie nie uległa zmianie do końca 2002 r., kiedy jedynym podmiotem świadczącym usługi w zakresie kolejowego przewozu towarów był już od ponad roku (od 01.10.2001 r.) powód <xAnon> - (...) SA</xAnon>. Podkreślenia wymaga, że sama okoliczność stosowania przez <xAnon> (...) SA</xAnon> praktyk ograniczających konkurencję w okresie do 01.01.2003 r. nie jest przez powoda kwestionowana w złożonym odwołaniu. Wobec tego, zdaniem Sądu, okoliczność ta można uznać za bezsporną. Postawione przez powoda w odwołaniu zarzuty dotyczą błędnego przyjęcia przez Prezesa UOKiK w zaskarżonej decyzji, że pomiędzy <xAnon> (...) SA</xAnon>, jako następcą prawnym <xAnon>(...)</xAnon> <xAnon> (...)</xAnon> a <xAnon> (...) SA</xAnon> istniała sukcesja generalna uprawniająca do obciążenia powoda odpowiedzialnością za praktyki stosowane przez <xAnon> (...) SA</xAnon>.</xText> <xText>Dokonana w zaskarżonej decyzji prawna ocena praktyk stosowanych przez <xAnon> (...) SA</xAnon> również nie została zakwestionowana w odwołaniu. Powód ograniczył się bowiem do kategorycznego negowania istnienia pomiędzy <xAnon>(...)</xAnon> SA i <xAnon>(...)</xAnon> Cargo SA następstwa prawnego. W ocenie powoda brak następstwa prawnego między nim a <xAnon> (...) SA</xAnon> jest, w powiązaniu z innymi wskazanymi zarzutami, okolicznością uzasadniająca uchylenie zaskarżonej decyzji.</xText> <xText>Zważyć należało jednak, że bez względu na to, czy podmiotem dominującym na rynku przewozów towarowych koleją była <xAnon> (...) SA</xAnon>, czy <xAnon> (...) SA</xAnon>, każdorazowo nadużywanie pozycji dominującej przejawiało się w wykorzystywaniu przez przewoźnika nieprecyzyjnych kryteriów przyznawania podmiotom zawierającym z przewoźnikiem umowy akwizycyjne, upustów na przewóz węgla i miału węglowego, co umożliwiało dyskryminowanie niektórych kontrahentów. Ocena ta znajduje zastosowanie również w stosunku do praktyki, której dotyczy pkt II zaskarżonej decyzji, choć nadużywanie pozycji dominującej naruszające art. 8 ust. 2 pkt 3 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów przejawiało się na gruncie zawierania umów wieloletnich. Niekwestionowanym jednak jest, że w okresie, którego dotyczy zaskarżona decyzja, każdorazowo niedozwolone praktyki naruszające wymieniony przepis ustawy antymonopolowej, stosowane były przez <xAnon> (...) SA</xAnon>. Skoro więc organ antymonopolowy w zaskarżonej decyzji nie wskazał przedziału czasowego, w którym uznał, że przewoźnik stosował niedozwoloną praktykę antykonkurencyjną, ograniczając się jedynie do podania daty zaniechania jej stosowania, należy zdaniem Sądu stwierdzić, że brak jest podstaw do uwzględnienia zarzutu naruszenia zaskarżoną decyzją art. 8 ust. 2 pkt 3 ustawy antymonopolowej. Z zaskarżonej decyzji wynika bowiem, że niedozwolona praktykę stosowało <xAnon> (...) SA</xAnon>. I chociaż jednocześnie Prezes UOKiK wskazuje, że powód jest następcą prawnym <xAnon> (...) SA</xAnon>, nietrafny jest zdaniem Sądu zarzut odwołania, że z zaskarżonej decyzji wynika jakoby Prezes UOKiK przyjął, iż <xAnon> (...) SA</xAnon> w okresie poprzedzającym powstanie tej spółki stosowało opisane w decyzji praktyki ograniczające konkurencję. Skoro bowiem Prezes UOKiK podał w decyzji tylko datę zaprzestania stosowania praktyki, nie podając daty rozpoczęcia jej stosowania, nie można w sposób niebudzący wątpliwości stwierdzić, że decyzja dotyczy również niedozwolonej praktyki stosowanej w okresie przed powstaniem i rozpoczęciem działalności gospodarczej przez <xAnon> (...) SA</xAnon>. Samo przyjęcie przez pozwanego w decyzji założenia o istnieniu miedzy <xAnon>(...)</xAnon> SA i <xAnon>(...)</xAnon> Cargo SA następstwa prawnego nie uzasadnia bowiem, zdaniem Sądu, uwzględnienia zarzutu odwołania o nałożeniu na powoda odpowiedzialności za naruszające przepisy ustawy antymonopolowej działania <xAnon> (...) SA</xAnon>. Za trafnością takiego stanowiska Sądu przemawiać może okoliczność nieskorzystania przez Prezesa UOKiK z możliwości nałożenia na <xAnon> (...) SA</xAnon> kary pieniężnej, mimo naruszenia zakazu określonego w art. 8 ust. 2 pkt 3 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów. Dodać należy, że odpowiedzialność za naruszenia ustawy antymonopolowej spada na podmiot, który stosował niedozwoloną praktykę, a <xAnon> (...) SA</xAnon> jest bez wątpienia takim podmiotem. Wskazać należy, że to <xAnon> (...) SA</xAnon> wchodziło od 01.10.2001 r. w istniejące na rynku, chociaż ukształtowane przez swego poprzednika <xAnon> - (...) SA</xAnon>, stosunki cywilnoprawne i realizowało politykę naruszającą konkurencję.</xText> <xText>Z tej polityki <xAnon> (...)</xAnon> zrezygnowało dopiero w dniu 01.01.2003 r. , co wynika z opublikowanego przez powoda komunikatu (k. 763 i 764 akt adm.). Podkreślenia wymaga również, że wniesienie odwołania od decyzji Prezesa UOKiK do Sądu Ochrony Konkurencji i Konsumentów wszczyna toczące się od początku cywilne, rozpoznawcze, pierwszoinstancyjne sądowe postępowanie procesowe. Jest tak dlatego, że charakter postępowania administracyjnego wyklucza możliwość oparcia orzeczenia sądu na ustaleniach organu administracyjnego. Oznacza to, że Sąd powinien osadzić sprawę od początku dokonując własnych ustaleń i rozważając samodzielnie zebrany materiał dowodowy. Ważne jest ponadto, że postępowaniu sądowym z odwołania od decyzji organu administracyjnego obowiązują zasady dyspozycyjności i kontradyktoryjności.</xText> <xText>W świetle powyższego podnoszone przez stronę powodową w odwołaniu zarzuty dotyczące naruszenia podstawowych zasad postępowania administracyjnego nie stanowią podstawy do uchylenia zaskarżonej decyzji. Ewentualne uchybienia w postępowaniu administracyjnym mogą być naprawione w postępowaniu prowadzącym sprawę <xIx>ex novo.</xIx> Z tego względu uchybienie popełnione przez organ administracyjny w postępowaniu administracyjnym nie powinny być przedmiotem postępowania sądowego mającego na celu merytoryczne rozstrzygnięcie sporu. Mając powyższe na uwadze należy zaznaczyć, że skierowane do <xAnon> (...) SA</xAnon> zawiadomienie z dnia 05.05.2006 r. (k.1329 akt adm.) spełnia cechy postanowienia o wszczęciu postępowania przeciw temu podmiotowi. Zawiera bowiem informację o toczącym się postępowaniu, możliwości zapoznania się z zebranym materiałem dowodowym oraz wezwanie do ustosunkowania się do postawionych zarzutów i podjęcia czynności w sprawie w charakterze strony. W tym stanie zarzut odwołania dotyczący wydania decyzji w stosunku do podmiotu, wobec którego nie zostało wszczęte postępowanie zdaniem Sądu nie zasługuje na uwzględnienie. Podobnie należy ocenić zarzut prowadzenia postępowania antymonopolowego wobec <xAnon> (...) SA</xAnon>, jako podmiotu, który nie był stroną postępowania antymonopolowego.</xText> <xText>W tej sytuacji za nietrafny należy uznać zarzut naruszenia <xLexLink xArt="art. 6" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">art. 6 kpa</xLexLink> poprzez obrazę obowiązku działania na podstawie przepisów prawa.</xText> <xText>Mając na uwadze przedstawione okoliczności Sąd Okręgowy, uznając, iż brak jest podstaw do uwzględnienia podniesionych przez powoda zarzutów, oddalił odwołanie -<xLexLink xArt="art. 479" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 479</xLexLink><xSUPx>31a</xSUPx><xLexLink xArt="§ 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">§ 1 kpc</xLexLink>.</xText> <xText>O kosztach zastępstwa procesowego orzeczono na podstawie <xLexLink xArt="art. 98;art. 99" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 98 i 99 kpc</xLexLink> stosownie do wyniku sporu.</xText> <xText xALIGNx="right">SSO Witold Rękosiewicz</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Witold Rękosiewicz

Iwona Lubańska

apl. radc. Maciej Chmielewski

Wioleta Żochowska

Sygn. akt XVII AmA 133/07 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 25 kwietnia 2008 r. Sąd Okręgowy w Warszawie - Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów W składzie: Przewodniczący: Sędzia S.O. Witold Rękosiewicz Protokolant: apl. radc. Maciej Chmielewski po rozpoznaniu w dniu 25 kwietnia 2008 r. w Warszawie na rozprawie sprawy z powództwa(...) S.A.z/s wW.przeciwko Prezesowi Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów zainteresowany:(...) S.A.z/s wW. oochronę konkurencji na skutek odwołania od decyzji Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów z dnia 27 lipca 2007 r. nr(...) I Oddala odwołanie II Zasądza od(...) SAz/s wW.na rzecz: a Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów, b (...) SAz/s wW. kwoty po 720 zł (siedemset dwadzieścia) tytułem kosztów zastępstwa procesowego. SSO Witold Rękosiewicz UZASADNIENIE Prezes Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów (pozwany) decyzją z dnia 27 lipca 2007r., znak(...), po przeprowadzeniu postępowania antymonopolowego przeciwko(...) S.A.z siedzibą wW.(powód, przewoźnik), będącego następcą prawnym(...) S.A.z siedzibą wW.— wszczętego na wniosek(...) S.A.z siedzibą wW.(zainteresowany): w pkt I. stwierdził stosowanie przez(...) S.A.praktyk ograniczających konkurencję, polegających na nadużywaniu pozycji dominującej na krajowym rynku przewozów towarów koleją poprzez stosowanie w umowach przewozu niejednolitych warunków, stwarzających zróżnicowane warunki konkurencji kontrahentom(...) S.A.z siedzibą wW.- będącego następcą prawnym(...) S.A.z siedzibą wW., w wyniku przyznania niektórym podmiotom w ramach umów akwizycyjnych (specjalnych) wyższych upustów na przewóz węgla i miału węglowego, niż te które zostały przyznane(...) S.A., co stanowi naruszenieart. 8 ust. 2 pkt 3 ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r. o ochronie konkurencji i konsumentów(Dz.U. z 2005 r. nr 244 poz. 2080) i stwierdził zaniechanie jej stosowania z dniem 1 stycznia 2003 r.; - w pkt II. umorzył postępowanie antymonopolowe w sprawie stosowania przez(...) S.A.z siedzibą wW.- będącego następcą prawnym(...) S.A.z siedzibą wW.- praktyk ograniczających konkurencję polegających na nadużywaniu pozycji dominującej na krajowym rynku przewozów towarów koleją poprzez stosowanie w umowach przewozu niejednolitych warunków, stwarzających zróżnicowane warunki konkurencji kontrahentom(...) S.A.z siedzibą wW.- będącego następcą prawnym(...) S.A.z siedzibą wW., w wyniku przyznania niektórym podmiotom w ramach umów wieloletnich wyższych upustów na przewóz węgla i miału węglowego, niż te które zostały przyznane(...) S.A., co może stanowić naruszenie art. 8 ust. 2 pkt 3 ww. ustawy. Swoją decyzję Prezes UOKiK oparł na następujących ustaleniach. Odnośnie pkt I. stwierdził, iż kryteria w oparciu o które(...)udzielało upustów na przewozy węgla, są w znacznej mierze nieobiektywne. Polityka sprzedaży usług przewozowych(...)z 1999 r. i 2000 r. uzależniała przyznawanie upustów na przewóz węgla kamiennego i miału węglowego w przewozie krajowym od spełnienia dwóch warunków, tj. zagrożenia przejęcia przewozów przez transport samochodowy oraz oferowania dodatkowych usług spedycyjnych. W ocenie Prezesa UOKiK przesłanki te określone zostały celowo przez(...)w sposób na tyle ogólny i elastyczny, że dawały możliwość temu podmiotowi podejmowania arbitralnych decyzji w zakresie wymiaru udzielanych upustów. W ocenie organu antymonopolowego(...)uzależniając przyznawanie upustów na usługi przewozowe spedytorom od zagrożenia przejęcia przewozów przez transport samochodowy oraz świadczenia przez nich usług dodatkowych powinna była wyraźnie określić, w jakich sytuacjach uważa, iż może dojść do zagrożenia przejęcia przewozów przez transport samochodowy oraz jakie usługi dodatkowe będą przez ten podmiot brane pod uwagę. Brak takiego wyraźnego określenia wiązać się mógł z faworyzowaniem niektórych podmiotów. Ponadto powodowało to w oczywisty sposób, iż udzielane przez(...)upusty, mogły nie być obiektywnie uzasadnione. Jednocześnie Prezes UOKiK, na podstawie dowodów zebranych w trakcie tego postępowania, uznał za uzasadnione stwierdzenie zaniechania przez(...)ww. praktyki z dniem 1 stycznia 2003 r. Odnośnie pkt II. Prezes UOKiK wskazał, iż postępowanie w zakresie różnicowania przez(...) S.A.upustów na przewozy węgla kamiennego w ramach umów wieloletnich było już przedmiotem badania Prezesa Urzędu. W doktrynie i orzecznictwie jako jedną z przyczyn uniemożliwiających prowadzenie postępowania z powodu braku podstaw prawnych do merytorycznego rozstrzygnięcia, a w konsekwencji prowadzących do konieczności jego umorzenia na podstawie art. 105 § 1 kpa, podaje się istnienie uprzedniego rozstrzygnięcia tożsamej sprawy. Tym samym Prezes UOKiK uznał, iż stan faktyczny sprawy pozwala na uznanie bezprzedmiotowości postępowania przed organem antymonopolowym. Ponadto stosownie do treści art. 101 ust. 1 pkt 1 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów Prezes Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów stwierdził, iż nakładanie kary na(...) S.A.byłoby niecelowe, z uwagi na fakt, iż praktyka stwierdzona w ramach niniejszej decyzji dotyczy działań(...) S.A., które zostały zaniechane blisko 5 lat temu. Organ antymonopolowy uwzględnił również okoliczność nałożenia na(...) SA, na mocy innych własnych decyzji, kar pieniężnych w łącznej wysokości 70 min zł. Zdaniem Prezesa UOKiK ta okoliczność powinna wywrzeć na(...) wystarczająco prewencyjny wpływ i przyczynić się do zapewnienia trwałego zaprzestania w przyszłości naruszania przez ten podmiot reguł konkurencji. W złożonym odwołaniu powód ((...) S.A.) zaskarżył decyzję Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów nr(...)z dnia 27 lipca 2007 r. w pkt I w całości, a w pkt II w zakresie, w jakim uznaje się(...)za następcę prawnego(...) S.A., jako wydaną z naruszeniem: art. 8 ust. 2 pkt 3 ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r. o ochronie konkurencji i konsumentów, poprzez błędne ustalenie stosowania przez(...)- w okresie poprzedzającym powstanie Spółki - praktyk ograniczających konkurencję, polegających na stosowaniu w umowach przewozu niejednolitych warunków, stwarzających zróżnicowane warunki konkurencji kontrahentom(...), poprzez stosowanie w umowach akwizycyjnych (specjalnych) wyższych upustów na przewóz węgla i miału węglowego niż te, które zostały przyznane(...) S.A.wskutek błędnego uznania, że(...)jest następcą prawnym(...) S.A.; - art. 10 Ustawy poprzez wydanie decyzji stwierdzającej stosowanie praktyk ograniczających konkurencję i stwierdzającej zaniechanie ich stosowania przez(...), pomimo że wobec(...)nie zostało wszczęte postępowanie antymonopolowe: art. 86 Ustawy poprzez prowadzenie postępowania antymonopolowego wobec(...), pomimo że(...)nie była stroną postępowania antymonopolowego w rozumieniu przepisów Ustawy: art. 6 k.p.a.poprzez obrazę obowiązku działania na podstawie przepisów prawa. W oparciu o powyższe zarzuty powód wniósł o uchylenie Decyzji w pkt I w całości, a nadto w pkt II w zakresie, w jakim uznaje się(...)za następcę prawnego(...) S.A.i umorzenie postępowania w stosunku do(...). Uzasadniając odwołanie powód stwierdził, iż Decyzja, stwierdzająca stosowanie przez(...)praktyk ograniczających konkurencję, została wydana na skutek postępowania toczącego się pierwotnie w stosunku do(...)(...), a następnie, zgodnie z zasadą sukcesji generalnej wyrażonej w art. 2 ustawy z dnia 08.09.2000 r. o komercjalizacji, restrukturyzacji i prywatyzacji Przedsiębiorstwa Państwowego „(...)" (Dz. U. z 2000 r. nr 84, poz. 948 z późn. zm.) przeciwko(...) S.A.Przekształcenie niniejszego postępowania i objęcie nim wyłącznie(...)przez Prezesa Urzędu zostało oparte na następstwie prawnym(...)po(...) S.A.wywiedzionym z art. 14 ust. 2 ustawy o komercjalizacji(...). Zdaniem powoda przyjęta przez Prezesa Urzędu interpretacja art. 14 ust. 2 ustawy o komercjalizacji(...)jest sprzeczna z jego literalną wykładnią Na podstawie art. 14 ust. 2 w/w ustawy spółki przewozowe (w tym(...)) z dniem wpisu do rejestru handlowego, w zakresie wykonywanego przez nie rodzaju przewozów, wstąpiły w prawa i obowiązki(...) S.A.jako przewoźnika kolejowego, w rozumieniu ustawy zdnia 15 listopada 1984 r. – Prawo przewozowe,ustawy z dnia 27 czerwca 1997 r. o transporcie kolejowym. Zdaniem powoda, postanowienia art. 14 ustawy o komercjalizacji(...)nie pozwalają na uznanie istnienia następstwa prawnego pomiędzy(...)i(...)S.A. pozwalającego na wydanie Decyzji wobec(...). W jego opinii następstwo prawne oznacza wstąpienie w ogół praw i obowiązków poprzednika prawnego bez względu na charakter prawny tych stosunków, zaś art. 14 w/w ustawy expressis verbis stanowi, że(...)z dniem wpisania do rejestru wstępuje jedynie w prawa i obowiązki(...) S.A.jako przewoźnika kolejowego, w rozumieniu ustawy - Prawo przewozoweoraz ustawy o transporcie kolejowym. Z uwagi na powyższe według powoda zakresem „sukcesji” nie został objęty ogół prywatno- i publiczno­prawnych zobowiązań ciążących na(...) S.A., co oznacza, że(...)nie wstąpiło w prawa i obowiązki(...) S.A.o charakterze publicznoprawnym, które pozostają poza zakresem w/w aktów prawnych. W opinii pełnomocnika(...)w przedmiotowej sprawie nie bez znaczenia jest sposób, jaki przewidział ustawodawca dla powstania(...). W tym przypadku nie miało bowiem miejsca przekształcenie lecz utworzenie nowego podmiotu - osoby prawnej, która przejęła tylko prawa i obowiązki przewoźnika towarowego w zakresie przewidzianym w art. 14 ust. 2 w/w ustawy. Ważnym w opinii powoda jest również fakt, że ustawa o komercjalizacji(...), w zakresie zasad na jakich(...) S.A.miała utworzyć m.in.(...), odwołuje się do regulacjiKodeksu spółek handlowycho powstawaniu spółki, a nie do przepisów o przekształcaniu spółek. Zdaniem powoda o braku sukcesji pomiędzy(...)a(...) S.A.świadczy również to, że(...)zaczęła świadczyć usługi przewozu towarów w oparciu o własną licencję (następnie koncesję) na prowadzenie działalności w tym zakresie, a nie na podstawie uprawnień wynikających z licencji przyznanej(...) S.A. Zdaniem(...)pomimo, że wolą ustawodawcy działalność(...) S.A.przeszła (wyłącznie w rozumieniu ustawy o komercjalizacji(...)) na utworzone przez ten podmiot spółki przewozowe, to sam fakt kontynuowania tej działalności nie daje jeszcze podstaw, aby twierdzić o istnieniu następstwa prawnego, które uzasadniałoby przypisywanie(...)odpowiedzialności z tytułu praktyk ograniczających konkurencję stosowanych przez odrębne od Spółki podmioty. Potwierdza to także fakt, iż w przypadku(...) S.A.i(...)nie występuje zasada kontynuacji spółki, a(...) S.A.istnieje nadal, z tym że nie zajmuje się działalnością przewozową. Co więcej w opinii powoda(...)nie przejęła zobowiązań(...) S.A., które powstały przed dniem wpisu(...)do rejestru, a wstąpiła wyłącznie w prawa i obowiązki przewoźnika kolejowego w określonych stosunkach prawnych powstałych po tej dacie. W opinii powoda(...)- nie będąc następcą prawnym(...) S.A., a zatem nie będąc podmiotem tożsamym z(...) S.A.- nie mogła „z mocy prawa” wstąpić do postępowania prowadzonego przez Prezesa UOKiK na wniosek(...). Postępowanie to bowiem wszczęto i prowadzono przeciwko odrębnemu podmiotowi, który żadną miarą nie może być traktowany jako poprzednik prawny(...). Tym samym Prezes Urzędu naruszył wymogi formalne postępowania antymonopolowego, gdyż nie zostało wydane postanowienie o wszczęciu postępowania antymonopolowego przeciwko(...). W konsekwencji Prezes Urzędu wydał Decyzję wobec przedsiębiorcy, wobec którego nie zostało wszczęte postępowanie antymonopolowe, a zatem, który w świetle postanowień ustawy nie był stroną postępowania. Ponadto zdaniem(...)będąca przedmiotem niniejszego odwołania została wydana z naruszeniemart. 6 k.p.a., co wynika z wydania Decyzji na podstawie błędnie ustalonego stanu prawnego. Prezes Urzędu nie wykazał bowiem istnienia następstwa prawnego pomiędzy(...) S.Ai(...), a było to zdaniem powoda konieczne do wydania Decyzji przeciwko(...). Pozwany Prezes UOKiK wniósł o oddalenie odwołania. Zdaniem organu antymonopolowego zarzuty postawione przez powoda są bezzasadne. Przesłanka braku istnienia następstwa prawnego pomiędzy(...)a(...) S.A.nie zasługuje na uwzględnienie. Następstwo prawne pomiędzy(...) S.A.a(...)wynika, w jego ocenie, z literalnego brzmienia art. 14 ust. 2 ustawy o komercjalizacji(...)(...). Organ antymonopolowy stwierdził, iż prowadzone postępowanie antymonopolowe zakończone zaskarżoną decyzją dotyczyło bez wątpienia działań(...)(...), a następnie(...) S.A.związanych bezpośrednio z przewozem towarów koleją. Zdaniem Prezesa Urzędu nie uznanie następstwa prawnego pomiędzy(...) S.A.a(...)byłoby w istocie kwestionowaniem tego następstwa wynikającego wprost z literalnego brzmienia art. 14 ust. 2 ustawy o komercjalizacji(...)(...). W opinii organu antymonopolowego przepisy art. 2 ustawy o komercjalizacji(...)(...)(regulującego kwestię następstwa prawnego pomiędzy(...)(...)a(...) SAoraz art. 14 ust. 2 tej ustawy (regulującego kwestię następstwa prawnego pomiędzy m.in.(...) S.A.a(...)nie różnią się co do zasady. Tym co różni oba przepisy jest jedynie zakres następstwa prawnego, bowiem o ile w przypadku(...) S.A.jest ono pełne, to w przypadku(...) S.A.oraz(...)dotyczy jedynie działalności polegającej na przewozie towarów. Aczkolwiek w ocenie Prezesa Urzędu taki zakres w zupełności wystarczał, aby uznać(...)za następcę(...) S.A.w ramach postępowania antymonopolowego zakończonego zaskarżoną Decyzją. Co więcej, zdaniem organu antymonopolowego, nieuwzględnienie w postępowaniu antymonopolowym następstwa prawnego pomiędzy(...) S.A.a(...)oznaczałoby działanie niezgodne z prawem, tj. z art. 14 ust. 2 ustawy o komercjalizacji(...)(...). Prezes UOKiK w odpowiedzi na odwołanie powoda wskazał również na art. 75 ustawy o komercjalizacji(...)(...). Zgodnie z treścią ust. 1 tego przepisu z dniem wpisu(...) S.A.do rejestru handlowego właściwe organy koncesyjne określone odrębnymi przepisami dokonają przeniesienia na rzecz tej spółki uprawnień wynikających z koncesji otrzymanych przez(...)na prowadzenie działalności gospodarczej polegającej m.in. na wykonywaniu przewozów kolejowych osób i rzeczy. Zgodnie natomiast z ust. 3 tego przepisu ust. 1 art. 75 stosuje się również do spółek powstałych w wyniku restrukturyzacji(...) S.A., o których mowa w art. 2 ust. 3 pkt 1 tejże ustawy, odpowiednio do ustalonego dla nich zakresu i obszaru działalności gospodarczej, jeżeli spełniają one warunki do otrzymania stosownych koncesji. Zdaniem organu antymonopolowego z powyższego wynika, iż ustawodawca w zakresie przejścia koncesji analogicznie potraktował kwestię następstwa prawnego pomiędzy(...)a(...) S.A.oraz(...) S.A.a(...). Z uwagi na powyższe organ antymonopolowy uznał, iż nie było konieczne wydawanie odrębnego postanowienia o wszczęciu postępowania antymonopolowego wobec(...). Pozwany stwierdził, że wysłanie zawiadomienia z dnia 5 maja 2006 r., w którym Prezes UOKiK poinformował(...), iż stało się z mocy prawa stroną prowadzonego dotychczas przeciwko(...) S.A.postępowania, czyniło zadość wymogom prawa. Organ antymonopolowy wskazał także, że dokonana przez niego ocena sytuacji prawnej w zakresie następstwa procesowego zgodna jest też zart. 30 § 4 kpa. Zauważył, że zdaniem doktryny powołany przepis dotyczy także przekształceń osób prawnych. Ponieważ w przedmiotowej sprawie zbycie praw i obowiązków między(...) SAa(...) SAnastąpiło na podstawie art. 14 ust. 2 ustawy o komercjalizacji(...)(...), zdaniem Prezesa UOKiK zaistniałe następstwo prawne miało charakter procesowy. Pozwany wywodził, że sukcesja procesowa oznacza wstąpienie(...) SAw sytuacje procesową(...) SA, wobec czego podmiot wstępujący jest związany dokonanymi dotychczas czynnościami procesowymi w takim samym stopniu i zakresie, w jakim związany tymi czynnościami był poprzedni podmiot. Dodał, że czynności proceduralne organu wobec poprzednika są ważne i nie ma potrzeby ich powtarzania. Za zbędne uznał pozwany w takiej sytuacji wydawanie odrębnego postanowienia o wszczęciu postępowania względem(...) SA. W ocenie Prezesa UOKiK przyjęty sposób postępowania nie zagroził gwarancjom procesowym powoda, ponieważ organ antymonopolowy wszczynając postępowanie wydał postanowienie o wszczęciu postępowania antymonopolowego i doręczył je stronom. Z uwagi na fakt, że stronom na tej treści postanowienie nie przysługiwało zażalenie, w ocenie pozwanego,(...) SAnie straciło żadnych gwarancji i praw do obrony w przedmiotowym postępowaniu antymonopolowym. Prezes UOKiK dodał ponadto, że wobec występującego w sprawie następstwa prawnego w chwili wydawania decyzji, jedynym podmiotem ponoszącym odpowiedzialność za naruszenie prawa konkurencji było(...) SA. Stwierdził, że dzielenie odpowiedzialności na(...)SA i(...)Cargo SA byłoby niecelowe z uwagi na prowadzoną obecnie przez te podmioty działalność oraz literalne brzmienie art. 14 ust. 2 ustawy o komercjalizacji(...)(...). Stanowisko w przedmiotowej sprawie przedstawił również zainteresowany- (...) S.A.Jego zdaniem żądanie powoda o uchylenie Decyzji w powyższym zakresie jest bezzasadne i w związku z tym wniósł on o oddalenie odwołania powoda w całości. Zainteresowany podzielił stanowisko Prezesa Urzędu w zakresie, w jakim powołuje się on na art. 14 ust. 2 ustawy o komercjalizacji, restrukturyzacji i prywatyzacjiprzedsiębiorstwa państwowego (...). Jego zdaniem treść tego przepisu wyraźnie wskazuje, iż spółki przewozowe (w tym Powód) z dniem wpisu do rejestru handlowego, w zakresie wykonywanego przez nie rodzaju przewozów (w tym wypadku przewozów towarowych), wstąpiły w prawa i obowiązki(...) S.A.jako przewoźnika kolejowego. W jego opinii sformułowanie: „prawa i obowiązki(...) S.A.jako przewoźnika kolejowego” w ujęciu powołanych w art. 14 ust. 2 ustaw, należy rozumieć jako ogół praw i obowiązków wynikających ze stosunków prawnych, w których(...) S.A.uczestniczyło jako przedsiębiorca, określany wustawach Prawo przewozoweoraz ustawy o transporcie kolejowym, jako przewoźnik kolejowy. Zainteresowany uznał zgodność zaistniałej sytuacji prawnej zart. 30 § 4 k.p.a., w myśl którego w sprawach dotyczących praw zbywalnych lub dziedzicznych w razie zbycia prawa lub śmierci strony w toku postępowania na miejsce dotychczasowej strony wstępują jej następcy prawni. W jego opinii przepis ten dotyczy także przekształceń osób prawnych. Uważa on, iż w przedmiotowej sprawie zbycie prawa i obowiązku nastąpiło na podstawieart. 14 ust. 2, atym samym doszło do następstwa prawnego mającego charakter procesowy. Sukcesja procesowa oznacza wstąpienie podmiotu trzeciego ((...)) w sytuację procesową jednej ze stron ((...) SA.),co jest jednoznaczne ze związaniem podmiotu nowo wstępującego dotychczas dokonanymi czynnościami procesowymi w takim zakresie i stopniu, w jakim czynnościami tymi związana jest strona procesowa, w której sytuację procesową wstępuje podmiot trzeci. Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów ustalił i zważył, co następuje: W dniu 6 czerwca 2000 r. do Prezesa UOKiK wpłynął odSpółki (...) S.A.z siedziba wG.(w trakcie postępowania zmienił firmę i siedzibę- (...) S.A.), wniosek o wszczęcie postępowania antymonopolowego przeciwko(...)(...)z siedzibą wW., w związku ze stosowaniem przez ten podmiot praktyk ograniczających konkurencję. Organ antymonopolowy, po zapoznaniu się ze stawianymi zarzutami i złożonymi dokumentami, w dniu 13 października 2000 r. zawiadomił(...)(...)o wszczęciu przeciw niemu postępowania antymonopolowego. Wszczęcie postępowania w przedmiotowej sprawie nastąpiło w czasie obowiązywaniaustawy z dnia 24 lutego 1990 r. o przeciwdziałaniu praktykom monopolistycznym i ochronie interesów konsumentów(Dz.U. z 1999 r. nr 52 poz. 547), natomiast w trakcie postępowania w dniu 1 kwietnia 2001 r. weszła w życieustawa z dnia 15 grudnia 2000 r. o ochronie konkurencji i konsumentów(Dz. U. z 2005 r., Nr 244, poz. 2080 z późn. zm.), która uchyliłaustawę o przeciwdziałaniu praktykom monopolistycznym i ochronie interesów konsumentów, a ponadto zobowiązywała do stosowania w prowadzonych przed organem antymonopolowym postępowaniach przepisów nowej ustawy. Przedstawione(...)(...)zarzuty zostały zakwalifikowane jako: 1 nadużywanie pozycji dominującej polegające na przeciwdziałaniu ukształtowaniu się warunków niezbędnych do rozwoju bądź powstania konkurencji poprzez odmowę udostępnienia(...)linii kolejowej w celu wykonywania przewozów towarowych zgodnie z otrzymaną koncesją, co może stanowić naruszenie art. 8 ust. 2 pkt 5 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów, 2 nadużywanie pozycji dominującej polegające na stosowaniu w umowach przewozu niejednolitych warunków, stwarzających zróżnicowane warunki konkurencji kontrahentom(...) S.A.w wyniku przyznania niektórym podmiotom wyższych upustów na przewóz: -kamienia wapiennego, -kwarcytu i dolomitu, -żużla wielkopiecowego, -popiołów, -węgla i miału węglowego, -propanu-butanu, -ciężkiego oleju opałowego (mazutu) w imporcie, niż te, które zostały przyznane(...), co może stanowić naruszenie art. 8 ust. 2 pkt 3 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów; 3 nadużywanie pozycji dominującej polegające na odmowie sprzedaży usług, przy braku alternatywnych źródeł zaopatrzenia, dyskryminującą(...), w wyniku: a odmowy udostępnienia linii kolejowej w celu wykonywania przez(...)przewozów towarowych zgodnie z otrzymaną koncesją, b odmowy zawarcia umowy na przewóz kamienia wapiennego w relacjiW.-I., c odmowy przedłużenia umowy specjalnej nr(...), d odmowy przyznania upustów w wysokości zaproponowanej przez(...)na przewozy: 10 -kamienia wapiennego, -kwarcytu i dolomitu, -żużla wielkopiecowego, -popiołów, -węgla i miału węglowego, -propanu-butanu, -ciężkiego oleju opałowego (mazutu) w imporcie, niż te, które zostały przyznane(...), co może stanowić naruszenie art. 8 ust. 1 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów; O powyższych zarzutach strony zostały poinformowane pismem z dnia 13 października 2000 r. Na wniosek(...), postanowieniem z dnia 7 września 2001 r. Prezes Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów zawiesił niniejsze postępowanie. Ponownie zostało ono podjęte na wniosek(...)w dniu 3 lutego 2003 r. W trakcie prowadzonego postępowania(...)pismem z dnia 20 października 2005 r. wycofała wniosek o nakazanie zaniechania przez(...) S.A.praktyk ograniczających konkurencję w następującym zakresie: 1 nadużywanie pozycji dominującej polegające na przeciwdziałaniu ukształtowaniu się warunków niezbędnych do rozwoju bądź powstania konkurencji poprzez odmowę udostępnienia(...)linii kolejowej w celu wykonywania przewozów towarowych zgodnie z otrzymaną koncesją, co może stanowić naruszenie art. 8 ust. 2 pkt 5 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów, 2 nadużywanie pozycji dominującej polegające na stosowaniu w umowach przewozu niejednolitych warunków, stwarzających zróżnicowane warunki konkurencji kontrahentom(...) S.A.w wyniku przyznania niektórym podmiotom wyższych upustów na przewóz: -kamienia wapiennego, -kwarcytu i dolomitu, -żużla wielkopiecowego, -popiołów, -propanu-butanu, -ciężkiego oleju opałowego (mazutu) w imporcie, niż te, które zostały przyznane(...), co może stanowić naruszenie art. 8 ust. 2 pkt 3 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów; 11 3 nadużywanie pozycji dominującej polegające na odmowie sprzedaży usług, przy braku alternatywnych źródeł zaopatrzenia, dyskryminującą(...), w wyniku: a odmowy udostępnienia linii kolejowej w celu wykonywania przez(...)przewozów towarowych zgodnie z otrzymaną koncesją, b odmowy zawarcia umowy na przewóz kamienia wapiennego w relacjiW.-I., c odmowy przedłużenia umowy specjalnej nr(...), d odmowy przyznania upustów w wysokości zaproponowanej przez(...)na przewozy: -kamienia wapiennego, -kwarcytu i dolomitu, -żużla wielkopiecowego, -popiołów, -węgla i miału węglowego, -propanu-butanu, -ciężkiego oleju opałowego (mazutu) w imporcie, niż te, które zostały przyznane(...), co może stanowić naruszenie art. 8 ust. 1 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów; W związku z powyższym Prezes UOKiK postanowieniem z dnia 30 listopada 2005 r. Prezes UOKiK umorzył w powyższym zakresie postępowanie antymonopolowe. Dalsze postępowanie obejmowało jedynie zarzut w zakresie nadużywania pozycji dominującej polegającego na stosowaniu w umowach przewozu niejednolitych warunków, stwarzających zróżnicowane warunki konkurencji kontrahentom przewoźnika w wyniku przyznania niektórym podmiotom wyższych upustów na przewóz węgla i miału węglowego. W chwili wszczęcia postępowania antymonopolowego działalność związaną z przewozami towarów koleją prowadziło Przedsiębiorstwo(...)z siedzibą wW.. Na mocy ustawy z dnia 8 września 2000 r. o komercjalizacji, restrukturyzacji i prywatyzacji przedsiębiorstwa(...)(Dz. U. Nr 84, poz. 948 z późn. zm.) Przedsiębiorstwo(...)zostało przekształcone w(...)Spółka Akcyjna. Ponadto dnia 01.10.2001 r. podjęła działalność gospodarczą utworzona przez(...) S.A., w ramach realizacji dyspozycji zawartej w przepisach wymienionej ustawy,spółka (...) S.A.z siedzibą wW., która przejęła działalność(...) S.A.w zakresie towarowych przewozów koleją. Zgodnie z art. 14 ust. 2 ustawy o komercjalizacji, restrukturyzacji i prywatyzacji przedsiębiorstwa(...),(...) S.A.wstąpiła w prawa i obowiązki(...) S.A.jako przewoźnika kolejowego w rozumieniu przepisówustawy Prawo przewozowei ustawy o transporcie kolejowym. Sformułowanie powyższego przepisu odnosi się do ogółu praw i obowiązków określonych rodzajem działalności, jaką są przewozy kolejowe rzeczy albo osób. Tym samym sformułowanie prawa i obowiązki(...) S.A., jako przewoźnika kolejowego w rozumieniuustawy Prawo przewozoweoraz ustawy o transporcie kolejowym należy rozumieć jako ogół praw i obowiązków wynikających ze stosunków prawnych, w których(...) S.A.uczestniczyło jako przedsiębiorca, określany wustawie Prawo przewozoweoraz ustawie o transporcie kolejowym jako przewoźnik kolejowy. Z tego względu postępowanie antymonopolowe było w końcowym okresie prowadzone przeciwko(...) SA, o czym Prezes UOKiK zawiadomił powoda pismem z dnia 05.05.2006 r. (k.1329 akt adm.). W świetle powyższego w opinii Sądu należy przyjąć, że(...) S.A.jest następcą prawnym w stosunku do(...) S.A.w zakresie kolejowych przewozów towarowych. Podnoszona przez powoda okoliczność, że organy skarbowe oraz Zakład Ubezpieczeń Społecznych nadal odrębnie traktują(...) S.A.i(...)w żaden sposób nie wpływa na słuszność zaskarżonej Decyzji Prezesa UOKiK, ponieważ z punktu widzenia przepisów prawa podatkowego i przepisów dot. ubezpieczeń społecznych,(...) S.A.nie jest następcą prawnym(...) S.A.. Wynika to z faktu, iż prawa i obowiązki(...) S.A.wobec Skarbu Państwa reprezentowanego przez administrację skarbową były prawami i obowiązkami podatnika, a nie przewoźnika kolejowego, zaś prawa i obowiązki wobec ZUS były prawami i obowiązkami ubezpieczającego. Odmiennie natomiast powinny być traktowane prawa i obowiązki wynikające z ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów. Działania określane jako nadużycie pozycji dominującej jest w sposób bezpośredni uzależnione od posiadania znaczącej siły rynkowej przez przedsiębiorcę, który takie działanie podejmuje. Siła rynkowa jest natomiast kwestią wymagającą najpierw ustalenia rynku właściwego w wymiarze produktowym, geograficznym i czasowym. Ponieważ działania(...) S.A., jako przedsiębiorcy naruszającego przepisy o ochronie konkurencji i konsumentów skierowane były i wywoływały skutki na rynku kolejowych przewozów towarowych, należy zauważyć, iż(...) S.A.mógł dopuszczać się tych praktyk wyłącznie jako przewoźnik kolejowy w rozumieniuustaw Prawo przewozowei o transporcie kolejowym. Zdaniem Sądu należy zauważyć, że w chwili wszczęcia postępowania antymonopolowego(...)(...)a następnie(...) SAbyło jedynym podmiotem świadczącym usługi przewozu towarów transportem kolejowym na krajowym rynku przewozów kolejowych. Sytuacja ta w zasadzie nie uległa zmianie do końca 2002 r., kiedy jedynym podmiotem świadczącym usługi w zakresie kolejowego przewozu towarów był już od ponad roku (od 01.10.2001 r.) powód- (...) SA. Podkreślenia wymaga, że sama okoliczność stosowania przez(...) SApraktyk ograniczających konkurencję w okresie do 01.01.2003 r. nie jest przez powoda kwestionowana w złożonym odwołaniu. Wobec tego, zdaniem Sądu, okoliczność ta można uznać za bezsporną. Postawione przez powoda w odwołaniu zarzuty dotyczą błędnego przyjęcia przez Prezesa UOKiK w zaskarżonej decyzji, że pomiędzy(...) SA, jako następcą prawnym(...)(...)a(...) SAistniała sukcesja generalna uprawniająca do obciążenia powoda odpowiedzialnością za praktyki stosowane przez(...) SA. Dokonana w zaskarżonej decyzji prawna ocena praktyk stosowanych przez(...) SArównież nie została zakwestionowana w odwołaniu. Powód ograniczył się bowiem do kategorycznego negowania istnienia pomiędzy(...)SA i(...)Cargo SA następstwa prawnego. W ocenie powoda brak następstwa prawnego między nim a(...) SAjest, w powiązaniu z innymi wskazanymi zarzutami, okolicznością uzasadniająca uchylenie zaskarżonej decyzji. Zważyć należało jednak, że bez względu na to, czy podmiotem dominującym na rynku przewozów towarowych koleją była(...) SA, czy(...) SA, każdorazowo nadużywanie pozycji dominującej przejawiało się w wykorzystywaniu przez przewoźnika nieprecyzyjnych kryteriów przyznawania podmiotom zawierającym z przewoźnikiem umowy akwizycyjne, upustów na przewóz węgla i miału węglowego, co umożliwiało dyskryminowanie niektórych kontrahentów. Ocena ta znajduje zastosowanie również w stosunku do praktyki, której dotyczy pkt II zaskarżonej decyzji, choć nadużywanie pozycji dominującej naruszające art. 8 ust. 2 pkt 3 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów przejawiało się na gruncie zawierania umów wieloletnich. Niekwestionowanym jednak jest, że w okresie, którego dotyczy zaskarżona decyzja, każdorazowo niedozwolone praktyki naruszające wymieniony przepis ustawy antymonopolowej, stosowane były przez(...) SA. Skoro więc organ antymonopolowy w zaskarżonej decyzji nie wskazał przedziału czasowego, w którym uznał, że przewoźnik stosował niedozwoloną praktykę antykonkurencyjną, ograniczając się jedynie do podania daty zaniechania jej stosowania, należy zdaniem Sądu stwierdzić, że brak jest podstaw do uwzględnienia zarzutu naruszenia zaskarżoną decyzją art. 8 ust. 2 pkt 3 ustawy antymonopolowej. Z zaskarżonej decyzji wynika bowiem, że niedozwolona praktykę stosowało(...) SA. I chociaż jednocześnie Prezes UOKiK wskazuje, że powód jest następcą prawnym(...) SA, nietrafny jest zdaniem Sądu zarzut odwołania, że z zaskarżonej decyzji wynika jakoby Prezes UOKiK przyjął, iż(...) SAw okresie poprzedzającym powstanie tej spółki stosowało opisane w decyzji praktyki ograniczające konkurencję. Skoro bowiem Prezes UOKiK podał w decyzji tylko datę zaprzestania stosowania praktyki, nie podając daty rozpoczęcia jej stosowania, nie można w sposób niebudzący wątpliwości stwierdzić, że decyzja dotyczy również niedozwolonej praktyki stosowanej w okresie przed powstaniem i rozpoczęciem działalności gospodarczej przez(...) SA. Samo przyjęcie przez pozwanego w decyzji założenia o istnieniu miedzy(...)SA i(...)Cargo SA następstwa prawnego nie uzasadnia bowiem, zdaniem Sądu, uwzględnienia zarzutu odwołania o nałożeniu na powoda odpowiedzialności za naruszające przepisy ustawy antymonopolowej działania(...) SA. Za trafnością takiego stanowiska Sądu przemawiać może okoliczność nieskorzystania przez Prezesa UOKiK z możliwości nałożenia na(...) SAkary pieniężnej, mimo naruszenia zakazu określonego w art. 8 ust. 2 pkt 3 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów. Dodać należy, że odpowiedzialność za naruszenia ustawy antymonopolowej spada na podmiot, który stosował niedozwoloną praktykę, a(...) SAjest bez wątpienia takim podmiotem. Wskazać należy, że to(...) SAwchodziło od 01.10.2001 r. w istniejące na rynku, chociaż ukształtowane przez swego poprzednika- (...) SA, stosunki cywilnoprawne i realizowało politykę naruszającą konkurencję. Z tej polityki(...)zrezygnowało dopiero w dniu 01.01.2003 r. , co wynika z opublikowanego przez powoda komunikatu (k. 763 i 764 akt adm.). Podkreślenia wymaga również, że wniesienie odwołania od decyzji Prezesa UOKiK do Sądu Ochrony Konkurencji i Konsumentów wszczyna toczące się od początku cywilne, rozpoznawcze, pierwszoinstancyjne sądowe postępowanie procesowe. Jest tak dlatego, że charakter postępowania administracyjnego wyklucza możliwość oparcia orzeczenia sądu na ustaleniach organu administracyjnego. Oznacza to, że Sąd powinien osadzić sprawę od początku dokonując własnych ustaleń i rozważając samodzielnie zebrany materiał dowodowy. Ważne jest ponadto, że postępowaniu sądowym z odwołania od decyzji organu administracyjnego obowiązują zasady dyspozycyjności i kontradyktoryjności. W świetle powyższego podnoszone przez stronę powodową w odwołaniu zarzuty dotyczące naruszenia podstawowych zasad postępowania administracyjnego nie stanowią podstawy do uchylenia zaskarżonej decyzji. Ewentualne uchybienia w postępowaniu administracyjnym mogą być naprawione w postępowaniu prowadzącym sprawęex novo.Z tego względu uchybienie popełnione przez organ administracyjny w postępowaniu administracyjnym nie powinny być przedmiotem postępowania sądowego mającego na celu merytoryczne rozstrzygnięcie sporu. Mając powyższe na uwadze należy zaznaczyć, że skierowane do(...) SAzawiadomienie z dnia 05.05.2006 r. (k.1329 akt adm.) spełnia cechy postanowienia o wszczęciu postępowania przeciw temu podmiotowi. Zawiera bowiem informację o toczącym się postępowaniu, możliwości zapoznania się z zebranym materiałem dowodowym oraz wezwanie do ustosunkowania się do postawionych zarzutów i podjęcia czynności w sprawie w charakterze strony. W tym stanie zarzut odwołania dotyczący wydania decyzji w stosunku do podmiotu, wobec którego nie zostało wszczęte postępowanie zdaniem Sądu nie zasługuje na uwzględnienie. Podobnie należy ocenić zarzut prowadzenia postępowania antymonopolowego wobec(...) SA, jako podmiotu, który nie był stroną postępowania antymonopolowego. W tej sytuacji za nietrafny należy uznać zarzut naruszeniaart. 6 kpapoprzez obrazę obowiązku działania na podstawie przepisów prawa. Mając na uwadze przedstawione okoliczności Sąd Okręgowy, uznając, iż brak jest podstaw do uwzględnienia podniesionych przez powoda zarzutów, oddalił odwołanie -art. 47931a§ 1 kpc. O kosztach zastępstwa procesowego orzeczono na podstawieart. 98 i 99 kpcstosownie do wyniku sporu. SSO Witold Rękosiewicz

15/450500/0005127/AmA

Sąd Okręgowy w Warszawie

XVII Wydział Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumenta

154505000006027_XX_GC_000387_2007_Uz_2008-04-29_001

XX GC 387/07

2008-04-29 02:00:00.0 CEST

2014-12-22 19:15:04.0 CET

2014-11-19 05:55:43.0 CET

15450500

6027

SENTENCE

Sygn. akt XX GC 387/07 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 29 kwietnia 2008 r. Sąd Okręgowy w Warszawie XX Wydział Gospodarczy w składzie: Przewodniczący: SSO Mirosława Kamińska Protokolant: Sekretarz sądowy Jarosław Zieliński po rozpoznaniu w dniu 18 kwietnia 2008 r. w Warszawie sprawy z powództwa (...) Sp. z o.o. z siedzibą w R. przeciwko (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. o zapłatę 1 zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 201.210,50 zł (słownie: dwieście jeden tysięcy dwieście dz

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Paula Wiaterska" xVersion="1.0" xYear="2007" xLang="PL" xToPage="1" xEditor="pwiaterska" xPublisher="pwiaterska" xEditorFullName="Paula Wiaterska" xFlag="published" xDocType="Uz" xml:space="preserve" xFromPg="1" xVolType="15/450500/0006027/GC" xVolNmbr="000387"> <xName>Wyrok</xName> <xBlock><xText/>Sygn. akt XX GC 387/07 <xUnit xIsTitle="true" xBold="true" xType="part"><xName>WYROK</xName><xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle><xText xALIGNx="right"> Dnia 29 kwietnia 2008 r.</xText><xText/><xText>Sąd Okręgowy w Warszawie XX Wydział Gospodarczy</xText><xText>w składzie:</xText><xRows><xCOLGROUPx><xCOLx xWIDTHx="186"/><xCOLx xWIDTHx="525"/></xCOLGROUPx><xRow><xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"><xText xALIGNx="right"> Przewodniczący:</xText></xClmn><xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"><xText>SSO Mirosława Kamińska</xText></xClmn></xRow><xRow><xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"><xText xALIGNx="right">Protokolant:</xText></xClmn><xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"><xText>Sekretarz sądowy Jarosław Zieliński</xText></xClmn></xRow></xRows><xText>po rozpoznaniu w dniu 18 kwietnia 2008 r. w Warszawie</xText><xText>sprawy z powództwa</xText><xText><xAnon> (...) Sp. z o.o.</xAnon> z siedzibą w <xAnon>R.</xAnon></xText><xText>przeciwko</xText><xText><xAnon> (...) Sp. z o.o.</xAnon> z siedzibą w <xAnon>W.</xAnon></xText><xText>o zapłatę</xText><xText/><xUnit xIsTitle="false" xType="none"><xName xSffx=".">1</xName><xText>zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 201.210,50 zł (słownie: dwieście jeden tysięcy dwieście dziesięć złotych 50/100) wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 10 marca 2007 r. do dnia zapłaty,</xText></xUnit><xUnit xIsTitle="false" xType="none"><xName xSffx=".">2</xName><xText>zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 10.061 zł tytułem zwrotu kosztów procesu oraz 7.217 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego.</xText></xUnit><xText/><xText xALIGNx="right">SSO Mirosława Kamińska</xText></xUnit></xBlock> </xPart>

Mirosława Kamińska

Paula Wiaterska

Sekretarz sądowy Jarosław Zieliński

Paula Wiaterska

Sygn. akt XX GC 387/07WYROKW IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJDnia 29 kwietnia 2008 r.Sąd Okręgowy w Warszawie XX Wydział Gospodarczyw składzie:Przewodniczący:SSO Mirosława KamińskaProtokolant:Sekretarz sądowy Jarosław Zielińskipo rozpoznaniu w dniu 18 kwietnia 2008 r. w Warszawiesprawy z powództwa(...) Sp. z o.o.z siedzibą wR.przeciwko(...) Sp. z o.o.z siedzibą wW.o zapłatę1zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 201.210,50 zł (słownie: dwieście jeden tysięcy dwieście dziesięć złotych 50/100) wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 10 marca 2007 r. do dnia zapłaty,2zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 10.061 zł tytułem zwrotu kosztów procesu oraz 7.217 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego.SSO Mirosława Kamińska

15/450500/0006027/GC

Sąd Okręgowy w Warszawie

XX Wydział Gospodarczy

151000000000503_I_ACa_001380_2007_Uz_2008-04-29_001

I ACa 1380/07

2008-04-29 02:00:00.0 CEST

2013-09-13 03:01:02.0 CEST

2017-04-27 01:39:23.0 CEST

15100000

503

SENTENCE, REASON

Sygn. akt I ACa 1380/07 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 29 kwietnia 2008 r. Sąd Apelacyjny w Gdańsku – Wydział I Cywilny w składzie: Przewodniczący: SSA Bogusław Kamiński Sędziowie: SA Irma Kul (spr.) SA Arina Perkowska Protokolant: st.sekr.sąd. Sylwia Lubiewska po rozpoznaniu w dniu 15 kwietnia 2008 r. w Gdańsku na rozprawie sprawy z powództwa K. przeciwko Skarbowi Państwa - Zakładowi Karnemu w (...) o zapłatę na skutek apelacji powoda od wyroku Sądu Okręgowego w Bydgoszczy z dni

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xVolNmbr="001380" xVolType="15/100000/0000503/ACa" xFromPg="1" xml:space="preserve" xDocType="Uz" xFlag="published" xEditorFullName="Karolina Najda" xPublisher="knajda" xEditor="knajda" xToPage="4" xLang="PL" xYear="2007" xVersion="1.0" xPublisherFullName="Karolina Najda"> <xName>Wyrok+Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xText>Sygn. akt I ACa 1380/07</xText> <xUnit xType="part" xBold="true" xIsTitle="true"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right">Dnia 29 kwietnia 2008 r.</xText> <xText/> <xText>Sąd Apelacyjny w Gdańsku – Wydział I Cywilny w składzie:</xText> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="214"/> <xCOLx xWIDTHx="492"/> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Przewodniczący: </xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>SSA Bogusław Kamiński</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Sędziowie:</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx> SA Irma Kul (spr.)</xIx></xText> <xText><xBx> <xIx> SA Arina Perkowska</xIx> </xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Protokolant:</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>st.sekr.sąd. Sylwia Lubiewska</xIx></xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xText/> <xText>po rozpoznaniu w dniu 15 kwietnia 2008 r. w Gdańsku</xText> <xText>na rozprawie</xText> <xText>sprawy z powództwa <xBx> <xAnon>K.</xAnon> </xBx> </xText> <xText>przeciwko <xBx> Skarbowi Państwa - Zakładowi Karnemu w <xAnon>(...)</xAnon></xBx> </xText> <xText/> <xText><xBx>o zapłatę</xBx></xText> <xText/> <xText>na skutek apelacji powoda</xText> <xText>od wyroku Sądu Okręgowego w Bydgoszczy</xText> <xText>z dnia 27 czerwca 2007 r. sygn. akt I C 221/06</xText> <xText/> <xText>Uchyla zaskarżony wyrok, znosi postępowanie w części dotyczącej rozprawy w dniu 27 czerwca 2007 r. i sprawę przekazuje Sądowi Okręgowemu w Bydgoszczy do ponownego rozpoznania, pozostawiając temu Sądowi rozstrzygnięcie o kosztach postępowania odwoławczego.</xText> <xText/> <xText>Na oryginale właściwe podpisy.</xText> <xText/> <xText>Sygn. akt I ACa 1380/07</xText> </xUnit> <xUnit xType="part" xBold="true" xIsTitle="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText>Powód <xAnon>K.</xAnon> wniósł w pozwie skierowanym przeciwko Skarbowi Państwa Zakładowi Karnemu w <xAnon>(...)</xAnon> o zasądzenie kwoty 200,000 zł z odsetkami ustawowymi od dnia wniesienia pozwu, dożywotniej renty miesięcznej w kwocie 500 zł oraz zasądzenia od pozwanego kwoty 50.000 zł na rzecz domu dziecka. W uzasadnieniu wskazał, że żądanie swoje wywodzi z tytułu zakażania się wirusem HCV podczas pobytu u pozwanego.</xText> <xText>Pozwany Skarb Państwa - Zakład Karny w <xAnon>(...)</xAnon> w odpowiedzi na pozew wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie od powoda kosztów procesu. Zaprzeczył, by do zakażenia powoda wirusem HCV doszło u niego, a ponadto wskazał, że do zakażenia, tym wirusem mogło dojść w inny sposób niż wskazany przez powoda.</xText> <xText>Sąd Okręgowy w Bydgoszczy wyrokiem z dnia 27 czerwca 2007 r. oddalił powództwo, odstąpił od obciążania powoda kosztami, procesu i obciążył tymi kosztami Skarb Państwa.</xText> <xText/> <xText>Sąd Okręgowy oparł swoje rozstrzygnięcie na następujących ustaleniach i rozważaniach:</xText> <xText/> <xText>Powód przebywał w zakładach karnych od 1989 roku, przy czym korzystał z przerw w karze pozbawienia wolności. Łącznie powód przebywa w jednostkach penitencjarnych około 20 lat. Ostatni raz powód miał przerwę w karze w 2002 roku. Cierpi na obustronną kamicę nerkową, która była leczona metodą rozbijania ultradźwiękami. W okresie od <xAnon>(...)</xAnon> do <xAnon>(...)</xAnon> roku podczas pobytu powoda w Areszcie Śledczym w <xAnon>(...)</xAnon>powód dokonał samouszkodzenia połykając metalowy pręt i miał wówczas wykonywany zabieg operacyjny. Ma liczne tatuaże na ciele.</xText> <xText>Przerwy w karze były powodowi udzielane z uwagi na jego problemy zdrowotne z nerkami i konieczność specjalistycznego leczenia kamicy nerkowej. W Zakładzie Karnym w <xAnon>(...)</xAnon> ostatnio przebywał w okresach: od <xAnon>(...)</xAnon>. do <xAnon>(...)</xAnon> r., od <xAnon>(...)</xAnon> r. do <xAnon>(...)</xAnon> r. oraz od <xAnon>(...)</xAnon> roku do chwili orzekania przez Sąd Okręgowy.</xText> <xText>Na przełomie grudnia 2005 i stycznia 2006 roku powód podczas pobytu w Zakładzie Karnym w <xAnon>(...)</xAnon> miał wykonywane badania w kierunku HCV, ale wynik był ujemny. W dniu <xAnon>(...)</xAnon> roku zgłosił się do stomatologa, gdzie podjęto nieskuteczną próbę usunięcia jednego zęba i za kilka dni zabieg został dokończony w gabinecie chirurgii szczękowej w warunkach wolnościowych w <xAnon>(...)</xAnon> Zabieg wykonano w znieczuleniu kanałowym a po usunięciu jego zęba - powoda przewieziono ponownie do Zakładu Karnego w <xAnon>(...)</xAnon></xText> <xText>Następnie powód zwrócił się ponownie do lekarza w celu wykonania badania w kierunku HCV, ale wynik był ponownie ujemny. Po pewnym czasie u powoda zaczęły występować mdłości, tracił apetyt, miał bóle w boku w okolicach wątroby, miał biegunkę. Ponowne badania wykazały podwyższone próby wątrobowe, dlatego powód został skierowany do Oddziału Hepatologii Zakładu Karnego w <xAnon>(...)</xAnon> gdzie w maju po przeprowadzonych badaniach okazało się, że jest nosicielem wirusa typu C. Po leczeniu powód został w czerwcu przewieziony do</xText> <xText>Zakładu Karnego w <xAnon>(...)</xAnon>, gdzie przebywa do chwili orzekania przez Sąd Okręgowy. Koniec kary przypada powodowi w lutym. 2 00 9 roku.</xText> <xText>Stan faktyczny Sąd Okręgowy ustalił na podstawie zeznań świadków: lekarza <xAnon>J. M.</xAnon>, <xAnon>E. G.</xAnon>, <xAnon>M. K.</xAnon>, <xAnon>J. J.</xAnon>, zeznań pozwanego, zgromadzonej w sprawie dokumentacji w postaci akt osobopoznawczych, książki zdrowia powoda, karty choroby w Poradni Stomatologicznej, dokumentacji medycznej z Oddziału Hepatologii, a także na podstawie opinii biegłego z dziedziny chorób zakaźnych.</xText> <xText/> <xText>Rozstrzygając o żądaniu pozwu w zakresie roszczeń za wywołanie rozstroju zdrowia w postaci zakażenia powoda wirusem HCV podczas pobytu powoda w Zakładzie Karnym w <xAnon>(...)</xAnon> Sąd Okręgowy w pierwszym rzędzie miał na względzie wynikające z <xLexLink xArt="art. 321" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 321 k.p.c.</xLexLink> związanie żądaniem pozwu w zakresie wskazywanej podstawy faktycznej powództwa, którą były zaniedbania personelu medycznego pozwanego przy wykonywaniu u powoda zabiegów medycznych. Z tego względu Sąd ten uznał, że nie mógł orzekać na podstawie innych faktów, w szczególności że do zakażenia doszło u powoda w innej jednostce penitencjarnej - Skarbu Państwa, względnie w innym szpitalu, czy też innej jednostce medycznej posiadającej osobowość prawną, w sytuacji, gdy powód nie zgłosił wniosku o dopozwanie innej osoby prawnej.</xText> <xText>Z ustaleń Sądu opartych na opinii biegłego z<xBRx/>dziedziny chorób zakaźnych wynika, że nie jest możliwe<xBRx/>ustalenie, gdzie i kiedy oraz w jakim zakładzie opieki<xBRx/>zdrowotnej nastąpiło takie zakażenie, skoro powód w<xBRx/>okresie możliwego zakażenia przebywał w różnych<xBRx/>jednostkach, także nie będących jednostkami</xText> <xText>organizacyjnymi Skarbu Państwa a posiadającymi osobowość prawną. Dotyczy to także zabiegu usuwania zęba w pozwanym Zakładzie oraz w innej Poradni Stomatologicznej SP ZOZ w <xAnon>(...)</xAnon>posiadającej osobowość prawną, a także wykonywania zastrzyków przez lekarza pogotowia ratunkowego.</xText> <xText>Sąd orzekający uznał, że powód nie wykazał związku przyczynowego w rozumieniu <xLexLink xArt="art. 361;art. 361 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 361 § 1 k.c.</xLexLink> pomiędzy pobytem powoda w Zakładzie Karnym, w <xAnon>(...)</xAnon> a stwierdzonym u powoda zakażeniem HCV, bezprawnego zachowania funkcjonariuszy, o jakim mowa w <xLexLink xArt="art. 417" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 417 k.c</xLexLink>, jak też zawinionego zachowania personelu medycznego skutkującego odpowiedzialnością zgodnie z <xLexLink xArt="art. 430" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 430 k.c.</xLexLink> Z tego względów oddalił powództwo.</xText> <xText/> <xText>Od powyższego wyroku apelacja została wywiedziona przez powoda. W uzasadnieniu wskazał, że w Zakładzie Karnym <xAnon>(...)</xAnon>przebywał od 2005 r. Na przełomie 2005 i 2006 r. przeprowadzone badania co do ustalenia zakażenia <xAnon> (...)</xAnon> i HIV wykazały ujemny wynik. W dniu <xAnon>(...)</xAnon> w Zakładzie Karnym podczas zabiegu usuwania zęba doszło do zaniedbania higieny, ponieważ stomatolog nie zmieniła rękawiczek ochronnych, nacinała zęba i dziąsła różnymi wiertłami i z niedokończonym zabiegiem został on pozostawiony na 9 dni. Badania przeprowadzone w lutym i marcu nie wykazały zakażenia, lecz badanie z marca wykazało podwyższone odczynniki wątrobowe. Badania przeprowadzone w <xAnon> Szpitalu (...)</xAnon> wykazały zapalenie wątroby wywołane wirusem HCV.</xText> <xText>Zdaniem skarżącego zostało naruszone jego prawo do sądu w toku postępowania z uwagi na to, że odmówiono mu prawa do pełnomocnika z urzędu. Sąd miał zasugerować, by</xText> <xText>wystąpić z powództwem przeciwko <xAnon> Przychodni (...)</xAnon> w <xAnon>(...)</xAnon> Zdaniem skarżącego jedynym winnym jego choroby jest pozwany.</xText> <xText/> <xText>W odpowiedzi na apelację pozwany wniósł o oddalenie<xBRx/>powództwa i zasądzenie kosztów procesu według norm<xBRx/>przepisanych. Zdaniem pozwanego wyrok Sądu Okręgowego<xBRx/>należy uznać za słuszny, gdyż Sąd ten prawidłowo<xBRx/>przyjął, że powód nie wykazał związku przyczynowo-<xBRx/>skutkowego między pobytem u pozwanego a stwierdzonym u<xBRx/>niego zakażeniem HCV, zawinionego zachowania personelu<xBRx/>medycznego a także bezprawnego zachowania</xText> <xText>funkcjonariuszy. Wskazał też, że odpowiedzialność pozwanego nie wynika też z opinii biegłego, w której stwierdzono, że ustalenie takiej odpowiedzialności jest niemożliwe.</xText> <xText>Zdaniem pozwanego skarżący nie podniósł żadnych nowych okoliczności. Ponadto według opinii biegłego, do zakażenia wirusem typu C może dojść również przy niemedycznym naruszeniu ciągłości tkanek, w wyniku takich zabiegów jak tatuaże lub kolczykowanie. Również wspólne używanie aparatów do golenia i innych narzędzi może, zgodnie z opinią biegłego, prowadzić do zakażenia.</xText> <xText>Zdaniem pozwanego wykluczona jest możliwość zakażenia podczas jego pobytu u pozwanego oraz że w ambulatorium są przestrzegane standardy medyczne zapobiegające zakażeniom.</xText> <xText/> <xText xALIGNx="left">Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:</xText> <xText/> <xText>W pierwszej kolejności należy się odnieść do zarzutu naruszenia <xLexLink xArt="art. 379;art. 379 pkt. 5" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 379 pkt 5 k.p.c.</xLexLink> ze względu na pozbawienie powoda możności obrony swych praw. Zarzut</xText> <xText>działania. Nie można przy tym ograniczać pozbawienia możności obrony praw strony wyłącznie do sytuacji uniemożliwienia jej udziału w rozprawie, może bowiem zaistnieć taka sytuacja, w której, pomimo uczestnictwa w rozprawie, nastąpi tego rodzaju poważne uchybienie, które doprowadzi do nieważności postępowania.</xText> <xText>Sąd Okręgowy, na wniosek powoda dopuścił dowód z opinii biegłego lekarza, której przedmiotem było prześledzenie „ewentualnego związku przyczynowego pomiędzy pobytem powoda w pozwanym, zakładzie karnym i wykonanymi w 2006r. zabiegami medycznymi a stwierdzonym następnie zakażeniem wirusem typu C". Opinię sporządzoną na piśmie doręczono powodowi bez pouczenia o uprawnieniu do zgłaszania ewentualnych uwag jeszcze przed rozprawą (§ 111 rozporządzenia Ministra S p r a w i e d1 i wo ś c i z dnia 23 lutego 2 0 0 7 r. - Regulamin urzędowania sądów powszechnych (Dz.U. 2007/38/249).</xText> <xText>Sąd Okręgowy wyznaczył termin rozprawy, na którą wezwał strony oraz biegłego do osobistego stawiennictwa (k.118). Na termin rozprawy biegły się nie stawił (bez usprawiedliwienia). Mimo, że powód oświadczył, że „dużo rzeczy w tej sprawie nie rozumie", a z opinią biegłego się nie zgadza, Sąd Okręgowy (po ponownym oddaleniu wniosku o ustanowienie pełnomocnika z urzędu) zamknął rozprawę i ogłosił wyrok. Tym samym Sąd Okręgowy uniemożliwił powodowi zadawanie biegłemu pytań mających na celu wyjaśnienie kwestii niejasnych dla powoda i podjęcie stosownej inicjatywy dowodowej dla obalenia tezy o braku spełnienia przez pozwanego przesłanek odpowiedzialności określonych w <xLexLink xArt="art. 417" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 417 kc.</xLexLink> W tej sytuacji zatem, pomimo uczestnictwa w rozprawie, powód został pozbawiony w postępowaniu przed Sądem I instancji</xText> <xText>możności obrony swych praw, a to prowadzi do nieważności postępowania w tym zakresie.</xText> <xText>Niezależnie od powyższego, należy przypomnieć, że<xBRx/>opinia biegłego powinna być sformułowana w sposób<xBRx/>przystępny i zrozumiały dla osób nie posiadających<xBRx/>wiadomości specjalnych. Powinna odpowiadać też dowodowym<xBRx/>wymogom, a więc zawierać stan faktyczny na podstawie,<xBRx/>którego biegły wydał opinię, opis metody i sposobu<xBRx/>przeprowadzenia badań (ze wskazaniem materiałów<xBRx/>naukowych, z których korzystał) etc. Następnie biegły<xBRx/>winien sformułować wnioski wypływające w sposób logiczny<xBRx/>z części opisowej. Ostateczne konkluzje biegłego</xText> <xText>powinny być uzasadnione w sposób, który pozwoli sądowi na sprawdzenie logicznego toku jego rozumowania. Sąd bowiem nie może oprzeć oceny opinii wyłącznie na podstawie jej konkluzji, lecz powinien sprawdzić poprawność poszczególnych elementów składających się na trafność jej wniosków końcowych. Tymczasem Sąd Okręgowy oparł się wyłącznie na wnioskach opinii, nie analizując jej treści. Trudno zresztą jest się temu dziwić, bo opinia jest częściowo niezrozumiała dla osoby nie posiadającej wiedzy medycznej^ niejednoznaczna, chaotyczna, a momentami sprzeczna sama z sobą (np. biegły w konkluzji w jednym miejscu stwierdza, że jeśli powód przebywał w Zakładzie Karnym w<xAnon>(...)</xAnon> od listopada 2005r. to niemożliwe jest wykluczenie zakażenia go HCV poza tym zakładem, a następnie stwierdza, że nie jest możliwe obiektywne wskazanie miejsca i czasu jego zakażenia tym wirusem). Złożenie przez biegłego dodatkowych wyjaśnień przed Sądem Apelacyjnym, tylko dodatkowo skomplikowało tę opinię, ponieważ tym razem biegły stwierdził jednoznacznie, że powód już w styczniu 2006r. był chory na HCV.</xText> <xText>Uwagi dotyczące opinii biegłego Sąd poczynił na marginesie sprawy, ponieważ uchylenie wyroku nastąpiło -jak wskazano wyżej - z przyczyn nieważności postępowania. Mając na uwadze powyższe orzeczono jak w sentencji w oparciu o <xLexLink xArt="art. 386;art. 386 § 2" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 386 § 2 kpc</xLexLink>.</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Bogusław Kamiński

Karolina Najda

st.sekr.sąd. Sylwia Lubiewska

Karolina Najda

Sygn. akt I ACa 1380/07 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 29 kwietnia 2008 r. Sąd Apelacyjny w Gdańsku – Wydział I Cywilny w składzie: Przewodniczący: SSA Bogusław Kamiński Sędziowie: SA Irma Kul (spr.) SA Arina Perkowska Protokolant: st.sekr.sąd. Sylwia Lubiewska po rozpoznaniu w dniu 15 kwietnia 2008 r. w Gdańsku na rozprawie sprawy z powództwa K. przeciwko Skarbowi Państwa - Zakładowi Karnemu w(...) o zapłatę na skutek apelacji powoda od wyroku Sądu Okręgowego w Bydgoszczy z dnia 27 czerwca 2007 r. sygn. akt I C 221/06 Uchyla zaskarżony wyrok, znosi postępowanie w części dotyczącej rozprawy w dniu 27 czerwca 2007 r. i sprawę przekazuje Sądowi Okręgowemu w Bydgoszczy do ponownego rozpoznania, pozostawiając temu Sądowi rozstrzygnięcie o kosztach postępowania odwoławczego. Na oryginale właściwe podpisy. Sygn. akt I ACa 1380/07 UZASADNIENIE PowódK.wniósł w pozwie skierowanym przeciwko Skarbowi Państwa Zakładowi Karnemu w(...)o zasądzenie kwoty 200,000 zł z odsetkami ustawowymi od dnia wniesienia pozwu, dożywotniej renty miesięcznej w kwocie 500 zł oraz zasądzenia od pozwanego kwoty 50.000 zł na rzecz domu dziecka. W uzasadnieniu wskazał, że żądanie swoje wywodzi z tytułu zakażania się wirusem HCV podczas pobytu u pozwanego. Pozwany Skarb Państwa - Zakład Karny w(...)w odpowiedzi na pozew wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie od powoda kosztów procesu. Zaprzeczył, by do zakażenia powoda wirusem HCV doszło u niego, a ponadto wskazał, że do zakażenia, tym wirusem mogło dojść w inny sposób niż wskazany przez powoda. Sąd Okręgowy w Bydgoszczy wyrokiem z dnia 27 czerwca 2007 r. oddalił powództwo, odstąpił od obciążania powoda kosztami, procesu i obciążył tymi kosztami Skarb Państwa. Sąd Okręgowy oparł swoje rozstrzygnięcie na następujących ustaleniach i rozważaniach: Powód przebywał w zakładach karnych od 1989 roku, przy czym korzystał z przerw w karze pozbawienia wolności. Łącznie powód przebywa w jednostkach penitencjarnych około 20 lat. Ostatni raz powód miał przerwę w karze w 2002 roku. Cierpi na obustronną kamicę nerkową, która była leczona metodą rozbijania ultradźwiękami. W okresie od(...)do(...)roku podczas pobytu powoda w Areszcie Śledczym w(...)powód dokonał samouszkodzenia połykając metalowy pręt i miał wówczas wykonywany zabieg operacyjny. Ma liczne tatuaże na ciele. Przerwy w karze były powodowi udzielane z uwagi na jego problemy zdrowotne z nerkami i konieczność specjalistycznego leczenia kamicy nerkowej. W Zakładzie Karnym w(...)ostatnio przebywał w okresach: od(...). do(...)r., od(...)r. do(...)r. oraz od(...)roku do chwili orzekania przez Sąd Okręgowy. Na przełomie grudnia 2005 i stycznia 2006 roku powód podczas pobytu w Zakładzie Karnym w(...)miał wykonywane badania w kierunku HCV, ale wynik był ujemny. W dniu(...)roku zgłosił się do stomatologa, gdzie podjęto nieskuteczną próbę usunięcia jednego zęba i za kilka dni zabieg został dokończony w gabinecie chirurgii szczękowej w warunkach wolnościowych w(...)Zabieg wykonano w znieczuleniu kanałowym a po usunięciu jego zęba - powoda przewieziono ponownie do Zakładu Karnego w(...) Następnie powód zwrócił się ponownie do lekarza w celu wykonania badania w kierunku HCV, ale wynik był ponownie ujemny. Po pewnym czasie u powoda zaczęły występować mdłości, tracił apetyt, miał bóle w boku w okolicach wątroby, miał biegunkę. Ponowne badania wykazały podwyższone próby wątrobowe, dlatego powód został skierowany do Oddziału Hepatologii Zakładu Karnego w(...)gdzie w maju po przeprowadzonych badaniach okazało się, że jest nosicielem wirusa typu C. Po leczeniu powód został w czerwcu przewieziony do Zakładu Karnego w(...), gdzie przebywa do chwili orzekania przez Sąd Okręgowy. Koniec kary przypada powodowi w lutym. 2 00 9 roku. Stan faktyczny Sąd Okręgowy ustalił na podstawie zeznań świadków: lekarzaJ. M.,E. G.,M. K.,J. J., zeznań pozwanego, zgromadzonej w sprawie dokumentacji w postaci akt osobopoznawczych, książki zdrowia powoda, karty choroby w Poradni Stomatologicznej, dokumentacji medycznej z Oddziału Hepatologii, a także na podstawie opinii biegłego z dziedziny chorób zakaźnych. Rozstrzygając o żądaniu pozwu w zakresie roszczeń za wywołanie rozstroju zdrowia w postaci zakażenia powoda wirusem HCV podczas pobytu powoda w Zakładzie Karnym w(...)Sąd Okręgowy w pierwszym rzędzie miał na względzie wynikające zart. 321 k.p.c.związanie żądaniem pozwu w zakresie wskazywanej podstawy faktycznej powództwa, którą były zaniedbania personelu medycznego pozwanego przy wykonywaniu u powoda zabiegów medycznych. Z tego względu Sąd ten uznał, że nie mógł orzekać na podstawie innych faktów, w szczególności że do zakażenia doszło u powoda w innej jednostce penitencjarnej - Skarbu Państwa, względnie w innym szpitalu, czy też innej jednostce medycznej posiadającej osobowość prawną, w sytuacji, gdy powód nie zgłosił wniosku o dopozwanie innej osoby prawnej. Z ustaleń Sądu opartych na opinii biegłego zdziedziny chorób zakaźnych wynika, że nie jest możliweustalenie, gdzie i kiedy oraz w jakim zakładzie opiekizdrowotnej nastąpiło takie zakażenie, skoro powód wokresie możliwego zakażenia przebywał w różnychjednostkach, także nie będących jednostkami organizacyjnymi Skarbu Państwa a posiadającymi osobowość prawną. Dotyczy to także zabiegu usuwania zęba w pozwanym Zakładzie oraz w innej Poradni Stomatologicznej SP ZOZ w(...)posiadającej osobowość prawną, a także wykonywania zastrzyków przez lekarza pogotowia ratunkowego. Sąd orzekający uznał, że powód nie wykazał związku przyczynowego w rozumieniuart. 361 § 1 k.c.pomiędzy pobytem powoda w Zakładzie Karnym, w(...)a stwierdzonym u powoda zakażeniem HCV, bezprawnego zachowania funkcjonariuszy, o jakim mowa wart. 417 k.c, jak też zawinionego zachowania personelu medycznego skutkującego odpowiedzialnością zgodnie zart. 430 k.c.Z tego względów oddalił powództwo. Od powyższego wyroku apelacja została wywiedziona przez powoda. W uzasadnieniu wskazał, że w Zakładzie Karnym(...)przebywał od 2005 r. Na przełomie 2005 i 2006 r. przeprowadzone badania co do ustalenia zakażenia(...)i HIV wykazały ujemny wynik. W dniu(...)w Zakładzie Karnym podczas zabiegu usuwania zęba doszło do zaniedbania higieny, ponieważ stomatolog nie zmieniła rękawiczek ochronnych, nacinała zęba i dziąsła różnymi wiertłami i z niedokończonym zabiegiem został on pozostawiony na 9 dni. Badania przeprowadzone w lutym i marcu nie wykazały zakażenia, lecz badanie z marca wykazało podwyższone odczynniki wątrobowe. Badania przeprowadzone wSzpitalu (...)wykazały zapalenie wątroby wywołane wirusem HCV. Zdaniem skarżącego zostało naruszone jego prawo do sądu w toku postępowania z uwagi na to, że odmówiono mu prawa do pełnomocnika z urzędu. Sąd miał zasugerować, by wystąpić z powództwem przeciwkoPrzychodni (...)w(...)Zdaniem skarżącego jedynym winnym jego choroby jest pozwany. W odpowiedzi na apelację pozwany wniósł o oddaleniepowództwa i zasądzenie kosztów procesu według normprzepisanych. Zdaniem pozwanego wyrok Sądu Okręgowegonależy uznać za słuszny, gdyż Sąd ten prawidłowoprzyjął, że powód nie wykazał związku przyczynowo-skutkowego między pobytem u pozwanego a stwierdzonym uniego zakażeniem HCV, zawinionego zachowania personelumedycznego a także bezprawnego zachowania funkcjonariuszy. Wskazał też, że odpowiedzialność pozwanego nie wynika też z opinii biegłego, w której stwierdzono, że ustalenie takiej odpowiedzialności jest niemożliwe. Zdaniem pozwanego skarżący nie podniósł żadnych nowych okoliczności. Ponadto według opinii biegłego, do zakażenia wirusem typu C może dojść również przy niemedycznym naruszeniu ciągłości tkanek, w wyniku takich zabiegów jak tatuaże lub kolczykowanie. Również wspólne używanie aparatów do golenia i innych narzędzi może, zgodnie z opinią biegłego, prowadzić do zakażenia. Zdaniem pozwanego wykluczona jest możliwość zakażenia podczas jego pobytu u pozwanego oraz że w ambulatorium są przestrzegane standardy medyczne zapobiegające zakażeniom. Sąd Apelacyjny zważył, co następuje: W pierwszej kolejności należy się odnieść do zarzutu naruszeniaart. 379 pkt 5 k.p.c.ze względu na pozbawienie powoda możności obrony swych praw. Zarzut działania. Nie można przy tym ograniczać pozbawienia możności obrony praw strony wyłącznie do sytuacji uniemożliwienia jej udziału w rozprawie, może bowiem zaistnieć taka sytuacja, w której, pomimo uczestnictwa w rozprawie, nastąpi tego rodzaju poważne uchybienie, które doprowadzi do nieważności postępowania. Sąd Okręgowy, na wniosek powoda dopuścił dowód z opinii biegłego lekarza, której przedmiotem było prześledzenie „ewentualnego związku przyczynowego pomiędzy pobytem powoda w pozwanym, zakładzie karnym i wykonanymi w 2006r. zabiegami medycznymi a stwierdzonym następnie zakażeniem wirusem typu C". Opinię sporządzoną na piśmie doręczono powodowi bez pouczenia o uprawnieniu do zgłaszania ewentualnych uwag jeszcze przed rozprawą (§ 111 rozporządzenia Ministra S p r a w i e d1 i wo ś c i z dnia 23 lutego 2 0 0 7 r. - Regulamin urzędowania sądów powszechnych (Dz.U. 2007/38/249). Sąd Okręgowy wyznaczył termin rozprawy, na którą wezwał strony oraz biegłego do osobistego stawiennictwa (k.118). Na termin rozprawy biegły się nie stawił (bez usprawiedliwienia). Mimo, że powód oświadczył, że „dużo rzeczy w tej sprawie nie rozumie", a z opinią biegłego się nie zgadza, Sąd Okręgowy (po ponownym oddaleniu wniosku o ustanowienie pełnomocnika z urzędu) zamknął rozprawę i ogłosił wyrok. Tym samym Sąd Okręgowy uniemożliwił powodowi zadawanie biegłemu pytań mających na celu wyjaśnienie kwestii niejasnych dla powoda i podjęcie stosownej inicjatywy dowodowej dla obalenia tezy o braku spełnienia przez pozwanego przesłanek odpowiedzialności określonych wart. 417 kc.W tej sytuacji zatem, pomimo uczestnictwa w rozprawie, powód został pozbawiony w postępowaniu przed Sądem I instancji możności obrony swych praw, a to prowadzi do nieważności postępowania w tym zakresie. Niezależnie od powyższego, należy przypomnieć, żeopinia biegłego powinna być sformułowana w sposóbprzystępny i zrozumiały dla osób nie posiadającychwiadomości specjalnych. Powinna odpowiadać też dowodowymwymogom, a więc zawierać stan faktyczny na podstawie,którego biegły wydał opinię, opis metody i sposobuprzeprowadzenia badań (ze wskazaniem materiałównaukowych, z których korzystał) etc. Następnie biegływinien sformułować wnioski wypływające w sposób logicznyz części opisowej. Ostateczne konkluzje biegłego powinny być uzasadnione w sposób, który pozwoli sądowi na sprawdzenie logicznego toku jego rozumowania. Sąd bowiem nie może oprzeć oceny opinii wyłącznie na podstawie jej konkluzji, lecz powinien sprawdzić poprawność poszczególnych elementów składających się na trafność jej wniosków końcowych. Tymczasem Sąd Okręgowy oparł się wyłącznie na wnioskach opinii, nie analizując jej treści. Trudno zresztą jest się temu dziwić, bo opinia jest częściowo niezrozumiała dla osoby nie posiadającej wiedzy medycznej^ niejednoznaczna, chaotyczna, a momentami sprzeczna sama z sobą (np. biegły w konkluzji w jednym miejscu stwierdza, że jeśli powód przebywał w Zakładzie Karnym w(...)od listopada 2005r. to niemożliwe jest wykluczenie zakażenia go HCV poza tym zakładem, a następnie stwierdza, że nie jest możliwe obiektywne wskazanie miejsca i czasu jego zakażenia tym wirusem). Złożenie przez biegłego dodatkowych wyjaśnień przed Sądem Apelacyjnym, tylko dodatkowo skomplikowało tę opinię, ponieważ tym razem biegły stwierdził jednoznacznie, że powód już w styczniu 2006r. był chory na HCV. Uwagi dotyczące opinii biegłego Sąd poczynił na marginesie sprawy, ponieważ uchylenie wyroku nastąpiło -jak wskazano wyżej - z przyczyn nieważności postępowania. Mając na uwadze powyższe orzeczono jak w sentencji w oparciu oart. 386 § 2 kpc.

15/100000/0000503/ACa

Sąd Apelacyjny w Gdańsku

I Wydział Cywilny

154505000006027_XX_GC_000905_2006_Uz_2008-05-09_001

XX GC 905/06

2008-05-09 02:00:00.0 CEST

2016-10-24 19:15:28.0 CEST

2016-10-24 13:56:38.0 CEST

15450500

6027

DECISION

Sygn. akt XX GC 905/06 POSTANOWIENIE Dnia 9 maja 2008r Sąd Okręgowy w Warszawie XX Wydział Gospodarczy w następującym składzie: Przewodniczący: SSO Ewa Zalewska po rozpoznaniu w dniu 9 maja 2008r w Warszawie na posiedzeniu niejawnym sprawy z powództwa Miasto S. W. przeciwko (...) S.A. w W. o zapłatę postanawia: odrzucić apelację pozwanego. Uzasadnienie: W dniu 8 lipca 2007r (k.343) pozwany wniósł apelacje od wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie XX Wydział Gospodarczy z dnia 18 maja 2007r wraz z wn

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Aneta Krasuska" xVersion="1.0" xYear="2006" xLang="PL" xToPage="1" xEditor="akrasuska" xPublisher="akrasuska" xEditorFullName="Aneta Krasuska" xFlag="published" xDocType="Uz" xml:space="preserve" xFromPg="1" xVolType="15/450500/0006027/GC" xVolNmbr="000905"> <xName>Postanowienie</xName> <xBlock> <xText>Sygn. akt XX GC 905/06</xText> <xText/> <xUnit xIsTitle="true" xBold="true" xType="part"> <xName>POSTANOWIENIE</xName> <xText xALIGNx="right">Dnia 9 maja 2008r</xText> <xText/> <xText>Sąd Okręgowy w Warszawie XX Wydział Gospodarczy</xText> <xText>w następującym składzie:</xText> <xText>Przewodniczący: SSO Ewa Zalewska</xText> <xText>po rozpoznaniu w dniu 9 maja 2008r w Warszawie</xText> <xText>na posiedzeniu niejawnym</xText> <xText>sprawy z powództwa <xBx> <xAnon>Miasto S.</xAnon> <xAnon>W.</xAnon> </xBx></xText> <xText>przeciwko <xBx> <xAnon> (...) S.A.</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon> </xBx></xText> <xText>o zapłatę</xText> <xText/> <xText>postanawia:</xText> <xText>odrzucić apelację pozwanego.</xText> <xText/> <xText>Uzasadnienie:</xText> <xText/> <xText>W dniu 8 lipca 2007r (k.343) pozwany wniósł apelacje od wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie XX Wydział Gospodarczy z dnia 18 maja 2007r <xBRx/>wraz z wnioskiem o zwolnienie od kosztów sądowych opłaty od apelacji.</xText> <xText>Postanowieniem z dnia 12 października 2007r (k.367) Sąd Okręgowy <xBRx/>w Warszawie XX Wydział Gospodarczy oddalił wniosek pozwanego o zwolnienie od kosztów sądowych w postępowaniu apelacyjnym i zarządzeniem z dnia <xBRx/>7 marca 2008r (k.402) wezwał pełnomocnika pozwanego do uiszczenia kwoty 20.000zł tytułem opłaty od apelacji w terminie 7 dni od doręczenia wezwania pod rygorem jej odrzucenia.</xText> <xText>Powyższe zarządzenie pełnomocnik pozwanego otrzymał w dniu <xBRx/>13 marca 2008r (k.404), a więc termin na uzupełnienie braków apelacji upływał z dniem 20 marca 2008r.</xText> <xText>Wobec nie wykonania przedmiotowego zarządzenia w terminie apelacja podlegała odrzuceniu.</xText> <xText>Mając powyższe na uwadze na mocy <xLexLink xArt="art. 370(1)" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 370<xSUPx>1</xSUPx>kpc</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 130(2);art. 130(2) § 3" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 130<xSUPx>2</xSUPx>§3kpc</xLexLink> orzeczono jak w sentencji.</xText> <xText/> <xText>SSO Ewa Zalewska</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Ewa Zalewska

Aneta Krasuska

Aneta Krasuska

Sygn. akt XX GC 905/06 POSTANOWIENIE Dnia 9 maja 2008r Sąd Okręgowy w Warszawie XX Wydział Gospodarczy w następującym składzie: Przewodniczący: SSO Ewa Zalewska po rozpoznaniu w dniu 9 maja 2008r w Warszawie na posiedzeniu niejawnym sprawy z powództwaMiasto S.W. przeciwko(...) S.A.wW. o zapłatę postanawia: odrzucić apelację pozwanego. Uzasadnienie: W dniu 8 lipca 2007r (k.343) pozwany wniósł apelacje od wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie XX Wydział Gospodarczy z dnia 18 maja 2007rwraz z wnioskiem o zwolnienie od kosztów sądowych opłaty od apelacji. Postanowieniem z dnia 12 października 2007r (k.367) Sąd Okręgowyw Warszawie XX Wydział Gospodarczy oddalił wniosek pozwanego o zwolnienie od kosztów sądowych w postępowaniu apelacyjnym i zarządzeniem z dnia7 marca 2008r (k.402) wezwał pełnomocnika pozwanego do uiszczenia kwoty 20.000zł tytułem opłaty od apelacji w terminie 7 dni od doręczenia wezwania pod rygorem jej odrzucenia. Powyższe zarządzenie pełnomocnik pozwanego otrzymał w dniu13 marca 2008r (k.404), a więc termin na uzupełnienie braków apelacji upływał z dniem 20 marca 2008r. Wobec nie wykonania przedmiotowego zarządzenia w terminie apelacja podlegała odrzuceniu. Mając powyższe na uwadze na mocyart. 3701kpcw zw. zart. 1302§3kpcorzeczono jak w sentencji. SSO Ewa Zalewska

15/450500/0006027/GC

Sąd Okręgowy w Warszawie

XX Wydział Gospodarczy

151500000001006_II_AKa_000013_2008_Uz_2008-05-15_001

II AKa 13/08

2008-05-15 02:00:00.0 CEST

2019-06-13 19:13:38.0 CEST

2019-06-13 11:54:13.0 CEST

15150000

1006

SENTENCE, REASON

Sygn. akt : II AKa 13/08 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 15 maja 2008 r. Sąd Apelacyjny w Katowicach w II Wydziale Karnym w składzie: Przewodniczący SSA Mirosław Ziaja (spr.) Sędziowie SSA Jolanta Śpiechowicz SSA Witold Mazur Protokolant Izabela Rybok przy udziale Prokuratora Prok. Okręg. del. Ewy Korduli po rozpoznaniu w dniu 15 maja 2008 r. sprawy 1/ J. Ż. syna Z. i B. , ur. (...) w B. oskarżonego z art. 148§2 pkt 4 kk i innych, 2/ A. Ż. syna Z. i B. , ur. (...) w R. oskarżonego

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Renata Kopiec" xPublisher="rkopiec" xEditorFullName="Renata Kopiec" xEditor="rkopiec" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="80" xFlag="published" xVolType="15/150000/0001006/AKa" xYear="2008" xVolNmbr="000013" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Wyrok+Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xText><xBx> <xUx>Sygn. akt : II AKa 13/08</xUx> </xBx></xText> <xUnit xBold="true" xIsTitle="true" xType="part"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right">Dnia 15 maja 2008 r.</xText> <xText><xBx>Sąd Apelacyjny w Katowicach</xBx> w II Wydziale Karnym w składzie:</xText> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="172"/> <xCOLx xWIDTHx="539"/> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">Przewodniczący</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText>SSA Mirosław Ziaja (spr.)</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">Sędziowie</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText>SSA Jolanta Śpiechowicz</xText> <xText>SSA Witold Mazur</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">Protokolant</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText>Izabela Rybok</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xText>przy udziale Prokuratora Prok. Okręg. del. Ewy Korduli</xText> <xText>po rozpoznaniu w dniu 15 maja 2008 r. sprawy</xText> <xText> <xBx> 1/ <xAnon>J. Ż.</xAnon></xBx> syna <xAnon>Z.</xAnon> i <xAnon>B.</xAnon>, <xAnon>ur. (...)</xAnon> w <xAnon>B.</xAnon> </xText> <xText>oskarżonego z <xLexLink xArt="art. 148;art. 148 § 2;art. 148 § 2 pkt. 4" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 148§2 pkt 4 kk</xLexLink> i innych,</xText> <xText> <xBx> 2/ <xAnon>A. Ż.</xAnon></xBx> syna <xAnon>Z.</xAnon> i <xAnon>B.</xAnon>, <xAnon>ur. (...)</xAnon> w <xAnon>R.</xAnon> </xText> <xText>oskarżonego z <xLexLink xArt="art. 13;art. 13 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 13§1 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 148;art. 148 § 2;art. 148 § 2 pkt. 4" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 148§2 pkt 4 kk</xLexLink> i innych,</xText> <xText> <xBx> 3/ <xAnon>M. Ś.</xAnon></xBx> syna <xAnon>J.</xAnon> i <xAnon>E.</xAnon>, <xAnon>ur. (...)</xAnon> w <xAnon>K.</xAnon>,</xText> <xText><xBx>4/ <xAnon>A. K. (1)</xAnon></xBx> syna <xAnon>W.</xAnon> i <xAnon>M.</xAnon>, <xAnon>ur. (...)</xAnon> w <xAnon>O.</xAnon>,</xText> <xText><xBx>5/ <xAnon>W. S.</xAnon></xBx> syna <xAnon>J.</xAnon> i <xAnon>D.</xAnon>, <xAnon>ur. (...)</xAnon> w <xAnon>R.</xAnon></xText> <xText>oskarżonych z <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280§2 kk</xLexLink> i innych,</xText> <xText><xBx>6/ <xAnon>P. M. (1)</xAnon></xBx> syna <xAnon>P.</xAnon> i <xAnon>B.</xAnon>, <xAnon>ur. (...)</xAnon> w <xAnon>R.</xAnon></xText> <xText><xBx>7/ <xAnon>J. O. (1)</xAnon></xBx> syna <xAnon>K.</xAnon> i <xAnon>M.</xAnon>, <xAnon>ur. (...)</xAnon> <xBRx/>w <xAnon>O.</xAnon></xText> <xText>oskarżonych z <xLexLink xArt="art. 13;art. 13 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 13§1 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280§2 kk</xLexLink> i innych</xText> <xText><xBx>8/ <xAnon>D. R.</xAnon> </xBx>syna <xAnon>Z.</xAnon> i <xAnon>S.</xAnon>, <xAnon>ur. (...)</xAnon> w <xAnon>N.</xAnon></xText> <xText>oskarżonego z <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280§2 kk</xLexLink> i innych</xText> <xText><xBx>9/ <xAnon>R. J.</xAnon></xBx> syna <xAnon>J.</xAnon> i <xAnon>B.</xAnon>, <xAnon>ur. (...)</xAnon> w <xAnon>P.</xAnon></xText> <xText>oskarżonego z <xLexLink xArt="art. 263;art. 263 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 263§1 kk</xLexLink> i innych</xText> <xText><xBx>10/ <xAnon>G. O.</xAnon> </xBx>syna <xAnon>K.</xAnon> i <xAnon>M.</xAnon><xBx>, </xBx><xAnon>ur. (...)</xAnon> <xBRx/>w <xAnon>R.</xAnon></xText> <xText>oskarżonego z <xLexLink xArt="art. 263;art. 263 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 263§2 kk</xLexLink> i innych</xText> <xText>na skutek apelacji prokuratora co do wszystkich oskarżonych oraz obrońców oskarżonych: <xAnon>J. Ż.</xAnon>, <xAnon>A. Ż.</xAnon>, <xAnon>M. Ś.</xAnon>, <xAnon>A. K. (1)</xAnon>, <xAnon>W. S.</xAnon>, <xAnon>P. M. (1)</xAnon>, <xAnon>J. O. (1)</xAnon> i <xAnon>R. J.</xAnon> </xText> <xText>od wyroku Sądu Okręgowego w Katowicach z dnia 1 czerwca 2007 r.</xText> <xText>sygn. akt. XVI K 297/03</xText> <xText>I uchyla zaskarżony wyrok w pkt III i w tym zakresie przekazuje sprawę oskarżonego <xAnon>J. Ż.</xAnon> Sądowi Okręgowemu w Gliwicach do ponownego rozpoznania;</xText> <xText>II zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText>w odniesieniu do oskarżonego <xAnon>J. Ż.</xAnon> w zakresie czynów przypisanych w pkt VIII – X, w odniesieniu do oskarżonego <xAnon>M. Ś.</xAnon> w zakresie czynów przypisanych w pkt XLVIII do L oraz LXIII do LXIX i LXXI, a w odniesieniu do oskarżonego <xAnon>A. K. (1)</xAnon> w zakresie czynów przypisanych w <xLexLink xArt="art. 60 § 3 pkt. 10;art. 60 § 3 pkt. 100;art. 60 § 3 pkt. 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">pkt XCI</xLexLink> do XCV i w <xLexLink xArt="art. 60 § 3 pkt. 10;art. 60 § 3 pkt. 100;art. 60 § 3 pkt. 7" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">pkt XCVII</xLexLink> w podstawie prawnej wymiaru kary w miejsce przepisu <xLexLink xArt="art. 60;art. 60 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 60§3 kk</xLexLink>, przyjmuje przepis <xLexLink xArt="art. 60;art. 60 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 60§2 kk</xLexLink>;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText>w odniesieniu do oskarżonych <xAnon>J. Ż.</xAnon>, <xAnon>W. S.</xAnon> i <xAnon>D. R.</xAnon> w zakresie czynu przypisanego im odpowiednio w pkt VI, CXVI, CXXXIX, eliminuje z jego opisu stwierdzenie o oddaniu przez nich strzałów <xBRx/>z broni palnej do <xAnon>P. S.</xAnon> i spowodowaniu u niego naruszenia czynności narządów ciała na okres powyżej 7 dni, a z kumulatywnych kwalifikacji eliminuje przepis <xLexLink xArt="art. 157;art. 157 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 157§1 kk</xLexLink> oraz uchyla wobec tych oskarżonych zasądzone od nich na rzecz <xAnon>P. S.</xAnon> nawiązki, orzeczone w pkt CLI, pkt 1 tiret pierwszy, trzeci i czwarty;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText>w odniesieniu do oskarżonych <xAnon>A. Ż.</xAnon> i <xAnon>J. O. (1)</xAnon> <xBRx/>w zakresie czynów przypisanych im odpowiednio w pkt XLIV i CXXXVI eliminuje stwierdzenie o posiadaniu bez wymaganego zezwolenia broni palnej w postaci pistoletu <xAnon>(...)</xAnon> <xAnon>(...)</xAnon> o numerze <xAnon> (...)</xAnon> wraz z amunicją do niej;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">4</xName> <xText>w odniesieniu do oskarżonego <xAnon>A. Ż.</xAnon> przyjmuje, że czyny przypisane mu w <xLexLink xArt="art. 13 § 1 pkt. 10;art. 13 § 1 pkt. 50;art. 13 § 1 pkt. 1;art. 13 § 1 pkt. 10;art. 13 § 1 pkt. 50;art. 13 § 1 pkt. 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">pkt XLI i XLII</xLexLink> wyczerpały znamiona przepisu <xLexLink xArt="art. 13;art. 13 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 13§ 1 kk</xLexLink> <xBRx/>w zw. z <xLexLink xArt="art. 148;art. 148 § 2;art. 148 § 2 pkt. 4" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 148§2 pkt 4 kk</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 223" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 223 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11§2 kk</xLexLink> w brzmieniu sprzed wejścia w życie <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU20051641365" xTitle="Ustawa z dnia 27 lipca 2005 r. Prawo o szkolnictwie wyższym" xAddress="Dz. U. z 2005 r. Nr 164, poz. 1365">ustawy z dnia 27 lipca 2005r.</xLexLink> ( Dz. U. Nr 163, poz. 1363), zmieniającej <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">kodeks karny</xLexLink> z dniem 26 września 2005r. w zw. z <xLexLink xArt="art. 4;art. 4 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. <xBRx/>4§1 kk</xLexLink>;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">5</xName> <xText>w odniesieniu do oskarżonego <xAnon>M. Ś.</xAnon>, uzupełniając podstawę prawną wymiaru kary za czyn przypisany mu w <xLexLink xArt="art. 60 § 6 pkt. 10;art. 60 § 6 pkt. 50;art. 60 § 6 pkt. 6" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">pkt XLVI</xLexLink> o przepis <xLexLink xArt="art. 60;art. 60 § 3;art. 60 § 6;art. 60 § 6 pkt. 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 60§3 <xBRx/>i §6 pkt 1 kk</xLexLink>, łagodzi orzeczoną za ten czyn karę pozbawienia wolności do 2 <xBRx/>(dwóch) lat i 11 (jedenastu) miesięcy, a nadto uchyla karę łączną orzeczoną <xBRx/>w <xLexLink xArt="art. 60 § 6 pkt. 50;art. 60 § 6 pkt. 10;art. 60 pkt. 29" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">pkt LXXXIX</xLexLink> i w to miejsce na zasadzie <xLexLink xArt="art. 85" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 85 kk</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 86;art. 86 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 86§1 kk</xLexLink> orzeka wobec niego nową łączną karę 12 (dwunastu) lat pozbawienia wolności, zaliczając na jej poczet, na podstawie <xLexLink xArt="art. 63;art. 63 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 63§1 kk</xLexLink>, okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 8 sierpnia 2002r. do dnia 15 maja 2008r.;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">6</xName> <xText>w odniesieniu do oskarżonego <xAnon>W. S.</xAnon> łagodzi orzeczone wobec niego kary pozbawienia wolności: do 2 (dwóch) lat za czyn przypisany mu <xBRx/>w <xLexLink xArt="art. 85 pkt. 100;art. 85 pkt. 10;art. 85 pkt. 14" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">pkt CXXIV</xLexLink> i do 8 (ośmiu) lat za czyn przypisany mu w <xLexLink xArt="art. 85 pkt. 100;art. 85 pkt. 10;art. 85 pkt. 6" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">pkt CXVI</xLexLink>, a nadto uchyla karę łączną orzeczoną w <xLexLink xArt="art. 85 pkt. 100;art. 85 pkt. 10;art. 85 pkt. 20" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">pkt CXXX</xLexLink> i w to miejsce na zasadzie <xLexLink xArt="art. 85" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 85</xLexLink> kk<xBRx/>i <xLexLink xArt="art. 86;art. 86 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 86§1 kk</xLexLink> orzeka wobec tego oskarżonego nowa łączną karę 10 ( dziesięciu) lat pozbawienia wolności, zaliczając na jej poczet, na podstawie <xLexLink xArt="art. 63;art. 63 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 63§1 kk</xLexLink>, okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 8 sierpnia 2002r. do dnia 15 maja 2008r.;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">7</xName> <xText>w odniesieniu do oskarżonego <xAnon>D. R.</xAnon> podwyższa orzeczoną karę do 4 ( czterech) lat pozbawienia wolności, zaliczając na jej poczet, na podstawie <xLexLink xArt="art. 63;art. 63 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 63§1 kk</xLexLink>, okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 18 sierpnia 2002r. do dnia 20 grudnia 2004r.;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">8</xName> <xText>w odniesieniu do oskarżonego <xAnon>A. K. (1)</xAnon> łagodzi orzeczoną karę łączną do 10 (dziesięciu) lat pozbawienia wolności, zaliczając na jej poczet, na podstawie <xLexLink xArt="art. 63;art. 63 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 63§1 kk</xLexLink>, okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 8 sierpnia 2002r. do dnia 15 maja 2008r.;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">9</xName> <xText>w odniesieniu do oskarżonego <xAnon>G. O.</xAnon> przyjmuje, że przypisany mu czyn wyczerpał znamiona występku określonego w przepisie <xLexLink xArt="art. 263;art. 263 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 263§2 kk</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 239;art. 239 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 239§1 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11§2 kk</xLexLink> oraz podwyższa orzeczoną wobec niego karę do 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności i okres próby związany z warunkowym zawieszeniem jej wykonania do 5 (pięciu) lat, a nadto na zasadzie <xLexLink xArt="art. 72;art. 72 § 1;art. 72 § 1 pkt. 4" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 72§1 pkt 4 kk</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 73;art. 73 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 73§1 kk</xLexLink> zobowiązuje oskarżonego do wykonywania pracy zarobkowej, oddając go w okresie próby pod dozór kuratora sądowego;</xText> </xUnit> <xText>III w pozostałym zakresie zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy ;</xText> <xText>IV zasądza od Skarbu Państwa ( Sąd Okręgowy w Katowicach) na rzecz adwokatów: <xAnon>A. D. (1)</xAnon>, <xAnon>J. D. (1)</xAnon> i <xAnon>K. Ś. (1)</xAnon> – Kancelarie Adwokackie <xBRx/>w <xAnon>K.</xAnon> kwoty po 732 ( siedemset trzydzieści dwa ) złote, w tym 22% podatku VAT, tytułem kosztów obrony z urzędu oskarżonych <xAnon>A. K. (1)</xAnon>, <xAnon>J. O. (1)</xAnon> i <xAnon>D. R.</xAnon> w postępowaniu odwoławczym;</xText> <xText>V zwalnia oskarżonych od kosztów sądowych postępowania odwoławczego, którymi obciąża Skarb Państwa.</xText> <xText>Sygn. akt II AKa 13/08</xText> </xUnit> <xUnit xBold="true" xIsTitle="true" xType="part"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText>Sąd Okręgowy w Katowicach wyrokiem z dnia 1 czerwca 2007roku w sprawie <xBRx/>o sygn. akt XVI K 297/03:</xText> <xText><xBx>Oskarżonego <xAnon>J. Ż.</xAnon></xBx> uznał za winnego popełnienia następujących czynów:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">I</xName> <xText>z <xLexLink xArt="art. 148;art. 148 § 2;art. 148 § 2 pkt. 4" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 148 § 2 pkt 4 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 223" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 223 k.k.</xLexLink> przy zast. <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 2 k.k.</xLexLink>, polegającego na tym, iż w dniu 20 maja 2002 roku w <xAnon>C.</xAnon>, działając w bezpośrednim zamiarze pozbawienia życia, posługując się bronią palną w postaci pistoletu <xAnon>(...)</xAnon> <xBRx/>o numerze <xAnon> (...)</xAnon>, oddal strzały w kierunku funkcjonariusza Policji – sierżanta sztabowego <xAnon>T. S. (1)</xAnon>, powodujące obrażenia <xBRx/>w postaci czterech ran postrzałowych, w tym jednej śmiertelnej, rozpoczynającej się na przedniej powierzchni klatki piersiowej w linii pośrodkowej z kanałem biegnącym do klatki piersiowej przez <xBRx/>VII żebro i dalej dwukrotnie przez worek osierdziowy, koniuszek <xBRx/>serca z otwarciem lewej komory, brzeg dolny płata płuca lewego, <xBRx/>VI przestrzeń międzyżebrową do okolicy lewej pachy, gdzie znajdowała się rana wylotowa, drugiej rozpoczynającej się na przedniej powierzchni uda z kanałem prowadzącym do rany wylotowej w okolicy przykręgosłupowej prawego pośladka, trzeciej rozpoczynającej się na przedniej powierzchni uda lewego z raną wylotową na przyśrodkowej powierzchni uda lewego, czwartej rozpoczynającej się w okolicy obręczy barkowej prawej z kanałem biegnącym od bocznej powierzchni ramienia i okolicy prawej łopatki gdzie znajdowała się rana wylotowa, które to obrażenia spowodowały jego zgon, przyjmując, iż działał on <xBRx/>w bezpośrednim zamiarze pozbawienia życia, i za to na mocy <xLexLink xArt="art. 148;art. 148 § 2;art. 148 § 2 pkt. 4" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. <xBRx/>148 § 2 pkt 4 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 3 k.k.</xLexLink> skazał go na karę <xBRx/>25 (dwadzieścia pięć) lat pozbawienia wolności,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">II</xName> <xText>z <xLexLink xArt="art. 148;art. 148 § 2;art. 148 § 2 pkt. 4" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 148 § 2 pkt 4 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 223" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 223 k.k.</xLexLink> przy zast. <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 2 k.k</xLexLink>, polegającego na tym, iż w dniu 20 maja 2002 roku w <xAnon>C.</xAnon>, działając w bezpośrednim zamiarze pozbawienia życia, posługując się bronią palną w postaci pistoletu <xAnon>(...)</xAnon> <xBRx/>o numerze <xAnon> (...)</xAnon>, oddał strzały w kierunku funkcjonariusza Policji – podkomisarza <xAnon>M.</xAnon><xAnon>M. (1)</xAnon>, powodując obrażenia w postaci dwóch ran postrzałowych, w tym jednej śmiertelnej rozpoczynającej się w okolicy lewego fałdu pośladkowego z kanałem biegnącym ku górze do miednicy małej przez przednią i tylna ścianę pęcherza moczowego, <xBRx/>a w jamie brzusznej przez korzeń krezki jelita cienkiego i jelito cienkie, prawy płat wątroby, żyłę główną dolną i przeponę, dalej w prawej <xBRx/>jamie opłucnowej przez dolny i górny płat płuca, IV przestrzeń międzyżebrową i V żebro, kończącej się ślepo w mięśniach grzbietu po stronie prawej w okolicy łopatki, a drugiej rozpoczynającej się na bocznej powierzchni uda lewego z kanałem kończącym się ślepo <xBRx/>w mięśniach w okolicy szyjki kości udowej, trzonu kości i krętarza mniejszego, które to obrażenia spowodowały jego zgon, i za to na mocy <xLexLink xArt="art. 148;art. 148 § 2;art. 148 § 2 pkt. 4" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 148 § 2 pkt 4 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 3 k.k.</xLexLink> skazał go na karę <xBRx/>25 (dwadzieścia pięć) lat pozbawienia wolności,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">III</xName> <xText>uniewinnił tego oskarżonego od popełnienia czynu z <xLexLink xArt="art. 13;art. 13 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art.13 § 1 k.k.</xLexLink> <xBRx/>w zw. z <xLexLink xArt="art. 148;art. 148 § 2;art. 148 § 2 pkt. 4" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art.148 § 2 pkt 4 k.k.</xLexLink> polegającego na tym, iż w dniu <xBRx/>14 listopada 2001 roku w <xAnon>Ż.</xAnon>, działając w zamiarze zabójstwa <xAnon>J. P. (1)</xAnon>, posługując się bronią palną w postaci pistoletu <xAnon>(...)</xAnon>o numerze <xAnon> (...)</xAnon>, w bezpośrednim zamiarze pozbawienia życia, oddał jeden strzał w kierunku jego głowy, lecz zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na unik pokrzywdzonego, czym spowodował obrażenia w postaci rany urazowej głowy,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">IV</xName> <xText>z <xLexLink xArt="art. 13;art. 13 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 13 § 1 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 k.k.</xLexLink> polegającego na tym, iż <xBRx/>w dniu 20 maja 2002 roku w <xAnon>C.</xAnon>, działając <xBRx/>z zamiarem dokonania kradzieży, a nadto wspólnie i w porozumieniu <xBRx/>z <xAnon>A. Ż.</xAnon>, <xAnon>J. O. (1)</xAnon> i <xAnon>P. M. (2)</xAnon>, posługując się bronią palną w postaci pistoletów <xAnon>(...)</xAnon> <xBRx/>o numerze <xAnon> (...)</xAnon> i <xAnon>(...)</xAnon>, wtargnął do pomieszczeń kawiarenki internetowej <xAnon>S.</xAnon>, gdzie używając przemocy w postaci uderzenia w twarz oraz grożąc użyciem broni palnej, doprowadził <xAnon>P. Z. (1)</xAnon> do stanu bezbronności, zmierzał do zaboru mienia, lecz zamierzonego celu nie osiągną z uwagi na ucieczkę, spowodowaną wymianą strzałów z obecnymi w lokalu funkcjonariuszami Policji – podkomisarzem<xAnon>M.</xAnon><xAnon>M. (1)</xAnon> i sierżantem sztabowym <xAnon>T. Ś.</xAnon>, i za to na mocy <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 14;art. 14 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. <xBRx/>14 § 1 k.k.</xLexLink> przy zast. <xLexLink xArt="art. 60;art. 60 § 3;art. 60 § 6;art. 60 § 6 pkt. 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 60 § 3 i § 6 pkt 1 k.k.</xLexLink> skazał go na karę <xBRx/>2 (dwóch) lat pozbawienia wolności,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">V</xName> <xText>z <xLexLink xArt="art. 13;art. 13 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 13 § 1 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 k.k.</xLexLink> i z <xLexLink xArt="art. 158;art. 158 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 158 § 1 k.k.</xLexLink> przy zastosowaniu <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 2 k.k.</xLexLink> polegającego na tym, iż w dniu <xBRx/>14 listopada 2001 roku w <xAnon>Ż.</xAnon>, działając w zamiarze dokonania kradzieży, a nadto wspólnie i w porozumieniu z <xAnon>M. Ś.</xAnon> i <xAnon>W. S.</xAnon>, posługując się bronią palną w postaci rewolweru <xBx><xAnon>H.</xAnon>, </xBx>pistoletami <xAnon>(...)</xAnon> o numerze <xAnon> (...)</xAnon> i <xAnon>(...)</xAnon>, poprzez bicie rękami i kopanie po całym ciele <xAnon>J. P. (1)</xAnon>, spowodował u niego obrażenia w postaci złamania VII żebra po stronie prawej i VIII żebra po stronie lewej, co spowodowało naruszenie czynności narządów ciała na okres powyżej 7 dni, w związku z czym Komenda Miejska Policji w <xAnon>Ż.</xAnon> wypłaciła odszkodowanie w kwocie 6.678 zł, zmierzał do zaboru samochodu osobowego marki <xAnon>O. (...)</xAnon> o <xAnon>numerze rejestracyjnym (...)</xAnon>, o wartości 50.000 zł, lecz zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na postawę pokrzywdzonego <xBRx/>i za to na mocy <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 14;art. 14 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 14 § 1 k.k.</xLexLink> i w zw. z <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. <xBRx/>11 § 3 k.k.</xLexLink>, przy zast. <xLexLink xArt="art. 60;art. 60 § 3;art. 60 § 6;art. 60 § 6 pkt. 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 60 § 3 i § 6 pkt 1 k.k.</xLexLink> skazał go na karę <xBRx/>2 (dwóch) lat i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">VI</xName> <xText>z <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 k.k.</xLexLink> i z <xLexLink xArt="art. 157;art. 157 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 157 § 1 k.k.</xLexLink> i z <xLexLink xArt="art. 288;art. 288 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 288 § 1 k.k.</xLexLink> przy zastosowaniu <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 2 k.k.</xLexLink> polegającego na tym, iż w dniu <xBRx/>17 stycznia. 2002 roku w <xAnon>R.</xAnon>, działając wspólnie <xBRx/>i w porozumieniu z <xAnon>M. Ś.</xAnon>, <xAnon>W. S.</xAnon> <xBRx/>i <xAnon>D. R.</xAnon>, posługując się bronią palną w postaci pistoletów <xAnon>(...)</xAnon> o numerze <xAnon> (...)</xAnon>, <xAnon>(...)</xAnon> oraz rewolwerem <xAnon>H.</xAnon>, oddał strzały do <xAnon>P. S.</xAnon> powodując u niego rany postrzałowe prawego kolana, lewej dłoni i ranę tłuczoną prawego łuku brwiowego co spowodowało naruszenie czynności ciała na okres powyżej 7 dni, <xBRx/>w związku z czym Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział <xBRx/>w <xAnon>C.</xAnon> wypłacił odszkodowanie w wysokości 2.626 zł oraz grożąc użyciem przemocy wobec <xAnon>M. S. (1)</xAnon>, doprowadził ich do stanu bezbronności, a następnie zabrał w celu przywłaszczenia pieniądze w kwocie 311.000 zł, w tym 1.237,68 zł na szkodę <xAnon> (...) Bank S.A.</xAnon> i 309.762,32 zł na szkodę <xAnon> Towarzystwa (...)</xAnon> <xBRx/> <xAnon> i (...) S.A.</xAnon> we <xAnon>W.</xAnon>, pistolet <xAnon>(...)</xAnon> o numerze <xAnon>(...)</xAnon> wraz z amunicją w ilości 15 naboi o kalibrze <xAnon>(...)</xAnon> <xBRx/>O wartości 1.838,05 zł na szkodę <xAnon> Firmy Ochrony Osób i Mienia (...)</xAnon>, a także uszkodził mienie w postaci samochodu osobowego marki <xAnon>F. (...)</xAnon> <xAnon>nr rej. (...)</xAnon> powodując straty w wysokości 1.692,27 zł na szkodę <xAnon> (...) S.A.</xAnon> w <xAnon>K.</xAnon>, i za to na mocy <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 k.k.</xLexLink>, <xBRx/>w zw. z <xLexLink xArt="art. 1 l;art. 1 l § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. l 1 § 3 k.k.</xLexLink> przy zast. <xLexLink xArt="art. 60;art. 60 § 3;art. 60 § 6;art. 60 § 6 pkt. 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 60 § 3 i § 6 pkt 1 k.k.</xLexLink> skazał go na karę 2 (dwóch) lat i 11 (jedenastu) miesięcy pozbawienia wolności,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">VII</xName> <xText>z <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 k.k.</xLexLink> i z <xLexLink xArt="art. 288;art. 288 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 288 § 1 k.k.</xLexLink> przy zastosowaniu <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 2 k.k</xLexLink> polegającego na tym, iż w dniu 30 stycznia 2001 w <xAnon>D.</xAnon>, działając wspólnie i w porozumieniu z <xAnon>M. Ś.</xAnon> i <xAnon>A. K. (1)</xAnon>, posługując się bronią palną w postaci rewolweru <xAnon>H.</xAnon> oraz dwoma pistoletami gazowymi w tym pistoletem <xAnon>(...)</xAnon>model <xAnon>(...)</xAnon>, kaliber <xAnon>(...)</xAnon> numer <xAnon> (...)</xAnon>, oddając cztery strzały z broni gazowej, jeden z broni palnej, wybijając szybę, grożąc natychmiastowym użyciem przemocy, doprowadził <xAnon>M. W. (1)</xAnon>, <xAnon>R. K. (1)</xAnon>, <xAnon>D. M. (1)</xAnon>, <xAnon>B. S. (1)</xAnon> – pracowników <xAnon> Hurtowni (...)</xAnon> oraz <xAnon>D. P. (1)</xAnon>, <xAnon>R. C.</xAnon>, <xAnon>M. L.</xAnon>, <xAnon>R. D. (1)</xAnon> i <xAnon>P. K. (1)</xAnon> do stanu bezbronności, <xBRx/>a następnie zabrał w celu przywłaszczenia skórzaną teczkę o wartości 200 zł na szkodę <xAnon>P. K. (1)</xAnon>, pieniądze w kwocie 20.000 zł oraz zniszczył mienie o wartości 1.000 zł na szkodę <xAnon>M. K. (1)</xAnon> <xBRx/>i <xAnon>P. K. (2)</xAnon>, i za to na mocy <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. <xBRx/>11 § 3 k.k.</xLexLink> przy zast. <xLexLink xArt="art. 60;art. 60 § 3;art. 60 § 6;art. 60 § 6 pkt. 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 60 § 3 i § 6 pkt 1 k.k.</xLexLink> skazał go na karę <xBRx/>2 (dwóch) lat pozbawienia wolności,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">VIII</xName> <xText>z <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 k.k</xLexLink> polegającego na tym, iż w 27 lutego 2001 roku <xBRx/>w <xAnon>C.</xAnon>, działając wspólnie i w porozumieniu z <xAnon>M. Ś.</xAnon>, posługując się bronią palną w postaci rewolweru <xAnon>H.</xAnon> <xBRx/>i dwoma pistoletami gazowymi, grożąc natychmiastowym użyciem przemocy, doprowadził <xAnon>E. P. (1)</xAnon>, <xAnon>D. S. (1)</xAnon>, <xAnon>A. J. (1)</xAnon>, <xAnon>E. P. (2)</xAnon>, <xAnon>B. G. (1)</xAnon>, <xAnon>J.</xAnon> <xAnon>J. (1)</xAnon>, <xAnon>R. K. (2)</xAnon>, <xAnon>A. O.</xAnon>, <xAnon>W. K. (1)</xAnon>, <xAnon>M. G. (1)</xAnon> i <xAnon>T. M. (1)</xAnon> – pracowników <xAnon> Hurtowni (...)</xAnon> do stanu bezbronności, <xBRx/>a następnie zabrał w celu przywłaszczenia pieniądze w kwocie 15.800 zł w tym: 15.300 zł na szkodę <xAnon> Towarzystwa (...) S.A</xAnon> w <xAnon>C.</xAnon> oraz 500 zł na szkodę <xAnon>R. G. (1)</xAnon>, i za to na mocy art, 280 <xLexLink xArt="§ 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">§ 2 k.k.</xLexLink> przy zast. <xLexLink xArt="art. 60;art. 60 § 3;art. 60 § 6;art. 60 § 6 pkt. 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 60 § 3 i § 6 pkt 1 k.k.</xLexLink> skazał go na karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">IX</xName> <xText>z <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 k.k.</xLexLink> polegającego na tym, iż w dniu 20 marca 2001 roku <xBRx/>w kompleksie leśnym w miejscowości <xAnon>G.</xAnon>, działając wspólnie <xBRx/>i w porozumieniu z <xAnon>M. Ś.</xAnon>, posługując się bronią <xBRx/>palną w postaci rewolweru <xAnon>H.</xAnon>, oraz pistoletem gazowym, grożąc natychmiastowym użyciem przemocy, doprowadził <xAnon>Z. M.</xAnon> do stanu bezbronności, a następnie zabrał w celu przywłaszczenia bronią palną w postaci pistoletu <xAnon>(...)</xAnon><xBRx/>o numerze <xAnon> (...)</xAnon> wraz z 15 sztukami amunicji o kalibrze <xAnon>(...)</xAnon>, <xBRx/>o łącznej wartości 1.600 zł na szkodę Państwowych Gospodarstw Leśnych, Lasy Państwowe, Nadleśnictwo <xAnon>O.</xAnon>, i za to na mocy <xBRx/><xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 k.k.</xLexLink> przy zast. <xLexLink xArt="art. 60;art. 60 § 3;art. 60 § 6;art. 60 § 6 pkt. 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 60 § 3 i § 6 pkt 1 k.k.</xLexLink> skazał go na karę <xBRx/>2 (dwóch) lat pozbawienia wolności,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">X</xName> <xText>z <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 k.k</xLexLink> polegającego na tym, iż w 27 marca 2001 roku <xBRx/>w <xAnon>O.</xAnon>, działając wspólnie i w porozumieniu z <xAnon>M. Ś.</xAnon>, posługując się bronią palną w postaci rewolweru <xBRx/> <xAnon>H.</xAnon>, pistoletem <xAnon>(...)</xAnon> o numerze <xAnon> (...)</xAnon>, grożąc natychmiastowym użyciem przemocy, doprowadził <xAnon>Z.</xAnon> <xBRx/> <xAnon>K.</xAnon>, <xAnon>I. Ł.</xAnon>, <xAnon>A. S. (1)</xAnon>, <xAnon>A. A. (1)</xAnon>, <xAnon>M. W. (2)</xAnon>, <xAnon>I. C.</xAnon>, <xAnon>A. B. (1)</xAnon>, <xAnon>A. A. (2)</xAnon> – pracowników <xAnon> hurtowni (...) Spółka Jawna</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon>. Do stanu bezbronności, a następnie zabrał w celu przywłaszczenia pieniądze w kwocie 25.401,03 zł na szkodę <xAnon>M.</xAnon> <xAnon>M. (1)</xAnon>, <xAnon>T. H.</xAnon> i <xAnon>J. C. (1)</xAnon>, i za to na mocy <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 k.k.</xLexLink> przy zast. <xLexLink xArt="art. 60;art. 60 § 3;art. 60 § 6;art. 60 § 6 pkt. 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 60 § 3 i § 6 pkt 1 k.k.</xLexLink> skazał go na karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">XI</xName> <xText>z <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 k.k</xLexLink> polegającego na tym, iż w dniu 15 maja 2001 roku <xBRx/>w <xAnon>S.</xAnon>, działając wspólnie i w porozumieniu z <xAnon>M. Ś.</xAnon> i <xAnon>W. S.</xAnon>, posługując się bronią palną <xBRx/>w postaci rewolweru <xAnon>H.</xAnon>, pistoletem<xAnon>(...)</xAnon> o numerze <xBRx/>w <xAnon> (...)</xAnon> oraz pistoletem gazowym, grożąc natychmiastowym użyciem przemocy, doprowadził <xAnon>M. N. (1)</xAnon>, <xAnon>E. Z.</xAnon>, <xAnon>R. Z.</xAnon>, <xAnon>J. K. (1)</xAnon>, <xAnon>J. C. (2)</xAnon>, <xAnon>I. D.</xAnon> i <xAnon>J. M.</xAnon> – pracowników hurtowni wędlin – <xAnon>D. S. (2)</xAnon><xBRx/>oraz <xAnon>K. M.</xAnon>, <xAnon>D. P. (2)</xAnon> i <xAnon>J. W. (1)</xAnon> do stanu bezbronności, a następnie zabrał w celu przywłaszczenia pieniądze w kwocie 75.454,87 zł na szkodę <xAnon>D. S. (2)</xAnon>, i za to na mocy <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 k.k.</xLexLink> przy zast. <xLexLink xArt="art. 60;art. 60 § 3;art. 60 § 6;art. 60 § 6 pkt. 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 60 § 3 i § 6 pkt 1 k.k.</xLexLink> skazał go na karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">XII</xName> <xText>z <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 k.k.</xLexLink> i z <xLexLink xArt="art. 275;art. 275 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 275 § 1 k.k.</xLexLink> i z <xLexLink xArt="art. 278;art. 278 § 5" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 278 § 5 k.k.</xLexLink> przy zast. <xBRx/><xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 2 k.k.</xLexLink> polegającego na tym, iż w dniu 5 lipca 2001 roku <xBRx/>w <xAnon>B.</xAnon>, działając wspólnie i w porozumieniu z <xAnon>M. Ś.</xAnon> i <xAnon>W. S.</xAnon>, posługując się bronią palną <xBRx/>w postaci rewolweru <xAnon>H.</xAnon>, pistoletem <xAnon>(...)</xAnon> o numerze <xBRx/> <xAnon> (...)</xAnon> oraz pistoletem, gazowym, grożąc natychmiastowym użyciem przemocy w stosunku do <xAnon>A. K. (2)</xAnon>, doprowadził go do stanu bezbronności, następnie zabrał w celu przywłaszczenia samochód osobowy marki <xAnon>S. (...)</xAnon> o <xAnon>numerze rejestracyjnym (...)</xAnon>, <xBRx/>o wartości 23.000 zł, gotówkę w kwocie 2.000 zł, torbę ze skóry, dwa leżaki turystyczne, stetoskop, telefon komórkowy <xAnon>marki M.</xAnon> oraz narzędzia, o łącznej wartości 2.000 zł, a także dowód osobisty serii <xAnon>(...)</xAnon> o numerze <xAnon> (...)</xAnon>, trzy karty bankomatowe z <xAnon> Banku (...)</xAnon>,<xAnon>(...)</xAnon>, na szkodę <xAnon>A. K. (2)</xAnon>, i za to na mocy <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 3 k.k.</xLexLink> przy zast, <xLexLink xArt="art. 60;art. 60 § 3;art. 60 § 6;art. 60 § 6 pkt. 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 60 § 3 <xBRx/>i § 6 pkt 1 k.k.</xLexLink> skazał go na karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">XIII</xName> <xText>z <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 k.k.</xLexLink> i z <xLexLink xArt="art. 275;art. 275 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 275 § 1 k.k.</xLexLink> przy zast. <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 2 k.k.</xLexLink> polegającego na tym, iż w dniu 6 lipca 2001 roku w <xAnon>C.</xAnon>, działając wspólnie i w porozumieniu z <xAnon>M. Ś.</xAnon> <xBRx/>i <xAnon>W. S.</xAnon>, posługując się bronią palną w postaci rewolweru <xAnon>H.</xAnon>, pistoletami <xAnon>(...)</xAnon> o numerze <xAnon> (...)</xAnon> <xBRx/>wzór <xAnon>(...)</xAnon>, oddając jeden strzał w szybę i grożąc natychmiastowym użyciem przemocy, doprowadził <xAnon>B. Ś.</xAnon>, <xAnon>R. G. (2)</xAnon>, <xAnon>D. Z.</xAnon> – pracowników hurtowni <xAnon>G.</xAnon> oraz <xAnon>Z. N. (1)</xAnon>, do stanu bezbronności, a następnie zabrał w celu przywłaszczenia dowód osobisty serii <xAnon>(...)</xAnon> o numerze <xAnon> (...)</xAnon>, prawo jazdy, dowód rejestracyjny samochodu <xAnon>V. (...)</xAnon>, portfel, saszetkę, telefon komórkowy <xAnon>marki N. (...)</xAnon>, o łącznej wartości 222 zł na szkodę <xAnon>R. G. (2)</xAnon>, dowód osobisty serii <xAnon>(...)</xAnon> o numerze <xAnon> (...)</xAnon>, dowód rejestracyjny samochodu <xAnon>F. (...)</xAnon> na szkodę <xAnon>D. Z.</xAnon>, pieniądze w kwocie 30.000 zł, w tym 25.000 zł na <xBRx/>szkodę <xAnon> Towarzystwa (...) S.A.</xAnon> Oddział <xBRx/>w <xAnon>C.</xAnon> oraz 5000 zł na szkodę <xAnon>R. G. (2)</xAnon> i <xAnon>T. M. (2)</xAnon>, i za to na mocy <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 3 k.k.</xLexLink> przy zast. <xLexLink xArt="art. 60;art. 60 § 3;art. 60 § 6;art. 60 § 6 pkt. 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 60 § 3 i § 6 pkt 1 k.k.</xLexLink> skazał go na karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">XIV</xName> <xText>z <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 k.k.</xLexLink> polegającego na tym, iż w dniu 20 lipca 2001 roku <xBRx/>w <xAnon>K.</xAnon>, działając wspólnie i w porozumieniu z <xAnon>M. Ś.</xAnon> i <xAnon>W. S.</xAnon>, posługując się bronią palną w postaci rewolweru <xAnon>H.</xAnon>, pistoletami <xAnon>(...)</xAnon>o numerze <xAnon> (...)</xAnon> <xBRx/>i <xAnon>(...)</xAnon> wzór <xAnon>(...)</xAnon> grożąc natychmiastowym, użyciem przemocy, doprowadził <xAnon>J.</xAnon><xAnon>J. (2)</xAnon>, <xAnon>P. Z. (2)</xAnon>, <xAnon>A. K. (3)</xAnon>, <xAnon>W. Z.</xAnon>, <xAnon>H. P. (1)</xAnon> – pracowników <xAnon> (...) Centrum (...)</xAnon> do stanu bezbronności, a następnie zabrał w celu przywłaszczenia pieniądze w kwocie 15.239,78 zł na szkodę <xAnon> (...) S.A.</xAnon>, i za to na mocy <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 k.k.</xLexLink> przy zast. <xLexLink xArt="art. 60;art. 60 § 3;art. 60 § 6;art. 60 § 6 pkt. 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 60 § 3 i § 6 pkt 1 k.k.</xLexLink> skazał go na karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">XV</xName> <xText>z <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 k.k.</xLexLink> polegającego na tym, iż w dniu 31 lipca 2001 roku <xBRx/>w <xAnon>O.</xAnon>, działając wspólnie i w porozumieniu z <xAnon>M. Ś.</xAnon> i <xAnon>W. S.</xAnon>, posługując się bronią palną w postaci rewolweru <xAnon>H.</xAnon>, pistoletam <xAnon>(...)</xAnon> o numerze <xAnon> (...)</xAnon> i <xAnon>(...)</xAnon> wzór <xAnon>(...)</xAnon>, grożąc natychmiastowym użyciem przemocy, doprowadził <xAnon>J. D. (2)</xAnon>, <xAnon>A. Ł. (1)</xAnon>, <xAnon>H. R.</xAnon>, <xAnon>T. G. (1)</xAnon>, <xAnon>Z. R.</xAnon> i <xAnon>A. D. (2)</xAnon> – pracowników <xAnon> Hurtowni (...)</xAnon> do stanu bezbronności, a następnie zabrał w celu przywłaszczenia pieniądze w kwocie 200 zł na szkodę <xAnon>J. D. (2)</xAnon>, i za to na mocy <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 k.k.</xLexLink> przy zast. <xLexLink xArt="art. 60;art. 60 § 3;art. 60 § 6;art. 60 § 6 pkt. 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 60 § 3 i § 6 <xBRx/>pkt 1 k.k.</xLexLink> skazał go na karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">XVI</xName> <xText>z <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 k.k</xLexLink> polegającego na tym, iż w dniu 31 lipca 2001 roku <xBRx/>w <xAnon>O.</xAnon>,, działając wspólnie i w porozumieniu z <xAnon>M. Ś.</xAnon> i <xAnon>W. S.</xAnon>, posługując się bronią palną w postaci rewolweru <xAnon>H.</xAnon>, pistoletami <xAnon>(...)</xAnon> o numerze <xAnon> (...)</xAnon> <xBRx/>i <xAnon>(...)</xAnon> wzór <xAnon>(...)</xAnon>, grożąc natychmiastowym użyciem przemocy, doprowadził <xAnon>B. Z.</xAnon> – pracownika <xAnon> Spółki Cywilnej (...)</xAnon> do stanu bezbronności, a następnie zabrał w celu przywłaszczenia pieniądze w kwocie 28.959,08 zł. na szkodę <xAnon>M. K. (2)</xAnon> <xBRx/>I <xAnon> Towarzystwa (...) Oddział</xAnon> w <xAnon>O.</xAnon>, i za to na mocy <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 k.k.</xLexLink> przy zast. <xLexLink xArt="art. 60;art. 60 § 3;art. 60 § 6;art. 60 § 6 pkt. 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 60 § 3 i § 6 pkt 1 k.k.</xLexLink> skazał go <xBRx/>na karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">XVII</xName> <xText>z <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 k.k.</xLexLink> polegającego na tym, iż w dniu 4 września 2001 roku w <xAnon>C.</xAnon>, działając wspólnie i w porozumieniu z <xAnon>M. Ś.</xAnon> i <xAnon>W. S.</xAnon>, posługując się bronią palną <xBRx/>w postaci rewolweru <xAnon>H.</xAnon> lek, pistoletami <xAnon>(...)</xAnon> o numerze<xBRx/> <xAnon> (...)</xAnon> i <xAnon>(...)</xAnon> wzór <xAnon>(...)</xAnon>, bijąc rękami i kopiąc nogami po całym ciele, doprowadził <xAnon>J. K. (2)</xAnon> do stanu bezbronności, a następnie zabrał w celu przywłaszczenia samochód osobowy marki <xAnon>H. (...)</xAnon> o numerze rejestracyjnym <xAnon>(...)</xAnon>. <xAnon> (...)</xAnon>, o wartości 58.000 zł, na jego szkodę, i za to na mocy <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 k.k.</xLexLink> przy zast. <xLexLink xArt="art. 60;art. 60 § 3;art. 60 § 6;art. 60 § 6 pkt. 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 60 § 3 i § 6 pkt 1 k.k.</xLexLink> skazał go na karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">XVIII</xName> <xText>z <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 k.k.</xLexLink> i z <xLexLink xArt="art. 275;art. 275 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 275 § 1 kk</xLexLink> przy zast. <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art.11§2kk</xLexLink> polegającego na tym, iż w dniu 7 września 2001 roku w <xAnon>Z.</xAnon>, działając wspólnie <xBRx/>i porozumieniu z <xAnon>M. Ś.</xAnon> i <xAnon>W. S.</xAnon>, posługując się bronią palną w postaci rewolweru <xAnon>H.</xAnon>, pistoletami <xAnon>(...)</xAnon> o numerze <xAnon> (...)</xAnon> i <xAnon>(...)</xAnon> wzór <xAnon>(...)</xAnon>, grożąc natychmiastowym użyciem przemocy, doprowadził <xAnon>K. S. (1)</xAnon>, <xAnon>I. R.</xAnon>, <xAnon>R. G. (3)</xAnon>, <xAnon>R. D. (2)</xAnon>, <xAnon>H. P. (2)</xAnon> – pracowników <xAnon> hurtowni Firmy (...)</xAnon> do stanu bezbronności, a następnie zabrał w celu przywłaszczenia pieniądze <xBRx/>w kwocie 41.823,95 zł w tym 21.000 zł na szkodę <xAnon> Przedsiębiorstwa Usługowego (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością</xAnon> <xBRx/>w <xAnon>S.</xAnon> oraz 20.823,95 zł na szkodę <xAnon>L. P. (1)</xAnon>, a także prawo jazdy, dowód rejestracyjny do samochodu osobowego <xAnon>marki P. (...)</xAnon> <xAnon>nr rej. (...)</xAnon>, dowód osobisty serii <xBRx/><xAnon>(...)</xAnon> o numerze <xAnon> (...)</xAnon> na szkodę <xAnon>K. Ś. (2)</xAnon>, i za to na mocy <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art.11§3kk</xLexLink> przy zast. <xLexLink xArt="art. 60;art. 60 § 3;art. 60 § 6;art. 60 § 6 pkt. 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 60 § 3 i § 6 pkt 1 k.k.</xLexLink> skazał go na karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">XIX</xName> <xText>z <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 k.k.</xLexLink> polegającego na tym, iż w dniu 16 października <xBRx/>2001 roku w <xAnon>B.</xAnon>, działając wspólnie i w porozumieniu <xBRx/>z <xAnon>M. Ś.</xAnon> i <xAnon>W. S.</xAnon>, posługując się bronią palną w postaci rewolweru <xAnon>H.</xAnon>, pistoletami <xAnon>(...)</xAnon> <xBRx/>o numerze <xAnon> (...)</xAnon> i <xAnon>(...)</xAnon> wzór <xAnon>(...)</xAnon>, po przez skrępowanie nóg i rąk taśmami do ściągania kabli oraz zamknięcie w garażu, doprowadził <xAnon>T. G. (2)</xAnon> do stanu bezbronności, a następnie zabrał w celu przywłaszczenia samochód osobowy marki <xAnon>D. (...)</xAnon>, o <xAnon>numerze rejestracyjnym (...)</xAnon>, wartości 11.300 zł na szkodę <xAnon> (...)</xAnon> w <xAnon>D.</xAnon>, i za to na mocy <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 k.k.</xLexLink> przy zast. <xLexLink xArt="art. 60;art. 60 § 3;art. 60 § 6;art. 60 § 6 pkt. 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 60 § 3 i § 6 pkt 1 k.k.</xLexLink> skazał go na karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">XX</xName> <xText>z <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 k.k.</xLexLink> polegającego na tym, iż w dniu 30 października <xBRx/>2001 roku w <xAnon>C.</xAnon>, działając wspólnie i w porozumieniu <xBRx/>z <xAnon>M. Ś.</xAnon> i <xAnon>W. S.</xAnon>, posługując się bronią palną w postaci rewolweru <xAnon>H.</xAnon>, pistoletami <xAnon>(...)</xAnon> <xBRx/>o numerze <xAnon> (...)</xAnon> i <xAnon>(...)</xAnon> wzór <xAnon>(...)</xAnon>, grożąc natychmiastowym użyciem przemocy, doprowadził <xAnon>M. W. (3)</xAnon> <xBx> , </xBx> <xAnon>B. J.</xAnon>, <xAnon>P. K. (3)</xAnon>, <xAnon>A. B. (2)</xAnon>, <xAnon>U. W.</xAnon>, <xAnon>A. G. (1)</xAnon>,<xAnon>M.</xAnon> <xAnon>M. (2)</xAnon> i <xAnon>A. M.</xAnon> – pracowników hurtowni spożywczo<xIx> -</xIx>chemicznej <xAnon> (...)</xAnon> do stanu bezbronności, <xBRx/>a następnie zabrał w celu przywłaszczenia pieniądze w kwocie 20.444,28 zł, na szkodę <xAnon>J. C. (1)</xAnon>, <xAnon>M.</xAnon><xAnon>M. (1)</xAnon><xBRx/>i <xAnon>T. H.</xAnon>, i za to na mocy <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 k.k.</xLexLink> przy zast. <xLexLink xArt="art. 60;art. 60 § 3;art. 60 § 6;art. 60 § 6 pkt. 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. <xBRx/>60 § 3 i § 6 pkt 1 k.k.</xLexLink> skazał go na karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">XXI</xName> <xText>z <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 k.k.</xLexLink> i z <xLexLink xArt="art. 275;art. 275 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 275 § 1 k.k.</xLexLink> i z <xLexLink xArt="art. 278;art. 278 § 5" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 278 § 5 k.k.</xLexLink> przy zast. <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. <xBRx/>11 § 2 k.k.</xLexLink> polegającego na tym, iż w dniu 16 listopada 2001 roku <xBRx/>w <xAnon>G.</xAnon>, działając wspólnie i w porozumieniu z <xAnon>M. Ś.</xAnon> i <xAnon>W. S.</xAnon>, posługując się metalową rurką oraz pałką typu <xAnon>T.</xAnon>, wybijając szyby w drzwiach samochodu marki <xAnon>F. (...)</xAnon> o <xAnon>numerze rejestracyjnym (...)</xAnon>, posiadając broń palną <xBRx/>w postaci rewolweru <xAnon>H.</xAnon>, pistoletów <xAnon>(...)</xAnon> o numerze <xBRx/> <xAnon> (...)</xAnon> i <xAnon>(...)</xAnon> wzór <xAnon>(...)</xAnon>, doprowadził <xAnon>R. S.</xAnon> do stanu bezbronności, a następnie zabrał w celu przywłaszczenia dwa dowody osobiste o numerach <xAnon> (...)</xAnon> i <xAnon> (...)</xAnon>, kartę bankomatowa <xAnon>V.</xAnon> <xAnon> banku (...) S.A.</xAnon>, walizkę i saszetkę, dwa komplety kluczyków do samochodu, klucze do hurtowni o łącznej wartości550 zł, a także pieniądze w kwocie 70.600 zł na jego szkodę, i za to na mocy <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. <xBRx/>280 § 2 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 3 k.k.</xLexLink> przy zast. <xLexLink xArt="art. 60;art. 60 § 3;art. 60 § 6;art. 60 § 6 pkt. 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 60 § 3 i § 6 pkt 1 k.k.</xLexLink> skazał go na karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">XXII</xName> <xText>z <xLexLink xArt="art. 13;art. 13 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 13 § 1 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 k.k.</xLexLink> polegającego na tym, iż <xBRx/>w dniu 27 marca 2000 roku w <xAnon>R.</xAnon>, działając w zamiarze kradzieży, a nadto wspólnie i w porozumieniu z <xAnon>M. Ś.</xAnon> <xBRx/>i <xAnon>A. K. (1)</xAnon>, posługując się trzema pistoletami gazowymi, <xBRx/>w tym pistoletem <xAnon>(...)</xAnon> model <xAnon>(...)</xAnon>, o kalibrze <xAnon>(...)</xAnon> numer <xAnon> (...)</xAnon>, poprzez oddanie czterech strzałów, doprowadził <xAnon>M. K. (3)</xAnon>, <xAnon>R. R. (1)</xAnon>, <xAnon>P. Z. (3)</xAnon>, <xAnon>J. W. (2)</xAnon>, <xAnon>S. M. (1)</xAnon> – pracowników <xAnon> (...) Przedsiębiorstwa Handlowo Usługowego (...)</xAnon> do stanu bezbronności, zamierzał do zaboru pieniędzy w kwocie 24.000 zł na szkodę <xAnon> (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością</xAnon>, lecz zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na postawę <xAnon>S. M. (1)</xAnon>, i za to na mocy <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 14;art. 14 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 14 § 1 k.k.</xLexLink> przy zast. <xLexLink xArt="art. 60;art. 60 § 3;art. 60 § 6;art. 60 § 6 pkt. 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 60 § 3 i § 6 pkt 1 k.k.</xLexLink> skazał go na karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">XXIII</xName> <xText>z <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 k.k</xLexLink> polegającego na tym, iż w dniu 12 maja 2000 roku, <xBRx/>w <xAnon>K.</xAnon>, działając wspólnie i w porozumieniu z <xAnon>M. Ś.</xAnon> i <xAnon>A. K. (1)</xAnon>, posługując się trzema pistoletami gazowymi, w tym pistoletem <xAnon>(...)</xAnon> model para, kaliber <xAnon>(...)</xAnon> numer <xAnon> (...)</xAnon>, grożąc natychmiastowym urzyciem przemocy, doprowadził <xAnon>G. S.</xAnon>, <xAnon>D. S. (3)</xAnon>, <xAnon>K. T.</xAnon>, <xAnon>M. P. (1)</xAnon>, <xAnon>D. J. (1)</xAnon>, <xAnon>E. J.</xAnon> <xBRx/>i <xAnon>A. Ł. (2)</xAnon>, pracowników <xAnon> Hurtowni (...)</xAnon> do stanu bezbronności, a następnie zabrał w celu przywłaszczenia pieniądze <xBRx/>w kwocie 14.810 zł, na szkodę <xAnon> (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością</xAnon> w upadłości, i za to na mocy <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 k.k.</xLexLink> przy zast. <xLexLink xArt="art. 60;art. 60 § 3;art. 60 § 6;art. 60 § 6 pkt. 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 60 § 3 i § 6 pkt 1 k.k.</xLexLink> skazuje go na karę 2 (dwóch<xBx> ) </xBx>lat pozbawienia wolności,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">XXIV</xName> <xText>z <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 k.k.</xLexLink> polegającego na tym, iż w dniu 30 czerwca 2000 roku, w <xAnon>K.</xAnon>, działając wspólnie i w porozumieniu z <xAnon>M.</xAnon>. <xAnon>Ś.</xAnon> i <xAnon>A. K. (1)</xAnon> <xBx> , </xBx>posługując się trzema pistoletami gazowymi, w tym pistoletem <xAnon>(...)</xAnon> model <xAnon>(...)</xAnon>, kaliber <xAnon>(...)</xAnon> numer <xAnon> (...)</xAnon>, grożąc natychmiastowym użyciem przemocy, doprowadził <xAnon>P. C.</xAnon>, <xAnon>T. S. (2)</xAnon>, <xAnon>J. C. (3)</xAnon>, <xAnon>A. R.</xAnon> i <xAnon>D. S. (4)</xAnon>, - pracowników <xAnon> hurtowni Zakładów (...)</xAnon> z siedzibą w <xAnon>T.</xAnon>, do stanu bezbronności, a następnie zabrał w celu przywłaszczenia pieniądze w kwocie 8.222,47 zł, na szkodę <xAnon> Zakładów (...) S.A.</xAnon> <xAnon> Oddział Zakładów (...)</xAnon>, <xAnon> Towarzystwo (...) S.A.</xAnon>, Oddział <xBRx/>w <xAnon>T.</xAnon>, i za to na mocy <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 k.k.</xLexLink> przy zast. <xLexLink xArt="art. 60;art. 60 § 3;art. 60 § 6;art. 60 § 6 pkt. 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 60 § 3 i § 6 pkt 1 k.k.</xLexLink> skazał go na karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">XXV</xName> <xText>z <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 k.k.</xLexLink> polegającego na tym, iż w dniu 14 lipca 2000 roku, <xBRx/>w <xAnon>T.</xAnon> działając wspólnie i w porozumieniu <xBRx/>z <xAnon>M. Ś.</xAnon> i <xAnon>A. K. (1)</xAnon>, posługując się trzema pistoletami gazowymi, w tym pistoletem <xAnon>(...)</xAnon> model <xAnon>(...)</xAnon>, kaliber <xBRx/> <xAnon>(...)</xAnon>numer <xAnon> (...)</xAnon>, grożąc natychmiastowym użyciem przemocy, doprowadził <xAnon>S. L.</xAnon>, <xAnon>J. O. (2)</xAnon> i <xAnon>W. K. (2)</xAnon>, - pracowników <xAnon> Hurtowni (...)</xAnon>, należącej do <xAnon> Zakładów (...) Spółka jawna</xAnon> w <xAnon>R.</xAnon>, do stanu bezbronności, a następnie zabrał w celu przywłaszczenia pieniądze <xBRx/>w kwocie 17.157,58 zł, na szkodę <xAnon>R. W. (1)</xAnon>, i za to na mocy <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 k.k.</xLexLink> przy zast. <xLexLink xArt="art. 60;art. 60 § 3;art. 60 § 6;art. 60 § 6 pkt. 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 60 § 3 i § 6 pkt 1 k.k.</xLexLink> skazał go na karę <xBRx/>2 (dwóch) lat pozbawienia wolności,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">XXVI</xName> <xText>z <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 k.k.</xLexLink> polegającego na tym, iż w dniu 1 sierpnia 2000 roku, <xBRx/>w <xAnon>M.</xAnon>, działając wspólnie i w porozumieniu z <xAnon>M.</xAnon>. <xAnon>Ś.</xAnon> i <xAnon>A. K. (1)</xAnon>, posługując się trzema pistoletami gazowymi, w tym pistoletem <xAnon>(...)</xAnon> model para, kaliber <xAnon>(...)</xAnon> numer <xAnon> (...)</xAnon>, grożąc natychmiastowym użyciem przemocy, doprowadził <xAnon>I. P.</xAnon>, <xAnon>D. S. (5)</xAnon>, <xAnon>A. L.</xAnon>, i <xAnon>L. S.</xAnon> – pracowników <xAnon> Hurtowni (...)</xAnon> do stanu bezbronności, a następnie zabrał w celu przywłaszczenia pieniądze w kwocie 18.669,56 zł, na szkodę <xAnon> Firmy (...)</xAnon> w <xAnon>S.</xAnon>, i za to na mocy <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 k.k.</xLexLink> przy zast. <xLexLink xArt="art. 60;art. 60 § 3;art. 60 § 6;art. 60 § 6 pkt. 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 60 § 3 i § 6 pkt 1 k.k.</xLexLink> skazuje go na karę <xBRx/>2 (dwóch) lat pozbawienia wolności,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">XXVII</xName> <xText>z <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 k.k.</xLexLink> polegającego na tym, iż w dniu 1 września 2000 roku, <xBRx/>w <xAnon>S.</xAnon>, działając wspólnie i w porozumieniu <xBRx/>z <xAnon>M. Ś.</xAnon> i <xAnon>A. K. (1)</xAnon>, posługując się trzema pistoletami gazowymi, w tym pistoletem <xAnon>(...)</xAnon> model <xAnon>(...)</xAnon>, kaliber <xBRx/> <xAnon>(...)</xAnon>numer <xAnon> (...)</xAnon>, grożąc natychmiastowym użyciem przemocy, doprowadził <xAnon>J. K. (3)</xAnon>, <xAnon>J. G.</xAnon> i <xAnon>J. P. (2)</xAnon> – pracowników Hurtowni <xAnon>(...)</xAnon>, oraz <xAnon>A. P. (1)</xAnon>, <xAnon>K. B. (1)</xAnon>, <xAnon>K. B. (2)</xAnon> i <xAnon>P. B.</xAnon>, do stanu bezbronności, a następnie zabrał <xBRx/>w celu przywłaszczenia pieniądze w kwocie 6.392,38 zł, w tym 2.564,17 zł na szkodę <xAnon> Firmy Handlowo Usługowo – Produkcyjnej (...)</xAnon>, <xAnon>J. K. (3)</xAnon> oraz 3.828,21 zł na szkodę <xAnon> Firmy Handlowo Usługowej (...)</xAnon>, <xAnon>J. K. (3)</xAnon>, i za to na mocy <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 k.k.</xLexLink> przy zast. <xLexLink xArt="art. 60;art. 60 § 3;art. 60 § 6;art. 60 § 6 pkt. 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 60 § 3 i § 6 pkt 1 k.k.</xLexLink> skazał go na karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">XXVIII</xName> <xText>z <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 k.k.</xLexLink> polegającego na tym, iż w dniu 8 września 2000 roku, <xBRx/>w <xAnon>W.</xAnon>, działając wspólnie i w porozumieniu z <xAnon>M. Ś.</xAnon> i <xAnon>A. K. (1)</xAnon>, posługując się trzema pistoletami gazowymi, w tym pistoletem <xAnon>(...)</xAnon> model <xAnon>(...)</xAnon>, kaliber <xAnon>(...)</xAnon>numer <xAnon> (...)</xAnon>, grożąc natychmiastowym użyciem przemocy, doprowadził <xAnon>U. L.</xAnon> i <xAnon>M. S. (2)</xAnon> – pracowników hurtowni <xAnon>(...)</xAnon>, do stanu bezbronności, a następnie zabrał w celu przywłaszczenia pieniądze w kwocie 2.700 zł, na szkodę <xAnon>R. W. (1)</xAnon> i na szkodę <xAnon> (...)</xAnon> w <xAnon>T.</xAnon>, i za to na mocy <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 k.k.</xLexLink> przy zast. <xLexLink xArt="art. 60;art. 60 § 3;art. 60 § 6;art. 60 § 6 pkt. 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 60 § 3 i § 6 pkt 1 k.k.</xLexLink> skazał go na karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">XXIX</xName> <xText>z <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 k.k.</xLexLink> i z <xLexLink xArt="art. 158;art. 158 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 158 § 1 k.k.</xLexLink> i z <xLexLink xArt="art. 275;art. 275 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 275 § 1 k.k.</xLexLink> przy zast. <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 2 k.k.</xLexLink> polegającego na tym, iż w dniu 15 września 2000 roku, <xBRx/>w <xAnon>J.</xAnon>, działając wspólnie i w porozumieniu z <xAnon>M. Ś.</xAnon> i <xAnon>A. K. (1)</xAnon>, posługując się trzema pistoletami gazowymi, w tym pistoletem <xAnon>(...)</xAnon> model <xAnon>(...)</xAnon>, kaliber <xAnon>(...)</xAnon>numer <xAnon> (...)</xAnon>, przez bicie i kopanie po całym ciele <xAnon>T. G. (3)</xAnon> spowodował u niego wielomiejscowe stłuczenia głowy i klatki piersiowej, złamanie kości nosa bez przemieszczenia odłamków, złamania żebra VIII po stronie lewej bez przemieszczenia, oraz ranę ciętą, czym naraził go na naruszenie czynności narządów ciała na okres powyżej 7 dni, a następnie przez zamknięcie w <xAnon> chłodni (...)</xAnon>, <xAnon>M. P. (2)</xAnon>, <xAnon>R. G. (4)</xAnon>, <xAnon>M. M. (7)</xAnon>, <xAnon>T. G. (3)</xAnon> – pracowników <xAnon> Hurtowni (...)</xAnon> oraz <xAnon>P. P. (2)</xAnon>, doprowadził ich do stanu bezbronności, a następnie zabrał w celu przywłaszczenia pieniądze w kwocie 6.020 zł, w tym 5.690 zł, na szkodę <xAnon>D. M. (2)</xAnon> oraz <xAnon> (...) S.A.</xAnon> Inspektorat w <xAnon>J.</xAnon>, 230 zł na szkodę <xAnon>M. B. (1)</xAnon>, 200 zł oraz dowód osobisty serii <xAnon>(...)</xAnon> o numerze <xAnon> (...)</xAnon> na szkodę <xAnon>R. G. (4)</xAnon>, i za to na mocy <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 3 k.k.</xLexLink> przy zast. <xLexLink xArt="art. 60;art. 60 § 3;art. 60 § 6;art. 60 § 6 pkt. 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art.60 § 3 i § 6 pkt 1 k.k.</xLexLink> skazał go na karę 2 (dwóch) lat i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">XXX</xName> <xText>z <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 k.k.</xLexLink> polegającego na tym, iż w dniu 22 września 2000 roku, w <xAnon>S.</xAnon>, działając wspólnie i w porozumieniu <xBRx/>z <xAnon>M. Ś.</xAnon> i <xAnon>A. K. (1)</xAnon>, posługując się trzema pistoletami gazowymi, w tym pistoletem <xAnon>(...)</xAnon>model<xAnon>(...)</xAnon>, kaliber <xBRx/> <xAnon>(...)</xAnon> numer <xAnon> (...)</xAnon>, grożąc natychmiastowym użyciem przemocy, doprowadził <xAnon>C. K.</xAnon>, <xAnon>K. C. (1)</xAnon>, <xAnon>A. S. (2)</xAnon>, <xAnon>P. K. (4)</xAnon>, <xAnon>K.</xAnon> <xAnon>K. (1)</xAnon>, <xAnon>T. J.</xAnon>, <xAnon>J. K. (4)</xAnon>, <xAnon>D. J. (2)</xAnon>, <xAnon>K. C. (2)</xAnon>, <xAnon>I. S.</xAnon> i <xAnon>J.</xAnon> <xAnon>J. (3)</xAnon> – pracowników hurtowni <xAnon>(...)</xAnon> <xBRx/> i <xAnon>(...)</xAnon>, do stanu bezbronności, a następnie zabrał w celu przywłaszczenia pieniądze w kwocie 31.920 zł, w tym 500 zł, na <xBRx/>szkodę <xAnon> Spółki Akcyjnej (...)</xAnon> w upadłości, 100 zł na szkodę Spółki z.o.o. <xAnon>(...)</xAnon> w upadłości oraz 31.320 zł na szkodę <xAnon> Towarzystwa (...) S.A.</xAnon>, i za to na mocy <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 k.k.</xLexLink> przy zast. <xLexLink xArt="art. 60;art. 60 § 3;art. 60 § 6;art. 60 § 6 pkt. 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art.60 § 3 i § 6 pkt 1 k.k.</xLexLink> skazał go na karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">XXXI</xName> <xText>z <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 k.k.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 275;art. 275 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 275 § 1 k.k.</xLexLink> i z <xLexLink xArt="art. 278;art. 278 § 5" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 278 § 5 k.k.</xLexLink> przy zast. <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. <xBRx/>11 § 2 k.k</xLexLink> polegającego na tym, iż w dniu 6 października 2000 roku, <xBRx/>w <xAnon>K.</xAnon>, działając wspólnie i w porozumieniu z <xAnon>M. Ś.</xAnon> i <xAnon>A. K. (1)</xAnon>, posługując się i grożąc trzema pistoletami gazowymi, w tym pistoletem <xAnon>(...)</xAnon> model <xAnon>(...)</xAnon>, kaliber <xBRx/> <xAnon>(...)</xAnon> numer <xAnon> (...)</xAnon>, poprzez zaniknięcie <xAnon>G. H.</xAnon> –pracownika <xAnon>(...)</xAnon>S.A. w chłodni doprowadził go do stanu bezbronności, a następnie zabrał w celu przywłaszczenia pieniądze w kwocie 19.755,92 zł, w tym: 14.755,95 na szkodę <xAnon> Spółki Akcyjnej (...)</xAnon> w <xAnon>S.</xAnon>, 500 zł na szkodę <xAnon> (...) S. A.</xAnon> Inspektorat w <xAnon>S.</xAnon>, a także 600 zł, kartę bankomatową <xAnon> (...) Bank (...)</xAnon>, paszport serii <xAnon>(...)</xAnon>o numerze <xAnon> (...)</xAnon>, prawo jazdy, dowód rejestracyjny do samochodu osobowego marki <xAnon>P.</xAnon>, <xAnon>nr rej. (...)</xAnon> i dowód osobisty serii <xAnon>(...)</xAnon> o numerze <xAnon> (...)</xAnon> na szkodę <xAnon>G. H.</xAnon>, i za to na mocy <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 3 k.k.</xLexLink> przy zast. <xLexLink xArt="art. 60;art. 60 § 3;art. 60 § 6;art. 60 § 6 pkt. 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art.60 § 3 i § 6 pkt 1 k.k.</xLexLink> skazał go na karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">XXXII</xName> <xText>z <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 k.k.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 288" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 288</xLexLink> § ł <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">k.k.</xLexLink> i z <xLexLink xArt="art. 275;art. 275 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 275 § 1 k.k.</xLexLink> przy zast. <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. <xBRx/>11 § 2 k.k.</xLexLink> polegającego na tym, iż w dniu 13 października 2000 roku, <xBRx/>w <xAnon>Ś.</xAnon>, działając wspólnie i w porozumieniu z <xAnon>M. Ś.</xAnon> i <xAnon>A. K. (1)</xAnon>, posługując się trzema pistoletami gazowymi, w tym pistoletem <xAnon>(...)</xAnon> model <xAnon>(...)</xAnon>, kaliber <xAnon>(...)</xAnon> numer <xAnon> (...)</xAnon>, oddając jeden strzał oraz grożąc natychmiastowym użyciem przemocy, niszcząc centralę telefoniczną, fax oraz instalację alarmową o łącznej wartości 4.700 zł na szkodę <xAnon>Z. K. (1)</xAnon>, doprowadził <xAnon>P. P. (3)</xAnon>, <xAnon>A. A. (3)</xAnon>, <xAnon>A. S. (3)</xAnon>, <xAnon>F. C.</xAnon>, <xAnon>Z. G.</xAnon>, <xAnon>M. G. (2)</xAnon> i <xAnon>Z. K. (1)</xAnon> – pracowników <xAnon> Hurtowni (...)</xAnon> do stanu bezbronności, a następnie zabrał w celu przywłaszczenia pieniądze w kwocie 26.000 zł na szkodę <xAnon>Z. K. (1)</xAnon>, dowód osobisty serii <xAnon>(...)</xAnon> o numerze <xAnon> (...)</xAnon>, portfel oraz kosmetyczkę <xBRx/>o łącznej wartości 60 zł, na szkodę <xAnon>M. G. (3)</xAnon>, i za to na mocy <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 3 k.k.</xLexLink> przy zast. <xLexLink xArt="art. 60;art. 60 § 3;art. 60 § 6;art. 60 § 6 pkt. 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art.60 § 3 i § 6 pkt 1 k.k.</xLexLink> skazał go na karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">XXXIII</xName> <xText>z <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 k.k.</xLexLink> polegającego na tym, iż w dniu 31 października <xBRx/>2000 roku, w <xAnon>W.</xAnon>, działając wspólnie <xBRx/>i w porozumieniu z <xAnon>M. Ś.</xAnon> i <xAnon>A. K. (1)</xAnon>, posługując się trzema pistoletami gazowymi, w tym pistoletem <xBRx/> <xAnon>(...)</xAnon> model <xAnon>(...)</xAnon>, kaliber <xAnon>(...)</xAnon> numer <xAnon> (...)</xAnon>, grożąc natychmiastowym użyciem przemocy, doprowadził <xAnon>R. H.</xAnon>, <xAnon>J. B. (1)</xAnon>, <xAnon>E. H. (1)</xAnon> i <xAnon>M. R. (1)</xAnon> - pracowników <xAnon> Hurtowni (...)</xAnon>, do stanu bezbronności, <xBRx/>a następnie zabrał w celu przywłaszczenia pieniądze w kwocie 10.052,29 zł na szkodę <xAnon>E. H. (2)</xAnon>, i za to na mocy <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 k.k.</xLexLink> przy zast. <xLexLink xArt="art. 60;art. 60 § 3;art. 60 § 6;art. 60 § 6 pkt. 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art.60 § 3 i § 6 pkt 1 k.k.</xLexLink> skazał go na karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">XXXIV</xName> <xText>z <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 k.k.</xLexLink> polegającego na tym, iż w dniu 21 listopada 2000 roku, w <xAnon>S.</xAnon>, działając wspólnie i w porozumieniu z <xAnon>M. Ś.</xAnon> i <xAnon>A. K. (1)</xAnon>, posługując się trzema pistoletami gazowymi, w tym pistoletem <xAnon>(...)</xAnon>model <xAnon>(...)</xAnon>, kaliber <xAnon>(...)</xAnon>numer <xAnon> (...)</xAnon>, grożąc natychmiastowym użyciem przemocy, doprowadził <xAnon>M. S. (3)</xAnon>, <xAnon>A. K. (4)</xAnon>, <xAnon>R. R. (2)</xAnon>, <xAnon>A. K. (5)</xAnon> i <xAnon>T. D. (1)</xAnon> – pracowników <xAnon> Hurtowni (...)</xAnon> do stanu bezbronności, a następnie zabrał w celu przywłaszczenia pieniądze w kwocie 12.000 zł na szkodę <xAnon>B. W.</xAnon> i <xAnon>R. W. (2)</xAnon>, i za to na mocy <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 k.k.</xLexLink> przy zast. <xLexLink xArt="art. 60;art. 60 § 3;art. 60 § 6;art. 60 § 6 pkt. 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art.60 § 3 i § 6 pkt 1 k.k.</xLexLink> skazał go na karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">XXXV</xName> <xText>z <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 k.k.</xLexLink> polegającego na tym, iż w dniu 1 grudnia 2000 roku, <xBRx/>w <xAnon>K.</xAnon>, działając wspólnie i w porozumieniu z <xAnon>M. Ś.</xAnon> i <xAnon>A. K. (1)</xAnon>, posługując się trzema pistoletami gazowymi, w tym pistoletem <xAnon>(...)</xAnon> model <xAnon>(...)</xAnon>, kaliber <xAnon>(...)</xAnon> numer <xAnon> (...)</xAnon>, grożąc natychmiastowym użyciem przemocy, doprowadził <xAnon>W. K. (3)</xAnon>, <xAnon>J. L.</xAnon>, <xAnon>Z. K. (2)</xAnon> i <xAnon>K. B. (3)</xAnon> – pracowników <xAnon> Hurtowni (...)</xAnon> do stanu bezbronności, a następnie zabrał w celu przywłaszczenia pieniądze w kwocie 17.049,06 zł na szkodę <xAnon>M. R. (2)</xAnon> i <xAnon>J. B. (2)</xAnon> i za to na mocy <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 k.k.</xLexLink> przy zast. <xBRx/><xLexLink xArt="art. 60;art. 60 § 3;art. 60 § 6;art. 60 § 6 pkt. 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 60 § 3 i § 6 pkt 1 k.k.</xLexLink> skazał go na karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">XXXVI</xName> <xText>z <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 k.k.</xLexLink> polegającego na tym, iż w dniu 12 grudnia 2000 roku, <xBRx/>w <xAnon>K.</xAnon>, działając wspólnie i w porozumieniu z <xAnon>M. Ś.</xAnon> i <xAnon>A. K. (1)</xAnon>, posługując się trzema pistoletami gazowymi, w tym pistoletem <xAnon>(...)</xAnon> model <xAnon>(...)</xAnon>, kaliber <xAnon>(...)</xAnon> numer <xAnon> (...)</xAnon>, grożąc natychmiastowym użyciem przemocy, doprowadził <xAnon>K. S. (2)</xAnon>, <xAnon>T. D. (2)</xAnon>, <xAnon>E. K.</xAnon>, <xAnon>S. M. (2)</xAnon>, <xAnon>R. M.</xAnon>, <xAnon>M. C.</xAnon>, <xBRx/> <xAnon>M. B. (2)</xAnon> i <xAnon>R. D. (3)</xAnon> – pracowników <xAnon>(...)</xAnon> Spółka <xBRx/>z ograniczoną odpowiedzialnością do stanu bezbronności, a następnie zabrał w celu przywłaszczenia pieniądze w kwocie 39.190 zł na szkodę <xAnon> Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością (...)</xAnon> z siedzibą <xBRx/>w <xAnon>K.</xAnon> przy <xAnon>ulicy (...)</xAnon> oraz <xAnon> Towarzystwa (...) S.A.</xAnon>, i za to na mocy <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 k.k.</xLexLink> przy zast. <xLexLink xArt="art. 60;art. 60 § 3;art. 60 § 6;art. 60 § 6 pkt. 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art.60 § 3 i § 6 pkt 1 k.k.</xLexLink> skazał go na karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">XXXVII</xName> <xText>z <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 k.k</xLexLink> polegającego na tym, iż w dniu 29 stycznia 2001 roku, <xBRx/>w <xAnon>G.</xAnon>, działając wspólnie i w porozumieniu z <xAnon>M. Ś.</xAnon> i <xAnon>A. K. (1)</xAnon>, posługując się trzema pistoletami gazowymi, w tym pistoletem <xAnon>(...)</xAnon> model <xAnon>(...)</xAnon> kaliber <xAnon>(...)</xAnon> numer <xAnon> (...)</xAnon>, poprzez zamknięcie w garażu, doprowadził <xAnon>J. T.</xAnon> do stanu bezbronności, a następnie zabrał w celu przywłaszczenia samochód osobowy marki <xAnon>D. (...)</xAnon> <xAnon>nr rej. (...)</xAnon>, o wartości 12.810 zł na szkodę <xAnon> (...) S.A.</xAnon> i za to na mocy <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 k.k.</xLexLink> przy zast. <xLexLink xArt="art. 60;art. 60 § 3;art. 60 § 6;art. 60 § 6 pkt. 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 60 § 3 <xBRx/>i § 6 pkt 1 k.k.</xLexLink> skazał go na karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">XXXVIII</xName> <xText>z <xLexLink xArt="art. 288;art. 288 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 288 § 1 k.k.</xLexLink> polegającego na tym, iż w dniu 30 stycznia 2001 roku <xBRx/>w <xAnon>D.</xAnon>, działając wspólnie i w porozumieniu <xBRx/>z <xAnon>M. Ś.</xAnon> i <xAnon>A. K. (1)</xAnon>, poprzez spalenie, zniszczył samochód osobowy marki <xAnon>D. (...)</xAnon> <xAnon>nr rej. (...)</xAnon>, <xBRx/>o wartości 12.810 zł na szkodę <xAnon>J. T.</xAnon> I <xAnon> (...) S.A.</xAnon>, i za to na mocy <xLexLink xArt="art. 288;art. 288 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 288 § 1 k.k.</xLexLink> przy zast. <xLexLink xArt="art. 60;art. 60 § 3;art. 60 § 6;art. 60 § 6 pkt. 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 60 § 3 i § 6 pkt 3 k.k.</xLexLink> <xLexLink xArt="art. 33;art. 33 § 1;art. 33 § 13" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art 33 § 1 13</xLexLink> skazał go na karę grzywny <xBRx/>w wysokości 50 (pięćdziesięciu) stawek dziennych przyjmując jedna stawkę w wysokości 10 (dziesięć) złotych,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">XXXIX</xName> <xText>z <xLexLink xArt="art. 263;art. 263 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 263 § 2 k.k.</xLexLink> polegającego na tym, iż w okresie od marca <xBRx/>2000 roku, do 20 maja 2002 roku, na terenie województw <xAnon> (...)</xAnon> <xBRx/>i <xAnon> (...)</xAnon>, bez wymaganego zezwolenia, posiadał 7 sztuk broni <xBRx/>palnej z amunicją, i tak:</xText> <xEnum> <xBullet>–</xBullet> <xEnumElem> <xText>w okresie od marca 2000 roku, do dnia 20 maja 2002 roku, na terenie województw <xAnon> (...)</xAnon> i <xAnon> (...)</xAnon>, bez wymaganego zezwolenia, posiadał broń w postaci pistoletu gazowego o nieustalonym typie, modelu i numerze, kalibru <xAnon>(...)</xAnon> wraz z amunicją,</xText> </xEnumElem> </xEnum> </xUnit> <xEnum> <xBullet>–</xBullet> <xEnumElem> <xText>w okresie od marca 2000 roku, do dnia 30 stycznia 2001 roku, na terenie województw <xAnon> (...)</xAnon> i <xAnon> (...)</xAnon>, bez wymaganego zezwolenia, posiadał broń w postaci pistoletu gazowego marki <xAnon>(...)</xAnon> <xBRx/> <xAnon>(...)</xAnon> model <xAnon>(...)</xAnon>, kaliber <xAnon>(...)</xAnon> numer <xAnon> (...)</xAnon> wraz z amunicją,</xText> </xEnumElem> </xEnum> <xEnum> <xBullet>–</xBullet> <xEnumElem> <xText>w okresie od marca 2000 roku, do dnia 20 maja 2002 roku, na terenie województw <xAnon> (...)</xAnon> i <xAnon> (...)</xAnon>, bez wymaganego zezwolenia, posiadał broń w postaci pistoletu gazowego o nieustalonym typie, modelu i numerze, przystosowanego do strzelania amunicją ostrą,</xText> </xEnumElem> </xEnum> <xEnum> <xBullet>–</xBullet> <xEnumElem> <xText>w okresie od stycznia 2001 roku, do dnia 20 maja 2002 roku, na terenie województw <xAnon> (...)</xAnon> i <xAnon> (...)</xAnon>, bez wymaganego zezwolenia, posiadał broń palną w postaci rewolweru <xAnon>marki H.</xAnon>, kaliber <xAnon>(...)</xAnon>, o nieustalonym numerze wraz z amunicją w ilości nie mniejszej niż 500 sztuk,</xText> </xEnumElem> </xEnum> <xEnum> <xBullet>–</xBullet> <xEnumElem> <xText>w okresie od 20 marca 2001 roku, do dnia 20 maja 2002 roku, na terenie województw <xAnon> (...)</xAnon> i <xAnon> (...)</xAnon>, bez wymaganego zezwolenia, posiadał broń palną w postaci pistoletu marki <xAnon>(...)</xAnon> kaliber <xAnon>(...)</xAnon>, o numerze <xAnon> (...)</xAnon>, wraz z amunicją <xAnon>L.</xAnon> <xBRx/>w ilości nie mniejszej niż 500 sztuk,</xText> </xEnumElem> </xEnum> <xEnum> <xBullet>–</xBullet> <xEnumElem> <xText>w okresie od lipca 2001 roku, do dnia 20 maja 2002 roku, na terenie województw <xAnon> (...)</xAnon> i <xAnon> (...)</xAnon>, bez wymaganego zezwolenia, posiadał broń palną w postaci pistoletu marki <xAnon>(...)</xAnon> wzór <xAnon>(...)</xAnon> kaliber <xAnon>(...)</xAnon>, z usuniętym poprzez obróbkę termiczną numerem fabrycznym, wraz z amunicją w ilości nie mniejszej niż 200 sztuk,</xText> </xEnumElem> </xEnum> <xEnum> <xBullet>–</xBullet> <xEnumElem> <xText>w okresie od 17 stycznia 2002 roku, do dnia 20 maja 2002 roku, na terenie województwa <xAnon> (...)</xAnon>, bez wymaganego zezwolenia, posiadał broń palną w postaci pistoletu <xAnon>marki G. (...)</xAnon> o numerze <xAnon>(...)</xAnon>, kaliber <xAnon>(...)</xAnon>, wraz z amunicją w ilości 15 sztuk., i za to, na mocy 263 <xLexLink xArt="§ 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">§ 2 k.k.</xLexLink> skazał go na karę. 4 (czterech) lat pozbawienia wolności.</xText> </xEnumElem> </xEnum> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">XL</xName> <xText>na mocy <xLexLink xArt="art. 85" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 85 k.k.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 86;art. 86 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 86 § 1 k.k.</xLexLink>, Sąd Okręgowy połączył orzeczone wyżej kary pozbawienia wolności i orzekł wobec oskarżonego <xAnon>J. Ż.</xAnon> karę łączną 25 (dwudziestu pięciu) lat pozbawienia wolności.</xText> </xUnit> <xText><xBx>Oskarżonego <xAnon>A. Ż.</xAnon> </xBx>uznał za winnego popełnienia czynów:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">XLI</xName> <xText>z <xLexLink xArt="art. 13;art. 13 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 13 § 1 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 148;art. 148 § 2;art. 148 § 2 pkt. 4" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 148 § 2 pkt 4 k.k.</xLexLink> przed nowelizacją <xBRx/>z dnia 27.07.2005 roku i z <xLexLink xArt="art. 223" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 223 k.k.</xLexLink> przy zastosowaniu 11 <xLexLink xArt="§ 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">§ 2 k.k</xLexLink> polegającego na tym, iż w dniu 20 maja 2002 roku w <xAnon>C.</xAnon>, działając w zamiarze zabójstwa sierżanta sztabowego <xAnon>T. Ś.</xAnon>, posługując się bronią palną w postaci pistoletu <xBRx/> <xAnon>(...)</xAnon> wzór <xAnon>(...)</xAnon>, w bezpośrednim zamiarze pozbawienia życia, oddał strzały w jego kierunku, lecz zamierzonego celu nie osiągną, z uwagi na to, że chybił, i za to na mocy <xLexLink xArt="art. 148;art. 148 § 2;art. 148 § 2 pkt. 4" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 148 § 2 pkt 4 k.k.</xLexLink> przed nowelizacją <xBRx/>z dnia 27.07.2005 roku przy zastosowaniu <xLexLink xArt="art. 4;art. 4 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art 4 § 1 k.k</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 14;art. 14 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. <xBRx/>14 § 1 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 3 k.k.</xLexLink> skazał go na karę 15 (piętnastu) lat pozbawienia wolności,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">XLII</xName> <xText>z art. z <xLexLink xArt="art. 13;art. 13 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 13 § 1 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 148;art. 148 § 2;art. 148 § 2 pkt. 4" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 148 § 2 pkt 4 k.k.</xLexLink> przed nowelizacją z dnia 27.07.2005 roku i z <xLexLink xArt="art. 223" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 223 k.k.</xLexLink> przy zastosowaniu <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 2 k.k.</xLexLink> polegającego na tym, iż w dniu 20 maja 2002 roku <xBRx/>w <xAnon>C.</xAnon>, działając w zamiarze zabójstwa podkomisarza <xAnon>M. M. (3)</xAnon>, posługując się bronią palną <xBRx/>w postaci pistoletu <xAnon>(...)</xAnon> wzór <xAnon>(...)</xAnon>, w bezpośrednim zamiarze pozbawienia życia, oddał strzały w jego kierunku, lecz zamierzonego celu nie osiągnął, z uwagi na to, że chybił, i za to na mocy <xLexLink xArt="art. 148;art. 148 § 2;art. 148 § 2 pkt. 4" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 148 § 2 pkt 4 k.k</xLexLink> przed nowelizacją z dnia 27.07.2005roku przy zastosowaniu <xLexLink xArt="art. 4;art. 4 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art 4§ 1 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 14;art. 14 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 14§ 1 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 3 k.k.</xLexLink> skazał go na karę 15 (piętnastu) lat pozbawienia wolności,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">XLIII</xName> <xText>z <xLexLink xArt="art. 13;art. 13 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 13 § 1 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 k.k.</xLexLink> polegającego na tym, iż <xBRx/>w dniu 20 maja 2002 roku w <xAnon>C.</xAnon>, działając <xBRx/>z zamiarem dokonania kradzieży, a nadto wspólnie i w porozumieniu <xBRx/>z <xAnon>J. Ż.</xAnon>, <xAnon>J. O. (1)</xAnon> i <xAnon>P. M. (1)</xAnon>, posługując się bronią palną w postaci pistoletów <xAnon>(...)</xAnon> <xBRx/>o numerze <xAnon> (...)</xAnon> i <xAnon>(...)</xAnon> wzór <xAnon>(...)</xAnon>, wtargną do pomieszczenia kawiarenki internetowej <xAnon> (...)</xAnon>, gdzie używając przemocy <xBRx/>w postaci uderzenia w twarz oraz grożąc użyciem broni palnej, doprowadził <xAnon>P. Z. (1)</xAnon> do stanu bezbronności, zmierzał do zaboru mienia, lecz zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na ucieczkę, spowodowaną wymianą strzałów z obecnymi w lokalu funkcjonariuszami Policji — podkomisarzem <xAnon>M. M. (3)</xAnon> i sierżantem sztabowym <xAnon>T. S. (1)</xAnon>, i za to na mocy <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 14;art. 14 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 14 § 1 k.k.</xLexLink> skazał go na karę 7 (siedmiu) lat pozbawienia wolności,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">XLIV</xName> <xText>z <xLexLink xArt="art. 263;art. 263 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 263 § 2 k.k.</xLexLink> polegającego na tym, iż w dniu 20 maja 2002 roku <xBRx/>w <xAnon>C.</xAnon> oraz <xAnon>Ż.</xAnon>, bez wymaganego zezwolenia posiadał broń palną w postaci pistoletów <xAnon>(...)</xAnon> <xBRx/>o numerze <xAnon> (...)</xAnon> i<xAnon>(...)</xAnon> wzór <xAnon>(...)</xAnon> wraz z amunicją o kalibrze <xBRx/> <xAnon>(...)</xAnon> i <xAnon>(...)</xAnon> w ilości 18 naboi, i za to na mocy <xLexLink xArt="art. 263;art. 263 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 263 § 2 k.k.</xLexLink> skazał go na karę 1 (jeden) rok pozbawienia wolności,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">XLV</xName> <xText>na mocy <xLexLink xArt="art. 85" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 85kk</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 86;art. 86 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art.86§1kk</xLexLink> Sąd Okręgowy połączył orzeczone wyżej kary pozbawienia wolności i orzekł wobec oskarżonego <xAnon>A. Ż.</xAnon> karę łączną 15 (piętnastu) lat pozbawienia wolności.</xText> </xUnit> <xText><xBx>Oskarżonego <xAnon>M. Ś.</xAnon></xBx> uznał za winnego popełnienia czynów:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">XLVI</xName> <xText>z <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 k.k.</xLexLink> i z <xLexLink xArt="art. 157;art. 157 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 157 § 1 k.k.</xLexLink> i z <xLexLink xArt="art. 288;art. 288 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 288 § 1 k.k.</xLexLink> przy zast. <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 2 k.k</xLexLink> polegającego na tym, iż w dniu 17 stycznia 2002 roku <xBRx/>w <xAnon>R.</xAnon>, działając wspólnie i w porozumieniu z <xAnon>J. Ż.</xAnon>, <xAnon>W. S.</xAnon> i <xAnon>D. R.</xAnon>, posługując się bronią palną w postaci pistoletów <xAnon>(...)</xAnon>o numerze <xBRx/> <xAnon> (...)</xAnon>, <xAnon>(...)</xAnon> wzór <xAnon>(...)</xAnon> oraz rewolwerem <xAnon>H.</xAnon>, oddał strzały do <xAnon>P. S.</xAnon> powodując u niego rany postrzałowe prawego kolana, lewej dłoni i ranę tłuczoną prawego łuku brwiowego co spowodowało naruszenie czynności narządów ciała na okres powyżej 7 dni, <xBRx/>w związku z czym Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział <xBRx/>w <xAnon>C.</xAnon> wypłacił odszkodowanie w wysokości 2.626 zł oraz grożąc użyciem przemocy wobec <xAnon>M. S. (1)</xAnon>, doprowadził <xBRx/>ich do stanu bezbronności, a następnie zabrał w celu przywłaszczenia pieniądze w kwocie 311.000 zł, w tym 1.237.68 zł na szkodę <xAnon> (...) Bank S.A.</xAnon>i 309.762,32 zł na szkodę <xAnon> Towarzystwa (...)</xAnon> <xBRx/> <xAnon> i (...) S.A.</xAnon> we <xAnon>W.</xAnon>, pistolet <xAnon>G.</xAnon> <xAnon>(...)</xAnon> o numerze <xAnon> (...)</xAnon> <xAnon>(...)</xAnon> wraz z amunicją w ilości 15 naboi o kalibrze <xAnon>(...)</xAnon> o wartości 1.838,05 zł na szkodę <xAnon> Firmy Ochrony Osób i Mienia (...)</xAnon>, <xBRx/>a także uszkodził mienie w postaci samochodu osobowego marki <xAnon>F. (...)</xAnon> <xAnon>nr rej. (...)</xAnon> powodując straty w wysokości 1.692,27 zł na szkodę ubezpieczyciela <xAnon> (...) S.A.</xAnon> <xBRx/>w <xAnon>K.</xAnon>, i za to na mocy <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 3 k.k.</xLexLink> skazał go na karę 12 (dwunastu) lat pozbawienia wolności,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">XLVII</xName> <xText>z <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 k.k.</xLexLink> i z <xLexLink xArt="art. 288;art. 288 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 288 § 1 k.k.</xLexLink> przy zast. <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 2 k.k.</xLexLink> polegającego na tym, iż w dniu 30 stycznia 2001 roku w <xAnon>D.</xAnon>, działając wspólnie i porozumieniu z <xAnon>J. Ż.</xAnon> <xBRx/>i <xAnon>A. K. (1)</xAnon>, posługując się bronią palną w postaci rewolweru <xAnon>H.</xAnon> oraz dwoma pistoletami gazowymi, w tym pistoletem <xAnon>(...)</xAnon> <xBRx/> <xAnon>(...)</xAnon> model <xAnon>(...)</xAnon>, kaliber <xAnon>(...)</xAnon>numer <xAnon> (...)</xAnon>, oddając cztery strzały z broni gazowej, jeden z broni palnej, wybijając szybę, grożąc natychmiastowym użyciem przemocy, doprowadził <xAnon>M. W. (1)</xAnon>, <xAnon>R. K. (1)</xAnon>, <xAnon>D. M. (1)</xAnon>, <xAnon>B. S. (1)</xAnon> – pracowników <xAnon> Hurtowni (...)</xAnon> oraz <xAnon>D. P. (1)</xAnon>, <xAnon>R. C.</xAnon>, <xAnon>M. L.</xAnon>, <xAnon>R. D. (4)</xAnon> I <xAnon>P. K. (1)</xAnon> do stanu bezbronności, <xBRx/>a następnie zabrał w celu przywłaszczenia skórzaną teczkę o wartości 200 zł na szkodę <xAnon>P. K. (1)</xAnon>, pieniądze w kwocie 20.000 zł oraz zniszczył mienie o wartości 1.000 zł na szkodę <xAnon>M. K. (1)</xAnon> <xBRx/>i <xAnon>P. K. (2)</xAnon>, i za to na mocy <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. <xBRx/>11 § 3 k.k.</xLexLink> przy zast. <xLexLink xArt="art. 60;art. 60 § 3;art. 60 § 6;art. 60 § 6 pkt. 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 60 § 3 i § 6 pkt 1 k.k.</xLexLink> skazał go na karę <xBRx/>2 (dwóch) lat pozbawienia wolności,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">XLVIII</xName> <xText>z <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 k.k.</xLexLink> polegającego na tym, iż w dniu 27 lutego 2001 roku <xBRx/>w <xAnon>C.</xAnon>, działając wspólnie i w porozumieniu z <xAnon>J. Ż.</xAnon>, posługując się bronią palną w postaci rewolweru <xAnon>H.</xAnon> i dwoma pistoletami gazowymi, grożąc natychmiastowym użyciem przemocy, doprowadził <xAnon>E. P. (1)</xAnon>, <xAnon>D. S. (1)</xAnon>, <xAnon>A. J. (1)</xAnon>, <xAnon>E. P. (2)</xAnon>, <xAnon>B. G. (1)</xAnon>, <xAnon>J.</xAnon> <xAnon>J. (1)</xAnon>, <xAnon>R. K. (2)</xAnon>, <xAnon>A. O.</xAnon>, <xAnon>W. K. (1)</xAnon>, <xAnon>M. G. (1)</xAnon> i <xAnon>T. M. (1)</xAnon> – pracowników <xAnon> Hurtowni (...)</xAnon> do stanu bezbronności, a następnie zabrał w celu przywłaszczenia pieniądze w kwocie 15.800 zł, w tym: 15.300 zł na szkodę <xAnon> Towarzystwa (...) S.A.</xAnon> <xBRx/>w <xAnon>C.</xAnon> oraz 500 zł na szkodę <xAnon>R. G. (1)</xAnon>, i za to na mocy <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 k.k.</xLexLink> przy zast. <xLexLink xArt="art. 60;art. 60 § 3;art. 60 § 6;art. 60 § 6 pkt. 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 60 § 3 i § 6 pkt 1 k.k.</xLexLink> skazał go na karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">XLIX</xName> <xText>(omyłkowo wpisano XLXIX) z <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 k.k.</xLexLink> polegającego na tym, iż w dniu 20 marca 2001 roku w kompleksie leśnym w miejscowości <xAnon>G.</xAnon>, działając wspólnie i w porozumieniu z <xAnon>J. Ż.</xAnon>, posługując się bronią palną w postaci rewolweru <xAnon>H.</xAnon>, oraz pistoletem gazowym, grożąc natychmiastowym użyciem przemocy, doprowadził <xAnon>Z. M.</xAnon> do stanu bezbronności, a następnie zabrał <xBRx/>w celu przywłaszczenia bronią palną w postaci pistoletu <xAnon>(...)</xAnon> o numerze <xAnon> (...)</xAnon> wraz z 15 sztukami amunicji o kalibrze <xBRx/><xAnon>(...)</xAnon>, kajdanki i kluczyki do samochodu <xAnon>S. (...)</xAnon> o łącznej wartości 1.600 zł na szkodę Państwowych Gospodarstw Leśnych. Lasy Państwowe, Nadleśnictwo <xAnon>O.</xAnon>, i za to na mocy <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 k.k.</xLexLink> przy zast. <xLexLink xArt="art. 60;art. 60 § 3;art. 60 § 6;art. 60 § 6 pkt. 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 60 § 3 i § 6 pkt 1 k.k.</xLexLink> skazał go na karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">L</xName> <xText>z <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 k.k.</xLexLink> polegającego na tym, iż w dniu 27 marca 2001 roku <xBRx/>w <xAnon>O.</xAnon>, działając wspólnie i porozumieniu z <xAnon>J. Ż.</xAnon>, posługując się bronią palną w postaci rewolweru <xAnon>H.</xAnon>, pistoletem <xAnon>(...)</xAnon> o numerze <xAnon> (...)</xAnon>, grożąc natychmiastowym użyciem przemocy, doprowadził <xAnon>Z. K. (3)</xAnon>, <xAnon>I. Ł.</xAnon>, <xAnon>A. S. (1)</xAnon>, <xAnon>A. A. (1)</xAnon>, <xAnon>M. W. (2)</xAnon>, <xAnon>I. C.</xAnon>, <xAnon>A. B. (1)</xAnon>, <xAnon>A. A. (2)</xAnon>- pracowników <xAnon> hurtowni (...) Spółka Jawna</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon>. Do stanu bezbronności, a następnie zabrał w celu przywłaszczenia pieniądze w kwocie 25.401,03 zł na szkodę <xAnon>M.</xAnon><xAnon>M. (1)</xAnon>, <xAnon>T. H.</xAnon> i <xAnon>J. C. (1)</xAnon>, i za to na mocy <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 k.k.</xLexLink> przy zast. <xLexLink xArt="art. 60;art. 60 § 3;art. 60 § 6;art. 60 § 6 pkt. 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 60 § 3 i § 6 pkt 1 k.k.</xLexLink> skazał go na karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">LI</xName> <xText>z <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 k.k.</xLexLink> polegającego na tym, iż w dniu 15 maja 2001 roku <xBRx/>w <xAnon>S.</xAnon>, działając wspólnie i w porozumieniu z <xAnon>J. Ż.</xAnon> i <xAnon>W. S.</xAnon>, posługując się bronią palną w postaci rewolweru <xAnon>H.</xAnon>, pistoletem <xAnon>(...)</xAnon>o numerze <xAnon> (...)</xAnon> oraz pistoletem gazowym, grożąc natychmiastowym użyciem przemocy, doprowadził <xAnon>M. N. (1)</xAnon>, <xAnon>E. Z.</xAnon>, <xAnon>R. Z.</xAnon>, <xAnon>J. K. (1)</xAnon>, <xAnon>J. C. (2)</xAnon>, <xAnon>I. D.</xAnon> i <xAnon>J. M.</xAnon> –pracowników hurtowni wędlin – <xAnon>D. S. (2)</xAnon> oraz <xAnon>K. M.</xAnon>, <xAnon>D. P. (2)</xAnon> i <xAnon>J. W. (1)</xAnon> do stanu bezbronności, a następnie zabrał w celu przywłaszczenia pieniądze <xBRx/>w kwocie 75.454,87 zł na szkodę <xAnon>D. S. (2)</xAnon>, i za to na mocy <xBRx/><xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 k.k.</xLexLink> przy zast. <xLexLink xArt="art. 60;art. 60 § 3;art. 60 § 6;art. 60 § 6 pkt. 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 60 § 3 i § 6 pkt 1 k.k.</xLexLink> skazał go na karę <xBRx/>2 (dwóch) lat pozbawienia wolności,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">LII</xName> <xText>z <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 k.k.</xLexLink> i z <xLexLink xArt="art. 275;art. 275 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 275 § 1 k.k.</xLexLink> i z <xLexLink xArt="art. 278;art. 278 § 5" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 278 § 5 k.k.</xLexLink> przy zast. <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 2 k.k.</xLexLink> polegającego na tym, iż w dniu 5 lipca 2001 roku <xBRx/>w <xAnon>B.</xAnon>, działając wspólnie i w porozumieniu z <xAnon>J. Ż.</xAnon> <xBRx/>i <xAnon>W. S.</xAnon>, posługując się bronią palną w postaci rewolweru <xAnon>F.</xAnon>, pistoletem <xAnon>(...)</xAnon> o numerze <xAnon> (...)</xAnon> oraz pistoletem gazowym, grożąc natychmiastowym użyciem przemocy <xBRx/>w stosunku do <xAnon>A. K. (2)</xAnon>, doprowadził go do stanu bezbronności, a następnie zabrał w celu przywłaszczenia samochód osobowy marki <xAnon>S. (...)</xAnon> o <xAnon>numerze rejestracyjnym (...)</xAnon>, <xBRx/>o wartości 23.000 zł, gotówkę w kwocie 2.000 zł, torbę ze skóry, dwa leżaki turystyczne, stetoskop, telefon komórkowy <xAnon>marki M.</xAnon> oraz narzędzia, o łącznej wartości 2.000 zł, a także dowód osobisty serii <xAnon>(...)</xAnon> i numerze <xAnon> (...)</xAnon>, trzy karty bankomatowe z <xAnon> Banku (...)</xAnon>, <xAnon> (...)</xAnon> Bank i <xAnon> Banku (...)</xAnon>, na szkodę <xAnon>A. K. (2)</xAnon>, i za to na mocy <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 3 k.k.</xLexLink>, przy zast. <xLexLink xArt="art. 60;art. 60 § 3;art. 60 § 6;art. 60 § 6 pkt. 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 60 § 3 <xBRx/>i § 6 pkt 1 k.k.</xLexLink> skazał go na karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">LIII</xName> <xText>z <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 k.k.</xLexLink> i z <xLexLink xArt="art. 275;art. 275 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 275 § 1 k.k.</xLexLink> przy zast. <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 2 k.k.</xLexLink> polegającego na tym, iż w dniu 6 lipca 2001 roku w <xAnon>C.</xAnon>, działając wspólnie i w porozumieniu z <xAnon>J. Ż.</xAnon> i <xAnon>W. S.</xAnon>, posługując się bronią palną w postacie rewolweru <xAnon>H.</xAnon>, pistoletami <xAnon>(...)</xAnon> o numerze <xAnon> (...)</xAnon> wzór <xAnon>(...)</xAnon>, <xBRx/>oddając jeden strzał w szybę i grożąc natychmiastowym użyciem przemocy, doprowadził <xAnon>B. S. (2)</xAnon>, <xAnon>R. G. (2)</xAnon>, <xAnon>D. Z.</xAnon> – pracowników <xAnon> hurtowni (...)</xAnon> oraz <xAnon>Z. N. (2)</xAnon> do stanu bezbronności, a następnie zabrał <xBRx/>w celu przywłaszczenia dowód osobisty serii <xAnon>(...)</xAnon> o numerze <xAnon> (...)</xAnon>, prawo jazdy, dowód rejestracyjny samochodu <xAnon>V. (...)</xAnon>, portfel, saszetkę, telefon komórkowy <xAnon>marki N. (...)</xAnon>, o łącznej wartości <xBRx/>222 zł, na szkodę <xAnon>R. G. (2)</xAnon>, dowód osobisty serii <xAnon>(...)</xAnon> o nr <xAnon> (...)</xAnon>, dowód rejestracyjny samochodu <xAnon>F. (...)</xAnon> na szkodę <xAnon>D. Z.</xAnon>, pieniądze w kwocie 30.000 zł, w tym: 25.000 zł na szkodę <xAnon> Towarzystwa (...) S.A.</xAnon> Oddział <xBRx/>w <xAnon>C.</xAnon> oraz 5.000 zł na szkodę <xAnon>R. G. (2)</xAnon> i <xAnon>T. M. (2)</xAnon> i za to na mocy <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 3 k.k.</xLexLink> przy zast. <xLexLink xArt="art. 60;art. 60 § 3;art. 60 § 6;art. 60 § 6 pkt. 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 60 § 3 i § 6 pkt 1 k.k.</xLexLink> skazał go na karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">LIV</xName> <xText>z <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 k.k.</xLexLink> polegającego na tym, iż w dniu 20 lipca 2001 roku <xBRx/>w <xAnon>K.</xAnon>, działając wspólnie i w porozumieniu z <xAnon>J. Ż.</xAnon> i <xAnon>W. S.</xAnon>, posługując się bronią palną w postaci rewolweru <xAnon>H.</xAnon>, pistoletami <xAnon>(...)</xAnon> o numerze <xAnon> (...)</xAnon> <xBRx/>i <xAnon>(...)</xAnon>, grożąc natychmiastowym użyciem przemocy, doprowadził <xAnon>J.</xAnon> <xAnon>J. (2)</xAnon>, <xAnon>P. Z. (2)</xAnon>, <xAnon>A. K. (3)</xAnon>, <xAnon>W. Z.</xAnon> I <xAnon>H. P. (1)</xAnon> – pracowników <xAnon> (...) centrum (...)</xAnon> do stanu bezbronności, a następnie zabrał w celu przywłaszczenia pieniądze w kwocie 15.239,78 zł na szkodę <xAnon> (...) S.A.</xAnon>, i za to na mocy <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 k.k.</xLexLink> przy zast. <xLexLink xArt="art. 60;art. 60 § 3;art. 60 § 6;art. 60 § 6 pkt. 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 60 § 3 i § 6 pkt 1 k.k.</xLexLink> skazał go na karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">LV</xName> <xText>z <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 k.k.</xLexLink> polegającego na tym, iż w dniu 31 lipca 2001 roku <xBRx/>w <xAnon>O.</xAnon>, działając wspólnie i w porozumieniu z <xAnon>J. Ż.</xAnon> <xBRx/>i <xAnon>W. S.</xAnon>, posługując się bronią palną w postaci rewolweru <xAnon>H.</xAnon>, pistoletami <xAnon>(...)</xAnon> o numerze <xAnon> (...)</xAnon> i <xAnon>(...)</xAnon>, grożąc natychmiastowym użyciem przemocy, doprowadził <xAnon>J. D. (2)</xAnon>, <xAnon>A. Ł. (1)</xAnon>, <xAnon>H. R.</xAnon>, <xAnon>T. G. (1)</xAnon>, <xAnon>Z. R.</xAnon> i <xAnon>A. D. (2)</xAnon> – pracowników <xAnon> Hurtowni (...)</xAnon> do stanu bezbronności, a następnie zabrał w celu przywłaszczenia pieniądze w kwocie 200 zł na szkodę <xAnon>J. D. (2)</xAnon>, i za to na mocy <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 k.k.</xLexLink> przy zast. <xLexLink xArt="art. 60;art. 60 § 3;art. 60 § 6;art. 60 § 6 pkt. 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 60 § 3 i § 6 pkt 1 k.k</xLexLink> skazał go na karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">LVI</xName> <xText>z <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 k.k.</xLexLink> polegającego na tym, iż w dniu 31 lipca 2001 roku <xBRx/>w <xAnon>O.</xAnon>, działając wspólnie i w porozumieniu z <xAnon>J. Ż.</xAnon> <xBRx/>i <xAnon>W. S.</xAnon>, posługując się bronią palną w postaci rewolweru <xAnon>H.</xAnon>, pistoletami<xAnon>(...)</xAnon> o numerze <xAnon> (...)</xAnon> i <xAnon>(...)</xAnon>, grożąc natychmiastowym użyciem przemocy, doprowadził <xAnon>B. Z.</xAnon>-pracownika <xAnon> Spółki Cywilnej (...)</xAnon> do stanu bezbronności, a następnie zabrał w celu przywłaszczenia pieniądze w kwocie 28.959,08 zł, na szkodę <xAnon>M. K. (2)</xAnon> i <xAnon> Towarzystwa (...) Oddział</xAnon> w <xAnon>O.</xAnon>,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">LVII</xName> <xText>z <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art.280§2kk</xLexLink> polegającego na tym, iż w dniu 4 września 2001 roku <xBRx/>w <xAnon>C.</xAnon>, działając wspólnie i w porozumieniu z <xAnon>J. Ż.</xAnon> i <xAnon>W. S.</xAnon>, posługując się bronią palną w postaci rewolweru <xAnon>H.</xAnon>, pistoletami <xAnon>(...)</xAnon>o numerze <xAnon> (...)</xAnon> <xBRx/>i <xAnon>(...)</xAnon>, bijąc rękami i kopiąc nogami po całym ciele, doprowadził <xAnon>J. K. (2)</xAnon> do stanu bezbronności, a następnie zabrał w celu przywłaszczenia samochód osobowy marki <xAnon>H. (...)</xAnon> o numerze rejestracyjnym <xAnon>(...)</xAnon>. <xAnon> (...)</xAnon>, o wartości 58.000 zł, na jego szkodę, i za to na mocy <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 kk</xLexLink> przy zast. <xLexLink xArt="art. 60;art. 60 § 3;art. 60 § 6;art. 60 § 6 pkt. 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art.60 § 3 i § 6 pkt1 kk</xLexLink> skazał go na karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">LVIII</xName> <xText>z <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 k.k.</xLexLink> i z <xLexLink xArt="art. 275;art. 275 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 275 § 1 k.k.</xLexLink> przy zast. <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 2 k.k</xLexLink> polegającego na tym, iż w dniu 7 września 2001 roku w <xAnon>Z.</xAnon>, działając wspólnie i porozumieniu z <xAnon>J. Ż.</xAnon> i <xAnon>W. S.</xAnon>, posługując się bronią palną w postaci rewolweru <xAnon>H.</xAnon>, pistoletami <xAnon>(...)</xAnon> o numerze <xAnon>(...)</xAnon> <xAnon>(...)</xAnon>, grożąc natychmiastowym użyciem, przemocy, doprowadził <xAnon>K. Ś. (2)</xAnon>, <xAnon>I. R.</xAnon>, <xAnon>R. G. (3)</xAnon>, <xAnon>R. D. (2)</xAnon>, <xAnon>H. P. (2)</xAnon> – pracowników hurtowni <xAnon>(...)</xAnon> do stanu bezbronności, a następnie zabrał w celu przywłaszczenia pieniądze <xBRx/>w kwocie 41.823,95 zł w tym: 21.000 zł na szkodę <xAnon> Przedsiębiorstwa Usługowego (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością</xAnon> <xBRx/>w <xAnon>S.</xAnon> oraz 20.823,95 zł na szkodę <xAnon>L. P. (1)</xAnon>, a także prawo jazdy, dowód rejestracyjny do samochodu osobowego marki <xAnon>F. (...)</xAnon> <xAnon>nr rej. (...)</xAnon>, dowód osobisty serii <xBRx/> <xAnon>(...)</xAnon> o numerze <xAnon> (...)</xAnon> na szkodę <xAnon>K. Ś. (2)</xAnon>, i za to na mocy <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 3 k.k.</xLexLink> przy zast. <xLexLink xArt="art. 60;art. 60 § 3;art. 60 § 6;art. 60 § 6 pkt. 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 60 § 3 i § 6 pkt 1 k.k</xLexLink> skazał go na karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">LIX</xName> <xText>(omyłkowo wpisano LXIX) z <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 k.k</xLexLink> polegającego na tym, iż <xBRx/>w dniu 16 października 2001 roku w <xAnon>B.</xAnon>, działając wspólnie <xBRx/>i w porozumieniu z <xAnon>J. Ż.</xAnon> i <xAnon>W. S.</xAnon>, posługując się bronią palną w postaci rewolweru <xAnon>H.</xAnon>, pistoletami <xAnon>(...)</xAnon> o numerze <xAnon> (...)</xAnon> i <xAnon>(...)</xAnon> po przez skrępowanie nóg i rąk taśmami do ściągania kabli oraz zamknięcie <xBRx/>w garażu, doprowadził <xAnon>T. G. (2)</xAnon> do stanu bezbronności, <xBRx/>a następnie zabrał w celu przywłaszczenia samochód osobowy marki <xAnon>D. (...)</xAnon>, o <xAnon>numerze rejestracyjnym (...)</xAnon>, wartości 11.300 zł, na szkodę <xAnon> (...)</xAnon> <xBRx/>w <xAnon>D.</xAnon>, i za to na mocy <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 k.k</xLexLink> przy zast. <xLexLink xArt="art. 60;art. 60 § 3;art. 60 § 6;art. 60 § 6 pkt. 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. <xBRx/>60 § 3 i § 6 pkt 1 k.k.</xLexLink> skazał go na karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">LX</xName> <xText>z <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 k.k</xLexLink> polegającego na tym, iż w dniu 30 października <xBRx/>2001 roku w <xAnon>C.</xAnon>, działając wspólnie i w porozumieniu <xBRx/>z <xAnon>J. Ż.</xAnon> i <xAnon>W. S.</xAnon>, posługując się bronią palną w postaci rewolweru <xAnon>H.</xAnon>, pistoletami <xAnon>(...)</xAnon>o numerze <xBRx/> <xAnon> (...)</xAnon> i <xAnon>(...)</xAnon>, grożąc natychmiastowym użyciem przemocy, doprowadził <xAnon>M. W. (3)</xAnon>, <xAnon>B. J.</xAnon>, <xAnon>P. K. (3)</xAnon>, <xAnon>A. B. (3)</xAnon>, <xAnon>U. W.</xAnon>, <xAnon>A. G. (2)</xAnon>, <xAnon>M.</xAnon> <xAnon>M. (2)</xAnon> i <xAnon>A. M.</xAnon> – pracowników hurtowni spożywczo – chemicznej <xAnon> (...)</xAnon> do stanu bezbronności, a następnie zabrał w celu przywłaszczenia pieniądze w kwocie 20.444,28 zł na szkodę <xAnon>J. C. (1)</xAnon>, <xAnon>M.</xAnon><xAnon>M. (1)</xAnon> i <xAnon>T. H.</xAnon>, i za to na mocy <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 k.k</xLexLink> przy zast. <xLexLink xArt="art. 60;art. 60 § 3;art. 60 § 6;art. 60 § 6 pkt. 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 60 § 3 i § 6 pkt 1 k.k.</xLexLink> skazał go na karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">LXI</xName> <xText>z <xLexLink xArt="art. 13;art. 13 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 13 § 1 k.k.</xLexLink> w zw. żart. 280 <xLexLink xArt="§ 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">§ 2 k.k.</xLexLink> polegającego na tym, iż w dniu 14 listopada 2001 roku w <xAnon>Ż.</xAnon>, działając w zamiarze dokonania kradzieży, a nadto wspólnie i w porozumieniu z <xAnon>J. Ż.</xAnon> <xBRx/>i <xAnon>W. S.</xAnon>, posługując się bronią palną w postaci rewolweru <xAnon>H.</xAnon>, pistoletami <xAnon>(...)</xAnon> o numerze <xAnon> (...)</xAnon> i <xAnon>(...)</xAnon>, zmierzał do zaboru samochodu osobowego marki <xAnon>O. (...)</xAnon> <xBRx/>o <xAnon>numerze rejestracyjnym (...)</xAnon>, o wartości 50.000 zł na szkodę <xAnon>J. P. (1)</xAnon>, lecz zamierzonego celu nie osiągną z uwagi na postawę pokrzywdzonego, i za to na mocy <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 14;art. 14 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 14 § 1 k.k.</xLexLink> przy zast. <xLexLink xArt="art. 60;art. 60 § 3;art. 60 § 6;art. 60 § 6 pkt. 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 60 § 3 i § 6 pkt 1 k.k</xLexLink> skazał go na karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">LXII</xName> <xText>z <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 k.k.</xLexLink> i z <xLexLink xArt="art. 275;art. 275 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 275 § 1 k.k.</xLexLink> i z <xLexLink xArt="art. 278;art. 278 § 5" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 278 § 5 k.k.</xLexLink> przy zast. <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 2 k.k.</xLexLink> polegającego na tym, iż w dniu 16 listopada 2001 roku <xBRx/>w <xAnon>G.</xAnon>, działając wspólnie i w porozumieniu z <xAnon>J. Ż.</xAnon> i <xAnon>W. S.</xAnon>, posługując się metalową rurką oraz pałką typu <xAnon>T.</xAnon>, wybijając szyby w drzwiach samochodu marki <xAnon>F. (...)</xAnon> <xBRx/>o <xAnon>numerze rejestracyjnym (...)</xAnon>, posiadając broń palną w postaci rewolweru <xAnon>H.</xAnon>, pistoletów <xAnon>(...)</xAnon> o numerze <xAnon> (...)</xAnon> <xBRx/>i <xAnon>(...)</xAnon>, doprowadził <xAnon>R. Ś.</xAnon> do stanu bezbronności, a następnie zabrał w celu przywłaszczenia dwa dowody osobiste o numerach <xAnon> (...)</xAnon> i <xAnon> (...)</xAnon>, kartę bankomatowa <xAnon>V.</xAnon> <xAnon> banku (...) S.A.</xAnon>, walizkę i saszetkę, dwa komplety kluczyków do samochodu, klucze do hurtowni o łącznej wartości550 zł, a także pieniądze w kwocie 70.600 zł na jego szkodę, i za to na mocy <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. <xBRx/>280 § 2 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 3 k.k.</xLexLink> przy zast. <xLexLink xArt="art. 60;art. 60 § 3;art. 60 § 6;art. 60 § 6 pkt. 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 60 § 3 i § 6 pkt 1 k.k</xLexLink> skazał go na karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">LXIII</xName> <xText>z <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 1 k.k.</xLexLink> polegającego na tym, iż w dniu 25 października <xBRx/>1999 roku w <xAnon>B.</xAnon>, działając wspólnie i porozumieniu z <xAnon>A. K. (1)</xAnon>, posługując się dwoma pistoletami gazowymi, w tym pistoletem<xAnon>(...)</xAnon>model <xAnon>(...)</xAnon>, kaliber <xAnon>(...)</xAnon> numer <xAnon> (...)</xAnon>, poprzez zamknięcie <xAnon>A. S. (4)</xAnon>, <xAnon>I. J.</xAnon>,<xAnon>K. (2)</xAnon> <xAnon>K. (2)</xAnon> i <xAnon>T. B.</xAnon> – pracowników <xAnon> restauracji (...)</xAnon>'s <xBRx/>w chłodni, doprowadził ich do stanu bezbronności, a następnie zabrał <xBRx/>w celu przywłaszczenia pieniądze w kwocie 10.637,37 zł, w tym: <xBRx/>3.000 zł na szkodę <xAnon> Firmy Handlowo Usługowej (...)</xAnon> <xBRx/>oraz 7.637,37 zł na szkodę <xAnon> Towarzystwa (...) S.A.</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon>, i za to na mocy <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 1 k.k.</xLexLink> przy zast. <xLexLink xArt="art. 60;art. 60 § 3;art. 60 § 6;art. 60 § 6 pkt. 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 60 § 3 i § 6 pkt 2 k.k</xLexLink> skazał go na karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">LXIV</xName> <xText>z <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 1 k.k.</xLexLink> polegającego na tym, iż w dniu 22 grudnia 1999 roku <xBRx/>w <xAnon>C.</xAnon>, działając wspólnie i w porozumieniu z <xAnon>A. K. (1)</xAnon>, posługując się dwoma pistoletami gazowymi, w tym pistoletem <xAnon>(...)</xAnon> model <xAnon>(...)</xAnon>, kaliber <xAnon>(...)</xAnon> numer <xAnon> (...)</xAnon>, grożąc natychmiastowym użyciem przemocy, doprowadził <xAnon>L. W.</xAnon>, <xAnon>K. B. (4)</xAnon> i <xAnon>M. B. (3)</xAnon> – pracowników <xAnon> hurtowni Firmy (...)</xAnon> do stanu bezbronności, a następnie zabrał w celu przywłaszczenia pieniądze w kwocie 10.417,80 zł na szkodę <xAnon>L. P. (1)</xAnon>, i za to na mocy <xLexLink xArt="art. 280" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280</xLexLink> § ł <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">k.k.</xLexLink> przy zast. <xBRx/><xLexLink xArt="art. 60;art. 60 § 3;art. 60 § 6;art. 60 § 6 pkt. 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 60 § 3 i § 6 pkt 2 k.k</xLexLink> skazał go na karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">LXV</xName> <xText>z <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 1 k.k.</xLexLink> polegającego na tym, iż w dniu 19 stycznia 2000 roku <xBRx/>w <xAnon>G.</xAnon>, działając wspólnie i w porozumieniu z <xAnon>A. K. (1)</xAnon>, posługując się dwoma pistoletami gazowymi, w tym pistoletem <xAnon>(...)</xAnon> model <xAnon>(...)</xAnon>, kaliber <xAnon>(...)</xAnon>numer <xAnon> (...)</xAnon>, grożąc natychmiastowym użyciem przemocy, doprowadził <xAnon>D. B.</xAnon> pracownika <xAnon> hurtowni (...)</xAnon> do stanu bezbronności, a następnie zabrał w celu przywłaszczenia telefon komórkowy <xAnon>marki N. (...)</xAnon>, <xBRx/>o wartości 700 zł na jego szkodę oraz pieniądze w kwocie 10.860 zł na szkodę <xAnon>B. G. (2)</xAnon> i <xAnon>A. G. (3)</xAnon>, i za to na mocy <xBRx/><xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 1 k.k.</xLexLink> przy zast. <xLexLink xArt="art. 60;art. 60 § 3;art. 60 § 6;art. 60 § 6 pkt. 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 60 § 3 i § 6 pkt 2 k.k.</xLexLink> skazał go na karę <xBRx/>1 (jednego) roku pozbawienia wolności,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">LXVI</xName> <xText>z <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 1 k.k.</xLexLink> polegającego na tym, iż w dniu 28 stycznia 2000 roku <xBRx/>w <xAnon>K.</xAnon>, posługując się pistoletem gazowym, grożąc natychmiastowym użyciem przemocy, doprowadził pracownika Stacji Paliw <xAnon>(...)</xAnon> – <xAnon>L. P. (2)</xAnon> do stanu bezbronności, <xBRx/>a następnie zabrał w celu przywłaszczenia pieniądze w kwocie 24.000 zł na szkodę <xAnon>M. N. (2)</xAnon>, i za to na mocy <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 1 k.k.</xLexLink> przy zast. <xLexLink xArt="art. 60;art. 60 § 3;art. 60 § 6;art. 60 § 6 pkt. 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 60 § 3 i § 6 pkt 2 k.k.</xLexLink> skazał go na karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">LXVII</xName> <xText>z <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 1 k.k.</xLexLink> polegającego na tym, iż w dniu 15 lutego 2000 roku w <xAnon>G.</xAnon>, posługując się pistoletem gazowym, oddając jeden <xBRx/>strzał, grożąc natychmiastowym użyciem przemocy, doprowadził <xAnon>S. S. (3)</xAnon> do stanu bezbronności, a następnie zabrał w celu przywłaszczenia pieniądze w kwocie 4.652,72 zł w tym: 652.72 zł na szkodę <xAnon> Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością (...)</xAnon> oraz 4.000 zł na szkodę <xAnon> (...) S.A.</xAnon>, i za to na mocy <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 1 k.k.</xLexLink> przy zast. <xLexLink xArt="art. 60;art. 60 § 3;art. 60 § 6;art. 60 § 6 pkt. 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 60 § 3 <xBRx/>i § 6 pkt 2 k.k.</xLexLink> skazał go na karę 1 (jeden) roku pozbawienia wolności,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">LXVIII</xName> <xText>z <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 1 k.k</xLexLink> polegającego na tym, iż w dniu 18 lutego 2000 roku <xBRx/>w <xAnon>R.</xAnon>, działając wspólnie i w porozumieniu z <xAnon>A. K. (1)</xAnon>, posługując się dwoma pistoletami gazowymi, w tym pistoletem <xAnon>(...)</xAnon>model <xAnon>(...)</xAnon>, kaliber <xAnon>(...)</xAnon> numer <xAnon> (...)</xAnon>, grożąc natychmiastowym użyciem przemocy, doprowadził <xAnon>A. P. (2)</xAnon>, <xAnon>S. K.</xAnon> i <xAnon>P. W.</xAnon> — pracowników Hurtowni Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością Mróz do stanu bezbronności, <xBRx/>a następnie zabrał w celu przywłaszczenia pieniądze w kwocie 12.800 zł, na szkodę <xAnon> Zakładów (...)</xAnon> <xBRx/>z ograniczona odpowiedzialnością, i za to na mocy <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 1 k.k.</xLexLink> przy zast. <xLexLink xArt="art. 60;art. 60 § 3;art. 60 § 6;art. 60 § 6 pkt. 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 60 § 3 i § 6 pkt 2 k.k</xLexLink> skazał go na karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">LXIX</xName> <xText>z <xLexLink xArt="art. 13;art. 13 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 13 § 1 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 k.k.</xLexLink> i z <xLexLink xArt="art. 288;art. 288 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 288 § 1 k.k.</xLexLink> przy zastosowaniu <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 2 k.k.</xLexLink> polegającego na tym, iż w dniu 24 marca 2000 roku, w <xAnon>Z.</xAnon>, działając wspólnie i w porozumieniu z <xAnon>A. K. (1)</xAnon>, w zamiarze popełnienia czynu zabronionego, posługując się dwoma pistoletami gazowymi, w tym pistoletem <xAnon>(...)</xAnon> model <xAnon>(...)</xAnon> kaliber <xAnon>(...)</xAnon> o numerze <xAnon> (...)</xAnon>, wybijając przednią <xBRx/>szybę w samochodzie osobowym marki <xAnon>D. (...)</xAnon> o <xAnon>numerze rejestracyjnym (...)</xAnon>, grożąc natychmiastowym użyciem przemocy w stosunku do <xAnon>T. W.</xAnon>, doprowadził go do stanu bezbronności, a następnie usiłował zabrać w celu przywłaszczenia pieniądze w nieustalonej kwocie na szkodę <xAnon> Spółki Akcyjnej (...)</xAnon> <xBRx/>z siedzibą w <xAnon>S.</xAnon>, lecz zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi <xBRx/>na brak przewożonych pieniędzy i spowodował jednocześnie straty <xBRx/>w wysokości 645,50 zł, na szkodę <xAnon> Towarzystwa (...)</xAnon> <xBRx/> <xAnon> i (...) S.A.</xAnon> i za to na mocy <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 3 k.k.</xLexLink> <xLexLink xArt="art. 14;art. 14 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 14 § 1 k.k.</xLexLink> przy zast. <xLexLink xArt="art. 60;art. 60 § 3;art. 60 § 6;art. 60 § 6 pkt. 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 60 § 3 i § 6 pkt 1 k.k</xLexLink> skazał go na karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">LXX</xName> <xText>z <xLexLink xArt="art. 13;art. 13 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 13 § 1 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 k.k.</xLexLink> polegającego na tym, iż <xBRx/>w dniu 27 marca 2000 roku, w <xAnon>R.</xAnon>, działając w zamiarze dokonania kradzieży, a nadto wspólnie i w porozumieniu z <xAnon>J. Ż.</xAnon> i <xAnon>A. K. (1)</xAnon>, posługując się trzema pistoletami gazowymi, w tym pistoletem <xAnon>(...)</xAnon>model <xAnon>(...)</xAnon>, kaliber <xAnon>(...)</xAnon> <xBRx/>o numerze <xAnon> (...)</xAnon>, przez oddanie czterech strzałów, doprowadził <xAnon>M. K. (3)</xAnon>, <xAnon>R. R. (1)</xAnon>, <xAnon>P. Z. (3)</xAnon>, <xAnon>J. W. (2)</xAnon> i <xAnon>S. M. (1)</xAnon> – pracowników <xAnon> (...) Przedsiębiorstwa Handlowo Usługowego (...)</xAnon> do stanu bezbronności, zmierzał do zaboru pieniędzy w kwocie 24. 000 zł, na szkodę <xAnon> (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością</xAnon>, lecz zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na postawę <xAnon>S. M. (1)</xAnon>, i za to na mocy <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 3 k.k.</xLexLink> <xLexLink xArt="art. 14;art. 14 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 14 § 1 k.k</xLexLink>, przy zast. <xLexLink xArt="art. 60;art. 60 § 3;art. 60 § 6;art. 60 § 6 pkt. 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 60 § 3 i § 6 pkt 1 k.k</xLexLink> skazał go na karę <xBRx/>2 (dwóch) lat pozbawienia wolności,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">LXXI</xName> <xText>z <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 k.k.</xLexLink> polegającego na tym, iż w dniu 20 kwietnia <xBRx/>2000 roku, w <xAnon>Z.</xAnon>, działając wspólnie i w porozumieniu z <xAnon>A. K. (1)</xAnon>, posługując się dwoma pistoletami gazowymi, w tym pistoletem <xAnon>(...)</xAnon>model <xAnon>(...)</xAnon> kaliber <xAnon>(...)</xAnon> o numerze <xAnon> (...)</xAnon>, grożąc natychmiastowym użyciem, przemocy, doprowadził <xAnon>M. T.</xAnon>, <xAnon>W. N.</xAnon>, <xAnon>A. J. (2)</xAnon> i <xAnon>M. Z.</xAnon> – pracowników <xAnon> Hurtowni Zakładów (...)</xAnon>, <xAnon> (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością</xAnon>, do stanu bezbronności, <xBRx/>a następnie zabrał w celu przywłaszczenia pieniądze w kwocie <xBRx/>55.000 zł, na szkodę Zakładów <xAnon>(...)</xAnon>Spółka <xBRx/>z ograniczoną odpowiedzialnością, z siedzibą w <xAnon>B.</xAnon>, i za to na mocy <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 k.k.</xLexLink> przy zast. <xLexLink xArt="art. 60;art. 60 § 3;art. 60 § 6;art. 60 § 6 pkt. 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 60 § 3 i § 6 pkt 1 k.k</xLexLink> skazał go na karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">LXXII</xName> <xText>z <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 k.k.</xLexLink> polegającego na tym, iż w dniu 12 maja 2000 roku, <xBRx/>w <xAnon>K.</xAnon>, działając wspólnie i w porozumieniu z <xAnon>J. Ż.</xAnon> i <xAnon>A. K. (1)</xAnon>, posługując się trzema pistoletami gazowymi, w tym pistoletem <xAnon>(...)</xAnon> model <xAnon>(...)</xAnon>, kaliber <xAnon>(...)</xAnon> <xBRx/>o numerze <xAnon> (...)</xAnon>, grożąc natychmiastowym użyciem przemocy, doprowadził <xAnon>G. S.</xAnon>, <xAnon>D. S. (3)</xAnon>, <xAnon>K. T.</xAnon>, <xAnon>M. P. (1)</xAnon>, <xAnon>D. J. (1)</xAnon>, <xAnon>E. J.</xAnon> <xBRx/>i <xAnon>A. Ł. (2)</xAnon> – pracowników <xAnon> Hurtowni (...)</xAnon> do stanu bezbronności, a następnie zabrał w celu przywłaszczenia pieniądze <xBRx/>w kwocie 14.810 zł na szkodę <xAnon> (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością</xAnon> w upadłości, i za to na mocy <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 k.k.</xLexLink> <xBRx/>przy zast. <xLexLink xArt="art. 60;art. 60 § 3;art. 60 § 6;art. 60 § 6 pkt. 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 60 § 3 i § 6 pkt 1 k.k</xLexLink> skazał go na karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">LXXIII</xName> <xText>z <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 k.k</xLexLink> polegającego na tym, iż w dniu 30 czerwca 2000 roku, w <xAnon>K.</xAnon>, działając wspólnie i w porozumieniu z <xAnon>J. Ż.</xAnon> i <xAnon>A. K. (1)</xAnon>, posługując się trzema pistoletami gazowymi, w tym pistoletem <xAnon>(...)</xAnon>model <xAnon>(...)</xAnon>, kaliber <xAnon>(...)</xAnon> <xBRx/>o numerze <xAnon> (...)</xAnon>, grożąc natychmiastowym użyciem przemocy, doprowadził <xAnon>P. C.</xAnon>, <xAnon>T. S. (2)</xAnon>, <xAnon>J. C. (3)</xAnon>, <xAnon>A. R.</xAnon> i <xAnon>D. S. (4)</xAnon> - pracowników <xAnon> hurtowni Zakładów (...)</xAnon> z siedzibą w <xAnon>T.</xAnon> do stanu bezbronności, a następnie zabrał w celu przywłaszczenia pieniądze w kwocie 8.222,47 zł <xBRx/>na szkodę <xAnon> Zakładów (...) S.A.</xAnon>, <xAnon> Oddział Zakładów (...) S.A.</xAnon> Oddział w <xAnon>T.</xAnon>, i za to na mocy <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 k.k.</xLexLink> przy zast. <xLexLink xArt="art. 60;art. 60 § 3;art. 60 § 6;art. 60 § 6 pkt. 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. <xBRx/>60 § 3 i § 6 pkt 1 k.k.</xLexLink> skazał go na karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">LXXIV</xName> <xText>z <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 k.k.</xLexLink> polegającego na tym, iż w dniu 14 lipca 2000 roku, <xBRx/>w <xAnon>T.</xAnon>, działając wspólnie i w porozumieniu <xBRx/>z <xAnon>J. Ż.</xAnon> i <xAnon>A. K. (1)</xAnon>, posługując się trzema pistoletami gazowymi, w tym pistoletem <xAnon>(...)</xAnon> model <xAnon>(...)</xAnon>, kaliber <xBRx/><xAnon>(...)</xAnon> o numerze <xAnon> (...)</xAnon>, grożąc natychmiastowym użyciem przemocy, doprowadził <xAnon>S. L.</xAnon>, <xAnon>J. O. (2)</xAnon> i <xAnon>W. K. (2)</xAnon> - pracowników <xAnon> Hurtowni (...)</xAnon>, należącej do <xAnon> Zakładów (...) Spółka Jawna</xAnon> w <xAnon>R.</xAnon>, do stanu bezbronności, a następnie zabrał w celu przywłaszczenia pieniądze <xBRx/>w kwocie 17.157,58 zł na szkodę <xAnon>R. W. (1)</xAnon>, i za to na mocy <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 k.k</xLexLink> przy zast. <xLexLink xArt="art. 60;art. 60 § 3;art. 60 § 6;art. 60 § 6 pkt. 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 60 § 3 i § 6 pkt 1 k.k.</xLexLink> skazał go na karę <xBRx/>2 (dwóch) lat pozbawienia wolności,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">LXXV</xName> <xText>z <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 k.k.</xLexLink> polegającego na tym, iż w dniu 1 sierpnia 2000 roku, w <xAnon>M.</xAnon>, działając wspólnie i w porozumieniu z <xAnon>J. Ż.</xAnon> i <xAnon>A. K. (1)</xAnon>, posługując się trzema pistoletami gazowymi, w tym pistoletem <xAnon>(...)</xAnon>model <xAnon>(...)</xAnon>, kaliber <xAnon>(...)</xAnon> <xBRx/>o numerze <xAnon> (...)</xAnon>, grożąc natychmiastowym użyciem przemocy, doprowadził <xAnon>I. P.</xAnon>, <xAnon>D. S. (5)</xAnon>, <xAnon>A. L.</xAnon> i <xAnon>L. S.</xAnon> – pracowników <xAnon> Hurtowni (...)</xAnon> do stanu bezbronności, a następnie zabrał w celu przywłaszczenia pieniądze w kwocie 18.669,56 zł na szkodę <xAnon>L. P. (1)</xAnon>, i za to na mocy <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 k.k.</xLexLink> przy zast. <xLexLink xArt="art. 60;art. 60 § 3;art. 60 § 6;art. 60 § 6 pkt. 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 60 § 3 i § 6 pkt 1 k.k.</xLexLink> skazał go na karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">LXXVI</xName> <xText>z <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 k.k.</xLexLink> polegającego na tym, iż w dniu 1 września 2000 roku, w <xAnon>S.</xAnon>, działając wspólnie i w porozumieniu <xBRx/>z <xAnon>J.</xAnon>. <xAnon>Ż.</xAnon> i <xAnon>A. K. (1)</xAnon>, posługując się trzema pistoletami gazowymi, w tym pistoletem. <xAnon>(...)</xAnon> model <xAnon>(...)</xAnon>, kaliber <xBRx/><xAnon>(...)</xAnon> o numerze <xAnon> (...)</xAnon>, grożąc natychmiastowym użyciem przemocy, doprowadził <xAnon>J. K. (3)</xAnon>, <xAnon>J. G.</xAnon> i <xAnon>J. P. (2)</xAnon> – pracowników <xAnon> Hurtowni Firma Handlowo Usługowo – Produkcyjna (...)</xAnon> oraz <xAnon>A. P. (3)</xAnon>, <xAnon>K. B. (1)</xAnon>, <xAnon>K. B. (2)</xAnon> i <xAnon>P. B.</xAnon> do stanu bezbronności, a następnie zabrał <xBRx/>w celu przywłaszczenia pieniądze w kwocie 6.392,38 zł w tym <xBRx/>2.564,17 zł na szkodę <xAnon> Firmy Handlowo Usługowo – Produkcyjnej (...)</xAnon>, <xAnon>J. K. (3)</xAnon>, oraz 3.828,21 zł na szkodę <xAnon> Firmy Handlowo Usługowej (...)</xAnon>, i za to na mocy <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 k.k.</xLexLink> skazał go na karę 5 (pięciu) lat pozbawienia wolności,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">LXXVII</xName> <xText>z <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 k.k.</xLexLink> polegającego na tym, iż w dniu 8 września 2000 roku, w <xAnon>W.</xAnon>, działając wspólnie i w porozumieniu z <xAnon>J. Ż.</xAnon> i <xAnon>A. K. (1)</xAnon>, posługując się trzema pistoletami gazowymi, <xBRx/>w tym pistoletem <xAnon>(...)</xAnon> model <xAnon>(...)</xAnon>, kaliber <xAnon>(...)</xAnon> o numerze <xAnon> (...)</xAnon>, grożąc natychmiastowym użyciem przemocy, doprowadził <xAnon>U. L.</xAnon> i <xAnon>M. S. (2)</xAnon> – pracowników <xAnon> hurtowni Zakłady (...)</xAnon> do stanu bezbronności, a następnie zabrał <xBRx/>w celu przywłaszczenia pieniądze w kwocie 2.700 zł, na szkodę <xAnon>R. W. (1)</xAnon> i <xAnon> (...)</xAnon> w <xAnon>T.</xAnon>, i za to na mocy <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 k.k.</xLexLink> przy zast. <xBRx/><xLexLink xArt="art. 60;art. 60 § 3;art. 60 § 6;art. 60 § 6 pkt. 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 60 § 3 i § 6 pkt 1 k.k.</xLexLink> skazał go na karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">LXXVIII</xName> <xText>z <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 k.k.</xLexLink> i z <xLexLink xArt="art. 275;art. 275 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 275 § 1 k.k.</xLexLink> przy zast. <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 2 k.k.</xLexLink>. polegającego na tym, iż w dniu 15 września 2000 roku, w <xAnon>J.</xAnon>, działając wspólnie i w porozumieniu z <xAnon>J. Ż.</xAnon> i <xAnon>A.</xAnon>. <xAnon>K.</xAnon>, posługując się trzema pistoletami gazowymi, w tym pistoletem <xAnon>(...)</xAnon>model <xAnon>(...)</xAnon>, kaliber <xAnon>(...)</xAnon> o numerze <xAnon> (...)</xAnon>, przez zamknięcie w <xAnon> chłodni (...)</xAnon>, <xAnon>M. P. (2)</xAnon>, <xAnon>R. G. (4)</xAnon>, <xAnon>M. M. (7)</xAnon> i <xAnon>T. G. (3)</xAnon> – pracowników <xAnon> hurtowni (...)</xAnon> oraz <xAnon>P. P. (2)</xAnon>, doprowadził ich do stanu bezbronności, a następnie zabrał w celu przywłaszczenia pieniądze <xBRx/>w kwocie 6,020 zł, w tym 5.690 zł na szkodę <xAnon>D. M. (2)</xAnon>, <xBRx/>oraz <xAnon> (...) S.A.</xAnon> Inspektorat <xBRx/>w <xAnon>J.</xAnon>, 230 zł na szkodę <xAnon>M. B. (1)</xAnon>, 200 zł, oraz dowód osobisty serii <xAnon>(...)</xAnon> o numerze <xAnon> (...)</xAnon> na szkodę <xAnon>R. G. (4)</xAnon>, i za to na mocy <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 3 k.k.</xLexLink> przy zast. <xLexLink xArt="art. 60;art. 60 § 3;art. 60 § 6;art. 60 § 6 pkt. 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 60 § 3 <xBRx/>i § 6 pkt 1 k.k.</xLexLink>, skazał go na karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">LXXIX</xName> <xText>z <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 k.k.</xLexLink> polegającego na tym, iż w dniu 22 września <xBRx/>2000 roku, w <xAnon>S.</xAnon>, działając wspólnie <xBRx/>i w porozumieniu z <xAnon>J. Ż.</xAnon> i <xAnon>A. K. (1)</xAnon>, posługując się trzema pistoletami gazowymi, w tym pistoletem <xAnon>(...)</xAnon> <xBRx/> <xAnon>(...)</xAnon> model <xAnon>(...)</xAnon>, kaliber <xAnon>(...)</xAnon> o numerze <xAnon> (...)</xAnon>, grożąc natychmiastowym użyciem przemocy, doprowadził <xAnon>C. K.</xAnon>, <xAnon>K. C. (1)</xAnon>, <xAnon>A. S. (2)</xAnon>, <xAnon>P. K. (4)</xAnon>, <xAnon>K.</xAnon> <xAnon>K. (1)</xAnon>, <xAnon>T. J.</xAnon>, <xAnon>J. K. (4)</xAnon>, <xAnon>D. J. (2)</xAnon>, <xAnon>K. C. (2)</xAnon>, <xAnon>I. S.</xAnon>, i <xAnon>J.</xAnon> <xAnon>J. (3)</xAnon> – pracowników <xAnon> hurtowni (...)</xAnon> do stanu bezbronności, <xBRx/>a następnie zabrał w celu przywłaszczenia pieniądze w łącznej kwocie 31.920 zł, w tym 500 zł na szkodę <xAnon> Spółki Akcyjnej (...)</xAnon> w upadłości, 100 zł na szkodę <xAnon> Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością (...)</xAnon> <xBRx/>w upadłości oraz 31.320 zł na szkodę <xAnon> Towarzystwa (...)</xAnon> <xBRx/> <xAnon> i (...) S.A.</xAnon>, i za to na mocy <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 k.k.</xLexLink> przy zast. <xLexLink xArt="art. 60;art. 60 § 3;art. 60 § 6;art. 60 § 6 pkt. 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 60 § 3 i § 6 pkt 1 k.k.</xLexLink> skazał go na karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">LXXX</xName> <xText>z <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 k.k.</xLexLink> i z <xLexLink xArt="art. 275;art. 275 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 275 § 1 k.k.</xLexLink> i z <xLexLink xArt="art. 278;art. 278 § 5" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 278 § 5 k.k.</xLexLink> przy zast. <xBRx/><xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 i § 2 k.k</xLexLink> polegającego na tym, iż w dniu 6 października <xBRx/>2000 roku, w <xAnon>K.</xAnon>, działając wspólnie i w porozumieniu <xBRx/>z <xAnon>J. Ż.</xAnon> i <xAnon>A. K. (1)</xAnon>, posługując się trzema pistoletami gazowymi, w tym pistoletem <xAnon>(...)</xAnon>model <xAnon>(...)</xAnon>, kaliber <xBRx/><xAnon>(...)</xAnon> o numerze <xAnon> (...)</xAnon>, poprzez zamknięcie <xAnon>G. H.</xAnon> – pracownika <xAnon> Centrum (...) S.A.</xAnon> w chłodni doprowadził go do stanu bezbronności, a następnie zabrał w celu przywłaszczenia pieniądze w łącznej kwocie 19.755,92 zł, w tym 14.755,95 zł na szkodę <xAnon> Spółki Akcyjnej (...)</xAnon> w <xAnon>S.</xAnon>, 500 zł na szkodę <xAnon> (...) S.A.</xAnon> Inspektorat w <xAnon>S.</xAnon>, a także 600 zł, kartę bankomatową <xAnon> (...) Bank (...)</xAnon>, paszport serii <xAnon>(...)</xAnon> o numerze <xAnon> (...)</xAnon>, prawo jazdy, dowód rejestracyjny do samochodu osobowego marki <xAnon>P.</xAnon> <xAnon>nr rej. (...)</xAnon> i dowód osobisty serii WL o numerze <xAnon> (...)</xAnon> na szkodę <xAnon>G. H.</xAnon> i za to na mocy <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 3 k.k.</xLexLink> przy zast. <xLexLink xArt="art. 60;art. 60 § 3;art. 60 § 6;art. 60 § 6 pkt. 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 60 § 3 i § 6 pkt 1 k.k</xLexLink> skazał go na karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">LXXXI</xName> <xText>z <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 k.k.</xLexLink> i z <xLexLink xArt="art. 288;art. 288 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 288 § 1 k.k.</xLexLink> i z <xLexLink xArt="art. 275;art. 275 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 275 § 1 k.k.</xLexLink> przy zast. <xBRx/><xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 2 k.k.</xLexLink> polegającego na tym, iż w dniu 13 października <xBRx/>2000 roku, w <xAnon>Ś.</xAnon>, działając wspólnie i w porozumieniu <xBRx/>z <xAnon>J. Ż.</xAnon> i <xAnon>A. K. (1)</xAnon>, posługując się trzema pistoletami gazowymi, w tym. pistoletem <xAnon>(...)</xAnon> model <xAnon>(...)</xAnon>, kaliber <xBRx/><xAnon>(...)</xAnon> o numerze <xAnon> (...)</xAnon>, oddając jeden strzał oraz grożąc natychmiastowym użyciem przemocy, niszcząc centralę telefoniczną, fax oraz instalację alarmową o łącznej wartości 4.700 zł, na szkodę <xAnon>Z. K. (1)</xAnon>, doprowadził <xAnon>P. P. (3)</xAnon>, <xAnon>A. A. (3)</xAnon>, <xAnon>A. S. (3)</xAnon>, <xAnon>F. C.</xAnon>, <xAnon>Z. G.</xAnon>, <xAnon>M. G. (3)</xAnon> i <xAnon>Z. K. (1)</xAnon> – pracowników <xAnon> Hurtowni (...)</xAnon>, do stanu bezbronności, a następnie zabrał w celu przywłaszczenia pieniądze w kwocie 26.000 zł, na <xBRx/>szkodę <xAnon>Z. K. (1)</xAnon>, dowód osobisty serii <xAnon>(...)</xAnon>o numerze <xAnon> (...)</xAnon>, portfel oraz kosmetyczkę o łącznej wartości 60 zł, na szkodę <xAnon>M. G. (3)</xAnon>, i za to na mocy <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. <xBRx/>11 § 3 k.k.</xLexLink> przy zast. <xLexLink xArt="art. 60;art. 60 § 3;art. 60 § 6;art. 60 § 6 pkt. 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 60 § 3 i § 6 pkt 1 k.k.</xLexLink> skazał go na karę <xBRx/>2 (dwóch) lat pozbawienia wolności,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">LXXXII</xName> <xText>z <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 k.k</xLexLink> polegającego na tym, iż w dniu 31 października <xBRx/>2000 roku, w <xAnon>W.</xAnon>, działając wspólnie <xBRx/>i w porozumieniu z <xAnon>J. Ż.</xAnon> i <xAnon>A. K. (1)</xAnon>, posługując się trzema pistoletami gazowymi, w tym pistoletem<xAnon>(...)</xAnon> <xBRx/> <xAnon>(...)</xAnon> model <xAnon>(...)</xAnon>, kaliber <xAnon>(...)</xAnon> o numerze <xAnon> (...)</xAnon>, grożąc natychmiastowym użyciem przemocy, doprowadził <xAnon>R. H.</xAnon>, <xAnon>J. B. (1)</xAnon>, <xAnon>E. H. (1)</xAnon> i <xAnon>M. R. (1)</xAnon> – pracowników <xAnon> Hurtowni (...)</xAnon>, do stanu bezbronności, <xBRx/>a następnie zabrał w celu przywłaszczenia pieniądze w kwocie 10.52.29 zł, na szkodę <xAnon>E. H. (1)</xAnon>, i za to na mocy <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 k.k.</xLexLink> przy zast. <xLexLink xArt="art. 60;art. 60 § 3;art. 60 § 6;art. 60 § 6 pkt. 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 60 § 3 i § 6 pkt 1 k.k.</xLexLink> skazał go na karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">LXXXIII</xName> <xText>z <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 k.k.</xLexLink> polegającego na tym, iż w dniu 21 listopada <xBRx/>2000 roku, w <xAnon>S.</xAnon>, działając wspólnie i w porozumieniu <xBRx/>z <xAnon>J. Ż.</xAnon> i <xAnon>A. K. (1)</xAnon>, posługując się trzema pistoletami gazowymi, w tym pistoletem <xAnon>(...)</xAnon>model <xAnon>(...)</xAnon>, kaliber <xBRx/><xAnon>(...)</xAnon> o numerze <xAnon> (...)</xAnon>, grożąc natychmiastowym, użyciem przemocy, doprowadził <xAnon>M. S. (3)</xAnon>, <xAnon>A. K. (4)</xAnon>, <xAnon>R. R. (2)</xAnon>, <xAnon>A. K. (5)</xAnon> i <xAnon>T. D. (1)</xAnon> – pracowników <xAnon> Hurtowni (...)</xAnon> do stanu bezbronności, a następnie zabrał w celu przywłaszczenia pieniądze w kwocie 12.000 zł, na szkodę <xAnon>B. W.</xAnon> i <xAnon>R. W. (2)</xAnon>, i za to na mocy <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 k.k.</xLexLink>, przy zast. <xLexLink xArt="art. 60;art. 60 § 3;art. 60 § 6;art. 60 § 6 pkt. 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 60 § 3 i § 6 pkt 1 k.k.</xLexLink> skazał go na karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">LXXXIV</xName> <xText>z <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 k.k.</xLexLink> polegającego na tym, iż w dniu 1 grudnia 2000 roku, w <xAnon>K.</xAnon>, działając wspólnie i w porozumieniu z <xAnon>J. Ż.</xAnon> i <xAnon>A. K. (1)</xAnon>, posługując się trzema pistoletami gazowymi, w tym pistoletem <xAnon>(...)</xAnon>model <xAnon>(...)</xAnon>, kaliber <xAnon>(...)</xAnon> <xBRx/>o numerze <xAnon> (...)</xAnon>, grożąc natychmiastowym użyciem przemocy, doprowadził <xAnon>W.</xAnon> <xAnon>K.</xAnon>, <xAnon>J. L.</xAnon>, <xAnon>Z. K. (2)</xAnon> i <xAnon>K. B. (3)</xAnon> – pracowników <xAnon> Hurtowni (...)</xAnon> do stanu bezbronności, a następnie zabrał w celu przywłaszczenia pieniądze w kwocie 17.049,06 zł, na szkodę <xAnon>M. R. (2)</xAnon> i <xAnon>J. B. (2)</xAnon>, i za to na mocy <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 k.k.</xLexLink> przy zast. <xLexLink xArt="art. 60;art. 60 § 3;art. 60 § 6;art. 60 § 6 pkt. 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 60 § 3 i § 6 pkt 1 k.k.</xLexLink> skazał go na karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">LXXXV</xName> <xText>z <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 k.k.</xLexLink> polegającego na tym, iż w dniu 12 grudnia 2000 roku, w <xAnon>K.</xAnon>, działając wspólnie i w porozumieniu z <xAnon>J. Ż.</xAnon> i <xAnon>A. K. (1)</xAnon>, posługując się trzema pistoletami gazowymi, w tym pistoletem <xAnon>(...)</xAnon> model <xAnon>(...)</xAnon>, kaliber <xAnon>(...)</xAnon> <xBRx/>o numerze <xAnon> (...)</xAnon>, grożąc natychmiastowym użyciem przemocy, doprowadził <xAnon>K. S. (2)</xAnon>, <xAnon>T. D. (2)</xAnon>, <xAnon>E. K.</xAnon>, <xAnon>S. M. (2)</xAnon>, <xAnon>R. M.</xAnon>, <xAnon>M. C.</xAnon>, <xAnon>M. B. (2)</xAnon> i <xAnon>R. D. (3)</xAnon> – pracowników <xAnon>B.</xAnon> – <xAnon>F.</xAnon> Spółka <xBRx/>z ograniczoną odpowiedzialnością do stanu bezbronności, a następnie zabrał w celu przywłaszczenia pieniądze w kwocie 39.190 zł, na szkodę <xAnon> Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością (...)</xAnon> z siedzibą <xBRx/>w <xAnon>K.</xAnon> przy <xAnon>ul. (...)</xAnon> oraz <xAnon> Towarzystwa (...) S.A.</xAnon> Oddział w <xAnon>K.</xAnon>, <xBRx/>i za to na mocy <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 k.k.</xLexLink> przy zast. <xLexLink xArt="art. 60;art. 60 § 3;art. 60 § 6;art. 60 § 6 pkt. 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 60 § 3 i § 6 pkt 1 k.k.</xLexLink> skazał go na karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">LXXXVI</xName> <xText>z <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 k.k.</xLexLink> polegającego na tym, iż w dniu 29 stycznia <xBRx/>2001 roku, w <xAnon>G.</xAnon>, działając wspólnie i w porozumieniu <xBRx/>z <xAnon>J. Ż.</xAnon> i <xAnon>A. K. (1)</xAnon>, posługując się trzema pistoletami gazowymi, w tym pistoletem <xAnon>(...)</xAnon> model <xAnon>(...)</xAnon>, kaliber <xBRx/><xAnon>(...)</xAnon> o numerze <xAnon> (...)</xAnon>, poprzez zamknięcie w garażu, doprowadził <xAnon>J. T.</xAnon> do stanu bezbronności, a następnie zabrał w celu przywłaszczenia samochód osobowy marki <xAnon>D. (...)</xAnon> nroku rej. <xAnon>K. (...)</xAnon>, o wartości 12.810 zł, na szkodę <xAnon> (...) S.A.</xAnon>, i za to na mocy <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2</xLexLink> przy zast. <xLexLink xArt="art. 60;art. 60 § 3;art. 60 § 6;art. 60 § 6 pkt. 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 60 § 3 i § 6 pkt 1 k.k.</xLexLink> skazał go na karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">LXXXVII</xName> <xText>z <xLexLink xArt="art. 288;art. 288 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 288 § 1 k.k.</xLexLink> polegającego na tym, iż w dniu 30 stycznia 2001 roku w <xAnon>D.</xAnon>, działając wspólnie i w porozumieniu <xBRx/>z <xAnon>J. Ż.</xAnon> i <xAnon>A. K. (1)</xAnon>, po przez spalenie, zniszczył samochód osobowy marki <xAnon>D. (...)</xAnon> <xAnon>nr rej. (...)</xAnon>, o wartości 12.810 zł na szkodę <xAnon>J. T.</xAnon> i <xAnon> (...) S.A.</xAnon> i za to na mocy <xLexLink xArt="art. 288;art. 288 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 288 § 1 k.k.</xLexLink> przy zast, <xLexLink xArt="art. 60;art. 60 § 3;art. 60 § 6;art. 60 § 6 pkt. 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 60 § 3 i § 6 pkt 3 k.k.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 33;art. 33 § 1;art. 33 § 3 k" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 33 § 1 i 3k</xLexLink>.k.skazał go na karę grzywny <xBRx/>w wysokości 50 (pięćdziesięciu) stawek przyjmując jedną stawkę <xBRx/>w kwocie 10 (dziesięć) złotych,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">LXXXVIII</xName> <xText>z <xLexLink xArt="art. 263;art. 263 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 263 § 2 k.k.</xLexLink> polegającego na tym, iż w okresie od marca <xBRx/>2000 roku, do maja 2002 roku, na terenie województw <xAnon> (...)</xAnon> <xBRx/>i <xAnon> (...)</xAnon>, bez wymaganego zezwolenia posiadał 7 sztuk broni palnej z amunicja i tak:</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">–</xName> <xEnum> <xBullet>–</xBullet> <xEnumElem> <xText>w okresie od marca 2000 roku, do dnia 20 maja 2002 roku, <xBRx/>na terenie województw <xAnon> (...)</xAnon> i <xAnon> (...)</xAnon>, bez wymaganego zezwolenia posiadał broń w postaci pistoletu gazowego <xBRx/>o nieustalonym typie, modelu i numerze, kalibru 9 mm wraz <xBRx/>z amunicją,</xText> </xEnumElem> </xEnum> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">–</xName> <xEnum> <xBullet>–</xBullet> <xEnumElem> <xText>w okresie od marca 2000 roku, do 30 stycznia 2001 roku, na terenie województw <xAnon> (...)</xAnon> i <xAnon> (...)</xAnon>, bez wymaganego zezwolenia, posiadał broń w postaci pistoletu gazowego marki <xBRx/> <xAnon>(...)</xAnon>model <xAnon>(...)</xAnon>, kaliber <xAnon>(...)</xAnon>numer <xAnon> (...)</xAnon>, <xBRx/>wraz z amunicją – w okresie od marca 2000 roku, do dnia <xBRx/>20 maja 2002 roku, na terenie województw <xAnon> (...)</xAnon> i <xAnon> (...)</xAnon>, bez wymaganego zezwolenia posiadał broń w postaci pistoletu gazowego o nieustalonym typie, modelu i numerze, przystosowanego do strzelania amunicją ostrą,</xText> </xEnumElem> </xEnum> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">–</xName> <xEnum> <xBullet>–</xBullet> <xEnumElem> <xText>w okresie od stycznia 2001 roku, do dnia 20 maja 2002 roku, <xBRx/>na terenie województw <xAnon> (...)</xAnon> i <xAnon> (...)</xAnon>, bez wymaganego zezwolenia posiadał broń w postaci rewolweru <xAnon>marki H.</xAnon> kaliber <xAnon>(...)</xAnon> o nieustalonym numerze, wraz z amunicją <xBRx/>w ilości nie mniejszej niż 500 sztuk,</xText> </xEnumElem> </xEnum> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">–</xName> <xEnum> <xBullet>–</xBullet> <xEnumElem> <xText>w okresie od 20 marca 2001 roku, do dnia 20 maja 2002 roku, <xBRx/>na terenie województw <xAnon> (...)</xAnon> i <xAnon> (...)</xAnon>, bez wymaganego zezwolenia posiadał broń palną w postaci pistoletu marki <xAnon>(...)</xAnon>, wzór <xAnon>(...)</xAnon> kaliber <xAnon>(...)</xAnon>, o numerze <xAnon> (...)</xAnon>, wraz z amunicją <xAnon>L.</xAnon> w ilości nie mniejszej niż 500 sztuk,</xText> </xEnumElem> </xEnum> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">–</xName> <xEnum> <xBullet>–</xBullet> <xEnumElem> <xText>w okresie od lipca 2001 roku, do dnia 20 maja 2002 roku, na terenie województw <xAnon> (...)</xAnon> i <xAnon> (...)</xAnon>, bez wymaganego zezwolenia posiadał broń palną w postaci pistoletu marki <xAnon>(...)</xAnon>, wzór <xAnon>(...)</xAnon> kaliber <xAnon>(...)</xAnon>, z usuniętym poprzez obróbkę termiczną numerem fabrycznym, wraz z amunicją w ilości nie mniejszej niż 200 sztuk,</xText> </xEnumElem> </xEnum> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">–</xName> <xEnum> <xBullet>–</xBullet> <xEnumElem> <xText>w okresie od 17 stycznia 2002 roku, do dnia 20 maja 2002 roku, na terenie województw <xAnon> (...)</xAnon> i <xAnon> (...)</xAnon>, bez wymaganego zezwolenia posiadał broń palną w postaci pistoletu <xAnon>marki G. (...)</xAnon>, o numerze <xAnon>(...)</xAnon>, kaliber<xAnon>(...)</xAnon>, wraz z amunicją w ilości 15 sztuk, i za to, na mocy 263 <xLexLink xArt="§ 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">§ 2 k.k.</xLexLink> skazał go na karę <xBRx/>4 (czterech) lat pozbawienia wolności</xText> </xEnumElem> </xEnum> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">II</xName> <xText>na mocy <xLexLink xArt="art. 85" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 85 k.k.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 86;art. 86 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 86 § 1 k.k.</xLexLink>, łączy orzeczone wyżej kary pozbawienia wolności i orzeka wobec oskarżonego <xAnon>M. Ś.</xAnon> karę łączną 15 (piętnastu) lat pozbawienia wolności.</xText> </xUnit> <xText><xBx>Oskarżonego <xAnon>A. K. (1)</xAnon> </xBx>uznał za winnego popełnienia czynów:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">III</xName> <xText>z <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 k.k.</xLexLink> i z <xLexLink xArt="art. 288;art. 288 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 288 § 1 k.k.</xLexLink> przy zast. <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 2 k.k.</xLexLink> polegającego na tym, iż, w dniu 30 stycznia 2001 roku w <xAnon>D.</xAnon>, działając wspólnie i porozumieniu z <xAnon>J. Ż.</xAnon> <xBRx/>i <xAnon>M. Ś.</xAnon>, posługując się bronią palną w postaci rewolweru <xAnon>H.</xAnon> oraz dwoma pistoletami gazowymi, w tym pistoletem <xAnon>(...)</xAnon> model <xAnon>(...)</xAnon> kaliber <xAnon>(...)</xAnon>numer <xAnon> (...)</xAnon>, oddając cztery strzały z broni gazowej, jeden z broni palnej, wybijając szybę, grożąc natychmiastowym użyciem przemocy, doprowadził <xAnon>M. W. (1)</xAnon>, <xAnon>R. K. (1)</xAnon>, <xAnon>D. M. (1)</xAnon>, <xAnon>B. S. (1)</xAnon> – pracowników <xAnon> Hurtowni (...)</xAnon> oraz <xAnon>D. P. (1)</xAnon>, <xAnon>R. C.</xAnon>, <xAnon>M. L.</xAnon>, <xAnon>R. D. (1)</xAnon> i <xAnon>P. K. (1)</xAnon> do stanu bezbronności, <xBRx/>a następnie zabrał w celu przywłaszczenia skórzaną teczkę o wartości 200 zł na szkodę <xAnon>P. K. (1)</xAnon>, pieniądze w kwocie 20.000 zł oraz zniszczył mienie o wartości 1.000 zł na szkodę <xAnon>M. K. (1)</xAnon> <xBRx/>i <xAnon>P. K. (2)</xAnon>, Uznaje <xAnon>A. K. (1)</xAnon>, i za to na mocy <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 3 k.k.</xLexLink> przy zast. <xLexLink xArt="art. 60;art. 60 § 3;art. 60 § 6;art. 60 § 6 pkt. 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 60 § 3 i § 6 pkt 1 k.k.</xLexLink> skazał go na karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">IV</xName> <xText>z <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 1 k.k.</xLexLink> polegającego na tym, iż w dniu 25 października <xBRx/>1999 roku w <xAnon>B.</xAnon>, działając wspólnie i w porozumieniu <xBRx/>z <xAnon>M. Ś.</xAnon>, posługując się dwoma pistoletami gazowymi, w tym pistoletem <xAnon>(...)</xAnon> model <xAnon>(...)</xAnon>, kaliber <xAnon>(...)</xAnon> numer <xAnon> (...)</xAnon>, poprzez zamknięcie <xAnon>A. S. (4)</xAnon>, <xAnon>I. J.</xAnon>, <xAnon>K. (2)</xAnon> <xAnon>K. (2)</xAnon> i <xAnon>T. B.</xAnon> – pracowników <xAnon> restauracji (...)</xAnon>'s w chłodni, doprowadził ich do stanu bezbronności, a następnie zabrał w celu przywłaszczenia pieniądze w kwocie 10.637,37 zł, w tym: 3.000 zł na szkodę <xAnon> Firmy Handlowo Usługowej (...)</xAnon> <xBRx/>oraz 7.637,37 zł na szkodę <xAnon> Towarzystwa (...) S.A.</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon>, i za to na mocy <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 1 k.k.</xLexLink> przy zast. <xLexLink xArt="art. 60;art. 60 § 3;art. 60 § 6;art. 60 § 6 pkt. 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 60 § 3 i § 6 pkt 2 k.k.</xLexLink> skazał go na karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">V</xName> <xText>z <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 1 k.k.</xLexLink> polegającego na tym, iż w dniu 22 grudnia 1999 roku w <xAnon>C.</xAnon>, działając wspólnie i w porozumieniu z <xAnon>M. Ś.</xAnon>, posługując się dwoma pistoletami gazowymi, w tym pistoletem <xAnon>(...)</xAnon>model <xAnon>(...)</xAnon> kaliber <xAnon>(...)</xAnon> numer <xAnon> (...)</xAnon>, grożąc natychmiastowym użyciem przemocy, doprowadził <xAnon>L. W.</xAnon>, <xAnon>K. B. (4)</xAnon> i <xAnon>M. B. (3)</xAnon> – pracowników <xAnon> hurtowni Firmy (...)</xAnon> do stanu bezbronności, a następnie zabrał w celu przywłaszczenia pieniądze w kwocie 10,417,80 zł na szkodę <xAnon>L. P. (1)</xAnon>, i za to na mocy <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 1 k.k.</xLexLink> przy zast. <xLexLink xArt="art. 60;art. 60 § 3;art. 60 § 6;art. 60 § 6 pkt. 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 60 § 3 i § 6 pkt 2 k.k.</xLexLink> skazał go na karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">VI</xName> <xText>z <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 1 k.k.</xLexLink> polegającego na tym, iż dniu 19 stycznia 2000 roku <xBRx/>w <xAnon>G.</xAnon>, działając wspólnie i w porozumieniu z <xAnon>M. Ś.</xAnon>, posługując się dwoma pistoletami gazowymi, w tym pistoletem <xAnon>(...)</xAnon>model <xAnon>(...)</xAnon>, kaliber <xAnon>(...)</xAnon> numer <xAnon> (...)</xAnon>, grożąc natychmiastowym użyciem przemocy, doprowadził <xAnon>D. B.</xAnon> pracownika <xAnon> hurtowni (...)</xAnon> do stanu bezbronności, a następnie zabrał w celu przywłaszczenia telefon komórkowy <xAnon>marki N. (...)</xAnon>, <xBRx/>o wartości 700 zł na jego szkodę oraz pieniądze w kwocie 10.860 zł na szkodę <xAnon>B. G. (2)</xAnon> i <xAnon>A. G. (3)</xAnon>, i za to na mocy <xBRx/><xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 1 k.k.</xLexLink> przy zast. <xLexLink xArt="art. 60;art. 60 § 3;art. 60 § 6;art. 60 § 6 pkt. 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 60 § 3 i § 6 pkt 2 k.k.</xLexLink> skazał go na karę <xBRx/>1 (jednego) roku pozbawienia wolności,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">VII</xName> <xText>z <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 1 k.k.</xLexLink> polegającego na tym, iż w dniu 18 lutego 2000 roku w <xAnon>R.</xAnon>, działając wspólnie i w porozumieniu z <xAnon>M. Ś.</xAnon>, posługując się dwoma pistoletami gazowymi, w tym pistoletem <xAnon>(...)</xAnon>model <xAnon>(...)</xAnon>, kaliber 9 mm – <xAnon>(...)</xAnon> numer <xAnon> (...)</xAnon>, grożąc natychmiastowym użyciem przemocy, doprowadził <xAnon>A. P. (2)</xAnon>, <xAnon>S. K.</xAnon> i <xAnon>P. W.</xAnon> – pracowników Hurtowni Spółki <xBRx/>z <xAnon> ograniczoną odpowiedzialnością (...)</xAnon> do stanu bezbronności, <xBRx/>a następnie zabrał w celu przywłaszczenia pieniądze w kwocie 12.800 zł, na szkodę <xAnon> Zakładów (...)</xAnon> <xBRx/>z ograniczona odpowiedzialnością, i za to na mocy <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 1 k.k.</xLexLink> przy zast. <xLexLink xArt="art. 60;art. 60 § 3;art. 60 § 6;art. 60 § 6 pkt. 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 60 § 3 i § 6 pkt 2 k.k.</xLexLink> skazał go na karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">VIII</xName> <xText>z <xLexLink xArt="art. 13;art. 13 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 13 § 1 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 k.k.</xLexLink> i z <xLexLink xArt="art. 288;art. 288 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 288 § 1 k.k.</xLexLink> przy zastosowaniu 11 <xLexLink xArt="§ 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">§ 2 k.k.</xLexLink> polegającego na tym, iż w dniu 14 marca <xBRx/>2000 roku, w <xAnon>Z.</xAnon>, działając wspólnie i w porozumieniu <xBRx/>z <xAnon>M. Ś.</xAnon>, w zamiarze popełnienia czynu zabronionego, posługując się dwoma pistoletami gazowymi, w tym pistoletem <xAnon>(...)</xAnon> <xBRx/> <xAnon>(...)</xAnon> model <xAnon>(...)</xAnon>, kaliber <xAnon>(...)</xAnon>, <xAnon>(...)</xAnon> o numerze <xAnon> (...)</xAnon>, wybijając przednią szybę w samochodzie osobowym marki <xAnon>D. (...)</xAnon> <xBRx/>o <xAnon>numerze rejestracyjnym (...)</xAnon>, grożąc natychmiastowym użyciem przemocy w stosunku do <xAnon>T. W.</xAnon>, doprowadził go do stanu bezbronności, a następnie usiłował zabrać w celu przywłaszczenia pieniądze w nieustalonej kwocie na szkodę <xAnon> Spółki Akcyjnej (...)</xAnon> <xBRx/>z siedzibą w <xAnon>S.</xAnon>, lecz zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi <xBRx/>na brak przewożonych pieniędzy i spowodował jednocześnie straty <xBRx/>w wysokości 645,50 zł na szkodę <xAnon> Towarzystwa (...)</xAnon> <xBRx/> <xAnon> i (...) S.A.</xAnon>, i za to na mocy <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 14;art. 14 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 14 § 1 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 3 k.k.</xLexLink> przy zast. <xLexLink xArt="art. 60;art. 60 § 3;art. 60 § 6;art. 60 § 6 pkt. 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 60 § 3 i § 6 pkt 1 k.k.</xLexLink> skazał go na karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">IX</xName> <xText>z <xLexLink xArt="art. 13;art. 13 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 13 § 1 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 k.k.</xLexLink> polegającego na tym, iż <xBRx/>w dniu 27 marca 2000 roku, w <xAnon>R.</xAnon>, działając z zamiarze dokonania kradzieży, a nadto wspólnie i w porozumieniu z <xAnon>J. Ż.</xAnon> i <xAnon>M. Ś.</xAnon>, posługując się trzema pistoletami gazowymi, w tym pistoletem <xAnon>(...)</xAnon>model<xAnon>(...)</xAnon>, kaliber <xAnon>(...)</xAnon> <xBRx/>o numerze <xAnon> (...)</xAnon>, poprzez oddanie czterech strzałów, doprowadził <xAnon>M. K. (3)</xAnon>, <xAnon>R. R. (1)</xAnon>, <xAnon>P. Z. (3)</xAnon>, <xAnon>J. W. (2)</xAnon> i <xAnon>S. M. (1)</xAnon> – pracowników <xAnon> (...) Przedsiębiorstwa Handlowo Usługowego (...)</xAnon> do stanu bezbronności, zmierzał do zaboru pieniędzy w kwocie 24.000 zł na szkodę <xAnon> (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością</xAnon>, lecz zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na postawę <xAnon>S. M. (1)</xAnon>, i za to na mocy <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 14;art. 14 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 14 § 1 k.k.</xLexLink> przy zast. <xLexLink xArt="art. 60;art. 60 § 3;art. 60 § 6;art. 60 § 6 pkt. 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 60 § 3 i § 6 pkt 1 k.k.</xLexLink> skazał go na karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">X</xName> <xText>z <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 k.k.</xLexLink> polegającego na tym, iż w dniu 20 kwietnia <xBRx/>2000 roku, w <xAnon>Z.</xAnon>, działając wspólnie i w porozumieniu <xBRx/>z <xAnon>M. Ś.</xAnon>, posługując się dwoma pistoletami gazowymi, w tym pistoletem <xAnon>(...)</xAnon> model <xAnon>(...)</xAnon> kaliber <xAnon>(...)</xAnon>, o numerze <xAnon> (...)</xAnon>, grożąc natychmiastowym użyciem przemocy, doprowadził <xAnon>M. T.</xAnon>, <xAnon>W. N.</xAnon>, <xAnon>A. J. (2)</xAnon> i <xAnon>M. Z.</xAnon> - pracowników <xAnon> hurtowni Zakładów (...)</xAnon> <xBRx/> <xAnon> (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością</xAnon> z siedzibą w <xAnon>B.</xAnon> do stanu bezbronności, a następnie zabrał w celu przywłaszczenia pieniądze w kwocie 55.000 zł, na szkodę <xBRx/> <xAnon> Zakładów (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością</xAnon> z siedzibą w <xAnon>B.</xAnon>, i za to na mocy <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 k.k.</xLexLink> przy zast. <xLexLink xArt="art. 60;art. 60 § 3;art. 60 § 6;art. 60 § 6 pkt. 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 60 § 3 i § 6 pkt 1 k.k.</xLexLink> skazał go na karę <xBRx/>2 (dwóch) lat pozbawienia wolności,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">XI</xName> <xText>z <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 k.k.</xLexLink> polegającego na tym, iż w dniu 12 maja 2000 roku; <xBRx/>w <xAnon>K.</xAnon>, działając wspólnie i w porozumieniu z <xAnon>J. Ż.</xAnon> i <xAnon>M. Ś.</xAnon>, posługując się trzema pistoletami gazowymi, w tym pistoletem <xAnon>(...)</xAnon> model<xAnon>(...)</xAnon>, kaliber <xAnon>(...)</xAnon><xBRx/>o numerze <xAnon> (...)</xAnon>, grożąc natychmiastowym użyciem przemocy, doprowadził <xAnon>G. S.</xAnon>, <xAnon>D. S. (3)</xAnon>, <xAnon>H. T.</xAnon>, <xAnon>M. P. (1)</xAnon>, <xAnon>D. J. (1)</xAnon>, <xAnon>E. J.</xAnon> <xBRx/>i <xAnon>A. Ł. (2)</xAnon> – pracowników <xAnon> Hurtowni (...)</xAnon> do stanu bezbronności, a następnie zabrał w celu przywłaszczenia pieniądze <xBRx/>w kwocie 14.810 zł na szkodę <xAnon> (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością</xAnon> w upadłości, i za to na mocy <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 k.k.</xLexLink> przy zast. <xLexLink xArt="art. 60;art. 60 § 3;art. 60 § 6;art. 60 § 6 pkt. 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 60 § 3 i § 6 pkt 1 k.k.</xLexLink> skazał go na karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">XII</xName> <xText>z <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 k.k.</xLexLink> polegającego na tym, iż w dniu 30 czerwca <xBRx/>2000 roku, w <xAnon>K.</xAnon>, działając wspólnie i w porozumieniu <xBRx/>z <xAnon>J. Ż.</xAnon> i <xAnon>M. Ś.</xAnon>, posługując się trzema pistoletami gazowymi, w tym pistoletem <xAnon>(...)</xAnon>model <xAnon>(...)</xAnon>, kaliber <xBRx/><xAnon>(...)</xAnon>o numerze <xAnon> (...)</xAnon>, grożąc natychmiastowym użyciem przemocy, doprowadził <xAnon>P. C.</xAnon>, <xAnon>T. S. (2)</xAnon>, <xAnon>J. C. (3)</xAnon>, <xAnon>A. R.</xAnon> i <xAnon>D. S. (4)</xAnon> – pracowników <xAnon> hurtowni Zakładów (...)</xAnon> z siedzibą w <xAnon>T.</xAnon> do stanu bezbronności, a następnie zabrał w celu przywłaszczenia pieniądze <xBRx/>w kwocie 8.222,47 zł na szkodę <xAnon> Zakładów (...) S.A.</xAnon>, <xAnon> Oddział Zakładów (...) S.A.</xAnon> Oddział w <xAnon>T.</xAnon>, i za to na mocy <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 k.k.</xLexLink> przy zast. <xLexLink xArt="art. 60;art. 60 § 3;art. 60 § 6;art. 60 § 6 pkt. 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 60 § 3 i § 6 pkt 1 k.k.</xLexLink>. skazał go na karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">XIII</xName> <xText>z <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 k.k.</xLexLink> polegającego na tym, iż w dniu 14 lipca 2000 roku, <xBRx/>w <xAnon>T.</xAnon>, działając wspólnie i w porozumieniu <xBRx/>z <xAnon>J.</xAnon>. <xAnon>Ż.</xAnon> i <xAnon>M. Ś.</xAnon>, posługując się trzema pistoletami gazowymi, w tym pistoletem <xAnon>(...)</xAnon>model<xAnon>(...)</xAnon> kaliber <xBRx/><xAnon>(...)</xAnon>, o numerze <xAnon> (...)</xAnon>, grożąc natychmiastowym użyciem przemocy, doprowadził <xAnon>S. L.</xAnon>, <xAnon>J. O. (2)</xAnon> i <xAnon>W. K. (2)</xAnon> – pracowników <xAnon> Hurtowni (...)</xAnon>, należącej do <xAnon> Zakładów (...) Spółka Jawna</xAnon> w <xAnon>R.</xAnon> do stanu bezbronności, a następnie zabrał w celu przywłaszczenia pieniądze <xBRx/>w kwocie 17.157,58 zł na szkodę <xAnon>R. W. (1)</xAnon>, i za to na mocy <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 k.k.</xLexLink> przy zast. <xLexLink xArt="art. 60;art. 60 § 3;art. 60 § 6;art. 60 § 6 pkt. 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 60 § 3 i § 6 pkt 1 k.k.</xLexLink> skazał go na karę <xBRx/>2 (dwóch) lat pozbawienia wolności,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">XIV</xName> <xText>z <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 k.k.</xLexLink> polegającego na tym, iż w dniu 1 sierpnia 2000 roku, w <xAnon>M.</xAnon>, działając wspólnie i w porozumieniu z <xAnon>J. Ż.</xAnon> i <xAnon>M. Ś.</xAnon>., posługując się trzema pistoletami gazowymi, w tym pistoletem <xAnon>(...)</xAnon>model<xAnon>(...)</xAnon> kaliber <xAnon>(...)</xAnon><xBRx/>o numerze <xAnon> (...)</xAnon>, grożąc natychmiastowym użyciem przemocy, doprowadził <xAnon>I. P.</xAnon>, <xAnon>D. S. (5)</xAnon>, <xAnon>A. L.</xAnon> i <xAnon>L. S.</xAnon> – pracowników <xAnon> Hurtowni (...)</xAnon> do stanu bezbronności, a następnie zabrał w celu przywłaszczenia pieniądze w kwocie 18.669,56 zł na szkodę <xAnon>L. P. (1)</xAnon>, i za to na mocy <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 k.k.</xLexLink>. przy zast. <xLexLink xArt="art. 60;art. 60 § 3;art. 60 § 6;art. 60 § 6 pkt. 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 60 § 3 i § 6 pkt 1 k.k.</xLexLink> skazał go na karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">XV</xName> <xText>z <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 k.k.</xLexLink> polegającego na tym, iż w dniu 1 wrzesień 2000 roku, w <xAnon>S.</xAnon>, działając wspólnie i w porozumieniu <xBRx/>z <xAnon>J. Ż.</xAnon> i <xAnon>M.</xAnon>. <xAnon>Ś.</xAnon>, posługując się trzema pistoletami gazowymi, w tym pistoletem <xAnon>(...)</xAnon> model<xAnon>(...)</xAnon>, kaliber <xBRx/><xAnon>(...)</xAnon> o numerze <xAnon> (...)</xAnon>, grożąc natychmiastowym użyciem przemocy, doprowadził <xAnon>J. K. (3)</xAnon>, <xAnon>J. G.</xAnon> i <xAnon>J. P. (2)</xAnon> – pracowników Hurtowni -Firma Handlowo Usługowo – Produkcyjna <xAnon>K.</xAnon> oraz <xAnon>A. P. (3)</xAnon>, <xAnon>K. B. (1)</xAnon>, <xAnon>K. B. (2)</xAnon> i <xAnon>P. B.</xAnon> do stanu bezbronności, a następnie zabrał <xBRx/>w celu przywłaszczenia pieniądze w kwocie 6.392,38 zł w tym 2.564,17 zł na szkodę <xAnon> Firmy Handlowo Usługowo – Produkcyjnej (...)</xAnon> oraz 3.828,21 zł na szkodę <xAnon> Firmy Handlowo Usługowej (...)</xAnon>, i za to na mocy <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 k.k.</xLexLink> skazał go na karę 5 (pięciu) lat pozbawienia wolności,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">XVI</xName> <xText>z <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 k.k.</xLexLink> polegającego na tym, iż w dniu 8 września 2000 roku, w <xAnon>W.</xAnon>, działając wspólnie i w porozumieniu z <xAnon>J. Ż.</xAnon> i <xAnon>M. Ś.</xAnon>, posługując się trzema pistoletami gazowymi, w tym pistoletem<xAnon>(...)</xAnon> model <xAnon>(...)</xAnon>, kaliber <xAnon>(...)</xAnon> o numerze <xAnon> (...)</xAnon>, grożąc natychmiastowym użyciem przemocy, doprowadził <xAnon>U. L.</xAnon> i <xAnon>M. S. (2)</xAnon> – pracowników <xAnon> hurtowni Zakłady (...)</xAnon> do stanu bezbronności, a następnie zabrał <xBRx/>w celu przywłaszczenia pieniądze w kwocie 2,700 zł na szkodę <xAnon>R. W. (1)</xAnon> i <xAnon> (...)</xAnon> w <xAnon>T.</xAnon>, i za to na mocy <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 k.k.</xLexLink>. przy zast. <xLexLink xArt="art. 60;art. 60 § 3;art. 60 § 6;art. 60 § 6 pkt. 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 60 § 3 i § 6 pkt 1 k.k.</xLexLink> skazał go na karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">XVII</xName> <xText>z <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 k.k.</xLexLink> i z <xLexLink xArt="art. 158" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 158</xLexLink> § i <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">k.k.</xLexLink> i z <xLexLink xArt="art. 275;art. 275 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 275 § 1 k.k.</xLexLink> przy zast. <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 2 k.k.</xLexLink> polegającego na tym, iż w dniu 15 września 2000 roku, <xBRx/>w <xAnon>J.</xAnon>, działając wspólnie i w porozumieniu z <xAnon>J. Ż.</xAnon> i <xAnon>M. Ś.</xAnon>, posługując się trzema pistoletami gazowymi, w tym pistoletem <xAnon>(...)</xAnon>model<xAnon>(...)</xAnon> kaliber <xAnon>(...)</xAnon> o numerze <xAnon> (...)</xAnon> przez bicie i kopanie po całym ciele <xAnon>T. G. (3)</xAnon> spowodował u niego wielomiejscowe stłuczenia głowy i klatki piersiowej, złamanie kości nosa bez przemieszczenia odłamków, złamania żebra VIII po stronie lewej bez przemieszczenia, oraz ranę ciętą, czym naraził go na naruszenie czynności narządów ciała na okres powyżej 7 dni, a następnie przez zamknięcie w <xAnon> chłodni (...)</xAnon>, <xAnon>M. P. (2)</xAnon>, <xAnon>R. G. (4)</xAnon> i <xAnon>T. G. (3)</xAnon> – pracowników <xAnon> Hurtowni (...)</xAnon>, doprowadził ich do stanu bezbronności, a następnie zabrał w celu przywłaszczenia pieniądze w kwocie 6.020 zł, w tym 5.690 zł, na szkodę <xAnon>D.</xAnon> i <xAnon>W. M.</xAnon> <xBRx/>i <xAnon> (...) S.A.</xAnon> Inspektorat w <xAnon>J.</xAnon>, 230 zł na szkodę <xAnon>M. B. (1)</xAnon>, 200 zł oraz dowód osobisty serii <xAnon>(...)</xAnon> o numerze <xAnon> (...)</xAnon> na szkodę <xAnon>R. G. (4)</xAnon>, i za to na mocy <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 3 k.k.</xLexLink> przy zast. <xLexLink xArt="art. 60;art. 60 § 3;art. 60 § 6;art. 60 § 6 pkt. 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 60 § 3 i § 6 pkt 1 k.k.</xLexLink> skazał go na karę 2 (dwóch) lat i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">XVIII</xName> <xText>z <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 k.k.</xLexLink> i z <xLexLink xArt="art. 157;art. 157 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 157 § 2 k.k.</xLexLink> przy zastosowaniu <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 2 k.k.</xLexLink> polegającego na tym, iż w dniu 22 września 2000 roku, w <xAnon>S.</xAnon>, działając wspólnie i w porozumieniu z <xAnon>J. Ż.</xAnon> <xBRx/>i <xAnon>M. Ś.</xAnon>, posługując się trzema pistoletami gazowymi, w tym pistoletem <xAnon>(...)</xAnon>model <xAnon>(...)</xAnon> kaliber <xAnon>(...)</xAnon> numer <xAnon> (...)</xAnon>, poprzez bicie pałką po prawej nodze <xAnon>D. J. (2)</xAnon>, spowodował u niej krwiaka podskórnego przedniej powierzchni uda prawego o średnicy 10 cm, oraz krwiaka przedniej powierzchni podudzia prawego o średnicy 5 cm, co spowodowało naruszenie czynności narządów ciała na okres poniżej 7 dni a następnie grożąc natychmiastowym użyciem przemocy, doprowadził <xAnon>C. K.</xAnon>, <xAnon>K. C. (1)</xAnon>, <xAnon>A. S. (2)</xAnon>, <xAnon>P. K. (4)</xAnon>, <xAnon>K.</xAnon> <xAnon>K.</xAnon>, <xAnon>T. J.</xAnon>, <xAnon>J. K. (4)</xAnon>, <xAnon>K. C. (2)</xAnon>, <xAnon>I. S.</xAnon> i <xAnon>J.</xAnon> <xAnon>J. (3)</xAnon> – pracowników <xAnon> hurtowni (...)</xAnon> i <xAnon> (...)</xAnon>, do stanu bezbronności, a następnie zabrał <xBRx/>w celu przywłaszczenia pieniądze w kwocie 31.920 zł, w tym 500 zł, <xBRx/>na szkodę <xAnon> Spółki Akcyjnej (...)</xAnon> w upadłości, 100 zł na szkodę <xAnon> Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością (...)</xAnon> w upadłości oraz 31.320 zł na szkodę <xAnon> Towarzystwa (...) S.A.</xAnon>, i za to na mocy <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 1 l;art. 1 l § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. l 1 § 3 k.k.</xLexLink>. przy zast. <xLexLink xArt="art. 60;art. 60 § 3;art. 60 § 6;art. 60 § 6 pkt. 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 60 § 3 <xBRx/>i § 6 pkt 1 k.k</xLexLink> skazał go na karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">XIX</xName> <xText>z <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 k.k.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 275;art. 275 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 275 § 1 k.k.</xLexLink> i z <xLexLink xArt="art. 278;art. 278 § 5" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 278 § 5 k.k.</xLexLink> przy zast. <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. <xBRx/>11 § 2 k.k</xLexLink> polegającego na tym, iż w dniu 6 października 2000 roku, <xBRx/>w <xAnon>K.</xAnon>, działając wspólnie i w porozumieniu z <xAnon>J. Ż.</xAnon> i <xAnon>M. Ś.</xAnon>, posługując się trzema pistoletami gazowymi, w tym. pistoletem <xAnon>(...)</xAnon> model <xAnon>(...)</xAnon>, kaliber <xAnon>(...)</xAnon> numer <xAnon> (...)</xAnon>, poprzez zamknięcie <xAnon>G. H.</xAnon> – pracownika <xAnon> Centrum (...) S.A.</xAnon> w chłodni doprowadził go do stanu bezbronności, a następnie zabrał w celu przywłaszczenia pieniądze <xBRx/>w kwocie 19.755,92 zł, w tym: 14.755,95 na szkodę <xAnon> Spółki Akcyjnej (...)</xAnon> w <xAnon>S.</xAnon>, 500 zł na szkodę <xAnon> (...) S. A.</xAnon> Inspektorat w <xAnon>S.</xAnon>, a także 600 zł, kartę bankomatową <xAnon> (...) Bank (...)</xAnon>, paszport serii <xAnon>(...)</xAnon> <xBRx/>o numerze <xAnon> (...)</xAnon>, prawo jazdy, dowód rejestracyjny do samochodu osobowego marki <xAnon>P.</xAnon>, <xAnon>nr rej. (...)</xAnon> i dowód osobisty serii<xAnon>(...)</xAnon>o numerze <xAnon> (...)</xAnon> na szkodę <xAnon>G. H.</xAnon>, i za to na mocy <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 3 k.k.</xLexLink>. przy zast. <xLexLink xArt="art. 60;art. 60 § 3;art. 60 § 6;art. 60 § 6 pkt. 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 60 § 3 i § 6 pkt 1 k.k.</xLexLink> skazał go na karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">XX</xName> <xText>z <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 k.k.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 288;art. 288 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 288 § 1 k.k.</xLexLink> i z <xLexLink xArt="art. 275;art. 275 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 275 § 1 k.k.</xLexLink> przy zast. <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. <xBRx/>11 § 2 k.k.</xLexLink> polegającego na tym, iż w dniu 13 października 2000 roku, w <xAnon>Ś.</xAnon>, działając wspólnie i w porozumieniu <xBRx/>z <xAnon>J. Ż.</xAnon> i <xAnon>M. Ś.</xAnon>, posługując się trzema pistoletami gazowymi, w tym pistoletem <xAnon>(...)</xAnon> model <xAnon>(...)</xAnon>, kaliber <xBRx/><xAnon>(...)</xAnon> numer <xAnon> (...)</xAnon>, oddając jeden strzał oraz grożąc natychmiastowym użyciem przemocy, niszcząc centralę telefoniczną, fax oraz instalację alarmową o łącznej wartości 4.700 zł na szkodę <xAnon>Z. K. (1)</xAnon>, doprowadził <xAnon>P. P. (3)</xAnon>, <xAnon>A. A. (3)</xAnon>, <xAnon>A. S. (3)</xAnon>, <xAnon>F. C.</xAnon> i <xAnon>Z. G.</xAnon>, <xAnon>M. G. (3)</xAnon> i <xAnon>Z. K. (1)</xAnon> – pracowników <xAnon> Hurtowni (...)</xAnon> do stanu bezbronności, a następnie zabrał w celu przywłaszczenia pieniądze w kwocie 26.000 zł na szkodę <xAnon>Z. K. (1)</xAnon>, dowód osobisty serii <xAnon>(...)</xAnon> o numerze <xAnon> (...)</xAnon>, portfel oraz kosmetyczkę o łącznej wartości 60 zł, na szkodę <xAnon>M. G. (3)</xAnon>, i za to na mocy <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 3 k.k.</xLexLink> przy zast. <xLexLink xArt="art. 60;art. 60 § 3;art. 60 § 6;art. 60 § 6 pkt. 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 60 § 3 i § 6 pkt 1 k.k.</xLexLink> skazał go na karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">XXI</xName> <xText>z <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 k.k.</xLexLink> polegającego na tym, iż w dniu 31 października <xBRx/>2000 roku, w <xAnon>W.</xAnon>, działając wspólnie <xBRx/>i w porozumieniu z <xAnon>J. Ż.</xAnon> i <xAnon>M. Ś.</xAnon>, posługując się trzema pistoletami gazowymi, w tym pistoletem<xAnon>(...)</xAnon> <xBRx/> <xAnon>(...)</xAnon> model <xAnon>(...)</xAnon>, kaliber <xAnon>(...)</xAnon> numer <xAnon> (...)</xAnon>, grożąc natychmiastowym użyciem przemocy doprowadził <xAnon>R. H.</xAnon>, <xAnon>J. B. (1)</xAnon>, <xAnon>E. H. (1)</xAnon> i <xAnon>M. R. (1)</xAnon> –pracowników <xAnon> Hurtowni (...)</xAnon>, do stanu bezbronności, <xBRx/>a następnie zabrał w celu przywłaszczenia pieniądze w kwocie 10.052,29 zł na szkodę <xAnon>E. H. (1)</xAnon>, i za to na mocy <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. <xBRx/>280 § 2 k.k.</xLexLink> przy zast. <xLexLink xArt="art. 60;art. 60 § 3;art. 60 § 6;art. 60 § 6 pkt. 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 60 § 3 i § 6 pkt 1 k.k.</xLexLink> skazał go na karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">XXII</xName> <xText>z <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 k.k.</xLexLink> polegającego na tym, iż w dniu 21 listopada <xBRx/>2000 roku, w <xAnon>S.</xAnon>, działając wspólnie i w porozumieniu <xBRx/>z <xAnon>J. Ż.</xAnon> i <xAnon>M. Ś.</xAnon>, posługując się trzema pistoletami gazowymi, w tym pistoletem <xAnon>(...)</xAnon> model <xAnon>(...)</xAnon>, kaliber <xBRx/><xAnon>(...)</xAnon> numer <xAnon> (...)</xAnon>, grożąc natychmiastowym użyciem przemocy doprowadził <xAnon>M. S. (3)</xAnon>, <xAnon>A. K. (4)</xAnon>, <xAnon>R. R. (2)</xAnon>, <xAnon>A. K. (5)</xAnon> i <xAnon>T. D. (1)</xAnon> – pracowników <xAnon> Hurtowni (...)</xAnon>, oraz <xAnon>A. K. (4)</xAnon> do stanu bezbronności, <xBRx/>a następnie zabrał w celu przywłaszczenia pieniądze w kwocie 12.000 zł na szkodę <xAnon>B. W.</xAnon> i <xAnon>R. W. (2)</xAnon>, i za to na mocy <xBRx/><xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 k.k.</xLexLink>. przy zast. <xLexLink xArt="art. 60;art. 60 § 3;art. 60 § 6;art. 60 § 6 pkt. 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 60 § 3 i § 6 pkt 1 k.k.</xLexLink> skazał go na karę <xBRx/>2 (dwóch) lat pozbawienia wolności,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">XXIII</xName> <xText>z <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 k.k.</xLexLink> polegającego na tym, iż w dniu 1 grudnia 2000 roku, w <xAnon>K.</xAnon>, działając wspólnie i w porozumieniu z <xAnon>J. Ż.</xAnon> i <xAnon>M. Ś.</xAnon> posługując się trzema pistoletami gazowymi, w tym pistoletem<xAnon>(...)</xAnon>model <xAnon>(...)</xAnon>, kaliber <xAnon>(...)</xAnon> numer <xAnon> (...)</xAnon>, grożąc natychmiastowym użyciem przemocy, doprowadził <xAnon>W. K. (3)</xAnon>, <xAnon>J. L.</xAnon>, <xAnon>Z. K. (2)</xAnon> i <xAnon>K. B. (3)</xAnon> – pracowników <xAnon> Hurtowni (...)</xAnon> do stanu bezbronności, a następnie zabrał w celu przywłaszczenia pieniądze w kwocie 17.049,06 zł na szkodę <xAnon>M. R. (2)</xAnon> i <xAnon>J. B. (2)</xAnon>, i za to na mocy <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 k.k.</xLexLink>. przy zast. <xLexLink xArt="art. 60;art. 60 § 3;art. 60 § 6;art. 60 § 6 pkt. 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 60 § 3 i § 6 pkt 1 k.k.</xLexLink> skazał go na karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">XXIV</xName> <xText>z <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 k.k</xLexLink> polegającego na tym, iż w dniu 12 grudnia 2000 roku, w <xAnon>K.</xAnon>, działając wspólnie i w porozumieniu z <xAnon>J. Ż.</xAnon> i <xAnon>M. Ś.</xAnon>., posługując się trzema pistoletami gazowymi, w tym pistoletem <xAnon>(...)</xAnon> model <xAnon>(...)</xAnon>, kaliber <xAnon>(...)</xAnon> numer <xAnon> (...)</xAnon>, grożąc natychmiastowym użyciem przemocy, doprowadził <xAnon>K. S. (2)</xAnon>, <xAnon>T. D. (2)</xAnon>, <xAnon>E. K.</xAnon>, <xAnon>S. M. (2)</xAnon>, <xAnon>R. M.</xAnon>, <xAnon>M. C.</xAnon>, <xAnon>M. B. (2)</xAnon> i <xAnon>R. D. (3)</xAnon> – pracowników <xAnon>B.</xAnon> – <xAnon>F.</xAnon> Spółka <xBRx/>z ograniczoną odpowiedzialnością do stanu bezbronności, a następnie zabrał w celu przywłaszczenia pieniądze w kwocie 39.190 zł na szkodę <xAnon> Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością (...)</xAnon> z siedzibą <xBRx/>w <xAnon>K.</xAnon> przy <xAnon>ulicy (...)</xAnon> oraz <xAnon> Towarzystwa (...) S.A.</xAnon> Oddział w i za to na mocy <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 k.k.</xLexLink> przy zast. <xLexLink xArt="art. 60;art. 60 § 3;art. 60 § 6;art. 60 § 6 pkt. 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 60 § 3 i § 6 pkt 1 k.k.</xLexLink> skazał go na karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">XXV</xName> <xText>z <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 k.k.</xLexLink> polegającego na tym, iż w dniu 29 stycznia <xBRx/>2001 roku, w <xAnon>G.</xAnon>, działając wspólnie i w porozumieniu <xBRx/>z <xAnon>J. Ż.</xAnon> i <xAnon>M. Ś.</xAnon>, posługując się trzema pistoletami gazowymi, w tym pistoletem <xAnon>(...)</xAnon> model <xAnon>(...)</xAnon>, kaliber <xBRx/><xAnon>(...)</xAnon> numer <xAnon> (...)</xAnon>, poprzez zamknięcie w garażu, doprowadził <xAnon>J. T.</xAnon> do stanu bezbronności, a następnie zabrał w celu przywłaszczenia samochód osobowy marki <xAnon>D. (...)</xAnon> <xAnon>nr rej. (...)</xAnon>, o wartości 12.810 zł na szkodę <xAnon> (...) S.A.</xAnon>, i za to na mocy <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 k.k.</xLexLink> przy zast. <xLexLink xArt="art. 60;art. 60 § 3;art. 60 § 6;art. 60 § 6 pkt. 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 60 § 3 i § 6 pkt 1 k.k.</xLexLink> skazał go na karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">XXVI</xName> <xText>z <xLexLink xArt="art. 288;art. 288 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 288 § 1 k.k.</xLexLink> polegającego na tym, iż w dniu 30 stycznia 2001 roku w <xAnon>D.</xAnon>, działając wspólnie i w porozumieniu <xBRx/>z <xAnon>J. Ż.</xAnon> i <xAnon>M. Ś.</xAnon>, poprzez spalenie zniszczył samochód osobowy marki <xAnon>D. (...)</xAnon> <xAnon>nr rej. (...)</xAnon>, <xBRx/>o wartości 12.810 zł na szkodę <xAnon> (...) S.A.</xAnon>, i za to na mocy <xLexLink xArt="art. 288;art. 288 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 288 § 1 k.k.</xLexLink> przy zast. <xLexLink xArt="art. 60;art. 60 § 3;art. 60 § 6;art. 60 § 6 pkt. 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 60 § 3 i § 6 pkt 3 k.k.</xLexLink> skazał go na karę grzywny w wysokości <xBRx/>50 (pięćdziesięciu) stawek po 10 (dziesięć) złotych,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">XXVII</xName> <xText>z <xLexLink xArt="art. 263;art. 263 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 263 § 2 k.k.</xLexLink> polegającego na tym, iż w okresie od marca <xBRx/>2000 roku do 8 sierpnia 2002 roku, na terenie województw <xAnon> (...)</xAnon> <xBRx/>i <xAnon> (...)</xAnon>, bez wymaganego zezwolenia posiadał 4 sztuki broni palnej wraz z amunicją, i tak:</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">–</xName> <xEnum> <xBullet>–</xBullet> <xEnumElem> <xText>w okresie od marca 2000 roku, do stycznia 2001 roku, na terenie województw <xAnon> (...)</xAnon> i <xAnon> (...)</xAnon>, bez wymaganego zezwolenia posiadał, broń w postaci pistoletu gazowego o nieustalonym typie, modelu i numerze, kalibru <xAnon>(...)</xAnon> wraz z amunicją,</xText> </xEnumElem> </xEnum> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">–</xName> <xEnum> <xBullet>–</xBullet> <xEnumElem> <xText>w okresie od marca 2000 roku, do 8 sierpnia 2002 roku, na terenie województw <xAnon> (...)</xAnon> i <xAnon> (...)</xAnon>, bez wymaganego zezwolenia posiadał, broń w postaci pistoletu gazowego <xAnon>marki M. (...)</xAnon> model para, kaliber <xAnon>(...)</xAnon> numer <xAnon> (...)</xAnon>, wraz z amunicją</xText> </xEnumElem> </xEnum> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">–</xName> <xEnum> <xBullet>–</xBullet> <xEnumElem> <xText>w okresie od. marca 2000 roku, do stycznia 2001 roku, na terenie województw <xAnon> (...)</xAnon> i <xAnon> (...)</xAnon>, bez wymaganego zezwolenia posiadał broń w postaci pistoletu gazowego o nieustalonym, typie, modelu i numerze, przystosowanego do strzelania amunicją ostrą</xText> </xEnumElem> </xEnum> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">–</xName> <xEnum> <xBullet>–</xBullet> <xEnumElem> <xText>w miesiącu styczniu 2001 r,, na terenie województwa <xAnon> (...)</xAnon>, bez wymaganego zezwolenia, posiadał broń palną w postaci rewolweru <xAnon>marki H.</xAnon> kaliber <xAnon>(...)</xAnon>, o nieustalonym numerze wraz z amunicją w nieustalonej ilości, i za to na mocy 263 <xLexLink xArt="§ 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">§ 2 k.k.</xLexLink> skazał go na karę. 3 (trzech) lat pozbawienia wolności</xText> </xEnumElem> </xEnum> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">XXVIII</xName> <xText>na mocy <xLexLink xArt="art. 85" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 85 k.k.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 86;art. 86 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 86 § 1 k.k.</xLexLink>, Sąd Okręgowy połączył orzeczone wyżej kary pozbawienia wolności i orzekł wobec oskarżonego <xAnon>A. K. (1)</xAnon> karę łączną 12 (dwunastu) lat pozbawienia wolności.</xText> </xUnit> <xText><xBx>Oskarżonego <xAnon>W. S.</xAnon> </xBx>uznał za winnego popełnienia czynów:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">XXIX</xName> <xText>z <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 k.k.</xLexLink> i z <xLexLink xArt="art. 157;art. 157 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 157 § 1 k.k.</xLexLink> i z <xLexLink xArt="art. 288;art. 288 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 288 § 1 k.k.</xLexLink> przy zast. <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 2 k.k.</xLexLink> polegającego na tym, iż w dniu 17 stycznia 2002 roku <xBRx/>w <xAnon>R.</xAnon>, działając wspólnie i w porozumieniu z <xAnon>J. Ż.</xAnon>, <xAnon>M. Ś.</xAnon> i <xAnon>D. R.</xAnon>, posługując się bronią palną w postaci pistoletów <xAnon>(...)</xAnon>wzór <xAnon>(...)</xAnon> o numerze <xBRx/> <xAnon> (...)</xAnon>, <xAnon>(...)</xAnon> wzór <xAnon>(...)</xAnon> oraz rewolwerem <xAnon>H.</xAnon>, oddał strzały do <xAnon>P. S.</xAnon> powodując u niego rany postrzałowe prawego kolana, lewej dłoni i ranę tłuczoną prawego łuku brwiowego co spowodowało naruszenie czynności narządów ciała na okres powyżej 7 dni, <xBRx/>w związku z czym Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział <xBRx/>w <xAnon>C.</xAnon> wypłacił odszkodowanie w wysokości 2.626 zł oraz grożąc użyciem przemocy wobec <xAnon>M. S. (1)</xAnon>, doprowadził ich do stanu bezbronności, a następnie zabrał w celu przywłaszczenia pieniądze w kwocie 311.000 zł, w tym 1.237.68 zł na szkodę <xAnon> (...) Bank S.A.</xAnon> i 309.762,32 zł na szkodę <xAnon> Towarzystwa (...)</xAnon> <xBRx/> <xAnon> i (...) S.A.</xAnon> we <xAnon>W.</xAnon>, pistolet <xAnon>G.</xAnon> <xAnon>(...)</xAnon>o numerze <xAnon> (...)</xAnon> <xAnon>(...)</xAnon>wraz z amunicją w ilości 15 naboi o <xAnon>(...)</xAnon> o wartości 1.838,05 zł na szkodę <xAnon> Firmy Ochrony Osób i Mienia (...)</xAnon>, <xBRx/>a także uszkodził mienie w postaci samochodu osobowego marki <xAnon>F. (...)</xAnon> <xAnon>nr rej. (...)</xAnon> powodując straty w wysokości 1.692,27 zł na szkodę ubezpieczyciela <xAnon> (...) S.A.</xAnon> <xBRx/>w <xAnon>K.</xAnon>, i za to na mocy <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 3 k.k.</xLexLink>. skazał go na karę 10 (dziesięciu) lat pozbawienia wolności,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">XXX</xName> <xText>z <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 k.k.</xLexLink> polegającego na tym, iż w dniu 15 maja 2001 roku <xBRx/>w <xAnon>S.</xAnon>, działając wspólnie i w porozumieniu z <xAnon>M. Ś.</xAnon> i <xAnon>J. Ż.</xAnon>, posługując się bronią palną w postaci rewolweru <xAnon>H.</xAnon>, pistoletem <xAnon>(...)</xAnon> wzór <xAnon>(...)</xAnon>o numerze <xAnon> (...)</xAnon> oraz pistoletem, gazowym, grożąc natychmiastowym użyciem, przemocy, doprowadził <xAnon>M. N. (1)</xAnon>, <xAnon>E. Z.</xAnon>, <xAnon>R. Z.</xAnon>, <xAnon>J. K. (1)</xAnon>, <xAnon>J. C. (2)</xAnon>, <xAnon>I. D.</xAnon> i <xAnon>J. M.</xAnon> – pracowników <xAnon> hurtowni (...)</xAnon>, oraz <xAnon>K. M.</xAnon>, <xAnon>D. P. (2)</xAnon> i <xAnon>J. W. (1)</xAnon> do stanu bezbronności, a następnie zabrał w celu przywłaszczenia pieniądze w kwocie 75.454,87 zł na szkodę <xAnon>D. S. (2)</xAnon>, i za to na mocy <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 k.k.</xLexLink> skazał go na karę 4 (czterech) lat pozbawienia wolności,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">XXXI</xName> <xText>z <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 k.k.</xLexLink>, i z <xLexLink xArt="art. 275;art. 275 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 275 § 1 k.k.</xLexLink> i z <xLexLink xArt="art. 278;art. 278 § 5" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 278 § 5 k.k.</xLexLink>, przy zast. <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 2 k.k.</xLexLink> polegającego na tym, iż w dniu 5 lipca 2001 roku <xBRx/>w <xAnon>B.</xAnon>, działając wspólnie i w porozumieniu z <xAnon>M. Ś.</xAnon> i <xAnon>J. Ż.</xAnon>, posługując się bronią palną w postaci rewolweru <xAnon>H.</xAnon>, pistoletem <xAnon>(...)</xAnon> wzór <xAnon>(...)</xAnon> o numerze <xAnon> (...)</xAnon> oraz pistoletem, gazowym, grożąc natychmiastowym użyciem przemocy w stosunku do <xAnon>A. K. (2)</xAnon>, doprowadził go do stanu bezbronności, a następnie zabrał w celu przywłaszczenia samochód osobowy marki <xAnon>S. (...)</xAnon> o <xAnon>numerze rejestracyjnym (...)</xAnon>, o wartości 23.000 zł, gotówkę w kwocie 2.000 zł, torbę ze skóry, dwa leżaki turystyczne, stetoskop, telefon komórkowy <xAnon>marki M.</xAnon> oraz narzędzia, o łącznej wartości 2.000 zł, a także dowód osobisty serii <xAnon>(...)</xAnon> i numerze <xAnon> (...)</xAnon>, trzy karty bankomatowe z <xAnon> Banku (...)</xAnon>, <xAnon> (...)</xAnon> Bank i <xAnon> Banku (...)</xAnon>, na szkodę <xAnon>A. K. (2)</xAnon>, Uznaje <xAnon>W. S.</xAnon>, i za to na mocy <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 3 k.k.</xLexLink> skazał go na karę 4 (czterech) lat pozbawienia wolności,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">XXXII</xName> <xText>z <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 k.k.</xLexLink> i z <xLexLink xArt="art. 275;art. 275 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 275 § 1 k.k.</xLexLink> przy zast. <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 2 k.k.</xLexLink> polegającego na tym, iż w dniu 6 lipca 2001 roku w <xAnon>C.</xAnon>, działając wspólnie i w porozumieniu z <xAnon>M. Ś.</xAnon> <xBRx/>i <xAnon>J. Ż.</xAnon>, posługując się bronią palną w postacie rewolweru <xAnon>H.</xAnon>, pistoletami <xAnon>(...)</xAnon> wzór<xAnon>(...)</xAnon>o numerze <xAnon> (...)</xAnon> wzór <xAnon>(...)</xAnon> oddając jeden strzał w szybę i grożąc natychmiastowym użyciem przemocy, doprowadził <xAnon>B. Ś.</xAnon>, <xAnon>R. G. (2)</xAnon>, <xAnon>D. Z.</xAnon> – pracowników <xAnon> hurtowni (...)</xAnon> oraz <xAnon>Z. N. (2)</xAnon> do stanu bezbronności, a następnie zabrał <xBRx/>w celu przywłaszczenia dowód osobisty serii<xAnon>(...)</xAnon> o numerze <xAnon> (...)</xAnon>, prawo jazdy, dowód rejestracyjny samochodu <xAnon>V. (...)</xAnon>, portfel, saszetkę, telefon komórkowy <xAnon>marki N. (...)</xAnon>, o łącznej wartości <xBRx/>222 zł, na szkodę <xAnon>R. G. (2)</xAnon>, dowód osobisty serii<xAnon>(...)</xAnon> <xBRx/>o numerze <xAnon> (...)</xAnon>, dowód rejestracyjny samochodu <xAnon>F. (...)</xAnon> na szkodę <xAnon>D. Z.</xAnon>, pieniądze w kwocie 30,000 zł, w tym: 25.000 zł na szkodę <xAnon> Towarzystwa (...) S.A.</xAnon> Oddział w <xAnon>C.</xAnon> oraz 5.000 zł na szkodę <xAnon>R. G. (2)</xAnon> <xBRx/>i <xAnon>T. M. (2)</xAnon>, i za to na mocy <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 3 k.k.</xLexLink> skazał go na karę 4 (czterech) lat pozbawienia wolności,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">XXXIII</xName> <xText>z <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 k.k.</xLexLink> polegającego na tym, iż w dniu 20 lipca 2001 roku <xBRx/>w <xAnon>K.</xAnon>, działając wspólnie i w porozumieniu z <xAnon>M. Ś.</xAnon> i <xAnon>J. Ż.</xAnon>, posługując się bronią palną w postaci rewolweru <xAnon>H.</xAnon>, pistoletami <xAnon>(...)</xAnon> wzór <xAnon>(...)</xAnon>o numerze <xAnon> (...)</xAnon> <xBRx/>i <xAnon>(...)</xAnon> wzór <xAnon>(...)</xAnon>, grożąc natychmiastowym użyciem przemocy, doprowadził <xAnon>J.</xAnon> <xAnon>J. (2)</xAnon>, <xAnon>P. Z. (2)</xAnon>, <xAnon>A. K. (6)</xAnon>, <xAnon>W. Z.</xAnon> i <xAnon>H. P. (1)</xAnon> – pracowników <xAnon> (...) Centrum (...)</xAnon> do stanu bezbronności, a następnie zabrał <xBRx/>w celu przywłaszczenia pieniądze w kwocie 15.239,78 zł na szkodę <xAnon> (...) S.A</xAnon>, i za to na mocy <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 k.k.</xLexLink> skazał go na karę <xBRx/>4 (czterech) lat pozbawienia wolności,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">XXXIV</xName> <xText>z <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 k.k.</xLexLink> polegającego na tym, iż w dniu 31 lipca 2001 roku <xBRx/>w <xAnon>O.</xAnon>, działając wspólnie i w porozumieniu z <xAnon>M. Ś.</xAnon> i <xAnon>J. Ż.</xAnon>, posługując się bronią palną w postaci rewolweru <xAnon>H.</xAnon>, pistoletami <xAnon>(...)</xAnon>wzór <xAnon>(...)</xAnon>o numerze <xAnon> (...)</xAnon> i <xAnon>(...)</xAnon> wzór <xAnon>(...)</xAnon> grożąc natychmiastowym użyciem przemocy, doprowadził <xAnon>J. D. (2)</xAnon>, <xAnon>A. Ł. (1)</xAnon>, <xAnon>H. R.</xAnon>, <xAnon>T. G. (1)</xAnon>, <xAnon>Z. R.</xAnon> i <xAnon>A. D. (2)</xAnon> - pracowników <xAnon> Hurtowni (...)</xAnon> do stanu bezbronności, a następnie zabrał w celu przywłaszczenia pieniądze w kwocie 200 zł na szkodę <xAnon>J. D. (2)</xAnon>, i za to na mocy <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 k.k.</xLexLink> skazał go na karę 3 (trzech) lat pozbawienia wolności,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">XXXV</xName> <xText>z <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 k.k.</xLexLink> polegającego na tym, iż w dniu 31 lipca 2001 roku <xBRx/>w <xAnon>O.</xAnon>, Działając wspólnie i w porozumieniu z <xAnon>M. Ś.</xAnon> i <xAnon>J. Ż.</xAnon>, posługując się bronią palną w postaci rewolweru <xAnon>H.</xAnon>, pistoletami <xAnon>(...)</xAnon>wzór <xAnon>(...)</xAnon>o numerze <xAnon> (...)</xAnon> <xBRx/>i <xAnon>(...)</xAnon> wzór <xAnon>(...)</xAnon>grożąc natychmiastowym użyciem przemocy, doprowadził <xAnon>B. Z.</xAnon> – pracownika <xAnon> Spółki Cywilnej (...)</xAnon> do stanu bezbronności, a następnie zabrał w celu przywłaszczenia pieniądze w kwocie 28.959,08 zł, na szkodę <xAnon>M. K. (2)</xAnon> <xBRx/>i <xAnon> Towarzystwa (...) Oddział</xAnon> w <xAnon>O.</xAnon>, i za to na mocy <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 k.k</xLexLink> skazał go na karę 4 (czterech) lat pozbawienia wolności,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">XXXVI</xName> <xText>z <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 k.k.</xLexLink> polegającego na tym, iż w dniu 4 września 2001 roku w <xAnon>C.</xAnon>, działając wspólnie i w porozumieniu z <xAnon>M. Ś.</xAnon> i <xAnon>J. Ż.</xAnon>, posługując się bronią palna w postaci rewolweru <xAnon>H.</xAnon>, pistoletami <xAnon>(...)</xAnon>wzór <xAnon>(...)</xAnon> o numerze <xAnon> (...)</xAnon> <xBRx/>i <xAnon>(...)</xAnon> wzór <xAnon>(...)</xAnon>, bijąc rękami i kopiąc nogami po całym ciele, doprowadził <xAnon>J. K. (2)</xAnon> do stanu bezbronności, a następnie zabrał w celu przywłaszczenia samochód osobowy marki <xAnon>H. (...)</xAnon> o numerze rejestracyjnym <xAnon>(...)</xAnon>. <xAnon> (...)</xAnon>, o wartości 58.000 zł, na jego szkodę, i za to na mocy <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 k.k.</xLexLink> skazał go na karę <xBRx/>4 (czterech) lat pozbawienia wolności,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">XXXVII</xName> <xText>z <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 k.k.</xLexLink> i z <xLexLink xArt="art. 275;art. 275 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 275 § 1 k.k.</xLexLink> przy zast. <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 2 k.k.</xLexLink> polegającego na tym, iż w dniu 7 września 2001 roku w <xAnon>Z.</xAnon>, działając wspólnie i porozumieniu z <xAnon>M. Ś.</xAnon> <xBRx/>i <xAnon>J. Ż.</xAnon>, posługując się <xAnon>B.</xAnon> palną w postaci rewolweru <xAnon>H.</xAnon>, pistoletami <xAnon>(...)</xAnon> wzór <xAnon>(...)</xAnon> o numerze <xAnon> (...)</xAnon> wzór <xAnon>(...)</xAnon>, grożąc natychmiastowym użyciem przemocy, doprowadził <xAnon>K. Ś. (2)</xAnon>, <xAnon>I. R.</xAnon>, <xAnon>R. G. (3)</xAnon>, <xAnon>R. D. (2)</xAnon>, <xAnon>H. P. (2)</xAnon> – pracowników <xAnon> hurtowni Firmy (...)</xAnon> do stanu bezbronności, a następnie zabrał w celu przywłaszczenia pieniądze w kwocie 41.823,95 zł w tym: 21.000 zł na szkodę <xAnon> Przedsiębiorstwa Usługowego (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością</xAnon> w <xAnon>S.</xAnon> oraz 20.823,95 zł na szkodę <xAnon>L. P. (1)</xAnon>, a także prawo jazdy, dowód rejestracyjny do samochodu osobowego marki <xAnon>F. (...)</xAnon> <xAnon>nr rej. (...)</xAnon>, dowód osobisty serii <xAnon>(...)</xAnon>o numerze <xAnon> (...)</xAnon> na szkodę <xAnon>K. B. (5)</xAnon>, <xBRx/>i za to na mocy <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 3 k.k.</xLexLink> przy zast. <xLexLink xArt="art. 60;art. 60 § 3;art. 60 § 6;art. 60 § 6 pkt. 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. <xBRx/>60 § 3 i § 6 pkt 1 k.k.</xLexLink> skazał go na karę 4 (czterech) lat pozbawienia wolności,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">XXXVIII</xName> <xText>z <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 k.k.</xLexLink> polegającego na tym, iż w dniu 16 października <xBRx/>2001 roku w <xAnon>B.</xAnon>, działając wspólnie i w porozumieniu <xBRx/>z <xAnon>M. Ś.</xAnon> i <xAnon>J. Ż.</xAnon>, posługując się bronią palną w postaci rewolweru <xAnon>H.</xAnon>, pistoletami <xAnon>(...)</xAnon> <xBRx/>o numerze <xAnon> (...)</xAnon> i <xAnon>(...)</xAnon>, po przez skrępowanie nóg i rąk taśmami do ściągania kabli oraz zamknięcie w garażu, doprowadził <xAnon>T. G. (2)</xAnon> do stanu bezbronności, a następnie zabrał w celu przywłaszczenia samochód osobowy marki <xAnon>D. (...)</xAnon>, o <xAnon>numerze rejestracyjnym (...)</xAnon>, wartości 11.300 zł na szkodę <xAnon> (...)</xAnon> w <xAnon>D.</xAnon>, i za to na mocy <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 k.k.</xLexLink> skazał go na karę 4 (czterech) lat pozbawienia wolności,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">XXXIX</xName> <xText>z <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 k.k.</xLexLink> polegającego na tym, iż w dniu 30 października <xBRx/>2001 roku w <xAnon>C.</xAnon>, działając wspólnie i w porozumieniu <xBRx/>z <xAnon>M. Ś.</xAnon>, i <xAnon>J. Ż.</xAnon>, posługując się bronią palną w postaci rewolweru <xAnon>H.</xAnon>, pistoletami <xAnon>(...)</xAnon> <xBRx/>o numerze <xAnon> (...)</xAnon> i <xAnon>(...)</xAnon>, grożąc natychmiastowym użyciem przemocy, doprowadził <xAnon>M. W. (3)</xAnon>, <xAnon>B. J.</xAnon>, <xAnon>P. K. (3)</xAnon>, <xAnon>A. B. (4)</xAnon>, <xAnon>U. W.</xAnon>, <xAnon>A. G. (1)</xAnon>, <xAnon>M.</xAnon> <xAnon>M. (2)</xAnon> i <xAnon>A. M.</xAnon> – pracowników hurtowni spożywczo-chemicznej <xAnon> (...)</xAnon> do stanu bezbronności, <xBRx/>a następnie zabrał w celu przywłaszczenia pieniądze w kwocie 20.444,28 zł, na szkodę <xAnon>J. C. (1)</xAnon>,<xAnon>M.</xAnon> <xAnon>M. (1)</xAnon> <xBRx/>i <xAnon>T. H.</xAnon>, i za to na mocy <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 k.k.</xLexLink>. skazał go na karę 4 (czterech) lat pozbawienia wolności,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">XL</xName> <xText>przestępstwa z <xLexLink xArt="art. 13;art. 13 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 13 § 1 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 k.k.</xLexLink> i z <xLexLink xArt="art. 158;art. 158 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 158 § 1 k.k.</xLexLink> przy zast. <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 2 k.k.</xLexLink> polegającego na tym, iż w 14 listopada 2001 roku w <xAnon>Ż.</xAnon>, działając w zamiarze dokonania kradzieży, a nadto wspólnie i w porozumieniu z <xAnon>M. Ś.</xAnon> i <xAnon>J. Ż.</xAnon>, posługując się bronia palną w postaci rewolweru <xAnon>H.</xAnon>, pistoletami <xAnon>(...)</xAnon> wzór <xAnon>(...)</xAnon> o numerze <xAnon> (...)</xAnon> i <xAnon>(...)</xAnon> wzór <xAnon>(...)</xAnon>, poprzez bicie rękami i kopanie po całym ciele <xAnon>J. P. (1)</xAnon>, spowodował u niego obrażenia w postaci złamania VII żebra po stronie prawej i VIII żebra po stronie lewej, co spowodowało naruszenie czynności narządów ciała na okres powyżej 7 dni, w związku z czym. Komenda Miejska Policji w <xAnon>Ż.</xAnon> wypłaciła odszkodowanie w kwocie 6.678 zł, zamierzał do zaboru samochodu osobowego marki <xAnon>O. (...)</xAnon> o <xAnon>numerze rejestracyjnym (...)</xAnon>, o wartości 50,000 zł, lecz zamierzonego celu nie osiągną z uwagi na postawę pokrzywdzonego, <xBRx/>i za to na mocy <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 14" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 14 k.k.</xLexLink> i w zw. z <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 3 k.k.</xLexLink> skazał go na karę 4 (czterech) lat pozbawienia wolności,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">XLI</xName> <xText>z <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 k.k.</xLexLink> i z <xLexLink xArt="art. 275;art. 275 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 275 § 1 k.k.</xLexLink> i z <xLexLink xArt="art. 278;art. 278 § 5" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 278 § 5 k.k.</xLexLink> przy zast. <xBRx/><xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 2 k.k.</xLexLink> polegającego na tym, iż w dniu 16 listopada 2001 roku <xBRx/>w <xAnon>G.</xAnon>, działając wspólnie i w porozumieniu z <xAnon>M. Ś.</xAnon> i <xAnon>J. Ż.</xAnon>, posługując się metalową rurką <xBRx/>oraz pałką typu <xAnon>T.</xAnon>, wybijając szyby w drzwiach samochodu marki <xAnon>F. (...)</xAnon> o <xAnon>numerze rejestracyjnym (...)</xAnon>, posiadając broń palną w postaci rewolweru <xAnon>H.</xAnon>, pistoletów <xAnon>(...)</xAnon> <xBRx/>o numerze <xAnon> (...)</xAnon> i <xAnon>(...)</xAnon> doprowadził <xAnon>R. Ś.</xAnon> do stanu bezbronności, a następnie zabrał w celu przywłaszczenia dwa dowody osobiste o numerach <xAnon> (...)</xAnon> i <xAnon> (...)</xAnon>, kartę bankomatową <xAnon>V.</xAnon> <xAnon> banku (...) S.A.</xAnon>, walizkę i saszetkę, dwa komplety kluczyków do samochodu, klucze do hurtowni o łącznej wartości <xBRx/>550 zł, a także pieniądze w kwocie 70.600 zł na jego szkodę, i za to na mocy <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 3 k.k.</xLexLink> skazał go na karę <xBRx/>4 (czterech) lat pozbawienia wolności,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">XLII</xName> <xText>z <xLexLink xArt="art. 263;art. 263 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 263 § 2 k.k.</xLexLink> polegającego na tym, iż w okresie od maja 2001 roku, do 20 maja 2002 roku, na terenie województwa <xAnon> (...)</xAnon> i <xAnon> (...)</xAnon>, bez wymaganego zezwolenia posiadał 6 sztuk broni palnej wraz <xBRx/>z amunicją i tak:</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">–</xName> <xEnum> <xBullet>–</xBullet> <xEnumElem> <xText>w okresie od maja 2001 roku, do 20 maja 2002 roku, na terenie województwa <xAnon> (...)</xAnon> i <xAnon> (...)</xAnon>, bez wymaganego zezwolenia posiadał broń w postaci dwóch pistoletów gazowych <xBRx/>o nieustalonym typie, modelu i numerze, kalibru 9 mm wraz <xBRx/>z amunicją,</xText> </xEnumElem> </xEnum> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">–</xName> <xEnum> <xBullet>–</xBullet> <xEnumElem> <xText>w okresie od maja 2001 roku, do 20 maja 2002 roku, na terenie województwa <xAnon> (...)</xAnon> i <xAnon> (...)</xAnon>, bez wymaganego zezwolenia posiadał broń palną w postaci rewolweru <xAnon>marki H.</xAnon>, kaliber <xBRx/>38 Special, o nieustalonym numerze wraz z amunicją w ilości nie mniejszej niż 500 sztuk,</xText> </xEnumElem> </xEnum> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">–</xName> <xEnum> <xBullet>–</xBullet> <xEnumElem> <xText>w okresie od maja 2001 roku, do 20 maja 2002 roku, na terenie województwa <xAnon> (...)</xAnon> i <xAnon> (...)</xAnon>, bez wymaganego zezwolenia posiadał broń palną w postaci pistoletu marki <xAnon>(...)</xAnon>, wzór<xAnon>(...)</xAnon> kaliber <xAnon>(...)</xAnon>, o numerze <xAnon> (...)</xAnon>, wraz z amunicją <xAnon>L.</xAnon> w ilości nie mniejszej niż 500 sztuk,</xText> </xEnumElem> </xEnum> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">–</xName> <xEnum> <xBullet>–</xBullet> <xEnumElem> <xText>w okresie od lipca 2001 roku, do 20 maja 2002 roku, na terenie województwa <xAnon> (...)</xAnon> i <xAnon> (...)</xAnon>, bez wymaganego zezwolenia posiadał broń palną w postaci pistoletu marki <xAnon>(...)</xAnon> kaliber <xAnon>(...)</xAnon>, z usuniętym poprzez obróbkę termiczną numerem fabrycznym, wraz z amunicją w ilości nie mniejszej niż 200 sztuk,</xText> </xEnumElem> </xEnum> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">–</xName> <xEnum> <xBullet>–</xBullet> <xEnumElem> <xText>w okresie od 17 stycznia 2002 roku, do 20 maja 2002 roku, na terenie województwa <xAnon> (...)</xAnon>, bez wymaganego pozwolenia posiadał broń palną w postaci pistoletu <xAnon>marki G. (...)</xAnon>, <xBRx/>o numerze <xAnon> (...)</xAnon><xAnon>(...)</xAnon>, kaliber <xAnon>(...)</xAnon>, wraz z amunicją w ilości <xBRx/>15 sztuk, i za to na mocy 263 <xLexLink xArt="§ 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">§ 2 k.k.</xLexLink> skazał go na karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności,</xText> </xEnumElem> </xEnum> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">XLIII</xName> <xText>na mocy <xLexLink xArt="art. 85" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 85 k.k.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 86;art. 86 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 86 § 1 k.k.</xLexLink>, połączył orzeczone wyżej kary pozbawienia wolności i orzekł wobec oskarżonego <xAnon>W. S.</xAnon> karę łączną 12 (dwunastu) lat pozbawienia wolności.</xText> </xUnit> <xText><xBx>Oskarżonego <xAnon>P. M. (1)</xAnon></xBx> uznał za winnego popełnienia czynów:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">XLIV</xName> <xText>z <xLexLink xArt="art. 13;art. 13 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 13 § 1 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 k.k.</xLexLink> polegającego na tym, iż <xBRx/>w dniu 20 maja 2002 roku w <xAnon>C.</xAnon>, działając <xBRx/>w zamiarze kradzieży pieniędzy, a nadto wspólnie i w porozumieniu <xBRx/>z <xAnon>J. Ż.</xAnon>, <xAnon>A. Ż.</xAnon> i <xAnon>J. O. (1)</xAnon>, posługując się bronią palną w postaci pistoletów <xAnon>(...)</xAnon> <xBRx/>o numerze <xAnon> (...)</xAnon> i <xAnon>(...)</xAnon>wtargnął do pomieszczeń kawiarenki i internetowej <xAnon>S.</xAnon>, gdzie używając przemocy w postaci uderzenia w twarz oraz grożąc użyciem broni palnej doprowadził <xBRx/> <xAnon>P. Z. (1)</xAnon> do stanu bezbronności, zmierzał do zaboru mienia, <xBRx/>lecz zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na ucieczkę bezpośrednich sprawców rozboju, spowodowana wymianą strzałów z obecnymi <xBRx/>w lokalu funkcjonariuszami Policji – podkomisarzem <xAnon>M. M. (3)</xAnon> i sierżantem sztabowym <xAnon>T. Ś.</xAnon>, i za to na mocy <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 14" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 14 k.k.</xLexLink> skazał go na karę 6 (sześć) lat pozbawienia wolności,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">XLV</xName> <xText>z <xLexLink xArt="art. 263;art. 263 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 263 § 2 k.k.</xLexLink> polegającego na tym, iż w dniu 20 maja 2002 roku <xBRx/>w <xAnon>C.</xAnon> oraz <xAnon>Ż.</xAnon>, bez wymaganego zezwolenia posiadał broń palną w postaci pistoletów <xAnon>(...)</xAnon> <xBRx/>o numerze <xAnon> (...)</xAnon> i <xAnon>(...)</xAnon> wraz z amunicją o kalibrze <xAnon>(...)</xAnon> <xBRx/>i <xAnon>(...)</xAnon> w ilości 18 naboi, i za to na mocy <xLexLink xArt="art. 263;art. 263 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 263 § 2 k.k.</xLexLink> skazał go na karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">XLVI</xName> <xText>z <xLexLink xArt="art. 276" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 276 k.k.</xLexLink> polegającego na tym, iż w dniu 20 maja 2002 roku <xBRx/>w <xAnon>B.</xAnon> ukrywał dokumenty w postaci dowodu osobistego serii <xBRx/><xAnon>(...)</xAnon> o numerze <xAnon> (...)</xAnon>, wydanego na nazwisko <xAnon>A. K. (7)</xAnon> poprzez Prezydenta Miasta <xAnon>S.</xAnon>, którym nie miał prawa wyłącznie rozporządzać, i za to na mocy <xLexLink xArt="art. 276" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 276 k.k.</xLexLink> skazał go na karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">XLVII</xName> <xText>na mocy <xLexLink xArt="art. 85" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 85 k.k.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 86;art. 86 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 86 § 1 k.k.</xLexLink>, połączył orzeczone wyżej kary pozbawienia wolności i orzekł wobec oskarżonego <xAnon>P. M. (1)</xAnon> karę łączną 6 (sześciu) lat pozbawienia wolności.</xText> </xUnit> <xText><xBx>Oskarżonego <xAnon>J. O. (1)</xAnon></xBx> uznał za winnego popełnienia czynów:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">XLVIII</xName> <xText>z <xLexLink xArt="art. 13;art. 13 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 13 § 1 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 k.k.</xLexLink> polegającego na tym, iż <xBRx/>w dniu 20 maja 2002 roku w <xAnon>C.</xAnon>, działając <xBRx/>z zamiarem dokonania kradzieży, a nadto wspólnie i w porozumieniu <xBRx/>z <xAnon>J. Ż.</xAnon>, <xAnon>A. Ż.</xAnon> i <xAnon>P. M. (1)</xAnon>, posługując się bronią palną w postaci pistoletów <xAnon>(...)</xAnon> <xBRx/>o numerze <xAnon> (...)</xAnon> i <xAnon>(...)</xAnon>, wtargnął do pomieszczeń kawiarenki i internetowej <xAnon>S.</xAnon>, gdzie używając przemocy w postaci uderzenia w twarz oraz grożąc użyciem broni palnej, doprowadził <xAnon>P. Z. (1)</xAnon> do stanu bezbronności, zmierzał do zaboru mienia, lecz zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na ucieczkę, spowodowana wymianą strzałów z obecnymi w lokalu funkcjonariuszami Policji – podkomisarzem <xAnon>M. M. (3)</xAnon> i sierżantem sztabowym <xAnon>T. S. (1)</xAnon>, i za to na mocy <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 14" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. <xBRx/>14 k.k.</xLexLink> skazał go na karę 6 (sześciu) lat pozbawienia wolności,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">XLIX</xName> <xText>z <xLexLink xArt="art. 263;art. 263 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 263 § 2 k.k.</xLexLink> polegającego na tym, iż w dniu 20 maja 2002 roku <xBRx/>w <xAnon>C.</xAnon> oraz <xAnon>Ż.</xAnon>, bez wymaganego zezwolenia posiadał broń palną w postaci pistoletów <xAnon>(...)</xAnon> wzór <xBRx/> <xAnon>(...)</xAnon>o numerze <xAnon> (...)</xAnon> i <xAnon>(...)</xAnon> wraz z amunicją o kalibrze <xAnon>(...)</xAnon> i <xAnon>(...)</xAnon> w ilości 18 naboi, i za to na mocy <xLexLink xArt="art. 263;art. 263 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 263 § 2 k.k.</xLexLink> skazał go na karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">L</xName> <xText>z <xLexLink xArt="art. 276" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 276 k.k.</xLexLink> polegającego na tym, iż, w dniu 20 maja 2002 roku, <xBRx/>w <xAnon>Ż.</xAnon> ukrywał dokumenty w postaci dwóch dowodów osobistych, <xBRx/>a to; serii <xAnon>(...)</xAnon>o numerze <xAnon> (...)</xAnon>, wydanego na nazwisko <xAnon>D. A.</xAnon> przez Prezydenta Miasta <xAnon>Ż.</xAnon> oraz serii <xAnon>(...)</xAnon> <xBRx/>o numerze <xAnon> (...)</xAnon>, wydanego na nazwisko <xAnon>D. S. (6)</xAnon> przez Prezydenta Miasta <xAnon>J.</xAnon>, którymi nie miał prawa wyłącznie rozporządzać, i za to na mocy 276 <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">k.k.</xLexLink> skazał go na karę 6 (sześć) miesięcy pozbawienia wolności,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">LI</xName> <xText>na mocy <xLexLink xArt="art. 85" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 85 k.k.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 86;art. 86 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 86 § 1 k.k.</xLexLink>, połączył orzeczone wyżej kary pozbawienia wolności i orzekł wobec oskarżonego <xAnon>J. O. (1)</xAnon> karę łączną 6 (sześciu) lat pozbawienia wolności.</xText> </xUnit> <xText><xBx>Oskarżonego <xAnon>D. R.</xAnon></xBx> uznał za winnego popełnienia czynu:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">LII</xName> <xText>z <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 k.k.</xLexLink> i z <xLexLink xArt="art. 157;art. 157 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 157 § 1 k.k.</xLexLink> i z <xLexLink xArt="art. 288;art. 288 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 288 § 1 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. <xBRx/>11 § 2 k.k.</xLexLink> polegającego na tym, iż w dniu 17 stycznia 2002 roku <xBRx/>w <xAnon>R.</xAnon>, działając wspólnie i w porozumieniu z <xAnon>M. Ś.</xAnon>, <xAnon>J. Ż.</xAnon> i <xAnon>W. S.</xAnon>, posługując się bronią palna w postaci pistoletów <xAnon>(...)</xAnon>, <xAnon>(...)</xAnon> oraz rewolwerem <xAnon>H.</xAnon>, oddał do <xAnon>P. S.</xAnon> powodując u niego rany postrzałowe prawego kolana, lewej dłoni i ranę tłuczoną prawego łuku brwiowego co spowodowało naruszenie czynności narządów ciała <xBRx/>na okres powyżej 7dni, w związku z czym Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w <xAnon>C.</xAnon> wypłacił odszkodowanie <xBRx/>w wysokości 2.626 zł oraz grożąc użyciem przemocy wobec <xAnon>M. S. (1)</xAnon>, doprowadził ich do stanu bezbronności, a następnie zabrali celu przywłaszczenia pieniądze w kwocie 311.000 zł, w tym 1.237,68 zł na szkodę <xAnon> (...) Bank S.A.</xAnon> i 309.762,32 zł na szkodę <xAnon> Towarzystwa (...) S.A.</xAnon> we <xAnon>W.</xAnon>, pistolet <xAnon>(...)</xAnon> wraz z amunicją w ilości 15 naboi o kaliber <xAnon>(...)</xAnon> o wartości 1.838,05 zł na szkodę <xAnon> Firmy Ochrony Osób i Mienia (...)</xAnon>, <xBRx/>a także uszkodził mienie w postaci samochodu osobowego marki <xAnon>F. (...)</xAnon> <xAnon>nr rej. (...)</xAnon> powodując straty w wysokości 1.692,27 zł na szkodę ubezpieczyciela <xAnon> (...) S.A.</xAnon> <xBRx/>w <xAnon>K.</xAnon>, i za to na mocy <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 3 k.k.</xLexLink> skazał go na karę 3 (trzech) lat pozbawienia wolności.</xText> </xUnit> <xText><xBx>Oskarżonego <xAnon>R. J.</xAnon></xBx> uznał za winnego popełnienia czynów:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">LIII</xName> <xText>z <xLexLink xArt="art. 263;art. 263 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 263 § 1 k.k.</xLexLink> polegającego na tym, iż w okresie od maja do jesieni 2001 roku, w <xAnon>L.</xAnon>, <xAnon>M.</xAnon> i w innych miastach województwa <xAnon> (...)</xAnon>, bez wymaganego zezwolenia handlował amunicją do broni palnej i w tym okresie sprzedał <xAnon>J. Ż.</xAnon>, <xAnon>M. Ś. (1)</xAnon> i <xAnon>W. S.</xAnon> nie mniej niż 1.200 sztuk nabojów o kalibrze 7,62 mm, 9 mm oraz 38 Special, za kwotę nie niższą niż 840 zł, i za to na mocy <xLexLink xArt="art. 263;art. 263 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 263 § 1 k.k.</xLexLink> skazał go na karę <xBRx/>2 (dwóch) lat pozbawienia wolności,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">LIV</xName> <xText>z <xLexLink xArt="art. 263;art. 263 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 263 § 2 k.k.</xLexLink> polegającego na tym, iż w dniu 26 lutego 2003 roku w <xAnon>L.</xAnon>, bez wymaganego zezwolenia posiadał jeden nabój karabinowy o kalibrze 7,62 R, i za to na mocy <xLexLink xArt="art. 263;art. 263 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 263 § 2 k.k.</xLexLink> skazał go na karę 6 (sześć) miesięcy pozbawienia wolności,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">LV</xName> <xText>na mocy <xLexLink xArt="art. 85" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 85 k.k.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 86;art. 86 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 86 § 1 k.k.</xLexLink>, połączył orzeczone wyżej kary pozbawienia wolności i orzekł wobec oskarżonego <xAnon>R. J.</xAnon> karę łączną 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności.</xText> </xUnit> <xText><xBx>Oskarżonego <xAnon>G. O.</xAnon></xBx> uznał za winnego popełnienia czynu:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">LVI</xName> <xText>z <xLexLink xArt="art. 263;art. 263 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 263 § 2 k.k.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 239;art. 239 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 239 § 1 k.k.</xLexLink> (omyłkowo wpisano <xLexLink xArt="art. 339;art. 339 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 339 § 1 k.k.</xLexLink>) w zw. z <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 2 k.k.</xLexLink> polegającego na tym, iż w dniu 20 maja <xBRx/>2002 roku, w <xAnon>Ż.</xAnon> bez wymaganego zezwolenia posiadał broń <xBRx/>palną w postaci pistoletów <xAnon>(...)</xAnon> oraz <xAnon>(...)</xAnon>wzór <xAnon>(...)</xAnon> wraz <xBRx/>z amunicją o kalibrze <xAnon>(...)</xAnon> i <xAnon>(...)</xAnon> w ilości 18 nabojów, którą następnie wraz z zakrwawioną rękawiczką i kaburami do pistoletów, przeniósł <xBRx/>do piwnicy znajdującej się w bloku mieszkalnym położonym na <xAnon>osiedlu (...)</xAnon> i, przez co utrudniał postępowanie karne, pomagając <xAnon>A. Ż.</xAnon>, <xAnon>P. M. (1)</xAnon>, <xAnon>J.</xAnon> <xAnon> (...)</xAnon> uniknąć odpowiedzialności karnej, i za to na mocy <xLexLink xArt="art. 263;art. 263 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 263 § 2 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 3 k.k.</xLexLink> skazał go na karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności.</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">LVII</xName> <xText>na mocy <xLexLink xArt="art. 69;art. 69 § 1;art. 69 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art.69 § 1 i 2 k.k.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 70;art. 70 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 70 § 1 k.k.</xLexLink> Sąd warunkowo zawiesił oskarżonemu wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności na okres 3 (trzech) lat.</xText> </xUnit> <xText>W dalszej części opisywanego wyroku zawarto rozstrzygnięcie odnośnie zaliczenia oskarżonym na poczet orzeczonych wobec nich kar, okresów rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie, zasadzono od oskarżonych solidarnie odszkodowanie, nadto zasądzono nawiązkę oraz zwolniono oskarżonych od ponoszenia kosztów sądowych w sprawie.</xText> <xText>Powyższy wyrok Sądu Okręgowego <xBx> zaskarżyli prokurator i obrońcy oskarżonych: <xAnon>J. Ż.</xAnon>, <xAnon>A. Ż.</xAnon>, <xAnon>M. Ś.</xAnon>, <xAnon>A. K. (1)</xAnon>, <xAnon>W. S.</xAnon>, <xAnon>P. M. (1)</xAnon>, <xAnon>J.</xAnon> <xAnon> (...)</xAnon>.</xBx> </xText> <xText><xBx>Prokurator</xBx> zaskarżył wyrok na niekorzyść oskarżonych:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText><xAnon>J. Ż.</xAnon> w części dotyczącej orzeczenia o winie w zakresie rozstrzygnięcia w pkt III, VIII, IX i X oraz w części dotyczącej orzeczenia o karze w zakresie rozstrzygnięcia w pkt I i II oraz w części dotyczącej rozstrzygnięcia o karze łącznej,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText><xAnon>A. Ż.</xAnon> w części dotyczącej orzeczenia o winie w zakresie rozstrzygnięcia w pkt XLI i XLII oraz w części dotyczącej orzeczenia o karze,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText><xAnon>M. Ś.</xAnon> w części dotyczącej orzeczenia o winie i karze w zakresie rozstrzygnięcia w pkt XLVIII-L, LXIII - LXIX, LXXI,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">4</xName> <xText><xAnon>A. K. (1)</xAnon> w części dotyczącej orzeczenia o winie i karze w zakresie rozstrzygnięcia w pkt XCI -XCV i XCVII,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">5</xName> <xText><xAnon>W. S.</xAnon> w części dotyczącej orzeczenia o karze w zakresie rozstrzygnięcia o karze łącznej,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">6</xName> <xText><xAnon>P. M. (1)</xAnon> w części dotyczącej orzeczenia o karze w zakresie rozstrzygnięcia w pkt CXXXI oraz rozstrzygnięcia o karze łącznej,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">7</xName> <xText><xAnon>D. R.</xAnon> w części dotyczącej orzeczenia o karze,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">8</xName> <xText><xAnon>J. O. (1)</xAnon> w części dotyczącej orzeczenia o karze w zakresie rozstrzygnięcia w pkt CXXXV oraz rozstrzygnięcia o karze łącznej,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">9</xName> <xText><xAnon>R. J.</xAnon> w części dotyczącej orzeczenia o karze w zakresie rozstrzygnięcia <xBRx/>w pkt CXL oraz rozstrzygnięcia o karze łącznej,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">10</xName> <xText><xAnon>G. O.</xAnon> w części dotyczącej orzeczenia o karze.</xText> </xUnit> <xText>Powołując się na treść przepisu <xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1;art. 438 pkt. 3;art. 438 pkt. 4" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1, 3 i 4 k.p.k.</xLexLink> rozstrzygnięciu temu zarzucił:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText>błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych, za podstawę orzeczenia, mający wpływ na jego treść, a polegający na wyrażeniu poglądu, iż dowody ujawnione na rozprawie i ustalone na ich podstawie okoliczności nie są wystarczające do uznania za udowodniony faktu popełnienia przez oskarżonego <xBx> <xAnon>J. Ż.</xAnon> </xBx> czynu opisanego w pkt 3 aktu oskarżenia, a polegającego na usiłowaniu zabójstwa <xAnon>J. P. (1)</xAnon> w związku z dokonaniem rozboju, jakkolwiek dowody ujawnione na przewodzie sądowym, rozważone we wzajemnym powiązaniu, prowadzą do wniosku, że oskarżony <xAnon>J. Ż.</xAnon> dopuścił się do zarzucanego mu aktem oskarżenia w pkt 3 czynu;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText>rażącą niewspółmierność kary wymierzonej oskarżonemu <xBx><xAnon>J. Ż.</xAnon></xBx> za przypisane mu przestępstwo w rozstrzygnięciu w pkt I wyroku, a polegające na zabójstwie <xAnon>T. Ś.</xAnon>, wynikającą z nieorzeczenia kary dożywotniego pozbawienia wolności, wskutek niedostatecznego uwzględnienia bardzo wysokiego stopnia społecznej szkodliwości przypisanego oskarżonemu przestępstwa, sposobu jego popełnienia, charakteru naruszonego dobra chronionego prawem, przy równoczesnym nadaniu nadmiernego znaczenia postawie oskarżonego, ujawniającego inne popełnione przez niego przestępstwa i dotychczasowej jego niekaralności;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText>rażącą niewspółmierność kary wymierzonej oskarżonemu <xBx><xAnon>J. Ż.</xAnon></xBx> za przypisane mu przestępstwo w rozstrzygnięciu w pkt II wyroku, a polegające na zabójstwie <xAnon>M. M. (3)</xAnon>, wynikającą z nieorzeczenia kary dożywotniego pozbawienia wolności, wskutek niedostatecznego uwzględnienia bardzo wysokiego stopnia społecznej szkodliwości przypisanego oskarżonemu przestępstwa, sposobu jego popełnienia, charakteru naruszonego dobra chronionego prawem, przy równoczesnym nadaniu nadmiernego znaczenia postawie oskarżonego, ujawniającego inne popełnione przez niego przestępstwa i dotychczasowej jego niekaralności;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">4</xName> <xText>obrazę przepisów prawa materialnego, a to <xLexLink xArt="art. 60;art. 60 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 60 § 3 k.k.</xLexLink> w rozstrzygnięciu <xBRx/>w pkt od VIII do X wyroku, poprzez niesłuszne zastosowanie tego przepisu, pomimo tego, że <xBx><xAnon>J. Ż.</xAnon></xBx> w czasie popełnienia przypisanych mu przestępstw w pkt od VIII do X wyroku, nie współdziałał z innymi, osobami, lecz jedynie z inną osobą;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">5</xName> <xText>rażącą niewspółmierność kary łącznej wymierzonej oskarżonemu <xBx><xAnon>J. Ż.</xAnon></xBx> za przypisane mu przestępstwa w rozstrzygnięciu w pkt 1 i II oraz <xBRx/>w pkt od IV do XXXIX wyroku, wynikającą z nieorzeczenia kary łącznej dożywotniego pozbawienia wolności, wskutek niedostatecznego uwzględnienia bardzo wysokiego stopnia społecznej szkodliwości przypisanych oskarżonemu przestępstw, brutalnego sposobu ich popełnienia, charakteru naruszonego dobra chronionego prawem, rozmiaru wyrządzonej szkody, liczby popełnionych przestępstw, przy równoczesnym nadaniu nadmiernego znaczenia postawie oskarżonego, ujawniającego inne popełnione przez niego przestępstwa i istotne okoliczności ich popełnienia oraz dotychczasowej jego niekaralności;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">6</xName> <xText>rażącą niewspółmierność kary wymierzonej <xBx><xAnon>A. Ż.</xAnon></xBx> za przypisane mu przestępstwo w rozstrzygnięciu w pkt XLI wyroku, a polegające na usiłowaniu zabójstwa <xAnon>T. Ś.</xAnon>, wynikającą z nieorzeczenia kary dożywotniego pozbawienia wolności, wskutek niedostatecznego uwzględnienia bardzo wysokiego stopnia społecznej szkodliwości przypisanego oskarżonemu przestępstwa, sposobu jego popełnienia, charakteru naruszonego dobra chronionego prawem, uprzedniej karalności, przy równoczesnym nadaniu nadmiernego znaczenia postawie oskarżonego;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">7</xName> <xText>rażącą niewspółmierność kary wymierzonej <xBx><xAnon>A. Ż.</xAnon></xBx> za przypisane mu przestępstwo w rozstrzygnięciu w pkt XLII wyroku, a polegające na usiłowaniu zabójstwa <xAnon>M. M. (3)</xAnon>, wynikającą z nieorzeczenia kary dożywotniego pozbawienia wolności, wskutek niedostatecznego uwzględnienia bardzo wysokiego stopnia społecznej szkodliwości przypisanego oskarżonemu przestępstwa, sposobu jego popełnienia, charakteru naruszonego dobra chronionego prawem, uprzedniej karalności, przy równoczesnym nadaniu nadmiernego znaczenia postawie oskarżonego;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">8</xName> <xText>rażącą niewspółmierność kary wymierzonej <xBx><xAnon>A. Ż.</xAnon></xBx> za przypisane mu przestępstwo w rozstrzygnięciu w pkt XLIII wyroku, a polegające na usiłowaniu napadu rabunkowego na osobie <xAnon>P. Z. (1)</xAnon>, wynikającą <xBRx/>z nieorzeczenia kary 15 lat pozbawienia wolności, wskutek niedostatecznego uwzględnienia bardzo wysokiego stopnia społecznej szkodliwości przypisanego oskarżonemu przestępstwa, sposobu jego popełnienia, charakteru naruszonego dobra chronionego prawem, uprzedniej karalności, przy równoczesnym nadaniu nadmiernego znaczenia postawie oskarżonego;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">9</xName> <xText>rażącą niewspółmierność kary łącznej wymierzonej oskarżonemu <xAnon>A. Ż.</xAnon> za przypisane mu przestępstwa w rozstrzygnięciu w pkt XLI-XLIV wyroku, wynikającą z nieorzeczenia kary łącznej dożywotniego pozbawienia wolności, wskutek niedostatecznego uwzględnienia bardzo wysokiego stopnia społecznej szkodliwości przypisanych oskarżonemu przestępstw, brutalnego sposobu ich popełnienia, charakteru naruszonego dobra chronionego prawem, uprzedniej karalności, przy równoczesnym nadaniu nadmiernego znaczenia postawie oskarżonego;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">10</xName> <xText>obrazę przepisów prawa materialnego, a to <xLexLink xArt="art. 4;art. 4 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 4 § 1 k.k.</xLexLink> w rozstrzygnięciu <xBRx/>w pkt XLI i XLII wyroku, poprzez zastosowanie w każdym z tych rozstrzygnięć jednocześnie dwóch różnych ustaw karnych, to jest <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">kodeksu karnego</xLexLink> sprzed nowelizacji z dnia 27 lipca 2007 roku i <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">kodeksu karnego</xLexLink> po tejże nowelizacji;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">11</xName> <xText>obrazę przepisów prawa materialnego, a to <xLexLink xArt="art. 60;art. 60 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 60 § 3 k.k.</xLexLink> w rozstrzygnięciu <xBRx/>w pkt od XLVIII do L, od LXIII do LXIX i w pkt LXXI wyroku, poprzez niesłuszne zastosowanie tego przepisu, pomimo tego, że <xAnon>M. Ś. (1)</xAnon> <xBRx/>w czasie popełnienia przypisanych mu przestępstw w pkt od XLVIII do L, od LXIII do LXV, od LXVIII do LXXIX i w pkt LXXI wyroku nie współdziałał <xBRx/>z innymi osobami, lecz jedynie z inną osobą, a w czasie popełnienia przypisanych mu przestępstw w pkt LXVI i LXVII wyroku, nie współdziałał <xBRx/>z innymi osobami, lecz samodzielnie;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">12</xName> <xText>obrazę przepisów prawa materialnego, a to <xLexLink xArt="art. 60;art. 60 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 60 § 3 k.k.</xLexLink>, w rozstrzygnięciu <xBRx/>w pkt od XCI do XCV i w pkt XCVII wyroku, poprzez niesłuszne zastosowanie tego przepisu, pomimo tego, że <xBx><xAnon>A. K. (1)</xAnon> </xBx>w czasie popełnienia przypisanych mu przestępstw w pkt od XCI do XCV i w pkt XCVII nie współdziałał z innymi osobami, lecz jedynie z inną osobą;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">13</xName> <xText>rażącą niewspółmierność kary łącznej pozbawienia wolności wymierzonej wobec <xBx><xAnon>A. K. (1)</xAnon></xBx> za przypisane mu przestępstwa w rozstrzygnięciu <xBRx/>w pkt od XC do CXIV wyroku, wynikającą z nieorzeczenia kary łącznej 15 lat pozbawienia wolności, wskutek niedostatecznego uwzględnienia bardzo wysokiego stopnia społecznej szkodliwości przypisanych oskarżonemu przestępstw, brutalnego sposobu ich popełnienia, charakteru naruszonego dobra chronionego prawem, liczby popełnionych przestępstw, przy równoczesnym nadaniu nadmiernego znaczenia postawie oskarżonego, ujawniającego istotne okoliczności ich popełnienia oraz dotychczasowej jego niekaralności;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">14</xName> <xText>rażącą niewspółmierność kary łącznej pozbawienia wolności wymierzonej wobec <xBx><xAnon>W. S.</xAnon></xBx> za przypisane mu przestępstwa w rozstrzygnięciu <xBRx/>w pkt od CXVI do CXXIX wyroku, wynikającą z nieorzeczenia kąty łącznej 15 lat pozbawienia wolności, wskutek niedostatecznego uwzględnienia bardzo wysokiego stopnia społecznej szkodliwości przypisanych oskarżonemu przestępstw, brutalnego sposobu ich popełnienia, charakteru naruszonego dobra chronionego prawem, liczby popełnionych przestępstw, przy równoczesnym nadaniu nadmiernego znaczenia postawie oskarżonego oraz dotychczasowej jego niekaralności;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">15</xName> <xText>rażącą niewspółmierność kary wymierzonej <xBx><xAnon>P. M. (1)</xAnon></xBx> za przypisane mu przestępstwo w rozstrzygnięciu w pkt CXXXI wyroku, <xBRx/>a polegające na usiłowaniu napadu rabunkowego na osobie <xAnon>P. Z. (1)</xAnon>, wynikającą z nieorzeczenia kary 10 lat pozbawienia wolności, wskutek niedostatecznego uwzględnienia bardzo wysokiego stopnia społecznej szkodliwości przypisanego oskarżonemu przestępstwa, istotności jego roli <xBRx/>w popełnionym przestępstwie, charakteru naruszonego dobra chronionego prawem, przy równoczesnym nadaniu nadmiernego znaczenia postawie oskarżonego i jego uprzedniej niekaralności;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">16</xName> <xText>rażącą niewspółmierność kary łącznej pozbawienia wolności wymierzonej <xBx><xAnon>P. M. (1)</xAnon></xBx> za przypisane mu przestępstwa w rozstrzygnięciu w pkt od CXXXI do CXXXIII wyroku, wynikającą z orzeczenia kary łącznej na zasadzie absorpcji, podczas gdy uwzględnienie bardzo wysokiego stopnia społecznej szkodliwości przypisanych oskarżonemu przestępstw, istotności roli w popełnionym przestępstwie, charakteru naruszonego dobra chronionego prawem, przy równoczesnym nadaniu właściwego znaczenia postawie oskarżonego i jego uprzedniej niekaralności, winno prowadzić do wymierzenia kary łącznej pozbawienia wolności na zasadzie asperacji;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">17</xName> <xText>rażącą niewspółmierność kary wymierzonej <xBx><xAnon>J. O. (1)</xAnon></xBx> za przypisane mu przestępstwo w rozstrzygnięciu w pkt CXXXV wyroku, <xBRx/>a polegające na usiłowaniu napadu rabunkowego na osobie <xAnon>P. Z. (1)</xAnon>, wynikającą z nieorzeczenia kary 10 lat pozbawienia wolności, wskutek niedostatecznego uwzględnienia bardzo wysokiego stopnia społecznej szkodliwości przypisanego oskarżonemu przestępstwa, istotności roli <xBRx/>w popełnionym brutalnym przestępstwie, charakteru naruszonego dobra chronionego prawem, przy równoczesnym nadaniu nadmiernego znaczenia postawie oskarżonego, jego uprzedniej niekaralności i pozytywnej opinii kuratora;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">18</xName> <xText>rażącą niewspółmierność kary łącznej pozbawienia wolności wymierzonej <xBx><xAnon>J. O. (1)</xAnon></xBx> za przypisane mu przestępstwa w rozstrzygnięciu <xBRx/>w pkt od CXXXV do CXXXVII wyroku, wynikającą z orzeczenia kary łącznej na zasadzie absorpcji, podczas gdy uwzględnienie bardzo wysokiego stopnia społecznej szkodliwości przypisanych oskarżonemu przestępstw, istotności <xBRx/>roli w popełnionym brutalnym przestępstwie, charakteru naruszonego dobra chronionego prawem, przy równoczesnym nadaniu właściwego znaczenia postawie oskarżonego i jego uprzedniej niekaralności, winno prowadzić do wymierzenia kary łącznej pozbawienia wolności na zasadzie asperacji;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">19</xName> <xText>rażącą niewspółmierność kary wymierzonej <xBx><xAnon>D. R.</xAnon> </xBx>za przypisane mu przestępstwo w rozstrzygnięciu w pkt CXXXIX wyroku, <xBRx/>a polegające na dokonaniu napadu rabunkowego na osobach <xAnon>P. S.</xAnon> <xBRx/>i <xAnon>M. S. (1)</xAnon>, wynikające z orzeczenia kary pozbawienia wolności <xBRx/>w najniższym dopuszczalnym ustawowo wymiarze, podczas gdy uwzględnienie bardzo wysokiego stopnia społecznej szkodliwości przypisanego oskarżonemu przestępstwa, istotności roli w popełnionym brutalnym przestępstwie, charakteru naruszonych dóbr chronionych prawem, rozmiaru wyrządzonej szkody, przy równoczesnym nadaniu właściwego znaczenia postawie oskarżonego i jego uprzedniej niekaralności, winno prowadzić do wymierzenia kary powyżej jej dolnej ustawowej granicy;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">20</xName> <xText>rażącą niewspółmierność kary wymierzonej <xBx><xAnon>R. J.</xAnon></xBx> za przypisane mu przestępstwo w rozstrzygnięciu w pkt CXL wyroku, a polegające na nielegalnym handlu amunicją, wynikającą z nieorzeczenia kary 3 lat pozbawienia wolności, wskutek niedostatecznego uwzględnienia wysokiego stopnia społecznej szkodliwości przypisanego oskarżonemu przestępstwa, charakteru naruszonego dobra chronionego prawem, uprzedniej karalności, oraz postawy oskarżonego w czasie całego postępowania karnego;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">21</xName> <xText>błąd w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę orzeczenia o karze <xBRx/>w punkcie CXLIV wobec <xBx><xAnon>G. O.</xAnon></xBx>, polegający na wysnuciu <xBRx/>z okoliczności dotyczących osoby oskarżonego mylnego wniosku, że osiągnięcie wobec niego celów kary, będzie zapewnione przy wymierzeniu kary <xBRx/>z dobrodziejstwem warunkowego zawieszenia jej wykonania, podczas gdy te właśnie okoliczności należycie ocenione prowadzą do wniosku przeciwnego;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">22</xName> <xText>rażącą niewspółmierność kary wymierzonej <xBx><xAnon>G. O.</xAnon></xBx>, za przypisane mu przestępstwo w rozstrzygnięciu w pkt CXLIII wyroku, <xBRx/>a polegające na nielegalnym posiadaniu broni palnej oraz utrudnianiu postępowania karnego, wynikającą z nieorzeczenia kary 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności, wskutek niedostatecznego uwzględnienia wysokiego stopnia społecznej szkodliwości przypisanego oskarżonemu przestępstwa, charakteru naruszonego dobra chronionego prawem, postawy oskarżonego <xBRx/>w czasie całego postępowania karnego, przy równoczesnym nadaniu nadmiernego znaczenia postawie i uprzedniej niekaralności oskarżonego oraz pozytywnej opinii kuratora.</xText> </xUnit> <xText>Stawiając powyższe zarzuty oskarżyciel publiczny wniósł o:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText>uchylenie orzeczenia Sądu I instancji w zakresie rozstrzygnięcia opisanego <xBRx/>w pkt od I do XL wyroku z dnia 1 czerwca 2007 roku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu w Katowicach, a w wypadku nieuwzględnienia tego wniosku o:</xText> </xUnit> <xText>zmianę orzeczenia Sądu I instancji w zakresie rozstrzygnięcia opisanego w pkt od VIII do X wyroku z dnia 1 czerwca 2007 r, poprzez wymierzenie <xBx><xAnon>J. Ż.</xAnon></xBx> kary:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">-</xName> <xEnum> <xBullet>-</xBullet> <xEnumElem> <xText>za czyn opisany w <xLexLink xArt="art. 280 § 2 pkt. 8" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">pkt VIII</xLexLink> - 10 lat pozbawienia wolności — na mocy <xBRx/><xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 k.k.</xLexLink>,</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>za czyn opisany w pkt IX wyroku - 8 lat pozbawienia wolności — na mocy <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 k.k.</xLexLink>,</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>za czyn opisany w pkt X wyroku — 9 lat pozbawienia wolności — na mocy <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 k.k.</xLexLink>;</xText> </xEnumElem> </xEnum> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText>uchylenie orzeczenia Sądu I instancji w zakresie rozstrzygnięcia opisanego w pkt od XLI do XLV wyroku z dnia 1 czerwca 2007 roku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu w Katowicach, a w wypadku nieuwzględnienia tego wniosku o: zmianę orzeczenia Sądu I Instancji w zakresie rozstrzygnięcia opisanego w pkt XLI i XLII wyroku z dnia 1 czerwca 2007 roku poprzez: - przyjęcie, że <xBx><xAnon>A. Ż.</xAnon></xBx> czynem opisanym w punkcie 46 aktu oskarżenia wyczerpał znamiona przestępstwa z <xLexLink xArt="art. 13;art. 13 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 13 § 1 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 148;art. 148 § 2;art. 148 § 2 pkt. 4" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 148 § 2 pkt 4 k.k.</xLexLink> i z <xLexLink xArt="art. 223" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 223 k.k.</xLexLink> przy zast. <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 2 k.k.</xLexLink>, przy czym każdy z tych przepisów pochodzi z <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">kodeksu karnego</xLexLink> sprzed nowelizacji z dnia 27 maja <xBRx/>2005 roku, - przyjęcie, że <xAnon>A. Ż.</xAnon> czynem opisanym w punkcie 47 aktu oskarżenia wyczerpał znamiona przestępstwa z <xLexLink xArt="art. 13;art. 13 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 13 § 1 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 148;art. 148 § 2;art. 148 § 2 pkt. 4" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 148 § 2 pkt 4 kk</xLexLink> i z <xLexLink xArt="art. 223" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 223 kk</xLexLink> przy zast. <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 2 kk</xLexLink>, przy czym każdy z tych przepisów pochodzi z <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">kodeksu karnego</xLexLink> sprzed nowelizacji z dnia 27 maja 2005 roku;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText>zmianę orzeczenia Sądu I instancji w zakresie rozstrzygnięcia opisanego w pkt od XLVIII do L, od LXIII do LXIX i w pkt LXXI wyroku z dnia 1 czerwca 2007 roku poprzez wymierzenie <xBx><xAnon>M. Ś. (1)</xAnon></xBx> kary:</xText> <xEnum> <xBullet>–</xBullet> <xEnumElem> <xText>za czyn opisany w pkt XLVIII wyroku - 10 lat pozbawienia wolności - na mocy art. 230,</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>za czyn opisany w pkt XLIX wyroku - 8 lat pozbawienia wolności - na mocy <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 §2kk</xLexLink> - za czyn opisany w pkt L wyroku - 9 lat pozbawienia wolności - na mocy <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 kk</xLexLink>,</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>za czyn opisany w pkt LXIII wyroku - 4 lata pozbawienia wolności - na mocy <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art.280§1kk</xLexLink>,</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>za czyn opisany w pkt LXIV wyroku - 4 lata pozbawienia wolności - na mocy <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 1 kk</xLexLink>,</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>za czyn opisany w pkt LXV wyroku - 4 lata pozbawienia wolności - na mocy <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 1 kk</xLexLink>,</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>za czyn opisany w pkt LXVI wyroku - 4 lata pozbawienia wolności - na mocy <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 §1kk</xLexLink></xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>za czyn opisany w pkt LXVII wyroku - 4 lata pozbawienia wolności <xIx>- </xIx>na mocy <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 1 kk</xLexLink>,</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>za czyn opisany w pkt LXVIII wyroku - 4 lata pozbawienia wolności - na mocy <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 1 kk</xLexLink>,</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>za czyn opisany w pkt LXIX wyroku (omyłkowo w wyroku wskazano liczbę LXXIX) - 5 lat pozbawienia wolności- na mocy <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 3 kk</xLexLink>, <xLexLink xArt="art. 14;art. 14 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 14 § 1 kk</xLexLink>,</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>za czyn opisany w pkt LXXI wyroku - 9 lat pozbawienia wolności - na mocy <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 kk</xLexLink>,</xText> </xEnumElem> </xEnum> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">4</xName> <xText>zmianę orzeczenia Sądu I instancji w zakresie rozstrzygnięcia opisanego w pkt od XCI do XCV i w pkt XCVII wyroku z dnia 1 czerwca 2007 roku poprzez wymierzenie <xBx><xAnon>A. K. (1)</xAnon></xBx> kary:</xText> <xEnum> <xBullet>–</xBullet> <xEnumElem> <xText>za czyn opisany w pkt XCI wyroku - 4 lata pozbawienia wolności - na mocy <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 1 kk</xLexLink>,</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>za czyn opisany w pkt XCII wyroku - 4 lata pozbawienia wolności - na mocy <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 1 kk</xLexLink>,</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>za czyn opisany w pkt XCIII wyroku - 4 lata pozbawienia wolności - na mocy <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 1 kk</xLexLink>,</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>za czyn opisany w pkt XCIV wyroku - 4 lata pozbawienia wolności - na mocy <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 1 kk</xLexLink>,</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>za czyn opisany w pkt XCV wyroku - 5 lat pozbawienia wolności - na mocy <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 3 kk</xLexLink>, <xLexLink xArt="art. 14;art. 14 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 14 § 1 kk</xLexLink>,</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>za czyn opisany w pkt XCVII wyroku - 9. lat pozbawienia wolności - na mocy <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art<xBx>. </xBx>280 § 2 kk</xLexLink>;</xText> </xEnumElem> </xEnum> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">5</xName> <xText>zmianę orzeczenia Sądu I instancji w zakresie rozstrzygnięcia opisanego w pkt CXV wyroku z dnia 1 czerwca 2007 roku poprzez połączenie orzeczonych w pkt od XC do CXIV kar pozbawienia wolności i wymierzenie <xBx><xAnon>A. K. (1)</xAnon> </xBx>kary łącznej 15 lat pozbawienia wolności;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">6</xName> <xText>zmianę orzeczenia Sądu I instancji w zakresie rozstrzygnięcia opisanego w pkt CXXX wyroku z dnia 1 czerwca 2007 roku poprzez połączenie orzeczonych w pkt od CXVI do CXXIX kar pozbawienia wolności i wymierzenie <xBx><xAnon>W. S.</xAnon> </xBx>kary łącznej 15 lat pozbawienia wolności;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">7</xName> <xText>zmianę orzeczenia Sądu I instancji w zakresie rozstrzygnięcia opisanego w pkt CXXXI wyroku z dnia 1 czerwca 2007 roku poprzez wymierzenie <xBx><xAnon>P. M. (1)</xAnon></xBx> kary 10 lat pozbawienia wolności;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">8</xName> <xText>zmianę orzeczenia Sądu I instancji w zakresie rozstrzygnięcia opisanego w pkt CXXXIV wyroku z dnia 1 czerwca 2007 roku poprzez połączenie orzeczonych w pkt od CXXXI do CXXXIII kar pozbawienia wolności i wymierzenie <xBx><xAnon>P. M. (1)</xAnon></xBx> kary łącznej 11 lat pozbawienia wolności;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">9</xName> <xText>zmianę orzeczenia Sądu I instancji w zakresie rozstrzygnięcia opisanego w punkcie CXXXV wyroku z dnia 1 czerwca 2007 roku poprzez wymierzenie <xBx><xAnon>J. O. (1)</xAnon> </xBx>kary 10 lat pozbawienia wolności;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">10</xName> <xText>zmianę orzeczenia Sądu I instancji w zakresie rozstrzygnięcia opisanego w pkt CXXXVIII wyroku z dnia 1 czerwca 2007 roku poprzez połączenie orzeczonych w pkt od CXXXV do CXXXVII kar pozbawienia wolności i wymierzenie <xBx><xAnon>J. O. (1)</xAnon></xBx> kary łącznej 11 lat pozbawienia wolności;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">11</xName> <xText>zmianę orzeczenia Sądu I instancji w zakresie rozstrzygnięcia opisanego w pkt CXXXIX wyroku z dnia 1 czerwca 2007 roku poprzez wymierzenie <xBx><xAnon>D. R.</xAnon></xBx> kary 5 lat pozbawienia wolności;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">12</xName> <xText>zmianę orzeczenia Sądu I instancji w zakresie rozstrzygnięcia opisanego w pkt CXL wyroku z dnia 1 czerwca 2007 roku poprzez wymierzenie <xBx><xAnon>R. J.</xAnon></xBx> kary 3 lat pozbawienia wolności;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">13</xName> <xText>zmianę orzeczenia Sądu I instancji w zakresie rozstrzygnięcia opisanego w pkt CXLII wyroku z dnia 1 czerwca 2007 roku poprzez połączenie orzeczonych w pkt od CXL do CXLI kar pozbawienia wolności i wymierzenie <xBx><xAnon>R. J.</xAnon></xBx> kary łącznej 3 lat pozbawienia wolności;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">14</xName> <xText>zmianę orzeczenia Sądu I instancji w zakresie rozstrzygnięcia opisanego w pkt CXLIII i CXLIV wyroku z dnia 1 czerwca 2007 r, poprzez wymierzenie <xBx><xAnon>G. O.</xAnon> </xBx>kary 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności.</xText> </xUnit> <xText><xBx>Obrońca oskarżonego <xAnon>M. Ś.</xAnon></xBx> powyższy wyrok zaskarżył <xBRx/>w części dotyczącej orzeczenia o karze, zarzucając mu:</xText> <xEnum> <xBullet>–</xBullet> <xEnumElem> <xText>odnośnie pkt XLVI wyroku</xText> </xEnumElem> </xEnum> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText>naruszenie prawa materialnego, w szczególności <xLexLink xArt="art. 60;art. 60 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 60 § 3 kodeksu karnego</xLexLink><xIx>,</xIx> poprzez niezastosowanie wobec oskarżonego <xAnon>M. Ś.</xAnon> nadzwyczajnego złagodzenia kary, pomimo, iż postawa oskarżonego w trakcie trwania postępowania przygotowawczego, polegająca na ujawnieniu przed organami ścigania istotnych informacji dotyczących współpodejrzanych oraz okoliczności popełnienia przez nich przestępstw, winny rzutować na ocenę zachowania oskarżonego, pod kątem nadzwyczajnego złagodzenia kary, co spowodowało wydanie wyroku z</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText>rażącą niewspółmiernością orzeczonej kary pozbawienia wolności, tj. <xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 4" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art.438 pkt <xBRx/>4 kodeksu postępowania karnego</xLexLink> poprzez orzeczenie kary pozbawienia wolności <xBRx/>w górnym wymiarze - 12 lat pozbawienia wolności, pomimo, iż okoliczności popełnienia czynu, motywacja sprawcy, wskazują jednoznacznie, iż kara orzeczona skarżonym wyrokiem nosi cechy rażącej niewspółmierności, a tym samym powinna być orzeczona niższym jej możliwym wymiarze,</xText> </xUnit> <xText>a co w konsekwencji doprowadziło</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText>do wydania kary łącznej z naruszenia <xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 4" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 4 kodeksu postępowania <xBRx/>karnego</xLexLink> poprzez orzeczenie wobec sprawcy czynu, oskarżonego kary łącznej <xBRx/>w maksymalnym wymiarze 15 lat pozbawienia wolności, pomimo, iż kary za pozostałe przestępstwa - inne niż w <xLexLink xArt="art. 438 pkt. 10;art. 438 pkt. 50;art. 438 pkt. 6" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">pkt XLVI</xLexLink> -wymierzone zostały w dolnych granicach ustawowego zagrożenia.</xText> </xUnit> <xText>Wskazując na powyższy zarzut skarżący wniósł, co do pkt XLVI:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText><xBx>zastosowanie nadzwyczajnego złagodzenia kary i wymierzenie oskarżonemu za zarzucone mu przestępstwo z pkt XLVI kary w dolnej granicy ustawowego zagrożenia, </xBx></xText> </xUnit> <xText>a, co do zarzutu z pkt 3</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText><xBx>o wymierzenie oskarżonemu kary łagodniejszej. </xBx></xText> </xUnit> <xText><xBx>Obrońca oskarżonego <xAnon>P. M. (1)</xAnon></xBx> zaskarżył wyżej wymienione orzeczenie w części dotyczącej kary wymierzonej w pkt CXXXI wyroku i kary łącznej z pkt CXXXIV zarzucając rażącą niewspółmierność kary. W konsekwencji wniósł <xBRx/>o zmianę wyroku w zaskarżonej części poprzez znaczne złagodzenie kary orzeczonej temu oskarżonemu w pkt CXXXI i kary łącznej orzeczonej w pkt CXXXIV wyroku.</xText> <xText><xBx>Obrońca oskarżonego <xAnon>J. O. (1)</xAnon></xBx> zaskarżył natomiast wyrok <xBRx/>w części dotyczącej wymiaru kary za przestępstwo przewidziane w <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 k.k.</xLexLink> oraz kary łącznej pozbawienia wolności wymierzonej temu oskarżonemu, zarzucając:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText>rażącą surowość wymierzonej oskarżonemu kary za przestępstwo rozboju <xBRx/>z użyciem niebezpiecznego narzędzia, nie uwzględniającą faktu jego zupełnie biernej postawy w czasie całego zdarzenia odmowy użycia broni, a także jego dotychczasowej niekaralności i dobrej opinii,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText>rażącą surowość kary łącznej pozbawienia wolności, która jest wynikiem rażąco surowej kary pozbawienia wolności wymierzonej za przestępstwo przewidziane w <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art.280§2kk</xLexLink>.</xText> </xUnit> <xText>Powołując się na powyższe zarzuty skarżący wniósł o wymierzenie oskarżonemu <xAnon>J. O. (1)</xAnon> kary pozbawienia wolności w niższym wymiarze za przestępstwo z <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art.280§2kk</xLexLink> oraz wymierzenie niższej kary łącznej pozbawienia wolności.</xText> <xText>Z kolei <xBx>obrońca oskarżonego <xAnon>J. Ż.</xAnon></xBx> powyższy wyrok zaskarżył <xBRx/>w całości w zakresie zarzutów opisanych w pkt I i II wyroku, zarzucając mu:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText>Obrazę przepisów prawa materialnego, a to <xLexLink xArt="art. 60;art. 60 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 60 § 3 k.k.</xLexLink> przez jego niezastosowanie do zarzutów opisanych w pkt I i II wyroku w zakresie czynu z <xLexLink xArt="art. 1;art. 1 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 1 i § 2 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 148;art. 148 § 2;art. 148 § 2 pkt. 4" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 148 § 2 pkt 4 k.k.</xLexLink>. mimo, iż w sposób niewątpliwy oskarżony składając wyjaśnienia przed organami postępowania ujawnił informacje dotyczące osób uczestniczących w popełnieniu tych przestępstw- oraz istotne okoliczności ich popełnienia.</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText>Obrazę przepisów prawa materialnego <xLexLink xArt="art. 223" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 223 k.k.</xLexLink> przez przyjęcie, iż oskarżony dopuści! się czynnej napaści na funkcjonariuszy publicznych - na policjantów <xAnon>T. Ś.</xAnon> i <xAnon>M. M. (3)</xAnon> w sytuacji, gdy zdarzenie nie miało miejsca podczas lub w związku z pełnieniem przez nich obowiązków służbowych,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText>Obrazę przepisów prawa procesowego, a to <xLexLink xArt="art. 4" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 4 k.p.k.</xLexLink> w zw. 410 <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">k.p.k.</xLexLink> przez uwzględnienie okoliczności przemawiających tylko na niekorzyść oskarżonego <xBRx/>i nie wydanie wyroku na podstawie całokształtu okoliczności ujawnionych na rozprawie głównej, poprzez naruszenie zasady bezpośredniości i nie przesłuchanie na rozprawie świadka <xAnon>T. M. (3)</xAnon>, gdy jego zeznania były szczególnie istotne dla ustalenia winy oskarżonego i wymiaru kary.</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">4</xName> <xText>Obrazę przepisów prawa procesowego, a to art. 297 § ł1ust. 5 <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">k.p.k.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 207" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 207 k.p.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 4" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 4 k.p.k.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 410" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">410 k.p.k.</xLexLink> poprzez nie przeprowadzenie oględzin kaset wideo z monitoringu prowadzonego na miejscu przestępstwa z <xLexLink xArt="art. 148" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 148 k.k.</xLexLink> w<xSUPx>;</xSUPx> kawiarence internetowej w <xAnon>P.</xAnon> i nie zabezpieczenie tychże kaset jako dowodu rzeczowego w sprawie, które to uchybienia mają charakter rażącego naruszenia prawa oraz mają wpływ na treść wydanego orzeczenia.</xText> </xUnit> <xText>Mając na uwadze powyższe zarzuty skarżący wniósł o:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText><xBx>Zmianę zaskarżonego wyroku przez wymierzenie <xAnon>J. Ż.</xAnon> za popełnienie zarzucanych mu czynów z <xLexLink xArt="art. 148;art. 148 § 2;art. 148 § 2 pkt. 4" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 148 § 2 pkt 4 k.k.</xLexLink> (opisanych w pkt ł i II wyroku) kary z zastosowaniem w <xLexLink xArt="art. 60;art. 60 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 60 § 3 k.k.</xLexLink> w wymiarze </xBx></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">–</xName> <xEnum> <xBullet>–</xBullet> <xEnumElem> <xText><xBx>za czyn opisany w pkt I wyroku 8 lat pozbawienia wolności </xBx></xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText><xBx>za czyn opisany w pkt II wyroku 8 lat pozbawienia wolności </xBx></xText> </xEnumElem> </xEnum> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText><xBx>Zmianę zaskarżonego wyroku przez uniewinnienie <xAnon>J. Ż.</xAnon> od popełnienia zarzucanych czynów z <xLexLink xArt="art. 223" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 223 k.k.</xLexLink> (opisanych w pkt I i II wyroku) </xBx></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText><xBx>Zmianę zaskarżonego wyroku przez wymierzenie <xAnon>J. Ż.</xAnon> kary łącznej w wymiarze 10 lat pozbawienia wolności, </xBx></xText> </xUnit> <xText><xBx>Alternatywnie zaś z uwagi na uchybienia proceduralne obrońca oskarżonego <xAnon>J. Ż.</xAnon> wniósł o:</xBx></xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">4</xName> <xText><xBx>uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi pierwszej instancji. </xBx></xText> </xUnit> <xText><xBx>Obrońca oskarżonego <xAnon>A. Ż.</xAnon></xBx> zaskarżył wyrok w całości <xBRx/>w zakresie zarzutów opisanych w pkt XLI, XLII i XLIV orzeczenia zarzucając:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText>Obrazę przepisów prawa materialnego, a to <xLexLink xArt="art. 25;art. 25 § 1;art. 25 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 25 § 1 i 3 k.k.</xLexLink> przez jego niezastosowanie do czynów opisanych w pkt XLI i XLII wyroku w zakresie przestępstwa z <xLexLink xArt="art. 13;art. 13 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 13 § 1 k.k</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 148;art. 148 § 2;art. 148 § 2 pkt. 4" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 148 § 2 pkt 4 k.k.</xLexLink>, mimo iż w sposób niewątpliwy oskarżony strzelając do <xAnon>T. Ś.</xAnon> i <xAnon>M. M. (3)</xAnon> działał w obronie koniecznej, a jeżeli granice obrony koniecznej przekroczył to było to wynikiem strachu i wzburzenia usprawiedliwionych okolicznościami zamachu,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText>Więc alternatywnie zarzucił obrazę <xLexLink xArt="art. 148;art. 148 § 4" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 148 § 4 k.k.</xLexLink> przez jego niezastosowanie i brak przyjęcia, iż oskarżony dopuszczając się w/w czynów działał pod wpływem silnego wzburzenia usprawiedliwionego okolicznościami.</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText>Obrazę przepisów prawa materialnego <xLexLink xArt="art. 223" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 223 k.k.</xLexLink> przez przyjęcie, iż oskarżony dopuścił się czynnej napaści na funkcjonariuszy publicznych - na policjantów <xAnon>T. Ś.</xAnon> i <xAnon>M. M. (3)</xAnon> w sytuacji, gdy zdarzenie nie miało miejsca podczas lub, w związku z pełnieniem przez nich obowiązków służbowych.</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">4</xName> <xText>Obrazę przepisów prawa materialnego <xLexLink xArt="art. 263;art. 263 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 263 § 2 k.k.</xLexLink> poprzez uznanie, że oskarżony wypełnił znamiona tego przestępstwa i posiadał broń palną, mimo iż znamiona tego czynu wymagają, aby posiadanie miało charakter trwały, a oskarżony miał broń w rękach przez kilkanaście sekund.</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">5</xName> <xText>Obrazę przepisów prawa procesowego, a to <xLexLink xArt="art. 4" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 4 k.p.k.</xLexLink> w zw. 410 <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">k.p.k.</xLexLink> przez – uwzględnienie okoliczności przemawiających tylko na niekorzyść oskarżonego i nie wydanie wyroku na podstawie całokształtu okoliczności ujawnionych na rozprawie głównej, poprzez naruszenie zasady bezpośredniości i nie przesłuchanie na rozprawie świadka <xAnon>T. M. (3)</xAnon>, gdy jego zeznania były szczególnie istotne dla ustalenia winy oskarżonego i wymiaru kary.</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">6</xName> <xText>Obrazę przepisów prawa procesowego, a to <xLexLink xArt="art. 297;art. 297 § 1;art. 297 § 1 ust. 5" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 297 § 1 ust. 5 k.p.k.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 207" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 207 k.p.k.</xLexLink> <xBRx/>w zw. z <xLexLink xArt="art. 4" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 4 k.p.k.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 410" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">410 k.p.k.</xLexLink> poprzez nie przeprowadzenie oględzin kaset wideo <xBRx/>z monitoringu prowadzonego na miejscu przestępstwa z <xLexLink xArt="art. 148" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 148 k.k.</xLexLink> w kawiarence internetowej w <xAnon>P.</xAnon> i nie zabezpieczenie tychże kaset jako dowodu rzeczowego w sprawie, które to uchybienia mają charakter rażącego naruszenia prawa oraz mają wpływ na treść wydanego orzeczenia.</xText> </xUnit> <xText>Mając na uwadze powyższe zarzuty skarżący wniósł o:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText>Zmianę zaskarżonego wyroku przez uznanie, iż działał w warunkach <xLexLink xArt="art. 25;art. 25 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 25 § 1 k.k.</xLexLink> <xBRx/>i uniewinnienie <xAnon>A. Ż.</xAnon> od popełnienia zarzucanych czynów <xBRx/>z <xLexLink xArt="art. 148;art. 148 § 2;art. 148 § 2 pkt. 4" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 148 § 2 pkt 4 k.k.</xLexLink> (opisanych w pkt XLI i XLII wyroku) lub odstąpienie od wymierzenia kary w trybie <xLexLink xArt="art. 25;art. 25 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 25 § 3 k.k</xLexLink> alternatywnie wymierzenie kary <xBRx/>w ramach sankcji opisanych w <xLexLink xArt="art. 148;art. 148 § 4" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 148 § 4 k.k.</xLexLink></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText>Zmianę zaskarżonego wyroku przez uniewinnienie <xAnon>A. Ż.</xAnon> od popełnienia zarzucanych czynów z <xLexLink xArt="art. 223" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 223 k.k.</xLexLink> (opisanych w pkt XLI i XLII wyroku)</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText>Zmianę zaskarżonego wyroku przez uniewinnienie <xAnon>A. Ż.</xAnon> od popełnienia zarzucanego czynu z <xLexLink xArt="art. 263;art. 263 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 263 § 2 k.k.</xLexLink> (opisanego w pkt XLIV wyroku)</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">4</xName> <xText>Zmianę zaskarżonego wyroku przez wymierzenie <xAnon>A. Ż.</xAnon> kary <xBRx/>w wymiarze 10 lat pozbawienia wolności za przestępstwo z <xLexLink xArt="art. 13;art. 13 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 13 § 1 k.k.</xLexLink> w zw. <xBRx/>z <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 k.k.</xLexLink></xText> </xUnit> <xText>Alternatywnie z uwagi na uchybienia proceduralne skarżący wniósł o:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">5</xName> <xText>Uchylenie wyroku i zwrot sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd Okręgowy w Katowicach.</xText> </xUnit> <xText><xBx>Obrońca oskarżonego <xAnon>W. S.</xAnon></xBx> zaskarżył wyrok co do kary zarzucając:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText>obrazę przepisów prawa procesowego, a w szczególności <xLexLink xArt="art. 424" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 424 k.p.k.</xLexLink> przez <xBRx/>oparcie orzeczenia o karze (winie) oskarżonego tylko na dowodach obciążających <xBRx/>i pominięcia dowodów korzystnych dla oskarżonego,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText>obrazę przepisów prawa materialnego, a w szczególności <xLexLink xArt="art. 60;art. 60 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art.60§3kk</xLexLink> przez jego niezastosowanie, gdy spełnione zostały przesłanki do jego zastosowania, bowiem oskarżony ujawnił osoby uczestniczące w popełnieniu przestępstw oraz okoliczności ich popełnienia,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText>rażącą niewspółmierność kary łącznej oraz kar cząstkowych poprzez uznanie, <xBRx/>iż kara łączna oraz kary łączne pozbawienia wolności są adekwatne do stopnia zawinienia i charakteru popełnionych przez oskarżonego przestępstw, gdy tymczasem mając na uwadze okoliczności przemawiające na korzyść oskarżonego, które nie zostały uwzględnione, są to kary rażąco surowe.</xText> </xUnit> <xText>W oparciu o powyższe zarzuty skarżący wniósł o:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText>zmianę zaskarżonego wyroku przez wymierzenie znacznie łagodniejszej kary pozbawienia wolności, ewentualnie,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText>uchylenie wyroku i przekazanie sprawy sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania.</xText> </xUnit> <xText>Natomiast <xBx>obrońca oskarżonego <xAnon>R. J.</xAnon></xBx> zaskarżył wyrok jedynie <xBRx/>w części dotyczącej rozstrzygnięcia o karze, zarzucając rażącą surowość kary, polegająca na wymierzeniu temu oskarżonemu kary łącznej 2 lat pozbawienia wolności bez warunkowego zawieszenia jej wykonania. W konsekwencji autor środka odwoławczego wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku w pkt.142 poprzez warunkowe zawieszenie orzeczonej względem oskarżonego <xAnon>R. J.</xAnon> kary pozbawienia wolności w wymiarze 2 lat na okres próby wynoszący lat 5, względnie zaś <xBRx/>o złagodzenie kary poprzez jej orzeczenie w dolnych granicach przewidzianych przepisem <xLexLink xArt="art. 263" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art.263kk</xLexLink>.</xText> <xText>Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:</xText> <xText>Częściowo apelacje prokuratora i obrońców zasługiwały na uwzględnienie.</xText> <xText>Uwzględniając wielość zarzucanych oskarżonym czynów, wielopodmiotowość sprawy oraz różnorodność zarzutów apelacyjnych, wskazujących także i na te fragmenty zaskarżonego wyroku, które dla stron w konsekwencji okazały się niekontrowersyjne, niezbędnym – w ocenie sądu ad quem – jest syntetyczne omówienie na wstępie, apelacji w odniesieniu do poszczególnych oskarżonych, dla precyzyjnego wyodrębnienia pola zaskarżenia, a nadto wskazania tym samym też okoliczności niekwestionowanych i niewymagających podjęcia szczegółowych rozważań w postępowaniu odwoławczym, o ile nie stanowiły o realizacji wymagań, do których odwołuje się przepis <xLexLink xArt="art. 440" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art.440kpk</xLexLink>.</xText> <xText><xBx>Odnośnie oskarżonego <xAnon>J. Ż.</xAnon>:</xBx></xText> <xText>Mając w polu widzenia apelację obrońcy oskarżonego, który omawiany wyrok zaskarżył w całości w odniesieniu do przypisanych <xAnon>J. Ż.</xAnon> zbrodni zabójstwa <xAnon>T. Ś.</xAnon> i <xAnon>M. M. (3)</xAnon> w dniu 22 maja 2002roku <xBRx/>w <xAnon>C.</xAnon>, a nadto zarzuty skonkretyzowane w pkt A i B tego środka odwoławczego (mimo podniesionych dodatkowo zarzutów obrazy prawa procesowego) dojść należy do przekonania, że zasadniczo obrona nie kwestionowała zamiaru działania oskarżonego w zamiarze pozbawienia życia, jak również tego, iż czyn ten realizował znamiona przepisu <xLexLink xArt="art. 148;art. 148 § 2;art. 148 § 2 pkt. 4" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 148 § 2 pkt 4 k.k.</xLexLink>. Podniesiony przez obrońcę zarzut obrazy <xLexLink xArt="art. 223" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 223 k.k.</xLexLink>, który w istocie rzeczy, na co wskazuje retoryka uzasadnienia apelacji, dotyczy błędu w ustaleniach faktycznych, iż czynna napaść na funkcjonariuszy policji miała miejsce podczas lub w związku z pełnieniem przez nich obowiązków służbowych, w istocie rzeczy nie dyskredytuje stwierdzenia wyrażonego powyżej, a jedynie sugeruje potrzebę wyeliminowania z przypisanej oskarżonemu kumulatywnej kwalifikacji prawnej przepisu <xLexLink xArt="art. 223" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 223 k.k.</xLexLink>, o czym przekonuje też – wprawdzie błędnie sformułowany – wniosek omawianego środka odwoławczego. Generalnie natomiast intencją obrońcy w stosunku do wskazanych wyżej czynów było zarzucenie sądowi meriti naruszenia przepisu <xLexLink xArt="art. 60;art. 60 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 60 § 3 k.k.</xLexLink>, obligującego do orzeczenia za przypisane zbrodnie, kary z zastosowaniem dobrodziejstwa nadzwyczajnego jej złagodzenia, wobec spełnienia przesłanek wynikających z tego przepisu, a tym samym orzeczenia też znacznie łagodniejszych kar jednostkowych oraz kary łącznej.</xText> <xText>Prokurator natomiast, co do tego oskarżonego, generalnie zaskarżył wyrok w części dotyczącej orzeczenia o karze sugerując potrzebę wymierzenia <xAnon>J. Ż.</xAnon> za przypisane zbrodnie zabójstwa kary dożywotniego pozbawienia wolności, jak i też orzeczenia w takim wymiarze kary łącznej. Ponadto prokurator zakwestionował, w odniesieniu do czynów wynikających z pkt. VIII – X zaskarżonego wyroku, przyjętą konstrukcję z <xLexLink xArt="art. 60;art. 60 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art.60§3kk</xLexLink>, aczkolwiek jednocześnie nie kontestował w tym zakresie ustaleń faktycznych, kwalifikacji prawnej i dokonanej przez Sąd Okręgowy oceny dowodów. Jedynie w odniesieniu do uniewinnienia oskarżonego od zarzutu usiłowania zabójstwa <xAnon>J. P. (1)</xAnon> w dniu 14 listopada 2001roku w <xAnon>Ż.</xAnon> (pkt III wyroku) prokurator podważył zaoferowaną przez sąd ad quo ocenę dowodów i będące konsekwencją tego ustalenia faktyczne, podnosząc, iż są one błędne.</xText> <xText>Jednocześnie stwierdzić należy, że tak obrońca, jak i prokurator zgodnie nie kontestowali rozstrzygnięcia w przedmiocie winy i kary, co do czynów przypisanych <xAnon>J. Ż.</xAnon> w <xLexLink xArt="art. 60 § 3 pkt. 4;art. 60 § 3 pkt. 5;art. 60 § 3 pkt. 6;art. 60 § 3 pkt. 7;art. 60 § 3 pkt. 9" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">pkt IV – VII i IX</xLexLink> – XXXIX, co za niekontrowersyjne pozwala uznać nie tylko przyjętą ocenę dowodów, ustalenia faktyczne i kwalifikację prawną czynów, ale także (mimo, że chociażby co do <xLexLink xArt="art. 60 § 3 pkt. 5" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">pkt V</xLexLink> budzi to wątpliwości) wysokość wymierzonych kar przy zastosowaniu dobrodziejstwa, o jakim mowa w przepisie <xLexLink xArt="art. 60;art. 60 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art.60§3kk</xLexLink>, czego konsekwencją było zwolnienie sądu odwoławczego od podjęcia w tym fragmencie szczegółowych rozważań, jeśli uwzględnić granice zaskarżenia i brak okoliczności, które winny być rozstrzygnięte z urzędu.</xText> <xText><xBx>Odnośnie oskarżonego <xAnon>A. Ż.</xAnon>:</xBx></xText> <xText>Jeżeli chodzi o apelację prokuratora, to zasadniczo skoncentrowała ona uwagę na orzeczeniu wobec tego oskarżonego kar noszących cechę rażącej łagodności, co wyrażało się tym samym, w orzeczeniu rażąco niewspółmiernej kary łącznej. Według oskarżyciela publicznego, za przypisane oskarżonemu zbrodnie usiłowania zabójstwa <xAnon>T. Ś.</xAnon> i <xAnon>M. M. (3)</xAnon>, pożądane byłoby wymierzenie oskarżonemu kary dożywotniego pozbawienia wolności, a za usiłowanie w tym samym miejscu i czasie kwalifikowanego rozboju na osobie <xAnon>P. Z. (1)</xAnon> – kary 15 lat pozbawienia wolności. Jednocześnie prokurator nie kwestionował w tym fragmencie przyjętych ustaleń faktycznych i poprzedzającej je oceny dowodów dokonanej przez sąd pierwszej instancji oraz zasadniczo też, kwalifikacji prawnej za wyjątkiem potrzeby zastosowania w całości, stosownie do wymagań przepisu <xLexLink xArt="art. 4;art. 4 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art.4§1kk</xLexLink>, przepisów <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">kodeksu karnego</xLexLink> sprzed nowelizacji, która weszła w życie z dniem 26 września 2005roku Nadto dla prokuratora niekontrowersyjne było w całości orzeczenie w przedmiocie winy i kary odnośnie przypisanego oskarżonemu czynu z <xLexLink xArt="art. 263;art. 263 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art.263§2kk</xLexLink> ( pkt XLIV zaskarżonego wyroku).</xText> <xText>Z kolei obrońca oskarżonego nie zaskarżył przedmiotowego wyroku w ogóle, tak w odniesieniu do winy, jak i kary, jeśli chodzi o usiłowanie kwalifikowanego rozboju na osobie <xAnon>P. Z. (1)</xAnon> (pkt XLIII), co pozwala przyjąć, że z punktu widzenia obrony rozstrzygnięcie w tym zakresie nie budzi zastrzeżeń.</xText> <xText>Jednocześnie obrońca zaskarżył omawiany wyrok w pozostałym fragmencie<xBRx/>w całości, aczkolwiek jak się wydaje, podnosząc zarzuty obrazy prawa materialnego, nie starał się on kontestować przyjętych ustaleń faktycznych, chociaż do odmiennych wniosków prowadzić może lektura motywów tej apelacji sugerująca błąd <xBRx/>w ustaleniach, dotyczących działania <xAnon>A. Ż.</xAnon> w zamiarze pozbawienia <xBRx/>życia funkcjonariuszy policji, za czym miałby przemawiać zgromadzony materiał dowodowy (str. 15 uzasadnienia apelacji). Wprawdzie obrońca nie wyartykułował <xBRx/>w tym zakresie expressis verbis zarzutu, niemniej jednak w dalszej części pisemnych motywów sąd apelacyjny odniesie się do tej problematyki, chociaż podniesione zarzuty i wnioski apelacji zdają się wyraźnie przemawiać za tym, iż stanowisko obrony jest w tym zakresie niekonsekwentne, za czym chociażby zdaje się przkonywać domaganie się alternatywnie przyjęcia kwalifikacji z <xLexLink xArt="art. 148;art. 148 § 4" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art.148§4kk</xLexLink>, a więc uprzywilejowanej formy zabójstwa z afektu. Również i zarzut naruszenia przez sąd meriti przepisów dotyczących przekroczenia granic obrony koniecznej pozwalałby na wyprowadzenie wniosku, że omawiana apelacja jest niekonsekwentna, bowiem nie wyklucza w takim wypadku możliwości przypisania działania z zamiarem pozbawienia życia człowieka. Nadto w odniesieniu do kwestii materialno – prawnych obrońca wyeksponował zarzut obrazy <xLexLink xArt="art. 263;art. 263 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 263 § 2 k.k.</xLexLink> podnosząc, że przyjęte ustalenia faktyczne sądu nie dają podstaw do przypisania oskarżonemu nielegalnego posiadania dwóch jednostek broni palnej, z uwagi na krótkotrwałość władania jedną z tych jednostek. Jednocześnie też obrońca podobnie, jak w przypadku apelacji <xAnon>J. Ż.</xAnon>, zarzucił Sądowi Okręgowemu naruszenie przepisów postępowania, a to zasady bezpośredniości, wyrażającej się w odczytaniu zeznań świadka <xAnon>T. M. (3)</xAnon>, mimo nie kontestowania warunków wynikających z <xLexLink xArt="art. 391;art. 391 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 391 § 1 k.p.k.</xLexLink>, będących dla sądu meriti podstawą takiego rozstrzygnięcia oraz zaniechania przez sąd odtworzenia kaset z monitoringu kawiarenki internetowej w <xAnon>C.</xAnon>, <xBRx/>w czasie, w którym rozgrywało się inkryminowane zdarzenie. Ponadto podobnie, jak w przypadku <xAnon>J. Ż.</xAnon>, obrońca odwołując się do tej samej argumentacji wyraził zapatrywanie o braku podstaw do przypisania oskarżonemu czynu z <xLexLink xArt="art. 223" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 223 k.k.</xLexLink></xText> <xText><xBx>Odnośnie oskarżonego <xAnon>M. Ś.</xAnon>:</xBx></xText> <xText>Mając w polu widzenia apelacje obu stron dojść można do kardynalnego przekonania, że w odniesieniu do wszystkich przypisanych oskarżonemu 42 czynów stanowiących w głównej mierze napady rabunkowe, mające postać kwalifikowanej formy rozboju, nie były kwestionowane przyjęte przez sąd pierwszej instancji ustalenia faktyczne wraz z poprzedzającą je oceną dowodów, jak i wskazane w pkt XLVI – LXXXVIII kwalifikacje prawne, a nadto, w większości wypadków wymierzone kary, z zastosowaniem dobrodziejstwa nadzwyczajnego ich złagodzenia. W szczególności strony, w tym również prokurator, nie kontestowały faktu uznania za wiarygodne wyjaśnień oskarżonego <xAnon>M. Ś.</xAnon> w sposób pozwalający w oparciu o ten dowód poczynienia obiektywnych ustaleń, złożonych już we wstępnej fazie śledztwa i podtrzymanych w toku rozprawy głównej.</xText> <xText>Jeśli chodzi natomiast o oskarżyciela publicznego, to formułując zarzut obrazy <xLexLink xArt="art. 60;art. 60 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 60 § 3 k.k.</xLexLink> w zakresie rozstrzygnięcia w pkt XLVIII –L, LXIII – LXIX, LXXI, wyeksponował on, iż nie został w tym wypadku spełniony jeden z warunków tego przepisu, „współdziałania z innymi osobami”, skoro przestępstwa w nich przypisane oskarżony nie popełnił wspólnie i w porozumieniu z co najmniej dwiema osobami. Tym samym przy braku przesłanek obligatoryjnego nadzwyczajnego złagodzenia kary prokurator domagał się w omawianym fragmencie orzeczenia kar przewidzianych dla wyrażonych w nich konkretnych typów czynów.</xText> <xText>Co się tyczy natomiast obrońcy oskarżonego, którego apelacja również dotykała jedynie tej części wyroku, który wyrażał się w karze, to zarzucała ona obrazę przepisu <xLexLink xArt="art. 60;art. 60 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 60 § 3 k.k.</xLexLink>, wobec niezastosowania nadzwyczajnego złagodzenia kary <xBRx/>w przypadku oskarżonego odnośnie czynu przypisanego mu w pkt XLVI zaskarżonego wyroku, a mianowicie współudziału w napadzie rabunkowym w dniu <xBRx/>17 stycznia 2002 roku w <xAnon>R.</xAnon> na konwój przewożący pieniądze <xAnon> (...) Bank S.A</xAnon>, wyczerpującym znamiona przestępstwa z <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 k.k.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 157;art. 157 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 157 § 1 k.k.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 288;art. 288 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 288 § 1 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 2 k.k.</xLexLink> Tym samym obrońca podnosząc nadto zarzut rażącej niewspółmierności kary domagał się, tak w odniesieniu do kary jednostkowej, jak i kary łącznej, ich złagodzenia, podnosząc zarzut, o jakim mowa w <xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 4" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt <xBRx/>4 k.p.k.</xLexLink></xText> <xText>Zatem przy tak zakreślonych granicach środka odwoławczego jedynie problematyka objęta zarzutami obu apelacji dotykająca, najogólniej rzecz ujmując kary, zgodnie z regułami postępowania odwoławczego, pozostawała w kręgu rozważań sądu apelacyjnego.</xText> <xText><xBx>Odnośnie oskarżonego <xAnon>A. K. (1)</xAnon>:</xBx></xText> <xText>Podobnie, jak w przypadku oskarżonego <xAnon>M. Ś.</xAnon>, bacząc na apelacje prokuratora i obrońcy w omawianym fragmencie, dojść można do przekonania, że strony nie kontestowały przyjętej przez sąd ad quo oceny dowodów, ustaleń faktycznych i kwalifikacji prawnych w odniesieniu do wszystkich <xBRx/>25 przypisanych oskarżonemu przestępstw (pkt XC – CXIV), w większości stanowiących kwalifikowane napady rabunkowe, popełnione na szkodę różnych podmiotów, a jedyną kontrowersyjną dla stron kwestią była problematyka kary, głównie w łącznym jej wymiarze. Prokurator bowiem podnosząc zarzut rażącej niewspółmierności domagał się jej podwyższenia, obrońca natomiast złagodzenia.</xText> <xText>Jednocześnie prokurator podnosząc argumentację tożsamą, jak w przypadku <xAnon>J. Ż.</xAnon> i <xAnon>M. Ś.</xAnon> wywodził, że w odniesieniu do części przypisanych przestępstw (<xLexLink xArt="art. 60 § 3 pkt. 10;art. 60 § 3 pkt. 100;art. 60 § 3 pkt. 1;art. 60 § 3 pkt. 2;art. 60 § 3 pkt. 3;art. 60 § 3 pkt. 4;art. 60 § 3 pkt. 5;art. 60 § 3 pkt. 6;art. 60 § 3 pkt. 7;art. 60 § 3 pkt. 8;art. 60 § 3 pkt. 9;art. 60 § 3 pkt. 10;art. 60 § 3 pkt. 100;art. 60 § 3 pkt. 5" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">pkt XCI – XCV</xLexLink>, XCVII), brak było podstaw do przyjęcia dobrodziejstwa nadzwyczajnego złagodzenia kary, o jakim mowa w przepisie <xLexLink xArt="art. 60;art. 60 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. <xBRx/>60 § 3 k.k.</xLexLink>, co winno w tym zakresie skłonić sąd do wymierzenia surowszych kar jednostkowych, przewidzianych za konkretne typy czynów.</xText> <xText>Zatem i w tym wypadku Sąd Apelacyjny poza zakresem szczegółowych rozważań pozostawił szeroko pojętą problematykę zawinienia, koncentrując swoją uwagę, zgodnie z zakreślonymi granicami zaskarżenia, na kwestii kary.</xText> <xText><xBx>Odnośnie oskarżonego <xAnon>W. S.</xAnon>:</xBx></xText> <xText>Tak jak wyżej, mając w polu widzenia granice zaskarżenia sprecyzowane <xBRx/>w apelacjach prokuratora i obrońcy, sąd ad quem uznał jedynie za pożądane skupienie swojej uwagi na problematyce kary, skoro tylko w tym fragmencie wyrok został zaskarżony przez strony, dla których niekontrowersyjne okazały się być ustalenia faktyczne, ocena dowodów i kwalifikacje prawne wszystkich przypisanych <xAnon>W. S.</xAnon> przestępstw (pkt CXVI – CXXIX).</xText> <xText>Jeżeli chodzi o obrońcę, to między innymi podnosząc zarzut obrazy <xLexLink xArt="art. 60;art. 60 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art.60§3kk</xLexLink> i niewyjaśnienie w pisemnych motywach przez Sąd Okręgowy, dlaczego nie skorzystał z dobrodziejstwa nadzwyczajnego złagodzenia kary, wywodził on, iż tak kary jednostkowe, jak i w konsekwencji kara łączna, noszą cechy rażącej surowości.</xText> <xText>Z kolei prokurator nie kwestionując faktu, iż późniejsze wyjaśnienia oskarżonego były znacząco przydatne dla dokonanych ustaleń faktycznych, nie kontestował też wymiaru poszczególnych kar jednostkowych, natomiast za rażąco niewspółmiernie łagodną w jego ocenie uznał karę łączną, domagając się jej podwyższenia.</xText> <xText>Jednocześnie zauważyć należy, że mimo, iż w odniesieniu do przestępstwa przypisanego w pkt CXXIV zaskarżonego wyroku, sąd pierwszej instancji przyznał (str. 95 pisemnego uzasadnienia wyroku), iż w podstawie prawnej wymiaru kary zastosował błędnie przepis <xLexLink xArt="art. 60;art. 60 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 60 § 3 k.k.</xLexLink> i <xLexLink xArt="§ 6;§ 6 pkt. 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">§ 6 pkt 1 k.k.</xLexLink>, wymierzając ją wbrew regułom wynikającym z tej instytucji, prokurator rozstrzygnięcia tego nie zaskarżył na niekorzyść oskarżonego, co niezależnie od braku przesłanek materialnych, wynikających z omawianych przepisów, implikować musiało korzystne dla oskarżonego rozstrzygnięcie sądu, wyrażające się w konsekwencji w orzeczeniu kary poniżej dolnego progu ustawowego zagrożenia za przestępstwo rozboju kwalifikowanego.</xText> <xText>Ponadto przedmiotem zaskarżenia stron nie była też zasadność przyjęcia <xBRx/>w kwalifikacji kumulatywnej przypisanej oskarżonemu za udział w napadzie <xBRx/>za konwój przewożący pieniądze należące do <xAnon> (...) Bank S.A.</xAnon> kwalifikacji z <xLexLink xArt="art. 157;art. 157 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. <xBRx/>157 § 1 k.k.</xLexLink>, do których to w trybie <xLexLink xArt="art. 440" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 440 k.p.k.</xLexLink> odniósł się z urzędu sąd odwoławczy.</xText> <xText><xBx>Odnośnie oskarżonego <xAnon>P. M. (1)</xAnon>:</xBx></xText> <xText>Jeśli chodzi o tego oskarżonego, to niekontrowersyjne dla stron okazały się rozstrzygnięcia wyrażone w pkt CXXXII i CXXXIII zaskarżonego wyroku, dotyczące przestępstw z <xLexLink xArt="art. 263;art. 263 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 263 § 2 k.k.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 276" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 276 k.k.</xLexLink>, tak w przedmiocie zawinienia, jak <xBRx/>i wymierzonych kar, co zwalniało tym samym sąd drugiej instancji od ingerowania w tę część orzeczenia.</xText> <xText>Co się natomiast tyczy przypisania oskarżonemu <xAnon>P. M. (1)</xAnon> współudziału usiłowania kwalifikowanego napadu rabunkowego wraz z innymi oskarżonymi na szkodę pokrzywdzonego <xAnon>P. Z. (1)</xAnon>, to również i w tym zakresie strony nie kontestowały zawinienia, a zaskarżyły to rozstrzygnięcie jedynie w części dotyczącej wymiaru kary, podnosząc jej rażącą niewspółmiernie surowość w przypadku obrońcy i w przypadku prokuratora rażącą łagodność, co miało jednocześnie wpływ na wymiar kary łącznej.</xText> <xText>Zatem i w odniesieniu do tego oskarżonego, przy takim zakreśleniu granic zaskarżenia, skutkować to musiało w postępowaniu odwoławczym zawężeniem pola rozważań przez sąd ad quem.</xText> <xText><xBx>Odnośnie oskarżonego <xAnon>J. O. (1)</xAnon>:</xBx></xText> <xText>Podobnie, jak w przypadku oskarżonego <xAnon>P. M. (1)</xAnon>, tak prokurator, jak i obrońca nie kwestionowali w ogóle zaskarżonego wyroku, co do czynów przypisanych temu oskarżonemu z <xLexLink xArt="art. 263;art. 263 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 263 § 2 k.k.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 276" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 276 k.k.</xLexLink>, co dotyczyło też wymiaru kar jednostkowych. Podobnie natomiast, jeśli chodzi o udział w usiłowaniu napadu rabunkowego na szkodę <xAnon>P. Z. (1)</xAnon> strony nie zgadzały się z wymierzoną karą, podnosząc jej rażącą łagodność (prokurator) i rażącą surowość (obrońca), co znajdowało przełożenie na rażąco niewspółmierny wymiar kary łącznej.</xText> <xText>Zatem w powyższym zakresie ocena dowodów i ustalenia faktyczne – za wyjątkiem drobnej kwestii odnoszącej się do czynu z <xLexLink xArt="art. 263;art. 263 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 263 § 2 k.k.</xLexLink>, które Sąd Apelacyjny podjął z urzędu – pozostawały poza zakresem szczegółowych rozważań sądu odwoławczego.</xText> <xText><xBx>Odnośnie oskarżonego <xAnon>D. R.</xAnon>:</xBx></xText> <xText>W omawianym fragmencie należy zauważyć, iż oskarżony ten nie zaskarżył wyroku, godząc się w całości z rozstrzygnięciem w przedmiocie winy i kary, natomiast wyrok ten zaskarżył jedynie prokurator na niekorzyść oskarżonego, podnosząc rażącą łagodność orzeczonej kary i niekwestionując orzeczenia <xBRx/>w przedmiocie zawinienia.</xText> <xText>Strony nie odniosły się jednocześnie tym samym do zasadności przyjęcia <xBRx/>w kumulatywnej kwalifikacji prawnej przypisanego oskarżonemu przestępstwa <xBRx/>z <xLexLink xArt="art. 157;art. 157 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 157 § 1 k.k.</xLexLink>, co w trybie <xLexLink xArt="art. 440" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 440 k.p.k.</xLexLink> dało asumpt sądowi odwoławczemu do wydania stosowanego orzeczenia z urzędu.</xText> <xText><xBx>Odnośnie oskarżonego <xAnon>R. J.</xAnon>:</xBx></xText> <xText>Jeśli zważyć na apelacje prokuratora i obrońcy, odnoszące się jedynie do rozważań w zakresie kary, również i w przypadku tego oskarżonego, uznać należy za niekontrowersyjne ustalenia faktyczne oraz kwalifikacje prawne przypisanych czynów z <xLexLink xArt="art. 263;art. 263 § 1;art. 263 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 263 § 1 i § 2 k.k.</xLexLink> Jeśli bowiem prokurator podnosząc zarzut rażącej łagodności kary domagał się jej podwyższenia do pułapu 3 lat, to obrońca twierdząc, iż jest ona rażąco surowa wnosił o jej orzeczenie z zastosowaniem dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia jej wykonania.</xText> <xText>Powyższe stwierdzenie, jak i w przypadku pozostałych kilku oskarżonych, pozwalało Sądowi Apelacyjnemu na uniknięcie szczegółowych rozważań w przedmiocie zawinienia, za wyjątkiem tych, które niezbędne są w kwestii prawidłowego ukształtowania wymiaru kary.</xText> <xText><xBx>Odnośnie oskarżonego <xAnon>G. O.</xAnon>:</xBx></xText> <xText>Co się tyczy tego oskarżonego, to nie zaskarżył on przedmiotowego wyroku, podzielając rozstrzygnięcie w przedmiocie zawinienia, jak i kary. Natomiast orzeczenie to w części dotyczącej kary na niekorzyść oskarżonego zaskarżył prokurator, podnosząc, iż jej rażąca niewspółmierność nie tylko wyrażała się w jej wysokości, ale również w zastosowaniu dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia wykonania, skoro we wniosku domagał się on jej podwyższenia do poziomu 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności. Jednocześnie w motywach pisemnych prokurator zauważył, iż w kumulatywnej kwalifikacji prawnej Sąd Okręgowy błędnie przyjął wobec oskarżonego <xLexLink xArt="art. 339;art. 339 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 339 § 1 k.k.</xLexLink>, a nie <xLexLink xArt="art. 239;art. 239 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 239 § 1 k.k.</xLexLink></xText> <xText>Również tak wyrażona inicjatywa odwoławcza stron skutkowała radykalnym zawężeniem przedmiotu rozważań przez Sąd Apelacyjny.</xText> <xText>Jednocześnie mając w polu widzenia fakt, że orzeczenie sądu oparte na przepisie <xLexLink xArt="art. 415;art. 415 § 4" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 415 § 4 k.p.k.</xLexLink>, dotyczące zasądzenia solidarnie od wymienionych oskarżonych odszkodowań w ustalonych precyzyjnie kwotach na rzecz wskazanych podmiotów, bądź to pokrzywdzonych, bądź też firm ubezpieczeniowych, jak również dotyczące nawiązek orzeczonych na mocy <xLexLink xArt="art. 46;art. 46 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 46 § 2 k.k.</xLexLink> oraz w zakresie powództwa cywilnego pozostawionego bez rozpoznania, wyrażonych w pkt CXLVI – CLII zaskarżonego wyroku, okazały się być niekontrowersyjne dla stron, Sąd Apelacyjny nie znalazł powodów do ingerowania w ten fragment zaskarżonego rozstrzygnięcia.</xText> <xText><xBx>Przechodząc do szczegółowych rozważań Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:</xBx></xText> <xText>Generalnie rzecz ujmując, a nadto mając w polu widzenia, iż okoliczności te nie stanowiły przedmiotu zaskarżenia, stwierdzić należy, że mimo, iż pewne kwestie budziły w omawianym wyroku wątpliwości, których nie można było konwalidować wobec braku apelacji na niekorzyść, stwierdzić trzeba, że przyjęta przez sąd pierwszej instancji ocena dowodów oparta w znacznej mierze na wyjaśnieniach oskarżonych, <xBRx/>w pełni chroniona była zasadą, o jakiej mowa w przepisie <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 7 k.p.k.</xLexLink>, co pozwoliło na dokonanie przynajmniej w zakresie strony przedmiotowej, właściwych ustaleń faktycznych oraz w znacznym też zakresie przyjęcie prawidłowych kwalifikacji przypisanych oskarżonym czynów. Podkreślić trzeba też, że wprawdzie pisemne motywy zaskarżonego wyroku nie do końca są precyzyjne, w szczególności <xBRx/>w odniesieniu do tych fragmentów, które dotyczą kar, w tym również stosowania <xLexLink xArt="art. 60;art. 60 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 60 § 3 k.k.</xLexLink>, niemniej jednak nie świadczy to o takim naruszeniu normy, o jakiej mowa w <xLexLink xArt="art. 424" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 424 k.p.k.</xLexLink>, która mogłaby mieć wpływ na treść zaskarżonego wyroku.</xText> <xText>Sąd odwoławczy uzasadniając pisemnie wyrok dla ułatwienia oceny odniesie poszczególne apelacje stron do konkretnych oskarżonych, niemniej jednak <xBRx/>w przypadku dwóch kwestii mających wspólne uzasadnienie, swoje uwagi wyartykułuje globalnie.</xText> <xText>I tak w pierwszej kolejności w pełni zgodzić się trzeba się z zarzutem podniesionym przez prokuratora, co do obrazy w zaskarżonym wyroku w odniesieniu do oskarżonych <xAnon>J. Ż.</xAnon>, <xAnon>M. Ś.</xAnon> i <xAnon>A. K. (1)</xAnon>, <xBRx/>w zakresie precyzyjnie opisanych czynów, wymienionych też w części wstępnej niniejszych rozważań, przepisu <xLexLink xArt="art. 60;art. 60 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 60 § 3 k.k.</xLexLink> Nie wdając się w szerszą argumentację dotyczącą przesłanek stosowania wskazanego wyżej unormowania podkreślić należy, iż trafnie prokurator wyeksponował to, że przepis ten można stosować jedynie <xBRx/>w odniesieniu do sprawcy, który czynu dopuścił się we współdziałaniu z innymi osobami, co winno precyzyjnie wynikać nie tylko z ustaleń faktycznych, ale również <xBRx/>z opisu przypisanego przestępstwa. W sposób niekontrowersyjny w doktrynie przedmiotu oraz judykaturze przyjmuje się zatem, że aby skorzystać z normy, o jakiej mowa w przepisie <xLexLink xArt="art. 60;art. 60 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 60 § 3 k.k.</xLexLink> niezbędnym jest zatem popełnienie przestępstwa przez co najmniej 3 współdziałające osoby, a niewystarczającym w tej mierze jest zrealizowanie pozostałych okoliczności, do których przepis ten odnosi się. Tym samym, skoro oskarżeni <xAnon>J. Ż.</xAnon>, <xAnon>M. Ś. (1)</xAnon>, i <xAnon>A. K. (1)</xAnon> wymienionych w apelacji prokuratora przestępstw nie dopuścili się w warunkach, <xBRx/>o jakich mowa wyżej, lecz bądź samodzielnie, bądź to z jedną osobą, to niewątpliwie racje należy przyznać skarżącemu, że błędnie Sąd Okręgowy w podstawie wymiaru kary odwołał się do treści <xLexLink xArt="art. 60;art. 60 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 60 § 3 k.k.</xLexLink> Zdaniem Sądu Apelacyjnego nie może natomiast budzić wątpliwości stwierdzenie, że w omawianym fragmencie wyroku przy dokonaniu ustaleń faktycznych sąd w pełni wykorzystał wyjaśnienia wszystkich trzech oskarżonych, którzy w sposób rzetelny zrekonstruowali przebieg inkryminowanych zdarzeń, współpracując tym samym nie tylko z organami ścigania, ale również istotnie ułatwiając pracę sądu merytorycznego. Powyższa okoliczność niewątpliwie wynika <xBRx/>z lektury pisemnych motywów zaskarżonego wyroku i nie została w żadnym wypadku skutecznie podważona w apelacji prokuratora. Sąd Apelacyjny w Katowicach wielokrotnie w swym orzecznictwie dawał wyraz temu, że złożenie przez oskarżonych, przyznających się do winy szczegółowych wyjaśnień, wskazujących na istotne okoliczności przypisanych im przestępstw i świadczących o decyzji <xBRx/>o współpracy z organami ścigania i wymiaru sprawiedliwości, przy braku pozostałych warunków do zastosowania dobrodziejstwa nadzwyczajnego złagodzenia kary, <xBRx/>o jakich mowa w <xLexLink xArt="art. 60;art. 60 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 60 § 3 k.k.</xLexLink>, stanowi na tyle ważką okoliczność, iż winno być ono oceniane na gruncie <xLexLink xArt="art. 60;art. 60 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 60 § 2 k.k.</xLexLink></xText> <xText>Mając powyższe w polu widzenia sąd ad quem doszedł do przekonania, iż taka sytuacja zachodzi w niniejszej sprawie i świadczy o szczególnie uzasadnionym wypadku, do którego odwołuje się przepis <xLexLink xArt="art. 60;art. 60 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 60 § 2 k.k.</xLexLink>, umożliwiający orzeczenie kary poniżej dolnego progu przewidzianego za przestępstwo. O ile zatem Sąd Apelacyjny podzielił w tym zakresie zapatrywanie zarzutów prokuratora, o tyle z kolei nie uznał za stosowne, aby rekonstruować w odniesieniu do każdego z oskarżonych konkretny wymiar kar, zgodnie z żądaniem oskarżyciela. Dlatego też sąd drugiej instancji uznał jedynie za stosowane zreformowanie zaskarżonego wyroku w tej części, przez zmianę w podstawie prawnej wymiaru kary przepisu pozwalającego na skorzystanie przez oskarżonych z dobrodziejstwa nadzwyczajnego jej złagodzenia, z <xLexLink xArt="art. 60;art. 60 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 60 § 3 k.k.</xLexLink> na <xLexLink xArt="art. 60;art. 60 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 60 § 2 k.k.</xLexLink> Nie może bowiem budzić wątpliwości to, że decyzja oskarżonych o podjęciu współpracy z organami państwa, w sposób istotnie pozytywny świadczy o ich postawie po dokonaniu przestępstwa, co też w sposób zasadniczy winno znaleźć premiujący wyraz w karze.</xText> <xText>Drugą kwestią którą Sąd odwoławczy chciałby w tym miejscu podnieść, to problem zastosowania wobec oskarżonych <xAnon>W. S.</xAnon>, w kumulatywnej kwalifikacji prawnej czynu przypisanego mu w pkt CXVI wyroku i wobec oskarżonego <xAnon>D. R.</xAnon> odnośnie czynu przypisanego mu w pkt CXXXIX, oraz wobec oskarżonego <xAnon>J. Ż.</xAnon> w zakresie czynu przypisanego w <xLexLink xArt="art. 157 § 1 pkt. 4" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">pkt IV</xLexLink>, przepisu <xLexLink xArt="art. 157;art. 157 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 157 § 1 k.k.</xLexLink> Przestępstwa te dotyczą najogólniej rzecz ujmując napadu rabunkowego we współdziałaniu z innymi osobami na konwój przewożący pieniądze należące do <xAnon> (...) Banku S.A.</xAnon> w dniu 17 stycznia 2002 roku w <xAnon>R.</xAnon>. <xBRx/>Z mało precyzyjnego opisu przypisanego czynu, który nie odpowiada do końca niekontrowersyjnym dla stron ustaleniom faktycznym, wynika, że oskarżeni ci mieli oddać strzały z rewolweru <xAnon>H.</xAnon> do <xAnon>P. S.</xAnon> powodując u niego między innymi rany postrzałowe prawego kolana i lewej dłoni. Nie budzi natomiast wątpliwości – co wynika z przyjętej oceny dowodów i ustaleń faktycznych, iż wszystkie obrażenia ciała <xAnon>P. S.</xAnon> w inkryminowanym czasie spowodował swym działaniem współoskarżony <xAnon>M. Ś. (1)</xAnon>, przy czym oskarżony <xAnon>D. R.</xAnon> w ogóle nie widział tego fragmentu zdarzenia, natomiast pozostali współoskarżeni wprawdzie obejmowali fakt ten świadomością, niemniej jednak nie sposób z ich działaniem wiązać związku przyczynowego z powstałymi u <xAnon>P. S.</xAnon> obrażeniami ciała. Kierując się zatem zasadą indywidualizacji odpowiedzialności, Sąd Apelacyjny nie znalazł, jakiegokolwiek prawnego uzasadnienia do przypisania również odpowiedzialności <xBRx/>z <xLexLink xArt="art. 157;art. 157 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 157 § 1 k.k.</xLexLink> w odniesieniu do oskarżonych <xAnon>J. Ż.</xAnon>, <xAnon>W. S.</xAnon> <xBRx/>i <xAnon>D. R.</xAnon> uznając, że ta winna obciążać jedynie <xAnon>M. Ś.</xAnon>. Konsekwencją tego musiało być zwolnienie oskarżonych <xAnon>J. Ż.</xAnon>, <xAnon>W. S.</xAnon> i <xAnon>D. R.</xAnon> od obowiązku uiszczenia nawiązki na rzecz pokrzywdzonego <xAnon>P. S.</xAnon>, o jakiej mowa w pkt CLI zaskarżonego wyroku, bowiem nie zostali oni skazani za naruszenie czynności narządów ciała człowieka, a zatem nie zostały w ich przypadku zrealizowane przesłanki wynikające z treści przepisów <xLexLink xArt="art. 46;art. 46 § 1;art. 46 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 46 § 1 i § 2 k.k.</xLexLink>, tak jak miało to miejsce w odniesieniu do oskarżonego <xAnon>M. Ś.</xAnon>.</xText> <xText>Wprawdzie powyższa okoliczność nie stanowiła przedmiotu zaskarżenia stron, w tym również obrońców, niemniej jednak do takiego rozstrzygnięcia sąd odwoławczy skłoniła treść przepisu <xLexLink xArt="art. 440" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 440 k.p.k.</xLexLink></xText> <xText> <xBx> Co się tyczy oskarżonych <xAnon>J. Ż.</xAnon> i <xAnon>A. Ż.</xAnon>:</xBx> </xText> <xText>Apelacja prokuratora częściowo zasługiwała na uwzględnienie, aczkolwiek <xBRx/>w nieznacznym zakresie, zasługiwała też na uwzględnienie apelacja obrońcy <xAnon>A. Ż.</xAnon>, natomiast w odniesieniu do apelacji obrońcy <xAnon>J. Ż.</xAnon> sąd odwoławczy nie znalazł podstaw do aprobaty zarzutów i wniosków w niej zawartych.</xText> <xText>Dostrzegając, iż autorem apelacji obu oskarżonych jest ten sam obrońca, <xBRx/>a część zarzutów opartych na tych samych argumentach jest tożsama, sąd ad quem doszedł do przekonania, iż możliwe jest łączne omówienie obu środków odwoławczych, w szczególności tam, gdzie dotyczą one wspólnych zarzutów.</xText> <xText>Mając w polu widzenia granice wniesionych środków odwoławczych, omówione wyżej, dojść należy do przekonania, że w znaczącej części niekontrowersyjne dla stron były ustalenia faktyczne, jak i przyjęta przez sąd ad quo ocena całokształtu zebranego w sprawie materiału dowodowego, oparta w dużej części na wyjaśnieniach oskarżonych i mieszcząca się w granicach zasady, o jakiej mowa <xBRx/>w przepisie <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art.7 kpk</xLexLink>. Według Sądu Apelacyjnego zastrzeżenia budziły jedynie – przy tak zakreślonym polu zaskarżenia – ustalenia faktyczne dotyczące czynu, mającego według aktu oskarżenia polegać na usiłowaniu przez <xAnon>J. Ż.</xAnon> zabójstwa <xAnon>J. P. (1)</xAnon> w dniu 14 listopada 2001roku w <xAnon>Ż.</xAnon> (pkt III wyroku), stanowiącego przedmiot uniewinnienia, tym bardziej, że w żadnej mierze nie odpowiadają one ujawnionym w sprawie dowodom, stanowiących dla Sądu Okręgowego ich podstawę. Tym samym w pełni zgodzić należy się z oskarżycielem publicznym, iż wyrok w tym fragmencie obarczony jest błędem w ustaleniach faktycznych. W pełni trafnie prokurator wywiódł, że przyjęta przez sąd ocena dowodów z powodu braki logiki wywodów budzić musi zastrzeżenia. Zgodzić należało się również z prokuratorem i w tym fragmencie, w którym wskazywał na potrzebę uznania czynów opisanych w zarzutach 3 i 5 aktu oskarżenia, jako jednego czynu, spiętego wspólną kumulatywną kwalifikacją, tym bardziej, że dotyczyło ono tożsamego dla miejsca i czasu zdarzenia, objętego wspólnym zamiarem działania sprawców. Skoro jednak niekontrowersyjne dla stron okazało się skazanie oskarżonych <xAnon>J. Ż.</xAnon> i <xAnon>W. S.</xAnon> za usiłowanie kwalifikowanego rozboju na szkodę <xAnon>J. P. (1)</xAnon> (pkt 5 i 138 aktu oskarżenia), to w szczególności, przy braku apelacji na niekorzyść, nie sposób było w postępowaniu odwoławczym rozstrzygnięcia tego wzruszyć, tym bardziej, że <xAnon>J. Ż.</xAnon> przy wymiarze kary skorzystał z dobrodziejstwa, o jakim mowa w <xLexLink xArt="art. 60;art. 60 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art.60§3kk</xLexLink>. Wprawdzie i przyjęcie wyżej wymienionego przepisu w podstawie prawnej wymiaru kary przez Sąd Okręgowy w przypadku <xAnon>J. Ż.</xAnon> budzi zastrzeżenia, skoro wyjaśnieniom tego oskarżonego sąd nie dał wiary, a więc trudno mówić tu o ujawnieniu przez niego wobec organów ścigania istotnych okoliczności przestępstwa, niemniej jednak z uwagi na brak apelacji na niekorzyść, brak było też podstaw do zreformowania tego rozstrzygnięcia w postępowaniu odwoławczym.</xText> <xText>Lektura pisemnego uzasadnienia zaskarżonego wyroku (str. 99–107) odnosząca się do zdarzenia, jakie rozegrało się w dniu 14 listopada 2001 roku w <xAnon>Ż.</xAnon> na szkodę <xAnon>J. P. (1)</xAnon> pozwala przyjąć, i to w sposób kategoryczny, iż Sąd Okręgowy wyprowadził wnioski w przedmiocie, tak ustaleń faktycznych oraz oceny prawnej zachowania oskarżonego <xAnon>J. Ż.</xAnon>, sprzecznie z ujawnionymi dowodami, <xBRx/>bądź też nie uwzględniając informacji wynikających z całokształtu materiału dowodowego. W szczególności wskazać należy, że z jednej strony sąd ten oparł ustalenia faktyczne na zeznaniach pokrzywdzonego, odmawiając wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonych, a z drugiej strony dokonując oceny prawnej, wbrew przyjętym ustaleniom, a nadto bez wykorzystania dowodu z opinii balistycznej <xBRx/>i wyjaśnień oskarżonego <xAnon>M. Ś.</xAnon> (omówionych w uzasadnieniu) doszedł do końcowego wniosku, że oddanie przez oskarżonego <xAnon>J. Ż.</xAnon> strzału w kierunku głowy <xAnon>J. P. (1)</xAnon> miało charakter przypadkowy, uniemożliwiający tym samym przyjęcie konstrukcji zamiaru pozbawienia życia, chociażby ewentualnego.</xText> <xText>Na wstępie zauważyć trzeba, iż jak wynika z przyjętych przez sąd ustaleń faktycznych, oskarżeni <xAnon>J. Ż.</xAnon> i <xAnon>W. S.</xAnon> wtargnęli w krytycznym miejscu i czasie do otwartego garażu, w którym znajdował się <xAnon>J. P. (1)</xAnon> <xBRx/>i zaatakowali go, kierując w jego stronę broń palną i żądając klęknięcia z twarzą zwróconą do ściany garażu. Wówczas też obaj zaczęli go kopać po nogach i klatce piersiowej, żądając wydania kluczyków do samochodu wyprowadzonego na zewnątrz i uruchomionego, chociaż pewne wątpliwości budzić może, czy chodziło o kluczyki do samochodu, czy też bramy garażowej. W pewnym momencie przestali go kopać i wtedy według ustaleń sądu meriti <xAnon>J. Ż.</xAnon> przystawił pistolet do jego prawej strony, a gdy pokrzywdzony odwrócił głowę oddał on strzał. Co charakterystyczne ustalenia w tym fragmencie, oparte na zeznaniach, <xAnon>J. P. (1)</xAnon> nie wskazują, aby między ofiarą, a napastnikami w tym momencie doszło do szamotaniny, która to okoliczność ma kardynalne znaczenie na potrzeby dokonania właściwej oceny faktyczno – prawnej zachowania <xAnon>J. P. (1)</xAnon>. Jak wynika z wyjaśnień oskarżonego <xAnon>J. Ż.</xAnon> (k. 8235, tom 42) wskazał on, iż przed każdym napadem, w którym uczestniczył napastnicy przeładowywali broń palną, którą się posługiwali, co musiało wiązać się z wprowadzeniem naboju do komory nabojowej i ją zabezpieczali, przy czym w przypadku pistoletu MAG był specyficzny system zabezpieczenia broni i aby oddać strzał, wystarczyło mocno nacisnąć na język spustowy, bez potrzeby odbezpieczenia. Powyższe w pełni koresponduje ze stwierdzeniami wynikającymi <xBRx/>z dowodu z uzupełniającej opinii balistycznej biegłego <xAnon>J. K. (5)</xAnon> (k.5316a – 5316d, tom 27). W opinii tej biegły wskazał, że pistolet MAG 95 nie ma bezpiecznika wewnętrznego, a posiada wewnętrzna blokadę iglicy, sterowaną spustem. <xBRx/>W przypadku napiętego kurka z broni tej można oddać strzał stosując stosunkowo niewielką siłę nacisku na język spustowy. Natomiast w przypadku zastosowania mechanizmu samonapinającego siła ta musi być znacznie większa. Nawiązując do sytuacji, jaka miała miejsce w czasie rozboju na szkodę <xAnon>J. P. (1)</xAnon> biegły stwierdził, że w przebiegu tego zdarzenia zgodnie z opisem pokrzywdzonego, nie można oddać było przypadkowego strzału z broni MAG, a strzelający musiał oddać strzał świadomie, skoro łączyć to się musiało z zastosowaniem odpowiedniej siły nacisku na język spustowy. Według biegłego przypadkowego strzału nie można natomiast wykluczyć, w sytuacji wynikającej z wyjaśnień oskarżonego. W tej mierze niezbędne jest również zwrócenie uwagi na wyjaśnienia złożone przez oskarżonego <xAnon>M. Ś.</xAnon> (k. 12436, tom 69), który wprawdzie nie uczestniczył <xBRx/>w bezpośrednich czynnościach wykonawczych, niemniej jednak opisał relacje, jaką na gorąco po zdarzeniu przedstawili w drodze powrotnej do <xAnon>R.</xAnon> pozostali oskarżeni, kiedy to wspomnieli, że <xAnon>J. Ż.</xAnon> w krytycznym momencie musiał strzelić, ponieważ pokrzywdzony stawiał taki opór, że nie byli w stanie odebrać mu kluczyków oraz, że uczynił to dla postraszenia. Powyższe twierdzenie, będące kontynuacją wyjaśnień <xAnon>M. Ś.</xAnon> ze śledztwa (tom 39) wskazuje dobitnie, że oskarżony <xAnon>J. Ż.</xAnon> używając broni palnej zachował daleko idącą aktywność swojej woli, co wykluczało przypadkowość w oddaniu strzału.</xText> <xText>Reasumując zatem podkreślić trzeba, że wywody sądu pierwszej instancji są nieprecyzyjne, sąd ten bowiem nie ustalił, aby oddanie strzału nastąpiło przypadkowo w czasie szamotaniny sprawców z ofiarą, a co za tym idzie, wobec pozostałych dowodów naprowadzonych wyżej, należy przyjąć, że <xAnon>J. Ż.</xAnon> strzelając musiał, przełamując mechanizm zabezpieczający, ze znaczną siłą nacisnąć na język spustowy, co wskazywało na świadomość działania, a nie jego przypadkowość. Jeśli zatem założyć taką wersję zdarzenia, to nie sposób oprzeć się wrażeniu, iż zachowanie oskarżonego <xAnon>J. Ż.</xAnon>, przy dynamice całego zajścia można oceniać co najmniej w kategoriach zamiaru ewentualnego pozbawienia życia człowieka, skoro oddanie strzału nastąpiło w bezpośredniej bliskości głowy ofiary, a więc newralgicznego narządu dla życia ludzkiego. Bacząc zatem na stronę przedmiotową czynu można dojść do przekonania, że oskarżony swoim świadomym zachowaniem stworzył wysokie prawdopodobieństwo nastąpienia skutku śmiertelnego, <xBRx/>a niezwłocznie uciekając z miejsca zdarzenia i nie interesując się losem ofiary nie podjął jakichkolwiek działań minimalizujących ewentualne skutki takiego działania, co świadczyć może o swoiście pojętej obojętności woli. Jeśli zatem przyjąć za sądem meriti, że zdarzenie przebiegało w sposób podany przez pokrzywdzonego, a więc również wobec faktu, iż do poważniejszych obrażeń w jego przypadku nie doszło, bowiem odchylił głowę bezpośrednio przed strzałem, to nie sposób zrozumieć pozostałej części wywodów sądu, iż rana głowy nie powstała w wyniku celowego postrzału, a miało to charakter przypadkowy. Sąd Okręgowy nienależycie też ocenił stosunkowo lapidarną opinię biegłego lekarza sądowego <xAnon>A. B. (5)</xAnon> (k.5273, tom 27), wykluczając w przypadku obrażenia głowy pokrzywdzonego charakter rany postrzałowej. W opinii swej biegły faktycznie nie określił charakteru rany głowy, wypowiadając się w tym zakresie nader ogólnie, niemniej jednak mówiąc <xBRx/>o mechanizmie powstania obrażeń stwierdził, że mogły one powstać <xBRx/>w okolicznościach podanych przez pokrzywdzonego, ten zaś wyraźnie natomiast zeznał, że niezwłocznie po strzale poczuł, iż z głowy leci mu krew (k. 5226, tom27), co pozwala założyć, iż obrażenia głowy przyczynowo pozostawały w związku <xBRx/>z oddaniem przez oskarżonego <xAnon>J. Ż.</xAnon> strzału z broni palnej. Sąd Okręgowy w postępowaniu merytorycznym nie dążył należycie do wyjaśnienia powyższej okoliczności, chociażby poprzez uzupełniającą opinię sądowo – medyczną wykonaną przez właściwy Zakład Medycyny Sądowej, w której zbiorczo wykorzystane byłyby informacje wynikające z załączonych do akt historii leczenia pokrzywdzonego oraz wiedza wynikająca z zeznań <xAnon>J. P. (1)</xAnon>. Tym samym przy ponownym rozpoznaniu sprawy powyższe uchybienie winno być konwalidowane przez sąd pierwszej instancji. W trakcie tego postępowania sąd zachowując właściwą staranność winien jeszcze raz rozważyć wszystkie aspekty omawianego zdarzenia, całościowo, <xBRx/>a nie wybiórczo ocenić całokształt ujawnionych w tym zakresie dowodów <xBRx/>i wyprowadzić z niego wnioski, które nie odbiegałyby od zasad logiki i doświadczenia życiowego.</xText> <xText>Wprawdzie w dalszym ciągu, jako kwestię otwartą należy pozostawić problematykę zamiaru działania oskarżonego tempore criminis, tym bardziej jeśli zważy się, że oskarżony nie powtórzył strzału, który w swych skutkach mógłby mieć dla pokrzywdzonego bardziej tragiczny wymiar, niemniej jednak nawet w sytuacji odstąpienia od przyjęcia działania w zamiarze pozbawienia życia, trudno nie podjąć rozważań prawnych, co do zachowania oskarżonego, chociażby przez pryzmat okoliczności, wynikających z <xLexLink xArt="art. 160;art. 160 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 160 § 1 k.k.</xLexLink>, gdyby istotnie ustalić, iż oddany <xBRx/>w chwili zdarzenia strzał z broni palnej był przypadkowy.</xText> <xText>Jeśli zatem uwzględnić okoliczności wyartykułowane powyżej, uznać należało za w pełni trafne zarzuty podniesione w tym zakresie przez prokuratora, skutkujące koniecznością orzeczenia w tej części w sposób kasatoryjny.</xText> <xText>W dalszej kolejności wywodów – przed przystąpieniem do oceny zaskarżonej części wyroku, odnośnie ustaleń w przedmiocie zamiaru oraz w zakresie podniesionych zarzutów naruszenia prawa materialnego – Sąd Apelacyjny uznał, iż w pierwszej kolejności rozważyć należy wyartykułowane przez obrońcę w obu apelacjach zarzuty naruszenia przez Sąd Okręgowy przepisów prawa procesowego.</xText> <xText>Z podniesionymi zarzutami natury procesowej żadną miarą nie sposób się zgodzić, bowiem nie przystają one do układu procesowego niniejszej sprawy i nie świadczą o naruszeniu przez sąd pierwszej instancji zasad procedowania, wynikających z wymienionych w tych zarzutach przepisów postępowania karnego, aczkolwiek na aprobatę mogły zasługiwać wywody obrońcy w swej warstwie teoretycznej. Jeśli chodzi o pierwszy z zarzutów to niewątpliwie zgodzić można by się z obrońcą, iż zasada bezpośredniości realizowana przed sądem orzekającym w sprawie ma kardynalne znaczenie dla oceny materiału dowodowego oraz przyjętych ustaleń faktycznych. Na gruncie przepisów <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">kodeksu postępowania karnego</xLexLink> określone są jednak sytuacje, które zasadę tę ograniczają na rzecz sprawności postępowania. Sytuacja taka występuje między innymi wobec zaistnienia przesłanek wynikających <xBRx/>z treści przepisu <xLexLink xArt="art. 391;art. 391 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 391 § 1 k.p.k.</xLexLink>, stwarzającego sądowi meriti możliwość odczytania zeznań świadka złożonych w postępowaniu przygotowawczym, z pominięciem zasady bezpośredniości. Zauważyć jednak, w aspekcie wywodów obrońcy należy, iż kontestując w niniejszej sprawie zasadność <xLexLink xArt="art. 410" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 410 k.p.k.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 4" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 4 k.p.k.</xLexLink>, nie znalazł on podstaw prawnych do zakwestionowania prawidłowości odczytania przez Sąd Okręgowy zeznań świadka <xAnon>T. M. (3)</xAnon>, w trybie wynikającym z <xLexLink xArt="art. 391;art. 391 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 391 § 1 k.p.k.</xLexLink>, co pozwala przyjąć, że obrona zaaprobowała warunki stwierdzające, że bezpośrednie przeprowadzenie dowodu z tych zeznań na rozprawie głównej było niemożliwe, skoro świadkowi temu nie można było właściwie doręczyć wezwania, bowiem nie przebywał on w miejscu swego zamieszkania. Obrona nie podważyła też i tego, że sąd w sposób staranny poszukiwał możliwości wezwania świadka <xAnon>T. M. (3)</xAnon> na rozprawę, która to czynność w konsekwencji okazała się być niemożliwą. Nic zatem nie stało na przeszkodzie, aby w takiej sytuacji procesowej skorzystać z uprawnienia, wynikającego z <xLexLink xArt="art. 391;art. 391 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art.391§1kpk</xLexLink>, tym bardziej, że dowód z zeznań wspomnianego świadka nie był jedynym, w oparciu o który, możliwe było dokonanie ustaleń faktycznych, jeśli mieć w polu widzenia przede wszystkim zeznania pokrzywdzonego <xAnon>P. Z. (1)</xAnon> i ujawnione w sprawie opinie balistyczne. Niewątpliwie wiedza, jaką dysponował świadek <xAnon>T. M. (3)</xAnon>, o zajściu które rozegrało się w dniu 20 maja 2002roku w kawiarence internetowej, jako uzyskana z autopsji, miała niezwykle istotne znaczenie, niemniej jednak brak jest racjonalnych podstaw do twierdzenia, że depozycje tego świadka ze śledztwa pozbawione są cech obiektywności. O ile zatem można by zgodzić się z twierdzeniem, że pożądanym w sprawie byłoby odebranie zeznań od świadka <xAnon>T. M. (3)</xAnon> przez Sąd Okręgowy w sposób bezpośredni, gdyby było to procesowo możliwe, o tyle w zaistniałym układzie, wobec takiego braku, trudno czynić zarzut sądowi, iż skorzystał z uprawnienia, jakie daje mu <xLexLink xArt="art. 391;art. 391 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 391 § 1 k.p.k.</xLexLink></xText> <xText>Również i drugi zarzut na tle procesowym, zawarty w obu apelacjach obrońcy jest niezasadny i nie mogący wywołać skutków pożądanych przez obronę, mimo że niewątpliwie brak kaset z monitoringu kawiarenki internetowej w krytycznym czasie, jak również właściwych protokołów z ich odtworzenia, wykonanych przez organy ścigania może stanowić o uchybieniach śledztwa. W szczególności odtworzenie tych kaset, bądź wiedza wynikająca z protokołów ich odtworzenia mogła mieć znaczenie dla weryfikacji wiedzy uzyskanej z osobowych źródeł dowodowych, głównie wobec jednoznacznego wykazania, że monitoring był włączony tempore criminis. W świetle natomiast zeznań świadka <xAnon>P. R.</xAnon>, złożonych na rozprawie <xBRx/>w dniu 18 maja 2007roku (tom 82) oraz pokrzywdzonego <xAnon>P. Z. (1)</xAnon> (k.13225 – 13226, tom 73), nie sposób racjonalnie założyć, że na zabezpieczonych, a następnie zwróconych pokrzywdzonemu kasetach wideo zawarty był zapis inkryminowanego zdarzenia. Dowody te świadczyć mogą jedynie o tezie przeciwnej i brak jest jakichkolwiek podstaw do twierdzenia, że mimo stwierdzonych uchybień, policja oraz prokurator, celowo nie wykorzystały w postępowaniu tych dowodów. Brak jest także podstaw – jak sugeruje to obrońca – do uznania za niewiarygodne w tym zakresie zeznań pokrzywdzonego, z których jednoznacznie wynikało, że w krytycznym momencie monitoring w lokalu nie był włączony oraz to, że po zwróceniu mu kaset nie sprawdzał on czy były one nagrane, czy też były one czyste, przeznaczając je do kolejnych nagrań.</xText> <xText>Zwrócić uwagę trzeba w tym miejscu na to, że zarzuty apelacji winny w istocie rzeczy dotyczyć sposobu procedowania przed sądem merytorycznym, a nie dotykać fazy postępowania przygotowawczego, w szczególności w sytuacji, kiedy to już wówczas oskarżeni mieli ustanowionego obrońcę, który mógł przejawić stosowną inicjatywę dowodową, związaną z należytym procesowo ujawnieniem zapisu na zabezpieczonych kasetach. W sytuacji natomiast, w której wobec niemożności przeprowadzenia takich dowodów z odtworzenia zapisu kaset magnetowidowych, <xBRx/>z uwagi na zatarcie takiego zapisu, Sąd Okręgowy z dowodu takiego nie mógł skorzystać, brak jest podstaw do skutecznego uwzględnienia omawianego zarzutu apelacji, tym bardziej, że ten bezpośrednio nie dotyka naruszenia przepisów <xLexLink xArt="rozdział 19" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">rozdziału 19 kpk</xLexLink>. Przepis <xLexLink xArt="art. 207;art. 207 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art.207§1kpk</xLexLink> zawiera jedynie sformułowanie stwarzające możliwość dokonania między innymi oględzin rzeczy, w sytuacji zaistnienia w procesie takiej potrzeby, natomiast przepis <xLexLink xArt="art. 297;art. 297 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 297 § 1 k.p.k.</xLexLink> formułuje cele postępowania przygotowawczego, miedzy innymi zwracając uwagę na potrzebę wszechstronnego wyjaśnienia okoliczności sprawy i właściwego utrwalenia dla sądu zebranego materiału dowodowego. Podniesienie w apelacji naruszenia tych przepisów nie można wiązać ze sposobem procedowania sądu pierwszej instancji w fazie rozpoznawczej, co z kolei skłaniało do braku aprobaty sądu ad quem do tak sformułowanego zarzutu.</xText> <xText>Brak jest również podstaw do uwzględnienia zarzutu obrazy <xLexLink xArt="art. 263;art. 263 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art.263§2kk</xLexLink>, wyrażonego w apelacji obrońcy oskarżonego <xAnon>A. Ż.</xAnon>, aczkolwiek część zawartych tam argumentów skłoniła Sąd Apelacyjny do zreformowania zaskarżonego wyroku, poprzez zmianę opisu czynu przypisanego temu oskarżonemu w pkt XLIV. Podniesienie zarzutu obrazy prawa materialnego pozwala założyć, że niekontrowersyjne przynajmniej od strony przedmiotowej dla obrony były ustalenia wskazujące na to, iż w trakcie zajścia w dniu 20 maja 2002roku w <xAnon>C.</xAnon> oskarżony <xAnon>A. Ż.</xAnon> wyrwał broń palną marki <xAnon>(...)</xAnon> z rąk oskarżonego <xAnon>J. O. (1)</xAnon> i chcąc wspomóc swego brata <xAnon>J.</xAnon>, oddał strzały w kierunku funkcjonariuszy policji, a następnie broń tę po ucieczce z miejsca zdarzenia przekazał celem ukrycia jej przez oskarżonego <xAnon>G. O.</xAnon>, tym samym obrońca nie kontestuje, że przez krótki czas <xAnon>A. Ż.</xAnon> bronią tą władał oraz, że na takie władztwo nie miał stosownego zezwolenia. Podejmując się wykładni przepisu <xLexLink xArt="art. 263;art. 263 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 263 § 2 k.k.</xLexLink> obrońca oskarżonego przywołał w apelacji <xBRx/>w sposób wybiórczy orzecznictwo, które nie do końca kojarzyć można <xBRx/>z okolicznościami niniejszej sprawy. Jak wynika z judykatury Sądu Apelacyjnego <xBRx/>w <xAnon>K.</xAnon> pojęciem „posiadania” w rozumieniu <xLexLink xArt="art. 263;art. 263 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 263 § 2 k.k.</xLexLink> objęte jest również krótkotrwałe władanie bronią palną lub amunicją, bez wymaganego zezwolenia, nawet bez chęci zatrzymania tych rzeczy na własność (por. lex nr 196098). Wprawdzie w innym ze swoich judykatów tut. Sąd zawarł stwierdzenie, że „posiadaniem” broni palnej w rozumieniu przepisu <xLexLink xArt="art. 263;art. 263 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 263 § 2 k.k.</xLexLink> nie zawsze jest przypadkowy lub krótkotrwały z nią kontakt (por. lex nr 142865), co znalazło aprobatę w dostępnych komentarzach do <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">kodeksu karnego</xLexLink>, niemniej jednak nie wyklucza to zaakceptowania stanowiska wyrażonego w pierwszym orzeczeniu, jeśli zważyć, że <xBRx/>w drugim skupiono uwagę na przypadkowości oraz słowie „nie zawsze”. Wskazać trzeba też i na to, iż w jednym ze swoich wyroków Sąd Apelacyjny w Krakowie zwrócił uwagę, że posiadaniem broni palnej, o jakim mowa w <xLexLink xArt="art. 263;art. 263 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 263 § 2 k.k.</xLexLink>, objęte jest nawet krótkotrwałe jej noszenie (por. KZS 2005/3/26).</xText> <xText>Reasumując zatem podkreślić należy, że w orzecznictwie dominuje pogląd, iż <xBRx/>w zależności od realiów konkretnej sprawy nawet krótkotrwałe władanie bronią palną bez wymaganego zezwolenia może skutkować przyjęciem odpowiedzialności, o jakiej mowa w przepisie <xLexLink xArt="art. 263;art. 263 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art.263§2kk</xLexLink>. Przenosząc te rozważania na grunt niniejszej sprawy zauważyć należy, że niewątpliwie oskarżony <xAnon>A. Ż.</xAnon> w chwili czynu krótkotrwale władał bronią palną marki <xAnon>(...)</xAnon> bez wymaganego zezwolenia. Działanie jego nie miało przypadkowego, a świadomy charakter, jeśli zważyć, iż w pewnym momencie postępując jak właściciel broni tej użył oddając strzały w kierunku osób, następnie broń tę przeniósł do samochodu, którym zbiegł z miejsca zdarzenia, a w konsekwencji przekazał ją do ukrycia. Nie było to zatem wzięcie broni palnej do ręki jedynie w celu „jej potrzymania”, a krótki czas trwania nielegalnego posiadania broni nie może mieć znaczenia dla przyjęcia jego odpowiedzialności z <xLexLink xArt="art. 263;art. 263 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art.263§2kk</xLexLink>. Jeśli natomiast zważyć, że oskarżony <xAnon>J. O. (1)</xAnon> nie miał żadnego fizycznego kontaktu z pistoletem <xAnon>(...)</xAnon>, którym operował <xAnon>J. Ż.</xAnon>, a <xAnon>A. Ż.</xAnon> – co wynika z jego wyjaśnień – pistolet ten przeniósł jedynie z miejsca zdarzenia do samochodu, którym zbiegli, a więc miał z nim jedynie krótkotrwały i przypadkowy kontakt, przy braku przesłanek do przyjęcia konstrukcji współposiadania broni palnej, czy też współsprawstwa do <xLexLink xArt="art. 263;art. 263 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 263 § 2 k.k.</xLexLink>, brak było podstaw do uznania, że nielegalnym posiadaniem przez nich, objąć można też tę jednostkę broni palnej, co skutkować musiało wyeliminowaniem powyższej okoliczności z opisu przypisanego im czynu. Fakt ten według Sądu Apelacyjnego nie miał jednak istotnego znaczenia dla wymiaru kary.</xText> <xText>Nieracjonalny zupełnie okazał się być zarzut obrazy <xLexLink xArt="art. 60;art. 60 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 60 § 3 k.k.</xLexLink>, zawarty <xBRx/>w apelacji obrońcy oskarżonego <xAnon>J. Ż.</xAnon>, który jak się wydaje wynika <xBRx/>z niezrozumienia przez skarżącego wspomnianego przepisu.</xText> <xText>Zwrócić bowiem należy uwagę, że nadzwyczajne złagodzenie kary w oparciu o przepis <xLexLink xArt="art. 60;art. 60 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art.60§3kk</xLexLink> ma jedynie zastosowanie, niezależnie od spełnienia innych przesłanek, do sprawcy współdziałającego w popełnieniu przestępstwa z innymi osobami, w rozumieniu zjawiskowych form takiego współdziałania, co precyzyjnie wynikać musi z opisu przypisanego czynu. Skoro więc zbrodni zabójstwa <xAnon>M. M. (3)</xAnon> i <xAnon>T. Ś.</xAnon> oskarżony dopuścił się sam, a ustaleń tych obrona nie podważa, to żadną miarą nie może ostać się twierdzenie apelacji, iż w odniesieniu do tych czynów błędem Sądu Okręgowego było niezastosowanie w podstawie prawnej wymiaru kary <xLexLink xArt="art. 60;art. 60 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art.60§3kk</xLexLink>. Zwrócić nadto należy uwagę i na to, iż wyjaśnienia oskarżonego <xAnon>J. Ż.</xAnon>, odnośnie omawianych zabójstw, nie do końca uznane zostały za szczere i stanowiące podstawę ustaleń faktycznych. Sąd Okręgowy bowiem w oparciu o zeznania świadków <xAnon>P. Z. (1)</xAnon> i <xAnon>T. M. (3)</xAnon> trafnie ustalił, iż to oskarżony <xAnon>J. Ż.</xAnon> jako pierwszy oddał strzały w kierunku przebywających <xBRx/>w kawiarence internetowej funkcjonariuszy policji oraz, że wcześniej <xAnon>P. M. (2)</xAnon> ostrzegł napastników, że w lokalu tym przebywają policjanci, co skutkowało agresją oskarżonego i wywołaniem sytuacji potocznie określonej przez niego „jako piekło”. Ponadto sąd pierwszej instancji w oparciu o wyjaśnienia <xAnon>A. Ż.</xAnon> ze śledztwa (tom 38) przyjął też, wbrew depozycjom <xAnon>J. Ż.</xAnon>, że w sytuacji <xBRx/>w której ten został rażony pociskami policjantów, nakłaniał on do stosownej reakcji współoskarżonego <xAnon>J. O. (1)</xAnon>, krzycząc „strzelaj, strzelaj”. Wskazane wyżej okoliczności, jak i skrajnie wysoki stopień społecznej szkodliwości przypisanych <xAnon>J. Ż.</xAnon> zbrodni zabójstwa, przy braku przesłanek umniejszających stopień zawinienia, nie dawały też podstaw do nadzwyczajnego złagodzenia kary w oparciu <xBRx/>o przepis <xLexLink xArt="art. 60;art. 60 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 60 § 2 k.k.</xLexLink>, w odniesieniu do przestępstw z <xLexLink xArt="art. 148;art. 148 § 2;art. 148 § 2 pkt. 4" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 148 § 2 pkt 4 k.k.</xLexLink>, <xBRx/>w brzmieniu <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">kodeksu karnego</xLexLink> obowiązującym przed 26 września 2005 roku Żadną bowiem miarą nie sposób uznać tu, że najniższa kara przewidziana za te przestępstwa byłaby niewspółmiernie surowa.</xText> <xText>Chociaż nie wynika to wprost z zarzutów i wniosków apelacji obrońcy oskarżonego <xAnon>A. Ż.</xAnon>, a stanowi jedynie luźną, aczkolwiek z przywołaniem judykatury, sugestię zawartą w części motywacyjnej, kolejnym problem wymagającym rozważenia jest określenie, czy Sąd Okręgowy poprawnie przyjął, iż oskarżony ten działał z zamiarem pozbawienia życia <xAnon>M. M. (3)</xAnon> i <xAnon>T. Ś.</xAnon> oraz, czy właściwie określił postać tego zamiaru. Z motywów apelacji, wbrew stanowisku wynikającemu z jej części wstępnej, wobec stwierdzenia na str. 15, że zgromadzony materiał dowodowy nie daje podstaw do uznania <xAnon>A. Ż.</xAnon> za winnego popełnienia zarzucanych mu czynów z <xLexLink xArt="art. 13;art. 13 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 13 § 1 k.k.</xLexLink> w zw. <xBRx/>z <xLexLink xArt="art. 148;art. 148 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 148 § 1 k.k.</xLexLink>, niezbędnym jest zajęcie stanowiska również i w tym przedmiocie.</xText> <xText>Wbrew stanowisku obrońcy sąd pierwszej instancji trafnie opierając się na ujawnionym materiale dowodowym przyjął, że oskarżony <xAnon>A. Ż.</xAnon> działał z zamiarem pozbawienia życia funkcjonariuszy policji i właściwie też określił formę tego zamiaru, jako bezpośredni. Sąd wprawdzie faktu tego nie wyartykułował expressis verbis, niemniej jednak oskarżonego tego uznał za winnego czynów odpowiednio opisanych w akcie oskarżenia, a tam wskazano wyraźnie działanie w zamiarze bezpośrednim pozbawienia życia człowieka.</xText> <xText>Jednocześnie zwrócić należy uwagę, że de facto obrońca nie kwestionował przyjętej przez sąd w tym fragmencie oceny dowodów, a w szczególności tego, że ustalenia oparte zostały między innymi na wyjaśnieniach <xAnon>A. Ż.</xAnon> i opiniach balistycznych, utrzymując jedynie, że sprawcy nie mieli świadomości oddawania strzałów do policjantów podczas wykonywania czynności służbowych, a nadto twierdząc, że to właśnie policjanci, a nie <xAnon>J. Ż.</xAnon> jako pierwsi oddali strzały.</xText> <xText>Z poglądem prawnym obrońcy nie sposób się zgodzić.</xText> <xText>W ocenie Sądu Apelacyjnego sąd ad quo w sposób trafny wskazał na okoliczności, determinujące potrzebę przyjęcia w działaniu oskarżonego <xAnon>A. Ż.</xAnon> zamiaru bezpośredniego pozbawienia życia <xAnon>M. M. (3)</xAnon> i <xAnon>T. Ś.</xAnon>, i ustalenia te właściwie wsparł też dowodami, ocenionymi z zachowaniem zasady wynikającej z <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 7 k.p.k.</xLexLink>. Nie da się bowiem zdyskontować informacji wynikających z zeznań <xAnon>P. Z. (1)</xAnon> i <xAnon>T. M. (3)</xAnon>, iż pokrzywdzony zaatakowany w pierwszej fazie zdarzenia przez napastników ostrzegł ich, że <xBRx/>w przylegającym do tego miejsca pomieszczeniu znajdują się policjanci, co wywołało gwałtowną reakcję <xAnon>J. Ż.</xAnon>, który jako pierwszy z odległości około 3 m oddał 12 strzałów z broni palnej do obecnych tam policjantów, powodujących ciężkie obrażenia ich ciała i skutkujących w krótkim czasie ich zgonem. Niekontrowersyjnym również faktem jest i to, że nieco wcześniej policjanci ci reagując na zachowanie <xAnon>J. Ż.</xAnon> również użyli broni służbowej, raniąc go. Jak wynika z kolei <xBRx/>z wyjaśnień, chociażby oskarżonego <xAnon>A. Ż.</xAnon> (k.7327, tom 37) wówczas oskarżony <xAnon>J. Ż.</xAnon> krzyknął do stojącego obok i trzymającego pistolet <xBRx/>CZ <xAnon>J. O. (1)</xAnon> „strzelaj, strzelaj”, polecając mu tym samym przystąpienie do przestępczego współdziałania, jednak ten nie zareagował. Wtedy to do przestępczej akcji przyłączył się oskarżony <xAnon>A. Ż.</xAnon> i będąc motywowany chęcią pomocy i ochrony brata, wyrwał broń palną z rąk <xAnon>J. O. (1)</xAnon> i trzymając pistolet na wprost zaczął strzelać w tym samym kierunku co <xAnon>J. Ż.</xAnon>, dążąc do obezwładnienia znajdujących się tam osób, których działanie spowodowało zranienie brata. Niekwestionowane przez obronę są także wnioski, wynikające z opinii balistycznej wskazujące na to, że pociski z broni <xAnon>(...)</xAnon>, której użył <xAnon>A. Ż.</xAnon> nie były celne i nie zraniły żadnej z osób, natomiast położenie łusek wskazuje, że strzały oddawane były w kierunku policjantów.</xText> <xText>Mając w polu widzenia powyższe ustalenia, kształtujące sposób zachowania oskarżonego <xAnon>A. Ż.</xAnon> tempore crimins, odnieść je trzeba do rozważań teoretyczno – prawnych, dotyczących zamiaru działania sprawcy, skoro nie budzi wątpliwości w orzecznictwie to, iż ten fragment ustaleń faktycznych winien być wykazany w sposób pełny, w oparciu o okoliczności zdarzenia i nie może być przedmiotem domysłów. Istota zamiaru bezpośredniego sprowadza się do wykazania sfery woluntatywnej sprawcy, to jest chęci popełnienia konkretnego typu czynu zabronionego i objęcia świadomością wszystkich jego skutków, w tym w przypadku pozbawienia życia człowieka jako skutku najdalej idącego, jakim jest śmierć ofiary. <xBRx/>W doktrynie przedmiotu można spotkać się z poglądami, że świadomość konieczności popełnienia czynu zabronionego, połączona z decyzją o realizacji wyobrażonego celu, przesądza wystąpienie zamiaru bezpośredniego, przy czym badanie strony intelektualnej przyjęcia tej formy zamiaru, nie wyklucza świadomość możliwości popełnienia takiego czynu. Możliwe jest zatem przyjęcie zamiaru bezpośredniego niezależnie od faktu, że sprawca subiektywnie nie traktuje go, jako celu swej aktywności.</xText> <xText>Jak wynika z doświadczenia życiowego oddanie strzału, z tak niebezpiecznego przedmiotu jak broń palna z bliskiej odległości, przez stojącego na wprost sprawcę, <xBRx/>w kierunku innej osoby, wiązać należy ze świadomością nieuchronności spowodowania u ofiary, tak dalece idących obrażeń, iż następstwem ich będzie śmierć człowieka.</xText> <xText>Skoro więc oskarżony <xAnon>A. Ż.</xAnon> w krytycznym miejscu i czasie wiedząc, że współoskarżony <xAnon>J. Ż.</xAnon> strzela do osób i uświadamiając sobie, że jest on poważnie ranny, zareagował na jego wezwanie do strzelania z innej jednostki broni palnej, chcąc go chronić, a tym samym unieszkodliwić osoby, które go raniły <xBRx/>i po wyrwaniu broni palnej z rąk innego napastnika, oddał z niej nie jeden, a trzy strzały, w pomieszczeniu, z bliskiej odległości, kierując je w stronę ofiar i stojąc na wprost nich, to poza wątpliwością uznać należy, że działał on z zamiarem bezpośrednim pozbawienia życia człowieka, który to skutek nie nastąpił jedynie wobec braku jego umiejętności strzeleckich.</xText> <xText>Tym samym za oderwane od realiów życia i niniejszej sprawy uznać należało zapatrywanie obrońcy o braku przesłanek do przyjęcia wobec oskarżonego <xAnon>A. Ż.</xAnon> działania w warunkach zamiaru zabójstwa człowieka.</xText> <xText>Kontynuując rozważania, co do apelacji obrońcy <xAnon>A. Ż.</xAnon> w zakresie zarzutów obrazy prawa materialnego, a to <xLexLink xArt="art. 25" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 25 k.k.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 148;art. 148 § 4" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 148 § 4 k.k.</xLexLink>, to wprawdzie niewątpliwie Sąd Okręgowy nie zajął w tym fragmencie swego stanowiska, niemniej jednak zarzuty te, są tak oczywiście bezzasadne, że nie sposób owego uchybienia traktować w kategoriach przesłanki, o jakiej mowa w <xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1 k.p.k.</xLexLink></xText> <xText>Co się tyczy zarzutu pierwszego, to niewątpliwie działanie w warunkach obrony koniecznej stanowi okoliczność wyłączającą bezprawność czynu, powodującą brak możliwości przypisania odpowiedzialności karnej. Nie popełnia bowiem przestępstwa, kto w takiej obronie odpiera bezpośredni bezprawny zamach, na jakiekolwiek dobro chronione prawem, co sprawia, że czyn popełniony w obronie koniecznej traktowany jest, jako legalny. Nie budzi też wątpliwości i to, że działanie osoby w takiej sytuacji winno być celowe i podyktowane koniecznością obrony przed bezpośrednimi i bezprawnymi zamachami, a tym samym chroniącymi przed niebezpieczeństwem, grożącym ze strony innego człowieka, w czasie gdy zagrożenie to trwa. Regułą jest również, iż nie mają cech bezprawności działania funkcjonariuszy publicznych, które podjęte są w ramach wykonywania przez nich szczególnych uprawnień lub obowiązków, co oznacza, że działania interweniującego funkcjonariusza muszą obiektywnie zmierzać w kierunku ochrony kolidującego <xBRx/>z dobrem jednostki innego dobra, a nie stanowić jedynie wykorzystania swoich kompetencji dla załatwienia swoich prywatnych porachunków. W orzecznictwie dobitnie zwrócono także uwagę na to, co wyraźnie pomija obrońca, że warunkiem skorzystania z dobrodziejstwa obrony koniecznej jest legalne działanie osoby odpierającej zamach, a zatem nie może powoływać się na prawo do obrony koniecznej ten, kto chociażby prowokuje napastnika do zamachu, aktywnie podejmując konfrontację i jedynie nie mogąc uzyskać przewagi nad osobą, z którą popadł <xBRx/>w konflikt, decyduje się na użycie środka przynoszącego mu zamierzony cel (por. wyroki Sąd Apelacyjnego w Katowicach – Prok. i Pro. 2008/1/31, lex nr 147213, lex nr 142829, lex nr 148536).</xText> <xText>Jeśli uwzględnić prawidłowe ustalenia faktyczne Sądu Okręgowego odnoszące się do zajścia, które rozegrało się w <xAnon>C.</xAnon> w nocy 20 maja 2002roku, to niewątpliwie działania zmierzające do dokonania przez oskarżonych kwalifikowanego rozboju na osobie <xAnon>P. Z. (1)</xAnon> i mające miejsce w ich trakcie, aczkolwiek nieco później, działania, których efektem było pozbawienie życia, przebywających w kawiarence internetowej policjantów, stanowią jedno tożsame dla miejsca i czasu zdarzenie, mimo uznania ich – w sposób niezaskarżalny przez strony - za dwa odrębne czyny. Powyższe założenie implikuje zatem przyjęcie braku przesłanek do działania oskarżonego <xAnon>A. Ż.</xAnon> w warunkach obrony koniecznej, bowiem odmienne stanowisko zakładające, iż zachowanie funkcjonariuszy policji było bezprawne, gdy postrzelili atakującego ich <xAnon>J. Ż.</xAnon>, jak domaga się tego obrońca, stwarzałoby potrzebę przyjęcia nieracjonalnej w tym wypadku sytuacji, iż to właśnie policjanci byliby zamachowcami, a nie osobami chroniącymi, <xBRx/>w ramach służbowych powinności, konkretne dobra prawne. Zwrócić uwagę trzeba <xBRx/>na to, iż to właśnie oskarżeni napadając na <xAnon>P. Z. (1)</xAnon>, w miejscu jego pracy, <xBRx/>i domagając się wydania pieniędzy, przy brutalnym potraktowaniu go, sprowokowali swoim zachowaniem, cały późniejszy ciąg wydarzeń. To oni bowiem byli napastnikami realizującymi znamiona przestępstwa wysoce społecznie szkodliwego, co pozwala założyć, że powinni byli oni liczyć się z takim samym odparciem ich ataku, zagrażającym ich życiu, czy też zdrowiu. Niezależnie od tego, jak wywiedziono to wyżej, w sprawie istniały pełne dowodowo podstawy do przyjęcia, iż to właśnie oskarżony <xAnon>J. Ż.</xAnon>, jako pierwszy oddał strzały w kierunku <xAnon>M. M. (3)</xAnon> i <xAnon>T. Ś.</xAnon> i działanie to wymusiło reakcję funkcjonariuszy policji. Przystąpienie zatem do działania oskarżonego <xAnon>A. Ż.</xAnon>, nawet motywowane chęcią udzielenia pomocy rannemu od postrzałów bratu, nie może być traktowane na gruncie uregulowania, o jakim mowa w <xLexLink xArt="art. 25" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 25 k.k.</xLexLink>, jako działanie <xBRx/>w warunkach obrony koniecznej, które oddanie trzech strzałów w kierunku pokrzywdzonych, czyniłoby legalnym. Skoro zatem w ocenie Sądu Apelacyjnego brak jest w ogóle prawno – faktycznych powodów do przyjęcia obrony koniecznej <xBRx/>w zachowaniu oskarżonego <xAnon>A. Ż.</xAnon>, to za bezprzedmiotowe uznać należy też dalsze rozważania, dotyczące przekroczenia granic takiej obrony, skoro ta nie miała miejsca. Oceny tej nie mogą zmienić również zawarte w apelacjach obrońcy obu oskarżonych rozważania, czy w krytycznym czasie obaj funkcjonariusze policji użyli broni zgodnie z wymogami prawa.</xText> <xText>Według sądu ad quem w realiach zdarzenia nie sposób użycia przez wymienionych policjantów broni służbowej uznać za nielegalne.</xText> <xText>Zgodnie z <xLexLink xArt="art. 17;art. 17 ust. 1;art. 17 ust. 1 pkt. 1" xIsapId="WDU19900300179" xTitle="Ustawa z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji" xAddress="Dz. U. z 1990 r. Nr 30, poz. 179">art. 17 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 roku o Policji</xLexLink> <xBRx/>(Dz. U. z 2007, nr 43, poz. 277 z późn. zm.) policjant ma prawo użycia broni palnej, między innymi wyłącznie w celu odparcia bezpośredniego i bezprawnego zamachu na życie, zdrowie lub wolność policjanta lub innej osoby, w celu przeciwdziałania czynnościom zmierzającym bezpośrednio do takiego zamachu. Z kolei § 3 ust. 2 i 3 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 19 lipca 2005 roku (Dz. U. z 2005 roku, nr 135, poz.132 z późn. zm.) regulującego szczegółowe warunki i sposób postępowania policjantów przy użyciu broni palnej wskazuje, że w sytuacji, gdy z zachowania osoby posiadającej broń lub niebezpieczne narzędzie wynika, że wszelka zwłoka groziłaby niebezpieczeństwem dla życia lub zdrowia ludzkiego, policjanci nie są zobowiązani do wezwania osoby do zachowania zgodnego z prawem, aczkolwiek niewątpliwie użycie broni palnej w takiej sytuacji musi być poprzedzone okrzykiem „POLICJA”. Jak wynika z ustaleń przyjętych przez Sąd Okręgowy, zgodzić można się z obrońcą, że policjanci w krytycznym czasie nie poprzedzili użycia broni wobec oskarżonego <xAnon>J. Ż.</xAnon> okrzykiem ”POLICJA”, jednak nie sposób uznać, by w konkretnym wypadku mogło to świadczyć o nielegalności takiego działania, aczkolwiek oceniając ich zachowanie najdalej dla nich niekorzystnie, można by rozważać, czy nie naruszyło to dyscypliny służbowej, o jakiej mowa w <xLexLink xArt="art. 132;art. 132 ust. 1" xIsapId="WDU19900300179" xTitle="Ustawa z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji" xAddress="Dz. U. z 1990 r. Nr 30, poz. 179">art.132ust.1 cyt. ustawy o Policji</xLexLink>. Jak wynika z zeznań <xAnon>P. Z. (1)</xAnon> całe zdarzenie miało niezwykle dynamiczny przebieg <xBRx/>i trwało kilkanaście sekund, a napastnicy zaskoczyli funkcjonariuszy policji, którzy <xBRx/>w tym czasie korzystali z komputerów i zostali sami, bez uprzedzenia zaatakowani oraz rażeni pociskami wystrzelonymi przez <xAnon>J. Ż.</xAnon>. Nie sposób zatem wymagać, aby w tak specyficznej sytuacji i krótkim na prawnie racjonalną reakcję czasie, policjanci realizowali szczegółowe warunki użycia przez nich broni służbowej. Nawet zatem, jeśli nie uznać by zachowania funkcjonariuszy policji, jako korzystających z kontratypu, wynikającego z <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19900300179" xTitle="Ustawa z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji" xAddress="Dz. U. z 1990 r. Nr 30, poz. 179">ustawy o Policji</xLexLink>, to niewątpliwie brak bezprawności, a zatem legalność ich działania, można oceniać przez pryzmat przepisów ogólnych, wynikających z <xLexLink xArt="art. 25;art. 25 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 25 § 1 k.k.</xLexLink></xText> <xText>W tym miejscu niezbędnym jest odniesienie się do zarzutu, zawartego w obu apelacjach obrońcy, naruszenia przepisu <xLexLink xArt="art. 223" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 223 k.k.</xLexLink></xText> <xText>W ocenie Sądu Apelacyjnego także i ten zarzut, opierający się zasadniczo na twierdzeniu, iż tempore criminis <xAnon>T. Ś.</xAnon> i <xAnon>M. M. (3)</xAnon> nie pełnili służby, a oskarżeni nie dopuścili się też czynnej na nich napaści, podczas obowiązków służbowych, nie zasługuje na uwzględnienie.</xText> <xText>Jak wynika z zeznań świadka <xAnon>M. K. (4)</xAnon> obaj pokrzywdzeni w dniu 19 maja 2002 roku o godzinie 20.00 rozpoczęli służbę w policji i mieli ją pełnić do godziny 8.00 następnego dnia, przy czym do ich zadań należało wykonywanie czynności operacyjnych, prywatnym samochodem, na parkingu przy hotelu, należącym do rafinerii w <xAnon>C.</xAnon>, co związane było <xBRx/>z powtarzającymi się w tym rejonie kradzieżami paliwa. Nie budzi też wątpliwości, <xBRx/>że dwukrotnie opuścili oni rejon działań służbowych i nie informując dyżurnego <xBRx/>o przerwie, jaka mogła im przysługiwać zgodnie z § 4 ust. 7 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 18 października 2001 roku (Dz. U. <xBRx/>z 2001 roku, nr 131, poz. 1471) w sprawie rozkładu czasu służby policjantów, udali się do pobliskiej kawiarenki internetowej, w której w godzinach nocnych rozegrało się zdarzenie. Jak wynika z kolei z zeznań <xAnon>P. Z. (1)</xAnon> czas pobytu w kawiarence pokrzywdzeni wykorzystywali w celach prywatnych, korzystając z internetu. Nie posiadali oni też wówczas kamizelek kuloodpornych. Nie budzi zatem wątpliwości, że takie zachowanie <xAnon>T. Ś.</xAnon> i <xAnon>M. M. (3)</xAnon> możnaby ocenić krytycznie, jako naruszenie dyscypliny służbowej, uzasadniającej odpowiedzialność dyscyplinarną, niemniej jednak wracając do realiów sprawy, wynikających <xBRx/>z prawidłowych ustaleń faktycznych, nie sposób zgodzić się z obrońcą, by w konkretnej sytuacji brak było podstaw do przypisania obu oskarżonym w kwalifikacji kumulatywnej, przepisu <xLexLink xArt="art. 223" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 223 k.k.</xLexLink> Jak podkreślono to wyżej, w trakcie zajścia oskarżeni poinformowani zostali krzykiem przez <xAnon>P. Z. (1)</xAnon>, że w lokalu znajdują się funkcjonariusze policji. Także i oskarżony <xAnon>P. M.</xAnon> wskazał, iż po zdarzeniu <xAnon>A. Ż.</xAnon> poinformował go, że musieli strzelać, gdyż w kawiarence byli policjanci. Nie sposób zatem racjonalnie twierdzić, że oskarżeni <xAnon>A.</xAnon> i <xAnon>J. Ż.</xAnon> w krytycznym czasie nie mieli świadomości ataku na policjantów. Nie wiedzieli oni też wówczas, w jakim charakterze funkcjonariusze tam się znajdują, <xBRx/>a w szczególności, czy nie pełnią tam wówczas służby. Zwrócić należy uwagę, że zgodnie z przepisem <xLexLink xArt="art. 58;art. 58 ust. 1;art. 27;art. 27 ust. 1" xIsapId="WDU19900300179" xTitle="Ustawa z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji" xAddress="Dz. U. z 1990 r. Nr 30, poz. 179">art. 58 ust. 1 i art. 27 ust. 1 ustawy o Policji</xLexLink>, policjant jest obowiązany dochować obowiązków, wynikających z roty złożonego ślubowania, a ta między innymi zakłada służbę w ochronie ustanowionego w państwie porządku prawnego, strzeżenia bezpieczeństwa państwa i jego obywateli, nawet z narażeniem życia. Nie przestrzeganie tego obowiązku możnaby traktować z kolei, jako naruszenie zasad etyki zawodowej. Skoro zatem funkcjonariusze policji w czasie pełnienia służby, nawet jeśli pozaprawnie opuścili rejon wykonywania bezpośrednich czynności służbowych, uzgodnionych z dyżurnym komisariatu, zetknęli się z przestępczymi działaniami innych osób, to strzegąc z narażeniem życia bezpieczeństwa obywateli <xBRx/>i ustanowionego w państwie porządku prawnego przed takim przestępczymi działaniami, w sposób zgodny z rotą ślubowania, pełnili oni czynności służbowe, podczas których czynna napaść na nich winna podlegać penalizacji przewidzianej przepisem <xLexLink xArt="art. 223" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 223 k.k.</xLexLink> Oceny tej w żaden sposób nie mogą zmienić argumenty obrońcy, że czynności te były wykonane poza służbowo powierzonym rejonem działania, o wydaleniu z którego policjanci nie poinformowali dyżurnego i nie kontaktowali się z nim, a nadto, że czynności wykonywali prywatnym samochodem <xBRx/>i bez założonych kamizelek kuloodpornych.</xText> <xText>Naprowadzone powyżej okoliczności, wskazujące na bezzasadność wywodów obrońcy sprawiają, że poprawnie Sąd Okręgowy w Katowicach w odniesieniu do omawianych czynów uznał oskarżonego <xAnon>J. Ż.</xAnon> za winnego zbrodni <xBRx/>z <xLexLink xArt="art. 148;art. 148 § 2;art. 148 § 2 pkt. 4" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 148 § 2 pkt 4 k.k.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 223" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 223 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art.11§2kk</xLexLink>, natomiast w przypadku oskarżonego <xAnon>A. Ż.</xAnon>, iż czyn ten wyczerpuje znamion <xLexLink xArt="art. 13;art. 13 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 13 § 1 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 148;art. 148 § 2;art. 148 § 2 pkt. 4" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 148 § 2 pkt 4 k.k.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 223" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 223 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 2 k.k.</xLexLink> w brzmieniu przepisów sprzed nowelizacji wynikającej z <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU20051641365" xTitle="Ustawa z dnia 27 lipca 2005 r. Prawo o szkolnictwie wyższym" xAddress="Dz. U. z 2005 r. Nr 164, poz. 1365">ustawy z dnia 27 lipca 2005 roku</xLexLink> (Dz. U. nr 163, poz.1363), skoro przypisany czyn popełniony został przed wejściem w życie tej ustawy, która niewątpliwie dla oskarżonego nie była względniejsza. W tym miejscu rację należało przyznać prokuratorowi, że w przypadku <xAnon>A. Ż.</xAnon> Sąd Okręgowy w sposób nieprecyzyjny, a zatem błędny opisał kwalifikację prawną przypisanych usiłowań zabójstwa, co istotnie mogłoby sugerować, że w orzeczeniu stosuje przepisy <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">kodeksu karnego</xLexLink>, obowiązujące tak przed, jak i po nowelizacji tej ustawy, które weszły w życie z dniem 26 września 2005 roku</xText> <xText>Wracając do apelacji obrońcy oskarżonego <xAnon>A. Ż.</xAnon> i zarzutu obrazy przez sąd meriti <xLexLink xArt="art. 148;art. 148 § 4" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 148 § 4 k.k.</xLexLink>, to i z tym zarzutem w sposób oczywisty nie sposób się zgodzić. Tak jak i w przypadku zarzutu obrazy <xLexLink xArt="art. 25" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 25 k.k.</xLexLink>, obrońca oskarżonego zupełnie rozminął się nie tylko z przyjętymi ustaleniami faktycznymi, ujawnionymi <xBRx/>w sprawie dowodami, ale również właściwą wykładnią tego przepisu. Na gruncie niniejszej sprawy brak jest dowodowych podstaw do przyjęcia, że oskarżony działał <xBRx/>w sytuacji usiłowania zabójstwa z afektu, a więc zabójstwa typu uprzywilejowanego. Przede wszystkim zwrócić należy uwagę na to, że z żadnego z ujawnionych w sprawie dowodów, w tym w szczególności z opinii sądowo – psychiatrycznej (k.7394 – 7395, tom 37) nie wynika, by tempore criminis oskarżony działał pod wpływem silnego wzburzenia, a więc takiego krótkotrwałego spiętrzenia emocji, które zawężając pole świadomości, wyłączałyby kontrolną funkcję rozumu, skutkującą niepamięcią okoliczności zdarzenia. Oskarżony złożył bowiem wyjaśnienia i opisał rolę oraz motyw swego działania. Nie da się zatem żadną miarą przyjąć, by wpływ na jego zachowanie miało wzburzenie o takim stopniu nasilenia, do którego odwołuje się treść <xLexLink xArt="art. 148;art. 148 § 4" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art.148§4kk</xLexLink>. Już tylko to stwierdzenie wyklucza zasadność zarzutu apelacji, iż zaskarżony wyrok obarczony został obrazą przepisu, o jakim mowa wyżej. Niezależnie tylko stwierdzić należy, że nawet gdyby przyjąć działanie oskarżonego <xBRx/>w warunkach afektu fizjologicznego, to w sytuacji w której, to właśnie on był napastnikiem w całym zdarzeniu, brak byłoby podstaw do uznania wzburzenia za usprawiedliwione, a więc zasługującego z etycznego punktu widzenia na łagodniejsze potraktowanie, jak w sposób niekontrowersyjny zagadnienie to ujmowano nie tylko <xBRx/>w doktrynie, ale i w judykaturze.</xText> <xText>Ostatnią kwestią w odniesieniu do obu oskarżonych jest problem wymiaru kary, na który uwagę zwrócił nie tylko obrońca, ale przede wszystkim prokurator domagając się orzeczenia dożywotniego pozbawienia wolności, a tym samym zgodnie <xBRx/>z <xLexLink xArt="art. 454;art. 454 § 3" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art.454§3kpk</xLexLink>, uchylenia zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania.</xText> <xText>Wbrew twierdzeniom obu apelacji orzeczone wobec oskarżonych kary, tak jednostkowe, jak i łączne, nie noszą cech rażącej niewspółmierności i w pełni odpowiadają wymogom wynikającym z <xLexLink xArt="art. 53" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art.53kk</xLexLink>, tym bardziej, że na potrzebę podwyższenia kary wobec <xAnon>A. Ż.</xAnon> za przypisane usiłowanie rozboju nie mogą mieć wpływu późniejsze tragiczne skutki zdarzenia, związane ze śmiercią funkcjonariuszy policji, jako, że wyodrębnione zostały jako osobne czyny. Sąd Okręgowy ferując rozstrzygnięcie w tym zakresie trafnie wyeksponował okoliczności, które przemawiały za poprawnością orzeczenia, a w szczególności zwrócił uwagę nie tylko na potrzebę zróżnicowania oceny działania obu oskarżonych, ale również na odmienny ich dotychczasowy tryb życia. Jeśli chodzi o oskarżonego <xAnon>J. Ż.</xAnon>, to niewątpliwie na surowy wymiar kary, bo za taką uznać należy karę 25 lat pozbawienia wolności, wpływ miało jego działanie z zamiarem bezpośrednim pozbawienia życia obu pokrzywdzonych funkcjonariuszy policji i w tym niezwykle brutalny sposób jego zachowania. Powyższe, a nadto popełnienie wielu innych wysoce społecznie szkodliwych czynów, do jakich zaliczyć należy kwalifikowane rozboje, niewątpliwie determinuje stwierdzenie, iż jest on osobą zdemoralizowaną, a zatem wymagającą dłuższego oddziaływania penitencjarnego w celach resocjalizacyjnych. Sąd Okręgowy, tym okolicznościom strony przedmiotowej, nadał wbrew twierdzeniom oskarżyciela, przy wymiarze kary poprawne znaczenie, mając też właściwie w polu widzenia pozytywnie charakteryzujące oskarżonego dane osobopoznawcze, które to okoliczności pomija w swych wywodach prokurator. Zwrócić uwagę należy, że <xAnon>J. Ż.</xAnon> nie był dotychczas karany, posiadał pozytywną opinię środowiskową, a jego zachowanie w warunkach izolacji też ocenione zostało jako prawidłowe. Z pola widzenia nie może też umknąć postawa tego oskarżonego w toku całego toczącego się postępowania karnego, w którym przyznał się on do wszystkich zarzucanych mu przestępstw i w większości przypadków trafnie wyeksponował nie tylko swoją rolę w nich, ale i rolę jaką odegrali pozostali współsprawcy. Takie zachowanie oskarżonego po popełnieniu inkryminowanych czynów według sądu odwoławczego pozytywnie świadczy o jego postawie i sugeruje tym samym, że orzeczenie wobec niego kary <xBRx/>o charakterze eliminacyjnym, stanowiącym surogat kary śmierci, byłoby niesłuszne. W orzecznictwie wielokrotnie zwracano uwagę, że nawet najwyższy stopień społecznej szkodliwości i stopień winy nie uprawnia do orzeczenia kary dożywotniego kary pozbawienia wolności, jeśli wzgląd na wszystkie okoliczności wpływające na wymiar kary wskazuje, że kara łagodniejsza 25 lat w sposób wystarczający zrealizuje cele wychowawcze i zapobiegawcze. Kara dożywotniego pozbawienia wolności ma funkcję quasi eliminacyjną i zasadniczo winna być orzekana wobec sprawców przestępstw, co do których trudno przypisywać możliwości resocjalizacyjne, a nadto <xBRx/>w sytuacji istotnego braku okoliczności łagodzących. Karę taką orzeka się wobec oskarżonych, ocenianych wyjątkowo negatywnie na tle sprawców podobnych przestępstw. Jeśli zatem zważyć, że oskarżony przełamując solidarność przestępczą, opisał popełnienie przez siebie oraz innych wielu przestępstw, co do okoliczności, <xBRx/>o których organy ścigania nie miały pełnej wiedzy, to uznać trzeba, że taka pozytywnie oceniana postawa świadczy z jednej strony o tym, że nie jest on osobą skrajnie zdemoralizowaną i można oddziaływać na niego resocjalizacyjnie, a z drugiej nieorzeczenie w takiej sytuacji kary dożywocia winno stanowić dla środowiska przestępczego wyraźny sygnał, że podjęcie współpracy w toku toczącego się postępowania karnego, stanowi o możliwości uzyskania bonifikaty w postaci łagodniejszego wymiaru kary. Powyższe sprawia, że sąd ad quem nie znalazł podstaw do uwzględnienia apelacji prokuratora podzielając stanowisko wyrażone <xBRx/>w zaskarżonym wyroku.</xText> <xText>Sąd Apelacyjny nie uznał też za właściwe w konkretnym wypadku złagodzenie wobec oskarżonego <xAnon>J. Ż.</xAnon> kary, tym bardziej, że obrońca poza zupełnie błędną argumentacją obrazy <xLexLink xArt="art. 60;art. 60 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art.60§3kk</xLexLink>, w apelacji nie wskazał, w istocie na okoliczności, mogące za tym przemawiać. Dlatego też, mając w polu widzenia okoliczności strony przedmiotowej oraz podmiotowej, kształtujące stopień społecznej szkodliwości czynów przypisanych oskarżonemu i nie znajdując przesłanek do umniejszenia stopnia zawinienia, przy braku też w wyroku zastrzeżenia, o jakim mowa w <xLexLink xArt="art. 77;art. 77 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 77 § 2 k.k.</xLexLink>, uznać należy, że orzeczona kara nie nosi cech rażącej surowości, której wymiar nie zasługiwałby na społeczną akceptację. Wymienione okoliczności łagodzące według sądu odwoławczego nie stwarzałyby też, przy ewentualnym uchyleniu wyroku i przekazaniu sprawy do ponownego rozpoznania, materialno – prawnego pola do orzeczenia wobec <xAnon>J. Ż.</xAnon> kary łącznej dożywotniego pozbawienia wolności stosownie do <xLexLink xArt="art. 88" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 88 k.k.</xLexLink></xText> <xText>Co się tyczy kary orzeczonej wobec oskarżonego <xAnon>A. Ż.</xAnon>, to i w tym wypadku argumenty przytoczone w obu apelacjach nie uzasadniały wzruszenia zaskarżonego wyroku w tej części, tym bardziej, że także i ten oskarżony, w toku śledztwa wskazał na popełnienie innych przestępstw, wynikających z ustawy <xBRx/>o przeciwdziałaniu narkomanii, o których wiedzy nie miały organy ścigania.</xText> <xText>Niewątpliwie dotychczasowy <xAnon> (...)</xAnon> ocenić należy bardziej ujemnie, aniżeli w przypadku jego brata <xAnon>J.</xAnon>. Wprawdzie opinia środowiskowa nie świadczy o nim negatywnie, niemniej jednak był on wcześniej karany i odbywał też karę izolacyjną. Chociaż, jak wynika z opinii zakładu karnego, nie jest on w warunkach izolacji oceniany ujemnie, co może przemawiać za pozytywną prognozą penitencjarną, niemniej jednak określony on został, jako osoba o cechach świadczących o wysokim zdemoralizowaniu. Jeśli nadto uwzględnić przyjęcie działania tego oskarżonego z zamiarem bezpośrednim pozbawienia życia, w sytuacji zachowania pełnej poczytalności, to nawet wówczas, gdy podjęte przez niego czynności, w postaci oddania strzałów z broni palnej w kierunku ludzi nie spowodowały ich śmierci, nie wyklucza potrzeby orzeczenia wobec niego kary wysoce surowej. Z drugiej jednak strony przyjęcie, iż przypisane mu w pkt XLI i XLII wyroku, przestępstwa zakończyły się w fazie usiłowania i przyczynowo nie wiązały się ze śmiercią pokrzywdzonych, skutkować musi uznaniem takiego działania za znacznie mniej społecznie szkodliwe, aniżeli w przypadku dokonania, jak przyjęto to wobec oskarżonego <xAnon>J. Ż.</xAnon>. Wzgląd na tą okoliczność w istocie rzeczy stanowił asumpt do niepodzielenia zarzutu prokuratora, widzącego potrzebę orzeczenia wobec <xAnon>A. Ż.</xAnon> kary dożywotniego pozbawienia wolności. Nie da się bowiem, globalnie oceniając przesłanki wymiaru kary uznać, że <xAnon>A. Ż.</xAnon> jest osobą tak skrajnie zdemoralizowaną, iż będzie on niepodatny na oddziaływania resocjalizacyjne w warunkach izolacji, sugerujące potrzebę jego społecznej eliminacji. Jeśli zatem zważyć na okoliczności naprowadzone wyżej, nie sposób uznać by orzeczona wobec niego kara, była bądź to rażąco niewspółmiernie surowa, bądź też nosiła cechy rażącej represyjności, tym bardziej, że w ostatnim wypadku nie sposób nie zauważyć, iż oskarżonemu temu przypisano przestępstwa naruszające różnorodne dobra chronione prawem, w tym świadczące o możliwości bezwzględnej ingerencji <xBRx/>w ludzkie życie. Reasumując zatem uznać należało, że argumenty przytoczone <xBRx/>w apelacjach prokuratora i obrońcy nie były na tyle trafne, aby skutkować musiało wzruszeniem zaskarżonego wyroku zgodnie z intencją skarżących.</xText> <xText><xBx>Co się tyczy oskarżonych <xAnon>M. Ś.</xAnon> i <xAnon>W. S.</xAnon>:</xBx></xText> <xText>Wprawdzie rozstrzygnięcie sądu odwoławczego w odniesieniu do obu tych oskarżonych znajduje odmienne podstawy faktyczne, niemniej jednak z uwagi na zbliżoną argumentację prawną, mającą wobec obu oskarżonych zastosowanie, za stosowne uznano wspólne omówienie apelacji oskarżonych.</xText> <xText>O ile zatem apelacja obrońcy oskarżonego <xAnon>M. Ś.</xAnon> zasługiwała w całości na uwzględnienie, o tyle apelacja obrońcy <xAnon>W. S.</xAnon> jedynie fragmentarycznie, w części dotyczącej zarzutu rażącej niewspółmierności kary. Wobec argumentów przedstawionych poniżej na uwzględnienie nie zasługuje też apelacja prokuratora kwestionująca wymiar kary łącznej wymierzonej <xAnon>W. S.</xAnon>.</xText> <xText>Mając w polu widzenia to, iż obrońcy obu oskarżonych w zarzutach swych apelacji podnieśli obrazę przez sąd ad quo przepisu <xLexLink xArt="art. 60;art. 60 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 60 § 3 k.k.</xLexLink>, a w szczególności użytego w nim terminu „ujawni”, który według nich winien być interpretowany <xBRx/>z subiektywnego punktu widzenia sprawcy, Sąd Apelacyjny za podstawę prawną swych rozważań w tym zakresie wziął wykładnię zawartą w Uchwale Składu <xBRx/>7 Sędziów Sądu Najwyższego z dnia 29 października 2004 roku sygn. akt I KZP 24/04 (OSNKW z 2004 roku nr 10, poz. 92), którą w całości akceptuje też niniejszy skład orzekający. Zgodnie z treścią powołanej wyżej uchwały użyty w <xLexLink xArt="art. 60;art. 60 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 60 § 3 k.k.</xLexLink> termin ”ujawni” oznacza przekazanie przez sprawcę organowi powołanemu do ścigania przestępstw określonych tym przepisem wiadomości dotychczas temu organowi nieznanych lub takich, które – według wiedzy sprawcy – są temu organowi nieznane. Z pisemnych motywów stanowiska wyrażonego przez Sąd Najwyższy w sposób nie budzący wątpliwości wynika, że termin „ujawni” w rozumieniu wskazanego wyżej przepisu zachowuje swoje językowe znaczenie zarówno w płaszczyźnie subiektywnej – z punktu widzenia sprawcy, jak i obiektywnej – z punktu widzenia organu powołanego do ścigania przestępstw.</xText> <xText>Tym samym za w pełni trafne z prawnego punktu widzenia od strony teoretycznej uznać należy wywody zawarte w apelacjach obu obrońców.</xText> <xText>Według Sądu Najwyższego przy wykładni omawianego terminu niewątpliwie pierwszorzędne znaczenie ma wykładnia językowa, aczkolwiek nie sposób pominąć też uwarunkowań aksjologicznych, mających na celu uwzględnienie w sposób dalece premiujący postawę sprawcy i ujawnienie przez nich już na etapie śledztwa takich istotnych informacji o zdarzeniu, które w sposób najbardziej wyrazisty przełamują solidarność przestępczą. Subiektywne uzasadnienie interpretacji terminu „ujawni” wskazuje na możliwość wystąpienia i takich sytuacji, w których sprawca pozostaje <xBRx/>w błędnym przekonaniu, iż organ ścigania ma pełną wiedzę o przestępstwie, przy czym nie ma tutaj większego znaczenia, czy owo ujawnienie jest spontanicznym aktem woli sprawcy działającego samorzutnie, z własnej inicjatywy, z pobudek ocenianych pozytywnie z etycznego punktu widzenia, czy też zachowanie takie ma charakter koniunkturalny i wynika na przykład z obawy, czy wręcz wiedzy, że organy ścigania posiadają już informacje zagrażające sprawcy. W ocenie Sądu Najwyższego istotnym elementem jest odróżnienie tego, czy sprawca <xBx>we własnym mniemaniu</xBx> ujawnia istotne okoliczności, czy też jedynie przekazuje informacje potwierdzające wiedzę organów ścigania, przyznając się do popełnienia zarzucanego czynu. Ta ostatnia sytuacja nie może być kojarzona z właściwą interpretacją terminu „ujawni”, nakazującą zastosowanie przy wymiarze kary <xLexLink xArt="art. 60;art. 60 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 60 § 3 k.k.</xLexLink>, aczkolwiek z punktu widzenia celu postępowania, o jakim mowa w <xLexLink xArt="art. 2;art. 2 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 2 § 2 k.p.k.</xLexLink>, taka postawa sprawcy poszerza wiedzę o konkretnym przestępstwie, umożliwiając weryfikację pozostałych dowodów, co niewątpliwie winno znaleźć odzwierciedlenie w wymiarze kary.</xText> <xText>Przy tak zaprezentowanym ujęciu terminu „ujawni” Sąd Apelacyjny doszedł do przekonania, że błędem Sądu Okręgowego było odstąpienie od obligatoryjnego zastosowania instytucji, o jakiej mowa w <xLexLink xArt="art. 60;art. 60 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 60 § 3 k.k.</xLexLink>, w odniesieniu do oskarżonego <xAnon>M. Ś.</xAnon>, natomiast trafnie nie zastosowano jej co do oskarżonego <xAnon>W. S.</xAnon> mimo, że nie wskazano w pisemnych motywach wystarczających powodów faktycznych do zajęcia takiego stanowiska, na co właściwie w apelacji zwrócił uwagę obrońca tego oskarżonego.</xText> <xText>Zauważyć należy, że oskarżony <xAnon>M. Ś. (1)</xAnon> został zatrzymany 8 sierpnia 2002roku o godz. 7.00 (k. 7706, tom 39) i niewątpliwie tak jak w przypadku <xAnon>W. S.</xAnon> było to efektem istotnych informacji posiadanych przez organy ścigania, ujawnionych w wyjaśnieniach złożonych przez oskarżonego <xAnon>J. Ż.</xAnon> już w czerwcu 2002 roku (por. chociażby k. 8251, tom 41). Jeżeli zatem tak jak sąd meriti stanąćby na stanowisku - wbrew omówionej wyżej uchwale Sądu Najwyższego – obiektywnej wykładni terminu „ujawni”, to niewątpliwie pogląd zawarty w zaskarżonym wyroku można uznaćby za słuszny. Zwrócić jednak trzeba uwagę i na to, że oskarżony <xAnon>M. Ś. (1)</xAnon> już bezpośrednio po zatrzymaniu w dniu 8 sierpniu 2002roku o godz. 10.00 w czasie eksperymentu procesowego z jego udziałem w trakcie rozmowy z funkcjonariuszami policji stwierdził, że posiadał trzy jednostki broni oraz wskazał miejsce wyrzucenia torby z nią w rzece <xAnon>K.</xAnon> (por. k. 7737, tom 39). Ten sam oskarżony w czasie przesłuchania, które odbyło się tego samego dnia u prokuratora, a rozpoczęło o godz.17.30, trwając do godz. 5.10 następnego dnia, będąc poinformowanym o treści <xLexLink xArt="art. 60;art. 60 § 3;art. 60 § 4" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art.60§3i§4kk</xLexLink> oraz ustnie o podstawach zarzutu, między innymi na konwój wiozący pieniądze <xAnon>L.</xAnon> Banku, niezwłocznie przyznał się do winy i oprócz wyjaśnienia okoliczności szeregu innych przestępstw, wskazał też na istotne okoliczności związane ze zdarzeniem, mającym miejsce w dniu 17 stycznia 2002 roku w <xAnon>R.</xAnon>, podając miedzy innymi skład osobowy grupy, w tym też dane dotyczące <xAnon>D. R.</xAnon>, pozwalające na zatrzymanie tego oskarżonego 18 sierpnia 2002 roku (k.8062, tom 41), potwierdził rolę, jaką każdy ze współoskarżonych odegrał w inkryminowanym zdarzeniu, fakt przestrzelenia konwojentowi kolana oraz ręki zmierzający do zaboru pistoletu i obezwładnienia, <xBRx/>a nadto okoliczności związane z użyciem broni palnej przez oskarżonych <xAnon>J. Ż.</xAnon> i <xAnon>W. S.</xAnon>. Oskarżony <xAnon>Ś.</xAnon> wskazał wówczas również, że <xBRx/>w trakcie zdarzenia oskarżeni posługiwali się skradzionym uprzednio samochodem, potwierdził wysokość przedmiotu kradzieży oraz okoliczności związane z podziałem łupu. W tej sytuacji, przy braku jakichkolwiek szczegółowych informacji, jakich okoliczności dotyczyło wskazanie przez prokuratora faktycznych podstaw przedstawionych zarzutów, nie sposób oprzeć się wrażeniu, że w zgodzie z wykładnią <xLexLink xArt="art. 60;art. 60 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 60 § 3 k.k.</xLexLink> opisaną wyżej ujawnił on zgodnie ze swoją wiedzą okoliczności nieznane organom ścigania. Takiemu stanowisku nie sprzeciwia się określenie motywacji, jaką wówczas kierował się <xAnon>M. Ś. (1)</xAnon>, która nie musiała mieć charakteru ekspijacyjnego oraz to, że w sferze jego domysłów mogło pozostawać, iż organy ścigania dysponują już wówczas bliżej niesprecyzowanymi dowodami, pozwalającymi na ustalenia o jego udziale w zdarzeniu.</xText> <xText>Skoro zatem za uzasadnione w przypadku <xAnon>M. Ś.</xAnon> Sąd Apelacyjny uznał zastosowanie w odniesieniu do czynu przypisanego mu w <xLexLink xArt="pkt. 10;pkt. 50;pkt. 6;art. 60;art. 60 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">pkt XLVI art. 60 § 3 k.k.</xLexLink>, to konsekwencją tego, i to niezależnie od negatywnej oceny jego zachowania w trakcie zdarzenia noszącego cechy wysoce społecznie szkodliwego, niezbędnym stało się obligatoryjne nadzwyczajne złagodzenie kary za przypisany mu czyn i wymierzenie jej poniżej dolnego progu ustawowego zagrożenia, to jest wysokości 2 lat i 11 miesięcy pozbawienia wolności.</xText> <xText>W następstwie powyższego rozstrzygnięcia za trafny uznać trzeba też zarzut podniesiony przez obrońcę <xAnon>M. Ś.</xAnon> rażącej niewspółmierności kary łącznej, którą złagodzono do wysokości 12 lat, przy zastosowaniu zasady asperacji, aczkolwiek zbliżonej do wymiaru kumulatywnego. Niewątpliwie na złagodzenie kary łącznej wpływ musiała mieć postawa oskarżonego <xAnon>M. Ś.</xAnon> w toku całego postępowania, wyrażająca się w pomocy organom ścigania i wymiaru sprawiedliwości w jak najpełniejszym wyjaśnieniu sprawy. Taka postawa oskarżonego winna przy wymiarze kary stanowić istotny bonus, na co właściwie zwrócił uwagę w apelacji jego obrońca, tym bardziej, że mimo niewątpliwych cech demoralizacji oskarżony ten nie był uprzednio karany, posiadał pozytywną opinię środowiskową oraz w zakładzie karnym i prowadził ustabilizowany rodzinnie tryb życia.</xText> <xText>Co się tyczy natomiast apelacji obrońcy oskarżonego <xAnon>W. S.</xAnon>, to <xBRx/>z uwagi na postawę tego oskarżonego, w szczególności w pierwszych miesiącach śledztwa brak było powodów, aby przyjąć, że nawet z subiektywnego punktu widzenia jego wyjaśnienia nosiły cechy ujawniające istotne informacje nieznane organom ścigania, tym bardziej, że z pewnością obiektywnie takie nie były, jeśli zważyć na wcześniejsze wyjaśnienia <xAnon>J. Ż.</xAnon> i <xAnon>M. Ś.</xAnon>. Oskarżony <xBRx/>w związku z zarzutem napadu na konwój przewożący pieniądze <xAnon>L.</xAnon> Banku, przesłuchany został już przez prokuratora w dniu zatrzymania, tj. 8 sierpnia 2002 roku i wówczas zaprzeczył on, aby brał udział w napadzie, o którym dowiedzieć się miał <xBRx/>w pracy, w <xAnon> firmie (...)</xAnon>, bowiem w tym czasie przebywał w domu. Przyznał jednocześnie, że zna oskarżonych <xAnon>M. Ś.</xAnon> i <xAnon>J. Ż.</xAnon>, bowiem handlował <xBRx/>z nimi odzieżą (k.7514, tom 38). W związku z treścią takich wyjaśnień oskarżony ten w tym samym dniu został skonfrontowany z <xAnon>J. Ż.</xAnon>, w toku której to czynności, nie zmieniając dotychczasowej postawy stwierdził, że słyszał treść złożonych przez niego wyjaśnień, podnosząc, iż nie polegają one na prawdzie, stanowiąc niezrozumiałe dla niego pomówienie (k.7520 – 7522, tom 38). Oskarżony podobną postawę, nie przyznając się do winy zawarł w toku przesłuchania przed Sądem Rejonowym procedującym w przedmiocie zastosowania tymczasowego aresztowania (k.7523, tom 38). Podobnie postawy swej nie zmienił oskarżony w toku kolejnego przesłuchania mającego miejsce w dniu 12 sierpnia 2002 roku, podnosząc, że wyjaśnienia złoży dopiero po ustanowieniu obrońcy (k.7537, tom 38), który to fakt miał miejsce następnego dnia (k.7532). Mimo tego w toku kolejnego przesłuchania w dniu 24 stycznia 2003 roku w dalszym ciągu po przedstawieniu kolejnych zarzutów skorzystał z prawa odmowy składania wyjaśnień i odpowiedzi na pytania. Wskazać również należy, że z doręczonego mu postanowienia Sądu Okręgowego w Katowicach, wydanego w międzyczasie, bo w dniu 4 listopada 2002roku (k.7529) ponad wszelką wątpliwość wynikało, że materiałem dowodowym obciążającym <xAnon>W. S.</xAnon> w sprawie są między innymi wyjaśnienia wówczas współpodejrzanych <xAnon>J. Ż.</xAnon> i <xAnon>M. Ś.</xAnon>. Faktyczne wyjaśnienia, w których oskarżony przyznał się do wszystkich zarzucanych mu czynów <xAnon>W. S.</xAnon> złożył po raz pierwszy dopiero po ponad pół roku od zatrzymania, po rozmowie z obrońcą (por. protokół przesłuchania z dnia 24 lutego 2003 roku, k.7647) <xBRx/>i istotnie w toku kolejnych przesłuchań opisał wówczas rolę jaką odegrać miał <xBRx/>w inkryminowanych zdarzeniach (k.7651, k.7657, k.7663, k.7669). Mając w polu widzenia naprowadzone wyżej fakty, wbrew twierdzeniom obrońcy oskarżonego <xAnon>W. S.</xAnon>, nawet na gruncie omówionej wyżej uchwały Sądu Najwyższego, nie sposób racjonalnie twierdzić, iż jego mandant ujawnił okoliczności, do których odwołuje się <xLexLink xArt="art. 60;art. 60 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art.60§3kk</xLexLink>, aczkolwiek niewątpliwie przyznanie się do popełnionych czynów i ich potwierdzenie pozwalało na dokonanie weryfikacji dotychczasowego materiału dowodowego, poszerzając wiedzę o zarzucanych przestępstwach. Trafnie zatem Sąd Okręgowy za poszczególne czyny jednostkowe przypisane oskarżonemu orzekł kary oscylujące wokół dolnego progu ustawowego zagrożenia, nie znajdując tym samym podstaw do skorzystania z dobrodziejstwa ich nadzwyczajnego złagodzenia, wobec braku realizacji przesłanek z <xLexLink xArt="art. 60;art. 60 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 60 § 3 k.k.</xLexLink></xText> <xText>Sąd Apelacyjny podzielił natomiast częściowo zawarty w apelacji obrońcy oskarżonego zarzut rażącej niewspółmierności kary, w szczególności w odniesieniu do czynu przypisanego mu w pkt CXVI zaskarżonego wyroku, na co niewątpliwie oprócz uprzedniej niekaralności oskarżonego i pozytywnych opinii środowiskowej oraz zakładu karnego miała wpływ późniejsza dodatnio oceniona postawa W. <xAnon>S.</xAnon> <xBRx/>w procesie oraz wyeliminowanie z kwalifikacji prawnej przestępstwa z <xLexLink xArt="art. 157;art. 157 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 157 § 1 k.k.</xLexLink> Jeśli natomiast mieć w polu widzenia szereg okoliczności negatywnych związanych z tym czynem, rzutujących na ocenę stopnia społecznej szkodliwości, trafnie wyartykułowanych przez sąd a quo, sąd apelacyjny doszedł do przekonania, że karą wystarczająco realizującą w tym wypadku dyrektywy do jakich odwołuje się przepis <xLexLink xArt="art. 53;art. 53 § 1;art. 53 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 53 § 1 i § 2 k.k</xLexLink>, będzie kara 8 lat pozbawienia wolności. W konsekwencji, mając w polu widzenia mnogość przypisanych oskarżonemu przestępstw, popełnienie ich w stosunkowo długim czasie w różnych miejscach i na szkodę różnych podmiotów sąd ad quem nie dopatrzył się przy wymiarze kary łącznej podstaw do zastosowania zasady absorpcji, dochodząc do przekonania, że w oparciu o zasadę asperacji, właściwym w przypadku <xAnon>W. S.</xAnon> będzie wymierzenie kary 10 lat pozbawienia wolności. Na ukształtowanie takiego wymiaru kary miało też wpływ przyjęcie zasady wewnętrznej sprawiedliwości kary, jeśli zważyć, że przy zdecydowanie większej ilości przestępstw przypisanych <xAnon>M. Ś. (1)</xAnon> <xBRx/>i jego znacząco wiodącej roli, którą w nich odegrał orzeczono wobec niego łącznie karę 12 lat pozbawienia wolności.</xText> <xText>W odniesieniu do oskarżonego <xAnon>W. S.</xAnon>, co do czynu przypisanego mu w <xLexLink xArt="art. 60 § 3 pkt. 100;art. 60 § 3 pkt. 10;art. 60 § 3 pkt. 14" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">pkt CXXIV</xLexLink>, wobec błędu Sądu Okręgowego i braku zaskarżenia tego faktu na niekorzyść oskarżonego odnośnie poprawności zastosowania w podstawie prawnej wymiaru kary przepisu <xLexLink xArt="art. 60;art. 60 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 60 § 3 k.k.</xLexLink>, na co sąd ten zwrócił uwagę na str. 95 pisemnych motywów, koniecznym stało się w efekcie takie ukształtowanie kary, która realizowałaby wymóg wynikający z <xLexLink xArt="art. 60;art. 60 § 6;art. 60 § 6 pkt. 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 60 § 6 pkt 1 k.k.</xLexLink>, a więc orzeczenie jej poniżej 3 lat pozbawienia wolności. Tym samym, jak i w odniesieniu do pozostałych oskarżonych, Sąd Apelacyjny wymierzył oskarżonemu <xAnon>W. S.</xAnon> karę 2 lat pozbawienia wolności.</xText> <xText>Biorąc pod uwagę naprowadzone wyżej argumenty Sąd Apelacyjny nie znalazł również podstaw do uwzględnienia apelacji prokuratora, który w istocie rzeczy nie wyartykułował żadnych nowych, istotnych okoliczności, których nie miałby w polu widzenia sąd meriti. Nie budzi wątpliwości, że czyny przypisane <xAnon>W. S.</xAnon> cechował wysoki poziom społecznej szkodliwości, w szczególności w odniesieniu do napadu rabunkowego na konwój ochraniający mienie <xAnon>L.</xAnon> Banku, tym bardziej, że oskarżony był pracownikiem tej firmy ochroniarskiej, a aktywnie uczestniczył <xBRx/>w planowaniu rozboju, wykorzystując wiedzę uzyskana w zakładzie pracy. Zgodzić można się również z twierdzeniem lansowanym przez prokuratora, iż mnogość przypisanych oskarżonemu czynów oraz sposób ich popełnienia niewątpliwie przemawia za znacznym poziomem jego demoralizacji. Podkreślić natomiast należy, iż okoliczności te, jak również brak podstaw do zastosowania wobec oskarżonego dobrodziejstwa z <xLexLink xArt="art. 60;art. 60 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 60 § 3 k.k.</xLexLink> determinują wymiar kar jednostkowych, których w apelacji prokurator przecież niekontestował, a nie mogą mieć kardynalnego znaczenia dla wymiaru kary łącznej, za wyjątkiem ilości przypisanych czynów. Jeżeli zatem uwzględnić powyższe, a nadto fakt, iż w istocie rzeczy modus operandi działania oskarżonego był podobny, a swoją działalnością przestępczą naruszał w istocie tożsame dobra chronione prawem, to niewątpliwie przy uwzględnieniu dodatkowo argumentacji, na którą już wcześniej powołał się sąd ad quem, brak było podstaw zaaprobowania orzeczenia wobec <xAnon>W. S.</xAnon> maksymalnego wymiaru kary łącznej, jak postulował to oskarżyciel.</xText> <xText><xBx>Co się tyczy oskarżonego <xAnon>A. K. (1)</xAnon>:</xBx></xText> <xText>O ile apelacja prokuratora nie zasługiwała na uwzględnienie, o tyle częściowo argumenty przytoczone w apelacji obrońcy skutkowały złagodzeniem wobec oskarżonego kary łącznej pozbawienia wolności.</xText> <xText>Zgodnie z dominującymi poglądami doktryny i orzecznictwa, truizmem jest stwierdzenie, że dla wymiaru kary łącznej nie mają znaczenia okoliczności, które winny być brane pod uwagę przy wymiarze kar jednostkowych, tak by te, były adekwatne do stopnia społecznej szkodliwości czynu oraz zawinienia. Niewątpliwie na wymiar kary łącznej natomiast wpływ ma ilość przypisanych przestępstw, rozbieżności dóbr nimi naruszonych, jak również dysproporcje miejsca i czasu ich popełnienia, czy też różnorodność pokrzywdzonych.</xText> <xText>Jeśli przyjrzeć się bliżej zarzutowi zawartemu w apelacji prokuratora, który nie został znacząco rozwinięty i umotywowany w części pisemnej, zauważyć trzeba, że w istocie domagając się podwyższenia wobec oskarżonego kary łącznej do pułapu maksymalnego, oskarżyciel położył nacisk na te okoliczności, które mają zasadniczy wpływ na wymiar kar jednostkowych (brutalny sposób działania, charakter naruszonych dóbr, stopień społecznej szkodliwości czynów), a te przecież, o czym przekonuje lektura omawianego środka odwoławczego nie zostały kontestowane. Prokurator nie znalazł również powodów do sfalsyfikowania tezy, iż wyjaśnienia <xAnon>A. K. (1)</xAnon> złożone konsekwentnie w toku całego postępowania, jako obiektywne i niepodważalne stanowiły, tak dla organów ścigania, jak i sądu podstawę ustaleń faktycznych, wzbogacając wiedzę o inkryminowanych zdarzeniach. Jednocześnie oskarżyciel nie kwestionował również faktu uprzedniej niekaralności oskarżonego oraz jego pozytywnych opinii środowiskowej i z zakładu karnego, a także prawidłowości w większości wypadków skorzystania przez niego z dobrodziejstwa, wynikającego z treści przepisu <xLexLink xArt="art. 60;art. 60 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 60 § 3 k.k.</xLexLink>.</xText> <xText>Niewątpliwie zatem jedynie fakt wielości przypisanych oskarżonemu przestępstw – jak chciałby tego prokurator - mógłby stanowić o potrzebie zaostrzenia wobec wspomnianego oskarżonego wymiaru kary łącznej.</xText> <xText>Faktem niezaprzeczalnym również jest i to, że oskarżony dopuścił się przestępstw w stosunkowo długim okresie czasu, w różnych miejscach, a nadto działał na szkodę różnych podmiotów. Okoliczności te znacząco rzutowały na potrzebę surowego potraktowania oskarżonego, przy wymiarze kary łącznej, co miał w polu widzenia sąd meriti, ale też Sąd Apelacyjny, który nieznacznie w tym zakresie zreformował rozstrzygnięcie na korzyść oskarżonego, podzielając częściowo wywody apelacji jego obrońcy. Zgodzić można się przy tym z oskarżycielem, iż wskazane wyżej przesłanki mogą przemawiać za stosunkowo wysokim stopniem zdemoralizowania oskarżonego, niemniej jednak okoliczność ta znalazła swój wystarczający wyraz w orzeczeniu kary łącznej 10 lat pozbawienia wolności, która – jeśli uwzględnić postawę oskarżonego w procesie – jest na tyle wysoka, że spełni swe funkcje ogólnoprewencyjne, a nadto może skutecznie readaptować społecznie oskarżonego.</xText> <xText>W tym wypadku rację przyznać należy obrońcy, odwołującego się do względów natury sprawiedliwościowej, który podniósł, że orzeczona kara łączna wobec jego mandanta winna być niższa od kary wymierzonej oskarżonemu <xAnon>M. Ś. (3)</xAnon>, skoro temu ostatniemu przypisano niemal dwukrotnie więcej przestępstw oraz dominującą rolę przy ich popełnieniu.</xText> <xText>Mając tym samym na względzie skuteczne zaoferowanie przez oskarżonego współpracy z organami ścigania i wymiaru sprawiedliwości, Sąd Apelacyjny uznał, że wbrew stanowisku wyrażonemu w apelacji prokuratora, pożądane w sprawie jest relatywnie nieznaczne złagodzenie oskarżonemu łącznego wymiaru kary, aczkolwiek rezultat tego z pewnością nie odpowiada w całości intencji obrony.</xText> <xText><xBx>Co się tyczy oskarżonego <xAnon>D. R.</xAnon>:</xBx></xText> <xText>Apelacja prokuratora zasługiwała na częściowe uwzględnienie mimo, że nie do końca sąd ad quem podzielił w tym zakresie wnioski omawianej skargi odwoławczej.</xText> <xText>Niewątpliwie zgodzić się należy z oskarżycielem, iż Sąd Okręgowy nie nadał należytego znaczenia, przy wymiarze kary poprawnie przyjętym faktom związanym <xBRx/>z ustaleniami strony przedmiotowej przypisanego oskarżonemu przestępstwa, cechującego się wyjątkowo wysokim stopniem społecznej szkodliwości. Przestępstwo to, co należy dobitnie podkreślić, popełnione zostało grupowo, było profesjonalnie przygotowane, a tym samym świadczące o premedytacji działania. Zostało ono popełnione w miejscu publicznym, przy świadomości oskarżonego posłużenia się <xBRx/>w jego trakcie przez innych współoskarżonych bronią palną, jak również świadomości możliwości rabunku mienia o znaczącej wartości. Wprawdzie oskarżony <xAnon>D. R.</xAnon> przy realizacji przypisanego mu czynu w relacji do pozostałych sprawców odegrał drugorzędną rolę, niemniej jednak nie sposób twierdzić, że była to rola nieistotna, jeśli zważyć, iż to właśnie on dał sygnał pozostałym napastnikom <xBRx/>o wyjeździe z banku konwoju z pieniędzmi. Trudno także za nieistotną uznać korzyść majątkową, którą <xAnon>D. R.</xAnon> uzyskał z tego przestępstwa, stanowiącą kwotę 3.000 zł, a więc co najmniej kilkukrotnie przewyższającą najniższe wynagrodzenia pracownicze.</xText> <xText>Z drugiej jednak strony nie sposób nie zauważyć także okoliczności istotnie łagodząco kształtujących wymiar kary, na które trafnie w motywach pisemnych wskazał Sąd Okręgowy (uprzednia niekaralność, pozytywna charakterystyka środowiskowa oskarżonego oraz miejsca izolacji, ustabilizowany tryb życia, przyznanie się do winy i złożenie wyjaśnień, uwzględnionych przy dokonaniu ustaleń faktycznych). Należy mieć również w polu widzenia i to, iż na etapie postępowania odwoławczego wyeliminowano z kwalifikacji prawnej przypisanego oskarżonemu przestępstwa przepis <xLexLink xArt="art. 157;art. 157 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 157 § 1 k.k.</xLexLink>, skoro nie łączono przyczynowo jego działania <xBRx/>z obrażeniami ciała, stwierdzonymi u <xAnon>P. S.</xAnon>.</xText> <xText>Tym samym wprawdzie przyznać należy rację prokuratorowi, iż orzeczenie wobec oskarżonego kary na poziomie najniższego progu ustawowego zagrożenia za przypisany mu czyn – jak uczynił to sąd meriti – świadczy o jej rażącej łagodności, na co wskazuje doświadczenie zawodowe, niemniej jednak w ocenie Sądu Apelacyjnego nieuprawnionym byłoby też podzielenie w całości wniosku apelacji, domagającego się wymierzenia kary 5 lat pozbawienia wolności.</xText> <xText>Jeśli zatem mieć w polu widzenia wszystkie, tak pozytywne, jak i negatywne przesłanki kształtujące wymiar kary, do których odwołuje się treść <xLexLink xArt="art. 53;art. 53 § 1;art. 53 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 53 § 1 i § 2 k.k.</xLexLink>, uznać należało, że w przypadku oskarżonego <xAnon>D. R.</xAnon> adekwatnym będzie wymierzenie mu kary 4 lat pozbawienia wolności, co skłoniło w tym zakresie Sąd Apelacyjny do niekorzystnego dla oskarżonego zreformowania zaskarżonego wyroku.</xText> <xText><xBx>Co się tyczy oskarżonego <xAnon>P. M. (1)</xAnon>:</xBx></xText> <xText>Mając w polu widzenia granice wniesionych środków odwoławczych, omówionych na wstępie niniejszego uzasadnienia, uznać należało, że tak apelacja prokuratora, jak i obrońcy oskarżonego nie zasługiwały na uwzględnienie i nie przemawiały o potrzebie destabilizacji wyroku w omawianym fragmencie.</xText> <xText>Jak wynika z lektury pisemnych motywów zaskarżonego wyroku sąd pierwszej instancji trafnie wyartykułował okoliczności wymiaru kary jednostkowej za czyn polegający na usiłowaniu napadu rabunkowego na szkodę <xAnon>P. Z. (1)</xAnon>, jak również nie dopuścił się błędu świadczącego o rażącej niewspółmierności kary, stosując przy jej wymiarze zasadę absorpcji.</xText> <xText>Zgodzić należy się z prokuratorem, że zachowanie oskarżonego oraz jego zaangażowanie w inkryminowany napad rabunkowy ocenić należy wysoce krytycznie. Niewątpliwie to właśnie ten oskarżony odegrał w omawianym przestępczym przedsięwzięciu dominującą, organizatorską rolę, szczegółowo planując role poszczególnych sprawców. Nie budzi też wątpliwości, iż przestępstwo to miało grupowy i premedytowany charakter i wiązało się jednocześnie z naruszeniem prawidłowego funkcjonowania miejsca publicznego, do którego można zaliczyć kawiarenkę internetową i rozgrywało się w porze nocnej. Oskarżony ten miał również pełną świadomość możliwości brutalnego zachowania się napastników wobec pokrzywdzonego, jak również liczył na znaczące łupy tego przestępstwa.</xText> <xText>Tym samym uznać trzeba, że wskazane okoliczności kreowały wysoki stopień społecznej szkodliwości przypisanego mu czynu, który winien znaleźć odzwierciedlenie w karze. Dla wymiaru tej kary niekorzystnie dla oskarżonego usytuować należało też zmienne jego zachowanie w warunkach zakładu karnego, skoro początkowo był on silnie związany z podkulturą więzienną.</xText> <xText>Z drugiej jednak strony oskarżony <xAnon>P. M.</xAnon> nie był dotychczas karany, posiadał pozytywną opinię środowiskową, a nadto w przypisanym mu czynie nie realizował bezpośrednich czynności wykonawczych. Zauważyć również trzeba i to, iż przypisane mu przestępstwo w efekcie zakończyło się w stadialnej fazie usiłowania, co nieco łagodniej pozwala ukształtować stopień społecznej szkodliwości.</xText> <xText>Jeśli z kolei przyjrzeć się argumentom zaoferowanym w apelacji obrońcy, na które częściowo już zwrócono uwagę, przyjmując je jako łagodzące, w tym również fakt okazania przez oskarżonego skruchy i w efekcie przyznania się do winy, to stwierdzić należy, że przesłanki te w całości miał w polu widzenia sąd meriti <xBRx/>i należycie je ocenił wymierzając karę.</xText> <xText>Brak podstaw do złagodzenia omawianej kary jednostkowej nie dawał tym samym powodu do zaaprobowania wniosku obrońcy oskarżonego o złagodzenie kary łącznej, skoro tą orzeczono z zastosowaniem zasady absorpcji.</xText> <xText>Jeśli natomiast zważyć na apelacje prokuratora, to z kolei brak podstaw do zaostrzenia kary jednostkowej, nie stanowił o potrzebie zaostrzenia wymiaru kary łącznej. Niewątpliwie czyny z <xLexLink xArt="art. 13;art. 13 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 13 § 1 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 k.k.</xLexLink> oraz <xBRx/>z <xLexLink xArt="art. 263;art. 263 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art.263§2kk</xLexLink> przypisane oskarżonemu ściśle łączą się ze sobą od strony tak podmiotowej, jak i przedmiotowej, stanowiąc o realizacji jednego zamiaru, a tym samym za w pełni uzasadnione uznać należało w takim układzie przy wymiarze kary łącznej, zastosowanie zasady absorpcji. Zastosowaniu tej zasady nie sprzeciwia się też istotnie, przypisanie oskarżonemu w pkt. CXXXIII przestępstwa z <xLexLink xArt="art. 276" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 276 k.k.</xLexLink>, mimo że czyn ten jest przedmiotowo różny od pozostałych i chroni odmienne dobro prawne. Gdyby bowiem w takim wypadku ukształtować karę łączną w oparciu o zasadę asperacji, jak postulował w apelacji prokurator, którą to tendencję możnaby uznać za słuszną, niemniej jednak w efekcie podwyższenie tej kary miałoby znaczenie symboliczne i tym samym w żadnej mierze nie świadczyłoby o rażącej jej niewspółmierności w rozumieniu do jakiego odwołuje się wykładnia art.438pkt4kpk.</xText> <xText>Mając powyższe na względzie Sąd Apelacyjny uznał za stosowne zaaprobowanie zaskarżonego wyroku w części dotyczącej oskarżonego <xAnon>P. M. (1)</xAnon>.</xText> <xText><xBx>Co się tyczy oskarżonego <xAnon>J. O. (1)</xAnon>:</xBx></xText> <xText>Również w przypadku tego oskarżonego apelacje tak prokuratora, jaki <xBRx/>i obrońcy nie zasługiwały na uwzględnienie, przy czym w znacznej części można tu odwołać się też do argumentacji wskazanej przez sąd odwoławczy przy uzasadnieniu rozstrzygnięcia dotyczącego oskarżonego <xAnon>P. M. (1)</xAnon>.</xText> <xText>Także i w tym wypadku Sąd Apelacyjny nie znalazł wystarczających powodów do zreformowania w tym fragmencie omawianego orzeczenia, zgodnie z intencją skarżących.</xText> <xText>Mając w polu widzenia wszystkie wskazane wyżej okoliczności, które świadczyły o wysokim stopniu społecznej szkodliwości czynu z art. <xLexLink xArt="art. 13;art. 13 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 13 § 1 k.k.</xLexLink> <xBRx/>w zw. z <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 k.k.</xLexLink>, w tym dodatkowo fakt, iż <xAnon>J. O. (1)</xAnon> znajdował się <xBRx/>w grupie napastników realizujących bezpośrednie czynności wykonawcze wewnątrz kawiarenki internetowej, nie sposób jednocześnie nie dostrzec, na co trafnie wskazuje obrońca oskarżonego, iż w istocie rzeczy w trakcie inkryminowanego zdarzenia oskarżony ten zachowywał się o ile nie w sposób bierny, to z pewnością znacząco mniej aktywny od pozostałych, skoro to nie on używał przemocy wobec pokrzywdzonego, jak również nie starał się on używać broni palnej, którą faktycznie jedynie demonstracyjnie się posługiwał. Podkreślić trzeba i to, iż skoro omawiane przestępstwo zostało wyodrębnione tak w akcie oskarżenia, jak i w zaskarżonym wyroku, to niewątpliwie późniejsze niezwykle tragiczne skutki, które wystąpiły na miejscu zdarzenia, związane z pozbawieniem życia obecnych tam funkcjonariuszy policji, nie mogą mieć wpływu na wymiar kary za omawiane przestępstwo, tym bardziej, że oskarżony ten nie zdecydował się na oddanie strzału z posiadanego pistoletu <xAnon>(...)</xAnon> Zwrócić też należy uwagę na okoliczności łagodzące, jak choćby zakończenie rozboju w fazie usiłowania, przyznanie się oskarżonego do winy <xBRx/>i niekwestionowanie w wyjaśnieniach udziału w inkryminowanym czynie oraz jego uprzednią niekaralnością i pozytywną charakterystyką środowiskową, a także <xBRx/>z miejsca izolacji, którym trafnie Sąd Okręgowy nadał znaczenie przy wymiarze kary. Reasumując zatem stwierdzić trzeba, iż argumentacja przytoczona w apelacjach prokuratora i obrońcy, która nie oferuje okoliczności, na które nie zwróciłby uwagi sąd meriti nie daje też podstaw do zreformowania zaskarżonego wyroku w kierunkach przez strony pożądane i odstąpienia od stabilizacji tego rozstrzygnięcia. Kierując się tą samą argumentacją, jak i w przypadku oskarżonego <xAnon>P. M. (1)</xAnon>, bez potrzeby ponownego jej przytaczania, Sąd Apelacyjny nie znalazł też wystarczających powodów do uznania ukształtowanej w oparciu o zasadę absorpcji kary łącznej, za rażąco niewspółmierną w rozumieniu, o jakim mowa w <xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 4" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 4 k.p.k.</xLexLink></xText> <xText>Jednocześnie orzekając poza zakresem apelacji, w trybie wynikającym <xBRx/>z <xLexLink xArt="art. 440" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 440 k.p.k.</xLexLink> i w oparciu o argumenty tożsame, jak w przypadku <xAnon>A. Ż.</xAnon>, Sąd Apelacyjny nie znalazł podstaw do przyjęcia, iż oskarżony <xAnon>J. O. (1)</xAnon> nawet w sposób krótkotrwały nielegalnie posiadał pistolet <xAnon>(...)</xAnon>, wraz z amunicją do niej, co skutkować musiało wyeliminowaniem tego stwierdzenia z opisu przypisanego mu czynu w pkt CXXXII wyroku.</xText> <xText><xBx>Co się tyczy oskarżonego <xAnon>G. O.</xAnon>:</xBx></xText> <xText>Jakkolwiek apelacja prokuratora zasługiwała na częściowe uwzględnienie, niemniej jednak nie tak dalekie, aby skutkować miało to w konkretnym wypadku koniecznością odstąpienia wobec tego oskarżonego od dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia wykonania orzeczonej kary pozbawienia wolności.</xText> <xText>Wprawdzie zgodzić można się z prokuratorem, iż okoliczności przypisanego oskarżonemu przestępstwa noszą cechy czynu wysoce społecznie niebezpiecznego, <xBRx/>a nadto realizującego znamiona różnych przepisów ustawy karnej, o czym świadczy świadomość pomocy w ukryciu sprawców niezwykle groźnego przestępstwa, co przemawiało za potrzebą zaostrzenia wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności, niemniej jednak nie w takiej wysokości, jak wynikać miałoby to z apelacji.</xText> <xText>Zważyć przy tym należy, że dopuszczając się przestępstwa oskarżony znajdował się w specyficznej sytuacji motywacyjnej, bowiem wśród osób, które chciał w przestępczy sposób chronić znajdował się jego brat. Podkreślić trzeba również i to, że oskarżony posiada pozytywną opinię środowiskową, nie był dotychczas karany i nic nie przemawia za tym, by uznać, że przypisane mu przestępstwo nie było incydentalnym w jego życiu. To, że oskarżony nie przyznał się w całości do zarzucanego mu czynu realizując w ten sposób linię swojej obrony, nie może mieć też istotnego, negatywnego znaczenia dla oceny jego osobowości, wskazującej na potrzebę resocjalizacji w warunkach więziennych.</xText> <xText>Naprowadzone wyżej dane osobopoznawcze o wymienionym oskarżonym <xBRx/>i dotychczasowy tryb jego życia, według Sądu Apelacyjnego, stanowią pozytywną przesłankę prognostyczną, pozwalającą uznać, że w przyszłości będzie on przestrzegał porządku prawnego, a w szczególności nie popełni przestępstwa, co realizuje wymóg, o jakim mowa w <xLexLink xArt="art. 69;art. 69 § 1;art. 69 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art.69§1i§2kk</xLexLink>. Jakkolwiek ważąc wszelkie okoliczności Sąd Apelacyjny uznał za stosowne podwyższenie do 2 lat orzeczonej wobec <xAnon>G. O.</xAnon> kary pozbawienia wolności, to jednak jednocześnie za trafną, za Sądem Okręgowym przyjął też tezę, że warunkowe zawieszenie wykonania tej kary spełni swe ustawowe cele, w tym także ogólnoprewencyjne. Jednocześnie za pożądane sąd drugiej instancji uznał nałożenie na oskarżonego w okresie próby, którą wydłużono do 5 lat, obowiązku probacyjnego w postaci wykonywania pracy zarobkowej, skoro za czynnik niewątpliwie kryminogenny uważać trzeba prowadzenie pasożytniczego trybu życia. Mając zatem w polu widzenia treść przepisów <xLexLink xArt="art. 72;art. 72 § 2;art. 72 § 2 pkt. 4" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 72 § 2 pkt 4 k.k.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 73;art. 73 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 73 § 1 k.k.</xLexLink> Sąd Apelacyjny doszedł do przekonania, iż prawnie właściwą będzie kontrola postępów resocjalizacyjnych oskarżonego, wyrażona w oddaniu go w czasie próby pod dozór kuratora sądowego, tym bardziej, jeśli zważyć, że w okresie dorastania, <xBRx/>a więc kształtowania osobowości nie miał on dobrych kontaktów w środowisku rodzinnym z ojcem, szukając satysfakcjonującego zaspokojenia niezwykle napiętych potrzeb w nieodpowiedniej grupie rówieśniczej.</xText> <xText>Jednocześnie też trafnie w motywach apelacji prokurator zwrócił uwagę na błąd w kwalifikacji prawnej przypisanego oskarżonemu czynu, skoro zamiast <xLexLink xArt="art. 239;art. 239 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 239 § 1 k.k.</xLexLink> kumulatywnie przyjęto <xLexLink xArt="art. 339;art. 339 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 339 § 1 k.k.</xLexLink>, co niewątpliwie nosiło cechy oczywistej omyłki pisarskiej i tym samym wymagało konwalidowania w wyroku sądu odwoławczego.</xText> <xText><xBx>Co się tyczy oskarżonego <xAnon>R. J.</xAnon>:</xBx></xText> <xText>Tak apelacja prokuratora, jak i obrońcy nie zasługiwały na uwzględnienie.</xText> <xText>Wprawdzie orzekając w przedmiocie, tak kar jednostkowych, jak i kary łącznej Sąd Okręgowy stosunkowo lapidarnie umotywował ten fragment orzeczenia, co należy ocenić krytycznie, niemniej jednak w efekcie finalnym uznać należało, że powyższe uchybienie nie miało wpływu na treść zaskarżonego wyroku, mimo że nadmiernie koncentrowało uwagę na stronie przedmiotowej przestępstw przypisanych oskarżonemu i ewentualnych skutkach, jakie te przestępstwa oraz strzeleckie szkolenie oskarżonych <xAnon>J. Ż.</xAnon>, W. <xAnon>S.</xAnon> i <xAnon>M. Ś.</xAnon> wywarło wpływ na ich przestępczą działalność. Kierując się daleko posuniętą ostrożnością można zgodzić się z poglądem wyrażonym w zaskarżonym wyroku, iż wprawdzie nieświadomie, aczkolwiek pośrednio, takie działania oskarżonego pomogły wyżej wymienionym oskarżonym w późniejszym wykorzystaniu umiejętności strzeleckich oraz posługiwania się bronią, przy realizacji przestępstwa. Zwrócić trzeba uwagę i na to, że oskarżony <xAnon>R. J.</xAnon> był dyplomowanym i wysoce wyspecjalizowanym oficerem Wojska Polskiego, pełniąc w nim znaczące funkcje. Początkowo jego kariera zawodowa przebiegała bez zastrzeżeń, będąc pozytywnie oceniana przez przełożonych, niemniej jednak późniejsza opinia o nim uległa zmianie, skoro już <xBRx/>w trakcie służby dopuszczał się przestępstw, będących przedmiotem późniejszej karalności, a nadto z uwagi na to, że nie poszerzał wiedzy, przejawiał lekceważący stosunek do punktualności, stosował własne normy etyczne, sam ustalając hierarchię ważności zadań. Podkreślić trzeba też i to, że oskarżony podejmując się szkolenia strzeleckiego wymienionych wyżej oskarżonych nie tylko sprzedawał nielegalnie znaczną ilość różnej amunicji, ale też mimo doświadczenia zawodowego, w sposób wysoce nieodpowiedzialny dopuszczał do sytuacji, iż na strzelnicach korzystali oni <xBRx/>z własnej, krótkiej broni palnej, nie sprawdzając przy tym, czy nie posiadają jej nielegalnie. Charakterystyczne jest również i to, że pierwszego z przypisanych przestępstw z <xLexLink xArt="art. 263;art. 263 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art.263§1kk</xLexLink>, które rozciągnięte było w czasie, oskarżony <xAnon>R. J.</xAnon> dopuścił się w trakcie czynnego pełnienia obowiązków służbowych. Niewątpliwym również jest, że oskarżony był wcześniej kilkakrotnie karany za różne przestępstwa, <xBRx/>a to nielegalne posiadanie broni, oszustwo, fałszerstwo dokumentów, czy płatną protekcję. Powyższe okoliczności ewidentnie świadczą o tym, że oskarżony przejawia lekceważący stosunek do obowiązujących norm etycznych i prawnych, co nie daje gwarancji przestrzegania przez niego w przyszłości porządku prawnego i oceny tej nie może zmienić nawet pozytywna opinia środowiskowa.</xText> <xText>Tym samym, wprawdzie brak jest podstaw do uznania za apelacją prokuratora, iż orzeczona wobec oskarżonego <xAnon>R. J.</xAnon> bezwzględna kara 2 lat pozbawienia wolności nosi cechy rażącej łagodności, niemniej jednak brak pozytywnej prognozy kryminologiczno – społecznej, o której mowa była wyżej, stosownie do uregulowania wynikającego z <xLexLink xArt="art. 69;art. 69 § 1;art. 69 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art.69§1i§2kk</xLexLink>, nie pozwala jednocześnie na uwzględnienie apelacji obrońcy, domagającego się warunkowego zawieszenia wykonania orzeczonej wobec oskarżonego kary.</xText> <xText>Jednocześnie zauważyć należy, że trafnie przyjęty przez Sąd Okręgowy wymiar kary stwarza oskarżonemu możliwość skorzystania w postępowaniu wykonawczym <xBRx/>z dobrodziejstwa, o jakim mowa w <xLexLink xArt="art. 152" xIsapId="WDU19970900557" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny wykonawczy" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 90, poz. 557">art. 152 k.k.w.</xLexLink>, o ile spełnione zostaną warunki przewidziane tym przepisem.</xText> <xText>Reasumując zatem Sąd Apelacyjny uznał, że obie omawiane skargi odwoławcze nie dostarczyły wystarczających argumentów, które nakazywałyby na odmienne od przyjętego w zaskarżonym wyroku, ukształtowania kary wobec oskarżonego <xAnon>R. J.</xAnon>.</xText> <xText>Tym samym orzeczono, jak w części dyspozytywnej.</xText> <xText>W podsumowaniu stwierdzić należy, że zaskarżony wyrok wymagał zreformowania jedynie w częściach, do których szczegółowo odniesiono się powyżej w niniejszych pisemnych motywach.</xText> <xText>Jednocześnie w związku ze zmianą zaskarżonego wyroku w częściach dotyczących wymiaru kary Sąd Apelacyjny dokonał na nowo zaliczenia na poczet odmiennie ukształtowanych kar pozbawienia wolności, w przypadku części</xText> <xText>oskarżonych czasu ich izolacji, stosownie do wymagań wynikających z <xLexLink xArt="art. 63;art. 63 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 63 § 1 k.k.</xLexLink>, a w szczególności wobec oskarżonych nadal osadzonych w zakładach karnych, zaliczenia tego dokonano do dnia wyrokowania w postępowaniu odwoławczym.</xText> <xText>Wobec treści wyroku, a nadto w sytuacji orzeczenia wobec oskarżonych długotrwałych kar pozbawienia wolności, Sąd Apelacyjny w oparciu o przepis <xLexLink xArt="art. 624" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 624 k.p.k.</xLexLink> zwolnił ich od ponoszenia kosztów sądowych postępowania odwoławczego, obciążając nimi Skarb Państwa.</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Mirosław Ziaja

Renata Kopiec

Izabela Rybok

Renata Kopiec

Sygn. akt : II AKa 13/08 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 15 maja 2008 r. Sąd Apelacyjny w Katowicachw II Wydziale Karnym w składzie: Przewodniczący SSA Mirosław Ziaja (spr.) Sędziowie SSA Jolanta Śpiechowicz SSA Witold Mazur Protokolant Izabela Rybok przy udziale Prokuratora Prok. Okręg. del. Ewy Korduli po rozpoznaniu w dniu 15 maja 2008 r. sprawy 1/J. Ż.synaZ.iB.,ur. (...)wB. oskarżonego zart. 148§2 pkt 4 kki innych, 2/A. Ż.synaZ.iB.,ur. (...)wR. oskarżonego zart. 13§1 kkw zw. zart. 148§2 pkt 4 kki innych, 3/M. Ś.synaJ.iE.,ur. (...)wK., 4/A. K. (1)synaW.iM.,ur. (...)wO., 5/W. S.synaJ.iD.,ur. (...)wR. oskarżonych zart. 280§2 kki innych, 6/P. M. (1)synaP.iB.,ur. (...)wR. 7/J. O. (1)synaK.iM.,ur. (...)wO. oskarżonych zart. 13§1 kkw zw. zart. 280§2 kki innych 8/D. R.synaZ.iS.,ur. (...)wN. oskarżonego zart. 280§2 kki innych 9/R. J.synaJ.iB.,ur. (...)wP. oskarżonego zart. 263§1 kki innych 10/G. O.synaK.iM.,ur. (...)wR. oskarżonego zart. 263§2 kki innych na skutek apelacji prokuratora co do wszystkich oskarżonych oraz obrońców oskarżonych:J. Ż.,A. Ż.,M. Ś.,A. K. (1),W. S.,P. M. (1),J. O. (1)iR. J. od wyroku Sądu Okręgowego w Katowicach z dnia 1 czerwca 2007 r. sygn. akt. XVI K 297/03 I uchyla zaskarżony wyrok w pkt III i w tym zakresie przekazuje sprawę oskarżonegoJ. Ż.Sądowi Okręgowemu w Gliwicach do ponownego rozpoznania; II zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że: 1 w odniesieniu do oskarżonegoJ. Ż.w zakresie czynów przypisanych w pkt VIII – X, w odniesieniu do oskarżonegoM. Ś.w zakresie czynów przypisanych w pkt XLVIII do L oraz LXIII do LXIX i LXXI, a w odniesieniu do oskarżonegoA. K. (1)w zakresie czynów przypisanych wpkt XCIdo XCV i wpkt XCVIIw podstawie prawnej wymiaru kary w miejsce przepisuart. 60§3 kk, przyjmuje przepisart. 60§2 kk; 2 w odniesieniu do oskarżonychJ. Ż.,W. S.iD. R.w zakresie czynu przypisanego im odpowiednio w pkt VI, CXVI, CXXXIX, eliminuje z jego opisu stwierdzenie o oddaniu przez nich strzałówz broni palnej doP. S.i spowodowaniu u niego naruszenia czynności narządów ciała na okres powyżej 7 dni, a z kumulatywnych kwalifikacji eliminuje przepisart. 157§1 kkoraz uchyla wobec tych oskarżonych zasądzone od nich na rzeczP. S.nawiązki, orzeczone w pkt CLI, pkt 1 tiret pierwszy, trzeci i czwarty; 3 w odniesieniu do oskarżonychA. Ż.iJ. O. (1)w zakresie czynów przypisanych im odpowiednio w pkt XLIV i CXXXVI eliminuje stwierdzenie o posiadaniu bez wymaganego zezwolenia broni palnej w postaci pistoletu(...)(...)o numerze(...)wraz z amunicją do niej; 4 w odniesieniu do oskarżonegoA. Ż.przyjmuje, że czyny przypisane mu wpkt XLI i XLIIwyczerpały znamiona przepisuart. 13§ 1 kkw zw. zart. 148§2 pkt 4 kkiart. 223 kkw zw. zart. 11§2 kkw brzmieniu sprzed wejścia w życieustawy z dnia 27 lipca 2005r.( Dz. U. Nr 163, poz. 1363), zmieniającejkodeks karnyz dniem 26 września 2005r. w zw. zart.4§1 kk; 5 w odniesieniu do oskarżonegoM. Ś., uzupełniając podstawę prawną wymiaru kary za czyn przypisany mu wpkt XLVIo przepisart. 60§3i §6 pkt 1 kk, łagodzi orzeczoną za ten czyn karę pozbawienia wolności do 2(dwóch) lat i 11 (jedenastu) miesięcy, a nadto uchyla karę łączną orzeczonąwpkt LXXXIXi w to miejsce na zasadzieart. 85 kkiart. 86§1 kkorzeka wobec niego nową łączną karę 12 (dwunastu) lat pozbawienia wolności, zaliczając na jej poczet, na podstawieart. 63§1 kk, okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 8 sierpnia 2002r. do dnia 15 maja 2008r.; 6 w odniesieniu do oskarżonegoW. S.łagodzi orzeczone wobec niego kary pozbawienia wolności: do 2 (dwóch) lat za czyn przypisany muwpkt CXXIVi do 8 (ośmiu) lat za czyn przypisany mu wpkt CXVI, a nadto uchyla karę łączną orzeczoną wpkt CXXXi w to miejsce na zasadzieart. 85kkiart. 86§1 kkorzeka wobec tego oskarżonego nowa łączną karę 10 ( dziesięciu) lat pozbawienia wolności, zaliczając na jej poczet, na podstawieart. 63§1 kk, okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 8 sierpnia 2002r. do dnia 15 maja 2008r.; 7 w odniesieniu do oskarżonegoD. R.podwyższa orzeczoną karę do 4 ( czterech) lat pozbawienia wolności, zaliczając na jej poczet, na podstawieart. 63§1 kk, okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 18 sierpnia 2002r. do dnia 20 grudnia 2004r.; 8 w odniesieniu do oskarżonegoA. K. (1)łagodzi orzeczoną karę łączną do 10 (dziesięciu) lat pozbawienia wolności, zaliczając na jej poczet, na podstawieart. 63§1 kk, okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 8 sierpnia 2002r. do dnia 15 maja 2008r.; 9 w odniesieniu do oskarżonegoG. O.przyjmuje, że przypisany mu czyn wyczerpał znamiona występku określonego w przepisieart. 263§2 kkiart. 239§1 kkw zw. zart. 11§2 kkoraz podwyższa orzeczoną wobec niego karę do 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności i okres próby związany z warunkowym zawieszeniem jej wykonania do 5 (pięciu) lat, a nadto na zasadzieart. 72§1 pkt 4 kkiart. 73§1 kkzobowiązuje oskarżonego do wykonywania pracy zarobkowej, oddając go w okresie próby pod dozór kuratora sądowego; III w pozostałym zakresie zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy ; IV zasądza od Skarbu Państwa ( Sąd Okręgowy w Katowicach) na rzecz adwokatów:A. D. (1),J. D. (1)iK. Ś. (1)– Kancelarie AdwokackiewK.kwoty po 732 ( siedemset trzydzieści dwa ) złote, w tym 22% podatku VAT, tytułem kosztów obrony z urzędu oskarżonychA. K. (1),J. O. (1)iD. R.w postępowaniu odwoławczym; V zwalnia oskarżonych od kosztów sądowych postępowania odwoławczego, którymi obciąża Skarb Państwa. Sygn. akt II AKa 13/08 UZASADNIENIE Sąd Okręgowy w Katowicach wyrokiem z dnia 1 czerwca 2007roku w sprawieo sygn. akt XVI K 297/03: OskarżonegoJ. Ż.uznał za winnego popełnienia następujących czynów: I zart. 148 § 2 pkt 4 k.k.w zw. zart. 223 k.k.przy zast.art. 11 § 2 k.k., polegającego na tym, iż w dniu 20 maja 2002 roku wC., działając w bezpośrednim zamiarze pozbawienia życia, posługując się bronią palną w postaci pistoletu(...)o numerze(...), oddal strzały w kierunku funkcjonariusza Policji – sierżanta sztabowegoT. S. (1), powodujące obrażeniaw postaci czterech ran postrzałowych, w tym jednej śmiertelnej, rozpoczynającej się na przedniej powierzchni klatki piersiowej w linii pośrodkowej z kanałem biegnącym do klatki piersiowej przezVII żebro i dalej dwukrotnie przez worek osierdziowy, koniuszekserca z otwarciem lewej komory, brzeg dolny płata płuca lewego,VI przestrzeń międzyżebrową do okolicy lewej pachy, gdzie znajdowała się rana wylotowa, drugiej rozpoczynającej się na przedniej powierzchni uda z kanałem prowadzącym do rany wylotowej w okolicy przykręgosłupowej prawego pośladka, trzeciej rozpoczynającej się na przedniej powierzchni uda lewego z raną wylotową na przyśrodkowej powierzchni uda lewego, czwartej rozpoczynającej się w okolicy obręczy barkowej prawej z kanałem biegnącym od bocznej powierzchni ramienia i okolicy prawej łopatki gdzie znajdowała się rana wylotowa, które to obrażenia spowodowały jego zgon, przyjmując, iż działał onw bezpośrednim zamiarze pozbawienia życia, i za to na mocyart.148 § 2 pkt 4 k.k.w zw. zart. 11 § 3 k.k.skazał go na karę25 (dwadzieścia pięć) lat pozbawienia wolności, II zart. 148 § 2 pkt 4 k.k.w zw. zart. 223 k.k.przy zast.art. 11 § 2 k.k, polegającego na tym, iż w dniu 20 maja 2002 roku wC., działając w bezpośrednim zamiarze pozbawienia życia, posługując się bronią palną w postaci pistoletu(...)o numerze(...), oddał strzały w kierunku funkcjonariusza Policji – podkomisarzaM.M. (1), powodując obrażenia w postaci dwóch ran postrzałowych, w tym jednej śmiertelnej rozpoczynającej się w okolicy lewego fałdu pośladkowego z kanałem biegnącym ku górze do miednicy małej przez przednią i tylna ścianę pęcherza moczowego,a w jamie brzusznej przez korzeń krezki jelita cienkiego i jelito cienkie, prawy płat wątroby, żyłę główną dolną i przeponę, dalej w prawejjamie opłucnowej przez dolny i górny płat płuca, IV przestrzeń międzyżebrową i V żebro, kończącej się ślepo w mięśniach grzbietu po stronie prawej w okolicy łopatki, a drugiej rozpoczynającej się na bocznej powierzchni uda lewego z kanałem kończącym się ślepow mięśniach w okolicy szyjki kości udowej, trzonu kości i krętarza mniejszego, które to obrażenia spowodowały jego zgon, i za to na mocyart. 148 § 2 pkt 4 k.k.w zw. zart. 11 § 3 k.k.skazał go na karę25 (dwadzieścia pięć) lat pozbawienia wolności, III uniewinnił tego oskarżonego od popełnienia czynu zart.13 § 1 k.k.w zw. zart.148 § 2 pkt 4 k.k.polegającego na tym, iż w dniu14 listopada 2001 roku wŻ., działając w zamiarze zabójstwaJ. P. (1), posługując się bronią palną w postaci pistoletu(...)o numerze(...), w bezpośrednim zamiarze pozbawienia życia, oddał jeden strzał w kierunku jego głowy, lecz zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na unik pokrzywdzonego, czym spowodował obrażenia w postaci rany urazowej głowy, IV zart. 13 § 1 k.k.w zw. zart. 280 § 2 k.k.polegającego na tym, iżw dniu 20 maja 2002 roku wC., działającz zamiarem dokonania kradzieży, a nadto wspólnie i w porozumieniuzA. Ż.,J. O. (1)iP. M. (2), posługując się bronią palną w postaci pistoletów(...)o numerze(...)i(...), wtargnął do pomieszczeń kawiarenki internetowejS., gdzie używając przemocy w postaci uderzenia w twarz oraz grożąc użyciem broni palnej, doprowadziłP. Z. (1)do stanu bezbronności, zmierzał do zaboru mienia, lecz zamierzonego celu nie osiągną z uwagi na ucieczkę, spowodowaną wymianą strzałów z obecnymi w lokalu funkcjonariuszami Policji – podkomisarzemM.M. (1)i sierżantem sztabowymT. Ś., i za to na mocyart. 280 § 2 k.k.w zw. zart.14 § 1 k.k.przy zast.art. 60 § 3 i § 6 pkt 1 k.k.skazał go na karę2 (dwóch) lat pozbawienia wolności, V zart. 13 § 1 k.k.w zw. zart. 280 § 2 k.k.i zart. 158 § 1 k.k.przy zastosowaniuart. 11 § 2 k.k.polegającego na tym, iż w dniu14 listopada 2001 roku wŻ., działając w zamiarze dokonania kradzieży, a nadto wspólnie i w porozumieniu zM. Ś.iW. S., posługując się bronią palną w postaci rewolweruH.,pistoletami(...)o numerze(...)i(...), poprzez bicie rękami i kopanie po całym cieleJ. P. (1), spowodował u niego obrażenia w postaci złamania VII żebra po stronie prawej i VIII żebra po stronie lewej, co spowodowało naruszenie czynności narządów ciała na okres powyżej 7 dni, w związku z czym Komenda Miejska Policji wŻ.wypłaciła odszkodowanie w kwocie 6.678 zł, zmierzał do zaboru samochodu osobowego markiO. (...)onumerze rejestracyjnym (...), o wartości 50.000 zł, lecz zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na postawę pokrzywdzonegoi za to na mocyart. 280 § 2 k.k.w zw. zart. 14 § 1 k.k.i w zw. zart.11 § 3 k.k., przy zast.art. 60 § 3 i § 6 pkt 1 k.k.skazał go na karę2 (dwóch) lat i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności, VI zart. 280 § 2 k.k.i zart. 157 § 1 k.k.i zart. 288 § 1 k.k.przy zastosowaniuart. 11 § 2 k.k.polegającego na tym, iż w dniu17 stycznia. 2002 roku wR., działając wspólniei w porozumieniu zM. Ś.,W. S.iD. R., posługując się bronią palną w postaci pistoletów(...)o numerze(...),(...)oraz rewolweremH., oddał strzały doP. S.powodując u niego rany postrzałowe prawego kolana, lewej dłoni i ranę tłuczoną prawego łuku brwiowego co spowodowało naruszenie czynności ciała na okres powyżej 7 dni,w związku z czym Zakład Ubezpieczeń Społecznych OddziałwC.wypłacił odszkodowanie w wysokości 2.626 zł oraz grożąc użyciem przemocy wobecM. S. (1), doprowadził ich do stanu bezbronności, a następnie zabrał w celu przywłaszczenia pieniądze w kwocie 311.000 zł, w tym 1.237,68 zł na szkodę(...) Bank S.A.i 309.762,32 zł na szkodęTowarzystwa (...) i (...) S.A.weW., pistolet(...)o numerze(...)wraz z amunicją w ilości 15 naboi o kalibrze(...)O wartości 1.838,05 zł na szkodęFirmy Ochrony Osób i Mienia (...), a także uszkodził mienie w postaci samochodu osobowego markiF. (...)nr rej. (...)powodując straty w wysokości 1.692,27 zł na szkodę(...) S.A.wK., i za to na mocyart. 280 § 2 k.k.,w zw. zart. l 1 § 3 k.k.przy zast.art. 60 § 3 i § 6 pkt 1 k.k.skazał go na karę 2 (dwóch) lat i 11 (jedenastu) miesięcy pozbawienia wolności, VII zart. 280 § 2 k.k.i zart. 288 § 1 k.k.przy zastosowaniuart. 11 § 2 k.kpolegającego na tym, iż w dniu 30 stycznia 2001 wD., działając wspólnie i w porozumieniu zM. Ś.iA. K. (1), posługując się bronią palną w postaci rewolweruH.oraz dwoma pistoletami gazowymi w tym pistoletem(...)model(...), kaliber(...)numer(...), oddając cztery strzały z broni gazowej, jeden z broni palnej, wybijając szybę, grożąc natychmiastowym użyciem przemocy, doprowadziłM. W. (1),R. K. (1),D. M. (1),B. S. (1)– pracownikówHurtowni (...)orazD. P. (1),R. C.,M. L.,R. D. (1)iP. K. (1)do stanu bezbronności,a następnie zabrał w celu przywłaszczenia skórzaną teczkę o wartości 200 zł na szkodęP. K. (1), pieniądze w kwocie 20.000 zł oraz zniszczył mienie o wartości 1.000 zł na szkodęM. K. (1)iP. K. (2), i za to na mocyart. 280 § 2 k.k.w zw. zart.11 § 3 k.k.przy zast.art. 60 § 3 i § 6 pkt 1 k.k.skazał go na karę2 (dwóch) lat pozbawienia wolności, VIII zart. 280 § 2 k.kpolegającego na tym, iż w 27 lutego 2001 rokuwC., działając wspólnie i w porozumieniu zM. Ś., posługując się bronią palną w postaci rewolweruH.i dwoma pistoletami gazowymi, grożąc natychmiastowym użyciem przemocy, doprowadziłE. P. (1),D. S. (1),A. J. (1),E. P. (2),B. G. (1),J.J. (1),R. K. (2),A. O.,W. K. (1),M. G. (1)iT. M. (1)– pracownikówHurtowni (...)do stanu bezbronności,a następnie zabrał w celu przywłaszczenia pieniądze w kwocie 15.800 zł w tym: 15.300 zł na szkodęTowarzystwa (...) S.AwC.oraz 500 zł na szkodęR. G. (1), i za to na mocy art, 280§ 2 k.k.przy zast.art. 60 § 3 i § 6 pkt 1 k.k.skazał go na karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności, IX zart. 280 § 2 k.k.polegającego na tym, iż w dniu 20 marca 2001 rokuw kompleksie leśnym w miejscowościG., działając wspólniei w porozumieniu zM. Ś., posługując się broniąpalną w postaci rewolweruH., oraz pistoletem gazowym, grożąc natychmiastowym użyciem przemocy, doprowadziłZ. M.do stanu bezbronności, a następnie zabrał w celu przywłaszczenia bronią palną w postaci pistoletu(...)o numerze(...)wraz z 15 sztukami amunicji o kalibrze(...),o łącznej wartości 1.600 zł na szkodę Państwowych Gospodarstw Leśnych, Lasy Państwowe, NadleśnictwoO., i za to na mocyart. 280 § 2 k.k.przy zast.art. 60 § 3 i § 6 pkt 1 k.k.skazał go na karę2 (dwóch) lat pozbawienia wolności, X zart. 280 § 2 k.kpolegającego na tym, iż w 27 marca 2001 rokuwO., działając wspólnie i w porozumieniu zM. Ś., posługując się bronią palną w postaci rewolweru H., pistoletem(...)o numerze(...), grożąc natychmiastowym użyciem przemocy, doprowadziłZ. K.,I. Ł.,A. S. (1),A. A. (1),M. W. (2),I. C.,A. B. (1),A. A. (2)– pracownikówhurtowni (...) Spółka JawnawW.. Do stanu bezbronności, a następnie zabrał w celu przywłaszczenia pieniądze w kwocie 25.401,03 zł na szkodęM.M. (1),T. H.iJ. C. (1), i za to na mocyart. 280 § 2 k.k.przy zast.art. 60 § 3 i § 6 pkt 1 k.k.skazał go na karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności, XI zart. 280 § 2 k.kpolegającego na tym, iż w dniu 15 maja 2001 rokuwS., działając wspólnie i w porozumieniu zM. Ś.iW. S., posługując się bronią palnąw postaci rewolweruH., pistoletem(...)o numerzew(...)oraz pistoletem gazowym, grożąc natychmiastowym użyciem przemocy, doprowadziłM. N. (1),E. Z.,R. Z.,J. K. (1),J. C. (2),I. D.iJ. M.– pracowników hurtowni wędlin –D. S. (2)orazK. M.,D. P. (2)iJ. W. (1)do stanu bezbronności, a następnie zabrał w celu przywłaszczenia pieniądze w kwocie 75.454,87 zł na szkodęD. S. (2), i za to na mocyart. 280 § 2 k.k.przy zast.art. 60 § 3 i § 6 pkt 1 k.k.skazał go na karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności XII zart. 280 § 2 k.k.i zart. 275 § 1 k.k.i zart. 278 § 5 k.k.przy zast.art. 11 § 2 k.k.polegającego na tym, iż w dniu 5 lipca 2001 rokuwB., działając wspólnie i w porozumieniu zM. Ś.iW. S., posługując się bronią palnąw postaci rewolweruH., pistoletem(...)o numerze (...)oraz pistoletem, gazowym, grożąc natychmiastowym użyciem przemocy w stosunku doA. K. (2), doprowadził go do stanu bezbronności, następnie zabrał w celu przywłaszczenia samochód osobowy markiS. (...)onumerze rejestracyjnym (...),o wartości 23.000 zł, gotówkę w kwocie 2.000 zł, torbę ze skóry, dwa leżaki turystyczne, stetoskop, telefon komórkowymarki M.oraz narzędzia, o łącznej wartości 2.000 zł, a także dowód osobisty serii(...)o numerze(...), trzy karty bankomatowe zBanku (...),(...), na szkodęA. K. (2), i za to na mocyart. 280 § 2 k.k.w zw. zart. 11 § 3 k.k.przy zast,art. 60 § 3i § 6 pkt 1 k.k.skazał go na karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności, XIII zart. 280 § 2 k.k.i zart. 275 § 1 k.k.przy zast.art. 11 § 2 k.k.polegającego na tym, iż w dniu 6 lipca 2001 roku wC., działając wspólnie i w porozumieniu zM. Ś.iW. S., posługując się bronią palną w postaci rewolweruH., pistoletami(...)o numerze(...)wzór(...), oddając jeden strzał w szybę i grożąc natychmiastowym użyciem przemocy, doprowadziłB. Ś.,R. G. (2),D. Z.– pracowników hurtowniG.orazZ. N. (1), do stanu bezbronności, a następnie zabrał w celu przywłaszczenia dowód osobisty serii(...)o numerze(...), prawo jazdy, dowód rejestracyjny samochoduV. (...), portfel, saszetkę, telefon komórkowymarki N. (...), o łącznej wartości 222 zł na szkodęR. G. (2), dowód osobisty serii(...)o numerze(...), dowód rejestracyjny samochoduF. (...)na szkodęD. Z., pieniądze w kwocie 30.000 zł, w tym 25.000 zł naszkodęTowarzystwa (...) S.A.OddziałwC.oraz 5000 zł na szkodęR. G. (2)iT. M. (2), i za to na mocyart. 280 § 2 k.k.w zw. zart. 11 § 3 k.k.przy zast.art. 60 § 3 i § 6 pkt 1 k.k.skazał go na karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności, XIV zart. 280 § 2 k.k.polegającego na tym, iż w dniu 20 lipca 2001 rokuwK., działając wspólnie i w porozumieniu zM. Ś.iW. S., posługując się bronią palną w postaci rewolweruH., pistoletami(...)o numerze(...)i(...)wzór(...)grożąc natychmiastowym, użyciem przemocy, doprowadziłJ.J. (2),P. Z. (2),A. K. (3),W. Z.,H. P. (1)– pracowników(...) Centrum (...)do stanu bezbronności, a następnie zabrał w celu przywłaszczenia pieniądze w kwocie 15.239,78 zł na szkodę(...) S.A., i za to na mocyart. 280 § 2 k.k.przy zast.art. 60 § 3 i § 6 pkt 1 k.k.skazał go na karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności, XV zart. 280 § 2 k.k.polegającego na tym, iż w dniu 31 lipca 2001 rokuwO., działając wspólnie i w porozumieniu zM. Ś.iW. S., posługując się bronią palną w postaci rewolweruH., pistoletam(...)o numerze(...)i(...)wzór(...), grożąc natychmiastowym użyciem przemocy, doprowadziłJ. D. (2),A. Ł. (1),H. R.,T. G. (1),Z. R.iA. D. (2)– pracownikówHurtowni (...)do stanu bezbronności, a następnie zabrał w celu przywłaszczenia pieniądze w kwocie 200 zł na szkodęJ. D. (2), i za to na mocyart. 280 § 2 k.k.przy zast.art. 60 § 3 i § 6pkt 1 k.k.skazał go na karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności, XVI zart. 280 § 2 k.kpolegającego na tym, iż w dniu 31 lipca 2001 rokuwO.,, działając wspólnie i w porozumieniu zM. Ś.iW. S., posługując się bronią palną w postaci rewolweruH., pistoletami(...)o numerze(...)i(...)wzór(...), grożąc natychmiastowym użyciem przemocy, doprowadziłB. Z.– pracownikaSpółki Cywilnej (...)do stanu bezbronności, a następnie zabrał w celu przywłaszczenia pieniądze w kwocie 28.959,08 zł. na szkodęM. K. (2)ITowarzystwa (...) OddziałwO., i za to na mocyart. 280 § 2 k.k.przy zast.art. 60 § 3 i § 6 pkt 1 k.k.skazał gona karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności, XVII zart. 280 § 2 k.k.polegającego na tym, iż w dniu 4 września 2001 roku wC., działając wspólnie i w porozumieniu zM. Ś.iW. S., posługując się bronią palnąw postaci rewolweruH.lek, pistoletami(...)o numerze (...)i(...)wzór(...), bijąc rękami i kopiąc nogami po całym ciele, doprowadziłJ. K. (2)do stanu bezbronności, a następnie zabrał w celu przywłaszczenia samochód osobowy markiH. (...)o numerze rejestracyjnym(...).(...), o wartości 58.000 zł, na jego szkodę, i za to na mocyart. 280 § 2 k.k.przy zast.art. 60 § 3 i § 6 pkt 1 k.k.skazał go na karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności, XVIII zart. 280 § 2 k.k.i zart. 275 § 1 kkprzy zast.art.11§2kkpolegającego na tym, iż w dniu 7 września 2001 roku wZ., działając wspólniei porozumieniu zM. Ś.iW. S., posługując się bronią palną w postaci rewolweruH., pistoletami(...)o numerze(...)i(...)wzór(...), grożąc natychmiastowym użyciem przemocy, doprowadziłK. S. (1),I. R.,R. G. (3),R. D. (2),H. P. (2)– pracownikówhurtowni Firmy (...)do stanu bezbronności, a następnie zabrał w celu przywłaszczenia pieniądzew kwocie 41.823,95 zł w tym 21.000 zł na szkodęPrzedsiębiorstwa Usługowego (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnościąwS.oraz 20.823,95 zł na szkodęL. P. (1), a także prawo jazdy, dowód rejestracyjny do samochodu osobowegomarki P. (...)nr rej. (...), dowód osobisty serii(...)o numerze(...)na szkodęK. Ś. (2), i za to na mocyart. 280 § 2 k.k.w zw. zart.11§3kkprzy zast.art. 60 § 3 i § 6 pkt 1 k.k.skazał go na karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności, XIX zart. 280 § 2 k.k.polegającego na tym, iż w dniu 16 października2001 roku wB., działając wspólnie i w porozumieniuzM. Ś.iW. S., posługując się bronią palną w postaci rewolweruH., pistoletami(...) o numerze(...)i(...)wzór(...), po przez skrępowanie nóg i rąk taśmami do ściągania kabli oraz zamknięcie w garażu, doprowadziłT. G. (2)do stanu bezbronności, a następnie zabrał w celu przywłaszczenia samochód osobowy markiD. (...), onumerze rejestracyjnym (...), wartości 11.300 zł na szkodę(...)wD., i za to na mocyart. 280 § 2 k.k.przy zast.art. 60 § 3 i § 6 pkt 1 k.k.skazał go na karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności, XX zart. 280 § 2 k.k.polegającego na tym, iż w dniu 30 października2001 roku wC., działając wspólnie i w porozumieniuzM. Ś.iW. S., posługując się bronią palną w postaci rewolweruH., pistoletami(...)o numerze(...)i(...)wzór(...), grożąc natychmiastowym użyciem przemocy, doprowadziłM. W. (3) , B. J.,P. K. (3),A. B. (2),U. W.,A. G. (1),M. M. (2)iA. M.– pracowników hurtowni spożywczo -chemicznej(...)do stanu bezbronności,a następnie zabrał w celu przywłaszczenia pieniądze w kwocie 20.444,28 zł, na szkodęJ. C. (1),M.M. (1)iT. H., i za to na mocyart. 280 § 2 k.k.przy zast.art.60 § 3 i § 6 pkt 1 k.k.skazał go na karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności, XXI zart. 280 § 2 k.k.i zart. 275 § 1 k.k.i zart. 278 § 5 k.k.przy zast.art.11 § 2 k.k.polegającego na tym, iż w dniu 16 listopada 2001 rokuwG., działając wspólnie i w porozumieniu zM. Ś.iW. S., posługując się metalową rurką oraz pałką typuT., wybijając szyby w drzwiach samochodu markiF. (...)onumerze rejestracyjnym (...), posiadając broń palnąw postaci rewolweruH., pistoletów(...)o numerze (...)i(...)wzór(...), doprowadziłR. S.do stanu bezbronności, a następnie zabrał w celu przywłaszczenia dwa dowody osobiste o numerach(...)i(...), kartę bankomatowaV.banku (...) S.A., walizkę i saszetkę, dwa komplety kluczyków do samochodu, klucze do hurtowni o łącznej wartości550 zł, a także pieniądze w kwocie 70.600 zł na jego szkodę, i za to na mocyart.280 § 2 k.k.w zw. zart. 11 § 3 k.k.przy zast.art. 60 § 3 i § 6 pkt 1 k.k.skazał go na karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności, XXII zart. 13 § 1 k.k.w zw. zart. 280 § 2 k.k.polegającego na tym, iżw dniu 27 marca 2000 roku wR., działając w zamiarze kradzieży, a nadto wspólnie i w porozumieniu zM. Ś.iA. K. (1), posługując się trzema pistoletami gazowymi,w tym pistoletem(...)model(...), o kalibrze(...)numer(...), poprzez oddanie czterech strzałów, doprowadziłM. K. (3),R. R. (1),P. Z. (3),J. W. (2),S. M. (1)– pracowników(...) Przedsiębiorstwa Handlowo Usługowego (...)do stanu bezbronności, zamierzał do zaboru pieniędzy w kwocie 24.000 zł na szkodę(...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością, lecz zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na postawęS. M. (1), i za to na mocyart. 280 § 2 k.k.w zw. zart. 14 § 1 k.k.przy zast.art. 60 § 3 i § 6 pkt 1 k.k.skazał go na karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności, XXIII zart. 280 § 2 k.kpolegającego na tym, iż w dniu 12 maja 2000 roku,wK., działając wspólnie i w porozumieniu zM. Ś.iA. K. (1), posługując się trzema pistoletami gazowymi, w tym pistoletem(...)model para, kaliber(...)numer(...), grożąc natychmiastowym urzyciem przemocy, doprowadziłG. S.,D. S. (3),K. T.,M. P. (1),D. J. (1),E. J.iA. Ł. (2), pracownikówHurtowni (...)do stanu bezbronności, a następnie zabrał w celu przywłaszczenia pieniądzew kwocie 14.810 zł, na szkodę(...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnościąw upadłości, i za to na mocyart. 280 § 2 k.k.przy zast.art. 60 § 3 i § 6 pkt 1 k.k.skazuje go na karę 2 (dwóch )lat pozbawienia wolności, XXIV zart. 280 § 2 k.k.polegającego na tym, iż w dniu 30 czerwca 2000 roku, wK., działając wspólnie i w porozumieniu zM..Ś.iA. K. (1) ,posługując się trzema pistoletami gazowymi, w tym pistoletem(...)model(...), kaliber(...)numer(...), grożąc natychmiastowym użyciem przemocy, doprowadziłP. C.,T. S. (2),J. C. (3),A. R.iD. S. (4), - pracownikówhurtowni Zakładów (...)z siedzibą wT., do stanu bezbronności, a następnie zabrał w celu przywłaszczenia pieniądze w kwocie 8.222,47 zł, na szkodęZakładów (...) S.A.Oddział Zakładów (...),Towarzystwo (...) S.A., OddziałwT., i za to na mocyart. 280 § 2 k.k.przy zast.art. 60 § 3 i § 6 pkt 1 k.k.skazał go na karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności, XXV zart. 280 § 2 k.k.polegającego na tym, iż w dniu 14 lipca 2000 roku,wT.działając wspólnie i w porozumieniuzM. Ś.iA. K. (1), posługując się trzema pistoletami gazowymi, w tym pistoletem(...)model(...), kaliber (...)numer(...), grożąc natychmiastowym użyciem przemocy, doprowadziłS. L.,J. O. (2)iW. K. (2), - pracownikówHurtowni (...), należącej doZakładów (...) Spółka jawnawR., do stanu bezbronności, a następnie zabrał w celu przywłaszczenia pieniądzew kwocie 17.157,58 zł, na szkodęR. W. (1), i za to na mocyart. 280 § 2 k.k.przy zast.art. 60 § 3 i § 6 pkt 1 k.k.skazał go na karę2 (dwóch) lat pozbawienia wolności, XXVI zart. 280 § 2 k.k.polegającego na tym, iż w dniu 1 sierpnia 2000 roku,wM., działając wspólnie i w porozumieniu zM..Ś.iA. K. (1), posługując się trzema pistoletami gazowymi, w tym pistoletem(...)model para, kaliber(...)numer(...), grożąc natychmiastowym użyciem przemocy, doprowadziłI. P.,D. S. (5),A. L., iL. S.– pracownikówHurtowni (...)do stanu bezbronności, a następnie zabrał w celu przywłaszczenia pieniądze w kwocie 18.669,56 zł, na szkodęFirmy (...)wS., i za to na mocyart. 280 § 2 k.k.przy zast.art. 60 § 3 i § 6 pkt 1 k.k.skazuje go na karę2 (dwóch) lat pozbawienia wolności, XXVII zart. 280 § 2 k.k.polegającego na tym, iż w dniu 1 września 2000 roku,wS., działając wspólnie i w porozumieniuzM. Ś.iA. K. (1), posługując się trzema pistoletami gazowymi, w tym pistoletem(...)model(...), kaliber (...)numer(...), grożąc natychmiastowym użyciem przemocy, doprowadziłJ. K. (3),J. G.iJ. P. (2)– pracowników Hurtowni(...), orazA. P. (1),K. B. (1),K. B. (2)iP. B., do stanu bezbronności, a następnie zabrałw celu przywłaszczenia pieniądze w kwocie 6.392,38 zł, w tym 2.564,17 zł na szkodęFirmy Handlowo Usługowo – Produkcyjnej (...),J. K. (3)oraz 3.828,21 zł na szkodęFirmy Handlowo Usługowej (...),J. K. (3), i za to na mocyart. 280 § 2 k.k.przy zast.art. 60 § 3 i § 6 pkt 1 k.k.skazał go na karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności, XXVIII zart. 280 § 2 k.k.polegającego na tym, iż w dniu 8 września 2000 roku,wW., działając wspólnie i w porozumieniu zM. Ś.iA. K. (1), posługując się trzema pistoletami gazowymi, w tym pistoletem(...)model(...), kaliber(...)numer(...), grożąc natychmiastowym użyciem przemocy, doprowadziłU. L.iM. S. (2)– pracowników hurtowni(...), do stanu bezbronności, a następnie zabrał w celu przywłaszczenia pieniądze w kwocie 2.700 zł, na szkodęR. W. (1)i na szkodę(...)wT., i za to na mocyart. 280 § 2 k.k.przy zast.art. 60 § 3 i § 6 pkt 1 k.k.skazał go na karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności, XXIX zart. 280 § 2 k.k.i zart. 158 § 1 k.k.i zart. 275 § 1 k.k.przy zast.art. 11 § 2 k.k.polegającego na tym, iż w dniu 15 września 2000 roku,wJ., działając wspólnie i w porozumieniu zM. Ś.iA. K. (1), posługując się trzema pistoletami gazowymi, w tym pistoletem(...)model(...), kaliber(...)numer(...), przez bicie i kopanie po całym cieleT. G. (3)spowodował u niego wielomiejscowe stłuczenia głowy i klatki piersiowej, złamanie kości nosa bez przemieszczenia odłamków, złamania żebra VIII po stronie lewej bez przemieszczenia, oraz ranę ciętą, czym naraził go na naruszenie czynności narządów ciała na okres powyżej 7 dni, a następnie przez zamknięcie wchłodni (...),M. P. (2),R. G. (4),M. M. (7),T. G. (3)– pracownikówHurtowni (...)orazP. P. (2), doprowadził ich do stanu bezbronności, a następnie zabrał w celu przywłaszczenia pieniądze w kwocie 6.020 zł, w tym 5.690 zł, na szkodęD. M. (2)oraz(...) S.A.Inspektorat wJ., 230 zł na szkodęM. B. (1), 200 zł oraz dowód osobisty serii(...)o numerze(...)na szkodęR. G. (4), i za to na mocyart. 280 § 2 k.k.w zw. zart. 11 § 3 k.k.przy zast.art.60 § 3 i § 6 pkt 1 k.k.skazał go na karę 2 (dwóch) lat i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności, XXX zart. 280 § 2 k.k.polegającego na tym, iż w dniu 22 września 2000 roku, wS., działając wspólnie i w porozumieniuzM. Ś.iA. K. (1), posługując się trzema pistoletami gazowymi, w tym pistoletem(...)model(...), kaliber (...)numer(...), grożąc natychmiastowym użyciem przemocy, doprowadziłC. K.,K. C. (1),A. S. (2),P. K. (4),K. K. (1),T. J.,J. K. (4),D. J. (2),K. C. (2),I. S.iJ. J. (3)– pracowników hurtowni(...) i(...), do stanu bezbronności, a następnie zabrał w celu przywłaszczenia pieniądze w kwocie 31.920 zł, w tym 500 zł, naszkodęSpółki Akcyjnej (...)w upadłości, 100 zł na szkodę Spółki z.o.o.(...)w upadłości oraz 31.320 zł na szkodęTowarzystwa (...) S.A., i za to na mocyart. 280 § 2 k.k.przy zast.art.60 § 3 i § 6 pkt 1 k.k.skazał go na karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności, XXXI zart. 280 § 2 k.k.iart. 275 § 1 k.k.i zart. 278 § 5 k.k.przy zast.art.11 § 2 k.kpolegającego na tym, iż w dniu 6 października 2000 roku,wK., działając wspólnie i w porozumieniu zM. Ś.iA. K. (1), posługując się i grożąc trzema pistoletami gazowymi, w tym pistoletem(...)model(...), kaliber (...)numer(...), poprzez zaniknięcieG. H.–pracownika(...)S.A. w chłodni doprowadził go do stanu bezbronności, a następnie zabrał w celu przywłaszczenia pieniądze w kwocie 19.755,92 zł, w tym: 14.755,95 na szkodęSpółki Akcyjnej (...)wS., 500 zł na szkodę(...) S. A.Inspektorat wS., a także 600 zł, kartę bankomatową(...) Bank (...), paszport serii(...)o numerze(...), prawo jazdy, dowód rejestracyjny do samochodu osobowego markiP.,nr rej. (...)i dowód osobisty serii(...)o numerze(...)na szkodęG. H., i za to na mocyart. 280 § 2 k.k.w zw. zart. 11 § 3 k.k.przy zast.art.60 § 3 i § 6 pkt 1 k.k.skazał go na karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności, XXXII zart. 280 § 2 k.k.iart. 288§ łk.k.i zart. 275 § 1 k.k.przy zast.art.11 § 2 k.k.polegającego na tym, iż w dniu 13 października 2000 roku,wŚ., działając wspólnie i w porozumieniu zM. Ś.iA. K. (1), posługując się trzema pistoletami gazowymi, w tym pistoletem(...)model(...), kaliber(...)numer(...), oddając jeden strzał oraz grożąc natychmiastowym użyciem przemocy, niszcząc centralę telefoniczną, fax oraz instalację alarmową o łącznej wartości 4.700 zł na szkodęZ. K. (1), doprowadziłP. P. (3),A. A. (3),A. S. (3),F. C.,Z. G.,M. G. (2)iZ. K. (1)– pracownikówHurtowni (...)do stanu bezbronności, a następnie zabrał w celu przywłaszczenia pieniądze w kwocie 26.000 zł na szkodęZ. K. (1), dowód osobisty serii(...)o numerze(...), portfel oraz kosmetyczkęo łącznej wartości 60 zł, na szkodęM. G. (3), i za to na mocyart. 280 § 2 k.k.w zw. zart. 11 § 3 k.k.przy zast.art.60 § 3 i § 6 pkt 1 k.k.skazał go na karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności, XXXIII zart. 280 § 2 k.k.polegającego na tym, iż w dniu 31 października2000 roku, wW., działając wspólniei w porozumieniu zM. Ś.iA. K. (1), posługując się trzema pistoletami gazowymi, w tym pistoletem (...)model(...), kaliber(...)numer(...), grożąc natychmiastowym użyciem przemocy, doprowadziłR. H.,J. B. (1),E. H. (1)iM. R. (1)- pracownikówHurtowni (...), do stanu bezbronności,a następnie zabrał w celu przywłaszczenia pieniądze w kwocie 10.052,29 zł na szkodęE. H. (2), i za to na mocyart. 280 § 2 k.k.przy zast.art.60 § 3 i § 6 pkt 1 k.k.skazał go na karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności, XXXIV zart. 280 § 2 k.k.polegającego na tym, iż w dniu 21 listopada 2000 roku, wS., działając wspólnie i w porozumieniu zM. Ś.iA. K. (1), posługując się trzema pistoletami gazowymi, w tym pistoletem(...)model(...), kaliber(...)numer(...), grożąc natychmiastowym użyciem przemocy, doprowadziłM. S. (3),A. K. (4),R. R. (2),A. K. (5)iT. D. (1)– pracownikówHurtowni (...)do stanu bezbronności, a następnie zabrał w celu przywłaszczenia pieniądze w kwocie 12.000 zł na szkodęB. W.iR. W. (2), i za to na mocyart. 280 § 2 k.k.przy zast.art.60 § 3 i § 6 pkt 1 k.k.skazał go na karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności, XXXV zart. 280 § 2 k.k.polegającego na tym, iż w dniu 1 grudnia 2000 roku,wK., działając wspólnie i w porozumieniu zM. Ś.iA. K. (1), posługując się trzema pistoletami gazowymi, w tym pistoletem(...)model(...), kaliber(...)numer(...), grożąc natychmiastowym użyciem przemocy, doprowadziłW. K. (3),J. L.,Z. K. (2)iK. B. (3)– pracownikówHurtowni (...)do stanu bezbronności, a następnie zabrał w celu przywłaszczenia pieniądze w kwocie 17.049,06 zł na szkodęM. R. (2)iJ. B. (2)i za to na mocyart. 280 § 2 k.k.przy zast.art. 60 § 3 i § 6 pkt 1 k.k.skazał go na karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności, XXXVI zart. 280 § 2 k.k.polegającego na tym, iż w dniu 12 grudnia 2000 roku,wK., działając wspólnie i w porozumieniu zM. Ś.iA. K. (1), posługując się trzema pistoletami gazowymi, w tym pistoletem(...)model(...), kaliber(...)numer(...), grożąc natychmiastowym użyciem przemocy, doprowadziłK. S. (2),T. D. (2),E. K.,S. M. (2),R. M.,M. C., M. B. (2)iR. D. (3)– pracowników(...)Spółkaz ograniczoną odpowiedzialnością do stanu bezbronności, a następnie zabrał w celu przywłaszczenia pieniądze w kwocie 39.190 zł na szkodęSpółki z ograniczoną odpowiedzialnością (...)z siedzibąwK.przyulicy (...)orazTowarzystwa (...) S.A., i za to na mocyart. 280 § 2 k.k.przy zast.art.60 § 3 i § 6 pkt 1 k.k.skazał go na karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności, XXXVII zart. 280 § 2 k.kpolegającego na tym, iż w dniu 29 stycznia 2001 roku,wG., działając wspólnie i w porozumieniu zM. Ś.iA. K. (1), posługując się trzema pistoletami gazowymi, w tym pistoletem(...)model(...)kaliber(...)numer(...), poprzez zamknięcie w garażu, doprowadziłJ. T.do stanu bezbronności, a następnie zabrał w celu przywłaszczenia samochód osobowy markiD. (...)nr rej. (...), o wartości 12.810 zł na szkodę(...) S.A.i za to na mocyart. 280 § 2 k.k.przy zast.art. 60 § 3i § 6 pkt 1 k.k.skazał go na karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności, XXXVIII zart. 288 § 1 k.k.polegającego na tym, iż w dniu 30 stycznia 2001 rokuwD., działając wspólnie i w porozumieniuzM. Ś.iA. K. (1), poprzez spalenie, zniszczył samochód osobowy markiD. (...)nr rej. (...),o wartości 12.810 zł na szkodęJ. T.I(...) S.A., i za to na mocyart. 288 § 1 k.k.przy zast.art. 60 § 3 i § 6 pkt 3 k.k.art 33 § 1 13skazał go na karę grzywnyw wysokości 50 (pięćdziesięciu) stawek dziennych przyjmując jedna stawkę w wysokości 10 (dziesięć) złotych, XXXIX zart. 263 § 2 k.k.polegającego na tym, iż w okresie od marca2000 roku, do 20 maja 2002 roku, na terenie województw(...)i(...), bez wymaganego zezwolenia, posiadał 7 sztuk bronipalnej z amunicją, i tak: – w okresie od marca 2000 roku, do dnia 20 maja 2002 roku, na terenie województw(...)i(...), bez wymaganego zezwolenia, posiadał broń w postaci pistoletu gazowego o nieustalonym typie, modelu i numerze, kalibru(...)wraz z amunicją, – w okresie od marca 2000 roku, do dnia 30 stycznia 2001 roku, na terenie województw(...)i(...), bez wymaganego zezwolenia, posiadał broń w postaci pistoletu gazowego marki(...) (...)model(...), kaliber(...)numer(...)wraz z amunicją, – w okresie od marca 2000 roku, do dnia 20 maja 2002 roku, na terenie województw(...)i(...), bez wymaganego zezwolenia, posiadał broń w postaci pistoletu gazowego o nieustalonym typie, modelu i numerze, przystosowanego do strzelania amunicją ostrą, – w okresie od stycznia 2001 roku, do dnia 20 maja 2002 roku, na terenie województw(...)i(...), bez wymaganego zezwolenia, posiadał broń palną w postaci rewolwerumarki H., kaliber(...), o nieustalonym numerze wraz z amunicją w ilości nie mniejszej niż 500 sztuk, – w okresie od 20 marca 2001 roku, do dnia 20 maja 2002 roku, na terenie województw(...)i(...), bez wymaganego zezwolenia, posiadał broń palną w postaci pistoletu marki(...)kaliber(...), o numerze(...), wraz z amunicjąL.w ilości nie mniejszej niż 500 sztuk, – w okresie od lipca 2001 roku, do dnia 20 maja 2002 roku, na terenie województw(...)i(...), bez wymaganego zezwolenia, posiadał broń palną w postaci pistoletu marki(...)wzór(...)kaliber(...), z usuniętym poprzez obróbkę termiczną numerem fabrycznym, wraz z amunicją w ilości nie mniejszej niż 200 sztuk, – w okresie od 17 stycznia 2002 roku, do dnia 20 maja 2002 roku, na terenie województwa(...), bez wymaganego zezwolenia, posiadał broń palną w postaci pistoletumarki G. (...)o numerze(...), kaliber(...), wraz z amunicją w ilości 15 sztuk., i za to, na mocy 263§ 2 k.k.skazał go na karę. 4 (czterech) lat pozbawienia wolności. XL na mocyart. 85 k.k.iart. 86 § 1 k.k., Sąd Okręgowy połączył orzeczone wyżej kary pozbawienia wolności i orzekł wobec oskarżonegoJ. Ż.karę łączną 25 (dwudziestu pięciu) lat pozbawienia wolności. OskarżonegoA. Ż.uznał za winnego popełnienia czynów: XLI zart. 13 § 1 k.k.w zw. zart. 148 § 2 pkt 4 k.k.przed nowelizacjąz dnia 27.07.2005 roku i zart. 223 k.k.przy zastosowaniu 11§ 2 k.kpolegającego na tym, iż w dniu 20 maja 2002 roku wC., działając w zamiarze zabójstwa sierżanta sztabowegoT. Ś., posługując się bronią palną w postaci pistoletu (...)wzór(...), w bezpośrednim zamiarze pozbawienia życia, oddał strzały w jego kierunku, lecz zamierzonego celu nie osiągną, z uwagi na to, że chybił, i za to na mocyart. 148 § 2 pkt 4 k.k.przed nowelizacjąz dnia 27.07.2005 roku przy zastosowaniuart 4 § 1 k.kw zw. zart.14 § 1 k.k.w zw. zart. 11 § 3 k.k.skazał go na karę 15 (piętnastu) lat pozbawienia wolności, XLII z art. zart. 13 § 1 k.k.w zw. zart. 148 § 2 pkt 4 k.k.przed nowelizacją z dnia 27.07.2005 roku i zart. 223 k.k.przy zastosowaniuart. 11 § 2 k.k.polegającego na tym, iż w dniu 20 maja 2002 rokuwC., działając w zamiarze zabójstwa podkomisarzaM. M. (3), posługując się bronią palnąw postaci pistoletu(...)wzór(...), w bezpośrednim zamiarze pozbawienia życia, oddał strzały w jego kierunku, lecz zamierzonego celu nie osiągnął, z uwagi na to, że chybił, i za to na mocyart. 148 § 2 pkt 4 k.kprzed nowelizacją z dnia 27.07.2005roku przy zastosowaniuart 4§ 1 kkw zw. zart. 14§ 1 k.k.w zw. zart. 11 § 3 k.k.skazał go na karę 15 (piętnastu) lat pozbawienia wolności, XLIII zart. 13 § 1 k.k.w zw. zart. 280 § 2 k.k.polegającego na tym, iżw dniu 20 maja 2002 roku wC., działającz zamiarem dokonania kradzieży, a nadto wspólnie i w porozumieniuzJ. Ż.,J. O. (1)iP. M. (1), posługując się bronią palną w postaci pistoletów(...) o numerze(...)i(...)wzór(...), wtargną do pomieszczenia kawiarenki internetowej(...), gdzie używając przemocyw postaci uderzenia w twarz oraz grożąc użyciem broni palnej, doprowadziłP. Z. (1)do stanu bezbronności, zmierzał do zaboru mienia, lecz zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na ucieczkę, spowodowaną wymianą strzałów z obecnymi w lokalu funkcjonariuszami Policji — podkomisarzemM. M. (3)i sierżantem sztabowymT. S. (1), i za to na mocyart. 280 § 2 k.k.w zw. zart. 14 § 1 k.k.skazał go na karę 7 (siedmiu) lat pozbawienia wolności, XLIV zart. 263 § 2 k.k.polegającego na tym, iż w dniu 20 maja 2002 rokuwC.orazŻ., bez wymaganego zezwolenia posiadał broń palną w postaci pistoletów(...) o numerze(...)i(...)wzór(...)wraz z amunicją o kalibrze (...)i(...)w ilości 18 naboi, i za to na mocyart. 263 § 2 k.k.skazał go na karę 1 (jeden) rok pozbawienia wolności, XLV na mocyart. 85kkiart.86§1kkSąd Okręgowy połączył orzeczone wyżej kary pozbawienia wolności i orzekł wobec oskarżonegoA. Ż.karę łączną 15 (piętnastu) lat pozbawienia wolności. OskarżonegoM. Ś.uznał za winnego popełnienia czynów: XLVI zart. 280 § 2 k.k.i zart. 157 § 1 k.k.i zart. 288 § 1 k.k.przy zast.art. 11 § 2 k.kpolegającego na tym, iż w dniu 17 stycznia 2002 rokuwR., działając wspólnie i w porozumieniu zJ. Ż.,W. S.iD. R., posługując się bronią palną w postaci pistoletów(...)o numerze (...),(...)wzór(...)oraz rewolweremH., oddał strzały doP. S.powodując u niego rany postrzałowe prawego kolana, lewej dłoni i ranę tłuczoną prawego łuku brwiowego co spowodowało naruszenie czynności narządów ciała na okres powyżej 7 dni,w związku z czym Zakład Ubezpieczeń Społecznych OddziałwC.wypłacił odszkodowanie w wysokości 2.626 zł oraz grożąc użyciem przemocy wobecM. S. (1), doprowadziłich do stanu bezbronności, a następnie zabrał w celu przywłaszczenia pieniądze w kwocie 311.000 zł, w tym 1.237.68 zł na szkodę(...) Bank S.A.i 309.762,32 zł na szkodęTowarzystwa (...) i (...) S.A.weW., pistoletG.(...)o numerze(...)(...)wraz z amunicją w ilości 15 naboi o kalibrze(...)o wartości 1.838,05 zł na szkodęFirmy Ochrony Osób i Mienia (...),a także uszkodził mienie w postaci samochodu osobowego markiF. (...)nr rej. (...)powodując straty w wysokości 1.692,27 zł na szkodę ubezpieczyciela(...) S.A.wK., i za to na mocyart. 280 § 2 k.k.w zw. zart. 11 § 3 k.k.skazał go na karę 12 (dwunastu) lat pozbawienia wolności, XLVII zart. 280 § 2 k.k.i zart. 288 § 1 k.k.przy zast.art. 11 § 2 k.k.polegającego na tym, iż w dniu 30 stycznia 2001 roku wD., działając wspólnie i porozumieniu zJ. Ż.iA. K. (1), posługując się bronią palną w postaci rewolweruH.oraz dwoma pistoletami gazowymi, w tym pistoletem(...) (...)model(...), kaliber(...)numer(...), oddając cztery strzały z broni gazowej, jeden z broni palnej, wybijając szybę, grożąc natychmiastowym użyciem przemocy, doprowadziłM. W. (1),R. K. (1),D. M. (1),B. S. (1)– pracownikówHurtowni (...)orazD. P. (1),R. C.,M. L.,R. D. (4)IP. K. (1)do stanu bezbronności,a następnie zabrał w celu przywłaszczenia skórzaną teczkę o wartości 200 zł na szkodęP. K. (1), pieniądze w kwocie 20.000 zł oraz zniszczył mienie o wartości 1.000 zł na szkodęM. K. (1)iP. K. (2), i za to na mocyart. 280 § 2 k.k.w zw. zart.11 § 3 k.k.przy zast.art. 60 § 3 i § 6 pkt 1 k.k.skazał go na karę2 (dwóch) lat pozbawienia wolności, XLVIII zart. 280 § 2 k.k.polegającego na tym, iż w dniu 27 lutego 2001 rokuwC., działając wspólnie i w porozumieniu zJ. Ż., posługując się bronią palną w postaci rewolweruH.i dwoma pistoletami gazowymi, grożąc natychmiastowym użyciem przemocy, doprowadziłE. P. (1),D. S. (1),A. J. (1),E. P. (2),B. G. (1),J.J. (1),R. K. (2),A. O.,W. K. (1),M. G. (1)iT. M. (1)– pracownikówHurtowni (...)do stanu bezbronności, a następnie zabrał w celu przywłaszczenia pieniądze w kwocie 15.800 zł, w tym: 15.300 zł na szkodęTowarzystwa (...) S.A.wC.oraz 500 zł na szkodęR. G. (1), i za to na mocyart. 280 § 2 k.k.przy zast.art. 60 § 3 i § 6 pkt 1 k.k.skazał go na karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności, XLIX (omyłkowo wpisano XLXIX) zart. 280 § 2 k.k.polegającego na tym, iż w dniu 20 marca 2001 roku w kompleksie leśnym w miejscowościG., działając wspólnie i w porozumieniu zJ. Ż., posługując się bronią palną w postaci rewolweruH., oraz pistoletem gazowym, grożąc natychmiastowym użyciem przemocy, doprowadziłZ. M.do stanu bezbronności, a następnie zabrałw celu przywłaszczenia bronią palną w postaci pistoletu(...)o numerze(...)wraz z 15 sztukami amunicji o kalibrze(...), kajdanki i kluczyki do samochoduS. (...)o łącznej wartości 1.600 zł na szkodę Państwowych Gospodarstw Leśnych. Lasy Państwowe, NadleśnictwoO., i za to na mocyart. 280 § 2 k.k.przy zast.art. 60 § 3 i § 6 pkt 1 k.k.skazał go na karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności, L zart. 280 § 2 k.k.polegającego na tym, iż w dniu 27 marca 2001 rokuwO., działając wspólnie i porozumieniu zJ. Ż., posługując się bronią palną w postaci rewolweruH., pistoletem(...)o numerze(...), grożąc natychmiastowym użyciem przemocy, doprowadziłZ. K. (3),I. Ł.,A. S. (1),A. A. (1),M. W. (2),I. C.,A. B. (1),A. A. (2)- pracownikówhurtowni (...) Spółka JawnawW.. Do stanu bezbronności, a następnie zabrał w celu przywłaszczenia pieniądze w kwocie 25.401,03 zł na szkodęM.M. (1),T. H.iJ. C. (1), i za to na mocyart. 280 § 2 k.k.przy zast.art. 60 § 3 i § 6 pkt 1 k.k.skazał go na karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności, LI zart. 280 § 2 k.k.polegającego na tym, iż w dniu 15 maja 2001 rokuwS., działając wspólnie i w porozumieniu zJ. Ż.iW. S., posługując się bronią palną w postaci rewolweruH., pistoletem(...)o numerze(...)oraz pistoletem gazowym, grożąc natychmiastowym użyciem przemocy, doprowadziłM. N. (1),E. Z.,R. Z.,J. K. (1),J. C. (2),I. D.iJ. M.–pracowników hurtowni wędlin –D. S. (2)orazK. M.,D. P. (2)iJ. W. (1)do stanu bezbronności, a następnie zabrał w celu przywłaszczenia pieniądzew kwocie 75.454,87 zł na szkodęD. S. (2), i za to na mocyart. 280 § 2 k.k.przy zast.art. 60 § 3 i § 6 pkt 1 k.k.skazał go na karę2 (dwóch) lat pozbawienia wolności, LII zart. 280 § 2 k.k.i zart. 275 § 1 k.k.i zart. 278 § 5 k.k.przy zast.art. 11 § 2 k.k.polegającego na tym, iż w dniu 5 lipca 2001 rokuwB., działając wspólnie i w porozumieniu zJ. Ż.iW. S., posługując się bronią palną w postaci rewolweruF., pistoletem(...)o numerze(...)oraz pistoletem gazowym, grożąc natychmiastowym użyciem przemocyw stosunku doA. K. (2), doprowadził go do stanu bezbronności, a następnie zabrał w celu przywłaszczenia samochód osobowy markiS. (...)onumerze rejestracyjnym (...),o wartości 23.000 zł, gotówkę w kwocie 2.000 zł, torbę ze skóry, dwa leżaki turystyczne, stetoskop, telefon komórkowymarki M.oraz narzędzia, o łącznej wartości 2.000 zł, a także dowód osobisty serii(...)i numerze(...), trzy karty bankomatowe zBanku (...),(...)Bank iBanku (...), na szkodęA. K. (2), i za to na mocyart. 280 § 2 k.k.w zw. zart. 11 § 3 k.k., przy zast.art. 60 § 3i § 6 pkt 1 k.k.skazał go na karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności, LIII zart. 280 § 2 k.k.i zart. 275 § 1 k.k.przy zast.art. 11 § 2 k.k.polegającego na tym, iż w dniu 6 lipca 2001 roku wC., działając wspólnie i w porozumieniu zJ. Ż.iW. S., posługując się bronią palną w postacie rewolweruH., pistoletami(...)o numerze(...)wzór(...),oddając jeden strzał w szybę i grożąc natychmiastowym użyciem przemocy, doprowadziłB. S. (2),R. G. (2),D. Z.– pracownikówhurtowni (...)orazZ. N. (2)do stanu bezbronności, a następnie zabrałw celu przywłaszczenia dowód osobisty serii(...)o numerze(...), prawo jazdy, dowód rejestracyjny samochoduV. (...), portfel, saszetkę, telefon komórkowymarki N. (...), o łącznej wartości222 zł, na szkodęR. G. (2), dowód osobisty serii(...)o nr(...), dowód rejestracyjny samochoduF. (...)na szkodęD. Z., pieniądze w kwocie 30.000 zł, w tym: 25.000 zł na szkodęTowarzystwa (...) S.A.OddziałwC.oraz 5.000 zł na szkodęR. G. (2)iT. M. (2)i za to na mocyart. 280 § 2 k.k.w zw. zart. 11 § 3 k.k.przy zast.art. 60 § 3 i § 6 pkt 1 k.k.skazał go na karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności, LIV zart. 280 § 2 k.k.polegającego na tym, iż w dniu 20 lipca 2001 rokuwK., działając wspólnie i w porozumieniu zJ. Ż.iW. S., posługując się bronią palną w postaci rewolweruH., pistoletami(...)o numerze(...)i(...), grożąc natychmiastowym użyciem przemocy, doprowadziłJ.J. (2),P. Z. (2),A. K. (3),W. Z.IH. P. (1)– pracowników(...) centrum (...)do stanu bezbronności, a następnie zabrał w celu przywłaszczenia pieniądze w kwocie 15.239,78 zł na szkodę(...) S.A., i za to na mocyart. 280 § 2 k.k.przy zast.art. 60 § 3 i § 6 pkt 1 k.k.skazał go na karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności, LV zart. 280 § 2 k.k.polegającego na tym, iż w dniu 31 lipca 2001 rokuwO., działając wspólnie i w porozumieniu zJ. Ż.iW. S., posługując się bronią palną w postaci rewolweruH., pistoletami(...)o numerze(...)i(...), grożąc natychmiastowym użyciem przemocy, doprowadziłJ. D. (2),A. Ł. (1),H. R.,T. G. (1),Z. R.iA. D. (2)– pracownikówHurtowni (...)do stanu bezbronności, a następnie zabrał w celu przywłaszczenia pieniądze w kwocie 200 zł na szkodęJ. D. (2), i za to na mocyart. 280 § 2 k.k.przy zast.art. 60 § 3 i § 6 pkt 1 k.kskazał go na karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności, LVI zart. 280 § 2 k.k.polegającego na tym, iż w dniu 31 lipca 2001 rokuwO., działając wspólnie i w porozumieniu zJ. Ż.iW. S., posługując się bronią palną w postaci rewolweruH., pistoletami(...)o numerze(...)i(...), grożąc natychmiastowym użyciem przemocy, doprowadziłB. Z.-pracownikaSpółki Cywilnej (...)do stanu bezbronności, a następnie zabrał w celu przywłaszczenia pieniądze w kwocie 28.959,08 zł, na szkodęM. K. (2)iTowarzystwa (...) OddziałwO., LVII zart.280§2kkpolegającego na tym, iż w dniu 4 września 2001 rokuwC., działając wspólnie i w porozumieniu zJ. Ż.iW. S., posługując się bronią palną w postaci rewolweruH., pistoletami(...)o numerze(...)i(...), bijąc rękami i kopiąc nogami po całym ciele, doprowadziłJ. K. (2)do stanu bezbronności, a następnie zabrał w celu przywłaszczenia samochód osobowy markiH. (...)o numerze rejestracyjnym(...).(...), o wartości 58.000 zł, na jego szkodę, i za to na mocyart. 280 § 2 kkprzy zast.art.60 § 3 i § 6 pkt1 kkskazał go na karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności, LVIII zart. 280 § 2 k.k.i zart. 275 § 1 k.k.przy zast.art. 11 § 2 k.kpolegającego na tym, iż w dniu 7 września 2001 roku wZ., działając wspólnie i porozumieniu zJ. Ż.iW. S., posługując się bronią palną w postaci rewolweruH., pistoletami(...)o numerze(...)(...), grożąc natychmiastowym użyciem, przemocy, doprowadziłK. Ś. (2),I. R.,R. G. (3),R. D. (2),H. P. (2)– pracowników hurtowni(...)do stanu bezbronności, a następnie zabrał w celu przywłaszczenia pieniądzew kwocie 41.823,95 zł w tym: 21.000 zł na szkodęPrzedsiębiorstwa Usługowego (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnościąwS.oraz 20.823,95 zł na szkodęL. P. (1), a także prawo jazdy, dowód rejestracyjny do samochodu osobowego markiF. (...)nr rej. (...), dowód osobisty serii (...)o numerze(...)na szkodęK. Ś. (2), i za to na mocyart. 280 § 2 k.k.w zw. zart. 11 § 3 k.k.przy zast.art. 60 § 3 i § 6 pkt 1 k.kskazał go na karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności, LIX (omyłkowo wpisano LXIX) zart. 280 § 2 k.kpolegającego na tym, iżw dniu 16 października 2001 roku wB., działając wspólniei w porozumieniu zJ. Ż.iW. S., posługując się bronią palną w postaci rewolweruH., pistoletami(...)o numerze(...)i(...)po przez skrępowanie nóg i rąk taśmami do ściągania kabli oraz zamknięciew garażu, doprowadziłT. G. (2)do stanu bezbronności,a następnie zabrał w celu przywłaszczenia samochód osobowy markiD. (...), onumerze rejestracyjnym (...), wartości 11.300 zł, na szkodę(...)wD., i za to na mocyart. 280 § 2 k.kprzy zast.art.60 § 3 i § 6 pkt 1 k.k.skazał go na karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności, LX zart. 280 § 2 k.kpolegającego na tym, iż w dniu 30 października2001 roku wC., działając wspólnie i w porozumieniuzJ. Ż.iW. S., posługując się bronią palną w postaci rewolweruH., pistoletami(...)o numerze (...)i(...), grożąc natychmiastowym użyciem przemocy, doprowadziłM. W. (3),B. J.,P. K. (3),A. B. (3),U. W.,A. G. (2),M. M. (2)iA. M.– pracowników hurtowni spożywczo – chemicznej(...)do stanu bezbronności, a następnie zabrał w celu przywłaszczenia pieniądze w kwocie 20.444,28 zł na szkodęJ. C. (1),M.M. (1)iT. H., i za to na mocyart. 280 § 2 k.kprzy zast.art. 60 § 3 i § 6 pkt 1 k.k.skazał go na karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności, LXI zart. 13 § 1 k.k.w zw. żart. 280§ 2 k.k.polegającego na tym, iż w dniu 14 listopada 2001 roku wŻ., działając w zamiarze dokonania kradzieży, a nadto wspólnie i w porozumieniu zJ. Ż.iW. S., posługując się bronią palną w postaci rewolweruH., pistoletami(...)o numerze(...)i(...), zmierzał do zaboru samochodu osobowego markiO. (...)onumerze rejestracyjnym (...), o wartości 50.000 zł na szkodęJ. P. (1), lecz zamierzonego celu nie osiągną z uwagi na postawę pokrzywdzonego, i za to na mocyart. 280 § 2 k.k.w zw. zart. 14 § 1 k.k.przy zast.art. 60 § 3 i § 6 pkt 1 k.kskazał go na karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności, LXII zart. 280 § 2 k.k.i zart. 275 § 1 k.k.i zart. 278 § 5 k.k.przy zast.art. 11 § 2 k.k.polegającego na tym, iż w dniu 16 listopada 2001 rokuwG., działając wspólnie i w porozumieniu zJ. Ż.iW. S., posługując się metalową rurką oraz pałką typuT., wybijając szyby w drzwiach samochodu markiF. (...)onumerze rejestracyjnym (...), posiadając broń palną w postaci rewolweruH., pistoletów(...)o numerze(...)i(...), doprowadziłR. Ś.do stanu bezbronności, a następnie zabrał w celu przywłaszczenia dwa dowody osobiste o numerach(...)i(...), kartę bankomatowaV.banku (...) S.A., walizkę i saszetkę, dwa komplety kluczyków do samochodu, klucze do hurtowni o łącznej wartości550 zł, a także pieniądze w kwocie 70.600 zł na jego szkodę, i za to na mocyart.280 § 2 k.k.w zw. zart. 11 § 3 k.k.przy zast.art. 60 § 3 i § 6 pkt 1 k.kskazał go na karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności, LXIII zart. 280 § 1 k.k.polegającego na tym, iż w dniu 25 października1999 roku wB., działając wspólnie i porozumieniu zA. K. (1), posługując się dwoma pistoletami gazowymi, w tym pistoletem(...)model(...), kaliber(...)numer(...), poprzez zamknięcieA. S. (4),I. J.,K. (2)K. (2)iT. B.– pracownikówrestauracji (...)'sw chłodni, doprowadził ich do stanu bezbronności, a następnie zabrałw celu przywłaszczenia pieniądze w kwocie 10.637,37 zł, w tym:3.000 zł na szkodęFirmy Handlowo Usługowej (...)oraz 7.637,37 zł na szkodęTowarzystwa (...) S.A.wW., i za to na mocyart. 280 § 1 k.k.przy zast.art. 60 § 3 i § 6 pkt 2 k.kskazał go na karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności, LXIV zart. 280 § 1 k.k.polegającego na tym, iż w dniu 22 grudnia 1999 rokuwC., działając wspólnie i w porozumieniu zA. K. (1), posługując się dwoma pistoletami gazowymi, w tym pistoletem(...)model(...), kaliber(...)numer(...), grożąc natychmiastowym użyciem przemocy, doprowadziłL. W.,K. B. (4)iM. B. (3)– pracownikówhurtowni Firmy (...)do stanu bezbronności, a następnie zabrał w celu przywłaszczenia pieniądze w kwocie 10.417,80 zł na szkodęL. P. (1), i za to na mocyart. 280§ łk.k.przy zast.art. 60 § 3 i § 6 pkt 2 k.kskazał go na karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności, LXV zart. 280 § 1 k.k.polegającego na tym, iż w dniu 19 stycznia 2000 rokuwG., działając wspólnie i w porozumieniu zA. K. (1), posługując się dwoma pistoletami gazowymi, w tym pistoletem(...)model(...), kaliber(...)numer(...), grożąc natychmiastowym użyciem przemocy, doprowadziłD. B.pracownikahurtowni (...)do stanu bezbronności, a następnie zabrał w celu przywłaszczenia telefon komórkowymarki N. (...),o wartości 700 zł na jego szkodę oraz pieniądze w kwocie 10.860 zł na szkodęB. G. (2)iA. G. (3), i za to na mocyart. 280 § 1 k.k.przy zast.art. 60 § 3 i § 6 pkt 2 k.k.skazał go na karę1 (jednego) roku pozbawienia wolności, LXVI zart. 280 § 1 k.k.polegającego na tym, iż w dniu 28 stycznia 2000 rokuwK., posługując się pistoletem gazowym, grożąc natychmiastowym użyciem przemocy, doprowadził pracownika Stacji Paliw(...)–L. P. (2)do stanu bezbronności,a następnie zabrał w celu przywłaszczenia pieniądze w kwocie 24.000 zł na szkodęM. N. (2), i za to na mocyart. 280 § 1 k.k.przy zast.art. 60 § 3 i § 6 pkt 2 k.k.skazał go na karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności, LXVII zart. 280 § 1 k.k.polegającego na tym, iż w dniu 15 lutego 2000 roku wG., posługując się pistoletem gazowym, oddając jedenstrzał, grożąc natychmiastowym użyciem przemocy, doprowadziłS. S. (3)do stanu bezbronności, a następnie zabrał w celu przywłaszczenia pieniądze w kwocie 4.652,72 zł w tym: 652.72 zł na szkodęSpółki z ograniczoną odpowiedzialnością (...)oraz 4.000 zł na szkodę(...) S.A., i za to na mocyart. 280 § 1 k.k.przy zast.art. 60 § 3i § 6 pkt 2 k.k.skazał go na karę 1 (jeden) roku pozbawienia wolności, LXVIII zart. 280 § 1 k.kpolegającego na tym, iż w dniu 18 lutego 2000 rokuwR., działając wspólnie i w porozumieniu zA. K. (1), posługując się dwoma pistoletami gazowymi, w tym pistoletem(...)model(...), kaliber(...)numer(...), grożąc natychmiastowym użyciem przemocy, doprowadziłA. P. (2),S. K.iP. W.— pracowników Hurtowni Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością Mróz do stanu bezbronności,a następnie zabrał w celu przywłaszczenia pieniądze w kwocie 12.800 zł, na szkodęZakładów (...)z ograniczona odpowiedzialnością, i za to na mocyart. 280 § 1 k.k.przy zast.art. 60 § 3 i § 6 pkt 2 k.kskazał go na karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności, LXIX zart. 13 § 1 k.k.w zw. zart. 280 § 2 k.k.i zart. 288 § 1 k.k.przy zastosowaniuart. 11 § 2 k.k.polegającego na tym, iż w dniu 24 marca 2000 roku, wZ., działając wspólnie i w porozumieniu zA. K. (1), w zamiarze popełnienia czynu zabronionego, posługując się dwoma pistoletami gazowymi, w tym pistoletem(...)model(...)kaliber(...)o numerze(...), wybijając przedniąszybę w samochodzie osobowym markiD. (...)onumerze rejestracyjnym (...), grożąc natychmiastowym użyciem przemocy w stosunku doT. W., doprowadził go do stanu bezbronności, a następnie usiłował zabrać w celu przywłaszczenia pieniądze w nieustalonej kwocie na szkodęSpółki Akcyjnej (...)z siedzibą wS., lecz zamierzonego celu nie osiągnął z uwagina brak przewożonych pieniędzy i spowodował jednocześnie stratyw wysokości 645,50 zł, na szkodęTowarzystwa (...) i (...) S.A.i za to na mocyart. 280 § 2 k.k.w zw. zart. 11 § 3 k.k.art. 14 § 1 k.k.przy zast.art. 60 § 3 i § 6 pkt 1 k.kskazał go na karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności, LXX zart. 13 § 1 k.k.w zw. zart. 280 § 2 k.k.polegającego na tym, iżw dniu 27 marca 2000 roku, wR., działając w zamiarze dokonania kradzieży, a nadto wspólnie i w porozumieniu zJ. Ż.iA. K. (1), posługując się trzema pistoletami gazowymi, w tym pistoletem(...)model(...), kaliber(...)o numerze(...), przez oddanie czterech strzałów, doprowadziłM. K. (3),R. R. (1),P. Z. (3),J. W. (2)iS. M. (1)– pracowników(...) Przedsiębiorstwa Handlowo Usługowego (...)do stanu bezbronności, zmierzał do zaboru pieniędzy w kwocie 24. 000 zł, na szkodę(...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością, lecz zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na postawęS. M. (1), i za to na mocyart. 280 § 2 k.k.w zw. zart. 11 § 3 k.k.art. 14 § 1 k.k, przy zast.art. 60 § 3 i § 6 pkt 1 k.kskazał go na karę2 (dwóch) lat pozbawienia wolności, LXXI zart. 280 § 2 k.k.polegającego na tym, iż w dniu 20 kwietnia2000 roku, wZ., działając wspólnie i w porozumieniu zA. K. (1), posługując się dwoma pistoletami gazowymi, w tym pistoletem(...)model(...)kaliber(...)o numerze(...), grożąc natychmiastowym użyciem, przemocy, doprowadziłM. T.,W. N.,A. J. (2)iM. Z.– pracownikówHurtowni Zakładów (...),(...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością, do stanu bezbronności,a następnie zabrał w celu przywłaszczenia pieniądze w kwocie55.000 zł, na szkodę Zakładów(...)Spółkaz ograniczoną odpowiedzialnością, z siedzibą wB., i za to na mocyart. 280 § 2 k.k.przy zast.art. 60 § 3 i § 6 pkt 1 k.kskazał go na karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności, LXXII zart. 280 § 2 k.k.polegającego na tym, iż w dniu 12 maja 2000 roku,wK., działając wspólnie i w porozumieniu zJ. Ż.iA. K. (1), posługując się trzema pistoletami gazowymi, w tym pistoletem(...)model(...), kaliber(...)o numerze(...), grożąc natychmiastowym użyciem przemocy, doprowadziłG. S.,D. S. (3),K. T.,M. P. (1),D. J. (1),E. J.iA. Ł. (2)– pracownikówHurtowni (...)do stanu bezbronności, a następnie zabrał w celu przywłaszczenia pieniądzew kwocie 14.810 zł na szkodę(...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnościąw upadłości, i za to na mocyart. 280 § 2 k.k.przy zast.art. 60 § 3 i § 6 pkt 1 k.kskazał go na karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności, LXXIII zart. 280 § 2 k.kpolegającego na tym, iż w dniu 30 czerwca 2000 roku, wK., działając wspólnie i w porozumieniu zJ. Ż.iA. K. (1), posługując się trzema pistoletami gazowymi, w tym pistoletem(...)model(...), kaliber(...)o numerze(...), grożąc natychmiastowym użyciem przemocy, doprowadziłP. C.,T. S. (2),J. C. (3),A. R.iD. S. (4)- pracownikówhurtowni Zakładów (...)z siedzibą wT.do stanu bezbronności, a następnie zabrał w celu przywłaszczenia pieniądze w kwocie 8.222,47 złna szkodęZakładów (...) S.A.,Oddział Zakładów (...) S.A.Oddział wT., i za to na mocyart. 280 § 2 k.k.przy zast.art.60 § 3 i § 6 pkt 1 k.k.skazał go na karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności, LXXIV zart. 280 § 2 k.k.polegającego na tym, iż w dniu 14 lipca 2000 roku,wT., działając wspólnie i w porozumieniuzJ. Ż.iA. K. (1), posługując się trzema pistoletami gazowymi, w tym pistoletem(...)model(...), kaliber(...)o numerze(...), grożąc natychmiastowym użyciem przemocy, doprowadziłS. L.,J. O. (2)iW. K. (2)- pracownikówHurtowni (...), należącej doZakładów (...) Spółka JawnawR., do stanu bezbronności, a następnie zabrał w celu przywłaszczenia pieniądzew kwocie 17.157,58 zł na szkodęR. W. (1), i za to na mocyart. 280 § 2 k.kprzy zast.art. 60 § 3 i § 6 pkt 1 k.k.skazał go na karę2 (dwóch) lat pozbawienia wolności, LXXV zart. 280 § 2 k.k.polegającego na tym, iż w dniu 1 sierpnia 2000 roku, wM., działając wspólnie i w porozumieniu zJ. Ż.iA. K. (1), posługując się trzema pistoletami gazowymi, w tym pistoletem(...)model(...), kaliber(...)o numerze(...), grożąc natychmiastowym użyciem przemocy, doprowadziłI. P.,D. S. (5),A. L.iL. S.– pracownikówHurtowni (...)do stanu bezbronności, a następnie zabrał w celu przywłaszczenia pieniądze w kwocie 18.669,56 zł na szkodęL. P. (1), i za to na mocyart. 280 § 2 k.k.przy zast.art. 60 § 3 i § 6 pkt 1 k.k.skazał go na karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności, LXXVI zart. 280 § 2 k.k.polegającego na tym, iż w dniu 1 września 2000 roku, wS., działając wspólnie i w porozumieniuzJ..Ż.iA. K. (1), posługując się trzema pistoletami gazowymi, w tym pistoletem.(...)model(...), kaliber(...)o numerze(...), grożąc natychmiastowym użyciem przemocy, doprowadziłJ. K. (3),J. G.iJ. P. (2)– pracownikówHurtowni Firma Handlowo Usługowo – Produkcyjna (...)orazA. P. (3),K. B. (1),K. B. (2)iP. B.do stanu bezbronności, a następnie zabrałw celu przywłaszczenia pieniądze w kwocie 6.392,38 zł w tym2.564,17 zł na szkodęFirmy Handlowo Usługowo – Produkcyjnej (...),J. K. (3), oraz 3.828,21 zł na szkodęFirmy Handlowo Usługowej (...), i za to na mocyart. 280 § 2 k.k.skazał go na karę 5 (pięciu) lat pozbawienia wolności, LXXVII zart. 280 § 2 k.k.polegającego na tym, iż w dniu 8 września 2000 roku, wW., działając wspólnie i w porozumieniu zJ. Ż.iA. K. (1), posługując się trzema pistoletami gazowymi,w tym pistoletem(...)model(...), kaliber(...)o numerze(...), grożąc natychmiastowym użyciem przemocy, doprowadziłU. L.iM. S. (2)– pracownikówhurtowni Zakłady (...)do stanu bezbronności, a następnie zabrałw celu przywłaszczenia pieniądze w kwocie 2.700 zł, na szkodęR. W. (1)i(...)wT., i za to na mocyart. 280 § 2 k.k.przy zast.art. 60 § 3 i § 6 pkt 1 k.k.skazał go na karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności, LXXVIII zart. 280 § 2 k.k.i zart. 275 § 1 k.k.przy zast.art. 11 § 2 k.k.. polegającego na tym, iż w dniu 15 września 2000 roku, wJ., działając wspólnie i w porozumieniu zJ. Ż.iA..K., posługując się trzema pistoletami gazowymi, w tym pistoletem(...)model(...), kaliber(...)o numerze(...), przez zamknięcie wchłodni (...),M. P. (2),R. G. (4),M. M. (7)iT. G. (3)– pracownikówhurtowni (...)orazP. P. (2), doprowadził ich do stanu bezbronności, a następnie zabrał w celu przywłaszczenia pieniądzew kwocie 6,020 zł, w tym 5.690 zł na szkodęD. M. (2),oraz(...) S.A.InspektoratwJ., 230 zł na szkodęM. B. (1), 200 zł, oraz dowód osobisty serii(...)o numerze(...)na szkodęR. G. (4), i za to na mocyart. 280 § 2 k.k.w zw. zart. 11 § 3 k.k.przy zast.art. 60 § 3i § 6 pkt 1 k.k., skazał go na karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności, LXXIX zart. 280 § 2 k.k.polegającego na tym, iż w dniu 22 września2000 roku, wS., działając wspólniei w porozumieniu zJ. Ż.iA. K. (1), posługując się trzema pistoletami gazowymi, w tym pistoletem(...) (...)model(...), kaliber(...)o numerze(...), grożąc natychmiastowym użyciem przemocy, doprowadziłC. K.,K. C. (1),A. S. (2),P. K. (4),K. K. (1),T. J.,J. K. (4),D. J. (2),K. C. (2),I. S., iJ. J. (3)– pracownikówhurtowni (...)do stanu bezbronności,a następnie zabrał w celu przywłaszczenia pieniądze w łącznej kwocie 31.920 zł, w tym 500 zł na szkodęSpółki Akcyjnej (...)w upadłości, 100 zł na szkodęSpółki z ograniczoną odpowiedzialnością (...)w upadłości oraz 31.320 zł na szkodęTowarzystwa (...) i (...) S.A., i za to na mocyart. 280 § 2 k.k.przy zast.art. 60 § 3 i § 6 pkt 1 k.k.skazał go na karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności, LXXX zart. 280 § 2 k.k.i zart. 275 § 1 k.k.i zart. 278 § 5 k.k.przy zast.art. 11 i § 2 k.kpolegającego na tym, iż w dniu 6 października2000 roku, wK., działając wspólnie i w porozumieniuzJ. Ż.iA. K. (1), posługując się trzema pistoletami gazowymi, w tym pistoletem(...)model(...), kaliber(...)o numerze(...), poprzez zamknięcieG. H.– pracownikaCentrum (...) S.A.w chłodni doprowadził go do stanu bezbronności, a następnie zabrał w celu przywłaszczenia pieniądze w łącznej kwocie 19.755,92 zł, w tym 14.755,95 zł na szkodęSpółki Akcyjnej (...)wS., 500 zł na szkodę(...) S.A.Inspektorat wS., a także 600 zł, kartę bankomatową(...) Bank (...), paszport serii(...)o numerze(...), prawo jazdy, dowód rejestracyjny do samochodu osobowego markiP.nr rej. (...)i dowód osobisty serii WL o numerze(...)na szkodęG. H.i za to na mocyart. 280 § 2 k.k.w zw. zart. 11 § 3 k.k.przy zast.art. 60 § 3 i § 6 pkt 1 k.kskazał go na karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności, LXXXI zart. 280 § 2 k.k.i zart. 288 § 1 k.k.i zart. 275 § 1 k.k.przy zast.art. 11 § 2 k.k.polegającego na tym, iż w dniu 13 października2000 roku, wŚ., działając wspólnie i w porozumieniuzJ. Ż.iA. K. (1), posługując się trzema pistoletami gazowymi, w tym. pistoletem(...)model(...), kaliber(...)o numerze(...), oddając jeden strzał oraz grożąc natychmiastowym użyciem przemocy, niszcząc centralę telefoniczną, fax oraz instalację alarmową o łącznej wartości 4.700 zł, na szkodęZ. K. (1), doprowadziłP. P. (3),A. A. (3),A. S. (3),F. C.,Z. G.,M. G. (3)iZ. K. (1)– pracownikówHurtowni (...), do stanu bezbronności, a następnie zabrał w celu przywłaszczenia pieniądze w kwocie 26.000 zł, naszkodęZ. K. (1), dowód osobisty serii(...)o numerze(...), portfel oraz kosmetyczkę o łącznej wartości 60 zł, na szkodęM. G. (3), i za to na mocyart. 280 § 2 k.k.w zw. zart.11 § 3 k.k.przy zast.art. 60 § 3 i § 6 pkt 1 k.k.skazał go na karę2 (dwóch) lat pozbawienia wolności, LXXXII zart. 280 § 2 k.kpolegającego na tym, iż w dniu 31 października2000 roku, wW., działając wspólniei w porozumieniu zJ. Ż.iA. K. (1), posługując się trzema pistoletami gazowymi, w tym pistoletem(...) (...)model(...), kaliber(...)o numerze(...), grożąc natychmiastowym użyciem przemocy, doprowadziłR. H.,J. B. (1),E. H. (1)iM. R. (1)– pracownikówHurtowni (...), do stanu bezbronności,a następnie zabrał w celu przywłaszczenia pieniądze w kwocie 10.52.29 zł, na szkodęE. H. (1), i za to na mocyart. 280 § 2 k.k.przy zast.art. 60 § 3 i § 6 pkt 1 k.k.skazał go na karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności, LXXXIII zart. 280 § 2 k.k.polegającego na tym, iż w dniu 21 listopada2000 roku, wS., działając wspólnie i w porozumieniuzJ. Ż.iA. K. (1), posługując się trzema pistoletami gazowymi, w tym pistoletem(...)model(...), kaliber(...)o numerze(...), grożąc natychmiastowym, użyciem przemocy, doprowadziłM. S. (3),A. K. (4),R. R. (2),A. K. (5)iT. D. (1)– pracownikówHurtowni (...)do stanu bezbronności, a następnie zabrał w celu przywłaszczenia pieniądze w kwocie 12.000 zł, na szkodęB. W.iR. W. (2), i za to na mocyart. 280 § 2 k.k., przy zast.art. 60 § 3 i § 6 pkt 1 k.k.skazał go na karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności, LXXXIV zart. 280 § 2 k.k.polegającego na tym, iż w dniu 1 grudnia 2000 roku, wK., działając wspólnie i w porozumieniu zJ. Ż.iA. K. (1), posługując się trzema pistoletami gazowymi, w tym pistoletem(...)model(...), kaliber(...)o numerze(...), grożąc natychmiastowym użyciem przemocy, doprowadziłW.K.,J. L.,Z. K. (2)iK. B. (3)– pracownikówHurtowni (...)do stanu bezbronności, a następnie zabrał w celu przywłaszczenia pieniądze w kwocie 17.049,06 zł, na szkodęM. R. (2)iJ. B. (2), i za to na mocyart. 280 § 2 k.k.przy zast.art. 60 § 3 i § 6 pkt 1 k.k.skazał go na karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności, LXXXV zart. 280 § 2 k.k.polegającego na tym, iż w dniu 12 grudnia 2000 roku, wK., działając wspólnie i w porozumieniu zJ. Ż.iA. K. (1), posługując się trzema pistoletami gazowymi, w tym pistoletem(...)model(...), kaliber(...)o numerze(...), grożąc natychmiastowym użyciem przemocy, doprowadziłK. S. (2),T. D. (2),E. K.,S. M. (2),R. M.,M. C.,M. B. (2)iR. D. (3)– pracownikówB.–F.Spółkaz ograniczoną odpowiedzialnością do stanu bezbronności, a następnie zabrał w celu przywłaszczenia pieniądze w kwocie 39.190 zł, na szkodęSpółki z ograniczoną odpowiedzialnością (...)z siedzibąwK.przyul. (...)orazTowarzystwa (...) S.A.Oddział wK.,i za to na mocyart. 280 § 2 k.k.przy zast.art. 60 § 3 i § 6 pkt 1 k.k.skazał go na karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności, LXXXVI zart. 280 § 2 k.k.polegającego na tym, iż w dniu 29 stycznia2001 roku, wG., działając wspólnie i w porozumieniuzJ. Ż.iA. K. (1), posługując się trzema pistoletami gazowymi, w tym pistoletem(...)model(...), kaliber(...)o numerze(...), poprzez zamknięcie w garażu, doprowadziłJ. T.do stanu bezbronności, a następnie zabrał w celu przywłaszczenia samochód osobowy markiD. (...)nroku rej.K. (...), o wartości 12.810 zł, na szkodę(...) S.A., i za to na mocyart. 280 § 2przy zast.art. 60 § 3 i § 6 pkt 1 k.k.skazał go na karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności, LXXXVII zart. 288 § 1 k.k.polegającego na tym, iż w dniu 30 stycznia 2001 roku wD., działając wspólnie i w porozumieniuzJ. Ż.iA. K. (1), po przez spalenie, zniszczył samochód osobowy markiD. (...)nr rej. (...), o wartości 12.810 zł na szkodęJ. T.i(...) S.A.i za to na mocyart. 288 § 1 k.k.przy zast,art. 60 § 3 i § 6 pkt 3 k.k.iart. 33 § 1 i 3k.k.skazał go na karę grzywnyw wysokości 50 (pięćdziesięciu) stawek przyjmując jedną stawkęw kwocie 10 (dziesięć) złotych, LXXXVIII zart. 263 § 2 k.k.polegającego na tym, iż w okresie od marca2000 roku, do maja 2002 roku, na terenie województw(...)i(...), bez wymaganego zezwolenia posiadał 7 sztuk broni palnej z amunicja i tak: – – w okresie od marca 2000 roku, do dnia 20 maja 2002 roku,na terenie województw(...)i(...), bez wymaganego zezwolenia posiadał broń w postaci pistoletu gazowegoo nieustalonym typie, modelu i numerze, kalibru 9 mm wrazz amunicją, – – w okresie od marca 2000 roku, do 30 stycznia 2001 roku, na terenie województw(...)i(...), bez wymaganego zezwolenia, posiadał broń w postaci pistoletu gazowego marki (...)model(...), kaliber(...)numer(...),wraz z amunicją – w okresie od marca 2000 roku, do dnia20 maja 2002 roku, na terenie województw(...)i(...), bez wymaganego zezwolenia posiadał broń w postaci pistoletu gazowego o nieustalonym typie, modelu i numerze, przystosowanego do strzelania amunicją ostrą, – – w okresie od stycznia 2001 roku, do dnia 20 maja 2002 roku,na terenie województw(...)i(...), bez wymaganego zezwolenia posiadał broń w postaci rewolwerumarki H.kaliber(...)o nieustalonym numerze, wraz z amunicjąw ilości nie mniejszej niż 500 sztuk, – – w okresie od 20 marca 2001 roku, do dnia 20 maja 2002 roku,na terenie województw(...)i(...), bez wymaganego zezwolenia posiadał broń palną w postaci pistoletu marki(...), wzór(...)kaliber(...), o numerze(...), wraz z amunicjąL.w ilości nie mniejszej niż 500 sztuk, – – w okresie od lipca 2001 roku, do dnia 20 maja 2002 roku, na terenie województw(...)i(...), bez wymaganego zezwolenia posiadał broń palną w postaci pistoletu marki(...), wzór(...)kaliber(...), z usuniętym poprzez obróbkę termiczną numerem fabrycznym, wraz z amunicją w ilości nie mniejszej niż 200 sztuk, – – w okresie od 17 stycznia 2002 roku, do dnia 20 maja 2002 roku, na terenie województw(...)i(...), bez wymaganego zezwolenia posiadał broń palną w postaci pistoletumarki G. (...), o numerze(...), kaliber(...), wraz z amunicją w ilości 15 sztuk, i za to, na mocy 263§ 2 k.k.skazał go na karę4 (czterech) lat pozbawienia wolności II na mocyart. 85 k.k.iart. 86 § 1 k.k., łączy orzeczone wyżej kary pozbawienia wolności i orzeka wobec oskarżonegoM. Ś.karę łączną 15 (piętnastu) lat pozbawienia wolności. OskarżonegoA. K. (1)uznał za winnego popełnienia czynów: III zart. 280 § 2 k.k.i zart. 288 § 1 k.k.przy zast.art. 11 § 2 k.k.polegającego na tym, iż, w dniu 30 stycznia 2001 roku wD., działając wspólnie i porozumieniu zJ. Ż.iM. Ś., posługując się bronią palną w postaci rewolweruH.oraz dwoma pistoletami gazowymi, w tym pistoletem(...)model(...)kaliber(...)numer(...), oddając cztery strzały z broni gazowej, jeden z broni palnej, wybijając szybę, grożąc natychmiastowym użyciem przemocy, doprowadziłM. W. (1),R. K. (1),D. M. (1),B. S. (1)– pracownikówHurtowni (...)orazD. P. (1),R. C.,M. L.,R. D. (1)iP. K. (1)do stanu bezbronności,a następnie zabrał w celu przywłaszczenia skórzaną teczkę o wartości 200 zł na szkodęP. K. (1), pieniądze w kwocie 20.000 zł oraz zniszczył mienie o wartości 1.000 zł na szkodęM. K. (1)iP. K. (2), UznajeA. K. (1), i za to na mocyart. 280 § 2 k.k.w zw. zart. 11 § 3 k.k.przy zast.art. 60 § 3 i § 6 pkt 1 k.k.skazał go na karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności, IV zart. 280 § 1 k.k.polegającego na tym, iż w dniu 25 października1999 roku wB., działając wspólnie i w porozumieniuzM. Ś., posługując się dwoma pistoletami gazowymi, w tym pistoletem(...)model(...), kaliber(...)numer(...), poprzez zamknięcieA. S. (4),I. J.,K. (2)K. (2)iT. B.– pracownikówrestauracji (...)'s w chłodni, doprowadził ich do stanu bezbronności, a następnie zabrał w celu przywłaszczenia pieniądze w kwocie 10.637,37 zł, w tym: 3.000 zł na szkodęFirmy Handlowo Usługowej (...)oraz 7.637,37 zł na szkodęTowarzystwa (...) S.A.wW., i za to na mocyart. 280 § 1 k.k.przy zast.art. 60 § 3 i § 6 pkt 2 k.k.skazał go na karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności, V zart. 280 § 1 k.k.polegającego na tym, iż w dniu 22 grudnia 1999 roku wC., działając wspólnie i w porozumieniu zM. Ś., posługując się dwoma pistoletami gazowymi, w tym pistoletem(...)model(...)kaliber(...)numer(...), grożąc natychmiastowym użyciem przemocy, doprowadziłL. W.,K. B. (4)iM. B. (3)– pracownikówhurtowni Firmy (...)do stanu bezbronności, a następnie zabrał w celu przywłaszczenia pieniądze w kwocie 10,417,80 zł na szkodęL. P. (1), i za to na mocyart. 280 § 1 k.k.przy zast.art. 60 § 3 i § 6 pkt 2 k.k.skazał go na karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności, VI zart. 280 § 1 k.k.polegającego na tym, iż dniu 19 stycznia 2000 rokuwG., działając wspólnie i w porozumieniu zM. Ś., posługując się dwoma pistoletami gazowymi, w tym pistoletem(...)model(...), kaliber(...)numer(...), grożąc natychmiastowym użyciem przemocy, doprowadziłD. B.pracownikahurtowni (...)do stanu bezbronności, a następnie zabrał w celu przywłaszczenia telefon komórkowymarki N. (...),o wartości 700 zł na jego szkodę oraz pieniądze w kwocie 10.860 zł na szkodęB. G. (2)iA. G. (3), i za to na mocyart. 280 § 1 k.k.przy zast.art. 60 § 3 i § 6 pkt 2 k.k.skazał go na karę1 (jednego) roku pozbawienia wolności, VII zart. 280 § 1 k.k.polegającego na tym, iż w dniu 18 lutego 2000 roku wR., działając wspólnie i w porozumieniu zM. Ś., posługując się dwoma pistoletami gazowymi, w tym pistoletem(...)model(...), kaliber 9 mm –(...)numer(...), grożąc natychmiastowym użyciem przemocy, doprowadziłA. P. (2),S. K.iP. W.– pracowników Hurtowni Spółkizograniczoną odpowiedzialnością (...)do stanu bezbronności,a następnie zabrał w celu przywłaszczenia pieniądze w kwocie 12.800 zł, na szkodęZakładów (...)z ograniczona odpowiedzialnością, i za to na mocyart. 280 § 1 k.k.przy zast.art. 60 § 3 i § 6 pkt 2 k.k.skazał go na karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności, VIII zart. 13 § 1 k.k.w zw. zart. 280 § 2 k.k.i zart. 288 § 1 k.k.przy zastosowaniu 11§ 2 k.k.polegającego na tym, iż w dniu 14 marca2000 roku, wZ., działając wspólnie i w porozumieniuzM. Ś., w zamiarze popełnienia czynu zabronionego, posługując się dwoma pistoletami gazowymi, w tym pistoletem(...) (...)model(...), kaliber(...),(...)o numerze(...), wybijając przednią szybę w samochodzie osobowym markiD. (...)onumerze rejestracyjnym (...), grożąc natychmiastowym użyciem przemocy w stosunku doT. W., doprowadził go do stanu bezbronności, a następnie usiłował zabrać w celu przywłaszczenia pieniądze w nieustalonej kwocie na szkodęSpółki Akcyjnej (...)z siedzibą wS., lecz zamierzonego celu nie osiągnął z uwagina brak przewożonych pieniędzy i spowodował jednocześnie stratyw wysokości 645,50 zł na szkodęTowarzystwa (...) i (...) S.A., i za to na mocyart. 280 § 2 k.k.w zw. zart. 14 § 1 k.k.w zw. zart. 11 § 3 k.k.przy zast.art. 60 § 3 i § 6 pkt 1 k.k.skazał go na karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności, IX zart. 13 § 1 k.k.w zw. zart. 280 § 2 k.k.polegającego na tym, iżw dniu 27 marca 2000 roku, wR., działając z zamiarze dokonania kradzieży, a nadto wspólnie i w porozumieniu zJ. Ż.iM. Ś., posługując się trzema pistoletami gazowymi, w tym pistoletem(...)model(...), kaliber(...)o numerze(...), poprzez oddanie czterech strzałów, doprowadziłM. K. (3),R. R. (1),P. Z. (3),J. W. (2)iS. M. (1)– pracowników(...) Przedsiębiorstwa Handlowo Usługowego (...)do stanu bezbronności, zmierzał do zaboru pieniędzy w kwocie 24.000 zł na szkodę(...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością, lecz zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na postawęS. M. (1), i za to na mocyart. 280 § 2 k.k.w zw. zart. 14 § 1 k.k.przy zast.art. 60 § 3 i § 6 pkt 1 k.k.skazał go na karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności, X zart. 280 § 2 k.k.polegającego na tym, iż w dniu 20 kwietnia2000 roku, wZ., działając wspólnie i w porozumieniuzM. Ś., posługując się dwoma pistoletami gazowymi, w tym pistoletem(...)model(...)kaliber(...), o numerze(...), grożąc natychmiastowym użyciem przemocy, doprowadziłM. T.,W. N.,A. J. (2)iM. Z.- pracownikówhurtowni Zakładów (...) (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnościąz siedzibą wB.do stanu bezbronności, a następnie zabrał w celu przywłaszczenia pieniądze w kwocie 55.000 zł, na szkodę Zakładów (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnościąz siedzibą wB., i za to na mocyart. 280 § 2 k.k.przy zast.art. 60 § 3 i § 6 pkt 1 k.k.skazał go na karę2 (dwóch) lat pozbawienia wolności, XI zart. 280 § 2 k.k.polegającego na tym, iż w dniu 12 maja 2000 roku;wK., działając wspólnie i w porozumieniu zJ. Ż.iM. Ś., posługując się trzema pistoletami gazowymi, w tym pistoletem(...)model(...), kaliber(...)o numerze(...), grożąc natychmiastowym użyciem przemocy, doprowadziłG. S.,D. S. (3),H. T.,M. P. (1),D. J. (1),E. J.iA. Ł. (2)– pracownikówHurtowni (...)do stanu bezbronności, a następnie zabrał w celu przywłaszczenia pieniądzew kwocie 14.810 zł na szkodę(...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnościąw upadłości, i za to na mocyart. 280 § 2 k.k.przy zast.art. 60 § 3 i § 6 pkt 1 k.k.skazał go na karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności, XII zart. 280 § 2 k.k.polegającego na tym, iż w dniu 30 czerwca2000 roku, wK., działając wspólnie i w porozumieniuzJ. Ż.iM. Ś., posługując się trzema pistoletami gazowymi, w tym pistoletem(...)model(...), kaliber(...)o numerze(...), grożąc natychmiastowym użyciem przemocy, doprowadziłP. C.,T. S. (2),J. C. (3),A. R.iD. S. (4)– pracownikówhurtowni Zakładów (...)z siedzibą wT.do stanu bezbronności, a następnie zabrał w celu przywłaszczenia pieniądzew kwocie 8.222,47 zł na szkodęZakładów (...) S.A.,Oddział Zakładów (...) S.A.Oddział wT., i za to na mocyart. 280 § 2 k.k.przy zast.art. 60 § 3 i § 6 pkt 1 k.k.. skazał go na karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności, XIII zart. 280 § 2 k.k.polegającego na tym, iż w dniu 14 lipca 2000 roku,wT., działając wspólnie i w porozumieniuzJ..Ż.iM. Ś., posługując się trzema pistoletami gazowymi, w tym pistoletem(...)model(...)kaliber(...), o numerze(...), grożąc natychmiastowym użyciem przemocy, doprowadziłS. L.,J. O. (2)iW. K. (2)– pracownikówHurtowni (...), należącej doZakładów (...) Spółka JawnawR.do stanu bezbronności, a następnie zabrał w celu przywłaszczenia pieniądzew kwocie 17.157,58 zł na szkodęR. W. (1), i za to na mocyart. 280 § 2 k.k.przy zast.art. 60 § 3 i § 6 pkt 1 k.k.skazał go na karę2 (dwóch) lat pozbawienia wolności, XIV zart. 280 § 2 k.k.polegającego na tym, iż w dniu 1 sierpnia 2000 roku, wM., działając wspólnie i w porozumieniu zJ. Ż.iM. Ś.., posługując się trzema pistoletami gazowymi, w tym pistoletem(...)model(...)kaliber(...)o numerze(...), grożąc natychmiastowym użyciem przemocy, doprowadziłI. P.,D. S. (5),A. L.iL. S.– pracownikówHurtowni (...)do stanu bezbronności, a następnie zabrał w celu przywłaszczenia pieniądze w kwocie 18.669,56 zł na szkodęL. P. (1), i za to na mocyart. 280 § 2 k.k.. przy zast.art. 60 § 3 i § 6 pkt 1 k.k.skazał go na karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności XV zart. 280 § 2 k.k.polegającego na tym, iż w dniu 1 wrzesień 2000 roku, wS., działając wspólnie i w porozumieniuzJ. Ż.iM..Ś., posługując się trzema pistoletami gazowymi, w tym pistoletem(...)model(...), kaliber(...)o numerze(...), grożąc natychmiastowym użyciem przemocy, doprowadziłJ. K. (3),J. G.iJ. P. (2)– pracowników Hurtowni -Firma Handlowo Usługowo – ProdukcyjnaK.orazA. P. (3),K. B. (1),K. B. (2)iP. B.do stanu bezbronności, a następnie zabrałw celu przywłaszczenia pieniądze w kwocie 6.392,38 zł w tym 2.564,17 zł na szkodęFirmy Handlowo Usługowo – Produkcyjnej (...)oraz 3.828,21 zł na szkodęFirmy Handlowo Usługowej (...), i za to na mocyart. 280 § 2 k.k.skazał go na karę 5 (pięciu) lat pozbawienia wolności, XVI zart. 280 § 2 k.k.polegającego na tym, iż w dniu 8 września 2000 roku, wW., działając wspólnie i w porozumieniu zJ. Ż.iM. Ś., posługując się trzema pistoletami gazowymi, w tym pistoletem(...)model(...), kaliber(...)o numerze(...), grożąc natychmiastowym użyciem przemocy, doprowadziłU. L.iM. S. (2)– pracownikówhurtowni Zakłady (...)do stanu bezbronności, a następnie zabrałw celu przywłaszczenia pieniądze w kwocie 2,700 zł na szkodęR. W. (1)i(...)wT., i za to na mocyart. 280 § 2 k.k.. przy zast.art. 60 § 3 i § 6 pkt 1 k.k.skazał go na karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności XVII zart. 280 § 2 k.k.i zart. 158§ ik.k.i zart. 275 § 1 k.k.przy zast.art. 11 § 2 k.k.polegającego na tym, iż w dniu 15 września 2000 roku,wJ., działając wspólnie i w porozumieniu zJ. Ż.iM. Ś., posługując się trzema pistoletami gazowymi, w tym pistoletem(...)model(...)kaliber(...)o numerze(...)przez bicie i kopanie po całym cieleT. G. (3)spowodował u niego wielomiejscowe stłuczenia głowy i klatki piersiowej, złamanie kości nosa bez przemieszczenia odłamków, złamania żebra VIII po stronie lewej bez przemieszczenia, oraz ranę ciętą, czym naraził go na naruszenie czynności narządów ciała na okres powyżej 7 dni, a następnie przez zamknięcie wchłodni (...),M. P. (2),R. G. (4)iT. G. (3)– pracownikówHurtowni (...), doprowadził ich do stanu bezbronności, a następnie zabrał w celu przywłaszczenia pieniądze w kwocie 6.020 zł, w tym 5.690 zł, na szkodęD.iW. M.i(...) S.A.Inspektorat wJ., 230 zł na szkodęM. B. (1), 200 zł oraz dowód osobisty serii(...)o numerze(...)na szkodęR. G. (4), i za to na mocyart. 280 § 2 k.k.w zw. zart. 11 § 3 k.k.przy zast.art. 60 § 3 i § 6 pkt 1 k.k.skazał go na karę 2 (dwóch) lat i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności, XVIII zart. 280 § 2 k.k.i zart. 157 § 2 k.k.przy zastosowaniuart. 11 § 2 k.k.polegającego na tym, iż w dniu 22 września 2000 roku, wS., działając wspólnie i w porozumieniu zJ. Ż.iM. Ś., posługując się trzema pistoletami gazowymi, w tym pistoletem(...)model(...)kaliber(...)numer(...), poprzez bicie pałką po prawej nodzeD. J. (2), spowodował u niej krwiaka podskórnego przedniej powierzchni uda prawego o średnicy 10 cm, oraz krwiaka przedniej powierzchni podudzia prawego o średnicy 5 cm, co spowodowało naruszenie czynności narządów ciała na okres poniżej 7 dni a następnie grożąc natychmiastowym użyciem przemocy, doprowadziłC. K.,K. C. (1),A. S. (2),P. K. (4),K.K.,T. J.,J. K. (4),K. C. (2),I. S.iJ.J. (3)– pracownikówhurtowni (...)i(...), do stanu bezbronności, a następnie zabrałw celu przywłaszczenia pieniądze w kwocie 31.920 zł, w tym 500 zł,na szkodęSpółki Akcyjnej (...)w upadłości, 100 zł na szkodęSpółki z ograniczoną odpowiedzialnością (...)w upadłości oraz 31.320 zł na szkodęTowarzystwa (...) S.A., i za to na mocyart. 280 § 2 k.k.w zw. zart. l 1 § 3 k.k.. przy zast.art. 60 § 3i § 6 pkt 1 k.kskazał go na karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności, XIX zart. 280 § 2 k.k.iart. 275 § 1 k.k.i zart. 278 § 5 k.k.przy zast.art.11 § 2 k.kpolegającego na tym, iż w dniu 6 października 2000 roku,wK., działając wspólnie i w porozumieniu zJ. Ż.iM. Ś., posługując się trzema pistoletami gazowymi, w tym. pistoletem(...)model(...), kaliber(...)numer(...), poprzez zamknięcieG. H.– pracownikaCentrum (...) S.A.w chłodni doprowadził go do stanu bezbronności, a następnie zabrał w celu przywłaszczenia pieniądzew kwocie 19.755,92 zł, w tym: 14.755,95 na szkodęSpółki Akcyjnej (...)wS., 500 zł na szkodę(...) S. A.Inspektorat wS., a także 600 zł, kartę bankomatową(...) Bank (...), paszport serii(...) o numerze(...), prawo jazdy, dowód rejestracyjny do samochodu osobowego markiP.,nr rej. (...)i dowód osobisty serii(...)o numerze(...)na szkodęG. H., i za to na mocyart. 280 § 2 k.k.w zw. zart. 11 § 3 k.k.. przy zast.art. 60 § 3 i § 6 pkt 1 k.k.skazał go na karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności, XX zart. 280 § 2 k.k.iart. 288 § 1 k.k.i zart. 275 § 1 k.k.przy zast.art.11 § 2 k.k.polegającego na tym, iż w dniu 13 października 2000 roku, wŚ., działając wspólnie i w porozumieniuzJ. Ż.iM. Ś., posługując się trzema pistoletami gazowymi, w tym pistoletem(...)model(...), kaliber(...)numer(...), oddając jeden strzał oraz grożąc natychmiastowym użyciem przemocy, niszcząc centralę telefoniczną, fax oraz instalację alarmową o łącznej wartości 4.700 zł na szkodęZ. K. (1), doprowadziłP. P. (3),A. A. (3),A. S. (3),F. C.iZ. G.,M. G. (3)iZ. K. (1)– pracownikówHurtowni (...)do stanu bezbronności, a następnie zabrał w celu przywłaszczenia pieniądze w kwocie 26.000 zł na szkodęZ. K. (1), dowód osobisty serii(...)o numerze(...), portfel oraz kosmetyczkę o łącznej wartości 60 zł, na szkodęM. G. (3), i za to na mocyart. 280 § 2 k.k.w zw. zart. 11 § 3 k.k.przy zast.art. 60 § 3 i § 6 pkt 1 k.k.skazał go na karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności, XXI zart. 280 § 2 k.k.polegającego na tym, iż w dniu 31 października2000 roku, wW., działając wspólniei w porozumieniu zJ. Ż.iM. Ś., posługując się trzema pistoletami gazowymi, w tym pistoletem(...) (...)model(...), kaliber(...)numer(...), grożąc natychmiastowym użyciem przemocy doprowadziłR. H.,J. B. (1),E. H. (1)iM. R. (1)–pracownikówHurtowni (...), do stanu bezbronności,a następnie zabrał w celu przywłaszczenia pieniądze w kwocie 10.052,29 zł na szkodęE. H. (1), i za to na mocyart.280 § 2 k.k.przy zast.art. 60 § 3 i § 6 pkt 1 k.k.skazał go na karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności, XXII zart. 280 § 2 k.k.polegającego na tym, iż w dniu 21 listopada2000 roku, wS., działając wspólnie i w porozumieniuzJ. Ż.iM. Ś., posługując się trzema pistoletami gazowymi, w tym pistoletem(...)model(...), kaliber(...)numer(...), grożąc natychmiastowym użyciem przemocy doprowadziłM. S. (3),A. K. (4),R. R. (2),A. K. (5)iT. D. (1)– pracownikówHurtowni (...), orazA. K. (4)do stanu bezbronności,a następnie zabrał w celu przywłaszczenia pieniądze w kwocie 12.000 zł na szkodęB. W.iR. W. (2), i za to na mocyart. 280 § 2 k.k.. przy zast.art. 60 § 3 i § 6 pkt 1 k.k.skazał go na karę2 (dwóch) lat pozbawienia wolności, XXIII zart. 280 § 2 k.k.polegającego na tym, iż w dniu 1 grudnia 2000 roku, wK., działając wspólnie i w porozumieniu zJ. Ż.iM. Ś.posługując się trzema pistoletami gazowymi, w tym pistoletem(...)model(...), kaliber(...)numer(...), grożąc natychmiastowym użyciem przemocy, doprowadziłW. K. (3),J. L.,Z. K. (2)iK. B. (3)– pracownikówHurtowni (...)do stanu bezbronności, a następnie zabrał w celu przywłaszczenia pieniądze w kwocie 17.049,06 zł na szkodęM. R. (2)iJ. B. (2), i za to na mocyart. 280 § 2 k.k.. przy zast.art. 60 § 3 i § 6 pkt 1 k.k.skazał go na karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności, XXIV zart. 280 § 2 k.kpolegającego na tym, iż w dniu 12 grudnia 2000 roku, wK., działając wspólnie i w porozumieniu zJ. Ż.iM. Ś.., posługując się trzema pistoletami gazowymi, w tym pistoletem(...)model(...), kaliber(...)numer(...), grożąc natychmiastowym użyciem przemocy, doprowadziłK. S. (2),T. D. (2),E. K.,S. M. (2),R. M.,M. C.,M. B. (2)iR. D. (3)– pracownikówB.–F.Spółkaz ograniczoną odpowiedzialnością do stanu bezbronności, a następnie zabrał w celu przywłaszczenia pieniądze w kwocie 39.190 zł na szkodęSpółki z ograniczoną odpowiedzialnością (...)z siedzibąwK.przyulicy (...)orazTowarzystwa (...) S.A.Oddział w i za to na mocyart. 280 § 2 k.k.przy zast.art. 60 § 3 i § 6 pkt 1 k.k.skazał go na karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności, XXV zart. 280 § 2 k.k.polegającego na tym, iż w dniu 29 stycznia2001 roku, wG., działając wspólnie i w porozumieniuzJ. Ż.iM. Ś., posługując się trzema pistoletami gazowymi, w tym pistoletem(...)model(...), kaliber(...)numer(...), poprzez zamknięcie w garażu, doprowadziłJ. T.do stanu bezbronności, a następnie zabrał w celu przywłaszczenia samochód osobowy markiD. (...)nr rej. (...), o wartości 12.810 zł na szkodę(...) S.A., i za to na mocyart. 280 § 2 k.k.przy zast.art. 60 § 3 i § 6 pkt 1 k.k.skazał go na karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności XXVI zart. 288 § 1 k.k.polegającego na tym, iż w dniu 30 stycznia 2001 roku wD., działając wspólnie i w porozumieniuzJ. Ż.iM. Ś., poprzez spalenie zniszczył samochód osobowy markiD. (...)nr rej. (...),o wartości 12.810 zł na szkodę(...) S.A., i za to na mocyart. 288 § 1 k.k.przy zast.art. 60 § 3 i § 6 pkt 3 k.k.skazał go na karę grzywny w wysokości50 (pięćdziesięciu) stawek po 10 (dziesięć) złotych, XXVII zart. 263 § 2 k.k.polegającego na tym, iż w okresie od marca2000 roku do 8 sierpnia 2002 roku, na terenie województw(...)i(...), bez wymaganego zezwolenia posiadał 4 sztuki broni palnej wraz z amunicją, i tak: – – w okresie od marca 2000 roku, do stycznia 2001 roku, na terenie województw(...)i(...), bez wymaganego zezwolenia posiadał, broń w postaci pistoletu gazowego o nieustalonym typie, modelu i numerze, kalibru(...)wraz z amunicją, – – w okresie od marca 2000 roku, do 8 sierpnia 2002 roku, na terenie województw(...)i(...), bez wymaganego zezwolenia posiadał, broń w postaci pistoletu gazowegomarki M. (...)model para, kaliber(...)numer(...), wraz z amunicją – – w okresie od. marca 2000 roku, do stycznia 2001 roku, na terenie województw(...)i(...), bez wymaganego zezwolenia posiadał broń w postaci pistoletu gazowego o nieustalonym, typie, modelu i numerze, przystosowanego do strzelania amunicją ostrą – – w miesiącu styczniu 2001 r,, na terenie województwa(...), bez wymaganego zezwolenia, posiadał broń palną w postaci rewolwerumarki H.kaliber(...), o nieustalonym numerze wraz z amunicją w nieustalonej ilości, i za to na mocy 263§ 2 k.k.skazał go na karę. 3 (trzech) lat pozbawienia wolności XXVIII na mocyart. 85 k.k.iart. 86 § 1 k.k., Sąd Okręgowy połączył orzeczone wyżej kary pozbawienia wolności i orzekł wobec oskarżonegoA. K. (1)karę łączną 12 (dwunastu) lat pozbawienia wolności. OskarżonegoW. S.uznał za winnego popełnienia czynów: XXIX zart. 280 § 2 k.k.i zart. 157 § 1 k.k.i zart. 288 § 1 k.k.przy zast.art. 11 § 2 k.k.polegającego na tym, iż w dniu 17 stycznia 2002 rokuwR., działając wspólnie i w porozumieniu zJ. Ż.,M. Ś.iD. R., posługując się bronią palną w postaci pistoletów(...)wzór(...)o numerze (...),(...)wzór(...)oraz rewolweremH., oddał strzały doP. S.powodując u niego rany postrzałowe prawego kolana, lewej dłoni i ranę tłuczoną prawego łuku brwiowego co spowodowało naruszenie czynności narządów ciała na okres powyżej 7 dni,w związku z czym Zakład Ubezpieczeń Społecznych OddziałwC.wypłacił odszkodowanie w wysokości 2.626 zł oraz grożąc użyciem przemocy wobecM. S. (1), doprowadził ich do stanu bezbronności, a następnie zabrał w celu przywłaszczenia pieniądze w kwocie 311.000 zł, w tym 1.237.68 zł na szkodę(...) Bank S.A.i 309.762,32 zł na szkodęTowarzystwa (...) i (...) S.A.weW., pistoletG.(...)o numerze(...)(...)wraz z amunicją w ilości 15 naboi o(...)o wartości 1.838,05 zł na szkodęFirmy Ochrony Osób i Mienia (...),a także uszkodził mienie w postaci samochodu osobowego markiF. (...)nr rej. (...)powodując straty w wysokości 1.692,27 zł na szkodę ubezpieczyciela(...) S.A.wK., i za to na mocyart. 280 § 2 k.k.w zw. zart. 11 § 3 k.k.. skazał go na karę 10 (dziesięciu) lat pozbawienia wolności, XXX zart. 280 § 2 k.k.polegającego na tym, iż w dniu 15 maja 2001 rokuwS., działając wspólnie i w porozumieniu zM. Ś.iJ. Ż., posługując się bronią palną w postaci rewolweruH., pistoletem(...)wzór(...)o numerze(...)oraz pistoletem, gazowym, grożąc natychmiastowym użyciem, przemocy, doprowadziłM. N. (1),E. Z.,R. Z.,J. K. (1),J. C. (2),I. D.iJ. M.– pracownikówhurtowni (...), orazK. M.,D. P. (2)iJ. W. (1)do stanu bezbronności, a następnie zabrał w celu przywłaszczenia pieniądze w kwocie 75.454,87 zł na szkodęD. S. (2), i za to na mocyart. 280 § 2 k.k.skazał go na karę 4 (czterech) lat pozbawienia wolności, XXXI zart. 280 § 2 k.k., i zart. 275 § 1 k.k.i zart. 278 § 5 k.k., przy zast.art. 11 § 2 k.k.polegającego na tym, iż w dniu 5 lipca 2001 rokuwB., działając wspólnie i w porozumieniu zM. Ś.iJ. Ż., posługując się bronią palną w postaci rewolweruH., pistoletem(...)wzór(...)o numerze(...)oraz pistoletem, gazowym, grożąc natychmiastowym użyciem przemocy w stosunku doA. K. (2), doprowadził go do stanu bezbronności, a następnie zabrał w celu przywłaszczenia samochód osobowy markiS. (...)onumerze rejestracyjnym (...), o wartości 23.000 zł, gotówkę w kwocie 2.000 zł, torbę ze skóry, dwa leżaki turystyczne, stetoskop, telefon komórkowymarki M.oraz narzędzia, o łącznej wartości 2.000 zł, a także dowód osobisty serii(...)i numerze(...), trzy karty bankomatowe zBanku (...),(...)Bank iBanku (...), na szkodęA. K. (2), UznajeW. S., i za to na mocyart. 280 § 2 k.k.w zw. zart. 11 § 3 k.k.skazał go na karę 4 (czterech) lat pozbawienia wolności, XXXII zart. 280 § 2 k.k.i zart. 275 § 1 k.k.przy zast.art. 11 § 2 k.k.polegającego na tym, iż w dniu 6 lipca 2001 roku wC., działając wspólnie i w porozumieniu zM. Ś.iJ. Ż., posługując się bronią palną w postacie rewolweruH., pistoletami(...)wzór(...)o numerze(...)wzór(...)oddając jeden strzał w szybę i grożąc natychmiastowym użyciem przemocy, doprowadziłB. Ś.,R. G. (2),D. Z.– pracownikówhurtowni (...)orazZ. N. (2)do stanu bezbronności, a następnie zabrałw celu przywłaszczenia dowód osobisty serii(...)o numerze(...), prawo jazdy, dowód rejestracyjny samochoduV. (...), portfel, saszetkę, telefon komórkowymarki N. (...), o łącznej wartości222 zł, na szkodęR. G. (2), dowód osobisty serii(...)o numerze(...), dowód rejestracyjny samochoduF. (...)na szkodęD. Z., pieniądze w kwocie 30,000 zł, w tym: 25.000 zł na szkodęTowarzystwa (...) S.A.Oddział wC.oraz 5.000 zł na szkodęR. G. (2)iT. M. (2), i za to na mocyart. 280 § 2 k.k.w zw. zart. 11 § 3 k.k.skazał go na karę 4 (czterech) lat pozbawienia wolności, XXXIII zart. 280 § 2 k.k.polegającego na tym, iż w dniu 20 lipca 2001 rokuwK., działając wspólnie i w porozumieniu zM. Ś.iJ. Ż., posługując się bronią palną w postaci rewolweruH., pistoletami(...)wzór(...)o numerze(...)i(...)wzór(...), grożąc natychmiastowym użyciem przemocy, doprowadziłJ. J. (2),P. Z. (2),A. K. (6),W. Z.iH. P. (1)– pracowników(...) Centrum (...)do stanu bezbronności, a następnie zabrałw celu przywłaszczenia pieniądze w kwocie 15.239,78 zł na szkodę(...) S.A, i za to na mocyart. 280 § 2 k.k.skazał go na karę4 (czterech) lat pozbawienia wolności, XXXIV zart. 280 § 2 k.k.polegającego na tym, iż w dniu 31 lipca 2001 rokuwO., działając wspólnie i w porozumieniu zM. Ś.iJ. Ż., posługując się bronią palną w postaci rewolweruH., pistoletami(...)wzór(...)o numerze(...)i(...)wzór(...)grożąc natychmiastowym użyciem przemocy, doprowadziłJ. D. (2),A. Ł. (1),H. R.,T. G. (1),Z. R.iA. D. (2)- pracownikówHurtowni (...)do stanu bezbronności, a następnie zabrał w celu przywłaszczenia pieniądze w kwocie 200 zł na szkodęJ. D. (2), i za to na mocyart. 280 § 2 k.k.skazał go na karę 3 (trzech) lat pozbawienia wolności, XXXV zart. 280 § 2 k.k.polegającego na tym, iż w dniu 31 lipca 2001 rokuwO., Działając wspólnie i w porozumieniu zM. Ś.iJ. Ż., posługując się bronią palną w postaci rewolweruH., pistoletami(...)wzór(...)o numerze(...)i(...)wzór(...)grożąc natychmiastowym użyciem przemocy, doprowadziłB. Z.– pracownikaSpółki Cywilnej (...)do stanu bezbronności, a następnie zabrał w celu przywłaszczenia pieniądze w kwocie 28.959,08 zł, na szkodęM. K. (2)iTowarzystwa (...) OddziałwO., i za to na mocyart. 280 § 2 k.kskazał go na karę 4 (czterech) lat pozbawienia wolności, XXXVI zart. 280 § 2 k.k.polegającego na tym, iż w dniu 4 września 2001 roku wC., działając wspólnie i w porozumieniu zM. Ś.iJ. Ż., posługując się bronią palna w postaci rewolweruH., pistoletami(...)wzór(...)o numerze(...)i(...)wzór(...), bijąc rękami i kopiąc nogami po całym ciele, doprowadziłJ. K. (2)do stanu bezbronności, a następnie zabrał w celu przywłaszczenia samochód osobowy markiH. (...)o numerze rejestracyjnym(...).(...), o wartości 58.000 zł, na jego szkodę, i za to na mocyart. 280 § 2 k.k.skazał go na karę4 (czterech) lat pozbawienia wolności, XXXVII zart. 280 § 2 k.k.i zart. 275 § 1 k.k.przy zast.art. 11 § 2 k.k.polegającego na tym, iż w dniu 7 września 2001 roku wZ., działając wspólnie i porozumieniu zM. Ś.iJ. Ż., posługując sięB.palną w postaci rewolweruH., pistoletami(...)wzór(...)o numerze(...)wzór(...), grożąc natychmiastowym użyciem przemocy, doprowadziłK. Ś. (2),I. R.,R. G. (3),R. D. (2),H. P. (2)– pracownikówhurtowni Firmy (...)do stanu bezbronności, a następnie zabrał w celu przywłaszczenia pieniądze w kwocie 41.823,95 zł w tym: 21.000 zł na szkodęPrzedsiębiorstwa Usługowego (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnościąwS.oraz 20.823,95 zł na szkodęL. P. (1), a także prawo jazdy, dowód rejestracyjny do samochodu osobowego markiF. (...)nr rej. (...), dowód osobisty serii(...)o numerze(...)na szkodęK. B. (5),i za to na mocyart. 280 § 2 k.k.w zw. zart. 11 § 3 k.k.przy zast.art.60 § 3 i § 6 pkt 1 k.k.skazał go na karę 4 (czterech) lat pozbawienia wolności, XXXVIII zart. 280 § 2 k.k.polegającego na tym, iż w dniu 16 października2001 roku wB., działając wspólnie i w porozumieniuzM. Ś.iJ. Ż., posługując się bronią palną w postaci rewolweruH., pistoletami(...) o numerze(...)i(...), po przez skrępowanie nóg i rąk taśmami do ściągania kabli oraz zamknięcie w garażu, doprowadziłT. G. (2)do stanu bezbronności, a następnie zabrał w celu przywłaszczenia samochód osobowy markiD. (...), onumerze rejestracyjnym (...), wartości 11.300 zł na szkodę(...)wD., i za to na mocyart. 280 § 2 k.k.skazał go na karę 4 (czterech) lat pozbawienia wolności, XXXIX zart. 280 § 2 k.k.polegającego na tym, iż w dniu 30 października2001 roku wC., działając wspólnie i w porozumieniuzM. Ś., iJ. Ż., posługując się bronią palną w postaci rewolweruH., pistoletami(...) o numerze(...)i(...), grożąc natychmiastowym użyciem przemocy, doprowadziłM. W. (3),B. J.,P. K. (3),A. B. (4),U. W.,A. G. (1),M. M. (2)iA. M.– pracowników hurtowni spożywczo-chemicznej(...)do stanu bezbronności,a następnie zabrał w celu przywłaszczenia pieniądze w kwocie 20.444,28 zł, na szkodęJ. C. (1),M.M. (1)iT. H., i za to na mocyart. 280 § 2 k.k.. skazał go na karę 4 (czterech) lat pozbawienia wolności, XL przestępstwa zart. 13 § 1 k.k.w zw. zart. 280 § 2 k.k.i zart. 158 § 1 k.k.przy zast.art. 11 § 2 k.k.polegającego na tym, iż w 14 listopada 2001 roku wŻ., działając w zamiarze dokonania kradzieży, a nadto wspólnie i w porozumieniu zM. Ś.iJ. Ż., posługując się bronia palną w postaci rewolweruH., pistoletami(...)wzór(...)o numerze(...)i(...)wzór(...), poprzez bicie rękami i kopanie po całym cieleJ. P. (1), spowodował u niego obrażenia w postaci złamania VII żebra po stronie prawej i VIII żebra po stronie lewej, co spowodowało naruszenie czynności narządów ciała na okres powyżej 7 dni, w związku z czym. Komenda Miejska Policji wŻ.wypłaciła odszkodowanie w kwocie 6.678 zł, zamierzał do zaboru samochodu osobowego markiO. (...)onumerze rejestracyjnym (...), o wartości 50,000 zł, lecz zamierzonego celu nie osiągną z uwagi na postawę pokrzywdzonego,i za to na mocyart. 280 § 2 k.k.w zw. zart. 14 k.k.i w zw. zart. 11 § 3 k.k.skazał go na karę 4 (czterech) lat pozbawienia wolności, XLI zart. 280 § 2 k.k.i zart. 275 § 1 k.k.i zart. 278 § 5 k.k.przy zast.art. 11 § 2 k.k.polegającego na tym, iż w dniu 16 listopada 2001 rokuwG., działając wspólnie i w porozumieniu zM. Ś.iJ. Ż., posługując się metalową rurkąoraz pałką typuT., wybijając szyby w drzwiach samochodu markiF. (...)onumerze rejestracyjnym (...), posiadając broń palną w postaci rewolweruH., pistoletów(...) o numerze(...)i(...)doprowadziłR. Ś.do stanu bezbronności, a następnie zabrał w celu przywłaszczenia dwa dowody osobiste o numerach(...)i(...), kartę bankomatowąV.banku (...) S.A., walizkę i saszetkę, dwa komplety kluczyków do samochodu, klucze do hurtowni o łącznej wartości550 zł, a także pieniądze w kwocie 70.600 zł na jego szkodę, i za to na mocyart. 280 § 2 k.k.w zw. zart. 11 § 3 k.k.skazał go na karę4 (czterech) lat pozbawienia wolności, XLII zart. 263 § 2 k.k.polegającego na tym, iż w okresie od maja 2001 roku, do 20 maja 2002 roku, na terenie województwa(...)i(...), bez wymaganego zezwolenia posiadał 6 sztuk broni palnej wrazz amunicją i tak: – – w okresie od maja 2001 roku, do 20 maja 2002 roku, na terenie województwa(...)i(...), bez wymaganego zezwolenia posiadał broń w postaci dwóch pistoletów gazowycho nieustalonym typie, modelu i numerze, kalibru 9 mm wrazz amunicją, – – w okresie od maja 2001 roku, do 20 maja 2002 roku, na terenie województwa(...)i(...), bez wymaganego zezwolenia posiadał broń palną w postaci rewolwerumarki H., kaliber38 Special, o nieustalonym numerze wraz z amunicją w ilości nie mniejszej niż 500 sztuk, – – w okresie od maja 2001 roku, do 20 maja 2002 roku, na terenie województwa(...)i(...), bez wymaganego zezwolenia posiadał broń palną w postaci pistoletu marki(...), wzór(...)kaliber(...), o numerze(...), wraz z amunicjąL.w ilości nie mniejszej niż 500 sztuk, – – w okresie od lipca 2001 roku, do 20 maja 2002 roku, na terenie województwa(...)i(...), bez wymaganego zezwolenia posiadał broń palną w postaci pistoletu marki(...)kaliber(...), z usuniętym poprzez obróbkę termiczną numerem fabrycznym, wraz z amunicją w ilości nie mniejszej niż 200 sztuk, – – w okresie od 17 stycznia 2002 roku, do 20 maja 2002 roku, na terenie województwa(...), bez wymaganego pozwolenia posiadał broń palną w postaci pistoletumarki G. (...),o numerze(...)(...), kaliber(...), wraz z amunicją w ilości15 sztuk, i za to na mocy 263§ 2 k.k.skazał go na karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności, XLIII na mocyart. 85 k.k.iart. 86 § 1 k.k., połączył orzeczone wyżej kary pozbawienia wolności i orzekł wobec oskarżonegoW. S.karę łączną 12 (dwunastu) lat pozbawienia wolności. OskarżonegoP. M. (1)uznał za winnego popełnienia czynów: XLIV zart. 13 § 1 k.k.w zw. zart. 280 § 2 k.k.polegającego na tym, iżw dniu 20 maja 2002 roku wC., działającw zamiarze kradzieży pieniędzy, a nadto wspólnie i w porozumieniuzJ. Ż.,A. Ż.iJ. O. (1), posługując się bronią palną w postaci pistoletów(...) o numerze(...)i(...)wtargnął do pomieszczeń kawiarenki i internetowejS., gdzie używając przemocy w postaci uderzenia w twarz oraz grożąc użyciem broni palnej doprowadził P. Z. (1)do stanu bezbronności, zmierzał do zaboru mienia,lecz zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na ucieczkę bezpośrednich sprawców rozboju, spowodowana wymianą strzałów z obecnymiw lokalu funkcjonariuszami Policji – podkomisarzemM. M. (3)i sierżantem sztabowymT. Ś., i za to na mocyart. 280 § 2 k.k.w zw. zart. 14 k.k.skazał go na karę 6 (sześć) lat pozbawienia wolności, XLV zart. 263 § 2 k.k.polegającego na tym, iż w dniu 20 maja 2002 rokuwC.orazŻ., bez wymaganego zezwolenia posiadał broń palną w postaci pistoletów(...) o numerze(...)i(...)wraz z amunicją o kalibrze(...) i(...)w ilości 18 naboi, i za to na mocyart. 263 § 2 k.k.skazał go na karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności, XLVI zart. 276 k.k.polegającego na tym, iż w dniu 20 maja 2002 rokuwB.ukrywał dokumenty w postaci dowodu osobistego serii(...)o numerze(...), wydanego na nazwiskoA. K. (7)poprzez Prezydenta MiastaS., którym nie miał prawa wyłącznie rozporządzać, i za to na mocyart. 276 k.k.skazał go na karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności, XLVII na mocyart. 85 k.k.iart. 86 § 1 k.k., połączył orzeczone wyżej kary pozbawienia wolności i orzekł wobec oskarżonegoP. M. (1)karę łączną 6 (sześciu) lat pozbawienia wolności. OskarżonegoJ. O. (1)uznał za winnego popełnienia czynów: XLVIII zart. 13 § 1 k.k.w zw. zart. 280 § 2 k.k.polegającego na tym, iżw dniu 20 maja 2002 roku wC., działającz zamiarem dokonania kradzieży, a nadto wspólnie i w porozumieniuzJ. Ż.,A. Ż.iP. M. (1), posługując się bronią palną w postaci pistoletów(...) o numerze(...)i(...), wtargnął do pomieszczeń kawiarenki i internetowejS., gdzie używając przemocy w postaci uderzenia w twarz oraz grożąc użyciem broni palnej, doprowadziłP. Z. (1)do stanu bezbronności, zmierzał do zaboru mienia, lecz zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na ucieczkę, spowodowana wymianą strzałów z obecnymi w lokalu funkcjonariuszami Policji – podkomisarzemM. M. (3)i sierżantem sztabowymT. S. (1), i za to na mocyart. 280 § 2 k.k.w zw. zart.14 k.k.skazał go na karę 6 (sześciu) lat pozbawienia wolności, XLIX zart. 263 § 2 k.k.polegającego na tym, iż w dniu 20 maja 2002 rokuwC.orazŻ., bez wymaganego zezwolenia posiadał broń palną w postaci pistoletów(...)wzór (...)o numerze(...)i(...)wraz z amunicją o kalibrze(...)i(...)w ilości 18 naboi, i za to na mocyart. 263 § 2 k.k.skazał go na karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności, L zart. 276 k.k.polegającego na tym, iż, w dniu 20 maja 2002 roku,wŻ.ukrywał dokumenty w postaci dwóch dowodów osobistych,a to; serii(...)o numerze(...), wydanego na nazwiskoD. A.przez Prezydenta MiastaŻ.oraz serii(...)o numerze(...), wydanego na nazwiskoD. S. (6)przez Prezydenta MiastaJ., którymi nie miał prawa wyłącznie rozporządzać, i za to na mocy 276k.k.skazał go na karę 6 (sześć) miesięcy pozbawienia wolności, LI na mocyart. 85 k.k.iart. 86 § 1 k.k., połączył orzeczone wyżej kary pozbawienia wolności i orzekł wobec oskarżonegoJ. O. (1)karę łączną 6 (sześciu) lat pozbawienia wolności. OskarżonegoD. R.uznał za winnego popełnienia czynu: LII zart. 280 § 2 k.k.i zart. 157 § 1 k.k.i zart. 288 § 1 k.k.w zw. zart.11 § 2 k.k.polegającego na tym, iż w dniu 17 stycznia 2002 rokuwR., działając wspólnie i w porozumieniu zM. Ś.,J. Ż.iW. S., posługując się bronią palna w postaci pistoletów(...),(...)oraz rewolweremH., oddał doP. S.powodując u niego rany postrzałowe prawego kolana, lewej dłoni i ranę tłuczoną prawego łuku brwiowego co spowodowało naruszenie czynności narządów ciałana okres powyżej 7dni, w związku z czym Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział wC.wypłacił odszkodowaniew wysokości 2.626 zł oraz grożąc użyciem przemocy wobecM. S. (1), doprowadził ich do stanu bezbronności, a następnie zabrali celu przywłaszczenia pieniądze w kwocie 311.000 zł, w tym 1.237,68 zł na szkodę(...) Bank S.A.i 309.762,32 zł na szkodęTowarzystwa (...) S.A.weW., pistolet(...)wraz z amunicją w ilości 15 naboi o kaliber(...)o wartości 1.838,05 zł na szkodęFirmy Ochrony Osób i Mienia (...),a także uszkodził mienie w postaci samochodu osobowego markiF. (...)nr rej. (...)powodując straty w wysokości 1.692,27 zł na szkodę ubezpieczyciela(...) S.A.wK., i za to na mocyart. 280 § 2 k.k.w zw. zart. 11 § 3 k.k.skazał go na karę 3 (trzech) lat pozbawienia wolności. OskarżonegoR. J.uznał za winnego popełnienia czynów: LIII zart. 263 § 1 k.k.polegającego na tym, iż w okresie od maja do jesieni 2001 roku, wL.,M.i w innych miastach województwa(...), bez wymaganego zezwolenia handlował amunicją do broni palnej i w tym okresie sprzedałJ. Ż.,M. Ś. (1)iW. S.nie mniej niż 1.200 sztuk nabojów o kalibrze 7,62 mm, 9 mm oraz 38 Special, za kwotę nie niższą niż 840 zł, i za to na mocyart. 263 § 1 k.k.skazał go na karę2 (dwóch) lat pozbawienia wolności, LIV zart. 263 § 2 k.k.polegającego na tym, iż w dniu 26 lutego 2003 roku wL., bez wymaganego zezwolenia posiadał jeden nabój karabinowy o kalibrze 7,62 R, i za to na mocyart. 263 § 2 k.k.skazał go na karę 6 (sześć) miesięcy pozbawienia wolności, LV na mocyart. 85 k.k.iart. 86 § 1 k.k., połączył orzeczone wyżej kary pozbawienia wolności i orzekł wobec oskarżonegoR. J.karę łączną 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności. OskarżonegoG. O.uznał za winnego popełnienia czynu: LVI zart. 263 § 2 k.k.iart. 239 § 1 k.k.(omyłkowo wpisanoart. 339 § 1 k.k.) w zw. zart. 11 § 2 k.k.polegającego na tym, iż w dniu 20 maja2002 roku, wŻ.bez wymaganego zezwolenia posiadał brońpalną w postaci pistoletów(...)oraz(...)wzór(...)wrazz amunicją o kalibrze(...)i(...)w ilości 18 nabojów, którą następnie wraz z zakrwawioną rękawiczką i kaburami do pistoletów, przeniósłdo piwnicy znajdującej się w bloku mieszkalnym położonym naosiedlu (...)i, przez co utrudniał postępowanie karne, pomagającA. Ż.,P. M. (1),J.(...)uniknąć odpowiedzialności karnej, i za to na mocyart. 263 § 2 k.k.w zw. zart. 11 § 3 k.k.skazał go na karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności. LVII na mocyart.69 § 1 i 2 k.k.iart. 70 § 1 k.k.Sąd warunkowo zawiesił oskarżonemu wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności na okres 3 (trzech) lat. W dalszej części opisywanego wyroku zawarto rozstrzygnięcie odnośnie zaliczenia oskarżonym na poczet orzeczonych wobec nich kar, okresów rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie, zasadzono od oskarżonych solidarnie odszkodowanie, nadto zasądzono nawiązkę oraz zwolniono oskarżonych od ponoszenia kosztów sądowych w sprawie. Powyższy wyrok Sądu Okręgowego zaskarżyli prokurator i obrońcy oskarżonych:J. Ż.,A. Ż.,M. Ś.,A. K. (1),W. S.,P. M. (1),J.(...). Prokuratorzaskarżył wyrok na niekorzyść oskarżonych: 1 J. Ż.w części dotyczącej orzeczenia o winie w zakresie rozstrzygnięcia w pkt III, VIII, IX i X oraz w części dotyczącej orzeczenia o karze w zakresie rozstrzygnięcia w pkt I i II oraz w części dotyczącej rozstrzygnięcia o karze łącznej, 2 A. Ż.w części dotyczącej orzeczenia o winie w zakresie rozstrzygnięcia w pkt XLI i XLII oraz w części dotyczącej orzeczenia o karze, 3 M. Ś.w części dotyczącej orzeczenia o winie i karze w zakresie rozstrzygnięcia w pkt XLVIII-L, LXIII - LXIX, LXXI, 4 A. K. (1)w części dotyczącej orzeczenia o winie i karze w zakresie rozstrzygnięcia w pkt XCI -XCV i XCVII, 5 W. S.w części dotyczącej orzeczenia o karze w zakresie rozstrzygnięcia o karze łącznej, 6 P. M. (1)w części dotyczącej orzeczenia o karze w zakresie rozstrzygnięcia w pkt CXXXI oraz rozstrzygnięcia o karze łącznej, 7 D. R.w części dotyczącej orzeczenia o karze, 8 J. O. (1)w części dotyczącej orzeczenia o karze w zakresie rozstrzygnięcia w pkt CXXXV oraz rozstrzygnięcia o karze łącznej, 9 R. J.w części dotyczącej orzeczenia o karze w zakresie rozstrzygnięciaw pkt CXL oraz rozstrzygnięcia o karze łącznej, 10 G. O.w części dotyczącej orzeczenia o karze. Powołując się na treść przepisuart. 438 pkt 1, 3 i 4 k.p.k.rozstrzygnięciu temu zarzucił: 1 błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych, za podstawę orzeczenia, mający wpływ na jego treść, a polegający na wyrażeniu poglądu, iż dowody ujawnione na rozprawie i ustalone na ich podstawie okoliczności nie są wystarczające do uznania za udowodniony faktu popełnienia przez oskarżonego J. Ż. czynu opisanego w pkt 3 aktu oskarżenia, a polegającego na usiłowaniu zabójstwaJ. P. (1)w związku z dokonaniem rozboju, jakkolwiek dowody ujawnione na przewodzie sądowym, rozważone we wzajemnym powiązaniu, prowadzą do wniosku, że oskarżonyJ. Ż.dopuścił się do zarzucanego mu aktem oskarżenia w pkt 3 czynu; 2 rażącą niewspółmierność kary wymierzonej oskarżonemuJ. Ż.za przypisane mu przestępstwo w rozstrzygnięciu w pkt I wyroku, a polegające na zabójstwieT. Ś., wynikającą z nieorzeczenia kary dożywotniego pozbawienia wolności, wskutek niedostatecznego uwzględnienia bardzo wysokiego stopnia społecznej szkodliwości przypisanego oskarżonemu przestępstwa, sposobu jego popełnienia, charakteru naruszonego dobra chronionego prawem, przy równoczesnym nadaniu nadmiernego znaczenia postawie oskarżonego, ujawniającego inne popełnione przez niego przestępstwa i dotychczasowej jego niekaralności; 3 rażącą niewspółmierność kary wymierzonej oskarżonemuJ. Ż.za przypisane mu przestępstwo w rozstrzygnięciu w pkt II wyroku, a polegające na zabójstwieM. M. (3), wynikającą z nieorzeczenia kary dożywotniego pozbawienia wolności, wskutek niedostatecznego uwzględnienia bardzo wysokiego stopnia społecznej szkodliwości przypisanego oskarżonemu przestępstwa, sposobu jego popełnienia, charakteru naruszonego dobra chronionego prawem, przy równoczesnym nadaniu nadmiernego znaczenia postawie oskarżonego, ujawniającego inne popełnione przez niego przestępstwa i dotychczasowej jego niekaralności; 4 obrazę przepisów prawa materialnego, a toart. 60 § 3 k.k.w rozstrzygnięciuw pkt od VIII do X wyroku, poprzez niesłuszne zastosowanie tego przepisu, pomimo tego, żeJ. Ż.w czasie popełnienia przypisanych mu przestępstw w pkt od VIII do X wyroku, nie współdziałał z innymi, osobami, lecz jedynie z inną osobą; 5 rażącą niewspółmierność kary łącznej wymierzonej oskarżonemuJ. Ż.za przypisane mu przestępstwa w rozstrzygnięciu w pkt 1 i II orazw pkt od IV do XXXIX wyroku, wynikającą z nieorzeczenia kary łącznej dożywotniego pozbawienia wolności, wskutek niedostatecznego uwzględnienia bardzo wysokiego stopnia społecznej szkodliwości przypisanych oskarżonemu przestępstw, brutalnego sposobu ich popełnienia, charakteru naruszonego dobra chronionego prawem, rozmiaru wyrządzonej szkody, liczby popełnionych przestępstw, przy równoczesnym nadaniu nadmiernego znaczenia postawie oskarżonego, ujawniającego inne popełnione przez niego przestępstwa i istotne okoliczności ich popełnienia oraz dotychczasowej jego niekaralności; 6 rażącą niewspółmierność kary wymierzonejA. Ż.za przypisane mu przestępstwo w rozstrzygnięciu w pkt XLI wyroku, a polegające na usiłowaniu zabójstwaT. Ś., wynikającą z nieorzeczenia kary dożywotniego pozbawienia wolności, wskutek niedostatecznego uwzględnienia bardzo wysokiego stopnia społecznej szkodliwości przypisanego oskarżonemu przestępstwa, sposobu jego popełnienia, charakteru naruszonego dobra chronionego prawem, uprzedniej karalności, przy równoczesnym nadaniu nadmiernego znaczenia postawie oskarżonego; 7 rażącą niewspółmierność kary wymierzonejA. Ż.za przypisane mu przestępstwo w rozstrzygnięciu w pkt XLII wyroku, a polegające na usiłowaniu zabójstwaM. M. (3), wynikającą z nieorzeczenia kary dożywotniego pozbawienia wolności, wskutek niedostatecznego uwzględnienia bardzo wysokiego stopnia społecznej szkodliwości przypisanego oskarżonemu przestępstwa, sposobu jego popełnienia, charakteru naruszonego dobra chronionego prawem, uprzedniej karalności, przy równoczesnym nadaniu nadmiernego znaczenia postawie oskarżonego; 8 rażącą niewspółmierność kary wymierzonejA. Ż.za przypisane mu przestępstwo w rozstrzygnięciu w pkt XLIII wyroku, a polegające na usiłowaniu napadu rabunkowego na osobieP. Z. (1), wynikającąz nieorzeczenia kary 15 lat pozbawienia wolności, wskutek niedostatecznego uwzględnienia bardzo wysokiego stopnia społecznej szkodliwości przypisanego oskarżonemu przestępstwa, sposobu jego popełnienia, charakteru naruszonego dobra chronionego prawem, uprzedniej karalności, przy równoczesnym nadaniu nadmiernego znaczenia postawie oskarżonego; 9 rażącą niewspółmierność kary łącznej wymierzonej oskarżonemuA. Ż.za przypisane mu przestępstwa w rozstrzygnięciu w pkt XLI-XLIV wyroku, wynikającą z nieorzeczenia kary łącznej dożywotniego pozbawienia wolności, wskutek niedostatecznego uwzględnienia bardzo wysokiego stopnia społecznej szkodliwości przypisanych oskarżonemu przestępstw, brutalnego sposobu ich popełnienia, charakteru naruszonego dobra chronionego prawem, uprzedniej karalności, przy równoczesnym nadaniu nadmiernego znaczenia postawie oskarżonego; 10 obrazę przepisów prawa materialnego, a toart. 4 § 1 k.k.w rozstrzygnięciuw pkt XLI i XLII wyroku, poprzez zastosowanie w każdym z tych rozstrzygnięć jednocześnie dwóch różnych ustaw karnych, to jestkodeksu karnegosprzed nowelizacji z dnia 27 lipca 2007 roku ikodeksu karnegopo tejże nowelizacji; 11 obrazę przepisów prawa materialnego, a toart. 60 § 3 k.k.w rozstrzygnięciuw pkt od XLVIII do L, od LXIII do LXIX i w pkt LXXI wyroku, poprzez niesłuszne zastosowanie tego przepisu, pomimo tego, żeM. Ś. (1)w czasie popełnienia przypisanych mu przestępstw w pkt od XLVIII do L, od LXIII do LXV, od LXVIII do LXXIX i w pkt LXXI wyroku nie współdziałałz innymi osobami, lecz jedynie z inną osobą, a w czasie popełnienia przypisanych mu przestępstw w pkt LXVI i LXVII wyroku, nie współdziałałz innymi osobami, lecz samodzielnie; 12 obrazę przepisów prawa materialnego, a toart. 60 § 3 k.k., w rozstrzygnięciuw pkt od XCI do XCV i w pkt XCVII wyroku, poprzez niesłuszne zastosowanie tego przepisu, pomimo tego, żeA. K. (1)w czasie popełnienia przypisanych mu przestępstw w pkt od XCI do XCV i w pkt XCVII nie współdziałał z innymi osobami, lecz jedynie z inną osobą; 13 rażącą niewspółmierność kary łącznej pozbawienia wolności wymierzonej wobecA. K. (1)za przypisane mu przestępstwa w rozstrzygnięciuw pkt od XC do CXIV wyroku, wynikającą z nieorzeczenia kary łącznej 15 lat pozbawienia wolności, wskutek niedostatecznego uwzględnienia bardzo wysokiego stopnia społecznej szkodliwości przypisanych oskarżonemu przestępstw, brutalnego sposobu ich popełnienia, charakteru naruszonego dobra chronionego prawem, liczby popełnionych przestępstw, przy równoczesnym nadaniu nadmiernego znaczenia postawie oskarżonego, ujawniającego istotne okoliczności ich popełnienia oraz dotychczasowej jego niekaralności; 14 rażącą niewspółmierność kary łącznej pozbawienia wolności wymierzonej wobecW. S.za przypisane mu przestępstwa w rozstrzygnięciuw pkt od CXVI do CXXIX wyroku, wynikającą z nieorzeczenia kąty łącznej 15 lat pozbawienia wolności, wskutek niedostatecznego uwzględnienia bardzo wysokiego stopnia społecznej szkodliwości przypisanych oskarżonemu przestępstw, brutalnego sposobu ich popełnienia, charakteru naruszonego dobra chronionego prawem, liczby popełnionych przestępstw, przy równoczesnym nadaniu nadmiernego znaczenia postawie oskarżonego oraz dotychczasowej jego niekaralności; 15 rażącą niewspółmierność kary wymierzonejP. M. (1)za przypisane mu przestępstwo w rozstrzygnięciu w pkt CXXXI wyroku,a polegające na usiłowaniu napadu rabunkowego na osobieP. Z. (1), wynikającą z nieorzeczenia kary 10 lat pozbawienia wolności, wskutek niedostatecznego uwzględnienia bardzo wysokiego stopnia społecznej szkodliwości przypisanego oskarżonemu przestępstwa, istotności jego roliw popełnionym przestępstwie, charakteru naruszonego dobra chronionego prawem, przy równoczesnym nadaniu nadmiernego znaczenia postawie oskarżonego i jego uprzedniej niekaralności; 16 rażącą niewspółmierność kary łącznej pozbawienia wolności wymierzonejP. M. (1)za przypisane mu przestępstwa w rozstrzygnięciu w pkt od CXXXI do CXXXIII wyroku, wynikającą z orzeczenia kary łącznej na zasadzie absorpcji, podczas gdy uwzględnienie bardzo wysokiego stopnia społecznej szkodliwości przypisanych oskarżonemu przestępstw, istotności roli w popełnionym przestępstwie, charakteru naruszonego dobra chronionego prawem, przy równoczesnym nadaniu właściwego znaczenia postawie oskarżonego i jego uprzedniej niekaralności, winno prowadzić do wymierzenia kary łącznej pozbawienia wolności na zasadzie asperacji; 17 rażącą niewspółmierność kary wymierzonejJ. O. (1)za przypisane mu przestępstwo w rozstrzygnięciu w pkt CXXXV wyroku,a polegające na usiłowaniu napadu rabunkowego na osobieP. Z. (1), wynikającą z nieorzeczenia kary 10 lat pozbawienia wolności, wskutek niedostatecznego uwzględnienia bardzo wysokiego stopnia społecznej szkodliwości przypisanego oskarżonemu przestępstwa, istotności roliw popełnionym brutalnym przestępstwie, charakteru naruszonego dobra chronionego prawem, przy równoczesnym nadaniu nadmiernego znaczenia postawie oskarżonego, jego uprzedniej niekaralności i pozytywnej opinii kuratora; 18 rażącą niewspółmierność kary łącznej pozbawienia wolności wymierzonejJ. O. (1)za przypisane mu przestępstwa w rozstrzygnięciuw pkt od CXXXV do CXXXVII wyroku, wynikającą z orzeczenia kary łącznej na zasadzie absorpcji, podczas gdy uwzględnienie bardzo wysokiego stopnia społecznej szkodliwości przypisanych oskarżonemu przestępstw, istotnościroli w popełnionym brutalnym przestępstwie, charakteru naruszonego dobra chronionego prawem, przy równoczesnym nadaniu właściwego znaczenia postawie oskarżonego i jego uprzedniej niekaralności, winno prowadzić do wymierzenia kary łącznej pozbawienia wolności na zasadzie asperacji; 19 rażącą niewspółmierność kary wymierzonejD. R.za przypisane mu przestępstwo w rozstrzygnięciu w pkt CXXXIX wyroku,a polegające na dokonaniu napadu rabunkowego na osobachP. S.iM. S. (1), wynikające z orzeczenia kary pozbawienia wolnościw najniższym dopuszczalnym ustawowo wymiarze, podczas gdy uwzględnienie bardzo wysokiego stopnia społecznej szkodliwości przypisanego oskarżonemu przestępstwa, istotności roli w popełnionym brutalnym przestępstwie, charakteru naruszonych dóbr chronionych prawem, rozmiaru wyrządzonej szkody, przy równoczesnym nadaniu właściwego znaczenia postawie oskarżonego i jego uprzedniej niekaralności, winno prowadzić do wymierzenia kary powyżej jej dolnej ustawowej granicy; 20 rażącą niewspółmierność kary wymierzonejR. J.za przypisane mu przestępstwo w rozstrzygnięciu w pkt CXL wyroku, a polegające na nielegalnym handlu amunicją, wynikającą z nieorzeczenia kary 3 lat pozbawienia wolności, wskutek niedostatecznego uwzględnienia wysokiego stopnia społecznej szkodliwości przypisanego oskarżonemu przestępstwa, charakteru naruszonego dobra chronionego prawem, uprzedniej karalności, oraz postawy oskarżonego w czasie całego postępowania karnego; 21 błąd w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę orzeczenia o karzew punkcie CXLIV wobecG. O., polegający na wysnuciuz okoliczności dotyczących osoby oskarżonego mylnego wniosku, że osiągnięcie wobec niego celów kary, będzie zapewnione przy wymierzeniu karyz dobrodziejstwem warunkowego zawieszenia jej wykonania, podczas gdy te właśnie okoliczności należycie ocenione prowadzą do wniosku przeciwnego; 22 rażącą niewspółmierność kary wymierzonejG. O., za przypisane mu przestępstwo w rozstrzygnięciu w pkt CXLIII wyroku,a polegające na nielegalnym posiadaniu broni palnej oraz utrudnianiu postępowania karnego, wynikającą z nieorzeczenia kary 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności, wskutek niedostatecznego uwzględnienia wysokiego stopnia społecznej szkodliwości przypisanego oskarżonemu przestępstwa, charakteru naruszonego dobra chronionego prawem, postawy oskarżonegow czasie całego postępowania karnego, przy równoczesnym nadaniu nadmiernego znaczenia postawie i uprzedniej niekaralności oskarżonego oraz pozytywnej opinii kuratora. Stawiając powyższe zarzuty oskarżyciel publiczny wniósł o: 1 uchylenie orzeczenia Sądu I instancji w zakresie rozstrzygnięcia opisanegow pkt od I do XL wyroku z dnia 1 czerwca 2007 roku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu w Katowicach, a w wypadku nieuwzględnienia tego wniosku o: zmianę orzeczenia Sądu I instancji w zakresie rozstrzygnięcia opisanego w pkt od VIII do X wyroku z dnia 1 czerwca 2007 r, poprzez wymierzenieJ. Ż.kary: - - za czyn opisany wpkt VIII- 10 lat pozbawienia wolności — na mocyart. 280 § 2 k.k., za czyn opisany w pkt IX wyroku - 8 lat pozbawienia wolności — na mocyart. 280 § 2 k.k., za czyn opisany w pkt X wyroku — 9 lat pozbawienia wolności — na mocyart. 280 § 2 k.k.; 2 uchylenie orzeczenia Sądu I instancji w zakresie rozstrzygnięcia opisanego w pkt od XLI do XLV wyroku z dnia 1 czerwca 2007 roku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu w Katowicach, a w wypadku nieuwzględnienia tego wniosku o: zmianę orzeczenia Sądu I Instancji w zakresie rozstrzygnięcia opisanego w pkt XLI i XLII wyroku z dnia 1 czerwca 2007 roku poprzez: - przyjęcie, żeA. Ż.czynem opisanym w punkcie 46 aktu oskarżenia wyczerpał znamiona przestępstwa zart. 13 § 1 k.k.w zw. zart. 148 § 2 pkt 4 k.k.i zart. 223 k.k.przy zast.art. 11 § 2 k.k., przy czym każdy z tych przepisów pochodzi zkodeksu karnegosprzed nowelizacji z dnia 27 maja2005 roku, - przyjęcie, żeA. Ż.czynem opisanym w punkcie 47 aktu oskarżenia wyczerpał znamiona przestępstwa zart. 13 § 1 kkw zw. zart. 148 § 2 pkt 4 kki zart. 223 kkprzy zast.art. 11 § 2 kk, przy czym każdy z tych przepisów pochodzi zkodeksu karnegosprzed nowelizacji z dnia 27 maja 2005 roku; 3 zmianę orzeczenia Sądu I instancji w zakresie rozstrzygnięcia opisanego w pkt od XLVIII do L, od LXIII do LXIX i w pkt LXXI wyroku z dnia 1 czerwca 2007 roku poprzez wymierzenieM. Ś. (1)kary: – za czyn opisany w pkt XLVIII wyroku - 10 lat pozbawienia wolności - na mocy art. 230, za czyn opisany w pkt XLIX wyroku - 8 lat pozbawienia wolności - na mocyart. 280 §2kk- za czyn opisany w pkt L wyroku - 9 lat pozbawienia wolności - na mocyart. 280 § 2 kk, za czyn opisany w pkt LXIII wyroku - 4 lata pozbawienia wolności - na mocyart.280§1kk, za czyn opisany w pkt LXIV wyroku - 4 lata pozbawienia wolności - na mocyart. 280 § 1 kk, za czyn opisany w pkt LXV wyroku - 4 lata pozbawienia wolności - na mocyart. 280 § 1 kk, za czyn opisany w pkt LXVI wyroku - 4 lata pozbawienia wolności - na mocyart. 280 §1kk za czyn opisany w pkt LXVII wyroku - 4 lata pozbawienia wolności-na mocyart. 280 § 1 kk, za czyn opisany w pkt LXVIII wyroku - 4 lata pozbawienia wolności - na mocyart. 280 § 1 kk, za czyn opisany w pkt LXIX wyroku (omyłkowo w wyroku wskazano liczbę LXXIX) - 5 lat pozbawienia wolności- na mocyart. 280 § 2 kkw zw. zart. 11 § 3 kk,art. 14 § 1 kk, za czyn opisany w pkt LXXI wyroku - 9 lat pozbawienia wolności - na mocyart. 280 § 2 kk, 4 zmianę orzeczenia Sądu I instancji w zakresie rozstrzygnięcia opisanego w pkt od XCI do XCV i w pkt XCVII wyroku z dnia 1 czerwca 2007 roku poprzez wymierzenieA. K. (1)kary: – za czyn opisany w pkt XCI wyroku - 4 lata pozbawienia wolności - na mocyart. 280 § 1 kk, za czyn opisany w pkt XCII wyroku - 4 lata pozbawienia wolności - na mocyart. 280 § 1 kk, za czyn opisany w pkt XCIII wyroku - 4 lata pozbawienia wolności - na mocyart. 280 § 1 kk, za czyn opisany w pkt XCIV wyroku - 4 lata pozbawienia wolności - na mocyart. 280 § 1 kk, za czyn opisany w pkt XCV wyroku - 5 lat pozbawienia wolności - na mocyart. 280 § 2 kkw zw. zart. 11 § 3 kk,art. 14 § 1 kk, za czyn opisany w pkt XCVII wyroku - 9. lat pozbawienia wolności - na mocyart.280 § 2 kk; 5 zmianę orzeczenia Sądu I instancji w zakresie rozstrzygnięcia opisanego w pkt CXV wyroku z dnia 1 czerwca 2007 roku poprzez połączenie orzeczonych w pkt od XC do CXIV kar pozbawienia wolności i wymierzenieA. K. (1)kary łącznej 15 lat pozbawienia wolności; 6 zmianę orzeczenia Sądu I instancji w zakresie rozstrzygnięcia opisanego w pkt CXXX wyroku z dnia 1 czerwca 2007 roku poprzez połączenie orzeczonych w pkt od CXVI do CXXIX kar pozbawienia wolności i wymierzenieW. S.kary łącznej 15 lat pozbawienia wolności; 7 zmianę orzeczenia Sądu I instancji w zakresie rozstrzygnięcia opisanego w pkt CXXXI wyroku z dnia 1 czerwca 2007 roku poprzez wymierzenieP. M. (1)kary 10 lat pozbawienia wolności; 8 zmianę orzeczenia Sądu I instancji w zakresie rozstrzygnięcia opisanego w pkt CXXXIV wyroku z dnia 1 czerwca 2007 roku poprzez połączenie orzeczonych w pkt od CXXXI do CXXXIII kar pozbawienia wolności i wymierzenieP. M. (1)kary łącznej 11 lat pozbawienia wolności; 9 zmianę orzeczenia Sądu I instancji w zakresie rozstrzygnięcia opisanego w punkcie CXXXV wyroku z dnia 1 czerwca 2007 roku poprzez wymierzenieJ. O. (1)kary 10 lat pozbawienia wolności; 10 zmianę orzeczenia Sądu I instancji w zakresie rozstrzygnięcia opisanego w pkt CXXXVIII wyroku z dnia 1 czerwca 2007 roku poprzez połączenie orzeczonych w pkt od CXXXV do CXXXVII kar pozbawienia wolności i wymierzenieJ. O. (1)kary łącznej 11 lat pozbawienia wolności; 11 zmianę orzeczenia Sądu I instancji w zakresie rozstrzygnięcia opisanego w pkt CXXXIX wyroku z dnia 1 czerwca 2007 roku poprzez wymierzenieD. R.kary 5 lat pozbawienia wolności; 12 zmianę orzeczenia Sądu I instancji w zakresie rozstrzygnięcia opisanego w pkt CXL wyroku z dnia 1 czerwca 2007 roku poprzez wymierzenieR. J.kary 3 lat pozbawienia wolności; 13 zmianę orzeczenia Sądu I instancji w zakresie rozstrzygnięcia opisanego w pkt CXLII wyroku z dnia 1 czerwca 2007 roku poprzez połączenie orzeczonych w pkt od CXL do CXLI kar pozbawienia wolności i wymierzenieR. J.kary łącznej 3 lat pozbawienia wolności; 14 zmianę orzeczenia Sądu I instancji w zakresie rozstrzygnięcia opisanego w pkt CXLIII i CXLIV wyroku z dnia 1 czerwca 2007 r, poprzez wymierzenieG. O.kary 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności. Obrońca oskarżonegoM. Ś.powyższy wyrok zaskarżyłw części dotyczącej orzeczenia o karze, zarzucając mu: – odnośnie pkt XLVI wyroku 1 naruszenie prawa materialnego, w szczególnościart. 60 § 3 kodeksu karnego,poprzez niezastosowanie wobec oskarżonegoM. Ś.nadzwyczajnego złagodzenia kary, pomimo, iż postawa oskarżonego w trakcie trwania postępowania przygotowawczego, polegająca na ujawnieniu przed organami ścigania istotnych informacji dotyczących współpodejrzanych oraz okoliczności popełnienia przez nich przestępstw, winny rzutować na ocenę zachowania oskarżonego, pod kątem nadzwyczajnego złagodzenia kary, co spowodowało wydanie wyroku z 2 rażącą niewspółmiernością orzeczonej kary pozbawienia wolności, tj.art.438 pkt4 kodeksu postępowania karnegopoprzez orzeczenie kary pozbawienia wolnościw górnym wymiarze - 12 lat pozbawienia wolności, pomimo, iż okoliczności popełnienia czynu, motywacja sprawcy, wskazują jednoznacznie, iż kara orzeczona skarżonym wyrokiem nosi cechy rażącej niewspółmierności, a tym samym powinna być orzeczona niższym jej możliwym wymiarze, a co w konsekwencji doprowadziło 3 do wydania kary łącznej z naruszeniaart. 438 pkt 4 kodeksu postępowaniakarnegopoprzez orzeczenie wobec sprawcy czynu, oskarżonego kary łącznejw maksymalnym wymiarze 15 lat pozbawienia wolności, pomimo, iż kary za pozostałe przestępstwa - inne niż wpkt XLVI-wymierzone zostały w dolnych granicach ustawowego zagrożenia. Wskazując na powyższy zarzut skarżący wniósł, co do pkt XLVI: 1 zastosowanie nadzwyczajnego złagodzenia kary i wymierzenie oskarżonemu za zarzucone mu przestępstwo z pkt XLVI kary w dolnej granicy ustawowego zagrożenia, a, co do zarzutu z pkt 3 2 o wymierzenie oskarżonemu kary łagodniejszej. Obrońca oskarżonegoP. M. (1)zaskarżył wyżej wymienione orzeczenie w części dotyczącej kary wymierzonej w pkt CXXXI wyroku i kary łącznej z pkt CXXXIV zarzucając rażącą niewspółmierność kary. W konsekwencji wniósło zmianę wyroku w zaskarżonej części poprzez znaczne złagodzenie kary orzeczonej temu oskarżonemu w pkt CXXXI i kary łącznej orzeczonej w pkt CXXXIV wyroku. Obrońca oskarżonegoJ. O. (1)zaskarżył natomiast wyrokw części dotyczącej wymiaru kary za przestępstwo przewidziane wart. 280 § 2 k.k.oraz kary łącznej pozbawienia wolności wymierzonej temu oskarżonemu, zarzucając: 1 rażącą surowość wymierzonej oskarżonemu kary za przestępstwo rozbojuz użyciem niebezpiecznego narzędzia, nie uwzględniającą faktu jego zupełnie biernej postawy w czasie całego zdarzenia odmowy użycia broni, a także jego dotychczasowej niekaralności i dobrej opinii, 2 rażącą surowość kary łącznej pozbawienia wolności, która jest wynikiem rażąco surowej kary pozbawienia wolności wymierzonej za przestępstwo przewidziane wart.280§2kk. Powołując się na powyższe zarzuty skarżący wniósł o wymierzenie oskarżonemuJ. O. (1)kary pozbawienia wolności w niższym wymiarze za przestępstwo zart.280§2kkoraz wymierzenie niższej kary łącznej pozbawienia wolności. Z koleiobrońca oskarżonegoJ. Ż.powyższy wyrok zaskarżyłw całości w zakresie zarzutów opisanych w pkt I i II wyroku, zarzucając mu: 1 Obrazę przepisów prawa materialnego, a toart. 60 § 3 k.k.przez jego niezastosowanie do zarzutów opisanych w pkt I i II wyroku w zakresie czynu zart. 1 i § 2 k.k.w zw. zart. 148 § 2 pkt 4 k.k.. mimo, iż w sposób niewątpliwy oskarżony składając wyjaśnienia przed organami postępowania ujawnił informacje dotyczące osób uczestniczących w popełnieniu tych przestępstw- oraz istotne okoliczności ich popełnienia. 2 Obrazę przepisów prawa materialnegoart. 223 k.k.przez przyjęcie, iż oskarżony dopuści! się czynnej napaści na funkcjonariuszy publicznych - na policjantówT. Ś.iM. M. (3)w sytuacji, gdy zdarzenie nie miało miejsca podczas lub w związku z pełnieniem przez nich obowiązków służbowych, 3 Obrazę przepisów prawa procesowego, a toart. 4 k.p.k.w zw. 410k.p.k.przez uwzględnienie okoliczności przemawiających tylko na niekorzyść oskarżonegoi nie wydanie wyroku na podstawie całokształtu okoliczności ujawnionych na rozprawie głównej, poprzez naruszenie zasady bezpośredniości i nie przesłuchanie na rozprawie świadkaT. M. (3), gdy jego zeznania były szczególnie istotne dla ustalenia winy oskarżonego i wymiaru kary. 4 Obrazę przepisów prawa procesowego, a to art. 297 § ł1ust. 5k.p.k.iart. 207 k.p.k.w zw. zart. 4 k.p.k.i410 k.p.k.poprzez nie przeprowadzenie oględzin kaset wideo z monitoringu prowadzonego na miejscu przestępstwa zart. 148 k.k.w;kawiarence internetowej wP.i nie zabezpieczenie tychże kaset jako dowodu rzeczowego w sprawie, które to uchybienia mają charakter rażącego naruszenia prawa oraz mają wpływ na treść wydanego orzeczenia. Mając na uwadze powyższe zarzuty skarżący wniósł o: 1 Zmianę zaskarżonego wyroku przez wymierzenieJ. Ż.za popełnienie zarzucanych mu czynów zart. 148 § 2 pkt 4 k.k.(opisanych w pkt ł i II wyroku) kary z zastosowaniem wart. 60 § 3 k.k.w wymiarze – – za czyn opisany w pkt I wyroku 8 lat pozbawienia wolności za czyn opisany w pkt II wyroku 8 lat pozbawienia wolności 2 Zmianę zaskarżonego wyroku przez uniewinnienieJ. Ż.od popełnienia zarzucanych czynów zart. 223 k.k.(opisanych w pkt I i II wyroku) 3 Zmianę zaskarżonego wyroku przez wymierzenieJ. Ż.kary łącznej w wymiarze 10 lat pozbawienia wolności, Alternatywnie zaś z uwagi na uchybienia proceduralne obrońca oskarżonegoJ. Ż.wniósł o: 4 uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi pierwszej instancji. Obrońca oskarżonegoA. Ż.zaskarżył wyrok w całościw zakresie zarzutów opisanych w pkt XLI, XLII i XLIV orzeczenia zarzucając: 1 Obrazę przepisów prawa materialnego, a toart. 25 § 1 i 3 k.k.przez jego niezastosowanie do czynów opisanych w pkt XLI i XLII wyroku w zakresie przestępstwa zart. 13 § 1 k.kw zw. zart. 148 § 2 pkt 4 k.k., mimo iż w sposób niewątpliwy oskarżony strzelając doT. Ś.iM. M. (3)działał w obronie koniecznej, a jeżeli granice obrony koniecznej przekroczył to było to wynikiem strachu i wzburzenia usprawiedliwionych okolicznościami zamachu, 2 Więc alternatywnie zarzucił obrazęart. 148 § 4 k.k.przez jego niezastosowanie i brak przyjęcia, iż oskarżony dopuszczając się w/w czynów działał pod wpływem silnego wzburzenia usprawiedliwionego okolicznościami. 3 Obrazę przepisów prawa materialnegoart. 223 k.k.przez przyjęcie, iż oskarżony dopuścił się czynnej napaści na funkcjonariuszy publicznych - na policjantówT. Ś.iM. M. (3)w sytuacji, gdy zdarzenie nie miało miejsca podczas lub, w związku z pełnieniem przez nich obowiązków służbowych. 4 Obrazę przepisów prawa materialnegoart. 263 § 2 k.k.poprzez uznanie, że oskarżony wypełnił znamiona tego przestępstwa i posiadał broń palną, mimo iż znamiona tego czynu wymagają, aby posiadanie miało charakter trwały, a oskarżony miał broń w rękach przez kilkanaście sekund. 5 Obrazę przepisów prawa procesowego, a toart. 4 k.p.k.w zw. 410k.p.k.przez – uwzględnienie okoliczności przemawiających tylko na niekorzyść oskarżonego i nie wydanie wyroku na podstawie całokształtu okoliczności ujawnionych na rozprawie głównej, poprzez naruszenie zasady bezpośredniości i nie przesłuchanie na rozprawie świadkaT. M. (3), gdy jego zeznania były szczególnie istotne dla ustalenia winy oskarżonego i wymiaru kary. 6 Obrazę przepisów prawa procesowego, a toart. 297 § 1 ust. 5 k.p.k.iart. 207 k.p.k.w zw. zart. 4 k.p.k.i410 k.p.k.poprzez nie przeprowadzenie oględzin kaset wideoz monitoringu prowadzonego na miejscu przestępstwa zart. 148 k.k.w kawiarence internetowej wP.i nie zabezpieczenie tychże kaset jako dowodu rzeczowego w sprawie, które to uchybienia mają charakter rażącego naruszenia prawa oraz mają wpływ na treść wydanego orzeczenia. Mając na uwadze powyższe zarzuty skarżący wniósł o: 1 Zmianę zaskarżonego wyroku przez uznanie, iż działał w warunkachart. 25 § 1 k.k.i uniewinnienieA. Ż.od popełnienia zarzucanych czynówzart. 148 § 2 pkt 4 k.k.(opisanych w pkt XLI i XLII wyroku) lub odstąpienie od wymierzenia kary w trybieart. 25 § 3 k.kalternatywnie wymierzenie karyw ramach sankcji opisanych wart. 148 § 4 k.k. 2 Zmianę zaskarżonego wyroku przez uniewinnienieA. Ż.od popełnienia zarzucanych czynów zart. 223 k.k.(opisanych w pkt XLI i XLII wyroku) 3 Zmianę zaskarżonego wyroku przez uniewinnienieA. Ż.od popełnienia zarzucanego czynu zart. 263 § 2 k.k.(opisanego w pkt XLIV wyroku) 4 Zmianę zaskarżonego wyroku przez wymierzenieA. Ż.karyw wymiarze 10 lat pozbawienia wolności za przestępstwo zart. 13 § 1 k.k.w zw.zart. 280 § 2 k.k. Alternatywnie z uwagi na uchybienia proceduralne skarżący wniósł o: 5 Uchylenie wyroku i zwrot sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd Okręgowy w Katowicach. Obrońca oskarżonegoW. S.zaskarżył wyrok co do kary zarzucając: 1 obrazę przepisów prawa procesowego, a w szczególnościart. 424 k.p.k.przezoparcie orzeczenia o karze (winie) oskarżonego tylko na dowodach obciążającychi pominięcia dowodów korzystnych dla oskarżonego, 2 obrazę przepisów prawa materialnego, a w szczególnościart.60§3kkprzez jego niezastosowanie, gdy spełnione zostały przesłanki do jego zastosowania, bowiem oskarżony ujawnił osoby uczestniczące w popełnieniu przestępstw oraz okoliczności ich popełnienia, 3 rażącą niewspółmierność kary łącznej oraz kar cząstkowych poprzez uznanie,iż kara łączna oraz kary łączne pozbawienia wolności są adekwatne do stopnia zawinienia i charakteru popełnionych przez oskarżonego przestępstw, gdy tymczasem mając na uwadze okoliczności przemawiające na korzyść oskarżonego, które nie zostały uwzględnione, są to kary rażąco surowe. W oparciu o powyższe zarzuty skarżący wniósł o: 1 zmianę zaskarżonego wyroku przez wymierzenie znacznie łagodniejszej kary pozbawienia wolności, ewentualnie, 2 uchylenie wyroku i przekazanie sprawy sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania. Natomiastobrońca oskarżonegoR. J.zaskarżył wyrok jedyniew części dotyczącej rozstrzygnięcia o karze, zarzucając rażącą surowość kary, polegająca na wymierzeniu temu oskarżonemu kary łącznej 2 lat pozbawienia wolności bez warunkowego zawieszenia jej wykonania. W konsekwencji autor środka odwoławczego wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku w pkt.142 poprzez warunkowe zawieszenie orzeczonej względem oskarżonegoR. J.kary pozbawienia wolności w wymiarze 2 lat na okres próby wynoszący lat 5, względnie zaśo złagodzenie kary poprzez jej orzeczenie w dolnych granicach przewidzianych przepisemart.263kk. Sąd Apelacyjny zważył, co następuje: Częściowo apelacje prokuratora i obrońców zasługiwały na uwzględnienie. Uwzględniając wielość zarzucanych oskarżonym czynów, wielopodmiotowość sprawy oraz różnorodność zarzutów apelacyjnych, wskazujących także i na te fragmenty zaskarżonego wyroku, które dla stron w konsekwencji okazały się niekontrowersyjne, niezbędnym – w ocenie sądu ad quem – jest syntetyczne omówienie na wstępie, apelacji w odniesieniu do poszczególnych oskarżonych, dla precyzyjnego wyodrębnienia pola zaskarżenia, a nadto wskazania tym samym też okoliczności niekwestionowanych i niewymagających podjęcia szczegółowych rozważań w postępowaniu odwoławczym, o ile nie stanowiły o realizacji wymagań, do których odwołuje się przepisart.440kpk. Odnośnie oskarżonegoJ. Ż.: Mając w polu widzenia apelację obrońcy oskarżonego, który omawiany wyrok zaskarżył w całości w odniesieniu do przypisanychJ. Ż.zbrodni zabójstwaT. Ś.iM. M. (3)w dniu 22 maja 2002rokuwC., a nadto zarzuty skonkretyzowane w pkt A i B tego środka odwoławczego (mimo podniesionych dodatkowo zarzutów obrazy prawa procesowego) dojść należy do przekonania, że zasadniczo obrona nie kwestionowała zamiaru działania oskarżonego w zamiarze pozbawienia życia, jak również tego, iż czyn ten realizował znamiona przepisuart. 148 § 2 pkt 4 k.k.. Podniesiony przez obrońcę zarzut obrazyart. 223 k.k., który w istocie rzeczy, na co wskazuje retoryka uzasadnienia apelacji, dotyczy błędu w ustaleniach faktycznych, iż czynna napaść na funkcjonariuszy policji miała miejsce podczas lub w związku z pełnieniem przez nich obowiązków służbowych, w istocie rzeczy nie dyskredytuje stwierdzenia wyrażonego powyżej, a jedynie sugeruje potrzebę wyeliminowania z przypisanej oskarżonemu kumulatywnej kwalifikacji prawnej przepisuart. 223 k.k., o czym przekonuje też – wprawdzie błędnie sformułowany – wniosek omawianego środka odwoławczego. Generalnie natomiast intencją obrońcy w stosunku do wskazanych wyżej czynów było zarzucenie sądowi meriti naruszenia przepisuart. 60 § 3 k.k., obligującego do orzeczenia za przypisane zbrodnie, kary z zastosowaniem dobrodziejstwa nadzwyczajnego jej złagodzenia, wobec spełnienia przesłanek wynikających z tego przepisu, a tym samym orzeczenia też znacznie łagodniejszych kar jednostkowych oraz kary łącznej. Prokurator natomiast, co do tego oskarżonego, generalnie zaskarżył wyrok w części dotyczącej orzeczenia o karze sugerując potrzebę wymierzeniaJ. Ż.za przypisane zbrodnie zabójstwa kary dożywotniego pozbawienia wolności, jak i też orzeczenia w takim wymiarze kary łącznej. Ponadto prokurator zakwestionował, w odniesieniu do czynów wynikających z pkt. VIII – X zaskarżonego wyroku, przyjętą konstrukcję zart.60§3kk, aczkolwiek jednocześnie nie kontestował w tym zakresie ustaleń faktycznych, kwalifikacji prawnej i dokonanej przez Sąd Okręgowy oceny dowodów. Jedynie w odniesieniu do uniewinnienia oskarżonego od zarzutu usiłowania zabójstwaJ. P. (1)w dniu 14 listopada 2001roku wŻ.(pkt III wyroku) prokurator podważył zaoferowaną przez sąd ad quo ocenę dowodów i będące konsekwencją tego ustalenia faktyczne, podnosząc, iż są one błędne. Jednocześnie stwierdzić należy, że tak obrońca, jak i prokurator zgodnie nie kontestowali rozstrzygnięcia w przedmiocie winy i kary, co do czynów przypisanychJ. Ż.wpkt IV – VII i IX– XXXIX, co za niekontrowersyjne pozwala uznać nie tylko przyjętą ocenę dowodów, ustalenia faktyczne i kwalifikację prawną czynów, ale także (mimo, że chociażby co dopkt Vbudzi to wątpliwości) wysokość wymierzonych kar przy zastosowaniu dobrodziejstwa, o jakim mowa w przepisieart.60§3kk, czego konsekwencją było zwolnienie sądu odwoławczego od podjęcia w tym fragmencie szczegółowych rozważań, jeśli uwzględnić granice zaskarżenia i brak okoliczności, które winny być rozstrzygnięte z urzędu. Odnośnie oskarżonegoA. Ż.: Jeżeli chodzi o apelację prokuratora, to zasadniczo skoncentrowała ona uwagę na orzeczeniu wobec tego oskarżonego kar noszących cechę rażącej łagodności, co wyrażało się tym samym, w orzeczeniu rażąco niewspółmiernej kary łącznej. Według oskarżyciela publicznego, za przypisane oskarżonemu zbrodnie usiłowania zabójstwaT. Ś.iM. M. (3), pożądane byłoby wymierzenie oskarżonemu kary dożywotniego pozbawienia wolności, a za usiłowanie w tym samym miejscu i czasie kwalifikowanego rozboju na osobieP. Z. (1)– kary 15 lat pozbawienia wolności. Jednocześnie prokurator nie kwestionował w tym fragmencie przyjętych ustaleń faktycznych i poprzedzającej je oceny dowodów dokonanej przez sąd pierwszej instancji oraz zasadniczo też, kwalifikacji prawnej za wyjątkiem potrzeby zastosowania w całości, stosownie do wymagań przepisuart.4§1kk, przepisówkodeksu karnegosprzed nowelizacji, która weszła w życie z dniem 26 września 2005roku Nadto dla prokuratora niekontrowersyjne było w całości orzeczenie w przedmiocie winy i kary odnośnie przypisanego oskarżonemu czynu zart.263§2kk( pkt XLIV zaskarżonego wyroku). Z kolei obrońca oskarżonego nie zaskarżył przedmiotowego wyroku w ogóle, tak w odniesieniu do winy, jak i kary, jeśli chodzi o usiłowanie kwalifikowanego rozboju na osobieP. Z. (1)(pkt XLIII), co pozwala przyjąć, że z punktu widzenia obrony rozstrzygnięcie w tym zakresie nie budzi zastrzeżeń. Jednocześnie obrońca zaskarżył omawiany wyrok w pozostałym fragmenciew całości, aczkolwiek jak się wydaje, podnosząc zarzuty obrazy prawa materialnego, nie starał się on kontestować przyjętych ustaleń faktycznych, chociaż do odmiennych wniosków prowadzić może lektura motywów tej apelacji sugerująca błądw ustaleniach, dotyczących działaniaA. Ż.w zamiarze pozbawieniażycia funkcjonariuszy policji, za czym miałby przemawiać zgromadzony materiał dowodowy (str. 15 uzasadnienia apelacji). Wprawdzie obrońca nie wyartykułowałw tym zakresie expressis verbis zarzutu, niemniej jednak w dalszej części pisemnych motywów sąd apelacyjny odniesie się do tej problematyki, chociaż podniesione zarzuty i wnioski apelacji zdają się wyraźnie przemawiać za tym, iż stanowisko obrony jest w tym zakresie niekonsekwentne, za czym chociażby zdaje się przkonywać domaganie się alternatywnie przyjęcia kwalifikacji zart.148§4kk, a więc uprzywilejowanej formy zabójstwa z afektu. Również i zarzut naruszenia przez sąd meriti przepisów dotyczących przekroczenia granic obrony koniecznej pozwalałby na wyprowadzenie wniosku, że omawiana apelacja jest niekonsekwentna, bowiem nie wyklucza w takim wypadku możliwości przypisania działania z zamiarem pozbawienia życia człowieka. Nadto w odniesieniu do kwestii materialno – prawnych obrońca wyeksponował zarzut obrazyart. 263 § 2 k.k.podnosząc, że przyjęte ustalenia faktyczne sądu nie dają podstaw do przypisania oskarżonemu nielegalnego posiadania dwóch jednostek broni palnej, z uwagi na krótkotrwałość władania jedną z tych jednostek. Jednocześnie też obrońca podobnie, jak w przypadku apelacjiJ. Ż., zarzucił Sądowi Okręgowemu naruszenie przepisów postępowania, a to zasady bezpośredniości, wyrażającej się w odczytaniu zeznań świadkaT. M. (3), mimo nie kontestowania warunków wynikających zart. 391 § 1 k.p.k., będących dla sądu meriti podstawą takiego rozstrzygnięcia oraz zaniechania przez sąd odtworzenia kaset z monitoringu kawiarenki internetowej wC.,w czasie, w którym rozgrywało się inkryminowane zdarzenie. Ponadto podobnie, jak w przypadkuJ. Ż., obrońca odwołując się do tej samej argumentacji wyraził zapatrywanie o braku podstaw do przypisania oskarżonemu czynu zart. 223 k.k. Odnośnie oskarżonegoM. Ś.: Mając w polu widzenia apelacje obu stron dojść można do kardynalnego przekonania, że w odniesieniu do wszystkich przypisanych oskarżonemu 42 czynów stanowiących w głównej mierze napady rabunkowe, mające postać kwalifikowanej formy rozboju, nie były kwestionowane przyjęte przez sąd pierwszej instancji ustalenia faktyczne wraz z poprzedzającą je oceną dowodów, jak i wskazane w pkt XLVI – LXXXVIII kwalifikacje prawne, a nadto, w większości wypadków wymierzone kary, z zastosowaniem dobrodziejstwa nadzwyczajnego ich złagodzenia. W szczególności strony, w tym również prokurator, nie kontestowały faktu uznania za wiarygodne wyjaśnień oskarżonegoM. Ś.w sposób pozwalający w oparciu o ten dowód poczynienia obiektywnych ustaleń, złożonych już we wstępnej fazie śledztwa i podtrzymanych w toku rozprawy głównej. Jeśli chodzi natomiast o oskarżyciela publicznego, to formułując zarzut obrazyart. 60 § 3 k.k.w zakresie rozstrzygnięcia w pkt XLVIII –L, LXIII – LXIX, LXXI, wyeksponował on, iż nie został w tym wypadku spełniony jeden z warunków tego przepisu, „współdziałania z innymi osobami”, skoro przestępstwa w nich przypisane oskarżony nie popełnił wspólnie i w porozumieniu z co najmniej dwiema osobami. Tym samym przy braku przesłanek obligatoryjnego nadzwyczajnego złagodzenia kary prokurator domagał się w omawianym fragmencie orzeczenia kar przewidzianych dla wyrażonych w nich konkretnych typów czynów. Co się tyczy natomiast obrońcy oskarżonego, którego apelacja również dotykała jedynie tej części wyroku, który wyrażał się w karze, to zarzucała ona obrazę przepisuart. 60 § 3 k.k., wobec niezastosowania nadzwyczajnego złagodzenia karyw przypadku oskarżonego odnośnie czynu przypisanego mu w pkt XLVI zaskarżonego wyroku, a mianowicie współudziału w napadzie rabunkowym w dniu17 stycznia 2002 roku wR.na konwój przewożący pieniądze(...) Bank S.A, wyczerpującym znamiona przestępstwa zart. 280 § 2 k.k.iart. 157 § 1 k.k.iart. 288 § 1 k.k.w zw. zart. 11 § 2 k.k.Tym samym obrońca podnosząc nadto zarzut rażącej niewspółmierności kary domagał się, tak w odniesieniu do kary jednostkowej, jak i kary łącznej, ich złagodzenia, podnosząc zarzut, o jakim mowa wart. 438 pkt4 k.p.k. Zatem przy tak zakreślonych granicach środka odwoławczego jedynie problematyka objęta zarzutami obu apelacji dotykająca, najogólniej rzecz ujmując kary, zgodnie z regułami postępowania odwoławczego, pozostawała w kręgu rozważań sądu apelacyjnego. Odnośnie oskarżonegoA. K. (1): Podobnie, jak w przypadku oskarżonegoM. Ś., bacząc na apelacje prokuratora i obrońcy w omawianym fragmencie, dojść można do przekonania, że strony nie kontestowały przyjętej przez sąd ad quo oceny dowodów, ustaleń faktycznych i kwalifikacji prawnych w odniesieniu do wszystkich25 przypisanych oskarżonemu przestępstw (pkt XC – CXIV), w większości stanowiących kwalifikowane napady rabunkowe, popełnione na szkodę różnych podmiotów, a jedyną kontrowersyjną dla stron kwestią była problematyka kary, głównie w łącznym jej wymiarze. Prokurator bowiem podnosząc zarzut rażącej niewspółmierności domagał się jej podwyższenia, obrońca natomiast złagodzenia. Jednocześnie prokurator podnosząc argumentację tożsamą, jak w przypadkuJ. Ż.iM. Ś.wywodził, że w odniesieniu do części przypisanych przestępstw (pkt XCI – XCV, XCVII), brak było podstaw do przyjęcia dobrodziejstwa nadzwyczajnego złagodzenia kary, o jakim mowa w przepisieart.60 § 3 k.k., co winno w tym zakresie skłonić sąd do wymierzenia surowszych kar jednostkowych, przewidzianych za konkretne typy czynów. Zatem i w tym wypadku Sąd Apelacyjny poza zakresem szczegółowych rozważań pozostawił szeroko pojętą problematykę zawinienia, koncentrując swoją uwagę, zgodnie z zakreślonymi granicami zaskarżenia, na kwestii kary. Odnośnie oskarżonegoW. S.: Tak jak wyżej, mając w polu widzenia granice zaskarżenia sprecyzowanew apelacjach prokuratora i obrońcy, sąd ad quem uznał jedynie za pożądane skupienie swojej uwagi na problematyce kary, skoro tylko w tym fragmencie wyrok został zaskarżony przez strony, dla których niekontrowersyjne okazały się być ustalenia faktyczne, ocena dowodów i kwalifikacje prawne wszystkich przypisanychW. S.przestępstw (pkt CXVI – CXXIX). Jeżeli chodzi o obrońcę, to między innymi podnosząc zarzut obrazyart.60§3kki niewyjaśnienie w pisemnych motywach przez Sąd Okręgowy, dlaczego nie skorzystał z dobrodziejstwa nadzwyczajnego złagodzenia kary, wywodził on, iż tak kary jednostkowe, jak i w konsekwencji kara łączna, noszą cechy rażącej surowości. Z kolei prokurator nie kwestionując faktu, iż późniejsze wyjaśnienia oskarżonego były znacząco przydatne dla dokonanych ustaleń faktycznych, nie kontestował też wymiaru poszczególnych kar jednostkowych, natomiast za rażąco niewspółmiernie łagodną w jego ocenie uznał karę łączną, domagając się jej podwyższenia. Jednocześnie zauważyć należy, że mimo, iż w odniesieniu do przestępstwa przypisanego w pkt CXXIV zaskarżonego wyroku, sąd pierwszej instancji przyznał (str. 95 pisemnego uzasadnienia wyroku), iż w podstawie prawnej wymiaru kary zastosował błędnie przepisart. 60 § 3 k.k.i§ 6 pkt 1 k.k., wymierzając ją wbrew regułom wynikającym z tej instytucji, prokurator rozstrzygnięcia tego nie zaskarżył na niekorzyść oskarżonego, co niezależnie od braku przesłanek materialnych, wynikających z omawianych przepisów, implikować musiało korzystne dla oskarżonego rozstrzygnięcie sądu, wyrażające się w konsekwencji w orzeczeniu kary poniżej dolnego progu ustawowego zagrożenia za przestępstwo rozboju kwalifikowanego. Ponadto przedmiotem zaskarżenia stron nie była też zasadność przyjęciaw kwalifikacji kumulatywnej przypisanej oskarżonemu za udział w napadzieza konwój przewożący pieniądze należące do(...) Bank S.A.kwalifikacji zart.157 § 1 k.k., do których to w trybieart. 440 k.p.k.odniósł się z urzędu sąd odwoławczy. Odnośnie oskarżonegoP. M. (1): Jeśli chodzi o tego oskarżonego, to niekontrowersyjne dla stron okazały się rozstrzygnięcia wyrażone w pkt CXXXII i CXXXIII zaskarżonego wyroku, dotyczące przestępstw zart. 263 § 2 k.k.iart. 276 k.k., tak w przedmiocie zawinienia, jaki wymierzonych kar, co zwalniało tym samym sąd drugiej instancji od ingerowania w tę część orzeczenia. Co się natomiast tyczy przypisania oskarżonemuP. M. (1)współudziału usiłowania kwalifikowanego napadu rabunkowego wraz z innymi oskarżonymi na szkodę pokrzywdzonegoP. Z. (1), to również i w tym zakresie strony nie kontestowały zawinienia, a zaskarżyły to rozstrzygnięcie jedynie w części dotyczącej wymiaru kary, podnosząc jej rażącą niewspółmiernie surowość w przypadku obrońcy i w przypadku prokuratora rażącą łagodność, co miało jednocześnie wpływ na wymiar kary łącznej. Zatem i w odniesieniu do tego oskarżonego, przy takim zakreśleniu granic zaskarżenia, skutkować to musiało w postępowaniu odwoławczym zawężeniem pola rozważań przez sąd ad quem. Odnośnie oskarżonegoJ. O. (1): Podobnie, jak w przypadku oskarżonegoP. M. (1), tak prokurator, jak i obrońca nie kwestionowali w ogóle zaskarżonego wyroku, co do czynów przypisanych temu oskarżonemu zart. 263 § 2 k.k.iart. 276 k.k., co dotyczyło też wymiaru kar jednostkowych. Podobnie natomiast, jeśli chodzi o udział w usiłowaniu napadu rabunkowego na szkodęP. Z. (1)strony nie zgadzały się z wymierzoną karą, podnosząc jej rażącą łagodność (prokurator) i rażącą surowość (obrońca), co znajdowało przełożenie na rażąco niewspółmierny wymiar kary łącznej. Zatem w powyższym zakresie ocena dowodów i ustalenia faktyczne – za wyjątkiem drobnej kwestii odnoszącej się do czynu zart. 263 § 2 k.k., które Sąd Apelacyjny podjął z urzędu – pozostawały poza zakresem szczegółowych rozważań sądu odwoławczego. Odnośnie oskarżonegoD. R.: W omawianym fragmencie należy zauważyć, iż oskarżony ten nie zaskarżył wyroku, godząc się w całości z rozstrzygnięciem w przedmiocie winy i kary, natomiast wyrok ten zaskarżył jedynie prokurator na niekorzyść oskarżonego, podnosząc rażącą łagodność orzeczonej kary i niekwestionując orzeczeniaw przedmiocie zawinienia. Strony nie odniosły się jednocześnie tym samym do zasadności przyjęciaw kumulatywnej kwalifikacji prawnej przypisanego oskarżonemu przestępstwazart. 157 § 1 k.k., co w trybieart. 440 k.p.k.dało asumpt sądowi odwoławczemu do wydania stosowanego orzeczenia z urzędu. Odnośnie oskarżonegoR. J.: Jeśli zważyć na apelacje prokuratora i obrońcy, odnoszące się jedynie do rozważań w zakresie kary, również i w przypadku tego oskarżonego, uznać należy za niekontrowersyjne ustalenia faktyczne oraz kwalifikacje prawne przypisanych czynów zart. 263 § 1 i § 2 k.k.Jeśli bowiem prokurator podnosząc zarzut rażącej łagodności kary domagał się jej podwyższenia do pułapu 3 lat, to obrońca twierdząc, iż jest ona rażąco surowa wnosił o jej orzeczenie z zastosowaniem dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia jej wykonania. Powyższe stwierdzenie, jak i w przypadku pozostałych kilku oskarżonych, pozwalało Sądowi Apelacyjnemu na uniknięcie szczegółowych rozważań w przedmiocie zawinienia, za wyjątkiem tych, które niezbędne są w kwestii prawidłowego ukształtowania wymiaru kary. Odnośnie oskarżonegoG. O.: Co się tyczy tego oskarżonego, to nie zaskarżył on przedmiotowego wyroku, podzielając rozstrzygnięcie w przedmiocie zawinienia, jak i kary. Natomiast orzeczenie to w części dotyczącej kary na niekorzyść oskarżonego zaskarżył prokurator, podnosząc, iż jej rażąca niewspółmierność nie tylko wyrażała się w jej wysokości, ale również w zastosowaniu dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia wykonania, skoro we wniosku domagał się on jej podwyższenia do poziomu 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności. Jednocześnie w motywach pisemnych prokurator zauważył, iż w kumulatywnej kwalifikacji prawnej Sąd Okręgowy błędnie przyjął wobec oskarżonegoart. 339 § 1 k.k., a nieart. 239 § 1 k.k. Również tak wyrażona inicjatywa odwoławcza stron skutkowała radykalnym zawężeniem przedmiotu rozważań przez Sąd Apelacyjny. Jednocześnie mając w polu widzenia fakt, że orzeczenie sądu oparte na przepisieart. 415 § 4 k.p.k., dotyczące zasądzenia solidarnie od wymienionych oskarżonych odszkodowań w ustalonych precyzyjnie kwotach na rzecz wskazanych podmiotów, bądź to pokrzywdzonych, bądź też firm ubezpieczeniowych, jak również dotyczące nawiązek orzeczonych na mocyart. 46 § 2 k.k.oraz w zakresie powództwa cywilnego pozostawionego bez rozpoznania, wyrażonych w pkt CXLVI – CLII zaskarżonego wyroku, okazały się być niekontrowersyjne dla stron, Sąd Apelacyjny nie znalazł powodów do ingerowania w ten fragment zaskarżonego rozstrzygnięcia. Przechodząc do szczegółowych rozważań Sąd Apelacyjny zważył, co następuje: Generalnie rzecz ujmując, a nadto mając w polu widzenia, iż okoliczności te nie stanowiły przedmiotu zaskarżenia, stwierdzić należy, że mimo, iż pewne kwestie budziły w omawianym wyroku wątpliwości, których nie można było konwalidować wobec braku apelacji na niekorzyść, stwierdzić trzeba, że przyjęta przez sąd pierwszej instancji ocena dowodów oparta w znacznej mierze na wyjaśnieniach oskarżonych,w pełni chroniona była zasadą, o jakiej mowa w przepisieart. 7 k.p.k., co pozwoliło na dokonanie przynajmniej w zakresie strony przedmiotowej, właściwych ustaleń faktycznych oraz w znacznym też zakresie przyjęcie prawidłowych kwalifikacji przypisanych oskarżonym czynów. Podkreślić trzeba też, że wprawdzie pisemne motywy zaskarżonego wyroku nie do końca są precyzyjne, w szczególnościw odniesieniu do tych fragmentów, które dotyczą kar, w tym również stosowaniaart. 60 § 3 k.k., niemniej jednak nie świadczy to o takim naruszeniu normy, o jakiej mowa wart. 424 k.p.k., która mogłaby mieć wpływ na treść zaskarżonego wyroku. Sąd odwoławczy uzasadniając pisemnie wyrok dla ułatwienia oceny odniesie poszczególne apelacje stron do konkretnych oskarżonych, niemniej jednakw przypadku dwóch kwestii mających wspólne uzasadnienie, swoje uwagi wyartykułuje globalnie. I tak w pierwszej kolejności w pełni zgodzić się trzeba się z zarzutem podniesionym przez prokuratora, co do obrazy w zaskarżonym wyroku w odniesieniu do oskarżonychJ. Ż.,M. Ś.iA. K. (1),w zakresie precyzyjnie opisanych czynów, wymienionych też w części wstępnej niniejszych rozważań, przepisuart. 60 § 3 k.k.Nie wdając się w szerszą argumentację dotyczącą przesłanek stosowania wskazanego wyżej unormowania podkreślić należy, iż trafnie prokurator wyeksponował to, że przepis ten można stosować jedyniew odniesieniu do sprawcy, który czynu dopuścił się we współdziałaniu z innymi osobami, co winno precyzyjnie wynikać nie tylko z ustaleń faktycznych, ale równieżz opisu przypisanego przestępstwa. W sposób niekontrowersyjny w doktrynie przedmiotu oraz judykaturze przyjmuje się zatem, że aby skorzystać z normy, o jakiej mowa w przepisieart. 60 § 3 k.k.niezbędnym jest zatem popełnienie przestępstwa przez co najmniej 3 współdziałające osoby, a niewystarczającym w tej mierze jest zrealizowanie pozostałych okoliczności, do których przepis ten odnosi się. Tym samym, skoro oskarżeniJ. Ż.,M. Ś. (1), iA. K. (1)wymienionych w apelacji prokuratora przestępstw nie dopuścili się w warunkach,o jakich mowa wyżej, lecz bądź samodzielnie, bądź to z jedną osobą, to niewątpliwie racje należy przyznać skarżącemu, że błędnie Sąd Okręgowy w podstawie wymiaru kary odwołał się do treściart. 60 § 3 k.k.Zdaniem Sądu Apelacyjnego nie może natomiast budzić wątpliwości stwierdzenie, że w omawianym fragmencie wyroku przy dokonaniu ustaleń faktycznych sąd w pełni wykorzystał wyjaśnienia wszystkich trzech oskarżonych, którzy w sposób rzetelny zrekonstruowali przebieg inkryminowanych zdarzeń, współpracując tym samym nie tylko z organami ścigania, ale również istotnie ułatwiając pracę sądu merytorycznego. Powyższa okoliczność niewątpliwie wynikaz lektury pisemnych motywów zaskarżonego wyroku i nie została w żadnym wypadku skutecznie podważona w apelacji prokuratora. Sąd Apelacyjny w Katowicach wielokrotnie w swym orzecznictwie dawał wyraz temu, że złożenie przez oskarżonych, przyznających się do winy szczegółowych wyjaśnień, wskazujących na istotne okoliczności przypisanych im przestępstw i świadczących o decyzjio współpracy z organami ścigania i wymiaru sprawiedliwości, przy braku pozostałych warunków do zastosowania dobrodziejstwa nadzwyczajnego złagodzenia kary,o jakich mowa wart. 60 § 3 k.k., stanowi na tyle ważką okoliczność, iż winno być ono oceniane na gruncieart. 60 § 2 k.k. Mając powyższe w polu widzenia sąd ad quem doszedł do przekonania, iż taka sytuacja zachodzi w niniejszej sprawie i świadczy o szczególnie uzasadnionym wypadku, do którego odwołuje się przepisart. 60 § 2 k.k., umożliwiający orzeczenie kary poniżej dolnego progu przewidzianego za przestępstwo. O ile zatem Sąd Apelacyjny podzielił w tym zakresie zapatrywanie zarzutów prokuratora, o tyle z kolei nie uznał za stosowne, aby rekonstruować w odniesieniu do każdego z oskarżonych konkretny wymiar kar, zgodnie z żądaniem oskarżyciela. Dlatego też sąd drugiej instancji uznał jedynie za stosowane zreformowanie zaskarżonego wyroku w tej części, przez zmianę w podstawie prawnej wymiaru kary przepisu pozwalającego na skorzystanie przez oskarżonych z dobrodziejstwa nadzwyczajnego jej złagodzenia, zart. 60 § 3 k.k.naart. 60 § 2 k.k.Nie może bowiem budzić wątpliwości to, że decyzja oskarżonych o podjęciu współpracy z organami państwa, w sposób istotnie pozytywny świadczy o ich postawie po dokonaniu przestępstwa, co też w sposób zasadniczy winno znaleźć premiujący wyraz w karze. Drugą kwestią którą Sąd odwoławczy chciałby w tym miejscu podnieść, to problem zastosowania wobec oskarżonychW. S., w kumulatywnej kwalifikacji prawnej czynu przypisanego mu w pkt CXVI wyroku i wobec oskarżonegoD. R.odnośnie czynu przypisanego mu w pkt CXXXIX, oraz wobec oskarżonegoJ. Ż.w zakresie czynu przypisanego wpkt IV, przepisuart. 157 § 1 k.k.Przestępstwa te dotyczą najogólniej rzecz ujmując napadu rabunkowego we współdziałaniu z innymi osobami na konwój przewożący pieniądze należące do(...) Banku S.A.w dniu 17 stycznia 2002 roku wR..Z mało precyzyjnego opisu przypisanego czynu, który nie odpowiada do końca niekontrowersyjnym dla stron ustaleniom faktycznym, wynika, że oskarżeni ci mieli oddać strzały z rewolweruH.doP. S.powodując u niego między innymi rany postrzałowe prawego kolana i lewej dłoni. Nie budzi natomiast wątpliwości – co wynika z przyjętej oceny dowodów i ustaleń faktycznych, iż wszystkie obrażenia ciałaP. S.w inkryminowanym czasie spowodował swym działaniem współoskarżonyM. Ś. (1), przy czym oskarżonyD. R.w ogóle nie widział tego fragmentu zdarzenia, natomiast pozostali współoskarżeni wprawdzie obejmowali fakt ten świadomością, niemniej jednak nie sposób z ich działaniem wiązać związku przyczynowego z powstałymi uP. S.obrażeniami ciała. Kierując się zatem zasadą indywidualizacji odpowiedzialności, Sąd Apelacyjny nie znalazł, jakiegokolwiek prawnego uzasadnienia do przypisania również odpowiedzialnościzart. 157 § 1 k.k.w odniesieniu do oskarżonychJ. Ż.,W. S.iD. R.uznając, że ta winna obciążać jedynieM. Ś.. Konsekwencją tego musiało być zwolnienie oskarżonychJ. Ż.,W. S.iD. R.od obowiązku uiszczenia nawiązki na rzecz pokrzywdzonegoP. S., o jakiej mowa w pkt CLI zaskarżonego wyroku, bowiem nie zostali oni skazani za naruszenie czynności narządów ciała człowieka, a zatem nie zostały w ich przypadku zrealizowane przesłanki wynikające z treści przepisówart. 46 § 1 i § 2 k.k., tak jak miało to miejsce w odniesieniu do oskarżonegoM. Ś.. Wprawdzie powyższa okoliczność nie stanowiła przedmiotu zaskarżenia stron, w tym również obrońców, niemniej jednak do takiego rozstrzygnięcia sąd odwoławczy skłoniła treść przepisuart. 440 k.p.k. Co się tyczy oskarżonychJ. Ż.iA. Ż.: Apelacja prokuratora częściowo zasługiwała na uwzględnienie, aczkolwiekw nieznacznym zakresie, zasługiwała też na uwzględnienie apelacja obrońcyA. Ż., natomiast w odniesieniu do apelacji obrońcyJ. Ż.sąd odwoławczy nie znalazł podstaw do aprobaty zarzutów i wniosków w niej zawartych. Dostrzegając, iż autorem apelacji obu oskarżonych jest ten sam obrońca,a część zarzutów opartych na tych samych argumentach jest tożsama, sąd ad quem doszedł do przekonania, iż możliwe jest łączne omówienie obu środków odwoławczych, w szczególności tam, gdzie dotyczą one wspólnych zarzutów. Mając w polu widzenia granice wniesionych środków odwoławczych, omówione wyżej, dojść należy do przekonania, że w znaczącej części niekontrowersyjne dla stron były ustalenia faktyczne, jak i przyjęta przez sąd ad quo ocena całokształtu zebranego w sprawie materiału dowodowego, oparta w dużej części na wyjaśnieniach oskarżonych i mieszcząca się w granicach zasady, o jakiej mowaw przepisieart.7 kpk. Według Sądu Apelacyjnego zastrzeżenia budziły jedynie – przy tak zakreślonym polu zaskarżenia – ustalenia faktyczne dotyczące czynu, mającego według aktu oskarżenia polegać na usiłowaniu przezJ. Ż.zabójstwaJ. P. (1)w dniu 14 listopada 2001roku wŻ.(pkt III wyroku), stanowiącego przedmiot uniewinnienia, tym bardziej, że w żadnej mierze nie odpowiadają one ujawnionym w sprawie dowodom, stanowiących dla Sądu Okręgowego ich podstawę. Tym samym w pełni zgodzić należy się z oskarżycielem publicznym, iż wyrok w tym fragmencie obarczony jest błędem w ustaleniach faktycznych. W pełni trafnie prokurator wywiódł, że przyjęta przez sąd ocena dowodów z powodu braki logiki wywodów budzić musi zastrzeżenia. Zgodzić należało się również z prokuratorem i w tym fragmencie, w którym wskazywał na potrzebę uznania czynów opisanych w zarzutach 3 i 5 aktu oskarżenia, jako jednego czynu, spiętego wspólną kumulatywną kwalifikacją, tym bardziej, że dotyczyło ono tożsamego dla miejsca i czasu zdarzenia, objętego wspólnym zamiarem działania sprawców. Skoro jednak niekontrowersyjne dla stron okazało się skazanie oskarżonychJ. Ż.iW. S.za usiłowanie kwalifikowanego rozboju na szkodęJ. P. (1)(pkt 5 i 138 aktu oskarżenia), to w szczególności, przy braku apelacji na niekorzyść, nie sposób było w postępowaniu odwoławczym rozstrzygnięcia tego wzruszyć, tym bardziej, żeJ. Ż.przy wymiarze kary skorzystał z dobrodziejstwa, o jakim mowa wart.60§3kk. Wprawdzie i przyjęcie wyżej wymienionego przepisu w podstawie prawnej wymiaru kary przez Sąd Okręgowy w przypadkuJ. Ż.budzi zastrzeżenia, skoro wyjaśnieniom tego oskarżonego sąd nie dał wiary, a więc trudno mówić tu o ujawnieniu przez niego wobec organów ścigania istotnych okoliczności przestępstwa, niemniej jednak z uwagi na brak apelacji na niekorzyść, brak było też podstaw do zreformowania tego rozstrzygnięcia w postępowaniu odwoławczym. Lektura pisemnego uzasadnienia zaskarżonego wyroku (str. 99–107) odnosząca się do zdarzenia, jakie rozegrało się w dniu 14 listopada 2001 roku wŻ.na szkodęJ. P. (1)pozwala przyjąć, i to w sposób kategoryczny, iż Sąd Okręgowy wyprowadził wnioski w przedmiocie, tak ustaleń faktycznych oraz oceny prawnej zachowania oskarżonegoJ. Ż., sprzecznie z ujawnionymi dowodami,bądź też nie uwzględniając informacji wynikających z całokształtu materiału dowodowego. W szczególności wskazać należy, że z jednej strony sąd ten oparł ustalenia faktyczne na zeznaniach pokrzywdzonego, odmawiając wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonych, a z drugiej strony dokonując oceny prawnej, wbrew przyjętym ustaleniom, a nadto bez wykorzystania dowodu z opinii balistyczneji wyjaśnień oskarżonegoM. Ś.(omówionych w uzasadnieniu) doszedł do końcowego wniosku, że oddanie przez oskarżonegoJ. Ż.strzału w kierunku głowyJ. P. (1)miało charakter przypadkowy, uniemożliwiający tym samym przyjęcie konstrukcji zamiaru pozbawienia życia, chociażby ewentualnego. Na wstępie zauważyć trzeba, iż jak wynika z przyjętych przez sąd ustaleń faktycznych, oskarżeniJ. Ż.iW. S.wtargnęli w krytycznym miejscu i czasie do otwartego garażu, w którym znajdował sięJ. P. (1)i zaatakowali go, kierując w jego stronę broń palną i żądając klęknięcia z twarzą zwróconą do ściany garażu. Wówczas też obaj zaczęli go kopać po nogach i klatce piersiowej, żądając wydania kluczyków do samochodu wyprowadzonego na zewnątrz i uruchomionego, chociaż pewne wątpliwości budzić może, czy chodziło o kluczyki do samochodu, czy też bramy garażowej. W pewnym momencie przestali go kopać i wtedy według ustaleń sądu meritiJ. Ż.przystawił pistolet do jego prawej strony, a gdy pokrzywdzony odwrócił głowę oddał on strzał. Co charakterystyczne ustalenia w tym fragmencie, oparte na zeznaniach,J. P. (1)nie wskazują, aby między ofiarą, a napastnikami w tym momencie doszło do szamotaniny, która to okoliczność ma kardynalne znaczenie na potrzeby dokonania właściwej oceny faktyczno – prawnej zachowaniaJ. P. (1). Jak wynika z wyjaśnień oskarżonegoJ. Ż.(k. 8235, tom 42) wskazał on, iż przed każdym napadem, w którym uczestniczył napastnicy przeładowywali broń palną, którą się posługiwali, co musiało wiązać się z wprowadzeniem naboju do komory nabojowej i ją zabezpieczali, przy czym w przypadku pistoletu MAG był specyficzny system zabezpieczenia broni i aby oddać strzał, wystarczyło mocno nacisnąć na język spustowy, bez potrzeby odbezpieczenia. Powyższe w pełni koresponduje ze stwierdzeniami wynikającymiz dowodu z uzupełniającej opinii balistycznej biegłegoJ. K. (5)(k.5316a – 5316d, tom 27). W opinii tej biegły wskazał, że pistolet MAG 95 nie ma bezpiecznika wewnętrznego, a posiada wewnętrzna blokadę iglicy, sterowaną spustem.W przypadku napiętego kurka z broni tej można oddać strzał stosując stosunkowo niewielką siłę nacisku na język spustowy. Natomiast w przypadku zastosowania mechanizmu samonapinającego siła ta musi być znacznie większa. Nawiązując do sytuacji, jaka miała miejsce w czasie rozboju na szkodęJ. P. (1)biegły stwierdził, że w przebiegu tego zdarzenia zgodnie z opisem pokrzywdzonego, nie można oddać było przypadkowego strzału z broni MAG, a strzelający musiał oddać strzał świadomie, skoro łączyć to się musiało z zastosowaniem odpowiedniej siły nacisku na język spustowy. Według biegłego przypadkowego strzału nie można natomiast wykluczyć, w sytuacji wynikającej z wyjaśnień oskarżonego. W tej mierze niezbędne jest również zwrócenie uwagi na wyjaśnienia złożone przez oskarżonegoM. Ś.(k. 12436, tom 69), który wprawdzie nie uczestniczyłw bezpośrednich czynnościach wykonawczych, niemniej jednak opisał relacje, jaką na gorąco po zdarzeniu przedstawili w drodze powrotnej doR.pozostali oskarżeni, kiedy to wspomnieli, żeJ. Ż.w krytycznym momencie musiał strzelić, ponieważ pokrzywdzony stawiał taki opór, że nie byli w stanie odebrać mu kluczyków oraz, że uczynił to dla postraszenia. Powyższe twierdzenie, będące kontynuacją wyjaśnieńM. Ś.ze śledztwa (tom 39) wskazuje dobitnie, że oskarżonyJ. Ż.używając broni palnej zachował daleko idącą aktywność swojej woli, co wykluczało przypadkowość w oddaniu strzału. Reasumując zatem podkreślić trzeba, że wywody sądu pierwszej instancji są nieprecyzyjne, sąd ten bowiem nie ustalił, aby oddanie strzału nastąpiło przypadkowo w czasie szamotaniny sprawców z ofiarą, a co za tym idzie, wobec pozostałych dowodów naprowadzonych wyżej, należy przyjąć, żeJ. Ż.strzelając musiał, przełamując mechanizm zabezpieczający, ze znaczną siłą nacisnąć na język spustowy, co wskazywało na świadomość działania, a nie jego przypadkowość. Jeśli zatem założyć taką wersję zdarzenia, to nie sposób oprzeć się wrażeniu, iż zachowanie oskarżonegoJ. Ż., przy dynamice całego zajścia można oceniać co najmniej w kategoriach zamiaru ewentualnego pozbawienia życia człowieka, skoro oddanie strzału nastąpiło w bezpośredniej bliskości głowy ofiary, a więc newralgicznego narządu dla życia ludzkiego. Bacząc zatem na stronę przedmiotową czynu można dojść do przekonania, że oskarżony swoim świadomym zachowaniem stworzył wysokie prawdopodobieństwo nastąpienia skutku śmiertelnego,a niezwłocznie uciekając z miejsca zdarzenia i nie interesując się losem ofiary nie podjął jakichkolwiek działań minimalizujących ewentualne skutki takiego działania, co świadczyć może o swoiście pojętej obojętności woli. Jeśli zatem przyjąć za sądem meriti, że zdarzenie przebiegało w sposób podany przez pokrzywdzonego, a więc również wobec faktu, iż do poważniejszych obrażeń w jego przypadku nie doszło, bowiem odchylił głowę bezpośrednio przed strzałem, to nie sposób zrozumieć pozostałej części wywodów sądu, iż rana głowy nie powstała w wyniku celowego postrzału, a miało to charakter przypadkowy. Sąd Okręgowy nienależycie też ocenił stosunkowo lapidarną opinię biegłego lekarza sądowegoA. B. (5)(k.5273, tom 27), wykluczając w przypadku obrażenia głowy pokrzywdzonego charakter rany postrzałowej. W opinii swej biegły faktycznie nie określił charakteru rany głowy, wypowiadając się w tym zakresie nader ogólnie, niemniej jednak mówiąco mechanizmie powstania obrażeń stwierdził, że mogły one powstaćw okolicznościach podanych przez pokrzywdzonego, ten zaś wyraźnie natomiast zeznał, że niezwłocznie po strzale poczuł, iż z głowy leci mu krew (k. 5226, tom27), co pozwala założyć, iż obrażenia głowy przyczynowo pozostawały w związkuz oddaniem przez oskarżonegoJ. Ż.strzału z broni palnej. Sąd Okręgowy w postępowaniu merytorycznym nie dążył należycie do wyjaśnienia powyższej okoliczności, chociażby poprzez uzupełniającą opinię sądowo – medyczną wykonaną przez właściwy Zakład Medycyny Sądowej, w której zbiorczo wykorzystane byłyby informacje wynikające z załączonych do akt historii leczenia pokrzywdzonego oraz wiedza wynikająca z zeznańJ. P. (1). Tym samym przy ponownym rozpoznaniu sprawy powyższe uchybienie winno być konwalidowane przez sąd pierwszej instancji. W trakcie tego postępowania sąd zachowując właściwą staranność winien jeszcze raz rozważyć wszystkie aspekty omawianego zdarzenia, całościowo,a nie wybiórczo ocenić całokształt ujawnionych w tym zakresie dowodówi wyprowadzić z niego wnioski, które nie odbiegałyby od zasad logiki i doświadczenia życiowego. Wprawdzie w dalszym ciągu, jako kwestię otwartą należy pozostawić problematykę zamiaru działania oskarżonego tempore criminis, tym bardziej jeśli zważy się, że oskarżony nie powtórzył strzału, który w swych skutkach mógłby mieć dla pokrzywdzonego bardziej tragiczny wymiar, niemniej jednak nawet w sytuacji odstąpienia od przyjęcia działania w zamiarze pozbawienia życia, trudno nie podjąć rozważań prawnych, co do zachowania oskarżonego, chociażby przez pryzmat okoliczności, wynikających zart. 160 § 1 k.k., gdyby istotnie ustalić, iż oddanyw chwili zdarzenia strzał z broni palnej był przypadkowy. Jeśli zatem uwzględnić okoliczności wyartykułowane powyżej, uznać należało za w pełni trafne zarzuty podniesione w tym zakresie przez prokuratora, skutkujące koniecznością orzeczenia w tej części w sposób kasatoryjny. W dalszej kolejności wywodów – przed przystąpieniem do oceny zaskarżonej części wyroku, odnośnie ustaleń w przedmiocie zamiaru oraz w zakresie podniesionych zarzutów naruszenia prawa materialnego – Sąd Apelacyjny uznał, iż w pierwszej kolejności rozważyć należy wyartykułowane przez obrońcę w obu apelacjach zarzuty naruszenia przez Sąd Okręgowy przepisów prawa procesowego. Z podniesionymi zarzutami natury procesowej żadną miarą nie sposób się zgodzić, bowiem nie przystają one do układu procesowego niniejszej sprawy i nie świadczą o naruszeniu przez sąd pierwszej instancji zasad procedowania, wynikających z wymienionych w tych zarzutach przepisów postępowania karnego, aczkolwiek na aprobatę mogły zasługiwać wywody obrońcy w swej warstwie teoretycznej. Jeśli chodzi o pierwszy z zarzutów to niewątpliwie zgodzić można by się z obrońcą, iż zasada bezpośredniości realizowana przed sądem orzekającym w sprawie ma kardynalne znaczenie dla oceny materiału dowodowego oraz przyjętych ustaleń faktycznych. Na gruncie przepisówkodeksu postępowania karnegookreślone są jednak sytuacje, które zasadę tę ograniczają na rzecz sprawności postępowania. Sytuacja taka występuje między innymi wobec zaistnienia przesłanek wynikającychz treści przepisuart. 391 § 1 k.p.k., stwarzającego sądowi meriti możliwość odczytania zeznań świadka złożonych w postępowaniu przygotowawczym, z pominięciem zasady bezpośredniości. Zauważyć jednak, w aspekcie wywodów obrońcy należy, iż kontestując w niniejszej sprawie zasadnośćart. 410 k.p.k.iart. 4 k.p.k., nie znalazł on podstaw prawnych do zakwestionowania prawidłowości odczytania przez Sąd Okręgowy zeznań świadkaT. M. (3), w trybie wynikającym zart. 391 § 1 k.p.k., co pozwala przyjąć, że obrona zaaprobowała warunki stwierdzające, że bezpośrednie przeprowadzenie dowodu z tych zeznań na rozprawie głównej było niemożliwe, skoro świadkowi temu nie można było właściwie doręczyć wezwania, bowiem nie przebywał on w miejscu swego zamieszkania. Obrona nie podważyła też i tego, że sąd w sposób staranny poszukiwał możliwości wezwania świadkaT. M. (3)na rozprawę, która to czynność w konsekwencji okazała się być niemożliwą. Nic zatem nie stało na przeszkodzie, aby w takiej sytuacji procesowej skorzystać z uprawnienia, wynikającego zart.391§1kpk, tym bardziej, że dowód z zeznań wspomnianego świadka nie był jedynym, w oparciu o który, możliwe było dokonanie ustaleń faktycznych, jeśli mieć w polu widzenia przede wszystkim zeznania pokrzywdzonegoP. Z. (1)i ujawnione w sprawie opinie balistyczne. Niewątpliwie wiedza, jaką dysponował świadekT. M. (3), o zajściu które rozegrało się w dniu 20 maja 2002roku w kawiarence internetowej, jako uzyskana z autopsji, miała niezwykle istotne znaczenie, niemniej jednak brak jest racjonalnych podstaw do twierdzenia, że depozycje tego świadka ze śledztwa pozbawione są cech obiektywności. O ile zatem można by zgodzić się z twierdzeniem, że pożądanym w sprawie byłoby odebranie zeznań od świadkaT. M. (3)przez Sąd Okręgowy w sposób bezpośredni, gdyby było to procesowo możliwe, o tyle w zaistniałym układzie, wobec takiego braku, trudno czynić zarzut sądowi, iż skorzystał z uprawnienia, jakie daje muart. 391 § 1 k.p.k. Również i drugi zarzut na tle procesowym, zawarty w obu apelacjach obrońcy jest niezasadny i nie mogący wywołać skutków pożądanych przez obronę, mimo że niewątpliwie brak kaset z monitoringu kawiarenki internetowej w krytycznym czasie, jak również właściwych protokołów z ich odtworzenia, wykonanych przez organy ścigania może stanowić o uchybieniach śledztwa. W szczególności odtworzenie tych kaset, bądź wiedza wynikająca z protokołów ich odtworzenia mogła mieć znaczenie dla weryfikacji wiedzy uzyskanej z osobowych źródeł dowodowych, głównie wobec jednoznacznego wykazania, że monitoring był włączony tempore criminis. W świetle natomiast zeznań świadkaP. R., złożonych na rozprawiew dniu 18 maja 2007roku (tom 82) oraz pokrzywdzonegoP. Z. (1)(k.13225 – 13226, tom 73), nie sposób racjonalnie założyć, że na zabezpieczonych, a następnie zwróconych pokrzywdzonemu kasetach wideo zawarty był zapis inkryminowanego zdarzenia. Dowody te świadczyć mogą jedynie o tezie przeciwnej i brak jest jakichkolwiek podstaw do twierdzenia, że mimo stwierdzonych uchybień, policja oraz prokurator, celowo nie wykorzystały w postępowaniu tych dowodów. Brak jest także podstaw – jak sugeruje to obrońca – do uznania za niewiarygodne w tym zakresie zeznań pokrzywdzonego, z których jednoznacznie wynikało, że w krytycznym momencie monitoring w lokalu nie był włączony oraz to, że po zwróceniu mu kaset nie sprawdzał on czy były one nagrane, czy też były one czyste, przeznaczając je do kolejnych nagrań. Zwrócić uwagę trzeba w tym miejscu na to, że zarzuty apelacji winny w istocie rzeczy dotyczyć sposobu procedowania przed sądem merytorycznym, a nie dotykać fazy postępowania przygotowawczego, w szczególności w sytuacji, kiedy to już wówczas oskarżeni mieli ustanowionego obrońcę, który mógł przejawić stosowną inicjatywę dowodową, związaną z należytym procesowo ujawnieniem zapisu na zabezpieczonych kasetach. W sytuacji natomiast, w której wobec niemożności przeprowadzenia takich dowodów z odtworzenia zapisu kaset magnetowidowych,z uwagi na zatarcie takiego zapisu, Sąd Okręgowy z dowodu takiego nie mógł skorzystać, brak jest podstaw do skutecznego uwzględnienia omawianego zarzutu apelacji, tym bardziej, że ten bezpośrednio nie dotyka naruszenia przepisówrozdziału 19 kpk. Przepisart.207§1kpkzawiera jedynie sformułowanie stwarzające możliwość dokonania między innymi oględzin rzeczy, w sytuacji zaistnienia w procesie takiej potrzeby, natomiast przepisart. 297 § 1 k.p.k.formułuje cele postępowania przygotowawczego, miedzy innymi zwracając uwagę na potrzebę wszechstronnego wyjaśnienia okoliczności sprawy i właściwego utrwalenia dla sądu zebranego materiału dowodowego. Podniesienie w apelacji naruszenia tych przepisów nie można wiązać ze sposobem procedowania sądu pierwszej instancji w fazie rozpoznawczej, co z kolei skłaniało do braku aprobaty sądu ad quem do tak sformułowanego zarzutu. Brak jest również podstaw do uwzględnienia zarzutu obrazyart.263§2kk, wyrażonego w apelacji obrońcy oskarżonegoA. Ż., aczkolwiek część zawartych tam argumentów skłoniła Sąd Apelacyjny do zreformowania zaskarżonego wyroku, poprzez zmianę opisu czynu przypisanego temu oskarżonemu w pkt XLIV. Podniesienie zarzutu obrazy prawa materialnego pozwala założyć, że niekontrowersyjne przynajmniej od strony przedmiotowej dla obrony były ustalenia wskazujące na to, iż w trakcie zajścia w dniu 20 maja 2002roku wC.oskarżonyA. Ż.wyrwał broń palną marki(...)z rąk oskarżonegoJ. O. (1)i chcąc wspomóc swego brataJ., oddał strzały w kierunku funkcjonariuszy policji, a następnie broń tę po ucieczce z miejsca zdarzenia przekazał celem ukrycia jej przez oskarżonegoG. O., tym samym obrońca nie kontestuje, że przez krótki czasA. Ż.bronią tą władał oraz, że na takie władztwo nie miał stosownego zezwolenia. Podejmując się wykładni przepisuart. 263 § 2 k.k.obrońca oskarżonego przywołał w apelacjiw sposób wybiórczy orzecznictwo, które nie do końca kojarzyć możnaz okolicznościami niniejszej sprawy. Jak wynika z judykatury Sądu ApelacyjnegowK.pojęciem „posiadania” w rozumieniuart. 263 § 2 k.k.objęte jest również krótkotrwałe władanie bronią palną lub amunicją, bez wymaganego zezwolenia, nawet bez chęci zatrzymania tych rzeczy na własność (por. lex nr 196098). Wprawdzie w innym ze swoich judykatów tut. Sąd zawarł stwierdzenie, że „posiadaniem” broni palnej w rozumieniu przepisuart. 263 § 2 k.k.nie zawsze jest przypadkowy lub krótkotrwały z nią kontakt (por. lex nr 142865), co znalazło aprobatę w dostępnych komentarzach dokodeksu karnego, niemniej jednak nie wyklucza to zaakceptowania stanowiska wyrażonego w pierwszym orzeczeniu, jeśli zważyć, żew drugim skupiono uwagę na przypadkowości oraz słowie „nie zawsze”. Wskazać trzeba też i na to, iż w jednym ze swoich wyroków Sąd Apelacyjny w Krakowie zwrócił uwagę, że posiadaniem broni palnej, o jakim mowa wart. 263 § 2 k.k., objęte jest nawet krótkotrwałe jej noszenie (por. KZS 2005/3/26). Reasumując zatem podkreślić należy, że w orzecznictwie dominuje pogląd, iżw zależności od realiów konkretnej sprawy nawet krótkotrwałe władanie bronią palną bez wymaganego zezwolenia może skutkować przyjęciem odpowiedzialności, o jakiej mowa w przepisieart.263§2kk. Przenosząc te rozważania na grunt niniejszej sprawy zauważyć należy, że niewątpliwie oskarżonyA. Ż.w chwili czynu krótkotrwale władał bronią palną marki(...)bez wymaganego zezwolenia. Działanie jego nie miało przypadkowego, a świadomy charakter, jeśli zważyć, iż w pewnym momencie postępując jak właściciel broni tej użył oddając strzały w kierunku osób, następnie broń tę przeniósł do samochodu, którym zbiegł z miejsca zdarzenia, a w konsekwencji przekazał ją do ukrycia. Nie było to zatem wzięcie broni palnej do ręki jedynie w celu „jej potrzymania”, a krótki czas trwania nielegalnego posiadania broni nie może mieć znaczenia dla przyjęcia jego odpowiedzialności zart.263§2kk. Jeśli natomiast zważyć, że oskarżonyJ. O. (1)nie miał żadnego fizycznego kontaktu z pistoletem(...), którym operowałJ. Ż., aA. Ż.– co wynika z jego wyjaśnień – pistolet ten przeniósł jedynie z miejsca zdarzenia do samochodu, którym zbiegli, a więc miał z nim jedynie krótkotrwały i przypadkowy kontakt, przy braku przesłanek do przyjęcia konstrukcji współposiadania broni palnej, czy też współsprawstwa doart. 263 § 2 k.k., brak było podstaw do uznania, że nielegalnym posiadaniem przez nich, objąć można też tę jednostkę broni palnej, co skutkować musiało wyeliminowaniem powyższej okoliczności z opisu przypisanego im czynu. Fakt ten według Sądu Apelacyjnego nie miał jednak istotnego znaczenia dla wymiaru kary. Nieracjonalny zupełnie okazał się być zarzut obrazyart. 60 § 3 k.k., zawartyw apelacji obrońcy oskarżonegoJ. Ż., który jak się wydaje wynikaz niezrozumienia przez skarżącego wspomnianego przepisu. Zwrócić bowiem należy uwagę, że nadzwyczajne złagodzenie kary w oparciu o przepisart.60§3kkma jedynie zastosowanie, niezależnie od spełnienia innych przesłanek, do sprawcy współdziałającego w popełnieniu przestępstwa z innymi osobami, w rozumieniu zjawiskowych form takiego współdziałania, co precyzyjnie wynikać musi z opisu przypisanego czynu. Skoro więc zbrodni zabójstwaM. M. (3)iT. Ś.oskarżony dopuścił się sam, a ustaleń tych obrona nie podważa, to żadną miarą nie może ostać się twierdzenie apelacji, iż w odniesieniu do tych czynów błędem Sądu Okręgowego było niezastosowanie w podstawie prawnej wymiaru karyart.60§3kk. Zwrócić nadto należy uwagę i na to, iż wyjaśnienia oskarżonegoJ. Ż., odnośnie omawianych zabójstw, nie do końca uznane zostały za szczere i stanowiące podstawę ustaleń faktycznych. Sąd Okręgowy bowiem w oparciu o zeznania świadkówP. Z. (1)iT. M. (3)trafnie ustalił, iż to oskarżonyJ. Ż.jako pierwszy oddał strzały w kierunku przebywającychw kawiarence internetowej funkcjonariuszy policji oraz, że wcześniejP. M. (2)ostrzegł napastników, że w lokalu tym przebywają policjanci, co skutkowało agresją oskarżonego i wywołaniem sytuacji potocznie określonej przez niego „jako piekło”. Ponadto sąd pierwszej instancji w oparciu o wyjaśnieniaA. Ż.ze śledztwa (tom 38) przyjął też, wbrew depozycjomJ. Ż., że w sytuacjiw której ten został rażony pociskami policjantów, nakłaniał on do stosownej reakcji współoskarżonegoJ. O. (1), krzycząc „strzelaj, strzelaj”. Wskazane wyżej okoliczności, jak i skrajnie wysoki stopień społecznej szkodliwości przypisanychJ. Ż.zbrodni zabójstwa, przy braku przesłanek umniejszających stopień zawinienia, nie dawały też podstaw do nadzwyczajnego złagodzenia kary w oparciuo przepisart. 60 § 2 k.k., w odniesieniu do przestępstw zart. 148 § 2 pkt 4 k.k.,w brzmieniukodeksu karnegoobowiązującym przed 26 września 2005 roku Żadną bowiem miarą nie sposób uznać tu, że najniższa kara przewidziana za te przestępstwa byłaby niewspółmiernie surowa. Chociaż nie wynika to wprost z zarzutów i wniosków apelacji obrońcy oskarżonegoA. Ż., a stanowi jedynie luźną, aczkolwiek z przywołaniem judykatury, sugestię zawartą w części motywacyjnej, kolejnym problem wymagającym rozważenia jest określenie, czy Sąd Okręgowy poprawnie przyjął, iż oskarżony ten działał z zamiarem pozbawienia życiaM. M. (3)iT. Ś.oraz, czy właściwie określił postać tego zamiaru. Z motywów apelacji, wbrew stanowisku wynikającemu z jej części wstępnej, wobec stwierdzenia na str. 15, że zgromadzony materiał dowodowy nie daje podstaw do uznaniaA. Ż.za winnego popełnienia zarzucanych mu czynów zart. 13 § 1 k.k.w zw.zart. 148 § 1 k.k., niezbędnym jest zajęcie stanowiska również i w tym przedmiocie. Wbrew stanowisku obrońcy sąd pierwszej instancji trafnie opierając się na ujawnionym materiale dowodowym przyjął, że oskarżonyA. Ż.działał z zamiarem pozbawienia życia funkcjonariuszy policji i właściwie też określił formę tego zamiaru, jako bezpośredni. Sąd wprawdzie faktu tego nie wyartykułował expressis verbis, niemniej jednak oskarżonego tego uznał za winnego czynów odpowiednio opisanych w akcie oskarżenia, a tam wskazano wyraźnie działanie w zamiarze bezpośrednim pozbawienia życia człowieka. Jednocześnie zwrócić należy uwagę, że de facto obrońca nie kwestionował przyjętej przez sąd w tym fragmencie oceny dowodów, a w szczególności tego, że ustalenia oparte zostały między innymi na wyjaśnieniachA. Ż.i opiniach balistycznych, utrzymując jedynie, że sprawcy nie mieli świadomości oddawania strzałów do policjantów podczas wykonywania czynności służbowych, a nadto twierdząc, że to właśnie policjanci, a nieJ. Ż.jako pierwsi oddali strzały. Z poglądem prawnym obrońcy nie sposób się zgodzić. W ocenie Sądu Apelacyjnego sąd ad quo w sposób trafny wskazał na okoliczności, determinujące potrzebę przyjęcia w działaniu oskarżonegoA. Ż.zamiaru bezpośredniego pozbawienia życiaM. M. (3)iT. Ś., i ustalenia te właściwie wsparł też dowodami, ocenionymi z zachowaniem zasady wynikającej zart. 7 k.p.k.. Nie da się bowiem zdyskontować informacji wynikających z zeznańP. Z. (1)iT. M. (3), iż pokrzywdzony zaatakowany w pierwszej fazie zdarzenia przez napastników ostrzegł ich, żew przylegającym do tego miejsca pomieszczeniu znajdują się policjanci, co wywołało gwałtowną reakcjęJ. Ż., który jako pierwszy z odległości około 3 m oddał 12 strzałów z broni palnej do obecnych tam policjantów, powodujących ciężkie obrażenia ich ciała i skutkujących w krótkim czasie ich zgonem. Niekontrowersyjnym również faktem jest i to, że nieco wcześniej policjanci ci reagując na zachowanieJ. Ż.również użyli broni służbowej, raniąc go. Jak wynika z koleiz wyjaśnień, chociażby oskarżonegoA. Ż.(k.7327, tom 37) wówczas oskarżonyJ. Ż.krzyknął do stojącego obok i trzymającego pistoletCZJ. O. (1)„strzelaj, strzelaj”, polecając mu tym samym przystąpienie do przestępczego współdziałania, jednak ten nie zareagował. Wtedy to do przestępczej akcji przyłączył się oskarżonyA. Ż.i będąc motywowany chęcią pomocy i ochrony brata, wyrwał broń palną z rąkJ. O. (1)i trzymając pistolet na wprost zaczął strzelać w tym samym kierunku coJ. Ż., dążąc do obezwładnienia znajdujących się tam osób, których działanie spowodowało zranienie brata. Niekwestionowane przez obronę są także wnioski, wynikające z opinii balistycznej wskazujące na to, że pociski z broni(...), której użyłA. Ż.nie były celne i nie zraniły żadnej z osób, natomiast położenie łusek wskazuje, że strzały oddawane były w kierunku policjantów. Mając w polu widzenia powyższe ustalenia, kształtujące sposób zachowania oskarżonegoA. Ż.tempore crimins, odnieść je trzeba do rozważań teoretyczno – prawnych, dotyczących zamiaru działania sprawcy, skoro nie budzi wątpliwości w orzecznictwie to, iż ten fragment ustaleń faktycznych winien być wykazany w sposób pełny, w oparciu o okoliczności zdarzenia i nie może być przedmiotem domysłów. Istota zamiaru bezpośredniego sprowadza się do wykazania sfery woluntatywnej sprawcy, to jest chęci popełnienia konkretnego typu czynu zabronionego i objęcia świadomością wszystkich jego skutków, w tym w przypadku pozbawienia życia człowieka jako skutku najdalej idącego, jakim jest śmierć ofiary.W doktrynie przedmiotu można spotkać się z poglądami, że świadomość konieczności popełnienia czynu zabronionego, połączona z decyzją o realizacji wyobrażonego celu, przesądza wystąpienie zamiaru bezpośredniego, przy czym badanie strony intelektualnej przyjęcia tej formy zamiaru, nie wyklucza świadomość możliwości popełnienia takiego czynu. Możliwe jest zatem przyjęcie zamiaru bezpośredniego niezależnie od faktu, że sprawca subiektywnie nie traktuje go, jako celu swej aktywności. Jak wynika z doświadczenia życiowego oddanie strzału, z tak niebezpiecznego przedmiotu jak broń palna z bliskiej odległości, przez stojącego na wprost sprawcę,w kierunku innej osoby, wiązać należy ze świadomością nieuchronności spowodowania u ofiary, tak dalece idących obrażeń, iż następstwem ich będzie śmierć człowieka. Skoro więc oskarżonyA. Ż.w krytycznym miejscu i czasie wiedząc, że współoskarżonyJ. Ż.strzela do osób i uświadamiając sobie, że jest on poważnie ranny, zareagował na jego wezwanie do strzelania z innej jednostki broni palnej, chcąc go chronić, a tym samym unieszkodliwić osoby, które go raniłyi po wyrwaniu broni palnej z rąk innego napastnika, oddał z niej nie jeden, a trzy strzały, w pomieszczeniu, z bliskiej odległości, kierując je w stronę ofiar i stojąc na wprost nich, to poza wątpliwością uznać należy, że działał on z zamiarem bezpośrednim pozbawienia życia człowieka, który to skutek nie nastąpił jedynie wobec braku jego umiejętności strzeleckich. Tym samym za oderwane od realiów życia i niniejszej sprawy uznać należało zapatrywanie obrońcy o braku przesłanek do przyjęcia wobec oskarżonegoA. Ż.działania w warunkach zamiaru zabójstwa człowieka. Kontynuując rozważania, co do apelacji obrońcyA. Ż.w zakresie zarzutów obrazy prawa materialnego, a toart. 25 k.k.iart. 148 § 4 k.k., to wprawdzie niewątpliwie Sąd Okręgowy nie zajął w tym fragmencie swego stanowiska, niemniej jednak zarzuty te, są tak oczywiście bezzasadne, że nie sposób owego uchybienia traktować w kategoriach przesłanki, o jakiej mowa wart. 438 pkt 1 k.p.k. Co się tyczy zarzutu pierwszego, to niewątpliwie działanie w warunkach obrony koniecznej stanowi okoliczność wyłączającą bezprawność czynu, powodującą brak możliwości przypisania odpowiedzialności karnej. Nie popełnia bowiem przestępstwa, kto w takiej obronie odpiera bezpośredni bezprawny zamach, na jakiekolwiek dobro chronione prawem, co sprawia, że czyn popełniony w obronie koniecznej traktowany jest, jako legalny. Nie budzi też wątpliwości i to, że działanie osoby w takiej sytuacji winno być celowe i podyktowane koniecznością obrony przed bezpośrednimi i bezprawnymi zamachami, a tym samym chroniącymi przed niebezpieczeństwem, grożącym ze strony innego człowieka, w czasie gdy zagrożenie to trwa. Regułą jest również, iż nie mają cech bezprawności działania funkcjonariuszy publicznych, które podjęte są w ramach wykonywania przez nich szczególnych uprawnień lub obowiązków, co oznacza, że działania interweniującego funkcjonariusza muszą obiektywnie zmierzać w kierunku ochrony kolidującegoz dobrem jednostki innego dobra, a nie stanowić jedynie wykorzystania swoich kompetencji dla załatwienia swoich prywatnych porachunków. W orzecznictwie dobitnie zwrócono także uwagę na to, co wyraźnie pomija obrońca, że warunkiem skorzystania z dobrodziejstwa obrony koniecznej jest legalne działanie osoby odpierającej zamach, a zatem nie może powoływać się na prawo do obrony koniecznej ten, kto chociażby prowokuje napastnika do zamachu, aktywnie podejmując konfrontację i jedynie nie mogąc uzyskać przewagi nad osobą, z którą popadłw konflikt, decyduje się na użycie środka przynoszącego mu zamierzony cel (por. wyroki Sąd Apelacyjnego w Katowicach – Prok. i Pro. 2008/1/31, lex nr 147213, lex nr 142829, lex nr 148536). Jeśli uwzględnić prawidłowe ustalenia faktyczne Sądu Okręgowego odnoszące się do zajścia, które rozegrało się wC.w nocy 20 maja 2002roku, to niewątpliwie działania zmierzające do dokonania przez oskarżonych kwalifikowanego rozboju na osobieP. Z. (1)i mające miejsce w ich trakcie, aczkolwiek nieco później, działania, których efektem było pozbawienie życia, przebywających w kawiarence internetowej policjantów, stanowią jedno tożsame dla miejsca i czasu zdarzenie, mimo uznania ich – w sposób niezaskarżalny przez strony - za dwa odrębne czyny. Powyższe założenie implikuje zatem przyjęcie braku przesłanek do działania oskarżonegoA. Ż.w warunkach obrony koniecznej, bowiem odmienne stanowisko zakładające, iż zachowanie funkcjonariuszy policji było bezprawne, gdy postrzelili atakującego ichJ. Ż., jak domaga się tego obrońca, stwarzałoby potrzebę przyjęcia nieracjonalnej w tym wypadku sytuacji, iż to właśnie policjanci byliby zamachowcami, a nie osobami chroniącymi,w ramach służbowych powinności, konkretne dobra prawne. Zwrócić uwagę trzebana to, iż to właśnie oskarżeni napadając naP. Z. (1), w miejscu jego pracy,i domagając się wydania pieniędzy, przy brutalnym potraktowaniu go, sprowokowali swoim zachowaniem, cały późniejszy ciąg wydarzeń. To oni bowiem byli napastnikami realizującymi znamiona przestępstwa wysoce społecznie szkodliwego, co pozwala założyć, że powinni byli oni liczyć się z takim samym odparciem ich ataku, zagrażającym ich życiu, czy też zdrowiu. Niezależnie od tego, jak wywiedziono to wyżej, w sprawie istniały pełne dowodowo podstawy do przyjęcia, iż to właśnie oskarżonyJ. Ż., jako pierwszy oddał strzały w kierunkuM. M. (3)iT. Ś.i działanie to wymusiło reakcję funkcjonariuszy policji. Przystąpienie zatem do działania oskarżonegoA. Ż., nawet motywowane chęcią udzielenia pomocy rannemu od postrzałów bratu, nie może być traktowane na gruncie uregulowania, o jakim mowa wart. 25 k.k., jako działaniew warunkach obrony koniecznej, które oddanie trzech strzałów w kierunku pokrzywdzonych, czyniłoby legalnym. Skoro zatem w ocenie Sądu Apelacyjnego brak jest w ogóle prawno – faktycznych powodów do przyjęcia obrony koniecznejw zachowaniu oskarżonegoA. Ż., to za bezprzedmiotowe uznać należy też dalsze rozważania, dotyczące przekroczenia granic takiej obrony, skoro ta nie miała miejsca. Oceny tej nie mogą zmienić również zawarte w apelacjach obrońcy obu oskarżonych rozważania, czy w krytycznym czasie obaj funkcjonariusze policji użyli broni zgodnie z wymogami prawa. Według sądu ad quem w realiach zdarzenia nie sposób użycia przez wymienionych policjantów broni służbowej uznać za nielegalne. Zgodnie zart. 17 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 roku o Policji(Dz. U. z 2007, nr 43, poz. 277 z późn. zm.) policjant ma prawo użycia broni palnej, między innymi wyłącznie w celu odparcia bezpośredniego i bezprawnego zamachu na życie, zdrowie lub wolność policjanta lub innej osoby, w celu przeciwdziałania czynnościom zmierzającym bezpośrednio do takiego zamachu. Z kolei § 3 ust. 2 i 3 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 19 lipca 2005 roku (Dz. U. z 2005 roku, nr 135, poz.132 z późn. zm.) regulującego szczegółowe warunki i sposób postępowania policjantów przy użyciu broni palnej wskazuje, że w sytuacji, gdy z zachowania osoby posiadającej broń lub niebezpieczne narzędzie wynika, że wszelka zwłoka groziłaby niebezpieczeństwem dla życia lub zdrowia ludzkiego, policjanci nie są zobowiązani do wezwania osoby do zachowania zgodnego z prawem, aczkolwiek niewątpliwie użycie broni palnej w takiej sytuacji musi być poprzedzone okrzykiem „POLICJA”. Jak wynika z ustaleń przyjętych przez Sąd Okręgowy, zgodzić można się z obrońcą, że policjanci w krytycznym czasie nie poprzedzili użycia broni wobec oskarżonegoJ. Ż.okrzykiem ”POLICJA”, jednak nie sposób uznać, by w konkretnym wypadku mogło to świadczyć o nielegalności takiego działania, aczkolwiek oceniając ich zachowanie najdalej dla nich niekorzystnie, można by rozważać, czy nie naruszyło to dyscypliny służbowej, o jakiej mowa wart.132ust.1 cyt. ustawy o Policji. Jak wynika z zeznańP. Z. (1)całe zdarzenie miało niezwykle dynamiczny przebiegi trwało kilkanaście sekund, a napastnicy zaskoczyli funkcjonariuszy policji, którzyw tym czasie korzystali z komputerów i zostali sami, bez uprzedzenia zaatakowani oraz rażeni pociskami wystrzelonymi przezJ. Ż.. Nie sposób zatem wymagać, aby w tak specyficznej sytuacji i krótkim na prawnie racjonalną reakcję czasie, policjanci realizowali szczegółowe warunki użycia przez nich broni służbowej. Nawet zatem, jeśli nie uznać by zachowania funkcjonariuszy policji, jako korzystających z kontratypu, wynikającego zustawy o Policji, to niewątpliwie brak bezprawności, a zatem legalność ich działania, można oceniać przez pryzmat przepisów ogólnych, wynikających zart. 25 § 1 k.k. W tym miejscu niezbędnym jest odniesienie się do zarzutu, zawartego w obu apelacjach obrońcy, naruszenia przepisuart. 223 k.k. W ocenie Sądu Apelacyjnego także i ten zarzut, opierający się zasadniczo na twierdzeniu, iż tempore criminisT. Ś.iM. M. (3)nie pełnili służby, a oskarżeni nie dopuścili się też czynnej na nich napaści, podczas obowiązków służbowych, nie zasługuje na uwzględnienie. Jak wynika z zeznań świadkaM. K. (4)obaj pokrzywdzeni w dniu 19 maja 2002 roku o godzinie 20.00 rozpoczęli służbę w policji i mieli ją pełnić do godziny 8.00 następnego dnia, przy czym do ich zadań należało wykonywanie czynności operacyjnych, prywatnym samochodem, na parkingu przy hotelu, należącym do rafinerii wC., co związane byłoz powtarzającymi się w tym rejonie kradzieżami paliwa. Nie budzi też wątpliwości,że dwukrotnie opuścili oni rejon działań służbowych i nie informując dyżurnegoo przerwie, jaka mogła im przysługiwać zgodnie z § 4 ust. 7 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 18 października 2001 roku (Dz. U.z 2001 roku, nr 131, poz. 1471) w sprawie rozkładu czasu służby policjantów, udali się do pobliskiej kawiarenki internetowej, w której w godzinach nocnych rozegrało się zdarzenie. Jak wynika z kolei z zeznańP. Z. (1)czas pobytu w kawiarence pokrzywdzeni wykorzystywali w celach prywatnych, korzystając z internetu. Nie posiadali oni też wówczas kamizelek kuloodpornych. Nie budzi zatem wątpliwości, że takie zachowanieT. Ś.iM. M. (3)możnaby ocenić krytycznie, jako naruszenie dyscypliny służbowej, uzasadniającej odpowiedzialność dyscyplinarną, niemniej jednak wracając do realiów sprawy, wynikającychz prawidłowych ustaleń faktycznych, nie sposób zgodzić się z obrońcą, by w konkretnej sytuacji brak było podstaw do przypisania obu oskarżonym w kwalifikacji kumulatywnej, przepisuart. 223 k.k.Jak podkreślono to wyżej, w trakcie zajścia oskarżeni poinformowani zostali krzykiem przezP. Z. (1), że w lokalu znajdują się funkcjonariusze policji. Także i oskarżonyP. M.wskazał, iż po zdarzeniuA. Ż.poinformował go, że musieli strzelać, gdyż w kawiarence byli policjanci. Nie sposób zatem racjonalnie twierdzić, że oskarżeniA.iJ. Ż.w krytycznym czasie nie mieli świadomości ataku na policjantów. Nie wiedzieli oni też wówczas, w jakim charakterze funkcjonariusze tam się znajdują,a w szczególności, czy nie pełnią tam wówczas służby. Zwrócić należy uwagę, że zgodnie z przepisemart. 58 ust. 1 i art. 27 ust. 1 ustawy o Policji, policjant jest obowiązany dochować obowiązków, wynikających z roty złożonego ślubowania, a ta między innymi zakłada służbę w ochronie ustanowionego w państwie porządku prawnego, strzeżenia bezpieczeństwa państwa i jego obywateli, nawet z narażeniem życia. Nie przestrzeganie tego obowiązku możnaby traktować z kolei, jako naruszenie zasad etyki zawodowej. Skoro zatem funkcjonariusze policji w czasie pełnienia służby, nawet jeśli pozaprawnie opuścili rejon wykonywania bezpośrednich czynności służbowych, uzgodnionych z dyżurnym komisariatu, zetknęli się z przestępczymi działaniami innych osób, to strzegąc z narażeniem życia bezpieczeństwa obywatelii ustanowionego w państwie porządku prawnego przed takim przestępczymi działaniami, w sposób zgodny z rotą ślubowania, pełnili oni czynności służbowe, podczas których czynna napaść na nich winna podlegać penalizacji przewidzianej przepisemart. 223 k.k.Oceny tej w żaden sposób nie mogą zmienić argumenty obrońcy, że czynności te były wykonane poza służbowo powierzonym rejonem działania, o wydaleniu z którego policjanci nie poinformowali dyżurnego i nie kontaktowali się z nim, a nadto, że czynności wykonywali prywatnym samochodemi bez założonych kamizelek kuloodpornych. Naprowadzone powyżej okoliczności, wskazujące na bezzasadność wywodów obrońcy sprawiają, że poprawnie Sąd Okręgowy w Katowicach w odniesieniu do omawianych czynów uznał oskarżonegoJ. Ż.za winnego zbrodnizart. 148 § 2 pkt 4 k.k.iart. 223 k.k.w zw. zart.11§2kk, natomiast w przypadku oskarżonegoA. Ż., iż czyn ten wyczerpuje znamionart. 13 § 1 k.k.w zw. zart. 148 § 2 pkt 4 k.k.iart. 223 k.k.w zw. zart. 11 § 2 k.k.w brzmieniu przepisów sprzed nowelizacji wynikającej zustawy z dnia 27 lipca 2005 roku(Dz. U. nr 163, poz.1363), skoro przypisany czyn popełniony został przed wejściem w życie tej ustawy, która niewątpliwie dla oskarżonego nie była względniejsza. W tym miejscu rację należało przyznać prokuratorowi, że w przypadkuA. Ż.Sąd Okręgowy w sposób nieprecyzyjny, a zatem błędny opisał kwalifikację prawną przypisanych usiłowań zabójstwa, co istotnie mogłoby sugerować, że w orzeczeniu stosuje przepisykodeksu karnego, obowiązujące tak przed, jak i po nowelizacji tej ustawy, które weszły w życie z dniem 26 września 2005 roku Wracając do apelacji obrońcy oskarżonegoA. Ż.i zarzutu obrazy przez sąd meritiart. 148 § 4 k.k., to i z tym zarzutem w sposób oczywisty nie sposób się zgodzić. Tak jak i w przypadku zarzutu obrazyart. 25 k.k., obrońca oskarżonego zupełnie rozminął się nie tylko z przyjętymi ustaleniami faktycznymi, ujawnionymiw sprawie dowodami, ale również właściwą wykładnią tego przepisu. Na gruncie niniejszej sprawy brak jest dowodowych podstaw do przyjęcia, że oskarżony działałw sytuacji usiłowania zabójstwa z afektu, a więc zabójstwa typu uprzywilejowanego. Przede wszystkim zwrócić należy uwagę na to, że z żadnego z ujawnionych w sprawie dowodów, w tym w szczególności z opinii sądowo – psychiatrycznej (k.7394 – 7395, tom 37) nie wynika, by tempore criminis oskarżony działał pod wpływem silnego wzburzenia, a więc takiego krótkotrwałego spiętrzenia emocji, które zawężając pole świadomości, wyłączałyby kontrolną funkcję rozumu, skutkującą niepamięcią okoliczności zdarzenia. Oskarżony złożył bowiem wyjaśnienia i opisał rolę oraz motyw swego działania. Nie da się zatem żadną miarą przyjąć, by wpływ na jego zachowanie miało wzburzenie o takim stopniu nasilenia, do którego odwołuje się treśćart.148§4kk. Już tylko to stwierdzenie wyklucza zasadność zarzutu apelacji, iż zaskarżony wyrok obarczony został obrazą przepisu, o jakim mowa wyżej. Niezależnie tylko stwierdzić należy, że nawet gdyby przyjąć działanie oskarżonegow warunkach afektu fizjologicznego, to w sytuacji w której, to właśnie on był napastnikiem w całym zdarzeniu, brak byłoby podstaw do uznania wzburzenia za usprawiedliwione, a więc zasługującego z etycznego punktu widzenia na łagodniejsze potraktowanie, jak w sposób niekontrowersyjny zagadnienie to ujmowano nie tylkow doktrynie, ale i w judykaturze. Ostatnią kwestią w odniesieniu do obu oskarżonych jest problem wymiaru kary, na który uwagę zwrócił nie tylko obrońca, ale przede wszystkim prokurator domagając się orzeczenia dożywotniego pozbawienia wolności, a tym samym zgodniezart.454§3kpk, uchylenia zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania. Wbrew twierdzeniom obu apelacji orzeczone wobec oskarżonych kary, tak jednostkowe, jak i łączne, nie noszą cech rażącej niewspółmierności i w pełni odpowiadają wymogom wynikającym zart.53kk, tym bardziej, że na potrzebę podwyższenia kary wobecA. Ż.za przypisane usiłowanie rozboju nie mogą mieć wpływu późniejsze tragiczne skutki zdarzenia, związane ze śmiercią funkcjonariuszy policji, jako, że wyodrębnione zostały jako osobne czyny. Sąd Okręgowy ferując rozstrzygnięcie w tym zakresie trafnie wyeksponował okoliczności, które przemawiały za poprawnością orzeczenia, a w szczególności zwrócił uwagę nie tylko na potrzebę zróżnicowania oceny działania obu oskarżonych, ale również na odmienny ich dotychczasowy tryb życia. Jeśli chodzi o oskarżonegoJ. Ż., to niewątpliwie na surowy wymiar kary, bo za taką uznać należy karę 25 lat pozbawienia wolności, wpływ miało jego działanie z zamiarem bezpośrednim pozbawienia życia obu pokrzywdzonych funkcjonariuszy policji i w tym niezwykle brutalny sposób jego zachowania. Powyższe, a nadto popełnienie wielu innych wysoce społecznie szkodliwych czynów, do jakich zaliczyć należy kwalifikowane rozboje, niewątpliwie determinuje stwierdzenie, iż jest on osobą zdemoralizowaną, a zatem wymagającą dłuższego oddziaływania penitencjarnego w celach resocjalizacyjnych. Sąd Okręgowy, tym okolicznościom strony przedmiotowej, nadał wbrew twierdzeniom oskarżyciela, przy wymiarze kary poprawne znaczenie, mając też właściwie w polu widzenia pozytywnie charakteryzujące oskarżonego dane osobopoznawcze, które to okoliczności pomija w swych wywodach prokurator. Zwrócić uwagę należy, żeJ. Ż.nie był dotychczas karany, posiadał pozytywną opinię środowiskową, a jego zachowanie w warunkach izolacji też ocenione zostało jako prawidłowe. Z pola widzenia nie może też umknąć postawa tego oskarżonego w toku całego toczącego się postępowania karnego, w którym przyznał się on do wszystkich zarzucanych mu przestępstw i w większości przypadków trafnie wyeksponował nie tylko swoją rolę w nich, ale i rolę jaką odegrali pozostali współsprawcy. Takie zachowanie oskarżonego po popełnieniu inkryminowanych czynów według sądu odwoławczego pozytywnie świadczy o jego postawie i sugeruje tym samym, że orzeczenie wobec niego karyo charakterze eliminacyjnym, stanowiącym surogat kary śmierci, byłoby niesłuszne. W orzecznictwie wielokrotnie zwracano uwagę, że nawet najwyższy stopień społecznej szkodliwości i stopień winy nie uprawnia do orzeczenia kary dożywotniego kary pozbawienia wolności, jeśli wzgląd na wszystkie okoliczności wpływające na wymiar kary wskazuje, że kara łagodniejsza 25 lat w sposób wystarczający zrealizuje cele wychowawcze i zapobiegawcze. Kara dożywotniego pozbawienia wolności ma funkcję quasi eliminacyjną i zasadniczo winna być orzekana wobec sprawców przestępstw, co do których trudno przypisywać możliwości resocjalizacyjne, a nadtow sytuacji istotnego braku okoliczności łagodzących. Karę taką orzeka się wobec oskarżonych, ocenianych wyjątkowo negatywnie na tle sprawców podobnych przestępstw. Jeśli zatem zważyć, że oskarżony przełamując solidarność przestępczą, opisał popełnienie przez siebie oraz innych wielu przestępstw, co do okoliczności,o których organy ścigania nie miały pełnej wiedzy, to uznać trzeba, że taka pozytywnie oceniana postawa świadczy z jednej strony o tym, że nie jest on osobą skrajnie zdemoralizowaną i można oddziaływać na niego resocjalizacyjnie, a z drugiej nieorzeczenie w takiej sytuacji kary dożywocia winno stanowić dla środowiska przestępczego wyraźny sygnał, że podjęcie współpracy w toku toczącego się postępowania karnego, stanowi o możliwości uzyskania bonifikaty w postaci łagodniejszego wymiaru kary. Powyższe sprawia, że sąd ad quem nie znalazł podstaw do uwzględnienia apelacji prokuratora podzielając stanowisko wyrażonew zaskarżonym wyroku. Sąd Apelacyjny nie uznał też za właściwe w konkretnym wypadku złagodzenie wobec oskarżonegoJ. Ż.kary, tym bardziej, że obrońca poza zupełnie błędną argumentacją obrazyart.60§3kk, w apelacji nie wskazał, w istocie na okoliczności, mogące za tym przemawiać. Dlatego też, mając w polu widzenia okoliczności strony przedmiotowej oraz podmiotowej, kształtujące stopień społecznej szkodliwości czynów przypisanych oskarżonemu i nie znajdując przesłanek do umniejszenia stopnia zawinienia, przy braku też w wyroku zastrzeżenia, o jakim mowa wart. 77 § 2 k.k., uznać należy, że orzeczona kara nie nosi cech rażącej surowości, której wymiar nie zasługiwałby na społeczną akceptację. Wymienione okoliczności łagodzące według sądu odwoławczego nie stwarzałyby też, przy ewentualnym uchyleniu wyroku i przekazaniu sprawy do ponownego rozpoznania, materialno – prawnego pola do orzeczenia wobecJ. Ż.kary łącznej dożywotniego pozbawienia wolności stosownie doart. 88 k.k. Co się tyczy kary orzeczonej wobec oskarżonegoA. Ż., to i w tym wypadku argumenty przytoczone w obu apelacjach nie uzasadniały wzruszenia zaskarżonego wyroku w tej części, tym bardziej, że także i ten oskarżony, w toku śledztwa wskazał na popełnienie innych przestępstw, wynikających z ustawyo przeciwdziałaniu narkomanii, o których wiedzy nie miały organy ścigania. Niewątpliwie dotychczasowy(...)ocenić należy bardziej ujemnie, aniżeli w przypadku jego brataJ.. Wprawdzie opinia środowiskowa nie świadczy o nim negatywnie, niemniej jednak był on wcześniej karany i odbywał też karę izolacyjną. Chociaż, jak wynika z opinii zakładu karnego, nie jest on w warunkach izolacji oceniany ujemnie, co może przemawiać za pozytywną prognozą penitencjarną, niemniej jednak określony on został, jako osoba o cechach świadczących o wysokim zdemoralizowaniu. Jeśli nadto uwzględnić przyjęcie działania tego oskarżonego z zamiarem bezpośrednim pozbawienia życia, w sytuacji zachowania pełnej poczytalności, to nawet wówczas, gdy podjęte przez niego czynności, w postaci oddania strzałów z broni palnej w kierunku ludzi nie spowodowały ich śmierci, nie wyklucza potrzeby orzeczenia wobec niego kary wysoce surowej. Z drugiej jednak strony przyjęcie, iż przypisane mu w pkt XLI i XLII wyroku, przestępstwa zakończyły się w fazie usiłowania i przyczynowo nie wiązały się ze śmiercią pokrzywdzonych, skutkować musi uznaniem takiego działania za znacznie mniej społecznie szkodliwe, aniżeli w przypadku dokonania, jak przyjęto to wobec oskarżonegoJ. Ż.. Wzgląd na tą okoliczność w istocie rzeczy stanowił asumpt do niepodzielenia zarzutu prokuratora, widzącego potrzebę orzeczenia wobecA. Ż.kary dożywotniego pozbawienia wolności. Nie da się bowiem, globalnie oceniając przesłanki wymiaru kary uznać, żeA. Ż.jest osobą tak skrajnie zdemoralizowaną, iż będzie on niepodatny na oddziaływania resocjalizacyjne w warunkach izolacji, sugerujące potrzebę jego społecznej eliminacji. Jeśli zatem zważyć na okoliczności naprowadzone wyżej, nie sposób uznać by orzeczona wobec niego kara, była bądź to rażąco niewspółmiernie surowa, bądź też nosiła cechy rażącej represyjności, tym bardziej, że w ostatnim wypadku nie sposób nie zauważyć, iż oskarżonemu temu przypisano przestępstwa naruszające różnorodne dobra chronione prawem, w tym świadczące o możliwości bezwzględnej ingerencjiw ludzkie życie. Reasumując zatem uznać należało, że argumenty przytoczonew apelacjach prokuratora i obrońcy nie były na tyle trafne, aby skutkować musiało wzruszeniem zaskarżonego wyroku zgodnie z intencją skarżących. Co się tyczy oskarżonychM. Ś.iW. S.: Wprawdzie rozstrzygnięcie sądu odwoławczego w odniesieniu do obu tych oskarżonych znajduje odmienne podstawy faktyczne, niemniej jednak z uwagi na zbliżoną argumentację prawną, mającą wobec obu oskarżonych zastosowanie, za stosowne uznano wspólne omówienie apelacji oskarżonych. O ile zatem apelacja obrońcy oskarżonegoM. Ś.zasługiwała w całości na uwzględnienie, o tyle apelacja obrońcyW. S.jedynie fragmentarycznie, w części dotyczącej zarzutu rażącej niewspółmierności kary. Wobec argumentów przedstawionych poniżej na uwzględnienie nie zasługuje też apelacja prokuratora kwestionująca wymiar kary łącznej wymierzonejW. S.. Mając w polu widzenia to, iż obrońcy obu oskarżonych w zarzutach swych apelacji podnieśli obrazę przez sąd ad quo przepisuart. 60 § 3 k.k., a w szczególności użytego w nim terminu „ujawni”, który według nich winien być interpretowanyz subiektywnego punktu widzenia sprawcy, Sąd Apelacyjny za podstawę prawną swych rozważań w tym zakresie wziął wykładnię zawartą w Uchwale Składu7 Sędziów Sądu Najwyższego z dnia 29 października 2004 roku sygn. akt I KZP 24/04 (OSNKW z 2004 roku nr 10, poz. 92), którą w całości akceptuje też niniejszy skład orzekający. Zgodnie z treścią powołanej wyżej uchwały użyty wart. 60 § 3 k.k.termin ”ujawni” oznacza przekazanie przez sprawcę organowi powołanemu do ścigania przestępstw określonych tym przepisem wiadomości dotychczas temu organowi nieznanych lub takich, które – według wiedzy sprawcy – są temu organowi nieznane. Z pisemnych motywów stanowiska wyrażonego przez Sąd Najwyższy w sposób nie budzący wątpliwości wynika, że termin „ujawni” w rozumieniu wskazanego wyżej przepisu zachowuje swoje językowe znaczenie zarówno w płaszczyźnie subiektywnej – z punktu widzenia sprawcy, jak i obiektywnej – z punktu widzenia organu powołanego do ścigania przestępstw. Tym samym za w pełni trafne z prawnego punktu widzenia od strony teoretycznej uznać należy wywody zawarte w apelacjach obu obrońców. Według Sądu Najwyższego przy wykładni omawianego terminu niewątpliwie pierwszorzędne znaczenie ma wykładnia językowa, aczkolwiek nie sposób pominąć też uwarunkowań aksjologicznych, mających na celu uwzględnienie w sposób dalece premiujący postawę sprawcy i ujawnienie przez nich już na etapie śledztwa takich istotnych informacji o zdarzeniu, które w sposób najbardziej wyrazisty przełamują solidarność przestępczą. Subiektywne uzasadnienie interpretacji terminu „ujawni” wskazuje na możliwość wystąpienia i takich sytuacji, w których sprawca pozostajew błędnym przekonaniu, iż organ ścigania ma pełną wiedzę o przestępstwie, przy czym nie ma tutaj większego znaczenia, czy owo ujawnienie jest spontanicznym aktem woli sprawcy działającego samorzutnie, z własnej inicjatywy, z pobudek ocenianych pozytywnie z etycznego punktu widzenia, czy też zachowanie takie ma charakter koniunkturalny i wynika na przykład z obawy, czy wręcz wiedzy, że organy ścigania posiadają już informacje zagrażające sprawcy. W ocenie Sądu Najwyższego istotnym elementem jest odróżnienie tego, czy sprawcawe własnym mniemaniuujawnia istotne okoliczności, czy też jedynie przekazuje informacje potwierdzające wiedzę organów ścigania, przyznając się do popełnienia zarzucanego czynu. Ta ostatnia sytuacja nie może być kojarzona z właściwą interpretacją terminu „ujawni”, nakazującą zastosowanie przy wymiarze karyart. 60 § 3 k.k., aczkolwiek z punktu widzenia celu postępowania, o jakim mowa wart. 2 § 2 k.p.k., taka postawa sprawcy poszerza wiedzę o konkretnym przestępstwie, umożliwiając weryfikację pozostałych dowodów, co niewątpliwie winno znaleźć odzwierciedlenie w wymiarze kary. Przy tak zaprezentowanym ujęciu terminu „ujawni” Sąd Apelacyjny doszedł do przekonania, że błędem Sądu Okręgowego było odstąpienie od obligatoryjnego zastosowania instytucji, o jakiej mowa wart. 60 § 3 k.k., w odniesieniu do oskarżonegoM. Ś., natomiast trafnie nie zastosowano jej co do oskarżonegoW. S.mimo, że nie wskazano w pisemnych motywach wystarczających powodów faktycznych do zajęcia takiego stanowiska, na co właściwie w apelacji zwrócił uwagę obrońca tego oskarżonego. Zauważyć należy, że oskarżonyM. Ś. (1)został zatrzymany 8 sierpnia 2002roku o godz. 7.00 (k. 7706, tom 39) i niewątpliwie tak jak w przypadkuW. S.było to efektem istotnych informacji posiadanych przez organy ścigania, ujawnionych w wyjaśnieniach złożonych przez oskarżonegoJ. Ż.już w czerwcu 2002 roku (por. chociażby k. 8251, tom 41). Jeżeli zatem tak jak sąd meriti stanąćby na stanowisku - wbrew omówionej wyżej uchwale Sądu Najwyższego – obiektywnej wykładni terminu „ujawni”, to niewątpliwie pogląd zawarty w zaskarżonym wyroku można uznaćby za słuszny. Zwrócić jednak trzeba uwagę i na to, że oskarżonyM. Ś. (1)już bezpośrednio po zatrzymaniu w dniu 8 sierpniu 2002roku o godz. 10.00 w czasie eksperymentu procesowego z jego udziałem w trakcie rozmowy z funkcjonariuszami policji stwierdził, że posiadał trzy jednostki broni oraz wskazał miejsce wyrzucenia torby z nią w rzeceK.(por. k. 7737, tom 39). Ten sam oskarżony w czasie przesłuchania, które odbyło się tego samego dnia u prokuratora, a rozpoczęło o godz.17.30, trwając do godz. 5.10 następnego dnia, będąc poinformowanym o treściart.60§3i§4kkoraz ustnie o podstawach zarzutu, między innymi na konwój wiozący pieniądzeL.Banku, niezwłocznie przyznał się do winy i oprócz wyjaśnienia okoliczności szeregu innych przestępstw, wskazał też na istotne okoliczności związane ze zdarzeniem, mającym miejsce w dniu 17 stycznia 2002 roku wR., podając miedzy innymi skład osobowy grupy, w tym też dane dotycząceD. R., pozwalające na zatrzymanie tego oskarżonego 18 sierpnia 2002 roku (k.8062, tom 41), potwierdził rolę, jaką każdy ze współoskarżonych odegrał w inkryminowanym zdarzeniu, fakt przestrzelenia konwojentowi kolana oraz ręki zmierzający do zaboru pistoletu i obezwładnienia,a nadto okoliczności związane z użyciem broni palnej przez oskarżonychJ. Ż.iW. S.. OskarżonyŚ.wskazał wówczas również, żew trakcie zdarzenia oskarżeni posługiwali się skradzionym uprzednio samochodem, potwierdził wysokość przedmiotu kradzieży oraz okoliczności związane z podziałem łupu. W tej sytuacji, przy braku jakichkolwiek szczegółowych informacji, jakich okoliczności dotyczyło wskazanie przez prokuratora faktycznych podstaw przedstawionych zarzutów, nie sposób oprzeć się wrażeniu, że w zgodzie z wykładniąart. 60 § 3 k.k.opisaną wyżej ujawnił on zgodnie ze swoją wiedzą okoliczności nieznane organom ścigania. Takiemu stanowisku nie sprzeciwia się określenie motywacji, jaką wówczas kierował sięM. Ś. (1), która nie musiała mieć charakteru ekspijacyjnego oraz to, że w sferze jego domysłów mogło pozostawać, iż organy ścigania dysponują już wówczas bliżej niesprecyzowanymi dowodami, pozwalającymi na ustalenia o jego udziale w zdarzeniu. Skoro zatem za uzasadnione w przypadkuM. Ś.Sąd Apelacyjny uznał zastosowanie w odniesieniu do czynu przypisanego mu wpkt XLVI art. 60 § 3 k.k., to konsekwencją tego, i to niezależnie od negatywnej oceny jego zachowania w trakcie zdarzenia noszącego cechy wysoce społecznie szkodliwego, niezbędnym stało się obligatoryjne nadzwyczajne złagodzenie kary za przypisany mu czyn i wymierzenie jej poniżej dolnego progu ustawowego zagrożenia, to jest wysokości 2 lat i 11 miesięcy pozbawienia wolności. W następstwie powyższego rozstrzygnięcia za trafny uznać trzeba też zarzut podniesiony przez obrońcęM. Ś.rażącej niewspółmierności kary łącznej, którą złagodzono do wysokości 12 lat, przy zastosowaniu zasady asperacji, aczkolwiek zbliżonej do wymiaru kumulatywnego. Niewątpliwie na złagodzenie kary łącznej wpływ musiała mieć postawa oskarżonegoM. Ś.w toku całego postępowania, wyrażająca się w pomocy organom ścigania i wymiaru sprawiedliwości w jak najpełniejszym wyjaśnieniu sprawy. Taka postawa oskarżonego winna przy wymiarze kary stanowić istotny bonus, na co właściwie zwrócił uwagę w apelacji jego obrońca, tym bardziej, że mimo niewątpliwych cech demoralizacji oskarżony ten nie był uprzednio karany, posiadał pozytywną opinię środowiskową oraz w zakładzie karnym i prowadził ustabilizowany rodzinnie tryb życia. Co się tyczy natomiast apelacji obrońcy oskarżonegoW. S., toz uwagi na postawę tego oskarżonego, w szczególności w pierwszych miesiącach śledztwa brak było powodów, aby przyjąć, że nawet z subiektywnego punktu widzenia jego wyjaśnienia nosiły cechy ujawniające istotne informacje nieznane organom ścigania, tym bardziej, że z pewnością obiektywnie takie nie były, jeśli zważyć na wcześniejsze wyjaśnieniaJ. Ż.iM. Ś.. Oskarżonyw związku z zarzutem napadu na konwój przewożący pieniądzeL.Banku, przesłuchany został już przez prokuratora w dniu zatrzymania, tj. 8 sierpnia 2002 roku i wówczas zaprzeczył on, aby brał udział w napadzie, o którym dowiedzieć się miałw pracy, wfirmie (...), bowiem w tym czasie przebywał w domu. Przyznał jednocześnie, że zna oskarżonychM. Ś.iJ. Ż., bowiem handlowałz nimi odzieżą (k.7514, tom 38). W związku z treścią takich wyjaśnień oskarżony ten w tym samym dniu został skonfrontowany zJ. Ż., w toku której to czynności, nie zmieniając dotychczasowej postawy stwierdził, że słyszał treść złożonych przez niego wyjaśnień, podnosząc, iż nie polegają one na prawdzie, stanowiąc niezrozumiałe dla niego pomówienie (k.7520 – 7522, tom 38). Oskarżony podobną postawę, nie przyznając się do winy zawarł w toku przesłuchania przed Sądem Rejonowym procedującym w przedmiocie zastosowania tymczasowego aresztowania (k.7523, tom 38). Podobnie postawy swej nie zmienił oskarżony w toku kolejnego przesłuchania mającego miejsce w dniu 12 sierpnia 2002 roku, podnosząc, że wyjaśnienia złoży dopiero po ustanowieniu obrońcy (k.7537, tom 38), który to fakt miał miejsce następnego dnia (k.7532). Mimo tego w toku kolejnego przesłuchania w dniu 24 stycznia 2003 roku w dalszym ciągu po przedstawieniu kolejnych zarzutów skorzystał z prawa odmowy składania wyjaśnień i odpowiedzi na pytania. Wskazać również należy, że z doręczonego mu postanowienia Sądu Okręgowego w Katowicach, wydanego w międzyczasie, bo w dniu 4 listopada 2002roku (k.7529) ponad wszelką wątpliwość wynikało, że materiałem dowodowym obciążającymW. S.w sprawie są między innymi wyjaśnienia wówczas współpodejrzanychJ. Ż.iM. Ś.. Faktyczne wyjaśnienia, w których oskarżony przyznał się do wszystkich zarzucanych mu czynówW. S.złożył po raz pierwszy dopiero po ponad pół roku od zatrzymania, po rozmowie z obrońcą (por. protokół przesłuchania z dnia 24 lutego 2003 roku, k.7647)i istotnie w toku kolejnych przesłuchań opisał wówczas rolę jaką odegrać miałw inkryminowanych zdarzeniach (k.7651, k.7657, k.7663, k.7669). Mając w polu widzenia naprowadzone wyżej fakty, wbrew twierdzeniom obrońcy oskarżonegoW. S., nawet na gruncie omówionej wyżej uchwały Sądu Najwyższego, nie sposób racjonalnie twierdzić, iż jego mandant ujawnił okoliczności, do których odwołuje sięart.60§3kk, aczkolwiek niewątpliwie przyznanie się do popełnionych czynów i ich potwierdzenie pozwalało na dokonanie weryfikacji dotychczasowego materiału dowodowego, poszerzając wiedzę o zarzucanych przestępstwach. Trafnie zatem Sąd Okręgowy za poszczególne czyny jednostkowe przypisane oskarżonemu orzekł kary oscylujące wokół dolnego progu ustawowego zagrożenia, nie znajdując tym samym podstaw do skorzystania z dobrodziejstwa ich nadzwyczajnego złagodzenia, wobec braku realizacji przesłanek zart. 60 § 3 k.k. Sąd Apelacyjny podzielił natomiast częściowo zawarty w apelacji obrońcy oskarżonego zarzut rażącej niewspółmierności kary, w szczególności w odniesieniu do czynu przypisanego mu w pkt CXVI zaskarżonego wyroku, na co niewątpliwie oprócz uprzedniej niekaralności oskarżonego i pozytywnych opinii środowiskowej oraz zakładu karnego miała wpływ późniejsza dodatnio oceniona postawa W.S.w procesie oraz wyeliminowanie z kwalifikacji prawnej przestępstwa zart. 157 § 1 k.k.Jeśli natomiast mieć w polu widzenia szereg okoliczności negatywnych związanych z tym czynem, rzutujących na ocenę stopnia społecznej szkodliwości, trafnie wyartykułowanych przez sąd a quo, sąd apelacyjny doszedł do przekonania, że karą wystarczająco realizującą w tym wypadku dyrektywy do jakich odwołuje się przepisart. 53 § 1 i § 2 k.k, będzie kara 8 lat pozbawienia wolności. W konsekwencji, mając w polu widzenia mnogość przypisanych oskarżonemu przestępstw, popełnienie ich w stosunkowo długim czasie w różnych miejscach i na szkodę różnych podmiotów sąd ad quem nie dopatrzył się przy wymiarze kary łącznej podstaw do zastosowania zasady absorpcji, dochodząc do przekonania, że w oparciu o zasadę asperacji, właściwym w przypadkuW. S.będzie wymierzenie kary 10 lat pozbawienia wolności. Na ukształtowanie takiego wymiaru kary miało też wpływ przyjęcie zasady wewnętrznej sprawiedliwości kary, jeśli zważyć, że przy zdecydowanie większej ilości przestępstw przypisanychM. Ś. (1)i jego znacząco wiodącej roli, którą w nich odegrał orzeczono wobec niego łącznie karę 12 lat pozbawienia wolności. W odniesieniu do oskarżonegoW. S., co do czynu przypisanego mu wpkt CXXIV, wobec błędu Sądu Okręgowego i braku zaskarżenia tego faktu na niekorzyść oskarżonego odnośnie poprawności zastosowania w podstawie prawnej wymiaru kary przepisuart. 60 § 3 k.k., na co sąd ten zwrócił uwagę na str. 95 pisemnych motywów, koniecznym stało się w efekcie takie ukształtowanie kary, która realizowałaby wymóg wynikający zart. 60 § 6 pkt 1 k.k., a więc orzeczenie jej poniżej 3 lat pozbawienia wolności. Tym samym, jak i w odniesieniu do pozostałych oskarżonych, Sąd Apelacyjny wymierzył oskarżonemuW. S.karę 2 lat pozbawienia wolności. Biorąc pod uwagę naprowadzone wyżej argumenty Sąd Apelacyjny nie znalazł również podstaw do uwzględnienia apelacji prokuratora, który w istocie rzeczy nie wyartykułował żadnych nowych, istotnych okoliczności, których nie miałby w polu widzenia sąd meriti. Nie budzi wątpliwości, że czyny przypisaneW. S.cechował wysoki poziom społecznej szkodliwości, w szczególności w odniesieniu do napadu rabunkowego na konwój ochraniający mienieL.Banku, tym bardziej, że oskarżony był pracownikiem tej firmy ochroniarskiej, a aktywnie uczestniczyłw planowaniu rozboju, wykorzystując wiedzę uzyskana w zakładzie pracy. Zgodzić można się również z twierdzeniem lansowanym przez prokuratora, iż mnogość przypisanych oskarżonemu czynów oraz sposób ich popełnienia niewątpliwie przemawia za znacznym poziomem jego demoralizacji. Podkreślić natomiast należy, iż okoliczności te, jak również brak podstaw do zastosowania wobec oskarżonego dobrodziejstwa zart. 60 § 3 k.k.determinują wymiar kar jednostkowych, których w apelacji prokurator przecież niekontestował, a nie mogą mieć kardynalnego znaczenia dla wymiaru kary łącznej, za wyjątkiem ilości przypisanych czynów. Jeżeli zatem uwzględnić powyższe, a nadto fakt, iż w istocie rzeczy modus operandi działania oskarżonego był podobny, a swoją działalnością przestępczą naruszał w istocie tożsame dobra chronione prawem, to niewątpliwie przy uwzględnieniu dodatkowo argumentacji, na którą już wcześniej powołał się sąd ad quem, brak było podstaw zaaprobowania orzeczenia wobecW. S.maksymalnego wymiaru kary łącznej, jak postulował to oskarżyciel. Co się tyczy oskarżonegoA. K. (1): O ile apelacja prokuratora nie zasługiwała na uwzględnienie, o tyle częściowo argumenty przytoczone w apelacji obrońcy skutkowały złagodzeniem wobec oskarżonego kary łącznej pozbawienia wolności. Zgodnie z dominującymi poglądami doktryny i orzecznictwa, truizmem jest stwierdzenie, że dla wymiaru kary łącznej nie mają znaczenia okoliczności, które winny być brane pod uwagę przy wymiarze kar jednostkowych, tak by te, były adekwatne do stopnia społecznej szkodliwości czynu oraz zawinienia. Niewątpliwie na wymiar kary łącznej natomiast wpływ ma ilość przypisanych przestępstw, rozbieżności dóbr nimi naruszonych, jak również dysproporcje miejsca i czasu ich popełnienia, czy też różnorodność pokrzywdzonych. Jeśli przyjrzeć się bliżej zarzutowi zawartemu w apelacji prokuratora, który nie został znacząco rozwinięty i umotywowany w części pisemnej, zauważyć trzeba, że w istocie domagając się podwyższenia wobec oskarżonego kary łącznej do pułapu maksymalnego, oskarżyciel położył nacisk na te okoliczności, które mają zasadniczy wpływ na wymiar kar jednostkowych (brutalny sposób działania, charakter naruszonych dóbr, stopień społecznej szkodliwości czynów), a te przecież, o czym przekonuje lektura omawianego środka odwoławczego nie zostały kontestowane. Prokurator nie znalazł również powodów do sfalsyfikowania tezy, iż wyjaśnieniaA. K. (1)złożone konsekwentnie w toku całego postępowania, jako obiektywne i niepodważalne stanowiły, tak dla organów ścigania, jak i sądu podstawę ustaleń faktycznych, wzbogacając wiedzę o inkryminowanych zdarzeniach. Jednocześnie oskarżyciel nie kwestionował również faktu uprzedniej niekaralności oskarżonego oraz jego pozytywnych opinii środowiskowej i z zakładu karnego, a także prawidłowości w większości wypadków skorzystania przez niego z dobrodziejstwa, wynikającego z treści przepisuart. 60 § 3 k.k.. Niewątpliwie zatem jedynie fakt wielości przypisanych oskarżonemu przestępstw – jak chciałby tego prokurator - mógłby stanowić o potrzebie zaostrzenia wobec wspomnianego oskarżonego wymiaru kary łącznej. Faktem niezaprzeczalnym również jest i to, że oskarżony dopuścił się przestępstw w stosunkowo długim okresie czasu, w różnych miejscach, a nadto działał na szkodę różnych podmiotów. Okoliczności te znacząco rzutowały na potrzebę surowego potraktowania oskarżonego, przy wymiarze kary łącznej, co miał w polu widzenia sąd meriti, ale też Sąd Apelacyjny, który nieznacznie w tym zakresie zreformował rozstrzygnięcie na korzyść oskarżonego, podzielając częściowo wywody apelacji jego obrońcy. Zgodzić można się przy tym z oskarżycielem, iż wskazane wyżej przesłanki mogą przemawiać za stosunkowo wysokim stopniem zdemoralizowania oskarżonego, niemniej jednak okoliczność ta znalazła swój wystarczający wyraz w orzeczeniu kary łącznej 10 lat pozbawienia wolności, która – jeśli uwzględnić postawę oskarżonego w procesie – jest na tyle wysoka, że spełni swe funkcje ogólnoprewencyjne, a nadto może skutecznie readaptować społecznie oskarżonego. W tym wypadku rację przyznać należy obrońcy, odwołującego się do względów natury sprawiedliwościowej, który podniósł, że orzeczona kara łączna wobec jego mandanta winna być niższa od kary wymierzonej oskarżonemuM. Ś. (3), skoro temu ostatniemu przypisano niemal dwukrotnie więcej przestępstw oraz dominującą rolę przy ich popełnieniu. Mając tym samym na względzie skuteczne zaoferowanie przez oskarżonego współpracy z organami ścigania i wymiaru sprawiedliwości, Sąd Apelacyjny uznał, że wbrew stanowisku wyrażonemu w apelacji prokuratora, pożądane w sprawie jest relatywnie nieznaczne złagodzenie oskarżonemu łącznego wymiaru kary, aczkolwiek rezultat tego z pewnością nie odpowiada w całości intencji obrony. Co się tyczy oskarżonegoD. R.: Apelacja prokuratora zasługiwała na częściowe uwzględnienie mimo, że nie do końca sąd ad quem podzielił w tym zakresie wnioski omawianej skargi odwoławczej. Niewątpliwie zgodzić się należy z oskarżycielem, iż Sąd Okręgowy nie nadał należytego znaczenia, przy wymiarze kary poprawnie przyjętym faktom związanymz ustaleniami strony przedmiotowej przypisanego oskarżonemu przestępstwa, cechującego się wyjątkowo wysokim stopniem społecznej szkodliwości. Przestępstwo to, co należy dobitnie podkreślić, popełnione zostało grupowo, było profesjonalnie przygotowane, a tym samym świadczące o premedytacji działania. Zostało ono popełnione w miejscu publicznym, przy świadomości oskarżonego posłużenia sięw jego trakcie przez innych współoskarżonych bronią palną, jak również świadomości możliwości rabunku mienia o znaczącej wartości. Wprawdzie oskarżonyD. R.przy realizacji przypisanego mu czynu w relacji do pozostałych sprawców odegrał drugorzędną rolę, niemniej jednak nie sposób twierdzić, że była to rola nieistotna, jeśli zważyć, iż to właśnie on dał sygnał pozostałym napastnikomo wyjeździe z banku konwoju z pieniędzmi. Trudno także za nieistotną uznać korzyść majątkową, którąD. R.uzyskał z tego przestępstwa, stanowiącą kwotę 3.000 zł, a więc co najmniej kilkukrotnie przewyższającą najniższe wynagrodzenia pracownicze. Z drugiej jednak strony nie sposób nie zauważyć także okoliczności istotnie łagodząco kształtujących wymiar kary, na które trafnie w motywach pisemnych wskazał Sąd Okręgowy (uprzednia niekaralność, pozytywna charakterystyka środowiskowa oskarżonego oraz miejsca izolacji, ustabilizowany tryb życia, przyznanie się do winy i złożenie wyjaśnień, uwzględnionych przy dokonaniu ustaleń faktycznych). Należy mieć również w polu widzenia i to, iż na etapie postępowania odwoławczego wyeliminowano z kwalifikacji prawnej przypisanego oskarżonemu przestępstwa przepisart. 157 § 1 k.k., skoro nie łączono przyczynowo jego działaniaz obrażeniami ciała, stwierdzonymi uP. S.. Tym samym wprawdzie przyznać należy rację prokuratorowi, iż orzeczenie wobec oskarżonego kary na poziomie najniższego progu ustawowego zagrożenia za przypisany mu czyn – jak uczynił to sąd meriti – świadczy o jej rażącej łagodności, na co wskazuje doświadczenie zawodowe, niemniej jednak w ocenie Sądu Apelacyjnego nieuprawnionym byłoby też podzielenie w całości wniosku apelacji, domagającego się wymierzenia kary 5 lat pozbawienia wolności. Jeśli zatem mieć w polu widzenia wszystkie, tak pozytywne, jak i negatywne przesłanki kształtujące wymiar kary, do których odwołuje się treśćart. 53 § 1 i § 2 k.k., uznać należało, że w przypadku oskarżonegoD. R.adekwatnym będzie wymierzenie mu kary 4 lat pozbawienia wolności, co skłoniło w tym zakresie Sąd Apelacyjny do niekorzystnego dla oskarżonego zreformowania zaskarżonego wyroku. Co się tyczy oskarżonegoP. M. (1): Mając w polu widzenia granice wniesionych środków odwoławczych, omówionych na wstępie niniejszego uzasadnienia, uznać należało, że tak apelacja prokuratora, jak i obrońcy oskarżonego nie zasługiwały na uwzględnienie i nie przemawiały o potrzebie destabilizacji wyroku w omawianym fragmencie. Jak wynika z lektury pisemnych motywów zaskarżonego wyroku sąd pierwszej instancji trafnie wyartykułował okoliczności wymiaru kary jednostkowej za czyn polegający na usiłowaniu napadu rabunkowego na szkodęP. Z. (1), jak również nie dopuścił się błędu świadczącego o rażącej niewspółmierności kary, stosując przy jej wymiarze zasadę absorpcji. Zgodzić należy się z prokuratorem, że zachowanie oskarżonego oraz jego zaangażowanie w inkryminowany napad rabunkowy ocenić należy wysoce krytycznie. Niewątpliwie to właśnie ten oskarżony odegrał w omawianym przestępczym przedsięwzięciu dominującą, organizatorską rolę, szczegółowo planując role poszczególnych sprawców. Nie budzi też wątpliwości, iż przestępstwo to miało grupowy i premedytowany charakter i wiązało się jednocześnie z naruszeniem prawidłowego funkcjonowania miejsca publicznego, do którego można zaliczyć kawiarenkę internetową i rozgrywało się w porze nocnej. Oskarżony ten miał również pełną świadomość możliwości brutalnego zachowania się napastników wobec pokrzywdzonego, jak również liczył na znaczące łupy tego przestępstwa. Tym samym uznać trzeba, że wskazane okoliczności kreowały wysoki stopień społecznej szkodliwości przypisanego mu czynu, który winien znaleźć odzwierciedlenie w karze. Dla wymiaru tej kary niekorzystnie dla oskarżonego usytuować należało też zmienne jego zachowanie w warunkach zakładu karnego, skoro początkowo był on silnie związany z podkulturą więzienną. Z drugiej jednak strony oskarżonyP. M.nie był dotychczas karany, posiadał pozytywną opinię środowiskową, a nadto w przypisanym mu czynie nie realizował bezpośrednich czynności wykonawczych. Zauważyć również trzeba i to, iż przypisane mu przestępstwo w efekcie zakończyło się w stadialnej fazie usiłowania, co nieco łagodniej pozwala ukształtować stopień społecznej szkodliwości. Jeśli z kolei przyjrzeć się argumentom zaoferowanym w apelacji obrońcy, na które częściowo już zwrócono uwagę, przyjmując je jako łagodzące, w tym również fakt okazania przez oskarżonego skruchy i w efekcie przyznania się do winy, to stwierdzić należy, że przesłanki te w całości miał w polu widzenia sąd meritii należycie je ocenił wymierzając karę. Brak podstaw do złagodzenia omawianej kary jednostkowej nie dawał tym samym powodu do zaaprobowania wniosku obrońcy oskarżonego o złagodzenie kary łącznej, skoro tą orzeczono z zastosowaniem zasady absorpcji. Jeśli natomiast zważyć na apelacje prokuratora, to z kolei brak podstaw do zaostrzenia kary jednostkowej, nie stanowił o potrzebie zaostrzenia wymiaru kary łącznej. Niewątpliwie czyny zart. 13 § 1 k.k.w zw. zart. 280 § 2 k.k.orazzart.263§2kkprzypisane oskarżonemu ściśle łączą się ze sobą od strony tak podmiotowej, jak i przedmiotowej, stanowiąc o realizacji jednego zamiaru, a tym samym za w pełni uzasadnione uznać należało w takim układzie przy wymiarze kary łącznej, zastosowanie zasady absorpcji. Zastosowaniu tej zasady nie sprzeciwia się też istotnie, przypisanie oskarżonemu w pkt. CXXXIII przestępstwa zart. 276 k.k., mimo że czyn ten jest przedmiotowo różny od pozostałych i chroni odmienne dobro prawne. Gdyby bowiem w takim wypadku ukształtować karę łączną w oparciu o zasadę asperacji, jak postulował w apelacji prokurator, którą to tendencję możnaby uznać za słuszną, niemniej jednak w efekcie podwyższenie tej kary miałoby znaczenie symboliczne i tym samym w żadnej mierze nie świadczyłoby o rażącej jej niewspółmierności w rozumieniu do jakiego odwołuje się wykładnia art.438pkt4kpk. Mając powyższe na względzie Sąd Apelacyjny uznał za stosowne zaaprobowanie zaskarżonego wyroku w części dotyczącej oskarżonegoP. M. (1). Co się tyczy oskarżonegoJ. O. (1): Również w przypadku tego oskarżonego apelacje tak prokuratora, jakii obrońcy nie zasługiwały na uwzględnienie, przy czym w znacznej części można tu odwołać się też do argumentacji wskazanej przez sąd odwoławczy przy uzasadnieniu rozstrzygnięcia dotyczącego oskarżonegoP. M. (1). Także i w tym wypadku Sąd Apelacyjny nie znalazł wystarczających powodów do zreformowania w tym fragmencie omawianego orzeczenia, zgodnie z intencją skarżących. Mając w polu widzenia wszystkie wskazane wyżej okoliczności, które świadczyły o wysokim stopniu społecznej szkodliwości czynu z art.art. 13 § 1 k.k.w zw. zart. 280 § 2 k.k., w tym dodatkowo fakt, iżJ. O. (1)znajdował sięw grupie napastników realizujących bezpośrednie czynności wykonawcze wewnątrz kawiarenki internetowej, nie sposób jednocześnie nie dostrzec, na co trafnie wskazuje obrońca oskarżonego, iż w istocie rzeczy w trakcie inkryminowanego zdarzenia oskarżony ten zachowywał się o ile nie w sposób bierny, to z pewnością znacząco mniej aktywny od pozostałych, skoro to nie on używał przemocy wobec pokrzywdzonego, jak również nie starał się on używać broni palnej, którą faktycznie jedynie demonstracyjnie się posługiwał. Podkreślić trzeba i to, iż skoro omawiane przestępstwo zostało wyodrębnione tak w akcie oskarżenia, jak i w zaskarżonym wyroku, to niewątpliwie późniejsze niezwykle tragiczne skutki, które wystąpiły na miejscu zdarzenia, związane z pozbawieniem życia obecnych tam funkcjonariuszy policji, nie mogą mieć wpływu na wymiar kary za omawiane przestępstwo, tym bardziej, że oskarżony ten nie zdecydował się na oddanie strzału z posiadanego pistoletu(...)Zwrócić też należy uwagę na okoliczności łagodzące, jak choćby zakończenie rozboju w fazie usiłowania, przyznanie się oskarżonego do winyi niekwestionowanie w wyjaśnieniach udziału w inkryminowanym czynie oraz jego uprzednią niekaralnością i pozytywną charakterystyką środowiskową, a takżez miejsca izolacji, którym trafnie Sąd Okręgowy nadał znaczenie przy wymiarze kary. Reasumując zatem stwierdzić trzeba, iż argumentacja przytoczona w apelacjach prokuratora i obrońcy, która nie oferuje okoliczności, na które nie zwróciłby uwagi sąd meriti nie daje też podstaw do zreformowania zaskarżonego wyroku w kierunkach przez strony pożądane i odstąpienia od stabilizacji tego rozstrzygnięcia. Kierując się tą samą argumentacją, jak i w przypadku oskarżonegoP. M. (1), bez potrzeby ponownego jej przytaczania, Sąd Apelacyjny nie znalazł też wystarczających powodów do uznania ukształtowanej w oparciu o zasadę absorpcji kary łącznej, za rażąco niewspółmierną w rozumieniu, o jakim mowa wart. 438 pkt 4 k.p.k. Jednocześnie orzekając poza zakresem apelacji, w trybie wynikającymzart. 440 k.p.k.i w oparciu o argumenty tożsame, jak w przypadkuA. Ż., Sąd Apelacyjny nie znalazł podstaw do przyjęcia, iż oskarżonyJ. O. (1)nawet w sposób krótkotrwały nielegalnie posiadał pistolet(...), wraz z amunicją do niej, co skutkować musiało wyeliminowaniem tego stwierdzenia z opisu przypisanego mu czynu w pkt CXXXII wyroku. Co się tyczy oskarżonegoG. O.: Jakkolwiek apelacja prokuratora zasługiwała na częściowe uwzględnienie, niemniej jednak nie tak dalekie, aby skutkować miało to w konkretnym wypadku koniecznością odstąpienia wobec tego oskarżonego od dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia wykonania orzeczonej kary pozbawienia wolności. Wprawdzie zgodzić można się z prokuratorem, iż okoliczności przypisanego oskarżonemu przestępstwa noszą cechy czynu wysoce społecznie niebezpiecznego,a nadto realizującego znamiona różnych przepisów ustawy karnej, o czym świadczy świadomość pomocy w ukryciu sprawców niezwykle groźnego przestępstwa, co przemawiało za potrzebą zaostrzenia wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności, niemniej jednak nie w takiej wysokości, jak wynikać miałoby to z apelacji. Zważyć przy tym należy, że dopuszczając się przestępstwa oskarżony znajdował się w specyficznej sytuacji motywacyjnej, bowiem wśród osób, które chciał w przestępczy sposób chronić znajdował się jego brat. Podkreślić trzeba również i to, że oskarżony posiada pozytywną opinię środowiskową, nie był dotychczas karany i nic nie przemawia za tym, by uznać, że przypisane mu przestępstwo nie było incydentalnym w jego życiu. To, że oskarżony nie przyznał się w całości do zarzucanego mu czynu realizując w ten sposób linię swojej obrony, nie może mieć też istotnego, negatywnego znaczenia dla oceny jego osobowości, wskazującej na potrzebę resocjalizacji w warunkach więziennych. Naprowadzone wyżej dane osobopoznawcze o wymienionym oskarżonymi dotychczasowy tryb jego życia, według Sądu Apelacyjnego, stanowią pozytywną przesłankę prognostyczną, pozwalającą uznać, że w przyszłości będzie on przestrzegał porządku prawnego, a w szczególności nie popełni przestępstwa, co realizuje wymóg, o jakim mowa wart.69§1i§2kk. Jakkolwiek ważąc wszelkie okoliczności Sąd Apelacyjny uznał za stosowne podwyższenie do 2 lat orzeczonej wobecG. O.kary pozbawienia wolności, to jednak jednocześnie za trafną, za Sądem Okręgowym przyjął też tezę, że warunkowe zawieszenie wykonania tej kary spełni swe ustawowe cele, w tym także ogólnoprewencyjne. Jednocześnie za pożądane sąd drugiej instancji uznał nałożenie na oskarżonego w okresie próby, którą wydłużono do 5 lat, obowiązku probacyjnego w postaci wykonywania pracy zarobkowej, skoro za czynnik niewątpliwie kryminogenny uważać trzeba prowadzenie pasożytniczego trybu życia. Mając zatem w polu widzenia treść przepisówart. 72 § 2 pkt 4 k.k.iart. 73 § 1 k.k.Sąd Apelacyjny doszedł do przekonania, iż prawnie właściwą będzie kontrola postępów resocjalizacyjnych oskarżonego, wyrażona w oddaniu go w czasie próby pod dozór kuratora sądowego, tym bardziej, jeśli zważyć, że w okresie dorastania,a więc kształtowania osobowości nie miał on dobrych kontaktów w środowisku rodzinnym z ojcem, szukając satysfakcjonującego zaspokojenia niezwykle napiętych potrzeb w nieodpowiedniej grupie rówieśniczej. Jednocześnie też trafnie w motywach apelacji prokurator zwrócił uwagę na błąd w kwalifikacji prawnej przypisanego oskarżonemu czynu, skoro zamiastart. 239 § 1 k.k.kumulatywnie przyjętoart. 339 § 1 k.k., co niewątpliwie nosiło cechy oczywistej omyłki pisarskiej i tym samym wymagało konwalidowania w wyroku sądu odwoławczego. Co się tyczy oskarżonegoR. J.: Tak apelacja prokuratora, jak i obrońcy nie zasługiwały na uwzględnienie. Wprawdzie orzekając w przedmiocie, tak kar jednostkowych, jak i kary łącznej Sąd Okręgowy stosunkowo lapidarnie umotywował ten fragment orzeczenia, co należy ocenić krytycznie, niemniej jednak w efekcie finalnym uznać należało, że powyższe uchybienie nie miało wpływu na treść zaskarżonego wyroku, mimo że nadmiernie koncentrowało uwagę na stronie przedmiotowej przestępstw przypisanych oskarżonemu i ewentualnych skutkach, jakie te przestępstwa oraz strzeleckie szkolenie oskarżonychJ. Ż., W.S.iM. Ś.wywarło wpływ na ich przestępczą działalność. Kierując się daleko posuniętą ostrożnością można zgodzić się z poglądem wyrażonym w zaskarżonym wyroku, iż wprawdzie nieświadomie, aczkolwiek pośrednio, takie działania oskarżonego pomogły wyżej wymienionym oskarżonym w późniejszym wykorzystaniu umiejętności strzeleckich oraz posługiwania się bronią, przy realizacji przestępstwa. Zwrócić trzeba uwagę i na to, że oskarżonyR. J.był dyplomowanym i wysoce wyspecjalizowanym oficerem Wojska Polskiego, pełniąc w nim znaczące funkcje. Początkowo jego kariera zawodowa przebiegała bez zastrzeżeń, będąc pozytywnie oceniana przez przełożonych, niemniej jednak późniejsza opinia o nim uległa zmianie, skoro jużw trakcie służby dopuszczał się przestępstw, będących przedmiotem późniejszej karalności, a nadto z uwagi na to, że nie poszerzał wiedzy, przejawiał lekceważący stosunek do punktualności, stosował własne normy etyczne, sam ustalając hierarchię ważności zadań. Podkreślić trzeba też i to, że oskarżony podejmując się szkolenia strzeleckiego wymienionych wyżej oskarżonych nie tylko sprzedawał nielegalnie znaczną ilość różnej amunicji, ale też mimo doświadczenia zawodowego, w sposób wysoce nieodpowiedzialny dopuszczał do sytuacji, iż na strzelnicach korzystali oniz własnej, krótkiej broni palnej, nie sprawdzając przy tym, czy nie posiadają jej nielegalnie. Charakterystyczne jest również i to, że pierwszego z przypisanych przestępstw zart.263§1kk, które rozciągnięte było w czasie, oskarżonyR. J.dopuścił się w trakcie czynnego pełnienia obowiązków służbowych. Niewątpliwym również jest, że oskarżony był wcześniej kilkakrotnie karany za różne przestępstwa,a to nielegalne posiadanie broni, oszustwo, fałszerstwo dokumentów, czy płatną protekcję. Powyższe okoliczności ewidentnie świadczą o tym, że oskarżony przejawia lekceważący stosunek do obowiązujących norm etycznych i prawnych, co nie daje gwarancji przestrzegania przez niego w przyszłości porządku prawnego i oceny tej nie może zmienić nawet pozytywna opinia środowiskowa. Tym samym, wprawdzie brak jest podstaw do uznania za apelacją prokuratora, iż orzeczona wobec oskarżonegoR. J.bezwzględna kara 2 lat pozbawienia wolności nosi cechy rażącej łagodności, niemniej jednak brak pozytywnej prognozy kryminologiczno – społecznej, o której mowa była wyżej, stosownie do uregulowania wynikającego zart.69§1i§2kk, nie pozwala jednocześnie na uwzględnienie apelacji obrońcy, domagającego się warunkowego zawieszenia wykonania orzeczonej wobec oskarżonego kary. Jednocześnie zauważyć należy, że trafnie przyjęty przez Sąd Okręgowy wymiar kary stwarza oskarżonemu możliwość skorzystania w postępowaniu wykonawczymz dobrodziejstwa, o jakim mowa wart. 152 k.k.w., o ile spełnione zostaną warunki przewidziane tym przepisem. Reasumując zatem Sąd Apelacyjny uznał, że obie omawiane skargi odwoławcze nie dostarczyły wystarczających argumentów, które nakazywałyby na odmienne od przyjętego w zaskarżonym wyroku, ukształtowania kary wobec oskarżonegoR. J.. Tym samym orzeczono, jak w części dyspozytywnej. W podsumowaniu stwierdzić należy, że zaskarżony wyrok wymagał zreformowania jedynie w częściach, do których szczegółowo odniesiono się powyżej w niniejszych pisemnych motywach. Jednocześnie w związku ze zmianą zaskarżonego wyroku w częściach dotyczących wymiaru kary Sąd Apelacyjny dokonał na nowo zaliczenia na poczet odmiennie ukształtowanych kar pozbawienia wolności, w przypadku części oskarżonych czasu ich izolacji, stosownie do wymagań wynikających zart. 63 § 1 k.k., a w szczególności wobec oskarżonych nadal osadzonych w zakładach karnych, zaliczenia tego dokonano do dnia wyrokowania w postępowaniu odwoławczym. Wobec treści wyroku, a nadto w sytuacji orzeczenia wobec oskarżonych długotrwałych kar pozbawienia wolności, Sąd Apelacyjny w oparciu o przepisart. 624 k.p.k.zwolnił ich od ponoszenia kosztów sądowych postępowania odwoławczego, obciążając nimi Skarb Państwa.

15/150000/0001006/AKa

Sąd Apelacyjny w Katowicach

II Wydział Karny

154505000005127_XVII_AmC_000107_2007_Uz_2008-05-20_001

XVII AmC 107/07

2008-05-20 02:00:00.0 CEST

2015-03-06 19:15:04.0 CET

2015-02-13 14:24:24.0 CET

15450500

5127

SENTENCE

Sygn. akt XVII AmC 107/07 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 20 maja 2008r. Sąd Okręgowy w Warszawie Wydział XVII Ochrony Konkurencji i Konsumentów w składzie: Przewodniczący SSO Wanda Czajkowska Protokolant: Dorota Łęczycka po rozpoznaniu w dniu 20 maja 2008r., w Warszawie na rozprawie sprawy z powództwa Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów przeciwko (...) Spółce z o.o. w K. o uznanie postanowień wzorca umowy za niedozwolone I. uznaje za niedozwolone i zakazuje wykorzyst

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Paula Wiaterska" xVersion="1.0" xLang="PL" xYear="2007" xEditor="pwiaterska" xToPage="3" xPublisher="pwiaterska" xFlag="published" xEditorFullName="Paula Wiaterska" xDocType="Uz" xml:space="preserve" xFromPg="1" xVolNmbr="000107" xVolType="15/450500/0005127/AmC"> <xName>Wyrok</xName> <xBlock> <xText>Sygn. akt XVII AmC 107/07</xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText>Dnia 20 maja 2008r.</xText> <xText>Sąd Okręgowy w Warszawie Wydział XVII Ochrony Konkurencji i Konsumentów w składzie:</xText> <xText xALIGNx="left">Przewodniczący SSO Wanda Czajkowska Protokolant: Dorota Łęczycka</xText> <xText>po rozpoznaniu w dniu 20 maja 2008r., w Warszawie na rozprawie sprawy z powództwa Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów przeciwko <xAnon> (...) Spółce z o.o.</xAnon> w <xAnon>K.</xAnon> o uznanie postanowień wzorca umowy za niedozwolone</xText> <xText>I. uznaje za niedozwolone i zakazuje wykorzystywania w obrocie z konsumentami postanowień wzorca umownego o nazwie „Przedwstępna umowa ustanowienia odrębnej własności lokalu i przedwstępna umowa kupna sprzedaży" o treści:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText>§ 5a „<xAnon>A.</xAnon> <xAnon> (...)</xAnon> zastrzega sobie prawo dokonywania jednostronnych, a koniecznych, zmian w dokumentacji projektowej Budynku".</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText>§ 7 ust. 2 zd. 1 <xAnon>(...)</xAnon> <xAnon> (...)</xAnon> może odstąpić ze skutkiem natychmiastowym, bez wyznaczania dodatkowego terminu i bez odrębnego wezwania do zapłaty, od niniejszej Umowy i tym samym nie przystąpić do zawarcia przyrzeczonej umowy sprzedaży Lokalu Mieszkalnego w przypadku, gdy Kupujący opóźni się: a) powyżej 30 (trzydziestu) dni z wpłatą którejkolwiek z rat z określonych w § 2 ust. 3 b), c), d), e), f), g) lub; b) powyżej 30 (trzydziestu) dni z wpłatą odsetek określonych w § 2 ust. 9"</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText>§ 7 ust. 2 zd. 2 „W takim przypadku <xAnon>A.</xAnon> <xAnon> (...)</xAnon> zwróci Kupującemu wszystkie wpłacone przez niego zgodnie z niniejsza Umową nominalne kwoty, o których mowa w § 2 ust. 3, potrącając z nich karę umowną w wysokości 10% ceny Lokalu Mieszkalnego brutto określonej w § 1 ust. 2, przy czym zwrot wymienionych kwot nastąpi w terminie do 30 (trzydziestu) dni po zawarciu</xText> </xUnit> <xText xALIGNx="left">przez <xAnon>A.</xAnon> investment z innym nabywcą przedwstępnej umowy sprzedaży Lokalu Mieszkalnego będący przedmiotem niniejszej umowy".</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">4</xName> <xText>§ 7 ust. 3 akapit 1 i 2 „Do czasu przekazania przez <xAnon>A.</xAnon> <xAnon> (...)</xAnon> Lokalu Mieszkalnego, Kupujący może odstąpić od niniejszej umowy. W takiej sytuacji <xAnon>A.</xAnon> <xAnon> (...)</xAnon> zwróci Kupującemu wszystkie wpłacone przez niego zgodnie z niniejszą Umową nominalne kwoty, o których mowa w § 2 ust. 3, potrącając z nich karę umowną w wysokości 10% ceny Lokalu Mieszkalnego brutto określonej w § 1 ust. 2, przy czym zwrot wymienionych kwot nastąpi w terminie do 30 (trzydziestu) dni od dnia zawarcia przez <xAnon>A.</xAnon> <xAnon> (...)</xAnon> z innym nabywcą przedwstępnej umowy sprzedaży Lokalu Mieszkalnego będącego przedmiotem niniejszej Umowy. W przypadku gdyby umowa przyrzeczona nie została zawarta w terminie zawartym w wezwaniu doręczonym Kupującemu, z przyczyn leżących po stronie Kupującego, <xAnon>A.</xAnon> <xAnon> (...)</xAnon> może odstąpić od niniejszej umowy. W przypadku odstąpienia od niniejszej umowy na warunkach określonych w zdaniu poprzednim, <xAnon>A.</xAnon> <xAnon> (...)</xAnon> zobowiązuje się zwrócić Kupującemu wpłacone przez niego kwoty na poczet ceny sprzedaży Lokalu Mieszkalnego określonej w § 1 ust. 2, pomniejszone o karę umowną wynoszącą</xText> </xUnit> <xText xALIGNx="left">15% wartości brutto Lokalu Mieszkalnego oraz pomniejszone o kwoty z tytułów</xText> <xText>opisanych w § 8 ust. 4 i § 11 ust. 3, przy czym zwrot tych kwot nastąpi nie wcześniej niż do czasu zawarcia umowy sprzedaży Lokalu Mieszkalnego z innym nabywcą, jednakże nie później niż w terminie 30 (trzydziestu) dni od dnia zawarcia takiej umowy z zastrzeżeniem akapitu poniższego".</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">5</xName> <xText xALIGNx="left">§7 ust. 3 akapit 3 „Ponadto w przypadku gdyby do zawarcia umowy</xText> </xUnit> <xText xALIGNx="left">przyrzeczonej zgodnie z postanowieniami niniejszej umowy nie doszło z</xText> <xText>przyczyn leżących po stronie Kupującego, zaś Lokal Mieszkalny został Kupującemu wydany w posiadanie, strona ta jest zobowiązana do niezwłocznego opuszczenia i opróżnienia Lokalu oraz zwrotnego wydania go w posiadanie <xAnon>A.</xAnon> <xAnon> (...)</xAnon>. W takim przypadku:</xText> <xText>- dobrowolne opuszczenie Lokalu i wydanie go w posiadanie <xAnon>A.</xAnon> <xAnon> (...)</xAnon>w stanie technicznym niepogorszonym - jest warunkiem dokonania rozliczenia</xText> <xText>wpłaconych przez stronę zobowiązaną do kupna kwot, na zasadach określonych w akapicie powyżej.</xText> <xText>- Kupujący oświadcza, że nie będzie podnosił względem <xAnon>A.</xAnon> <xAnon> (...)</xAnon> żadnych roszczeń (w tym roszczeń o charakterze odszkodowawczym) z tytułu zwrotu poniesionych nakładów na wykończenie przedmiotowego lokalu mieszkalnego."</xText> <xText>§ 7 ust. 7 „Nie przewidziane przez Sprzedającego okoliczności, za które Sprzedający nie ponosi odpowiedzialności, - w szczególności spowodowane przedłużającą się procedurą zmierzającą do uzyskania decyzji administracyjnych oraz wymaganych na tych decyzjach klauzul lub też niesprzyjających warunków atmosferycznych - będą skutkowały przesunięciem terminu rozpoczęcia i zakończenia budowy Budynku i lokalu oraz wydania lokalu Kupującemu i zawarcia umowy przyrzeczonej, bez konieczności podpisywania aneksów do niniejszej umowy przedwstępnej."</xText> <xText>§ 8 ust. 5 „Planowane ostateczne wykończenie Budynku, wraz z ukształtowaniem terenu wokół niego, nastąpi do 4 (czterech) miesięcy od zakończenia budowy Budynku, przy czym strony oświadczają i wyrażają zgodę, że termin ten może ulec przedłużeniu z przyczyn niezależnych od stron, a w szczególności z przyczyn atmosferycznych."</xText> <xText>§ 8 ust. 6 „<xAnon>A.</xAnon> <xAnon> (...)</xAnon> ma prawo zgodnie z własnym uznaniem oraz według zasad słuszności do ustanowienia takich regulacji, które są konieczne dla określenia sposobu do zagospodarowania <xAnon> (...)</xAnon>, w szczególności dotyczących użytkowania i utrzymania wspólnych powierzchni i urządzeń Budynku, oraz innych spraw związanych z użytkowaniem tego Budynku, a Kupujący wyraża na to zgodę."</xText> <xText>§ 10 ust. 1 „Strony postanawiają, że zmiany w powierzchni użytkowej do 3% wybudowanego Lokalu Mieszkalnego nie mają wpływu na cenę Lokalu Mieszkalnego. Jeżeli zmiany w powierzchni użytkowej będą przekraczały 3% to jedynie nadwyżka bądź niedomiar tej powierzchni powyżej lub poniżej 3% będą wyrównane w cenie ostatecznej."</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">10</xName> <xText>§ 10 ust. 2 „Strony postanawiają, że do dnia podpisania umowy przyrzeczonej sprzedaży, Kupujący może dokonać własnych prac adaptacyjnych w Lokalu Mieszkalnym, jednakże pod warunkiem uzyskania od <xAnon>A.</xAnon> <xAnon> (...)</xAnon> wcześniejszej pisemnej zgody na takie prace. W przypadku dokonania prac adaptacyjnych bez zgody <xAnon>A.</xAnon> <xAnon>I.</xAnon> kupujący zapłaci karę umowną w wysokości 5% wartości Lokalu Mieszkalnego."</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">11</xName> <xText>§ 11 ust.2 „Kupujący wyraża zgodę na to, aby Zarząd nieruchomością wspólną m.in. Budynkiem, powierzony był do 31.12.2012 r. <xAnon> (...) Spółka z o.o.</xAnon> z siedzibą w <xAnon>K.</xAnon> albo innej osobie prawnej lub fizycznej, wskazanej przez <xAnon>A.</xAnon> <xAnon>I.</xAnon>."</xText> </xUnit> <xText xALIGNx="left">12. § 12 ust. 2 „Ewentualne spory wynikłe w związku z realizacją niniejszej umowy</xText> <xText>będą rozstrzygane przez Sąd rzeczowo właściwy dla siedziby <xAnon>A.</xAnon> <xAnon>I.</xAnon>."</xText> <xText>13. § 6 ust. 2 „Oświadczenia i zawiadomienia <xAnon>A.</xAnon> <xAnon>I.</xAnon> przesłane<xBRx/>Kupującemu na podany adres do korespondencji uważa się za skutecznie<xBRx/>doręczone. Kupujący zobowiązany jest w trakcie trwania niniejszej Umowy do<xBRx/>natychmiastowego zawiadomienia <xAnon>A.</xAnon> <xAnon> (...)</xAnon> o każdej zmianie adresu<xBRx/>swego miejsca zamieszkania, pod rygorem uznania za skutecznie doręczone<xBRx/>oświadczeń i zawiadomień <xAnon>A.</xAnon> <xAnon> (...)</xAnon> przesłanych Kupującemu na adres<xBRx/>wskazany w niniejszej umowie."</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">II</xName> <xText>oddala powództwo w pozostałym zakresie.</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">III</xName> <xText>uznaje opłatę tymczasową od pozwu w kwocie 600 zł za opłatę ostateczną.</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">IV</xName> <xText>nakazuje pobranie od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa Kasy Sądu Okręgowego w Warszawie kwoty 600 zł tytułem opłaty od pozwu, od której uiszczenia powód był zwolniony.</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">V</xName> <xText>zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 720 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego.</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">VI</xName> <xText>zarządza publikację prawomocnego wyroku w Monitorze Sądowym i Gospodarczym na koszt pozwanego.</xText> </xUnit> <xText>SSO Wanda Czajkowska</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Wanda Czajkowska Protokolant Dorota Łęczycka

Paula Wiaterska

Paula Wiaterska

Sygn. akt XVII AmC 107/07 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 20 maja 2008r. Sąd Okręgowy w Warszawie Wydział XVII Ochrony Konkurencji i Konsumentów w składzie: Przewodniczący SSO Wanda Czajkowska Protokolant: Dorota Łęczycka po rozpoznaniu w dniu 20 maja 2008r., w Warszawie na rozprawie sprawy z powództwa Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów przeciwko(...) Spółce z o.o.wK.o uznanie postanowień wzorca umowy za niedozwolone I. uznaje za niedozwolone i zakazuje wykorzystywania w obrocie z konsumentami postanowień wzorca umownego o nazwie „Przedwstępna umowa ustanowienia odrębnej własności lokalu i przedwstępna umowa kupna sprzedaży" o treści: 1 § 5a „A.(...)zastrzega sobie prawo dokonywania jednostronnych, a koniecznych, zmian w dokumentacji projektowej Budynku". 2 § 7 ust. 2 zd. 1(...)(...)może odstąpić ze skutkiem natychmiastowym, bez wyznaczania dodatkowego terminu i bez odrębnego wezwania do zapłaty, od niniejszej Umowy i tym samym nie przystąpić do zawarcia przyrzeczonej umowy sprzedaży Lokalu Mieszkalnego w przypadku, gdy Kupujący opóźni się: a) powyżej 30 (trzydziestu) dni z wpłatą którejkolwiek z rat z określonych w § 2 ust. 3 b), c), d), e), f), g) lub; b) powyżej 30 (trzydziestu) dni z wpłatą odsetek określonych w § 2 ust. 9" 3 § 7 ust. 2 zd. 2 „W takim przypadkuA.(...)zwróci Kupującemu wszystkie wpłacone przez niego zgodnie z niniejsza Umową nominalne kwoty, o których mowa w § 2 ust. 3, potrącając z nich karę umowną w wysokości 10% ceny Lokalu Mieszkalnego brutto określonej w § 1 ust. 2, przy czym zwrot wymienionych kwot nastąpi w terminie do 30 (trzydziestu) dni po zawarciu przezA.investment z innym nabywcą przedwstępnej umowy sprzedaży Lokalu Mieszkalnego będący przedmiotem niniejszej umowy". 4 § 7 ust. 3 akapit 1 i 2 „Do czasu przekazania przezA.(...)Lokalu Mieszkalnego, Kupujący może odstąpić od niniejszej umowy. W takiej sytuacjiA.(...)zwróci Kupującemu wszystkie wpłacone przez niego zgodnie z niniejszą Umową nominalne kwoty, o których mowa w § 2 ust. 3, potrącając z nich karę umowną w wysokości 10% ceny Lokalu Mieszkalnego brutto określonej w § 1 ust. 2, przy czym zwrot wymienionych kwot nastąpi w terminie do 30 (trzydziestu) dni od dnia zawarcia przezA.(...)z innym nabywcą przedwstępnej umowy sprzedaży Lokalu Mieszkalnego będącego przedmiotem niniejszej Umowy. W przypadku gdyby umowa przyrzeczona nie została zawarta w terminie zawartym w wezwaniu doręczonym Kupującemu, z przyczyn leżących po stronie Kupującego,A.(...)może odstąpić od niniejszej umowy. W przypadku odstąpienia od niniejszej umowy na warunkach określonych w zdaniu poprzednim,A.(...)zobowiązuje się zwrócić Kupującemu wpłacone przez niego kwoty na poczet ceny sprzedaży Lokalu Mieszkalnego określonej w § 1 ust. 2, pomniejszone o karę umowną wynoszącą 15% wartości brutto Lokalu Mieszkalnego oraz pomniejszone o kwoty z tytułów opisanych w § 8 ust. 4 i § 11 ust. 3, przy czym zwrot tych kwot nastąpi nie wcześniej niż do czasu zawarcia umowy sprzedaży Lokalu Mieszkalnego z innym nabywcą, jednakże nie później niż w terminie 30 (trzydziestu) dni od dnia zawarcia takiej umowy z zastrzeżeniem akapitu poniższego". 5 §7 ust. 3 akapit 3 „Ponadto w przypadku gdyby do zawarcia umowy przyrzeczonej zgodnie z postanowieniami niniejszej umowy nie doszło z przyczyn leżących po stronie Kupującego, zaś Lokal Mieszkalny został Kupującemu wydany w posiadanie, strona ta jest zobowiązana do niezwłocznego opuszczenia i opróżnienia Lokalu oraz zwrotnego wydania go w posiadanieA.(...). W takim przypadku: - dobrowolne opuszczenie Lokalu i wydanie go w posiadanieA.(...)w stanie technicznym niepogorszonym - jest warunkiem dokonania rozliczenia wpłaconych przez stronę zobowiązaną do kupna kwot, na zasadach określonych w akapicie powyżej. - Kupujący oświadcza, że nie będzie podnosił względemA.(...)żadnych roszczeń (w tym roszczeń o charakterze odszkodowawczym) z tytułu zwrotu poniesionych nakładów na wykończenie przedmiotowego lokalu mieszkalnego." § 7 ust. 7 „Nie przewidziane przez Sprzedającego okoliczności, za które Sprzedający nie ponosi odpowiedzialności, - w szczególności spowodowane przedłużającą się procedurą zmierzającą do uzyskania decyzji administracyjnych oraz wymaganych na tych decyzjach klauzul lub też niesprzyjających warunków atmosferycznych - będą skutkowały przesunięciem terminu rozpoczęcia i zakończenia budowy Budynku i lokalu oraz wydania lokalu Kupującemu i zawarcia umowy przyrzeczonej, bez konieczności podpisywania aneksów do niniejszej umowy przedwstępnej." § 8 ust. 5 „Planowane ostateczne wykończenie Budynku, wraz z ukształtowaniem terenu wokół niego, nastąpi do 4 (czterech) miesięcy od zakończenia budowy Budynku, przy czym strony oświadczają i wyrażają zgodę, że termin ten może ulec przedłużeniu z przyczyn niezależnych od stron, a w szczególności z przyczyn atmosferycznych." § 8 ust. 6 „A.(...)ma prawo zgodnie z własnym uznaniem oraz według zasad słuszności do ustanowienia takich regulacji, które są konieczne dla określenia sposobu do zagospodarowania(...), w szczególności dotyczących użytkowania i utrzymania wspólnych powierzchni i urządzeń Budynku, oraz innych spraw związanych z użytkowaniem tego Budynku, a Kupujący wyraża na to zgodę." § 10 ust. 1 „Strony postanawiają, że zmiany w powierzchni użytkowej do 3% wybudowanego Lokalu Mieszkalnego nie mają wpływu na cenę Lokalu Mieszkalnego. Jeżeli zmiany w powierzchni użytkowej będą przekraczały 3% to jedynie nadwyżka bądź niedomiar tej powierzchni powyżej lub poniżej 3% będą wyrównane w cenie ostatecznej." 10 § 10 ust. 2 „Strony postanawiają, że do dnia podpisania umowy przyrzeczonej sprzedaży, Kupujący może dokonać własnych prac adaptacyjnych w Lokalu Mieszkalnym, jednakże pod warunkiem uzyskania odA.(...)wcześniejszej pisemnej zgody na takie prace. W przypadku dokonania prac adaptacyjnych bez zgodyA.I.kupujący zapłaci karę umowną w wysokości 5% wartości Lokalu Mieszkalnego." 11 § 11 ust.2 „Kupujący wyraża zgodę na to, aby Zarząd nieruchomością wspólną m.in. Budynkiem, powierzony był do 31.12.2012 r.(...) Spółka z o.o.z siedzibą wK.albo innej osobie prawnej lub fizycznej, wskazanej przezA.I.." 12. § 12 ust. 2 „Ewentualne spory wynikłe w związku z realizacją niniejszej umowy będą rozstrzygane przez Sąd rzeczowo właściwy dla siedzibyA.I.." 13. § 6 ust. 2 „Oświadczenia i zawiadomieniaA.I.przesłaneKupującemu na podany adres do korespondencji uważa się za skuteczniedoręczone. Kupujący zobowiązany jest w trakcie trwania niniejszej Umowy donatychmiastowego zawiadomieniaA.(...)o każdej zmianie adresuswego miejsca zamieszkania, pod rygorem uznania za skutecznie doręczoneoświadczeń i zawiadomieńA.(...)przesłanych Kupującemu na adreswskazany w niniejszej umowie." II oddala powództwo w pozostałym zakresie. III uznaje opłatę tymczasową od pozwu w kwocie 600 zł za opłatę ostateczną. IV nakazuje pobranie od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa Kasy Sądu Okręgowego w Warszawie kwoty 600 zł tytułem opłaty od pozwu, od której uiszczenia powód był zwolniony. V zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 720 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego. VI zarządza publikację prawomocnego wyroku w Monitorze Sądowym i Gospodarczym na koszt pozwanego. SSO Wanda Czajkowska

15/450500/0005127/AmC

Sąd Okręgowy w Warszawie

XVII Wydział Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumenta

151500000001006_II_AKa_000129_2008_Uz_2008-05-20_001

II AKa 129/08

2008-05-20 02:00:00.0 CEST

2013-06-08 03:01:02.0 CEST

2013-12-04 17:20:07.0 CET

15150000

1006

SENTENCE, REASON

WYROK W BRZMIENIU PO SPROSTOWANIU Sygn. akt : II AKa 129/08 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 20 maja 2008 roku Sąd Apelacyjny w Katowicach w II Wydziale Karnym w składzie: Przewodniczący SSA Bożena Summer-Brason (spr.) Sędziowie SSA Witold Mazur SSO del. Beata Basiura Protokolant Izabela Rybok przy udziale Prokuratora Prok. Apel. Stefana Jarskiego po rozpoznaniu w dniu 20 maja 2008 roku sprawy skazanego G. J. syna A. i M. ur. (...) w B. w przedmiocie wydania wyroku łącznego na skut

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Renata Kopiec" xVersion="1.0" xYear="2008" xLang="PL" xToPage="5" xEditor="mgierszner" xPublisher="rkopiec" xEditorFullName="Magdalena Gierszner" xFlag="published" xDocType="Uz" xml:space="preserve" xFromPg="1" xVolType="15/150000/0001006/AKa" xVolNmbr="000129"> <xName>Wyrok+Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xText xALIGNx="center"> <xUx>WYROK W BRZMIENIU PO SPROSTOWANIU</xUx></xText> <xText/> <xText><xBx> <xUx>Sygn. akt : II AKa 129/08</xUx> </xBx></xText> <xUnit xIsTitle="true" xBold="true" xType="part"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right"> <xBx>Dnia 20 maja 2008 roku</xBx></xText> <xText/> <xText>Sąd Apelacyjny w Katowicach w II Wydziale Karnym w składzie:</xText> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="172"/> <xCOLx xWIDTHx="539"/> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText xALIGNx="right">Przewodniczący</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText>SSA Bożena Summer-Brason (spr.)</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText xALIGNx="right">Sędziowie</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText><xBx>SSA Witold Mazur</xBx></xText> <xText>SSO del. Beata Basiura</xText> <xText/> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText xALIGNx="right">Protokolant</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText><xBx>Izabela Rybok</xBx></xText> <xText/> </xClmn> </xRow> </xRows> <xText>przy udziale Prokuratora Prok. Apel. Stefana Jarskiego</xText> <xText>po rozpoznaniu w dniu 20 maja 2008 roku sprawy</xText> <xText>skazanego <xBx><xAnon>G. J.</xAnon> </xBx>syna <xAnon>A.</xAnon> i <xAnon>M.</xAnon></xText> <xText><xAnon>ur. (...)</xAnon> w <xAnon>B.</xAnon></xText> <xText><xUx>w przedmiocie wydania wyroku łącznego </xUx></xText> <xText>na skutek apelacji obrońcy skazanego</xText> <xText>od wyroku Sądu Okręgowego w Bielsku-Białej z dnia 06 marca 2008 roku</xText> <xText>sygn. akt. III K 35/07</xText> <xText/> <xText>1/ utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok;</xText> <xText>2/ zwalnia skazanego od ponoszenia wydatków postępowania odwoławczego, obciążając nimi Skarb Państwa.</xText> <xText><xBx>Sygn. akt II AKa 129/08</xBx></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="true" xBold="true" xType="part"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText>Wyrokiem łącznym z dnia 6 marca 2008 roku (sygn. III K 35/07) Sąd Okręgowy w Bielsku-Białej połączył kary pozbawienia wolności orzeczone wobec <xBx><xAnon>G. J.</xAnon></xBx> przez:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">1</xName> <xText>Sąd Rejonowy w Bielsku-Białej z dnia 28 września 1999 r. (sygn. III K 912/99) za przestępstwo z <xLexLink xArt="art. 291;art. 291 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 291 § 1 kk</xLexLink> popełnione w czerwcu 1998 r. na karę 1 roku pozbawienia wolności i grzywnę w wysokości 70 stawek dziennych po 10 złotych;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">2</xName> <xText>Sąd Rejonowy w Bielsku-Białej z dnia 8 kwietnia 2002 r. (sygn. III K 1279/99) za przestępstwo z <xLexLink xArt="art. 279;art. 279 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 279 § 1 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 12" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 12 kk</xLexLink> popełnione od 20 października 1998 r. do 21 grudnia 1998 r. na karę 1 roku pozbawienia wolności i grzywnę 150 stawek dziennych po 10 złotych;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">3</xName> <xText>Sąd Rejonowy w Bielsku-Białej z dnia 22 kwietnia 2005 r. (sygn. III K 1386/03) za przestępstwo z <xLexLink xArt="art. 239;art. 239 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 239 § 1 kk</xLexLink> popełnione 4 marca 1996 r. na karę 8 miesięcy pozbawienia wolności oraz za przestępstwo z <xLexLink xArt="art. 233;art. 233 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 233 § 1 kk</xLexLink> popełnione 11 kwietnia 1996 r. na karę 8 miesięcy pozbawienia wolności, w miejsce których orzeczono karę łączną 8 miesięcy pozbawienia wolności</xText> </xUnit> <xText>i na mocy <xLexLink xArt="art. 569;art. 569 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 569 § 2 kpk</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 85;art. 86;art. 86 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 85 i 86 § 1 kk</xLexLink> w miejsce opisanych wyżej w <xLexLink xArt="art. 85 pkt. 1;art. 85 pkt. 2;art. 85 pkt. 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">pkt 1, 2 i 3</xLexLink> kar pozbawienia wolności wymierzył skazanemu <xAnon>G. J.</xAnon> karę 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności.</xText> <xText/> <xText>Tymże wyrokiem łącznym połączono kary pozbawienia wolności orzeczone wobec <xAnon>G. J.</xAnon> wyrokami:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">I</xName> <xText>Sądu Rejonowego w Bielsku-Białej z dnia 9 lipca 2001 r. (sygn. III K 955/01) za przestępstwo z <xLexLink xArt="art. 279;art. 279 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 279 § 1 kk</xLexLink> popełnione w dniu 29 marca 2001 r. na karę 1 roku pozbawienia wolności i grzywnę w wysokości 50 stawek dziennych po 10 złotych;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">II</xName> <xText>Sądu Rejonowego w Suchej Beskidzkiej z dnia 23 lutego 2004 r. (sygn. II K 166/03) za przestępstwo z <xLexLink xArt="art. 13;art. 13 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 13 § 1 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 279;art. 279 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 279 § 1 kk</xLexLink> popełnione 31 marca 2000 r. na karę 1 roku pozbawienia wolności i grzywnę w wysokości 80 stawek dziennych po 10 złotych</xText> </xUnit> <xText>i na mocy <xLexLink xArt="art. 85" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 85 kk</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 86;art. 86 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">86 § 1 kk</xLexLink> w miejsce kar pozbawienia wolności opisanych wyżej w <xLexLink xArt="art. 86 pkt. 1;art. 86 pkt. 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">pkt 1 i 2</xLexLink> wymierzono karę łączną 1 roku i 6 miesięcy.</xText> <xText>Tymże wyrokiem łącznym połączono kary grzywny orzeczone wyrokami opisanymi wyżej w pkt 1 i 2 i na podstawie <xLexLink xArt="art. 85;art. 86;art. 86 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 85 i 86 § 1 kk</xLexLink> orzeczono karę łączną grzywny w rozmiarze 200 stawek dziennych przy ustaleniu wysokości jednej stawki na 10 złotych.</xText> <xText>Nadto Sąd I instancji połączył kary grzywny wymierzone wyrokami opisanymi wyżej w pkt I i II oraz wyrokiem Sądu Okręgowego w Bielsku-Białej z dnia 4 marca 2002 r. (sygn. III K 9/01) za przestępstwo z <xLexLink xArt="art. 190;art. 190 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 190 § 1 kk</xLexLink> popełnione w dniu 27 lutego 2000 r. na karę grzywny 200 stawek dziennych po 40 złotych i na mocy <xLexLink xArt="art. 85;art. 86;art. 86 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 85 i 86 § 1 kk</xLexLink> orzeczono karę łączną grzywny w wysokości 220 stawek dziennych przy ustaleniu wysokości jednej stawki na 40 złotych.</xText> <xText>Powyższym wyrokiem Sąd Okręgowy umorzył postępowanie na mocy <xLexLink xArt="art. 572" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 572 kpk</xLexLink> odnośnie wyroku Sądu Okręgowego w Bielsku-Białej z dnia 4 listopada 2003 r. (sygn. III K 146/01) za przestępstwo z <xLexLink xArt="art. 158;art. 158 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 158 § 2 kk</xLexLink> popełnione 17 września 1992 r. na karę 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności, której wykonanie warunkowo zawieszono na okres 5 lat.</xText> <xText>Na poczet orzeczonej w pkt I wyroku kary łącznej pozbawienia wolności zaliczono okresy kar odbytych na mocy wyroków podlegających łączeniu – ustalając początek odbywania kary na dzień 21.12.1998 r., zaś na poczet kary orzeczonej w pkt II wyroku łącznego – okresy kar odbytych na mocy wyroków podlegających łączeniu – ustalając początek odbywania kary łącznej pozbawienia wolności na dzień 30.03.2001 r.</xText> <xText/> <xText>Apelację od powyższego wyroku wniósł obrońca skazanego, zarzucając wyrokowi Sądu I instancji:</xText> <xEnum> <xBullet>-</xBullet> <xEnumElem> <xText>błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku przejawiający się w przyjęciu, iż wobec skazanego istnieje negatywna prognoza kryminologiczna, oraz że pomiędzy czynami za które G. <xAnon>J.</xAnon> został skazany przedstawionymi do połączenia wyrokami Sądów nie zachodzi bliski związek podmiotowy i przedmiotowy, podczas gdy postawa skazanego wskazuje na pomyślny przebieg resocjalizacji, toczące się przeciwko niemu postępowania dotyczą okresu objętego wyrokami podlegającymi łączeniu, zaś Sąd winien badać związki i bliskość podmiotowo-przedmiotową czynów łączonych ze sobą wyroków, a nie wszystkich wyroków skazujących (w szczególności nie należy brać pod uwagę czynu opisanego w wyroku w pkt 5, skoro postępowanie co do tego czynu zostało umorzone);</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>przedział kary zgodnie z <xLexLink xArt="art. 86;art. 86 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 86 § 1 kk</xLexLink> odnośnie pierwszego wyroku łącznego (kary opisane w wyroku 1, 4, 7) wynosi od 1 roku do 3 lat i 4 miesięcy pozbawienia wolności, podczas gdy Sąd Okręgowy nie dokonując rozwiązania kary łącznej orzeczonej wyrokiem opisanym w pkt 7 winien brać jako podstawy wyliczenia karę 8 miesięcy pozbawienia wolności a nie 2 x po 8 miesięcy.</xText> </xEnumElem> </xEnum> <xText/> <xText>Wskazując na powyższe obrońca wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i wymierzenie skazanemu kar łącznych przy zastosowaniu zasady pełnej absorpcji lub uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.</xText> <xText/> <xText><xBx> <xIx>Sąd Apelacyjny zważył, co następuje: </xIx> </xBx></xText> <xText>Apelacja na uwzględnienie nie zasługuje, aczkolwiek zarzut dotyczący „badania kwestii bliskości podmiotowo-przedmiotowej wszystkich 7 wyroków skazanego w sytuacji gdy kara łączna dotyczy 3 wyroków, oraz rozpatrywanie związku czynów objętych wyrokami z pkt 1, 4 i 7 z wyrokiem opisanym w pkt 5, odnośnie którego postępowanie w przedmiocie wydania wyroku łącznego zostało umorzone – jest słuszny. Związek podmiotowo-przedmiotowy dotyczyć musi bowiem wyłącznie czynów objętych wyrokiem łącznym, a nie wszystkich przestępstw za które wymierzono skazanemu kary.</xText> <xText>Kontrola odwoławcza zaskarżonego wyroku nie wykazała jednak, aby błąd o którym mowa miał wpływ na treść wyroku, bowiem dokonana przez Sąd Apelacyjny analiza czynów pod kątem istnienia związku podmiotowo-przedmiotowego prowadzi do akceptacji zaskarżonego wyroku.</xText> <xText>Na wstępie podnieść trzeba, że w aspekcie przedmiotowym związek zbiegających się realnie przestępstw wyrażają kryteria przedmiotowe poszczególnych przestępstw, a to bliskość czasową ich popełnienia (największa gdy czyny przestępcze popełnione są równocześnie lub bezpośrednio po sobie), osoby pokrzywdzonej (największy ścisły związek zachodzi gdy kilkoma przestępstwami pokrzywdzono tę samą osobę) rodzaj naruszonego dobra prawnego (im bardziej zbliżone dobra, tym większa bliskość przestępstw, zatem największa przy tożsamości dóbr) sposób działania sprawcy itd.</xText> <xText>W aspekcie podmiotowym chodzi o motywy bądź pobudki stymulujące sprawcę, rodzaj i formę winy itd. (wyrok SA w Krakowie z 19.01.2005 KZS 2005/1/24).</xText> <xText>Przenosząc powyższe w realia niniejszej sprawy zauważyć należy, że pomiędzy czynami objętymi karą łączną w pkt I zaskarżonego wyroku związek o którym mowa jest dość umiarkowany.</xText> <xText>O ile związek czasowy pomiędzy dwoma pierwszymi czynami (z pkt 1 i 4) jest stosunkowo bliski bowiem czyny popełniono odpowiednio w czerwcu 1998 oraz od 20.10.1998r. do 21.12.1998r., o tyle czyny z pkt 7 pozostają w odległym związku czasowym, gdyż popełnione zostały w marcu i kwietniu 1996r.</xText> <xText>Jeżeli chodzi o rodzaj naruszonego dobra, to czyny z <xLexLink xArt="art. 291 § 1 pkt. 1;art. 291 § 1 pkt. 4" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">pkt 1 i 4</xLexLink> wprawdzie skierowane są przeciwko mieniu, ale rodzajowo różne (z <xLexLink xArt="art. 291;art. 291 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 291 § 1 kk</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 279;art. 279 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">279 § 1 kk</xLexLink>) i popełnione na szkodę różnych osób. Natomiast czyny z <xLexLink xArt="art. 239 pkt. 7" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">pkt 7</xLexLink> (z <xLexLink xArt="art. 239" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 239 kk</xLexLink>) nie mają żadnego związku z pozostałymi czynami objętymi wyrokiem łącznym.</xText> <xText>Dokonując takiej samej analizy czynów objętych karą łączną w pkt II zaskarżonego wyroku, to te wprawdzie rodzajowo są takie same (<xLexLink xArt="art. 279" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 279 kk</xLexLink>), chociaż popełnione na szkodę różnych osób, ale dzieli je okres jednego roku, a więc i w tym wypadku nie sposób mówić o ścisłym związku podmiotowo-przedmiotowym.</xText> <xText>Jakkolwiek przy wymiarze kary łącznej dopuszczalne jest stosowanie zarówno zasady pełnej absorpcji jak i zasady pełnej kumulacji, to jednak są to rozstrzygnięcia skrajne, które znajdują zastosowanie w zupełnie wyjątkowych nietypowych sytuacjach.</xText> <xText>Kara łączna jest swego rodzaju podsumowaniem przestępczej działalności sprawcy w okresie czasu objętym skazaniami.</xText> <xText>Nie jest to sposób na premię dla sprawcy większej ilości przestępstw. Wymierzając karę łączną stosuje się zwykłe dyrektywy karania, a zwłaszcza słuszności i celowości wyrażone przez związek przedmiotowo-podmiotowy pomiędzy poszczególnymi przestępstwami. Na ogół nie ma powodu, by orzekać karę łączną w dolnych granicach tj. w wysokości najsurowszej ze zbiegających się kar. Popełnienie więcej niż jednego przestępstwa powinno raczej skłaniać do odstąpienia od absorpcji kar, niż za nią przemawiać. Wymierzenie takiej kary prowadziłoby do premiowania sprawcy popełniającego nie jedno, a więcej przestępstw, zatem prowadziłoby do praktycznej bezkarności innych zachowań zabronionych. Zatem jak wskazano wyżej całkowitą zasadę absorpcji stosować należy wyjątkowo albo wtedy gdy <xUx>wszystkie</xUx> czyny wykazują bardzo bliską więź podmiotową i przedmiotową, albo orzeczone za niektóre czyny kary są tak minimalne, że w żadnym stopniu nie mogłyby rzutować na karę łączną, albo też istnieją jakieś szczególne okoliczności dotyczące osoby skazanego, a żadna z tych sytuacji nie ma miejsca w niniejszej sprawie.</xText> <xText>Skarżący wskazuje na postawę skazanego w czasie odbywania kary, która w jego ocenie przemawia za tym, by wymierzyć karę łączną w najniższym rozmiarze.</xText> <xText>W istocie, dyrektor zakładu karnego określa zachowanie skazanego jako poprawne, wskazuje na udzielenie mu kilku nagród regulaminowych, oraz przerwy w odbywaniu kary, jednocześnie podkreśla przynależność skazanego do podkultury przestępczej, wielokrotną karalność, fakt toczącej się obecnie przeciwko niemu sprawy i stosowanie w związku z tym aresztu tymczasowego, brak zainteresowania ze strony skazanego procesem resocjalizacji.</xText> <xText>O ile zatem prognozę penitencjarną skazanego można uznać za pozytywną, o tyle prognoza społeczno kryminologiczna jawi się co najmniej jako niepewna. Zachowanie skazanego w czasie wymierzania kary łącznej może mieć znaczenie dla wymiaru tej kary ale okoliczności tej nie można nadawać nadmiernego znaczenia przeważającego słuszność kary wynikającą ze stopnia związku zbiegających się przestępstw, bo ma ono jedynie pomóc w określeniu celowości kary łącznej.</xText> <xText>W każdym razie nie sposób uznać na tej podstawie, że po stronie skazanego istnieją jakieś szczególne okoliczności uzasadniające zastosowanie pełnej absorpcji.</xText> <xText>Odnosząc się natomiast do drugiego zarzutu apelacji, a to, że Sąd Okręgowy przy orzekaniu kary łącznej w pkt I wyroku błędnie przyjął iż mógł orzec karę w rozmiarze od 1 roku do 3 lat i 4 miesięcy, gdy w istocie mógł to uczynić w granicach od 1 roku do 2 lat i 8 miesięcy, gdyż nie rozwiązał kary łącznej w wyroku opisanego w pkt 7 części wstępnej wyroku łącznego, to stwierdzić trzeba że wyrażony przez obrońcę pogląd jest błędny. Węzeł kary łącznej bowiem orzeczonej uprzednio traci moc, a granice nowej kary łącznej, która ma zostać orzeczona określa <xLexLink xArt="art. 86;art. 86 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 86 § 1 kk</xLexLink>. Każde postępowanie w przedmiocie wydania wyroku łącznego za podstawę orzekania kary łącznej przyjmuje <xUx>wyłącznie kary wymierzone za poszczególne przestępstwa, a nie kary wymierzone w sprawie</xUx> (<xLexLink xArt="art. 85" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 85 kk</xLexLink>). Wymiar kar łącznych w wyrokach objętych wyrokiem łącznym nie wyznacza ustawowych granic minimum i maksimum w jakich sąd może orzec nową karę łączną, gdyż z mocy <xLexLink xArt="art. 575" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 575 kpk</xLexLink> kary łączne orzeczone wcześniejszymi wyrokami ulegają rozwiązaniu. Natomiast zgoła inną kwestią jest tzw. sędziowski wymiar kary w tych ustawowych granicach który oczywiście powinien uwzględniać, że nowe połączenie kary nie powinno stwarzać mniej korzystnej sytuacji dla skazanego, niż wykonanie sumy kar łącznych.</xText> <xText>Sąd Okręgowy orzekając w zaskarżonym wyroku nie dopuścił się uchybień skutkujących wadliwością wyroku. Należycie ocenił związki przedmiotowo-podmiotowe pomiędzy czynami objętymi karami łącznymi w przedmiotowym wyroku chociaż niefortunnie odniósł się do związków pomiędzy wszystkimi czynami skazanego oraz zachowanie skazanego w czasie odbywania kary. Orzekł w granicach określonych przepisem <xLexLink xArt="art. 86" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 86 kk</xLexLink> zarówno co do kar pozbawienia wolności jak i grzywny stosując słusznie zasadę asperacji. Orzeczone kary łączne w żadnym razie nie noszą cech rażącej surowości, a jak wskazano wyżej brak jakichkolwiek podstaw do wymierzenia kar łącznych przy stosowaniu pełnej zasady absorpcji. O ile na wymiar kary łącznej nie ma już wpływu stopień zawinienia ani stopień społecznej szkodliwości poszczególnych przestępstw, o tyle popełnienie wielu przestępstw, za które orzeczono kary podlegające obecnie łączeniu ma duże znaczenie przy wymiarze kary łącznej.</xText> <xText>Nie dopatrzył się też Sąd Apelacyjny okoliczności które mogłyby wskazywać na możliwość zastosowania nadzwyczajnego złagodzenia kary przy wymierzaniu kar jednostkowych, które to okoliczności przy wyrokowaniu łącznym przemawiałyby za stosowaniem zasady absorpcji.</xText> <xText>Brak jest zatem argumentów po stronie skarżącego, aby uwzględnić jego apelację i zaskarżony wyrok zmienić zgodnie z wnioskiem tam zawartym.</xText> <xText>Na koniec odnieść należy się do faktu, iż skazany złożył pismo zatytułowane „apelacja” w którym podniósł szereg zarzutów co do wyroku Sądu Okręgowego Przymus adwokacki (<xLexLink xArt="art. 446;art. 446 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 446 § 1 kpk</xLexLink>) sprawia, że oskarżony (skazany) nie może samodzielnie wnieść środka odwoławczego od wyroku Sądu Okręgowego orzekającego w I instancji, dlatego odmawia się ich przyjęcia.</xText> <xText>Argumenty zawarte w piśmie oskarżonego nazwanego „apelacja” mogą stanowić dodatkowe uzasadnienie apelacji adwokata, <xUx>ale tylko w zakresie przez adwokata zaskarżonym</xUx> (podobnie SA w Krakowie, wyrok z dnia 13.04.2000) bądź sygnalizować sądowi odwoławczemu rażącą niesprawiedliwość zaskarżonego wyroku (<xLexLink xArt="art. 440" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 440 kpk</xLexLink>).</xText> <xText>Zakres zarzutów zawartych w piśmie skazanego przekracza zakres apelacji jego obrońcy, bowiem dotyczy nie tylko wymiaru kary, ale zarzuca obrazę przepisów postępowania a to <xLexLink xArt="art. 41;art. 41 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 41 § 1 kpk</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 572" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 572 kpk</xLexLink> i prawa materialnego <xLexLink xArt="art. 89" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 89 kk</xLexLink>. Zatem argumentacji oskarżonego nie można rozważać jako uzupełnienie uzasadnienia apelacji obrońcy.</xText> <xText>Brak jest natomiast jakichkolwiek podstaw, aby uznać ją za trafną i dającą podstawę do wyrokowania w oparciu o przepis <xLexLink xArt="art. 440" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 440 kpk</xLexLink>.</xText> <xText>Nie znajdując zatem podstaw do zmiany zaskarżonego wyroku ani do jego uchylenia, o co wnioskował autor apelacji Sąd Apelacyjny orzekł jak na wstępie.</xText> <xText/> <xText>/AW</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Bożena Summer-Brason

Renata Kopiec

Izabela Rybok

Magdalena Gierszner

WYROK W BRZMIENIU PO SPROSTOWANIU Sygn. akt : II AKa 129/08 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 20 maja 2008 roku Sąd Apelacyjny w Katowicach w II Wydziale Karnym w składzie: Przewodniczący SSA Bożena Summer-Brason (spr.) Sędziowie SSA Witold Mazur SSO del. Beata Basiura Protokolant Izabela Rybok przy udziale Prokuratora Prok. Apel. Stefana Jarskiego po rozpoznaniu w dniu 20 maja 2008 roku sprawy skazanegoG. J.synaA.iM. ur. (...)wB. w przedmiocie wydania wyroku łącznego na skutek apelacji obrońcy skazanego od wyroku Sądu Okręgowego w Bielsku-Białej z dnia 06 marca 2008 roku sygn. akt. III K 35/07 1/ utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok; 2/ zwalnia skazanego od ponoszenia wydatków postępowania odwoławczego, obciążając nimi Skarb Państwa. Sygn. akt II AKa 129/08 UZASADNIENIE Wyrokiem łącznym z dnia 6 marca 2008 roku (sygn. III K 35/07) Sąd Okręgowy w Bielsku-Białej połączył kary pozbawienia wolności orzeczone wobecG. J.przez: 1 Sąd Rejonowy w Bielsku-Białej z dnia 28 września 1999 r. (sygn. III K 912/99) za przestępstwo zart. 291 § 1 kkpopełnione w czerwcu 1998 r. na karę 1 roku pozbawienia wolności i grzywnę w wysokości 70 stawek dziennych po 10 złotych; 2 Sąd Rejonowy w Bielsku-Białej z dnia 8 kwietnia 2002 r. (sygn. III K 1279/99) za przestępstwo zart. 279 § 1 kkw zw. zart. 12 kkpopełnione od 20 października 1998 r. do 21 grudnia 1998 r. na karę 1 roku pozbawienia wolności i grzywnę 150 stawek dziennych po 10 złotych; 3 Sąd Rejonowy w Bielsku-Białej z dnia 22 kwietnia 2005 r. (sygn. III K 1386/03) za przestępstwo zart. 239 § 1 kkpopełnione 4 marca 1996 r. na karę 8 miesięcy pozbawienia wolności oraz za przestępstwo zart. 233 § 1 kkpopełnione 11 kwietnia 1996 r. na karę 8 miesięcy pozbawienia wolności, w miejsce których orzeczono karę łączną 8 miesięcy pozbawienia wolności i na mocyart. 569 § 2 kpkiart. 85 i 86 § 1 kkw miejsce opisanych wyżej wpkt 1, 2 i 3kar pozbawienia wolności wymierzył skazanemuG. J.karę 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności. Tymże wyrokiem łącznym połączono kary pozbawienia wolności orzeczone wobecG. J.wyrokami: I Sądu Rejonowego w Bielsku-Białej z dnia 9 lipca 2001 r. (sygn. III K 955/01) za przestępstwo zart. 279 § 1 kkpopełnione w dniu 29 marca 2001 r. na karę 1 roku pozbawienia wolności i grzywnę w wysokości 50 stawek dziennych po 10 złotych; II Sądu Rejonowego w Suchej Beskidzkiej z dnia 23 lutego 2004 r. (sygn. II K 166/03) za przestępstwo zart. 13 § 1 kkw zw. zart. 279 § 1 kkpopełnione 31 marca 2000 r. na karę 1 roku pozbawienia wolności i grzywnę w wysokości 80 stawek dziennych po 10 złotych i na mocyart. 85 kki86 § 1 kkw miejsce kar pozbawienia wolności opisanych wyżej wpkt 1 i 2wymierzono karę łączną 1 roku i 6 miesięcy. Tymże wyrokiem łącznym połączono kary grzywny orzeczone wyrokami opisanymi wyżej w pkt 1 i 2 i na podstawieart. 85 i 86 § 1 kkorzeczono karę łączną grzywny w rozmiarze 200 stawek dziennych przy ustaleniu wysokości jednej stawki na 10 złotych. Nadto Sąd I instancji połączył kary grzywny wymierzone wyrokami opisanymi wyżej w pkt I i II oraz wyrokiem Sądu Okręgowego w Bielsku-Białej z dnia 4 marca 2002 r. (sygn. III K 9/01) za przestępstwo zart. 190 § 1 kkpopełnione w dniu 27 lutego 2000 r. na karę grzywny 200 stawek dziennych po 40 złotych i na mocyart. 85 i 86 § 1 kkorzeczono karę łączną grzywny w wysokości 220 stawek dziennych przy ustaleniu wysokości jednej stawki na 40 złotych. Powyższym wyrokiem Sąd Okręgowy umorzył postępowanie na mocyart. 572 kpkodnośnie wyroku Sądu Okręgowego w Bielsku-Białej z dnia 4 listopada 2003 r. (sygn. III K 146/01) za przestępstwo zart. 158 § 2 kkpopełnione 17 września 1992 r. na karę 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności, której wykonanie warunkowo zawieszono na okres 5 lat. Na poczet orzeczonej w pkt I wyroku kary łącznej pozbawienia wolności zaliczono okresy kar odbytych na mocy wyroków podlegających łączeniu – ustalając początek odbywania kary na dzień 21.12.1998 r., zaś na poczet kary orzeczonej w pkt II wyroku łącznego – okresy kar odbytych na mocy wyroków podlegających łączeniu – ustalając początek odbywania kary łącznej pozbawienia wolności na dzień 30.03.2001 r. Apelację od powyższego wyroku wniósł obrońca skazanego, zarzucając wyrokowi Sądu I instancji: - błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku przejawiający się w przyjęciu, iż wobec skazanego istnieje negatywna prognoza kryminologiczna, oraz że pomiędzy czynami za które G.J.został skazany przedstawionymi do połączenia wyrokami Sądów nie zachodzi bliski związek podmiotowy i przedmiotowy, podczas gdy postawa skazanego wskazuje na pomyślny przebieg resocjalizacji, toczące się przeciwko niemu postępowania dotyczą okresu objętego wyrokami podlegającymi łączeniu, zaś Sąd winien badać związki i bliskość podmiotowo-przedmiotową czynów łączonych ze sobą wyroków, a nie wszystkich wyroków skazujących (w szczególności nie należy brać pod uwagę czynu opisanego w wyroku w pkt 5, skoro postępowanie co do tego czynu zostało umorzone); przedział kary zgodnie zart. 86 § 1 kkodnośnie pierwszego wyroku łącznego (kary opisane w wyroku 1, 4, 7) wynosi od 1 roku do 3 lat i 4 miesięcy pozbawienia wolności, podczas gdy Sąd Okręgowy nie dokonując rozwiązania kary łącznej orzeczonej wyrokiem opisanym w pkt 7 winien brać jako podstawy wyliczenia karę 8 miesięcy pozbawienia wolności a nie 2 x po 8 miesięcy. Wskazując na powyższe obrońca wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i wymierzenie skazanemu kar łącznych przy zastosowaniu zasady pełnej absorpcji lub uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania. Sąd Apelacyjny zważył, co następuje: Apelacja na uwzględnienie nie zasługuje, aczkolwiek zarzut dotyczący „badania kwestii bliskości podmiotowo-przedmiotowej wszystkich 7 wyroków skazanego w sytuacji gdy kara łączna dotyczy 3 wyroków, oraz rozpatrywanie związku czynów objętych wyrokami z pkt 1, 4 i 7 z wyrokiem opisanym w pkt 5, odnośnie którego postępowanie w przedmiocie wydania wyroku łącznego zostało umorzone – jest słuszny. Związek podmiotowo-przedmiotowy dotyczyć musi bowiem wyłącznie czynów objętych wyrokiem łącznym, a nie wszystkich przestępstw za które wymierzono skazanemu kary. Kontrola odwoławcza zaskarżonego wyroku nie wykazała jednak, aby błąd o którym mowa miał wpływ na treść wyroku, bowiem dokonana przez Sąd Apelacyjny analiza czynów pod kątem istnienia związku podmiotowo-przedmiotowego prowadzi do akceptacji zaskarżonego wyroku. Na wstępie podnieść trzeba, że w aspekcie przedmiotowym związek zbiegających się realnie przestępstw wyrażają kryteria przedmiotowe poszczególnych przestępstw, a to bliskość czasową ich popełnienia (największa gdy czyny przestępcze popełnione są równocześnie lub bezpośrednio po sobie), osoby pokrzywdzonej (największy ścisły związek zachodzi gdy kilkoma przestępstwami pokrzywdzono tę samą osobę) rodzaj naruszonego dobra prawnego (im bardziej zbliżone dobra, tym większa bliskość przestępstw, zatem największa przy tożsamości dóbr) sposób działania sprawcy itd. W aspekcie podmiotowym chodzi o motywy bądź pobudki stymulujące sprawcę, rodzaj i formę winy itd. (wyrok SA w Krakowie z 19.01.2005 KZS 2005/1/24). Przenosząc powyższe w realia niniejszej sprawy zauważyć należy, że pomiędzy czynami objętymi karą łączną w pkt I zaskarżonego wyroku związek o którym mowa jest dość umiarkowany. O ile związek czasowy pomiędzy dwoma pierwszymi czynami (z pkt 1 i 4) jest stosunkowo bliski bowiem czyny popełniono odpowiednio w czerwcu 1998 oraz od 20.10.1998r. do 21.12.1998r., o tyle czyny z pkt 7 pozostają w odległym związku czasowym, gdyż popełnione zostały w marcu i kwietniu 1996r. Jeżeli chodzi o rodzaj naruszonego dobra, to czyny zpkt 1 i 4wprawdzie skierowane są przeciwko mieniu, ale rodzajowo różne (zart. 291 § 1 kki279 § 1 kk) i popełnione na szkodę różnych osób. Natomiast czyny zpkt 7(zart. 239 kk) nie mają żadnego związku z pozostałymi czynami objętymi wyrokiem łącznym. Dokonując takiej samej analizy czynów objętych karą łączną w pkt II zaskarżonego wyroku, to te wprawdzie rodzajowo są takie same (art. 279 kk), chociaż popełnione na szkodę różnych osób, ale dzieli je okres jednego roku, a więc i w tym wypadku nie sposób mówić o ścisłym związku podmiotowo-przedmiotowym. Jakkolwiek przy wymiarze kary łącznej dopuszczalne jest stosowanie zarówno zasady pełnej absorpcji jak i zasady pełnej kumulacji, to jednak są to rozstrzygnięcia skrajne, które znajdują zastosowanie w zupełnie wyjątkowych nietypowych sytuacjach. Kara łączna jest swego rodzaju podsumowaniem przestępczej działalności sprawcy w okresie czasu objętym skazaniami. Nie jest to sposób na premię dla sprawcy większej ilości przestępstw. Wymierzając karę łączną stosuje się zwykłe dyrektywy karania, a zwłaszcza słuszności i celowości wyrażone przez związek przedmiotowo-podmiotowy pomiędzy poszczególnymi przestępstwami. Na ogół nie ma powodu, by orzekać karę łączną w dolnych granicach tj. w wysokości najsurowszej ze zbiegających się kar. Popełnienie więcej niż jednego przestępstwa powinno raczej skłaniać do odstąpienia od absorpcji kar, niż za nią przemawiać. Wymierzenie takiej kary prowadziłoby do premiowania sprawcy popełniającego nie jedno, a więcej przestępstw, zatem prowadziłoby do praktycznej bezkarności innych zachowań zabronionych. Zatem jak wskazano wyżej całkowitą zasadę absorpcji stosować należy wyjątkowo albo wtedy gdywszystkieczyny wykazują bardzo bliską więź podmiotową i przedmiotową, albo orzeczone za niektóre czyny kary są tak minimalne, że w żadnym stopniu nie mogłyby rzutować na karę łączną, albo też istnieją jakieś szczególne okoliczności dotyczące osoby skazanego, a żadna z tych sytuacji nie ma miejsca w niniejszej sprawie. Skarżący wskazuje na postawę skazanego w czasie odbywania kary, która w jego ocenie przemawia za tym, by wymierzyć karę łączną w najniższym rozmiarze. W istocie, dyrektor zakładu karnego określa zachowanie skazanego jako poprawne, wskazuje na udzielenie mu kilku nagród regulaminowych, oraz przerwy w odbywaniu kary, jednocześnie podkreśla przynależność skazanego do podkultury przestępczej, wielokrotną karalność, fakt toczącej się obecnie przeciwko niemu sprawy i stosowanie w związku z tym aresztu tymczasowego, brak zainteresowania ze strony skazanego procesem resocjalizacji. O ile zatem prognozę penitencjarną skazanego można uznać za pozytywną, o tyle prognoza społeczno kryminologiczna jawi się co najmniej jako niepewna. Zachowanie skazanego w czasie wymierzania kary łącznej może mieć znaczenie dla wymiaru tej kary ale okoliczności tej nie można nadawać nadmiernego znaczenia przeważającego słuszność kary wynikającą ze stopnia związku zbiegających się przestępstw, bo ma ono jedynie pomóc w określeniu celowości kary łącznej. W każdym razie nie sposób uznać na tej podstawie, że po stronie skazanego istnieją jakieś szczególne okoliczności uzasadniające zastosowanie pełnej absorpcji. Odnosząc się natomiast do drugiego zarzutu apelacji, a to, że Sąd Okręgowy przy orzekaniu kary łącznej w pkt I wyroku błędnie przyjął iż mógł orzec karę w rozmiarze od 1 roku do 3 lat i 4 miesięcy, gdy w istocie mógł to uczynić w granicach od 1 roku do 2 lat i 8 miesięcy, gdyż nie rozwiązał kary łącznej w wyroku opisanego w pkt 7 części wstępnej wyroku łącznego, to stwierdzić trzeba że wyrażony przez obrońcę pogląd jest błędny. Węzeł kary łącznej bowiem orzeczonej uprzednio traci moc, a granice nowej kary łącznej, która ma zostać orzeczona określaart. 86 § 1 kk. Każde postępowanie w przedmiocie wydania wyroku łącznego za podstawę orzekania kary łącznej przyjmujewyłącznie kary wymierzone za poszczególne przestępstwa, a nie kary wymierzone w sprawie(art. 85 kk). Wymiar kar łącznych w wyrokach objętych wyrokiem łącznym nie wyznacza ustawowych granic minimum i maksimum w jakich sąd może orzec nową karę łączną, gdyż z mocyart. 575 kpkkary łączne orzeczone wcześniejszymi wyrokami ulegają rozwiązaniu. Natomiast zgoła inną kwestią jest tzw. sędziowski wymiar kary w tych ustawowych granicach który oczywiście powinien uwzględniać, że nowe połączenie kary nie powinno stwarzać mniej korzystnej sytuacji dla skazanego, niż wykonanie sumy kar łącznych. Sąd Okręgowy orzekając w zaskarżonym wyroku nie dopuścił się uchybień skutkujących wadliwością wyroku. Należycie ocenił związki przedmiotowo-podmiotowe pomiędzy czynami objętymi karami łącznymi w przedmiotowym wyroku chociaż niefortunnie odniósł się do związków pomiędzy wszystkimi czynami skazanego oraz zachowanie skazanego w czasie odbywania kary. Orzekł w granicach określonych przepisemart. 86 kkzarówno co do kar pozbawienia wolności jak i grzywny stosując słusznie zasadę asperacji. Orzeczone kary łączne w żadnym razie nie noszą cech rażącej surowości, a jak wskazano wyżej brak jakichkolwiek podstaw do wymierzenia kar łącznych przy stosowaniu pełnej zasady absorpcji. O ile na wymiar kary łącznej nie ma już wpływu stopień zawinienia ani stopień społecznej szkodliwości poszczególnych przestępstw, o tyle popełnienie wielu przestępstw, za które orzeczono kary podlegające obecnie łączeniu ma duże znaczenie przy wymiarze kary łącznej. Nie dopatrzył się też Sąd Apelacyjny okoliczności które mogłyby wskazywać na możliwość zastosowania nadzwyczajnego złagodzenia kary przy wymierzaniu kar jednostkowych, które to okoliczności przy wyrokowaniu łącznym przemawiałyby za stosowaniem zasady absorpcji. Brak jest zatem argumentów po stronie skarżącego, aby uwzględnić jego apelację i zaskarżony wyrok zmienić zgodnie z wnioskiem tam zawartym. Na koniec odnieść należy się do faktu, iż skazany złożył pismo zatytułowane „apelacja” w którym podniósł szereg zarzutów co do wyroku Sądu Okręgowego Przymus adwokacki (art. 446 § 1 kpk) sprawia, że oskarżony (skazany) nie może samodzielnie wnieść środka odwoławczego od wyroku Sądu Okręgowego orzekającego w I instancji, dlatego odmawia się ich przyjęcia. Argumenty zawarte w piśmie oskarżonego nazwanego „apelacja” mogą stanowić dodatkowe uzasadnienie apelacji adwokata,ale tylko w zakresie przez adwokata zaskarżonym(podobnie SA w Krakowie, wyrok z dnia 13.04.2000) bądź sygnalizować sądowi odwoławczemu rażącą niesprawiedliwość zaskarżonego wyroku (art. 440 kpk). Zakres zarzutów zawartych w piśmie skazanego przekracza zakres apelacji jego obrońcy, bowiem dotyczy nie tylko wymiaru kary, ale zarzuca obrazę przepisów postępowania a toart. 41 § 1 kpkiart. 572 kpki prawa materialnegoart. 89 kk. Zatem argumentacji oskarżonego nie można rozważać jako uzupełnienie uzasadnienia apelacji obrońcy. Brak jest natomiast jakichkolwiek podstaw, aby uznać ją za trafną i dającą podstawę do wyrokowania w oparciu o przepisart. 440 kpk. Nie znajdując zatem podstaw do zmiany zaskarżonego wyroku ani do jego uchylenia, o co wnioskował autor apelacji Sąd Apelacyjny orzekł jak na wstępie. /AW

15/150000/0001006/AKa

Sąd Apelacyjny w Katowicach

II Wydział Karny

154500000000503_I_ACa_000371_2008_Uz_2008-05-21_001

I ACa 371/08

2008-05-21 02:00:00.0 CEST

2013-07-16 03:01:04.0 CEST

2014-07-14 09:15:22.0 CEST

15450000

503

SENTENCE, REASON

Sygn. akt I ACa 371/08 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 21 maja 2008 r. Sąd Apelacyjny w Warszawie I Wydział Cywilny w składzie: Przewodniczący:SA Bogdan Świerczakowski Sędziowie:SA Edyta Jefimko SO del. Beata Byszewska (spr.) Protokolant:sekr. sąd. Agnieszka Nazar po rozpoznaniu w dniu 21 maja 2008 r. w Warszawie na rozprawie sprawy z powództwa J. Z. przeciwko Skarbowi Państwa - Dyrektorowi Aresztu Śledczego W. o zadośćuczynienie na skutek apelacji wniesionej przez pozwanego od wy

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Danuta Śliwińska" xVersion="1.0" xYear="2008" xLang="PL" xToPage="4" xEditor="dsliwins" xPublisher="dsliwins" xEditorFullName="Danuta Śliwińska" xFlag="published" xDocType="Uz" xml:space="preserve" xFromPg="1" xVolType="15/450000/0000503/ACa" xVolNmbr="000371"> <xName>Wyrok+Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xText><xBx> <xUx>Sygn. akt I ACa 371/08 </xUx> </xBx></xText> <xUnit xIsTitle="true" xBold="true" xType="part"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right">Dnia 21 maja 2008 r.</xText> <xText/> <xText>Sąd Apelacyjny w Warszawie I Wydział Cywilny w składzie:</xText> <xText/> <xText>Przewodniczący:SA Bogdan Świerczakowski </xText> <xText>Sędziowie:SA Edyta Jefimko</xText> <xText>SO del. Beata Byszewska (spr.)</xText> <xText>Protokolant:sekr. sąd. Agnieszka Nazar</xText> <xText>po rozpoznaniu w dniu 21 maja 2008 r. w Warszawie</xText> <xText>na rozprawie sprawy z powództwa <xAnon>J. Z.</xAnon></xText> <xText>przeciwko Skarbowi Państwa - Dyrektorowi Aresztu Śledczego <xAnon>W.</xAnon></xText> <xText>o zadośćuczynienie</xText> <xText>na skutek apelacji wniesionej przez pozwanego</xText> <xText>od wyroku Sądu Okręgowego Warszawa-Praga w Warszawie</xText> <xText>z dnia 17 grudnia 2007 r. sygn. akt I C 15/07</xText> <xText><xBx>1. zmienia zaskarżony wyrok w punkcie I w ten sposób, że oddala powództwo o zapłatę kwoty 5.000 zł z odsetkami,</xBx></xText> <xText><xBx>2. nie obciąża powoda obowiązkiem zwrotu na rzecz pozwanego kosztów za II instancję.</xBx></xText> <xText/> <xText>I ACa 371/08</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="true" xBold="true" xType="part"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText>Pozwem z dnia 04 stycznia 2007 roku powód <xAnon>J. Z.</xAnon> wniósł o zasądzenie na jego rzecz od Skarbu Państwa-Aresztu Śledczego <xAnon>W.</xAnon> kwoty 350000 zł</xText> <xText>Wyrokiem z dnia 17 grudnia 2007 roku Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie zasądził na rzecz <xAnon>J. Z.</xAnon> od Skarbu Państwa –Dyrektora Aresztu Śledczego <xAnon>W.</xAnon> kwotę 5000 zł z odsetkami ustawowymi od dnia wydania wyroku do dnia zapłaty , oddalił powództwo w pozostałym zakresie , nie obciążył powoda kosztami procesu i kosztami zastępstwa procesowego od oddalonej części powództwa.</xText> <xText/> <xText>Powyższy wyrok został oparty na następujących ustaleniach faktycznych i rozważaniach prawnych Sądu Okręgowego.</xText> <xText>Dnia 18 grudnia 2006 roku w Areszcie Śledczym <xAnon>W.</xAnon> przeprowadzona została kontrola generalna. Kontrolą tą została objęta także sześcioosobowa cela , w której od dnia 30 listopada 2006 roku osadzony był powód. Kontrolę generalną przeprowadzono w ten sposób ,że najpierw osadzeni zostali wyprowadzeni z celi , celę przeszukała grupa funkcjonariuszy Służby Więziennej i po około 20-30 minutach osadzeni zostali wprowadzeni ponownie do celi. W celi panował duży bałagan- na podłodze leżała sterta porozrzucanych i pomieszanych ze sobą rzeczy osadzonych, m.in. żywność była pomieszana z pozostałymi rzeczami , dokumenty powoda związane z procesami sądowymi były w nieładzie . Uporządkowanie celi zajęło osadzonym w tym powodowi około 3 godzin. Sposób w jaki dokonano kontroli sprawił ,że osadzeni poczuli się poniżeni , a powód-osoba starsza, zaliczona do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności w związku z chorobami układu krążenia i oddechowego był zdenerwowany i roztrzęsiony zaistniałą sytuacją , co spowodowało u niego nagły wzrost ciśnienia tętniczego , doznał także bolesnego ściśnięcia w żołądku, osłabienia organizmu i nie mógł spać w nocy. Dotkliwe okazało się dla powoda zaginięcie w trakcie kontroli tabliczki gorzkiej czekolady, którą powód spożywał po operacji oka związanej z usunięciem zaćmy.</xText> <xText>Powód złożył skargę na sposób dokonania wspomnianego przeszukania.</xText> <xText/> <xText>Ustalając stan faktyczny Sąd Okręgowy oparł się na zeznaniach powoda i zgłoszonych przez niego świadków <xAnon>J. Ł.</xAnon>, <xAnon>A. L.</xAnon> i <xAnon>R. R.</xAnon>. Oceniając zarówno zeznania powoda , jak i wymienionych świadków jako zasługujące na wiarę , gdyż zgodnie i wyczerpująco opisywały fakty. W ocenie Sądu Okręgowego z zeznaniami powoda i świadków zgłoszonych przez powoda nie stoją w sprzeczności zeznania świadka zgłoszonego przez pozwanego –tj. <xAnon>P. W.</xAnon> funkcjonariusza Służby Więziennej, który dowodził grupą funkcjonariuszy dokonujących kontroli, opisywał on jak przebiegają kontrole i sposób rozpatrywania skarg osadzonych, świadek nie pamiętał ,czy przeszukiwał celę , w której osadzony był powód.</xText> <xText>Sąd Okręgowy uznał za wiarygodne także twierdzenia powoda co do jego stanu zdrowia , gdyż znalazło to potwierdzenie w przedłożonym przez powoda orzeczeniu o stopniu niepełnosprawności i w związku z tym stanem zdrowia powoda uznał ,że przedstawiona przez powoda reakcja na zastaną w celi sytuację jest wiarygodna.</xText> <xText>Sąd Okręgowy zważył ,że powód wykazał ,że jego dobra osobiste w postaci godności i zdrowia zostały naruszone, gdyż nie ulega w wątpliwości ,że każdy osadzony miałby poczucie poniżenia w sytuacji jaka stała się udziałem powoda w dniu 18 grudnia 2006 roku, gdyż sposób przeszukania celi powoda wyrażał brak jakiegokolwiek szacunku wobec skazanych ze strony funkcjonariuszy dokonujących kontrolę i zdaniem Sądu Okręgowego działanie funkcjonariuszy stanowiło w istocie demonstrację wyższości w hierarchii jednostki penitencjarnej, uświadomienie osadzonym ,że są od nich całkowicie zależni i zdani na ich łaskę i niełaskę. Dodatkowo sytuacja powyższa spowodowało u powoda-osoby starszej i schorowanej reakcje somatyczne o charakterze rozstroju zdrowia.</xText> <xText>W ocenie Sądu Okręgowego pozwany nie wykazał braku bezprawności działania funkcjonariuszy Służby Więziennej, przy czym Sąd I instancji nie kwestionował uprawnienia funkcjonariuszy do dokonania przeszukania w celach aresztów śledczych, gdyż upoważnienie to wynika z <xLexLink xArt="§ 72;§ 72 ust. 1;§ 72 ust. 1 pkt. 5" xIsapId="WDU20031941902" xTitle="Rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 31 października 2003 r. w sprawie sposobów ochrony jednostek organizacyjnych Służby Więziennej" xAddress="Dz. U. z 2003 r. Nr 194, poz. 1902">par. 72 ust 1 pkt 5 rozporządzenia Ministra sprawiedliwości z dnia 31 października 2003 roku w sprawie sposobów ochrony jednostek organizacyjnych Służby Więziennej</xLexLink> (Dz. U. Nr 194 poz. 1902 ze zm.), lecz uznał ,że brak jest podstaw do przypuszczenia, że dozwolone są podczas kontroli działania polegające na pozostawieniu nieporządku w celi w związku z działaniami mającymi na celu odnalezienie przedmiotów niebezpiecznych i zabronionych. Sąd Okręgowy uznał zatem ,że bezprawność naruszenia dóbr osobistych powoda jest wręcz ewidentna, a wywołane u powoda poczucie poniżenia i ujemne konsekwencje zdrowotne stanowiły normalne następstwo zachowania funkcjonariuszy Służby Więziennej i nie ma podstaw do przypuszczenia , że stan ten był nieadekwatny czy też stanowił nietypowa reakcję na opisane działanie.</xText> <xText>Sąd Okręgowy uznał ,że roszczenie powoda znajduje materialnoprawną podstawę w <xLexLink xArt="art. 445;art. 445 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 445 par. 1 kc</xLexLink> , <xLexLink xArt="art. 448" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 448 kc</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 417;art. 417 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 417 par. 1 kc</xLexLink>, ale żądanie powoda o zasądzenie kwoty 350000 zł z tytułu zadośćuczynienia było nadmiernie wygórowane.</xText> <xText>Zważywszy na to, że uczucie poniżenia powoda i dolegliwości zdrowotne wywołane sposobem przeprowadzenia przeszukania celi miały charakter krótkotrwały i nie powodowały dalej idących konsekwencji dla jego zdrowia, naruszenie dóbr osobistych powoda było jednorazowe oraz miało miejsce w sytuacji kilkuletniego pobytu powoda w warunkach izolacji penitencjarnej, Sąd Okręgowy uznał ,że powództwo zasługuje na uwzględnienie tylko częściowe i zasądził na rzecz powoda kwotę 5000 zł, jako adekwatną do stopnia naruszenia dóbr osobistych i rozmiaru doznanej krzywdy, oddalając powództwo w pozostałej części.</xText> <xText/> <xText>O kosztach postępowania Sąd Okręgowy orzekł na podstawie <xLexLink xArt="art. 102" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 102 kpc</xLexLink> uznając ,że w sprawie niniejszej zachodzi szczególny uzasadniony wypadek pozwalający na nieobciążanie powoda kosztami procesu i zastępstwa procesowego.</xText> <xText/> <xText>Apelację od powyższego rozstrzygnięcia złożył pozwany zaskarżając wyrok w punkcie I zasądzającym od Skarbu Państwa-Dyrektora Aresztu Śledczego <xAnon>W.</xAnon> na rzecz powoda 5000 zł z odsetkami ustawowymi od dnia wydania wyroku do dnia zapłaty.</xText> <xText>Zaskarżonemu wyrokowi pozwany zarzucił <xLexLink xArt="art. 233" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 233 kpc</xLexLink> ,tj. naruszenie zasady swobodnej oceny dowodów poprzez uznania , w oparciu o przeprowadzone dowody , że tzw. kontrola generalna naruszyła dobra osobiste powoda w postaci naruszenia jego godności i zdrowia , wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie kosztów postępowania , w tym kosztów zastępstwa apelacyjnego.</xText> <xText/> <xText>Sąd Apelacyjny zważył :</xText> <xText/> <xText>Apelacja pozwanego jest zasadna. Podniesiony w apelacji zarzut naruszenia zasady swobodnej oceny dowodów jest trafny.</xText> <xText>W ocenie Sądu Apelacyjnego ustalenie przez Sąd Okręgowy , że kontrola generalna celi , w której osadzony był powód przeprowadzona dnia 18 grudnia 2006 roku została dokonana w sposób naruszający dobra osobiste powoda- jego godność i zdrowie, jest nieprawidłowe.</xText> <xText>Przede wszystkim nie można podzielić stanowiska Sądu Okręgowego, że pozwany nie wykazał braku bezprawności działania jego funkcjonariuszy.</xText> <xText>Przesłanką odpowiedzialności za naruszenie dobra osobistego innej osoby jest bezprawność działania, przez którą rozumie się działanie (ewentualnie zaniechanie) sprzeczne z prawem lub zasadami współżycia społecznego, przy czym <xLexLink xArt="art. 24" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 24 kc</xLexLink> przewiduje domniemanie bezprawności działania naruszającego dobra osobiste, zatem ciężar wykazania braku bezprawności ciąży na pozwanym.</xText> <xText>W ocenie Sądu Apelacyjnego pozwany wykazał ,że działanie jego funkcjonariuszy w trakcie przeprowadzania kontroli generalnej 18 grudnia 2006 roku było zgodne z prawem, bowiem czynność ta została dokonana w oparciu o obowiązujące w tym zakresie przepisy, w szczególności w oparciu o przepis <xLexLink xArt="art. 116;art. 116 § 4" xIsapId="WDU19970900557" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny wykonawczy" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 90, poz. 557">art. 116 par. 4 kkw</xLexLink>. Żaden przepis nie nakłada na funkcjonariuszy Służby Więziennej obowiązku odkładania kontrolowanych rzeczy osadzonych na miejsce, zaś z uwagi na cel kontroli-ujawnienie przedmiotów niebezpiecznych, np. ostrych narzędzi czy niedozwolonych, np. narkotyków, konieczne jest wyjęcie wszystkich rzeczy przechowywanych przez osadzonych , tak jak to miało miejsce z dokumentami powoda, które zostały wyjęte z plastikowych „koszulek” czy żywnością wyjętą z pudełek. Powszechnie wiadomo jest, że cele w aresztach śledczych i zakładach karnych są niewielkich rozmiarów , stąd uzasadnione było pozostawienie rzeczy powoda i innych osadzonych na środku celi. Z uwagi zaś na ilość osób osadzonych w celi i konieczność przeszukania wielu rzeczy mogło dojść do ich przemieszania. Z tych przyczyn nie można przyjąć, że działanie funkcjonariuszy pozwanego było bezprawne.</xText> <xText>Nawet jeśli w trakcie przeszukania celi, w której osadzony był powód doszło do nieprawidłowości polegających na wymieszaniu rzeczy osadzonych i pozostawieniu przez funkcjonariuszy ogólnego nieładu , to jednak nie można uznać ,że zostały naruszone zasady współżycia społecznego w taki sposób , który skutkowałby naruszeniem dóbr osobistych powoda, szczególnie jego godności.</xText> <xText>Zdaniem Sądu Apelacyjnego na podstawie oceny zgromadzonych w sprawie dowodów nie można wywieść , jak to czyni Sąd Okręgowy, że dokonana dnia 18 grudnia 2006 roku kontrola generalna została przeprowadzona w sposób poniżający powoda i innych współosadzonych , a już na pewno , aby dokonujący przeszukania funkcjonariusze Służby Więziennej celowo przeprowadzili tę czynność w taki sposób ,aby okazać osadzonym brak szacunku i zademonstrować swoją wyższość w hierarchii jednostki penitencjarnej. Nieuzasadnione jest tym bardziej przypisywanie przez Sąd I instancji funkcjonariuszom Służby Więziennej odpowiedzialności za zaginięcie tabliczki czekolady należącej do powoda, ustalenie to opiera się wyłącznie na twierdzeniu powoda. Dokonując tych ustaleń Sąd Okręgowy przekroczył zasadę swobodnej oceny dowodów, wnioski są zbyt daleko idące , nie wynikają ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego.</xText> <xText>Dodatkowo w ocenie Sądu Apelacyjnego nieprawidłowe jest ustalenie Sądu Okręgowego jakoby wskutek zdenerwowania przeprowadzoną kontrolą generalną 18 grudnia 2006 roku powód doznał rozstroju zdrowia, a co za tym idzie , aby to dobro powoda zostało naruszone. Należy bowiem zważyć ,że powód pomimo twierdzenia ,że doznał nagłego skoku ciśnienia tętniczego, bolesnego ściśnięcia żołądka i osłabienia organizmu oraz pomimo tego ,że jest osobą starszą i schorowaną , nie zgłosił złego samopoczucia i nie wnosił o konsultację lekarską. Twierdzenie powoda o rozstroju zdrowia jest zatem niewiarygodne , z tych samych przyczyn za niewiarygodne należy uznać zeznania świadków <xAnon>Ł.</xAnon> ,<xAnon>L.</xAnon> i <xAnon>R.</xAnon> w tym zakresie.</xText> <xText/> <xText>Sąd Apelacyjny dokonując odmiennej od Sądu Okręgowego oceny dowodów zgromadzonych w sprawie uznaje ,że działania funkcjonariuszy Służby Więziennej w trakcie kontroli generalnej dnia 18 grudnia 2006 roku nie były bezprawne, a dolegliwości powoda polegające na konieczności uprzątnięcia rzeczy po kontroli celi przez powoda, nie stanowiły upokorzenia przekraczającego nieunikniony element cierpienia wpisanego w pozbawienie wolności i nie doprowadziły do rozstroju zdrowia powoda.</xText> <xText/> <xText>Z powyższych względów Sąd Apelacyjny uwzględniając apelację zmienił zaskarżony wyrok i oddalił powództwo na podstawie <xLexLink xArt="art. 386;art. 386 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 386 par. 1 kpc</xLexLink>, o kosztach postępowania orzekając na podstawie <xLexLink xArt="art. 102" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 102 kpc</xLexLink> , uznawszy ,że w związku z sytuacją powoda zachodzi szczególnie uzasadniony przypadek pozwalający na nieobciążanie powoda kosztami procesu oraz kosztami zastępstwa procesowego.</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Bogdan Świerczakowski

Danuta Śliwińska

sekr. sąd. Agnieszka Nazar

Danuta Śliwińska

Sygn. akt I ACa 371/08 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 21 maja 2008 r. Sąd Apelacyjny w Warszawie I Wydział Cywilny w składzie: Przewodniczący:SA Bogdan Świerczakowski Sędziowie:SA Edyta Jefimko SO del. Beata Byszewska (spr.) Protokolant:sekr. sąd. Agnieszka Nazar po rozpoznaniu w dniu 21 maja 2008 r. w Warszawie na rozprawie sprawy z powództwaJ. Z. przeciwko Skarbowi Państwa - Dyrektorowi Aresztu ŚledczegoW. o zadośćuczynienie na skutek apelacji wniesionej przez pozwanego od wyroku Sądu Okręgowego Warszawa-Praga w Warszawie z dnia 17 grudnia 2007 r. sygn. akt I C 15/07 1. zmienia zaskarżony wyrok w punkcie I w ten sposób, że oddala powództwo o zapłatę kwoty 5.000 zł z odsetkami, 2. nie obciąża powoda obowiązkiem zwrotu na rzecz pozwanego kosztów za II instancję. I ACa 371/08 UZASADNIENIE Pozwem z dnia 04 stycznia 2007 roku powódJ. Z.wniósł o zasądzenie na jego rzecz od Skarbu Państwa-Aresztu ŚledczegoW.kwoty 350000 zł Wyrokiem z dnia 17 grudnia 2007 roku Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie zasądził na rzeczJ. Z.od Skarbu Państwa –Dyrektora Aresztu ŚledczegoW.kwotę 5000 zł z odsetkami ustawowymi od dnia wydania wyroku do dnia zapłaty , oddalił powództwo w pozostałym zakresie , nie obciążył powoda kosztami procesu i kosztami zastępstwa procesowego od oddalonej części powództwa. Powyższy wyrok został oparty na następujących ustaleniach faktycznych i rozważaniach prawnych Sądu Okręgowego. Dnia 18 grudnia 2006 roku w Areszcie ŚledczymW.przeprowadzona została kontrola generalna. Kontrolą tą została objęta także sześcioosobowa cela , w której od dnia 30 listopada 2006 roku osadzony był powód. Kontrolę generalną przeprowadzono w ten sposób ,że najpierw osadzeni zostali wyprowadzeni z celi , celę przeszukała grupa funkcjonariuszy Służby Więziennej i po około 20-30 minutach osadzeni zostali wprowadzeni ponownie do celi. W celi panował duży bałagan- na podłodze leżała sterta porozrzucanych i pomieszanych ze sobą rzeczy osadzonych, m.in. żywność była pomieszana z pozostałymi rzeczami , dokumenty powoda związane z procesami sądowymi były w nieładzie . Uporządkowanie celi zajęło osadzonym w tym powodowi około 3 godzin. Sposób w jaki dokonano kontroli sprawił ,że osadzeni poczuli się poniżeni , a powód-osoba starsza, zaliczona do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności w związku z chorobami układu krążenia i oddechowego był zdenerwowany i roztrzęsiony zaistniałą sytuacją , co spowodowało u niego nagły wzrost ciśnienia tętniczego , doznał także bolesnego ściśnięcia w żołądku, osłabienia organizmu i nie mógł spać w nocy. Dotkliwe okazało się dla powoda zaginięcie w trakcie kontroli tabliczki gorzkiej czekolady, którą powód spożywał po operacji oka związanej z usunięciem zaćmy. Powód złożył skargę na sposób dokonania wspomnianego przeszukania. Ustalając stan faktyczny Sąd Okręgowy oparł się na zeznaniach powoda i zgłoszonych przez niego świadkówJ. Ł.,A. L.iR. R.. Oceniając zarówno zeznania powoda , jak i wymienionych świadków jako zasługujące na wiarę , gdyż zgodnie i wyczerpująco opisywały fakty. W ocenie Sądu Okręgowego z zeznaniami powoda i świadków zgłoszonych przez powoda nie stoją w sprzeczności zeznania świadka zgłoszonego przez pozwanego –tj.P. W.funkcjonariusza Służby Więziennej, który dowodził grupą funkcjonariuszy dokonujących kontroli, opisywał on jak przebiegają kontrole i sposób rozpatrywania skarg osadzonych, świadek nie pamiętał ,czy przeszukiwał celę , w której osadzony był powód. Sąd Okręgowy uznał za wiarygodne także twierdzenia powoda co do jego stanu zdrowia , gdyż znalazło to potwierdzenie w przedłożonym przez powoda orzeczeniu o stopniu niepełnosprawności i w związku z tym stanem zdrowia powoda uznał ,że przedstawiona przez powoda reakcja na zastaną w celi sytuację jest wiarygodna. Sąd Okręgowy zważył ,że powód wykazał ,że jego dobra osobiste w postaci godności i zdrowia zostały naruszone, gdyż nie ulega w wątpliwości ,że każdy osadzony miałby poczucie poniżenia w sytuacji jaka stała się udziałem powoda w dniu 18 grudnia 2006 roku, gdyż sposób przeszukania celi powoda wyrażał brak jakiegokolwiek szacunku wobec skazanych ze strony funkcjonariuszy dokonujących kontrolę i zdaniem Sądu Okręgowego działanie funkcjonariuszy stanowiło w istocie demonstrację wyższości w hierarchii jednostki penitencjarnej, uświadomienie osadzonym ,że są od nich całkowicie zależni i zdani na ich łaskę i niełaskę. Dodatkowo sytuacja powyższa spowodowało u powoda-osoby starszej i schorowanej reakcje somatyczne o charakterze rozstroju zdrowia. W ocenie Sądu Okręgowego pozwany nie wykazał braku bezprawności działania funkcjonariuszy Służby Więziennej, przy czym Sąd I instancji nie kwestionował uprawnienia funkcjonariuszy do dokonania przeszukania w celach aresztów śledczych, gdyż upoważnienie to wynika zpar. 72 ust 1 pkt 5 rozporządzenia Ministra sprawiedliwości z dnia 31 października 2003 roku w sprawie sposobów ochrony jednostek organizacyjnych Służby Więziennej(Dz. U. Nr 194 poz. 1902 ze zm.), lecz uznał ,że brak jest podstaw do przypuszczenia, że dozwolone są podczas kontroli działania polegające na pozostawieniu nieporządku w celi w związku z działaniami mającymi na celu odnalezienie przedmiotów niebezpiecznych i zabronionych. Sąd Okręgowy uznał zatem ,że bezprawność naruszenia dóbr osobistych powoda jest wręcz ewidentna, a wywołane u powoda poczucie poniżenia i ujemne konsekwencje zdrowotne stanowiły normalne następstwo zachowania funkcjonariuszy Służby Więziennej i nie ma podstaw do przypuszczenia , że stan ten był nieadekwatny czy też stanowił nietypowa reakcję na opisane działanie. Sąd Okręgowy uznał ,że roszczenie powoda znajduje materialnoprawną podstawę wart. 445 par. 1 kc,art. 448 kciart. 417 par. 1 kc, ale żądanie powoda o zasądzenie kwoty 350000 zł z tytułu zadośćuczynienia było nadmiernie wygórowane. Zważywszy na to, że uczucie poniżenia powoda i dolegliwości zdrowotne wywołane sposobem przeprowadzenia przeszukania celi miały charakter krótkotrwały i nie powodowały dalej idących konsekwencji dla jego zdrowia, naruszenie dóbr osobistych powoda było jednorazowe oraz miało miejsce w sytuacji kilkuletniego pobytu powoda w warunkach izolacji penitencjarnej, Sąd Okręgowy uznał ,że powództwo zasługuje na uwzględnienie tylko częściowe i zasądził na rzecz powoda kwotę 5000 zł, jako adekwatną do stopnia naruszenia dóbr osobistych i rozmiaru doznanej krzywdy, oddalając powództwo w pozostałej części. O kosztach postępowania Sąd Okręgowy orzekł na podstawieart. 102 kpcuznając ,że w sprawie niniejszej zachodzi szczególny uzasadniony wypadek pozwalający na nieobciążanie powoda kosztami procesu i zastępstwa procesowego. Apelację od powyższego rozstrzygnięcia złożył pozwany zaskarżając wyrok w punkcie I zasądzającym od Skarbu Państwa-Dyrektora Aresztu ŚledczegoW.na rzecz powoda 5000 zł z odsetkami ustawowymi od dnia wydania wyroku do dnia zapłaty. Zaskarżonemu wyrokowi pozwany zarzuciłart. 233 kpc,tj. naruszenie zasady swobodnej oceny dowodów poprzez uznania , w oparciu o przeprowadzone dowody , że tzw. kontrola generalna naruszyła dobra osobiste powoda w postaci naruszenia jego godności i zdrowia , wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie kosztów postępowania , w tym kosztów zastępstwa apelacyjnego. Sąd Apelacyjny zważył : Apelacja pozwanego jest zasadna. Podniesiony w apelacji zarzut naruszenia zasady swobodnej oceny dowodów jest trafny. W ocenie Sądu Apelacyjnego ustalenie przez Sąd Okręgowy , że kontrola generalna celi , w której osadzony był powód przeprowadzona dnia 18 grudnia 2006 roku została dokonana w sposób naruszający dobra osobiste powoda- jego godność i zdrowie, jest nieprawidłowe. Przede wszystkim nie można podzielić stanowiska Sądu Okręgowego, że pozwany nie wykazał braku bezprawności działania jego funkcjonariuszy. Przesłanką odpowiedzialności za naruszenie dobra osobistego innej osoby jest bezprawność działania, przez którą rozumie się działanie (ewentualnie zaniechanie) sprzeczne z prawem lub zasadami współżycia społecznego, przy czymart. 24 kcprzewiduje domniemanie bezprawności działania naruszającego dobra osobiste, zatem ciężar wykazania braku bezprawności ciąży na pozwanym. W ocenie Sądu Apelacyjnego pozwany wykazał ,że działanie jego funkcjonariuszy w trakcie przeprowadzania kontroli generalnej 18 grudnia 2006 roku było zgodne z prawem, bowiem czynność ta została dokonana w oparciu o obowiązujące w tym zakresie przepisy, w szczególności w oparciu o przepisart. 116 par. 4 kkw. Żaden przepis nie nakłada na funkcjonariuszy Służby Więziennej obowiązku odkładania kontrolowanych rzeczy osadzonych na miejsce, zaś z uwagi na cel kontroli-ujawnienie przedmiotów niebezpiecznych, np. ostrych narzędzi czy niedozwolonych, np. narkotyków, konieczne jest wyjęcie wszystkich rzeczy przechowywanych przez osadzonych , tak jak to miało miejsce z dokumentami powoda, które zostały wyjęte z plastikowych „koszulek” czy żywnością wyjętą z pudełek. Powszechnie wiadomo jest, że cele w aresztach śledczych i zakładach karnych są niewielkich rozmiarów , stąd uzasadnione było pozostawienie rzeczy powoda i innych osadzonych na środku celi. Z uwagi zaś na ilość osób osadzonych w celi i konieczność przeszukania wielu rzeczy mogło dojść do ich przemieszania. Z tych przyczyn nie można przyjąć, że działanie funkcjonariuszy pozwanego było bezprawne. Nawet jeśli w trakcie przeszukania celi, w której osadzony był powód doszło do nieprawidłowości polegających na wymieszaniu rzeczy osadzonych i pozostawieniu przez funkcjonariuszy ogólnego nieładu , to jednak nie można uznać ,że zostały naruszone zasady współżycia społecznego w taki sposób , który skutkowałby naruszeniem dóbr osobistych powoda, szczególnie jego godności. Zdaniem Sądu Apelacyjnego na podstawie oceny zgromadzonych w sprawie dowodów nie można wywieść , jak to czyni Sąd Okręgowy, że dokonana dnia 18 grudnia 2006 roku kontrola generalna została przeprowadzona w sposób poniżający powoda i innych współosadzonych , a już na pewno , aby dokonujący przeszukania funkcjonariusze Służby Więziennej celowo przeprowadzili tę czynność w taki sposób ,aby okazać osadzonym brak szacunku i zademonstrować swoją wyższość w hierarchii jednostki penitencjarnej. Nieuzasadnione jest tym bardziej przypisywanie przez Sąd I instancji funkcjonariuszom Służby Więziennej odpowiedzialności za zaginięcie tabliczki czekolady należącej do powoda, ustalenie to opiera się wyłącznie na twierdzeniu powoda. Dokonując tych ustaleń Sąd Okręgowy przekroczył zasadę swobodnej oceny dowodów, wnioski są zbyt daleko idące , nie wynikają ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego. Dodatkowo w ocenie Sądu Apelacyjnego nieprawidłowe jest ustalenie Sądu Okręgowego jakoby wskutek zdenerwowania przeprowadzoną kontrolą generalną 18 grudnia 2006 roku powód doznał rozstroju zdrowia, a co za tym idzie , aby to dobro powoda zostało naruszone. Należy bowiem zważyć ,że powód pomimo twierdzenia ,że doznał nagłego skoku ciśnienia tętniczego, bolesnego ściśnięcia żołądka i osłabienia organizmu oraz pomimo tego ,że jest osobą starszą i schorowaną , nie zgłosił złego samopoczucia i nie wnosił o konsultację lekarską. Twierdzenie powoda o rozstroju zdrowia jest zatem niewiarygodne , z tych samych przyczyn za niewiarygodne należy uznać zeznania świadkówŁ.,L.iR.w tym zakresie. Sąd Apelacyjny dokonując odmiennej od Sądu Okręgowego oceny dowodów zgromadzonych w sprawie uznaje ,że działania funkcjonariuszy Służby Więziennej w trakcie kontroli generalnej dnia 18 grudnia 2006 roku nie były bezprawne, a dolegliwości powoda polegające na konieczności uprzątnięcia rzeczy po kontroli celi przez powoda, nie stanowiły upokorzenia przekraczającego nieunikniony element cierpienia wpisanego w pozbawienie wolności i nie doprowadziły do rozstroju zdrowia powoda. Z powyższych względów Sąd Apelacyjny uwzględniając apelację zmienił zaskarżony wyrok i oddalił powództwo na podstawieart. 386 par. 1 kpc, o kosztach postępowania orzekając na podstawieart. 102 kpc, uznawszy ,że w związku z sytuacją powoda zachodzi szczególnie uzasadniony przypadek pozwalający na nieobciążanie powoda kosztami procesu oraz kosztami zastępstwa procesowego.

15/450000/0000503/ACa

Sąd Apelacyjnyw Warszawie

I Wydział Cywilny

151500000002503_V_ACa_000175_2008_Uz_2008-05-27_001

V ACa 175/08

2008-05-27 02:00:00.0 CEST

2019-05-29 19:19:53.0 CEST

2019-05-29 09:46:38.0 CEST

15150000

2503

SENTENCE, REASON

Sygn. akt V ACa 175/08 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 27 maja 2008 r. Sąd Apelacyjny w Katowicach V Wydział Cywilny w składzie: Przewodniczący : SSA Barbara Kurzeja Sędziowie : SA Anna Tabak SA Iwona Wilk (spr.) Protokolant : Mirosław Kruk po rozpoznaniu w dniu 27 maja 2008 r. w Katowicach na rozprawie sprawy z powództwa Przedsiębiorstwa (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w T. przeciwko D. D. o zapłatę na skutek apelacji powódki od wyroku Sądu Okręgowego w Katowicach z

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Monika Czaja" xPublisher="mczaja" xClassifierFullName="Marta Zdrodowska" xVersion="1.0" xLang="PL" xYear="2008" xEditor="mzdrodowska" xToPage="6" xFlag="published" xEditorFullName="Marta Zdrodowska" xDocType="Uz" xml:space="preserve" xClassifier="mzdrodowska" xFromPg="1" xClassified="false" xVolNmbr="000175" xVolType="15/150000/0002503/ACa"> <xName>Wyrok+Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xText>Sygn. akt V ACa 175/08</xText> <xUnit xIsTitle="true" xBold="true" xType="part"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right"> Dnia 27 maja 2008 r.</xText> <xText>Sąd Apelacyjny w Katowicach V Wydział Cywilny</xText> <xText>w składzie:</xText> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="214"/> <xCOLx xWIDTHx="498"/> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText xALIGNx="right">Przewodniczący :</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText>SSA Barbara Kurzeja</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText xALIGNx="right">Sędziowie :</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText>SA Anna Tabak</xText> <xText>SA Iwona Wilk (spr.)</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText xALIGNx="right">Protokolant :</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText>Mirosław Kruk</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xText>po rozpoznaniu w dniu 27 maja 2008 r. w Katowicach</xText> <xText>na rozprawie</xText> <xText>sprawy z powództwa <xAnon> Przedsiębiorstwa (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością</xAnon> w <xAnon>T.</xAnon></xText> <xText>przeciwko <xAnon>D. D.</xAnon></xText> <xText>o zapłatę</xText> <xText>na skutek apelacji powódki</xText> <xText>od wyroku Sądu Okręgowego w Katowicach</xText> <xText>z dnia 21 lutego 2008 r., sygn. akt XIV GC 10/07</xText> <xText>oddala apelację i zasądza od powódki na rzecz pozwanego 2700 (dwa tysiące siedemset) złotych tytułem kosztów postępowania apelacyjnego.</xText> <xText>Sygn. akt V ACa 175/08</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="true" xBold="true" xType="part"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText>Powódka <xAnon> Przedsiębiorstwo (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością</xAnon> w <xAnon>T.</xAnon> wniosła o zasądzenie od pozwanego <xAnon>D. D.</xAnon> kwoty 101 348,34 zł. z ustawowymi odsetkami i kosztami postępowania tytułem odszkodowania za zwłokę w zapłacie przez pozwanego należności na rzecz powódki. Brak zapłaty spowodował zator płatniczy i w efekcie także powódka płaciła swe zobowiązania z opóźnieniem co spowodowało obciążenie jej karami umownymi w wysokości 92 500,- zł. wraz z kosztami sądowymi przez leasingodawcę, który wypowiedział powódce umowę leasingu.</xText> <xText>Pozwany w odpowiedzi na pozew wniósł o oddalenie powództwa podnosząc, iż powódka nie udowodniła swego roszczenia odszkodowawczego tak co do zasady jak i wysokości.</xText> <xText>Wyrokiem z 21 lutego 2008 r. Sąd Okręgowy w Katowicach oddalił powództwo i zasądził od powódki na rzecz pozwanego koszty postępowania w kwocie 3 617,- zł.</xText> <xText>Sąd Okręgowy ustalił, iż pozwany zalegał z zapłatą należności wobec powódki, a obowiązek ich zapłaty stwierdził Sąd Rejonowy w Tychach wydając nakazy zapłaty i wyrok zaoczny co do kwot: 4914,75 zł., 7 809,16 zł., 10 229,35 zł. i 3 538,62 zł. wraz z ustawowymi odsetkami i kosztami postępowania (sprawy o sygnaturach VI GNc 3371/05, VI GNc 572/05, VI GC 35/06 i VI GC 553/06). Nadto w toku postępowania przed Sądem Okręgowym w Katowicach w sprawie XIV GC 159/06 powódka zawarła ugodę ze swym wierzycielem zobowiązując się do zapłaty na jego rzecz kwoty 92 500,- zł. wraz z kosztami postępowania (1648,34 zł. kosztów sądowych i 3 600,- zł. kosztów zastępstwa procesowego). Jest poza sporem, że pozwany uregulował swe zobowiązania wobec powódki z opóźnieniem po części na skutek egzekucji a po części dobrowolnie.</xText> <xText>Zważył w tym stanie rzeczy Sąd Okręgowy, iż powódka wywodzi swe roszczenie z <xLexLink xArt="art. 481;art. 481 § 3" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 481 § 3 kc.</xLexLink> Zatem niezależnie od odsetek (<xLexLink xArt="art. 481;art. 481 § 1;art. 481 § 2" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 481 § 1 i 2 kc</xLexLink>) wierzyciel może także dochodzić naprawienia szkody na podstawie <xLexLink xArt="art. 415" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 415 kc.</xLexLink></xText> <xText>Wbrew obowiązkowi z <xLexLink xArt="art. 6" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 6 kc</xLexLink> powódka nie udowodniła przesłanek odpowiedzialności pozwanego, a to faktu doznania szkody i jej wysokości, związku przyczynowego pomiędzy powstałą szkodą a działaniem lub zaniechaniem pozwanego oraz jego zawinienia. Powódka nie przedstawiła dowodów na to by to wyłącznie (lub częściowo) na skutek braku zapłaty przez pozwanego powstał u powódki zator płatniczy i by powódka nie posiadała innych środków finansowych w okresie wymagalności wierzytelności przypadających od pozwanego oraz nie inwestowała własnych środków finansowych. Zatem powódka nie wykazała ani koniecznego związku przyczynowego pomiędzy powstałą szkodą a zaniechaniem pozwanego (<xLexLink xArt="art. 361" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 361 kc</xLexLink>) ani też tego by brak zapłaty przez pozwanego był przez niego zawiniony (<xLexLink xArt="art. 415" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 415 kc</xLexLink>).</xText> <xText>Na podstawie <xLexLink xArt="art. 479(12)" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 479<xSUPx>12 </xSUPx>kpc</xLexLink> Sąd pominął dowody zawnioskowane później niż w pozwie.</xText> <xText>Powyższy wyrok zaskarżyła w całości apelacją powódka, która zarzucając naruszenie prawa materialnego: <xLexLink xArt="art. 6" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 6 kc</xLexLink> – poprzez błędną wykładnię, <xLexLink xArt="art. 5" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 5 kc</xLexLink> – poprzez pominięcie, <xLexLink xArt="art. 415" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 415 kc</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 481;art. 481 § 3" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 481 § 3 kc</xLexLink> – poprzez ich niezastosowanie oraz naruszenie prawa procesowego: <xLexLink xArt="art. 379;art. 379 § 5" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 379 § 5 kpc</xLexLink> przez pominięcie wniosków dowodowych zgłoszonych przez powódkę na rozprawie i w piśmie procesowym z 18 maja 2007 r., <xLexLink xArt="art. 230" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 230 kpc</xLexLink>, <xLexLink xArt="art. 231" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 231 kpc</xLexLink>, <xLexLink xArt="art. 232" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 232 kpc</xLexLink>, <xLexLink xArt="art. 233;art. 233 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 233 § 1 kpc</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 479(12);art. 479(12) § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 479<xSUPx>12 </xSUPx>§ 1kpc</xLexLink> wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku i zasądzenie od pozwanego na rzecz powódki kwoty dochodzonej pozwem wraz z odsetkami i kosztami postępowania lub skierowanie sprawy do ponownego rozpoznania.</xText> <xText><xBx>Sąd Apelacyjny zważył co następuje:</xBx></xText> <xText>Apelacja nie jest uzasadniona.</xText> <xText>W pierwszej kolejności należy odnieść się do zarzutu nieważności postępowania z odwołaniem się przez apelującego do przepisu <xLexLink xArt="art. 379;art. 379 pkt. 5" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 379 pkt 5 kpc</xLexLink>. Przepis ten wskazuje, iż do nieważności postępowania prowadzi pozbawienie strony możności obrony jej praw. O nieważności postępowania z tej przyczyny można mówić tylko wtedy, gdy strona została pozbawiona uprawnień procesowych wskutek wadliwego postępowania sądu. W tym rozumieniu pozbawienie strony możności obrony jej praw w postępowaniu sądowym oznacza więc sytuację, w której sąd nie powinien w ogóle przystępować do merytorycznego rozstrzygnięcia sprawy wobec tego, że strona rzeczywiście obiektywnie była pozbawiona możności działania i obrony swych praw i w następstwie tego nie brała udziału w postępowaniu. W okolicznościach tej sprawy tego rodzaju sytuacja nie zachodzi gdyż powódka brała udział w postępowaniu przed Sądem I instancji, w tym też brała udział w rozprawie w dniu 21 lutego 2008 r., a o terminie rozprawy prawidłowo został zawiadomiony pełnomocnik powódki (k.140-141, 150-153). Nie można natomiast upatrywać pozbawienia strony możności obrony jej praw w sytuacji gdy sąd odmawia przeprowadzenia dowodów wnioskowanych przez stronę, jak czyni to apelująca bowiem ewentualne uchybienia w zakresie postępowania dowodowego nie pozbawiają strony uprawnień procesowych w rozumieniu wyżej przytoczonym lecz stanowią przedmiot oceny Sądu II instancji meriti.</xText> <xText>W konsekwencji nie ma podstaw do przyjęcia by postępowanie przed Sądem I instancji dotknięte było nieważnością z <xLexLink xArt="art. 379;art. 379 pkt. 5" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 379 pkt 5 kpc</xLexLink> a taki zarzut apelacji uznać należy za chybiony.</xText> <xText>Sąd Apelacyjny podziela ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd I instancji ponieważ ustalenia te znajdują oparcie w zebranym w sprawie materiale dowodowym i wynikają w sposób logiczny z treści tych dowodów. Nie ma podstaw do przyjęcia by dokonując oceny zebranych dowodów uchybił Sąd ten zasadom wynikającym z <xLexLink xArt="art. 233;art. 233 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 233 § 1 kpc</xLexLink> a w szczególności by ocena ta nastąpiła z uchybieniem zasadom doświadczenia życiowego czy też regułom logicznego rozumowania. W szczególności trafną jest ta konkluzja Sądu I instancji, iż w okolicznościach sprawy nie ma podstaw faktycznych do przypisania pozwanej obowiązku naprawienia szkody w dochodzonej kwocie ponieważ z treści zebranych dowodów nie wynika w żaden sposób to by konsekwencją zwłoki pozwanego w spełnieniu świadczenia pieniężnego na rzecz powódki był uszczerbek w jej majątku odpowiadający wysokości ugodzonego zadłużenia wobec jej kontrahenta jak i to by to jedynie na skutek zwłoki pozwanego powstało owo zobowiązanie powódki wobec jej kontrahenta w ugodzonej wysokości. Wbrew zarzutom apelacji powyższa konkluzja jest w pełni uprawniona aczkolwiek niewątpliwie doświadczenie życiowe wskazuje na to, że brak spełnienia przez dłużnika świadczenia pieniężnego może wywołać perturbacje i trudności finansowe wierzyciela i niewątpliwie ma wpływ na sytuację finansową wierzyciela. Okoliczność ta sama z siebie nie może jednak prowadzić do przyjęcia za udowodniony fakt istnienia adekwatnego związku przyczynowego pomiędzy zaniechaniem zapłaty w terminie przez pozwanego dłużnika a powstaniem zobowiązania powódki wobec jej wierzyciela gdy okoliczność ta w żaden sposób nie wynika z zaoferowanych przez powódkę dowodów.</xText> <xText>Za chybione należy uznać dalsze zarzuty apelacji tyczące się naruszenia przez Sąd I instancji przepisów <xLexLink xArt="art. 230" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 230 kpc</xLexLink> ponieważ nie można przyjąć aby pozwany nie zaprzeczył twierdzeniom pozwu o wpływie jego zachowania na możliwości płatnicze powódki skoro już w odpowiedzi na pozew pozwany wyraźnie wskazał, iż zaoferowane przez powódkę dowody nie wykazują koniecznych przesłanek jego ewentualnej odpowiedzialności odszkodowawczej wobec powódki, a w tym także związku między zachowaniem pozwanego a wypowiedzeniem powódce umowy leasingu (k.23). Nie ma też racji apelujący zarzucający naruszenie <xLexLink xArt="art. 231" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 231 kpc</xLexLink> ponieważ nie można wyprowadzić domniemania faktycznego istnienia związku przyczynowego między zwłoką pozwanego w spełnieniu świadczenia pieniężnego a wypowiedzeniem powódce umowy leasingu i powstaniem zobowiązania powódki wobec leasingodawcy tylko z tego, iż oba te zdarzenia nastąpiły.</xText> <xText>Nie zasługuje na uwzględnienie zarzut naruszenia przez Sąd I instancji przepisu <xLexLink xArt="art. 479(12);art. 479(12) § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 479<xSUPx>12 </xSUPx>§ 1 kpc</xLexLink> przez to, że Sąd ten oddalił wnioski dowodowe powódki zgłoszone później niż w pozwie.</xText> <xText>W tym miejscu wskazać trzeba, iż obecnie obowiązująca w procesie cywilnym zasada kontradyktoryjności (<xLexLink xArt="art. 3" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 3 kpc</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 232" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 232 kpc</xLexLink> ) zrezygnowała z zasady prawdy obiektywnej do ustalenia której dążyć winien był sąd. Wedle uregulowania wymienionych przepisów ciężar dostarczenia w postępowaniu sądowym materiału procesowego spoczywa zasadniczo na stronach a sąd utracił prawo prowadzenia dochodzenia w celu ustalenia dowodów koniecznych dla rozstrzygnięcia sprawy. Zatem sędzia orzeka według twierdzeń i dowodów stron, a sam tylko wyjątkowo może dopuścić dowód nie wskazany przez stronę. W szczególności zaś okolicznością przemawiającą przeciwko prowadzeniu przez sąd postępowania dowodowego z urzędu jest gospodarczy charakter sprawy, związany z profesjonalizmem obu stron i reprezentacja strony przez fachowego pełnomocnika. Takie uregulowanie powoduje, że rzeczywistego znaczenia nabiera reguła dowodowa z <xLexLink xArt="art. 6" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 6 kc</xLexLink> skoro to strony mają dążyć do wyjaśnienia wszystkich istotnych okoliczności sprawy.</xText> <xText>Konsekwencją powyższych zasad i także zasady koncentracji dowodów jest</xText> <xText>uregulowanie <xLexLink xArt="art. 479(12);art. 479(12) § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 479<xSUPx>12 </xSUPx>§ 1 kpc</xLexLink> stanowiące odstępstwo od reguły wynikającej z <xLexLink xArt="art. 217;art. 217 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 217 § 1 kpc</xLexLink>, że strona może aż do zamknięcia rozprawy przytaczać okoliczności faktyczne i dowody na ich poparcie. Przepis <xLexLink xArt="art. 479(12);art. 479(12) § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 479<xSUPx>12 </xSUPx>§ 1 kpc</xLexLink> obliguje stronę do przytoczenia już w pozwie wszystkich twierdzeń i dowodów na ich poparcie i to pod rygorem utraty prawa powoływania ich w toku postępowania (prekluzja procesowa) chyba, że powołanie nowych okoliczności faktycznych lub nowych dowodów nie było wcześniej możliwe lub potrzeba ich powołania powstała później. Nie ulega wątpliwości, iż w świetle powyższego uregulowania sytuacja powoda jest o tyle trudniejsza, iż nie jest on w stanie przewidzieć zarzutów strony przeciwnej wobec zgłoszonego roszczenia. Oczywistym jest jednak, iż jeżeli zgłoszone roszczenie ma być uwzględnione, to powód musi podać w pozwie wszystkie okoliczności, które konstruują podstawę faktyczną powództwa i wskazać wszystkie środki dowodowe zmierzające do wykazania tych okoliczności. Chodzi tu o takie okoliczności, bez których powództwo nie mogłoby być uwzględnione nawet gdyby pozwany potwierdził stan faktyczny i nie zgłosił żadnych zarzutów. W tym zakresie prekluzja procesowa występuje z całą mocą i wszelkie zaniechania i bezczynność strony w zakresie inicjatywy dowodowej co do tych okoliczności musi przynieść ujemny dla strony skutek związany z nieudowodnieniem powołanych w pozwie faktów zwłaszcza zaś wtedy gdy strona reprezentowana jest, tak jak w tej sprawie, przez profesjonalnego pełnomocnika.</xText> <xText>W rozpatrywanej sprawie, reguła dowodowa z <xLexLink xArt="art. 6" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 6 kc</xLexLink> nakładała na stronę powodową obowiązek wykazania istnienia przesłanek odpowiedzialności dłużnika konstruowanej na podstawie <xLexLink xArt="art. 481;art. 481 § 3" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 481 § 3 kpc</xLexLink>, a więc tego, iż dłużnik ze zwłoką spełnił świadczenie pieniężne, a to nienależyte wykonanie zobowiązania spowodowało szkodę w majątku wierzyciela oraz to, że pomiędzy tym zdarzeniem a szkodą wierzyciela istnieje normalny związek przyczynowy (<xLexLink xArt="art. 361;art. 361 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 361 § 1 kc</xLexLink>). Stwierdzić trzeba, iż ze swego obowiązku powódka nie wywiązała się o tyle, że w pozwie nie zostały powołane żadne dowody, które pozwoliłyby na wykazanie istnienia normalnego związku przyczynowego pomiędzy nieterminową zapłatą należności przez pozwanego a powstaniem w majątku powódki uszczerbku wywołanego wypowiedzeniem mu umowy leasingowej. Zaoferowane dowody w ogóle tej kwestii nie tyczyły się bowiem ograniczone zostały do powołania dowodów z akt innych spraw sądowych dla wykazania zwłoki pozwanego oraz powstania zobowiązania wobec wierzyciela powódki (k.1-8). Sam fakt powstania trudności finansowych spowodowany brakiem spełnienia świadczenia pieniężnego przez pozwanego w terminie nie przesądza w żaden sposób o istnieniu adekwatnego związku przyczynowego pomiędzy tym zdarzeniem a szkodą powódki wywołaną wypowiedzeniem jej umowy leasingu gdyż brakuje wskazania okoliczności faktycznych zezwalających na przyjęcie, iż fakt ten (brak zapłaty w terminie) – jako przyczyna – był koniecznym warunkiem wystąpienia drugiego z nich (wypowiedzenie umowy leasingu i powstanie zobowiązania wobec leasingodawcy) – jako skutku, czy też bez niego skutek ten i tak by wystąpił oraz, że istniejące powiązanie można traktować jako typowe w zwykłej kolejności rzeczy. Słusznie zauważył tu Sąd I instancji, iż brakuje tu w szczególności wiedzy, z odniesieniem do ogólnej sytuacji finansowej powódki w spornym okresie, o tym jaki wpływ na płynność płatniczą powódki i jej zdolność wykonywania własnych zobowiązań, miało opóźnienie pozwanego w zapłacie należności a w konsekwencji nie wiadomo więc czy w ogóle bądź też w jakim zakresie pozwany przyczynił się do utraty wypłacalności powódki.</xText> <xText>Zaoferowanie zatem dowodów zmierzających do wykazania tych okoliczności później niż w pozwie, gdy nadto powódka nie powołała się na to, że z tych dowodów nie mogła skorzystać już w pozwie (k.58-59) uprawniało Sąd I instancji do oddalenia tych wniosków dowodowych jako sprekludowanych i tym samym Sąd ten nie dopuścił się naruszenia <xLexLink xArt="art. 479(12);art. 479(12) § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 479<xSUPx>12 </xSUPx>§ 1 kpc</xLexLink>. Tym bardziej, iż nie było także podstaw do przyjęcia, że potrzeba powołania tych dowodów powstała później, wobec zarzutów pozwanego, gdyż pozwany właśnie zakwestionował roszczenie powódki jako nieudowodnione i tego rodzaju zarzuty nie spowodowały zatem uprawnienia powódki do powołania dowodów na okoliczności konstruujące podstawę faktyczną powództwa w toku dalszego postępowania.</xText> <xText>W tak niewadliwie ustalonych okolicznościach sprawy Sąd I instancji dokonał, wbrew zarzutom apelacji, prawidłowej subsumcji prawa materialnego, a to art. 481 § 3 przyjmując, iż żądanie pozwu nie znajduje podstawy prawnej w tym przepisie jeśli zważyć, iż powódka nie wykazała koniecznych przesłanek odpowiedzialności pozwanego wywodzonej ze zwłoki pozwanego w spełnieniu świadczenia pieniężnego. W tym więc zakresie nie naruszył także Sąd I instancji uregulowania <xLexLink xArt="art. 6" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 6 kc</xLexLink> trafnie przypisując powódce obowiązek wykazania istnienia przesłanek odpowiedzialności odszkodowawczej pozwanego. Nie można także czynić Sądowi I instancji zarzutu naruszenia <xLexLink xArt="art. 5" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 5 kc</xLexLink> ponieważ przepis ten nie może stanowić samodzielnej podstawy roszczenia, a na przeszkodzie w uwzględnieniu żądania pozwu nie stoi zachowanie pozwanego naruszające zasady współżycia społecznego lecz to, iż powódka dochodzonego roszczenia nie udowodniła.</xText> <xText>W tym miejscu zwrócić należy uwagę, iż Sąd I instancji błędnie powołał przepis <xLexLink xArt="art. 415" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 415 kc</xLexLink> jako podstawę prawną roszczenia odszkodowawczego wypływającego ze zwłoki dłużnika w spełnieniu świadczenia pieniężnego. Przepis <xLexLink xArt="art. 481;art. 481 § 3" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 481 § 3 kc</xLexLink> zezwala wierzycielowi żądać naprawienia szkody na zasadach ogólnych, w razie zwłoki dłużnika. W takim razie odpowiedzialność dłużnika wypływa z nienależytego wykonania zobowiązania skoro dłużnik ostatecznie wykonuje swe zobowiązanie tyle, że nie spełnia świadczenia w terminie, a wobec tego zastosowanie znajdą tu przepisy o odpowiedzialności kontraktowej (<xLexLink xArt="art. 477" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 477 kc</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 471" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 471 kc</xLexLink>) a nie deliktowej (<xLexLink xArt="art. 415" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 415 kc</xLexLink>). Przy czym odpowiedzialność dłużnika powstaje wtedy gdy popadnie on w zwlokę w rozumieniu <xLexLink xArt="art. 476" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 476 kc</xLexLink> a więc wtedy gdy dłużnik odpowiada za uchybienie terminowi. Z unormowanie <xLexLink xArt="art. 476" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 476 kc</xLexLink> wynika, że dłużnika obciąża domniemanie prawne, iż nie dotrzymując terminu pozostaje w zwłoce, a wobec tego wierzyciel nie musi udowadniać, że niezachowanie terminu spełnienia świadczenia jest spowodowane okolicznościami, za które dłużnik odpowiada. Ma jedynie obowiązek wykazać, że termin wykonania zobowiązania bezskutecznie minął. Stąd też niewątpliwie nie jest trafnym ten wniosek Sądu I instancji, iż powódka nie wykazała zawinienia pozwanego w niedotrzymaniu terminu zapłaty bowiem w tym zakresie nie ciążył na powódce obowiązek dowodowy (<xLexLink xArt="art. 6" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 6 kc</xLexLink>). To pozwany mógł się powołać na przesłankę egzoneracyjną tj. na to, że opóźnienie w zapłacie jest następstwem okoliczności za które nie odpowiada i w tym zakresie pozwanego obciąża dowodzenie tej okoliczności.</xText> <xText>Powyższe jednak nie ma wpływu na tę ocenę, że w ostatecznym rezultacie, rozstrzygnięcie Sądu I instancji jest prawidłowe ponieważ powódka nie udowodniła tych przesłanek odpowiedzialności pozwanego, których wykazanie było jej obowiązkiem.</xText> <xText>Z tych przyczyn apelacja powódki jako nieuzasadniona podlega oddaleniu na podstawie <xLexLink xArt="art. 385" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 385 kpc</xLexLink>, a koszty postępowania apelacyjnego obciążają powódkę na podstawie <xLexLink xArt="art. 98" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 98 kpc</xLexLink>.</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Barbara Kurzeja

Monika Czaja

Mirosław Kruk

Marta Zdrodowska

Sygn. akt V ACa 175/08 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 27 maja 2008 r. Sąd Apelacyjny w Katowicach V Wydział Cywilny w składzie: Przewodniczący : SSA Barbara Kurzeja Sędziowie : SA Anna Tabak SA Iwona Wilk (spr.) Protokolant : Mirosław Kruk po rozpoznaniu w dniu 27 maja 2008 r. w Katowicach na rozprawie sprawy z powództwaPrzedsiębiorstwa (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnościąwT. przeciwkoD. D. o zapłatę na skutek apelacji powódki od wyroku Sądu Okręgowego w Katowicach z dnia 21 lutego 2008 r., sygn. akt XIV GC 10/07 oddala apelację i zasądza od powódki na rzecz pozwanego 2700 (dwa tysiące siedemset) złotych tytułem kosztów postępowania apelacyjnego. Sygn. akt V ACa 175/08 UZASADNIENIE PowódkaPrzedsiębiorstwo (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnościąwT.wniosła o zasądzenie od pozwanegoD. D.kwoty 101 348,34 zł. z ustawowymi odsetkami i kosztami postępowania tytułem odszkodowania za zwłokę w zapłacie przez pozwanego należności na rzecz powódki. Brak zapłaty spowodował zator płatniczy i w efekcie także powódka płaciła swe zobowiązania z opóźnieniem co spowodowało obciążenie jej karami umownymi w wysokości 92 500,- zł. wraz z kosztami sądowymi przez leasingodawcę, który wypowiedział powódce umowę leasingu. Pozwany w odpowiedzi na pozew wniósł o oddalenie powództwa podnosząc, iż powódka nie udowodniła swego roszczenia odszkodowawczego tak co do zasady jak i wysokości. Wyrokiem z 21 lutego 2008 r. Sąd Okręgowy w Katowicach oddalił powództwo i zasądził od powódki na rzecz pozwanego koszty postępowania w kwocie 3 617,- zł. Sąd Okręgowy ustalił, iż pozwany zalegał z zapłatą należności wobec powódki, a obowiązek ich zapłaty stwierdził Sąd Rejonowy w Tychach wydając nakazy zapłaty i wyrok zaoczny co do kwot: 4914,75 zł., 7 809,16 zł., 10 229,35 zł. i 3 538,62 zł. wraz z ustawowymi odsetkami i kosztami postępowania (sprawy o sygnaturach VI GNc 3371/05, VI GNc 572/05, VI GC 35/06 i VI GC 553/06). Nadto w toku postępowania przed Sądem Okręgowym w Katowicach w sprawie XIV GC 159/06 powódka zawarła ugodę ze swym wierzycielem zobowiązując się do zapłaty na jego rzecz kwoty 92 500,- zł. wraz z kosztami postępowania (1648,34 zł. kosztów sądowych i 3 600,- zł. kosztów zastępstwa procesowego). Jest poza sporem, że pozwany uregulował swe zobowiązania wobec powódki z opóźnieniem po części na skutek egzekucji a po części dobrowolnie. Zważył w tym stanie rzeczy Sąd Okręgowy, iż powódka wywodzi swe roszczenie zart. 481 § 3 kc.Zatem niezależnie od odsetek (art. 481 § 1 i 2 kc) wierzyciel może także dochodzić naprawienia szkody na podstawieart. 415 kc. Wbrew obowiązkowi zart. 6 kcpowódka nie udowodniła przesłanek odpowiedzialności pozwanego, a to faktu doznania szkody i jej wysokości, związku przyczynowego pomiędzy powstałą szkodą a działaniem lub zaniechaniem pozwanego oraz jego zawinienia. Powódka nie przedstawiła dowodów na to by to wyłącznie (lub częściowo) na skutek braku zapłaty przez pozwanego powstał u powódki zator płatniczy i by powódka nie posiadała innych środków finansowych w okresie wymagalności wierzytelności przypadających od pozwanego oraz nie inwestowała własnych środków finansowych. Zatem powódka nie wykazała ani koniecznego związku przyczynowego pomiędzy powstałą szkodą a zaniechaniem pozwanego (art. 361 kc) ani też tego by brak zapłaty przez pozwanego był przez niego zawiniony (art. 415 kc). Na podstawieart. 47912kpcSąd pominął dowody zawnioskowane później niż w pozwie. Powyższy wyrok zaskarżyła w całości apelacją powódka, która zarzucając naruszenie prawa materialnego:art. 6 kc– poprzez błędną wykładnię,art. 5 kc– poprzez pominięcie,art. 415 kciart. 481 § 3 kc– poprzez ich niezastosowanie oraz naruszenie prawa procesowego:art. 379 § 5 kpcprzez pominięcie wniosków dowodowych zgłoszonych przez powódkę na rozprawie i w piśmie procesowym z 18 maja 2007 r.,art. 230 kpc,art. 231 kpc,art. 232 kpc,art. 233 § 1 kpciart. 47912§ 1kpcwniosła o zmianę zaskarżonego wyroku i zasądzenie od pozwanego na rzecz powódki kwoty dochodzonej pozwem wraz z odsetkami i kosztami postępowania lub skierowanie sprawy do ponownego rozpoznania. Sąd Apelacyjny zważył co następuje: Apelacja nie jest uzasadniona. W pierwszej kolejności należy odnieść się do zarzutu nieważności postępowania z odwołaniem się przez apelującego do przepisuart. 379 pkt 5 kpc. Przepis ten wskazuje, iż do nieważności postępowania prowadzi pozbawienie strony możności obrony jej praw. O nieważności postępowania z tej przyczyny można mówić tylko wtedy, gdy strona została pozbawiona uprawnień procesowych wskutek wadliwego postępowania sądu. W tym rozumieniu pozbawienie strony możności obrony jej praw w postępowaniu sądowym oznacza więc sytuację, w której sąd nie powinien w ogóle przystępować do merytorycznego rozstrzygnięcia sprawy wobec tego, że strona rzeczywiście obiektywnie była pozbawiona możności działania i obrony swych praw i w następstwie tego nie brała udziału w postępowaniu. W okolicznościach tej sprawy tego rodzaju sytuacja nie zachodzi gdyż powódka brała udział w postępowaniu przed Sądem I instancji, w tym też brała udział w rozprawie w dniu 21 lutego 2008 r., a o terminie rozprawy prawidłowo został zawiadomiony pełnomocnik powódki (k.140-141, 150-153). Nie można natomiast upatrywać pozbawienia strony możności obrony jej praw w sytuacji gdy sąd odmawia przeprowadzenia dowodów wnioskowanych przez stronę, jak czyni to apelująca bowiem ewentualne uchybienia w zakresie postępowania dowodowego nie pozbawiają strony uprawnień procesowych w rozumieniu wyżej przytoczonym lecz stanowią przedmiot oceny Sądu II instancji meriti. W konsekwencji nie ma podstaw do przyjęcia by postępowanie przed Sądem I instancji dotknięte było nieważnością zart. 379 pkt 5 kpca taki zarzut apelacji uznać należy za chybiony. Sąd Apelacyjny podziela ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd I instancji ponieważ ustalenia te znajdują oparcie w zebranym w sprawie materiale dowodowym i wynikają w sposób logiczny z treści tych dowodów. Nie ma podstaw do przyjęcia by dokonując oceny zebranych dowodów uchybił Sąd ten zasadom wynikającym zart. 233 § 1 kpca w szczególności by ocena ta nastąpiła z uchybieniem zasadom doświadczenia życiowego czy też regułom logicznego rozumowania. W szczególności trafną jest ta konkluzja Sądu I instancji, iż w okolicznościach sprawy nie ma podstaw faktycznych do przypisania pozwanej obowiązku naprawienia szkody w dochodzonej kwocie ponieważ z treści zebranych dowodów nie wynika w żaden sposób to by konsekwencją zwłoki pozwanego w spełnieniu świadczenia pieniężnego na rzecz powódki był uszczerbek w jej majątku odpowiadający wysokości ugodzonego zadłużenia wobec jej kontrahenta jak i to by to jedynie na skutek zwłoki pozwanego powstało owo zobowiązanie powódki wobec jej kontrahenta w ugodzonej wysokości. Wbrew zarzutom apelacji powyższa konkluzja jest w pełni uprawniona aczkolwiek niewątpliwie doświadczenie życiowe wskazuje na to, że brak spełnienia przez dłużnika świadczenia pieniężnego może wywołać perturbacje i trudności finansowe wierzyciela i niewątpliwie ma wpływ na sytuację finansową wierzyciela. Okoliczność ta sama z siebie nie może jednak prowadzić do przyjęcia za udowodniony fakt istnienia adekwatnego związku przyczynowego pomiędzy zaniechaniem zapłaty w terminie przez pozwanego dłużnika a powstaniem zobowiązania powódki wobec jej wierzyciela gdy okoliczność ta w żaden sposób nie wynika z zaoferowanych przez powódkę dowodów. Za chybione należy uznać dalsze zarzuty apelacji tyczące się naruszenia przez Sąd I instancji przepisówart. 230 kpcponieważ nie można przyjąć aby pozwany nie zaprzeczył twierdzeniom pozwu o wpływie jego zachowania na możliwości płatnicze powódki skoro już w odpowiedzi na pozew pozwany wyraźnie wskazał, iż zaoferowane przez powódkę dowody nie wykazują koniecznych przesłanek jego ewentualnej odpowiedzialności odszkodowawczej wobec powódki, a w tym także związku między zachowaniem pozwanego a wypowiedzeniem powódce umowy leasingu (k.23). Nie ma też racji apelujący zarzucający naruszenieart. 231 kpcponieważ nie można wyprowadzić domniemania faktycznego istnienia związku przyczynowego między zwłoką pozwanego w spełnieniu świadczenia pieniężnego a wypowiedzeniem powódce umowy leasingu i powstaniem zobowiązania powódki wobec leasingodawcy tylko z tego, iż oba te zdarzenia nastąpiły. Nie zasługuje na uwzględnienie zarzut naruszenia przez Sąd I instancji przepisuart. 47912§ 1 kpcprzez to, że Sąd ten oddalił wnioski dowodowe powódki zgłoszone później niż w pozwie. W tym miejscu wskazać trzeba, iż obecnie obowiązująca w procesie cywilnym zasada kontradyktoryjności (art. 3 kpciart. 232 kpc) zrezygnowała z zasady prawdy obiektywnej do ustalenia której dążyć winien był sąd. Wedle uregulowania wymienionych przepisów ciężar dostarczenia w postępowaniu sądowym materiału procesowego spoczywa zasadniczo na stronach a sąd utracił prawo prowadzenia dochodzenia w celu ustalenia dowodów koniecznych dla rozstrzygnięcia sprawy. Zatem sędzia orzeka według twierdzeń i dowodów stron, a sam tylko wyjątkowo może dopuścić dowód nie wskazany przez stronę. W szczególności zaś okolicznością przemawiającą przeciwko prowadzeniu przez sąd postępowania dowodowego z urzędu jest gospodarczy charakter sprawy, związany z profesjonalizmem obu stron i reprezentacja strony przez fachowego pełnomocnika. Takie uregulowanie powoduje, że rzeczywistego znaczenia nabiera reguła dowodowa zart. 6 kcskoro to strony mają dążyć do wyjaśnienia wszystkich istotnych okoliczności sprawy. Konsekwencją powyższych zasad i także zasady koncentracji dowodów jest uregulowanieart. 47912§ 1 kpcstanowiące odstępstwo od reguły wynikającej zart. 217 § 1 kpc, że strona może aż do zamknięcia rozprawy przytaczać okoliczności faktyczne i dowody na ich poparcie. Przepisart. 47912§ 1 kpcobliguje stronę do przytoczenia już w pozwie wszystkich twierdzeń i dowodów na ich poparcie i to pod rygorem utraty prawa powoływania ich w toku postępowania (prekluzja procesowa) chyba, że powołanie nowych okoliczności faktycznych lub nowych dowodów nie było wcześniej możliwe lub potrzeba ich powołania powstała później. Nie ulega wątpliwości, iż w świetle powyższego uregulowania sytuacja powoda jest o tyle trudniejsza, iż nie jest on w stanie przewidzieć zarzutów strony przeciwnej wobec zgłoszonego roszczenia. Oczywistym jest jednak, iż jeżeli zgłoszone roszczenie ma być uwzględnione, to powód musi podać w pozwie wszystkie okoliczności, które konstruują podstawę faktyczną powództwa i wskazać wszystkie środki dowodowe zmierzające do wykazania tych okoliczności. Chodzi tu o takie okoliczności, bez których powództwo nie mogłoby być uwzględnione nawet gdyby pozwany potwierdził stan faktyczny i nie zgłosił żadnych zarzutów. W tym zakresie prekluzja procesowa występuje z całą mocą i wszelkie zaniechania i bezczynność strony w zakresie inicjatywy dowodowej co do tych okoliczności musi przynieść ujemny dla strony skutek związany z nieudowodnieniem powołanych w pozwie faktów zwłaszcza zaś wtedy gdy strona reprezentowana jest, tak jak w tej sprawie, przez profesjonalnego pełnomocnika. W rozpatrywanej sprawie, reguła dowodowa zart. 6 kcnakładała na stronę powodową obowiązek wykazania istnienia przesłanek odpowiedzialności dłużnika konstruowanej na podstawieart. 481 § 3 kpc, a więc tego, iż dłużnik ze zwłoką spełnił świadczenie pieniężne, a to nienależyte wykonanie zobowiązania spowodowało szkodę w majątku wierzyciela oraz to, że pomiędzy tym zdarzeniem a szkodą wierzyciela istnieje normalny związek przyczynowy (art. 361 § 1 kc). Stwierdzić trzeba, iż ze swego obowiązku powódka nie wywiązała się o tyle, że w pozwie nie zostały powołane żadne dowody, które pozwoliłyby na wykazanie istnienia normalnego związku przyczynowego pomiędzy nieterminową zapłatą należności przez pozwanego a powstaniem w majątku powódki uszczerbku wywołanego wypowiedzeniem mu umowy leasingowej. Zaoferowane dowody w ogóle tej kwestii nie tyczyły się bowiem ograniczone zostały do powołania dowodów z akt innych spraw sądowych dla wykazania zwłoki pozwanego oraz powstania zobowiązania wobec wierzyciela powódki (k.1-8). Sam fakt powstania trudności finansowych spowodowany brakiem spełnienia świadczenia pieniężnego przez pozwanego w terminie nie przesądza w żaden sposób o istnieniu adekwatnego związku przyczynowego pomiędzy tym zdarzeniem a szkodą powódki wywołaną wypowiedzeniem jej umowy leasingu gdyż brakuje wskazania okoliczności faktycznych zezwalających na przyjęcie, iż fakt ten (brak zapłaty w terminie) – jako przyczyna – był koniecznym warunkiem wystąpienia drugiego z nich (wypowiedzenie umowy leasingu i powstanie zobowiązania wobec leasingodawcy) – jako skutku, czy też bez niego skutek ten i tak by wystąpił oraz, że istniejące powiązanie można traktować jako typowe w zwykłej kolejności rzeczy. Słusznie zauważył tu Sąd I instancji, iż brakuje tu w szczególności wiedzy, z odniesieniem do ogólnej sytuacji finansowej powódki w spornym okresie, o tym jaki wpływ na płynność płatniczą powódki i jej zdolność wykonywania własnych zobowiązań, miało opóźnienie pozwanego w zapłacie należności a w konsekwencji nie wiadomo więc czy w ogóle bądź też w jakim zakresie pozwany przyczynił się do utraty wypłacalności powódki. Zaoferowanie zatem dowodów zmierzających do wykazania tych okoliczności później niż w pozwie, gdy nadto powódka nie powołała się na to, że z tych dowodów nie mogła skorzystać już w pozwie (k.58-59) uprawniało Sąd I instancji do oddalenia tych wniosków dowodowych jako sprekludowanych i tym samym Sąd ten nie dopuścił się naruszeniaart. 47912§ 1 kpc. Tym bardziej, iż nie było także podstaw do przyjęcia, że potrzeba powołania tych dowodów powstała później, wobec zarzutów pozwanego, gdyż pozwany właśnie zakwestionował roszczenie powódki jako nieudowodnione i tego rodzaju zarzuty nie spowodowały zatem uprawnienia powódki do powołania dowodów na okoliczności konstruujące podstawę faktyczną powództwa w toku dalszego postępowania. W tak niewadliwie ustalonych okolicznościach sprawy Sąd I instancji dokonał, wbrew zarzutom apelacji, prawidłowej subsumcji prawa materialnego, a to art. 481 § 3 przyjmując, iż żądanie pozwu nie znajduje podstawy prawnej w tym przepisie jeśli zważyć, iż powódka nie wykazała koniecznych przesłanek odpowiedzialności pozwanego wywodzonej ze zwłoki pozwanego w spełnieniu świadczenia pieniężnego. W tym więc zakresie nie naruszył także Sąd I instancji uregulowaniaart. 6 kctrafnie przypisując powódce obowiązek wykazania istnienia przesłanek odpowiedzialności odszkodowawczej pozwanego. Nie można także czynić Sądowi I instancji zarzutu naruszeniaart. 5 kcponieważ przepis ten nie może stanowić samodzielnej podstawy roszczenia, a na przeszkodzie w uwzględnieniu żądania pozwu nie stoi zachowanie pozwanego naruszające zasady współżycia społecznego lecz to, iż powódka dochodzonego roszczenia nie udowodniła. W tym miejscu zwrócić należy uwagę, iż Sąd I instancji błędnie powołał przepisart. 415 kcjako podstawę prawną roszczenia odszkodowawczego wypływającego ze zwłoki dłużnika w spełnieniu świadczenia pieniężnego. Przepisart. 481 § 3 kczezwala wierzycielowi żądać naprawienia szkody na zasadach ogólnych, w razie zwłoki dłużnika. W takim razie odpowiedzialność dłużnika wypływa z nienależytego wykonania zobowiązania skoro dłużnik ostatecznie wykonuje swe zobowiązanie tyle, że nie spełnia świadczenia w terminie, a wobec tego zastosowanie znajdą tu przepisy o odpowiedzialności kontraktowej (art. 477 kcw zw. zart. 471 kc) a nie deliktowej (art. 415 kc). Przy czym odpowiedzialność dłużnika powstaje wtedy gdy popadnie on w zwlokę w rozumieniuart. 476 kca więc wtedy gdy dłużnik odpowiada za uchybienie terminowi. Z unormowanieart. 476 kcwynika, że dłużnika obciąża domniemanie prawne, iż nie dotrzymując terminu pozostaje w zwłoce, a wobec tego wierzyciel nie musi udowadniać, że niezachowanie terminu spełnienia świadczenia jest spowodowane okolicznościami, za które dłużnik odpowiada. Ma jedynie obowiązek wykazać, że termin wykonania zobowiązania bezskutecznie minął. Stąd też niewątpliwie nie jest trafnym ten wniosek Sądu I instancji, iż powódka nie wykazała zawinienia pozwanego w niedotrzymaniu terminu zapłaty bowiem w tym zakresie nie ciążył na powódce obowiązek dowodowy (art. 6 kc). To pozwany mógł się powołać na przesłankę egzoneracyjną tj. na to, że opóźnienie w zapłacie jest następstwem okoliczności za które nie odpowiada i w tym zakresie pozwanego obciąża dowodzenie tej okoliczności. Powyższe jednak nie ma wpływu na tę ocenę, że w ostatecznym rezultacie, rozstrzygnięcie Sądu I instancji jest prawidłowe ponieważ powódka nie udowodniła tych przesłanek odpowiedzialności pozwanego, których wykazanie było jej obowiązkiem. Z tych przyczyn apelacja powódki jako nieuzasadniona podlega oddaleniu na podstawieart. 385 kpc, a koszty postępowania apelacyjnego obciążają powódkę na podstawieart. 98 kpc.

15/150000/0002503/ACa

Sąd Apelacyjny w Katowicach

V Wydział Cywilny

154505000005127_XVII_AmA_000053_2007_Uz_2008-05-29_001

XVII AmA 53/07

2008-05-29 02:00:00.0 CEST

2018-10-04 22:10:06.0 CEST

2018-10-04 14:57:46.0 CEST

15450500

5127

SENTENCE, REASON

Sygn. akt XVII AmA 53/07 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 29 maja 2008r. Sąd Okręgowy w Warszawie - Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów w składzie: Przewodniczący: SSO Urszula Wilk Sędziowie: SSO Bogdan Gierzyński, SSO Hanna Kulesza Protokolant: Marcin Piechuta po rozpoznaniu w dniu 15 maja 2008r., w Warszawie na rozprawie sprawy z odwołań (...) S.A. w C. , (...) Spółki z o.o. w W. , (...) Spółki z o.o. w W. , (...) Spółki z o.o. w W. , (...) S.A. w K. , (...) Spółki z o.o. w P.

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Wioleta Żochowska" xPublisher="wzochowska" xEditorFullName="Wioleta Żochowska" xEditor="wzochowska" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="42" xFlag="published" xVolNmbr="000053" xDocType="Uz" xVolType="15/450500/0005127/AmA" xYear="2007" xml:space="preserve"> <xName>Wyrok+Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xText>Sygn. akt XVII AmA 53/07</xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right">Dnia 29 maja 2008r.</xText> <xText>Sąd Okręgowy w Warszawie - Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów w składzie:</xText> <xText>Przewodniczący: SSO Urszula Wilk</xText> <xText>Sędziowie: SSO Bogdan Gierzyński, SSO Hanna Kulesza</xText> <xText>Protokolant: Marcin Piechuta</xText> <xText>po rozpoznaniu w dniu 15 maja 2008r., w Warszawie na rozprawie sprawy z odwołań <xAnon> (...) S.A.</xAnon> w <xAnon>C.</xAnon>, <xAnon> (...) Spółki z o.o.</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon> (...) Spółki z o.o.</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon> (...) Spółki z o.o.</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon> (...) S.A.</xAnon> w <xAnon>K.</xAnon>, <xAnon> (...) Spółki z o.o.</xAnon> w <xAnon>P.</xAnon>, <xAnon> (...) Spółki z o.o.</xAnon> we <xAnon>W.</xAnon> </xText> <xText>przeciwko Prezesowi Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów z udziałem zainteresowanego <xAnon> (...) Spółki z o.o.</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon> o ochronę konkurencji</xText> <xText>na skutek odwołań <xAnon> (...) S.A.</xAnon> w <xAnon>C.</xAnon>, <xAnon> (...) Spółki z o.o.</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon> (...) Spółki z o.o.</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon> (...) Spółki z o.o.</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon> (...) S.A.</xAnon> w <xAnon>K.</xAnon>, <xAnon> (...) Spółki z o.o.</xAnon> w <xAnon>P.</xAnon>, <xAnon> (...) Spółki z o.o.</xAnon> we <xAnon>W.</xAnon> od decyzji Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów z dnia 18 września 2006r. Nr DOK - <xAnon>(...)</xAnon> </xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">I</xName> <xText>Zmienia zaskarżoną decyzję w punkcie I i po słowach: „na krajowym rynku hurtowego obrotu farbami i lakierami" dodaje słowo: dekoracyjnymi.</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">II</xName> <xText>Zmienia zaskarżoną decyzję w punkcie V i zmniejsza nałożoną na <xAnon> (...) Spółkę z o.o.</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon> karę pieniężną do kwoty 17OOOOOOzł. (siedemnaście milionów złotych).</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">III</xName> <xText>Zmienia zaskarżoną decyzję w punkcie VII i zmniejsza nałożoną na <xAnon> (...) Spółkę z o.o.</xAnon> we <xAnon>W.</xAnon> karę pieniężną do kwoty 4500000zł. (cztery miliony pięćset tysięcy złotych).</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">IV</xName> <xText>Oddala odwołania w pozostałej części.</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">V</xName> <xText>Zasądza na rzecz Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów od:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText><xAnon> (...) S.A.</xAnon> w <xAnon>C.</xAnon> kwotę 720 zł. (siedemset dwadzieścia złotych) tytułem kosztów postępowania,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText><xAnon> (...) Spółki z o.o.</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon> kwotę 720 zł. (siedemset dwadzieścia złotych) tytułem kosztów postępowania,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText><xAnon> (...) Spółki z o.o.</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon> kwotę 720 zł. (siedemset dwadzieścia złotych) tytułem kosztów postępowania,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">4</xName> <xText><xAnon> (...) Spółki z o.o.</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon> kwotę 720 zł. (siedemset dwadzieścia złotych) tytułem kosztów postępowania,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">5</xName> <xText><xAnon> (...) S.A.</xAnon> w <xAnon>K.</xAnon> kwotę 720 zł. (siedemset dwadzieścia złotych) tytułem kosztów postępowania,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">6</xName> <xText><xAnon> (...) Spółki z o.o.</xAnon> w <xAnon>P.</xAnon> kwotę 720 zł. (siedemset dwadzieścia złotych) tytułem kosztów postępowania,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">7</xName> <xText><xAnon> (...) Spółki z o.o.</xAnon> we <xAnon>W.</xAnon> kwotę 720 zł. (siedemset dwadzieścia złotych) tytułem kosztów postępowania.</xText> </xUnit> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">VI</xName> <xText>Zasądza na rzecz <xAnon> (...) Spółki z o.o.</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon> od:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText><xAnon> (...) S.A.</xAnon> w <xAnon>C.</xAnon> kwotę 720 zł. (siedemset dwadzieścia złotych) tytułem kosztów postępowania,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText><xAnon> (...) Spółki z o.o.</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon> kwotę 720 zł. (siedemset dwadzieścia złotych) tytułem kosztów postępowania,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText><xAnon> (...) Spółki z o.o.</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon> kwotę 720 zł. (siedemset dwadzieścia złotych) tytułem kosztów postępowania,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">4</xName> <xText><xAnon> (...) Spółki z o.o.</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon> kwotę 720 zł. (siedemset dwadzieścia złotych) tytułem kosztów postępowania,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">5</xName> <xText><xAnon> (...) S.A.</xAnon> w <xAnon>K.</xAnon> kwotę 720 zł. (siedemset dwadzieścia złotych) tytułem kosztów postępowania,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">6</xName> <xText><xAnon> (...) Spółki z o.o.</xAnon> w <xAnon>P.</xAnon> kwotę 720 zł. (siedemset dwadzieścia złotych) tytułem kosztów postępowania,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">7</xName> <xText><xAnon> (...) Spółki z o.o.</xAnon> we <xAnon>W.</xAnon> kwotę 720 zł. (siedemset dwadzieścia złotych) tytułem kosztów postępowania.</xText> </xUnit> </xUnit> <xText>VII. Nakazuje zwrócenie ze Skarbu Państwa kasa Sądu Okręgowego w Warszawie na rzecz <xAnon> (...) Spółki z o.o.</xAnon> we <xAnon>W.</xAnon> kwoty lOOOzł. (jeden tysiąc złotych) tytułem zwrotu nienależnie uiszczonej opłaty sądowej.</xText> <xText>SSO Bogdan Gierzyński SSO Urszula Wilk SSO Hanna Kulesza</xText> <xText>XVI l AmA 53/07</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText>Prezes Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów, po przeprowadzeniu po­stępowania antymonopolowego, w decyzji z dnia 18 września 2006r. Nr <xAnon>(...)</xAnon> na podstawie:</xText> <xText>- <xLexLink xArt="art. 9" xIsapId="WDU20001221319" xTitle="Ustawa z dnia 15 grudnia 2000 r. o ochronie konkurencji i konsumentów" xAddress="Dz. U. z 2000 r. Nr 122, poz. 1319">art. 9 ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r. o ochronie konkurencji i konsumentów</xLexLink> (Dz. U. z 2005 r., Nr 244, póz. 2080) stwierdził stosowanie przez:</xText> <xEnum> <xBullet>-</xBullet> <xEnumElem> <xText><xAnon> (...) S.A.</xAnon> z siedzibą we <xAnon>W.</xAnon>,</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText><xAnon> (...) Sp. z o.o.</xAnon> z siedzibą w <xAnon>W.</xAnon>,</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText><xAnon> (...) Sp. z o.o.</xAnon> z siedzibą w <xAnon>W.</xAnon>,</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText><xAnon> (...) Sp. z o.o.</xAnon> z siedzibą w <xAnon>W.</xAnon>,</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText><xAnon> (...) Sp. z o.o.</xAnon> z siedzibą w <xAnon>W.</xAnon>,</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText><xAnon> (...) S.A.</xAnon> z siedzibą w <xAnon>K.</xAnon>,</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText><xAnon> (...) Sp. z o.o.</xAnon> z siedzibą we <xAnon>W.</xAnon> oraz</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText><xAnon> (...) Sp. z o.o.</xAnon> z siedzibą w <xAnon>P.</xAnon>,</xText> </xEnumElem> </xEnum> <xText>praktyki ograniczającej konkurencję poprzez zawarcie porozumienia na krajowym rynku hurtowego obrotu farbami i lakierami, polegającego na ustalaniu cen odsprze­daży następujących produktów:</xText> <xEnum> <xBullet>-</xBullet> <xEnumElem> <xText><xAnon>A.</xAnon> 10L biała,</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText><xAnon>A.</xAnon>,</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>-<xAnon>P.</xAnon> 10L biała,</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText><xAnon>C.</xAnon> 10L biała,</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText><xAnon>A.</xAnon> <xAnon>(...)</xAnon> 3L kolor,</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText><xAnon>A.</xAnon> <xAnon>(...)</xAnon> 5L kolor,</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText><xAnon>E.</xAnon> 1L biała,</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText><xAnon>D. (...)</xAnon> kolor,</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText><xAnon>D. (...)</xAnon> kolor,</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText><xAnon>D.</xAnon> <xAnon>(...)</xAnon> 5L połysk,</xText> </xEnumElem> </xEnum> <xText>co narusza zakaz określony w art. 5 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów i nakazał zaniechanie jej stosowania.</xText> <xText>Na podstawie art. 101 ust. 1 pkt 1 w/w ustawy <xIx>o ochronie konkurencji i konsumentów, </xIx>za naruszenie zakazu określonego w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, nałożył na:</xText> <xText>- <xAnon> (...) S.A.</xAnon> we <xAnon>W.</xAnon>, karę pieniężną w wysokości 32.086.150 zł,</xText> <xEnum> <xBullet>-</xBullet> <xEnumElem> <xText><xAnon> (...) Sp. z o.o.</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon>, karę pieniężną w wysokości 16.930.275zł,</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText><xAnon> (...) Sp. z o.o.</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon>, karę pieniężną w wysokości 4.644.440 zł.,</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText><xAnon> (...) Sp. z o.o.</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon>, karę pieniężną w wysokości 32.646.180 zł.</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText><xAnon> (...) S.A.</xAnon> w <xAnon>K.</xAnon>, karę pieniężną w wysokości 13.992.497 zł.,</xText> </xEnumElem> </xEnum> <xText>- <xAnon> (...) Sp. z o.o.</xAnon> we <xAnon>W.</xAnon>, karę pieniężną w wysokości 8.794.242 zł.,</xText> <xText><xAnon> - (...) Sp. z o.o.</xAnon> w <xAnon>P.</xAnon>, karę pieniężną w wysokości 342.029 zł.,</xText> <xText> <xAnon> - (...) Sp. z o.o.</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon>, karę pieniężną w wysokości 50.000 zł.,</xText> <xText>Prezes UOKiK wydając w/w decyzję dokonał następujących ustaleń i ocen: Wskazał, że <xAnon> (...) S.A.</xAnon> (zw. <xAnon> (...) S.A.</xAnon>) oferuje wyroby dekoracyjne dla budownictwa (dla profesjonalnych podmiotów i indywidualnych użytkowników) oraz wyroby dla przemysłu (przemysł metalowy, motoryzacja, meblarstwo, stolarka budowlana, wyroby do znakowania jezdni, elektroizolacja).Wśród wyrobów dekoracyjnych dla budownictwa <xAnon>(...)</xAnon> specjalizuje się w szczególności w produkcji farb i lakierów dekoracyjnych. Według samego <xAnon> (...) S.A.</xAnon> jego udział w krajowym rynku wyrobów lakierowych wynosi 31%, natomiast na rynku farb dla przemysłu kształtuje się na poziomie 32% (dane za 2004 r.).</xText> <xText> <xAnon> (...) Sp. z o.o.</xAnon> prowadzi na terenie Polski działalność w zakresie sprzedaży detalicznej, poprzez utworzoną w tym celu sieć handlową tzw. marketów budowlanych, artykułów budowlanych, dekoracyjnych, a także elementów wyposa­żenia wnętrz i ogrodów, w tym min.: stolarki, narzędzi, farb i lakierów, armatury sani­tarnej, glazury, oświetlenia, artykułów gospodarstwa domowego i sprzętu campingo­wego. Wśród artykułów dekoracyjnych, spółka oferuje farby i lakiery <xAnon>(...)</xAnon>, w tym tzw. produkty <xAnon>(...)</xAnon>, czyli produkty objęte zakresem niniejszego postępowania. Spółka posiada 17 marketów na terenie całego kraju.</xText> <xText> <xAnon> (...) Sp. z o.o.</xAnon> reprezentuje interesy <xAnon> (...) Sp. z o.o.</xAnon> z siedzibą w <xAnon>W.</xAnon> i <xAnon>(...)</xAnon> Sp. z o.o. z siedzibą w <xAnon>W.</xAnon>, jest umocowana do zawierania w ich imieniu umów o współpracy handlowej z dostawcami towarów na warunkach uzgodnionych przez <xAnon> (...) Sp. z o.o.</xAnon>, <xAnon> Spółki (...) Sp. z o.o.</xAnon> i <xAnon>(...)</xAnon> <xAnon> (...) Budowlany Sp. z o.o.</xAnon> prowadzą na terenie Polski działalność, poprzez utworzone w tym celu sieci handlowe tzw. marketów budowlanych, w zakresie detalicznego handlu artykułami budowlanymi, dekoracyjnymi, wyposażenia wnętrz i ogrodów. Wśród artykułów dekoracyjnych, spółki oferują farby i lakiery <xAnon>(...)</xAnon>, w tym tzw. produkty <xAnon>(...)</xAnon>. <xAnon> Spółki (...) Sp. z o.o.</xAnon> <xAnon> i (...) Sp. z o.o.</xAnon> posiadają łącznie na terenie całego kraju sieć 25 marketów.</xText> <xText> <xAnon> (...) Sp. z o.o.</xAnon> prowadzi na terenie Polski działalność w zakresie sprzedaży detalicznej, poprzez utworzoną w tym celu sieć handlową tzw. marketów budowlanych, artykułów budowlanych, dekoracyjnych, a także elementów wyposażenia wnętrz i ogrodów. Wśród artykułów dekoracyjnych spółka oferuje farby i lakiery <xAnon>(...)</xAnon>, w tym tzw. produkty <xAnon>(...)</xAnon>.</xText> <xText> <xAnon> (...) Sp. z o.o.</xAnon> prowadzi na terenie Polski działalność w zakre­sie sprzedaży detalicznej, poprzez utworzoną w tym celu sieć handlową tzw. marketów budowlanych, artykułów budowlanych, dekoracyjnych, a także elementów wyposażenia wnętrz i ogrodów. Wśród artykułów dekoracyjnych spółka oferuje farby i lakiery <xAnon>(...)</xAnon>, w tym tzw. produkty <xAnon>(...)</xAnon>. Spółka posiada 18 marketów na terenie całego kraju.</xText> <xText><xAnon> (...) S.A.</xAnon> prowadzi na terenie Polski działalność w zakresie sprzedaży detalicznej, poprzez utworzoną w tym celu sieć handlową tzw. marketów budowlanych, _</xText> <xText>artykułów budowlanych, dekoracyjnych, a także elementów wyposażenia wnętrz i ogrodów. Wśród artykułów dekoracyjnych spółka oferuje farby i lakiery <xAnon>(...)</xAnon>, w tym tzw. produkty <xAnon>(...)</xAnon>.</xText> <xText> <xAnon> (...) Sp. z o.o.</xAnon> koncentruje się na hurtowej sprze­daży materiałów budowlanych dla podmiotów gospodarczych z branży remontowo -budowlanej (przede wszystkim małych i średnich przedsiębiorstw). Spółka posiada dwa rodzaje hurtowni: <xAnon>(...)</xAnon> oraz <xAnon>(...)</xAnon> <xAnon>(...)</xAnon>. W Polsce działają dwie <xAnon> hurtownie (...)</xAnon> (w <xAnon>W.</xAnon> i <xAnon>C.</xAnon>) oraz 21 <xAnon> hurtowni (...)</xAnon>. Różnice pomiędzy dwoma markami handlowymi <xAnon> (...) Sp. z o.o.</xAnon> (<xAnon>(...)</xAnon> i <xAnon>(...)</xAnon> <xAnon>(...)</xAnon>) polegają na sposobie sprzedaży oraz dostępie do oferty. <xAnon>(...)</xAnon> jest hurtownią typu <xIx> <xAnon>(...)</xAnon>. </xIx>Stosuje ona stałe ceny sprzedaży i zaopatruje wyłącznie podmioty gospodarcze (przede wszystkim rzemieślników i firmy remontowo - budowlane), na podstawie otrzymanej karty klienta (sprzedaż tylko dla podmiotów zarejestrowanych w bazie <xAnon>(...)</xAnon>). Wśród artykułów dekoracyjnych <xAnon>(...)</xAnon> oferuje farby i lakiery <xAnon>(...)</xAnon>, w tym tzw. produkty <xAnon>(...)</xAnon>. <xAnon>(...)</xAnon> <xAnon>(...)</xAnon> natomiast prowadzi sprzedaż na kredyt i negocjuje ceny z klientami. Ponadto podmiot ten zaopatruje wszystkie kategorie klientów hurtowych dokonu­jących zakupów w związku z realizowanymi inwestycjami.</xText> <xText> <xAnon> (...) Sp. z o.o.</xAnon> działa jako centrala zakupowa na rzecz marki <xAnon>(...)</xAnon>. <xAnon>(...)</xAnon> jest to marka sklepów należących do Grupy <xAnon>(...)</xAnon>, stano­wiących sieć supermarketów „dom i ogród". Każdy <xAnon> sklep (...)</xAnon> jest prowadzo­ny przez niezależną spółkę, na podstawie umowy franchisingu. Wśród asortymentu produktów oferowanych przez tę sieć znajdują się farby i lakiery <xAnon>(...)</xAnon>, w tym tzw. <xAnon>produkty T. (...)</xAnon>.</xText> <xText>Prezes UOKiK ustalił, iż każdy z w/w sklepów budowlanych publikuje gazetkę reklamową, w której umieszcza produkty objęte promocją cenową. Gazetki stanowią specyficzny rodzaj kampanii reklamowej dla sklepu. Ich głównym zadaniem jest „przyciągnięcie" jak największej liczby klientów. Wśród produktów w ten sposób re­klamowanych przez sieci znalazły się farby i lakiery <xAnon> (...) S.A.</xAnon>. Prezes UOKiK ustalił, że ceny ustalane przez markety na te produkty wahały się nieznacznie. Każdy ze sklepów prowadził stały monitoring cen konkurentów i tak dopasowywał swoją ofertę cenową, aby była ona lepsza bądź przynajmniej tożsama z ofertą proponowaną przez inną sieć. Takie zachowania prowadziły do systematycznego, choć niewielkiego spadku cen produktów <xAnon> (...) SA</xAnon>. Spadek cen detalicznych skutkował zmniejszeniem marży uzyskiwanej przez markety. Sytuacja ta zmuszała sklepy wielkopo-wierzchniowe do podjęcia rozmów z producentem farb na temat obniżki w hurcie cen tych produktów oraz udzielania korzystnych warunków rabatowych. <xAnon> (...)</xAnon> o klienta, niektóre markety sprzedawały część oferowanych produktów po cenach niższych od cen sprzed wprowadzenia stawki podatkowej VAT na poziomie 22% na te artykuły. Taka sytuacja na rynku oznaczała dla dystrybutorów farb i lakierów minimalizację zysku osiąganego ze sprzedaży tych towarów.</xText> <xText>Prezes UOKiK ustalił, że <xAnon> (...) S.A.</xAnon> skierował do sieci handlowych ofertę po­legająca na udzieleniu dodatkowego rabatu, tzw. rabatu stabilizacyjnego, w zamian za stosowanie cen detalicznych dla klientów finalnych na poziomie wskazanym przez <xAnon> (...) SA</xAnon>. Oferta ta dotyczyła premiowania grupy farb i lakierów tzw. <xAnon>(...)</xAnon> <xAnon> (...)</xAnon> (w skład której wchodzą: <xAnon>A.</xAnon> 10L biała, <xAnon>A.</xAnon> <xAnon>(...)</xAnon> 10L biała, <xAnon>P.</xAnon> 10L biała, <xAnon>C.</xAnon> 10L biała, <xAnon>A.</xAnon> <xAnon>(...)</xAnon> 3L kolor, <xAnon>A.</xAnon> <xAnon>(...)</xAnon> 5L kolor, <xAnon>E.</xAnon> 1L biała, <xAnon>D.</xAnon> 3L kolor, <xAnon>D. (...)</xAnon> kolor, <xAnon>D.</xAnon> <xAnon>(...)</xAnon> 5L połysk), należących do najpopularniejszych wyrobów dekoracyjnych oferowanych przez tego producenta. Ceny sugerowane i rabaty promocyjne zaproponowane przez <xAnon>(...)</xAnon> <xAnon>(...)</xAnon> S.A. były następujące:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText><xAnon>A.</xAnon> 10L biała (emulsja), cena sugerowana - 98,00 zł, rabat 10%</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText><xAnon>A.</xAnon> <xAnon>(...)</xAnon> 10L biała (emulsja), cena sugerowana - 79,00 zł, rabat 10%</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText><xAnon>P.</xAnon> 10L biała (emulsja), cena sugerowana - 57,44 zł, rabat 5%</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">4</xName> <xText><xAnon>C.</xAnon> 10L biała (emulsja), cena sugerowana - 29,90 zł, rabat 15%</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">5</xName> <xText><xAnon>A.</xAnon> <xAnon>(...)</xAnon> 3L kolor (emulsja), cena sugerowana - 45,50 zł, rabat 5%</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">6</xName> <xText><xAnon>A.</xAnon> <xAnon>(...)</xAnon>5L kolor (emulsja), cena sugerowana - 68,00 zł, rabat 5%</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">7</xName> <xText><xAnon>E.</xAnon> 1L biała (emalia), cena sugerowana -13,50 zł, rabat 5%</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">8</xName> <xText><xAnon>D. (...)</xAnon> kolor (impregnat), cena sugerowana - 44,50 zł, rabat 5%</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">9</xName> <xText><xAnon>D. (...)</xAnon> kolor (impregnat), cena sugerowana - 65,50 zł, rabat 5%</xText> </xUnit> <xText>10. <xAnon>D.</xAnon> <xAnon>(...)</xAnon> 5L połysk (lakier), cena sugerowana -109,00 zł, rabat 5% Prezes UOKiK ustalił, że wprowadzony program stabilizacyjny, według założeń <xAnon> (...)</xAnon>, miał na celu poprawę zysków osiąganych ze sprzedaży w/w produktów. Cena finalna miała być co najmniej na poziomie wskazanym przez <xAnon> (...) S.A</xAnon>:. Prezes UOKiK ustalił, że nieprzestrzeganie wskazanych cen wiązało się z interwencją <xAnon> (...) S.A.</xAnon> w centrali zakupowej określonego marketu oraz „podjęciem działań korygują­ cych w celu powrotu do cen sugerowanych, np.: poprzez wstrzymanie dostaw". Prezes UOKiK ustalił, że w zamian za wprowadzenie cen sugerowanych przez <xAnon> (...) S.A.</xAnon>, sieci uzyskiwały tzw. rabat stabilizacyjny. Stosowanie przez którykolwiek z marketów innych cen, aniżeli wskazane przez producenta, wiązało się z utratą rabatu stabilizacyjnego przez całą sieć lub odmową dostaw.</xText> <xText>Prezes UOKiK ustalił, że ceny sugerowane przez <xAnon> (...) S.A.</xAnon> były cenami mi­nimalnymi, bez przeszkód mogły być zatem podwyższane w celu zwiększenia uzy­skiwanej marży. Wskazał, że termin wprowadzenia programu stabilizacji cen, plano­wany na początek 2005 r., pokrywał się ze zmianą cenników zakupu (w hurcie) na produkty <xAnon> (...) S.A.</xAnon> dla sieci handlowych. Pierwsze informacje o zamierzonych pod­wyżkach cen zakupu zostały przedstawione sieciom <xAnon> sklepów (...)</xAnon> (<xAnon>(...)</xAnon>) już na początku grudnia 2004 r. Podwyżki te były wyższe od propono­wanych w poprzednich latach. Równolegle pomiędzy <xAnon> (...) S.A.</xAnon>, a sieciami <xAnon> sklepów (...)</xAnon> trwały negocjacje warunków handlowych na rok 2005, co wiązało się z organi­zowaniem wielu spotkań handlowych. Prezes UOKiK ustalił, że tematem przewodnim spotkań były negocjacje warunków handlowych na 2005 r. i ustalenie poziomu pod­wyżki cen na produkty <xAnon> (...) SA</xAnon>. Propozycje wprowadzenia programu stabilizacji cen były poruszane na tych spotkaniach.</xText> <xText>Prezes UOKiK ustalił, że w drugiej połowie stycznia 2005 r. <xAnon> (...) S.A</xAnon>: poin­formowała wszystkie centrale zakupów, że począwszy od 20 stycznia 2005 r. nie bę­dzie realizowała dostaw po „starych cenach". W piśmie tym <xAnon> (...) S.A.</xAnon> wskazała rów­nież, iż w przypadku braku akceptacji nowych cen ze strony marketów, <xAnon> (...) S.A.</xAnon> nie będzie realizował ich zamówień. <xAnon> (...) S.A.</xAnon> wskazała ponadto, że jej intencją jest „rozwijanie sprzedaży i zwiększenie udziału w rynku przy współpracy ze wszystkimi kontrahentami zainteresowanymi dystrybucją wyrobów produkcji <xAnon> (...) S.A.</xAnon> Ze względu na ochronę wspólnych interesów oraz konieczność równego traktowania Partnerów Handlowych powyższa decyzja jest niezbędna".</xText> <xText>Prezes UOKiK ustalił, że w dniu 2 lutego 2005 r. <xAnon> (...) S.A.</xAnon> przesłał do wszyst­kich stron informacje, iż proces ustalania cen sugerowanych, rozpoczęty w dniu 28 stycznia 2005r. powinien zostać zakończony do 4 lutego 2005r. i, że „wszyscy part­nerzy handlowi <xAnon> (...)</xAnon> są zgodni co do poziomu cen sugerowanych".</xText> <xText>Prezes UOKiK ustalił, że w korespondencji prowadzonej przez <xAnon> (...) S.A</xAnon>: z po­szczególnymi sieciami, <xAnon> (...) S.A.</xAnon> zapewniał, że wszyscy partnerzy handlowi, składa­ją zamówienia w cenach obowiązujących od dnia 1 stycznia 2005 r. wprowadzając jednocześnie rynkowe ceny sugerowane na wyselekcjonowaną grupę wyrobów <xAnon> (...) S.A.</xAnon>, oraz podkreślał, iż zgodnie z zawartymi porozumieniami proces, podwyższenia cen do poziomu cen sugerowanych powinien zostać zakończony do 4 lutego 2005 r. Prezes UOKiK ustalił, że wszyscy odbiorcy <xAnon> (...)</xAnon> współpracujący z <xAnon> (...) S.A.</xAnon> otrzyma­li informacje o nowych cenach w identycznej formie i w tym samym terminie. <xAnon>W.</xAnon>­kim odbiorcom <xAnon> (...) S.A.</xAnon> zaproponował także identyczne warunki promocyjne na produkty podlegające stabilizacji cen.</xText> <xText>Prezes UOKiK ustalił, że Dyrektor <xAnon> Handlowy (...)</xAnon> w poczcie elektronicznej z dnia 14 lutego 2005 r. napisał do <xAnon>(...)</xAnon>: <xIx> „pomimo tych wszystkich trudności program ochrony cen wdrożono z wielkim sukcesem, gdyż w ciągu tygodnia wpro­wadzono ceny sugerowane do wszystkich sieci <xAnon> (...)</xAnon> a kluczową zasadą programu jest brak promocji gazetowych na wyróżnione produkty <xAnon>(...)</xAnon> poniżej cen sugerowanych (...)."</xIx> </xText> <xText>Prezes UOKiK ustalił, że jedną z fundamentalnych zasad działania programu stabilizacji cen rynkowych była gwarancja ze strony <xAnon> (...) S.A.</xAnon>, że ceny w sieciach należących do stron niniejszego postępowania będą obowiązywały na tym samym, uzgodnionym poziomie lub też na poziomie wyższym od uzgodnionego. Z uwagi na powyższe, markety po zaakceptowaniu propozycji producenta farb, obserwowały się nawzajem i o każdym posunięciu niegodnym z umówioną strategią informowały <xAnon> (...)</xAnon>, który z kolei interweniował w centrali spółek.</xText> <xText>Prezes UOKiK ustalił, że <xAnon> (...) S.A.</xAnon> odgrywał rolę „mediatora", który „łagodził zaistniałe spory", wyjaśniał przyczyny różnicy cen, a także informował strony poro­zumienia o tym jak szybko ceny kontrahentów powrócą do uzgodnionego poziomu. Producent powiadamiał sieci o każdej, nawet niewielkiej, zmianie cen u konkurencji, nie chcąc tym samym dopuścić do zmiany cen przez pozostałych kontrahentów.</xText> <xText>Prezes UOKiK ustalił, że strategicznym założeniem omawianego programu był brak promocji gazetowych na wyróżnione produkty <xAnon> (...) S.A.</xAnon> poniżej cen sugerowanych. Jednakże pomimo obowiązywania programu stabilizacyjnego gazetki reklamowe nadal były wydawane, z tym że „ceny sugerowane" były wskazywane jako ceny odniesienia. Na podstawie gazetek reklamowych Prezes UOKiK ustalił, iż „ceny sugerowane" pojawiały się jako „zwykłe" ceny sprzedaży produktów objętych postę­powaniem. Stosowano natomiast promocje w zakresie wybranych farb i lakierów. Sprowadzały się one najczęściej do tego, że produkty te sprzedawane były w więk­szych opakowaniach (np. 1 litr gratis) lub dołączano do nich promocyjne akcesoria (np. wałek do malowania), aby stworzyć wrażenie u konsumenta że <xIx>„cena sugerowa­na" </xIx>jest ceną promocyjną, a więc niższą aniżeli u konkurencji.</xText> <xText>Prezes UOKiK ustalił, że stroną inicjującą zawarcie porozumienia był <xAnon> (...) S.A</xAnon>:, która stworzyła program stabilizacji cen, a także nakłoniła pozostałe strony ni­niejszego postępowania do ścisłego przestrzegania jego zasad. Zarówno informacja dotycząca podwyżki cen (w hurcie) wyrobów lakierowych <xAnon> (...)</xAnon>, jak również program stabilizacyjny, zostały zaproponowane w identycznej formie (oferty handlowe przed­stawiające warunki na rok 2005), wszystkim uczestnikom przedmiotowego postępo­wania. W każdej z ofert, oprócz ogólnych informacji dotyczących warunków współ­pracy handlowej na rok 2005, zostały przedstawione wyroby „podlegające cenom sugerowanym", wysokość „cen sugerowanych", a także przewidywana marża, która miała być osiągnięta przez daną sieć, w razie przestrzegania propozycji <xAnon>(...)</xAnon>. Do­datkowo w ofertach tych znalazło się objaśnienie celu wprowadzenia „programu", którego istotnym założeniem miała być poprawa zysku ze sprzedaży wyrobów <xAnon>(...)</xAnon>. W ofertach tych zawarte było także pouczenie, że w przy­padku nierespektowania „cen sugerowanych" <xAnon> (...)</xAnon> podejmie <xIx> „natychmiastowe dzia­łania korygujące w celu powrotu do cen sugerowanych"</xIx> </xText> <xText>Prezes UOKiK ustalił, że w dniu 28 stycznia 2005 r. <xAnon> (...) S.A.</xAnon> przesłał sie­ciom informację handlową potwierdzającą wprowadzenie rabatu stabilizacyjnego. W wiadomości tej zostało raz jeszcze wyjaśnione, że podstawowym zamierzeniem „programu stabilizacji cen" jest <xIx> „znaczne poprawienie marżowania kluczowych pro­duktów <xAnon>(...)</xAnon> i rozwiązanie konfliktów cenowych na rynku farb i lakierów w Polsce". </xIx>Wstępny termin do jakiego miał obowiązywać program stabili­zacyjny został ustalony na dzień 30 maja 2005 r., z zaznaczeniem jednakże, że w przypadku osiągnięcia założonych celów stabilizacji cen, oferta będzie kontynuowana w następnych okresach.</xText> <xText>Prezes UOKiK ustalił, że wszyscy dystrybutorzy co do zasady wprowadzili „sugerowane" przez producenta ceny, bądź ceny wyższe od sugerowanych.</xText> <xText>Prezes UOKiK ustalił, że 16 czerwca 2005 r., czyli w dniu kiedy miała miejsce kontrola wraz z przeszukaniem, o godzinie 23:03 <xAnon> (...) S.A.</xAnon> wysłała innym stronom niniejszego postępowania informację datowaną na dzień 6 czerwca 2005 r., dotyczą­cą programu stabilizacji cen. W informacji tej <xAnon> (...) S.A.</xAnon> wyjaśniła, że <xIx>„zgodnie z obowiązującymi przepisami Unii Europejskiej żaden producent - w tym <xAnon> (...) S.A.</xAnon> w żaden sposób nie może wpływać na politykę cenową stosowaną w niezależnych punktach sprzedaży. Pracownicy obsługujący sieci marketów budowlanych (<xAnon> (...)</xAnon>) w <xAnon> (...) S A</xAnon> mogą jedynie sugerować ceny sprzedaży na konkretne wyroby lecz decyzja o stosowaniu lub nie, cen sugerowanych jest niezależną decyzją dystrybutorów. W trakcie omawiania sugerowanych cen na produkty <xAnon> (...) S.A.</xAnon> przez zespół pracowni­ków obsługujących markety budowlane <xAnon> (...)</xAnon> zabronione jest omawianie cen sprzedaży produktów <xAnon> (...) S.A.</xAnon> wdrożonych przez innych konkurentów na rynku."</xIx></xText> <xText>Tego samego dnia o godzinie 23:30 <xAnon> (...) S.A.</xAnon> wysłała do wszystkich pracow­ników Działu Sprzedaży i Marketingu <xAnon> (...)</xAnon> informację dotyczącą programu stabiliza­cyjnego, w której podobnie jak w liście do marketów budowlanych, zostało wyjaśnione, że <xIx>„żaden producent - w tym <xAnon> (...) S.A.</xAnon> w żaden sposób nie może wpływać na politykę cenową obowiązującą u bezpośrednich czy pośrednich dystrybutorów pro­duktów <xAnon> (...)</xAnon> z wyłączeniem możliwości prezentowania propozycji „detalicznych cen sugerowanych". </xIx>W piśmie tym zostało również zaznaczone, że decyzja o stosowaniu lub nie stosowaniu cen sugerowanych na produkty farbiarskie <xAnon> (...) S.A.</xAnon> jest nieza­leżną decyzją dystrybutorów, a wszelkie działania ze strony pracowników ogranicza­jące tę możliwość stoją w sprzeczności z obowiązującym prawem. Do działań tych należy: <xIx>„stosowanie różnych form nacisku przy formułowaniu cen detalicznych czy też innych mechanizmów związanych z uzgadnianiem bądź narzucaniem minimal­nych lub sztywnych cen detalicznych na produkty <xAnon> (...) S.A.</xAnon> lub też ustalanie polityki cenowej względem konkurentów rynkowych z dystrybutorami. Pracownicy, którzy będą działać wbrew powyższym zaleceniom muszą liczyć się z wyciągnięciem kon­sekwencji służbowych."</xIx></xText> <xText>Prezes UOKiK uznał, iż w przedmiotowej sprawie został zagrożony interes pu­bliczny, bowiem ustalenie cen farb i lakierów na określonym lub nie niższym od okre­ślonego poziomie miało bezpośredni wpływ na konkurencyjność tego rynku. Rezultat praktyki stosowanej przez strony przedmiotowego porozumienia nie jest ograniczony do poszczególnych jednostek lub ich grup, lecz wywiera wpływ na wszystkich rze­czywistych i potencjalnych konsumentów nabywających produkty farbiarskie. Działa­nia te naruszają więc interes ogólnospołeczny. Omawiana praktyka doprowadziła do zaniku konkurencji pomiędzy marketami, której negatywne skutki najbardziej mogli odczuć konsumenci.</xText> <xText>Prezes UOKiK ustalił, że rynkiem właściwym w sprawie jest krajowy rynek hur­towego obrotu farbami i lakierami.</xText> <xText>Prezes UOKiK podniósł, iż zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy <xIx>o ochronie kon­kurencji i konsumentów </xIx>zakazane są porozumienia, których celem lub skutkiem jest wyeliminowanie, ograniczenie lub naruszenie w inny sposób konkurencji na rynku właściwym, polegające w szczególności na ustalaniu, bezpośrednio lub pośrednio, cen i innych warunków zakupu lub sprzedaży towaru.</xText> <xText>Zdaniem Prezesa UOKiK przez porozumienia ograniczające konkurencję nale­ży rozumieć zarówno czynności prawne, jak i faktyczne. Mogą stanowić je umowy, uzgodnione praktyki pomiędzy przedsiębiorcami (związkami przedsiębiorców) uchwały oraz inne akty przedsiębiorców lub związków przedsiębiorców, których celem lub skutkiem jest wyeliminowanie, ograniczenie lub naruszenie konkurencji na rynku wła­ściwym. Przez porozumienie rozumie się zatem zarówno zmowę formalną (jedno­znaczną) - gdy pomiędzy ekonomicznymi rywalami dochodzi do bezpośredniego ofi­cjalnego komunikowania się w celu podjęcia wspólnych decyzji np. co do stosowa­nych cen (nie musi to być dosłowna umowa zawarta w sposób pisemny, mogą to być również inne działania wskazujące na wspólne ustalenia), jak i zmowę nieformalną (milczącą) - w których brak jest bezpośrednich dowodów wskazujących na zawarcie porozumienia.</xText> <xText>W opinii Prezesa UOKiK do uznania porozumienia za naruszające zakaz okre­ślony w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o <xIx>ochronie konkurencji i konsumentów </xIx>wystarczają­ce jest wykazanie, że strony porozumienia stawiają sobie za ceł ograniczenie konku­rencji i nie ma znaczenia, czy cel ten został osiągnięty..</xText> <xText>Tak więc, dla stwierdzenia zarzucanej praktyki decydujące znaczenie ma sam fakt ustalenia cen, nie zaś to, czy były one rzeczywiście stosowane przez przedsiębiorców działających na rynku.</xText> <xText>Prezes UOKiK podniósł, że cel porozumienia ograniczającego konkurencję nie musi zostać osiągnięty, tzn. nie musi stać się jego skutkiem w taki sposób jak zaplanowa­no w umowie. Nawet jeżeli uczestnicy porozumienia zachowują się niezgodnie z klauzulami umowy (porozumienia), nie oznacza to, że porozumienie nie osiągnęło antykonkurencyjnego celu.</xText> <xText>Zdaniem Prezesa UOKiK dla stwierdzenia naruszenia art. 5 ust. 1 pkt 1 nie ma istotnego znaczenia czy doszło do ograniczenia czy eliminacji konkurencji, skoro już sam cel może stanowić o nielegalności porozumienia. Nawet jeśli nie obserwowano stosowania w praktyce ustalonych cen, sam fakt istnienia porozumienia ustalającego taki stan <xIx>rzeczy </xIx>ma na celu ograniczenie konkurencji. A jeśli celem porozumienia jest zapobieżenie, ograniczenie lub zakłócenie konkurencji to nie ma potrzeby brać pod uwagę rzeczywistych skutków porozumienia. Wystarczający dla stwierdzenia praktyki jest antykonkurencyjny zamiar stron.</xText> <xText>W ocenie Prezesa UOKiK w przedmiotowej sprawie doszło do zawarcia poro­zumienia na krajowym rynku hurtowego obrotu farbami i lakierami, którego celem było wprowadzenie określonego lub nie niższego od ustalonego poziomu cen sprze­daży na określone wyroby farbiarskie produkowane przez <xAnon> (...) S.A.</xAnon>, co prowadzić miało do podniesienia marży handlowej osiąganej ze sprzedaży wskazanych produk­tów przez markety. W efekcie tego porozumienia wszyscy dystrybutorzy objęci niniej­szym postępowaniem wprowadzili ceny detaliczne na farby i lakiery na poziomie su­gerowanym przez <xAnon> (...) S.A.</xAnon>, co skutkowało ograniczeniem konkurencji. W ocenie Prezesa UOKiK, w wyniku zawartego porozumienia doszło do zmniejszenia konku­rencji cenowej wewnątrz marki <xAnon> (...)</xAnon>, a zwiększona przejrzy­stość cen na objęte postępowaniem farby i lakiery marki <xAnon> (...)</xAnon> spowodowała, że konkurenci przestali działać i kreować swoją politykę handlową w sposób niezależny, jak to miałoby miejsce w sytuacji niezakłóconej konkurencji na rynku.</xText> <xText>Prezes UOKiK uznał zatem, że zarówno cel jak i skutek przedmiotowego porozumie­nia miał antykonkurencyjny charakter.</xText> <xText>Prezes UOKiK nałożył na <xAnon> (...) S.A.</xAnon> karę pieniężną w wysokości 32.086.150zł, za naruszenie zakazu określonego w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów.</xText> <xText>Na podstawie przekazanych przez <xAnon> (...) S.A.</xAnon> informacji, Prezes UOKiK ustalił, że jej przychody ogółem w 2005 r. wyniosły zł. Nałożona kara pieniężna stanowi % uzyskanego przychodu i 50% maksymalnej kary jaką Prezes UOKiK mógłby nałożyć na tę spółkę, zgodnie z art. 101 ust. 1 pkt 1 ustawy.</xText> <xText>Prezes UOKiK oceniając stopień zawinienia <xAnon> (...) S.A.</xAnon> ustalił, iż <xAnon> (...) S.A.</xAnon> działa na dużą skalę (świadczą o tym uzyskiwane przychody) jak również działa na rynku od co najmniej kilku lat (dysponuje zatem odpowiednim doświadczeniem) i w ocenie Prezesa UOKiK powinna przewidzieć, że podejmowane działania będą uzna­ne przez Prezesa UOKiK za praktykę ograniczającą konkurencję. Prezes UOKiK wziął zatem pod uwagę fakt, że duże przedsiębiorstwa lub działające w ramach grup kapitałowych posiadać powinny odpowiednią wiedzę prawniczą i ekonomiczną, która umożliwia im łatwiejsze rozpoznanie, czy ich zachowanie stanowi naruszenie prawa konkurencji, powodując określone skutki na rynku. W ocenie Prezesa UOKiK <xAnon> (...) S.A.</xAnon> musiała wiedzieć, iż działania zakwestionowane w niniejszej decyzji powinny zostać uznane za naruszenie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy. Zawarte porozumienie ewi­dentnie miało na celu wyeliminowanie konkurowania ceną przy sprzedaży produktów <xAnon> (...)</xAnon>, objętych niniejszą decyzją i cel ten udało się zrealizować.</xText> <xText>W ocenie Prezesa UOKiK surowy wymiar kary dla powódki uzasadniony jest faktem, że jej działanie było umyślne i podjęte z pełną premedytacją.</xText> <xText>Przy wymierzaniu kary pieniężnej Prezes Urzędu wziął pod uwagę w szcze­gólności naturę i rzeczywisty wpływ na rynek przedmiotowej praktyki, a także realną zdolność ekonomiczną <xAnon> (...) SA</xAnon>.</xText> <xText>Prezes UOKiK wymierzając karę do okoliczności obciążających, czyli powodu­jących zwiększenie kwoty kary, zaliczył m.in.: stosowanie lub groźbę zastosowania środków odwetowych w stosunku do innych przedsiębiorców w celu narzucenia określonego zachowania, rolę inicjatora antykonkurencyjnego porozumienia oraz umyślność działania.</xText> <xText>Natomiast do okoliczności łagodzących: aktywną współpracę z Prezesem UOKiK w trakcie toczącego się postępowania, w tym dostarczanie dokumentów istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy, brak wcześniejszego karania za naruszenie przepisów ustawy antymonopolowej.</xText> <xText>Prezes UOKiK nałożył na <xAnon> (...) Sp. z o.o.</xAnon> karę pieniężną w wysokości 32.646.180 zł., za naruszenie zakazu określonego w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów.</xText> <xText>Na podstawie przekazanych przez spółkę informacji, Prezes UOKiK ustalił, że przychody <xAnon> (...) Sp. z o.o.</xAnon> ogółem w 2005 r. wyniosły zł. <xAnon>N.</xAnon>­żona kara pieniężna stanowi ok. % uzyskanego przychodu i 30 % maksymalnej kary jaką Prezes Urzędu mógłby nałożyć na tę spółkę, zgodnie z art. 101 ust. 1 pkt 1 ustawy.</xText> <xText>Prezes UOKiK w oceniając stopień zawinienia <xAnon> (...) Sp. z o.o.</xAnon> stwierdził, iż <xAnon> (...) Sp. z o.o.</xAnon> działa na dużą skalę (świadczą o tym uzyskiwane przycho­dy) jak również działa na rynku od co najmniej kilku lat (dysponuje zatem odpowied­nim doświadczeniem) i powinna przewidzieć, że podejmowane działania będą uzna­ne przez Prezesa UOKiK za praktykę ograniczającą konkurencję. Prezes UOKiK wziął zatem pod uwagę fakt, że duże przedsiębiorstwa lub działające w ramach grup kapitałowych posiadać powinny odpowiednią wiedzę prawniczą i ekonomiczną, która umożliwia im łatwiejsze rozpoznanie, czy ich zachowanie stanowi naruszenie prawa konkurencji, powodując określone skutki na rynku. W ocenie Prezesa UOKiK <xAnon> (...) Sp. z o.o.</xAnon> musiała wiedzieć, iż działania zakwestionowane w niniejszej decyzji powinny zostać uznane za naruszenie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustaw. Zawarte porozumie­nie ewidentnie miało na celu wyeliminowanie konkurowania ceną przy sprzedaży produktów <xAnon> (...) SA</xAnon>, objętych niniejszą decyzją i cel ten udało się zrealizować.</xText> <xText>Prezes UOKiK wymierzając karę do okoliczności obciążających, czyli powodu­jących zwiększenie kwoty kary, zaliczył m.in. fakt aktywnego i umyślnego uczestnic­twa <xAnon> (...) Sp. z o.o.</xAnon> w zawartym porozumieniu z <xAnon> (...) SA</xAnon>. Jak wynika z akt sprawy ww. spółka zaakceptowała stworzony przez <xAnon> (...) S.A.</xAnon> program stabilizacyjny i stosowała się do jego warunków. Ponadto obok producenta była beneficjentem przedmiotowego porozumienia, nie musząc bowiem konkurować z innymi sieciami <xAnon> (...)</xAnon>, utrzymywała, wysokie, sugerowane ceny, co z kolei pozwalało jej zachować wysoką marżę ze sprzedaży produktów <xAnon> (...) S.A.</xAnon>.</xText> <xText>Natomiast do okoliczności łagodzących Prezes UOKiK zaliczył: aktywną współpracę z Prezesem UOKiK w trakcie toczącego się postępowania, w tym dostar­czanie dokumentów istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy, brak wcześniejszego kara­nia za naruszenie przepisów ustawy antymonopolowej.</xText> <xText>Prezes UOKiK nałożył na <xAnon> (...) Sp. z o.o.</xAnon> karę pieniężną w wyso­kości 16.930.275 zł., za naruszenie zakazu określonego w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów.</xText> <xText>Na podstawie przekazanych przez spółkę informacji, Prezes UOKiK ustalił, że przychody <xAnon> (...) Sp. z o.o.</xAnon> ogółem w 2005 r. wyniosły zł. Nałożona kara pieniężna stanowi ok. % uzyskanego przychodu i 30 % maksymal­nej kary jaką Prezes Urzędu mógłby nałożyć na tę spółkę, zgodnie z art. 101 ust. 1 pkt 1 ustawy.</xText> <xText>Prezes UOKiK w oceniając stopień zawinienia <xAnon> (...) Sp. z o.o.</xAnon>. stwierdził, iż <xAnon> (...) Sp. z o.o.</xAnon> działa na dużą skalę (świadczą o tym uzy­skiwane przychody) jak również działa na rynku od co najmniej kilku lat (dysponuje zatem odpowiednim doświadczeniem) i powinna przewidzieć, że podejmowane dzia­łania będą uznane przez Prezesa UOKiK za praktykę ograniczającą konkurencję. Prezes UOKiK wziął zatem pod uwagę fakt, że duże przedsiębiorstwa lub działające w ramach grup kapitałowych posiadać powinny odpowiednią wiedzę prawniczą i ekonomiczną, która umożliwia im łatwiejsze rozpoznanie, czy ich zachowanie stano­wi naruszenie prawa konkurencji, powodując określone skutki na rynku. W ocenie Prezesa UOKiK <xAnon> (...) Sp. z o.o.</xAnon> musiała wiedzieć, iż działania zakwestio­nowane w niniejszej decyzji powinny zostać uznane za naruszenie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustaw. Zawarte porozumienie ewidentnie miało na celu wyeliminowanie konkurowa­nia ceną przy sprzedaży produktów <xAnon> (...) SA</xAnon>, objętych niniejszą decyzją i cel ten udało się zrealizować.</xText> <xText>Prezes UOKiK wymierzając karę do okoliczności obciążających, czyli powodu­jących zwiększenie kwoty kary, zaliczył m.in. fakt aktywnego i umyślnego uczestnic­twa <xAnon> (...) Sp. z o.o.</xAnon> w zawartym porozumieniu z <xAnon> (...) SA</xAnon>. Jak wynika z akt sprawy ww. spółka zaakceptowała stworzony przez <xAnon> (...) S.A.</xAnon> program stabiliza­cyjny i stosowała się do jego warunków. Ponadto obok producenta była beneficjentem przedmiotowego porozumienia, nie musząc bowiem konkurować z innymi sie­ciami <xAnon> (...)</xAnon>, utrzymywała, wysokie, sugerowane ceny, co z kolei pozwalało jej zacho­wać wysoką marżę ze sprzedaży produktów <xAnon> (...) SA</xAnon>.</xText> <xText>Natomiast do okoliczności łagodzących Prezes UOKiK zaliczył: aktywną współpracę z Prezesem UOKiK w trakcie toczącego się postępowania, w tym dostar­czanie dokumentów istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy, brak wcześniejszego kara­nia za naruszenie przepisów ustawy antymonopolowej.</xText> <xText>Prezes UOKiK nałożył na <xAnon> (...) Sp. z o.o.</xAnon> karę pieniężną w wysokości 4.644.440 zł., za naruszenie zakazu określonego w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów.</xText> <xText>Na podstawie przekazanych przez spółkę informacji, Prezes UOKiK ustalił, że przychody <xAnon> (...) Sp. z o.o.</xAnon> ogółem w 2005 r. wyniosły zł. Nałożona kara pieniężna stanowi ok. % uzyskanego przychodu i 30 % maksymalnej kary jaką Prezes Urzędu mógłby nałożyć na tę spółkę, zgodnie z art. 101 ust. 1 pkt 1 ustawy.</xText> <xText>Prezes UOKiK w oceniając stopień zawinienia <xAnon> (...) Sp. z o.o.</xAnon> stwierdził, iż <xAnon> (...) Sp. z o.o.</xAnon> działa na dużą skalę (świadczą o tym uzyskiwane przychody) jak również działa na rynku od co najmniej kilku lat (dysponuje zatem odpowiednim doświadczeniem) i powinna przewidzieć, że podej­mowane działania będą uznane przez Prezesa UOKiK za praktykę ograniczającą konkurencję. Prezes UOKiK wziął pod uwagę fakt, że duże przedsiębiorstwa lub działające w ramach grup kapitałowych posiadać powinny odpowiednią wiedzę prawniczą i ekonomiczną, która umożliwia im łatwiejsze rozpoznanie, czy ich zacho­wanie stanowi naruszenie prawa konkurencji, powodując określone skutki na rynku. W ocenie Prezesa UOKiK <xAnon> (...) Sp. z o.o.</xAnon> musiała wiedzieć, iż działania zakwestionowane w niniejszej decyzji powinny zostać uznane za narusze­nie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy. Zawarte porozumienie ewidentnie miało na celu wyeli­minowanie konkurowania ceną przy sprzedaży produktów <xAnon> (...) SA</xAnon>, objętych niniej­szą decyzją i cel ten udało się zrealizować.</xText> <xText>Prezes UOKiK wymierzając karę do okoliczności obciążających, czyli powodu­jących zwiększenie kwoty kary, zaliczył m.in. fakt aktywnego i umyślnego uczestnic­twa <xAnon> (...) Sp. z o.o.</xAnon> w zawartym porozumieniu z <xAnon> (...) SA</xAnon>. Jak wynika z akt sprawy ww. spółka zaakceptowała stworzony przez <xAnon> (...) S.A.</xAnon> program stabilizacyjny i stosowała się do jego warunków. Ponadto obok producenta była beneficjentem przedmiotowego porozumienia, nie musząc bowiem konkurować z inny­mi sieciami <xAnon> (...)</xAnon>, utrzymywała, wysokie, sugerowane ceny, co z kolei pozwalało jej zachować wysoką marżę ze sprzedaży produktów <xAnon> (...) S.A.</xAnon>.</xText> <xText>Natomiast do okoliczności łagodzących Prezes UOKiK zaliczył: aktywną współpracę z Prezesem UOKiK w trakcie toczącego się postępowania, w tym dostar­czanie dokumentów istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy, brak wcześniejszego kara­nia za naruszenie przepisów ustawy antymonopolowej.</xText> <xText>Prezes UOKiK nałożył na <xAnon> (...) S.A.</xAnon> karę pieniężną w wysokości 13.992.497 zł., za naruszenie zakazu określonego w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o ochronie konku­rencji i konsumentów.</xText> <xText>Na podstawie przekazanych przez spółkę informacji, Prezes UOKiK ustalił, że przychody <xAnon> (...) S.A.</xAnon> ogółem w 2005 r. wyniosły zł. Nałożona kara pie­niężna stanowi ok. % uzyskanego przychodu i 30 % maksymalnej kary jaką Pre­zes Urzędu mógłby nałożyć na tę spółkę, zgodnie z art. 101 ust. 1 pkt 1 ustawy.</xText> <xText>Prezes UOKiK w oceniając stopień zawinienia <xAnon> (...) S.A.</xAnon> stwierdził, iż <xAnon> (...) S.A.</xAnon> działa na dużą skalę (świadczą o tym uzyskiwane przychody) jak również działa na rynku od co najmniej kilku lat (dysponuje zatem odpowiednim doświadczeniem) i powinna przewidzieć, że podejmowane działania będą uznane przez Prezesa UOKiK za praktykę ograniczającą konkurencję. Prezes UOKiK wziął zatem pod uwagę fakt, że duże przedsiębiorstwa lub działające w ramach grup kapitałowych posiadać po­winny odpowiednią wiedzę prawniczą i ekonomiczną, która umożliwia im łatwiejsze rozpoznanie, czy ich zachowanie stanowi naruszenie prawa konkurencji, powodując określone skutki na rynku. W ocenie Prezesa UOKiK <xAnon> (...) S.A.</xAnon> musiała wiedzieć, iż działania zakwestionowane w niniejszej decyzji powinny zostać uznane za narusze­nie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustaw. Zawarte porozumienie ewidentnie miało na celu wyelimi­nowanie konkurowania ceną przy sprzedaży produktów <xAnon> (...) S.A.</xAnon>, objętych niniejszą decyzją i cel ten udało się zrealizować.</xText> <xText>Prezes UOKiK wymierzając karę do okoliczności obciążających, czyli powodu­jących zwiększenie kwoty kary, zaliczył m.in. fakt aktywnego i umyślnego uczestnic­twa <xAnon> (...) S.A.</xAnon> w zawartym porozumieniu z <xAnon> (...) SA</xAnon>. Jak wynika z akt sprawy ww. spółka zaakceptowała stworzony przez <xAnon> (...) S.A.</xAnon> program stabilizacyjny i stosowała się do jego warunków. Ponadto obok producenta była beneficjentem przedmiotowego porozumienia, nie musząc bowiem konkurować z innymi sieciami <xAnon> (...)</xAnon>, utrzymywa­ła, wysokie, sugerowane ceny, co z kolei pozwalało jej zachować wysoką marżę ze sprzedaży produktów <xAnon> (...) SA</xAnon>.</xText> <xText>Natomiast do okoliczności łagodzących Prezes UOKiK zaliczył: aktywną współpracę z Prezesem UOKiK w trakcie toczącego się postępowania, w tym dostar­czanie dokumentów istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy, brak wcześniejszego kara­nia za naruszenie przepisów ustawy antymonopolowej.</xText> <xText>Prezes UOKiK nałożył na <xAnon> (...) Sp. z o.o.</xAnon> karę pieniężną w wysokości 342.029 zł., za naruszenie <xIx>zakazu </xIx>określonego w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów.</xText> <xText>Na podstawie przekazanych przez spółkę informacji, Prezes UOKiK ustalił, że przychody <xAnon> (...) Sp. z o.o.</xAnon> ogółem w 2005 r. wyniosły zł. Nało­żona kara pieniężna stanowi ok. % uzyskanego przychodu i 30 % maksymalnej kary jaką Prezes Urzędu mógłby nałożyć na tę spółkę, zgodnie z art. 101 ust. 1 pkt 1 ustawy.</xText> <xText>Prezes UOKiK w oceniając stopień zawinienia <xAnon> (...) Sp. z o.o.</xAnon> stwierdził, iż <xAnon> (...) Sp. z o.o.</xAnon> działa na dużą skalę (świadczą o tym uzyskiwane przychody) jak również działa na rynku od co najmniej kilku lat (dysponuje zatem odpowied­nim doświadczeniem) i powinna przewidzieć, że podejmowane działania będą uzna­ne przez Prezesa UOKiK za praktykę ograniczającą konkurencję. Prezes UOKiK wziął zatem pod uwagę fakt, że duże przedsiębiorstwa lub działające w ramach grup kapitałowych posiadać powinny odpowiednią wiedzę prawniczą i ekonomiczną, która umożliwia im łatwiejsze rozpoznanie, czy ich zachowanie stanowi naruszenie prawa konkurencji, powodując określone skutki na rynku. W ocenie Prezesa UOKiK <xAnon> (...) Sp. z o.o.</xAnon> musiała wiedzieć, iż działania zakwestionowane w niniejszej decy­zji powinny zostać uznane za naruszenie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustaw. Zawarte porozu­mienie ewidentnie miało na celu wyeliminowanie konkurowania ceną przy sprzedaży produktów <xAnon> (...) SA</xAnon>, objętych niniejszą decyzją i cel ten udało się zrealizować.</xText> <xText>Prezes UOKiK wymierzając karę do okoliczności obciążających, czyli powodu­jących zwiększenie kwoty kary, zaliczył m.in. fakt aktywnego i umyślnego uczestnic­twa <xAnon> (...) Sp. z o.o.</xAnon> w zawartym porozumieniu z <xAnon> (...) SA</xAnon>. Jak wynika z akt sprawy ww. spółka zaakceptowała stworzony przez <xAnon> (...) S.A.</xAnon> program stabilizacyjny i stosowała się do jego warunków. Ponadto obok producenta była beneficjentem przedmiotowego porozumienia, nie musząc bowiem konkurować z innymi sieciami <xAnon> (...)</xAnon>, utrzymywała, wysokie, sugerowane ceny, co z kolei pozwalało jej zachować wysoką marżę ze sprzedaży produktów <xAnon> (...) SA</xAnon>.</xText> <xText>Natomiast do okoliczności łagodzących Prezes UOKiK zaliczył: aktywną współpracę z Prezesem UOKiK w trakcie toczącego się postępowania, w tym dostar­czanie dokumentów istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy, brak wcześniejszego kara­nia za naruszenie przepisów ustawy antymonopolowej.</xText> <xText>Prezes UOKiK nałożył na <xAnon> (...) Budowlana Sp. z o.o.</xAnon> karę pieniężną w wysokości 8.794.242 zł., za naruszenie zakazu określonego w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów.</xText> <xText>Na podstawie przekazanych przez spółkę informacji, Prezes UOKiK ustalił, że przychody <xAnon> (...) Budowlana Sp. z o.o.</xAnon> ogółem w 2005 r. wynio­sły zł. Nałożona kara pieniężna stanowi ok. % uzyskanego przychodu i 30 % maksymalnej kary jaką Prezes Urzędu mógłby nałożyć na tę spółkę, zgodnie z art. 101 ust. 1 pkt 1 ustawy.</xText> <xText>Prezes UOKiK w oceniając stopień zawinienia <xAnon>(...)</xAnon> Bu­dowlana Sp. z o.o. stwierdził, iż <xAnon> (...) Budowlana Sp. z o.o.</xAnon> dzia­ła na dużą skalę (świadczą o tym uzyskiwane przychody) jak również działa na rynku od co najmniej kilku lat (dysponuje zatem odpowiednim doświadczeniem) i powinna przewidzieć, że podejmowane działania będą uznane przez Prezesa UOKiK za prak­tykę ograniczającą konkurencję. Prezes UOKiK wziął zatem pod uwagę fakt, że duże przedsiębiorstwa lub działające w ramach grup kapitałowych posiadać powinny od­powiednią wiedzę prawniczą i ekonomiczną, która umożliwia im łatwiejsze rozpozna­nie, czy ich zachowanie stanowi naruszenie prawa konkurencji, powodując określone skutki na rynku. W ocenie Prezesa UOKiK <xAnon> (...) Budowlana Sp. z o.o.</xAnon> musiała wiedzieć, iż działania zakwestionowane w niniejszej decyzji powinny zostać uznane za naruszenie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustaw. Zawarte porozumienie ewi­dentnie miało na celu wyeliminowanie konkurowania ceną przy sprzedaży produktów <xAnon> (...) SA</xAnon>, objętych niniejszą decyzją i cel ten udało się zrealizować.</xText> <xText>Prezes UOKiK wymierzając karę do okoliczności obciążających, czyli powodu­jących zwiększenie kwoty kary, zaliczył m.in. fakt aktywnego i umyślnego uczestnic­twa <xAnon> (...) Budowlana Sp. z o.o.</xAnon> w zawartym porozumieniu z <xAnon> (...) S.A.</xAnon>. Jak wynika z akt sprawy ww. spółka zaakceptowała stworzony przez <xAnon> (...) SA</xAnon> program stabilizacyjny i stosowała się do jego warunków. Ponadto obok producenta była beneficjentem przedmiotowego porozumienia, nie musząc bowiem konkurować z innymi sieciami <xAnon> (...)</xAnon>, utrzymywała, wysokie, sugerowane ceny, co z kolei pozwalało jej zachować wysoką marżę ze sprzedaży produktów <xAnon> (...) SA</xAnon>.</xText> <xText>Natomiast do okoliczności łagodzących Prezes UOKiK zaliczył: aktywną współpracę z Prezesem UOKiK w trakcie toczącego się postępowania, w tym dostar­czanie dokumentów istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy, brak wcześniejszego karania za naruszenie przepisów ustawy antymonopolowej.</xText> <xText>Prezes UOKiK nałożył na <xAnon> (...) Sp. z o.o.</xAnon> karę pieniężną w wy­sokości 50.000 zł. Stosownie do przekazanych przez spółkę informacji, jej przychody ogółem w 2005 r. wyniosły zł. Nałożona kara pieniężna stanowi ok. % uzyskanego przychodu i 0,04% maksymalnej kary jaką Prezes Urzędu mógłby nałożyć na tę spółkę zgodnie z art. 101 ust. 1 pkt 1 ustawy. Przy nakładaniu kary na <xAnon> (...) Sp. z o.o.</xAnon> organ antymonopolowy wziął pod uwagę fakt, iż spółka ta złożyła na podstawie art. 103a ustawy <xIx>o ochronie konkurencji i konsumen­tów wniosek </xIx>o odstąpienie od wymierzenia lub o obniżenie kary pieniężnej.</xText> <xText>Prezes UOKiK wziął pod uwagę, że <xAnon> (...) Sp. z o.o.</xAnon> uczestniczy­ła w antykonkurencyjnym porozumieniu, polegającym na ustalaniu cen odsprzedaży określonych produktów <xAnon>(...)</xAnon>. Jak wynika z oświadczenia spół­ki, z dniem 4 lutego 2005 r. zaczęła ona stosować ceny sugerowane przez wskaza­nego producenta. Pomimo, iż w późniejszym okresie nastąpiły fluktuacje cenowe pomiędzy poszczególnymi marketami należącymi do sieci, aktywny udział tego przedsiębiorcy w porozumieniu nie budził wątpliwości organu antymonopolowego. Prezes UOKiK na podstawie złożonych przez <xAnon>(...)</xAnon> wyjaśnień przyjął, że zaprzestała ona udziału w porozumieniu najpóźniej z dniem 26 września 2005 r. Wskazał, iż w toku prowadzonego postępowania spółka dostarczyła Prezesowi Urzędu szereg dokumentów, które przyczyniły się do wyjaśnienia stanu faktycznego sprawy. W szczególności oświadczenia pracowników spółki, zawierające opis okoliczności zawarcia porozumienia, zostały potraktowane jako dowody ułatwiające wydanie de­cyzji w przedmiotowej sprawie. Prezes UOKiK wskazał także, iż <xAnon> (...) Sp. z o. o.</xAnon> współpracowała aktywnie z Prezesem Urzędu w trakcie toczącego się po­stępowania, dostarczając niezwłocznie wszelkich żądanych informacji. Organ an­tymonopolowy postanowił nałożyć zatem na <xAnon> (...) Sp. z o.o.</xAnon> karę jedy- nie w symbolicznym wymiarze. Zadecydowała o tym w dużej mierze współpraca <xAnon>(...)</xAnon> Sp. z o.o. w trakcie postępowania i dowody dostarczone przez ten podmiot.</xText> <xText>Prezes UOKiK podniósł, iż w/w kary powinny mieć charakter zarówno represyj­ny, jak i prewencyjny. Nałożone kary pieniężne powinny przyczynić się do zapewnie­nia trwałego zaprzestania w przyszłości naruszania reguł konkurencji. Aby skutecznie zapobiegać próbom pojawienia się w przyszłości takich niekorzystnych zjawisk, mu­szą być ostrzeżeniem odczuwalnym.</xText> <xText>Przy wymierzaniu kar pieniężnych Prezes Urzędu wziął pod uwagę w szczegól­ności naturę i rzeczywisty wpływ na rynek przedmiotowej praktyki, a także realną zdolność ekonomiczną stron porozumienia. Podkreślił, że stwierdzona niniejszą de­cyzją praktyka ograniczająca konkurencję wywarła wpływ praktycznie na całe teryto­rium Polski. W zmowę zaangażowane były bowiem największe sieci sklepów wielko-powierzchniowych, dysponujące obiektami handlowymi w różnych regionach Polski.</xText> <xText>Na ocenę stopnia uciążliwości porozumienia, w ocenie Prezesa UOKiK, wpływa także jego długotrwałość - stwierdzona praktyka stosowana była przez ponad półtora roku i trwa nadal. Strony nie zaniechały jej stosowania mimo wszczętego w tej spra­wie postępowania antymonopolowego.</xText> <xText>Wymierzając kary Prezes UOKiK wziął pod uwagę, że celem przedmiotowego porozumienia było ograniczenie konkurencji na rynku sprzedaży i bezpośrednio ne­gatywnymi skutkami jego zawarcia dotknięci zostali konsumenci. Prezes UOKiK przy wymierzaniu kar uwzględnił okoliczność, iż praktyka godzi w interes szerokiego kręgu konsumentów (nabywców farb i lakierów <xAnon> (...) SA</xAnon>), a indywidualne dochodzenie przez nich roszczeń na drodze cywilnoprawnej może być wysoce uciążliwe. Dlatego też wziął pod uwagę, iż ze względu na rozproszenie podmiotów dotkniętych tą prak­tyką, nie będą one prawdopodobnie dochodzić swoich roszczeń wobec uczestników porozumienia przed sądami powszechnymi.</xText> <xText><xBx>Odwołania od tej decyzji wniosły:</xBx></xText> <xEnum> <xBullet>-</xBullet> <xEnumElem> <xText> <xBx> <xAnon> (...) S.A.</xAnon> z siedzibą we <xAnon>W.</xAnon> (obecnie <xAnon>(...)</xAnon> S.A. w <xAnon>C.</xAnon>)</xBx> </xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText><xBx><xAnon> (...) Sp. z o.o.</xAnon> z siedzibą w <xAnon>W.</xAnon>,</xBx></xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText><xBx><xAnon> (...) Sp. z o.o.</xAnon> z siedzibą w <xAnon>W.</xAnon>, </xBx></xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText><xBx><xAnon> (...) Sp. z o.o.</xAnon> z siedzibą w <xAnon>W.</xAnon>, </xBx></xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText><xBx><xAnon> (...) S.A.</xAnon> z siedzibą w <xAnon>K.</xAnon>, </xBx></xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText><xBx><xAnon> (...) Sp. z o.o.</xAnon> z siedzibą we <xAnon>W.</xAnon> oraz</xBx></xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText><xBx><xAnon> (...) Sp. z o.o.</xAnon> z siedzibą w <xAnon>P.</xAnon>. </xBx></xText> </xEnumElem> </xEnum> <xText><xBx><xAnon> (...) S.A.</xAnon> we <xAnon>W.</xAnon> (obecnie <xAnon> (...) S.A.</xAnon> w <xAnon>C.</xAnon>) zarzuciła w/w decyzji:</xBx></xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">a</xName> <xText>naruszenie art. 5 ust. 1 ustawy poprzez błędne ustalenie, że powódka, <xAnon> (...) Sp. z o.o.</xAnon>, <xAnon> (...) Sp. z o.o.</xAnon>, <xAnon> (...) Sp. z o.o.</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon> (...) Sp. z o.o.</xAnon>, <xAnon> (...) S.A.</xAnon>m <xAnon> (...) Sp. z o.o.</xAnon> oraz <xAnon> (...) Sp. z o.o.</xAnon> zawarły porozumienie ograniczające konkurencję na krajowym rynku hurtowego obrotu farbami i lakierami polegające na ustaleniu cen odsprzedaży <xAnon>produktów A. (...)</xAnon> biała, <xAnon>A.</xAnon> <xAnon>(...)</xAnon> 10L biała, <xAnon>C.</xAnon> 10L biała, <xAnon>A.</xAnon> <xAnon>(...)</xAnon> 3L kolor, <xAnon>A.</xAnon> W 5L kolor, <xAnon>E.</xAnon> 1L biała, <xAnon>D.</xAnon> 3L kolor, <xAnon>D. (...)</xAnon> kolor, <xAnon>D.</xAnon> <xAnon>(...)</xAnon> 5L połysk.</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">b</xName> <xText>Naruszenie art. 10 ust. 3 ustawy poprzez błędne ustalenie, że na powódce spoczywał ciężar udowodnienia zaprzestania naruszenia art. 5 ustawy w sytuacji, w której według powódki nie doszło do zawarcia antykonkurencyj- nego porozumienia w rozumieniu art. 5 ustawy;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">c</xName> <xText>Naruszenie <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">art. 7 kpa</xLexLink> poprzez naruszenie przez Prezesa UOKiK zasady prawdy obiektywnej oraz <xLexLink xArt="art. 77" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">art. 77 kpa</xLexLink> poprzez niedostateczne wyjaśnienie stanu faktycznego sprawy;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">d</xName> <xText>Naruszenie <xLexLink xArt="art. 81" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">art. 81 kpa</xLexLink> poprzez dokonanie przez Prezesa UOKiK rozstrzy­- gnięcia merytorycznego w oparciu o okoliczności faktyczne ustalone na podstawie materiału dowodowego, co do którego powódka nie mogła się wypowiedzieć;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">e</xName> <xText>Naruszenie art. 101 ust. 2 pkt 1 ustwy poprzez błędne przyjęcie, że zacho­- wanie powódki uzasadnia nałożenie na nią kary pieniężnej;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">f</xName> <xText>Naruszenie art. 104 ustawy (z ostrożności procesowej) poprzez nałożenie<xBRx/>kary pieniężnej, której wysokość jest rażąco nieadekwatna w stosunku do okresu, stopnia oraz okoliczności zarzucanego naruszenia przepisów ustawy, zwłaszcza mając na uwadze, że nie ma żadnych dowodów na oko­liczność, że naruszenie konkurencji trwało przez okres 18 miesięcy;</xText> </xUnit> <xText>g) Naruszenie art. 103a ust. 2 ustawy poprzez błędne uznanie, że <xAnon> (...) Sp. z o.o.</xAnon> spełniła przesłanki uzasadniające obniżenie kary pienięż­nej nakładanej przez Prezesa UOKiK;</xText> <xText>h) Naruszenie art. 103a ust. 3 poprzez błędne jego zastosowanie wynikające z przyjęcia, że <xAnon> (...) Sp. z o.o.</xAnon> spełnia przesłanki określone w art. 103a ust. 2 ustawy.</xText> <xText>W w/w odwołaniu powódka wniosła o:</xText> <xText>1. uwzględnienie odwołania i zmianę w całości decyzji poprzez stwierdzenie, że po­ wódka nie dopuściła się praktyki ograniczającej konkurencję naruszającej zakaz, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, i że wobec powyższego, nie istnieją prze­słanki uzasadniające nałożenie na powódkę kary pieniężnej</xText> <xText>- oraz w związku z powyższym, o zmianę zaskarżonej decyzji w zakresie wymierze­-nia kary pieniężnej poprzez odstąpienie od jej wymierzenia,</xText> <xText>ewentualnie, w przypadku nieuwzględnienia powyższego, z ostrożności procesowej:</xText> <xText>- o obniżenie kary pieniężnej nałożonej na powódkę;</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText>zasądzenie od Prezesa UOKiK na rzecz powódki kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa prawnego powódki, według norm przepisanych.</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText>ograniczenie, na podstawie <xLexLink xArt="art. 479(33);art. 479(33) § 3" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 479<xSUPx>33</xSUPx> § 3 kpc</xLexLink> pozostałym stronom prawa wglądu do materiału dowodowego zawartego w fakturach przedstawionych w dowodzie 1, informacje w pkt l.5 uzasadnienia odwołania oraz dowód 2, informacje w pkt l.7 uza­ sadnienia odwołania, dowód 4, informacje w pkt 1.11, dowód 8, dowód 11, informacje w pkt VI.3 uzasadnienia odwołania.</xText> </xUnit> <xText><xBx><xAnon> (...)</xAnon> zoo w <xAnon>W.</xAnon> w/w decyzji zarzuciła:</xBx></xText> <xText>A. W zakresie przyjęcia, że w sprawie miało miejsce „porozumienie" w rozumieniu art. 5 ust. 1 w zw. z art. 4 pkt 4 ustawy:</xText> <xText>1. Naruszenie <xLexLink xArt="art. 7;art. 77" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">art. 7 i 77 kpa</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 233;art. 233 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 233 § 1 kpc</xLexLink> poprzez bezpodstawne przyjęcie, że:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.1</xName> <xText>powódka była stroną porozumienia horyzontalnego,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.2</xName> <xText>w sprawie miało miejsce porozumienie powoda z <xAnon>(...)</xAnon>,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.3</xName> <xText>działanie powoda mogło mieć antykonkurencyjny cel.</xText> </xUnit> <xText>2. Naruszenie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy poprzez jego błędną subsumcję do stanu fatycznego sprawy.</xText> <xText>B. W zakresie pominięcia, że w sprawie zaistniało działanie jednostronne mogą­ ce zostać zakwalifikowane jako nadużycie pozycji dominującej z art. 8 ust. 1 i ust. 2 ustawy:</xText> <xText>1. Naruszenie <xLexLink xArt="art. 7;art. 77" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 7 i 77</xLexLink> kpca i <xLexLink xArt="art. 233;art. 233 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 233 § 1 kpc</xLexLink> przez brak wszechstron­- nego rozważenia materiału dowodowego oraz dowolności w zakresie:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName>1.1</xName> <xText>ustalenia rynku geograficznego,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName>1.2</xName> <xText>ustalenia rynku produktowego</xText> </xUnit> <xText>2. Naruszenie art. 8 ust. 1 i ust. 2 ustawy poprzez jego niezastosowanie do stanu faktycznego sprawy pomimo istnienia przesłanek nakazują­cych Prezesowi UOKiK rozważenie okoliczności pod kątem ewentual­nego naruszenia art. 8 ust. 1 i ust. 2 ustawy;</xText> <xText>Ponadto z ostrożności procesowej, powódka zaskarżonej decyzji zarzuciła:</xText> <xText>C. Naruszenie przepisu art. 10 ust. 1 i 2 w związku z art. 11 ust. 1 ustawy po- przez niestwierdzenie zaniechania stosowania praktyki ograniczającej konku­- rencję;</xText> <xText>D. W zakresie wymiaru kary nałożonej na powódkę</xText> <xText>1. Naruszenie <xLexLink xArt="art. 77;art. 77 § 1" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">art. 77 § 1 kpa</xLexLink>, <xLexLink xArt="art. 107;art. 107 § 3" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">art. 107 § 3 kpa</xLexLink> oraz <xLexLink xArt="art. 233;art. 233 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 233 § 1 kpc</xLexLink> pole­ gające na przyjęciu, mimo braku podstaw, iż:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName>1.1</xName> <xText>powódka w sposób zawiniony i celowy naruszyła art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName>1.2</xName> <xText>działania powódki poważnie zagroziły interesowi publicznoprawne­- mu,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName>1.3</xName> <xText>powódka stosowała antykonkurencyjną praktykę w sposób długo­- trwały, oraz, że</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName>1.4</xName> <xText>powódka czerpała z faktu podwyżki cen detalicznych produktów ob­- jętych listą <xAnon>(...)</xAnon> znaczne korzyści.</xText> </xUnit> <xText>2. Naruszenie art. 101 ust. 1 pkt 1 ustawy w zw. z art. 104 ustawy poprzez ich niewłaściwe zastosowanie polegające na wybiórczym posłużeniu się przesłankami mającymi wpływ na wymiar kary i pominięcie:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName>2.1</xName> <xText>kryterium biernego udziału w naruszeniu,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName>2.2</xName> <xText>kryterium wartości sprzedaży dóbr mających związek z narusze­niem przepisów.</xText> </xUnit> <xText>W odwołaniu powódka wniosła o:</xText> <xText>1. uchylenie wobec powoda pkt 15 pkt V przedmiotowej decyzji,</xText> <xText>lub ewentualnie o:</xText> <xText>- zmianę pkt l decyzji i stwierdzenie, że w sprawie nie miał miejsca praktyka ograni­ czająca konkurencję polegająca na zawarciu przez powoda porozumienia na krajo­- wym rynku hurtowego obrotu farbami i lakierami, polegającego na ustalaniu cen od­ sprzedaży następujących produktów: <xAnon>A.</xAnon> 10L biała, <xAnon>A.</xAnon> <xAnon>(...)</xAnon> 10L biała, <xAnon>C.</xAnon> 10L biała, <xAnon>A.</xAnon><xAnon>(...)</xAnon> 3L kolor, <xAnon>A.</xAnon> W 5L kolor, <xAnon>E.</xAnon> 1L biała, <xAnon>D. (...)</xAnon> kolor, <xAnon>D. (...)</xAnon> kolor, <xAnon>D.</xAnon> <xAnon>(...)</xAnon> 5L połysk oraz uchylenie pkt V decyzji,</xText> <xText>lub ewentualnie o:</xText> <xText>- zmianę pkt l decyzji i stwierdzenie zaniechania stosowania praktyki opisanej w tym punkcie oraz uchylenie pkt V decyzji lub zmianę pkt V decyzji poprzez zmniejszenie wymiaru kary nałożonej na powoda,</xText> <xText>lub ewentualnie o:</xText> <xText>- zmianę pkt V decyzji poprzez zmniejszenie wymiaru kary nałożonej na powoda,</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText>zasądzenie na rzecz powódki kosztów procesu według norm przepisanych,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText>przeprowadzenie dowodów powołanych w treści niniejszego odwołania na okolicz­- ności przytoczone w treści uzasadnienia zarzutów odwołania,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">4</xName> <xText>ograniczenie pozostałym stronom niniejszego postępowania - za wyjątkiem po­ zwanego - prawa wglądu do materiału dowodowego w zakresie wskazanym w we wniosku o ograniczenie prawa wglądu do materiału dowodowego.</xText> </xUnit> <xText><xBx><xAnon> (...) Sp. z o.o.</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon> w/w decyzji zarzuciła:</xBx></xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText>Niewyjaśnienie wszystkich okoliczności faktycznych istotnych dla rozstrzy­- gnięcia sprawy, a mianowicie cen sprzedaży powoda w przypadku produktów będących przedmiotem decyzji w okresie od 17 czerwca 2005r. do 18 wrze­- śnia 2006r.</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText>Niewłaściwe ustalenie faktów istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy, a mianowi­- cie uznanie, ze <xAnon> (...) S.A.</xAnon> posiada 30% udział w ogól­ nopolskim rynku hurtowym farb i lakierów.</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText>Niewłaściwą wykładnię art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, w wyniku której nastąpiło<xBRx/>uznanie za niedozwoloną praktykę korzystanie przez powoda ze specjalnej promocji w zakresie odsprzedaży przez niego produktów: <xAnon>A.</xAnon> 10L biała, <xAnon>A.</xAnon> <xAnon>(...)</xAnon> 10L biała, <xAnon>C.</xAnon> 10L biała, <xAnon>A.</xAnon> <xAnon>(...)</xAnon> 3L kolor, <xAnon>A.</xAnon> W 5L kolor, <xAnon>E.</xAnon> 1L biała, <xAnon>D. (...)</xAnon> kolor, <xAnon>D. (...)</xAnon> kolor, <xAnon>D.</xAnon> <xAnon>(...)</xAnon> 5L połysk;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">4</xName> <xText>Niezastosowanie § 5 ust. 1 oraz § 8 pkt 1 rozporządzenia Rady ministrów z dnia 13 sierpnia 2002r. w sprawie wyłączenia określonych porozumień werty­- kalnych spod zakazu porozumień ograniczających konkurencję;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">5</xName> <xText>Niewłaściwe zastosowanie przepisów prawa materialnego dotyczących nakła­- dania kary, tj. art. 101 ust. 1 i 104 ustawy poprzez dowolność w ustaleniu wy­- sokości kary;</xText> </xUnit> <xText>W w/w odwołaniu powódka wniosła o:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText>uchylenie w stosunku do powódki w całości pkt l decyzji;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText>uchylenie w całości pkt III decyzji;</xText> </xUnit> <xText>II. W przypadku nieuwzględnienia w/w wniosków powódka wniosła o:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText>zmianę pkt l decyzji poprzez uznanie zawarcia przez powódkę porozumie­ nia na krajowym rynku hurtowego obrotu farbami i lakierami, polegającego na ustaleniu cen odsprzedaży <xAnon>produktów A. (...)</xAnon> biała, <xAnon>A.</xAnon> <xAnon>(...)</xAnon> 10L biała, <xAnon>C.</xAnon> 10L biała, <xAnon>A.</xAnon> <xAnon>(...)</xAnon> 3L kolor, <xAnon>A.</xAnon> W 5L kolor, <xAnon>E.</xAnon> 1L biała, <xAnon>D. (...)</xAnon> kolor, <xAnon>D. (...)</xAnon> kolor, <xAnon>D.</xAnon> <xAnon>(...)</xAnon> 5L połysk, za praktyki ograniczające konkurencję i stwierdzenie zaprzestania przez powódkę stosowania tej praktyki w dniu 30 maja 2005r. zgodnie z art. 10 ust. 2 ustawy;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText>zmianę pkt III decyzji poprzez obniżenie wysokości kary pieniężnej i wymie­- rzenie jej w jak najniższej wysokości.</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">III</xName> <xText>W przypadku nieuwzględnienia wniosków zawartych w pkt 1.1 i 11.1 powódka wniosła o zmianę pkt III decyzji poprzez obniżenie wysokości kary pieniężnej i wy­ mierzenie jej w jak najniższej wysokości.</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">IV</xName> <xText>wniosła o zasądzenie na jej rzecz kosztów procesu według norm przepisanych.</xText> </xUnit> <xText><xBx><xAnon> (...) Sp. z o.o.</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon> w/w decyzji zarzuciła:</xBx></xText> <xText>1. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia polegający na ustaleniu, że pomiędzy powódką a <xAnon> (...) SA</xAnon>, <xAnon>(...)</xAnon><xAnon>(...)</xAnon> Sp. z o.o., <xAnon> (...) Sp. z o.o.</xAnon>, <xAnon> (...) Sp. z o.o.</xAnon>, <xAnon> (...) SA</xAnon>, <xAnon> (...) Sp. z o.o.</xAnon>, <xAnon> (...) Sp. z o.o.</xAnon> doszło do zawarcia porozumienia na krajowym rynku hurtowego ob­rotu farbami i lakierami, polegającego na ustaleniu cen odsprzedaży następu­jących produktów: <xAnon>A.</xAnon> 10L biała, <xAnon>A.</xAnon> <xAnon>(...)</xAnon> 10L biała, <xAnon>C.</xAnon> 10L biała, <xAnon>A.</xAnon> <xAnon>(...)</xAnon> 3L kolor, <xAnon>A.</xAnon> <xAnon>(...)</xAnon> 5L kolor, <xAnon>E.</xAnon> 1L biała, <xAnon>D. (...)</xAnon> kolor, <xAnon>D. (...)</xAnon> kolor, <xAnon>D.</xAnon> <xAnon>(...)</xAnon> 5L połysk;</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText>naruszenie prawa materialnego, w szczególności przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy w związku z art. 4 pkt 4 ustawy, poprzez błędną wykładnię tego prze­pisu polegającą na uznaniu, że do zawarcia porozumienia mogło dojść rów­nież w wypadku stosowania przez <xAnon> (...) S.A.</xAnon> groźby za­przestania dostaw czyli pomimo ustalonego braku dobrowolności uczestnictwa w porozumieniu,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText>obrazę przepisu art. 49 ustawy oraz <xLexLink xArt="art. 6;art. 7" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">art. 6 i 7 kpa</xLexLink> w związku z art. 80 ustawy, polegającą na nie podjęciu przez Prezesa UOKiK wszelkich działań niezbęd­nych do dokładnego wyjaśnienia i ustalenia stanu faktycznego, w szczególno­ści nie przeprowadzenie dowodu z opinii biegłych na okoliczność zdefiniowa­nia na potrzeby postępowania pojęć „rynku produktowego" i „rynku geogra­ficznego" oraz ustalenia „braku możliwości ewentualnego wpływu porozumie­nia na „rynek europejski",</xText> </xUnit> <xText>Z ostrożności procesowej powódka zaskarżonej decyzji zarzuciła:</xText> <xText>4. naruszenie prawa materialnego polegającego na błędnej wykładni przepisu art. 101 ust. 1 pkt 1 ustawy, sprowadzającej się do orzeczenia kary zbyt surowej,</xText> <xText>5. naruszenie prawa materialnego polegające na błędnej wykładni przepisu art. 104 ustawy, sprowadzającej się do orzeczenia kary nie uwzględniającej stopnia naruszenia przepisów ustawy i orzeczenia kary z naruszeniem zasady sprawiedliwości.</xText> <xText>W w/w odwołaniu powódka wniosła o:</xText> <xEnum> <xBullet>-</xBullet> <xEnumElem> <xText>uchylenie zaskarżonej decyzji w części poprzez uchylenie pkt l zaskarżonej decyzji w części dotyczącej powódki oraz uchylenie punktu IV zaskarżonej decyzji, Ewentualnie w przypadku nieuwzględnienia wniosków zawartych w pkt 1 powódka wniosła o:</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>zmianę zaskarżonej decyzji w części obejmującej jej pkt IV poprzez niemszenie wysokości wymierzonej powódce kary.</xText> </xEnumElem> </xEnum> <xText>Ponadto powódka wniosła o:</xText> <xText>- zasądzenie od pozwanego na rzecz powódki kosztów procesu według norm przypi­sanych.</xText> <xText><xBx><xAnon> (...) S.A.</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon> w/w decyzji zarzuciła:</xBx></xText> <xText>1. Naruszenie przepisów prawa materialnego wskutek błędnej wykładni i nie­ właściwego zastosowania przepisów:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">a</xName> <xText>art. 4 pkt 8 ustawy przez wadliwe określenie rynku relewantnego,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">b</xName> <xText>art. 5 ust. 1 pkt w związku z art. 11 ust. 1 ustawy przez przyjęcie, że powódka zawarła zakazaną praktykę ograniczającą konkurencję, opi­- saną w pkt l sentencji zaskarżonej decyzji,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">c</xName> <xText>art. 101 ust. 1 pkt 1 ustawy poprzez przyjęcie, iż zachodzą przesłanki do nałożenia kary pieniężnej oraz nałożenie kary w wysokości 13.992.497 zł bez uwzględnienia okoliczności łagodzących;</xText> </xUnit> <xText>2. Naruszenie przepisów postępowania poprzez:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">a</xName> <xText>niewyjaśnienie wszelkich niezbędnych okoliczności sprawy oraz błędną interpretację stanu faktycznego i oparcie decyzji na dowodach budzących poważne wątpliwości co do ich wiarygodności (<xLexLink xArt="art. 7;art. 77;art. 77 § 1" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">art. 7 i 77 § 1 kpa</xLexLink>);</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">b</xName> <xText>przyjęcie jako dowód wyjaśnień składanych przez strony, tj. <xAnon> (...) Sp. z o.o.</xAnon> <xAnon> i (...) S.A.</xAnon> bez wskazania, z jakich powodów wyjaśnienia innych uczestników postępowania uznano za niewiarygodne (<xLexLink xArt="art. 107" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">art. 107 kpa</xLexLink>);</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">c</xName> <xText>nieobjęci postępowaniem wszystkich stron domniemanego porozumienia (<xLexLink xArt="art. 28" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">art. 28 kpa</xLexLink>).</xText> </xUnit> <xText>W w/w odwołaniu powódka wniosła o:</xText> <xText>I. zmianę zaskarżonej decyzji w całości poprze niestwierdzenie stosowania za- rzucanej praktyki lub - z ostrożności procesowej:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">II</xName> <xText>uchylenie zaskarżonej decyzji w całości lub uchylenie zaskarżonej decyzji w części dotyczącej kary pieniężnej nałożonej na powoda względnie o znaczącym jej obniżeniu ze względu na mały stopień zawinienia oraz możliwości finansowe powódki,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">III</xName> <xText>wydanie, stosownie do <xLexLink xArt="art. 479(33);art. 479(33) § 3" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 479<xSUPx>33</xSUPx> § 3 kpc</xLexLink>, postanowienia ograniczającego po­ zostałym stronom prawo wglądu do materiału dowodowego załączonego przez stronę do akt sprawy w toku postępowania sądowego, w postaci zesta­- wienia marży handlowej powódki za okres od stycznia 2004r. do sierpnia 2006r., albowiem udostępnienie tego materiału groziłoby ujawnieniem tajem­- nicy przedsiębiorstwa powódki,</xText> </xUnit> <xText>IV. zwrot kosztów sądowych oraz zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego przed Sądem OKiK wg norm przepisanych z uwzględnieniem szczególnego stopnia zawiłości przedmiotowej sprawy.</xText> <xText><xBx><xAnon> (...) Sp. z o.o.</xAnon> w/w decyzji zarzuciła:</xBx></xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText>błąd w ustaleniach faktycznych stanowiących podstawę wydania zaskarżonej decyzji poprzez przyjęcie, iż powódka stosowała praktyki ograniczające kon­ kurencję poprzez zawarcie porozumienia na krajowym rynku hurtowym obrotu farbami i lakierami, polegającego na ustalaniu cen odsprzedaży następujących produktów: <xAnon>A.</xAnon> 10L biała, <xAnon>A.</xAnon> <xAnon>(...)</xAnon> 10L biała, <xAnon>C.</xAnon> 10L biała, <xAnon>A.</xAnon> <xAnon>(...)</xAnon> 3L kolor, <xAnon>A.</xAnon> <xAnon>(...)</xAnon> 5L kolor, <xAnon>E.</xAnon> 1L biała, <xAnon>D. (...)</xAnon> kolor, <xAnon>D.</xAnon> 5L kolor, <xAnon>D.</xAnon> <xAnon>(...)</xAnon> 5L połysk, a tym samym naruszyła zakaz określony w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText>naruszenie przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy poprzez przyjęcie, że powódka zawarła z <xAnon> (...) S.A.</xAnon> umowy stanowiące praktyki ogra­ niczające konkurencję przez zawarcie porozumienia na krajowym rynku hur­- towym obrotu farbami i lakierami, polegającego na ustaleniu cen odsprzedaży produktów wymienionych w pkt l decyzji,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText>naruszenie przepisu art. 101 ust. 1 pkt 1 w zw. z art. 104 ustawy poprzez na­ łożenie na powódkę kary pieniężnej w wysokości 342.029 zł bez należytego uwzględnienia okresu, stopnia zawinienia oraz okoliczności naruszenia prze­- pisów ustawy i niuwzglednienie okoliczności łagodzących,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">4</xName> <xText>naruszenie <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">art. 7 kpa</xLexLink> poprzez niepodjęcie wszelkich kroków niezbędnych do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">5</xName> <xText>naruszenie przepisu <xLexLink xArt="art. 231" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 231 kpc</xLexLink> poprzez przyjęcie domniemania faktycznego, że zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie pozwalał na przyjęcie po­ wyższej tezy,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">6</xName> <xText>naruszenie <xLexLink xArt="art. 233" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 233 kpc</xLexLink> poprzez brak wszechstronnego rozważenia materiału dowodowego zebranego w sprawie,</xText> </xUnit> <xText>W w/w odwołaniu powódka wniosła o:</xText> <xText>1.1. uchylenie zaskarżonej decyzji i stwierdzenie, że do jej wydania nie było podstaw, ewentualnie</xText> <xText>1.2. zmianę zaskarżonej decyzji w części, tj. w pkt l i VII poprzez stwierdzenie, iż powódka nie stosowała praktyki ograniczającej konkurencję poprzez zawarcie porozumienia na krajowym rynku hurtowym obrotu farbami i lakierami, polega­jącego na ustaleniu cen odsprzedaży następujących produktów: <xAnon>A.</xAnon> 10L biała, <xAnon>A.</xAnon> <xAnon>(...)</xAnon> 10L biała, <xAnon>C.</xAnon> 10L biała, <xAnon>A.</xAnon> 3L kolor, <xAnon>A.</xAnon> <xAnon>(...)</xAnon> 5L kolor, <xAnon>E.</xAnon> 1L biała, <xAnon>D. (...)</xAnon> kolor, <xAnon>D. (...)</xAnon> kolor, <xAnon>D.</xAnon> <xAnon>(...)</xAnon> 5L połysk, a tym samym nie naruszyła zakazu określonego w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy i nie nakładanie na powódkę kary pieniężnej, ewentualnie o:</xText> <xText>I. zmianę zaskarżonej decyzji w części, tj. w punkcie VIII poprzez obniżenie wy- miaru nałożonej na powódkę przez Prezesa UOKiK na podstawie art. 101 ust. 1 pkt 1 ustawy, kary pieniężnej za naruszenie zakazu określonego w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.</xText> <xText>II. nałożenie na Prezesa UOKiK kosztów niniejszego postępowania i zasądzenie od Prezesa UOKiK na rzecz powódki kosztów postępowania wraz z kosztami za­- stępstwa procesowego według norm przepisanych.</xText> <xText><xBx><xAnon> (...) Sp. z o.o.</xAnon> we <xAnon>W.</xAnon> </xBx>reprezen­towana przez dwóch pełnomocników wniosła odwołania, które omyłkowo zostały za­rejestrowane pod osobnymi numerami wobec czego Sąd zarządził zakreślenie jednej ze spraw zaś odwołania <xAnon> Spółki (...) Sp. z o.o.</xAnon> po­traktował jako całość.</xText> <xText>W/w decyzji powódka zarzuciła:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText>obrazę prawa materialnego - tj. art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy poprzez przyjęcie, że powódka stosowała praktykę ograniczającą konkurencję poprzez zawarcie po­ rozumienia na krajowym rynku hurtowego obrotu farbami i lakierami, polegają­ cego na ustaleniu cen odsprzedaży wyrobów wymienionych w sentencji za­ skarżonej decyzji;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText>obrazę prawa materialnego - tj. art. 4 ust. 8 ustawy - poprzez niewłaściwe zdefiniowanie rynku relewantnego,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText>obrazę prawa procesowego - tj. <xLexLink xArt="art. 7;art. 77" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">art. 7 i 77 kpa</xLexLink> - poprzez niewyjaśnienie wszystkich istotnych okoliczności faktycznych sprawy, dotyczących w szczególności, udziału powódki w porozumieniu, w tym odnoszących się do poziomu stosowanych przez powódkę cen farb i lakierów objętych postępowaniem antymonopolowym,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">4</xName> <xText>obrazę prawa procesowego - tj. <xLexLink xArt="art. 233;art. 233 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 233 § 1 kpc</xLexLink> w zw. z art. 81 ustawy - po­ legające na sprzeczności istotnych ustaleń z treścią zebranego materiału do­wodowego poprzez bezpodstawne przyjęcie, że powódka była uczestnikiem porozumienia antykonkurencyjnego, jak również, że zawarła to porozumienie ze wszystkimi pozostałymi stronami postępowania antymonopolowego,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">5</xName> <xText>naruszenie przepisów postępowania - tj. <xLexLink xArt="art. 10;art. 10 § 1;art. 10 § 109;art. 10 § 1" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">art. 10 § 1 oraz 109 § 1 kpa</xLexLink> - po­ przez doręczenie powódce jedynie wyciągu z decyzji,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">6</xName> <xText>naruszenie przepisów postępowania <xLexLink xArt="art. 107;art. 107 § 1" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">art. 107 § 1 kpa</xLexLink> - poprzez doręczenie powódce „załącznika do decyzji" stanowiącego jedynie niepodpisany przez ni­ kogo wydruk komputerowy,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">7</xName> <xText>naruszenie przepisów postępowania - <xLexLink xArt="art. 233;art. 233 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 233 § 1 kpc</xLexLink> w związku z art. 81 ustawy - poprzez oddalenie wniosku dowodowego powódki z 4 sierpnia 2006r. o dopuszczenie dowodu z zeznań świadka <xAnon>J. Ł.</xAnon>,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">8</xName> <xText>naruszenie przepisów postępowania - tj. <xLexLink xArt="art. 258" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 258 kpc</xLexLink> w związku z art. 81 ustawy - poprzez zastąpienie dowodów z zeznań świadków ich oświadcze­- niami pisemnymi załączonymi do akt sprawy,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">9</xName> <xText>obrazę art. 101 ust. 1 pkt 1 ustawy poprzez orzeczenie kary pieniężnej pomi­- mo niestosowania przez powódkę praktyki ograniczającej konkurencję.</xText> </xUnit> <xText>W w/w odwołaniu powódka wniosła o:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText>zmianę pkt 1 zaskarżonej decyzji poprzez niestwierdzenie stosowania przez po­ wódkę praktyki ograniczającej konkurencję,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText>uchylenie pkt VII zaskarżonej decyzji,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText>zasadzenie od pozwanego na rzecz powódki kosztów procesu - z uwzglenieniem kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.</xText> </xUnit> <xText>Ponadto, na wypadek nieuwzględnienia powyższych wniosków, z ostrożności procesowej powódka:</xText> <xText>I. zarzuciła:</xText> <xText>1.obrazę art. 9 ustawy na skutek orzeczenia na podstawie wskazanego przepisu mimo zaniechania przez powódkę praktyki antykonkurencyjnej, 2. obrazę art. 101 ust. 1 pkt 1 i art. 104 ustawy- poprzez orzeczenie kary pienięż­nej niewspółmiernej do stopnia naruszenia przez powódkę interesu publicznego,</xText> <xText>II. i wzwiazku z tym wniosła o:</xText> <xText>1. zmianę pkt 1 zaskarżonej decyzji poprzez stwierdzenie zaniechania stosowania przez powódkę praktyki ograniczającej konkurencję:</xText> <xEnum> <xBullet>-</xBullet> <xEnumElem> <xText>w odniesieniu do <xAnon>A.</xAnon> 10L biała -z dniem 11 kwietnia 2005r.,</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>w odniesieniu do <xAnon>A.</xAnon> <xAnon>(...)</xAnon> 10L biała - z dniem 16 maja 2005r.</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>w odniesieniu do <xAnon>C.</xAnon> 10L biała - z dniem 16 maja 2005r,</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>w odniesieniu do <xAnon>D.</xAnon> <xAnon>(...)</xAnon> 5L - z dniem 13 września 2005r.</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>w odniesieniu do <xAnon>D.</xAnon> 3L kolor i <xAnon>D.</xAnon> 5L kolor - z końcem lipca 2005r.</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>w odniesieniu do <xAnon>P.</xAnon> 10L biał - z dniem 16 maja2005r.,</xText> </xEnumElem> </xEnum> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText>uchylenie pkt VII zaskarżonej decyzji bądź jego zmianę poprzez ustalenie kary pieniężnej odpowiednio do stopnia naruszenia interesu publicznego działaniami powódki, okresu stosowania praktyki i korzyści uzyskanych przez nią z tytułu sto­- sowania praktyki,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText>zasądzenie od pozwanego na rzecz powódki kosztów procesu - z uwzględnie­- niem kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.</xText> </xUnit> <xText>W „drugim" odwołaniu <xAnon> (...) Sp. z o.o.</xAnon> w/w decyzji zarzuciła:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText>naruszenie <xLexLink xArt="art. 39" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">art. 39 kpa</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 40;art. 40 § 2;art. 7" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">art. 40 § 2, art. 7 kpa</xLexLink>, <xLexLink xArt="art. 9" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">art. 9 kpa</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 10;art. 10 § 1" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">art. 10 § 1 kpa</xLexLink> w związku z art. 80 ustawy, które mogło mieć wpływ na wynik sprawy, poprzez nie doręczania pełnomocnikowi powódki pism składanych w postępowaniu przez pozostałych jego uczestników, co stanowi rażące naruszenie prawa w rozumieniu <xLexLink xArt="art. 156;art. 156 § 1;art. 156 § 1 pkt. 2" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">art. 156 § 1 pkt 2 kpa</xLexLink>.</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText>naruszenie <xLexLink xArt="art. 77;art. 77 § 1" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">art. 77 § 1 kpa</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">art. 7 kpa</xLexLink> oraz art. 80 ustawy, które mogło mieć wpływ na wynik sprawy, poprzez niewyjaśnienie wszystkich istotnych okoliczności sprawy, a w szczególności:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">a</xName> <xText>nieuwzględnienie różnic pomiędzy asortymentem i pojemnością produktów będących przedmiotem postępowania, a asortymentem i pojemnością produk­- tów znajdujących się w ofercie powódki,</xText> </xUnit> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">b</xName> <xText>zaniechania ustalenia udziału <xAnon> (...) S.A.</xAnon> w wyznaczonym w postępowaniu rynku właściwym, a w konsekwencji siły rynkowej tego uczestnika postępowania,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">c</xName> <xText>zaniechanie ustalenia rynku właściwego dla powódki i wpływu braku rynków wspólnych na ocenę skutków udziału w akcji promocyjnej dla konkurencji na rynku;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">d</xName> <xText>oparcia decyzji na stwierdzeniu zaistnienia przesłanki ograniczenia konku­- rencji „między sklepami wielkopowierzchniowymi", przy zaniechaniu wyjaśnie­- nia, jakie sklepy zostały uznane przez Prezesa UOKiK za wielkopowierchnio- we.</xText> </xUnit> <xText>3. naruszenie <xLexLink xArt="art. 233;art. 233 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 233 § 1 kpc</xLexLink> w zw. z art. 81 ustawy polegające na sprzeczności istotnych ustaleń organu z treścią zebranego materiału dowodowego, a w szczególności:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">a</xName> <xText>bezpodstawne przyjęcie, że powódka zawarła porozumienie antykonkuren- cyjne ze wszystkimi pozostałymi stronami postępowania oraz, że działania powódki nosiły znamiona ustalania cen, a w konsekwencji dowolne ustalenie, że zachowanie powódki miało jakikolwiek wpływ na konkurencje na rynku wła­ ściwym wyznaczonym w sprawie;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">b</xName> <xText>bezpodstawne ustalenie, że pomiędzy powódką, miało miejsce zakazane po­ rozumienie dotyczące ustalania cen, nie zaś umowa dotycząca promocji towa-­ rów;</xText> </xUnit> <xText>4. naruszenie <xLexLink xArt="art. 107;art. 107 § 3" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">art. 107 § 3 kpa</xLexLink> w zw. z art. 80 ustawy, które mogło mieć wpływ na wynik sprawy, poprzez wskazanie w uzasadnieniu decyzji czynników mają­ cych wpływ na wymiar kary w stosunku do wszystkich uczestników postępo­- wania jedynie w sposób „zbiorczy", bez uwzględnienia okoliczności indywidu­- alnych dotyczących poszczególnych uczestników, a tym samym uniemożliwia­ jący instancyjną kontrolę, czy zachowana została zasada indywidualizacji ka­- ry;</xText> <xText>a nadto z ostrożności procesowej, naruszenie:</xText> <xText>5. art. 101 ust. 1 pkt 1 ustawy w związku z <xLexLink xArt="art. 6" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">art. 6 kpa</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 8" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">art. 8 kpa</xLexLink> poprzez nałoże- nie na powódkę rażąco wygórowanej kary pieniężnej z naruszeniem zasady równości (niedyskryminacji) i proporcjonalności. Powódka zaskarżonej decyzji zarzuciła również:</xText> <xText>6. naruszenie art. 5 ust. 1 pkt 1 w związku z art. 4 pkt 8 ustawy poprzez ich błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie, skutkujące uznaniem, że rynkiem właściwym w niniejszej sprawie jest rynek hurtowego obrotu farbami i lakierami, a w konsekwencji, że istnieje „wspólny" rynek właściwy dla powódki i pozostałych uczestników postępowania i że działanie powódki miało na celu lub skutkowało zniekształceniem konkurencji na rynku właściwym; 7. naruszenie art. 103a ust. 2 ustawy poprzez obniżenie kary w stosunku do <xAnon> (...) Sp. z o.o.</xAnon> w sytuacji, gdy nie zachodziły ustawowe przesłanki do jej obniżenia, co stanowi rażące naruszenie prawa w rozumieniu <xLexLink xArt="art. 156;art. 156 § 1;art. 156 § 1 pkt. 2" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">art. 156 § 1 pkt 2 kpa</xLexLink>. W w/w odwołaniu powódka wniosła o:</xText> <xText>1. zmianę zaskarżonej decyzji w pkt l poprzez niestwierdzenie stosowania przez powódkę praktyki ograniczającej konkurencję,</xText> <xText>2. uchylenie pkt VII zaskarżonej decyzji,</xText> <xText>ewentualnie o:</xText> <xText>3. uchylenie zaskarżonej decyzji i przekazanie sprawy do ponownego rozpozna­ nia Prezesowi UOKiK</xText> <xText>Na wypadek nieuwzględnienia w/w wniosków powódka wniosła o:</xText> <xText>4. zmianę zaskarżonej decyzji w pkt VII poprzez obniżenie kary pieniężnej nało­- żonej na powódkę,</xText> <xText>Powódka ponadto wniosła o:</xText> <xText>5. zasądzenie od pozwanego na rzecz powódki kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.</xText> <xText><xBx>Sąd na podstawie <xLexLink xArt="art. 219" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art.219 kpc</xLexLink> zarządził połączenie wszystkich spraw toczących się w wyniku wniesienia odwołań od tejże decyzji do łącznego rozpoznania i rozstrzygnięcia.</xBx></xText> <xText><xBx>Prezes UOKiK wniósł o oddalenie wszystkich odwołań w całości i zasą­ dzenie kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.</xBx></xText> <xText> <xBx> <xAnon> (...) Sp. z o.o.</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon> </xBx>wniosła o od­dalenie wszystkich odwołań i zasądzenie na jej rzecz kosztów zastępstwa proceso­wego według norm przepisanych.</xText> <xText><xBx>Sąd ustalił następujący stan faktyczny:</xBx></xText> <xText> <xBx> <xAnon> (...) S.A.</xAnon> z siedzibą we <xAnon>W.</xAnon> (<xAnon> (...)</xAnon>) obecnie <xAnon>(...)</xAnon> S.A. w <xAnon>C.</xAnon> </xBx>oferuje wyroby dekoracyjne dla budownictwa (dla profesjonalnych podmiotów i indywidualnych użytkowników) oraz wyroby dla przemysłu (przemysł metalowy, motoryzacja, meblarstwo, stolarka budowlana, wyroby do znakowania jezdni, elektroizolacja).</xText> <xText>Wśród wyrobów dekoracyjnych dla budownictwa <xAnon>(...)</xAnon> specjalizuje się w szczególności w produkcji farb i lakierów dekoracyjnych. Najważniejsze marki tej spółki to: <xAnon>D.</xAnon>, <xAnon>D.</xAnon>, <xAnon>D.</xAnon> i <xAnon>C.</xAnon>. W skład produktów <xAnon>marki D.</xAnon> wchodzą wyroby emulsyjne do wnętrz, emalie do drewna i metalu, farby elewacyjne, wyroby antykorozyjne oraz wyroby do podłóg. Markę <xAnon>D.</xAnon> stanowią lakiery do ochrony i dekoracji drewna wewnątrz tj. mebli, boazerii, schodów i parkietów oraz na zewnątrz pomieszczeń. Pod marką <xAnon>D.</xAnon>, <xAnon>(...)</xAnon> produkuje środki do ochrony i dekoracji drewna na zewnątrz pomieszczeń, do malowania altanek, drzwi, okien, elewacji drewnianych i płotów. Natomiast w zakresie marki <xAnon>C.</xAnon> specjalizuje się on w produkcji tradycyjnych farb emulsyjnych i emalii prze­znaczonych do malowania ścian i sufitów wewnątrz pomieszczeń mieszkalnych i uży­teczności publicznej.</xText> <xText>Przedsiębiorca w 2004r. oceniał, że jego udział w krajowym rynku wyrobów lakierowych wynosi 31%, natomiast na rynku farb dla przemysłu kształtuje się na po­ziomie 32%.</xText> <xText> <xBx> <xAnon> (...) Sp. z o.o.</xAnon> z siedzibą w <xAnon>W.</xAnon> - </xBx>reprezentuje inte­resy <xAnon> (...) Sp. z o.o.</xAnon> z siedzibą w <xAnon>W.</xAnon> i <xAnon>(...)</xAnon> Sp. z o.o. z siedzibą w <xAnon>W.</xAnon>, jest umocowana do zawierania w ich imieniu umów o współpracy handlowej z dostawcami towarów na warunkach uzgodnionych przez <xAnon> (...) Sp. z o.o.</xAnon> <xAnon> Spółki (...) Sp. z o.o.</xAnon> <xAnon> i (...) Sp. z o.o.</xAnon> prowadzą na terenie Polski działalność, poprzez utworzone w tym celu sieci handlowe tzw. marketów bu­dowlanych, w zakresie detalicznego handlu artykułami budowlanymi, dekoracyjnymi, wyposażenia wnętrz i ogrodów. Wśród artykułów dekoracyjnych, spółki oferują farby i lakiery <xAnon>(...)</xAnon>, w tym tzw. produkty <xAnon>(...)</xAnon>. <xAnon> Spółki (...) Sp. z o.o.</xAnon> <xAnon> i (...) Sp. z o.o.</xAnon> posiadają łącznie na terenie całego kraju sieć 25 marketów.</xText> <xText><xBx><xAnon> (...) Sp. z o.o.</xAnon> z siedzibą w <xAnon>W.</xAnon> -</xBx></xText> <xText>działalność tego podmiotu koncentruje się na hurtowej sprzedaży materiałów budow­lanych dla podmiotów gospodarczych z branży remontowo - budowlanej. Spółka po- siada dwa rodzaje hurtowni: <xAnon>(...)</xAnon> oraz <xAnon>(...)</xAnon> <xAnon>(...)</xAnon>. Różnice pomiędzy dwo­ma markami handlowymi <xAnon> (...) Sp. z o.o.</xAnon> (<xAnon>(...)</xAnon> i <xAnon>(...)</xAnon> <xAnon>(...)</xAnon>) polegają na sposobie sprzedaży oraz dostępie do oferty. <xAnon>(...)</xAnon> jest hurtownią typu <xIx> <xAnon>(...)</xAnon>. </xIx>Stosuje ona stałe ceny sprzedaży i zaopatru­je wyłącznie podmioty gospodarcze, na podstawie otrzymanej karty klienta. Wśród artykułów dekoracyjnych <xAnon>(...)</xAnon> oferuje farby i lakiery <xAnon>(...)</xAnon>, w tym tzw. produkty <xAnon>(...)</xAnon>. <xAnon>(...)</xAnon> <xAnon>(...)</xAnon> natomiast prowadzi sprzedaż na kredyt i negocjuje ceny z klientami. Ponadto podmiot ten zaopatruje wszystkie kategorie klientów hurtowych dokonujących zakupów w związku z realizowanymi inwestycjami.</xText> <xText> <xBx> <xAnon> (...) Sp. z o.o.</xAnon> z siedzibą w <xAnon>P.</xAnon> - </xBx>działa jako centrala zakupowa na rzecz marki <xAnon>(...)</xAnon>. <xAnon>(...)</xAnon> jest to marka sklepów należących do Grupy <xAnon>(...)</xAnon>, stanowiących sieć supermarketów „dom i ogród". Każdy sklep <xAnon>(...)</xAnon> jest prowadzony przez niezależną spółkę, na podstawie umowy franchisingu. Wśród asortymentu produktów oferowanych przez tę sieć znajdują się farby i lakiery <xAnon>(...)</xAnon>, w tym tzw. <xAnon>produkty T. (...)</xAnon>.</xText> <xText>Pozostałe Spółki tj. <xAnon> (...) Spółka z o.o.</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon> (...) Spółka z o.o.</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon> (...) S.A.</xAnon> w <xAnon>K.</xAnon> oraz <xAnon>(...)</xAnon> Spółka zoo w <xAnon>W.</xAnon> prowadzą na terenie Polski działalność w zakresie sprzedaży deta­licznej, poprzez utworzoną w tym celu sieć handlową tzw. marketów budowlanych, artykułów budowlanych, dekoracyjnych, a także elementów wyposażenia wnętrz i ogrodów. Wśród artykułów dekoracyjnych spółki oferują farby i lakiery <xAnon>(...)</xAnon> <xAnon>(...)</xAnon>, w tym tzw. produkty <xAnon>(...)</xAnon>.</xText> <xText>Sąd ustalił, że każda z sieci <xAnon> (...)</xAnon> publikuje gazetki reklamowe, w której umieszcza produkty objęte promocją cenową (strony WWW sieci). W gazetkach tych reklamowane były również produkty <xAnon> (...)</xAnon> (gazetki reklamowe: 2375 akt adm., k. 2381 akt adm., k.2387 akt adm., k. 2381 akt adm., k. 2397 akt adm., k.2399 akt adm., k 2403 akt adm., 2405 akt adm., k. 2429 akt adm., k. 2453 akt adm., k. 2457 akt adm., k. 2483 akt adm.,k. 2487 akt adm.).</xText> <xText>Do końca 2004r. sieci <xAnon> (...)</xAnon> (<xAnon>(...)</xAnon>) prowadziły stały monitoring cen konkurentów i tak dopasowywały swoją ofertę cenową, aby była ona lepsza bądź przynajmniej tożsama z ofertą proponowaną przez inną sieć. W związku z konkuren- cją systematycznie spadała marża uzyskiwana przez <xAnon> (...)</xAnon> i Sieci <xAnon> (...)</xAnon> (pismo <xAnon>(...)</xAnon> Sp. z .0.0. z dnia 10 października 2005 r.(k.2310 akt adm.).</xText> <xText>Sąd ustalił, że <xAnon> (...)</xAnon> planował w 2005r. wprowadzić nowe ceny hurtowe na swoje produkty w związku z niską osiąganą marżą zarówno przez <xAnon> (...)</xAnon> jak i jego kontrahentów (pismo <xAnon>(...)</xAnon> Sp. z .0.0. z dnia 10 października 2005 r., k.2310 akt adm.). Pierwsze informacje o zamierzonych podwyżkach cen zakupu zo­stały przedstawione sieciom <xAnon> (...)</xAnon> na początku grudnia 2004 r. (Informacja handlowa z dnia 1 grudnia 2004 r. dotycząca podwyżki cen wyrobów lakierowych <xAnon> (...)</xAnon> z dniem 1 stycznia 2005 r. k. 2321 akt adm.).</xText> <xText>Nowy, wspólny dla wszystkich klientów cennik <xAnon> (...)</xAnon> wprowadził z dniem 1 stycznia 2005r. W przypadku braku akceptacji nowych cen <xAnon> (...)</xAnon> miało nie realizować zamówień (Informacja handlowa z dnia 18 stycznia 2005 r. dotycząca podwyżki cen na produkty <xAnon> (...) S.A.</xAnon> (k. 699, 718, 2339, 2641 akt adm.)</xText> <xText>18 stycznia 2005 r. (Informacja handlowa z dnia 18 stycznia 2005 r. dotycząca podwyżki cen na produkty <xAnon> (...) S.A.</xAnon> (k. 699, 718, 2339, 2641 akt adm.) <xAnon> (...)</xAnon> poinformował wszystkie centrale zakupów, że:</xText> <xEnum> <xBullet>-</xBullet> <xEnumElem> <xText>od 20 stycznia 2005 r. nie będzie realizował dostaw po „starych cenach",</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>w przypadku braku akceptacji nowych cen ze strony marketów, nie będzie realizo­- wał ich zamówień,</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>jej intencją jest „rozwijanie sprzedaży i zwiększenie udziału w rynku przy współpra­- cy ze wszystkimi kontrahentami zainteresowanymi dystrybucją wyrobów produkcji <xAnon> (...) S.A.</xAnon> Ze względu na ochronę wspólnych interesów oraz konieczność równego traktowania Partnerów Handlowych powyższa decyzja jest niezbędna".</xText> </xEnumElem> </xEnum> <xText>Sąd ustalił, że odbiorcy produktów <xAnon> (...)</xAnon> zgłaszali sprzeciw zarówno co do zmiany cen jak i sposobu ich wprowadzenia (m. in. e-mail z dnia 18 stycznia 2005 r. wysłany przez p. E. <xAnon>K.</xAnon> do p. A. <xAnon>H.</xAnon> zatytułowany: „ <xAnon>(...)</xAnon>" k.697, 2340 akt adm., e-maile z dnia 19 stycznia 2005 r. k. 455 i 517 akt adm. tajemnica przedsiębiorstwa, e-mail z dnia 19 stycznia 2005 r. wysłany przez p. <xAnon>K. W.</xAnon> do p. <xAnon>P. K.</xAnon> i p. A. <xAnon>H.</xAnon> zatytułowany: „stanowisko <xAnon>(...)</xAnon> w sprawie cen" k. 446 akt adm. tajemnica przedsiębiorstwa).</xText> <xText>Sąd ustalił, że po 20 stycznia <xAnon> (...)</xAnon> nie realizował dostaw produktów do wszystkich partnerów przesyłających zamówienia w cenach sprzed 1 stycznia 2005r. (k. k. 402, 404 akt adm.).</xText> <xText> <xAnon> (...)</xAnon> jednocześnie z wprowadzeniem nowego cennika skierował do sieci handlo­wych ofertę polegająca na udzieleniu dodatkowego rabatu, tzw. rabatu stabilizacyj­nego, w zamian za stosowanie cen detalicznych dla klientów finalnych na poziomie wskazanym przez <xAnon> (...)</xAnon>. Oferta ta dotyczyła premiowania grupy farb i lakierów tzw. <xAnon>(...)</xAnon> <xAnon> (...)</xAnon> (w skład której wchodziły: <xAnon>A.</xAnon> 10L biała, <xAnon>A.</xAnon> <xAnon>(...)</xAnon> 10L biała, <xAnon>(...)</xAnon> 10L biała, <xAnon>C.</xAnon> 10L biała, <xAnon>A.</xAnon> <xAnon>(...)</xAnon> 3L kolor, <xAnon>A.</xAnon> W 5L kolor, <xAnon>E.</xAnon> 1L biała, <xAnon>D. (...)</xAnon> kolor, <xAnon>D. (...)</xAnon> kolor, <xAnon>D.</xAnon> <xAnon>(...)</xAnon> 5L połysk), na­leżących do najpopularniejszych wyrobów dekoracyjnych oferowanych przez tego producenta (Oferta handlowa datowana na dzień 3 lutego 2004 r., dotycząca uzupeł­nienia warunków handlowych do Umowy Handlowej na rok 2005, k.415 akt adm. ta­jemnica przedsiębiorstwa, Informacja Handlowa z dnia 28 stycznia 2005 r. zatytuło­wana: <xAnon> (...)</xAnon> oferta promocyjna - rabat stabilizacyjny" k. 1062 akt adm. tajemnica przedsiębiorstwa, List Informacyjny wysłany przez <xAnon>(...)</xAnon> do dys­trybutorów (k. 41 akt adm.)</xText> <xText>Ceny sugerowane i rabaty promocyjne zaproponowane przez <xAnon> (...) S.A.</xAnon> były następujące:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText><xAnon>A.</xAnon> 10L biała (emulsja), cena sugerowana - 98,00 zł, rabat 10%</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText><xAnon>A.</xAnon> 10L biała (emulsja), cena sugerowana - 79,00 zł, rabat 10%</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText><xAnon>P.</xAnon> 10L biała (emulsja), cena sugerowana - 57,44 zł, rabat 5%</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">4</xName> <xText><xAnon>C.</xAnon> 10L biała (emulsja), cena sugerowana - 29,90 zł, rabat 15%</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">5</xName> <xText><xAnon>A.</xAnon> <xAnon>(...)</xAnon> 3L kolor (emulsja), cena sugerowana - 45,50 zł, rabat 5%</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">6</xName> <xText><xAnon>A.</xAnon><xAnon>(...)</xAnon> 5L kolor (emulsja), cena sugerowana - 68,00 zł, rabat 5%</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">7</xName> <xText><xAnon>E.</xAnon> 1L biała (emalia), cena sugerowana -13,50 zł, rabat 5%</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">8</xName> <xText><xAnon>D. (...)</xAnon> kolor (impregnat), cena sugerowana - 44,50 zł, rabat 5%</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">9</xName> <xText><xAnon>D. (...)</xAnon> kolor (impregnat), cena sugerowana - 65,50 zł, rabat 5%</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">10</xName> <xText> <xAnon>D.</xAnon> <xAnon>(...)</xAnon> 5L połysk (lakier), cena sugerowana -109,00 zł, rabat 5% Program stabilizacyjny miał na celu poprawę zysków osiąganych z ich sprzedaży. Cena finalna miała być co najmniej na poziomie wskazanym przez tego producenta. Dla w/w emulsji, lakierów i impregnatów zostały zaproponowane rabaty promocyjne w wysokości: 5%, 10%, 15%. Nieprzestrzeganie wskazanych cen wiązało się z inter­- wencją <xAnon>(...)</xAnon> <xAnon>(...)</xAnon> w centrali zakupowej określonego marketu oraz „podjęciem działań korygujących w celu powrotu do cen sugerowanych, np.: poprzez wstrzymanie dostaw".</xText> </xUnit> <xText>Sąd ustalił, że w zamian za wprowadzenie cen sugerowanych przez <xAnon> (...)</xAnon>, sieci <xAnon> (...)</xAnon> uzyskiwały tzw. rabat stabilizacyjny. Stosowanie przez którykolwiek z mar­ketów innych cen, aniżeli wskazane przez producenta miało się wiązać się z utratą rabatu stabilizacyjnego przez całą sieć lub odmową dostaw.</xText> <xText>Ceny sugerowane przez <xAnon> (...)</xAnon> były cenami minimalnymi. Bez przeszkód mogły być zatem podwyższane w celu zwiększenia uzyskiwanej marży (e-mail z dnia 4 lu­tego 2005 r. „<xAnon> (...)</xAnon> 2005" k. 457 akt adm. tajemnica przedsiębiorstwa, Porozumienie nr 2 do Umowy Handlowej z dn. 24 stycznia 2005 r. 409 akt adm. tajemnica przedsiębiorstwa).</xText> <xText>Sąd ustalił, że termin wprowadzenia programu stabilizacji cen, planowany na początek 2005 r., pokrywał się ze zmianą cenników zakupu (w hurcie) na <xAnon>produkty P.</xAnon> - <xAnon>(...)</xAnon> dla sieci handlowych. Na spotkaniach handlowych, któ­rych przedmiotem były negocjacje warunków handlowych na 2005r. i ustalenia pod­wyżki cen na produkty <xAnon> (...)</xAnon>, poruszane były również propozycje wprowadzenia pro­gramu stabilizacji cen (pismo <xAnon> (...) Sp. z o.o.</xAnon> z 10 października 2005 r.(k. 2310 akt adm.)</xText> <xText>Po dniu 20 stycznia 2005r. tylko niektóre market składały zamówienia według nowego cennika <xAnon> (...)</xAnon>. Część z nich wprowadziła już w tym czasie wskazane przez <xAnon> (...)</xAnon> ceny detaliczne. Niektóre sieci <xAnon> (...)</xAnon> wstrzymywały się z akceptacją nowych cen zakupu i warunkowały ich przyjęcie od podniesienia cen na rynku sprzedaży deta­licznej. Nieprzestrzeganie nowych cenników i ustalonych cen odsprzedaży skutkowało wstrzymaniem dostaw ze strony <xAnon> (...)</xAnon> (e-mail z dnia 3 lutego 2005 r. „<xAnon>(...)</xAnon>").</xText> <xText>W dniu 2 lutego 2005 r. <xAnon> (...)</xAnon> przesłał do pozostałych Spółek informacje, iż pro­ces ustalania cen sugerowanych, rozpoczęty w dniu 28 stycznia 2005 r., powinien zostać zakończony do dnia 4 lutego 2005 r. <xAnon> (...)</xAnon> w piśmie tym poinformował, że wszyscy partnerzy handlowi <xAnon> (...)</xAnon> są zgodni co do poziomu cen sugerowanych (e-mail z dnia 2 lutego 2005 r. do pozostałych stron, zatytułowany: <xAnon>(...)</xAnon> k. 512, 2342, 2646, akt adm., e-mail z 2 lutego 2005r., k. 2373 akt adm.).</xText> <xText>Sąd ustalił, że <xAnon> (...)</xAnon> zapewniało swoich kontrahentów, iż wszyscy partnerzy handlowi <xAnon> (...)</xAnon>, składają zamówienia w cenach obowiązujących od dnia 1 stycznia 2005 r. wprowadzając jednocześnie rynkowe ceny sugerowane na wskazaną grupę wyrobów <xAnon> (...)</xAnon> (e-mail z dnia 2 lutego 2005 r. „ <xAnon>(...)</xAnon>" k. 404 akt adm., e-mail z dnia 3 lutego 2005 r.„RE: <xAnon>(...)</xAnon>" k. 402 akt adm.). Ponadto <xAnon> (...)</xAnon> informował, że „zgodnie z zawartymi porozumieniami proces, podwyższenia cen do poziomu cen sugerowanych, rozpoczęty w piątek ubiegłego tygodnia, powi­nien zostać zakończony w obecny piątek tj. do dnia 4 lutego 2005 r." (e-mail z dnia 2 lutego 2005 r. <xAnon> (...)</xAnon>) oraz, że wszy­scy odbiorcy <xAnon> (...)</xAnon> współpracujący z <xAnon> (...)</xAnon> (<xAnon>(...)</xAnon>, <xAnon>(...)</xAnon>, <xAnon> (...)</xAnon>, <xAnon>(...)</xAnon>, <xAnon>(...)</xAnon>, <xAnon>(...)</xAnon>) „otrzymali informacje o nowych cenach w identycznej formie i w tym samym terminie. Wszystkim odbiorcom <xAnon>(...)</xAnon> zaproponował także identyczne warunki promocyjne na produkty podlegające stabilizacji cen", (e-mail z dnia 3 lutego 2005 r.„RE: ODPOWIEDŹ <xAnon>(...)</xAnon> - aktualna sytuacja z dostawami do sieci" k. 402 akt adm.)</xText> <xText>Sąd ustalił, że nowe ceny sprzedaży weszły do sklepów (m. in. e-mail z 3 lutego 2005r. k. 411 akt adm. tajemnica przedsiębiorstwa, e-mail z 9 lutego 2005r. k. 510 akt adm. tajemnica przedsiębiorstwa) a przedsięwzięcie zaczęło funkcjonować (e-mail Dyrektora Handlowego <xAnon> (...)</xAnon> do <xAnon> (...) Sp. z o.o.</xAnon>, w którym poinformował, iż „pomimo tych wszystkich trudności program ochrony cen wdrożono z wielkim suk­cesem, gdyż w ciągu tygodnia wprowadzono ceny sugerowane do wszystkich sieci <xAnon> (...)</xAnon> a kluczową zasadą programu jest brak promocji gazetowych na wyróżnione pro­dukty <xAnon>(...)</xAnon> <xAnon> (...)</xAnon> poniżej cen sugerowanych (...)." (pismo z dnia 14 lutego 2005 r., k. 2374 akt adm.).</xText> <xText>Sąd ustalił, iż jedną z zasad działania programu stabilizacji cen rynkowych była gwarancja ze strony <xAnon> (...)</xAnon>, że ceny w sieciach <xAnon> (...)</xAnon> będą obowiązywały na tym sa­mym, uzgodnionym poziomie lub też na poziomie wyższym od uzgodnionego. Sieci <xAnon> (...)</xAnon> kontrolowały ceny u konkurencji i informowały <xAnon> (...)</xAnon> o odstępstwach od cen su­gerowanych z żądaniem podjęcia niezbędnych działań w celu przywrócenia stanu zgodnego z ustaleniami (e-mail z 1 lutego 2005r. k. 234, e-mail z dnia 7 czerwca 2005 r. <xAnon> (...)</xAnon> k.392 akt adm. taj. przedsiębiorstwa, e-mail z dnia 4 lutego 2005 r. <xAnon> (...)</xAnon>, pismo <xAnon> (...) Sp. z o.o.</xAnon> z dnia 9 sierpnia 2006 r. k.7597 akt adm., e-mail z dnia 4 lutego 2005 r. k. 7606 akt adm., e-mail z dnia 4 lute­go 2005 r. (k. 7608 akt adm., e-mail z dnia 7 lutego 2005 r.k. 7610 akt adm., e-mail z dnia 7 lutego 2005 r.k. 7612 akt adm., e-mail z dnia 7 lutego 2005 r. k. 7614 akt adm., e-mail z dnia 7 lutego 2005 r. k. 7616 akt adm.), e-mail z dnia 11 lutego 2005 r.k. 7620akt adm., e-mail z dnia 7 lutego 2005 r. (k.7624 akt adm.), e-mail z dnia 11 lutego 2005 r., k. 7626 akt adm., e-mail z dnia 11 lutego 2005 r. k. 7628 akt adm., e-mail z dnia 15 marca 2005 r. k. 7676 akt adm., e-maił z dnia 30 marca 2005 r. k. 7636 akt adm., e-mail z dnia 31 marca 2005 r. k. 7638 akt adm., e-maił z dnia 1 kwietnia 2005 r. k. 7646 akt adm., e-mail z dnia 1 kwietnia 2005 r. k. 7685 akt adm., e-mail z dnia 1 kwietnia 2005 r. k. 7640 akt adm., e-mail z dnia 4 kwietnia 2005 r. k. 7648 akt adm., e-mail z dnia 5 kwietnia 2005 r. k. 7657 akt adm., e-mail z dnia 9 ma­ja 2005 r. k. 7659 akt adm., e-mail z dnia 9 maja 2005 r. k. 7661 akt adm., e-mail z dnia 11 maja 2005 r. k. 7663 akt adm.), e-mail z dnia 11 maja 2005 r. k. 7665 akt adm.,e-mail z dnia 11 maja 2005 r. k. 7665 akt adm., e-mail z dnia 16 maja 2005 r. k. 7694 akt adm., e-mail z dnia 9 maja 2005 r. k. 7699 akt adm., e-mail z dnia 7 czerwca 2005 r. k.7667 akt adm., e-mail z dnia 10 czerwca 2005 r. k. 7697 akt adm.). Sąd ustalił, że <xAnon> (...)</xAnon> był mediatorem, który wyjaśniał przyczyny różnicy cen, a także informował strony porozumienia o tym jak szybko ceny kontrahentów powrócą do uzgodnionego poziomu. Sąd ustalił, że <xAnon> (...)</xAnon> nie chcąc dopuścić do zmiany cen przez pozostałych kontrahentów powiadamiał sieci o każdej, nawet niewielkiej, zmia­nie cen u konkurencji (e-mail z dnia 2 lutego 2005 r. „<xAnon>(...)</xAnon>" (k. 512, 2342 akt adm.)</xText> <xText>Strategicznym założeniem porozumienia był brak promocji gazetowych na wy­różnione produkty <xAnon>(...)</xAnon> poniżej cen sugerowanych (pismo z dnia 14 lutego 2005 r. „Ceny sugerowane <xAnon> (...)</xAnon>" k. 2374 akt adm., pismo <xAnon> (...) Sp. z o.o.</xAnon> z dnia 10 października 2005 r. k. 2316 akt adm.)</xText> <xText>Pomimo obowiązywania programu stabilizacyjnego gazetki reklamowe nadal były wydawane, z tym że ceny sugerowane były wskazywane jako ceny odniesienia. Ce­ny sugerowane pojawiały się jako zwykłe ceny sprzedaży produktów objętych postę­powaniem. Stosowano natomiast promocje w zakresie wybranych farb i lakierów. Sprowadzały się one najczęściej do tego, że produkty te sprzedawane były w więk­szych opakowaniach (np. 1 litr gratis) lub dołączano do nich promocyjne akcesoria (np. wałek do malowania), aby stworzyć wrażenie u konsumenta że „cena sugerowa­na" jest ceną promocyjną, a więc niższą aniżeli u konkurencji, (gazetki Praktiker'a zawierające oferty na artykuły dostępne w następujących okre­sach:</xText> <xEnum> <xBullet>-</xBullet> <xEnumElem> <xText>11 luty 2005 r. - 3 marca 2005 r.(k.2375 akt adm.),</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>13 maja 2005 r. - 24 maja 2005 r.(k. 2381 akt adm.),</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>3 czerwca 2005 r. - 9 czerwca 2005 r. (k.2387 akt adm.),</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>22 lipca 2005 r. - 11 sierpnia 2005 r.(k. 2381 akt adm.),</xText> </xEnumElem> </xEnum> <xText>gazetki <xAnon> (...)</xAnon> zawierające oferty na artykuły dostępne następują­cych okresach:</xText> <xEnum> <xBullet>-</xBullet> <xEnumElem> <xText>12 maja 2005 r. - 29 maja 2005r. (k. 2397 akt adm.),</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>23 czerwca 2005 r. - 31 lipca 2005r.(k.2399 akt adm.),</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>21 lipca 2005 r. - 14 sierpnia 2005r.(k 2403 akt adm.),</xText> </xEnumElem> </xEnum> <xText>gazetki <xAnon>(...)</xAnon> zawierające oferty na artykuły dostępne następujących okresach:</xText> <xEnum> <xBullet>-</xBullet> <xEnumElem> <xText>11 marca 2005 r. - 26 marca 2005r (k. 2405 akt adm.).,</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>1 kwietnia 2005 r. - 12 kwietnia 2005r. (k. 2429 akt adm.),</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>13 maja 2005 r. - 24 maja 2005r. (k. 2453 akt adm.),</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>27 maja 2005 r. - 7 czerwca 2005 r. (k. 2457 akt adm.),</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>10 czerwca 2005 r. - 21 czerwca 2005r. (k. 2483 akt adm.),</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>24 czerwca 2005 r. - 5 lipca 2005r (k. 2487 akt adm.).</xText> </xEnumElem> </xEnum> <xText>Sąd ustalił, że stroną inicjującą zawarcie przedmiotowego porozumienia był <xAnon> (...)</xAnon>, który stworzył program stabilizacji cen, a także nakłonił pozostałe strony po­stępowania do przestrzegania jego zasad. Zarówno informacja dotycząca podwyżki cen (w hurcie) wyrobów <xAnon> (...)</xAnon>, jak również program stabilizacyjny, zostały zapropo­nowane w identycznej formie (oferty handlowe przedstawiające warunki na rok 2005), wszystkim uczestnikom przedmiotowego postępowania. W każdej z ofert, oprócz ogólnych informacji dotyczących warunków współpracy handlowej na rok 2005, zostały przedstawione wyroby „podlegające cenom sugerowanym", wysokość „cen sugerowanych", a także przewidywana marża, która miała być osiągnięta przez daną sieć, w razie przestrzegania propozycji <xAnon> (...) S.A.</xAnon> Dodatkowo w ofertach tych znalazło się objaśnienie celu wprowadzenia „programu", którego istotnym założeniem miała być poprawa zysku ze sprzedaży wyrobów <xAnon> (...)</xAnon>. W ofertach tych zawarte było także pouczenie, że w przypadku nierespektowania „cen sugerowanych" <xAnon> (...)</xAnon> po­dejmie „natychmiastowe działania korygujące w celu powrotu do cen sugerowanych". (Oferta Handlowa z dnia 3 lutego 2005 r. dotycząca warunków handlowych na 2005 r. k129 akt adm. tajemnica przedsiębiorstwa, Oferta Handlowa z dnia 21 grudnia 2004 r. dotycząca warunków handlowych na 2005 r. (k. 129 akt adm. tajemnica przedsiębiorstwa, Oferta Handlowa z dnia 12 stycznia 2005 r. dotycząca warunków handlowych na 2005 r., List Informacyjny wysłany przez <xAnon>(...)</xAnon> do dystrybutorów)</xText> <xText>W dniu 28 stycznia 2005 r. <xAnon>(...)</xAnon> przesłał sieciom infor­mację handlową potwierdzającą wprowadzenie rabatu stabilizacyjnego. W tejże wia­domości zostało raz jeszcze wyjaśnione, że podstawowym zamierzeniem „programu stabilizacji cen" jest „znaczne poprawienie marżowania kluczowych produktów <xAnon>(...)</xAnon> <xAnon>(...)</xAnon> i rozwiązanie konfliktów cenowych na rynku farb i lakierów w Polsce". Wstępny termin do jakiego miał obowiązywać program stabilizacyjny zo­stał ustalony na dzień 30 maja 2005 r., z zaznaczeniem jednakże, że w przypadku osiągnięcia założonych celów stabilizacji cen, oferta będzie kontynuowana w następ­nych okresach (Informacja Handlowa z dnia 28 stycznia 2005 r. zatytułowana: <xAnon> (...)</xAnon>oferta promocyjna - rabat stabilizacyjny")</xText> <xText>Jak wynika z analizy cen farb i lakierów <xAnon>(...)</xAnon> (<xAnon>A.</xAnon> 10L biała, <xAnon>A.</xAnon> <xAnon>(...)</xAnon> 10L biała, <xAnon>P.</xAnon> 10L biała, <xAnon>C.</xAnon> 10L biała, <xAnon>A.</xAnon> <xAnon>(...)</xAnon> 3L kolor, <xAnon>A.</xAnon> W 5L kolor, <xAnon>E.</xAnon> 1L biała, <xAnon>D. (...)</xAnon> kolor, <xAnon>D. (...)</xAnon> kolor, <xAnon>D.</xAnon> <xAnon>(...)</xAnon> 5L połysk), wszyscy dystrybutorzy objęci podmiotowym zakresem tego postępowania co do zasady wprowadzili „sugerowane" przez producenta ceny, bądź ceny wyższe od sugerowanych, zdarzały się jednak przypadki nieznacznego odbiegania od poniżej poziomu cen sugerowanych w stosunku do poszczególnych produktów.</xText> <xText>Zestawienia cen stosowanych objęte są tajemnicą przedsiębiorstw i zostały przedstawione w aktach administracyjnych.</xText> <xText>Sąd ustalił, że w dniu 16 czerwca 2005 r, czyli w dniu kiedy miała miejsce kontrola wraz z przeszukaniem przeprowadzona przez UOKiK, o godzinie 23:03 <xAnon>P.</xAnon><xAnon> (...) S.A.</xAnon> wysłał innym stronom postępowania informację dato­waną na dzień 6 czerwca 2005 r., dotyczącą programu stabilizacji cen. W informacji tej <xAnon> (...)</xAnon> wyjaśniał, że „zgodnie z obowiązującymi przepisami Unii Europejskiej żaden producent - w tym <xAnon> (...) S.A.</xAnon> w żaden sposób nie może wpływać na politykę cenową stosowaną w niezależnych punktach sprzedaży. Pracownicy obsługujący sieci mar­ketów budowlanych (<xAnon> (...)</xAnon>) w <xAnon> (...) SA</xAnon> mogą jedynie sugerować ceny sprzedaży na konkretne wyroby lecz decyzja o stosowaniu lub nie, cen sugerowanych jest nieza­leżną decyzją dystrybutorów. W trakcie omawiania sugerowanych cen na produkty <xAnon> (...) S.A.</xAnon> przez zespół pracowników obsługujących markety budowlane <xAnon> (...)</xAnon> zabro­nione jest omawianie cen sprzedaży produktów <xAnon> (...) S.A.</xAnon> wdrożonych przez innych konkurentów na rynku."</xText> <xText>(pismo z dnia 16 czerwca 2005 r.„Promocja rabatowa <xAnon> (...)</xAnon>'05"k. 1067-1068 akt adm.)</xText> <xText>Tego samego dnia o godzinie 23:30 <xAnon> (...) S.A.</xAnon> wysłał do wszystkich pracowników Działu Sprzedaży i Marketingu <xAnon> (...)</xAnon> informację dotyczącą programu stabilizacyjnego, w której podobnie jak w liście do marketów budowlanych, zostało wyjaśnione, że „żaden producent - w tym <xAnon> (...) S.A.</xAnon> w żaden sposób nie może wpływać na politykę cenową obowiązującą u bezpośrednich czy pośrednich dystrybutorów produktów <xAnon> (...)</xAnon> z wyłączeniem możliwości prezentowania propozycji „detalicznych cen sugerowanych". W piśmie tym zostało również zaznaczone, że de­cyzja o stosowaniu lub nie stosowaniu cen sugerowanych na produkty farbiarskie <xAnon>(...)</xAnon> jest niezależną decyzją dystrybutorów, a wszelkie działania ze strony pra­cowników ograniczające tę możliwość stoją w sprzeczności z obowiązującym pra­wem. Do działań tych należy: „stosowanie różnych form nacisku przy formułowaniu cen detalicznych czy też innych mechanizmów związanych z uzgadnianiem bądź narzucaniem minimalnych lub sztywnych cen detalicznych na produkty <xAnon> (...) S.A.</xAnon> lub też ustalanie polityki cenowej względem konkurentów rynkowych z dystrybutorami. Pracownicy, którzy będą działać wbrew powyższym zaleceniom muszą liczyć się z wyciągnięciem konsekwencji służbowych."(k. 1045, 1046 akt adm.) Dokonując ustaleń faktycznych Sąd oparł się na materiale dowodowym zgromadzo­nym w sprawie w tym powołanych dowodach zgromadzonych w toku postępowania administracyjnego. Sąd oddalił wnioski dowodwe:</xText> <xText>- wniosek <xAnon> (...) Sp. z o.o.</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon> o dopuszczenie dowodu z zeznań świadka <xAnon>M. K.</xAnon>, bowiem po pierwsze wniosek ten dotyczy jedynie stanu wiedzy świadka, a nie faktów które były podstawą wyprowadzenia domniema­ nia faktycznego, nadto przyznane w tezie dowodowej fakty jak zerwanie a następnie podjęcie współpracy między powodem a <xAnon> (...)</xAnon> i przyznanie , że <xAnon> (...)</xAnon> skierowało do <xAnon>(...)</xAnon> Sp.zoo ofertę specjalną potwierdzają uczestnictwo <xAnon>(...)</xAnon> <xAnon>(...)</xAnon> Spółki zoo w porozumieniu, zaś co do pozostałych okoliczności Sąd dał wiarę powodowi jako, że fakty te nie były kwestionowane;</xText> <xText>- wniosek <xAnon> (...) Sp. z o.o.</xAnon> o dopuszczenie dowodu z ze­znań świadków <xAnon>J. K.</xAnon>, <xAnon>W. P.</xAnon>, <xAnon>A. H.</xAnon>, <xAnon>P. K. (2)</xAnon> bowiem co do okoliczności wywierania przez <xAnon> (...)</xAnon> nacisków na <xAnon>(...)</xAnon> ma­jących postać groźby przerwania dostaw produktów ToplO do marketów <xAnon>(...)</xAnon> prowa- dzonych przez <xAnon> spółki (...) Sp. z o.o.</xAnon> <xAnon>(...)</xAnon>Sp. z o.o. oraz niestosowania w całości przez <xAnon>(...)</xAnon> cen sugerowanych przez <xAnon> (...)</xAnon>, a także okoliczności stosowania dodatkowych praktyk marketingowych wspie­rających sprzedaż produktów <xAnon> (...)</xAnon> w marketach <xAnon> (...) Sp. z o.o.</xAnon> <xAnon>(...)</xAnon> Sp. z o.o. Sąd dał wiarę twierdzeniom powoda; - wniosek <xAnon> (...) Sp. z o.o.</xAnon> o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego z zakresu ekonomi na okoliczność ustalenia jakie rynki (produktowe i geograficzne) mają odniesienie do niniejszej sprawy oraz na okoliczność ustalenia wpływu domniemanego porozumienia na europejskie rynki farb i lakierów bowiem teza do­wodowa tego wniosku nie wskazywała a faktów, które miały by być przedmiotem ustalenia tym dowodem. Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Sądu Najwyższego zadaniem biegłego nie może być ustalenie stanu faktycznego sprawy, ani tym bar­dziej czynienie ustaleń należących do Sądu .Biegły może jedynie naświetlić i wyja­śnić wskazane okoliczności z punktu widzenia posiadanych przez niego wiadomości specjalnych przy uwzględnieniu zebranego i udostępnionego biegłemu materiału sprawy. Zatem biegły może jedynie pośredniczyć w dokonywaniu ustaleń faktycz­nych przez Sąd. Teza dowodowa musi zawierać oznaczenie zadań stawianych bie­głemu podlegających stwierdzeniu. Oczywiście w wielu wypadkach wiadomościami specjalnymi będą właśnie fakty z zakresu wiedzy specjalnej, niemniej nie może być zadaniem biegłego „ustalenie rynku właściwego". Ten zakres kompetencji należy do Sądu . Dowód z opinii biegłego może być jedynie pomocą dla prawidłowego ustale­nia okoliczności sprawy w tym rynku właściwego jako jednego z jej elementów. Nie­mniej należy pamiętać, że zgodnie z <xLexLink xArt="art. 232" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art.232kpc</xLexLink> to strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. W tezie dowodo­wej nie wskazano faktów, które mają być przedmiotem dowodu w szczególności nie wskazano istnienia konkretnych barier czy też szczególnych ułatwień dostępu do rynku jak znaczące różnice cen i kosztów transportu, istnienie określonych preferencji konsumentów zawężających czy też rozszerzających rynek od strony geograficznej. Pamiętać przy tym należy, że proces wszczęty w wyniku wniesienia odwołania od decyzji Prezesa UOKiK jest procesem gospodarczym, w którym biorą udział wy­specjalizowane podmioty. Sąd w żadnym razie nie może zastępować strony w formu­łowaniu wniosków dowodowych, zwłaszcza że powódka działała przez profesjonal­nego pełnomocnika procesowego. W tym stanie, tak sformułowany wniosek o do­puszczenie dowodu z opinii biegłego „w celu ustalenia rynku właściwego" nie mógł się ostać jako zgłoszony na okoliczność, która nie może być przedmiotem opinii bie­głego;</xText> <xEnum> <xBullet>-</xBullet> <xEnumElem> <xText>wniosek <xAnon> (...) Spółki z o.o.</xAnon> w <xAnon>P.</xAnon> o dopuszczenie dowodu z zeznań <xAnon>J. M.</xAnon> na okoliczność sposobu dokonywania zakupu towarów przez poszczególne markety działające pod szyldem <xAnon>(...)</xAnon>, udziału sieci <xAnon>(...)</xAnon> w rynku materiałów budowlanych w Polsce, braku możliwości wpływania przez <xAnon> (...) Sp. z o.o.</xAnon> na kształtowanie cen w <xAnon> sklepach (...)</xAnon> oraz na ich politykę handlową ze względu na to, że wskazane w tezie dowodowej fakty mające być przedmiotem ustalenia nie mają w ocenie Sądu istotnego znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy;</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>wnioski <xAnon> (...) Sp. z o.o.</xAnon> o dopuszczenie dowodu z</xText> </xEnumElem> </xEnum> <xText>zeznań świadka <xAnon>J. Ł.</xAnon> na okoliczności dostarczania przez <xAnon> (...)</xAnon> swoich wyrobów objętych pismem z 28 stycznia 2005r. po cenach uwzględniających</xText> <xText>rabat stabilizacyjny powódce pomimo niestosowania się przez powódkę do sugero­wanych przez <xAnon> (...)</xAnon> cen detalicznych bowiem co do tej okoliczności Sąd dał wiarę twierdzeniom powódki, na okoliczność cen zakupu i odsprzedaży produktów objętych postępowaniem stosowanych przez powódkę i kryteriów ich ustalania bowiem w ocenie Sądu ta okoliczność nie istotnego znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy, na okoliczność wycofania przez powódkę z obrotu produktów objętych niniejszym postępowaniem (za wyjątkiem <xAnon>C.</xAnon> 10L białej oraz <xAnon>D.</xAnon> <xAnon>C. (...)</xAnon>) oraz dat wycofania tych produktów z obrotu gdyż w ocenie Sądu te okoliczności nie mają istotnego znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy, wniosek o dopuszczenie dowodu z zeznań świadków <xAnon>J. Ł.</xAnon>, <xAnon>A. H.</xAnon> i <xAnon>T. P.</xAnon> na okoliczność niebrania przez powódkę udziału w jakichkolwiek ustaleniach z pozostałymi stronami niniejszego postępowania innymi niż <xAnon> (...)</xAnon> dotyczących ustala­nia poziomów cen sugerowanych na wyroby <xAnon> (...)</xAnon> gdyż ta okoliczność pozostaje po­za sporem, Sąd oddalił także wniosek o dopuszczenie dowodu z zeznań świadka <xAnon>T. P.</xAnon> na okoliczność przyznania przez <xAnon> (...)</xAnon> powódce w maju 2005r. rabatów stabilizacyjnych na farby w opakowaniach o pojemności 20 litrów oraz cofnięcia analogicznych rabatów na farby w opakowaniach o pojemności 10 litrów, a także wniosek o dopuszczenie dowodu z przesłuchania stron - z jednoczesnym ogranicze­niem tego dowodu do przesłuchania powódki na okoliczności cen zakupu i odsprze­daży produktów objętych postępowaniem stosowanych przez powódkę, wycofania przez powódkę z obrotu produktów objętych niniejszym postępowaniem (za wyjątkiem <xAnon>C.</xAnon> 10L białej oraz <xAnon>D.</xAnon> <xAnon>C. (...)</xAnon>) oraz dat wycofania tych produktów z obrotu gdyż w ocenie Sądu okoliczności te nie mają istotnego znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy.</xText> <xText><xBx>Sąd zważył co następuje:</xBx></xText> <xText>W przedmiotowej sprawie z mocy <xLexLink xArt="art. 131;art. 131 ust. 1" xIsapId="WDU20070500331" xTitle="Ustawa z dnia 16 lutego 2007 r. o ochronie konkurencji i konsumentów" xAddress="Dz. U. z 2007 r. Nr 50, poz. 331">art. 131 ust.1 Ustawy z dnia 16 lutego 2007 roku o ochronie konkurencji i konsumentów</xLexLink> znajduje zastosowanie <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU20001221319" xTitle="Ustawa z dnia 15 grudnia 2000 r. o ochronie konkurencji i konsumentów" xAddress="Dz. U. z 2000 r. Nr 122, poz. 1319">Ustawa z dnia 15 grudnia 2000 roku o ochronie konkurencji i konsumentów</xLexLink>.</xText> <xText>Zgodnie z art.5.1 pkt l tejże Ustawy zakazane są porozumienia, których celem lub skutkiem jest wyeliminowanie, ograniczenie lub naruszenie w inny sposób konkuren­cji na rynku właściwym, polegające w szczególności na ustalaniu, bezpośrednio lub pośrednio, cen i innych warunków zakupu lub sprzedaży towarów. Ustęp 2 art.5 sta­nowi, iż porozumienia, o których mowa w ust. 1, są w całości lub w odpowiedniej części nieważne, z zastrzeżeniem art. 6 i 7.</xText> <xText>Zgodnie z art.6.2 Ustawy wyłączeń, o których mowa w ust. 1 tegoż artykułu, nie sto­suje się do przypadków określonych w art. 5 ust. 1 pkt 1-3 i pkt 7. Zatem ustawodawca uznał za niedozwolone porozumienia polegające na ustalaniu, bezpośrednio lub pośrednio, cen i innych warunków zakupu lub sprzedaży towarów, których celem lub skutkiem jest wyeliminowanie, ograniczenie lub naruszenie w inny sposób konkurencji na rynku właściwym. Dokonując analizy tego przepisu zdaniem Sądu należy szczególną uwagę zwrócić na to, iż zakazane jest zawiązywanie porozumień polegających na ustalaniu w jakiejkolwiek formie (bezpośrednio lub pośred­nio) cen i innych warunków zakupu towarów, których celem lub skutkiem jest naru­szenie w jakikolwiek sposób konkurencji. Z redakcji tego przepisu jasno też wynika, iż nie jest okolicznością istotną czy planowany cel lub skutek został przez porozu­miewające się strony osiągnięty i czy porozumienie weszło w życie. Zakazane jest już samo porozumienie określone w art.5 Ustawy o ochronie konkurencji i konsumen­tów. Przy tym należy mieć na względzie, że ustawodawca w art.4 pkt 4 b Ustawy wprowadził definicję porozumienia zgodnie którą, przez porozumienia rozumie się uzgodnienia dokonane w jakiejkolwiek formie przez dwóch lub więcej przedsiębior­ców lub ich związki.</xText> <xText>Taka wykładnia art.5 Ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów znajduje też po­twierdzenie w orzecznictwie Sądu Apelacyjnego w Warszawie, który w Wyroku z dnia 13.09.2006r. sygn.akt VI ACa 185/06 (Dz.Urz.UOKiK 2007/1/12) wskazał, że „usta- wodawca zakazując porozumień ograniczających konkurencję definiuje pojęcie poro­zumienia w sposób przykładowy w art. 4 pkt 4 lit. b wskazując, że mogą to być uzgodnienia dokonywane w jakiejkolwiek formie przez dwóch lub więcej przedsię­biorców lub ich związki. Oznacza to, że definicja przyjęta przez ustawodawcę odbie­ga od cywilistycznego rozumienia pojęcia porozumienia w tym sensie, że została za­kreślona szeroko pozwalając przyjąć za porozumienia uzgodnienia, a zatem wszelkie formy skoordynowanych działań, które zmierzają do naruszenia konkurencji - czy przez wyeliminowanie, czy ograniczenie. Istotą tej formy porozumienia jest koordy­nacja zachowań przedsiębiorców nie w drodze nałożenia prawnie wiążącego obo­wiązku wspólnego działania, lecz przez świadome wskazanie sposobu współdziała­nia, którego celem lub skutkiem jest ograniczenie konkurencji". Omawiany przepis jest jednocześnie odzwierciedleniem art.81 Traktatu WE, który był przedmiotem licznego orzecznictwa ETS. Przy ocenie przedmiotowej sprawy mimo, że ma ona charakter krajowy Sąd brał jednak pod uwagę orzecznictwo ETS odno­szące się do zakazanych porozumień ograniczających konkurencję. Szczególną uwagę Sąd zwrócił na Wyrok ETS z dnia 7 stycznia 2004r. C2004/2000 P Dz.U.UE.L.91.176.7: art. 112, Dz.U.UE.L.62.13.204: art. 11; art. 15; art. 19,Dz.U.04.90.864/2: ogólne; art. 81; art. 225, w wyroku tym ETS uznał za za­sadne poprzedzić swoją ocenę uwagami ogólnymi na temat „prawnego i faktycznego kontekstu kontroli praktyk i porozumień ograniczających konkurencję". W tezach tego orzeczenia ETS wskazał m.in., iż „udowodnione pojedyncze fakty są wystarczającym dowodem potwierdzającym uczestnictwo (podmiotów wnoszących środki zaskarże­nia) w kartelu. Kiedy obecność na posiedzeniach grupy jest już faktem bezspornym, to podmiot zobligowany jest wnieść dowody poszlakowe przemawiające za brakiem ograniczającego i naruszającego konkurencję nastawienia w trakcie tych spotkań oraz udowodnić, iż zwrócił swoim konkurentom uwagę na to, że sam bierze udział w powyższych posiedzeniach w celach innych niż oni". W tezie 84 tegoż orzeczenia ETS wskazał także , iż „milcząca aprobata (milczące pozwolenie) dla niezgodnej z prawem inicjatywy, bez wyraźnego i otwartego zdystansowania się od jej treści lub złożenia w tej sprawie doniesienia organom administracyjnym, prowadzi do tego, iż wspiera się kontynuowanie niezgodnego z prawem postępowania i zapobiega lub utrudnia jego wykrycie. Takie pomocnictwo w przestępstwie (współsprawstwo) sta­nowi bierną formę uczestniczenia w czynie niezgodnym z prawem i w konsekwencji skutkuje odpowiedzialnością przedsiębiorstwa z tytułu jednolitego porozumienia". Biorąc pod uwagę taką właśnie wykładnię art.5.1 pktl Ustawy o ochronie kon­kurencji i konsumentów Sąd doszedł do przekonania, iż zgromadzone w sprawie do­wody pozwalają stwierdzić, że między <xAnon> (...) S.A.</xAnon> z siedzibą we <xAnon>W.</xAnon> (obecnie <xAnon> (...) S.A.</xAnon> w <xAnon>C.</xAnon>) a pozostałymi spółkami będącymi uczestnikami niniejszego postępowania doszło do zawarcia porozumienia, którego celem było ograniczenie lub naruszenie konkurencji na rynku właściwym po­legającego na bezpośrednim ustaleniu cen odsprzedaży produktów farbiarskich wskazanych w zaskarżonej decyzji. Każda ze Spółek otrzymała i wiedziała o propo­zycji skierowanej przez <xAnon> (...)</xAnon> dotyczącej wprowadzenia programu stabilizacji cen na <xAnon>produkty T. (...)</xAnon>, a więc w istocie uzgodnienie cen minimalnych tych produktów. Nie budzi też wątpliwości Sądu, że celami tego porozumienia były poprawa zysków osią­ganych ze sprzedaży tych produktów oraz wyeliminowanie stanu niepewności co do działań konkurentów na przedmiotowym rynku. Bez wątpienia inicjatorem i organiza­torem porozumienia był <xAnon> (...) S.A.</xAnon> z siedzibą we <xAnon>W.</xAnon> (obecnie <xAnon> (...) S.A.</xAnon> w <xAnon>C.</xAnon>), pozostałe Spółki nie zdystansowały się jednak od działań <xAnon> (...)</xAnon>, żadna nie powiadomiła też organu antymonopolowego o tej inicjatywie, Spółki prowadziły obfitą (powołaną wyżej) korespondencję e-mailową dotyczącą programu stabilizacji cen zatem należy przyjęć, że przystąpiły do przed­miotowego porozumienia.</xText> <xText>Oceniając dowody zgromadzone w przedmiotowym postępowaniu Sąd miał na względzie, że postępowania w przedmiocie zakazanych porozumień antykonkurencyjnych są z reguły trudne pod względem dowodowym bowiem przedsiębiorcy do­puszczający się takich praktyk z reguły mają świadomość ich zakazanego charakteru i starają się ukryć lub zamaskować swe prawdziwe cele i intencje. Stanowisko takie znalazło oparcie w orzecznictwie Sądu Najwyższego, który w Wyroku z dnia 9.08.2006r.lll SK 6/06 (Dz.Urz.UOKiK 2007/3/39) wskazał, iż „w przypadku posta­wienia przedsiębiorcom zarzutu zawarcia niedozwolonego (zabronionego przez pra­wo) porozumienia dotyczącego uzgodnienia cen jako elementu najsilniej oddziałują­cego na relacje konkurencyjne między przedsiębiorcami, a zarazem wpływającego na wybór ofert przez odbiorców (noszącego nazwę kartelu cenowego), które uznawane jest za jedno z najcięższych naruszeń zakazu praktyk ograniczających konkurencje, możliwe - a niekiedy nawet konieczne - jest zastosowanie domniemań faktycznych, ponieważ porozumienia tego rodzaju (dokonane w jakiejkolwiek formie) nie tylko nie przybierają postaci pisemnych umów, lecz nawet są otaczane przez samych biorących w nich udział przedsiębiorców pełną dyskrecją. Warunki zakazanego porozumienia cenowego ograniczającego konkurencję (art. 5 ust. 1 pkt 1 w zw. z art. 4 pkt 4 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów) spełnia nawet uzgodniona praktyka, która polega na niesformalizowanych uzgodnieniach między stronami porozumienia, prowadząca do takich działań, które są w stanie ograniczyć konkurencję. Porozumienia cenowe mogą być ujawniane za pomocą dowodów bezpośrednich lub pośrednich".</xText> <xText>Podobne stanowisko zajmował też ETS w powoływanym już Wyroku z dnia 7.01.2004r. C 204/2000 P, który w tezach 55, 56,57 wskazywał m.in., że „ponieważ znany jest zarówno zakaz uczestnictwa w praktykach i porozumieniach ograniczają­cych konkurencję, jak i sankcje, jakie mogą zostać nałożone na naruszających ten zakaz, jest w zwyczaju wykonywanie wszelkich działań z tymi praktykami i porozu­mieniami związanych w sposób utajniony, odbywanie spotkań i posiedzeń w ukryciu", a także „nawet kiedy Komisja znajdzie pisemne materiały, które tak jak np. protokoły spotkań - potwierdzają wyraźnie niedopuszczalne zawarcie kontaktów pomiędzy uczestnikami życia gospodarczego, to są to z reguły dowody niekompletne i jednost­kowe, wymagające rekonstrukcji szczegółów na podstawie wyciągania wniosków", „w większości przypadków wyprowadza się fakt istnienia praktyki bądź porozumienia naruszających konkurencję z całego szeregu zbieżności i poszlak, które w ujęciu ca­łościowym przy braku innego kluczowego wytłumaczenia mogą stanowić dowód na­ruszenia reguł prawa kartelowego".</xText> <xText>Oceniając przedmiotową sprawę i odnosząc się do przedstawionych wyżej za­rzutów powtarzających się w poszczególnych odwołaniach od skarżonej Decyzji <xAnon>P.</xAnon>­zesa UOKiK wskazać też należy, że przepis art. 5 Ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów nie różnicuje zakazu zawierania porozumień od tego czy mają one charakter pionowy czy poziomy zatem zarzuty odnoszące się do nieprawidłowego sformułowania przedmiotowej decyzji pozostaje bezprzedmiotowe. W ocenie Sądu wstępne sformułowanie zakazujące porozumienia tychże podmiotów zostało sformu­łowane prawidłowo. Poza tym w wyniku utworzenia porozumienia pionowego nastą­piło stworzenie takiej sieci powiązań, w której każdy z uczestników tego porozumie­nia pionowego, równocześnie na szczeblu poziomym był potencjalnym beneficjentem tegoż porozumienia, czyli miał możliwość pobierania korzyści płynących z uwzględ­nienia cen minimalnych a także korzyści płynących z wyeliminowywania stanu nie­pewności co do poczynań konkurentów.</xText> <xText>O istnieniu porozumienia między <xAnon> (...)</xAnon> jako producentem a poszczególnymi Spółka­mi jako odbiorcami hurtowymi (lub jak w przypadkach <xAnon> (...)</xAnon> i <xAnon>(...)</xAnon> podmiotami koordy­nującymi lub mającymi wpływ na odbiorców hurtowych) może w ocenie Sądu świadczyć już jednostronne działanie <xAnon> (...)</xAnon> polegające na przygotowaniu programu stabilizacji cen i skierowaniu tej oferty do odbiorców towarów oraz nawet milczące przyzwolenie dla tej niezgodnej z prawem inicjatywy bez wyraźnego i otwartego zdystansowania się od jej treści lub złożenie w tej sprawie doniesienia organom administracyjnym, które prowadzi do tego, iż wspiera się kontynuowanie niezgodnego z prawem postępowania i zapobiega lub utrudnia jego wykrycie. Stanowisko takie zgodne jest z cytowaną wyżej tezą 84 Wyroku ETS z 7.01.2004r. C 204/00. Żadna ze skarżących Spółek nie wykazała, że w sposób wyraźny zdystansowała się od oferty <xAnon> (...)</xAnon>, że powiadomiła organ antymonopolowy. Przeciwnie Spółki kontynuowały korespondencję w tym przedmiocie, a następnie realizowały dostawy na warunkach objętych programem stabilizacji cen.</xText> <xText>Kolejnym zarzutem podnoszonym w odwołaniach jest, iż skarżące Spółki nie do koń­ca wprowadziły uzgodnione ceny tj. że ceny na produkty objęte zakresem przedmio­towej Decyzji stosowane po zadzierzgnięciu porozumienia przynajmniej w części od­biegały od poziomu cen sugerowanych. W ocenie Sądu argument ten nie ma decy­dującego znaczenia. Sąd dał wiarę twierdzeniom skarżących wskazującym na takie właśnie kształtowanie cen poszczególnych produktów. Jednak jak wskazano wyżej <xIx> zakazane </xIx>jest już samo porozumienie uderzające w konkurencję, a nie to czy było ono do końca wykonane czy nie. W przedmiotowej sprawie nie budzi wątpliwości Są­du, że działania <xAnon> (...)</xAnon> nie miały charakteru jednostronnego lecz były przedmiotem uzgodnień i ostatecznej akceptacji ze strony skarżących Spółek, której najwyższym wyrazem było pobieranie dodatkowej marży wynikającej ze stosowania uzgodnio­nych cen. Fakt, że nie we wszystkich sklepach lub nie co do wszystkich produktów wprowadzono ceny sugerowane w zestawieniu z pozostałymi dowodami (w postaci licznej korespondencji odnoszącej się do programu stabilizacji cen) nie świadczy w ocenie Sądu o tym, że nie było porozumienia. Wystarczy wszak aby było zadzierzgnięte lub realizowane w najmniejszej części a już jest porozumieniem zakazanym. Należy przy tym wskazać, że w zamian za stosowanie ceny minimalnej Spółki miały otrzymywać rabaty zatem pobranie choćby jednego rabatu na jeden produkt przy braku wprowadzenia ceny minimalnej na pozostałe produkty już w ocenie Sądu świadczy o akceptacji przedmiotowego porozumienia. Dodatkowym profitem tegoż porozumienia był brak niepewności co do działań i cen stosowanych przez konkurentów. W sprawie występował więc również element koordynacji działań. Fakt, że poszczególne Spółki nie do końca realizowały program stabilizacji cen nie przesądza w ocenie Sądu o braku istnienia porozumienia. Jak przy każdej umowie, która nie przestaje być umową tylko z tego powodu, że jedna ze stron nie do końca wywiązuje się ze swoich zobowiązań. Należy w tym miejscu jeszcze raz podkreślić, że zakaza­ne jest już samo antykonkurencyjne porozumienie a nie tylko jego realizacja. Odnosząc się do podnoszonego przez skarżących zarzutu, iż zbieżność cenowa określonych w skarżonej decyzji produktów była wynikiem zwykłych rynkowych za­chowań paralelnych a nie zmowy cenowej i nie może świadczyć o tejże zmowie, na­leży wskazać, że Prezes UOKiK wywodził istnienie porozumienia nie tyle z identycz­ności zachowań, a więc respektowania identycznych cen, lecz z szeregu elementów pośrednich, po pierwsze pisemnej oferty, licznej korespondencji dotyczącej tejże oferty, groźby wstrzymania dostaw i ich wstrzymania w stosunku do <xAnon>(...)</xAnon> <xAnon>(...)</xAnon> Spółki zoo, akceptacji pobierania dodatkowego rabatu i jako jednego z elementów tego szeregu zdarzeń generalnego stosowania się do sugerowanych cen minimal­nych. Sąd w całości podzielił tę ocenę pozwanego. Te wszystkie fakty w ocenie cało­ściowej nawet jeżeli zdarzały się odstępstwa w poszczególnych przypadkach mogą doprowadzić tylko do jednego wniosku mianowicie istnienia niedozwolonego poro­zumienia ustalającego ceny i przez to mierzącego bezpośrednio w konkurencję. W tym miejscu ponownie należy wskazać na orzecznictwo ETS Wyrok a 7.01.2004r. C 204/2000 P wskazujący w tezach 56,57, iż „nawet kiedy Komisja znajdzie pisemne materiały, które tak jak np. protokoły spotkań - potwierdzają wyraźnie niedopusz­czalne zawarcie kontaktów pomiędzy uczestnikami życia gospodarczego, to są to z reguły dowody niekompletne i jednostkowe, wymagające rekonstrukcji szczegółów na podstawie wyciągania wniosków", „w większości przypadków wyprowadza się fakt istnienia praktyki bądź porozumienia naruszających konkurencję z całego szeregu zbieżności i poszlak, które w ujęciu całościowym przy braku innego kluczowego wy­tłumaczenia mogą stanowić dowód naruszenia reguł prawa kartelowego". Podobne tezy znalazły się w Wyroku z dnia 28.06.2005r. C189/02 HFB/lsoplus/Komisja. Nale­ży też wskazać, że wszystkie skarżące Spółki wyrażały wolę korzystania z porozu­mienia przez akceptację i rzeczywiste pobieranie rabatu stabilizacyjnego, który był częścią oferty <xAnon> (...)</xAnon>. Powracając do zarzutów skarżących sprowadzających się de facto do wykazywania niekompletnego stosowania się do warunków oferty <xAnon> (...)</xAnon>, a przez to porozumienia powołać należy też tezy 85 i 86 Wyroku ETS z dnia 7.01.2004r., które zostały też powtórzone w Wyroku z dnia 28.06.2005r. C189/02 zgodnie, z którymi „okoliczność, iż podmiot nie realizuje wyników posiedzenia w przedmiocie naruszającym prawo konkurencji, nie zwalnia go od odpowiedzialności z tytułu uczestnictwa w kartelu, o ile wyraźnie nie zdystansował się od przedmiotowych treści", a także „ fakt, iż przedsiębiorstwo nie uczestniczyło we wszystkich obiektyw­nych znamionach kartelu, albo w niektórych aspektach odgrywało rolę podrzędną, jest nieistotny w kontekście dowodów na dopuszczenie się czynów niezgodnych z prawem przez to przedsiębiorstwo". W kontekście szeregu zdarzeń dotyczących skarżących Spółek takich jak otrzymanie pisemnej oferty, prowadzenie licznej kore­spondencji dotyczącej tejże oferty, groźby wstrzymania dostaw i ich wstrzymania w stosunku do <xAnon>(...)</xAnon> <xAnon>(...)</xAnon> Spółki zoo, akceptacji pobierania dodatkowego rabatu i jako jednego z elementów tego szeregu zdarzeń generalnego stosowania się do su­gerowanych cen minimalnych odcięcie się od tego porozumienia wymagałoby ze strony skarżących aktywnego publicznego działania negującego taką praktykę np. powiadomienia organu antymonopolowego. Wtedy ewentualnie akceptacja przyjmo­wania rabatu stabilizacyjnego mogłaby być potraktowana jako akceptacja jedno­stronnego zachowania rynkowego dostawcy <xAnon> (...)</xAnon>, tj. przyjmuję zaoferowany rabat jako korzystny, ale nie akceptuję pozostałej części związanego z nim porozumienia -wprowadzenia cen minimalnych i odcinam się od takiego zachowania rynkowego dając temu konkretny wyraz. Żadna ze skarżących Spółek nie wykazała takiej wła­śnie postawy. Na poparcie takiego właśnie toku rozumowania powołać można Wyrok ETS z dnia 28.06.2005r. C 189/02 (Dz.U.UE.L91.136.1, Dz.U.UE.L.62.13.204, Dz.U.04.90.864/2, Dz.U.UE.C.98.9.3 ), który w tezach 145 i 146 wskazuje m.in. , że „ do zastosowania art. 85 ust. 1 traktatu wystarczy, że porozumienie ma na celu zapo­bieżenie, ograniczenie lub zakłócenie konkurencji niezależnie od jego rzeczywistych skutków. Tak więc w przypadku porozumień, do których dochodzi podczas spotkań konkurujących ze sobą przedsiębiorstw, naruszenie tego postanowienia ma miejsce, gdy spotkania mają taki właśnie cel i zmierzają w ten sposób do sztucznej regulacji rynku. W takim przypadku przedsiębiorstwo ponosi odpowiedzialność z powodu na­ruszenia, gdy uczestniczyło w tych spotkaniach, znając ich cel, nawet jeśli potem nie zastosowało w praktyce środków ustalonych podczas tych spotkań. Mniej więcej re­gularny udział przedsiębiorstwa w spotkaniach oraz mniej więcej pełne stosowanie w praktyce ustalonych środków nie ma wpływu na istnienie odpowiedzialności", a także „ przywołana przez <xAnon>(...)</xAnon> okoliczność, że nie zastosowała i zresztą nie mogła zasto­sować w praktyce bojkotu ustalonego podczas spotkania w dniu 24 marca 1995 r., nie może uwolnić jej od odpowiedzialności za udział w tym bojkocie, chyba że zdy­stansowała się ona otwarcie od jego treści, czego wnosząca odwołanie nie podnio­sła". Ostatecznie już wskazać też należy, że w przypadku braku wyraźnego zdystan­sowania się od przedstawionych warunków porozumienia kontrahent i pozostali uczestnicy obrotu mają prawo przypuszczać, że dany uczestnik zmowy będzie za­chowywał się w sposób lojalny co sprzyja zadzierzgnięciu porozumienia i stanowi jak wskazywał ETS „pomocnictwo" w jego zawiązaniu.</xText> <xText>Kolejnym zarzutem podnoszonym przez skarżących był brak ustalenia przez Prezesa UOKiK udziałów rynkowych przedsiębiorców, których dotyczy Decyzja. Odnosząc się do tego zarzutu wskazać należy, że art. 9 Ustawy o ochronie konkurencji i konsu­mentów, który określa normę kompetencyjną dla Prezesa UOKiK do wydania decyzji o uznaniu praktyki za ograniczającą konkurencję nie zawiera jako elementu istotnego takiej decyzji wskazania procentowego udziału w rynku podmiotów dopuszczających się takiej praktyki. Ustalenie dokładnego udziału w rynku poszczególnych podmiotów miałoby istotne znaczenie tylko w aspekcie uznania porozumienia za bagatelne, jed­nak zgodnie z ustępem 2 art.6 Ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów wyłą­czeń o których mowa w ustępie pierwszym nie stosuje się do przypadku określonego w art.5.1 pkt 1 Ustawy. Przedmiotowe porozumienie nie jest też objęte wyłączeniem, o którym mowa w art.7 Ustawy bowiem zgodnie z <xLexLink xArt="§ 10;§ 10 ust. 1" xIsapId="WDU20021421189" xTitle="Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 13 sierpnia 2002 r. w sprawie wyłączenia określonych porozumień wertykalnych spod zakazu porozumień ograniczających konkurencję" xAddress="Dz. U. z 2002 r. Nr 142, poz. 1189">§ 10 ust.1 Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 13 sierpnia 2002 r. w sprawie wyłączenia określonych porozumień wertykalnych spod zakazu porozumień ograniczających konkurencję</xLexLink> (Dz. U. z dnia 6 września 2002 r.) wyłączenia nie stosuje się do porozumień wertykalnych, które bez­pośrednio lub pośrednio, samodzielnie lub w powiązaniu z innymi okolicznościami zależnymi od stron tych porozumień, mają na celu lub powodują ograniczenie prawa nabywcy do ustalania ceny sprzedaży przez narzucenie przez dostawcę minimalnych lub o określonej wysokości (sztywnych) cen sprzedaży towarów objętych porozumie­niem, a takim właśnie porozumieniem mamy do czynienia w przedmiotowej sprawie. Dlatego nawet ewentualne uchybienia w tym zakresie i błędne przyjęcie udziału ryn­kowego nie ma znaczenia dla treści rozstrzygnięcia.</xText> <xText>Co do zarzutów dotyczących okresu obowiązywania porozumienia aż do daty wyda­nia decyzji, to wskazać należy, że żaden z podmiotów, poza Castoramą nie przedstawił dowodu że zaniechał zarzucanej praktyki, ani że w tym czasie w sposób wy- raźny się od niej zdystansował. Oferta <xAnon> (...)</xAnon> była istotnie ofertą czasową, rzeczywiście miała obowiązywać do końca maja, jednak z faktu upływu terminu promocji jeszcze nie wynika zaniechanie samego porozumienia. Towar zakupiony na promocyjnych warunkach mógł być sprzedawany przez następne kilka lat tych okoliczności nie znamy. Jednak skutki związane z ewentualnym zaniechaniem antykonkurencyjnej praktyki wywodzą skarżące Spółki zatem ciężar tego dowodu również je obciąża, a dowód taki ani w postępowaniu administracyjnym ani sądowym nie został skutecznie przeprowadzony.</xText> <xText>Dwa podmioty skarżące tj. <xAnon> (...) Spółka z o.o.</xAnon> w <xAnon> (...) Spółki z o.o.</xAnon> w <xAnon>P.</xAnon> podnosiły, że nie zajmują się bezpośrednio sprzedażą towarów objętych przedmiotową decyzją a jedynie w takiej czy innej formie pośredniczą w dokonywaniu ich zakupów przez podmioty powiązane z nimi umownie czy korporacyjnie, zatem nie mogą być uznane za strony przedmiotowego porozumienia skoro nie stosowały bezpośrednio uzgodnionych cen. W ocenie Sądu taka argumentacja jest całkowicie chybiona. Skoro Spółki te uczestniczyły w porozu­mieniu w ten sposób, że akceptowały przedstawioną ofertę niedozwolonego porozu­mienia i nie odcinały się od niej wyraźnie, to kwestia tego, że nie działają bezpośred­nio na rynku, tylko że prezentują czy przesyłają tę ofertę kolejnym powiązanym z nimi podmiotom jest nieistotna. Skoro obie te Spółki po otrzymaniu oferty nie zwróciły jej jako wadliwie adresowanej i nie zdystansowały się od propozycji zawarcia porozu­mienia, to znaczy że w swojej ocenie miały rzeczywisty wpływ na utworzenie takiego porozumienia pośrednicząc między uczestnikami obrotu i jest to forma współsprawstwa w niedozwolonym porozumieniu. Nadto akceptowanie toku rozumowania pre­zentowanego przez te Spółki prowadziłoby w szerszej skali do wytworzenia przez uczestników rynku takich mechanizmów i struktur organizacyjnych, które zawsze zwalniałyby podmioty najbardziej zainteresowane z odpowiedzialności przewidzianej przepisami o ochronie konkurencji. Łatwo bowiem wyobrazić sobie można wytworzenie takiego systemu negocjowania warunków zakupu towarów, w którym za każdy element obrotu odpowiadałby inny podmiot, a podmioty te mogły by być powiązane w najróżniejszy sposób. Dlatego istotne jest rozpatrywanie wszystkich okoliczności sprawy jako całości <xAnon> (...)</xAnon> i <xAnon>(...)</xAnon> otrzymały przedmiotową ofertę w określonym celu aby przekazać ją podmiotom powiązanym, które mogły czerpać z niej profity, działanie takie było aktywnym zachowaniem aprobującym porozumienie i zmierzającym do wywołania przewidzianych w nim skutków. W ocenie Sądu nie ma znaczenia czy są to czynności bezpośrednio zmierzające do wywołania tego skutku polegające na ustaleniu cen sprzedawanych produktów, czy to są czynności przygotowawcze, czy pośredniczące w różnych formach, są to wszystko formy współsprawstwa i jako takie są zakazane i w związku z tym mieszczą się w pojęciu niedozwolonego porozumie­nia. Podmioty te nie zdystansowały się od niego zatem należy uznać, że przystąpiły do przedmiotowego porozumienia, a działanie takie objęte jest zakazem, o którym mowa w art.5.1 pkt 1 Ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów. Skarżący przedstawili też zarzut dotyczący nieprawidłowego ujęcia rynku relewantnego w aspekcie geograficznym przez wskazanie, iż rynek ten winien być określony jako rynek europejski a nie krajowy. Jednak skarżący kwestionując że rynek ma dużo szczerszy zasięg niż tylko krajowy nie przedstawia żadnych konkretnych faktów na poparcie wniosków w tym zakresie, a w szczególności nie wskazuje, iż istnieje konkurencja produktowa na poziomie większym niż rynek krajowy. Wskazania są ogólnikowe, że istnieją bliżej nieokreślone sieci dystrybucyjne, bliżej nieokreślonych producentów zagranicznych, bez podania jakichkolwiek konkretnych tez czy twierdzeń. Takie ogólne zarzuty w ocenie Sądu nie podważają prawidłowości ustalenia rynku właściwego przez Prezesa UOKiK w aspekcie geograficznym jako rynku krajowego. Sąd uwzględnił natomiast zarzuty skarżących, które sprowadzały się do zbyt szerokiego określenia rynku właściwego w ujęciu produktowym. W przedmiotowej Decyzji rynek ten określony został jako „krajowy rynek hurtowego obrotu farbami i lakierami". Zasadnie w ocenie Sądu podnosili skarżący, że określenie takie jest zbyt szerokie bowiem hurtowy obrót farbami i lakierami obejmuje też np. farby i lakiery przemysłowe lub używane w branży samochodowej. Jednocześnie materiał zgromadzony w sprawie pozwolił Sądowi zmienić w tym zakresie zaskarżoną decyzję i określić rynek właściwy w aspekcie produktowym jako rynek „hurtowego obrotu farbami i lakierami dekoracyjnymi". Żadna ze stron nie kwestionowała bowiem asortymentu produktów objętych zakresem przedmiotowego porozumienia.</xText> <xText>Zarzutem podnoszonym przez inicjatora porozumienia <xAnon> (...)</xAnon> był w uproszczeniu brak wiedzy zarządu Spółki o działaniach działu marketingu, co zdaniem skarżącego winno zwolnić go z odpowiedzialności. W ocenie Sądu ten tok myślenia również jest chybiony. Nawet jeśli przygotowanie przedmiotowej oferty odbywało się poza wiedzą zarządu to sam fakt, iż struktura organizacyjna umożliwiała podejmowanie tego typu sprzecznych z prawem działań obciąża skarżącego. Nadto warunkiem istnienia poro­zumienia nie jest wcale to aby spełniało warunki takie same jak zawarcie umowy cy- wilnoprawnej, a więc przez organ i w sposób przewidziany statutem zgodny z repre­zentacją podmiotu. Jak wynika z powołanych wyżej przepisów porozumienie <xIx>zakaza­ne </xIx>jest w każdej formie nawet jeśli nie osiąga formy umowy w rozumieniu cywilno­prawnym. <xAnon> (...)</xAnon> bez wątpienia był organizatorem a także beneficjentem tego poro­zumienia, a zatem jego najbardziej aktywnym uczestnikiem. Wskazać też trzeba, że twierdzenia jakoby przedmiotowe działanie ograniczało się jedynie do działań działu handlowego nie jest racjonalne bowiem skoro wystawiane były faktury obejmujące rabat promocyjny to dział rachunkowy musiał o tym wiedzieć skoro wystawiał faktury, ponadto znajdzie to odzwierciedlenie w wyniku finansowym przy analizie przychodów z różnych źródeł, który niewątpliwie jest lub powinien być znany zarządowi Spółki. Fakty, że mamy do czynienia <xIx>z </xIx>sytuacją, w której kontrahentom <xAnon> (...)</xAnon> została złożona oferta, że w fakturach umieszczano rabat stabilizacyjny i że wreszcie wstrzymywano dostawy i je wznawiano świadczy o tym że różne struktury organizacyjne <xAnon> (...)</xAnon> miały pełną świadomość istnienia porozumienia i jakkolwiek jest nieprawdopodobne by od­bywały się to poza wiedzą zarządu, to wiedza zarządu i tak nie ma tutaj istotnego znaczenia, jeśli sposób organizacji i funkcjonowanie podmiotu umożliwiał dokonywa­nie takich inicjatyw.</xText> <xText>Co do wymiaru kar orzeczonych przedmiotową decyzją wskazać należy, że zgodnie z art. 101 Ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów Prezes Urzędu może nałożyć na przedsiębiorcę, w drodze decyzji, karę pieniężną w wysokości nie większej niż 10 % przychodu osiągniętego w roku rozliczeniowym poprzedzającym rok nałożenia kary, jeżeli przedsiębiorca ten, choćby nieumyślnie dopuścił się naruszenia zakazu określonego w art. 5, w zakresie niewyłączonym na podstawie art. 6 i art. 7, lub naru­szenia <xIx>zakazu </xIx>określonego w art. 8.</xText> <xText>Zgodnie z art. 104 przy ustalaniu wysokości kar pieniężnych, o których mowa w art. 101-103, należy uwzględnić w szczególności okres, stopień oraz okoliczności uprzedniego naruszenia przepisów ustawy.</xText> <xText>Skarżące strony kwestionując w każdym z odwołań wymiar nałożonej kary powoły­wały m.in. Wytyczne w sprawie ustalania grzywien nakładanych na mocy art.23 ust.2 lit.a)rozprządzenia <xAnon> (...)</xAnon> (z zastosowaniem dla Europejskiego Obszaru Gospo­darczego) (DZ.U. UE C z dnia 1.09.2006r). Na wstępie wskazać należy, że przepisy tego rozporządzenia zostały wydane w odniesieniu do kar za nieprzestrzeganie po­stanowień Traktatu WE, a więc siłą rzeczy nie mają zastosowania do Ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów, która w przedmiotowej sprawie ma pierwszeństwo. Ustawa o ochronie konkurencji i konsumentów zawiera w swojej treści powoła­ne wyżej przepisy zawierające przesłanki wymiaru kary. Zgodnie z powołanym art. 104 Ustawy należy mieć na względzie w szczególności okres naruszenia przepisów ustawy. W świetle powyższych wywodów dotyczących istnienia przedmiotowego porozumienia zdaniem Sądu należy uznać, że wszystkim uczestniczącym w porozumieniu podmiotom (za wyjątkiem <xAnon>(...)</xAnon>) należy przypisać ten sam okres uczestniczenia w zakazanym porozumieniu zatem nie może to być przesłanka różni­cująca wymiar kary. W następnej kolejności należy mieć na względzie stopień uczestniczenia w porozumieniu. W tym przypadku szczególną rolę w ocenie Sądu należy przypisać <xAnon> (...)</xAnon> jako organizatorowi porozumienia, zaś wszystkim pozostałym jego uczestnikom jednolity stopień w nim uczestniczenia. Kwestią, którą Sąd rozważył była zatem kwestia całościowego wymiaru kary, sprecyzowanego w określonej kwocie już w oderwaniu od procentowego określenia przychodów poszczególnych podmiotów uczestniczących w porozumieniu bowiem zdaniem Sądu czynnik ten nie może być decydujący a równie ważny jest kwotowy wymiar kary jako jej ostateczne określenie. W ocenie Sądu jest nie do zaakceptowania taki kwotowy poziom nałożo­nych kar, kiedy strona biernie uczestnicząca w porozumieniu globalnie ma nałożoną wyższą karę niż podmiot działający jako organizator. Udział w porozumieniu sieci <xAnon> (...)</xAnon> został uznany za bierny i tak też został ukarany. Najwyższą karę dostał <xAnon> (...)</xAnon> i wyraźnie zostało wskazane że ta kara wynika z czynnego zachowania. Podmioty, które nie były organizatorem tego, zostały potraktowane zdecydowanie łagodniej. Biorąc te okoliczności pod uwagę Sąd doszedł do przekonania, że nie może ostać się decyzja nakładająca kwotowo na stronę uczestniczącą w porozumieniu (<xAnon> (...) Spółkę z o.o.</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon>) karę wyższą niż na organizatora porozu­mienia <xAnon> (...)</xAnon>. Dlatego Sąd uwzględnił zarzuty i wniosek odwołania w tym zakresie i zmienił nałożoną na ten podmiot karę dostosowując ją do poziomu kar nałożonych na inne podmioty jak <xAnon>(...)</xAnon> czy <xAnon>(...)</xAnon>.</xText> <xText>Co do kary nałożonej na <xAnon> (...) Spółkę z o.o.</xAnon> we <xAnon>W.</xAnon> Spółka ta wykazała znikomą wręcz wartość obrotów produktami objętymi zakresem porozumienia. Pozwany Prezes UOKiK ani pozostali uczestnicy porozu­mienia nie kwestionowali tych wskazań zatem Sąd uznał je za przyznane. Wprawdzie wielkość korzyści odniesionych z porozumienia jest tylko jedną z przesłanek którą Sąd brał pod uwagę badając prawidłowość nałożonych kar, jednak tylko w tym za- kresie Sąd uznał zarzuty skarżącego za zasadne i obniżył wysokość nałożonej na skarżącego kary.</xText> <xText>W pozostałym zakresie Sąd podzielił wywody Prezesa UOKiK dotyczące przesłanek wymiaru nałożonych kar, uznając je za wymierzone w prawidłowej wysokości i od­zwierciedlające powołane ustawowe przesłanki wymiaru kar. Mając te wszystkie okoliczności na względzie orzeczono jak w sentencji. Sąd zmienił zaskarżoną decyzję w części, w której odwołania uznał za zasadne na podstawie <xLexLink xArt="art. 479" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 479</xLexLink><xSUPx>31a</xSUPx> <xLexLink xArt="§ 3" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">§ 3kpc</xLexLink> . Zaś na podstawie <xLexLink xArt="art. 479" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 479</xLexLink><xSUPx>31a</xSUPx> <xLexLink xArt="§ 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">§ 1kpc</xLexLink> oddalił odwołania w pozostałym zakresie uznając, że nie ma podstaw do ich uwzględnienia. O kosztach postępowania orzeczono na podstawie <xLexLink xArt="art. 98" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art.98 kpc</xLexLink>. Na podstawie art.80.1 Ustawy o kosztach sądowych Sąd nakazał zwrócenie na rzecz strony różnicy między opłatą należna, a pobraną od strony.</xText> <xText>SSO Bogdan Gierzyński SSO Urszula Wilk SSO Hanna Kulesza</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Urszula Wilk

Wioleta Żochowska

Marcin Piechuta

Wioleta Żochowska

Sygn. akt XVII AmA 53/07 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 29 maja 2008r. Sąd Okręgowy w Warszawie - Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów w składzie: Przewodniczący: SSO Urszula Wilk Sędziowie: SSO Bogdan Gierzyński, SSO Hanna Kulesza Protokolant: Marcin Piechuta po rozpoznaniu w dniu 15 maja 2008r., w Warszawie na rozprawie sprawy z odwołań(...) S.A.wC.,(...) Spółki z o.o.wW.,(...) Spółki z o.o.wW.,(...) Spółki z o.o.wW.,(...) S.A.wK.,(...) Spółki z o.o.wP.,(...) Spółki z o.o.weW. przeciwko Prezesowi Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów z udziałem zainteresowanego(...) Spółki z o.o.wW.o ochronę konkurencji na skutek odwołań(...) S.A.wC.,(...) Spółki z o.o.wW.,(...) Spółki z o.o.wW.,(...) Spółki z o.o.wW.,(...) S.A.wK.,(...) Spółki z o.o.wP.,(...) Spółki z o.o.weW.od decyzji Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów z dnia 18 września 2006r. Nr DOK -(...) I Zmienia zaskarżoną decyzję w punkcie I i po słowach: „na krajowym rynku hurtowego obrotu farbami i lakierami" dodaje słowo: dekoracyjnymi. II Zmienia zaskarżoną decyzję w punkcie V i zmniejsza nałożoną na(...) Spółkę z o.o.wW.karę pieniężną do kwoty 17OOOOOOzł. (siedemnaście milionów złotych). III Zmienia zaskarżoną decyzję w punkcie VII i zmniejsza nałożoną na(...) Spółkę z o.o.weW.karę pieniężną do kwoty 4500000zł. (cztery miliony pięćset tysięcy złotych). IV Oddala odwołania w pozostałej części. V Zasądza na rzecz Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów od: 1 (...) S.A.wC.kwotę 720 zł. (siedemset dwadzieścia złotych) tytułem kosztów postępowania, 2 (...) Spółki z o.o.wW.kwotę 720 zł. (siedemset dwadzieścia złotych) tytułem kosztów postępowania, 3 (...) Spółki z o.o.wW.kwotę 720 zł. (siedemset dwadzieścia złotych) tytułem kosztów postępowania, 4 (...) Spółki z o.o.wW.kwotę 720 zł. (siedemset dwadzieścia złotych) tytułem kosztów postępowania, 5 (...) S.A.wK.kwotę 720 zł. (siedemset dwadzieścia złotych) tytułem kosztów postępowania, 6 (...) Spółki z o.o.wP.kwotę 720 zł. (siedemset dwadzieścia złotych) tytułem kosztów postępowania, 7 (...) Spółki z o.o.weW.kwotę 720 zł. (siedemset dwadzieścia złotych) tytułem kosztów postępowania. VI Zasądza na rzecz(...) Spółki z o.o.wW.od: 1 (...) S.A.wC.kwotę 720 zł. (siedemset dwadzieścia złotych) tytułem kosztów postępowania, 2 (...) Spółki z o.o.wW.kwotę 720 zł. (siedemset dwadzieścia złotych) tytułem kosztów postępowania, 3 (...) Spółki z o.o.wW.kwotę 720 zł. (siedemset dwadzieścia złotych) tytułem kosztów postępowania, 4 (...) Spółki z o.o.wW.kwotę 720 zł. (siedemset dwadzieścia złotych) tytułem kosztów postępowania, 5 (...) S.A.wK.kwotę 720 zł. (siedemset dwadzieścia złotych) tytułem kosztów postępowania, 6 (...) Spółki z o.o.wP.kwotę 720 zł. (siedemset dwadzieścia złotych) tytułem kosztów postępowania, 7 (...) Spółki z o.o.weW.kwotę 720 zł. (siedemset dwadzieścia złotych) tytułem kosztów postępowania. VII. Nakazuje zwrócenie ze Skarbu Państwa kasa Sądu Okręgowego w Warszawie na rzecz(...) Spółki z o.o.weW.kwoty lOOOzł. (jeden tysiąc złotych) tytułem zwrotu nienależnie uiszczonej opłaty sądowej. SSO Bogdan Gierzyński SSO Urszula Wilk SSO Hanna Kulesza XVI l AmA 53/07 UZASADNIENIE Prezes Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów, po przeprowadzeniu po­stępowania antymonopolowego, w decyzji z dnia 18 września 2006r. Nr(...)na podstawie: -art. 9 ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r. o ochronie konkurencji i konsumentów(Dz. U. z 2005 r., Nr 244, póz. 2080) stwierdził stosowanie przez: - (...) S.A.z siedzibą weW., (...) Sp. z o.o.z siedzibą wW., (...) Sp. z o.o.z siedzibą wW., (...) Sp. z o.o.z siedzibą wW., (...) Sp. z o.o.z siedzibą wW., (...) S.A.z siedzibą wK., (...) Sp. z o.o.z siedzibą weW.oraz (...) Sp. z o.o.z siedzibą wP., praktyki ograniczającej konkurencję poprzez zawarcie porozumienia na krajowym rynku hurtowego obrotu farbami i lakierami, polegającego na ustalaniu cen odsprze­daży następujących produktów: - A.10L biała, A., -P.10L biała, C.10L biała, A.(...)3L kolor, A.(...)5L kolor, E.1L biała, D. (...)kolor, D. (...)kolor, D.(...)5L połysk, co narusza zakaz określony w art. 5 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów i nakazał zaniechanie jej stosowania. Na podstawie art. 101 ust. 1 pkt 1 w/w ustawyo ochronie konkurencji i konsumentów,za naruszenie zakazu określonego w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, nałożył na: -(...) S.A.weW., karę pieniężną w wysokości 32.086.150 zł, - (...) Sp. z o.o.wW., karę pieniężną w wysokości 16.930.275zł, (...) Sp. z o.o.wW., karę pieniężną w wysokości 4.644.440 zł., (...) Sp. z o.o.wW., karę pieniężną w wysokości 32.646.180 zł. (...) S.A.wK., karę pieniężną w wysokości 13.992.497 zł., -(...) Sp. z o.o.weW., karę pieniężną w wysokości 8.794.242 zł., - (...) Sp. z o.o.wP., karę pieniężną w wysokości 342.029 zł., - (...) Sp. z o.o.wW., karę pieniężną w wysokości 50.000 zł., Prezes UOKiK wydając w/w decyzję dokonał następujących ustaleń i ocen: Wskazał, że(...) S.A.(zw.(...) S.A.) oferuje wyroby dekoracyjne dla budownictwa (dla profesjonalnych podmiotów i indywidualnych użytkowników) oraz wyroby dla przemysłu (przemysł metalowy, motoryzacja, meblarstwo, stolarka budowlana, wyroby do znakowania jezdni, elektroizolacja).Wśród wyrobów dekoracyjnych dla budownictwa(...)specjalizuje się w szczególności w produkcji farb i lakierów dekoracyjnych. Według samego(...) S.A.jego udział w krajowym rynku wyrobów lakierowych wynosi 31%, natomiast na rynku farb dla przemysłu kształtuje się na poziomie 32% (dane za 2004 r.). (...) Sp. z o.o.prowadzi na terenie Polski działalność w zakresie sprzedaży detalicznej, poprzez utworzoną w tym celu sieć handlową tzw. marketów budowlanych, artykułów budowlanych, dekoracyjnych, a także elementów wyposa­żenia wnętrz i ogrodów, w tym min.: stolarki, narzędzi, farb i lakierów, armatury sani­tarnej, glazury, oświetlenia, artykułów gospodarstwa domowego i sprzętu campingo­wego. Wśród artykułów dekoracyjnych, spółka oferuje farby i lakiery(...), w tym tzw. produkty(...), czyli produkty objęte zakresem niniejszego postępowania. Spółka posiada 17 marketów na terenie całego kraju. (...) Sp. z o.o.reprezentuje interesy(...) Sp. z o.o.z siedzibą wW.i(...)Sp. z o.o. z siedzibą wW., jest umocowana do zawierania w ich imieniu umów o współpracy handlowej z dostawcami towarów na warunkach uzgodnionych przez(...) Sp. z o.o.,Spółki (...) Sp. z o.o.i(...)(...) Budowlany Sp. z o.o.prowadzą na terenie Polski działalność, poprzez utworzone w tym celu sieci handlowe tzw. marketów budowlanych, w zakresie detalicznego handlu artykułami budowlanymi, dekoracyjnymi, wyposażenia wnętrz i ogrodów. Wśród artykułów dekoracyjnych, spółki oferują farby i lakiery(...), w tym tzw. produkty(...).Spółki (...) Sp. z o.o.i (...) Sp. z o.o.posiadają łącznie na terenie całego kraju sieć 25 marketów. (...) Sp. z o.o.prowadzi na terenie Polski działalność w zakresie sprzedaży detalicznej, poprzez utworzoną w tym celu sieć handlową tzw. marketów budowlanych, artykułów budowlanych, dekoracyjnych, a także elementów wyposażenia wnętrz i ogrodów. Wśród artykułów dekoracyjnych spółka oferuje farby i lakiery(...), w tym tzw. produkty(...). (...) Sp. z o.o.prowadzi na terenie Polski działalność w zakre­sie sprzedaży detalicznej, poprzez utworzoną w tym celu sieć handlową tzw. marketów budowlanych, artykułów budowlanych, dekoracyjnych, a także elementów wyposażenia wnętrz i ogrodów. Wśród artykułów dekoracyjnych spółka oferuje farby i lakiery(...), w tym tzw. produkty(...). Spółka posiada 18 marketów na terenie całego kraju. (...) S.A.prowadzi na terenie Polski działalność w zakresie sprzedaży detalicznej, poprzez utworzoną w tym celu sieć handlową tzw. marketów budowlanych, _ artykułów budowlanych, dekoracyjnych, a także elementów wyposażenia wnętrz i ogrodów. Wśród artykułów dekoracyjnych spółka oferuje farby i lakiery(...), w tym tzw. produkty(...). (...) Sp. z o.o.koncentruje się na hurtowej sprze­daży materiałów budowlanych dla podmiotów gospodarczych z branży remontowo -budowlanej (przede wszystkim małych i średnich przedsiębiorstw). Spółka posiada dwa rodzaje hurtowni:(...)oraz(...)(...). W Polsce działają dwiehurtownie (...)(wW.iC.) oraz 21hurtowni (...). Różnice pomiędzy dwoma markami handlowymi(...) Sp. z o.o.((...)i(...)(...)) polegają na sposobie sprzedaży oraz dostępie do oferty.(...)jest hurtownią typu (...).Stosuje ona stałe ceny sprzedaży i zaopatruje wyłącznie podmioty gospodarcze (przede wszystkim rzemieślników i firmy remontowo - budowlane), na podstawie otrzymanej karty klienta (sprzedaż tylko dla podmiotów zarejestrowanych w bazie(...)). Wśród artykułów dekoracyjnych(...)oferuje farby i lakiery(...), w tym tzw. produkty(...).(...)(...)natomiast prowadzi sprzedaż na kredyt i negocjuje ceny z klientami. Ponadto podmiot ten zaopatruje wszystkie kategorie klientów hurtowych dokonu­jących zakupów w związku z realizowanymi inwestycjami. (...) Sp. z o.o.działa jako centrala zakupowa na rzecz marki(...).(...)jest to marka sklepów należących do Grupy(...), stano­wiących sieć supermarketów „dom i ogród". Każdysklep (...)jest prowadzo­ny przez niezależną spółkę, na podstawie umowy franchisingu. Wśród asortymentu produktów oferowanych przez tę sieć znajdują się farby i lakiery(...), w tym tzw.produkty T. (...). Prezes UOKiK ustalił, iż każdy z w/w sklepów budowlanych publikuje gazetkę reklamową, w której umieszcza produkty objęte promocją cenową. Gazetki stanowią specyficzny rodzaj kampanii reklamowej dla sklepu. Ich głównym zadaniem jest „przyciągnięcie" jak największej liczby klientów. Wśród produktów w ten sposób re­klamowanych przez sieci znalazły się farby i lakiery(...) S.A.. Prezes UOKiK ustalił, że ceny ustalane przez markety na te produkty wahały się nieznacznie. Każdy ze sklepów prowadził stały monitoring cen konkurentów i tak dopasowywał swoją ofertę cenową, aby była ona lepsza bądź przynajmniej tożsama z ofertą proponowaną przez inną sieć. Takie zachowania prowadziły do systematycznego, choć niewielkiego spadku cen produktów(...) SA. Spadek cen detalicznych skutkował zmniejszeniem marży uzyskiwanej przez markety. Sytuacja ta zmuszała sklepy wielkopo-wierzchniowe do podjęcia rozmów z producentem farb na temat obniżki w hurcie cen tych produktów oraz udzielania korzystnych warunków rabatowych.(...)o klienta, niektóre markety sprzedawały część oferowanych produktów po cenach niższych od cen sprzed wprowadzenia stawki podatkowej VAT na poziomie 22% na te artykuły. Taka sytuacja na rynku oznaczała dla dystrybutorów farb i lakierów minimalizację zysku osiąganego ze sprzedaży tych towarów. Prezes UOKiK ustalił, że(...) S.A.skierował do sieci handlowych ofertę po­legająca na udzieleniu dodatkowego rabatu, tzw. rabatu stabilizacyjnego, w zamian za stosowanie cen detalicznych dla klientów finalnych na poziomie wskazanym przez(...) SA. Oferta ta dotyczyła premiowania grupy farb i lakierów tzw.(...)(...)(w skład której wchodzą:A.10L biała,A. (...)10L biała,P.10L biała,C.10L biała,A.(...)3L kolor,A. (...)5L kolor,E.1L biała,D.3L kolor,D. (...)kolor,D.(...)5L połysk), należących do najpopularniejszych wyrobów dekoracyjnych oferowanych przez tego producenta. Ceny sugerowane i rabaty promocyjne zaproponowane przez(...)(...)S.A. były następujące: 1 A.10L biała (emulsja), cena sugerowana - 98,00 zł, rabat 10% 2 A.(...)10L biała (emulsja), cena sugerowana - 79,00 zł, rabat 10% 3 P.10L biała (emulsja), cena sugerowana - 57,44 zł, rabat 5% 4 C.10L biała (emulsja), cena sugerowana - 29,90 zł, rabat 15% 5 A.(...)3L kolor (emulsja), cena sugerowana - 45,50 zł, rabat 5% 6 A.(...)5L kolor (emulsja), cena sugerowana - 68,00 zł, rabat 5% 7 E.1L biała (emalia), cena sugerowana -13,50 zł, rabat 5% 8 D. (...)kolor (impregnat), cena sugerowana - 44,50 zł, rabat 5% 9 D. (...)kolor (impregnat), cena sugerowana - 65,50 zł, rabat 5% 10.D.(...)5L połysk (lakier), cena sugerowana -109,00 zł, rabat 5% Prezes UOKiK ustalił, że wprowadzony program stabilizacyjny, według założeń(...), miał na celu poprawę zysków osiąganych ze sprzedaży w/w produktów. Cena finalna miała być co najmniej na poziomie wskazanym przez(...) S.A:. Prezes UOKiK ustalił, że nieprzestrzeganie wskazanych cen wiązało się z interwencją(...) S.A.w centrali zakupowej określonego marketu oraz „podjęciem działań korygują­ cych w celu powrotu do cen sugerowanych, np.: poprzez wstrzymanie dostaw". Prezes UOKiK ustalił, że w zamian za wprowadzenie cen sugerowanych przez(...) S.A., sieci uzyskiwały tzw. rabat stabilizacyjny. Stosowanie przez którykolwiek z marketów innych cen, aniżeli wskazane przez producenta, wiązało się z utratą rabatu stabilizacyjnego przez całą sieć lub odmową dostaw. Prezes UOKiK ustalił, że ceny sugerowane przez(...) S.A.były cenami mi­nimalnymi, bez przeszkód mogły być zatem podwyższane w celu zwiększenia uzy­skiwanej marży. Wskazał, że termin wprowadzenia programu stabilizacji cen, plano­wany na początek 2005 r., pokrywał się ze zmianą cenników zakupu (w hurcie) na produkty(...) S.A.dla sieci handlowych. Pierwsze informacje o zamierzonych pod­wyżkach cen zakupu zostały przedstawione sieciomsklepów (...)((...)) już na początku grudnia 2004 r. Podwyżki te były wyższe od propono­wanych w poprzednich latach. Równolegle pomiędzy(...) S.A., a sieciamisklepów (...)trwały negocjacje warunków handlowych na rok 2005, co wiązało się z organi­zowaniem wielu spotkań handlowych. Prezes UOKiK ustalił, że tematem przewodnim spotkań były negocjacje warunków handlowych na 2005 r. i ustalenie poziomu pod­wyżki cen na produkty(...) SA. Propozycje wprowadzenia programu stabilizacji cen były poruszane na tych spotkaniach. Prezes UOKiK ustalił, że w drugiej połowie stycznia 2005 r.(...) S.A: poin­formowała wszystkie centrale zakupów, że począwszy od 20 stycznia 2005 r. nie bę­dzie realizowała dostaw po „starych cenach". W piśmie tym(...) S.A.wskazała rów­nież, iż w przypadku braku akceptacji nowych cen ze strony marketów,(...) S.A.nie będzie realizował ich zamówień.(...) S.A.wskazała ponadto, że jej intencją jest „rozwijanie sprzedaży i zwiększenie udziału w rynku przy współpracy ze wszystkimi kontrahentami zainteresowanymi dystrybucją wyrobów produkcji(...) S.A.Ze względu na ochronę wspólnych interesów oraz konieczność równego traktowania Partnerów Handlowych powyższa decyzja jest niezbędna". Prezes UOKiK ustalił, że w dniu 2 lutego 2005 r.(...) S.A.przesłał do wszyst­kich stron informacje, iż proces ustalania cen sugerowanych, rozpoczęty w dniu 28 stycznia 2005r. powinien zostać zakończony do 4 lutego 2005r. i, że „wszyscy part­nerzy handlowi(...)są zgodni co do poziomu cen sugerowanych". Prezes UOKiK ustalił, że w korespondencji prowadzonej przez(...) S.A: z po­szczególnymi sieciami,(...) S.A.zapewniał, że wszyscy partnerzy handlowi, składa­ją zamówienia w cenach obowiązujących od dnia 1 stycznia 2005 r. wprowadzając jednocześnie rynkowe ceny sugerowane na wyselekcjonowaną grupę wyrobów(...) S.A., oraz podkreślał, iż zgodnie z zawartymi porozumieniami proces, podwyższenia cen do poziomu cen sugerowanych powinien zostać zakończony do 4 lutego 2005 r. Prezes UOKiK ustalił, że wszyscy odbiorcy(...)współpracujący z(...) S.A.otrzyma­li informacje o nowych cenach w identycznej formie i w tym samym terminie.W.­kim odbiorcom(...) S.A.zaproponował także identyczne warunki promocyjne na produkty podlegające stabilizacji cen. Prezes UOKiK ustalił, że DyrektorHandlowy (...)w poczcie elektronicznej z dnia 14 lutego 2005 r. napisał do(...): „pomimo tych wszystkich trudności program ochrony cen wdrożono z wielkim sukcesem, gdyż w ciągu tygodnia wpro­wadzono ceny sugerowane do wszystkich sieci(...)a kluczową zasadą programu jest brak promocji gazetowych na wyróżnione produkty(...)poniżej cen sugerowanych (...)." Prezes UOKiK ustalił, że jedną z fundamentalnych zasad działania programu stabilizacji cen rynkowych była gwarancja ze strony(...) S.A., że ceny w sieciach należących do stron niniejszego postępowania będą obowiązywały na tym samym, uzgodnionym poziomie lub też na poziomie wyższym od uzgodnionego. Z uwagi na powyższe, markety po zaakceptowaniu propozycji producenta farb, obserwowały się nawzajem i o każdym posunięciu niegodnym z umówioną strategią informowały(...), który z kolei interweniował w centrali spółek. Prezes UOKiK ustalił, że(...) S.A.odgrywał rolę „mediatora", który „łagodził zaistniałe spory", wyjaśniał przyczyny różnicy cen, a także informował strony poro­zumienia o tym jak szybko ceny kontrahentów powrócą do uzgodnionego poziomu. Producent powiadamiał sieci o każdej, nawet niewielkiej, zmianie cen u konkurencji, nie chcąc tym samym dopuścić do zmiany cen przez pozostałych kontrahentów. Prezes UOKiK ustalił, że strategicznym założeniem omawianego programu był brak promocji gazetowych na wyróżnione produkty(...) S.A.poniżej cen sugerowanych. Jednakże pomimo obowiązywania programu stabilizacyjnego gazetki reklamowe nadal były wydawane, z tym że „ceny sugerowane" były wskazywane jako ceny odniesienia. Na podstawie gazetek reklamowych Prezes UOKiK ustalił, iż „ceny sugerowane" pojawiały się jako „zwykłe" ceny sprzedaży produktów objętych postę­powaniem. Stosowano natomiast promocje w zakresie wybranych farb i lakierów. Sprowadzały się one najczęściej do tego, że produkty te sprzedawane były w więk­szych opakowaniach (np. 1 litr gratis) lub dołączano do nich promocyjne akcesoria (np. wałek do malowania), aby stworzyć wrażenie u konsumenta że„cena sugerowa­na"jest ceną promocyjną, a więc niższą aniżeli u konkurencji. Prezes UOKiK ustalił, że stroną inicjującą zawarcie porozumienia był(...) S.A:, która stworzyła program stabilizacji cen, a także nakłoniła pozostałe strony ni­niejszego postępowania do ścisłego przestrzegania jego zasad. Zarówno informacja dotycząca podwyżki cen (w hurcie) wyrobów lakierowych(...), jak również program stabilizacyjny, zostały zaproponowane w identycznej formie (oferty handlowe przed­stawiające warunki na rok 2005), wszystkim uczestnikom przedmiotowego postępo­wania. W każdej z ofert, oprócz ogólnych informacji dotyczących warunków współ­pracy handlowej na rok 2005, zostały przedstawione wyroby „podlegające cenom sugerowanym", wysokość „cen sugerowanych", a także przewidywana marża, która miała być osiągnięta przez daną sieć, w razie przestrzegania propozycji(...). Do­datkowo w ofertach tych znalazło się objaśnienie celu wprowadzenia „programu", którego istotnym założeniem miała być poprawa zysku ze sprzedaży wyrobów(...). W ofertach tych zawarte było także pouczenie, że w przy­padku nierespektowania „cen sugerowanych"(...)podejmie „natychmiastowe dzia­łania korygujące w celu powrotu do cen sugerowanych" Prezes UOKiK ustalił, że w dniu 28 stycznia 2005 r.(...) S.A.przesłał sie­ciom informację handlową potwierdzającą wprowadzenie rabatu stabilizacyjnego. W wiadomości tej zostało raz jeszcze wyjaśnione, że podstawowym zamierzeniem „programu stabilizacji cen" jest „znaczne poprawienie marżowania kluczowych pro­duktów(...)i rozwiązanie konfliktów cenowych na rynku farb i lakierów w Polsce".Wstępny termin do jakiego miał obowiązywać program stabili­zacyjny został ustalony na dzień 30 maja 2005 r., z zaznaczeniem jednakże, że w przypadku osiągnięcia założonych celów stabilizacji cen, oferta będzie kontynuowana w następnych okresach. Prezes UOKiK ustalił, że wszyscy dystrybutorzy co do zasady wprowadzili „sugerowane" przez producenta ceny, bądź ceny wyższe od sugerowanych. Prezes UOKiK ustalił, że 16 czerwca 2005 r., czyli w dniu kiedy miała miejsce kontrola wraz z przeszukaniem, o godzinie 23:03(...) S.A.wysłała innym stronom niniejszego postępowania informację datowaną na dzień 6 czerwca 2005 r., dotyczą­cą programu stabilizacji cen. W informacji tej(...) S.A.wyjaśniła, że„zgodnie z obowiązującymi przepisami Unii Europejskiej żaden producent - w tym(...) S.A.w żaden sposób nie może wpływać na politykę cenową stosowaną w niezależnych punktach sprzedaży. Pracownicy obsługujący sieci marketów budowlanych ((...)) w(...) S Amogą jedynie sugerować ceny sprzedaży na konkretne wyroby lecz decyzja o stosowaniu lub nie, cen sugerowanych jest niezależną decyzją dystrybutorów. W trakcie omawiania sugerowanych cen na produkty(...) S.A.przez zespół pracowni­ków obsługujących markety budowlane(...)zabronione jest omawianie cen sprzedaży produktów(...) S.A.wdrożonych przez innych konkurentów na rynku." Tego samego dnia o godzinie 23:30(...) S.A.wysłała do wszystkich pracow­ników Działu Sprzedaży i Marketingu(...)informację dotyczącą programu stabiliza­cyjnego, w której podobnie jak w liście do marketów budowlanych, zostało wyjaśnione, że„żaden producent - w tym(...) S.A.w żaden sposób nie może wpływać na politykę cenową obowiązującą u bezpośrednich czy pośrednich dystrybutorów pro­duktów(...)z wyłączeniem możliwości prezentowania propozycji „detalicznych cen sugerowanych".W piśmie tym zostało również zaznaczone, że decyzja o stosowaniu lub nie stosowaniu cen sugerowanych na produkty farbiarskie(...) S.A.jest nieza­leżną decyzją dystrybutorów, a wszelkie działania ze strony pracowników ogranicza­jące tę możliwość stoją w sprzeczności z obowiązującym prawem. Do działań tych należy:„stosowanie różnych form nacisku przy formułowaniu cen detalicznych czy też innych mechanizmów związanych z uzgadnianiem bądź narzucaniem minimal­nych lub sztywnych cen detalicznych na produkty(...) S.A.lub też ustalanie polityki cenowej względem konkurentów rynkowych z dystrybutorami. Pracownicy, którzy będą działać wbrew powyższym zaleceniom muszą liczyć się z wyciągnięciem kon­sekwencji służbowych." Prezes UOKiK uznał, iż w przedmiotowej sprawie został zagrożony interes pu­bliczny, bowiem ustalenie cen farb i lakierów na określonym lub nie niższym od okre­ślonego poziomie miało bezpośredni wpływ na konkurencyjność tego rynku. Rezultat praktyki stosowanej przez strony przedmiotowego porozumienia nie jest ograniczony do poszczególnych jednostek lub ich grup, lecz wywiera wpływ na wszystkich rze­czywistych i potencjalnych konsumentów nabywających produkty farbiarskie. Działa­nia te naruszają więc interes ogólnospołeczny. Omawiana praktyka doprowadziła do zaniku konkurencji pomiędzy marketami, której negatywne skutki najbardziej mogli odczuć konsumenci. Prezes UOKiK ustalił, że rynkiem właściwym w sprawie jest krajowy rynek hur­towego obrotu farbami i lakierami. Prezes UOKiK podniósł, iż zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawyo ochronie kon­kurencji i konsumentówzakazane są porozumienia, których celem lub skutkiem jest wyeliminowanie, ograniczenie lub naruszenie w inny sposób konkurencji na rynku właściwym, polegające w szczególności na ustalaniu, bezpośrednio lub pośrednio, cen i innych warunków zakupu lub sprzedaży towaru. Zdaniem Prezesa UOKiK przez porozumienia ograniczające konkurencję nale­ży rozumieć zarówno czynności prawne, jak i faktyczne. Mogą stanowić je umowy, uzgodnione praktyki pomiędzy przedsiębiorcami (związkami przedsiębiorców) uchwały oraz inne akty przedsiębiorców lub związków przedsiębiorców, których celem lub skutkiem jest wyeliminowanie, ograniczenie lub naruszenie konkurencji na rynku wła­ściwym. Przez porozumienie rozumie się zatem zarówno zmowę formalną (jedno­znaczną) - gdy pomiędzy ekonomicznymi rywalami dochodzi do bezpośredniego ofi­cjalnego komunikowania się w celu podjęcia wspólnych decyzji np. co do stosowa­nych cen (nie musi to być dosłowna umowa zawarta w sposób pisemny, mogą to być również inne działania wskazujące na wspólne ustalenia), jak i zmowę nieformalną (milczącą) - w których brak jest bezpośrednich dowodów wskazujących na zawarcie porozumienia. W opinii Prezesa UOKiK do uznania porozumienia za naruszające zakaz okre­ślony w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy oochronie konkurencji i konsumentówwystarczają­ce jest wykazanie, że strony porozumienia stawiają sobie za ceł ograniczenie konku­rencji i nie ma znaczenia, czy cel ten został osiągnięty.. Tak więc, dla stwierdzenia zarzucanej praktyki decydujące znaczenie ma sam fakt ustalenia cen, nie zaś to, czy były one rzeczywiście stosowane przez przedsiębiorców działających na rynku. Prezes UOKiK podniósł, że cel porozumienia ograniczającego konkurencję nie musi zostać osiągnięty, tzn. nie musi stać się jego skutkiem w taki sposób jak zaplanowa­no w umowie. Nawet jeżeli uczestnicy porozumienia zachowują się niezgodnie z klauzulami umowy (porozumienia), nie oznacza to, że porozumienie nie osiągnęło antykonkurencyjnego celu. Zdaniem Prezesa UOKiK dla stwierdzenia naruszenia art. 5 ust. 1 pkt 1 nie ma istotnego znaczenia czy doszło do ograniczenia czy eliminacji konkurencji, skoro już sam cel może stanowić o nielegalności porozumienia. Nawet jeśli nie obserwowano stosowania w praktyce ustalonych cen, sam fakt istnienia porozumienia ustalającego taki stanrzeczyma na celu ograniczenie konkurencji. A jeśli celem porozumienia jest zapobieżenie, ograniczenie lub zakłócenie konkurencji to nie ma potrzeby brać pod uwagę rzeczywistych skutków porozumienia. Wystarczający dla stwierdzenia praktyki jest antykonkurencyjny zamiar stron. W ocenie Prezesa UOKiK w przedmiotowej sprawie doszło do zawarcia poro­zumienia na krajowym rynku hurtowego obrotu farbami i lakierami, którego celem było wprowadzenie określonego lub nie niższego od ustalonego poziomu cen sprze­daży na określone wyroby farbiarskie produkowane przez(...) S.A., co prowadzić miało do podniesienia marży handlowej osiąganej ze sprzedaży wskazanych produk­tów przez markety. W efekcie tego porozumienia wszyscy dystrybutorzy objęci niniej­szym postępowaniem wprowadzili ceny detaliczne na farby i lakiery na poziomie su­gerowanym przez(...) S.A., co skutkowało ograniczeniem konkurencji. W ocenie Prezesa UOKiK, w wyniku zawartego porozumienia doszło do zmniejszenia konku­rencji cenowej wewnątrz marki(...), a zwiększona przejrzy­stość cen na objęte postępowaniem farby i lakiery marki(...)spowodowała, że konkurenci przestali działać i kreować swoją politykę handlową w sposób niezależny, jak to miałoby miejsce w sytuacji niezakłóconej konkurencji na rynku. Prezes UOKiK uznał zatem, że zarówno cel jak i skutek przedmiotowego porozumie­nia miał antykonkurencyjny charakter. Prezes UOKiK nałożył na(...) S.A.karę pieniężną w wysokości 32.086.150zł, za naruszenie zakazu określonego w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów. Na podstawie przekazanych przez(...) S.A.informacji, Prezes UOKiK ustalił, że jej przychody ogółem w 2005 r. wyniosły zł. Nałożona kara pieniężna stanowi % uzyskanego przychodu i 50% maksymalnej kary jaką Prezes UOKiK mógłby nałożyć na tę spółkę, zgodnie z art. 101 ust. 1 pkt 1 ustawy. Prezes UOKiK oceniając stopień zawinienia(...) S.A.ustalił, iż(...) S.A.działa na dużą skalę (świadczą o tym uzyskiwane przychody) jak również działa na rynku od co najmniej kilku lat (dysponuje zatem odpowiednim doświadczeniem) i w ocenie Prezesa UOKiK powinna przewidzieć, że podejmowane działania będą uzna­ne przez Prezesa UOKiK za praktykę ograniczającą konkurencję. Prezes UOKiK wziął zatem pod uwagę fakt, że duże przedsiębiorstwa lub działające w ramach grup kapitałowych posiadać powinny odpowiednią wiedzę prawniczą i ekonomiczną, która umożliwia im łatwiejsze rozpoznanie, czy ich zachowanie stanowi naruszenie prawa konkurencji, powodując określone skutki na rynku. W ocenie Prezesa UOKiK(...) S.A.musiała wiedzieć, iż działania zakwestionowane w niniejszej decyzji powinny zostać uznane za naruszenie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy. Zawarte porozumienie ewi­dentnie miało na celu wyeliminowanie konkurowania ceną przy sprzedaży produktów(...), objętych niniejszą decyzją i cel ten udało się zrealizować. W ocenie Prezesa UOKiK surowy wymiar kary dla powódki uzasadniony jest faktem, że jej działanie było umyślne i podjęte z pełną premedytacją. Przy wymierzaniu kary pieniężnej Prezes Urzędu wziął pod uwagę w szcze­gólności naturę i rzeczywisty wpływ na rynek przedmiotowej praktyki, a także realną zdolność ekonomiczną(...) SA. Prezes UOKiK wymierzając karę do okoliczności obciążających, czyli powodu­jących zwiększenie kwoty kary, zaliczył m.in.: stosowanie lub groźbę zastosowania środków odwetowych w stosunku do innych przedsiębiorców w celu narzucenia określonego zachowania, rolę inicjatora antykonkurencyjnego porozumienia oraz umyślność działania. Natomiast do okoliczności łagodzących: aktywną współpracę z Prezesem UOKiK w trakcie toczącego się postępowania, w tym dostarczanie dokumentów istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy, brak wcześniejszego karania za naruszenie przepisów ustawy antymonopolowej. Prezes UOKiK nałożył na(...) Sp. z o.o.karę pieniężną w wysokości 32.646.180 zł., za naruszenie zakazu określonego w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów. Na podstawie przekazanych przez spółkę informacji, Prezes UOKiK ustalił, że przychody(...) Sp. z o.o.ogółem w 2005 r. wyniosły zł.N.­żona kara pieniężna stanowi ok. % uzyskanego przychodu i 30 % maksymalnej kary jaką Prezes Urzędu mógłby nałożyć na tę spółkę, zgodnie z art. 101 ust. 1 pkt 1 ustawy. Prezes UOKiK w oceniając stopień zawinienia(...) Sp. z o.o.stwierdził, iż(...) Sp. z o.o.działa na dużą skalę (świadczą o tym uzyskiwane przycho­dy) jak również działa na rynku od co najmniej kilku lat (dysponuje zatem odpowied­nim doświadczeniem) i powinna przewidzieć, że podejmowane działania będą uzna­ne przez Prezesa UOKiK za praktykę ograniczającą konkurencję. Prezes UOKiK wziął zatem pod uwagę fakt, że duże przedsiębiorstwa lub działające w ramach grup kapitałowych posiadać powinny odpowiednią wiedzę prawniczą i ekonomiczną, która umożliwia im łatwiejsze rozpoznanie, czy ich zachowanie stanowi naruszenie prawa konkurencji, powodując określone skutki na rynku. W ocenie Prezesa UOKiK(...) Sp. z o.o.musiała wiedzieć, iż działania zakwestionowane w niniejszej decyzji powinny zostać uznane za naruszenie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustaw. Zawarte porozumie­nie ewidentnie miało na celu wyeliminowanie konkurowania ceną przy sprzedaży produktów(...) SA, objętych niniejszą decyzją i cel ten udało się zrealizować. Prezes UOKiK wymierzając karę do okoliczności obciążających, czyli powodu­jących zwiększenie kwoty kary, zaliczył m.in. fakt aktywnego i umyślnego uczestnic­twa(...) Sp. z o.o.w zawartym porozumieniu z(...) SA. Jak wynika z akt sprawy ww. spółka zaakceptowała stworzony przez(...) S.A.program stabilizacyjny i stosowała się do jego warunków. Ponadto obok producenta była beneficjentem przedmiotowego porozumienia, nie musząc bowiem konkurować z innymi sieciami(...), utrzymywała, wysokie, sugerowane ceny, co z kolei pozwalało jej zachować wysoką marżę ze sprzedaży produktów(...) S.A.. Natomiast do okoliczności łagodzących Prezes UOKiK zaliczył: aktywną współpracę z Prezesem UOKiK w trakcie toczącego się postępowania, w tym dostar­czanie dokumentów istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy, brak wcześniejszego kara­nia za naruszenie przepisów ustawy antymonopolowej. Prezes UOKiK nałożył na(...) Sp. z o.o.karę pieniężną w wyso­kości 16.930.275 zł., za naruszenie zakazu określonego w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów. Na podstawie przekazanych przez spółkę informacji, Prezes UOKiK ustalił, że przychody(...) Sp. z o.o.ogółem w 2005 r. wyniosły zł. Nałożona kara pieniężna stanowi ok. % uzyskanego przychodu i 30 % maksymal­nej kary jaką Prezes Urzędu mógłby nałożyć na tę spółkę, zgodnie z art. 101 ust. 1 pkt 1 ustawy. Prezes UOKiK w oceniając stopień zawinienia(...) Sp. z o.o.. stwierdził, iż(...) Sp. z o.o.działa na dużą skalę (świadczą o tym uzy­skiwane przychody) jak również działa na rynku od co najmniej kilku lat (dysponuje zatem odpowiednim doświadczeniem) i powinna przewidzieć, że podejmowane dzia­łania będą uznane przez Prezesa UOKiK za praktykę ograniczającą konkurencję. Prezes UOKiK wziął zatem pod uwagę fakt, że duże przedsiębiorstwa lub działające w ramach grup kapitałowych posiadać powinny odpowiednią wiedzę prawniczą i ekonomiczną, która umożliwia im łatwiejsze rozpoznanie, czy ich zachowanie stano­wi naruszenie prawa konkurencji, powodując określone skutki na rynku. W ocenie Prezesa UOKiK(...) Sp. z o.o.musiała wiedzieć, iż działania zakwestio­nowane w niniejszej decyzji powinny zostać uznane za naruszenie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustaw. Zawarte porozumienie ewidentnie miało na celu wyeliminowanie konkurowa­nia ceną przy sprzedaży produktów(...) SA, objętych niniejszą decyzją i cel ten udało się zrealizować. Prezes UOKiK wymierzając karę do okoliczności obciążających, czyli powodu­jących zwiększenie kwoty kary, zaliczył m.in. fakt aktywnego i umyślnego uczestnic­twa(...) Sp. z o.o.w zawartym porozumieniu z(...) SA. Jak wynika z akt sprawy ww. spółka zaakceptowała stworzony przez(...) S.A.program stabiliza­cyjny i stosowała się do jego warunków. Ponadto obok producenta była beneficjentem przedmiotowego porozumienia, nie musząc bowiem konkurować z innymi sie­ciami(...), utrzymywała, wysokie, sugerowane ceny, co z kolei pozwalało jej zacho­wać wysoką marżę ze sprzedaży produktów(...) SA. Natomiast do okoliczności łagodzących Prezes UOKiK zaliczył: aktywną współpracę z Prezesem UOKiK w trakcie toczącego się postępowania, w tym dostar­czanie dokumentów istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy, brak wcześniejszego kara­nia za naruszenie przepisów ustawy antymonopolowej. Prezes UOKiK nałożył na(...) Sp. z o.o.karę pieniężną w wysokości 4.644.440 zł., za naruszenie zakazu określonego w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów. Na podstawie przekazanych przez spółkę informacji, Prezes UOKiK ustalił, że przychody(...) Sp. z o.o.ogółem w 2005 r. wyniosły zł. Nałożona kara pieniężna stanowi ok. % uzyskanego przychodu i 30 % maksymalnej kary jaką Prezes Urzędu mógłby nałożyć na tę spółkę, zgodnie z art. 101 ust. 1 pkt 1 ustawy. Prezes UOKiK w oceniając stopień zawinienia(...) Sp. z o.o.stwierdził, iż(...) Sp. z o.o.działa na dużą skalę (świadczą o tym uzyskiwane przychody) jak również działa na rynku od co najmniej kilku lat (dysponuje zatem odpowiednim doświadczeniem) i powinna przewidzieć, że podej­mowane działania będą uznane przez Prezesa UOKiK za praktykę ograniczającą konkurencję. Prezes UOKiK wziął pod uwagę fakt, że duże przedsiębiorstwa lub działające w ramach grup kapitałowych posiadać powinny odpowiednią wiedzę prawniczą i ekonomiczną, która umożliwia im łatwiejsze rozpoznanie, czy ich zacho­wanie stanowi naruszenie prawa konkurencji, powodując określone skutki na rynku. W ocenie Prezesa UOKiK(...) Sp. z o.o.musiała wiedzieć, iż działania zakwestionowane w niniejszej decyzji powinny zostać uznane za narusze­nie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy. Zawarte porozumienie ewidentnie miało na celu wyeli­minowanie konkurowania ceną przy sprzedaży produktów(...) SA, objętych niniej­szą decyzją i cel ten udało się zrealizować. Prezes UOKiK wymierzając karę do okoliczności obciążających, czyli powodu­jących zwiększenie kwoty kary, zaliczył m.in. fakt aktywnego i umyślnego uczestnic­twa(...) Sp. z o.o.w zawartym porozumieniu z(...) SA. Jak wynika z akt sprawy ww. spółka zaakceptowała stworzony przez(...) S.A.program stabilizacyjny i stosowała się do jego warunków. Ponadto obok producenta była beneficjentem przedmiotowego porozumienia, nie musząc bowiem konkurować z inny­mi sieciami(...), utrzymywała, wysokie, sugerowane ceny, co z kolei pozwalało jej zachować wysoką marżę ze sprzedaży produktów(...) S.A.. Natomiast do okoliczności łagodzących Prezes UOKiK zaliczył: aktywną współpracę z Prezesem UOKiK w trakcie toczącego się postępowania, w tym dostar­czanie dokumentów istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy, brak wcześniejszego kara­nia za naruszenie przepisów ustawy antymonopolowej. Prezes UOKiK nałożył na(...) S.A.karę pieniężną w wysokości 13.992.497 zł., za naruszenie zakazu określonego w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o ochronie konku­rencji i konsumentów. Na podstawie przekazanych przez spółkę informacji, Prezes UOKiK ustalił, że przychody(...) S.A.ogółem w 2005 r. wyniosły zł. Nałożona kara pie­niężna stanowi ok. % uzyskanego przychodu i 30 % maksymalnej kary jaką Pre­zes Urzędu mógłby nałożyć na tę spółkę, zgodnie z art. 101 ust. 1 pkt 1 ustawy. Prezes UOKiK w oceniając stopień zawinienia(...) S.A.stwierdził, iż(...) S.A.działa na dużą skalę (świadczą o tym uzyskiwane przychody) jak również działa na rynku od co najmniej kilku lat (dysponuje zatem odpowiednim doświadczeniem) i powinna przewidzieć, że podejmowane działania będą uznane przez Prezesa UOKiK za praktykę ograniczającą konkurencję. Prezes UOKiK wziął zatem pod uwagę fakt, że duże przedsiębiorstwa lub działające w ramach grup kapitałowych posiadać po­winny odpowiednią wiedzę prawniczą i ekonomiczną, która umożliwia im łatwiejsze rozpoznanie, czy ich zachowanie stanowi naruszenie prawa konkurencji, powodując określone skutki na rynku. W ocenie Prezesa UOKiK(...) S.A.musiała wiedzieć, iż działania zakwestionowane w niniejszej decyzji powinny zostać uznane za narusze­nie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustaw. Zawarte porozumienie ewidentnie miało na celu wyelimi­nowanie konkurowania ceną przy sprzedaży produktów(...) S.A., objętych niniejszą decyzją i cel ten udało się zrealizować. Prezes UOKiK wymierzając karę do okoliczności obciążających, czyli powodu­jących zwiększenie kwoty kary, zaliczył m.in. fakt aktywnego i umyślnego uczestnic­twa(...) S.A.w zawartym porozumieniu z(...) SA. Jak wynika z akt sprawy ww. spółka zaakceptowała stworzony przez(...) S.A.program stabilizacyjny i stosowała się do jego warunków. Ponadto obok producenta była beneficjentem przedmiotowego porozumienia, nie musząc bowiem konkurować z innymi sieciami(...), utrzymywa­ła, wysokie, sugerowane ceny, co z kolei pozwalało jej zachować wysoką marżę ze sprzedaży produktów(...) SA. Natomiast do okoliczności łagodzących Prezes UOKiK zaliczył: aktywną współpracę z Prezesem UOKiK w trakcie toczącego się postępowania, w tym dostar­czanie dokumentów istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy, brak wcześniejszego kara­nia za naruszenie przepisów ustawy antymonopolowej. Prezes UOKiK nałożył na(...) Sp. z o.o.karę pieniężną w wysokości 342.029 zł., za naruszeniezakazuokreślonego w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów. Na podstawie przekazanych przez spółkę informacji, Prezes UOKiK ustalił, że przychody(...) Sp. z o.o.ogółem w 2005 r. wyniosły zł. Nało­żona kara pieniężna stanowi ok. % uzyskanego przychodu i 30 % maksymalnej kary jaką Prezes Urzędu mógłby nałożyć na tę spółkę, zgodnie z art. 101 ust. 1 pkt 1 ustawy. Prezes UOKiK w oceniając stopień zawinienia(...) Sp. z o.o.stwierdził, iż(...) Sp. z o.o.działa na dużą skalę (świadczą o tym uzyskiwane przychody) jak również działa na rynku od co najmniej kilku lat (dysponuje zatem odpowied­nim doświadczeniem) i powinna przewidzieć, że podejmowane działania będą uzna­ne przez Prezesa UOKiK za praktykę ograniczającą konkurencję. Prezes UOKiK wziął zatem pod uwagę fakt, że duże przedsiębiorstwa lub działające w ramach grup kapitałowych posiadać powinny odpowiednią wiedzę prawniczą i ekonomiczną, która umożliwia im łatwiejsze rozpoznanie, czy ich zachowanie stanowi naruszenie prawa konkurencji, powodując określone skutki na rynku. W ocenie Prezesa UOKiK(...) Sp. z o.o.musiała wiedzieć, iż działania zakwestionowane w niniejszej decy­zji powinny zostać uznane za naruszenie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustaw. Zawarte porozu­mienie ewidentnie miało na celu wyeliminowanie konkurowania ceną przy sprzedaży produktów(...) SA, objętych niniejszą decyzją i cel ten udało się zrealizować. Prezes UOKiK wymierzając karę do okoliczności obciążających, czyli powodu­jących zwiększenie kwoty kary, zaliczył m.in. fakt aktywnego i umyślnego uczestnic­twa(...) Sp. z o.o.w zawartym porozumieniu z(...) SA. Jak wynika z akt sprawy ww. spółka zaakceptowała stworzony przez(...) S.A.program stabilizacyjny i stosowała się do jego warunków. Ponadto obok producenta była beneficjentem przedmiotowego porozumienia, nie musząc bowiem konkurować z innymi sieciami(...), utrzymywała, wysokie, sugerowane ceny, co z kolei pozwalało jej zachować wysoką marżę ze sprzedaży produktów(...) SA. Natomiast do okoliczności łagodzących Prezes UOKiK zaliczył: aktywną współpracę z Prezesem UOKiK w trakcie toczącego się postępowania, w tym dostar­czanie dokumentów istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy, brak wcześniejszego kara­nia za naruszenie przepisów ustawy antymonopolowej. Prezes UOKiK nałożył na(...) Budowlana Sp. z o.o.karę pieniężną w wysokości 8.794.242 zł., za naruszenie zakazu określonego w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów. Na podstawie przekazanych przez spółkę informacji, Prezes UOKiK ustalił, że przychody(...) Budowlana Sp. z o.o.ogółem w 2005 r. wynio­sły zł. Nałożona kara pieniężna stanowi ok. % uzyskanego przychodu i 30 % maksymalnej kary jaką Prezes Urzędu mógłby nałożyć na tę spółkę, zgodnie z art. 101 ust. 1 pkt 1 ustawy. Prezes UOKiK w oceniając stopień zawinienia(...)Bu­dowlana Sp. z o.o. stwierdził, iż(...) Budowlana Sp. z o.o.dzia­ła na dużą skalę (świadczą o tym uzyskiwane przychody) jak również działa na rynku od co najmniej kilku lat (dysponuje zatem odpowiednim doświadczeniem) i powinna przewidzieć, że podejmowane działania będą uznane przez Prezesa UOKiK za prak­tykę ograniczającą konkurencję. Prezes UOKiK wziął zatem pod uwagę fakt, że duże przedsiębiorstwa lub działające w ramach grup kapitałowych posiadać powinny od­powiednią wiedzę prawniczą i ekonomiczną, która umożliwia im łatwiejsze rozpozna­nie, czy ich zachowanie stanowi naruszenie prawa konkurencji, powodując określone skutki na rynku. W ocenie Prezesa UOKiK(...) Budowlana Sp. z o.o.musiała wiedzieć, iż działania zakwestionowane w niniejszej decyzji powinny zostać uznane za naruszenie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustaw. Zawarte porozumienie ewi­dentnie miało na celu wyeliminowanie konkurowania ceną przy sprzedaży produktów(...) SA, objętych niniejszą decyzją i cel ten udało się zrealizować. Prezes UOKiK wymierzając karę do okoliczności obciążających, czyli powodu­jących zwiększenie kwoty kary, zaliczył m.in. fakt aktywnego i umyślnego uczestnic­twa(...) Budowlana Sp. z o.o.w zawartym porozumieniu z(...) S.A.. Jak wynika z akt sprawy ww. spółka zaakceptowała stworzony przez(...) SAprogram stabilizacyjny i stosowała się do jego warunków. Ponadto obok producenta była beneficjentem przedmiotowego porozumienia, nie musząc bowiem konkurować z innymi sieciami(...), utrzymywała, wysokie, sugerowane ceny, co z kolei pozwalało jej zachować wysoką marżę ze sprzedaży produktów(...) SA. Natomiast do okoliczności łagodzących Prezes UOKiK zaliczył: aktywną współpracę z Prezesem UOKiK w trakcie toczącego się postępowania, w tym dostar­czanie dokumentów istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy, brak wcześniejszego karania za naruszenie przepisów ustawy antymonopolowej. Prezes UOKiK nałożył na(...) Sp. z o.o.karę pieniężną w wy­sokości 50.000 zł. Stosownie do przekazanych przez spółkę informacji, jej przychody ogółem w 2005 r. wyniosły zł. Nałożona kara pieniężna stanowi ok. % uzyskanego przychodu i 0,04% maksymalnej kary jaką Prezes Urzędu mógłby nałożyć na tę spółkę zgodnie z art. 101 ust. 1 pkt 1 ustawy. Przy nakładaniu kary na(...) Sp. z o.o.organ antymonopolowy wziął pod uwagę fakt, iż spółka ta złożyła na podstawie art. 103a ustawyo ochronie konkurencji i konsumen­tów wnioseko odstąpienie od wymierzenia lub o obniżenie kary pieniężnej. Prezes UOKiK wziął pod uwagę, że(...) Sp. z o.o.uczestniczy­ła w antykonkurencyjnym porozumieniu, polegającym na ustalaniu cen odsprzedaży określonych produktów(...). Jak wynika z oświadczenia spół­ki, z dniem 4 lutego 2005 r. zaczęła ona stosować ceny sugerowane przez wskaza­nego producenta. Pomimo, iż w późniejszym okresie nastąpiły fluktuacje cenowe pomiędzy poszczególnymi marketami należącymi do sieci, aktywny udział tego przedsiębiorcy w porozumieniu nie budził wątpliwości organu antymonopolowego. Prezes UOKiK na podstawie złożonych przez(...)wyjaśnień przyjął, że zaprzestała ona udziału w porozumieniu najpóźniej z dniem 26 września 2005 r. Wskazał, iż w toku prowadzonego postępowania spółka dostarczyła Prezesowi Urzędu szereg dokumentów, które przyczyniły się do wyjaśnienia stanu faktycznego sprawy. W szczególności oświadczenia pracowników spółki, zawierające opis okoliczności zawarcia porozumienia, zostały potraktowane jako dowody ułatwiające wydanie de­cyzji w przedmiotowej sprawie. Prezes UOKiK wskazał także, iż(...) Sp. z o. o.współpracowała aktywnie z Prezesem Urzędu w trakcie toczącego się po­stępowania, dostarczając niezwłocznie wszelkich żądanych informacji. Organ an­tymonopolowy postanowił nałożyć zatem na(...) Sp. z o.o.karę jedy- nie w symbolicznym wymiarze. Zadecydowała o tym w dużej mierze współpraca(...)Sp. z o.o. w trakcie postępowania i dowody dostarczone przez ten podmiot. Prezes UOKiK podniósł, iż w/w kary powinny mieć charakter zarówno represyj­ny, jak i prewencyjny. Nałożone kary pieniężne powinny przyczynić się do zapewnie­nia trwałego zaprzestania w przyszłości naruszania reguł konkurencji. Aby skutecznie zapobiegać próbom pojawienia się w przyszłości takich niekorzystnych zjawisk, mu­szą być ostrzeżeniem odczuwalnym. Przy wymierzaniu kar pieniężnych Prezes Urzędu wziął pod uwagę w szczegól­ności naturę i rzeczywisty wpływ na rynek przedmiotowej praktyki, a także realną zdolność ekonomiczną stron porozumienia. Podkreślił, że stwierdzona niniejszą de­cyzją praktyka ograniczająca konkurencję wywarła wpływ praktycznie na całe teryto­rium Polski. W zmowę zaangażowane były bowiem największe sieci sklepów wielko-powierzchniowych, dysponujące obiektami handlowymi w różnych regionach Polski. Na ocenę stopnia uciążliwości porozumienia, w ocenie Prezesa UOKiK, wpływa także jego długotrwałość - stwierdzona praktyka stosowana była przez ponad półtora roku i trwa nadal. Strony nie zaniechały jej stosowania mimo wszczętego w tej spra­wie postępowania antymonopolowego. Wymierzając kary Prezes UOKiK wziął pod uwagę, że celem przedmiotowego porozumienia było ograniczenie konkurencji na rynku sprzedaży i bezpośrednio ne­gatywnymi skutkami jego zawarcia dotknięci zostali konsumenci. Prezes UOKiK przy wymierzaniu kar uwzględnił okoliczność, iż praktyka godzi w interes szerokiego kręgu konsumentów (nabywców farb i lakierów(...) SA), a indywidualne dochodzenie przez nich roszczeń na drodze cywilnoprawnej może być wysoce uciążliwe. Dlatego też wziął pod uwagę, iż ze względu na rozproszenie podmiotów dotkniętych tą prak­tyką, nie będą one prawdopodobnie dochodzić swoich roszczeń wobec uczestników porozumienia przed sądami powszechnymi. Odwołania od tej decyzji wniosły: - (...) S.A.z siedzibą weW.(obecnie(...)S.A. wC.) (...) Sp. z o.o.z siedzibą wW., (...) Sp. z o.o.z siedzibą wW., (...) Sp. z o.o.z siedzibą wW., (...) S.A.z siedzibą wK., (...) Sp. z o.o.z siedzibą weW.oraz (...) Sp. z o.o.z siedzibą wP.. (...) S.A.weW.(obecnie(...) S.A.wC.) zarzuciła w/w decyzji: a naruszenie art. 5 ust. 1 ustawy poprzez błędne ustalenie, że powódka,(...) Sp. z o.o.,(...) Sp. z o.o.,(...) Sp. z o.o.wW.,(...) Sp. z o.o.,(...) S.A.m(...) Sp. z o.o.oraz(...) Sp. z o.o.zawarły porozumienie ograniczające konkurencję na krajowym rynku hurtowego obrotu farbami i lakierami polegające na ustaleniu cen odsprzedażyproduktów A. (...)biała,A.(...)10L biała,C.10L biała,A.(...)3L kolor,A.W 5L kolor,E.1L biała,D.3L kolor,D. (...)kolor,D.(...)5L połysk. b Naruszenie art. 10 ust. 3 ustawy poprzez błędne ustalenie, że na powódce spoczywał ciężar udowodnienia zaprzestania naruszenia art. 5 ustawy w sytuacji, w której według powódki nie doszło do zawarcia antykonkurencyj- nego porozumienia w rozumieniu art. 5 ustawy; c Naruszenieart. 7 kpapoprzez naruszenie przez Prezesa UOKiK zasady prawdy obiektywnej orazart. 77 kpapoprzez niedostateczne wyjaśnienie stanu faktycznego sprawy; d Naruszenieart. 81 kpapoprzez dokonanie przez Prezesa UOKiK rozstrzy­- gnięcia merytorycznego w oparciu o okoliczności faktyczne ustalone na podstawie materiału dowodowego, co do którego powódka nie mogła się wypowiedzieć; e Naruszenie art. 101 ust. 2 pkt 1 ustwy poprzez błędne przyjęcie, że zacho­- wanie powódki uzasadnia nałożenie na nią kary pieniężnej; f Naruszenie art. 104 ustawy (z ostrożności procesowej) poprzez nałożeniekary pieniężnej, której wysokość jest rażąco nieadekwatna w stosunku do okresu, stopnia oraz okoliczności zarzucanego naruszenia przepisów ustawy, zwłaszcza mając na uwadze, że nie ma żadnych dowodów na oko­liczność, że naruszenie konkurencji trwało przez okres 18 miesięcy; g) Naruszenie art. 103a ust. 2 ustawy poprzez błędne uznanie, że(...) Sp. z o.o.spełniła przesłanki uzasadniające obniżenie kary pienięż­nej nakładanej przez Prezesa UOKiK; h) Naruszenie art. 103a ust. 3 poprzez błędne jego zastosowanie wynikające z przyjęcia, że(...) Sp. z o.o.spełnia przesłanki określone w art. 103a ust. 2 ustawy. W w/w odwołaniu powódka wniosła o: 1. uwzględnienie odwołania i zmianę w całości decyzji poprzez stwierdzenie, że po­ wódka nie dopuściła się praktyki ograniczającej konkurencję naruszającej zakaz, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, i że wobec powyższego, nie istnieją prze­słanki uzasadniające nałożenie na powódkę kary pieniężnej - oraz w związku z powyższym, o zmianę zaskarżonej decyzji w zakresie wymierze­-nia kary pieniężnej poprzez odstąpienie od jej wymierzenia, ewentualnie, w przypadku nieuwzględnienia powyższego, z ostrożności procesowej: - o obniżenie kary pieniężnej nałożonej na powódkę; 2 zasądzenie od Prezesa UOKiK na rzecz powódki kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa prawnego powódki, według norm przepisanych. 3 ograniczenie, na podstawieart. 47933§ 3 kpcpozostałym stronom prawa wglądu do materiału dowodowego zawartego w fakturach przedstawionych w dowodzie 1, informacje w pkt l.5 uzasadnienia odwołania oraz dowód 2, informacje w pkt l.7 uza­ sadnienia odwołania, dowód 4, informacje w pkt 1.11, dowód 8, dowód 11, informacje w pkt VI.3 uzasadnienia odwołania. (...)zoo wW.w/w decyzji zarzuciła: A. W zakresie przyjęcia, że w sprawie miało miejsce „porozumienie" w rozumieniu art. 5 ust. 1 w zw. z art. 4 pkt 4 ustawy: 1. Naruszenieart. 7 i 77 kpaiart. 233 § 1 kpcpoprzez bezpodstawne przyjęcie, że: 1.1 powódka była stroną porozumienia horyzontalnego, 1.2 w sprawie miało miejsce porozumienie powoda z(...), 1.3 działanie powoda mogło mieć antykonkurencyjny cel. 2. Naruszenie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy poprzez jego błędną subsumcję do stanu fatycznego sprawy. B. W zakresie pominięcia, że w sprawie zaistniało działanie jednostronne mogą­ ce zostać zakwalifikowane jako nadużycie pozycji dominującej z art. 8 ust. 1 i ust. 2 ustawy: 1. Naruszenieart. 7 i 77kpca iart. 233 § 1 kpcprzez brak wszechstron­- nego rozważenia materiału dowodowego oraz dowolności w zakresie: 1.1 ustalenia rynku geograficznego, 1.2 ustalenia rynku produktowego 2. Naruszenie art. 8 ust. 1 i ust. 2 ustawy poprzez jego niezastosowanie do stanu faktycznego sprawy pomimo istnienia przesłanek nakazują­cych Prezesowi UOKiK rozważenie okoliczności pod kątem ewentual­nego naruszenia art. 8 ust. 1 i ust. 2 ustawy; Ponadto z ostrożności procesowej, powódka zaskarżonej decyzji zarzuciła: C. Naruszenie przepisu art. 10 ust. 1 i 2 w związku z art. 11 ust. 1 ustawy po- przez niestwierdzenie zaniechania stosowania praktyki ograniczającej konku­- rencję; D. W zakresie wymiaru kary nałożonej na powódkę 1. Naruszenieart. 77 § 1 kpa,art. 107 § 3 kpaorazart. 233 § 1 kpcpole­ gające na przyjęciu, mimo braku podstaw, iż: 1.1 powódka w sposób zawiniony i celowy naruszyła art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, 1.2 działania powódki poważnie zagroziły interesowi publicznoprawne­- mu, 1.3 powódka stosowała antykonkurencyjną praktykę w sposób długo­- trwały, oraz, że 1.4 powódka czerpała z faktu podwyżki cen detalicznych produktów ob­- jętych listą(...)znaczne korzyści. 2. Naruszenie art. 101 ust. 1 pkt 1 ustawy w zw. z art. 104 ustawy poprzez ich niewłaściwe zastosowanie polegające na wybiórczym posłużeniu się przesłankami mającymi wpływ na wymiar kary i pominięcie: 2.1 kryterium biernego udziału w naruszeniu, 2.2 kryterium wartości sprzedaży dóbr mających związek z narusze­niem przepisów. W odwołaniu powódka wniosła o: 1. uchylenie wobec powoda pkt 15 pkt V przedmiotowej decyzji, lub ewentualnie o: - zmianę pkt l decyzji i stwierdzenie, że w sprawie nie miał miejsca praktyka ograni­ czająca konkurencję polegająca na zawarciu przez powoda porozumienia na krajo­- wym rynku hurtowego obrotu farbami i lakierami, polegającego na ustalaniu cen od­ sprzedaży następujących produktów:A.10L biała,A.(...)10L biała,C.10L biała,A.(...)3L kolor,A.W 5L kolor,E.1L biała,D. (...)kolor,D. (...)kolor,D.(...)5L połysk oraz uchylenie pkt V decyzji, lub ewentualnie o: - zmianę pkt l decyzji i stwierdzenie zaniechania stosowania praktyki opisanej w tym punkcie oraz uchylenie pkt V decyzji lub zmianę pkt V decyzji poprzez zmniejszenie wymiaru kary nałożonej na powoda, lub ewentualnie o: - zmianę pkt V decyzji poprzez zmniejszenie wymiaru kary nałożonej na powoda, 2 zasądzenie na rzecz powódki kosztów procesu według norm przepisanych, 3 przeprowadzenie dowodów powołanych w treści niniejszego odwołania na okolicz­- ności przytoczone w treści uzasadnienia zarzutów odwołania, 4 ograniczenie pozostałym stronom niniejszego postępowania - za wyjątkiem po­ zwanego - prawa wglądu do materiału dowodowego w zakresie wskazanym w we wniosku o ograniczenie prawa wglądu do materiału dowodowego. (...) Sp. z o.o.wW.w/w decyzji zarzuciła: 1 Niewyjaśnienie wszystkich okoliczności faktycznych istotnych dla rozstrzy­- gnięcia sprawy, a mianowicie cen sprzedaży powoda w przypadku produktów będących przedmiotem decyzji w okresie od 17 czerwca 2005r. do 18 wrze­- śnia 2006r. 2 Niewłaściwe ustalenie faktów istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy, a mianowi­- cie uznanie, ze(...) S.A.posiada 30% udział w ogól­ nopolskim rynku hurtowym farb i lakierów. 3 Niewłaściwą wykładnię art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, w wyniku której nastąpiłouznanie za niedozwoloną praktykę korzystanie przez powoda ze specjalnej promocji w zakresie odsprzedaży przez niego produktów:A.10L biała,A. (...)10L biała,C.10L biała,A. (...)3L kolor,A.W 5L kolor,E.1L biała,D. (...)kolor,D. (...)kolor,D.(...)5L połysk; 4 Niezastosowanie § 5 ust. 1 oraz § 8 pkt 1 rozporządzenia Rady ministrów z dnia 13 sierpnia 2002r. w sprawie wyłączenia określonych porozumień werty­- kalnych spod zakazu porozumień ograniczających konkurencję; 5 Niewłaściwe zastosowanie przepisów prawa materialnego dotyczących nakła­- dania kary, tj. art. 101 ust. 1 i 104 ustawy poprzez dowolność w ustaleniu wy­- sokości kary; W w/w odwołaniu powódka wniosła o: 1 uchylenie w stosunku do powódki w całości pkt l decyzji; 2 uchylenie w całości pkt III decyzji; II. W przypadku nieuwzględnienia w/w wniosków powódka wniosła o: 1 zmianę pkt l decyzji poprzez uznanie zawarcia przez powódkę porozumie­ nia na krajowym rynku hurtowego obrotu farbami i lakierami, polegającego na ustaleniu cen odsprzedażyproduktów A. (...)biała,A.(...)10L biała,C.10L biała,A.(...)3L kolor,A.W 5L kolor,E.1L biała,D. (...)kolor,D. (...)kolor,D.(...)5L połysk, za praktyki ograniczające konkurencję i stwierdzenie zaprzestania przez powódkę stosowania tej praktyki w dniu 30 maja 2005r. zgodnie z art. 10 ust. 2 ustawy; 2 zmianę pkt III decyzji poprzez obniżenie wysokości kary pieniężnej i wymie­- rzenie jej w jak najniższej wysokości. III W przypadku nieuwzględnienia wniosków zawartych w pkt 1.1 i 11.1 powódka wniosła o zmianę pkt III decyzji poprzez obniżenie wysokości kary pieniężnej i wy­ mierzenie jej w jak najniższej wysokości. IV wniosła o zasądzenie na jej rzecz kosztów procesu według norm przepisanych. (...) Sp. z o.o.wW.w/w decyzji zarzuciła: 1. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia polegający na ustaleniu, że pomiędzy powódką a(...) SA,(...)(...)Sp. z o.o.,(...) Sp. z o.o.,(...) Sp. z o.o.,(...) SA,(...) Sp. z o.o.,(...) Sp. z o.o.doszło do zawarcia porozumienia na krajowym rynku hurtowego ob­rotu farbami i lakierami, polegającego na ustaleniu cen odsprzedaży następu­jących produktów:A.10L biała,A. (...)10L biała,C.10L biała,A.(...)3L kolor,A. (...)5L kolor,E.1L biała,D. (...)kolor,D. (...)kolor,D.(...)5L połysk; 2 naruszenie prawa materialnego, w szczególności przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy w związku z art. 4 pkt 4 ustawy, poprzez błędną wykładnię tego prze­pisu polegającą na uznaniu, że do zawarcia porozumienia mogło dojść rów­nież w wypadku stosowania przez(...) S.A.groźby za­przestania dostaw czyli pomimo ustalonego braku dobrowolności uczestnictwa w porozumieniu, 3 obrazę przepisu art. 49 ustawy orazart. 6 i 7 kpaw związku z art. 80 ustawy, polegającą na nie podjęciu przez Prezesa UOKiK wszelkich działań niezbęd­nych do dokładnego wyjaśnienia i ustalenia stanu faktycznego, w szczególno­ści nie przeprowadzenie dowodu z opinii biegłych na okoliczność zdefiniowa­nia na potrzeby postępowania pojęć „rynku produktowego" i „rynku geogra­ficznego" oraz ustalenia „braku możliwości ewentualnego wpływu porozumie­nia na „rynek europejski", Z ostrożności procesowej powódka zaskarżonej decyzji zarzuciła: 4. naruszenie prawa materialnego polegającego na błędnej wykładni przepisu art. 101 ust. 1 pkt 1 ustawy, sprowadzającej się do orzeczenia kary zbyt surowej, 5. naruszenie prawa materialnego polegające na błędnej wykładni przepisu art. 104 ustawy, sprowadzającej się do orzeczenia kary nie uwzględniającej stopnia naruszenia przepisów ustawy i orzeczenia kary z naruszeniem zasady sprawiedliwości. W w/w odwołaniu powódka wniosła o: - uchylenie zaskarżonej decyzji w części poprzez uchylenie pkt l zaskarżonej decyzji w części dotyczącej powódki oraz uchylenie punktu IV zaskarżonej decyzji, Ewentualnie w przypadku nieuwzględnienia wniosków zawartych w pkt 1 powódka wniosła o: zmianę zaskarżonej decyzji w części obejmującej jej pkt IV poprzez niemszenie wysokości wymierzonej powódce kary. Ponadto powódka wniosła o: - zasądzenie od pozwanego na rzecz powódki kosztów procesu według norm przypi­sanych. (...) S.A.wW.w/w decyzji zarzuciła: 1. Naruszenie przepisów prawa materialnego wskutek błędnej wykładni i nie­ właściwego zastosowania przepisów: a art. 4 pkt 8 ustawy przez wadliwe określenie rynku relewantnego, b art. 5 ust. 1 pkt w związku z art. 11 ust. 1 ustawy przez przyjęcie, że powódka zawarła zakazaną praktykę ograniczającą konkurencję, opi­- saną w pkt l sentencji zaskarżonej decyzji, c art. 101 ust. 1 pkt 1 ustawy poprzez przyjęcie, iż zachodzą przesłanki do nałożenia kary pieniężnej oraz nałożenie kary w wysokości 13.992.497 zł bez uwzględnienia okoliczności łagodzących; 2. Naruszenie przepisów postępowania poprzez: a niewyjaśnienie wszelkich niezbędnych okoliczności sprawy oraz błędną interpretację stanu faktycznego i oparcie decyzji na dowodach budzących poważne wątpliwości co do ich wiarygodności (art. 7 i 77 § 1 kpa); b przyjęcie jako dowód wyjaśnień składanych przez strony, tj.(...) Sp. z o.o.i (...) S.A.bez wskazania, z jakich powodów wyjaśnienia innych uczestników postępowania uznano za niewiarygodne (art. 107 kpa); c nieobjęci postępowaniem wszystkich stron domniemanego porozumienia (art. 28 kpa). W w/w odwołaniu powódka wniosła o: I. zmianę zaskarżonej decyzji w całości poprze niestwierdzenie stosowania za- rzucanej praktyki lub - z ostrożności procesowej: II uchylenie zaskarżonej decyzji w całości lub uchylenie zaskarżonej decyzji w części dotyczącej kary pieniężnej nałożonej na powoda względnie o znaczącym jej obniżeniu ze względu na mały stopień zawinienia oraz możliwości finansowe powódki, III wydanie, stosownie doart. 47933§ 3 kpc, postanowienia ograniczającego po­ zostałym stronom prawo wglądu do materiału dowodowego załączonego przez stronę do akt sprawy w toku postępowania sądowego, w postaci zesta­- wienia marży handlowej powódki za okres od stycznia 2004r. do sierpnia 2006r., albowiem udostępnienie tego materiału groziłoby ujawnieniem tajem­- nicy przedsiębiorstwa powódki, IV. zwrot kosztów sądowych oraz zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego przed Sądem OKiK wg norm przepisanych z uwzględnieniem szczególnego stopnia zawiłości przedmiotowej sprawy. (...) Sp. z o.o.w/w decyzji zarzuciła: 1 błąd w ustaleniach faktycznych stanowiących podstawę wydania zaskarżonej decyzji poprzez przyjęcie, iż powódka stosowała praktyki ograniczające kon­ kurencję poprzez zawarcie porozumienia na krajowym rynku hurtowym obrotu farbami i lakierami, polegającego na ustalaniu cen odsprzedaży następujących produktów:A.10L biała,A.(...)10L biała,C.10L biała,A.(...)3L kolor,A. (...)5L kolor,E.1L biała,D. (...)kolor,D.5L kolor,D.(...)5L połysk, a tym samym naruszyła zakaz określony w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy. 2 naruszenie przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy poprzez przyjęcie, że powódka zawarła z(...) S.A.umowy stanowiące praktyki ogra­ niczające konkurencję przez zawarcie porozumienia na krajowym rynku hur­- towym obrotu farbami i lakierami, polegającego na ustaleniu cen odsprzedaży produktów wymienionych w pkt l decyzji, 3 naruszenie przepisu art. 101 ust. 1 pkt 1 w zw. z art. 104 ustawy poprzez na­ łożenie na powódkę kary pieniężnej w wysokości 342.029 zł bez należytego uwzględnienia okresu, stopnia zawinienia oraz okoliczności naruszenia prze­- pisów ustawy i niuwzglednienie okoliczności łagodzących, 4 naruszenieart. 7 kpapoprzez niepodjęcie wszelkich kroków niezbędnych do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego, 5 naruszenie przepisuart. 231 kpcpoprzez przyjęcie domniemania faktycznego, że zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie pozwalał na przyjęcie po­ wyższej tezy, 6 naruszenieart. 233 kpcpoprzez brak wszechstronnego rozważenia materiału dowodowego zebranego w sprawie, W w/w odwołaniu powódka wniosła o: 1.1. uchylenie zaskarżonej decyzji i stwierdzenie, że do jej wydania nie było podstaw, ewentualnie 1.2. zmianę zaskarżonej decyzji w części, tj. w pkt l i VII poprzez stwierdzenie, iż powódka nie stosowała praktyki ograniczającej konkurencję poprzez zawarcie porozumienia na krajowym rynku hurtowym obrotu farbami i lakierami, polega­jącego na ustaleniu cen odsprzedaży następujących produktów:A.10L biała,A.(...)10L biała,C.10L biała,A.3L kolor,A.(...)5L kolor,E.1L biała,D. (...)kolor,D. (...)kolor,D.(...)5L połysk, a tym samym nie naruszyła zakazu określonego w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy i nie nakładanie na powódkę kary pieniężnej, ewentualnie o: I. zmianę zaskarżonej decyzji w części, tj. w punkcie VIII poprzez obniżenie wy- miaru nałożonej na powódkę przez Prezesa UOKiK na podstawie art. 101 ust. 1 pkt 1 ustawy, kary pieniężnej za naruszenie zakazu określonego w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy. II. nałożenie na Prezesa UOKiK kosztów niniejszego postępowania i zasądzenie od Prezesa UOKiK na rzecz powódki kosztów postępowania wraz z kosztami za­- stępstwa procesowego według norm przepisanych. (...) Sp. z o.o.weW.reprezen­towana przez dwóch pełnomocników wniosła odwołania, które omyłkowo zostały za­rejestrowane pod osobnymi numerami wobec czego Sąd zarządził zakreślenie jednej ze spraw zaś odwołaniaSpółki (...) Sp. z o.o.po­traktował jako całość. W/w decyzji powódka zarzuciła: 1 obrazę prawa materialnego - tj. art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy poprzez przyjęcie, że powódka stosowała praktykę ograniczającą konkurencję poprzez zawarcie po­ rozumienia na krajowym rynku hurtowego obrotu farbami i lakierami, polegają­ cego na ustaleniu cen odsprzedaży wyrobów wymienionych w sentencji za­ skarżonej decyzji; 2 obrazę prawa materialnego - tj. art. 4 ust. 8 ustawy - poprzez niewłaściwe zdefiniowanie rynku relewantnego, 3 obrazę prawa procesowego - tj.art. 7 i 77 kpa- poprzez niewyjaśnienie wszystkich istotnych okoliczności faktycznych sprawy, dotyczących w szczególności, udziału powódki w porozumieniu, w tym odnoszących się do poziomu stosowanych przez powódkę cen farb i lakierów objętych postępowaniem antymonopolowym, 4 obrazę prawa procesowego - tj.art. 233 § 1 kpcw zw. z art. 81 ustawy - po­ legające na sprzeczności istotnych ustaleń z treścią zebranego materiału do­wodowego poprzez bezpodstawne przyjęcie, że powódka była uczestnikiem porozumienia antykonkurencyjnego, jak również, że zawarła to porozumienie ze wszystkimi pozostałymi stronami postępowania antymonopolowego, 5 naruszenie przepisów postępowania - tj.art. 10 § 1 oraz 109 § 1 kpa- po­ przez doręczenie powódce jedynie wyciągu z decyzji, 6 naruszenie przepisów postępowaniaart. 107 § 1 kpa- poprzez doręczenie powódce „załącznika do decyzji" stanowiącego jedynie niepodpisany przez ni­ kogo wydruk komputerowy, 7 naruszenie przepisów postępowania -art. 233 § 1 kpcw związku z art. 81 ustawy - poprzez oddalenie wniosku dowodowego powódki z 4 sierpnia 2006r. o dopuszczenie dowodu z zeznań świadkaJ. Ł., 8 naruszenie przepisów postępowania - tj.art. 258 kpcw związku z art. 81 ustawy - poprzez zastąpienie dowodów z zeznań świadków ich oświadcze­- niami pisemnymi załączonymi do akt sprawy, 9 obrazę art. 101 ust. 1 pkt 1 ustawy poprzez orzeczenie kary pieniężnej pomi­- mo niestosowania przez powódkę praktyki ograniczającej konkurencję. W w/w odwołaniu powódka wniosła o: 1 zmianę pkt 1 zaskarżonej decyzji poprzez niestwierdzenie stosowania przez po­ wódkę praktyki ograniczającej konkurencję, 2 uchylenie pkt VII zaskarżonej decyzji, 3 zasadzenie od pozwanego na rzecz powódki kosztów procesu - z uwzglenieniem kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Ponadto, na wypadek nieuwzględnienia powyższych wniosków, z ostrożności procesowej powódka: I. zarzuciła: 1.obrazę art. 9 ustawy na skutek orzeczenia na podstawie wskazanego przepisu mimo zaniechania przez powódkę praktyki antykonkurencyjnej, 2. obrazę art. 101 ust. 1 pkt 1 i art. 104 ustawy- poprzez orzeczenie kary pienięż­nej niewspółmiernej do stopnia naruszenia przez powódkę interesu publicznego, II. i wzwiazku z tym wniosła o: 1. zmianę pkt 1 zaskarżonej decyzji poprzez stwierdzenie zaniechania stosowania przez powódkę praktyki ograniczającej konkurencję: - w odniesieniu doA.10L biała -z dniem 11 kwietnia 2005r., w odniesieniu doA.(...)10L biała - z dniem 16 maja 2005r. w odniesieniu doC.10L biała - z dniem 16 maja 2005r, w odniesieniu doD.(...)5L - z dniem 13 września 2005r. w odniesieniu doD.3L kolor iD.5L kolor - z końcem lipca 2005r. w odniesieniu doP.10L biał - z dniem 16 maja2005r., 2 uchylenie pkt VII zaskarżonej decyzji bądź jego zmianę poprzez ustalenie kary pieniężnej odpowiednio do stopnia naruszenia interesu publicznego działaniami powódki, okresu stosowania praktyki i korzyści uzyskanych przez nią z tytułu sto­- sowania praktyki, 3 zasądzenie od pozwanego na rzecz powódki kosztów procesu - z uwzględnie­- niem kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. W „drugim" odwołaniu(...) Sp. z o.o.w/w decyzji zarzuciła: 1 naruszenieart. 39 kpaw zw. zart. 40 § 2, art. 7 kpa,art. 9 kpaiart. 10 § 1 kpaw związku z art. 80 ustawy, które mogło mieć wpływ na wynik sprawy, poprzez nie doręczania pełnomocnikowi powódki pism składanych w postępowaniu przez pozostałych jego uczestników, co stanowi rażące naruszenie prawa w rozumieniuart. 156 § 1 pkt 2 kpa. 2 naruszenieart. 77 § 1 kpaw zw. zart. 7 kpaoraz art. 80 ustawy, które mogło mieć wpływ na wynik sprawy, poprzez niewyjaśnienie wszystkich istotnych okoliczności sprawy, a w szczególności: a nieuwzględnienie różnic pomiędzy asortymentem i pojemnością produktów będących przedmiotem postępowania, a asortymentem i pojemnością produk­- tów znajdujących się w ofercie powódki, b zaniechania ustalenia udziału(...) S.A.w wyznaczonym w postępowaniu rynku właściwym, a w konsekwencji siły rynkowej tego uczestnika postępowania, c zaniechanie ustalenia rynku właściwego dla powódki i wpływu braku rynków wspólnych na ocenę skutków udziału w akcji promocyjnej dla konkurencji na rynku; d oparcia decyzji na stwierdzeniu zaistnienia przesłanki ograniczenia konku­- rencji „między sklepami wielkopowierzchniowymi", przy zaniechaniu wyjaśnie­- nia, jakie sklepy zostały uznane przez Prezesa UOKiK za wielkopowierchnio- we. 3. naruszenieart. 233 § 1 kpcw zw. z art. 81 ustawy polegające na sprzeczności istotnych ustaleń organu z treścią zebranego materiału dowodowego, a w szczególności: a bezpodstawne przyjęcie, że powódka zawarła porozumienie antykonkuren- cyjne ze wszystkimi pozostałymi stronami postępowania oraz, że działania powódki nosiły znamiona ustalania cen, a w konsekwencji dowolne ustalenie, że zachowanie powódki miało jakikolwiek wpływ na konkurencje na rynku wła­ ściwym wyznaczonym w sprawie; b bezpodstawne ustalenie, że pomiędzy powódką, miało miejsce zakazane po­ rozumienie dotyczące ustalania cen, nie zaś umowa dotycząca promocji towa-­ rów; 4. naruszenieart. 107 § 3 kpaw zw. z art. 80 ustawy, które mogło mieć wpływ na wynik sprawy, poprzez wskazanie w uzasadnieniu decyzji czynników mają­ cych wpływ na wymiar kary w stosunku do wszystkich uczestników postępo­- wania jedynie w sposób „zbiorczy", bez uwzględnienia okoliczności indywidu­- alnych dotyczących poszczególnych uczestników, a tym samym uniemożliwia­ jący instancyjną kontrolę, czy zachowana została zasada indywidualizacji ka­- ry; a nadto z ostrożności procesowej, naruszenie: 5. art. 101 ust. 1 pkt 1 ustawy w związku zart. 6 kpaiart. 8 kpapoprzez nałoże- nie na powódkę rażąco wygórowanej kary pieniężnej z naruszeniem zasady równości (niedyskryminacji) i proporcjonalności. Powódka zaskarżonej decyzji zarzuciła również: 6. naruszenie art. 5 ust. 1 pkt 1 w związku z art. 4 pkt 8 ustawy poprzez ich błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie, skutkujące uznaniem, że rynkiem właściwym w niniejszej sprawie jest rynek hurtowego obrotu farbami i lakierami, a w konsekwencji, że istnieje „wspólny" rynek właściwy dla powódki i pozostałych uczestników postępowania i że działanie powódki miało na celu lub skutkowało zniekształceniem konkurencji na rynku właściwym; 7. naruszenie art. 103a ust. 2 ustawy poprzez obniżenie kary w stosunku do(...) Sp. z o.o.w sytuacji, gdy nie zachodziły ustawowe przesłanki do jej obniżenia, co stanowi rażące naruszenie prawa w rozumieniuart. 156 § 1 pkt 2 kpa. W w/w odwołaniu powódka wniosła o: 1. zmianę zaskarżonej decyzji w pkt l poprzez niestwierdzenie stosowania przez powódkę praktyki ograniczającej konkurencję, 2. uchylenie pkt VII zaskarżonej decyzji, ewentualnie o: 3. uchylenie zaskarżonej decyzji i przekazanie sprawy do ponownego rozpozna­ nia Prezesowi UOKiK Na wypadek nieuwzględnienia w/w wniosków powódka wniosła o: 4. zmianę zaskarżonej decyzji w pkt VII poprzez obniżenie kary pieniężnej nało­- żonej na powódkę, Powódka ponadto wniosła o: 5. zasądzenie od pozwanego na rzecz powódki kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych. Sąd na podstawieart.219 kpczarządził połączenie wszystkich spraw toczących się w wyniku wniesienia odwołań od tejże decyzji do łącznego rozpoznania i rozstrzygnięcia. Prezes UOKiK wniósł o oddalenie wszystkich odwołań w całości i zasą­ dzenie kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. (...) Sp. z o.o.wW.wniosła o od­dalenie wszystkich odwołań i zasądzenie na jej rzecz kosztów zastępstwa proceso­wego według norm przepisanych. Sąd ustalił następujący stan faktyczny: (...) S.A.z siedzibą weW.((...)) obecnie(...)S.A. wC.oferuje wyroby dekoracyjne dla budownictwa (dla profesjonalnych podmiotów i indywidualnych użytkowników) oraz wyroby dla przemysłu (przemysł metalowy, motoryzacja, meblarstwo, stolarka budowlana, wyroby do znakowania jezdni, elektroizolacja). Wśród wyrobów dekoracyjnych dla budownictwa(...)specjalizuje się w szczególności w produkcji farb i lakierów dekoracyjnych. Najważniejsze marki tej spółki to:D.,D.,D.iC.. W skład produktówmarki D.wchodzą wyroby emulsyjne do wnętrz, emalie do drewna i metalu, farby elewacyjne, wyroby antykorozyjne oraz wyroby do podłóg. MarkęD.stanowią lakiery do ochrony i dekoracji drewna wewnątrz tj. mebli, boazerii, schodów i parkietów oraz na zewnątrz pomieszczeń. Pod markąD.,(...)produkuje środki do ochrony i dekoracji drewna na zewnątrz pomieszczeń, do malowania altanek, drzwi, okien, elewacji drewnianych i płotów. Natomiast w zakresie markiC.specjalizuje się on w produkcji tradycyjnych farb emulsyjnych i emalii prze­znaczonych do malowania ścian i sufitów wewnątrz pomieszczeń mieszkalnych i uży­teczności publicznej. Przedsiębiorca w 2004r. oceniał, że jego udział w krajowym rynku wyrobów lakierowych wynosi 31%, natomiast na rynku farb dla przemysłu kształtuje się na po­ziomie 32%. (...) Sp. z o.o.z siedzibą wW.-reprezentuje inte­resy(...) Sp. z o.o.z siedzibą wW.i(...)Sp. z o.o. z siedzibą wW., jest umocowana do zawierania w ich imieniu umów o współpracy handlowej z dostawcami towarów na warunkach uzgodnionych przez(...) Sp. z o.o.Spółki (...) Sp. z o.o.i (...) Sp. z o.o.prowadzą na terenie Polski działalność, poprzez utworzone w tym celu sieci handlowe tzw. marketów bu­dowlanych, w zakresie detalicznego handlu artykułami budowlanymi, dekoracyjnymi, wyposażenia wnętrz i ogrodów. Wśród artykułów dekoracyjnych, spółki oferują farby i lakiery(...), w tym tzw. produkty(...).Spółki (...) Sp. z o.o.i (...) Sp. z o.o.posiadają łącznie na terenie całego kraju sieć 25 marketów. (...) Sp. z o.o.z siedzibą wW.- działalność tego podmiotu koncentruje się na hurtowej sprzedaży materiałów budow­lanych dla podmiotów gospodarczych z branży remontowo - budowlanej. Spółka po- siada dwa rodzaje hurtowni:(...)oraz(...)(...). Różnice pomiędzy dwo­ma markami handlowymi(...) Sp. z o.o.((...)i(...)(...)) polegają na sposobie sprzedaży oraz dostępie do oferty.(...)jest hurtownią typu (...).Stosuje ona stałe ceny sprzedaży i zaopatru­je wyłącznie podmioty gospodarcze, na podstawie otrzymanej karty klienta. Wśród artykułów dekoracyjnych(...)oferuje farby i lakiery(...), w tym tzw. produkty(...).(...)(...)natomiast prowadzi sprzedaż na kredyt i negocjuje ceny z klientami. Ponadto podmiot ten zaopatruje wszystkie kategorie klientów hurtowych dokonujących zakupów w związku z realizowanymi inwestycjami. (...) Sp. z o.o.z siedzibą wP.-działa jako centrala zakupowa na rzecz marki(...).(...)jest to marka sklepów należących do Grupy(...), stanowiących sieć supermarketów „dom i ogród". Każdy sklep(...)jest prowadzony przez niezależną spółkę, na podstawie umowy franchisingu. Wśród asortymentu produktów oferowanych przez tę sieć znajdują się farby i lakiery(...), w tym tzw.produkty T. (...). Pozostałe Spółki tj.(...) Spółka z o.o.wW.,(...) Spółka z o.o.wW.,(...) S.A.wK.oraz(...)Spółka zoo wW.prowadzą na terenie Polski działalność w zakresie sprzedaży deta­licznej, poprzez utworzoną w tym celu sieć handlową tzw. marketów budowlanych, artykułów budowlanych, dekoracyjnych, a także elementów wyposażenia wnętrz i ogrodów. Wśród artykułów dekoracyjnych spółki oferują farby i lakiery(...)(...), w tym tzw. produkty(...). Sąd ustalił, że każda z sieci(...)publikuje gazetki reklamowe, w której umieszcza produkty objęte promocją cenową (strony WWW sieci). W gazetkach tych reklamowane były również produkty(...)(gazetki reklamowe: 2375 akt adm., k. 2381 akt adm., k.2387 akt adm., k. 2381 akt adm., k. 2397 akt adm., k.2399 akt adm., k 2403 akt adm., 2405 akt adm., k. 2429 akt adm., k. 2453 akt adm., k. 2457 akt adm., k. 2483 akt adm.,k. 2487 akt adm.). Do końca 2004r. sieci(...)((...)) prowadziły stały monitoring cen konkurentów i tak dopasowywały swoją ofertę cenową, aby była ona lepsza bądź przynajmniej tożsama z ofertą proponowaną przez inną sieć. W związku z konkuren- cją systematycznie spadała marża uzyskiwana przez(...)i Sieci(...)(pismo(...)Sp. z .0.0. z dnia 10 października 2005 r.(k.2310 akt adm.). Sąd ustalił, że(...)planował w 2005r. wprowadzić nowe ceny hurtowe na swoje produkty w związku z niską osiąganą marżą zarówno przez(...)jak i jego kontrahentów (pismo(...)Sp. z .0.0. z dnia 10 października 2005 r., k.2310 akt adm.). Pierwsze informacje o zamierzonych podwyżkach cen zakupu zo­stały przedstawione sieciom(...)na początku grudnia 2004 r. (Informacja handlowa z dnia 1 grudnia 2004 r. dotycząca podwyżki cen wyrobów lakierowych(...)z dniem 1 stycznia 2005 r. k. 2321 akt adm.). Nowy, wspólny dla wszystkich klientów cennik(...)wprowadził z dniem 1 stycznia 2005r. W przypadku braku akceptacji nowych cen(...)miało nie realizować zamówień (Informacja handlowa z dnia 18 stycznia 2005 r. dotycząca podwyżki cen na produkty(...) S.A.(k. 699, 718, 2339, 2641 akt adm.) 18 stycznia 2005 r. (Informacja handlowa z dnia 18 stycznia 2005 r. dotycząca podwyżki cen na produkty(...) S.A.(k. 699, 718, 2339, 2641 akt adm.)(...)poinformował wszystkie centrale zakupów, że: - od 20 stycznia 2005 r. nie będzie realizował dostaw po „starych cenach", w przypadku braku akceptacji nowych cen ze strony marketów, nie będzie realizo­- wał ich zamówień, jej intencją jest „rozwijanie sprzedaży i zwiększenie udziału w rynku przy współpra­- cy ze wszystkimi kontrahentami zainteresowanymi dystrybucją wyrobów produkcji(...) S.A.Ze względu na ochronę wspólnych interesów oraz konieczność równego traktowania Partnerów Handlowych powyższa decyzja jest niezbędna". Sąd ustalił, że odbiorcy produktów(...)zgłaszali sprzeciw zarówno co do zmiany cen jak i sposobu ich wprowadzenia (m. in. e-mail z dnia 18 stycznia 2005 r. wysłany przez p. E.K.do p. A.H.zatytułowany: „(...)" k.697, 2340 akt adm., e-maile z dnia 19 stycznia 2005 r. k. 455 i 517 akt adm. tajemnica przedsiębiorstwa, e-mail z dnia 19 stycznia 2005 r. wysłany przez p.K. W.do p.P. K.i p. A.H.zatytułowany: „stanowisko(...)w sprawie cen" k. 446 akt adm. tajemnica przedsiębiorstwa). Sąd ustalił, że po 20 stycznia(...)nie realizował dostaw produktów do wszystkich partnerów przesyłających zamówienia w cenach sprzed 1 stycznia 2005r. (k. k. 402, 404 akt adm.). (...)jednocześnie z wprowadzeniem nowego cennika skierował do sieci handlo­wych ofertę polegająca na udzieleniu dodatkowego rabatu, tzw. rabatu stabilizacyj­nego, w zamian za stosowanie cen detalicznych dla klientów finalnych na poziomie wskazanym przez(...). Oferta ta dotyczyła premiowania grupy farb i lakierów tzw.(...)(...)(w skład której wchodziły:A.10L biała,A.(...)10L biała,(...)10L biała,C.10L biała,A.(...)3L kolor,A.W 5L kolor,E.1L biała,D. (...)kolor,D. (...)kolor,D.(...)5L połysk), na­leżących do najpopularniejszych wyrobów dekoracyjnych oferowanych przez tego producenta (Oferta handlowa datowana na dzień 3 lutego 2004 r., dotycząca uzupeł­nienia warunków handlowych do Umowy Handlowej na rok 2005, k.415 akt adm. ta­jemnica przedsiębiorstwa, Informacja Handlowa z dnia 28 stycznia 2005 r. zatytuło­wana:(...)oferta promocyjna - rabat stabilizacyjny" k. 1062 akt adm. tajemnica przedsiębiorstwa, List Informacyjny wysłany przez(...)do dys­trybutorów (k. 41 akt adm.) Ceny sugerowane i rabaty promocyjne zaproponowane przez(...) S.A.były następujące: 1 A.10L biała (emulsja), cena sugerowana - 98,00 zł, rabat 10% 2 A.10L biała (emulsja), cena sugerowana - 79,00 zł, rabat 10% 3 P.10L biała (emulsja), cena sugerowana - 57,44 zł, rabat 5% 4 C.10L biała (emulsja), cena sugerowana - 29,90 zł, rabat 15% 5 A.(...)3L kolor (emulsja), cena sugerowana - 45,50 zł, rabat 5% 6 A.(...)5L kolor (emulsja), cena sugerowana - 68,00 zł, rabat 5% 7 E.1L biała (emalia), cena sugerowana -13,50 zł, rabat 5% 8 D. (...)kolor (impregnat), cena sugerowana - 44,50 zł, rabat 5% 9 D. (...)kolor (impregnat), cena sugerowana - 65,50 zł, rabat 5% 10 D.(...)5L połysk (lakier), cena sugerowana -109,00 zł, rabat 5% Program stabilizacyjny miał na celu poprawę zysków osiąganych z ich sprzedaży. Cena finalna miała być co najmniej na poziomie wskazanym przez tego producenta. Dla w/w emulsji, lakierów i impregnatów zostały zaproponowane rabaty promocyjne w wysokości: 5%, 10%, 15%. Nieprzestrzeganie wskazanych cen wiązało się z inter­- wencją(...)(...)w centrali zakupowej określonego marketu oraz „podjęciem działań korygujących w celu powrotu do cen sugerowanych, np.: poprzez wstrzymanie dostaw". Sąd ustalił, że w zamian za wprowadzenie cen sugerowanych przez(...), sieci(...)uzyskiwały tzw. rabat stabilizacyjny. Stosowanie przez którykolwiek z mar­ketów innych cen, aniżeli wskazane przez producenta miało się wiązać się z utratą rabatu stabilizacyjnego przez całą sieć lub odmową dostaw. Ceny sugerowane przez(...)były cenami minimalnymi. Bez przeszkód mogły być zatem podwyższane w celu zwiększenia uzyskiwanej marży (e-mail z dnia 4 lu­tego 2005 r. „(...)2005" k. 457 akt adm. tajemnica przedsiębiorstwa, Porozumienie nr 2 do Umowy Handlowej z dn. 24 stycznia 2005 r. 409 akt adm. tajemnica przedsiębiorstwa). Sąd ustalił, że termin wprowadzenia programu stabilizacji cen, planowany na początek 2005 r., pokrywał się ze zmianą cenników zakupu (w hurcie) naprodukty P.-(...)dla sieci handlowych. Na spotkaniach handlowych, któ­rych przedmiotem były negocjacje warunków handlowych na 2005r. i ustalenia pod­wyżki cen na produkty(...), poruszane były również propozycje wprowadzenia pro­gramu stabilizacji cen (pismo(...) Sp. z o.o.z 10 października 2005 r.(k. 2310 akt adm.) Po dniu 20 stycznia 2005r. tylko niektóre market składały zamówienia według nowego cennika(...). Część z nich wprowadziła już w tym czasie wskazane przez(...)ceny detaliczne. Niektóre sieci(...)wstrzymywały się z akceptacją nowych cen zakupu i warunkowały ich przyjęcie od podniesienia cen na rynku sprzedaży deta­licznej. Nieprzestrzeganie nowych cenników i ustalonych cen odsprzedaży skutkowało wstrzymaniem dostaw ze strony(...)(e-mail z dnia 3 lutego 2005 r. „(...)"). W dniu 2 lutego 2005 r.(...)przesłał do pozostałych Spółek informacje, iż pro­ces ustalania cen sugerowanych, rozpoczęty w dniu 28 stycznia 2005 r., powinien zostać zakończony do dnia 4 lutego 2005 r.(...)w piśmie tym poinformował, że wszyscy partnerzy handlowi(...)są zgodni co do poziomu cen sugerowanych (e-mail z dnia 2 lutego 2005 r. do pozostałych stron, zatytułowany:(...)k. 512, 2342, 2646, akt adm., e-mail z 2 lutego 2005r., k. 2373 akt adm.). Sąd ustalił, że(...)zapewniało swoich kontrahentów, iż wszyscy partnerzy handlowi(...), składają zamówienia w cenach obowiązujących od dnia 1 stycznia 2005 r. wprowadzając jednocześnie rynkowe ceny sugerowane na wskazaną grupę wyrobów(...)(e-mail z dnia 2 lutego 2005 r. „(...)" k. 404 akt adm., e-mail z dnia 3 lutego 2005 r.„RE:(...)" k. 402 akt adm.). Ponadto(...)informował, że „zgodnie z zawartymi porozumieniami proces, podwyższenia cen do poziomu cen sugerowanych, rozpoczęty w piątek ubiegłego tygodnia, powi­nien zostać zakończony w obecny piątek tj. do dnia 4 lutego 2005 r." (e-mail z dnia 2 lutego 2005 r.(...)) oraz, że wszy­scy odbiorcy(...)współpracujący z(...)((...),(...),(...),(...),(...),(...)) „otrzymali informacje o nowych cenach w identycznej formie i w tym samym terminie. Wszystkim odbiorcom(...)zaproponował także identyczne warunki promocyjne na produkty podlegające stabilizacji cen", (e-mail z dnia 3 lutego 2005 r.„RE: ODPOWIEDŹ(...)- aktualna sytuacja z dostawami do sieci" k. 402 akt adm.) Sąd ustalił, że nowe ceny sprzedaży weszły do sklepów (m. in. e-mail z 3 lutego 2005r. k. 411 akt adm. tajemnica przedsiębiorstwa, e-mail z 9 lutego 2005r. k. 510 akt adm. tajemnica przedsiębiorstwa) a przedsięwzięcie zaczęło funkcjonować (e-mail Dyrektora Handlowego(...)do(...) Sp. z o.o., w którym poinformował, iż „pomimo tych wszystkich trudności program ochrony cen wdrożono z wielkim suk­cesem, gdyż w ciągu tygodnia wprowadzono ceny sugerowane do wszystkich sieci(...)a kluczową zasadą programu jest brak promocji gazetowych na wyróżnione pro­dukty(...)(...)poniżej cen sugerowanych (...)." (pismo z dnia 14 lutego 2005 r., k. 2374 akt adm.). Sąd ustalił, iż jedną z zasad działania programu stabilizacji cen rynkowych była gwarancja ze strony(...), że ceny w sieciach(...)będą obowiązywały na tym sa­mym, uzgodnionym poziomie lub też na poziomie wyższym od uzgodnionego. Sieci(...)kontrolowały ceny u konkurencji i informowały(...)o odstępstwach od cen su­gerowanych z żądaniem podjęcia niezbędnych działań w celu przywrócenia stanu zgodnego z ustaleniami (e-mail z 1 lutego 2005r. k. 234, e-mail z dnia 7 czerwca 2005 r.(...)k.392 akt adm. taj. przedsiębiorstwa, e-mail z dnia 4 lutego 2005 r.(...), pismo(...) Sp. z o.o.z dnia 9 sierpnia 2006 r. k.7597 akt adm., e-mail z dnia 4 lutego 2005 r. k. 7606 akt adm., e-mail z dnia 4 lute­go 2005 r. (k. 7608 akt adm., e-mail z dnia 7 lutego 2005 r.k. 7610 akt adm., e-mail z dnia 7 lutego 2005 r.k. 7612 akt adm., e-mail z dnia 7 lutego 2005 r. k. 7614 akt adm., e-mail z dnia 7 lutego 2005 r. k. 7616 akt adm.), e-mail z dnia 11 lutego 2005 r.k. 7620akt adm., e-mail z dnia 7 lutego 2005 r. (k.7624 akt adm.), e-mail z dnia 11 lutego 2005 r., k. 7626 akt adm., e-mail z dnia 11 lutego 2005 r. k. 7628 akt adm., e-mail z dnia 15 marca 2005 r. k. 7676 akt adm., e-maił z dnia 30 marca 2005 r. k. 7636 akt adm., e-mail z dnia 31 marca 2005 r. k. 7638 akt adm., e-maił z dnia 1 kwietnia 2005 r. k. 7646 akt adm., e-mail z dnia 1 kwietnia 2005 r. k. 7685 akt adm., e-mail z dnia 1 kwietnia 2005 r. k. 7640 akt adm., e-mail z dnia 4 kwietnia 2005 r. k. 7648 akt adm., e-mail z dnia 5 kwietnia 2005 r. k. 7657 akt adm., e-mail z dnia 9 ma­ja 2005 r. k. 7659 akt adm., e-mail z dnia 9 maja 2005 r. k. 7661 akt adm., e-mail z dnia 11 maja 2005 r. k. 7663 akt adm.), e-mail z dnia 11 maja 2005 r. k. 7665 akt adm.,e-mail z dnia 11 maja 2005 r. k. 7665 akt adm., e-mail z dnia 16 maja 2005 r. k. 7694 akt adm., e-mail z dnia 9 maja 2005 r. k. 7699 akt adm., e-mail z dnia 7 czerwca 2005 r. k.7667 akt adm., e-mail z dnia 10 czerwca 2005 r. k. 7697 akt adm.). Sąd ustalił, że(...)był mediatorem, który wyjaśniał przyczyny różnicy cen, a także informował strony porozumienia o tym jak szybko ceny kontrahentów powrócą do uzgodnionego poziomu. Sąd ustalił, że(...)nie chcąc dopuścić do zmiany cen przez pozostałych kontrahentów powiadamiał sieci o każdej, nawet niewielkiej, zmia­nie cen u konkurencji (e-mail z dnia 2 lutego 2005 r. „(...)" (k. 512, 2342 akt adm.) Strategicznym założeniem porozumienia był brak promocji gazetowych na wy­różnione produkty(...)poniżej cen sugerowanych (pismo z dnia 14 lutego 2005 r. „Ceny sugerowane(...)" k. 2374 akt adm., pismo(...) Sp. z o.o.z dnia 10 października 2005 r. k. 2316 akt adm.) Pomimo obowiązywania programu stabilizacyjnego gazetki reklamowe nadal były wydawane, z tym że ceny sugerowane były wskazywane jako ceny odniesienia. Ce­ny sugerowane pojawiały się jako zwykłe ceny sprzedaży produktów objętych postę­powaniem. Stosowano natomiast promocje w zakresie wybranych farb i lakierów. Sprowadzały się one najczęściej do tego, że produkty te sprzedawane były w więk­szych opakowaniach (np. 1 litr gratis) lub dołączano do nich promocyjne akcesoria (np. wałek do malowania), aby stworzyć wrażenie u konsumenta że „cena sugerowa­na" jest ceną promocyjną, a więc niższą aniżeli u konkurencji, (gazetki Praktiker'a zawierające oferty na artykuły dostępne w następujących okre­sach: - 11 luty 2005 r. - 3 marca 2005 r.(k.2375 akt adm.), 13 maja 2005 r. - 24 maja 2005 r.(k. 2381 akt adm.), 3 czerwca 2005 r. - 9 czerwca 2005 r. (k.2387 akt adm.), 22 lipca 2005 r. - 11 sierpnia 2005 r.(k. 2381 akt adm.), gazetki(...)zawierające oferty na artykuły dostępne następują­cych okresach: - 12 maja 2005 r. - 29 maja 2005r. (k. 2397 akt adm.), 23 czerwca 2005 r. - 31 lipca 2005r.(k.2399 akt adm.), 21 lipca 2005 r. - 14 sierpnia 2005r.(k 2403 akt adm.), gazetki(...)zawierające oferty na artykuły dostępne następujących okresach: - 11 marca 2005 r. - 26 marca 2005r (k. 2405 akt adm.)., 1 kwietnia 2005 r. - 12 kwietnia 2005r. (k. 2429 akt adm.), 13 maja 2005 r. - 24 maja 2005r. (k. 2453 akt adm.), 27 maja 2005 r. - 7 czerwca 2005 r. (k. 2457 akt adm.), 10 czerwca 2005 r. - 21 czerwca 2005r. (k. 2483 akt adm.), 24 czerwca 2005 r. - 5 lipca 2005r (k. 2487 akt adm.). Sąd ustalił, że stroną inicjującą zawarcie przedmiotowego porozumienia był(...), który stworzył program stabilizacji cen, a także nakłonił pozostałe strony po­stępowania do przestrzegania jego zasad. Zarówno informacja dotycząca podwyżki cen (w hurcie) wyrobów(...), jak również program stabilizacyjny, zostały zapropo­nowane w identycznej formie (oferty handlowe przedstawiające warunki na rok 2005), wszystkim uczestnikom przedmiotowego postępowania. W każdej z ofert, oprócz ogólnych informacji dotyczących warunków współpracy handlowej na rok 2005, zostały przedstawione wyroby „podlegające cenom sugerowanym", wysokość „cen sugerowanych", a także przewidywana marża, która miała być osiągnięta przez daną sieć, w razie przestrzegania propozycji(...) S.A.Dodatkowo w ofertach tych znalazło się objaśnienie celu wprowadzenia „programu", którego istotnym założeniem miała być poprawa zysku ze sprzedaży wyrobów(...). W ofertach tych zawarte było także pouczenie, że w przypadku nierespektowania „cen sugerowanych"(...)po­dejmie „natychmiastowe działania korygujące w celu powrotu do cen sugerowanych". (Oferta Handlowa z dnia 3 lutego 2005 r. dotycząca warunków handlowych na 2005 r. k129 akt adm. tajemnica przedsiębiorstwa, Oferta Handlowa z dnia 21 grudnia 2004 r. dotycząca warunków handlowych na 2005 r. (k. 129 akt adm. tajemnica przedsiębiorstwa, Oferta Handlowa z dnia 12 stycznia 2005 r. dotycząca warunków handlowych na 2005 r., List Informacyjny wysłany przez(...)do dystrybutorów) W dniu 28 stycznia 2005 r.(...)przesłał sieciom infor­mację handlową potwierdzającą wprowadzenie rabatu stabilizacyjnego. W tejże wia­domości zostało raz jeszcze wyjaśnione, że podstawowym zamierzeniem „programu stabilizacji cen" jest „znaczne poprawienie marżowania kluczowych produktów(...) (...)i rozwiązanie konfliktów cenowych na rynku farb i lakierów w Polsce". Wstępny termin do jakiego miał obowiązywać program stabilizacyjny zo­stał ustalony na dzień 30 maja 2005 r., z zaznaczeniem jednakże, że w przypadku osiągnięcia założonych celów stabilizacji cen, oferta będzie kontynuowana w następ­nych okresach (Informacja Handlowa z dnia 28 stycznia 2005 r. zatytułowana:(...)oferta promocyjna - rabat stabilizacyjny") Jak wynika z analizy cen farb i lakierów(...)(A.10L biała,A.(...)10L biała,P.10L biała,C.10L biała,A.(...)3L kolor,A.W 5L kolor,E.1L biała,D. (...)kolor,D. (...)kolor,D.(...)5L połysk), wszyscy dystrybutorzy objęci podmiotowym zakresem tego postępowania co do zasady wprowadzili „sugerowane" przez producenta ceny, bądź ceny wyższe od sugerowanych, zdarzały się jednak przypadki nieznacznego odbiegania od poniżej poziomu cen sugerowanych w stosunku do poszczególnych produktów. Zestawienia cen stosowanych objęte są tajemnicą przedsiębiorstw i zostały przedstawione w aktach administracyjnych. Sąd ustalił, że w dniu 16 czerwca 2005 r, czyli w dniu kiedy miała miejsce kontrola wraz z przeszukaniem przeprowadzona przez UOKiK, o godzinie 23:03P.(...) S.A.wysłał innym stronom postępowania informację dato­waną na dzień 6 czerwca 2005 r., dotyczącą programu stabilizacji cen. W informacji tej(...)wyjaśniał, że „zgodnie z obowiązującymi przepisami Unii Europejskiej żaden producent - w tym(...) S.A.w żaden sposób nie może wpływać na politykę cenową stosowaną w niezależnych punktach sprzedaży. Pracownicy obsługujący sieci mar­ketów budowlanych ((...)) w(...) SAmogą jedynie sugerować ceny sprzedaży na konkretne wyroby lecz decyzja o stosowaniu lub nie, cen sugerowanych jest nieza­leżną decyzją dystrybutorów. W trakcie omawiania sugerowanych cen na produkty(...) S.A.przez zespół pracowników obsługujących markety budowlane(...)zabro­nione jest omawianie cen sprzedaży produktów(...) S.A.wdrożonych przez innych konkurentów na rynku." (pismo z dnia 16 czerwca 2005 r.„Promocja rabatowa(...)'05"k. 1067-1068 akt adm.) Tego samego dnia o godzinie 23:30(...) S.A.wysłał do wszystkich pracowników Działu Sprzedaży i Marketingu(...)informację dotyczącą programu stabilizacyjnego, w której podobnie jak w liście do marketów budowlanych, zostało wyjaśnione, że „żaden producent - w tym(...) S.A.w żaden sposób nie może wpływać na politykę cenową obowiązującą u bezpośrednich czy pośrednich dystrybutorów produktów(...)z wyłączeniem możliwości prezentowania propozycji „detalicznych cen sugerowanych". W piśmie tym zostało również zaznaczone, że de­cyzja o stosowaniu lub nie stosowaniu cen sugerowanych na produkty farbiarskie(...)jest niezależną decyzją dystrybutorów, a wszelkie działania ze strony pra­cowników ograniczające tę możliwość stoją w sprzeczności z obowiązującym pra­wem. Do działań tych należy: „stosowanie różnych form nacisku przy formułowaniu cen detalicznych czy też innych mechanizmów związanych z uzgadnianiem bądź narzucaniem minimalnych lub sztywnych cen detalicznych na produkty(...) S.A.lub też ustalanie polityki cenowej względem konkurentów rynkowych z dystrybutorami. Pracownicy, którzy będą działać wbrew powyższym zaleceniom muszą liczyć się z wyciągnięciem konsekwencji służbowych."(k. 1045, 1046 akt adm.) Dokonując ustaleń faktycznych Sąd oparł się na materiale dowodowym zgromadzo­nym w sprawie w tym powołanych dowodach zgromadzonych w toku postępowania administracyjnego. Sąd oddalił wnioski dowodwe: - wniosek(...) Sp. z o.o.wW.o dopuszczenie dowodu z zeznań świadkaM. K., bowiem po pierwsze wniosek ten dotyczy jedynie stanu wiedzy świadka, a nie faktów które były podstawą wyprowadzenia domniema­ nia faktycznego, nadto przyznane w tezie dowodowej fakty jak zerwanie a następnie podjęcie współpracy między powodem a(...)i przyznanie , że(...)skierowało do(...)Sp.zoo ofertę specjalną potwierdzają uczestnictwo(...)(...)Spółki zoo w porozumieniu, zaś co do pozostałych okoliczności Sąd dał wiarę powodowi jako, że fakty te nie były kwestionowane; - wniosek(...) Sp. z o.o.o dopuszczenie dowodu z ze­znań świadkówJ. K.,W. P.,A. H.,P. K. (2)bowiem co do okoliczności wywierania przez(...)nacisków na(...)ma­jących postać groźby przerwania dostaw produktów ToplO do marketów(...)prowa- dzonych przezspółki (...) Sp. z o.o.(...)Sp. z o.o. oraz niestosowania w całości przez(...)cen sugerowanych przez(...), a także okoliczności stosowania dodatkowych praktyk marketingowych wspie­rających sprzedaż produktów(...)w marketach(...) Sp. z o.o.(...)Sp. z o.o. Sąd dał wiarę twierdzeniom powoda; - wniosek(...) Sp. z o.o.o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego z zakresu ekonomi na okoliczność ustalenia jakie rynki (produktowe i geograficzne) mają odniesienie do niniejszej sprawy oraz na okoliczność ustalenia wpływu domniemanego porozumienia na europejskie rynki farb i lakierów bowiem teza do­wodowa tego wniosku nie wskazywała a faktów, które miały by być przedmiotem ustalenia tym dowodem. Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Sądu Najwyższego zadaniem biegłego nie może być ustalenie stanu faktycznego sprawy, ani tym bar­dziej czynienie ustaleń należących do Sądu .Biegły może jedynie naświetlić i wyja­śnić wskazane okoliczności z punktu widzenia posiadanych przez niego wiadomości specjalnych przy uwzględnieniu zebranego i udostępnionego biegłemu materiału sprawy. Zatem biegły może jedynie pośredniczyć w dokonywaniu ustaleń faktycz­nych przez Sąd. Teza dowodowa musi zawierać oznaczenie zadań stawianych bie­głemu podlegających stwierdzeniu. Oczywiście w wielu wypadkach wiadomościami specjalnymi będą właśnie fakty z zakresu wiedzy specjalnej, niemniej nie może być zadaniem biegłego „ustalenie rynku właściwego". Ten zakres kompetencji należy do Sądu . Dowód z opinii biegłego może być jedynie pomocą dla prawidłowego ustale­nia okoliczności sprawy w tym rynku właściwego jako jednego z jej elementów. Nie­mniej należy pamiętać, że zgodnie zart.232kpcto strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. W tezie dowodo­wej nie wskazano faktów, które mają być przedmiotem dowodu w szczególności nie wskazano istnienia konkretnych barier czy też szczególnych ułatwień dostępu do rynku jak znaczące różnice cen i kosztów transportu, istnienie określonych preferencji konsumentów zawężających czy też rozszerzających rynek od strony geograficznej. Pamiętać przy tym należy, że proces wszczęty w wyniku wniesienia odwołania od decyzji Prezesa UOKiK jest procesem gospodarczym, w którym biorą udział wy­specjalizowane podmioty. Sąd w żadnym razie nie może zastępować strony w formu­łowaniu wniosków dowodowych, zwłaszcza że powódka działała przez profesjonal­nego pełnomocnika procesowego. W tym stanie, tak sformułowany wniosek o do­puszczenie dowodu z opinii biegłego „w celu ustalenia rynku właściwego" nie mógł się ostać jako zgłoszony na okoliczność, która nie może być przedmiotem opinii bie­głego; - wniosek(...) Spółki z o.o.wP.o dopuszczenie dowodu z zeznańJ. M.na okoliczność sposobu dokonywania zakupu towarów przez poszczególne markety działające pod szyldem(...), udziału sieci(...)w rynku materiałów budowlanych w Polsce, braku możliwości wpływania przez(...) Sp. z o.o.na kształtowanie cen wsklepach (...)oraz na ich politykę handlową ze względu na to, że wskazane w tezie dowodowej fakty mające być przedmiotem ustalenia nie mają w ocenie Sądu istotnego znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy; wnioski(...) Sp. z o.o.o dopuszczenie dowodu z zeznań świadkaJ. Ł.na okoliczności dostarczania przez(...)swoich wyrobów objętych pismem z 28 stycznia 2005r. po cenach uwzględniających rabat stabilizacyjny powódce pomimo niestosowania się przez powódkę do sugero­wanych przez(...)cen detalicznych bowiem co do tej okoliczności Sąd dał wiarę twierdzeniom powódki, na okoliczność cen zakupu i odsprzedaży produktów objętych postępowaniem stosowanych przez powódkę i kryteriów ich ustalania bowiem w ocenie Sądu ta okoliczność nie istotnego znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy, na okoliczność wycofania przez powódkę z obrotu produktów objętych niniejszym postępowaniem (za wyjątkiemC.10L białej orazD.C. (...)) oraz dat wycofania tych produktów z obrotu gdyż w ocenie Sądu te okoliczności nie mają istotnego znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy, wniosek o dopuszczenie dowodu z zeznań świadkówJ. Ł.,A. H.iT. P.na okoliczność niebrania przez powódkę udziału w jakichkolwiek ustaleniach z pozostałymi stronami niniejszego postępowania innymi niż(...)dotyczących ustala­nia poziomów cen sugerowanych na wyroby(...)gdyż ta okoliczność pozostaje po­za sporem, Sąd oddalił także wniosek o dopuszczenie dowodu z zeznań świadkaT. P.na okoliczność przyznania przez(...)powódce w maju 2005r. rabatów stabilizacyjnych na farby w opakowaniach o pojemności 20 litrów oraz cofnięcia analogicznych rabatów na farby w opakowaniach o pojemności 10 litrów, a także wniosek o dopuszczenie dowodu z przesłuchania stron - z jednoczesnym ogranicze­niem tego dowodu do przesłuchania powódki na okoliczności cen zakupu i odsprze­daży produktów objętych postępowaniem stosowanych przez powódkę, wycofania przez powódkę z obrotu produktów objętych niniejszym postępowaniem (za wyjątkiemC.10L białej orazD.C. (...)) oraz dat wycofania tych produktów z obrotu gdyż w ocenie Sądu okoliczności te nie mają istotnego znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy. Sąd zważył co następuje: W przedmiotowej sprawie z mocyart. 131 ust.1 Ustawy z dnia 16 lutego 2007 roku o ochronie konkurencji i konsumentówznajduje zastosowanieUstawa z dnia 15 grudnia 2000 roku o ochronie konkurencji i konsumentów. Zgodnie z art.5.1 pkt l tejże Ustawy zakazane są porozumienia, których celem lub skutkiem jest wyeliminowanie, ograniczenie lub naruszenie w inny sposób konkuren­cji na rynku właściwym, polegające w szczególności na ustalaniu, bezpośrednio lub pośrednio, cen i innych warunków zakupu lub sprzedaży towarów. Ustęp 2 art.5 sta­nowi, iż porozumienia, o których mowa w ust. 1, są w całości lub w odpowiedniej części nieważne, z zastrzeżeniem art. 6 i 7. Zgodnie z art.6.2 Ustawy wyłączeń, o których mowa w ust. 1 tegoż artykułu, nie sto­suje się do przypadków określonych w art. 5 ust. 1 pkt 1-3 i pkt 7. Zatem ustawodawca uznał za niedozwolone porozumienia polegające na ustalaniu, bezpośrednio lub pośrednio, cen i innych warunków zakupu lub sprzedaży towarów, których celem lub skutkiem jest wyeliminowanie, ograniczenie lub naruszenie w inny sposób konkurencji na rynku właściwym. Dokonując analizy tego przepisu zdaniem Sądu należy szczególną uwagę zwrócić na to, iż zakazane jest zawiązywanie porozumień polegających na ustalaniu w jakiejkolwiek formie (bezpośrednio lub pośred­nio) cen i innych warunków zakupu towarów, których celem lub skutkiem jest naru­szenie w jakikolwiek sposób konkurencji. Z redakcji tego przepisu jasno też wynika, iż nie jest okolicznością istotną czy planowany cel lub skutek został przez porozu­miewające się strony osiągnięty i czy porozumienie weszło w życie. Zakazane jest już samo porozumienie określone w art.5 Ustawy o ochronie konkurencji i konsumen­tów. Przy tym należy mieć na względzie, że ustawodawca w art.4 pkt 4 b Ustawy wprowadził definicję porozumienia zgodnie którą, przez porozumienia rozumie się uzgodnienia dokonane w jakiejkolwiek formie przez dwóch lub więcej przedsiębior­ców lub ich związki. Taka wykładnia art.5 Ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów znajduje też po­twierdzenie w orzecznictwie Sądu Apelacyjnego w Warszawie, który w Wyroku z dnia 13.09.2006r. sygn.akt VI ACa 185/06 (Dz.Urz.UOKiK 2007/1/12) wskazał, że „usta- wodawca zakazując porozumień ograniczających konkurencję definiuje pojęcie poro­zumienia w sposób przykładowy w art. 4 pkt 4 lit. b wskazując, że mogą to być uzgodnienia dokonywane w jakiejkolwiek formie przez dwóch lub więcej przedsię­biorców lub ich związki. Oznacza to, że definicja przyjęta przez ustawodawcę odbie­ga od cywilistycznego rozumienia pojęcia porozumienia w tym sensie, że została za­kreślona szeroko pozwalając przyjąć za porozumienia uzgodnienia, a zatem wszelkie formy skoordynowanych działań, które zmierzają do naruszenia konkurencji - czy przez wyeliminowanie, czy ograniczenie. Istotą tej formy porozumienia jest koordy­nacja zachowań przedsiębiorców nie w drodze nałożenia prawnie wiążącego obo­wiązku wspólnego działania, lecz przez świadome wskazanie sposobu współdziała­nia, którego celem lub skutkiem jest ograniczenie konkurencji". Omawiany przepis jest jednocześnie odzwierciedleniem art.81 Traktatu WE, który był przedmiotem licznego orzecznictwa ETS. Przy ocenie przedmiotowej sprawy mimo, że ma ona charakter krajowy Sąd brał jednak pod uwagę orzecznictwo ETS odno­szące się do zakazanych porozumień ograniczających konkurencję. Szczególną uwagę Sąd zwrócił na Wyrok ETS z dnia 7 stycznia 2004r. C2004/2000 P Dz.U.UE.L.91.176.7: art. 112, Dz.U.UE.L.62.13.204: art. 11; art. 15; art. 19,Dz.U.04.90.864/2: ogólne; art. 81; art. 225, w wyroku tym ETS uznał za za­sadne poprzedzić swoją ocenę uwagami ogólnymi na temat „prawnego i faktycznego kontekstu kontroli praktyk i porozumień ograniczających konkurencję". W tezach tego orzeczenia ETS wskazał m.in., iż „udowodnione pojedyncze fakty są wystarczającym dowodem potwierdzającym uczestnictwo (podmiotów wnoszących środki zaskarże­nia) w kartelu. Kiedy obecność na posiedzeniach grupy jest już faktem bezspornym, to podmiot zobligowany jest wnieść dowody poszlakowe przemawiające za brakiem ograniczającego i naruszającego konkurencję nastawienia w trakcie tych spotkań oraz udowodnić, iż zwrócił swoim konkurentom uwagę na to, że sam bierze udział w powyższych posiedzeniach w celach innych niż oni". W tezie 84 tegoż orzeczenia ETS wskazał także , iż „milcząca aprobata (milczące pozwolenie) dla niezgodnej z prawem inicjatywy, bez wyraźnego i otwartego zdystansowania się od jej treści lub złożenia w tej sprawie doniesienia organom administracyjnym, prowadzi do tego, iż wspiera się kontynuowanie niezgodnego z prawem postępowania i zapobiega lub utrudnia jego wykrycie. Takie pomocnictwo w przestępstwie (współsprawstwo) sta­nowi bierną formę uczestniczenia w czynie niezgodnym z prawem i w konsekwencji skutkuje odpowiedzialnością przedsiębiorstwa z tytułu jednolitego porozumienia". Biorąc pod uwagę taką właśnie wykładnię art.5.1 pktl Ustawy o ochronie kon­kurencji i konsumentów Sąd doszedł do przekonania, iż zgromadzone w sprawie do­wody pozwalają stwierdzić, że między(...) S.A.z siedzibą weW.(obecnie(...) S.A.wC.) a pozostałymi spółkami będącymi uczestnikami niniejszego postępowania doszło do zawarcia porozumienia, którego celem było ograniczenie lub naruszenie konkurencji na rynku właściwym po­legającego na bezpośrednim ustaleniu cen odsprzedaży produktów farbiarskich wskazanych w zaskarżonej decyzji. Każda ze Spółek otrzymała i wiedziała o propo­zycji skierowanej przez(...)dotyczącej wprowadzenia programu stabilizacji cen naprodukty T. (...), a więc w istocie uzgodnienie cen minimalnych tych produktów. Nie budzi też wątpliwości Sądu, że celami tego porozumienia były poprawa zysków osią­ganych ze sprzedaży tych produktów oraz wyeliminowanie stanu niepewności co do działań konkurentów na przedmiotowym rynku. Bez wątpienia inicjatorem i organiza­torem porozumienia był(...) S.A.z siedzibą weW.(obecnie(...) S.A.wC.), pozostałe Spółki nie zdystansowały się jednak od działań(...), żadna nie powiadomiła też organu antymonopolowego o tej inicjatywie, Spółki prowadziły obfitą (powołaną wyżej) korespondencję e-mailową dotyczącą programu stabilizacji cen zatem należy przyjęć, że przystąpiły do przed­miotowego porozumienia. Oceniając dowody zgromadzone w przedmiotowym postępowaniu Sąd miał na względzie, że postępowania w przedmiocie zakazanych porozumień antykonkurencyjnych są z reguły trudne pod względem dowodowym bowiem przedsiębiorcy do­puszczający się takich praktyk z reguły mają świadomość ich zakazanego charakteru i starają się ukryć lub zamaskować swe prawdziwe cele i intencje. Stanowisko takie znalazło oparcie w orzecznictwie Sądu Najwyższego, który w Wyroku z dnia 9.08.2006r.lll SK 6/06 (Dz.Urz.UOKiK 2007/3/39) wskazał, iż „w przypadku posta­wienia przedsiębiorcom zarzutu zawarcia niedozwolonego (zabronionego przez pra­wo) porozumienia dotyczącego uzgodnienia cen jako elementu najsilniej oddziałują­cego na relacje konkurencyjne między przedsiębiorcami, a zarazem wpływającego na wybór ofert przez odbiorców (noszącego nazwę kartelu cenowego), które uznawane jest za jedno z najcięższych naruszeń zakazu praktyk ograniczających konkurencje, możliwe - a niekiedy nawet konieczne - jest zastosowanie domniemań faktycznych, ponieważ porozumienia tego rodzaju (dokonane w jakiejkolwiek formie) nie tylko nie przybierają postaci pisemnych umów, lecz nawet są otaczane przez samych biorących w nich udział przedsiębiorców pełną dyskrecją. Warunki zakazanego porozumienia cenowego ograniczającego konkurencję (art. 5 ust. 1 pkt 1 w zw. z art. 4 pkt 4 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów) spełnia nawet uzgodniona praktyka, która polega na niesformalizowanych uzgodnieniach między stronami porozumienia, prowadząca do takich działań, które są w stanie ograniczyć konkurencję. Porozumienia cenowe mogą być ujawniane za pomocą dowodów bezpośrednich lub pośrednich". Podobne stanowisko zajmował też ETS w powoływanym już Wyroku z dnia 7.01.2004r. C 204/2000 P, który w tezach 55, 56,57 wskazywał m.in., że „ponieważ znany jest zarówno zakaz uczestnictwa w praktykach i porozumieniach ograniczają­cych konkurencję, jak i sankcje, jakie mogą zostać nałożone na naruszających ten zakaz, jest w zwyczaju wykonywanie wszelkich działań z tymi praktykami i porozu­mieniami związanych w sposób utajniony, odbywanie spotkań i posiedzeń w ukryciu", a także „nawet kiedy Komisja znajdzie pisemne materiały, które tak jak np. protokoły spotkań - potwierdzają wyraźnie niedopuszczalne zawarcie kontaktów pomiędzy uczestnikami życia gospodarczego, to są to z reguły dowody niekompletne i jednost­kowe, wymagające rekonstrukcji szczegółów na podstawie wyciągania wniosków", „w większości przypadków wyprowadza się fakt istnienia praktyki bądź porozumienia naruszających konkurencję z całego szeregu zbieżności i poszlak, które w ujęciu ca­łościowym przy braku innego kluczowego wytłumaczenia mogą stanowić dowód na­ruszenia reguł prawa kartelowego". Oceniając przedmiotową sprawę i odnosząc się do przedstawionych wyżej za­rzutów powtarzających się w poszczególnych odwołaniach od skarżonej DecyzjiP.­zesa UOKiK wskazać też należy, że przepis art. 5 Ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów nie różnicuje zakazu zawierania porozumień od tego czy mają one charakter pionowy czy poziomy zatem zarzuty odnoszące się do nieprawidłowego sformułowania przedmiotowej decyzji pozostaje bezprzedmiotowe. W ocenie Sądu wstępne sformułowanie zakazujące porozumienia tychże podmiotów zostało sformu­łowane prawidłowo. Poza tym w wyniku utworzenia porozumienia pionowego nastą­piło stworzenie takiej sieci powiązań, w której każdy z uczestników tego porozumie­nia pionowego, równocześnie na szczeblu poziomym był potencjalnym beneficjentem tegoż porozumienia, czyli miał możliwość pobierania korzyści płynących z uwzględ­nienia cen minimalnych a także korzyści płynących z wyeliminowywania stanu nie­pewności co do poczynań konkurentów. O istnieniu porozumienia między(...)jako producentem a poszczególnymi Spółka­mi jako odbiorcami hurtowymi (lub jak w przypadkach(...)i(...)podmiotami koordy­nującymi lub mającymi wpływ na odbiorców hurtowych) może w ocenie Sądu świadczyć już jednostronne działanie(...)polegające na przygotowaniu programu stabilizacji cen i skierowaniu tej oferty do odbiorców towarów oraz nawet milczące przyzwolenie dla tej niezgodnej z prawem inicjatywy bez wyraźnego i otwartego zdystansowania się od jej treści lub złożenie w tej sprawie doniesienia organom administracyjnym, które prowadzi do tego, iż wspiera się kontynuowanie niezgodnego z prawem postępowania i zapobiega lub utrudnia jego wykrycie. Stanowisko takie zgodne jest z cytowaną wyżej tezą 84 Wyroku ETS z 7.01.2004r. C 204/00. Żadna ze skarżących Spółek nie wykazała, że w sposób wyraźny zdystansowała się od oferty(...), że powiadomiła organ antymonopolowy. Przeciwnie Spółki kontynuowały korespondencję w tym przedmiocie, a następnie realizowały dostawy na warunkach objętych programem stabilizacji cen. Kolejnym zarzutem podnoszonym w odwołaniach jest, iż skarżące Spółki nie do koń­ca wprowadziły uzgodnione ceny tj. że ceny na produkty objęte zakresem przedmio­towej Decyzji stosowane po zadzierzgnięciu porozumienia przynajmniej w części od­biegały od poziomu cen sugerowanych. W ocenie Sądu argument ten nie ma decy­dującego znaczenia. Sąd dał wiarę twierdzeniom skarżących wskazującym na takie właśnie kształtowanie cen poszczególnych produktów. Jednak jak wskazano wyżej zakazanejest już samo porozumienie uderzające w konkurencję, a nie to czy było ono do końca wykonane czy nie. W przedmiotowej sprawie nie budzi wątpliwości Są­du, że działania(...)nie miały charakteru jednostronnego lecz były przedmiotem uzgodnień i ostatecznej akceptacji ze strony skarżących Spółek, której najwyższym wyrazem było pobieranie dodatkowej marży wynikającej ze stosowania uzgodnio­nych cen. Fakt, że nie we wszystkich sklepach lub nie co do wszystkich produktów wprowadzono ceny sugerowane w zestawieniu z pozostałymi dowodami (w postaci licznej korespondencji odnoszącej się do programu stabilizacji cen) nie świadczy w ocenie Sądu o tym, że nie było porozumienia. Wystarczy wszak aby było zadzierzgnięte lub realizowane w najmniejszej części a już jest porozumieniem zakazanym. Należy przy tym wskazać, że w zamian za stosowanie ceny minimalnej Spółki miały otrzymywać rabaty zatem pobranie choćby jednego rabatu na jeden produkt przy braku wprowadzenia ceny minimalnej na pozostałe produkty już w ocenie Sądu świadczy o akceptacji przedmiotowego porozumienia. Dodatkowym profitem tegoż porozumienia był brak niepewności co do działań i cen stosowanych przez konkurentów. W sprawie występował więc również element koordynacji działań. Fakt, że poszczególne Spółki nie do końca realizowały program stabilizacji cen nie przesądza w ocenie Sądu o braku istnienia porozumienia. Jak przy każdej umowie, która nie przestaje być umową tylko z tego powodu, że jedna ze stron nie do końca wywiązuje się ze swoich zobowiązań. Należy w tym miejscu jeszcze raz podkreślić, że zakaza­ne jest już samo antykonkurencyjne porozumienie a nie tylko jego realizacja. Odnosząc się do podnoszonego przez skarżących zarzutu, iż zbieżność cenowa określonych w skarżonej decyzji produktów była wynikiem zwykłych rynkowych za­chowań paralelnych a nie zmowy cenowej i nie może świadczyć o tejże zmowie, na­leży wskazać, że Prezes UOKiK wywodził istnienie porozumienia nie tyle z identycz­ności zachowań, a więc respektowania identycznych cen, lecz z szeregu elementów pośrednich, po pierwsze pisemnej oferty, licznej korespondencji dotyczącej tejże oferty, groźby wstrzymania dostaw i ich wstrzymania w stosunku do(...)(...)Spółki zoo, akceptacji pobierania dodatkowego rabatu i jako jednego z elementów tego szeregu zdarzeń generalnego stosowania się do sugerowanych cen minimal­nych. Sąd w całości podzielił tę ocenę pozwanego. Te wszystkie fakty w ocenie cało­ściowej nawet jeżeli zdarzały się odstępstwa w poszczególnych przypadkach mogą doprowadzić tylko do jednego wniosku mianowicie istnienia niedozwolonego poro­zumienia ustalającego ceny i przez to mierzącego bezpośrednio w konkurencję. W tym miejscu ponownie należy wskazać na orzecznictwo ETS Wyrok a 7.01.2004r. C 204/2000 P wskazujący w tezach 56,57, iż „nawet kiedy Komisja znajdzie pisemne materiały, które tak jak np. protokoły spotkań - potwierdzają wyraźnie niedopusz­czalne zawarcie kontaktów pomiędzy uczestnikami życia gospodarczego, to są to z reguły dowody niekompletne i jednostkowe, wymagające rekonstrukcji szczegółów na podstawie wyciągania wniosków", „w większości przypadków wyprowadza się fakt istnienia praktyki bądź porozumienia naruszających konkurencję z całego szeregu zbieżności i poszlak, które w ujęciu całościowym przy braku innego kluczowego wy­tłumaczenia mogą stanowić dowód naruszenia reguł prawa kartelowego". Podobne tezy znalazły się w Wyroku z dnia 28.06.2005r. C189/02 HFB/lsoplus/Komisja. Nale­ży też wskazać, że wszystkie skarżące Spółki wyrażały wolę korzystania z porozu­mienia przez akceptację i rzeczywiste pobieranie rabatu stabilizacyjnego, który był częścią oferty(...). Powracając do zarzutów skarżących sprowadzających się de facto do wykazywania niekompletnego stosowania się do warunków oferty(...), a przez to porozumienia powołać należy też tezy 85 i 86 Wyroku ETS z dnia 7.01.2004r., które zostały też powtórzone w Wyroku z dnia 28.06.2005r. C189/02 zgodnie, z którymi „okoliczność, iż podmiot nie realizuje wyników posiedzenia w przedmiocie naruszającym prawo konkurencji, nie zwalnia go od odpowiedzialności z tytułu uczestnictwa w kartelu, o ile wyraźnie nie zdystansował się od przedmiotowych treści", a także „ fakt, iż przedsiębiorstwo nie uczestniczyło we wszystkich obiektyw­nych znamionach kartelu, albo w niektórych aspektach odgrywało rolę podrzędną, jest nieistotny w kontekście dowodów na dopuszczenie się czynów niezgodnych z prawem przez to przedsiębiorstwo". W kontekście szeregu zdarzeń dotyczących skarżących Spółek takich jak otrzymanie pisemnej oferty, prowadzenie licznej kore­spondencji dotyczącej tejże oferty, groźby wstrzymania dostaw i ich wstrzymania w stosunku do(...)(...)Spółki zoo, akceptacji pobierania dodatkowego rabatu i jako jednego z elementów tego szeregu zdarzeń generalnego stosowania się do su­gerowanych cen minimalnych odcięcie się od tego porozumienia wymagałoby ze strony skarżących aktywnego publicznego działania negującego taką praktykę np. powiadomienia organu antymonopolowego. Wtedy ewentualnie akceptacja przyjmo­wania rabatu stabilizacyjnego mogłaby być potraktowana jako akceptacja jedno­stronnego zachowania rynkowego dostawcy(...), tj. przyjmuję zaoferowany rabat jako korzystny, ale nie akceptuję pozostałej części związanego z nim porozumienia -wprowadzenia cen minimalnych i odcinam się od takiego zachowania rynkowego dając temu konkretny wyraz. Żadna ze skarżących Spółek nie wykazała takiej wła­śnie postawy. Na poparcie takiego właśnie toku rozumowania powołać można Wyrok ETS z dnia 28.06.2005r. C 189/02 (Dz.U.UE.L91.136.1, Dz.U.UE.L.62.13.204, Dz.U.04.90.864/2, Dz.U.UE.C.98.9.3 ), który w tezach 145 i 146 wskazuje m.in. , że „ do zastosowania art. 85 ust. 1 traktatu wystarczy, że porozumienie ma na celu zapo­bieżenie, ograniczenie lub zakłócenie konkurencji niezależnie od jego rzeczywistych skutków. Tak więc w przypadku porozumień, do których dochodzi podczas spotkań konkurujących ze sobą przedsiębiorstw, naruszenie tego postanowienia ma miejsce, gdy spotkania mają taki właśnie cel i zmierzają w ten sposób do sztucznej regulacji rynku. W takim przypadku przedsiębiorstwo ponosi odpowiedzialność z powodu na­ruszenia, gdy uczestniczyło w tych spotkaniach, znając ich cel, nawet jeśli potem nie zastosowało w praktyce środków ustalonych podczas tych spotkań. Mniej więcej re­gularny udział przedsiębiorstwa w spotkaniach oraz mniej więcej pełne stosowanie w praktyce ustalonych środków nie ma wpływu na istnienie odpowiedzialności", a także „ przywołana przez(...)okoliczność, że nie zastosowała i zresztą nie mogła zasto­sować w praktyce bojkotu ustalonego podczas spotkania w dniu 24 marca 1995 r., nie może uwolnić jej od odpowiedzialności za udział w tym bojkocie, chyba że zdy­stansowała się ona otwarcie od jego treści, czego wnosząca odwołanie nie podnio­sła". Ostatecznie już wskazać też należy, że w przypadku braku wyraźnego zdystan­sowania się od przedstawionych warunków porozumienia kontrahent i pozostali uczestnicy obrotu mają prawo przypuszczać, że dany uczestnik zmowy będzie za­chowywał się w sposób lojalny co sprzyja zadzierzgnięciu porozumienia i stanowi jak wskazywał ETS „pomocnictwo" w jego zawiązaniu. Kolejnym zarzutem podnoszonym przez skarżących był brak ustalenia przez Prezesa UOKiK udziałów rynkowych przedsiębiorców, których dotyczy Decyzja. Odnosząc się do tego zarzutu wskazać należy, że art. 9 Ustawy o ochronie konkurencji i konsu­mentów, który określa normę kompetencyjną dla Prezesa UOKiK do wydania decyzji o uznaniu praktyki za ograniczającą konkurencję nie zawiera jako elementu istotnego takiej decyzji wskazania procentowego udziału w rynku podmiotów dopuszczających się takiej praktyki. Ustalenie dokładnego udziału w rynku poszczególnych podmiotów miałoby istotne znaczenie tylko w aspekcie uznania porozumienia za bagatelne, jed­nak zgodnie z ustępem 2 art.6 Ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów wyłą­czeń o których mowa w ustępie pierwszym nie stosuje się do przypadku określonego w art.5.1 pkt 1 Ustawy. Przedmiotowe porozumienie nie jest też objęte wyłączeniem, o którym mowa w art.7 Ustawy bowiem zgodnie z§ 10 ust.1 Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 13 sierpnia 2002 r. w sprawie wyłączenia określonych porozumień wertykalnych spod zakazu porozumień ograniczających konkurencję(Dz. U. z dnia 6 września 2002 r.) wyłączenia nie stosuje się do porozumień wertykalnych, które bez­pośrednio lub pośrednio, samodzielnie lub w powiązaniu z innymi okolicznościami zależnymi od stron tych porozumień, mają na celu lub powodują ograniczenie prawa nabywcy do ustalania ceny sprzedaży przez narzucenie przez dostawcę minimalnych lub o określonej wysokości (sztywnych) cen sprzedaży towarów objętych porozumie­niem, a takim właśnie porozumieniem mamy do czynienia w przedmiotowej sprawie. Dlatego nawet ewentualne uchybienia w tym zakresie i błędne przyjęcie udziału ryn­kowego nie ma znaczenia dla treści rozstrzygnięcia. Co do zarzutów dotyczących okresu obowiązywania porozumienia aż do daty wyda­nia decyzji, to wskazać należy, że żaden z podmiotów, poza Castoramą nie przedstawił dowodu że zaniechał zarzucanej praktyki, ani że w tym czasie w sposób wy- raźny się od niej zdystansował. Oferta(...)była istotnie ofertą czasową, rzeczywiście miała obowiązywać do końca maja, jednak z faktu upływu terminu promocji jeszcze nie wynika zaniechanie samego porozumienia. Towar zakupiony na promocyjnych warunkach mógł być sprzedawany przez następne kilka lat tych okoliczności nie znamy. Jednak skutki związane z ewentualnym zaniechaniem antykonkurencyjnej praktyki wywodzą skarżące Spółki zatem ciężar tego dowodu również je obciąża, a dowód taki ani w postępowaniu administracyjnym ani sądowym nie został skutecznie przeprowadzony. Dwa podmioty skarżące tj.(...) Spółka z o.o.w(...) Spółki z o.o.wP.podnosiły, że nie zajmują się bezpośrednio sprzedażą towarów objętych przedmiotową decyzją a jedynie w takiej czy innej formie pośredniczą w dokonywaniu ich zakupów przez podmioty powiązane z nimi umownie czy korporacyjnie, zatem nie mogą być uznane za strony przedmiotowego porozumienia skoro nie stosowały bezpośrednio uzgodnionych cen. W ocenie Sądu taka argumentacja jest całkowicie chybiona. Skoro Spółki te uczestniczyły w porozu­mieniu w ten sposób, że akceptowały przedstawioną ofertę niedozwolonego porozu­mienia i nie odcinały się od niej wyraźnie, to kwestia tego, że nie działają bezpośred­nio na rynku, tylko że prezentują czy przesyłają tę ofertę kolejnym powiązanym z nimi podmiotom jest nieistotna. Skoro obie te Spółki po otrzymaniu oferty nie zwróciły jej jako wadliwie adresowanej i nie zdystansowały się od propozycji zawarcia porozu­mienia, to znaczy że w swojej ocenie miały rzeczywisty wpływ na utworzenie takiego porozumienia pośrednicząc między uczestnikami obrotu i jest to forma współsprawstwa w niedozwolonym porozumieniu. Nadto akceptowanie toku rozumowania pre­zentowanego przez te Spółki prowadziłoby w szerszej skali do wytworzenia przez uczestników rynku takich mechanizmów i struktur organizacyjnych, które zawsze zwalniałyby podmioty najbardziej zainteresowane z odpowiedzialności przewidzianej przepisami o ochronie konkurencji. Łatwo bowiem wyobrazić sobie można wytworzenie takiego systemu negocjowania warunków zakupu towarów, w którym za każdy element obrotu odpowiadałby inny podmiot, a podmioty te mogły by być powiązane w najróżniejszy sposób. Dlatego istotne jest rozpatrywanie wszystkich okoliczności sprawy jako całości(...)i(...)otrzymały przedmiotową ofertę w określonym celu aby przekazać ją podmiotom powiązanym, które mogły czerpać z niej profity, działanie takie było aktywnym zachowaniem aprobującym porozumienie i zmierzającym do wywołania przewidzianych w nim skutków. W ocenie Sądu nie ma znaczenia czy są to czynności bezpośrednio zmierzające do wywołania tego skutku polegające na ustaleniu cen sprzedawanych produktów, czy to są czynności przygotowawcze, czy pośredniczące w różnych formach, są to wszystko formy współsprawstwa i jako takie są zakazane i w związku z tym mieszczą się w pojęciu niedozwolonego porozumie­nia. Podmioty te nie zdystansowały się od niego zatem należy uznać, że przystąpiły do przedmiotowego porozumienia, a działanie takie objęte jest zakazem, o którym mowa w art.5.1 pkt 1 Ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów. Skarżący przedstawili też zarzut dotyczący nieprawidłowego ujęcia rynku relewantnego w aspekcie geograficznym przez wskazanie, iż rynek ten winien być określony jako rynek europejski a nie krajowy. Jednak skarżący kwestionując że rynek ma dużo szczerszy zasięg niż tylko krajowy nie przedstawia żadnych konkretnych faktów na poparcie wniosków w tym zakresie, a w szczególności nie wskazuje, iż istnieje konkurencja produktowa na poziomie większym niż rynek krajowy. Wskazania są ogólnikowe, że istnieją bliżej nieokreślone sieci dystrybucyjne, bliżej nieokreślonych producentów zagranicznych, bez podania jakichkolwiek konkretnych tez czy twierdzeń. Takie ogólne zarzuty w ocenie Sądu nie podważają prawidłowości ustalenia rynku właściwego przez Prezesa UOKiK w aspekcie geograficznym jako rynku krajowego. Sąd uwzględnił natomiast zarzuty skarżących, które sprowadzały się do zbyt szerokiego określenia rynku właściwego w ujęciu produktowym. W przedmiotowej Decyzji rynek ten określony został jako „krajowy rynek hurtowego obrotu farbami i lakierami". Zasadnie w ocenie Sądu podnosili skarżący, że określenie takie jest zbyt szerokie bowiem hurtowy obrót farbami i lakierami obejmuje też np. farby i lakiery przemysłowe lub używane w branży samochodowej. Jednocześnie materiał zgromadzony w sprawie pozwolił Sądowi zmienić w tym zakresie zaskarżoną decyzję i określić rynek właściwy w aspekcie produktowym jako rynek „hurtowego obrotu farbami i lakierami dekoracyjnymi". Żadna ze stron nie kwestionowała bowiem asortymentu produktów objętych zakresem przedmiotowego porozumienia. Zarzutem podnoszonym przez inicjatora porozumienia(...)był w uproszczeniu brak wiedzy zarządu Spółki o działaniach działu marketingu, co zdaniem skarżącego winno zwolnić go z odpowiedzialności. W ocenie Sądu ten tok myślenia również jest chybiony. Nawet jeśli przygotowanie przedmiotowej oferty odbywało się poza wiedzą zarządu to sam fakt, iż struktura organizacyjna umożliwiała podejmowanie tego typu sprzecznych z prawem działań obciąża skarżącego. Nadto warunkiem istnienia poro­zumienia nie jest wcale to aby spełniało warunki takie same jak zawarcie umowy cy- wilnoprawnej, a więc przez organ i w sposób przewidziany statutem zgodny z repre­zentacją podmiotu. Jak wynika z powołanych wyżej przepisów porozumieniezakaza­nejest w każdej formie nawet jeśli nie osiąga formy umowy w rozumieniu cywilno­prawnym.(...)bez wątpienia był organizatorem a także beneficjentem tego poro­zumienia, a zatem jego najbardziej aktywnym uczestnikiem. Wskazać też trzeba, że twierdzenia jakoby przedmiotowe działanie ograniczało się jedynie do działań działu handlowego nie jest racjonalne bowiem skoro wystawiane były faktury obejmujące rabat promocyjny to dział rachunkowy musiał o tym wiedzieć skoro wystawiał faktury, ponadto znajdzie to odzwierciedlenie w wyniku finansowym przy analizie przychodów z różnych źródeł, który niewątpliwie jest lub powinien być znany zarządowi Spółki. Fakty, że mamy do czynieniazsytuacją, w której kontrahentom(...)została złożona oferta, że w fakturach umieszczano rabat stabilizacyjny i że wreszcie wstrzymywano dostawy i je wznawiano świadczy o tym że różne struktury organizacyjne(...)miały pełną świadomość istnienia porozumienia i jakkolwiek jest nieprawdopodobne by od­bywały się to poza wiedzą zarządu, to wiedza zarządu i tak nie ma tutaj istotnego znaczenia, jeśli sposób organizacji i funkcjonowanie podmiotu umożliwiał dokonywa­nie takich inicjatyw. Co do wymiaru kar orzeczonych przedmiotową decyzją wskazać należy, że zgodnie z art. 101 Ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów Prezes Urzędu może nałożyć na przedsiębiorcę, w drodze decyzji, karę pieniężną w wysokości nie większej niż 10 % przychodu osiągniętego w roku rozliczeniowym poprzedzającym rok nałożenia kary, jeżeli przedsiębiorca ten, choćby nieumyślnie dopuścił się naruszenia zakazu określonego w art. 5, w zakresie niewyłączonym na podstawie art. 6 i art. 7, lub naru­szeniazakazuokreślonego w art. 8. Zgodnie z art. 104 przy ustalaniu wysokości kar pieniężnych, o których mowa w art. 101-103, należy uwzględnić w szczególności okres, stopień oraz okoliczności uprzedniego naruszenia przepisów ustawy. Skarżące strony kwestionując w każdym z odwołań wymiar nałożonej kary powoły­wały m.in. Wytyczne w sprawie ustalania grzywien nakładanych na mocy art.23 ust.2 lit.a)rozprządzenia(...)(z zastosowaniem dla Europejskiego Obszaru Gospo­darczego) (DZ.U. UE C z dnia 1.09.2006r). Na wstępie wskazać należy, że przepisy tego rozporządzenia zostały wydane w odniesieniu do kar za nieprzestrzeganie po­stanowień Traktatu WE, a więc siłą rzeczy nie mają zastosowania do Ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów, która w przedmiotowej sprawie ma pierwszeństwo. Ustawa o ochronie konkurencji i konsumentów zawiera w swojej treści powoła­ne wyżej przepisy zawierające przesłanki wymiaru kary. Zgodnie z powołanym art. 104 Ustawy należy mieć na względzie w szczególności okres naruszenia przepisów ustawy. W świetle powyższych wywodów dotyczących istnienia przedmiotowego porozumienia zdaniem Sądu należy uznać, że wszystkim uczestniczącym w porozumieniu podmiotom (za wyjątkiem(...)) należy przypisać ten sam okres uczestniczenia w zakazanym porozumieniu zatem nie może to być przesłanka różni­cująca wymiar kary. W następnej kolejności należy mieć na względzie stopień uczestniczenia w porozumieniu. W tym przypadku szczególną rolę w ocenie Sądu należy przypisać(...)jako organizatorowi porozumienia, zaś wszystkim pozostałym jego uczestnikom jednolity stopień w nim uczestniczenia. Kwestią, którą Sąd rozważył była zatem kwestia całościowego wymiaru kary, sprecyzowanego w określonej kwocie już w oderwaniu od procentowego określenia przychodów poszczególnych podmiotów uczestniczących w porozumieniu bowiem zdaniem Sądu czynnik ten nie może być decydujący a równie ważny jest kwotowy wymiar kary jako jej ostateczne określenie. W ocenie Sądu jest nie do zaakceptowania taki kwotowy poziom nałożo­nych kar, kiedy strona biernie uczestnicząca w porozumieniu globalnie ma nałożoną wyższą karę niż podmiot działający jako organizator. Udział w porozumieniu sieci(...)został uznany za bierny i tak też został ukarany. Najwyższą karę dostał(...)i wyraźnie zostało wskazane że ta kara wynika z czynnego zachowania. Podmioty, które nie były organizatorem tego, zostały potraktowane zdecydowanie łagodniej. Biorąc te okoliczności pod uwagę Sąd doszedł do przekonania, że nie może ostać się decyzja nakładająca kwotowo na stronę uczestniczącą w porozumieniu ((...) Spółkę z o.o.wW.) karę wyższą niż na organizatora porozu­mienia(...). Dlatego Sąd uwzględnił zarzuty i wniosek odwołania w tym zakresie i zmienił nałożoną na ten podmiot karę dostosowując ją do poziomu kar nałożonych na inne podmioty jak(...)czy(...). Co do kary nałożonej na(...) Spółkę z o.o.weW.Spółka ta wykazała znikomą wręcz wartość obrotów produktami objętymi zakresem porozumienia. Pozwany Prezes UOKiK ani pozostali uczestnicy porozu­mienia nie kwestionowali tych wskazań zatem Sąd uznał je za przyznane. Wprawdzie wielkość korzyści odniesionych z porozumienia jest tylko jedną z przesłanek którą Sąd brał pod uwagę badając prawidłowość nałożonych kar, jednak tylko w tym za- kresie Sąd uznał zarzuty skarżącego za zasadne i obniżył wysokość nałożonej na skarżącego kary. W pozostałym zakresie Sąd podzielił wywody Prezesa UOKiK dotyczące przesłanek wymiaru nałożonych kar, uznając je za wymierzone w prawidłowej wysokości i od­zwierciedlające powołane ustawowe przesłanki wymiaru kar. Mając te wszystkie okoliczności na względzie orzeczono jak w sentencji. Sąd zmienił zaskarżoną decyzję w części, w której odwołania uznał za zasadne na podstawieart. 47931a§ 3kpc. Zaś na podstawieart. 47931a§ 1kpcoddalił odwołania w pozostałym zakresie uznając, że nie ma podstaw do ich uwzględnienia. O kosztach postępowania orzeczono na podstawieart.98 kpc. Na podstawie art.80.1 Ustawy o kosztach sądowych Sąd nakazał zwrócenie na rzecz strony różnicy między opłatą należna, a pobraną od strony. SSO Bogdan Gierzyński SSO Urszula Wilk SSO Hanna Kulesza

15/450500/0005127/AmA

Sąd Okręgowy w Warszawie

XVII Wydział Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumenta

154505000006027_XX_GC_000365_2007_Uz_2008-06-06_001

XX GC 365/07

2008-06-06 02:00:00.0 CEST

2014-12-22 19:15:04.0 CET

2014-11-18 17:53:57.0 CET

15450500

6027

REASON

utrzymuje w mocy nakaz zapłaty w postępowaniu nakazowym z 13/04/2007 XX GNc 140/07

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Paula Wiaterska" xVersion="1.0" xYear="2007" xLang="PL" xToPage="1" xEditor="pwiaterska" xPublisher="pwiaterska" xEditorFullName="Paula Wiaterska" xFlag="published" xDocType="Uz" xml:space="preserve" xFromPg="1" xVolNmbr="000365" xVolType="15/450500/0006027/GC"> <xName>Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xText xALIGNx="left">utrzymuje w mocy nakaz zapłaty w postępowaniu nakazowym z 13/04/2007 XX GNc 140/07</xText> </xBlock> </xPart>

Paula Wiaterska

Paula Wiaterska

utrzymuje w mocy nakaz zapłaty w postępowaniu nakazowym z 13/04/2007 XX GNc 140/07

15/450500/0006027/GC

Sąd Okręgowy w Warszawie

XX Wydział Gospodarczy

154500000003003_VI_ACa_001555_2007_Uz_2008-06-10_001

VI ACa 1555/07

2008-06-10 02:00:00.0 CEST

2012-12-08 01:01:03.0 CET

2013-04-24 05:36:29.0 CEST

15450000

3003

SENTENCE, REASON

Sygn. akt VI ACa 1555/07 Sygn. akt VI ACa 1555/07 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 10 czerwca 2008 r. Sąd Apelacyjny w Warszawie VI Wydział Cywilny w składzie: Przewodniczący – Sędzia SA – Agata Zając Sędzia SA – Małgorzata Manowska Sędzia SO del. Teresa Mróz (spr.) Protokolant: apl. radc. Jarosław Pietraszkiewicz po rozpoznaniu w dniu 10 czerwca 2008 r. w Warszawie na rozprawie sprawy z powództwa Telewizji (...) S.A. w W. przeciwko Przewodniczącemu Krajowej Rady Radiofonii i Telew

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Danuta Śliwińska" xVersion="1.0" xYear="2007" xFlag="published" xEditorFullName="Danuta Śliwińska" xDocType="Uz" xml:space="preserve" xLang="PL" xEditor="dsliwins" xToPage="8" xPublisher="dsliwins" xFromPg="1" xVolType="15/450000/0003003/ACa" xVolNmbr="001555"> <xName>Wyrok+Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xText><xBx> <xIx>Sygn. akt VI ACa 1555/07 Sygn. akt VI ACa 1555/07 </xIx> </xBx></xText> <xUnit xIsTitle="true" xBold="true" xType="part"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right">Dnia 10 czerwca 2008 r.</xText> <xText/> <xText>Sąd Apelacyjny w Warszawie VI Wydział Cywilny w składzie:</xText> <xText/> <xText> <xBx> Przewodniczący – Sędzia SA – Agata Zając </xBx> </xText> <xText> <xBx> Sędzia SA – Małgorzata Manowska </xBx> </xText> <xText><xBx> Sędzia SO del. Teresa Mróz (spr.) </xBx></xText> <xText> <xBx> Protokolant: apl. radc. Jarosław Pietraszkiewicz </xBx> </xText> <xText/> <xText>po rozpoznaniu w dniu 10 czerwca 2008 r. w Warszawie</xText> <xText>na rozprawie</xText> <xText>sprawy z powództwa <xAnon> Telewizji (...) S.A.</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon></xText> <xText>przeciwko Przewodniczącemu Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji</xText> <xText>o uchylenie decyzji</xText> <xText>na skutek apelacji wniesionej przez pełnomocnika <xAnon>S. C.</xAnon>, powoda <xAnon> Telewizji (...) S.A.</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon></xText> <xText>od wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie</xText> <xText>z dnia 14 czerwca 2007r.</xText> <xText>sygn. akt XX GC 87/05</xText> <xText>1. oddala apelację;</xText> <xText>2. zasądza od <xAnon> telewizji (...) Spółki Akcyjnej</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon> na rzecz przewodniczącego Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji kwotę 5.400 (słownie: pięć tysięcy czterysta) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego.</xText> <xText/> <xText>Sygn. akt VI A Ca 1555/07</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="true" xBold="true" xType="part"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText>Wyrokiem z dnia 14.VI.2007 r. Sąd Okręgowy w Warszawie oddalił odwołanie <xAnon> Telewizji (...) Spółki Akcyjnej</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon> od decyzji Przewodniczącego Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji z dnia 29.XII.2004 r. stwierdzającej naruszenie przez Spółkę <xLexLink xArt="art. 18;art. 18 ust. 1;art. 18 ust. 3;art. 18 ust. 5;art. 18 ust. 7" xIsapId="WDU19930070034" xTitle="Ustawa z dnia 29 grudnia 1992 r. o radiofonii i telewizji" xAddress="Dz. U. z 1993 r. Nr 7, poz. 34">art. 18 ust. 1, 3, 5 i 7 ustawy o radiofonii i telewizji</xLexLink> przez rozpowszechnianie w dniach 8, 15, 22, 29.X.2004 r. oraz 5 i 11.XI.2004 r. w godzinach 21.35-22.35, to jest w czasie chronionym audycji pt. <xAnon> (...)</xAnon> oraz nakładającej na spółkę karę pieniężną w wysokości 400.000 zł.</xText> <xText>Sąd Okręgowy ustalił, że <xAnon> Telewizja (...)</xAnon> w dniach 8, 15, 22, 29.X.2004 r. oraz 5 i 11.XI.2004 r. wyemitowała odcinki <xAnon>(...)</xAnon> w czasie antenowym od 21.35 do 22.35. W pierwszym odcinku spośród 70 zawodników wybrano 36, którzy najlepiej wykonali zadania eliminacyjne. W kolejnych odcinkach osoby te wykonywały po dwa zadania walcząc o udział w finale, który miał odbyć się w Argentynie oraz o nagrodę pieniężną. Na początku programu uczestnicy podawali własną motywację do udziału w programie, a na końcu narrator podawał informację, że wszystkie zadania nadzorowane są przez profesjonalistów i nie można wykonywać ich na własną rękę. Zadanie emitowane w dniu 15.X.2004 r. oznaczone było czerwonym znaczkiem, pozostałe odcinki oznaczone były znaczkiem żółtym.</xText> <xText>W dniu 8.X.2004 r. zawodnicy wykonywali zadanie polegające na jedzeniu surowych świńskich narządów, zmieszanych ze świńską krwią, w dniu 15.X.2004 r. – na jedzeniu owczych oczu oraz na skakaniu na szklane płaszczyzny zawieszone na linach pod sufitem, w dniu 22.X.2004 r. na wydobywaniu ustami śliwek spod wijących się w wodzie węży, 29.X.2004 r. na wysypywaniu na gołe ciało w tym twarz i głowę węży oraz mięsożernych larw i robaków, zbieraniu chorągiewek z dachu pędzącego autobusu, 5.XI.2004 r. – na zjadaniu świńskich organów popijanych świńską krwią oraz przejściu po umieszczonej bardzo wysoko niestabilnej linowej kładce, 11.XI.2004 r. uwalnianiu się pod wodą z 10-kilogramowych łańcuchów oraz wydobywaniu ustami surowych kurzych łapek spod warstwy mięsożernych larw i robaków.</xText> <xText>Wobec tego, że w odwołaniu od decyzji <xAnon> Telewizja (...) Spółka Akcyjna</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon> podnosiła naruszenie przez Przewodniczącą KRR i T zasad wynikających z <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">kodeksu postępowania administracyjnego</xLexLink> powodujących nieważność decyzji, Sąd Okręgowy wskazał, że postępowanie wywołane odwołaniem od decyzji Przewodniczącego KRR i T toczy się stosownie do przepisów <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">kodeksu postępowania cywilnego</xLexLink> z zakresu przeciwdziałania praktykom monopolistycznym, a zatem jest postępowaniem pierwszoinstancyjnym, co oznacza, że sąd rozpoznaje sprawę od początku. Charakter postępowania administracyjnego wyklucza możliwość oparcia orzeczenia sądu na ustaleniach organu administracyjnego. Zadaniem sądu nie jest kontrola postępowania administracyjnego, ale merytoryczne rozstrzygnięcie sprawy.</xText> <xText>Sąd Okręgowy po dokonaniu oględzin kolejnych odcinków programu zawartych na dołączonych do akt sprawy kasetach VHS nie dopatrzył się w nich treści, które naruszałyby <xLexLink xArt="ust. 1;art. 18" xIsapId="WDU19930070034" xTitle="Ustawa z dnia 29 grudnia 1992 r. o radiofonii i telewizji" xAddress="Dz. U. z 1993 r. Nr 7, poz. 34">ust. 1 art. 18 ustawy o radiofonii i telewizji</xLexLink>. Sąd stwierdził, że choć jego zdaniem nie jest to program godny polecenia, jednakże należy mieć na względzie potrzeby różnych osób. Sam fakt pokazania scen, które nawet u osoby dorosłej mogą budzić uczucie niesmaku, nie może być w ocenie sądu obiektywnie podstawą do uznania programu za naruszający <xLexLink xArt="art. 18;art. 18 ust. 1" xIsapId="WDU19930070034" xTitle="Ustawa z dnia 29 grudnia 1992 r. o radiofonii i telewizji" xAddress="Dz. U. z 1993 r. Nr 7, poz. 34">art. 18 ust. 1</xLexLink> wyżej cytowanej ustawy.</xText> <xText>Sąd uznał jednak, że wspomniane programy telewizyjne naruszają <xLexLink xArt="ust. 3;art. 18" xIsapId="WDU19930070034" xTitle="Ustawa z dnia 29 grudnia 1992 r. o radiofonii i telewizji" xAddress="Dz. U. z 1993 r. Nr 7, poz. 34">ust. 3 art. 18 ustawy o radiofonii i telewizji</xLexLink>. Choć udział w programie jest dobrowolny, zawodnicy mogą w każdej chwili zrezygnować, jednakże w ocenie sądu nie mają oni wpływu na to, jakie zadania będą wykonywać. Zdaniem Sądu Okręgowego wykonywanie pewnych zadań zagrażających bezpieczeństwu zawodników nie może być usprawiedliwiane chęcią przełamania własnych uprzedzeń i barier. Poza tym w ocenie Sądu Okręgowego należy również pamiętać o nagrodzie, którą jest znaczna suma pieniędzy Owa nagroda jest u wielu uczestników programu przyczyną ich zachowań. Zdaniem sądu Okręgowego skakanie na wysoko zawieszonych szklanych płaszczyznach, poruszanie się po dachu rozpędzonego autobusu, obsypywanie ciał wężami, robakami są zadaniami, które mogą biorących udział w programie narażać na niebezpieczeństwo oraz promować zachowania zagrażające życiu i bezpieczeństwu, pomimo wygłaszanych przez narratora kwestii o nie naśladowaniu zadań. W ocenie sądu w programie doszło do odwrócenia wartości – zachowaniom często uwłaczającym godności ludzkiej nadano rangę zachowań właściwych, godnych naśladowania poprzez zawartą w programie sugestię, że wykonanie zadań budzących duży strach i obrzydzenie świadczy o ich wielkiej odwadze, a nie poddanie się próbom o ich słabości.</xText> <xText>Zdaniem Sądu Okręgowego odwołujący się, emitując programy w godzinach 21.35 – 22.35 naruszył obowiązujący w dacie emisji przepis <xLexLink xArt="art. 18;art. 18 ust. 5" xIsapId="WDU19930070034" xTitle="Ustawa z dnia 29 grudnia 1992 r. o radiofonii i telewizji" xAddress="Dz. U. z 1993 r. Nr 7, poz. 34">art. 18 ust. 5 ustawy o radiofonii i telewizji</xLexLink> wprowadzający wymóg, aby audycje i inne przekazy zawierające sceny lub treści mogące mieć negatywny wpływ na prawidłowy rozwój fizyczny, psychiczny i moralny małoletnich inne niż te, o których mowa w ust. 4 tego przepisu mogły być rozpowszechniane wyłącznie między godziną 23 a 6 rano. W ocenie Sądu Okręgowego programów tych wbrew twierdzeniom skarżącej nie można uznać programy wychowawcze i edukacyjne. U oglądających program osób dorosłych jakkolwiek może wywoływać on poczucie niesmaku, czy wręcz obrzydzenia, jednakże osoby te mają już ukształtowaną osobowość i w sposób właściwy potrafią dokonać oceny faktów i zachowań ludzkich. Na dzieci, których osobowość dopiero się kształtuje programy takie mogą mieć negatywny wpływ, a co za tym idzie nie powinny być pokazywane w godzinach emisji przez <xAnon> telewizję (...)</xAnon>. Ponadto Sąd Okręgowy podniósł, że biegła psycholog w swojej opinii w sposób jednoznaczny wskazała, że emitowane programy mogły mieć wpływ na rozwój psychiczny małoletnich poprzez wzbudzanie negatywnych emocji – strachu, lęku, odrazy, kształtowanie negatywnych postaw rywalizacji za wszelką ceną. Zdaniem biegłej programy te nie propagują postaw prospołecznych, nie wzbudzają pozytywnych uczuć. Sąd Okręgowy przyjął, że istnienie prawdopodobieństwa zagrożenia rozwoju małoletnich jest wystarczające do stwierdzenia, że nastąpiło przekroczenie normy <xLexLink xArt="art. 18;art. 18 ust. 5" xIsapId="WDU19930070034" xTitle="Ustawa z dnia 29 grudnia 1992 r. o radiofonii i telewizji" xAddress="Dz. U. z 1993 r. Nr 7, poz. 34">art. 18 ust. 5 ustawy o radiofonii i telewizji</xLexLink>.</xText> <xText>Sąd Okręgowy zwrócił również uwagę, że mimo prób wymazania słyszalne są wulgaryzmy, które miały zapewne wzmagać emocje wśród widzów, sąd jednak uznał, że zabieg ten należy ocenić negatywnie.</xText> <xText>O kosztach Sąd Okręgowy orzekł na podstawie <xLexLink xArt="art. 98" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 98 kpc</xLexLink>.</xText> <xText>Apelację od powyższego rozstrzygnięcia złożyła powódka.</xText> <xText>Zarzuciła Sądowi Okręgowemu naruszenie przepisów prawa formalnego i merytorycznego w szczególności poprzez:</xText> <xText>- nie przyjęcie istotnych wniosków dowodowych powoda, wskutek czego nie wyjaśniono wszystkich istotnych elementów sprawy,</xText> <xText>- nienależyte rozpatrzenie zagadnienia nieważności decyzji administracyjnej w trybie odwoławczym,</xText> <xText>- nienależyte wyciągnięcie wniosków z opinii biegłego sądowego,</xText> <xText>- błędną interpretację <xLexLink xArt="art. 18;art. 18 ust. 3;art. 18 ust. 5;art. 18 ust. 7" xIsapId="WDU19930070034" xTitle="Ustawa z dnia 29 grudnia 1992 r. o radiofonii i telewizji" xAddress="Dz. U. z 1993 r. Nr 7, poz. 34">art. 18 ust. 3, 5 i 7 ustawy o radiofonii i telewizji</xLexLink> w szczególności poprzez przyjęcie wbrew orzecznictwu Sądu Najwyższego, że wystarczy możliwość, a nie prawdopodobieństwo zaistnienia stanu, aby norma została wyczerpana.</xText> <xText>Podnosząc powyższe zarzuty apelująca wniosła o uchylenie wyroku w całości i wydanie orzeczenia uchylającego decyzję Przewodniczącej KRR i T lub o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Okręgowemu do ponownego rozpoznania.</xText> <xText>Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:</xText> <xText>Apelacja powódki nie jest zasadna i jako taka podlega oddaleniu</xText> <xText>Zgodnie z <xLexLink xArt="art. 56" xIsapId="WDU19930070034" xTitle="Ustawa z dnia 29 grudnia 1992 r. o radiofonii i telewizji" xAddress="Dz. U. z 1993 r. Nr 7, poz. 34">art. 56 ustawy z dnia 29.XII.1992 r. o radiofonii i telewizji</xLexLink> od decyzji przewodniczącego Krajowej Rady wydanych na podstawie <xLexLink xArt="art. 10;art. 10 ust. 4;art. 53;art. 54" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 10 ust. 4 i art. 53 i 54</xLexLink> służy odwołanie do sądu okręgowego - sądu gospodarczego. W postępowaniu w sprawach odwołań od tych decyzji stosuje się przepisy <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">kodeksu postępowania cywilnego</xLexLink> dotyczące spraw z zakresu przeciwdziałania praktykom monopolistycznym. W razie złożenia odwołania stronie nie przysługują środki prawne wzruszenia decyzji przewidziane w <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">kodeksie postępowania administracyjnego</xLexLink>, w szczególności dotyczące wznowienia postępowania, uchylenia, zmiany oraz stwierdzenia nieważności decyzji. W orzecznictwie ugruntowany został pogląd, że postępowanie przed sądem antymonopolowym jest postępowaniem pierwszoinstancyjnym. Poprzedzające je postępowanie administracyjne jedynie warunkowało dopuszczalność drogi sądowej. Celem postępowania sądowego jest merytoryczne rozstrzygnięcie sprawy, a nie dokonanie kontroli postępowania administracyjnego (patrz Sąd Najwyższy w wyroku z 24.X.2002 r. I CKN 1465/00). Sąd dokonuje własnych ustaleń i własnej oceny materiału dowodowego w kontekście zarzutów zawartych w odwołaniu. Podkreślić ponadto należy, że z <xLexLink xArt="art. 479;art. 479 § 1;art. 479 § 3" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 479 paragraf 1 i 3 kpc</xLexLink> wynika, że po przeprowadzeniu postępowania sąd ochrony konkurencji i konsumentów bądź uwzględnia odwołanie, bądź też oddala. Sąd oddala odwołanie, jeżeli brak jest podstaw do jej uwzględnienia, a zatem jeżeli podniesione w odwołaniu zarzuty okazały się niezasadne, w razie uwzględnienia odwołania sąd zmienia zaskarżoną decyzję w całości lub w części i orzeka co do istoty sprawy. Uchylenie natomiast decyzji mogłoby nastąpić jedynie w przypadku, gdy brak byłoby podstaw do jej wydania. Z powyższego wynika, że choć sąd ustosunkowuje się do decyzji Przewodniczącej KRR i T, to jednak tylko formalnie decyzja ta jest przedmiotem rozstrzygnięcia sądu.</xText> <xText>Zarzut zatem nienależytego rozpatrzenia zagadnienia nieważności decyzji administracyjnej w trybie odwoławczym jest zarzutem chybionym.</xText> <xText>Odnosząc się do zarzutu błędnej interpretacji <xLexLink xArt="art. 18;art. 18 ust. 3;art. 18 ust. 5;art. 18 ust. 7" xIsapId="WDU19930070034" xTitle="Ustawa z dnia 29 grudnia 1992 r. o radiofonii i telewizji" xAddress="Dz. U. z 1993 r. Nr 7, poz. 34">art. 18 ust. 3, 5 i 7 ustawy o radiofonii i telewizji</xLexLink> w szczególności poprzez przyjęcie wbrew orzecznictwu Sądu Najwyższego, że wystarczy możliwość, a nie prawdopodobieństwo zaistnienia stanu, aby norma została wyczerpana Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:</xText> <xText><xLexLink xArt="art. 18;art. 18 ust. 3" xIsapId="WDU19930070034" xTitle="Ustawa z dnia 29 grudnia 1992 r. o radiofonii i telewizji" xAddress="Dz. U. z 1993 r. Nr 7, poz. 34">Art. 18 ust. 3 ustawy o radiofonii i telewizji</xLexLink> stanowi, że audycje lub inne przekazy nie mogą sprzyjać zachowaniom zagrażającym zdrowiu lub bezpieczeństwu oraz zachowaniom zagrażającym środowisku naturalnemu. Ustęp 5 natomiast - audycje lub inne przekazy, zawierające sceny lub treści mogące mieć negatywny wpływ na prawidłowy fizyczny, psychiczny lub moralny rozwój małoletnich, inne niż te, o których mowa w ust. 4, mogą być rozpowszechniane wyłącznie w godzinach od 23 do 6. Wreszcie zgodnie z ust. 7 nadawcy mają dbać o poprawność języka swoich programów i przeciwdziałać jego wulgaryzacji.</xText> <xText>Odnośnie zarzucanej przez powódkę nieprawidłowej wykładni przepisu art. 18 ust. 5 ustawy stwierdzić należy, że Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 9.III.2004 r. (III SK 11/04) stwierdził, że zakaz rozpowszechniania audycji lub innych przekazów, które mogą zagrażać rozwojowi niepełnoletnich określony w <xLexLink xArt="art. 18;art. 18 ust. 5" xIsapId="WDU19930070034" xTitle="Ustawa z dnia 29 grudnia 1992 r. o radiofonii i telewizji" xAddress="Dz. U. z 1993 r. Nr 7, poz. 34">art. 18 ust. 5 ustawy z dnia 29 grudnia 1992 r. o radiofonii i telewizji</xLexLink> (jednolity tekst: Dz. U. z 2001 r. Nr 101, poz. 1114 ze zm.) dotyczy sytuacji, w których zagrożenie to jest „możliwe” w znaczeniu „prawdopodobne”. Zakaz ten nie jest zakazem bezwzględnym jak w przypadku ust. 4 art. 18, lecz dotyczącym jedynie rozpowszechniania tego typu audycji w określonych ustępem 5 godzinach.</xText> <xText>Wobec tego, że naruszenie dotyczy zakazu emisji programów mogących mieć negatywny wpływ na rozwój małoletnich w godzinach przed 23, w pierwszym rzędzie należy odnieść się do tego, czy treści zawarte w emitowanych przez powódkę programach mogły taki negatywny wpływ wywrzeć. W tym zakresie Sąd Apelacyjny podziela ustalenia Sądu Okręgowego oraz dokonaną przez ten sąd ocenę.</xText> <xText>Ustawodawca nie zawarł w tekście ustawy definicji, ani też wskazówek, co do tego, jak należy rozumieć określenie<xBx> „mogą</xBx> zagrażać” w kontekście powołanej wyżej ustawy. W tej sytuacji mając na uwadze stanowisko Sądu Najwyższego zaprezentowane w wyżej przywołanym orzeczeniu z 9.III.2004 r. (III SK 11/04) należy odwołać się do znaczenia tego określenia zgodnego ze słownikiem języka polskiego, według którego prawdopodobny to taki, który przypuszczalnie nastąpi, zdarzy się; mogący się zdarzyć, mający szanse urzeczywistnienia; możliwy, przypuszczalny (Słownik języka polskiego PWN Warszawa 1979 r. pod redakcją prof. dr Mieczysława Szymaczaka). W ocenie Sądu Apelacyjnego nie budzi wątpliwości, że pokazywanie w ramach kolejnych emitowanych odcinków programu<xAnon>(...)</xAnon>zjadania surowych świńskich narządów zmieszanych ze świńską krwią, jedzenia owczych oczu oraz skoki na szklane płaszczyzny zawieszone na linach pod sufitem, wydobywania śliwek ustami spod wijących się w wodzie węży, wysypywania na gołe ciało w tym twarz i głowę mięsożernych larw i robaków, zbierania chorągiewek z dachu pędzącego autobusu, zjadania świńskich organów popijanych świńską krwią, przejścia po niestabilnej linowej kładce umieszczonej bardzo wysoko, uwalniania się pod wodą z 10-kilogramowych łańcuchów, wydobywania ustami surowych kurzych łapek spod warstwy mięsożernych larw i robaków stwarzają prawdopodobieństwo, że mogą zagrażać psychicznemu, fizycznemu i moralnemu rozwojowi niepełnoletnich. Zdecydowanie negatywny wpływ na ten rozwój ma wzbudzanie emocji i uczuć takich jak obrzydzenie, wstyd, wstręt. Wzbudzanie uczuć lęku, obawy, strachu może bezpośrednio prowadzić do rozdrażnienia, impulsywności nawet agresji słownej, bezpośredniej i pośredniej, a także do kształtowania i utrwalania postaw unikania, wycofywania w momencie odczucia lęku lub też postaw przełamywania tych uczuć negatywnych za wszelką cenę. Nie można zgodzić się z powódką, że cel i motywacja uczestników programu nie mają nic do rzeczy, bowiem w każdej chwili mogą się oni wycofać, a prowadzący program przestrzega widza przed wykonywaniem zadań we własnych zakresie. Ocenie poddane było prawdopodobieństwo wystąpienia zagrożenia dla rozwoju niepełnoletniego widza, a nie uczestnika programu. Ponadto rywalizacja uczestników programu o udział w programie finałowym mającym odbyć się w Argentynie i o uzyskanie nagrody pieniężnej może prowadzić u małoletniego widza mającego małe doświadczenie i określony poziom rozwoju psychicznego do odwrócenia hierarchii wartości i zastąpienia wrażliwości, wspierania, myślenia i zachowania społecznego chęcią osiągnięcia celu za wszelką cenę nawet za cenę zachowań niebezpiecznych i poniżających ludzką godność. Jak wynika z opinii biegłej badania wykazują, że małoletni koncentrują się przede wszystkim na przekazie wizualnym, a nie werbalnym. Dlatego też siła tego przekazu i jego wyrazistość mają szczególnie istotne znaczenie. Stwierdzenie więc, że mimo skupienia i koncentracji na celu i własnej osobie wśród uczestników wyzwala się instynkt grupy, potrafią ujawnić potrzebę bycia z innymi, zagrzewają do walki potencjalnych rywali, co zdaniem apelującego pokazuje jak zadanie wyzwala postawy wzajemnej solidarności wśród konkurentów oraz pozytywne wartości więzów społecznych wytwarzających się w grupie rywalizujących między sobą osób, pozostaje bez znaczenia dla oceny programu z punktu widzenia wpływu na rozwój małoletnich.</xText> <xText>Nie można zgodzić się również z twierdzeniem apelującego, że w programie, w którym zawodnicy zjadali owcze oczy, ukazanie następnie owiec z przepaską na oczach może kojarzyć się z działaniem polegającym na chęci lub zamiarze znęcania się nad zwierzętami jedynie niektórym widzom przede wszystkim dorosłym o wadliwie ukierunkowanej percepcji. Dobór w tym przypadku obrazu i komentarz, że „jeśli (uczestnicy) spodziewali się najgorszego to właśnie się to spełniło” zaistniała sugestia, że zawodnicy będą zjadać oczy wyłupione (żywym) owcom znajdującym się w zagrodzie. Bez wątpienia więc należy przyjąć, że taki przekaz wizualno-werbalny stwarza prawdopodobieństwo, że może on zagrażać fizycznemu, psychicznemu i moralnemu rozwojowi małoletnich, może silnie wpłynąć na emocje i zachowanie małoletnich, skutkujące reakcjami bezpośrednimi lub odroczonymi w czasie takimi jak lęk, niepokój, odwrócenie wartości, zmiana postaw, zaburzenia snu, drażliwość, wyzwalanie reakcji agresywnych bądź też „zamknięcie się w sobie”, unikanie, nieufność. Mocno przesadzone jest stwierdzenie apelującego, że przekaz ten pozwala na pozytywne, podkreślone emocjonalnie zastanowienie się nad filozofią związaną z własnym żywieniem, a także stosunkiem człowieka do przyrody. Skoro jak twierdzi powódka na k. 130 akt sprawy przekaz ten był głęboko humanitarny, bo uświadamiający widzom, że jedzenie jakichkolwiek przetworów mięsnych jest związane z krzywdą dla zwierząt, a więc mający pozytywny wpływ na widza w każdym wieku, dziwić może opatrzenie tego akurat odcinka znaczkiem, że nie jest on przeznaczony dla małoletniego widza. W tym miejscu podkreślić należy, że opatrzenie odcinka czerwonym znaczkiem nie oznacza, że powódka zostaje zwolniona z odpowiedzialności za emisję w chronionym czasie programów mogących mieć negatywny wpływ na rozwój psychiczny, moralny i fizyczny małoletnich. Powódka nie może z odpowiedzialności tej zwolnić się poprzez przerzucenie na rodziców obowiązku zadbania by przy telewizorach nie znalazły się osoby niepełnoletnie.</xText> <xText>Nie do zaakceptowania jest porównanie przez powódkę tego programu do programów przyrodniczych, które emitowane są w dni świąteczne w godzinach okołopołudniowych. Programy te ukazują świat zwierząt i rządzące nim prawa bez udziału człowieka.</xText> <xText>Należy podkreślić, że program <xAnon>(...)</xAnon>ma charakter reality show – zadania wykonywane są przez rzeczywiste osoby, reagujące w nieudawany sposób na stojące przed nimi zadania, rywalizujące między sobą o główną wygraną. Przekaz ten ma więc o wiele silniejszy wpływ na widza, aniżeli fikcja literacka. Zupełnie niezrozumiałe jest odwoływanie się przez powódkę (k. 130) dla usprawiedliwienia własnego postępowania do literatury - Iliady, Odysei, powieści Sienkiewicza, czy też baśni braci Grimm, Andersena, czy wreszcie Biblii ukazujących również sceny okrucieństwa, budzące obrzydzenie, niechęć, wstręt i mimo to nikt nie zabronił małoletnim ich lektury. Należy mieć przede wszystkim na względzie, że jest to fikcja literacka, z którą dzieci mają styczność od najmłodszych lat. Przekazy zawierające treści przerażające, wywołujące wstręt są elementem niezbędnej edukacji dzieci, która jednak odbywa się pod nadzorem dydaktycznym, którego celem jest właściwa ich interpretacja.</xText> <xText>Biegła sporządzająca w sprawie niniejszej opinię odwołała się do ogólnych prawidłowości dotyczących rozwoju fizycznego, psychicznego i społecznego niepełnoletnich, własnych doświadczeń z pracy diagnostyczno-terapeutycznej z dziećmi i młodzieżą, doświadczeń jako biegłego sądowego jak również doświadczeń związanych z pracą dydaktyczną na wydziale psychologii <xAnon> (...)</xAnon>. Sąd Apelacyjny, wbrew stanowisku apelującego, nie znajduje podstaw do zakwestionowania tej opinii w zakresie, w jakim dokonuje biegła oceny wpływu treści zawartych w programach emitowanych przez powódkę na rozwój niepełnoletnich.</xText> <xText>Powołanie drugiego biegłego z tego samego zakresu uzasadnione winno być okolicznościami wynikającymi z materiału dowodowego. Wniosek strony o powołanie takiego biegłego uzasadniony tym, że strona nie zgadza się z wnioskami opinii nie obliguje sądu do jego uwzględnienia.</xText> <xText>Zarzut apelacji nie uwzględnienia istotnych wniosków powódki, przez co nie zostały wyjaśnione wszystkie istotne elementy sprawy okazał się chybiony.</xText> <xText>Powódka powołała się na opinie uznanych autorytetów z dziedziny psychologii sporządzonych na jej zlecenie, z których nie wynika, by program przez nią emitowany mógł mieć negatywny wpływ na rozwój psychiczny i fizyczny małoletnich. Podkreślić należy, że nie stanowią opinie te dowodów, na których sąd mógłby oprzeć swoje rozstrzygnięcie, niemniej jednak uwagę zwracają postulaty odnośnie warunków emisji programu w Polsce sformułowane przez <xAnon>J. S.</xAnon> (k. 78): emisja powinna odbywać się w późnych godzinach wieczornych, winno nastąpić podanie tablicy ostrzegawczej przed programem w języku polskim, powinna również nastąpić zmiana nazwy programu na np. <xAnon>(...)</xAnon>, <xAnon>(...)</xAnon>, które odpowiadałyby bardziej pierwotnej intencji jego autorów, jak również zagwarantowany powinien zostać stały komentarz specjalistów (przed i po emisji oraz w trakcie przerw reklamowych np. antropologa, psychologa, szefa wyszkolenia komandosów, lekarza czy kaskadera). Autor widzi również potrzebę zorganizowania przez powódkę kampanii edukacyjnej dla rodziców oraz debaty interdyscyplinarnej, która mogłaby przybliżyć polskim producentom i nadawcom telewizyjnym profesjonalne standardy bezpieczeństwa oraz kryteria i narzędzia oceny takich niekonwencjonalnych programów jak <xAnon>(...)</xAnon>.</xText> <xText>Bez wpływu na rozstrzygnięcie pozostaje podnoszony przez powódkę fakt, że w Stanach Zjednoczonych oraz w krajach Europy Zachodniej program <xAnon>(...)</xAnon> emitowany jest poza pasmem chronionym.</xText> <xText>Okoliczności wyżej wskazane jednoznacznie wskazują, że powódka naruszyła <xLexLink xArt="art. 18;art. 18 ust. 3;art. 18 ust. 5" xIsapId="WDU19930070034" xTitle="Ustawa z dnia 29 grudnia 1992 r. o radiofonii i telewizji" xAddress="Dz. U. z 1993 r. Nr 7, poz. 34">art. 18 ust. 3 i 5 ustawy o radiofonii i telewizji</xLexLink>. W ocenie Sądu Apelacyjnego słusznie również Sąd Okręgowy uznał, że naruszony został ustęp 7 art. 18 powyższej ustawy, zgodnie z którym nadawcy mają obowiązek dbania o poprawność języka swoich programów i przeciwdziałania jego wulgaryzacji. Dlatego też pojawiające się w trakcie programów wulgaryzmy, które mają wzmagać emocje wśród widzów należało ocenić jako naruszenie wyżej wskazanego przepisu.</xText> <xText>Mając powyższe na uwadze Sąd Apelacyjny uznał apelację powódki jako niezasadną i dlatego na podstawie <xLexLink xArt="art. 385" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 385 kpc</xLexLink> oddalił ją, o kosztach postępowania apelacyjnego rozstrzygnął na podstawie <xLexLink xArt="art. 108;art. 108 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 108 paragraf 1 kpc</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 98;art. 98 § 1;art. 98 § 3" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 98 paragraf 1 i 3 kpc</xLexLink></xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Agata Zając

Danuta Śliwińska

apl. radc. Jarosław Pietraszkiewicz

Danuta Śliwińska

Sygn. akt VI ACa 1555/07 Sygn. akt VI ACa 1555/07 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 10 czerwca 2008 r. Sąd Apelacyjny w Warszawie VI Wydział Cywilny w składzie: Przewodniczący – Sędzia SA – Agata Zając Sędzia SA – Małgorzata Manowska Sędzia SO del. Teresa Mróz (spr.) Protokolant: apl. radc. Jarosław Pietraszkiewicz po rozpoznaniu w dniu 10 czerwca 2008 r. w Warszawie na rozprawie sprawy z powództwaTelewizji (...) S.A.wW. przeciwko Przewodniczącemu Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji o uchylenie decyzji na skutek apelacji wniesionej przez pełnomocnikaS. C., powodaTelewizji (...) S.A.wW. od wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 14 czerwca 2007r. sygn. akt XX GC 87/05 1. oddala apelację; 2. zasądza odtelewizji (...) Spółki AkcyjnejwW.na rzecz przewodniczącego Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji kwotę 5.400 (słownie: pięć tysięcy czterysta) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego. Sygn. akt VI A Ca 1555/07 UZASADNIENIE Wyrokiem z dnia 14.VI.2007 r. Sąd Okręgowy w Warszawie oddalił odwołanieTelewizji (...) Spółki AkcyjnejwW.od decyzji Przewodniczącego Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji z dnia 29.XII.2004 r. stwierdzającej naruszenie przez Spółkęart. 18 ust. 1, 3, 5 i 7 ustawy o radiofonii i telewizjiprzez rozpowszechnianie w dniach 8, 15, 22, 29.X.2004 r. oraz 5 i 11.XI.2004 r. w godzinach 21.35-22.35, to jest w czasie chronionym audycji pt.(...)oraz nakładającej na spółkę karę pieniężną w wysokości 400.000 zł. Sąd Okręgowy ustalił, żeTelewizja (...)w dniach 8, 15, 22, 29.X.2004 r. oraz 5 i 11.XI.2004 r. wyemitowała odcinki(...)w czasie antenowym od 21.35 do 22.35. W pierwszym odcinku spośród 70 zawodników wybrano 36, którzy najlepiej wykonali zadania eliminacyjne. W kolejnych odcinkach osoby te wykonywały po dwa zadania walcząc o udział w finale, który miał odbyć się w Argentynie oraz o nagrodę pieniężną. Na początku programu uczestnicy podawali własną motywację do udziału w programie, a na końcu narrator podawał informację, że wszystkie zadania nadzorowane są przez profesjonalistów i nie można wykonywać ich na własną rękę. Zadanie emitowane w dniu 15.X.2004 r. oznaczone było czerwonym znaczkiem, pozostałe odcinki oznaczone były znaczkiem żółtym. W dniu 8.X.2004 r. zawodnicy wykonywali zadanie polegające na jedzeniu surowych świńskich narządów, zmieszanych ze świńską krwią, w dniu 15.X.2004 r. – na jedzeniu owczych oczu oraz na skakaniu na szklane płaszczyzny zawieszone na linach pod sufitem, w dniu 22.X.2004 r. na wydobywaniu ustami śliwek spod wijących się w wodzie węży, 29.X.2004 r. na wysypywaniu na gołe ciało w tym twarz i głowę węży oraz mięsożernych larw i robaków, zbieraniu chorągiewek z dachu pędzącego autobusu, 5.XI.2004 r. – na zjadaniu świńskich organów popijanych świńską krwią oraz przejściu po umieszczonej bardzo wysoko niestabilnej linowej kładce, 11.XI.2004 r. uwalnianiu się pod wodą z 10-kilogramowych łańcuchów oraz wydobywaniu ustami surowych kurzych łapek spod warstwy mięsożernych larw i robaków. Wobec tego, że w odwołaniu od decyzjiTelewizja (...) Spółka AkcyjnawW.podnosiła naruszenie przez Przewodniczącą KRR i T zasad wynikających zkodeksu postępowania administracyjnegopowodujących nieważność decyzji, Sąd Okręgowy wskazał, że postępowanie wywołane odwołaniem od decyzji Przewodniczącego KRR i T toczy się stosownie do przepisówkodeksu postępowania cywilnegoz zakresu przeciwdziałania praktykom monopolistycznym, a zatem jest postępowaniem pierwszoinstancyjnym, co oznacza, że sąd rozpoznaje sprawę od początku. Charakter postępowania administracyjnego wyklucza możliwość oparcia orzeczenia sądu na ustaleniach organu administracyjnego. Zadaniem sądu nie jest kontrola postępowania administracyjnego, ale merytoryczne rozstrzygnięcie sprawy. Sąd Okręgowy po dokonaniu oględzin kolejnych odcinków programu zawartych na dołączonych do akt sprawy kasetach VHS nie dopatrzył się w nich treści, które naruszałybyust. 1 art. 18 ustawy o radiofonii i telewizji. Sąd stwierdził, że choć jego zdaniem nie jest to program godny polecenia, jednakże należy mieć na względzie potrzeby różnych osób. Sam fakt pokazania scen, które nawet u osoby dorosłej mogą budzić uczucie niesmaku, nie może być w ocenie sądu obiektywnie podstawą do uznania programu za naruszającyart. 18 ust. 1wyżej cytowanej ustawy. Sąd uznał jednak, że wspomniane programy telewizyjne naruszająust. 3 art. 18 ustawy o radiofonii i telewizji. Choć udział w programie jest dobrowolny, zawodnicy mogą w każdej chwili zrezygnować, jednakże w ocenie sądu nie mają oni wpływu na to, jakie zadania będą wykonywać. Zdaniem Sądu Okręgowego wykonywanie pewnych zadań zagrażających bezpieczeństwu zawodników nie może być usprawiedliwiane chęcią przełamania własnych uprzedzeń i barier. Poza tym w ocenie Sądu Okręgowego należy również pamiętać o nagrodzie, którą jest znaczna suma pieniędzy Owa nagroda jest u wielu uczestników programu przyczyną ich zachowań. Zdaniem sądu Okręgowego skakanie na wysoko zawieszonych szklanych płaszczyznach, poruszanie się po dachu rozpędzonego autobusu, obsypywanie ciał wężami, robakami są zadaniami, które mogą biorących udział w programie narażać na niebezpieczeństwo oraz promować zachowania zagrażające życiu i bezpieczeństwu, pomimo wygłaszanych przez narratora kwestii o nie naśladowaniu zadań. W ocenie sądu w programie doszło do odwrócenia wartości – zachowaniom często uwłaczającym godności ludzkiej nadano rangę zachowań właściwych, godnych naśladowania poprzez zawartą w programie sugestię, że wykonanie zadań budzących duży strach i obrzydzenie świadczy o ich wielkiej odwadze, a nie poddanie się próbom o ich słabości. Zdaniem Sądu Okręgowego odwołujący się, emitując programy w godzinach 21.35 – 22.35 naruszył obowiązujący w dacie emisji przepisart. 18 ust. 5 ustawy o radiofonii i telewizjiwprowadzający wymóg, aby audycje i inne przekazy zawierające sceny lub treści mogące mieć negatywny wpływ na prawidłowy rozwój fizyczny, psychiczny i moralny małoletnich inne niż te, o których mowa w ust. 4 tego przepisu mogły być rozpowszechniane wyłącznie między godziną 23 a 6 rano. W ocenie Sądu Okręgowego programów tych wbrew twierdzeniom skarżącej nie można uznać programy wychowawcze i edukacyjne. U oglądających program osób dorosłych jakkolwiek może wywoływać on poczucie niesmaku, czy wręcz obrzydzenia, jednakże osoby te mają już ukształtowaną osobowość i w sposób właściwy potrafią dokonać oceny faktów i zachowań ludzkich. Na dzieci, których osobowość dopiero się kształtuje programy takie mogą mieć negatywny wpływ, a co za tym idzie nie powinny być pokazywane w godzinach emisji przeztelewizję (...). Ponadto Sąd Okręgowy podniósł, że biegła psycholog w swojej opinii w sposób jednoznaczny wskazała, że emitowane programy mogły mieć wpływ na rozwój psychiczny małoletnich poprzez wzbudzanie negatywnych emocji – strachu, lęku, odrazy, kształtowanie negatywnych postaw rywalizacji za wszelką ceną. Zdaniem biegłej programy te nie propagują postaw prospołecznych, nie wzbudzają pozytywnych uczuć. Sąd Okręgowy przyjął, że istnienie prawdopodobieństwa zagrożenia rozwoju małoletnich jest wystarczające do stwierdzenia, że nastąpiło przekroczenie normyart. 18 ust. 5 ustawy o radiofonii i telewizji. Sąd Okręgowy zwrócił również uwagę, że mimo prób wymazania słyszalne są wulgaryzmy, które miały zapewne wzmagać emocje wśród widzów, sąd jednak uznał, że zabieg ten należy ocenić negatywnie. O kosztach Sąd Okręgowy orzekł na podstawieart. 98 kpc. Apelację od powyższego rozstrzygnięcia złożyła powódka. Zarzuciła Sądowi Okręgowemu naruszenie przepisów prawa formalnego i merytorycznego w szczególności poprzez: - nie przyjęcie istotnych wniosków dowodowych powoda, wskutek czego nie wyjaśniono wszystkich istotnych elementów sprawy, - nienależyte rozpatrzenie zagadnienia nieważności decyzji administracyjnej w trybie odwoławczym, - nienależyte wyciągnięcie wniosków z opinii biegłego sądowego, - błędną interpretacjęart. 18 ust. 3, 5 i 7 ustawy o radiofonii i telewizjiw szczególności poprzez przyjęcie wbrew orzecznictwu Sądu Najwyższego, że wystarczy możliwość, a nie prawdopodobieństwo zaistnienia stanu, aby norma została wyczerpana. Podnosząc powyższe zarzuty apelująca wniosła o uchylenie wyroku w całości i wydanie orzeczenia uchylającego decyzję Przewodniczącej KRR i T lub o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Okręgowemu do ponownego rozpoznania. Sąd Apelacyjny zważył, co następuje: Apelacja powódki nie jest zasadna i jako taka podlega oddaleniu Zgodnie zart. 56 ustawy z dnia 29.XII.1992 r. o radiofonii i telewizjiod decyzji przewodniczącego Krajowej Rady wydanych na podstawieart. 10 ust. 4 i art. 53 i 54służy odwołanie do sądu okręgowego - sądu gospodarczego. W postępowaniu w sprawach odwołań od tych decyzji stosuje się przepisykodeksu postępowania cywilnegodotyczące spraw z zakresu przeciwdziałania praktykom monopolistycznym. W razie złożenia odwołania stronie nie przysługują środki prawne wzruszenia decyzji przewidziane wkodeksie postępowania administracyjnego, w szczególności dotyczące wznowienia postępowania, uchylenia, zmiany oraz stwierdzenia nieważności decyzji. W orzecznictwie ugruntowany został pogląd, że postępowanie przed sądem antymonopolowym jest postępowaniem pierwszoinstancyjnym. Poprzedzające je postępowanie administracyjne jedynie warunkowało dopuszczalność drogi sądowej. Celem postępowania sądowego jest merytoryczne rozstrzygnięcie sprawy, a nie dokonanie kontroli postępowania administracyjnego (patrz Sąd Najwyższy w wyroku z 24.X.2002 r. I CKN 1465/00). Sąd dokonuje własnych ustaleń i własnej oceny materiału dowodowego w kontekście zarzutów zawartych w odwołaniu. Podkreślić ponadto należy, że zart. 479 paragraf 1 i 3 kpcwynika, że po przeprowadzeniu postępowania sąd ochrony konkurencji i konsumentów bądź uwzględnia odwołanie, bądź też oddala. Sąd oddala odwołanie, jeżeli brak jest podstaw do jej uwzględnienia, a zatem jeżeli podniesione w odwołaniu zarzuty okazały się niezasadne, w razie uwzględnienia odwołania sąd zmienia zaskarżoną decyzję w całości lub w części i orzeka co do istoty sprawy. Uchylenie natomiast decyzji mogłoby nastąpić jedynie w przypadku, gdy brak byłoby podstaw do jej wydania. Z powyższego wynika, że choć sąd ustosunkowuje się do decyzji Przewodniczącej KRR i T, to jednak tylko formalnie decyzja ta jest przedmiotem rozstrzygnięcia sądu. Zarzut zatem nienależytego rozpatrzenia zagadnienia nieważności decyzji administracyjnej w trybie odwoławczym jest zarzutem chybionym. Odnosząc się do zarzutu błędnej interpretacjiart. 18 ust. 3, 5 i 7 ustawy o radiofonii i telewizjiw szczególności poprzez przyjęcie wbrew orzecznictwu Sądu Najwyższego, że wystarczy możliwość, a nie prawdopodobieństwo zaistnienia stanu, aby norma została wyczerpana Sąd Apelacyjny zważył, co następuje: Art. 18 ust. 3 ustawy o radiofonii i telewizjistanowi, że audycje lub inne przekazy nie mogą sprzyjać zachowaniom zagrażającym zdrowiu lub bezpieczeństwu oraz zachowaniom zagrażającym środowisku naturalnemu. Ustęp 5 natomiast - audycje lub inne przekazy, zawierające sceny lub treści mogące mieć negatywny wpływ na prawidłowy fizyczny, psychiczny lub moralny rozwój małoletnich, inne niż te, o których mowa w ust. 4, mogą być rozpowszechniane wyłącznie w godzinach od 23 do 6. Wreszcie zgodnie z ust. 7 nadawcy mają dbać o poprawność języka swoich programów i przeciwdziałać jego wulgaryzacji. Odnośnie zarzucanej przez powódkę nieprawidłowej wykładni przepisu art. 18 ust. 5 ustawy stwierdzić należy, że Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 9.III.2004 r. (III SK 11/04) stwierdził, że zakaz rozpowszechniania audycji lub innych przekazów, które mogą zagrażać rozwojowi niepełnoletnich określony wart. 18 ust. 5 ustawy z dnia 29 grudnia 1992 r. o radiofonii i telewizji(jednolity tekst: Dz. U. z 2001 r. Nr 101, poz. 1114 ze zm.) dotyczy sytuacji, w których zagrożenie to jest „możliwe” w znaczeniu „prawdopodobne”. Zakaz ten nie jest zakazem bezwzględnym jak w przypadku ust. 4 art. 18, lecz dotyczącym jedynie rozpowszechniania tego typu audycji w określonych ustępem 5 godzinach. Wobec tego, że naruszenie dotyczy zakazu emisji programów mogących mieć negatywny wpływ na rozwój małoletnich w godzinach przed 23, w pierwszym rzędzie należy odnieść się do tego, czy treści zawarte w emitowanych przez powódkę programach mogły taki negatywny wpływ wywrzeć. W tym zakresie Sąd Apelacyjny podziela ustalenia Sądu Okręgowego oraz dokonaną przez ten sąd ocenę. Ustawodawca nie zawarł w tekście ustawy definicji, ani też wskazówek, co do tego, jak należy rozumieć określenie„mogązagrażać” w kontekście powołanej wyżej ustawy. W tej sytuacji mając na uwadze stanowisko Sądu Najwyższego zaprezentowane w wyżej przywołanym orzeczeniu z 9.III.2004 r. (III SK 11/04) należy odwołać się do znaczenia tego określenia zgodnego ze słownikiem języka polskiego, według którego prawdopodobny to taki, który przypuszczalnie nastąpi, zdarzy się; mogący się zdarzyć, mający szanse urzeczywistnienia; możliwy, przypuszczalny (Słownik języka polskiego PWN Warszawa 1979 r. pod redakcją prof. dr Mieczysława Szymaczaka). W ocenie Sądu Apelacyjnego nie budzi wątpliwości, że pokazywanie w ramach kolejnych emitowanych odcinków programu(...)zjadania surowych świńskich narządów zmieszanych ze świńską krwią, jedzenia owczych oczu oraz skoki na szklane płaszczyzny zawieszone na linach pod sufitem, wydobywania śliwek ustami spod wijących się w wodzie węży, wysypywania na gołe ciało w tym twarz i głowę mięsożernych larw i robaków, zbierania chorągiewek z dachu pędzącego autobusu, zjadania świńskich organów popijanych świńską krwią, przejścia po niestabilnej linowej kładce umieszczonej bardzo wysoko, uwalniania się pod wodą z 10-kilogramowych łańcuchów, wydobywania ustami surowych kurzych łapek spod warstwy mięsożernych larw i robaków stwarzają prawdopodobieństwo, że mogą zagrażać psychicznemu, fizycznemu i moralnemu rozwojowi niepełnoletnich. Zdecydowanie negatywny wpływ na ten rozwój ma wzbudzanie emocji i uczuć takich jak obrzydzenie, wstyd, wstręt. Wzbudzanie uczuć lęku, obawy, strachu może bezpośrednio prowadzić do rozdrażnienia, impulsywności nawet agresji słownej, bezpośredniej i pośredniej, a także do kształtowania i utrwalania postaw unikania, wycofywania w momencie odczucia lęku lub też postaw przełamywania tych uczuć negatywnych za wszelką cenę. Nie można zgodzić się z powódką, że cel i motywacja uczestników programu nie mają nic do rzeczy, bowiem w każdej chwili mogą się oni wycofać, a prowadzący program przestrzega widza przed wykonywaniem zadań we własnych zakresie. Ocenie poddane było prawdopodobieństwo wystąpienia zagrożenia dla rozwoju niepełnoletniego widza, a nie uczestnika programu. Ponadto rywalizacja uczestników programu o udział w programie finałowym mającym odbyć się w Argentynie i o uzyskanie nagrody pieniężnej może prowadzić u małoletniego widza mającego małe doświadczenie i określony poziom rozwoju psychicznego do odwrócenia hierarchii wartości i zastąpienia wrażliwości, wspierania, myślenia i zachowania społecznego chęcią osiągnięcia celu za wszelką cenę nawet za cenę zachowań niebezpiecznych i poniżających ludzką godność. Jak wynika z opinii biegłej badania wykazują, że małoletni koncentrują się przede wszystkim na przekazie wizualnym, a nie werbalnym. Dlatego też siła tego przekazu i jego wyrazistość mają szczególnie istotne znaczenie. Stwierdzenie więc, że mimo skupienia i koncentracji na celu i własnej osobie wśród uczestników wyzwala się instynkt grupy, potrafią ujawnić potrzebę bycia z innymi, zagrzewają do walki potencjalnych rywali, co zdaniem apelującego pokazuje jak zadanie wyzwala postawy wzajemnej solidarności wśród konkurentów oraz pozytywne wartości więzów społecznych wytwarzających się w grupie rywalizujących między sobą osób, pozostaje bez znaczenia dla oceny programu z punktu widzenia wpływu na rozwój małoletnich. Nie można zgodzić się również z twierdzeniem apelującego, że w programie, w którym zawodnicy zjadali owcze oczy, ukazanie następnie owiec z przepaską na oczach może kojarzyć się z działaniem polegającym na chęci lub zamiarze znęcania się nad zwierzętami jedynie niektórym widzom przede wszystkim dorosłym o wadliwie ukierunkowanej percepcji. Dobór w tym przypadku obrazu i komentarz, że „jeśli (uczestnicy) spodziewali się najgorszego to właśnie się to spełniło” zaistniała sugestia, że zawodnicy będą zjadać oczy wyłupione (żywym) owcom znajdującym się w zagrodzie. Bez wątpienia więc należy przyjąć, że taki przekaz wizualno-werbalny stwarza prawdopodobieństwo, że może on zagrażać fizycznemu, psychicznemu i moralnemu rozwojowi małoletnich, może silnie wpłynąć na emocje i zachowanie małoletnich, skutkujące reakcjami bezpośrednimi lub odroczonymi w czasie takimi jak lęk, niepokój, odwrócenie wartości, zmiana postaw, zaburzenia snu, drażliwość, wyzwalanie reakcji agresywnych bądź też „zamknięcie się w sobie”, unikanie, nieufność. Mocno przesadzone jest stwierdzenie apelującego, że przekaz ten pozwala na pozytywne, podkreślone emocjonalnie zastanowienie się nad filozofią związaną z własnym żywieniem, a także stosunkiem człowieka do przyrody. Skoro jak twierdzi powódka na k. 130 akt sprawy przekaz ten był głęboko humanitarny, bo uświadamiający widzom, że jedzenie jakichkolwiek przetworów mięsnych jest związane z krzywdą dla zwierząt, a więc mający pozytywny wpływ na widza w każdym wieku, dziwić może opatrzenie tego akurat odcinka znaczkiem, że nie jest on przeznaczony dla małoletniego widza. W tym miejscu podkreślić należy, że opatrzenie odcinka czerwonym znaczkiem nie oznacza, że powódka zostaje zwolniona z odpowiedzialności za emisję w chronionym czasie programów mogących mieć negatywny wpływ na rozwój psychiczny, moralny i fizyczny małoletnich. Powódka nie może z odpowiedzialności tej zwolnić się poprzez przerzucenie na rodziców obowiązku zadbania by przy telewizorach nie znalazły się osoby niepełnoletnie. Nie do zaakceptowania jest porównanie przez powódkę tego programu do programów przyrodniczych, które emitowane są w dni świąteczne w godzinach okołopołudniowych. Programy te ukazują świat zwierząt i rządzące nim prawa bez udziału człowieka. Należy podkreślić, że program(...)ma charakter reality show – zadania wykonywane są przez rzeczywiste osoby, reagujące w nieudawany sposób na stojące przed nimi zadania, rywalizujące między sobą o główną wygraną. Przekaz ten ma więc o wiele silniejszy wpływ na widza, aniżeli fikcja literacka. Zupełnie niezrozumiałe jest odwoływanie się przez powódkę (k. 130) dla usprawiedliwienia własnego postępowania do literatury - Iliady, Odysei, powieści Sienkiewicza, czy też baśni braci Grimm, Andersena, czy wreszcie Biblii ukazujących również sceny okrucieństwa, budzące obrzydzenie, niechęć, wstręt i mimo to nikt nie zabronił małoletnim ich lektury. Należy mieć przede wszystkim na względzie, że jest to fikcja literacka, z którą dzieci mają styczność od najmłodszych lat. Przekazy zawierające treści przerażające, wywołujące wstręt są elementem niezbędnej edukacji dzieci, która jednak odbywa się pod nadzorem dydaktycznym, którego celem jest właściwa ich interpretacja. Biegła sporządzająca w sprawie niniejszej opinię odwołała się do ogólnych prawidłowości dotyczących rozwoju fizycznego, psychicznego i społecznego niepełnoletnich, własnych doświadczeń z pracy diagnostyczno-terapeutycznej z dziećmi i młodzieżą, doświadczeń jako biegłego sądowego jak również doświadczeń związanych z pracą dydaktyczną na wydziale psychologii(...). Sąd Apelacyjny, wbrew stanowisku apelującego, nie znajduje podstaw do zakwestionowania tej opinii w zakresie, w jakim dokonuje biegła oceny wpływu treści zawartych w programach emitowanych przez powódkę na rozwój niepełnoletnich. Powołanie drugiego biegłego z tego samego zakresu uzasadnione winno być okolicznościami wynikającymi z materiału dowodowego. Wniosek strony o powołanie takiego biegłego uzasadniony tym, że strona nie zgadza się z wnioskami opinii nie obliguje sądu do jego uwzględnienia. Zarzut apelacji nie uwzględnienia istotnych wniosków powódki, przez co nie zostały wyjaśnione wszystkie istotne elementy sprawy okazał się chybiony. Powódka powołała się na opinie uznanych autorytetów z dziedziny psychologii sporządzonych na jej zlecenie, z których nie wynika, by program przez nią emitowany mógł mieć negatywny wpływ na rozwój psychiczny i fizyczny małoletnich. Podkreślić należy, że nie stanowią opinie te dowodów, na których sąd mógłby oprzeć swoje rozstrzygnięcie, niemniej jednak uwagę zwracają postulaty odnośnie warunków emisji programu w Polsce sformułowane przezJ. S.(k. 78): emisja powinna odbywać się w późnych godzinach wieczornych, winno nastąpić podanie tablicy ostrzegawczej przed programem w języku polskim, powinna również nastąpić zmiana nazwy programu na np.(...),(...), które odpowiadałyby bardziej pierwotnej intencji jego autorów, jak również zagwarantowany powinien zostać stały komentarz specjalistów (przed i po emisji oraz w trakcie przerw reklamowych np. antropologa, psychologa, szefa wyszkolenia komandosów, lekarza czy kaskadera). Autor widzi również potrzebę zorganizowania przez powódkę kampanii edukacyjnej dla rodziców oraz debaty interdyscyplinarnej, która mogłaby przybliżyć polskim producentom i nadawcom telewizyjnym profesjonalne standardy bezpieczeństwa oraz kryteria i narzędzia oceny takich niekonwencjonalnych programów jak(...). Bez wpływu na rozstrzygnięcie pozostaje podnoszony przez powódkę fakt, że w Stanach Zjednoczonych oraz w krajach Europy Zachodniej program(...)emitowany jest poza pasmem chronionym. Okoliczności wyżej wskazane jednoznacznie wskazują, że powódka naruszyłaart. 18 ust. 3 i 5 ustawy o radiofonii i telewizji. W ocenie Sądu Apelacyjnego słusznie również Sąd Okręgowy uznał, że naruszony został ustęp 7 art. 18 powyższej ustawy, zgodnie z którym nadawcy mają obowiązek dbania o poprawność języka swoich programów i przeciwdziałania jego wulgaryzacji. Dlatego też pojawiające się w trakcie programów wulgaryzmy, które mają wzmagać emocje wśród widzów należało ocenić jako naruszenie wyżej wskazanego przepisu. Mając powyższe na uwadze Sąd Apelacyjny uznał apelację powódki jako niezasadną i dlatego na podstawieart. 385 kpcoddalił ją, o kosztach postępowania apelacyjnego rozstrzygnął na podstawieart. 108 paragraf 1 kpcw zw. zart. 98 paragraf 1 i 3 kpc

15/450000/0003003/ACa

Sąd Apelacyjnyw Warszawie

VI Wydział Cywilny

154500000003003_VI_ACa_000686_2007_Uz_2008-06-10_001

VI ACa 686/07

2008-06-10 02:00:00.0 CEST

2013-02-16 02:01:23.0 CET

2013-04-24 05:50:46.0 CEST

15450000

3003

SENTENCE, REASON

Sygn. akt VI ACa 686/07 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 10 czerwca 2008 r. Sąd Apelacyjny w Warszawie Wydział VI Cywilny w składzie: Przewodniczący-Sędzia SA Ryszard Sarnowicz Sędzia SA Agata Zając (spr.) Sędzia SO (del.) Teresa Mróz Protokolant sekr. sąd. Marta Kielian po rozpoznaniu w dniu 28 maja 2008 r. w Warszawie na rozprawie sprawy z powództwa J. H. przeciwko (...) S.A. w W. o zapłatę kwoty 2 803 260 zł na skutek apelacji powódki od wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Danuta Śliwińska" xVersion="1.0" xYear="2007" xFlag="published" xEditorFullName="Danuta Śliwińska" xDocType="Uz" xml:space="preserve" xLang="PL" xEditor="dsliwins" xToPage="11" xPublisher="dsliwins" xFromPg="1" xVolNmbr="000686" xVolType="15/450000/0003003/ACa"> <xName>Wyrok+Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xText>Sygn. akt VI ACa 686/07</xText> <xText/> <xUnit xIsTitle="true" xBold="true" xType="part"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right">Dnia 10 czerwca 2008 r.</xText> <xText>Sąd Apelacyjny w Warszawie Wydział VI Cywilny</xText> <xText>w składzie:</xText> <xText><xBx> Przewodniczący-Sędzia SA Ryszard Sarnowicz</xBx></xText> <xText><xBx>Sędzia SA Agata Zając (spr.) </xBx></xText> <xText><xBx>Sędzia SO (del.) Teresa Mróz</xBx></xText> <xText>Protokolant sekr. sąd. Marta Kielian</xText> <xText>po rozpoznaniu w dniu 28 maja 2008 r. w Warszawie</xText> <xText>na rozprawie</xText> <xText>sprawy z powództwa <xAnon>J. H.</xAnon></xText> <xText>przeciwko <xAnon> (...) S.A.</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon></xText> <xText>o zapłatę kwoty 2 803 260 zł</xText> <xText>na skutek apelacji powódki</xText> <xText>od wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie</xText> <xText>z dnia 8 maja 2002 r. sygn. akt IV C 3190/00</xText> <xText>I. zmienia zaskarżony wyrok częściowo nadając mu następującą treść:</xText> <xText>„1. zasądza od <xAnon> (...) S.A.</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon> na rzecz <xAnon>J. H.</xAnon> kwotę 501 934,60 (pięćset jeden tysięcy dziewięćset trzydzieści cztery 60/100) zł z ustawowymi odsetkami od dnia 20 listopada 2000 r. do dnia zapłaty;</xText> <xText>2. w pozostałym zakresie powództwo oddala;</xText> <xText>3. nakazuje pobrać na rzecz Skarbu Państwa (Sąd Okręgowy w Warszawie) tytułem części nieuiszczonego wpisu sądowego od pozwu: od <xAnon> (...) S.A.</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon> kwotę 12 000 (dwanaście tysięcy) zł, a od <xAnon>J. H.</xAnon> – z zasądzonego na jej rzecz roszczenia – kwotę 83 000 (osiemdziesiąt trzy tysiące) zł;</xText> <xText>4. zasądza od <xAnon>J. H.</xAnon> na rzecz <xAnon> (...) S.A.</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon> kwotę 5 850,30 (pięć tysięcy osiemset pięćdziesiąt 30/100) zł tytułem zwrotu kosztów procesu”;</xText> <xText>II. w pozostałym zakresie oddala apelację;</xText> <xText>III. nakazuje pobrać na rzecz Skarbu Państwa (Sąd Okręgowy w Warszawie) tytułem części nieuiszczonego wpisu sądowego od apelacji: od <xAnon> (...) S.A.</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon> kwotę 12 000 (dwanaście tysięcy) zł, a od <xAnon>J. H.</xAnon> – z zasądzonego na jej rzecz roszczenia – kwotę 84 500 (osiemdziesiąt cztery tysiące pięćset) zł;</xText> <xText>IV. nakazuje pobrać na rzecz Skarbu Państwa (Sąd Apelacyjny w Warszawie) tytułem zwrotu kosztów sporządzenia opinii przez Instytut <xAnon>(...)</xAnon> im. <xAnon>(...)</xAnon> w <xAnon>K.</xAnon>: od <xAnon> (...) S.A.</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon> kwotę 739,60 (siedemset trzydzieści dziewięć 60/100) zł, a od <xAnon>J. H.</xAnon> – z zasądzonego na jej rzecz roszczenia – kwotę 5 423,84 (pięć tysięcy czterysta dwadzieścia trzy 84/100) zł;</xText> <xText>V. zasądza od <xAnon>J. H.</xAnon> na rzecz <xAnon> (...) S.A.</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon> kwotę 53 020 (pięćdziesiąt trzy tysiące dwadzieścia) zł tytułem zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego i kasacyjnego.</xText> <xText/> <xText>Sygn. akt VI ACa 686/07</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="true" xBold="true" xType="part"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText>Po ostatecznym sprecyzowaniu roszczenia powódka <xAnon>J. H.</xAnon> wnosiła o zsądzenie od pozwanego <xAnon> (...) S.A.</xAnon> na jej rzecz kwoty 4 328 556,60 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 29 września 2000 r. do dnia zapłaty, w tym kwoty 5 856,60 zł tytułem zwrotu kosztów pogrzebu.</xText> <xText>Pozwany wnosił o oddalenie powództwa podnosząc, że w postępowaniu likwidacyjnym wypłacił powódce kwotę 18 000 zł z tytułu pogorszenia się jej stopy życiowej i 2072,40 zł z tytułu zwrotu kosztów pogrzebu, przy czym należnego odszkodowanie zostało zmniejszone o 40% z powodu przyczynienia się poszkodowanego do wypadku i jego skutków.</xText> <xText>Wyrokiem z dnia 8 maja 2002 r. Sąd Okręgowy w Warszawie oddalił powództwo.</xText> <xText>Sąd Okręgowy ustalił, że w dniu 6 sierpnia 1999 r. w wyniku wypadku drogowego śmierć poniósł mąż powódki, w którego samochód marki <xAnon>v.</xAnon> uderzył jadący samochodem <xAnon>p.</xAnon> <xAnon>K. K.</xAnon>, który nie udzielił pierwszeństwa przejazdu wyjeżdżając z ulicy podporządkowanej. Samochód <xAnon>v.</xAnon> w chwili zderzenia jechał z prędkością 83,5 km/h, przy dopuszczalnej prędkości 60 km/h.</xText> <xText>Postępowanie karne przeciwko sprawcy wypadku zostało umorzone na skutek śmierci oskarżonego.</xText> <xText><xAnon>D. H.</xAnon> w chwili śmierci miał 34 lata, ukończył studia bankowości i zarządzania w <xAnon> (...)</xAnon>, znał języki obce, ostatnio pracował w <xAnon> firmie (...) Sp. z o.o.</xAnon> jako partner i dyrektor finansowy z wynagrodzeniem 38 000 zł brutto miesięcznie, tytułem premii otrzymywał 60 000 zł rocznie, miał do dyspozycji samochód służbowy <xAnon>v.</xAnon>.</xText> <xText>Powódka od 1 września 1995 r. do czerwca 2001 r. była zatrudniona w <xAnon> (...) Sp. z o.o.</xAnon> na stanowisku asystenta administracyjnego z wynagrodzeniem miesięcznym brutto 9 432,30 zł, od 1 lipca 2001 r. jest zatrudniona w <xAnon> (...) sp. z o.o.</xAnon> z wynagrodzeniem 5 420 zł brutto.</xText> <xText> <xAnon>J.</xAnon> i <xAnon>D. H.</xAnon> zawarli związek małżeński 12 września 1998 r.. W dacie wypadku byli w trakcie wykańczania domu o powierzchni 400 mkw na działce 1500 mkw w <xAnon>W.</xAnon>, na budowę którego zaciągnęli kredyt w kwocie 350 000 zł, ich zadłużenie 29 września 1999 r. wynosiło 290 000 zł. Ponadto <xAnon>D. H.</xAnon> był zadłużony w <xAnon>C.</xAnon> na kwotę 58 004 zł a powódka z tytułu kredytu konsumpcyjnego na kwotę 46 173,74 zł.</xText> <xText>Powódka po śmierci męża była w stanie opłacać tylko odsetki od zaciągniętych kredytów wynoszące 4000 zł miesięcznie, w opłacie bieżących rachunków pomagali jej rodzice. W toku postępowania powódka podała, że na wykończenie domu potrzebuje jeszcze około 100 000 zł.</xText> <xText>Powódka z mężem prowadzili życie na wysokim poziomie, wyjeżdżali za granicę, chodzili na koncerty, premiery, w obecnej sytuacji finansowej powódki nie jest to możliwe. Po śmierci męża powódka przeżyła głęboki wstrząs psychiczny i musiała zażywać środki uspokajające.</xText> <xText>Zgodnie ze złożonymi rachunkami koszty pogrzebu poniesione przez powódkę wyniosły 7 829 zł, zaś pozwany z tego tytułu wypłacił powódce kwotę 2 072,40 zł uwzględniając koszt zakupu połowy grobu i potrącając 40% z tytułu przyczynienia się poszkodowanego. Z tytułu pogorszenia sytuacji życiowej pozwany wypłacił powódce w dniu 6 listopada 2000 r. kwotę 12 000 zł oraz w dniu 8 marca 2001 r. dodatkowo kwotę 8 000 zł.</xText> <xText>Sąd Okręgowy uznał, że niewątpliwie na skutek śmierci męża powódka poniosła szkodę wyrażającą się utratą korzyści osiąganych dzięki dochodom współmałżonka, zapewniającym jej bardzo wysoki standard życia i komfortowe warunki, jednak wskazany przez powódkę sposób wyliczenia tej szkody polegający na zsumowaniu przypadającej na powódkę części wynagrodzenia męża przez okres 20 lat nie jest prawidłowy, ponadto na podstawie <xLexLink xArt="art. 446;art. 446 § 3" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 446 § 3 k.c.</xLexLink> nie można uznać za szkodę powstałą na skutek śmierci męża sumy niespłaconych kredytów zaciągniętych przez małżonków oraz kosztów wykończenia. W ocenie Sądu Okręgowego odszkodowanie przyznane powódce przez pozwanego jest wystarczające, skoro powódka ma ustabilizowaną pozycję zawodową, jej zarobki przekraczają przeciętne wynagrodzenie w Polsce, zaś przeżyty wstrząs nie wpłynął na pogorszenie stanu jej zdrowia. Sąd Okręgowy wskazał, że powódka utraciła wprawdzie towarzysza życia, ale jej związek małżeński trwał niecały rok, zaś powódka jest osobą młodą i niewątpliwie ułoży sobie jeszcze życie i założy rodzinę z innym mężczyzną. Ponadto Sąd Okręgowy uznał, że <xAnon>D. H.</xAnon> przyczynił się w 40% do skutków wypadku, co także ma wpływ na wysokość odszkodowania. Sąd Okręgowy ustalił, że poniesione przez powódkę koszty pogrzebu wyniosły 3 997 zł, zaś po zmniejszeniu o 40% - 2399 zł, jednak otrzymany zasiłek pogrzebowy zrekompensował wydatki ponad kwotę przyznaną przez pozwanego.</xText> <xText>Apelację od wyroku Sądu Okręgowego wniosła powódka, zrzucając:</xText> <xText>- naruszenie prawa materialnego, to jest <xLexLink xArt="art. 446;art. 446 § 3" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 446 § 3 k.c.</xLexLink> przez błędne rozumienie pojęcia „stosowne odszkodowanie” i uznanie, że otrzymana przez powódkę kwotę 18 000 zł jest takim odszkodowaniem oraz przez błędne uznanie, że dobry sta majątkowy uprawnionego może samodzielnie uzasadniać odmowę zasądzenia odszkodowania, a także pominięcie, że z brzmienia i celu <xLexLink xArt="art. 446;art. 446 § 3" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 446 § 3 k.c.</xLexLink> wynika, że odszkodowanie to ma na celu realne wyrównanie bardzo szeroko rozumianej szkody majątkowej polegającej na znacznym pogorszeniu sytuacji życiowej wskutek śmierci osoby bliskiej;</xText> <xText>- naruszenie prawa materialnego, tj. art. 817 w zw. z <xLexLink xArt="art. 481" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 481 k.c.</xLexLink> przez nieuwzględnienie, że pozwany winien był wypłacić odszkodowanie w terminie 30 dni od daty otrzymania zawiadomienia o wypadku;</xText> <xText>- naruszenie prawa materialnego, tj. <xLexLink xArt="art. 446;art. 446 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 446 § 1 k.c.</xLexLink> przez mechaniczne i czysto rachunkowe podejście do sprawy zakupu grobowca dla zmarłego małżonka i zaniechanie zwrotu kosztów pogrzebu w pełnej wysokości mimo wykazania przez powódkę wysokości poniesionych kosztów;</xText> <xText>- naruszenie prawa materialnego, tj. <xLexLink xArt="art. 6" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 6 k.c.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 228;art. 228 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 228 § 1 k.c.</xLexLink> przez błędne przyjęcie, że przeżyty wstrząs psychiczny nie wpłynął na pogorszenie stanu zdrowia powódki i nie spowodował konieczności leczenia, a w każdym razie że powódka tego nie udowodniła, podczas gdy faktem powszechnie znanym i wynikającym z doświadczenia życiowego jest okoliczność, że pogorszenie stanu zdrowia jest normalnym następstwem śmierci osoby bliskiej, a tym bardziej małżonka;</xText> <xText>- błąd w ustaleniach faktycznych przez błędne i dowolne przyjęcie, że przyczynienie poszkodowanego do skutków wypadku wynosiło 40%;</xText> <xText>- naruszenie prawa procesowego, tj. <xLexLink xArt="art. 328;art. 328 § 2" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 328 § 2 k.p.c.</xLexLink> polegające na zaniechaniu oceny materiału dowodowego zgromadzonego w aktach karnych.</xText> <xText>Skarżąca wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku i uwzględnienie powództwa.</xText> <xText>W toku postępowania apelacyjnego skarżąca zmodyfikowała wnioski apelacji wnosząc o zmianę zaskarżonego wyroku i zasądzenie od pozwanego na rzecz powódki kwoty 2 411 700 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 29 września 2000 r. do dnia zapłaty, jako równowartości kwoty 600 000 euro według średniego kursu NBP z dnia 28 września 2000 r. lub kwoty 2 803 260 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 27 maja 2004 r. do dnia zapłaty jako równowartości kwoty 600 000 euro według średniego kursu NBP z dnia 26 maja 2004 r., cofając dalej idącą apelację i wskazując, że zgodnie z § 10 ust. 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 24 marca 2000 r. w sprawie ogólnych warunków odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody powstałe w związku z ruchem tych pojazdów (Dz. U. Nr 26, poz. 310) szkoda gwarancyjna w wypadku szkód na osobie wynosiła 600 000 euro.</xText> <xText>Postanowieniem z dnia 19 lipca 2006 r. Sąd Apelacyjny umorzył postępowanie apelacyjne co do roszczeń ponad 2 803 260 zł wobec cofnięcia apelacji w tym zakresie.</xText> <xText>Wyrokiem z dnia 19 lipca 2006 r. Sąd Apelacyjny w Warszawie zmienił wyrok Sądu Okręgowego częściowo i zasądził od pozwanego na rzecz powódki kwotę 1 501 934,60 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 20 listopada 2000 r. do dnia zapłaty, w pozostałym zakresie powództwo oddalił i orzekł o kosztach postępowania.</xText> <xText>Sąd Apelacyjny wskazał, że przesłanką przyznania odszkodowania na podstawie <xLexLink xArt="art. 446;art. 446 § 3" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 446 § 3 k.c.</xLexLink> ni jest zły stan majątkowy uprawnionego, ale znaczne pogorszenie sytuacji życiowej najbliższego członka rodziny osoby zmarłej w stosunku do sytuacji istniejącej przed jej śmiercią. Sąd Apelacyjny wskazał także na konieczność przyjęcia jakiegoś miernika, który umożliwiałby ustalenie wysokości należnego powódce odszkodowania i skalę pogorszenia jej sytuacji życiowej. Biorąc pod uwagę, że powódka przez całe życie odczuwać będzie skutki śmierci męża, przyjęcie jako miernika odszkodowania 20 letniego okresu życia nie jest w ocenie Sądu Apelacyjnego nadmiernie przesadzone ani wygórowane. Sąd Apelacyjny ustalił wysokość miesięcznych dochodów netto obojga małżonków w 1998 r. na kwotę 15 396,60 zł i w 1999 r. na kwotę 23 333,76 zł. Przyjmując jako miarodajną kwotę dochodów z roku 1999 i ustalając, że po śmierci męża powódka została z dochodami średnio 4 283,83 zł netto Sąd Apelacyjny wskazał, że została ona pozbawiona miesięcznie kwoty 7 383 zł, co w ciągu 20 lat daje kwotę 1 771 920 zł. Sąd Apelacyjny uznał, że dla ustalenia skali pogorszenia się sytuacji życiowej powódki na skutek śmierci męża nie mają znaczenia dalsze hipotetyczne losy <xAnon>D. H.</xAnon> i <xAnon>J. H.</xAnon>, takie jak długość życia, zmiana pracy rozwód, ponowne zawarcie związku małżeńskiego, powódki nie może bowiem obciążać czas trwania postępowania sądowego. W ocenie Sądu Apelacyjnego na wysokość przyznanego powódce odszkodowania nie ma żadnego wpływu okoliczność, że jej związek małżeński trwał niecały rok, powódka jest zaś osobą młodą, niezależną finansowo, która niewątpliwie ułoży sobie jeszcze życie, zwłaszcza że powódka z <xAnon>D. H.</xAnon> mieszkała już od 1996 r., mieli wspólne plany, konsekwentnie realizowane do dnia śmierci męża. Sąd Apelacyjny wskazał także, iż z uwagi na obecną strukturę społeczeństwa i dużą rozpiętość zarobków oraz warunki ekonomiczne, nie można ustalić jakiejś przeciętnej stopy życiowej społeczeństwa i obowiązek taki nie wynika z treści <xLexLink xArt="art. 446;art. 446 § 3" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 446 § 3 k.c.</xLexLink> Biorąc pod uwagę kwotę odszkodowania już wypłaconą powódce przez pozwanego, jak też kwoty wypłacone powódce przez pracodawcę <xAnon>D. H.</xAnon> i kwotę uzyskaną od <xAnon>(...)</xAnon> S.A. za stosowne odszkodowanie należne powódce Sąd Apelacyjny uznał kwotę 1 500 000 zł, jako kwotę która realnie zrekompensuje powódce znaczne pogorszenie jej sytuacji życiowej, pozwoli jej na dokończenie budowy domu, spłatę długów i możliwi życie na dotychczasowym poziomie.</xText> <xText>Sąd Apelacyjny zasądził także na rzecz powódki dalszą kwotę 1 934,60 zł tytułem zwrotu kosztów pogrzebu <xAnon>D. H.</xAnon> wskazując, iż łączna kwota wydatków poniesionych przez powódkę, które należy uznać za wydatki zwyczajowo ponoszone, obejmująca m.in. koszt nekrologu w prasie, cenę jednego wieńca i 1/6 ceny grobowca wyniosła 4 007 zł, z czego pozwany wypłacił dotychczas kwotę 2 072,40 zł.</xText> <xText>Sąd Apelacyjny uznał także, że <xAnon>D. H.</xAnon> nie przyczynił się do zaistnienia ani skutków wypadku, w którym poniósł śmierć wskazując na wnioski zawarte w opinii Instytutu<xAnon>(...)</xAnon> im. <xAnon>(...)</xAnon>wskazujące, iż wyłączną przyczyną zdarzenia było postępowanie kierowcy samochodu <xAnon>P.</xAnon>, który nie rozpoznał sytuacji na drodze i wjechał na skrzyżowanie bezpośrednio przed nadjeżdżający samochód <xAnon>v.</xAnon> prowadzony przez <xAnon>D. H.</xAnon>.</xText> <xText>Od wyroku Sądu Apelacyjnego skargę kasacyjną wniósł pozwany.</xText> <xText>Wyrokiem z dnia 14 marca 2007 r. Sąd Najwyższy uchylił wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie w części uwzględniającej apelację powódki tj. w pkt I i rozstrzygającej o kosztach – pkt III, IV, V i przekazał sprawę w tym zakresie do ponownego rozpoznania Sądowi Apelacyjnemu.</xText> <xText>Sąd Najwyższy nie podzielił podniesionego w skardze kasacyjnej pozwanego zarzutu dotyczącego dopuszczenia z urzędu dowodu z opinii Instytutu <xAnon>(...)</xAnon> na okoliczność, czy mąż powódki przyczynił się do wypadku w wyniku którego poniósł śmierć ani zarzutów naruszenia <xLexLink xArt="art. 217;art. 217 § 1;art. 217 § 2" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 217 § 1 i 2 k.p.c.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 224;art. 224 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 224 § 1 k.p.c.</xLexLink> przez oparcie rozstrzygnięcia o opinię Instytutu i uznanie, że zmarły <xAnon>D. H.</xAnon> nie przyczynił się do wypadku wskazując, iż uzasadnienie Sądu Apelacyjnego jest w tym przedmiocie obszerne i przekonujące, ekspertyza Instytutu wyjaśniła występujące w sprawie wątpliwości i zasadne było stanowisko Sądu Apelacyjnego co do braku postaw do przeprowadzania dowodu z dalszych opinii.</xText> <xText>Za zasadny Sąd Najwyższy uznał zarzut naruszenia prawa materialnego – <xLexLink xArt="art. 446;art. 446 § 3" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 446 § 3 k.c.</xLexLink> wskazując, że stanowi on wyjątek od zasady, że naprawienia szkody może domagać się tylko osoba bezpośrednio poszkodowana przeciwko której skierowane było działanie sprawcy. <xLexLink xArt="art. 446;art. 446 § 3" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">Art. 446 § 3 k.c.</xLexLink> stanowi środek naprawienia takich szkód majątkowych, które nie ulegają wyrównaniu na innych podstawach, zwłaszcza przez zasądzenie renty – jeśli brak jest przesłanek do zasądzenia renty to fakt ten nie może wpływać na zwiększenie odszkodowania tytułu znacznego pogorszenia sytuacji życiowej osoby uprawnionej.</xText> <xText>Sąd Najwyższy wskazał, że ustalenia faktyczne dają podstawę do uznania, że w wyniku śmierci męża nastąpiło znaczne pogorszenie sytuacji życiowej powódki – przyznała to pozwana wypłacając w postępowaniu likwidacyjnym z tego tytułu kwotę 18 000 zł.</xText> <xText>Odszkodowanie z <xLexLink xArt="art. 446;art. 446 § 3" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 446 § 3 k.c.</xLexLink> jest stosownym świadczeniem, służącym przystosowaniu się uprawnionego do zmienionych warunków, nie obejmuje więc utraty wszystkich możliwych w przyszłości korzyści od osoby, która utraciła życie. Przy określeniu wysokości dochodzonego odszkodowania nie można więc brać pod uwagę rachunkowego wyliczenia strat poniesionych przez poszkodowanego na skutek nie otrzymania części zarobków zmarłego, która przypadała na poszkodowanego w trakcie jego życia.</xText> <xText>Wysokość odszkodowania dla najbliższych członków rodziny powinna być umiarkowana, a kryteria tego odszkodowania są inne niż przy naprawieniu szkody osobie, która sama doznała obrażeń ciała lub rozstroju zdrowia.</xText> <xText>To stosowne odszkodowanie powinno obejmować „wypośrodkowaną” kwotę w stosunku do całokształtu okoliczności sprawy, a więc także tych, które Sąd Apelacyjny bezpodstawnie uznał za pozbawione doniosłości, choć powinno także uwzględniać zróżnicowanie dochodów i majątku obywateli w dzisiejszej rzeczywistości społeczno-gospodarczej.</xText> <xText><xBx>Po ponownym rozpoznaniu sprawy Sąd Apelacyjny ustalił i zważył co następuje:</xBx></xText> <xText>Apelacja częściowo zasługuje na uwzględnienie.</xText> <xText>Zgodnie z <xLexLink xArt="art. 398(20)" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 398<xSUPx>20 </xSUPx>k.p.c.</xLexLink> Sąd Apelacyjny w sprawie niniejszej związany jest dokonaną przez Sąd Najwyższy wykładnią <xLexLink xArt="art. 446;art. 446 § 3" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 446 § 3 k.p.c.</xLexLink> Mając na uwadze stanowisko Sądu Najwyższego wyrażone w uchwale z 19 kwietnia 2007 r. sygn. akt III CZP 162/06, iż dokonana przez Sąd Najwyższy wykładnia może uzasadniać powołanie przez stronę nowych faktów i dowodów, jak też wyrażony w sprawie niniejszej pogląd Sądu Najwyższego, iż ustalając wysokość należnego powódce odszkodowania trzeba uwzględnić cały zespół okoliczności mających wpływ na ukształtowanie sytuacji życiowej powódki w ujęciu dynamicznym, tj. występujących od samego zdarzenia wyrządzającego szkodę do daty wyrokowania, Sąd Apelacyjny uzupełnił postępowanie dowodowe udzielając stronom terminu na złożenie wniosków dowodowych.</xText> <xText>W oparciu o przeprowadzone dowody z zeznań świadka <xAnon>A. D.</xAnon> oraz dokumenty w postaci zaświadczenia o zarobkach (k. 591), odpisu skróconego aktu urodzenia <xAnon>K. O.</xAnon> (k. 593), kopii pozwu o alimenty (k. 594) oraz aktu notarialnego z 27 maja 2008 r. zawierającego oświadczenie powódki (k. 624) Sąd Apelacyjny ustalił, że związek z powódką był drugim związkiem małżeńskim <xAnon>D. H.</xAnon>, który z pierwszą żoną, <xAnon>A. D.</xAnon>, rozwiódł się w 1997 r., otrzymując w wyniku podziału majątku dorobkowego 110 000 zł, 1600 USD i roczny samochód <xAnon>s. (...)</xAnon>. Po śmierci <xAnon>D. H.</xAnon> okazało się, że beneficjentem jednej z polis na życie uczynił swoją pierwszą żonę, która otrzymaną kwotę 80 000 zł przekazała siostrze byłego męża. Z oświadczenia powódki wynika, że po śmierci męża mieszkała we wspólnym domu, który z powodu wysokich kredytów i kosztów utrzymania musiała sprzedać. Powódka do 30 czerwca 2001 r. pracowała w <xAnon> firmie (...)</xAnon> z wynagrodzeniem wynoszącym w 1999 r. 6 557,53 zł. Od 2001 do 2003 r. powódka pracowała dla <xAnon> firmy (...)</xAnon>. Od 22 sierpnia 2006 r. do 31 grudnia 2007 r. powódka była zatrudniona w <xAnon> (...)</xAnon> z wynagrodzeniem 468 zł brutto. Od stycznia 2008 r. powódka prowadzi działalność gospodarczą</xText> <xText>Powódka nie wyszła ponownie za mąż, w październiku 2003 r. urodziła córkę <xAnon>K. O.</xAnon>, którą samotnie wychowuje, otrzymując na dziecko alimenty w kwocie 800 zł miesięcznie, w grudnia 2007 r. powódka złożyła pozew o zasądzenie alimentów w wysokości 3500 zł miesięcznie.</xText> <xText>Sąd Apelacyjny nie uwzględnił wniosków dowodowych powódki o zwrócenie się do <xAnon> (...) Sp. z o.o.</xAnon> o wskazanie wysokości aktualnych zarobków dyrektora finansowego i partnera spółki o stażu pracy takim, jaki miałby obecnie <xAnon>D. H.</xAnon>, dopuszczenie dowodu z opinii firmy specjalizującej się w pozyskiwaniu specjalistów wysokiej klasy z zakresu finansów na okoliczność ustalenia obecnych zarobków osób o podobnym stanowisku i doświadczeniu zawodowym jak <xAnon>D. H.</xAnon>, dowodu z opinii biegłego ds. wynagrodzeń celem ustalenia, jakie jest przeciętne wynagrodzenie w grupie zawodowej zmarłego męża powódki w Polsce i w krajach Unii Europejskiej, dowodu z raportu firm audytorskich – ratingowych dotyczących zarobków specjalistów z zakresu finansów przedsiębiorstw o stażu pracy, jaki posiadałby obecnie <xAnon>D. H.</xAnon> oraz z prospektów emisyjnych banków, banków, spółek i funduszy inwestycyjnych w zakresie dotyczącym wynagrodzenia członków zarządów i dyrektorów finansowych, dowodu z zaświadczenia wydanego przez <xAnon> firmę (...) SP. Z O.O.</xAnon> jako następcy prawnego firmy zatrudniającej <xAnon>D. H.</xAnon> określającego, ile zarabiałby mąż powódki, gdyby nieprzerwanie pracował w tej firmie od 1998 r. na stanowisku Dyrektora Finansowego i udziałowca oraz z opinii biegłego ds. szacowania nieruchomości celem ustalenia o ile procent wzrosły ceny mieszkań i domów jednorodzinnych w <xAnon>W.</xAnon> od sierpnia 1999 r. do chwili sporządzenia opinii oraz celem ustalenia wartości nowego domu jednorodzinnego 400 metrowego położonego w <xAnon>W.</xAnon> lub mieszkania 200 metrowego w centrum wartości, w jakim powódka mieszkałaby ze zmarłym mężem, gdyby nie jego śmierć w wypadku. W ocenie Sądu Apelacyjnego powyższe dowody zmierzające do ustalenia aktualnej wysokości zarobków, jakie uzyskiwałby <xAnon>D. H.</xAnon> nie mają znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy w świetle dokonanej przez Sąd Najwyższy wykładni przepisu <xLexLink xArt="art. 446;art. 446 § 3" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 446 § 3 k.c.</xLexLink> wskazującej, iż przy określeniu wysokości odszkodowania nie można brać pod uwagę rachunkowego wyliczenia strat poniesionych przez poszkodowanego na skutek nie otrzymania części zarobków zmarłego, która przypadała na poszkodowanego w trakcie jego życia.</xText> <xText>Sąd Apelacyjny dopuścił dowód z uzupełniających zeznań powódki na okoliczność jej sytuacji osobistej i majątkowej od dnia 6 sierpnia 1999 r. do chwili obecnej, jednakże powódka, mimo kilkakrotnego wezwania celem przesłuchania nie stawiła się na rozprawie, a jej pełnomocnik wskazał, iż nie zamierza ona składać zeznań w sprawie niniejszej. Dokonane ustalenia faktyczne zostały zatem częściowo oparte na pisemnych oświadczeniach powódki w zakresie, w jakim strona pozwana twierdzeń powódki nie zakwestionowała i w jakim są one zgodne ze zgromadzonymi dowodami, oraz na wskazanych wyżej dokumentach. Wprawdzie pisemne oświadczenia powódki nie mają waloru dowodu z zeznań strony złożonych w trybie <xLexLink xArt="art. 299" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 299 k.p.c.</xLexLink>, gdyż zeznania stron są składane ustnie przed sądem, jednak są to oświadczenia strony, mogące stanowić podstawę do dokonania ustaleń faktycznych na podstawie <xLexLink xArt="art. 229" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 229 lub 230 k.p.c.</xLexLink></xText> <xText>Sąd Apelacyjny pominął także dowody z dokumentów złożonych przez pełnomocnika powódki wraz z załącznikiem do protokołu rozprawy w dniu 4 czerwca 2008 r., a więc już po zamknięciu rozprawy. Składając powyższe wnioski pełnomocnik powódki wniósł o ich dopuszczenie na podstawie <xLexLink xArt="art. 224;art. 224 § 2" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 224 § 2 k.p.c.</xLexLink> Sąd Apelacyjny uznał, że wnioski te są spóźnione – są to dokumenty pochodzące z lat 1999 – 2004, nie było żadnych przeszkód aby powódka wnioski te złożyła w toku postępowania przed zamknięciem rozprawy, zatem ich złożenie nie stanowi okoliczności uzasadniającej otwarcie zamkniętej rozprawy na podstawie <xLexLink xArt="art. 316;art. 316 § 2" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 316 § 2 k.p.c.</xLexLink>. Ponadto pełnomocnik powódki nie wniósł o otwarcie zamkniętej rozprawy, a o dopuszczenie powyższych dowodów na podstawie <xLexLink xArt="art. 224;art. 224 § 2" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 224 § 2 k.p.c.</xLexLink>, który w sprawie niniejszej nie może mieć zastosowania. Wskazany wyżej przepis umożliwia bowiem jedynie przeprowadzenie po zamknięciu rozprawy dowodu przez sędziego wyznaczonego lub sąd wezwany albo dowodu z akt lub wyjaśnień organów administracji publicznej, przy czym dowody te muszą być dopuszczone przed zamknięciem rozprawy i po umożliwieniu stronie przeciwnej wypowiedzenia się co do zasadności ich dopuszczenia.</xText> <xText>W świetle powyższych ustaleń i ustaleń dokonanych przez Sąd Okręgowy, które Sąd Apelacyjny także przyjmuje z własne oraz stanowiska wyrażonego w uzasadnieniu wyroku Sądu Najwyższego Sąd Apelacyjny uznał, iż niewątpliwie w wyniku śmierci męża nastąpiło znaczne pogorszenie sytuacji życiowej powódki. Za życia męża powódka prowadziła wraz z nim życie na wysokim poziomie, małżonkowie dysponowali łącznie dochodami w wysokości ponad 44 000 zł brutto, wyjeżdżali na weekendy oraz na wakacje za granicę, prowadzili aktywne życie towarzyskie, chodzili na premiery, koncerty, korzystając z miejsc dla VIP-ów. Małżonkowie <xAnon>H.</xAnon> planowali posiadanie dzieci i z myślą o przyszłej rodzinie budowali duży dom. Po śmierci męża powódka przestała uczestniczyć w życiu towarzyskim, nie wyjeżdża za granicę, pozostała z niezakończoną inwestycją i niespłaconymi kredytami, powódka utraciła także realne możliwości stabilizacji i polepszenia warunków życia. Powódka utraciła męża, a obecnie pozostaje samotną matką, gdyż jej związek z innym mężczyzną okazał się nieudany. Osiągane przez powódkę dochody nie pozwalają jej na utrzymanie takiego poziomu życia jak przed śmiercią męża, musiała także sprzedać dom, który wspólnie budowali, nie mogąc uzyskać środków na spłatę kredytów i wykończenie budynku.</xText> <xText>Z wykładni dokonanej przez Sąd Najwyższy wynika, że odszkodowanie z <xLexLink xArt="art. 446;art. 446 § 3" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 446 § 3 k.c.</xLexLink> stanowi środek naprawienia takich szkód majątkowych, które nie ulegają wyrównaniu na innych podstawach, zwłaszcza przez zasądzenie renty, ma natomiast służyć przystosowaniu się uprawnionego do zmienionych warunków. Przystosowanie się do zmienionych warunków musi w ocenie Sądu Apelacyjnego uwzględniać także uszczerbek emocjonalny i konieczność ułożenia sobie życia bez najbliższej osoby, której strata i związany z tym stres niewątpliwie także wpłynęły na pogorszenie się sytuacji życiowej powódki.</xText> <xText>W wyroku z dnia 9 marca 2007 r. sygn. akt V CSK 459/06 Sąd Najwyższy wskazał, że pod pojęciem znacznego pogorszenia sytuacji życiowej, o którym mowa w <xLexLink xArt="art. 446;art. 446 § 3" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 446 § 3 k.c.</xLexLink>, należy rozumieć nie tylko pogorszenie się sytuacji materialnej osoby bliskiej zmarłego poszkodowanego, ale także pogorszenie się sytuacji takiej osoby w zakresie pozaekonomicznym.</xText> <xText>Odszkodowanie z <xLexLink xArt="art. 446;art. 446 § 3" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 446 § 3 kc.</xLexLink> ma na celu pokrycie strat materialnych trudno uchwytnych, trudnych lub niemożliwych do precyzyjnego wyliczenia, ale także uszczerbków o charakterze niemajątkowym, choćby w postaci utraty osoby, na której pomoc i wsparcie, zarówno materialne, jak i emocjonalne i uczuciowe, mogłaby liczyć powódka w późniejszym czasie.</xText> <xText>Także w wyroku z dnia 30 czerwca 2004 r. sygn. akt IV CK 445/03 Sąd Najwyższy wskazał, że znaczne pogorszenie sytuacji życiowej, o którym mowa w <xLexLink xArt="art. 446;art. 446 § 3" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 446 § 3 k.c.</xLexLink>, obejmuje niekorzystne zmiany bezpośrednio w sytuacji materialnej najbliższych członków rodziny zmarłego, inne niż objęte hipotezą <xLexLink xArt="art. 446;art. 446 § 2" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 446 § 2 k.c.</xLexLink>, jak też zmiany w sferze dóbr niematerialnych, które rzutują na ich sytuację materialną. Wprawdzie sam ból, poczucie osamotnienia, krzywdy i zawiedzionych nadziei po śmierci osoby bliskiej nie stanowią podstawy do żądania odszkodowania, jeśli jednak te negatywne emocje wywołały chorobę, osłabienie aktywności życiowej i motywacji do przezwyciężania trudności dnia codziennego, to, bez szczegółowego dociekania konkretnych zdarzeń lub stopnia ich prawdopodobieństwa, można na zasadzie domniemania faktycznego (<xLexLink xArt="art. 231" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 231 k.p.c.</xLexLink>) przyjąć, że pogorszyły one dotychczasową sytuację życiową osoby z najbliższego kręgu rodziny zmarłego.</xText> <xText>Podobne stanowisko zajął Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 18 lutego 2004 r. sygn. akt V CK 269/03 wskazując, że pogorszenia sytuacji życiowej, o którym mowa w <xLexLink xArt="art. 446;art. 446 § 3" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 446 § 3 k.c.</xLexLink> nie można sprowadzać do prostego zmniejszenia dochodów lub zwiększenia wydatków najbliższych członków rodziny zmarłego. Pojęcie to ma sens o wiele szerszy. Szkody majątkowe prowadzące do znacznego pogorszenia bieżącej lub przyszłej sytuacji życiowej osoby najbliższej zmarłemu są często nieuchwytne lub trudne do obliczenia. Często wynikają z obniżenia aktywności życiowej i ujemnego wpływu śmierci osoby bliskiej na psychikę i stan somatyczny, co niekoniecznie przejawia się w konkretnej chorobie.</xText> <xText>Ustalając wysokość należnego powódce odszkodowania Sąd Apelacyjny kierował się także wiążącym stanowiskiem Sądu Najwyższego wyrażonym w wyroku z dnia 14 marca 2007 r., iż wysokość odszkodowania dla najbliższych członków rodziny powinna być umiarkowana, a stosowne odszkodowanie powinno obejmować „wypośrodkowaną” kwotę w stosunku do całokształtu okoliczności sprawy, jednak z uwzględnieniem zróżnicowania dochodów i majątku obywateli w dzisiejszej rzeczywistości.</xText> <xText>W ocenie Sądu Apelacyjnego "stosowne odszkodowanie" o którym mowa w <xLexLink xArt="art. 446;art. 446 § 3" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 446 § 3 k.c.</xLexLink> powinno uwzględniać nie tylko okoliczności konkretnej sprawy, ale także wartość ekonomiczną odszkodowania. - musi ono wyrażać taką kwotę, która odczuwalna jest jako realne, adekwatne przysporzenie zarówno przez uprawnionego, jak i z obiektywnego punktu widzenia uwzględniającego ocenę większości rozsądnie myślących ludzi.</xText> <xText>Odnosząc powyższe do sytuacji powódki Sąd Apelacyjny uznał, że stosownym odszkodowaniem uwzględniającym zarówno całokształt sytuacji życiowej powódki od zdarzenia wyrządzającego szkodę do dnia wyrokowania, a więc fakt utraty przez nią najbliższego członka rodziny, osoby z którą związana była emocjonalnie, z którą planowała posiadanie dzieci, dużego domu, a jednocześnie osoby, której dochody umożliwiłyby zarówno jej, jak i przyszłym dzieciom realizację wszelkich planów życiowych, fakt, że śmierć męża uniemożliwiła zakończenie budowy domu i spłatę zaciągniętych na ten cel kredytów, skutkiem czego powódka była zmuszona sprzedać nieruchomość, fakt że nagła śmierć młodego, zdrowego mężczyzny była dla powódki szokiem co czyniło trudniejszym proces przystosowania się do zmienionych warunków życia oraz obecną sytuację życiową powódki, która nie nadal nie osiągnęła stabilizacji w satysfakcjonującym związku z innym mężczyzną i samotnie wychowuje kilkuletnią córkę, będzie kwota 500 000 zł, ponad kwotę wypłaconą powódce w toku postępowania likwidacyjnego. W ocenie Sądu Apelacyjnego kwota ta umożliwiłaby powódce spłatę zadłużenia istniejącego w chwili śmierci jej męża oraz dokończenie rozpoczętej inwestycji, a także pozwoliłaby na przetrwanie pierwszych kilku miesięcy po śmierci męża na poziomie zbliżonym do dotychczasowego poziomu życia, dając tym samym powódce względną stabilizację na czas niezbędny do przywrócenia równowagi emocjonalnej i przystosowania się do nowych warunków życia. Kwota ta jest adekwatna do poziomu dochodów i majątku małżonków <xAnon>H.</xAnon> osiąganych za życia męża powódki, a jednocześnie nie może być uznana za nadmierną, skoro odpowiada jedynie wysokości rocznych dochodów uzyskiwanych przez małżonków w dacie śmierci <xAnon>D. H.</xAnon>. Sąd Apelacyjny nie znalazł tym samym podstaw do uwzględnienia żądań powódki w dalszym zakresie uznając, iż wskazane przez powódkę kryteria ustalenia wysokości szkody jako równowartości utraconych przez powódkę zarobków męża nie mogą być w sprawie niniejszej miarodajne.</xText> <xText>Sąd Apelacyjny uwzględnił także roszczenia powódki dotyczące kosztów pogrzebu w zakresie kwoty 1934,60 zł uznając, że z poniesionych przez powódkę i udokumentowanych wydatków za wydatki zwyczajowo ponoszone należy uznać wydatki wymienione w rachunku z 16 sierpnia 1999 r. (k. 15 akt), koszt nekrologu w prasie, koszt jednego wieńca i 1/6 ceny grobowca, co łącznie daje kwotę 4007 zł, od której należy odjąć wypłaconą powódce przez pozowanego kwotę 2072,40 zł.</xText> <xText>W zakresie daty od jakiej naliczane powinny być odsetki od zasądzonej kwoty Sąd Apelacyjny miał na uwadze, że żądanie przyznania konkretnej kwoty tytułem odszkodowania powódka zgłosiła pozwanemu dopiero w dniu 28 sierpnia 2000 r., zaś ostateczne wyjaśnienie przez pozwanego okoliczności koniecznych do ustalenia odpowiedzialności ubezpieczyciela i wysokości odszkodowania nastąpiło w dniu 6 listopada 2000 r., kiedy powódce została przyznana kwota 20 000 zł. Zgodnie zatem z <xLexLink xArt="§ 32;§ 32 ust. 1;§ 32 ust. 2" xIsapId="WDU20000260310" xTitle="Rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 24 marca 2000 r. w sprawie ogólnych warunków obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody powstałe w związku z ruchem tych pojazdów" xAddress="Dz. U. z 2000 r. Nr 26, poz. 310">§ 32 ust. 1 i 2</xLexLink> obowiązującego w dacie zgłoszenia szkody <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU20000260310" xTitle="Rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 24 marca 2000 r. w sprawie ogólnych warunków obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody powstałe w związku z ruchem tych pojazdów" xAddress="Dz. U. z 2000 r. Nr 26, poz. 310">rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 24 marca 2000 r. w sprawie ogólnych warunków obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody powstałe w związku z ruchem tych pojazdów</xLexLink> pozwany popadł w opóźnienie w terminie 14 dni po tej dacie, zatem odsetki należą się od dnia 20 listopada 2000 r.</xText> <xText>Mając powyższe na względzie, na podstawie <xLexLink xArt="art. 386;art. 386 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 386 § 1 k.p.c.</xLexLink> Sąd Apelacyjny częściowo apelację uwzględnił zmieniając zaskarżony wyrok i uwzględniając powództwo w zakresie kwoty 50 934,60 zł, zaś w pozostałym zakresie apelację jako bezzasadną oddalił na podstawie <xLexLink xArt="art. 385" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 385 k.p.c.</xLexLink></xText> <xText>O kosztach procesu na wszystkie instancje Sąd Apelacyjny orzekł na podstawie <xLexLink xArt="art. 100" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 100 k.p.c.</xLexLink> wzajemnie je rozdzielając.</xText> <xText>Sąd Apelacyjny uznał, że powódka wygrała proces w około 12% w odniesieniu do wartości przedmiotu sporu w postępowaniu pierwszoinstancyjnym i wartości przedmiotu zaskarżenia w postępowaniu apelacyjnym oraz w 34% w stosunku do wartości przedmiotu zaskarżenia w postępowaniu przed Sądem Najwyższym i ponownym postępowaniu apelacyjnym, i stosownie do powyższego rozliczył koszty procesu poniesione przez strony we wszystkich instancjach.</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Ryszard Sarnowicz

Danuta Śliwińska

sekr. sąd. Marta Kielian

Danuta Śliwińska

Sygn. akt VI ACa 686/07 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 10 czerwca 2008 r. Sąd Apelacyjny w Warszawie Wydział VI Cywilny w składzie: Przewodniczący-Sędzia SA Ryszard Sarnowicz Sędzia SA Agata Zając (spr.) Sędzia SO (del.) Teresa Mróz Protokolant sekr. sąd. Marta Kielian po rozpoznaniu w dniu 28 maja 2008 r. w Warszawie na rozprawie sprawy z powództwaJ. H. przeciwko(...) S.A.wW. o zapłatę kwoty 2 803 260 zł na skutek apelacji powódki od wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 8 maja 2002 r. sygn. akt IV C 3190/00 I. zmienia zaskarżony wyrok częściowo nadając mu następującą treść: „1. zasądza od(...) S.A.wW.na rzeczJ. H.kwotę 501 934,60 (pięćset jeden tysięcy dziewięćset trzydzieści cztery 60/100) zł z ustawowymi odsetkami od dnia 20 listopada 2000 r. do dnia zapłaty; 2. w pozostałym zakresie powództwo oddala; 3. nakazuje pobrać na rzecz Skarbu Państwa (Sąd Okręgowy w Warszawie) tytułem części nieuiszczonego wpisu sądowego od pozwu: od(...) S.A.wW.kwotę 12 000 (dwanaście tysięcy) zł, a odJ. H.– z zasądzonego na jej rzecz roszczenia – kwotę 83 000 (osiemdziesiąt trzy tysiące) zł; 4. zasądza odJ. H.na rzecz(...) S.A.wW.kwotę 5 850,30 (pięć tysięcy osiemset pięćdziesiąt 30/100) zł tytułem zwrotu kosztów procesu”; II. w pozostałym zakresie oddala apelację; III. nakazuje pobrać na rzecz Skarbu Państwa (Sąd Okręgowy w Warszawie) tytułem części nieuiszczonego wpisu sądowego od apelacji: od(...) S.A.wW.kwotę 12 000 (dwanaście tysięcy) zł, a odJ. H.– z zasądzonego na jej rzecz roszczenia – kwotę 84 500 (osiemdziesiąt cztery tysiące pięćset) zł; IV. nakazuje pobrać na rzecz Skarbu Państwa (Sąd Apelacyjny w Warszawie) tytułem zwrotu kosztów sporządzenia opinii przez Instytut(...)im.(...)wK.: od(...) S.A.wW.kwotę 739,60 (siedemset trzydzieści dziewięć 60/100) zł, a odJ. H.– z zasądzonego na jej rzecz roszczenia – kwotę 5 423,84 (pięć tysięcy czterysta dwadzieścia trzy 84/100) zł; V. zasądza odJ. H.na rzecz(...) S.A.wW.kwotę 53 020 (pięćdziesiąt trzy tysiące dwadzieścia) zł tytułem zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego i kasacyjnego. Sygn. akt VI ACa 686/07 UZASADNIENIE Po ostatecznym sprecyzowaniu roszczenia powódkaJ. H.wnosiła o zsądzenie od pozwanego(...) S.A.na jej rzecz kwoty 4 328 556,60 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 29 września 2000 r. do dnia zapłaty, w tym kwoty 5 856,60 zł tytułem zwrotu kosztów pogrzebu. Pozwany wnosił o oddalenie powództwa podnosząc, że w postępowaniu likwidacyjnym wypłacił powódce kwotę 18 000 zł z tytułu pogorszenia się jej stopy życiowej i 2072,40 zł z tytułu zwrotu kosztów pogrzebu, przy czym należnego odszkodowanie zostało zmniejszone o 40% z powodu przyczynienia się poszkodowanego do wypadku i jego skutków. Wyrokiem z dnia 8 maja 2002 r. Sąd Okręgowy w Warszawie oddalił powództwo. Sąd Okręgowy ustalił, że w dniu 6 sierpnia 1999 r. w wyniku wypadku drogowego śmierć poniósł mąż powódki, w którego samochód markiv.uderzył jadący samochodemp.K. K., który nie udzielił pierwszeństwa przejazdu wyjeżdżając z ulicy podporządkowanej. Samochódv.w chwili zderzenia jechał z prędkością 83,5 km/h, przy dopuszczalnej prędkości 60 km/h. Postępowanie karne przeciwko sprawcy wypadku zostało umorzone na skutek śmierci oskarżonego. D. H.w chwili śmierci miał 34 lata, ukończył studia bankowości i zarządzania w(...), znał języki obce, ostatnio pracował wfirmie (...) Sp. z o.o.jako partner i dyrektor finansowy z wynagrodzeniem 38 000 zł brutto miesięcznie, tytułem premii otrzymywał 60 000 zł rocznie, miał do dyspozycji samochód służbowyv.. Powódka od 1 września 1995 r. do czerwca 2001 r. była zatrudniona w(...) Sp. z o.o.na stanowisku asystenta administracyjnego z wynagrodzeniem miesięcznym brutto 9 432,30 zł, od 1 lipca 2001 r. jest zatrudniona w(...) sp. z o.o.z wynagrodzeniem 5 420 zł brutto. J.iD. H.zawarli związek małżeński 12 września 1998 r.. W dacie wypadku byli w trakcie wykańczania domu o powierzchni 400 mkw na działce 1500 mkw wW., na budowę którego zaciągnęli kredyt w kwocie 350 000 zł, ich zadłużenie 29 września 1999 r. wynosiło 290 000 zł. PonadtoD. H.był zadłużony wC.na kwotę 58 004 zł a powódka z tytułu kredytu konsumpcyjnego na kwotę 46 173,74 zł. Powódka po śmierci męża była w stanie opłacać tylko odsetki od zaciągniętych kredytów wynoszące 4000 zł miesięcznie, w opłacie bieżących rachunków pomagali jej rodzice. W toku postępowania powódka podała, że na wykończenie domu potrzebuje jeszcze około 100 000 zł. Powódka z mężem prowadzili życie na wysokim poziomie, wyjeżdżali za granicę, chodzili na koncerty, premiery, w obecnej sytuacji finansowej powódki nie jest to możliwe. Po śmierci męża powódka przeżyła głęboki wstrząs psychiczny i musiała zażywać środki uspokajające. Zgodnie ze złożonymi rachunkami koszty pogrzebu poniesione przez powódkę wyniosły 7 829 zł, zaś pozwany z tego tytułu wypłacił powódce kwotę 2 072,40 zł uwzględniając koszt zakupu połowy grobu i potrącając 40% z tytułu przyczynienia się poszkodowanego. Z tytułu pogorszenia sytuacji życiowej pozwany wypłacił powódce w dniu 6 listopada 2000 r. kwotę 12 000 zł oraz w dniu 8 marca 2001 r. dodatkowo kwotę 8 000 zł. Sąd Okręgowy uznał, że niewątpliwie na skutek śmierci męża powódka poniosła szkodę wyrażającą się utratą korzyści osiąganych dzięki dochodom współmałżonka, zapewniającym jej bardzo wysoki standard życia i komfortowe warunki, jednak wskazany przez powódkę sposób wyliczenia tej szkody polegający na zsumowaniu przypadającej na powódkę części wynagrodzenia męża przez okres 20 lat nie jest prawidłowy, ponadto na podstawieart. 446 § 3 k.c.nie można uznać za szkodę powstałą na skutek śmierci męża sumy niespłaconych kredytów zaciągniętych przez małżonków oraz kosztów wykończenia. W ocenie Sądu Okręgowego odszkodowanie przyznane powódce przez pozwanego jest wystarczające, skoro powódka ma ustabilizowaną pozycję zawodową, jej zarobki przekraczają przeciętne wynagrodzenie w Polsce, zaś przeżyty wstrząs nie wpłynął na pogorszenie stanu jej zdrowia. Sąd Okręgowy wskazał, że powódka utraciła wprawdzie towarzysza życia, ale jej związek małżeński trwał niecały rok, zaś powódka jest osobą młodą i niewątpliwie ułoży sobie jeszcze życie i założy rodzinę z innym mężczyzną. Ponadto Sąd Okręgowy uznał, żeD. H.przyczynił się w 40% do skutków wypadku, co także ma wpływ na wysokość odszkodowania. Sąd Okręgowy ustalił, że poniesione przez powódkę koszty pogrzebu wyniosły 3 997 zł, zaś po zmniejszeniu o 40% - 2399 zł, jednak otrzymany zasiłek pogrzebowy zrekompensował wydatki ponad kwotę przyznaną przez pozwanego. Apelację od wyroku Sądu Okręgowego wniosła powódka, zrzucając: - naruszenie prawa materialnego, to jestart. 446 § 3 k.c.przez błędne rozumienie pojęcia „stosowne odszkodowanie” i uznanie, że otrzymana przez powódkę kwotę 18 000 zł jest takim odszkodowaniem oraz przez błędne uznanie, że dobry sta majątkowy uprawnionego może samodzielnie uzasadniać odmowę zasądzenia odszkodowania, a także pominięcie, że z brzmienia i celuart. 446 § 3 k.c.wynika, że odszkodowanie to ma na celu realne wyrównanie bardzo szeroko rozumianej szkody majątkowej polegającej na znacznym pogorszeniu sytuacji życiowej wskutek śmierci osoby bliskiej; - naruszenie prawa materialnego, tj. art. 817 w zw. zart. 481 k.c.przez nieuwzględnienie, że pozwany winien był wypłacić odszkodowanie w terminie 30 dni od daty otrzymania zawiadomienia o wypadku; - naruszenie prawa materialnego, tj.art. 446 § 1 k.c.przez mechaniczne i czysto rachunkowe podejście do sprawy zakupu grobowca dla zmarłego małżonka i zaniechanie zwrotu kosztów pogrzebu w pełnej wysokości mimo wykazania przez powódkę wysokości poniesionych kosztów; - naruszenie prawa materialnego, tj.art. 6 k.c.w zw. zart. 228 § 1 k.c.przez błędne przyjęcie, że przeżyty wstrząs psychiczny nie wpłynął na pogorszenie stanu zdrowia powódki i nie spowodował konieczności leczenia, a w każdym razie że powódka tego nie udowodniła, podczas gdy faktem powszechnie znanym i wynikającym z doświadczenia życiowego jest okoliczność, że pogorszenie stanu zdrowia jest normalnym następstwem śmierci osoby bliskiej, a tym bardziej małżonka; - błąd w ustaleniach faktycznych przez błędne i dowolne przyjęcie, że przyczynienie poszkodowanego do skutków wypadku wynosiło 40%; - naruszenie prawa procesowego, tj.art. 328 § 2 k.p.c.polegające na zaniechaniu oceny materiału dowodowego zgromadzonego w aktach karnych. Skarżąca wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku i uwzględnienie powództwa. W toku postępowania apelacyjnego skarżąca zmodyfikowała wnioski apelacji wnosząc o zmianę zaskarżonego wyroku i zasądzenie od pozwanego na rzecz powódki kwoty 2 411 700 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 29 września 2000 r. do dnia zapłaty, jako równowartości kwoty 600 000 euro według średniego kursu NBP z dnia 28 września 2000 r. lub kwoty 2 803 260 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 27 maja 2004 r. do dnia zapłaty jako równowartości kwoty 600 000 euro według średniego kursu NBP z dnia 26 maja 2004 r., cofając dalej idącą apelację i wskazując, że zgodnie z § 10 ust. 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 24 marca 2000 r. w sprawie ogólnych warunków odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody powstałe w związku z ruchem tych pojazdów (Dz. U. Nr 26, poz. 310) szkoda gwarancyjna w wypadku szkód na osobie wynosiła 600 000 euro. Postanowieniem z dnia 19 lipca 2006 r. Sąd Apelacyjny umorzył postępowanie apelacyjne co do roszczeń ponad 2 803 260 zł wobec cofnięcia apelacji w tym zakresie. Wyrokiem z dnia 19 lipca 2006 r. Sąd Apelacyjny w Warszawie zmienił wyrok Sądu Okręgowego częściowo i zasądził od pozwanego na rzecz powódki kwotę 1 501 934,60 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 20 listopada 2000 r. do dnia zapłaty, w pozostałym zakresie powództwo oddalił i orzekł o kosztach postępowania. Sąd Apelacyjny wskazał, że przesłanką przyznania odszkodowania na podstawieart. 446 § 3 k.c.ni jest zły stan majątkowy uprawnionego, ale znaczne pogorszenie sytuacji życiowej najbliższego członka rodziny osoby zmarłej w stosunku do sytuacji istniejącej przed jej śmiercią. Sąd Apelacyjny wskazał także na konieczność przyjęcia jakiegoś miernika, który umożliwiałby ustalenie wysokości należnego powódce odszkodowania i skalę pogorszenia jej sytuacji życiowej. Biorąc pod uwagę, że powódka przez całe życie odczuwać będzie skutki śmierci męża, przyjęcie jako miernika odszkodowania 20 letniego okresu życia nie jest w ocenie Sądu Apelacyjnego nadmiernie przesadzone ani wygórowane. Sąd Apelacyjny ustalił wysokość miesięcznych dochodów netto obojga małżonków w 1998 r. na kwotę 15 396,60 zł i w 1999 r. na kwotę 23 333,76 zł. Przyjmując jako miarodajną kwotę dochodów z roku 1999 i ustalając, że po śmierci męża powódka została z dochodami średnio 4 283,83 zł netto Sąd Apelacyjny wskazał, że została ona pozbawiona miesięcznie kwoty 7 383 zł, co w ciągu 20 lat daje kwotę 1 771 920 zł. Sąd Apelacyjny uznał, że dla ustalenia skali pogorszenia się sytuacji życiowej powódki na skutek śmierci męża nie mają znaczenia dalsze hipotetyczne losyD. H.iJ. H., takie jak długość życia, zmiana pracy rozwód, ponowne zawarcie związku małżeńskiego, powódki nie może bowiem obciążać czas trwania postępowania sądowego. W ocenie Sądu Apelacyjnego na wysokość przyznanego powódce odszkodowania nie ma żadnego wpływu okoliczność, że jej związek małżeński trwał niecały rok, powódka jest zaś osobą młodą, niezależną finansowo, która niewątpliwie ułoży sobie jeszcze życie, zwłaszcza że powódka zD. H.mieszkała już od 1996 r., mieli wspólne plany, konsekwentnie realizowane do dnia śmierci męża. Sąd Apelacyjny wskazał także, iż z uwagi na obecną strukturę społeczeństwa i dużą rozpiętość zarobków oraz warunki ekonomiczne, nie można ustalić jakiejś przeciętnej stopy życiowej społeczeństwa i obowiązek taki nie wynika z treściart. 446 § 3 k.c.Biorąc pod uwagę kwotę odszkodowania już wypłaconą powódce przez pozwanego, jak też kwoty wypłacone powódce przez pracodawcęD. H.i kwotę uzyskaną od(...)S.A. za stosowne odszkodowanie należne powódce Sąd Apelacyjny uznał kwotę 1 500 000 zł, jako kwotę która realnie zrekompensuje powódce znaczne pogorszenie jej sytuacji życiowej, pozwoli jej na dokończenie budowy domu, spłatę długów i możliwi życie na dotychczasowym poziomie. Sąd Apelacyjny zasądził także na rzecz powódki dalszą kwotę 1 934,60 zł tytułem zwrotu kosztów pogrzebuD. H.wskazując, iż łączna kwota wydatków poniesionych przez powódkę, które należy uznać za wydatki zwyczajowo ponoszone, obejmująca m.in. koszt nekrologu w prasie, cenę jednego wieńca i 1/6 ceny grobowca wyniosła 4 007 zł, z czego pozwany wypłacił dotychczas kwotę 2 072,40 zł. Sąd Apelacyjny uznał także, żeD. H.nie przyczynił się do zaistnienia ani skutków wypadku, w którym poniósł śmierć wskazując na wnioski zawarte w opinii Instytutu(...)im.(...)wskazujące, iż wyłączną przyczyną zdarzenia było postępowanie kierowcy samochoduP., który nie rozpoznał sytuacji na drodze i wjechał na skrzyżowanie bezpośrednio przed nadjeżdżający samochódv.prowadzony przezD. H.. Od wyroku Sądu Apelacyjnego skargę kasacyjną wniósł pozwany. Wyrokiem z dnia 14 marca 2007 r. Sąd Najwyższy uchylił wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie w części uwzględniającej apelację powódki tj. w pkt I i rozstrzygającej o kosztach – pkt III, IV, V i przekazał sprawę w tym zakresie do ponownego rozpoznania Sądowi Apelacyjnemu. Sąd Najwyższy nie podzielił podniesionego w skardze kasacyjnej pozwanego zarzutu dotyczącego dopuszczenia z urzędu dowodu z opinii Instytutu(...)na okoliczność, czy mąż powódki przyczynił się do wypadku w wyniku którego poniósł śmierć ani zarzutów naruszeniaart. 217 § 1 i 2 k.p.c.w zw. zart. 224 § 1 k.p.c.przez oparcie rozstrzygnięcia o opinię Instytutu i uznanie, że zmarłyD. H.nie przyczynił się do wypadku wskazując, iż uzasadnienie Sądu Apelacyjnego jest w tym przedmiocie obszerne i przekonujące, ekspertyza Instytutu wyjaśniła występujące w sprawie wątpliwości i zasadne było stanowisko Sądu Apelacyjnego co do braku postaw do przeprowadzania dowodu z dalszych opinii. Za zasadny Sąd Najwyższy uznał zarzut naruszenia prawa materialnego –art. 446 § 3 k.c.wskazując, że stanowi on wyjątek od zasady, że naprawienia szkody może domagać się tylko osoba bezpośrednio poszkodowana przeciwko której skierowane było działanie sprawcy.Art. 446 § 3 k.c.stanowi środek naprawienia takich szkód majątkowych, które nie ulegają wyrównaniu na innych podstawach, zwłaszcza przez zasądzenie renty – jeśli brak jest przesłanek do zasądzenia renty to fakt ten nie może wpływać na zwiększenie odszkodowania tytułu znacznego pogorszenia sytuacji życiowej osoby uprawnionej. Sąd Najwyższy wskazał, że ustalenia faktyczne dają podstawę do uznania, że w wyniku śmierci męża nastąpiło znaczne pogorszenie sytuacji życiowej powódki – przyznała to pozwana wypłacając w postępowaniu likwidacyjnym z tego tytułu kwotę 18 000 zł. Odszkodowanie zart. 446 § 3 k.c.jest stosownym świadczeniem, służącym przystosowaniu się uprawnionego do zmienionych warunków, nie obejmuje więc utraty wszystkich możliwych w przyszłości korzyści od osoby, która utraciła życie. Przy określeniu wysokości dochodzonego odszkodowania nie można więc brać pod uwagę rachunkowego wyliczenia strat poniesionych przez poszkodowanego na skutek nie otrzymania części zarobków zmarłego, która przypadała na poszkodowanego w trakcie jego życia. Wysokość odszkodowania dla najbliższych członków rodziny powinna być umiarkowana, a kryteria tego odszkodowania są inne niż przy naprawieniu szkody osobie, która sama doznała obrażeń ciała lub rozstroju zdrowia. To stosowne odszkodowanie powinno obejmować „wypośrodkowaną” kwotę w stosunku do całokształtu okoliczności sprawy, a więc także tych, które Sąd Apelacyjny bezpodstawnie uznał za pozbawione doniosłości, choć powinno także uwzględniać zróżnicowanie dochodów i majątku obywateli w dzisiejszej rzeczywistości społeczno-gospodarczej. Po ponownym rozpoznaniu sprawy Sąd Apelacyjny ustalił i zważył co następuje: Apelacja częściowo zasługuje na uwzględnienie. Zgodnie zart. 39820k.p.c.Sąd Apelacyjny w sprawie niniejszej związany jest dokonaną przez Sąd Najwyższy wykładniąart. 446 § 3 k.p.c.Mając na uwadze stanowisko Sądu Najwyższego wyrażone w uchwale z 19 kwietnia 2007 r. sygn. akt III CZP 162/06, iż dokonana przez Sąd Najwyższy wykładnia może uzasadniać powołanie przez stronę nowych faktów i dowodów, jak też wyrażony w sprawie niniejszej pogląd Sądu Najwyższego, iż ustalając wysokość należnego powódce odszkodowania trzeba uwzględnić cały zespół okoliczności mających wpływ na ukształtowanie sytuacji życiowej powódki w ujęciu dynamicznym, tj. występujących od samego zdarzenia wyrządzającego szkodę do daty wyrokowania, Sąd Apelacyjny uzupełnił postępowanie dowodowe udzielając stronom terminu na złożenie wniosków dowodowych. W oparciu o przeprowadzone dowody z zeznań świadkaA. D.oraz dokumenty w postaci zaświadczenia o zarobkach (k. 591), odpisu skróconego aktu urodzeniaK. O.(k. 593), kopii pozwu o alimenty (k. 594) oraz aktu notarialnego z 27 maja 2008 r. zawierającego oświadczenie powódki (k. 624) Sąd Apelacyjny ustalił, że związek z powódką był drugim związkiem małżeńskimD. H., który z pierwszą żoną,A. D., rozwiódł się w 1997 r., otrzymując w wyniku podziału majątku dorobkowego 110 000 zł, 1600 USD i roczny samochóds. (...). Po śmierciD. H.okazało się, że beneficjentem jednej z polis na życie uczynił swoją pierwszą żonę, która otrzymaną kwotę 80 000 zł przekazała siostrze byłego męża. Z oświadczenia powódki wynika, że po śmierci męża mieszkała we wspólnym domu, który z powodu wysokich kredytów i kosztów utrzymania musiała sprzedać. Powódka do 30 czerwca 2001 r. pracowała wfirmie (...)z wynagrodzeniem wynoszącym w 1999 r. 6 557,53 zł. Od 2001 do 2003 r. powódka pracowała dlafirmy (...). Od 22 sierpnia 2006 r. do 31 grudnia 2007 r. powódka była zatrudniona w(...)z wynagrodzeniem 468 zł brutto. Od stycznia 2008 r. powódka prowadzi działalność gospodarczą Powódka nie wyszła ponownie za mąż, w październiku 2003 r. urodziła córkęK. O., którą samotnie wychowuje, otrzymując na dziecko alimenty w kwocie 800 zł miesięcznie, w grudnia 2007 r. powódka złożyła pozew o zasądzenie alimentów w wysokości 3500 zł miesięcznie. Sąd Apelacyjny nie uwzględnił wniosków dowodowych powódki o zwrócenie się do(...) Sp. z o.o.o wskazanie wysokości aktualnych zarobków dyrektora finansowego i partnera spółki o stażu pracy takim, jaki miałby obecnieD. H., dopuszczenie dowodu z opinii firmy specjalizującej się w pozyskiwaniu specjalistów wysokiej klasy z zakresu finansów na okoliczność ustalenia obecnych zarobków osób o podobnym stanowisku i doświadczeniu zawodowym jakD. H., dowodu z opinii biegłego ds. wynagrodzeń celem ustalenia, jakie jest przeciętne wynagrodzenie w grupie zawodowej zmarłego męża powódki w Polsce i w krajach Unii Europejskiej, dowodu z raportu firm audytorskich – ratingowych dotyczących zarobków specjalistów z zakresu finansów przedsiębiorstw o stażu pracy, jaki posiadałby obecnieD. H.oraz z prospektów emisyjnych banków, banków, spółek i funduszy inwestycyjnych w zakresie dotyczącym wynagrodzenia członków zarządów i dyrektorów finansowych, dowodu z zaświadczenia wydanego przezfirmę (...) SP. Z O.O.jako następcy prawnego firmy zatrudniającejD. H.określającego, ile zarabiałby mąż powódki, gdyby nieprzerwanie pracował w tej firmie od 1998 r. na stanowisku Dyrektora Finansowego i udziałowca oraz z opinii biegłego ds. szacowania nieruchomości celem ustalenia o ile procent wzrosły ceny mieszkań i domów jednorodzinnych wW.od sierpnia 1999 r. do chwili sporządzenia opinii oraz celem ustalenia wartości nowego domu jednorodzinnego 400 metrowego położonego wW.lub mieszkania 200 metrowego w centrum wartości, w jakim powódka mieszkałaby ze zmarłym mężem, gdyby nie jego śmierć w wypadku. W ocenie Sądu Apelacyjnego powyższe dowody zmierzające do ustalenia aktualnej wysokości zarobków, jakie uzyskiwałbyD. H.nie mają znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy w świetle dokonanej przez Sąd Najwyższy wykładni przepisuart. 446 § 3 k.c.wskazującej, iż przy określeniu wysokości odszkodowania nie można brać pod uwagę rachunkowego wyliczenia strat poniesionych przez poszkodowanego na skutek nie otrzymania części zarobków zmarłego, która przypadała na poszkodowanego w trakcie jego życia. Sąd Apelacyjny dopuścił dowód z uzupełniających zeznań powódki na okoliczność jej sytuacji osobistej i majątkowej od dnia 6 sierpnia 1999 r. do chwili obecnej, jednakże powódka, mimo kilkakrotnego wezwania celem przesłuchania nie stawiła się na rozprawie, a jej pełnomocnik wskazał, iż nie zamierza ona składać zeznań w sprawie niniejszej. Dokonane ustalenia faktyczne zostały zatem częściowo oparte na pisemnych oświadczeniach powódki w zakresie, w jakim strona pozwana twierdzeń powódki nie zakwestionowała i w jakim są one zgodne ze zgromadzonymi dowodami, oraz na wskazanych wyżej dokumentach. Wprawdzie pisemne oświadczenia powódki nie mają waloru dowodu z zeznań strony złożonych w trybieart. 299 k.p.c., gdyż zeznania stron są składane ustnie przed sądem, jednak są to oświadczenia strony, mogące stanowić podstawę do dokonania ustaleń faktycznych na podstawieart. 229 lub 230 k.p.c. Sąd Apelacyjny pominął także dowody z dokumentów złożonych przez pełnomocnika powódki wraz z załącznikiem do protokołu rozprawy w dniu 4 czerwca 2008 r., a więc już po zamknięciu rozprawy. Składając powyższe wnioski pełnomocnik powódki wniósł o ich dopuszczenie na podstawieart. 224 § 2 k.p.c.Sąd Apelacyjny uznał, że wnioski te są spóźnione – są to dokumenty pochodzące z lat 1999 – 2004, nie było żadnych przeszkód aby powódka wnioski te złożyła w toku postępowania przed zamknięciem rozprawy, zatem ich złożenie nie stanowi okoliczności uzasadniającej otwarcie zamkniętej rozprawy na podstawieart. 316 § 2 k.p.c.. Ponadto pełnomocnik powódki nie wniósł o otwarcie zamkniętej rozprawy, a o dopuszczenie powyższych dowodów na podstawieart. 224 § 2 k.p.c., który w sprawie niniejszej nie może mieć zastosowania. Wskazany wyżej przepis umożliwia bowiem jedynie przeprowadzenie po zamknięciu rozprawy dowodu przez sędziego wyznaczonego lub sąd wezwany albo dowodu z akt lub wyjaśnień organów administracji publicznej, przy czym dowody te muszą być dopuszczone przed zamknięciem rozprawy i po umożliwieniu stronie przeciwnej wypowiedzenia się co do zasadności ich dopuszczenia. W świetle powyższych ustaleń i ustaleń dokonanych przez Sąd Okręgowy, które Sąd Apelacyjny także przyjmuje z własne oraz stanowiska wyrażonego w uzasadnieniu wyroku Sądu Najwyższego Sąd Apelacyjny uznał, iż niewątpliwie w wyniku śmierci męża nastąpiło znaczne pogorszenie sytuacji życiowej powódki. Za życia męża powódka prowadziła wraz z nim życie na wysokim poziomie, małżonkowie dysponowali łącznie dochodami w wysokości ponad 44 000 zł brutto, wyjeżdżali na weekendy oraz na wakacje za granicę, prowadzili aktywne życie towarzyskie, chodzili na premiery, koncerty, korzystając z miejsc dla VIP-ów. MałżonkowieH.planowali posiadanie dzieci i z myślą o przyszłej rodzinie budowali duży dom. Po śmierci męża powódka przestała uczestniczyć w życiu towarzyskim, nie wyjeżdża za granicę, pozostała z niezakończoną inwestycją i niespłaconymi kredytami, powódka utraciła także realne możliwości stabilizacji i polepszenia warunków życia. Powódka utraciła męża, a obecnie pozostaje samotną matką, gdyż jej związek z innym mężczyzną okazał się nieudany. Osiągane przez powódkę dochody nie pozwalają jej na utrzymanie takiego poziomu życia jak przed śmiercią męża, musiała także sprzedać dom, który wspólnie budowali, nie mogąc uzyskać środków na spłatę kredytów i wykończenie budynku. Z wykładni dokonanej przez Sąd Najwyższy wynika, że odszkodowanie zart. 446 § 3 k.c.stanowi środek naprawienia takich szkód majątkowych, które nie ulegają wyrównaniu na innych podstawach, zwłaszcza przez zasądzenie renty, ma natomiast służyć przystosowaniu się uprawnionego do zmienionych warunków. Przystosowanie się do zmienionych warunków musi w ocenie Sądu Apelacyjnego uwzględniać także uszczerbek emocjonalny i konieczność ułożenia sobie życia bez najbliższej osoby, której strata i związany z tym stres niewątpliwie także wpłynęły na pogorszenie się sytuacji życiowej powódki. W wyroku z dnia 9 marca 2007 r. sygn. akt V CSK 459/06 Sąd Najwyższy wskazał, że pod pojęciem znacznego pogorszenia sytuacji życiowej, o którym mowa wart. 446 § 3 k.c., należy rozumieć nie tylko pogorszenie się sytuacji materialnej osoby bliskiej zmarłego poszkodowanego, ale także pogorszenie się sytuacji takiej osoby w zakresie pozaekonomicznym. Odszkodowanie zart. 446 § 3 kc.ma na celu pokrycie strat materialnych trudno uchwytnych, trudnych lub niemożliwych do precyzyjnego wyliczenia, ale także uszczerbków o charakterze niemajątkowym, choćby w postaci utraty osoby, na której pomoc i wsparcie, zarówno materialne, jak i emocjonalne i uczuciowe, mogłaby liczyć powódka w późniejszym czasie. Także w wyroku z dnia 30 czerwca 2004 r. sygn. akt IV CK 445/03 Sąd Najwyższy wskazał, że znaczne pogorszenie sytuacji życiowej, o którym mowa wart. 446 § 3 k.c., obejmuje niekorzystne zmiany bezpośrednio w sytuacji materialnej najbliższych członków rodziny zmarłego, inne niż objęte hipoteząart. 446 § 2 k.c., jak też zmiany w sferze dóbr niematerialnych, które rzutują na ich sytuację materialną. Wprawdzie sam ból, poczucie osamotnienia, krzywdy i zawiedzionych nadziei po śmierci osoby bliskiej nie stanowią podstawy do żądania odszkodowania, jeśli jednak te negatywne emocje wywołały chorobę, osłabienie aktywności życiowej i motywacji do przezwyciężania trudności dnia codziennego, to, bez szczegółowego dociekania konkretnych zdarzeń lub stopnia ich prawdopodobieństwa, można na zasadzie domniemania faktycznego (art. 231 k.p.c.) przyjąć, że pogorszyły one dotychczasową sytuację życiową osoby z najbliższego kręgu rodziny zmarłego. Podobne stanowisko zajął Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 18 lutego 2004 r. sygn. akt V CK 269/03 wskazując, że pogorszenia sytuacji życiowej, o którym mowa wart. 446 § 3 k.c.nie można sprowadzać do prostego zmniejszenia dochodów lub zwiększenia wydatków najbliższych członków rodziny zmarłego. Pojęcie to ma sens o wiele szerszy. Szkody majątkowe prowadzące do znacznego pogorszenia bieżącej lub przyszłej sytuacji życiowej osoby najbliższej zmarłemu są często nieuchwytne lub trudne do obliczenia. Często wynikają z obniżenia aktywności życiowej i ujemnego wpływu śmierci osoby bliskiej na psychikę i stan somatyczny, co niekoniecznie przejawia się w konkretnej chorobie. Ustalając wysokość należnego powódce odszkodowania Sąd Apelacyjny kierował się także wiążącym stanowiskiem Sądu Najwyższego wyrażonym w wyroku z dnia 14 marca 2007 r., iż wysokość odszkodowania dla najbliższych członków rodziny powinna być umiarkowana, a stosowne odszkodowanie powinno obejmować „wypośrodkowaną” kwotę w stosunku do całokształtu okoliczności sprawy, jednak z uwzględnieniem zróżnicowania dochodów i majątku obywateli w dzisiejszej rzeczywistości. W ocenie Sądu Apelacyjnego "stosowne odszkodowanie" o którym mowa wart. 446 § 3 k.c.powinno uwzględniać nie tylko okoliczności konkretnej sprawy, ale także wartość ekonomiczną odszkodowania. - musi ono wyrażać taką kwotę, która odczuwalna jest jako realne, adekwatne przysporzenie zarówno przez uprawnionego, jak i z obiektywnego punktu widzenia uwzględniającego ocenę większości rozsądnie myślących ludzi. Odnosząc powyższe do sytuacji powódki Sąd Apelacyjny uznał, że stosownym odszkodowaniem uwzględniającym zarówno całokształt sytuacji życiowej powódki od zdarzenia wyrządzającego szkodę do dnia wyrokowania, a więc fakt utraty przez nią najbliższego członka rodziny, osoby z którą związana była emocjonalnie, z którą planowała posiadanie dzieci, dużego domu, a jednocześnie osoby, której dochody umożliwiłyby zarówno jej, jak i przyszłym dzieciom realizację wszelkich planów życiowych, fakt, że śmierć męża uniemożliwiła zakończenie budowy domu i spłatę zaciągniętych na ten cel kredytów, skutkiem czego powódka była zmuszona sprzedać nieruchomość, fakt że nagła śmierć młodego, zdrowego mężczyzny była dla powódki szokiem co czyniło trudniejszym proces przystosowania się do zmienionych warunków życia oraz obecną sytuację życiową powódki, która nie nadal nie osiągnęła stabilizacji w satysfakcjonującym związku z innym mężczyzną i samotnie wychowuje kilkuletnią córkę, będzie kwota 500 000 zł, ponad kwotę wypłaconą powódce w toku postępowania likwidacyjnego. W ocenie Sądu Apelacyjnego kwota ta umożliwiłaby powódce spłatę zadłużenia istniejącego w chwili śmierci jej męża oraz dokończenie rozpoczętej inwestycji, a także pozwoliłaby na przetrwanie pierwszych kilku miesięcy po śmierci męża na poziomie zbliżonym do dotychczasowego poziomu życia, dając tym samym powódce względną stabilizację na czas niezbędny do przywrócenia równowagi emocjonalnej i przystosowania się do nowych warunków życia. Kwota ta jest adekwatna do poziomu dochodów i majątku małżonkówH.osiąganych za życia męża powódki, a jednocześnie nie może być uznana za nadmierną, skoro odpowiada jedynie wysokości rocznych dochodów uzyskiwanych przez małżonków w dacie śmierciD. H.. Sąd Apelacyjny nie znalazł tym samym podstaw do uwzględnienia żądań powódki w dalszym zakresie uznając, iż wskazane przez powódkę kryteria ustalenia wysokości szkody jako równowartości utraconych przez powódkę zarobków męża nie mogą być w sprawie niniejszej miarodajne. Sąd Apelacyjny uwzględnił także roszczenia powódki dotyczące kosztów pogrzebu w zakresie kwoty 1934,60 zł uznając, że z poniesionych przez powódkę i udokumentowanych wydatków za wydatki zwyczajowo ponoszone należy uznać wydatki wymienione w rachunku z 16 sierpnia 1999 r. (k. 15 akt), koszt nekrologu w prasie, koszt jednego wieńca i 1/6 ceny grobowca, co łącznie daje kwotę 4007 zł, od której należy odjąć wypłaconą powódce przez pozowanego kwotę 2072,40 zł. W zakresie daty od jakiej naliczane powinny być odsetki od zasądzonej kwoty Sąd Apelacyjny miał na uwadze, że żądanie przyznania konkretnej kwoty tytułem odszkodowania powódka zgłosiła pozwanemu dopiero w dniu 28 sierpnia 2000 r., zaś ostateczne wyjaśnienie przez pozwanego okoliczności koniecznych do ustalenia odpowiedzialności ubezpieczyciela i wysokości odszkodowania nastąpiło w dniu 6 listopada 2000 r., kiedy powódce została przyznana kwota 20 000 zł. Zgodnie zatem z§ 32 ust. 1 i 2obowiązującego w dacie zgłoszenia szkodyrozporządzenia Ministra Finansów z dnia 24 marca 2000 r. w sprawie ogólnych warunków obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody powstałe w związku z ruchem tych pojazdówpozwany popadł w opóźnienie w terminie 14 dni po tej dacie, zatem odsetki należą się od dnia 20 listopada 2000 r. Mając powyższe na względzie, na podstawieart. 386 § 1 k.p.c.Sąd Apelacyjny częściowo apelację uwzględnił zmieniając zaskarżony wyrok i uwzględniając powództwo w zakresie kwoty 50 934,60 zł, zaś w pozostałym zakresie apelację jako bezzasadną oddalił na podstawieart. 385 k.p.c. O kosztach procesu na wszystkie instancje Sąd Apelacyjny orzekł na podstawieart. 100 k.p.c.wzajemnie je rozdzielając. Sąd Apelacyjny uznał, że powódka wygrała proces w około 12% w odniesieniu do wartości przedmiotu sporu w postępowaniu pierwszoinstancyjnym i wartości przedmiotu zaskarżenia w postępowaniu apelacyjnym oraz w 34% w stosunku do wartości przedmiotu zaskarżenia w postępowaniu przed Sądem Najwyższym i ponownym postępowaniu apelacyjnym, i stosownie do powyższego rozliczył koszty procesu poniesione przez strony we wszystkich instancjach.

15/450000/0003003/ACa

Sąd Apelacyjnyw Warszawie

VI Wydział Cywilny

154505000000303_I_C_000220_2008_Uz_2008-06-10_001

I C 220/08

2008-06-10 02:00:00.0 CEST

2015-07-14 20:15:04.0 CEST

2018-03-01 02:28:01.0 CET

15450500

303

SENTENCE

Sygn. I C 220/08 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 10 czerwca 2008 r. Sąd Okręgowy w Warszawie I Wydział Cywilny w składzie następujacym: Przewodniczący : SSO Agnieszka Jędrzejewska - Jaroszewicz Protokolant : Sylwia Gołaszewska po rozpoznaniu w dniu 3 czerwca 2008 r. w Warszawie na posiedzeniu jawnym sprawy z powództwa Agencji Nieruchomości Rolnych w W. przeciwko Osiedle (...) Sp. zo.o. w W. o zapłatę orzeka: 1. zasądza od pozwanego Osiedla (...) Sp. zo.o. w W. na rzecz powoda Agen

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xVolType="15/450500/0000303/C" xVolNmbr="000220" xFromPg="1" xml:space="preserve" xDocType="Uz" xFlag="published" xEditorFullName="Jakub Wójcik" xPublisher="pwiaterska" xEditor="jwojcik3" xToPage="1" xLang="PL" xYear="2008" xVersion="1.0" xPublisherFullName="Paula Wiaterska"> <xName>Wyrok</xName> <xBlock> <xText/> <xText xALIGNx="left">Sygn.<xBx> I C 220/08</xBx></xText> <xText/> <xUnit xType="part" xBold="true" xIsTitle="true"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="left"> Dnia 10 czerwca 2008 r.</xText> <xText/> <xText xALIGNx="left">Sąd Okręgowy w Warszawie I Wydział Cywilny</xText> <xText xALIGNx="left">w składzie następujacym:</xText> <xText xALIGNx="left"> Przewodniczący :<xBx> SSO Agnieszka Jędrzejewska - Jaroszewicz </xBx></xText> <xText xALIGNx="left"> Protokolant : Sylwia Gołaszewska</xText> <xText xALIGNx="left">po rozpoznaniu w dniu 3 czerwca 2008 r. w Warszawie</xText> <xText xALIGNx="left">na posiedzeniu jawnym</xText> <xText xALIGNx="left">sprawy z powództwa <xBx> Agencji Nieruchomości Rolnych w <xAnon>W.</xAnon> </xBx> </xText> <xText xALIGNx="left"> <xBx>przeciwko <xAnon>Osiedle (...)</xAnon> Sp. zo.o. w <xAnon>W.</xAnon> </xBx></xText> <xText xALIGNx="left"> <xBx> o zapłatę</xBx></xText> <xText xALIGNx="left"> <xBx>orzeka:</xBx></xText> <xText/> <xText xALIGNx="left"> <xBx>1. zasądza od pozwanego <xAnon>Osiedla (...)</xAnon> Sp. zo.o. w <xAnon>W.</xAnon> na rzecz powoda Agencji Nieruchomości Rolnych w <xAnon>W.</xAnon> kwotę 84 054,78 zł (osiemdziesiąt cztery tysiące piećdziesiąt cztery 78/100) złotych z odsetkami ustawowymi od dnia 1 kwietnia 2007 roku do dnia zapłaty;</xBx></xText> <xText xALIGNx="left"> <xBx>2. wyrokowi co do kwoty 31 549,33 zł (trzydzieści jeden tysięcy pięćset czterdzieści dziewięć 33/100) złotych nadaje rygor natychmiastowej wykonalności;</xBx></xText> <xText xALIGNx="left"> <xBx>3. zasądza od pozwanego <xAnon>Osiedla (...)</xAnon> Sp. zo.o. w <xAnon>W.</xAnon> na rzecz powoda Agencji Nieruchomości Rolnych w <xAnon>W.</xAnon> kwotę 7 832,28 zł (siewdem tysięcy osiemset trzydzieści dwa 28 /100) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę 3 629,28 zł (trzy tysiące sześćset dwadzieścia dziewięć 28/100) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego. </xBx></xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Agnieszka Jędrzejewska-Jaroszewicz

Paula Wiaterska

Sylwia Gołaszewska

Jakub Wójcik

Sygn.I C 220/08 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 10 czerwca 2008 r. Sąd Okręgowy w Warszawie I Wydział Cywilny w składzie następujacym: Przewodniczący :SSO Agnieszka Jędrzejewska - Jaroszewicz Protokolant : Sylwia Gołaszewska po rozpoznaniu w dniu 3 czerwca 2008 r. w Warszawie na posiedzeniu jawnym sprawy z powództwa Agencji Nieruchomości Rolnych wW. przeciwkoOsiedle (...)Sp. zo.o. wW. o zapłatę orzeka: 1. zasądza od pozwanegoOsiedla (...)Sp. zo.o. wW.na rzecz powoda Agencji Nieruchomości Rolnych wW.kwotę 84 054,78 zł (osiemdziesiąt cztery tysiące piećdziesiąt cztery 78/100) złotych z odsetkami ustawowymi od dnia 1 kwietnia 2007 roku do dnia zapłaty; 2. wyrokowi co do kwoty 31 549,33 zł (trzydzieści jeden tysięcy pięćset czterdzieści dziewięć 33/100) złotych nadaje rygor natychmiastowej wykonalności; 3. zasądza od pozwanegoOsiedla (...)Sp. zo.o. wW.na rzecz powoda Agencji Nieruchomości Rolnych wW.kwotę 7 832,28 zł (siewdem tysięcy osiemset trzydzieści dwa 28 /100) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę 3 629,28 zł (trzy tysiące sześćset dwadzieścia dziewięć 28/100) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

15/450500/0000303/C

Sąd Okręgowy w Warszawie

I Wydział Cywilny

151500000001006_II_AKa_000073_2008_Uz_2008-06-12_001

II AKa 73/08

2008-06-12 02:00:00.0 CEST

2023-06-06 18:30:04.0 CEST

2023-06-06 13:45:51.0 CEST

15150000

1006

SENTENCE, REASON

Sygn. akt : II AKa 73/08 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 12 czerwca 2008 r. Sąd Apelacyjny w Katowicach w II Wydziale Karnym w składzie: Przewodniczący SSA Mariusz Żak Sędziowie SSA Bożena Brewczyńska (spr.) SSA Witold Mazur Protokolant Agnieszka Przewoźnik przy udziale Prokuratora Prok. Okręg. del. Ireneusza Kunerta po rozpoznaniu w dniu 12 czerwca 2008 r. sprawy 1 K. N. s. W. i T. , ur. (...) w S. oskarżonego z art. 280 § 1 k.k. w zw. z art. 158 § 1 k.k., w zw. z art. 11 § 2 k.k

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xml:space="preserve" xDocType="Uz" xVolNmbr="000073" xYear="2008" xVolType="15/150000/0001006/AKa" xFlag="published" xToPage="8" xFromPg="1" xLang="PL" xVersion="1.0" xEditor="iorczyk" xEditorFullName="Izabela Orczyk" xPublisher="rkopiec" xPublisherFullName="Renata Kopiec"> <xName>Wyrok+Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xText><xBx> <xUx>Sygn. akt : II AKa 73/08</xUx> </xBx></xText> <xUnit xType="part" xIsTitle="true" xBold="true"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right">Dnia 12 czerwca 2008 r.</xText> <xText><xBx>Sąd Apelacyjny w Katowicach</xBx> w II Wydziale Karnym w składzie:</xText> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="172"/> <xCOLx xWIDTHx="539"/> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText xALIGNx="right">Przewodniczący</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText>SSA Mariusz Żak</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText xALIGNx="right">Sędziowie</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText>SSA Bożena Brewczyńska (spr.)</xText> <xText>SSA Witold Mazur</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText xALIGNx="right">Protokolant</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText><xBx>Agnieszka Przewoźnik</xBx></xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xText>przy udziale Prokuratora Prok. Okręg. del. Ireneusza Kunerta</xText> <xText>po rozpoznaniu w dniu 12 czerwca 2008 r. sprawy</xText> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText><xBx><xAnon>K. N.</xAnon> </xBx>s. <xAnon>W.</xAnon> i <xAnon>T.</xAnon>, <xAnon>ur. (...)</xAnon> <xBRx/>w <xAnon>S.</xAnon></xText> </xUnit> <xText>oskarżonego z art. 280 § 1 k.k. w zw. z art. 158 § 1 k.k., w zw. z art. 11 § 2 k.k. przy zastosowaniu art. 64 § 1 k.k.; art. 59 ust. 1 Ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii z dnia 29.07.2005 roku,</xText> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText><xBx><xAnon>A. M.</xAnon></xBx> s. <xAnon>J.</xAnon> i <xAnon>M.</xAnon>, <xAnon>ur. (...)</xAnon> <xBRx/>w <xAnon>S.</xAnon></xText> </xUnit> <xText>oskarżonego z art. 197 § 1 k.k.; art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 59 ust. 1 Ustawy <xBRx/>o przeciwdziałaniu narkomanii z dnia 29.07.2005 roku,</xText> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText><xBx><xAnon>K. P.</xAnon></xBx> s. <xAnon>J.</xAnon> i <xAnon>E.</xAnon>, <xAnon>ur. (...)</xAnon> <xBRx/>w <xAnon>S.</xAnon></xText> </xUnit> <xText>oskarżonego z art. 280 § 1 k.k. i art. 158 § 1 k.k. przy zastosowaniu art. 11 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.; art. 54 ust. 1 Ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii z dnia 29.07.2005 roku; art. 197 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.</xText> <xText>na skutek apelacji obrońców oskarżonych</xText> <xText>od wyroku Sądu Okręgowego w Katowicach z dnia 1 października 2007 roku</xText> <xText>sygn. akt. XXI K 164/06</xText> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText>zmienia zaskarżony wyrok w pkt 1 i 10 w ten sposób, że z opisu czynów przypisanych oskarżonym <xAnon>K. N.</xAnon> i <xAnon>K. P.</xAnon> eliminuje ustalenie, że pokrzywdzona <xAnon>K. M.</xAnon> została doprowadzona do stanu bezbronności oraz w pkt 5 w ten sposób, iż ustala, że podstawę skazania oskarżonego <xAnon>A. M.</xAnon> stanowi przepis art. 197§1 kk w brzmieniu ustawy obowiązującym do chwili zmiany wprowadzonej ustawą z dnia 27 lipca 2005r. (Dz. U. Nr 163 poz. 1363), a nadto ustala, że podstawę rozstrzygnięcia zawartego w pkt 15 wyroku stanowi przepis art. 415§1 kpk;</xText> </xUnit> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText>w pozostałym zakresie zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy;</xText> </xUnit> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText>zasądza od Skarbu Państwa (Sąd Okręgowy w Katowicach) na rzecz adw. <xAnon>J. Z.</xAnon> – Kancelaria Adwokacka w <xAnon>K.</xAnon> kwotę 732 zł (siedemset trzydzieści dwa), w tym 22% podatku VAT z tytułu obrony z urzędu oskarżonego <xAnon>K. N.</xAnon> w postępowaniu odwoławczym;</xText> </xUnit> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=".">4</xName> <xText>zwalnia oskarżonych od ponoszenia kosztów procesu za postępowanie odwoławcze, którymi obciąża Skarb Państwa.</xText> </xUnit> <xText>Sygn. akt II AKa 73/08</xText> </xUnit> <xUnit xType="part" xIsTitle="true" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText><xBx>Sąd Okręgowy w Katowicach wyrokiem z dnia 1 października 2007 r. uznał oskarżonego <xAnon>K. N.</xAnon>:</xBx></xText> <xEnum> <xBullet>–</xBullet> <xEnumElem> <xText>za winnego tego że w dniu 25.09.2005 r. w <xAnon>S.</xAnon> na terenie <xAnon> baru (...)</xAnon>, działając wspólnie i w porozumieniu z <xAnon>K. P.</xAnon>, używając przemocy w postaci uderzenia pięścią w twarz oraz poprzez przytrzymywanie pokrzywdzonej i duszenie doprowadził <xAnon>K. M.</xAnon> do stanu bezbronności, po czym zabrał na jej szkodę telefon komórkowy <xAnon>marki N. (...)</xAnon> o wartości 700 zł, przy czym w wyniku stosowanej przemocy pokrzywdzona narażona została na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia lub wystąpienia rozstroju zdrowia, a czynu tego dopuścił się będąc uprzednio skazanym wyrokiem Sądu Rejonowego w Katowicach sygn. akt IV K 1660/00 za przestępstwo z art. 158 § 1 kk, na karę 1 roku pozbawienia wolności, którą odbywał od 13.09.2000 r. do 07.08.2001r., czym wyczerpał znamiona przestępstwa z art. 280 § 1 kk w zw. z art. 158 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk i art. 64 § 1 kk i za to na podstawie art. 280 § 1 kk w zw. z art. 11 § 3 kk wymierzył mu karę 3 lat pozbawienia wolności;</xText> </xEnumElem> </xEnum> <xEnum> <xBullet>–</xBullet> <xEnumElem> <xText>za winnego tego że w <xAnon>S.</xAnon> w dniach 6 sierpnia 2005 r. <xBRx/>i 25 września 2005 r. działając w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, działając wbrew przepisom ustawy, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej udzielił <xAnon>K. M.</xAnon> środków odurzających w postaci amfetaminy w łącznej ilości 1,4 grama za łączną kwotę 80 zł, czym wyczerpał znamiona przestępstwa z art. 59 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. <xBRx/>o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 kk i za to na podstawie <xBRx/>art. 59 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii skazał go na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności.</xText> </xEnumElem> </xEnum> <xText>Sąd I instancji na mocy art. 85 kk i art. 86 § 1 kk wymierzone oskarżonemu <xAnon>K. N.</xAnon> kary pozbawienia wolności połączył i wymierzył karę łączną w wysokości 3 lat i 3 miesięcy pozbawienia wolności, a na mocy art. 63 § 1 kk zaliczył na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 26 września 2005 r. do dnia 27 listopada 2006 r.</xText> <xText>Tym samym wyrokiem Sąd I instancji uznał oskarżonego <xAnon>A. M.</xAnon>:</xText> <xEnum> <xBullet>–</xBullet> <xEnumElem> <xText>za winnego tego, że w dniu 25.09.2005 r. w <xAnon>S.</xAnon> na terenie <xAnon> baru (...)</xAnon>, przy <xAnon>ul. (...)</xAnon>, grożąc użyciem przemocy doprowadził <xAnon>K. M.</xAnon> do obcowania płciowego w postaci stosunku oralnego, czym wyczerpał znamiona przestępstwa z art. 197 § 1 kk i za to na mocy art. 197 § 1 kk skazał go na karę 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności;</xText> </xEnumElem> </xEnum> <xEnum> <xBullet>–</xBullet> <xEnumElem> <xText>za winnego tego, że w dniu 25.09.2005 r. w <xAnon>S.</xAnon> na terenie <xAnon> baru (...)</xAnon> przy <xAnon>ul. (...)</xAnon> działając wbrew przepisom ustawy i w celu osiągnięcia korzyści majątkowej w kwocie 50 zł pomógł <xAnon>K. N.</xAnon> w udzieleniu środka odurzającego w postaci ok. 0,4 grama amfetaminy <xAnon>K. M.</xAnon>, czym wyczerpał znamiona przestępstwa z art. <xBRx/>18 § 3 kk w zw. z art. 59 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii i za to na podstawie art. 19 § 1 kk w zw. z art. 59 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii skazał go na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności.</xText> </xEnumElem> </xEnum> <xText>Sąd Okręgowy na mocy art. 85 kk i art. 86 § 1 kk wymierzone oskarżonemu <xAnon>A. M.</xAnon> kary pozbawienia wolności połączył i wymierzył karę łączną w wysokości 2 lat i 8 miesięcy pozbawienia wolności a na mocy art. 63 § 1 kk zaliczył na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności, okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 26 września 2005 r. do dnia 18 kwietnia 2007 r. a na mocy art. 417 kpk nadto zaliczył oskarżonemu okres tymczasowego aresztowania odbytego w sprawie toczącej się przed Sądem Rejonowym w Siemianowicach Śląskich – sygn. akt II K 612/06 w okresie od dnia 7 października 2004 r. do dnia <xBRx/>12 kwietnia 2005 r. i od dnia 12 maja 2005 r. do dnia 20 lipca 2005 r.</xText> <xText>Oskarżony <xAnon>A. M.</xAnon> został natomiast uniewinniony od zarzutu tego że <xBRx/>w dniu 25.09.2005 r. w <xAnon>S.</xAnon> w mieszkaniu przy <xAnon>ul. (...)</xAnon> grożąc użyciem przemocy doprowadził <xAnon>K. M.</xAnon> do obcowania płciowego w postaci stosunku oralnego i dopochwowego (czynu z art. 197 § 1 kk) i w tej części kosztami sądowymi obciążył Skarb Państwa.</xText> <xText>Sąd Okręgowy uznał również oskarżonego <xAnon>K. P.</xAnon>:</xText> <xEnum> <xBullet>–</xBullet> <xEnumElem> <xText>za winnego tego że w dniu 25.09.2005 r. w <xAnon>S.</xAnon> na terenie <xAnon> baru (...)</xAnon>, działając wspólnie i w porozumieniu z <xAnon>K. N.</xAnon>, używając przemocy w postaci uderzenia pięścią w twarz oraz poprzez przytrzymywanie pokrzywdzonej i duszenie doprowadził <xAnon>K. M.</xAnon> do stanu bezbronności, po czym zabrał na jej szkodę telefon komórkowy <xAnon>marki N. (...)</xAnon> o wartości 700 zł, przy czym w wyniku stosowanej przemocy pokrzywdzona narażona została na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia lub wystąpienia rozstroju zdrowia, przy czym czynu tego dopuścił się będąc uprzednio skazanym wyrokiem Sądu Rejonowego w Katowicach sygn. akt IV K 1285/01 za przestępstwa z art. 280 § 1 kk i 193 kk i 275 kk oraz art. 280 § 1 kk na karę łączną 3 lat pozbawienia wolności, którą odbywał od 06.04.2001 r. do 16.05.2002 r. i od 16.05.2003 r. do 01.09.2004 r., czym wyczerpał znamiona przestępstwa z art. 280 § 1 kk i art. 158 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk i art. 64 § 1 kk i za to na podstawie art. 280 § 1 kk w zw. z art. 11 § 3 kk wymierzył mu karę 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności;</xText> </xEnumElem> </xEnum> <xEnum> <xBullet>–</xBullet> <xEnumElem> <xText>za winnego tego że w dniu 25.09.2005 r. w <xAnon>S.</xAnon> na terenie <xAnon> baru (...)</xAnon> działając wbrew przepisom ustawy udzielił <xAnon>K. M.</xAnon> środków odurzających w postaci amfetaminy w ilości około 0,4 grama, czym wyczerpał znamiona przestępstwa z art. 18 § 3 kk w zw. z art. 59 ust. 1 ustawy <xBRx/>z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii i za to na podstawie art. <xBRx/>19 § 1 kk w zw. z art. 59 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii wymierzył mu karę 6 miesięcy pozbawienia wolności.</xText> </xEnumElem> </xEnum> <xText>Sąd I instancji na mocy art. 85 kk i art. 86 § 1 kk wymierzone oskarżonemu <xAnon>K. P.</xAnon> kary pozbawienia wolności połączył i wymierzył karę łączną w wysokości 2 lat i 8 miesięcy pozbawienia wolności, a na mocy art. 63 § 1 kk zaliczył mu na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 26 września 2005 r. do dnia 18 kwietnia 2007 r.</xText> <xText>Oskarżony <xAnon>K. P.</xAnon> został natomiast uniewinniony od zarzutu tego że w dniu 25.09.2005 r. w <xAnon>S.</xAnon> w mieszkaniu przy <xAnon>ul. (...)</xAnon> używając przemocy w postaci przytrzymywania za ręce i groźby bezprawnej doprowadził <xAnon>K. M.</xAnon> do poddania się innej czynności seksualnej w ten sposób, że dotykał ją w miejsca intymne, przy czym zarzucanego mu czynu dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa określonych w art. 64 § 1 kk będąc uprzednio skazany wyrokiem Sądu Rejonowego w Katowicach sygn. akt IV K 1281/01 za przestępstwa z art. 280 § 1 kk w zw. z art. 158 § 1 kk i 193 kk i 275 kk oraz art. 280 § 1 kk i 158 § 1 kk na karę łączną 3 lat pozbawienia wolności, którą odbywał od 06.04.2001 r. do 16.05.2002 r. i od 16.05.2003 r. do 01.09.2004 r. (czynu z art. 197 § 2 kk w zw. z art. 64 § 1 kk) i w tej części kosztami sądowymi obciążył Skarb Państwa.</xText> <xText>Sąd orzekający zasądził też od oskarżonych <xAnon>K. N.</xAnon> i <xAnon>K. P.</xAnon> na rzecz pokrzywdzonej <xAnon>K. M.</xAnon> kwotę 700 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 14 kwietnia 2006 r. oraz na rzecz Skarbu Państwa kwotę 35 zł tytułem nieuiszczonego wpisu.</xText> <xText>Ponadto na mocy art. 627 kpk zasądził na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe, w tym opłatę w wysokości:</xText> <xEnum> <xBullet>–</xBullet> <xEnumElem> <xText>od oskarżonego <xAnon>K. N.</xAnon> w kwocie 400 zł;</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>od oskarżonego <xAnon>A. M.</xAnon> w kwocie 180 zł;</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>od oskarżonego <xAnon>K. P.</xAnon> w kwocie 400 zł.</xText> </xEnumElem> </xEnum> <xText>Natomiast na mocy art. 29 ust. 1 ustawy Prawo o adwokaturze zasądził od Skarbu Państwa na rzecz:</xText> <xEnum> <xBullet>–</xBullet> <xEnumElem> <xText>adw. <xAnon>J. O.</xAnon> kwotę 2.210,64 zł, w tym kwotę 398,64 zł podatku VAT, tytułem obrony z urzędu oskarżonego <xAnon>K. N.</xAnon> oraz kwotę 2.210,64 zł, w tym kwotę 398,64 zł podatku VAT, tytułem obrony z urzędu oskarżonego <xAnon>A. M.</xAnon>;</xText> </xEnumElem> </xEnum> <xEnum> <xBullet>–</xBullet> <xEnumElem> <xText>adw. <xAnon>T. W.</xAnon> kwotę 1.903,20 zł, w tym kwotę 343,20 zł podatku VAT, tytułem obrony z urzędu oskarżonego <xAnon>K. P.</xAnon>.</xText> </xEnumElem> </xEnum> <xText>Powyższy wyrok został zaskarżony przez obrońców <xAnon>K. N.</xAnon>, <xBRx/><xAnon>A. M.</xAnon> i <xAnon>K. P.</xAnon>.</xText> <xText>Obrońca oskarżonego <xAnon>K. N.</xAnon> zaskarżył wyrok w zakresie rozstrzygnięcia o winie tego oskarżonego (co do punktu 1 i 2 wyroku).</xText> <xText>Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:</xText> <xEnum> <xBullet>–</xBullet> <xEnumElem> <xText>błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który miał oczywisty wpływ na jego treść przez przyjęcie takiego przebiegu zdarzeń, który pozwolił sądowi na uznanie oskarżonego za winnego popełnienia przypisanych mu w punkcie 1 i 2 wyroku przestępstw, podczas gdy prawidłowo przeprowadzona ocena dowodów w szczególności wyjaśnień oskarżonych powinna prowadzić do wniosku, iż <xAnon>K. N.</xAnon> nie dopuścił się ich popełnienia, albowiem nigdy nie udzielił pokrzywdzonej narkotyków, również <xBRx/>to nie on był sprawcą pobicia <xAnon>K. M.</xAnon>;</xText> </xEnumElem> </xEnum> <xEnum> <xBullet>–</xBullet> <xEnumElem> <xText>obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia – art. <xBRx/>2 § 2 kpk, art. 4 kpk, art. 5 § 2 kpk, art. 7 kpk, wynikającą z nieuwzględnienia okoliczności świadczących na korzyść oskarżonego, nadto rozstrzygnięcie istniejących w sprawie wątpliwości na jego niekorzyść.</xText> </xEnumElem> </xEnum> <xText>Wskazując powyższe zarzuty wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego <xAnon>K. N.</xAnon> od popełnienia czynów przypisanych mu w punktach 1 i 2 wyroku, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.</xText> <xText>Z kolei obrońca oskarżonego <xAnon>A. M.</xAnon> zaskarżył wyrok w zakresie rozstrzygnięcia o winie tego oskarżonego (co do punktu 5 i 7 wyroku).</xText> <xText>Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:</xText> <xEnum> <xBullet>–</xBullet> <xEnumElem> <xText>błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który miał oczywisty wpływ na jego treść przez przyjęcie takiego przebiegu zdarzeń, który pozwolił sądowi na uznanie oskarżonego za winnego popełnienia przypisanych mu w punkcie 5 i 7 wyroku przestępstw, podczas gdy prawidłowo przeprowadzona ocena dowodów w szczególności wyjaśnień oskarżonych oraz zeznań świadka obecnego w <xAnon> barze (...)</xAnon> powinna doprowadzić do wniosku, iż oskarżony nie dopuścił się ich popełnienia, albowiem pokrzywdzona dobrowolnie odbyła z oskarżonym <xAnon>M.</xAnon> stosunek oralny w <xAnon> barze (...)</xAnon> (podobnie jak to miało miejsce w mieszkaniu oskarżonego <xAnon>M.</xAnon>), nie protestowała, nie wzywała pomocy, również z jej zachowania po opuszczeniu toalety nie wynikało, iż stosunek odbył się wbrew jej woli lub aby groźbą użycia przemocy albo podstępem została do niego zmuszona – pokrzywdzona przysiadła się do oskarżonego <xAnon>M.</xAnon>, dalej z nim rozmawiała, na nic się nie uskarżała, nie było widać po niej aby coś złego jej się stało, następnie zaś dobrowolnie udała się do jego mieszkania, gdzie odbyła <xBRx/>z <xAnon>A. M.</xAnon> kolejny stosunek płciowy, potem swobodnie opuściła jego mieszkanie i udała się z tymże oskarżonym do baru, gdzie wypiła piwo, ponadto oskarżony <xAnon>A. M.</xAnon> absolutnie nie pomagał w udzieleniu <xAnon>K. M.</xAnon> narkotyków albowiem faktycznie jedynie zabrał kwotę 50 zł od pokrzywdzonej jednakże nikomu o powyższym nie powiedział, w ogóle nie rozmawiał z pozostałymi współoskarżonymi na temat udzielenia pokrzywdzonej narkotyków;</xText> </xEnumElem> </xEnum> <xEnum> <xBullet>–</xBullet> <xEnumElem> <xText>obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia – art. <xBRx/>2 § 2 kpk, art. 4 kpk, art. 5 § 2 kpk, art. 7 kpk, wynikającą z nieuwzględnienia okoliczności świadczących na korzyść oskarżonego, nadto rozstrzygnięcie istniejących w sprawie wątpliwości na jego niekorzyść.</xText> </xEnumElem> </xEnum> <xText>Wskazując na powyższe zarzuty wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego <xAnon>A. M.</xAnon> od popełnienia czynów przypisanych mu w punktach 5 i 7 wyroku, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.</xText> <xText>Natomiast obrońca oskarżonego <xAnon>K. P.</xAnon> zaskarżył wyrok w części dotyczącej tego oskarżonego tj. co do zarzutu VII i VIII.</xText> <xText>Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:</xText> <xEnum> <xBullet>–</xBullet> <xEnumElem> <xText>błąd w ustaleniach faktycznych przez przyjęcie, iż oskarżony dopuścił się czynu z art. 280 § 1 kk i art. 158 § 1 kk oraz czynu z art. 54 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii z dnia 29 lipca 2005 r., podczas gdy zebrany osobowy materiał dowodowy, w tym także zeznania samej pokrzywdzonej właściwie oceniony przez sąd nie pozwala na zajęcie tak jednoznacznego stanowiska, a tym samym uniemożliwia przypisania winy wskazanych czynów.</xText> </xEnumElem> </xEnum> <xText>Wskazując powyższy zarzut wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od popełnienia zarzucanych mu czynów, a zaskarżonych apelacją.</xText> <xText>Sąd Apelacyjny zważył co następuje :</xText> <xText>Wniesione przez obrońców apelacje nie zasługują na uwzględnienie. Analiza zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego prowadzi do wniosku, że dokonana przez sąd I instancji ocena zachowania oskarżonych jest wszechstronna, prawidłowa <xBRx/>i należycie uzasadniona, zaś twierdzenia zawarte w apelacjach obrońców nie dostarczają przekonywujących argumentów wskazujących na wadliwość rozstrzygnięcia, są jedynie polemiką z wywodami sądu i jako takie nie mogą skutecznie podważać zapadłego rozstrzygnięcia.</xText> <xText>Materiał dowodowy zgromadzony w nin. sprawie to przede wszystkim zeznania pokrzywdzonej <xAnon>K. M.</xAnon>, przy czym zeznania te z uwagi na swoją specyfikę, istotnie trudne są do oceny. Bezspornie bowiem pokrzywdzona będąca czynną narkomanką, a nadto w dniu w którym rozgrywały się zdarzenia będąca początkowo <xBRx/>w głodzie narkotykowym, a następnie pod działaniem amfetaminy miała trudności zarówno w precyzyjnym postrzeganiu jak i odtwarzaniu zdarzeń. Ponadto zmienność <xBRx/>i niedokładności w zeznaniach pokrzywdzonej ma swe źródło również w jej stanie psychicznym, upływie czasu i tendencji do wypierania z pamięci zdarzeń przykrych, <xBRx/>a także i w niechęci do relacjonowania sytuacji związanych z intymną sferą życia. Sąd I instancji trafnie jednak dostrzegł te wszystkie obiektywne okoliczności, mające istotne znaczenie przy ocenie zeznań pokrzywdzonej i korzystając z pomocy biegłego psychologa, a także opierając się na zasadach logiki i doświadczenia życiowego, poprawnie wyprowadził wnioski oraz dokonał ocen.</xText> <xText>Słusznie zatem sąd I instancji ustalił, że składane przez pokrzywdzoną relacje <xBRx/>we fragmentach dotyczących celu jej spotkania z <xAnon>K. N.</xAnon>, jak <xBRx/>i zachowania <xAnon>K. N.</xAnon> i <xAnon>K. P.</xAnon> w toalecie oraz mającej tam miejsce kradzieży telefonu i pobicia, a także i opis zachowania oskarżonego <xAnon>A. M.</xAnon>, nie nasuwają wątpliwości. Pokrzywdzona złożyła w tym zakresie zeznania stanowcze, konsekwentne, znajdujące dodatkowo potwierdzenie w fakcie niespornym, jakim były istniejące na jej na twarzy obrażenia. Dla oceny wartości dowodowej zeznań pokrzywdzonej doniosłe znaczenie ma także, przyznany przez oskarżonych fakt posiadania przez <xAnon>K.</xAnon> <xAnon>N.</xAnon> telefonu należącego do pokrzywdzonej, jak również i celu spotkania <xAnon>K.</xAnon> <xAnon>M.</xAnon> z <xAnon>K. N.</xAnon> oraz przekazania na zakup amfetaminy 50 zł., czy też wspólnego pobytu pokrzywdzonej i oskarżonych w toalecie.</xText> <xText>Za trafnością przyjętych przez sąd ustaleń opartych na zeznaniach pokrzywdzonej przemawia w dużym stopniu także i ta okoliczność, że oskarżeni aczkolwiek nie przyznawali się do winy i nie pomawiali się nawzajem wprost, to jednak w składanych wyjaśnieniach w wielu momentach wskazywali na okoliczności świadczące o ich winie i potwierdzające treść zeznań pokrzywdzonej. Te właśnie fragmenty wyjaśnień składanych przez poszczególnych oskarżonych zostały trafnie ze sobą powiązane, dostrzeżone i przeanalizowane przez sąd I instancji, a w konsekwencji uznane za istotnie wspierające przekonanie o prawdziwości zeznań <xAnon>K. M.</xAnon>.</xText> <xText>W świetle powyższego wywody zawarte w apelacji obrońcy oskarżonego <xAnon>K. N.</xAnon>, jako nie przedstawiające poza polemiką żadnych rzeczowych argumentów nie zasługują na akceptację. Podkreślić natomiast trzeba iż sąd orzekający szczegółowo przeanalizował wyjaśnienia oskarżonego <xAnon>K. N.</xAnon> <xBRx/>i omawiając poszczególne fragmenty twierdzeń oskarżonego wskazał z jakich powodów uznaje je za niewiarygodne. Stawianie zatem przez obrońcę oskarżonego zarzutu czy to błędu w ustaleniach faktycznych, czy rażącego naruszenia przepisów art. 4, 5 § 2 i art. 7 kpk, skoro nie zostało poparte żadnym precyzyjnym i mającym oparcie w materiale sprawy argumentem, a nadto brak wskazania w czym konkretnie upatruje on naruszenia przez sąd zasad logiki rozumowania, zasad wiedzy czy doświadczenia życiowego, nie może być uznane za skuteczne i przekonywujące. Pokreślić natomiast jedynie trzeba iż z samego faktu, że pokrzywdzona jest narkomanką i była w stanie „głodu narkotykowego” nie można wyprowadzać wniosku o bezwartościowości jej zeznań. Zeznania jej muszą podlegać takiej samej ocenie, <xBRx/>jak wszystkie dowody zgromadzone i uzyskane w postępowaniu karnym. W myśl obowiązujących przepisów kpk każdy bowiem dowód wymaga oceny i analizy, <xBRx/>a o jego wartości można wypowiadać się dopiero po powiązaniu jego treści z treścią <xBRx/>i wymową innych dowodów. Niedopuszczalnym jest twierdzenie o mniejszej wartości czy nawet bezwartościowości dowodu tylko dlatego, że pochodzi on od osób dotkniętych np. nałogiem narkomanii, alkoholizmu czy innym. Pewne specyficzne okoliczności wiążące się z określonymi cechami czy przypadłościami danego świadka, sąd musi natomiast zawsze mieć w polu widzenia przy dokonywaniu ocen.</xText> <xText>W rozpoznawanej sprawie sąd I instancji zadaniu temu sprostał, zarówno poprzez to iż korzystał z pomocy biegłego psychologa, jak i dlatego iż omawianą problematyką miał w polu widzenia, czego dowodzi fakt iż do kwestii tej szczegółowo odniósł się do w uzasadnieniu. Brak zatem podstaw do odrzucenia zeznań <xAnon>K. M.</xAnon> tylko dlatego iż świadek ta dotknięta jest nałogiem narkomanii.</xText> <xText>Powyższe uwagi w pełnym zakresie odnoszą się również do wywodów zawartych <xBRx/>w apelacji dot. oskarżonego <xAnon>A. M.</xAnon>.</xText> <xText>Fakt iż stosunek seksualny do którego doszło w toalecie nastąpił wbrew <xBRx/>woli pokrzywdzonej został przez pokrzywdzoną wyrażony w sposób stanowczy <xBRx/>i konsekwentny. We wszystkich złożonych zeznaniach podkreślała ona bowiem iż <xBRx/>z jednej strony obawiała się oskarżonych, a z drugiej chcąc posiąść amfetaminę, <xBRx/>a także odzyskać utracony telefon czuła się od nich zależna. Oskarżeni bezwzględnie wykorzystali tę sytuację psychicznego uzależnienia pokrzywdzonej, natomiast oskarżony <xAnon>A. M.</xAnon> chcąc osiągnąć swój cel nadto zagroził jej użyciem przemocy, a to w powiązaniu z faktem wcześniejszego pobicia przez <xAnon>K. N.</xAnon> i treścią jego wypowiedzi w zakresie tego co zobowiązana jest ona wykonać, czy też i faktem, że znalazła się w zamkniętej toalecie spowodowało iż nie sposób uznać odbytego stosunku za dobrowolny. Na fakt specyficznych reakcji osób będących w stanie głodu narkotykowego zwróciła uwagę biegła psycholog podając iż osoby będące „na głodzie” są w stanie dużo zrobić, czego w innych warunkach nie uczyniłyby, bowiem potrzeba narkotyku jest silniejsza od innych. Te szczególne uwarunkowania psychiczne pokrzywdzonej, niewątpliwie nie mogą być pomijane przy dokonywaniu oceny jej zachowania, a zwłaszcza siły i stopnia stawianego przeciwko żądaniom oskarżonego <xAnon>A. M.</xAnon> oporu, czy też udania się z oskarżonym <xAnon>A. M.</xAnon> do mieszkania i niepodejmowania np. próby ucieczki.</xText> <xText>Zachowania penalizowane w art. 197 § 1 kk mają postać przemocy, groźby bezprawnej lub podstępu jako sposobu doprowadzenia pokrzywdzonego do obcowania płciowego. Z zeznań pokrzywdzonej <xAnon>K. M.</xAnon> wynika natomiast w sposób stanowczy iż oskarżony <xAnon>A. M.</xAnon> groził jej, że ją pobije i wobec tego fakt wypowiadania tych gróźb w powiązaniu z faktem wcześniejszego pobicia przez <xAnon>K. N.</xAnon> powoduje iż słowa oskarżonego <xAnon>A. M.</xAnon> pokrzywdzona odczuwała jako groźbę realną. Nie można zatem uznać za przekonywujące twierdzeń oskarżonego by stosunek seksualny odbyła w sposób dobrowolny. Tak więc linia obrony oskarżonego nie jest przekonywująca, podobnie jaki i argument podniesiony w apelacji iż w liście kierowanym przez pokrzywdzoną do <xAnon>P. K.</xAnon> powinna była ona wskazać nazwisko sprawcy. Kiedy zaś zważy się na omówioną uprzednio szczególną sytuację psychologiczną w jakiej znajdowała się pokrzywdzona, ustalony na podstawie zeznań <xAnon>J. B.</xAnon> fakt iż nie było słychać odgłosów krzyku z toalety, a pokrzywdzona po zdarzeniu usiadła ponownie przy stoliku, nie może wykluczać prawdziwości twierdzeń pokrzywdzonej o przestępczym zachowaniu oskarżonego <xAnon>A. M.</xAnon>. Z naprowadzonych zatem względów ocena dowodów dokonana przez sąd I instancji jest trafna i nie nosi wbrew twierdzeniom skarżącego cech dowolności.</xText> <xText>Odnosząc się także do apelacji obrońcy oskarżonego <xAnon>K. P.</xAnon> stwierdzić należy iż i ta apelacja nie jest zasadna. Sąd I instancji w sposób poprawny <xBRx/>i przekonywujący wskazał w oparciu o jakie fragmenty zeznań i dlaczego, dał wiarę twierdzeniom pokrzywdzonej opisującej współudział <xAnon>K. P.</xAnon> <xBRx/>w przestępstwie z art. 280 § 1 kk.</xText> <xText>Jak była już uprzednio o tym mowa, zeznania pokrzywdzonej w tych fragmentach są przekonywujące i logiczne, a zatem zasługujące na wiarę. Analizując natomiast treść wypowiedzi pokrzywdzonej iż „ K. <xAnon>P.</xAnon> nic jej nie zrobił” stwierdzić trzeba iż kontekst sytuacyjny w jakim słowa te padły, nie pozostawia wątpliwości iż odnosiły się one do czynów z art. 197 kk nie zaś do przestępstwa z art. 280 § 1 kk. Dokonana <xBRx/>w tym zakresie ocena sądu I instancji zasługuje na jej zaakceptowanie, a odmienne przekonanie obrońcy nosi cechy dowolności. Powyższy wniosek trafnie wyprowadzony prze sąd orzekający, wypływa jednoznacznie z faktu iż cytowana wypowiedź pokrzywdzonej, była reakcją na pytanie skierowane do <xAnon>E. W.</xAnon> „czy nie przeszkadza jej iż jej chłopak zgwałcił inną dziewczynę”.</xText> <xText>Rozważając z kolei zarzuty obrońców dot. przypisania oskarżonym przestępstwa <xBRx/>z art. 59 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii uznać należy iż i w tym zakresie stanowisko sądu I instancji jest w pełni poprawne. Pokrzywdzona konsekwentnie <xBRx/>i jednolicie wskazywała na cel spotkania z <xAnon>K. N.</xAnon>, na okoliczności <xBRx/>w jakich miało dojść do przekazania jej środka odurzającego. Opisała również w jaki sposób oskarżeni odwlekali moment udzielenia jej amfetaminy i jak fakt otrzymania ilości mniejszej od oczekiwanej.</xText> <xText>To zaś stało się początkiem następnych zdarzeń. Oceniając w tym zakresie wyjaśnienia oskarżonych, sąd poprawnie powiązał ze sobą fragmenty ich twierdzeń, <xBRx/>a suma tych okoliczności w połączeniu z zeznaniami pokrzywdzonej pozwala na uznanie winy wszystkich oskarżonych za udowodnioną.</xText> <xText>Tak więc stwierdzić należy iż żadna z wniesionych apelacji nie okazała się zasadną.</xText> <xText>Sąd Apelacyjny z urzędu zmienił jednak wyrok eliminując z opisu czynu <xBRx/>przypisanego oskarżonym <xAnon>K. N.</xAnon> i <xAnon>K. P.</xAnon> <xBRx/>w pkt. 1 i 10 stwierdzenie o doprowadzeniu pokrzywdzonej do stanu bezbronności. Powyższy błąd sądu orzekającego przyjmującego równocześnie wykluczające się znamiona przestepstwa z art. 280 kk w postaci „użycia przemocy” i „doprowadzenia do stanu bezbronności” jawi się jako oczywisty, zaś kwestia ta była wielokrotnie przedmiotem uwagi sądów apelacyjnych i Sądu Najwyższego.</xText> <xText>Nadto dokonano też korekty zapadłego wyroku poprzez wskazanie iż skazanie <xAnon>A. M.</xAnon> za czyn przypisany mu w pkt. 5 wyroku nastąpiło w oparciu o przepis art. 197 §1 kk w jego brzmieniu obowiązującym do dnia 26 września 2005r., <xBRx/>a orzeczenie o zasądzeniu odszkodowania ma podstawę w przepisie art. 415 § 1 kpk.</xText> <xText>Wobec natomiast braku apelacji na niekorzyść oskarżonych nie dopuszczalnym było poprawienie wyroku w pozostałym zakresie i orzeczenie środka karnego przepadku korzyści uzyskanej z przestępstwa w zw. z przypisaniem oskarżonym przestępstwa <xBRx/>z art. 59 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, czy ustalenie w zakresie tego skazania faktu działania w warunkach recydywy, bądź też dokonanie częściowej zmiany kwalifikacji w zakresie przestępstwa z art. 280 § 1 kk w zw. z art. 158 § 1 kk.</xText> <xText>O zwrocie kosztów obrony z urzędu orzeczono w myśl art. 29 ustawy prawo <xBRx/>o adwokaturze zasądzając ich zwrot od Skarbu Państwa na rzecz obrońcy, natomiast sytuacja materialna oskarżonych nie posiadających majątku uzasadnia zwolnienie ich zapłaty kosztów procesu.</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Mariusz Żak

Renata Kopiec

Agnieszka Przewoźnik

Izabela Orczyk

Sygn. akt : II AKa 73/08 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 12 czerwca 2008 r. Sąd Apelacyjny w Katowicachw II Wydziale Karnym w składzie: Przewodniczący SSA Mariusz Żak Sędziowie SSA Bożena Brewczyńska (spr.) SSA Witold Mazur Protokolant Agnieszka Przewoźnik przy udziale Prokuratora Prok. Okręg. del. Ireneusza Kunerta po rozpoznaniu w dniu 12 czerwca 2008 r. sprawy 1 K. N.s.W.iT.,ur. (...)wS. oskarżonego z art. 280 § 1 k.k. w zw. z art. 158 § 1 k.k., w zw. z art. 11 § 2 k.k. przy zastosowaniu art. 64 § 1 k.k.; art. 59 ust. 1 Ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii z dnia 29.07.2005 roku, 2 A. M.s.J.iM.,ur. (...)wS. oskarżonego z art. 197 § 1 k.k.; art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 59 ust. 1 Ustawyo przeciwdziałaniu narkomanii z dnia 29.07.2005 roku, 3 K. P.s.J.iE.,ur. (...)wS. oskarżonego z art. 280 § 1 k.k. i art. 158 § 1 k.k. przy zastosowaniu art. 11 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.; art. 54 ust. 1 Ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii z dnia 29.07.2005 roku; art. 197 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. na skutek apelacji obrońców oskarżonych od wyroku Sądu Okręgowego w Katowicach z dnia 1 października 2007 roku sygn. akt. XXI K 164/06 1 zmienia zaskarżony wyrok w pkt 1 i 10 w ten sposób, że z opisu czynów przypisanych oskarżonymK. N.iK. P.eliminuje ustalenie, że pokrzywdzonaK. M.została doprowadzona do stanu bezbronności oraz w pkt 5 w ten sposób, iż ustala, że podstawę skazania oskarżonegoA. M.stanowi przepis art. 197§1 kk w brzmieniu ustawy obowiązującym do chwili zmiany wprowadzonej ustawą z dnia 27 lipca 2005r. (Dz. U. Nr 163 poz. 1363), a nadto ustala, że podstawę rozstrzygnięcia zawartego w pkt 15 wyroku stanowi przepis art. 415§1 kpk; 2 w pozostałym zakresie zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy; 3 zasądza od Skarbu Państwa (Sąd Okręgowy w Katowicach) na rzecz adw.J. Z.– Kancelaria Adwokacka wK.kwotę 732 zł (siedemset trzydzieści dwa), w tym 22% podatku VAT z tytułu obrony z urzędu oskarżonegoK. N.w postępowaniu odwoławczym; 4 zwalnia oskarżonych od ponoszenia kosztów procesu za postępowanie odwoławcze, którymi obciąża Skarb Państwa. Sygn. akt II AKa 73/08 UZASADNIENIE Sąd Okręgowy w Katowicach wyrokiem z dnia 1 października 2007 r. uznał oskarżonegoK. N.: – za winnego tego że w dniu 25.09.2005 r. wS.na tereniebaru (...), działając wspólnie i w porozumieniu zK. P., używając przemocy w postaci uderzenia pięścią w twarz oraz poprzez przytrzymywanie pokrzywdzonej i duszenie doprowadziłK. M.do stanu bezbronności, po czym zabrał na jej szkodę telefon komórkowymarki N. (...)o wartości 700 zł, przy czym w wyniku stosowanej przemocy pokrzywdzona narażona została na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia lub wystąpienia rozstroju zdrowia, a czynu tego dopuścił się będąc uprzednio skazanym wyrokiem Sądu Rejonowego w Katowicach sygn. akt IV K 1660/00 za przestępstwo z art. 158 § 1 kk, na karę 1 roku pozbawienia wolności, którą odbywał od 13.09.2000 r. do 07.08.2001r., czym wyczerpał znamiona przestępstwa z art. 280 § 1 kk w zw. z art. 158 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk i art. 64 § 1 kk i za to na podstawie art. 280 § 1 kk w zw. z art. 11 § 3 kk wymierzył mu karę 3 lat pozbawienia wolności; – za winnego tego że wS.w dniach 6 sierpnia 2005 r.i 25 września 2005 r. działając w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, działając wbrew przepisom ustawy, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej udzieliłK. M.środków odurzających w postaci amfetaminy w łącznej ilości 1,4 grama za łączną kwotę 80 zł, czym wyczerpał znamiona przestępstwa z art. 59 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r.o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 kk i za to na podstawieart. 59 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii skazał go na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności. Sąd I instancji na mocy art. 85 kk i art. 86 § 1 kk wymierzone oskarżonemuK. N.kary pozbawienia wolności połączył i wymierzył karę łączną w wysokości 3 lat i 3 miesięcy pozbawienia wolności, a na mocy art. 63 § 1 kk zaliczył na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 26 września 2005 r. do dnia 27 listopada 2006 r. Tym samym wyrokiem Sąd I instancji uznał oskarżonegoA. M.: – za winnego tego, że w dniu 25.09.2005 r. wS.na tereniebaru (...), przyul. (...), grożąc użyciem przemocy doprowadziłK. M.do obcowania płciowego w postaci stosunku oralnego, czym wyczerpał znamiona przestępstwa z art. 197 § 1 kk i za to na mocy art. 197 § 1 kk skazał go na karę 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności; – za winnego tego, że w dniu 25.09.2005 r. wS.na tereniebaru (...)przyul. (...)działając wbrew przepisom ustawy i w celu osiągnięcia korzyści majątkowej w kwocie 50 zł pomógłK. N.w udzieleniu środka odurzającego w postaci ok. 0,4 grama amfetaminyK. M., czym wyczerpał znamiona przestępstwa z art.18 § 3 kk w zw. z art. 59 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii i za to na podstawie art. 19 § 1 kk w zw. z art. 59 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii skazał go na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności. Sąd Okręgowy na mocy art. 85 kk i art. 86 § 1 kk wymierzone oskarżonemuA. M.kary pozbawienia wolności połączył i wymierzył karę łączną w wysokości 2 lat i 8 miesięcy pozbawienia wolności a na mocy art. 63 § 1 kk zaliczył na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności, okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 26 września 2005 r. do dnia 18 kwietnia 2007 r. a na mocy art. 417 kpk nadto zaliczył oskarżonemu okres tymczasowego aresztowania odbytego w sprawie toczącej się przed Sądem Rejonowym w Siemianowicach Śląskich – sygn. akt II K 612/06 w okresie od dnia 7 października 2004 r. do dnia12 kwietnia 2005 r. i od dnia 12 maja 2005 r. do dnia 20 lipca 2005 r. OskarżonyA. M.został natomiast uniewinniony od zarzutu tego żew dniu 25.09.2005 r. wS.w mieszkaniu przyul. (...)grożąc użyciem przemocy doprowadziłK. M.do obcowania płciowego w postaci stosunku oralnego i dopochwowego (czynu z art. 197 § 1 kk) i w tej części kosztami sądowymi obciążył Skarb Państwa. Sąd Okręgowy uznał również oskarżonegoK. P.: – za winnego tego że w dniu 25.09.2005 r. wS.na tereniebaru (...), działając wspólnie i w porozumieniu zK. N., używając przemocy w postaci uderzenia pięścią w twarz oraz poprzez przytrzymywanie pokrzywdzonej i duszenie doprowadziłK. M.do stanu bezbronności, po czym zabrał na jej szkodę telefon komórkowymarki N. (...)o wartości 700 zł, przy czym w wyniku stosowanej przemocy pokrzywdzona narażona została na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia lub wystąpienia rozstroju zdrowia, przy czym czynu tego dopuścił się będąc uprzednio skazanym wyrokiem Sądu Rejonowego w Katowicach sygn. akt IV K 1285/01 za przestępstwa z art. 280 § 1 kk i 193 kk i 275 kk oraz art. 280 § 1 kk na karę łączną 3 lat pozbawienia wolności, którą odbywał od 06.04.2001 r. do 16.05.2002 r. i od 16.05.2003 r. do 01.09.2004 r., czym wyczerpał znamiona przestępstwa z art. 280 § 1 kk i art. 158 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk i art. 64 § 1 kk i za to na podstawie art. 280 § 1 kk w zw. z art. 11 § 3 kk wymierzył mu karę 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności; – za winnego tego że w dniu 25.09.2005 r. wS.na tereniebaru (...)działając wbrew przepisom ustawy udzieliłK. M.środków odurzających w postaci amfetaminy w ilości około 0,4 grama, czym wyczerpał znamiona przestępstwa z art. 18 § 3 kk w zw. z art. 59 ust. 1 ustawyz dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii i za to na podstawie art.19 § 1 kk w zw. z art. 59 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii wymierzył mu karę 6 miesięcy pozbawienia wolności. Sąd I instancji na mocy art. 85 kk i art. 86 § 1 kk wymierzone oskarżonemuK. P.kary pozbawienia wolności połączył i wymierzył karę łączną w wysokości 2 lat i 8 miesięcy pozbawienia wolności, a na mocy art. 63 § 1 kk zaliczył mu na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 26 września 2005 r. do dnia 18 kwietnia 2007 r. OskarżonyK. P.został natomiast uniewinniony od zarzutu tego że w dniu 25.09.2005 r. wS.w mieszkaniu przyul. (...)używając przemocy w postaci przytrzymywania za ręce i groźby bezprawnej doprowadziłK. M.do poddania się innej czynności seksualnej w ten sposób, że dotykał ją w miejsca intymne, przy czym zarzucanego mu czynu dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa określonych w art. 64 § 1 kk będąc uprzednio skazany wyrokiem Sądu Rejonowego w Katowicach sygn. akt IV K 1281/01 za przestępstwa z art. 280 § 1 kk w zw. z art. 158 § 1 kk i 193 kk i 275 kk oraz art. 280 § 1 kk i 158 § 1 kk na karę łączną 3 lat pozbawienia wolności, którą odbywał od 06.04.2001 r. do 16.05.2002 r. i od 16.05.2003 r. do 01.09.2004 r. (czynu z art. 197 § 2 kk w zw. z art. 64 § 1 kk) i w tej części kosztami sądowymi obciążył Skarb Państwa. Sąd orzekający zasądził też od oskarżonychK. N.iK. P.na rzecz pokrzywdzonejK. M.kwotę 700 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 14 kwietnia 2006 r. oraz na rzecz Skarbu Państwa kwotę 35 zł tytułem nieuiszczonego wpisu. Ponadto na mocy art. 627 kpk zasądził na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe, w tym opłatę w wysokości: – od oskarżonegoK. N.w kwocie 400 zł; od oskarżonegoA. M.w kwocie 180 zł; od oskarżonegoK. P.w kwocie 400 zł. Natomiast na mocy art. 29 ust. 1 ustawy Prawo o adwokaturze zasądził od Skarbu Państwa na rzecz: – adw.J. O.kwotę 2.210,64 zł, w tym kwotę 398,64 zł podatku VAT, tytułem obrony z urzędu oskarżonegoK. N.oraz kwotę 2.210,64 zł, w tym kwotę 398,64 zł podatku VAT, tytułem obrony z urzędu oskarżonegoA. M.; – adw.T. W.kwotę 1.903,20 zł, w tym kwotę 343,20 zł podatku VAT, tytułem obrony z urzędu oskarżonegoK. P.. Powyższy wyrok został zaskarżony przez obrońcówK. N.,A. M.iK. P.. Obrońca oskarżonegoK. N.zaskarżył wyrok w zakresie rozstrzygnięcia o winie tego oskarżonego (co do punktu 1 i 2 wyroku). Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił: – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który miał oczywisty wpływ na jego treść przez przyjęcie takiego przebiegu zdarzeń, który pozwolił sądowi na uznanie oskarżonego za winnego popełnienia przypisanych mu w punkcie 1 i 2 wyroku przestępstw, podczas gdy prawidłowo przeprowadzona ocena dowodów w szczególności wyjaśnień oskarżonych powinna prowadzić do wniosku, iżK. N.nie dopuścił się ich popełnienia, albowiem nigdy nie udzielił pokrzywdzonej narkotyków, równieżto nie on był sprawcą pobiciaK. M.; – obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia – art.2 § 2 kpk, art. 4 kpk, art. 5 § 2 kpk, art. 7 kpk, wynikającą z nieuwzględnienia okoliczności świadczących na korzyść oskarżonego, nadto rozstrzygnięcie istniejących w sprawie wątpliwości na jego niekorzyść. Wskazując powyższe zarzuty wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonegoK. N.od popełnienia czynów przypisanych mu w punktach 1 i 2 wyroku, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji. Z kolei obrońca oskarżonegoA. M.zaskarżył wyrok w zakresie rozstrzygnięcia o winie tego oskarżonego (co do punktu 5 i 7 wyroku). Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił: – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który miał oczywisty wpływ na jego treść przez przyjęcie takiego przebiegu zdarzeń, który pozwolił sądowi na uznanie oskarżonego za winnego popełnienia przypisanych mu w punkcie 5 i 7 wyroku przestępstw, podczas gdy prawidłowo przeprowadzona ocena dowodów w szczególności wyjaśnień oskarżonych oraz zeznań świadka obecnego wbarze (...)powinna doprowadzić do wniosku, iż oskarżony nie dopuścił się ich popełnienia, albowiem pokrzywdzona dobrowolnie odbyła z oskarżonymM.stosunek oralny wbarze (...)(podobnie jak to miało miejsce w mieszkaniu oskarżonegoM.), nie protestowała, nie wzywała pomocy, również z jej zachowania po opuszczeniu toalety nie wynikało, iż stosunek odbył się wbrew jej woli lub aby groźbą użycia przemocy albo podstępem została do niego zmuszona – pokrzywdzona przysiadła się do oskarżonegoM., dalej z nim rozmawiała, na nic się nie uskarżała, nie było widać po niej aby coś złego jej się stało, następnie zaś dobrowolnie udała się do jego mieszkania, gdzie odbyłazA. M.kolejny stosunek płciowy, potem swobodnie opuściła jego mieszkanie i udała się z tymże oskarżonym do baru, gdzie wypiła piwo, ponadto oskarżonyA. M.absolutnie nie pomagał w udzieleniuK. M.narkotyków albowiem faktycznie jedynie zabrał kwotę 50 zł od pokrzywdzonej jednakże nikomu o powyższym nie powiedział, w ogóle nie rozmawiał z pozostałymi współoskarżonymi na temat udzielenia pokrzywdzonej narkotyków; – obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia – art.2 § 2 kpk, art. 4 kpk, art. 5 § 2 kpk, art. 7 kpk, wynikającą z nieuwzględnienia okoliczności świadczących na korzyść oskarżonego, nadto rozstrzygnięcie istniejących w sprawie wątpliwości na jego niekorzyść. Wskazując na powyższe zarzuty wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonegoA. M.od popełnienia czynów przypisanych mu w punktach 5 i 7 wyroku, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji. Natomiast obrońca oskarżonegoK. P.zaskarżył wyrok w części dotyczącej tego oskarżonego tj. co do zarzutu VII i VIII. Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił: – błąd w ustaleniach faktycznych przez przyjęcie, iż oskarżony dopuścił się czynu z art. 280 § 1 kk i art. 158 § 1 kk oraz czynu z art. 54 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii z dnia 29 lipca 2005 r., podczas gdy zebrany osobowy materiał dowodowy, w tym także zeznania samej pokrzywdzonej właściwie oceniony przez sąd nie pozwala na zajęcie tak jednoznacznego stanowiska, a tym samym uniemożliwia przypisania winy wskazanych czynów. Wskazując powyższy zarzut wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od popełnienia zarzucanych mu czynów, a zaskarżonych apelacją. Sąd Apelacyjny zważył co następuje : Wniesione przez obrońców apelacje nie zasługują na uwzględnienie. Analiza zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego prowadzi do wniosku, że dokonana przez sąd I instancji ocena zachowania oskarżonych jest wszechstronna, prawidłowai należycie uzasadniona, zaś twierdzenia zawarte w apelacjach obrońców nie dostarczają przekonywujących argumentów wskazujących na wadliwość rozstrzygnięcia, są jedynie polemiką z wywodami sądu i jako takie nie mogą skutecznie podważać zapadłego rozstrzygnięcia. Materiał dowodowy zgromadzony w nin. sprawie to przede wszystkim zeznania pokrzywdzonejK. M., przy czym zeznania te z uwagi na swoją specyfikę, istotnie trudne są do oceny. Bezspornie bowiem pokrzywdzona będąca czynną narkomanką, a nadto w dniu w którym rozgrywały się zdarzenia będąca początkowow głodzie narkotykowym, a następnie pod działaniem amfetaminy miała trudności zarówno w precyzyjnym postrzeganiu jak i odtwarzaniu zdarzeń. Ponadto zmiennośći niedokładności w zeznaniach pokrzywdzonej ma swe źródło również w jej stanie psychicznym, upływie czasu i tendencji do wypierania z pamięci zdarzeń przykrych,a także i w niechęci do relacjonowania sytuacji związanych z intymną sferą życia. Sąd I instancji trafnie jednak dostrzegł te wszystkie obiektywne okoliczności, mające istotne znaczenie przy ocenie zeznań pokrzywdzonej i korzystając z pomocy biegłego psychologa, a także opierając się na zasadach logiki i doświadczenia życiowego, poprawnie wyprowadził wnioski oraz dokonał ocen. Słusznie zatem sąd I instancji ustalił, że składane przez pokrzywdzoną relacjewe fragmentach dotyczących celu jej spotkania zK. N., jaki zachowaniaK. N.iK. P.w toalecie oraz mającej tam miejsce kradzieży telefonu i pobicia, a także i opis zachowania oskarżonegoA. M., nie nasuwają wątpliwości. Pokrzywdzona złożyła w tym zakresie zeznania stanowcze, konsekwentne, znajdujące dodatkowo potwierdzenie w fakcie niespornym, jakim były istniejące na jej na twarzy obrażenia. Dla oceny wartości dowodowej zeznań pokrzywdzonej doniosłe znaczenie ma także, przyznany przez oskarżonych fakt posiadania przezK.N.telefonu należącego do pokrzywdzonej, jak również i celu spotkaniaK.M.zK. N.oraz przekazania na zakup amfetaminy 50 zł., czy też wspólnego pobytu pokrzywdzonej i oskarżonych w toalecie. Za trafnością przyjętych przez sąd ustaleń opartych na zeznaniach pokrzywdzonej przemawia w dużym stopniu także i ta okoliczność, że oskarżeni aczkolwiek nie przyznawali się do winy i nie pomawiali się nawzajem wprost, to jednak w składanych wyjaśnieniach w wielu momentach wskazywali na okoliczności świadczące o ich winie i potwierdzające treść zeznań pokrzywdzonej. Te właśnie fragmenty wyjaśnień składanych przez poszczególnych oskarżonych zostały trafnie ze sobą powiązane, dostrzeżone i przeanalizowane przez sąd I instancji, a w konsekwencji uznane za istotnie wspierające przekonanie o prawdziwości zeznańK. M.. W świetle powyższego wywody zawarte w apelacji obrońcy oskarżonegoK. N., jako nie przedstawiające poza polemiką żadnych rzeczowych argumentów nie zasługują na akceptację. Podkreślić natomiast trzeba iż sąd orzekający szczegółowo przeanalizował wyjaśnienia oskarżonegoK. N.i omawiając poszczególne fragmenty twierdzeń oskarżonego wskazał z jakich powodów uznaje je za niewiarygodne. Stawianie zatem przez obrońcę oskarżonego zarzutu czy to błędu w ustaleniach faktycznych, czy rażącego naruszenia przepisów art. 4, 5 § 2 i art. 7 kpk, skoro nie zostało poparte żadnym precyzyjnym i mającym oparcie w materiale sprawy argumentem, a nadto brak wskazania w czym konkretnie upatruje on naruszenia przez sąd zasad logiki rozumowania, zasad wiedzy czy doświadczenia życiowego, nie może być uznane za skuteczne i przekonywujące. Pokreślić natomiast jedynie trzeba iż z samego faktu, że pokrzywdzona jest narkomanką i była w stanie „głodu narkotykowego” nie można wyprowadzać wniosku o bezwartościowości jej zeznań. Zeznania jej muszą podlegać takiej samej ocenie,jak wszystkie dowody zgromadzone i uzyskane w postępowaniu karnym. W myśl obowiązujących przepisów kpk każdy bowiem dowód wymaga oceny i analizy,a o jego wartości można wypowiadać się dopiero po powiązaniu jego treści z treściąi wymową innych dowodów. Niedopuszczalnym jest twierdzenie o mniejszej wartości czy nawet bezwartościowości dowodu tylko dlatego, że pochodzi on od osób dotkniętych np. nałogiem narkomanii, alkoholizmu czy innym. Pewne specyficzne okoliczności wiążące się z określonymi cechami czy przypadłościami danego świadka, sąd musi natomiast zawsze mieć w polu widzenia przy dokonywaniu ocen. W rozpoznawanej sprawie sąd I instancji zadaniu temu sprostał, zarówno poprzez to iż korzystał z pomocy biegłego psychologa, jak i dlatego iż omawianą problematyką miał w polu widzenia, czego dowodzi fakt iż do kwestii tej szczegółowo odniósł się do w uzasadnieniu. Brak zatem podstaw do odrzucenia zeznańK. M.tylko dlatego iż świadek ta dotknięta jest nałogiem narkomanii. Powyższe uwagi w pełnym zakresie odnoszą się również do wywodów zawartychw apelacji dot. oskarżonegoA. M.. Fakt iż stosunek seksualny do którego doszło w toalecie nastąpił wbrewwoli pokrzywdzonej został przez pokrzywdzoną wyrażony w sposób stanowczyi konsekwentny. We wszystkich złożonych zeznaniach podkreślała ona bowiem iżz jednej strony obawiała się oskarżonych, a z drugiej chcąc posiąść amfetaminę,a także odzyskać utracony telefon czuła się od nich zależna. Oskarżeni bezwzględnie wykorzystali tę sytuację psychicznego uzależnienia pokrzywdzonej, natomiast oskarżonyA. M.chcąc osiągnąć swój cel nadto zagroził jej użyciem przemocy, a to w powiązaniu z faktem wcześniejszego pobicia przezK. N.i treścią jego wypowiedzi w zakresie tego co zobowiązana jest ona wykonać, czy też i faktem, że znalazła się w zamkniętej toalecie spowodowało iż nie sposób uznać odbytego stosunku za dobrowolny. Na fakt specyficznych reakcji osób będących w stanie głodu narkotykowego zwróciła uwagę biegła psycholog podając iż osoby będące „na głodzie” są w stanie dużo zrobić, czego w innych warunkach nie uczyniłyby, bowiem potrzeba narkotyku jest silniejsza od innych. Te szczególne uwarunkowania psychiczne pokrzywdzonej, niewątpliwie nie mogą być pomijane przy dokonywaniu oceny jej zachowania, a zwłaszcza siły i stopnia stawianego przeciwko żądaniom oskarżonegoA. M.oporu, czy też udania się z oskarżonymA. M.do mieszkania i niepodejmowania np. próby ucieczki. Zachowania penalizowane w art. 197 § 1 kk mają postać przemocy, groźby bezprawnej lub podstępu jako sposobu doprowadzenia pokrzywdzonego do obcowania płciowego. Z zeznań pokrzywdzonejK. M.wynika natomiast w sposób stanowczy iż oskarżonyA. M.groził jej, że ją pobije i wobec tego fakt wypowiadania tych gróźb w powiązaniu z faktem wcześniejszego pobicia przezK. N.powoduje iż słowa oskarżonegoA. M.pokrzywdzona odczuwała jako groźbę realną. Nie można zatem uznać za przekonywujące twierdzeń oskarżonego by stosunek seksualny odbyła w sposób dobrowolny. Tak więc linia obrony oskarżonego nie jest przekonywująca, podobnie jaki i argument podniesiony w apelacji iż w liście kierowanym przez pokrzywdzoną doP. K.powinna była ona wskazać nazwisko sprawcy. Kiedy zaś zważy się na omówioną uprzednio szczególną sytuację psychologiczną w jakiej znajdowała się pokrzywdzona, ustalony na podstawie zeznańJ. B.fakt iż nie było słychać odgłosów krzyku z toalety, a pokrzywdzona po zdarzeniu usiadła ponownie przy stoliku, nie może wykluczać prawdziwości twierdzeń pokrzywdzonej o przestępczym zachowaniu oskarżonegoA. M.. Z naprowadzonych zatem względów ocena dowodów dokonana przez sąd I instancji jest trafna i nie nosi wbrew twierdzeniom skarżącego cech dowolności. Odnosząc się także do apelacji obrońcy oskarżonegoK. P.stwierdzić należy iż i ta apelacja nie jest zasadna. Sąd I instancji w sposób poprawnyi przekonywujący wskazał w oparciu o jakie fragmenty zeznań i dlaczego, dał wiarę twierdzeniom pokrzywdzonej opisującej współudziałK. P.w przestępstwie z art. 280 § 1 kk. Jak była już uprzednio o tym mowa, zeznania pokrzywdzonej w tych fragmentach są przekonywujące i logiczne, a zatem zasługujące na wiarę. Analizując natomiast treść wypowiedzi pokrzywdzonej iż „ K.P.nic jej nie zrobił” stwierdzić trzeba iż kontekst sytuacyjny w jakim słowa te padły, nie pozostawia wątpliwości iż odnosiły się one do czynów z art. 197 kk nie zaś do przestępstwa z art. 280 § 1 kk. Dokonanaw tym zakresie ocena sądu I instancji zasługuje na jej zaakceptowanie, a odmienne przekonanie obrońcy nosi cechy dowolności. Powyższy wniosek trafnie wyprowadzony prze sąd orzekający, wypływa jednoznacznie z faktu iż cytowana wypowiedź pokrzywdzonej, była reakcją na pytanie skierowane doE. W.„czy nie przeszkadza jej iż jej chłopak zgwałcił inną dziewczynę”. Rozważając z kolei zarzuty obrońców dot. przypisania oskarżonym przestępstwaz art. 59 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii uznać należy iż i w tym zakresie stanowisko sądu I instancji jest w pełni poprawne. Pokrzywdzona konsekwentniei jednolicie wskazywała na cel spotkania zK. N., na okolicznościw jakich miało dojść do przekazania jej środka odurzającego. Opisała również w jaki sposób oskarżeni odwlekali moment udzielenia jej amfetaminy i jak fakt otrzymania ilości mniejszej od oczekiwanej. To zaś stało się początkiem następnych zdarzeń. Oceniając w tym zakresie wyjaśnienia oskarżonych, sąd poprawnie powiązał ze sobą fragmenty ich twierdzeń,a suma tych okoliczności w połączeniu z zeznaniami pokrzywdzonej pozwala na uznanie winy wszystkich oskarżonych za udowodnioną. Tak więc stwierdzić należy iż żadna z wniesionych apelacji nie okazała się zasadną. Sąd Apelacyjny z urzędu zmienił jednak wyrok eliminując z opisu czynuprzypisanego oskarżonymK. N.iK. P.w pkt. 1 i 10 stwierdzenie o doprowadzeniu pokrzywdzonej do stanu bezbronności. Powyższy błąd sądu orzekającego przyjmującego równocześnie wykluczające się znamiona przestepstwa z art. 280 kk w postaci „użycia przemocy” i „doprowadzenia do stanu bezbronności” jawi się jako oczywisty, zaś kwestia ta była wielokrotnie przedmiotem uwagi sądów apelacyjnych i Sądu Najwyższego. Nadto dokonano też korekty zapadłego wyroku poprzez wskazanie iż skazanieA. M.za czyn przypisany mu w pkt. 5 wyroku nastąpiło w oparciu o przepis art. 197 §1 kk w jego brzmieniu obowiązującym do dnia 26 września 2005r.,a orzeczenie o zasądzeniu odszkodowania ma podstawę w przepisie art. 415 § 1 kpk. Wobec natomiast braku apelacji na niekorzyść oskarżonych nie dopuszczalnym było poprawienie wyroku w pozostałym zakresie i orzeczenie środka karnego przepadku korzyści uzyskanej z przestępstwa w zw. z przypisaniem oskarżonym przestępstwaz art. 59 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, czy ustalenie w zakresie tego skazania faktu działania w warunkach recydywy, bądź też dokonanie częściowej zmiany kwalifikacji w zakresie przestępstwa z art. 280 § 1 kk w zw. z art. 158 § 1 kk. O zwrocie kosztów obrony z urzędu orzeczono w myśl art. 29 ustawy prawoo adwokaturze zasądzając ich zwrot od Skarbu Państwa na rzecz obrońcy, natomiast sytuacja materialna oskarżonych nie posiadających majątku uzasadnia zwolnienie ich zapłaty kosztów procesu.

15/150000/0001006/AKa

Sąd Apelacyjny w Katowicach

II Wydział Karny

154505000005127_XVII_AmE_000014_2008_Uz_2008-06-16_001

XVII AmE 14/08

2008-06-16 02:00:00.0 CEST

2017-10-13 22:05:28.0 CEST

2017-10-13 14:26:20.0 CEST

15450500

5127

SENTENCE, REASON

Sygn. akt XVII AmE 14/08 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 16 czerwca 2008 r. Sąd Okręgowy w Warszawie - Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów W składzie: Przewodniczący: SSO Bogdan Gierzyński Protokolant: asystent sędziego Adam Zaborski po rozpoznaniu w dniu 16 czerwca 2008r. w Warszawie na rozprawie sprawy z odwołania Elektrowni (...) SA . w P. przeciwko Prezesowi Urzędu Regulacji Energetyki o nałożenie kary pieniężnej na skutek odwołania Elektrowni (...) SA . w P. od Decyzji Prez

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Iwona Lubańska" xPublisher="ilubanska" xVersion="1.0" xLang="PL" xYear="2008" xEditor="ilubanska" xToPage="5" xFlag="published" xEditorFullName="Iwona Lubańska" xDocType="Uz" xml:space="preserve" xFromPg="1" xVolNmbr="000014" xVolType="15/450500/0005127/AmE"> <xName>Wyrok+Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xText xALIGNx="left">Sygn. akt XVII AmE 14/08</xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right">Dnia 16 czerwca 2008 r.</xText> <xText xALIGNx="left">Sąd Okręgowy w Warszawie - Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów</xText> <xText xALIGNx="left">W składzie:</xText> <xText xALIGNx="left">Przewodniczący: SSO Bogdan Gierzyński</xText> <xText xALIGNx="left">Protokolant: asystent sędziego Adam Zaborski</xText> <xText xALIGNx="left">po rozpoznaniu w dniu 16 czerwca 2008r. w Warszawie na rozprawie sprawy z odwołania <xAnon> Elektrowni (...) SA</xAnon>. w <xAnon>P.</xAnon> przeciwko Prezesowi Urzędu Regulacji Energetyki</xText> <xText xALIGNx="left">o nałożenie kary pieniężnej</xText> <xText>na skutek odwołania <xAnon> Elektrowni (...) SA</xAnon>. w <xAnon>P.</xAnon> od Decyzji Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki z dnia 5 grudnia 2007 roku Nr <xAnon> (...)</xAnon><xAnon>(...)</xAnon><xAnon> (...)</xAnon></xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName>1</xName> <xText><xBx>Oddala odwołanie. </xBx></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName>2</xName> <xText><xBx>Zasądza od <xAnon> Elektrowni (...) S.A.</xAnon> w <xAnon>P.</xAnon> na rzecz Skarbu Państwa – Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki kwotę 360 zł (trzysta sześćdziesiąt złotych) tytułem kosztów zastępstwa procesowego. </xBx></xText> </xUnit> <xText xALIGNx="left">SSO Bogdan Gierzyński</xText> <xText xALIGNx="right"> <xBx>XVII AmE 14/08</xBx></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText>Decyzją z dnia 5 grudnia 2007 roku Nr <xAnon> (...)</xAnon><xAnon>(...)</xAnon><xAnon> (...)</xAnon> pozwany - Prezes Urzędu Regulacji Energetyki, po przeprowadzeniu postępowania administracyjnego w sprawie wymierzenia kary pieniężnej powodowi <xAnon> - Elektrowniom (...) S.A.</xAnon> z siedzibą w <xAnon>P.</xAnon> orzekł, że powód odmówił udzielenia informacji o których mowa w <xLexLink xArt="art. 28" xIsapId="WDU19970540348" xTitle="Ustawa z dnia 10 kwietnia 1997 r. - Prawo energetyczne" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 54, poz. 348">art. 28 ustawy - Prawo energetyczne</xLexLink>, poprzez nieudzielenie żądanej odpowiedzi na pismo z dnia 16 kwietnia 2007 roku oraz na pismo z dnia 17 lipca 2007 roku, dotyczące dokonanej w okresie od 1 stycznia 2006 roku do 31 grudnia 2006 roku sprzedaży energii elektrycznej na rzecz odbiorców końcowych, w związku z koniecznością zbadania realizacji obowiązku określonego w <xLexLink xArt="art. 9 a;art. 9 a ust. 1;art. 9 a ust. 8" xIsapId="WDU19970540348" xTitle="Ustawa z dnia 10 kwietnia 1997 r. - Prawo energetyczne" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 54, poz. 348">art. 9a ust. 1 i 8 ustawy - Prawo energetyczne</xLexLink>.</xText> <xText>Za powyższe działanie pozwany wymierzył powodowi karę pieniężną w wysokości <xAnon>(...)</xAnon> zł, co stanowi <xAnon>(...)</xAnon> % przychodu z działalności koncesjonowanej osiągniętego przez powoda w poprzednim roku podatkowym.</xText> <xText>Za podstawę swojego rozstrzygnięcia Prezes Urzędu Regulacji Energetyki uznał okoliczność, iż powód, pomimo dwukrotnego wezwania do przedstawienia odpowiednich dokumentów i wyjaśnień, nie udzielił odpowiedzi w wyznaczonych do nadesłania informacji terminach. W ocenie pozwanego, powód dopuścił się naruszenia <xLexLink xArt="art. 28" xIsapId="WDU19970540348" xTitle="Ustawa z dnia 10 kwietnia 1997 r. - Prawo energetyczne" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 54, poz. 348">art. 28 ustawy - Prawo energetyczne</xLexLink>, co podlega karze, zgodnie z <xLexLink xArt="art. 56;art. 56 ust. 1;art. 56 ust. 1 pkt. 7" xIsapId="WDU19970540348" xTitle="Ustawa z dnia 10 kwietnia 1997 r. - Prawo energetyczne" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 54, poz. 348">art. 56 ust. 1 pkt 7 ustawy - Prawo energetyczne</xLexLink>.</xText> <xText>Pozwany wskazał, że wymierzając karę pieniężna w wysokości <xAnon>(...)</xAnon> % przychodu powoda osiągniętego w roku 2006 z działalności koncesjonowanej polegającej na wytwarzaniu i obrocie energią elektryczną tj. w kwocie <xAnon>(...)</xAnon> zł, Prezes URE kierował się postanowieniami <xLexLink xArt="art. 56;art. 56 ust. 3;art. 56 ust. 6" xIsapId="WDU19970540348" xTitle="Ustawa z dnia 10 kwietnia 1997 r. - Prawo energetyczne" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 54, poz. 348">art. 56 ust. 3 i 6 ustawy - Prawo energetyczne</xLexLink>. W ocenie pozwanego, stopień szkodliwości czynu, stopień zawinienia oraz dotychczasowe zachowanie powoda wskazują na konieczność wymierzenia kary pieniężnej, która wywołałaby swój skutek upominawczy i przymusiła do respektowania obowiązującego prawa.</xText> <xText>Pozwany wskazał, że brak odpowiedzi powoda na pismo z dnia 16 kwietnia 2007 roku oraz na pismo z dnia 17 lipca 2007 roku, uniemożliwiło Prezesowi URE wykonywanie <xBRx/>i egzekwowanie nałożonych na niego obowiązków określonych w art. 23 ustawy — <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970540348" xTitle="Ustawa z dnia 10 kwietnia 1997 r. - Prawo energetyczne" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 54, poz. 348">Prawo energetyczne</xLexLink>.</xText> <xText>Zdaniem pozwanego, przedsiębiorca prowadzący profesjonalną działalność gospodarczą - zgodnie z <xLexLink xArt="art. 355;art. 355 § 2" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 355 § 2 k.c.</xLexLink> Szczególnym przykładem jest wykonywanie działalności gospodarczej w zakresie wytwarzania i obrotu energią elektryczną bowiem, stosownie do <xLexLink xArt="art. 32;art. 32 ust. 1;art. 32 ust. 1 pkt. 1;art. 32 ust. 1 pkt. 4" xIsapId="WDU19970540348" xTitle="Ustawa z dnia 10 kwietnia 1997 r. - Prawo energetyczne" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 54, poz. 348">art. 32 ust. 1 pkt 1 i 4 ustawy - Prawo energetyczne</xLexLink> wymaga ona uzyskania koncesji przez przedsiębiorcę.</xText> <xText>W ocenie powoda, przy wymierzaniu kary pieniężnej uwzględniono też fakt, że powód nie przesłał pozwanemu bilansu oraz rachunku zysków i strat przedsiębiorstwa za 2006 rok, o przesłanie których Prezes URE prosił w piśmie z dnia 13 września 2007 roku zawiadamiającym o wszczęciu postępowania w sprawie wymierzenia kary pieniężnej. Fakt ten uniemożliwił Prezesowi URE odniesienie ustalonej wysokości kary do rzeczywistego osiągniętego w roku 2006 przychodu z działalności koncesjonowanej. Zatem przy ustaleniu wysokości kary wzięto pod uwagę wyłącznie wielkość przychodu jaką w 2006 roku osiągnął powód z działalności koncesjonowanej polegającej na wytwarzaniu energii elektrycznej, ustalonego na podstawie informacji znanych Prezesowi URE z urzędu. Ponadto, zdaniem pozwanego, bierność powoda w trakcie postępowania administracyjnego i nie podanie faktycznie osiągniętych przychodów stanowi przesłankę uzasadniającą jej zaostrzenie.</xText> <xText>Prezes URE podniósł, że uwzględnił również okoliczność, że powód nie był dotychczas karany za naruszenie art. 28 ustawy — <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970540348" xTitle="Ustawa z dnia 10 kwietnia 1997 r. - Prawo energetyczne" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 54, poz. 348">Prawo energetyczne</xLexLink>, dlatego wymierzył karę w wysokości mieszczącej się w dolnych granicach zagrożenia. Zdaniem Prezesa URE kara orzeczona w niższej wysokości nie spełniłaby swojej upominawczej roli w odniesieniu do przyszłych okresów rozliczeniowych, a samo uchybienie powoda nie budzi wątpliwości.</xText> <xText>Od powyższej Decyzji odwołanie złożył powód wnosząc o jej zmianę w zakresie wysokości kary pieniężnej i o zasądzenie kosztów sądowych według norm przepisanych.</xText> <xText>W uzasadnieniu odwołania powód podniósł, że uznaje okoliczności ujawnione w toku prowadzonego przez Prezesa URE postępowania administracyjnego za bezsporne, jednakże nie zgadza się z wysokością kary nałożonej zaskarżoną decyzją.</xText> <xText>Powód wskazał, że jego bierność w trakcie postępowania administracyjnego i nie podanie faktycznie osiągniętych przychodów oraz informacji żądanych przez Prezesa URE była wywołana wewnętrznymi problemami spółki jednak zupełnie niezależnymi od działalności obecnych jej organów.</xText> <xText>Ponadto powód podniósł, że w samej treści zaskarżonej decyzji organ stwierdził, iż nie był on dotychczas karany za naruszenie przepisów <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970540348" xTitle="Ustawa z dnia 10 kwietnia 1997 r. - Prawo energetyczne" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 54, poz. 348">ustawy - Prawo energetyczne</xLexLink>, co z całą pewnością uzasadnia zastosowanie dopuszczalnej przepisami prawa minimalnej kary pieniężnej - a więc ustalonej na poziomie jej dolnej granicy.</xText> <xText>Powód wskazał, że jego aktualna sytuacja finansowa i gospodarcza nie pozwala na poniesienie kosztów związanych z zapłatą nałożonej kary pieniężnej Powód nie posiada oszczędności, a z uwagi na stratę nie ma również możliwości zaciągnięcia kredytu. Obecnie z posiadanych środków finansowych powód nie jest w stanie opłacić aktualnych i koniecznych zobowiązań związanych z bieżącą działalnością. Tym bardziej nie jest on w stanie ze środków tych zaoszczędzić kwoty koniecznej na poniesienie wydatków związanych z wykonaniem nałożonej kary pieniężnej.</xText> <xText>Powód wskazał, że bank kredytujący jego działalność nie zgodził się na przesunięcie terminu spłaty rat a powód posiada wymagalne zobowiązania z tytułu podatku od nieruchomości względem Gminy <xAnon>D.</xAnon> za rok 2002 w wysokości <xAnon>(...)</xAnon> za rok 2003 w wysokości <xAnon>(...)</xAnon> za rok 2004 w wysokości <xAnon>(...)</xAnon> a za rok 2005 w wysokości <xAnon>(...)</xAnon> zł.</xText> <xText>Powód podał także, że przeciwko niemu wszczęte jest przez Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Sławnie postępowanie egzekucyjne, którego przedmiotem jest kwota 398.429,38zł, w związku z czym posiada on zablokowane konto.</xText> <xText>Pozwany w odpowiedzi na odwołanie podtrzymał swoje stanowisko wyrażone w Decyzji, wniósł o oddalenie odwołania i o zasądzenie kosztów procesu według norm przepisanych.</xText> <xText><xBx>Sąd Okręgowy w Warszawie - Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów ustalił następujący stan faktyczny:</xBx></xText> <xText>Powód <xAnon> - Elektrownie (...) S.A.</xAnon> z siedzibą w <xAnon>P.</xAnon> prowadzi działalność gospodarczą w zakresie wytwarzania i obrotu energią elektryczną na podstawie koncesji udzielonych Decyzjami Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki z dnia <xAnon>(...)</xAnon> kwietnia 2003 roku oraz z dnia 10 stycznia 2005 roku.</xText> <xText>Bezsporne pomiędzy stronami jest, że powód nie przedstawił w wyznaczonych przez Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki terminach odpowiednich dokumentów i wyjaśnień, czym dopuścił się naruszenia <xLexLink xArt="art. 28" xIsapId="WDU19970540348" xTitle="Ustawa z dnia 10 kwietnia 1997 r. - Prawo energetyczne" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 54, poz. 348">art. 28 ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 roku - Prawo energetyczne</xLexLink> (Dz.U. z 2006 roku, Nr 89, poz. 625).</xText> <xText>Stosownie do treści <xLexLink xArt="art. 56;art. 56 ust. 1;art. 56 ust. 1 pkt. 7" xIsapId="WDU19970540348" xTitle="Ustawa z dnia 10 kwietnia 1997 r. - Prawo energetyczne" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 54, poz. 348">art. 56 ust. 1 pkt 7 ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 roku - Prawo energetyczne</xLexLink> (Dz.U. z 2006 roku, Nr 89, poz. 625) karze pieniężnej podlega ten, kto odmawia udzielenia informacji, o których mowa w art. 28 ustawy.</xText> <xText>Powód nie zakwestionował powyższych okoliczności i nie wniósł w tym zakresie żadnych zastrzeżeń. Powód w odwołaniu przyznał, że uznał okoliczności ujawnione w toku prowadzonego przez Prezesa URE postępowania administracyjnego za bezsporne, jednakże nie zgadza się z wysokością kary nałożonej zaskarżoną decyzją (k. 11 akt sądowych).</xText> <xText>Ponadto, na rozprawie w dniu 16 czerwca 2008 roku powód przyznał, że nie kwestionuje kary, bowiem spółka nie dopełniła obowiązków. Powód wniósł wyłącznie o obniżenie nałożonej na niego kary pieniężnej (k. 10 akt sądowych).</xText> <xText>Powyższe okoliczności należało zatem uznać za udowodnione na podstawie <xLexLink xArt="art. 229" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 229 k.p.c.</xLexLink> oraz <xLexLink xArt="art. 230" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 230 k.p.c.</xLexLink></xText> <xText xALIGNx="left">Sąd uznał za wiarygodne obliczenia Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki co do szacunkowej wysokości przychodu powoda z tytułu działalności koncesjonowanej polegającej na wytwarzaniu energii elektrycznej. Na podstawie tych obliczeń Sąd ustalił, że przychód powoda z działalności koncesjonowanej wyniósł w 2006 roku <xAnon>(...)</xAnon> zł.</xText> <xText><xBx>W tym stanie faktycznym Sąd Okręgowy w Warszawie - Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów zważył, co następuje:</xBx></xText> <xText>Wobec faktu nie kwestionowania przez powoda zasadności nałożenia na niego kary pieniężnej na podstawie <xLexLink xArt="art. 56;art. 56 ust. 1;art. 56 ust. 1 pkt. 7" xIsapId="WDU19970540348" xTitle="Ustawa z dnia 10 kwietnia 1997 r. - Prawo energetyczne" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 54, poz. 348">art. 56 ust. 1 pkt 7 ustawy - Prawo energetyczne</xLexLink>, rozważenia wymagało jedynie, czy jej wysokość została prawidłowo ustalona przez Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki.</xText> <xText>Oceniając zebrany w niniejszej sprawie materiał dowodowy Sąd stanął na stanowisku, że nie zachodzą przesłanki, które uzasadniają zmianę przedmiotowej Decyzji w kwestii wymiaru nałożonej na powoda kary pieniężnej za naruszenie przepisów <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970540348" xTitle="Ustawa z dnia 10 kwietnia 1997 r. - Prawo energetyczne" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 54, poz. 348">ustawy - Prawo energetyczne</xLexLink>.</xText> <xText>Stosownie do treści <xLexLink xArt="art. 56;art. 56 ust. 3" xIsapId="WDU19970540348" xTitle="Ustawa z dnia 10 kwietnia 1997 r. - Prawo energetyczne" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 54, poz. 348">art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 roku - Prawo energetyczne</xLexLink> (Dz.U. z 2006 roku, Nr 89, poz. 625) ustalając wysokość kary pieniężnej, Prezes Urzędu Regulacji Energetyki uwzględnia stopień szkodliwości czynu, stopień zawinienia oraz dotychczasowe zachowanie podmiotu i jego możliwości finansowe.</xText> <xText>Sąd zważył, że Prezes URE, zgodnie z nakazem określonym w <xLexLink xArt="art. 56;art. 56 ust. 3" xIsapId="WDU19970540348" xTitle="Ustawa z dnia 10 kwietnia 1997 r. - Prawo energetyczne" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 54, poz. 348">art. 56 ust. 3 ustawy - Prawo energetyczne</xLexLink>, w sposób dostateczny uwzględnił wszystkie okoliczności przemawiających za nałożeniem na powoda kary pieniężnej w wymiarze ustalonym <xBRx/>w zaskarżonej Decyzji.</xText> <xText>Przede wszystkim kara ustalona przez Prezesa URE uwzględnia, w ocenie Sądu, możliwości finansowe powoda. Regulator istotnie dokonał badania możliwości finansowych powoda oraz wykazał jak wpłynęły one na wysokość nałożonej na powoda kary. W ocenie Sądu, Prezes URE ustalił rzeczywiste możliwości finansowych powoda i wziął tą okoliczności pod uwagę przy określaniu wymiaru kary pieniężnej.</xText> <xText>Ponadto, Sąd uznał, że Prezes URE ocenił także w przedmiotowej sprawie stopień szkodliwości czynu oraz uwzględnił sposób dotychczasowego nienagannego zachowania przedsiębiorcy, jako okoliczności przemawiającej za wymierzeniem niskiej kary. Uzasadnienie zaskarżonej Decyzji wskazuje jaki był stopień szkodliwości czynu przedsiębiorcy oraz jakie było jego dotychczasowe zachowanie a także zawiera ocenę, jak okoliczności te wpłynęły na określenie przez Prezesa URE wymiaru kary.</xText> <xText>Odnosząc się do stopnia zawinienia powoda, Sąd również podzielił w tym zakresie stanowisko pozwanego, według którego przedsiębiorca nie wykazał staranności wymaganej od podmiotu prowadzącego profesjonalną działalność gospodarczą przy uwzględnieniu regulacji <xLexLink xArt="art. 355;art. 355 § 2" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 355 § 2 k.c.</xLexLink> oraz wyjątkowego charakteru działalności gospodarczej, jaką jest działalność koncesjonowana. Słusznie wskazał pozwany, że w przypadku prowadzenia koncesjonowanej działalności poziom staranności wymaganej od przedsiębiorcy jest wyższy niż przeciętny poziom staranności przyjęty w obrocie gospodarczym.</xText> <xText>Mając powyższe na względzie, Sąd stanął na stanowisku, że okoliczności niniejszej sprawy uzasadniają ustalenie kary pieniężnej w wysokości określonej w zaskarżonej Decyzji.</xText> <xText>Sąd uznał bowiem, że ponieważ fakt naruszenia przez powoda bezwzględnie obowiązujących przepisów prawnych został stwierdzony ponad wszelką wątpliwość, z tego też względu wysokość kary pieniężnej w wysokości <xAnon>(...)</xAnon> zł, co stanowi zaledwie <xAnon>(...)</xAnon> <xIx>%</xIx> przychodu z działalności koncesjonowanej osiągniętego przez przedsiębiorcę w 2006 roku, należy uznać za symboliczną. Należy w tym miejscu zaznaczyć, że Prezes URE mógł, stosowanie do treści <xLexLink xArt="art. 56;art. 56 ust. 3" xIsapId="WDU19970540348" xTitle="Ustawa z dnia 10 kwietnia 1997 r. - Prawo energetyczne" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 54, poz. 348">art. 56 ust. 3 ustawy - Prawo energetyczne</xLexLink>, wymierzyć powodowi karę pieniężną w wysokości do <xAnon>(...)</xAnon> % przychodu ukaranego przedsiębiorcy.</xText> <xText>W ocenie Sądu, wysokość nałożonej na powoda kary uwzględnia przede wszystkim okoliczność, że było to pierwsze naruszenie przez powoda przepisów <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970540348" xTitle="Ustawa z dnia 10 kwietnia 1997 r. - Prawo energetyczne" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 54, poz. 348">ustawy - Prawo energetyczne</xLexLink> a ponadto wymierzona kara jest adekwatna do stopnia zawinienia i stopnia szkodliwości czynu. Wymiar nałożonej na powoda kary pieniężnej uwzględnia również fakt, że w wyniku działań powoda w istotny sposób został naruszony porządek prawny.</xText> <xText>Ponadto, w ocenie Sądu, wymierzona powodowi kara pieniężna ustalona została <xBRx/>z uwzględnieniem przepisu <xLexLink xArt="art. 56;art. 56 ust. 3" xIsapId="WDU19970540348" xTitle="Ustawa z dnia 10 kwietnia 1997 r. - Prawo energetyczne" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 54, poz. 348">art. 56 ust. 3 ustawy - Prawo energetyczne</xLexLink> i pozostaje we właściwej proporcji do jego przychodu. W ocenie Sądu sytuacja finansowa powoda pozwala na uiszczenia tej kary bez uszczerbku dla aktywów przedsiębiorstwa i nie będzie stanowić nadmiernego obciążenia finansowego dla dalszego wykonywania koncesjonowanej działalności gospodarczej.</xText> <xText>Podkreślenia wymaga, że kara pieniężna za naruszenie przepisów <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970540348" xTitle="Ustawa z dnia 10 kwietnia 1997 r. - Prawo energetyczne" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 54, poz. 348">ustawy - Prawo energetyczne</xLexLink> nakładana jest przez Prezesa URE niezależnie od tego, jaki dochód przynosi przedsiębiorcy prowadzona przez niego działalność gospodarcza i choć faktycznie stanowi dolegliwość i pociąga za sobą niekorzystne skutki finansowe to nie ma jednak znaczenia dla zasadności nakładanej kary, ani też jej wymiaru.. Z tych względów okoliczność podnoszona przez powoda, dotycząca trudnej sytuacji finansowej spółki nie stanowi, w ocenie Sądu, okoliczności uzasadniającej nałożenie kary pieniężnej w niższym wymiarze. Kara pieniężna, o której wyżej mowa, ma pełnić funkcję prewencji szczególnej i ogólnej, a więc być zarówno realną odczuwalną dolegliwością dla ukaranego podmiotu, będącą reakcją na naruszenie przepisów, ale także wyraźnym ostrzeżeniem na przyszłość, zapobiegającym powtarzaniu nagannych zachowań.</xText> <xText>Mając powyższe na względzie Sąd uznał, że ustalone w postępowaniu administracyjnym okoliczności dotyczące stopnia zawinienia i społecznej szkodliwości czynu powoda, jego dotychczasowego zachowania i możliwości finansowych w pełni uzasadniają nałożenie na powoda kary pieniężnej w wysokości ustalonej przez Prezesa URE. Niewątpliwie kara w tej wysokości spełniać będzie wobec powoda swoją funkcje prewencyjną i represyjną. Przede wszystkim kara ta stanowić będzie dla przedsiębiorcy wyraźne ostrzeżenie na przyszłość przed powtarzaniem podobnych, nagannych zachowań oraz zmotywuje go do przestrzegania reguł prawnych wynikających z prowadzenia koncesjonowanej działalności gospodarczej a przy tym stanowić będzie poważną dolegliwość dla przedsiębiorcy, nie niosąc ze sobą jednocześnie ryzyka wyeliminowania go z obrotu gospodarczego. Natomiast zmniejszenie jej wysokości stałoby w sprzeczności z jej celami prewencyjnymi za niezastosowanie się do bezwzględnie obowiązujących wymagań <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970540348" xTitle="Ustawa z dnia 10 kwietnia 1997 r. - Prawo energetyczne" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 54, poz. 348">prawa energetycznego</xLexLink>, jak również represyjno-wychowawczymi, zmierzającymi do wymuszenia na ukaranym przedsiębiorstwie przestrzegania reguł prawnych w przyszłości.</xText> <xText>Biorąc powyższe względy pod uwagę Sąd Okręgowy w Warszawie - Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów nie znajdując podstaw do jego uwzględnienia, oddalił wniesione przez powoda odwołanie na podstawie <xLexLink xArt="art. 47953;art. 47953 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 47953 § 1 k.p.c.</xLexLink></xText> <xText>O kosztach postępowania postanowiono stosownie do wyniku sporu, mając za podstawę <xLexLink xArt="art. 98" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 98 k.p.c.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 99" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 99 k.p.c.</xLexLink></xText> <xText xALIGNx="right">SSO Bogdan Gierzyński</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Bogdan Gierzyński

Iwona Lubańska

asystent sędziego Adam Zaborski

Iwona Lubańska

Sygn. akt XVII AmE 14/08 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 16 czerwca 2008 r. Sąd Okręgowy w Warszawie - Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów W składzie: Przewodniczący: SSO Bogdan Gierzyński Protokolant: asystent sędziego Adam Zaborski po rozpoznaniu w dniu 16 czerwca 2008r. w Warszawie na rozprawie sprawy z odwołaniaElektrowni (...) SA. wP.przeciwko Prezesowi Urzędu Regulacji Energetyki o nałożenie kary pieniężnej na skutek odwołaniaElektrowni (...) SA. wP.od Decyzji Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki z dnia 5 grudnia 2007 roku Nr(...)(...)(...) 1 Oddala odwołanie. 2 Zasądza odElektrowni (...) S.A.wP.na rzecz Skarbu Państwa – Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki kwotę 360 zł (trzysta sześćdziesiąt złotych) tytułem kosztów zastępstwa procesowego. SSO Bogdan Gierzyński XVII AmE 14/08 UZASADNIENIE Decyzją z dnia 5 grudnia 2007 roku Nr(...)(...)(...)pozwany - Prezes Urzędu Regulacji Energetyki, po przeprowadzeniu postępowania administracyjnego w sprawie wymierzenia kary pieniężnej powodowi- Elektrowniom (...) S.A.z siedzibą wP.orzekł, że powód odmówił udzielenia informacji o których mowa wart. 28 ustawy - Prawo energetyczne, poprzez nieudzielenie żądanej odpowiedzi na pismo z dnia 16 kwietnia 2007 roku oraz na pismo z dnia 17 lipca 2007 roku, dotyczące dokonanej w okresie od 1 stycznia 2006 roku do 31 grudnia 2006 roku sprzedaży energii elektrycznej na rzecz odbiorców końcowych, w związku z koniecznością zbadania realizacji obowiązku określonego wart. 9a ust. 1 i 8 ustawy - Prawo energetyczne. Za powyższe działanie pozwany wymierzył powodowi karę pieniężną w wysokości(...)zł, co stanowi(...)% przychodu z działalności koncesjonowanej osiągniętego przez powoda w poprzednim roku podatkowym. Za podstawę swojego rozstrzygnięcia Prezes Urzędu Regulacji Energetyki uznał okoliczność, iż powód, pomimo dwukrotnego wezwania do przedstawienia odpowiednich dokumentów i wyjaśnień, nie udzielił odpowiedzi w wyznaczonych do nadesłania informacji terminach. W ocenie pozwanego, powód dopuścił się naruszeniaart. 28 ustawy - Prawo energetyczne, co podlega karze, zgodnie zart. 56 ust. 1 pkt 7 ustawy - Prawo energetyczne. Pozwany wskazał, że wymierzając karę pieniężna w wysokości(...)% przychodu powoda osiągniętego w roku 2006 z działalności koncesjonowanej polegającej na wytwarzaniu i obrocie energią elektryczną tj. w kwocie(...)zł, Prezes URE kierował się postanowieniamiart. 56 ust. 3 i 6 ustawy - Prawo energetyczne. W ocenie pozwanego, stopień szkodliwości czynu, stopień zawinienia oraz dotychczasowe zachowanie powoda wskazują na konieczność wymierzenia kary pieniężnej, która wywołałaby swój skutek upominawczy i przymusiła do respektowania obowiązującego prawa. Pozwany wskazał, że brak odpowiedzi powoda na pismo z dnia 16 kwietnia 2007 roku oraz na pismo z dnia 17 lipca 2007 roku, uniemożliwiło Prezesowi URE wykonywaniei egzekwowanie nałożonych na niego obowiązków określonych w art. 23 ustawy —Prawo energetyczne. Zdaniem pozwanego, przedsiębiorca prowadzący profesjonalną działalność gospodarczą - zgodnie zart. 355 § 2 k.c.Szczególnym przykładem jest wykonywanie działalności gospodarczej w zakresie wytwarzania i obrotu energią elektryczną bowiem, stosownie doart. 32 ust. 1 pkt 1 i 4 ustawy - Prawo energetycznewymaga ona uzyskania koncesji przez przedsiębiorcę. W ocenie powoda, przy wymierzaniu kary pieniężnej uwzględniono też fakt, że powód nie przesłał pozwanemu bilansu oraz rachunku zysków i strat przedsiębiorstwa za 2006 rok, o przesłanie których Prezes URE prosił w piśmie z dnia 13 września 2007 roku zawiadamiającym o wszczęciu postępowania w sprawie wymierzenia kary pieniężnej. Fakt ten uniemożliwił Prezesowi URE odniesienie ustalonej wysokości kary do rzeczywistego osiągniętego w roku 2006 przychodu z działalności koncesjonowanej. Zatem przy ustaleniu wysokości kary wzięto pod uwagę wyłącznie wielkość przychodu jaką w 2006 roku osiągnął powód z działalności koncesjonowanej polegającej na wytwarzaniu energii elektrycznej, ustalonego na podstawie informacji znanych Prezesowi URE z urzędu. Ponadto, zdaniem pozwanego, bierność powoda w trakcie postępowania administracyjnego i nie podanie faktycznie osiągniętych przychodów stanowi przesłankę uzasadniającą jej zaostrzenie. Prezes URE podniósł, że uwzględnił również okoliczność, że powód nie był dotychczas karany za naruszenie art. 28 ustawy —Prawo energetyczne, dlatego wymierzył karę w wysokości mieszczącej się w dolnych granicach zagrożenia. Zdaniem Prezesa URE kara orzeczona w niższej wysokości nie spełniłaby swojej upominawczej roli w odniesieniu do przyszłych okresów rozliczeniowych, a samo uchybienie powoda nie budzi wątpliwości. Od powyższej Decyzji odwołanie złożył powód wnosząc o jej zmianę w zakresie wysokości kary pieniężnej i o zasądzenie kosztów sądowych według norm przepisanych. W uzasadnieniu odwołania powód podniósł, że uznaje okoliczności ujawnione w toku prowadzonego przez Prezesa URE postępowania administracyjnego za bezsporne, jednakże nie zgadza się z wysokością kary nałożonej zaskarżoną decyzją. Powód wskazał, że jego bierność w trakcie postępowania administracyjnego i nie podanie faktycznie osiągniętych przychodów oraz informacji żądanych przez Prezesa URE była wywołana wewnętrznymi problemami spółki jednak zupełnie niezależnymi od działalności obecnych jej organów. Ponadto powód podniósł, że w samej treści zaskarżonej decyzji organ stwierdził, iż nie był on dotychczas karany za naruszenie przepisówustawy - Prawo energetyczne, co z całą pewnością uzasadnia zastosowanie dopuszczalnej przepisami prawa minimalnej kary pieniężnej - a więc ustalonej na poziomie jej dolnej granicy. Powód wskazał, że jego aktualna sytuacja finansowa i gospodarcza nie pozwala na poniesienie kosztów związanych z zapłatą nałożonej kary pieniężnej Powód nie posiada oszczędności, a z uwagi na stratę nie ma również możliwości zaciągnięcia kredytu. Obecnie z posiadanych środków finansowych powód nie jest w stanie opłacić aktualnych i koniecznych zobowiązań związanych z bieżącą działalnością. Tym bardziej nie jest on w stanie ze środków tych zaoszczędzić kwoty koniecznej na poniesienie wydatków związanych z wykonaniem nałożonej kary pieniężnej. Powód wskazał, że bank kredytujący jego działalność nie zgodził się na przesunięcie terminu spłaty rat a powód posiada wymagalne zobowiązania z tytułu podatku od nieruchomości względem GminyD.za rok 2002 w wysokości(...)za rok 2003 w wysokości(...)za rok 2004 w wysokości(...)a za rok 2005 w wysokości(...)zł. Powód podał także, że przeciwko niemu wszczęte jest przez Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Sławnie postępowanie egzekucyjne, którego przedmiotem jest kwota 398.429,38zł, w związku z czym posiada on zablokowane konto. Pozwany w odpowiedzi na odwołanie podtrzymał swoje stanowisko wyrażone w Decyzji, wniósł o oddalenie odwołania i o zasądzenie kosztów procesu według norm przepisanych. Sąd Okręgowy w Warszawie - Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów ustalił następujący stan faktyczny: Powód- Elektrownie (...) S.A.z siedzibą wP.prowadzi działalność gospodarczą w zakresie wytwarzania i obrotu energią elektryczną na podstawie koncesji udzielonych Decyzjami Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki z dnia(...)kwietnia 2003 roku oraz z dnia 10 stycznia 2005 roku. Bezsporne pomiędzy stronami jest, że powód nie przedstawił w wyznaczonych przez Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki terminach odpowiednich dokumentów i wyjaśnień, czym dopuścił się naruszeniaart. 28 ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 roku - Prawo energetyczne(Dz.U. z 2006 roku, Nr 89, poz. 625). Stosownie do treściart. 56 ust. 1 pkt 7 ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 roku - Prawo energetyczne(Dz.U. z 2006 roku, Nr 89, poz. 625) karze pieniężnej podlega ten, kto odmawia udzielenia informacji, o których mowa w art. 28 ustawy. Powód nie zakwestionował powyższych okoliczności i nie wniósł w tym zakresie żadnych zastrzeżeń. Powód w odwołaniu przyznał, że uznał okoliczności ujawnione w toku prowadzonego przez Prezesa URE postępowania administracyjnego za bezsporne, jednakże nie zgadza się z wysokością kary nałożonej zaskarżoną decyzją (k. 11 akt sądowych). Ponadto, na rozprawie w dniu 16 czerwca 2008 roku powód przyznał, że nie kwestionuje kary, bowiem spółka nie dopełniła obowiązków. Powód wniósł wyłącznie o obniżenie nałożonej na niego kary pieniężnej (k. 10 akt sądowych). Powyższe okoliczności należało zatem uznać za udowodnione na podstawieart. 229 k.p.c.orazart. 230 k.p.c. Sąd uznał za wiarygodne obliczenia Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki co do szacunkowej wysokości przychodu powoda z tytułu działalności koncesjonowanej polegającej na wytwarzaniu energii elektrycznej. Na podstawie tych obliczeń Sąd ustalił, że przychód powoda z działalności koncesjonowanej wyniósł w 2006 roku(...)zł. W tym stanie faktycznym Sąd Okręgowy w Warszawie - Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów zważył, co następuje: Wobec faktu nie kwestionowania przez powoda zasadności nałożenia na niego kary pieniężnej na podstawieart. 56 ust. 1 pkt 7 ustawy - Prawo energetyczne, rozważenia wymagało jedynie, czy jej wysokość została prawidłowo ustalona przez Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki. Oceniając zebrany w niniejszej sprawie materiał dowodowy Sąd stanął na stanowisku, że nie zachodzą przesłanki, które uzasadniają zmianę przedmiotowej Decyzji w kwestii wymiaru nałożonej na powoda kary pieniężnej za naruszenie przepisówustawy - Prawo energetyczne. Stosownie do treściart. 56 ust. 3 ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 roku - Prawo energetyczne(Dz.U. z 2006 roku, Nr 89, poz. 625) ustalając wysokość kary pieniężnej, Prezes Urzędu Regulacji Energetyki uwzględnia stopień szkodliwości czynu, stopień zawinienia oraz dotychczasowe zachowanie podmiotu i jego możliwości finansowe. Sąd zważył, że Prezes URE, zgodnie z nakazem określonym wart. 56 ust. 3 ustawy - Prawo energetyczne, w sposób dostateczny uwzględnił wszystkie okoliczności przemawiających za nałożeniem na powoda kary pieniężnej w wymiarze ustalonymw zaskarżonej Decyzji. Przede wszystkim kara ustalona przez Prezesa URE uwzględnia, w ocenie Sądu, możliwości finansowe powoda. Regulator istotnie dokonał badania możliwości finansowych powoda oraz wykazał jak wpłynęły one na wysokość nałożonej na powoda kary. W ocenie Sądu, Prezes URE ustalił rzeczywiste możliwości finansowych powoda i wziął tą okoliczności pod uwagę przy określaniu wymiaru kary pieniężnej. Ponadto, Sąd uznał, że Prezes URE ocenił także w przedmiotowej sprawie stopień szkodliwości czynu oraz uwzględnił sposób dotychczasowego nienagannego zachowania przedsiębiorcy, jako okoliczności przemawiającej za wymierzeniem niskiej kary. Uzasadnienie zaskarżonej Decyzji wskazuje jaki był stopień szkodliwości czynu przedsiębiorcy oraz jakie było jego dotychczasowe zachowanie a także zawiera ocenę, jak okoliczności te wpłynęły na określenie przez Prezesa URE wymiaru kary. Odnosząc się do stopnia zawinienia powoda, Sąd również podzielił w tym zakresie stanowisko pozwanego, według którego przedsiębiorca nie wykazał staranności wymaganej od podmiotu prowadzącego profesjonalną działalność gospodarczą przy uwzględnieniu regulacjiart. 355 § 2 k.c.oraz wyjątkowego charakteru działalności gospodarczej, jaką jest działalność koncesjonowana. Słusznie wskazał pozwany, że w przypadku prowadzenia koncesjonowanej działalności poziom staranności wymaganej od przedsiębiorcy jest wyższy niż przeciętny poziom staranności przyjęty w obrocie gospodarczym. Mając powyższe na względzie, Sąd stanął na stanowisku, że okoliczności niniejszej sprawy uzasadniają ustalenie kary pieniężnej w wysokości określonej w zaskarżonej Decyzji. Sąd uznał bowiem, że ponieważ fakt naruszenia przez powoda bezwzględnie obowiązujących przepisów prawnych został stwierdzony ponad wszelką wątpliwość, z tego też względu wysokość kary pieniężnej w wysokości(...)zł, co stanowi zaledwie(...)%przychodu z działalności koncesjonowanej osiągniętego przez przedsiębiorcę w 2006 roku, należy uznać za symboliczną. Należy w tym miejscu zaznaczyć, że Prezes URE mógł, stosowanie do treściart. 56 ust. 3 ustawy - Prawo energetyczne, wymierzyć powodowi karę pieniężną w wysokości do(...)% przychodu ukaranego przedsiębiorcy. W ocenie Sądu, wysokość nałożonej na powoda kary uwzględnia przede wszystkim okoliczność, że było to pierwsze naruszenie przez powoda przepisówustawy - Prawo energetycznea ponadto wymierzona kara jest adekwatna do stopnia zawinienia i stopnia szkodliwości czynu. Wymiar nałożonej na powoda kary pieniężnej uwzględnia również fakt, że w wyniku działań powoda w istotny sposób został naruszony porządek prawny. Ponadto, w ocenie Sądu, wymierzona powodowi kara pieniężna ustalona zostałaz uwzględnieniem przepisuart. 56 ust. 3 ustawy - Prawo energetycznei pozostaje we właściwej proporcji do jego przychodu. W ocenie Sądu sytuacja finansowa powoda pozwala na uiszczenia tej kary bez uszczerbku dla aktywów przedsiębiorstwa i nie będzie stanowić nadmiernego obciążenia finansowego dla dalszego wykonywania koncesjonowanej działalności gospodarczej. Podkreślenia wymaga, że kara pieniężna za naruszenie przepisówustawy - Prawo energetycznenakładana jest przez Prezesa URE niezależnie od tego, jaki dochód przynosi przedsiębiorcy prowadzona przez niego działalność gospodarcza i choć faktycznie stanowi dolegliwość i pociąga za sobą niekorzystne skutki finansowe to nie ma jednak znaczenia dla zasadności nakładanej kary, ani też jej wymiaru.. Z tych względów okoliczność podnoszona przez powoda, dotycząca trudnej sytuacji finansowej spółki nie stanowi, w ocenie Sądu, okoliczności uzasadniającej nałożenie kary pieniężnej w niższym wymiarze. Kara pieniężna, o której wyżej mowa, ma pełnić funkcję prewencji szczególnej i ogólnej, a więc być zarówno realną odczuwalną dolegliwością dla ukaranego podmiotu, będącą reakcją na naruszenie przepisów, ale także wyraźnym ostrzeżeniem na przyszłość, zapobiegającym powtarzaniu nagannych zachowań. Mając powyższe na względzie Sąd uznał, że ustalone w postępowaniu administracyjnym okoliczności dotyczące stopnia zawinienia i społecznej szkodliwości czynu powoda, jego dotychczasowego zachowania i możliwości finansowych w pełni uzasadniają nałożenie na powoda kary pieniężnej w wysokości ustalonej przez Prezesa URE. Niewątpliwie kara w tej wysokości spełniać będzie wobec powoda swoją funkcje prewencyjną i represyjną. Przede wszystkim kara ta stanowić będzie dla przedsiębiorcy wyraźne ostrzeżenie na przyszłość przed powtarzaniem podobnych, nagannych zachowań oraz zmotywuje go do przestrzegania reguł prawnych wynikających z prowadzenia koncesjonowanej działalności gospodarczej a przy tym stanowić będzie poważną dolegliwość dla przedsiębiorcy, nie niosąc ze sobą jednocześnie ryzyka wyeliminowania go z obrotu gospodarczego. Natomiast zmniejszenie jej wysokości stałoby w sprzeczności z jej celami prewencyjnymi za niezastosowanie się do bezwzględnie obowiązujących wymagańprawa energetycznego, jak również represyjno-wychowawczymi, zmierzającymi do wymuszenia na ukaranym przedsiębiorstwie przestrzegania reguł prawnych w przyszłości. Biorąc powyższe względy pod uwagę Sąd Okręgowy w Warszawie - Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów nie znajdując podstaw do jego uwzględnienia, oddalił wniesione przez powoda odwołanie na podstawieart. 47953 § 1 k.p.c. O kosztach postępowania postanowiono stosownie do wyniku sporu, mając za podstawęart. 98 k.p.c.iart. 99 k.p.c. SSO Bogdan Gierzyński

15/450500/0005127/AmE

Sąd Okręgowy w Warszawie

XVII Wydział Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumenta

154505000005127_XVII_AmE_000207_2007_Uz_2008-06-17_001

XVII AmE 207/07

2008-06-17 02:00:00.0 CEST

2016-01-05 18:15:28.0 CET

2016-01-05 11:34:59.0 CET

15450500

5127

SENTENCE, REASON

Sygn. akt XVII AmE 207/07 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 17 czerwca 2008r. Sąd Okręgowy w Warszawie - Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów w składzie: Przewodniczący: SSO Urszula Wilk Protokolant: apl. radcowski Katarzyna Klonowska po rozpoznaniu w dniu 10 czerwca 2008r., w Warszawie na rozprawie sprawy z odwołania (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w T. przeciwko Prezesowi Urzędu Regulacji Energetyki o udzielenie koncesji na wytwarzanie energii elektrycznej na skutek

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xVolNmbr="000207" xVolType="15/450500/0005127/AmE" xFromPg="1" xml:space="preserve" xDocType="Uz" xFlag="published" xEditorFullName="Aneta Krasuska" xPublisher="akrasuska" xEditor="akrasuska" xToPage="5" xLang="PL" xYear="2007" xVersion="1.0" xPublisherFullName="Aneta Krasuska"> <xName>Wyrok+Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xText>Sygn. akt<xBx> XVII AmE 207/07</xBx></xText> <xUnit xType="part" xBold="true" xIsTitle="true"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText>Dnia 17 czerwca 2008r. Sąd Okręgowy w Warszawie - Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów</xText> <xText>w składzie:</xText> <xText>Przewodniczący: SSO Urszula Wilk</xText> <xText>Protokolant: apl. radcowski Katarzyna Klonowska</xText> <xText>po rozpoznaniu w dniu 10 czerwca 2008r., w Warszawie na rozprawie</xText> <xText>sprawy z odwołania <xAnon> (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością</xAnon> w <xAnon>T.</xAnon></xText> <xText>przeciwko Prezesowi Urzędu Regulacji Energetyki</xText> <xText>o udzielenie koncesji na wytwarzanie energii elektrycznej na skutek odwołania <xAnon> (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością</xAnon> w <xAnon>T.</xAnon> od decyzji Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki z dnia 15 października 2007r. Nr OKR-<xAnon> (...)</xAnon><xAnon>(...)</xAnon><xAnon> (...)</xAnon></xText> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=".">I</xName> <xText xALIGNx="left">Oddala odwołanie.</xText> </xUnit> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=".">II</xName> <xText>Zasądza od <xAnon> (...) Sp. z o.o.</xAnon> w <xAnon>T.</xAnon> na rzecz Skarbu Państwa - Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki kwotę <xAnon>(...)</xAnon> zł (<xAnon>(...)</xAnon> tytułem kosztów zastępstwa procesowego.</xText> </xUnit> </xUnit> <xUnit xType="part" xBold="true" xIsTitle="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText>W dniu 15 października 2007 r. Prezes Urzędu Regulacji Energetyki wydał decyzję znak: OKR - <xAnon> (...)</xAnon> - 33 (7)/<xAnon> (...)</xAnon>, w której, wskazując jako podstawę prawną art. 35 ust. 3 w związku z art. 9d ust. 1 i 2 oraz art. 30 ust. 1 ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. - Prawo energetyczne, odmówił <xAnon> (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością</xAnon> z siedzibą w <xAnon>T.</xAnon> udzielenia koncesji na wykonywanie działalności gospodarczej polegającej na wytwarzaniu energii elektrycznej w źródle wytwarzającym energię elektryczną w kogeneracji.</xText> <xText>W uzasadnieniu od niniejszej Decyzji Prezes URE, w oparciu o art. 9d ust.1 pkt 1 i 2 ustawy - Prawo energetyczne konkludował, że w świetle wymogów określonych w przepisach, na których opierał się przy jej wydawaniu, nie jest możliwe udzielenie Powodowi koncesji na wytwarzanie energii elektrycznej w kogeneracji, bowiem działalność ta jest inna niż wynikająca z zadań Powoda jako operatora systemu dystrybucyjnego gazowego.</xText> <xText>Odwołanie od Decyzji z dnia 15 października 2007 r. wniósł Powód - <xAnon>(...)</xAnon> Spółka zoo w <xAnon>T.</xAnon>. W odwołaniu Powód zarzucił wydanej Decyzji naruszenie następujących przepisów prawa:</xText> <xEnum> <xBullet>-</xBullet> <xEnumElem> <xText>art. 33 w zw. z art. 9d ustawy - Prawo energetyczne: przez niewłaściwą wykładnię, wskutek czego Prezes URE miał - według Powoda - bezzasadnie odmówić Spółce przyznania wnioskowanej koncesji,</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>art. 107 § 3 oraz art. 11 Kodeksu postępowania administracyjnego w zw. z art. 30 ustawy Prawo energetyczne, polegającego na niewłaściwym -według Powoda - zastosowaniu wskutek czego organ miał nie wyjaśnić istotnych okoliczności uzasadniających odmowę przyznania koncesji.</xText> </xEnumElem> </xEnum> <xText>Powód wnosił o zmianę zaskarżonej decyzji w całości i wydanie orzeczenia o udzieleniu koncesji na wytwarzanie energii elektrycznej w źródle wytwarzającym energię elektryczną w kogeneracji, ewentualnie Powód wnosił o uchylenie zaskarżonej Decyzji w całości.</xText> <xText>W uzasadnieniu odwołania Powód wskazywał, że ustawa z dnia 4 marca 2005 roku o zmianie ustawy - Prawo energetyczne oraz ustawy - Prawo ochrony środowiska, która wprowadziła do ustawy Prawo energetyczne art. 9d, miała głównie na celu dostosowanie przepisów Prawa Energetycznego do dyrektyw Parlamentu Europejskiego i Rady Unii Europejskiej: Dyrektywy 2003/54/WE z dnia 26 czerwca 2003 roku dotyczącej wspólnych zasad rynku wewnętrznego energii elektrycznej i uchylającej dyrektywę 96/92/WE (Dz.Urz.L 176 15.07.2003); Dyrektywy 2003/55/WE z dnia 26 czerwca 2003 roku dotyczącej wspólnych zasad rynku wewnętrznego gazu ziemnego i uchylającej dyrektywę 98/30/WE (Dz. Urz. L 176 15.07.2003) oraz rozporządzenia nr 1228/2003/WE w sprawie warunków dostępu do sieci elektroenergetycznych przy transgranicznym obrocie energią elektryczną. Powód podnosił, że jednym z głównych celów wyżej wymienionych Dyrektyw, określonym w ich Preambułach jest poprawa warunków do rozwoju konkurencji w wyniku łatwiejszego dostępu do sieci gazowych i elektroenergetycznych zarówno przesyłowych, jak i dystrybucyjnych dla podmiotów działających na rynkach konkurencyjnych gazu ziemnego i energii elektrycznej w poszczególnych krajach członkowskich UE oraz w skali europejskiej. Powód wskazywał również, że innym ważnym celem powołanych Dyrektyw było wyeliminowanie trudności w uzyskiwaniu dostępu do sieci przez niezależnych sprzedawców w niektórych krajach Unii.</xText> <xText>Według Powoda przyjęta przez Prezesa URE interpretacja była skrajnie niekorzystna dla Spółki, oraz pozostawała w sprzeczności z celami ustawy nowelizującej z dnia 4 marca 2005 roku o zmianie ustawy - Prawo energetyczne oraz ustawy - Prawo ochrony środowiska.</xText> <xText>Powód wywodził, że celem ustawy nowelizującej, było wdrożenie wymienionych powyżej Dyrektyw oraz, że: „w żadnym wypadku nie wynika z nich by Komisja Europejska oczekiwała od państw członkowskich wprowadzenia restryktywnych ograniczeń w prowadzeniu działalności gospodarczej, a za takie bez wątpienia należy uznać uniemożliwienie operatorowi systemu dystrybucyjnego w gazownictwie pozyskiwania energii elektrycznej z kogeneracji".</xText> <xText>Powód zwracał uwagę, że złożony przez niego wniosek o udzielenie koncesji dotyczył „wytwarzania energii elektrycznej w kogeneracji", który według niego: w żaden sposób nie wpływa na działalność Powoda jako operatora systemu dystrybucyjnego gazowego. Udzielenie koncesji i prowadzenie przez Spółkę działalności objętej wnioskiem zdaniem powoda w żaden sposób nie narusza postanowień dyrektywy numer 2003/54/WE z dnia 26 czerwca 2003 roku ani tym bardziej Dyrektywy 2003/55/WE z dnia 26 czerwca 2003 roku, nie jest też sprzeczne z Prawem energetycznym. Powód podkreślał, że Spółka w dalszym ciągu zachowa niezależność organizacyjną i prawną, która wymagana jest przez ustawę. Powód wskazywał także, że w jego ocenie przyjęta przez Prezesa URE wykładnia Prawa energetycznego stoi w sprzeczności z Dyrektywą 2004/&amp;7WE Parlamentu Europejskiego i Rady Europy z dnia 11 lutego 2004r. w sprawie wspierania kogeneracji w oparciu o zapotrzebowanie na ciepło użytkowe.</xText> <xText>Powód <xAnon>(...)</xAnon> wskazywał również, że nie jest zintegrowany pionowo z dystrybutorami lub sprzedawcami energii elektrycznej i powinien mieć pełną swobodę prowadzenia działalności w zakresie produkcji energii elektrycznej, Powód podkreślał, że działalność <xAnon> (...) Sp. z o.o.</xAnon> w <xAnon>T.</xAnon> w ramach kogeneracji ma stanowić jedynie działalność o charakterze ubocznym, bez wpływu na działalność podstawową, a więc pełnienie funkcji operatora systemu dystrybucyjnego gazowego.</xText> <xText>W odwołaniu Powód wskazywał również, że sporządzone przez Prezesa URE uzasadnienie zaskarżonej decyzji nie odpowiada wymogom wynikającym z przepisów Kodeksu postępowania administracyjnego i wskazywał na naruszenie art. 107 Kodeksu postępowania administracyjnego, zgodnie z którym prawidłowe uzasadnienie decyzji powinno w szczególności zawierać wskazanie faktów, które organ uznał za udowodnione, dowodów, na których się oparł, oraz przyczyn, z powodu których innym dowodom odmówił wiarygodności i mocy dowodowej (uzasadnienie faktyczne), a także wyjaśnienie podstawy prawnej decyzji, z przytoczeniem przepisów prawa (uzasadnienie prawne).</xText> <xText>Powód powoływał się na wyrażoną w art. 11 Kodeksu postępowania administracyjnego zasadą przekonywania, która zobowiązuje organy administracji publicznej do dołożenia szczególnej staranności w uzasadnieniu swoich rozstrzygnięć, i która to zasada miała być według Powoda naruszona w niniejszym postępowaniu przez Prezesa URE.</xText> <xText>W odpowiedzi na odwołanie, Prezes URE podtrzymał swoje stanowisko zawarte w zaskarżonej Decyzji z dnia 15 października 2007 r., znak: <xAnon>(...)</xAnon><xAnon> (...)</xAnon> <xAnon>(...)</xAnon> <xAnon> (...)</xAnon>, stwierdził, że nie znalazł podstaw do zmiany Decyzji i wnosił o oddalenie odwołania Powoda.</xText> <xText xALIGNx="left"> <xBx>Sąd ustalił, co następuje:</xBx></xText> <xText>Powód <xAnon> - (...) Sp. z o.o.</xAnon> z siedzibą w <xAnon>T.</xAnon> posiada koncesję na dystrybucję paliw gazowych (bezsporne) i na wniosek Powoda, decyzją Prezesa URE z dnia 30 czerwca 2007 r., znak: <xAnon> (...)</xAnon><xAnon>(...)</xAnon><xAnon> (...)</xAnon>, Powód został wyznaczony, na podstawie art. 9h ustawy -Prawo energetyczne, na operatora systemu dystrybucyjnego gazowego na okres od dnia 1 lipca 2007 r. do dnia 30 czerwca 2008 r. na obszarze określonym w koncesji na dystrybucję paliw gazowych z wyłączeniem zlokalizowanych na tym obszarze sieci dystrybucyjnych, za których ruch jest odpowiedzialny inny operator systemu dystrybucyjnego gazowego lub operator systemu połączonego gazowego wyznaczony w trybie art. 9h ustawy - Prawo energetyczne (k. 16-21 akt administracyjnych).</xText> <xText><xAnon> (...) Sp. z o.o.</xAnon> z siedzibą w <xAnon>T.</xAnon> wystąpił w dniu 3 lipca 2007 r. do Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki z wnioskiem, uzupełnionym pismami: z dnia 10 sierpnia 2007 r. oraz z dnia 20 września 2007 r., o udzielenie koncesji na wytwarzanie energii elektrycznej w źródle wytwarzającym energię elektryczną w kogeneracji (k. 1-2 oraz 23-28 akt administracyjnych).</xText> <xText>W odpowiedzi na powyższy wniosek Prezes URE przedmiotową Decyzją odmówił Powodowi udzielenia koncesji na prowadzenie działalności gospodarczej, polegającej na wytwarzaniu energii elektrycznej w źródle wytwarzającym energię elektryczną w kogeneracji (k. 29-31 akt administracyjnych).</xText> <xText>Powodowa Spółka nie jest zintegrowana pionowo z wytwórcami energii elektrycznej, ponieważ jest operatorem systemu gazowego i spółka dominująca również jest sprzedawcą paliwa gazowego (oświadczenie pełnomocnika powoda złożone na rozprawie 10.06.2008r.).</xText> <xText xALIGNx="left"> <xBx>Sąd zważył co następuje:</xBx></xText> <xText xALIGNx="left">Brak podstaw do uwzględnienia odwołania.</xText> <xText>Przepisy art. 9d ust. 1 i 2 ustawy - Prawo energetyczne określają wymogi, które operator systemu dystrybucyjnego gazowego, czyli Powód, ma obowiązek spełniać.</xText> <xText>Zgodnie z treścią art. 9d ust. 1 pkt 1 i 2 ustawy - Prawo energetyczne, operator systemu przesyłowego, operator systemu dystrybucyjnego i operator systemu połączonego, będący w strukturze przedsiębiorstwa zintegrowanego pionowo, powinni pozostawać pod względem formy prawnej i organizacyjnej oraz podejmowania decyzji niezależni od innych działalności niezwiązanych z: przesyłaniem, dystrybucją lub magazynowaniem paliw gazowych lub skraplaniem gazu ziemnego albo przesyłaniem lub dystrybucją energii elektrycznej.</xText> <xText>Zgodnie z art. 9d ust. 2 pkt 1 ustawy - Prawo energetyczne w celu zapewnienia niezależności operatorów, o których mowa w ust. 1 tego artykułu, muszą być spełnione łącznie następujące kryteria: osoby odpowiedzialne za zarządzanie nie mogą uczestniczyć w strukturach zarządzania przedsiębiorstwa zintegrowanego pionowo lub przedsiębiorstwa energetycznego zajmującego się także działalnością gospodarczą niezwiązaną z paliwami gazowymi lub energią elektryczną ani być odpowiedzialne - bezpośrednio lub pośrednio - za bieżącą działalność w zakresie wykonywanej działalności gospodarczej innej niż wynikająca z zadań operatorów.</xText> <xText>Stosownie do art. 22 pkt 2 ustawy z dnia 4 marca 2005 r. o zmianie ustawy - Prawo energetyczne oraz ustawy - Prawo ochrony środowiska (Dz. U. z 2005 r. Nr 62, poz. 552), przepis art. 9d Prawa energetycznego, w zakresie dotyczącym obowiązku uzyskania niezależności, pod względem formy prawnej operatorów systemów dystrybucyjnych, stosuje się od dnia 1 lipca 2007 r. Od tej daty operatorzy systemów dystrybucyjnych nie mogą prowadzić innych rodzajów działalności koncesjonowanej, poza działalnością związaną z dystrybucją paliw gazowych bądź dystrybucją energii elektrycznej.</xText> <xText>Nie znajduje podstaw zarzut Powoda, zgodnie, z którym Decyzja Prezesa URE jest sprzeczna z wymienionymi w odwołaniu Dyrektywami Wspólnot Europejskich.</xText> <xText>Ustawą z dnia 4 marca 2005 r. o zmianie ustawy - Prawo energetyczne oraz ustawy -Prawo ochrony środowiska (Dz. U. z dnia 18 kwietnia 2005 r.) zostały wdrożone dyrektywy Wspólnot Europejskich:</xText> <xText>1) dyrektywa 2003/54/WE dotycząca wspólnych zasad rynku wewnętrznego energii elektrycznej i uchylająca dyrektywę 96/92/WE (Dz. Urz. WE L 176 z 15.07.2003);</xText> <xText>2) dyrektywa 2003/55/WE dotycząca wspólnych zasad rynku wewnętrznego gazu ziemnego i uchylająca dyrektywę 98/30/WE (Dz. Urz. WE L 176 z 15.07.2003).</xText> <xText>Zaś ustawą z dnia 12 stycznia 2007 r. o zmianie ustawy - Prawo energetyczne, ustawy - Prawo ochrony środowiska oraz ustawy o systemie oceny zgodności (Dz. U. z dnia 9 lutego 2007 r.) w zakresie jej regulacji została wdrożona dyrektywy 2004/8/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 lutego 2004 r. w sprawie wspierania kogeneracji w oparciu o zapotrzebowanie na ciepło użytkowe na rynku wewnętrznym energii oraz zmieniającej dyrektywę 92/42/EWG (Dz. Urz. UE L 52 z 21.02.2004, str. 50; Dz. Urz. UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 12, t. 3, str. 3).</xText> <xText>Obecnie prawa i obowiązki podmiotów w zakresie wyżej wymienionych Dyrektyw wynikają wprost z norm prawa krajowego, tj. ustawy - Prawo energetyczne, w tym, m.in. z art. 9d. W ocenie Sądu nie jest zatem zasadny zarzut, że rozstrzygnięcie zapadłe na podstawie przepisów, które stanowią implementację aktów UE jest z tymi aktami sprzeczne.</xText> <xText>Zgodnie z literalnym brzmieniem wdrożonych do porządku prawnego przepisów - art. 9d ustawy Prawo energetyczne - Powód będąc operatorem systemu dystrybucyjnego gazowego nie może posiadać koncesji na inny rodzaj działalności niż to wynika z zadań tego operatora. Działalność taka jako niezwiązana z działalnością dystrybucyjną paliwa gazowego - stanowiłaby naruszenie zasad reprezentowanych przez przywołane przepisy.</xText> <xText>Bez znaczenia pozostaje w świetle przywołanych przepisów deklarowanie przez Powoda, że ewentualna działalność niezwiązana z działalnością dystrybucyjną paliwa gazowego miałaby charakter jedynie marginalny w odniesieniu do całości prowadzonej przez Powoda działalności.</xText> <xText>Zarzuty Powoda odnośnie ewentualnego naruszenia przez Prezesa URE art. 107 § 3 oraz art. 11 Kodeksu postępowania administracyjnego nie mają znaczenia wobec tego, że rozpoznając odwołanie od decyzji Prezesa URE Sąd dokonuje własnych ustaleń faktycznych i własnej oceny prawnej.</xText> <xText>Mając powyższe na względzie, Sąd na podstawie art. 479<xSUPx>53</xSUPx> kpc oddalił odwołanie Powoda.</xText> <xText xALIGNx="left">O kosztach postępowania orzeczono na podstawie art.98 kpc.</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Urszula Wilk

Aneta Krasuska

apl. radcowski Katarzyna Klonowska

Aneta Krasuska

Sygn. aktXVII AmE 207/07 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 17 czerwca 2008r. Sąd Okręgowy w Warszawie - Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów w składzie: Przewodniczący: SSO Urszula Wilk Protokolant: apl. radcowski Katarzyna Klonowska po rozpoznaniu w dniu 10 czerwca 2008r., w Warszawie na rozprawie sprawy z odwołania(...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnościąwT. przeciwko Prezesowi Urzędu Regulacji Energetyki o udzielenie koncesji na wytwarzanie energii elektrycznej na skutek odwołania(...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnościąwT.od decyzji Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki z dnia 15 października 2007r. Nr OKR-(...)(...)(...) I Oddala odwołanie. II Zasądza od(...) Sp. z o.o.wT.na rzecz Skarbu Państwa - Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki kwotę(...)zł ((...)tytułem kosztów zastępstwa procesowego. UZASADNIENIE W dniu 15 października 2007 r. Prezes Urzędu Regulacji Energetyki wydał decyzję znak: OKR -(...)- 33 (7)/(...), w której, wskazując jako podstawę prawną art. 35 ust. 3 w związku z art. 9d ust. 1 i 2 oraz art. 30 ust. 1 ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. - Prawo energetyczne, odmówił(...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnościąz siedzibą wT.udzielenia koncesji na wykonywanie działalności gospodarczej polegającej na wytwarzaniu energii elektrycznej w źródle wytwarzającym energię elektryczną w kogeneracji. W uzasadnieniu od niniejszej Decyzji Prezes URE, w oparciu o art. 9d ust.1 pkt 1 i 2 ustawy - Prawo energetyczne konkludował, że w świetle wymogów określonych w przepisach, na których opierał się przy jej wydawaniu, nie jest możliwe udzielenie Powodowi koncesji na wytwarzanie energii elektrycznej w kogeneracji, bowiem działalność ta jest inna niż wynikająca z zadań Powoda jako operatora systemu dystrybucyjnego gazowego. Odwołanie od Decyzji z dnia 15 października 2007 r. wniósł Powód -(...)Spółka zoo wT.. W odwołaniu Powód zarzucił wydanej Decyzji naruszenie następujących przepisów prawa: - art. 33 w zw. z art. 9d ustawy - Prawo energetyczne: przez niewłaściwą wykładnię, wskutek czego Prezes URE miał - według Powoda - bezzasadnie odmówić Spółce przyznania wnioskowanej koncesji, art. 107 § 3 oraz art. 11 Kodeksu postępowania administracyjnego w zw. z art. 30 ustawy Prawo energetyczne, polegającego na niewłaściwym -według Powoda - zastosowaniu wskutek czego organ miał nie wyjaśnić istotnych okoliczności uzasadniających odmowę przyznania koncesji. Powód wnosił o zmianę zaskarżonej decyzji w całości i wydanie orzeczenia o udzieleniu koncesji na wytwarzanie energii elektrycznej w źródle wytwarzającym energię elektryczną w kogeneracji, ewentualnie Powód wnosił o uchylenie zaskarżonej Decyzji w całości. W uzasadnieniu odwołania Powód wskazywał, że ustawa z dnia 4 marca 2005 roku o zmianie ustawy - Prawo energetyczne oraz ustawy - Prawo ochrony środowiska, która wprowadziła do ustawy Prawo energetyczne art. 9d, miała głównie na celu dostosowanie przepisów Prawa Energetycznego do dyrektyw Parlamentu Europejskiego i Rady Unii Europejskiej: Dyrektywy 2003/54/WE z dnia 26 czerwca 2003 roku dotyczącej wspólnych zasad rynku wewnętrznego energii elektrycznej i uchylającej dyrektywę 96/92/WE (Dz.Urz.L 176 15.07.2003); Dyrektywy 2003/55/WE z dnia 26 czerwca 2003 roku dotyczącej wspólnych zasad rynku wewnętrznego gazu ziemnego i uchylającej dyrektywę 98/30/WE (Dz. Urz. L 176 15.07.2003) oraz rozporządzenia nr 1228/2003/WE w sprawie warunków dostępu do sieci elektroenergetycznych przy transgranicznym obrocie energią elektryczną. Powód podnosił, że jednym z głównych celów wyżej wymienionych Dyrektyw, określonym w ich Preambułach jest poprawa warunków do rozwoju konkurencji w wyniku łatwiejszego dostępu do sieci gazowych i elektroenergetycznych zarówno przesyłowych, jak i dystrybucyjnych dla podmiotów działających na rynkach konkurencyjnych gazu ziemnego i energii elektrycznej w poszczególnych krajach członkowskich UE oraz w skali europejskiej. Powód wskazywał również, że innym ważnym celem powołanych Dyrektyw było wyeliminowanie trudności w uzyskiwaniu dostępu do sieci przez niezależnych sprzedawców w niektórych krajach Unii. Według Powoda przyjęta przez Prezesa URE interpretacja była skrajnie niekorzystna dla Spółki, oraz pozostawała w sprzeczności z celami ustawy nowelizującej z dnia 4 marca 2005 roku o zmianie ustawy - Prawo energetyczne oraz ustawy - Prawo ochrony środowiska. Powód wywodził, że celem ustawy nowelizującej, było wdrożenie wymienionych powyżej Dyrektyw oraz, że: „w żadnym wypadku nie wynika z nich by Komisja Europejska oczekiwała od państw członkowskich wprowadzenia restryktywnych ograniczeń w prowadzeniu działalności gospodarczej, a za takie bez wątpienia należy uznać uniemożliwienie operatorowi systemu dystrybucyjnego w gazownictwie pozyskiwania energii elektrycznej z kogeneracji". Powód zwracał uwagę, że złożony przez niego wniosek o udzielenie koncesji dotyczył „wytwarzania energii elektrycznej w kogeneracji", który według niego: w żaden sposób nie wpływa na działalność Powoda jako operatora systemu dystrybucyjnego gazowego. Udzielenie koncesji i prowadzenie przez Spółkę działalności objętej wnioskiem zdaniem powoda w żaden sposób nie narusza postanowień dyrektywy numer 2003/54/WE z dnia 26 czerwca 2003 roku ani tym bardziej Dyrektywy 2003/55/WE z dnia 26 czerwca 2003 roku, nie jest też sprzeczne z Prawem energetycznym. Powód podkreślał, że Spółka w dalszym ciągu zachowa niezależność organizacyjną i prawną, która wymagana jest przez ustawę. Powód wskazywał także, że w jego ocenie przyjęta przez Prezesa URE wykładnia Prawa energetycznego stoi w sprzeczności z Dyrektywą 2004/&7WE Parlamentu Europejskiego i Rady Europy z dnia 11 lutego 2004r. w sprawie wspierania kogeneracji w oparciu o zapotrzebowanie na ciepło użytkowe. Powód(...)wskazywał również, że nie jest zintegrowany pionowo z dystrybutorami lub sprzedawcami energii elektrycznej i powinien mieć pełną swobodę prowadzenia działalności w zakresie produkcji energii elektrycznej, Powód podkreślał, że działalność(...) Sp. z o.o.wT.w ramach kogeneracji ma stanowić jedynie działalność o charakterze ubocznym, bez wpływu na działalność podstawową, a więc pełnienie funkcji operatora systemu dystrybucyjnego gazowego. W odwołaniu Powód wskazywał również, że sporządzone przez Prezesa URE uzasadnienie zaskarżonej decyzji nie odpowiada wymogom wynikającym z przepisów Kodeksu postępowania administracyjnego i wskazywał na naruszenie art. 107 Kodeksu postępowania administracyjnego, zgodnie z którym prawidłowe uzasadnienie decyzji powinno w szczególności zawierać wskazanie faktów, które organ uznał za udowodnione, dowodów, na których się oparł, oraz przyczyn, z powodu których innym dowodom odmówił wiarygodności i mocy dowodowej (uzasadnienie faktyczne), a także wyjaśnienie podstawy prawnej decyzji, z przytoczeniem przepisów prawa (uzasadnienie prawne). Powód powoływał się na wyrażoną w art. 11 Kodeksu postępowania administracyjnego zasadą przekonywania, która zobowiązuje organy administracji publicznej do dołożenia szczególnej staranności w uzasadnieniu swoich rozstrzygnięć, i która to zasada miała być według Powoda naruszona w niniejszym postępowaniu przez Prezesa URE. W odpowiedzi na odwołanie, Prezes URE podtrzymał swoje stanowisko zawarte w zaskarżonej Decyzji z dnia 15 października 2007 r., znak:(...)(...) (...) (...), stwierdził, że nie znalazł podstaw do zmiany Decyzji i wnosił o oddalenie odwołania Powoda. Sąd ustalił, co następuje: Powód- (...) Sp. z o.o.z siedzibą wT.posiada koncesję na dystrybucję paliw gazowych (bezsporne) i na wniosek Powoda, decyzją Prezesa URE z dnia 30 czerwca 2007 r., znak:(...)(...)(...), Powód został wyznaczony, na podstawie art. 9h ustawy -Prawo energetyczne, na operatora systemu dystrybucyjnego gazowego na okres od dnia 1 lipca 2007 r. do dnia 30 czerwca 2008 r. na obszarze określonym w koncesji na dystrybucję paliw gazowych z wyłączeniem zlokalizowanych na tym obszarze sieci dystrybucyjnych, za których ruch jest odpowiedzialny inny operator systemu dystrybucyjnego gazowego lub operator systemu połączonego gazowego wyznaczony w trybie art. 9h ustawy - Prawo energetyczne (k. 16-21 akt administracyjnych). (...) Sp. z o.o.z siedzibą wT.wystąpił w dniu 3 lipca 2007 r. do Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki z wnioskiem, uzupełnionym pismami: z dnia 10 sierpnia 2007 r. oraz z dnia 20 września 2007 r., o udzielenie koncesji na wytwarzanie energii elektrycznej w źródle wytwarzającym energię elektryczną w kogeneracji (k. 1-2 oraz 23-28 akt administracyjnych). W odpowiedzi na powyższy wniosek Prezes URE przedmiotową Decyzją odmówił Powodowi udzielenia koncesji na prowadzenie działalności gospodarczej, polegającej na wytwarzaniu energii elektrycznej w źródle wytwarzającym energię elektryczną w kogeneracji (k. 29-31 akt administracyjnych). Powodowa Spółka nie jest zintegrowana pionowo z wytwórcami energii elektrycznej, ponieważ jest operatorem systemu gazowego i spółka dominująca również jest sprzedawcą paliwa gazowego (oświadczenie pełnomocnika powoda złożone na rozprawie 10.06.2008r.). Sąd zważył co następuje: Brak podstaw do uwzględnienia odwołania. Przepisy art. 9d ust. 1 i 2 ustawy - Prawo energetyczne określają wymogi, które operator systemu dystrybucyjnego gazowego, czyli Powód, ma obowiązek spełniać. Zgodnie z treścią art. 9d ust. 1 pkt 1 i 2 ustawy - Prawo energetyczne, operator systemu przesyłowego, operator systemu dystrybucyjnego i operator systemu połączonego, będący w strukturze przedsiębiorstwa zintegrowanego pionowo, powinni pozostawać pod względem formy prawnej i organizacyjnej oraz podejmowania decyzji niezależni od innych działalności niezwiązanych z: przesyłaniem, dystrybucją lub magazynowaniem paliw gazowych lub skraplaniem gazu ziemnego albo przesyłaniem lub dystrybucją energii elektrycznej. Zgodnie z art. 9d ust. 2 pkt 1 ustawy - Prawo energetyczne w celu zapewnienia niezależności operatorów, o których mowa w ust. 1 tego artykułu, muszą być spełnione łącznie następujące kryteria: osoby odpowiedzialne za zarządzanie nie mogą uczestniczyć w strukturach zarządzania przedsiębiorstwa zintegrowanego pionowo lub przedsiębiorstwa energetycznego zajmującego się także działalnością gospodarczą niezwiązaną z paliwami gazowymi lub energią elektryczną ani być odpowiedzialne - bezpośrednio lub pośrednio - za bieżącą działalność w zakresie wykonywanej działalności gospodarczej innej niż wynikająca z zadań operatorów. Stosownie do art. 22 pkt 2 ustawy z dnia 4 marca 2005 r. o zmianie ustawy - Prawo energetyczne oraz ustawy - Prawo ochrony środowiska (Dz. U. z 2005 r. Nr 62, poz. 552), przepis art. 9d Prawa energetycznego, w zakresie dotyczącym obowiązku uzyskania niezależności, pod względem formy prawnej operatorów systemów dystrybucyjnych, stosuje się od dnia 1 lipca 2007 r. Od tej daty operatorzy systemów dystrybucyjnych nie mogą prowadzić innych rodzajów działalności koncesjonowanej, poza działalnością związaną z dystrybucją paliw gazowych bądź dystrybucją energii elektrycznej. Nie znajduje podstaw zarzut Powoda, zgodnie, z którym Decyzja Prezesa URE jest sprzeczna z wymienionymi w odwołaniu Dyrektywami Wspólnot Europejskich. Ustawą z dnia 4 marca 2005 r. o zmianie ustawy - Prawo energetyczne oraz ustawy -Prawo ochrony środowiska (Dz. U. z dnia 18 kwietnia 2005 r.) zostały wdrożone dyrektywy Wspólnot Europejskich: 1) dyrektywa 2003/54/WE dotycząca wspólnych zasad rynku wewnętrznego energii elektrycznej i uchylająca dyrektywę 96/92/WE (Dz. Urz. WE L 176 z 15.07.2003); 2) dyrektywa 2003/55/WE dotycząca wspólnych zasad rynku wewnętrznego gazu ziemnego i uchylająca dyrektywę 98/30/WE (Dz. Urz. WE L 176 z 15.07.2003). Zaś ustawą z dnia 12 stycznia 2007 r. o zmianie ustawy - Prawo energetyczne, ustawy - Prawo ochrony środowiska oraz ustawy o systemie oceny zgodności (Dz. U. z dnia 9 lutego 2007 r.) w zakresie jej regulacji została wdrożona dyrektywy 2004/8/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 lutego 2004 r. w sprawie wspierania kogeneracji w oparciu o zapotrzebowanie na ciepło użytkowe na rynku wewnętrznym energii oraz zmieniającej dyrektywę 92/42/EWG (Dz. Urz. UE L 52 z 21.02.2004, str. 50; Dz. Urz. UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 12, t. 3, str. 3). Obecnie prawa i obowiązki podmiotów w zakresie wyżej wymienionych Dyrektyw wynikają wprost z norm prawa krajowego, tj. ustawy - Prawo energetyczne, w tym, m.in. z art. 9d. W ocenie Sądu nie jest zatem zasadny zarzut, że rozstrzygnięcie zapadłe na podstawie przepisów, które stanowią implementację aktów UE jest z tymi aktami sprzeczne. Zgodnie z literalnym brzmieniem wdrożonych do porządku prawnego przepisów - art. 9d ustawy Prawo energetyczne - Powód będąc operatorem systemu dystrybucyjnego gazowego nie może posiadać koncesji na inny rodzaj działalności niż to wynika z zadań tego operatora. Działalność taka jako niezwiązana z działalnością dystrybucyjną paliwa gazowego - stanowiłaby naruszenie zasad reprezentowanych przez przywołane przepisy. Bez znaczenia pozostaje w świetle przywołanych przepisów deklarowanie przez Powoda, że ewentualna działalność niezwiązana z działalnością dystrybucyjną paliwa gazowego miałaby charakter jedynie marginalny w odniesieniu do całości prowadzonej przez Powoda działalności. Zarzuty Powoda odnośnie ewentualnego naruszenia przez Prezesa URE art. 107 § 3 oraz art. 11 Kodeksu postępowania administracyjnego nie mają znaczenia wobec tego, że rozpoznając odwołanie od decyzji Prezesa URE Sąd dokonuje własnych ustaleń faktycznych i własnej oceny prawnej. Mając powyższe na względzie, Sąd na podstawie art. 47953kpc oddalił odwołanie Powoda. O kosztach postępowania orzeczono na podstawie art.98 kpc.

15/450500/0005127/AmE

Sąd Okręgowy w Warszawie

XVII Wydział Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumenta

151500000001006_II_AKa_000147_2008_Uz_2008-06-19_001

II AKa 147/08

2008-06-19 02:00:00.0 CEST

2015-02-13 19:15:03.0 CET

2015-02-07 08:00:53.0 CET

15150000

1006

SENTENCE, REASON

Sygn. akt : II AKa 147/08 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 19 czerwca 2008 r. Sąd Apelacyjny w Katowicach w II Wydziale Karnym w składzie: Przewodniczący SSA Helena Kubaty Sędziowie SSA Mirosław Ziaja (spr.) SSO del. Alicja Bochenek Protokolant Izabela Rybok przy udziale Prokuratora Prok. Apel. Tomasza Janeczka po rozpoznaniu w dniu 19 czerwca 2008 r. sprawy 1/ R. K. syna A. i T. ur. (...) w D. , 2/ T. O. syna A. i K. ur. (...) w C. , 3/ P. G. syna J. i B. ur. (...) w C. , 4/ J. Z.

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Renata Kopiec" xVersion="1.0" xLang="PL" xYear="2008" xEditor="mgierszner" xToPage="12" xPublisher="rkopiec" xFlag="published" xEditorFullName="Magdalena Gierszner" xDocType="Uz" xml:space="preserve" xFromPg="1" xVolNmbr="000147" xVolType="15/150000/0001006/AKa"> <xName>Wyrok+Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xText><xBx> <xUx>Sygn. akt : II AKa 147/08</xUx> </xBx></xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right">Dnia 19 czerwca 2008 r.</xText> <xText><xBx>Sąd Apelacyjny w Katowicach</xBx> w II Wydziale Karnym w składzie:</xText> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="172"/> <xCOLx xWIDTHx="539"/> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText xALIGNx="right">Przewodniczący</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText>SSA Helena Kubaty</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText xALIGNx="right">Sędziowie</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText>SSA Mirosław Ziaja (spr.)</xText> <xText>SSO del. Alicja Bochenek</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText xALIGNx="right">Protokolant</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText>Izabela Rybok</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xText>przy udziale Prokuratora Prok. Apel. Tomasza Janeczka</xText> <xText>po rozpoznaniu w dniu 19 czerwca 2008 r. sprawy</xText> <xText><xBx>1/ <xAnon>R. K.</xAnon> </xBx>syna <xAnon>A.</xAnon>i <xAnon>T.</xAnon></xText> <xText><xAnon>ur. (...)</xAnon> w <xAnon>D.</xAnon>,</xText> <xText><xBx>2/ <xAnon>T. O.</xAnon></xBx>syna <xAnon>A.</xAnon>i <xAnon>K.</xAnon></xText> <xText><xAnon>ur. (...)</xAnon> w <xAnon>C.</xAnon>,</xText> <xText><xBx>3/ <xAnon>P. G.</xAnon></xBx>syna <xAnon>J.</xAnon>i <xAnon>B.</xAnon></xText> <xText><xAnon>ur. (...)</xAnon> w <xAnon>C.</xAnon>,</xText> <xText><xBx>4/ <xAnon>J. Z.</xAnon></xBx>syna <xAnon>S.</xAnon>i <xAnon>U.</xAnon></xText> <xText><xAnon>ur. (...)</xAnon> w <xAnon>B.</xAnon></xText> <xText>oskarżonych z <xLexLink xArt="art. 197;art. 197 § 2;art. 197 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 197§2 i 3 k.k.</xLexLink> i innych</xText> <xText>na skutek apelacji obrońców oskarżonych</xText> <xText>od wyroku Sądu Okręgowego w Częstochowie z dnia 15 lutego 2008r. <xBRx/>sygn. akt. II K 138/05</xText> <xText>uchyla w całości zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę Sądowi Okręgowemu <xBRx/>w Częstochowie do ponownego rozpoznania.</xText> <xText><xBx>Sygn. akt II AKa 147/08</xBx></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText>Wyrokiem z dnia 15 lutego 2008r., sygn. akt II K 138/05 Sąd Okręgowy w Częstochowie uznał oskarżonych <xAnon>R. K.</xAnon>, <xAnon>T. O.</xAnon>, <xAnon>P. G.</xAnon>i <xAnon>J. Z.</xAnon>za winnych popełnienia następujących czynów:</xText> <xText>- z <xLexLink xArt="art. 191;art. 191 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 191§2kk</xLexLink> polegającego na tym, iż na przełomie czerwca i lipca 2002r. w <xAnon>C.</xAnon>działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, przy użyciu przemocy polegającej na biciu rękami po ciele <xAnon>R. B.</xAnon>zmuszali go do zwrotu karty SIM od telefonu komórkowego, i za to na mocy <xLexLink xArt="art. 191;art. 191 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art.191§2kk</xLexLink> skazał oskarżonych na kary w wymiarze po 8 miesięcy pozbawienia wolności;</xText> <xText>- z <xLexLink xArt="art. 189;art. 189 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art.189§1kk</xLexLink> polegającego na tym, iż w bliżej nieustalonym dniu na przełomie czerwca i lipca 2002r. w <xAnon>C.</xAnon>, działając wspólnie i w porozumieniu z innymi jeszcze osobami o nieustalonej tożsamości, pozbawili na kilka godzin wolności <xAnon>R. B.</xAnon>i <xAnon>J. K.</xAnon>, w szczególności, przy użyciu przemocy w stosunku do pokrzywdzonego oraz poprzez kierowanie zachowaniem pokrzywdzonej, zmusili oboje do poddania się ich woli, a w konsekwencji wywieźli do lasu w okolice miejscowości <xAnon>R.</xAnon>, gdzie ich następnie pozostawili w późnych godzinach nocnych, i za to na mocy <xLexLink xArt="art. 189;art. 189 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art.189§1kk</xLexLink> skazał oskarżonych na kary w wymiarze po 10 miesięcy pozbawienia wolności;</xText> <xText>- z <xLexLink xArt="art. 197;art. 197 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art.197§3kk</xLexLink> polegającego na tym, iż w bliżej nieustalonym dniu na przełomie czerwca i lipca 2002r. na terenie kompleksu leśnego w okolicy miejscowości <xAnon>R.</xAnon>, działając wspólnie i w porozumieniu z innymi jeszcze osobami o nieustalonej tożsamości, poprzez zastosowanie przemocy i gróźb bezprawnych, w szczególności manifestowanie przewagi wynikającej z działania a grupie, bicie <xAnon>R. B.</xAnon>oraz przykładanie mu do ciała płomienia zapalniczki i rozżarzonego papierosa, a nadto grożenie <xAnon>J. K.</xAnon>zgwałceniem przez jednego ze sprawców, doprowadzili oboje pokrzywdzonych do obcowania płciowego, i za to na mocy <xLexLink xArt="art. 197;art. 197 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 197§3kk</xLexLink> skazał oskarżonego <xAnon>R. K.</xAnon>na karę 4 lat pozbawienia wolności oraz <xAnon>T. O.</xAnon>, <xAnon>P. G.</xAnon>i <xAnon>J. Z.</xAnon>na kary w wymiarze po 3 lata pozbawienia wolności,</xText> <xText>a nadto oskarżonego <xAnon>R. K.</xAnon>uznał za winnego popełnienia czynu z <xLexLink xArt="art. 275;art. 275 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art.275§1kk</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 276" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art.276kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art.11§2kk</xLexLink> polegającego na tym, iż w tym samym miejscu i czasie zabrał w celu przywłaszczenia książeczkę wojskową, dowód osobisty i kartę chipową na szkodę <xAnon>R. B.</xAnon>, i za to na mocy <xLexLink xArt="art. 275;art. 275 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art.275§1kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art.11§3kk</xLexLink> skazał go na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności.</xText> <xText>Na mocy <xLexLink xArt="art. 85" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art.85kk</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 86;art. 86 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art.86§1kk</xLexLink> Sąd Okręgowy połączył wymierzone oskarżonym kary pozbawienia wolności i orzekł wobec <xAnon>R. K.</xAnon>karę łączną 5 lat pozbawienia wolności, a wobec <xAnon>T. O.</xAnon>, <xAnon>P. G.</xAnon>i <xAnon>J. Z.</xAnon>kary łączne po 3 lata pozbawienia wolności.</xText> <xText>W dalszej części rozstrzygnięcia zaliczono na poczet orzeczonej oskarżonemu <xAnon>R. K.</xAnon>kary, okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie, a także orzeczono o kosztach obrony z urzędu i postępowania.</xText> <xText>Powyższy wyrok zaskarżyli obrońcy oskarżonych.</xText> <xText>Obrońca oskarżonego <xAnon>T. O.</xAnon>zaskarżonemu orzeczeniu zarzucił:</xText> <xText>1. naruszenie przepisu prawa materialnego, tj. <xLexLink xArt="art. 4" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art.4kk</xLexLink> poprzez niezastosowanie <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">kodeksu karnego</xLexLink> w brzmieniu sprzed nowelizacji z dnia 27 lipca 2005r., jako ustawy względniejszej dla sprawcy, albowiem <xLexLink xArt="art. 197;art. 197 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art.197§3kk</xLexLink> penalizował występek, a nie zbrodnię i przewidywał zagrożenie karą od 2 do 12 lat pozbawienia wolności,</xText> <xText>2. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za jego podstawę, a mający wpływ na treść orzeczenia poprzez bezpodstawne przyjęcie, iż oskarżony stosował wobec pokrzywdzonych <xAnon>R. B.</xAnon>i <xAnon>J. K.</xAnon>przemoc w jakiejkolwiek postaci, groził im i przez to doprowadził ich do obcowania płciowego, podczas gdy materiał dowody pozwala jedynie na ustalenie, iż <xAnon>T. O.</xAnon>przebywał w towarzystwie innych oskarżonych, natomiast brak jest podstaw do przyjęcia, iż pomiędzy oskarżonymi istniało porozumienie i podział ról i by oskarżony <xAnon>O.</xAnon>swą świadomością obejmował działania innych oskarżonych i by je akceptował,</xText> <xText>a w konsekwencji rażącą niewspółmierność kary orzeczonej względem tego oskarżonego.</xText> <xText>Powołując się na powyższe zarzuty autor apelacji wniósł o:</xText> <xText>1. uniewinnienie oskarżonego od popełnienia zarzucanych mu czynów określonych w pkt.1i3 aktu oskarżenia, wyczerpujących dyspozycję <xLexLink xArt="art. 191;art. 191 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art.191§2kk</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 197;art. 197 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art.197§3kk</xLexLink> i zmianę orzeczenia w zakresie kary poprzez warunkowe zawieszenie kary jednostkowej wymierzonej za czyn z <xLexLink xArt="art. 189;art. 189 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art.189§1kk</xLexLink>, ewentualnie uchylenie zaskarżonego orzeczenia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd Okręgowy;</xText> <xText>2. zasądzenie do Skarbu Państwa wynagrodzenia obrońcy za postępowanie odwoławcze, według norm przepisanych.</xText> <xText>Obrońca oskarżonego <xAnon>J. Z.</xAnon>zarzucił:</xText> <xText>1. obrazę przepisów prawa materialnego, tj. <xLexLink xArt="art. 197;art. 197 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art.197§3kk</xLexLink>, poprzez błędne jego zastosowanie w warunkach ustalonego przez Sąd Okręgowy stanu faktycznego sprawy,</xText> <xText>2. obrazę przepisów postępowania karnego, która mogła mieć wpływ na treść wyroku, a polegającą na naruszeniu przepisów:</xText> <xText>- <xLexLink xArt="art. 4" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art.4kpk</xLexLink>, <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art.7kpk</xLexLink>, <xLexLink xArt="art. 410" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art.410 kpk</xLexLink>, która mogła mieć wpływ na jego treść, a wynika z oparcia orzeczenia o winie i karze oskarżonego jedynie na dowodach obciążających go i pominięcie dowodów korzystnych dla oskarżonego bez należytego uzasadnienia takiego stanowiska, w szczególności w odniesieniu do treści wyjaśnień <xAnon>J. Z.</xAnon>oraz <xAnon>T.</xAnon>,</xText> <xText>- <xLexLink xArt="art. 5;art. 5 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art.5§2kpk</xLexLink> poprzez rozstrzygnięcie nie dających się rozstrzygnąć wątpliwości na niekorzyść oskarżonego,</xText> <xText>- art.424§1pkt1kpk poprzez zbiorcze wyszczególnienie przeprowadzonych dowodów w sprawie na karcie nr 4 uzasadnienia, które stały się podstawą ustalonego przez Sąd Okręgowy stanu faktycznego, podczas gdy powołany powyżej przepis procedury karnej nakłada na sąd obowiązek odniesienia konkretnych elementów stanu faktycznego do konkretnych dowodów sprawie,</xText> <xText>na wypadek nie podzielenia zarzuty obrazy przepisów prawa materialnego, obrona nadto zarzuciła:</xText> <xText>3. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mający wpływ na jego treść polegający na przyjęciu, iż oskarżony winny jest popełnienia czynów opisanych w <xLexLink xArt="art. 191;art. 191 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art.191§2kk</xLexLink> oraz <xLexLink xArt="art. 197;art. 197 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art.197§3kk</xLexLink>, podczas gdy analiza zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego prowadzi do wniosków przeciwnych.</xText> <xText>Podnosząc wyżej wymienione przepisy skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi pierwszej instancji.</xText> <xText>Natomiast obrońca oskarżonego <xAnon>P. G.</xAnon>w apelacji podniósł następujące zarzuty:</xText> <xText>1. błędu w ustaleniach faktycznych, polegającego na przyjęciu, iż oskarżony <xAnon>P. G.</xAnon>działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, poprzez zastosowanie przemocy i gróźb bezprawnych, w szczególności manifestowanie przewagi wynikającej z działania w grupie, doprowadził pokrzywdzonych do obcowania płciowego, mimo że takich ustaleń nie można wywieść ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego,</xText> <xText>2. obrazy <xLexLink xArt="art. 34" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art.34kpk</xLexLink> poprzez wyłączenie do odrębnego rozpoznania sprawy oskarżonego <xAnon>M. P.</xAnon>, mimo że nie zachodziły okoliczności utrudniające łączne rozpoznanie spraw wszystkich oskarżonych,</xText> <xText>3.obrazy <xLexLink xArt="art. 424" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art.424kpk</xLexLink> poprzez sporządzenie uzasadnienia wyroku w sposób nieodpowiadający dyrektywom zawartym w przepisie, a w szczególności poprzez zaniechanie wskazania, czy zeznania świadka <xAnon>M. P.</xAnon>sąd uznał za wiarygodne,</xText> <xText>4. obrazy <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art.7kpk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 410" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art.410kpk</xLexLink> poprzez dowolną i niepełną ocenę zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, polegający na:</xText> <xText>- nieuwzględnieniu zasad prawidłowego rozumowania, wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, z których wynika, iż pokrzywdzona nie mogła zapamiętać udziału wszystkich oskarżonych w przestępstwie zgwałcenia, albowiem biegły psycholog stwierdził u pokrzywdzonej krótkotrwałą lukę pamięciową odnośnie przebiegu zgwałcenia, a mimo tego sąd dał wiarę zeznaniom pokrzywdzonej o udziale w przestępstwie zgwałcenia wszystkich osób, znajdujących się krytycznego dnia na miejscu zdarzenia,</xText> <xText>- uznaniu za wiarygodne w całości zeznań pokrzywdzonych, mimo że sa wzajemnie sprzeczne, gdyż z jednej strony pokrzywdzeni byli pewni, iż wszyscy oskarżeni bali udział w przestępstwie zgwałcenia, a z drugiej strony pokrzywdzony <xAnon>R. B.</xAnon>wykluczał udział w tym czynie <xAnon>P. G.</xAnon>, a pokrzywdzona <xAnon>J. K.</xAnon>nie pamiętała całego przebiegu zdarzenia,</xText> <xText>4. wymierzenia oskarżonemu <xAnon>P. G.</xAnon>rażąco niewspółmiernej kary za czyny z pkt1i2 aktu oskarżenia.</xText> <xText>W konkluzji autor apelacji wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania, ewentualnie o jego zmianę w pkt.1i2 poprzez wymierzenie niższych kar jednostkowych za każdy z tych czynów, niż orzeczone zaskarżonym wyrokiem oraz wymierzenie kary łącznej pozbawienia wolności na zasadzie pełnej absorpcji z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby oraz uchylenie orzeczenia w pkt3 i w tej części przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi pierwszej instancji.</xText> <xText>Z kolei obrońca oskarżonego <xAnon>R. K.</xAnon>zarzucił błąd w ustaleniach faktycznych, będący wynikiem mającej wpływ na treść orzeczenia obrazy przepisów postępowania (zwłaszcza <xLexLink xArt="art. 4" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art.4kpk</xLexLink>, <xLexLink xArt="art. 5;art. 5 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art.5§2kpk</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art.7kpk</xLexLink>) polegający na tym, że:</xText> <xText>- sąd pierwszej instancji błędnie przyjął, iż <xAnon>R. K.</xAnon>– ponieważ spalił dokumenty pokrzywdzonemu <xAnon>B.</xAnon>, to musiał ponieść wyłączna odpowiedzialność za zarzucane mu czyny zabronione, opisane w pkt.4 aktu oskarżenia, w sytuacji kiedy dokładnie analiza zeznań przede wszystkim pokrzywdzonego musi prowadzić do wniosku, że sąd nie ustalił w całości stanu faktycznego dotyczącego tegoż czynu, interpretując w sposób rozszerzający słowa pokrzywdzonego. Rzetelna i prawidłowa oraz całościowa ocena tego materiału musiałaby doprowadzić – przy nie dających się usunąć wątpliwościach – do uznania, iż <xAnon>R. K.</xAnon>działając wspólnie i w porozumieniu z pozostałymi oskarżonymi, nie wyróżniając się agresywnością na tle pozostałych oskarżonych. Ponadto zostały wzięte pod uwagę przez sąd wyłącznie dowody przemawiające na niekorzyść oskarżonego, natomiast nie ustosunkował się do dowodów przemawiających na korzyść oskarżonego,</xText> <xText>- sąd pierwszej instancji nie ustalił, czy – wobec przyjęcia, iż oskarżony <xAnon>R. K.</xAnon>swym zachowaniem wyczerpał czyn zabroniony opisany w pkt1 aktu oskarżenia – w rzeczywistości można mówić o istnieniu wierzytelności i obowiązku jej zwrotu, o czym stanowi treść <xLexLink xArt="art. 191;art. 191 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art.191§2kk</xLexLink>,</xText> <xText>- sąd pierwszej instancji przyjął, iż przestępstwa zostały popełnione w okresie czerwiec – lipiec 2002r., skoro ze zgromadzonego materiału dowodowego wynika, że okres ten winien być precyzyjniej określony.</xText> <xText>Ponadto obrońca ten zarzucił rozstrzygnięciu obrazę przepisów postępowania, mającą wpływ na treść orzeczenia, poprzez niezastosowanie <xLexLink xArt="art. 375;art. 375 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art.375§2kpk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 390;art. 390 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art.390§2kpk</xLexLink> oraz w zw. z <xLexLink xArt="art. 367;art. 367 § 1;art. 367 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art.367§1i§2kk</xLexLink> polegającą na tym, iż przewodnicząca składu sądzącego (k.744 akt) poleciła oskarżonemu <xAnon>R. K.</xAnon>opuszczenie sali rozpraw informując o kolejnym terminie rozprawy i zobowiązując do osobistego stawiennictwa, natomiast nie umożliwiono, przede wszystkim oskarżonemu, wypowiedzenia się co do przeprowadzonego dowodu z zeznań świadka – pokrzywdzonej <xAnon>J. K.</xAnon>- a zgodnie z przepisami <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">kpk</xLexLink>, oskarżonemu przysługuje ostatni głos, tym bardziej należało mu umożliwić ustosunkowanie się do złożonych przez pokrzywdzoną zeznań w formie pytań.</xText> <xText>Skarżący podniósł także zarzut obrazy prawa materialnego, a mianowicie:</xText> <xText>- <xLexLink xArt="art. 191;art. 191 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art.191§2kk</xLexLink> poprzez błędne jego zastosowanie, a polegające na uznaniu, iż oskarżony dokonał zarzucanego mu w pkt1 aktu oskarżenia czynu zabronionego opisanego we wcześniej wspomnianym artykule, jednakże z samego opisu czynu wynika, że zachowanie się oskarżonego w żadnym wypadku nie wyczerpało znamion czynu opisanego w tym artykule,</xText> <xText>- <xLexLink xArt="art. 197;art. 197 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art.197§3kk</xLexLink> poprzez zastosowanie tego przepisu w sytuacji, kiedy z okoliczności faktycznych, jak i zebranego w toku postępowania materiału dowodowego nie wynika, aby oskarżony dopuścił się zarzucanego mu w pkt3 aktu oskarżenia czynu zabronionego.</xText> <xText>W konkluzji skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.</xText> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:</xBx></xText> <xText>Jakkolwiek nie wszystkie zarzuty i argumenty przytoczone w omawianych apelacjach zasługiwały na uwzględnienie, niemniej jednak zasadnicza ich część wskazująca na liczne uchybienia procesowe i materialno – prawne, którymi obarczony był zaskarżony wyrok, skutkować musiały w efekcie orzeczeniem o charakterze kasatoryjnym, w odniesieniu do całości rozstrzygnięcia.</xText> <xText>Uchybienia, które szczegółowo zostaną omówione niżej, a nadto nader ogólne ustalenia faktyczne, dotyczące głównie oceny zamiaru działania oskarżonych na wszystkich etapach inkryminowanego zdarzenia, w tym głównie wynikające z nieprecyzyjnej i niepełnej, a co za tym idzie, pozbawionej ochrony, wynikającej z <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art.7kpk</xLexLink> oceny dowodów, były na tyle istotne, że całość zaskarżonego wyroku w istocie wymykała się spod kontroli odwoławczej, bowiem próby konwalidowania tego na obecnym etapie postępowania, wykraczałyby poza jego istotę, zamykając jednocześnie stronom możliwość zaskarżenia takiego, odmiennego merytorycznie orzeczenia w normalnym trybie.</xText> <xText>Analizując granice rozpoznawanych apelacji – mimo, że niektóre z nich ocenić należy krytycznie wobec podnoszenia wykluczających się zarzutów, na przykład obrazy prawa materialnego i błędu w ustaleniach faktycznych – dojść należy do przekonania, że niekontrowersyjne dla wszystkich oskarżonych okazało się być skazanie za czyn wyczerpujący znamiona występku, określonego w przepisie <xLexLink xArt="art. 189;art. 189 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art.189§1kk</xLexLink>. W istocie rzeczy strony nie kontestowały też sprawstwa co do czynu z <xLexLink xArt="art. 191;art. 191 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art.191§2kk</xLexLink>, jeśli uwzględnić prawidłowo pojmowane działanie w warunkach współsprawstwa, a kontrowersje wzbudzało przypisanie zawinienia za czyn z <xLexLink xArt="art. 197;art. 197 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art.197§3kk</xLexLink>.</xText> <xText>Aby podjąć szczegółowe rozważania niezbędne jest w pierwszej kolejności wyjaśnienie pojęcia współsprawstwa funkcjonującego w polskim systemie prawa karnego.</xText> <xText>Istota współsprawstwa, o jakim mowa w <xLexLink xArt="art. 18;art. 18 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art.18§1kk</xLexLink>, sprowadza się do wspólnego wykonania czynu zabronionego przez kilku uczestników przestępczego porozumienia i objęcia świadomością, realizacji całości określonego czynu zabronionego. W orzecznictwie trafnie zwraca się uwagę na to, że działania poszczególnych współsprawców muszą mieć istotny, dopełniający się charakter, wspólnej realizacji znamion konkretnego czynu, zgodnie z przyjętym podziałem ról, przy czym podział tych ról, oparty na porozumieniu może nastąpić per facta concludentia. Dla przyjęcia współsprawstwa ważne jest, aby każdy ze wspólników utożsamiał się z działaniami pozostałych, traktując takie zachowanie, jako swoje, nawet wówczas, gdy osobiście nie wykonywał żadnych czynności czasownikowych przestępstwa. O wspólnym działaniu w takich warunkach stanowi brak stanowczego sprzeciwu oskarżonego, przeciw przestępczym działaniom, a co za tym idzie, aprobata takiego zachowania, popełnionego na wspólny rachunek. Decydujące znaczenie ma tutaj, aby wszyscy współdziałający dążyli do tego samego celu, wspólnymi siłami, z istoty którego to zachowania wynika, iż taki sprawca ponosi odpowiedzialność za całość popełnionego przestępstwa, a więc także w tej jego części, w której znamiona czynu zabronionego zostały zrealizowane zachowaniem innego lub innych współsprawców (por. OSNKW 2005r., nr 7 – 8, poz.63). W judykaturze zwraca się uwagę także i na to, że porozumienie wymagane dla przyjęcia współsprawstwa może być również milczące, przy czym konieczne jest traktowanie przez współdziałającego czynu zabronionego, jako rezultatu własnego zachowania.</xText> <xText>Nadto zwrócić należy uwagę i na to, że ze współsprawstwem mamy do czynienia tylko w odniesieniu do czynu będącego przedmiotem porozumienia. W wypadku, w którym część współsprawców dopuszcza się zachowań, nieobjętych porozumieniem, pozostali za nie, nie odpowiadają, którą to sytuację w doktrynie przedmiotu określa się jako ich eksces, skoro przedmiotem penalizacji w procesie karnym winien być jedynie prawidłowo wyartykułowany zamiar sprawcy.</xText> <xText>Oceniając zjawiskowe formy popełnienia przestępstwa, w szczególności w sytuacji, w której bez wątpienia nie można przypisać oskarżonemu działania w warunkach współsprawstwa, pożądane jest podjęcie rozważań, czy takie zachowanie, nie stanowi pomocnictwa, w realizacji czynu sprawcy, a więc podjęcie świadomie takich działań, przykładowo opisanych w <xLexLink xArt="art. 18;art. 18 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art.18§3kk</xLexLink>, które ułatwiają jego popełnienie. Tak w doktrynie jaki i judykaturze podnosi się, że pomocnictwo może mieć charakter fizyczny lub psychiczny, przy czym to ostatnie określane jest, jako udzielanie informacji lub rady, czy też podejmowanie takich czynności, które świadczą o manifestacji, solidarności z zachowaniem sprawcy, umacniające go w powziętym postanowieniu popełnienia przestępstwa. Pomocnictwo psychiczne wymaga spełnienia dwóch warunków, które trafnie wyeksponował Sąd Apelacyjny w Lublinie w wyroku z dnia 28 grudnia 2000r., Sygn. akt II AKa 250/00, Prok. i Pr. 2001, z 9, poz. 14, a to:</xText> <xEnum> <xBullet>-</xBullet> <xEnumElem> <xText>musi znajdować odzwierciedlenie w świadomości osoby, której udzielane jest wsparcie psychiczne,</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>musi stanowić istotny wpływ na psychikę tej osoby, analogiczny do tego, jaki realizują czynności, polegające na udzielaniu rady lub informacji, pozwalające stwierdzić, iż udzielone wsparcie jest ułatwieniem popełnienia czynu zabronionego.</xText> </xEnumElem> </xEnum> <xText>Powyższe okoliczności muszą zatem znaleźć odbicie w świadomości bezpośredniego sprawcy.</xText> <xText>Trafnie również Sąd Najwyższy zauważył, że sama obecność w miejscu zdarzenia w czasie akcji przestępczej i nieprzeciwdziałanie jej może być rozpatrywane w kategorii pomocnictwa jedynie w sytuacji, gdy na osobie obecnej tam ciążył prawny szczególny obowiązek niedopuszczenia do popełnienia czynu zabronionego (por. LEX nr 55184).</xText> <xText>Powyższe zatem pozwala przyjąć, że nieprzeciwdziałanie przestępstwu i bierna obecność na miejscu zdarzenia, bez spełnienia okoliczności, o których mowa była wyżej, nie pozwala przyjąć nie tylko konstrukcji współsprawstwa, ale i pomocnictwa.</xText> <xText>O ile zatem działanie w warunkach współsprawstwa w odniesieniu do czynów zarzucanych wszystkim oskarżonym, na gruncie ujawnionych dotychczas dowodów i przyjętych ustaleń faktycznych, co do występku z <xLexLink xArt="art. 189;art. 189 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art.189§1kk</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 191;art. 191 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art.191§2kk</xLexLink>, a w przypadku oskarżonego <xAnon>R. K.</xAnon>, także co do czynu z <xLexLink xArt="art. 197;art. 197 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art.197§3kk</xLexLink> (gdyby przyjąć jego współdziałanie w tym zakresie z osobami, których personalia w toku postępowania nie zostały ustalone), nie budzi większych zastrzeżeń, o tyle takich kardynalnych wniosków nie można by wyprowadzić, co do czynu zarzucanego w pkt. III, jeśli chodzi o oskarżonych <xAnon>T. O.</xAnon>, <xAnon>P. G.</xAnon>i <xAnon>J. Z.</xAnon>, w sytuacji, gdy nie została zweryfikowana należycie przez sąd meriti linia ich obrony, oparta na twierdzeniu, iż przestępstwo to stanowiło eksces <xAnon>R. K.</xAnon>i towarzyszących mu trzech innych osób, nie będąc objęte porozumieniem całej grupy napastniczej.</xText> <xText>W ocenie sądu <xIx>ad quem</xIx> nie budzi wątpliwości, że początkowe działania wszystkich oskarżonych inspirowane były chęcią zmuszenia pokrzywdzonego do zwrotu skradzionego telefonu komórkowego wraz z kartą SIM na szkodę <xAnon>M. P.</xAnon>, sprawstwem którego mogli oni subiektywnie obciążać też <xAnon>R. B.</xAnon>, jako współdziałającego z innym mężczyzną. Wbrew twierdzeniom obrońcy oskarżonego <xAnon>R. K.</xAnon>można mówić w tym wypadku o powstaniu wierzytelności i bezprawnym wymuszeniu jej zwrotu w rozumieniu <xLexLink xArt="art. 191;art. 191 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art.191§2kk</xLexLink>, co było celem działania sprawców. Niewątpliwie wierzytelność taka nie musiała powstać ex contracto, a mogła ona wynikać z czynu niedozwolonego, jakim poza sporem jest kradzież rzeczy, skoro sprawcę takiego zaboru można uznać za dłużnika, wobec właściciela przedmiotu kradzieży, będącego w tym wypadku wierzycielem. Jeśli zatem przyjąć, że działanie oskarżonych miało charakter grupowy, wyczerpujący istotę współsprawstwa, to nawet w sytuacji, w której jeden z nich nie używał przemocy wobec pokrzywdzonego, jak nam przykład twierdzą oskarżeni <xAnon>T. O.</xAnon>i <xAnon>J. Z.</xAnon>, a znamię czasownikowe wypełniała inna osoba, z którą ci aktywnie współdziałali, aprobując taki stan rzeczy, skutkować musi to również rozciągnięciem odpowiedzialności karnej wobec nich na całość przestępstwa, w którym aktywnie współdziałali, traktując je jako własne. Nie budzi wątpliwości, że inkryminowane zdarzenie zapoczątkowane wobec pokrzywdzonego <xAnon>R. B.</xAnon>w pobliżu garaży i już tam wiążące się z używaniem wobec niego przemocy, w celu o jakim mowa w <xLexLink xArt="art. 191;art. 191 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art.191§2kk</xLexLink>, związane jednocześnie z pozbawieniem tegoż oraz <xAnon>J. K.</xAnon>wolności i przewiezienie ich samochodem do kompleksu leśnego w pobliże miejscowości <xAnon>R.</xAnon>, zakończyło się w obecności wszystkich oskarżonych właśnie tam, w pobliżu stojących samochodów. Wtedy to bowiem pokrzywdzony <xAnon>R. B.</xAnon>, po uderzeniu go w okolice kolan, przez jednego z napastników, a tym samym używaniu przemocy oświadczył, że wyda przedmiot kradzieży następnego dnia. Według Sądu Apelacyjnego, mimo takiego przemieszczenia zdarzenia i nieznacznego rozciągnięcia go w czasie, nie wyklucza to, możliwości przyjęcia działania wszystkich oskarżonych, w warunkach jednego czynu, będącego efektem tożsamej aktywności woli, opartej na realizacji tego samego zamiaru. Powyższe z kolei prowadzić może do wniosku, że czyny zarzucane oskarżonym w pkt. I i II aktu oskarżenia, stanowią jeden czyn, realizujący znamiona różnych przepisów ustawy karnej, a zatem wyczerpujących kwalifikację z <xLexLink xArt="art. 191;art. 191 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art.191§2kk</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 189;art. 189 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art.189§1kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art.11§2kk</xLexLink>, umożliwiającą wymierzenie im jednej kary, bez potrzeby tworzenia realnego zbiegu przestępstw. Takie, korzystne dla oskarżonych rozstrzygnięcie, pozostawało poza zakresem rozważań Sądu Okręgowego, a konwalidowanie tego uchybienia na etapie odwoławczym, w sytuacji zamknięcia stronom możliwości jego zaskarżenia, wykraczałoby poza istotę tego etapu postępowania, który ma na celu jedynie funkcje kontrolne. Co za tym idzie, stanowiło to jednocześnie jeden z przyczynków uchylenia w całości zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania.</xText> <xText>Przyjęte dotychczas ustalenia faktyczne przez sąd a quo dają racjonalny asumpt do wyartykułowania tezy, że po zakończeniu działań objętych treścią <xLexLink xArt="art. 191;art. 191 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art.191§2kk</xLexLink>, zrodził się dopiero zamiar upokorzenia i ukarania <xAnon>R. B.</xAnon>, który w konsekwencji doprowadził do zmuszenia go oraz <xAnon>J. K.</xAnon>groźbą i przemocą do obcowania płciowego, którym to pojęciem niewątpliwie objąć należy akt spółkowania. W tej mierze trafnie wskazano w apelacjach obrońców, iż nie można wykluczyć, że zachowania takiego, stanowiącego inspirację <xAnon>R. K.</xAnon>i innych osób mu wówczas towarzyszących, nie aprobowali oskarżeni <xAnon>O.</xAnon>, <xAnon>G.</xAnon>i <xAnon>Z.</xAnon>i nie było objęte ono w tej części wspólnym porozumieniem, stanowiącym o istocie współsprawstwa.</xText> <xText>Również i tę problematykę związaną najogólniej rzecz ujmując z ekscesem działania części grupy napastniczej pominął w swych rozważaniach Sąd Okręgowy, nader lapidarnie w tym fragmencie, dokonując ustaleń faktycznych i nie konkretyzując, w czym upatrywał manifestowanie przez nich solidarności z bezpośrednimi sprawcami. W pełni trafnie obrońcy wymienionych wyżej oskarżonych zaakcentowali w apelacjach, że przyjęta przez sąd pierwszej instancji ocena dowodów, w tym zakresie była powierzchowna i niepełna, a w następstwie tego nie mogąca korzystać z ochrony wynikającej z <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art.7kpk</xLexLink>, tym bardziej, że pisemne motywy zaskarżonego wyroku dalekie były od realizacji normy wskazanej w <xLexLink xArt="art. 424;art. 424 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art.424§1kpk</xLexLink>. Niewątpliwie wobec różnych depozycji wynikających z rozbieżnych wyjaśnień oskarżonych oraz niekonsekwentnych w tym fragmencie zeznań świadków nakładało to na sąd meriti obowiązek precyzyjnego wskazania konkretnych dowodów, pod konkretnym fragmentem ustaleń faktycznych. Lektura motywów zaskarżonego wyroku prowadzi natomiast do wniosku, iż Sąd Okręgowy uniknął wprost wskazania, na których dowodach i w jakiej jej części oparł rozstrzygnięcie, co do sprawstwa i zawinienia oskarżonych, w zakresie czynu z <xLexLink xArt="art. 197;art. 197 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art.197§3kk</xLexLink>, ograniczając się w istocie do globalnego odwołania się do wszystkich ujawnionych dowodów. W szczególności zastrzeżenia budzić musi tu stwierdzenie, że opisany stan faktyczny sąd ustalił w oparciu o wyjaśnienia oskarżonych, skoro <xAnon>T. O.</xAnon>, <xAnon>P. G.</xAnon>i <xAnon>J. Z.</xAnon>wskazywali wyraźnie, że na pewnym etapie zajścia sytuacja wymknęła się spod ich kontroli i nie aprobowali już dalszych poczynań oskarżonego <xAnon>R. K.</xAnon>i towarzyszących mu mężczyzn, po sprowadzeniu pokrzywdzonych ze skarpy do miejsca oddalonego, co najmniej o kilkadziesiąt metrów, od miejsca, w którym zatrzymano samochody, a gdzie oskarżeni ci mieli pozostawać. Nadto zważyć trzeba też i na zeznania pokrzywdzonego <xAnon>R. B.</xAnon>, który wykluczył oskarżonego <xAnon>P. G.</xAnon>spośród osób, sprowadzających go ze skarpy i podniósł, że mimo ciemności zaobserwował, że uczyniło to trzech lub czterech mężczyzn. Te zeznania złożone na rozprawie pozostawały ewidentnie w sprzeczności z jego depozycjami ze śledztwa, kiedy to wyraźnie akcentował, iż w zajściu udział wzięli wszyscy napastnicy. Na podkreślenie zasługuje też fakt, że także <xAnon>J. K.</xAnon>zeznając w czasie śledztwa (k.36) wskazała, iż nie wszyscy napastnicy poszli z <xAnon>R. B.</xAnon>, tylko ich część, skoro widziała przy nim trzy osoby, a jeden mężczyzna został wówczas z nią w samochodzie. Na podkreślenie zasługują też zeznania <xAnon>R. B.</xAnon>(k.576) w których twierdził, że po zdarzeniu widział co najmniej trzy odchodzące osoby, a więc nie wszystkie, które przyjechały na to miejsce dwoma samochodami, których ilość określono na osiem do dziesięciu, a wcześniej w to miejsce sprowadzało go trzech – czterech napastników, którzy szli za nim i dlatego ich nie widział (k.575). Już tylko te dowody nie pozwalają precyzyjnie podać, czy wśród tych osób – oprócz <xAnon>R. K.</xAnon>- byli pozostali oskarżeni. Oceniając te dowody Sąd Okręgowy nie uwzględnił tak istotnych okoliczności, jak to, że na miejscu zdarzenia było ciemno, a pokrzywdzona <xAnon>J. K.</xAnon>miała nałożoną na głową bluzę, a nadto z opinii psychologa wynikało, że miała ona lukę w pamięci, co do opisu fragmentu inkryminowanego zdarzenia, które mogły mieć istotny wpływ na ocenę wartości tego dowodu z punktu widzenia obiektywnie występujących faktów, a nie związanych jedynie z subiektywnym przekonaniem o nich zeznających.</xText> <xText>Zwrócić uwagę należy też i na to, że sąd I instancji nie ustalił precyzyjnie jakim samochodem – <xAnon>F. (...)</xAnon> lub <xAnon>D.</xAnon> – pokrzywdzeni przewiezieni zostali w pobliże Rybnej i kto zajmował pozostałe w nich miejsca oraz kto pojazdy te prowadził, mimo rozbieżności wynikających w tym zakresie z zeznań <xAnon>R. B.</xAnon> i wyjaśnień <xAnon>T. O.</xAnon>. Powyższa okoliczność – jak się wydaje – może mieć kardynalne znaczenie dla ustaleń faktyczno-prawnych, jeśli zważyć, że dominującą rolę w zajściu miały osoby z bezpośredniego otoczenie oskarżonego <xAnon>R. K.</xAnon>.</xText> <xText>Nadto rozważyć należy też próbę ustalenia poprzez stosowną informację z Komendy Policji, czy istotnie w krytycznym czasie, kierujący jednym z pojazdów w pobliżu stacji paliw <xAnon>S.</xAnon> ukarany został mandatem przez funkcjonariuszy Policji patrolujących wówczas ten teren, w związku z przewożeniem nadmiernej ilości pasażerów, ustalenie kim był ewentualny sprawca tego wykroczenia oraz kto ewentualnie w samochodzie tym się znajdował, które to informacje mogą potencjalnie wynikać z zapisów w notatnikach służbowych policjantów.</xText> <xText>Pożądanym w sprawie jest też jednoznaczne wyjaśnienie okoliczności, czy oskarżeni <xAnon>T. O.</xAnon> oraz <xAnon>P. G.</xAnon> w trakcie zajścia, podjęli nieudaną próbę interwencji w obronie pokrzywdzonych, zmuszonych do spółkowania i zajęcie w tej kwestii jednoznacznego oraz umotywowanego stanowiska.</xText> <xText>Mając powyższe w polu widzenia zobligować należy Sąd Okręgowy do dokonania, w kontrowersyjnym dla obrony zakresie, kardynalnych i szczegółowych ustaleń faktycznych, z zachowaniem reguł wynikających z przepisów <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 7 kpk</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 5;art. 5 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 5 § 2 kpk</xLexLink>, które wsparte zostaną konkretnymi dowodami, każdorazowo z oceną waloru ich wiarygodności.</xText> <xText>Dopiero zatem wówczas możliwe stanie się poddanie pełnej i właściwej ocenie prawnej zachowania oskarżonych, w szczególności w aspekcie omówionych wyżej współsprawstwa, bądź pomocnictwo lub też wykluczenia tychże zjawiskowych form przestępstwa.</xText> <xText>Gdyby natomiast w sprawie zaistniały nie budzące wątpliwości dowody, pozwalające objąć oskarżonych wskazanym wyżej przestępczym współdziałaniem, nie mogłoby budzić wątpliwości – wbrew twierdzeniom obrońców oskarżonych <xAnon>R. K.</xAnon> i <xAnon>J. Z.</xAnon> – że takie zachowanie realizowałoby znamiona przestępstwa wynikającego z <xLexLink xArt="art. 197;art. 197 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 197 § 3 kk</xLexLink>.</xText> <xText>Podkreślić trzeba, że pojęcie zgwałcenia, do którego odwołuje się wspomniany przepis, jako stanowiącego gwałt na wolność seksualną ofiary, obejmuje swym zakresem czynności seksualne, o których mowa w <xLexLink xArt="§ 1;art. 197" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">§ 1 lub 2 art. 197 kk</xLexLink>.</xText> <xText>Popełnienie tego przestępstwa, we współdziałaniu co najmniej dwóch sprawców, nie musi być motywowane chęcią zaspokojenia popędu płciowego, a wiązać może się ono także z chęcią upokorzenia ofiary.</xText> <xText>Zawarte w <xLexLink xArt="art. 197;art. 197 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 197 § 1 kk</xLexLink> stwierdzenie „doprowadza inną osobę do obcowania płciowego” z językowego punktu widzenia jest szersze od pojęcia „dopuszczenia się obcowania płciowego”, będącego następstwem realizacji jednej z form zmierzających do takiego aktu, wymienionych w tym przepisie.</xText> <xText>W konkluzji zatem wyrazić należy pogląd, że sprawcami czynu o jakim mowa w <xLexLink xArt="art. 197;art. 197 § 1;art. 197 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 197 § 1 i 3 kk</xLexLink> mogą być również osoby zmuszające poprzez przemoc, groźbę bezprawną lub podstęp skierowanych wobec ofiar do podjęcia przez nie w obecności napastników aktu spółkowania, mimo że same z ofiarą nie mają cielesnego kontaktu, które to zachowanie wypełnia znamię „doprowadzenia innej osoby do obcowania płciowego”, kierunkując w ten sposób postępowanie pokrzywdzonych, wbrew ich woli.</xText> <xText>Pogląd ten trafnie wyartykułował Sąd Okręgowy w zaskarżonym wyroku i winien być nim związany przy ponownym rozpoznaniu sprawy.</xText> <xText>Błędem natomiast w niniejszej sprawie sądu meriti – co właściwie eksponuje apelacja obrońcy oskarżonego <xAnon>T. O.</xAnon> – było zaniechanie oceny prawnej czynu z <xLexLink xArt="art. 197;art. 197 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 197 § 3 kk</xLexLink> z zastosowaniem zasady wynikającej z <xLexLink xArt="art. 4" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 4 kk</xLexLink> i uznanie, że przestępstwo to w dacie czynu (czerwiec/lipiec 2002r.) i obowiązującego wówczas <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">kodeksu karnego</xLexLink>, stanowiło zbrodnię (str. 17 uzasadnienia), mimo że niewątpliwie czyn ten stanowił występek zagrożony łagodniejszą karą, skoro surowsza nowelizacja <xLexLink xArt="art. 197;art. 197 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 197 § 3 kk</xLexLink> weszła w życie dopiero z dniem 26 września 2005 r.</xText> <xText>Powyższe uchybienie odnosi się do wszystkich oskarżonych i jest na tyle istotne z punktu widzenia wymiaru kary w konkretnym wypadku, wymagającym odniesienia przez sąd merytoryczny, że jego konwalidowanie, związane z potrzebą nowego ukształtowania kary, niepożądane w sprawie stało się w toku postępowania odwoławczego, w tym także w odniesieniu do oskarżonego <xAnon>R. K.</xAnon>.</xText> <xText>Zatem podniesioną okoliczność winien mieć w polu widzenia sąd I instancji przy ponownym rozpoznaniu sprawy, skoro dotychczas umknęła ona uwadze w przyjętych rozważaniach.</xText> <xText>Przechodząc do stwierdzonych w sprawie innych błędów proceduralnych mogących mieć wpływ na treść zaskarżonego wyroku, nie sposób zgodzić się z twierdzeniem wynikającym z apelacji obrońcy oskarżonego <xAnon>R. K.</xAnon>, zawartym w zarzucie 3 jego skargi odwoławczej, skoro oskarżony ten spóźnił się na rozprawę co upoważniało do zastosowania zasad opartych na <xLexLink xArt="art. 376" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 376 kpk</xLexLink> i pojawił się na niej już po zarządzeniu o złożeniu przez pokrzywdzoną <xAnon>J. K.</xAnon> zeznań pod nieobecność oskarżonych i opuszczeniu przez nich sali rozpraw, co skutkować musiało tożsamą decyzją także i wobec tego oskarżonego.</xText> <xText>Nie był to jednak ostatni termin rozprawy i mimo, że sąd zeznań pokrzywdzonej nie ujawnił w tym samym dniu, a na kolejnym terminie, żadną miarą nie oznacza, że nie uczynił tego niezwłocznie w rozumieniu <xLexLink xArt="art. 375;art. 375 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 375 § 2 kpk</xLexLink>, blokując tym samym oskarżonemu dostęp do tego dowodu i odniesienie się do jego treści, tym bardziej że był on wówczas należycie reprezentowany przez obrońcę.</xText> <xText>Nie budzi natomiast wątpliwości, że nie znajdowało prawno-faktycznego uzasadnienia, wyłączenie do odrębnego postępowania sprawy oskarżonego <xAnon>M. P.</xAnon>, oparte na przepisie <xLexLink xArt="art. 34;art. 34 § 3" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 34 § 3 kpk</xLexLink> (k. 543) i w efekcie zawieszenie wobec niego postępowania, które uznać trzeba za przedwczesne.</xText> <xText>Faktem jest, że oskarżony ten od początku procedowania w sprawie, przejawiał lekceważący do niej stosunek, skoro kilkakrotnie, mimo prawidłowego wezwania na rozprawę bez należytego usprawiedliwienia, sygnowanego przez lekarza sądowego, nie stawiał się na nią, co nie spotkało się z żadną dyscyplinującą reakcją Sądu Okręgowego dla zabezpieczenia prawidłowego toku postępowania, mimo że takie kroki podjął on wobec oskarżonego <xAnon>P. G.</xAnon>.</xText> <xText>Stan zdrowia <xAnon>M. P.</xAnon>w tym czasie nie był na tyle poważny, aby wykluczałoby to jego możliwość uczestniczenia w rozprawach sądowych (vide opinia biegłego k. 479-481).</xText> <xText>Niezrozumiałym zatem było wydanie postanowienia przez sąd o wyłączeniu jego sprawy do odrębnego postępowania, bez odebrania w tym zakresie stosownego stanowiska stron (k. 543) oraz bez należytego prawnego umocowania w przepisie <xLexLink xArt="art. 34;art. 34 § 3" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 34 § 3 kpk</xLexLink>.</xText> <xText>Także późniejsze opinie biegłych neurologa (k. 646 – 647) i kardiologa (k. 681) nie dawały jednoznacznych dowodowo podstaw do zawieszenia postępowania wobec <xAnon>M. P.</xAnon>, skoro wynikało z nich co najwyżej, że ten „nie powinien”, a nie „nie może” uczestniczyć w rozprawie po odpowiednim farmakologicznym zabezpieczeniu.</xText> <xText>Dlatego też kwestie tą winien jednoznacznie rozstrzygnąć sąd przy ponownym rozpoznaniu sprawy, poprzez rzetelną opinię sądowo-medyczną dotyczącą stanu zdrowia <xAnon>M. P.</xAnon>, odnoszącą się jednoznacznie do „możliwości”, a nie „powinności” jego udziału w rozprawie i dążyć tym samym do łącznego jej rozpoznania ze sprawą oskarżonych, co może mieć istotne znaczenie z punktu widzenia obrony. Zatem tylko taki stan zdrowia <xAnon>M. P.</xAnon>, który dyskwalifikowały jego możliwość uczestniczenia w rozprawie na dłuższy czas, winien Sąd Okręgowy prowadzić do odmiennego stanowiska.</xText> <xText>Skoro jednak w przedmiotowej sprawie udział <xAnon>M. P.</xAnon> wyłączony został w charakterze oskarżonego do odrębnego postępowania, trafne było jego przesłuchanie w niej w charakterze świadka, mimo że i tu sąd nie ustrzegł się istotnych błędów, stanowiących naruszenie <xLexLink xArt="art. 391;art. 391 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 391 § 2 kpk</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 389;art. 389 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 389 § 2 kpk</xLexLink>.</xText> <xText>Jak wynika z zapisu protokołu rozprawy (k.805) <xAnon>M. P.</xAnon> przesłuchany został w charakterze świadka, korzystając wobec treści <xLexLink xArt="art. 182;art. 182 § 3" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 182 § 3 kpk</xLexLink> z prawa odmowy zeznań. W tej sytuacji sąd meriti zgodnie z <xLexLink xArt="art. 391;art. 391 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 391 § 2 kpk</xLexLink> winien odczytać mu nie tylko uprzednio złożone przez niego wyjaśnienia (jak to uczyniono), ale również wcześniejsze zeznania (czego zaniechano), mimo, że <xAnon>M. P.</xAnon> zeznawał obszernie w śledztwie jako świadek (k. 29-30). Tym samym Sąd Okręgowy naruszył przepis <xLexLink xArt="art. 410" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 410 kpk</xLexLink>, co sprawia, że godziło to tym samym w zasadę swobodnej oceny dowodów wynikającej z <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 7 kpk</xLexLink>. Podkreślić trzeba też fakt, na który zwróciły uwagę apelacje obrońców, iż sąd meriti w istocie rzeczy zaniechał oceny wiarygodności zeznań tego świadka, nie wskazując precyzyjnie w jakim zakresie dowód ten zasługuje na ten przymiot, a w jakim nie może stanowić i dlaczego podstawy ustaleń faktycznych, co godzi w treść <xLexLink xArt="art. 424" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 424 kpk</xLexLink>, a w konsekwencji również <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 7 kpk</xLexLink>, przy czym oceny tej nie mogą zmienić nieprecyzyjne wywody zawarte na stronie 12 pisemnego uzasadnienia.</xText> <xText>Nadto obowiązkiem sądu w świetle <xLexLink xArt="art. 389;art. 389 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 389 § 2 kpk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 391;art. 391 § 3" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 391 § 3 kpk</xLexLink> było, po odczytaniu świadkowi <xAnon>M. P.</xAnon> jego uprzednich wyjaśnień, zwrócenie się, by ten odniósł się do ich treści, a w szczególności, czy je potwierdza, czy też nie, którego to wymogu nie spełnia jedynie lapidarne stwierdzenie, iż składał on wyjaśnienia tej treści. Skoro sąd nie wypełnił należycie tego obowiązku (k. 805), to niewątpliwie mogło mieć to wpływ na odstąpienie od rzetelnej oceny wiarygodności tego dowodu.</xText> <xText>Reasumując stwierdzić należy, że naprowadzone wyżej błędy skutkować musiały uchyleniem w całości zaskarżonego wyroku, także w części skazującej oskarżonego <xAnon>R. K.</xAnon> za czyn z <xLexLink xArt="art. 275;art. 275 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 275 § 1 kk</xLexLink> i in., co znalazło dowodowe umocowanie chociażby w wyjaśnieniach <xAnon>T. O.</xAnon> i przekazaniem sprawy, w celu ich konwalidowania, do ponownego rozpoznania sądowi I instancji, w szczególności też i dlatego, że poszczególne czyny są ściśle ze sobą związane i nieracjonalne tym samym w przypadku ewentualnego skazania byłoby ich instancyjne rozdzielanie z punktu widzenia prawidłowego ukształtowania kary.</xText> <xText>Do pozostałych argumentów obrońców, wynikających z apelacji, a nie mających znaczenia dla rozstrzygnięcia Sądu Apelacyjnego, winien jednocześnie odnieść się też Sąd Okręgowy w toku ponownego rozpoznania sprawy, bacząc z jednej strony na wyrażone w niniejszym uzasadnieniu poglądy prawne, a z drugiej na to, że orzeczony wyrok nie został zaskarżony na niekorzyść oskarżonych.</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Helena Kubaty

Renata Kopiec

Izabela Rybok

Magdalena Gierszner

Sygn. akt : II AKa 147/08 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 19 czerwca 2008 r. Sąd Apelacyjny w Katowicachw II Wydziale Karnym w składzie: Przewodniczący SSA Helena Kubaty Sędziowie SSA Mirosław Ziaja (spr.) SSO del. Alicja Bochenek Protokolant Izabela Rybok przy udziale Prokuratora Prok. Apel. Tomasza Janeczka po rozpoznaniu w dniu 19 czerwca 2008 r. sprawy 1/R. K.synaA.iT. ur. (...)wD., 2/T. O.synaA.iK. ur. (...)wC., 3/P. G.synaJ.iB. ur. (...)wC., 4/J. Z.synaS.iU. ur. (...)wB. oskarżonych zart. 197§2 i 3 k.k.i innych na skutek apelacji obrońców oskarżonych od wyroku Sądu Okręgowego w Częstochowie z dnia 15 lutego 2008r.sygn. akt. II K 138/05 uchyla w całości zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę Sądowi Okręgowemuw Częstochowie do ponownego rozpoznania. Sygn. akt II AKa 147/08 UZASADNIENIE Wyrokiem z dnia 15 lutego 2008r., sygn. akt II K 138/05 Sąd Okręgowy w Częstochowie uznał oskarżonychR. K.,T. O.,P. G.iJ. Z.za winnych popełnienia następujących czynów: - zart. 191§2kkpolegającego na tym, iż na przełomie czerwca i lipca 2002r. wC.działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, przy użyciu przemocy polegającej na biciu rękami po cieleR. B.zmuszali go do zwrotu karty SIM od telefonu komórkowego, i za to na mocyart.191§2kkskazał oskarżonych na kary w wymiarze po 8 miesięcy pozbawienia wolności; - zart.189§1kkpolegającego na tym, iż w bliżej nieustalonym dniu na przełomie czerwca i lipca 2002r. wC., działając wspólnie i w porozumieniu z innymi jeszcze osobami o nieustalonej tożsamości, pozbawili na kilka godzin wolnościR. B.iJ. K., w szczególności, przy użyciu przemocy w stosunku do pokrzywdzonego oraz poprzez kierowanie zachowaniem pokrzywdzonej, zmusili oboje do poddania się ich woli, a w konsekwencji wywieźli do lasu w okolice miejscowościR., gdzie ich następnie pozostawili w późnych godzinach nocnych, i za to na mocyart.189§1kkskazał oskarżonych na kary w wymiarze po 10 miesięcy pozbawienia wolności; - zart.197§3kkpolegającego na tym, iż w bliżej nieustalonym dniu na przełomie czerwca i lipca 2002r. na terenie kompleksu leśnego w okolicy miejscowościR., działając wspólnie i w porozumieniu z innymi jeszcze osobami o nieustalonej tożsamości, poprzez zastosowanie przemocy i gróźb bezprawnych, w szczególności manifestowanie przewagi wynikającej z działania a grupie, bicieR. B.oraz przykładanie mu do ciała płomienia zapalniczki i rozżarzonego papierosa, a nadto grożenieJ. K.zgwałceniem przez jednego ze sprawców, doprowadzili oboje pokrzywdzonych do obcowania płciowego, i za to na mocyart. 197§3kkskazał oskarżonegoR. K.na karę 4 lat pozbawienia wolności orazT. O.,P. G.iJ. Z.na kary w wymiarze po 3 lata pozbawienia wolności, a nadto oskarżonegoR. K.uznał za winnego popełnienia czynu zart.275§1kkiart.276kkw zw. zart.11§2kkpolegającego na tym, iż w tym samym miejscu i czasie zabrał w celu przywłaszczenia książeczkę wojskową, dowód osobisty i kartę chipową na szkodęR. B., i za to na mocyart.275§1kkw zw. zart.11§3kkskazał go na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności. Na mocyart.85kkiart.86§1kkSąd Okręgowy połączył wymierzone oskarżonym kary pozbawienia wolności i orzekł wobecR. K.karę łączną 5 lat pozbawienia wolności, a wobecT. O.,P. G.iJ. Z.kary łączne po 3 lata pozbawienia wolności. W dalszej części rozstrzygnięcia zaliczono na poczet orzeczonej oskarżonemuR. K.kary, okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie, a także orzeczono o kosztach obrony z urzędu i postępowania. Powyższy wyrok zaskarżyli obrońcy oskarżonych. Obrońca oskarżonegoT. O.zaskarżonemu orzeczeniu zarzucił: 1. naruszenie przepisu prawa materialnego, tj.art.4kkpoprzez niezastosowaniekodeksu karnegow brzmieniu sprzed nowelizacji z dnia 27 lipca 2005r., jako ustawy względniejszej dla sprawcy, albowiemart.197§3kkpenalizował występek, a nie zbrodnię i przewidywał zagrożenie karą od 2 do 12 lat pozbawienia wolności, 2. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za jego podstawę, a mający wpływ na treść orzeczenia poprzez bezpodstawne przyjęcie, iż oskarżony stosował wobec pokrzywdzonychR. B.iJ. K.przemoc w jakiejkolwiek postaci, groził im i przez to doprowadził ich do obcowania płciowego, podczas gdy materiał dowody pozwala jedynie na ustalenie, iżT. O.przebywał w towarzystwie innych oskarżonych, natomiast brak jest podstaw do przyjęcia, iż pomiędzy oskarżonymi istniało porozumienie i podział ról i by oskarżonyO.swą świadomością obejmował działania innych oskarżonych i by je akceptował, a w konsekwencji rażącą niewspółmierność kary orzeczonej względem tego oskarżonego. Powołując się na powyższe zarzuty autor apelacji wniósł o: 1. uniewinnienie oskarżonego od popełnienia zarzucanych mu czynów określonych w pkt.1i3 aktu oskarżenia, wyczerpujących dyspozycjęart.191§2kkiart.197§3kki zmianę orzeczenia w zakresie kary poprzez warunkowe zawieszenie kary jednostkowej wymierzonej za czyn zart.189§1kk, ewentualnie uchylenie zaskarżonego orzeczenia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd Okręgowy; 2. zasądzenie do Skarbu Państwa wynagrodzenia obrońcy za postępowanie odwoławcze, według norm przepisanych. Obrońca oskarżonegoJ. Z.zarzucił: 1. obrazę przepisów prawa materialnego, tj.art.197§3kk, poprzez błędne jego zastosowanie w warunkach ustalonego przez Sąd Okręgowy stanu faktycznego sprawy, 2. obrazę przepisów postępowania karnego, która mogła mieć wpływ na treść wyroku, a polegającą na naruszeniu przepisów: -art.4kpk,art.7kpk,art.410 kpk, która mogła mieć wpływ na jego treść, a wynika z oparcia orzeczenia o winie i karze oskarżonego jedynie na dowodach obciążających go i pominięcie dowodów korzystnych dla oskarżonego bez należytego uzasadnienia takiego stanowiska, w szczególności w odniesieniu do treści wyjaśnieńJ. Z.orazT., -art.5§2kpkpoprzez rozstrzygnięcie nie dających się rozstrzygnąć wątpliwości na niekorzyść oskarżonego, - art.424§1pkt1kpk poprzez zbiorcze wyszczególnienie przeprowadzonych dowodów w sprawie na karcie nr 4 uzasadnienia, które stały się podstawą ustalonego przez Sąd Okręgowy stanu faktycznego, podczas gdy powołany powyżej przepis procedury karnej nakłada na sąd obowiązek odniesienia konkretnych elementów stanu faktycznego do konkretnych dowodów sprawie, na wypadek nie podzielenia zarzuty obrazy przepisów prawa materialnego, obrona nadto zarzuciła: 3. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mający wpływ na jego treść polegający na przyjęciu, iż oskarżony winny jest popełnienia czynów opisanych wart.191§2kkorazart.197§3kk, podczas gdy analiza zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego prowadzi do wniosków przeciwnych. Podnosząc wyżej wymienione przepisy skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi pierwszej instancji. Natomiast obrońca oskarżonegoP. G.w apelacji podniósł następujące zarzuty: 1. błędu w ustaleniach faktycznych, polegającego na przyjęciu, iż oskarżonyP. G.działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, poprzez zastosowanie przemocy i gróźb bezprawnych, w szczególności manifestowanie przewagi wynikającej z działania w grupie, doprowadził pokrzywdzonych do obcowania płciowego, mimo że takich ustaleń nie można wywieść ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, 2. obrazyart.34kpkpoprzez wyłączenie do odrębnego rozpoznania sprawy oskarżonegoM. P., mimo że nie zachodziły okoliczności utrudniające łączne rozpoznanie spraw wszystkich oskarżonych, 3.obrazyart.424kpkpoprzez sporządzenie uzasadnienia wyroku w sposób nieodpowiadający dyrektywom zawartym w przepisie, a w szczególności poprzez zaniechanie wskazania, czy zeznania świadkaM. P.sąd uznał za wiarygodne, 4. obrazyart.7kpkw zw. zart.410kpkpoprzez dowolną i niepełną ocenę zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, polegający na: - nieuwzględnieniu zasad prawidłowego rozumowania, wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, z których wynika, iż pokrzywdzona nie mogła zapamiętać udziału wszystkich oskarżonych w przestępstwie zgwałcenia, albowiem biegły psycholog stwierdził u pokrzywdzonej krótkotrwałą lukę pamięciową odnośnie przebiegu zgwałcenia, a mimo tego sąd dał wiarę zeznaniom pokrzywdzonej o udziale w przestępstwie zgwałcenia wszystkich osób, znajdujących się krytycznego dnia na miejscu zdarzenia, - uznaniu za wiarygodne w całości zeznań pokrzywdzonych, mimo że sa wzajemnie sprzeczne, gdyż z jednej strony pokrzywdzeni byli pewni, iż wszyscy oskarżeni bali udział w przestępstwie zgwałcenia, a z drugiej strony pokrzywdzonyR. B.wykluczał udział w tym czynieP. G., a pokrzywdzonaJ. K.nie pamiętała całego przebiegu zdarzenia, 4. wymierzenia oskarżonemuP. G.rażąco niewspółmiernej kary za czyny z pkt1i2 aktu oskarżenia. W konkluzji autor apelacji wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania, ewentualnie o jego zmianę w pkt.1i2 poprzez wymierzenie niższych kar jednostkowych za każdy z tych czynów, niż orzeczone zaskarżonym wyrokiem oraz wymierzenie kary łącznej pozbawienia wolności na zasadzie pełnej absorpcji z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby oraz uchylenie orzeczenia w pkt3 i w tej części przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi pierwszej instancji. Z kolei obrońca oskarżonegoR. K.zarzucił błąd w ustaleniach faktycznych, będący wynikiem mającej wpływ na treść orzeczenia obrazy przepisów postępowania (zwłaszczaart.4kpk,art.5§2kpkiart.7kpk) polegający na tym, że: - sąd pierwszej instancji błędnie przyjął, iżR. K.– ponieważ spalił dokumenty pokrzywdzonemuB., to musiał ponieść wyłączna odpowiedzialność za zarzucane mu czyny zabronione, opisane w pkt.4 aktu oskarżenia, w sytuacji kiedy dokładnie analiza zeznań przede wszystkim pokrzywdzonego musi prowadzić do wniosku, że sąd nie ustalił w całości stanu faktycznego dotyczącego tegoż czynu, interpretując w sposób rozszerzający słowa pokrzywdzonego. Rzetelna i prawidłowa oraz całościowa ocena tego materiału musiałaby doprowadzić – przy nie dających się usunąć wątpliwościach – do uznania, iżR. K.działając wspólnie i w porozumieniu z pozostałymi oskarżonymi, nie wyróżniając się agresywnością na tle pozostałych oskarżonych. Ponadto zostały wzięte pod uwagę przez sąd wyłącznie dowody przemawiające na niekorzyść oskarżonego, natomiast nie ustosunkował się do dowodów przemawiających na korzyść oskarżonego, - sąd pierwszej instancji nie ustalił, czy – wobec przyjęcia, iż oskarżonyR. K.swym zachowaniem wyczerpał czyn zabroniony opisany w pkt1 aktu oskarżenia – w rzeczywistości można mówić o istnieniu wierzytelności i obowiązku jej zwrotu, o czym stanowi treśćart.191§2kk, - sąd pierwszej instancji przyjął, iż przestępstwa zostały popełnione w okresie czerwiec – lipiec 2002r., skoro ze zgromadzonego materiału dowodowego wynika, że okres ten winien być precyzyjniej określony. Ponadto obrońca ten zarzucił rozstrzygnięciu obrazę przepisów postępowania, mającą wpływ na treść orzeczenia, poprzez niezastosowanieart.375§2kpkw zw. zart.390§2kpkoraz w zw. zart.367§1i§2kkpolegającą na tym, iż przewodnicząca składu sądzącego (k.744 akt) poleciła oskarżonemuR. K.opuszczenie sali rozpraw informując o kolejnym terminie rozprawy i zobowiązując do osobistego stawiennictwa, natomiast nie umożliwiono, przede wszystkim oskarżonemu, wypowiedzenia się co do przeprowadzonego dowodu z zeznań świadka – pokrzywdzonejJ. K.- a zgodnie z przepisamikpk, oskarżonemu przysługuje ostatni głos, tym bardziej należało mu umożliwić ustosunkowanie się do złożonych przez pokrzywdzoną zeznań w formie pytań. Skarżący podniósł także zarzut obrazy prawa materialnego, a mianowicie: -art.191§2kkpoprzez błędne jego zastosowanie, a polegające na uznaniu, iż oskarżony dokonał zarzucanego mu w pkt1 aktu oskarżenia czynu zabronionego opisanego we wcześniej wspomnianym artykule, jednakże z samego opisu czynu wynika, że zachowanie się oskarżonego w żadnym wypadku nie wyczerpało znamion czynu opisanego w tym artykule, -art.197§3kkpoprzez zastosowanie tego przepisu w sytuacji, kiedy z okoliczności faktycznych, jak i zebranego w toku postępowania materiału dowodowego nie wynika, aby oskarżony dopuścił się zarzucanego mu w pkt3 aktu oskarżenia czynu zabronionego. W konkluzji skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania. Sąd Apelacyjny zważył, co następuje: Jakkolwiek nie wszystkie zarzuty i argumenty przytoczone w omawianych apelacjach zasługiwały na uwzględnienie, niemniej jednak zasadnicza ich część wskazująca na liczne uchybienia procesowe i materialno – prawne, którymi obarczony był zaskarżony wyrok, skutkować musiały w efekcie orzeczeniem o charakterze kasatoryjnym, w odniesieniu do całości rozstrzygnięcia. Uchybienia, które szczegółowo zostaną omówione niżej, a nadto nader ogólne ustalenia faktyczne, dotyczące głównie oceny zamiaru działania oskarżonych na wszystkich etapach inkryminowanego zdarzenia, w tym głównie wynikające z nieprecyzyjnej i niepełnej, a co za tym idzie, pozbawionej ochrony, wynikającej zart.7kpkoceny dowodów, były na tyle istotne, że całość zaskarżonego wyroku w istocie wymykała się spod kontroli odwoławczej, bowiem próby konwalidowania tego na obecnym etapie postępowania, wykraczałyby poza jego istotę, zamykając jednocześnie stronom możliwość zaskarżenia takiego, odmiennego merytorycznie orzeczenia w normalnym trybie. Analizując granice rozpoznawanych apelacji – mimo, że niektóre z nich ocenić należy krytycznie wobec podnoszenia wykluczających się zarzutów, na przykład obrazy prawa materialnego i błędu w ustaleniach faktycznych – dojść należy do przekonania, że niekontrowersyjne dla wszystkich oskarżonych okazało się być skazanie za czyn wyczerpujący znamiona występku, określonego w przepisieart.189§1kk. W istocie rzeczy strony nie kontestowały też sprawstwa co do czynu zart.191§2kk, jeśli uwzględnić prawidłowo pojmowane działanie w warunkach współsprawstwa, a kontrowersje wzbudzało przypisanie zawinienia za czyn zart.197§3kk. Aby podjąć szczegółowe rozważania niezbędne jest w pierwszej kolejności wyjaśnienie pojęcia współsprawstwa funkcjonującego w polskim systemie prawa karnego. Istota współsprawstwa, o jakim mowa wart.18§1kk, sprowadza się do wspólnego wykonania czynu zabronionego przez kilku uczestników przestępczego porozumienia i objęcia świadomością, realizacji całości określonego czynu zabronionego. W orzecznictwie trafnie zwraca się uwagę na to, że działania poszczególnych współsprawców muszą mieć istotny, dopełniający się charakter, wspólnej realizacji znamion konkretnego czynu, zgodnie z przyjętym podziałem ról, przy czym podział tych ról, oparty na porozumieniu może nastąpić per facta concludentia. Dla przyjęcia współsprawstwa ważne jest, aby każdy ze wspólników utożsamiał się z działaniami pozostałych, traktując takie zachowanie, jako swoje, nawet wówczas, gdy osobiście nie wykonywał żadnych czynności czasownikowych przestępstwa. O wspólnym działaniu w takich warunkach stanowi brak stanowczego sprzeciwu oskarżonego, przeciw przestępczym działaniom, a co za tym idzie, aprobata takiego zachowania, popełnionego na wspólny rachunek. Decydujące znaczenie ma tutaj, aby wszyscy współdziałający dążyli do tego samego celu, wspólnymi siłami, z istoty którego to zachowania wynika, iż taki sprawca ponosi odpowiedzialność za całość popełnionego przestępstwa, a więc także w tej jego części, w której znamiona czynu zabronionego zostały zrealizowane zachowaniem innego lub innych współsprawców (por. OSNKW 2005r., nr 7 – 8, poz.63). W judykaturze zwraca się uwagę także i na to, że porozumienie wymagane dla przyjęcia współsprawstwa może być również milczące, przy czym konieczne jest traktowanie przez współdziałającego czynu zabronionego, jako rezultatu własnego zachowania. Nadto zwrócić należy uwagę i na to, że ze współsprawstwem mamy do czynienia tylko w odniesieniu do czynu będącego przedmiotem porozumienia. W wypadku, w którym część współsprawców dopuszcza się zachowań, nieobjętych porozumieniem, pozostali za nie, nie odpowiadają, którą to sytuację w doktrynie przedmiotu określa się jako ich eksces, skoro przedmiotem penalizacji w procesie karnym winien być jedynie prawidłowo wyartykułowany zamiar sprawcy. Oceniając zjawiskowe formy popełnienia przestępstwa, w szczególności w sytuacji, w której bez wątpienia nie można przypisać oskarżonemu działania w warunkach współsprawstwa, pożądane jest podjęcie rozważań, czy takie zachowanie, nie stanowi pomocnictwa, w realizacji czynu sprawcy, a więc podjęcie świadomie takich działań, przykładowo opisanych wart.18§3kk, które ułatwiają jego popełnienie. Tak w doktrynie jaki i judykaturze podnosi się, że pomocnictwo może mieć charakter fizyczny lub psychiczny, przy czym to ostatnie określane jest, jako udzielanie informacji lub rady, czy też podejmowanie takich czynności, które świadczą o manifestacji, solidarności z zachowaniem sprawcy, umacniające go w powziętym postanowieniu popełnienia przestępstwa. Pomocnictwo psychiczne wymaga spełnienia dwóch warunków, które trafnie wyeksponował Sąd Apelacyjny w Lublinie w wyroku z dnia 28 grudnia 2000r., Sygn. akt II AKa 250/00, Prok. i Pr. 2001, z 9, poz. 14, a to: - musi znajdować odzwierciedlenie w świadomości osoby, której udzielane jest wsparcie psychiczne, musi stanowić istotny wpływ na psychikę tej osoby, analogiczny do tego, jaki realizują czynności, polegające na udzielaniu rady lub informacji, pozwalające stwierdzić, iż udzielone wsparcie jest ułatwieniem popełnienia czynu zabronionego. Powyższe okoliczności muszą zatem znaleźć odbicie w świadomości bezpośredniego sprawcy. Trafnie również Sąd Najwyższy zauważył, że sama obecność w miejscu zdarzenia w czasie akcji przestępczej i nieprzeciwdziałanie jej może być rozpatrywane w kategorii pomocnictwa jedynie w sytuacji, gdy na osobie obecnej tam ciążył prawny szczególny obowiązek niedopuszczenia do popełnienia czynu zabronionego (por. LEX nr 55184). Powyższe zatem pozwala przyjąć, że nieprzeciwdziałanie przestępstwu i bierna obecność na miejscu zdarzenia, bez spełnienia okoliczności, o których mowa była wyżej, nie pozwala przyjąć nie tylko konstrukcji współsprawstwa, ale i pomocnictwa. O ile zatem działanie w warunkach współsprawstwa w odniesieniu do czynów zarzucanych wszystkim oskarżonym, na gruncie ujawnionych dotychczas dowodów i przyjętych ustaleń faktycznych, co do występku zart.189§1kkiart.191§2kk, a w przypadku oskarżonegoR. K., także co do czynu zart.197§3kk(gdyby przyjąć jego współdziałanie w tym zakresie z osobami, których personalia w toku postępowania nie zostały ustalone), nie budzi większych zastrzeżeń, o tyle takich kardynalnych wniosków nie można by wyprowadzić, co do czynu zarzucanego w pkt. III, jeśli chodzi o oskarżonychT. O.,P. G.iJ. Z., w sytuacji, gdy nie została zweryfikowana należycie przez sąd meriti linia ich obrony, oparta na twierdzeniu, iż przestępstwo to stanowiło ekscesR. K.i towarzyszących mu trzech innych osób, nie będąc objęte porozumieniem całej grupy napastniczej. W ocenie sąduad quemnie budzi wątpliwości, że początkowe działania wszystkich oskarżonych inspirowane były chęcią zmuszenia pokrzywdzonego do zwrotu skradzionego telefonu komórkowego wraz z kartą SIM na szkodęM. P., sprawstwem którego mogli oni subiektywnie obciążać teżR. B., jako współdziałającego z innym mężczyzną. Wbrew twierdzeniom obrońcy oskarżonegoR. K.można mówić w tym wypadku o powstaniu wierzytelności i bezprawnym wymuszeniu jej zwrotu w rozumieniuart.191§2kk, co było celem działania sprawców. Niewątpliwie wierzytelność taka nie musiała powstać ex contracto, a mogła ona wynikać z czynu niedozwolonego, jakim poza sporem jest kradzież rzeczy, skoro sprawcę takiego zaboru można uznać za dłużnika, wobec właściciela przedmiotu kradzieży, będącego w tym wypadku wierzycielem. Jeśli zatem przyjąć, że działanie oskarżonych miało charakter grupowy, wyczerpujący istotę współsprawstwa, to nawet w sytuacji, w której jeden z nich nie używał przemocy wobec pokrzywdzonego, jak nam przykład twierdzą oskarżeniT. O.iJ. Z., a znamię czasownikowe wypełniała inna osoba, z którą ci aktywnie współdziałali, aprobując taki stan rzeczy, skutkować musi to również rozciągnięciem odpowiedzialności karnej wobec nich na całość przestępstwa, w którym aktywnie współdziałali, traktując je jako własne. Nie budzi wątpliwości, że inkryminowane zdarzenie zapoczątkowane wobec pokrzywdzonegoR. B.w pobliżu garaży i już tam wiążące się z używaniem wobec niego przemocy, w celu o jakim mowa wart.191§2kk, związane jednocześnie z pozbawieniem tegoż orazJ. K.wolności i przewiezienie ich samochodem do kompleksu leśnego w pobliże miejscowościR., zakończyło się w obecności wszystkich oskarżonych właśnie tam, w pobliżu stojących samochodów. Wtedy to bowiem pokrzywdzonyR. B., po uderzeniu go w okolice kolan, przez jednego z napastników, a tym samym używaniu przemocy oświadczył, że wyda przedmiot kradzieży następnego dnia. Według Sądu Apelacyjnego, mimo takiego przemieszczenia zdarzenia i nieznacznego rozciągnięcia go w czasie, nie wyklucza to, możliwości przyjęcia działania wszystkich oskarżonych, w warunkach jednego czynu, będącego efektem tożsamej aktywności woli, opartej na realizacji tego samego zamiaru. Powyższe z kolei prowadzić może do wniosku, że czyny zarzucane oskarżonym w pkt. I i II aktu oskarżenia, stanowią jeden czyn, realizujący znamiona różnych przepisów ustawy karnej, a zatem wyczerpujących kwalifikację zart.191§2kkiart.189§1kkw zw. zart.11§2kk, umożliwiającą wymierzenie im jednej kary, bez potrzeby tworzenia realnego zbiegu przestępstw. Takie, korzystne dla oskarżonych rozstrzygnięcie, pozostawało poza zakresem rozważań Sądu Okręgowego, a konwalidowanie tego uchybienia na etapie odwoławczym, w sytuacji zamknięcia stronom możliwości jego zaskarżenia, wykraczałoby poza istotę tego etapu postępowania, który ma na celu jedynie funkcje kontrolne. Co za tym idzie, stanowiło to jednocześnie jeden z przyczynków uchylenia w całości zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania. Przyjęte dotychczas ustalenia faktyczne przez sąd a quo dają racjonalny asumpt do wyartykułowania tezy, że po zakończeniu działań objętych treściąart.191§2kk, zrodził się dopiero zamiar upokorzenia i ukaraniaR. B., który w konsekwencji doprowadził do zmuszenia go orazJ. K.groźbą i przemocą do obcowania płciowego, którym to pojęciem niewątpliwie objąć należy akt spółkowania. W tej mierze trafnie wskazano w apelacjach obrońców, iż nie można wykluczyć, że zachowania takiego, stanowiącego inspiracjęR. K.i innych osób mu wówczas towarzyszących, nie aprobowali oskarżeniO.,G.iZ.i nie było objęte ono w tej części wspólnym porozumieniem, stanowiącym o istocie współsprawstwa. Również i tę problematykę związaną najogólniej rzecz ujmując z ekscesem działania części grupy napastniczej pominął w swych rozważaniach Sąd Okręgowy, nader lapidarnie w tym fragmencie, dokonując ustaleń faktycznych i nie konkretyzując, w czym upatrywał manifestowanie przez nich solidarności z bezpośrednimi sprawcami. W pełni trafnie obrońcy wymienionych wyżej oskarżonych zaakcentowali w apelacjach, że przyjęta przez sąd pierwszej instancji ocena dowodów, w tym zakresie była powierzchowna i niepełna, a w następstwie tego nie mogąca korzystać z ochrony wynikającej zart.7kpk, tym bardziej, że pisemne motywy zaskarżonego wyroku dalekie były od realizacji normy wskazanej wart.424§1kpk. Niewątpliwie wobec różnych depozycji wynikających z rozbieżnych wyjaśnień oskarżonych oraz niekonsekwentnych w tym fragmencie zeznań świadków nakładało to na sąd meriti obowiązek precyzyjnego wskazania konkretnych dowodów, pod konkretnym fragmentem ustaleń faktycznych. Lektura motywów zaskarżonego wyroku prowadzi natomiast do wniosku, iż Sąd Okręgowy uniknął wprost wskazania, na których dowodach i w jakiej jej części oparł rozstrzygnięcie, co do sprawstwa i zawinienia oskarżonych, w zakresie czynu zart.197§3kk, ograniczając się w istocie do globalnego odwołania się do wszystkich ujawnionych dowodów. W szczególności zastrzeżenia budzić musi tu stwierdzenie, że opisany stan faktyczny sąd ustalił w oparciu o wyjaśnienia oskarżonych, skoroT. O.,P. G.iJ. Z.wskazywali wyraźnie, że na pewnym etapie zajścia sytuacja wymknęła się spod ich kontroli i nie aprobowali już dalszych poczynań oskarżonegoR. K.i towarzyszących mu mężczyzn, po sprowadzeniu pokrzywdzonych ze skarpy do miejsca oddalonego, co najmniej o kilkadziesiąt metrów, od miejsca, w którym zatrzymano samochody, a gdzie oskarżeni ci mieli pozostawać. Nadto zważyć trzeba też i na zeznania pokrzywdzonegoR. B., który wykluczył oskarżonegoP. G.spośród osób, sprowadzających go ze skarpy i podniósł, że mimo ciemności zaobserwował, że uczyniło to trzech lub czterech mężczyzn. Te zeznania złożone na rozprawie pozostawały ewidentnie w sprzeczności z jego depozycjami ze śledztwa, kiedy to wyraźnie akcentował, iż w zajściu udział wzięli wszyscy napastnicy. Na podkreślenie zasługuje też fakt, że takżeJ. K.zeznając w czasie śledztwa (k.36) wskazała, iż nie wszyscy napastnicy poszli zR. B., tylko ich część, skoro widziała przy nim trzy osoby, a jeden mężczyzna został wówczas z nią w samochodzie. Na podkreślenie zasługują też zeznaniaR. B.(k.576) w których twierdził, że po zdarzeniu widział co najmniej trzy odchodzące osoby, a więc nie wszystkie, które przyjechały na to miejsce dwoma samochodami, których ilość określono na osiem do dziesięciu, a wcześniej w to miejsce sprowadzało go trzech – czterech napastników, którzy szli za nim i dlatego ich nie widział (k.575). Już tylko te dowody nie pozwalają precyzyjnie podać, czy wśród tych osób – opróczR. K.- byli pozostali oskarżeni. Oceniając te dowody Sąd Okręgowy nie uwzględnił tak istotnych okoliczności, jak to, że na miejscu zdarzenia było ciemno, a pokrzywdzonaJ. K.miała nałożoną na głową bluzę, a nadto z opinii psychologa wynikało, że miała ona lukę w pamięci, co do opisu fragmentu inkryminowanego zdarzenia, które mogły mieć istotny wpływ na ocenę wartości tego dowodu z punktu widzenia obiektywnie występujących faktów, a nie związanych jedynie z subiektywnym przekonaniem o nich zeznających. Zwrócić uwagę należy też i na to, że sąd I instancji nie ustalił precyzyjnie jakim samochodem –F. (...)lubD.– pokrzywdzeni przewiezieni zostali w pobliże Rybnej i kto zajmował pozostałe w nich miejsca oraz kto pojazdy te prowadził, mimo rozbieżności wynikających w tym zakresie z zeznańR. B.i wyjaśnieńT. O.. Powyższa okoliczność – jak się wydaje – może mieć kardynalne znaczenie dla ustaleń faktyczno-prawnych, jeśli zważyć, że dominującą rolę w zajściu miały osoby z bezpośredniego otoczenie oskarżonegoR. K.. Nadto rozważyć należy też próbę ustalenia poprzez stosowną informację z Komendy Policji, czy istotnie w krytycznym czasie, kierujący jednym z pojazdów w pobliżu stacji paliwS.ukarany został mandatem przez funkcjonariuszy Policji patrolujących wówczas ten teren, w związku z przewożeniem nadmiernej ilości pasażerów, ustalenie kim był ewentualny sprawca tego wykroczenia oraz kto ewentualnie w samochodzie tym się znajdował, które to informacje mogą potencjalnie wynikać z zapisów w notatnikach służbowych policjantów. Pożądanym w sprawie jest też jednoznaczne wyjaśnienie okoliczności, czy oskarżeniT. O.orazP. G.w trakcie zajścia, podjęli nieudaną próbę interwencji w obronie pokrzywdzonych, zmuszonych do spółkowania i zajęcie w tej kwestii jednoznacznego oraz umotywowanego stanowiska. Mając powyższe w polu widzenia zobligować należy Sąd Okręgowy do dokonania, w kontrowersyjnym dla obrony zakresie, kardynalnych i szczegółowych ustaleń faktycznych, z zachowaniem reguł wynikających z przepisówart. 7 kpkiart. 5 § 2 kpk, które wsparte zostaną konkretnymi dowodami, każdorazowo z oceną waloru ich wiarygodności. Dopiero zatem wówczas możliwe stanie się poddanie pełnej i właściwej ocenie prawnej zachowania oskarżonych, w szczególności w aspekcie omówionych wyżej współsprawstwa, bądź pomocnictwo lub też wykluczenia tychże zjawiskowych form przestępstwa. Gdyby natomiast w sprawie zaistniały nie budzące wątpliwości dowody, pozwalające objąć oskarżonych wskazanym wyżej przestępczym współdziałaniem, nie mogłoby budzić wątpliwości – wbrew twierdzeniom obrońców oskarżonychR. K.iJ. Z.– że takie zachowanie realizowałoby znamiona przestępstwa wynikającego zart. 197 § 3 kk. Podkreślić trzeba, że pojęcie zgwałcenia, do którego odwołuje się wspomniany przepis, jako stanowiącego gwałt na wolność seksualną ofiary, obejmuje swym zakresem czynności seksualne, o których mowa w§ 1 lub 2 art. 197 kk. Popełnienie tego przestępstwa, we współdziałaniu co najmniej dwóch sprawców, nie musi być motywowane chęcią zaspokojenia popędu płciowego, a wiązać może się ono także z chęcią upokorzenia ofiary. Zawarte wart. 197 § 1 kkstwierdzenie „doprowadza inną osobę do obcowania płciowego” z językowego punktu widzenia jest szersze od pojęcia „dopuszczenia się obcowania płciowego”, będącego następstwem realizacji jednej z form zmierzających do takiego aktu, wymienionych w tym przepisie. W konkluzji zatem wyrazić należy pogląd, że sprawcami czynu o jakim mowa wart. 197 § 1 i 3 kkmogą być również osoby zmuszające poprzez przemoc, groźbę bezprawną lub podstęp skierowanych wobec ofiar do podjęcia przez nie w obecności napastników aktu spółkowania, mimo że same z ofiarą nie mają cielesnego kontaktu, które to zachowanie wypełnia znamię „doprowadzenia innej osoby do obcowania płciowego”, kierunkując w ten sposób postępowanie pokrzywdzonych, wbrew ich woli. Pogląd ten trafnie wyartykułował Sąd Okręgowy w zaskarżonym wyroku i winien być nim związany przy ponownym rozpoznaniu sprawy. Błędem natomiast w niniejszej sprawie sądu meriti – co właściwie eksponuje apelacja obrońcy oskarżonegoT. O.– było zaniechanie oceny prawnej czynu zart. 197 § 3 kkz zastosowaniem zasady wynikającej zart. 4 kki uznanie, że przestępstwo to w dacie czynu (czerwiec/lipiec 2002r.) i obowiązującego wówczaskodeksu karnego, stanowiło zbrodnię (str. 17 uzasadnienia), mimo że niewątpliwie czyn ten stanowił występek zagrożony łagodniejszą karą, skoro surowsza nowelizacjaart. 197 § 3 kkweszła w życie dopiero z dniem 26 września 2005 r. Powyższe uchybienie odnosi się do wszystkich oskarżonych i jest na tyle istotne z punktu widzenia wymiaru kary w konkretnym wypadku, wymagającym odniesienia przez sąd merytoryczny, że jego konwalidowanie, związane z potrzebą nowego ukształtowania kary, niepożądane w sprawie stało się w toku postępowania odwoławczego, w tym także w odniesieniu do oskarżonegoR. K.. Zatem podniesioną okoliczność winien mieć w polu widzenia sąd I instancji przy ponownym rozpoznaniu sprawy, skoro dotychczas umknęła ona uwadze w przyjętych rozważaniach. Przechodząc do stwierdzonych w sprawie innych błędów proceduralnych mogących mieć wpływ na treść zaskarżonego wyroku, nie sposób zgodzić się z twierdzeniem wynikającym z apelacji obrońcy oskarżonegoR. K., zawartym w zarzucie 3 jego skargi odwoławczej, skoro oskarżony ten spóźnił się na rozprawę co upoważniało do zastosowania zasad opartych naart. 376 kpki pojawił się na niej już po zarządzeniu o złożeniu przez pokrzywdzonąJ. K.zeznań pod nieobecność oskarżonych i opuszczeniu przez nich sali rozpraw, co skutkować musiało tożsamą decyzją także i wobec tego oskarżonego. Nie był to jednak ostatni termin rozprawy i mimo, że sąd zeznań pokrzywdzonej nie ujawnił w tym samym dniu, a na kolejnym terminie, żadną miarą nie oznacza, że nie uczynił tego niezwłocznie w rozumieniuart. 375 § 2 kpk, blokując tym samym oskarżonemu dostęp do tego dowodu i odniesienie się do jego treści, tym bardziej że był on wówczas należycie reprezentowany przez obrońcę. Nie budzi natomiast wątpliwości, że nie znajdowało prawno-faktycznego uzasadnienia, wyłączenie do odrębnego postępowania sprawy oskarżonegoM. P., oparte na przepisieart. 34 § 3 kpk(k. 543) i w efekcie zawieszenie wobec niego postępowania, które uznać trzeba za przedwczesne. Faktem jest, że oskarżony ten od początku procedowania w sprawie, przejawiał lekceważący do niej stosunek, skoro kilkakrotnie, mimo prawidłowego wezwania na rozprawę bez należytego usprawiedliwienia, sygnowanego przez lekarza sądowego, nie stawiał się na nią, co nie spotkało się z żadną dyscyplinującą reakcją Sądu Okręgowego dla zabezpieczenia prawidłowego toku postępowania, mimo że takie kroki podjął on wobec oskarżonegoP. G.. Stan zdrowiaM. P.w tym czasie nie był na tyle poważny, aby wykluczałoby to jego możliwość uczestniczenia w rozprawach sądowych (vide opinia biegłego k. 479-481). Niezrozumiałym zatem było wydanie postanowienia przez sąd o wyłączeniu jego sprawy do odrębnego postępowania, bez odebrania w tym zakresie stosownego stanowiska stron (k. 543) oraz bez należytego prawnego umocowania w przepisieart. 34 § 3 kpk. Także późniejsze opinie biegłych neurologa (k. 646 – 647) i kardiologa (k. 681) nie dawały jednoznacznych dowodowo podstaw do zawieszenia postępowania wobecM. P., skoro wynikało z nich co najwyżej, że ten „nie powinien”, a nie „nie może” uczestniczyć w rozprawie po odpowiednim farmakologicznym zabezpieczeniu. Dlatego też kwestie tą winien jednoznacznie rozstrzygnąć sąd przy ponownym rozpoznaniu sprawy, poprzez rzetelną opinię sądowo-medyczną dotyczącą stanu zdrowiaM. P., odnoszącą się jednoznacznie do „możliwości”, a nie „powinności” jego udziału w rozprawie i dążyć tym samym do łącznego jej rozpoznania ze sprawą oskarżonych, co może mieć istotne znaczenie z punktu widzenia obrony. Zatem tylko taki stan zdrowiaM. P., który dyskwalifikowały jego możliwość uczestniczenia w rozprawie na dłuższy czas, winien Sąd Okręgowy prowadzić do odmiennego stanowiska. Skoro jednak w przedmiotowej sprawie udziałM. P.wyłączony został w charakterze oskarżonego do odrębnego postępowania, trafne było jego przesłuchanie w niej w charakterze świadka, mimo że i tu sąd nie ustrzegł się istotnych błędów, stanowiących naruszenieart. 391 § 2 kpkiart. 389 § 2 kpk. Jak wynika z zapisu protokołu rozprawy (k.805)M. P.przesłuchany został w charakterze świadka, korzystając wobec treściart. 182 § 3 kpkz prawa odmowy zeznań. W tej sytuacji sąd meriti zgodnie zart. 391 § 2 kpkwinien odczytać mu nie tylko uprzednio złożone przez niego wyjaśnienia (jak to uczyniono), ale również wcześniejsze zeznania (czego zaniechano), mimo, żeM. P.zeznawał obszernie w śledztwie jako świadek (k. 29-30). Tym samym Sąd Okręgowy naruszył przepisart. 410 kpk, co sprawia, że godziło to tym samym w zasadę swobodnej oceny dowodów wynikającej zart. 7 kpk. Podkreślić trzeba też fakt, na który zwróciły uwagę apelacje obrońców, iż sąd meriti w istocie rzeczy zaniechał oceny wiarygodności zeznań tego świadka, nie wskazując precyzyjnie w jakim zakresie dowód ten zasługuje na ten przymiot, a w jakim nie może stanowić i dlaczego podstawy ustaleń faktycznych, co godzi w treśćart. 424 kpk, a w konsekwencji równieżart. 7 kpk, przy czym oceny tej nie mogą zmienić nieprecyzyjne wywody zawarte na stronie 12 pisemnego uzasadnienia. Nadto obowiązkiem sądu w świetleart. 389 § 2 kpkw zw. zart. 391 § 3 kpkbyło, po odczytaniu świadkowiM. P.jego uprzednich wyjaśnień, zwrócenie się, by ten odniósł się do ich treści, a w szczególności, czy je potwierdza, czy też nie, którego to wymogu nie spełnia jedynie lapidarne stwierdzenie, iż składał on wyjaśnienia tej treści. Skoro sąd nie wypełnił należycie tego obowiązku (k. 805), to niewątpliwie mogło mieć to wpływ na odstąpienie od rzetelnej oceny wiarygodności tego dowodu. Reasumując stwierdzić należy, że naprowadzone wyżej błędy skutkować musiały uchyleniem w całości zaskarżonego wyroku, także w części skazującej oskarżonegoR. K.za czyn zart. 275 § 1 kki in., co znalazło dowodowe umocowanie chociażby w wyjaśnieniachT. O.i przekazaniem sprawy, w celu ich konwalidowania, do ponownego rozpoznania sądowi I instancji, w szczególności też i dlatego, że poszczególne czyny są ściśle ze sobą związane i nieracjonalne tym samym w przypadku ewentualnego skazania byłoby ich instancyjne rozdzielanie z punktu widzenia prawidłowego ukształtowania kary. Do pozostałych argumentów obrońców, wynikających z apelacji, a nie mających znaczenia dla rozstrzygnięcia Sądu Apelacyjnego, winien jednocześnie odnieść się też Sąd Okręgowy w toku ponownego rozpoznania sprawy, bacząc z jednej strony na wyrażone w niniejszym uzasadnieniu poglądy prawne, a z drugiej na to, że orzeczony wyrok nie został zaskarżony na niekorzyść oskarżonych.

15/150000/0001006/AKa

Sąd Apelacyjny w Katowicach

II Wydział Karny

154505000005127_XVII_AmE_000074_2007_Uz_2008-06-20_001

XVII AmE 74/07

2008-06-20 02:00:00.0 CEST

2015-05-22 20:15:04.0 CEST

2014-11-16 20:05:37.0 CET

15450500

5127

SENTENCE, REASON

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 20 czerwca 2008 r. Sąd Okręgowy w Warszawie Wydział XVII Ochrony Konkurencji i Konsumentów w następującym składzie: Przewodniczący SSO Wanda Czajkowska Protokolant: apl. rade. Marek Kolibski po rozpoznaniu w dniu 6 czerwca 2008 r. w Warszawie na rozprawie sprawy z odwołania (...) SA we W. przeciwko Prezesowi Urzędu Regulacji Energetyki z udziałem zainteresowanych E. K. i A. K. o zgłoszenie zastrzeżeń do umowy przyłączenia do sieci na skutek odwołani

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Paula Wiaterska" xVersion="1.0" xYear="2007" xLang="PL" xToPage="5" xEditor="agodlewska" xPublisher="pwiaterska" xEditorFullName="Agnieszka Godlewska-Kur" xFlag="published" xDocType="Uz" xml:space="preserve" xFromPg="1" xVolType="15/450500/0005127/AmE" xVolNmbr="000074"> <xName>Wyrok+Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xUnit xIsTitle="true" xBold="true" xType="part"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right">Dnia 20 czerwca 2008 r.</xText> <xText>Sąd Okręgowy w Warszawie Wydział XVII Ochrony Konkurencji i Konsumentów</xText> <xText>w następującym składzie:</xText> <xText>Przewodniczący SSO Wanda Czajkowska Protokolant: apl. rade. Marek Kolibski</xText> <xText>po rozpoznaniu w dniu 6 czerwca 2008 r. w Warszawie</xText> <xText>na rozprawie</xText> <xText>sprawy z odwołania <xAnon> (...) SA</xAnon> we <xAnon>W.</xAnon> przeciwko Prezesowi Urzędu Regulacji Energetyki</xText> <xText>z udziałem zainteresowanych <xAnon>E. K.</xAnon> i <xAnon>A. K.</xAnon></xText> <xText>o zgłoszenie zastrzeżeń do umowy przyłączenia do sieci</xText> <xText>na skutek odwołania <xAnon> (...) SA</xAnon> we <xAnon>W.</xAnon> od decyzji Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki z dnia 9 lutego 2007 r. Nr <xAnon>(...)</xAnon></xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText>oddala odwołanie.</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText>nakazuje pobranie od powoda na rzecz Skarbu Państwa kasy Sądu Okręgowego w Warszawie kwotę 4.896,34 zł tytułem wynagrodzenia biegłego za sporządzoną opinię w sprawie i stawiennictwo na rozprawie w dniu 6 czerwca 2008 r.</xText> </xUnit> <xText xALIGNx="right">SSO Wanda Czajkowska</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="true" xBold="true" xType="part"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText>29 września 2005r. <xAnon>E. K.</xAnon> i <xAnon>A. K.</xAnon> złożyli do <xAnon>(...)</xAnon> <xAnon> (...) S.A.</xAnon> we <xAnon>W.</xAnon> (zw <xAnon> (...) SA</xAnon>) wniosek o określenie warunków przyłączenia do jej sieci elektroenergetycznej budynku jednorodzinnego położonego na <xAnon>działce nr (...)</xAnon> we wsi <xAnon>B.</xAnon> gmina <xAnon>M.</xAnon> (k. 4 akt adm.).</xText> <xText><xAnon> (...)</xAnon>/S.A. zawiadomiła <xAnon>E. K.</xAnon> i <xAnon>A. K.</xAnon>, że wydanie warunków przyłączenia związane jest z przeprowadzeniem dodatkowych analiz i uzgodnień i wobec czego rozpatrywanie wniosku będzie dłuższe (pismo z dnia 2 listopada 2005r. k. 10 akt adm.) a następnie wniosek o wydanie warunków przyłączenia do sieci elektroenergetycznej <xAnon>działki nr (...)</xAnon> przekazała do rozpatrzenia Oddziałowi we <xAnon>W.</xAnon> (pismo z 15 listopada 2005r., k. 11 akt adm.).</xText> <xText><xAnon> (...) S.A.</xAnon> (Oddział we <xAnon>W.</xAnon>) w dniu 29 marca 2006r. odmówiła określenia warunków przyłączenia <xAnon>działki nr (...)</xAnon> we wsi <xAnon>B.</xAnon> gmina <xAnon>M.</xAnon> (pismo z dnia 29 marca 2006r., k. 12-13 akt adm.) do jej sieci elektroenergetycznej. Jako przyczynę odmowy określenia warunków przyłączenia tej działki <xAnon> (...) S.A.</xAnon> podała:</xText> <xEnum> <xBullet>-</xBullet> <xEnumElem> <xText>działka położona jest na terenie gruntów co uniemożliwia oszacowanie przyszłego zapotrzebowania na energię elektryczną na tym obszarze i jest to pierwszy wniosek z tego obszaru o małym zapotrzebowaniu na energię elektryczną</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText><xAnon>(...)</xAnon> nie posiada sieci elektroenergetycznej niskiego napięcia w rejonie <xAnon>działki nr (...)</xAnon> a wobec tego zasilenie tej działki wymaga budowy linii średniego napięcia i stacji transformatorowej,</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>rozbudowa sieci średniego napięcia jest podejmowana w oparciu o przesłanki ekonomiczne, tj możliwości zwrotu poniesionych nakładów. Inwestycja - w tym zakresie nie jest ujęta w planie rozwoju <xAnon> (...) S.A.</xAnon></xText> </xEnumElem> </xEnum> <xText>Te okoliczności sprawy tj. przyczyny ekonomiczne spowodowały, że <xAnon> (...) S.A.</xAnon> odmówiła <xAnon>E. K.</xAnon> i <xAnon>A. K.</xAnon> określenia warunków przyłączenia ich <xAnon>działki nr (...)</xAnon> do jej sieci elektroenergetycznej i na podstawie art. 7</xText> <xText><xLexLink xArt="ust. 9" xIsapId="WDU19970540348" xTitle="Ustawa z dnia 10 kwietnia 1997 r. - Prawo energetyczne" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 54, poz. 348">ust. 9 ustawy Prawo energetyczne</xLexLink> <xUx>(Dz. z 2003 nr 153. <xLexLink xArt="ust. 9 poz. 1504" xIsapId="WDU19970540348" xTitle="Ustawa z dnia 10 kwietnia 1997 r. - Prawo energetyczne" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 54, poz. 348">poz. 1504</xLexLink> ze zm.)</xUx> zawiadomiła Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki (zw. <xAnon> (...)</xAnon>) o odmowie wydania warunków przyłączenia do sieci elektroenergetycznej z przyczyn ekonomicznych (k. 1-2 akt adm.).</xText> <xText>Prezes URE po przeprowadzeniu postępowania wyjaśniającego - wyjaśnień <xAnon>E. K.</xAnon> i <xAnon>A. K.</xAnon> (pismo z 10 kwietnia 2006r., k. 6 akt adm.) sporządzonej analizy efektywności inwestycji w celu zasilania <xAnon>działki nr (...)</xAnon> oraz analizy ekonomicznej dotyczącej przypadków odmowy w 2006r. przez <xAnon> (...) SA</xAnon> przyłączenia do sieci elektroenergetycznej z powodu braku warunków ekonomicznych sporządzonej przez <xAnon> (...) S.A.</xAnon> stanowiska Prezesa URE w sprawie (pismo z dnia 8 listopada 2006r., k. 51 akt adm. i 5 stycznia 2007r., k. 57 akt adm.) i stanowiska <xAnon> (...) S.A</xAnon> (pisma z dnia 27 listopada 2006r., k. 53 akt adm. i 22 stycznia 2007r., k. 59 akt adm.) Prezes URE w dniu 9 lutego 2007r. wydał decyzję, w której zgłosił zastrzeżenia do odmowy przez <xAnon> (...) S.A.</xAnon> przyłączenia do sieci elektroenergetycznej <xAnon>działki nr (...)</xAnon> we wsi <xAnon>B.</xAnon> gmina <xAnon>M.</xAnon>. Prezes URE uznając, że nie zachodzą przesłanki do odmowy wydania warunków przyłączenia do sieci elektroenergetycznej z przyczyn ekonomicznych przyjął , że zgodnie z przepisami <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970540348" xTitle="Ustawa z dnia 10 kwietnia 1997 r. - Prawo energetyczne" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 54, poz. 348">prawo energetyczne</xLexLink>, przy zatwierdzaniu taryf dla energii elektrycznej przedsiębiorstwo uzyskuje przychody w wysokości pozwalającej na pokrycie planowanych uzasadnionych kosztów własnych (koszty operacyjne, podatki, amortyzacja), kosztów przeniesionych i zwrot z kapitału zaangażowanego w tę działalność. Taryfa, zatem jako całość, zapewnia spełnienie ekonomicznych warunków przyłączenia do sieci, o których mowa w <xLexLink xArt="art. 7;art. 7 ust. 1" xIsapId="WDU19970540348" xTitle="Ustawa z dnia 10 kwietnia 1997 r. - Prawo energetyczne" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 54, poz. 348">art. 7 ust. 1 ustawy - Prawo energetyczne</xLexLink>.</xText> <xText>Zwrot kapitału zaangażowanego w działalność dystrybucyjną jest ustalany jako iloczyn średnioważonej stopy zwrotu z kapitału oraz wartości regulacyjnej aktywów. Wobec tego przyrost majątku trwałego wynikający z przekazania inwestycji do eksploatacji powoduje wzrost wielkości zwrotu z kapitału dla przedsiębiorstwa. Budowa sieci elektroenergetycznych wraz z przyłączami, które są własnością przedsiębiorstw energetycznych, jest wynagradzana w taryfach w relacji do poniesionych nakładów inwestycyjnych netto (po odliczeniu wniesionych opłat za przyłączenie). Przedsiębiorstwo ma zapewnione w taryfie przychody na obsługę kapitału zaangażowanego w przyłączenia odbiorców, dla działalności dystrybucyjnej ogółem.</xText> <xText>W przypadku przedsiębiorstw regulowanych, gdy przychody zapewniają pokrycie kosztów, analiza efektywności ekonomicznej inwestycji nie jest wrażliwa na wydatki związane z kosztami zaopatrzenia w energię, ponieważ znajdują one odzwierciedlenie również po stronie wpływów, dlatego też te elementy mogą być w analizie pominięte.</xText> <xText>W związku z tą metodą ustalania wpływów ze zrealizowanego projektu inwestycyjnego, do analizy efektywności ekonomicznej inwestycji (dla wszystkich grup przyłączeniowych) należy przyjąć wprost przepływy gotówki netto, które stanowią:</xText> <xEnum> <xBullet>-</xBullet> <xEnumElem> <xText>nakłady inwestycyjne (przepływ ujemny) - dla okresu realizacji inwestycji,</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>opłaty za przyłączenie (przepływ dodatni),</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>amortyzacja i zwrot z kapitału, z uwzględnieniem opodatkowania (przepływ dodatni)</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>dla pozostałych lat okresu objętego rachunkiem.</xText> </xEnumElem> </xEnum> <xText>Przeprowadzona analiza, uwzględniająca przepływ gotówki netto, wskazuje na opłacalność inwestycji związanej z przyłączeniem do sieci elektroenergetycznej obiektu w miejscowości <xAnon>B.</xAnon>, gmina <xAnon>M.</xAnon> - <xAnon>działka nr (...)</xAnon>.</xText> <xText>Przy ustalaniu przepływów pieniężnych <xAnon> (...) S.A.</xAnon> błędnie określiła kwotę zysku brutto jako kwotę zwrotu z kapitału pomniejszoną koszty amortyzacji. To powoduje, iż zdyskontowane przepływy pieniężne są niższe. Tym samym negatywnie wpływają na wynik przeprowadzonej analizy opłacalności inwestycji. <xAnon> (...) S.A.</xAnon> powinna uwzględnić przy wyliczeniach przepływów pieniężnych kwotę zysku brutto w wysokości kwoty zwrotu z kapitału. Wynika to z faktu, iż jest on dodawany do kosztów dystrybucji w trakcie kalkulacji taryfy (po amortyzacji jako ostatni element kalkulacyjny ccn i stawek opłat). W przypadku gdyby w trakcie postępowania taryfowego <xAnon> (...) S.A.</xAnon> nie wystąpiło o koszty zwrotu kapitału planowałby prowadzenie działalności bez zysku. W sytuacji, gdy <xAnon> (...) S.A.</xAnon> występuje o</xText> <xText>koszt zwrotu kapitału pojawia się równy jemu zysk brutto. Zwrot z zaangażowanego kapitału doliczany jest do kosztów uzasadnionych, w rozumieniu art. 3 pkt 21 ustawy</xText> <xEnum> <xBullet>—</xBullet> <xEnumElem> <xText><xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970540348" xTitle="Ustawa z dnia 10 kwietnia 1997 r. - Prawo energetyczne" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 54, poz. 348">Prawo energetyczne</xLexLink>. Zgodnie z tym przepisem są to koszty niezbędne do wykonania zobowiązań powstałych w związku z prowadzoną przez przedsiębiorstwo energetyczne działalnością w zakresie wytwarzania, przetwarzania, magazynowania, przesyłania i dystrybucji, obrotu paliwami lub energią oraz przyjmowanie przez przedsiębiorstwo energetyczne do kalkulacji cen i stawek opłat ustalanych w taryfie w sposób ekonomicznie uzasadniony, z zachowaniem należytej staranności zmierzającej do ochrony interesów odbiorców. Zwrot z zaangażowanego kapitału doliczony jest do kosztów niezbędnych z punktu widzenia funkcjonowania Przedsiębiorstwa.</xText> </xEnumElem> </xEnum> <xText>Amortyzacja w rozumieniu, <xLexLink xArt="art. 3;art. 3 pkt. 21" xIsapId="WDU19970540348" xTitle="Ustawa z dnia 10 kwietnia 1997 r. - Prawo energetyczne" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 54, poz. 348">art. 3 pkt 21 ustawy - Prawo energetyczne</xLexLink>, zalicza się do kosztów niezbędnych do wykonywania zobowiązań powstałych w związku z prowadzoną przez <xAnon> (...) S.A.</xAnon> działalnością oraz jest uznana jako jeden ze składników kosztów przyjętych do kalkulacji cen i stawek opłat ustalonych w taryfie. Nie można uznać za prawidłową analizy opłacalności sporządzonej przez <xAnon> (...) SA</xAnon>, zgodnie z którą planowany zysk brutto jest pomniejszony o koszt amortyzacji, uwzględniony wcześniej w kalkulacji cen i stawek opłat.</xText> <xText><xAnon> (...) S.A.</xAnon> (powódka) wniosła odwołanie od decyzji Prezesa URE i zarzuciła zaskarżonej decyzji naruszenie prawa materialnego (<xLexLink xArt="art. 7;art. 7 ust. 1" xIsapId="WDU19970540348" xTitle="Ustawa z dnia 10 kwietnia 1997 r. - Prawo energetyczne" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 54, poz. 348">art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 10 kwietnia 1997r.</xLexLink> — <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970540348" xTitle="Ustawa z dnia 10 kwietnia 1997 r. - Prawo energetyczne" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 54, poz. 348">Prawo energetyczne</xLexLink> (Dz. U. z 2006r nr 89, poz. 625 ze zm.) przez przyjęcie, że istnieją ekonomiczne warunki przyłączenia <xAnon>działki nr (...)</xAnon> do sieci energetycznej <xAnon> (...) S.A.</xAnon>, która jest zobowiązana do realizacji i sfinansowania przyłączenia wg ryczałtowych stawek. Powódka w odwołaniu wniosła o uchylenie zaskarżonej decyzji w całości.</xText> <xText><xAnon> (...) S.A.</xAnon> w odwołaniu zgodziła się ze stanowiskiem Prezesa URE zajętym w zaskarżonej decyzji, że wszelkie uzasadnione koszty operacyjne i finansowe przedsiębiorstwa energetycznego są pokrywane przez wpływy wynikające z zatwierdzonej taryfy. Natomiast nie zgodziła się ze stanowiskiem Prezesa URE, iż taryfa jako całość zapewnia spełnienie ekonomicznych warunków przyłączenia do sieci, gdyż według powódki ekonomiczność tą musiałoby zapewnić wynagradzanie z kapitału (zwrot z kapitału zaangażowanego). <xAnon> (...) S.A.</xAnon> problem jest tu następujący: czy sposób jego wyliczania gwarantuje taki poziom zysku, który wraz z amortyzacją jako nadwyżką finansową zagwarantuje taki zwrot, tj. czy przedsiębiorstwo nie będzie musiało się w coraz większym stopniu zadłużyć.</xText> <xText>Przy interpretacji, że składnikiem dodatnich przepływów pieniężnych w całym okresie analizy oceny ekonomiczności inwestycji, jest zysk netto ze zwrotu kapitału (WACC* wartość majątku podlegającego zwrotowi), liczony jako przychody ze zwrotu z kapitału pomniejszone o amortyzację i podatek dochodowy oraz powiększony o dodaną ponownie amortyzację (jako koszt nie stanowiący odpływu gotówki), to tak przyjęta metodologia oceny ekonomiczności inwestycji sprawia, iż praktycznie żadna inwestycja nie jest ekonomiczna. Takie rezultaty wynikają z faktu, iż wynagrodzenie kapitału, które ma pokryć wydatki inwestycyjne pomniejszone o opłatę przyłączeniową nie czyni tego, gdyż:</xText> <xEnum> <xBullet>-</xBullet> <xEnumElem> <xText>wynagrodzenie kapitału jest liczone w kolejnych latach od coraz mniejszej wielkości (wartości inwestycji netto, czyli po umorzeniu o amortyzację) a więc jego wielkość istotnie spada,</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>przepływy z wynagrodzenia kapitału są obciążone podatkiem dochodowym,</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>zmniejszające się w kolejnych latach wynagrodzenie kapitału jest dyskontowane.</xText> </xEnumElem> </xEnum> <xText><xAnon> (...) S.A.</xAnon> w odwołaniu zarzuciła, iż Prezes URE nie zgadzając się z przedstawioną przez nią analizą efektywności inwestycji nie uzasadnił, z jakich powodów nie uznaje argumentów przedstawionych przez nią odniósł się tylko ogólnie do założeń ekonomicznych analizy i uznał je za nieprawidłowe. Prezes URE nie przedstawił własnej analizy opłacalności inwestycji (metodą ustalania przepływów gotówkowych netto) co w konsekwencji nie daje podstaw do stwierdzenia, że analiza przeprowadzona zgodnie z tą metodą wskazuje opłacalność przedsięwzięcia. <xAnon> (...) S.A.</xAnon> nie zgodziła się z prezentowaną przez Prezesa URE wykładnią przepisu <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19970540348" xTitle="Ustawa z dnia 10 kwietnia 1997 r. - Prawo energetyczne" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 54, poz. 348">art. 7 ustawy Prawo energetyczne</xLexLink>, której przyjęcie skutkowałoby nałożeniem na przedsiębiorstwo energetyczne obowią/ku zawierania umów w każdych warunkach ekonomicznych, jako niezgodne z przepisami <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970540348" xTitle="Ustawa z dnia 10 kwietnia 1997 r. - Prawo energetyczne" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 54, poz. 348">ustawy Prawo energetyczne</xLexLink>.</xText> <xText>Prezes URE (pozwany) w odpowiedzi na odwołanie wniósł o oddalenie odwołania.</xText> <xText>Prezes URE podtrzymał swoje stanowisko w sprawie. Do odwołania załączył analizę efektywności ekonomicznej inwestycji dotyczącej przyłączenia <xAnon>działki nr (...)</xAnon> we wsi <xAnon>B.</xAnon> gmina <xAnon>M.</xAnon> do sieci elektroenergetycznej powódki (k. 37- 38 akt sądowych) przeprowadzonej stosownie do stanowiska zajętego w zaskarżonej decyzji.</xText> <xText>Powódka nie ustosunkowała się do w/w analizy efektywności.</xText> <xText>Sąd Okręgowy na rozprawie w dniu 28 listopada 2007 r. dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego z zakresu ekonomii na okoliczności:</xText> <xEnum> <xBullet>-</xBullet> <xEnumElem> <xText>czy sporządzona prze <xAnon> (...) S.A.</xAnon> analiza efektywności inwestycji dotycząca przyłączenia <xAnon>działki nr (...)</xAnon> położonej we wsi <xAnon>B.</xAnon> gmina <xAnon>M.</xAnon> do jej sieci elektroenergetycznej (K 33- 35 akt adm.) została opracowana prawidłowo tj. w szczególności w zakresie ustaleń dotyczących wielkości przepływów pieniężnych co powodowało ocenę, że inwestycja ta jest ekonomicznie nieuzasadniona dla przedsiębiorstwa energetycznego</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>czy sporządzona prze Prezesa URE analiza efektywności inwestycji tj. przyłączenia <xAnon>działki nr (...)</xAnon> położonej we wsi <xAnon>B.</xAnon> gmina <xAnon>M.</xAnon> do sieci elektroenergetycznej <xAnon> (...) S.A.</xAnon> we <xAnon>W.</xAnon> (K 37 - 38 i K 40 akt sądowych) została opracowana prawidłowo co powoduje ocenę, że inwestycja ta jest ekonomicznie uzasadniona.</xText> </xEnumElem> </xEnum> <xText>Biegły sądowy przyjął, że ocena efektywności ekonomicznej przyłącza elektroenergetycznego dla potrzeb obiektu w <xAnon>B.</xAnon> została opracowana przez Prezesa URE prawidłowo. Przepływy pieniężne netto uwzględniają wszystkie składniki dodatnie (wpływu) i ujemne (wydatek). Strumień przepływów zdyskontowanych za 20 lat wyniósł <xAnon>(...)</xAnon> zł i był wyższy od wartości inwestycji, a zatem inwestycja ta byłaby opłacalna za 17 lat. Odnosząc się do kwestii amortyzacji biegły wyjaśnił, że amortyzacja zwiększa przychody. Okres amortyzacji przyjęty jest jako okres 20 lat i w tym okresie inwestor otrzymuje określone przychody. Dla poszczególnych lal w lym okresie 20 - letnim wylicza się różnicę między przychodami, a kosztami uzyskując zysk brutto. Zysk brutto musi być pomniejszony o podatek dochodowy i wtedy otrzymujemy zysk netto. Zysk netto należy pomniejszyć o amortyzację (protokół rozprawy z 6 czerwca 2008 r. K 162 - 163 akt sądowych)</xText> <xText>Sąd Okręgowy rozpoznając sprawę przyjął, że stan faktyczny sprawy nie budził między stronami wątpliwości i nie był kwestionowany. Powódka odmówiła zainteresowanym <xAnon>E.</xAnon> i <xAnon>A. K.</xAnon> przyłączenia do sieci. Odmowa przyłączenia do sieci nastąpiła na podstawie dokonanych prze powoda analiz ekonomicznej opłacalności inwestycji. Z analiz tych wynikało, iż inwestycja jest nieopłacalna. Zdaniem Prezesa URE analizy powoda obarczone były błędem. Prezes URE w decyzji z dnia 9 lutego 2007 r. wskazał, że analiza powódki zaniżała o wartość amortyzacji i podatku od nieruchomości wielkość przepływów gotówki netto, co wpłynęło na negatywny wynik analizy.</xText> <xText>Z uwagi, iż rozstrzygnięcie kwestii ekonomicznej opłacalności inwestycji wymagało wiadomości specjalnych w sprawie konieczne było powołanie biegłego. Opinia biegłego potwierdziła prawidłowość kalkulacji przedstawionej przez Prezesa URE. Sąd dał wiarę opinii biegłego i podziela jego zdanie, iż na potrzeby oceny ekonomicznej opłacalności inwestycji nie należy od zysku brutto odejmować 2% stawki podatku od nieruchomości oraz wartości amortyzacji. Sąd podziela zdanie biegłego, iż skoro powyższe składniki stanowią już integralną część kosztów to nie powinny być odejmowane od zysku brutto.</xText> <xText>Sąd Okręgowy zważył, co następuje:</xText> <xText>Z uwagi na sposób kalkulacji taryf <xAnon> (...) S.A.</xAnon> powinna uwzględnić przy wyliczeniach przepływów pieniężnych kwotę zysku brutto w wysokości kwoty zwrotu z kapitału. Wynika to z tego, iż jest on dodawany do kosztów dystrybucji energii elektrycznej w trakcie kalkulacji taryfy (po amortyzacji jako ostatni element kalkulacyjny cen i stawek opłat). Zysk brutto nie powinien być zaś już pomniejszany o amortyzację.</xText> <xText>Z tych względów Sąd ocenił, że inwestycja przyłączenia obiektu w <xAnon>B.</xAnon> do sieci elektroenergetycznej powódki jest opłacalna co uzasadnia przyjęcie istnienia</xText> <xText>ekonomicznych warunków przyłączenia obiektu w <xAnon>B.</xAnon> do sieci elektroenergetycznej.</xText> <xText>Z tych względów i na podstawie <xLexLink xArt="art. 479(53);art. 479(53) § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 479<xSUPx>53</xSUPx> § 1 k.p.c.</xLexLink> oddalono odwołanie.</xText> <xText>O kosztach postępowania postanowiono na podstawie <xLexLink xArt="art. 98" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 98 k.p.c.</xLexLink></xText> <xText xALIGNx="right">SSO Wanda Czajkowska</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Wanda Czajkowska Protokolant apl. rade. Marek Kolibski

Paula Wiaterska

Agnieszka Godlewska-Kur

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 20 czerwca 2008 r. Sąd Okręgowy w Warszawie Wydział XVII Ochrony Konkurencji i Konsumentów w następującym składzie: Przewodniczący SSO Wanda Czajkowska Protokolant: apl. rade. Marek Kolibski po rozpoznaniu w dniu 6 czerwca 2008 r. w Warszawie na rozprawie sprawy z odwołania(...) SAweW.przeciwko Prezesowi Urzędu Regulacji Energetyki z udziałem zainteresowanychE. K.iA. K. o zgłoszenie zastrzeżeń do umowy przyłączenia do sieci na skutek odwołania(...) SAweW.od decyzji Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki z dnia 9 lutego 2007 r. Nr(...) 1 oddala odwołanie. 2 nakazuje pobranie od powoda na rzecz Skarbu Państwa kasy Sądu Okręgowego w Warszawie kwotę 4.896,34 zł tytułem wynagrodzenia biegłego za sporządzoną opinię w sprawie i stawiennictwo na rozprawie w dniu 6 czerwca 2008 r. SSO Wanda Czajkowska UZASADNIENIE 29 września 2005r.E. K.iA. K.złożyli do(...)(...) S.A.weW.(zw(...) SA) wniosek o określenie warunków przyłączenia do jej sieci elektroenergetycznej budynku jednorodzinnego położonego nadziałce nr (...)we wsiB.gminaM.(k. 4 akt adm.). (...)/S.A. zawiadomiłaE. K.iA. K., że wydanie warunków przyłączenia związane jest z przeprowadzeniem dodatkowych analiz i uzgodnień i wobec czego rozpatrywanie wniosku będzie dłuższe (pismo z dnia 2 listopada 2005r. k. 10 akt adm.) a następnie wniosek o wydanie warunków przyłączenia do sieci elektroenergetycznejdziałki nr (...)przekazała do rozpatrzenia Oddziałowi weW.(pismo z 15 listopada 2005r., k. 11 akt adm.). (...) S.A.(Oddział weW.) w dniu 29 marca 2006r. odmówiła określenia warunków przyłączeniadziałki nr (...)we wsiB.gminaM.(pismo z dnia 29 marca 2006r., k. 12-13 akt adm.) do jej sieci elektroenergetycznej. Jako przyczynę odmowy określenia warunków przyłączenia tej działki(...) S.A.podała: - działka położona jest na terenie gruntów co uniemożliwia oszacowanie przyszłego zapotrzebowania na energię elektryczną na tym obszarze i jest to pierwszy wniosek z tego obszaru o małym zapotrzebowaniu na energię elektryczną (...)nie posiada sieci elektroenergetycznej niskiego napięcia w rejoniedziałki nr (...)a wobec tego zasilenie tej działki wymaga budowy linii średniego napięcia i stacji transformatorowej, rozbudowa sieci średniego napięcia jest podejmowana w oparciu o przesłanki ekonomiczne, tj możliwości zwrotu poniesionych nakładów. Inwestycja - w tym zakresie nie jest ujęta w planie rozwoju(...) S.A. Te okoliczności sprawy tj. przyczyny ekonomiczne spowodowały, że(...) S.A.odmówiłaE. K.iA. K.określenia warunków przyłączenia ichdziałki nr (...)do jej sieci elektroenergetycznej i na podstawie art. 7 ust. 9 ustawy Prawo energetyczne(Dz. z 2003 nr 153.poz. 1504ze zm.)zawiadomiła Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki (zw.(...)) o odmowie wydania warunków przyłączenia do sieci elektroenergetycznej z przyczyn ekonomicznych (k. 1-2 akt adm.). Prezes URE po przeprowadzeniu postępowania wyjaśniającego - wyjaśnieńE. K.iA. K.(pismo z 10 kwietnia 2006r., k. 6 akt adm.) sporządzonej analizy efektywności inwestycji w celu zasilaniadziałki nr (...)oraz analizy ekonomicznej dotyczącej przypadków odmowy w 2006r. przez(...) SAprzyłączenia do sieci elektroenergetycznej z powodu braku warunków ekonomicznych sporządzonej przez(...) S.A.stanowiska Prezesa URE w sprawie (pismo z dnia 8 listopada 2006r., k. 51 akt adm. i 5 stycznia 2007r., k. 57 akt adm.) i stanowiska(...) S.A(pisma z dnia 27 listopada 2006r., k. 53 akt adm. i 22 stycznia 2007r., k. 59 akt adm.) Prezes URE w dniu 9 lutego 2007r. wydał decyzję, w której zgłosił zastrzeżenia do odmowy przez(...) S.A.przyłączenia do sieci elektroenergetycznejdziałki nr (...)we wsiB.gminaM.. Prezes URE uznając, że nie zachodzą przesłanki do odmowy wydania warunków przyłączenia do sieci elektroenergetycznej z przyczyn ekonomicznych przyjął , że zgodnie z przepisamiprawo energetyczne, przy zatwierdzaniu taryf dla energii elektrycznej przedsiębiorstwo uzyskuje przychody w wysokości pozwalającej na pokrycie planowanych uzasadnionych kosztów własnych (koszty operacyjne, podatki, amortyzacja), kosztów przeniesionych i zwrot z kapitału zaangażowanego w tę działalność. Taryfa, zatem jako całość, zapewnia spełnienie ekonomicznych warunków przyłączenia do sieci, o których mowa wart. 7 ust. 1 ustawy - Prawo energetyczne. Zwrot kapitału zaangażowanego w działalność dystrybucyjną jest ustalany jako iloczyn średnioważonej stopy zwrotu z kapitału oraz wartości regulacyjnej aktywów. Wobec tego przyrost majątku trwałego wynikający z przekazania inwestycji do eksploatacji powoduje wzrost wielkości zwrotu z kapitału dla przedsiębiorstwa. Budowa sieci elektroenergetycznych wraz z przyłączami, które są własnością przedsiębiorstw energetycznych, jest wynagradzana w taryfach w relacji do poniesionych nakładów inwestycyjnych netto (po odliczeniu wniesionych opłat za przyłączenie). Przedsiębiorstwo ma zapewnione w taryfie przychody na obsługę kapitału zaangażowanego w przyłączenia odbiorców, dla działalności dystrybucyjnej ogółem. W przypadku przedsiębiorstw regulowanych, gdy przychody zapewniają pokrycie kosztów, analiza efektywności ekonomicznej inwestycji nie jest wrażliwa na wydatki związane z kosztami zaopatrzenia w energię, ponieważ znajdują one odzwierciedlenie również po stronie wpływów, dlatego też te elementy mogą być w analizie pominięte. W związku z tą metodą ustalania wpływów ze zrealizowanego projektu inwestycyjnego, do analizy efektywności ekonomicznej inwestycji (dla wszystkich grup przyłączeniowych) należy przyjąć wprost przepływy gotówki netto, które stanowią: - nakłady inwestycyjne (przepływ ujemny) - dla okresu realizacji inwestycji, opłaty za przyłączenie (przepływ dodatni), amortyzacja i zwrot z kapitału, z uwzględnieniem opodatkowania (przepływ dodatni) dla pozostałych lat okresu objętego rachunkiem. Przeprowadzona analiza, uwzględniająca przepływ gotówki netto, wskazuje na opłacalność inwestycji związanej z przyłączeniem do sieci elektroenergetycznej obiektu w miejscowościB., gminaM.-działka nr (...). Przy ustalaniu przepływów pieniężnych(...) S.A.błędnie określiła kwotę zysku brutto jako kwotę zwrotu z kapitału pomniejszoną koszty amortyzacji. To powoduje, iż zdyskontowane przepływy pieniężne są niższe. Tym samym negatywnie wpływają na wynik przeprowadzonej analizy opłacalności inwestycji.(...) S.A.powinna uwzględnić przy wyliczeniach przepływów pieniężnych kwotę zysku brutto w wysokości kwoty zwrotu z kapitału. Wynika to z faktu, iż jest on dodawany do kosztów dystrybucji w trakcie kalkulacji taryfy (po amortyzacji jako ostatni element kalkulacyjny ccn i stawek opłat). W przypadku gdyby w trakcie postępowania taryfowego(...) S.A.nie wystąpiło o koszty zwrotu kapitału planowałby prowadzenie działalności bez zysku. W sytuacji, gdy(...) S.A.występuje o koszt zwrotu kapitału pojawia się równy jemu zysk brutto. Zwrot z zaangażowanego kapitału doliczany jest do kosztów uzasadnionych, w rozumieniu art. 3 pkt 21 ustawy — Prawo energetyczne. Zgodnie z tym przepisem są to koszty niezbędne do wykonania zobowiązań powstałych w związku z prowadzoną przez przedsiębiorstwo energetyczne działalnością w zakresie wytwarzania, przetwarzania, magazynowania, przesyłania i dystrybucji, obrotu paliwami lub energią oraz przyjmowanie przez przedsiębiorstwo energetyczne do kalkulacji cen i stawek opłat ustalanych w taryfie w sposób ekonomicznie uzasadniony, z zachowaniem należytej staranności zmierzającej do ochrony interesów odbiorców. Zwrot z zaangażowanego kapitału doliczony jest do kosztów niezbędnych z punktu widzenia funkcjonowania Przedsiębiorstwa. Amortyzacja w rozumieniu,art. 3 pkt 21 ustawy - Prawo energetyczne, zalicza się do kosztów niezbędnych do wykonywania zobowiązań powstałych w związku z prowadzoną przez(...) S.A.działalnością oraz jest uznana jako jeden ze składników kosztów przyjętych do kalkulacji cen i stawek opłat ustalonych w taryfie. Nie można uznać za prawidłową analizy opłacalności sporządzonej przez(...) SA, zgodnie z którą planowany zysk brutto jest pomniejszony o koszt amortyzacji, uwzględniony wcześniej w kalkulacji cen i stawek opłat. (...) S.A.(powódka) wniosła odwołanie od decyzji Prezesa URE i zarzuciła zaskarżonej decyzji naruszenie prawa materialnego (art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 10 kwietnia 1997r.—Prawo energetyczne(Dz. U. z 2006r nr 89, poz. 625 ze zm.) przez przyjęcie, że istnieją ekonomiczne warunki przyłączeniadziałki nr (...)do sieci energetycznej(...) S.A., która jest zobowiązana do realizacji i sfinansowania przyłączenia wg ryczałtowych stawek. Powódka w odwołaniu wniosła o uchylenie zaskarżonej decyzji w całości. (...) S.A.w odwołaniu zgodziła się ze stanowiskiem Prezesa URE zajętym w zaskarżonej decyzji, że wszelkie uzasadnione koszty operacyjne i finansowe przedsiębiorstwa energetycznego są pokrywane przez wpływy wynikające z zatwierdzonej taryfy. Natomiast nie zgodziła się ze stanowiskiem Prezesa URE, iż taryfa jako całość zapewnia spełnienie ekonomicznych warunków przyłączenia do sieci, gdyż według powódki ekonomiczność tą musiałoby zapewnić wynagradzanie z kapitału (zwrot z kapitału zaangażowanego).(...) S.A.problem jest tu następujący: czy sposób jego wyliczania gwarantuje taki poziom zysku, który wraz z amortyzacją jako nadwyżką finansową zagwarantuje taki zwrot, tj. czy przedsiębiorstwo nie będzie musiało się w coraz większym stopniu zadłużyć. Przy interpretacji, że składnikiem dodatnich przepływów pieniężnych w całym okresie analizy oceny ekonomiczności inwestycji, jest zysk netto ze zwrotu kapitału (WACC* wartość majątku podlegającego zwrotowi), liczony jako przychody ze zwrotu z kapitału pomniejszone o amortyzację i podatek dochodowy oraz powiększony o dodaną ponownie amortyzację (jako koszt nie stanowiący odpływu gotówki), to tak przyjęta metodologia oceny ekonomiczności inwestycji sprawia, iż praktycznie żadna inwestycja nie jest ekonomiczna. Takie rezultaty wynikają z faktu, iż wynagrodzenie kapitału, które ma pokryć wydatki inwestycyjne pomniejszone o opłatę przyłączeniową nie czyni tego, gdyż: - wynagrodzenie kapitału jest liczone w kolejnych latach od coraz mniejszej wielkości (wartości inwestycji netto, czyli po umorzeniu o amortyzację) a więc jego wielkość istotnie spada, przepływy z wynagrodzenia kapitału są obciążone podatkiem dochodowym, zmniejszające się w kolejnych latach wynagrodzenie kapitału jest dyskontowane. (...) S.A.w odwołaniu zarzuciła, iż Prezes URE nie zgadzając się z przedstawioną przez nią analizą efektywności inwestycji nie uzasadnił, z jakich powodów nie uznaje argumentów przedstawionych przez nią odniósł się tylko ogólnie do założeń ekonomicznych analizy i uznał je za nieprawidłowe. Prezes URE nie przedstawił własnej analizy opłacalności inwestycji (metodą ustalania przepływów gotówkowych netto) co w konsekwencji nie daje podstaw do stwierdzenia, że analiza przeprowadzona zgodnie z tą metodą wskazuje opłacalność przedsięwzięcia.(...) S.A.nie zgodziła się z prezentowaną przez Prezesa URE wykładnią przepisuart. 7 ustawy Prawo energetyczne, której przyjęcie skutkowałoby nałożeniem na przedsiębiorstwo energetyczne obowią/ku zawierania umów w każdych warunkach ekonomicznych, jako niezgodne z przepisamiustawy Prawo energetyczne. Prezes URE (pozwany) w odpowiedzi na odwołanie wniósł o oddalenie odwołania. Prezes URE podtrzymał swoje stanowisko w sprawie. Do odwołania załączył analizę efektywności ekonomicznej inwestycji dotyczącej przyłączeniadziałki nr (...)we wsiB.gminaM.do sieci elektroenergetycznej powódki (k. 37- 38 akt sądowych) przeprowadzonej stosownie do stanowiska zajętego w zaskarżonej decyzji. Powódka nie ustosunkowała się do w/w analizy efektywności. Sąd Okręgowy na rozprawie w dniu 28 listopada 2007 r. dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego z zakresu ekonomii na okoliczności: - czy sporządzona prze(...) S.A.analiza efektywności inwestycji dotycząca przyłączeniadziałki nr (...)położonej we wsiB.gminaM.do jej sieci elektroenergetycznej (K 33- 35 akt adm.) została opracowana prawidłowo tj. w szczególności w zakresie ustaleń dotyczących wielkości przepływów pieniężnych co powodowało ocenę, że inwestycja ta jest ekonomicznie nieuzasadniona dla przedsiębiorstwa energetycznego czy sporządzona prze Prezesa URE analiza efektywności inwestycji tj. przyłączeniadziałki nr (...)położonej we wsiB.gminaM.do sieci elektroenergetycznej(...) S.A.weW.(K 37 - 38 i K 40 akt sądowych) została opracowana prawidłowo co powoduje ocenę, że inwestycja ta jest ekonomicznie uzasadniona. Biegły sądowy przyjął, że ocena efektywności ekonomicznej przyłącza elektroenergetycznego dla potrzeb obiektu wB.została opracowana przez Prezesa URE prawidłowo. Przepływy pieniężne netto uwzględniają wszystkie składniki dodatnie (wpływu) i ujemne (wydatek). Strumień przepływów zdyskontowanych za 20 lat wyniósł(...)zł i był wyższy od wartości inwestycji, a zatem inwestycja ta byłaby opłacalna za 17 lat. Odnosząc się do kwestii amortyzacji biegły wyjaśnił, że amortyzacja zwiększa przychody. Okres amortyzacji przyjęty jest jako okres 20 lat i w tym okresie inwestor otrzymuje określone przychody. Dla poszczególnych lal w lym okresie 20 - letnim wylicza się różnicę między przychodami, a kosztami uzyskując zysk brutto. Zysk brutto musi być pomniejszony o podatek dochodowy i wtedy otrzymujemy zysk netto. Zysk netto należy pomniejszyć o amortyzację (protokół rozprawy z 6 czerwca 2008 r. K 162 - 163 akt sądowych) Sąd Okręgowy rozpoznając sprawę przyjął, że stan faktyczny sprawy nie budził między stronami wątpliwości i nie był kwestionowany. Powódka odmówiła zainteresowanymE.iA. K.przyłączenia do sieci. Odmowa przyłączenia do sieci nastąpiła na podstawie dokonanych prze powoda analiz ekonomicznej opłacalności inwestycji. Z analiz tych wynikało, iż inwestycja jest nieopłacalna. Zdaniem Prezesa URE analizy powoda obarczone były błędem. Prezes URE w decyzji z dnia 9 lutego 2007 r. wskazał, że analiza powódki zaniżała o wartość amortyzacji i podatku od nieruchomości wielkość przepływów gotówki netto, co wpłynęło na negatywny wynik analizy. Z uwagi, iż rozstrzygnięcie kwestii ekonomicznej opłacalności inwestycji wymagało wiadomości specjalnych w sprawie konieczne było powołanie biegłego. Opinia biegłego potwierdziła prawidłowość kalkulacji przedstawionej przez Prezesa URE. Sąd dał wiarę opinii biegłego i podziela jego zdanie, iż na potrzeby oceny ekonomicznej opłacalności inwestycji nie należy od zysku brutto odejmować 2% stawki podatku od nieruchomości oraz wartości amortyzacji. Sąd podziela zdanie biegłego, iż skoro powyższe składniki stanowią już integralną część kosztów to nie powinny być odejmowane od zysku brutto. Sąd Okręgowy zważył, co następuje: Z uwagi na sposób kalkulacji taryf(...) S.A.powinna uwzględnić przy wyliczeniach przepływów pieniężnych kwotę zysku brutto w wysokości kwoty zwrotu z kapitału. Wynika to z tego, iż jest on dodawany do kosztów dystrybucji energii elektrycznej w trakcie kalkulacji taryfy (po amortyzacji jako ostatni element kalkulacyjny cen i stawek opłat). Zysk brutto nie powinien być zaś już pomniejszany o amortyzację. Z tych względów Sąd ocenił, że inwestycja przyłączenia obiektu wB.do sieci elektroenergetycznej powódki jest opłacalna co uzasadnia przyjęcie istnienia ekonomicznych warunków przyłączenia obiektu wB.do sieci elektroenergetycznej. Z tych względów i na podstawieart. 47953§ 1 k.p.c.oddalono odwołanie. O kosztach postępowania postanowiono na podstawieart. 98 k.p.c. SSO Wanda Czajkowska

15/450500/0005127/AmE

Sąd Okręgowy w Warszawie

XVII Wydział Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumenta

151500000000503_I_ACa_000333_2008_Uz_2008-06-25_001

I ACa 333/08

2008-06-25 02:00:00.0 CEST

2019-06-07 19:13:41.0 CEST

2019-06-06 15:42:04.0 CEST

15150000

503

SENTENCE, REASON

Sygn. akt I ACa 333/08 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 25 czerwca 2008 r. Sąd Apelacyjny w Katowicach I Wydział Cywilny w składzie: Przewodniczący : SSA Piotr Wójtowicz Sędziowie : SA Monika Dembińska (spr.) SA Joanna Kurpierz Protokolant : Łukasz Zgoda po rozpoznaniu w dniu 25 czerwca 2008 r. w Katowicach na rozprawie sprawy z powództwa P. B. przeciwko Gminie (...) o zapłatę na skutek apelacji pozwanej od wyroku Sądu Okręgowego w Katowicach z dnia 21 lutego 2008 r., sygn. akt I C

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Barbara Panek" xPublisher="bpanek" xClassifierFullName="Magdalena Bezak" xVersion="1.0" xLang="PL" xYear="2008" xToPage="5" xEditor="bpanek" xEditorFullName="Barbara Panek" xFlag="published" xDocType="Uz" xml:space="preserve" xClassifier="mbezak" xFromPg="1" xClassified="false" xVolType="15/150000/0000503/ACa" xVolNmbr="000333"> <xName>Wyrok+Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xText>Sygn. akt I ACa 333/08</xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right"> Dnia 25 czerwca 2008 r.</xText> <xText>Sąd Apelacyjny w Katowicach I Wydział Cywilny</xText> <xText>w składzie:</xText> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="214"/> <xCOLx xWIDTHx="498"/> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText xALIGNx="right">Przewodniczący :</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText>SSA Piotr Wójtowicz</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText xALIGNx="right">Sędziowie :</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText>SA Monika Dembińska (spr.)</xText> <xText>SA Joanna Kurpierz</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText xALIGNx="right">Protokolant :</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText>Łukasz Zgoda</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xText>po rozpoznaniu w dniu 25 czerwca 2008 r. w Katowicach</xText> <xText>na rozprawie</xText> <xText>sprawy z powództwa <xAnon>P. B.</xAnon></xText> <xText>przeciwko Gminie <xAnon>(...)</xAnon></xText> <xText>o zapłatę</xText> <xText>na skutek apelacji pozwanej</xText> <xText>od wyroku Sądu Okręgowego w Katowicach</xText> <xText>z dnia 21 lutego 2008 r., sygn. akt I C 258/07</xText> <xText xALIGNx="center">oddala apelację.</xText> <xText>Sygn. akt I ACa 333/08</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText>Małoletni powód – reprezentowany przez matkę – domagał się zasądzenia od pozwanej Gminy zadośćuczynienia w wysokości 150.000 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia doręczenia pozwanej odpisu pozwu oraz odszkodowania w kwocie 5.400 zł, a nadto zwrotu kosztów procesu.</xText> <xText>Uzasadniając żądania przytoczył, że w dniu 1 grudnia 2005 roku w szkole uległ wypadkowi, którego sprawcą był drugi uczeń – małoletni <xAnon>D. R.</xAnon>.</xText> <xText>Między uczniami doszło do kłótni i w pewnym momencie <xAnon>D. R.</xAnon> rzucił w powoda kredą, trafiając go w prawe oko. Na skutek doznanego urazu powód utracił wzrok w prawym oku; jest to kalectwo trwałe, powodujące jednooczność.</xText> <xText>W związku z doznanym urazem powód ma ograniczone możliwości życiowe, nie może dużo czytać, korzystać z komputera, uprawiać niektórych sportów.</xText> <xText>W tych warunkach żądana kwota 150.000 zł, tytułem zadośćuczynienia jest adekwatna do doznanej krzywdy.</xText> <xText>Natomiast na odszkodowanie w wysokości 5.400 zł składają się poniesione wydatki na leki (1.300 zł), dodatkowe wyżywienie (900 zł), zwrot kosztów przejazdu do szpitala (1.200 zł) i do kliniki (2.000 zł).</xText> <xText>Pozwana wniosła o oddalenie powództwa. Zarzuciła, że zdarzenie, jakie miało miejsce w <xAnon> Szkole Podstawowej nr (...)</xAnon> w <xAnon>B.</xAnon> nie było spowodowane nieuwagą lub lekkomyślnością nauczyciela, bądź brakiem opieki nad przebywającym w szkole powodem. Było ono spowodowane niespodziewanym wybrykiem innego dziecka, któremu trudno było zapobiec.</xText> <xText>Niezależnie od powyższego, powód nie wykazał żadnych podstaw faktycznych dotyczących zasądzenia odszkodowania w kwocie 5.400 zł, a żądanie zadośćuczynienia w wysokości 150.000 zł jest zawyżone.</xText> <xText>Sąd Okręgowy w Katowicach wyrokiem z dnia 21 lutego 2008 r. zasądził od pozwanej na rzecz powoda tytułem zadośćuczynienia 100.000 zł z ustawowymi odsetkami od 30 sierpnia 2007 r., oddalił powództwo w pozostałej części i orzekł o kosztach procesu, przytaczając następujące istotne motywy rozstrzygnięcia:</xText> <xText>W 2005 roku małoletni powód był uczniem IV klasy <xAnon> Szkoły Podstawowej nr (...)</xAnon> w <xAnon>B.</xAnon>. Nauczycielem – wychowawcą klasy była <xAnon>M. K.</xAnon>.</xText> <xText>W dniu 1 grudnia 2005 roku w trakcie przerwy międzylekcyjnej doszło do kłótni pomiędzy powodem a drugim uczniem – <xAnon>D. R.</xAnon>.</xText> <xText>W pewnym momencie <xAnon>D. R.</xAnon> rzucił w powoda kredą, trafiając go w prawe oko. W chwili zdarzenia chłopcy znajdowali się w sali lekcyjnej. Wychowawczyni nie było w klasie, znajdowała się na korytarzu.</xText> <xText>Pierwszej pomocy udzieliła powodowi higienistka szkolna.</xText> <xText>Powód leczył się w <xAnon> Szpitalu (...)</xAnon> w <xAnon>D.</xAnon>, gdzie stwierdzono wstrząśnienie siatkówki z krwotokiem podsiatkówkowym i przedarciem w tym miejscu siatkówki, krew w komorze przedniej, erozję rogówki oka prawego (pourazową). Powód przebywał na Oddziale <xAnon>(...)</xAnon> powyższego Szpitala w okresie od 1 grudnia do 9 grudnia 2005 roku. W okresie od 21 grudnia do 15 stycznia 2007 leczył się w Przyklinicznej Poradni <xAnon>(...)</xAnon> <xAnon> (...) Szpitala (...) Akademii Medycznej</xAnon> w <xAnon>K.</xAnon>.</xText> <xText>W dniu 22 stycznia 2007 r. stwierdzono u powoda praktyczną ślepotę oka prawego wskutek urazu gałki ocznej prawej.</xText> <xText>Powód w związku z doznanym urazem jest osoba niepełnosprawną, mającą ograniczone możliwości kształcenia w zawodach wymagających obuocznego widzenia. Na skutek obrażeń doszło do utworzenia blizny centralnej siatkówki oka prawego, w wyniku czego powód utracił widzenie w tym oku. Jest to kalectwo trwałe, nie rokujące poprawy, powodujące praktyczną jednooczność. W przyszłości powód nie będzie mógł np. pracować na wysokości, przy maszynach w ruchu, jako kierowca zawodowy.</xText> <xText>Powyższych ustaleń Sąd pierwszej instancji dokonał na podstawie dowodów z dokumentów (dokumentacja lekarza), opinii biegłej i zeznań świadków – <xAnon>M. K.</xAnon>, <xAnon>T. S.</xAnon> i <xAnon>B. B.</xAnon>.</xText> <xText>W oparciu o dokonane ustalenia Sąd Okręgowy doszedł do przekonania, że uzasadnione jest żądanie powoda zasądzenia na jego rzecz zadośćuczynienia w wysokości 100.000 zł.</xText> <xText>Zasada odpowiedzialności pozwanej wynika z <xLexLink xArt="art. 427" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 427 kc</xLexLink>, regulującego odpowiedzialność osób zobowiązanych do nadzoru nad osobami powierzonymi ich pieczy. Jednostki samorządu terytorialnego jako organy prowadzące szkoły i placówki publiczne ponoszą odpowiedzialność cywilną za szkody wyrządzone uczniom w sposób zawiniony przez nauczycieli przy pełnieniu obowiązków służbowych.</xText> <xText>W dniu wypadku małoletni powód przebywał w szkole pod opieką i nadzorem osób tam zatrudnionych.</xText> <xText>Do zadań Gminy należy między innymi zapewnienie warunków działania szkoły, w tym bezpiecznych i higienicznych warunków nauki, wychowania i opieki.</xText> <xText>Pozwana nie wykazała, że szkoła uczyniła zadość obowiązkowi nadzoru, ani nie wykazała, że szkoda by powstała także przy starannym wykonywaniu nadzoru.</xText> <xText>Ustalając wysokość należnego zadośćuczynienia Sąd pierwszej instancji miał na uwadze rozmiar cierpień małoletniego, okoliczność, iż w wieku szkolnym utracił wzrok w jednym oku. Doznany uszczerbek na zdrowiu powoduje, iż powód ma ograniczone możliwości życiowe, w tym kształcenia, możliwości korzystania z komputera, trudności w czytaniu, ruchowe (co dla dziecka w tym wieku jest poważną dolegliwością), a także ograniczone możliwości w wyborze przyszłego zawodu. Inwalidztwo wyklucza bowiem swobodę wyboru przyszłej pracy.</xText> <xText>W ocenie Sądu Okręgowego adekwatna w tych warunkach jest kwota 100.000 zł i w tej wysokości zadośćuczynienie Sąd zasądził, wraz z żądanymi odsetkami.</xText> <xText>W pozostałej części żądanie pozwu zostało oddalone jako bezzasadne. Dalej idące żądanie w zakresie zadośćuczynienia Sąd uznał za wygórowane, a w odniesieniu do odszkodowania w wysokości 5.400 zł powód nie wykazał podstaw faktycznych roszczenia.</xText> <xText>O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie <xLexLink xArt="§ 6;§ 6 pkt. 6" xIsapId="WDU20021631348" xTitle="Rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu" xAddress="Dz. U. z 2002 r. Nr 163, poz. 1348">§ 6 pkt 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu</xLexLink> (Dz.U. Nr 163, poz. 1348 ze zm).</xText> <xText>Apelację od powyższego wyroku w części uwzględniającej powództwo wniosła pozwana Gmina. Zarzuciła, że Sąd pierwszej instancji dopuścił się obrazy przepisów prawa procesowego (<xLexLink xArt="art. 233;art. 233 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 233 § 1 kpc</xLexLink>) i materialnego (<xLexLink xArt="art. 427;art. 445" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 427 i art. 445</xLexLink>).</xText> <xText>W uzasadnieniu apelacji pozwana podniosła, że z zeznań świadka <xAnon>M. K.</xAnon> wynika, iż w momencie wypadku nadzór nauczyciela nad uczniami był wykonywany. Z chwilą rozpoczęcia przerwy międzylekcyjnej – nauczyciel prowadzący zajęcia stał w drzwiach pilnując dzieci opuszczające salę lekcyjną. Uczniowie nie pozostawali więc bez opieki, jak to błędnie ustalił Sąd pierwszej instancji.</xText> <xText>Nie można wywodzić wniosku o rzekomych uchybieniach w nadzorze z faktu, iż w momencie wypadku nauczyciel nie znajdował się bezpośrednio przy uczniach.</xText> <xText>Ustalenie, że pozwany nie wykazał, by szkoła wypełniła obowiązki w zakresie nadzoru jest dowolne. Brak więc było podstaw do przyjęcia odpowiedzialności pozwanej Gminy (<xLexLink xArt="art. 427" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 427 kc</xLexLink>).</xText> <xText>Niezależnie od powyższego, Sąd Okręgowy określając wysokość należnego zadośćuczynienia zasądził z tego tytułu zawyżoną kwotę (<xLexLink xArt="art. 445;art. 445 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 445 § 1 kc</xLexLink>).</xText> <xText>W oparciu o powyższe zarzuty skarżącej wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie powództwa w całości, ewentualnie – o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania oraz zasądzenia kosztów procesu.</xText> <xText>Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:</xText> <xText>Wbrew zarzutom apelacji zaskarżony wyrok jest trafny i brak podstaw do jego podważenia.</xText> <xText>Sąd Okręgowy poczynił w sprawie prawidłowe ustalenia faktyczne, które Sąd Apelacyjny podziela i przyjmuje za własne. Ustalenia te znajdują potwierdzenie w przeprowadzonych dowodach z dokumentów oraz zeznań świadków.</xText> <xText>Nie można podzielić stanowiska skarżącej, że z zeznań świadka <xAnon>M. K.</xAnon> wynika, iż w czasie kłótni między powodem a sprawcą wypadku oraz w chwili, gdy małoletni <xAnon>D. R.</xAnon> rzucił w powoda kredą wychowawczyni klasy stała w drzwiach sali lekcyjnej pilnując uczniów.</xText> <xText>Okoliczność ta nie wynika w ogóle z zeznań powołanego świadka. <xAnon>M. K.</xAnon> zeznała bowiem, że była na korytarzu (a nie w drzwiach klasy) i że w ogóle nie widziała przebiegu zdarzenia. Nawet higienistkę szkolną zawiadomiły dzieci a nie nauczyciel i dopiero higienistka zaopiekowała się powodem (k. 53 akt) udzielając mu pomoc.</xText> <xText>Sąd Okręgowy w Katowicach nie dopuścił się więc zarzucanych uchybień i dokonał prawidłowych ustaleń, znajdujących potwierdzenie w przeprowadzonych dowodach. Taki przebieg zdarzenia wynika także z „protokołu powypadkowego ucznia nr<xAnon>(...)</xAnon>” sporządzonego w szkole w dniu 31 stycznia 2006 roku (k. 22 – 23 akt).</xText> <xText>Nie można w tych warunkach zaakceptować stanowiska skarżącej, że Sąd Okręgowy uchybił normie <xLexLink xArt="art. 427" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 427 kc.</xLexLink></xText> <xText>W związku z zarzutami apelacji podnieść należy, że w myśl <xLexLink xArt="art. 5;art. 5 ust. 5" xIsapId="WDU19910950425" xTitle="Ustawa z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty" xAddress="Dz. U. z 1991 r. Nr 95, poz. 425">art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty</xLexLink> (tekst jedn. Dz.U. z 2004 r., Nr 256, poz. 2572 ze zm.) zakładanie i prowadzenie publicznych szkół podstawowych należy do zadań własnych gminy.</xText> <xText>W wymienionej ustawie, podmioty, które mogą zakładać i prowadzić szkoły określono jako „organy prowadzące szkołę lub placówkę”. Zgodnie zaś z <xLexLink xArt="art. 5;art. 5 ust. 7" xIsapId="WDU19910950425" xTitle="Ustawa z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty" xAddress="Dz. U. z 1991 r. Nr 95, poz. 425">art. 5 ust. 7 ustawy o systemie oświaty</xLexLink> organ prowadzący szkołę lub placówkę odpowiada za jej działalność. Z punktu widzenia odpowiedzialności cywilnej za szkodę istotna jest także regulacja zawarta w art. 5 ust. 7 pkt 1 tej ustawy, iż „do zadań organu prowadzącego szkoły lub placówkę należy w szczególności zapewnienie warunków działania szkoły lub placówki, w tym bezpiecznych i higienicznych warunków nauki, wychowania i opieki”. Te określenia ustawowe determinują odpowiedzialność cywilną za szkodę wyrządzoną przez nauczycieli, zarówno od strony podmiotowej („organ prowadzący szkołę lub palcówkę odpowiada za jej działalność”), jak i przedmiotowej [„ do zadań organu (...) należy zapewnienie warunków działania szkoły lub placówki”].</xText> <xText>Wynika z tego, że odpowiedzialność ta kształtuje się na podstawie <xLexLink xArt="art. 430" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 430 kc</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 427" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 427 kc.</xLexLink> Przepis <xLexLink xArt="art. 427" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 427 kc</xLexLink> reguluje bowiem odpowiedzialność osób zobowiązanych do nadzoru nad osobami powierzonymi ich pieczy. Omawiana regulacja wprowadza domniemanie winy w nadzorze osoby zobowiązanej do nadzoru oraz domniemanie związku przyczynowego między wyrządzeniem szkody przez osobę poddaną pieczy a wadliwym wykonywaniem nadzoru.</xText> <xText>Domniemanie winy osoby sprawującej nadzór jest domniemaniem wzruszanym (praesumptio iuris tantum). Zobowiązany do nadzoru, chcąc uwolnić się od odpowiedzialności, zobowiązany jest obalić to domniemanie.</xText> <xText>Podzielić należy stanowisko Sądu pierwszej instancji, że pozwana powyższego domniemania w rozpoznawanej sprawie nie wzruszyła. W szczególności Gmina nie wykazała, że uczyniono zadość obowiązkowi nadzoru albo, że szkoda byłaby powstała także przy starannym wykonywaniu nadzoru. Okoliczność taka nie wynika w szczególności z omówionych wyżej zeznań świadka <xAnon>M. K.</xAnon>.</xText> <xText>W tych warunkach zarzut naruszenia <xLexLink xArt="art. 427" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 427 kc</xLexLink> należy uznać za bezpodstawny.</xText> <xText>Odnosząc się do kolejnego zarzutu, tj. naruszenia <xLexLink xArt="art. 445;art. 445 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 445 § 1 kc</xLexLink> zaznaczyć należy, że w sprawie jest okolicznością niesporną, iż małoletni powód doznał trwałego inwalidztwa w wieku 10 lat. Jest praktycznie jednooczny, a to kalectwo w znacznym stopniu ogranicza jego możliwości życiowe obecnie oraz w przyszłości. Te ograniczenia przykładowo wskazał Sąd pierwszej instancji w motywach zaskarżonego orzeczenia, a skarżąca tych ustaleń, jak i wniosków w tym zakresie nie kwestionuje.</xText> <xText>Zarzuty sprowadzają się do podważenia wysokości zasądzonego zadośćuczynienia, przy czym pozwana Gmina nie podaje jaka kwota byłaby w okolicznościach faktycznych niniejszej sprawy adekwatna do rozmiaru krzywdy doznanej przez małoletniego powoda.</xText> <xText>Wskazać w tym miejscu należy, że zadośćuczynienie pieniężne ma na celu złagodzenie cierpień fizycznych i psychicznych, zarówno doznanych, jak i tych, które zapewne wystąpią w przyszłości. Mając na uwadze cierpienia powoda związane z samym zdarzaniem, jak i jego skutkami, okres leczenia, trwałe inwalidztwo, wskazane ograniczenia życiowe doznane w tak młodym wieku Sąd Apelacyjny doszedł do przekonania, że brak jest jakichkolwiek podstaw do obniżenia wysokości zasadzonego zadośćuczynienia.</xText> <xText>Słusznie wskazał Sąd Okręgowy m.in. na poczucie krzywdy związane z ograniczeniami w zakresie aktywności ruchowej dziecka, wysiłkiem związanym z nauką przy jednooczności powoda, ograniczeniami w przyszłym wyborze zawodu.</xText> <xText>Skarżąca tych ustaleń nie kwestionuje, wynikają one zresztą zarówno z opinii biegłej, jak i zeznań matki powoda.</xText> <xText>Reasumują stwierdzić należy, że apelacja jako bezzasadna podlega oddaleniu na podstawie <xLexLink xArt="art. 385" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 385 kc.</xLexLink></xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Piotr Wójtowicz

Barbara Panek

Łukasz Zgoda

Barbara Panek

Sygn. akt I ACa 333/08 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 25 czerwca 2008 r. Sąd Apelacyjny w Katowicach I Wydział Cywilny w składzie: Przewodniczący : SSA Piotr Wójtowicz Sędziowie : SA Monika Dembińska (spr.) SA Joanna Kurpierz Protokolant : Łukasz Zgoda po rozpoznaniu w dniu 25 czerwca 2008 r. w Katowicach na rozprawie sprawy z powództwaP. B. przeciwko Gminie(...) o zapłatę na skutek apelacji pozwanej od wyroku Sądu Okręgowego w Katowicach z dnia 21 lutego 2008 r., sygn. akt I C 258/07 oddala apelację. Sygn. akt I ACa 333/08 UZASADNIENIE Małoletni powód – reprezentowany przez matkę – domagał się zasądzenia od pozwanej Gminy zadośćuczynienia w wysokości 150.000 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia doręczenia pozwanej odpisu pozwu oraz odszkodowania w kwocie 5.400 zł, a nadto zwrotu kosztów procesu. Uzasadniając żądania przytoczył, że w dniu 1 grudnia 2005 roku w szkole uległ wypadkowi, którego sprawcą był drugi uczeń – małoletniD. R.. Między uczniami doszło do kłótni i w pewnym momencieD. R.rzucił w powoda kredą, trafiając go w prawe oko. Na skutek doznanego urazu powód utracił wzrok w prawym oku; jest to kalectwo trwałe, powodujące jednooczność. W związku z doznanym urazem powód ma ograniczone możliwości życiowe, nie może dużo czytać, korzystać z komputera, uprawiać niektórych sportów. W tych warunkach żądana kwota 150.000 zł, tytułem zadośćuczynienia jest adekwatna do doznanej krzywdy. Natomiast na odszkodowanie w wysokości 5.400 zł składają się poniesione wydatki na leki (1.300 zł), dodatkowe wyżywienie (900 zł), zwrot kosztów przejazdu do szpitala (1.200 zł) i do kliniki (2.000 zł). Pozwana wniosła o oddalenie powództwa. Zarzuciła, że zdarzenie, jakie miało miejsce wSzkole Podstawowej nr (...)wB.nie było spowodowane nieuwagą lub lekkomyślnością nauczyciela, bądź brakiem opieki nad przebywającym w szkole powodem. Było ono spowodowane niespodziewanym wybrykiem innego dziecka, któremu trudno było zapobiec. Niezależnie od powyższego, powód nie wykazał żadnych podstaw faktycznych dotyczących zasądzenia odszkodowania w kwocie 5.400 zł, a żądanie zadośćuczynienia w wysokości 150.000 zł jest zawyżone. Sąd Okręgowy w Katowicach wyrokiem z dnia 21 lutego 2008 r. zasądził od pozwanej na rzecz powoda tytułem zadośćuczynienia 100.000 zł z ustawowymi odsetkami od 30 sierpnia 2007 r., oddalił powództwo w pozostałej części i orzekł o kosztach procesu, przytaczając następujące istotne motywy rozstrzygnięcia: W 2005 roku małoletni powód był uczniem IV klasySzkoły Podstawowej nr (...)wB.. Nauczycielem – wychowawcą klasy byłaM. K.. W dniu 1 grudnia 2005 roku w trakcie przerwy międzylekcyjnej doszło do kłótni pomiędzy powodem a drugim uczniem –D. R.. W pewnym momencieD. R.rzucił w powoda kredą, trafiając go w prawe oko. W chwili zdarzenia chłopcy znajdowali się w sali lekcyjnej. Wychowawczyni nie było w klasie, znajdowała się na korytarzu. Pierwszej pomocy udzieliła powodowi higienistka szkolna. Powód leczył się wSzpitalu (...)wD., gdzie stwierdzono wstrząśnienie siatkówki z krwotokiem podsiatkówkowym i przedarciem w tym miejscu siatkówki, krew w komorze przedniej, erozję rogówki oka prawego (pourazową). Powód przebywał na Oddziale(...)powyższego Szpitala w okresie od 1 grudnia do 9 grudnia 2005 roku. W okresie od 21 grudnia do 15 stycznia 2007 leczył się w Przyklinicznej Poradni(...)(...) Szpitala (...) Akademii MedycznejwK.. W dniu 22 stycznia 2007 r. stwierdzono u powoda praktyczną ślepotę oka prawego wskutek urazu gałki ocznej prawej. Powód w związku z doznanym urazem jest osoba niepełnosprawną, mającą ograniczone możliwości kształcenia w zawodach wymagających obuocznego widzenia. Na skutek obrażeń doszło do utworzenia blizny centralnej siatkówki oka prawego, w wyniku czego powód utracił widzenie w tym oku. Jest to kalectwo trwałe, nie rokujące poprawy, powodujące praktyczną jednooczność. W przyszłości powód nie będzie mógł np. pracować na wysokości, przy maszynach w ruchu, jako kierowca zawodowy. Powyższych ustaleń Sąd pierwszej instancji dokonał na podstawie dowodów z dokumentów (dokumentacja lekarza), opinii biegłej i zeznań świadków –M. K.,T. S.iB. B.. W oparciu o dokonane ustalenia Sąd Okręgowy doszedł do przekonania, że uzasadnione jest żądanie powoda zasądzenia na jego rzecz zadośćuczynienia w wysokości 100.000 zł. Zasada odpowiedzialności pozwanej wynika zart. 427 kc, regulującego odpowiedzialność osób zobowiązanych do nadzoru nad osobami powierzonymi ich pieczy. Jednostki samorządu terytorialnego jako organy prowadzące szkoły i placówki publiczne ponoszą odpowiedzialność cywilną za szkody wyrządzone uczniom w sposób zawiniony przez nauczycieli przy pełnieniu obowiązków służbowych. W dniu wypadku małoletni powód przebywał w szkole pod opieką i nadzorem osób tam zatrudnionych. Do zadań Gminy należy między innymi zapewnienie warunków działania szkoły, w tym bezpiecznych i higienicznych warunków nauki, wychowania i opieki. Pozwana nie wykazała, że szkoła uczyniła zadość obowiązkowi nadzoru, ani nie wykazała, że szkoda by powstała także przy starannym wykonywaniu nadzoru. Ustalając wysokość należnego zadośćuczynienia Sąd pierwszej instancji miał na uwadze rozmiar cierpień małoletniego, okoliczność, iż w wieku szkolnym utracił wzrok w jednym oku. Doznany uszczerbek na zdrowiu powoduje, iż powód ma ograniczone możliwości życiowe, w tym kształcenia, możliwości korzystania z komputera, trudności w czytaniu, ruchowe (co dla dziecka w tym wieku jest poważną dolegliwością), a także ograniczone możliwości w wyborze przyszłego zawodu. Inwalidztwo wyklucza bowiem swobodę wyboru przyszłej pracy. W ocenie Sądu Okręgowego adekwatna w tych warunkach jest kwota 100.000 zł i w tej wysokości zadośćuczynienie Sąd zasądził, wraz z żądanymi odsetkami. W pozostałej części żądanie pozwu zostało oddalone jako bezzasadne. Dalej idące żądanie w zakresie zadośćuczynienia Sąd uznał za wygórowane, a w odniesieniu do odszkodowania w wysokości 5.400 zł powód nie wykazał podstaw faktycznych roszczenia. O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie§ 6 pkt 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu(Dz.U. Nr 163, poz. 1348 ze zm). Apelację od powyższego wyroku w części uwzględniającej powództwo wniosła pozwana Gmina. Zarzuciła, że Sąd pierwszej instancji dopuścił się obrazy przepisów prawa procesowego (art. 233 § 1 kpc) i materialnego (art. 427 i art. 445). W uzasadnieniu apelacji pozwana podniosła, że z zeznań świadkaM. K.wynika, iż w momencie wypadku nadzór nauczyciela nad uczniami był wykonywany. Z chwilą rozpoczęcia przerwy międzylekcyjnej – nauczyciel prowadzący zajęcia stał w drzwiach pilnując dzieci opuszczające salę lekcyjną. Uczniowie nie pozostawali więc bez opieki, jak to błędnie ustalił Sąd pierwszej instancji. Nie można wywodzić wniosku o rzekomych uchybieniach w nadzorze z faktu, iż w momencie wypadku nauczyciel nie znajdował się bezpośrednio przy uczniach. Ustalenie, że pozwany nie wykazał, by szkoła wypełniła obowiązki w zakresie nadzoru jest dowolne. Brak więc było podstaw do przyjęcia odpowiedzialności pozwanej Gminy (art. 427 kc). Niezależnie od powyższego, Sąd Okręgowy określając wysokość należnego zadośćuczynienia zasądził z tego tytułu zawyżoną kwotę (art. 445 § 1 kc). W oparciu o powyższe zarzuty skarżącej wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie powództwa w całości, ewentualnie – o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania oraz zasądzenia kosztów procesu. Sąd Apelacyjny zważył, co następuje: Wbrew zarzutom apelacji zaskarżony wyrok jest trafny i brak podstaw do jego podważenia. Sąd Okręgowy poczynił w sprawie prawidłowe ustalenia faktyczne, które Sąd Apelacyjny podziela i przyjmuje za własne. Ustalenia te znajdują potwierdzenie w przeprowadzonych dowodach z dokumentów oraz zeznań świadków. Nie można podzielić stanowiska skarżącej, że z zeznań świadkaM. K.wynika, iż w czasie kłótni między powodem a sprawcą wypadku oraz w chwili, gdy małoletniD. R.rzucił w powoda kredą wychowawczyni klasy stała w drzwiach sali lekcyjnej pilnując uczniów. Okoliczność ta nie wynika w ogóle z zeznań powołanego świadka.M. K.zeznała bowiem, że była na korytarzu (a nie w drzwiach klasy) i że w ogóle nie widziała przebiegu zdarzenia. Nawet higienistkę szkolną zawiadomiły dzieci a nie nauczyciel i dopiero higienistka zaopiekowała się powodem (k. 53 akt) udzielając mu pomoc. Sąd Okręgowy w Katowicach nie dopuścił się więc zarzucanych uchybień i dokonał prawidłowych ustaleń, znajdujących potwierdzenie w przeprowadzonych dowodach. Taki przebieg zdarzenia wynika także z „protokołu powypadkowego ucznia nr(...)” sporządzonego w szkole w dniu 31 stycznia 2006 roku (k. 22 – 23 akt). Nie można w tych warunkach zaakceptować stanowiska skarżącej, że Sąd Okręgowy uchybił normieart. 427 kc. W związku z zarzutami apelacji podnieść należy, że w myślart. 5 ust. 5 ustawy z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty(tekst jedn. Dz.U. z 2004 r., Nr 256, poz. 2572 ze zm.) zakładanie i prowadzenie publicznych szkół podstawowych należy do zadań własnych gminy. W wymienionej ustawie, podmioty, które mogą zakładać i prowadzić szkoły określono jako „organy prowadzące szkołę lub placówkę”. Zgodnie zaś zart. 5 ust. 7 ustawy o systemie oświatyorgan prowadzący szkołę lub placówkę odpowiada za jej działalność. Z punktu widzenia odpowiedzialności cywilnej za szkodę istotna jest także regulacja zawarta w art. 5 ust. 7 pkt 1 tej ustawy, iż „do zadań organu prowadzącego szkoły lub placówkę należy w szczególności zapewnienie warunków działania szkoły lub placówki, w tym bezpiecznych i higienicznych warunków nauki, wychowania i opieki”. Te określenia ustawowe determinują odpowiedzialność cywilną za szkodę wyrządzoną przez nauczycieli, zarówno od strony podmiotowej („organ prowadzący szkołę lub palcówkę odpowiada za jej działalność”), jak i przedmiotowej [„ do zadań organu (...) należy zapewnienie warunków działania szkoły lub placówki”]. Wynika z tego, że odpowiedzialność ta kształtuje się na podstawieart. 430 kcw zw. zart. 427 kc.Przepisart. 427 kcreguluje bowiem odpowiedzialność osób zobowiązanych do nadzoru nad osobami powierzonymi ich pieczy. Omawiana regulacja wprowadza domniemanie winy w nadzorze osoby zobowiązanej do nadzoru oraz domniemanie związku przyczynowego między wyrządzeniem szkody przez osobę poddaną pieczy a wadliwym wykonywaniem nadzoru. Domniemanie winy osoby sprawującej nadzór jest domniemaniem wzruszanym (praesumptio iuris tantum). Zobowiązany do nadzoru, chcąc uwolnić się od odpowiedzialności, zobowiązany jest obalić to domniemanie. Podzielić należy stanowisko Sądu pierwszej instancji, że pozwana powyższego domniemania w rozpoznawanej sprawie nie wzruszyła. W szczególności Gmina nie wykazała, że uczyniono zadość obowiązkowi nadzoru albo, że szkoda byłaby powstała także przy starannym wykonywaniu nadzoru. Okoliczność taka nie wynika w szczególności z omówionych wyżej zeznań świadkaM. K.. W tych warunkach zarzut naruszeniaart. 427 kcnależy uznać za bezpodstawny. Odnosząc się do kolejnego zarzutu, tj. naruszeniaart. 445 § 1 kczaznaczyć należy, że w sprawie jest okolicznością niesporną, iż małoletni powód doznał trwałego inwalidztwa w wieku 10 lat. Jest praktycznie jednooczny, a to kalectwo w znacznym stopniu ogranicza jego możliwości życiowe obecnie oraz w przyszłości. Te ograniczenia przykładowo wskazał Sąd pierwszej instancji w motywach zaskarżonego orzeczenia, a skarżąca tych ustaleń, jak i wniosków w tym zakresie nie kwestionuje. Zarzuty sprowadzają się do podważenia wysokości zasądzonego zadośćuczynienia, przy czym pozwana Gmina nie podaje jaka kwota byłaby w okolicznościach faktycznych niniejszej sprawy adekwatna do rozmiaru krzywdy doznanej przez małoletniego powoda. Wskazać w tym miejscu należy, że zadośćuczynienie pieniężne ma na celu złagodzenie cierpień fizycznych i psychicznych, zarówno doznanych, jak i tych, które zapewne wystąpią w przyszłości. Mając na uwadze cierpienia powoda związane z samym zdarzaniem, jak i jego skutkami, okres leczenia, trwałe inwalidztwo, wskazane ograniczenia życiowe doznane w tak młodym wieku Sąd Apelacyjny doszedł do przekonania, że brak jest jakichkolwiek podstaw do obniżenia wysokości zasadzonego zadośćuczynienia. Słusznie wskazał Sąd Okręgowy m.in. na poczucie krzywdy związane z ograniczeniami w zakresie aktywności ruchowej dziecka, wysiłkiem związanym z nauką przy jednooczności powoda, ograniczeniami w przyszłym wyborze zawodu. Skarżąca tych ustaleń nie kwestionuje, wynikają one zresztą zarówno z opinii biegłej, jak i zeznań matki powoda. Reasumują stwierdzić należy, że apelacja jako bezzasadna podlega oddaleniu na podstawieart. 385 kc.

15/150000/0000503/ACa

Sąd Apelacyjny w Katowicach

I Wydział Cywilny

151000000000503_I_ACa_000584_2008_Uz_2008-06-26_001

I ACa 584/08

2008-06-26 02:00:00.0 CEST

2014-05-29 20:15:10.0 CEST

2018-05-19 03:28:03.0 CEST

15100000

503

SENTENCE

Sygn. akt I ACa 584/08 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 26 czerwca 2008 r. Sąd Apelacyjny w Gdańsku – Wydział I Cywilny w składzie: Przewodniczący: SSA Ewelina Jokiel Sędziowie: SA Maria Sokołowska SA Barbara Lewandowska (spr.) Protokolant: ref. stażysta Żaneta Dombrowska po rozpoznaniu w dniu 26 czerwca 2008 r. w Gdańsku na rozprawie sprawy z powództwa W. L. przeciwko (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w W. o zapłatę na skutek apelacji powódki od wyroku Sądu Okręgowego w Słupsku z d

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Karolina Najda" xVersion="1.0" xYear="2008" xLang="PL" xToPage="5" xEditor="knajda" xPublisher="knajda" xEditorFullName="Karolina Najda" xFlag="published" xDocType="Uz" xml:space="preserve" xFromPg="1" xVolType="15/100000/0000503/ACa" xVolNmbr="000584"> <xName>Wyrok</xName> <xBlock> <xText>Sygn. akt I ACa 584/08</xText> <xUnit xIsTitle="true" xBold="true" xType="part"> <xName>WYROK</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xBx></xText> <xText xALIGNx="right">Dnia 26 czerwca 2008 r.</xText> <xText>Sąd Apelacyjny w Gdańsku – Wydział I Cywilny</xText> <xText>w składzie:</xText> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="214"/> <xCOLx xWIDTHx="492"/> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="middle"> <xText>Przewodniczący:</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="middle"> <xText>SSA Ewelina Jokiel</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText>Sędziowie:</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="middle"> <xText>SA Maria Sokołowska</xText> <xText>SA Barbara Lewandowska (spr.)</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="middle"> <xText>Protokolant:</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="middle"> <xText>ref. stażysta Żaneta Dombrowska</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xText>po rozpoznaniu w dniu 26 czerwca 2008 r. w Gdańsku na rozprawie</xText> <xText>sprawy z powództwa <xAnon>W. L.</xAnon></xText> <xText>przeciwko <xAnon> (...) Spółce Akcyjnej</xAnon> z siedzibą w <xAnon>W.</xAnon></xText> <xText>o zapłatę</xText> <xText>na skutek apelacji powódki</xText> <xText>od wyroku Sądu Okręgowego w Słupsku</xText> <xText>z dnia 13 września 2007 r. sygn. akt I C 23/07</xText> <xText>I. oddala apelację;</xText> <xText>II. nie obciąża powódki kosztami postępowania apelacyjnego.</xText> <xText>Na oryginale właściwe podpisy.</xText> <xText>I ACa 584/08</xText> <xText><xAnon> (...)</xAnon></xText> <xText>Wyrokiem z dnia 13 września 2007 r. Sąd Okręgowy w<xBRx/>Słupsku oddalił powództwo <xAnon>W. L.</xAnon> przeciwko pozwanemu<xBRx/><xAnon> (...) SA</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon> o zapłatę<xBRx/>kwoty 150.000 zł, jakiej powódka dochodziła z tytułu<xBRx/>zadośćuczynienia pieniężnego za naruszenie jej dóbr osobistych,<xBRx/>wynikające z pozbawienia jej więzi z synem, który zmarł w<xBRx/>następstwie wypadku drogowego spowodowanego przez kierowcę<xBRx/>związanego z pozwanym umową obowiązkowego ubezpieczenia<xBRx/>komunikacyjnego (OC).</xText> <xText>Sąd Okręgowy ustalił, że w dniu 9.10.2004 r. <xAnon>A. K.</xAnon>, brat powódki, kierujący samochodem <xAnon>(...)</xAnon> podczas manewru wyprzedzania innego uczestnika ruchu drogowego nie zachował szczególnej ostrożności, w wyniku czego stracił panowanie nad kierowanym pojazdem, zjechał na prawe pobocze drogi i uderzył w przydrożne drzewo, wskutek czego on sam oraz jadący wraz z nim pasażer <xAnon>D. L.</xAnon> - syn powódki - ponieśli śmierć. Sprawcę wypadku <xAnon>A. K.</xAnon> łączyła z pozwanym umowa ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu mechanicznego (wspomnianego samochodu <xAnon>(...)</xAnon>).</xText> <xText>Według dalszych ustaleń Sądu pierwszej instancji w chwili wypadku <xAnon>D. L.</xAnon> miał 18 lat, mieszkał razem z matką i bratem w <xAnon>D.</xAnon>, był uczniem Technikum<xAnon>H.</xAnon><xAnon>K.</xAnon> w <xAnon>L.</xAnon>. W przyszłości chciał zajmować się hodowlą koni. Nie miał planów związanych z założeniem rodziny. Spotykał się z kolegami, ale nie chodził na dyskoteki, do domu wracał około godziny 18 - 19.00. Jego relacje z matką były dobre, spędzał z nią dużo czasu, szczególnie po śmierci ojca, kiedy to powódka bała się sama być w domu. Według zeznań powódki syn pomagał jej w obowiązkach domowych, sprzątał, a zdarzało się, że wracając ze szkoły przynosił jej kwiatki polne.</xText> <xText>Powódka jest wdową - jej mąż zginął tragicznie w 1999 roku, również w wypadku samochodowym. W dacie wypadku syna powódka przebywała w pracy zagranicą. Po jego śmierci wymagała pomocy lekarza psychiatry - źle się czuła, mdlała, cały czas „waliło jej serce", miała bardzo wysokie ciśnienie, przyjmowała leki. Często i systematycznie korzystała z porad lekarskich. Obecnie nadal się leczy, ale bierze już słabsze leki (<xAnon>N.</xAnon>, <xAnon>(...)</xAnon>). Bardzo odczuwa brak dziecka. W tygodniu co najmniej dwa razy jest na cmentarzu.</xText> <xText>Powódka nie ma stałego zatrudnienia, korzysta z pomocy swoich sióstr.</xText> <xText>Pozwany nie kwestionował swojej odpowiedzialności za skutki wypadku i po zgłoszeniu szkody dobrowolnie wypłacił powódce odszkodowanie z tytułu pogorszenia jej sytuacji życiowej w kwocie 15.000 zł oraz zwrócił jej poniesione koszty pogrzebu w kwocie 2.214 zł. Konsekwentnie odmawia jednak przyjęcia odpowiedzialności za naruszenie dóbr osobistych powódki, podnosząc między innymi, że obowiązkowe ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu mechanicznego nie obejmuje roszczeń z tytułu ochrony dóbr osobistych innych niż życie i zdrowie.</xText> <xText>W przedstawionym wyżej stanie faktycznym Sąd pierwszej instancji uznał powództwo za bezzasadne. Zdaniem tego Sądu przepis art.34 ust. l ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i</xText> <xText>Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz.U. Nr 124,<xBRx/>póz. 1152 ze zm.) nie wyklucza wprawdzie co do zasady<xBRx/>odpowiedzialności ubezpieczyciela w ramach obowiązkowego<xBRx/>ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych, jeżeli<xBRx/>wskutek ruchu pojazdu doszło do zdarzenia stanowiącego naruszenie<xBRx/>dóbr osobistych, jeżeli śmierć nastąpiła wskutek ruchu pojazdu, a w<xBRx/>konsekwencji tej śmierci doszło do naruszenia dóbr osobistych osoby<xBRx/>innej niż bezpośrednio poszkodowana. Sąd orzekający zakwalifikował<xBRx/>przy tym więź łączącą rodzica z dzieckiem do kategorii dóbr<xBRx/>osobistych podlegających ochronie na podstawie <xLexLink xArt="art. 23;art. 24" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art.23 i 24 k.c.</xLexLink> w<xBRx/>związku z <xLexLink xArt="art. 448" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art.448 k.c.</xLexLink> oraz stwierdził, że w niniejszej sprawie doszło<xBRx/>do bezprawnego naruszenia powyższego dobra osobistego powódki<xBRx/>czynem sprawcy wypadku, za którego odpowiedzialność ponosi<xBRx/>pozwany ubezpieczyciel. Jednocześnie Sąd pierwszej instancji</xText> <xText>wskazał, że z <xLexLink xArt="art. 448" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art.448 k.c.</xLexLink> wynika możliwość domagania się z tego tytułu zadośćuczynienia pieniężnego, którego przyznanie <xIx>zależy </xIx>jednak od oceny Sądu orzekającego co do wszelkich okoliczności danego przypadku, a także od ustalenia, że naruszenie dobra osobistego przez sprawcę było zawinione.</xText> <xText>Biorąc powyższe pod uwagę Sąd Okręgowy stwierdził, że brak jest podstaw do przyznania powódce dochodzonego zadośćuczynienia. Zdaniem Sądu wprawdzie zachowanie sprawcy wypadku, w którym zginął syn powódki, było zawinione, jednakże nie było ono nakierowane na naruszenie dóbr osobistych powódki, ale na umyślne naruszenie <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970980602" xTitle="Ustawa z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 98, poz. 602">prawa o ruchu drogowym</xLexLink>, natomiast tragiczny skutek tego naruszenia — w postaci śmierci syna powódki - był nieumyślny i dotknął również samego sprawcę. Dodatkowo Sąd orzekający podniósł, że powódka nie wykazała tak znacznego rozmiaru doznanej</xText> <xText>krzywdy, który doprowadziłby ją do rozstroju zdrowia bądź zaburzenia więzi rodzinnych. Jako podstawę prawną oddalenia powództwa Sąd orzekający wskazał <xLexLink xArt="art. 448" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art.448 k.c.</xLexLink> O kosztach orzekł na zasadzie <xLexLink xArt="art. 102" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art.102 k.p.c.</xLexLink></xText> <xText>W apelacji od przedstawionego wyroku powódka <xIx>zarzuciła </xIx>naruszenie prawa materialnego przez błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie <xLexLink xArt="art. 23;art. 24;art. 24 § 1;art. 448" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art.23, 24 § l i art.448 k.c.</xLexLink>, a także naruszenie przepisów postępowania - <xLexLink xArt="art. 227;art. 228;art. 228 § 1;art. 228 § 230;art. 228 § 231;art. 228 § 233;art. 228 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art.227, 228 § l, 230, 231 i 233 § l k.p.c.</xLexLink> Wskazując na te zarzuty powódka wnosiła o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez zasądzenie od pozwanego na jej rzecz kwoty 150.000 zł oraz kosztów procesu za obie instancje, ewentualnie - o uchylenie tego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi pierwszej instancji.</xText> <xText>Pozwany złożył odpowiedź na apelację, w której domagał się jej oddalenia i zasądzenia od powódki na jego rzecz kosztów zastępstwa procesowego za postępowanie odwoławcze.</xText> <xText xALIGNx="center">Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:</xText> <xText>Apelacja nie jest zasadna. Sąd Apelacyjny podzielił ustalenia faktyczne poczynione w niniejszej sprawie przez Sąd pierwszej instancji, uznając je za wystarczające i opierając na nich również własne rozstrzygnięcie. Odmiennie natomiast przedstawia się ocena prawna tych ustaleń przez Sąd Apelacyjny.</xText> <xText>Sąd pierwszej instancji wyraził pogląd, że z przepisu art.34 ust. l ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych (...) może być co do zasady wyprowadzona odpowiedzialność ubezpieczyciela w ramach obowiązkowego ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych za naruszenie dóbr osobistych osoby innej niż bezpośrednio poszkodowana. Poglądu tego jednak Sąd orzekający bliżej nie uzasadnił.</xText> <xText>W ocenie Sądu Apelacyjnego na gruncie przepisów prawa obowiązujących w dacie zdarzenia naruszającego dobra osobiste powódki, mających zastosowanie w przedmiotowej sprawie, jak i w stanie prawnym istniejącym w dacie orzekania, stanowisko powyższe przyjęte przez Sąd pierwszej instancji uznać trzeba za błędne.</xText> <xText>Podkreślenia wymaga to, że niniejszym powództwem powódka domagała się nie odszkodowania opartego na przepisie <xLexLink xArt="art. 446" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art.446 k.c.</xLexLink> (takie zostało jej wypłacone dobrowolnie przez pozwanego), ani nie zadośćuczynienia pieniężnego za doznanie rozstroju zdrowia w następstwie wypadku syna. Reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika powódka dochodziła jasno sprecyzowanego roszczenia</xText> <xText>z tytułu naruszenia jej dobra osobistego, jakim było tragiczne przerwanie jej bliskiej więzi z dzieckiem. Trafnie Sąd pierwszej instancji wskazał, że tak skonstruowane roszczenie, w świetle przytoczonego orzecznictwa, mogłoby znajdować podstawę prawną w <xLexLink xArt="art. 23;art. 24;art. 24 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art.23 i 24 § l k.c.</xLexLink> w związku z <xLexLink xArt="art. 448" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art.448 k.c.</xLexLink></xText> <xText>Należy jednak mieć na względzie, że roszczenie takie zostało zaadresowane do pozwanego jako ubezpieczyciela odpowiedzialności cywilnej sprawcy wypadku, która ma mieć źródło w umowie łączącej pozwanego ze sprawcą wypadku. W myśl <xLexLink xArt="art. 822;art. 822 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art.822 § l k.c.</xLexLink> (w brzmieniu obowiązującym w dacie wypadku) przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo osoba, na rzecz której została zawarta umowa ubezpieczenia. Zasady zawierania i wykonywania umów ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej, mających charakter obowiązkowych, w tym - obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych - określa wspomniana już <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU20031241152" xTitle="Ustawa z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych" xAddress="Dz. U. z 2003 r. Nr 124, poz. 1152">ustawa z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych</xLexLink> (Dz.U. Nr 124, póz. 1152 ze zm., dalej - ustawa). Ubezpieczeniem obowiązkowym jest ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej podmiotu lub ubezpieczenie mienia, jeżeli ustawa lub ratyfikowana przez Rzeczpospolitą Polską umowa międzynarodowa nakłada obowiązek zawarcia umowy ubezpieczenia (art.3 ust. l ustawy). Do ubezpieczeń obowiązkowych, z mocy art.4 pkt l ustawy, należy ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody powstałe w związku z ruchem tych pojazdów, zwane dalej „ubezpieczeniem OC posiadaczy pojazdów mechanicznych". Umowa ubezpieczenia obowiązkowego odpowiedzialności cywilnej obejmuje odpowiedzialność cywilną podmiotu objętego obowiązkiem ubezpieczenia za szkody wyrządzone czynem niedozwolonym oraz wynikłe z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, o ile nie sprzeciwia się to ustawie lub właściwości (naturze) danego rodzaju stosunków. Umowa taka obejmuje również szkody wyrządzone umyślnie lub w wyniku rażącego niedbalstwa ubezpieczającego lub osób, za które ponosi on odpowiedzialność, z zastrzeżeniem wyjątków określonych w ustawie lub w umowie międzynarodowej (art.9 ustawy w brzmieniu obowiązującym w dacie wypadku).</xText> <xText>Zasady „działania" tego rodzaju ubezpieczenia reguluje art.34 ustawy, który w ust. l stanowi, że z ubezpieczenia OC posiadaczy</xText> <xText>pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, której następstwem jest śmierć, uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia bądź też utrata, zniszczenie lub uszkodzenie mienia. Zdaniem Sądu Apelacyjnego brzmienie powyższego przepisu enumeratywnie wskazuje katalog następstw szkód wyrządzonych w związku z ruchem pojazdu mechanicznego przez posiadacza lub kierującego tym pojazdem. Przepis ten konkretyzuje, naruszenie jakich dóbr osobistych podlega kompensacie w ramach obowiązkowego ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych, a mianowicie wymienia zdrowie i życie.</xText> <xText>O ile zatem katalog dóbr osobistych wymienianych w <xLexLink xArt="art. 23" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art.23 k.c.</xLexLink> jest otwarty i o ile zaliczyć do niego można - jak trafnie przyjął to Sąd pierwszej instancji — dobro osobiste wyrażające się w możliwości trwania osobistej, szczególnego rodzaju, więzi rodzica z dzieckiem, o tyle brak jest podstaw do przyjęcia, że taki sam (otwarty) charakter posiada przepis art.34 ustawy. Zdaniem Sądu Apelacyjnego przepis ten ma charakter <xIx>lex specialis, </xIx>normuje specyficzny rodzaj ubezpieczenia i winien być interpretowany ściśle, zgodnie ze swoim brzmieniem. Z tej przyczyny, w ocenie Sądu Apelacyjnego, zakład ubezpieczeń nie był zobowiązany, w ramach odpowiedzialności wynikającej z obowiązkowego ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych, do kompensowania wszystkich następstw czynu posiadacza lub kierującego pojazdem mechanicznym, związanego z ruchem tego pojazdu, a tylko tych, które wskazuje art.34 ustawy. Brak jest zatem podstaw do domagania się od pozwanego ubezpieczyciela - w stanie prawnym obowiązującym tak w dacie zdarzenia, jak i w chwili orzekania w przedmiotowej sprawie - ochrony dóbr osobistych (poza wymienionymi w powyższym przepisie) naruszonych czynem niedozwolonym sprawcy wypadku drogowego, jeśli dobrem naruszonym jest przerwanie szczególnej więzi rodzica z dzieckiem.</xText> <xText>Mając powyższe na uwadze, na podstawie <xLexLink xArt="art. 385" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art.385 k.p.c.</xLexLink> Sąd<xBRx/>Apelacyjny oddalił apelację powódki, uznając zaskarżony wyrok za<xBRx/>odpowiadający prawu, aczkolwiek z innych przyczyn niż podniesione<xBRx/>w motywach przez Sąd pierwszej instancji. O kosztach postępowania<xBRx/>apelacyjnego Sąd orzekł na zasadzie <xLexLink xArt="art. 108;art. 108 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art.108 § l k.p.c.</xLexLink>, przy<xBRx/>zastosowaniu przepisu <xLexLink xArt="art. 102" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art.102 k.p.c.</xLexLink>, biorąc pod rozwagę szczególny<xBRx/>charakter i tło roszczenia powódki, a także jej skromny status<xBRx/>majątkowy.</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Ewelina Jokiel

Karolina Najda

ref. stażysta Żaneta Dombrowska

Karolina Najda

Sygn. akt I ACa 584/08 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 26 czerwca 2008 r. Sąd Apelacyjny w Gdańsku – Wydział I Cywilny w składzie: Przewodniczący: SSA Ewelina Jokiel Sędziowie: SA Maria Sokołowska SA Barbara Lewandowska (spr.) Protokolant: ref. stażysta Żaneta Dombrowska po rozpoznaniu w dniu 26 czerwca 2008 r. w Gdańsku na rozprawie sprawy z powództwaW. L. przeciwko(...) Spółce Akcyjnejz siedzibą wW. o zapłatę na skutek apelacji powódki od wyroku Sądu Okręgowego w Słupsku z dnia 13 września 2007 r. sygn. akt I C 23/07 I. oddala apelację; II. nie obciąża powódki kosztami postępowania apelacyjnego. Na oryginale właściwe podpisy. I ACa 584/08 (...) Wyrokiem z dnia 13 września 2007 r. Sąd Okręgowy wSłupsku oddalił powództwoW. L.przeciwko pozwanemu(...) SAwW.o zapłatękwoty 150.000 zł, jakiej powódka dochodziła z tytułuzadośćuczynienia pieniężnego za naruszenie jej dóbr osobistych,wynikające z pozbawienia jej więzi z synem, który zmarł wnastępstwie wypadku drogowego spowodowanego przez kierowcęzwiązanego z pozwanym umową obowiązkowego ubezpieczeniakomunikacyjnego (OC). Sąd Okręgowy ustalił, że w dniu 9.10.2004 r.A. K., brat powódki, kierujący samochodem(...)podczas manewru wyprzedzania innego uczestnika ruchu drogowego nie zachował szczególnej ostrożności, w wyniku czego stracił panowanie nad kierowanym pojazdem, zjechał na prawe pobocze drogi i uderzył w przydrożne drzewo, wskutek czego on sam oraz jadący wraz z nim pasażerD. L.- syn powódki - ponieśli śmierć. Sprawcę wypadkuA. K.łączyła z pozwanym umowa ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu mechanicznego (wspomnianego samochodu(...)). Według dalszych ustaleń Sądu pierwszej instancji w chwili wypadkuD. L.miał 18 lat, mieszkał razem z matką i bratem wD., był uczniem TechnikumH.K.wL.. W przyszłości chciał zajmować się hodowlą koni. Nie miał planów związanych z założeniem rodziny. Spotykał się z kolegami, ale nie chodził na dyskoteki, do domu wracał około godziny 18 - 19.00. Jego relacje z matką były dobre, spędzał z nią dużo czasu, szczególnie po śmierci ojca, kiedy to powódka bała się sama być w domu. Według zeznań powódki syn pomagał jej w obowiązkach domowych, sprzątał, a zdarzało się, że wracając ze szkoły przynosił jej kwiatki polne. Powódka jest wdową - jej mąż zginął tragicznie w 1999 roku, również w wypadku samochodowym. W dacie wypadku syna powódka przebywała w pracy zagranicą. Po jego śmierci wymagała pomocy lekarza psychiatry - źle się czuła, mdlała, cały czas „waliło jej serce", miała bardzo wysokie ciśnienie, przyjmowała leki. Często i systematycznie korzystała z porad lekarskich. Obecnie nadal się leczy, ale bierze już słabsze leki (N.,(...)). Bardzo odczuwa brak dziecka. W tygodniu co najmniej dwa razy jest na cmentarzu. Powódka nie ma stałego zatrudnienia, korzysta z pomocy swoich sióstr. Pozwany nie kwestionował swojej odpowiedzialności za skutki wypadku i po zgłoszeniu szkody dobrowolnie wypłacił powódce odszkodowanie z tytułu pogorszenia jej sytuacji życiowej w kwocie 15.000 zł oraz zwrócił jej poniesione koszty pogrzebu w kwocie 2.214 zł. Konsekwentnie odmawia jednak przyjęcia odpowiedzialności za naruszenie dóbr osobistych powódki, podnosząc między innymi, że obowiązkowe ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu mechanicznego nie obejmuje roszczeń z tytułu ochrony dóbr osobistych innych niż życie i zdrowie. W przedstawionym wyżej stanie faktycznym Sąd pierwszej instancji uznał powództwo za bezzasadne. Zdaniem tego Sądu przepis art.34 ust. l ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz.U. Nr 124,póz. 1152 ze zm.) nie wyklucza wprawdzie co do zasadyodpowiedzialności ubezpieczyciela w ramach obowiązkowegoubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych, jeżeliwskutek ruchu pojazdu doszło do zdarzenia stanowiącego naruszeniedóbr osobistych, jeżeli śmierć nastąpiła wskutek ruchu pojazdu, a wkonsekwencji tej śmierci doszło do naruszenia dóbr osobistych osobyinnej niż bezpośrednio poszkodowana. Sąd orzekający zakwalifikowałprzy tym więź łączącą rodzica z dzieckiem do kategorii dóbrosobistych podlegających ochronie na podstawieart.23 i 24 k.c.wzwiązku zart.448 k.c.oraz stwierdził, że w niniejszej sprawie doszłodo bezprawnego naruszenia powyższego dobra osobistego powódkiczynem sprawcy wypadku, za którego odpowiedzialność ponosipozwany ubezpieczyciel. Jednocześnie Sąd pierwszej instancji wskazał, że zart.448 k.c.wynika możliwość domagania się z tego tytułu zadośćuczynienia pieniężnego, którego przyznaniezależyjednak od oceny Sądu orzekającego co do wszelkich okoliczności danego przypadku, a także od ustalenia, że naruszenie dobra osobistego przez sprawcę było zawinione. Biorąc powyższe pod uwagę Sąd Okręgowy stwierdził, że brak jest podstaw do przyznania powódce dochodzonego zadośćuczynienia. Zdaniem Sądu wprawdzie zachowanie sprawcy wypadku, w którym zginął syn powódki, było zawinione, jednakże nie było ono nakierowane na naruszenie dóbr osobistych powódki, ale na umyślne naruszenieprawa o ruchu drogowym, natomiast tragiczny skutek tego naruszenia — w postaci śmierci syna powódki - był nieumyślny i dotknął również samego sprawcę. Dodatkowo Sąd orzekający podniósł, że powódka nie wykazała tak znacznego rozmiaru doznanej krzywdy, który doprowadziłby ją do rozstroju zdrowia bądź zaburzenia więzi rodzinnych. Jako podstawę prawną oddalenia powództwa Sąd orzekający wskazałart.448 k.c.O kosztach orzekł na zasadzieart.102 k.p.c. W apelacji od przedstawionego wyroku powódkazarzuciłanaruszenie prawa materialnego przez błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanieart.23, 24 § l i art.448 k.c., a także naruszenie przepisów postępowania -art.227, 228 § l, 230, 231 i 233 § l k.p.c.Wskazując na te zarzuty powódka wnosiła o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez zasądzenie od pozwanego na jej rzecz kwoty 150.000 zł oraz kosztów procesu za obie instancje, ewentualnie - o uchylenie tego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi pierwszej instancji. Pozwany złożył odpowiedź na apelację, w której domagał się jej oddalenia i zasądzenia od powódki na jego rzecz kosztów zastępstwa procesowego za postępowanie odwoławcze. Sąd Apelacyjny zważył, co następuje: Apelacja nie jest zasadna. Sąd Apelacyjny podzielił ustalenia faktyczne poczynione w niniejszej sprawie przez Sąd pierwszej instancji, uznając je za wystarczające i opierając na nich również własne rozstrzygnięcie. Odmiennie natomiast przedstawia się ocena prawna tych ustaleń przez Sąd Apelacyjny. Sąd pierwszej instancji wyraził pogląd, że z przepisu art.34 ust. l ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych (...) może być co do zasady wyprowadzona odpowiedzialność ubezpieczyciela w ramach obowiązkowego ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych za naruszenie dóbr osobistych osoby innej niż bezpośrednio poszkodowana. Poglądu tego jednak Sąd orzekający bliżej nie uzasadnił. W ocenie Sądu Apelacyjnego na gruncie przepisów prawa obowiązujących w dacie zdarzenia naruszającego dobra osobiste powódki, mających zastosowanie w przedmiotowej sprawie, jak i w stanie prawnym istniejącym w dacie orzekania, stanowisko powyższe przyjęte przez Sąd pierwszej instancji uznać trzeba za błędne. Podkreślenia wymaga to, że niniejszym powództwem powódka domagała się nie odszkodowania opartego na przepisieart.446 k.c.(takie zostało jej wypłacone dobrowolnie przez pozwanego), ani nie zadośćuczynienia pieniężnego za doznanie rozstroju zdrowia w następstwie wypadku syna. Reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika powódka dochodziła jasno sprecyzowanego roszczenia z tytułu naruszenia jej dobra osobistego, jakim było tragiczne przerwanie jej bliskiej więzi z dzieckiem. Trafnie Sąd pierwszej instancji wskazał, że tak skonstruowane roszczenie, w świetle przytoczonego orzecznictwa, mogłoby znajdować podstawę prawną wart.23 i 24 § l k.c.w związku zart.448 k.c. Należy jednak mieć na względzie, że roszczenie takie zostało zaadresowane do pozwanego jako ubezpieczyciela odpowiedzialności cywilnej sprawcy wypadku, która ma mieć źródło w umowie łączącej pozwanego ze sprawcą wypadku. W myślart.822 § l k.c.(w brzmieniu obowiązującym w dacie wypadku) przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo osoba, na rzecz której została zawarta umowa ubezpieczenia. Zasady zawierania i wykonywania umów ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej, mających charakter obowiązkowych, w tym - obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych - określa wspomniana jużustawa z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych(Dz.U. Nr 124, póz. 1152 ze zm., dalej - ustawa). Ubezpieczeniem obowiązkowym jest ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej podmiotu lub ubezpieczenie mienia, jeżeli ustawa lub ratyfikowana przez Rzeczpospolitą Polską umowa międzynarodowa nakłada obowiązek zawarcia umowy ubezpieczenia (art.3 ust. l ustawy). Do ubezpieczeń obowiązkowych, z mocy art.4 pkt l ustawy, należy ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody powstałe w związku z ruchem tych pojazdów, zwane dalej „ubezpieczeniem OC posiadaczy pojazdów mechanicznych". Umowa ubezpieczenia obowiązkowego odpowiedzialności cywilnej obejmuje odpowiedzialność cywilną podmiotu objętego obowiązkiem ubezpieczenia za szkody wyrządzone czynem niedozwolonym oraz wynikłe z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, o ile nie sprzeciwia się to ustawie lub właściwości (naturze) danego rodzaju stosunków. Umowa taka obejmuje również szkody wyrządzone umyślnie lub w wyniku rażącego niedbalstwa ubezpieczającego lub osób, za które ponosi on odpowiedzialność, z zastrzeżeniem wyjątków określonych w ustawie lub w umowie międzynarodowej (art.9 ustawy w brzmieniu obowiązującym w dacie wypadku). Zasady „działania" tego rodzaju ubezpieczenia reguluje art.34 ustawy, który w ust. l stanowi, że z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, której następstwem jest śmierć, uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia bądź też utrata, zniszczenie lub uszkodzenie mienia. Zdaniem Sądu Apelacyjnego brzmienie powyższego przepisu enumeratywnie wskazuje katalog następstw szkód wyrządzonych w związku z ruchem pojazdu mechanicznego przez posiadacza lub kierującego tym pojazdem. Przepis ten konkretyzuje, naruszenie jakich dóbr osobistych podlega kompensacie w ramach obowiązkowego ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych, a mianowicie wymienia zdrowie i życie. O ile zatem katalog dóbr osobistych wymienianych wart.23 k.c.jest otwarty i o ile zaliczyć do niego można - jak trafnie przyjął to Sąd pierwszej instancji — dobro osobiste wyrażające się w możliwości trwania osobistej, szczególnego rodzaju, więzi rodzica z dzieckiem, o tyle brak jest podstaw do przyjęcia, że taki sam (otwarty) charakter posiada przepis art.34 ustawy. Zdaniem Sądu Apelacyjnego przepis ten ma charakterlex specialis,normuje specyficzny rodzaj ubezpieczenia i winien być interpretowany ściśle, zgodnie ze swoim brzmieniem. Z tej przyczyny, w ocenie Sądu Apelacyjnego, zakład ubezpieczeń nie był zobowiązany, w ramach odpowiedzialności wynikającej z obowiązkowego ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych, do kompensowania wszystkich następstw czynu posiadacza lub kierującego pojazdem mechanicznym, związanego z ruchem tego pojazdu, a tylko tych, które wskazuje art.34 ustawy. Brak jest zatem podstaw do domagania się od pozwanego ubezpieczyciela - w stanie prawnym obowiązującym tak w dacie zdarzenia, jak i w chwili orzekania w przedmiotowej sprawie - ochrony dóbr osobistych (poza wymienionymi w powyższym przepisie) naruszonych czynem niedozwolonym sprawcy wypadku drogowego, jeśli dobrem naruszonym jest przerwanie szczególnej więzi rodzica z dzieckiem. Mając powyższe na uwadze, na podstawieart.385 k.p.c.SądApelacyjny oddalił apelację powódki, uznając zaskarżony wyrok zaodpowiadający prawu, aczkolwiek z innych przyczyn niż podniesionew motywach przez Sąd pierwszej instancji. O kosztach postępowaniaapelacyjnego Sąd orzekł na zasadzieart.108 § l k.p.c., przyzastosowaniu przepisuart.102 k.p.c., biorąc pod rozwagę szczególnycharakter i tło roszczenia powódki, a także jej skromny statusmajątkowy.

15/100000/0000503/ACa

Sąd Apelacyjny w Gdańsku

I Wydział Cywilny

151500000002503_V_ACa_000196_2008_Uz_2008-06-26_001

V ACa 196/08

2008-06-26 02:00:00.0 CEST

2012-11-27 14:45:14.0 CET

2014-07-23 08:48:08.0 CEST

15150000

2503

SENTENCE, REASON

Sygn. akt V ACa 196/08 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 26 czerwca 2008 r. Sąd Apelacyjny w Katowicach V Wydział Cywilny w składzie: Przewodniczący : SSA Zofia Kołaczyk (spr.) Sędziowie : SA Urszula Bożałkińska SA Anna Tabak Protokolant : Barbara Wójtowicz po rozpoznaniu w dniu 26 czerwca 2008 r. w Katowicach na rozprawie sprawy z powództwa K. S. przeciwko Wspólnocie Mieszkaniowej Nieruchomości przy ul . (...) w Z. o uchylenie uchwały na skutek apelacji powódki od wyroku Sądu Okręg

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Monika Skrobol" xVersion="1.0" xYear="2008" xFlag="published" xEditorFullName="Agnieszka Jasińska-Łuszczkiewicz" xDocType="Uz" xml:space="preserve" xLang="PL" xEditor="ajasinska" xToPage="6" xPublisher="mskrobol" xFromPg="1" xVolType="15/150000/0002503/ACa" xVolNmbr="000196"> <xName>Wyrok+Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xText>Sygn. akt V ACa 196/08</xText> <xText/> <xUnit xIsTitle="true" xBold="true" xType="part"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right"> Dnia 26 czerwca 2008 r.</xText> <xText/> <xText>Sąd Apelacyjny w Katowicach V Wydział Cywilny</xText> <xText>w składzie:</xText> <xRows> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText>Przewodniczący :</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText>SSA Zofia Kołaczyk (spr.)</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText>Sędziowie :</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText>SA Urszula Bożałkińska</xText> <xText>SA Anna Tabak</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText>Protokolant :</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText>Barbara Wójtowicz</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xText>po rozpoznaniu w dniu 26 czerwca 2008 r. w Katowicach</xText> <xText>na rozprawie</xText> <xText>sprawy z powództwa <xAnon>K. S.</xAnon></xText> <xText>przeciwko Wspólnocie Mieszkaniowej Nieruchomości przy <xAnon>ul . (...)</xAnon> w <xAnon>Z.</xAnon> </xText> <xText>o uchylenie uchwały</xText> <xText>na skutek apelacji powódki</xText> <xText>od wyroku Sądu Okręgowego w Gliwicach</xText> <xText>z dnia 7 lutego 2008 r., sygn. akt I C 433/07</xText> <xText/> <xText>uchyla zaskarżony wyrok i znosząc postępowanie przekazuje sprawę Sądowi Okręgowemu w Gliwicach do ponownego rozpoznania i rozstrzygnięcia <xBRx/>o kosztach postępowania apelacyjnego.</xText> <xText/> <xText>Sygn. akt V ACa 196/08</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="true" xBold="true" xType="part"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText>Powódka, <xAnon>K. S.</xAnon>, wniosła skierowane przeciwko Wspólnocie Mieszkaniowej Nieruchomości przy <xAnon>ul . (...)</xAnon> w <xAnon>Z.</xAnon> powództwo o uchylenie uchwały nr <xAnon>(...)</xAnon>z dnia 14 maja 2007 roku, oraz o ustanowienie zarządcy przymusowego.</xText> <xText>Postanowieniem z dnia 24 stycznia 2008 roku Sąd Okręgowy w Gliwicach stwierdził swą niewłaściwość w zakresie rozpoznania wniosku o ustanowienie zarządcy przymusowego <xBRx/>i w tym zakresie przekazał sprawę do rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Zabrzu (k. 72).</xText> <xText>Oddalając powództwo o uchylenie uchwały Wspólnoty Mieszkaniowej, Sąd Okręgowy poczynił następujące ustalenia:</xText> <xText>Dnia 14 maja 2007 roku Wspólnota Mieszkaniowa Nieruchomości położonej w <xAnon>Z.</xAnon> przy <xAnon>ul . (...)</xAnon> podjęła uchwałę w sprawie żądania w trybie procesu sprzedaży lokalu nr <xAnon>(...)</xAnon>, stanowiącego przedmiot własności <xAnon>K. S.</xAnon>, w drodze licytacji, według przepisów <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">kodeksu postępowania cywilnego</xLexLink> o egzekucji z nieruchomości, ze względu na długotrwałe zaleganie z zapłatą należnych opłat za lokal. Uchwałę podjęto w drodze indywidualnego zbierania głosów, przy czym ogółem i za podjęciem uchwały głosowało<xAnon>(...)</xAnon>właścicieli lokali, co stanowi 90,80 % udziałów. W głosowaniu nie uczestniczyła powódka – <xAnon>K. S.</xAnon>.</xText> <xText>Powyższy stan faktyczny nie był w toku postępowania kwestionowany przez strony.</xText> <xText>Czyniąc powyższe ustalenia Sąd Okręgowy zważył, co następuje:</xText> <xText>Stosownie do <xLexLink xArt="art. 16;art. 16 ust. 1" xIsapId="WDU19940850388" xTitle="Ustawa z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali" xAddress="Dz. U. z 1994 r. Nr 85, poz. 388">art. 16 ust. 1 ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali</xLexLink> jeżeli właściciel lokalu zalega długotrwale z zapłatą należnych od niego opłat (....) wspólnota mieszkaniowa może w trybie procesu żądać sprzedaży lokalu w drodze licytacji na podstawie przepisów <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">Kodeksu postępowania cywilnego</xLexLink> o egzekucji z nieruchomości. Wedle orzecznictwa, warunkiem wystąpienia przez zarząd wspólnoty mieszkaniowej z powództwem o nakazanie sprzedaży lokalu mieszkalnego jest podjęcie przez wspólnotę stosownej uchwały (wyrok sądu apelacyjnego w Poznaniu z dnia 8 listopada 2001 r., I ACa 841/2001).</xText> <xText>W myśl art. 25 ust. 1 ustawy właścicielowi lokalu przysługuje prawo zaskarżenia uchwały z powodu jej niezgodności z przepisami prawa lub z umową właścicieli lokali, jak również w sytuacji, gdy uchwała narusza zasady prawidłowego zarządzania nieruchomością wspólną lub w inny sposób narusza interesy właściciela lokalu.</xText> <xText>Sporna uchwała Wspólnoty Mieszkaniowej Nieruchomości przy <xAnon>ul . (...)</xAnon> w <xAnon>Z.</xAnon> podjęta została w trybie indywidualnego zbierania głosów, przy czym nie zwrócono się do powódki o oddanie głosu w przedmiotowej sprawie. Zgodnie z treścią <xLexLink xArt="art. 6" xIsapId="WDU19940850388" xTitle="Ustawa z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali" xAddress="Dz. U. z 1994 r. Nr 85, poz. 388">art. 6 ustawy o własności lokali</xLexLink> wspólnotę mieszkaniową tworzy ogół właścicieli, których lokale wchodzą w skład określonej nieruchomości, a zatem bezsporne jest, że powódce, jako członkini wspólnoty mieszkaniowej, przysługiwało prawo głosu także w przedmiocie uchwały dotyczącej jej praw czy obowiązków. W związku z powyższym pominięcie powódki przy głosowaniu może być uznane za przesłankę zaskarżenia uchwały na podstawie <xLexLink xArt="art. 25;art. 25 ust. 1" xIsapId="WDU19940850388" xTitle="Ustawa z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali" xAddress="Dz. U. z 1994 r. Nr 85, poz. 388">art. 25 ust. 1 ustawy o własności lokali</xLexLink>. Wedle jednak ugruntowanego już orzecznictwa (np. wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu (I ACa 589/2006) zarzuty formalne mogą być podstawą uchylenia uchwały właścicieli lokali tylko w sytuacji kiedy zostanie wykazane, że wadliwość mogła mieć lub miała wpływ na treść uchwały.</xText> <xText>W sytuacji, gdy w rozpoznawanej sprawie za uchwałą w sprawie żądania sprzedaży lokalu powódki w drodze licytacji, opowiedzieli się wszyscy – poza powódką – członkowie wspólnoty mieszkaniowej, nie ma żadnych przekonujących podstaw do wnioskowania, że omawiane uchybienia proceduralne miały wpływ na treść uchwały, albowiem nawet w wypadku oddania głosu przez powódkę byłby to jedyny głos przeciw rzeczonej uchwale, przy czym uchwała zostałaby podjęta w obecnym brzmieniu wskutek uzyskania większości właścicieli lokali.</xText> <xText>Zarzut powódki dotyczący nie uzyskania uprzedniego orzeczenia sądu potwierdzającego fakt zalegania z opłatami na rzecz wspólnoty nie zasługuje na uwzględnienie. W świetle przepisu art. 16 ust. 1 powołanej ustawy warunkiem wystąpienia przez wspólnotę mieszkaniową z żądaniem sprzedaży lokalu w drodze licytacji jest fakt zalegania z opłatami na rzecz wspólnoty, przy czym ustawa nie wymaga potwierdzenia tego faktu orzeczeniem sądowym. Zasadność takiego żądania stanie się dopiero przedmiotem badania przez sąd w procesie, o ile stosowne powództwo istotnie zostanie wniesione. Sąd rozpoznając niniejszą sprawę ustalił, że treść uchwały sama w sobie nie narusza prawa, została podjęta w oparciu o obowiązujące przepisy powołanej wyżej ustawy, wobec czego brak jest podstaw uchylenia zaskarżonej uchwały, co skutkować musiało oddalenie powództwa.</xText> <xText>Od powyższego wyroku wniosła apelację powódka, wskazując jako pozwanych właścicieli poszczególnych lokali.</xText> <xText>Zarzucała naruszenie prawa materialnego, a mianowicie:</xText> <xEnum> <xBullet>-</xBullet> <xEnumElem> <xText><xLexLink xArt="art. 6" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 6 k.c.</xLexLink> poprzez pominięcie zasady, że ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z tego faktu wywodzi skutki prawne,</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText><xLexLink xArt="art. 58;art. 1;art. 2" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 58 1 i 2 k.c.</xLexLink> poprzez pominięcie zasady, że czynność prawna sprzeczna z ustawą jak też z zasadami współżycia społecznego jest nieważna,</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText><xLexLink xArt="art. 25;art. 25 pkt. 1" xIsapId="WDU19940850388" xTitle="Ustawa z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali" xAddress="Dz. U. z 1994 r. Nr 85, poz. 388">art. 25 pkt 1 ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali</xLexLink>, poprzez uznanie przez Sąd Okręgowy w Gliwicach, że skoro większość członków wspólnoty mieszkaniowej opowiedziała się za sprzedażą mieszkania powódki, to przesądza jako jedyna kwestia ocenna o prawidłowości podjęcia i tym samym ważności skarżonej przez powódkę uchwały.</xText> </xEnumElem> </xEnum> <xText>Podnosząc powyższy zarzut powódka wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku w kierunku uwzględnienia powództwa, ewentualnie uchylenia wyroku i przekazania sprawy Sądowi Okręgowemu do ponownego rozpoznania.</xText> <xText/> <xText><xBx>Sąd Apelacyjny zważył co następuje</xBx></xText> <xText/> <xText>Powódka w pozwie jako stronę pozwaną wskazała Wspólnotę Mieszkaniową Nieruchomości przy <xAnon>ul . (...)</xAnon> w <xAnon>Z.</xAnon>, a jednocześnie podając, że zarząd Wspólnoty nie istnieje uznała, że w miejsce nieistniejącego zarządu Wspólnotę reprezentują właściciele lokali, których wymieniła i tak też przyjął Sąd I instancji prowadząc postępowanie z udziałem właścicieli lokali. W pozwie zawarty był nadto wniosek o ustanowienie zarządu przymusowego wyłączony do osobnego rozpoznania.</xText> <xText>Zaskarżony wyrok został wydany przeciwko Wspólnocie Mieszkaniowej przy braku prawidłowej reprezentacji, o ustalenie, której nie zadbał Sąd I instancji, bezkrytycznie przyjmując twierdzenia powódki o nieistnieniu zarządu oparte li tylko na tym, że zarząd nie reaguje na jej pisma interwencyjne i nie wypełnia swoich obowiązków, nie czyniąc w tej mierze żadnych wyjaśnień.</xText> <xText>Wspólnota Mieszkaniowa stanowi jednostkę organizacyjną niebędącą osobą prawną, której <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19940850388" xTitle="Ustawa z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali" xAddress="Dz. U. z 1994 r. Nr 85, poz. 388">ustawa z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali</xLexLink> w <xLexLink xArt="art. 6" xIsapId="WDU19940850388" xTitle="Ustawa z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali" xAddress="Dz. U. z 1994 r. Nr 85, poz. 388">art. 6</xLexLink> zd. drugim (tekst jedn. Dz.U. z 2000r. nr 80 poz. 903 ze zm dalej u.w.l.) przyznaje zdolność prawną i sądową stanowiąc, że wspólnota mieszkaniowa może nabywać prawa i zaciągać zobowiązania, pozywać i być pozywaną ( por. postanowienie SN z 20 grudnia 2004 r. III CSK 55/04, OSNC 2005 nr 12, poz. 212.). Wspólnotę tworzy ogół właścicieli, których lokale wchodzą w skład określonej nieruchomości (<xLexLink xArt="art. 6 zd. 1;art. 6" xIsapId="WDU19940850388" xTitle="Ustawa z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali" xAddress="Dz. U. z 1994 r. Nr 85, poz. 388">zdanie pierwsze art. 6</xLexLink> u.w.l.).</xText> <xText>Jak podkreśla się w doktrynie i judykaturze do wspólnoty mieszkaniowej odnosi się również pojęcie „osoba ustawowa”, do której znajdują odpowiednie zastosowanie przepisy o osobach prawnych. Konsekwentnie to wspólnota, a nie jej członkowie, może nabywać prawa i zaciągać zobowiązanie, pozywać i być pozywaną, co oznacza również, że członkowie wspólnoty w żadnym wypadku nie mogą mieć pozycji strony pozwanej w procesie.</xText> <xText>Ustawodawca uregulował bowiem tę konstrukcję prawną odmiennie niż pozostałe instytucje tworzące zespoły osób (jak np. spółka cywilna). Za takim stanowiskiem przemawiają uregulowania zawarte w art. 6, 17 i 21 u.w.l. Wynika z nich przede wszystkim odrębność wspólnoty w stosunku do jej członków oraz jej podmiotowość. Jako ułomna osoba prawna wspólnota mieszkaniowa ma pewne atrybuty osobowości prawnej, gdy ma ona między innymi taką typową cechę osobowości prawnej jaką jest struktura organizacyjna.</xText> <xText>Przepisy <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19940850388" xTitle="Ustawa z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali" xAddress="Dz. U. z 1994 r. Nr 85, poz. 388">ustawy o własności lokali</xLexLink> przewidują określoną strukturę powstałej ex lege wspólnoty. Po pierwsze, jest ona oznaczona (zindywidualizowana), gdyż powszechnie oznacza się wspólnotę mieszkaniową adresem nieruchomości, na której posadowiony jest budynek z wyodrębnionymi lokalami. Ta, zindywidualizowana wspólnota ma także swój organ w postaci zarządu, który między innymi, na co wskazuje zapis <xLexLink xArt="art. 21;art. 21 ust. 1" xIsapId="WDU19940850388" xTitle="Ustawa z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali" xAddress="Dz. U. z 1994 r. Nr 85, poz. 388">art. 21 ust. 1</xLexLink> u.w.l., reprezentuje tę wspólnotę na zewnątrz.</xText> <xText>Zgodnie zaś z <xLexLink xArt="art. 33(1);art. 33(1) § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 33<xSUPx>1</xSUPx> § 1 k.p.c.</xLexLink> do jednostek organizacyjnych niebędących osobami prawnymi, którym ustawa przyznaje zdolność prawną, stosuje się odpowiednio przepisy o osobach prawnych, zatem również dotyczące zdolności sądowej i procesowej, w tym i dotyczące czuwania nad prawidłową reprezentacją strony w procesie (<xLexLink xArt="art. 67" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 67 i nast. k.p.c.</xLexLink>), której brak skutkuje nieważnością postępowania (<xLexLink xArt="art. 379;art. 379 pkt. 2" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 379 pkt 2 k.p.c.</xLexLink>). Obowiązkiem sądu jest badanie z urzędu na każdym etapie postępowania, czy strona jest prawidłowo reprezentowana w procesie. W przypadku podmiotów nie będących osobami fizycznymi, kwestia wskazania właściwych dla każdego podmiotu organów uprawionych do reprezentowania opierać się musi na przepisach regulujących ich strukturę i działalność.</xText> <xText><xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19940850388" xTitle="Ustawa z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali" xAddress="Dz. U. z 1994 r. Nr 85, poz. 388">Ustawa o własności lokali</xLexLink> zawiera odrębne przepisy dotyczące zarządu nieruchomością wspólną zawarte w jej <xLexLink xArt="rozdział 4" xIsapId="WDU19940850388" xTitle="Ustawa z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali" xAddress="Dz. U. z 1994 r. Nr 85, poz. 388">rozdziale 4</xLexLink>. Zasadą na gruncie tej ustawy jest pozostawienie określenia sposobu zarządu właścicielom lokali, którzy w umowie o ustanowieniu odrębnej własności lokali albo w umowie zawartej później w formie aktu notarialnego mogą określić sposób zarządu nieruchomością wspólną, a w szczególności mogą powierzyć zarząd osobie fizycznej albo prawnej (<xLexLink xArt="rozdział 4 art. 18" xIsapId="WDU19940850388" xTitle="Ustawa z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali" xAddress="Dz. U. z 1994 r. Nr 85, poz. 388">art. 18</xLexLink> u.w.l.). Jeżeli zaś sposób zarządu nie został określony w tym trybie, zarząd nieruchomością wspólną podlega regułom ustalonym w ustawie (<xLexLink xArt="rozdział 4 art. 18;rozdział 4 art. 18 ust. 3" xIsapId="WDU19940850388" xTitle="Ustawa z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali" xAddress="Dz. U. z 1994 r. Nr 85, poz. 388">art. 18 ust. 3</xLexLink> u.w.l.). Zgodnie zaś z art. 19 ustawy, jedynie do tzw. małych wspólnot mieszkaniowych tj. takich w których liczba lokali wyodrębnionych i lokali niewyodrębnionych, należących nadal do dotychczasowego właściciela, nie jest większa niż siedem, w braku odmiennych postanowień umownych w grę wchodzi odpowiednie stosowanie przepisów <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">Kodeksu cywilnego</xLexLink> (<xLexLink xArt="rozdział 4 art. 195;rozdział 4 art. 196;rozdział 4 art. 197;rozdział 4 art. 198;rozdział 4 art. 199;rozdział 4 art. 200;rozdział 4 art. 201;rozdział 4 art. 202;rozdział 4 art. 203;rozdział 4 art. 204;rozdział 4 art. 205;rozdział 4 art. 206;rozdział 4 art. 207;rozdział 4 art. 208;rozdział 4 art. 209;rozdział 4 art. 210;rozdział 4 art. 211;rozdział 4 art. 212" xIsapId="WDU19940850388" xTitle="Ustawa z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali" xAddress="Dz. U. z 1994 r. Nr 85, poz. 388">art. 195-212</xLexLink>) oraz <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">kodeksu postępowania cywilnego</xLexLink> o współwłasności (<xLexLink xArt="rozdział 4 art. 611;rozdział 4 art. 612;rozdział 4 art. 613;rozdział 4 art. 614;rozdział 4 art. 615;rozdział 4 art. 616" xIsapId="WDU19940850388" xTitle="Ustawa z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali" xAddress="Dz. U. z 1994 r. Nr 85, poz. 388">art. 611-616</xLexLink>), a co za tym idzie tzw. zarząd bezpośredni właścicielski, który to przepis w stanie rozpoznawanej sprawy nie ma zastosowania, z uwagi na wskazywaną liczbę lokali wspólnoty większą niż siedem.</xText> <xText>W przypadku zaś wspólnot w których liczba lokali jest większa niż siedem w grę wchodzi tzw. zarząd pośredni wykonywany przez zarząd wspólnoty określony w trybie art. 18, bądź w trybie ustawowym uregulowanym w art. 20 ustawy tj. wybrany w trybie uchwały właścicieli lokali.</xText> <xText>W przypadku zaś objętym regulacją art. 26 ustawy może być powołany zarząd sądowy ( zarządca przymusowy).</xText> <xText>Zarząd wspólnoty mieszkaniowej stanowi odpowiednik organu osoby prawnej, z mocy ustawy upoważniony do kierowania sprawami wspólnoty mieszkaniowej oraz reprezentowania jej na zewnątrz oraz w stosunkach między wspólnotą a poszczególnymi właścicielami lokali ( art. 21 ust. 1 u.w.l).</xText> <xText>Fakt, że wspólnota mieszkaniowa, mimo, iż stanowi ją z mocy prawa ogół właścicieli lokali, jest w pewnych sytuacjach osobą trzecią w stosunku do swoich członków, a tak jest w przypadku powództwa o uchylenie uchwały wspólnoty o którym mowa w art. 25 ust. 1 i 2 u.w.l. oznacza w świetle wskazanych wyżej regulacji prawnych, że ci członkowie nie mogą jej reprezentować w procesie ani zastępować jej organu w postaci zarządu wspólnoty (por. uchwałę Sądu Najwyższego z 20 lipca 1999 r. III CZP 19/99, OSNC 2000, nr 2, poz. 23).</xText> <xText>Tak zaś „usiłował”, działaniami członków Wspólnoty, wykreować Sąd Okręgowy jej reprezentację w postaci członków Wspólnoty – jako reprezentantów Wspólnoty, co nie może być uznane za prawidłowe.</xText> <xText>Spowodowało to, gdy pozwana Wspólnota nie miała w procesie prawidłowej reprezentacji, kwestia ta pozostała całkowicie poza zainteresowaniem Sądu I instancji, który nie wyjaśnił jaki sposób zarządzania obowiązywał pozwanej w czasie zawisłego sporu – w pozwanej Wspólnocie, nieważność postępowania na podstawie <xLexLink xArt="art. 379;art. 379 pkt. 2" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 379 pkt 2 k.p.c.</xLexLink> (por. wyrok Sądu Najwyższego z 27 lutego 2001 r. II PKN 266/00, OSNP 2002, nr 22, poz. 544), niezależnie od nieważności postępowania branej również pod uwagę z urzędu (<xLexLink xArt="art. 378;art. 378 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 378 § 1 k.p.c.</xLexLink>) w postaci pozbawienia pozwanej Wspólnoty możności obrony swych praw (<xLexLink xArt="art. 379;art. 379 pkt. 5" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 379 pkt 5 k.p.c.</xLexLink>).</xText> <xText>Wskazać należy, że poza zarzutami apelacji, sąd drugiej instancji bada czy postępowanie poprzedzające zaskarżone orzeczenie nie jest nieważne z uwzględnieniem każdej z przyczyn wyszczególnionych w <xLexLink xArt="art. 379" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 379 k.p.c.</xLexLink> Jak wskazał Sąd Najwyższy <xBRx/>w wyroku z dnia 13 lutego 2004 r. IV CK 269/02. Lex 151640) uchybienia sądu prowadzące do nieważności postępowania zostały uznane przez ustawodawcę za tak istotne, że dla ich uwzględnienia nie ma znaczenia, czy zostały zgłoszone przez stronę skarżąca, dotyczą jej, czy też strony przeciwnej, w tym i pozbawienie strony przeciwnej możności obrony jej praw, jak <xBRx/>i czy strona której dotyczą przesłanki nieważności przegrała czy wygrała proces.</xText> <xText>Interes prawny strony skarżącej wymaga by sprawa została rozpoznana przy zachowaniu wszelkich wymogów proceduralnych. Jednocześnie w orzeczeniu tym, jak i w wyroku z dnia 22 maja 1997 r., II CKN 70/97, Lex 50795 Sąd Najwyższy podkreślił, że przy wystąpieniu uchybień procesowych prowadzących do nieważności postępowania zbędne jest wykazywanie, że miało one albo mogły mieć wpływ na wynik sprawy. Stwierdzenie zaistnienia przyczyny skutkującej nieważnością postępowania jest niezależne od wpływu tej wady na wynik sprawy, bowiem każda taka wada niweczy walor prawny dotychczasowego postępowania, powoduje, że wydane w takich warunkach orzeczenie uchyla się spod kontroli merytorycznej.</xText> <xText>Niezależnie od powyższego nawet przy przyjęciu przez Sąd Okręgowy reprezentacji w osobach właścicieli. Sąd ten dopuścił się uchybień proceduralnych, gdy o rozprawie <xBRx/>z 7 lutego 2008 r. poprzedzającej wydanie zaskarżonego wyroku nie zawiadomił właścicieli lokali, który nie stawili się na poprzedniej rozprawie, ani też nie dokonał, uznanym za powódką reprezentantom Wspólnoty, doręczenia pisma powódki z 28 I 2008 r. (k. 79) poza Gminą Miejską <xAnon>Z.</xAnon>, która uznawała się sama za stronę pozwaną (k. 74) i tak ją zdaje się potraktował Sąd Okręgowy orzekając o kosztach procesu. Pomimo to, w protokole rozprawy z 7 lutego 2008 r. odnotowano, że stawił się członek pozwanej Wspólnoty - <xAnon>C. S.</xAnon>, pozostali zaś członkowie Wspólnoty zawiadomieni prawidłowo nie stawili się. W takim stanie rozprawa została zamknięta, po czym został wydany przedmiotowy wyrok.</xText> <xText>Z powyższych względów zaskarżony wyrok nie mógł się ostać i podlegał uchyleniu, sprawa zaś przekazaniu Sądowi Okręgowemu do ponownego rozpoznania, z zapewnieniem prawidłowej reprezentacji pozwanej, przy zniesieniu postępowania poczynając od rozprawy w dniu 24 stycznia 2008 r. ( <xLexLink xArt="art. 386;art. 386 § 2" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 386 § 2 k.p.c.</xLexLink>), to zaś, że stwierdzone uchybienia powodują, iż sprawa nie podlega merytorycznej ocenie, uchyla konieczność odnoszenia się do zarzutów apelacji odnoszących się do rozstrzygnięcia Sądu i jego podstawy faktycznej, oceny prawidłowości poczynionych ustaleń.</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Zofia Kołaczyk

Monika Skrobol

Barbara Wójtowicz

Agnieszka Jasińska-Łuszczkiewicz

Sygn. akt V ACa 196/08 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 26 czerwca 2008 r. Sąd Apelacyjny w Katowicach V Wydział Cywilny w składzie: Przewodniczący : SSA Zofia Kołaczyk (spr.) Sędziowie : SA Urszula Bożałkińska SA Anna Tabak Protokolant : Barbara Wójtowicz po rozpoznaniu w dniu 26 czerwca 2008 r. w Katowicach na rozprawie sprawy z powództwaK. S. przeciwko Wspólnocie Mieszkaniowej Nieruchomości przyul . (...)wZ. o uchylenie uchwały na skutek apelacji powódki od wyroku Sądu Okręgowego w Gliwicach z dnia 7 lutego 2008 r., sygn. akt I C 433/07 uchyla zaskarżony wyrok i znosząc postępowanie przekazuje sprawę Sądowi Okręgowemu w Gliwicach do ponownego rozpoznania i rozstrzygnięciao kosztach postępowania apelacyjnego. Sygn. akt V ACa 196/08 UZASADNIENIE Powódka,K. S., wniosła skierowane przeciwko Wspólnocie Mieszkaniowej Nieruchomości przyul . (...)wZ.powództwo o uchylenie uchwały nr(...)z dnia 14 maja 2007 roku, oraz o ustanowienie zarządcy przymusowego. Postanowieniem z dnia 24 stycznia 2008 roku Sąd Okręgowy w Gliwicach stwierdził swą niewłaściwość w zakresie rozpoznania wniosku o ustanowienie zarządcy przymusowegoi w tym zakresie przekazał sprawę do rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Zabrzu (k. 72). Oddalając powództwo o uchylenie uchwały Wspólnoty Mieszkaniowej, Sąd Okręgowy poczynił następujące ustalenia: Dnia 14 maja 2007 roku Wspólnota Mieszkaniowa Nieruchomości położonej wZ.przyul . (...)podjęła uchwałę w sprawie żądania w trybie procesu sprzedaży lokalu nr(...), stanowiącego przedmiot własnościK. S., w drodze licytacji, według przepisówkodeksu postępowania cywilnegoo egzekucji z nieruchomości, ze względu na długotrwałe zaleganie z zapłatą należnych opłat za lokal. Uchwałę podjęto w drodze indywidualnego zbierania głosów, przy czym ogółem i za podjęciem uchwały głosowało(...)właścicieli lokali, co stanowi 90,80 % udziałów. W głosowaniu nie uczestniczyła powódka –K. S.. Powyższy stan faktyczny nie był w toku postępowania kwestionowany przez strony. Czyniąc powyższe ustalenia Sąd Okręgowy zważył, co następuje: Stosownie doart. 16 ust. 1 ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokalijeżeli właściciel lokalu zalega długotrwale z zapłatą należnych od niego opłat (....) wspólnota mieszkaniowa może w trybie procesu żądać sprzedaży lokalu w drodze licytacji na podstawie przepisówKodeksu postępowania cywilnegoo egzekucji z nieruchomości. Wedle orzecznictwa, warunkiem wystąpienia przez zarząd wspólnoty mieszkaniowej z powództwem o nakazanie sprzedaży lokalu mieszkalnego jest podjęcie przez wspólnotę stosownej uchwały (wyrok sądu apelacyjnego w Poznaniu z dnia 8 listopada 2001 r., I ACa 841/2001). W myśl art. 25 ust. 1 ustawy właścicielowi lokalu przysługuje prawo zaskarżenia uchwały z powodu jej niezgodności z przepisami prawa lub z umową właścicieli lokali, jak również w sytuacji, gdy uchwała narusza zasady prawidłowego zarządzania nieruchomością wspólną lub w inny sposób narusza interesy właściciela lokalu. Sporna uchwała Wspólnoty Mieszkaniowej Nieruchomości przyul . (...)wZ.podjęta została w trybie indywidualnego zbierania głosów, przy czym nie zwrócono się do powódki o oddanie głosu w przedmiotowej sprawie. Zgodnie z treściąart. 6 ustawy o własności lokaliwspólnotę mieszkaniową tworzy ogół właścicieli, których lokale wchodzą w skład określonej nieruchomości, a zatem bezsporne jest, że powódce, jako członkini wspólnoty mieszkaniowej, przysługiwało prawo głosu także w przedmiocie uchwały dotyczącej jej praw czy obowiązków. W związku z powyższym pominięcie powódki przy głosowaniu może być uznane za przesłankę zaskarżenia uchwały na podstawieart. 25 ust. 1 ustawy o własności lokali. Wedle jednak ugruntowanego już orzecznictwa (np. wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu (I ACa 589/2006) zarzuty formalne mogą być podstawą uchylenia uchwały właścicieli lokali tylko w sytuacji kiedy zostanie wykazane, że wadliwość mogła mieć lub miała wpływ na treść uchwały. W sytuacji, gdy w rozpoznawanej sprawie za uchwałą w sprawie żądania sprzedaży lokalu powódki w drodze licytacji, opowiedzieli się wszyscy – poza powódką – członkowie wspólnoty mieszkaniowej, nie ma żadnych przekonujących podstaw do wnioskowania, że omawiane uchybienia proceduralne miały wpływ na treść uchwały, albowiem nawet w wypadku oddania głosu przez powódkę byłby to jedyny głos przeciw rzeczonej uchwale, przy czym uchwała zostałaby podjęta w obecnym brzmieniu wskutek uzyskania większości właścicieli lokali. Zarzut powódki dotyczący nie uzyskania uprzedniego orzeczenia sądu potwierdzającego fakt zalegania z opłatami na rzecz wspólnoty nie zasługuje na uwzględnienie. W świetle przepisu art. 16 ust. 1 powołanej ustawy warunkiem wystąpienia przez wspólnotę mieszkaniową z żądaniem sprzedaży lokalu w drodze licytacji jest fakt zalegania z opłatami na rzecz wspólnoty, przy czym ustawa nie wymaga potwierdzenia tego faktu orzeczeniem sądowym. Zasadność takiego żądania stanie się dopiero przedmiotem badania przez sąd w procesie, o ile stosowne powództwo istotnie zostanie wniesione. Sąd rozpoznając niniejszą sprawę ustalił, że treść uchwały sama w sobie nie narusza prawa, została podjęta w oparciu o obowiązujące przepisy powołanej wyżej ustawy, wobec czego brak jest podstaw uchylenia zaskarżonej uchwały, co skutkować musiało oddalenie powództwa. Od powyższego wyroku wniosła apelację powódka, wskazując jako pozwanych właścicieli poszczególnych lokali. Zarzucała naruszenie prawa materialnego, a mianowicie: - art. 6 k.c.poprzez pominięcie zasady, że ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z tego faktu wywodzi skutki prawne, art. 58 1 i 2 k.c.poprzez pominięcie zasady, że czynność prawna sprzeczna z ustawą jak też z zasadami współżycia społecznego jest nieważna, art. 25 pkt 1 ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali, poprzez uznanie przez Sąd Okręgowy w Gliwicach, że skoro większość członków wspólnoty mieszkaniowej opowiedziała się za sprzedażą mieszkania powódki, to przesądza jako jedyna kwestia ocenna o prawidłowości podjęcia i tym samym ważności skarżonej przez powódkę uchwały. Podnosząc powyższy zarzut powódka wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku w kierunku uwzględnienia powództwa, ewentualnie uchylenia wyroku i przekazania sprawy Sądowi Okręgowemu do ponownego rozpoznania. Sąd Apelacyjny zważył co następuje Powódka w pozwie jako stronę pozwaną wskazała Wspólnotę Mieszkaniową Nieruchomości przyul . (...)wZ., a jednocześnie podając, że zarząd Wspólnoty nie istnieje uznała, że w miejsce nieistniejącego zarządu Wspólnotę reprezentują właściciele lokali, których wymieniła i tak też przyjął Sąd I instancji prowadząc postępowanie z udziałem właścicieli lokali. W pozwie zawarty był nadto wniosek o ustanowienie zarządu przymusowego wyłączony do osobnego rozpoznania. Zaskarżony wyrok został wydany przeciwko Wspólnocie Mieszkaniowej przy braku prawidłowej reprezentacji, o ustalenie, której nie zadbał Sąd I instancji, bezkrytycznie przyjmując twierdzenia powódki o nieistnieniu zarządu oparte li tylko na tym, że zarząd nie reaguje na jej pisma interwencyjne i nie wypełnia swoich obowiązków, nie czyniąc w tej mierze żadnych wyjaśnień. Wspólnota Mieszkaniowa stanowi jednostkę organizacyjną niebędącą osobą prawną, którejustawa z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokaliwart. 6zd. drugim (tekst jedn. Dz.U. z 2000r. nr 80 poz. 903 ze zm dalej u.w.l.) przyznaje zdolność prawną i sądową stanowiąc, że wspólnota mieszkaniowa może nabywać prawa i zaciągać zobowiązania, pozywać i być pozywaną ( por. postanowienie SN z 20 grudnia 2004 r. III CSK 55/04, OSNC 2005 nr 12, poz. 212.). Wspólnotę tworzy ogół właścicieli, których lokale wchodzą w skład określonej nieruchomości (zdanie pierwsze art. 6u.w.l.). Jak podkreśla się w doktrynie i judykaturze do wspólnoty mieszkaniowej odnosi się również pojęcie „osoba ustawowa”, do której znajdują odpowiednie zastosowanie przepisy o osobach prawnych. Konsekwentnie to wspólnota, a nie jej członkowie, może nabywać prawa i zaciągać zobowiązanie, pozywać i być pozywaną, co oznacza również, że członkowie wspólnoty w żadnym wypadku nie mogą mieć pozycji strony pozwanej w procesie. Ustawodawca uregulował bowiem tę konstrukcję prawną odmiennie niż pozostałe instytucje tworzące zespoły osób (jak np. spółka cywilna). Za takim stanowiskiem przemawiają uregulowania zawarte w art. 6, 17 i 21 u.w.l. Wynika z nich przede wszystkim odrębność wspólnoty w stosunku do jej członków oraz jej podmiotowość. Jako ułomna osoba prawna wspólnota mieszkaniowa ma pewne atrybuty osobowości prawnej, gdy ma ona między innymi taką typową cechę osobowości prawnej jaką jest struktura organizacyjna. Przepisyustawy o własności lokaliprzewidują określoną strukturę powstałej ex lege wspólnoty. Po pierwsze, jest ona oznaczona (zindywidualizowana), gdyż powszechnie oznacza się wspólnotę mieszkaniową adresem nieruchomości, na której posadowiony jest budynek z wyodrębnionymi lokalami. Ta, zindywidualizowana wspólnota ma także swój organ w postaci zarządu, który między innymi, na co wskazuje zapisart. 21 ust. 1u.w.l., reprezentuje tę wspólnotę na zewnątrz. Zgodnie zaś zart. 331§ 1 k.p.c.do jednostek organizacyjnych niebędących osobami prawnymi, którym ustawa przyznaje zdolność prawną, stosuje się odpowiednio przepisy o osobach prawnych, zatem również dotyczące zdolności sądowej i procesowej, w tym i dotyczące czuwania nad prawidłową reprezentacją strony w procesie (art. 67 i nast. k.p.c.), której brak skutkuje nieważnością postępowania (art. 379 pkt 2 k.p.c.). Obowiązkiem sądu jest badanie z urzędu na każdym etapie postępowania, czy strona jest prawidłowo reprezentowana w procesie. W przypadku podmiotów nie będących osobami fizycznymi, kwestia wskazania właściwych dla każdego podmiotu organów uprawionych do reprezentowania opierać się musi na przepisach regulujących ich strukturę i działalność. Ustawa o własności lokalizawiera odrębne przepisy dotyczące zarządu nieruchomością wspólną zawarte w jejrozdziale 4. Zasadą na gruncie tej ustawy jest pozostawienie określenia sposobu zarządu właścicielom lokali, którzy w umowie o ustanowieniu odrębnej własności lokali albo w umowie zawartej później w formie aktu notarialnego mogą określić sposób zarządu nieruchomością wspólną, a w szczególności mogą powierzyć zarząd osobie fizycznej albo prawnej (art. 18u.w.l.). Jeżeli zaś sposób zarządu nie został określony w tym trybie, zarząd nieruchomością wspólną podlega regułom ustalonym w ustawie (art. 18 ust. 3u.w.l.). Zgodnie zaś z art. 19 ustawy, jedynie do tzw. małych wspólnot mieszkaniowych tj. takich w których liczba lokali wyodrębnionych i lokali niewyodrębnionych, należących nadal do dotychczasowego właściciela, nie jest większa niż siedem, w braku odmiennych postanowień umownych w grę wchodzi odpowiednie stosowanie przepisówKodeksu cywilnego(art. 195-212) orazkodeksu postępowania cywilnegoo współwłasności (art. 611-616), a co za tym idzie tzw. zarząd bezpośredni właścicielski, który to przepis w stanie rozpoznawanej sprawy nie ma zastosowania, z uwagi na wskazywaną liczbę lokali wspólnoty większą niż siedem. W przypadku zaś wspólnot w których liczba lokali jest większa niż siedem w grę wchodzi tzw. zarząd pośredni wykonywany przez zarząd wspólnoty określony w trybie art. 18, bądź w trybie ustawowym uregulowanym w art. 20 ustawy tj. wybrany w trybie uchwały właścicieli lokali. W przypadku zaś objętym regulacją art. 26 ustawy może być powołany zarząd sądowy ( zarządca przymusowy). Zarząd wspólnoty mieszkaniowej stanowi odpowiednik organu osoby prawnej, z mocy ustawy upoważniony do kierowania sprawami wspólnoty mieszkaniowej oraz reprezentowania jej na zewnątrz oraz w stosunkach między wspólnotą a poszczególnymi właścicielami lokali ( art. 21 ust. 1 u.w.l). Fakt, że wspólnota mieszkaniowa, mimo, iż stanowi ją z mocy prawa ogół właścicieli lokali, jest w pewnych sytuacjach osobą trzecią w stosunku do swoich członków, a tak jest w przypadku powództwa o uchylenie uchwały wspólnoty o którym mowa w art. 25 ust. 1 i 2 u.w.l. oznacza w świetle wskazanych wyżej regulacji prawnych, że ci członkowie nie mogą jej reprezentować w procesie ani zastępować jej organu w postaci zarządu wspólnoty (por. uchwałę Sądu Najwyższego z 20 lipca 1999 r. III CZP 19/99, OSNC 2000, nr 2, poz. 23). Tak zaś „usiłował”, działaniami członków Wspólnoty, wykreować Sąd Okręgowy jej reprezentację w postaci członków Wspólnoty – jako reprezentantów Wspólnoty, co nie może być uznane za prawidłowe. Spowodowało to, gdy pozwana Wspólnota nie miała w procesie prawidłowej reprezentacji, kwestia ta pozostała całkowicie poza zainteresowaniem Sądu I instancji, który nie wyjaśnił jaki sposób zarządzania obowiązywał pozwanej w czasie zawisłego sporu – w pozwanej Wspólnocie, nieważność postępowania na podstawieart. 379 pkt 2 k.p.c.(por. wyrok Sądu Najwyższego z 27 lutego 2001 r. II PKN 266/00, OSNP 2002, nr 22, poz. 544), niezależnie od nieważności postępowania branej również pod uwagę z urzędu (art. 378 § 1 k.p.c.) w postaci pozbawienia pozwanej Wspólnoty możności obrony swych praw (art. 379 pkt 5 k.p.c.). Wskazać należy, że poza zarzutami apelacji, sąd drugiej instancji bada czy postępowanie poprzedzające zaskarżone orzeczenie nie jest nieważne z uwzględnieniem każdej z przyczyn wyszczególnionych wart. 379 k.p.c.Jak wskazał Sąd Najwyższyw wyroku z dnia 13 lutego 2004 r. IV CK 269/02. Lex 151640) uchybienia sądu prowadzące do nieważności postępowania zostały uznane przez ustawodawcę za tak istotne, że dla ich uwzględnienia nie ma znaczenia, czy zostały zgłoszone przez stronę skarżąca, dotyczą jej, czy też strony przeciwnej, w tym i pozbawienie strony przeciwnej możności obrony jej praw, jaki czy strona której dotyczą przesłanki nieważności przegrała czy wygrała proces. Interes prawny strony skarżącej wymaga by sprawa została rozpoznana przy zachowaniu wszelkich wymogów proceduralnych. Jednocześnie w orzeczeniu tym, jak i w wyroku z dnia 22 maja 1997 r., II CKN 70/97, Lex 50795 Sąd Najwyższy podkreślił, że przy wystąpieniu uchybień procesowych prowadzących do nieważności postępowania zbędne jest wykazywanie, że miało one albo mogły mieć wpływ na wynik sprawy. Stwierdzenie zaistnienia przyczyny skutkującej nieważnością postępowania jest niezależne od wpływu tej wady na wynik sprawy, bowiem każda taka wada niweczy walor prawny dotychczasowego postępowania, powoduje, że wydane w takich warunkach orzeczenie uchyla się spod kontroli merytorycznej. Niezależnie od powyższego nawet przy przyjęciu przez Sąd Okręgowy reprezentacji w osobach właścicieli. Sąd ten dopuścił się uchybień proceduralnych, gdy o rozprawiez 7 lutego 2008 r. poprzedzającej wydanie zaskarżonego wyroku nie zawiadomił właścicieli lokali, który nie stawili się na poprzedniej rozprawie, ani też nie dokonał, uznanym za powódką reprezentantom Wspólnoty, doręczenia pisma powódki z 28 I 2008 r. (k. 79) poza Gminą MiejskąZ., która uznawała się sama za stronę pozwaną (k. 74) i tak ją zdaje się potraktował Sąd Okręgowy orzekając o kosztach procesu. Pomimo to, w protokole rozprawy z 7 lutego 2008 r. odnotowano, że stawił się członek pozwanej Wspólnoty -C. S., pozostali zaś członkowie Wspólnoty zawiadomieni prawidłowo nie stawili się. W takim stanie rozprawa została zamknięta, po czym został wydany przedmiotowy wyrok. Z powyższych względów zaskarżony wyrok nie mógł się ostać i podlegał uchyleniu, sprawa zaś przekazaniu Sądowi Okręgowemu do ponownego rozpoznania, z zapewnieniem prawidłowej reprezentacji pozwanej, przy zniesieniu postępowania poczynając od rozprawy w dniu 24 stycznia 2008 r. (art. 386 § 2 k.p.c.), to zaś, że stwierdzone uchybienia powodują, iż sprawa nie podlega merytorycznej ocenie, uchyla konieczność odnoszenia się do zarzutów apelacji odnoszących się do rozstrzygnięcia Sądu i jego podstawy faktycznej, oceny prawidłowości poczynionych ustaleń.

15/150000/0002503/ACa

Sąd Apelacyjny w Katowicach

V Wydział Cywilny

150500000000503_I_ACa_000278_2008_Uz_2008-07-04_001

I ACa 278/08

2008-07-04 02:00:00.0 CEST

2013-07-17 03:01:02.0 CEST

2017-03-15 02:36:11.0 CET

15050000

503

SENTENCE, REASON

Sygn. akt I A Ca 278/08 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 4 lipca 2008 r. Sąd Apelacyjny w Białymstoku I Wydział Cywilny w składzie: Przewodniczący : SSA Elżbieta Borowska (spr.) Sędziowie : SA Elżbieta Bieńkowska SA Jadwiga Chojnowska Protokolant : Urszula Pogorzelska po rozpoznaniu w dniu 24 czerwca 2008 r. w Białymstoku na rozprawie sprawy z powództwa B. W. i S. W. (1) przeciwko Szpitalowi (...) w Ł. , L. P. (1) i A. G. (1) o zapłatę i rentę na skutek apelacji pozwanego Szpitala

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xVolType="15/050000/0000503/ACa" xVolNmbr="000278" xFromPg="1" xml:space="preserve" xDocType="Uz" xEditorFullName="Izabela Lach" xFlag="published" xPublisher="bbasiel" xToPage="35" xEditor="ilach" xYear="2008" xLang="PL" xVersion="1.0" xPublisherFullName="Barbara Basiel"> <xName>Wyrok+Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xText>Sygn. akt I A Ca 278/08</xText> <xUnit xBold="true" xType="part" xIsTitle="true"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right"> Dnia 4 lipca 2008 r.</xText> <xText/> <xText>Sąd Apelacyjny w Białymstoku I Wydział Cywilny</xText> <xText>w składzie:</xText> <xText/> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="164"/> <xCOLx xWIDTHx="22"/> <xCOLx xWIDTHx="438"/> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText>Przewodniczący</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText>:</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText>SSA Elżbieta Borowska (spr.)</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText>Sędziowie</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText>:</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText>SA Elżbieta Bieńkowska</xText> <xText>SA Jadwiga Chojnowska</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText>Protokolant</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText>:</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText> Urszula Pogorzelska </xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xText/> <xText>po rozpoznaniu w dniu 24 czerwca 2008 r. w Białymstoku</xText> <xText>na rozprawie</xText> <xText>sprawy z powództwa <xBx><xAnon>B. W.</xAnon> i <xAnon>S. W. (1)</xAnon> </xBx></xText> <xText>przeciwko <xBx> Szpitalowi <xAnon>(...)</xAnon> w <xAnon>Ł.</xAnon>, <xAnon>L. P. (1)</xAnon> i <xAnon>A. G. (1)</xAnon> </xBx> </xText> <xText><xBx>o zapłatę i rentę</xBx></xText> <xText>na skutek apelacji pozwanego Szpitala <xAnon>(...)</xAnon> w <xAnon>Ł.</xAnon> </xText> <xText>od wyroku Sądu Okręgowego w Łomży</xText> <xText>z dnia 28 grudnia 2007 r. sygn. akt I C 160/06</xText> <xText/> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=".">I</xName> <xText><xBx>Zmienia zaskarżony wyrok w pkt IV, V, VI, VII o tyle, że: </xBx></xText> </xUnit> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=")">a</xName> <xText><xBx>w pkt IV obniża zasądzoną kwotę 31.499 zł do kwoty 14.483 (czternaście tysięcy czterysta osiemdziesiąt trzy) zł;</xBx></xText> </xUnit> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=")">b</xName> <xText><xBx>w pkt V dodaje sformułowanie „z tym, że w zakresie kwoty 642 (sześćset czterdzieści dwa) zł płatną do dnia 27.10.2017 r.”;</xBx></xText> </xUnit> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=")">c</xName> <xText><xBx>w pkt VI obniża kwotę 108.388 zł do kwoty 40.514 (czterdzieści tysięcy pięćset czternaście) zł; </xBx></xText> </xUnit> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=")">d</xName> <xText><xBx>uchyla pkt VII i powództwo w tym zakresie oddala; </xBx></xText> </xUnit> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=".">II</xName> <xText><xBx>Oddala apelację w pozostałej części; </xBx></xText> </xUnit> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=".">III</xName> <xText><xBx>Znosi wzajemnie między stronami koszty zastępstwa procesowego w postępowaniu odwoławczym; </xBx></xText> </xUnit> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=".">IV</xName> <xText><xBx>Odstępuje od obciążania powodów nieuiszczoną opłatą sądową w zakresie uwzględnionej apelacji.</xBx></xText> </xUnit> </xUnit> <xUnit xBold="true" xType="part" xIsTitle="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText>Powodowie <xAnon>B.</xAnon> i <xAnon>S. W. (1)</xAnon> wnosili o zasądzenie na ich rzecz solidarnie od pozwanego Szpitala <xAnon>(...)</xAnon> w <xAnon>Ł.</xAnon> i zatrudnionych w nim lekarzy <xAnon>L. P. (1)</xAnon> i <xAnon>A. G. (1)</xAnon> określonych w toku procesu kwot zadośćuczynienia i odszkodowania za krzywdę i szkody poniesione w wyniku odmowy skierowania powódki na badania prenatalne i uniemożliwienia wykonania zabiegu przerwania ciąży, mimo zagrożenia płodu wadą genetyczną.</xText> <xText>Pozwani <xAnon>L. P. (1)</xAnon> i <xAnon>A. G. (1)</xAnon> wnosili o oddalenie powództwa, zarzucając brak legitymacji biernej z uwagi na regulację <xLexLink xArt="art. 120" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 120 kp</xLexLink>. Pozwany Szpital, wnosząc o oddalenie powództwa, twierdził, że pozwani lekarze nie popełnili błędu, nie było podstaw do usunięcia ciąży u powódki ani do kierowania jej na dodatkowe badania prenatalne, które nie były objęte umową z kasą chorych.</xText> <xText>Rozpoznając sprawę po raz pierwszy wyrokiem z dnia 6 maja 2004 r. Sąd Okręgowy w Łomży zasądził od pozwanego Szpitala na rzecz powódki kwotę 60.000 zł tytułem zadośćuczynienia oraz kwotę 6.899 zł tytułem odszkodowania z odsetkami ustawowymi od dnia 27 marca 2002 r., oddalił powództwo <xAnon>B. W.</xAnon> w pozostałym zakresie, zaś powództwo <xAnon>S. W. (1)</xAnon> w całości.</xText> <xText>Sąd Okręgowy ustalił, iż <xAnon>w dniu (...) urodziło się</xAnon> pierwsze dziecko powodów <xAnon>M.</xAnon>, u którego występuje nieuleczalna choroba genetyczna w postaci ciężkiej dysplazji kręgosłupowo – przynasadowej objawiającej się karłowatością i skróceniem kończyn. W dniu 4 marca 1999 r. powódka podejrzewając, że jest w ciąży udała się do poradni K gdzie otrzymała skierowanie na konsultację do dr <xAnon>L. P.</xAnon> ordynatora Oddziału Szpitala <xAnon>(...)</xAnon>w <xAnon>Ł.</xAnon>. W dniu 8 marca 1999 r. powódka udała się do dr <xAnon>L. P.</xAnon> domagając się dokonania aborcji w związku z trudną sytuacją materialną. Po odmowie lekarza jako podstawę przerwania ciąży wskazała chorobę pierwszego dziecka, przedstawiając jego dokumentację medyczną. Powołała się też na swój zły stan zdrowia. Pozwany wykonał badanie USG, wpisując w karcie informacyjnej poradni konsultacyjnej, iż ciąża jest wysokiego ryzyka i występuje podejrzenie choroby genetycznej. Odmówił stwierdzenia podstaw do przerwania ciąży jak i skierowania jej na badania prenatalne. Pozwana <xAnon>A. G.</xAnon> pełniąca funkcję zastępcy ordynatora do spraw lecznictwa, do, której powódka udała się na skargę odmówiła interwencji w celu zmiany decyzji dr <xAnon>P.</xAnon>.</xText> <xText>W dniu<xAnon>(...)</xAnon>powódka urodziła córkę <xAnon>M.</xAnon>, u której wystąpiła ta sama rzadka choroba genetyczna, na którą cierpi jej starszy brat, pod postacią ciężkiej dysplazji kręgosłupowo - przynasadowej. Powoduje ona niedobór wzrostu i zniekształcenie kończyn. Rozwój umysłowy dziecka jest prawidłowy, ale wymaga ono ponadprzeciętnej opieki ze strony rodziców i uzależnia dziecko od otoczenia z powodu niepełnosprawności. Powódka po porodzie przeżyła załamanie psychiczne i nie była w stanie opiekować się dzieckiem przez okres 6 miesięcy.</xText> <xText>Sąd Okręgowy uznał, że pozwani lekarze dopuścili się zawinionego naruszenia przepisów art. 19a ust. 1 pkt 1-2 i pkt 4 ustawy z dnia 30 sierpnia 1992 r. o zakładach opieki zdrowotnej oraz <xLexLink xArt="art. 4" xIsapId="WDU19970280152" xTitle="Ustawa z dnia 5 grudnia 1996 r. o zawodzie lekarza" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 28, poz. 152">art. 4 ustawy z dnia 5 grudnia 1996 r. o zawodzie lekarza</xLexLink> i pozbawili powódkę przysługującego jej prawa do rzetelnej informacji o stanie zdrowia i zagrożeniach ciąży, prawa do skierowania na genetyczne badania prenatalne a w konsekwencji do zagwarantowanego w <xLexLink xArt="art. 4 a;art. 4 a pkt. 2" xIsapId="WDU19930170078" xTitle="Ustawa z dnia 7 stycznia 1993 r. o planowaniu rodziny, ochronie płodu ludzkiego i warunkach dopuszczalności przerywania ciąży" xAddress="Dz. U. z 1993 r. Nr 17, poz. 78">art. 4a pkt 2 ustawy z dnia 7 stycznia 1993 r. o planowaniu rodziny, ochronie płodu ludzkiego i warunkach dopuszczalności przerywania ciąży</xLexLink>, prawa do dokonania aborcji.</xText> <xText>Za uzasadnione uznał Sąd I instancji roszczenie powódki w zakresie zadośćuczynienia przewidzianego w <xLexLink xArt="art. 19 a;art. 19 a ust. 1" xIsapId="WDU19910910408" xTitle="Ustawa z dnia 30 sierpnia 1991 r. o zakładach opieki zdrowotnej" xAddress="Dz. U. z 1991 r. Nr 91, poz. 408">art. 19a ust. 1 ustawy o zakładach opieki zdrowotnej</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 448" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 448 kc</xLexLink> w kwocie 60.000 zł i żądanie odszkodowania za utracone zarobki w okresie załamania psychicznego oraz zwrot kosztów leczenia depresji w łącznej kwocie 6.899 zł.</xText> <xText>Pozostałe roszczenia odszkodowawcze powodów związane ze zwiększonymi wydatkami na utrzymanie i wychowanie dziecka upośledzonego ocenił Sąd Okręgowy jako bezzasadne, wskazując, że za poszkodowanego w rozumieniu <xLexLink xArt="art. 444" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 444 kc</xLexLink> należy uznać dziecko a nie jego rodziców, choćby to oni te koszty ponosili. Powództwo w stosunku do pozwanych lekarzy Sąd Okręgowy oddalił, stwierdzając, że nie wykazano, aby lekarze działali z winy umyślnej.</xText> <xText>Apelację od wyroku złożyli powodowie i pozwany Szpital.</xText> <xText>Wyrokiem z dnia 5 listopada 2004 r. Sąd Apelacyjny w Białymstoku, oddalił w całości apelację powodów, uwzględnił częściowo apelację pozwanego Szpitala zmieniając wyrok w ten sposób, że oddalił powództwo o odszkodowanie zasądzone w kwocie 6.899 zł, w pozostałej części apelację pozwanego oddalił.</xText> <xText>Sąd Apelacyjny podzielił stanowisko Sądu I instancji, co do braku legitymacji czynnej powodów w zakresie roszczeń odszkodowawczych związanych ze zwiększonymi kosztami utrzymania upośledzonego dziecka. Za prawidłowe uznał też ustalenie, iż nie ma podstaw do przypisania pozwanym lekarzom działania w warunkach winy umyślnej, co zwalnia ich od odpowiedzialności odszkodowawczej. Wskazał, iż doszło do naruszenia praw powódki jako pacjentki. Nie została rzetelnie poinformowana o stanie zdrowia i zagrożeniach ciąży mimo stwierdzenia ciąży wysokiego ryzyka oraz choroby genetycznej pierwszego dziecka. Nie skierowano jej na do poradni genetycznej, choć pozwany lekarz miał taki obowiązek. Zasądzone z tego tytułu zadośćuczynienie w kwocie 60.000 zł uznał za odpowiednie w świetle <xLexLink xArt="art. 448" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 448 kc.</xLexLink> Sąd II instancji nie znalazł podstaw do uznania odpowiedzialności pozwanego Szpitala za krzywdę i ewentualne szkody wynikające z pozbawienia powódki prawa do przerwania ciąży z powodu wad genetycznych płodu. Stwierdził, iż brak jest związku przyczynowego pomiędzy zaniedbaniami lekarzy a niemożnością dokonania przez powódkę aborcji. Analizując pięć opinii wydanych przez instytuty naukowo- badawcze stwierdził, iż jedynym dostępnym badaniem diagnostycznym, wobec niezakończonych wówczas badań genetycznych syna powodów, było obrazowanie płodu metodą USG, które w sposób miarodajny mogło wskazać na chorobę genetyczną płodu dopiero po 24 tygodniu ciąży. Przerwanie ciąży z przyczyn określonych w <xLexLink xArt="art. 4 a;art. 4 a ust. 1;art. 4 a ust. 1 pkt. 2" xIsapId="WDU19930170078" xTitle="Ustawa z dnia 7 stycznia 1993 r. o planowaniu rodziny, ochronie płodu ludzkiego i warunkach dopuszczalności przerywania ciąży" xAddress="Dz. U. z 1993 r. Nr 17, poz. 78">art. 4a ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 7 stycznia 1993 r. o planowaniu rodziny, ochronie płodu ludzkiego i warunkach dopuszczalności przerywania ciąży</xLexLink> było zaś dopuszczalne jedynie do 20 tygodnia ciąży, gdyż do tego okresu płód jest uznawany za pozbawiony zdolności do życia poza organizmem matki. Nawet prawidłowe zachowanie lekarzy nie umożliwiłoby wykrycia wad płodu w czasie uprawniającym do dokonania aborcji.</xText> <xText>W wyniku rozpoznania kasacji wniesionej przez powodów i pozwany szpital Sąd Najwyższy uchylił zaskarżony wyrok w części uwzględniającej apelację Szpitala <xAnon>(...)</xAnon>w <xAnon>Ł.</xAnon> oraz oddalającej apelacje powodów i w tym zakresie przekazał sprawę Sądowi Apelacyjnemu w Białymstoku do ponownego rozpoznania i rozstrzygnięcia o kosztach postępowania kasacyjnego. Oddalona natomiast została kasacja pozwanego Szpitala.</xText> <xText>Sąd Najwyższy wskazał, że sądy I i II instancji prawidłowo stwierdziły naruszenie praw powódki jako pacjentki, co uzasadniało zasądzenie zadośćuczynienia w przyjętej wysokości, na podstawie <xLexLink xArt="art. 448" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 448 kc</xLexLink> w związku z <xLexLink xArt="art. 19 a;art. 19 a ust. 1" xIsapId="WDU19910910408" xTitle="Ustawa z dnia 30 sierpnia 1991 r. o zakładach opieki zdrowotnej" xAddress="Dz. U. z 1991 r. Nr 91, poz. 408">art. 19a ust. 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 1991 r. o zakładach opieki zdrowotnej</xLexLink>. Miała ona, bowiem prawo m.in. do świadczeń zdrowotnych odpowiadających wymaganiom wiedzy medycznej oraz do informacji o swoim stanie zdrowia, zaś zgodnie z <xLexLink xArt="art. 37" xIsapId="WDU19970280152" xTitle="Ustawa z dnia 5 grudnia 1996 r. o zawodzie lekarza" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 28, poz. 152">art. 37 ustawy z dnia 5 grudnia 1996 r. o zawodzie lekarza</xLexLink> w razie wątpliwości diagnostycznych lub terapeutycznych lekarz powinien zasięgnąć opinii właściwego lekarza specjalisty.</xText> <xText>Uznając za nieskuteczny zarzut pozwanego Szpitala dotyczący naruszenia <xLexLink xArt="art. 233;art. 233 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 233 § 1 kpc</xLexLink>. Sąd Najwyższy zauważył, że w świetle zgromadzonych opinii wszystkich instytutów naukowo – badawczych, nie budziło wątpliwości, iż wystąpienie wady genetycznej w postaci ciężkiej dysplazji kręgosłupowo – przynasadowej u pierwszego dziecka powódki stanowiło przesłankę medyczną wskazującą na prawdopodobieństwo wystąpienia takiej wady i u drugiego płodu, co powodowało konieczność skierowania powódki pod opiekę specjalistycznej poradni genetycznej. Pozwany, jako lekarz ginekolog specjalista, zobowiązany był także do udzielenia powódce wyczerpujących i zrozumiałych informacji o jej stanie zdrowia i genetycznych zagrożeniach płodu oraz konieczności pozostawania pod opieką poradni genetycznej i wykonywania okresowych badań USG płodu z większą częstotliwością niż zazwyczaj, jak również wskazania, w którym okresie ciąży badania te mogłyby wykryć ewentualną wadę genetyczną płodu.</xText> <xText>Z niekwestionowanych ustaleń wynikało bowiem, że pozwany <xAnon>L. P. (1)</xAnon> otrzymał dokumentację lekarską pierwszego dziecka powódki pozwalającą na stwierdzenie powyższych zagrożeń drugiej ciąży i zaznaczył w karcie informacyjnej podejrzenie choroby genetycznej i ciążę wysokiego ryzyka. Natomiast nie tylko nie dopełnił żadnego z wyżej wskazanych obowiązków a przeciwnie: odmówił uzasadnionemu żądaniu powódki skierowania jej na badania specjalistyczne do poradni genetycznej i wprowadził w błąd wskazując, że badania USG nie wykazały wady płodu, choć powinien był wiedzieć, że badania powyższe wykonane w tym okresie ciąży nie mogą wykryć tego rodzaju wady genetycznej i konieczne jest wykonywanie ich systematycznie w późniejszym okresie, częściej niż zazwyczaj.</xText> <xText>Dlatego za trafne Sąd Najwyższy uznał stwierdzenie przez sądy niższych instancji, że naruszenie przez pozwanego <xAnon>L. P. (1)</xAnon> powyższych obowiązków było przez niego zawinione. Lekarz ginekolog powinien wiedzieć, w oparciu o dostępne publikacje specjalistyczne, o tego rodzaju zagrożeniach genetycznych ciąży i sposobie postępowania w wypadku podejrzenia ich wystąpienia. Ignorancja w tym zakresie, jak również dezinformacja, informacja nierzetelna oraz brak informacji, stanowią zdaniem Sądu Najwyższego, o winie lekarza. Obowiązek udzielania informacji przez lekarza powinien, bowiem być realizowany w sposób umożliwiający pacjentowi uzyskanie dostatecznych i zrozumiałych informacji, koniecznych do podjęcia decyzji o dalszym postępowaniu.</xText> <xText>W tej sytuacji Sąd Najwyższy stwierdził, że wobec zawinionych zaniedbań pozwanego <xAnon>L. P. (1)</xAnon> oraz nieprzeciwdziałaniu ich skutkom przez pozwaną <xAnon>A. G. (1)</xAnon>, pozwany Szpital winien ponieść odpowiedzialność odszkodowawczą na podstawie <xLexLink xArt="art. 430" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 430 kc</xLexLink> jako ich zwierzchnik za szkodę wyrządzoną z winy podwładnych przy wykonywaniu powierzonych im czynności. Dla odpowiedzialności tej Sąd Najwyższy uznał za bez znaczenia istnienie lub brak umowy z Kasą Chorych, pozwalającej na kierowanie pacjentek poradni konsultacyjnej na badania specjalistyczne, zważywszy, że miał obowiązek udzielenia jej informacji i wskazania realnych możliwości uzyskania takiego skierowania w celu wykonania niezbędnych badań oraz odnotować to w dokumentacji lekarskiej.</xText> <xText>Za zasadną Sąd Najwyższy uznał natomiast kasację powodów. Rozważając legitymację materialnoprawną powodów, co do przysługiwania im roszczeń odszkodowawczych wskutek naruszenia <xLexLink xArt="art. 4 a;art. 4 a ust. 1;art. 4 a ust. 1 pkt. 2" xIsapId="WDU19930170078" xTitle="Ustawa z dnia 7 stycznia 1993 r. o planowaniu rodziny, ochronie płodu ludzkiego i warunkach dopuszczalności przerywania ciąży" xAddress="Dz. U. z 1993 r. Nr 17, poz. 78">art. 4a ust.1 pkt. 2 ustawy z dnia 7 stycznia 1993 r. o planowaniu rodziny, ochronie płodu ludzkiego i warunkach dopuszczalności przerywania ciąży</xLexLink> i uniemożliwienia przerwania ciąży w warunkach dopuszczonych w ustawie, Sąd Najwyższy podkreślił, że przedmiotowa sprawa ma charakter precedensowy.</xText> <xText>Nie negując kontrowersyjności problemu stwierdził, że skoro ustawa z 1993 r. o planowaniu rodziny, ochronie płodu ludzkiego i warunkach dopuszczalności przerywania ciąży przyznała rodzicom prawo do świadomego planowania rodziny, a kobiecie prawo do przerwania ciąży, m. in. w sytuacji określonej w art. 4a ust. 1 pkt 2, z tzw. przyczyn genetycznych, to prawa te mają charakter praw podmiotowych rodziców, a ich naruszenie rodzi odpowiedzialność odszkodowawczą.</xText> <xText>Przyjął, że istnieje prawo do planowania rodziny, które jest dobrem osobistym. Skoro badania prenatalne lub inne przesłanki medyczne wskazywały na duże prawdopodobieństwo ciężkiego i nieodwracalnego upośledzenia płodu, rodzice mieli prawo do świadomego podjęcia decyzji, czy chcą i mogą obciążyć siebie i swoją rodzinę skutkami urodzenia dziecka upośledzonego i podjąć decyzję o przerwaniu ciąży. Działanie lub zaniechanie lekarza polegające na odmowie skierowania na odpowiednie badania prenatalne lub pod opiekę poradni genetycznej w sytuacji zagrożenia płodu wadą genetyczną, nieudzielenie rodzicom pełnych informacji o tym zagrożeniu oraz o możliwości, sposobach i terminie, w jakim wadę można wykryć, stanowi naruszenie obowiązków lekarza i praw pacjenta, a także prawa rodziców do planowania rodziny i podjęcia świadomej decyzji o posiadaniu dziecka dotkniętego wadą genetyczną lub o przerwaniu ciąży, zgodnie z przepisami ustawy o planowaniu rodziny. Uniemożliwienie rodzicom skorzystania z tych praw, prowadzące do urodzenia wbrew ich woli dziecka upośledzonego, rodzi po stronie podmiotu odpowiedzialnego obowiązek zapłaty odpowiedniego zadośćuczynienia na podstawie <xLexLink xArt="art. 448" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 448 kc</xLexLink> za krzywdę doznaną w wyniku naruszenia ich dóbr osobistych.</xText> <xText>Naruszenie powyższych praw podmiotowych uzasadnia również roszczenia odszkodowawcze na podstawie <xLexLink xArt="art. 444;art. 444 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 444 § 1</xLexLink> w związku z <xLexLink xArt="art. 361;art. 361 § 1;art. 361 § 2" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 361 §1 i 2 kc</xLexLink>, obejmujące nie tylko szkodę majątkową w postaci kosztów ciąży i porodu czy utraty możliwości zarobkowych matki po urodzeniu upośledzonego dziecka, lecz także szkodę wynikającą z konieczności ponoszenia przez rodziców zwiększonych kosztów utrzymania niepełnosprawnego dziecka.</xText> <xText>Sąd Najwyższy podkreślił jako rzecz oczywistą, że szkody rodziców nie stanowi fakt urodzenia się dziecka dotkniętego wadą genetyczną, gdyż urodzenie się człowieka w żadnym wypadku nie może być uznane za szkodę, także w rozumieniu prawa cywilnego. Ich szkodą jest określony w art. 444 w zw. z <xLexLink xArt="art. 361;art. 361 § 2" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 361 §2 kc</xLexLink> uszczerbek majątkowy wynikający z konieczności ponoszenia dodatkowych kosztów utrzymania i wychowania związanych z upośledzeniem dziecka, których to wydatków nie planowali i na które się nie godzili. Nie musieliby kosztów tych ponosić, gdyby nie zostało naruszone ich prawo do planowania rodziny i podjęcia decyzji o przerwaniu ciąży. Tak rozumiana szkoda majątkowa rodziców pozostaje w związku przyczynowym (<xLexLink xArt="art. 361;art. 361 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 361 § 1 kc</xLexLink>) z zaniedbaniami lekarzy pozbawiającymi rodziców możliwości zadecydowania o przerwaniu ciąży.</xText> <xText>Sąd Najwyższy uznał, że rodzice, a nie dziecko, posiadają legitymację czynną do dochodzenia roszczeń odszkodowawczych za szkodę majątkową obejmującą zwiększone koszty utrzymania upośledzonego dziecka, ponoszone przez nich w wyniku zawinionego naruszenia przez lekarzy prawa do planowania rodziny i przerwania ciąży na podstawie art. 4a ust. 1 pkt 2 ustawy o planowaniu rodziny. Sposób określenia odszkodowania winien mieć na względzie jedynie szkodę wywołaną zwiększonymi kosztami utrzymania upośledzonego dziecka. Odszkodowanie winno uwzględniać pokrywanie części zwiększonych kosztów, ze świadczeń z ubezpieczenia społecznego, a zwiększone wydatki rodziców, w zasadzie powinny być przybrać postać miesięcznej renty (<xLexLink xArt="art. 444;art. 444 § 2" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 444 § 2 kc</xLexLink>), jeżeli niemożliwe jest ustalenie okresu, przez jaki będą ponoszone.</xText> <xText>Sąd Najwyższy uznał też, że dotychczas przeprowadzone dowody w sposób wystarczający wykazały istnienie związku przyczynowego w rozumieniu <xLexLink xArt="art. 361;art. 361 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 361 §1 kc</xLexLink> pomiędzy szkodą a zaniedbaniami lekarzy, zważywszy, że przerwanie ciąży jest dopuszczalne, jeżeli badania prenatalne lub inne przesłanki medyczne wskazują na duże prawdopodobieństwo, niekoniecznie całkowitą pewność ciężkiego i nieodwracalnego upośledzenia płodu.</xText> <xText>Za uzasadniony uznał także zarzut procesowy kasacji powodów dotyczący naruszenia <xLexLink xArt="art. 378;art. 378 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 378 § 1 kpc</xLexLink> związany z nierozważeniem zarzutu apelacyjnego, kwestionującego kwalifikację winy pozwanych lekarzy jako nieumyślnej.</xText> <xText>Po ponownym rozpoznaniu apelacji Sąd Apelacyjny w Białymstoku wyrokiem z dnia 7 marca 2006 r. uchylił zaskarżony wyrok Sądu Okręgowego w Łomży z dnia 6 maja 2004 r. w zakresie odszkodowania w kwocie 6.899 zł (pkt I b) oraz co do oddalonego powództwa (pkt II), jak również kosztów procesu (pkt III i IV) i w tej części przekazał sprawę do ponownego rozpoznania sądowi I instancji, pozostawiając mu rozstrzygnięcie o kosztach postępowania odwoławczego.</xText> <xText>Sąd Apelacyjny stwierdził, że wobec oddalenia przez Sąd Najwyższy kasacji pozwanego Szpitala, przyjąć należało, że doszło do zawinionego, co najmniej w stopniu niedbalstwa naruszenia praw powódki jako pacjentki, co uzasadniało przyjęcie odpowiedzialności pozwanego Szpitala na zasadzie <xLexLink xArt="art. 430" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 430 kc</xLexLink> i zasądzenie zadośćuczynienia w oparciu o <xLexLink xArt="art. 448" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 448 kc</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 19 a;art. 19 a ust. 1" xIsapId="WDU19910910408" xTitle="Ustawa z dnia 30 sierpnia 1991 r. o zakładach opieki zdrowotnej" xAddress="Dz. U. z 1991 r. Nr 91, poz. 408">art. 19a ust. 1 ustawy o zakładach opieki zdrowotnej</xLexLink>.</xText> <xText>Oceniając ponownie zarzuty obu apelacji z uwzględnieniem oceny prawnej dokonanej przez Sąd Najwyższy, Sąd Apelacyjny apelację powodów uznał za uzasadnioną w całości, zaś apelację pozwanego Szpitala w części dotyczącej zasądzenia kwoty 6.899 zł.</xText> <xText>Wiążące stanowisko Sądu Najwyższego nakazywało zakwestionować pogląd Sądu Okręgowego o braku legitymacji materialnoprocesowej obojga powodów w zakresie roszczeń odszkodowawczych jak i powoda, co do żądania wyrównania szkody niemajątkowej, zważywszy, że doszło do naruszenia prawa podmiotowego rodziców do świadomego planowania rodziny i prawa kobiety do przerwania ciąży wynikających z art. 4a ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 7 stycznia 1993 r. o planowaniu rodziny, ochronie płodu ludzkiego i warunkach dopuszczalności dokonania przerwania ciąży. Uznanie roszczeń ojca z tego tytułu za uzasadnione deliktowo rodzi obowiązek zapłaty zadośćuczynienia na mocy <xLexLink xArt="art. 448" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 448 kc</xLexLink> za krzywdę doznaną w wyniku naruszenia dobra osobistego.</xText> <xText>W kwestii nierozpoznanych roszczeń odszkodowawczych powodów na podstawie <xLexLink xArt="art. 444;art. 444 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 444 § 1 kc</xLexLink> w związku z <xLexLink xArt="art. 361;art. 361 § 1;art. 361 § 2" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 361 § 1 i 2 kc.</xLexLink> Sąd Apelacyjny stwierdził, że Sąd Najwyższy rozstrzygnął kwestię materialnoprawnych uprawnień powodów i dokonał oceny prawnej co do przesłanek odpowiedzialności odszkodowawczej pozwanego Szpitala. Uznał za uzasadniony zarzut dotyczący prawidłowości zakwalifikowania winy pozwanych lekarzy jako nieumyślnej.</xText> <xText>Wskazał na konieczność poczynienia ustaleń, co do zakresu roszczeń odszkodowawczych powodów.</xText> <xText>Uchylając do ponownego rozpoznania rozstrzygnięcie zasądzające kwotę 6.699 zł z tytułu utraty zarobków przez powódkę i kosztów jej leczenia w okresie załamania psychicznego po urodzeniu dziecka, Sąd Apelacyjny podniósł brak uzasadnienia wyroku w tej kwestii. Podkreślił, że w zasadzie odszkodowaniem w formie renty (<xLexLink xArt="art. 444;art. 444 § 2" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 444 § 2 kc</xLexLink>) powinny zostać pokryte pozostałe wydatki z tytułu zwiększonych kosztów utrzymania i wychowania dziecka, z uwzględnieniem finansowania ich w części w ramach świadczeń z ubezpieczenia zdrowotnego, dopuszczając przy ustalaniu wysokości renty zastosowanie <xLexLink xArt="art. 322" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 322 kpc</xLexLink>.</xText> <xText>Po ponownym rozpoznaniu sprawy powodowie sprecyzowali powództwo w ten sposób, że obok już zasądzonego zadośćuczynienia na rzecz powódki, wnieśli o naprawienie szkody poprzez zasądzenie solidarnie od pozwanych:</xText> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText>na rzecz powoda <xAnon>S. W. (1)</xAnon> kwoty 30.000 zł z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu tytułem wyrównania krzywdy na skutek pozbawienia możliwości świadomego w podjęciu decyzji o przerwaniu ciąży zgodnie z <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19930170078" xTitle="Ustawa z dnia 7 stycznia 1993 r. o planowaniu rodziny, ochronie płodu ludzkiego i warunkach dopuszczalności przerywania ciąży" xAddress="Dz. U. z 1993 r. Nr 17, poz. 78">ustawą z dnia 7 stycznia 1993 r. o planowaniu rodziny, ochronie płodu ludzkiego i warunkach dopuszczalności przerywania ciąży</xLexLink>, z powodu odmowy skierowania powódki na badania prenatalne i inne badania; oraz pozbawienie powodów prawa do świadomego udziału w podjęciu decyzji o przerwaniu ciąży zgodnie z ustawą,</xText> </xUnit> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText>na rzecz powódki:</xText> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=")">a</xName> <xText>kwoty 6.899 zł tytułem wyrównania strat polegających na utracie zarobków po urodzeniu córki do daty wniesienia pozwu oraz kosztów leczenia z tytułu załamania psychicznego po porodzie,</xText> </xUnit> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=")">b</xName> <xText>odszkodowania w kwocie 22.580 zł za okres od dnia 1 września 2004 r. do dnia 25 maja 2006 r., miesięcznie w kwocie 1.129 zł, tytułem utraty połowy zarobków łącznie,</xText> </xUnit> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=")">c</xName> <xText>renty w kwocie 1.129 zł miesięcznie z tego samego tytułu;</xText> </xUnit> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText>na rzecz obojga powodów:</xText> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=")">a</xName> <xText>kwoty 19.500 zł za okres od 27 października 1999 r. do 25 maja 2006 r. tytułem dodatkowych wydatków związanych z leczeniem i wychowaniem kalekiej córki, obejmującej koszty wizyt lekarskich, leków, rehabilitacji, sprzętów, przerabiania ubranek, specjalnych butów, telefonów międzymiastowych, wyższych rachunków za wodę, dojazdów, badań lekarskich, rozłożonej ewentualnie w formie renty po 250 zł miesięcznie,</xText> </xUnit> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=")">b</xName> <xText>renty w kwocie 749 zł miesięcznie płatnej do terminu upływu obowiązku alimentacyjnego względem dziecka tytułem pokrycia wydatków związanych z leczenie córki oraz zwiększonych kosztów jej utrzymania,</xText> </xUnit> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=")">c</xName> <xText>renty w kwocie 2.457 zł tytułem pokrycia wydatków związanych z leczeniem córki oraz zwiększonymi kosztami jej utrzymania,</xText> </xUnit> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=")">d</xName> <xText>kwoty 29.110 zł tytułem pokrycia jednorazowych wydatków związanych z leczeniem oraz utrzymaniem córki, ewentualnie uwzględnienia tej kwoty w wysokości renty.</xText> </xUnit> </xUnit> </xUnit> <xText>Obliczając dodatkowe wydatki związane ze zwiększonymi kosztami utrzymania niepełnosprawnego dziecka powodowie zażądali zwrotu:</xText> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=")">1</xName> <xText>kosztów rehabilitacji za 21 dni, w miesiącu, łącznie 420 zł miesięcznie przez 10 miesięcy w roku,</xText> </xUnit> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=")">2</xName> <xText>wydatków związanych z korzystaniem z basenu wraz z opiekunem – 152 zł miesięcznie przez 10 miesięcy w roku,</xText> </xUnit> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=")">3</xName> <xText>kosztów ponoszonych przez opiekuna podczas wyjazdu z dzieckiem do sanatorium – 1.365 zł rocznie, oraz dodatkowych zabiegów dla dziecka w kwocie 400 zł, łącznie 1.765 zł rocznie,</xText> </xUnit> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=")">4</xName> <xText>kosztów wyjazdu rehabilitacyjnego dziecka raz do roku w kwocie 760 zł oraz 860 zł tytułem wyjazdu opiekuna, łącznie 1.620 zł,</xText> </xUnit> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=")">5</xName> <xText>wydatków z tytułu korzystania z terapii psychologa dziecięcego – 50 zł miesięcznie (600 zł rocznie),</xText> </xUnit> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=")">6</xName> <xText>kosztów dodatkowej opieki lekarskiej z tytułu korzystania z płatnych porad ortopedów – 100 zł rocznie, specjalistów medycyny paliatywnej – 100 zł rocznie, pulmonologów – 100 zł rocznie, laryngologów – 100 zł rocznie, specjalistów leczenia nieinwazyjnego skrzywień kręgosłupa – 100 zł rocznie, leczenia stomatologicznego – 300 zł rocznie, analiz krwi i moczu – 300 zł rocznie; łącznie 1.100 zł rocznie,</xText> </xUnit> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=")">7</xName> <xText>kosztów dodatkowych leków odpornościowych, witamin, leków wzmacniających, dentystycznych, przeciwbólowych, przeciwko infekcjom – 190 zł miesięcznie, rocznie 2.280 zł,</xText> </xUnit> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=")">8</xName> <xText>dojazdów na rehabilitację oraz do lekarzy – 200 zł miesięcznie, rocznie 2.400 zł,</xText> </xUnit> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=")">9</xName> <xText>zwiększonych kosztów zużycia wody na ćwiczenia rehabilitacyjne wannie 50 zł miesięcznie oraz jednorazowo 1.334,09 zł,</xText> </xUnit> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=")">10</xName> <xText>zwiększonych wydatków na rozmowy telefoniczne związane konsultacjami medycznymi, koniecznością umawiania wizyt lekarskich, organizowania transportu – 50 zł miesięcznie, 600 zł rocznie,</xText> </xUnit> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=")">11</xName> <xText>wydatków na zakup sprzętu ortopedycznego, leczniczych środków technicznych i pomocniczych, w tym wózka inwalidzkiego 735 zł rocznie, inhalatora 1.000 zł rocznie, kul dziecięcych – 60 zł rocznie,</xText> </xUnit> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=")">12</xName> <xText>wydatków na zakup odzieży specjalnie dostosowanej lub szytej na miarę oraz specjalnie dostosowanych butów – 100 zł miesięcznie, łącznie 1.200 zł rocznie, a także zakupu dodatkowych ubrań z powodu szybszego zużycia – 150 zł miesięcznie i 1.600 zł rocznie,</xText> </xUnit> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=")">13</xName> <xText>wydatków z tytułu korzystania z pomocy pedagoga dziecięcego – 30 zł miesięcznie tj. 360 zł rocznie,</xText> </xUnit> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=")">14</xName> <xText>kosztów opiekunki – 200 zł miesięcznie tj. 2.400 zł rocznie, kosztów nauki w prywatnej szkole uwzględniającej potrzeby niepełnosprawnego dziecka – 120 zł miesięcznie, w skali roku 1.440 zł,</xText> </xUnit> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=")">15</xName> <xText>kosztów dodatkowej powierzchni mieszkalnej w kwocie 16.000 zł tytułem zakupu mieszkania większego o 10 m<xSUPx>2</xSUPx> (w cenie 1.600 zł za 1 m<xSUPx>2</xSUPx>) z przeznaczeniem na pokój do rehabilitacji,</xText> </xUnit> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=")">16</xName> <xText>kosztów dostosowania mebli i sprzętów domowych do możliwości córki – 2.000 zł,</xText> </xUnit> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=")">17</xName> <xText>kosztów zakupu elektrycznego wózka inwalidzkiego w kwocie 11.110 zł,</xText> </xUnit> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=")">18</xName> <xText>kosztów terapii hormonem wzrostu – 40.000 – 50.000 zł,</xText> </xUnit> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=")">19</xName> <xText>kosztów przygotowania dokumentacji medycznej – 439,53 zł,</xText> </xUnit> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=")">20</xName> <xText>kosztów zakupu benzyny w okresie do 17 lipca 2006 r. (daty złożenia pisma procesowego zawierającego powyższe żądanie) w kwocie 7.759, 13 zł,</xText> </xUnit> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=")">21</xName> <xText>kosztów zakupu lekarstw w kwocie 3.097,92 zł.</xText> </xUnit> <xText>Pozwani podtrzymywali dotychczasowe stanowisko, wnosząc o oddalenie powództwa.</xText> <xText>Sąd Okręgowy w Łomży zaskarżonym wyrokiem uwzględnił częściowo żądania powodów. Zasądził od pozwanego <xAnon>(...)</xAnon> Szpitala w <xAnon>Ł.</xAnon> na rzecz powoda kwotę 30.000 zł z odsetkami ustawowymi od dnia 27 marca 2002 r., zaś na rzecz powódki kwotę 6.899 zł z odsetkami ustawowymi od dnia 27 marca 2002 r., kwotę 31.499 zł z odsetkami ustawowymi od dnia 29 grudnia 2007 r. oraz rentę w wysokości po 1.129 zł miesięcznie poczynając od dnia 29 grudnia 2007 r., płatną do dnia 10-go każdego miesiąca. Na rzecz obojga powodów zasądził od pozwanego <xAnon>(...)</xAnon>Szpitala w <xAnon>Ł.</xAnon> rentę w kwocie 1.106 zł miesięcznie poczynając od dnia 29 grudnia 2007 r., płatną do dnia 10-go każdego miesiąca, kwotę 108.388 zł z odsetkami ustawowymi od dnia 29 grudnia 2007 r., kwotę 16.000 zł z odsetkami ustawowymi od kwoty 12.500 zł od dnia 27 marca 2002 r., i od kwoty 3.500 zł z odsetkami ustawowymi od dnia 5 czerwca 2005 r. Oddalił powództwo w pozostałej części w stosunku do pozwanego<xAnon>(...)</xAnon>Szpitala w <xAnon>Ł.</xAnon>, a do pozwanych <xAnon>L. P. (1)</xAnon> i <xAnon>A. G. (1)</xAnon> w całości.</xText> <xText>Rozstrzygnięcie oparł na następujących ustaleniach i ocenie prawnej.</xText> <xText><xAnon>W dniu (...) urodził się</xAnon> syn powodów – <xAnon>M. W. (1)</xAnon>, dotknięty chorobą genetyczną pod postacią ciężkiej dysplazji kręgosłupowo – przynasadowej, której podstawowym przejawem zewnętrznym jest karłowatość i skrócenie kończyn.</xText> <xText>W dniu 4 marca 1999 r. powódka podejrzewając, że może być w ciąży zgłosiła się do poradni <xAnon> K</xAnon> w <xAnon>Ł.</xAnon>, gdzie otrzymała skierowanie do lekarza <xAnon>L. P. (1)</xAnon> – ordynatora oddziału ginekologii i położnictwa Szpitala <xAnon>(...)</xAnon>w <xAnon>Ł.</xAnon> z prośbą o konsultację.</xText> <xText>W dniu 8 marca 1999 r. powódka zgłosiła się do poradni konsultacyjnej prosząc o dokonanie aborcji z uwagi na bardzo trudną sytuację materialną. Po usłyszeniu odmowy powołała się na przyczyny zdrowotne, cukrzycę, otyłość, kłopoty ze stawami. Po zbadaniu ginekologicznym oraz wykonaniu USG i KTG, pozwany nie dopatrzył się podstaw do aborcji ze względów medycznych dotyczących jej stanu zdrowia. Powódka powołała się wówczas na chorobę starszego dziecka jako kolejną przyczynę dopuszczającą aborcję, przedstawiając dokumenty dotyczące stanu płodu podczas pierwszej ciąży oraz zdjęcie radiologiczne dziecka wykonane w pierwszych dniach jego życia. Domagała się także skierowania na badania prenatalne. Pozwany <xAnon>L. P. (1)</xAnon> odmówił uwzględnienia przedłożonej dokumentacji, wykonania badań i przeprowadzenia aborcji. Uznał, że stwierdzona u syna powódki chondrodysplazja mieści się w ryzyku populacyjnym, tj. raz na 10.000 – 15.000 urodzeń. Powódka nie przedstawiła wyników badań genetycznych starszego dziecka, gdyż nie były wówczas zakończone badania wdrożone przez <xAnon> (...) Publiczny (...)</xAnon> w <xAnon>K.</xAnon>. Wada o charakterze chondrodysplazji nie mogła w ocenie lekarza stanowić podstawy do przerwania ciąży i wykonania badań genetycznych. W karcie informacyjnej pozwany wpisał, że ciąża powódki nie nosi cech wysokiego ryzyka z powodu występującego podejrzenia choroby genetycznej. Wysokie ryzyko ciąży uwzględnił ze względu na stan zdrowia powódki. Jako przyczynę niemożności skierowania na badania genetyczne wskazał także brak umowy z ówczesną Kasą Chorych w <xAnon>B.</xAnon> na prowadzenie poradni konsultacyjnej przy oddziale ginekologii i położnictwa Szpitala <xAnon>(...)</xAnon>w <xAnon>Ł.</xAnon>.</xText> <xText>W tym samym dniu powódka zgłosiła się do zastępcy dyrektora Szpitala w <xAnon>Ł.</xAnon> do spraw lecznictwa – pozwanej <xAnon>A. G. (1)</xAnon>, która stwierdziła, że nie ma możliwości zmiany decyzji ordynatora.</xText> <xText>W tej sytuacji powódka uznała, że nie może liczyć na pomoc Szpitala. Z powodu braku skierowania na badania prenatalne i trudnej sytuacji materialnej, nie szukała pomocy medycznej poza <xAnon>Ł.</xAnon>. Do jesieni zgłaszała się na wizyty kontrolne do ginekolog <xAnon>B. S. (1)</xAnon>,</xText> <xText>W dniu 4 kwietnia 1999 r. powódka skontaktowała się telefonicznie ze szpitalem w <xAnon>K.</xAnon> informując o kolejnej ciąży i pytając o wyniki badań genetycznych dotyczących jej pierwszego dziecka, które jak się okazało nie były zakończone. Nie skorzystała z propozycji przyjazdu do <xAnon>K.</xAnon> z uwagi na brak funduszy.</xText> <xText>Po otrzymaniu od ginekolog <xAnon>B. S. (1)</xAnon> w dniu 27 sierpnia 1999 r. skierowania w celu przeprowadzenia kompleksowych badań przed zbliżającym się porodem, w dniu 7 września 1999 r. przeszła serię badań w pozwanym Szpitalu. Badanie USG wykazało dysproporcje między średnicą główki płodu a długością kości udowej, co mogło sugerować chorobę tego rodzaju jak u starszego dziecka.</xText> <xText><xAnon>W dniu (...) urodziła</xAnon> dziecko – córkę <xAnon>M. W. (2)</xAnon>. Podobnie jak jej starszy brat, jest ona dotknięta ciężką postacią dysplazji kręgosłupowo – przynasadowej, w postaci jeszcze nie opisanej w literaturze medycznej.</xText> <xText>Bezpośrednio po porodzie powódka przeżyła załamanie psychiczne. Nie była w stanie opiekować się noworodkiem. Stan taki trwał przez okres około 6 miesięcy. Dzieckiem zajmował się mąż i pomagały życzliwe znajome.</xText> <xText>Obraz kliniczny choroby dziecka nie został jednoznacznie zdiagnozowany. Stwierdzono cechy występujące w chondrodysplazji przynasadowej typu <xAnon>J.</xAnon>, charakteryzującej się obok ciężkich zaburzeń kostnienia przynasad także zmianami w kręgosłupie. Zmiany kręgosłupowe noszą cechy charakterystyczne dla dysplazji typu <xAnon>K.</xAnon>. Ustalona u córki powodów (także u syna) ciężka postać dysplazji kręgosłupowo – przynasadowej najprawdopodobniej w literaturze medycznej nie została do chwili obecnej opisana (opiniującym lekarzom nie był znany taki opis), co jednak wykluczyło początkowe rozpoznanie achondroplazji lub hipochondroplazji.</xText> <xText>Wszystkie postaci dysplazji powodują zaburzenia wzrostu, do karłowatości z ciężkimi zniekształceniami kończyn włącznie. W wypadku <xAnon>M. W. (2)</xAnon> ostrożne prognozy pozwalają przypuszczać, ze ostatecznie może ona osiągnąć wzrost w przedziale 120 – 125 cm. Rozwój umysłowy dziecka jest prawidłowy. Dysplazje kostne maja podłoże genetyczne. Zdarzają się przypadki tzw. „świeżej mutacji” - wówczas ryzyko urodzenia się następnego chorego dziecka jest małe, populacyjne. Dla małżonków <xAnon>B.</xAnon> i <xAnon>S. W. (1)</xAnon> ryzyko urodzenie się następnego chorego dziecka jest duże i wynosi ono od 25% do 50%. Nie dały jednak efektu badania molekularne DNA, polegające na poszukiwaniu mutacji w genie <xAnon> (...)</xAnon> odpowiadającym za wystąpienie hipochondrodysplazji i achondroplazji oraz kilku innych zespołów kostno – szkieletowych.</xText> <xText>Choroby nie można było leczyć w życiu płodowym. Dziecko wymaga i wymagać będzie w przyszłości ponadprzeciętnej opieki ze strony rodziców. Główną przyczyną takiego stanu rzeczy jest niski wzrost. Obserwując progresję choroby u brata dziewczynki, niestabilność stawów kolanowych oraz wyginanie kości podudzia, oczekiwać można zależności dziecka od otoczenia z powodu niepełnosprawności. Konieczna jest stała terapia ruchowa w postaci ćwiczeń biernych i czynnych, zarówno w domu, jaki prowadzonych przez fizjoterapeutę, by jak najdłużej odwlec zmiany w zakresie ruchomości stawów, W wypadku narastania deformacji konieczne mogą być kolejne zabiegi operacyjne o charakterze objawowym. Ewentualne leczenie hormonem wzrostu mogłoby się odbyć w ramach eksperymentu medycznego.</xText> <xText>Dziewczynka przeszła w lutym 2007 r. zabiegi operacyjne w postaci korekcyjnych osteotomii z wewnętrznym zespoleniem w celu wyosiowania kości kończyn dolnych oraz poprawienia ich ruchomości. Rokowania co do sprawności, zakresu ruchomości, i wydolności chodu są jednak niepewne i trudne do przewidywania na przyszłość. Nie można wykluczyć konieczności korzystania przez nią z wózka inwalidzkiego.</xText> <xText><xAnon>M. W. (2)</xAnon> w wieku niespełna 7 lat mierzy 85,5 cm, co odpowiada wzrostowi dziecka płci żeńskiej powyżej drugiego roku życia. W kończynach górnych występuje deformacja w kierunku szpotawości stawu łokciowego z przykurczem zgięciowym. W kończynach dolnych stwierdzono zaznaczoną szpotawość stawów kolanowych, stopy płasko – koślawe i statyczne. Dziewczynka niechętnie chodzi lekko kołysząc się, dość szybko się męczy.</xText> <xText>Dziecko jest rehabilitowane w Szpitalu w <xAnon>Ł.</xAnon>, jednak dziesięciodniowe pakiety rehabilitacyjne lub sześciotygodniowe turnusy z częstotliwością zabiegów dwa razy w tygodniu nie są wystarczające, gdyż zabiegi powinny odbywać się codzienne i systematyczne w celu zapobiegania dalszym zwyrodnieniom. Powodowie starają się wyjeżdżać z dziećmi raz do roku do sanatorium oraz na turnusy rehabilitacyjne.</xText> <xText>Powódka po urodzeniu starszego syna korzystała z urlopu wychowawczego w okresie od 20 kwietnia 1998 r. do 26 października 1999 r. Po urodzeniu córki korzystała z urlopu macierzyńskiego w okresie do 6 lutego 2000 r., i z urlopu wychowawczego od 7 lutego do 17 lutego 2003 r. Jeszcze przed urodzeniem córki powódka podjęła pracę na podstawie umowy zlecenia w <xAnon> Zakładzie (...)</xAnon> w <xAnon>Ł.</xAnon> jako nauczycielka geografii otrzymując w stosunku rocznym od 3.419 zł od 8.844 zł brutto, zaś w roku 2005 – 190 zł brutto, z tym, że w trakcie urlopu macierzyńskiego jej zlecenia przejął powód, który faktycznie pracował zamiast niej. Wynagrodzenie z tych umów, w połączeniu z zasiłkiem wychowawczym było niewiele niższe niż zarobki, jakie mogłaby uzyskać pracując na pełnym etacie nauczycielskim.</xText> <xText>Następnie powódka ponownie podjęła pracę zarówno w <xAnon> Zakładzie (...)</xAnon> w <xAnon>Ł.</xAnon> jak i w niepełnym wymiarze godzin jako nauczycielka geografii w <xAnon>(...)</xAnon>w <xAnon>Ł.</xAnon>, gdzie pracowała od września 2002 r. do sierpnia 2005 r., otrzymując wynagrodzenie od 266,27 zł do 509, 65 zł. W okresie od 1 września 2003 r. do 31 sierpnia 2005 r. dodatkowo została zatrudniona w <xAnon> Zakładzie (...)</xAnon> w <xAnon>Ł.</xAnon> także na podstawie umowy o pracę, otrzymując wynagrodzenie w kwocie niespełna 750 zł brutto miesięcznie. W roku szkolnym 2003/2004 pełniła funkcję dyrektora <xAnon>(...)</xAnon>. W 2005 r. na podstawie umowy zlecenia otrzymała też wynagrodzenie w kwocie 752 zł brutto w Okręgowej Komisji Egzaminacyjnej w <xAnon>Ł.</xAnon>. W 2004 r. naukę szkolną podjął syn powodów, zaś w 2006 r. do szkoły poszła również córka.</xText> <xText>Od września 2005 r. powódka zrezygnowała z pracy, z uwagi na konieczność świadczenia pomocy dzieciom i w celu umożliwieniami im uczestniczenia w życiu społeczności szkolnej. Powódka nie jest w stanie pracować zawodowo mając dwoje kalekich dzieci uczęszczających do różnych klas.</xText> <xText>Rodzina powodów mieszka w użyczonym bezpłatnie mieszkaniu o powierzchni 31.60 m<xSUPx>2</xSUPx>. Brak jest w nim miejsca na urządzenie pomieszczenia do rehabilitacji i zainstalowania urządzenia do kinezyterapii i hydroterapii niezbędnych do właściwego prowadzenia fizjoterapii dzieci.</xText> <xText>Rozważając roszczenie powoda o zadośćuczynienie z tytułu naruszenie dóbr osobistych oparte na <xLexLink xArt="art. 448" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 448 kc</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 24;art. 24 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 24 § 1 kc</xLexLink> Sąd Okręgowy zauważył, że koncepcja naruszenia dobra osobistego związanego z szeroko rozumianym prawem do planowania rodziny, w tym przeprowadzenia prawnie dopuszczalnej aborcji, nie jest jednolicie postrzegana w judykaturze i doktrynie. W doktrynie wypowiedziano bowiem poglądy odmawiające możliwości zaliczenia „prawa do aborcji” do kategorii dóbr osobistych jako elementu prawa do planowania rodziny w związku z treścią art. 4a cyt. ustawy o planowaniu rodziny (…), stwierdzając, że okoliczności wskazane w tych przepisach mają charakter zbliżony do kontratypu wyłączającego bezprawność działania.</xText> <xText>W niniejszej sprawie powyższe, wątpliwości nie miały już znaczenia ze względu na związanie sądu orzekającego poglądami prawnymi sądu kasacyjnego i odwoławczego co do dalszego postępowania sprawie, jak również wskazaniami co do dalszego postępowania sądu II instancji.</xText> <xText>Obok nie budzącego wątpliwości prawa kobiety do swobodnego kształtowania sfery wolności osobistej, w tym planowania rodziny nie wyłączając zabiegu aborcyjnego, postrzeganego w kategorii systemu ochrony dóbr osobistych i wolności, o jakiej mowa w <xLexLink xArt="art. 47" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">art. 47 Konstytucji</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 23" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 23 kc</xLexLink>, nie można odmawiać prawa do planowania rodziny także ojcu poczętego dziecka, uczestniczącemu w podjęciu decyzji.</xText> <xText>Powodowie twierdzili, że doszło do naruszenia ich dóbr osobistych związanych z planowaniem rodziny na skutek odmowy skierowania na badania prenatalne, których wykonanie pozwoliłoby stwierdzić duże prawdopodobieństwo ciężkiego i nieodwracalnego uszkodzenia płodu, a w konsekwencji aborcję. Postępowanie pozwanych lekarzy – pracowników pozwanego Szpitala uniemożliwiło im skorzystanie z należnej im sfery wolności związanej z planowaniem rodziny, co przesądziło o ich krzywdzie (szkodzie niemajątkowej), a także wywołało szkodę majątkową wyrażającą się w konieczności ponoszenia kosztów utrzymania niepełnosprawnego dziecka.</xText> <xText>Sąd Okręgowy stwierdził, że niewątpliwie doszło do naruszenia prawa osobistego powodów do planowania rodziny związanego z decyzją o przerwaniu drugiej ciąży, na co powódka była zdecydowana. Początkowe wahania powoda, o których mówił na rozprawie nie miały wpływu na jego ostateczne stanowisko. Poparł, bowiem decyzję żony i wspierał ją w staraniach o legalną aborcję.</xText> <xText>Zdarzeniem, z którym <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">ustawa – kodeks cywilny</xLexLink> łączy odpowiedzialność przewidzianą w <xLexLink xArt="art. 448" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 448 kc</xLexLink> jest zawinione naruszenie dobra osobistego, w związku z czym zgodnie z domniemaniem bezprawności przewidzianym w <xLexLink xArt="art. 24;art. 24 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 24 §1 kc</xLexLink>, sprawca naruszenia dobra osobistego może zwolnić się od odpowiedzialności poprzez wykazanie, że działał zgodnie z prawem. Pozwany Szpital nie wykazał wyłączenia odpowiedzialności na skutek braku bezprawności działania związanego z odmową wykonania aborcji.</xText> <xText>Nie budzi wątpliwości, że pozwany <xAnon>L. P. (1)</xAnon> nie skierował powódki na badania prenatalne ani pod opiekę specjalistycznej poradni genetycznej, co w konsekwencji uniemożliwiło jej uzyskanie zaświadczenia lekarskiego stwierdzającego istnienie przesłanek z art. 4a ust. 1 pkt 2 ustawy o planowaniu rodziny (…).</xText> <xText>Choć pozwany miał rację mówiąc powódce o niedopuszczalności aborcji z przyczyn społecznych, to nie wziął pod uwagę pozostałych podnoszonych przez nią okoliczności, przede wszystkim faktu wystąpienia wady genetycznej u jej pierwszego dziecka. Pozwany przyznał, że widział kartę informacyjną leczenia dziecka, z której wynikała diagnoza achondroplazji, a także, iż tego rodzaju schorzenie generalnie jest wskazaniem do badania prenatalnego w kierunku poszukiwania wad genetycznych. Pozwany brał jedynie pod uwagę badania molekularne po pobraniu płynu owodniowego w 13 – 15 tygodniu ciąży, podczas gdy okres ciąży był zbyt wczesny i powódka nie dysponowała wynikami badań genetycznych starszego dziecka, co było warunkiem przeprowadzenia tego rodzaju badań.</xText> <xText>Pozwany nie skierował powódki do poradni genetycznej (najbliższej w <xAnon>B.</xAnon>) ani nie poinformował jej o istniejących zagrożeniach, nawet jeśli ryzyko to byłoby niewielkie i populacyjne. Szpital i pozwani nie mogli przy tym skutecznie usprawiedliwiać się faktem braku umowy z <xAnon> (...)</xAnon> Regionalną Kasą Chorych w <xAnon>B.</xAnon> na prowadzenie poradni konsultacyjnej przy oddziale ginekologiczno – położniczym. Powódka winna, bowiem uzyskać informację gdzie i od kogo mogła takie skierowanie otrzymać oraz o konieczności zgłoszenia się do tej poradni i monitorowania ciąży. Za niewystarczającą należało uznać informację o możliwości zgłoszenia się do lekarza rejonowego po takie skierowanie. Dodać należy, że lekarka <xAnon>B. S. (1)</xAnon> z poradni <xAnon> K</xAnon> skierowała powódkę do poradni konsultacyjnej do pozwanego właśnie w celu oceny jej trudnej i specyficznej sytuacji w związku z żądaniem przerwania ciąży. Niedopuszczalne było też stwierdzenie pozwanego o braku wad płodu, skoro były to pierwsze tygodnie ciąży i żadne organy wewnętrzne dziecka nie były jeszcze ukształtowane.</xText> <xText>Sąd Okręgowy uznał, że również pozwana <xAnon>A. G.</xAnon> nie podjęła działań nakierowanych na udzielenie pomocy powódce i spowodowania, aby powódkę przyjął w poradni konsultacyjnej inny lekarz. Pod koniec sierpnia 1999 r., kiedy skierowano powódkę do poradni patologii ciąży w <xAnon>B.</xAnon> było już za późno, aby rozważać ewentualną aborcję.</xText> <xText>To postępowanie lekarzy doprowadziło do braku możliwości skorzystania przez powódkę z usług najbliższej poradni genetycznej i zastosowania właściwego monitoringu ciąży poprzez badania ultrasonograficzne (USG), które mogłyby prowadzić do wykrycia ciężkiego i nieodwracalnego upośledzenia płodu o jakim mowa w art. 4a ust. 1 pkt 2, uprawniającej do przerwania ciąży.</xText> <xText>W tej sytuacji postępowanie lekarzy nie mogło być uznane za działanie w ramach obowiązującego porządku prawnego, skoro uregulowanie określone w art. 4 a ustawy o planowaniu rodziny (...) wykreowało sferę wolności związaną z planowaniem rodziny, aż do przeprowadzenia legalnej aborcji.</xText> <xText>Nie budziło wątpliwości Sądu Okręgowego istnienie normalnego związku przyczynowego w rozumieniu <xLexLink xArt="art. 361;art. 361 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 361 § 1 kc</xLexLink> między omówionymi powyżej zachowaniami lekarzy, a szkodą zarówno w sferze niematerialnych dóbr osobistych (krzywdą, polegającą na naruszeniu sfery wolności związanej z planowaniem rodziny), jak również co do uszczerbku majątkowego. Sąd podzielił stanowisko sądów wszystkich instancji orzekających dotychczas.</xText> <xText>Wadliwe postępowanie pozwanego co do oceny zagrożeń drugiego dziecka powodów wadą genetyczną nieudzielenie informacji o istniejącym zagrożeniu oraz nieskierowanie powódki do specjalisty genetyka, bądź wprost na odpowiednie badania prenatalne uniemożliwiły powódce ewentualne przeprowadzenie dozwolonej aborcji z przyczyn genetycznych (art. 4 ust. 1 pkt 2 ustawy o planowaniu rodziny …). Przepis ten dopuszcza aborcję w wypadku, gdy badania prenatalne lub inne przesłanki medyczne wskazują na duże prawdopodobieństwo ciężkiego i nieodwracalnego upośledzenia płodu albo nieuleczalnej choroby zagrażającej jego życiu. Oznacza to, że powodowie nie musieli wykazać całkowitej pewności uszkodzenia genetycznego płodu, a wystarczające było duże prawdopodobieństwo zaistnienia ciężkiej i nieodwracalnej wady. W sporach o odszkodowanie na skutek błędów w sztuce lekarskiej, w wypadku obiektywnych trudności z udowodnieniem istnienia pewnego i niewątpliwego związku przyczynowego między zaniedbaniami personelu medycznego, a szkodą, za wystarczające przyjmuje się wykazanie takiego związku z dużą dozą prawdopodobieństwa.</xText> <xText>Powodowie wykazali w należytym stopniu, że w wypadku podjęcia i wykonania niezbędnych badań prenatalnych możliwe było stwierdzenie ciężkiego i nieodwracalnego upośledzenia płodu o jakim mowa w art. 4a ust. 1 pkt 2 ustawy o planowaniu rodziny (...) w terminie uniemożliwiającym przerwanie ciąży, tj. do chwili osiągnięcia przez płód zdolności do samodzielnego życia poza organizmem kobiety ciężarnej (art. 4a ust. 2 cyt. ustawy). Potwierdzają to wnioski dotychczasowych opinii stanowiących materiał dowodowy niniejszej sprawy, jak i opinia zespołu biegłych lekarzy różnych specjalności z <xAnon> Instytutu Centrum (...)</xAnon> w <xAnon>Ł.</xAnon>, z której dowód przeprowadził Sąd Okręgowy ponownie rozpoznając sprawę. Zastosowanie jedynego dostępnego w przypadku ciąży powódki rodzaju badań w postaci pogłębionej diagnostyki ultrasonograficznej, w wysokospecjalistycznym ośrodku referencyjnym, pozwoliłoby uściślić rodzaj nieprawidłowości w budowie kości i pomóc ustalić właściwe rozpoznanie, stanowiąc podstawę do rozważań o dalszych losach ciąży. W ocenie Sądu Okręgowego istniało wysokie prawdopodobieństwo, iż w wypadku skierowania powódki do poradni genetycznej, właściwego określenia ryzyka genetycznego powtórzenia się wady układu kostnego kości długich oraz przeprowadzania dostępnych badań prenatalnych w formie obrazowania ultrasonograficznego w wysokospecjalistycznym ośrodku referencyjnym możliwe byłoby wykrycie powyższej wady w okresie przed 24 tygodniem ciąży, a więc przed terminem określonym w art. 4a ust. 2 ustawy o planowaniu rodziny (...), co pozwoliłoby rozważyć wcześniejsze zakończenie ciąży poprzez aborcję. Opinie biegłych dały też podstawy do ustalenia, że wady rozwojowe stwierdzone u córki powodów w postaci ciężkiej i nieuleczalnej dysplazji kostnej należy zaliczyć do kategorii ciężkiego i nieodwracalnego upośledzenia płodu, zważywszy, że nie ma podstaw do zawężenia tego pojęcia do wad o charakterze letalnym.</xText> <xText>Jeśli idzie o charakter winy pozwanych lekarzy, Sąd Okręgowy podzielił stanowisko pozwanych o braku podstaw do przypisania im winy umyślnej. Skutkowało to przyjęciem braku ich legitymacji biernej z uwagi na <xLexLink xArt="art. 120" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 120 kp</xLexLink>, statuujący odpowiedzialność pracodawcy w razie wyrządzenia przez pracownika szkody osobie trzeciej przy wykonywaniu przez niego obowiązków pracowniczych.</xText> <xText>Nie dopatrzył się też Sąd I instancji, aby powodowie przyczynili się do zaistnienia szkody w 100%, jak podnosił to pozwany Szpital. Zarzut ten w rzeczywistości oznacza zakwestionowanie istnienia przesłanek odpowiedzialności po stronie domniemanego sprawcy, a w rezultacie niedopuszczalność przypisania mu działania zawinionego w sensie obiektywnym, jak również związku przyczynowego między zawinionym zachowaniem a szkodą.</xText> <xText>Od obojga powodów nie można było wymagać głębszej wiedzy medycznej, tego rodzaju wykształcenia nie posiadają (są geografami – nauczycielami). Powódka nie posiadając wiedzy medycznej oraz wyników badań molekularnych syna nie była w stanie właściwie ocenić sytuacji zdrowotnej swojej i mającego się urodzić dziecka. To rzeczą lekarza specjalisty – ginekologa było dokonanie tej oceny i właściwe pokierowanie powódki, ze zwróceniem uwagi na konsekwencje zdrowotne niezastosowania się do zaleceń, a także odnotowanie tych zaleceń w dokumentacji medycznej. Bez znaczenia jest też fakt, że prowadzone były badania w <xAnon> Zakładzie (...)</xAnon> w <xAnon>K.</xAnon>, gdzie pobrano od dziecka materiał do badań genetycznych, jak również później, już po wizycie u pozwanego, w rozmowie telefonicznej z dnia 4 kwietnia 1999 r. (dokonanej z jej inicjatywy) została zaproszona do przyjazdu do <xAnon>K.</xAnon>. Powódka mogła się tam zgłosić ale brakowało jej pieniędzy na kosztowną podróż z dzieckiem. Jednak przede wszystkim powinna otrzymać niezbędne informacje na miejscu od lekarza – konsultanta. Nikt, a pozwani w szczególności, nie zwrócili uwagi ani jej ani powodowi na konieczność zgłoszenia się do poradni genetycznej i na tym polega zawinione działanie pozwanego lekarza.</xText> <xText>Nie można negatywnie oceniać powódki w aspekcie zgłoszenia się przez nią do poradni patologii ciąży w <xAnon>B.</xAnon> po upływie 10 dni od daty skierowania. Powyższe opóźnienie nie miało wpływu ani na przebieg ciąży ani stan dziecka. We wrześniu 1999 r. było już zbyt późno na rozważanie losów ciąży. Tak samo nie miało już wpływu na sytuację powódki nie odebranie przez nią wyników badań genetycznych starszego dziecka. Zostały one wykonane i były do odebrania w okresie porodu i połogu w związku z urodzeniem córki.</xText> <xText>Generalnie zachowanie się powodów jeżeliby uznać je w jakimś aspekcie za niewłaściwe mogłoby mieć znaczenie dla określenia wysokości zadośćuczynienia z tytułu naruszenia ich dóbr osobistych związanych z planowaniem rodziny.</xText> <xText>Nie budzi wątpliwości legitymacja czynna powoda do żądania zadośćuczynienia na mocy <xLexLink xArt="art. 448" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 448 kc.</xLexLink> Naruszone zostały bowiem prawa podmiotowe obojga rodziców do świadomego planowania rodziny. Powód także został obciążony obowiązkiem wychowania drugiego niepełnosprawnego dziecka i wszystkich łączących się z tym obowiązków i uciążliwości.</xText> <xText>Zasądzenie zadośćuczynienia przewidzianego w <xLexLink xArt="art. 448" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 448 kc</xLexLink> ma charakter fakultatywny i zależy od oceny sądu. Sąd uznał, że w okolicznościach niniejszej sprawy dochodzona kwota 30.000 zł jest adekwatna i umożliwi powodowi łatwiejsze przystosowanie się do istniejącej sytuacji. Relatywizując do zadośćuczynienia zasądzonego na rzecz powódki (na częściowo innej podstawie prawnej) jest ona o połowę niższa.</xText> <xText>Powodowie, co wynika z oceny prawnej dokonanej przez Sąd Najwyższy, posiadają legitymację czynną do dochodzenia roszczeń odszkodowawczych za szkody majątkowe, sprowadzające się do uszczerbku wynikającego z konieczności ponoszenia dodatkowych, zwiększonych kosztów utrzymania i wychowania upośledzonego dziecka, których nie planowali i których nie musieliby ponosić, gdyby nie zostało naruszone ich prawo do planowania rodziny i podjęcia decyzji o przerwaniu ciąży. Tego rodzaju szkoda pozostaje w związku przyczynowym z zaniedbaniami lekarzy pozbawiającymi rodziców podjęcia decyzji o przerwaniu ciąży (<xLexLink xArt="art. 444" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 444 kc</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 361;art. 361 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 361 § 1 kc</xLexLink>). Gdyby bowiem płód nie został dotknięty wadami genetycznymi, nie można byłoby rozważać prawa rodziców do przerwania ciąży i musieliby ponosić oni koszty utrzymania zdrowego dziecka.</xText> <xText>Istnienie przesłanek odpowiedzialności odszkodowawczej za tak rozumianą szkodę majątkową Sąd Okręgowy ustalił analogicznie jak przy roszczeniu z <xLexLink xArt="art. 448" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 448 kc.</xLexLink> Za szkody wyrządzone przez funkcjonariuszy (lekarzy) odpowiada zatrudniająca ich samorządowa osoba prawna, tj. Szpital (<xLexLink xArt="art. 430" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 430 kc</xLexLink>).</xText> <xText>Powódka żądała wyrównania strat polegających na utracie zarobków po urodzeniu córki oraz kosztów leczenia z tytułu załamania psychicznego po porodzie, jak również z tytułu utraty połowy zarobków w okresie od 1 września 2004 r., częściowo w formie skapitalizowanej.</xText> <xText>W 1999 r. powódka korzystała z urlopu wychowawczego po urodzeniu starszego syna oraz pracowała na podstawie umowy zlecenia w <xAnon> Zakładzie (...)</xAnon> w <xAnon>Ł.</xAnon>, jako nauczycielka geografii. Od jesieni 1999 r. jej zlecenia przejął mąż, który inaczej pracowałby na własny rachunek.</xText> <xText>Bezpośrednio po urodzeniu córki powódka nie mogła pracować, nadto urodzenie drugiego niepełnosprawnego dziecka wywołało u niej wstrząs psychiczny i depresję. Początkowo w ogóle nie wstawała z łóżka, nie chciała opiekować się dzieckiem. Przyjmowała ogólnie dostępne leki poprawiające nastrój. Pracę w niewielkim zakresie podjęła po zakończeniu urlopu macierzyńskiego, którego termin upłynął z dniem 6 lutego 2000 r. O zmniejszeniu jej możliwości zarobkowych wskazuje zestawienie z dnia 3 grudnia 2007 r., z którego wynika, że jej dochody w 1999 r. były o połowę niższe niż w 2000 r., zaś w 2000 r. były wyraźnie niższe niż w 2001 r.. Sumy te w tym okresie w stosunku miesięcznym były niewielkie i oscylowały od około 341 zł do 600 zł brutto, pomijając wakacje szkolne. W roku 2004 z tego samego tytułu powódka osiągała znacznie więcej już około 880 zł brutto miesięcznie (w 10-miesięcznym cyklu pracy). Po podjęciu pracy w dodatkowych jednostkach pełniąc funkcję dyrektora Liceum Zaocznego dla Dorosłych w latach 2003 – 2005 (do sierpnia 2005 r.) uzyskiwała więcej niż pensja nauczycielska na pełnym etacie.</xText> <xText>Sąd Okręgowy uznał za uzasadnione stanowisko powódki, iż obecnie byłaby w stanie zarobić około 2.500 – 2.600 zł netto. Natomiast w okresie przed i po porodzie, tj. w roku szkolnym 1999/2000 oraz dwóch następnych latach, znacznie się obniżyły jej możliwości zarobkowe. Początkowo ze względu na zaawansowaną ciążę, której nie chciała, jak również okres porodu i połogu, dodatkowo pogłębiony stanem depresyjnym, a następnie konieczność pielęgnacji niemowlęcia. Biorąc pod uwagę możliwość szybszego uzyskania awansu zawodowego, co przekładało się na wyższe zarobki, powódka mogłaby osiągać zarobki do około 2.000 zł netto miesięcznie.</xText> <xText>Żądanie odszkodowania za okres od porodu do dnia 11 marca 2002 r. (daty złożenia pozwu) w kwocie 6.699 zł Sąd Okręgowy uznał za uzasadnione (przyjmując utratę wynagrodzenia w stosunku miesięcznym w wysokości 230 – 240 zł). Nawet mając pod opieką jedno niepełnosprawne dziecko powódka była w stanie uzyskiwać wyższe dochody, co udowodniła zarabiając znacznie więcej w następnych latach, mając już dwoje dzieci. Dodać należy, że wykorzystywała ona także nadarzające się dodatkowe możliwości zarobku, np. z tytułu udziału w komisjach egzaminacyjnych różnego rodzaju. Powyższe ustalenia Sąd poczynił uwzględniając <xLexLink xArt="art. 322" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 322 kpc</xLexLink>.</xText> <xText>Za zasadne Sąd uznał także żądanie wyrównania kosztu leków poprawiających samopoczucie i przeciwdziałających depresji w kwocie 200 zł.</xText> <xText>Ponieważ w następnych latach powódka zintensyfikowała swoją działalność zarobkową, uzyskując więcej niż przeciętne zarobki nauczycielskie; przekraczające nawet sumę 2.000 zł – do 2.500 zł miesięcznie; Sąd uznał, że w okresie do sierpnia 2005 r. nie było podstaw do zasądzenia odszkodowania z tytułu utraty zarobków. Nie wykazała też zakresu utraty zarobków z tytułu opóźnienia awansu. Sytuacja uległa zmianie od września 2005 r. Powódka nie była w stanie pogodzić pracy zawodowej z koniecznością opieki nad dziećmi, które wymagają pomocy w różnych sytuacjach życiowych, przede wszystkim związanych z uczęszczaniem na zajęcia szkolne. W 2005 r. naukę szkolną rozpoczął syn, zaś córka uczęszczała do przedszkola integracyjnego, co wiązało się obowiązkiem przywożenia i odbierania dzieci z różnych placówek. Nadto w wypadku wychodzenia klasy na lokalną wycieczkę (do teatru lalek, do parku, itp.) powódka musi dzieci zawozić na miejsce, gdyż nie są one w stanie przemieszczać się pieszo, wspólnie z innymi dziećmi. Rezygnacji z pracy w tych okolicznościach nie można przyjąć za nieuzasadnioną. Dlatego Sąd uznał za usprawiedliwione żądanie powódki zrekompensowania połowy dochodów, co daje kwotę 1.129 zł netto miesięcznie, uwzględniając fakt posiadania dwojga dzieci oraz możliwość pracy zarobkowej w wypadku opieki nad jednym niepełnosprawnym dzieckiem. Ponieważ roszczenie z tego tytułu zostało sprecyzowane w formie zsumowania kwot za okres poprzedzający wyrok, Sąd zasądził z tego tytułu sumę 31.499 zł obliczoną od 1 września 2005 r. do 28 grudnia 2007 r. (27 miesięcy x 1.129 zł plus 1.016 zł za 28 dni grudnia 2007 r.), z ustawowymi odsetkami od dnia następnego po wyroku oraz świadczenie na przyszłość w kwocie 1.129 zł miesięcznie, której płatność należy przewidywać do chwili odzyskania przez powódkę zdolności do pracy.</xText> <xText>Powodowie domagali się także renty w łącznej kwocie 3.206 zł (749 zł plus 2.457 zł) miesięcznie oraz zasądzenia sumy 19.500 zł z ewentualnym wnioskiem o rozłożenie płatności tej kwoty w formie renty po 250 zł miesięcznie, a także kwoty 29.110 zł z ewentualnym uwzględnieniem tej kwoty w wysokości renty z tytułu zwiększonych kosztów leczenia i utrzymania córki.</xText> <xText>Analizując podwyższone koszty utrzymania dziecka Sąd I instancji wskazał, że wymaga ono długotrwałej terapii, w tym zabiegów operacyjnych, stałej i różnorodnej rehabilitacji na miejscu w gabinecie fizjoterapeuty i w domu, jak i w formie turnusów sanatoryjnych oraz rehabilitacyjnych. Celowe jest korzystanie z basenu. Zwiększone koszty utrzymania dziecka wymagają dostosowania do potrzeb dziewczynki sprzętów gospodarstwa domowego, zainstalowania niektórych urządzeń rehabilitacyjnych w domu, posiadania inhalatora, indywidualnego dostosowywanie odzieży. Wzrosły wydatki na transport, konieczny był zakup kul, w przyszłości potrzeby będzie wózek inwalidzki.</xText> <xText>Sąd w tych kwestiach miał na względzie opinię biegłych ortopedów, którzy potwierdzili niesamodzielność dziecka. Z opinii tej wynika, że wątpliwym jest uzyskanie u dziewczynki znacznego wydłużenia kości długich metodą operacyjnej dystrakcji ze względu na konieczność wydłużania w dużym zakresie, jeżeli skutkiem miałaby być wyraźna poprawa funkcjonowania ruchowego i znaczącego podwyższenia wzrostu. Stwarza to duże ryzyko powikłań oraz jest bardzo uciążliwe dla pacjenta. Terapia musiałaby być bardzo długa. Natomiast terapia hormonalna przy użyciu hormonu wzrostu miałaby charakter eksperymentu medycznego o nieznanych skutkach, za to poważnym ryzyku.</xText> <xText>Po analizie zgłoszonych roszczeń Sąd uznał za zasadne i zwiększające koszty utrzymania dziecka niepełnosprawnego – córki powodów w stosunku do przeciętnego, zdrowego dziecka następujące wydatki:</xText> <xText>Z tytułu kosztów rehabilitacji licząc konieczność terapii przez 10 miesięcy w roku jednak w tym 3 tury rehabilitacji po 6 tygodni w ramach ubezpieczenia zdrowotnego, przez co pozostało 7 miesięcy (po odliczeniu sanatorium i 2 turnusów rehabilitacyjnych wyjazdowych), czyli około 28 tygodni – licząc 2 razy w tygodniu po 1 godzinie w cenie 20 zł, co dało łączna kwotę za rok na poziomie 1.120 zł, a zatem w stosunku miesięcznym (przez 12 miesięcy) – 94 zł. Sąd miał na względzie fakt, ze rehabilitacja podczas cykli zapewnianych w ramach ubezpieczenia odbywa się dwa razy w tygodniu.</xText> <xText>Z tytułu zajęć na basenie z udziałem osoby towarzyszącej: 20 zł jednorazowo licząc dwa razy w tygodniu daje to 160 zł miesięcznie i 1.600 zł rocznie licząc 10 miesięcy w roku, a zatem w skali 12 miesięcy – 133 zł miesięcznie.</xText> <xText>Wydatki w związku z terapią sanatoryjną, które dotyczą opiekuna, pobyt dziecka jest bezpłatny. Sąd uznał, że przeciętnie koszty te kształtują się na poziomie około 1.500 zł plus płatne zabiegi dodatkowe dla dziecka w kwocie 200 zł, łącznie 1.700 zł w skali rocznej, czyli 142 zł miesięcznie.</xText> <xText>Koszty turnusu rehabilitacyjnego, jak wykazała powódka sięgają 760 zł za pobyt dziecka i 860 zł opiekuna, łącznie 1.620 zł rocznie za dwa turnusy, czyli 135 zł miesięcznie.</xText> <xText>Koszty leczenia stomatologicznego – 300 zł rocznie, czyli 25 zł miesięcznie, mając na względzie, iż kłopoty z systemem kostnym nakazują częstszą kontrolę i stosowanie zabiegów chroniących jak i ograniczoną możliwość korzystania z zabiegów stomatologicznych w ramach ubezpieczenia z powodu kolejek oraz braku refundacji wielu nowocześniejszych metod.</xText> <xText>Żądanie zrekompensowania części kosztów dodatkowych leków i parafarmaceutyków Sąd uznał szacunkowo za zasadne do kwoty 80 zł miesięcznie, mając na względzie ceny witamin, środków przeciwbólowych, itp..</xText> <xText>Z tytułu kosztów przejazdów – 200 zł miesięcznie, z uwzględnieniem wyjazdów do lekarzy do <xAnon>W.</xAnon> i innych miast, biorąc pod uwagę planowane leczenie operacyjne i potrzebę wożenia dziecka w obrębie <xAnon>Ł.</xAnon> z powodu jego niesamodzielności.</xText> <xText>Z tych samych przyczyn Sąd Okręgowy uznał żądanie 50 zł miesięcznie z tytułu wydatków na telefony, z uwagi na konieczność rozmów z lekarzami, terapeutami, umawiania terminów wizyt i wyjazdów, zasięgania informacji i porad.</xText> <xText>Ze względu na celowość i konieczność hydroterapii w warunkach domowych przyjął zwiększone zużycie wody o 50 zł miesięcznie.</xText> <xText>Za uzasadnione uznał też żądanie z tytułu zakupu sprzętu ortopedycznego (kul dziecięcych raz do roku w kwocie 60 zł), wózka inwalidzkiego w cenie około 900 zł raz na trzy lata oraz inhalatora elektronicznego w cenie około 1.000 zł raz na 5 lat. Dziecko nie jest bowiem w stanie poruszać się samodzielnie na dłuższe odległości, przez co konieczny jest wózek inwalidzki, co potwierdziła opinia biegłych ortopedów. Rozliczenie powyższych sum w stosunku miesięcznym dało odpowiednio 5 zł, 25 zł i 17 zł, łącznie 47 zł miesięcznie.</xText> <xText>Jako podwyższony koszt utrzymania dziecka potraktował też Sąd wydatki związane z dostosowywaniem mebli i sprzętów urządzenia domowego do jego potrzeb w kwocie 600 zł (50 zł miesięcznie). Dziewczynka będąc wzrostu dziecka młodszego jest cięższa niż dzieci w tym wieku i meble dla dzieci dwu- trzyletnich mogą być dla niej za delikatne, niezbędne może być zamówienie mebli projektowanych indywidualnie.</xText> <xText>Z tytułu wydatków związanych z kupnem dziecku specjalnie dostosowanych butów a także konieczności przerabiania większości odzieży bądź szycia jej na indywidualne zamówienie, Sąd Okręgowy uznał za uzasadnioną kwotę 100 zł miesięcznie.</xText> <xText>Łącznie zsumowanie powyższych kwot dało kwotę 1.106 zł. w stosunku miesięcznym, którą Sąd zasądził w formie renty na rzecz obojga powodów, zgodnie z żądaniem, od daty wyrokowania. Za okres od daty narodzin <xAnon>M. W. (2)</xAnon> do dnia wyrokowania włącznie, tj. za 98 pełnych miesięcy, Sąd Okręgowy zasądził kwotę 108.388 zł jako skapitalizowaną rentę. Mimo, że potrzeby dziecka ewoluowały na przestrzeni jego życia, to zmiany z tytułu leczenia, terapii, dostosowania środowiska do dziecka wzajemnie się uzupełniały poprzez wzrost jednych i zmniejszanie się innych. Dlatego uwzględniając <xLexLink xArt="art. 322" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 322 kpc</xLexLink> nie zróżnicował tej renty w poszczególnych przedziałach czasowych.</xText> <xText>Dalsze roszczenia – z tytułu dodatkowej płatnej opieki lekarskiej, terapii tzw. kręgarzy, usług specjalistów medycyny paliatywnej, pedagoga dziecięcego, psychologa, opłaty za prywatną szkołę, płatnych opiekunek do dzieci, zakupu elektrycznego wózka inwalidzkiego, terapii hormonem wzrostu, przygotowanie dokumentacji medycznej ponad ustaloną rentę miesięczną Sąd uznał za wygórowane i nieuzasadnione.</xText> <xText>Sąd nie potrącił z zasądzonej renty sumy zasiłku pielęgnacyjnego w kwocie 153 zł, uznając, że kwota ta zaspokoi inne trudno uchwytne koszty utrzymania i terapii dziecka.</xText> <xText>Uwzględnił też żądanie z tytułu nabycia na wolnym rynku dodatkowej powierzchni mieszkalnej, koniecznej na urządzenie pomieszczenia rehabilitacyjnego. Na celowość tego wskazywali biegli ortopedzi, podkreślając niezbędność stałej terapii dziewczynki w celu utrzymania jak najlepszego stopnia sprawności ruchowej. Z tego tytułu powodowie domagali się kwoty 16.000 zł. za 10 m<xSUPx>2</xSUPx> powierzchni mieszkalnej i Sąd uwzględnił powyższe żądanie w całości biorąc pod uwagę, że ceny mieszkań na terenie <xAnon>Ł.</xAnon> przekraczają kwotę 1.600 zł za 1 m<xSUPx>2</xSUPx>.</xText> <xText>Sąd oddalił wnioski o przesłuchanie świadków – osób niskorosłych oraz fizjoterapeutów jako nieistotne dla rozstrzygnięcia, a także <xAnon>E. K.</xAnon> – genetyka z <xAnon>K.</xAnon>, której zeznania znajdują się w aktach postępowania karnego.</xText> <xText>Jako podstawę prawną naprawienie szkód powołał też art. 8 Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności dotyczący odpowiedzialności za naruszenie prawa do poszanowania życia prywatnego i rodzinnego poprzez niezabezpieczenie w systemie prawnym możliwości proceduralnej weryfikacji oceny medycznej negującej aborcję lub potrzebę badań mogących mieć znaczenie dla podjęcia decyzji przez zainteresowanych.</xText> <xText>Roszczenia w stosunku do pozwanych <xAnon>L. P. (1)</xAnon> i <xAnon>A. G. (1)</xAnon> oddalił z powodu braku po ich stronie legitymacji biernej.</xText> <xText>O kosztach orzekł Sąd na mocy <xLexLink xArt="art. 100" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 100 kpc</xLexLink> oraz <xLexLink xArt="art. 113;art. 113 ust. 1;art. 113 ust. 4" xIsapId="WDU20051671398" xTitle="Ustawa z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych" xAddress="Dz. U. z 2005 r. Nr 167, poz. 1398">art. 113 ust. 1 i 4 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych z 28 lipca 2005 r.</xLexLink>, odstępując od obciążania powodów kosztami sądowymi w zakresie oddalonego powództwa. Trudna sytuacja życiowa i majątkowa powodów nie budzi, bowiem wątpliwości.</xText> <xText>Pozwany Szpital <xAnon>(...)</xAnon>w <xAnon>Ł.</xAnon> winien ponieść koszty w zakresie uwzględnionej części roszczenia w kwocie 1.095 zł tytułem opłaty od pozwu oraz kwotę 7.994,87 zł tytułem wydatków w postaci kosztów opinii biegłych (k. 603, 782 i 1399 – 2.414,97 zł plus 1.659,60 zł plus 327,10 zł plus 2.495,20 zł plus 1.098 zł).</xText> <xText/> <xText>Apelację od tego wyroku wniósł pozwany Szpital<xAnon>(...)</xAnon>w <xAnon>Ł.</xAnon>, zaskarżając go w części dotyczącej punktu I, II, III, IV, V, VI, VII i IX oraz zarzucając:</xText> <xText/> <xText>1.naruszenie przepisów prawa materialnego:</xText> <xText>-<xLexLink xArt="art. 448" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 448 kc</xLexLink> - jako stanowiącego podstawę przyznania zadośćuczynienia, ale mającego charakter fakultatywny, zależnego wyłącznie od oceny Sądu, nie oznaczającego dowolności – poprzez przyjęcie, że kwota 30 000 zł jest kwotą adekwatną i umożliwiającą powodowi łatwiejsze przystosowanie się do istniejącej sytuacji, podczas gdy istotną przesłanką oceny zasadności zadośćuczynienia jest stopień winy strony pozwanej, który był wykazywany w toku całego postępowania (zeznania <xAnon>A. G. (1)</xAnon>, <xAnon>L. P. (1)</xAnon>, <xAnon>B. S. (2)</xAnon>, <xAnon>E. K.</xAnon>) oraz stopień przyczynienia się powodów, którego Sąd nie uwzględnił,</xText> <xText>-<xLexLink xArt="art. 444;art. 444 § 2" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 444 § 2 kc</xLexLink> - poprzez dowolne ustalenie wysokości renty przyznanej powódce i obojgu powodom tj. zastosowanie do niej wyliczenia z <xLexLink xArt="art. 322" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 322 kpc</xLexLink> a także poprzez pominięcie okoliczności, że powódka posiada zdolność oraz możliwości zarobkowe,</xText> <xText>-<xLexLink xArt="art. 361;art. 361 § 2" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 361 § 2 kc</xLexLink> – poprzez zastosowanie dowolności interpretacyjnych przy ustalaniu rozmiaru szkody oraz poprzez błędne ustalenia wysokości zasądzonych odszkodowań,</xText> <xText>-<xLexLink xArt="art. 362" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 362 kc</xLexLink> – poprzez nieuwzględnienie przyczynienia się powodów, w szczególności powódki, do powstania szkody i niezastosowanie miarkowania odszkodowania;</xText> <xText>2.naruszenie prawa procesowego:</xText> <xText>-<xLexLink xArt="art. 19" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 19 kpc</xLexLink> i nast. – poprzez błędne ustalenie wartości przedmiotu sporu na kwotę 140.916,67 zł (str. 3 i 4 uzasadnienia wyroku), podczas gdy z pism procesowych powodów wynika wartość wynosząca 106.799,16 zł, a w obu przypadkach podane wartości nie obejmują zadośćuczynienia, hormonu wzrostu i rent,</xText> <xText>-<xLexLink xArt="art. 233;art. 233 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 233 § 1 kpc</xLexLink> – poprzez przekroczenie swobodnej granic swobodnej oceny dowodów, przejawiające się brakiem bezstronności, zastosowaniem dowolności w stosunku do złożonych dokumentów stanowiących podstawę zasądzenia odszkodowań i rent, czasu ich trwania, jak również w stosunku do zeznań świadków i opinii biegłych,</xText> <xText>-<xLexLink xArt="art. 321;art. 321 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 321 § 1 kpc</xLexLink> – wyrażające się zasądzeniem kwoty 55 987,44 zł oraz renty (odnośnie czasu jej trwania) ponad żądanie powodów,</xText> <xText>-<xLexLink xArt="art. 322" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 322 kpc</xLexLink> – poprzez niewskazanie w uzasadnieniu wyroku, że udowodnienie wysokości jednorazowych wydatków jest niemożliwe, podczas gdy złożone zostały liczne faktury i dokumenty,</xText> <xText>-<xLexLink xArt="art. 328;art. 328 § 2" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 328 § 2 kpc</xLexLink> – poprzez niewskazanie w uzasadnieniu wyroku, czyje zeznania Sąd uznał za wiarygodne, a którym zeznaniom – oraz dlaczego - odmówił wiarygodności (zeznania <xAnon>L. P. (1)</xAnon> i <xAnon>E. S.</xAnon> na okoliczność niewypełnienia zaleceń lekarskich przez powódkę), także niewskazanie dokładnego rozliczenia żądań finansowych powodów oraz roszczeń oddalonych.</xText> <xText>-<xLexLink xArt="art. 386;art. 386 § 6" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 386 § 6 kc</xLexLink> poprzez przekroczenie wskazań Sądu Najwyższego i wskazań Sądu Apelacyjnego z dnia 7 marca 2006 r. i zasądzenie dwóch ren;</xText> <xText>3.niewyjaśnienie wszystkich istotnych ustaleń, w szczególności odmowy przesłuchania świadków pozwanego szpitala na okoliczność zabezpieczenia publicznej opieki medycznej przez pozwany Szpital w zakresie rehabilitacji – co miało wpływ na wysokość zasądzonych rent;</xText> <xText>4.niezgodność ustaleń faktycznych Sądu z treścią zebranego materiału dowodowego, w szczególności poprzez ustalenie, że:</xText> <xText>-po zbadaniu ginekologicznym w dniu 8 marca 1999 r. dr <xAnon>L. P. (1)</xAnon> wykonał USG i KTG na żądanie powódki, podczas gdy KTG jest badaniem tętna płodu wykonywanym od 22 tygodnia ciąży,</xText> <xText>-powódka przedstawiła dokumenty dotyczące stanu płodu podczas pierwszej ciąży oraz zdjęcie radiologiczne w pierwszych dniach życia, podczas gdy na rozprawie w dniu 9 kwietnia 2002 r. stwierdziła „odnalazłam jeden dokument dot. słuchu syna, ale pan doktor stwierdził, że dla niego nie jest wystarczające”</xText> <xText>-pozwany <xAnon>L. P. (1)</xAnon> posługiwał się pojęciem „chondroplazja”, podczas gdy w dniu 8 marca 1999 r. choroba <xAnon>M.</xAnon> nie była jeszcze rozpoznana, co potwierdza dr <xAnon>E. K.</xAnon>,</xText> <xText>-pozwany <xAnon>L. P. (1)</xAnon> dokonał wpisu w karcie informacyjnej, podczas gdy były to wpisy w historii choroby powódki oraz w książeczce RUM, co świadczy o niezapoznaniu się Sądu z dokumentacją medyczną (str. 30 uzasadnienia),</xText> <xText>-powód popierał decyzje żony i wspierał ją w staraniach o legalną aborcję, podczas gdy z protokołów przesłuchań powoda wynika co innego – „nie rozważaliśmy aborcji”,</xText> <xText>a także:</xText> <xText>-poprzez rozbieżność ustaleń Sądu (str. 36 uzasadnienia) z zeznaniami świadków <xAnon>E. Z. (1)</xAnon> i <xAnon>M. L. (1)</xAnon> (protokół rozprawy z dnia 28 maja 2002 r.)</xText> <xText>-poprzez rozbieżność w samej treści uzasadnienia tj. z jednej strony stwierdzenie, że „rzeczą specjalisty – ginekologa było dokonanie tej oceny i pokierowanie powódki” (str. 41) a z drugiej, że „nie można zresztą wymagać nawet od lekarza specjalisty – ginekologa udzielenia w pełni kompetentnej porady genetycznej, należy to do specjalistów genetyków”.</xText> <xText>Na podstawie <xLexLink xArt="art. 381" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 381 kpc</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 368;art. 368 § 1;art. 368 § 1 pkt. 4" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 368 § 1 pkt 4 kpc</xLexLink> pozwany zgłosił nowe fakty i dowody tj.:</xText> <xText>-okoliczność, że dzieci powodów otrzymały 1,8 mln zł na leczenie od firmy farmaceutycznej <xAnon>B.</xAnon>,</xText> <xText>-okoliczność, że powodowie otrzymali od miasta <xAnon>Ł.</xAnon> mieszkanie (pow. 70 m<xSUPx>2</xSUPx>) w domu jednorodzinnym przystosowanym do potrzeb osób niepełnosprawnych.</xText> <xText>Wniósł pozwany o:</xText> <xText>-zobowiązanie <xAnon> firmy (...)</xAnon> do podania zakresu udzielonej pomocy finansowej</xText> <xText>-zobowiązanie Urzędu Miasta w <xAnon>Ł.</xAnon> do potwierdzenia faktu przyznania mieszkania powodom,</xText> <xText>-zmianę wyroku w zaskarżonej części poprzez oddalenie powództwa w stosunku do pozwanego Szpitala, ewentualnie o uchylenie wyroku w zaskarżonej części i przekazanie sprawy Sądowi Okręgowemu do ponownego rozpoznania.</xText> <xText/> <xText><xBx>Sąd Apelacyjny zważył, co następuje: </xBx></xText> <xText><xBx>Apelacja jest częściowo uzasadniona.</xBx></xText> <xText/> <xText>W ocenie Sądu Apelacyjnego zarzut wadliwego zastosowania przepisu <xLexLink xArt="art. 448" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 448 kc</xLexLink> uznać należało za nieuzasadniony. Sąd Apelacyjny podziela ustalenia Sądu Okręgowego w tym zakresie i ich ocenę prawną.</xText> <xText>Wypada jedynie przypomnieć, iż Sąd Najwyższy rozpoznając kasacje stron i rozstrzygając kontrowersyjny w judykaturze i doktrynie problem istnienia praw podmiotowych rodziców pojawiający się w sprawach związanych z niechcianym urodzeniem oraz roszczeń związanych z urodzeniem dziecka upośledzonego, do którego nie doszłoby, gdyby lekarze dostarczyli rodzicom informacji umożliwiających legalne dokonanie przerwania ciąży, stwierdził, że skoro <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19930170078" xTitle="Ustawa z dnia 7 stycznia 1993 r. o planowaniu rodziny, ochronie płodu ludzkiego i warunkach dopuszczalności przerywania ciąży" xAddress="Dz. U. z 1993 r. Nr 17, poz. 78">ustawa z dnia 7 stycznia 1993 r. o planowaniu rodziny, ochronie płodu ludzkiego i warunkach dopuszczalności przerywania ciąży</xLexLink> przyznaje rodzicom prawo do świadomego planowania rodziny, a kobiecie prawo do przerwania ciąży między innymi w sytuacji określonej w <xLexLink xArt="art. 4 a;art. 4 a ust. 1;art. 4 a ust. 1 pkt. 2" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 4a ust. 1 pkt 2</xLexLink>, z tzw. przyczyn eugenicznych, to prawa te należy uznać za prawa podmiotowe rodziców, których naruszenie rodzi odpowiedzialność odszkodowawczą. W sytuacji, gdy badania prenatalne lub inne przesłanki medyczne wskazują na duże prawdopodobieństwo ciężkiego i nieodwracalnego upośledzenia płodu, rodzice mają prawo do świadomego podjęcia decyzji, czy chcą i mogą obciążyć siebie i swoją rodzinę skutkami urodzenia dziecka upośledzonego. Mają prawo w takiej sytuacji podjąć decyzję o przerwaniu ciąży. Uniemożliwienie rodzicom wykonania tych praw prowadzące do urodzenia, wbrew ich woli, dziecka upośledzonego, rodzi po stronie podmiotu odpowiedzialnego obowiązek zapłaty odpowiedniego zadośćuczynienia na podstawie <xLexLink xArt="art. 448" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 448 kc</xLexLink> za doznaną w wyniku naruszenia ich dóbr osobistych krzywdę.</xText> <xText>Nie ma oparcia w materiale dowodowym zebranym w sprawie stanowisko zawarte w apelacji, iż dobra osobiste powoda nie zostały naruszone, nie wykazano, bowiem winy sprawcy, a bezpośrednią przyczyną nie wydania skierowania na dodatkowe badania genetyczne bądź do poradni genetycznej był brak kontraktu z kasą chorych, a nadto nie było podstaw do aborcji. Sąd Apelacyjny podziela w całości ustalenia Sądu Okręgowego w tym zakresie. Wina pozwanego została uznana przez wszystkie sądy rozpoznające dotychczas sprawę, w tym Sąd Najwyższy, którego ocena prawna wiąże sądy, którym przekazano sprawę do ponownego rozpoznania.</xText> <xText>Nie można przede wszystkim uznać zasadności zarzutu naruszenia przez Sąd Okręgowy naruszenia <xLexLink xArt="art. 233;art. 233 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 233 § 1 kpc</xLexLink>. Skuteczne postawienie zarzutu naruszenia przez sąd tego przepisu wymaga wykazania, że sąd uchybił zasadom logicznego rozumowania lub doświadczenia życiowego, to bowiem może być jedynie przeciwstawione uprawnieniu sądu do dokonywania swobodnej oceny dowodów. Nie jest natomiast wystarczające przekonanie o innej niż przyjął sąd wadze (doniosłości) poszczególnych dowodów i ich odmiennej ocenie niż ocena sądu (tak SN w wyroku z 6 listopada 1998 r., II CKN 4/98, niepubl.; oraz w wyroku z 10 kwietnia 2000 r., V CKN 17/00, „Wokanda” 2000/7/10).</xText> <xText>Podzielając powyższe poglądy prawne i odnosząc je do realiów sprawy stwierdzić należy, że wbrew twierdzeniom skarżącego nie potwierdzają braku zawinienia pozwanego zeznania stron ani świadków wskazanych w apelacji. Pozwany <xAnon>L. P.</xAnon> przyznał, że powódka okazywała mu dokumentację medyczną związaną z chorobą pierwszego dziecka, w tym kartę informacyjną, z której wynikało, że dziecko może być chore na achondroplazję jak i okoliczność, że choroba ta jest wskazaniem do badania genetycznego (zeznania k. 1875 v.). Stwierdził też, że regułą jest kierowanie takich pacjentek do poradni genetycznej w celu określenia ryzyka genetycznego w następnej ciąży. <xAnon>N.</xAnon> powódki do poradni genetycznej tłumaczył zbyt wczesnym okresem ciąży, zważywszy, że powódka była wówczas w czwartym tygodniu ciąży. Zaniedbanie obowiązków przez lekarza dobitnie potwierdza opinia <xAnon> Instytutu Centrum (...)</xAnon> w <xAnon>Ł.</xAnon> – <xAnon> Zakładu (...)</xAnon>, z której dowód przeprowadził Sąd Okręgowy. Wynika z niej, że nawet gdyby powódka była już pod opieką poradni genetycznej, to nie zwalniało to lekarza od obowiązku udzielanie jej poprawnie merytorycznej porady i przypomnienie o możliwości konsultacji w poradni genetycznej, czego niewątpliwie ginekolog nie uczynił. Bez znaczenia dla oceny zawinienia pozwanego jest przytaczany w apelacji błąd w ustaleniu Sądu I instancji, iż w dniu 8 marca 1999 r. <xAnon>L. P.</xAnon> wykonał badanie KTG u powódki, czy też dokładne wyliczenie dokumentów jakie okazała powódka, skoro sam pozwany przyznał, że otrzymał dokumentację lekarską pierwszego dziecka powódki pozwalającą na stwierdzenie zagrożeń drugiej ciąży i zaznaczył w karcie informacyjnej podejrzenie choroby genetycznej i ciążę wysokiego ryzyka. Podobnie nie miał znaczenia fakt, iż nie były wykonane wówczas badania, przesądzające ostatecznie, na jaką chorobę cierpi pierwsze dziecko powodów w sytuacji (choroba ta do chwili obecnej nie jest zdiagnozowana), gdy pewne było, że jest ciężką postacią dysplazji kostnej i ma podłoże genetyczne. Trudno też dociec, na czym polega i jakie ma znaczenie zarzucana w apelacji rozbieżność ustaleń Sądu z zeznaniami świadków <xAnon>E. Z.</xAnon> i <xAnon>M. L.</xAnon>, zważywszy na brak uzasadnienia tego zarzutu. Sąd Apelacyjny nie dostrzega też sprzeczności w ustaleniach Sądu Okręgowego przytaczanych w ostatnim akapicie pkt 4 apelacji. Obowiązek lekarza ginekologa dokonania właściwej oceny problemu, z jakim zgłosiła się pacjentka i pokierowania nią, nie jest sprzeczny z niestawianiem mu wymogu udzielenia w pełni kompetentnej porady genetycznej. Przecież zasadniczym zarzutem stawianym lekarzowi była odmowa skierowania na odpowiednie badania prenatalne lub pod opiekę poradni genetycznej w sytuacji zagrożenia płodu wadą genetyczną i nieudzielenie rodzicom informacji o tym zagrożeniu oraz o możliwości, sposobach i terminie, w jakim wadę można wykryć.</xText> <xText>Przyjęcie, że doszło do zawinionego naruszenia prawa powoda do planowania rodziny, pozwalało na uwzględnienie jego roszczenia o zadośćuczynienie.</xText> <xText>W judykaturze wskazuje się, że <xLexLink xArt="art. 448" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 448 kc</xLexLink> może znaleźć zastosowanie w przypadku każdego stopnia winy, niezależnie od jej natężenia (wyrok SN z 12 grudnia 2002 r., V CKN 1581/00, OSNC 2004 nr 4, poz. 53). Stwierdzenie choćby winy nieumyślnej po stronie naruszyciela wystarcza do zasądzenia zadośćuczynienia na podstawie <xLexLink xArt="art. 448" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 448 k.c.</xLexLink> Nadto sąd orzekający musi rozważyć całokształt okoliczności faktycznych sprawy. Podstawą odmowy zastosowania środka przewidzianego w <xLexLink xArt="art. 448" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 448 kc</xLexLink> może być np. nieznaczny rozmiar krzywdy, niewłaściwe zachowanie poszkodowanego. Oceniając zarówno możliwość zasądzenia, ze względu na brak obligatoryjności, jak i wysokość odpowiedniej sumy pieniężnej, sąd musi wziąć pod uwagę kompensacyjny charakter zadośćuczynienia i rodzaj naruszonego dobra - ciężar gatunkowy poszczególnych dóbr osobistych nie jest bowiem jednakowy i nie wszystkie dobra osobiste zasługują na jednakowy poziom ochrony za pomocą środków o charakterze majątkowym. Ponadto, sąd musi zbadać nasilenie złej woli oraz celowość zastosowania tego środka. Przekłada się to zarówno na możliwość zasądzenia zadośćuczynienia w konkretnej sprawie, jak i na jego wysokość.</xText> <xText>Mając to na względzie należało uznać, że w rozpoznawanej sprawie doszło do naruszenia dobra osobistego o istotnym – z obiektywnego punktu widzenia – znaczeniu. Choć w łańcuchu przyczyn uzasadniających odpowiedzialność naruszyciela prawa podmiotowego względem ojca, koniecznym ogniwem jest zgoda kobiety wyrażona na piśmie, to przyznane ojcu poczętego dziecka, uczestniczącemu w podjęciu decyzji o urodzeniu, prawo do planowania rodziny, nie może być uznane za bagatelne, zważywszy, że godziło w sferę wolności osobistej w zakresie decyzji o powołaniu dziecka na świat.</xText> <xText>Początkowe wahania powoda, co do utrzymania bądź przerwania ciąży nie mają znaczenia dla ustalenia wysokości zadośćuczynienia, jak też samej możliwości jego przyznania. Powód nie kwestionował tych okoliczności, ale jednocześnie twierdził, że zgadzał się z decyzją żony dopuszczającej aborcję.</xText> <xText>Powód został obarczony wychowaniem kolejnego niepełnosprawnego dziecka, wymagającego znacznego zaangażowania i wzmożonej opieki. Po urodzeniu córki osobiście sprawował nad nią opiekę z uwagi na trwającą około pół roku depresję żony. Jak wynikało z jego zeznań posiadanie niepełnosprawnych dzieci miało też negatywny wpływ na przebieg kariery zawodowej i opóźnienie awansu zawodowego.</xText> <xText>Mimo, że nie ustalił Sąd Okręgowy, aby działania i zaniechania pozwanych lekarzy miały charakter umyślny, to nawet wina w stopniu niedbalstwa, wynikająca z zbagatelizowanie problemu powódki, braku rzetelności i staranności w postępowaniu, a przede wszystkim nieodwracalne skutki tych działań, pozwalają na zaakceptowanie zasądzonej kwoty zadośćuczynienia jako odpowiadającej wymienionym wyżej kryteriom jego ustalania.</xText> <xText>Sąd Apelacyjny nie dostrzega też, aby powodowie przyczynili się do powstania szkody, co mogłoby mieć wpływ na wysokość przyznanego zadośćuczynienia. W doktrynie prezentowane jest, bowiem stanowisko, że <xLexLink xArt="art. 362" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 362 kc</xLexLink> należy tym przypadku przekładać na ewentualne zmniejszenie odszkodowania należnego poszkodowanemu w związku z jego nieprawidłowym zachowaniem (tak T. Justyński „Poczęcie i urodzenie dziecka jako źródło odpowiedzialności cywilnej”, Zakamycze 2003). Podzielając ustalenia i wnioski Sądu I instancji, który nie dopatrzył się w zachowaniu powódki przyczynienia się do powstania szkody, wskazać należy na treść przywoływanej już opinii <xAnon> Instytutu Centrum (...)</xAnon> w <xAnon>Ł.</xAnon> – <xAnon> Zakładu (...)</xAnon>. Opinia ta jednoznacznie określa obowiązki spoczywające na lekarzu ginekologu udzielającemu porady powódce. Niezależnie od wyników badań molekularnych przeprowadzonych w <xAnon>K.</xAnon> powinna była mieć zapewnioną systematyczną diagnostykę ultrasonograficzną, z ustaleniem jej kolejnych terminów, począwszy od wczesnej ciąży. W razie wątpliwości lekarza, co do posiadania wystarczających kompetencji do sprawowania opieki nad ciężarną, pacjentka powinna być skierowana do odpowiedniego ośrodka referencyjnego w zakresie badań USG. Z kolei z opinii <xAnon> Kliniki (...)</xAnon> tegoż Instytutu wynikało, że pogłębiona diagnostyka ultrasonograficzna, która była jedyną metodą badań pozwalającą wykryć wówczas wady płodu, jest możliwa jedynie przy posiadaniu sprzętu najwyższej światowej klasy i zespołu doświadczonych diagnostów wyspecjalizowanych w rozpoznawaniu i różnicowaniu wad płodu. Zeznania pozwanego <xAnon>L. P.</xAnon> wskazywały, że badania USG wykonywano u powódki standardowym aparatem, mimo, że szpital posiadał też sprzęt wyższej klasy, który używano do badań w skomplikowanych przypadkach (k. 1413). Badanie USG przeprowadzone w dniu 17 czerwca 1999 r., a więc w 19 tygodniu ciąży nie wykazało jakichkolwiek zmian w rozwoju płodu. Żadne z lekarzy, ani zlecająca badanie doktor <xAnon>B. S.</xAnon>, ani <xAnon>L. P.</xAnon>, który, jak przyznał, miał w tym dniu kontakt z powódką na oddziale szpitala, nie zaleciło wówczas powódce, aby stawiła się na kolejne badania USG w czasie pozwalającym wykryć wady płodu (zeznania <xAnon>B. S.</xAnon> k. 1707, <xAnon>L. P.</xAnon> k. 1877). Najnowsza opinia <xAnon> Instytutu Centrum (...)</xAnon> w <xAnon>Ł.</xAnon> jak i wcześniejsze opinie lekarzy genetyków z <xAnon> Instytutu (...)</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon> - <xAnon>J. Z.</xAnon> i <xAnon> Instytutu Centrum (...)</xAnon> w <xAnon>Ł.</xAnon> – <xAnon>M. R.</xAnon> – <xAnon>L.</xAnon> wskazywały, że przy uszczegółowieniu diagnostyki USG, można byłoby zaobserwować dysproporcje w budowie płodu wykonując badania w między 20 a 24 tygodniem ciąży. Powstaje, więc pytanie, jakich to terminów wizyt, których odbycie miałoby wpływ na wykrycie wad płodu w czasie umożliwiającym legalne przerwanie ciąży, nie przestrzegała powódka. W dokumentacji medycznej brak jest zapisów o odmowie skorzystania przez powódkę z jakichkolwiek zalecanych jej badań. Przede wszystkim jednak mało prawdopodobne jest, w świetle wyżej przytoczonej opinii <xAnon> Kliniki (...)</xAnon>, by mogło nastąpić wykrycie wad płodu w pozwanym szpitalu. Tym samym budzi wątpliwości istnienie normalnego związku przyczynowego – w rozumieniu <xLexLink xArt="art. 361;art. 361 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 361 § 1 kc</xLexLink> – pomiędzy zarzucanym jako zawinione, zachowaniem się poszkodowanego, a szkodą.</xText> <xText>Trudno też ocenić jako niewłaściwe zachowanie, a tym samym prowadzące do uznania przyczynienia się przez powódką do szkody, odmowę powódki prowadzenia jej ciąży przez Poradnię Patologii Ciąży w <xAnon>B.</xAnon>. Doktor <xAnon>B. S.</xAnon> proponując takie rozwiązanie powódce (niewiadomo przy tym dokładnie w jakim okresie ciąży powódki miało to miejsce) miała na uwadze problem cukrzycy ciążowej i ogólnie ryzyka ciąży. Nie było mowy o wyjaśnianiu jakichkolwiek kwestii związanych z wadami genetycznymi płodu. Podobnie nie skorzystanie przez powódkę z zaproszenia do <xAnon>K.</xAnon>, gdzie były prowadzone badania genetyczne pierwszego dziecka powodów nie może obciążać powódki w kontekście przyczynienia. Nie można, bowiem wymagać, aby to pacjent dokonał samooceny sytuacji i zadecydował o potrzebie takiej wizyty, wiążącej się do tego z obciążeniem finansowym (opinia <xAnon> Instytutu Centrum (...)</xAnon> w <xAnon>Ł.</xAnon> <xAnon> Zakładu (...)</xAnon>). Oczywiste jest też, że zachowanie powódki po upływie 24 tygodnia ciąży, a więc i okoliczności związane ze zgłoszeniem się do szpitala w sierpniu 1999 r. nie miały wpływu na powstanie szkody. O przyczynieniu się poszkodowanego można mówić tylko wówczas, gdy jego określone zachowanie się pozostaje w normalnym związku przyczynowym - w rozumieniu <xLexLink xArt="art. 361;art. 361 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 361 § 1 kc</xLexLink> - ze szkodą.</xText> <xText>Sąd Apelacyjny nie podziela w tym miejscu zarzutu naruszenia <xLexLink xArt="art. 328;art. 328 § 2" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 328 §2 kpc</xLexLink>, przez niewskazanie przyczyn, dla których Sąd Okręgowy odmówił wiarygodności zeznaniom <xAnon>B. S.</xAnon> ani <xAnon>L. P.</xAnon> wskazujących na niewykonanie przez powódkę ich zaleceń.</xText> <xText>W utrwalonym orzecznictwie Sądu Najwyższego przyjmuje się, że naruszenie <xLexLink xArt="art. 328;art. 328 § 2" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 328 § 2 kpc</xLexLink> może mieć wpływ na rozstrzygnięcie w tych wyjątkowych sytuacjach, w których treść uzasadnienia orzeczenia sądu drugiej instancji uniemożliwia dokonanie oceny toku wywodu, który doprowadził do wydania orzeczenia. Taka sytuacja w sprawie nie ma miejsca. Sąd Okręgowy szczegółowo odniósł się w uzasadnieniu wyroku do kwestii przyczynienia się powódki do szkody (s. 50-51 uzasadnienia). Jak wykazano w rozważaniach poczynionych powyżej, powoływane zeznania nie wskazują na fakt niewypełnienia przez powódkę zaleceń lekarskich, a w szczególności nieprzestrzegania terminów wizyt, które mogłyby doprowadzić do wykrycia wad płodu w czasie umożliwiającym legalne przerwanie ciąży, a tym samym nie było potrzeby oceny ich wiarygodności w tym zakresie.</xText> <xText>Apelacja nie jest też uzasadniona w tej części w jakiej odnosi się do naruszenia <xLexLink xArt="art. 444;art. 444 § 2" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 444 § 2 kc</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 361;art. 361 § 2" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 361 § 2 kc</xLexLink> przez dowolne jakoby ustalenie wysokości należnych powodom rent.</xText> <xText>W odniesieniu do kompensacji szkód majątkowych przyjęto w judykaturze, że naruszenie prawa kobiety do aborcji – w sytuacji określonej w art. 4a ust. 1 pkt 3 ustawy – przez uniemożliwienie dokonania zabiegu, może rodzić uszczerbek majątkowy, uprawniający ją do dochodzenia wyrównania szkody wynikłej z tego zdarzenia (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 21 listopada 2003 r., V CK 16/03, OSNC 2003, nr 6, poz. 104, uchwała Sądu Najwyższego z dnia 22 lutego 2006 r., III CZP 8/06, OSNC 2006 nr 7-8, poz. 123). W niniejszej sprawie Sąd Najwyższy podkreślił, że szkodą rodziców nie jest sam fakt urodzenia dziecka dotkniętego wadą genetyczną, lecz uszczerbek majątkowy wynikający z konieczności ponoszenia dodatkowych kosztów utrzymania i wychowania związanych z upośledzeniem dziecka, których nie planowali, nie godzili się ponosić i nie musieliby ponosić, gdyby nie zostało naruszone ich prawo do planowania rodziny i podjęcia decyzji o przerwaniu ciąży. Te zwiększone wydatki obciążające rodziców powinny być zrekompensowane miesięczną rentą określoną w <xLexLink xArt="art. 444;art. 444 § 2" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 444 § 2 kc.</xLexLink> Roszczenia odszkodowawcze obejmować mogą nie tylko szkodę majątkową w postaci kosztów ciąży i porodu, zwiększonych kosztów utrzymania i upośledzonego dziecka, ale i szkodę wynikającą z utraty możliwości zarobkowych matki po urodzeniu upośledzonego dziecka. Za bezzasadny należy, zatem uznać zarzut apelacji naruszenia <xLexLink xArt="art. 386;art. 386 § 6" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 386 § 6 kpc</xLexLink> polegający na przekroczeniu wskazań Sądu Najwyższego i Sądu Apelacyjnego przez zasądzenie dwóch rent – jednej na rzecz obojga powodów – obejmującej zwiększone kosztów utrzymania dziecka, drugiej na rzecz powódki – wyrównującej utratę przez nią możliwości zarobkowych. Oczywiste jest przy tym, że kompensacja tak określonej szkody przez zasądzenie łącznej kwoty renty na rzecz obojga powodów prowadziłaby do orzeczenia ponad żądanie pozwu.</xText> <xText>Nie budzi wątpliwości Sądu Apelacyjnego trafność orzeczenia o rencie zasądzonej na rzecz powódki z tytułu utraty przez nią możliwości zarobkowych. Skarżący nie kwestionował ustalonej kwoty renty – 1.129 zł. Jego zastrzeżenia dotyczyły stwierdzenia przez Sąd Okręgowy, iż renta należy się powódce „do chwili odzyskania przez nią zdolności do pracy”. O ile można się zgodzić, że sformułowanie to nie było zbyt precyzyjne, to stwierdzić należy, że nie zostało ono objęte sentencją wyroku i znalazło się jedynie w uzasadnieniu orzeczenia. Z treści uzasadnienia wynika też, że przesłanką do zasądzenia renty nie była utrata przez powódkę zdolności do pracy w tradycyjnym rozumieniu, lecz brak możliwości świadczenia pracy spowodowany koniecznością opieki nad upośledzonym dzieckiem wymagającym wzmożonej opieki. Roszczenia powodów w niniejszej sprawie różnią się od roszczeń tradycyjnie uznawanych na tle <xLexLink xArt="art. 444;art. 444 § 1;art. 444 § 2" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 444 § 1 i 2 kc</xLexLink>, co niewątpliwie może powodować rozbieżności w ich nazewnictwie.</xText> <xText>Sąd Apelacyjny nie podziela zarzutu naruszenia przez Sąd Okręgowy <xLexLink xArt="art. 328;art. 328 § 2" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 328 § 2 kpc</xLexLink> poprzez wadliwe uzasadnienie orzeczenia w części zasądzającej kwotę 6.899 zł, z przyczyn analogicznych do powołanych przy ustosunkowywaniu się do tego zarzutu w zakresie rozstrzygnięcia o przyczynieniu. Sąd I instancji wskazał dowody na podstawie, których uznał, że powódka poniosła stratę finansową w zarobkach w okresie od urodzenia dziecka do dnia 11 marca 2002 r. (28 miesięcy i 16 dni). Uzupełnienia wymaga jedynie w związku z zarzutem apelacji, nieomówiona kwestia wypłacanego powódce zasiłku macierzyńskiego i wychowawczego. Sąd Okręgowy przyjął, że w tym okresie powódka poniosła stratę w zarobkach w kwocie 230 – 240 zł miesięcznie, co uzasadniało jej żądanie zasądzenia kwoty 6.699 zł z tego tytułu. Jej dochody w owym czasie ograniczały się, bowiem do wynagrodzenia z umowy zlecenia w <xAnon> Zakładzie (...)</xAnon> w <xAnon>Ł.</xAnon> w wysokości miesięcznej brutto – 501,25 zł za rok 2000, 611,42 zł za rok 2001 i 564,66 zł za rok 2002 (k. 1805). W okresie urlopu macierzyńskiego powódka nie pracowała, a umowę wykonywał faktycznie mąż. Wysokość zasiłku macierzyńskiego, który otrzymywała w okresie od 27 października 1999 r. do 6 lutego 2000 r. wynosiła średnio 396,70 zł netto, zaś zasiłku wychowawczego (wypłacanego do dnia 17 lutego 2003 r.) około 273 zł netto (k. 1922). Szacunkowo licząc dochody w okresie urlopu macierzyńskiego wyniosły łącznie około 747 zł netto (przy zastosowaniu proporcji wynagrodzenia netto do brutto jak w zaświadczeniu z k. 83), zaś w czasie urlopu wychowawczego – około 832 zł. Przyjmując nawet, że utrata zarobków w okresie urlopu macierzyńskiego nie pozostaje w związku przyczynowym ze szkodą, zważywszy, że w okresie tym prawdopodobnie powódka nie pracowałaby nawet wówczas, gdyby urodziła zdrowe dziecko, to jej szkoda za okres od urlopu wychowawczego do dnia 11 marca2002 r. wyniosłaby 268 zł miesięcznie. Zgodzić się, bowiem trzeba z ustaleniami Sądu I instancji, iż powódka wykazała, zważywszy na późniejszy przebieg jej pracy zawodowej, że jest osobą aktywną i pracowitą w związku, z czym jej dochody miesięczne w okresie 2004 - 2005 r. sięgały kwoty 2.000 -2.500 zł. Należy przy tym zauważyć, że powódka mogła świadczyć pracę w tak dużym zakresie, z uwagi na możliwość uczęszczania dziecka do przedszkola integracyjnego i korzystania z pomocy opiekunek. Natomiast w okresie objętym żądaniem wyrównania szkody majątkowej powódka przez okres około sześciu miesięcy od porodu pozostawała w depresji związanej z urodzeniem drugiego ciężko upośledzonego dziecka i samo dziecko było zbyt małe, aby można je było umieścić w przedszkolu. Z kolei wynajmowanie opiekunek wiązałoby się z wydatkami, których powódka wówczas nie była wstanie ponieść ze względu na sytuację majątkową, a które również miałyby znaczenie dla wysokości jej roszczeń odszkodowawczych.</xText> <xText>Sąd Apelacyjny nie dostrzega też podstaw do zakwestionowania zastosowania przez Sąd I instancji <xLexLink xArt="art. 322" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 322 kpc</xLexLink> przy ocenie zasadności roszczenia o zapłatę kwoty 6.699 zł jak i 200 zł odszkodowania tytułem zwrotu wydatków za leki, których używała powódka w okresie depresji.</xText> <xText>Przepis ten umożliwia sądowi uwzględnienie żądania pozwu, chociaż żądana przez powoda kwota nie jest możliwa do ścisłego udowodnienia, co w przypadku braku przepisu prowadziłoby do oddalenia powództwa w tej części. W wyroku Sądu Najwyższego z dnia 26 stycznia 2006 r., II CSK 108/05, Lex, nr 191249, wypowiedziano pogląd, że w obowiązującym stanie prawnym dotychczasowe rozumienie „niemożliwości" z <xLexLink xArt="art. 322" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 322</xLexLink> powinno podlegać zrewidowaniu w ten sposób, iż nie może chodzić już tylko o niemożność rozumianą w sensie obiektywnym, lecz także o niemożliwość ścisłego ustalenia szkody na podstawie materiału dowodowego przestawionego przez powoda do oceny przez sąd. Sąd, nie mając obowiązku przeprowadzenia uzupełniających dowodów z urzędu, powinien, kiedy fakt poniesienia szkody jest bezsporny, podjąć próbę ustalenia jej wysokości na podstawie oceny „opartej na rozważeniu wszystkich okoliczności sprawy". Ocena sądu nie jest zupełnie dowolna, lecz musi być dokonana w oparciu o zasady rozumowania logicznego i całokształt zebranego w sprawie materiału dowodowego. Decyzja sądu oparta na <xLexLink xArt="art. 322" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 322 kpc</xLexLink> - zarówno pozytywna, jak i negatywna - wymaga przedstawienia uzasadnienia nawiązującego do przesłanek zastosowania tego przepisu, ocenionych w powiązaniu z okolicznościami sprawy (wyrok SN z dnia 14 lutego 2007 r., II CSK 423/06, Lex, nr 274145). Mając te uwagi na względzie stwierdzić należy powódka udowodniła wszystkie pozostałe przesłanki zasadności roszczenia – fakt powstania szkody oraz zasadę odpowiedzialności pozwanego. Utrata zarobków wyliczona została w oparciu o przedłożone dokumenty i podane tam dochody na przestrzeni wskazanego okresu czasu. Wyliczenie szkody nie odnosi się do każdego miesiąca z osobna, zostało uśrednione, co nie oznacza, że jest dowolne. Odnośnie zaś odszkodowania za leki, to z uwagi na upływ czasu powódka nie była w stanie wskazać rodzaju medykamentów, jakie przyjmowała jak też ich cen. Zważywszy jednak na półroczny okres trwania stanu depresji i powszechnie znany fakt dość znacznych cen leków antydepresyjnych, podzielić należało stanowisko Sądu Okręgowego, iż żądana kwota odpowiada wysokości poniesionej przez powódkę szkody.</xText> <xText>Powyższe uwagi w całej rozciągłości odnoszą się do kwestionowanego rozstrzygnięcia o rencie, z tytułu zwiększonych kosztów utrzymania upośledzonego dziecka powodów, ustalonej przez Sąd Okręgowy na kwotę 1.106 zł miesięcznie. Dodać jedynie należy, że w judykaturze utrwalone jest stanowisko, że w przypadku obliczania renty z tytułu zwiększonych potrzeb sąd nie jest zobowiązany do drobiazgowej dokładności i w tym zakresie powinien się kierować wskazaniami <xLexLink xArt="art. 322" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 322 kpc</xLexLink> (tak wyrok SN z dnia 25 listopada 1999 r., II CKN 476/98, niepubl.)</xText> <xText>Jeśli idzie o ustalone przez Sąd Okręgowy koszty rehabilitacji małoletniej <xAnon>M.</xAnon>, jako składnik przyznanej powodom renty, to skarżący nie dostrzegł, że każdy z wymienionych punktów: 1,3 i 4 dotyczy innego rodzaju rehabilitacji i wszystkie zostały uznane w opinii <xAnon> Instytutu Centrum (...)</xAnon> w <xAnon>Ł.</xAnon> <xAnon> Kliniki (...)</xAnon>, za konieczne. Punkt 1 obejmuje koszty odpłatnej rehabilitacji prowadzonej w domu w ciągu całego roku, w okresie, kiedy dziecko nie przebywa na turnusach rehabilitacyjnych bądź w sanatorium i nie ma zleconej rehabilitacji w ramach ubezpieczenia społecznego, według cen i częstotliwości określonej w opinii. Z opinii tej, jak i z zeznań powodów wynikało, że w związku ze zlecaniem przez lekarzy rehabilitacji w 10 dniowych pakietach i w 6 tygodniowych cyklach, koniecznością uzyskania skierowania i obowiązującymi kolejkami, nie ma fizycznej możliwości stałego korzystania z usług uspołecznionej służby zdrowia.</xText> <xText>Sąd Apelacyjny nie podziela w tym miejscu zarzutu apelacji sformułowanego jako „niewyjaśnienie wszystkich istotnych ustaleń, w szczególności przez odmowę przesłuchania świadków zgłoszonych przez pozwanego, na okoliczność zabezpieczenia opieki medycznej przez pozwany Szpital”. Skarżący nie wskazał przy tym, jaki przepis procedury cywilnej został w ten sposób naruszony. Przypomnieć należy, że zgodnie z uchwałą składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 31 stycznia 2008 r.<xBx> (</xBx>III CZP 49/07, OCNC 2008, z. 6, poz. 55) Sąd drugiej instancji rozpoznający sprawę na skutek apelacji nie jest związany przedstawionymi w niej zarzutami dotyczącymi naruszenia prawa materialnego, wiążą go natomiast zarzuty dotyczące naruszenia prawa procesowego. Nadto strona nie może skutecznie zarzucać w apelacji uchybienia przez sąd pierwszej instancji przepisom postępowania, polegającego na wydaniu postanowienia, które może być zmienione lub uchylone stosownie do okoliczności, jeżeli nie zwróciła uwagi sądu na to uchybienie w toku posiedzenia, a w razie nieobecności - na najbliższym posiedzeniu, chyba, że niezgłoszenie zastrzeżenia nastąpiło bez jej winy (<xLexLink xArt="art. 162" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 162 kpc</xLexLink>). W wypadku wydania postanowienia dowodowego, sąd – jeżeli uzna zastrzeżenie strony za trafne – może bezzwłocznie zweryfikować swe stanowisko wyrażone w tym postanowieniu, a następnie zmienić je lub uchylić (por. <xLexLink xArt="art. 240;art. 240 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 240 § 1 kpc</xLexLink>). Jeżeli jednak uchybienie „utrwalone" w postanowieniu nie zostanie zgłoszone w terminie określonym w <xLexLink xArt="art. 162" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 162 kpc</xLexLink>, strona utraci możliwość powołania się na nie w drodze zarzutu apelacyjnego, a tym samym wyłączona zostanie także kontrola przewidziana w <xLexLink xArt="art. 380" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 380 kpc</xLexLink>. Pozwany nie zgłaszał zastrzeżeń w trybie <xLexLink xArt="art. 162" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 162 kpc</xLexLink>, co oznacza, że zarzut ten uchyla się spod kontroli instancyjnej.</xText> <xText>W punkcie 3 zostały ujęte wydatki związane z wyjazdami do sanatorium, przy przyjęciu kosztów pobytu opiekuna średnio w wysokości 1.500 zł rocznie plus 200 zł na zabiegi dodatkowe dla dziecka. W skali miesiąca dało to kwotę 142 zł, zaś kwota 94 zł miesięcznie dotyczyła kosztów rehabilitacji z punktu 1. Z kolei punkt 4 dotyczył turnusów rehabilitacyjnych, co do których przyjął Sąd Okręgowy odpłatność za jeden turnus w roku. Tak, więc każda z wymienionych pozycji obejmowała inne wydatki zwiększające koszty utrzymania dziecka powodów.</xText> <xText>Jeśli chodzi o koszty basenu, to kwoty wskazywane przez powódkę, na co powołuje się skarżący, dotyczyły korzystania z basenu w czasie pobytu w sanatorium i cen, kiedy powodowie faktycznie uczęszczali na basen. Z informacji kierownika pływalni wynikało, że odpłatność za wejście na basen dwóch osób wynosi 19 zł (k. 1248).</xText> <xText>Odnośnie konieczności odpłatnego leczenia stomatologicznego jako pozostającego w związku z chorobą dziecka, powodowie przedstawili zaświadczenie od lekarza stomatologa leczącego małoletnią <xAnon>M.</xAnon> (k. 266). Pozwany nie kwestionował tego dowodu w toku procesu przed Sądem I instancji, nie domagał się też zweryfikowania go w drodze opinii biegłego. W ocenie Sądu Apelacyjnego zastosowanie ma <xLexLink xArt="art. 230" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 230 kpc</xLexLink>, pozwalający na uznanie tych okoliczności za przyznane.</xText> <xText>Akceptując ustalone przez Sąd Okręgowy wydatki na leki podkreślić należy dopuszczalność ich szacunkowego wyliczenia w oparciu o <xLexLink xArt="art. 322" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 322 kpc</xLexLink>. Nie jest zgodne z prawdą twierdzenia apelacji, iż powódka podawała, iż koszt leków stanowi kwotę 5 – 7 zł miesięcznie. Kwota ta dotyczyła zakupu leku do jonoforezy, a dodatkowo zakupywana była maść na bliznowce w cenie 50 zł. Maść wystarczała na jeden miesiąc. Wydatki te związane były ze skutkami zabiegu operacyjnego w postaci korekcyjnej osteotomii z wewnętrznym zespoleniem, jako zabiegu niezbędnego przed ewentualnym wydłużaniem kończyn. Nadto z opinii <xAnon> Instytutu Centrum (...)</xAnon> w <xAnon>Ł.</xAnon> <xAnon> Kliniki (...)</xAnon> wynikało, że pozostają w związku z chorobą dziecka wydatki na leki przeciwbólowe. Przyjęty łączny koszt medykamentów w wysokości 80 zł miesięcznie należało, więc uznać za niezawyżony.</xText> <xText>Podobnie należy zaakceptować wyliczony szacunkowo koszt zwiększonych wydatków na zakup benzyny. Niewątpliwie trudno te koszty oddzielić od ogólnej kwot przeznaczanych na paliwo, w sytuacji, gdy z samochodu korzysta cała rodzina i niektóre wyjazdy połączone są i ze sprawami niezwiązanymi z chorobą dziecka. Poza sporem jest, że <xAnon>M.</xAnon> jest cały czas w trakcie leczenia, dowożona do lekarzy, rehabilitowana, poddawana badaniom i zabiegom leczniczym. Trzy razy w roku powodowie wyjeżdżają na turnusy rehabilitacyjne i do sanatorium. Także w czasie pobytu w szkole w razie wyjścia klasy poza obręb budynku <xAnon>M.</xAnon> musi być transportowana przez matkę.</xText> <xText>Dodatkowe zużycie wody spowodowane potrzebą rehabilitacji <xAnon>M.</xAnon> jest trudne do wyliczenia. Chociaż powódka obliczała je na kwotę 30 – 40 zł miesięcznie, to jednocześnie twierdziła, że z oszczędności wykonuje je nie zmieniając wody po każdym dziecku. Podkreślić trzeba, że przyznanie renty z tytułu zwiększonych potrzebnie nie jest uzależnione od wykazania, że poszkodowany te potrzeby faktycznie zaspokaja i ponosi związane z tym wydatki. Wystarcza samo wykazanie zwiększonych potrzeb jako następstwo czynu niedozwolonego (wyrok SN z dnia 11 marca 1976 r., IV CR 50/76, OSNCP 19977, nr 1, poz.11). Dlatego przyznana przez Sąd Okręgowy kwota 50 zł z tego tytułu jest usprawiedliwiona.</xText> <xText>Trudno też podzielić zarzut zawyżenia wydatków na rozmowy telefoniczne. Sam pozwany stwierdza, że średni koszt rozmów wyniósł na przestrzeni 32 miesięcy 46,67 zł, a więc prawie 50 zł. Nie jest to jednak jak przyjmuje skarżący średni koszt rachunku telefonicznego w tym okresie, ale koszt połączeń wskazanych przez powodów jako pozostających w związku z chorobą dziecka. Opłaty za całość rachunków były znacznie wyższe (rachunki k. 1302)</xText> <xText>Prawidłowe są też ustalenia Sądu w zakresie kosztów zakupu sprzętu ortopedycznego. Przede wszystkim wyjaśnić należy, iż Sąd Okręgowy za uzasadniony uznał wydatek na zakup zwykłego wózka inwalidzkiego, nie zaś elektrycznego, którego potrzebę zakupu przedstawiciel <xAnon> Instytutu Centrum (...)</xAnon> w <xAnon>Ł.</xAnon> <xAnon> Kliniki (...)</xAnon> – doktor <xAnon>K. N.</xAnon>, wykluczył. Odnośnie zwykłego wózka przyznał, iż na dłuższe spacery wózek inwalidzki jest przydatny (k. 1757). Co do zakupu kul, raczej optował za ich nieużywaniem, aby nie wyolbrzymiać stopnia niepełnosprawności dziecka. Przyznał też, że pogląd ten wyraził mając na względzie, iż u dziecka rozpoznano dysplazję typu <xAnon>K.</xAnon>, co nie okazało się do końca trafną diagnozą. Uznając kwotę 5 zł miesięcznie z tytułu wydatków na kule za uzasadnioną, Sąd Apelacyjny miał na względzie fakt, że dziecko faktycznie z nich korzysta, w szczególności po zabiegu chirurgicznym. Kwestionowana cena inhalatora ultradźwiękowego wynika z dowodu w postaci oferty cenowej <xAnon> firmy (...) s.c.</xAnon> w <xAnon>Ł.</xAnon>, zaś potrzeba jego używania znajduje potwierdzenie w zaświadczeniu lekarza pediatry (k. 1254 i k. 1255). To, że powódce udało się zakupić inhalator po obniżonej cenie, nie oznacza, że sytuacja tak będzie miała miejsce w przyszłości.</xText> <xText>Nie zasługuje na uwzględnienie kolejny zarzut zawyżenia wysokości renty przez uwzględnienie jako jej składnika kosztów dopasowania mebli i sprzętów domowych na potrzeby osoby niepełnosprawnej. Sąd Apelacyjny podziela przedstawioną przez Sąd I instancji argumentację. Dodatkowo stwierdzić trzeba, że po wydaniu wyroku przez tenże Sąd, powodowie otrzymali z zasobów miejskich lokal mieszkalny w postaci parteru domu jednorodzinnego. Jak wynikało z niezaprzeczonych wyjaśnień powoda złożonych na rozprawie apelacyjnej, nie jest on w żaden sposób przystosowany do potrzeb osób niepełnosprawnych. Jego adaptacja niewątpliwie wywoła dodatkowe koszty, co uzasadnia zaakceptowanie wysokości renty przyznanej przez Sąd Okręgowy z tego tytułu.</xText> <xText>Prawidłowo ustalił też Sąd Okręgowy zakres zwiększonych kosztów zakupu obuwia i przerabiania odzieży. Potwierdzeniem stanowiska Sądu Okręgowego w tej kwestii, poza zeznaniami samych powodów są przedłożone przez powodów rachunki dotyczące tych wydatków (k. 1256).</xText> <xText>Zgodzić się natomiast należy z apelacją w części, w jakiej kwestionuje zasądzenie przez Sąd Okręgowy kwoty 16.000 zł z w celu zakupu dodatkowej powierzchni mieszkalnej na urządzenie pomieszczenia do rehabilitacji dziecka. Kwestia ta na skutek zmiany sytuacji mieszkaniowej powodów i przyznania im lokalu mieszkalnego z zasobów mieszkaniowych Gminy, stała się nieaktualna. Brak jest podstaw, aby traktować ten wydatek jako konieczny i celowy w rozumieniu <xLexLink xArt="art. 444;art. 444 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 444 § 1 kc.</xLexLink> Powództwo w tej części podlegało oddaleniu.</xText> <xText>Sąd Apelacyjny podziela też częściowo wywody skarżącego dotyczące naruszenia <xLexLink xArt="art. 321" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 321 kpc</xLexLink> i orzeczenia ponad żądanie pozwu. Przepis ten wyraża kardynalną zasadę wyrokowania dotyczącą przedmiotu orzekania, według której sąd związany jest żądaniem zgłoszonym przez powoda w powództwie (<xIx>ne eat iudex ultra petita partium</xIx>), a więc nie może wbrew żądaniu powoda (<xLexLink xArt="art. 187;art. 187 § 1;art. 187 § 1 pkt. 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 187 § 1 pkt 1 kpc</xLexLink>) zasądzić czegoś jakościowo innego, albo w większym rozmiarze, czy też zasądzić powództwo na innej podstawie faktycznej niż wskazana przez powoda. Uchybienie to dotyczy renty zasądzonej na rzecz obojga powodów z tytułu zwiększonych kosztów utrzymania upośledzonego dziecka.</xText> <xText>Jeśli chodzi o rentę bieżącą zasądzoną od daty wyrokowania przez Sąd I instancji, to rację ma skarżący, iż żądanie w zakresie niektórych składników renty zostało ograniczone przez powodów w piśmie procesowym z dnia 25 maja 2006 r. datą końcową okresu trwania renty – osiągnięciem przez <xAnon>M.</xAnon> wieku 18 lat. Dotyczy to pozycji 1, 2, 4, 7, 9 i 10 – w zakresie kosztów zakupu kul i wózka inwalidzkiego. Łączna kwota tak ograniczonej renty wyniosła 642 zł, co skutkowało zmianą wyroku przez określenie końcowej daty płatności renty w tej części.</xText> <xText>Sąd Okręgowy orzekł też ponad żądanie pozwu dokonując kapitalizacji renty z tytułu zwiększonych kosztów utrzymania dziecka za okres od dnia 27 października 1999 r. - dnia urodzenia dziecka, do dnia 28 grudnia 2007 r. – daty orzekania, licząc po 1.106 zł za okres 98 miesięcy, co dało kwotę 108.388 zł. Powodowie nie sformułowali roszczenia, w którym domagaliby się zasądzenia renty w tej wysokości za okres wcześniejszy, niż następny dzień po złożeniu pisma procesowego precyzującego żądania pozwu, które nosi datę 25 maja 2006 r. (k. 1235-1246). W piśmie tym powodowie zażądali kwoty 19.500 zł wyliczonej jako skapitalizowana renta za okres 78 miesięcy – od urodzenia dziecka do dnia 25 maja 2006 r. (licząc po 250 zł miesięcznie) i renty z tytułu zwiększonych kosztów utrzymania w kwocie 749 zł miesięcznie płatnej do momentu uzyskania przez <xAnon>M.</xAnon> samodzielności oraz renty w wysokości 2.457 zł do osiągnięcia przez nią 18 lat. Na rozprawie w dniu 21 grudnia 2007 r. podali, że obie kwoty renty należy zsumować i zasądzić je od daty orzekania. W ocenie Sądu Apelacyjnego oznacza to, że powodowie zgłosili żądanie zasądzenia renty w formie skapitalizowanej za okres od 27 października 1999 r. do dnia 25 maja 2006 r. w kwocie 19.500 zł, licząc po 250 zł miesięcznie i za okres od 26 maja 2006 r. w kwocie po 3.206 zł miesięcznie. Co prawda nie dokonali wyliczenia skapitalizowanej kwoty renty za okres od 26 maja 2006 r. do daty orzekania przez Sąd Okręgowy, ale nie ma podstaw aby przyjmować, że odstąpili od żądania renty w tym zakresie. Żadne czynności związane z cofnięciem roszczenia nie zostały uzewnętrznione w czynnościach procesowych stron, jak też nie znalazły odzwierciedlenia w rozstrzygnięciach Sądu. Zmiana orzeczenia w tej części przez zasądzenie rat renty, spowodowałaby naruszenie zasady nie orzekania na niekorzyść strony wnoszącej apelację, gdyby uwzględnić okresowy charakter roszczenia i odsetki należne od terminów wymagalności poszczególnych rat renty. Z kolei pomięcie odsetek i zasądzenie rat renty zamiast jej łącznej kwoty, spowodowałoby jedynie inne techniczne ujęcie rozstrzygnięcia, nieprowadzące do jego merytorycznej zmiany. Skapitalizowana kwota renty za okres 19 miesięcy od 26 maja 2006 r. do dnia 28 grudnia 2007 r. wynosi 21.014 zł, licząc po 1.106 zł miesięcznie. Łącznie z kwotą 19.500 zł daje to sumę 40.514 zł skapitalizowanej renty za okres sprzed 29 grudnia 2007 r. Kwota 19.500 zł podlegała uwzględnieniu, gdyż wydatki z tytułu zwiększonych kosztów utrzymania dziecka za okres objęty żądaniem, nie były niższe niż 250 zł miesięcznie, co prawidłowo ustalił Sąd Okręgowy. Sąd Apelacyjny dostrzega, iż powodowie zgłosili również żądanie zasadzenia jednorazowych wydatków sprecyzowane w piśmie procesowym z dnia 13 lipca 2007 r. i z dnia 17 października 2007 r., stanowiące częściowo powtórzenie wydatków uwzględnionych w rencie. Zostało one jednak oddalone przez Sąd Okręgowy, a powodowie nie zaskarżyli wyroku, przez co stał się on prawomocny w części oddalającej ich powództwo. W ocenie Sądu Apelacyjnego nie ma możliwości uwzględnienia roszczenia z tytułu jednorazowych wydatków jako renty za okres sprzed 25 maja 2006 r., zważywszy na związanie Sądu żądaniem zgłoszonym przez powodów.</xText> <xText>Brak jest natomiast podstaw do przyjęcia, iż Sąd Okręgowy orzekł ponad żądanie pozwu w zakresie renty należnej powódce z tytułu utraty możliwości zarobkowych za okres sprzed daty orzekania, a więc w zakresie kwoty 31.499 zł. Powódka dochodziła z tego tytułu kwoty 22.500 zł za okres od 1 września 2004 r. do dnia 25 maja 2006 r., licząc po 1.129 zł miesięcznie. W związku z tym, że podobnie jak w przypadku renty z tytułu zwiększonych kosztów utrzymania dziecka, zgłosiła żądanie zasądzenia bieżącej renty w tej samej kwocie w piśmie z dnia 25 maja 2006 r. należało przyjąć, iż w tej dacie zostało sformułowane żądanie renty w wysokości po 1.129 zł miesięcznie. Uprawniało to Sąd Okręgowy do zasądzenia renty za okres uznany przez tenże Sąd za uzasadniony – tj. od 1 września 2005 r. do daty orzekania, czyli za 19 miesięcy, bez 3 dni grudnia 2007 r. Kwotę 31.499 zł należało jednak pomniejszyć, jak trafnie podniósł skarżący o kwotę świadczenia pielęgnacyjnego w wysokości 709 zł miesięcznie netto wypłacanego powódce w okresie od 1 września 2005 r. do 31 sierpnia 2007 r., łącznie 17.016 zł. Z jej zeznań wynikało, że świadczenie to było wypłacane z tytułu rezygnacji przez nią z pracy, w związku z koniecznością opieki nad dzieckiem niepełnosprawnym (k. 1872 v.). Uzyskana kwota stanowi, więc częściową rekompensatę szkody, jaką poniosła powódka. Należna kwota skapitalizowanej renty za okres od 1 września 2005 r. do dnia 28 grudnia 2007 r. wyniosła zatem 14.483 zł.</xText> <xText>Nie można też dokonać korekty orzeczenia w zakresie orzeczenia o kosztach sądowych zgodnie z wnioskiem apelacji. Sąd Okręgowy nakazał, co prawda ściągnięcie wszystkich wydatków poniesionych w sprawie od pozwanego, mimo, że należałoby go obciążyć zgodnie z zasadą stosunkowego rozdzielenia kosztów połową tej kwoty (4.222,43 zł), ale jednocześnie błędnie ustalił wpis od roszczeń zasądzonych od pozwanego, określając go na kwotę 1.095 zł. Po modyfikacji orzeczenia przez Sąd Apelacyjny wpis ten wyniósł 5.936 zł. Określona w wyroku kwota 9.089,87 zł kosztów sądowych podlegająca ściągnięciu na rzecz Skarbu Państwa, nie przekracza więc należnych od pozwanego kosztów sądowych.</xText> <xText>Z tych względów Sąd Apelacyjny na mocy <xLexLink xArt="art. 386;art. 386 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 386 § 1 kpc</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 385" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 385 kpc</xLexLink> orzekł jak w sentencji. O kosztach procesu postanowiono na mocy <xLexLink xArt="art. 100" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 100 kpc</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 113;art. 113 ust. 2;art. 113 ust. 4" xIsapId="WDU20051671398" xTitle="Ustawa z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych" xAddress="Dz. U. z 2005 r. Nr 167, poz. 1398">art. 113 ust. 2 i 4 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych</xLexLink> (Dz.U. 2005 nr 167 poz. 1398) odstępując od obciążania powodów kosztami sądowymi w części uwzględniającej apelację.</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Elżbieta Borowska

Barbara Basiel

Urszula Pogorzelska

Izabela Lach

Sygn. akt I A Ca 278/08 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 4 lipca 2008 r. Sąd Apelacyjny w Białymstoku I Wydział Cywilny w składzie: Przewodniczący : SSA Elżbieta Borowska (spr.) Sędziowie : SA Elżbieta Bieńkowska SA Jadwiga Chojnowska Protokolant : Urszula Pogorzelska po rozpoznaniu w dniu 24 czerwca 2008 r. w Białymstoku na rozprawie sprawy z powództwaB. W.iS. W. (1) przeciwko Szpitalowi(...)wŁ.,L. P. (1)iA. G. (1) o zapłatę i rentę na skutek apelacji pozwanego Szpitala(...)wŁ. od wyroku Sądu Okręgowego w Łomży z dnia 28 grudnia 2007 r. sygn. akt I C 160/06 I Zmienia zaskarżony wyrok w pkt IV, V, VI, VII o tyle, że: a w pkt IV obniża zasądzoną kwotę 31.499 zł do kwoty 14.483 (czternaście tysięcy czterysta osiemdziesiąt trzy) zł; b w pkt V dodaje sformułowanie „z tym, że w zakresie kwoty 642 (sześćset czterdzieści dwa) zł płatną do dnia 27.10.2017 r.”; c w pkt VI obniża kwotę 108.388 zł do kwoty 40.514 (czterdzieści tysięcy pięćset czternaście) zł; d uchyla pkt VII i powództwo w tym zakresie oddala; II Oddala apelację w pozostałej części; III Znosi wzajemnie między stronami koszty zastępstwa procesowego w postępowaniu odwoławczym; IV Odstępuje od obciążania powodów nieuiszczoną opłatą sądową w zakresie uwzględnionej apelacji. UZASADNIENIE PowodowieB.iS. W. (1)wnosili o zasądzenie na ich rzecz solidarnie od pozwanego Szpitala(...)wŁ.i zatrudnionych w nim lekarzyL. P. (1)iA. G. (1)określonych w toku procesu kwot zadośćuczynienia i odszkodowania za krzywdę i szkody poniesione w wyniku odmowy skierowania powódki na badania prenatalne i uniemożliwienia wykonania zabiegu przerwania ciąży, mimo zagrożenia płodu wadą genetyczną. PozwaniL. P. (1)iA. G. (1)wnosili o oddalenie powództwa, zarzucając brak legitymacji biernej z uwagi na regulacjęart. 120 kp. Pozwany Szpital, wnosząc o oddalenie powództwa, twierdził, że pozwani lekarze nie popełnili błędu, nie było podstaw do usunięcia ciąży u powódki ani do kierowania jej na dodatkowe badania prenatalne, które nie były objęte umową z kasą chorych. Rozpoznając sprawę po raz pierwszy wyrokiem z dnia 6 maja 2004 r. Sąd Okręgowy w Łomży zasądził od pozwanego Szpitala na rzecz powódki kwotę 60.000 zł tytułem zadośćuczynienia oraz kwotę 6.899 zł tytułem odszkodowania z odsetkami ustawowymi od dnia 27 marca 2002 r., oddalił powództwoB. W.w pozostałym zakresie, zaś powództwoS. W. (1)w całości. Sąd Okręgowy ustalił, iżw dniu (...) urodziło siępierwsze dziecko powodówM., u którego występuje nieuleczalna choroba genetyczna w postaci ciężkiej dysplazji kręgosłupowo – przynasadowej objawiającej się karłowatością i skróceniem kończyn. W dniu 4 marca 1999 r. powódka podejrzewając, że jest w ciąży udała się do poradni K gdzie otrzymała skierowanie na konsultację do drL. P.ordynatora Oddziału Szpitala(...)wŁ.. W dniu 8 marca 1999 r. powódka udała się do drL. P.domagając się dokonania aborcji w związku z trudną sytuacją materialną. Po odmowie lekarza jako podstawę przerwania ciąży wskazała chorobę pierwszego dziecka, przedstawiając jego dokumentację medyczną. Powołała się też na swój zły stan zdrowia. Pozwany wykonał badanie USG, wpisując w karcie informacyjnej poradni konsultacyjnej, iż ciąża jest wysokiego ryzyka i występuje podejrzenie choroby genetycznej. Odmówił stwierdzenia podstaw do przerwania ciąży jak i skierowania jej na badania prenatalne. PozwanaA. G.pełniąca funkcję zastępcy ordynatora do spraw lecznictwa, do, której powódka udała się na skargę odmówiła interwencji w celu zmiany decyzji drP.. W dniu(...)powódka urodziła córkęM., u której wystąpiła ta sama rzadka choroba genetyczna, na którą cierpi jej starszy brat, pod postacią ciężkiej dysplazji kręgosłupowo - przynasadowej. Powoduje ona niedobór wzrostu i zniekształcenie kończyn. Rozwój umysłowy dziecka jest prawidłowy, ale wymaga ono ponadprzeciętnej opieki ze strony rodziców i uzależnia dziecko od otoczenia z powodu niepełnosprawności. Powódka po porodzie przeżyła załamanie psychiczne i nie była w stanie opiekować się dzieckiem przez okres 6 miesięcy. Sąd Okręgowy uznał, że pozwani lekarze dopuścili się zawinionego naruszenia przepisów art. 19a ust. 1 pkt 1-2 i pkt 4 ustawy z dnia 30 sierpnia 1992 r. o zakładach opieki zdrowotnej orazart. 4 ustawy z dnia 5 grudnia 1996 r. o zawodzie lekarzai pozbawili powódkę przysługującego jej prawa do rzetelnej informacji o stanie zdrowia i zagrożeniach ciąży, prawa do skierowania na genetyczne badania prenatalne a w konsekwencji do zagwarantowanego wart. 4a pkt 2 ustawy z dnia 7 stycznia 1993 r. o planowaniu rodziny, ochronie płodu ludzkiego i warunkach dopuszczalności przerywania ciąży, prawa do dokonania aborcji. Za uzasadnione uznał Sąd I instancji roszczenie powódki w zakresie zadośćuczynienia przewidzianego wart. 19a ust. 1 ustawy o zakładach opieki zdrowotnejw zw. zart. 448 kcw kwocie 60.000 zł i żądanie odszkodowania za utracone zarobki w okresie załamania psychicznego oraz zwrot kosztów leczenia depresji w łącznej kwocie 6.899 zł. Pozostałe roszczenia odszkodowawcze powodów związane ze zwiększonymi wydatkami na utrzymanie i wychowanie dziecka upośledzonego ocenił Sąd Okręgowy jako bezzasadne, wskazując, że za poszkodowanego w rozumieniuart. 444 kcnależy uznać dziecko a nie jego rodziców, choćby to oni te koszty ponosili. Powództwo w stosunku do pozwanych lekarzy Sąd Okręgowy oddalił, stwierdzając, że nie wykazano, aby lekarze działali z winy umyślnej. Apelację od wyroku złożyli powodowie i pozwany Szpital. Wyrokiem z dnia 5 listopada 2004 r. Sąd Apelacyjny w Białymstoku, oddalił w całości apelację powodów, uwzględnił częściowo apelację pozwanego Szpitala zmieniając wyrok w ten sposób, że oddalił powództwo o odszkodowanie zasądzone w kwocie 6.899 zł, w pozostałej części apelację pozwanego oddalił. Sąd Apelacyjny podzielił stanowisko Sądu I instancji, co do braku legitymacji czynnej powodów w zakresie roszczeń odszkodowawczych związanych ze zwiększonymi kosztami utrzymania upośledzonego dziecka. Za prawidłowe uznał też ustalenie, iż nie ma podstaw do przypisania pozwanym lekarzom działania w warunkach winy umyślnej, co zwalnia ich od odpowiedzialności odszkodowawczej. Wskazał, iż doszło do naruszenia praw powódki jako pacjentki. Nie została rzetelnie poinformowana o stanie zdrowia i zagrożeniach ciąży mimo stwierdzenia ciąży wysokiego ryzyka oraz choroby genetycznej pierwszego dziecka. Nie skierowano jej na do poradni genetycznej, choć pozwany lekarz miał taki obowiązek. Zasądzone z tego tytułu zadośćuczynienie w kwocie 60.000 zł uznał za odpowiednie w świetleart. 448 kc.Sąd II instancji nie znalazł podstaw do uznania odpowiedzialności pozwanego Szpitala za krzywdę i ewentualne szkody wynikające z pozbawienia powódki prawa do przerwania ciąży z powodu wad genetycznych płodu. Stwierdził, iż brak jest związku przyczynowego pomiędzy zaniedbaniami lekarzy a niemożnością dokonania przez powódkę aborcji. Analizując pięć opinii wydanych przez instytuty naukowo- badawcze stwierdził, iż jedynym dostępnym badaniem diagnostycznym, wobec niezakończonych wówczas badań genetycznych syna powodów, było obrazowanie płodu metodą USG, które w sposób miarodajny mogło wskazać na chorobę genetyczną płodu dopiero po 24 tygodniu ciąży. Przerwanie ciąży z przyczyn określonych wart. 4a ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 7 stycznia 1993 r. o planowaniu rodziny, ochronie płodu ludzkiego i warunkach dopuszczalności przerywania ciążybyło zaś dopuszczalne jedynie do 20 tygodnia ciąży, gdyż do tego okresu płód jest uznawany za pozbawiony zdolności do życia poza organizmem matki. Nawet prawidłowe zachowanie lekarzy nie umożliwiłoby wykrycia wad płodu w czasie uprawniającym do dokonania aborcji. W wyniku rozpoznania kasacji wniesionej przez powodów i pozwany szpital Sąd Najwyższy uchylił zaskarżony wyrok w części uwzględniającej apelację Szpitala(...)wŁ.oraz oddalającej apelacje powodów i w tym zakresie przekazał sprawę Sądowi Apelacyjnemu w Białymstoku do ponownego rozpoznania i rozstrzygnięcia o kosztach postępowania kasacyjnego. Oddalona natomiast została kasacja pozwanego Szpitala. Sąd Najwyższy wskazał, że sądy I i II instancji prawidłowo stwierdziły naruszenie praw powódki jako pacjentki, co uzasadniało zasądzenie zadośćuczynienia w przyjętej wysokości, na podstawieart. 448 kcw związku zart. 19a ust. 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 1991 r. o zakładach opieki zdrowotnej. Miała ona, bowiem prawo m.in. do świadczeń zdrowotnych odpowiadających wymaganiom wiedzy medycznej oraz do informacji o swoim stanie zdrowia, zaś zgodnie zart. 37 ustawy z dnia 5 grudnia 1996 r. o zawodzie lekarzaw razie wątpliwości diagnostycznych lub terapeutycznych lekarz powinien zasięgnąć opinii właściwego lekarza specjalisty. Uznając za nieskuteczny zarzut pozwanego Szpitala dotyczący naruszeniaart. 233 § 1 kpc. Sąd Najwyższy zauważył, że w świetle zgromadzonych opinii wszystkich instytutów naukowo – badawczych, nie budziło wątpliwości, iż wystąpienie wady genetycznej w postaci ciężkiej dysplazji kręgosłupowo – przynasadowej u pierwszego dziecka powódki stanowiło przesłankę medyczną wskazującą na prawdopodobieństwo wystąpienia takiej wady i u drugiego płodu, co powodowało konieczność skierowania powódki pod opiekę specjalistycznej poradni genetycznej. Pozwany, jako lekarz ginekolog specjalista, zobowiązany był także do udzielenia powódce wyczerpujących i zrozumiałych informacji o jej stanie zdrowia i genetycznych zagrożeniach płodu oraz konieczności pozostawania pod opieką poradni genetycznej i wykonywania okresowych badań USG płodu z większą częstotliwością niż zazwyczaj, jak również wskazania, w którym okresie ciąży badania te mogłyby wykryć ewentualną wadę genetyczną płodu. Z niekwestionowanych ustaleń wynikało bowiem, że pozwanyL. P. (1)otrzymał dokumentację lekarską pierwszego dziecka powódki pozwalającą na stwierdzenie powyższych zagrożeń drugiej ciąży i zaznaczył w karcie informacyjnej podejrzenie choroby genetycznej i ciążę wysokiego ryzyka. Natomiast nie tylko nie dopełnił żadnego z wyżej wskazanych obowiązków a przeciwnie: odmówił uzasadnionemu żądaniu powódki skierowania jej na badania specjalistyczne do poradni genetycznej i wprowadził w błąd wskazując, że badania USG nie wykazały wady płodu, choć powinien był wiedzieć, że badania powyższe wykonane w tym okresie ciąży nie mogą wykryć tego rodzaju wady genetycznej i konieczne jest wykonywanie ich systematycznie w późniejszym okresie, częściej niż zazwyczaj. Dlatego za trafne Sąd Najwyższy uznał stwierdzenie przez sądy niższych instancji, że naruszenie przez pozwanegoL. P. (1)powyższych obowiązków było przez niego zawinione. Lekarz ginekolog powinien wiedzieć, w oparciu o dostępne publikacje specjalistyczne, o tego rodzaju zagrożeniach genetycznych ciąży i sposobie postępowania w wypadku podejrzenia ich wystąpienia. Ignorancja w tym zakresie, jak również dezinformacja, informacja nierzetelna oraz brak informacji, stanowią zdaniem Sądu Najwyższego, o winie lekarza. Obowiązek udzielania informacji przez lekarza powinien, bowiem być realizowany w sposób umożliwiający pacjentowi uzyskanie dostatecznych i zrozumiałych informacji, koniecznych do podjęcia decyzji o dalszym postępowaniu. W tej sytuacji Sąd Najwyższy stwierdził, że wobec zawinionych zaniedbań pozwanegoL. P. (1)oraz nieprzeciwdziałaniu ich skutkom przez pozwanąA. G. (1), pozwany Szpital winien ponieść odpowiedzialność odszkodowawczą na podstawieart. 430 kcjako ich zwierzchnik za szkodę wyrządzoną z winy podwładnych przy wykonywaniu powierzonych im czynności. Dla odpowiedzialności tej Sąd Najwyższy uznał za bez znaczenia istnienie lub brak umowy z Kasą Chorych, pozwalającej na kierowanie pacjentek poradni konsultacyjnej na badania specjalistyczne, zważywszy, że miał obowiązek udzielenia jej informacji i wskazania realnych możliwości uzyskania takiego skierowania w celu wykonania niezbędnych badań oraz odnotować to w dokumentacji lekarskiej. Za zasadną Sąd Najwyższy uznał natomiast kasację powodów. Rozważając legitymację materialnoprawną powodów, co do przysługiwania im roszczeń odszkodowawczych wskutek naruszeniaart. 4a ust.1 pkt. 2 ustawy z dnia 7 stycznia 1993 r. o planowaniu rodziny, ochronie płodu ludzkiego i warunkach dopuszczalności przerywania ciążyi uniemożliwienia przerwania ciąży w warunkach dopuszczonych w ustawie, Sąd Najwyższy podkreślił, że przedmiotowa sprawa ma charakter precedensowy. Nie negując kontrowersyjności problemu stwierdził, że skoro ustawa z 1993 r. o planowaniu rodziny, ochronie płodu ludzkiego i warunkach dopuszczalności przerywania ciąży przyznała rodzicom prawo do świadomego planowania rodziny, a kobiecie prawo do przerwania ciąży, m. in. w sytuacji określonej w art. 4a ust. 1 pkt 2, z tzw. przyczyn genetycznych, to prawa te mają charakter praw podmiotowych rodziców, a ich naruszenie rodzi odpowiedzialność odszkodowawczą. Przyjął, że istnieje prawo do planowania rodziny, które jest dobrem osobistym. Skoro badania prenatalne lub inne przesłanki medyczne wskazywały na duże prawdopodobieństwo ciężkiego i nieodwracalnego upośledzenia płodu, rodzice mieli prawo do świadomego podjęcia decyzji, czy chcą i mogą obciążyć siebie i swoją rodzinę skutkami urodzenia dziecka upośledzonego i podjąć decyzję o przerwaniu ciąży. Działanie lub zaniechanie lekarza polegające na odmowie skierowania na odpowiednie badania prenatalne lub pod opiekę poradni genetycznej w sytuacji zagrożenia płodu wadą genetyczną, nieudzielenie rodzicom pełnych informacji o tym zagrożeniu oraz o możliwości, sposobach i terminie, w jakim wadę można wykryć, stanowi naruszenie obowiązków lekarza i praw pacjenta, a także prawa rodziców do planowania rodziny i podjęcia świadomej decyzji o posiadaniu dziecka dotkniętego wadą genetyczną lub o przerwaniu ciąży, zgodnie z przepisami ustawy o planowaniu rodziny. Uniemożliwienie rodzicom skorzystania z tych praw, prowadzące do urodzenia wbrew ich woli dziecka upośledzonego, rodzi po stronie podmiotu odpowiedzialnego obowiązek zapłaty odpowiedniego zadośćuczynienia na podstawieart. 448 kcza krzywdę doznaną w wyniku naruszenia ich dóbr osobistych. Naruszenie powyższych praw podmiotowych uzasadnia również roszczenia odszkodowawcze na podstawieart. 444 § 1w związku zart. 361 §1 i 2 kc, obejmujące nie tylko szkodę majątkową w postaci kosztów ciąży i porodu czy utraty możliwości zarobkowych matki po urodzeniu upośledzonego dziecka, lecz także szkodę wynikającą z konieczności ponoszenia przez rodziców zwiększonych kosztów utrzymania niepełnosprawnego dziecka. Sąd Najwyższy podkreślił jako rzecz oczywistą, że szkody rodziców nie stanowi fakt urodzenia się dziecka dotkniętego wadą genetyczną, gdyż urodzenie się człowieka w żadnym wypadku nie może być uznane za szkodę, także w rozumieniu prawa cywilnego. Ich szkodą jest określony w art. 444 w zw. zart. 361 §2 kcuszczerbek majątkowy wynikający z konieczności ponoszenia dodatkowych kosztów utrzymania i wychowania związanych z upośledzeniem dziecka, których to wydatków nie planowali i na które się nie godzili. Nie musieliby kosztów tych ponosić, gdyby nie zostało naruszone ich prawo do planowania rodziny i podjęcia decyzji o przerwaniu ciąży. Tak rozumiana szkoda majątkowa rodziców pozostaje w związku przyczynowym (art. 361 § 1 kc) z zaniedbaniami lekarzy pozbawiającymi rodziców możliwości zadecydowania o przerwaniu ciąży. Sąd Najwyższy uznał, że rodzice, a nie dziecko, posiadają legitymację czynną do dochodzenia roszczeń odszkodowawczych za szkodę majątkową obejmującą zwiększone koszty utrzymania upośledzonego dziecka, ponoszone przez nich w wyniku zawinionego naruszenia przez lekarzy prawa do planowania rodziny i przerwania ciąży na podstawie art. 4a ust. 1 pkt 2 ustawy o planowaniu rodziny. Sposób określenia odszkodowania winien mieć na względzie jedynie szkodę wywołaną zwiększonymi kosztami utrzymania upośledzonego dziecka. Odszkodowanie winno uwzględniać pokrywanie części zwiększonych kosztów, ze świadczeń z ubezpieczenia społecznego, a zwiększone wydatki rodziców, w zasadzie powinny być przybrać postać miesięcznej renty (art. 444 § 2 kc), jeżeli niemożliwe jest ustalenie okresu, przez jaki będą ponoszone. Sąd Najwyższy uznał też, że dotychczas przeprowadzone dowody w sposób wystarczający wykazały istnienie związku przyczynowego w rozumieniuart. 361 §1 kcpomiędzy szkodą a zaniedbaniami lekarzy, zważywszy, że przerwanie ciąży jest dopuszczalne, jeżeli badania prenatalne lub inne przesłanki medyczne wskazują na duże prawdopodobieństwo, niekoniecznie całkowitą pewność ciężkiego i nieodwracalnego upośledzenia płodu. Za uzasadniony uznał także zarzut procesowy kasacji powodów dotyczący naruszeniaart. 378 § 1 kpczwiązany z nierozważeniem zarzutu apelacyjnego, kwestionującego kwalifikację winy pozwanych lekarzy jako nieumyślnej. Po ponownym rozpoznaniu apelacji Sąd Apelacyjny w Białymstoku wyrokiem z dnia 7 marca 2006 r. uchylił zaskarżony wyrok Sądu Okręgowego w Łomży z dnia 6 maja 2004 r. w zakresie odszkodowania w kwocie 6.899 zł (pkt I b) oraz co do oddalonego powództwa (pkt II), jak również kosztów procesu (pkt III i IV) i w tej części przekazał sprawę do ponownego rozpoznania sądowi I instancji, pozostawiając mu rozstrzygnięcie o kosztach postępowania odwoławczego. Sąd Apelacyjny stwierdził, że wobec oddalenia przez Sąd Najwyższy kasacji pozwanego Szpitala, przyjąć należało, że doszło do zawinionego, co najmniej w stopniu niedbalstwa naruszenia praw powódki jako pacjentki, co uzasadniało przyjęcie odpowiedzialności pozwanego Szpitala na zasadzieart. 430 kci zasądzenie zadośćuczynienia w oparciu oart. 448 kcw zw. zart. 19a ust. 1 ustawy o zakładach opieki zdrowotnej. Oceniając ponownie zarzuty obu apelacji z uwzględnieniem oceny prawnej dokonanej przez Sąd Najwyższy, Sąd Apelacyjny apelację powodów uznał za uzasadnioną w całości, zaś apelację pozwanego Szpitala w części dotyczącej zasądzenia kwoty 6.899 zł. Wiążące stanowisko Sądu Najwyższego nakazywało zakwestionować pogląd Sądu Okręgowego o braku legitymacji materialnoprocesowej obojga powodów w zakresie roszczeń odszkodowawczych jak i powoda, co do żądania wyrównania szkody niemajątkowej, zważywszy, że doszło do naruszenia prawa podmiotowego rodziców do świadomego planowania rodziny i prawa kobiety do przerwania ciąży wynikających z art. 4a ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 7 stycznia 1993 r. o planowaniu rodziny, ochronie płodu ludzkiego i warunkach dopuszczalności dokonania przerwania ciąży. Uznanie roszczeń ojca z tego tytułu za uzasadnione deliktowo rodzi obowiązek zapłaty zadośćuczynienia na mocyart. 448 kcza krzywdę doznaną w wyniku naruszenia dobra osobistego. W kwestii nierozpoznanych roszczeń odszkodowawczych powodów na podstawieart. 444 § 1 kcw związku zart. 361 § 1 i 2 kc.Sąd Apelacyjny stwierdził, że Sąd Najwyższy rozstrzygnął kwestię materialnoprawnych uprawnień powodów i dokonał oceny prawnej co do przesłanek odpowiedzialności odszkodowawczej pozwanego Szpitala. Uznał za uzasadniony zarzut dotyczący prawidłowości zakwalifikowania winy pozwanych lekarzy jako nieumyślnej. Wskazał na konieczność poczynienia ustaleń, co do zakresu roszczeń odszkodowawczych powodów. Uchylając do ponownego rozpoznania rozstrzygnięcie zasądzające kwotę 6.699 zł z tytułu utraty zarobków przez powódkę i kosztów jej leczenia w okresie załamania psychicznego po urodzeniu dziecka, Sąd Apelacyjny podniósł brak uzasadnienia wyroku w tej kwestii. Podkreślił, że w zasadzie odszkodowaniem w formie renty (art. 444 § 2 kc) powinny zostać pokryte pozostałe wydatki z tytułu zwiększonych kosztów utrzymania i wychowania dziecka, z uwzględnieniem finansowania ich w części w ramach świadczeń z ubezpieczenia zdrowotnego, dopuszczając przy ustalaniu wysokości renty zastosowanieart. 322 kpc. Po ponownym rozpoznaniu sprawy powodowie sprecyzowali powództwo w ten sposób, że obok już zasądzonego zadośćuczynienia na rzecz powódki, wnieśli o naprawienie szkody poprzez zasądzenie solidarnie od pozwanych: 1 na rzecz powodaS. W. (1)kwoty 30.000 zł z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu tytułem wyrównania krzywdy na skutek pozbawienia możliwości świadomego w podjęciu decyzji o przerwaniu ciąży zgodnie zustawą z dnia 7 stycznia 1993 r. o planowaniu rodziny, ochronie płodu ludzkiego i warunkach dopuszczalności przerywania ciąży, z powodu odmowy skierowania powódki na badania prenatalne i inne badania; oraz pozbawienie powodów prawa do świadomego udziału w podjęciu decyzji o przerwaniu ciąży zgodnie z ustawą, 2 na rzecz powódki: a kwoty 6.899 zł tytułem wyrównania strat polegających na utracie zarobków po urodzeniu córki do daty wniesienia pozwu oraz kosztów leczenia z tytułu załamania psychicznego po porodzie, b odszkodowania w kwocie 22.580 zł za okres od dnia 1 września 2004 r. do dnia 25 maja 2006 r., miesięcznie w kwocie 1.129 zł, tytułem utraty połowy zarobków łącznie, c renty w kwocie 1.129 zł miesięcznie z tego samego tytułu; 2 na rzecz obojga powodów: a kwoty 19.500 zł za okres od 27 października 1999 r. do 25 maja 2006 r. tytułem dodatkowych wydatków związanych z leczeniem i wychowaniem kalekiej córki, obejmującej koszty wizyt lekarskich, leków, rehabilitacji, sprzętów, przerabiania ubranek, specjalnych butów, telefonów międzymiastowych, wyższych rachunków za wodę, dojazdów, badań lekarskich, rozłożonej ewentualnie w formie renty po 250 zł miesięcznie, b renty w kwocie 749 zł miesięcznie płatnej do terminu upływu obowiązku alimentacyjnego względem dziecka tytułem pokrycia wydatków związanych z leczenie córki oraz zwiększonych kosztów jej utrzymania, c renty w kwocie 2.457 zł tytułem pokrycia wydatków związanych z leczeniem córki oraz zwiększonymi kosztami jej utrzymania, d kwoty 29.110 zł tytułem pokrycia jednorazowych wydatków związanych z leczeniem oraz utrzymaniem córki, ewentualnie uwzględnienia tej kwoty w wysokości renty. Obliczając dodatkowe wydatki związane ze zwiększonymi kosztami utrzymania niepełnosprawnego dziecka powodowie zażądali zwrotu: 1 kosztów rehabilitacji za 21 dni, w miesiącu, łącznie 420 zł miesięcznie przez 10 miesięcy w roku, 2 wydatków związanych z korzystaniem z basenu wraz z opiekunem – 152 zł miesięcznie przez 10 miesięcy w roku, 3 kosztów ponoszonych przez opiekuna podczas wyjazdu z dzieckiem do sanatorium – 1.365 zł rocznie, oraz dodatkowych zabiegów dla dziecka w kwocie 400 zł, łącznie 1.765 zł rocznie, 4 kosztów wyjazdu rehabilitacyjnego dziecka raz do roku w kwocie 760 zł oraz 860 zł tytułem wyjazdu opiekuna, łącznie 1.620 zł, 5 wydatków z tytułu korzystania z terapii psychologa dziecięcego – 50 zł miesięcznie (600 zł rocznie), 6 kosztów dodatkowej opieki lekarskiej z tytułu korzystania z płatnych porad ortopedów – 100 zł rocznie, specjalistów medycyny paliatywnej – 100 zł rocznie, pulmonologów – 100 zł rocznie, laryngologów – 100 zł rocznie, specjalistów leczenia nieinwazyjnego skrzywień kręgosłupa – 100 zł rocznie, leczenia stomatologicznego – 300 zł rocznie, analiz krwi i moczu – 300 zł rocznie; łącznie 1.100 zł rocznie, 7 kosztów dodatkowych leków odpornościowych, witamin, leków wzmacniających, dentystycznych, przeciwbólowych, przeciwko infekcjom – 190 zł miesięcznie, rocznie 2.280 zł, 8 dojazdów na rehabilitację oraz do lekarzy – 200 zł miesięcznie, rocznie 2.400 zł, 9 zwiększonych kosztów zużycia wody na ćwiczenia rehabilitacyjne wannie 50 zł miesięcznie oraz jednorazowo 1.334,09 zł, 10 zwiększonych wydatków na rozmowy telefoniczne związane konsultacjami medycznymi, koniecznością umawiania wizyt lekarskich, organizowania transportu – 50 zł miesięcznie, 600 zł rocznie, 11 wydatków na zakup sprzętu ortopedycznego, leczniczych środków technicznych i pomocniczych, w tym wózka inwalidzkiego 735 zł rocznie, inhalatora 1.000 zł rocznie, kul dziecięcych – 60 zł rocznie, 12 wydatków na zakup odzieży specjalnie dostosowanej lub szytej na miarę oraz specjalnie dostosowanych butów – 100 zł miesięcznie, łącznie 1.200 zł rocznie, a także zakupu dodatkowych ubrań z powodu szybszego zużycia – 150 zł miesięcznie i 1.600 zł rocznie, 13 wydatków z tytułu korzystania z pomocy pedagoga dziecięcego – 30 zł miesięcznie tj. 360 zł rocznie, 14 kosztów opiekunki – 200 zł miesięcznie tj. 2.400 zł rocznie, kosztów nauki w prywatnej szkole uwzględniającej potrzeby niepełnosprawnego dziecka – 120 zł miesięcznie, w skali roku 1.440 zł, 15 kosztów dodatkowej powierzchni mieszkalnej w kwocie 16.000 zł tytułem zakupu mieszkania większego o 10 m2(w cenie 1.600 zł za 1 m2) z przeznaczeniem na pokój do rehabilitacji, 16 kosztów dostosowania mebli i sprzętów domowych do możliwości córki – 2.000 zł, 17 kosztów zakupu elektrycznego wózka inwalidzkiego w kwocie 11.110 zł, 18 kosztów terapii hormonem wzrostu – 40.000 – 50.000 zł, 19 kosztów przygotowania dokumentacji medycznej – 439,53 zł, 20 kosztów zakupu benzyny w okresie do 17 lipca 2006 r. (daty złożenia pisma procesowego zawierającego powyższe żądanie) w kwocie 7.759, 13 zł, 21 kosztów zakupu lekarstw w kwocie 3.097,92 zł. Pozwani podtrzymywali dotychczasowe stanowisko, wnosząc o oddalenie powództwa. Sąd Okręgowy w Łomży zaskarżonym wyrokiem uwzględnił częściowo żądania powodów. Zasądził od pozwanego(...)Szpitala wŁ.na rzecz powoda kwotę 30.000 zł z odsetkami ustawowymi od dnia 27 marca 2002 r., zaś na rzecz powódki kwotę 6.899 zł z odsetkami ustawowymi od dnia 27 marca 2002 r., kwotę 31.499 zł z odsetkami ustawowymi od dnia 29 grudnia 2007 r. oraz rentę w wysokości po 1.129 zł miesięcznie poczynając od dnia 29 grudnia 2007 r., płatną do dnia 10-go każdego miesiąca. Na rzecz obojga powodów zasądził od pozwanego(...)Szpitala wŁ.rentę w kwocie 1.106 zł miesięcznie poczynając od dnia 29 grudnia 2007 r., płatną do dnia 10-go każdego miesiąca, kwotę 108.388 zł z odsetkami ustawowymi od dnia 29 grudnia 2007 r., kwotę 16.000 zł z odsetkami ustawowymi od kwoty 12.500 zł od dnia 27 marca 2002 r., i od kwoty 3.500 zł z odsetkami ustawowymi od dnia 5 czerwca 2005 r. Oddalił powództwo w pozostałej części w stosunku do pozwanego(...)Szpitala wŁ., a do pozwanychL. P. (1)iA. G. (1)w całości. Rozstrzygnięcie oparł na następujących ustaleniach i ocenie prawnej. W dniu (...) urodził sięsyn powodów –M. W. (1), dotknięty chorobą genetyczną pod postacią ciężkiej dysplazji kręgosłupowo – przynasadowej, której podstawowym przejawem zewnętrznym jest karłowatość i skrócenie kończyn. W dniu 4 marca 1999 r. powódka podejrzewając, że może być w ciąży zgłosiła się do poradniKwŁ., gdzie otrzymała skierowanie do lekarzaL. P. (1)– ordynatora oddziału ginekologii i położnictwa Szpitala(...)wŁ.z prośbą o konsultację. W dniu 8 marca 1999 r. powódka zgłosiła się do poradni konsultacyjnej prosząc o dokonanie aborcji z uwagi na bardzo trudną sytuację materialną. Po usłyszeniu odmowy powołała się na przyczyny zdrowotne, cukrzycę, otyłość, kłopoty ze stawami. Po zbadaniu ginekologicznym oraz wykonaniu USG i KTG, pozwany nie dopatrzył się podstaw do aborcji ze względów medycznych dotyczących jej stanu zdrowia. Powódka powołała się wówczas na chorobę starszego dziecka jako kolejną przyczynę dopuszczającą aborcję, przedstawiając dokumenty dotyczące stanu płodu podczas pierwszej ciąży oraz zdjęcie radiologiczne dziecka wykonane w pierwszych dniach jego życia. Domagała się także skierowania na badania prenatalne. PozwanyL. P. (1)odmówił uwzględnienia przedłożonej dokumentacji, wykonania badań i przeprowadzenia aborcji. Uznał, że stwierdzona u syna powódki chondrodysplazja mieści się w ryzyku populacyjnym, tj. raz na 10.000 – 15.000 urodzeń. Powódka nie przedstawiła wyników badań genetycznych starszego dziecka, gdyż nie były wówczas zakończone badania wdrożone przez(...) Publiczny (...)wK.. Wada o charakterze chondrodysplazji nie mogła w ocenie lekarza stanowić podstawy do przerwania ciąży i wykonania badań genetycznych. W karcie informacyjnej pozwany wpisał, że ciąża powódki nie nosi cech wysokiego ryzyka z powodu występującego podejrzenia choroby genetycznej. Wysokie ryzyko ciąży uwzględnił ze względu na stan zdrowia powódki. Jako przyczynę niemożności skierowania na badania genetyczne wskazał także brak umowy z ówczesną Kasą Chorych wB.na prowadzenie poradni konsultacyjnej przy oddziale ginekologii i położnictwa Szpitala(...)wŁ.. W tym samym dniu powódka zgłosiła się do zastępcy dyrektora Szpitala wŁ.do spraw lecznictwa – pozwanejA. G. (1), która stwierdziła, że nie ma możliwości zmiany decyzji ordynatora. W tej sytuacji powódka uznała, że nie może liczyć na pomoc Szpitala. Z powodu braku skierowania na badania prenatalne i trudnej sytuacji materialnej, nie szukała pomocy medycznej pozaŁ.. Do jesieni zgłaszała się na wizyty kontrolne do ginekologB. S. (1), W dniu 4 kwietnia 1999 r. powódka skontaktowała się telefonicznie ze szpitalem wK.informując o kolejnej ciąży i pytając o wyniki badań genetycznych dotyczących jej pierwszego dziecka, które jak się okazało nie były zakończone. Nie skorzystała z propozycji przyjazdu doK.z uwagi na brak funduszy. Po otrzymaniu od ginekologB. S. (1)w dniu 27 sierpnia 1999 r. skierowania w celu przeprowadzenia kompleksowych badań przed zbliżającym się porodem, w dniu 7 września 1999 r. przeszła serię badań w pozwanym Szpitalu. Badanie USG wykazało dysproporcje między średnicą główki płodu a długością kości udowej, co mogło sugerować chorobę tego rodzaju jak u starszego dziecka. W dniu (...) urodziładziecko – córkęM. W. (2). Podobnie jak jej starszy brat, jest ona dotknięta ciężką postacią dysplazji kręgosłupowo – przynasadowej, w postaci jeszcze nie opisanej w literaturze medycznej. Bezpośrednio po porodzie powódka przeżyła załamanie psychiczne. Nie była w stanie opiekować się noworodkiem. Stan taki trwał przez okres około 6 miesięcy. Dzieckiem zajmował się mąż i pomagały życzliwe znajome. Obraz kliniczny choroby dziecka nie został jednoznacznie zdiagnozowany. Stwierdzono cechy występujące w chondrodysplazji przynasadowej typuJ., charakteryzującej się obok ciężkich zaburzeń kostnienia przynasad także zmianami w kręgosłupie. Zmiany kręgosłupowe noszą cechy charakterystyczne dla dysplazji typuK.. Ustalona u córki powodów (także u syna) ciężka postać dysplazji kręgosłupowo – przynasadowej najprawdopodobniej w literaturze medycznej nie została do chwili obecnej opisana (opiniującym lekarzom nie był znany taki opis), co jednak wykluczyło początkowe rozpoznanie achondroplazji lub hipochondroplazji. Wszystkie postaci dysplazji powodują zaburzenia wzrostu, do karłowatości z ciężkimi zniekształceniami kończyn włącznie. W wypadkuM. W. (2)ostrożne prognozy pozwalają przypuszczać, ze ostatecznie może ona osiągnąć wzrost w przedziale 120 – 125 cm. Rozwój umysłowy dziecka jest prawidłowy. Dysplazje kostne maja podłoże genetyczne. Zdarzają się przypadki tzw. „świeżej mutacji” - wówczas ryzyko urodzenia się następnego chorego dziecka jest małe, populacyjne. Dla małżonkówB.iS. W. (1)ryzyko urodzenie się następnego chorego dziecka jest duże i wynosi ono od 25% do 50%. Nie dały jednak efektu badania molekularne DNA, polegające na poszukiwaniu mutacji w genie(...)odpowiadającym za wystąpienie hipochondrodysplazji i achondroplazji oraz kilku innych zespołów kostno – szkieletowych. Choroby nie można było leczyć w życiu płodowym. Dziecko wymaga i wymagać będzie w przyszłości ponadprzeciętnej opieki ze strony rodziców. Główną przyczyną takiego stanu rzeczy jest niski wzrost. Obserwując progresję choroby u brata dziewczynki, niestabilność stawów kolanowych oraz wyginanie kości podudzia, oczekiwać można zależności dziecka od otoczenia z powodu niepełnosprawności. Konieczna jest stała terapia ruchowa w postaci ćwiczeń biernych i czynnych, zarówno w domu, jaki prowadzonych przez fizjoterapeutę, by jak najdłużej odwlec zmiany w zakresie ruchomości stawów, W wypadku narastania deformacji konieczne mogą być kolejne zabiegi operacyjne o charakterze objawowym. Ewentualne leczenie hormonem wzrostu mogłoby się odbyć w ramach eksperymentu medycznego. Dziewczynka przeszła w lutym 2007 r. zabiegi operacyjne w postaci korekcyjnych osteotomii z wewnętrznym zespoleniem w celu wyosiowania kości kończyn dolnych oraz poprawienia ich ruchomości. Rokowania co do sprawności, zakresu ruchomości, i wydolności chodu są jednak niepewne i trudne do przewidywania na przyszłość. Nie można wykluczyć konieczności korzystania przez nią z wózka inwalidzkiego. M. W. (2)w wieku niespełna 7 lat mierzy 85,5 cm, co odpowiada wzrostowi dziecka płci żeńskiej powyżej drugiego roku życia. W kończynach górnych występuje deformacja w kierunku szpotawości stawu łokciowego z przykurczem zgięciowym. W kończynach dolnych stwierdzono zaznaczoną szpotawość stawów kolanowych, stopy płasko – koślawe i statyczne. Dziewczynka niechętnie chodzi lekko kołysząc się, dość szybko się męczy. Dziecko jest rehabilitowane w Szpitalu wŁ., jednak dziesięciodniowe pakiety rehabilitacyjne lub sześciotygodniowe turnusy z częstotliwością zabiegów dwa razy w tygodniu nie są wystarczające, gdyż zabiegi powinny odbywać się codzienne i systematyczne w celu zapobiegania dalszym zwyrodnieniom. Powodowie starają się wyjeżdżać z dziećmi raz do roku do sanatorium oraz na turnusy rehabilitacyjne. Powódka po urodzeniu starszego syna korzystała z urlopu wychowawczego w okresie od 20 kwietnia 1998 r. do 26 października 1999 r. Po urodzeniu córki korzystała z urlopu macierzyńskiego w okresie do 6 lutego 2000 r., i z urlopu wychowawczego od 7 lutego do 17 lutego 2003 r. Jeszcze przed urodzeniem córki powódka podjęła pracę na podstawie umowy zlecenia wZakładzie (...)wŁ.jako nauczycielka geografii otrzymując w stosunku rocznym od 3.419 zł od 8.844 zł brutto, zaś w roku 2005 – 190 zł brutto, z tym, że w trakcie urlopu macierzyńskiego jej zlecenia przejął powód, który faktycznie pracował zamiast niej. Wynagrodzenie z tych umów, w połączeniu z zasiłkiem wychowawczym było niewiele niższe niż zarobki, jakie mogłaby uzyskać pracując na pełnym etacie nauczycielskim. Następnie powódka ponownie podjęła pracę zarówno wZakładzie (...)wŁ.jak i w niepełnym wymiarze godzin jako nauczycielka geografii w(...)wŁ., gdzie pracowała od września 2002 r. do sierpnia 2005 r., otrzymując wynagrodzenie od 266,27 zł do 509, 65 zł. W okresie od 1 września 2003 r. do 31 sierpnia 2005 r. dodatkowo została zatrudniona wZakładzie (...)wŁ.także na podstawie umowy o pracę, otrzymując wynagrodzenie w kwocie niespełna 750 zł brutto miesięcznie. W roku szkolnym 2003/2004 pełniła funkcję dyrektora(...). W 2005 r. na podstawie umowy zlecenia otrzymała też wynagrodzenie w kwocie 752 zł brutto w Okręgowej Komisji Egzaminacyjnej wŁ.. W 2004 r. naukę szkolną podjął syn powodów, zaś w 2006 r. do szkoły poszła również córka. Od września 2005 r. powódka zrezygnowała z pracy, z uwagi na konieczność świadczenia pomocy dzieciom i w celu umożliwieniami im uczestniczenia w życiu społeczności szkolnej. Powódka nie jest w stanie pracować zawodowo mając dwoje kalekich dzieci uczęszczających do różnych klas. Rodzina powodów mieszka w użyczonym bezpłatnie mieszkaniu o powierzchni 31.60 m2. Brak jest w nim miejsca na urządzenie pomieszczenia do rehabilitacji i zainstalowania urządzenia do kinezyterapii i hydroterapii niezbędnych do właściwego prowadzenia fizjoterapii dzieci. Rozważając roszczenie powoda o zadośćuczynienie z tytułu naruszenie dóbr osobistych oparte naart. 448 kcw zw. zart. 24 § 1 kcSąd Okręgowy zauważył, że koncepcja naruszenia dobra osobistego związanego z szeroko rozumianym prawem do planowania rodziny, w tym przeprowadzenia prawnie dopuszczalnej aborcji, nie jest jednolicie postrzegana w judykaturze i doktrynie. W doktrynie wypowiedziano bowiem poglądy odmawiające możliwości zaliczenia „prawa do aborcji” do kategorii dóbr osobistych jako elementu prawa do planowania rodziny w związku z treścią art. 4a cyt. ustawy o planowaniu rodziny (…), stwierdzając, że okoliczności wskazane w tych przepisach mają charakter zbliżony do kontratypu wyłączającego bezprawność działania. W niniejszej sprawie powyższe, wątpliwości nie miały już znaczenia ze względu na związanie sądu orzekającego poglądami prawnymi sądu kasacyjnego i odwoławczego co do dalszego postępowania sprawie, jak również wskazaniami co do dalszego postępowania sądu II instancji. Obok nie budzącego wątpliwości prawa kobiety do swobodnego kształtowania sfery wolności osobistej, w tym planowania rodziny nie wyłączając zabiegu aborcyjnego, postrzeganego w kategorii systemu ochrony dóbr osobistych i wolności, o jakiej mowa wart. 47 Konstytucjiiart. 23 kc, nie można odmawiać prawa do planowania rodziny także ojcu poczętego dziecka, uczestniczącemu w podjęciu decyzji. Powodowie twierdzili, że doszło do naruszenia ich dóbr osobistych związanych z planowaniem rodziny na skutek odmowy skierowania na badania prenatalne, których wykonanie pozwoliłoby stwierdzić duże prawdopodobieństwo ciężkiego i nieodwracalnego uszkodzenia płodu, a w konsekwencji aborcję. Postępowanie pozwanych lekarzy – pracowników pozwanego Szpitala uniemożliwiło im skorzystanie z należnej im sfery wolności związanej z planowaniem rodziny, co przesądziło o ich krzywdzie (szkodzie niemajątkowej), a także wywołało szkodę majątkową wyrażającą się w konieczności ponoszenia kosztów utrzymania niepełnosprawnego dziecka. Sąd Okręgowy stwierdził, że niewątpliwie doszło do naruszenia prawa osobistego powodów do planowania rodziny związanego z decyzją o przerwaniu drugiej ciąży, na co powódka była zdecydowana. Początkowe wahania powoda, o których mówił na rozprawie nie miały wpływu na jego ostateczne stanowisko. Poparł, bowiem decyzję żony i wspierał ją w staraniach o legalną aborcję. Zdarzeniem, z którymustawa – kodeks cywilnyłączy odpowiedzialność przewidzianą wart. 448 kcjest zawinione naruszenie dobra osobistego, w związku z czym zgodnie z domniemaniem bezprawności przewidzianym wart. 24 §1 kc, sprawca naruszenia dobra osobistego może zwolnić się od odpowiedzialności poprzez wykazanie, że działał zgodnie z prawem. Pozwany Szpital nie wykazał wyłączenia odpowiedzialności na skutek braku bezprawności działania związanego z odmową wykonania aborcji. Nie budzi wątpliwości, że pozwanyL. P. (1)nie skierował powódki na badania prenatalne ani pod opiekę specjalistycznej poradni genetycznej, co w konsekwencji uniemożliwiło jej uzyskanie zaświadczenia lekarskiego stwierdzającego istnienie przesłanek z art. 4a ust. 1 pkt 2 ustawy o planowaniu rodziny (…). Choć pozwany miał rację mówiąc powódce o niedopuszczalności aborcji z przyczyn społecznych, to nie wziął pod uwagę pozostałych podnoszonych przez nią okoliczności, przede wszystkim faktu wystąpienia wady genetycznej u jej pierwszego dziecka. Pozwany przyznał, że widział kartę informacyjną leczenia dziecka, z której wynikała diagnoza achondroplazji, a także, iż tego rodzaju schorzenie generalnie jest wskazaniem do badania prenatalnego w kierunku poszukiwania wad genetycznych. Pozwany brał jedynie pod uwagę badania molekularne po pobraniu płynu owodniowego w 13 – 15 tygodniu ciąży, podczas gdy okres ciąży był zbyt wczesny i powódka nie dysponowała wynikami badań genetycznych starszego dziecka, co było warunkiem przeprowadzenia tego rodzaju badań. Pozwany nie skierował powódki do poradni genetycznej (najbliższej wB.) ani nie poinformował jej o istniejących zagrożeniach, nawet jeśli ryzyko to byłoby niewielkie i populacyjne. Szpital i pozwani nie mogli przy tym skutecznie usprawiedliwiać się faktem braku umowy z(...)Regionalną Kasą Chorych wB.na prowadzenie poradni konsultacyjnej przy oddziale ginekologiczno – położniczym. Powódka winna, bowiem uzyskać informację gdzie i od kogo mogła takie skierowanie otrzymać oraz o konieczności zgłoszenia się do tej poradni i monitorowania ciąży. Za niewystarczającą należało uznać informację o możliwości zgłoszenia się do lekarza rejonowego po takie skierowanie. Dodać należy, że lekarkaB. S. (1)z poradniKskierowała powódkę do poradni konsultacyjnej do pozwanego właśnie w celu oceny jej trudnej i specyficznej sytuacji w związku z żądaniem przerwania ciąży. Niedopuszczalne było też stwierdzenie pozwanego o braku wad płodu, skoro były to pierwsze tygodnie ciąży i żadne organy wewnętrzne dziecka nie były jeszcze ukształtowane. Sąd Okręgowy uznał, że również pozwanaA. G.nie podjęła działań nakierowanych na udzielenie pomocy powódce i spowodowania, aby powódkę przyjął w poradni konsultacyjnej inny lekarz. Pod koniec sierpnia 1999 r., kiedy skierowano powódkę do poradni patologii ciąży wB.było już za późno, aby rozważać ewentualną aborcję. To postępowanie lekarzy doprowadziło do braku możliwości skorzystania przez powódkę z usług najbliższej poradni genetycznej i zastosowania właściwego monitoringu ciąży poprzez badania ultrasonograficzne (USG), które mogłyby prowadzić do wykrycia ciężkiego i nieodwracalnego upośledzenia płodu o jakim mowa w art. 4a ust. 1 pkt 2, uprawniającej do przerwania ciąży. W tej sytuacji postępowanie lekarzy nie mogło być uznane za działanie w ramach obowiązującego porządku prawnego, skoro uregulowanie określone w art. 4 a ustawy o planowaniu rodziny (...) wykreowało sferę wolności związaną z planowaniem rodziny, aż do przeprowadzenia legalnej aborcji. Nie budziło wątpliwości Sądu Okręgowego istnienie normalnego związku przyczynowego w rozumieniuart. 361 § 1 kcmiędzy omówionymi powyżej zachowaniami lekarzy, a szkodą zarówno w sferze niematerialnych dóbr osobistych (krzywdą, polegającą na naruszeniu sfery wolności związanej z planowaniem rodziny), jak również co do uszczerbku majątkowego. Sąd podzielił stanowisko sądów wszystkich instancji orzekających dotychczas. Wadliwe postępowanie pozwanego co do oceny zagrożeń drugiego dziecka powodów wadą genetyczną nieudzielenie informacji o istniejącym zagrożeniu oraz nieskierowanie powódki do specjalisty genetyka, bądź wprost na odpowiednie badania prenatalne uniemożliwiły powódce ewentualne przeprowadzenie dozwolonej aborcji z przyczyn genetycznych (art. 4 ust. 1 pkt 2 ustawy o planowaniu rodziny …). Przepis ten dopuszcza aborcję w wypadku, gdy badania prenatalne lub inne przesłanki medyczne wskazują na duże prawdopodobieństwo ciężkiego i nieodwracalnego upośledzenia płodu albo nieuleczalnej choroby zagrażającej jego życiu. Oznacza to, że powodowie nie musieli wykazać całkowitej pewności uszkodzenia genetycznego płodu, a wystarczające było duże prawdopodobieństwo zaistnienia ciężkiej i nieodwracalnej wady. W sporach o odszkodowanie na skutek błędów w sztuce lekarskiej, w wypadku obiektywnych trudności z udowodnieniem istnienia pewnego i niewątpliwego związku przyczynowego między zaniedbaniami personelu medycznego, a szkodą, za wystarczające przyjmuje się wykazanie takiego związku z dużą dozą prawdopodobieństwa. Powodowie wykazali w należytym stopniu, że w wypadku podjęcia i wykonania niezbędnych badań prenatalnych możliwe było stwierdzenie ciężkiego i nieodwracalnego upośledzenia płodu o jakim mowa w art. 4a ust. 1 pkt 2 ustawy o planowaniu rodziny (...) w terminie uniemożliwiającym przerwanie ciąży, tj. do chwili osiągnięcia przez płód zdolności do samodzielnego życia poza organizmem kobiety ciężarnej (art. 4a ust. 2 cyt. ustawy). Potwierdzają to wnioski dotychczasowych opinii stanowiących materiał dowodowy niniejszej sprawy, jak i opinia zespołu biegłych lekarzy różnych specjalności zInstytutu Centrum (...)wŁ., z której dowód przeprowadził Sąd Okręgowy ponownie rozpoznając sprawę. Zastosowanie jedynego dostępnego w przypadku ciąży powódki rodzaju badań w postaci pogłębionej diagnostyki ultrasonograficznej, w wysokospecjalistycznym ośrodku referencyjnym, pozwoliłoby uściślić rodzaj nieprawidłowości w budowie kości i pomóc ustalić właściwe rozpoznanie, stanowiąc podstawę do rozważań o dalszych losach ciąży. W ocenie Sądu Okręgowego istniało wysokie prawdopodobieństwo, iż w wypadku skierowania powódki do poradni genetycznej, właściwego określenia ryzyka genetycznego powtórzenia się wady układu kostnego kości długich oraz przeprowadzania dostępnych badań prenatalnych w formie obrazowania ultrasonograficznego w wysokospecjalistycznym ośrodku referencyjnym możliwe byłoby wykrycie powyższej wady w okresie przed 24 tygodniem ciąży, a więc przed terminem określonym w art. 4a ust. 2 ustawy o planowaniu rodziny (...), co pozwoliłoby rozważyć wcześniejsze zakończenie ciąży poprzez aborcję. Opinie biegłych dały też podstawy do ustalenia, że wady rozwojowe stwierdzone u córki powodów w postaci ciężkiej i nieuleczalnej dysplazji kostnej należy zaliczyć do kategorii ciężkiego i nieodwracalnego upośledzenia płodu, zważywszy, że nie ma podstaw do zawężenia tego pojęcia do wad o charakterze letalnym. Jeśli idzie o charakter winy pozwanych lekarzy, Sąd Okręgowy podzielił stanowisko pozwanych o braku podstaw do przypisania im winy umyślnej. Skutkowało to przyjęciem braku ich legitymacji biernej z uwagi naart. 120 kp, statuujący odpowiedzialność pracodawcy w razie wyrządzenia przez pracownika szkody osobie trzeciej przy wykonywaniu przez niego obowiązków pracowniczych. Nie dopatrzył się też Sąd I instancji, aby powodowie przyczynili się do zaistnienia szkody w 100%, jak podnosił to pozwany Szpital. Zarzut ten w rzeczywistości oznacza zakwestionowanie istnienia przesłanek odpowiedzialności po stronie domniemanego sprawcy, a w rezultacie niedopuszczalność przypisania mu działania zawinionego w sensie obiektywnym, jak również związku przyczynowego między zawinionym zachowaniem a szkodą. Od obojga powodów nie można było wymagać głębszej wiedzy medycznej, tego rodzaju wykształcenia nie posiadają (są geografami – nauczycielami). Powódka nie posiadając wiedzy medycznej oraz wyników badań molekularnych syna nie była w stanie właściwie ocenić sytuacji zdrowotnej swojej i mającego się urodzić dziecka. To rzeczą lekarza specjalisty – ginekologa było dokonanie tej oceny i właściwe pokierowanie powódki, ze zwróceniem uwagi na konsekwencje zdrowotne niezastosowania się do zaleceń, a także odnotowanie tych zaleceń w dokumentacji medycznej. Bez znaczenia jest też fakt, że prowadzone były badania wZakładzie (...)wK., gdzie pobrano od dziecka materiał do badań genetycznych, jak również później, już po wizycie u pozwanego, w rozmowie telefonicznej z dnia 4 kwietnia 1999 r. (dokonanej z jej inicjatywy) została zaproszona do przyjazdu doK.. Powódka mogła się tam zgłosić ale brakowało jej pieniędzy na kosztowną podróż z dzieckiem. Jednak przede wszystkim powinna otrzymać niezbędne informacje na miejscu od lekarza – konsultanta. Nikt, a pozwani w szczególności, nie zwrócili uwagi ani jej ani powodowi na konieczność zgłoszenia się do poradni genetycznej i na tym polega zawinione działanie pozwanego lekarza. Nie można negatywnie oceniać powódki w aspekcie zgłoszenia się przez nią do poradni patologii ciąży wB.po upływie 10 dni od daty skierowania. Powyższe opóźnienie nie miało wpływu ani na przebieg ciąży ani stan dziecka. We wrześniu 1999 r. było już zbyt późno na rozważanie losów ciąży. Tak samo nie miało już wpływu na sytuację powódki nie odebranie przez nią wyników badań genetycznych starszego dziecka. Zostały one wykonane i były do odebrania w okresie porodu i połogu w związku z urodzeniem córki. Generalnie zachowanie się powodów jeżeliby uznać je w jakimś aspekcie za niewłaściwe mogłoby mieć znaczenie dla określenia wysokości zadośćuczynienia z tytułu naruszenia ich dóbr osobistych związanych z planowaniem rodziny. Nie budzi wątpliwości legitymacja czynna powoda do żądania zadośćuczynienia na mocyart. 448 kc.Naruszone zostały bowiem prawa podmiotowe obojga rodziców do świadomego planowania rodziny. Powód także został obciążony obowiązkiem wychowania drugiego niepełnosprawnego dziecka i wszystkich łączących się z tym obowiązków i uciążliwości. Zasądzenie zadośćuczynienia przewidzianego wart. 448 kcma charakter fakultatywny i zależy od oceny sądu. Sąd uznał, że w okolicznościach niniejszej sprawy dochodzona kwota 30.000 zł jest adekwatna i umożliwi powodowi łatwiejsze przystosowanie się do istniejącej sytuacji. Relatywizując do zadośćuczynienia zasądzonego na rzecz powódki (na częściowo innej podstawie prawnej) jest ona o połowę niższa. Powodowie, co wynika z oceny prawnej dokonanej przez Sąd Najwyższy, posiadają legitymację czynną do dochodzenia roszczeń odszkodowawczych za szkody majątkowe, sprowadzające się do uszczerbku wynikającego z konieczności ponoszenia dodatkowych, zwiększonych kosztów utrzymania i wychowania upośledzonego dziecka, których nie planowali i których nie musieliby ponosić, gdyby nie zostało naruszone ich prawo do planowania rodziny i podjęcia decyzji o przerwaniu ciąży. Tego rodzaju szkoda pozostaje w związku przyczynowym z zaniedbaniami lekarzy pozbawiającymi rodziców podjęcia decyzji o przerwaniu ciąży (art. 444 kcw zw. zart. 361 § 1 kc). Gdyby bowiem płód nie został dotknięty wadami genetycznymi, nie można byłoby rozważać prawa rodziców do przerwania ciąży i musieliby ponosić oni koszty utrzymania zdrowego dziecka. Istnienie przesłanek odpowiedzialności odszkodowawczej za tak rozumianą szkodę majątkową Sąd Okręgowy ustalił analogicznie jak przy roszczeniu zart. 448 kc.Za szkody wyrządzone przez funkcjonariuszy (lekarzy) odpowiada zatrudniająca ich samorządowa osoba prawna, tj. Szpital (art. 430 kc). Powódka żądała wyrównania strat polegających na utracie zarobków po urodzeniu córki oraz kosztów leczenia z tytułu załamania psychicznego po porodzie, jak również z tytułu utraty połowy zarobków w okresie od 1 września 2004 r., częściowo w formie skapitalizowanej. W 1999 r. powódka korzystała z urlopu wychowawczego po urodzeniu starszego syna oraz pracowała na podstawie umowy zlecenia wZakładzie (...)wŁ., jako nauczycielka geografii. Od jesieni 1999 r. jej zlecenia przejął mąż, który inaczej pracowałby na własny rachunek. Bezpośrednio po urodzeniu córki powódka nie mogła pracować, nadto urodzenie drugiego niepełnosprawnego dziecka wywołało u niej wstrząs psychiczny i depresję. Początkowo w ogóle nie wstawała z łóżka, nie chciała opiekować się dzieckiem. Przyjmowała ogólnie dostępne leki poprawiające nastrój. Pracę w niewielkim zakresie podjęła po zakończeniu urlopu macierzyńskiego, którego termin upłynął z dniem 6 lutego 2000 r. O zmniejszeniu jej możliwości zarobkowych wskazuje zestawienie z dnia 3 grudnia 2007 r., z którego wynika, że jej dochody w 1999 r. były o połowę niższe niż w 2000 r., zaś w 2000 r. były wyraźnie niższe niż w 2001 r.. Sumy te w tym okresie w stosunku miesięcznym były niewielkie i oscylowały od około 341 zł do 600 zł brutto, pomijając wakacje szkolne. W roku 2004 z tego samego tytułu powódka osiągała znacznie więcej już około 880 zł brutto miesięcznie (w 10-miesięcznym cyklu pracy). Po podjęciu pracy w dodatkowych jednostkach pełniąc funkcję dyrektora Liceum Zaocznego dla Dorosłych w latach 2003 – 2005 (do sierpnia 2005 r.) uzyskiwała więcej niż pensja nauczycielska na pełnym etacie. Sąd Okręgowy uznał za uzasadnione stanowisko powódki, iż obecnie byłaby w stanie zarobić około 2.500 – 2.600 zł netto. Natomiast w okresie przed i po porodzie, tj. w roku szkolnym 1999/2000 oraz dwóch następnych latach, znacznie się obniżyły jej możliwości zarobkowe. Początkowo ze względu na zaawansowaną ciążę, której nie chciała, jak również okres porodu i połogu, dodatkowo pogłębiony stanem depresyjnym, a następnie konieczność pielęgnacji niemowlęcia. Biorąc pod uwagę możliwość szybszego uzyskania awansu zawodowego, co przekładało się na wyższe zarobki, powódka mogłaby osiągać zarobki do około 2.000 zł netto miesięcznie. Żądanie odszkodowania za okres od porodu do dnia 11 marca 2002 r. (daty złożenia pozwu) w kwocie 6.699 zł Sąd Okręgowy uznał za uzasadnione (przyjmując utratę wynagrodzenia w stosunku miesięcznym w wysokości 230 – 240 zł). Nawet mając pod opieką jedno niepełnosprawne dziecko powódka była w stanie uzyskiwać wyższe dochody, co udowodniła zarabiając znacznie więcej w następnych latach, mając już dwoje dzieci. Dodać należy, że wykorzystywała ona także nadarzające się dodatkowe możliwości zarobku, np. z tytułu udziału w komisjach egzaminacyjnych różnego rodzaju. Powyższe ustalenia Sąd poczynił uwzględniającart. 322 kpc. Za zasadne Sąd uznał także żądanie wyrównania kosztu leków poprawiających samopoczucie i przeciwdziałających depresji w kwocie 200 zł. Ponieważ w następnych latach powódka zintensyfikowała swoją działalność zarobkową, uzyskując więcej niż przeciętne zarobki nauczycielskie; przekraczające nawet sumę 2.000 zł – do 2.500 zł miesięcznie; Sąd uznał, że w okresie do sierpnia 2005 r. nie było podstaw do zasądzenia odszkodowania z tytułu utraty zarobków. Nie wykazała też zakresu utraty zarobków z tytułu opóźnienia awansu. Sytuacja uległa zmianie od września 2005 r. Powódka nie była w stanie pogodzić pracy zawodowej z koniecznością opieki nad dziećmi, które wymagają pomocy w różnych sytuacjach życiowych, przede wszystkim związanych z uczęszczaniem na zajęcia szkolne. W 2005 r. naukę szkolną rozpoczął syn, zaś córka uczęszczała do przedszkola integracyjnego, co wiązało się obowiązkiem przywożenia i odbierania dzieci z różnych placówek. Nadto w wypadku wychodzenia klasy na lokalną wycieczkę (do teatru lalek, do parku, itp.) powódka musi dzieci zawozić na miejsce, gdyż nie są one w stanie przemieszczać się pieszo, wspólnie z innymi dziećmi. Rezygnacji z pracy w tych okolicznościach nie można przyjąć za nieuzasadnioną. Dlatego Sąd uznał za usprawiedliwione żądanie powódki zrekompensowania połowy dochodów, co daje kwotę 1.129 zł netto miesięcznie, uwzględniając fakt posiadania dwojga dzieci oraz możliwość pracy zarobkowej w wypadku opieki nad jednym niepełnosprawnym dzieckiem. Ponieważ roszczenie z tego tytułu zostało sprecyzowane w formie zsumowania kwot za okres poprzedzający wyrok, Sąd zasądził z tego tytułu sumę 31.499 zł obliczoną od 1 września 2005 r. do 28 grudnia 2007 r. (27 miesięcy x 1.129 zł plus 1.016 zł za 28 dni grudnia 2007 r.), z ustawowymi odsetkami od dnia następnego po wyroku oraz świadczenie na przyszłość w kwocie 1.129 zł miesięcznie, której płatność należy przewidywać do chwili odzyskania przez powódkę zdolności do pracy. Powodowie domagali się także renty w łącznej kwocie 3.206 zł (749 zł plus 2.457 zł) miesięcznie oraz zasądzenia sumy 19.500 zł z ewentualnym wnioskiem o rozłożenie płatności tej kwoty w formie renty po 250 zł miesięcznie, a także kwoty 29.110 zł z ewentualnym uwzględnieniem tej kwoty w wysokości renty z tytułu zwiększonych kosztów leczenia i utrzymania córki. Analizując podwyższone koszty utrzymania dziecka Sąd I instancji wskazał, że wymaga ono długotrwałej terapii, w tym zabiegów operacyjnych, stałej i różnorodnej rehabilitacji na miejscu w gabinecie fizjoterapeuty i w domu, jak i w formie turnusów sanatoryjnych oraz rehabilitacyjnych. Celowe jest korzystanie z basenu. Zwiększone koszty utrzymania dziecka wymagają dostosowania do potrzeb dziewczynki sprzętów gospodarstwa domowego, zainstalowania niektórych urządzeń rehabilitacyjnych w domu, posiadania inhalatora, indywidualnego dostosowywanie odzieży. Wzrosły wydatki na transport, konieczny był zakup kul, w przyszłości potrzeby będzie wózek inwalidzki. Sąd w tych kwestiach miał na względzie opinię biegłych ortopedów, którzy potwierdzili niesamodzielność dziecka. Z opinii tej wynika, że wątpliwym jest uzyskanie u dziewczynki znacznego wydłużenia kości długich metodą operacyjnej dystrakcji ze względu na konieczność wydłużania w dużym zakresie, jeżeli skutkiem miałaby być wyraźna poprawa funkcjonowania ruchowego i znaczącego podwyższenia wzrostu. Stwarza to duże ryzyko powikłań oraz jest bardzo uciążliwe dla pacjenta. Terapia musiałaby być bardzo długa. Natomiast terapia hormonalna przy użyciu hormonu wzrostu miałaby charakter eksperymentu medycznego o nieznanych skutkach, za to poważnym ryzyku. Po analizie zgłoszonych roszczeń Sąd uznał za zasadne i zwiększające koszty utrzymania dziecka niepełnosprawnego – córki powodów w stosunku do przeciętnego, zdrowego dziecka następujące wydatki: Z tytułu kosztów rehabilitacji licząc konieczność terapii przez 10 miesięcy w roku jednak w tym 3 tury rehabilitacji po 6 tygodni w ramach ubezpieczenia zdrowotnego, przez co pozostało 7 miesięcy (po odliczeniu sanatorium i 2 turnusów rehabilitacyjnych wyjazdowych), czyli około 28 tygodni – licząc 2 razy w tygodniu po 1 godzinie w cenie 20 zł, co dało łączna kwotę za rok na poziomie 1.120 zł, a zatem w stosunku miesięcznym (przez 12 miesięcy) – 94 zł. Sąd miał na względzie fakt, ze rehabilitacja podczas cykli zapewnianych w ramach ubezpieczenia odbywa się dwa razy w tygodniu. Z tytułu zajęć na basenie z udziałem osoby towarzyszącej: 20 zł jednorazowo licząc dwa razy w tygodniu daje to 160 zł miesięcznie i 1.600 zł rocznie licząc 10 miesięcy w roku, a zatem w skali 12 miesięcy – 133 zł miesięcznie. Wydatki w związku z terapią sanatoryjną, które dotyczą opiekuna, pobyt dziecka jest bezpłatny. Sąd uznał, że przeciętnie koszty te kształtują się na poziomie około 1.500 zł plus płatne zabiegi dodatkowe dla dziecka w kwocie 200 zł, łącznie 1.700 zł w skali rocznej, czyli 142 zł miesięcznie. Koszty turnusu rehabilitacyjnego, jak wykazała powódka sięgają 760 zł za pobyt dziecka i 860 zł opiekuna, łącznie 1.620 zł rocznie za dwa turnusy, czyli 135 zł miesięcznie. Koszty leczenia stomatologicznego – 300 zł rocznie, czyli 25 zł miesięcznie, mając na względzie, iż kłopoty z systemem kostnym nakazują częstszą kontrolę i stosowanie zabiegów chroniących jak i ograniczoną możliwość korzystania z zabiegów stomatologicznych w ramach ubezpieczenia z powodu kolejek oraz braku refundacji wielu nowocześniejszych metod. Żądanie zrekompensowania części kosztów dodatkowych leków i parafarmaceutyków Sąd uznał szacunkowo za zasadne do kwoty 80 zł miesięcznie, mając na względzie ceny witamin, środków przeciwbólowych, itp.. Z tytułu kosztów przejazdów – 200 zł miesięcznie, z uwzględnieniem wyjazdów do lekarzy doW.i innych miast, biorąc pod uwagę planowane leczenie operacyjne i potrzebę wożenia dziecka w obrębieŁ.z powodu jego niesamodzielności. Z tych samych przyczyn Sąd Okręgowy uznał żądanie 50 zł miesięcznie z tytułu wydatków na telefony, z uwagi na konieczność rozmów z lekarzami, terapeutami, umawiania terminów wizyt i wyjazdów, zasięgania informacji i porad. Ze względu na celowość i konieczność hydroterapii w warunkach domowych przyjął zwiększone zużycie wody o 50 zł miesięcznie. Za uzasadnione uznał też żądanie z tytułu zakupu sprzętu ortopedycznego (kul dziecięcych raz do roku w kwocie 60 zł), wózka inwalidzkiego w cenie około 900 zł raz na trzy lata oraz inhalatora elektronicznego w cenie około 1.000 zł raz na 5 lat. Dziecko nie jest bowiem w stanie poruszać się samodzielnie na dłuższe odległości, przez co konieczny jest wózek inwalidzki, co potwierdziła opinia biegłych ortopedów. Rozliczenie powyższych sum w stosunku miesięcznym dało odpowiednio 5 zł, 25 zł i 17 zł, łącznie 47 zł miesięcznie. Jako podwyższony koszt utrzymania dziecka potraktował też Sąd wydatki związane z dostosowywaniem mebli i sprzętów urządzenia domowego do jego potrzeb w kwocie 600 zł (50 zł miesięcznie). Dziewczynka będąc wzrostu dziecka młodszego jest cięższa niż dzieci w tym wieku i meble dla dzieci dwu- trzyletnich mogą być dla niej za delikatne, niezbędne może być zamówienie mebli projektowanych indywidualnie. Z tytułu wydatków związanych z kupnem dziecku specjalnie dostosowanych butów a także konieczności przerabiania większości odzieży bądź szycia jej na indywidualne zamówienie, Sąd Okręgowy uznał za uzasadnioną kwotę 100 zł miesięcznie. Łącznie zsumowanie powyższych kwot dało kwotę 1.106 zł. w stosunku miesięcznym, którą Sąd zasądził w formie renty na rzecz obojga powodów, zgodnie z żądaniem, od daty wyrokowania. Za okres od daty narodzinM. W. (2)do dnia wyrokowania włącznie, tj. za 98 pełnych miesięcy, Sąd Okręgowy zasądził kwotę 108.388 zł jako skapitalizowaną rentę. Mimo, że potrzeby dziecka ewoluowały na przestrzeni jego życia, to zmiany z tytułu leczenia, terapii, dostosowania środowiska do dziecka wzajemnie się uzupełniały poprzez wzrost jednych i zmniejszanie się innych. Dlatego uwzględniającart. 322 kpcnie zróżnicował tej renty w poszczególnych przedziałach czasowych. Dalsze roszczenia – z tytułu dodatkowej płatnej opieki lekarskiej, terapii tzw. kręgarzy, usług specjalistów medycyny paliatywnej, pedagoga dziecięcego, psychologa, opłaty za prywatną szkołę, płatnych opiekunek do dzieci, zakupu elektrycznego wózka inwalidzkiego, terapii hormonem wzrostu, przygotowanie dokumentacji medycznej ponad ustaloną rentę miesięczną Sąd uznał za wygórowane i nieuzasadnione. Sąd nie potrącił z zasądzonej renty sumy zasiłku pielęgnacyjnego w kwocie 153 zł, uznając, że kwota ta zaspokoi inne trudno uchwytne koszty utrzymania i terapii dziecka. Uwzględnił też żądanie z tytułu nabycia na wolnym rynku dodatkowej powierzchni mieszkalnej, koniecznej na urządzenie pomieszczenia rehabilitacyjnego. Na celowość tego wskazywali biegli ortopedzi, podkreślając niezbędność stałej terapii dziewczynki w celu utrzymania jak najlepszego stopnia sprawności ruchowej. Z tego tytułu powodowie domagali się kwoty 16.000 zł. za 10 m2powierzchni mieszkalnej i Sąd uwzględnił powyższe żądanie w całości biorąc pod uwagę, że ceny mieszkań na terenieŁ.przekraczają kwotę 1.600 zł za 1 m2. Sąd oddalił wnioski o przesłuchanie świadków – osób niskorosłych oraz fizjoterapeutów jako nieistotne dla rozstrzygnięcia, a takżeE. K.– genetyka zK., której zeznania znajdują się w aktach postępowania karnego. Jako podstawę prawną naprawienie szkód powołał też art. 8 Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności dotyczący odpowiedzialności za naruszenie prawa do poszanowania życia prywatnego i rodzinnego poprzez niezabezpieczenie w systemie prawnym możliwości proceduralnej weryfikacji oceny medycznej negującej aborcję lub potrzebę badań mogących mieć znaczenie dla podjęcia decyzji przez zainteresowanych. Roszczenia w stosunku do pozwanychL. P. (1)iA. G. (1)oddalił z powodu braku po ich stronie legitymacji biernej. O kosztach orzekł Sąd na mocyart. 100 kpcorazart. 113 ust. 1 i 4 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych z 28 lipca 2005 r., odstępując od obciążania powodów kosztami sądowymi w zakresie oddalonego powództwa. Trudna sytuacja życiowa i majątkowa powodów nie budzi, bowiem wątpliwości. Pozwany Szpital(...)wŁ.winien ponieść koszty w zakresie uwzględnionej części roszczenia w kwocie 1.095 zł tytułem opłaty od pozwu oraz kwotę 7.994,87 zł tytułem wydatków w postaci kosztów opinii biegłych (k. 603, 782 i 1399 – 2.414,97 zł plus 1.659,60 zł plus 327,10 zł plus 2.495,20 zł plus 1.098 zł). Apelację od tego wyroku wniósł pozwany Szpital(...)wŁ., zaskarżając go w części dotyczącej punktu I, II, III, IV, V, VI, VII i IX oraz zarzucając: 1.naruszenie przepisów prawa materialnego: -art. 448 kc- jako stanowiącego podstawę przyznania zadośćuczynienia, ale mającego charakter fakultatywny, zależnego wyłącznie od oceny Sądu, nie oznaczającego dowolności – poprzez przyjęcie, że kwota 30 000 zł jest kwotą adekwatną i umożliwiającą powodowi łatwiejsze przystosowanie się do istniejącej sytuacji, podczas gdy istotną przesłanką oceny zasadności zadośćuczynienia jest stopień winy strony pozwanej, który był wykazywany w toku całego postępowania (zeznaniaA. G. (1),L. P. (1),B. S. (2),E. K.) oraz stopień przyczynienia się powodów, którego Sąd nie uwzględnił, -art. 444 § 2 kc- poprzez dowolne ustalenie wysokości renty przyznanej powódce i obojgu powodom tj. zastosowanie do niej wyliczenia zart. 322 kpca także poprzez pominięcie okoliczności, że powódka posiada zdolność oraz możliwości zarobkowe, -art. 361 § 2 kc– poprzez zastosowanie dowolności interpretacyjnych przy ustalaniu rozmiaru szkody oraz poprzez błędne ustalenia wysokości zasądzonych odszkodowań, -art. 362 kc– poprzez nieuwzględnienie przyczynienia się powodów, w szczególności powódki, do powstania szkody i niezastosowanie miarkowania odszkodowania; 2.naruszenie prawa procesowego: -art. 19 kpci nast. – poprzez błędne ustalenie wartości przedmiotu sporu na kwotę 140.916,67 zł (str. 3 i 4 uzasadnienia wyroku), podczas gdy z pism procesowych powodów wynika wartość wynosząca 106.799,16 zł, a w obu przypadkach podane wartości nie obejmują zadośćuczynienia, hormonu wzrostu i rent, -art. 233 § 1 kpc– poprzez przekroczenie swobodnej granic swobodnej oceny dowodów, przejawiające się brakiem bezstronności, zastosowaniem dowolności w stosunku do złożonych dokumentów stanowiących podstawę zasądzenia odszkodowań i rent, czasu ich trwania, jak również w stosunku do zeznań świadków i opinii biegłych, -art. 321 § 1 kpc– wyrażające się zasądzeniem kwoty 55 987,44 zł oraz renty (odnośnie czasu jej trwania) ponad żądanie powodów, -art. 322 kpc– poprzez niewskazanie w uzasadnieniu wyroku, że udowodnienie wysokości jednorazowych wydatków jest niemożliwe, podczas gdy złożone zostały liczne faktury i dokumenty, -art. 328 § 2 kpc– poprzez niewskazanie w uzasadnieniu wyroku, czyje zeznania Sąd uznał za wiarygodne, a którym zeznaniom – oraz dlaczego - odmówił wiarygodności (zeznaniaL. P. (1)iE. S.na okoliczność niewypełnienia zaleceń lekarskich przez powódkę), także niewskazanie dokładnego rozliczenia żądań finansowych powodów oraz roszczeń oddalonych. -art. 386 § 6 kcpoprzez przekroczenie wskazań Sądu Najwyższego i wskazań Sądu Apelacyjnego z dnia 7 marca 2006 r. i zasądzenie dwóch ren; 3.niewyjaśnienie wszystkich istotnych ustaleń, w szczególności odmowy przesłuchania świadków pozwanego szpitala na okoliczność zabezpieczenia publicznej opieki medycznej przez pozwany Szpital w zakresie rehabilitacji – co miało wpływ na wysokość zasądzonych rent; 4.niezgodność ustaleń faktycznych Sądu z treścią zebranego materiału dowodowego, w szczególności poprzez ustalenie, że: -po zbadaniu ginekologicznym w dniu 8 marca 1999 r. drL. P. (1)wykonał USG i KTG na żądanie powódki, podczas gdy KTG jest badaniem tętna płodu wykonywanym od 22 tygodnia ciąży, -powódka przedstawiła dokumenty dotyczące stanu płodu podczas pierwszej ciąży oraz zdjęcie radiologiczne w pierwszych dniach życia, podczas gdy na rozprawie w dniu 9 kwietnia 2002 r. stwierdziła „odnalazłam jeden dokument dot. słuchu syna, ale pan doktor stwierdził, że dla niego nie jest wystarczające” -pozwanyL. P. (1)posługiwał się pojęciem „chondroplazja”, podczas gdy w dniu 8 marca 1999 r. chorobaM.nie była jeszcze rozpoznana, co potwierdza drE. K., -pozwanyL. P. (1)dokonał wpisu w karcie informacyjnej, podczas gdy były to wpisy w historii choroby powódki oraz w książeczce RUM, co świadczy o niezapoznaniu się Sądu z dokumentacją medyczną (str. 30 uzasadnienia), -powód popierał decyzje żony i wspierał ją w staraniach o legalną aborcję, podczas gdy z protokołów przesłuchań powoda wynika co innego – „nie rozważaliśmy aborcji”, a także: -poprzez rozbieżność ustaleń Sądu (str. 36 uzasadnienia) z zeznaniami świadkówE. Z. (1)iM. L. (1)(protokół rozprawy z dnia 28 maja 2002 r.) -poprzez rozbieżność w samej treści uzasadnienia tj. z jednej strony stwierdzenie, że „rzeczą specjalisty – ginekologa było dokonanie tej oceny i pokierowanie powódki” (str. 41) a z drugiej, że „nie można zresztą wymagać nawet od lekarza specjalisty – ginekologa udzielenia w pełni kompetentnej porady genetycznej, należy to do specjalistów genetyków”. Na podstawieart. 381 kpcw zw. zart. 368 § 1 pkt 4 kpcpozwany zgłosił nowe fakty i dowody tj.: -okoliczność, że dzieci powodów otrzymały 1,8 mln zł na leczenie od firmy farmaceutycznejB., -okoliczność, że powodowie otrzymali od miastaŁ.mieszkanie (pow. 70 m2) w domu jednorodzinnym przystosowanym do potrzeb osób niepełnosprawnych. Wniósł pozwany o: -zobowiązaniefirmy (...)do podania zakresu udzielonej pomocy finansowej -zobowiązanie Urzędu Miasta wŁ.do potwierdzenia faktu przyznania mieszkania powodom, -zmianę wyroku w zaskarżonej części poprzez oddalenie powództwa w stosunku do pozwanego Szpitala, ewentualnie o uchylenie wyroku w zaskarżonej części i przekazanie sprawy Sądowi Okręgowemu do ponownego rozpoznania. Sąd Apelacyjny zważył, co następuje: Apelacja jest częściowo uzasadniona. W ocenie Sądu Apelacyjnego zarzut wadliwego zastosowania przepisuart. 448 kcuznać należało za nieuzasadniony. Sąd Apelacyjny podziela ustalenia Sądu Okręgowego w tym zakresie i ich ocenę prawną. Wypada jedynie przypomnieć, iż Sąd Najwyższy rozpoznając kasacje stron i rozstrzygając kontrowersyjny w judykaturze i doktrynie problem istnienia praw podmiotowych rodziców pojawiający się w sprawach związanych z niechcianym urodzeniem oraz roszczeń związanych z urodzeniem dziecka upośledzonego, do którego nie doszłoby, gdyby lekarze dostarczyli rodzicom informacji umożliwiających legalne dokonanie przerwania ciąży, stwierdził, że skoroustawa z dnia 7 stycznia 1993 r. o planowaniu rodziny, ochronie płodu ludzkiego i warunkach dopuszczalności przerywania ciążyprzyznaje rodzicom prawo do świadomego planowania rodziny, a kobiecie prawo do przerwania ciąży między innymi w sytuacji określonej wart. 4a ust. 1 pkt 2, z tzw. przyczyn eugenicznych, to prawa te należy uznać za prawa podmiotowe rodziców, których naruszenie rodzi odpowiedzialność odszkodowawczą. W sytuacji, gdy badania prenatalne lub inne przesłanki medyczne wskazują na duże prawdopodobieństwo ciężkiego i nieodwracalnego upośledzenia płodu, rodzice mają prawo do świadomego podjęcia decyzji, czy chcą i mogą obciążyć siebie i swoją rodzinę skutkami urodzenia dziecka upośledzonego. Mają prawo w takiej sytuacji podjąć decyzję o przerwaniu ciąży. Uniemożliwienie rodzicom wykonania tych praw prowadzące do urodzenia, wbrew ich woli, dziecka upośledzonego, rodzi po stronie podmiotu odpowiedzialnego obowiązek zapłaty odpowiedniego zadośćuczynienia na podstawieart. 448 kcza doznaną w wyniku naruszenia ich dóbr osobistych krzywdę. Nie ma oparcia w materiale dowodowym zebranym w sprawie stanowisko zawarte w apelacji, iż dobra osobiste powoda nie zostały naruszone, nie wykazano, bowiem winy sprawcy, a bezpośrednią przyczyną nie wydania skierowania na dodatkowe badania genetyczne bądź do poradni genetycznej był brak kontraktu z kasą chorych, a nadto nie było podstaw do aborcji. Sąd Apelacyjny podziela w całości ustalenia Sądu Okręgowego w tym zakresie. Wina pozwanego została uznana przez wszystkie sądy rozpoznające dotychczas sprawę, w tym Sąd Najwyższy, którego ocena prawna wiąże sądy, którym przekazano sprawę do ponownego rozpoznania. Nie można przede wszystkim uznać zasadności zarzutu naruszenia przez Sąd Okręgowy naruszeniaart. 233 § 1 kpc. Skuteczne postawienie zarzutu naruszenia przez sąd tego przepisu wymaga wykazania, że sąd uchybił zasadom logicznego rozumowania lub doświadczenia życiowego, to bowiem może być jedynie przeciwstawione uprawnieniu sądu do dokonywania swobodnej oceny dowodów. Nie jest natomiast wystarczające przekonanie o innej niż przyjął sąd wadze (doniosłości) poszczególnych dowodów i ich odmiennej ocenie niż ocena sądu (tak SN w wyroku z 6 listopada 1998 r., II CKN 4/98, niepubl.; oraz w wyroku z 10 kwietnia 2000 r., V CKN 17/00, „Wokanda” 2000/7/10). Podzielając powyższe poglądy prawne i odnosząc je do realiów sprawy stwierdzić należy, że wbrew twierdzeniom skarżącego nie potwierdzają braku zawinienia pozwanego zeznania stron ani świadków wskazanych w apelacji. PozwanyL. P.przyznał, że powódka okazywała mu dokumentację medyczną związaną z chorobą pierwszego dziecka, w tym kartę informacyjną, z której wynikało, że dziecko może być chore na achondroplazję jak i okoliczność, że choroba ta jest wskazaniem do badania genetycznego (zeznania k. 1875 v.). Stwierdził też, że regułą jest kierowanie takich pacjentek do poradni genetycznej w celu określenia ryzyka genetycznego w następnej ciąży.N.powódki do poradni genetycznej tłumaczył zbyt wczesnym okresem ciąży, zważywszy, że powódka była wówczas w czwartym tygodniu ciąży. Zaniedbanie obowiązków przez lekarza dobitnie potwierdza opiniaInstytutu Centrum (...)wŁ.–Zakładu (...), z której dowód przeprowadził Sąd Okręgowy. Wynika z niej, że nawet gdyby powódka była już pod opieką poradni genetycznej, to nie zwalniało to lekarza od obowiązku udzielanie jej poprawnie merytorycznej porady i przypomnienie o możliwości konsultacji w poradni genetycznej, czego niewątpliwie ginekolog nie uczynił. Bez znaczenia dla oceny zawinienia pozwanego jest przytaczany w apelacji błąd w ustaleniu Sądu I instancji, iż w dniu 8 marca 1999 r.L. P.wykonał badanie KTG u powódki, czy też dokładne wyliczenie dokumentów jakie okazała powódka, skoro sam pozwany przyznał, że otrzymał dokumentację lekarską pierwszego dziecka powódki pozwalającą na stwierdzenie zagrożeń drugiej ciąży i zaznaczył w karcie informacyjnej podejrzenie choroby genetycznej i ciążę wysokiego ryzyka. Podobnie nie miał znaczenia fakt, iż nie były wykonane wówczas badania, przesądzające ostatecznie, na jaką chorobę cierpi pierwsze dziecko powodów w sytuacji (choroba ta do chwili obecnej nie jest zdiagnozowana), gdy pewne było, że jest ciężką postacią dysplazji kostnej i ma podłoże genetyczne. Trudno też dociec, na czym polega i jakie ma znaczenie zarzucana w apelacji rozbieżność ustaleń Sądu z zeznaniami świadkówE. Z.iM. L., zważywszy na brak uzasadnienia tego zarzutu. Sąd Apelacyjny nie dostrzega też sprzeczności w ustaleniach Sądu Okręgowego przytaczanych w ostatnim akapicie pkt 4 apelacji. Obowiązek lekarza ginekologa dokonania właściwej oceny problemu, z jakim zgłosiła się pacjentka i pokierowania nią, nie jest sprzeczny z niestawianiem mu wymogu udzielenia w pełni kompetentnej porady genetycznej. Przecież zasadniczym zarzutem stawianym lekarzowi była odmowa skierowania na odpowiednie badania prenatalne lub pod opiekę poradni genetycznej w sytuacji zagrożenia płodu wadą genetyczną i nieudzielenie rodzicom informacji o tym zagrożeniu oraz o możliwości, sposobach i terminie, w jakim wadę można wykryć. Przyjęcie, że doszło do zawinionego naruszenia prawa powoda do planowania rodziny, pozwalało na uwzględnienie jego roszczenia o zadośćuczynienie. W judykaturze wskazuje się, żeart. 448 kcmoże znaleźć zastosowanie w przypadku każdego stopnia winy, niezależnie od jej natężenia (wyrok SN z 12 grudnia 2002 r., V CKN 1581/00, OSNC 2004 nr 4, poz. 53). Stwierdzenie choćby winy nieumyślnej po stronie naruszyciela wystarcza do zasądzenia zadośćuczynienia na podstawieart. 448 k.c.Nadto sąd orzekający musi rozważyć całokształt okoliczności faktycznych sprawy. Podstawą odmowy zastosowania środka przewidzianego wart. 448 kcmoże być np. nieznaczny rozmiar krzywdy, niewłaściwe zachowanie poszkodowanego. Oceniając zarówno możliwość zasądzenia, ze względu na brak obligatoryjności, jak i wysokość odpowiedniej sumy pieniężnej, sąd musi wziąć pod uwagę kompensacyjny charakter zadośćuczynienia i rodzaj naruszonego dobra - ciężar gatunkowy poszczególnych dóbr osobistych nie jest bowiem jednakowy i nie wszystkie dobra osobiste zasługują na jednakowy poziom ochrony za pomocą środków o charakterze majątkowym. Ponadto, sąd musi zbadać nasilenie złej woli oraz celowość zastosowania tego środka. Przekłada się to zarówno na możliwość zasądzenia zadośćuczynienia w konkretnej sprawie, jak i na jego wysokość. Mając to na względzie należało uznać, że w rozpoznawanej sprawie doszło do naruszenia dobra osobistego o istotnym – z obiektywnego punktu widzenia – znaczeniu. Choć w łańcuchu przyczyn uzasadniających odpowiedzialność naruszyciela prawa podmiotowego względem ojca, koniecznym ogniwem jest zgoda kobiety wyrażona na piśmie, to przyznane ojcu poczętego dziecka, uczestniczącemu w podjęciu decyzji o urodzeniu, prawo do planowania rodziny, nie może być uznane za bagatelne, zważywszy, że godziło w sferę wolności osobistej w zakresie decyzji o powołaniu dziecka na świat. Początkowe wahania powoda, co do utrzymania bądź przerwania ciąży nie mają znaczenia dla ustalenia wysokości zadośćuczynienia, jak też samej możliwości jego przyznania. Powód nie kwestionował tych okoliczności, ale jednocześnie twierdził, że zgadzał się z decyzją żony dopuszczającej aborcję. Powód został obarczony wychowaniem kolejnego niepełnosprawnego dziecka, wymagającego znacznego zaangażowania i wzmożonej opieki. Po urodzeniu córki osobiście sprawował nad nią opiekę z uwagi na trwającą około pół roku depresję żony. Jak wynikało z jego zeznań posiadanie niepełnosprawnych dzieci miało też negatywny wpływ na przebieg kariery zawodowej i opóźnienie awansu zawodowego. Mimo, że nie ustalił Sąd Okręgowy, aby działania i zaniechania pozwanych lekarzy miały charakter umyślny, to nawet wina w stopniu niedbalstwa, wynikająca z zbagatelizowanie problemu powódki, braku rzetelności i staranności w postępowaniu, a przede wszystkim nieodwracalne skutki tych działań, pozwalają na zaakceptowanie zasądzonej kwoty zadośćuczynienia jako odpowiadającej wymienionym wyżej kryteriom jego ustalania. Sąd Apelacyjny nie dostrzega też, aby powodowie przyczynili się do powstania szkody, co mogłoby mieć wpływ na wysokość przyznanego zadośćuczynienia. W doktrynie prezentowane jest, bowiem stanowisko, żeart. 362 kcnależy tym przypadku przekładać na ewentualne zmniejszenie odszkodowania należnego poszkodowanemu w związku z jego nieprawidłowym zachowaniem (tak T. Justyński „Poczęcie i urodzenie dziecka jako źródło odpowiedzialności cywilnej”, Zakamycze 2003). Podzielając ustalenia i wnioski Sądu I instancji, który nie dopatrzył się w zachowaniu powódki przyczynienia się do powstania szkody, wskazać należy na treść przywoływanej już opiniiInstytutu Centrum (...)wŁ.–Zakładu (...). Opinia ta jednoznacznie określa obowiązki spoczywające na lekarzu ginekologu udzielającemu porady powódce. Niezależnie od wyników badań molekularnych przeprowadzonych wK.powinna była mieć zapewnioną systematyczną diagnostykę ultrasonograficzną, z ustaleniem jej kolejnych terminów, począwszy od wczesnej ciąży. W razie wątpliwości lekarza, co do posiadania wystarczających kompetencji do sprawowania opieki nad ciężarną, pacjentka powinna być skierowana do odpowiedniego ośrodka referencyjnego w zakresie badań USG. Z kolei z opiniiKliniki (...)tegoż Instytutu wynikało, że pogłębiona diagnostyka ultrasonograficzna, która była jedyną metodą badań pozwalającą wykryć wówczas wady płodu, jest możliwa jedynie przy posiadaniu sprzętu najwyższej światowej klasy i zespołu doświadczonych diagnostów wyspecjalizowanych w rozpoznawaniu i różnicowaniu wad płodu. Zeznania pozwanegoL. P.wskazywały, że badania USG wykonywano u powódki standardowym aparatem, mimo, że szpital posiadał też sprzęt wyższej klasy, który używano do badań w skomplikowanych przypadkach (k. 1413). Badanie USG przeprowadzone w dniu 17 czerwca 1999 r., a więc w 19 tygodniu ciąży nie wykazało jakichkolwiek zmian w rozwoju płodu. Żadne z lekarzy, ani zlecająca badanie doktorB. S., aniL. P., który, jak przyznał, miał w tym dniu kontakt z powódką na oddziale szpitala, nie zaleciło wówczas powódce, aby stawiła się na kolejne badania USG w czasie pozwalającym wykryć wady płodu (zeznaniaB. S.k. 1707,L. P.k. 1877). Najnowsza opiniaInstytutu Centrum (...)wŁ.jak i wcześniejsze opinie lekarzy genetyków zInstytutu (...)wW.-J. Z.iInstytutu Centrum (...)wŁ.–M. R.–L.wskazywały, że przy uszczegółowieniu diagnostyki USG, można byłoby zaobserwować dysproporcje w budowie płodu wykonując badania w między 20 a 24 tygodniem ciąży. Powstaje, więc pytanie, jakich to terminów wizyt, których odbycie miałoby wpływ na wykrycie wad płodu w czasie umożliwiającym legalne przerwanie ciąży, nie przestrzegała powódka. W dokumentacji medycznej brak jest zapisów o odmowie skorzystania przez powódkę z jakichkolwiek zalecanych jej badań. Przede wszystkim jednak mało prawdopodobne jest, w świetle wyżej przytoczonej opiniiKliniki (...), by mogło nastąpić wykrycie wad płodu w pozwanym szpitalu. Tym samym budzi wątpliwości istnienie normalnego związku przyczynowego – w rozumieniuart. 361 § 1 kc– pomiędzy zarzucanym jako zawinione, zachowaniem się poszkodowanego, a szkodą. Trudno też ocenić jako niewłaściwe zachowanie, a tym samym prowadzące do uznania przyczynienia się przez powódką do szkody, odmowę powódki prowadzenia jej ciąży przez Poradnię Patologii Ciąży wB.. DoktorB. S.proponując takie rozwiązanie powódce (niewiadomo przy tym dokładnie w jakim okresie ciąży powódki miało to miejsce) miała na uwadze problem cukrzycy ciążowej i ogólnie ryzyka ciąży. Nie było mowy o wyjaśnianiu jakichkolwiek kwestii związanych z wadami genetycznymi płodu. Podobnie nie skorzystanie przez powódkę z zaproszenia doK., gdzie były prowadzone badania genetyczne pierwszego dziecka powodów nie może obciążać powódki w kontekście przyczynienia. Nie można, bowiem wymagać, aby to pacjent dokonał samooceny sytuacji i zadecydował o potrzebie takiej wizyty, wiążącej się do tego z obciążeniem finansowym (opiniaInstytutu Centrum (...)wŁ.Zakładu (...)). Oczywiste jest też, że zachowanie powódki po upływie 24 tygodnia ciąży, a więc i okoliczności związane ze zgłoszeniem się do szpitala w sierpniu 1999 r. nie miały wpływu na powstanie szkody. O przyczynieniu się poszkodowanego można mówić tylko wówczas, gdy jego określone zachowanie się pozostaje w normalnym związku przyczynowym - w rozumieniuart. 361 § 1 kc- ze szkodą. Sąd Apelacyjny nie podziela w tym miejscu zarzutu naruszeniaart. 328 §2 kpc, przez niewskazanie przyczyn, dla których Sąd Okręgowy odmówił wiarygodności zeznaniomB. S.aniL. P.wskazujących na niewykonanie przez powódkę ich zaleceń. W utrwalonym orzecznictwie Sądu Najwyższego przyjmuje się, że naruszenieart. 328 § 2 kpcmoże mieć wpływ na rozstrzygnięcie w tych wyjątkowych sytuacjach, w których treść uzasadnienia orzeczenia sądu drugiej instancji uniemożliwia dokonanie oceny toku wywodu, który doprowadził do wydania orzeczenia. Taka sytuacja w sprawie nie ma miejsca. Sąd Okręgowy szczegółowo odniósł się w uzasadnieniu wyroku do kwestii przyczynienia się powódki do szkody (s. 50-51 uzasadnienia). Jak wykazano w rozważaniach poczynionych powyżej, powoływane zeznania nie wskazują na fakt niewypełnienia przez powódkę zaleceń lekarskich, a w szczególności nieprzestrzegania terminów wizyt, które mogłyby doprowadzić do wykrycia wad płodu w czasie umożliwiającym legalne przerwanie ciąży, a tym samym nie było potrzeby oceny ich wiarygodności w tym zakresie. Apelacja nie jest też uzasadniona w tej części w jakiej odnosi się do naruszeniaart. 444 § 2 kcw zw. zart. 361 § 2 kcprzez dowolne jakoby ustalenie wysokości należnych powodom rent. W odniesieniu do kompensacji szkód majątkowych przyjęto w judykaturze, że naruszenie prawa kobiety do aborcji – w sytuacji określonej w art. 4a ust. 1 pkt 3 ustawy – przez uniemożliwienie dokonania zabiegu, może rodzić uszczerbek majątkowy, uprawniający ją do dochodzenia wyrównania szkody wynikłej z tego zdarzenia (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 21 listopada 2003 r., V CK 16/03, OSNC 2003, nr 6, poz. 104, uchwała Sądu Najwyższego z dnia 22 lutego 2006 r., III CZP 8/06, OSNC 2006 nr 7-8, poz. 123). W niniejszej sprawie Sąd Najwyższy podkreślił, że szkodą rodziców nie jest sam fakt urodzenia dziecka dotkniętego wadą genetyczną, lecz uszczerbek majątkowy wynikający z konieczności ponoszenia dodatkowych kosztów utrzymania i wychowania związanych z upośledzeniem dziecka, których nie planowali, nie godzili się ponosić i nie musieliby ponosić, gdyby nie zostało naruszone ich prawo do planowania rodziny i podjęcia decyzji o przerwaniu ciąży. Te zwiększone wydatki obciążające rodziców powinny być zrekompensowane miesięczną rentą określoną wart. 444 § 2 kc.Roszczenia odszkodowawcze obejmować mogą nie tylko szkodę majątkową w postaci kosztów ciąży i porodu, zwiększonych kosztów utrzymania i upośledzonego dziecka, ale i szkodę wynikającą z utraty możliwości zarobkowych matki po urodzeniu upośledzonego dziecka. Za bezzasadny należy, zatem uznać zarzut apelacji naruszeniaart. 386 § 6 kpcpolegający na przekroczeniu wskazań Sądu Najwyższego i Sądu Apelacyjnego przez zasądzenie dwóch rent – jednej na rzecz obojga powodów – obejmującej zwiększone kosztów utrzymania dziecka, drugiej na rzecz powódki – wyrównującej utratę przez nią możliwości zarobkowych. Oczywiste jest przy tym, że kompensacja tak określonej szkody przez zasądzenie łącznej kwoty renty na rzecz obojga powodów prowadziłaby do orzeczenia ponad żądanie pozwu. Nie budzi wątpliwości Sądu Apelacyjnego trafność orzeczenia o rencie zasądzonej na rzecz powódki z tytułu utraty przez nią możliwości zarobkowych. Skarżący nie kwestionował ustalonej kwoty renty – 1.129 zł. Jego zastrzeżenia dotyczyły stwierdzenia przez Sąd Okręgowy, iż renta należy się powódce „do chwili odzyskania przez nią zdolności do pracy”. O ile można się zgodzić, że sformułowanie to nie było zbyt precyzyjne, to stwierdzić należy, że nie zostało ono objęte sentencją wyroku i znalazło się jedynie w uzasadnieniu orzeczenia. Z treści uzasadnienia wynika też, że przesłanką do zasądzenia renty nie była utrata przez powódkę zdolności do pracy w tradycyjnym rozumieniu, lecz brak możliwości świadczenia pracy spowodowany koniecznością opieki nad upośledzonym dzieckiem wymagającym wzmożonej opieki. Roszczenia powodów w niniejszej sprawie różnią się od roszczeń tradycyjnie uznawanych na tleart. 444 § 1 i 2 kc, co niewątpliwie może powodować rozbieżności w ich nazewnictwie. Sąd Apelacyjny nie podziela zarzutu naruszenia przez Sąd Okręgowyart. 328 § 2 kpcpoprzez wadliwe uzasadnienie orzeczenia w części zasądzającej kwotę 6.899 zł, z przyczyn analogicznych do powołanych przy ustosunkowywaniu się do tego zarzutu w zakresie rozstrzygnięcia o przyczynieniu. Sąd I instancji wskazał dowody na podstawie, których uznał, że powódka poniosła stratę finansową w zarobkach w okresie od urodzenia dziecka do dnia 11 marca 2002 r. (28 miesięcy i 16 dni). Uzupełnienia wymaga jedynie w związku z zarzutem apelacji, nieomówiona kwestia wypłacanego powódce zasiłku macierzyńskiego i wychowawczego. Sąd Okręgowy przyjął, że w tym okresie powódka poniosła stratę w zarobkach w kwocie 230 – 240 zł miesięcznie, co uzasadniało jej żądanie zasądzenia kwoty 6.699 zł z tego tytułu. Jej dochody w owym czasie ograniczały się, bowiem do wynagrodzenia z umowy zlecenia wZakładzie (...)wŁ.w wysokości miesięcznej brutto – 501,25 zł za rok 2000, 611,42 zł za rok 2001 i 564,66 zł za rok 2002 (k. 1805). W okresie urlopu macierzyńskiego powódka nie pracowała, a umowę wykonywał faktycznie mąż. Wysokość zasiłku macierzyńskiego, który otrzymywała w okresie od 27 października 1999 r. do 6 lutego 2000 r. wynosiła średnio 396,70 zł netto, zaś zasiłku wychowawczego (wypłacanego do dnia 17 lutego 2003 r.) około 273 zł netto (k. 1922). Szacunkowo licząc dochody w okresie urlopu macierzyńskiego wyniosły łącznie około 747 zł netto (przy zastosowaniu proporcji wynagrodzenia netto do brutto jak w zaświadczeniu z k. 83), zaś w czasie urlopu wychowawczego – około 832 zł. Przyjmując nawet, że utrata zarobków w okresie urlopu macierzyńskiego nie pozostaje w związku przyczynowym ze szkodą, zważywszy, że w okresie tym prawdopodobnie powódka nie pracowałaby nawet wówczas, gdyby urodziła zdrowe dziecko, to jej szkoda za okres od urlopu wychowawczego do dnia 11 marca2002 r. wyniosłaby 268 zł miesięcznie. Zgodzić się, bowiem trzeba z ustaleniami Sądu I instancji, iż powódka wykazała, zważywszy na późniejszy przebieg jej pracy zawodowej, że jest osobą aktywną i pracowitą w związku, z czym jej dochody miesięczne w okresie 2004 - 2005 r. sięgały kwoty 2.000 -2.500 zł. Należy przy tym zauważyć, że powódka mogła świadczyć pracę w tak dużym zakresie, z uwagi na możliwość uczęszczania dziecka do przedszkola integracyjnego i korzystania z pomocy opiekunek. Natomiast w okresie objętym żądaniem wyrównania szkody majątkowej powódka przez okres około sześciu miesięcy od porodu pozostawała w depresji związanej z urodzeniem drugiego ciężko upośledzonego dziecka i samo dziecko było zbyt małe, aby można je było umieścić w przedszkolu. Z kolei wynajmowanie opiekunek wiązałoby się z wydatkami, których powódka wówczas nie była wstanie ponieść ze względu na sytuację majątkową, a które również miałyby znaczenie dla wysokości jej roszczeń odszkodowawczych. Sąd Apelacyjny nie dostrzega też podstaw do zakwestionowania zastosowania przez Sąd I instancjiart. 322 kpcprzy ocenie zasadności roszczenia o zapłatę kwoty 6.699 zł jak i 200 zł odszkodowania tytułem zwrotu wydatków za leki, których używała powódka w okresie depresji. Przepis ten umożliwia sądowi uwzględnienie żądania pozwu, chociaż żądana przez powoda kwota nie jest możliwa do ścisłego udowodnienia, co w przypadku braku przepisu prowadziłoby do oddalenia powództwa w tej części. W wyroku Sądu Najwyższego z dnia 26 stycznia 2006 r., II CSK 108/05, Lex, nr 191249, wypowiedziano pogląd, że w obowiązującym stanie prawnym dotychczasowe rozumienie „niemożliwości" zart. 322powinno podlegać zrewidowaniu w ten sposób, iż nie może chodzić już tylko o niemożność rozumianą w sensie obiektywnym, lecz także o niemożliwość ścisłego ustalenia szkody na podstawie materiału dowodowego przestawionego przez powoda do oceny przez sąd. Sąd, nie mając obowiązku przeprowadzenia uzupełniających dowodów z urzędu, powinien, kiedy fakt poniesienia szkody jest bezsporny, podjąć próbę ustalenia jej wysokości na podstawie oceny „opartej na rozważeniu wszystkich okoliczności sprawy". Ocena sądu nie jest zupełnie dowolna, lecz musi być dokonana w oparciu o zasady rozumowania logicznego i całokształt zebranego w sprawie materiału dowodowego. Decyzja sądu oparta naart. 322 kpc- zarówno pozytywna, jak i negatywna - wymaga przedstawienia uzasadnienia nawiązującego do przesłanek zastosowania tego przepisu, ocenionych w powiązaniu z okolicznościami sprawy (wyrok SN z dnia 14 lutego 2007 r., II CSK 423/06, Lex, nr 274145). Mając te uwagi na względzie stwierdzić należy powódka udowodniła wszystkie pozostałe przesłanki zasadności roszczenia – fakt powstania szkody oraz zasadę odpowiedzialności pozwanego. Utrata zarobków wyliczona została w oparciu o przedłożone dokumenty i podane tam dochody na przestrzeni wskazanego okresu czasu. Wyliczenie szkody nie odnosi się do każdego miesiąca z osobna, zostało uśrednione, co nie oznacza, że jest dowolne. Odnośnie zaś odszkodowania za leki, to z uwagi na upływ czasu powódka nie była w stanie wskazać rodzaju medykamentów, jakie przyjmowała jak też ich cen. Zważywszy jednak na półroczny okres trwania stanu depresji i powszechnie znany fakt dość znacznych cen leków antydepresyjnych, podzielić należało stanowisko Sądu Okręgowego, iż żądana kwota odpowiada wysokości poniesionej przez powódkę szkody. Powyższe uwagi w całej rozciągłości odnoszą się do kwestionowanego rozstrzygnięcia o rencie, z tytułu zwiększonych kosztów utrzymania upośledzonego dziecka powodów, ustalonej przez Sąd Okręgowy na kwotę 1.106 zł miesięcznie. Dodać jedynie należy, że w judykaturze utrwalone jest stanowisko, że w przypadku obliczania renty z tytułu zwiększonych potrzeb sąd nie jest zobowiązany do drobiazgowej dokładności i w tym zakresie powinien się kierować wskazaniamiart. 322 kpc(tak wyrok SN z dnia 25 listopada 1999 r., II CKN 476/98, niepubl.) Jeśli idzie o ustalone przez Sąd Okręgowy koszty rehabilitacji małoletniejM., jako składnik przyznanej powodom renty, to skarżący nie dostrzegł, że każdy z wymienionych punktów: 1,3 i 4 dotyczy innego rodzaju rehabilitacji i wszystkie zostały uznane w opiniiInstytutu Centrum (...)wŁ.Kliniki (...), za konieczne. Punkt 1 obejmuje koszty odpłatnej rehabilitacji prowadzonej w domu w ciągu całego roku, w okresie, kiedy dziecko nie przebywa na turnusach rehabilitacyjnych bądź w sanatorium i nie ma zleconej rehabilitacji w ramach ubezpieczenia społecznego, według cen i częstotliwości określonej w opinii. Z opinii tej, jak i z zeznań powodów wynikało, że w związku ze zlecaniem przez lekarzy rehabilitacji w 10 dniowych pakietach i w 6 tygodniowych cyklach, koniecznością uzyskania skierowania i obowiązującymi kolejkami, nie ma fizycznej możliwości stałego korzystania z usług uspołecznionej służby zdrowia. Sąd Apelacyjny nie podziela w tym miejscu zarzutu apelacji sformułowanego jako „niewyjaśnienie wszystkich istotnych ustaleń, w szczególności przez odmowę przesłuchania świadków zgłoszonych przez pozwanego, na okoliczność zabezpieczenia opieki medycznej przez pozwany Szpital”. Skarżący nie wskazał przy tym, jaki przepis procedury cywilnej został w ten sposób naruszony. Przypomnieć należy, że zgodnie z uchwałą składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 31 stycznia 2008 r.(III CZP 49/07, OCNC 2008, z. 6, poz. 55) Sąd drugiej instancji rozpoznający sprawę na skutek apelacji nie jest związany przedstawionymi w niej zarzutami dotyczącymi naruszenia prawa materialnego, wiążą go natomiast zarzuty dotyczące naruszenia prawa procesowego. Nadto strona nie może skutecznie zarzucać w apelacji uchybienia przez sąd pierwszej instancji przepisom postępowania, polegającego na wydaniu postanowienia, które może być zmienione lub uchylone stosownie do okoliczności, jeżeli nie zwróciła uwagi sądu na to uchybienie w toku posiedzenia, a w razie nieobecności - na najbliższym posiedzeniu, chyba, że niezgłoszenie zastrzeżenia nastąpiło bez jej winy (art. 162 kpc). W wypadku wydania postanowienia dowodowego, sąd – jeżeli uzna zastrzeżenie strony za trafne – może bezzwłocznie zweryfikować swe stanowisko wyrażone w tym postanowieniu, a następnie zmienić je lub uchylić (por.art. 240 § 1 kpc). Jeżeli jednak uchybienie „utrwalone" w postanowieniu nie zostanie zgłoszone w terminie określonym wart. 162 kpc, strona utraci możliwość powołania się na nie w drodze zarzutu apelacyjnego, a tym samym wyłączona zostanie także kontrola przewidziana wart. 380 kpc. Pozwany nie zgłaszał zastrzeżeń w trybieart. 162 kpc, co oznacza, że zarzut ten uchyla się spod kontroli instancyjnej. W punkcie 3 zostały ujęte wydatki związane z wyjazdami do sanatorium, przy przyjęciu kosztów pobytu opiekuna średnio w wysokości 1.500 zł rocznie plus 200 zł na zabiegi dodatkowe dla dziecka. W skali miesiąca dało to kwotę 142 zł, zaś kwota 94 zł miesięcznie dotyczyła kosztów rehabilitacji z punktu 1. Z kolei punkt 4 dotyczył turnusów rehabilitacyjnych, co do których przyjął Sąd Okręgowy odpłatność za jeden turnus w roku. Tak, więc każda z wymienionych pozycji obejmowała inne wydatki zwiększające koszty utrzymania dziecka powodów. Jeśli chodzi o koszty basenu, to kwoty wskazywane przez powódkę, na co powołuje się skarżący, dotyczyły korzystania z basenu w czasie pobytu w sanatorium i cen, kiedy powodowie faktycznie uczęszczali na basen. Z informacji kierownika pływalni wynikało, że odpłatność za wejście na basen dwóch osób wynosi 19 zł (k. 1248). Odnośnie konieczności odpłatnego leczenia stomatologicznego jako pozostającego w związku z chorobą dziecka, powodowie przedstawili zaświadczenie od lekarza stomatologa leczącego małoletniąM.(k. 266). Pozwany nie kwestionował tego dowodu w toku procesu przed Sądem I instancji, nie domagał się też zweryfikowania go w drodze opinii biegłego. W ocenie Sądu Apelacyjnego zastosowanie maart. 230 kpc, pozwalający na uznanie tych okoliczności za przyznane. Akceptując ustalone przez Sąd Okręgowy wydatki na leki podkreślić należy dopuszczalność ich szacunkowego wyliczenia w oparciu oart. 322 kpc. Nie jest zgodne z prawdą twierdzenia apelacji, iż powódka podawała, iż koszt leków stanowi kwotę 5 – 7 zł miesięcznie. Kwota ta dotyczyła zakupu leku do jonoforezy, a dodatkowo zakupywana była maść na bliznowce w cenie 50 zł. Maść wystarczała na jeden miesiąc. Wydatki te związane były ze skutkami zabiegu operacyjnego w postaci korekcyjnej osteotomii z wewnętrznym zespoleniem, jako zabiegu niezbędnego przed ewentualnym wydłużaniem kończyn. Nadto z opiniiInstytutu Centrum (...)wŁ.Kliniki (...)wynikało, że pozostają w związku z chorobą dziecka wydatki na leki przeciwbólowe. Przyjęty łączny koszt medykamentów w wysokości 80 zł miesięcznie należało, więc uznać za niezawyżony. Podobnie należy zaakceptować wyliczony szacunkowo koszt zwiększonych wydatków na zakup benzyny. Niewątpliwie trudno te koszty oddzielić od ogólnej kwot przeznaczanych na paliwo, w sytuacji, gdy z samochodu korzysta cała rodzina i niektóre wyjazdy połączone są i ze sprawami niezwiązanymi z chorobą dziecka. Poza sporem jest, żeM.jest cały czas w trakcie leczenia, dowożona do lekarzy, rehabilitowana, poddawana badaniom i zabiegom leczniczym. Trzy razy w roku powodowie wyjeżdżają na turnusy rehabilitacyjne i do sanatorium. Także w czasie pobytu w szkole w razie wyjścia klasy poza obręb budynkuM.musi być transportowana przez matkę. Dodatkowe zużycie wody spowodowane potrzebą rehabilitacjiM.jest trudne do wyliczenia. Chociaż powódka obliczała je na kwotę 30 – 40 zł miesięcznie, to jednocześnie twierdziła, że z oszczędności wykonuje je nie zmieniając wody po każdym dziecku. Podkreślić trzeba, że przyznanie renty z tytułu zwiększonych potrzebnie nie jest uzależnione od wykazania, że poszkodowany te potrzeby faktycznie zaspokaja i ponosi związane z tym wydatki. Wystarcza samo wykazanie zwiększonych potrzeb jako następstwo czynu niedozwolonego (wyrok SN z dnia 11 marca 1976 r., IV CR 50/76, OSNCP 19977, nr 1, poz.11). Dlatego przyznana przez Sąd Okręgowy kwota 50 zł z tego tytułu jest usprawiedliwiona. Trudno też podzielić zarzut zawyżenia wydatków na rozmowy telefoniczne. Sam pozwany stwierdza, że średni koszt rozmów wyniósł na przestrzeni 32 miesięcy 46,67 zł, a więc prawie 50 zł. Nie jest to jednak jak przyjmuje skarżący średni koszt rachunku telefonicznego w tym okresie, ale koszt połączeń wskazanych przez powodów jako pozostających w związku z chorobą dziecka. Opłaty za całość rachunków były znacznie wyższe (rachunki k. 1302) Prawidłowe są też ustalenia Sądu w zakresie kosztów zakupu sprzętu ortopedycznego. Przede wszystkim wyjaśnić należy, iż Sąd Okręgowy za uzasadniony uznał wydatek na zakup zwykłego wózka inwalidzkiego, nie zaś elektrycznego, którego potrzebę zakupu przedstawicielInstytutu Centrum (...)wŁ.Kliniki (...)– doktorK. N., wykluczył. Odnośnie zwykłego wózka przyznał, iż na dłuższe spacery wózek inwalidzki jest przydatny (k. 1757). Co do zakupu kul, raczej optował za ich nieużywaniem, aby nie wyolbrzymiać stopnia niepełnosprawności dziecka. Przyznał też, że pogląd ten wyraził mając na względzie, iż u dziecka rozpoznano dysplazję typuK., co nie okazało się do końca trafną diagnozą. Uznając kwotę 5 zł miesięcznie z tytułu wydatków na kule za uzasadnioną, Sąd Apelacyjny miał na względzie fakt, że dziecko faktycznie z nich korzysta, w szczególności po zabiegu chirurgicznym. Kwestionowana cena inhalatora ultradźwiękowego wynika z dowodu w postaci oferty cenowejfirmy (...) s.c.wŁ., zaś potrzeba jego używania znajduje potwierdzenie w zaświadczeniu lekarza pediatry (k. 1254 i k. 1255). To, że powódce udało się zakupić inhalator po obniżonej cenie, nie oznacza, że sytuacja tak będzie miała miejsce w przyszłości. Nie zasługuje na uwzględnienie kolejny zarzut zawyżenia wysokości renty przez uwzględnienie jako jej składnika kosztów dopasowania mebli i sprzętów domowych na potrzeby osoby niepełnosprawnej. Sąd Apelacyjny podziela przedstawioną przez Sąd I instancji argumentację. Dodatkowo stwierdzić trzeba, że po wydaniu wyroku przez tenże Sąd, powodowie otrzymali z zasobów miejskich lokal mieszkalny w postaci parteru domu jednorodzinnego. Jak wynikało z niezaprzeczonych wyjaśnień powoda złożonych na rozprawie apelacyjnej, nie jest on w żaden sposób przystosowany do potrzeb osób niepełnosprawnych. Jego adaptacja niewątpliwie wywoła dodatkowe koszty, co uzasadnia zaakceptowanie wysokości renty przyznanej przez Sąd Okręgowy z tego tytułu. Prawidłowo ustalił też Sąd Okręgowy zakres zwiększonych kosztów zakupu obuwia i przerabiania odzieży. Potwierdzeniem stanowiska Sądu Okręgowego w tej kwestii, poza zeznaniami samych powodów są przedłożone przez powodów rachunki dotyczące tych wydatków (k. 1256). Zgodzić się natomiast należy z apelacją w części, w jakiej kwestionuje zasądzenie przez Sąd Okręgowy kwoty 16.000 zł z w celu zakupu dodatkowej powierzchni mieszkalnej na urządzenie pomieszczenia do rehabilitacji dziecka. Kwestia ta na skutek zmiany sytuacji mieszkaniowej powodów i przyznania im lokalu mieszkalnego z zasobów mieszkaniowych Gminy, stała się nieaktualna. Brak jest podstaw, aby traktować ten wydatek jako konieczny i celowy w rozumieniuart. 444 § 1 kc.Powództwo w tej części podlegało oddaleniu. Sąd Apelacyjny podziela też częściowo wywody skarżącego dotyczące naruszeniaart. 321 kpci orzeczenia ponad żądanie pozwu. Przepis ten wyraża kardynalną zasadę wyrokowania dotyczącą przedmiotu orzekania, według której sąd związany jest żądaniem zgłoszonym przez powoda w powództwie (ne eat iudex ultra petita partium), a więc nie może wbrew żądaniu powoda (art. 187 § 1 pkt 1 kpc) zasądzić czegoś jakościowo innego, albo w większym rozmiarze, czy też zasądzić powództwo na innej podstawie faktycznej niż wskazana przez powoda. Uchybienie to dotyczy renty zasądzonej na rzecz obojga powodów z tytułu zwiększonych kosztów utrzymania upośledzonego dziecka. Jeśli chodzi o rentę bieżącą zasądzoną od daty wyrokowania przez Sąd I instancji, to rację ma skarżący, iż żądanie w zakresie niektórych składników renty zostało ograniczone przez powodów w piśmie procesowym z dnia 25 maja 2006 r. datą końcową okresu trwania renty – osiągnięciem przezM.wieku 18 lat. Dotyczy to pozycji 1, 2, 4, 7, 9 i 10 – w zakresie kosztów zakupu kul i wózka inwalidzkiego. Łączna kwota tak ograniczonej renty wyniosła 642 zł, co skutkowało zmianą wyroku przez określenie końcowej daty płatności renty w tej części. Sąd Okręgowy orzekł też ponad żądanie pozwu dokonując kapitalizacji renty z tytułu zwiększonych kosztów utrzymania dziecka za okres od dnia 27 października 1999 r. - dnia urodzenia dziecka, do dnia 28 grudnia 2007 r. – daty orzekania, licząc po 1.106 zł za okres 98 miesięcy, co dało kwotę 108.388 zł. Powodowie nie sformułowali roszczenia, w którym domagaliby się zasądzenia renty w tej wysokości za okres wcześniejszy, niż następny dzień po złożeniu pisma procesowego precyzującego żądania pozwu, które nosi datę 25 maja 2006 r. (k. 1235-1246). W piśmie tym powodowie zażądali kwoty 19.500 zł wyliczonej jako skapitalizowana renta za okres 78 miesięcy – od urodzenia dziecka do dnia 25 maja 2006 r. (licząc po 250 zł miesięcznie) i renty z tytułu zwiększonych kosztów utrzymania w kwocie 749 zł miesięcznie płatnej do momentu uzyskania przezM.samodzielności oraz renty w wysokości 2.457 zł do osiągnięcia przez nią 18 lat. Na rozprawie w dniu 21 grudnia 2007 r. podali, że obie kwoty renty należy zsumować i zasądzić je od daty orzekania. W ocenie Sądu Apelacyjnego oznacza to, że powodowie zgłosili żądanie zasądzenia renty w formie skapitalizowanej za okres od 27 października 1999 r. do dnia 25 maja 2006 r. w kwocie 19.500 zł, licząc po 250 zł miesięcznie i za okres od 26 maja 2006 r. w kwocie po 3.206 zł miesięcznie. Co prawda nie dokonali wyliczenia skapitalizowanej kwoty renty za okres od 26 maja 2006 r. do daty orzekania przez Sąd Okręgowy, ale nie ma podstaw aby przyjmować, że odstąpili od żądania renty w tym zakresie. Żadne czynności związane z cofnięciem roszczenia nie zostały uzewnętrznione w czynnościach procesowych stron, jak też nie znalazły odzwierciedlenia w rozstrzygnięciach Sądu. Zmiana orzeczenia w tej części przez zasądzenie rat renty, spowodowałaby naruszenie zasady nie orzekania na niekorzyść strony wnoszącej apelację, gdyby uwzględnić okresowy charakter roszczenia i odsetki należne od terminów wymagalności poszczególnych rat renty. Z kolei pomięcie odsetek i zasądzenie rat renty zamiast jej łącznej kwoty, spowodowałoby jedynie inne techniczne ujęcie rozstrzygnięcia, nieprowadzące do jego merytorycznej zmiany. Skapitalizowana kwota renty za okres 19 miesięcy od 26 maja 2006 r. do dnia 28 grudnia 2007 r. wynosi 21.014 zł, licząc po 1.106 zł miesięcznie. Łącznie z kwotą 19.500 zł daje to sumę 40.514 zł skapitalizowanej renty za okres sprzed 29 grudnia 2007 r. Kwota 19.500 zł podlegała uwzględnieniu, gdyż wydatki z tytułu zwiększonych kosztów utrzymania dziecka za okres objęty żądaniem, nie były niższe niż 250 zł miesięcznie, co prawidłowo ustalił Sąd Okręgowy. Sąd Apelacyjny dostrzega, iż powodowie zgłosili również żądanie zasadzenia jednorazowych wydatków sprecyzowane w piśmie procesowym z dnia 13 lipca 2007 r. i z dnia 17 października 2007 r., stanowiące częściowo powtórzenie wydatków uwzględnionych w rencie. Zostało one jednak oddalone przez Sąd Okręgowy, a powodowie nie zaskarżyli wyroku, przez co stał się on prawomocny w części oddalającej ich powództwo. W ocenie Sądu Apelacyjnego nie ma możliwości uwzględnienia roszczenia z tytułu jednorazowych wydatków jako renty za okres sprzed 25 maja 2006 r., zważywszy na związanie Sądu żądaniem zgłoszonym przez powodów. Brak jest natomiast podstaw do przyjęcia, iż Sąd Okręgowy orzekł ponad żądanie pozwu w zakresie renty należnej powódce z tytułu utraty możliwości zarobkowych za okres sprzed daty orzekania, a więc w zakresie kwoty 31.499 zł. Powódka dochodziła z tego tytułu kwoty 22.500 zł za okres od 1 września 2004 r. do dnia 25 maja 2006 r., licząc po 1.129 zł miesięcznie. W związku z tym, że podobnie jak w przypadku renty z tytułu zwiększonych kosztów utrzymania dziecka, zgłosiła żądanie zasądzenia bieżącej renty w tej samej kwocie w piśmie z dnia 25 maja 2006 r. należało przyjąć, iż w tej dacie zostało sformułowane żądanie renty w wysokości po 1.129 zł miesięcznie. Uprawniało to Sąd Okręgowy do zasądzenia renty za okres uznany przez tenże Sąd za uzasadniony – tj. od 1 września 2005 r. do daty orzekania, czyli za 19 miesięcy, bez 3 dni grudnia 2007 r. Kwotę 31.499 zł należało jednak pomniejszyć, jak trafnie podniósł skarżący o kwotę świadczenia pielęgnacyjnego w wysokości 709 zł miesięcznie netto wypłacanego powódce w okresie od 1 września 2005 r. do 31 sierpnia 2007 r., łącznie 17.016 zł. Z jej zeznań wynikało, że świadczenie to było wypłacane z tytułu rezygnacji przez nią z pracy, w związku z koniecznością opieki nad dzieckiem niepełnosprawnym (k. 1872 v.). Uzyskana kwota stanowi, więc częściową rekompensatę szkody, jaką poniosła powódka. Należna kwota skapitalizowanej renty za okres od 1 września 2005 r. do dnia 28 grudnia 2007 r. wyniosła zatem 14.483 zł. Nie można też dokonać korekty orzeczenia w zakresie orzeczenia o kosztach sądowych zgodnie z wnioskiem apelacji. Sąd Okręgowy nakazał, co prawda ściągnięcie wszystkich wydatków poniesionych w sprawie od pozwanego, mimo, że należałoby go obciążyć zgodnie z zasadą stosunkowego rozdzielenia kosztów połową tej kwoty (4.222,43 zł), ale jednocześnie błędnie ustalił wpis od roszczeń zasądzonych od pozwanego, określając go na kwotę 1.095 zł. Po modyfikacji orzeczenia przez Sąd Apelacyjny wpis ten wyniósł 5.936 zł. Określona w wyroku kwota 9.089,87 zł kosztów sądowych podlegająca ściągnięciu na rzecz Skarbu Państwa, nie przekracza więc należnych od pozwanego kosztów sądowych. Z tych względów Sąd Apelacyjny na mocyart. 386 § 1 kpciart. 385 kpcorzekł jak w sentencji. O kosztach procesu postanowiono na mocyart. 100 kpciart. 113 ust. 2 i 4 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych(Dz.U. 2005 nr 167 poz. 1398) odstępując od obciążania powodów kosztami sądowymi w części uwzględniającej apelację.

15/050000/0000503/ACa

Sąd Apelacyjnyw Białymstoku

I Wydział Cywilny

154505000004827_XVI_GC_000501_2007_Uz_2008-07-08_001

XVI GC 501/07

2008-07-08 02:00:00.0 CEST

2015-03-25 19:15:03.0 CET

2014-11-30 11:10:17.0 CET

15450500

4827

SENTENCE

Sygn. akt XVI GC 501/07 WYROK W I M I E N I U R Z E C Z Y P O S P O L I T E J P O L S K I E J Dnia 8 lipca 2008 r. Sąd Okręgowy w Warszawie XVI Wydział Gospodarczy w składzie: Przewodniczący: SSO Maria Zgiet - Zawadzka Protokolant: aplikant radcowski Robert Domasik po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 24 czerwca 2008 roku sprawy z powództwa (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w B. przeciwko (...) Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w P. o zapłatę kwoty 288.640,94 złotych 1

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Bożenna Tomaszewska" xVersion="1.0" xYear="2007" xLang="PL" xToPage="1" xEditor="btomaszewska" xPublisher="btomaszewska" xEditorFullName="Bożenna Tomaszewska" xFlag="published" xDocType="Uz" xml:space="preserve" xFromPg="1" xVolType="15/450500/0004827/GC" xVolNmbr="000501"> <xName>Wyrok</xName> <xBlock> <xText/> <xText>Sygn. akt XVI GC 501/07</xText> <xText/> <xUnit xIsTitle="true" xBold="true" xType="part"> <xName>WYROK</xName> <xText xALIGNx="center">W I M I E N I U R Z E C Z Y P O S P O L I T E J P O L S K I E J</xText> <xText/> <xText xALIGNx="right"> Dnia 8 lipca 2008 r.</xText> <xText/> <xText>Sąd Okręgowy w Warszawie XVI Wydział Gospodarczy w składzie:</xText> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="186"/> <xCOLx xWIDTHx="525"/> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText xALIGNx="right">Przewodniczący:</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText>SSO Maria Zgiet - Zawadzka</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText/> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText/> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText xALIGNx="right">Protokolant:</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText>aplikant radcowski Robert Domasik </xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xText>po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 24 czerwca 2008 roku</xText> <xText>sprawy z powództwa <xAnon> (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością</xAnon> z siedzibą w <xAnon>B.</xAnon></xText> <xText>przeciwko <xAnon> (...) Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością</xAnon> w <xAnon>P.</xAnon></xText> <xText>o zapłatę kwoty 288.640,94 złotych</xText> <xText/> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText>zasądza od pozwanego <xAnon> (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością</xAnon> siedzibą w <xAnon>P.</xAnon> na rzecz powoda <xAnon> (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością</xAnon> siedzibą w miejscowości <xAnon>B.</xAnon> kwotę 288.640,94 zł (dwieście osiemdziesiąt osiem tysięcy sześćset czterdzieści złotych dziewięćdziesiąt cztery grosze) wraz z ustawowymi odsetkami od kwoty:</xText> </xUnit> <xText>109.800,00 zł od dnia 17 listopada 2004 roku do dnia zapłaty;</xText> <xText>151.689,46 zł od dnia 10 marca 2005 roku do dnia zapłaty;</xText> <xText>27.151,46 zł od dnia 08 października 2006 roku do dnia zapłaty;</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText>zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 21.633 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania.</xText> </xUnit> <xText/> <xText>SSO Maria Zgiet - Zawadzka</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Maria Zgiet-Zawadzka

Bożenna Tomaszewska

aplikant radcowski Robert Domasik

Bożenna Tomaszewska

Sygn. akt XVI GC 501/07 WYROK W I M I E N I U R Z E C Z Y P O S P O L I T E J P O L S K I E J Dnia 8 lipca 2008 r. Sąd Okręgowy w Warszawie XVI Wydział Gospodarczy w składzie: Przewodniczący: SSO Maria Zgiet - Zawadzka Protokolant: aplikant radcowski Robert Domasik po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 24 czerwca 2008 roku sprawy z powództwa(...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnościąz siedzibą wB. przeciwko(...) Spółce z ograniczoną odpowiedzialnościąwP. o zapłatę kwoty 288.640,94 złotych 1 zasądza od pozwanego(...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnościąsiedzibą wP.na rzecz powoda(...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnościąsiedzibą w miejscowościB.kwotę 288.640,94 zł (dwieście osiemdziesiąt osiem tysięcy sześćset czterdzieści złotych dziewięćdziesiąt cztery grosze) wraz z ustawowymi odsetkami od kwoty: 109.800,00 zł od dnia 17 listopada 2004 roku do dnia zapłaty; 151.689,46 zł od dnia 10 marca 2005 roku do dnia zapłaty; 27.151,46 zł od dnia 08 października 2006 roku do dnia zapłaty; 2 zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 21.633 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania. SSO Maria Zgiet - Zawadzka

15/450500/0004827/GC

Sąd Okręgowy w Warszawie

XVI Wydział Gospodarczy

151000000000503_I_ACa_000535_2008_Uz_2008-07-09_001

I ACa 535/08

2008-07-09 02:00:00.0 CEST

2013-10-04 03:01:01.0 CEST

2017-04-30 02:32:00.0 CEST

15100000

503

SENTENCE, REASON

Sygn. akt I ACa 535/08 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 9 lipca 2008 r. Sąd Apelacyjny w Gdańsku – Wydział I Cywilny w składzie: Przewodniczący: SSA Roman Kowalkowski (spr.) Sędziowie: SA Maryla Domel-Jasińska SA Bogusława Sieruga Protokolant: ref.staż. Agnieszka Andrusiewicz po rozpoznaniu w dniu 9 lipca 2008 r. w Gdańsku na rozprawie sprawy z powództwa K. przeciwko Skarbowi Państwa - Zakładowi Karnemu w (...) o zapłatę na skutek apelacji obu stron od wyroku Sądu Okręgowego w Bydg

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Karolina Najda" xVersion="1.0" xLang="PL" xYear="2008" xEditor="knajda" xToPage="4" xPublisher="knajda" xFlag="published" xEditorFullName="Karolina Najda" xDocType="Uz" xml:space="preserve" xFromPg="1" xVolNmbr="000535" xVolType="15/100000/0000503/ACa"> <xName>Wyrok+Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xText>Sygn. akt I ACa 535/08</xText> <xText/> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right">Dnia 9 lipca 2008 r.</xText> <xText/> <xText>Sąd Apelacyjny w Gdańsku – Wydział I Cywilny</xText> <xText>w składzie:</xText> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="214"/> <xCOLx xWIDTHx="492"/> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="middle"> <xText>Przewodniczący:</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="middle"> <xText>SSA Roman Kowalkowski (spr.)</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText>Sędziowie:</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="middle"> <xText>SA Maryla Domel-Jasińska</xText> <xText>SA Bogusława Sieruga</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="middle"> <xText>Protokolant:</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="middle"> <xText>ref.staż. Agnieszka Andrusiewicz</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xText/> <xText>po rozpoznaniu w dniu 9 lipca 2008 r. w Gdańsku na rozprawie</xText> <xText>sprawy z powództwa <xAnon>K.</xAnon> </xText> <xText>przeciwko Skarbowi Państwa - Zakładowi Karnemu w <xAnon>(...)</xAnon> </xText> <xText>o zapłatę</xText> <xText>na skutek apelacji obu stron</xText> <xText>od wyroku Sądu Okręgowego w Bydgoszczy</xText> <xText>z dnia 30 stycznia 2008 r. sygn. akt I C 339/07</xText> <xText/> <xText>uchyla zaskarżony wyrok w całości i przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu w Bydgoszczy, pozostawiając temu Sądowi rozstrzygnięcie o kosztach postępowania apelacyjnego.</xText> <xText/> <xText>Na oryginale właściwe podpisy.</xText> <xText/> <xText>I ACa 535/08</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText>Wyrokiem z 30 stycznia 2008r. Sąd Okręgowy w Bydgoszczy zasądził od Skarbu Państwa Zakładu Karnego w <xAnon>(...)</xAnon> na rzecz powoda <xAnon>K.</xAnon> 5,000 zł. z odsetkami od 23 czerwca 2005r. i w pozostałym zakresie powództwo oddalił oraz orzekł o kosztach procesu. Swoje rozstrzygnięcie oparł na następujących ustaleniach i rozważaniach:</xText> <xText>Powód precyzyjnie wskazał, w jakim okresie odbywał karę, w jakich celach był umieszczany i ile rzeczywiście przebywało w nich osób- w tym palących, wyliczając kolejno okresy szczegółowo w uzasadnieniu wymienione.</xText> <xText>Dokument „wykaz pomieszczeń", przedłożony przez pozwanego, nie wskazuje składów osobowych cel w okresie osadzenia powoda. Zawiera jedynie wyliczenie ilości miejsc (rubryka 7), których liczba pozostaje zresztą zbieżna z relacjami powoda. Pozwany zatem nie zweryfikował podanych przez powoda informacji. Zresztą świadek <xAnon>R. K.</xAnon> zeznał, iż nie wyklucza, że w okresie, gdy powód był pod pieczą świadka, faktycznie przebywał w celi dwuosobowej nr <xAnon>(...)</xAnon>, gdzie umieszczonych zostało 3 osadzonych. Świadek wskazał również, że powód przebywał pod jego pieczą w celi <xAnon>(...)</xAnon>, przeznaczonej dla 3-4 osób, a w której mogło przebywać 5 osób.</xText> <xText><xLexLink xArt="art. 24" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">Artykuł 24 k.c</xLexLink>, stanowiący podstawę roszczeń z tytułu naruszenia dóbr osobistych, nie wymaga dla odpowiedzialności winy sprawcy oraz przewiduje domniemanie bezprawności jego działania naruszającego dobra osobistego. Ciężar dowodu, że warunki w zakładzie karnym odpowiadały obowiązującym normom i nie doszło do naruszenia dóbr osobistych powoda spoczywa na stronie pozwanej - <xLexLink xArt="art. 6" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 6</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 24" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 24 k.c</xLexLink>- wyrok z dnia 28 lutego 2007 roku Sąd Najwyższy V CSK 431/ 2006.</xText> <xText>Pozwany podkreślał, iż powód w czasie osadzenia w ZK pozwanego pisał prośby do Dyrektora ZK w różnych sprawach, jednakże nigdy nie zwracał się z prośbą o przeniesienie do innej celi z uwagi np. na palące osoby, czy też z innych względów (przeludnienie). Podobne okoliczności wynikały z zeznań dyrektora pozwanego Zakładu Karnego.</xText> <xText>Pozwany utrzymywał (pismo- k.425), że postępowanie funkcjonariuszy Zakładu Karnego w <xAnon>(...)</xAnon> wobec powoda w zakresie osadzenia w celi dla niepalących były zgodne z przepisami rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 26 listopada 1996 roku „w sprawie określenia zasad dopuszczalności używania wyrobów tytoniowych w . obiektach zamkniętych podległych Ministrowi Sprawiedliwości" (Dz.U. 96.140.658).</xText> <xText>Strona pozwana oświadczyła, iż nie jest możliwe odczytanie z danych gromadzonych za pomocą programu komputerowego stanu zaludnienia cel mieszkalnych, w których przebywał powód w ujęciu historycznym, ponieważ stosowany program ewidencyjny <xAnon> (...)</xAnon> nie gromadzi takich danych (k.425). Program ten nie zawiera także danych dotyczących osadzenia skazanych w celach dla palących czy niepalących. Brak, zatem w zasobach Zakładu Karnego dokumentów ewidencyjnych, z których można byłoby wyczytać, w jakim okresie i w jakim składzie osobowym powód przebywał w określonych pomieszczeniach. W chwili obecnej nie można odzwierciedlić stanów osobowych cel w minionym okresie. Niemożność przedstawienia wymaganych danych potwierdziła w zeznaniach <xAnon>I. S.</xAnon> -kierownika działu ewidencji u pozwanego (k. 422- 423).</xText> <xText>Nie prowadzono również ewidencji cel przeznaczonych dla niepalących, zresztą nie było stałych cel dla niepalących. Jak zeznali świadkowie (<xAnon>I. C.</xAnon>- k. 421) o statusie pomieszczenia decydowały bowiem preferencje osadzonych w nich osób, dotyczące palenia tytoniu.</xText> <xText>Właściwe w tym miejscu jest odniesienie do poglądu, jaki wyraził w wyroku z dnia 28 lutego 2007 r. Sąd Najwyższy w sprawie V CSK 431/06, stanowiąc, iż „fakt, że zakłady karne nie prowadzą odpowiedniej ewidencji i nie potrafią udzielić ścisłej informacji, w jakim czasie i przy jakim przekroczeniu dopuszczalnych norm odbywał karę powód, nie może wywoływać u niego negatywnych skutków procesowych i materialnoprawnych".</xText> <xText>Sąd rozważył jeszcze jeden istotny kontekst przedmiotowej sprawy - zważył mianowicie, iż domniemana zgoda pokrzywdzonego mogłaby wyłączyć bezprawność zachowania się sprawcy naruszenia dobra osobistego. Jednakże o braku sprzeciwu wyrażającego zgodę można mówić tylko wtedy, gdy istniała okazja do swobodnego wyrażenia sprzeciwu, a mimo to uprawniony w tym zakresie jednoznacznie pozostał bezczynny. Okoliczności konkretnego stanu faktycznego powinny przesądzać o tym, czy bezczynność uprawnionego może być poczytana za jego zgodę. Bierne znoszenie stanu naruszenia dobra osobistego może być podyktowane wieloma różnymi przyczynami (np. niewiedza uprawnionego co do możliwości sprzeciwu, brak umiejętności zareagowania, obawa przed skutkami wyrażenia sprzeciwu itp.).</xText> <xText>Mając powyższe na uwadze, należy przyjąć, że ustalenia Sądu pozwoliły na uznanie, iż doszło do naruszenia dobra osobistego powoda.</xText> <xText>Zważyć należy, iż powód był i jest osobą niepalącą. Okoliczność tę potwierdzają zeznania świadków <xAnon>W. L.</xAnon>, <xAnon>D. G.</xAnon>. W swoich zeznaniach świadek <xAnon>W. L.</xAnon> (k.420v) zeznał nadto, iż przebywanie w otoczeniu osób palących tytoń było dla powoda na tyle dokuczliwe, że jeżeli ktoś przy powodzie zamierzał palić to powód każdorazowo prosił, aby tego nie robić, mówił że źle się wówczas czuje.</xText> <xText>Dla stwierdzenia, że zamknięcie osoby niepalącej w niewielkim pomieszczeniu z osobami palącymi przez kilka miesięcy stanowi dla niej dodatkową i znaczną uciążliwość nie jest konieczny dodatkowy dowód. W tym zakresie wyjaśnienia powoda są wystarczające.</xText> <xText>Przy chorobach krążenia, na które cierpi powód (opinie biegłych wskazują na dolegliwości kardiologiczne i leczenie w warunkach zamkniętych) przebywanie w warunkach, które opisywał powód powodowało dla niego dodatkowy dyskomfort i tym istotniejszy był zakres naruszenia dobra osobistego, podlegającego ochronie. Uwzględnić jednak trzeba równocześnie, iż ustalenia faktyczne nie pozwalają w chwili obecnej na przypisanie spowodowania trwałego uszczerbku na zdrowiu powoda lub konkretnej choroby.</xText> <xText>Powoda nie stwierdzono skutków biernego palenia podczas jego osadzenia, to tym bardziej, skutki te nie powinny wystąpić, w sytuacji, gdy powód opuścił zakład karny i nie był już narażony na bierne palenie.</xText> <xText>Biorąc wzgląd na powyższe zdaniem Sądu odpowiednią sumę zadośćuczynienia stanowi kwota 5.000 złotych.</xText> <xText>O kosztach sąd orzekł na podstawie przepisów <xLexLink xArt="art. 98" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 98 kpc</xLexLink> i nast.- zgodnie z wynikiem procesu.</xText> <xText/> <xText>Wyrok zaskarżyły apelacjami obie strony. Powód wnosząc o jego zmianę i uwzględnienie powództwa w całości zarzucał naruszenie prawa materialnego art. 24k.c. w związku z <xLexLink xArt="art. 448" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 448 k.c.</xLexLink> polegającego na określeniu zadośćuczynienia w wysokości nieodpowiedniej do okoliczności stanowiących podstawę jego przyznania.</xText> <xText>W uzasadnieniu apelacji wywodził, że Sąd Okręgowy przyznał zadośćuczynienie w wysokości nie rekompensującej jego krzywdy, jaką poniósł odbywając u pozwanego karę pozbawienia wolności.</xText> <xText>Pozwany natomiast w swojej apelacji wnosząc o jego zmianę i oddalenie powództwa bądź uchylenie i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania zarzucał, że sąd błędnie ocenił iż powód był osadzony w celach dla palących oraz naruszył treść przepisu <xLexLink xArt="art. 448" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 448 kc</xLexLink> nie ustalając, czy zachowanie pozwanego nosiło znamiona winy. Takie ustalenie, w jego ocenie, warunkowało możliwość przyznania zadośćuczynienia w trybie <xLexLink xArt="art. 448" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 448 kc.</xLexLink></xText> <xText/> <xText xALIGNx="center">Sąd Apelacyjny zważył co następuje:</xText> <xText/> <xText>Obie apelacje zasadnie zarzucają, że zaskarżone rozstrzygnięcie jest wadliwe, a co najmniej przedwczesne.</xText> <xText>Uzasadnienie wyroku powinno zawierać szereg elementów istotnych dla oceny poprawności rozstrzygnięcia o żądaniach pozwu. I tak, przede wszystkim, zadaniem sądu jest ustalenie faktów, które uznał za udowodnione (<xLexLink xArt="art. 328;art. 328 § 2" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 328 § 2 kpc</xLexLink>). Mają to być zatem ustalenia sądu, a nie relacja sądu o twierdzeniach i stanowisku stron procesu i treści innych dowodów w nim zebranych, a taką niestety formę przybrało uzasadnienie zaskarżonego wyroku. Trudno zatem ocenić, jakie ostatecznie ustalenia sąd poczynił i co stanowiło uzasadnienie ich przyjęcia. Poza tym nie wiadomo, jakie fakty decydowały o przyznaniu zadośćuczynienia w kwocie 5.000 zł., a więc czy orzekając o nim sąd uwzględnił obie formy naruszenia dóbr osobistych powoda, czy ograniczył je jedynie do wynagrodzenia krzywdy związanej z osadzeniem powoda w celi z osobami palącymi papierosy. Z przytaczanych w uzasadnieniu twierdzeń powoda, uznanych przez sąd za prawdziwe, wynikało, że odbywał karę pozbawienia wolności w celach przeludnionych. Ten fakt mógłby stanowić o naruszeniu jego dóbr osobistych, ale z uzasadnienia nie wynika, czy Sąd Okręgowy tę okoliczność tak potraktował, a jeśli nawet, to które z dóbr osobistych powoda zostało w ten sposób naruszone. Co więcej, nie wynika z niego, czy ten fakt stanowił o przyznaniu mu zadośćuczynienia i jakie znaczenie miał dla ustalenia jego wysokości.</xText> <xText>Uzasadnienie bowiem, poza jednozdaniowym stwierdzeniem „biorąc wzgląd na powyższe zdaniem Sądu odpowiednią sumę zadośćuczynienia stanowi kwota 5.000 złotych", nie wyjaśnia, co stanowiło o jego przyznaniu i jakie kryteria legły u podstaw oznaczenia jego wysokości. Można jedynie przypuszczać, że zwrot „biorąc wzgląd na powyższe" odnosi się do zrelacjonowanych przez Sąd stanowisk stron procesu i innych zebranych w nim dowodów. Wcześniej jednak wyjaśniono, że taka forma uzasadnienia nie odpowiada ustawowym wymogom, bo nie przesądza, jakie fakty Sąd uznał za udowodnione i na podstawie jakich dowodów je ustalił. To z kolei powoduje, że owo odniesienie się do „powyższego" nie ma sprawdzalnego oparcia w ustaleniach faktycznych.</xText> <xText>Dlatego nie można ani zanegować, ani zaaprobować poglądu wyrażonego w apelacji powoda, że przyznane zadośćuczynienie jest nieadekwatne do stopnia naruszenia jego dóbr osobistych.</xText> <xText>Co się zaś tyczy apelacji pozwanego przyznać trzeba, że zasadnie ona zarzuca, iż warunkiem przyznania zadośćuczynienia przewidzianego w <xLexLink xArt="art. 448" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 448 kc</xLexLink> jest ustalenie winy po stronie podmiotu naruszającego dobra osobiste innej osoby (tak SN w orzeczeniu z 19 stycznia 2007r. w sprawie III CSK 358/06). Przyznanie więc zadośćuczynienia bez ustalenia, czy do naruszenia dóbr osobistych powoda doprowadziło zawinione zachowanie pozwanego, jest przedwczesne. Nie dokonanie przez Sąd l-szej instancji stosownych ustaleń w tym zakresie i zaniechanie koniecznych rozważań dotyczących tej kwestii, uzasadnia stwierdzenie, że Sąd ten nie rozpoznał istoty sprawy, gdyż nie ocenił materialnych przesłanek przyznania zadośćuczynienia.</xText> <xText>Skoro tak jest, zaskarżony wyrok podlega uchyleniu, a sprawa przekazaniu do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu.</xText> <xText>Ponownie ją rozpoznając uwzględni Sąd uwagi wcześniej poczynione i ustali przede wszystkim, jakie dobra osobiste powoda i jakimi działaniami pozwany naruszył oraz, czy zachowanie pozwanego je naruszające nosiło znamiona winy. Dopiero takie ustalenia umożliwią ocenę zasadności powództwa i pozwolą na wartościowanie przyczyn i skutków pod kątem wysokości zadośćuczynienia.</xText> <xText xALIGNx="left">Podstawę rozstrzygnięcia stanowił <xLexLink xArt="art. 386;art. 386 § 4" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 386 § 4 kpc</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 108;art. 108 § 2" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 108 § 2 kpc</xLexLink>.</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Roman Kowalkowski

Karolina Najda

ref.staż. Agnieszka Andrusiewicz

Karolina Najda

Sygn. akt I ACa 535/08 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 9 lipca 2008 r. Sąd Apelacyjny w Gdańsku – Wydział I Cywilny w składzie: Przewodniczący: SSA Roman Kowalkowski (spr.) Sędziowie: SA Maryla Domel-Jasińska SA Bogusława Sieruga Protokolant: ref.staż. Agnieszka Andrusiewicz po rozpoznaniu w dniu 9 lipca 2008 r. w Gdańsku na rozprawie sprawy z powództwaK. przeciwko Skarbowi Państwa - Zakładowi Karnemu w(...) o zapłatę na skutek apelacji obu stron od wyroku Sądu Okręgowego w Bydgoszczy z dnia 30 stycznia 2008 r. sygn. akt I C 339/07 uchyla zaskarżony wyrok w całości i przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu w Bydgoszczy, pozostawiając temu Sądowi rozstrzygnięcie o kosztach postępowania apelacyjnego. Na oryginale właściwe podpisy. I ACa 535/08 UZASADNIENIE Wyrokiem z 30 stycznia 2008r. Sąd Okręgowy w Bydgoszczy zasądził od Skarbu Państwa Zakładu Karnego w(...)na rzecz powodaK.5,000 zł. z odsetkami od 23 czerwca 2005r. i w pozostałym zakresie powództwo oddalił oraz orzekł o kosztach procesu. Swoje rozstrzygnięcie oparł na następujących ustaleniach i rozważaniach: Powód precyzyjnie wskazał, w jakim okresie odbywał karę, w jakich celach był umieszczany i ile rzeczywiście przebywało w nich osób- w tym palących, wyliczając kolejno okresy szczegółowo w uzasadnieniu wymienione. Dokument „wykaz pomieszczeń", przedłożony przez pozwanego, nie wskazuje składów osobowych cel w okresie osadzenia powoda. Zawiera jedynie wyliczenie ilości miejsc (rubryka 7), których liczba pozostaje zresztą zbieżna z relacjami powoda. Pozwany zatem nie zweryfikował podanych przez powoda informacji. Zresztą świadekR. K.zeznał, iż nie wyklucza, że w okresie, gdy powód był pod pieczą świadka, faktycznie przebywał w celi dwuosobowej nr(...), gdzie umieszczonych zostało 3 osadzonych. Świadek wskazał również, że powód przebywał pod jego pieczą w celi(...), przeznaczonej dla 3-4 osób, a w której mogło przebywać 5 osób. Artykuł 24 k.c, stanowiący podstawę roszczeń z tytułu naruszenia dóbr osobistych, nie wymaga dla odpowiedzialności winy sprawcy oraz przewiduje domniemanie bezprawności jego działania naruszającego dobra osobistego. Ciężar dowodu, że warunki w zakładzie karnym odpowiadały obowiązującym normom i nie doszło do naruszenia dóbr osobistych powoda spoczywa na stronie pozwanej -art. 6w zw. zart. 24 k.c- wyrok z dnia 28 lutego 2007 roku Sąd Najwyższy V CSK 431/ 2006. Pozwany podkreślał, iż powód w czasie osadzenia w ZK pozwanego pisał prośby do Dyrektora ZK w różnych sprawach, jednakże nigdy nie zwracał się z prośbą o przeniesienie do innej celi z uwagi np. na palące osoby, czy też z innych względów (przeludnienie). Podobne okoliczności wynikały z zeznań dyrektora pozwanego Zakładu Karnego. Pozwany utrzymywał (pismo- k.425), że postępowanie funkcjonariuszy Zakładu Karnego w(...)wobec powoda w zakresie osadzenia w celi dla niepalących były zgodne z przepisami rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 26 listopada 1996 roku „w sprawie określenia zasad dopuszczalności używania wyrobów tytoniowych w . obiektach zamkniętych podległych Ministrowi Sprawiedliwości" (Dz.U. 96.140.658). Strona pozwana oświadczyła, iż nie jest możliwe odczytanie z danych gromadzonych za pomocą programu komputerowego stanu zaludnienia cel mieszkalnych, w których przebywał powód w ujęciu historycznym, ponieważ stosowany program ewidencyjny(...)nie gromadzi takich danych (k.425). Program ten nie zawiera także danych dotyczących osadzenia skazanych w celach dla palących czy niepalących. Brak, zatem w zasobach Zakładu Karnego dokumentów ewidencyjnych, z których można byłoby wyczytać, w jakim okresie i w jakim składzie osobowym powód przebywał w określonych pomieszczeniach. W chwili obecnej nie można odzwierciedlić stanów osobowych cel w minionym okresie. Niemożność przedstawienia wymaganych danych potwierdziła w zeznaniachI. S.-kierownika działu ewidencji u pozwanego (k. 422- 423). Nie prowadzono również ewidencji cel przeznaczonych dla niepalących, zresztą nie było stałych cel dla niepalących. Jak zeznali świadkowie (I. C.- k. 421) o statusie pomieszczenia decydowały bowiem preferencje osadzonych w nich osób, dotyczące palenia tytoniu. Właściwe w tym miejscu jest odniesienie do poglądu, jaki wyraził w wyroku z dnia 28 lutego 2007 r. Sąd Najwyższy w sprawie V CSK 431/06, stanowiąc, iż „fakt, że zakłady karne nie prowadzą odpowiedniej ewidencji i nie potrafią udzielić ścisłej informacji, w jakim czasie i przy jakim przekroczeniu dopuszczalnych norm odbywał karę powód, nie może wywoływać u niego negatywnych skutków procesowych i materialnoprawnych". Sąd rozważył jeszcze jeden istotny kontekst przedmiotowej sprawy - zważył mianowicie, iż domniemana zgoda pokrzywdzonego mogłaby wyłączyć bezprawność zachowania się sprawcy naruszenia dobra osobistego. Jednakże o braku sprzeciwu wyrażającego zgodę można mówić tylko wtedy, gdy istniała okazja do swobodnego wyrażenia sprzeciwu, a mimo to uprawniony w tym zakresie jednoznacznie pozostał bezczynny. Okoliczności konkretnego stanu faktycznego powinny przesądzać o tym, czy bezczynność uprawnionego może być poczytana za jego zgodę. Bierne znoszenie stanu naruszenia dobra osobistego może być podyktowane wieloma różnymi przyczynami (np. niewiedza uprawnionego co do możliwości sprzeciwu, brak umiejętności zareagowania, obawa przed skutkami wyrażenia sprzeciwu itp.). Mając powyższe na uwadze, należy przyjąć, że ustalenia Sądu pozwoliły na uznanie, iż doszło do naruszenia dobra osobistego powoda. Zważyć należy, iż powód był i jest osobą niepalącą. Okoliczność tę potwierdzają zeznania świadkówW. L.,D. G.. W swoich zeznaniach świadekW. L.(k.420v) zeznał nadto, iż przebywanie w otoczeniu osób palących tytoń było dla powoda na tyle dokuczliwe, że jeżeli ktoś przy powodzie zamierzał palić to powód każdorazowo prosił, aby tego nie robić, mówił że źle się wówczas czuje. Dla stwierdzenia, że zamknięcie osoby niepalącej w niewielkim pomieszczeniu z osobami palącymi przez kilka miesięcy stanowi dla niej dodatkową i znaczną uciążliwość nie jest konieczny dodatkowy dowód. W tym zakresie wyjaśnienia powoda są wystarczające. Przy chorobach krążenia, na które cierpi powód (opinie biegłych wskazują na dolegliwości kardiologiczne i leczenie w warunkach zamkniętych) przebywanie w warunkach, które opisywał powód powodowało dla niego dodatkowy dyskomfort i tym istotniejszy był zakres naruszenia dobra osobistego, podlegającego ochronie. Uwzględnić jednak trzeba równocześnie, iż ustalenia faktyczne nie pozwalają w chwili obecnej na przypisanie spowodowania trwałego uszczerbku na zdrowiu powoda lub konkretnej choroby. Powoda nie stwierdzono skutków biernego palenia podczas jego osadzenia, to tym bardziej, skutki te nie powinny wystąpić, w sytuacji, gdy powód opuścił zakład karny i nie był już narażony na bierne palenie. Biorąc wzgląd na powyższe zdaniem Sądu odpowiednią sumę zadośćuczynienia stanowi kwota 5.000 złotych. O kosztach sąd orzekł na podstawie przepisówart. 98 kpci nast.- zgodnie z wynikiem procesu. Wyrok zaskarżyły apelacjami obie strony. Powód wnosząc o jego zmianę i uwzględnienie powództwa w całości zarzucał naruszenie prawa materialnego art. 24k.c. w związku zart. 448 k.c.polegającego na określeniu zadośćuczynienia w wysokości nieodpowiedniej do okoliczności stanowiących podstawę jego przyznania. W uzasadnieniu apelacji wywodził, że Sąd Okręgowy przyznał zadośćuczynienie w wysokości nie rekompensującej jego krzywdy, jaką poniósł odbywając u pozwanego karę pozbawienia wolności. Pozwany natomiast w swojej apelacji wnosząc o jego zmianę i oddalenie powództwa bądź uchylenie i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania zarzucał, że sąd błędnie ocenił iż powód był osadzony w celach dla palących oraz naruszył treść przepisuart. 448 kcnie ustalając, czy zachowanie pozwanego nosiło znamiona winy. Takie ustalenie, w jego ocenie, warunkowało możliwość przyznania zadośćuczynienia w trybieart. 448 kc. Sąd Apelacyjny zważył co następuje: Obie apelacje zasadnie zarzucają, że zaskarżone rozstrzygnięcie jest wadliwe, a co najmniej przedwczesne. Uzasadnienie wyroku powinno zawierać szereg elementów istotnych dla oceny poprawności rozstrzygnięcia o żądaniach pozwu. I tak, przede wszystkim, zadaniem sądu jest ustalenie faktów, które uznał za udowodnione (art. 328 § 2 kpc). Mają to być zatem ustalenia sądu, a nie relacja sądu o twierdzeniach i stanowisku stron procesu i treści innych dowodów w nim zebranych, a taką niestety formę przybrało uzasadnienie zaskarżonego wyroku. Trudno zatem ocenić, jakie ostatecznie ustalenia sąd poczynił i co stanowiło uzasadnienie ich przyjęcia. Poza tym nie wiadomo, jakie fakty decydowały o przyznaniu zadośćuczynienia w kwocie 5.000 zł., a więc czy orzekając o nim sąd uwzględnił obie formy naruszenia dóbr osobistych powoda, czy ograniczył je jedynie do wynagrodzenia krzywdy związanej z osadzeniem powoda w celi z osobami palącymi papierosy. Z przytaczanych w uzasadnieniu twierdzeń powoda, uznanych przez sąd za prawdziwe, wynikało, że odbywał karę pozbawienia wolności w celach przeludnionych. Ten fakt mógłby stanowić o naruszeniu jego dóbr osobistych, ale z uzasadnienia nie wynika, czy Sąd Okręgowy tę okoliczność tak potraktował, a jeśli nawet, to które z dóbr osobistych powoda zostało w ten sposób naruszone. Co więcej, nie wynika z niego, czy ten fakt stanowił o przyznaniu mu zadośćuczynienia i jakie znaczenie miał dla ustalenia jego wysokości. Uzasadnienie bowiem, poza jednozdaniowym stwierdzeniem „biorąc wzgląd na powyższe zdaniem Sądu odpowiednią sumę zadośćuczynienia stanowi kwota 5.000 złotych", nie wyjaśnia, co stanowiło o jego przyznaniu i jakie kryteria legły u podstaw oznaczenia jego wysokości. Można jedynie przypuszczać, że zwrot „biorąc wzgląd na powyższe" odnosi się do zrelacjonowanych przez Sąd stanowisk stron procesu i innych zebranych w nim dowodów. Wcześniej jednak wyjaśniono, że taka forma uzasadnienia nie odpowiada ustawowym wymogom, bo nie przesądza, jakie fakty Sąd uznał za udowodnione i na podstawie jakich dowodów je ustalił. To z kolei powoduje, że owo odniesienie się do „powyższego" nie ma sprawdzalnego oparcia w ustaleniach faktycznych. Dlatego nie można ani zanegować, ani zaaprobować poglądu wyrażonego w apelacji powoda, że przyznane zadośćuczynienie jest nieadekwatne do stopnia naruszenia jego dóbr osobistych. Co się zaś tyczy apelacji pozwanego przyznać trzeba, że zasadnie ona zarzuca, iż warunkiem przyznania zadośćuczynienia przewidzianego wart. 448 kcjest ustalenie winy po stronie podmiotu naruszającego dobra osobiste innej osoby (tak SN w orzeczeniu z 19 stycznia 2007r. w sprawie III CSK 358/06). Przyznanie więc zadośćuczynienia bez ustalenia, czy do naruszenia dóbr osobistych powoda doprowadziło zawinione zachowanie pozwanego, jest przedwczesne. Nie dokonanie przez Sąd l-szej instancji stosownych ustaleń w tym zakresie i zaniechanie koniecznych rozważań dotyczących tej kwestii, uzasadnia stwierdzenie, że Sąd ten nie rozpoznał istoty sprawy, gdyż nie ocenił materialnych przesłanek przyznania zadośćuczynienia. Skoro tak jest, zaskarżony wyrok podlega uchyleniu, a sprawa przekazaniu do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu. Ponownie ją rozpoznając uwzględni Sąd uwagi wcześniej poczynione i ustali przede wszystkim, jakie dobra osobiste powoda i jakimi działaniami pozwany naruszył oraz, czy zachowanie pozwanego je naruszające nosiło znamiona winy. Dopiero takie ustalenia umożliwią ocenę zasadności powództwa i pozwolą na wartościowanie przyczyn i skutków pod kątem wysokości zadośćuczynienia. Podstawę rozstrzygnięcia stanowiłart. 386 § 4 kpciart. 108 § 2 kpc.

15/100000/0000503/ACa

Sąd Apelacyjny w Gdańsku

I Wydział Cywilny

151500000001006_II_AKa_000167_2008_Uz_2008-07-10_001

II AKa 167/08

2008-07-10 02:00:00.0 CEST

2013-02-23 02:01:01.0 CET

2013-12-04 17:11:31.0 CET

15150000

1006

SENTENCE, REASON

Sygn. akt : II AKa 167/08 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 10 lipca 2008 r. Sąd Apelacyjny w Katowicach II Wydział Karny w składzie: Przewodniczący SSA Marek Charuza Sędziowie SSA Elżbieta Mieszczańska SSO del. Beata Basiura (spr.) Protokolant Izabela Rybok przy udziale Prokuratora Prok. Apel. Małgorzaty Siemińskiej po rozpoznaniu w dniu 10 lipca 2008 roku sprawy z wniosku A. S. o odszkodowanie i zadośćuczynienie za internowanie na skutek apelacji prokuratora od wyroku Sądu Okręgow

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Renata Kopiec" xVersion="1.0" xYear="2008" xEditorFullName="Magdalena Gierszner" xFlag="published" xDocType="Uz" xml:space="preserve" xLang="PL" xToPage="5" xEditor="mgierszner" xPublisher="rkopiec" xFromPg="1" xVolType="15/150000/0001006/AKa" xVolNmbr="000167"> <xName>Wyrok+Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xText>Sygn. akt : II AKa 167/08</xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right">Dnia 10 lipca 2008 r.</xText> <xText/> <xText>Sąd Apelacyjny w Katowicach II Wydział Karny w składzie:</xText> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="172"/> <xCOLx xWIDTHx="539"/> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText xALIGNx="right">Przewodniczący</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText>SSA Marek Charuza</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText xALIGNx="right">Sędziowie</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText>SSA Elżbieta Mieszczańska</xText> <xText>SSO del. Beata Basiura (spr.)</xText> <xText/> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText xALIGNx="right">Protokolant</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText>Izabela Rybok</xText> <xText/> </xClmn> </xRow> </xRows> <xText>przy udziale Prokuratora Prok. Apel. Małgorzaty Siemińskiej</xText> <xText>po rozpoznaniu w dniu 10 lipca 2008 roku</xText> <xText>sprawy z wniosku <xBx><xAnon>A. S.</xAnon> </xBx></xText> <xText><xUx>o odszkodowanie i zadośćuczynienie za internowanie</xUx></xText> <xText>na skutek apelacji prokuratora</xText> <xText>od wyroku Sądu Okręgowego w Gliwicach Wydział V Karny Zamiejscowy <xBRx/>w Wodzisławiu Śląskim z dnia 10 marca 2008 roku sygn. akt V Ko 5/08<xBRx/></xText> <xText>uchyla zaskarżony wyrok i sprawę przekazuje Sądowi Okręgowemu w Gliwicach <xBRx/>do ponownego rozpoznania.</xText> <xText>Sygn. akt II AKa 167/08</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText><xAnon>A. S.</xAnon> złożył wniosek o zasądzenie odszkodowania i zadośćuczynienia początkowo w łącznej kwocie 15.000 zł, po sprecyzowaniu wnosił o zasądzenie 8.000 zł z tytułu odszkodowania oraz tytułem zadośćuczynienia 5.000 zł bądź inną odpowiednią według uznania Sądu kwotę – z tytułu internowania go w okresie od 10 stycznia 1982 roku do dnia 8 marca 1982 roku.</xText> <xText>Wyrokiem z dnia 10 marca 2008 roku w sprawie o sygn. V Ko 5/08 Sąd Okręgowy w Gliwicach zasądził od Skarbu Państwa na rzecz <xAnon>A. S.</xAnon> odszkodowanie w kwocie 6000 zł za poniesioną szkodę oraz zadośćuczynienie w kwocie 6000 zł za doznana krzywdę, wynikłe z wykonania decyzji o jego internowaniu w okresie od dnia 10 stycznia 1982 roku do 8 marca 1982 roku z ustawowymi odsetkami od prawomocności wyroku, w pozostałym zakresie żądanie oddalił. Kosztami postępowania obciążył Skarb Państwa.</xText> <xText/> <xText>Wyrok ten został zaskarżony apelacją prokuratora w całości na niekorzyść wnioskodawcy. Prokurator zarzucił:</xText> <xText/> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText>obrazę przepisów postępowania, a to <xLexLink xArt="art. 7;art. 170;art. 170 pkt. 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art.7 i 170 pkt 2 kpk</xLexLink> polegającą na oddaleniu wniosków prokuratora zmierzających do ustalenia przyczyn internowania oraz na arbitralnym uznaniu, iż <xAnon>A. S.</xAnon> jako internowanemu przysługują uprawnienia odszkodowawcze przewidziane w <xLexLink xArt="art. 8;art. 8 ust. 1" xIsapId="WDU19910340149" xTitle="Ustawa z dnia 23 lutego 1991 r. o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego" xAddress="Dz. U. z 1991 r. Nr 34, poz. 149">art.8 ust.1 ustawy z dnia 23 lutego 1991 roku o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego</xLexLink> mimo, że decyzja o internowaniu wskazywała na prewencyjny jego charakter, a wnioskodawca nie tylko nie udowodnił, ale nawet nie wskazał na czym polegała jego działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego;</xText> </xUnit> <xText/> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText>błąd w ustaleniach faktycznych polegający na uznaniu, iż łączna kwota 12.000 zł będzie stosowną rekompensatą za krzywdę wyrządzoną internowaniem i za utracone wówczas zarobki, podczas gdy pozbawienie w ten sposób wolności <xAnon>A. S.</xAnon> nastąpiło w dwa dni po ustaniu stosunku jego pracy, trwało niespełna dwa miesiące i nie wiązało się z żadnymi innymi niż izolacyjne dolegliwościami, co skutkować mogło w przypadku ustalenia, że działał on na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego i na skutek tego utracił pracę, zasądzeniem od Skarbu Państwa na jego rzecz jedynie zadośćuczynienia w kwocie nieprzekraczającej 2000 zł i odszkodowania w minimalnej wysokości.</xText> </xUnit> <xText/> <xText>Stawiając te zarzuty prokurator wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.</xText> <xText/> <xText>Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:</xText> <xText/> <xText>Apelacja prokuratora okazała się zasadna i skutkowała uchyleniem zaskarżonego wyroku i przekazaniem sprawy do ponownego rozpoznania.</xText> <xText>Ma rację prokurator, iż Sąd poczynił ustalenia opierając się przede wszystkim albo wyłącznie na zeznaniach wnioskodawcy, bez podjęcia próby ich zweryfikowania. Przedłożone zaś przez wnioskodawcę dokumenty, nasuwają wiele zastrzeżeń co do okoliczności mających istotne znaczenie dla prawidłowych ustaleń.</xText> <xText>Jak wynika z treści znowelizowanego przepisu <xLexLink xArt="art. 8;art. 8 ust. 1" xIsapId="WDU19910340149" xTitle="Ustawa z dnia 23 lutego 1991 r. o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego" xAddress="Dz. U. z 1991 r. Nr 34, poz. 149">art.8 ust.1 ustawy z dnia 23 lutego 1991 roku o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego</xLexLink> uprawnienie do wystąpienia z roszczeniem o odszkodowanie i zadośćuczynienie przysługuje również osobie wobec której wydano decyzję o internowaniu w związku z wprowadzeniem w dniu 13 grudnia 1981 roku w Polsce stanu wojennego, a wykonanie tej decyzji spowodowało szkodę i krzywdę. Słusznie jednak prokurator podnosi, że zapis ten należy interpretować zgodnie z celem ustawy, która po nowelizacji rozszerza krąg osób uprawnionych. Z samego tytułu i treści ustawy wynika, że dotyczy „osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego”. Oczywistym jest, że w zależności od uwarunkowań historycznych działalność ta przybierała różny charakter. Rozszerzenie zakresu stosowania ustawy miało na celu objęcie jej przepisami działalności opozycyjnej wobec systemu komunistycznego w latach 1957-1989 roku. Osoby dotknięte w czasach PRL represjami za działalność opozycyjną walczyły o suwerenność Polski i poszanowanie praw człowieka. Jedną z form represji w okresie stanu wojennego niewątpliwie było internowanie.</xText> <xText>Choć z reguły decyzja o internowaniu dotyczyła osób prowadzących działania opozycyjne wobec istniejącego w Polsce systemu ustrojowo- prawnego, to nie ulega wątpliwości, że wśród nich byli i tacy, których działania stanowiły zaprzeczenie działalności na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego. Takim pomiotom zgodnie z treścią art. 8 ust.5 ustawy – nie przysługują uprawnienia wynikające z tejże ustawy. Takie stanowisko zostało też wyrażone w uzasadnieniu projektu ustawy nowelizującej ustawę lutową.</xText> <xText>Z tych względów oparcie się przez Sąd jedynie na zeznaniach wnioskodawcy co do charakteru jego działalności, bez żadnego potwierdzenia powyższego, chociażby zeznaniami świadków, powoduje że uwzględnienie wniosku jest co najmniej przedwczesne.</xText> <xText>Oczywistym jest, co stwierdza Sąd Okręgowy, że w okresie od 10.01.1982 roku do 8.03.1982 roku wnioskodawca był internowany, ale ocena Sądu winna również odnosić się do stwierdzenia, że było to konsekwencją działań podejmowanych na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego w rozumieniu ustawy i przy uwzględnieniu ówczesnych uwarunkowań historycznych. Ten aspekt Sąd Okręgowy w ogóle pominął. Nie można natomiast zgodzić się z rozumowaniem prokuratora, że skoro decyzja o internowaniu <xAnon>A. S.</xAnon> miała charakter prewencyjny to tym samym nie była związana z jego działalnością niepodległościową. Zarówno z treści <xLexLink xArt="art. 42;art. 42 ust. 1" xIsapId="WDU19810290154" xTitle="Dekret z dnia 12 grudnia 1981 r. o stanie wojennym" xAddress="Dz. U. z 1981 r. Nr 29, poz. 154">art.42 ust.1 dekretu o stanie wojennym</xLexLink> dnia 12.12.1981 roku (Dz. U z 1981 roku nr 29, poz.154), jak i z <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19810290159" xTitle="Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 12 grudnia 1981 r. w sprawie zasad postępowania w sprawach o internowanie obywateli polskich" xAddress="Dz. U. z 1981 r. Nr 29, poz. 159">rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 12.12.1981 roku w sprawie zasad postępowania w sprawach o internowanie obywateli polskich</xLexLink> (Dz. U z 1981 roku, nr 29, poz.159) wynika, że internowanie zawsze miało charakter prewencyjny niezależnie od faktycznych przyczyn decyzji w tym przedmiocie. Tak bowiem należy odczytywać treść tych przepisów wskazujących, iż internowanie stosuje się w stosunku do osób do których ze względu na dotychczasowe zachowanie zachodzi uzasadnione podejrzenie, że pozostając na wolności nie będą przestrzegać porządku prawnego albo będą prowadzić działalność zagrażającą interesom bezpieczeństwa lub obronności państwa. Do tego przepisu zresztą odnosi się treść decyzji o internowaniu wnioskodawcy.</xText> <xText>Zgodzić należy się też z prokuratorem, iż mimo, że przedłożone przez wnioskodawcę dokumenty co do przyczyn i daty rzeczywistego zwolnienia go z pracy w <xAnon>(...)</xAnon>w <xAnon>P.</xAnon>nasuwały poważne zastrzeżenia, Sąd Okręgowy nie zweryfikował powyższego, opierając się tylko na zeznaniach wnioskodawcy. Tymczasem istotnym w sprawie jest ustalenie, czy zwolnienie <xAnon>A. S.</xAnon>z pracy było następstwem jego internowania, a nastąpiło z datą wsteczną, czy też spowodowane było innymi przyczynami. Wywody Sądu w tym zakresie nie są pozbawione racji, ale w sytuacji w której Sąd nie podjął prób sprawdzenia powyższych okoliczności zgodnie z wnioskiem prokuratora na rozprawie, to są one przedwczesne.</xText> <xText>Wskazać w tym miejscu należy, że prokurator wnosił o dopuszczenie dowodu z akt personalnych <xAnon>(...)</xAnon>/ <xAnon>P.</xAnon>celem precyzyjnego ustalenia, co było przyczyną zwolnienia wnioskodawcy, a sąd Okręgowy wydając postanowienie o oddaleniu wniosku w ogóle do powyższej tezy nie odniósł się, stwierdzając, że z załączonych do akt dokumentów wynika jednoznacznie w jakim okresie czasu <xAnon>A. S.</xAnon>pozostawał w stosunku pracy w tym przedsiębiorstwie. Znamiennym jest to, że oprócz pisma maszynowego oryginał świadectwa pracy z dnia <xAnon>(...)</xAnon>roku posiada adnotację ręczną nie do końca zrozumiałą. Nie wiadomo też, czy i kiedy, zanim zakład pracy przesłał świadectwo pracy, <xAnon>A. S.</xAnon>otrzymał formalną decyzję o rozwiązaniu umowy o pracę. Wnioskodawca twierdził, że w książeczce zdrowia miał wpisany <xLexLink xArt="art. 52" xIsapId="WDU19810290154" xTitle="Dekret z dnia 12 grudnia 1981 r. o stanie wojennym" xAddress="Dz. U. z 1981 r. Nr 29, poz. 154">art.52 dekretu o stanie wojennym</xLexLink>, a tymczasem taki wpis nie wynika z treści sporządzonej i załączonej do akt kserokopii tej książeczki (k.15). Poza tym <xLexLink xArt="art. 50;art. 51;art. 52" xIsapId="WDU19810290154" xTitle="Dekret z dnia 12 grudnia 1981 r. o stanie wojennym" xAddress="Dz. U. z 1981 r. Nr 29, poz. 154">art.50- 52 dekretu o stanie wojennym</xLexLink> zawierały przepisy karne, zaś kwestia rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika uregulowana była w <xLexLink xArt="art. 52" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art.52 kodeksu pracy</xLexLink>, a nie w <xLexLink xArt="art. 50" xIsapId="WDU19810290154" xTitle="Dekret z dnia 12 grudnia 1981 r. o stanie wojennym" xAddress="Dz. U. z 1981 r. Nr 29, poz. 154">art.50</xLexLink> wymienionym w świadectwie pracy. Zapisy te, a także wskazane okoliczności dowodzą, że zarzut prokuratora o naruszeniu <xLexLink xArt="art. 170;art. 170 pkt. 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art.170 pkt 2 kpk</xLexLink> polegający na oddaleniu słusznego wniosku dowodowego należy uznać za zasadny.</xText> <xText>Niezależnie od powyższego zastrzeżenia budzi przyjęta przez Sąd wysokość odszkodowania tytułem utraconych zarobków. Sąd bezkrytycznie (również jedynie w oparciu o zeznania wnioskodawcy) przyjął, iż przeciętnie za jeden miesiąc pracy wnioskodawca otrzymałby kwotę 2.000,- zł, a ponieważ internowany był przez 2 miesiące, a następnie przez 1 miesiąc pozostawał bez pracy, to mnożąc powyższe uznał za stosowne zasądzić kwotę 6.000,- zł. Tego rodzaju uproszczenie przy obliczaniu odszkodowania z tytułu utraconych zarobków jest nie do przyjęcia. Sąd winien zasięgnąć informacji z <xAnon> Oddziału (...)</xAnon> jak aktualnie kształtują się zarobki kierowcy zatrudnionego na podobnych zasadach jak wnioskodawca. Winien mieć na uwadze również to – co przy obliczeniu powyższego umknęło sądowi – iż wnioskodawca otrzymał w miesiącu styczniu 1982 roku część wynagrodzenia. Tak przynajmniej wynika z pisma <xAnon> (...)</xAnon> w <xAnon>P.</xAnon> z dnia 5 marca 2008 roku.. Sąd zupełnie pominął też utrwalone w orzecznictwie sądowym stanowisko dotyczące sposobu obliczania szkody związanej z niemożnością wykonywania pracy zarobkowej. Jest ono wprawdzie związane z niesłusznym tymczasowym aresztowaniem, ale ma istotne znaczenie przy obliczaniu wysokości odszkodowania będącego następstwem internowania. Szkoda wywołana uniemożliwieniem pracy zarobkowej przez okres internowania nie jest sumą utraconych zarobków, lecz różnicą między stanem majątkowym jaki by istniał gdyby do internowania nie doszło a stanem rzeczywistym w chwili odzyskania wolności.</xText> <xText>Odnośnie zarzutu prokuratora co do wysokości zasądzonego zadośćuczynienia, należy stwierdzić, że argumenty oparte na przeliczaniu możliwej do zasądzenia maksymalnej kwoty tytułem odszkodowania i zadośćuczynienia na średnią za dzień internowania są mało przekonujące Czasokres internowania jest tylko jednym z czynników mających wpływ na wysokość zadośćuczynienia, zaś wyznaczona przez ustawodawcę kwota 25.000 zł oznacza, że nawet gdyby Sąd uznał za konieczne zasądzenie zadośćuczynienia i odszkodowania w wyższej wysokości, to tego uczynić nie może. Wysokość zadośćuczynienia należy wprawdzie do sfery swobodnego uznania sędziowskiego i winno być „odpowiednie”, ale nie oznacza to pozbawionej kontroli dowolności. Uzasadnienie Sądu w tym zakresie jest mało zrozumiałe, sąd w dużej części powołuje te same okoliczności przy ustalaniu odszkodowania jak i zadośćuczynienia. Z jednej strony wskazuje na 2 miesięczny okres internowania, z drugiej uwzględnia okres trzech miesięcy. Niezrozumiałe też jest, dlaczego w sytuacji gdy przez cały okres procesu wnioskodawca wyceniał swoją krzywdę na kwotę 5.000 zł, Sąd uznał, że adekwatną będzie kwota 6.000 zł, pomijając przy tym treść <xLexLink xArt="art. 321" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art.321 kpc</xLexLink>.</xText> <xText>Wskazane uchybienia spowodowały konieczność ponownego rozpoznania sprawy. Przy ponownym rozpoznaniu sprawy Sąd Okręgowy uwzględni powyższe uwagi i zapatrywania oraz uzupełni zgodnie z nimi materiał dowodowy. Celem potwierdzenia, że <xAnon>A. S.</xAnon>został istotnie internowany za działania związane z suwerennym bytem Państwa Polskiego, Sąd winien wezwać wnioskodawcę do wskazania świadków, którzy są w stanie potwierdzić podejmowane przez niego działania, zakładanie <xAnon>(...)</xAnon>, jego związki z <xAnon>(...)</xAnon>. Należy rozważyć również zwrócenie się do Sądu Rejonowego, który przejął akta Kolegium o informację (jeśli takimi nadal dysponuje), za jakie wykroczenie wnioskodawca został ukarany w stanie wojennym, być może on sam dysponuje odpisem orzeczenia. Tego rodzaju informacja może też wskazywać na charakter prowadzonej działalności. W razie potrzeby Sąd rozważy zwrócenie się do IPN-u o stosowne informacje dotyczące wnioskodawcy. Sąd dopuści dowód z akt personalnych wnioskodawcy w <xAnon>(...)</xAnon>/<xAnon>P.</xAnon>celem wyjaśnienia wskazanych wyżej wątpliwości co do faktycznej przyczyny i daty zwolnienia wnioskodawcy z pracy, jeśli to okaże się niewystarczające, przesłucha osoby z ówczesnego kierownictwa zakładu pracy. Dla prawidłowego obliczenia odszkodowania Sąd winien zwrócić się o informację jak aktualnie przedstawia się wynagrodzenie kierowcy <xAnon>(...)</xAnon>przy uwzględnieniu godzin nadliczbowych, o których zeznawał wnioskodawca i przy uwzględnieniu wskazanych wyżej uwag. Sąd obliczy je w sposób zgodny z jednoznacznym w tym zakresie orzecznictwem sądowym. Oceniając rozmiar krzywdy wnioskodawcy związanej z internowaniem Sąd wskaże na konkretne okoliczności, które zdecydowały o takiej, a nie innej wysokości zadośćuczynienia, tak by jego wysokość nie była dowolna i nie doprowadziła do bezpodstawnego wzbogacenia się. Należy mieć na uwadze, że zadośćuczynienie stosownie do treści <xLexLink xArt="art. 445;art. 445 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art.445§1 kc</xLexLink> winno być odpowiednie i odnosi się do krzywdy wyrządzonej represjonowanemu, a nie jego rodzinie.</xText> <xText>Uwzględniając wskazane wyżej okoliczności, Sąd Apelacyjny w oparciu o przepis <xLexLink xArt="art. 437;art. 437 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art.437§1 kpk</xLexLink> orzekł jak w sentencji.</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Marek Charuza

Renata Kopiec

Izabela Rybok

Magdalena Gierszner

Sygn. akt : II AKa 167/08 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 10 lipca 2008 r. Sąd Apelacyjny w Katowicach II Wydział Karny w składzie: Przewodniczący SSA Marek Charuza Sędziowie SSA Elżbieta Mieszczańska SSO del. Beata Basiura (spr.) Protokolant Izabela Rybok przy udziale Prokuratora Prok. Apel. Małgorzaty Siemińskiej po rozpoznaniu w dniu 10 lipca 2008 roku sprawy z wnioskuA. S. o odszkodowanie i zadośćuczynienie za internowanie na skutek apelacji prokuratora od wyroku Sądu Okręgowego w Gliwicach Wydział V Karny Zamiejscowyw Wodzisławiu Śląskim z dnia 10 marca 2008 roku sygn. akt V Ko 5/08 uchyla zaskarżony wyrok i sprawę przekazuje Sądowi Okręgowemu w Gliwicachdo ponownego rozpoznania. Sygn. akt II AKa 167/08 UZASADNIENIE A. S.złożył wniosek o zasądzenie odszkodowania i zadośćuczynienia początkowo w łącznej kwocie 15.000 zł, po sprecyzowaniu wnosił o zasądzenie 8.000 zł z tytułu odszkodowania oraz tytułem zadośćuczynienia 5.000 zł bądź inną odpowiednią według uznania Sądu kwotę – z tytułu internowania go w okresie od 10 stycznia 1982 roku do dnia 8 marca 1982 roku. Wyrokiem z dnia 10 marca 2008 roku w sprawie o sygn. V Ko 5/08 Sąd Okręgowy w Gliwicach zasądził od Skarbu Państwa na rzeczA. S.odszkodowanie w kwocie 6000 zł za poniesioną szkodę oraz zadośćuczynienie w kwocie 6000 zł za doznana krzywdę, wynikłe z wykonania decyzji o jego internowaniu w okresie od dnia 10 stycznia 1982 roku do 8 marca 1982 roku z ustawowymi odsetkami od prawomocności wyroku, w pozostałym zakresie żądanie oddalił. Kosztami postępowania obciążył Skarb Państwa. Wyrok ten został zaskarżony apelacją prokuratora w całości na niekorzyść wnioskodawcy. Prokurator zarzucił: 1 obrazę przepisów postępowania, a toart.7 i 170 pkt 2 kpkpolegającą na oddaleniu wniosków prokuratora zmierzających do ustalenia przyczyn internowania oraz na arbitralnym uznaniu, iżA. S.jako internowanemu przysługują uprawnienia odszkodowawcze przewidziane wart.8 ust.1 ustawy z dnia 23 lutego 1991 roku o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiegomimo, że decyzja o internowaniu wskazywała na prewencyjny jego charakter, a wnioskodawca nie tylko nie udowodnił, ale nawet nie wskazał na czym polegała jego działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego; 2 błąd w ustaleniach faktycznych polegający na uznaniu, iż łączna kwota 12.000 zł będzie stosowną rekompensatą za krzywdę wyrządzoną internowaniem i za utracone wówczas zarobki, podczas gdy pozbawienie w ten sposób wolnościA. S.nastąpiło w dwa dni po ustaniu stosunku jego pracy, trwało niespełna dwa miesiące i nie wiązało się z żadnymi innymi niż izolacyjne dolegliwościami, co skutkować mogło w przypadku ustalenia, że działał on na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego i na skutek tego utracił pracę, zasądzeniem od Skarbu Państwa na jego rzecz jedynie zadośćuczynienia w kwocie nieprzekraczającej 2000 zł i odszkodowania w minimalnej wysokości. Stawiając te zarzuty prokurator wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy sądowi I instancji do ponownego rozpoznania. Sąd Apelacyjny zważył, co następuje: Apelacja prokuratora okazała się zasadna i skutkowała uchyleniem zaskarżonego wyroku i przekazaniem sprawy do ponownego rozpoznania. Ma rację prokurator, iż Sąd poczynił ustalenia opierając się przede wszystkim albo wyłącznie na zeznaniach wnioskodawcy, bez podjęcia próby ich zweryfikowania. Przedłożone zaś przez wnioskodawcę dokumenty, nasuwają wiele zastrzeżeń co do okoliczności mających istotne znaczenie dla prawidłowych ustaleń. Jak wynika z treści znowelizowanego przepisuart.8 ust.1 ustawy z dnia 23 lutego 1991 roku o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiegouprawnienie do wystąpienia z roszczeniem o odszkodowanie i zadośćuczynienie przysługuje również osobie wobec której wydano decyzję o internowaniu w związku z wprowadzeniem w dniu 13 grudnia 1981 roku w Polsce stanu wojennego, a wykonanie tej decyzji spowodowało szkodę i krzywdę. Słusznie jednak prokurator podnosi, że zapis ten należy interpretować zgodnie z celem ustawy, która po nowelizacji rozszerza krąg osób uprawnionych. Z samego tytułu i treści ustawy wynika, że dotyczy „osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego”. Oczywistym jest, że w zależności od uwarunkowań historycznych działalność ta przybierała różny charakter. Rozszerzenie zakresu stosowania ustawy miało na celu objęcie jej przepisami działalności opozycyjnej wobec systemu komunistycznego w latach 1957-1989 roku. Osoby dotknięte w czasach PRL represjami za działalność opozycyjną walczyły o suwerenność Polski i poszanowanie praw człowieka. Jedną z form represji w okresie stanu wojennego niewątpliwie było internowanie. Choć z reguły decyzja o internowaniu dotyczyła osób prowadzących działania opozycyjne wobec istniejącego w Polsce systemu ustrojowo- prawnego, to nie ulega wątpliwości, że wśród nich byli i tacy, których działania stanowiły zaprzeczenie działalności na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego. Takim pomiotom zgodnie z treścią art. 8 ust.5 ustawy – nie przysługują uprawnienia wynikające z tejże ustawy. Takie stanowisko zostało też wyrażone w uzasadnieniu projektu ustawy nowelizującej ustawę lutową. Z tych względów oparcie się przez Sąd jedynie na zeznaniach wnioskodawcy co do charakteru jego działalności, bez żadnego potwierdzenia powyższego, chociażby zeznaniami świadków, powoduje że uwzględnienie wniosku jest co najmniej przedwczesne. Oczywistym jest, co stwierdza Sąd Okręgowy, że w okresie od 10.01.1982 roku do 8.03.1982 roku wnioskodawca był internowany, ale ocena Sądu winna również odnosić się do stwierdzenia, że było to konsekwencją działań podejmowanych na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego w rozumieniu ustawy i przy uwzględnieniu ówczesnych uwarunkowań historycznych. Ten aspekt Sąd Okręgowy w ogóle pominął. Nie można natomiast zgodzić się z rozumowaniem prokuratora, że skoro decyzja o internowaniuA. S.miała charakter prewencyjny to tym samym nie była związana z jego działalnością niepodległościową. Zarówno z treściart.42 ust.1 dekretu o stanie wojennymdnia 12.12.1981 roku (Dz. U z 1981 roku nr 29, poz.154), jak i zrozporządzenia Rady Ministrów z dnia 12.12.1981 roku w sprawie zasad postępowania w sprawach o internowanie obywateli polskich(Dz. U z 1981 roku, nr 29, poz.159) wynika, że internowanie zawsze miało charakter prewencyjny niezależnie od faktycznych przyczyn decyzji w tym przedmiocie. Tak bowiem należy odczytywać treść tych przepisów wskazujących, iż internowanie stosuje się w stosunku do osób do których ze względu na dotychczasowe zachowanie zachodzi uzasadnione podejrzenie, że pozostając na wolności nie będą przestrzegać porządku prawnego albo będą prowadzić działalność zagrażającą interesom bezpieczeństwa lub obronności państwa. Do tego przepisu zresztą odnosi się treść decyzji o internowaniu wnioskodawcy. Zgodzić należy się też z prokuratorem, iż mimo, że przedłożone przez wnioskodawcę dokumenty co do przyczyn i daty rzeczywistego zwolnienia go z pracy w(...)wP.nasuwały poważne zastrzeżenia, Sąd Okręgowy nie zweryfikował powyższego, opierając się tylko na zeznaniach wnioskodawcy. Tymczasem istotnym w sprawie jest ustalenie, czy zwolnienieA. S.z pracy było następstwem jego internowania, a nastąpiło z datą wsteczną, czy też spowodowane było innymi przyczynami. Wywody Sądu w tym zakresie nie są pozbawione racji, ale w sytuacji w której Sąd nie podjął prób sprawdzenia powyższych okoliczności zgodnie z wnioskiem prokuratora na rozprawie, to są one przedwczesne. Wskazać w tym miejscu należy, że prokurator wnosił o dopuszczenie dowodu z akt personalnych(...)/P.celem precyzyjnego ustalenia, co było przyczyną zwolnienia wnioskodawcy, a sąd Okręgowy wydając postanowienie o oddaleniu wniosku w ogóle do powyższej tezy nie odniósł się, stwierdzając, że z załączonych do akt dokumentów wynika jednoznacznie w jakim okresie czasuA. S.pozostawał w stosunku pracy w tym przedsiębiorstwie. Znamiennym jest to, że oprócz pisma maszynowego oryginał świadectwa pracy z dnia(...)roku posiada adnotację ręczną nie do końca zrozumiałą. Nie wiadomo też, czy i kiedy, zanim zakład pracy przesłał świadectwo pracy,A. S.otrzymał formalną decyzję o rozwiązaniu umowy o pracę. Wnioskodawca twierdził, że w książeczce zdrowia miał wpisanyart.52 dekretu o stanie wojennym, a tymczasem taki wpis nie wynika z treści sporządzonej i załączonej do akt kserokopii tej książeczki (k.15). Poza tymart.50- 52 dekretu o stanie wojennymzawierały przepisy karne, zaś kwestia rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika uregulowana była wart.52 kodeksu pracy, a nie wart.50wymienionym w świadectwie pracy. Zapisy te, a także wskazane okoliczności dowodzą, że zarzut prokuratora o naruszeniuart.170 pkt 2 kpkpolegający na oddaleniu słusznego wniosku dowodowego należy uznać za zasadny. Niezależnie od powyższego zastrzeżenia budzi przyjęta przez Sąd wysokość odszkodowania tytułem utraconych zarobków. Sąd bezkrytycznie (również jedynie w oparciu o zeznania wnioskodawcy) przyjął, iż przeciętnie za jeden miesiąc pracy wnioskodawca otrzymałby kwotę 2.000,- zł, a ponieważ internowany był przez 2 miesiące, a następnie przez 1 miesiąc pozostawał bez pracy, to mnożąc powyższe uznał za stosowne zasądzić kwotę 6.000,- zł. Tego rodzaju uproszczenie przy obliczaniu odszkodowania z tytułu utraconych zarobków jest nie do przyjęcia. Sąd winien zasięgnąć informacji zOddziału (...)jak aktualnie kształtują się zarobki kierowcy zatrudnionego na podobnych zasadach jak wnioskodawca. Winien mieć na uwadze również to – co przy obliczeniu powyższego umknęło sądowi – iż wnioskodawca otrzymał w miesiącu styczniu 1982 roku część wynagrodzenia. Tak przynajmniej wynika z pisma(...)wP.z dnia 5 marca 2008 roku.. Sąd zupełnie pominął też utrwalone w orzecznictwie sądowym stanowisko dotyczące sposobu obliczania szkody związanej z niemożnością wykonywania pracy zarobkowej. Jest ono wprawdzie związane z niesłusznym tymczasowym aresztowaniem, ale ma istotne znaczenie przy obliczaniu wysokości odszkodowania będącego następstwem internowania. Szkoda wywołana uniemożliwieniem pracy zarobkowej przez okres internowania nie jest sumą utraconych zarobków, lecz różnicą między stanem majątkowym jaki by istniał gdyby do internowania nie doszło a stanem rzeczywistym w chwili odzyskania wolności. Odnośnie zarzutu prokuratora co do wysokości zasądzonego zadośćuczynienia, należy stwierdzić, że argumenty oparte na przeliczaniu możliwej do zasądzenia maksymalnej kwoty tytułem odszkodowania i zadośćuczynienia na średnią za dzień internowania są mało przekonujące Czasokres internowania jest tylko jednym z czynników mających wpływ na wysokość zadośćuczynienia, zaś wyznaczona przez ustawodawcę kwota 25.000 zł oznacza, że nawet gdyby Sąd uznał za konieczne zasądzenie zadośćuczynienia i odszkodowania w wyższej wysokości, to tego uczynić nie może. Wysokość zadośćuczynienia należy wprawdzie do sfery swobodnego uznania sędziowskiego i winno być „odpowiednie”, ale nie oznacza to pozbawionej kontroli dowolności. Uzasadnienie Sądu w tym zakresie jest mało zrozumiałe, sąd w dużej części powołuje te same okoliczności przy ustalaniu odszkodowania jak i zadośćuczynienia. Z jednej strony wskazuje na 2 miesięczny okres internowania, z drugiej uwzględnia okres trzech miesięcy. Niezrozumiałe też jest, dlaczego w sytuacji gdy przez cały okres procesu wnioskodawca wyceniał swoją krzywdę na kwotę 5.000 zł, Sąd uznał, że adekwatną będzie kwota 6.000 zł, pomijając przy tym treśćart.321 kpc. Wskazane uchybienia spowodowały konieczność ponownego rozpoznania sprawy. Przy ponownym rozpoznaniu sprawy Sąd Okręgowy uwzględni powyższe uwagi i zapatrywania oraz uzupełni zgodnie z nimi materiał dowodowy. Celem potwierdzenia, żeA. S.został istotnie internowany za działania związane z suwerennym bytem Państwa Polskiego, Sąd winien wezwać wnioskodawcę do wskazania świadków, którzy są w stanie potwierdzić podejmowane przez niego działania, zakładanie(...), jego związki z(...). Należy rozważyć również zwrócenie się do Sądu Rejonowego, który przejął akta Kolegium o informację (jeśli takimi nadal dysponuje), za jakie wykroczenie wnioskodawca został ukarany w stanie wojennym, być może on sam dysponuje odpisem orzeczenia. Tego rodzaju informacja może też wskazywać na charakter prowadzonej działalności. W razie potrzeby Sąd rozważy zwrócenie się do IPN-u o stosowne informacje dotyczące wnioskodawcy. Sąd dopuści dowód z akt personalnych wnioskodawcy w(...)/P.celem wyjaśnienia wskazanych wyżej wątpliwości co do faktycznej przyczyny i daty zwolnienia wnioskodawcy z pracy, jeśli to okaże się niewystarczające, przesłucha osoby z ówczesnego kierownictwa zakładu pracy. Dla prawidłowego obliczenia odszkodowania Sąd winien zwrócić się o informację jak aktualnie przedstawia się wynagrodzenie kierowcy(...)przy uwzględnieniu godzin nadliczbowych, o których zeznawał wnioskodawca i przy uwzględnieniu wskazanych wyżej uwag. Sąd obliczy je w sposób zgodny z jednoznacznym w tym zakresie orzecznictwem sądowym. Oceniając rozmiar krzywdy wnioskodawcy związanej z internowaniem Sąd wskaże na konkretne okoliczności, które zdecydowały o takiej, a nie innej wysokości zadośćuczynienia, tak by jego wysokość nie była dowolna i nie doprowadziła do bezpodstawnego wzbogacenia się. Należy mieć na uwadze, że zadośćuczynienie stosownie do treściart.445§1 kcwinno być odpowiednie i odnosi się do krzywdy wyrządzonej represjonowanemu, a nie jego rodzinie. Uwzględniając wskazane wyżej okoliczności, Sąd Apelacyjny w oparciu o przepisart.437§1 kpkorzekł jak w sentencji.

15/150000/0001006/AKa

Sąd Apelacyjny w Katowicach

II Wydział Karny

151500000001006_II_AKzw_000744_2008_Uz_2008-07-30_001

II AKzw 744/08

2008-07-30 02:00:00.0 CEST

2014-01-21 19:15:05.0 CET

2014-01-21 04:54:17.0 CET

15150000

1006

DECISION, REASON

Sygn. akt II AKzw 744/08 POSTANOWIENIE Dnia 30 lipca 2008r. Sąd Apelacyjny w Katowicach w Wydziale II Karnym w składzie: Przewodniczący - Sędzia: SA Michał Marzec Protokolant: Ewa Matyjaszczyk przy udziale Prokuratora Prok. Apel. Stefana Jarskiego po rozpoznaniu w sprawie G. C. skazanego za przestępstwa z art. 286 §1 kk , art. 294 §1 kk przy zast. art. 64 §2 kk i inne na skutek zażalenia wniesionego przez skazanego na postanowienie Sądu Okręgowego w Gliwicach z dnia 15 maja 2008r., sygn. akt VII

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Renata Kopiec" xVersion="1.0" xLang="PL" xYear="2008" xEditor="mgierszner" xToPage="1" xPublisher="rkopiec" xFlag="published" xEditorFullName="Magdalena Gierszner" xDocType="Uz" xml:space="preserve" xFromPg="1" xVolNmbr="000744" xVolType="15/150000/0001006/AKzw"> <xName>Postanowienie+Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xText xALIGNx="left"> <xBx>Sygn. akt II AKzw 744/08</xBx></xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>POSTANOWIENIE</xName> <xText>Dnia 30 lipca 2008r.</xText> <xText>Sąd Apelacyjny w Katowicach w Wydziale II Karnym w składzie:</xText> <xText>Przewodniczący - Sędzia: SA Michał Marzec</xText> <xText>Protokolant: Ewa Matyjaszczyk</xText> <xText>przy udziale Prokuratora Prok. Apel. Stefana Jarskiego</xText> <xText>po rozpoznaniu w sprawie <xBx><xAnon>G. C.</xAnon></xBx></xText> <xText>skazanego za przestępstwa z <xLexLink xArt="art. 286;art. 286 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 286 §1 kk</xLexLink>, <xLexLink xArt="art. 294;art. 294 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 294 §1 kk</xLexLink> przy zast. <xLexLink xArt="art. 64;art. 64 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 64 §2 kk</xLexLink> i inne</xText> <xText>na skutek zażalenia wniesionego przez skazanego</xText> <xText>na postanowienie Sądu Okręgowego w Gliwicach</xText> <xText>z dnia 15 maja 2008r., sygn. akt VII Wz. 679/08</xText> <xText>w przedmiocie umorzenia postępowania wykonawczego</xText> <xText><xBx>na podstawie <xLexLink xArt="art. 437;art. 437 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 437 § 1 kpk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 1;art. 1 § 2" xIsapId="WDU19970900557" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny wykonawczy" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 90, poz. 557">art. 1 § 2 kkw</xLexLink></xBx></xText> <xText/> <xText xALIGNx="center"> <xBx>p o s t a n a w i a </xBx></xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText><xBx>zaskarżone postanowienie utrzymać w mocy; </xBx></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText><xBx>zasądzić od Skarbu Państwa (Sądu Okręgowego w Gliwicach) na rzecz adw. <xAnon>M. S.</xAnon> - Kancelaria Adwokacka w <xAnon>K.</xAnon> kwotę 146, 40 zł (sto czterdzieści sześć złotych czterdzieści groszy), w tym 22% podatku VAT, tytułem kosztów obrony skazanego <xAnon>G. C.</xAnon> w postępowaniu odwoławczym.</xBx></xText> </xUnit> </xUnit> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText>Zażalenie nie zasługuje na uwzględnienie.</xText> <xText>Prawidłowym jest stanowisko sądu penitencjarnego wyrażone w zaskarżonym postanowieniu, iż aktualnie w przypadku skazanego <xAnon>G. C.</xAnon> brak jest podstaw formalnych do ubiegania się o warunkowe przedterminowe zwolnienie, o jakich mowa w <xLexLink xArt="art. 79;art. 79 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 79 §2 kk</xLexLink>.</xText> <xText>Powyższa okoliczność nie pozwalała na merytoryczne rozpoznanie złożonego wniosku, tak więc w świetle przepisu <xLexLink xArt="art. 15;art. 15 § 1" xIsapId="WDU19970900557" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny wykonawczy" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 90, poz. 557">art. 15 §1 kkw</xLexLink> skutkować musiała umorzeniem postępowania wykonawczego w tym zakresie.</xText> <xText>Treść złożonego zażalenia prowadzi do wniosku, iż po raz kolejny skarżący podnosi tożsame okoliczności, które były już przedmiotem szczegółowych rozważań tut. Sądu Apelacyjnego, ostatnio w postanowieniu z dnia 20 lutego 2008r o sygn. II AKzw 1521/07. Sytuacja od tej daty nie uległa większej zmianie, zatem nadal aktualna jest naprowadzona tamże argumentacja odnosząca się do braku uprawnień formalnych z <xLexLink xArt="art. 79;art. 79 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 79 §2 kk</xLexLink> do ubiegania się przez skazanego <xAnon>G. C.</xAnon> o warunkowe przedterminowe zwolnienie. Nie ma więc potrzeby ponownego jej naprowadzania, albowiem musiałaby być tożsamą.</xText> <xText>Na dzień dzisiejszy, stwierdzić należy, iż z dokumentów zgromadzonych w aktach sprawy wynika, iż skazany prawo do ubiegania się o warunkowe zwolnienie nabędzie dopiero w dniu 25 marca 2013r.</xText> <xText>Mając powyższe na uwadze - orzeczono jak w części dyspozytywnej postanowienia.</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Sędzia Michał Marzec

Renata Kopiec

Ewa Matyjaszczyk

Magdalena Gierszner

Sygn. akt II AKzw 744/08 POSTANOWIENIE Dnia 30 lipca 2008r. Sąd Apelacyjny w Katowicach w Wydziale II Karnym w składzie: Przewodniczący - Sędzia: SA Michał Marzec Protokolant: Ewa Matyjaszczyk przy udziale Prokuratora Prok. Apel. Stefana Jarskiego po rozpoznaniu w sprawieG. C. skazanego za przestępstwa zart. 286 §1 kk,art. 294 §1 kkprzy zast.art. 64 §2 kki inne na skutek zażalenia wniesionego przez skazanego na postanowienie Sądu Okręgowego w Gliwicach z dnia 15 maja 2008r., sygn. akt VII Wz. 679/08 w przedmiocie umorzenia postępowania wykonawczego na podstawieart. 437 § 1 kpkw zw. zart. 1 § 2 kkw p o s t a n a w i a 1 zaskarżone postanowienie utrzymać w mocy; 2 zasądzić od Skarbu Państwa (Sądu Okręgowego w Gliwicach) na rzecz adw.M. S.- Kancelaria Adwokacka wK.kwotę 146, 40 zł (sto czterdzieści sześć złotych czterdzieści groszy), w tym 22% podatku VAT, tytułem kosztów obrony skazanegoG. C.w postępowaniu odwoławczym. UZASADNIENIE Zażalenie nie zasługuje na uwzględnienie. Prawidłowym jest stanowisko sądu penitencjarnego wyrażone w zaskarżonym postanowieniu, iż aktualnie w przypadku skazanegoG. C.brak jest podstaw formalnych do ubiegania się o warunkowe przedterminowe zwolnienie, o jakich mowa wart. 79 §2 kk. Powyższa okoliczność nie pozwalała na merytoryczne rozpoznanie złożonego wniosku, tak więc w świetle przepisuart. 15 §1 kkwskutkować musiała umorzeniem postępowania wykonawczego w tym zakresie. Treść złożonego zażalenia prowadzi do wniosku, iż po raz kolejny skarżący podnosi tożsame okoliczności, które były już przedmiotem szczegółowych rozważań tut. Sądu Apelacyjnego, ostatnio w postanowieniu z dnia 20 lutego 2008r o sygn. II AKzw 1521/07. Sytuacja od tej daty nie uległa większej zmianie, zatem nadal aktualna jest naprowadzona tamże argumentacja odnosząca się do braku uprawnień formalnych zart. 79 §2 kkdo ubiegania się przez skazanegoG. C.o warunkowe przedterminowe zwolnienie. Nie ma więc potrzeby ponownego jej naprowadzania, albowiem musiałaby być tożsamą. Na dzień dzisiejszy, stwierdzić należy, iż z dokumentów zgromadzonych w aktach sprawy wynika, iż skazany prawo do ubiegania się o warunkowe zwolnienie nabędzie dopiero w dniu 25 marca 2013r. Mając powyższe na uwadze - orzeczono jak w części dyspozytywnej postanowienia.

15/150000/0001006/AKzw

Sąd Apelacyjny w Katowicach

II Wydział Karny

151500000001006_II_AKa_000198_2008_Uz_2008-07-31_001

II AKa 198/08

2008-07-31 02:00:00.0 CEST

2015-04-15 19:21:41.0 CEST

2015-04-10 08:18:47.0 CEST

15150000

1006

SENTENCE, REASON

Sygn. akt : II AKa 198/08 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 31 lipca 2008 roku Sąd Apelacyjny w Katowicach w II Wydziale Karnym w składzie: Przewodniczący SSA Wojciech Kopczyński Sędziowie SSA Jolanta Śpiechowicz SSO del. Beata Basiura (spr.) Protokolant Bożena Drzymalla przy udziale Prokuratora Prok. Kraj. del. Przemysława Piątka po rozpoznaniu w dniu 31 lipca 2008 roku sprawy 1 M. P. syna H. i B. ur. (...) w K. oskarżonego z art. 62 ust. 1 Ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeci

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Renata Kopiec" xVersion="1.0" xYear="2008" xLang="PL" xToPage="14" xEditor="rkopiec" xPublisher="rkopiec" xEditorFullName="Renata Kopiec" xFlag="published" xDocType="Uz" xml:space="preserve" xFromPg="1" xVolType="15/150000/0001006/AKa" xVolNmbr="000198"> <xName>Wyrok+Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xText><xBx> <xUx>Sygn. akt : II AKa 198/08</xUx> </xBx></xText> <xUnit xIsTitle="true" xBold="true" xType="part"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right"> <xBx>Dnia 31 lipca 2008 roku</xBx></xText> <xText><xBx>Sąd Apelacyjny w Katowicach w II Wydziale Karnym w składzie:</xBx></xText> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="172"/> <xCOLx xWIDTHx="539"/> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText xALIGNx="right"> <xBx>Przewodniczący</xBx></xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText><xBx>SSA Wojciech Kopczyński</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText xALIGNx="right"> <xBx>Sędziowie</xBx></xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText><xBx>SSA Jolanta Śpiechowicz</xBx></xText> <xText><xBx>SSO del. Beata Basiura (spr.)</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText xALIGNx="right">Protokolant</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText><xBx>Bożena Drzymalla</xBx></xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xText>przy udziale <xBx>Prokuratora Prok. Kraj. del. Przemysława Piątka</xBx></xText> <xText>po rozpoznaniu w dniu 31 lipca 2008 roku sprawy</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText><xBx><xAnon>M. P.</xAnon></xBx>syna <xAnon>H.</xAnon>i <xAnon>B.</xAnon></xText> </xUnit> <xText><xAnon>ur. (...)</xAnon> w <xAnon>K.</xAnon></xText> <xText>oskarżonego z <xLexLink xArt="art. 62;art. 62 ust. 1" xIsapId="WDU20051791485" xTitle="Ustawa z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii" xAddress="Dz. U. z 2005 r. Nr 179, poz. 1485">art. 62 ust. 1 Ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku <xBRx/>o przeciwdziałaniu narkomanii</xLexLink>; <xLexLink xArt="art. 59;art. 59 ust. 1" xIsapId="WDU20051791485" xTitle="Ustawa z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii" xAddress="Dz. U. z 2005 r. Nr 179, poz. 1485">art. 59 ust. 1 Ustawy z dnia 29 lipca <xBRx/>2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 12" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 12 k.k.</xLexLink> i inne<xBRx/></xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText><xBx><xAnon>K. W.</xAnon></xBx>syna <xAnon>R.</xAnon>i <xAnon>H.</xAnon></xText> </xUnit> <xText><xAnon>ur. (...)</xAnon> w <xAnon>B.</xAnon></xText> <xText>oskarżonego z <xLexLink xArt="art. 62;art. 62 ust. 1" xIsapId="WDU20051791485" xTitle="Ustawa z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii" xAddress="Dz. U. z 2005 r. Nr 179, poz. 1485">art. 62 ust. 1 Ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku <xBRx/>o przeciwdziałaniu narkomanii</xLexLink>; <xLexLink xArt="art. 59;art. 59 ust. 1" xIsapId="WDU20051791485" xTitle="Ustawa z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii" xAddress="Dz. U. z 2005 r. Nr 179, poz. 1485">art. 59 ust. 1 Ustawy z dnia 29 lipca <xBRx/>2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 12" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 12 k.k.</xLexLink></xText> <xText>na skutek apelacji obrońców oskarżonych</xText> <xText>od wyroku Sądu Okręgowego w Katowicach</xText> <xText>z dnia 26 listopada 2007 roku sygn. akt. XXI K 113/06</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">I</xName> <xText>zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText>w punkcie 2 przyjmuje, iż <xAnon>M. P.</xAnon>w celu osiągnięcia korzyści majątkowej udzielił 103 g substancji psychotropowej <xBRx/>w postaci amfetaminy za łączną kwotę 3.060 złotych i stację <xBRx/>CD-ROM oraz środka odurzającego w postaci haszyszu w ilości <xBRx/>11 g za łączną kwotę 220 złotych, zaś bez tego celu udzielił 10 g amfetaminy, a nadto przyjmuje, że podstawą prawną nadzwyczajnego złagodzenia kary jest wyłącznie przepis <xLexLink xArt="art. 60;art. 60 § 2;art. 60 § 6;art. 60 § 6 pkt. 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 60 § 2 i § 6 pkt 1 k.k.</xLexLink>,</xText> </xUnit> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText>eliminuje z opisu czynu przypisanego <xAnon>K. W.</xAnon><xBRx/>w <xLexLink xArt="art. 56 ust. 1 pkt. 6" xIsapId="WDU20051791485" xTitle="Ustawa z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii" xAddress="Dz. U. z 2005 r. Nr 179, poz. 1485">punkcie 6</xLexLink> znamion „znacznej ilości” i przyjmuje, że czyn ten wyczerpuje znamiona przestępstwa z <xLexLink xArt="art. 56;art. 56 ust. 1" xIsapId="WDU20051791485" xTitle="Ustawa z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii" xAddress="Dz. U. z 2005 r. Nr 179, poz. 1485">art. 56 ust. 1 ustawy z dnia <xBRx/>29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii</xLexLink> i z <xLexLink xArt="art. 59;art. 59 ust. 1" xIsapId="WDU20051791485" xTitle="Ustawa z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii" xAddress="Dz. U. z 2005 r. Nr 179, poz. 1485">art. 59 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii</xLexLink> <xBRx/>przy zastosowaniu <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 2 k.k.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 12" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 12 k.k.</xLexLink>, zaś podstawę wymiaru kary stanowią przepisy <xLexLink xArt="art. 59;art. 59 ust. 1" xIsapId="WDU20051791485" xTitle="Ustawa z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii" xAddress="Dz. U. z 2005 r. Nr 179, poz. 1485">art. 59 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 33;art. 33 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 33 § 2 k.k.</xLexLink> przy zastosowaniu <xBRx/><xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 3 k.k.</xLexLink>,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText>w punkcie 10 przyjmuje, że orzeczony wobec <xAnon>M. P.</xAnon>środek karny obejmuje przepadek równowartości korzyści majątkowej osiągniętej z przestępstwa przypisanego w punkcie 2 w kwocie <xBRx/>3.310 złotych,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">II</xName> <xText>w pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">III</xName> <xText>zasądza od oskarżonych <xAnon>M. P.</xAnon>i <xAnon>K. W.</xAnon>na rzecz Skarbu Państwa wydatki postępowania odwoławczego <xBRx/>w ½ części oraz obciąża ich opłatą za II instancję w kwocie po <xBRx/>700 (siedemset) złotych.</xText> </xUnit> <xText>Sygn. akt II AKa 198/08</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="true" xBold="true" xType="part"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText>Sąd Okręgowy w Katowicach wyrokiem z dnia 26 listopada 2007 roku w sprawie o sygn. akt XXIK 113/06 uznał <xAnon>M. P.</xAnon>za winnego tego że:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText>w okresie od 18 lutego 2006 roku do 7 marca 2006 roku w <xAnon>S.</xAnon> wbrew przepisom ustawy posiadał substancję psychotropową w ilości 15 gram amfetaminy, to jest czynu z <xLexLink xArt="art. 62;art. 62 ust. 1" xIsapId="WDU20051791485" xTitle="Ustawa z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii" xAddress="Dz. U. z 2005 r. Nr 179, poz. 1485">art. 62 ust.1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii</xLexLink> i za to na mocy tego przepisu skazał go na karę 10 miesięcy pozbawienia wolności,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText>w okresie od stycznia 2004 roku do 7 marca 2006 roku w <xAnon>S.</xAnon>– działając czynem ciągłym, wbrew przepisom ustawy, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej jak i bez tego celu – udzielił <xAnon>B. R.</xAnon>, małoletniemu <xAnon>A. S. (1)</xAnon>, <xAnon>D. K.</xAnon>, małoletniemu <xAnon>K. J.</xAnon>, <xAnon>A. P.</xAnon>, <xAnon>M. N. (1)</xAnon>, <xAnon>G. H.</xAnon>, małoletniemu i pełnoletniemu <xAnon>M. W.</xAnon>i <xAnon>M. N. (2)</xAnon>wiele razy substancji psychotropowej w postaci amfetaminy w łącznej ilości 113 gram za łączną kwotę 3360 zł i stację CD-ROM oraz udzielił małoletniemu <xAnon>A. S. (1)</xAnon>, małoletniemu <xAnon>K. P.</xAnon>, małoletniemu <xAnon>A. N.</xAnon>i <xAnon>A. P.</xAnon>kilkanaście razy środka odurzającego w postaci haszyszu w łącznej ilości 11 gram za łączną kwotę 220 zł, to jest czynu z <xLexLink xArt="art. 59;art. 59 ust. 2" xIsapId="WDU20051791485" xTitle="Ustawa z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii" xAddress="Dz. U. z 2005 r. Nr 179, poz. 1485">art.59 ust.2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 59;art. 59 ust. 1" xIsapId="WDU20051791485" xTitle="Ustawa z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii" xAddress="Dz. U. z 2005 r. Nr 179, poz. 1485">art.59 ust.1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii</xLexLink> w związku z <xLexLink xArt="art. 58;art. 58 ust. 1" xIsapId="WDU20051791485" xTitle="Ustawa z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii" xAddress="Dz. U. z 2005 r. Nr 179, poz. 1485">art.58 ust.1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku</xLexLink> przy zastosowaniu <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art.11§2 kk</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 12" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art.12 kk</xLexLink> i za to przy zastos. <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art.11§3 kk</xLexLink> z mocy <xLexLink xArt="art. 59;art. 59 ust. 2" xIsapId="WDU20051791485" xTitle="Ustawa z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii" xAddress="Dz. U. z 2005 r. Nr 179, poz. 1485">art.59 ust.2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 60;art. 60 § 2;art. 60 § 2 pkt. 2;art. 60 § 6;art. 60 § 6 pkt. 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art.60§2 pkt 2 i §6 pkt1 kk</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 33;art. 33 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art.33§2 kk</xLexLink> wymierzył mu karę 1 roku i 8 miesięcy pozbawienia wolności i grzywnę w ilości 100 stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki dziennej w kwocie 20 zł,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText>w okresie od listopada 2004 roku do grudnia 2004 roku w <xAnon>S.</xAnon>działając czynem ciągłym w celu wymuszenia zwrotu wierzytelności w kwocie 40 zł, stosował przemoc wobec pokrzywdzonego <xAnon>K. J.</xAnon>w postaci dwukrotnego uderzenia po ciele i dwukrotnego szarpania oraz używał wobec pokrzywdzonego groźby bezprawne to jest czynu z <xLexLink xArt="art. 191;art. 191 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art.191§2 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 12" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art.12 kk</xLexLink> i za to na mocy <xLexLink xArt="art. 191;art. 191 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art.191§2 kk</xLexLink> skazał go na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności.</xText> </xUnit> <xText>Na mocy <xLexLink xArt="art. 85" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art.85 kk</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 86;art. 86 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art.86§1 kk</xLexLink> Sąd połączył powyższe kary pozbawienia wolności i wymierzył oskarżonemu <xAnon>M. P.</xAnon>karę łączną 2 lat pozbawienia wolności, zaliczając na jej poczet okres tymczasowego aresztowania od dnia 7 marca 2006 roku do dnia 9 października 2006 roku.</xText> <xText>Sąd Okręgowy uznał nadto <xAnon>K. W.</xAnon>za winnego tego, że :</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText>w okresie od 4 marca 2006 roku do 9 marca 2006 roku w <xAnon>C.</xAnon> i w <xAnon>S.</xAnon> wbrew przepisom ustawy, posiadał środek odurzający w ilości 5,89 grama haszyszu, przy czym czyn ten stanowi wypadek mniejszej wagi, to jest czynu z <xLexLink xArt="art. 62;art. 62 ust. 3" xIsapId="WDU20051791485" xTitle="Ustawa z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii" xAddress="Dz. U. z 2005 r. Nr 179, poz. 1485">art.62 ust.3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii</xLexLink> i za to na mocy tego przepisu skazał go na karę 4 miesięcy pozbawienia wolności,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText>w okresie od sierpnia 2005 roku do dnia 18 lutego 2006 roku w <xAnon>S.</xAnon>- działając czynem ciągłym, wbrew przepisom ustawy, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej – wprowadził do obrotu i udzielił kilkakrotnie<xAnon>M. P.</xAnon>znaczną ilość substancji psychotropowej w postaci amfetaminy w łącznej ilości 200 gram za łączną kwotę 3600 zł oraz środka odurzającego w postaci haszyszu w ilości 15 gram za kwotę 250 złotych, to jest czynu z <xLexLink xArt="art. 56;art. 56 ust. 3" xIsapId="WDU20051791485" xTitle="Ustawa z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii" xAddress="Dz. U. z 2005 r. Nr 179, poz. 1485">art.56 ust.3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 59;art. 59 ust. 1" xIsapId="WDU20051791485" xTitle="Ustawa z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii" xAddress="Dz. U. z 2005 r. Nr 179, poz. 1485">art.59 ust.1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii</xLexLink> przy zastos. <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art.11§2 kk</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 12" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art.12 kk</xLexLink> i za to przy zast. <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art.11§3 kk</xLexLink> na mocy <xLexLink xArt="art. 56;art. 56 ust. 3" xIsapId="WDU20051791485" xTitle="Ustawa z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii" xAddress="Dz. U. z 2005 r. Nr 179, poz. 1485">art. 56 ust.3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii</xLexLink> wymierzył mu karę 2 lat pozbawienia wolności i grzywnę w ilości 100 stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki dziennej w kwocie 20 zł.</xText> </xUnit> <xText>Na mocy <xLexLink xArt="art. 85" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art.85 kk</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 86;art. 86 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art.86§1 kk</xLexLink> Sąd połączył powyższe kary pozbawienia wolności i orzekł oskarżonemu <xAnon>K. W.</xAnon>karę łączną 2 lat pozbawienia wolności, zaliczając na jej poczet okres tymczasowego aresztowania od 9 marca 2006 roku do 13 października 2006 roku.</xText> <xText>Na podstawie <xLexLink xArt="art. 45;art. 45 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art.45§1 kk</xLexLink> Sąd orzekł wobec obu oskarżonych środek karny w postaci przepadku na rzecz Skarbu Państwa korzyści majątkowej osiągniętej z przestępstwa:</xText> <xEnum> <xBullet>–</xBullet> <xEnumElem> <xText>wobec <xAnon>M. P.</xAnon>w kwocie 3610 zł (pkt 10 wyroku).</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>wobec <xAnon>K. W.</xAnon>w kwocie 3850 zł (pkt 11 wyroku).</xText> </xEnumElem> </xEnum> <xText>Wobec obu oskarżonych Sąd na podstawie <xLexLink xArt="art. 70;art. 70 ust. 2" xIsapId="WDU20051791485" xTitle="Ustawa z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii" xAddress="Dz. U. z 2005 r. Nr 179, poz. 1485">art.70 ust.2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii</xLexLink> orzekł przepadek przez zniszczenie dowodów rzeczowych zapisanych w postanowieniu w przedmiocie dowodów rzeczowych z karty 235 akt sprawy, a nadto wobec oskarżonego <xAnon>M. P.</xAnon>, na podstawie <xLexLink xArt="art. 70;art. 70 ust. 1" xIsapId="WDU20051791485" xTitle="Ustawa z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii" xAddress="Dz. U. z 2005 r. Nr 179, poz. 1485">art.70 ust.1 ustawy z dnia 29.07.2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii</xLexLink>, orzekł przepadek na rzecz Skarbu Państwa dowodu rzeczowego zarejestrowanego pod pozycją 57/06 księgi dowodów rzeczowych SO w Katowicach.</xText> <xText>Ponadto na zasadzie <xLexLink xArt="art. 627" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 627 kpk</xLexLink>, <xLexLink xArt="art. 2;art. 2 ust. 1;art. 3;art. 3 ust. 1;art. 6" xIsapId="WDU19730270152" xTitle="Ustawa z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych" xAddress="Dz. U. z 1973 r. Nr 27, poz. 152">art.2 ust.1, art.3 ust.1 i art. 6 ustawy z dnia 23.06.1973r. o opłatach w sprawach karnych</xLexLink> Sąd zasądził od obu oskarżonych na rzecz Skarbu Państwa wydatki oraz opłatę w kwocie po 700 złotych.</xText> <xText>Wyrok został zaskarżony apelacjami obrońców obu oskarżonych.</xText> <xText>Obrońca oskarżonego <xAnon>K. W.</xAnon>zaskarżył wyrok w pkt.6,7,11,15 i zarzucił:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText>obrazę prawa procesowego mającą istotny wpływ na treść orzeczenia, to jest:</xText> <xEnum> <xBullet>–</xBullet> <xEnumElem> <xText><xLexLink xArt="art. 4" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 4 kpk</xLexLink> poprzez bezkrytyczne przyjęcie wyjaśnień oskarżonego <xAnon>M. P.</xAnon>obciążających oskarżonego <xAnon>W.</xAnon>, pomimo uzasadnionych wątpliwości co do ich wiarygodności w tym zakresie ze względu na istniejący konflikt pomiędzy współoskarżonymi, a także pomimo istnienia licznych nieścisłości i rozbieżności w wyjaśnieniach oskarżonego <xAnon>P.</xAnon>,</xText> </xEnumElem> </xEnum> </xUnit> <xEnum> <xBullet>–</xBullet> <xEnumElem> <xText><xLexLink xArt="art. 5;art. 5 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 5 § 2 kpk</xLexLink> poprzez nieuwzględnienie na korzyść oskarżonego faktu, iż oskarżony <xAnon>P.</xAnon> odmówił odpowiedzi na pytania obrońcy oskarżonego <xAnon>W.</xAnon> oraz Sądu w zakresie, w jakim złożył wyjaśnienia obciążające oskarżonego <xAnon>W.</xAnon>, przez co uniemożliwił weryfikację tych twierdzeń, które stanowią jedyny dowód obciążający oskarżonego,</xText> </xEnumElem> </xEnum> <xEnum> <xBullet>–</xBullet> <xEnumElem> <xText>art. 7 poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów poprzez przyjęcie, iż współoskarżeni poznali się latem 2005 roku, podczas gdy zarówno z wyjaśnień oskarżonego <xAnon>W.</xAnon>, jak i zeznań świadka <xAnon>D.</xAnon>wynika, iż poznali się dopiero na przełomie roku 2005 i 2006, wobec czego oskarżony <xAnon>W.</xAnon>nie mógł udzielać w 2005r. środków odurzających <xAnon>M. P.</xAnon>,</xText> </xEnumElem> </xEnum> <xEnum> <xBullet>–</xBullet> <xEnumElem> <xText><xLexLink xArt="art. 366;art. 366 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 366 § 1 kpk</xLexLink> poprzez niedostateczne wyjaśnienie wszystkich istotnych okoliczności sprawy, a w szczególności od kogo i za jaką kwotę miał oskarżony kupować amfetaminę,</xText> </xEnumElem> </xEnum> <xEnum> <xBullet>–</xBullet> <xEnumElem> <xText><xLexLink xArt="art. 424" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 424 kpk</xLexLink> poprzez niedostateczne uzasadnienie podstaw faktycznych i prawnych zaskarżonego wyroku</xText> </xEnumElem> </xEnum> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText>błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku poprzez przyjęcie, że oskarżony <xAnon>K. W.</xAnon>w celu osiągnięcia korzyści majątkowej udzielał oskarżonemu <xAnon>M. P.</xAnon>środków odurzających, podczas gdy właściwa ocena całokształtu materiału dowodowego powinna prowadzić do uniewinnienia oskarżonego od zarzucanych mu czynów.</xText> </xUnit> <xText>Stawiając te zarzuty obrońca wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego <xAnon>K. W.</xAnon>od zarzucanego mu czynu, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.</xText> <xText>Obrońca oskarżonego <xAnon>M. P.</xAnon>zaskarżył wyrok w pkt. 2, 3, 4 i 10 i zarzucił:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText>błąd w ustaleniach faktycznych stanowiących podstawę zaskarżonego wyroku i mający istotny wpływ na jego treść przez przyjęcie, że:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">–</xName> <xEnum> <xBullet>–</xBullet> <xEnumElem> <xText>oskarżony <xAnon>M. P.</xAnon>wbrew przepisom ustawy, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej jak i bez tego celu, udzielał substancji psychotropowej w postaci amfetaminy oraz środka odurzającego w postaci haszyszu w okresie od stycznia 2004r. do 07.03.2006r., podczas gdy okres ten powinien być przyjęty od marca 2005r. oraz że udzielił w celu osiągnięcia korzyści majątkowej jak i bez tego celu osobom wymienionym w pkt. 2 wyroku amfetaminę w łącznej ilości 113 gram za łączną kwotę 3360 zł i stację CD-ROM oraz haszysz w łącznej ilości 11 gram za łączną kwotę 220 zł, podczas gdy z zebranego w sprawie materiału dowodowego wynika, iż oskarżony udzielił świadkom <xAnon>A. S. (2)</xAnon>, <xAnon>B. R.</xAnon>, <xAnon>K. P.</xAnon>, <xAnon>D. K.</xAnon>, <xAnon>A. P.</xAnon>, <xAnon>M. N. (1)</xAnon>, <xAnon>G. H.</xAnon>, <xAnon>M. W.</xAnon>oraz <xAnon>M. N. (2)</xAnon>substancję psychotropową w postaci amfetaminy w łącznej ilości 63 gram oraz środka odurzającego w postaci haszyszu w łącznej ilości 10 gram,</xText> </xEnumElem> </xEnum> </xUnit> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">–</xName> <xEnum> <xBullet>–</xBullet> <xEnumElem> <xText>oskarżony udzielał odpłatnie substancji psychotropowej w postaci amfetaminy małoletniemu świadkowi<xAnon>K. J.</xAnon>oraz środka odurzającego w postaci haszyszu małoletniemu świadkowi <xAnon>A. N.</xAnon>, podczas gdy zebrany materiał dowodowy nie pozwala na nie budzące wątpliwości przyjęcie dopuszczenia się przez oskarżonego tego czynu,</xText> </xEnumElem> </xEnum> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">–</xName> <xEnum> <xBullet>–</xBullet> <xEnumElem> <xText>oskarżony udzielał odpłatnie substancji psychotropowej w postaci amfetaminy świadkowi <xAnon>G. H.</xAnon>, gdy z zebranego materiału dowodowego, w tym z wyjaśnień oskarżonego oraz zeznań świadka <xAnon>M. N. (2)</xAnon> wynika, iż oskarżony udzielał <xAnon>G. H.</xAnon> tej substancji wyłącznie nieodpłatnie, nie mając za podstawę swego działania jakiegokolwiek celu zarobkowego czy osobistego, a nadto w łącznej ilości ok. 5 gram, a nie jak przyjął Sąd I instancji - 10 gram,</xText> </xEnumElem> </xEnum> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">–</xName> <xEnum> <xBullet>–</xBullet> <xEnumElem> <xText>oskarżony udzielając amfetaminy lub haszyszu małoletniemu <xAnon>A. S. (1)</xAnon>, <xAnon>M. W.</xAnon>oraz <xAnon>K. P.</xAnon>posiadał wiedzę odnośnie wieku wymienionych, to jest obejmował zamiarem znamię udzielenia środka odurzającego osobom małoletnim, podczas gdy z uwagi na zebrany w sprawie materiał dowodowy, a także poziom znajomości wymienionych przez oskarżonego, w pełni uzasadnionym jest stanowisko oskarżonego, wedle którego działał on w przekonaniu, iż wymienieni w chwili czynów objętych zarzutami byli pełnoletni,</xText> </xEnumElem> </xEnum> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">–</xName> <xEnum> <xBullet>–</xBullet> <xEnumElem> <xText>oskarżony udzielił świadkowi <xAnon>D. K.</xAnon>amfetaminę w łącznej ilości 10 gram na łączną kwotę 300 zł oraz świadkowi <xAnon>M. W.</xAnon>- w łącznej ilości 15 gram za łączną kwotę 420 zł i napęd CD-ROM, podczas gdy w rzeczywistości oskarżony udzielił wymienionym amfetaminę w łącznej ilości kolejno po 5 i 10 gram, za łączną kwotę po 150 i 300 zł,</xText> </xEnumElem> </xEnum> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">–</xName> <xEnum> <xBullet>–</xBullet> <xEnumElem> <xText>oskarżony w okresie od listopada 2004r. do grudnia 2004r. w <xAnon>S.</xAnon>Śl., działając czynem ciągłym, w celu wymuszenia zwrotu wierzytelności w kwocie 40 zł, stosował przemoc wobec pokrzywdzonego <xAnon>K. J.</xAnon>w postaci dwukrotnego uderzenia po ciele i dwukrotnego szarpania oraz używał wobec pokrzywdzonego groźby bezprawne, podczas gdy zebrany materiał dowodowy nie pozwala na niebudzące wątpliwości przyjęcie dopuszczenia się przez oskarżonego tego czynu, w szczególności po uwzględnieniu tego, że ustalenia te zostały poczynione głównie w oparciu o zeznania świadka <xAnon>K. J.</xAnon>, zdaniem obrony – niewiarygodne i niespójne, nie znajdujące poparcia tak w wyjaśnieniach oskarżonego, jak i w zeznaniach istotnych dla sprawy świadków.</xText> </xEnumElem> </xEnum> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText>naruszenie norm postępowania karnego, mające istotny wpływ na treść zaskarżonego wyroku, a w szczególności:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">–</xName> <xEnum> <xBullet>–</xBullet> <xEnumElem> <xText><xLexLink xArt="art. 4" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 4 kpk</xLexLink> poprzez uwzględnienie przez Sąd I instancji wyłącznie okoliczności przemawiających na niekorzyść oskarżonego, z pominięciem okoliczności przemawiających na jego korzyść, zwłaszcza w zakresie rozstrzygania kwestii winy oskarżonego w popełnieniu czynów objętych pkt. 6, 7 i 12 aktu oskarżenia oraz odnośnie oceny strony podmiotowej zarzucanych mu czynów, zwłaszcza w ramach analizy wiedzy oskarżonego co do wieku małoletnich <xAnon>A. S. (1)</xAnon>oraz <xAnon>M. W.</xAnon>w chwili udzielenia im substancji psychotropowej w postaci amfetaminy,</xText> </xEnumElem> </xEnum> </xUnit> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">–</xName> <xEnum> <xBullet>–</xBullet> <xEnumElem> <xText><xLexLink xArt="art. 5;art. 5 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 5 § 2 kpk</xLexLink> poprzez rozstrzygnięcie na niekorzyść oskarżonego powstałych w toku postępowania istotnych wątpliwości, dotyczących zwłaszcza ilości substancji psychotropowej w postaci amfetaminy udzielonej świadkowi <xAnon>D. K.</xAnon>oaz <xAnon>M. W.</xAnon>, okoliczności przyjętego przez Sąd I instancji faktu wymuszania, przy użyciu przemocy i bezprawnych gróźb, zwrotu wierzytelności od świadka <xAnon>K. J.</xAnon>oraz przyjętego faktu udzielania mu przez oskarżonego amfetaminy, a także udzielania świadkowi <xAnon>A. N.</xAnon>haszyszu,</xText> </xEnumElem> </xEnum> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">–</xName> <xEnum> <xBullet>–</xBullet> <xEnumElem> <xText><xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 7 kpk</xLexLink> poprzez naruszenie zasady swobodnej oceny dowodów i orzekanie na niedopuszczalnej zasadzie arbitralności poprzez: bezzasadną odmowę wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonego w zakresie dotyczącym rzeczywiście udzielonej ilości środka odurzającego oraz substancji psychotropowej, a także osób którym substancji tych udzielono oraz okoliczności w jakich zdarzenia te miały miejsce, a także oparcie się w ramach ustaleń faktycznych objętych pkt 12 aktu oskarżenia oraz pkt 3 zaskarżonego wyroku w przeważającej mierze na zeznaniach świadka <xAnon>K. J.</xAnon>, nie uwzględniając wyjaśnień oskarżonego oraz spójnych, bezstronnych i wzajemnie się uzupełniających zeznań świadków, stanowiących o niewiarygodności zeznań świadka <xAnon>J.</xAnon>,</xText> </xEnumElem> </xEnum> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">–</xName> <xEnum> <xBullet>–</xBullet> <xEnumElem> <xText><xLexLink xArt="art. 424;art. 424 § 1;art. 424 § 1 pkt. 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 424 § 1 pkt 1 kk</xLexLink> poprzez brak należytego, pozwalającego na merytoryczną kontrolę instancyjną uzasadnienia, pomimo jego znacznej obszerności, w oparciu o jakie dowody Sąd I instancji przyjął:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">a</xName> <xText>ilości udzielonych przez oskarżonych narkotyków, osób którym ich udzielał, a także okoliczności i strony podmiotowej tych czynów przy jednoczesnym braku wskazania dlaczego odmówił wiarygodności dowodom przeciwnym, a w szczególności wyjaśnieniom oskarżonego w tej materii,</xText> </xUnit> </xEnumElem> </xEnum> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">b</xName> <xText>sprawstwo oskarżonego w zakresie czynu określonego w pkt 3 zaskarżonego wyroku przyjmując za wiarygodne zeznania świadka <xAnon>K. J.</xAnon>, przy jednoczesnym braku należytego wskazania przyczyn odmowy wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonego.</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText>rażącą niewspółmierność orzeczonej wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności, w stosunku do wagi i społecznej szkodliwości czynów, których się dopuścił oraz przy uwzględnieniu wieku oskarżonego, jego uprzedniej niekaralności, pozytywnej opinii środowiskowej wobec osoby oskarżonego, a także jego postawy w toku postępowania</xText> </xUnit> <xText>Stawiając te zarzuty obrońca wniósł o:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText>zmianę zaskarżonego wyroku poprzez:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">a</xName> <xEnum> <xBullet/> <xEnumElem> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">a</xName> <xText>uniewinnienie oskarżonego od czynów zarzucanych mu w pkt. VI i VII aktu oskarżenia, przypisanych oskarżonemu w pkt 2 zaskarżonego wyroku, a mających polegać na:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">–</xName> <xEnum> <xBullet>–</xBullet> <xEnumElem> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">–</xName> <xEnum> <xBullet>–</xBullet> <xEnumElem> <xText>tym, że w okresie od stycznia 2004r. do października 2004r. w <xAnon>S.</xAnon>, wbrew przepisom ustawy, z góry powziętym zamiarem, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej kilkunastokrotnie udzielił małoletniemu <xAnon>K. J. (1)</xAnon> środki odurzające w postaci amfetaminy o łącznej ilości 30 gram za kwotę łączną 900 zł,</xText> </xEnumElem> </xEnum> </xUnit> </xEnumElem> </xEnum> </xUnit> </xUnit> </xEnumElem> </xEnum> </xUnit> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">–</xName> <xEnum> <xBullet>–</xBullet> <xEnumElem> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">–</xName> <xEnum> <xBullet>–</xBullet> <xEnumElem> <xText>tym, że w styczniu 2006 r. w <xAnon>S.</xAnon>wbrew przepisom ustawy, z góry powziętym zamiarem, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej udzielił małoletniemu <xAnon>A. N.</xAnon>środków odurzających w postaci 1 grama haszyszu za kwotę 20 zł,</xText> </xEnumElem> </xEnum> </xUnit> </xEnumElem> </xEnum> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">b</xName> <xEnum> <xBullet/> <xEnumElem> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">b</xName> <xText>uniewinnienie oskarżonego od czynu zarzucanego mu w pkt XII aktu oskarżenia, a przypisanego w pkt. 3 zaskarżonego wyroku, polegającego na działaniu w okresie od listopada do grudnia 2004r. w <xAnon>S.</xAnon>., z góry powziętym zamiarem, w krótkich odstępach czasu i stosowaniu przemocy wobec <xAnon>K. J.</xAnon>, w celu wymuszenia zwrotu wierzytelności w kwocie 40 zł, poprzez dwukrotne uderzanie po ciele i dwukrotne szarpanie oraz używanie wobec pokrzywdzonego gróźb bezprawnych,</xText> </xUnit> </xEnumElem> </xEnum> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">c</xName> <xEnum> <xBullet/> <xEnumElem> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">c</xName> <xText>przyjęcie, iż oskarżony nie miał świadomości co do faktu małoletniości osób, którym udzielał środków odurzających lub substancji psychotropowych, a zatem poprzez zmianę kwalifikacji prawnej działań objętych czynem ciągłym przypisanym oskarżonemu w pkt. 2 zaskarżonego wyroku, do których popełnienia oskarżony przyznał się w całości lub części i przyjęcie, iż czyn ten wyczerpuje znamiona występku z <xLexLink xArt="art. 59;art. 59 ust. 1" xIsapId="WDU20051791485" xTitle="Ustawa z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii" xAddress="Dz. U. z 2005 r. Nr 179, poz. 1485">art. 59 ust.1 ustawy z dnia 29.07.2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii</xLexLink> w zw. z art. 58 ust.1 tej ustawy przy zast. <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 2 kk</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 12" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 12 kk</xLexLink></xText> </xUnit> </xEnumElem> </xEnum> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">d</xName> <xEnum> <xBullet/> <xEnumElem> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">d</xName> <xText>wymierzenie oskarżonemu kary pozbawienia wolności z zastosowaniem dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia jej wykonania przy zastosowaniu dobrodziejstwa nadzwyczajnego złagodzenia orzekanej kary.</xText> </xUnit> </xEnumElem> </xEnum> </xUnit> <xText>Ponadto z ostrożności procesowej, przy przyjęciu przez Sąd, iż oskarżony działał w ramach naruszenia <xLexLink xArt="art. 59;art. 59 ust. 2" xIsapId="WDU20051791485" xTitle="Ustawa z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii" xAddress="Dz. U. z 2005 r. Nr 179, poz. 1485">art. 59 ust. 2 ustawy z dnia 29.07.2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii</xLexLink> w zw. z art. 58 ust. 1 tej ustawy przy zast. <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 2 kk</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 12" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 12 kk</xLexLink> obrońca wniósł o przyjęcie że przypisany oskarżonemu czyn w zakresie dotyczącym osób małoletnich stanowi przypadek mniejszej wagi oraz wymierzenie oskarżonemu kary pozbawienia wolności z zastosowaniem dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia jej wykonania, przy zastosowaniu dobrodziejstwa nadzwyczajnego złagodzenia orzekanej kary, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.</xText> <xText>Sąd Apelacyjny stwierdził co następuje:</xText> <xText>Apelacje obrońców obu oskarżonych nie zasługują na uwzględnienie.</xText> <xText>Zarzuty zawarte w obu apelacjach sprowadzają się do naruszenia przepisów prawa procesowego oraz błędu w ustaleniach faktycznych. Należy stwierdzić, że Sąd Okręgowy oceniając zgromadzony i ujawniony w niniejszej sprawie materiał dowodowy nie uchybił żadnemu ze wskazanych w apelacjach przepisów postępowania. Przy dokonywaniu ustaleń faktycznych nie pominął żadnych dowodów, lecz je przeanalizował i rozważył, a w konsekwencji swego rozumowania doszedł do przekonania o wiarygodności jednych i niewiarygodności drugich. Ocena dowodów oparta jest na całokształcie materiałów postępowania ujawnionych na rozprawie. Stanowisko swoje w przedmiocie oceny dowodów sąd orzekający należycie uzasadnił, z uwzględnieniem zasad prawidłowego rozumowania i doświadczenia życiowego, a także wskazań wiedzy. Ocena ta nie przekracza granic zakreślonych w <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art.7 kpk</xLexLink> i tym samym korzysta z ochrony przewidzianej w tym przepisie. Zarzut obrazy <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art.7 kpk</xLexLink> może być skuteczny tylko wówczas, gdy skarżący wykaże, że sąd orzekający – oceniając dowody – naruszył powyższe zasady. Tymczasem obrońcy usiłując podważyć ocenę dokonaną przez Sąd, a także poczynione w oparciu o nią ustalenia, nie wskazali żadnych rzeczowych argumentów wskazujących na to, że jest ona dowolna. Wbrew temu co podnoszą obrońcy, swoje rozumowanie Sąd należycie przedstawił w obszernych pisemnych motywach wyroku. Brak jest podstaw do kwestionowania dokonanych przez sąd ustaleń faktycznych i końcowego rozstrzygnięcia, gdy nadto sąd nie orzeknie z obrazą <xLexLink xArt="art. 410" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art.410 kpk</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 424" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art.424 kpk</xLexLink> oraz nie uchybi dyrektywie <xLexLink xArt="art. 5;art. 5 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art.5§2 kpk</xLexLink>. Tego rodzaju uchybień i o takim stopniu, by rodziły one wątpliwości co do trafności zaskarżonego wyroku – Sąd Apelacyjny nie stwierdził.</xText> <xText>Choć uzasadnienie wyroku, ze względu na nadmierną drobiazgowość, w tym zbędną część sprawozdawczą (cytowanie relacji oskarżonych i świadków), powtarzanie pewnych ocen, jest mało czytelne i może budzić zastrzeżenia, to nie narusza ono przepisu <xLexLink xArt="art. 424;art. 424 § 1;art. 424 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art.424 §1i 2 kpk</xLexLink> i pozwala na pełną kontrolę odwoławczą. Przedstawia w sposób drobiazgowy rozumowanie Sądu I instancji, wskazuje jakie fakty sąd uznał za udowodnione i w oparciu o jakie dowody, jakim dowodom i dlaczego nie dał wiary.</xText> <xText>Wskazać należy, że <xLexLink xArt="art. 4" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 4 kpk</xLexLink> formułuje naczelną zasadę procesu karnego o charakterze dyrektywy ogólnej – zasadę obiektywizmu, adresowaną do organów procesowych, a wyrazem jej przestrzegania jest m.in. dokonanie prawidłowej oceny dowodów z uwzględnieniem tych, które przemawiają na korzyść jak i na niekorzyść oskarżonego. Tak też w przedmiotowej sprawie Sąd Okręgowy postąpił, rozważając całokształt zebranych dowodów, zarówno tych przemawiających na korzyść jak i na niekorzyść oskarżonych, a rzeczą dalszą jest ich ocena pod kątem dania wiary lub nie. Obrońcy stawiając tego rodzaju zarzut w istocie kwestionują przeprowadzoną przez Sąd ocenę dowodów, przy czym nie wskazali właściwie żadnych okoliczności, które tą ocenę by podważały. Przedstawiona zaś przez nich ocena jest jedynie przeciwstawną Sądowi, jednostronną oceną, pomijającą wszystkie te okoliczności, które sugerowane przez nich oceny i wnioski obalałyby.</xText> <xText>Co do zarzutu naruszenia przepisu <xLexLink xArt="art. 5;art. 5 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art.5§2 kpk</xLexLink> przypomnieć trzeba, iż o naruszeniu reguły in dubio pro reo nie można mówić wówczas, gdy sąd w wyniku pełnej i poprawnie dokonanej swobodnej oceny dowodów uznał, że brak jest wątpliwości albo że nie mają one znaczenia dla odpowiedzialności prawnej oskarżonego. Skoro w przedmiotowej sprawie takie nie zaistniały, to brak podstaw do przyjęcia, by doszło do obrazy tego przepisu.</xText> <xText>Odnośnie apelacji obrońcy oskarżonego <xAnon>K. W.</xAnon>należy stwierdzić, że wbrew stawianym zarzutom Sąd Okręgowy w sposób szczególnie wnikliwy i zgodny z treścią <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 7 kpk</xLexLink> dokonał oceny zarówno wyjaśnień oskarżonych, jak i świadka <xAnon>D. D.</xAnon>, gdyż w istocie były to jedyne dowody, których analiza dała podstawy do ustaleń w zakresie czynu zarzucanego <xAnon>W.</xAnon>w pkt XV aktu oskarżenia. Nie jest tak jak twierdzi obrońca, że sąd bezkrytycznie przyjął wyjaśnienia oskarżonego <xAnon>M. P.</xAnon>, bo właśnie ich treść i podnoszone przez niego okoliczności poddane zostały wszechstronnej ocenie. Sugerowanie przez obrońcę konfliktu między oskarżonymi uzasadniającego wątpliwość co do wiarygodności wyjaśnień <xAnon>M. P.</xAnon>nie znajduje żadnego przełożenia w realiach sprawy. Ani <xAnon>K. W.</xAnon>w toku postępowania ani obrońca w apelacji nie wskazali żadnych okoliczności wskazujących na rzeczywisty konflikt, który ewentualnie mógłby skłonić <xAnon>P.</xAnon>do fałszywego pomówienia. To że <xAnon>W.</xAnon>składając wyjaśnienia stwierdził, iż nie lubi <xAnon>P.</xAnon>i nie pałają do siebie sympatią nie dowodzi powyższego (k.54).</xText> <xText>Nie ma racji obrońca zarzucając Sądowi naruszenie przepisu <xLexLink xArt="art. 5;art. 5 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art.5§2 kpk</xLexLink> poprzez nieuwzględnienie na korzyść oskarżonego faktu, iż oskarżony <xAnon>P.</xAnon> odmówił odpowiedzi na pytania obrońcy oskarżonego <xAnon>W.</xAnon> i Sądu. Prawo do odmowy wyjaśnień jest wyrazem prawa do obrony, nikt nie może zmusić oskarżonego do składania wyjaśnień i udzielania odpowiedzi na pytania, a skorzystanie z tego prawa nie może dla niego rodzić negatywnych skutków procesowych, ale też nie może być tak, że poczytuje się to na korzyść współoskarżonego, uprzednio pomówionego. To Sąd w ramach tych dowodów, którymi dysponuje winien rozstrzygnąć, czy pozwalają one na uznanie wcześniejszych wyjaśnień oskarżonego za wiarygodne, czy nie, a dopiero w razie stwierdzenia, że istnieją w tym zakresie nie dające usunąć się wątpliwości postąpić zgodnie z przepisem <xLexLink xArt="art. 5;art. 5 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art.5§2 kpk</xLexLink>. W realiach przedmiotowej sprawy nie można stwierdzić, by Sąd Okręgowy powziął tego rodzaju wątpliwości.</xText> <xText>Wskazać należy, że dowód z pomówienia może być dowodem winy o ile jest logiczny, stanowczy, konsekwentny, zgodny z logiką wypadków, nie jest wyrazem osobistego zainteresowania pomawiającego, wyrażającym się w przerzucaniu winy na inną osobę czy umniejszaniu swojego stopnia zawinienia. Za takie właśnie należy uznać wyjaśnienia oskarżonego <xAnon>P.</xAnon>w części wskazującej na <xAnon>K. W.</xAnon>jako tego u którego od sierpnia 2005 roku do lutego 2006 roku zaopatrywał się najpierw w amfetaminę, później w mniejszym zakresie w haszysz. Przypomnieć należy, że już w pierwszych wyjaśnieniach po zatrzymaniu, kiedy to sam od siebie <xAnon>P.</xAnon>wskazywał na szereg okoliczności związanych ze swoją działalnością przestępczą, w sposób bardzo szczery opisał również okoliczności transakcji dokonywanych z oskarżonym <xAnon>W.</xAnon>. Wskazał dane dotyczące osoby oskarżonego, podał jego ksywę, opisał kiedy, gdzie, ile i za jaką cenę nabywał narkotyki od <xAnon>W.</xAnon>. Wyjaśnienia te konsekwentnie podtrzymywał, również w toku konfrontacji z <xAnon>W.</xAnon>(k.58). Faktem jest, że w czasie tej czynności początkowo zaprzeczył podawanym wcześniej okolicznościom, ale zaraz się z tego wycofał, uzasadniając swoje stanowisko i dlatego nie może to przesądzać o braku konsekwencji w jego wyjaśnieniach. Nie bez znaczenia jest również to, że w czasie okazania mu tablicy poglądowej rozpoznał osobę o imieniu <xAnon>(...)</xAnon>, twierdząc, że u niej nabywał od lata 2005 roku do 18 lutego 2006 roku narkotyki.(k.17). Dysponował numerem telefonu <xAnon>W.</xAnon>. Konsekwentnie <xAnon>M. P.</xAnon>wskazywał na okres lata, lipiec – sierpień 2005 roku, kiedy to poznał się z <xAnon>W.</xAnon>. Nie miał on żadnego interesu w tym, by bezpodstawnie pomawiać właśnie <xAnon>W.</xAnon>, a to że w toku rozprawy odmówił odpowiedzi na pytania, nie może powodować, że złożone wyjaśnienia w tym zakresie są mało wiarygodne. To właśnie analiza treści kolejnych wyjaśnień oskarżonego <xAnon>W.</xAnon>dowodzi, że są one pokrętne i mało przekonujące. Początkowo twierdził, że <xAnon>P.</xAnon>poznał na początku 2006 roku, na imprezie u sąsiada <xAnon>D.</xAnon>, później, że było to w okolicy <xAnon>S.</xAnon>, a na rozprawie w końcowym etapie postępowania stwierdził, że nie przypomina sobie, by był z <xAnon>P.</xAnon>w mieszkaniu <xAnon>D.</xAnon>(k.718). Zauważyć tez można i inne rozbieżności w jego wyjaśnieniach. Po zatrzymaniu twierdził, że <xAnon>P.</xAnon>chciał go poczęstować amfetaminą na imprezie u <xAnon>D.</xAnon>(k 54), zaś na rozprawie, że nie pamięta, by <xAnon>P.</xAnon>proponował mu użycie amfetaminy(k.718).Jeśli przy tym zważy się treść wyjaśnień <xAnon>W.</xAnon>złożonych przed prokuratorem po jego zatrzymaniu, to niewątpliwie są one pokrętne, mało wiarygodne z punktu widzenia logiki i doświadczenia życiowego, a jednocześnie w sposób pośredni uwiarygadniają wersję przedstawioną przez <xAnon>P.</xAnon>. Nie bez znaczenia też są zeznania świadka <xAnon>D. D.</xAnon>. Ich treść wskazuje, że w wielu fragmentach zawierają sprzeczności, a opisywane przez niego okoliczności poznania się oskarżonych nie korespondują z żadnymi z wyjaśnień i wydają się mało przekonujące. Wprawdzie <xAnon>D.</xAnon>podobnie jak <xAnon>W.</xAnon>wskazał, że oskarżeni poznali się na przełomie roku 2005/2006, ale zupełnie inaczej przedstawił miejsce i okoliczności ich poznania się. Faktem jest, że w czasie zatrzymania nie znaleziono przy <xAnon>W.</xAnon>amfetaminy, ale nie oznacza to, że nie handlował tym środkiem psychotropowym, skoro sam twierdził, że <xAnon>P.</xAnon>wydzwaniał do niego, bo był zainteresowany amfetaminą. Z poczynionych prawidłowych ustaleń wynika, że choć w mniejszym zakresie, <xAnon>P.</xAnon>udzielał też z początkiem 2006 roku haszyszu, a taki właśnie w czasie zatrzymania posiadał <xAnon>W.</xAnon>. Choć nie ukrywał, że zażywał właśnie ten środek odurzający, to oczywistym jest, że zakwestionowana ilość nie służyła tego wieczoru tylko jego potrzebom.</xText> <xText>Zgodzić się trzeba z obrońcą, że Sąd nie ustalił u kogo <xAnon>W.</xAnon> zaopatrywał się w amfetaminę, podobnie i w haszysz, ale skoro zaprzeczał, by dopuścił się zarzucanego mu czynu i nie poinformował organów ścigania o innych osobach zaangażowanych w dostarczanie narkotyków, to nie może to być podstawą zarzutu i nie może stanowić okoliczności podważającej poczynione ustalenia. Nie można zatem twierdzić, że nie ustalając tego, Sąd naruszył przepis <xLexLink xArt="art. 366;art. 366 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art.366§1 kpk</xLexLink>.</xText> <xText>Powyższe dowodzi, że Sąd Okręgowy prawidłowo ocenił wyjaśnienia oskarżonego <xAnon>M. P.</xAnon>co do udziału i roli <xAnon>W.</xAnon>w przestępczym procederze, a poczynione w oparciu o nie ustalenia faktyczne nie mogą nasuwać zastrzeżeń.</xText> <xText>Słusznie również Sąd Okręgowy przyjął, że zachowanie oskarżonego <xAnon>W.</xAnon> polegało zarówno na wprowadzeniu narkotyków do obrotu, jak i udzielaniu ich w celu osiągnięcia korzyści majątkowej. Sąd Apelacyjny uznał jednak, że ustalenia Sądu nie pozwalają na jednoznaczną ocenę, jaka ilość narkotyków z tej przyjętej przez Sąd była przedmiotem przestępstwa z <xLexLink xArt="art. 56" xIsapId="WDU20051791485" xTitle="Ustawa z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii" xAddress="Dz. U. z 2005 r. Nr 179, poz. 1485">art.56 ustawy z dnia 29.07.2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii</xLexLink>, a tym samym czy stanowiła ona znaczną ilość w rozumieniu art.56 ust.3 tejże ustawy. Z tych przyczyn mając na uwadze treść <xLexLink xArt="art. 5;art. 5 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art.5§2 kpk</xLexLink> Sąd Apelacyjny dokonał zmiany w opisie czynu przypisanego w punkcie 6 zaskarżonego wyroku poprzez wyeliminowanie znamienia „znacznej ilości” i przyjęcie, że swoim zachowaniem oskarżony <xAnon>W.</xAnon> wyczerpał znamiona przestępstwa z <xLexLink xArt="art. 56;art. 56 ust. 1;art. 59;art. 59 ust. 1" xIsapId="WDU20051791485" xTitle="Ustawa z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii" xAddress="Dz. U. z 2005 r. Nr 179, poz. 1485">art.56 ust.1 i art.59 ust.1 ustawy z dnia 29.07.2005 o przeciwdziałaniu narkomanii</xLexLink> przy zastos. <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art.11§2 kk</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 12" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art.12 kk</xLexLink>, zaś podstawę wymiaru kar stanowią przepisy art.59 ust.1 tejże ustawy i <xLexLink xArt="art. 33;art. 33 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art.33§2 kk</xLexLink> przy zastosowaniu <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art.11§3kk</xLexLink>.</xText> <xText>Odnosząc się do apelacji obrońcy <xAnon>M. P.</xAnon>, powtórzyć należy, co wskazano wyżej, że Sąd Okręgowy nie dopuścił się ani obrazy przepisów prawa procesowego, ani błędów w ustaleniach faktycznych szczegółowo wymienionych w skardze odwoławczej. Wyjaśnienia oskarżonego <xAnon>P.</xAnon>, podobnie jak i zeznania świadków, w tym zeznania <xAnon>D. K.</xAnon>, <xAnon>M. W.</xAnon>, <xAnon>K. J.</xAnon>, <xAnon>G. H.</xAnon>i <xAnon>A. N.</xAnon>poddane zostały bardzo szczegółowej i wnikliwej ocenie, czego wyrazem jest pisemne uzasadnienie zaskarżonego wyroku. Sąd Apelacyjny w pełni podzielił przeprowadzoną przez Sąd Okręgowy analizę dowodów i powtarzanie jej w tym miejscu byłoby powieleniem wywodów Sądu I-szej instancji.</xText> <xText>Jak wskazuje treść apelacji, obrońca kwestionował te ustalenia Sądu, które zostały przyjęte w oparciu o zeznania świadków, mimo że oskarżony zaprzeczał podanym przez nich okolicznościom. Sąd słusznie uznał, że oskarżony nie przyznając się do części czynów i kwestionując czasokres i rozmiar swojej działalności przestępczej zmierzał w ten sposób do pomniejszenia zakresu odpowiedzialności karnej. Trafnie w oparciu o analizę zeznań wszystkich świadków Sąd przyjął, że działalność przestępcza oskarżonego polegająca na udzielaniu narkotyków rozciągnięta była w czasie i trwała od stycznia 2004 roku do chwili zatrzymania tj. 7 marca 2007 roku. Wprawdzie w 2004 roku transakcje te odbywały się w mniejszym zakresie niż w roku następnym, ale nie oznacza to, że do nich nie dochodziło.</xText> <xText>Zarówno w tym zakresie, jak i w zakresie czynu zarzucanego oskarżonemu w punkcie XII istotna była prawidłowa ocena zeznań <xAnon>K. J.</xAnon>. Nie jest tak jak sugeruje obrońca, że zeznania te należało uznać za niewiarygodne. Co prawda niektórzy świadkowie – koledzy <xAnon>J.</xAnon>– wskazali, że ma skłonności do koloryzowania bądź wyolbrzymiania pewnych faktów, ale nie potrafili podać takich okoliczności, które podważałyby prawdomówność zeznań tego świadka w przedmiotowym postępowaniu.<xAnon>K. J.</xAnon>bardzo dokładnie opisał czasokres nabywania narkotyków od <xAnon>M. P.</xAnon>, odniósł go do swojej ścieżki edukacyjnej, wskutek czego relacje te stały się przekonujące. Zarówno zeznając w postępowaniu przygotowawczym jak i na rozprawie, konsekwentnie wskazywał, że narkotyki u <xAnon>P.</xAnon>zaczął nabywać z początkiem 2004 roku, była zima, był w połowie trzeciej klasy Gimnazjum. Okres uczęszczania do Gimnazjum potwierdza z kolei pismo Szkoły (k.418). Wskazał też, że gdy poszedł do technikum zaczął mieć kłopoty z pieniędzmi, długi i jesienią 2004 roku przestał zaopatrywać się w narkotyki u <xAnon>P.</xAnon>. Należy wskazać, że choć oskarżony nie przyznał się do udzielania narkotyków <xAnon>J.</xAnon>, to w swoich pierwszych wyjaśnieniach, wymienił go jako osobę, która zaopatrywała się u niego w amfetaminę (k 24). Okoliczność, że już w 2004 roku można było zaopatrzyć się w narkotyki u <xAnon>P.</xAnon>wynika też z bardzo stanowczych i rzeczowych w tym względzie zeznań świadka <xAnon>B. R.</xAnon>. Swoje twierdzenia w tym zakresie także poparł konkretnymi faktami, dzięki którym był pewien, że narkotyki zaczął nabywać w sierpniu 2004 roku, kiedy to czekał go w szkole egzamin komisyjny i szukał w ten sposób odstresowania.</xText> <xText>Nie ma tez racji obrońca twierdząc, że Sąd błędnie ustalił ilość udzielonego odpłatnie i nie- odpłatnie środka psychotropowego i odurzającego. Obliczenia Sądu mają oparcie częściowo w wyjaśnieniach oskarżonego, ale przede wszystkim w zeznaniach świadków. Zrozumiałym jest, że nie zawsze byli w stanie precyzyjnie obliczyć tej ilości, ale czynili to w przybliżeniu, uwzględniając czasokres i częstotliwość nabywania narkotyków. Nie sposób przyjąć, by obliczenia były niekorzystne dla oskarżonego. Przykładem może być ustalenie sądu odnośnie ilości narkotyku nabytego przez <xAnon>B. R.</xAnon>, którą w oparciu o jego zeznania Sąd znacznie obniżył w stosunku do ilości wynikającej z zarzutu. Obrońca nie wskazał, w oparciu o co twierdzi, że Sąd dokonał błędnych wyliczeń. Uzasadnienie zaskarżonego wyroku wskazuje, że Sąd bardzo skrupulatnie obliczył w oparciu o wiarygodne relacje świadków łączną ilość i wartość udzielonych im narkotyków. Ustalenia te nie są dowolne, czy też oparte na domniemaniach i dlatego brak podstaw do ich kwestionowania.</xText> <xText>Ocena zeznań świadków <xAnon>D. K.</xAnon>, <xAnon>M. W.</xAnon>, <xAnon>A. N.</xAnon>, <xAnon>G. H.</xAnon>– kwestionowana przez skarżącego, podobnie jak i ocena zeznań pozostałych świadków została przeprowadzona przez Sąd w sposób poprawny i wszechstronny. Dała zatem podstawy do takich ustaleń faktycznych, jakie poczynił sąd przyjmując taką, a nie inną ilość nabytych przez tych świadków narkotyków. Podnieść należy, że świadkowie ci nie mieli żadnego interesu w tym, by bezpodstawnie pomawiać oskarżonego czy też zawyżać ilość nabytego narkotyku. Wszyscy znali się z oskarżonym, w większości byli mieszkańcami tego samego osiedla, wiedzieli że u <xAnon>P.</xAnon>mogą zaopatrzyć się w amfetaminę, a później również w haszysz. Wszyscy opisali, gdzie i w jakich okolicznościach odbywały się transakcje, jak wyglądało rozliczenie. Twierdzenie zatem oskarżonego, że w przypadku <xAnon>M. W.</xAnon>nie wie o jaką płytę CD chodzi, jest mało przekonujące. Świadek <xAnon>W.</xAnon>od początku wskazywał, że za ostatnią porcję narkotyku, jaką nabył od oskarżonego <xAnon>P.</xAnon>w grudniu 2005 roku przekazał mu stację CD-ROM, która odpowiadała wartości trzydziestu złotych, czyli takiej kwocie, jaką wszyscy płacili za jeden gram amfetaminy. Jeśli zważy się czas, w którym nabywał amfetaminę to zupełnie realną wydaje się wskazana przez niego od początku postępowania łączna ilość amfetaminy, jaką nabył od <xAnon>P.</xAnon>.</xText> <xText>Nie ma również racji obrońca kwestionując ustalenia Sądu co do okoliczności nabywania narkotyków przez <xAnon>G. H.</xAnon>. Sąd dokładnie przeanalizował treść jej zeznań oraz wskazał na konsekwencję i brak powodów ku temu, by opisywała transakcje inaczej niż wyglądały w rzeczywistości. Już w postępowaniu przygotowawczym świadek wskazała że nabywała amfetaminę odpłatnie płacąc trzydzieści złotych za jeden gram, a czasem zdarzało się, że oskarżony udzielał jej tego środka za darmo – po koleżeńsku. Tego rodzaju zeznania utwierdzają w tym, że są one szczere i wiarygodne.</xText> <xText>Nie można zgodzić się z zarzutem obrońcy kwestionującym przyjętą przez Sąd wiedzę oskarżonego co do wieku <xAnon>A. S. (1)</xAnon>, <xAnon>M. W.</xAnon>i <xAnon>K. P.</xAnon>. Okoliczność tą, stanowiącą przecież znamię przestępstwa z <xLexLink xArt="art. 59;art. 59 ust. 2" xIsapId="WDU20051791485" xTitle="Ustawa z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii" xAddress="Dz. U. z 2005 r. Nr 179, poz. 1485">artykułu 59 ustęp 2 ustawy z dnia 29.07 2005 o przeciwdziałaniu narkomanii</xLexLink>, Sąd Okręgowy rozważył w sposób wszechstronny i wskazał, że nie może ona nasuwać zastrzeżeń. Powtarzanie tych argumentów byłoby zbędne. Twierdzenie obrońcy, że oskarżony o wieku tych osób dowiedział się dopiero w toku postępowania, wydaje się nieuprawnione. Wskazać przede wszystkim trzeba, że znamię małoletniości nabywcy narkotyku może być objęte zamiarem ewentualnym sprzedającego narkotyk. Nie jest zatem wymagana jednoznaczna i konkretna wiedza o tym, iż osoby, którym sprzedaje się narkotyk nie mają ukończone lat osiemnastu. Świadomość sprawcy co do tego faktu winna kształtować się na podstawie wszystkich okoliczności sprawy i wystarczy, że będzie on godził się na taką ewentualność (vide: wyrok SA w Katowicach z dnia 12.08 2004, sygn. II Aka 240/04 – LEX 150745). Zarówno wymienieni świadkowie, jak również <xAnon>K. J.</xAnon>i <xAnon>A. N.</xAnon>zamieszkiwali na tym samym osiedlu co oskarżony, bądź w bliskiej odległości. Znali się wcześniej, widywali się, co niektórzy utrzymywali kontakty koleżeńskie. W przypadku świadków <xAnon>A. N.</xAnon>i <xAnon>K. P.</xAnon>, oskarżony był bliskim kolegą ich starszych braci. Oskarżony miał więc z nimi kontakt i zdawał sobie sprawę, że są znacznie młodsi od swojego rodzeństwa, a tym samym i od niego. Świadek <xAnon>A. S. (1)</xAnon>wyraźnie wskazywał na to, że oskarżony był jego kolegą z tego samego osiedla, podobnie świadek <xAnon>K. J.</xAnon>mówił o tym, że się znali, kolegowali, a <xAnon>M. W.</xAnon>, że znali się z oskarżonym od sześciu lat. Te okoliczności dowodzą, że oskarżony co najmniej musiał godzić się z tym, iż osoby te nie ukończyły lat osiemnastu w momencie, kiedy udzielał im narkotyków. Doświadczenie życiowe uczy, że nawet znajomość z widzenia, z ulicy, z przystanku, osób zamieszkujących w okolicy, zwłaszcza tych będących w wieku szkolnym, powoduje, że mają one dobre rozeznanie co do wieku tych osób. Nie bez znaczenia jest też to, że oskarżony był od nich znacznie starszy, bo przeciętnie 5-6 lat i choćby z racji tego zdawał sobie sprawę, że między nimi jest znaczna różnica wieku.</xText> <xText>Za nietrafny należy uznać zarzut apelacji w części kwestionującej ustalenia Sądu co do czynu z <xLexLink xArt="art. 191;art. 191 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">artykułu 191§ 2 kk</xLexLink>. Wbrew temu co podnosi obrońca, Sąd Okręgowy słusznie zeznania pokrzywdzonego <xAnon>K. J.</xAnon>uznał za wiarygodne i to nie tylko w zakresie czynu polegającego na udzielaniu narkotyków, ale również w zakresie używania wobec niego przemocy i gróźb celem zwrotu wierzytelności. Powtórzyć jeszcze raz trzeba, że te okoliczności na jakie wskazywał obrońca nie oznaczają, że świadek kłamał składając zeznania. Nakładały jedynie na Sąd obowiązek oceny tych zeznań ze szczególną ostrożnością, czemu Sąd Okręgowy sprostał. Nie pominął bowiem podnoszonych przez świadków zachowań i gróźb <xAnon>K. J.</xAnon>uzewnętrznionych poza salą rozpraw. Wbrew temu, co sugeruje obrońca, zeznania <xAnon>J.</xAnon>dotyczące popełnienia na jego szkodę czynu z <xLexLink xArt="art. 191;art. 191 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">artykułu 191§ 2 kk</xLexLink> są rzeczowe i konsekwentne. Cytowane przez obrońcę fragmenty zeznań dotyczyły innego rodzaju rozliczeń, były wynikiem pomylenia pewnych zdarzeń i szybko przez świadka zostały wyjaśnione. Nie mogą zatem podważać wiarygodności zeznań <xAnon>K. J.</xAnon>. Fakt istnienia wierzytelności, a także okoliczności podnoszone przez <xAnon>J.</xAnon>związane z zachowaniem <xAnon>P.</xAnon>, który dążył do odzyskania pieniędzy – pośrednio znalazły potwierdzenie w zeznaniach świadków <xAnon>K. W.</xAnon>, <xAnon>M. W.</xAnon>, <xAnon>R. B.</xAnon>, a częściowo również nie zaprzecza im sam oskarżony (karta 372).</xText> <xText>Przeprowadzona przez Sąd Okręgowy ocena dowodów i poczynione w oparciu o nią ustalenia dały zatem podstawę do przypisania oskarżonemu <xAnon>M. P.</xAnon>zarzucanych mu czynów. Słusznie Sąd przyjął i należycie uzasadnił, że zachowania polegające na udzielaniu odpłatnie i nieodpłatnie, w tym osobom małoletnim, środków psychotropowych i odurzających stanowią jeden czyn ciągły, wyczerpujący znamiona przestępstwa z <xLexLink xArt="art. 59;art. 59 ust. 2;art. 59;art. 59 ust. 1;art. 58;art. 58 ust. 1" xIsapId="WDU20051791485" xTitle="Ustawa z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii" xAddress="Dz. U. z 2005 r. Nr 179, poz. 1485">art. 59 ust 2 i art. 59 ust. 1 i art. 58 ust 1 ustawy z dnia 29.07.2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii</xLexLink> w związku z <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art.11 § 2 kk</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 12" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 12 kk</xLexLink>.</xText> <xText>Czyn ciągły jako prawna jedność obejmuje łącznie wszystkie działania mające postać udzielania narkotyków. Ilość środków podlega zatem zsumowaniu i ocenie łącznej. Zgłoszony przez obrońcę alternatywny wniosek o przyjęcie wypadku mniejszej wagi w zakresie czynu odnoszącego się do osób małoletnich nie znajduje w tej sytuacji uzasadnienia.</xText> <xText>Sąd Apelacyjny zmienił jedynie opis czynu przypisanego w punkcie 2 w ten sposób, że sprecyzował jaką ilość narkotyków i za jaką wartość oskarżony udzielił w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, bo to z kolei skutkowało zmianą wyroku w zakresie przepadku równowartości korzyści majątkowej osiągniętej przez <xAnon>M. P.</xAnon>z przestępstwa. Poczynione przez Sąd Okręgowy prawidłowe ustalenia faktyczne dowodzą, że oskarżony udzielił odpłatnie 103 gramy amfetaminy za kwotę 3060 złotych i płytę CD-ROM odpowiadającą kwocie 30 złotych, a nadto 11 gram haszyszu za kwotę 220 złotych. Łącznie zatem równowartość korzyści majątkowej ulegającej przepadkowi wynosi 3310 złotych. Sąd Okręgowy rozstrzygając w tym przedmiocie, błędnie uwzględnił dodatkowo 300 złotych tj. wartość odpowiadającą 10 gram amfetaminy, którą przecież oskarżony udzielił nieodpłatnie <xAnon>G. H.</xAnon>i <xAnon>M. N. (2)</xAnon>. Sąd Apelacyjny przyjął również, że podstawę prawną nadzwyczajnego złagodzenia kary stanowi przepis <xLexLink xArt="art. 60;art. 60 § 2;art. 60 § 6;art. 60 § 6 pkt. 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 60 § 2 i § 6 pkt 1 kk</xLexLink>, albowiem instytucja ta została zastosowana z uwagi na to, że nawet najniższa kara przewidziana za przypisane oskarżonemu przestępstwo byłaby niewspółmiernie surowa. Przepis <xLexLink xArt="art. 60;art. 60 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art 60 § 2 kk</xLexLink> jedynie przykładowo wskazuje kiedy może mieć zastosowanie, ale nie zawiera katalogu zamkniętego. Uznanie przez Sąd Okręgowy, iż to postawa sprawcy wpłynęła na nadzwyczajne złagodzenie kary, nie zasługuje zdaniem Sądu Apelacyjnego na akceptację.</xText> <xText>Jeżeli idzie o kary jednostkowe, jak i kary łączne wymierzone obu oskarżonym nie mogą one uchodzić za nadmiernie surowe czy też za rażąco niewspółmierne. Sąd Okręgowy trafnie wskazał na wysoki stopień społecznej szkodliwości wynikający m.in. z charakteru czynów, ciągłości działania sprawców, czasokresu działalności przestępczej, ilości narkotyków będących przedmiotem przestępstwa. Opis przypisanych czynów wskazuje, że w przypadku obu oskarżonych nie były to zachowania jednostkowe, przypadkowe, ale stanowiły sposób na życie i niewykluczone, że gdyby nie doszło do ich zatrzymania, kontynuowaliby swoje działania. Przestępstwa z ustawy narkotykowej, nawet te o mniejszym zakresie działalności przestępczej muszą spotykać się ze szczególnym potępieniem, bo skutki tego rodzaju zachowań często są nieodwracalne. Orzekanie zatem wobec obu oskarżonych kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania byłoby sprzeczne z celami kary w zakresie prewencji szczególnej i ogólnej. Te względy mają tu istotne znaczenie, zwłaszcza, że oskarżeni dopuszczali się czynów w najbliższym środowisku i kary muszą być przestrogą również dla innych. Sąd Apelacyjny nie stwierdził też, by orzeczone grzywny były wygórowane, mają swoje oparcie w powołanych przepisach, uwzględniają zarówno stopień społecznej szkodliwości czynów, jak też sytuację materialną i rodzinną oskarżonych. Na okoliczności te Sąd Okręgowy wskazał w pisemnym uzasadnieniu.</xText> <xText>Sąd Apelacyjny zmienił zatem zaskarżony wyrok zgodnie z powyższymi wskazaniami, zaś w pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymał w mocy. Rozstrzygnięcie zostało oparte na przepisie <xLexLink xArt="art. 437;art. 437 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 437 § 1 kpk</xLexLink>.</xText> <xText>Na podstawie <xLexLink xArt="art. 636;art. 636 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art.636 §1 kpk</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 2;art. 3" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 2 i 3</xLexLink> w związku z <xLexLink xArt="art. 8" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 8</xLexLink> ust. z dnia 8 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych Sąd zasądził od oskarżonych wydatki postępowania odwoławczego i obciążył ich opłatą za drugą instancję w kwocie po 700 złotych.</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Wojciech Kopczyński

Renata Kopiec

Bożena Drzymalla

Renata Kopiec

Sygn. akt : II AKa 198/08 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 31 lipca 2008 roku Sąd Apelacyjny w Katowicach w II Wydziale Karnym w składzie: Przewodniczący SSA Wojciech Kopczyński Sędziowie SSA Jolanta Śpiechowicz SSO del. Beata Basiura (spr.) Protokolant Bożena Drzymalla przy udzialeProkuratora Prok. Kraj. del. Przemysława Piątka po rozpoznaniu w dniu 31 lipca 2008 roku sprawy 1 M. P.synaH.iB. ur. (...)wK. oskarżonego zart. 62 ust. 1 Ustawy z dnia 29 lipca 2005 rokuo przeciwdziałaniu narkomanii;art. 59 ust. 1 Ustawy z dnia 29 lipca2005 roku o przeciwdziałaniu narkomaniiw zw. zart. 12 k.k.i inne 2 K. W.synaR.iH. ur. (...)wB. oskarżonego zart. 62 ust. 1 Ustawy z dnia 29 lipca 2005 rokuo przeciwdziałaniu narkomanii;art. 59 ust. 1 Ustawy z dnia 29 lipca2005 roku o przeciwdziałaniu narkomaniiw zw. zart. 12 k.k. na skutek apelacji obrońców oskarżonych od wyroku Sądu Okręgowego w Katowicach z dnia 26 listopada 2007 roku sygn. akt. XXI K 113/06 I zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że: 1 w punkcie 2 przyjmuje, iżM. P.w celu osiągnięcia korzyści majątkowej udzielił 103 g substancji psychotropowejw postaci amfetaminy za łączną kwotę 3.060 złotych i stacjęCD-ROM oraz środka odurzającego w postaci haszyszu w ilości11 g za łączną kwotę 220 złotych, zaś bez tego celu udzielił 10 g amfetaminy, a nadto przyjmuje, że podstawą prawną nadzwyczajnego złagodzenia kary jest wyłącznie przepisart. 60 § 2 i § 6 pkt 1 k.k., 2 eliminuje z opisu czynu przypisanegoK. W.wpunkcie 6znamion „znacznej ilości” i przyjmuje, że czyn ten wyczerpuje znamiona przestępstwa zart. 56 ust. 1 ustawy z dnia29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomaniii zart. 59 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomaniiprzy zastosowaniuart. 11 § 2 k.k.iart. 12 k.k., zaś podstawę wymiaru kary stanowią przepisyart. 59 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomaniiiart. 33 § 2 k.k.przy zastosowaniuart. 11 § 3 k.k., 3 w punkcie 10 przyjmuje, że orzeczony wobecM. P.środek karny obejmuje przepadek równowartości korzyści majątkowej osiągniętej z przestępstwa przypisanego w punkcie 2 w kwocie3.310 złotych, II w pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy, III zasądza od oskarżonychM. P.iK. W.na rzecz Skarbu Państwa wydatki postępowania odwoławczegow ½ części oraz obciąża ich opłatą za II instancję w kwocie po700 (siedemset) złotych. Sygn. akt II AKa 198/08 UZASADNIENIE Sąd Okręgowy w Katowicach wyrokiem z dnia 26 listopada 2007 roku w sprawie o sygn. akt XXIK 113/06 uznałM. P.za winnego tego że: 1 w okresie od 18 lutego 2006 roku do 7 marca 2006 roku wS.wbrew przepisom ustawy posiadał substancję psychotropową w ilości 15 gram amfetaminy, to jest czynu zart. 62 ust.1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomaniii za to na mocy tego przepisu skazał go na karę 10 miesięcy pozbawienia wolności, 2 w okresie od stycznia 2004 roku do 7 marca 2006 roku wS.– działając czynem ciągłym, wbrew przepisom ustawy, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej jak i bez tego celu – udzieliłB. R., małoletniemuA. S. (1),D. K., małoletniemuK. J.,A. P.,M. N. (1),G. H., małoletniemu i pełnoletniemuM. W.iM. N. (2)wiele razy substancji psychotropowej w postaci amfetaminy w łącznej ilości 113 gram za łączną kwotę 3360 zł i stację CD-ROM oraz udzielił małoletniemuA. S. (1), małoletniemuK. P., małoletniemuA. N.iA. P.kilkanaście razy środka odurzającego w postaci haszyszu w łącznej ilości 11 gram za łączną kwotę 220 zł, to jest czynu zart.59 ust.2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomaniiw zw. zart.59 ust.1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomaniiw związku zart.58 ust.1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 rokuprzy zastosowaniuart.11§2 kkiart.12 kki za to przy zastos.art.11§3 kkz mocyart.59 ust.2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomaniiw zw. zart.60§2 pkt 2 i §6 pkt1 kkiart.33§2 kkwymierzył mu karę 1 roku i 8 miesięcy pozbawienia wolności i grzywnę w ilości 100 stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki dziennej w kwocie 20 zł, 3 w okresie od listopada 2004 roku do grudnia 2004 roku wS.działając czynem ciągłym w celu wymuszenia zwrotu wierzytelności w kwocie 40 zł, stosował przemoc wobec pokrzywdzonegoK. J.w postaci dwukrotnego uderzenia po ciele i dwukrotnego szarpania oraz używał wobec pokrzywdzonego groźby bezprawne to jest czynu zart.191§2 kkw zw. zart.12 kki za to na mocyart.191§2 kkskazał go na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności. Na mocyart.85 kkiart.86§1 kkSąd połączył powyższe kary pozbawienia wolności i wymierzył oskarżonemuM. P.karę łączną 2 lat pozbawienia wolności, zaliczając na jej poczet okres tymczasowego aresztowania od dnia 7 marca 2006 roku do dnia 9 października 2006 roku. Sąd Okręgowy uznał nadtoK. W.za winnego tego, że : 1 w okresie od 4 marca 2006 roku do 9 marca 2006 roku wC.i wS.wbrew przepisom ustawy, posiadał środek odurzający w ilości 5,89 grama haszyszu, przy czym czyn ten stanowi wypadek mniejszej wagi, to jest czynu zart.62 ust.3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomaniii za to na mocy tego przepisu skazał go na karę 4 miesięcy pozbawienia wolności, 2 w okresie od sierpnia 2005 roku do dnia 18 lutego 2006 roku wS.- działając czynem ciągłym, wbrew przepisom ustawy, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej – wprowadził do obrotu i udzielił kilkakrotnieM. P.znaczną ilość substancji psychotropowej w postaci amfetaminy w łącznej ilości 200 gram za łączną kwotę 3600 zł oraz środka odurzającego w postaci haszyszu w ilości 15 gram za kwotę 250 złotych, to jest czynu zart.56 ust.3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomaniiw zw. zart.59 ust.1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomaniiprzy zastos.art.11§2 kkiart.12 kki za to przy zast.art.11§3 kkna mocyart. 56 ust.3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomaniiwymierzył mu karę 2 lat pozbawienia wolności i grzywnę w ilości 100 stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki dziennej w kwocie 20 zł. Na mocyart.85 kkiart.86§1 kkSąd połączył powyższe kary pozbawienia wolności i orzekł oskarżonemuK. W.karę łączną 2 lat pozbawienia wolności, zaliczając na jej poczet okres tymczasowego aresztowania od 9 marca 2006 roku do 13 października 2006 roku. Na podstawieart.45§1 kkSąd orzekł wobec obu oskarżonych środek karny w postaci przepadku na rzecz Skarbu Państwa korzyści majątkowej osiągniętej z przestępstwa: – wobecM. P.w kwocie 3610 zł (pkt 10 wyroku). wobecK. W.w kwocie 3850 zł (pkt 11 wyroku). Wobec obu oskarżonych Sąd na podstawieart.70 ust.2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomaniiorzekł przepadek przez zniszczenie dowodów rzeczowych zapisanych w postanowieniu w przedmiocie dowodów rzeczowych z karty 235 akt sprawy, a nadto wobec oskarżonegoM. P., na podstawieart.70 ust.1 ustawy z dnia 29.07.2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii, orzekł przepadek na rzecz Skarbu Państwa dowodu rzeczowego zarejestrowanego pod pozycją 57/06 księgi dowodów rzeczowych SO w Katowicach. Ponadto na zasadzieart. 627 kpk,art.2 ust.1, art.3 ust.1 i art. 6 ustawy z dnia 23.06.1973r. o opłatach w sprawach karnychSąd zasądził od obu oskarżonych na rzecz Skarbu Państwa wydatki oraz opłatę w kwocie po 700 złotych. Wyrok został zaskarżony apelacjami obrońców obu oskarżonych. Obrońca oskarżonegoK. W.zaskarżył wyrok w pkt.6,7,11,15 i zarzucił: 1 obrazę prawa procesowego mającą istotny wpływ na treść orzeczenia, to jest: – art. 4 kpkpoprzez bezkrytyczne przyjęcie wyjaśnień oskarżonegoM. P.obciążających oskarżonegoW., pomimo uzasadnionych wątpliwości co do ich wiarygodności w tym zakresie ze względu na istniejący konflikt pomiędzy współoskarżonymi, a także pomimo istnienia licznych nieścisłości i rozbieżności w wyjaśnieniach oskarżonegoP., – art. 5 § 2 kpkpoprzez nieuwzględnienie na korzyść oskarżonego faktu, iż oskarżonyP.odmówił odpowiedzi na pytania obrońcy oskarżonegoW.oraz Sądu w zakresie, w jakim złożył wyjaśnienia obciążające oskarżonegoW., przez co uniemożliwił weryfikację tych twierdzeń, które stanowią jedyny dowód obciążający oskarżonego, – art. 7 poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów poprzez przyjęcie, iż współoskarżeni poznali się latem 2005 roku, podczas gdy zarówno z wyjaśnień oskarżonegoW., jak i zeznań świadkaD.wynika, iż poznali się dopiero na przełomie roku 2005 i 2006, wobec czego oskarżonyW.nie mógł udzielać w 2005r. środków odurzającychM. P., – art. 366 § 1 kpkpoprzez niedostateczne wyjaśnienie wszystkich istotnych okoliczności sprawy, a w szczególności od kogo i za jaką kwotę miał oskarżony kupować amfetaminę, – art. 424 kpkpoprzez niedostateczne uzasadnienie podstaw faktycznych i prawnych zaskarżonego wyroku 2 błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku poprzez przyjęcie, że oskarżonyK. W.w celu osiągnięcia korzyści majątkowej udzielał oskarżonemuM. P.środków odurzających, podczas gdy właściwa ocena całokształtu materiału dowodowego powinna prowadzić do uniewinnienia oskarżonego od zarzucanych mu czynów. Stawiając te zarzuty obrońca wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonegoK. W.od zarzucanego mu czynu, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania. Obrońca oskarżonegoM. P.zaskarżył wyrok w pkt. 2, 3, 4 i 10 i zarzucił: 1 błąd w ustaleniach faktycznych stanowiących podstawę zaskarżonego wyroku i mający istotny wpływ na jego treść przez przyjęcie, że: – – oskarżonyM. P.wbrew przepisom ustawy, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej jak i bez tego celu, udzielał substancji psychotropowej w postaci amfetaminy oraz środka odurzającego w postaci haszyszu w okresie od stycznia 2004r. do 07.03.2006r., podczas gdy okres ten powinien być przyjęty od marca 2005r. oraz że udzielił w celu osiągnięcia korzyści majątkowej jak i bez tego celu osobom wymienionym w pkt. 2 wyroku amfetaminę w łącznej ilości 113 gram za łączną kwotę 3360 zł i stację CD-ROM oraz haszysz w łącznej ilości 11 gram za łączną kwotę 220 zł, podczas gdy z zebranego w sprawie materiału dowodowego wynika, iż oskarżony udzielił świadkomA. S. (2),B. R.,K. P.,D. K.,A. P.,M. N. (1),G. H.,M. W.orazM. N. (2)substancję psychotropową w postaci amfetaminy w łącznej ilości 63 gram oraz środka odurzającego w postaci haszyszu w łącznej ilości 10 gram, – – oskarżony udzielał odpłatnie substancji psychotropowej w postaci amfetaminy małoletniemu świadkowiK. J.oraz środka odurzającego w postaci haszyszu małoletniemu świadkowiA. N., podczas gdy zebrany materiał dowodowy nie pozwala na nie budzące wątpliwości przyjęcie dopuszczenia się przez oskarżonego tego czynu, – – oskarżony udzielał odpłatnie substancji psychotropowej w postaci amfetaminy świadkowiG. H., gdy z zebranego materiału dowodowego, w tym z wyjaśnień oskarżonego oraz zeznań świadkaM. N. (2)wynika, iż oskarżony udzielałG. H.tej substancji wyłącznie nieodpłatnie, nie mając za podstawę swego działania jakiegokolwiek celu zarobkowego czy osobistego, a nadto w łącznej ilości ok. 5 gram, a nie jak przyjął Sąd I instancji - 10 gram, – – oskarżony udzielając amfetaminy lub haszyszu małoletniemuA. S. (1),M. W.orazK. P.posiadał wiedzę odnośnie wieku wymienionych, to jest obejmował zamiarem znamię udzielenia środka odurzającego osobom małoletnim, podczas gdy z uwagi na zebrany w sprawie materiał dowodowy, a także poziom znajomości wymienionych przez oskarżonego, w pełni uzasadnionym jest stanowisko oskarżonego, wedle którego działał on w przekonaniu, iż wymienieni w chwili czynów objętych zarzutami byli pełnoletni, – – oskarżony udzielił świadkowiD. K.amfetaminę w łącznej ilości 10 gram na łączną kwotę 300 zł oraz świadkowiM. W.- w łącznej ilości 15 gram za łączną kwotę 420 zł i napęd CD-ROM, podczas gdy w rzeczywistości oskarżony udzielił wymienionym amfetaminę w łącznej ilości kolejno po 5 i 10 gram, za łączną kwotę po 150 i 300 zł, – – oskarżony w okresie od listopada 2004r. do grudnia 2004r. wS.Śl., działając czynem ciągłym, w celu wymuszenia zwrotu wierzytelności w kwocie 40 zł, stosował przemoc wobec pokrzywdzonegoK. J.w postaci dwukrotnego uderzenia po ciele i dwukrotnego szarpania oraz używał wobec pokrzywdzonego groźby bezprawne, podczas gdy zebrany materiał dowodowy nie pozwala na niebudzące wątpliwości przyjęcie dopuszczenia się przez oskarżonego tego czynu, w szczególności po uwzględnieniu tego, że ustalenia te zostały poczynione głównie w oparciu o zeznania świadkaK. J., zdaniem obrony – niewiarygodne i niespójne, nie znajdujące poparcia tak w wyjaśnieniach oskarżonego, jak i w zeznaniach istotnych dla sprawy świadków. 2 naruszenie norm postępowania karnego, mające istotny wpływ na treść zaskarżonego wyroku, a w szczególności: – – art. 4 kpkpoprzez uwzględnienie przez Sąd I instancji wyłącznie okoliczności przemawiających na niekorzyść oskarżonego, z pominięciem okoliczności przemawiających na jego korzyść, zwłaszcza w zakresie rozstrzygania kwestii winy oskarżonego w popełnieniu czynów objętych pkt. 6, 7 i 12 aktu oskarżenia oraz odnośnie oceny strony podmiotowej zarzucanych mu czynów, zwłaszcza w ramach analizy wiedzy oskarżonego co do wieku małoletnichA. S. (1)orazM. W.w chwili udzielenia im substancji psychotropowej w postaci amfetaminy, – – art. 5 § 2 kpkpoprzez rozstrzygnięcie na niekorzyść oskarżonego powstałych w toku postępowania istotnych wątpliwości, dotyczących zwłaszcza ilości substancji psychotropowej w postaci amfetaminy udzielonej świadkowiD. K.oazM. W., okoliczności przyjętego przez Sąd I instancji faktu wymuszania, przy użyciu przemocy i bezprawnych gróźb, zwrotu wierzytelności od świadkaK. J.oraz przyjętego faktu udzielania mu przez oskarżonego amfetaminy, a także udzielania świadkowiA. N.haszyszu, – – art. 7 kpkpoprzez naruszenie zasady swobodnej oceny dowodów i orzekanie na niedopuszczalnej zasadzie arbitralności poprzez: bezzasadną odmowę wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonego w zakresie dotyczącym rzeczywiście udzielonej ilości środka odurzającego oraz substancji psychotropowej, a także osób którym substancji tych udzielono oraz okoliczności w jakich zdarzenia te miały miejsce, a także oparcie się w ramach ustaleń faktycznych objętych pkt 12 aktu oskarżenia oraz pkt 3 zaskarżonego wyroku w przeważającej mierze na zeznaniach świadkaK. J., nie uwzględniając wyjaśnień oskarżonego oraz spójnych, bezstronnych i wzajemnie się uzupełniających zeznań świadków, stanowiących o niewiarygodności zeznań świadkaJ., – – art. 424 § 1 pkt 1 kkpoprzez brak należytego, pozwalającego na merytoryczną kontrolę instancyjną uzasadnienia, pomimo jego znacznej obszerności, w oparciu o jakie dowody Sąd I instancji przyjął: a ilości udzielonych przez oskarżonych narkotyków, osób którym ich udzielał, a także okoliczności i strony podmiotowej tych czynów przy jednoczesnym braku wskazania dlaczego odmówił wiarygodności dowodom przeciwnym, a w szczególności wyjaśnieniom oskarżonego w tej materii, b sprawstwo oskarżonego w zakresie czynu określonego w pkt 3 zaskarżonego wyroku przyjmując za wiarygodne zeznania świadkaK. J., przy jednoczesnym braku należytego wskazania przyczyn odmowy wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonego. 3 rażącą niewspółmierność orzeczonej wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności, w stosunku do wagi i społecznej szkodliwości czynów, których się dopuścił oraz przy uwzględnieniu wieku oskarżonego, jego uprzedniej niekaralności, pozytywnej opinii środowiskowej wobec osoby oskarżonego, a także jego postawy w toku postępowania Stawiając te zarzuty obrońca wniósł o: 1 zmianę zaskarżonego wyroku poprzez: a a uniewinnienie oskarżonego od czynów zarzucanych mu w pkt. VI i VII aktu oskarżenia, przypisanych oskarżonemu w pkt 2 zaskarżonego wyroku, a mających polegać na: – – – – tym, że w okresie od stycznia 2004r. do października 2004r. wS., wbrew przepisom ustawy, z góry powziętym zamiarem, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej kilkunastokrotnie udzielił małoletniemuK. J. (1)środki odurzające w postaci amfetaminy o łącznej ilości 30 gram za kwotę łączną 900 zł, – – – – tym, że w styczniu 2006 r. wS.wbrew przepisom ustawy, z góry powziętym zamiarem, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej udzielił małoletniemuA. N.środków odurzających w postaci 1 grama haszyszu za kwotę 20 zł, b b uniewinnienie oskarżonego od czynu zarzucanego mu w pkt XII aktu oskarżenia, a przypisanego w pkt. 3 zaskarżonego wyroku, polegającego na działaniu w okresie od listopada do grudnia 2004r. wS.., z góry powziętym zamiarem, w krótkich odstępach czasu i stosowaniu przemocy wobecK. J., w celu wymuszenia zwrotu wierzytelności w kwocie 40 zł, poprzez dwukrotne uderzanie po ciele i dwukrotne szarpanie oraz używanie wobec pokrzywdzonego gróźb bezprawnych, c c przyjęcie, iż oskarżony nie miał świadomości co do faktu małoletniości osób, którym udzielał środków odurzających lub substancji psychotropowych, a zatem poprzez zmianę kwalifikacji prawnej działań objętych czynem ciągłym przypisanym oskarżonemu w pkt. 2 zaskarżonego wyroku, do których popełnienia oskarżony przyznał się w całości lub części i przyjęcie, iż czyn ten wyczerpuje znamiona występku zart. 59 ust.1 ustawy z dnia 29.07.2005r. o przeciwdziałaniu narkomaniiw zw. z art. 58 ust.1 tej ustawy przy zast.art. 11 § 2 kkiart. 12 kk d d wymierzenie oskarżonemu kary pozbawienia wolności z zastosowaniem dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia jej wykonania przy zastosowaniu dobrodziejstwa nadzwyczajnego złagodzenia orzekanej kary. Ponadto z ostrożności procesowej, przy przyjęciu przez Sąd, iż oskarżony działał w ramach naruszeniaart. 59 ust. 2 ustawy z dnia 29.07.2005r. o przeciwdziałaniu narkomaniiw zw. z art. 58 ust. 1 tej ustawy przy zast.art. 11 § 2 kkiart. 12 kkobrońca wniósł o przyjęcie że przypisany oskarżonemu czyn w zakresie dotyczącym osób małoletnich stanowi przypadek mniejszej wagi oraz wymierzenie oskarżonemu kary pozbawienia wolności z zastosowaniem dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia jej wykonania, przy zastosowaniu dobrodziejstwa nadzwyczajnego złagodzenia orzekanej kary, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji. Sąd Apelacyjny stwierdził co następuje: Apelacje obrońców obu oskarżonych nie zasługują na uwzględnienie. Zarzuty zawarte w obu apelacjach sprowadzają się do naruszenia przepisów prawa procesowego oraz błędu w ustaleniach faktycznych. Należy stwierdzić, że Sąd Okręgowy oceniając zgromadzony i ujawniony w niniejszej sprawie materiał dowodowy nie uchybił żadnemu ze wskazanych w apelacjach przepisów postępowania. Przy dokonywaniu ustaleń faktycznych nie pominął żadnych dowodów, lecz je przeanalizował i rozważył, a w konsekwencji swego rozumowania doszedł do przekonania o wiarygodności jednych i niewiarygodności drugich. Ocena dowodów oparta jest na całokształcie materiałów postępowania ujawnionych na rozprawie. Stanowisko swoje w przedmiocie oceny dowodów sąd orzekający należycie uzasadnił, z uwzględnieniem zasad prawidłowego rozumowania i doświadczenia życiowego, a także wskazań wiedzy. Ocena ta nie przekracza granic zakreślonych wart.7 kpki tym samym korzysta z ochrony przewidzianej w tym przepisie. Zarzut obrazyart.7 kpkmoże być skuteczny tylko wówczas, gdy skarżący wykaże, że sąd orzekający – oceniając dowody – naruszył powyższe zasady. Tymczasem obrońcy usiłując podważyć ocenę dokonaną przez Sąd, a także poczynione w oparciu o nią ustalenia, nie wskazali żadnych rzeczowych argumentów wskazujących na to, że jest ona dowolna. Wbrew temu co podnoszą obrońcy, swoje rozumowanie Sąd należycie przedstawił w obszernych pisemnych motywach wyroku. Brak jest podstaw do kwestionowania dokonanych przez sąd ustaleń faktycznych i końcowego rozstrzygnięcia, gdy nadto sąd nie orzeknie z obraząart.410 kpkiart.424 kpkoraz nie uchybi dyrektywieart.5§2 kpk. Tego rodzaju uchybień i o takim stopniu, by rodziły one wątpliwości co do trafności zaskarżonego wyroku – Sąd Apelacyjny nie stwierdził. Choć uzasadnienie wyroku, ze względu na nadmierną drobiazgowość, w tym zbędną część sprawozdawczą (cytowanie relacji oskarżonych i świadków), powtarzanie pewnych ocen, jest mało czytelne i może budzić zastrzeżenia, to nie narusza ono przepisuart.424 §1i 2 kpki pozwala na pełną kontrolę odwoławczą. Przedstawia w sposób drobiazgowy rozumowanie Sądu I instancji, wskazuje jakie fakty sąd uznał za udowodnione i w oparciu o jakie dowody, jakim dowodom i dlaczego nie dał wiary. Wskazać należy, żeart. 4 kpkformułuje naczelną zasadę procesu karnego o charakterze dyrektywy ogólnej – zasadę obiektywizmu, adresowaną do organów procesowych, a wyrazem jej przestrzegania jest m.in. dokonanie prawidłowej oceny dowodów z uwzględnieniem tych, które przemawiają na korzyść jak i na niekorzyść oskarżonego. Tak też w przedmiotowej sprawie Sąd Okręgowy postąpił, rozważając całokształt zebranych dowodów, zarówno tych przemawiających na korzyść jak i na niekorzyść oskarżonych, a rzeczą dalszą jest ich ocena pod kątem dania wiary lub nie. Obrońcy stawiając tego rodzaju zarzut w istocie kwestionują przeprowadzoną przez Sąd ocenę dowodów, przy czym nie wskazali właściwie żadnych okoliczności, które tą ocenę by podważały. Przedstawiona zaś przez nich ocena jest jedynie przeciwstawną Sądowi, jednostronną oceną, pomijającą wszystkie te okoliczności, które sugerowane przez nich oceny i wnioski obalałyby. Co do zarzutu naruszenia przepisuart.5§2 kpkprzypomnieć trzeba, iż o naruszeniu reguły in dubio pro reo nie można mówić wówczas, gdy sąd w wyniku pełnej i poprawnie dokonanej swobodnej oceny dowodów uznał, że brak jest wątpliwości albo że nie mają one znaczenia dla odpowiedzialności prawnej oskarżonego. Skoro w przedmiotowej sprawie takie nie zaistniały, to brak podstaw do przyjęcia, by doszło do obrazy tego przepisu. Odnośnie apelacji obrońcy oskarżonegoK. W.należy stwierdzić, że wbrew stawianym zarzutom Sąd Okręgowy w sposób szczególnie wnikliwy i zgodny z treściąart. 7 kpkdokonał oceny zarówno wyjaśnień oskarżonych, jak i świadkaD. D., gdyż w istocie były to jedyne dowody, których analiza dała podstawy do ustaleń w zakresie czynu zarzucanegoW.w pkt XV aktu oskarżenia. Nie jest tak jak twierdzi obrońca, że sąd bezkrytycznie przyjął wyjaśnienia oskarżonegoM. P., bo właśnie ich treść i podnoszone przez niego okoliczności poddane zostały wszechstronnej ocenie. Sugerowanie przez obrońcę konfliktu między oskarżonymi uzasadniającego wątpliwość co do wiarygodności wyjaśnieńM. P.nie znajduje żadnego przełożenia w realiach sprawy. AniK. W.w toku postępowania ani obrońca w apelacji nie wskazali żadnych okoliczności wskazujących na rzeczywisty konflikt, który ewentualnie mógłby skłonićP.do fałszywego pomówienia. To żeW.składając wyjaśnienia stwierdził, iż nie lubiP.i nie pałają do siebie sympatią nie dowodzi powyższego (k.54). Nie ma racji obrońca zarzucając Sądowi naruszenie przepisuart.5§2 kpkpoprzez nieuwzględnienie na korzyść oskarżonego faktu, iż oskarżonyP.odmówił odpowiedzi na pytania obrońcy oskarżonegoW.i Sądu. Prawo do odmowy wyjaśnień jest wyrazem prawa do obrony, nikt nie może zmusić oskarżonego do składania wyjaśnień i udzielania odpowiedzi na pytania, a skorzystanie z tego prawa nie może dla niego rodzić negatywnych skutków procesowych, ale też nie może być tak, że poczytuje się to na korzyść współoskarżonego, uprzednio pomówionego. To Sąd w ramach tych dowodów, którymi dysponuje winien rozstrzygnąć, czy pozwalają one na uznanie wcześniejszych wyjaśnień oskarżonego za wiarygodne, czy nie, a dopiero w razie stwierdzenia, że istnieją w tym zakresie nie dające usunąć się wątpliwości postąpić zgodnie z przepisemart.5§2 kpk. W realiach przedmiotowej sprawy nie można stwierdzić, by Sąd Okręgowy powziął tego rodzaju wątpliwości. Wskazać należy, że dowód z pomówienia może być dowodem winy o ile jest logiczny, stanowczy, konsekwentny, zgodny z logiką wypadków, nie jest wyrazem osobistego zainteresowania pomawiającego, wyrażającym się w przerzucaniu winy na inną osobę czy umniejszaniu swojego stopnia zawinienia. Za takie właśnie należy uznać wyjaśnienia oskarżonegoP.w części wskazującej naK. W.jako tego u którego od sierpnia 2005 roku do lutego 2006 roku zaopatrywał się najpierw w amfetaminę, później w mniejszym zakresie w haszysz. Przypomnieć należy, że już w pierwszych wyjaśnieniach po zatrzymaniu, kiedy to sam od siebieP.wskazywał na szereg okoliczności związanych ze swoją działalnością przestępczą, w sposób bardzo szczery opisał również okoliczności transakcji dokonywanych z oskarżonymW.. Wskazał dane dotyczące osoby oskarżonego, podał jego ksywę, opisał kiedy, gdzie, ile i za jaką cenę nabywał narkotyki odW.. Wyjaśnienia te konsekwentnie podtrzymywał, również w toku konfrontacji zW.(k.58). Faktem jest, że w czasie tej czynności początkowo zaprzeczył podawanym wcześniej okolicznościom, ale zaraz się z tego wycofał, uzasadniając swoje stanowisko i dlatego nie może to przesądzać o braku konsekwencji w jego wyjaśnieniach. Nie bez znaczenia jest również to, że w czasie okazania mu tablicy poglądowej rozpoznał osobę o imieniu(...), twierdząc, że u niej nabywał od lata 2005 roku do 18 lutego 2006 roku narkotyki.(k.17). Dysponował numerem telefonuW.. KonsekwentnieM. P.wskazywał na okres lata, lipiec – sierpień 2005 roku, kiedy to poznał się zW.. Nie miał on żadnego interesu w tym, by bezpodstawnie pomawiać właśnieW., a to że w toku rozprawy odmówił odpowiedzi na pytania, nie może powodować, że złożone wyjaśnienia w tym zakresie są mało wiarygodne. To właśnie analiza treści kolejnych wyjaśnień oskarżonegoW.dowodzi, że są one pokrętne i mało przekonujące. Początkowo twierdził, żeP.poznał na początku 2006 roku, na imprezie u sąsiadaD., później, że było to w okolicyS., a na rozprawie w końcowym etapie postępowania stwierdził, że nie przypomina sobie, by był zP.w mieszkaniuD.(k.718). Zauważyć tez można i inne rozbieżności w jego wyjaśnieniach. Po zatrzymaniu twierdził, żeP.chciał go poczęstować amfetaminą na imprezie uD.(k 54), zaś na rozprawie, że nie pamięta, byP.proponował mu użycie amfetaminy(k.718).Jeśli przy tym zważy się treść wyjaśnieńW.złożonych przed prokuratorem po jego zatrzymaniu, to niewątpliwie są one pokrętne, mało wiarygodne z punktu widzenia logiki i doświadczenia życiowego, a jednocześnie w sposób pośredni uwiarygadniają wersję przedstawioną przezP.. Nie bez znaczenia też są zeznania świadkaD. D.. Ich treść wskazuje, że w wielu fragmentach zawierają sprzeczności, a opisywane przez niego okoliczności poznania się oskarżonych nie korespondują z żadnymi z wyjaśnień i wydają się mało przekonujące. WprawdzieD.podobnie jakW.wskazał, że oskarżeni poznali się na przełomie roku 2005/2006, ale zupełnie inaczej przedstawił miejsce i okoliczności ich poznania się. Faktem jest, że w czasie zatrzymania nie znaleziono przyW.amfetaminy, ale nie oznacza to, że nie handlował tym środkiem psychotropowym, skoro sam twierdził, żeP.wydzwaniał do niego, bo był zainteresowany amfetaminą. Z poczynionych prawidłowych ustaleń wynika, że choć w mniejszym zakresie,P.udzielał też z początkiem 2006 roku haszyszu, a taki właśnie w czasie zatrzymania posiadałW.. Choć nie ukrywał, że zażywał właśnie ten środek odurzający, to oczywistym jest, że zakwestionowana ilość nie służyła tego wieczoru tylko jego potrzebom. Zgodzić się trzeba z obrońcą, że Sąd nie ustalił u kogoW.zaopatrywał się w amfetaminę, podobnie i w haszysz, ale skoro zaprzeczał, by dopuścił się zarzucanego mu czynu i nie poinformował organów ścigania o innych osobach zaangażowanych w dostarczanie narkotyków, to nie może to być podstawą zarzutu i nie może stanowić okoliczności podważającej poczynione ustalenia. Nie można zatem twierdzić, że nie ustalając tego, Sąd naruszył przepisart.366§1 kpk. Powyższe dowodzi, że Sąd Okręgowy prawidłowo ocenił wyjaśnienia oskarżonegoM. P.co do udziału i roliW.w przestępczym procederze, a poczynione w oparciu o nie ustalenia faktyczne nie mogą nasuwać zastrzeżeń. Słusznie również Sąd Okręgowy przyjął, że zachowanie oskarżonegoW.polegało zarówno na wprowadzeniu narkotyków do obrotu, jak i udzielaniu ich w celu osiągnięcia korzyści majątkowej. Sąd Apelacyjny uznał jednak, że ustalenia Sądu nie pozwalają na jednoznaczną ocenę, jaka ilość narkotyków z tej przyjętej przez Sąd była przedmiotem przestępstwa zart.56 ustawy z dnia 29.07.2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii, a tym samym czy stanowiła ona znaczną ilość w rozumieniu art.56 ust.3 tejże ustawy. Z tych przyczyn mając na uwadze treśćart.5§2 kpkSąd Apelacyjny dokonał zmiany w opisie czynu przypisanego w punkcie 6 zaskarżonego wyroku poprzez wyeliminowanie znamienia „znacznej ilości” i przyjęcie, że swoim zachowaniem oskarżonyW.wyczerpał znamiona przestępstwa zart.56 ust.1 i art.59 ust.1 ustawy z dnia 29.07.2005 o przeciwdziałaniu narkomaniiprzy zastos.art.11§2 kkiart.12 kk, zaś podstawę wymiaru kar stanowią przepisy art.59 ust.1 tejże ustawy iart.33§2 kkprzy zastosowaniuart.11§3kk. Odnosząc się do apelacji obrońcyM. P., powtórzyć należy, co wskazano wyżej, że Sąd Okręgowy nie dopuścił się ani obrazy przepisów prawa procesowego, ani błędów w ustaleniach faktycznych szczegółowo wymienionych w skardze odwoławczej. Wyjaśnienia oskarżonegoP., podobnie jak i zeznania świadków, w tym zeznaniaD. K.,M. W.,K. J.,G. H.iA. N.poddane zostały bardzo szczegółowej i wnikliwej ocenie, czego wyrazem jest pisemne uzasadnienie zaskarżonego wyroku. Sąd Apelacyjny w pełni podzielił przeprowadzoną przez Sąd Okręgowy analizę dowodów i powtarzanie jej w tym miejscu byłoby powieleniem wywodów Sądu I-szej instancji. Jak wskazuje treść apelacji, obrońca kwestionował te ustalenia Sądu, które zostały przyjęte w oparciu o zeznania świadków, mimo że oskarżony zaprzeczał podanym przez nich okolicznościom. Sąd słusznie uznał, że oskarżony nie przyznając się do części czynów i kwestionując czasokres i rozmiar swojej działalności przestępczej zmierzał w ten sposób do pomniejszenia zakresu odpowiedzialności karnej. Trafnie w oparciu o analizę zeznań wszystkich świadków Sąd przyjął, że działalność przestępcza oskarżonego polegająca na udzielaniu narkotyków rozciągnięta była w czasie i trwała od stycznia 2004 roku do chwili zatrzymania tj. 7 marca 2007 roku. Wprawdzie w 2004 roku transakcje te odbywały się w mniejszym zakresie niż w roku następnym, ale nie oznacza to, że do nich nie dochodziło. Zarówno w tym zakresie, jak i w zakresie czynu zarzucanego oskarżonemu w punkcie XII istotna była prawidłowa ocena zeznańK. J.. Nie jest tak jak sugeruje obrońca, że zeznania te należało uznać za niewiarygodne. Co prawda niektórzy świadkowie – koledzyJ.– wskazali, że ma skłonności do koloryzowania bądź wyolbrzymiania pewnych faktów, ale nie potrafili podać takich okoliczności, które podważałyby prawdomówność zeznań tego świadka w przedmiotowym postępowaniu.K. J.bardzo dokładnie opisał czasokres nabywania narkotyków odM. P., odniósł go do swojej ścieżki edukacyjnej, wskutek czego relacje te stały się przekonujące. Zarówno zeznając w postępowaniu przygotowawczym jak i na rozprawie, konsekwentnie wskazywał, że narkotyki uP.zaczął nabywać z początkiem 2004 roku, była zima, był w połowie trzeciej klasy Gimnazjum. Okres uczęszczania do Gimnazjum potwierdza z kolei pismo Szkoły (k.418). Wskazał też, że gdy poszedł do technikum zaczął mieć kłopoty z pieniędzmi, długi i jesienią 2004 roku przestał zaopatrywać się w narkotyki uP.. Należy wskazać, że choć oskarżony nie przyznał się do udzielania narkotykówJ., to w swoich pierwszych wyjaśnieniach, wymienił go jako osobę, która zaopatrywała się u niego w amfetaminę (k 24). Okoliczność, że już w 2004 roku można było zaopatrzyć się w narkotyki uP.wynika też z bardzo stanowczych i rzeczowych w tym względzie zeznań świadkaB. R.. Swoje twierdzenia w tym zakresie także poparł konkretnymi faktami, dzięki którym był pewien, że narkotyki zaczął nabywać w sierpniu 2004 roku, kiedy to czekał go w szkole egzamin komisyjny i szukał w ten sposób odstresowania. Nie ma tez racji obrońca twierdząc, że Sąd błędnie ustalił ilość udzielonego odpłatnie i nie- odpłatnie środka psychotropowego i odurzającego. Obliczenia Sądu mają oparcie częściowo w wyjaśnieniach oskarżonego, ale przede wszystkim w zeznaniach świadków. Zrozumiałym jest, że nie zawsze byli w stanie precyzyjnie obliczyć tej ilości, ale czynili to w przybliżeniu, uwzględniając czasokres i częstotliwość nabywania narkotyków. Nie sposób przyjąć, by obliczenia były niekorzystne dla oskarżonego. Przykładem może być ustalenie sądu odnośnie ilości narkotyku nabytego przezB. R., którą w oparciu o jego zeznania Sąd znacznie obniżył w stosunku do ilości wynikającej z zarzutu. Obrońca nie wskazał, w oparciu o co twierdzi, że Sąd dokonał błędnych wyliczeń. Uzasadnienie zaskarżonego wyroku wskazuje, że Sąd bardzo skrupulatnie obliczył w oparciu o wiarygodne relacje świadków łączną ilość i wartość udzielonych im narkotyków. Ustalenia te nie są dowolne, czy też oparte na domniemaniach i dlatego brak podstaw do ich kwestionowania. Ocena zeznań świadkówD. K.,M. W.,A. N.,G. H.– kwestionowana przez skarżącego, podobnie jak i ocena zeznań pozostałych świadków została przeprowadzona przez Sąd w sposób poprawny i wszechstronny. Dała zatem podstawy do takich ustaleń faktycznych, jakie poczynił sąd przyjmując taką, a nie inną ilość nabytych przez tych świadków narkotyków. Podnieść należy, że świadkowie ci nie mieli żadnego interesu w tym, by bezpodstawnie pomawiać oskarżonego czy też zawyżać ilość nabytego narkotyku. Wszyscy znali się z oskarżonym, w większości byli mieszkańcami tego samego osiedla, wiedzieli że uP.mogą zaopatrzyć się w amfetaminę, a później również w haszysz. Wszyscy opisali, gdzie i w jakich okolicznościach odbywały się transakcje, jak wyglądało rozliczenie. Twierdzenie zatem oskarżonego, że w przypadkuM. W.nie wie o jaką płytę CD chodzi, jest mało przekonujące. ŚwiadekW.od początku wskazywał, że za ostatnią porcję narkotyku, jaką nabył od oskarżonegoP.w grudniu 2005 roku przekazał mu stację CD-ROM, która odpowiadała wartości trzydziestu złotych, czyli takiej kwocie, jaką wszyscy płacili za jeden gram amfetaminy. Jeśli zważy się czas, w którym nabywał amfetaminę to zupełnie realną wydaje się wskazana przez niego od początku postępowania łączna ilość amfetaminy, jaką nabył odP.. Nie ma również racji obrońca kwestionując ustalenia Sądu co do okoliczności nabywania narkotyków przezG. H.. Sąd dokładnie przeanalizował treść jej zeznań oraz wskazał na konsekwencję i brak powodów ku temu, by opisywała transakcje inaczej niż wyglądały w rzeczywistości. Już w postępowaniu przygotowawczym świadek wskazała że nabywała amfetaminę odpłatnie płacąc trzydzieści złotych za jeden gram, a czasem zdarzało się, że oskarżony udzielał jej tego środka za darmo – po koleżeńsku. Tego rodzaju zeznania utwierdzają w tym, że są one szczere i wiarygodne. Nie można zgodzić się z zarzutem obrońcy kwestionującym przyjętą przez Sąd wiedzę oskarżonego co do wiekuA. S. (1),M. W.iK. P.. Okoliczność tą, stanowiącą przecież znamię przestępstwa zartykułu 59 ustęp 2 ustawy z dnia 29.07 2005 o przeciwdziałaniu narkomanii, Sąd Okręgowy rozważył w sposób wszechstronny i wskazał, że nie może ona nasuwać zastrzeżeń. Powtarzanie tych argumentów byłoby zbędne. Twierdzenie obrońcy, że oskarżony o wieku tych osób dowiedział się dopiero w toku postępowania, wydaje się nieuprawnione. Wskazać przede wszystkim trzeba, że znamię małoletniości nabywcy narkotyku może być objęte zamiarem ewentualnym sprzedającego narkotyk. Nie jest zatem wymagana jednoznaczna i konkretna wiedza o tym, iż osoby, którym sprzedaje się narkotyk nie mają ukończone lat osiemnastu. Świadomość sprawcy co do tego faktu winna kształtować się na podstawie wszystkich okoliczności sprawy i wystarczy, że będzie on godził się na taką ewentualność (vide: wyrok SA w Katowicach z dnia 12.08 2004, sygn. II Aka 240/04 – LEX 150745). Zarówno wymienieni świadkowie, jak równieżK. J.iA. N.zamieszkiwali na tym samym osiedlu co oskarżony, bądź w bliskiej odległości. Znali się wcześniej, widywali się, co niektórzy utrzymywali kontakty koleżeńskie. W przypadku świadkówA. N.iK. P., oskarżony był bliskim kolegą ich starszych braci. Oskarżony miał więc z nimi kontakt i zdawał sobie sprawę, że są znacznie młodsi od swojego rodzeństwa, a tym samym i od niego. ŚwiadekA. S. (1)wyraźnie wskazywał na to, że oskarżony był jego kolegą z tego samego osiedla, podobnie świadekK. J.mówił o tym, że się znali, kolegowali, aM. W., że znali się z oskarżonym od sześciu lat. Te okoliczności dowodzą, że oskarżony co najmniej musiał godzić się z tym, iż osoby te nie ukończyły lat osiemnastu w momencie, kiedy udzielał im narkotyków. Doświadczenie życiowe uczy, że nawet znajomość z widzenia, z ulicy, z przystanku, osób zamieszkujących w okolicy, zwłaszcza tych będących w wieku szkolnym, powoduje, że mają one dobre rozeznanie co do wieku tych osób. Nie bez znaczenia jest też to, że oskarżony był od nich znacznie starszy, bo przeciętnie 5-6 lat i choćby z racji tego zdawał sobie sprawę, że między nimi jest znaczna różnica wieku. Za nietrafny należy uznać zarzut apelacji w części kwestionującej ustalenia Sądu co do czynu zartykułu 191§ 2 kk. Wbrew temu co podnosi obrońca, Sąd Okręgowy słusznie zeznania pokrzywdzonegoK. J.uznał za wiarygodne i to nie tylko w zakresie czynu polegającego na udzielaniu narkotyków, ale również w zakresie używania wobec niego przemocy i gróźb celem zwrotu wierzytelności. Powtórzyć jeszcze raz trzeba, że te okoliczności na jakie wskazywał obrońca nie oznaczają, że świadek kłamał składając zeznania. Nakładały jedynie na Sąd obowiązek oceny tych zeznań ze szczególną ostrożnością, czemu Sąd Okręgowy sprostał. Nie pominął bowiem podnoszonych przez świadków zachowań i gróźbK. J.uzewnętrznionych poza salą rozpraw. Wbrew temu, co sugeruje obrońca, zeznaniaJ.dotyczące popełnienia na jego szkodę czynu zartykułu 191§ 2 kksą rzeczowe i konsekwentne. Cytowane przez obrońcę fragmenty zeznań dotyczyły innego rodzaju rozliczeń, były wynikiem pomylenia pewnych zdarzeń i szybko przez świadka zostały wyjaśnione. Nie mogą zatem podważać wiarygodności zeznańK. J.. Fakt istnienia wierzytelności, a także okoliczności podnoszone przezJ.związane z zachowaniemP., który dążył do odzyskania pieniędzy – pośrednio znalazły potwierdzenie w zeznaniach świadkówK. W.,M. W.,R. B., a częściowo również nie zaprzecza im sam oskarżony (karta 372). Przeprowadzona przez Sąd Okręgowy ocena dowodów i poczynione w oparciu o nią ustalenia dały zatem podstawę do przypisania oskarżonemuM. P.zarzucanych mu czynów. Słusznie Sąd przyjął i należycie uzasadnił, że zachowania polegające na udzielaniu odpłatnie i nieodpłatnie, w tym osobom małoletnim, środków psychotropowych i odurzających stanowią jeden czyn ciągły, wyczerpujący znamiona przestępstwa zart. 59 ust 2 i art. 59 ust. 1 i art. 58 ust 1 ustawy z dnia 29.07.2005 roku o przeciwdziałaniu narkomaniiw związku zart.11 § 2 kkiart. 12 kk. Czyn ciągły jako prawna jedność obejmuje łącznie wszystkie działania mające postać udzielania narkotyków. Ilość środków podlega zatem zsumowaniu i ocenie łącznej. Zgłoszony przez obrońcę alternatywny wniosek o przyjęcie wypadku mniejszej wagi w zakresie czynu odnoszącego się do osób małoletnich nie znajduje w tej sytuacji uzasadnienia. Sąd Apelacyjny zmienił jedynie opis czynu przypisanego w punkcie 2 w ten sposób, że sprecyzował jaką ilość narkotyków i za jaką wartość oskarżony udzielił w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, bo to z kolei skutkowało zmianą wyroku w zakresie przepadku równowartości korzyści majątkowej osiągniętej przezM. P.z przestępstwa. Poczynione przez Sąd Okręgowy prawidłowe ustalenia faktyczne dowodzą, że oskarżony udzielił odpłatnie 103 gramy amfetaminy za kwotę 3060 złotych i płytę CD-ROM odpowiadającą kwocie 30 złotych, a nadto 11 gram haszyszu za kwotę 220 złotych. Łącznie zatem równowartość korzyści majątkowej ulegającej przepadkowi wynosi 3310 złotych. Sąd Okręgowy rozstrzygając w tym przedmiocie, błędnie uwzględnił dodatkowo 300 złotych tj. wartość odpowiadającą 10 gram amfetaminy, którą przecież oskarżony udzielił nieodpłatnieG. H.iM. N. (2). Sąd Apelacyjny przyjął również, że podstawę prawną nadzwyczajnego złagodzenia kary stanowi przepisart. 60 § 2 i § 6 pkt 1 kk, albowiem instytucja ta została zastosowana z uwagi na to, że nawet najniższa kara przewidziana za przypisane oskarżonemu przestępstwo byłaby niewspółmiernie surowa. Przepisart 60 § 2 kkjedynie przykładowo wskazuje kiedy może mieć zastosowanie, ale nie zawiera katalogu zamkniętego. Uznanie przez Sąd Okręgowy, iż to postawa sprawcy wpłynęła na nadzwyczajne złagodzenie kary, nie zasługuje zdaniem Sądu Apelacyjnego na akceptację. Jeżeli idzie o kary jednostkowe, jak i kary łączne wymierzone obu oskarżonym nie mogą one uchodzić za nadmiernie surowe czy też za rażąco niewspółmierne. Sąd Okręgowy trafnie wskazał na wysoki stopień społecznej szkodliwości wynikający m.in. z charakteru czynów, ciągłości działania sprawców, czasokresu działalności przestępczej, ilości narkotyków będących przedmiotem przestępstwa. Opis przypisanych czynów wskazuje, że w przypadku obu oskarżonych nie były to zachowania jednostkowe, przypadkowe, ale stanowiły sposób na życie i niewykluczone, że gdyby nie doszło do ich zatrzymania, kontynuowaliby swoje działania. Przestępstwa z ustawy narkotykowej, nawet te o mniejszym zakresie działalności przestępczej muszą spotykać się ze szczególnym potępieniem, bo skutki tego rodzaju zachowań często są nieodwracalne. Orzekanie zatem wobec obu oskarżonych kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania byłoby sprzeczne z celami kary w zakresie prewencji szczególnej i ogólnej. Te względy mają tu istotne znaczenie, zwłaszcza, że oskarżeni dopuszczali się czynów w najbliższym środowisku i kary muszą być przestrogą również dla innych. Sąd Apelacyjny nie stwierdził też, by orzeczone grzywny były wygórowane, mają swoje oparcie w powołanych przepisach, uwzględniają zarówno stopień społecznej szkodliwości czynów, jak też sytuację materialną i rodzinną oskarżonych. Na okoliczności te Sąd Okręgowy wskazał w pisemnym uzasadnieniu. Sąd Apelacyjny zmienił zatem zaskarżony wyrok zgodnie z powyższymi wskazaniami, zaś w pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymał w mocy. Rozstrzygnięcie zostało oparte na przepisieart. 437 § 1 kpk. Na podstawieart.636 §1 kpkiart. 2 i 3w związku zart. 8ust. z dnia 8 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych Sąd zasądził od oskarżonych wydatki postępowania odwoławczego i obciążył ich opłatą za drugą instancję w kwocie po 700 złotych.

15/150000/0001006/AKa

Sąd Apelacyjny w Katowicach

II Wydział Karny

151520100000503_I_C_000367_2004_Uz_2008-08-06_001

I C 367/04

2008-08-06 02:00:00.0 CEST

2017-02-20 18:15:24.0 CET

2017-02-25 15:41:23.0 CET

15152010

503

REGULATION, SENTENCE

Sygn. akt I C 367/04 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 6 sierpnia 2008 roku SĄD REJONOWY W BYTOMIU WYDZIAŁ I CYWILNY w składzie: Przewodniczący: SSR Dariusz Nowak Protokolant: Grzegorz Gajdzik po rozpoznaniu w dniu 23 lipca 2008 roku w Bytomiu sprawy z powództwa Miejskiego Rzecznika Konsumentów w B. działającego na rzecz J. L. przeciwko 1. K. Z. prowadzącej działalność gospodarczą pod nazwą (...) – K. Z. z siedzibą w B. , 2. (...) Bank S.A. w G. o uchylenie się od skutków prawnych z

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Ewa Zając" xPublisher="zajac_e" xEditorFullName="Adam Lech" xEditor="lech_a" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="1" xFlag="published" xVolType="15/152010/0000503/C" xYear="2004" xVolNmbr="000367" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Wyrok+Zarządzenie</xName> <xBlock> <xText><xBx>Sygn. akt I C 367/04</xBx></xText> <xUnit xBold="true" xIsTitle="true" xType="part"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right"> <xBx>Dnia 6 sierpnia 2008 roku</xBx></xText> <xText><xBx>SĄD REJONOWY W BYTOMIU WYDZIAŁ I CYWILNY</xBx></xText> <xText>w składzie:</xText> <xText>Przewodniczący: <xBx>SSR Dariusz Nowak</xBx></xText> <xText><xBx> Protokolant: Grzegorz Gajdzik</xBx></xText> <xText>po rozpoznaniu w dniu 23 lipca 2008 roku w Bytomiu</xText> <xText>sprawy z powództwa</xText> <xText><xBx>Miejskiego Rzecznika Konsumentów w <xAnon>B.</xAnon> działającego na rzecz <xAnon>J. L.</xAnon></xBx></xText> <xText>przeciwko</xText> <xText><xBx>1. <xAnon>K. Z.</xAnon> prowadzącej działalność gospodarczą pod nazwą <xAnon> (...)</xAnon> – <xAnon>K. Z.</xAnon> z siedzibą w <xAnon>B.</xAnon>,</xBx></xText> <xText><xBx>2. <xAnon> (...) Bank S.A.</xAnon> w <xAnon>G.</xAnon></xBx></xText> <xText>o <xBx>uchylenie się od skutków prawnych złożonych oświadczeń woli i ustalenie nieważności zawartych umów</xBx></xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText>ustala, iż <xAnon>J. L.</xAnon> skutecznie uchyliła się od skutków prawnych złożonego oświadczenia woli, w wyniku którego, doszło do zawarcia pomiędzy nią, a pozwaną <xAnon>K. Z.</xAnon>, prowadzącą działalność gospodarczą pod nazwą <xAnon> (...)</xAnon> <xAnon>K. Z.</xAnon> z siedzibą w <xAnon>B.</xAnon>, umowy kupna – sprzedaży urządzenia filtrującego zawartej w dniu 24 lipca 2003 roku w <xAnon>B.</xAnon> i ustala, że opisana wyżej umowa jest nieważna;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText>umarza postępowanie w sprawie w stosunku do pozwanego <xAnon> (...) Bank S.A.</xAnon> w <xAnon>G.</xAnon>;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText>nakazuje pobrać od pozwanej <xAnon>K. Z.</xAnon> na rzecz Skarbu Państwa (Sąd Rejonowy w <xAnon>B.</xAnon>) kwotę 48 zł (czterdzieści osiem złotych), tytułem nieuiszczonego wpisu od pozwu, od uiszczenia którego powód był zwolniony;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">4</xName> <xText>nie obciąża powoda kosztami procesu w stosunku do pozwanego <xAnon> (...) Bank S.A.</xAnon> w <xAnon>G.</xAnon>.</xText> </xUnit> </xUnit> <xUnit xBold="true" xIsTitle="true" xType="part"> <xName>ZARZĄDZENIE</xName> <xText>Kalendarz 21 dni</xText> <xText>Bytom, dnia 6 sierpnia 2008 roku</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Dariusz Nowak

Ewa Zając

Grzegorz Gajdzik

Adam Lech

Sygn. akt I C 367/04 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 6 sierpnia 2008 roku SĄD REJONOWY W BYTOMIU WYDZIAŁ I CYWILNY w składzie: Przewodniczący:SSR Dariusz Nowak Protokolant: Grzegorz Gajdzik po rozpoznaniu w dniu 23 lipca 2008 roku w Bytomiu sprawy z powództwa Miejskiego Rzecznika Konsumentów wB.działającego na rzeczJ. L. przeciwko 1.K. Z.prowadzącej działalność gospodarczą pod nazwą(...)–K. Z.z siedzibą wB., 2.(...) Bank S.A.wG. ouchylenie się od skutków prawnych złożonych oświadczeń woli i ustalenie nieważności zawartych umów 1 ustala, iżJ. L.skutecznie uchyliła się od skutków prawnych złożonego oświadczenia woli, w wyniku którego, doszło do zawarcia pomiędzy nią, a pozwanąK. Z., prowadzącą działalność gospodarczą pod nazwą(...)K. Z.z siedzibą wB., umowy kupna – sprzedaży urządzenia filtrującego zawartej w dniu 24 lipca 2003 roku wB.i ustala, że opisana wyżej umowa jest nieważna; 2 umarza postępowanie w sprawie w stosunku do pozwanego(...) Bank S.A.wG.; 3 nakazuje pobrać od pozwanejK. Z.na rzecz Skarbu Państwa (Sąd Rejonowy wB.) kwotę 48 zł (czterdzieści osiem złotych), tytułem nieuiszczonego wpisu od pozwu, od uiszczenia którego powód był zwolniony; 4 nie obciąża powoda kosztami procesu w stosunku do pozwanego(...) Bank S.A.wG.. ZARZĄDZENIE Kalendarz 21 dni Bytom, dnia 6 sierpnia 2008 roku

15/152010/0000503/C

Sąd Rejonowy w Bytomiu

I Wydział Cywilny

154505000006927_XXIII_Ga_000442_2008_Uz_2008-09-19_001

XXIII Ga 442/08

2008-08-28 02:00:00.0 CEST

2018-10-22 22:10:11.0 CEST

2023-12-05 13:17:44.0 CET

15450500

6927

SENTENCE, REASON

Sygn. akt XXIII GA 442/08 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 28 sierpnia 2008 r. Sąd Okręgowy w Warszawie XXIII Wydział Gospodarczy Odwoławczy w składzie: Przewodniczący - Sędzia SO Anna Miśkiewicz Sędziowie: Sędzia SO Maria Więckowska - Rzepka Sędzia SO Beata Stryjewska (spr.) Protokolant Piotr Ociepa po rozpoznaniu w dniu 28 sierpnia 2008r. w Warszawie na rozprawie sprawy ze skargi (...) sp. z o.o. w W. z udziałem przeciwnika skargi (...) S.A. w W. o dopuszczenie do udziału w postę

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Iwona Lubańska" xPublisher="ilubanska" xEditorFullName="Anna Muchlia" xEditor="amuchlia" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="7" xFlag="published" xVolType="15/450500/0006927/Ga" xYear="2008" xVolNmbr="000442" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Wyrok+Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xText>Sygn. akt XXIII GA 442/08</xText> <xUnit xBold="true" xIsTitle="true" xType="part"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right">Dnia 28 sierpnia 2008 r.</xText> <xText>Sąd Okręgowy w Warszawie XXIII Wydział Gospodarczy Odwoławczy w składzie:</xText> <xText>Przewodniczący - Sędzia SO Anna Miśkiewicz<xBRx/>Sędziowie: Sędzia SO Maria Więckowska - Rzepka</xText> <xText>Sędzia SO Beata Stryjewska (spr.)<xBRx/>Protokolant Piotr Ociepa</xText> <xText>po rozpoznaniu w dniu 28 sierpnia 2008r. w Warszawie <xBRx/>na rozprawie</xText> <xText>sprawy ze skargi <xAnon>(...)</xAnon> sp. z o.o. w <xAnon>W.</xAnon> </xText> <xText>z udziałem przeciwnika skargi <xAnon> (...) S.A.</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon></xText> <xText>o dopuszczenie do udziału w postępowaniu o udzielenie zamówienia publicznego</xText> <xText>wniesionej od wyroku Krajowej Izby Odwoławczej</xText> <xText>z dnia 04 lipca 2008r. Sygn. akt <xAnon>(...)</xAnon></xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText xALIGNx="left">oddala skargę,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText>zasądza od <xAnon>(...)</xAnon> sp. z o.o. w <xAnon>W.</xAnon> na rzecz <xAnon> (...)</xAnon> <xBRx/>S.A. w <xAnon>W.</xAnon> kwotę 600 zł. (sześćset złotych) tytułem kosztów postępowania.</xText> </xUnit> <xText xALIGNx="left"> <xIx>SSO Beata Stryjewska SSO Anna Miśkiewicz SSO Maria Więckowska-Rzepka</xIx></xText> <xText>Sygn akt XXXIII Ga 442/08</xText> </xUnit> <xUnit xBold="true" xIsTitle="true" xType="part"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText>W postępowaniu o udzielenie sektorowego zamówienia publicznego na usługi ochrony osób i mienia realizowane w formie bezpośredniej ochrony fizycznej obiektów w zakładach zamawiającego <xAnon> (...) S.A.</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon> prowadzonym w trybie przetargu ograniczonego/wyrokiem z dnia 4 lipca 2008r. Krajowa Izba Odwoławcza oddaliła odwołanie wykonawcy <xAnon>(...)</xAnon> Spółki z o.o. w <xAnon>W.</xAnon> od rozstrzygnięcia protestu przez zamawiającego.</xText> <xText>Rozpoznając przedmiotowe odwołanie Krajowa Izba Odwoławcza ustaliła, że w wyznaczonym przez zamawiającego <xAnon> (...) S.A.</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon> terminie wnioski o dopuszczenie do udziału w postępowaniu złożyło ośmiu wykonawców. Po dokonaniu oceny spełnienia warunków udziału w postępowaniu według kryteriów przyjętych w sekcji III.2 ogłoszenia o zamówieniu zamawiający zawiadomił wykonawców pismem z dnia 2 czerwca 2008r. o wynikach tej oceny oraz podał pięciu wykonawców, którzy zostaną zaproszeni do składania ofert. Jednocześnie poinformował wykonawcę <xAnon>(...)</xAnon> Spółkę z o.o. w <xAnon>W.</xAnon> o wykluczeniu z postępowania na podstawie <xLexLink xArt="art. 24;art. 24 ust. 2;art. 24 ust. 2 pkt. 3" xIsapId="WDU20040190177" xTitle="Ustawa z dnia 29 stycznia 2004 r. - Prawo zamówień publicznych" xAddress="Dz. U. z 2004 r. Nr 19, poz. 177">art.24 ust.2 pkt 3 ustawy - Prawo zamówień publicznych</xLexLink> w związku ze złożeniem błędnego dokumentu na potwierdzenie spełnienia warunków udziału w postępowaniu określonych w sekcji III.2 pkt 3 ppkt 2 ogłoszenia o zamówieniu. W sekcji III.2 ogłoszenia o zamówieniu zamawiający wskazał, że jednym z warunków udziału w postępowaniu jest dysponowanie przez wykonawcę Centrum Monitorowania i minimum dziesięcioma grupami interwencyjnymi, przez co należy rozumieć patrol składający się z co najmniej dwóch osób posiadających licencję ochrony fizycznej I lub II stopnia. Wykonawca zobowiązany był wykazać, że zatrudniał przeciętnie w ostatnim roku kalendarzowym 2007 co najmniej 200 osób posiadających <xBRx/>licencję ochrony fizycznej I lub II stopnia. Na udokumentowanie dysponowania pracownikami z wymagana licencją ochrony fizycznej wykonawcy zobowiązani byli złożyć oświadczenie iloma grupami interwencyjnymi dysponują, oświadczenie potwierdzające ilość</xText> <xText>zatrudnionych przeciętnie osób posiadających licencję ochrony fizycznej I lub</xText> <xText>11 stopnia, zwanych dalej pracownikami z licencją (średnia z 12 miesięcy<xBRx/>ilości osób zatrudnionych na ostatni dzień miesiąca) oraz oświadczenie o<xBRx/>dysponowaniu Centrum Monitorowania. Zamawiający nie określił wzoru<xBRx/>powyższych oświadczeń.</xText> <xText>Do wniosku o dopuszczenie do udziału w postępowaniu wykonawca <xAnon>(...)</xAnon> Spółkę z o.o. w <xAnon>W.</xAnon> dołączył oświadczenie, że posiada własne Centrum Monitorowania w <xAnon>W.</xAnon> z informacją „wszyscy operatorzy i kierownicy zmian posiadają licencję pracownika ochrony fizycznej I lub II stopnia". Złożył również oświadczenie o posiadaniu 31 grup interwencyjnych składających się z pracowników posiadających licencję ochrony fizycznej I lub II stopnia. Złożył nadto oświadczenie, z którego wynika, że wykonawca w ostatnim roku kalendarzowym 2007 zatrudniał pracowników ochrony posiadających licencję: licencja I stopnia -<xAnon>(...)</xAnon> osób, II stopnia - <xAnon>(...)</xAnon> osób. W treści tego oświadczenia brak jest adnotacji, że licencje dotyczą ochrony fizycznej.</xText> <xText>Zamawiający uznał, że dokumenty dołączone do wniosku są podpisane niezgodnie ze sposobem reprezentacji ujawnionym w KRS, a nadto częściowo są sporządzone niewłaściwie. Pismem z dnia 20 maja 2008r. zamawiający wezwał wykonawcę <xAnon>(...)</xAnon> Spółkę z o.o. w <xAnon>W.</xAnon> do uzupełnienia dokumentów w trybie <xLexLink xArt="art. 26;art. 26 ust. 3" xIsapId="WDU20040190177" xTitle="Ustawa z dnia 29 stycznia 2004 r. - Prawo zamówień publicznych" xAddress="Dz. U. z 2004 r. Nr 19, poz. 177">art.26 ust.3 ustawy - Prawo zamówień publicznych</xLexLink> przez dostarczenie m.in. oświadczenia o ilości zatrudnionych osób, ponieważ treść dokumentu nie jest zgodna z zapisem zamieszczonym w sekcji III.2 pkt 3 ppkt 2 ogłoszenia o zamówieniu stanowiącym, że „ wykonawca złoży dokument (oświadczenie) potwierdzające, ile zatrudniał przeciętnie (średnia z</xText> <xText>12 miesięcy ilości osób według stanu na ostatni dzień miesiąca) osób<xBRx/>posiadających licencję ochrony fizycznej I lub II stopnia, zwanych dalej<xBRx/>pracownikami z licencją.</xText> <xText>W zakreślonym terminie w dniu 21 maja 2008r. wykonawca złożył żądane dokumenty, w tym oświadczenie o treści, że średnio w ciągu ostatnich 12 miesięcy zatrudniał 619 osób z licencją I stopnia i 337 osób z licencją II stopnia.</xText> <xText>Zamawiający uznał, że powyższe oświadczenie nie zostało uzupełnione w sposób właściwy zgodnie z treścią ogłoszenia o zamówieniu oraz treścią wezwania do uzupełnienia dokumentów i wykluczył wykonawcę <xAnon>(...)</xAnon> Spółkę z o.o. w <xAnon>W.</xAnon> z postępowania o udzielenie zamówienia publicznego.</xText> <xText>W dniu 10 czerwca 2008r. wykonawca - <xAnon>(...)</xAnon> Spółka z o.o. w <xAnon>W.</xAnon> złożył protest. Pismem z dnia 16 czerwca 2008r. doręczonym w dniu 18 czerwca 2008r. zamawiający rozstrzygnął protest przez jego oddalenie. W uzasadnieniu wskazał, że wykonawca mimo wezwania nie uzupełnił w sposób właściwy oświadczenia o zatrudnieniu przeciętnie w ostatnim roku kalendarzowym 2007 co najmniej 200 osób posiadających licencję ochrony fizycznej I lub II stopnia. Zamawiający wskazał, że wykonawca w przedmiotowym oświadczeniu nie sprecyzował, jakich pracowników z licencją zatrudniał. Powołał się na przepis <xLexLink xArt="art. 25;art. 25 ust. 2;art. 25 ust. 3" xIsapId="WDU19971140740" xTitle="Ustawa z dnia 22 sierpnia 1997 r. o ochronie osób i mienia" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 114, poz. 740">art.25 ust.2 i 3 ustawy o ochronie osób i mienia</xLexLink>, z którego to przepisu wynika, że w prawie polskim obowiązują licencje pracownika ochrony fizycznej oraz pracownika zabezpieczenia technicznego i obydwie licencje mogą być I lub II stopnia. W odniesieniu do podniesionego przez wykonawcę zarzutu naruszenia <xLexLink xArt="art. 82;art. 82 ust. 1" xIsapId="WDU20040190177" xTitle="Ustawa z dnia 29 stycznia 2004 r. - Prawo zamówień publicznych" xAddress="Dz. U. z 2004 r. Nr 19, poz. 177">art.82 ust.l ustawy - Prawo zamówień publicznych</xLexLink> zamawiający wskazał, że firmy tworzące konsorcja, o których mowa w proteście, stanowią odrębne podmioty prawne, a ich wzajemne powiązanie kapitałowe nie eliminuje z postępowania o udzielenie zamówienia publicznego.</xText> <xText>Dokonując powyżej przedstawionych ustaleń stanu faktycznego Krajowa Izba Odwoławcza uznała odwołanie za niezasadne. Wskazała na przepis <xLexLink xArt="art. 2;art. 2 pkt. 1;art. 2 pkt. 6" xIsapId="WDU19971140740" xTitle="Ustawa z dnia 22 sierpnia 1997 r. o ochronie osób i mienia" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 114, poz. 740">art. 2 pkt 1 i 6 ustawy z dnia 22 sierpnia 1997r. o ochronie osób i mienia</xLexLink>, który stanowi, że pod pojęciem licencji należy rozumieć zezwolenie na wykonywanie zadań związanych z ochrona osób i mienia w zakresie wymaganym ustawą, natomiast pracownikiem ochrony jest osoba posiadająca licencję <xBRx/>pracownika ochrony fizycznej lub licencję pracownika zabezpieczenia technicznego, w ramach którego mieści się montaż elektronicznych i mechanicznych urządzeń zabezpieczających. Krajowa Izba Odwoławcza podniosła, że art.25 ust.2 ustawy rozróżnia licencję pracownika ochrony fizycznej i licencję zabezpieczenia technicznego, a obydwa rodzaje</xText> <xText>licencji mogą być I lub II stopnia. Wskazała na przepis <xLexLink xArt="§ 3" xIsapId="WDU19980690458" xTitle="Rozporządzenie Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 27 maja 1998 r. w sprawie dokumentacji wymaganej przy prowadzeniu działalności gospodarczej w zakresie usług ochrony osób i mienia oraz czasu jej przechowywania" xAddress="Dz. U. z 1998 r. Nr 69, poz. 458">§ 3 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 27 maja 1998r. w sprawie dokumentacji wymaganej przy prowadzeniu działalności gospodarczej w zakresie usług ochrony osób i mienia oraz czasu jej przechowywania</xLexLink>, który nakazuje prowadzenie wykazu pracowników ochrony zawierającego m.in. numer i stopień licencji, o której mowa w <xLexLink xArt="art. 25;art. 25 ust. 2;art. 25 ust. 3" xIsapId="WDU19971140740" xTitle="Ustawa z dnia 22 sierpnia 1997 r. o ochronie osób i mienia" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 114, poz. 740">art.25 ust.2 i 3 ustawy o ochronie osób i mienia</xLexLink>.</xText> <xText>Oceniając złożone przez wykonawcę <xAnon>(...)</xAnon> Spółkę z o.o. w <xAnon>W.</xAnon> oświadczenia w kontekście cytowanych przepisów oraz wymagań zawartych w ogłoszeniu o zamówieniu Krajowa Izba Odwoławcza stwierdziła, że wykonawca rozróżniał pojecie „pracownika z licencją ochrony fizycznej" i podzieliła stanowisko zamawiającego, że sporne oświadczenie z dnia 21 maja 2008r. o zatrudnieniu pracowników nie zawierało informacji o tym, że wskazani w nim pracownicy dysponują licencją ochrony fizycznej. Krajowa Izba Odwoławcza wskazała również, że wbrew wyraźnym instrukcjom zamawiającego wykonawca nie wyjaśnił, czy wskazane w spornym oświadczeniu zatrudnienie dotyczy osób dysponujących licencją pracownika ochrony fizycznej. W ocenie Izby obowiązkiem wykonawcy było zamieszczenie wprost w oświadczeniu informacji wymaganych przez zamawiającego, gdyż nie można wywodzić interpretacji treści oświadczenia z nazwy nadanej zamówieniu, tym bardziej, że za wskazaną ilość pracowników z licencją ochrony fizycznej przyznawana była punktacja według kryteriów oceny spełnienia warunków udziału w postępowaniu. Skoro wykonawca nie złożył dokumentu w postaci oświadczenia o treści podanej w ogłoszeniu o zamówieniu oraz w wezwaniu z dnia 20 maja 2008r., to w ocenie Izby czynność zamawiającego polegająca na wykluczeniu wykonawcy z postępowania nie budzi zastrzeżeń ani nie narusza <xLexLink xArt="art. 24;art. 24 ust. 2;art. 24 ust. 2 pkt. 3" xIsapId="WDU20040190177" xTitle="Ustawa z dnia 29 stycznia 2004 r. - Prawo zamówień publicznych" xAddress="Dz. U. z 2004 r. Nr 19, poz. 177">art.24 ust.2 pkt 3 ustawy - Prawo zamówień publicznych</xLexLink>. Krajowa Izba Odwoławcza uznała nadto, że skoro wykonawca prawidłowo został wykluczony z postępowania, to nie ma on interesu prawnego w żądaniu wykluczenia wskazanych przez niego wykonawców działających w formie konsorcjów z uwagi na ich powiązania <xBRx/>kapitałowe. Niemniej Izba wskazała, że ubiegające się o udzielenie <xBRx/>zamówienia publicznego w niniejszej sprawie podmioty tworzące konsorcja są</xText> <xText>odrębnymi przedsiębiorcami posiadającymi osobowość prawną i żaden z tych podmiotów będący członkiem jednego konsorcjum nie jest członkiem drugiego konsorcjum. W ocenie Izby samo powiązanie kapitałowe podmiotów tworzących konsorcja nie uniemożliwia ubiegania się o udzielenie zamówienia publicznego, gdyż nie stanowi samo przez się naruszenia zasad zachowania uczciwej konkurencji i równego traktowania wykonawców określonych w <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU20040190177" xTitle="Ustawa z dnia 29 stycznia 2004 r. - Prawo zamówień publicznych" xAddress="Dz. U. z 2004 r. Nr 19, poz. 177">art.7 ustawy - Prawo zamówień publicznych</xLexLink> , a wspólne ubieganie się o udzielenie zamówienia jest dozwolone z mocy art. 23 ust.3 tej ustawy.</xText> <xText>Skargę od wyroku Krajowej Izby Odwoławczej złożył wykonawca <xAnon>(...)</xAnon> Spółka z o.o. w <xAnon>W.</xAnon>. Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:</xText> <xEnum> <xBullet>-</xBullet> <xEnumElem> <xText>naruszenie prawa materialnego, tj. <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU20040190177" xTitle="Ustawa z dnia 29 stycznia 2004 r. - Prawo zamówień publicznych" xAddress="Dz. U. z 2004 r. Nr 19, poz. 177">art.7 ustawy - Prawo zamówień publicznych</xLexLink> przez błędną jego wykładnię polegającą na błędnym ustaleniu, że dopuszczalne było wykluczenie wykonawcy <xAnon>(...)</xAnon> Spółki z o.o. w <xAnon>W.</xAnon> z postępowania o udzielenie zamówienia publicznego,</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>naruszenie prawa materialnego, tj. <xLexLink xArt="art. 24;art. 24 ust. 2;art. 24 ust. 2 pkt. 3" xIsapId="WDU20040190177" xTitle="Ustawa z dnia 29 stycznia 2004 r. - Prawo zamówień publicznych" xAddress="Dz. U. z 2004 r. Nr 19, poz. 177">art.24 ust.2 pkt 3 ustawy - Prawo zamówień publicznych</xLexLink> przez błędne przyjęcie, że <xAnon>(...)</xAnon> Spółka z o.o. w <xAnon>W.</xAnon> nie złożyła w sposób należyty oświadczenia o stanie zatrudnienia osób posiadających licencje pracownika ochrony fizycznej I i II stopnia,</xText> </xEnumElem> </xEnum> <xEnum> <xBullet>-</xBullet> <xEnumElem> <xText>prawa materialnego, tj. <xLexLink xArt="art. 82;art. 82 ust. 1" xIsapId="WDU20040190177" xTitle="Ustawa z dnia 29 stycznia 2004 r. - Prawo zamówień publicznych" xAddress="Dz. U. z 2004 r. Nr 19, poz. 177">art.82 ust.l ustawy - Prawo zamówień publicznych</xLexLink> przez błędne przyjęcie, że odrębne oferty powiązanych spółek grup kapitałowych <xAnon>(...)</xAnon> nie stanowią de facto obejścia prawa,</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>uchybienie zasadom praworządności poprzez literalną wykładnię przepisów <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU20040190177" xTitle="Ustawa z dnia 29 stycznia 2004 r. - Prawo zamówień publicznych" xAddress="Dz. U. z 2004 r. Nr 19, poz. 177">ustawy - Prawo zamówień publicznych</xLexLink> w zakresie <xLexLink xArt="art. 82" xIsapId="WDU20040190177" xTitle="Ustawa z dnia 29 stycznia 2004 r. - Prawo zamówień publicznych" xAddress="Dz. U. z 2004 r. Nr 19, poz. 177">art.82 ustawy -Prawo zamówień publicznych</xLexLink> i pominięcie kwestii obejścia prawa przez złożenie dwóch odrębnych ofert przez wykonawców będących w posiadaniu tych samych właścicieli, co powoduje możliwość uzyskania zamówienia publicznego pośrednio przez ten sam podmiot niezależnie od wyboru jednej z dwóch odrębnych ofert <xAnon> spółek (...)</xAnon>.</xText> </xEnumElem> </xEnum> <xText>W uzasadnieniu skarżący podniósł, że wyłącznym przedmiotem zamówienia w postępowaniu o udzielenie zamówienia publicznego były</xText> <xText>usługi ochrony osób i mienia realizowane w formie bezpośredniej ochrony fizycznej osób i mienia , natomiast usługi z zakresu zabezpieczenia technicznego nie były w ogóle przedmiotem tego postępowania i z tych przyczyn treść spornego oświadczenia z dnia 21 maja 2008r. w ocenie skarżącego była wystarczająca dla spełnienia warunków określonych przez zamawiającego w sekcji III.2 pkt 3 ppkt 2 ogłoszenia o zamówieniu.</xText> <xText>Odnośnie zarzutu naruszenia <xLexLink xArt="art. 82;art. 82 ust. 1" xIsapId="WDU20040190177" xTitle="Ustawa z dnia 29 stycznia 2004 r. - Prawo zamówień publicznych" xAddress="Dz. U. z 2004 r. Nr 19, poz. 177">art.82 ust.l ustawy - Prawo zamówień publicznych</xLexLink> skarżący przytoczył definicję czynu nieuczciwej konkurencji określoną w <xLexLink xArt="art. 3" xIsapId="WDU19930470211" xTitle="Ustawa z dnia 16 kwietnia 1993 r. o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji" xAddress="Dz. U. z 1993 r. Nr 47, poz. 211">art.3 ustawy z dnia 16 kwietnia 1993r. o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji</xLexLink>. Skarżący wskazał, że złożenie odrębnych ofert przez powiązane kapitałowo <xAnon> konsorcja (...)</xAnon> stanowi w jego ocenie czyn nieuczciwej konkurencji, albowiem czynem nieuczciwej konkurencji jest działanie sprzeczne z dobrymi obyczajami polegające m.in. na prowadzeniu działalności w systemie konsorcyjnym, co narusza interesy innych wykonawców.</xText> <xText xALIGNx="left">Sąd Okręgowy zważył, co następuje:</xText> <xText>Skarga od wyroku Krajowej Izby Odwoławczej i jej zarzuty nie są zasadne i nie zasługują na uwzględnienie.</xText> <xText>Zgodnie z dyspozycją <xLexLink xArt="art. 25;art. 25 ust. 1" xIsapId="WDU20040190177" xTitle="Ustawa z dnia 29 stycznia 2004 r. - Prawo zamówień publicznych" xAddress="Dz. U. z 2004 r. Nr 19, poz. 177">art.25 ust.l ustawy - Prawo zamówień publicznych</xLexLink> w postępowaniu o udzielenie zamówienia publicznego zamawiający może żądać od wykonawców złożenia oświadczeń lub dokumentów niezbędnych do przeprowadzenia postępowania potwierdzających spełnienie warunków udziału w postępowaniu oraz spełnienie przez oferowane usługi wymagań określonych przez zamawiającego w ogłoszeniu o zmówieniu. W myśl art. 26 ust.3 cyt. ustawy zamawiający wzywa wykonawców, którzy złożyli oświadczenia lub dokumenty zawierające błędy do ich uzupełnienia w wyznaczonym terminie. Zgodnie z dyspozycją art.24 ust. 2 pkt 3 cyt. ustawy zamawiający wyklucza z postępowania o udzielenie zamówienia m.in. wykonawców, którzy złożyli oświadczenia o spełnieniu warunków udziału w postępowaniu zawierające błędy i nie uzupełnili wskazanych oświadczeń pomimo wezwania.</xText> <xText>Jak wynika z dyspozycji art.26 ust.3 in fine cyt. ustawy złożone w tym trybie oświadczenia lub dokumenty powinny potwierdzać spełnianie przez wykonawcę warunków udziału w postępowaniu. W niniejszej sprawie skoro w ogłoszeniu o zamówieniu zamawiający wskazał, że wykonawca musi wykazać, że zatrudniał przeciętnie w ostatnim roku kalendarzowym 2007 co najmniej 200 osób posiadających licencję ochrony fizycznej I lub II stopnia i w tym celu ma złożyć dokument (oświadczenie) potwierdzający, ile zatrudniał przeciętnie osób posiadających licencję ochrony fizycznej I lub II stopnia, to wykonawca powinien był złożyć dokument (oświadczenie) potwierdzający spełnienie powyższego warunku. Skarżący wykonawca złożył oświadczenie, w którym wskazał liczbę zatrudnionych pracowników z licencją bez wskazania rodzaju licencji. Skoro zamawiający pismem z dnia 20 maja 2008r. wezwał skarżącego wykonawcę do uzupełnienia powyższego oświadczenia oceniając, że treść złożonego oświadczenia nie jest zgodna z zapisem zamieszczonym w sekcji III.2 pkt 3 ppkt 2 ogłoszenia o zamówieniu, to obowiązkiem skarżącego wykonawcy było złożenie oświadczenia zgodnego z zapisem zamieszczonym w ogłoszeniu o zamówieniu. Ocena bowiem dokumentów i oświadczeń potwierdzających spełnienie warunków udziału w postępowaniu należy do zamawiaj ącego.</xText> <xText>Skarżący wykonawca powyższego obowiązku nie wypełnił, gdyż na wezwanie zamawiającego złożył oświadczenie o zatrudnieniu o identycznej treści, co pierwotnie. W treści tego oświadczenia brak było wskazania, czy zatrudnienie dotyczy pracowników z licencją ochrony fizycznej. Treść powyższego oświadczenia w ocenie Sądu mogła budzić wątpliwości, czy w oświadczeniu jest mowa o pracownikach posiadających licencję ochrony fizycznej, skoro <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19971140740" xTitle="Ustawa z dnia 22 sierpnia 1997 r. o ochronie osób i mienia" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 114, poz. 740">ustawa o ochronie osób i mienia</xLexLink> obok licencji ochrony fizycznej przewiduje również licencję zabezpieczenia technicznego, a w treści oświadczenia wskazani zostali pracownicy z licencją bez określenia rodzaju tej licencji.</xText> <xText>Zasadnie zatem zamawiający wykluczył skarżącego wykonawcę z postępowania o udzielenie zamówienia na podstawie <xLexLink xArt="art. 24;art. 24 ust. 2;art. 24 ust. 2 pkt. 3" xIsapId="WDU20040190177" xTitle="Ustawa z dnia 29 stycznia 2004 r. - Prawo zamówień publicznych" xAddress="Dz. U. z 2004 r. Nr 19, poz. 177">art. 24 ust.2 pkt 3 ustawy - Prawo zamówień publicznych</xLexLink>.</xText> <xText>Nie zasługuje na uwzględnienie argumentacja skarżącego wykonawcy wskazująca na treść ogłoszenia o zamówieniu, gdzie zamawiający wskazał, że dane dotyczące zatrudnienia odnoszą się do pracowników posiadających licencję ochrony fizycznej I lub II stopnia, którzy dalej zwani są pracownikami z licencją. Jak wynika z treści sekcji III.2 pkt 3 ppkt 2 ogłoszenia o zamówieniu zwrot: "zwanych dalej pracownikami z licencją" odnosi się do dalszej treści wymagań dotyczących wykazania odpowiedniego zatrudnienia - w dalszej części podpunktu 2 sekcji III.2 pkt 3 ogłoszenia o zamówieniu jest bowiem mowa o punktach przyznawanych za dysponowanie odpowiednią ilością „pracowników z licencją". Z tych względów nie można mieć wątpliwości, że zwrot: "zwanych dalej pracownikami z licencją" nie odnosił się do treści dokumentu (oświadczenia) o zatrudnieniu potwierdzającego spełnienie ustalonych przez zamawiającego warunków udziału w postępowaniu. Powyższe potwierdził sam zamawiający wzywając skarżącego wykonawcę do uzupełnienia spornego oświadczenia.</xText> <xText>Nie zasługuje również na uwzględnienie podniesiony zarzut naruszenia <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU20040190177" xTitle="Ustawa z dnia 29 stycznia 2004 r. - Prawo zamówień publicznych" xAddress="Dz. U. z 2004 r. Nr 19, poz. 177">art. 7 ustawy - Prawo zamówień publicznych</xLexLink>. Zamawiający nie naruszył -wbrew twierdzeniom skarżącego wykonawcy - zasady uczciwej konkurencji i równego traktowania wykonawców. Przepis <xLexLink xArt="art. 23" xIsapId="WDU20040190177" xTitle="Ustawa z dnia 29 stycznia 2004 r. - Prawo zamówień publicznych" xAddress="Dz. U. z 2004 r. Nr 19, poz. 177">art.23 ustawy - Prawo zamówień publicznych</xLexLink> jednoznacznie przesądza o możności wspólnego ubiegania się kilku wykonawców o zamówienie publiczne. Zgodnie z dyspozycją <xLexLink xArt="art. 2" xIsapId="WDU20040190177" xTitle="Ustawa z dnia 29 stycznia 2004 r. - Prawo zamówień publicznych" xAddress="Dz. U. z 2004 r. Nr 19, poz. 177">art.2</xLexLink> pktl 1 <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU20040190177" xTitle="Ustawa z dnia 29 stycznia 2004 r. - Prawo zamówień publicznych" xAddress="Dz. U. z 2004 r. Nr 19, poz. 177">ustawa - Prawo zamówień publicznych</xLexLink> jako wykonawcę traktuje osobę fizyczną, osobę prawna lub jednostkę organizacyjną nieposiadającą osobowości prawnej. Do podmiotów wspólnie ubiegających się o zamówienie publiczne stosuje się te same przepisy, co do pojedynczego wykonawcy. Odpowiednie ich stosowanie oznacza, że każdy uczestnik wspólnej ofert musi udokumentować, że posiada uprawnienia do wykonywania określonej działalności lub czynności i nie podlega wykluczeniu z postępowania. Natomiast przy ocenie spełnienia warunków, o których mowa w art.22 ust.l pkt 2 i 3 ustawy, tj. czy podmioty posiadają wiedzę i doświadczenie oraz dysponują potencjałem technicznym i osobami zdolnymi do wykonania zamówienia oraz czy znajdują się w sytuacji ekonomicznej i finansowej zapewniającej wykonanie zamówienia zamawiający bierze pod uwagę łączny</xText> <xText>potencjał techniczny i kadrowy oraz łączną sytuację ekonomiczną i finansową tych podmiotów. Tylko taki bowiem sens mogą mieć przepisy o wspólnym ubieganiu się o udzielenie zamówienia, gdyż tylko taki sens może mieć tworzenie wspólnych przedsięwzięć. Łączne ubieganie się o udzielenie zamówienia nie narusza zatem ani zasady uczciwej konkurencji ani zasady równego traktowania wykonawców, a cyt. <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU20040190177" xTitle="Ustawa z dnia 29 stycznia 2004 r. - Prawo zamówień publicznych" xAddress="Dz. U. z 2004 r. Nr 19, poz. 177">ustawa - Prawo zamówień publicznych</xLexLink> nie przewiduje w tym zakresie wyjątków z uwagi na powiązania kapitałowe pomiędzy wykonawcami wspólnie ubiegającymi się o udzielenie zamówienia.</xText> <xText>Zamawiający nie naruszył również ,wbrew twierdzeniem skarżącego wykonawcy, dyspozycji <xLexLink xArt="art. 82" xIsapId="WDU20040190177" xTitle="Ustawa z dnia 29 stycznia 2004 r. - Prawo zamówień publicznych" xAddress="Dz. U. z 2004 r. Nr 19, poz. 177">art. 82 ustawy - Prawo zamówień publicznych</xLexLink>, albowiem każdy z wykonawców wchodzących w skład konsorcjów ubiegających się o udzielenie zamówienia złożył tylko jedna ofertę.</xText> <xText>Nie można również podzielić poglądu skarżącego przedstawionego w uzasadnieniu skargi ,że wspólne ubieganie się przez podmioty powiązane kapitałowo o udzielenie zamówienia publicznego stanowi działanie w systemie konsorcyjnym „sprzeczne chociażby z dobrymi obyczajami", które narusza interes innego przedsiębiorcy i stanowi czyn nieuczciwej konkurencji w rozumieniu <xLexLink xArt="art. 3" xIsapId="WDU19930470211" xTitle="Ustawa z dnia 16 kwietnia 1993 r. o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji" xAddress="Dz. U. z 1993 r. Nr 47, poz. 211">art.3 ustawy z dnia 16 kwietnia 1993r. o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji</xLexLink>. Działanie konkurencyjne w rozumieniu <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19930470211" xTitle="Ustawa z dnia 16 kwietnia 1993 r. o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji" xAddress="Dz. U. z 1993 r. Nr 47, poz. 211">ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji</xLexLink> ma bowiem charakter zewnętrzny w tym znaczeniu, że jest adresowane do uczestników rynku tj. do przedsiębiorców lub klientów (wszystkich potencjalnych uczestników obrotu prawnego), a zatem działania i stosunki wewnętrzne podmiotów gospodarczych nie są działaniami konkurencyjnymi nawet wtedy, gdyby miały charakter przygotowawczy w stosunku do działań zewnętrznych. Powiązania kapitałowe pomiędzy podmiotami ubiegającymi się o wspólne udzielenie zamówienia publicznego nie mogą być zatem rozpatrywane w kategoriach czynu nieuczciwej konkurencji, skoro ustawodawca dopuszcza wspólne działanie podmiotów <xBRx/>w tym zakresie na rynku charakteryzującym się zasadami konkurencyjności. Należy bowiem odróżnić konkurencję uczciwą od nieuczciwej. <xBRx/>O zakwalifikowaniu konkurencji jako nieuczciwej decydują <xBRx/>przedmiotowe normy postępowania. Normy te zawarte są przede</xText> <xText>wszystkim w obyczajach handlowych. Wykonywanie prawa podmiotowego jest sprzeczne z dobrymi obyczajami tylko wtedy, gdy przybiera postać nadużycia. Ocena sprzeczności zachowania z dobrymi obyczajami następuje poprzez dokonanie oceny, czy zostały naruszone zasady uczciwego postępowania, a każdy podmiot gospodarczy ma prawo do wykonywania działalności gospodarczej w warunkach konkurencji.</xText> <xText>Z tych wszystkich względów Sąd Okręgowy orzekł jak w sentencji wyroku na mocy <xLexLink xArt="art. 198;art. 198 ust. 2" xIsapId="WDU20040190177" xTitle="Ustawa z dnia 29 stycznia 2004 r. - Prawo zamówień publicznych" xAddress="Dz. U. z 2004 r. Nr 19, poz. 177">art. 198 ust.2</xLexLink> in principio <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU20040190177" xTitle="Ustawa z dnia 29 stycznia 2004 r. - Prawo zamówień publicznych" xAddress="Dz. U. z 2004 r. Nr 19, poz. 177">ustawy z dnia 29 stycznia 2004r. -Prawo zamówień publicznych</xLexLink>.</xText> <xText xALIGNx="left"> <xIx>SSO Beata Stryjewska SSO Anna Miśkiewicz SSO Maria Więckowska-Rzepka</xIx></xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Iwona Lubańska

Anna Muchlia

Sygn. akt XXIII GA 442/08 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 28 sierpnia 2008 r. Sąd Okręgowy w Warszawie XXIII Wydział Gospodarczy Odwoławczy w składzie: Przewodniczący - Sędzia SO Anna MiśkiewiczSędziowie: Sędzia SO Maria Więckowska - Rzepka Sędzia SO Beata Stryjewska (spr.)Protokolant Piotr Ociepa po rozpoznaniu w dniu 28 sierpnia 2008r. w Warszawiena rozprawie sprawy ze skargi(...)sp. z o.o. wW. z udziałem przeciwnika skargi(...) S.A.wW. o dopuszczenie do udziału w postępowaniu o udzielenie zamówienia publicznego wniesionej od wyroku Krajowej Izby Odwoławczej z dnia 04 lipca 2008r. Sygn. akt(...) 1 oddala skargę, 2 zasądza od(...)sp. z o.o. wW.na rzecz(...)S.A. wW.kwotę 600 zł. (sześćset złotych) tytułem kosztów postępowania. SSO Beata Stryjewska SSO Anna Miśkiewicz SSO Maria Więckowska-Rzepka Sygn akt XXXIII Ga 442/08 UZASADNIENIE W postępowaniu o udzielenie sektorowego zamówienia publicznego na usługi ochrony osób i mienia realizowane w formie bezpośredniej ochrony fizycznej obiektów w zakładach zamawiającego(...) S.A.wW.prowadzonym w trybie przetargu ograniczonego/wyrokiem z dnia 4 lipca 2008r. Krajowa Izba Odwoławcza oddaliła odwołanie wykonawcy(...)Spółki z o.o. wW.od rozstrzygnięcia protestu przez zamawiającego. Rozpoznając przedmiotowe odwołanie Krajowa Izba Odwoławcza ustaliła, że w wyznaczonym przez zamawiającego(...) S.A.wW.terminie wnioski o dopuszczenie do udziału w postępowaniu złożyło ośmiu wykonawców. Po dokonaniu oceny spełnienia warunków udziału w postępowaniu według kryteriów przyjętych w sekcji III.2 ogłoszenia o zamówieniu zamawiający zawiadomił wykonawców pismem z dnia 2 czerwca 2008r. o wynikach tej oceny oraz podał pięciu wykonawców, którzy zostaną zaproszeni do składania ofert. Jednocześnie poinformował wykonawcę(...)Spółkę z o.o. wW.o wykluczeniu z postępowania na podstawieart.24 ust.2 pkt 3 ustawy - Prawo zamówień publicznychw związku ze złożeniem błędnego dokumentu na potwierdzenie spełnienia warunków udziału w postępowaniu określonych w sekcji III.2 pkt 3 ppkt 2 ogłoszenia o zamówieniu. W sekcji III.2 ogłoszenia o zamówieniu zamawiający wskazał, że jednym z warunków udziału w postępowaniu jest dysponowanie przez wykonawcę Centrum Monitorowania i minimum dziesięcioma grupami interwencyjnymi, przez co należy rozumieć patrol składający się z co najmniej dwóch osób posiadających licencję ochrony fizycznej I lub II stopnia. Wykonawca zobowiązany był wykazać, że zatrudniał przeciętnie w ostatnim roku kalendarzowym 2007 co najmniej 200 osób posiadającychlicencję ochrony fizycznej I lub II stopnia. Na udokumentowanie dysponowania pracownikami z wymagana licencją ochrony fizycznej wykonawcy zobowiązani byli złożyć oświadczenie iloma grupami interwencyjnymi dysponują, oświadczenie potwierdzające ilość zatrudnionych przeciętnie osób posiadających licencję ochrony fizycznej I lub 11 stopnia, zwanych dalej pracownikami z licencją (średnia z 12 miesięcyilości osób zatrudnionych na ostatni dzień miesiąca) oraz oświadczenie odysponowaniu Centrum Monitorowania. Zamawiający nie określił wzorupowyższych oświadczeń. Do wniosku o dopuszczenie do udziału w postępowaniu wykonawca(...)Spółkę z o.o. wW.dołączył oświadczenie, że posiada własne Centrum Monitorowania wW.z informacją „wszyscy operatorzy i kierownicy zmian posiadają licencję pracownika ochrony fizycznej I lub II stopnia". Złożył również oświadczenie o posiadaniu 31 grup interwencyjnych składających się z pracowników posiadających licencję ochrony fizycznej I lub II stopnia. Złożył nadto oświadczenie, z którego wynika, że wykonawca w ostatnim roku kalendarzowym 2007 zatrudniał pracowników ochrony posiadających licencję: licencja I stopnia -(...)osób, II stopnia -(...)osób. W treści tego oświadczenia brak jest adnotacji, że licencje dotyczą ochrony fizycznej. Zamawiający uznał, że dokumenty dołączone do wniosku są podpisane niezgodnie ze sposobem reprezentacji ujawnionym w KRS, a nadto częściowo są sporządzone niewłaściwie. Pismem z dnia 20 maja 2008r. zamawiający wezwał wykonawcę(...)Spółkę z o.o. wW.do uzupełnienia dokumentów w trybieart.26 ust.3 ustawy - Prawo zamówień publicznychprzez dostarczenie m.in. oświadczenia o ilości zatrudnionych osób, ponieważ treść dokumentu nie jest zgodna z zapisem zamieszczonym w sekcji III.2 pkt 3 ppkt 2 ogłoszenia o zamówieniu stanowiącym, że „ wykonawca złoży dokument (oświadczenie) potwierdzające, ile zatrudniał przeciętnie (średnia z 12 miesięcy ilości osób według stanu na ostatni dzień miesiąca) osóbposiadających licencję ochrony fizycznej I lub II stopnia, zwanych dalejpracownikami z licencją. W zakreślonym terminie w dniu 21 maja 2008r. wykonawca złożył żądane dokumenty, w tym oświadczenie o treści, że średnio w ciągu ostatnich 12 miesięcy zatrudniał 619 osób z licencją I stopnia i 337 osób z licencją II stopnia. Zamawiający uznał, że powyższe oświadczenie nie zostało uzupełnione w sposób właściwy zgodnie z treścią ogłoszenia o zamówieniu oraz treścią wezwania do uzupełnienia dokumentów i wykluczył wykonawcę(...)Spółkę z o.o. wW.z postępowania o udzielenie zamówienia publicznego. W dniu 10 czerwca 2008r. wykonawca -(...)Spółka z o.o. wW.złożył protest. Pismem z dnia 16 czerwca 2008r. doręczonym w dniu 18 czerwca 2008r. zamawiający rozstrzygnął protest przez jego oddalenie. W uzasadnieniu wskazał, że wykonawca mimo wezwania nie uzupełnił w sposób właściwy oświadczenia o zatrudnieniu przeciętnie w ostatnim roku kalendarzowym 2007 co najmniej 200 osób posiadających licencję ochrony fizycznej I lub II stopnia. Zamawiający wskazał, że wykonawca w przedmiotowym oświadczeniu nie sprecyzował, jakich pracowników z licencją zatrudniał. Powołał się na przepisart.25 ust.2 i 3 ustawy o ochronie osób i mienia, z którego to przepisu wynika, że w prawie polskim obowiązują licencje pracownika ochrony fizycznej oraz pracownika zabezpieczenia technicznego i obydwie licencje mogą być I lub II stopnia. W odniesieniu do podniesionego przez wykonawcę zarzutu naruszeniaart.82 ust.l ustawy - Prawo zamówień publicznychzamawiający wskazał, że firmy tworzące konsorcja, o których mowa w proteście, stanowią odrębne podmioty prawne, a ich wzajemne powiązanie kapitałowe nie eliminuje z postępowania o udzielenie zamówienia publicznego. Dokonując powyżej przedstawionych ustaleń stanu faktycznego Krajowa Izba Odwoławcza uznała odwołanie za niezasadne. Wskazała na przepisart. 2 pkt 1 i 6 ustawy z dnia 22 sierpnia 1997r. o ochronie osób i mienia, który stanowi, że pod pojęciem licencji należy rozumieć zezwolenie na wykonywanie zadań związanych z ochrona osób i mienia w zakresie wymaganym ustawą, natomiast pracownikiem ochrony jest osoba posiadająca licencjępracownika ochrony fizycznej lub licencję pracownika zabezpieczenia technicznego, w ramach którego mieści się montaż elektronicznych i mechanicznych urządzeń zabezpieczających. Krajowa Izba Odwoławcza podniosła, że art.25 ust.2 ustawy rozróżnia licencję pracownika ochrony fizycznej i licencję zabezpieczenia technicznego, a obydwa rodzaje licencji mogą być I lub II stopnia. Wskazała na przepis§ 3 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 27 maja 1998r. w sprawie dokumentacji wymaganej przy prowadzeniu działalności gospodarczej w zakresie usług ochrony osób i mienia oraz czasu jej przechowywania, który nakazuje prowadzenie wykazu pracowników ochrony zawierającego m.in. numer i stopień licencji, o której mowa wart.25 ust.2 i 3 ustawy o ochronie osób i mienia. Oceniając złożone przez wykonawcę(...)Spółkę z o.o. wW.oświadczenia w kontekście cytowanych przepisów oraz wymagań zawartych w ogłoszeniu o zamówieniu Krajowa Izba Odwoławcza stwierdziła, że wykonawca rozróżniał pojecie „pracownika z licencją ochrony fizycznej" i podzieliła stanowisko zamawiającego, że sporne oświadczenie z dnia 21 maja 2008r. o zatrudnieniu pracowników nie zawierało informacji o tym, że wskazani w nim pracownicy dysponują licencją ochrony fizycznej. Krajowa Izba Odwoławcza wskazała również, że wbrew wyraźnym instrukcjom zamawiającego wykonawca nie wyjaśnił, czy wskazane w spornym oświadczeniu zatrudnienie dotyczy osób dysponujących licencją pracownika ochrony fizycznej. W ocenie Izby obowiązkiem wykonawcy było zamieszczenie wprost w oświadczeniu informacji wymaganych przez zamawiającego, gdyż nie można wywodzić interpretacji treści oświadczenia z nazwy nadanej zamówieniu, tym bardziej, że za wskazaną ilość pracowników z licencją ochrony fizycznej przyznawana była punktacja według kryteriów oceny spełnienia warunków udziału w postępowaniu. Skoro wykonawca nie złożył dokumentu w postaci oświadczenia o treści podanej w ogłoszeniu o zamówieniu oraz w wezwaniu z dnia 20 maja 2008r., to w ocenie Izby czynność zamawiającego polegająca na wykluczeniu wykonawcy z postępowania nie budzi zastrzeżeń ani nie naruszaart.24 ust.2 pkt 3 ustawy - Prawo zamówień publicznych. Krajowa Izba Odwoławcza uznała nadto, że skoro wykonawca prawidłowo został wykluczony z postępowania, to nie ma on interesu prawnego w żądaniu wykluczenia wskazanych przez niego wykonawców działających w formie konsorcjów z uwagi na ich powiązaniakapitałowe. Niemniej Izba wskazała, że ubiegające się o udzieleniezamówienia publicznego w niniejszej sprawie podmioty tworzące konsorcja są odrębnymi przedsiębiorcami posiadającymi osobowość prawną i żaden z tych podmiotów będący członkiem jednego konsorcjum nie jest członkiem drugiego konsorcjum. W ocenie Izby samo powiązanie kapitałowe podmiotów tworzących konsorcja nie uniemożliwia ubiegania się o udzielenie zamówienia publicznego, gdyż nie stanowi samo przez się naruszenia zasad zachowania uczciwej konkurencji i równego traktowania wykonawców określonych wart.7 ustawy - Prawo zamówień publicznych, a wspólne ubieganie się o udzielenie zamówienia jest dozwolone z mocy art. 23 ust.3 tej ustawy. Skargę od wyroku Krajowej Izby Odwoławczej złożył wykonawca(...)Spółka z o.o. wW.. Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił: - naruszenie prawa materialnego, tj.art.7 ustawy - Prawo zamówień publicznychprzez błędną jego wykładnię polegającą na błędnym ustaleniu, że dopuszczalne było wykluczenie wykonawcy(...)Spółki z o.o. wW.z postępowania o udzielenie zamówienia publicznego, naruszenie prawa materialnego, tj.art.24 ust.2 pkt 3 ustawy - Prawo zamówień publicznychprzez błędne przyjęcie, że(...)Spółka z o.o. wW.nie złożyła w sposób należyty oświadczenia o stanie zatrudnienia osób posiadających licencje pracownika ochrony fizycznej I i II stopnia, - prawa materialnego, tj.art.82 ust.l ustawy - Prawo zamówień publicznychprzez błędne przyjęcie, że odrębne oferty powiązanych spółek grup kapitałowych(...)nie stanowią de facto obejścia prawa, uchybienie zasadom praworządności poprzez literalną wykładnię przepisówustawy - Prawo zamówień publicznychw zakresieart.82 ustawy -Prawo zamówień publicznychi pominięcie kwestii obejścia prawa przez złożenie dwóch odrębnych ofert przez wykonawców będących w posiadaniu tych samych właścicieli, co powoduje możliwość uzyskania zamówienia publicznego pośrednio przez ten sam podmiot niezależnie od wyboru jednej z dwóch odrębnych ofertspółek (...). W uzasadnieniu skarżący podniósł, że wyłącznym przedmiotem zamówienia w postępowaniu o udzielenie zamówienia publicznego były usługi ochrony osób i mienia realizowane w formie bezpośredniej ochrony fizycznej osób i mienia , natomiast usługi z zakresu zabezpieczenia technicznego nie były w ogóle przedmiotem tego postępowania i z tych przyczyn treść spornego oświadczenia z dnia 21 maja 2008r. w ocenie skarżącego była wystarczająca dla spełnienia warunków określonych przez zamawiającego w sekcji III.2 pkt 3 ppkt 2 ogłoszenia o zamówieniu. Odnośnie zarzutu naruszeniaart.82 ust.l ustawy - Prawo zamówień publicznychskarżący przytoczył definicję czynu nieuczciwej konkurencji określoną wart.3 ustawy z dnia 16 kwietnia 1993r. o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji. Skarżący wskazał, że złożenie odrębnych ofert przez powiązane kapitałowokonsorcja (...)stanowi w jego ocenie czyn nieuczciwej konkurencji, albowiem czynem nieuczciwej konkurencji jest działanie sprzeczne z dobrymi obyczajami polegające m.in. na prowadzeniu działalności w systemie konsorcyjnym, co narusza interesy innych wykonawców. Sąd Okręgowy zważył, co następuje: Skarga od wyroku Krajowej Izby Odwoławczej i jej zarzuty nie są zasadne i nie zasługują na uwzględnienie. Zgodnie z dyspozycjąart.25 ust.l ustawy - Prawo zamówień publicznychw postępowaniu o udzielenie zamówienia publicznego zamawiający może żądać od wykonawców złożenia oświadczeń lub dokumentów niezbędnych do przeprowadzenia postępowania potwierdzających spełnienie warunków udziału w postępowaniu oraz spełnienie przez oferowane usługi wymagań określonych przez zamawiającego w ogłoszeniu o zmówieniu. W myśl art. 26 ust.3 cyt. ustawy zamawiający wzywa wykonawców, którzy złożyli oświadczenia lub dokumenty zawierające błędy do ich uzupełnienia w wyznaczonym terminie. Zgodnie z dyspozycją art.24 ust. 2 pkt 3 cyt. ustawy zamawiający wyklucza z postępowania o udzielenie zamówienia m.in. wykonawców, którzy złożyli oświadczenia o spełnieniu warunków udziału w postępowaniu zawierające błędy i nie uzupełnili wskazanych oświadczeń pomimo wezwania. Jak wynika z dyspozycji art.26 ust.3 in fine cyt. ustawy złożone w tym trybie oświadczenia lub dokumenty powinny potwierdzać spełnianie przez wykonawcę warunków udziału w postępowaniu. W niniejszej sprawie skoro w ogłoszeniu o zamówieniu zamawiający wskazał, że wykonawca musi wykazać, że zatrudniał przeciętnie w ostatnim roku kalendarzowym 2007 co najmniej 200 osób posiadających licencję ochrony fizycznej I lub II stopnia i w tym celu ma złożyć dokument (oświadczenie) potwierdzający, ile zatrudniał przeciętnie osób posiadających licencję ochrony fizycznej I lub II stopnia, to wykonawca powinien był złożyć dokument (oświadczenie) potwierdzający spełnienie powyższego warunku. Skarżący wykonawca złożył oświadczenie, w którym wskazał liczbę zatrudnionych pracowników z licencją bez wskazania rodzaju licencji. Skoro zamawiający pismem z dnia 20 maja 2008r. wezwał skarżącego wykonawcę do uzupełnienia powyższego oświadczenia oceniając, że treść złożonego oświadczenia nie jest zgodna z zapisem zamieszczonym w sekcji III.2 pkt 3 ppkt 2 ogłoszenia o zamówieniu, to obowiązkiem skarżącego wykonawcy było złożenie oświadczenia zgodnego z zapisem zamieszczonym w ogłoszeniu o zamówieniu. Ocena bowiem dokumentów i oświadczeń potwierdzających spełnienie warunków udziału w postępowaniu należy do zamawiaj ącego. Skarżący wykonawca powyższego obowiązku nie wypełnił, gdyż na wezwanie zamawiającego złożył oświadczenie o zatrudnieniu o identycznej treści, co pierwotnie. W treści tego oświadczenia brak było wskazania, czy zatrudnienie dotyczy pracowników z licencją ochrony fizycznej. Treść powyższego oświadczenia w ocenie Sądu mogła budzić wątpliwości, czy w oświadczeniu jest mowa o pracownikach posiadających licencję ochrony fizycznej, skoroustawa o ochronie osób i mieniaobok licencji ochrony fizycznej przewiduje również licencję zabezpieczenia technicznego, a w treści oświadczenia wskazani zostali pracownicy z licencją bez określenia rodzaju tej licencji. Zasadnie zatem zamawiający wykluczył skarżącego wykonawcę z postępowania o udzielenie zamówienia na podstawieart. 24 ust.2 pkt 3 ustawy - Prawo zamówień publicznych. Nie zasługuje na uwzględnienie argumentacja skarżącego wykonawcy wskazująca na treść ogłoszenia o zamówieniu, gdzie zamawiający wskazał, że dane dotyczące zatrudnienia odnoszą się do pracowników posiadających licencję ochrony fizycznej I lub II stopnia, którzy dalej zwani są pracownikami z licencją. Jak wynika z treści sekcji III.2 pkt 3 ppkt 2 ogłoszenia o zamówieniu zwrot: "zwanych dalej pracownikami z licencją" odnosi się do dalszej treści wymagań dotyczących wykazania odpowiedniego zatrudnienia - w dalszej części podpunktu 2 sekcji III.2 pkt 3 ogłoszenia o zamówieniu jest bowiem mowa o punktach przyznawanych za dysponowanie odpowiednią ilością „pracowników z licencją". Z tych względów nie można mieć wątpliwości, że zwrot: "zwanych dalej pracownikami z licencją" nie odnosił się do treści dokumentu (oświadczenia) o zatrudnieniu potwierdzającego spełnienie ustalonych przez zamawiającego warunków udziału w postępowaniu. Powyższe potwierdził sam zamawiający wzywając skarżącego wykonawcę do uzupełnienia spornego oświadczenia. Nie zasługuje również na uwzględnienie podniesiony zarzut naruszeniaart. 7 ustawy - Prawo zamówień publicznych. Zamawiający nie naruszył -wbrew twierdzeniom skarżącego wykonawcy - zasady uczciwej konkurencji i równego traktowania wykonawców. Przepisart.23 ustawy - Prawo zamówień publicznychjednoznacznie przesądza o możności wspólnego ubiegania się kilku wykonawców o zamówienie publiczne. Zgodnie z dyspozycjąart.2pktl 1ustawa - Prawo zamówień publicznychjako wykonawcę traktuje osobę fizyczną, osobę prawna lub jednostkę organizacyjną nieposiadającą osobowości prawnej. Do podmiotów wspólnie ubiegających się o zamówienie publiczne stosuje się te same przepisy, co do pojedynczego wykonawcy. Odpowiednie ich stosowanie oznacza, że każdy uczestnik wspólnej ofert musi udokumentować, że posiada uprawnienia do wykonywania określonej działalności lub czynności i nie podlega wykluczeniu z postępowania. Natomiast przy ocenie spełnienia warunków, o których mowa w art.22 ust.l pkt 2 i 3 ustawy, tj. czy podmioty posiadają wiedzę i doświadczenie oraz dysponują potencjałem technicznym i osobami zdolnymi do wykonania zamówienia oraz czy znajdują się w sytuacji ekonomicznej i finansowej zapewniającej wykonanie zamówienia zamawiający bierze pod uwagę łączny potencjał techniczny i kadrowy oraz łączną sytuację ekonomiczną i finansową tych podmiotów. Tylko taki bowiem sens mogą mieć przepisy o wspólnym ubieganiu się o udzielenie zamówienia, gdyż tylko taki sens może mieć tworzenie wspólnych przedsięwzięć. Łączne ubieganie się o udzielenie zamówienia nie narusza zatem ani zasady uczciwej konkurencji ani zasady równego traktowania wykonawców, a cyt.ustawa - Prawo zamówień publicznychnie przewiduje w tym zakresie wyjątków z uwagi na powiązania kapitałowe pomiędzy wykonawcami wspólnie ubiegającymi się o udzielenie zamówienia. Zamawiający nie naruszył również ,wbrew twierdzeniem skarżącego wykonawcy, dyspozycjiart. 82 ustawy - Prawo zamówień publicznych, albowiem każdy z wykonawców wchodzących w skład konsorcjów ubiegających się o udzielenie zamówienia złożył tylko jedna ofertę. Nie można również podzielić poglądu skarżącego przedstawionego w uzasadnieniu skargi ,że wspólne ubieganie się przez podmioty powiązane kapitałowo o udzielenie zamówienia publicznego stanowi działanie w systemie konsorcyjnym „sprzeczne chociażby z dobrymi obyczajami", które narusza interes innego przedsiębiorcy i stanowi czyn nieuczciwej konkurencji w rozumieniuart.3 ustawy z dnia 16 kwietnia 1993r. o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji. Działanie konkurencyjne w rozumieniuustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencjima bowiem charakter zewnętrzny w tym znaczeniu, że jest adresowane do uczestników rynku tj. do przedsiębiorców lub klientów (wszystkich potencjalnych uczestników obrotu prawnego), a zatem działania i stosunki wewnętrzne podmiotów gospodarczych nie są działaniami konkurencyjnymi nawet wtedy, gdyby miały charakter przygotowawczy w stosunku do działań zewnętrznych. Powiązania kapitałowe pomiędzy podmiotami ubiegającymi się o wspólne udzielenie zamówienia publicznego nie mogą być zatem rozpatrywane w kategoriach czynu nieuczciwej konkurencji, skoro ustawodawca dopuszcza wspólne działanie podmiotóww tym zakresie na rynku charakteryzującym się zasadami konkurencyjności. Należy bowiem odróżnić konkurencję uczciwą od nieuczciwej.O zakwalifikowaniu konkurencji jako nieuczciwej decydująprzedmiotowe normy postępowania. Normy te zawarte są przede wszystkim w obyczajach handlowych. Wykonywanie prawa podmiotowego jest sprzeczne z dobrymi obyczajami tylko wtedy, gdy przybiera postać nadużycia. Ocena sprzeczności zachowania z dobrymi obyczajami następuje poprzez dokonanie oceny, czy zostały naruszone zasady uczciwego postępowania, a każdy podmiot gospodarczy ma prawo do wykonywania działalności gospodarczej w warunkach konkurencji. Z tych wszystkich względów Sąd Okręgowy orzekł jak w sentencji wyroku na mocyart. 198 ust.2in principioustawy z dnia 29 stycznia 2004r. -Prawo zamówień publicznych. SSO Beata Stryjewska SSO Anna Miśkiewicz SSO Maria Więckowska-Rzepka

15/450500/0006927/Ga

Sąd Okręgowy w Warszawie

XXIII Wydział Gospodarczy Odwoławczy

154505000005127_XVII_AmA_000096_2007_Uz_2008-09-18_001

XVII AmA 96/07

2008-09-18 02:00:00.0 CEST

2015-02-13 19:15:04.0 CET

2017-07-04 21:51:18.0 CEST

15450500

5127

SENTENCE, REASON

Sygn. akt XVII AmA 96/07 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 18 września 2008 r. Sąd Okręgowy w Warszawie - Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów w następującym składzie: Przewodniczący: SSO Urszula Wilk Protokolant: referent Paweł Kępiński po rozpoznaniu w dniu 18 września 2008 r. w Warszawie na rozprawie sprawy z odwołania (...) z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. przeciwko Prezesowi Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów o naruszenie zbiorowych interesów konsumentów

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xVolType="15/450500/0005127/AmA" xVolNmbr="000096" xFromPg="1" xml:space="preserve" xDocType="Uz" xEditorFullName="Paula Wiaterska" xFlag="published" xPublisher="pwiaterska" xToPage="16" xEditor="pwiaterska" xYear="2007" xLang="PL" xVersion="1.0" xPublisherFullName="Paula Wiaterska"> <xName>Wyrok+Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xText>Sygn. akt XVII AmA 96/07</xText> <xUnit xBold="true" xType="part" xIsTitle="true"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText>Dnia 18 września 2008 r. Sąd Okręgowy w Warszawie - Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów</xText> <xText>w następującym składzie:</xText> <xText>Przewodniczący: SSO Urszula Wilk</xText> <xText>Protokolant: referent Paweł Kępiński</xText> <xText>po rozpoznaniu w dniu 18 września 2008 r. w Warszawie</xText> <xText>na rozprawie</xText> <xText>sprawy z odwołania <xAnon> (...)</xAnon> z ograniczoną</xText> <xText>odpowiedzialnością z siedzibą w <xAnon>W.</xAnon></xText> <xText>przeciwko Prezesowi Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów</xText> <xText>o naruszenie zbiorowych interesów konsumentów</xText> <xText>na skutek odwołania <xAnon> (...)</xAnon> z ograniczoną</xText> <xText>odpowiedzialnością z siedzibą w <xAnon>W.</xAnon> od decyzji Prezesa Urzędu</xText> <xText>Ochrony Konkurencji i Konsumentów z dnia 25 czerwca 2007 r.</xText> <xText>Nr RWA-<xAnon> (...)</xAnon></xText> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=".">I</xName> <xText>Zmienia zaskarżoną decyzję w punkcie V w ten tylko sposób, że słowa „i nakazuje się zaniechanie jej stosowania" zastępuje słowami „i stwierdza zaniechanie jej stosowania z dniem 22 grudnia 2006r.".</xText> </xUnit> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=".">II</xName> <xText>Oddala odwołanie w pozostałym zakresie.</xText> </xUnit> <xText>III. Zasądza od <xAnon> (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością</xAnon> z siedzibą w <xAnon>W.</xAnon> na rzecz Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów kwotę 360 zł (trzysta sześćdziesiąt złotych) tytułem kosztów zastępstwa procesowego</xText> <xText><xBx>Sygn. akt XVII AmA 96/07</xBx></xText> </xUnit> <xUnit xBold="true" xType="part" xIsTitle="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText>Decyzją z dnia 25 czerwca 2007 r. o nr RWA - <xAnon> (...)</xAnon> Prezes Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów, na podstawie <xLexLink xArt="art. 23 a;art. 23 a ust. 2" xIsapId="WDU20001221319" xTitle="Ustawa z dnia 15 grudnia 2000 r. o ochronie konkurencji i konsumentów" xAddress="Dz. U. z 2000 r. Nr 122, poz. 1319">art. 23a ust. 2</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 23 a;art. 23 a ust. 1" xIsapId="WDU20001221319" xTitle="Ustawa z dnia 15 grudnia 2000 r. o ochronie konkurencji i konsumentów" xAddress="Dz. U. z 2000 r. Nr 122, poz. 1319">art. 23a ust. 1 ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r. o ochronie konkurencji i konsumentów</xLexLink>, uznał za praktyki naruszające zbiorowe interesy konsumentów działania <xAnon> (...) Sp. z o.o.</xAnon> z siedzibą w <xAnon>W.</xAnon>, polegające na naruszeniu obowiązku udzielania konsumentom rzetelnej, prawdziwej i pełnej informacji poprzez niewskazanie w umowie o kredyt konsumencki:</xText> <xText>1) informacji o całkowitym koszcie kredytu i rzeczywistej rocznej stopie oprocentowania - wbrew dyspozycji <xLexLink xArt="art. 4;art. 4 ust. 2;art. 4 ust. 2 pkt. 6" xIsapId="WDU20011001081" xTitle="Ustawa z dnia 20 lipca 2001 r. o kredycie konsumenckim" xAddress="Dz. U. z 2001 r. Nr 100, poz. 1081">art. 4 ust. 2 pkt 6 ustawy z dnia 20 lipca 2001 r. o kredycie konsumenckim</xLexLink>;</xText> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=")">2</xName> <xText>informacji o sposobie zabezpieczenia - wbrew dyspozycji <xLexLink xArt="art. 4;art. 4 ust. 2;art. 4 ust. 2 pkt. 7" xIsapId="WDU20011001081" xTitle="Ustawa z dnia 20 lipca 2001 r. o kredycie konsumenckim" xAddress="Dz. U. z 2001 r. Nr 100, poz. 1081">art. 4 ust. 2 pkt 7 ustawy z dnia 20 lipca 2001 r. o kredycie konsumenckim</xLexLink>;</xText> </xUnit> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=")">3</xName> <xText>informacji o łącznej kwocie wszystkich kosztów, opłat i prowizji, do których zapłaty zobowiązany jest konsument - wbrew dyspozycji <xLexLink xArt="art. 4;art. 4 ust. 2;art. 4 ust. 2 pkt. 9" xIsapId="WDU20011001081" xTitle="Ustawa z dnia 20 lipca 2001 r. o kredycie konsumenckim" xAddress="Dz. U. z 2001 r. Nr 100, poz. 1081">art. 4 ust. 2 pkt 9 ustawy z dnia 20 lipca 2001 r. o kredycie konsumenckim</xLexLink>;</xText> </xUnit> <xText>4) informacji o terminie, sposobie i skutkach wykonania uprawnienia do odstąpienia od umowy przez konsumenta - wbrew dyspozycji <xLexLink xArt="art. 4;art. 4 ust. 2;art. 4 ust. 2 pkt. 11" xIsapId="WDU20011001081" xTitle="Ustawa z dnia 20 lipca 2001 r. o kredycie konsumenckim" xAddress="Dz. U. z 2001 r. Nr 100, poz. 1081">art. 4 ust. 2 pkt 11 ustawy z dnia 20 lipca 2001 r. o kredycie konsumenckim</xLexLink>.</xText> <xText>Ponadto, w punkcie piątym decyzji, na podstawie <xLexLink xArt="art. 23 a;art. 23 a ust. 1" xIsapId="WDU20001221319" xTitle="Ustawa z dnia 15 grudnia 2000 r. o ochronie konkurencji i konsumentów" xAddress="Dz. U. z 2000 r. Nr 122, poz. 1319">art. 23a ust. 1 ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r. o ochronie konkurencji i konsumentów</xLexLink>, Prezes UOKiK uznał za praktykę naruszającą zbiorowe interesy konsumentów działanie <xAnon> (...) Sp. z o.o.</xAnon> z siedzibą w <xAnon>W.</xAnon> polegające na zawarciu w § 4 ust. 1 wzorca <xIx>„Umowy pożyczkr </xIx>zapisu, zgodnie z którym pożyczkobiorca ma prawo do wcześniejszej spłaty pożyczki po poinformowaniu pożyczkodawcy na piśmie o planowanym terminie spłaty z 7-dniowym wyprzedzeniem. Zapis ten Prezes UOKiK uznał za sprzeczny z <xLexLink xArt="art. 8;art. 8 ust. 1 a" xIsapId="WDU20011001081" xTitle="Ustawa z dnia 20 lipca 2001 r. o kredycie konsumenckim" xAddress="Dz. U. z 2001 r. Nr 100, poz. 1081">art. 8 ust. 1a ustawy z dnia 20 lipca 2001 r. o kredycie konsumenckim</xLexLink>.</xText> <xText>W wydanej decyzji Prezes UOKiK nakazał zaniechanie stosowania wszystkich wskazanych tam praktyk uznanych za naruszające zbiorowe interesy konsumentów. Określił również dla <xAnon> (...)</xAnon> Sp. z 0,0. środki usunięcia trwających skutków naruszenia zbiorowych interesów konsumentów polegające na zawarciu w treści wszystkich dotychczas zawartych i wciąż obowiązujących umów pożyczki postanowień, których brak został uznany decyzją Prezesa UOKiK za praktyki naruszające zbiorowe interesy konsumentów. Postanowienia te powinny zostać wprowadzone przez <xAnon> (...) Sp. z o.o.</xAnon> do umów z klientami w terminie 3 miesięcy od uprawomocnienia się decyzji Prezesa UOKiK. (decyzja - k. 3-19)</xText> <xText>W uzasadnieniu decyzji Prezes UOKiK wskazał, że <xAnon> Spółka (...)</xAnon> jest przedsiębiorcą udzielającym w ramach prowadzonej działalności gospodarczej pożyczek cywilnoprawnych w oparciu o wzorzec „Umowy pożyczki". Działalność Spółki w tym zakresie poddana jest reżimowi Ustawy o kredycie konsumenckim. Według Prezesa UOKiK analiza uregulowań „ Umowy pożyczki" wykazała, iż stosowany przez Spółkę w obrocie wzorzec nie czyni zadość wszystkim wymogom sformułowanym w ustawie o kredycie konsumenckim, dotyczącym treści umowy o kredyt konsumencki, przez co narusza obowiązek udzielania konsumentom rzetelnej, prawdziwej i pełnej informacji, co z kolei powoduje, że godzi w zbiorowe interesy konsumentów. Powołując się na art.23a Ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów Prezes UOKiK wskazał, iż za praktykę naruszającą zbiorowe interesy konsumentów można uznać działania przedsiębiorcy, które są bezprawne, godzą w interesy konsumentów, interesy konsumentów, w które godzą zakwestionowane działania przedsiębiorcy, mają charakter zbiorowy. Bezprawność, do której odwołuje się ustawodawca, oznacza sprzeczność z prawem, a także z zasadami współżycia społecznego oraz z dobrymi obyczajami. Z kolei w ocenie Prezesa UOKiK zbiorowy interes konsumentów oznacza interes dotyczący ogółu, a naruszenie tego interesu może mieć miejsce, gdy skutkami działań sprzecznych z ustawą o ochronie konkurencji i konsumentów dotknięty jest szerszy krąg uczestników rynku -konsumentów. Prezes UOKiK wskazał, że do naruszenia zbiorowych interesów konsumentów konieczne jest, by działanie przedsiębiorcy zostało skierowane nie do konkretnego adresata, lecz do adresata, którego nie da się z góry oznaczyć indywidualnie. Wobec tego działanie to jest w stanie wywołać niekorzystne następstwa w odniesieniu do każdego z konsumentów (a nie jedynie wobec określonego konsumenta) i zagraża ono, przynajmniej potencjalnie, interesom każdego z członków zbiorowości konsumentów. W ocenie Prezesa UOKiK oczywistym było, że zakwestionowane w przedmiotowej decyzji działania <xAnon> Spółki (...)</xAnon> naruszają interesy nieograniczonej liczby konsumentów, których nie sposób zindywidualizować. Działanie Spółki mogło bowiem wywołać negatywne skutki w sferze interesów wszystkich odbiorców, tak obecnych, jak i przyszłych, którym spółka udziela pożyczek w oparciu o wzorzec „Umowy pożyczki"</xText> <xText>Odnosząc się do działań podjętych przez Spółkę przed wydaniem przedmiotowej Decyzji, polegających na wprowadzeniu do obrotu w dniu 22 grudnia 2006 r. nowego wzorca „ <xIx>Umowy pożyczki", </xIx>Prezes UOKiK wskazał, że analiza nowego wzorca nie pozwala w jego ocenie przyjąć, że zmiany wprowadzone przez Spółkę czynią zadość nałożonym przez ustawodawcę wymogom informacyjnym.</xText> <xText>W ocenie Prezesa UOKiK, jedynie działanie podjęte przez Spółkę w zakresie wprowadzenia do wzorca zapisu, zgodnie z którym konsument jest obowiązany poinformować Spółkę o zamiarze wcześniejszej spłaty pożyczki w terminie 3 dni przed jej dokonaniem (dotychczas we wzorcu określony był 7-dniowy termin) sprawia, że nowy wzorzec czyni zadość wymogom określonym w art. 8 ust. 1 a Ustawy o kredycie konsumenckim. Nie można jednak - w ocenie Prezesa Urzędu -uznać, że zarzucana Spółce praktyka została zaniechana wraz z wprowadzeniem do obrotu nowego wzorca, tj. z dniem 22 grudnia 2006 r. Przesłanką konieczną do wykazania zaniechania stosowania zarzucanej Spółce praktyki jest - oprócz dokonania niezbędnych zmian we wzorcu i opracowania nowego wzorca - także zakończenie procedury aneksowania umów, które zostały zawarte z pożyczkobiorcami w oparciu o poprzednio obowiązujący wzorzec. Dopiero wówczas zdaniem Prezesa UOKiK można uznać, że umowy, jakie łączą Spółkę z konsumentami są spójne z obowiązującym prawem.</xText> <xText>Powołując się na art. 23c ust. 2 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów, Prezes UOKiK wskazał, że może określić w drodze decyzji środki usunięcia trwających skutków naruszenia zbiorowych interesów konsumentów w celu zapewnienia wykonania zawartego w niej nakazu. Prezes UOKiK ocenił, że środkiem usunięcia skutków naruszenia zbiorowych interesów konsumentów przez Spółkę powinno być zawarcie w treści wszystkich dotychczas zawartych i wciąż obowiązujących umów pożyczki postanowień, których brak został uznany niniejszą decyzją za praktyki naruszające zbiorowe interesy.</xText> <xText>W ocenie Prezesa Urzędu, powyższe zmiany powinny być wprowadzone do treści wszystkich zawartych przez Spółkę i wciąż obowiązujących umów w terminie 3 miesięcy od daty uprawomocnienia się decyzji.</xText> <xText><xBx>Pismem z dnia 11 lipca 2007 r. <xAnon> (...) Sp. z o.o.</xAnon> z siedzibą w <xAnon>W.</xAnon> wniosła od powyższej decyzji odwołanie </xBx>do Sądu Okręgowego w Warszawie, Sądu Ochrony Konkurencji i Konsumentów, wnosząc o uchylenie zaskarżonej decyzji w całości i zasądzenie kosztów postępowania. W uzasadnieniu odwołania powód stwierdził, iż postanowienia stosowanego przez niego wzorca umowy pożyczki nie naruszają żadnego z przepisów Ustawy o kredycie konsumenckim, wskazanych w decyzji Prezesa UOKiK. Powód podkreślił, że postanowienia wzorca umowy pożyczki objęte decyzją Prezesa UOKiK nie obowiązują klientów powoda od dnia 22 grudnia 2006 r., bowiem wzorzec ten został wówczas zastąpiony nowym, którego zapisy zostały dostosowane do przepisów ustawy o kredycie konsumenckim.</xText> <xText>Odnosząc się do zarzutu nieuwzględnienia przez powoda w umowie pożyczki informacji o całkowitym koszcie kredytu i rzeczywistej rocznej stopie oprocentowania, powód wskazał na wprowadzenie do treści wzorca umowy pożyczki zapisu § 3 ust. 3, zgodnie z którym <xIx>„Oprocentowanie pożyczki jest stałe, niezmienne przez cały okres trwania pożyczki i wynosi ..% rocznie wartości pożyczki. Rzeczywista roczna stopa oprocentowania wynosi ... % (art. 4 ust. 1 pkt 6 ustawy o kredycie konsumenckim)" </xIx>oraz § 1 ust. 1 o treści: <xIx>„Całkowity koszt pożyczki wynosi ...(art. 4 ust. 1 pkt 6 ustawy kredycie konsumenckim)". </xIx>Powód podkreślił, iż w § 1 ust. 4 nowej umowy pożyczki wskazał wyraźnie, jakie koszty nie są wliczane do kwoty całkowitego kosztu pożyczki zapis ten jest zgodny z przepisami ustawy kredycie konsumenckim. Ponadto, powód wskazał, że ani wysokość opłaty przygotowawczej, ani to czy podlega ona zwrotowi czy też nie, nie ma żadnego znaczenia dla oceny zgodności zapisów umowy pożyczki z art. 4 ust. 2 pkt 6 ustawy kredycie konsumenckim.</xText> <xText>W kolejnym punkcie odwołania powód przyznał, że zawarcie we wzorcu umowy pożyczki jedynie wyliczenia możliwych sposobów zabezpieczenia pożyczki nie spełniało ustawowego wymogu określenia przedmiotu zabezpieczenia pożyczki. Z tych względów powód wprowadził do wzorca umowy pożyczki § 6 oraz Załącznik nr 1 - <xIx>Wybór zabezpieczenia pożyczki, </xIx>które mają na celu umożliwienie klientom powoda dokonanie wyboru pomiędzy dopuszczonymi przez pożyczkodawcę sposobami zabezpieczenia. W treści Załącznika nr 1 każdorazowo wskazywane są bowiem te rodzaje zabezpieczeń, które dany klient sam wybierze.</xText> <xText>Nie zgadzając się z zarzucanym przez Prezesa UOKiK brakiem zawarcia w umowie pożyczki informacji o łącznej kwocie wszystkich kosztów, opłat i prowizji, do których zapłaty zobowiązany jest konsument, powód wskazał na treść § 5 nowej umowy pożyczki, zgodnie z którym <xIx>„Łączna kwota wszystkich kosztów, opłat i prowizji, do których zapłaty zobowiązany jest Pożyczkobiorca nie będzie wyższa niż </xIx>.... z <xIx>zastrzeżeniem postanowień pkt 1 § 6 (art. 4 ust. 2 pkt 9 w związku z ust. 3 ustawy o kredycie konsumenckim)".</xIx></xText> <xText>W odpowiedzi na zarzut niezawarcia we wzorcu umowy pożyczki informacji o terminie, sposobie i skutkach wykonania uprawnienia do odstąpienia od umowy przez konsumenta, powód powołał się na treść art. 11 ust. 2, 3 i 5 Ustawy o kredycie konsumenckim, wskazując, iż razem z zapisami § 9 ust. 3, § 10 i § 11 umowy pożyczki regulacje te w sposób wyczerpujący określają wymagane przez art. 4 ust. 2 pkt 11 Ustawy o kredycie konsumenckim sposób i skutki odstąpienia klienta od umowy pożyczki.</xText> <xText>Powód wskazał również, iż 7-dniowy termin wyprzedzenia, z jakim pożyczkobiorca powinien poinformować pożyczkodawcę o planowanym terminie wcześniejszej spłaty pożyczki, został w nowym wzorcu umowy pożyczki zastąpiony terminem 3-dniowym.</xText> <xText>Biorąc pod uwagę wprowadzone zmiany do stosowanego przez niego wzorca umowy pożyczki, powód uznał, iż osiągnął wskazany w decyzji Prezesa UOKiK cel w postaci doprowadzenia do stanu, w którym ze wszystkimi konsumentami zawarte są umowy, których treść czyni zadość wymogom określonym w Ustawie kredycie konsumenckim, (odwołanie - k. 23-29)</xText> <xText><xBx>W odpowiedzi na odwołanie </xBx>Prezes UOKiK wniósł o jego oddalenie oraz zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego.</xText> <xText>Prezes UOKiK podniósł, iż powód nie przedstawił w odwołaniu żadnych argumentów mogących uzasadniać uchylenie decyzji. Zaznaczył również, iż wbrew twierdzeniom powoda, poddał ocenie zarówno wzorzec umowy pożyczki stosowany przez powoda w obrocie konsumenckim do dnia 22 grudnia 2006 r. jak i wzorzec wprowadzony przez powoda po tej dacie. Wprowadzone przez powoda zmiany w postanowieniach wzorca nie pozwalają jednakże uznać, iż powód dopełnił obowiązków informacyjnych wymaganych przez Ustawę o kredycie konsumenckim.</xText> <xText>Prezes UOKiK nie zgodził się z twierdzeniami powoda, jakoby wraz z wprowadzeniem do obrotu nowego wzorca umowy pożyczki w dniu 22 grudnia 2006 r. zostały zaniechane praktyki naruszające zbiorowe interesy konsumentów. Zdaniem Prezesa UOKiK do wykazania przez przedsiębiorcę zaniechania stosowania zarzucanej praktyki konieczne jest, oprócz dokonania niezbędnych zmian w postanowieniach wzorca umownego, również zakończenie aneksowania umów, które zostały zawarte z pożyczkobiorcami w oparciu o poprzednio obowiązujący wzorzec. Celem art. 23e ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów jest bowiem faktyczne zaniechania przez przedsiębiorcę stosowania zarzucanej mu praktyki w stosunku do wszystkich konsumentów, których interesy zostały lub mogły zostać naruszone niezgodnym z prawem działaniem przedsiębiorcy. Natomiast w toku postępowania wyjaśniającego prowadzonego przez Prezesa UOKiK powód nie zadeklarował nawet dostosowania umów zawartych z klientami na dotychczasowych warunkach do wymogów informacyjnych sformułowanych w ustawie o kredycie konsumenckim, (odpowiedź na odwołanie - k. 39-47)</xText> <xText><xBx>Sąd ustalił następujący stan faktyczny:</xBx></xText> <xText>Powód <xAnon> - (...) Sp. z o.o.</xAnon> z siedzibą w <xAnon>W.</xAnon> jest przedsiębiorcą, który w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, udziela pożyczek cywilnoprawnych w oparciu o wzorzec „Umowy pożyczki". Oferta powoda skierowana jest do konsumentów (okoliczności niekwestionowane przez powoda, którą Sąd na podstawie <xLexLink xArt="art. 230" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art.230kpc</xLexLink> uznał za przyznaną, KRS powoda k.31 - 33). Powód stosuje w obrocie z konsumentami wzorzec umowny o nazwie <xIx>„Umowa pożyczki" </xIx>(okoliczność przyznana przez powoda w odwołaniu od decyzji Prezesa UOKiK - k. 23 - 29).</xText> <xText>Do dnia 21 grudnia 2006 r. wszystkie pożyczki udzielane były przez powoda w oparciu o wzorzec <xIx>„Umowy pożyczki", </xIx>który zawierał m.in. następujące postanowienia:</xText> <xText>- § 3 ust. 4 - <xIx>„Oprocentowanie pożyczki jest stałe, niezmienne przez cały okres trwania pożyczki i wynosi... % rocznie wartości pożyczki."</xIx></xText> <xText><xIx>- </xIx>§ 4 ust. 1 - <xIx>„Pożyczkobiorca ma prawo do wcześniejszej spłaty pożyczki informując Pożyczkodawcę na piśmie o planowanym terminie spłaty z 7-dniowy m wyprzedzeniem."</xIx></xText> <xText>§ 6 ust. 1 - <xIx>„Pożyczkobiorca zobowiązuje się do ustanowienia zabezpieczenia spłaty pożyczki przed jej wypłatą przez Pożyczkodawcę, przy czym wartość przyjętego zabezpieczenia nie może być niższa niż 250% wartości pożyczki, poprzez jedną lub większą ilość zabezpieczeń podanych poniżej:</xIx></xText> <xText><xIx>wystawienie weksla własnego in blanco wraz ze stosowną deklaracją wekslową,</xIx></xText> <xText><xIx>- poddanie się rygorowi egzekucji zgodnie z treścią </xIx>a/f 777 <xIx><xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">kodeksu postępowania cywilnego</xLexLink>,</xIx></xText> <xText><xIx>zlecenie dyspozycji obciążenia rachunku Pożyczkobiorcy – polecenie zapłaty,</xIx></xText> <xText><xIx>poręczenie osób trzecich,</xIx></xText> <xText><xIx>ustanowienie hipoteki,</xIx></xText> <xText><xIx>blokada środków na rachunku bankowym,</xIx></xText> <xText><xIx>przewłaszczenie na zabezpieczenie,</xIx></xText> <xText><xIx>cesja polisy ubezpieczeniowej z funduszem inwestycyjnym,</xIx></xText> <xText><xIx>- cesja należności.</xIx></xText> <xText><xIx>Wybór ilości i rodzaju zabezpieczeń dokonywany jest przez Pożyczkobiorcę indywidualnie z Centralą Pożyczkodawcy i wymaga pisemnej akceptacji ze strony Pożyczkodawcy."</xIx></xText> <xText>§ 10 ust. 1 - <xIx>„Pożyczkobiorca może odstąpić od umowy w ciągu 10 dni od jej zawarcia"</xIx></xText> <xText>(Umowa pożyczki z dnia 20.11.2006r. k.77-81, okoliczności niekwestionowane przez powoda).</xText> <xText>W dniu 22 grudnia 2006 r. powód wprowadził do obrotu <xBx>nowy wzorzec <xIx>„Umowy pożyczki*". </xIx></xBx>Do wzorca zostały wprowadzone dodatkowe postanowienia, a zakwestionowane przez Prezesa UOKiK postanowienia wzorca otrzymały nową treść:</xText> <xText>§ 1 ust. 3 - <xIx>„Całkowity koszt pożyczki wynosi ...</xIx> (a/t <xIx>4 ust. 2 pkt 6 ustawy o kredycie konsumenckim)."</xIx></xText> <xText>§ 1 ust. 4 - <xIx>„Całkowity koszt pożyczki oznacza wszystkie koszty wraz z odsetkami i innymi opłatami i prowizjami, które Pożyczkobiorca jest zobowiązany zapłacić za pożyczkę, za wyjątkiem kosztów:</xIx></xText> <xText><xIx>1) które ponosi Pożyczkobiorca w związku z niewykonaniem swoich zobowiązań wynikających z niniejszej umowy,</xIx></xText> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=")">2</xName> <xText><xIx>które w związku z nabyciem rzeczy lub usługi ponosi Pożyczkobiorca, niezależnie od tego czy nabycie następuje z wykorzystaniem pożyczki,</xIx></xText> </xUnit> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=")">3</xName> <xText><xIx>prowadzenia rachunku, z którego realizowane są spłaty, oraz kosztów przelewów i wpłat na ten rachunek,</xIx></xText> </xUnit> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=")">4</xName> <xText><xIx>ustanowienia, zmiany oraz związanych z wygaśnięciem zabezpieczeń i ubezpieczenia, z wyjątkiem kosztów ubezpieczenia płaty pożyczki - wraz z oprocentowaniem i pozostałymi kosztami - na wypadek śmierci, inwalidztwa, choroby lub bezrobocia Pożyczkobiorcy (art. 7 ust. 1 ustawy o kredycie konsumenckim)."</xIx></xText> </xUnit> <xText>§ 1 ust. 5 - <xIx>„Łączna kwota wszystkich kosztów, opłat i prowizji, do których zapłaty zobowiązany jest Pożyczkobiorca nie będzie wyższa niż .... z zastrzeżeniem postanowień pkt 1 § 6 (art. 4 ust. 2 pkt. 9 w związku z ust. 3 ustawy o kredycie konsumenckim)."</xIx></xText> <xText>§ 3 ust. 3 - <xIx>„Oprocentowanie pożyczki jest stałe, niezmienne przez cały okres trwania pożyczki i wynosi ... % rocznie wartości pożyczki. Rzeczywista roczna stopa oprocentowania wynosi ... % (art. 4 ust. 1 pkt 6 ustawy o kredycie konsumenckim)."</xIx></xText> <xText>§ 4 ust. 1 - <xIx>„Pożyczkobiorca ma prawo do wcześniejszej spłaty pożyczki informując Pożyczkodawcę na piśmie o planowanym terminie spłaty z 3-dniowym wyprzedzeniem."</xIx></xText> <xText>§ 6 ust. 1 - <xIx>„Pożyczkobiorca zobowiązuje się do ustanowienia zabezpieczenia spłaty pożyczki przed jej wypłatą przez Pożyczkodawcę, przy czym wartość przyjętego zabezpieczenia nie może być niższa niż 250% wartości pożyczki, poprzez jedną lub większą ilość zabezpieczeń podanych poniżej:</xIx></xText> <xText><xIx>-wystawienie weksla własnego in blanco wraz ze stosowną deklaracją wekslową i oświadczeniem o poddaniu się rygorowi egzekucji zgodnie z treścią <xLexLink xArt="art. 777;art. 777 pkt. 5" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 777 pkt. 5 kodeksu postępowania cywilnego</xLexLink>,</xIx></xText> <xText><xIx>zlecenie dyspozycji obciążenia rachunku bankowego Pożyczkobiorcy - polecenie zapłaty,</xIx></xText> <xText><xIx>-poręczenie osób trzecich,</xIx></xText> <xText><xIx>-ustanowienie hipoteki,</xIx></xText> <xText><xIx>-blokada środków na rachunku bankowym,</xIx></xText> <xText><xIx>-przewłaszczenie na zabezpieczenie,</xIx></xText> <xText><xIx>-cesja należności,</xIx></xText> <xText><xIx>-cesja praw z polisy ubezpieczeniowej z funduszem inwestycyjnym - cena wykupu.</xIx></xText> <xText><xIx>Wybór ilości i rodzaju zabezpieczeń dokonywany jest przez Pożyczkobiorcę i wymaga pisemnej akceptacji ze strony Pożyczkodawcy, w trybie ustalonym treścią załącznika nr 1 do niniejszej umowy."</xIx></xText> <xText>Załącznik nr 1 - <xIx>„Wybór zabezpieczenia spłaty pożyczki" -J. Pożyczkobiorca oświadcza, że wybiera następujące zabezpieczenia spłaty pożyczki:</xIx></xText> <xText><xIx>wystawienie weksla własnego in blanco wraz ze stosowną deklaracją wekslową i oświadczeniem o poddaniu się rygorowi egzekucji zgodnie z treścią <xLexLink xArt="art. 777;art. 777 pkt. 5" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 777 pkt. 5 kodeksu postępowania cywilnego</xLexLink>, zlecenie dyspozycji obciążenia rachunku bankowego Pożyczkobiorcy - polecenie zapłaty, poręczenie osób trzecich, ustanowienie hipoteki, blokada środków na rachunku bankowym, przewłaszczenie na zabezpieczenie, cesja należności,</xIx></xText> <xText><xIx>cesja praw z polisy ubezpieczeniowej z funduszem inwestycyjnym - cena wykupu."</xIx></xText> <xText>(okoliczności niekwestionowane przez pozwanego, pismo powoda z 27 kwietnia 2007 r. - k. 246- 247 akt administracyjnych, <xIx>„Umowy </xIx>pożycz/o" obowiązujące od 22 grudnia 2006 r. - k. 16 -229 akt administracyjnych).</xText> <xText>Obydwa wzorce umowne (stosowany przed i po 22 grudnia 2006r. ) w § 8 przewidywały zobowiązanie pożyczkobiorcy do zapłaty, pożyczkodawcy wynagrodzenia określonego jako „...% wartości pożyczki za każdy rok spłaty określony w umowie". Nadto obydwa wzorce w § 13 przewidywały opłatę przygotowawczą za przygotowanie i zawarcie umowy pożyczki określoną jako „...% wartości pożyczki". Obydwa wzorce przewidywały, iż opłata przygotowawcza podlega zwrotowi tylko w sytuacji opisanej w §12 tj. gdy z winy pożyczkodawcy nie dojdzie do realizacji przedmiotu mowy.</xText> <xText>Prezes UOKiK przeprowadził z urzędu postępowanie w sprawie praktyk naruszających zbiorowe interesy konsumentów, w trakcie którego dokonał kontroli postanowień wzorca <xIx>„Umowy pożyczki" </xIx>stosowanego przez powoda przed i po 22 grudnia 2006 r. Postępowanie przed Prezesem UOKiK zakończyło się wydaniem decyzji z dnia 25 czerwca 2007 r. o nr RWA - <xAnon> (...)</xAnon>, w której Prezes UOKiK stwierdził, iż powód stosuje praktyki naruszające zbiorowe interesy konsumentów polegające na niewskazaniu w umowie o kredyt konsumencki informacji wymaganych przez <xLexLink xArt="art. 4;art. 4 ust. 2;art. 4 ust. 2 pkt. 6;art. 4 ust. 2 pkt. 7;art. 4 ust. 2 pkt. 9;art. 4 ust. 2 pkt. 11" xIsapId="WDU20011001081" xTitle="Ustawa z dnia 20 lipca 2001 r. o kredycie konsumenckim" xAddress="Dz. U. z 2001 r. Nr 100, poz. 1081">art. 4 ust. 2 pkt 6, 7, 9 i 11 ustawy z dnia 20 lipca 2001 r. o kredycie konsumenckim</xLexLink> oraz na stosowaniu postanowień sprzecznych z <xLexLink xArt="art. 8;art. 8 ust. 1 a" xIsapId="WDU20011001081" xTitle="Ustawa z dnia 20 lipca 2001 r. o kredycie konsumenckim" xAddress="Dz. U. z 2001 r. Nr 100, poz. 1081">art. 8 ust. 1a ustawy z dnia 20 lipca 2001 r. o kredycie konsumenckim</xLexLink>. Prezes UOKiK uznał, iż działania powoda naruszyły przewidziany w <xLexLink xArt="art. 23 a;art. 23 a ust. 2" xIsapId="WDU20001221319" xTitle="Ustawa z dnia 15 grudnia 2000 r. o ochronie konkurencji i konsumentów" xAddress="Dz. U. z 2000 r. Nr 122, poz. 1319">art. 23a ust. 2 ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r. o ochronie konkurencji i konsumentów</xLexLink> obowiązek udzielania konsumentom rzetelnej, prawdziwej i pełnej informacji, w związku z czym nakazał zaniechanie stosowania wszystkich wskazanych w decyzji praktyk oraz określił środki usunięcia trwających skutków naruszenia zbiorowych interesów konsumentów polegające na wprowadzeniu do treści wszystkich dotychczas zawartych i wciąż obowiązujących umów pożyczki postanowień, których brak został uznany decyzją Prezesa UOKiK za praktyki naruszające zbiorowe interesy konsumentów, w terminie 3 miesięcy od uprawomocnienia się decyzji, (decyzja - k. 3-19).</xText> <xText><xBx>Sąd zważył co następuje:</xBx></xText> <xText>Zgodnie z <xLexLink xArt="art. 131;art. 131 ust. 1" xIsapId="WDU20070500331" xTitle="Ustawa z dnia 16 lutego 2007 r. o ochronie konkurencji i konsumentów" xAddress="Dz. U. z 2007 r. Nr 50, poz. 331">art. 131 ust. 1 ustawy z dnia 16 lutego 2007 r. o ochronie konkurencji i konsumentów</xLexLink>, do postępowań wszczętych na podstawie <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU20001221319" xTitle="Ustawa z dnia 15 grudnia 2000 r. o ochronie konkurencji i konsumentów" xAddress="Dz. U. z 2000 r. Nr 122, poz. 1319">ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r. o ochronie konkurencji i konsumentów</xLexLink> i nie zakończonych do dnia wejścia w życie niniejszej ustawy stosuje się przepisy dotychczasowe. Biorąc pod uwagę, iż postępowanie prowadzone przez Prezesa UOKiK w niniejszej sprawie zakończone wydaniem <xAnon>decyzji nr (...)</xAnon> w dniu 25 czerwca 2007 r. zostało wszczęte Postanowieniem z dnia 24 stycznia 2007r.(k.1-6 akt adm.), a więc przed dniem wejścia w życie <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU20070500331" xTitle="Ustawa z dnia 16 lutego 2007 r. o ochronie konkurencji i konsumentów" xAddress="Dz. U. z 2007 r. Nr 50, poz. 331">ustawy z dnia 16 lutego 2007 r. o ochronie konkurencji i konsumentów</xLexLink>, co nastąpiło z dniem 21 kwietnia 2007 r., do oceny czy zachodzą przesłanki uznania działań powoda za praktyki naruszające zbiorowe interesy konsumentów, mają zastosowanie przepisy <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU20001221319" xTitle="Ustawa z dnia 15 grudnia 2000 r. o ochronie konkurencji i konsumentów" xAddress="Dz. U. z 2000 r. Nr 122, poz. 1319">ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r. o ochronie konkurencji i konsumentów</xLexLink>.</xText> <xText>Zgodnie z <xLexLink xArt="art. 23 a" xIsapId="WDU20001221319" xTitle="Ustawa z dnia 15 grudnia 2000 r. o ochronie konkurencji i konsumentów" xAddress="Dz. U. z 2000 r. Nr 122, poz. 1319">art. 23a Ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r. o ochronie konkurencji i konsumentów</xLexLink>, przez praktykę naruszającą zbiorowe interesy konsumentów rozumie się godzące w nie bezprawne działanie przedsiębiorcy. Nie jest zbiorowym interesem konsumentów suma indywidualnych interesów konsumentów. Za praktykę naruszającą zbiorowe interesy konsumentów uważa się w szczególności m.in. naruszanie obowiązku udzielania konsumentom rzetelnej, prawdziwej i pełnej informacji i inne czyny nieuczciwej konkurencji godzące w zbiorowe interesy konsumentów.</xText> <xText>Zatem pozytywną przesłanką uznania danego zachowania przedsiębiorcy za praktykę określoną w art.23a Ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów jest stwierdzenie zarówno jego bezprawności, jak i naruszenia zbiorowych interesów konsumentów.</xText> <xText>Ustawodawca nie wprowadził pozytywnej definicji zbiorowego interesu konsumentów ograniczając się do stwierdzenia, iż nie jest nim suma indywidualnych interesów konsumentów. W doktrynie wskazuje się, że „do naruszenia zbiorowych interesów konsumentów [w rozumieniu art. 23(a) i nast. ustawy z 2000 r. o ochronie konkurencji i konsumentów] dojdzie [...] wtedy, gdy konkretne działanie przedsiębiorcy nie będzie miało ściśle określonego adresata, lecz będzie skierowane do nieoznaczonego z góry kręgu podmiotów" (Szydło M. artykuł M.Prawn. 2004/17/791 Publicznoprawna ochrona zbiorowych interesów konsumentów. ). Wobec powyższego Sąd podzielił wywody pozwanego Prezesa UOKiK, iż zbiorowy interes konsumentów oznacza interes dotyczący ogółu, a naruszenie tego interesu może mieć miejsce, gdy skutkami działań sprzecznych z ustawą o ochronie konkurencji i konsumentów dotknięty jest szerszy krąg uczestników rynku -konsumentów. Do naruszenia zbiorowych interesów konsumentów konieczne jest, by działanie przedsiębiorcy zostało skierowane nie do konkretnego adresata, lecz do adresata, którego nie da się z góry oznaczyć indywidualnie. Wobec tego działanie to jest w stanie wywołać niekorzystne następstwa w odniesieniu do każdego z konsumentów ( a nie jedynie wobec określonego konsumenta) i zagraża ono, przynajmniej potencjalnie, interesom każdego z członków zbiorowości konsumentów (k. 16-17 Uzasadnienie Decyzji). W ocenie Sądu w niniejszej sprawie spełnione są przesłanki do uznania działań powoda za praktyki naruszające zbiorowe interesy konsumentów bowiem powód za pomocą stosowanego wzorca <xIx>„Umowy </xIx>pożycz/o" kształtuje stosunki umowne z nieoznaczoną z góry liczbą konsumentów, którzy mogą zawrzeć z nim umowy pożyczki, zatem jeśli stosowany wzorzec umowny jest bezprawny, należy uznać, iż powód stosując go narusza zbiorowe interesy konsumentów. W ocenie Sądu istotne jest przy tym jak dane zapisy wzorca umownego wykonywane /interpretowane/ są przez powoda w konkretnych umowach, bowiem dopiero ich ocena świadczy o tym, czy powód zawierając umowy przy użyciu wzorca umownego właściwie wykonuje obowiązki informacyjne nałożone Ustawą o kredycie konsumenckim.</xText> <xText>W przedmiotowej sprawie Prezes UOKiK uznał za praktykę naruszającą zbiorowe interesy konsumentów działanie powoda polegające na naruszeniu obowiązku udzielania konsumentom rzetelnej, prawdziwej i pełnej informacji, przez stosowanie zapisów wzorca umownego niezgodnych z Ustawą o kredycie konsumenckim. Zgodnie z utrwalonymi poglądami doktryny i orzecznictwa z bezprawnością działań przedsiębiorcy mamy do czynienia w razie ustalenia, że doszło do naruszenia przepisów innych ustaw, zasad współżycia społecznego oraz dobrych obyczajów.</xText> <xText xALIGNx="right">Działalność powoda polegająca na udzielaniu pożyczek osobom fizycznym poddana jest reżimowi prawnemu <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU20011001081" xTitle="Ustawa z dnia 20 lipca 2001 r. o kredycie konsumenckim" xAddress="Dz. U. z 2001 r. Nr 100, poz. 1081">Ustawy z dnia 20 lipca 2001 r. o kredycie konsumenckim</xLexLink>. Zgodnie z art.1 ustawa reguluje zasady i tryb zawierania umów o kredyt konsumencki, zasady ochrony konsumenta, który zawarł umowę o kredyt konsumencki, oraz obowiązki przedsiębiorcy, który udzielił kredytu konsumenckiego. Zgodnie z art. 2 przez umowę o kredyt konsumencki rozumie się umowę, na mocy której przedsiębiorca w zakresie swojej działalności udziela lub daje przyrzeczenie udzielenia konsumentowi kredytu w jakiejkolwiek postaci. Za umowę o kredyt konsumencki uważa się w szczególności umowę pożyczki. Jednocześnie, w niniejszym przypadku nie zachodzą żadne z przesłanek wskazanych w <xLexLink xArt="art. 3" xIsapId="WDU20011001081" xTitle="Ustawa z dnia 20 lipca 2001 r. o kredycie konsumenckim" xAddress="Dz. U. z 2001 r. Nr 100, poz. 1081">art. 3 Ustawy o kredycie konsumenckim</xLexLink>, wyłączających stosowanie przepisów wymienionej ustawy do niektórych rodzajów umów o kredyt konsumencki. <xLexLink xArt="art. 4;art. 4 ust. 2" xIsapId="WDU20011001081" xTitle="Ustawa z dnia 20 lipca 2001 r. o kredycie konsumenckim" xAddress="Dz. U. z 2001 r. Nr 100, poz. 1081">Art. 4 ustęp 2 Ustawy o kredycie konsumenckim</xLexLink> określa jakie dane powinna zawierać umowa o kredyt konsumencki. Zgodnie z wyrokiem Sądu Najwyższego z dnia 20 czerwca 2006 r. o sygnaturze akt III SK 7/06 (opublikowany w OSNP 2007/13-14/207) <xIx>„Obligatoryjne postanowienia umowy o kredyt konsumencki (<xLexLink xArt="art. 4;art. 4 ust. 2" xIsapId="WDU20011001081" xTitle="Ustawa z dnia 20 lipca 2001 r. o kredycie konsumenckim" xAddress="Dz. U. z 2001 r. Nr 100, poz. 1081">art 4 ust. 2 ustawy z dnia 20 lipca 2001 r. o kredycie konsumenckim</xLexLink>, Dz. U. Nr 100, póz, 1081 ze zm.) powinny być w umowie uzgodnione wyraźnie, wyczerpująco i bezpośrednio, a nie przez odesłanie do informacji zawartych we wzorcach umownych, regulaminach lub inaczej nazwanych ogólnych warunkach stosowanych przy zawieraniu umów kredytowych."</xIx></xText> <xText>Powód za pomocą wzorca <xIx>„Umowy pożyczki </xIx>kształtuje umowy o kredyt konsumencki zawierane z konsumentami. Dokonana przez Sąd analiza postanowień wzorca <xIx>„Umowy pożyczki </xIx>stosowanego przez powoda prowadzi do wniosku, iż postanowienia zawarte w treści wzorca <xIx>"Umowy pożyczki </xIx>nie zawierają informacji wymaganych przez art. 4 ust. 2 pkt 6, 7, 9 i 11 Ustawy o kredycie konsumenckim, a ponadto do dnia 22 grudnia 2006r. zawierały postanowienie sprzeczne z art. 8 ust. 1a.</xText> <xText>Sąd uznał, iż w sytuacji, gdy treść wzorca umownego stosowanego przez powoda nie zawiera wszystkich wymaganych przez Ustawę o kredycie konsumenckim informacji, powód zawierając umowy z konsumentami w oparciu o ten wzorzec narusza zbiorowe interesy konsumentów przez naruszenie nałożonego Ustawą o kredycie konsumenckim obowiązku udzielenia konsumentom rzetelnej prawdziwej i pełnej informacji, której zakres określono w art.4 Ustawy o kredycie konsumenckim.</xText> <xText>Bezprawność działań powoda polega na skonstruowaniu wzorca <xIx>„Umowy pożyczki </xIx>w sposób nie odpowiadający wymogom bezwzględnie obowiązujących przepisów Ustawy o kredycie konsumenckim. Jednocześnie, biorąc pod uwagę, iż powód stosując wzorzec <xIx>„Umowy pożyczki </xIx>kształtuje stosunki umowne z nieoznaczoną z góry liczbą konsumentów, którzy potencjalnie mogą zawrzeć z nim umowę pożyczki, należy uznać, iż powód narusza w ten sposób zbiorowe interesy konsumentów.</xText> <xText>Zgodnie z art. 4 ust. 2 pkt 6 Ustawy o kredycie konsumenckim, umowa o kredyt konsumencki powinna zawierać informację o całkowitym koszcie kredytu i rzeczywistej rocznej stopie oprocentowania, o których mowa w art. 7 ust. 1 i 2 ustawy. Art. 7 ust. 1 Ustawy o kredycie konsumenckim stanowi, iż całkowity koszt kredytu oznacza wszystkie koszty wraz z odsetkami i innymi opłatami i prowizjami, które konsument jest zobowiązany zapłacić za kredyt, z wyjątkiem kosztów:</xText> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=")">1</xName> <xText>które ponosi konsument w związku z niewykonaniem swoich zobowiązań wynikających z umowy o kredyt konsumencki,</xText> </xUnit> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=")">2</xName> <xText>które w związku z nabyciem rzeczy lub usługi ponosi konsument, niezależnie od tego, czy nabycie następuje z wykorzystaniem kredytu,</xText> </xUnit> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=")">3</xName> <xText>prowadzenia rachunku, z którego realizowane są spłaty, oraz kosztów przelewów i wpłat na ten rachunek, chyba że konsument nie ma prawa wyboru podmiotu prowadzącego rachunek, a koszty te przekraczają koszty dla rachunków oszczędnościowych stosowane przez podmiot prowadzący rachunek,</xText> </xUnit> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=")">4</xName> <xText>ustanowienia, zmiany oraz związanych z wygaśnięciem zabezpieczeń i ubezpieczenia, z wyjątkiem kosztów ubezpieczenia spłaty kredytu wraz z oprocentowaniem i pozostałymi kosztami - na wypadek śmierci, inwalidztwa, choroby lub bezrobocia konsumenta,</xText> </xUnit> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=")">5</xName> <xText>wynikających ze zmiany kursów walut.</xText> </xUnit> <xText>We wzorcu <xIx>„Umowy </xIx>pożycz/c/"" stosowanym przez powoda brak jest informacji o całkowitym koszcie kredytu i rzeczywistej rocznej stopie oprocentowania. Nie można bowiem uznać, że informacje te zawierał § 3 ust. 4 w pierwotnym brzemieniu: <xIx>„Oprocentowanie pożyczki jest stałe, niezmienne przez cały okres trwania pożyczki i wynosi ... % rocznie wartości pożyczki", </xIx>ani też w brzmieniu obowiązującym od 22 grudnia 2006 r. §3 ust.3: <xIx>„Oprocentowanie pożyczki jest stałe, niezmienne przez cały okres trwania pożyczki i wynosi ... % rocznie wartości pożyczki. Rzeczywista roczna stopa oprocentowania wynosi ... % (art. 4 ust. 1 pkt 6 ustawy o kredycie konsumenckim)". </xIx>Wysokość oprocentowania pożyczki nie wyczerpuje bowiem pojęcia „całkowitego kosztu kredytu", zdefiniowanego w art. 7 ust 1 Ustawy o kredycie konsumenckim.</xText> <xText>Z dniem 22 grudnia 2006 r. powód wprowadził do wzorca nowy §1 ust. 3, w którym przewidział podanie całkowitego kosztu pożyczki. Dodano też §1 ustęp 5 wskazujący łączną kwotę wszystkich kosztów, opłat i prowizji, do zapłaty których zobowiązany jest Pożyczkobiorca. Jednakże pomimo dodania tych zapisów, nie można uznać, aby powód podawał w Umowie rzetelne informacje o całkowitym koszcie kredytu.</xText> <xText>Wbrew twierdzeniom powoda, zawartym w odwołaniu, Sąd uznał za prawidłowe ustalenia dokonane przez Prezesa UOKiK, iż powód nie uwzględnia w całkowitym koszcie kredytu kwoty opłaty przygotowawczej określonej w §13 zarówno we wzorcu obowiązującym przed i po 22 grudnia 2006r. Okoliczność tą zresztą przyznał Prezes Zarządu powoda w pkt VI pisma z dnia 22 marca 2007 r. skierowanym do UOKiK. (pismo powoda - k. 236 akt administracyjnych) W aktach administracyjnych zgromadzono cały szereg umów pożyczki zawartych po 22 grudnia ?006r. (k.27 -229 akt adm.). We wszystkich umowach w §1 w ustępie 3 wskazującym całkowity koszt pożyczki i w ustępie 5 wskazującym łączną kwotę wszystkich kosztów, opłat i prowizji, do zapłaty których zobowiązany jest Pożyczkobiorca wskazano te same kwoty (odpowiednio w każdej umowie). Kwoty te stanowią prostą sumę oprocentowania pożyczki i wynagrodzenia Pożyczkodawcy przewidzianego w §8, nie uwzględniono w nich natomiast opłaty przygotowawczej przewidzianej w § 13 umów. l tak np. w <xAnon>umowie Nr. (...)</xAnon> (k.27 - 36a) kwota pożyczki wynosi <xAnon>(...)</xAnon>, umowa pożyczki została zawarta na 7 lat (§3 ust.1), oprocentowanie wskazane w §3 ust.2 wynosi 4,99%, zaś rzeczywista roczna stopa oprocentowania wynosi 7,68 % bowiem uwzględnia ona wynagrodzenie, o którym mowa w §8 ust.1 umowy w wysokości 2,69 % wartości pożyczki za każdy rok spłaty wskazany w umowie. Suma wskazana w §1 ust.3 umowy jako całkowity koszt pożyczki i powtórzona w ust.5 jako łączna kwota wszystkich kosztów i opłat tj. <xAnon>(...)</xAnon> zł. stanowi 7,68% z kwoty <xAnon>(...)</xAnon>. pomnożone przez 7 (okres pożyczki) nie uwzględnia zatem opłaty przygotowawczej przewidzianej w §13 umowy, której kwota jest znaczna stanowi bowiem 4% wartości pożyczki.</xText> <xText>Ten sam mechanizm powtórzono we wszystkich umowach zawartych po 22 grudnia 2006r. zgromadzonych w aktach administracyjnych (k.27-229).</xText> <xText>Zgodnie z art 7 ust 1 Ustawy o kredycie konsumenckim całkowity koszt kredytu oznacza wszystkie koszty wraz z odsetkami i innymi opłatami i prowizjami, które konsument jest zobowiązany zapłacić za kredyt, a więc również wraz z opłatą przygotowawczą, skoro nie została ona wymieniona wśród kosztów wskazanych jako koszty nie uwzględniane w całkowitym koszcie kredytu.</xText> <xText>Obowiązek wliczania opłaty przygotowawczej do całkowitego kosztu kredytu wynika wprost z art. 4 ust. 2 pkt 5 Ustawy o kredycie konsumenckim, zgodnie z którym elementem całkowitego kosztu kredytu są opłaty i prowizje oraz inne koszty związane z udzieleniem kredytu, w tym opłata za rozpatrzenie wniosku kredytowego oraz przygotowanie i zawarcie umowy kredytowej, zwana "opłatą przygotowawczą".</xText> <xText>Tak więc, informację o całkowitym koszcie kredytu podawanym przez grudnia 2006 r. nowego § 1 ust. 4 umowy, który wskazuje koszty, nie wliczane do całkowitego kosztu kredytu powoda należy uznać za nieprawdziwą, nawet po wprowadzeniu z dniem 22. Pomimo bowiem zapisów umownych, powód nie uwzględnia w całkowitym koszcie kredytu kwoty opłaty przygotowawczej przewidzianej w §13.</xText> <xText>Należy zgodzić się z Prezesem UOKiK, iż nieprawdziwa informacja o całkowitym koszcie kredytu pociąga za sobą nieprawidłowe wskazanie w treści umowy wysokości rzeczywistej rocznej stopy oprocentowania. Zgodnie bowiem z pkt 4 załącznika do ustawy o kredycie konsumenckim - <xIx>„Wzory obliczenia rzeczywistej rocznej stopy oprocentowania", </xIx>w celu obliczenia rzeczywistej rocznej stopy oprocentowania uwzględnia się należności w wysokości z dnia zawarcia umowy, w tym opłaty, prowizje i koszty związane z udzieleniem kredytu, o których mowa w art. 4 ust. 2 pkt 5 - a więc m.in. opłatę przygotowawczą.</xText> <xText>W punkcie II przedmiotowej decyzji Prezes UOKiK uznał za praktykę naruszającą zbiorowe interesy konsumentów działania powoda polegające na naruszeniu obowiązku udzielania konsumentom rzetelnej, prawdziwej i pełnej informacji poprzez niewskazanie w umowie o kredyt konsumencki informacji o sposobie zabezpieczenia.</xText> <xText>Zgodnie z art. 4 ust. 2 pkt 7 Ustawy o kredycie konsumenckim, umowa o kredyt konsumencki powinna określać sposób zabezpieczenia, jeżeli umowa je przewiduje, oraz opłaty należne kredytodawcy z tego tytułu.</xText> <xText>W ocenie Sądu, nie zasługuje na uwzględnienie argumentacja powoda przedstawiona w odwołaniu od pkt 2 decyzji.</xText> <xText>Nie można bowiem przyjąć za wywiązanie się przez powoda z obowiązku informacyjnego, wynikającego z Ustawy o kredycie konsumenckim, poprzez wyliczenie we wzorcu umowy pożyczki wszystkich dopuszczanych przez siebie form zabezpieczenia. Ustawa o kredycie konsumenckim wymaga bowiem określenia zabezpieczenia kredytu przewidzianego na potrzeby konkretnej umowy o kredyt konsumencki. Zgodnie z wzorcem stosowanym przez powoda, konsument w dniu zawarcia umowy wie jedynie, że kwota zabezpieczenia nie może być niższa niż 250 % wartość pożyczki, nie wie jednak, w jaki sposób pożyczka będzie zabezpieczona. Umowa nie gwarantuje bowiem, że sposób zabezpieczenia wybrany przez pożyczkobiorcę będzie zaakceptowany przez pożyczkodawcę, czego wymaga §6 ust.1 umowy. Zgodnie z pkt 2 Załącznika nr 1 do umowy pożyczki -pożyczkodawca może bądź zaakceptować zabezpieczenie wybrane przez pożyczkobiorcę bądź wskazać zabezpieczenie, jakie musi spełnić pożyczkobiorca Tym samym, konsument w dniu zawarcia umowy z powodem nie zna pełnej treści nawiązanego stosunku zobowiązaniowego. Tym samym Sąd podzielił ocenę Prezesa UOKiK, iż przez takie skonstruowanie wzorca umownego oferowanego konsumentom pozwany dopuścił się praktyki naruszającej zbiorowe interesy konsumentów.</xText> <xText>W punkcie III przedmiotowej decyzji Prezes UOKiK uznał za praktykę naruszającą zbiorowe interesy konsumentów działania powoda polegające na naruszeniu obowiązku udzielania konsumentom rzetelnej, prawdziwej i pełnej informacji poprzez niewskazanie w umowie o kredyt konsumencki informacji o łącznej kwocie wszystkich kosztów, opłat i prowizji, do których zapłaty zobowiązany jest konsument.</xText> <xText>Zgodnie z art. 4 ust. 2 pkt 9 Ustawy o kredycie konsumenckim, umowa o kredyt konsumencki powinna zawierać informację o łącznej kwocie wszystkich kosztów, opłat i prowizji, do których zapłaty zobowiązany jest konsument.</xText> <xText>Natomiast zgodnie z art. 4 ust. 3 Ustawy, jeżeli nie jest możliwe podanie kosztów, do których poniesienia zobowiązany jest konsument, należy określić ich szacunkową wysokość oraz okoliczności, od których zależy ich ostateczna wysokość i obowiązek zapłaty przez konsumenta.</xText> <xText>Z dniem 22 grudnia 2006 r. powód wprowadził do wzorca umowy nowy § 1 ust. 5, który przewiduje, iż „łączna kwota wszystkich kosztów, opłat i prowizji, do</xText> <xText>których zapłaty zobowiązany jest pożyczkobiorca nie będzie wyższa niż „. Jak</xText> <xText>wskazano wyżej ze zgromadzonych w toku postępowania administracyjnego umów wynika, iż wartość wpisywana w pozycji zawierającej łączną kwotę wszystkich kosztów, opłat i prowizji, do których zapłaty zobowiązany jest konsument (nowy § 1 ust. 5) jest tożsama z wartością wpisywaną w umowie pożyczki pod pozycją „całkowity koszt kredytu" (nowy § 1 ust. 3) kwota ta nie obejmuje wartości opłaty przygotowawczej wynikającej z §13 umowy. Tym samym, nie można przyjąć, że powód w sposób prawdziwy, rzetelny i pełny informuje konsumenta o łącznej kwocie wszystkich kosztów, opłat i prowizji, do których zapłaty zobowiązany jest konsument. W ocenie Sądu zachowanie to jako niezgodne z Ustawą o kredycie konsumenckim narusza zbiorowe interesy konsumentów.</xText> <xText>W punkcie IV decyzji Prezes UOKiK uznał za praktykę naruszającą zbiorowe interesy konsumentów działania powoda polegające na naruszeniu obowiązku udzielania konsumentom rzetelnej, prawdziwej i pełnej informacji poprzez niewskazanie w umowie o kredyt konsumencki informacji o terminie, sposobie i skutkach wykonania uprawnienia do odstąpienia od umowy przez konsumenta.</xText> <xText>Zgodnie z art. 4 ust. 2 pkt 11 Ustawy o kredycie konsumenckim, umowa o kredyt konsumencki powinna zawierać informację o terminie, sposobie i skutkach wykonania uprawnienia do odstąpienia od umowy przez konsumenta, o którym mowa w art. 11 ustawy.</xText> <xText>W ocenie Sądu, nie czyni zadość obowiązkowi wynikającemu z art. 4 ust. 2 pkt 11 Ustawy o kredycie konsumenckim, przyznanie konsumentowi w § 10 ust. 1 umowy pożyczki prawa odstąpienia od umowy w terminie 10 dni, ani stosowana przez powoda praktyka przedstawiania konsumentowi przy zawarciu umowy wzorca oświadczenia o odstąpienia od umowy. Zgodnie z cytowanym wyżej Wyrokiem Sądu Najwyższego z dnia 20 czerwca 2006r. w sprawie III SK 7/06 obligatoryjne postanowienia umowy o kredyt konsumencki powinny być w umowie uzgodnione wyraźnie, wyczerpująco i bezpośrednio, a nie przez odesłanie do informacji zawartych we wzorcach umownych, regulaminach lub inaczej nazwanych ogólnych warunkach stosowanych przy zawieraniu umów kredytowych. Powód nie dopełnił obowiązku zawarcia w umowie pożyczki informacji o terminie, sposobie i skutkach odstąpienia od umowy przez konsumenta, gdyż stosując wzorzec umowy pożyczki, wprowadzony przez powoda do obrotu, klient nie wie, jakich formalności musi dopełnić, aby złożone przez niego oświadczenie o odstąpieniu było skuteczne. W szczególności, konsument nie jest informowany przez powoda, że termin do odstąpienia od umowy jest zachowany, jeśli konsument przed jego upływem złoży pod wskazany przez powoda adres oświadczenie o odstąpieniu od umowy. Konsument nie jest również poinformowany, że w razie spełnienia przez powoda świadczenia przed upływem terminu do odstąpienia od umowy, odstąpienie staje się skuteczne, jeśli świadczenie zostanie zwrócone pożyczkodawcy łącznie z oświadczeniem o odstąpieniu od umowy. Konsument nie jest również informowany przez powoda, że przed upływem terminu do odstąpienia od umowy nie jest zobowiązany do spłaty pożyczki ani do zapłaty oprocentowania. Należy również zgodzić się z Prezesem UOKiK, iż informacja o skutkach odstąpienia od umowy pożyczki powinna dotyczyć tego, jakie koszty są zwracane konsumentowi, które koszty powinien on ponieść, jak również terminu, w jakim strony powinny dokonać wzajemnych rozliczeń. Wszystkich tych ustaleń brakuje we wzorcu umowy pożyczki stosowanym przez powoda. Wbrew twierdzeniom powoda nie ma przy tym znaczenia, iż sposób i skutki odstąpienia od umowy określa art. 11 ustawy o kredycie konsumenckim. Z art. 4 ust. 2 pkt 11 wynika bowiem wprost obowiązek zawarcia tych informacji w każdej umowie o kredyt konsumencki. Wobec powyższego działanie powoda polegające na niezawarciu w stosowanym wzorcu umownym powyższych informacji należy uznać za praktykę naruszającą zbiorowe interesy konsumentów,</xText> <xText>W punkcie V decyzji Prezes UOKiK uznał za praktykę naruszającą zbiorowe interesy konsumentów działania powoda polegające na zawarciu w § 4 ust.1 wzorca „Umowy pożyczki,, niezgodnego z art.8 ust.la Ustawy o kredycie konsumenckim zapisu, stosownie do którego pożyczkobiorca ma prawo do wcześniejszej spłaty pożyczki po poinformowaniu pożyczkodawcy na piśmie o planowanym terminie spłaty z 7 dniowym wyprzedzeniem.</xText> <xText>Zgodnie z art. 8 ust. 1 i 1a Ustawy o kredycie konsumenckim, konsument jest uprawniony do spłaty kredytu przed terminem określonym w umowie. W takim przypadku, konsument jest obowiązany poinformować kredytodawcę o zamiarze wcześniejszej spłaty kredytu najpóźniej w terminie 3 dni przed jej dokonaniem. We wzorcu wprowadzonym do obrotu 22 grudnia 2006r. powód zmienił zapis §4 zastępując termin 7 dniowy terminem 3 dniowym. Jak przyznał w uzasadnieniu decyzji pozwany (k. 16) wprowadzona zmiana spowodowała, że nowy wzorzec stosowany przez powoda został dostosowany do sformułowanych w art.8 ustla wymogów. Prezes UOKiK uznał jednak, iż wprowadzona zmiana nie spowodowała zaniechania stosowania określonej w tym punkcie decyzji praktyki naruszającej zbiorowe interesy konsumentów bowiem w ocenie pozwanego do stwierdzenia zaniechania praktyki, oprócz wprowadzenia zmian w treści stosowanego wzorca konieczne było zakończenie procedury aneksowania umów, które zostały zawarte z pożyczkobiorcami w oparciu o poprzednio obowiązujący wzorzec. Prezes UOKiK wskazał, że dopiero wtedy można uznać, iż umowy, jakie łączą powoda z konsumentami są spójne z obowiązującym prawem.</xText> <xText>Ocena Sądu jest odmienna. Należy ponownie podkreślić, iż Sąd podzielił zawarte w uzasadnieniu przedmiotowej decyzji wywody Prezesa UOKiK dotyczące definicji zbiorowego interesu konsumentów w szczególności, iż zbiorowy interes konsumentów oznacza interes dotyczący ogółu, a naruszenie tego interesu może mieć miejsce, gdy skutkami działań sprzecznych <xIx>z </xIx>ustawą o ochronie konkurencji i konsumentów dotknięty jest szerszy krąg uczestników rynku <xIx>- </xIx>konsumentów. Do naruszenia zbiorowych interesów konsumentów konieczne jest, by działanie przedsiębiorcy zostało skierowane nie do konkretnego adresata, lecz do adresata, którego nie da się z góry oznaczyć indywidualnie. Wobec tego działanie to jest w stanie wywołać niekorzystne następstwa w odniesieniu do każdego z konsumentów ( a nie jedynie wobec określonego konsumenta) i <xIx>zagraża </xIx>ono, przynajmniej potencjalnie, interesom każdego z członków zbiorowości konsumentów (k. 16-17 Uzasadnienie Decyzji).</xText> <xText>Z takim rozumieniem zbiorowego interesu konsumentów stoi w sprzeczności konstatacja, iż powód nie zaprzestał naruszania zbiorowego interesu konsumentów wprowadzając do wzorca umownego zmianę dostosowującą zapis wzorca do wymogów Ustawy o kredycie konsumenckim. Z chwilą bowiem wprowadzenia do obrotu nowego wzorca został zamknięty i zdefiniowany krąg konsumentów, których interesy zostały przez stary zapis naruszone. Konsumenci ci są zdefiniowani jako strona umów zawartych w oparciu o wzorzec stosowany przed 22 grudnia 2006r. i nie stanowią zbiorowości konsumentów jako potencjalnych klientów powoda. W ocenie Sądu w tym momencie mamy raczej do czynienia z sumą indywidualnych interesów konsumentów będących stroną umów zawartych w oparciu o wzorzec stosowany przed 22 grudnia 2006r, którzy mają otwartą drogę dochodzenia swych roszczeń w procesach cywilnych. Nadto należy odróżnić stosowanie praktyki naruszającej zbiorowe interesy konsumentów od trwania skutków takiego naruszenia. Sąd podzielił też poglądy przytoczone w uzasadnieniu Wyroku Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 30 listopada 2004r. sygn.akt VIACa 399/04, iż „pojęcie „stosowania" wzorców należy wiązać z momentem zawierania umów z użyciem tego wzorca, nie zaś z samym wykonywaniem przez strony postanowień umowy zawartej z użyciem tego wzorca". Mając te okoliczności na względzie oraz fakt, iż Prezes UOKiK już w uzasadnieniu decyzji nie kwestionował także daty wprowadzenia do obrotu nowego wzorca umownego tj. 22 grudnia 2006r. Sąd doszedł do przekonania, iż praktyka opisana w punkcie V przedmiotowej decyzji została zaniechana z chwilą wprowadzenia do obrotu nowego wzorca umownego tj. z dniem 22 grudnia 2006r.</xText> <xText>Zgodnie z <xLexLink xArt="art. 23 e" xIsapId="WDU20001221319" xTitle="Ustawa z dnia 15 grudnia 2000 r. o ochronie konkurencji i konsumentów" xAddress="Dz. U. z 2000 r. Nr 122, poz. 1319">art. 23e ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r. o ochronie konkurencji i konsumentów</xLexLink>, nie wydaje się decyzji o uznaniu praktyki za naruszającą zbiorowe interesy konsumentów i nakazującej zaniechanie jej stosowania, jeżeli przedsiębiorca zaprzestał stosowania praktyki, o której mowa w art. 23a ustawy. W takim przypadku Prezes UOKiK wydaje decyzję o uznaniu praktyki za naruszającą zbiorowe interesy konsumentów i stwierdzającą zaniechanie jej stosowania. Wobec powyższego Sąd na podstawie art. 479<xSUPx>31a</xSUPx><xLexLink xArt="§ 3" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">§3 kpc</xLexLink> zmienił zaskarżoną decyzję w tej części.</xText> <xText>Dokonana prze Sąd analiza postanowień nowego wzorca <xIx>„Umowy pożyczki" </xIx>stosowanego przez powoda nie pozwala jednak na stwierdzenie, iż jego postanowienia, za wyjątkiem § 4 ust. 1, zostały dostosowane do wymogów <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU20011001081" xTitle="Ustawa z dnia 20 lipca 2001 r. o kredycie konsumenckim" xAddress="Dz. U. z 2001 r. Nr 100, poz. 1081">Ustawy z dnia 20 lipca 2001 r. o kredycie konsumenckim</xLexLink>.</xText> <xText>W związku z powyższym, należy uznać, iż Prezes UOKiK w decyzji z dnia 25 czerwca 2007 r. nr RWA-<xAnon> (...)</xAnon> słusznie uznał za praktykę naruszającą zbiorowe interesy konsumentów działania powoda polegające na naruszeniu obowiązku udzielania konsumentom rzetelnej, prawdziwej i pełnej informacji poprzez niewskazanie w umowie o kredyt konsumencki - wbrew wymogom Ustawy o kredycie konsumenckim - informacji o całkowitym koszcie kredytu i rzeczywistej rocznej stopie oprocentowania, o sposobie zabezpieczenia, o łącznej kwocie wszystkich kosztów, opłat i prowizji, do których zapłaty zobowiązany jest konsument, o terminie, sposobie i skutkach wykonania uprawnienia do odstąpienia od umowy przez konsumenta. Zasadne było również nakazanie powodowi zaniechania stosowania tych praktyk.</xText> <xText>W związku z tym, na podstawie <xLexLink xArt="art. 479" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 479</xLexLink><xSUPx>31a</xSUPx> <xLexLink xArt="§ 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">§ 1 kpc</xLexLink>, Sąd oddalił odwołanie powoda w tym zakresie bowiem nie znalazł podstaw do jego uwzględnienia. O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie <xLexLink xArt="art. 100" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 100 kpc</xLexLink> nakładając całość kosztów na powoda, bowiem w ocenie Sądu orzeczona częściowa zmiana decyzji powoduje, iż pozwany uległ tylko co do nieznacznej części swego żądania. Mając powyższe na względzie orzeczono jak w sentencji.</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Urszula Wilk

Paula Wiaterska

referent Paweł Kępiński

Paula Wiaterska

Sygn. akt XVII AmA 96/07 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 18 września 2008 r. Sąd Okręgowy w Warszawie - Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów w następującym składzie: Przewodniczący: SSO Urszula Wilk Protokolant: referent Paweł Kępiński po rozpoznaniu w dniu 18 września 2008 r. w Warszawie na rozprawie sprawy z odwołania(...)z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą wW. przeciwko Prezesowi Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów o naruszenie zbiorowych interesów konsumentów na skutek odwołania(...)z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą wW.od decyzji Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów z dnia 25 czerwca 2007 r. Nr RWA-(...) I Zmienia zaskarżoną decyzję w punkcie V w ten tylko sposób, że słowa „i nakazuje się zaniechanie jej stosowania" zastępuje słowami „i stwierdza zaniechanie jej stosowania z dniem 22 grudnia 2006r.". II Oddala odwołanie w pozostałym zakresie. III. Zasądza od(...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnościąz siedzibą wW.na rzecz Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów kwotę 360 zł (trzysta sześćdziesiąt złotych) tytułem kosztów zastępstwa procesowego Sygn. akt XVII AmA 96/07 UZASADNIENIE Decyzją z dnia 25 czerwca 2007 r. o nr RWA -(...)Prezes Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów, na podstawieart. 23a ust. 2w zw. zart. 23a ust. 1 ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r. o ochronie konkurencji i konsumentów, uznał za praktyki naruszające zbiorowe interesy konsumentów działania(...) Sp. z o.o.z siedzibą wW., polegające na naruszeniu obowiązku udzielania konsumentom rzetelnej, prawdziwej i pełnej informacji poprzez niewskazanie w umowie o kredyt konsumencki: 1) informacji o całkowitym koszcie kredytu i rzeczywistej rocznej stopie oprocentowania - wbrew dyspozycjiart. 4 ust. 2 pkt 6 ustawy z dnia 20 lipca 2001 r. o kredycie konsumenckim; 2 informacji o sposobie zabezpieczenia - wbrew dyspozycjiart. 4 ust. 2 pkt 7 ustawy z dnia 20 lipca 2001 r. o kredycie konsumenckim; 3 informacji o łącznej kwocie wszystkich kosztów, opłat i prowizji, do których zapłaty zobowiązany jest konsument - wbrew dyspozycjiart. 4 ust. 2 pkt 9 ustawy z dnia 20 lipca 2001 r. o kredycie konsumenckim; 4) informacji o terminie, sposobie i skutkach wykonania uprawnienia do odstąpienia od umowy przez konsumenta - wbrew dyspozycjiart. 4 ust. 2 pkt 11 ustawy z dnia 20 lipca 2001 r. o kredycie konsumenckim. Ponadto, w punkcie piątym decyzji, na podstawieart. 23a ust. 1 ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r. o ochronie konkurencji i konsumentów, Prezes UOKiK uznał za praktykę naruszającą zbiorowe interesy konsumentów działanie(...) Sp. z o.o.z siedzibą wW.polegające na zawarciu w § 4 ust. 1 wzorca„Umowy pożyczkrzapisu, zgodnie z którym pożyczkobiorca ma prawo do wcześniejszej spłaty pożyczki po poinformowaniu pożyczkodawcy na piśmie o planowanym terminie spłaty z 7-dniowym wyprzedzeniem. Zapis ten Prezes UOKiK uznał za sprzeczny zart. 8 ust. 1a ustawy z dnia 20 lipca 2001 r. o kredycie konsumenckim. W wydanej decyzji Prezes UOKiK nakazał zaniechanie stosowania wszystkich wskazanych tam praktyk uznanych za naruszające zbiorowe interesy konsumentów. Określił również dla(...)Sp. z 0,0. środki usunięcia trwających skutków naruszenia zbiorowych interesów konsumentów polegające na zawarciu w treści wszystkich dotychczas zawartych i wciąż obowiązujących umów pożyczki postanowień, których brak został uznany decyzją Prezesa UOKiK za praktyki naruszające zbiorowe interesy konsumentów. Postanowienia te powinny zostać wprowadzone przez(...) Sp. z o.o.do umów z klientami w terminie 3 miesięcy od uprawomocnienia się decyzji Prezesa UOKiK. (decyzja - k. 3-19) W uzasadnieniu decyzji Prezes UOKiK wskazał, żeSpółka (...)jest przedsiębiorcą udzielającym w ramach prowadzonej działalności gospodarczej pożyczek cywilnoprawnych w oparciu o wzorzec „Umowy pożyczki". Działalność Spółki w tym zakresie poddana jest reżimowi Ustawy o kredycie konsumenckim. Według Prezesa UOKiK analiza uregulowań „ Umowy pożyczki" wykazała, iż stosowany przez Spółkę w obrocie wzorzec nie czyni zadość wszystkim wymogom sformułowanym w ustawie o kredycie konsumenckim, dotyczącym treści umowy o kredyt konsumencki, przez co narusza obowiązek udzielania konsumentom rzetelnej, prawdziwej i pełnej informacji, co z kolei powoduje, że godzi w zbiorowe interesy konsumentów. Powołując się na art.23a Ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów Prezes UOKiK wskazał, iż za praktykę naruszającą zbiorowe interesy konsumentów można uznać działania przedsiębiorcy, które są bezprawne, godzą w interesy konsumentów, interesy konsumentów, w które godzą zakwestionowane działania przedsiębiorcy, mają charakter zbiorowy. Bezprawność, do której odwołuje się ustawodawca, oznacza sprzeczność z prawem, a także z zasadami współżycia społecznego oraz z dobrymi obyczajami. Z kolei w ocenie Prezesa UOKiK zbiorowy interes konsumentów oznacza interes dotyczący ogółu, a naruszenie tego interesu może mieć miejsce, gdy skutkami działań sprzecznych z ustawą o ochronie konkurencji i konsumentów dotknięty jest szerszy krąg uczestników rynku -konsumentów. Prezes UOKiK wskazał, że do naruszenia zbiorowych interesów konsumentów konieczne jest, by działanie przedsiębiorcy zostało skierowane nie do konkretnego adresata, lecz do adresata, którego nie da się z góry oznaczyć indywidualnie. Wobec tego działanie to jest w stanie wywołać niekorzystne następstwa w odniesieniu do każdego z konsumentów (a nie jedynie wobec określonego konsumenta) i zagraża ono, przynajmniej potencjalnie, interesom każdego z członków zbiorowości konsumentów. W ocenie Prezesa UOKiK oczywistym było, że zakwestionowane w przedmiotowej decyzji działaniaSpółki (...)naruszają interesy nieograniczonej liczby konsumentów, których nie sposób zindywidualizować. Działanie Spółki mogło bowiem wywołać negatywne skutki w sferze interesów wszystkich odbiorców, tak obecnych, jak i przyszłych, którym spółka udziela pożyczek w oparciu o wzorzec „Umowy pożyczki" Odnosząc się do działań podjętych przez Spółkę przed wydaniem przedmiotowej Decyzji, polegających na wprowadzeniu do obrotu w dniu 22 grudnia 2006 r. nowego wzorca „Umowy pożyczki",Prezes UOKiK wskazał, że analiza nowego wzorca nie pozwala w jego ocenie przyjąć, że zmiany wprowadzone przez Spółkę czynią zadość nałożonym przez ustawodawcę wymogom informacyjnym. W ocenie Prezesa UOKiK, jedynie działanie podjęte przez Spółkę w zakresie wprowadzenia do wzorca zapisu, zgodnie z którym konsument jest obowiązany poinformować Spółkę o zamiarze wcześniejszej spłaty pożyczki w terminie 3 dni przed jej dokonaniem (dotychczas we wzorcu określony był 7-dniowy termin) sprawia, że nowy wzorzec czyni zadość wymogom określonym w art. 8 ust. 1 a Ustawy o kredycie konsumenckim. Nie można jednak - w ocenie Prezesa Urzędu -uznać, że zarzucana Spółce praktyka została zaniechana wraz z wprowadzeniem do obrotu nowego wzorca, tj. z dniem 22 grudnia 2006 r. Przesłanką konieczną do wykazania zaniechania stosowania zarzucanej Spółce praktyki jest - oprócz dokonania niezbędnych zmian we wzorcu i opracowania nowego wzorca - także zakończenie procedury aneksowania umów, które zostały zawarte z pożyczkobiorcami w oparciu o poprzednio obowiązujący wzorzec. Dopiero wówczas zdaniem Prezesa UOKiK można uznać, że umowy, jakie łączą Spółkę z konsumentami są spójne z obowiązującym prawem. Powołując się na art. 23c ust. 2 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów, Prezes UOKiK wskazał, że może określić w drodze decyzji środki usunięcia trwających skutków naruszenia zbiorowych interesów konsumentów w celu zapewnienia wykonania zawartego w niej nakazu. Prezes UOKiK ocenił, że środkiem usunięcia skutków naruszenia zbiorowych interesów konsumentów przez Spółkę powinno być zawarcie w treści wszystkich dotychczas zawartych i wciąż obowiązujących umów pożyczki postanowień, których brak został uznany niniejszą decyzją za praktyki naruszające zbiorowe interesy. W ocenie Prezesa Urzędu, powyższe zmiany powinny być wprowadzone do treści wszystkich zawartych przez Spółkę i wciąż obowiązujących umów w terminie 3 miesięcy od daty uprawomocnienia się decyzji. Pismem z dnia 11 lipca 2007 r.(...) Sp. z o.o.z siedzibą wW.wniosła od powyższej decyzji odwołaniedo Sądu Okręgowego w Warszawie, Sądu Ochrony Konkurencji i Konsumentów, wnosząc o uchylenie zaskarżonej decyzji w całości i zasądzenie kosztów postępowania. W uzasadnieniu odwołania powód stwierdził, iż postanowienia stosowanego przez niego wzorca umowy pożyczki nie naruszają żadnego z przepisów Ustawy o kredycie konsumenckim, wskazanych w decyzji Prezesa UOKiK. Powód podkreślił, że postanowienia wzorca umowy pożyczki objęte decyzją Prezesa UOKiK nie obowiązują klientów powoda od dnia 22 grudnia 2006 r., bowiem wzorzec ten został wówczas zastąpiony nowym, którego zapisy zostały dostosowane do przepisów ustawy o kredycie konsumenckim. Odnosząc się do zarzutu nieuwzględnienia przez powoda w umowie pożyczki informacji o całkowitym koszcie kredytu i rzeczywistej rocznej stopie oprocentowania, powód wskazał na wprowadzenie do treści wzorca umowy pożyczki zapisu § 3 ust. 3, zgodnie z którym„Oprocentowanie pożyczki jest stałe, niezmienne przez cały okres trwania pożyczki i wynosi ..% rocznie wartości pożyczki. Rzeczywista roczna stopa oprocentowania wynosi ... % (art. 4 ust. 1 pkt 6 ustawy o kredycie konsumenckim)"oraz § 1 ust. 1 o treści:„Całkowity koszt pożyczki wynosi ...(art. 4 ust. 1 pkt 6 ustawy kredycie konsumenckim)".Powód podkreślił, iż w § 1 ust. 4 nowej umowy pożyczki wskazał wyraźnie, jakie koszty nie są wliczane do kwoty całkowitego kosztu pożyczki zapis ten jest zgodny z przepisami ustawy kredycie konsumenckim. Ponadto, powód wskazał, że ani wysokość opłaty przygotowawczej, ani to czy podlega ona zwrotowi czy też nie, nie ma żadnego znaczenia dla oceny zgodności zapisów umowy pożyczki z art. 4 ust. 2 pkt 6 ustawy kredycie konsumenckim. W kolejnym punkcie odwołania powód przyznał, że zawarcie we wzorcu umowy pożyczki jedynie wyliczenia możliwych sposobów zabezpieczenia pożyczki nie spełniało ustawowego wymogu określenia przedmiotu zabezpieczenia pożyczki. Z tych względów powód wprowadził do wzorca umowy pożyczki § 6 oraz Załącznik nr 1 -Wybór zabezpieczenia pożyczki,które mają na celu umożliwienie klientom powoda dokonanie wyboru pomiędzy dopuszczonymi przez pożyczkodawcę sposobami zabezpieczenia. W treści Załącznika nr 1 każdorazowo wskazywane są bowiem te rodzaje zabezpieczeń, które dany klient sam wybierze. Nie zgadzając się z zarzucanym przez Prezesa UOKiK brakiem zawarcia w umowie pożyczki informacji o łącznej kwocie wszystkich kosztów, opłat i prowizji, do których zapłaty zobowiązany jest konsument, powód wskazał na treść § 5 nowej umowy pożyczki, zgodnie z którym„Łączna kwota wszystkich kosztów, opłat i prowizji, do których zapłaty zobowiązany jest Pożyczkobiorca nie będzie wyższa niż.... zzastrzeżeniem postanowień pkt 1 § 6 (art. 4 ust. 2 pkt 9 w związku z ust. 3 ustawy o kredycie konsumenckim)". W odpowiedzi na zarzut niezawarcia we wzorcu umowy pożyczki informacji o terminie, sposobie i skutkach wykonania uprawnienia do odstąpienia od umowy przez konsumenta, powód powołał się na treść art. 11 ust. 2, 3 i 5 Ustawy o kredycie konsumenckim, wskazując, iż razem z zapisami § 9 ust. 3, § 10 i § 11 umowy pożyczki regulacje te w sposób wyczerpujący określają wymagane przez art. 4 ust. 2 pkt 11 Ustawy o kredycie konsumenckim sposób i skutki odstąpienia klienta od umowy pożyczki. Powód wskazał również, iż 7-dniowy termin wyprzedzenia, z jakim pożyczkobiorca powinien poinformować pożyczkodawcę o planowanym terminie wcześniejszej spłaty pożyczki, został w nowym wzorcu umowy pożyczki zastąpiony terminem 3-dniowym. Biorąc pod uwagę wprowadzone zmiany do stosowanego przez niego wzorca umowy pożyczki, powód uznał, iż osiągnął wskazany w decyzji Prezesa UOKiK cel w postaci doprowadzenia do stanu, w którym ze wszystkimi konsumentami zawarte są umowy, których treść czyni zadość wymogom określonym w Ustawie kredycie konsumenckim, (odwołanie - k. 23-29) W odpowiedzi na odwołaniePrezes UOKiK wniósł o jego oddalenie oraz zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego. Prezes UOKiK podniósł, iż powód nie przedstawił w odwołaniu żadnych argumentów mogących uzasadniać uchylenie decyzji. Zaznaczył również, iż wbrew twierdzeniom powoda, poddał ocenie zarówno wzorzec umowy pożyczki stosowany przez powoda w obrocie konsumenckim do dnia 22 grudnia 2006 r. jak i wzorzec wprowadzony przez powoda po tej dacie. Wprowadzone przez powoda zmiany w postanowieniach wzorca nie pozwalają jednakże uznać, iż powód dopełnił obowiązków informacyjnych wymaganych przez Ustawę o kredycie konsumenckim. Prezes UOKiK nie zgodził się z twierdzeniami powoda, jakoby wraz z wprowadzeniem do obrotu nowego wzorca umowy pożyczki w dniu 22 grudnia 2006 r. zostały zaniechane praktyki naruszające zbiorowe interesy konsumentów. Zdaniem Prezesa UOKiK do wykazania przez przedsiębiorcę zaniechania stosowania zarzucanej praktyki konieczne jest, oprócz dokonania niezbędnych zmian w postanowieniach wzorca umownego, również zakończenie aneksowania umów, które zostały zawarte z pożyczkobiorcami w oparciu o poprzednio obowiązujący wzorzec. Celem art. 23e ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów jest bowiem faktyczne zaniechania przez przedsiębiorcę stosowania zarzucanej mu praktyki w stosunku do wszystkich konsumentów, których interesy zostały lub mogły zostać naruszone niezgodnym z prawem działaniem przedsiębiorcy. Natomiast w toku postępowania wyjaśniającego prowadzonego przez Prezesa UOKiK powód nie zadeklarował nawet dostosowania umów zawartych z klientami na dotychczasowych warunkach do wymogów informacyjnych sformułowanych w ustawie o kredycie konsumenckim, (odpowiedź na odwołanie - k. 39-47) Sąd ustalił następujący stan faktyczny: Powód- (...) Sp. z o.o.z siedzibą wW.jest przedsiębiorcą, który w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, udziela pożyczek cywilnoprawnych w oparciu o wzorzec „Umowy pożyczki". Oferta powoda skierowana jest do konsumentów (okoliczności niekwestionowane przez powoda, którą Sąd na podstawieart.230kpcuznał za przyznaną, KRS powoda k.31 - 33). Powód stosuje w obrocie z konsumentami wzorzec umowny o nazwie„Umowa pożyczki"(okoliczność przyznana przez powoda w odwołaniu od decyzji Prezesa UOKiK - k. 23 - 29). Do dnia 21 grudnia 2006 r. wszystkie pożyczki udzielane były przez powoda w oparciu o wzorzec„Umowy pożyczki",który zawierał m.in. następujące postanowienia: - § 3 ust. 4 -„Oprocentowanie pożyczki jest stałe, niezmienne przez cały okres trwania pożyczki i wynosi... % rocznie wartości pożyczki." -§ 4 ust. 1 -„Pożyczkobiorca ma prawo do wcześniejszej spłaty pożyczki informując Pożyczkodawcę na piśmie o planowanym terminie spłaty z 7-dniowy m wyprzedzeniem." § 6 ust. 1 -„Pożyczkobiorca zobowiązuje się do ustanowienia zabezpieczenia spłaty pożyczki przed jej wypłatą przez Pożyczkodawcę, przy czym wartość przyjętego zabezpieczenia nie może być niższa niż 250% wartości pożyczki, poprzez jedną lub większą ilość zabezpieczeń podanych poniżej: wystawienie weksla własnego in blanco wraz ze stosowną deklaracją wekslową, - poddanie się rygorowi egzekucji zgodnie z treściąa/f 777kodeksu postępowania cywilnego, zlecenie dyspozycji obciążenia rachunku Pożyczkobiorcy – polecenie zapłaty, poręczenie osób trzecich, ustanowienie hipoteki, blokada środków na rachunku bankowym, przewłaszczenie na zabezpieczenie, cesja polisy ubezpieczeniowej z funduszem inwestycyjnym, - cesja należności. Wybór ilości i rodzaju zabezpieczeń dokonywany jest przez Pożyczkobiorcę indywidualnie z Centralą Pożyczkodawcy i wymaga pisemnej akceptacji ze strony Pożyczkodawcy." § 10 ust. 1 -„Pożyczkobiorca może odstąpić od umowy w ciągu 10 dni od jej zawarcia" (Umowa pożyczki z dnia 20.11.2006r. k.77-81, okoliczności niekwestionowane przez powoda). W dniu 22 grudnia 2006 r. powód wprowadził do obrotunowy wzorzec„Umowy pożyczki*".Do wzorca zostały wprowadzone dodatkowe postanowienia, a zakwestionowane przez Prezesa UOKiK postanowienia wzorca otrzymały nową treść: § 1 ust. 3 -„Całkowity koszt pożyczki wynosi ...(a/t4 ust. 2 pkt 6 ustawy o kredycie konsumenckim)." § 1 ust. 4 -„Całkowity koszt pożyczki oznacza wszystkie koszty wraz z odsetkami i innymi opłatami i prowizjami, które Pożyczkobiorca jest zobowiązany zapłacić za pożyczkę, za wyjątkiem kosztów: 1) które ponosi Pożyczkobiorca w związku z niewykonaniem swoich zobowiązań wynikających z niniejszej umowy, 2 które w związku z nabyciem rzeczy lub usługi ponosi Pożyczkobiorca, niezależnie od tego czy nabycie następuje z wykorzystaniem pożyczki, 3 prowadzenia rachunku, z którego realizowane są spłaty, oraz kosztów przelewów i wpłat na ten rachunek, 4 ustanowienia, zmiany oraz związanych z wygaśnięciem zabezpieczeń i ubezpieczenia, z wyjątkiem kosztów ubezpieczenia płaty pożyczki - wraz z oprocentowaniem i pozostałymi kosztami - na wypadek śmierci, inwalidztwa, choroby lub bezrobocia Pożyczkobiorcy (art. 7 ust. 1 ustawy o kredycie konsumenckim)." § 1 ust. 5 -„Łączna kwota wszystkich kosztów, opłat i prowizji, do których zapłaty zobowiązany jest Pożyczkobiorca nie będzie wyższa niż .... z zastrzeżeniem postanowień pkt 1 § 6 (art. 4 ust. 2 pkt. 9 w związku z ust. 3 ustawy o kredycie konsumenckim)." § 3 ust. 3 -„Oprocentowanie pożyczki jest stałe, niezmienne przez cały okres trwania pożyczki i wynosi ... % rocznie wartości pożyczki. Rzeczywista roczna stopa oprocentowania wynosi ... % (art. 4 ust. 1 pkt 6 ustawy o kredycie konsumenckim)." § 4 ust. 1 -„Pożyczkobiorca ma prawo do wcześniejszej spłaty pożyczki informując Pożyczkodawcę na piśmie o planowanym terminie spłaty z 3-dniowym wyprzedzeniem." § 6 ust. 1 -„Pożyczkobiorca zobowiązuje się do ustanowienia zabezpieczenia spłaty pożyczki przed jej wypłatą przez Pożyczkodawcę, przy czym wartość przyjętego zabezpieczenia nie może być niższa niż 250% wartości pożyczki, poprzez jedną lub większą ilość zabezpieczeń podanych poniżej: -wystawienie weksla własnego in blanco wraz ze stosowną deklaracją wekslową i oświadczeniem o poddaniu się rygorowi egzekucji zgodnie z treściąart. 777 pkt. 5 kodeksu postępowania cywilnego, zlecenie dyspozycji obciążenia rachunku bankowego Pożyczkobiorcy - polecenie zapłaty, -poręczenie osób trzecich, -ustanowienie hipoteki, -blokada środków na rachunku bankowym, -przewłaszczenie na zabezpieczenie, -cesja należności, -cesja praw z polisy ubezpieczeniowej z funduszem inwestycyjnym - cena wykupu. Wybór ilości i rodzaju zabezpieczeń dokonywany jest przez Pożyczkobiorcę i wymaga pisemnej akceptacji ze strony Pożyczkodawcy, w trybie ustalonym treścią załącznika nr 1 do niniejszej umowy." Załącznik nr 1 -„Wybór zabezpieczenia spłaty pożyczki" -J. Pożyczkobiorca oświadcza, że wybiera następujące zabezpieczenia spłaty pożyczki: wystawienie weksla własnego in blanco wraz ze stosowną deklaracją wekslową i oświadczeniem o poddaniu się rygorowi egzekucji zgodnie z treściąart. 777 pkt. 5 kodeksu postępowania cywilnego, zlecenie dyspozycji obciążenia rachunku bankowego Pożyczkobiorcy - polecenie zapłaty, poręczenie osób trzecich, ustanowienie hipoteki, blokada środków na rachunku bankowym, przewłaszczenie na zabezpieczenie, cesja należności, cesja praw z polisy ubezpieczeniowej z funduszem inwestycyjnym - cena wykupu." (okoliczności niekwestionowane przez pozwanego, pismo powoda z 27 kwietnia 2007 r. - k. 246- 247 akt administracyjnych,„Umowypożycz/o" obowiązujące od 22 grudnia 2006 r. - k. 16 -229 akt administracyjnych). Obydwa wzorce umowne (stosowany przed i po 22 grudnia 2006r. ) w § 8 przewidywały zobowiązanie pożyczkobiorcy do zapłaty, pożyczkodawcy wynagrodzenia określonego jako „...% wartości pożyczki za każdy rok spłaty określony w umowie". Nadto obydwa wzorce w § 13 przewidywały opłatę przygotowawczą za przygotowanie i zawarcie umowy pożyczki określoną jako „...% wartości pożyczki". Obydwa wzorce przewidywały, iż opłata przygotowawcza podlega zwrotowi tylko w sytuacji opisanej w §12 tj. gdy z winy pożyczkodawcy nie dojdzie do realizacji przedmiotu mowy. Prezes UOKiK przeprowadził z urzędu postępowanie w sprawie praktyk naruszających zbiorowe interesy konsumentów, w trakcie którego dokonał kontroli postanowień wzorca„Umowy pożyczki"stosowanego przez powoda przed i po 22 grudnia 2006 r. Postępowanie przed Prezesem UOKiK zakończyło się wydaniem decyzji z dnia 25 czerwca 2007 r. o nr RWA -(...), w której Prezes UOKiK stwierdził, iż powód stosuje praktyki naruszające zbiorowe interesy konsumentów polegające na niewskazaniu w umowie o kredyt konsumencki informacji wymaganych przezart. 4 ust. 2 pkt 6, 7, 9 i 11 ustawy z dnia 20 lipca 2001 r. o kredycie konsumenckimoraz na stosowaniu postanowień sprzecznych zart. 8 ust. 1a ustawy z dnia 20 lipca 2001 r. o kredycie konsumenckim. Prezes UOKiK uznał, iż działania powoda naruszyły przewidziany wart. 23a ust. 2 ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r. o ochronie konkurencji i konsumentówobowiązek udzielania konsumentom rzetelnej, prawdziwej i pełnej informacji, w związku z czym nakazał zaniechanie stosowania wszystkich wskazanych w decyzji praktyk oraz określił środki usunięcia trwających skutków naruszenia zbiorowych interesów konsumentów polegające na wprowadzeniu do treści wszystkich dotychczas zawartych i wciąż obowiązujących umów pożyczki postanowień, których brak został uznany decyzją Prezesa UOKiK za praktyki naruszające zbiorowe interesy konsumentów, w terminie 3 miesięcy od uprawomocnienia się decyzji, (decyzja - k. 3-19). Sąd zważył co następuje: Zgodnie zart. 131 ust. 1 ustawy z dnia 16 lutego 2007 r. o ochronie konkurencji i konsumentów, do postępowań wszczętych na podstawieustawy z dnia 15 grudnia 2000 r. o ochronie konkurencji i konsumentówi nie zakończonych do dnia wejścia w życie niniejszej ustawy stosuje się przepisy dotychczasowe. Biorąc pod uwagę, iż postępowanie prowadzone przez Prezesa UOKiK w niniejszej sprawie zakończone wydaniemdecyzji nr (...)w dniu 25 czerwca 2007 r. zostało wszczęte Postanowieniem z dnia 24 stycznia 2007r.(k.1-6 akt adm.), a więc przed dniem wejścia w życieustawy z dnia 16 lutego 2007 r. o ochronie konkurencji i konsumentów, co nastąpiło z dniem 21 kwietnia 2007 r., do oceny czy zachodzą przesłanki uznania działań powoda za praktyki naruszające zbiorowe interesy konsumentów, mają zastosowanie przepisyustawy z dnia 15 grudnia 2000 r. o ochronie konkurencji i konsumentów. Zgodnie zart. 23a Ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r. o ochronie konkurencji i konsumentów, przez praktykę naruszającą zbiorowe interesy konsumentów rozumie się godzące w nie bezprawne działanie przedsiębiorcy. Nie jest zbiorowym interesem konsumentów suma indywidualnych interesów konsumentów. Za praktykę naruszającą zbiorowe interesy konsumentów uważa się w szczególności m.in. naruszanie obowiązku udzielania konsumentom rzetelnej, prawdziwej i pełnej informacji i inne czyny nieuczciwej konkurencji godzące w zbiorowe interesy konsumentów. Zatem pozytywną przesłanką uznania danego zachowania przedsiębiorcy za praktykę określoną w art.23a Ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów jest stwierdzenie zarówno jego bezprawności, jak i naruszenia zbiorowych interesów konsumentów. Ustawodawca nie wprowadził pozytywnej definicji zbiorowego interesu konsumentów ograniczając się do stwierdzenia, iż nie jest nim suma indywidualnych interesów konsumentów. W doktrynie wskazuje się, że „do naruszenia zbiorowych interesów konsumentów [w rozumieniu art. 23(a) i nast. ustawy z 2000 r. o ochronie konkurencji i konsumentów] dojdzie [...] wtedy, gdy konkretne działanie przedsiębiorcy nie będzie miało ściśle określonego adresata, lecz będzie skierowane do nieoznaczonego z góry kręgu podmiotów" (Szydło M. artykuł M.Prawn. 2004/17/791 Publicznoprawna ochrona zbiorowych interesów konsumentów. ). Wobec powyższego Sąd podzielił wywody pozwanego Prezesa UOKiK, iż zbiorowy interes konsumentów oznacza interes dotyczący ogółu, a naruszenie tego interesu może mieć miejsce, gdy skutkami działań sprzecznych z ustawą o ochronie konkurencji i konsumentów dotknięty jest szerszy krąg uczestników rynku -konsumentów. Do naruszenia zbiorowych interesów konsumentów konieczne jest, by działanie przedsiębiorcy zostało skierowane nie do konkretnego adresata, lecz do adresata, którego nie da się z góry oznaczyć indywidualnie. Wobec tego działanie to jest w stanie wywołać niekorzystne następstwa w odniesieniu do każdego z konsumentów ( a nie jedynie wobec określonego konsumenta) i zagraża ono, przynajmniej potencjalnie, interesom każdego z członków zbiorowości konsumentów (k. 16-17 Uzasadnienie Decyzji). W ocenie Sądu w niniejszej sprawie spełnione są przesłanki do uznania działań powoda za praktyki naruszające zbiorowe interesy konsumentów bowiem powód za pomocą stosowanego wzorca„Umowypożycz/o" kształtuje stosunki umowne z nieoznaczoną z góry liczbą konsumentów, którzy mogą zawrzeć z nim umowy pożyczki, zatem jeśli stosowany wzorzec umowny jest bezprawny, należy uznać, iż powód stosując go narusza zbiorowe interesy konsumentów. W ocenie Sądu istotne jest przy tym jak dane zapisy wzorca umownego wykonywane /interpretowane/ są przez powoda w konkretnych umowach, bowiem dopiero ich ocena świadczy o tym, czy powód zawierając umowy przy użyciu wzorca umownego właściwie wykonuje obowiązki informacyjne nałożone Ustawą o kredycie konsumenckim. W przedmiotowej sprawie Prezes UOKiK uznał za praktykę naruszającą zbiorowe interesy konsumentów działanie powoda polegające na naruszeniu obowiązku udzielania konsumentom rzetelnej, prawdziwej i pełnej informacji, przez stosowanie zapisów wzorca umownego niezgodnych z Ustawą o kredycie konsumenckim. Zgodnie z utrwalonymi poglądami doktryny i orzecznictwa z bezprawnością działań przedsiębiorcy mamy do czynienia w razie ustalenia, że doszło do naruszenia przepisów innych ustaw, zasad współżycia społecznego oraz dobrych obyczajów. Działalność powoda polegająca na udzielaniu pożyczek osobom fizycznym poddana jest reżimowi prawnemuUstawy z dnia 20 lipca 2001 r. o kredycie konsumenckim. Zgodnie z art.1 ustawa reguluje zasady i tryb zawierania umów o kredyt konsumencki, zasady ochrony konsumenta, który zawarł umowę o kredyt konsumencki, oraz obowiązki przedsiębiorcy, który udzielił kredytu konsumenckiego. Zgodnie z art. 2 przez umowę o kredyt konsumencki rozumie się umowę, na mocy której przedsiębiorca w zakresie swojej działalności udziela lub daje przyrzeczenie udzielenia konsumentowi kredytu w jakiejkolwiek postaci. Za umowę o kredyt konsumencki uważa się w szczególności umowę pożyczki. Jednocześnie, w niniejszym przypadku nie zachodzą żadne z przesłanek wskazanych wart. 3 Ustawy o kredycie konsumenckim, wyłączających stosowanie przepisów wymienionej ustawy do niektórych rodzajów umów o kredyt konsumencki.Art. 4 ustęp 2 Ustawy o kredycie konsumenckimokreśla jakie dane powinna zawierać umowa o kredyt konsumencki. Zgodnie z wyrokiem Sądu Najwyższego z dnia 20 czerwca 2006 r. o sygnaturze akt III SK 7/06 (opublikowany w OSNP 2007/13-14/207)„Obligatoryjne postanowienia umowy o kredyt konsumencki (art 4 ust. 2 ustawy z dnia 20 lipca 2001 r. o kredycie konsumenckim, Dz. U. Nr 100, póz, 1081 ze zm.) powinny być w umowie uzgodnione wyraźnie, wyczerpująco i bezpośrednio, a nie przez odesłanie do informacji zawartych we wzorcach umownych, regulaminach lub inaczej nazwanych ogólnych warunkach stosowanych przy zawieraniu umów kredytowych." Powód za pomocą wzorca„Umowy pożyczkikształtuje umowy o kredyt konsumencki zawierane z konsumentami. Dokonana przez Sąd analiza postanowień wzorca„Umowy pożyczkistosowanego przez powoda prowadzi do wniosku, iż postanowienia zawarte w treści wzorca"Umowy pożyczkinie zawierają informacji wymaganych przez art. 4 ust. 2 pkt 6, 7, 9 i 11 Ustawy o kredycie konsumenckim, a ponadto do dnia 22 grudnia 2006r. zawierały postanowienie sprzeczne z art. 8 ust. 1a. Sąd uznał, iż w sytuacji, gdy treść wzorca umownego stosowanego przez powoda nie zawiera wszystkich wymaganych przez Ustawę o kredycie konsumenckim informacji, powód zawierając umowy z konsumentami w oparciu o ten wzorzec narusza zbiorowe interesy konsumentów przez naruszenie nałożonego Ustawą o kredycie konsumenckim obowiązku udzielenia konsumentom rzetelnej prawdziwej i pełnej informacji, której zakres określono w art.4 Ustawy o kredycie konsumenckim. Bezprawność działań powoda polega na skonstruowaniu wzorca„Umowy pożyczkiw sposób nie odpowiadający wymogom bezwzględnie obowiązujących przepisów Ustawy o kredycie konsumenckim. Jednocześnie, biorąc pod uwagę, iż powód stosując wzorzec„Umowy pożyczkikształtuje stosunki umowne z nieoznaczoną z góry liczbą konsumentów, którzy potencjalnie mogą zawrzeć z nim umowę pożyczki, należy uznać, iż powód narusza w ten sposób zbiorowe interesy konsumentów. Zgodnie z art. 4 ust. 2 pkt 6 Ustawy o kredycie konsumenckim, umowa o kredyt konsumencki powinna zawierać informację o całkowitym koszcie kredytu i rzeczywistej rocznej stopie oprocentowania, o których mowa w art. 7 ust. 1 i 2 ustawy. Art. 7 ust. 1 Ustawy o kredycie konsumenckim stanowi, iż całkowity koszt kredytu oznacza wszystkie koszty wraz z odsetkami i innymi opłatami i prowizjami, które konsument jest zobowiązany zapłacić za kredyt, z wyjątkiem kosztów: 1 które ponosi konsument w związku z niewykonaniem swoich zobowiązań wynikających z umowy o kredyt konsumencki, 2 które w związku z nabyciem rzeczy lub usługi ponosi konsument, niezależnie od tego, czy nabycie następuje z wykorzystaniem kredytu, 3 prowadzenia rachunku, z którego realizowane są spłaty, oraz kosztów przelewów i wpłat na ten rachunek, chyba że konsument nie ma prawa wyboru podmiotu prowadzącego rachunek, a koszty te przekraczają koszty dla rachunków oszczędnościowych stosowane przez podmiot prowadzący rachunek, 4 ustanowienia, zmiany oraz związanych z wygaśnięciem zabezpieczeń i ubezpieczenia, z wyjątkiem kosztów ubezpieczenia spłaty kredytu wraz z oprocentowaniem i pozostałymi kosztami - na wypadek śmierci, inwalidztwa, choroby lub bezrobocia konsumenta, 5 wynikających ze zmiany kursów walut. We wzorcu„Umowypożycz/c/"" stosowanym przez powoda brak jest informacji o całkowitym koszcie kredytu i rzeczywistej rocznej stopie oprocentowania. Nie można bowiem uznać, że informacje te zawierał § 3 ust. 4 w pierwotnym brzemieniu:„Oprocentowanie pożyczki jest stałe, niezmienne przez cały okres trwania pożyczki i wynosi ... % rocznie wartości pożyczki",ani też w brzmieniu obowiązującym od 22 grudnia 2006 r. §3 ust.3:„Oprocentowanie pożyczki jest stałe, niezmienne przez cały okres trwania pożyczki i wynosi ... % rocznie wartości pożyczki. Rzeczywista roczna stopa oprocentowania wynosi ... % (art. 4 ust. 1 pkt 6 ustawy o kredycie konsumenckim)".Wysokość oprocentowania pożyczki nie wyczerpuje bowiem pojęcia „całkowitego kosztu kredytu", zdefiniowanego w art. 7 ust 1 Ustawy o kredycie konsumenckim. Z dniem 22 grudnia 2006 r. powód wprowadził do wzorca nowy §1 ust. 3, w którym przewidział podanie całkowitego kosztu pożyczki. Dodano też §1 ustęp 5 wskazujący łączną kwotę wszystkich kosztów, opłat i prowizji, do zapłaty których zobowiązany jest Pożyczkobiorca. Jednakże pomimo dodania tych zapisów, nie można uznać, aby powód podawał w Umowie rzetelne informacje o całkowitym koszcie kredytu. Wbrew twierdzeniom powoda, zawartym w odwołaniu, Sąd uznał za prawidłowe ustalenia dokonane przez Prezesa UOKiK, iż powód nie uwzględnia w całkowitym koszcie kredytu kwoty opłaty przygotowawczej określonej w §13 zarówno we wzorcu obowiązującym przed i po 22 grudnia 2006r. Okoliczność tą zresztą przyznał Prezes Zarządu powoda w pkt VI pisma z dnia 22 marca 2007 r. skierowanym do UOKiK. (pismo powoda - k. 236 akt administracyjnych) W aktach administracyjnych zgromadzono cały szereg umów pożyczki zawartych po 22 grudnia ?006r. (k.27 -229 akt adm.). We wszystkich umowach w §1 w ustępie 3 wskazującym całkowity koszt pożyczki i w ustępie 5 wskazującym łączną kwotę wszystkich kosztów, opłat i prowizji, do zapłaty których zobowiązany jest Pożyczkobiorca wskazano te same kwoty (odpowiednio w każdej umowie). Kwoty te stanowią prostą sumę oprocentowania pożyczki i wynagrodzenia Pożyczkodawcy przewidzianego w §8, nie uwzględniono w nich natomiast opłaty przygotowawczej przewidzianej w § 13 umów. l tak np. wumowie Nr. (...)(k.27 - 36a) kwota pożyczki wynosi(...), umowa pożyczki została zawarta na 7 lat (§3 ust.1), oprocentowanie wskazane w §3 ust.2 wynosi 4,99%, zaś rzeczywista roczna stopa oprocentowania wynosi 7,68 % bowiem uwzględnia ona wynagrodzenie, o którym mowa w §8 ust.1 umowy w wysokości 2,69 % wartości pożyczki za każdy rok spłaty wskazany w umowie. Suma wskazana w §1 ust.3 umowy jako całkowity koszt pożyczki i powtórzona w ust.5 jako łączna kwota wszystkich kosztów i opłat tj.(...)zł. stanowi 7,68% z kwoty(...). pomnożone przez 7 (okres pożyczki) nie uwzględnia zatem opłaty przygotowawczej przewidzianej w §13 umowy, której kwota jest znaczna stanowi bowiem 4% wartości pożyczki. Ten sam mechanizm powtórzono we wszystkich umowach zawartych po 22 grudnia 2006r. zgromadzonych w aktach administracyjnych (k.27-229). Zgodnie z art 7 ust 1 Ustawy o kredycie konsumenckim całkowity koszt kredytu oznacza wszystkie koszty wraz z odsetkami i innymi opłatami i prowizjami, które konsument jest zobowiązany zapłacić za kredyt, a więc również wraz z opłatą przygotowawczą, skoro nie została ona wymieniona wśród kosztów wskazanych jako koszty nie uwzględniane w całkowitym koszcie kredytu. Obowiązek wliczania opłaty przygotowawczej do całkowitego kosztu kredytu wynika wprost z art. 4 ust. 2 pkt 5 Ustawy o kredycie konsumenckim, zgodnie z którym elementem całkowitego kosztu kredytu są opłaty i prowizje oraz inne koszty związane z udzieleniem kredytu, w tym opłata za rozpatrzenie wniosku kredytowego oraz przygotowanie i zawarcie umowy kredytowej, zwana "opłatą przygotowawczą". Tak więc, informację o całkowitym koszcie kredytu podawanym przez grudnia 2006 r. nowego § 1 ust. 4 umowy, który wskazuje koszty, nie wliczane do całkowitego kosztu kredytu powoda należy uznać za nieprawdziwą, nawet po wprowadzeniu z dniem 22. Pomimo bowiem zapisów umownych, powód nie uwzględnia w całkowitym koszcie kredytu kwoty opłaty przygotowawczej przewidzianej w §13. Należy zgodzić się z Prezesem UOKiK, iż nieprawdziwa informacja o całkowitym koszcie kredytu pociąga za sobą nieprawidłowe wskazanie w treści umowy wysokości rzeczywistej rocznej stopy oprocentowania. Zgodnie bowiem z pkt 4 załącznika do ustawy o kredycie konsumenckim -„Wzory obliczenia rzeczywistej rocznej stopy oprocentowania",w celu obliczenia rzeczywistej rocznej stopy oprocentowania uwzględnia się należności w wysokości z dnia zawarcia umowy, w tym opłaty, prowizje i koszty związane z udzieleniem kredytu, o których mowa w art. 4 ust. 2 pkt 5 - a więc m.in. opłatę przygotowawczą. W punkcie II przedmiotowej decyzji Prezes UOKiK uznał za praktykę naruszającą zbiorowe interesy konsumentów działania powoda polegające na naruszeniu obowiązku udzielania konsumentom rzetelnej, prawdziwej i pełnej informacji poprzez niewskazanie w umowie o kredyt konsumencki informacji o sposobie zabezpieczenia. Zgodnie z art. 4 ust. 2 pkt 7 Ustawy o kredycie konsumenckim, umowa o kredyt konsumencki powinna określać sposób zabezpieczenia, jeżeli umowa je przewiduje, oraz opłaty należne kredytodawcy z tego tytułu. W ocenie Sądu, nie zasługuje na uwzględnienie argumentacja powoda przedstawiona w odwołaniu od pkt 2 decyzji. Nie można bowiem przyjąć za wywiązanie się przez powoda z obowiązku informacyjnego, wynikającego z Ustawy o kredycie konsumenckim, poprzez wyliczenie we wzorcu umowy pożyczki wszystkich dopuszczanych przez siebie form zabezpieczenia. Ustawa o kredycie konsumenckim wymaga bowiem określenia zabezpieczenia kredytu przewidzianego na potrzeby konkretnej umowy o kredyt konsumencki. Zgodnie z wzorcem stosowanym przez powoda, konsument w dniu zawarcia umowy wie jedynie, że kwota zabezpieczenia nie może być niższa niż 250 % wartość pożyczki, nie wie jednak, w jaki sposób pożyczka będzie zabezpieczona. Umowa nie gwarantuje bowiem, że sposób zabezpieczenia wybrany przez pożyczkobiorcę będzie zaakceptowany przez pożyczkodawcę, czego wymaga §6 ust.1 umowy. Zgodnie z pkt 2 Załącznika nr 1 do umowy pożyczki -pożyczkodawca może bądź zaakceptować zabezpieczenie wybrane przez pożyczkobiorcę bądź wskazać zabezpieczenie, jakie musi spełnić pożyczkobiorca Tym samym, konsument w dniu zawarcia umowy z powodem nie zna pełnej treści nawiązanego stosunku zobowiązaniowego. Tym samym Sąd podzielił ocenę Prezesa UOKiK, iż przez takie skonstruowanie wzorca umownego oferowanego konsumentom pozwany dopuścił się praktyki naruszającej zbiorowe interesy konsumentów. W punkcie III przedmiotowej decyzji Prezes UOKiK uznał za praktykę naruszającą zbiorowe interesy konsumentów działania powoda polegające na naruszeniu obowiązku udzielania konsumentom rzetelnej, prawdziwej i pełnej informacji poprzez niewskazanie w umowie o kredyt konsumencki informacji o łącznej kwocie wszystkich kosztów, opłat i prowizji, do których zapłaty zobowiązany jest konsument. Zgodnie z art. 4 ust. 2 pkt 9 Ustawy o kredycie konsumenckim, umowa o kredyt konsumencki powinna zawierać informację o łącznej kwocie wszystkich kosztów, opłat i prowizji, do których zapłaty zobowiązany jest konsument. Natomiast zgodnie z art. 4 ust. 3 Ustawy, jeżeli nie jest możliwe podanie kosztów, do których poniesienia zobowiązany jest konsument, należy określić ich szacunkową wysokość oraz okoliczności, od których zależy ich ostateczna wysokość i obowiązek zapłaty przez konsumenta. Z dniem 22 grudnia 2006 r. powód wprowadził do wzorca umowy nowy § 1 ust. 5, który przewiduje, iż „łączna kwota wszystkich kosztów, opłat i prowizji, do których zapłaty zobowiązany jest pożyczkobiorca nie będzie wyższa niż „. Jak wskazano wyżej ze zgromadzonych w toku postępowania administracyjnego umów wynika, iż wartość wpisywana w pozycji zawierającej łączną kwotę wszystkich kosztów, opłat i prowizji, do których zapłaty zobowiązany jest konsument (nowy § 1 ust. 5) jest tożsama z wartością wpisywaną w umowie pożyczki pod pozycją „całkowity koszt kredytu" (nowy § 1 ust. 3) kwota ta nie obejmuje wartości opłaty przygotowawczej wynikającej z §13 umowy. Tym samym, nie można przyjąć, że powód w sposób prawdziwy, rzetelny i pełny informuje konsumenta o łącznej kwocie wszystkich kosztów, opłat i prowizji, do których zapłaty zobowiązany jest konsument. W ocenie Sądu zachowanie to jako niezgodne z Ustawą o kredycie konsumenckim narusza zbiorowe interesy konsumentów. W punkcie IV decyzji Prezes UOKiK uznał za praktykę naruszającą zbiorowe interesy konsumentów działania powoda polegające na naruszeniu obowiązku udzielania konsumentom rzetelnej, prawdziwej i pełnej informacji poprzez niewskazanie w umowie o kredyt konsumencki informacji o terminie, sposobie i skutkach wykonania uprawnienia do odstąpienia od umowy przez konsumenta. Zgodnie z art. 4 ust. 2 pkt 11 Ustawy o kredycie konsumenckim, umowa o kredyt konsumencki powinna zawierać informację o terminie, sposobie i skutkach wykonania uprawnienia do odstąpienia od umowy przez konsumenta, o którym mowa w art. 11 ustawy. W ocenie Sądu, nie czyni zadość obowiązkowi wynikającemu z art. 4 ust. 2 pkt 11 Ustawy o kredycie konsumenckim, przyznanie konsumentowi w § 10 ust. 1 umowy pożyczki prawa odstąpienia od umowy w terminie 10 dni, ani stosowana przez powoda praktyka przedstawiania konsumentowi przy zawarciu umowy wzorca oświadczenia o odstąpienia od umowy. Zgodnie z cytowanym wyżej Wyrokiem Sądu Najwyższego z dnia 20 czerwca 2006r. w sprawie III SK 7/06 obligatoryjne postanowienia umowy o kredyt konsumencki powinny być w umowie uzgodnione wyraźnie, wyczerpująco i bezpośrednio, a nie przez odesłanie do informacji zawartych we wzorcach umownych, regulaminach lub inaczej nazwanych ogólnych warunkach stosowanych przy zawieraniu umów kredytowych. Powód nie dopełnił obowiązku zawarcia w umowie pożyczki informacji o terminie, sposobie i skutkach odstąpienia od umowy przez konsumenta, gdyż stosując wzorzec umowy pożyczki, wprowadzony przez powoda do obrotu, klient nie wie, jakich formalności musi dopełnić, aby złożone przez niego oświadczenie o odstąpieniu było skuteczne. W szczególności, konsument nie jest informowany przez powoda, że termin do odstąpienia od umowy jest zachowany, jeśli konsument przed jego upływem złoży pod wskazany przez powoda adres oświadczenie o odstąpieniu od umowy. Konsument nie jest również poinformowany, że w razie spełnienia przez powoda świadczenia przed upływem terminu do odstąpienia od umowy, odstąpienie staje się skuteczne, jeśli świadczenie zostanie zwrócone pożyczkodawcy łącznie z oświadczeniem o odstąpieniu od umowy. Konsument nie jest również informowany przez powoda, że przed upływem terminu do odstąpienia od umowy nie jest zobowiązany do spłaty pożyczki ani do zapłaty oprocentowania. Należy również zgodzić się z Prezesem UOKiK, iż informacja o skutkach odstąpienia od umowy pożyczki powinna dotyczyć tego, jakie koszty są zwracane konsumentowi, które koszty powinien on ponieść, jak również terminu, w jakim strony powinny dokonać wzajemnych rozliczeń. Wszystkich tych ustaleń brakuje we wzorcu umowy pożyczki stosowanym przez powoda. Wbrew twierdzeniom powoda nie ma przy tym znaczenia, iż sposób i skutki odstąpienia od umowy określa art. 11 ustawy o kredycie konsumenckim. Z art. 4 ust. 2 pkt 11 wynika bowiem wprost obowiązek zawarcia tych informacji w każdej umowie o kredyt konsumencki. Wobec powyższego działanie powoda polegające na niezawarciu w stosowanym wzorcu umownym powyższych informacji należy uznać za praktykę naruszającą zbiorowe interesy konsumentów, W punkcie V decyzji Prezes UOKiK uznał za praktykę naruszającą zbiorowe interesy konsumentów działania powoda polegające na zawarciu w § 4 ust.1 wzorca „Umowy pożyczki,, niezgodnego z art.8 ust.la Ustawy o kredycie konsumenckim zapisu, stosownie do którego pożyczkobiorca ma prawo do wcześniejszej spłaty pożyczki po poinformowaniu pożyczkodawcy na piśmie o planowanym terminie spłaty z 7 dniowym wyprzedzeniem. Zgodnie z art. 8 ust. 1 i 1a Ustawy o kredycie konsumenckim, konsument jest uprawniony do spłaty kredytu przed terminem określonym w umowie. W takim przypadku, konsument jest obowiązany poinformować kredytodawcę o zamiarze wcześniejszej spłaty kredytu najpóźniej w terminie 3 dni przed jej dokonaniem. We wzorcu wprowadzonym do obrotu 22 grudnia 2006r. powód zmienił zapis §4 zastępując termin 7 dniowy terminem 3 dniowym. Jak przyznał w uzasadnieniu decyzji pozwany (k. 16) wprowadzona zmiana spowodowała, że nowy wzorzec stosowany przez powoda został dostosowany do sformułowanych w art.8 ustla wymogów. Prezes UOKiK uznał jednak, iż wprowadzona zmiana nie spowodowała zaniechania stosowania określonej w tym punkcie decyzji praktyki naruszającej zbiorowe interesy konsumentów bowiem w ocenie pozwanego do stwierdzenia zaniechania praktyki, oprócz wprowadzenia zmian w treści stosowanego wzorca konieczne było zakończenie procedury aneksowania umów, które zostały zawarte z pożyczkobiorcami w oparciu o poprzednio obowiązujący wzorzec. Prezes UOKiK wskazał, że dopiero wtedy można uznać, iż umowy, jakie łączą powoda z konsumentami są spójne z obowiązującym prawem. Ocena Sądu jest odmienna. Należy ponownie podkreślić, iż Sąd podzielił zawarte w uzasadnieniu przedmiotowej decyzji wywody Prezesa UOKiK dotyczące definicji zbiorowego interesu konsumentów w szczególności, iż zbiorowy interes konsumentów oznacza interes dotyczący ogółu, a naruszenie tego interesu może mieć miejsce, gdy skutkami działań sprzecznychzustawą o ochronie konkurencji i konsumentów dotknięty jest szerszy krąg uczestników rynku-konsumentów. Do naruszenia zbiorowych interesów konsumentów konieczne jest, by działanie przedsiębiorcy zostało skierowane nie do konkretnego adresata, lecz do adresata, którego nie da się z góry oznaczyć indywidualnie. Wobec tego działanie to jest w stanie wywołać niekorzystne następstwa w odniesieniu do każdego z konsumentów ( a nie jedynie wobec określonego konsumenta) izagrażaono, przynajmniej potencjalnie, interesom każdego z członków zbiorowości konsumentów (k. 16-17 Uzasadnienie Decyzji). Z takim rozumieniem zbiorowego interesu konsumentów stoi w sprzeczności konstatacja, iż powód nie zaprzestał naruszania zbiorowego interesu konsumentów wprowadzając do wzorca umownego zmianę dostosowującą zapis wzorca do wymogów Ustawy o kredycie konsumenckim. Z chwilą bowiem wprowadzenia do obrotu nowego wzorca został zamknięty i zdefiniowany krąg konsumentów, których interesy zostały przez stary zapis naruszone. Konsumenci ci są zdefiniowani jako strona umów zawartych w oparciu o wzorzec stosowany przed 22 grudnia 2006r. i nie stanowią zbiorowości konsumentów jako potencjalnych klientów powoda. W ocenie Sądu w tym momencie mamy raczej do czynienia z sumą indywidualnych interesów konsumentów będących stroną umów zawartych w oparciu o wzorzec stosowany przed 22 grudnia 2006r, którzy mają otwartą drogę dochodzenia swych roszczeń w procesach cywilnych. Nadto należy odróżnić stosowanie praktyki naruszającej zbiorowe interesy konsumentów od trwania skutków takiego naruszenia. Sąd podzielił też poglądy przytoczone w uzasadnieniu Wyroku Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 30 listopada 2004r. sygn.akt VIACa 399/04, iż „pojęcie „stosowania" wzorców należy wiązać z momentem zawierania umów z użyciem tego wzorca, nie zaś z samym wykonywaniem przez strony postanowień umowy zawartej z użyciem tego wzorca". Mając te okoliczności na względzie oraz fakt, iż Prezes UOKiK już w uzasadnieniu decyzji nie kwestionował także daty wprowadzenia do obrotu nowego wzorca umownego tj. 22 grudnia 2006r. Sąd doszedł do przekonania, iż praktyka opisana w punkcie V przedmiotowej decyzji została zaniechana z chwilą wprowadzenia do obrotu nowego wzorca umownego tj. z dniem 22 grudnia 2006r. Zgodnie zart. 23e ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r. o ochronie konkurencji i konsumentów, nie wydaje się decyzji o uznaniu praktyki za naruszającą zbiorowe interesy konsumentów i nakazującej zaniechanie jej stosowania, jeżeli przedsiębiorca zaprzestał stosowania praktyki, o której mowa w art. 23a ustawy. W takim przypadku Prezes UOKiK wydaje decyzję o uznaniu praktyki za naruszającą zbiorowe interesy konsumentów i stwierdzającą zaniechanie jej stosowania. Wobec powyższego Sąd na podstawie art. 47931a§3 kpczmienił zaskarżoną decyzję w tej części. Dokonana prze Sąd analiza postanowień nowego wzorca„Umowy pożyczki"stosowanego przez powoda nie pozwala jednak na stwierdzenie, iż jego postanowienia, za wyjątkiem § 4 ust. 1, zostały dostosowane do wymogówUstawy z dnia 20 lipca 2001 r. o kredycie konsumenckim. W związku z powyższym, należy uznać, iż Prezes UOKiK w decyzji z dnia 25 czerwca 2007 r. nr RWA-(...)słusznie uznał za praktykę naruszającą zbiorowe interesy konsumentów działania powoda polegające na naruszeniu obowiązku udzielania konsumentom rzetelnej, prawdziwej i pełnej informacji poprzez niewskazanie w umowie o kredyt konsumencki - wbrew wymogom Ustawy o kredycie konsumenckim - informacji o całkowitym koszcie kredytu i rzeczywistej rocznej stopie oprocentowania, o sposobie zabezpieczenia, o łącznej kwocie wszystkich kosztów, opłat i prowizji, do których zapłaty zobowiązany jest konsument, o terminie, sposobie i skutkach wykonania uprawnienia do odstąpienia od umowy przez konsumenta. Zasadne było również nakazanie powodowi zaniechania stosowania tych praktyk. W związku z tym, na podstawieart. 47931a§ 1 kpc, Sąd oddalił odwołanie powoda w tym zakresie bowiem nie znalazł podstaw do jego uwzględnienia. O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawieart. 100 kpcnakładając całość kosztów na powoda, bowiem w ocenie Sądu orzeczona częściowa zmiana decyzji powoduje, iż pozwany uległ tylko co do nieznacznej części swego żądania. Mając powyższe na względzie orzeczono jak w sentencji.

15/450500/0005127/AmA

Sąd Okręgowy w Warszawie

XVII Wydział Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumenta

151500000001006_II_AKa_000281_2008_Uz_2008-10-02_001

II AKa 281/08

2008-10-02 02:00:00.0 CEST

2022-06-08 20:00:03.0 CEST

2022-06-08 17:12:04.0 CEST

15150000

1006

SENTENCE, REASON

Sygn. akt : II AKa 281/08 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 2 października 2008 r. Sąd Apelacyjny w Katowicach w II Wydziale Karnym w składzie: Przewodniczący SSA Wojciech Kopczyński (spr.) Sędziowie SSA Bożena Summer-Brason SSO del. Małgorzata Niementowska Protokolant Agnieszka Przewoźnik przy udziale Prokuratora Prok. Apel. Tomasza Janeczka po rozpoznaniu w dniu 2 października 2008 r. sprawy B. D. s. E. i R. , ur. (...) w P. oskarżonego z art. 197§2 kk i in. na skutek apelacji obr

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Anna Bil" xPublisher="abil" xEditorFullName="Izabela Orczyk" xEditor="iorczyk" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="5" xFlag="published" xVolType="15/150000/0001006/AKa" xYear="2008" xVolNmbr="000281" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Wyrok+Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xText><xBx> <xUx>Sygn. akt : II AKa 281/08</xUx> </xBx></xText> <xUnit xBold="true" xIsTitle="true" xType="part"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right">Dnia 2 października 2008 r.</xText> <xText>Sąd Apelacyjny w Katowicach w II Wydziale Karnym w składzie:</xText> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="172"/> <xCOLx xWIDTHx="539"/> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">Przewodniczący</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText>SSA Wojciech Kopczyński (spr.)</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">Sędziowie</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText>SSA Bożena Summer-Brason</xText> <xText>SSO del. Małgorzata Niementowska</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">Protokolant</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText>Agnieszka Przewoźnik</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xText>przy udziale Prokuratora Prok. Apel. Tomasza Janeczka</xText> <xText>po rozpoznaniu w dniu 2 października 2008 r. sprawy</xText> <xText><xBx><xAnon>B. D.</xAnon></xBx> s. <xAnon>E.</xAnon> i <xAnon>R.</xAnon>, <xAnon>ur. (...)</xAnon> w <xAnon>P.</xAnon></xText> <xText>oskarżonego z <xLexLink xArt="art. 197;art. 197 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 197§2 kk</xLexLink> i in.</xText> <xText>na skutek apelacji obrońcy</xText> <xText>od wyroku Sądu Okręgowego w Gliwicach z dnia 28 kwietnia 2008 r.</xText> <xText>sygn. akt. IV K 166/07</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText>utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok, uznając apelację obrońcy za oczywiście bezzasadną,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText>zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa wydatki postępowania odwoławczego oraz opłatę w kwocie 600 (sześciuset) zł.</xText> </xUnit> <xText><xBx>Sygn. akt II AKa 281/08</xBx></xText> </xUnit> <xUnit xBold="true" xIsTitle="true" xType="part"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText>W związku z tym, że w pierwszym – uchylonym wyroku sądu pierwszej instancji przyjęto, że elementem zabójstwa ze szczególnym okrucieństwem było, zarzucane początkowo jako oddzielny czyn, doprowadzenie pokrzywdzonej, po użyciu przemocy, do poddania się innej czynności seksualnej w postaci włożenia jej do pochwy butelki z niedopałkami papierosów, a w kolejnym – obecnie skarżonym wyroku przyjęto z kolei, że zabójstwo w typie podstawowym z <xLexLink xArt="art. 148;art. 148 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 148 § 1 k.k.</xLexLink> jest ostatnim elementem znęcania się fizycznego i psychicznego oskarżonego nad pokrzywdzoną, czynu zarzucanego oskarżonemu jako oddzielne przestępstwo, zasadnym było szczegółowe przedstawienie opisów czynów zarzucanych oskarżonemu w akcie oskarżenia, oraz opisów przestępstw przypisanych mu w kolejnych wyrokach sądu I instancji. Tak więc <xAnon>B. D.</xAnon> oskarżony został o to, że:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">I</xName> <xText>w dniu 6 lipca 2005r., w <xAnon>Z.</xAnon>, używając przemocy w postaci bicia pięściami po głowie i całym ciele, doprowadził <xAnon>E. D.</xAnon> do poddania się innej czynności seksualnej w postaci włożenia jej do pochwy butelki<xBRx/>z niedopałkami papierosów, to jest o czyn z <xLexLink xArt="art. 197;art. 197 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 197 § 2 k.k.</xLexLink>,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">II</xName> <xText>w dniu 6 lipca 2005r. w <xAnon>Z.</xAnon>, działając ze szczególnym okrucieństwem, w celu pozbawienie życia <xAnon>E. D.</xAnon>, po uprzednim wielogodzinnym biciu jej pięściami i kopaniu nogami po całym ciele, depcząc <xBRx/>i kolankując spowodował u niej obrażenia ciała w postaci obrzęku <xBRx/>powiek i obustronnych sińców okularowych, wylewów krwawych podspojówkowych, rany tłuczonej policzka prawego, lewej małżowiny usznej, otarcia naskórka, obrzęku i pęknięcia śluzówki warg, obustronnego złamania żeber, pęknięcia śledziony z następowym krwotokiem wewnętrznym, licznych sińców na tułowiu i kończynach, <xBRx/>w tym na grzbietach rąk, które to rozległe obrażenia ciała stały się przyczyną zgonu <xAnon>E. D.</xAnon>, to jest o czyn z <xLexLink xArt="art. 148;art. 148 § 2;art. 148 § 2 pkt. 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 148 § 2 pkt. 1 k.k.</xLexLink>,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">III</xName> <xText>w okresie od 1999r. do lipca 2005r. w <xAnon>Z.</xAnon>, znęcał się fizycznie <xBRx/>i psychicznie nad <xAnon>E. D.</xAnon> poprzez bicie jej po całym ciele <xBRx/>i wyzywanie słowami wulgarnymi, to jest o czyn z <xLexLink xArt="art. 207;art. 207 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 207 § 1 k.k.</xLexLink></xText> </xUnit> <xText>Pierwszym rozstrzygnięciem w powyższej sprawie, które się jednak nie ostało, uchylone w całości orzeczeniem Sądu Apelacyjnego w Katowicach <xBRx/>z dnia 12 lipca 2007r. sygn. akt II AKa 216/07, był wyrok Sądu Okręgowego <xBRx/>w Gliwicach z dnia 2 kwietnia 2007r. sygn. akt IV K 64/06.</xText> <xText>Wyrokiem tym uznano oskarżonego <xAnon>B. D.</xAnon> za winnego tego, że w dniu 6 lipca 2005r. w <xAnon>Z.</xAnon>, działając ze szczególnym okrucieństwem wobec <xAnon>E. D.</xAnon>, po uprzednim wielogodzinnym biciu jej pięściami, <xBRx/>kopaniu nogami po całym ciele, doprowadzeniu po użyciu przemocy do poddania się innej czynności seksualnej w postaci włożenia jej do pochwy butelki z niedopałkami papierosów, depcząc i kolankując, spowodował u niej obrażenia ciała w postaci obrzęku powiek i obustronnych sińców okularowych, wylewów krwawych podspojówkowych, rany tłuczonej policzka prawego, <xBRx/>lewej małżowiny usznej, otarcia naskórka, obrzęku i pęknięcia śluzówki warg, obustronnego złamania żeber, pęknięcia śledziony z następowym krwotokiem wewnętrznym, licznych sińców na tułowiu i kończynach, w tym na grzbietach rąk, które to rozległe obrażenia ciała stały się przyczyną zgonu <xAnon>E. D.</xAnon>. Przypisując oskarżonemu popełnienie tego przestępstwa sąd pierwszej <xBRx/>instancji ustalił jednocześnie, że dokonując go działał z zamiarem ewentualnym pozbawienia jej życia. W konsekwencji uznał, że wyczerpał on znamiona przestępstwa z <xLexLink xArt="art. 148;art. 148 § 2;art. 148 § 2 pkt. 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 148 § 2 pkt. 1 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 197;art. 197 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 197 § 2 k.k.</xLexLink> przy zastosowaniu <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 2 k.k.</xLexLink> i za to na mocy <xLexLink xArt="art. 148;art. 148 § 2;art. 148 § 2 pkt. 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 148 § 2 pkt. 1 k.k.</xLexLink> w zw. <xBRx/>z <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 3 k.k.</xLexLink> wymierzył mu karę 25 lat pozbawienia wolności.</xText> <xText>Ponadto uznał oskarżonego <xAnon>B. D.</xAnon> winnym tego, że w okresie od 1999r. do lipca 2005r. w <xAnon>Z.</xAnon>, znęcał się fizycznie i psychicznie nas <xAnon>E. D.</xAnon>, bijąc ją po całym ciele i wyzywając słowami wulgarnymi, to jest przestępstwa z <xLexLink xArt="art. 207;art. 207 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 207 § 1 k.k.</xLexLink> i za to na mocy powołanego przepisu wymierzył mu karę 2 lat pozbawienia wolności.</xText> <xText>Na mocy <xLexLink xArt="art. 85" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 85 k.k.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 86;art. 86 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 86 § 1 k.k.</xLexLink> wymierzył oskarżonemu karę łączną w wymiarze 25 lat pozbawienia wolności.</xText> <xText>Na skutek apelacji obrońcy oskarżonego, w której podniesiono zarzut błędu w ustaleniach faktycznych i obrazy prawa procesowego, tylko <xBRx/>w odniesieniu do przypisanego oskarżonemu zabójstwa, którego elementem miało też być doprowadzenie, po użyciu przemocy, do poddania się innej czynności seksualnej, Sąd Apelacyjny w Katowicach orzeczeniem z dnia <xBRx/>12 lipca 2007r. sygn. akt II AKa 216/07 uchylił wyrok Sądu Okręgowego <xBRx/>w Gliwicach z dnia 2 kwietnia 2007r. sygn. IV K 64/06 w zaskarżonej części, <xBRx/>a także na mocy <xLexLink xArt="art. 440" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 440 k.p.k.</xLexLink> w części dotyczącej czynu z <xLexLink xArt="art. 207;art. 207 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 207 § 1 k.k.</xLexLink>, która nie była skarżona i sprawę przekazał Sądowi Okręgowemu w Gliwicach do ponownego rozpoznania.</xText> <xText>W uzasadnieniu swojego orzeczenia sąd odwoławczy wskazał, aby sąd ponownie rozpoznający sprawę rozważył to, czy stosowanie w dniu 6 lipca 2005r. przez oskarżonego przemocy wobec pokrzywdzonej, nie było jeszcze kolejnym aktem znęcania się nad nią, tym razem zakończonym jej zgonem, <xBRx/>a w efekcie, czy znęcanie się nad pokrzywdzoną w rozumieniu <xLexLink xArt="art. 207;art. 207 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 207 § 1 k.k.</xLexLink> <xBRx/>i jej zabójstwo, nie stanowiło jednego czynu o kumulatywnej kwalifikacji prawnej. Z tego też powodu sąd odwoławczy uznał za celowe uchylić wyrok <xBRx/>w całości, również w nie zaskarżonej części, a więc w zakresie czynu z <xLexLink xArt="art. 207;art. 207 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. <xBRx/>207 § 1 k.k.</xLexLink></xText> <xText>W wyniku ponownego rozpoznania sprawy Sąd Okręgowy w Gliwicach wyrokiem z dnia 28 kwietnia 2008r. w sprawie o sygn. akt IV K 166/07 uznała oskarżonego <xAnon>B. D.</xAnon> za winnego tego, że w okresie od maja 2001r. <xBRx/>do lipca 2005r. w <xAnon>Z.</xAnon>, znęcał się fizycznie i psychicznie nad <xAnon>E. D.</xAnon> poprzez bicie jej po całym ciele oraz wyzywanie słowami wulgarnymi, a w dniu 6 lipca 2005r., działając w zamiarze ewentualnym pozbawienia życia <xAnon>E. D.</xAnon>, po uprzednim biciu jej pięściami i kopaniu nogami po całym ciele, deptaniu i kolankowaniu, spowodował u niej obrażenia ciała w postaci <xBRx/>obrzęku powiek i obustronnych sińców okularowych, wylewów krwawych podspojówkowych, rany tłuczonej policzka prawego, lewej małżowiny usznej, otarcia naskórka, obrzęku i pęknięcia śluzówki warg, obustronnego złamania żeber, pęknięcia śledziony z następowym krwotokiem wewnętrznym, licznych sińców na tułowiu i kończynach, w tym na grzbietach rąk, które to rozległe obrażenia ciała stały się przyczyną zgonu <xAnon>E. D.</xAnon>, to jest przestępstwa <xBRx/>z <xLexLink xArt="art. 148;art. 148 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 148 § 1 k.k.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 207;art. 207 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 207 § 1 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 2 k.k.</xLexLink> i za to na mocy <xBRx/><xLexLink xArt="art. 148;art. 148 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 148 § 1 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 3 k.k.</xLexLink> skazał go na karę 15 lat pozbawienia wolności. Na mocy <xLexLink xArt="art. 63;art. 63 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 63 § 1 k.k.</xLexLink> zaliczył oskarżonemu na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności okres rzeczywistego pozbawienia wolności <xBRx/>w sprawie od dnia 7 lipca 2005r. do dnia 28 kwietnia 2008r.</xText> <xText>Tym samym wyrokiem Sąd Okręgowy w Gliwicach uniewinnił oskarżonego od popełnienia czynu zarzucanego mu w punkcie I aktu oskarżenia, to jest występku z <xLexLink xArt="art. 197;art. 197 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 197 § 2 k.k.</xLexLink> polegającego na tym, że w dniu 6 lipca 2005r. w <xAnon>Z.</xAnon>, używając przemocy w postaci bicia pięściami po głowie <xBRx/>i całym ciele miał doprowadzić <xAnon>E. D.</xAnon> do poddania się innej czynności seksualnej w postaci włożenia jej do pochwy butelki z niedopałkami papierosów i w tym zakresie na mocy <xLexLink xArt="art. 632;art. 632 pkt. 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 632 pkt. 2 k.p.k.</xLexLink> kosztami postępowania obciążył Skarb Państwa. Ponadto orzekł o dowodach rzeczowych i kosztach sądowych.</xText> <xText>Powyższy wyrok zaskarżył obrońca oskarżonego i zarzucił mu błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za jego podstawę, a polegający na bezpodstawnym przyjęciu, że <xAnon>B. D.</xAnon> w okresie od maja 2001r. do lipca 2005r. w <xAnon>Z.</xAnon>, znęcał się fizycznie i psychicznie nad <xAnon>E. D.</xAnon> poprzez bicie jej po całym ciele oraz wyzywanie słowami wulgarnymi, a w dniu 6 lipca 2005r. działając w zamiarze ewentualnym pozbawienia życia <xAnon>E. D.</xAnon>, po uprzednim biciu jej pięściami i kopaniu nogami po całym ciele, deptaniu i kolankowaniu, spowodował u niej rozległe obrażenia ciała, które stały się przyczyną zgonu <xAnon>E. D.</xAnon>, czym wyczerpał ustawowe znamiona przestępstwa z <xLexLink xArt="art. 148;art. 148 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 148 § 1 k.k.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 207;art. 207 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 207 § 1 k.k.</xLexLink>, podczas gdy wnikliwa i obiektywna analiza materiału dowodowego prowadzi do wniosku, że oskarżony popełnił jedynie przestępstwo z <xLexLink xArt="art. 156;art. 156 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 156 § 3 k.k.</xLexLink></xText> <xText>Stawiając powyższy zarzut wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku przez wymierzenie oskarżonemu kary 6 lat pozbawienia wolności za przestępstwo z <xLexLink xArt="art. 156;art. 156 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 156 § 3 k.k.</xLexLink> oraz <xLexLink xArt="art. 207;art. 207 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 207 § 1 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 3 k.k.</xLexLink></xText> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:</xBx></xText> <xText>Apelacja obrońcy oskarżonego nie jest zasadna i na uwzględnienie nie zasługuje. Wbrew twierdzeniom skarżącego sąd pierwszej instancji, ponownie rozpoznający powyższą sprawę, dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych i prawnych. Uwzględnił przy tym wszystkie zapatrywania prawne i wskazania sądu odwoławczego, co do dalszego postępowania. Czyniąc wspomniane ustalenia faktyczne sąd merytoryczny zasadnie oparł się w tym względzie na pierwszych wyjaśnieniach oskarżonego złożonych w postępowaniu przygotowawczym, kiedy to <xAnon>B. D.</xAnon> dokładnie opisał to, w jaki sposób krytycznego dnia bił pokrzywdzoną <xAnon>E. D.</xAnon>. Tymi wyjaśnieniami oskarżony potwierdził, że zdenerwowany bił ją pięściami i otwartą dłonią po całym ciele. W wyniku tych uderzeń przewracała się na podłogę, a wtedy na chwilę przestawał ją bić. Następnie podnosił ją i bił dalej. Trzy lub dwa razy upadała na podłogę na skutek jego uderzeń. Zaznaczył przy tym wyraźnie, że uderzenia były bardzo silne, a bił ją trzy razy po 2 minuty i każdorazowo po jego uderzeniach przewracała się na ziemię. Te jego wyjaśnienia współgrają nie tylko z protokołem oględzin i sekcji zwłok <xAnon>E. D.</xAnon>, z którego wynika, że przyczyną zgonu stały się rozległe obrażenia ciała powstałe od wielokrotnych silnych urazów zadanych narzędziem twardym, tępym, tępokrawędzistym, ale też korelują z opinią biegły sądowych, co do przyczyn zgonu pokrzywdzonej. Przy czym trafnie sąd merytoryczny przyjął w oparciu o wspomniane opinie biegłych, że pokrzywdzona była także kopana nogami po całym ciele. Była też deptana i kolankowana, na co wskazuje charakter i lokalizacja stwierdzonych u niej obrażenia ciała, a w szczególności bezsporny fakt złamania wszystkich żeber po lewej i prawej stronie klatki piersiowej. Biegła sądowa <xAnon>S. N.</xAnon> wykluczył, aby takie obrażenia powstały od pojedynczych uderzeń ręką, czy przypadkowego nadepnięcia na ciało ofiary. Tak wiec sąd pierwszej instancji zasadnie uznał, że oskarżony składając kolejne wyjaśnienia modyfikował ich treść, eliminując lub przeinaczając niektóre fakty, aby umniejszyć zakres swojej odpowiedzialności.</xText> <xText>Także w ocenie sądu odwoławczego <xBx>wielość zadanych przez oskarżonego bardzo sinych uderzeń, między innymi w głowę, twarz, oraz inne ważne dla życia człowieka organy, a przy tym deptanie i kolankowanie pokrzywdzonej, co doprowadziło do zgonu ofiary w wyniku doznanych w ten sposób rozległych i masywnych obrażeń ciała, stanowczo wyklucza możliwość zakwalifikowania takiego zachowania sprawcy tylko w kategoriach spowodowania ciężkiego uszczerbku na zdrowiu kwalifikowanego przez następstwo w postaci śmierci, to jest występku z <xLexLink xArt="art. 156;art. 156 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 156 § 3 k.k.</xLexLink>, jak chce tego skarżący.</xBx> Przede wszystkim bardzo duża siła tych uderzeń stanowczo wyklucza taką ewentualności i uzasadnia przyjęcie, że oskarżony nie tylko przewidywał skutek w postaci śmierci, ale i na taki skutek się godził. Zasadnie więc przyjęto, że działał z zamiarem ewentualnych pozbawienia życia <xAnon>E. D.</xAnon>. Bił ją wszak bardzo mocno wiedząc, że po urazie nosa wywołanym upadkiem bolała ją głowa. Powtarzał przy tym wspomniane czynności wykonawcze, aż doprowadził do śmierci swojej konkubiny, a więc do tego, co było niewątpliwie normalnym skutkiem tego rodzaju działań. Zasadnie też sąd I instancji uznał, że oskarżony znęcał się nad pokrzywdzona, a zabójstwo było jego ostatnią fazą. Na to, że znęcanie miało miejsce wskazują nie tylko zeznania członków rodziny denatki, ale i prawidłowo powołane przez sąd merytoryczny relacje osób postronnych, nie zainteresowanych wynikiem powyższego procesu karnego. Tak więc przyjęta przez sąd ocena prawna wspomnianych wyżej zachowań oskarżonego składających się na przestępstwo znęcania w kontekście przypisanej mu także zbrodni zabójstwa ofiary nad którą się znęcał, jest trafna i prawidłowo oddaje pełną kryminologiczną zawartość tego czynu, obejmując wszystkie czynności sprawcze przedsięwzięte przez oskarżonego. Także w ocenie sądu odwoławczego <xBx>w wypadku gdy sprawca najpierw znęcał się fizycznie i psychicznie nad ofiarą, a ostatnią jego fazą była zbrodnia zabójstwa osoby nad którą wcześniej się pastwił, zasadne jest przyjęcie w tej konkretnej sprawie kumulatywnej kwalifikacji prawnej z <xLexLink xArt="art. 207;art. 207 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 207 § 1 k.k.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 148;art. 148 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 148 § 2 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 2 k.k.</xLexLink>, albowiem pierwotne przestępstwo wywołało dalej idący skutek w postaci śmierci ofiary, który zdecydowanie wykroczył poza ramy samego znęcania. </xBx>Co prawda wspomniane przestępstwa różnią się przede wszystkim zasadniczym przedmiotem ochrony i okresem popełnienia, to jednak do ich znamion należy stosowanie przemocy. To zaś powoduje, że jeżeli skutkiem przemocy zastosowanej przez sprawcę znęcania jest śmierć człowiek, to uzasadnione jest zastosowania kumulatywnego zbiegu tych przepisów, o ile sprawca był świadomy możliwości spowodowania takiego skutku i na to się godził, a tak było w powyższej sprawie, co należycie wykazał sąd pierwszej instancji. Także wymierzona oskarżonemu kar pozbawienia wolności nie może w realiach niniejszej sprawy uchodzić za karę rażąco surową. Wszak sąd merytoryczny ponownie rozpoznający sprawę prawidłowo ustalił i ocenił wszystkie okoliczności wpływające na jej wymiar. W szczególności orzeczona wobec oskarżonego kara 15 lat pozbawienia wolności jest współmierna do stopnia jego zawinienia i adekwatna do stopnia społecznej szkodliwości przypisanej mu zbrodni zabójstwa.</xText> <xText>Nie było więc najmniejszych podstaw do wzruszenie zaskarżonego wyroku sądu pierwszej instancji</xText> <xText>W konsekwencji sąd odwoławczy utrzymał w mocy zaskarżony wyrok uznając apelację obrońcy oskarżonego za oczywiście bezzasadną. Zasądził też od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa wydatki postępowania odwoławczego oraz opłatę za drugą instancję w kwocie 600 złotych.</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Wojciech Kopczyński

Anna Bil

Agnieszka Przewoźnik

Izabela Orczyk

Sygn. akt : II AKa 281/08 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 2 października 2008 r. Sąd Apelacyjny w Katowicach w II Wydziale Karnym w składzie: Przewodniczący SSA Wojciech Kopczyński (spr.) Sędziowie SSA Bożena Summer-Brason SSO del. Małgorzata Niementowska Protokolant Agnieszka Przewoźnik przy udziale Prokuratora Prok. Apel. Tomasza Janeczka po rozpoznaniu w dniu 2 października 2008 r. sprawy B. D.s.E.iR.,ur. (...)wP. oskarżonego zart. 197§2 kki in. na skutek apelacji obrońcy od wyroku Sądu Okręgowego w Gliwicach z dnia 28 kwietnia 2008 r. sygn. akt. IV K 166/07 1 utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok, uznając apelację obrońcy za oczywiście bezzasadną, 2 zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa wydatki postępowania odwoławczego oraz opłatę w kwocie 600 (sześciuset) zł. Sygn. akt II AKa 281/08 UZASADNIENIE W związku z tym, że w pierwszym – uchylonym wyroku sądu pierwszej instancji przyjęto, że elementem zabójstwa ze szczególnym okrucieństwem było, zarzucane początkowo jako oddzielny czyn, doprowadzenie pokrzywdzonej, po użyciu przemocy, do poddania się innej czynności seksualnej w postaci włożenia jej do pochwy butelki z niedopałkami papierosów, a w kolejnym – obecnie skarżonym wyroku przyjęto z kolei, że zabójstwo w typie podstawowym zart. 148 § 1 k.k.jest ostatnim elementem znęcania się fizycznego i psychicznego oskarżonego nad pokrzywdzoną, czynu zarzucanego oskarżonemu jako oddzielne przestępstwo, zasadnym było szczegółowe przedstawienie opisów czynów zarzucanych oskarżonemu w akcie oskarżenia, oraz opisów przestępstw przypisanych mu w kolejnych wyrokach sądu I instancji. Tak więcB. D.oskarżony został o to, że: I w dniu 6 lipca 2005r., wZ., używając przemocy w postaci bicia pięściami po głowie i całym ciele, doprowadziłE. D.do poddania się innej czynności seksualnej w postaci włożenia jej do pochwy butelkiz niedopałkami papierosów, to jest o czyn zart. 197 § 2 k.k., II w dniu 6 lipca 2005r. wZ., działając ze szczególnym okrucieństwem, w celu pozbawienie życiaE. D., po uprzednim wielogodzinnym biciu jej pięściami i kopaniu nogami po całym ciele, depcząci kolankując spowodował u niej obrażenia ciała w postaci obrzękupowiek i obustronnych sińców okularowych, wylewów krwawych podspojówkowych, rany tłuczonej policzka prawego, lewej małżowiny usznej, otarcia naskórka, obrzęku i pęknięcia śluzówki warg, obustronnego złamania żeber, pęknięcia śledziony z następowym krwotokiem wewnętrznym, licznych sińców na tułowiu i kończynach,w tym na grzbietach rąk, które to rozległe obrażenia ciała stały się przyczyną zgonuE. D., to jest o czyn zart. 148 § 2 pkt. 1 k.k., III w okresie od 1999r. do lipca 2005r. wZ., znęcał się fizyczniei psychicznie nadE. D.poprzez bicie jej po całym cielei wyzywanie słowami wulgarnymi, to jest o czyn zart. 207 § 1 k.k. Pierwszym rozstrzygnięciem w powyższej sprawie, które się jednak nie ostało, uchylone w całości orzeczeniem Sądu Apelacyjnego w Katowicachz dnia 12 lipca 2007r. sygn. akt II AKa 216/07, był wyrok Sądu Okręgowegow Gliwicach z dnia 2 kwietnia 2007r. sygn. akt IV K 64/06. Wyrokiem tym uznano oskarżonegoB. D.za winnego tego, że w dniu 6 lipca 2005r. wZ., działając ze szczególnym okrucieństwem wobecE. D., po uprzednim wielogodzinnym biciu jej pięściami,kopaniu nogami po całym ciele, doprowadzeniu po użyciu przemocy do poddania się innej czynności seksualnej w postaci włożenia jej do pochwy butelki z niedopałkami papierosów, depcząc i kolankując, spowodował u niej obrażenia ciała w postaci obrzęku powiek i obustronnych sińców okularowych, wylewów krwawych podspojówkowych, rany tłuczonej policzka prawego,lewej małżowiny usznej, otarcia naskórka, obrzęku i pęknięcia śluzówki warg, obustronnego złamania żeber, pęknięcia śledziony z następowym krwotokiem wewnętrznym, licznych sińców na tułowiu i kończynach, w tym na grzbietach rąk, które to rozległe obrażenia ciała stały się przyczyną zgonuE. D.. Przypisując oskarżonemu popełnienie tego przestępstwa sąd pierwszejinstancji ustalił jednocześnie, że dokonując go działał z zamiarem ewentualnym pozbawienia jej życia. W konsekwencji uznał, że wyczerpał on znamiona przestępstwa zart. 148 § 2 pkt. 1 k.k.w zw. zart. 197 § 2 k.k.przy zastosowaniuart. 11 § 2 k.k.i za to na mocyart. 148 § 2 pkt. 1 k.k.w zw.zart. 11 § 3 k.k.wymierzył mu karę 25 lat pozbawienia wolności. Ponadto uznał oskarżonegoB. D.winnym tego, że w okresie od 1999r. do lipca 2005r. wZ., znęcał się fizycznie i psychicznie nasE. D., bijąc ją po całym ciele i wyzywając słowami wulgarnymi, to jest przestępstwa zart. 207 § 1 k.k.i za to na mocy powołanego przepisu wymierzył mu karę 2 lat pozbawienia wolności. Na mocyart. 85 k.k.iart. 86 § 1 k.k.wymierzył oskarżonemu karę łączną w wymiarze 25 lat pozbawienia wolności. Na skutek apelacji obrońcy oskarżonego, w której podniesiono zarzut błędu w ustaleniach faktycznych i obrazy prawa procesowego, tylkow odniesieniu do przypisanego oskarżonemu zabójstwa, którego elementem miało też być doprowadzenie, po użyciu przemocy, do poddania się innej czynności seksualnej, Sąd Apelacyjny w Katowicach orzeczeniem z dnia12 lipca 2007r. sygn. akt II AKa 216/07 uchylił wyrok Sądu Okręgowegow Gliwicach z dnia 2 kwietnia 2007r. sygn. IV K 64/06 w zaskarżonej części,a także na mocyart. 440 k.p.k.w części dotyczącej czynu zart. 207 § 1 k.k., która nie była skarżona i sprawę przekazał Sądowi Okręgowemu w Gliwicach do ponownego rozpoznania. W uzasadnieniu swojego orzeczenia sąd odwoławczy wskazał, aby sąd ponownie rozpoznający sprawę rozważył to, czy stosowanie w dniu 6 lipca 2005r. przez oskarżonego przemocy wobec pokrzywdzonej, nie było jeszcze kolejnym aktem znęcania się nad nią, tym razem zakończonym jej zgonem,a w efekcie, czy znęcanie się nad pokrzywdzoną w rozumieniuart. 207 § 1 k.k.i jej zabójstwo, nie stanowiło jednego czynu o kumulatywnej kwalifikacji prawnej. Z tego też powodu sąd odwoławczy uznał za celowe uchylić wyrokw całości, również w nie zaskarżonej części, a więc w zakresie czynu zart.207 § 1 k.k. W wyniku ponownego rozpoznania sprawy Sąd Okręgowy w Gliwicach wyrokiem z dnia 28 kwietnia 2008r. w sprawie o sygn. akt IV K 166/07 uznała oskarżonegoB. D.za winnego tego, że w okresie od maja 2001r.do lipca 2005r. wZ., znęcał się fizycznie i psychicznie nadE. D.poprzez bicie jej po całym ciele oraz wyzywanie słowami wulgarnymi, a w dniu 6 lipca 2005r., działając w zamiarze ewentualnym pozbawienia życiaE. D., po uprzednim biciu jej pięściami i kopaniu nogami po całym ciele, deptaniu i kolankowaniu, spowodował u niej obrażenia ciała w postaciobrzęku powiek i obustronnych sińców okularowych, wylewów krwawych podspojówkowych, rany tłuczonej policzka prawego, lewej małżowiny usznej, otarcia naskórka, obrzęku i pęknięcia śluzówki warg, obustronnego złamania żeber, pęknięcia śledziony z następowym krwotokiem wewnętrznym, licznych sińców na tułowiu i kończynach, w tym na grzbietach rąk, które to rozległe obrażenia ciała stały się przyczyną zgonuE. D., to jest przestępstwazart. 148 § 1 k.k.iart. 207 § 1 k.k.w zw. zart. 11 § 2 k.k.i za to na mocyart. 148 § 1 k.k.w zw. zart. 11 § 3 k.k.skazał go na karę 15 lat pozbawienia wolności. Na mocyart. 63 § 1 k.k.zaliczył oskarżonemu na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności okres rzeczywistego pozbawienia wolnościw sprawie od dnia 7 lipca 2005r. do dnia 28 kwietnia 2008r. Tym samym wyrokiem Sąd Okręgowy w Gliwicach uniewinnił oskarżonego od popełnienia czynu zarzucanego mu w punkcie I aktu oskarżenia, to jest występku zart. 197 § 2 k.k.polegającego na tym, że w dniu 6 lipca 2005r. wZ., używając przemocy w postaci bicia pięściami po głowiei całym ciele miał doprowadzićE. D.do poddania się innej czynności seksualnej w postaci włożenia jej do pochwy butelki z niedopałkami papierosów i w tym zakresie na mocyart. 632 pkt. 2 k.p.k.kosztami postępowania obciążył Skarb Państwa. Ponadto orzekł o dowodach rzeczowych i kosztach sądowych. Powyższy wyrok zaskarżył obrońca oskarżonego i zarzucił mu błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za jego podstawę, a polegający na bezpodstawnym przyjęciu, żeB. D.w okresie od maja 2001r. do lipca 2005r. wZ., znęcał się fizycznie i psychicznie nadE. D.poprzez bicie jej po całym ciele oraz wyzywanie słowami wulgarnymi, a w dniu 6 lipca 2005r. działając w zamiarze ewentualnym pozbawienia życiaE. D., po uprzednim biciu jej pięściami i kopaniu nogami po całym ciele, deptaniu i kolankowaniu, spowodował u niej rozległe obrażenia ciała, które stały się przyczyną zgonuE. D., czym wyczerpał ustawowe znamiona przestępstwa zart. 148 § 1 k.k.iart. 207 § 1 k.k., podczas gdy wnikliwa i obiektywna analiza materiału dowodowego prowadzi do wniosku, że oskarżony popełnił jedynie przestępstwo zart. 156 § 3 k.k. Stawiając powyższy zarzut wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku przez wymierzenie oskarżonemu kary 6 lat pozbawienia wolności za przestępstwo zart. 156 § 3 k.k.orazart. 207 § 1 k.k.w zw. zart. 11 § 3 k.k. Sąd Apelacyjny zważył, co następuje: Apelacja obrońcy oskarżonego nie jest zasadna i na uwzględnienie nie zasługuje. Wbrew twierdzeniom skarżącego sąd pierwszej instancji, ponownie rozpoznający powyższą sprawę, dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych i prawnych. Uwzględnił przy tym wszystkie zapatrywania prawne i wskazania sądu odwoławczego, co do dalszego postępowania. Czyniąc wspomniane ustalenia faktyczne sąd merytoryczny zasadnie oparł się w tym względzie na pierwszych wyjaśnieniach oskarżonego złożonych w postępowaniu przygotowawczym, kiedy toB. D.dokładnie opisał to, w jaki sposób krytycznego dnia bił pokrzywdzonąE. D.. Tymi wyjaśnieniami oskarżony potwierdził, że zdenerwowany bił ją pięściami i otwartą dłonią po całym ciele. W wyniku tych uderzeń przewracała się na podłogę, a wtedy na chwilę przestawał ją bić. Następnie podnosił ją i bił dalej. Trzy lub dwa razy upadała na podłogę na skutek jego uderzeń. Zaznaczył przy tym wyraźnie, że uderzenia były bardzo silne, a bił ją trzy razy po 2 minuty i każdorazowo po jego uderzeniach przewracała się na ziemię. Te jego wyjaśnienia współgrają nie tylko z protokołem oględzin i sekcji zwłokE. D., z którego wynika, że przyczyną zgonu stały się rozległe obrażenia ciała powstałe od wielokrotnych silnych urazów zadanych narzędziem twardym, tępym, tępokrawędzistym, ale też korelują z opinią biegły sądowych, co do przyczyn zgonu pokrzywdzonej. Przy czym trafnie sąd merytoryczny przyjął w oparciu o wspomniane opinie biegłych, że pokrzywdzona była także kopana nogami po całym ciele. Była też deptana i kolankowana, na co wskazuje charakter i lokalizacja stwierdzonych u niej obrażenia ciała, a w szczególności bezsporny fakt złamania wszystkich żeber po lewej i prawej stronie klatki piersiowej. Biegła sądowaS. N.wykluczył, aby takie obrażenia powstały od pojedynczych uderzeń ręką, czy przypadkowego nadepnięcia na ciało ofiary. Tak wiec sąd pierwszej instancji zasadnie uznał, że oskarżony składając kolejne wyjaśnienia modyfikował ich treść, eliminując lub przeinaczając niektóre fakty, aby umniejszyć zakres swojej odpowiedzialności. Także w ocenie sądu odwoławczegowielość zadanych przez oskarżonego bardzo sinych uderzeń, między innymi w głowę, twarz, oraz inne ważne dla życia człowieka organy, a przy tym deptanie i kolankowanie pokrzywdzonej, co doprowadziło do zgonu ofiary w wyniku doznanych w ten sposób rozległych i masywnych obrażeń ciała, stanowczo wyklucza możliwość zakwalifikowania takiego zachowania sprawcy tylko w kategoriach spowodowania ciężkiego uszczerbku na zdrowiu kwalifikowanego przez następstwo w postaci śmierci, to jest występku zart. 156 § 3 k.k., jak chce tego skarżący.Przede wszystkim bardzo duża siła tych uderzeń stanowczo wyklucza taką ewentualności i uzasadnia przyjęcie, że oskarżony nie tylko przewidywał skutek w postaci śmierci, ale i na taki skutek się godził. Zasadnie więc przyjęto, że działał z zamiarem ewentualnych pozbawienia życiaE. D.. Bił ją wszak bardzo mocno wiedząc, że po urazie nosa wywołanym upadkiem bolała ją głowa. Powtarzał przy tym wspomniane czynności wykonawcze, aż doprowadził do śmierci swojej konkubiny, a więc do tego, co było niewątpliwie normalnym skutkiem tego rodzaju działań. Zasadnie też sąd I instancji uznał, że oskarżony znęcał się nad pokrzywdzona, a zabójstwo było jego ostatnią fazą. Na to, że znęcanie miało miejsce wskazują nie tylko zeznania członków rodziny denatki, ale i prawidłowo powołane przez sąd merytoryczny relacje osób postronnych, nie zainteresowanych wynikiem powyższego procesu karnego. Tak więc przyjęta przez sąd ocena prawna wspomnianych wyżej zachowań oskarżonego składających się na przestępstwo znęcania w kontekście przypisanej mu także zbrodni zabójstwa ofiary nad którą się znęcał, jest trafna i prawidłowo oddaje pełną kryminologiczną zawartość tego czynu, obejmując wszystkie czynności sprawcze przedsięwzięte przez oskarżonego. Także w ocenie sądu odwoławczegow wypadku gdy sprawca najpierw znęcał się fizycznie i psychicznie nad ofiarą, a ostatnią jego fazą była zbrodnia zabójstwa osoby nad którą wcześniej się pastwił, zasadne jest przyjęcie w tej konkretnej sprawie kumulatywnej kwalifikacji prawnej zart. 207 § 1 k.k.iart. 148 § 2 k.k.w zw. zart. 11 § 2 k.k., albowiem pierwotne przestępstwo wywołało dalej idący skutek w postaci śmierci ofiary, który zdecydowanie wykroczył poza ramy samego znęcania.Co prawda wspomniane przestępstwa różnią się przede wszystkim zasadniczym przedmiotem ochrony i okresem popełnienia, to jednak do ich znamion należy stosowanie przemocy. To zaś powoduje, że jeżeli skutkiem przemocy zastosowanej przez sprawcę znęcania jest śmierć człowiek, to uzasadnione jest zastosowania kumulatywnego zbiegu tych przepisów, o ile sprawca był świadomy możliwości spowodowania takiego skutku i na to się godził, a tak było w powyższej sprawie, co należycie wykazał sąd pierwszej instancji. Także wymierzona oskarżonemu kar pozbawienia wolności nie może w realiach niniejszej sprawy uchodzić za karę rażąco surową. Wszak sąd merytoryczny ponownie rozpoznający sprawę prawidłowo ustalił i ocenił wszystkie okoliczności wpływające na jej wymiar. W szczególności orzeczona wobec oskarżonego kara 15 lat pozbawienia wolności jest współmierna do stopnia jego zawinienia i adekwatna do stopnia społecznej szkodliwości przypisanej mu zbrodni zabójstwa. Nie było więc najmniejszych podstaw do wzruszenie zaskarżonego wyroku sądu pierwszej instancji W konsekwencji sąd odwoławczy utrzymał w mocy zaskarżony wyrok uznając apelację obrońcy oskarżonego za oczywiście bezzasadną. Zasądził też od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa wydatki postępowania odwoławczego oraz opłatę za drugą instancję w kwocie 600 złotych.

15/150000/0001006/AKa

Sąd Apelacyjny w Katowicach

II Wydział Karny

154505250000503_I_Ns_000304_2008_Uz_2008-10-08_001

I Ns 304/08

2008-10-08 02:00:00.0 CEST

2017-06-09 03:49:05.0 CEST

2017-06-08 11:01:11.0 CEST

15450525

503

DECISION

Sygn. akt I Ns 304/08 POSTANOWIENIE Dnia 8 października 2008 r. Sąd Rejonowy dla m.st. Warszawy w W. I Wydział Cywilny w osobie (...) P. B. przy udziale protokolanta Agaty Zielińskiej po rozpoznaniu w dniu 8 października 2008 r. na rozprawie sprawy z wniosku R. O. , Z. B. , W. R. , M. B. , M. D. , A. J. , M. F. , I. F. , M. M. , J. Z. , L. Z. , E. M. , i H. N. T. z udziałem P. M. , J. M. , K. W. , A. T. , M. T. , J. T. , P. T. , A. I. , Gminnej (...) Sp. z o.o. w W. , (...) Sp. z o.o. w W. oraz

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Małgorzata Kurek" xPublisher="m.kurek" xEditorFullName="Małgorzata Kurek" xEditor="m.kurek" xml:space="preserve" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="1" xFlag="published" xYear="2008" xVolNmbr="000304" xDocType="Uz" xVolType="15/450525/0000503/Ns"> <xName>Postanowienie</xName> <xBlock> <xText/> <xText>Sygn. akt I Ns 304/08</xText> <xText/> <xUnit xBold="true" xIsTitle="true" xType="part"> <xName>POSTANOWIENIE</xName> <xText xALIGNx="right">Dnia 8 października 2008 r.</xText> <xText/> <xText>Sąd Rejonowy dla m.st. Warszawy w <xAnon>W.</xAnon> I Wydział Cywilny</xText> <xText>w osobie <xAnon> (...)</xAnon> <xAnon>P. B.</xAnon></xText> <xText>przy udziale protokolanta Agaty Zielińskiej</xText> <xText>po rozpoznaniu w dniu 8 października 2008 r. na rozprawie</xText> <xText>sprawy z wniosku <xAnon>R. O.</xAnon>, <xAnon>Z. B.</xAnon>, <xAnon>W. R.</xAnon>, <xAnon>M. B.</xAnon>, <xAnon>M. D.</xAnon>, <xAnon>A. J.</xAnon>, <xAnon>M. F.</xAnon>, <xAnon>I. F.</xAnon>, <xAnon>M. M.</xAnon>, <xAnon>J. Z.</xAnon>, <xAnon>L. Z.</xAnon>, <xAnon>E. M.</xAnon>, i <xAnon>H.</xAnon> <xAnon>N.</xAnon> <xAnon>T.</xAnon></xText> <xText>z udziałem <xAnon>P. M.</xAnon>, <xAnon>J. M.</xAnon>, <xAnon>K. W.</xAnon>, <xAnon>A. T.</xAnon>, <xAnon>M. T.</xAnon>, <xAnon>J. T.</xAnon>, <xAnon>P. T.</xAnon>, <xAnon>A. I.</xAnon>, <xAnon> Gminnej (...) Sp. z o.o.</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon> (...) Sp. z o.o.</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon> oraz <xAnon>Miasta S.</xAnon> <xAnon>W.</xAnon></xText> <xText>o zezwolenie na złożenie świadczenia do depozytu sądowego</xText> <xText/> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText>zezwala na złożenie do depozytu sądowego czynszu z tytułu najmu lokali mieszkalnych znajdujących się w budynku przy <xAnon>ul. (...)</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon>:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">a</xName> <xText><xAnon>R. O.</xAnon>, zajmującemu <xAnon>lokal nr (...)</xAnon> w kwocie 445zł (czterysta czterdzieści pięć złotych) miesięcznie,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">b</xName> <xText><xAnon>Z. B.</xAnon>, zajmującemu <xAnon>lokal nr (...)</xAnon> w kwocie 121zł 03gr (sto dwadzieścia jeden złotych trzy grosze) miesięcznie,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">c</xName> <xText><xAnon>W. R.</xAnon>, zajmującemu <xAnon>lokal nr (...)</xAnon> w kwocie 208zł 11gr (dwieście osiem złotych jedenaście groszy) miesięcznie,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">d</xName> <xText><xAnon>M. B.</xAnon>, zajmującej <xAnon>lokal nr (...)</xAnon> w kwocie 313zł 62gr (trzysta trzynaście złotych sześćdziesiąt dwa grosze) miesięcznie,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">e</xName> <xText><xAnon>M. D.</xAnon>, zajmującemu <xAnon>lokal nr (...)</xAnon> w kwocie 181zł (sto osiemdziesiąt jeden złotych) miesięcznie,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">f</xName> <xText><xAnon>A. J.</xAnon> (zajmującemu <xAnon>lokal nr (...)</xAnon>) w kwocie 544zł 27gr (pięćset czterdzieści cztery złote dwadzieścia siedem groszy) miesięcznie,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">g</xName> <xText><xAnon>M. F.</xAnon> i <xAnon>I. F.</xAnon> (zajmującym <xAnon>lokal nr (...)</xAnon>) w kwocie 572zł 60gr (pięćset siedemdziesiąt dwa złote sześćdziesiąt groszy) miesięcznie,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">h</xName> <xText><xAnon>M. M.</xAnon>, zajmującej <xAnon>lokal nr (...)</xAnon>, w kwocie 217zł 20gr (dwieście siedemnaście złotych dwadzieścia groszy) miesięcznie,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">i</xName> <xText><xAnon>J. Z.</xAnon> i <xAnon>L. Z.</xAnon>, zajmującym <xAnon>lokal nr (...)</xAnon> w kwocie 661zł 87gr (sześćset sześćdziesiąt jeden złotych osiemdziesiąt siedem groszy) miesięcznie,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">j</xName> <xText><xAnon>E. M.</xAnon>, zajmującej <xAnon>lokal nr (...)</xAnon> w kwocie 375zł 21gr (trzysta siedemdziesiąt jeden złotych dwadzieścia siedem groszy) miesięcznie,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">k</xName> <xText><xAnon>H.</xAnon> <xAnon>N.</xAnon> <xAnon>T.</xAnon>, zajmującej <xAnon>lokal nr (...)</xAnon>, w kwocie 214zł 56gr (dwieście czternaście złotych pięćdziesiąt sześć groszy) miesięcznie – rozpoczynając od miesiąca marca 2008 r.;</xText> </xUnit> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText>zastrzega, że wydanie depozytu może nastąpić do rąk osoby, do rąk osoby, która wykaże dokumentem swoje uprawnienie do pobierania czynszu najmu.</xText> </xUnit> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Małgorzata Kurek

Małgorzata Kurek

Sygn. akt I Ns 304/08 POSTANOWIENIE Dnia 8 października 2008 r. Sąd Rejonowy dla m.st. Warszawy wW.I Wydział Cywilny w osobie(...)P. B. przy udziale protokolanta Agaty Zielińskiej po rozpoznaniu w dniu 8 października 2008 r. na rozprawie sprawy z wnioskuR. O.,Z. B.,W. R.,M. B.,M. D.,A. J.,M. F.,I. F.,M. M.,J. Z.,L. Z.,E. M., iH.N.T. z udziałemP. M.,J. M.,K. W.,A. T.,M. T.,J. T.,P. T.,A. I.,Gminnej (...) Sp. z o.o.wW.,(...) Sp. z o.o.wW.orazMiasta S.W. o zezwolenie na złożenie świadczenia do depozytu sądowego 1 zezwala na złożenie do depozytu sądowego czynszu z tytułu najmu lokali mieszkalnych znajdujących się w budynku przyul. (...)wW.: a R. O., zajmującemulokal nr (...)w kwocie 445zł (czterysta czterdzieści pięć złotych) miesięcznie, b Z. B., zajmującemulokal nr (...)w kwocie 121zł 03gr (sto dwadzieścia jeden złotych trzy grosze) miesięcznie, c W. R., zajmującemulokal nr (...)w kwocie 208zł 11gr (dwieście osiem złotych jedenaście groszy) miesięcznie, d M. B., zajmującejlokal nr (...)w kwocie 313zł 62gr (trzysta trzynaście złotych sześćdziesiąt dwa grosze) miesięcznie, e M. D., zajmującemulokal nr (...)w kwocie 181zł (sto osiemdziesiąt jeden złotych) miesięcznie, f A. J.(zajmującemulokal nr (...)) w kwocie 544zł 27gr (pięćset czterdzieści cztery złote dwadzieścia siedem groszy) miesięcznie, g M. F.iI. F.(zajmującymlokal nr (...)) w kwocie 572zł 60gr (pięćset siedemdziesiąt dwa złote sześćdziesiąt groszy) miesięcznie, h M. M., zajmującejlokal nr (...), w kwocie 217zł 20gr (dwieście siedemnaście złotych dwadzieścia groszy) miesięcznie, i J. Z.iL. Z., zajmującymlokal nr (...)w kwocie 661zł 87gr (sześćset sześćdziesiąt jeden złotych osiemdziesiąt siedem groszy) miesięcznie, j E. M., zajmującejlokal nr (...)w kwocie 375zł 21gr (trzysta siedemdziesiąt jeden złotych dwadzieścia siedem groszy) miesięcznie, k H.N.T., zajmującejlokal nr (...), w kwocie 214zł 56gr (dwieście czternaście złotych pięćdziesiąt sześć groszy) miesięcznie – rozpoczynając od miesiąca marca 2008 r.; 2 zastrzega, że wydanie depozytu może nastąpić do rąk osoby, do rąk osoby, która wykaże dokumentem swoje uprawnienie do pobierania czynszu najmu.

15/450525/0000503/Ns

Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w Warszawie

I Wydział Cywilny

151020000001006_II_K_000046_2008_Uz_2008-10-13_001

II K 46/08

2008-10-13 02:00:00.0 CEST

2020-03-02 18:10:06.0 CET

2020-03-02 10:20:35.0 CET

15102000

1006

SENTENCE

Sygn. akt II K 46/08 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 13 października 2008 roku Sąd Okręgowy w Słupsku, II Wydział Karny Przewodniczący : SSO Dariusz Ziniewicz Sędzia: SO Jacek Żółć Ławnicy: Bogumiła Dulewicz, Teresa Grzybińska, Teresa Hetman-Czynienik Protokolant: sekr. sąd. Marlena Holweg w obecności Prokuratora Prokuratury Rejonowej Jadwigi Jabłońskiej po rozpoznaniu w dniach: 8 lipca, 9 lipca, 25 lipca, 9 września i 9 października 2008 roku sprawy: P. P. , syna J. i U. z domu G

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Regina Sawczuk" xPublisher="rsawczuk_so_slupsk" xEditorFullName="Olga Wichniarek" xEditor="owichniarek_so_slupsk" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="2" xFlag="published" xVolType="15/102000/0001006/K" xYear="2008" xVolNmbr="000046" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Wyrok</xName> <xBlock> <xText><xBx>Sygn. akt II K 46/08</xBx></xText> <xText/> <xUnit xBold="true" xIsTitle="true" xType="part"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText>Dnia 13 października 2008 roku</xText> <xText><xBx>Sąd Okręgowy w Słupsku, II Wydział Karny </xBx></xText> <xText><xBx>Przewodniczący</xBx>: SSO Dariusz Ziniewicz</xText> <xText><xBx>Sędzia: </xBx>SO Jacek Żółć</xText> <xText> <xBx> Ławnicy:</xBx> Bogumiła Dulewicz, Teresa Grzybińska, Teresa Hetman-Czynienik </xText> <xText><xBx>Protokolant: </xBx>sekr. sąd. Marlena Holweg</xText> <xText>w obecności Prokuratora Prokuratury Rejonowej Jadwigi Jabłońskiej</xText> <xText>po rozpoznaniu w dniach: 8 lipca, 9 lipca, 25 lipca, 9 września i 9 października 2008 roku sprawy:</xText> <xText><xBx><xAnon>P. P.</xAnon>, </xBx>syna <xAnon>J.</xAnon> i <xAnon>U. z domu G.</xAnon>, <xAnon>urodzonego (...)</xAnon> w <xAnon>C.</xAnon>,</xText> <xText><xUx>oskarżonego o to, że:</xUx></xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">I</xName> <xText>W dniu pomiędzy 24 sierpnia 2007 r., a 4 września 2007 r. w kompleksie leśnym, w oddziale nr 300 Leśnictwa <xAnon>C.</xAnon>, w okolicach miejscowości <xAnon>R.</xAnon>, woj. <xAnon> (...)</xAnon>, działając w zamiarze bezpośrednim pozbawiania życia swojej, będącej w ciąży konkubiny <xAnon>A. S.</xAnon>, zadał jej nożem w klatkę piersiową pięć ran kłutych w okolicy przedsercowej, z których trzy rany to rany głębokie, drążące do jam opłucnej z uszkodzeniem w obrębie ich kanałów tkanki tłuszczowej podskórnej, mięśni międzyżebrowych i opłucnej ściennej, z nacięciem żyły płucnej górnej, powierzchowną ranę kłutą w górnym wewnętrznym kwadrancie sutka prawego, powierzchowną ranę kłutą na grzbiecie ręki prawej w pobliżu nasady kciuka oraz wielokrotnie uderzając ją w okolice pleców spowodował stłuczenia skutkujące wielomiejscowe masywne wylewy krwi w tkance podskórnej powłok, w mięśniach i przestrzeniach międzymięśniowych pleców, w tym szczególnie masywne w głębi mięśni najdłuższych grzbietu, w wyniku czego doszło do krwotoku wewnętrznego do jam opłucnej, co skutkowało jej zgonem, a nadto działając w zamiarze bezpośrednim przerwania ciąży, stosując wyżej opisaną przemoc fizyczną wobec pokrzywdzonej doprowadził do przerwania ciąży i obumarcia płodu,</xText> </xUnit> <xText><xBx>tj. o przestępstwo z <xLexLink xArt="art. 148;art. 148 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 148 § 1 k.k.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 153;art. 153 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 153 § 1 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 2 k.k.</xLexLink></xBx></xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">II</xName> <xText>W okresie od co najmniej lipca 2006 r. do sierpnia 2007 r. w <xAnon>C.</xAnon>, woj. <xAnon> (...)</xAnon>, znęcał się fizycznie i psychicznie nad konkubiną <xAnon>A. S.</xAnon> w ten sposób, że bił ją rękami po ciele, groził pozbawieniem życia, używał wobec niej słów wulgarnych powszechnie uznanych za obelżywe przy czym w dniu 8 sierpnia 2007r. spowodował u niej uraz uogólniony, stłuczenie twarzoczaszki z krwiakami okularowymi oraz stłuczenie obu ramion – wybroczyny podskórne w okolicy prawego i lewego ramienia, co spowodowało naruszenie czynności uszkodzonych narządów ciała na czas poniżej 7 dni,</xText> </xUnit> <xText><xBx>tj. o przestępstwo z <xLexLink xArt="art. 207;art. 207 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 207 § 1 k.k.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 157;art. 157 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 157 § 2 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 2 k.k.</xLexLink></xBx></xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">III</xName> <xText>W dniu pomiędzy 24 sierpnia 2007 r., a 4 września 2007 w kompleksie leśnym w oddziale nr 300 Leśnictwa <xAnon>C.</xAnon>, w okolicach miejscowości <xAnon>R.</xAnon>, woj. <xAnon> (...)</xAnon>, znieważył zwłoki <xAnon>A. S.</xAnon> w ten sposób, że przy pomocy noża odciął palec V prawej nogi, spowodował rozległe głębokie rany cięte w obrębie sutków, wyciął wargi sromowe większe narządu rodnego oraz zadał ranę kłutą w okolicy tylnej ściany przedsionka pochwy i pojedyncze, powierzchowne rany kłute powłok tułowia i uda prawego oraz rozciął jej powłoki brzuszne i wyjął część narządów wewnętrznych, które ułożył na twarzy denatki,</xText> </xUnit> <xText><xBx>tj. o przestępstwo z <xLexLink xArt="art. 262;art. 262 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 262 § 1 k.k.</xLexLink>;</xBx></xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText>uznaje <xBx><xAnon>P. P.</xAnon></xBx> za winnego popełnienia zarzuconego mu w <xLexLink xArt="art. 148 § 1 pkt. 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">pkt I</xLexLink> czynu z tym ustaleniem, że dopuścił się go w dniu 25 sierpnia 2007r., tj. zbrodni z <xLexLink xArt="art. 148;art. 148 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 148 § 1 k.k.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 153;art. 153 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 153 § 1 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 2 k.k.</xLexLink> i skazuje go za to na podstawie <xLexLink xArt="art. 148;art. 148 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 148 § 1 k.k.</xLexLink> przy zastosowaniu <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 3 k.k.</xLexLink> na karę 25 /dwudziestu pięciu/ lat pozbawienia wolności;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText>uznaje <xBx><xAnon>P. P.</xAnon></xBx> za winnego popełnienia zarzuconego mu w <xLexLink xArt="art. 207 § 1 pkt. 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">pkt. II</xLexLink> czynu, z tym ustaleniem że okres fizycznego i psychicznego znęcania się trwał od sierpnia 2006r. do 5 sierpnia 2007r. a naruszenie czynności narządów ciała na czas poniżej 7 dni spowodował w dniu 5 sierpnia 2007r., tj. występku z <xLexLink xArt="art. 207;art. 207 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 207 § 1 k.k.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 157;art. 157 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art.157 § 2 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 2 k.k.</xLexLink> i skazuje go za to na podstawie <xLexLink xArt="art. 207;art. 207 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 207 § 1 k.k.</xLexLink> przy zastosowaniu <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 3 k.k.</xLexLink> na karę roku pozbawienia wolności;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText>uznaje <xBx><xAnon>P. P.</xAnon></xBx> za winnego popełnienia zarzuconego mu w <xLexLink xArt="art. 262 § 1 pkt. 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">pkt. III</xLexLink> czynu, z tym ustaleniem że czynu tego dopuścił się w dniu 31 sierpnia 2007r., tj. występku z <xLexLink xArt="art. 262;art. 262 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 262 § 1 k.k.</xLexLink> i skazuje go za to na podstawie <xLexLink xArt="art. 262;art. 262 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 262 § 1 k.k.</xLexLink> na karę 2 /dwóch/ lat pozbawienia wolności;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">4</xName> <xText>na podstawie <xLexLink xArt="art. 85" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 85 k.k.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 88" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 88 k.k.</xLexLink> łączy orzeczone powyżej wobec <xBx><xAnon>P. P.</xAnon></xBx> kary pozbawienia wolności i wymierza w ich miejsce karę łączną 25 /dwudziestu pięciu/ lat pozbawienia wolności;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">5</xName> <xText>na podstawie <xLexLink xArt="art. 63;art. 63 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 63 § 1 k.k.</xLexLink> na poczet orzeczonej kary łącznej zalicza <xBx><xAnon>P. P.</xAnon></xBx> okres rzeczywistego pozbawienia wolności od dnia 5 września 2007r. do dnia 13 października 2008r.;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">6</xName> <xText>na podstawie <xLexLink xArt="art. 230;art. 230 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 230 § 2 k.p.k.</xLexLink> nakazuje zwrócić dowody rzeczowe:</xText> </xUnit> <xText>- <xAnon>J. S.</xAnon>: naszywkę DUDA LINGERIA, odzież – czarną bluzę trykotową, czarną bluzę polarową, biały stanik, majtki koloru granatowego,</xText> <xText>- <xAnon>P. P.</xAnon>: czapkę z daszkiem, spodnie koloru niebieskiego, buty sportowe koloru czarnego sznurowane, spodnie jeans koloru niebieskiego, spodnie z materiału koloru szarozielonego, spodnie z materiału koloru szarego, spodnie z napisem LOTOS, koszulę z materiału koloru szarego, spodnie koloru czarnego, nóż z czarną rękojeścią, bluzę dresową polarową z napisem ADIDAS, spodnie dresowe koloru granatowego NEW LOK, koszulkę koloru szarego WILSON, slipy koloru szarego, monetę o nominale 1 gr;</xText> <xText><xBx>7. </xBx>zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. <xAnon>P. S.</xAnon> tytułem wynagrodzenia kwotę 1683,60 zł. za udzieloną oskarżonemu obronę z urzędu w śledztwie i postępowaniu przed Sądem Okręgowym;</xText> <xText><xBx>8. </xBx>zwalnia oskarżonego od kosztów sądowych.</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Dariusz Ziniewicz

Regina Sawczuk

sekr. sąd. Marlena Holweg

Olga Wichniarek

Sygn. akt II K 46/08 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 13 października 2008 roku Sąd Okręgowy w Słupsku, II Wydział Karny Przewodniczący: SSO Dariusz Ziniewicz Sędzia:SO Jacek Żółć Ławnicy:Bogumiła Dulewicz, Teresa Grzybińska, Teresa Hetman-Czynienik Protokolant:sekr. sąd. Marlena Holweg w obecności Prokuratora Prokuratury Rejonowej Jadwigi Jabłońskiej po rozpoznaniu w dniach: 8 lipca, 9 lipca, 25 lipca, 9 września i 9 października 2008 roku sprawy: P. P.,synaJ.iU. z domu G.,urodzonego (...)wC., oskarżonego o to, że: I W dniu pomiędzy 24 sierpnia 2007 r., a 4 września 2007 r. w kompleksie leśnym, w oddziale nr 300 LeśnictwaC., w okolicach miejscowościR., woj.(...), działając w zamiarze bezpośrednim pozbawiania życia swojej, będącej w ciąży konkubinyA. S., zadał jej nożem w klatkę piersiową pięć ran kłutych w okolicy przedsercowej, z których trzy rany to rany głębokie, drążące do jam opłucnej z uszkodzeniem w obrębie ich kanałów tkanki tłuszczowej podskórnej, mięśni międzyżebrowych i opłucnej ściennej, z nacięciem żyły płucnej górnej, powierzchowną ranę kłutą w górnym wewnętrznym kwadrancie sutka prawego, powierzchowną ranę kłutą na grzbiecie ręki prawej w pobliżu nasady kciuka oraz wielokrotnie uderzając ją w okolice pleców spowodował stłuczenia skutkujące wielomiejscowe masywne wylewy krwi w tkance podskórnej powłok, w mięśniach i przestrzeniach międzymięśniowych pleców, w tym szczególnie masywne w głębi mięśni najdłuższych grzbietu, w wyniku czego doszło do krwotoku wewnętrznego do jam opłucnej, co skutkowało jej zgonem, a nadto działając w zamiarze bezpośrednim przerwania ciąży, stosując wyżej opisaną przemoc fizyczną wobec pokrzywdzonej doprowadził do przerwania ciąży i obumarcia płodu, tj. o przestępstwo zart. 148 § 1 k.k.iart. 153 § 1 k.k.w zw. zart. 11 § 2 k.k. II W okresie od co najmniej lipca 2006 r. do sierpnia 2007 r. wC., woj.(...), znęcał się fizycznie i psychicznie nad konkubinąA. S.w ten sposób, że bił ją rękami po ciele, groził pozbawieniem życia, używał wobec niej słów wulgarnych powszechnie uznanych za obelżywe przy czym w dniu 8 sierpnia 2007r. spowodował u niej uraz uogólniony, stłuczenie twarzoczaszki z krwiakami okularowymi oraz stłuczenie obu ramion – wybroczyny podskórne w okolicy prawego i lewego ramienia, co spowodowało naruszenie czynności uszkodzonych narządów ciała na czas poniżej 7 dni, tj. o przestępstwo zart. 207 § 1 k.k.iart. 157 § 2 k.k.w zw. zart. 11 § 2 k.k. III W dniu pomiędzy 24 sierpnia 2007 r., a 4 września 2007 w kompleksie leśnym w oddziale nr 300 LeśnictwaC., w okolicach miejscowościR., woj.(...), znieważył zwłokiA. S.w ten sposób, że przy pomocy noża odciął palec V prawej nogi, spowodował rozległe głębokie rany cięte w obrębie sutków, wyciął wargi sromowe większe narządu rodnego oraz zadał ranę kłutą w okolicy tylnej ściany przedsionka pochwy i pojedyncze, powierzchowne rany kłute powłok tułowia i uda prawego oraz rozciął jej powłoki brzuszne i wyjął część narządów wewnętrznych, które ułożył na twarzy denatki, tj. o przestępstwo zart. 262 § 1 k.k.; 1 uznajeP. P.za winnego popełnienia zarzuconego mu wpkt Iczynu z tym ustaleniem, że dopuścił się go w dniu 25 sierpnia 2007r., tj. zbrodni zart. 148 § 1 k.k.iart. 153 § 1 k.k.w zw. zart. 11 § 2 k.k.i skazuje go za to na podstawieart. 148 § 1 k.k.przy zastosowaniuart. 11 § 3 k.k.na karę 25 /dwudziestu pięciu/ lat pozbawienia wolności; 2 uznajeP. P.za winnego popełnienia zarzuconego mu wpkt. IIczynu, z tym ustaleniem że okres fizycznego i psychicznego znęcania się trwał od sierpnia 2006r. do 5 sierpnia 2007r. a naruszenie czynności narządów ciała na czas poniżej 7 dni spowodował w dniu 5 sierpnia 2007r., tj. występku zart. 207 § 1 k.k.iart.157 § 2 k.k.w zw. zart. 11 § 2 k.k.i skazuje go za to na podstawieart. 207 § 1 k.k.przy zastosowaniuart. 11 § 3 k.k.na karę roku pozbawienia wolności; 3 uznajeP. P.za winnego popełnienia zarzuconego mu wpkt. IIIczynu, z tym ustaleniem że czynu tego dopuścił się w dniu 31 sierpnia 2007r., tj. występku zart. 262 § 1 k.k.i skazuje go za to na podstawieart. 262 § 1 k.k.na karę 2 /dwóch/ lat pozbawienia wolności; 4 na podstawieart. 85 k.k.iart. 88 k.k.łączy orzeczone powyżej wobecP. P.kary pozbawienia wolności i wymierza w ich miejsce karę łączną 25 /dwudziestu pięciu/ lat pozbawienia wolności; 5 na podstawieart. 63 § 1 k.k.na poczet orzeczonej kary łącznej zaliczaP. P.okres rzeczywistego pozbawienia wolności od dnia 5 września 2007r. do dnia 13 października 2008r.; 6 na podstawieart. 230 § 2 k.p.k.nakazuje zwrócić dowody rzeczowe: -J. S.: naszywkę DUDA LINGERIA, odzież – czarną bluzę trykotową, czarną bluzę polarową, biały stanik, majtki koloru granatowego, -P. P.: czapkę z daszkiem, spodnie koloru niebieskiego, buty sportowe koloru czarnego sznurowane, spodnie jeans koloru niebieskiego, spodnie z materiału koloru szarozielonego, spodnie z materiału koloru szarego, spodnie z napisem LOTOS, koszulę z materiału koloru szarego, spodnie koloru czarnego, nóż z czarną rękojeścią, bluzę dresową polarową z napisem ADIDAS, spodnie dresowe koloru granatowego NEW LOK, koszulkę koloru szarego WILSON, slipy koloru szarego, monetę o nominale 1 gr; 7.zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw.P. S.tytułem wynagrodzenia kwotę 1683,60 zł. za udzieloną oskarżonemu obronę z urzędu w śledztwie i postępowaniu przed Sądem Okręgowym; 8.zwalnia oskarżonego od kosztów sądowych.

15/102000/0001006/K

Sąd Okręgowy w Słupsku

II Wydział Karny

154505000000303_I_C_000974_2006_Uz_2008-10-16_001

I C 974/06

2008-10-16 02:00:00.0 CEST

2015-08-31 20:15:04.0 CEST

2016-04-05 15:31:17.0 CEST

15450500

303

SENTENCE

Sygn. I C 974/06 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 16 października 2008 r. Sąd Okręgowy w Warszawie I Wydział Cywilny w składzie następujacym: Przewodniczący : SSO Hanna Muras Protokolant : starszy sekretarz sądowy Katarzyna Andrzejczak po rozpoznaniu w dniu 02 października 2008 roku w Warszawie na rozprawie sprawy z powództwa Federacji Rosyjskiej reprezentowanej przez Radcę Ministra Ambasady Federacji Rosyjskiej przeciwko Skarbowi Państwa reprezentowanemu przez Prezydenta (...) zas

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Paula Wiaterska" xVersion="1.0" xYear="2006" xLang="PL" xToPage="1" xEditor="jwojcik3" xPublisher="pwiaterska" xEditorFullName="Jakub Wójcik" xFlag="published" xDocType="Uz" xml:space="preserve" xFromPg="1" xVolNmbr="000974" xVolType="15/450500/0000303/C"> <xName>Wyrok</xName> <xBlock> <xText/> <xText xALIGNx="left">Sygn.<xBx> I C 974/06</xBx></xText> <xText/> <xUnit xIsTitle="true" xBold="true" xType="part"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="left"> Dnia 16 października 2008 r.</xText> <xText/> <xText xALIGNx="left">Sąd Okręgowy w Warszawie I Wydział Cywilny</xText> <xText xALIGNx="left">w składzie następujacym:</xText> <xText xALIGNx="left"> Przewodniczący :<xBx> SSO Hanna Muras </xBx></xText> <xText xALIGNx="left"> Protokolant : starszy sekretarz sądowy Katarzyna Andrzejczak</xText> <xText xALIGNx="left">po rozpoznaniu w dniu 02 października 2008 roku w Warszawie</xText> <xText xALIGNx="left">na rozprawie</xText> <xText xALIGNx="left">sprawy z powództwa Federacji Rosyjskiej reprezentowanej przez Radcę Ministra Ambasady Federacji Rosyjskiej</xText> <xText xALIGNx="left">przeciwko Skarbowi Państwa reprezentowanemu przez Prezydenta <xAnon>(...)</xAnon> zastępowanemu przez Prokuratorię Generalną Skarbu Państwa oraz <xAnon>(...)</xAnon> Sp. zo.o. z siedzibą w <xAnon>W.</xAnon> </xText> <xText xALIGNx="left"> o ustalenie</xText> <xText/> <xText xALIGNx="left">1. oddala powództwo,</xText> <xText xALIGNx="left">2. zasądza od powoda Federacji Rosyjskiej reprezentowanej przez Radcę Ministra</xText> <xText xALIGNx="left"> Ambasady Federacji Rosyjskiej na rzecz każdego z pozwanych:</xText> <xText xALIGNx="left"> Skarbu Państwa reprezentowanego przez Prezydenta <xAnon>(...)</xAnon> oraz <xAnon>(...)</xAnon></xText> <xText xALIGNx="left"> <xAnon>(...)</xAnon> Sp. zo.o. z siedzibą w <xAnon>W.</xAnon> po kwocie 7 200 zł (siedem tysięcy</xText> <xText xALIGNx="left"> dwieście złotych) tytułem kosztów zastępstwa procesowego.</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Hanna Muras

Paula Wiaterska

starszy sekretarz sądowy Katarzyna Andrzejczak

Jakub Wójcik

Sygn.I C 974/06 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 16 października 2008 r. Sąd Okręgowy w Warszawie I Wydział Cywilny w składzie następujacym: Przewodniczący :SSO Hanna Muras Protokolant : starszy sekretarz sądowy Katarzyna Andrzejczak po rozpoznaniu w dniu 02 października 2008 roku w Warszawie na rozprawie sprawy z powództwa Federacji Rosyjskiej reprezentowanej przez Radcę Ministra Ambasady Federacji Rosyjskiej przeciwko Skarbowi Państwa reprezentowanemu przez Prezydenta(...)zastępowanemu przez Prokuratorię Generalną Skarbu Państwa oraz(...)Sp. zo.o. z siedzibą wW. o ustalenie 1. oddala powództwo, 2. zasądza od powoda Federacji Rosyjskiej reprezentowanej przez Radcę Ministra Ambasady Federacji Rosyjskiej na rzecz każdego z pozwanych: Skarbu Państwa reprezentowanego przez Prezydenta(...)oraz(...) (...)Sp. zo.o. z siedzibą wW.po kwocie 7 200 zł (siedem tysięcy dwieście złotych) tytułem kosztów zastępstwa procesowego.

15/450500/0000303/C

Sąd Okręgowy w Warszawie

I Wydział Cywilny

154505000006027_XX_GC_000170_2008_Uz_2008-10-23_001

XX GC 170/08

2008-10-23 02:00:00.0 CEST

2014-03-27 19:15:06.0 CET

2014-11-24 18:30:57.0 CET

15450500

6027

SENTENCE

Sygn. akt XXGC 170/08 WYROK ZAOCZNY W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 23 października 2008 r. Sąd Okręgowy w Warszawie Wydział XX Gospodarczy w składzie następującym: Przewodniczący SSO Joanna Gaj - Szkopańska po rozpoznaniu w dniu 23 października 2008 r. w Warszawie na posiedzeniu niejawnym sprawy z powództwa (...) im. (...) w G. przeciwko P. M. o zaniechanie czynów nieuczciwej konkurencji I Zakazuje pozwanemu P. M. posługiwania się firmą (...) (...) im. (...) w G. . domeną o nazwie (...

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Beata Sierpińska" xVersion="1.0" xLang="PL" xYear="2008" xEditor="bsierpinska" xToPage="1" xPublisher="bsierpinska" xFlag="published" xEditorFullName="Beata Sierpińska" xDocType="Uz" xml:space="preserve" xFromPg="1" xVolNmbr="000170" xVolType="15/450500/0006027/GC"> <xName>Wyrok</xName> <xBlock>Sygn. akt XXGC 170/08<xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"><xName>WYROK ZAOCZNY</xName><xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle><xText>Dnia 23 października 2008 r.</xText><xText>Sąd Okręgowy w Warszawie Wydział XX Gospodarczy w składzie następującym: Przewodniczący SSO Joanna Gaj - Szkopańska</xText><xText>po rozpoznaniu w dniu 23 października 2008 r. w Warszawie</xText><xText>na posiedzeniu niejawnym</xText><xText>sprawy z powództwa <xBx> <xAnon>(...)</xAnon> im. <xAnon>(...)</xAnon> w <xAnon>G.</xAnon> </xBx> </xText><xText>przeciwko <xBx><xAnon>P. M.</xAnon> </xBx>o zaniechanie czynów nieuczciwej konkurencji</xText><xUnit xIsTitle="false" xType="none"><xName xSffx=".">I</xName><xText>Zakazuje pozwanemu <xAnon>P. M.</xAnon> posługiwania się <xAnon> firmą (...)</xAnon> <xAnon>(...)</xAnon> im. <xAnon>(...)</xAnon> w <xAnon>G.</xAnon>. domeną o nazwie <xUx> </xUx> <xAnon>(...)</xAnon> oraz nakazuje pozwanemu zaprzestanie<xBRx/>posługiwanie się; reklamą wykorzystującą firmę powódki tj. zawierającą wyrazy <xAnon>(...)</xAnon> <xBRx/> <xAnon>(...)</xAnon>, sugerującą pochodzenie od powódki usług reklamowanych <xBRx/>świadczonych przez pozwanego;</xText></xUnit><xUnit xIsTitle="false" xType="none"><xName xSffx=".">II</xName><xText>oddala powództwo w pozostałej części;</xText></xUnit><xUnit xIsTitle="false" xType="none"><xName xSffx=".">III</xName><xText>zasądza od pozwanego <xAnon>P. M.</xAnon> na rzecz powódki <xAnon>(...)</xAnon> <xBRx/> <xAnon>(...)</xAnon> im. <xAnon>(...)</xAnon> w <xAnon>G.</xAnon> kwotę 1.877 zł<xBRx/>(tysiąc osiemset siedemdziesiąt siedem złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym<xBRx/>kwotę 1.577 zł (tysiąc pięćset siedemdziesiąt siedem złotych) tytułem kosztów<xBRx/>zastępstwa procesowego.</xText></xUnit><xText>SSO Joanna Gaj - Szkopańska</xText></xUnit></xBlock> </xPart>

Beata Sierpińska

Beata Sierpińska

Sygn. akt XXGC 170/08WYROK ZAOCZNYW IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJDnia 23 października 2008 r.Sąd Okręgowy w Warszawie Wydział XX Gospodarczy w składzie następującym: Przewodniczący SSO Joanna Gaj - Szkopańskapo rozpoznaniu w dniu 23 października 2008 r. w Warszawiena posiedzeniu niejawnymsprawy z powództwa (...)im.(...)wG. przeciwkoP. M.o zaniechanie czynów nieuczciwej konkurencjiIZakazuje pozwanemuP. M.posługiwania sięfirmą (...)(...)im.(...)wG.. domeną o nazwie (...)oraz nakazuje pozwanemu zaprzestanieposługiwanie się; reklamą wykorzystującą firmę powódki tj. zawierającą wyrazy(...) (...), sugerującą pochodzenie od powódki usług reklamowanychświadczonych przez pozwanego;IIoddala powództwo w pozostałej części;IIIzasądza od pozwanegoP. M.na rzecz powódki(...) (...)im.(...)wG.kwotę 1.877 zł(tysiąc osiemset siedemdziesiąt siedem złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu, w tymkwotę 1.577 zł (tysiąc pięćset siedemdziesiąt siedem złotych) tytułem kosztówzastępstwa procesowego.SSO Joanna Gaj - Szkopańska

15/450500/0006027/GC

Sąd Okręgowy w Warszawie

XX Wydział Gospodarczy

151500000001006_II_AKa_000223_2008_Uz_2008-10-23_001

II AKa 223/08

2008-10-23 02:00:00.0 CEST

2022-02-28 19:00:04.0 CET

2023-06-24 20:43:31.0 CEST

15150000

1006

SENTENCE, REASON

Sygn. akt : II AKa 223/08 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 23 października 2008 r. Sąd Apelacyjny w Katowicach w II Wydziale Karnym w składzie: Przewodniczący SSA Mariusz Żak Sędziowie SSA Witold Mazur SSO del. Robert Kirejew (spr.) Protokolant Krzysztof Gigoła przy udziale Prokuratora Prok. Apel. Andrzeja Jużkowa po rozpoznaniu w dniu 23 października 2008 r. sprawy oskarżonego Z. K. s. J. i I. , ur. (...) w C. oskarżonego o czyn z art. 148 §1 kk na skutek apelacji prokuratora i ob

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Renata Kopiec" xPublisher="rkopiec" xEditorFullName="Izabela Orczyk" xEditor="iorczyk" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="7" xFlag="published" xVolType="15/150000/0001006/AKa" xYear="2008" xVolNmbr="000223" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Wyrok+Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xText><xBx> <xUx>Sygn. akt : II AKa 223/08</xUx> </xBx></xText> <xUnit xBold="true" xIsTitle="true" xType="part"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right">Dnia 23 października 2008 r.</xText> <xText>Sąd Apelacyjny w Katowicach w II Wydziale Karnym w składzie:</xText> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="172"/> <xCOLx xWIDTHx="539"/> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">Przewodniczący</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText>SSA Mariusz Żak</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">Sędziowie</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText>SSA Witold Mazur</xText> <xText>SSO del. Robert Kirejew (spr.)</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">Protokolant</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText>Krzysztof Gigoła</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xText>przy udziale Prokuratora Prok. Apel. Andrzeja Jużkowa</xText> <xText>po rozpoznaniu w dniu 23 października 2008 r. sprawy</xText> <xText>oskarżonego <xAnon>Z. K.</xAnon> s. <xAnon>J.</xAnon> i <xAnon>I.</xAnon>, <xAnon>ur. (...)</xAnon> w <xAnon>C.</xAnon></xText> <xText>oskarżonego o czyn z <xLexLink xArt="art. 148;art. 148 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 148 §1 kk</xLexLink></xText> <xText>na skutek apelacji prokuratora i obrońcy</xText> <xText>od wyroku Sądu Okręgowego w Częstochowie z dnia 07 kwietnia 2008 r. <xBRx/>sygn. akt. II K 9/07</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText>zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że ustala, iż podstawą skazania oskarżonego jest <xLexLink xArt="art. 148;art. 148 § 2;art. 148 § 2 pkt. 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 148 § 2 pkt 3 k.k.</xLexLink> w brzmieniu obowiązującym do daty wejścia w życie w dniu 26 września 2005 r. zmiany wprowadzonej przez <xBRx/><xLexLink xArt="art. 1;art. 1 pkt. 15" xIsapId="WDU20051641365" xTitle="Ustawa z dnia 27 lipca 2005 r. Prawo o szkolnictwie wyższym" xAddress="Dz. U. z 2005 r. Nr 164, poz. 1365">art. 1 pkt 15 ustawy z dnia 27 lipca 2005 r.</xLexLink> (Dz. U. Nr 163, poz. 1363), a nadto obniża wysokość nawiązki orzeczonej od oskarżonego <xAnon>Z. K.</xAnon> na rzecz <xAnon>P. S.</xAnon> do kwoty 7.600 zł (siedem tysięcy sześćset złotych);</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText>w pozostałym zakresie utrzymuje zaskarżony wyrok w mocy;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText>zalicza na poczet kary pozbawienia wolności orzeczonej wobec <xAnon>Z. K.</xAnon> okres jego tymczasowego aresztowania w dniach od 5 maja 2008 r. do dnia 23 października 2008 r.;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">4</xName> <xText>zasądza od Skarbu Państwa (Sąd Okręgowy w Częstochowie) na rzecz adwokata <xAnon>M. S.</xAnon> – Kancelaria Adwokacka w <xAnon>K.</xAnon> kwotę<xBRx/>732 zł (siedemset trzydzieści dwa) w tym 22 % podatku VAT tytułem nieopłaconych kosztów obrony z urzędu udzielonej oskarżonemu <xAnon>Z. K.</xAnon> w postępowaniu odwoławczym;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">5</xName> <xText>zwalnia oskarżonego <xAnon>Z. K.</xAnon> od zapłaty kosztów procesu <xBRx/>za postępowanie odwoławcze, którymi obciąża Skarb Państwa.</xText> </xUnit> <xText>Sygn. akt II AKa 223/08</xText> </xUnit> <xUnit xBold="true" xIsTitle="true" xType="part"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText>Sąd Okręgowy w Częstochowie wyrokiem z dnia 7 kwietnia 2008 roku, sygnatura akt II K 9/07, uznał <xAnon>Z. K.</xAnon> za winnego tego, że w pierwszej połowie października 2000 roku w <xAnon>B.</xAnon> koło <xAnon>C.</xAnon>, działając wspólnie <xBRx/>i w porozumieniu z inną osobą, w zamiarze bezpośrednim pozbawienia życia <xAnon>D. S.</xAnon>, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, w wyniku motywacji zasługującej na szczególne potępienie, po zadaniu kilku uderzeń w twarz, popchnął go na otwartą klapę bagażnika samochodu, a następnie przy użyciu sznura typu plecionka, założył pętlę na jego szyję i pociągając za jego końce spowodował śmierć pokrzywdzonego, czym wyczerpał znamiona przestępstwa z <xLexLink xArt="art. 148;art. 148 § 2;art. 148 § 2 pkt. 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 148 § 2 pkt 3 k.k.</xLexLink> i za to na mocy <xBRx/><xLexLink xArt="art. 148;art. 148 § 2;art. 148 § 2 pkt. 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 148 § 2 pkt 3 k.k.</xLexLink> w związku z <xLexLink xArt="art. 77;art. 77 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 77 § 2 k.k.</xLexLink> wymierzył mu karę 25 lat pozbawienia wolności, z ograniczeniem możliwości skorzystania z warunkowego przedterminowego zwolnienia nie wcześniej niż po odbyciu 20 lat pozbawienia wolności. Ponadto na mocy <xLexLink xArt="art. 40;art. 40 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 40 § 2 k.k.</xLexLink> orzekł wobec <xAnon>Z. K.</xAnon> środek karny w postaci pozbawienia praw publicznych na okres 10 lat, na mocy <xLexLink xArt="art. 46;art. 46 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 46 § 2 k.k.</xLexLink> orzekł od niego na rzecz pokrzywdzonej <xAnon>P. S.</xAnon> nawiązkę w kwocie 30.000 za doznaną krzywdę, a także orzekł o kosztach sądowych obciążając nimi Skarb Państwa.</xText> <xText>Apelację od tego wyroku wniósł obrońca oskarżonego zaskarżając wyrok <xBRx/>w całości i zarzucając:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText>obrazę przepisów prawa procesowego, tj. <xLexLink xArt="art. 4;art. 5;art. 5 § 2;art. 410" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 4, 5 § 2 i art. 410 k.p.k.</xLexLink> poprzez orzeczenie o winie oskarżonego wyłącznie na podstawie dowodów obciążających, przy pominięciu dowodów korzystnych dla oskarżonego;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText>błąd w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę zaskarżonego orzeczenia, mający istotny wpływ na jego treść, a polegający na przyjęciu, że oskarżony działając umyślnie, w zamiarze bezpośrednim i w z góry zaplanowany sposób pozbawił życia <xAnon>D. S.</xAnon>.</xText> </xUnit> <xText>W oparciu o te zarzuty obrońca sformułował wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uznanie, iż czyn oskarżonego stanowi nieumyślne spowodowanie śmierci, ewentualnie – o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi I instancji.</xText> <xText>Apelację wniósł również prokurator zaskarżając powyższy wyrok na niekorzyść <xAnon>Z. K.</xAnon> w części dotyczącej orzeczenia o karze. Prokurator podniósł zarzut rażącej niewspółmierności kary wymierzonej <xAnon>Z. K.</xAnon> za przypisaną mu zbrodnię zabójstwa, wynikającej z nie orzeczenia wobec niego kary dożywotniego pozbawienia wolności na skutek niedostatecznego uwzględnienia wyjątkowo wysokiego stopnia społecznej szkodliwości czynu zarzucanego oskarżonemu, brutalnego i pozbawionego skrupułów sposobu działania sprawcy oraz zachowania po popełnieniu przestępstwa polegającego w szczególności na doprowadzeniu do sprzedaży mieszkania pokrzywdzonego i uzyskaniu z tego tytułu korzyści majątkowej, które to okoliczności świadczą o braku możliwości osiągnięcia w stosunku do oskarżonego celów zapobiegawczo – wychowawczych, jakie ma spełnić terminowa kara pozbawienia wolności. Na tej podstawie oskarżyciel publiczny zażądał uchylenia zaskarżonego wyroku w całości i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu w Częstochowie.</xText> <xText>Sąd Apelacyjny zważył, co następuje.</xText> <xText>Obie apelacje nie zasługiwały na uwzględnienie, jednakże konieczna okazała się korekta zaskarżonego wyroku na korzyść oskarżonego.</xText> <xText>Zarzuty podniesione w apelacji obrońcy nie były zasadne.</xText> <xText>Przepis <xLexLink xArt="art. 4" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 4 k.p.k.</xLexLink> statuujący zasadę obiektywizmu w postępowaniu karnym ma charakter dyrektywy ogólnej i jak wielokrotnie jednolicie podkreślano <xBRx/>w orzecznictwie, zarzut jego naruszenia nie może stanowić samodzielnej podstawy apelacji, czy kasacji (tak np. Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 13 maja 2002r., sygn. V KKN 90/01, LEX nr 53913, także Sąd Apelacyjny w Lublinie w wyroku <xBRx/>z dnia 23 czerwca 2004 r., sygn. II AKa 140/04, Prok. i Pr. 2005/4/17). Poza tym stwierdzić należy, że sąd I instancji rozpoznając tę sprawę miał w polu widzenia całość materiału dowodowego, a jak wynika z pisemnych motywów wyroku, należycie ocenił zarówno dowody przemawiające na niekorzyść, jak i na korzyść oskarżonego, w tym w szczególności drobiazgowo przeanalizował kolejne wersje wydarzeń przedstawiane w wyjaśnieniach <xAnon>Z. K.</xAnon>.</xText> <xText>Bezpodstawny był także zarzut naruszenia przepisu <xLexLink xArt="art. 410" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 410 k.p.k.</xLexLink>, ponieważ sąd meriti swoje rozstrzygnięcie oparł na dowodach ujawnionych w toku rozprawy, poddanych wnikliwej ocenie, przy czym żaden dowód nie został zignorowany lub bezzasadnie pominięty jako mogący służyć za podstawę ustaleń faktycznych, a jedynie części z nich nie dano wiary ze względu na ich sprzeczność z dowodami uznanymi przez sąd I instancji za przekonujące i wiarygodne.</xText> <xText>Nie można dopatrzyć się również naruszenia przepisu <xLexLink xArt="art. 5;art. 5 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 5 § 2 k.p.k.</xLexLink>, skoro Sąd Okręgowy w Częstochowie nie stwierdził, aby w istotnych dla rozstrzygnięcia tej sprawy kwestiach zaistniały wątpliwości, których w żaden dostępny sądowi sposób nie można było usunąć. Wystąpienia takich wątpliwości nie można bowiem utożsamiać <xBRx/>z sytuacją, gdy w poszczególnych wyjaśnieniach oskarżonego przedstawione zostały odmienne wersje wydarzeń, jeżeli w oparciu o pozostałe dowody, zgodnie z zasadami logicznego rozumowania i wskazaniami doświadczenia życiowego, jedną z tych wersji należało uznać za wiarygodną, chociażby była najmniej korzystną dla oskarżonego.</xText> <xText>W rozpatrywanej sprawie dowodem o zasadniczym znaczeniu były wyjaśnienia oskarżonego <xAnon>Z. K.</xAnon>, który jako jedyny relacjonował, jak doszło do zgonu pokrzywdzonego. W toku postępowania oskarżony często zasadniczo zmieniał treść swoich wyjaśnień. Nie przyznał się do niczego tuż po zatrzymaniu, by w dniu 15 kwietnia 2004 r. w czasie przesłuchań na Policji i w Prokuraturze Rejonowej <xBRx/>w <xAnon>C.</xAnon> przyznać się do współudziału w zabójstwie <xAnon>D. S.</xAnon> <xBRx/>i złożyć szczegółowe wyjaśnienia oraz wskazać miejsce ukrycia zwłok. Następnie począwszy od wyjaśnień z dnia 20 kwietnia 2004 r. <xAnon>Z. K.</xAnon> zaczął pomawiać o zaplanowanie i zlecenie dokonania tego zabójstwa <xAnon>B. G.</xAnon>, po czym <xBRx/>w grudniu 2004 roku prezentował wersję, w której główną rolę w przyczynieniu się do śmierci <xAnon>D. S.</xAnon> odgrywał <xAnon>A. C.</xAnon>. Na rozprawach przed Sądem Okręgowym w Częstochowie oskarżony przedstawiając różnorodne tłumaczenia rozbieżności w swoich dotychczasowych wyjaśnieniach utrzymywał, że <xAnon>D. S.</xAnon> zmarł wskutek nieszczęśliwego wypadku po tym, jak uderzył głową o kant klapy otwartego bagażnika samochodu oskarżonego, co miało miejsce w <xAnon>B.</xAnon> <xBRx/>w trakcie kłótni i przepychanki pokrzywdzonego z oskarżonym i jego szwagrem.</xText> <xText>Nie ulega wątpliwości, że zgodnie z przyjętą w obowiązującej procedurze karnej zasadą swobodnej oceny dowodów, znajdującą oparcie w przepisie <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 7 k.p.k.</xLexLink>, a będącą przeciwieństwem zasady legalnej oceny dowodów, sąd uprawniony <xBRx/>i zobowiązany jest oceniać każdy z przeprowadzonych dowodów, czyniąc to w sposób swobodny, aczkolwiek nie dowolny. Z tego względu sąd I instancji nie mógł zdyskwalifikować wszystkich wyjaśnień oskarżonego tylko dlatego, że były one często zmieniane i modyfikowane w toku postępowania. Sąd obowiązany był natomiast poddać szczegółowej analizie każdą z przedstawianych w wyjaśnieniach wersji wydarzeń, po czym musiał dokonać oceny poszczególnych wyjaśnień <xBRx/>z uwzględnieniem całokształtu materiału dowodowego, zgodnie z zasadami prawidłowego rozumowania i wskazaniami wynikającymi z doświadczenia życiowego, a przyjęte ostatecznie stanowisko winien był wyczerpująco i logicznie uargumentować w uzasadnieniu wyroku (vide np. wyrok Sądu Najwyższego z dnia <xBRx/>9 listopada 1990 r., sygn. WRN 149/90, OSNKW 1991, z. 7-9, poz. 41). Sąd Okręgowy w Częstochowie rozpoznając tę sprawę podołał w pełni wymienionym wymogom, a zaprezentowana w uzasadnieniu wyroku drobiazgowa ocena wyjaśnień oskarżonego oraz pozostałych dowodów nie budzi wątpliwości.</xText> <xText>Sąd I instancji dał wiarę w zasadniczej części wyjaśnieniom <xAnon>Z. K.</xAnon> złożonym w toku śledztwa w dniu 15 kwietnia 2004 r. Bezsprzecznym jest, że właśnie wówczas oskarżony przyznał się do dokonania wspólnie ze szwagrem zabójstwa <xAnon>D. S.</xAnon> poprzez zaciśnięcie na jego szyi pętli ze sznurka. Oskarżony wskazał też tamtego dnia miejsce ukrycia zwłok, w którym rzeczywiście nadal się znajdowały, a badania identyfikacyjne potwierdziły, że były to zwłoki pokrzywdzonego, natomiast z ich oględzin wynikało, że na szyi denata stwierdzono zaciśniętą pętlę wgłębioną w ciało, zaś drugim końcem sznurka związane były pod kolanami w nadgarstkach ręce pokrzywdzonego. Sąd Okręgowy szczegółowo przedstawił, dlaczego ta wersja wyjaśnień w zakresie okoliczności pozbawienia życia <xAnon>D. S.</xAnon> zasługiwała na wiarę wskazując, że tylko te wyjaśnienia były przez oskarżonego powielane w trakcie postępowania, natomiast inne wersje były ciągle zmieniane. Te wyjaśnienia znalazły potwierdzenie w badaniach identyfikacyjnych i oględzinach zwłok, a nadto były złożone spontanicznie niedługo po zatrzymaniu oskarżonego i nie ma logicznego wytłumaczenia, dlaczego oskarżony miałby wówczas wyjaśniać o „doduszaniu” pokrzywdzonego obciążając siebie <xBRx/>i swojego szwagra, jeśliby te wyjaśnienia nie odpowiadały w tej części prawdzie. Przedstawiane w toku późniejszego postępowania tłumaczenia oskarżonego, że to duszenie sznurkiem mógł pomylić ze związaniem zwłok przed ich wrzuceniem do studni, czy też, że składając takie wyjaśnienia chciał uwiarygodnić planowane przez siebie późniejsze pomówienie <xAnon>B. G.</xAnon>, albo że chciał kierując przeciw sobie poważne oskarżenie ułatwić sobie popełnienie samobójstwa, a także, iż składając wielokrotnie odmienne wyjaśnienia chciał celowo osłabić swą wiarygodność, aby „odciążyć” szwagra <xAnon>Z. M.</xAnon>, nie wytrzymują konfrontacji z regułami logicznego rozumowania, jak to szczegółowo i trafnie wyeksplikował sąd I instancji <xBRx/>w pisemnych motywach zaskarżonego orzeczenia.</xText> <xText>W istocie biegli z zakresu medycyny sądowej nie byli w stanie stwierdzić, jaka była z całą pewnością przyczyna śmierci <xAnon>D. S.</xAnon>, ale wskazali na uduszenie sznurkiem jako na jedną z prawdopodobnych możliwości, co nie sprzeciwia się ustaleniom sądu I instancji, a dodatkowo je wspiera.</xText> <xText>Zarówno dokonana przez Sąd Okręgowy ocena wyjaśnień <xAnon>Z. K.</xAnon> złożonych w dniu 15 kwietnia 2004 roku, jak i innych jego wypowiedzi procesowych oraz pozostałych dowodów, jako że dokonana została po ujawnieniu w toku rozprawy całokształtu materiału dowodowego, uwzględniała okoliczności przemawiające na korzyść i na niekorzyść oskarżonego, przeprowadzona była w zgodzie z zasadami logiki i wskazaniami doświadczenia życiowego oraz należycie uargumentowana została w uzasadnieniu wyroku, nie mogła być uznana za dowolną i pozostaje pod ochroną przepisu <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 7 k.p.k.</xLexLink></xText> <xText>Sąd Apelacyjny nie stwierdził także żadnych innych naruszeń przepisów postępowania, które miałyby wpływ na treść rozstrzygnięcia w tej sprawie.</xText> <xText>Za nietrafny uznano również zarzut błędu w ustaleniach faktycznych w zakresie przyjęcia dokonania zabójstwa w zamiarze bezpośrednim i w sposób z góry zaplanowany. Sąd I instancji dokonując takich ustaleń opierał się bowiem na kompleksowo ocenionym zestawieniu wielu dowodów, z których wyprowadził prawidłowe wnioski odnośnie premedytacji oskarżonego i jego działania w celu osiągnięcia korzyści majątkowej tj. uzyskania pieniędzy ze sprzedaży mieszkania pokrzywdzonego. Powołując się przy tym na wcześniejsze zdarzenie na szkodę <xAnon>J. K.</xAnon>, sąd I instancji nie przeprowadzał szczegółowych ustaleń dotyczących tej odrębnej sprawy, w której proces toczył się równolegle, a jedynie oparł się na dowodach ujawnionych w toku niniejszego postępowania, w postaci m.in. wyjaśnień <xAnon>Z. K.</xAnon> i dowodu z akt sprawy o sygn. II K 51/07, do czego był uprawniony.</xText> <xText>Sąd Okręgowy w Częstochowie nie kwestionował, jak to wynika z uzasadnienia apelacji obrońcy, faktu, że <xAnon>D. S.</xAnon> miał zamiar sprzedaży swojego mieszkania, a jedynie prawidłowo ustalił, że w ostatnich dniach przed śmiercią nie mówił o tym najbliższym. Fakt, że pokrzywdzony w istocie nosił się z zamiarem sprzedaży swego zadłużonego mieszkania i przekazał w tym celu dokumenty oskarżonemu i jego szwagrowi w niczym nie zmienia prawidłowości ustaleń, że oskarżony dopuścił się tego zabójstwa w celu przejęcia środków pochodzących ze sprzedaży mieszkania pokrzywdzonego. Świadczy o tym okoliczność, że do takiej sprzedaży przez podszywającego się za pokrzywdzonego szwagra oskarżonego ostatecznie doszło, oskarżony podzielił się ze <xAnon>Z. M.</xAnon> pieniędzmi pochodzącymi z tej sprzedaży, a wcześniej to właśnie <xAnon>Z. K.</xAnon> telefonicznie zgłosił to mieszkanie do sprzedaży w biurze handlu nieruchomościami. Oskarżony wraz ze szwagrem sprzedał też meble z tego mieszkania, uzgadniając tę sprzedaż jeszcze za życia pokrzywdzonego, a także to oskarżony pokazywał mieszkanie klientom, uczestniczył w zawarciu umowy sprzedaży i dokonywał późniejszych formalności. Ponadto to <xAnon>Z. K.</xAnon> miał zapewnić pokrzywdzonemu wyjazd do pracy w Niemczech, <xBRx/>a następnie poszukującym go bliskim powtarzał, że <xAnon>D. S.</xAnon> po sprzedaży mieszkania wyjechał do pracy za granicę. Nie można również odmówić logiki sądowi I instancji, gdy argumentuje, że jeśliby zabójstwo pokrzywdzonego nie było wcześniej przemyślane oraz uzgodnione i związane z planowaną sprzedażą jego mieszkania, to nie było powodu „doduszania” pokrzywdzonego, gdy ten upadł po uderzeniu głową w klapę bagażnika, a później oskarżony nie angażowałby się w sprzedaż tego mieszkania mogącą wszakże zdemaskować fakt wcześniejszego zabójstwa.</xText> <xText>Z tych wszystkich względów zarzuty zawarte w apelacji obrońcy uznano za niezasadne.</xText> <xText>Odnosząc się do apelacji prokuratora należało stwierdzić, że sąd I instancji należycie uwzględnił wszelkie czynniki wpływające na wymiar kary orzeczonej wobec <xAnon>Z. K.</xAnon>. Podkreślić przy tym trzeba, że zgodnie z obowiązującą w dacie popełnienia czynu, względniejszą dla sprawcy ustawą karną, zbrodnia z <xLexLink xArt="art. 148;art. 148 § 2;art. 148 § 2 pkt. 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 148 § 2 pkt 3 k.k.</xLexLink> zagrożona była karą pozbawienia wolności na czas nie krótszy od 12 lat, karą 25 lat pozbawienia wolności albo karą dożywotniego pozbawienia wolności. <xBRx/>W tym świetle orzeczonej kary 25 lat pozbawienia wolności z dodatkowym obostrzeniem na podstawie <xLexLink xArt="art. 77;art. 77 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 77 § 2 k.k.</xLexLink> w postaci wyłączenia możliwości warunkowego przedterminowego warunkowego zwolnienia przed odbyciem 20 lat pozbawienia wolności, w pełni uzasadnionym potrzebą kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa i zadośćuczynienia poczuciu sprawiedliwości, nie można uznać za rażąco niewspółmierną.</xText> <xText>Okoliczności dotyczące pozbawionego skrupułów działania sprawcy, dokonującego zabójstwa pokrzywdzonego w celu osiągnięcia korzyści majątkowej uzyskanej z przeprowadzonej następnie sprzedaży jego mieszkania, jako wchodzące <xBRx/>w skład znamienia kwalifikującego zbrodnię zabójstwa przez dokonanie jej w wyniku motywacji zasługującej na szczególne potępienie, nie mogą być ponownie uwzględniane jako czynniki wpływające dodatkowo na zaostrzenie kary tego kwalifikowanego typu zbrodni zabójstwa.</xText> <xText>Sąd I instancji nie mógł ponadto zignorować istotnych okoliczności łagodzących w postaci przyznania się przez oskarżonego do zabójstwa na początku śledztwa i wskazania miejsca ukrycia zwłok, co pozwoliło ujawnić tę zbrodnię <xBRx/>i postawić zarzuty jej popełnienia sprawcom, a bez czego nie byłoby to możliwe. Podczas pierwszego przesłuchania w dniu 15 kwietnia 2004 r. <xAnon>Z. K.</xAnon> podał motywy, które skłoniły go do przyznania się wówczas do winy i wskazania miejsca ukrycia zwłok mówiąc, że jest mu przykro, ma wyrzuty sumienia i chciałby, żeby ofiary znalazły spokój i pochówek. Ponadto oskarżony, nie będąc osobą już młodą, wcześniej był tylko skazany jeden raz na samoistną grzywnę za przestępstwo <xBRx/>o znacznie mniejszym stopniu społecznej szkodliwości i żył we względnie normalnie funkcjonującej rodzinie utrzymując troje dzieci.</xText> <xText>Z tych wszystkich powodów uznano, że kara orzeczona wobec <xAnon>Z. K.</xAnon> wymierzona została zgodnie z dyrektywami zawartymi w przepisie <xLexLink xArt="art. 53;art. 53 § 1;art. 53 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 53 §1 <xBRx/>i 2 k.k.</xLexLink> i nie cechuje się rażącą niewspółmiernością, natomiast apelacja prokuratorska nie zasługuje na uwzględnienie.</xText> <xText>Pomimo bezzasadności wniesionych w tej sprawie apelacji, wyrok musiał zostać zmieniony na korzyść oskarżonego, albowiem przy orzekaniu pominięte zostały kwestie intertemporalne dotyczące przepisów <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">kodeksu karnego</xLexLink>, które miały w tym przypadku zastosowanie. W dacie przypisanego <xAnon>Z. K.</xAnon> czynu przestępstwo z <xLexLink xArt="art. 148;art. 148 § 2;art. 148 § 2 pkt. 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 148 § 2 pkt 3 k.k.</xLexLink> zagrożone było, jak już sygnalizowano, karą pozbawienia wolności na czas nie krótszy od 12 lat, karą 25 lat pozbawienia wolności albo karą dożywotniego pozbawienia wolności, natomiast od dnia 26 września 2005 roku, tj. od wejścia w życie ustawy z dnia 27 lipca 2005 r. o zmianie ustawy – Kodeks karny, ustawy – Kodeks postępowania karnego i ustawy – Kodeks karny wykonawczy (Dz. U. Nr 163, poz. 1363) sprawca przestępstwa z <xLexLink xArt="art. 148;art. 148 § 2;art. 148 § 2 pkt. 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 148 § 2 pkt 3 k.k.</xLexLink> podlega karze 25 lat pozbawienia wolności albo karze dożywotniego wolności. Ponadto według przepisu <xLexLink xArt="art. 48;art. 48 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 48 § 1 k.k.</xLexLink> obowiązującego w chwili czynu, nawiązkę można było orzec w wysokości nie przekraczającej dziesięciokrotności najniższego miesięcznego wynagrodzenia w czasie orzekania w pierwszej instancji, natomiast od dnia 16 maja 2005 r., tj. od dnia wejścia w życie ustawy z dnia 8 października 2004 r. o zmianie ustawy – Kodeks karny i ustawy – Kodeks karny wykonawczy (Dz. U. Nr 243, poz. 2426) zgodnie z <xLexLink xArt="art. 48" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 48 k.k.</xLexLink> nawiązkę orzeka się w wysokości do 100.000 złotych. Jak z tego wynika, względniejszą dla sprawcy była ustawa karna obowiązująca w chwili popełnienia przestępstwa, a zaskarżony wyrok wydany został <xBRx/>z naruszeniem przepisu <xLexLink xArt="art. 4;art. 4 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 4 § 1 k.k.</xLexLink></xText> <xText>Orzeczono zatem o zmianie zaskarżonego wyroku poprzez uwidocznienie <xBRx/>w podstawie skazania i wymiaru kary, że stosowany jest przepis <xLexLink xArt="art. 148;art. 148 § 2;art. 148 § 2 pkt. 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 148 § 2 pkt 3 k.k.</xLexLink> w brzmieniu sprzed dnia 26 września 2005 r.</xText> <xText>Ponadto obniżono wysokość nawiązki orzeczonej od oskarżonego na rzecz <xAnon>P. S.</xAnon> do kwoty 7.600 złotych, tj. do wysokości dziesięciokrotności najniższego miesięcznego wynagrodzenia ogłoszonego ostatnio przed dniem wyrokowania w I instancji, które pozostaje na poziomie 760 złotych od dnia 1 stycznia 2001 r. (od dnia wejścia w życie <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU20001211308" xTitle="Rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 22 grudnia 2000 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie najniższego wynagrodzenia za pracę pracowników" xAddress="Dz. U. z 2000 r. Nr 121, poz. 1308">rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej <xBRx/>z dnia 22 grudnia 2000 r. zmieniającego rozporządzenie w sprawie najniższego wynagrodzenia za pracę pracowników</xLexLink> – Dz. U. Nr 121, poz. 1308), a którego nie można utożsamiać z negocjowanym wynagrodzeniem minimalnym (tak Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 13 kwietnia 2005 r., sygn. akt V KK 30/05, Prok. i Pr. 2005/11/2). Rozstrzygając kwestię możliwości orzeczenia nawiązki na rzecz <xAnon>P. S.</xAnon> będącej matką zmarłego pokrzywdzonego sąd odwoławczy przychylił się do poglądu wyrażonego w postanowieniu Sądu Najwyższego z dnia 6 marca 2008r. (sygn. akt III KK 345/07, OSNKW 2008 r., z. 6, poz. 49), że jeszcze przed wejściem <xBRx/>w życie przepisu <xLexLink xArt="art. 446;art. 446 § 4" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 446 § 4 k.c.</xLexLink> przepis <xLexLink xArt="art. 445;art. 445 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 445 § 1 k.c.</xLexLink> dopuszczał możliwość zrekompensowania, przez zadośćuczynienie, krzywdy wynikłej z rozstroju zdrowia osób bliskich ofiary umyślnego przestępstwa przeciwko życiu, doznanej wskutek wstrząsu psychicznego wywołanego tym przestępstwem. <xAnon>P. S.</xAnon> w licznych pismach kierowanych do Sądu Okręgowego w Częstochowie wskazywała bowiem na doznane przez nią osobiste cierpienia spowodowane zabójstwem jej syna podnosząc przy tym, że wpłynęło to również na pogorszenie jej stanu zdrowia.</xText> <xText>Sąd odwoławczy w oparciu o przepis <xLexLink xArt="art. 63;art. 63 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 63 § 1 k.k.</xLexLink> zaliczył na poczet kary pozbawienia wolności orzeczonej wobec <xAnon>Z. K.</xAnon> okres jego tymczasowego aresztowania od dnia 5 maja 2008 r. do dnia wyrokowania, gdyż z dniem 5 maja 2008 r. oskarżony zakończył odbywanie orzeczonej wobec niego wcześniej kary 4 lat pozbawienia wolności, która całkowicie pochłonęła okres wcześniejszego pozbawienia oskarżonego wolności w tej sprawie (stosowne obliczenie kary k. 4617), a po dniu <xBRx/>5 maja br. utrzymywane było nadal tymczasowe aresztowanie oskarżonego.</xText> <xText>Sąd Apelacyjny orzekł również o kosztach procesu w postępowaniu odwoławczym, zwalniając od ich uiszczenia oskarżonego z uwagi na jego trudną sytuację finansową oraz brak perspektyw na jej poprawę, wziąwszy pod uwagę wymierzenie mu długoletniej kary pozbawienia wolności.</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Mariusz Żak

Renata Kopiec

Krzysztof Gigoła

Izabela Orczyk

Sygn. akt : II AKa 223/08 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 23 października 2008 r. Sąd Apelacyjny w Katowicach w II Wydziale Karnym w składzie: Przewodniczący SSA Mariusz Żak Sędziowie SSA Witold Mazur SSO del. Robert Kirejew (spr.) Protokolant Krzysztof Gigoła przy udziale Prokuratora Prok. Apel. Andrzeja Jużkowa po rozpoznaniu w dniu 23 października 2008 r. sprawy oskarżonegoZ. K.s.J.iI.,ur. (...)wC. oskarżonego o czyn zart. 148 §1 kk na skutek apelacji prokuratora i obrońcy od wyroku Sądu Okręgowego w Częstochowie z dnia 07 kwietnia 2008 r.sygn. akt. II K 9/07 1 zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że ustala, iż podstawą skazania oskarżonego jestart. 148 § 2 pkt 3 k.k.w brzmieniu obowiązującym do daty wejścia w życie w dniu 26 września 2005 r. zmiany wprowadzonej przezart. 1 pkt 15 ustawy z dnia 27 lipca 2005 r.(Dz. U. Nr 163, poz. 1363), a nadto obniża wysokość nawiązki orzeczonej od oskarżonegoZ. K.na rzeczP. S.do kwoty 7.600 zł (siedem tysięcy sześćset złotych); 2 w pozostałym zakresie utrzymuje zaskarżony wyrok w mocy; 3 zalicza na poczet kary pozbawienia wolności orzeczonej wobecZ. K.okres jego tymczasowego aresztowania w dniach od 5 maja 2008 r. do dnia 23 października 2008 r.; 4 zasądza od Skarbu Państwa (Sąd Okręgowy w Częstochowie) na rzecz adwokataM. S.– Kancelaria Adwokacka wK.kwotę732 zł (siedemset trzydzieści dwa) w tym 22 % podatku VAT tytułem nieopłaconych kosztów obrony z urzędu udzielonej oskarżonemuZ. K.w postępowaniu odwoławczym; 5 zwalnia oskarżonegoZ. K.od zapłaty kosztów procesuza postępowanie odwoławcze, którymi obciąża Skarb Państwa. Sygn. akt II AKa 223/08 UZASADNIENIE Sąd Okręgowy w Częstochowie wyrokiem z dnia 7 kwietnia 2008 roku, sygnatura akt II K 9/07, uznałZ. K.za winnego tego, że w pierwszej połowie października 2000 roku wB.kołoC., działając wspólniei w porozumieniu z inną osobą, w zamiarze bezpośrednim pozbawienia życiaD. S., w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, w wyniku motywacji zasługującej na szczególne potępienie, po zadaniu kilku uderzeń w twarz, popchnął go na otwartą klapę bagażnika samochodu, a następnie przy użyciu sznura typu plecionka, założył pętlę na jego szyję i pociągając za jego końce spowodował śmierć pokrzywdzonego, czym wyczerpał znamiona przestępstwa zart. 148 § 2 pkt 3 k.k.i za to na mocyart. 148 § 2 pkt 3 k.k.w związku zart. 77 § 2 k.k.wymierzył mu karę 25 lat pozbawienia wolności, z ograniczeniem możliwości skorzystania z warunkowego przedterminowego zwolnienia nie wcześniej niż po odbyciu 20 lat pozbawienia wolności. Ponadto na mocyart. 40 § 2 k.k.orzekł wobecZ. K.środek karny w postaci pozbawienia praw publicznych na okres 10 lat, na mocyart. 46 § 2 k.k.orzekł od niego na rzecz pokrzywdzonejP. S.nawiązkę w kwocie 30.000 za doznaną krzywdę, a także orzekł o kosztach sądowych obciążając nimi Skarb Państwa. Apelację od tego wyroku wniósł obrońca oskarżonego zaskarżając wyrokw całości i zarzucając: 1 obrazę przepisów prawa procesowego, tj.art. 4, 5 § 2 i art. 410 k.p.k.poprzez orzeczenie o winie oskarżonego wyłącznie na podstawie dowodów obciążających, przy pominięciu dowodów korzystnych dla oskarżonego; 2 błąd w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę zaskarżonego orzeczenia, mający istotny wpływ na jego treść, a polegający na przyjęciu, że oskarżony działając umyślnie, w zamiarze bezpośrednim i w z góry zaplanowany sposób pozbawił życiaD. S.. W oparciu o te zarzuty obrońca sformułował wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uznanie, iż czyn oskarżonego stanowi nieumyślne spowodowanie śmierci, ewentualnie – o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi I instancji. Apelację wniósł również prokurator zaskarżając powyższy wyrok na niekorzyśćZ. K.w części dotyczącej orzeczenia o karze. Prokurator podniósł zarzut rażącej niewspółmierności kary wymierzonejZ. K.za przypisaną mu zbrodnię zabójstwa, wynikającej z nie orzeczenia wobec niego kary dożywotniego pozbawienia wolności na skutek niedostatecznego uwzględnienia wyjątkowo wysokiego stopnia społecznej szkodliwości czynu zarzucanego oskarżonemu, brutalnego i pozbawionego skrupułów sposobu działania sprawcy oraz zachowania po popełnieniu przestępstwa polegającego w szczególności na doprowadzeniu do sprzedaży mieszkania pokrzywdzonego i uzyskaniu z tego tytułu korzyści majątkowej, które to okoliczności świadczą o braku możliwości osiągnięcia w stosunku do oskarżonego celów zapobiegawczo – wychowawczych, jakie ma spełnić terminowa kara pozbawienia wolności. Na tej podstawie oskarżyciel publiczny zażądał uchylenia zaskarżonego wyroku w całości i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu w Częstochowie. Sąd Apelacyjny zważył, co następuje. Obie apelacje nie zasługiwały na uwzględnienie, jednakże konieczna okazała się korekta zaskarżonego wyroku na korzyść oskarżonego. Zarzuty podniesione w apelacji obrońcy nie były zasadne. Przepisart. 4 k.p.k.statuujący zasadę obiektywizmu w postępowaniu karnym ma charakter dyrektywy ogólnej i jak wielokrotnie jednolicie podkreślanow orzecznictwie, zarzut jego naruszenia nie może stanowić samodzielnej podstawy apelacji, czy kasacji (tak np. Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 13 maja 2002r., sygn. V KKN 90/01, LEX nr 53913, także Sąd Apelacyjny w Lublinie w wyrokuz dnia 23 czerwca 2004 r., sygn. II AKa 140/04, Prok. i Pr. 2005/4/17). Poza tym stwierdzić należy, że sąd I instancji rozpoznając tę sprawę miał w polu widzenia całość materiału dowodowego, a jak wynika z pisemnych motywów wyroku, należycie ocenił zarówno dowody przemawiające na niekorzyść, jak i na korzyść oskarżonego, w tym w szczególności drobiazgowo przeanalizował kolejne wersje wydarzeń przedstawiane w wyjaśnieniachZ. K.. Bezpodstawny był także zarzut naruszenia przepisuart. 410 k.p.k., ponieważ sąd meriti swoje rozstrzygnięcie oparł na dowodach ujawnionych w toku rozprawy, poddanych wnikliwej ocenie, przy czym żaden dowód nie został zignorowany lub bezzasadnie pominięty jako mogący służyć za podstawę ustaleń faktycznych, a jedynie części z nich nie dano wiary ze względu na ich sprzeczność z dowodami uznanymi przez sąd I instancji za przekonujące i wiarygodne. Nie można dopatrzyć się również naruszenia przepisuart. 5 § 2 k.p.k., skoro Sąd Okręgowy w Częstochowie nie stwierdził, aby w istotnych dla rozstrzygnięcia tej sprawy kwestiach zaistniały wątpliwości, których w żaden dostępny sądowi sposób nie można było usunąć. Wystąpienia takich wątpliwości nie można bowiem utożsamiaćz sytuacją, gdy w poszczególnych wyjaśnieniach oskarżonego przedstawione zostały odmienne wersje wydarzeń, jeżeli w oparciu o pozostałe dowody, zgodnie z zasadami logicznego rozumowania i wskazaniami doświadczenia życiowego, jedną z tych wersji należało uznać za wiarygodną, chociażby była najmniej korzystną dla oskarżonego. W rozpatrywanej sprawie dowodem o zasadniczym znaczeniu były wyjaśnienia oskarżonegoZ. K., który jako jedyny relacjonował, jak doszło do zgonu pokrzywdzonego. W toku postępowania oskarżony często zasadniczo zmieniał treść swoich wyjaśnień. Nie przyznał się do niczego tuż po zatrzymaniu, by w dniu 15 kwietnia 2004 r. w czasie przesłuchań na Policji i w Prokuraturze RejonowejwC.przyznać się do współudziału w zabójstwieD. S.i złożyć szczegółowe wyjaśnienia oraz wskazać miejsce ukrycia zwłok. Następnie począwszy od wyjaśnień z dnia 20 kwietnia 2004 r.Z. K.zaczął pomawiać o zaplanowanie i zlecenie dokonania tego zabójstwaB. G., po czymw grudniu 2004 roku prezentował wersję, w której główną rolę w przyczynieniu się do śmierciD. S.odgrywałA. C.. Na rozprawach przed Sądem Okręgowym w Częstochowie oskarżony przedstawiając różnorodne tłumaczenia rozbieżności w swoich dotychczasowych wyjaśnieniach utrzymywał, żeD. S.zmarł wskutek nieszczęśliwego wypadku po tym, jak uderzył głową o kant klapy otwartego bagażnika samochodu oskarżonego, co miało miejsce wB.w trakcie kłótni i przepychanki pokrzywdzonego z oskarżonym i jego szwagrem. Nie ulega wątpliwości, że zgodnie z przyjętą w obowiązującej procedurze karnej zasadą swobodnej oceny dowodów, znajdującą oparcie w przepisieart. 7 k.p.k., a będącą przeciwieństwem zasady legalnej oceny dowodów, sąd uprawnionyi zobowiązany jest oceniać każdy z przeprowadzonych dowodów, czyniąc to w sposób swobodny, aczkolwiek nie dowolny. Z tego względu sąd I instancji nie mógł zdyskwalifikować wszystkich wyjaśnień oskarżonego tylko dlatego, że były one często zmieniane i modyfikowane w toku postępowania. Sąd obowiązany był natomiast poddać szczegółowej analizie każdą z przedstawianych w wyjaśnieniach wersji wydarzeń, po czym musiał dokonać oceny poszczególnych wyjaśnieńz uwzględnieniem całokształtu materiału dowodowego, zgodnie z zasadami prawidłowego rozumowania i wskazaniami wynikającymi z doświadczenia życiowego, a przyjęte ostatecznie stanowisko winien był wyczerpująco i logicznie uargumentować w uzasadnieniu wyroku (vide np. wyrok Sądu Najwyższego z dnia9 listopada 1990 r., sygn. WRN 149/90, OSNKW 1991, z. 7-9, poz. 41). Sąd Okręgowy w Częstochowie rozpoznając tę sprawę podołał w pełni wymienionym wymogom, a zaprezentowana w uzasadnieniu wyroku drobiazgowa ocena wyjaśnień oskarżonego oraz pozostałych dowodów nie budzi wątpliwości. Sąd I instancji dał wiarę w zasadniczej części wyjaśnieniomZ. K.złożonym w toku śledztwa w dniu 15 kwietnia 2004 r. Bezsprzecznym jest, że właśnie wówczas oskarżony przyznał się do dokonania wspólnie ze szwagrem zabójstwaD. S.poprzez zaciśnięcie na jego szyi pętli ze sznurka. Oskarżony wskazał też tamtego dnia miejsce ukrycia zwłok, w którym rzeczywiście nadal się znajdowały, a badania identyfikacyjne potwierdziły, że były to zwłoki pokrzywdzonego, natomiast z ich oględzin wynikało, że na szyi denata stwierdzono zaciśniętą pętlę wgłębioną w ciało, zaś drugim końcem sznurka związane były pod kolanami w nadgarstkach ręce pokrzywdzonego. Sąd Okręgowy szczegółowo przedstawił, dlaczego ta wersja wyjaśnień w zakresie okoliczności pozbawienia życiaD. S.zasługiwała na wiarę wskazując, że tylko te wyjaśnienia były przez oskarżonego powielane w trakcie postępowania, natomiast inne wersje były ciągle zmieniane. Te wyjaśnienia znalazły potwierdzenie w badaniach identyfikacyjnych i oględzinach zwłok, a nadto były złożone spontanicznie niedługo po zatrzymaniu oskarżonego i nie ma logicznego wytłumaczenia, dlaczego oskarżony miałby wówczas wyjaśniać o „doduszaniu” pokrzywdzonego obciążając siebiei swojego szwagra, jeśliby te wyjaśnienia nie odpowiadały w tej części prawdzie. Przedstawiane w toku późniejszego postępowania tłumaczenia oskarżonego, że to duszenie sznurkiem mógł pomylić ze związaniem zwłok przed ich wrzuceniem do studni, czy też, że składając takie wyjaśnienia chciał uwiarygodnić planowane przez siebie późniejsze pomówienieB. G., albo że chciał kierując przeciw sobie poważne oskarżenie ułatwić sobie popełnienie samobójstwa, a także, iż składając wielokrotnie odmienne wyjaśnienia chciał celowo osłabić swą wiarygodność, aby „odciążyć” szwagraZ. M., nie wytrzymują konfrontacji z regułami logicznego rozumowania, jak to szczegółowo i trafnie wyeksplikował sąd I instancjiw pisemnych motywach zaskarżonego orzeczenia. W istocie biegli z zakresu medycyny sądowej nie byli w stanie stwierdzić, jaka była z całą pewnością przyczyna śmierciD. S., ale wskazali na uduszenie sznurkiem jako na jedną z prawdopodobnych możliwości, co nie sprzeciwia się ustaleniom sądu I instancji, a dodatkowo je wspiera. Zarówno dokonana przez Sąd Okręgowy ocena wyjaśnieńZ. K.złożonych w dniu 15 kwietnia 2004 roku, jak i innych jego wypowiedzi procesowych oraz pozostałych dowodów, jako że dokonana została po ujawnieniu w toku rozprawy całokształtu materiału dowodowego, uwzględniała okoliczności przemawiające na korzyść i na niekorzyść oskarżonego, przeprowadzona była w zgodzie z zasadami logiki i wskazaniami doświadczenia życiowego oraz należycie uargumentowana została w uzasadnieniu wyroku, nie mogła być uznana za dowolną i pozostaje pod ochroną przepisuart. 7 k.p.k. Sąd Apelacyjny nie stwierdził także żadnych innych naruszeń przepisów postępowania, które miałyby wpływ na treść rozstrzygnięcia w tej sprawie. Za nietrafny uznano również zarzut błędu w ustaleniach faktycznych w zakresie przyjęcia dokonania zabójstwa w zamiarze bezpośrednim i w sposób z góry zaplanowany. Sąd I instancji dokonując takich ustaleń opierał się bowiem na kompleksowo ocenionym zestawieniu wielu dowodów, z których wyprowadził prawidłowe wnioski odnośnie premedytacji oskarżonego i jego działania w celu osiągnięcia korzyści majątkowej tj. uzyskania pieniędzy ze sprzedaży mieszkania pokrzywdzonego. Powołując się przy tym na wcześniejsze zdarzenie na szkodęJ. K., sąd I instancji nie przeprowadzał szczegółowych ustaleń dotyczących tej odrębnej sprawy, w której proces toczył się równolegle, a jedynie oparł się na dowodach ujawnionych w toku niniejszego postępowania, w postaci m.in. wyjaśnieńZ. K.i dowodu z akt sprawy o sygn. II K 51/07, do czego był uprawniony. Sąd Okręgowy w Częstochowie nie kwestionował, jak to wynika z uzasadnienia apelacji obrońcy, faktu, żeD. S.miał zamiar sprzedaży swojego mieszkania, a jedynie prawidłowo ustalił, że w ostatnich dniach przed śmiercią nie mówił o tym najbliższym. Fakt, że pokrzywdzony w istocie nosił się z zamiarem sprzedaży swego zadłużonego mieszkania i przekazał w tym celu dokumenty oskarżonemu i jego szwagrowi w niczym nie zmienia prawidłowości ustaleń, że oskarżony dopuścił się tego zabójstwa w celu przejęcia środków pochodzących ze sprzedaży mieszkania pokrzywdzonego. Świadczy o tym okoliczność, że do takiej sprzedaży przez podszywającego się za pokrzywdzonego szwagra oskarżonego ostatecznie doszło, oskarżony podzielił się zeZ. M.pieniędzmi pochodzącymi z tej sprzedaży, a wcześniej to właśnieZ. K.telefonicznie zgłosił to mieszkanie do sprzedaży w biurze handlu nieruchomościami. Oskarżony wraz ze szwagrem sprzedał też meble z tego mieszkania, uzgadniając tę sprzedaż jeszcze za życia pokrzywdzonego, a także to oskarżony pokazywał mieszkanie klientom, uczestniczył w zawarciu umowy sprzedaży i dokonywał późniejszych formalności. Ponadto toZ. K.miał zapewnić pokrzywdzonemu wyjazd do pracy w Niemczech,a następnie poszukującym go bliskim powtarzał, żeD. S.po sprzedaży mieszkania wyjechał do pracy za granicę. Nie można również odmówić logiki sądowi I instancji, gdy argumentuje, że jeśliby zabójstwo pokrzywdzonego nie było wcześniej przemyślane oraz uzgodnione i związane z planowaną sprzedażą jego mieszkania, to nie było powodu „doduszania” pokrzywdzonego, gdy ten upadł po uderzeniu głową w klapę bagażnika, a później oskarżony nie angażowałby się w sprzedaż tego mieszkania mogącą wszakże zdemaskować fakt wcześniejszego zabójstwa. Z tych wszystkich względów zarzuty zawarte w apelacji obrońcy uznano za niezasadne. Odnosząc się do apelacji prokuratora należało stwierdzić, że sąd I instancji należycie uwzględnił wszelkie czynniki wpływające na wymiar kary orzeczonej wobecZ. K.. Podkreślić przy tym trzeba, że zgodnie z obowiązującą w dacie popełnienia czynu, względniejszą dla sprawcy ustawą karną, zbrodnia zart. 148 § 2 pkt 3 k.k.zagrożona była karą pozbawienia wolności na czas nie krótszy od 12 lat, karą 25 lat pozbawienia wolności albo karą dożywotniego pozbawienia wolności.W tym świetle orzeczonej kary 25 lat pozbawienia wolności z dodatkowym obostrzeniem na podstawieart. 77 § 2 k.k.w postaci wyłączenia możliwości warunkowego przedterminowego warunkowego zwolnienia przed odbyciem 20 lat pozbawienia wolności, w pełni uzasadnionym potrzebą kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa i zadośćuczynienia poczuciu sprawiedliwości, nie można uznać za rażąco niewspółmierną. Okoliczności dotyczące pozbawionego skrupułów działania sprawcy, dokonującego zabójstwa pokrzywdzonego w celu osiągnięcia korzyści majątkowej uzyskanej z przeprowadzonej następnie sprzedaży jego mieszkania, jako wchodzącew skład znamienia kwalifikującego zbrodnię zabójstwa przez dokonanie jej w wyniku motywacji zasługującej na szczególne potępienie, nie mogą być ponownie uwzględniane jako czynniki wpływające dodatkowo na zaostrzenie kary tego kwalifikowanego typu zbrodni zabójstwa. Sąd I instancji nie mógł ponadto zignorować istotnych okoliczności łagodzących w postaci przyznania się przez oskarżonego do zabójstwa na początku śledztwa i wskazania miejsca ukrycia zwłok, co pozwoliło ujawnić tę zbrodnięi postawić zarzuty jej popełnienia sprawcom, a bez czego nie byłoby to możliwe. Podczas pierwszego przesłuchania w dniu 15 kwietnia 2004 r.Z. K.podał motywy, które skłoniły go do przyznania się wówczas do winy i wskazania miejsca ukrycia zwłok mówiąc, że jest mu przykro, ma wyrzuty sumienia i chciałby, żeby ofiary znalazły spokój i pochówek. Ponadto oskarżony, nie będąc osobą już młodą, wcześniej był tylko skazany jeden raz na samoistną grzywnę za przestępstwoo znacznie mniejszym stopniu społecznej szkodliwości i żył we względnie normalnie funkcjonującej rodzinie utrzymując troje dzieci. Z tych wszystkich powodów uznano, że kara orzeczona wobecZ. K.wymierzona została zgodnie z dyrektywami zawartymi w przepisieart. 53 §1i 2 k.k.i nie cechuje się rażącą niewspółmiernością, natomiast apelacja prokuratorska nie zasługuje na uwzględnienie. Pomimo bezzasadności wniesionych w tej sprawie apelacji, wyrok musiał zostać zmieniony na korzyść oskarżonego, albowiem przy orzekaniu pominięte zostały kwestie intertemporalne dotyczące przepisówkodeksu karnego, które miały w tym przypadku zastosowanie. W dacie przypisanegoZ. K.czynu przestępstwo zart. 148 § 2 pkt 3 k.k.zagrożone było, jak już sygnalizowano, karą pozbawienia wolności na czas nie krótszy od 12 lat, karą 25 lat pozbawienia wolności albo karą dożywotniego pozbawienia wolności, natomiast od dnia 26 września 2005 roku, tj. od wejścia w życie ustawy z dnia 27 lipca 2005 r. o zmianie ustawy – Kodeks karny, ustawy – Kodeks postępowania karnego i ustawy – Kodeks karny wykonawczy (Dz. U. Nr 163, poz. 1363) sprawca przestępstwa zart. 148 § 2 pkt 3 k.k.podlega karze 25 lat pozbawienia wolności albo karze dożywotniego wolności. Ponadto według przepisuart. 48 § 1 k.k.obowiązującego w chwili czynu, nawiązkę można było orzec w wysokości nie przekraczającej dziesięciokrotności najniższego miesięcznego wynagrodzenia w czasie orzekania w pierwszej instancji, natomiast od dnia 16 maja 2005 r., tj. od dnia wejścia w życie ustawy z dnia 8 października 2004 r. o zmianie ustawy – Kodeks karny i ustawy – Kodeks karny wykonawczy (Dz. U. Nr 243, poz. 2426) zgodnie zart. 48 k.k.nawiązkę orzeka się w wysokości do 100.000 złotych. Jak z tego wynika, względniejszą dla sprawcy była ustawa karna obowiązująca w chwili popełnienia przestępstwa, a zaskarżony wyrok wydany zostałz naruszeniem przepisuart. 4 § 1 k.k. Orzeczono zatem o zmianie zaskarżonego wyroku poprzez uwidocznieniew podstawie skazania i wymiaru kary, że stosowany jest przepisart. 148 § 2 pkt 3 k.k.w brzmieniu sprzed dnia 26 września 2005 r. Ponadto obniżono wysokość nawiązki orzeczonej od oskarżonego na rzeczP. S.do kwoty 7.600 złotych, tj. do wysokości dziesięciokrotności najniższego miesięcznego wynagrodzenia ogłoszonego ostatnio przed dniem wyrokowania w I instancji, które pozostaje na poziomie 760 złotych od dnia 1 stycznia 2001 r. (od dnia wejścia w życierozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznejz dnia 22 grudnia 2000 r. zmieniającego rozporządzenie w sprawie najniższego wynagrodzenia za pracę pracowników– Dz. U. Nr 121, poz. 1308), a którego nie można utożsamiać z negocjowanym wynagrodzeniem minimalnym (tak Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 13 kwietnia 2005 r., sygn. akt V KK 30/05, Prok. i Pr. 2005/11/2). Rozstrzygając kwestię możliwości orzeczenia nawiązki na rzeczP. S.będącej matką zmarłego pokrzywdzonego sąd odwoławczy przychylił się do poglądu wyrażonego w postanowieniu Sądu Najwyższego z dnia 6 marca 2008r. (sygn. akt III KK 345/07, OSNKW 2008 r., z. 6, poz. 49), że jeszcze przed wejściemw życie przepisuart. 446 § 4 k.c.przepisart. 445 § 1 k.c.dopuszczał możliwość zrekompensowania, przez zadośćuczynienie, krzywdy wynikłej z rozstroju zdrowia osób bliskich ofiary umyślnego przestępstwa przeciwko życiu, doznanej wskutek wstrząsu psychicznego wywołanego tym przestępstwem.P. S.w licznych pismach kierowanych do Sądu Okręgowego w Częstochowie wskazywała bowiem na doznane przez nią osobiste cierpienia spowodowane zabójstwem jej syna podnosząc przy tym, że wpłynęło to również na pogorszenie jej stanu zdrowia. Sąd odwoławczy w oparciu o przepisart. 63 § 1 k.k.zaliczył na poczet kary pozbawienia wolności orzeczonej wobecZ. K.okres jego tymczasowego aresztowania od dnia 5 maja 2008 r. do dnia wyrokowania, gdyż z dniem 5 maja 2008 r. oskarżony zakończył odbywanie orzeczonej wobec niego wcześniej kary 4 lat pozbawienia wolności, która całkowicie pochłonęła okres wcześniejszego pozbawienia oskarżonego wolności w tej sprawie (stosowne obliczenie kary k. 4617), a po dniu5 maja br. utrzymywane było nadal tymczasowe aresztowanie oskarżonego. Sąd Apelacyjny orzekł również o kosztach procesu w postępowaniu odwoławczym, zwalniając od ich uiszczenia oskarżonego z uwagi na jego trudną sytuację finansową oraz brak perspektyw na jej poprawę, wziąwszy pod uwagę wymierzenie mu długoletniej kary pozbawienia wolności.

15/150000/0001006/AKa

Sąd Apelacyjny w Katowicach

II Wydział Karny

151500000000503_I_ACa_000620_2007_Uz_2008-10-30_001

I ACa 620/07

2008-10-30 01:00:00.0 CET

2012-11-27 14:45:14.0 CET

2014-07-23 08:44:27.0 CEST

15150000

503

SENTENCE, REASON

Sygn. akt I ACa 620/07 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 30 października 2008 r. Sąd Apelacyjny w Katowicach I Wydział Cywilny w składzie: Przewodniczący : SSA Bogumiła Ustjanicz (spr.) Sędziowie : SA Zofia Kawińska-Szwed SA Piotr Wójtowicz Protokolant : Iwona Posyniak po rozpoznaniu w dniu 30 października 2008 r. w Katowicach na rozprawie sprawy z powództwa M. B. przeciwko Skarbowi Państwa - Prezesowi Sądu Okręgowego w C. , Skarbowi Państwa - Prezesowi Sądu Rejonowego w C. i Skarbo

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Barbara Panek" xEditorFullName="Barbara Panek" xPublisher="bpanek" xVersion="1.0" xYear="2007" xLang="PL" xToPage="11" xEditor="bpanek" xFlag="published" xDocType="Uz" xml:space="preserve" xFromPg="1" xVolNmbr="000620" xVolType="15/150000/0000503/ACa"> <xName>Wyrok+Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xText>Sygn. akt I ACa 620/07</xText> <xText/> <xUnit xIsTitle="true" xBold="true" xType="part"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right"> Dnia 30 października 2008 r.</xText> <xText/> <xText>Sąd Apelacyjny w Katowicach I Wydział Cywilny</xText> <xText>w składzie:</xText> <xRows> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText xALIGNx="right">Przewodniczący :</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText>SSA Bogumiła Ustjanicz (spr.)</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText xALIGNx="right">Sędziowie :</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText>SA Zofia Kawińska-Szwed</xText> <xText>SA Piotr Wójtowicz</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText xALIGNx="right">Protokolant :</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText>Iwona Posyniak</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xText>po rozpoznaniu w dniu 30 października 2008 r. w Katowicach</xText> <xText>na rozprawie</xText> <xText>sprawy z powództwa <xAnon>M. B.</xAnon></xText> <xText>przeciwko Skarbowi Państwa - Prezesowi Sądu Okręgowego w <xAnon>C.</xAnon>, Skarbowi Państwa - Prezesowi Sądu Rejonowego w <xAnon>C.</xAnon> i Skarbowi Państwa - Prokuratorowi Okręgowemu w <xAnon>C.</xAnon></xText> <xText>o odszkodowanie i zadośćuczynienie</xText> <xText>na skutek apelacji powoda</xText> <xText>od wyroku Sądu Okręgowego w Częstochowie</xText> <xText>z dnia 21 marca 2007 r., sygn. akt I C 259/06</xText> <xText/> <xText>I. zmienia zaskarżony wyrok w punktach 1 i 3 w ten sposób, że:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">1</xName> <xText>zasądza na rzecz powoda od pozwanego Skarbu Państwa - Prezesa Sądu Okręgowego w <xAnon>C.</xAnon> 10 000 (dziesięć tysięcy) złotych;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">2</xName> <xText>oddala powództwo w pozostałej części;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">3</xName> <xText>nie obciąża powoda obowiązkiem ponoszenie kosztów sądowych;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">4</xName> <xText>zasądza od powoda na rzecz Skarbu Państwa - Prokuratora Okręgowego w <xAnon>C.</xAnon> i Prezesa Sądu Okręgowego w <xAnon>C.</xAnon> po 500 (pięćset) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu;</xText> </xUnit> <xText>II. oddala apelację w pozostałej części;</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">III</xName> <xText>zasądza od powoda na rzecz Skarbu Państwa - Prokuratora Okręgowego w <xAnon>C.</xAnon> i Prezesa Sądu Okręgowego w <xAnon>C.</xAnon> po 500 (pięćset) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu w postępowaniu apelacyjnym.</xText> </xUnit> <xText>Sygn. akt I ACa 620/07</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="true" xBold="true" xType="part"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText>Powód <xAnon>M. B.</xAnon> domagał się zasądzenia od Skarbu Państwa Prezesa Sądu Okręgowego w <xAnon>C.</xAnon>, Prezesa Sądu Rejonowego</xText> <xText>w <xAnon>C.</xAnon> i Prokuratora Okręgowego w <xAnon>C.</xAnon> 100 000 zł tytułem odszkodowania i zadośćuczynienia za krzywdy moralne, fizyczne, finansowe i życiowe wywołane błędnym postawieniem go w stan oskarżenia oraz przewlekłością postępowania karnego.</xText> <xText>Na uzasadnienie podał, że toczące się nieomal 10 lat postępowanie, prowadzone ostatnio przez Sąd Rejonowy w <xAnon>C.</xAnon> w sprawie oznaczonej sygnaturą akt II K 661/04, zrujnowało wszystkie jego plany życiowe, zmusiło do dostosowania życia do stawianych mu wymogów.</xText> <xText>W okresie przebywania na wolności zastosowano wobec niego dozór policyjny, co ograniczyło jego swobodę, a w późniejszym czasie nie został uwzględniony jego wniosek o warunkowe przedterminowe zwolnienie z dalszego odbywania kary pozbawienia wolności, wymierzonej w innym postępowaniu sądowym, jak też Sąd odmówił udzielenia mu przepustki losowej, uniemożliwiając zobaczenie się ze śmiertelnie chorym bratem, powołując się na negatywną prognozę dotyczącą powrotu, z uwagi na wymienione postępowanie.</xText> <xText>W okresie przebywania na wolności zmuszony był przyjeżdżać z <xAnon>W.</xAnon> do <xAnon>C.</xAnon> i <xAnon>K.</xAnon> i brać udział w rozprawach, co łączyło się</xText> <xText>z koniecznością ponoszenia wydatków na koszty podróży i pobytu.</xText> <xText>Przez okres trwania postępowania zakończonego uniewinniającym wyrokiem narażony był na stres i zdenerwowanie, żył pod presją bezzasadnego oskarżenia.</xText> <xText>Reprezentujące Skarb Państwa jednostki organizacyjne wniosły</xText> <xText>o oddalenie powództwa, zarzucając że powództwo jest bezzasadne wobec braku przesłanek do zastosowania <xLexLink xArt="art. 417" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 417 k.c.</xLexLink></xText> <xText>Zaskarżonym wyrokiem Sąd Okręgowy w Częstochowie oddalił powództwo i zasądził od powoda na rzecz Prezesa Sądu Okręgowego</xText> <xText>w <xAnon>C.</xAnon> oraz Prezesa Sądu Rejonowego w <xAnon>C.</xAnon> po 3 600 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.</xText> <xText>Rozstrzygnięcie to oparte zostało na ustaleniach :</xText> <xText>Przekazanym Sądowi Okręgowemu w <xAnon>C.</xAnon> w dniu 17 czerwca 1998 r. aktem oskarżenia zarzucono powodowi, że w dniach 16 i 19 sierpnia 1996 r.</xText> <xText>w <xAnon>C.</xAnon>, działając w warunkach przestępstwa ciągłego, wspólnie</xText> <xText>i w porozumieniu z innymi nieustalonymi osobami, podrobił polecenie przelewu 96 000 zł przez naniesienie na nie pieczątki o treści <xAnon> PPHU (...)</xAnon>, a następnie korzystając także z naniesionego na to polecenie podrobionego podpisu XIV Oddziału <xAnon> (...)</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon> posługiwał się nim i w rezultacie działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej zagarnął mienie społeczne znacznej wartości w postaci przędzy bawełnianej wraz</xText> <xText>z opakowaniami o łącznej wartości 89 195 zł na szkodę <xAnon> Przędzalni (...)</xAnon></xText> <xText><xAnon> (...) Spółki Akcyjnej</xAnon> w <xAnon>C.</xAnon>, czym wyczerpał znamiona przestępstwa z <xLexLink xArt="art. 201" xIsapId="WDU19320600571" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 11 lipca 1932 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1932 r. Nr 60, poz. 571">art. 201 dkk</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 261" xIsapId="WDU19320600571" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 11 lipca 1932 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1932 r. Nr 60, poz. 571">art. 261</xLexLink>&amp;1 <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19320600571" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 11 lipca 1932 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1932 r. Nr 60, poz. 571">dkk</xLexLink> przy zastosowaniu <xLexLink xArt="art. 10" xIsapId="WDU19320600571" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 11 lipca 1932 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1932 r. Nr 60, poz. 571">art. 10</xLexLink>&amp;2 <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19320600571" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 11 lipca 1932 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1932 r. Nr 60, poz. 571">dkk</xLexLink></xText> <xText>w związku z <xLexLink xArt="art. 58" xIsapId="WDU19320600571" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 11 lipca 1932 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1932 r. Nr 60, poz. 571">art. 58 dkk</xLexLink>.</xText> <xText>Po przeprowadzeniu postępowania dowodowego, obejmującego również trzy opinie biegłych z zakresu badania pisma, wyrokiem z dnia 15 maja 2000 r. Sąd Okręgowy w <xAnon>C.</xAnon> uniewinnił powoda od zarzutu popełnienia opisanego przestępstwa.</xText> <xText>W uwzględnieniu apelacji prokuratora Sąd Apelacyjny w <xAnon>K.</xAnon>wyrokiem z dnia 21 grudnia 2000 r. uchylił wyrok Sądu pierwszej instancji i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania.</xText> <xText>Akta zwrócone zostały temu Sądowi w dniu 26 stycznia 2001 r.</xText> <xText>Do wyznaczenia terminu rozprawy doszło dopiero w kwietniu 2003 r., ponieważ przeciwko powodowi toczyło się inne postępowanie karne.</xText> <xText>Po ponownym rozpoznaniu sprawy Sąd Okręgowy wydał wyrok w dniu</xText> <xText>3 grudnia 2003 r., którym powód został uznany winnym popełnienia zarzuconego mu czynu.</xText> <xText>W uwzględnieniu apelacji powoda Sąd Apelacyjny w <xAnon>K.</xAnon> wyrokiem</xText> <xText>z 5 maja 2004 r. uchylił powyższe orzeczenie i sprawę przekazał do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w <xAnon>C.</xAnon>, który po przeprowadzeniu postępowania zgodnie ze wskazaniami Sądu drugiej instancji wyrokiem</xText> <xText>z 18 maja 2006 r. uniewinnił powoda od popełnienia postawionego mu zarzutu.</xText> <xText>W toku całego postępowania powód nie był tymczasowo aresztowany.</xText> <xText>Od 1997 r. przebywał w warunkach izolacyjnych w związku z inną sprawą karną. W okresie od marca 2000 r. do września 2002 r. przebywał na wolności,</xText> <xText>a następnie został umieszczony w areszcie, po czym odbywał karę pozbawienia wolności wymierzoną mu przez Sąd Okręgowy w <xAnon>W.</xAnon>.</xText> <xText>Postanowieniem z dnia 17 marca 2000 r. zastosował Sąd wobec powoda dozór policji, zobowiązał go do zgłaszania się w komisariacie policji 1 raz w tygodniu, jak też zakazał mu opuszczania kraju. Te środki zapobiegawcze uchylone zostały postanowieniem z 5 października 2000 r.</xText> <xText>W lutym 2006 r. powód zwrócił się o wydanie mu przepustki losowej, ale jego wniosek zarządzeniem z 30 marca 2006 r., został oddalony z powołaniem na negatywną prognozę co do jego powrotu do zakładu karnego w związku</xText> <xText>z toczącym się postępowaniem karnym. Nie uwzględnił Sąd Okręgowy</xText> <xText>w <xAnon>C.</xAnon>, postanowieniem z 19 maja 2006 r., jego zażalenia, motywując swoją decyzję niewykazaniem szczególnie ważnych okoliczności, przewidzianych <xLexLink xArt="art. 141 a" xIsapId="WDU19970900557" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny wykonawczy" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 90, poz. 557">art. 141 a</xLexLink> &amp; 1 <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970900557" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny wykonawczy" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 90, poz. 557">kkw</xLexLink>, zwłaszcza że powód nie był w stanie udzielić choremu bratu realnej pomocy.</xText> <xText>W toczącym się postępowaniu i w związku z nim powód nie był leczony i nie cierpiał na żadne schorzenia.</xText> <xText>Sąd Okręgowy uznał, że skoro powód nie złożył w toku postępowania karnego skargi przewidzianej <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU20041791843" xTitle="Ustawa z dnia 17 czerwca 2004 r. o skardze na naruszenie prawa strony do rozpoznania sprawy w postępowaniu sądowym bez nieuzasadnionej zwłoki" xAddress="Dz. U. z 2004 r. Nr 179, poz. 1843">ustawą z 17 czerwca 2004 r. o skardze na naruszenie prawa strony do rozpoznania sprawy w postępowaniu sądowym bez nieuzasadnionej zwłoki</xLexLink> ( Dz U Nr 179, poz. 1843), to zgodnie z <xLexLink xArt="art. 16" xIsapId="WDU20041791843" xTitle="Ustawa z dnia 17 czerwca 2004 r. o skardze na naruszenie prawa strony do rozpoznania sprawy w postępowaniu sądowym bez nieuzasadnionej zwłoki" xAddress="Dz. U. z 2004 r. Nr 179, poz. 1843">art. 16</xLexLink> mógł, po wykazaniu przesłanek przewidzianych <xLexLink xArt="art. 417" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art.417 k.c.</xLexLink>, dochodzić naprawienia wyrządzonej mu szkody majątkowej, ponieważ przepisy <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">Kodeksu cywilnego</xLexLink> nie przewidują możliwości przyznania zadośćuczynienia za nieuzasadnioną długość postępowania sądowego.</xText> <xText>Wobec tego, że nie było podstaw do przyjęcia, że sama długotrwałość postępowania sądowego przemawia za przyjęciem, że doszło do naruszenia prawa i niewykazania poniesienia szkody oraz jej wysokości; powództwo zostało oddalone.</xText> <xText>Nie zasługiwało na podzielenie twierdzenie powoda, że odmowa udzielenia przepustki losowej i uniemożliwienie mu zobaczenia się ze śmiertelnie chorym bratem była bezprawna, a niezależnie od tego nie została określona wysokość żądanego w tym zakresie zadośćuczynienia.</xText> <xText>Nie było również podstaw do przyjęcia, że bezprawne było postawienie powodowi przez prokuratora zarzutu popełnienia opisanego przestępstwa.</xText> <xText>W apelacji powód podtrzymał stanowisko wyrażone w pozwie</xText> <xText>i postępowaniu przed Sądem pierwszej instancji, utrzymując że poniósł wydatki związane z braniem udziału w postępowaniu sądowym w okresie przebywania na wolności, a nadto długotrwale i przewlekle prowadzone postępowanie było przyczyną krzywdy moralnej, co uzasadnia przyznanie mu zadośćuczynienia.</xText> <xText>W toku rozpoznania sprawy na skutek apelacji powoda wyłoniło się budzące poważne wątpliwości zagadnienie prawne dotyczące interpretacji</xText> <xText>art. 16 ustawy o skardze…, polegające na tym , czy naprawienie szkody wynikłej z przewlekłości postępowania obejmuje tylko szkodę majątkową</xText> <xText>w zakresie przewidzianym <xLexLink xArt="art. 361" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 361 k.c.</xLexLink>, czy również szkodę niemajątkową</xText> <xText>w postaci zadośćuczynienia za krzywdę moralną, a jeśli tak, to czy podstawy materialnoprawnej tego żądania upatrywać należy w uregulowaniach art.445</xText> <xText>i <xLexLink xArt="art. 448" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 448 k.c.</xLexLink>, czy też wobec tego, że doszło również do naruszenia <xLexLink xArt="art. 6;art. 6 ust. 1" xIsapId="WDU19930610284" xTitle="Konwencja z dnia 4 listopada 1950 r. o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności, sporządzona w Rzymie dnia 4 listopada 1950 r., zmieniona następnie Protokołami nr 3, 5 i 8 oraz uzupełniona Protokołem nr 2" xAddress="Dz. U. z 1993 r. Nr 61, poz. 284">art.6 ust.1 Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności, sporządzonej w Rzymie dnia 4 listopada 1950 r.</xLexLink>, która jest wiążąca wobec Polski od</xText> <xText>19 stycznia 1993 r., bezpośrednie jej stosowanie, wynikające z <xLexLink xArt="art. 91;art. 91 ust. 1;art. 91 ust. 2" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">art.91 ust 1 i 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r.</xLexLink> odnośnie postanowień <xLexLink xArt="art. 13;art. 41" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">art. 13 i 41</xLexLink>, przy uwzględnieniu orzecznictwa Europejskiego Trybunału Praw Człowieka w Strasburgu ( art.32 ust.1 Konwencji) stanowi podstawę do przyznania stronie powołującej się na naruszenie tego prawa do przyznania stosownego zadośćuczynienia za krzywdę moralną.</xText> <xText>Uchwalenie ustawy z dnia 17 czerwca 2004 r. o skardze… było następstwem zalecenia przez Europejski Trybunał Praw Człowieka</xText> <xText>w Strasburgu w wyroku z 26 października 2000 r. w sprawie nr 30 210 Kudła przeciwko Polsce wprowadzenia nowego środka prawnego, mającego na celu zapewnienie stronie niezadowolonej z szybkości postępowania wpływu na jego sprawność w ramach krajowego porządku prawnego.</xText> <xText>W motywach tego orzeczenia Trybunał stwierdził, że podstawowa odpowiedzialność za wdrożenie i wprowadzenie w życie zagwarantowanych praw i wolności spoczywa na władzach krajowych. Instytucja skarg do Trybunału jest subsydiarna w stosunku do systemów krajowych gwarantujących prawa człowieka.</xText> <xText>Zawarta w art. 35 ust. 1 zasada oparta jest na założeniu odzwierciedlonym</xText> <xText>w art. 13, którego celem jest zapewnienie środka, na mocy którego osoby mogą uzyskać zadośćuczynienie na poziomie krajowym za naruszenie ich praw konwencyjnych. Skutkiem art. 13 jest wymaganie, by postanowienia prawa krajowego dotyczyły w swej istocie „roszczenia spornego” na gruncie konwencji i by zapewniły odpowiednie zadośćuczynienie. Ten środek odwoławczy musi być skuteczny, zarówno w praktyce , jak i w prawie przez zapewnienie odpowiedniego naprawienia jakiegokolwiek naruszenia.</xText> <xText>Ponadto Trybunał uznał, że naruszenie praw konwencyjnych może powodować powstanie szkody pieniężnej, jak i niepieniężnej w postaci strapienia i frustracji z przedłużającej się długości tymczasowego aresztowania i rozprawy, które jest podstawą przyznania stronie odpowiedniej kwoty pieniężnej.</xText> <xText>Wobec tego wykładnia przepisów ustawy powinna uwzględniać podtrzymywane w wielu, także późniejszych, wyrokach Trybunału stanowisko, że naruszenie praw konwencyjnych powinno być efektywnie wynagrodzone przez wyrównanie szkody majątkowej i niemajątkowej.</xText> <xText>Uregulowanie art. 12 ust.2,3,4 ustawy o skardze… przewiduje rekompensatę, jakiej może domagać się strona, kwestionująca właściwą realizację jej prawa do rozpoznania sprawy bez nieuzasadnionej zwłoki, jeśli złoży skargę w toku postępowania. Możliwość uzyskania „odpowiedniej sumy pieniężnej</xText> <xText>w wysokości nieprzekraczającej 10 000 zł”( ust.4 art.12) nie została wprost określona jako zadośćuczynienie, ale brak związania jej z uszczerbkiem majątkowym i koniecznością wykazania jego zaistnienia oraz wysokości, zezwala na przyjęcie, że stanowi formę naprawienia szkody niemajątkowej.</xText> <xText>Ma ono jednak zastosowanie jedynie w ramach rozpoznawania skargi złożonej w toku przewlekającego się postępowania.</xText> <xText>Strona, która nie złoży skargi w tym czasie ( art. 2 ust.1 ustawy o skardze….) ma prawo, zgodnie z art. 16 dochodzić naprawienia szkody wynikłej</xText> <xText>z przewlekłości na podstawie <xLexLink xArt="art. 417" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 417 k.c.</xLexLink>, po prawomocnym zakończeniu postępowania.</xText> <xText>Nie ma podstaw do przyjęcia, że „ naprawienie szkody „ ograniczone zostało jedynie do szkody majątkowej, aczkolwiek nie będzie tu miało zastosowania uregulowanie art. 12 ust.4 ustawy o skardze….</xText> <xText>Odesłanie do przepisów <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">Kodeksu cywilnego</xLexLink> odczytane zostało przez Sąd Apelacyjny w Katowicach w wyroku z dnia 9 listopada 2005 r. sygn. akt</xText> <xText>I ACa 1063/05 LEX nr 175 57 jako wyłączające możliwość żądania zadośćuczynienia, skoro podstawy materialnoprawnej nie przewiduje ustawa</xText> <xText>o skardze…., a w uregulowaniach <xLexLink xArt="art. 445;art. 448" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 445 i 448 k.c.</xLexLink> brak przewlekłości postępowania jako podstawy przyznania przewidzianego tam świadczenia.</xText> <xText>Powyższe stanowisko nie uwzględnia jednak tego, że orzecznictwo Europejskiego Trybunału Praw Człowieka w Strasburgu może i powinno być uwzględniane przy interpretacji przepisów prawa polskiego oraz być istotnym źródłem interpretacji przepisów polskiego prawa wewnętrznego.</xText> <xText>Powołana powinność zapewnienia „skutecznego środka” zarówno zapobiegającego przewlekłości, jak również rekompensującego skutki jej zaistnienia dotyczy także żądania naprawienia szkody zgłoszonego po prawomocnym zakończeniu postępowania ( art. 16 ustawy o skardze…).</xText> <xText>W kolejnych sprawach Sobański przeciwko Polsce nr 40 694/98,</xText> <xText>R.O. przeciwko Polsce nr 77 597/01 i Majkrzyk przeciwko Polsce nr 52 168/99 Trybunał w wydanych wyrokach przyznał skarżącym stosowne kwoty tytułem wyrównania szkody o charakterze niemajątkowym, związanej z przewlekłością postępowania.</xText> <xText>Natomiast w sprawie Scordino przeciwko Włochom nr 36 813/97 Trybunał odnosząc się do szkody moralnej stwierdził, że istnieje silne, lecz możliwe do obalenia domniemanie, że nadmiernie długie postępowanie spowoduje szkodę moralną. Przyjął jednocześnie, że w niektórych przypadkach długość postępowania może skutkować minimalną szkodą moralną lub całkowitym jej brakiem. Sądy powinny szczegółowo uzasadniać swoje rozstrzygnięcia w tym zakresie.</xText> <xText>Analiza orzecznictwa powinna umożliwić sądom krajowym zasądzanie kwot, które są racjonalne w porównaniu z tymi zasądzanymi przez Trybunał</xText> <xText>w podobnych sprawach. Sądy krajowe muszą być zdolne, na podstawie prawa krajowego do bezpośredniego stosowania europejskiego orzecznictwa.</xText> <xText>Istnieje możliwość odniesienia się do kwot zasądzanych za inne typy szkód, np. za zniesławienia.</xText> <xText>Z motywów wyroków Trybunału wypływa wniosek o powinności państwa zapewnienia skutecznej rekompensaty za przewlekłość postępowania, której niezbędnym, co do zasady, elementem jest zadośćuczynienie za krzywdę moralną. Nie ma zatem znaczenia, czy żądanie przyznania jej zgłoszone zostało w toku sprawy przewlekle prowadzonej, czy też w ramach samodzielnego powództwa po jej prawomocnym zakończeniu.</xText> <xText>Wobec tego uwzględnienie w ramach interpretacji uregulowań <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">Kodeksu cywilnego</xLexLink> postanowień Konwencji i orzecznictwa Trybunału skłania do uznania, w razie spełnienia przesłanek do zastosowania <xLexLink xArt="art. 417" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 417 k.c.</xLexLink>, że stronie służy także uprawnienie do domagania się zadośćuczynienia w oparciu</xText> <xText>o <xLexLink xArt="art. 445" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 445 k.c.</xLexLink>, jeśli doszło do rozstroju zdrowia bądź <xLexLink xArt="art. 448" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 448 k.c.</xLexLink>, jeśli rozstrój zdrowia nie został spowodowany.</xText> <xText><xLexLink xArt="art. 448" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">Art. 448 k.c.</xLexLink> odnosi się do ochrony dóbr osobistych, zaś przewidziane <xLexLink xArt="art. 45;art. 45 ust. 1" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">art. 45 ust.1 Konstytucji</xLexLink> i art. 6 ust.1 Konwencji prawo do sądu stanowi prawo osobiste jednostki, jako publiczne prawo podmiotowe, przysługujące samodzielnie</xText> <xText>i niepodzielnie w relacji do państwa, a zatem nie jest dobrem osobistym</xText> <xText>w rozumieniu <xLexLink xArt="art. 23" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 23 k.c.</xLexLink>, które co do zasady jest skuteczne względem wszystkich.</xText> <xText>Nie można wykluczyć zastosowania tego uregulowania również do ochrony naruszonego przewlekłością postępowania prawa do sądu, jak i tego, że naruszenie prawa do sądu, w szczególnie rażącej postaci, może naruszać godność jednostki.</xText> <xText>Z powyższych względów rozstrzygnięcia wymaga, czy żądanie naprawienia szkody wynikłej z przewlekłości postępowania, po prawomocnym jego zakończeniu ( art. 16 ustawy o skardze…) obejmuje również szkodę niematerialną, a jeśli tak, czy możliwe jest przyznanie zadośćuczynienia za krzywdę moralną na podstawie <xLexLink xArt="art. 445;art. 448" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 445 i 448 k.c.</xLexLink> przy uwzględnieniu, objętej orzeczeniami Europejskiego Trybunału Praw Człowieka, wykładni postanowień Konwencji. Zachodzi bowiem potrzeba określenia efektywnego i skutecznego środka rekompensującego naruszenie prawa człowieka.</xText> <xText>Brak w orzecznictwie Sądu Najwyższego i doktrynie wypowiedzi tego zagadnienia dotyczącego, a przytoczone stanowisko Sądu Apelacyjnego</xText> <xText>w wyroku z 9 listopada 2005 r. nie jest przekonujące.</xText> <xText>Postanowieniem z 27 czerwca 2008 r. Sąd Najwyższy odmówił podjęcia uchwały. W motywach wyraził stanowisko, że wprowadzona do naszego systemu skarga na przewlekłość postępowania oraz towarzyszące jej uprawnienie do żądania przez skarżącego zasądzenia na jego rzecz odpowiedniej sumy pieniężnej jako swoistego środka wymuszającego na państwie usprawnienie działania państwa (wymiaru sprawiedliwości ) w konkretnej sprawie nie wyczerpuje i nie zaspokaja wszystkich roszczeń przysługujących skarżącemu na podstawie przepisów prawa cywilnego, jakie mogą powstać na skutek przewlekłego prowadzenia sprawy. Artykuły 15 i 16 ustawy o skardze… stanowią zatem tylko swego rodzaju wzmocnienie normatywne, za pomocą którego prawodawca usuwa wszelkie ewentualne wątpliwości co do odpowiedzialności państwa na podstawie przepisów prawa cywilnego za szkodę wyrządzoną rozpoznaniem sprawy w postępowaniu sądowym z nieuzasadnioną zwłoką. Można tym przepisom przypisać także funkcję norm kolizyjnych, co oznacza, że same nie kreują jakichkolwiek praw podmiotowych ani nie stanowią podstawy prawnej dochodzenia roszczeń cywilnoprawnych. Takiej podstawy, wbrew błędnej tezie zawartej w wyroku Sądu Apelacyjnego w Katowicach </xText> <xText>z dnia 9 listopada 2005 r. I ACa 1063/05 należy poszukiwać w szczególności</xText> <xText>w <xLexLink xArt="art. 445;art. 448" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 445 i 448 k.c.</xLexLink> i ich wykładni, dostosowanej do orzecznictwa Europejskiego Trybunału Praw Człowieka dotyczącego art. 6 ust. 1 i art. 41 Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności, sporządzonej w Rzymie w dniu 4 listopada 1950 r. (Dz U z 1993 r. Nr 61, poz. 284).</xText> <xText>W związku z tym, skoro przepisy <xLexLink xArt="art. 445;art. 448" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 445 i 448 k.c.</xLexLink> mają zastosowanie wprost, o potrzebie sięgania do nich w drodze analogii w ogóle nie może być mowy.</xText> <xText>Wobec tego wykładnia art. 16 ustawy o skardze… nie nastręcza poważnych wątpliwości, a nawet w kierunku wyznaczonym przez Sad Apelacyjny, jest zbędna do rozpoznania apelacji powoda.</xText> <xText>Sąd Apelacyjny ustalił i zważył :</xText> <xText>Apelacja zasługiwała na częściowe uwzględnienie.</xText> <xText>Dokonane przez Sąd Okręgowy ustalenia dotyczące czasu trwania postępowania karnego, wydanych w jego toku orzeczeń przez Sądy pierwszej i drugiej instancji, odbywania przez powoda kary pozbawienia wolności orzeczonej</xText> <xText>w innej sprawie, rozpoznawania wniosków powoda o udzielenie przepustki oraz warunkowego przedterminowego zwolnienia, stosowania dozoru policji Sąd Apelacyjny podziela i uznaje za własne.</xText> <xText>Zachodzi jednak potrzeba uzupełnienia tych ustaleń o przedstawienie czynności podejmowanych w toku tego postępowania.</xText> <xText>W dniu 22 lipca 1997 r. powód został przesłuchany w charakterze podejrzanego.</xText> <xText>Akt oskarżenia wpłynął do Sądu Okręgowego w <xAnon>C.</xAnon>w dniu 22 czerwca 1998 r.</xText> <xText>Po odmowie wyznaczenia do rozpoznania sprawy Sądu Okręgowego</xText> <xText>w Warszawie, postanowieniem Sądu Apelacyjnego w <xAnon>K.</xAnon> z dnia</xText> <xText>21 października 1998 r., wyznaczony został pierwszy termin rozprawy na</xText> <xText>15 grudnia 1998 r., na kolejnych w dniach: 12 stycznia, 25 stycznia, 19 lutego, 15 marca,1 kwietnia , 29 kwietnia, 26 maja, 17 czerwca, 24 czerwca, 5 lipca,</xText> <xText>15 lipca, 26 lipca, 30 sierpnia, 4 października 1999 r. prowadzone było postępowanie dowodowe, obejmujące przesłuchanie świadków wnioskowanych przez oskarżyciela, konfrontowano biegłych, a następnie zlecono opracowanie opinii Instytutowi <xAnon>(...)</xAnon> im. Prof. dra <xAnon>J. S.</xAnon>.</xText> <xText>W ramach terminów rozprawy w dniach 5 listopada, 9 grudnia 1999 r.,</xText> <xText>13 stycznia, 17 lutego, 9 marca, 17 marca 2000 r. nie podejmował Sąd żadnych czynności z uwagi na brak akt, które przekazane zostały Instytutowi celem opracowania opinii. Kolejne dwa terminy rozprawy 17 kwietnia i 8 maja 2000 r. przeznaczone były na wysłuchanie biegłych, a w dniu 15 maja 2000 r. Sąd ogłosił wyrok uniewinniający powoda od popełnienie przestępstwa zarzucanego aktem oskarżenia.</xText> <xText>W okresie od 15 marca do 5 października 2000 r. powód objęty był dozorem policji oraz zakazano mu opuszczania kraju.</xText> <xText>Na skutek apelacji prokuratora akta sprawy przedstawiono Sądowi Apelacyjnemu w połowie października 2000 r., który wyrokiem z 21 grudnia 2000 r. uchylił wyrok Sądu Okręgowego w Częstochowie i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania. Akta sprawy zwrócono Sądowi Okręgowemu</xText> <xText>w <xAnon>C.</xAnon> w dniu 26 stycznia 2001 r.</xText> <xText>Ponownie rozpoznając sprawę Sąd ten wyznaczył termin rozprawy na</xText> <xText>16 października 2002 r.( po upływie ponad roku od zwrotu akt), powód nie stawił się, a przeprowadzone postępowanie w celu ustalenia jego miejsca pobytu zakończyły się uzyskaniem informacji, w dniu 28 października 2002 r., że powód przebywa w Areszcie Śledczym w <xAnon>W.</xAnon> <xAnon>B.</xAnon>, a następnie, że będzie możliwość przetransportowania powoda do Aresztu w <xAnon>C.</xAnon> po upływie trzech miesięcy.</xText> <xText>Terminy rozpraw wyznaczone na : 19 lutego ( nie doprowadzono powoda),</xText> <xText>17 kwietnia ( nie podjęto żadnych czynności mimo wezwania świadków</xText> <xText>i biegłych), 21 maja, 18 czerwca, 3 września, 1 października, 30 października</xText> <xText>i 26 listopada 2003 r. przeznaczone były na postępowanie dowodowe.</xText> <xText>W dniu 3 grudnia 2003 r. ogłoszony został wyrok skazujący powoda na karę dwóch lat pozbawienia wolności i 150 stawek dziennych grzywny.</xText> <xText>Po złożeniu przez niego apelacji akta przedstawiono ponownie Sądowi Apelacyjnemu w dniu 4 maja 2004 r., który wyrokiem z dnia 5 sierpnia 2004 r. uchylił powyższy wyrok i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w <xAnon>C.</xAnon>. Akta sprawy dostarczono temu Sądowi w dniu 20 sierpnia 2004 r.</xText> <xText>W ramach dwóch pierwszych terminów 17 września 2004 r. i 13 stycznia</xText> <xText>2005 r. rozprawy nie przeprowadzono, ponieważ nie ustalono miejsca odbywania przez powoda kary pozbawienia wolności, wezwano go na adres miejsca zamieszkania, po czym ustalono, że przebywa w zakładzie karnym.</xText> <xText>Postępowanie dowodowe było przeprowadzane na terminach 3 marca,</xText> <xText>22 kwietnia, 31 maja., 15 lipca, 4 października, 22 listopada 2005 r., 10 stycznia ( bez czynności), 17 marca, 11 maja 2006 r., a w dniu 18 maja 2006 r. ogłoszony został wyrok uniewinniający powoda od popełnienia przestępstwa zarzucanego mu aktem oskarżenia, który uprawomocnił się bez zaskarżenia.</xText> <xText>Z przedstawionego kalendarium wynika, że w pierwszoinstancyjnych postępowaniach przeprowadzono rozprawy na 34 terminach, z czego w trzech powód nie brał udziału bez swojej winy, a jedną odroczono na jego wniosek oraz dwukrotnie na rozprawie orzekał Sąd Apelacyjny.</xText> <xText>Ponowne postępowanie prowadzone przez Sąd Okręgowy wykazało, że niemożliwe było przesłuchanie części świadków z uwagi na niemożność ustalenia miejsca pobytu albo poważne schorzenia, a zeznania pozostałych</xText> <xText>sprowadzały się do ogólnikowych informacji i oświadczeń, że z uwagi na upływ czasu nie pamiętają istotnych okoliczności, a nawet po odczytaniu tych zeznań jeden z nich nie był w stanie ich potwierdzić, z uwagi na przebyte schorzenie.</xText> <xText>Postępowanie przed Sądem Rejonowym w jeszcze większym zakresie obejmowało zeznania świadków stwierdzających niemożność odtworzenia sytuacji sprzed wielu lat, dochodziło do odczytywania poprzednio złożonych,</xText> <xText>także tych osób, którym stan zdrowia nie zezwolił na stawienie się w Sądzie, czy też nie było możliwe ustalenie ich miejsca pobytu.</xText> <xText>Sąd Apelacyjny uznał, że opisane postępowanie sądowe ( od czerwca 1998r. do 18 maja 2006 r.) prowadzone było przewlekle, a znaczny upływ czasu był przyczyną pogłębiających się trudności w ponownym przeprowadzeniu dowodów osobowych i obniżania ich wartości dowodowej.</xText> <xText>Akt oskarżenia dotyczył jednego oskarżonego i zarzucał mu popełnienie jednego przestępstwa, a zatem nie była to sprawa szczególnie skomplikowana</xText> <xText>pod względem faktycznym.</xText> <xText>Na wydanie wyroku uniewinniającego od zarzutu popełnienia opisanego przestępstwa powód oczekiwał przez osiem lat i przez taki czas uczestniczył</xText> <xText>w postępowaniu sądowym.</xText> <xText>W toku przewodów sądowych Sąd przesłuchał kilkakrotnie 14 świadków, przeprowadził dowód z opinii czterech biegłych i instytutu naukowego, którzy składali także wyjaśnienia na rozprawie i byli konfrontowani, jak też</xText> <xText>z dokumentów. Konieczność zasięgania opinii zapewne wpłynęła na wydłużenie postępowania, co w szczególności dotyczyło opinii Instytutu. Wyznaczanie terminów rozprawy w czasie, kiedy akta były w dyspozycji Instytutu</xText> <xText>i doprowadzanie powoda było bezprzedmiotowe, ponad rok upłynął ( 21 miesięcy) od zwrotu akt przez Sąd Apelacyjny do pierwszego terminu rozprawy w ramach ponownego rozpoznania sprawy przez Sąd Okręgowy.</xText> <xText>Długi czas rozpoznawania sprawy nie zawsze przesądza o przewlekłości postępowania, ale analiza postępowania w sprawie dotyczącej oskarżenia powoda nie daje podstaw do przyjęcia, że istniały szczególne okoliczności, które stanowiły przeszkodę w sprawnym przeprowadzeniu go.</xText> <xText>Sąd Apelacyjny uznał, że ośmioletni okres oczekiwania na zakończenie postępowania wyrokiem uniewinniającym od zarzutu popełnienia przestępstwa był nadmiernie długi. Przez taki czas w postępowanie sądowe uwikłany był niewinny człowiek, ponieważ nie ma podstaw do wartościowania przyczyn uniewinnienia.</xText> <xText>Podkreślenia wymaga, że powód nie przyczynił się do wydłużenia postępowania, a prowadzenie przeciwko niemu postępowania przez Prokuratora Rejonowego w <xAnon>W.</xAnon>w 2002 r. było przyczyną trudności w doprowadzeniu go na rozprawę przez trzy miesiące, co ocenić należało jako obiektywną przeszkodę.</xText> <xText>Powód nie złożył skargi na naruszenie jego prawa do rozpoznania sprawy</xText> <xText>w postępowaniu sądowym bez nieuzasadnionej zwłoki. Powoływana ustawa</xText> <xText>z 17 czerwca 2004 r. weszła w życie 17 września 2004 r. i dotyczyła toczącego się postępowania sądowego, a to będące przedmiotem sporu prowadzone było po uchyleniu przez Sąd Apelacyjny drugiego wyroku Sądu Okręgowego przez Sąd Rejonowy w <xAnon>C.</xAnon>.</xText> <xText>Sąd Apelacyjny dokonał analizy toku postępowania omawianej sprawy jako całości, ponieważ każdy kolejny jej etap jest konsekwencją poprzednio przeprowadzonego.</xText> <xText>Nieskorzystanie przez powoda z możliwości złożenia skargi i domagania się tą drogą przyspieszenia rozpoznania sprawy oraz ewentualnie świadczenia przewidzianego art. 12 ust. 4 ustawy o skardze… nie stanowi przeszkody</xText> <xText>w dochodzeniu, po prawomocnym zakończeniu postępowania, naprawienia na podstawie <xLexLink xArt="art. 417" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 417 k.c.</xLexLink> szkody spowodowanej przewlekłością.</xText> <xText>Zgodnie z wiążącym poglądem Sądu Najwyższego należało przyjąć, że uregulowanie art. 16 ustawy u skardze…nie stanowi źródła roszczeń</xText> <xText>o naprawienie szkody, nie kreuje żadnych praw podmiotowych ani podstawy prawnej dochodzenia roszczeń cywilnoprawnych. Taką podstawę stanowią przepisy <xLexLink xArt="art. 445;art. 448" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 445 i 448 k.c.</xLexLink>, których wykładnia dostosowana być powinna do orzecznictwa Europejskiego Trybunału Praw Człowieka dotyczącego <xLexLink xArt="art. 6;art. 6 ust. 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 6 ust.1</xLexLink></xText> <xText>i art. 41 Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności, sporządzonej w dniu 4 listopada 1950 r. w Rzymie.</xText> <xText>Sąd Apelacyjny uznał, że przewlekłe prowadzenie postępowania sądowego, narusza prawo obywatela do sądu, rozumiane jako prawo do rozpoznania sprawy toczącej się z jego udziałem bez nieuzasadnionej zwłoki. Zakończenie opisanego procesu dopiero po upływie ośmiu lat uniewinnieniem od zarzucanego przestępstwa jest następstwem nieefektywnego prowadzenia sprawy, braku należytej staranności procesowej, co wypełnia przesłanki bezprawności przewidzianej <xLexLink xArt="art. 417" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 417 k.c.</xLexLink></xText> <xText>Wskazać należy na stanowisko Europejskiego Trybunału Praw Człowieka</xText> <xText>w Strasburgu z dnia 5 listopada 2005 r. w sprawie Lisiak przeciwko Polsce, który stwierdził, że sądy krajowe, dokonując ustaleń faktycznych, mając na uwadze zasadę domniemania niewinności, powinny zagwarantować, aby proces gromadzenia materiału dowodowego przeciwko takiej osobie nie trwał przez nierozsądnie długi czas.</xText> <xText>Mając na uwadze interes społeczny i wzgląd na obowiązek państwa zapewnienia obywatelom bezpieczeństwa, czego wyrazem jest ściganie osób popełniających przestępstwa oraz wymierzanie im przewidzianych przez prawo kar, należy uznać, że postępowanie karne podejmowane jest w interesie ogółu, ale ochrona tego interesu nie może być realizowana w sposób naruszający prawa jednostki przez przewlekłe postępowanie, co miało miejsce w niniejszej sprawie.</xText> <xText>Powód powołuje się na to, że to postępowanie to było przyczyną nieuwzględnienia jego wniosku o warunkowe przedterminowe zwolnienie z odbywania pozostałej części kary pozbawienia wolności, którą wówczas odbywał, odmówiono mu również udzielenia przepustki losowej</xText> <xText>z powołaniem na to, że może utrudniać to postępowanie. Konieczność udziału</xText> <xText>w tym procesie była przyczyną negatywnych odczuć, zdenerwowania, nie mógł jeść ani spać, ale nie korzystał z porady lekarskiej, ma poczucie skrzywdzenia.</xText> <xText>Zdarzało się, że przyjeżdżał co miesiąc na rozprawę, ale nie było akt i zadawano mu tylko pytanie czy przyznaje się do winy i odraczano rozprawę.</xText> <xText>Oskarżenie ocenia jako bzdurne. Ponadto poniósł koszty związane</xText> <xText>z dojeżdżaniem samochodem albo pociągiem na rozprawę po opuszczeniu zakładu karnego.</xText> <xText>W odniesieniu do żądania zasądzenia odszkodowania obejmującego koszty poniesione w związku z przyjazdami na rozprawę zasadnie nie zostało uwzględnione przez Sąd Okręgowy, ponieważ powód nie udowodnił, czy i jakie wydatki poniósł, co z kolei uniemożliwia ocenę, czy stanowiły one szkodę</xText> <xText>w rozumieniu <xLexLink xArt="art. 361" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 361 k.c.</xLexLink></xText> <xText>Za usprawiedliwione uznał Sąd Apelacyjny żądanie przyznania w oparciu o <xLexLink xArt="art. 448" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 448 k.c.</xLexLink> odpowiedniej sumy tytułem zadośćuczynienia.</xText> <xText>Naruszenie prawa do sądu przez konieczność udziału w ośmioletnim postępowaniu z zarzutem popełnienia przestępstwa, czego nie zdołano udowodnić, ocenić należało jako naruszenie dobra osobistego obejmującego godność i swobodę wyboru sposobu spędzania czasu, jako elementu wolności, polegające na konieczności udziału w postępowaniu sądowym ponad wymaganą potrzebę, negatywnych odczuciach związanych z trwającym oskarżeniem oraz stresem, wywoływanym uczestnictwem w rozprawie przeprowadzonej</xText> <xText>w ramach 36 terminów, jak też utratę poczucia bezpieczeństwa oraz obawy przed ewentualnością wymierzenia kary za niepopełniony czyn. Samo postępowanie, jak też jego wynik miało dla powoda duże znaczenie, stąd też wydłużające się oczekiwanie wywoływać musiało frustrację i niepokój.</xText> <xText>Nie zasługiwało na podzielenie twierdzenie powoda, że schorzenie kardiologiczne, doznane we wrześniu 2008 r., jest następstwem długiego postępowania sądowego. Podkreślenia wymaga, że składając zeznania</xText> <xText>w postępowaniu przed Sądem Okręgowym stwierdził, że jest zdrowy i nie cierpi na żadne schorzenie, nie doznał również w czasie tego postępowania żadnego rozstroju zdrowia.</xText> <xText>Powołane jako przykłady wyroki Europejskiego Trybunału Praw Człowieka</xText> <xText>w Strasburgu wskazują, że stwierdzenie naruszenia praw człowieka powinno wiązać się z przyznaniem pokrzywdzonemu słusznego zadośćuczynienia, chyba że założenie to zostanie obalone.</xText> <xText>Pozwany nie wykazał, że długotrwałe postępowanie, które z zasady związane jest z krzywdą moralną nie wywołało takiej krzywdy u powoda.</xText> <xText>Nie ma znaczenia dla stwierdzenia tej krzywdy fakt, ze powód odbywał w toku postępowania kary pozbawienia wolności , wymierzone w innych sprawach.</xText> <xText>Niewątpliwie naruszył on porządek prawny, co było następstwem postępowań sądowych i ukarania, ale nie stanowi usprawiedliwienia dla długotrwałości postępowania będącego przedmiotem niniejszego procesu.</xText> <xText>Łączenie negatywnych decyzji dotyczących wniosku o udzielenie warunkowego przedterminowego zwolnienia z odbywania pozostałej części wcześniej wymierzonej kary pozbawienia wolności z toczącym się postępowaniem nie zostało wykazane, chociaż fakt ten zapewne był brany pod uwagę przy ocenie prognozy przestrzegania porządku prawnego.</xText> <xText>Odmowa udzielenia zezwolenia na opuszczenie zakładu karnego uzasadniona została niewykazaniem istnienia szczególnie ważnego przypadku, o czym mowa w postanowieniu Sądu Okręgowego w <xAnon>C.</xAnon> z dnia 19 maja 2006 r.</xText> <xText>Sąd Apelacyjny uznał, że odpowiednią sumą tytułem zadośćuczynienia jest</xText> <xText>10000 zł. Jej wysokość uwzględnia charakter naruszonego dobra, czasokres utrzymywania niepożądanego stanu oraz wymierne zwiększenie możliwości nabywania dóbr materialnych. Żądanie przyznania wyższej sumy nie zasługiwało na podzielenie.</xText> <xText>Nie zostało podzielone twierdzenie powoda, że przedstawienie mu zarzutu popełnienia opisanego czynu było oczywiście bezzasadne.</xText> <xText>Wobec tego nie było podstaw do przyjęcia, że bezprawne było działanie prokuratora tak na etapie przedstawienia zarzutów, jak i popierania oskarżenia</xText> <xText>w postępowaniu sądowym.</xText> <xText>Sąd Apelacyjny uznał, że odpowiedzialność za skutki związane z przewlekłością postępowania łączy się z postępowaniem prowadzonym przez Sąd Okręgowy, ponieważ dalsze postępowanie było konsekwencją zmiany właściwości rzeczowej sądu, ale dla oceny naruszenia prawa do sądu należało poddać analizie cały okres prowadzenia sprawy.</xText> <xText>Z powyższych względów zaskarżony wyrok należało zmienić na podstawie <xLexLink xArt="art. 386" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 386</xLexLink> &amp;1 <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">k.p.c.</xLexLink>, a w pozostałym zakresie apelację oddalić jako nieuzasadnioną w oparciu o <xLexLink xArt="art. 385" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 385 k.p.c.</xLexLink></xText> <xText>Rozstrzygnięcie o kosztach procesu oparte zostało na zasadzie słuszności</xText> <xText>( <xLexLink xArt="art. 102" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 102 k.p.c.</xLexLink>) przez częściowe obciążenie powoda kosztami związanymi</xText> <xText>z udziałem w sprawie Prokuratora Okręgowego w <xAnon>C.</xAnon> z uwagi na skomplikowany charakter sprawy i jego trudną sytuację majątkową.</xText> <xText>W oparciu o art. 113 ust.4 ustawy z 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych</xText> <xText>w sprawach cywilnych ( Dz U Nr 167, poz. 1398 ze zm.) Sąd odstąpił od pobierania od powoda części nieuiszczonej opłaty sądowej, uznając że sprzeciwia się temu rozmiar przyznanego świadczenia i jego powołany stan majątkowy.</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Bogumiła Ustjanicz

Barbara Panek

Iwona Posyniak

Barbara Panek

Sygn. akt I ACa 620/07 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 30 października 2008 r. Sąd Apelacyjny w Katowicach I Wydział Cywilny w składzie: Przewodniczący : SSA Bogumiła Ustjanicz (spr.) Sędziowie : SA Zofia Kawińska-Szwed SA Piotr Wójtowicz Protokolant : Iwona Posyniak po rozpoznaniu w dniu 30 października 2008 r. w Katowicach na rozprawie sprawy z powództwaM. B. przeciwko Skarbowi Państwa - Prezesowi Sądu Okręgowego wC., Skarbowi Państwa - Prezesowi Sądu Rejonowego wC.i Skarbowi Państwa - Prokuratorowi Okręgowemu wC. o odszkodowanie i zadośćuczynienie na skutek apelacji powoda od wyroku Sądu Okręgowego w Częstochowie z dnia 21 marca 2007 r., sygn. akt I C 259/06 I. zmienia zaskarżony wyrok w punktach 1 i 3 w ten sposób, że: 1 zasądza na rzecz powoda od pozwanego Skarbu Państwa - Prezesa Sądu Okręgowego wC.10 000 (dziesięć tysięcy) złotych; 2 oddala powództwo w pozostałej części; 3 nie obciąża powoda obowiązkiem ponoszenie kosztów sądowych; 4 zasądza od powoda na rzecz Skarbu Państwa - Prokuratora Okręgowego wC.i Prezesa Sądu Okręgowego wC.po 500 (pięćset) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu; II. oddala apelację w pozostałej części; III zasądza od powoda na rzecz Skarbu Państwa - Prokuratora Okręgowego wC.i Prezesa Sądu Okręgowego wC.po 500 (pięćset) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu w postępowaniu apelacyjnym. Sygn. akt I ACa 620/07 UZASADNIENIE PowódM. B.domagał się zasądzenia od Skarbu Państwa Prezesa Sądu Okręgowego wC., Prezesa Sądu Rejonowego wC.i Prokuratora Okręgowego wC.100 000 zł tytułem odszkodowania i zadośćuczynienia za krzywdy moralne, fizyczne, finansowe i życiowe wywołane błędnym postawieniem go w stan oskarżenia oraz przewlekłością postępowania karnego. Na uzasadnienie podał, że toczące się nieomal 10 lat postępowanie, prowadzone ostatnio przez Sąd Rejonowy wC.w sprawie oznaczonej sygnaturą akt II K 661/04, zrujnowało wszystkie jego plany życiowe, zmusiło do dostosowania życia do stawianych mu wymogów. W okresie przebywania na wolności zastosowano wobec niego dozór policyjny, co ograniczyło jego swobodę, a w późniejszym czasie nie został uwzględniony jego wniosek o warunkowe przedterminowe zwolnienie z dalszego odbywania kary pozbawienia wolności, wymierzonej w innym postępowaniu sądowym, jak też Sąd odmówił udzielenia mu przepustki losowej, uniemożliwiając zobaczenie się ze śmiertelnie chorym bratem, powołując się na negatywną prognozę dotyczącą powrotu, z uwagi na wymienione postępowanie. W okresie przebywania na wolności zmuszony był przyjeżdżać zW.doC.iK.i brać udział w rozprawach, co łączyło się z koniecznością ponoszenia wydatków na koszty podróży i pobytu. Przez okres trwania postępowania zakończonego uniewinniającym wyrokiem narażony był na stres i zdenerwowanie, żył pod presją bezzasadnego oskarżenia. Reprezentujące Skarb Państwa jednostki organizacyjne wniosły o oddalenie powództwa, zarzucając że powództwo jest bezzasadne wobec braku przesłanek do zastosowaniaart. 417 k.c. Zaskarżonym wyrokiem Sąd Okręgowy w Częstochowie oddalił powództwo i zasądził od powoda na rzecz Prezesa Sądu Okręgowego wC.oraz Prezesa Sądu Rejonowego wC.po 3 600 zł tytułem zwrotu kosztów procesu. Rozstrzygnięcie to oparte zostało na ustaleniach : Przekazanym Sądowi Okręgowemu wC.w dniu 17 czerwca 1998 r. aktem oskarżenia zarzucono powodowi, że w dniach 16 i 19 sierpnia 1996 r. wC., działając w warunkach przestępstwa ciągłego, wspólnie i w porozumieniu z innymi nieustalonymi osobami, podrobił polecenie przelewu 96 000 zł przez naniesienie na nie pieczątki o treściPPHU (...), a następnie korzystając także z naniesionego na to polecenie podrobionego podpisu XIV Oddziału(...)wW.posługiwał się nim i w rezultacie działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej zagarnął mienie społeczne znacznej wartości w postaci przędzy bawełnianej wraz z opakowaniami o łącznej wartości 89 195 zł na szkodęPrzędzalni (...) (...) Spółki AkcyjnejwC., czym wyczerpał znamiona przestępstwa zart. 201 dkkiart. 261&1dkkprzy zastosowaniuart. 10&2dkk w związku zart. 58 dkk. Po przeprowadzeniu postępowania dowodowego, obejmującego również trzy opinie biegłych z zakresu badania pisma, wyrokiem z dnia 15 maja 2000 r. Sąd Okręgowy wC.uniewinnił powoda od zarzutu popełnienia opisanego przestępstwa. W uwzględnieniu apelacji prokuratora Sąd Apelacyjny wK.wyrokiem z dnia 21 grudnia 2000 r. uchylił wyrok Sądu pierwszej instancji i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania. Akta zwrócone zostały temu Sądowi w dniu 26 stycznia 2001 r. Do wyznaczenia terminu rozprawy doszło dopiero w kwietniu 2003 r., ponieważ przeciwko powodowi toczyło się inne postępowanie karne. Po ponownym rozpoznaniu sprawy Sąd Okręgowy wydał wyrok w dniu 3 grudnia 2003 r., którym powód został uznany winnym popełnienia zarzuconego mu czynu. W uwzględnieniu apelacji powoda Sąd Apelacyjny wK.wyrokiem z 5 maja 2004 r. uchylił powyższe orzeczenie i sprawę przekazał do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu wC., który po przeprowadzeniu postępowania zgodnie ze wskazaniami Sądu drugiej instancji wyrokiem z 18 maja 2006 r. uniewinnił powoda od popełnienia postawionego mu zarzutu. W toku całego postępowania powód nie był tymczasowo aresztowany. Od 1997 r. przebywał w warunkach izolacyjnych w związku z inną sprawą karną. W okresie od marca 2000 r. do września 2002 r. przebywał na wolności, a następnie został umieszczony w areszcie, po czym odbywał karę pozbawienia wolności wymierzoną mu przez Sąd Okręgowy wW.. Postanowieniem z dnia 17 marca 2000 r. zastosował Sąd wobec powoda dozór policji, zobowiązał go do zgłaszania się w komisariacie policji 1 raz w tygodniu, jak też zakazał mu opuszczania kraju. Te środki zapobiegawcze uchylone zostały postanowieniem z 5 października 2000 r. W lutym 2006 r. powód zwrócił się o wydanie mu przepustki losowej, ale jego wniosek zarządzeniem z 30 marca 2006 r., został oddalony z powołaniem na negatywną prognozę co do jego powrotu do zakładu karnego w związku z toczącym się postępowaniem karnym. Nie uwzględnił Sąd Okręgowy wC., postanowieniem z 19 maja 2006 r., jego zażalenia, motywując swoją decyzję niewykazaniem szczególnie ważnych okoliczności, przewidzianychart. 141 a& 1kkw, zwłaszcza że powód nie był w stanie udzielić choremu bratu realnej pomocy. W toczącym się postępowaniu i w związku z nim powód nie był leczony i nie cierpiał na żadne schorzenia. Sąd Okręgowy uznał, że skoro powód nie złożył w toku postępowania karnego skargi przewidzianejustawą z 17 czerwca 2004 r. o skardze na naruszenie prawa strony do rozpoznania sprawy w postępowaniu sądowym bez nieuzasadnionej zwłoki( Dz U Nr 179, poz. 1843), to zgodnie zart. 16mógł, po wykazaniu przesłanek przewidzianychart.417 k.c., dochodzić naprawienia wyrządzonej mu szkody majątkowej, ponieważ przepisyKodeksu cywilnegonie przewidują możliwości przyznania zadośćuczynienia za nieuzasadnioną długość postępowania sądowego. Wobec tego, że nie było podstaw do przyjęcia, że sama długotrwałość postępowania sądowego przemawia za przyjęciem, że doszło do naruszenia prawa i niewykazania poniesienia szkody oraz jej wysokości; powództwo zostało oddalone. Nie zasługiwało na podzielenie twierdzenie powoda, że odmowa udzielenia przepustki losowej i uniemożliwienie mu zobaczenia się ze śmiertelnie chorym bratem była bezprawna, a niezależnie od tego nie została określona wysokość żądanego w tym zakresie zadośćuczynienia. Nie było również podstaw do przyjęcia, że bezprawne było postawienie powodowi przez prokuratora zarzutu popełnienia opisanego przestępstwa. W apelacji powód podtrzymał stanowisko wyrażone w pozwie i postępowaniu przed Sądem pierwszej instancji, utrzymując że poniósł wydatki związane z braniem udziału w postępowaniu sądowym w okresie przebywania na wolności, a nadto długotrwale i przewlekle prowadzone postępowanie było przyczyną krzywdy moralnej, co uzasadnia przyznanie mu zadośćuczynienia. W toku rozpoznania sprawy na skutek apelacji powoda wyłoniło się budzące poważne wątpliwości zagadnienie prawne dotyczące interpretacji art. 16 ustawy o skardze…, polegające na tym , czy naprawienie szkody wynikłej z przewlekłości postępowania obejmuje tylko szkodę majątkową w zakresie przewidzianymart. 361 k.c., czy również szkodę niemajątkową w postaci zadośćuczynienia za krzywdę moralną, a jeśli tak, to czy podstawy materialnoprawnej tego żądania upatrywać należy w uregulowaniach art.445 iart. 448 k.c., czy też wobec tego, że doszło również do naruszeniaart.6 ust.1 Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności, sporządzonej w Rzymie dnia 4 listopada 1950 r., która jest wiążąca wobec Polski od 19 stycznia 1993 r., bezpośrednie jej stosowanie, wynikające zart.91 ust 1 i 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r.odnośnie postanowieńart. 13 i 41, przy uwzględnieniu orzecznictwa Europejskiego Trybunału Praw Człowieka w Strasburgu ( art.32 ust.1 Konwencji) stanowi podstawę do przyznania stronie powołującej się na naruszenie tego prawa do przyznania stosownego zadośćuczynienia za krzywdę moralną. Uchwalenie ustawy z dnia 17 czerwca 2004 r. o skardze… było następstwem zalecenia przez Europejski Trybunał Praw Człowieka w Strasburgu w wyroku z 26 października 2000 r. w sprawie nr 30 210 Kudła przeciwko Polsce wprowadzenia nowego środka prawnego, mającego na celu zapewnienie stronie niezadowolonej z szybkości postępowania wpływu na jego sprawność w ramach krajowego porządku prawnego. W motywach tego orzeczenia Trybunał stwierdził, że podstawowa odpowiedzialność za wdrożenie i wprowadzenie w życie zagwarantowanych praw i wolności spoczywa na władzach krajowych. Instytucja skarg do Trybunału jest subsydiarna w stosunku do systemów krajowych gwarantujących prawa człowieka. Zawarta w art. 35 ust. 1 zasada oparta jest na założeniu odzwierciedlonym w art. 13, którego celem jest zapewnienie środka, na mocy którego osoby mogą uzyskać zadośćuczynienie na poziomie krajowym za naruszenie ich praw konwencyjnych. Skutkiem art. 13 jest wymaganie, by postanowienia prawa krajowego dotyczyły w swej istocie „roszczenia spornego” na gruncie konwencji i by zapewniły odpowiednie zadośćuczynienie. Ten środek odwoławczy musi być skuteczny, zarówno w praktyce , jak i w prawie przez zapewnienie odpowiedniego naprawienia jakiegokolwiek naruszenia. Ponadto Trybunał uznał, że naruszenie praw konwencyjnych może powodować powstanie szkody pieniężnej, jak i niepieniężnej w postaci strapienia i frustracji z przedłużającej się długości tymczasowego aresztowania i rozprawy, które jest podstawą przyznania stronie odpowiedniej kwoty pieniężnej. Wobec tego wykładnia przepisów ustawy powinna uwzględniać podtrzymywane w wielu, także późniejszych, wyrokach Trybunału stanowisko, że naruszenie praw konwencyjnych powinno być efektywnie wynagrodzone przez wyrównanie szkody majątkowej i niemajątkowej. Uregulowanie art. 12 ust.2,3,4 ustawy o skardze… przewiduje rekompensatę, jakiej może domagać się strona, kwestionująca właściwą realizację jej prawa do rozpoznania sprawy bez nieuzasadnionej zwłoki, jeśli złoży skargę w toku postępowania. Możliwość uzyskania „odpowiedniej sumy pieniężnej w wysokości nieprzekraczającej 10 000 zł”( ust.4 art.12) nie została wprost określona jako zadośćuczynienie, ale brak związania jej z uszczerbkiem majątkowym i koniecznością wykazania jego zaistnienia oraz wysokości, zezwala na przyjęcie, że stanowi formę naprawienia szkody niemajątkowej. Ma ono jednak zastosowanie jedynie w ramach rozpoznawania skargi złożonej w toku przewlekającego się postępowania. Strona, która nie złoży skargi w tym czasie ( art. 2 ust.1 ustawy o skardze….) ma prawo, zgodnie z art. 16 dochodzić naprawienia szkody wynikłej z przewlekłości na podstawieart. 417 k.c., po prawomocnym zakończeniu postępowania. Nie ma podstaw do przyjęcia, że „ naprawienie szkody „ ograniczone zostało jedynie do szkody majątkowej, aczkolwiek nie będzie tu miało zastosowania uregulowanie art. 12 ust.4 ustawy o skardze…. Odesłanie do przepisówKodeksu cywilnegoodczytane zostało przez Sąd Apelacyjny w Katowicach w wyroku z dnia 9 listopada 2005 r. sygn. akt I ACa 1063/05 LEX nr 175 57 jako wyłączające możliwość żądania zadośćuczynienia, skoro podstawy materialnoprawnej nie przewiduje ustawa o skardze…., a w uregulowaniachart. 445 i 448 k.c.brak przewlekłości postępowania jako podstawy przyznania przewidzianego tam świadczenia. Powyższe stanowisko nie uwzględnia jednak tego, że orzecznictwo Europejskiego Trybunału Praw Człowieka w Strasburgu może i powinno być uwzględniane przy interpretacji przepisów prawa polskiego oraz być istotnym źródłem interpretacji przepisów polskiego prawa wewnętrznego. Powołana powinność zapewnienia „skutecznego środka” zarówno zapobiegającego przewlekłości, jak również rekompensującego skutki jej zaistnienia dotyczy także żądania naprawienia szkody zgłoszonego po prawomocnym zakończeniu postępowania ( art. 16 ustawy o skardze…). W kolejnych sprawach Sobański przeciwko Polsce nr 40 694/98, R.O. przeciwko Polsce nr 77 597/01 i Majkrzyk przeciwko Polsce nr 52 168/99 Trybunał w wydanych wyrokach przyznał skarżącym stosowne kwoty tytułem wyrównania szkody o charakterze niemajątkowym, związanej z przewlekłością postępowania. Natomiast w sprawie Scordino przeciwko Włochom nr 36 813/97 Trybunał odnosząc się do szkody moralnej stwierdził, że istnieje silne, lecz możliwe do obalenia domniemanie, że nadmiernie długie postępowanie spowoduje szkodę moralną. Przyjął jednocześnie, że w niektórych przypadkach długość postępowania może skutkować minimalną szkodą moralną lub całkowitym jej brakiem. Sądy powinny szczegółowo uzasadniać swoje rozstrzygnięcia w tym zakresie. Analiza orzecznictwa powinna umożliwić sądom krajowym zasądzanie kwot, które są racjonalne w porównaniu z tymi zasądzanymi przez Trybunał w podobnych sprawach. Sądy krajowe muszą być zdolne, na podstawie prawa krajowego do bezpośredniego stosowania europejskiego orzecznictwa. Istnieje możliwość odniesienia się do kwot zasądzanych za inne typy szkód, np. za zniesławienia. Z motywów wyroków Trybunału wypływa wniosek o powinności państwa zapewnienia skutecznej rekompensaty za przewlekłość postępowania, której niezbędnym, co do zasady, elementem jest zadośćuczynienie za krzywdę moralną. Nie ma zatem znaczenia, czy żądanie przyznania jej zgłoszone zostało w toku sprawy przewlekle prowadzonej, czy też w ramach samodzielnego powództwa po jej prawomocnym zakończeniu. Wobec tego uwzględnienie w ramach interpretacji uregulowańKodeksu cywilnegopostanowień Konwencji i orzecznictwa Trybunału skłania do uznania, w razie spełnienia przesłanek do zastosowaniaart. 417 k.c., że stronie służy także uprawnienie do domagania się zadośćuczynienia w oparciu oart. 445 k.c., jeśli doszło do rozstroju zdrowia bądźart. 448 k.c., jeśli rozstrój zdrowia nie został spowodowany. Art. 448 k.c.odnosi się do ochrony dóbr osobistych, zaś przewidzianeart. 45 ust.1 Konstytucjii art. 6 ust.1 Konwencji prawo do sądu stanowi prawo osobiste jednostki, jako publiczne prawo podmiotowe, przysługujące samodzielnie i niepodzielnie w relacji do państwa, a zatem nie jest dobrem osobistym w rozumieniuart. 23 k.c., które co do zasady jest skuteczne względem wszystkich. Nie można wykluczyć zastosowania tego uregulowania również do ochrony naruszonego przewlekłością postępowania prawa do sądu, jak i tego, że naruszenie prawa do sądu, w szczególnie rażącej postaci, może naruszać godność jednostki. Z powyższych względów rozstrzygnięcia wymaga, czy żądanie naprawienia szkody wynikłej z przewlekłości postępowania, po prawomocnym jego zakończeniu ( art. 16 ustawy o skardze…) obejmuje również szkodę niematerialną, a jeśli tak, czy możliwe jest przyznanie zadośćuczynienia za krzywdę moralną na podstawieart. 445 i 448 k.c.przy uwzględnieniu, objętej orzeczeniami Europejskiego Trybunału Praw Człowieka, wykładni postanowień Konwencji. Zachodzi bowiem potrzeba określenia efektywnego i skutecznego środka rekompensującego naruszenie prawa człowieka. Brak w orzecznictwie Sądu Najwyższego i doktrynie wypowiedzi tego zagadnienia dotyczącego, a przytoczone stanowisko Sądu Apelacyjnego w wyroku z 9 listopada 2005 r. nie jest przekonujące. Postanowieniem z 27 czerwca 2008 r. Sąd Najwyższy odmówił podjęcia uchwały. W motywach wyraził stanowisko, że wprowadzona do naszego systemu skarga na przewlekłość postępowania oraz towarzyszące jej uprawnienie do żądania przez skarżącego zasądzenia na jego rzecz odpowiedniej sumy pieniężnej jako swoistego środka wymuszającego na państwie usprawnienie działania państwa (wymiaru sprawiedliwości ) w konkretnej sprawie nie wyczerpuje i nie zaspokaja wszystkich roszczeń przysługujących skarżącemu na podstawie przepisów prawa cywilnego, jakie mogą powstać na skutek przewlekłego prowadzenia sprawy. Artykuły 15 i 16 ustawy o skardze… stanowią zatem tylko swego rodzaju wzmocnienie normatywne, za pomocą którego prawodawca usuwa wszelkie ewentualne wątpliwości co do odpowiedzialności państwa na podstawie przepisów prawa cywilnego za szkodę wyrządzoną rozpoznaniem sprawy w postępowaniu sądowym z nieuzasadnioną zwłoką. Można tym przepisom przypisać także funkcję norm kolizyjnych, co oznacza, że same nie kreują jakichkolwiek praw podmiotowych ani nie stanowią podstawy prawnej dochodzenia roszczeń cywilnoprawnych. Takiej podstawy, wbrew błędnej tezie zawartej w wyroku Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 9 listopada 2005 r. I ACa 1063/05 należy poszukiwać w szczególności wart. 445 i 448 k.c.i ich wykładni, dostosowanej do orzecznictwa Europejskiego Trybunału Praw Człowieka dotyczącego art. 6 ust. 1 i art. 41 Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności, sporządzonej w Rzymie w dniu 4 listopada 1950 r. (Dz U z 1993 r. Nr 61, poz. 284). W związku z tym, skoro przepisyart. 445 i 448 k.c.mają zastosowanie wprost, o potrzebie sięgania do nich w drodze analogii w ogóle nie może być mowy. Wobec tego wykładnia art. 16 ustawy o skardze… nie nastręcza poważnych wątpliwości, a nawet w kierunku wyznaczonym przez Sad Apelacyjny, jest zbędna do rozpoznania apelacji powoda. Sąd Apelacyjny ustalił i zważył : Apelacja zasługiwała na częściowe uwzględnienie. Dokonane przez Sąd Okręgowy ustalenia dotyczące czasu trwania postępowania karnego, wydanych w jego toku orzeczeń przez Sądy pierwszej i drugiej instancji, odbywania przez powoda kary pozbawienia wolności orzeczonej w innej sprawie, rozpoznawania wniosków powoda o udzielenie przepustki oraz warunkowego przedterminowego zwolnienia, stosowania dozoru policji Sąd Apelacyjny podziela i uznaje za własne. Zachodzi jednak potrzeba uzupełnienia tych ustaleń o przedstawienie czynności podejmowanych w toku tego postępowania. W dniu 22 lipca 1997 r. powód został przesłuchany w charakterze podejrzanego. Akt oskarżenia wpłynął do Sądu Okręgowego wC.w dniu 22 czerwca 1998 r. Po odmowie wyznaczenia do rozpoznania sprawy Sądu Okręgowego w Warszawie, postanowieniem Sądu Apelacyjnego wK.z dnia 21 października 1998 r., wyznaczony został pierwszy termin rozprawy na 15 grudnia 1998 r., na kolejnych w dniach: 12 stycznia, 25 stycznia, 19 lutego, 15 marca,1 kwietnia , 29 kwietnia, 26 maja, 17 czerwca, 24 czerwca, 5 lipca, 15 lipca, 26 lipca, 30 sierpnia, 4 października 1999 r. prowadzone było postępowanie dowodowe, obejmujące przesłuchanie świadków wnioskowanych przez oskarżyciela, konfrontowano biegłych, a następnie zlecono opracowanie opinii Instytutowi(...)im. Prof. draJ. S.. W ramach terminów rozprawy w dniach 5 listopada, 9 grudnia 1999 r., 13 stycznia, 17 lutego, 9 marca, 17 marca 2000 r. nie podejmował Sąd żadnych czynności z uwagi na brak akt, które przekazane zostały Instytutowi celem opracowania opinii. Kolejne dwa terminy rozprawy 17 kwietnia i 8 maja 2000 r. przeznaczone były na wysłuchanie biegłych, a w dniu 15 maja 2000 r. Sąd ogłosił wyrok uniewinniający powoda od popełnienie przestępstwa zarzucanego aktem oskarżenia. W okresie od 15 marca do 5 października 2000 r. powód objęty był dozorem policji oraz zakazano mu opuszczania kraju. Na skutek apelacji prokuratora akta sprawy przedstawiono Sądowi Apelacyjnemu w połowie października 2000 r., który wyrokiem z 21 grudnia 2000 r. uchylił wyrok Sądu Okręgowego w Częstochowie i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania. Akta sprawy zwrócono Sądowi Okręgowemu wC.w dniu 26 stycznia 2001 r. Ponownie rozpoznając sprawę Sąd ten wyznaczył termin rozprawy na 16 października 2002 r.( po upływie ponad roku od zwrotu akt), powód nie stawił się, a przeprowadzone postępowanie w celu ustalenia jego miejsca pobytu zakończyły się uzyskaniem informacji, w dniu 28 października 2002 r., że powód przebywa w Areszcie Śledczym wW.B., a następnie, że będzie możliwość przetransportowania powoda do Aresztu wC.po upływie trzech miesięcy. Terminy rozpraw wyznaczone na : 19 lutego ( nie doprowadzono powoda), 17 kwietnia ( nie podjęto żadnych czynności mimo wezwania świadków i biegłych), 21 maja, 18 czerwca, 3 września, 1 października, 30 października i 26 listopada 2003 r. przeznaczone były na postępowanie dowodowe. W dniu 3 grudnia 2003 r. ogłoszony został wyrok skazujący powoda na karę dwóch lat pozbawienia wolności i 150 stawek dziennych grzywny. Po złożeniu przez niego apelacji akta przedstawiono ponownie Sądowi Apelacyjnemu w dniu 4 maja 2004 r., który wyrokiem z dnia 5 sierpnia 2004 r. uchylił powyższy wyrok i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu wC.. Akta sprawy dostarczono temu Sądowi w dniu 20 sierpnia 2004 r. W ramach dwóch pierwszych terminów 17 września 2004 r. i 13 stycznia 2005 r. rozprawy nie przeprowadzono, ponieważ nie ustalono miejsca odbywania przez powoda kary pozbawienia wolności, wezwano go na adres miejsca zamieszkania, po czym ustalono, że przebywa w zakładzie karnym. Postępowanie dowodowe było przeprowadzane na terminach 3 marca, 22 kwietnia, 31 maja., 15 lipca, 4 października, 22 listopada 2005 r., 10 stycznia ( bez czynności), 17 marca, 11 maja 2006 r., a w dniu 18 maja 2006 r. ogłoszony został wyrok uniewinniający powoda od popełnienia przestępstwa zarzucanego mu aktem oskarżenia, który uprawomocnił się bez zaskarżenia. Z przedstawionego kalendarium wynika, że w pierwszoinstancyjnych postępowaniach przeprowadzono rozprawy na 34 terminach, z czego w trzech powód nie brał udziału bez swojej winy, a jedną odroczono na jego wniosek oraz dwukrotnie na rozprawie orzekał Sąd Apelacyjny. Ponowne postępowanie prowadzone przez Sąd Okręgowy wykazało, że niemożliwe było przesłuchanie części świadków z uwagi na niemożność ustalenia miejsca pobytu albo poważne schorzenia, a zeznania pozostałych sprowadzały się do ogólnikowych informacji i oświadczeń, że z uwagi na upływ czasu nie pamiętają istotnych okoliczności, a nawet po odczytaniu tych zeznań jeden z nich nie był w stanie ich potwierdzić, z uwagi na przebyte schorzenie. Postępowanie przed Sądem Rejonowym w jeszcze większym zakresie obejmowało zeznania świadków stwierdzających niemożność odtworzenia sytuacji sprzed wielu lat, dochodziło do odczytywania poprzednio złożonych, także tych osób, którym stan zdrowia nie zezwolił na stawienie się w Sądzie, czy też nie było możliwe ustalenie ich miejsca pobytu. Sąd Apelacyjny uznał, że opisane postępowanie sądowe ( od czerwca 1998r. do 18 maja 2006 r.) prowadzone było przewlekle, a znaczny upływ czasu był przyczyną pogłębiających się trudności w ponownym przeprowadzeniu dowodów osobowych i obniżania ich wartości dowodowej. Akt oskarżenia dotyczył jednego oskarżonego i zarzucał mu popełnienie jednego przestępstwa, a zatem nie była to sprawa szczególnie skomplikowana pod względem faktycznym. Na wydanie wyroku uniewinniającego od zarzutu popełnienia opisanego przestępstwa powód oczekiwał przez osiem lat i przez taki czas uczestniczył w postępowaniu sądowym. W toku przewodów sądowych Sąd przesłuchał kilkakrotnie 14 świadków, przeprowadził dowód z opinii czterech biegłych i instytutu naukowego, którzy składali także wyjaśnienia na rozprawie i byli konfrontowani, jak też z dokumentów. Konieczność zasięgania opinii zapewne wpłynęła na wydłużenie postępowania, co w szczególności dotyczyło opinii Instytutu. Wyznaczanie terminów rozprawy w czasie, kiedy akta były w dyspozycji Instytutu i doprowadzanie powoda było bezprzedmiotowe, ponad rok upłynął ( 21 miesięcy) od zwrotu akt przez Sąd Apelacyjny do pierwszego terminu rozprawy w ramach ponownego rozpoznania sprawy przez Sąd Okręgowy. Długi czas rozpoznawania sprawy nie zawsze przesądza o przewlekłości postępowania, ale analiza postępowania w sprawie dotyczącej oskarżenia powoda nie daje podstaw do przyjęcia, że istniały szczególne okoliczności, które stanowiły przeszkodę w sprawnym przeprowadzeniu go. Sąd Apelacyjny uznał, że ośmioletni okres oczekiwania na zakończenie postępowania wyrokiem uniewinniającym od zarzutu popełnienia przestępstwa był nadmiernie długi. Przez taki czas w postępowanie sądowe uwikłany był niewinny człowiek, ponieważ nie ma podstaw do wartościowania przyczyn uniewinnienia. Podkreślenia wymaga, że powód nie przyczynił się do wydłużenia postępowania, a prowadzenie przeciwko niemu postępowania przez Prokuratora Rejonowego wW.w 2002 r. było przyczyną trudności w doprowadzeniu go na rozprawę przez trzy miesiące, co ocenić należało jako obiektywną przeszkodę. Powód nie złożył skargi na naruszenie jego prawa do rozpoznania sprawy w postępowaniu sądowym bez nieuzasadnionej zwłoki. Powoływana ustawa z 17 czerwca 2004 r. weszła w życie 17 września 2004 r. i dotyczyła toczącego się postępowania sądowego, a to będące przedmiotem sporu prowadzone było po uchyleniu przez Sąd Apelacyjny drugiego wyroku Sądu Okręgowego przez Sąd Rejonowy wC.. Sąd Apelacyjny dokonał analizy toku postępowania omawianej sprawy jako całości, ponieważ każdy kolejny jej etap jest konsekwencją poprzednio przeprowadzonego. Nieskorzystanie przez powoda z możliwości złożenia skargi i domagania się tą drogą przyspieszenia rozpoznania sprawy oraz ewentualnie świadczenia przewidzianego art. 12 ust. 4 ustawy o skardze… nie stanowi przeszkody w dochodzeniu, po prawomocnym zakończeniu postępowania, naprawienia na podstawieart. 417 k.c.szkody spowodowanej przewlekłością. Zgodnie z wiążącym poglądem Sądu Najwyższego należało przyjąć, że uregulowanie art. 16 ustawy u skardze…nie stanowi źródła roszczeń o naprawienie szkody, nie kreuje żadnych praw podmiotowych ani podstawy prawnej dochodzenia roszczeń cywilnoprawnych. Taką podstawę stanowią przepisyart. 445 i 448 k.c., których wykładnia dostosowana być powinna do orzecznictwa Europejskiego Trybunału Praw Człowieka dotyczącegoart. 6 ust.1 i art. 41 Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności, sporządzonej w dniu 4 listopada 1950 r. w Rzymie. Sąd Apelacyjny uznał, że przewlekłe prowadzenie postępowania sądowego, narusza prawo obywatela do sądu, rozumiane jako prawo do rozpoznania sprawy toczącej się z jego udziałem bez nieuzasadnionej zwłoki. Zakończenie opisanego procesu dopiero po upływie ośmiu lat uniewinnieniem od zarzucanego przestępstwa jest następstwem nieefektywnego prowadzenia sprawy, braku należytej staranności procesowej, co wypełnia przesłanki bezprawności przewidzianejart. 417 k.c. Wskazać należy na stanowisko Europejskiego Trybunału Praw Człowieka w Strasburgu z dnia 5 listopada 2005 r. w sprawie Lisiak przeciwko Polsce, który stwierdził, że sądy krajowe, dokonując ustaleń faktycznych, mając na uwadze zasadę domniemania niewinności, powinny zagwarantować, aby proces gromadzenia materiału dowodowego przeciwko takiej osobie nie trwał przez nierozsądnie długi czas. Mając na uwadze interes społeczny i wzgląd na obowiązek państwa zapewnienia obywatelom bezpieczeństwa, czego wyrazem jest ściganie osób popełniających przestępstwa oraz wymierzanie im przewidzianych przez prawo kar, należy uznać, że postępowanie karne podejmowane jest w interesie ogółu, ale ochrona tego interesu nie może być realizowana w sposób naruszający prawa jednostki przez przewlekłe postępowanie, co miało miejsce w niniejszej sprawie. Powód powołuje się na to, że to postępowanie to było przyczyną nieuwzględnienia jego wniosku o warunkowe przedterminowe zwolnienie z odbywania pozostałej części kary pozbawienia wolności, którą wówczas odbywał, odmówiono mu również udzielenia przepustki losowej z powołaniem na to, że może utrudniać to postępowanie. Konieczność udziału w tym procesie była przyczyną negatywnych odczuć, zdenerwowania, nie mógł jeść ani spać, ale nie korzystał z porady lekarskiej, ma poczucie skrzywdzenia. Zdarzało się, że przyjeżdżał co miesiąc na rozprawę, ale nie było akt i zadawano mu tylko pytanie czy przyznaje się do winy i odraczano rozprawę. Oskarżenie ocenia jako bzdurne. Ponadto poniósł koszty związane z dojeżdżaniem samochodem albo pociągiem na rozprawę po opuszczeniu zakładu karnego. W odniesieniu do żądania zasądzenia odszkodowania obejmującego koszty poniesione w związku z przyjazdami na rozprawę zasadnie nie zostało uwzględnione przez Sąd Okręgowy, ponieważ powód nie udowodnił, czy i jakie wydatki poniósł, co z kolei uniemożliwia ocenę, czy stanowiły one szkodę w rozumieniuart. 361 k.c. Za usprawiedliwione uznał Sąd Apelacyjny żądanie przyznania w oparciu oart. 448 k.c.odpowiedniej sumy tytułem zadośćuczynienia. Naruszenie prawa do sądu przez konieczność udziału w ośmioletnim postępowaniu z zarzutem popełnienia przestępstwa, czego nie zdołano udowodnić, ocenić należało jako naruszenie dobra osobistego obejmującego godność i swobodę wyboru sposobu spędzania czasu, jako elementu wolności, polegające na konieczności udziału w postępowaniu sądowym ponad wymaganą potrzebę, negatywnych odczuciach związanych z trwającym oskarżeniem oraz stresem, wywoływanym uczestnictwem w rozprawie przeprowadzonej w ramach 36 terminów, jak też utratę poczucia bezpieczeństwa oraz obawy przed ewentualnością wymierzenia kary za niepopełniony czyn. Samo postępowanie, jak też jego wynik miało dla powoda duże znaczenie, stąd też wydłużające się oczekiwanie wywoływać musiało frustrację i niepokój. Nie zasługiwało na podzielenie twierdzenie powoda, że schorzenie kardiologiczne, doznane we wrześniu 2008 r., jest następstwem długiego postępowania sądowego. Podkreślenia wymaga, że składając zeznania w postępowaniu przed Sądem Okręgowym stwierdził, że jest zdrowy i nie cierpi na żadne schorzenie, nie doznał również w czasie tego postępowania żadnego rozstroju zdrowia. Powołane jako przykłady wyroki Europejskiego Trybunału Praw Człowieka w Strasburgu wskazują, że stwierdzenie naruszenia praw człowieka powinno wiązać się z przyznaniem pokrzywdzonemu słusznego zadośćuczynienia, chyba że założenie to zostanie obalone. Pozwany nie wykazał, że długotrwałe postępowanie, które z zasady związane jest z krzywdą moralną nie wywołało takiej krzywdy u powoda. Nie ma znaczenia dla stwierdzenia tej krzywdy fakt, ze powód odbywał w toku postępowania kary pozbawienia wolności , wymierzone w innych sprawach. Niewątpliwie naruszył on porządek prawny, co było następstwem postępowań sądowych i ukarania, ale nie stanowi usprawiedliwienia dla długotrwałości postępowania będącego przedmiotem niniejszego procesu. Łączenie negatywnych decyzji dotyczących wniosku o udzielenie warunkowego przedterminowego zwolnienia z odbywania pozostałej części wcześniej wymierzonej kary pozbawienia wolności z toczącym się postępowaniem nie zostało wykazane, chociaż fakt ten zapewne był brany pod uwagę przy ocenie prognozy przestrzegania porządku prawnego. Odmowa udzielenia zezwolenia na opuszczenie zakładu karnego uzasadniona została niewykazaniem istnienia szczególnie ważnego przypadku, o czym mowa w postanowieniu Sądu Okręgowego wC.z dnia 19 maja 2006 r. Sąd Apelacyjny uznał, że odpowiednią sumą tytułem zadośćuczynienia jest 10000 zł. Jej wysokość uwzględnia charakter naruszonego dobra, czasokres utrzymywania niepożądanego stanu oraz wymierne zwiększenie możliwości nabywania dóbr materialnych. Żądanie przyznania wyższej sumy nie zasługiwało na podzielenie. Nie zostało podzielone twierdzenie powoda, że przedstawienie mu zarzutu popełnienia opisanego czynu było oczywiście bezzasadne. Wobec tego nie było podstaw do przyjęcia, że bezprawne było działanie prokuratora tak na etapie przedstawienia zarzutów, jak i popierania oskarżenia w postępowaniu sądowym. Sąd Apelacyjny uznał, że odpowiedzialność za skutki związane z przewlekłością postępowania łączy się z postępowaniem prowadzonym przez Sąd Okręgowy, ponieważ dalsze postępowanie było konsekwencją zmiany właściwości rzeczowej sądu, ale dla oceny naruszenia prawa do sądu należało poddać analizie cały okres prowadzenia sprawy. Z powyższych względów zaskarżony wyrok należało zmienić na podstawieart. 386&1k.p.c., a w pozostałym zakresie apelację oddalić jako nieuzasadnioną w oparciu oart. 385 k.p.c. Rozstrzygnięcie o kosztach procesu oparte zostało na zasadzie słuszności (art. 102 k.p.c.) przez częściowe obciążenie powoda kosztami związanymi z udziałem w sprawie Prokuratora Okręgowego wC.z uwagi na skomplikowany charakter sprawy i jego trudną sytuację majątkową. W oparciu o art. 113 ust.4 ustawy z 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych ( Dz U Nr 167, poz. 1398 ze zm.) Sąd odstąpił od pobierania od powoda części nieuiszczonej opłaty sądowej, uznając że sprzeciwia się temu rozmiar przyznanego świadczenia i jego powołany stan majątkowy.

15/150000/0000503/ACa

Sąd Apelacyjny w Katowicach

I Wydział Cywilny

154505000006027_XX_GC_000448_2007_Uz_2008-11-06_001

XX GC 448/07

2008-11-06 01:00:00.0 CET

2014-12-04 19:15:04.0 CET

2014-11-19 03:43:44.0 CET

15450500

6027

REASON

Sygn. akt XX Gc 448/07 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 6 listopada 2008 r. Sąd Okręgowy w Warszawie XX Wydział Gospodarczy w składzie: Przewodniczący: SSO Joanna Sieradz Protokolant: Wioleta Kowalczyk po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 23 października 2008 r. w Warszawie sprawy z powództwa (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w Ś. przeciwko (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w W. o zapłatę I nakaz zapłaty z dnia 2 kwietnia 2007 r., sygn. akt VI GNc 15/07 wydany

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Paula Wiaterska" xVersion="1.0" xLang="PL" xYear="2007" xEditor="pwiaterska" xToPage="1" xPublisher="pwiaterska" xFlag="published" xEditorFullName="Paula Wiaterska" xDocType="Uz" xml:space="preserve" xFromPg="1" xVolNmbr="000448" xVolType="15/450500/0006027/GC"> <xName>Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xText>Sygn. akt XX Gc 448/07</xText> <xText>WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xText> <xText xALIGNx="right">Dnia 6 listopada 2008 r.</xText> <xText>Sąd Okręgowy w Warszawie XX Wydział Gospodarczy</xText> <xText>w składzie:</xText> <xText>Przewodniczący: SSO Joanna Sieradz<xBRx/>Protokolant: Wioleta Kowalczyk </xText> <xText>po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 23 października 2008 r. w Warszawie sprawy z powództwa <xAnon> (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością</xAnon> w <xAnon>Ś.</xAnon> przeciwko <xAnon> (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon> o zapłatę</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">I</xName> <xText>nakaz zapłaty z dnia 2 kwietnia 2007 r., sygn. akt VI GNc 15/07 wydany przez Sąd<xBRx/>Okręgowy w <xAnon>R.</xAnon> VI Wydział Gospodarczy utrzymuje w mocy co do<xBRx/>zasądzonej kwoty 254.737, 83 zł wraz z odsetkami od dnia 7 marca 2007 r.</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">II</xName> <xText>uchyla nakaz co do zasądzonych kosztów postępowania;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">III</xName> <xText>zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 10.402 zł tytułem kosztów<xBRx/>postępowania, w tym kwotę 7.217 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego.</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Joanna SieradzProtokolant Wioleta Kowalczyk

Paula Wiaterska

Paula Wiaterska

Sygn. akt XX Gc 448/07 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 6 listopada 2008 r. Sąd Okręgowy w Warszawie XX Wydział Gospodarczy w składzie: Przewodniczący: SSO Joanna SieradzProtokolant: Wioleta Kowalczyk po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 23 października 2008 r. w Warszawie sprawy z powództwa(...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnościąwŚ.przeciwko(...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnościąwW.o zapłatę I nakaz zapłaty z dnia 2 kwietnia 2007 r., sygn. akt VI GNc 15/07 wydany przez SądOkręgowy wR.VI Wydział Gospodarczy utrzymuje w mocy co dozasądzonej kwoty 254.737, 83 zł wraz z odsetkami od dnia 7 marca 2007 r. II uchyla nakaz co do zasądzonych kosztów postępowania; III zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 10.402 zł tytułem kosztówpostępowania, w tym kwotę 7.217 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego.

15/450500/0006027/GC

Sąd Okręgowy w Warszawie

XX Wydział Gospodarczy

154500000000503_I_ACa_000906_2008_Uz_2008-11-12_001

I ACa 906/08

2008-11-12 01:00:00.0 CET

2013-09-17 03:01:35.0 CEST

2014-07-14 09:14:45.0 CEST

15450000

503

SENTENCE, REASON

Sygn. akt I ACa 906/08 Sygn. akt I ACa 906/08 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 12 listopada 2008 r. Sąd Apelacyjny w Warszawie I Wydział Cywilny w składzie: Przewodniczący – Sędzia S.A. – Edyta Jefimko Sędzia S.A. – Anna Kozłowska ( spr. ) Sędzia S.A . – Beata Kozłowska Protokolant : sekr. sąd . – Agnieszka Nazar po rozpoznaniu w dniu 29 października 2008 r. w Warszawie na rozprawie sprawy z powództwa Skarbu Państwa reprezentowanego przez Ministra Skarbu Państwa przeciwko Polskiej

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Danuta Śliwińska" xVersion="1.0" xLang="PL" xYear="2008" xEditor="dsliwins" xToPage="8" xPublisher="dsliwins" xFlag="published" xEditorFullName="Danuta Śliwińska" xDocType="Uz" xml:space="preserve" xFromPg="1" xVolNmbr="000906" xVolType="15/450000/0000503/ACa"> <xName>Wyrok+Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xText><xBx> <xIx>Sygn. akt I ACa 906/08 Sygn. akt I ACa 906/08 </xIx> </xBx></xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="center"> <xBx> Dnia 12 listopada 2008 r. </xBx></xText> <xText><xBx>Sąd Apelacyjny w Warszawie I Wydział Cywilny w składzie: </xBx></xText> <xText/> <xText> <xBx> Przewodniczący – Sędzia S.A. – Edyta Jefimko </xBx> </xText> <xText> <xBx> Sędzia S.A. – Anna Kozłowska ( spr. ) </xBx> </xText> <xText> <xBx> Sędzia S.A . – Beata Kozłowska </xBx> </xText> <xText> <xBx> Protokolant : sekr. sąd . – Agnieszka Nazar </xBx> </xText> <xText/> <xText><xBx>po rozpoznaniu w dniu 29 października 2008 r. w Warszawie </xBx></xText> <xText><xBx> na rozprawie sprawy z powództwa Skarbu Państwa reprezentowanego przez Ministra Skarbu Państwa </xBx></xText> <xText><xBx>przeciwko Polskiej Akademii Nauk z siedzibą w <xAnon>W.</xAnon> i <xAnon>E. W.</xAnon> </xBx></xText> <xText><xBx>o ustalenie nieważności umowy </xBx></xText> <xText><xBx>na skutek apelacji powoda </xBx></xText> <xText><xBx>od wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie</xBx></xText> <xText><xBx>z dnia 25 czerwca 2008 r. , sygn. akt I C 22/08 </xBx></xText> <xText/> <xText><xBx>uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu w Warszawie pozostawiając temu Sądowi rozstrzygnięcie o kosztach za instancję odwoławczą . </xBx></xText> <xText/> <xText>Sygn. akt I Ca 906/08</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText>Wyrokiem z dnia 25 czerwca 2008 r. Sąd Okręgowy w Warszawie oddalił powództwo Skarbu Państwa reprezentowanego przez Ministra Skarbu Państwa skierowane przeciwko Polskiej Akademii Nauk i <xAnon>E. W.</xAnon> o ustalenie nieważności zawartej przez pozwanych, w formie aktu notarialnego w dniu 10 maja 2006 r. przed notariuszem <xAnon>J. J.</xAnon> za nr Rep. <xAnon>(...)</xAnon>, umowy sprzedaży udziału w prawie wieczystego użytkowania nieruchomości położonej w <xAnon>W.</xAnon> przy <xAnon>ul . (...)</xAnon> i we własności posadowionych na tej nieruchomości budynków .</xText> <xText>W motywach rozstrzygnięcia Sąd Okręgowy ustalił , że właścicielem nieruchomości położonej w <xAnon>W.</xAnon> przy <xAnon>ul. (...)</xAnon> jest Skarb Państwa . Umową z dnia 9 października 1996 r. Skarb Państwa oddał tę nieruchomość w wieczyste użytkowanie Polskiej Akademii Nauk dla prowadzenia przez PAN działalności statutowej. W dniu 27 września 2000 r. pomiędzy Polską Akademią Nauk <xAnon> i (...) Sp. z o.o.</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon> została zawarta umowa dotycząca wspólnego przedsięwzięcia gospodarczego w postaci budowy na tej nieruchomości budynku , z przeznaczeniem na cele statutowe instytutu i uzyskiwanie dochodów z wynajmowania i dzierżawienia pomieszczeń. Na gruncie został wzniesiony budynek wielomieszkaniowy.</xText> <xText>Umową z dnia 21 kwietnia 2004 r. Polska Akademia Nauk zobowiązała się zbyć prawo użytkowania wieczystego tej nieruchomości i przenieść własność budynku na rzecz <xAnon> (...) sp. z o.o.</xAnon> z siedzibą w <xAnon>W.</xAnon>. Zawarcie umowy rozporządzającej wymagało uzyskania zgody Ministra Skarbu Państwa w trybie <xLexLink xArt="art. 5 a" xIsapId="WDU19961060493" xTitle="Ustawa z dnia 8 sierpnia 1996 r. o urzędzie Ministra Skarbu Państwa" xAddress="Dz. U. z 1996 r. Nr 106, poz. 493">art. 5a ustawy z dnia 8 sierpnia 1996 r. o zasadach wykonywania uprawnień przysługujących Skarbowi Państwa</xLexLink> ( Dz. U. nr 106, poz. 493 ze zm . ) z uwagi na wartość przedmiotu transakcji przekraczającą 50.000 euro. Rozstrzygnięciem z dnia 10 grudnia 2004 r. Minister Skarbu Państwa odmówił wyrażenia zgody na dokonanie tej czynności. Sprzeciw PAN od tego orzeczenia nie został uwzględniony. Od tego rozstrzygnięcia Polska Akademia Nauk złożyła odwołanie do Sądu Okręgowego w Warszawie wnosząc o jego zmianę i wyrażenie zgody na dokonanie planowanej czynności. Postanowieniem z dnia 23 października 2007 r. Sąd Okręgowy w Warszawie oddalił wniosek. Orzeczenie to nie jest prawomocne.</xText> <xText>Umową zawartą w dniu 10 maja 2006 r. sporządzoną w formie aktu notarialnego <xAnon>E. W.</xAnon> kupiła od PAN udział w prawie użytkowania wieczystego i we własności budynków stanowiących odrębną nieruchomość w wysokości 2.737/100.000, za cenę poniżej wskazanego ustawowego progu. Polska Akademia Nauk zbyła również na rzecz innych osób udziały w prawie użytkowania wieczystego i we własności posadowionych na tym gruncie budynków. Umową z dnia 17 lipca 2007 r. doszło do ustanowienia przez współużytkowników wieczystych, w tym <xAnon>E. W.</xAnon>, odrębnej własności lokali w budynku wzniesionym na gruncie .</xText> <xText>Powód, domagając się ustalenia nieważności umowy zawartej między pozwanymi, jako podstawę wskazywał przepis <xLexLink xArt="art. 189" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 189 k.p.c.</xLexLink> w związku z <xLexLink xArt="art. 44(1)" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 44<xSUPx>1 </xSUPx>k.c.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 58;art. 58 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 58 §1 k.c.</xLexLink> wywodząc , że PAN, dla ominięcia wymogu uzyskania zgody Ministra Skarbu Państwa, dokonała wielu czynności prawnych zbywając na rzecz wielu podmiotów udziały w prawie wieczystego użytkowania a każdy z tych udziałów został oszacowany poniżej ustawowego progu 50.000 euro , wynikającego z powołanego wyżej przepis art. 5a ustawy z dnia 8 sierpnia 1996r.. Czynność prawna dokonana z naruszeniem powołanego przepisu jest nieważna. Ponadto , jak wywodził powód , gdyby przyjąć , że dokonana czynność nie była z powyższej przyczyny nieważna i tak czynność tę należałoby oceniać jako przedsięwzięta w celu osiągnięcia skutku zakazanego przez prawo , stanowiła ona bowiem jedną z wielu czynności, które doprowadziły do ostatecznego zbycia bez zgody ministra prawa użytkowania wieczystego o wartości przewyższającej 50.000 euro.</xText> <xText>Decydując o oddaleniu powództwa Sąd Okręgowy wskazał , że czyni to wobec stwierdzenia braku interesu prawnego powoda . Interes prawny stanowi przesłankę materialnoprawną powództwa mającego podstawę w <xLexLink xArt="art. 189" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 189 k.p.c.</xLexLink> i rzeczą powoda było udowodnić jego wystąpienie w relacji do pozwanego , przy czym w takim procesie istnieje potrzeba wykazania , że oczekiwane rozstrzygnięcie wywoła takie skutki między stronami, w następstwie których sytuacja prawna stron zostanie określona jednoznacznie i tym samym wyeliminowane zostanie ryzyko naruszania w przyszłości prawa powoda . Taka sytuacja w sprawie nie zachodziła . Wyrok uwzględniający powództwo będzie wiązał tylko strony procesu i nie zniweczy skutków prawnych czynności, powód nie zakwestionuje w ten sposób stanu prawnego ujawnionego w księdze wieczystej, będzie to jedynie pierwszy etap prowadzący powoda do celu jakim, w ocenie Sądu, jest usunięcie istniejącej w księdze wieczystej niezgodności z rzeczywistym stanem prawnym. Jedynym zaś skutecznym sposobem na ustalenie stanu prawnego nieruchomości położonej przy <xAnon>ul. (...)</xAnon> jest powództwo z <xLexLink xArt="art. 10" xIsapId="WDU19820190147" xTitle="Ustawa z dnia 6 lipca 1982 r. o księgach wieczystych i hipotece" xAddress="Dz. U. z 1982 r. Nr 19, poz. 147">art. 10 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o księgach wieczystych i hipotece</xLexLink> ( tekst jednol. Dz. U nr 124/2001 r. , <xLexLink xArt="art. 189 poz. 1361" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">poz. 1361</xLexLink> ze zm. ). Powód ma legitymację czynną do wytoczenia takiego powództwa jest bowiem właścicielem nieruchomości . To zatem powództwo , a nie powództwo wytoczone na podstawie <xLexLink xArt="art. 189" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 189 k.p.c.</xLexLink> stanowi, w ocenie Sądu I instancji, właściwy sposób ochrony interesu prawnego powoda .</xText> <xText>Apelację od tego wyroku wniósł powód zarzucając :</xText> <xText>1. naruszenie przepisów prawa materialnego:</xText> <xText>a) <xLexLink xArt="art. 10" xIsapId="WDU19820190147" xTitle="Ustawa z dnia 6 lipca 1982 r. o księgach wieczystych i hipotece" xAddress="Dz. U. z 1982 r. Nr 19, poz. 147">art. 10 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o księgach wieczystych i hipotece</xLexLink> (Dz.U. nr 19/1982r., <xLexLink xArt="art. 10 poz. 147" xIsapId="WDU19820190147" xTitle="Ustawa z dnia 6 lipca 1982 r. o księgach wieczystych i hipotece" xAddress="Dz. U. z 1982 r. Nr 19, poz. 147">poz. 147</xLexLink>), przez nieprawidłowe zastosowanie w sprawie, wyrażające się w przyjęciu, że przysługuje mu powództwo o uzgodnienie treści księgi wieczystej z rzeczywistym stanem prawnym,</xText> <xText>b) <xLexLink xArt="art. 5 a;art. 5 a ust. 1;art. 5 a ust. 2" xIsapId="WDU19961060493" xTitle="Ustawa z dnia 8 sierpnia 1996 r. o urzędzie Ministra Skarbu Państwa" xAddress="Dz. U. z 1996 r. Nr 106, poz. 493">art. 5 a ust. 1 i 2 ustawy z dnia 8 sierpnia 1996 r. o zasadach wykonywania uprawnień przysługujących Skarbowi Państwa</xLexLink> (Dz.U.nr 106/1996r., <xLexLink xArt="art. 5 a poz. 1493" xIsapId="WDU19961060493" xTitle="Ustawa z dnia 8 sierpnia 1996 r. o urzędzie Ministra Skarbu Państwa" xAddress="Dz. U. z 1996 r. Nr 106, poz. 493">poz.1493</xLexLink>) przez ich niezastosowanie w sprawie,</xText> <xText>c) <xLexLink xArt="art. 58;art. 58 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 58 § 1 k.c.</xLexLink> przez niezastosowanie,</xText> <xText>d) <xLexLink xArt="art. 6" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 6 k.c.</xLexLink> przez przyjęcie, że skarżący nie wykazał istnienia interesu prawnego,</xText> <xText>2. naruszenie przepisów postępowania:</xText> <xText>a) <xLexLink xArt="art. 189" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 189 k.p.c.</xLexLink>, przez błędną wykładnię, wyrażającą się w przyjęciu braku interesu prawnego skarżącego w ustaleniu nieważności objętej pozwem umowy,</xText> <xText>b) <xLexLink xArt="art. 227" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 227 k.p.c.</xLexLink> przez niezastosowanie prowadzące do nie przeprowadzenia przez Sąd dowodów istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy,</xText> <xText>c) <xLexLink xArt="art. 233" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 233 k.p.c.</xLexLink> przez niezastosowanie, polegające na zaniechaniu wszechstronnego rozważenia oferowanych dowodów ,</xText> <xText>d) <xLexLink xArt="art. 224" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 224 k.p.c.</xLexLink> przez zamknięcie rozprawy bez przeprowadzenia postępowania dowodowego,</xText> <xText>e) <xLexLink xArt="art. 217;art. 217 § 2" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 217 §2 k.p.c.</xLexLink> przez błędne zastosowanie wyrażające się w uznaniu, że okoliczności sporne zostały w sposób wystarczający wyjaśnione oraz że przeprowadzenie zawnioskowanych przez skarżącego dowodów spowoduje zwłokę w postępowaniu i rozstrzygnięciu –</xText> <xText>– które to naruszenia spowodowały nierozpoznanie przez Sąd I instancji istoty sprawy oraz zaniechania przeprowadzenia postępowania dowodowego w całości (<xLexLink xArt="art. 386;art. 386 § 4" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 386 § 4 k.p.c.</xLexLink>), a także:</xText> <xText>3. błędne ustalenie stanu faktycznego przez przyjęcie, że</xText> <xEnum> <xBullet>-</xBullet> <xEnumElem> <xText>Minister Skarbu Państwa dąży do zniweczenia skutków prawnych czynności przeniesienia przez PAN prawa użytkowania wieczystego, podczas gdy orzeczenie ustalające będzie miało jedynie charakter deklaratoryjny, gdyż zawarta umowa jako nieważna z mocy prawa nie wywołała żadnych skutków prawnych;</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>po uzyskaniu korzystnego wyroku Minister Skarbu Państwa wystąpi do sądu wieczystoksięgowego na podstawie art. 10 u.o k.w.h. o uzgodnienie treści księgi wieczystej z rzeczywistym stanem prawnym - takie stwierdzenie nie znajduje odzwierciedlenia w zgromadzonym w aktach sprawy materiale.</xText> </xEnumElem> </xEnum> <xText>Zarzucając powyższe skarżący domagał się uchylenia zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi pierwszej instancji, ewentualnie zmiany zaskarżonego wyroku i uwzględnienie powództwa przez ustalenie nieważności umowy, o którą w sprawie chodziło .</xText> <xText>Sąd Apelacyjny zważył :</xText> <xText>Istnieje potrzeba odniesienia się do dwóch grup zagadnień , które wystąpiły w sprawie . Po pierwsze czy wyłącznie właściwym środkiem ochrony praw powoda jest powództwo o uzgodnienie treści księgi wieczystej z rzeczywistym stanem prawnym wytoczone na podstawie <xLexLink xArt="art. 10" xIsapId="WDU19820190147" xTitle="Ustawa z dnia 6 lipca 1982 r. o księgach wieczystych i hipotece" xAddress="Dz. U. z 1982 r. Nr 19, poz. 147">art. 10 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o księgach wieczystych i hipotece</xLexLink> ( tekst jednol. Dz. U. nr 124/2004 r., <xLexLink xArt="art. 10 poz. 1361" xIsapId="WDU19820190147" xTitle="Ustawa z dnia 6 lipca 1982 r. o księgach wieczystych i hipotece" xAddress="Dz. U. z 1982 r. Nr 19, poz. 147">poz.1361</xLexLink> ze zm .) i po drugie czy , tak jak twierdzili pozwani, Minister Skarbu Państwa (reprezentujący powoda) istotnie nie wykazał kompetencji do występowania w sprawie a jego interes prawny nie ma charakteru cywilnoprawnego ale jest publicznoprawnym interesem Ministra Skarbu Państwa jako organu administracji do wykonywania nadzoru nad sposobem rozporządzania majątkiem PAN .</xText> <xText>W pierwszej kolejności należałoby stwierdzić, że powód konstruując żądanie nie powoływał się na to, że przysługuje mu prawo własności do nieruchomości gruntowej obciążonej prawem wieczystego użytkowania , udziały w którym to prawie były przedmiotem kwestionowanej umowy . Odwołanie się przez powoda w podstawie faktycznej żądania do prawa własności istotnie nakazywałoby rozważenie czy powództwo z <xLexLink xArt="art. 10" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 10</xLexLink> u.k.w.h. jest właściwszym środkiem ochrony jego praw jako właściciela niż powództwo oparte na podstawie z <xLexLink xArt="art. 189" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 189 k.p.c.</xLexLink> . Ubocznie w tym miejscu można dodać , że przy podstawie żądania odwołującej się do naruszenia prawa własności nieruchomości gruntowej Skarb Państwa ( jako powód) nie mógłby być reprezentowany, jak to pozwani wskazywali w swoich pismach procesowych, przez Ministra Skarbu Państwa, ale, w zakresie reprezentacji, zastosowanie miałyby przepisy <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19971150741" xTitle="Ustawa z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 115, poz. 741">ustawy o gospodarce nieruchomościami</xLexLink> ( w związku z przepisami ustawy o ustroju miasta stołecznego Warszawy). Powód nie zakreślał jednak tak podstawy żądania, tzn. nie odwoływał się do przysługującego mu w rozumieniu <xLexLink xArt="art. 140" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 140 k.c.</xLexLink> prawa własności nieruchomości, zatem można stwierdzić , że Sąd Okręgowy już choćby z tej przyczyny niesłusznie wskazał powództwo z <xLexLink xArt="art. 10" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 10</xLexLink> u.k.w.h. jako właściwy środek ochrony interesu prawnego powoda . Ponadto, jak celnie w swoim orzecznictwie zwracał uwagę Sąd Najwyższy, powództwo z <xLexLink xArt="art. 10" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 10</xLexLink> u.k.w.h. nie może być traktowane jako uniwersalny instrument, służący do weryfikowania wszelkich zdarzeń prawnych, dotyczących nieruchomości, mających założone księgi wieczyste. Służy ono wyłącznie do usuwania niezgodności stanu prawnego nieruchomości ujawnionego w księdze wieczystej z rzeczywistym , aktualnym , stanem prawnym, co nadto określa krąg osób legitymowanych oraz rodzaj możliwych do zgłoszenia żądań. ( por. wyrok z dnia 27 października 2005 r. , III CK 106/05 , Lex 371797 ) .Wskazany cel takiego powództwa pozostaje w związku z funkcją ustrojową ksiąg wieczystych mającą zapewnić bezpieczeństwo obrotu .</xText> <xText>Powód nie był zainteresowany w realizacji, przez wszczęty proces, takiego celu . W sprawie niniejszej zmierzał do wykazania nieważności umowy sprzedaży udziałów w wieczystym użytkowaniu przysługującym Polskiej Akademii Nauk wskazując, że skutek nieważności jest następstwem naruszenia bezwzględnie obowiązującego przepisu ustawy określającego jedno z uprawnień majątkowych jakie przysługują Skarbowi Państwa względem mienia państwowych osób prawnych . Tak rozumiany cel niniejszego postępowania i związana z tym argumentacja powoda, w ocenie Sądu Apelacyjnego prowadzą do wniosku , że powód mógł wytoczyć powództwo o ustalenie na podstawie <xLexLink xArt="art. 189" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 189 k.p.c.</xLexLink>. Jeżeli przez interes prawny, stanowiący materialnoprawną przesłankę takiego powództwa rozumieć , w ślad za stanowiskiem Sądu Najwyższego wyrażonym w uzasadnieniu wyroku z dnia 2 lutego 2006 r. II CK 395/05 ( Lex 192028 ) ,,potrzebę prawną wynikającą z określonej sytuacji prawnej, która zagraża naruszeniem uprawnień przysługujących powodowi bądź też stwarza wątpliwość co do ich istnienia czy realnej możliwości realizacji”, to stwierdzić należy , że stan faktyczny sprawy uzasadnia wniosek iż ma miejsce sytuacja prawna stwarzająca wątpliwość co do możliwości realizacji uprawnień przysługujących powodowi . Zatem po stronie powoda istnieje interes prawny wymagany przepisem <xLexLink xArt="art. 189" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 189 k.p.c.</xLexLink> .</xText> <xText>Reasumując, Sąd Apelacyjny nie podziela stanowiska Sądu I instancji co do braku po stronie powoda interesu prawnego w wytoczeniu, na podstawie <xLexLink xArt="art. 189" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 189 k.p.c.</xLexLink>, powództwa o ustalenie nieważności umowy sprzedaży udziałów w prawie wieczystego użytkowania zawartej przez pozwanych .</xText> <xText>Odnosząc się do drugiego zasygnalizowanego na wstępie, występującego w sprawie, zagadnienia Sąd Apelacyjny zauważa: <xLexLink xArt="art. 5 a" xIsapId="WDU19961060493" xTitle="Ustawa z dnia 8 sierpnia 1996 r. o urzędzie Ministra Skarbu Państwa" xAddress="Dz. U. z 1996 r. Nr 106, poz. 493">art. 5a ustawy z dnia 8 sierpnia 1996 r. o zasadach wykonywania uprawnień przysługujących Skarbowi Państwa</xLexLink> ( Dz. U. nr 106/1996 r. , <xLexLink xArt="art. 44(1) poz. 493" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">poz. 493</xLexLink> ze zm . ) stanowi uszczegółowienie sposobu w jaki w myśl <xLexLink xArt="§ 2;art. 44(1)" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">§2 art. 44<xSUPx>1</xSUPx> k.c.</xLexLink> Skarb Państwa wykonuje, przewidziane tym przepisem, przysługujące mu względem państwowych osób prawnych, uprawnienia majątkowe. W przepisie <xLexLink xArt="art. 44(1)" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 44 <xSUPx>1</xSUPx> k.c.</xLexLink> jest mowa o Skarbie Państwa . Pojęcie i konstrukcja Skarbu Państwa wykształciły się jako forma uczestnictwa państwa w stosunkach cywilnoprawnych . Wyraża się to w traktowaniu Skarbu Państwa jako osoby prawnej która, zgodnie z <xLexLink xArt="art. 34" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 34 k.c.</xLexLink>, jest w stosunkach cywilnoprawnych podmiotem praw i obowiązków dotyczących mienia państwowego nie należącego do innych państwowych osób prawnych .W tym znaczeniu Skarb Państwa nie powinien być utożsamiany z państwem. Jeżeli państwo działa jako władza na podstawie prawa konstytucyjnego i ustaw o charakterze ustrojowym nie będących normami prawa cywilnego , to nie występuje jako Skarb Państwa – osoba prawna . Nie ma przy tym znaczenia , że te same organy mogą występować zarówno wówczas gdy państwo działa w ramach imperium jak i w ramach dominium . <xLexLink xArt="art. 44(1);art. 44(1) § 2" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">Art. 44<xSUPx>1</xSUPx> § 2 kodeksu cywilnego</xLexLink>, a więc ustawy nie mającej charakteru ustrojowego , publicznoprawnego , dotyczy uprawnień majątkowych Skarbu Państwa – osoby prawnej względem mienia innych państwowych osób prawnych . Jasne jest , że powołany przepis nie dotyczy państwa jako podmiotu prawa publicznego . Skarb Państwa ma przyznane ustawowo uprawnienia w odniesieniu do mienia innych państwowych osób prawnych nie z tej racji, że w sensie cywilnoprawnym mienie to należy do państwa , lecz dlatego m. in. , że mienie tych osób, pierwotny fundusz założycielski państwowych osób prawnych, pochodzi z wydzielonego przez Skarb Państwa majątku państwowego .</xText> <xText>Uprawnienie o charakterze majątkowym przysługujące Skarbowi Państwa tym jednak różnią się od uprawnień przysługujących podmiotom niepublicznym, że w kształtowaniu tych uprawnień wykorzystywane są również regulacje administracyjne. Takim właśnie przepisem jest powołany wyżej art. 5a ustawy z dnia 8 sierpnia 1996 r. . Minister Skarbu Państwa występuje tu samodzielnie jako organ administracyjny wpływając władczo na działalność państwowej osoby prawnej ( tak Sąd Najwyższy w uzasadnieniu uchwały z dnia 4 sierpnia 2006 r. III CZP 50/06 , OSNC z. 6/2006 r., poz. 80). Charakter władczy ma jednak jedynie wykonanie przez Ministra Skarbu Państwa wskazanego w tym przepisie uprawnienia. W ramach przysługującego imperium minister podejmuje czynności , które jednak kształtują treść podmiotowych praw cywilnych. Decyzja odmowna ma bowiem taki skutek , że właściciel traci uprawnienie do rozporządzanie rzeczą , a więc mamy do czynienia z modyfikacją uprawnień właściciela wynikających z <xLexLink xArt="art. 140" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 140 k.c.</xLexLink> Wykonanie przez Ministra Skarbu Państwa uprawnień władczych wywołuje zatem skutki wprost w sferze prawa cywilnego . Dochodzi do zawarcia umowy, ważnej lub nieważnej. Czynność jest nieważna wówczas gdy zostanie dokonana z naruszeniem obowiązku określonego w ust. 1 art. 5a . Nieważność tę należy zakwalifikować jako nieważność bezwzględną, a więc taką , której istnienie sąd ma obowiązek brać pod uwagę z urzędu, a powołać się na nią może każdy , kto ma w tym interes prawny . Nie kwestionuje się interesu prawnego strony umowy do uzyskania orzeczenia eliminującego taką czynność z obrotu przez uzyskanie wyroku ustalającego jej nieważność. Jest oczywiste, że mogą zaistnieć sytuacje, w której strony umowy nie będą zainteresowane w uzyskaniu rozstrzygnięcia takiej treści. Czy zatem istotnie Skarb Państwa nie jest uprawiony do ochrony swoich interesów naruszonych bezwzględnie nieważną umową .</xText> <xText>Umowa sporządzona bez wymaganej ustawą zgody Ministra Skarbu Państwa narusza uprawnienia państwa do korzystania z zastrzeżonej dla niego sfery. Jeżeli skutkiem takiej wadliwej czynności prawnej jest jej nieważność to nie można twierdzić , że ochrona interesu Skarbu Państwa nie może się dokonać przez żądanie ustalenia nieważności tej czynności tylko dlatego , że wykonanie uprawnienia należy do sfery imperium. Nie jest tu możliwe definitywne oddzielnie sfery imperium i sfery dominium. Brak zgody Ministra Skarbu Państwa na rozporządzenie składnikiem aktywów trwałych , którego wartość przekracza 50.000 euro przesądza o uszczupleniu uprawnień majątkowych przysługujących Skarbowi Państwa w odniesieniu do mienia należącego do innej państwowej osoby prawnej . Chodzi zatem o <xUx>skutek</xUx> braku zgody – po stronie powoda jest nim wskazane uszczuplenie wynikających z ustawy uprawnień. I nie jest tu istotne , że sama zgoda jest kwalifikowana jako podjęta w ramach imperium . Potrzeba w takim wypadku ochrony interesów Skarbu Państwa jawi się jako oczywista i uzasadniony jest wniosek , że Skarb Państwa ma legitymację czynną do wytoczenia powództwa które, w ocenie Sądu Apelacyjnego, może być powództwem na podstawie <xLexLink xArt="art. 189" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 189 k.p.c.</xLexLink> o ustalenie nieważności umowy . W takim procesie Skarb Państwa może reprezentować Minister Skarbu Państwa . Nie działa on tu jako organ administracji państwowej , któremu uniemożliwiono wykonaniu uprawnienia ze sfery publicznoprawnej, ale jako organ osoby prawnej jaką jest Skarb Państwa, przy czym kompetencji Ministra Skarbu Państwa do reprezentowania w procesie Skarbu Państwa w tym wypadku upatrywać należy w przepisach art. 17 powołanej ustawy z dnia 8 sierpnia 1996 r. w związku z <xLexLink xArt="art. 25" xIsapId="WDU19971410943" xTitle="Ustawa z dnia 4 września 1997 r. o działach administracji rządowej" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 141, poz. 943">art. 25 ustawy z dnia 4 września 1997 r. o działach administracji rządowej</xLexLink> ( tekst jednol. Dz. U. nr 65 .2007 r. , poz. 437 ze zm .; z tego ostatniego przepisu wynika kompetencja wskazanego ministra w sprawach ochrony interesów Skarbu Państwa .</xText> <xText>Wskazując na interes prawny Skarbu Państwa reprezentowanego przez Ministra Skarbu Państwa w procesie o ustalenie nieważności umowy zdziałanej z naruszeniem uprawnień podmiotu , który nie ma statusu podmiotu prawa cywilnego i działa wykonując imperium , odwołać się należy do wyroku Sądu Najwyższego z dnia 11 października 2007 r. II CSK 312 /07 , Lex 334967 . Sąd Okręgowy niesłusznie pominął wyrażoną w tym orzeczeniu myśl , że Minister Skarbu Państwa jako organ założycielski ma interes prawny w wytoczeniu powództwa o ustalenie nieważności czynności prawnej dokonanej z naruszeniem art. 46 a ustawy przedsiębiorstwach państwowych, acz pominięcie to jest zrozumiałe zważywszy na koncepcję zaskarżonego orzeczenia, iż wybrany przez powoda rodzaj powództwa nie jest właściwą drogą ochrony jego interesu prawnego. Powracając zatem do wspomnianego wyroku zauważyć należy , że interes prawny Ministra nie budził wątpliwości Sądu Najwyższego, mimo że kompetencja Ministra do zakwestionowania ważności czynności prawnej również miała źródło w sferze imperium. Sąd Najwyższy odwołał się do uprawnień nadzorczych tego ministra a dodać też należy , że i w tym wypadku pozycja organu założycielskiego jako realizatora uprawnień Skarbu Państwa jest następstwem pierwotnego pochodzenia mienia tego przedsiębiorstwa . Nie ma zatem przeszkód aby, dostrzegając istotne podobieństwo stanów prawnych, odwołać się do przytoczonego orzeczenia Sądu Najwyższego dla poparcia stanowiska reprezentowanego w sprawie niniejszej .</xText> <xText>Pozwani kwestionując interes prawny powoda reprezentowanego przez Ministra Skarbu Państwa w wytoczeniu powództwa o ustalenie nieważności czynności prawnej odwoływali się do uregulowania z <xLexLink xArt="art. 6" xIsapId="WDU19200310178" xTitle="Ustawa z dnia 24 marca 1920 r. o nabywaniu nieruchomości przez obcokrajowców" xAddress="Dz. U. z 1920 r. Nr 31, poz. 178">art. 6 ustawy z dnia 24 marca 1920 r. o nabywaniu nieruchomości przez cudzoziemców</xLexLink> ( Dz. U. Nr 167/2004 r., <xLexLink xArt="art. 6 poz. 1758" xIsapId="WDU19200310178" xTitle="Ustawa z dnia 24 marca 1920 r. o nabywaniu nieruchomości przez obcokrajowców" xAddress="Dz. U. z 1920 r. Nr 31, poz. 178">poz. 1758</xLexLink> ) wskazując , że jeżeli ustawodawca chce przyznać organowi administracji publicznej legitymację procesową w sprawie, w której działa on w sferze imperium, znajduje to odzwierciedlenie w przepisie prawa . Z tą myślą co do zasady należy się zgodzić . Stwierdzić jednak należy , że <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19200310178" xTitle="Ustawa z dnia 24 marca 1920 r. o nabywaniu nieruchomości przez obcokrajowców" xAddress="Dz. U. z 1920 r. Nr 31, poz. 178">ustawa o nabywaniu nieruchomości przez cudzoziemców</xLexLink> w całości ma charakter publicznoprawny, stanowi wyraz wykonywania przez państwo imperium. Stąd, jak należy wnioskować, dla ustalenia nieważności nabycia nieruchomości przez cudzoziemca bez zgody właściwego ministra, w <xLexLink xArt="art. 6;art. 6 ust. 2" xIsapId="WDU19200310178" xTitle="Ustawa z dnia 24 marca 1920 r. o nabywaniu nieruchomości przez obcokrajowców" xAddress="Dz. U. z 1920 r. Nr 31, poz. 178">art. 6 ust 2</xLexLink> wskazano <xUx>organy</xUx> , które mogą domagać się ustalenia nieważności takiego nabycia. Odmienność uregulowań przedstawia się więc jasno. <xLexLink xArt="art. 44(1)" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">Art. 44<xSUPx>1</xSUPx> k.c.</xLexLink> nie dotyczy uprawnień państwa w sferze publicznoprawnej , jest to regulacja prywatnoprawna .</xText> <xText>Mając przeto na względzie, że u podstaw oddalenia powództwa legło błędne stanowisko co do braku interesu powoda w wytoczeniu powództwa na podstawie <xLexLink xArt="art. 189" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 189 k.p.c.</xLexLink> i w związku z tym Sąd Okręgowy nie przeprowadził żadnego postępowania dowodnego, uzasadnione są również zarzuty apelacji naruszenia przepisów procesowych to jest art. <xLexLink xArt="art. 227;art. 233;art. 224;art. 217;art. 217 § 2" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 227, 233 , 224 i 217 §2 k.p.c.</xLexLink> .Wymieniony przez skarżącego w tej grupie przepisów <xLexLink xArt="art. 189" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 189 k.p.c.</xLexLink> jest przepisem prawa materialnego, jego naruszenie zostało słusznie przez skarżącego wytknięte , o czym była mowa wyżej .</xText> <xText>Wyżej też, przez uznanie za istniejący interesu prawnego powoda w wytoczeniu powództwa o ustalenie, przesądzono o skuteczności powództwa. Sąd Okręgowy rozpoznając zatem ponownie sprawę będzie musiał dokonać ustaleń faktycznych i oceny prawnej co prawdziwości twierdzeń powoda o tym, że umowa, o którą chodziło jest nieważna czyli ocenić zasadność powództwa. W tej materii żadne dowody nie były prowadzone i nie były dokonywane oceny prawne co uzasadnia wniosek , że Sąd I instancji nie rozpoznał istoty sprawy. Dodać należy, że ze stanowiska powoda prezentowanego w postępowaniu przed Sądem I instancji wynikało , iż zarzut nieważności umowy ( <xLexLink xArt="art. 58;art. 58 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 58 §1 k.c.</xLexLink>) wywodzi z dwóch przyczyn , po pierwsze z naruszenia przy zawieraniu umowy <xLexLink xArt="art. 5 a;art. 5 a ust. 1" xIsapId="WDU19961060493" xTitle="Ustawa z dnia 8 sierpnia 1996 r. o urzędzie Ministra Skarbu Państwa" xAddress="Dz. U. z 1996 r. Nr 106, poz. 493">art. 5a ust. 1 ustawy o zasadach wykonywania uprawnień przysługujących Skarbowi Państwa</xLexLink> , o czym była mowa wyżej i po drugie z faktu ( przy wariantowym przyjęciu , że z uwagi na wartość przedmiotu transakcji , poniżej 50.000 euro, zgoda Ministra Skarbu Państwa nie była wymagana ) , że zawarcie umowy (czy też wielu umów) w sekwencji zdarzeń mających miejsce w związku z realizacją przez PAN i <xAnon> spółkę (...)</xAnon> umowy o wspólnym przedsięwzięciu , uzasadniało wniosek o zamierzonym obejściu prawa ( to jest uzyskania wspomnianej zgody) . W zakresie wątku drugiego również niezbędne będzie poczynienie ustaleń i ocen prawnych , co dotychczas miejsca nie miało.</xText> <xText>Przedstawiony stan sprawy nakazuje przeto uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania, co mając na uwadze Sąd Apelacyjny na podstawie <xLexLink xArt="art. 386;art. 386 § 4" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 386§ 4 k.p.c.</xLexLink> orzekł jak w sentencji . O kosztach postępowania apelacyjnego orzeczono na podstawie <xLexLink xArt="art. 108;art. 108 § 2" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 108 §2 k.p.c.</xLexLink> .</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Edyta Jefimko

Danuta Śliwińska

sekr. sąd . – Agnieszka Nazar

Danuta Śliwińska

Sygn. akt I ACa 906/08 Sygn. akt I ACa 906/08 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 12 listopada 2008 r. Sąd Apelacyjny w Warszawie I Wydział Cywilny w składzie: Przewodniczący – Sędzia S.A. – Edyta Jefimko Sędzia S.A. – Anna Kozłowska ( spr. ) Sędzia S.A . – Beata Kozłowska Protokolant : sekr. sąd . – Agnieszka Nazar po rozpoznaniu w dniu 29 października 2008 r. w Warszawie na rozprawie sprawy z powództwa Skarbu Państwa reprezentowanego przez Ministra Skarbu Państwa przeciwko Polskiej Akademii Nauk z siedzibą wW.iE. W. o ustalenie nieważności umowy na skutek apelacji powoda od wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 25 czerwca 2008 r. , sygn. akt I C 22/08 uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu w Warszawie pozostawiając temu Sądowi rozstrzygnięcie o kosztach za instancję odwoławczą . Sygn. akt I Ca 906/08 UZASADNIENIE Wyrokiem z dnia 25 czerwca 2008 r. Sąd Okręgowy w Warszawie oddalił powództwo Skarbu Państwa reprezentowanego przez Ministra Skarbu Państwa skierowane przeciwko Polskiej Akademii Nauk iE. W.o ustalenie nieważności zawartej przez pozwanych, w formie aktu notarialnego w dniu 10 maja 2006 r. przed notariuszemJ. J.za nr Rep.(...), umowy sprzedaży udziału w prawie wieczystego użytkowania nieruchomości położonej wW.przyul . (...)i we własności posadowionych na tej nieruchomości budynków . W motywach rozstrzygnięcia Sąd Okręgowy ustalił , że właścicielem nieruchomości położonej wW.przyul. (...)jest Skarb Państwa . Umową z dnia 9 października 1996 r. Skarb Państwa oddał tę nieruchomość w wieczyste użytkowanie Polskiej Akademii Nauk dla prowadzenia przez PAN działalności statutowej. W dniu 27 września 2000 r. pomiędzy Polską Akademią Nauki (...) Sp. z o.o.wW.została zawarta umowa dotycząca wspólnego przedsięwzięcia gospodarczego w postaci budowy na tej nieruchomości budynku , z przeznaczeniem na cele statutowe instytutu i uzyskiwanie dochodów z wynajmowania i dzierżawienia pomieszczeń. Na gruncie został wzniesiony budynek wielomieszkaniowy. Umową z dnia 21 kwietnia 2004 r. Polska Akademia Nauk zobowiązała się zbyć prawo użytkowania wieczystego tej nieruchomości i przenieść własność budynku na rzecz(...) sp. z o.o.z siedzibą wW.. Zawarcie umowy rozporządzającej wymagało uzyskania zgody Ministra Skarbu Państwa w trybieart. 5a ustawy z dnia 8 sierpnia 1996 r. o zasadach wykonywania uprawnień przysługujących Skarbowi Państwa( Dz. U. nr 106, poz. 493 ze zm . ) z uwagi na wartość przedmiotu transakcji przekraczającą 50.000 euro. Rozstrzygnięciem z dnia 10 grudnia 2004 r. Minister Skarbu Państwa odmówił wyrażenia zgody na dokonanie tej czynności. Sprzeciw PAN od tego orzeczenia nie został uwzględniony. Od tego rozstrzygnięcia Polska Akademia Nauk złożyła odwołanie do Sądu Okręgowego w Warszawie wnosząc o jego zmianę i wyrażenie zgody na dokonanie planowanej czynności. Postanowieniem z dnia 23 października 2007 r. Sąd Okręgowy w Warszawie oddalił wniosek. Orzeczenie to nie jest prawomocne. Umową zawartą w dniu 10 maja 2006 r. sporządzoną w formie aktu notarialnegoE. W.kupiła od PAN udział w prawie użytkowania wieczystego i we własności budynków stanowiących odrębną nieruchomość w wysokości 2.737/100.000, za cenę poniżej wskazanego ustawowego progu. Polska Akademia Nauk zbyła również na rzecz innych osób udziały w prawie użytkowania wieczystego i we własności posadowionych na tym gruncie budynków. Umową z dnia 17 lipca 2007 r. doszło do ustanowienia przez współużytkowników wieczystych, w tymE. W., odrębnej własności lokali w budynku wzniesionym na gruncie . Powód, domagając się ustalenia nieważności umowy zawartej między pozwanymi, jako podstawę wskazywał przepisart. 189 k.p.c.w związku zart. 441k.c.iart. 58 §1 k.c.wywodząc , że PAN, dla ominięcia wymogu uzyskania zgody Ministra Skarbu Państwa, dokonała wielu czynności prawnych zbywając na rzecz wielu podmiotów udziały w prawie wieczystego użytkowania a każdy z tych udziałów został oszacowany poniżej ustawowego progu 50.000 euro , wynikającego z powołanego wyżej przepis art. 5a ustawy z dnia 8 sierpnia 1996r.. Czynność prawna dokonana z naruszeniem powołanego przepisu jest nieważna. Ponadto , jak wywodził powód , gdyby przyjąć , że dokonana czynność nie była z powyższej przyczyny nieważna i tak czynność tę należałoby oceniać jako przedsięwzięta w celu osiągnięcia skutku zakazanego przez prawo , stanowiła ona bowiem jedną z wielu czynności, które doprowadziły do ostatecznego zbycia bez zgody ministra prawa użytkowania wieczystego o wartości przewyższającej 50.000 euro. Decydując o oddaleniu powództwa Sąd Okręgowy wskazał , że czyni to wobec stwierdzenia braku interesu prawnego powoda . Interes prawny stanowi przesłankę materialnoprawną powództwa mającego podstawę wart. 189 k.p.c.i rzeczą powoda było udowodnić jego wystąpienie w relacji do pozwanego , przy czym w takim procesie istnieje potrzeba wykazania , że oczekiwane rozstrzygnięcie wywoła takie skutki między stronami, w następstwie których sytuacja prawna stron zostanie określona jednoznacznie i tym samym wyeliminowane zostanie ryzyko naruszania w przyszłości prawa powoda . Taka sytuacja w sprawie nie zachodziła . Wyrok uwzględniający powództwo będzie wiązał tylko strony procesu i nie zniweczy skutków prawnych czynności, powód nie zakwestionuje w ten sposób stanu prawnego ujawnionego w księdze wieczystej, będzie to jedynie pierwszy etap prowadzący powoda do celu jakim, w ocenie Sądu, jest usunięcie istniejącej w księdze wieczystej niezgodności z rzeczywistym stanem prawnym. Jedynym zaś skutecznym sposobem na ustalenie stanu prawnego nieruchomości położonej przyul. (...)jest powództwo zart. 10 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o księgach wieczystych i hipotece( tekst jednol. Dz. U nr 124/2001 r. ,poz. 1361ze zm. ). Powód ma legitymację czynną do wytoczenia takiego powództwa jest bowiem właścicielem nieruchomości . To zatem powództwo , a nie powództwo wytoczone na podstawieart. 189 k.p.c.stanowi, w ocenie Sądu I instancji, właściwy sposób ochrony interesu prawnego powoda . Apelację od tego wyroku wniósł powód zarzucając : 1. naruszenie przepisów prawa materialnego: a)art. 10 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o księgach wieczystych i hipotece(Dz.U. nr 19/1982r.,poz. 147), przez nieprawidłowe zastosowanie w sprawie, wyrażające się w przyjęciu, że przysługuje mu powództwo o uzgodnienie treści księgi wieczystej z rzeczywistym stanem prawnym, b)art. 5 a ust. 1 i 2 ustawy z dnia 8 sierpnia 1996 r. o zasadach wykonywania uprawnień przysługujących Skarbowi Państwa(Dz.U.nr 106/1996r.,poz.1493) przez ich niezastosowanie w sprawie, c)art. 58 § 1 k.c.przez niezastosowanie, d)art. 6 k.c.przez przyjęcie, że skarżący nie wykazał istnienia interesu prawnego, 2. naruszenie przepisów postępowania: a)art. 189 k.p.c., przez błędną wykładnię, wyrażającą się w przyjęciu braku interesu prawnego skarżącego w ustaleniu nieważności objętej pozwem umowy, b)art. 227 k.p.c.przez niezastosowanie prowadzące do nie przeprowadzenia przez Sąd dowodów istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy, c)art. 233 k.p.c.przez niezastosowanie, polegające na zaniechaniu wszechstronnego rozważenia oferowanych dowodów , d)art. 224 k.p.c.przez zamknięcie rozprawy bez przeprowadzenia postępowania dowodowego, e)art. 217 §2 k.p.c.przez błędne zastosowanie wyrażające się w uznaniu, że okoliczności sporne zostały w sposób wystarczający wyjaśnione oraz że przeprowadzenie zawnioskowanych przez skarżącego dowodów spowoduje zwłokę w postępowaniu i rozstrzygnięciu – – które to naruszenia spowodowały nierozpoznanie przez Sąd I instancji istoty sprawy oraz zaniechania przeprowadzenia postępowania dowodowego w całości (art. 386 § 4 k.p.c.), a także: 3. błędne ustalenie stanu faktycznego przez przyjęcie, że - Minister Skarbu Państwa dąży do zniweczenia skutków prawnych czynności przeniesienia przez PAN prawa użytkowania wieczystego, podczas gdy orzeczenie ustalające będzie miało jedynie charakter deklaratoryjny, gdyż zawarta umowa jako nieważna z mocy prawa nie wywołała żadnych skutków prawnych; po uzyskaniu korzystnego wyroku Minister Skarbu Państwa wystąpi do sądu wieczystoksięgowego na podstawie art. 10 u.o k.w.h. o uzgodnienie treści księgi wieczystej z rzeczywistym stanem prawnym - takie stwierdzenie nie znajduje odzwierciedlenia w zgromadzonym w aktach sprawy materiale. Zarzucając powyższe skarżący domagał się uchylenia zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi pierwszej instancji, ewentualnie zmiany zaskarżonego wyroku i uwzględnienie powództwa przez ustalenie nieważności umowy, o którą w sprawie chodziło . Sąd Apelacyjny zważył : Istnieje potrzeba odniesienia się do dwóch grup zagadnień , które wystąpiły w sprawie . Po pierwsze czy wyłącznie właściwym środkiem ochrony praw powoda jest powództwo o uzgodnienie treści księgi wieczystej z rzeczywistym stanem prawnym wytoczone na podstawieart. 10 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o księgach wieczystych i hipotece( tekst jednol. Dz. U. nr 124/2004 r.,poz.1361ze zm .) i po drugie czy , tak jak twierdzili pozwani, Minister Skarbu Państwa (reprezentujący powoda) istotnie nie wykazał kompetencji do występowania w sprawie a jego interes prawny nie ma charakteru cywilnoprawnego ale jest publicznoprawnym interesem Ministra Skarbu Państwa jako organu administracji do wykonywania nadzoru nad sposobem rozporządzania majątkiem PAN . W pierwszej kolejności należałoby stwierdzić, że powód konstruując żądanie nie powoływał się na to, że przysługuje mu prawo własności do nieruchomości gruntowej obciążonej prawem wieczystego użytkowania , udziały w którym to prawie były przedmiotem kwestionowanej umowy . Odwołanie się przez powoda w podstawie faktycznej żądania do prawa własności istotnie nakazywałoby rozważenie czy powództwo zart. 10u.k.w.h. jest właściwszym środkiem ochrony jego praw jako właściciela niż powództwo oparte na podstawie zart. 189 k.p.c.. Ubocznie w tym miejscu można dodać , że przy podstawie żądania odwołującej się do naruszenia prawa własności nieruchomości gruntowej Skarb Państwa ( jako powód) nie mógłby być reprezentowany, jak to pozwani wskazywali w swoich pismach procesowych, przez Ministra Skarbu Państwa, ale, w zakresie reprezentacji, zastosowanie miałyby przepisyustawy o gospodarce nieruchomościami( w związku z przepisami ustawy o ustroju miasta stołecznego Warszawy). Powód nie zakreślał jednak tak podstawy żądania, tzn. nie odwoływał się do przysługującego mu w rozumieniuart. 140 k.c.prawa własności nieruchomości, zatem można stwierdzić , że Sąd Okręgowy już choćby z tej przyczyny niesłusznie wskazał powództwo zart. 10u.k.w.h. jako właściwy środek ochrony interesu prawnego powoda . Ponadto, jak celnie w swoim orzecznictwie zwracał uwagę Sąd Najwyższy, powództwo zart. 10u.k.w.h. nie może być traktowane jako uniwersalny instrument, służący do weryfikowania wszelkich zdarzeń prawnych, dotyczących nieruchomości, mających założone księgi wieczyste. Służy ono wyłącznie do usuwania niezgodności stanu prawnego nieruchomości ujawnionego w księdze wieczystej z rzeczywistym , aktualnym , stanem prawnym, co nadto określa krąg osób legitymowanych oraz rodzaj możliwych do zgłoszenia żądań. ( por. wyrok z dnia 27 października 2005 r. , III CK 106/05 , Lex 371797 ) .Wskazany cel takiego powództwa pozostaje w związku z funkcją ustrojową ksiąg wieczystych mającą zapewnić bezpieczeństwo obrotu . Powód nie był zainteresowany w realizacji, przez wszczęty proces, takiego celu . W sprawie niniejszej zmierzał do wykazania nieważności umowy sprzedaży udziałów w wieczystym użytkowaniu przysługującym Polskiej Akademii Nauk wskazując, że skutek nieważności jest następstwem naruszenia bezwzględnie obowiązującego przepisu ustawy określającego jedno z uprawnień majątkowych jakie przysługują Skarbowi Państwa względem mienia państwowych osób prawnych . Tak rozumiany cel niniejszego postępowania i związana z tym argumentacja powoda, w ocenie Sądu Apelacyjnego prowadzą do wniosku , że powód mógł wytoczyć powództwo o ustalenie na podstawieart. 189 k.p.c.. Jeżeli przez interes prawny, stanowiący materialnoprawną przesłankę takiego powództwa rozumieć , w ślad za stanowiskiem Sądu Najwyższego wyrażonym w uzasadnieniu wyroku z dnia 2 lutego 2006 r. II CK 395/05 ( Lex 192028 ) ,,potrzebę prawną wynikającą z określonej sytuacji prawnej, która zagraża naruszeniem uprawnień przysługujących powodowi bądź też stwarza wątpliwość co do ich istnienia czy realnej możliwości realizacji”, to stwierdzić należy , że stan faktyczny sprawy uzasadnia wniosek iż ma miejsce sytuacja prawna stwarzająca wątpliwość co do możliwości realizacji uprawnień przysługujących powodowi . Zatem po stronie powoda istnieje interes prawny wymagany przepisemart. 189 k.p.c.. Reasumując, Sąd Apelacyjny nie podziela stanowiska Sądu I instancji co do braku po stronie powoda interesu prawnego w wytoczeniu, na podstawieart. 189 k.p.c., powództwa o ustalenie nieważności umowy sprzedaży udziałów w prawie wieczystego użytkowania zawartej przez pozwanych . Odnosząc się do drugiego zasygnalizowanego na wstępie, występującego w sprawie, zagadnienia Sąd Apelacyjny zauważa:art. 5a ustawy z dnia 8 sierpnia 1996 r. o zasadach wykonywania uprawnień przysługujących Skarbowi Państwa( Dz. U. nr 106/1996 r. ,poz. 493ze zm . ) stanowi uszczegółowienie sposobu w jaki w myśl§2 art. 441k.c.Skarb Państwa wykonuje, przewidziane tym przepisem, przysługujące mu względem państwowych osób prawnych, uprawnienia majątkowe. W przepisieart. 441k.c.jest mowa o Skarbie Państwa . Pojęcie i konstrukcja Skarbu Państwa wykształciły się jako forma uczestnictwa państwa w stosunkach cywilnoprawnych . Wyraża się to w traktowaniu Skarbu Państwa jako osoby prawnej która, zgodnie zart. 34 k.c., jest w stosunkach cywilnoprawnych podmiotem praw i obowiązków dotyczących mienia państwowego nie należącego do innych państwowych osób prawnych .W tym znaczeniu Skarb Państwa nie powinien być utożsamiany z państwem. Jeżeli państwo działa jako władza na podstawie prawa konstytucyjnego i ustaw o charakterze ustrojowym nie będących normami prawa cywilnego , to nie występuje jako Skarb Państwa – osoba prawna . Nie ma przy tym znaczenia , że te same organy mogą występować zarówno wówczas gdy państwo działa w ramach imperium jak i w ramach dominium .Art. 441§ 2 kodeksu cywilnego, a więc ustawy nie mającej charakteru ustrojowego , publicznoprawnego , dotyczy uprawnień majątkowych Skarbu Państwa – osoby prawnej względem mienia innych państwowych osób prawnych . Jasne jest , że powołany przepis nie dotyczy państwa jako podmiotu prawa publicznego . Skarb Państwa ma przyznane ustawowo uprawnienia w odniesieniu do mienia innych państwowych osób prawnych nie z tej racji, że w sensie cywilnoprawnym mienie to należy do państwa , lecz dlatego m. in. , że mienie tych osób, pierwotny fundusz założycielski państwowych osób prawnych, pochodzi z wydzielonego przez Skarb Państwa majątku państwowego . Uprawnienie o charakterze majątkowym przysługujące Skarbowi Państwa tym jednak różnią się od uprawnień przysługujących podmiotom niepublicznym, że w kształtowaniu tych uprawnień wykorzystywane są również regulacje administracyjne. Takim właśnie przepisem jest powołany wyżej art. 5a ustawy z dnia 8 sierpnia 1996 r. . Minister Skarbu Państwa występuje tu samodzielnie jako organ administracyjny wpływając władczo na działalność państwowej osoby prawnej ( tak Sąd Najwyższy w uzasadnieniu uchwały z dnia 4 sierpnia 2006 r. III CZP 50/06 , OSNC z. 6/2006 r., poz. 80). Charakter władczy ma jednak jedynie wykonanie przez Ministra Skarbu Państwa wskazanego w tym przepisie uprawnienia. W ramach przysługującego imperium minister podejmuje czynności , które jednak kształtują treść podmiotowych praw cywilnych. Decyzja odmowna ma bowiem taki skutek , że właściciel traci uprawnienie do rozporządzanie rzeczą , a więc mamy do czynienia z modyfikacją uprawnień właściciela wynikających zart. 140 k.c.Wykonanie przez Ministra Skarbu Państwa uprawnień władczych wywołuje zatem skutki wprost w sferze prawa cywilnego . Dochodzi do zawarcia umowy, ważnej lub nieważnej. Czynność jest nieważna wówczas gdy zostanie dokonana z naruszeniem obowiązku określonego w ust. 1 art. 5a . Nieważność tę należy zakwalifikować jako nieważność bezwzględną, a więc taką , której istnienie sąd ma obowiązek brać pod uwagę z urzędu, a powołać się na nią może każdy , kto ma w tym interes prawny . Nie kwestionuje się interesu prawnego strony umowy do uzyskania orzeczenia eliminującego taką czynność z obrotu przez uzyskanie wyroku ustalającego jej nieważność. Jest oczywiste, że mogą zaistnieć sytuacje, w której strony umowy nie będą zainteresowane w uzyskaniu rozstrzygnięcia takiej treści. Czy zatem istotnie Skarb Państwa nie jest uprawiony do ochrony swoich interesów naruszonych bezwzględnie nieważną umową . Umowa sporządzona bez wymaganej ustawą zgody Ministra Skarbu Państwa narusza uprawnienia państwa do korzystania z zastrzeżonej dla niego sfery. Jeżeli skutkiem takiej wadliwej czynności prawnej jest jej nieważność to nie można twierdzić , że ochrona interesu Skarbu Państwa nie może się dokonać przez żądanie ustalenia nieważności tej czynności tylko dlatego , że wykonanie uprawnienia należy do sfery imperium. Nie jest tu możliwe definitywne oddzielnie sfery imperium i sfery dominium. Brak zgody Ministra Skarbu Państwa na rozporządzenie składnikiem aktywów trwałych , którego wartość przekracza 50.000 euro przesądza o uszczupleniu uprawnień majątkowych przysługujących Skarbowi Państwa w odniesieniu do mienia należącego do innej państwowej osoby prawnej . Chodzi zatem oskutekbraku zgody – po stronie powoda jest nim wskazane uszczuplenie wynikających z ustawy uprawnień. I nie jest tu istotne , że sama zgoda jest kwalifikowana jako podjęta w ramach imperium . Potrzeba w takim wypadku ochrony interesów Skarbu Państwa jawi się jako oczywista i uzasadniony jest wniosek , że Skarb Państwa ma legitymację czynną do wytoczenia powództwa które, w ocenie Sądu Apelacyjnego, może być powództwem na podstawieart. 189 k.p.c.o ustalenie nieważności umowy . W takim procesie Skarb Państwa może reprezentować Minister Skarbu Państwa . Nie działa on tu jako organ administracji państwowej , któremu uniemożliwiono wykonaniu uprawnienia ze sfery publicznoprawnej, ale jako organ osoby prawnej jaką jest Skarb Państwa, przy czym kompetencji Ministra Skarbu Państwa do reprezentowania w procesie Skarbu Państwa w tym wypadku upatrywać należy w przepisach art. 17 powołanej ustawy z dnia 8 sierpnia 1996 r. w związku zart. 25 ustawy z dnia 4 września 1997 r. o działach administracji rządowej( tekst jednol. Dz. U. nr 65 .2007 r. , poz. 437 ze zm .; z tego ostatniego przepisu wynika kompetencja wskazanego ministra w sprawach ochrony interesów Skarbu Państwa . Wskazując na interes prawny Skarbu Państwa reprezentowanego przez Ministra Skarbu Państwa w procesie o ustalenie nieważności umowy zdziałanej z naruszeniem uprawnień podmiotu , który nie ma statusu podmiotu prawa cywilnego i działa wykonując imperium , odwołać się należy do wyroku Sądu Najwyższego z dnia 11 października 2007 r. II CSK 312 /07 , Lex 334967 . Sąd Okręgowy niesłusznie pominął wyrażoną w tym orzeczeniu myśl , że Minister Skarbu Państwa jako organ założycielski ma interes prawny w wytoczeniu powództwa o ustalenie nieważności czynności prawnej dokonanej z naruszeniem art. 46 a ustawy przedsiębiorstwach państwowych, acz pominięcie to jest zrozumiałe zważywszy na koncepcję zaskarżonego orzeczenia, iż wybrany przez powoda rodzaj powództwa nie jest właściwą drogą ochrony jego interesu prawnego. Powracając zatem do wspomnianego wyroku zauważyć należy , że interes prawny Ministra nie budził wątpliwości Sądu Najwyższego, mimo że kompetencja Ministra do zakwestionowania ważności czynności prawnej również miała źródło w sferze imperium. Sąd Najwyższy odwołał się do uprawnień nadzorczych tego ministra a dodać też należy , że i w tym wypadku pozycja organu założycielskiego jako realizatora uprawnień Skarbu Państwa jest następstwem pierwotnego pochodzenia mienia tego przedsiębiorstwa . Nie ma zatem przeszkód aby, dostrzegając istotne podobieństwo stanów prawnych, odwołać się do przytoczonego orzeczenia Sądu Najwyższego dla poparcia stanowiska reprezentowanego w sprawie niniejszej . Pozwani kwestionując interes prawny powoda reprezentowanego przez Ministra Skarbu Państwa w wytoczeniu powództwa o ustalenie nieważności czynności prawnej odwoływali się do uregulowania zart. 6 ustawy z dnia 24 marca 1920 r. o nabywaniu nieruchomości przez cudzoziemców( Dz. U. Nr 167/2004 r.,poz. 1758) wskazując , że jeżeli ustawodawca chce przyznać organowi administracji publicznej legitymację procesową w sprawie, w której działa on w sferze imperium, znajduje to odzwierciedlenie w przepisie prawa . Z tą myślą co do zasady należy się zgodzić . Stwierdzić jednak należy , żeustawa o nabywaniu nieruchomości przez cudzoziemcóww całości ma charakter publicznoprawny, stanowi wyraz wykonywania przez państwo imperium. Stąd, jak należy wnioskować, dla ustalenia nieważności nabycia nieruchomości przez cudzoziemca bez zgody właściwego ministra, wart. 6 ust 2wskazanoorgany, które mogą domagać się ustalenia nieważności takiego nabycia. Odmienność uregulowań przedstawia się więc jasno.Art. 441k.c.nie dotyczy uprawnień państwa w sferze publicznoprawnej , jest to regulacja prywatnoprawna . Mając przeto na względzie, że u podstaw oddalenia powództwa legło błędne stanowisko co do braku interesu powoda w wytoczeniu powództwa na podstawieart. 189 k.p.c.i w związku z tym Sąd Okręgowy nie przeprowadził żadnego postępowania dowodnego, uzasadnione są również zarzuty apelacji naruszenia przepisów procesowych to jest art.art. 227, 233 , 224 i 217 §2 k.p.c..Wymieniony przez skarżącego w tej grupie przepisówart. 189 k.p.c.jest przepisem prawa materialnego, jego naruszenie zostało słusznie przez skarżącego wytknięte , o czym była mowa wyżej . Wyżej też, przez uznanie za istniejący interesu prawnego powoda w wytoczeniu powództwa o ustalenie, przesądzono o skuteczności powództwa. Sąd Okręgowy rozpoznając zatem ponownie sprawę będzie musiał dokonać ustaleń faktycznych i oceny prawnej co prawdziwości twierdzeń powoda o tym, że umowa, o którą chodziło jest nieważna czyli ocenić zasadność powództwa. W tej materii żadne dowody nie były prowadzone i nie były dokonywane oceny prawne co uzasadnia wniosek , że Sąd I instancji nie rozpoznał istoty sprawy. Dodać należy, że ze stanowiska powoda prezentowanego w postępowaniu przed Sądem I instancji wynikało , iż zarzut nieważności umowy (art. 58 §1 k.c.) wywodzi z dwóch przyczyn , po pierwsze z naruszenia przy zawieraniu umowyart. 5a ust. 1 ustawy o zasadach wykonywania uprawnień przysługujących Skarbowi Państwa, o czym była mowa wyżej i po drugie z faktu ( przy wariantowym przyjęciu , że z uwagi na wartość przedmiotu transakcji , poniżej 50.000 euro, zgoda Ministra Skarbu Państwa nie była wymagana ) , że zawarcie umowy (czy też wielu umów) w sekwencji zdarzeń mających miejsce w związku z realizacją przez PAN ispółkę (...)umowy o wspólnym przedsięwzięciu , uzasadniało wniosek o zamierzonym obejściu prawa ( to jest uzyskania wspomnianej zgody) . W zakresie wątku drugiego również niezbędne będzie poczynienie ustaleń i ocen prawnych , co dotychczas miejsca nie miało. Przedstawiony stan sprawy nakazuje przeto uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania, co mając na uwadze Sąd Apelacyjny na podstawieart. 386§ 4 k.p.c.orzekł jak w sentencji . O kosztach postępowania apelacyjnego orzeczono na podstawieart. 108 §2 k.p.c..

15/450000/0000503/ACa

Sąd Apelacyjnyw Warszawie

I Wydział Cywilny

154500000000503_I_ACa_000481_2008_Uz_2008-10-31_001

I ACa 481/08

2008-11-12 01:00:00.0 CET

2013-06-07 03:01:03.0 CEST

2014-07-14 09:17:05.0 CEST

15450000

503

SENTENCE, REASON

Sygn. akt I ACa 481/08 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 12 listopada 2008 r. Sąd Apelacyjny w Warszawie I Wydział Cywilny w składzie: Przewodniczący – Sędzia SA – Roman Dziczek /spr./ Sędzia SA – Katarzyna Polańska Farion Sędzia SO del. – Małgorzata Rybicka - Pakuła Protokolant – st. sekr. sąd. Agnieszka Twardo po rozpoznaniu w dniu 31 października 2008 r. w Warszawie na rozprawie sprawy z powództwa A. K. przeciwko Skarbowi Państwa reprezentowanemu przez Wojewodę (...) o odszkodowa

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Danuta Śliwińska" xVersion="1.0" xLang="PL" xYear="2008" xEditor="dsliwins" xToPage="14" xPublisher="dsliwins" xFlag="published" xEditorFullName="Danuta Śliwińska" xDocType="Uz" xml:space="preserve" xFromPg="1" xVolNmbr="000481" xVolType="15/450000/0000503/ACa"> <xName>Wyrok+Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xText><xBx> <xUx>Sygn. akt I ACa 481/08 </xUx> </xBx></xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right"> <xBx>Dnia 12 listopada 2008 r.</xBx></xText> <xText/> <xText>Sąd Apelacyjny w Warszawie I Wydział Cywilny w składzie:</xText> <xText/> <xText> <xBx> Przewodniczący – Sędzia SA – Roman Dziczek /spr./</xBx> </xText> <xText> <xBx> Sędzia SA – Katarzyna Polańska Farion </xBx> </xText> <xText> <xBx> Sędzia SO del. – Małgorzata Rybicka - Pakuła </xBx> </xText> <xText> <xBx> Protokolant – st. sekr. sąd. Agnieszka Twardo </xBx> </xText> <xText/> <xText>po rozpoznaniu w dniu 31 października 2008 r. w Warszawie</xText> <xText>na rozprawie sprawy z powództwa <xAnon>A. K.</xAnon></xText> <xText>przeciwko Skarbowi Państwa reprezentowanemu przez Wojewodę <xAnon> (...)</xAnon></xText> <xText>o odszkodowanie</xText> <xText>na skutek apelacji obu stron</xText> <xText>od wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie</xText> <xText>z dnia 22 stycznia 2008 r., sygn. akt II C 65/06</xText> <xText><xBx>1. zmienia zaskarżony wyrok w punkcie II, III i IV w ten sposób, że zasądza od Skarbu Państwa reprezentowanego przez Wojewodę <xAnon> (...)</xAnon> na rzecz <xAnon>A. K.</xAnon> kwotę 6.816.408 zł (sześć milionów osiemset szesnaście tysięcy czterysta osiem złotych) z ustawowymi odsetkami od dnia 6 listopada 2007 r. do dnia zapłaty; oddala powództwo co do kwoty 5.240.647 zł (pięć milionów dwieście czterdzieści tysięcy sześćset czterdzieści siedem złotych) wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 11 października 2007 r. oraz uchyla zaskarżony wyrok w części dotyczącej żądania zasądzenia kwoty 4.993.191 zł (cztery miliony dziewięćset dziewięć dziesiąt trzy tysiące sto dziewięćdziesiąt jeden złotych) z ustawowymi odsetkami z tytułu utraconych korzyści i w tym zakresie sprawę przekazuje do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu <xBRx/>w Warszawie pozostawiając temu Sądowi rozstrzygnięcie o kosztach postępowania odwoławczego;</xBx></xText> <xText><xBx>2. oddala apelację pozwanego Skarbu Państwa reprezentowanego przez Wojewodę <xAnon> (...)</xAnon> w całości;</xBx></xText> <xText><xBx>3. umarza postępowanie apelacyjne w części dotyczącej apelacji powódki w zakresie żądania zasądzenia należności odsetkowej od dochodzonego odszkodowania za okres do dnia 11 października 2007 r.;</xBx></xText> <xText><xBx>4. oddala apelację powódki w pozostałej części. </xBx></xText> <xText/> <xText><xBx>Sygn. akt IACa 481/08</xBx></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText>Powódka <xAnon>A. K.</xAnon> ostatecznie rozszerzając i precyzując powództwo wniosła o zasądzenie od Skarbu Państwa - Wojewody <xAnon> (...)</xAnon> kwoty 26 672 416 zł wraz z ustawowymi odsetkami: od kwoty 5 190 104,25 zł od 29 lipca 2004 r. do dnia zapłaty (dot. <xAnon>działki (...)</xAnon>), od kwoty 4 182 165,75 zł od 3 grudnia 2007 r. do dnia zapłaty, od kwoty 1 538 516 zł za okres od dnia rozszerzenia powództwa pismem z 6 listopada 2007 r.; od kwoty 11 248 473,75 zł od dnia rozszerzenia powództwa jw. do dnia zapłaty, od kwoty 1 058 481,25 zł za okres od 3 grudnia 2007 r. do dnia zapłaty, od kwoty 1 538 516 zł od dnia 14 września 2005 r. do dnia zapłaty, od kwoty 1 916 159 zł od 6 listopada 2007 r. do dnia zapłaty.</xText> <xText>Pozwany wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie kosztów procesu.</xText> <xText>Wyrokiem z dnia 22 stycznia 2008 roku Sąd Okręgowy w Warszawie zasądził od Skarbu - Wojewody <xAnon> (...)</xAnon> na rzecz powódki 9 622 170 zł wraz z ustawowymi odsetkami od 11 października 2007r. do dnia zapłaty. W pozostałym zakresie oddalił powództwo i orzekł o kosztach procesu.</xText> <xText>Sąd oparł swe rozstrzygnięcie na następujących ustaleniach:</xText> <xText>Nieruchomość <xAnon> (...)</xAnon> położona przy <xAnon>ulicy (...)</xAnon> oznaczona dawniej jako „osada wieczysto - czynszowa nr <xAnon> (...)</xAnon> i <xAnon> (...)</xAnon> w <xAnon>(...)</xAnon> i <xAnon>(...)</xAnon> stanowiła własność <xAnon>I. D.</xAnon> po której spadek nabyła powódka. Obecnie nieruchomość ta to <xAnon>działki (...)</xAnon>, część <xAnon>działki (...)</xAnon> (o pow 2397 m kw) i <xAnon>działka (...)</xAnon>. Działka nr<xAnon>(...)</xAnon> i<xAnon>(...)</xAnon> w chwili obecnej stanowi przedmiot użytkowania wieczystego <xAnon> spółki (...) Sp. z.o.o.</xAnon> <xAnon>Działka (...)</xAnon> będące własnością m. st. <xAnon>W.</xAnon>, a pozostające w użytkowaniu wieczystym <xAnon> Przedsiębiorstwa (...)</xAnon> <xAnon>G. E.</xAnon>, <xAnon> (...) spółka jawna</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon> (dz<xAnon>(...)</xAnon>) na mocy umowy sprzedaży z 19 sierpnia 2007 r. i <xAnon> (...)</xAnon> Spółki z..o. o. w <xAnon>W.</xAnon> na mocy umowy sprzedaży przedsiębiorstwa z 15 stycznia 1997 r.</xText> <xText>Nieruchomość ta została objęta działaniem <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19450500279" xTitle="Dekret z dnia 26 października 1945 r. o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze m. st. Warszawy" xAddress="Dz. U. z 1945 r. Nr 50, poz. 279">dekretu z 26 października 1945 r. o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze m. st. Warszawy</xLexLink>.</xText> <xText><xAnon>I. D.</xAnon> złożyła w terminie wniosek o przyznanie własności czasowej.</xText> <xText>Orzeczeniem administracyjnym Prezydium Powiatowej Rady Narodowej z 10 października 1951 r. odmówiono jej prawa własności czasowej uznając, że odmowa uzasadniona jest przeznaczeniem nieruchomości w opracowywanym planie zagospodarowania przestrzennego pod urządzenia komunikacyjne.</xText> <xText>Ostatecznym orzeczeniem Prezesa Urzędu Mieszkalnictwa i Rozwoju Miast z 28 lipca 2003 r stwierdzono, że orzeczenie z 10.10.1951 r w części dotyczącej <xAnon>działki ewidencyjnej o nr (...)</xAnon> z obrębu <xAnon>(...)</xAnon> stanowiącej obecnie własność Skarbu Państwa została wydane z naruszeniem prawa, a w części dotyczącej <xAnon>działki nr (...)</xAnon> stwierdził jej nieważność. Organ administracyjny uznał, że podstawą odmowy przyznania własności czasowej nie mógł być projekt planu zagospodarowania przestrzennego. Nadto ustalił, że objęta nieważnym orzeczeniem nieruchomość w dniu wydania decyzji podstawowej i nadzorczej nie była ujęta w ogłoszeniach w Monitorze Polskim dotyczących uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. W dacie wydawania decyzji obowiązywał ogólny plan zabudowania m. st. <xAnon>W.</xAnon> zatwierdzony przez Ministerstwo Robót Publicznych w dniu 11 sierpnia 1931 (nr <xAnon>(...)</xAnon>). W planie tym nieruchomość była przeznaczona pod budownictwo o zabudowie luźnej o 2 kondygnacjach do wysokości 9 m i 30% zabudowy.</xText> <xText>Powódka wystąpiła do Ministra Infrastruktury o przyznanie jej odszkodowania jednakże jej wniosek nie został uwzględniony. I w tym przedmiocie została wydana decyzja Ministra Infrastruktury z 19.05.2005 r (wniosek dotyczył odszkodowania za utraconą nieruchomość tj. <xAnon>działkę nr (...)</xAnon>).</xText> <xText>Wnioskiem z 9 stycznia 2006 r powódka zwróciła się do Ministra Transportu i Budownictwa z wnioskiem o przyznanie odszkodowania w wysokości 2 079 000 zł w uzupełnieniu poprzednio złożonego wniosku o odszkodowanie z 29 lipca 2004 r. Minister Budownictwa wydał decyzję z 15 stycznia 2007 r. umarzając postępowanie jako bezprzedmiotowe wobec istnienia decyzji z 19 maja 2005 r. Na skutek odwołania Minister Budownictwa decyzją z 11 lipca 2007 r. utrzymał decyzję z 15 stycznia 2007 r. w mocy. Wojewódzki Sąd Administracyjny wyrokiem z 18 grudnia 2007 r uchylił obie decyzje w zakresie odnoszącym się do <xAnon>działki (...)</xAnon> (nie objętej pozwem w sprawie niniejszej). W pozostałym zakresie uznał w odniesieniu do <xAnon>działki (...)</xAnon>, że istnieje stan rzeczy osądzonej.</xText> <xText>Decyzją z 16.10.2006 r. Samorządowego Kolegium Odwoławczego w <xAnon>W.</xAnon> odmówiono powódce odszkodowania za utratę nieruchomości <xAnon> (...)</xAnon> składającej się obecnie z działek <xAnon>(...)</xAnon> i <xAnon>(...)</xAnon> uznając, że wniosek nie daje formalnych podstaw do jego uwzględnienia z uwagi na utratę mocy <xLexLink xArt="art. 160" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">art. 160 kpa</xLexLink>.</xText> <xText>Po częściowym odrzuceniu pozwu w zakresie utraconych korzyści powódka wystąpiła o przyznanie odszkodowania w kwocie 2 079 000 zł do Ministra Transportu i Budownictwa.</xText> <xText>Wartość działki <xAnon>(...)</xAnon>, <xAnon>(...)</xAnon> i <xAnon>(...)</xAnon> tj prawa użytkowania wieczystego wg stanu z 10.10.1951 r., cen obecnych oraz planu z 10.10. 1951 r wynosi 9 423 570 zł. Natomiast wartość tej nieruchomości z tym, że z uwzględnieniem aktualnego studium uwarunkowań i Kierunków zagospodarowania przestrzennego wynosi 16 438 578 zł.</xText> <xText>Wysokość odszkodowania w zakresie damnum emergens Sąd Okręgowy ustalił na kwotę 9 622 170 zł na datę 10 października 2007 r.</xText> <xText>Sąd podkreślił, że w niniejszej sprawie jest kilka żądań, które w świetle zmian przepisów wprowadzonych ustawą z 17 czerwca 2004 r. o zmianie <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">ustawy Kodeks cywilny</xLexLink> i niektórych innych ustaw (Dz.U.04.162.1692), powinny być rozpoznawane na podstawie innych przepisów prawa materialnego.</xText> <xText>W ocenie Sądu w odniesieniu do roszczeń odszkodowawczych dotyczących <xAnon>działki (...)</xAnon> będą miały zastosowanie przepisy <xLexLink xArt="art. 160" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">art. 160 kpa</xLexLink>, a w odniesieniu do roszczeń odszkodowawczych dotyczących działek nr <xAnon>(...)</xAnon> i<xAnon>(...)</xAnon> będą miały zastosowanie przepisy <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">kodeksu cywilnego</xLexLink> tj. <xLexLink xArt="art. 417(1);art. 417(1) § 2" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 417<xSUPx>( 1)</xSUPx> § 2 kc.</xLexLink></xText> <xText>Wynika to z brzmienia art. 5 wyżej powołanej ustawy zmieniającej <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">k.c.</xLexLink> i inne ustawy.</xText> <xText>Na mocy art. 5 tej ustawy do zdarzeń i stanów prawnych powstałych przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy mają zastosowanie przepisy dotychczasowe tj. <xLexLink xArt="art. 160" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">art. 160 kpa</xLexLink>.</xText> <xText>Sąd podkreślił, że <xLexLink xArt="art. 160" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">art. 160 kpa</xLexLink> stosować należy wtedy, gdy zarówno decyzja, której nieważność stwierdzono albo stwierdzono jej wydanie z naruszeniem prawa, jak i decyzja stwierdzająca nieważność stały się ostateczne przed 1 września 2004 r.; natomiast w sytuacji, gdy druga z decyzji stała się ostateczna po tej dacie zastosowanie mają przepisy <xLexLink xArt="art. 417(1);art. 417(1) § 2" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 417<xSUPx>1</xSUPx> § 2 kc</xLexLink> w brzmieniu nadanym wyżej powołaną nowelą.</xText> <xText>W niniejszej sprawie tylko w odniesieniu do działki nr<xAnon>(...)</xAnon> decyzja nieważnościowa została wydana przed - 1 września 2004 r., albowiem 28 lipca 2003 r., a ponieważ od decyzji tej jako wydanej przez naczelny organ administracji państwowej nie służyło odwołanie (<xLexLink xArt="art. 127;art. 127 § 3" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">art. 127 § 3 kpa</xLexLink>), a jedynie wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy, który nie został złożony, to należy stwierdzić, że decyzja stała się ostateczna przed 1 września 2004 r.</xText> <xText>W odniesieniu do pozostałej części żądania odszkodowania co do działek <xAnon>(...)</xAnon> i <xAnon>(...)</xAnon> zastosowanie mają przepisy znowelizowanego <xLexLink xArt="art. 417(1);art. 417(1) § 2" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 417<xSUPx>( 1)</xSUPx> § 2 kc.</xLexLink></xText> <xText>W ocenie Sądu Okręgowego bezprawna odmowa przyznania własności czasowej do nieruchomości jest stratą w rozumieniu <xLexLink xArt="art. 361;art. 361 § 2" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 361 § 2 kc.</xLexLink></xText> <xText>Organ administracyjny zgodnie z <xLexLink xArt="art. 7;art. 7 ust. 1" xIsapId="WDU19450500279" xTitle="Dekret z dnia 26 października 1945 r. o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze m. st. Warszawy" xAddress="Dz. U. z 1945 r. Nr 50, poz. 279">art. 7 ust.1 dekretu z 26.10.1945 r o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze m.st. Warszawa</xLexLink> /D.U: RP Nr 50, <xLexLink xArt="art. 7 poz. 278" xIsapId="WDU19450500279" xTitle="Dekret z dnia 26 października 1945 r. o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze m. st. Warszawy" xAddress="Dz. U. z 1945 r. Nr 50, poz. 279">poz. 278</xLexLink>) mógł odmówić przyznania własności czasowej w wypadku stwierdzenia nie pogodzenia dotychczasowego korzystania z gruntu przez dotychczasowych właścicieli z przeznaczeniem gruntu wg planu zabudowania. Powoływane w decyzjach stwierdzających nieważność okoliczności dotyczących sposobu zagospodarowania przestrzennego terenu w 1951 r wskazywały na to, że poprzednik prawny powódki powinien uzyskać prawo własności czasowej bowiem dotychczasowe korzystnie z gruntu dało się pogodzić z obowiązującym planem zagospodarowani przestrzennego który przewidywał luźną zabudowę do 9 m wysokości i 30% powierzchni zabudowy. Także rozdysponowanie nieruchomością na rzecz osób trzecich w okresie późniejszym na to wskazywało.</xText> <xText>Takie zachowanie Państwa doprowadziło do nieodwracalnych skutków prawnych i uczyniło wniosek o przyznanie własności czasowej za niemożliwy do uwzględnienia. Gdyby zatem organ administracji wydał prawidłową decyzję administracyjną poprzedniczka prawna powódki nie poniosłaby szkody.</xText> <xText>Zdaniem Sądu istnieje także adekwatny związek przyczynowy pomiędzy zdarzeniem szkodzącym jakim było wydanie decyzji w 1951 r o odmowie przyznania własności czasowej a szkodą. Zdarzenie wskazane jako przyczyna szkody (bezprawna odmowa przyznania własności czasowej) stanowi, w ocenie Sądu, warunek konieczny do jej wystąpienia. Przeznaczenie i wykorzystanie gruntu, także w kolejnych latach, w tym ustanowienie do niego prawa użytkowania wieczystego będącego odpowiednikiem dawnej własności czasowej na rzecz innych osób fizycznych i prawnych jednoznacznie przesądza o związku przyczynowym pomiędzy zdarzeniem szkodzącym a szkodą rzeczywistą. Skoro nieruchomość ta mogła być zagospodarowana na podobnych zasadach jak to uczyniono w stosunku do osób które stały się użytkownikami wieczystymi i było to zgodnie z planem zagospodarowania przestrzennego to tak samo nieruchomość ta mogła być przedmiotem własności czasowej poprzedniczki prawnej powódki.</xText> <xText>Wyliczając odszkodowanie Sąd oparł się na opinii biegłej <xAnon>M. D.</xAnon> (po jej poprawieniu). Jej opinia w ocenie Sądu jest rzetelna i zasługuje na uwzględnienie. Biegła w sposób wyczerpujący wyjaśniła na jakich dowodach i danych się oparła i w jaki sposób wyliczyła odszkodowanie. Na tle tej opinii powstała rozbieżność co do tego czy odszkodowanie powinno być wyliczone według cen z daty sporządzenia opinii i obowiązującego <xAnon> Studium (...)</xAnon> i wtedy powinno wynosić 16 438 578 zł, czy też obowiązującego planu z 10 października 1951 r. i wtedy zostało ono wyliczone na 9 423 570 zł (w uzasadnieniu SO omyłkowo zapewne wpisano – 5 423 570, dop. S.A.).</xText> <xText>Słuchana na rozprawie biegła w sposób wyczerpujący i przekonujący wyjaśniła z jakich powodów zastosowała takie a nie inne korekty i czynniki wpływające na wartość nieruchomości i Sąd Jej argumenty podzielił.</xText> <xText>W sprawie okazało się, że działki<xAnon>(...)</xAnon> i <xAnon>(...)</xAnon> faktycznie zostały sprzedane.</xText> <xText>Zdaniem pełnomocnika powódki dla wyceny wartości tych nieruchomości powinny być zatem przyjęte kwoty za jakie działki te zostały sprzedane a nie, tak jak to uczyniła biegła, wzięte jedynie do porównania.</xText> <xText>W ocenie Sądu w świetle <xLexLink xArt="art. 363;art. 363 § 2" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 363 § 2 kc</xLexLink> odszkodowanie ustalane jest według cen z daty ustalania odszkodowania jednakże stanu z daty zdarzenia wywołującego szkodę. Przyjęcie obecnego stanu nieruchomości, a tym samym przyjęcie wprost dla wysokości odszkodowania ceny za jaką rzeczywiście zostały one zbyte doprowadziłoby do nadmiernego wzbogacenia się powódki i byłoby sprzeczne z przepisami prawa.</xText> <xText>Sąd ostatecznie uznał, że ogólna powierzchnia gruntu za jakie wyliczono odszkodowanie powinna być nie tak jak w opinii ale: 2 557 plus 5 195 = 7 752 x 1 241,25 zł/m<xSUPx>2</xSUPx> = 9 622 170 zł, a nie tak jak przyjęła biegła - 9 423 570. Różnica wynikała ze złej powierzchni podanej przez Sąd w postanowieniu o dopuszczeniu dowodu. Opinia została sporządzona wg cen z 10.10.2007 r a zatem zgodnie z <xLexLink xArt="art. 359;art. 359 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 359 § 1 kc</xLexLink> Sąd przyjął, że od daty następnej po tej dacie pozwany jest w zwłoce i należą się odsetki ustawowe.</xText> <xText>Za nietrafne, zdaniem Sądu Okręgowego, należało uznać żądanie odsetek od proponowanych przez powódkę dat (daty wniesienia powództwa czy jego kilkakrotnych modyfikacje), gdyż doprowadziłoby to do podwójnej waloryzacji (poprzez wyliczenie odszkodowania na określoną datę przy jednoczesnym uznaniu, że pozwany jest zarazem w zwłoce).</xText> <xText>W odniesieniu do żądania odszkodowania w zakresie lucrum cesans to w ocenie Sądu Okręgowego brak było podstaw do uznania trafności roszczenia o zwrot utraconych korzyści polegających na możliwości czerpania pożytków z nieruchomości.</xText> <xText>Możliwość dochodzenia odszkodowania za szkodę nie tylko rzeczywistą pojawiła się na gruncie <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">kodeksu postępowania administracyjnego</xLexLink> z momentem wydania przez Trybunał Konstytucyjny wyroku z 23 września 2003 sygn akt K 20)02 (D.U: 3003, Nr 170, poz 1660). Trybunał stwierdził w nim, że <xLexLink xArt="art. 160;art. 160 § 1" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">art. 160 § 1 kpa</xLexLink> w części ograniczającej odszkodowanie za niezgodne z prawem działanie organu władzy publicznej do rzeczywistej szkody jest niezgodny z <xLexLink xArt="art. 77;art. 77 ust. 1" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">art. 77 ust 1 Konstytucji</xLexLink>. Jednocześnie Trybunał stwierdził, że pkt pierwszy wyroku (Jw-) znajduje zastosowanie do szkód powstałych od 17.10.1997 r tj od daty wejścia w życie <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">Konstytucji</xLexLink>. Zatem uprawnienie do żądania odszkodowania w zakresie utraconych korzyści dotyczy szkód, które powstały po dniu jej wejścia w życie. Chodzi oczywiście o odszkodowanie dochodzone na podstawie <xLexLink xArt="art. 160" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">art. 160 kpa</xLexLink>, bowiem w odniesieniu do odszkodowania dochodzonego na podstawie przepisów <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">kodeksu cywilnego</xLexLink>, zgodnie z <xLexLink xArt="art. 361;art. 361 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 361 § 1 kc</xLexLink> naprawienie szkody obejmuje straty które poszkodowany poniósł i korzyści które mógłby osiągnąć gdyby mu tej szkody nie wyrządzono.</xText> <xText>W ocenie Sądu powódka, zgodnie z zasadą dowodzenia wyrażoną w <xLexLink xArt="art. 6" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 6 k.c.</xLexLink> nie wykazała szkody w zakresie utraconych korzyści po 17 października 1997 r w odniesieniu do <xAnon>działki (...)</xAnon>, jak również nie wykazała szkody w zakresie utraconych korzyści co do pozostałych działek - w związku ze zdarzeniem wywołującym szkodę - decyzją o odmowie prawa własności czasowej.</xText> <xText>Nie wykazała aby istniał związek przyczynowy między jednym a drugim.</xText> <xText>Sam bowiem fakt wydania decyzji nieważnościowej nie powoduje automatycznej odpowiedzialności zobowiązanego do wypłaty odszkodowania w zakresie utraconych korzyści. Tu także należy wykazać szkodę i związek przyczynowy pomiędzy zdarzeniem wywołującym szkodę a szkodą w zakresie tych właśnie utraconych dochodów. Powódka na te okoliczności nie przeprowadziła jakichkolwiek dowodów poza wnioskiem o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego. Dowód z opinii biegłej jest dowodem „ostatnim” precyzującym wysokość szkody.</xText> <xText>Sąd Okręgowy stwierdził, że na tle obowiązujących przepisów a przede wszystkim <xLexLink xArt="art. 36" xIsapId="WDU19900320191" xTitle="Ustawa z dnia 10 maja 1990 r. Przepisy wprowadzające ustawę o samorządzie terytorialnym i ustawę o pracownikach samorządowych" xAddress="Dz. U. z 1990 r. Nr 32, poz. 191">art. 36 ustawy z 10 maja 1990 r Przepisy wprowadzające ustawę o samorządzie terytorialnym i ustawę o pracownikach samorządowych</xLexLink> (D. Nr 32, <xLexLink xArt="art. 36 poz. 191" xIsapId="WDU19900320191" xTitle="Ustawa z dnia 10 maja 1990 r. Przepisy wprowadzające ustawę o samorządzie terytorialnym i ustawę o pracownikach samorządowych" xAddress="Dz. U. z 1990 r. Nr 32, poz. 191">poz 191</xLexLink> ze zm - dalej ustawa samorządowa) od lat sporne było kto odpowiada za szkody wynikające z wydania przed dniem 27 maja 1990 r wadliwej decyzji administracyjnej (tak jak w sprawie niniejszej) jeżeli stwierdzenie tej nieważności bądź stwierdzenie, że została wydana z naruszeniem prawa nastąpiło po tym dniu (tak jak w sprawie niniejszej).</xText> <xText>Przełomowym w orzecznictwie Sądu Najwyższego okazała się uchwała 7 sędziów z 7 grudnia 2006 r III CZP 99/06 OSNC 2007/6/79 o treści przeciwnej do poglądu wyrażonego w uchwale z 16 listopada 2004 r. Sąd Najwyższy stwierdził, że „Skarb Państwa jest legitymowany biernie w sprawie o naprawienie szkody wynikłej z ostatecznej decyzji administracyjnej o której mowa w art. 36 ust 3 pkt 3 ustawy samorządowej także wtedy gdy stwierdzenie jej nieważności lub stwierdzenie, że została wydana z naruszeniem prawa, nastąpiło po dniu 26 maja 1990r.”. Sąd Okręgowy podzielił ten pogląd prawny zaprezentowany w ostatniej z wymienionych uchwał. Zdaniem Sądu Najwyższego użyte w treści art. 36 ust 3 pkt 3 pojęcie decyzji administracyjnej wydanej przed 27 maja 1990 r nie dotyczy decyzji stwierdzających nieważność lub wydanie z naruszeniem prawa lecz odnosi się do wydania wadliwych decyzji administracyjnych. Analiza brzmienia art. 36 ust 3 pkt 3 ustawy samorządowej i funkcja tego przepisu pozwala na stwierdzenie, że użyte w tym przepisie pojęcie „zobowiązań które wynikają z decyzji administracyjnej wydanej przed 27 maja 1990 r.” dotyczy decyzji które są następstwem wydania tych decyzji a nie decyzji nadzorczych stwierdzających nieważność czy wydanie decyzji z naruszeniem prawa. Sąd Okręgowy podzielił poglądy Sądu Najwyższego, że przyjęcie koncepcji w której data wydania decyzji nadzorczej (stwierdzającej nieważność lub niezgodność z prawem) decydowałaby o podmiocie zobowiązanym do wypłaty odszkodowania nie jest racjonalna gdyż mogłaby doprowadzić do wyłączenia odpowiedzialności Skarbu Państwa za zdarzenia szkodzące które mały miejsce przed 27 maja 1990 r. a nie taki był cel ustawy.</xText> <xText>Sąd podkreślił, iż w niniejszej sprawie nieważna decyzja została wydana przed 27 maja 1990 r. a zatem legitymacja bierna w tym procesie przysługuje Skarbowi Państwa a nie Gminie.</xText> <xText>Od powyższego wyroku apelacje wniosły obie strony.</xText> <xText>Powódka zaskarżyła wyrok częściowo, tj. w części oddalającej powództwo ponad kwotę 9.622.170 zł., to jest w części oddalającej powództwo o zasądzenie od Skarbu Państwa - Wojewody <xAnon> (...)</xAnon> na rzecz powódki dalszej kwoty 17.050.246 zł wraz z odsetkami ustawowymi, w tym damnum emergens w pozostałym zakresie tj. w wysokości 12.057.055 złotych oraz lucrum cessans w wysokości 4.993.191 złotych.</xText> <xText>Wyrokowi w zaskarżonej części zarzuciła:</xText> <xText>1) naruszenie przepisów prawa procesowego, które to naruszenie miało wpływ na wynik sprawy, a mianowicie:</xText> <xText>a) <xLexLink xArt="art. 233;art. 233 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 233 § 1 k.p.c.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 6" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 6 k.c.</xLexLink> poprzez naruszenie zasady swobodnej oceny dowodów na skutek błędnej i dowolnej oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego, a w szczególności poprzez przyjęcie sprzecznie z zebranym w sprawie materiałem dowodowym, że wartość rynkowa utraconego prawa użytkowania wieczystego do gruntu <xAnon> (...)</xAnon> (damnum emergens) położonego w <xAnon>W.</xAnon> przy - <xAnon>ul. (...)</xAnon>, składającego się obecnie z części <xAnon>działki ewidencyjnej nr (...)</xAnon> z obrębu<xAnon>(...)</xAnon> o pow. 2.389 m2, objętej <xAnon>księgą wieczystą KW Nr (...)</xAnon> oraz części <xAnon>działki ewidencyjnej nr (...)</xAnon> objętej <xAnon>księgą wieczystą KW Nr (...)</xAnon> i części <xAnon>działki ewidencyjnej nr (...)</xAnon> objętej <xAnon>księgą wieczystą KW Nr (...)</xAnon> - obie działki z obrębu <xAnon>(...)</xAnon> o łącznej powierzchni 5.195 m2, czyli prawa użytkowania gruntu o łącznej powierzchni 7.584 m2 wynosi 9.423.570 złotych, podczas gdy, przedmiotowe działki zostały sprzedane w toku postępowania za kwotę 21.679.225.00 zł, co wynika z umów sprzedaży opisanych przez biegłą sądową <xAnon>M. D.</xAnon> i potwierdzonych przez nią podczas składania ustnej opinii uzupełniającej na rozprawie, a to aktem notarialnym z dnia 6 marca 2007 roku (Rep. A Nr <xAnon>(...)</xAnon> - dot. działek <xAnon>(...)</xAnon> i <xAnon>(...)</xAnon>) oraz z dnia 4 lipca 2007 roku (Rep. A Nr <xAnon>(...)</xAnon>- dot. <xAnon>działki (...)</xAnon>) i taką właśnie rzeczywistą cenę rynkową Sąd powinien wziąć pod uwagę jako rzeczywistą wartość utraconego prawa użytkowania wieczystego, albowiem została ustalona między stronami umowy cywilnoprawnej; i gdyby nie bezprawne orzeczenie administracyjne, to powódka mogłaby być stroną rzeczonych umów sprzedaży (jako sprzedająca) i uzyskać określone w nich kwoty tytułem zapłaty ceny, przy czym suma tych kwot jest ponad dwukrotnie wyższa od zasądzonego przez Sąd odszkodowania;</xText> <xText>b) <xLexLink xArt="art. 233;art. 233 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 233 § 1 k.p.c.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 175;art. 175 ust. 1" xIsapId="WDU19971150741" xTitle="Ustawa z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 115, poz. 741">art. 175 ust. 1 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 roku o gospodarce nieruchomościami</xLexLink> (tekst jedn. Dz. U. Nr 261, poz. 2603 ze zra. - w skrócie „<xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19971150741" xTitle="Ustawa z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 115, poz. 741">ustawa o gospodarce nieruchomościami</xLexLink>), przepisów <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU20042072109" xTitle="Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 21 września 2004 r. w sprawie wyceny nieruchomości i sporządzania operatu szacunkowego" xAddress="Dz. U. z 2004 r. Nr 207, poz. 2109">rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 21 września 2004 roku w sprawie wyceny nieruchomości i sporządzania operatu szacunkowego</xLexLink> (Dz. U. z 2004 r. Nr 207, poz. 2109) oraz wydanych na podstawie ustawy Standardów Zawodowych Rzeczoznawców Majątkowych poprzez ich niezastosowanie przy ocenie pracy bieglej sądowej i błędne przyjęcie, że dla ustalenia szkody jaką poniosła powódka wskutek bezprawnego orzeczenia nacjonalizacyjnego z 1951 istotne znaczenie ma treść planu zagospodarowania przestrzennego obowiązującego w 1951 roku oraz zaniechanie krytycznej oceny sporządzonego przez biegłą operatu szacunkowego, tym bardziej w sytuacji gdy biegła na rozprawie wprost przyznała, iż zgodnie z <xLexLink xArt="art. 4;art. 4 pkt. 17" xIsapId="WDU19971150741" xTitle="Ustawa z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 115, poz. 741">art. 4 pkt 17 ustawy o gospodarce nieruchomościami</xLexLink> dla ustalenia stanu prawnego nieruchomości nie ma znaczenia treść planu zagospodarowania przestrzennego (gdyż ustawodawca nowelizując ustawę stanął na stanowisku, że tego czynnika nie należy brać przy sporządzaniu operatu szacunkowego);</xText> <xText>c) <xLexLink xArt="art. 233;art. 233 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 233 § 1 k.p.c.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 316" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 316 k.p.c.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 328;art. 328 § 2" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 328 § 2 k.p.c.</xLexLink> polegające na braku wszechstronnego rozważenia całego zebranego w sprawie materiału, a w szczególności okoliczności, iż przedmiotowe działki zostały sprzedane w trakcie postępowania przed Sądem I instancji, zaledwie kilka miesięcy przed zamknięciem rozprawy, a więc cena sprzedaży wskazana w aktach notarialnych z 6 marca 2007 roku (Rep. A Nr <xAnon>(...)</xAnon>- dot. dziatek <xAnon>(...)</xAnon> i <xAnon>(...)</xAnon>) oraz z dnu 4 lipca 2007 roku (Rep. A Nr <xAnon>(...)</xAnon> - dot. <xAnon>działki (...)</xAnon>) jest rzeczywistą ceną rynkową, która powinna stanowić podstawę rozstrzygnięcia Sądu, nadto Sąd zaniechał sporządzenia uzasadnienia odpowiadającego wymaganiom <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">k.p.c</xLexLink>, gdyż nie wyjaśnił prawidłowo z jakich przyczyn nie uwzględni! tej okoliczności;</xText> <xText>d) <xLexLink xArt="art. 250;art. 250 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 250 § 1 in fine k.p.c.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 217;art. 217 § 1;art. 217 § 2" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 217 § 1 i § 2 kp</xLexLink>.c. w zw. z <xLexLink xArt="art. 227" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 227 k.p.c.</xLexLink> poprzez odmowę wystąpienia do Sądu Rejonowego dJa Warszawy Mokotowa - Sądu Wieczystoksięgowego o nadesłanie odpisów aktów notarialnych z 6 marca 2007 roku (Rep. A Nr <xAnon>(...)</xAnon> - dot. działek<xAnon>(...)</xAnon> i<xAnon>(...)</xAnon>) oraz z dnia 4 lipca 2007 roku (Rep. A Nr<xAnon>(...)</xAnon> - dot. <xAnon>działki (...)</xAnon>) dołączonych do <xAnon>księgi wieczystej KW Nr (...)</xAnon> oraz do <xAnon>księgi wieczystej KW Nr (...)</xAnon> i odmowę przeprowadzenia dowodu z tych aktów, podczas gdy dowód ten został zgłoszony przez powódkę na bardzo istotną okoliczność, a mianowicie ustalenie wartości rynkowej utraconego prawa uż}tkowania wieczystego do gruntu przedmiotowej nieruchomości, jak również poprzez oddalenie wniosku o dopuszczenie z uzupełniającej opinii biegłej sądowej ds. szacowania wartości nieruchomości na okoliczność wyliczenia utraconych korzyści (lucrum cessans);</xText> <xText>2. naruszenie przepisów prawa materialnego, a mianowicie:</xText> <xText>a) <xLexLink xArt="art. 21;art. 21 ust. 2" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">art. 21 ust. 2 Konstytucji RP</xLexLink> oraz <xLexLink xArt="art. 1" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">art. 1</xLexLink> ratyfikowanego przez Polskę Protokołu nr 1 do <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19930610284" xTitle="Konwencja z dnia 4 listopada 1950 r. o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności, sporządzona w Rzymie dnia 4 listopada 1950 r., zmieniona następnie Protokołami nr 3, 5 i 8 oraz uzupełniona Protokołem nr 2" xAddress="Dz. U. z 1993 r. Nr 61, poz. 284">Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 91" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">art. 91 Konstytucji RP</xLexLink> poprzez przyznanie powódce odszkodowania w wysokości poniżej 50% rzeczywistej wartości rynkowej utraconego prawa użytkowania wieczystego do gruntu przedmiotowej nieruchomości, a więc w wysokości umożliwiającej obecnie powódce nabycie jedynie mniej niż połowy bezprawnie przejętej nieruchomości, podczas gdy Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 11 lipca 1957 roku, 2 CR 304/57 (opublik. OSN CP z 1958, poz. 76) stwierdził, iż „Szkodę majątkową stanom różnica miedzy obecnym stanem majątkowym poszkodowanego, a tym stanem, jaki by istniał, gdyby nie nastąpiło zdarzenie wywołujące szkodę. Zadaniem wynagrodzenia szkody jest wyrównanie tej różnicy”, a Trybunał Konstytucyjny w orzeczeniu z dnia 8 maja 1990 roku (K 1/90, opubl. OTK 1990/2/20), potwierdził, iż: „słuszne odszkodowanie — to odszkodowanie sprawiedliwe. Sprawiedliwe odszkodowanie jest to jednocześnie odszkodowanie ekwiwalentne, bowiem tylko takie nie narusza istoty odszkodowania za prreteta własność”, dodając iż: „Oznacza to, że powinno dawać właścicielowi możliwość odtworzenia rzeczy, którą utracił, lub, ujmując szerzej, takie, które pozwoli wywłaszczonemu odtworzyć jego sytuację majątkową, jaką miał przed wywłaszczeniem.;</xText> <xText>b/ <xLexLink xArt="art. 361;art. 361 § 2" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 361 § 2 k.c.</xLexLink> w zw, z <xLexLink xArt="art. 363;art. 363 § 2" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 363 § 2 k.c.</xLexLink> poprzez zaniechanie zasądzenia pełnego odszkodowania (zapewniającego pełną kompensację szkody) i zasądzenie jedynie części należnego powódce odszkodowania w wysokości poniżej 50 % rzeczywistej wartości rynkowej utraconego prawa użytkowania wieczystego do gruntu przedmiotowej nieruchomości oraz zaniechanie zasądzenia odszkodowania stanowiącego lucrum cessans;</xText> <xText>c/ <xLexLink xArt="art. 363;art. 363 § 2" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 363 § 2 k.c.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 4;art. 4 pkt. 17" xIsapId="WDU19971150741" xTitle="Ustawa z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 115, poz. 741">art. 4 pkt 17</xLexLink> - <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19971150741" xTitle="Ustawa z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 115, poz. 741">ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 roku o gospodarce nieruchomościami</xLexLink> (tekst jedn. Dz. U. Nr 261, poz. 2603 ze zm. - w skrócie „<xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19971150741" xTitle="Ustawa z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 115, poz. 741">ustawa o gospodarce nieruchomościami</xLexLink>”) poprzez błędne przyjęcie, iż dla ustalenia szkody jaką poniosła powódka wskutek bezprawnego orzeczenia nacjonalizacyjnego z 1951 roku istotne znaczenie ma treść planu zagospodarowania przestrzennego obowiązującego w 1951 roku, podczas gdy z aktualnego brzmienia tego przepisu wprost wynika, że przez ”stan nieruchomości” należy rozumieć stan zagospodarowania, stan prawny, stan techniczno użytkowy, a także stan otoczenia nieruchomości, w tym wielkość, charakter i stopień zurbanizowania miejscowości, w której nieruchomość jest położona, tak więc Plan z 1951 roku jest irrelewantny prawnie, albowiem dla określenia stanu nieruchomości istotne są wyłącznie okoliczności wskazane w <xLexLink xArt="art. 4;art. 4 pkt. 17" xIsapId="WDU19971150741" xTitle="Ustawa z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 115, poz. 741">art. 4 pkt 17 ustawy o gospodarce nieruchomościami</xLexLink>, a więc istotny jest stan faktyczny nieruchomości, a nie jej prawne przeznaczenie w planie zagospodarowania przestrzennego);</xText> <xText>d) <xLexLink xArt="art. 361;art. 361 § 2" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 361 § 2 k.c.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 150;art. 150 ust. 1;art. 150 ust. 1 pkt. 1;art. 150 ust. 2" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 150 ust. 1 pkt 1 i ust. 2</xLexLink> w zw. <xLexLink xArt="art. 151;art. 151 ust. 1;art. 152" xIsapId="WDU19971150741" xTitle="Ustawa z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 115, poz. 741">art. 151 ust. 1 i art. 152</xLexLink> - <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19971150741" xTitle="Ustawa z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 115, poz. 741">ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 roku o gospodarce nieruchomościami</xLexLink> poprzez błędne ich niezastosowanie i błędne przyjęcie, że wysokość szkody podlegającej naprawieniu nie obejmuje aktualnej wartości rynkowej utraconej nieruchomości, a jedynie jej część (uwzględniającą przeznaczenie tej nieruchomości w nieobowiązującym już Planie zagospodarowania przestrzennego z 1931 roku, a obowiązującym w chwili bezprawnej nacjonalizacji w 1951 roku), podczas gdy z przepisów tych wynika, że podstawą ustalenia wysokości szkody powinna być wartość rynkowa nieruchomości, a więc „najbardziej prawdopodobna cena, możliwa do uzyskania na rynku, określona z uwzględnieniem cen transakcyjnych” albowiem utracona nieruchomość była wielokrotnie i może być nadal przedmiotem obrotu.</xText> <xText>e) <xLexLink xArt="art. 361" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 361 k.c.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 363" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 363 k.c.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 6" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 6 k.c.</xLexLink> poprzez błędne przyjęcie, że powódka nie wykazała, iż poniosła szkodę w zakresie lucrum cessans po dniu 17 października 1997 roku, jak również nie wykazała aby istniał związek przyczynowy między szkodą w tym zakresie a zdarzeniem wywołującym szkodę - bezprawnym orzeczeniem Prezydium Rady Narodowej w m.st. <xAnon>W.</xAnon> z dnia 10 października 1951 roku, podczas gdy z samych treści decyzji nadzorczych wynika, iż powódka taką właśnie szkodę poniosła, gdyż nie mogła korzystać ze swej nieruchomości podczas, gdy nieruchomość ta (jako tereny przemysłowe) przez cały okres od dnia jej nacjonalizacji nabyła wykorzystywana do prowadzenia na niej działalności gospodarczej (co stało się przyczyną nieodwracalnych skutków prawnych i wynika z treści uzasadnień wydanych w sprawie decyzji), a zatem związek przyczynowy jest w tym przypadku oczywisty;</xText> <xText>3) sprzeczność istotnych ustaleń faktycznych Sądu z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego polegającą na:</xText> <xText>A. nieprawidłowym ustaleniu, iż wartość rynkowa utraconego prawa użytkowania wieczystego do gruntu <xAnon> (...)</xAnon> (damnum emergens) położonego w <xAnon>W.</xAnon> przy <xAnon>ul. (...)</xAnon>, składającego się obecnie z części <xAnon>działki ewidencyjnej nr (...)</xAnon> z obrębu <xAnon>(...)</xAnon> o pow. 2.389 m<xSUPx>( 2)</xSUPx>, objętej <xAnon>księgą wieczystą KW Nr (...)</xAnon> oraz części <xAnon>działki ewidencyjnej nr (...)</xAnon> objętej <xAnon>księgą wieczystą KW Nr (...)</xAnon> i części <xAnon>działki ewidencyjnej nr (...)</xAnon> objętej <xAnon>księgą wieczystą KW Nr (...)</xAnon> - obie działki z obrębu<xAnon>(...)</xAnon>o łącznej powierzchni 5.195 m2, czyli prawa użytkowania gruntu o łącznej powierzchni 7.584 m2 wynosi 9.423.570 złotych, podczas gdy z zebranego w sprawie materiału dowodowego - umów sprzedaży przedmiotowych działek jasno - wynika, iż wartość rynkowa wynosi ponad dwa razy więcej, gdyż 21.679.225.00 zł;</xText> <xText>B. bezpodstawnym przyjęciu, że w 1997 roku przedmiotowa nieruchomość miała charakter rolniczy, podczas gdy z okoliczności sprawy wynika, że w tym okresie nieruchomość była już zabudowana i niewątpliwie nie miała charakteru rolniczego, a tym bardziej nie była uprawiana jako nieruchomość rolna oraz w konsekwencji całkowicie błędne uznanie, że nieruchomość mogłaby być wykorzystywana na cele związane z produkcją rolną, podczas gdy już w Planie z 1931 roku nieruchomość była przeznaczona pod budownictwo o zabudowie luźnej do wysokości 9 m i 30% zabudowy.</xText> <xText>W oparciu o <xLexLink xArt="art. 386;art. 386 § 1;art. 386 § 4" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 386 § 1 i 4 k.p.c.</xLexLink>, powódka wniosła o:</xText> <xText>1) o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez zasądzenie od na rzecz powódki dodatkowo kwoty- 17.050.246 zł., w tym damnum emergens w wysokości 12.057.055 złotych (opinia biegłego) oraz lucrum cessans w kwocie 4.993.191 złotych wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi w następujący sposób:</xText> <xText>a) od kwoty 5.190.104.25 zł - za okres od dnia 29 lipca 2004 roku do dnia zapłaty kwota stanowi część wartości rzeczywiście poniesionej szkody (damnum emergens) w związku z utratą roszczenia o ustanowienie prawa użytkowania wieczystego do gruntu <xAnon> (...)</xAnon> położonego w <xAnon>W.</xAnon> przy <xAnon>ul. (...)</xAnon> w części dotyczącej <xAnon>działki ewidencyjnej nr (...)</xAnon> z obrębu <xAnon>(...)</xAnon>o pow. 2.397 m2 (2.397 m2 x 2.165,25 zł zł opinii biegłej) objętej <xAnon>księgą wieczystą KW nr (...)</xAnon> </xText> <xText>b) od kwoty 4.182.165.75 zł - za okres od dnia rozszerzenia powództwa niniejszym pismem, tj. od dnia 3 grudnia 2007 roku do dnia zapłaty</xText> <xText>kwota ta stanowi pozostałą część wartości rzeczywiście poniesionej szkody (damnum emergeos) w związku z utratą roszczenia o ustanowienie prawa użytkowania wieczystego do gruntu <xAnon> (...)</xAnon> położonego w <xAnon>W.</xAnon> przy <xAnon>ul. (...)</xAnon> w części dotyczącej <xAnon>działki ewidencyjnej nr (...)</xAnon> z obrębu <xAnon>(...)</xAnon>o pow. 2.397 m2 objętej <xAnon>księgą wieczystą KW nr (...)</xAnon> </xText> <xText>c) od kwoty 1.538.516 zł - za okres od dnia rozszerzenia powództwa pismem z</xText> <xText>dnia 6 listopada 2007 roku do dnia zapłaty kwota stanowi wartość szkody w zakresie utraconych pożytków (jucmm cessans) z tytułu niemożności korzystania w ramach prawa użytkowania wieczystego z gruntu <xAnon> (...)</xAnon> położonego w <xAnon>W.</xAnon> przy <xAnon>ul. (...)</xAnon> w części dotyczącej <xAnon>działki ewidencyjnej nr (...)</xAnon> z obrębu<xAnon>(...)</xAnon> o pow. 2.397.m2, objętej <xAnon>księgą wieczystą KW nr (...)</xAnon>;</xText> <xText>d) od kwoty 11.248.473.75 zł - za okres od dnia rozszerzenia powództwa pismem z dnia 6 listopada 2007 roku do dnia zapłaty kwota stanowi część wartości rzeczywiście poniesionej szkody (daninom emergens) w związku z utratą roszczenia o ustanowienie prawa użytkowania wieczystego do gruntu <xAnon> (...)</xAnon> położonego w <xAnon>W.</xAnon> przy <xAnon>ul. (...)</xAnon> w części dotyczącej części <xAnon>działki ewidencyjnej nr (...)</xAnon> objętej <xAnon>księgą wieczystą KW nr (...)</xAnon> oraz części <xAnon>działki ewidencyjnej nr (...)</xAnon> objętej <xAnon>księgą wieczystą KW nr (...)</xAnon> o łącznej powierzchni 5.195 m2 (5.195 m2 x 2.165,25 zł z opinii biegłej);</xText> <xText>e) od kwoty 1.058.481,25 zł - za okres od dnia rozszerzenia powództwa niniejszym pismem, tj. od dnia 3 grudnia 2007 roku do dnia zapłaty</xText> <xText>kwota ta stanowi pozostałą część wartości rzeczywiście poniesionej szkody (darnnum emergens) w związku z utratą roszczenia o ustanowienie prawa użytkowania wieczystego do gruntu <xAnon> (...)</xAnon> położonego w <xAnon>W.</xAnon> przy <xAnon>ul. (...)</xAnon> w części dotyczącej <xAnon>działki ewidencyjnej nr (...)</xAnon> objętej <xAnon>księgą wieczystą KW nr (...)</xAnon> oraz części <xAnon>działki ewidencyjnej nr (...)</xAnon> objętej <xAnon>księgą wieczystą KW nr (...)</xAnon> o łącznej powierzchni 5.195 m<xSUPx>2</xSUPx>.</xText> <xText>f) od kwoty 1.538.516 zł - za okres od dnia rozszerzenia powództwa pismem powódki z dnia 14 września 2005 roku do dnia zapłaty kwota stanowi część wartości szkody w zakresie utraconych pożytków (lucrum cessans) z tytułu niemożności korzy stania w ramach prawa użytkowania wieczystego z gruntu <xAnon> (...)</xAnon> położonego w <xAnon>W.</xAnon> przy <xAnon>ul. (...)</xAnon> w części dotyczącej <xAnon>działki ewidencyjnej nr (...)</xAnon> objętej <xAnon>księgą wieczystą KW nr (...)</xAnon> oraz części <xAnon>działki ewidencyjnej nr (...)</xAnon> objętej <xAnon>księgą wieczystą KW nr (...)</xAnon> o łącznej powierzchni 5.195 m<xSUPx>2</xSUPx>.</xText> <xText>g) od kwoty 1.916.159 zł - za okres od dnia rozszerzenia powództwa pismem z dnia 6 listopada do dnia zapłaty kwota stanowi pozostałą część wartości szkody w zakresie utraconych pożytków (lucrum cessans) z tytułu niemożności korzystania w ramach prawa użytkowania wieczystego z gruntu <xAnon> (...)</xAnon> położonego w <xAnon>W.</xAnon> przy <xAnon>ul. (...)</xAnon> w części dotyczącej <xAnon>działki ewidencyjnej nr (...)</xAnon> objętej <xAnon>księgą wieczystą KW nr (...)</xAnon> oraz części <xAnon>działki ewidencyjnej nr (...)</xAnon> objętej <xAnon>księgą wieczystą KW nr (...)</xAnon> o łącznej powierzchni 5.195 m<xSUPx>2</xSUPx>.</xText> <xText>Jako wniosek ewentualny powódka wniosła o uchylenie wyroku w zaskarżonej części i przekazanie sprawy w tym zakresie do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji, z pozostawieniem temu Sądowi orzeczenia o kosztach postępowania apelacyjnego, w tym kosztach zastępstwa adwokackiego w postępowaniu apelacyjnym, jako części kosztów procesu.</xText> <xText>Nadto w oparciu o <xLexLink xArt="art. 250;art. 250 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 250 § 1 in fine k.p.c.</xLexLink> wniosła o dopuszczenie dowodu z odpisów aktów notarialnych znajdujących się odpowiednio w dokumentach dołączonych do <xAnon>księgi wieczystej KW Nr (...)</xAnon> (akt notarialny z dnia 4 lipca 2007 roku - Rep. A Nr <xAnon>(...)</xAnon>) oraz do <xAnon>księgi wieczystej KW Nr (...)</xAnon> (akt notarialny z dnia 6 marca 2007 roku - Rep. A Nr <xAnon>(...)</xAnon>) i w tym celu wystąpienie do Sądu Rejonowego dla Warszawy - Mokotowa - Sądu Wieczystoksięgowego o nadesłanie odpisu tych aktów notarialnych a to w celu ustalenia rzeczywistej ceny rynkowej utraconych przez powódkę nieruchomości, która to cena rynkowa wynosi obecnie 21679225 zł., a nie 16.438.578 zł., - jak błędnie wyliczyła biegła.</xText> <xText>Pozwany Skarb Państwa zaskarżył wyrok w części tj. w pkt. I i IV zarzucając Sądowi I instancji:</xText> <xText>1. naruszenie prawa materialnego przez błędną jego wykładnię i niewłaściwe zastosowanie, w szczególności <xLexLink xArt="art. 160;art. 160 § 1" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">art. 160 § 1 kpa</xLexLink> w związku z art. 5 ustawy z dnia 17 czerwca 2004 r. o zmianie <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">ustawy kodeks cywilny</xLexLink> oraz niektórych innych ustaw, <xLexLink xArt="art. 361;art. 361 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 361 § 1 k.c.</xLexLink> w związku z art. 3 ust. 2 i art. 54 ustawy z dnia 12 marca 1958 roku o zasadach i trybie wywłaszczana nieruchomości oraz <xLexLink xArt="art. 7;art. 7 ust. 4;art. 7 ust. 5" xIsapId="WDU19450500279" xTitle="Dekret z dnia 26 października 1945 r. o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze m. st. Warszawy" xAddress="Dz. U. z 1945 r. Nr 50, poz. 279">art. 7 ust 4 i 5 dekretu z dnia 26 października 1945 roku o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze m. st. Warszawy</xLexLink> - przez jego pominięcie i w konsekwencji przyjęcie, że powódce przysługuje odszkodowanie w kwocie orzeczonej wyrokiem,</xText> <xText>2. Nie wyjaśnienie wszystkich istotnych dla sprawy okoliczności tj. nie ustalenie stanu faktycznego działek objętych pozwem w okresie od dnia 10 października 1951 roku do dnia 6 grudnia 1991 roku.</xText> <xText>3. sprzeczność istotnych ustaleń Sądu z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego.</xText> <xText>Wskazując na te zarzuty, pozwany wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku w części objętej zaskarżeniem i oddalenie powództwa w tej części, oraz o zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu według norm przepisanych za obie instancje. Ewentualnie wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpatrzenia - przy uwzględnieniu kosztów postępowania odwoławczego.</xText> <xText><xBx>Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:</xBx></xText> <xText><xBx>Apelacja powódki jest częściowo uzasadniona, a apelacja pozwanego Skarbu Państwa pozbawiona jest uzasadnionych podstaw.</xBx></xText> <xText> <xBx> Sąd Okręgowy w prawidłowym opisie stanu faktycznego, który jedynie należy uzupełnić o niesporną okoliczność, że decyzją Samorządowego Kolegium Odwoławczego w <xAnon>W.</xAnon> z 25 maja 2005 r. stwierdzono nieważność orzeczenia administracyjnego Prezydium Rady Narodowej w m.st. <xAnon>W.</xAnon> w części dotyczącej obecnych działek ewid. <xAnon>(...)</xAnon> i <xAnon>(...)</xAnon>, trafnie wywiódł, że powódka poniosła szkodę rzeczywistą w postaci utraty części działek<xAnon>(...)</xAnon>, <xAnon>(...)</xAnon> i <xAnon>(...)</xAnon> przy <xAnon>ul (...)</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon> na skutek wadliwej decyzji administracyjnej z 1951 r., której nieważność oraz wydanie z naruszeniem prawa zostały następnie stwierdzone nadzorczym orzeczeniem administracyjnym Prezesa Urzędu Mieszkalnictwa i rozwoju Miast z 2003 r. i SKO w <xAnon>W.</xAnon> z 2005 r.. Zarazem wadliwe tenże Sąd ustalił wysokość szkody, ustalając jej wartość wg funkcji w planie zagospodarowania na datę 10 października 1951 r. zamiast, jak być powinno, według funkcji określonej w obowiązującym Studium <xAnon>(...)</xAnon> m.st. <xAnon>W.</xAnon> przyjętego uchwałą Rady Miasta z 10 X 2006 r.. W konsekwencji, apelacja powódki domagająca się zasądzenia dalszego odszkodowania z tytułu szkody rzeczywistej – do łącznej kwoty wyliczonej przez biegłą <xAnon>D.</xAnon>, tj. 16 438 578 zł, a więc w zakresie kwoty 6 816 408 zł (ponad zasądzoną w pkt I wyroku SO) była usprawiedliwiona (<xLexLink xArt="art. 386;art. 386 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 386 § 1 k.p.c.</xLexLink>). Dalej idące żądanie z tego tytułu, wywodzone z cen transakcyjnych dotyczących działek nr <xAnon>(...)</xAnon> i <xAnon>(...)</xAnon> z 2007 r. nie było zasadne, albowiem ceny te (konkretne, jednostkowe, uzyskane w danych transakcjach) nie oddawały wartości rynkowej nieruchomości; te ustaliła poprawnie biegła w swej opinii, z uwzględnieniem także tych transakcji (<xLexLink xArt="art. 385" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 385 k.p.c.</xLexLink>).</xBx> </xText> <xText><xBx>Z kolei co do lucrum cessans dość wskazać, że Sąd Okręgowy poprawnie wywodząc, że za okres od daty wejścia w życie <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">Konstytucji RP</xLexLink>, tj. poczynając od 17 października 1997 r. możliwość dochodzenia tej części szkody jest dopuszczalna i możliwa, wadliwie uznał, (w prawidłowo ustalonym stanie faktycznym, że powódka utraciła przedmiotowe działki), że nie sprostała dowodzeniu adekwatnego związku przyczynowego pomiędzy wadliwą decyzją, a tę częścią szkody. Normalne następstwo braku korzyści jest wynikiem utraty nieruchomości i dalsze dowodzenie po stronie powodowej jest zbędne, poza wykazaniem wielkości utraconych korzyści, które miał wyliczyć wnioskowany biegły sądowy.</xBx></xText> <xText><xBx> Oddalenie tego ostatniego wniosku było nieusprawiedliwione, a skutkowało brakiem ustalenia szkody w tej części. </xBx></xText> <xText><xBx> W konsekwencji, co do utraconych korzyści zachodziły podstawy do uchylenia zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji (<xLexLink xArt="art. 386;art. 386 § 4" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 386 § 4 k.p.c.</xLexLink>).</xBx></xText> <xText>Odnosząc się do apelacji pozwanego Skarbu Państwa podkreślić należy, że Sąd Okręgowy nie naruszył powołanych w apelacji przepisów prawa materialnego w części skutkującej zasądzeniem części odszkodowania. Prawidłowo odczytał (wyłożył) zarówno <xLexLink xArt="art. 160;art. 160 § 1" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">art. 160 § 1 k.p.a.</xLexLink>, jak i art. 5 ustawy o zmianie <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">k.c.</xLexLink> oraz niektórych innych ustaw z 17 czerwca 2004 r. i <xLexLink xArt="art. 361" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 361 k.c.</xLexLink></xText> <xText>Natomiast brak było podstaw do stosowania w sprawie przepisów <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19580170070" xTitle="Ustawa z dnia 12 marca 1958 r. o zasadach i trybie wywłaszczania nieruchomości" xAddress="Dz. U. z 1958 r. Nr 17, poz. 70">ustawy z 12 marca 1958 r. o zasadach i trybie wywłaszczania nieruchomości</xLexLink>, skoro szkoda jest ustalania obecnie (por. wyrok SN z 4 kwietnia 2008 r., I CSK 450/07, LEX nr 393893, czy z 6 marca 2008 r., I CSK 472/07, M. Prawn. 2008/8/398).</xText> <xText>Kontynuując wywody związane z zarzutami apelacji pozwanego, ale zarazem w kontekście także zarzutów apelacji powódki stwierdzić należy, że odszkodowanie i szkodę należało ustalać według rzeczywistej wartości utraconej nieruchomości, wg jej stanu z daty przejęcia, ale cen (wartości) aktualnych.</xText> <xText>Przy czym „stan nieruchomości” należało rozumieć według definicji ustawowej z <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19971150741" xTitle="Ustawa z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 115, poz. 741">ustawy o gospodarce nieruchomościami</xLexLink> (<xLexLink xArt="art. 4;art. 4 pkt. 17" xIsapId="WDU19971150741" xTitle="Ustawa z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 115, poz. 741">art. 4 pkt 17)</xLexLink>. Nie obejmuje on, wbrew odmiennej ocenie Sądu I instancji, przeznaczenia nieruchomości w planie zagospodarowania. Ta ostatnia okoliczność nie określa stanu nieruchomości, lecz wpływa na jej wartość, min. w procesie odszkodowawczym; jest więc istotna przez pryzmat przepisów <xLexLink xArt="art. 361;art. 363" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 361 i 363 k.c.</xLexLink></xText> <xText>Tak było w sprawie niniejszej, że pomiędzy datą przejęcia nieruchomości (1951 r.) a datą ustalania odszkodowania (2007 r.) zmieniło się przeznaczenie nieruchomości w planie zagospodarowania, co ostatecznie wpłynęło na wysokość odszkodowania.</xText> <xText>Skoro jednak pozwany nie wykazał, aby powódka (jej poprzednicy prawni) utraciliby wskutek innych zdarzeń (niewątpliwych, nieuniknionych) przedmiotowe działki i nie wykazał wpływu tych hipotetycznych zdarzeń na wysokość szkody (jej zmniejszenie), jego apelacja jako pozbawiona podstaw podlegała oddaleniu w całości.</xText> <xText>Natomiast z przyczyn już podniesionych, wadliwego utożsamienia stanu nieruchomości z jej przeznaczeniem w planie zagospodarowania (naruszenia <xLexLink xArt="art. 361" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 361 k.c.</xLexLink> w zw. z art. 4 pkt 17 u.g.n.) Sąd Okręgowy błędnie ustalił wartość szkody. Skutkowało to koniecznością zmiany wyroku Sądu I instancji po myśli wyliczeń biegłej <xAnon>D.</xAnon> czynionych według aktualnego przeznaczenia nieruchomości w szeroko rozumianym planie zagospodarowania.</xText> <xText>Dalej idące żądanie w zakresie szkody rzeczywistej było nieusprawiedliwione i pozbawione podstaw.</xText> <xText>Dana transakcja, nawet czyniona w stosunku do nieruchomości utraconej, której utrata jest podstawą roszczenia odszkodowawczego, określa sama w sobie jedynie w uproszczonym (prymitywnym modelu) wielkość szkody, z dużym ryzykiem (jednostkowego, indywidualnego) subiektywnego wypaczenia.</xText> <xText>Stąd najbardziej miarodajnym miernikiem jest opinia biegłego rzeczoznawcy majątkowego, który przy zastosowaniu określonych prawem i standardami zawodowymi, technik, ustala dla danej nieruchomości jej wartość rynkową.</xText> <xText>Tak uczynił biegła <xAnon>D.</xAnon> w wariancie I i tę wartość Sąd Apelacyjny przyjmuje jako podstawę określenia szkody rzeczywistej.</xText> <xText>Co do należności odsetkowej w tym zakresie Sąd Apelacyjny przyjął regułę z <xLexLink xArt="art. 363;art. 363 § 2" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 363 § 2 k.c.</xLexLink>, z uwzględnieniem korekty dokonanej przez pełnomocnika powódki na rozprawie apelacyjnej. Skutkowała to częściowym umorzeniem postępowania apelacyjnego wywołanego apelacją powódki i oddaleniem apelacji w pozostałej części ( w tym przedmiocie).</xText> <xText>W zakresie tej części szkody, którą stanowiły utracone korzyści, podzielając co do zasady pogląd Sądu Okręgowego, który znajduje potwierdzenie także w orzecznictwie tut. Sądu Apelacyjnego (m. in. wyroki w sprawach I A Ca 1328/07, I ACa 680/09) i Sądu Najwyższego (m. in. I CSK 477/07, LEX nr 398419), że od dnia 17 X 1997 r. uregulowanie przewidziane w <xLexLink xArt="art. 160;art. 160 § 1" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">art. 160 § 1 k.p.a.</xLexLink> dotyczy nie tylko szkody rzeczywistej , ale także szkody w postaci lucrum cessans, która powstała w okresie po wejściu w życie <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">Konstytucji</xLexLink>, nie można podzielić lakonicznego i gołosłownego stanowiska Sądu I instancji, że powódka nie wykazała, iż poniosła tę szkodę.</xText> <xText>Jak trafnie zauważył Sąd Najwyższy w wyroku z 10 kwietnia 2008 r. (IV CSK 5/08, LEX nr 371827) za normalne następstwo danego zdarzenia uważa się taki skutek, który zazwyczaj, w zwykłym porządku rzeczy jest konsekwencją tego zdarzenia.</xText> <xText>Skoro prawidłowo Sąd I instancji ustalił, że powódka utraciła przedmiotowe działki i poniosła szkodę rzeczywistą, a pozwany nie wykazał, że powódka niewątpliwie utraciłaby te działki poczynając od 17 X 1997 r., w normalnym biegu rzeczy brak korzyści uznać należy jako wynik utraty nieruchomości, a dalsze dowodzenie po stronie powodowej jest zbędne, poza wykazaniem wielkości utraconych korzyści w danym stanie nieruchomości, rozumianym po myśli wyżej wyłożonej.</xText> <xText>Typowe i wynikające z prawa własności jest prawo osiągania pożytków z rzeczy. Dowód, że w konkretnym przypadku byłoby inaczej, obciąża pozwanego (<xLexLink xArt="art. 232" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 232 k.p.c.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 6" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 6 k.c.</xLexLink>)</xText> <xText>Wskutek wadliwego postrzegania adekwatnego związku przyczynowego oraz wobec nieprzeprowadzenia dowodu istotnego dla ustalenia wysokości szkody w tej części, nie doszło do rozpoznania istoty sprawy w tym zakresie.</xText> <xText>Z tych wszystkich względów, na podstawie <xLexLink xArt="art. 386;art. 386 § 1;art. 386 § 4" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 386 § 1 i 4 k.p.c.</xLexLink>, <xLexLink xArt="art. 385;art. 397;art. 397 § 2" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 385 i art. 397 § 2 k. p. c.</xLexLink> oraz <xLexLink xArt="art. 108;art. 108 § 2" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 108 § 2 k.p.c.</xLexLink> Sąd Apelacyjny orzekł jak w sentencji.</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Roman Dziczek

Danuta Śliwińska

st. sekr. sąd. Agnieszka Twardo

Danuta Śliwińska

Sygn. akt I ACa 481/08 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 12 listopada 2008 r. Sąd Apelacyjny w Warszawie I Wydział Cywilny w składzie: Przewodniczący – Sędzia SA – Roman Dziczek /spr./ Sędzia SA – Katarzyna Polańska Farion Sędzia SO del. – Małgorzata Rybicka - Pakuła Protokolant – st. sekr. sąd. Agnieszka Twardo po rozpoznaniu w dniu 31 października 2008 r. w Warszawie na rozprawie sprawy z powództwaA. K. przeciwko Skarbowi Państwa reprezentowanemu przez Wojewodę(...) o odszkodowanie na skutek apelacji obu stron od wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 22 stycznia 2008 r., sygn. akt II C 65/06 1. zmienia zaskarżony wyrok w punkcie II, III i IV w ten sposób, że zasądza od Skarbu Państwa reprezentowanego przez Wojewodę(...)na rzeczA. K.kwotę 6.816.408 zł (sześć milionów osiemset szesnaście tysięcy czterysta osiem złotych) z ustawowymi odsetkami od dnia 6 listopada 2007 r. do dnia zapłaty; oddala powództwo co do kwoty 5.240.647 zł (pięć milionów dwieście czterdzieści tysięcy sześćset czterdzieści siedem złotych) wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 11 października 2007 r. oraz uchyla zaskarżony wyrok w części dotyczącej żądania zasądzenia kwoty 4.993.191 zł (cztery miliony dziewięćset dziewięć dziesiąt trzy tysiące sto dziewięćdziesiąt jeden złotych) z ustawowymi odsetkami z tytułu utraconych korzyści i w tym zakresie sprawę przekazuje do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemuw Warszawie pozostawiając temu Sądowi rozstrzygnięcie o kosztach postępowania odwoławczego; 2. oddala apelację pozwanego Skarbu Państwa reprezentowanego przez Wojewodę(...)w całości; 3. umarza postępowanie apelacyjne w części dotyczącej apelacji powódki w zakresie żądania zasądzenia należności odsetkowej od dochodzonego odszkodowania za okres do dnia 11 października 2007 r.; 4. oddala apelację powódki w pozostałej części. Sygn. akt IACa 481/08 UZASADNIENIE PowódkaA. K.ostatecznie rozszerzając i precyzując powództwo wniosła o zasądzenie od Skarbu Państwa - Wojewody(...)kwoty 26 672 416 zł wraz z ustawowymi odsetkami: od kwoty 5 190 104,25 zł od 29 lipca 2004 r. do dnia zapłaty (dot.działki (...)), od kwoty 4 182 165,75 zł od 3 grudnia 2007 r. do dnia zapłaty, od kwoty 1 538 516 zł za okres od dnia rozszerzenia powództwa pismem z 6 listopada 2007 r.; od kwoty 11 248 473,75 zł od dnia rozszerzenia powództwa jw. do dnia zapłaty, od kwoty 1 058 481,25 zł za okres od 3 grudnia 2007 r. do dnia zapłaty, od kwoty 1 538 516 zł od dnia 14 września 2005 r. do dnia zapłaty, od kwoty 1 916 159 zł od 6 listopada 2007 r. do dnia zapłaty. Pozwany wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie kosztów procesu. Wyrokiem z dnia 22 stycznia 2008 roku Sąd Okręgowy w Warszawie zasądził od Skarbu - Wojewody(...)na rzecz powódki 9 622 170 zł wraz z ustawowymi odsetkami od 11 października 2007r. do dnia zapłaty. W pozostałym zakresie oddalił powództwo i orzekł o kosztach procesu. Sąd oparł swe rozstrzygnięcie na następujących ustaleniach: Nieruchomość(...)położona przyulicy (...)oznaczona dawniej jako „osada wieczysto - czynszowa nr(...)i(...)w(...)i(...)stanowiła własnośćI. D.po której spadek nabyła powódka. Obecnie nieruchomość ta todziałki (...), częśćdziałki (...)(o pow 2397 m kw) idziałka (...). Działka nr(...)i(...)w chwili obecnej stanowi przedmiot użytkowania wieczystegospółki (...) Sp. z.o.o.Działka (...)będące własnością m. st.W., a pozostające w użytkowaniu wieczystymPrzedsiębiorstwa (...)G. E.,(...) spółka jawnawW.(dz(...)) na mocy umowy sprzedaży z 19 sierpnia 2007 r. i(...)Spółki z..o. o. wW.na mocy umowy sprzedaży przedsiębiorstwa z 15 stycznia 1997 r. Nieruchomość ta została objęta działaniemdekretu z 26 października 1945 r. o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze m. st. Warszawy. I. D.złożyła w terminie wniosek o przyznanie własności czasowej. Orzeczeniem administracyjnym Prezydium Powiatowej Rady Narodowej z 10 października 1951 r. odmówiono jej prawa własności czasowej uznając, że odmowa uzasadniona jest przeznaczeniem nieruchomości w opracowywanym planie zagospodarowania przestrzennego pod urządzenia komunikacyjne. Ostatecznym orzeczeniem Prezesa Urzędu Mieszkalnictwa i Rozwoju Miast z 28 lipca 2003 r stwierdzono, że orzeczenie z 10.10.1951 r w części dotyczącejdziałki ewidencyjnej o nr (...)z obrębu(...)stanowiącej obecnie własność Skarbu Państwa została wydane z naruszeniem prawa, a w części dotyczącejdziałki nr (...)stwierdził jej nieważność. Organ administracyjny uznał, że podstawą odmowy przyznania własności czasowej nie mógł być projekt planu zagospodarowania przestrzennego. Nadto ustalił, że objęta nieważnym orzeczeniem nieruchomość w dniu wydania decyzji podstawowej i nadzorczej nie była ujęta w ogłoszeniach w Monitorze Polskim dotyczących uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. W dacie wydawania decyzji obowiązywał ogólny plan zabudowania m. st.W.zatwierdzony przez Ministerstwo Robót Publicznych w dniu 11 sierpnia 1931 (nr(...)). W planie tym nieruchomość była przeznaczona pod budownictwo o zabudowie luźnej o 2 kondygnacjach do wysokości 9 m i 30% zabudowy. Powódka wystąpiła do Ministra Infrastruktury o przyznanie jej odszkodowania jednakże jej wniosek nie został uwzględniony. I w tym przedmiocie została wydana decyzja Ministra Infrastruktury z 19.05.2005 r (wniosek dotyczył odszkodowania za utraconą nieruchomość tj.działkę nr (...)). Wnioskiem z 9 stycznia 2006 r powódka zwróciła się do Ministra Transportu i Budownictwa z wnioskiem o przyznanie odszkodowania w wysokości 2 079 000 zł w uzupełnieniu poprzednio złożonego wniosku o odszkodowanie z 29 lipca 2004 r. Minister Budownictwa wydał decyzję z 15 stycznia 2007 r. umarzając postępowanie jako bezprzedmiotowe wobec istnienia decyzji z 19 maja 2005 r. Na skutek odwołania Minister Budownictwa decyzją z 11 lipca 2007 r. utrzymał decyzję z 15 stycznia 2007 r. w mocy. Wojewódzki Sąd Administracyjny wyrokiem z 18 grudnia 2007 r uchylił obie decyzje w zakresie odnoszącym się dodziałki (...)(nie objętej pozwem w sprawie niniejszej). W pozostałym zakresie uznał w odniesieniu dodziałki (...), że istnieje stan rzeczy osądzonej. Decyzją z 16.10.2006 r. Samorządowego Kolegium Odwoławczego wW.odmówiono powódce odszkodowania za utratę nieruchomości(...)składającej się obecnie z działek(...)i(...)uznając, że wniosek nie daje formalnych podstaw do jego uwzględnienia z uwagi na utratę mocyart. 160 kpa. Po częściowym odrzuceniu pozwu w zakresie utraconych korzyści powódka wystąpiła o przyznanie odszkodowania w kwocie 2 079 000 zł do Ministra Transportu i Budownictwa. Wartość działki(...),(...)i(...)tj prawa użytkowania wieczystego wg stanu z 10.10.1951 r., cen obecnych oraz planu z 10.10. 1951 r wynosi 9 423 570 zł. Natomiast wartość tej nieruchomości z tym, że z uwzględnieniem aktualnego studium uwarunkowań i Kierunków zagospodarowania przestrzennego wynosi 16 438 578 zł. Wysokość odszkodowania w zakresie damnum emergens Sąd Okręgowy ustalił na kwotę 9 622 170 zł na datę 10 października 2007 r. Sąd podkreślił, że w niniejszej sprawie jest kilka żądań, które w świetle zmian przepisów wprowadzonych ustawą z 17 czerwca 2004 r. o zmianieustawy Kodeks cywilnyi niektórych innych ustaw (Dz.U.04.162.1692), powinny być rozpoznawane na podstawie innych przepisów prawa materialnego. W ocenie Sądu w odniesieniu do roszczeń odszkodowawczych dotyczącychdziałki (...)będą miały zastosowanie przepisyart. 160 kpa, a w odniesieniu do roszczeń odszkodowawczych dotyczących działek nr(...)i(...)będą miały zastosowanie przepisykodeksu cywilnegotj.art. 417( 1)§ 2 kc. Wynika to z brzmienia art. 5 wyżej powołanej ustawy zmieniającejk.c.i inne ustawy. Na mocy art. 5 tej ustawy do zdarzeń i stanów prawnych powstałych przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy mają zastosowanie przepisy dotychczasowe tj.art. 160 kpa. Sąd podkreślił, żeart. 160 kpastosować należy wtedy, gdy zarówno decyzja, której nieważność stwierdzono albo stwierdzono jej wydanie z naruszeniem prawa, jak i decyzja stwierdzająca nieważność stały się ostateczne przed 1 września 2004 r.; natomiast w sytuacji, gdy druga z decyzji stała się ostateczna po tej dacie zastosowanie mają przepisyart. 4171§ 2 kcw brzmieniu nadanym wyżej powołaną nowelą. W niniejszej sprawie tylko w odniesieniu do działki nr(...)decyzja nieważnościowa została wydana przed - 1 września 2004 r., albowiem 28 lipca 2003 r., a ponieważ od decyzji tej jako wydanej przez naczelny organ administracji państwowej nie służyło odwołanie (art. 127 § 3 kpa), a jedynie wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy, który nie został złożony, to należy stwierdzić, że decyzja stała się ostateczna przed 1 września 2004 r. W odniesieniu do pozostałej części żądania odszkodowania co do działek(...)i(...)zastosowanie mają przepisy znowelizowanegoart. 417( 1)§ 2 kc. W ocenie Sądu Okręgowego bezprawna odmowa przyznania własności czasowej do nieruchomości jest stratą w rozumieniuart. 361 § 2 kc. Organ administracyjny zgodnie zart. 7 ust.1 dekretu z 26.10.1945 r o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze m.st. Warszawa/D.U: RP Nr 50,poz. 278) mógł odmówić przyznania własności czasowej w wypadku stwierdzenia nie pogodzenia dotychczasowego korzystania z gruntu przez dotychczasowych właścicieli z przeznaczeniem gruntu wg planu zabudowania. Powoływane w decyzjach stwierdzających nieważność okoliczności dotyczących sposobu zagospodarowania przestrzennego terenu w 1951 r wskazywały na to, że poprzednik prawny powódki powinien uzyskać prawo własności czasowej bowiem dotychczasowe korzystnie z gruntu dało się pogodzić z obowiązującym planem zagospodarowani przestrzennego który przewidywał luźną zabudowę do 9 m wysokości i 30% powierzchni zabudowy. Także rozdysponowanie nieruchomością na rzecz osób trzecich w okresie późniejszym na to wskazywało. Takie zachowanie Państwa doprowadziło do nieodwracalnych skutków prawnych i uczyniło wniosek o przyznanie własności czasowej za niemożliwy do uwzględnienia. Gdyby zatem organ administracji wydał prawidłową decyzję administracyjną poprzedniczka prawna powódki nie poniosłaby szkody. Zdaniem Sądu istnieje także adekwatny związek przyczynowy pomiędzy zdarzeniem szkodzącym jakim było wydanie decyzji w 1951 r o odmowie przyznania własności czasowej a szkodą. Zdarzenie wskazane jako przyczyna szkody (bezprawna odmowa przyznania własności czasowej) stanowi, w ocenie Sądu, warunek konieczny do jej wystąpienia. Przeznaczenie i wykorzystanie gruntu, także w kolejnych latach, w tym ustanowienie do niego prawa użytkowania wieczystego będącego odpowiednikiem dawnej własności czasowej na rzecz innych osób fizycznych i prawnych jednoznacznie przesądza o związku przyczynowym pomiędzy zdarzeniem szkodzącym a szkodą rzeczywistą. Skoro nieruchomość ta mogła być zagospodarowana na podobnych zasadach jak to uczyniono w stosunku do osób które stały się użytkownikami wieczystymi i było to zgodnie z planem zagospodarowania przestrzennego to tak samo nieruchomość ta mogła być przedmiotem własności czasowej poprzedniczki prawnej powódki. Wyliczając odszkodowanie Sąd oparł się na opinii biegłejM. D.(po jej poprawieniu). Jej opinia w ocenie Sądu jest rzetelna i zasługuje na uwzględnienie. Biegła w sposób wyczerpujący wyjaśniła na jakich dowodach i danych się oparła i w jaki sposób wyliczyła odszkodowanie. Na tle tej opinii powstała rozbieżność co do tego czy odszkodowanie powinno być wyliczone według cen z daty sporządzenia opinii i obowiązującegoStudium (...)i wtedy powinno wynosić 16 438 578 zł, czy też obowiązującego planu z 10 października 1951 r. i wtedy zostało ono wyliczone na 9 423 570 zł (w uzasadnieniu SO omyłkowo zapewne wpisano – 5 423 570, dop. S.A.). Słuchana na rozprawie biegła w sposób wyczerpujący i przekonujący wyjaśniła z jakich powodów zastosowała takie a nie inne korekty i czynniki wpływające na wartość nieruchomości i Sąd Jej argumenty podzielił. W sprawie okazało się, że działki(...)i(...)faktycznie zostały sprzedane. Zdaniem pełnomocnika powódki dla wyceny wartości tych nieruchomości powinny być zatem przyjęte kwoty za jakie działki te zostały sprzedane a nie, tak jak to uczyniła biegła, wzięte jedynie do porównania. W ocenie Sądu w świetleart. 363 § 2 kcodszkodowanie ustalane jest według cen z daty ustalania odszkodowania jednakże stanu z daty zdarzenia wywołującego szkodę. Przyjęcie obecnego stanu nieruchomości, a tym samym przyjęcie wprost dla wysokości odszkodowania ceny za jaką rzeczywiście zostały one zbyte doprowadziłoby do nadmiernego wzbogacenia się powódki i byłoby sprzeczne z przepisami prawa. Sąd ostatecznie uznał, że ogólna powierzchnia gruntu za jakie wyliczono odszkodowanie powinna być nie tak jak w opinii ale: 2 557 plus 5 195 = 7 752 x 1 241,25 zł/m2= 9 622 170 zł, a nie tak jak przyjęła biegła - 9 423 570. Różnica wynikała ze złej powierzchni podanej przez Sąd w postanowieniu o dopuszczeniu dowodu. Opinia została sporządzona wg cen z 10.10.2007 r a zatem zgodnie zart. 359 § 1 kcSąd przyjął, że od daty następnej po tej dacie pozwany jest w zwłoce i należą się odsetki ustawowe. Za nietrafne, zdaniem Sądu Okręgowego, należało uznać żądanie odsetek od proponowanych przez powódkę dat (daty wniesienia powództwa czy jego kilkakrotnych modyfikacje), gdyż doprowadziłoby to do podwójnej waloryzacji (poprzez wyliczenie odszkodowania na określoną datę przy jednoczesnym uznaniu, że pozwany jest zarazem w zwłoce). W odniesieniu do żądania odszkodowania w zakresie lucrum cesans to w ocenie Sądu Okręgowego brak było podstaw do uznania trafności roszczenia o zwrot utraconych korzyści polegających na możliwości czerpania pożytków z nieruchomości. Możliwość dochodzenia odszkodowania za szkodę nie tylko rzeczywistą pojawiła się na grunciekodeksu postępowania administracyjnegoz momentem wydania przez Trybunał Konstytucyjny wyroku z 23 września 2003 sygn akt K 20)02 (D.U: 3003, Nr 170, poz 1660). Trybunał stwierdził w nim, żeart. 160 § 1 kpaw części ograniczającej odszkodowanie za niezgodne z prawem działanie organu władzy publicznej do rzeczywistej szkody jest niezgodny zart. 77 ust 1 Konstytucji. Jednocześnie Trybunał stwierdził, że pkt pierwszy wyroku (Jw-) znajduje zastosowanie do szkód powstałych od 17.10.1997 r tj od daty wejścia w życieKonstytucji. Zatem uprawnienie do żądania odszkodowania w zakresie utraconych korzyści dotyczy szkód, które powstały po dniu jej wejścia w życie. Chodzi oczywiście o odszkodowanie dochodzone na podstawieart. 160 kpa, bowiem w odniesieniu do odszkodowania dochodzonego na podstawie przepisówkodeksu cywilnego, zgodnie zart. 361 § 1 kcnaprawienie szkody obejmuje straty które poszkodowany poniósł i korzyści które mógłby osiągnąć gdyby mu tej szkody nie wyrządzono. W ocenie Sądu powódka, zgodnie z zasadą dowodzenia wyrażoną wart. 6 k.c.nie wykazała szkody w zakresie utraconych korzyści po 17 października 1997 r w odniesieniu dodziałki (...), jak również nie wykazała szkody w zakresie utraconych korzyści co do pozostałych działek - w związku ze zdarzeniem wywołującym szkodę - decyzją o odmowie prawa własności czasowej. Nie wykazała aby istniał związek przyczynowy między jednym a drugim. Sam bowiem fakt wydania decyzji nieważnościowej nie powoduje automatycznej odpowiedzialności zobowiązanego do wypłaty odszkodowania w zakresie utraconych korzyści. Tu także należy wykazać szkodę i związek przyczynowy pomiędzy zdarzeniem wywołującym szkodę a szkodą w zakresie tych właśnie utraconych dochodów. Powódka na te okoliczności nie przeprowadziła jakichkolwiek dowodów poza wnioskiem o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego. Dowód z opinii biegłej jest dowodem „ostatnim” precyzującym wysokość szkody. Sąd Okręgowy stwierdził, że na tle obowiązujących przepisów a przede wszystkimart. 36 ustawy z 10 maja 1990 r Przepisy wprowadzające ustawę o samorządzie terytorialnym i ustawę o pracownikach samorządowych(D. Nr 32,poz 191ze zm - dalej ustawa samorządowa) od lat sporne było kto odpowiada za szkody wynikające z wydania przed dniem 27 maja 1990 r wadliwej decyzji administracyjnej (tak jak w sprawie niniejszej) jeżeli stwierdzenie tej nieważności bądź stwierdzenie, że została wydana z naruszeniem prawa nastąpiło po tym dniu (tak jak w sprawie niniejszej). Przełomowym w orzecznictwie Sądu Najwyższego okazała się uchwała 7 sędziów z 7 grudnia 2006 r III CZP 99/06 OSNC 2007/6/79 o treści przeciwnej do poglądu wyrażonego w uchwale z 16 listopada 2004 r. Sąd Najwyższy stwierdził, że „Skarb Państwa jest legitymowany biernie w sprawie o naprawienie szkody wynikłej z ostatecznej decyzji administracyjnej o której mowa w art. 36 ust 3 pkt 3 ustawy samorządowej także wtedy gdy stwierdzenie jej nieważności lub stwierdzenie, że została wydana z naruszeniem prawa, nastąpiło po dniu 26 maja 1990r.”. Sąd Okręgowy podzielił ten pogląd prawny zaprezentowany w ostatniej z wymienionych uchwał. Zdaniem Sądu Najwyższego użyte w treści art. 36 ust 3 pkt 3 pojęcie decyzji administracyjnej wydanej przed 27 maja 1990 r nie dotyczy decyzji stwierdzających nieważność lub wydanie z naruszeniem prawa lecz odnosi się do wydania wadliwych decyzji administracyjnych. Analiza brzmienia art. 36 ust 3 pkt 3 ustawy samorządowej i funkcja tego przepisu pozwala na stwierdzenie, że użyte w tym przepisie pojęcie „zobowiązań które wynikają z decyzji administracyjnej wydanej przed 27 maja 1990 r.” dotyczy decyzji które są następstwem wydania tych decyzji a nie decyzji nadzorczych stwierdzających nieważność czy wydanie decyzji z naruszeniem prawa. Sąd Okręgowy podzielił poglądy Sądu Najwyższego, że przyjęcie koncepcji w której data wydania decyzji nadzorczej (stwierdzającej nieważność lub niezgodność z prawem) decydowałaby o podmiocie zobowiązanym do wypłaty odszkodowania nie jest racjonalna gdyż mogłaby doprowadzić do wyłączenia odpowiedzialności Skarbu Państwa za zdarzenia szkodzące które mały miejsce przed 27 maja 1990 r. a nie taki był cel ustawy. Sąd podkreślił, iż w niniejszej sprawie nieważna decyzja została wydana przed 27 maja 1990 r. a zatem legitymacja bierna w tym procesie przysługuje Skarbowi Państwa a nie Gminie. Od powyższego wyroku apelacje wniosły obie strony. Powódka zaskarżyła wyrok częściowo, tj. w części oddalającej powództwo ponad kwotę 9.622.170 zł., to jest w części oddalającej powództwo o zasądzenie od Skarbu Państwa - Wojewody(...)na rzecz powódki dalszej kwoty 17.050.246 zł wraz z odsetkami ustawowymi, w tym damnum emergens w pozostałym zakresie tj. w wysokości 12.057.055 złotych oraz lucrum cessans w wysokości 4.993.191 złotych. Wyrokowi w zaskarżonej części zarzuciła: 1) naruszenie przepisów prawa procesowego, które to naruszenie miało wpływ na wynik sprawy, a mianowicie: a)art. 233 § 1 k.p.c.w zw. zart. 6 k.c.poprzez naruszenie zasady swobodnej oceny dowodów na skutek błędnej i dowolnej oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego, a w szczególności poprzez przyjęcie sprzecznie z zebranym w sprawie materiałem dowodowym, że wartość rynkowa utraconego prawa użytkowania wieczystego do gruntu(...)(damnum emergens) położonego wW.przy -ul. (...), składającego się obecnie z częścidziałki ewidencyjnej nr (...)z obrębu(...)o pow. 2.389 m2, objętejksięgą wieczystą KW Nr (...)oraz częścidziałki ewidencyjnej nr (...)objętejksięgą wieczystą KW Nr (...)i częścidziałki ewidencyjnej nr (...)objętejksięgą wieczystą KW Nr (...)- obie działki z obrębu(...)o łącznej powierzchni 5.195 m2, czyli prawa użytkowania gruntu o łącznej powierzchni 7.584 m2 wynosi 9.423.570 złotych, podczas gdy, przedmiotowe działki zostały sprzedane w toku postępowania za kwotę 21.679.225.00 zł, co wynika z umów sprzedaży opisanych przez biegłą sądowąM. D.i potwierdzonych przez nią podczas składania ustnej opinii uzupełniającej na rozprawie, a to aktem notarialnym z dnia 6 marca 2007 roku (Rep. A Nr(...)- dot. działek(...)i(...)) oraz z dnia 4 lipca 2007 roku (Rep. A Nr(...)- dot.działki (...)) i taką właśnie rzeczywistą cenę rynkową Sąd powinien wziąć pod uwagę jako rzeczywistą wartość utraconego prawa użytkowania wieczystego, albowiem została ustalona między stronami umowy cywilnoprawnej; i gdyby nie bezprawne orzeczenie administracyjne, to powódka mogłaby być stroną rzeczonych umów sprzedaży (jako sprzedająca) i uzyskać określone w nich kwoty tytułem zapłaty ceny, przy czym suma tych kwot jest ponad dwukrotnie wyższa od zasądzonego przez Sąd odszkodowania; b)art. 233 § 1 k.p.c.w zw. zart. 175 ust. 1 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 roku o gospodarce nieruchomościami(tekst jedn. Dz. U. Nr 261, poz. 2603 ze zra. - w skrócie „ustawa o gospodarce nieruchomościami), przepisówrozporządzenia Rady Ministrów z dnia 21 września 2004 roku w sprawie wyceny nieruchomości i sporządzania operatu szacunkowego(Dz. U. z 2004 r. Nr 207, poz. 2109) oraz wydanych na podstawie ustawy Standardów Zawodowych Rzeczoznawców Majątkowych poprzez ich niezastosowanie przy ocenie pracy bieglej sądowej i błędne przyjęcie, że dla ustalenia szkody jaką poniosła powódka wskutek bezprawnego orzeczenia nacjonalizacyjnego z 1951 istotne znaczenie ma treść planu zagospodarowania przestrzennego obowiązującego w 1951 roku oraz zaniechanie krytycznej oceny sporządzonego przez biegłą operatu szacunkowego, tym bardziej w sytuacji gdy biegła na rozprawie wprost przyznała, iż zgodnie zart. 4 pkt 17 ustawy o gospodarce nieruchomościamidla ustalenia stanu prawnego nieruchomości nie ma znaczenia treść planu zagospodarowania przestrzennego (gdyż ustawodawca nowelizując ustawę stanął na stanowisku, że tego czynnika nie należy brać przy sporządzaniu operatu szacunkowego); c)art. 233 § 1 k.p.c.w zw. zart. 316 k.p.c.w zw. zart. 328 § 2 k.p.c.polegające na braku wszechstronnego rozważenia całego zebranego w sprawie materiału, a w szczególności okoliczności, iż przedmiotowe działki zostały sprzedane w trakcie postępowania przed Sądem I instancji, zaledwie kilka miesięcy przed zamknięciem rozprawy, a więc cena sprzedaży wskazana w aktach notarialnych z 6 marca 2007 roku (Rep. A Nr(...)- dot. dziatek(...)i(...)) oraz z dnu 4 lipca 2007 roku (Rep. A Nr(...)- dot.działki (...)) jest rzeczywistą ceną rynkową, która powinna stanowić podstawę rozstrzygnięcia Sądu, nadto Sąd zaniechał sporządzenia uzasadnienia odpowiadającego wymaganiomk.p.c, gdyż nie wyjaśnił prawidłowo z jakich przyczyn nie uwzględni! tej okoliczności; d)art. 250 § 1 in fine k.p.c.w zw. zart. 217 § 1 i § 2 kp.c. w zw. zart. 227 k.p.c.poprzez odmowę wystąpienia do Sądu Rejonowego dJa Warszawy Mokotowa - Sądu Wieczystoksięgowego o nadesłanie odpisów aktów notarialnych z 6 marca 2007 roku (Rep. A Nr(...)- dot. działek(...)i(...)) oraz z dnia 4 lipca 2007 roku (Rep. A Nr(...)- dot.działki (...)) dołączonych doksięgi wieczystej KW Nr (...)oraz doksięgi wieczystej KW Nr (...)i odmowę przeprowadzenia dowodu z tych aktów, podczas gdy dowód ten został zgłoszony przez powódkę na bardzo istotną okoliczność, a mianowicie ustalenie wartości rynkowej utraconego prawa uż}tkowania wieczystego do gruntu przedmiotowej nieruchomości, jak również poprzez oddalenie wniosku o dopuszczenie z uzupełniającej opinii biegłej sądowej ds. szacowania wartości nieruchomości na okoliczność wyliczenia utraconych korzyści (lucrum cessans); 2. naruszenie przepisów prawa materialnego, a mianowicie: a)art. 21 ust. 2 Konstytucji RPorazart. 1ratyfikowanego przez Polskę Protokołu nr 1 doKonwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolnościw zw. zart. 91 Konstytucji RPpoprzez przyznanie powódce odszkodowania w wysokości poniżej 50% rzeczywistej wartości rynkowej utraconego prawa użytkowania wieczystego do gruntu przedmiotowej nieruchomości, a więc w wysokości umożliwiającej obecnie powódce nabycie jedynie mniej niż połowy bezprawnie przejętej nieruchomości, podczas gdy Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 11 lipca 1957 roku, 2 CR 304/57 (opublik. OSN CP z 1958, poz. 76) stwierdził, iż „Szkodę majątkową stanom różnica miedzy obecnym stanem majątkowym poszkodowanego, a tym stanem, jaki by istniał, gdyby nie nastąpiło zdarzenie wywołujące szkodę. Zadaniem wynagrodzenia szkody jest wyrównanie tej różnicy”, a Trybunał Konstytucyjny w orzeczeniu z dnia 8 maja 1990 roku (K 1/90, opubl. OTK 1990/2/20), potwierdził, iż: „słuszne odszkodowanie — to odszkodowanie sprawiedliwe. Sprawiedliwe odszkodowanie jest to jednocześnie odszkodowanie ekwiwalentne, bowiem tylko takie nie narusza istoty odszkodowania za prreteta własność”, dodając iż: „Oznacza to, że powinno dawać właścicielowi możliwość odtworzenia rzeczy, którą utracił, lub, ujmując szerzej, takie, które pozwoli wywłaszczonemu odtworzyć jego sytuację majątkową, jaką miał przed wywłaszczeniem.; b/art. 361 § 2 k.c.w zw, zart. 363 § 2 k.c.poprzez zaniechanie zasądzenia pełnego odszkodowania (zapewniającego pełną kompensację szkody) i zasądzenie jedynie części należnego powódce odszkodowania w wysokości poniżej 50 % rzeczywistej wartości rynkowej utraconego prawa użytkowania wieczystego do gruntu przedmiotowej nieruchomości oraz zaniechanie zasądzenia odszkodowania stanowiącego lucrum cessans; c/art. 363 § 2 k.c.w zw. zart. 4 pkt 17-ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 roku o gospodarce nieruchomościami(tekst jedn. Dz. U. Nr 261, poz. 2603 ze zm. - w skrócie „ustawa o gospodarce nieruchomościami”) poprzez błędne przyjęcie, iż dla ustalenia szkody jaką poniosła powódka wskutek bezprawnego orzeczenia nacjonalizacyjnego z 1951 roku istotne znaczenie ma treść planu zagospodarowania przestrzennego obowiązującego w 1951 roku, podczas gdy z aktualnego brzmienia tego przepisu wprost wynika, że przez ”stan nieruchomości” należy rozumieć stan zagospodarowania, stan prawny, stan techniczno użytkowy, a także stan otoczenia nieruchomości, w tym wielkość, charakter i stopień zurbanizowania miejscowości, w której nieruchomość jest położona, tak więc Plan z 1951 roku jest irrelewantny prawnie, albowiem dla określenia stanu nieruchomości istotne są wyłącznie okoliczności wskazane wart. 4 pkt 17 ustawy o gospodarce nieruchomościami, a więc istotny jest stan faktyczny nieruchomości, a nie jej prawne przeznaczenie w planie zagospodarowania przestrzennego); d)art. 361 § 2 k.c.w zw. zart. 150 ust. 1 pkt 1 i ust. 2w zw.art. 151 ust. 1 i art. 152-ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 roku o gospodarce nieruchomościamipoprzez błędne ich niezastosowanie i błędne przyjęcie, że wysokość szkody podlegającej naprawieniu nie obejmuje aktualnej wartości rynkowej utraconej nieruchomości, a jedynie jej część (uwzględniającą przeznaczenie tej nieruchomości w nieobowiązującym już Planie zagospodarowania przestrzennego z 1931 roku, a obowiązującym w chwili bezprawnej nacjonalizacji w 1951 roku), podczas gdy z przepisów tych wynika, że podstawą ustalenia wysokości szkody powinna być wartość rynkowa nieruchomości, a więc „najbardziej prawdopodobna cena, możliwa do uzyskania na rynku, określona z uwzględnieniem cen transakcyjnych” albowiem utracona nieruchomość była wielokrotnie i może być nadal przedmiotem obrotu. e)art. 361 k.c.w zw. zart. 363 k.c.w zw. zart. 6 k.c.poprzez błędne przyjęcie, że powódka nie wykazała, iż poniosła szkodę w zakresie lucrum cessans po dniu 17 października 1997 roku, jak również nie wykazała aby istniał związek przyczynowy między szkodą w tym zakresie a zdarzeniem wywołującym szkodę - bezprawnym orzeczeniem Prezydium Rady Narodowej w m.st.W.z dnia 10 października 1951 roku, podczas gdy z samych treści decyzji nadzorczych wynika, iż powódka taką właśnie szkodę poniosła, gdyż nie mogła korzystać ze swej nieruchomości podczas, gdy nieruchomość ta (jako tereny przemysłowe) przez cały okres od dnia jej nacjonalizacji nabyła wykorzystywana do prowadzenia na niej działalności gospodarczej (co stało się przyczyną nieodwracalnych skutków prawnych i wynika z treści uzasadnień wydanych w sprawie decyzji), a zatem związek przyczynowy jest w tym przypadku oczywisty; 3) sprzeczność istotnych ustaleń faktycznych Sądu z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego polegającą na: A. nieprawidłowym ustaleniu, iż wartość rynkowa utraconego prawa użytkowania wieczystego do gruntu(...)(damnum emergens) położonego wW.przyul. (...), składającego się obecnie z częścidziałki ewidencyjnej nr (...)z obrębu(...)o pow. 2.389 m( 2), objętejksięgą wieczystą KW Nr (...)oraz częścidziałki ewidencyjnej nr (...)objętejksięgą wieczystą KW Nr (...)i częścidziałki ewidencyjnej nr (...)objętejksięgą wieczystą KW Nr (...)- obie działki z obrębu(...)o łącznej powierzchni 5.195 m2, czyli prawa użytkowania gruntu o łącznej powierzchni 7.584 m2 wynosi 9.423.570 złotych, podczas gdy z zebranego w sprawie materiału dowodowego - umów sprzedaży przedmiotowych działek jasno - wynika, iż wartość rynkowa wynosi ponad dwa razy więcej, gdyż 21.679.225.00 zł; B. bezpodstawnym przyjęciu, że w 1997 roku przedmiotowa nieruchomość miała charakter rolniczy, podczas gdy z okoliczności sprawy wynika, że w tym okresie nieruchomość była już zabudowana i niewątpliwie nie miała charakteru rolniczego, a tym bardziej nie była uprawiana jako nieruchomość rolna oraz w konsekwencji całkowicie błędne uznanie, że nieruchomość mogłaby być wykorzystywana na cele związane z produkcją rolną, podczas gdy już w Planie z 1931 roku nieruchomość była przeznaczona pod budownictwo o zabudowie luźnej do wysokości 9 m i 30% zabudowy. W oparciu oart. 386 § 1 i 4 k.p.c., powódka wniosła o: 1) o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez zasądzenie od na rzecz powódki dodatkowo kwoty- 17.050.246 zł., w tym damnum emergens w wysokości 12.057.055 złotych (opinia biegłego) oraz lucrum cessans w kwocie 4.993.191 złotych wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi w następujący sposób: a) od kwoty 5.190.104.25 zł - za okres od dnia 29 lipca 2004 roku do dnia zapłaty kwota stanowi część wartości rzeczywiście poniesionej szkody (damnum emergens) w związku z utratą roszczenia o ustanowienie prawa użytkowania wieczystego do gruntu(...)położonego wW.przyul. (...)w części dotyczącejdziałki ewidencyjnej nr (...)z obrębu(...)o pow. 2.397 m2 (2.397 m2 x 2.165,25 zł zł opinii biegłej) objętejksięgą wieczystą KW nr (...) b) od kwoty 4.182.165.75 zł - za okres od dnia rozszerzenia powództwa niniejszym pismem, tj. od dnia 3 grudnia 2007 roku do dnia zapłaty kwota ta stanowi pozostałą część wartości rzeczywiście poniesionej szkody (damnum emergeos) w związku z utratą roszczenia o ustanowienie prawa użytkowania wieczystego do gruntu(...)położonego wW.przyul. (...)w części dotyczącejdziałki ewidencyjnej nr (...)z obrębu(...)o pow. 2.397 m2 objętejksięgą wieczystą KW nr (...) c) od kwoty 1.538.516 zł - za okres od dnia rozszerzenia powództwa pismem z dnia 6 listopada 2007 roku do dnia zapłaty kwota stanowi wartość szkody w zakresie utraconych pożytków (jucmm cessans) z tytułu niemożności korzystania w ramach prawa użytkowania wieczystego z gruntu(...)położonego wW.przyul. (...)w części dotyczącejdziałki ewidencyjnej nr (...)z obrębu(...)o pow. 2.397.m2, objętejksięgą wieczystą KW nr (...); d) od kwoty 11.248.473.75 zł - za okres od dnia rozszerzenia powództwa pismem z dnia 6 listopada 2007 roku do dnia zapłaty kwota stanowi część wartości rzeczywiście poniesionej szkody (daninom emergens) w związku z utratą roszczenia o ustanowienie prawa użytkowania wieczystego do gruntu(...)położonego wW.przyul. (...)w części dotyczącej częścidziałki ewidencyjnej nr (...)objętejksięgą wieczystą KW nr (...)oraz częścidziałki ewidencyjnej nr (...)objętejksięgą wieczystą KW nr (...)o łącznej powierzchni 5.195 m2 (5.195 m2 x 2.165,25 zł z opinii biegłej); e) od kwoty 1.058.481,25 zł - za okres od dnia rozszerzenia powództwa niniejszym pismem, tj. od dnia 3 grudnia 2007 roku do dnia zapłaty kwota ta stanowi pozostałą część wartości rzeczywiście poniesionej szkody (darnnum emergens) w związku z utratą roszczenia o ustanowienie prawa użytkowania wieczystego do gruntu(...)położonego wW.przyul. (...)w części dotyczącejdziałki ewidencyjnej nr (...)objętejksięgą wieczystą KW nr (...)oraz częścidziałki ewidencyjnej nr (...)objętejksięgą wieczystą KW nr (...)o łącznej powierzchni 5.195 m2. f) od kwoty 1.538.516 zł - za okres od dnia rozszerzenia powództwa pismem powódki z dnia 14 września 2005 roku do dnia zapłaty kwota stanowi część wartości szkody w zakresie utraconych pożytków (lucrum cessans) z tytułu niemożności korzy stania w ramach prawa użytkowania wieczystego z gruntu(...)położonego wW.przyul. (...)w części dotyczącejdziałki ewidencyjnej nr (...)objętejksięgą wieczystą KW nr (...)oraz częścidziałki ewidencyjnej nr (...)objętejksięgą wieczystą KW nr (...)o łącznej powierzchni 5.195 m2. g) od kwoty 1.916.159 zł - za okres od dnia rozszerzenia powództwa pismem z dnia 6 listopada do dnia zapłaty kwota stanowi pozostałą część wartości szkody w zakresie utraconych pożytków (lucrum cessans) z tytułu niemożności korzystania w ramach prawa użytkowania wieczystego z gruntu(...)położonego wW.przyul. (...)w części dotyczącejdziałki ewidencyjnej nr (...)objętejksięgą wieczystą KW nr (...)oraz częścidziałki ewidencyjnej nr (...)objętejksięgą wieczystą KW nr (...)o łącznej powierzchni 5.195 m2. Jako wniosek ewentualny powódka wniosła o uchylenie wyroku w zaskarżonej części i przekazanie sprawy w tym zakresie do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji, z pozostawieniem temu Sądowi orzeczenia o kosztach postępowania apelacyjnego, w tym kosztach zastępstwa adwokackiego w postępowaniu apelacyjnym, jako części kosztów procesu. Nadto w oparciu oart. 250 § 1 in fine k.p.c.wniosła o dopuszczenie dowodu z odpisów aktów notarialnych znajdujących się odpowiednio w dokumentach dołączonych doksięgi wieczystej KW Nr (...)(akt notarialny z dnia 4 lipca 2007 roku - Rep. A Nr(...)) oraz doksięgi wieczystej KW Nr (...)(akt notarialny z dnia 6 marca 2007 roku - Rep. A Nr(...)) i w tym celu wystąpienie do Sądu Rejonowego dla Warszawy - Mokotowa - Sądu Wieczystoksięgowego o nadesłanie odpisu tych aktów notarialnych a to w celu ustalenia rzeczywistej ceny rynkowej utraconych przez powódkę nieruchomości, która to cena rynkowa wynosi obecnie 21679225 zł., a nie 16.438.578 zł., - jak błędnie wyliczyła biegła. Pozwany Skarb Państwa zaskarżył wyrok w części tj. w pkt. I i IV zarzucając Sądowi I instancji: 1. naruszenie prawa materialnego przez błędną jego wykładnię i niewłaściwe zastosowanie, w szczególnościart. 160 § 1 kpaw związku z art. 5 ustawy z dnia 17 czerwca 2004 r. o zmianieustawy kodeks cywilnyoraz niektórych innych ustaw,art. 361 § 1 k.c.w związku z art. 3 ust. 2 i art. 54 ustawy z dnia 12 marca 1958 roku o zasadach i trybie wywłaszczana nieruchomości orazart. 7 ust 4 i 5 dekretu z dnia 26 października 1945 roku o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze m. st. Warszawy- przez jego pominięcie i w konsekwencji przyjęcie, że powódce przysługuje odszkodowanie w kwocie orzeczonej wyrokiem, 2. Nie wyjaśnienie wszystkich istotnych dla sprawy okoliczności tj. nie ustalenie stanu faktycznego działek objętych pozwem w okresie od dnia 10 października 1951 roku do dnia 6 grudnia 1991 roku. 3. sprzeczność istotnych ustaleń Sądu z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego. Wskazując na te zarzuty, pozwany wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku w części objętej zaskarżeniem i oddalenie powództwa w tej części, oraz o zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu według norm przepisanych za obie instancje. Ewentualnie wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpatrzenia - przy uwzględnieniu kosztów postępowania odwoławczego. Sąd Apelacyjny zważył, co następuje: Apelacja powódki jest częściowo uzasadniona, a apelacja pozwanego Skarbu Państwa pozbawiona jest uzasadnionych podstaw. Sąd Okręgowy w prawidłowym opisie stanu faktycznego, który jedynie należy uzupełnić o niesporną okoliczność, że decyzją Samorządowego Kolegium Odwoławczego wW.z 25 maja 2005 r. stwierdzono nieważność orzeczenia administracyjnego Prezydium Rady Narodowej w m.st.W.w części dotyczącej obecnych działek ewid.(...)i(...), trafnie wywiódł, że powódka poniosła szkodę rzeczywistą w postaci utraty części działek(...),(...)i(...)przyul (...)wW.na skutek wadliwej decyzji administracyjnej z 1951 r., której nieważność oraz wydanie z naruszeniem prawa zostały następnie stwierdzone nadzorczym orzeczeniem administracyjnym Prezesa Urzędu Mieszkalnictwa i rozwoju Miast z 2003 r. i SKO wW.z 2005 r.. Zarazem wadliwe tenże Sąd ustalił wysokość szkody, ustalając jej wartość wg funkcji w planie zagospodarowania na datę 10 października 1951 r. zamiast, jak być powinno, według funkcji określonej w obowiązującym Studium(...)m.st.W.przyjętego uchwałą Rady Miasta z 10 X 2006 r.. W konsekwencji, apelacja powódki domagająca się zasądzenia dalszego odszkodowania z tytułu szkody rzeczywistej – do łącznej kwoty wyliczonej przez biegłąD., tj. 16 438 578 zł, a więc w zakresie kwoty 6 816 408 zł (ponad zasądzoną w pkt I wyroku SO) była usprawiedliwiona (art. 386 § 1 k.p.c.). Dalej idące żądanie z tego tytułu, wywodzone z cen transakcyjnych dotyczących działek nr(...)i(...)z 2007 r. nie było zasadne, albowiem ceny te (konkretne, jednostkowe, uzyskane w danych transakcjach) nie oddawały wartości rynkowej nieruchomości; te ustaliła poprawnie biegła w swej opinii, z uwzględnieniem także tych transakcji (art. 385 k.p.c.). Z kolei co do lucrum cessans dość wskazać, że Sąd Okręgowy poprawnie wywodząc, że za okres od daty wejścia w życieKonstytucji RP, tj. poczynając od 17 października 1997 r. możliwość dochodzenia tej części szkody jest dopuszczalna i możliwa, wadliwie uznał, (w prawidłowo ustalonym stanie faktycznym, że powódka utraciła przedmiotowe działki), że nie sprostała dowodzeniu adekwatnego związku przyczynowego pomiędzy wadliwą decyzją, a tę częścią szkody. Normalne następstwo braku korzyści jest wynikiem utraty nieruchomości i dalsze dowodzenie po stronie powodowej jest zbędne, poza wykazaniem wielkości utraconych korzyści, które miał wyliczyć wnioskowany biegły sądowy. Oddalenie tego ostatniego wniosku było nieusprawiedliwione, a skutkowało brakiem ustalenia szkody w tej części. W konsekwencji, co do utraconych korzyści zachodziły podstawy do uchylenia zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji (art. 386 § 4 k.p.c.). Odnosząc się do apelacji pozwanego Skarbu Państwa podkreślić należy, że Sąd Okręgowy nie naruszył powołanych w apelacji przepisów prawa materialnego w części skutkującej zasądzeniem części odszkodowania. Prawidłowo odczytał (wyłożył) zarównoart. 160 § 1 k.p.a., jak i art. 5 ustawy o zmianiek.c.oraz niektórych innych ustaw z 17 czerwca 2004 r. iart. 361 k.c. Natomiast brak było podstaw do stosowania w sprawie przepisówustawy z 12 marca 1958 r. o zasadach i trybie wywłaszczania nieruchomości, skoro szkoda jest ustalania obecnie (por. wyrok SN z 4 kwietnia 2008 r., I CSK 450/07, LEX nr 393893, czy z 6 marca 2008 r., I CSK 472/07, M. Prawn. 2008/8/398). Kontynuując wywody związane z zarzutami apelacji pozwanego, ale zarazem w kontekście także zarzutów apelacji powódki stwierdzić należy, że odszkodowanie i szkodę należało ustalać według rzeczywistej wartości utraconej nieruchomości, wg jej stanu z daty przejęcia, ale cen (wartości) aktualnych. Przy czym „stan nieruchomości” należało rozumieć według definicji ustawowej zustawy o gospodarce nieruchomościami(art. 4 pkt 17). Nie obejmuje on, wbrew odmiennej ocenie Sądu I instancji, przeznaczenia nieruchomości w planie zagospodarowania. Ta ostatnia okoliczność nie określa stanu nieruchomości, lecz wpływa na jej wartość, min. w procesie odszkodowawczym; jest więc istotna przez pryzmat przepisówart. 361 i 363 k.c. Tak było w sprawie niniejszej, że pomiędzy datą przejęcia nieruchomości (1951 r.) a datą ustalania odszkodowania (2007 r.) zmieniło się przeznaczenie nieruchomości w planie zagospodarowania, co ostatecznie wpłynęło na wysokość odszkodowania. Skoro jednak pozwany nie wykazał, aby powódka (jej poprzednicy prawni) utraciliby wskutek innych zdarzeń (niewątpliwych, nieuniknionych) przedmiotowe działki i nie wykazał wpływu tych hipotetycznych zdarzeń na wysokość szkody (jej zmniejszenie), jego apelacja jako pozbawiona podstaw podlegała oddaleniu w całości. Natomiast z przyczyn już podniesionych, wadliwego utożsamienia stanu nieruchomości z jej przeznaczeniem w planie zagospodarowania (naruszeniaart. 361 k.c.w zw. z art. 4 pkt 17 u.g.n.) Sąd Okręgowy błędnie ustalił wartość szkody. Skutkowało to koniecznością zmiany wyroku Sądu I instancji po myśli wyliczeń biegłejD.czynionych według aktualnego przeznaczenia nieruchomości w szeroko rozumianym planie zagospodarowania. Dalej idące żądanie w zakresie szkody rzeczywistej było nieusprawiedliwione i pozbawione podstaw. Dana transakcja, nawet czyniona w stosunku do nieruchomości utraconej, której utrata jest podstawą roszczenia odszkodowawczego, określa sama w sobie jedynie w uproszczonym (prymitywnym modelu) wielkość szkody, z dużym ryzykiem (jednostkowego, indywidualnego) subiektywnego wypaczenia. Stąd najbardziej miarodajnym miernikiem jest opinia biegłego rzeczoznawcy majątkowego, który przy zastosowaniu określonych prawem i standardami zawodowymi, technik, ustala dla danej nieruchomości jej wartość rynkową. Tak uczynił biegłaD.w wariancie I i tę wartość Sąd Apelacyjny przyjmuje jako podstawę określenia szkody rzeczywistej. Co do należności odsetkowej w tym zakresie Sąd Apelacyjny przyjął regułę zart. 363 § 2 k.c., z uwzględnieniem korekty dokonanej przez pełnomocnika powódki na rozprawie apelacyjnej. Skutkowała to częściowym umorzeniem postępowania apelacyjnego wywołanego apelacją powódki i oddaleniem apelacji w pozostałej części ( w tym przedmiocie). W zakresie tej części szkody, którą stanowiły utracone korzyści, podzielając co do zasady pogląd Sądu Okręgowego, który znajduje potwierdzenie także w orzecznictwie tut. Sądu Apelacyjnego (m. in. wyroki w sprawach I A Ca 1328/07, I ACa 680/09) i Sądu Najwyższego (m. in. I CSK 477/07, LEX nr 398419), że od dnia 17 X 1997 r. uregulowanie przewidziane wart. 160 § 1 k.p.a.dotyczy nie tylko szkody rzeczywistej , ale także szkody w postaci lucrum cessans, która powstała w okresie po wejściu w życieKonstytucji, nie można podzielić lakonicznego i gołosłownego stanowiska Sądu I instancji, że powódka nie wykazała, iż poniosła tę szkodę. Jak trafnie zauważył Sąd Najwyższy w wyroku z 10 kwietnia 2008 r. (IV CSK 5/08, LEX nr 371827) za normalne następstwo danego zdarzenia uważa się taki skutek, który zazwyczaj, w zwykłym porządku rzeczy jest konsekwencją tego zdarzenia. Skoro prawidłowo Sąd I instancji ustalił, że powódka utraciła przedmiotowe działki i poniosła szkodę rzeczywistą, a pozwany nie wykazał, że powódka niewątpliwie utraciłaby te działki poczynając od 17 X 1997 r., w normalnym biegu rzeczy brak korzyści uznać należy jako wynik utraty nieruchomości, a dalsze dowodzenie po stronie powodowej jest zbędne, poza wykazaniem wielkości utraconych korzyści w danym stanie nieruchomości, rozumianym po myśli wyżej wyłożonej. Typowe i wynikające z prawa własności jest prawo osiągania pożytków z rzeczy. Dowód, że w konkretnym przypadku byłoby inaczej, obciąża pozwanego (art. 232 k.p.c.iart. 6 k.c.) Wskutek wadliwego postrzegania adekwatnego związku przyczynowego oraz wobec nieprzeprowadzenia dowodu istotnego dla ustalenia wysokości szkody w tej części, nie doszło do rozpoznania istoty sprawy w tym zakresie. Z tych wszystkich względów, na podstawieart. 386 § 1 i 4 k.p.c.,art. 385 i art. 397 § 2 k. p. c.orazart. 108 § 2 k.p.c.Sąd Apelacyjny orzekł jak w sentencji.

15/450000/0000503/ACa

Sąd Apelacyjnyw Warszawie

I Wydział Cywilny

154505000005127_XVII_AmA_000109_2007_Uz_2008-11-12_003

XVII AmA 109/07

2008-11-12 01:00:00.0 CET

2014-02-10 19:15:06.0 CET

2024-01-16 17:29:22.0 CET

15450500

5127

REASON

XVII Ama 109/07 Wersja niezawierająca tajemnic przedsiębiorstwa Uzasadnienie: Decyzją nr (...) z dnia 29 grudnia 2006 r. Pozwany - Prezes Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów, po przeprowadzeniu postępowania antymonopolowego, wszczętego na wniosek zainteresowanego (...) z siedzibą w W. , przeciwko (...) z siedzibą w W. (Stany Zjednoczone Ameryki), (...) Limited z siedzibą w L. (Wielka Brytania), (...) Sprl z siedzibą w W. (Belgia), bankom wydającym karty płatnicze w systemach (...) i (...) ,

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xVolNmbr="000109" xVolType="15/450500/0005127/AmA" xFromPg="1" xml:space="preserve" xDocType="Uz" xFlag="published" xEditorFullName="Beata Gonera" xPublisher="bgonera" xEditor="bgonera" xToPage="105" xLang="PL" xYear="2007" xVersion="1.0" xPublisherFullName="Beata Gonera"> <xName>Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xText xALIGNx="right"> <xBx>XVII Ama 109/07</xBx></xText> <xText><xIx>Wersja niezawierająca tajemnic przedsiębiorstwa</xIx></xText> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Uzasadnienie:</xBx></xText> <xText>Decyzją nr <xAnon>(...)</xAnon>z dnia 29 grudnia 2006 r. Pozwany - Prezes Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów, po przeprowadzeniu postępowania antymonopolowego, wszczętego na wniosek zainteresowanego <xAnon>(...)</xAnon>z siedzibą w <xAnon>W.</xAnon>, przeciwko <xAnon>(...)</xAnon>z siedzibą w <xAnon>W.</xAnon>(Stany Zjednoczone Ameryki), <xAnon>(...)</xAnon>Limited z siedzibą w <xAnon>L.</xAnon>(Wielka Brytania), <xAnon>(...)</xAnon>Sprl z siedzibą w <xAnon>W.</xAnon>(Belgia), bankom wydającym karty płatnicze w systemach <xAnon>(...)</xAnon>i <xAnon>(...)</xAnon>, tj.: <xAnon>Bankowi (...) S.A.</xAnon>z siedzibą w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>Bankowi (...) S.A.</xAnon>z siedzibą w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>Bankowi (...) S.A.</xAnon>z siedzibą w <xAnon>W.</xAnon>(dawniej <xAnon>Bank (...) S.A.</xAnon>z siedzibą w <xAnon>W.</xAnon>), <xAnon>Bankowi (...) S.A.</xAnon>z siedzibą w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>Bankowi (...) S.A.</xAnon>z siedzibą w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>Bankowi (...) S.A.</xAnon>z siedzibą w <xAnon>B.</xAnon>, <xAnon>Bankowi (...) S.A.</xAnon>z siedzibą w <xAnon>K.</xAnon>, <xAnon>(...) Bankowi (...) S.A.</xAnon>z siedzibą w <xAnon>K.</xAnon>, <xAnon>(...) Bankowi (...) S.A.</xAnon>z siedzibą w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>Bankowi (...) S.A.</xAnon>z siedzibą we <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>(...) Bankowi S.A.</xAnon>z siedzibą w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>Bankowi (...) S.A.</xAnon>z siedzibą w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>(...) Bankowi S.A.</xAnon>z siedzibą w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>(...)</xAnon>z siedzibą w <xAnon>K.</xAnon>, <xAnon>(...) Bankowi S.A.</xAnon>z siedzibą w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>(...) Bankowi S.A</xAnon>, z siedzibą w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>(...) Bankowi (...) S.A.</xAnon>z siedzibą w <xAnon>G.</xAnon>, <xAnon>(...) Bankowi S.A.</xAnon>z siedzibą we <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>(...) Bank (...) S.A.</xAnon>z siedzibą w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>(...) Bankowi (...) S.A.</xAnon>z siedzibą w <xAnon>W.</xAnon>oraz Związkowi <xAnon>(...)</xAnon>, pod zarzutem stosowania praktyk ograniczających konkurencję, określonych w art. 81 ust. l Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską oraz w <xLexLink xArt="art. 5;art. 5 ust. 1;art. 5 ust. 1 pkt. 1;art. 5 ust. 1 pkt. 6" xIsapId="WDU20001221319" xTitle="Ustawa z dnia 15 grudnia 2000 r. o ochronie konkurencji i konsumentów" xAddress="Dz. U. z 2000 r. Nr 122, poz. 1319">art. 5 ust. l pkt l i 6 ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r. o ochronie konkurencji i konsumentów</xLexLink>:</xText> <xText>1. uznał za ograniczającą konkurencję i naruszającą zakaz, o którym mowa w art. 81 ust. l Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską oraz w art. 5 ust. l pkt l ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów, praktykę polegającą na uczestniczeniu przez: <xAnon>Bank (...) S.A.</xAnon>z siedzibą w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>Bank (...) S. A.</xAnon>z siedzibą w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>Bank (...) S.A.</xAnon>z siedzibą w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>Bank (...) S.A.</xAnon>z siedzibą w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>Bank (...) S. A.</xAnon>z siedzibą w <xAnon>B.</xAnon>, <xAnon>Bank (...) S.A.</xAnon>z siedzibą w <xAnon>K.</xAnon>, <xAnon>(...) Bank (...) S.A.</xAnon>z siedzibą w <xAnon>K.</xAnon>, <xAnon>(...) Bank (...) S.A.</xAnon>z siedzibą w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>Bank (...) S.A.</xAnon>z siedzibą we <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>(...) Bank S.A.</xAnon>z siedzibą w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>Bank (...) S.A.</xAnon>z siedzibą w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>(...) Bank S.A.</xAnon>z siedzibą w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>(...) Bank S.A.</xAnon>z siedzibą w <xAnon>K.</xAnon>, <xAnon>(...) Bank S.A.</xAnon>z siedzibą w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>(...) Bank S.A.</xAnon>z siedzibą w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>(...) Bank S.A.</xAnon>z siedzibą we <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>(...) Bank (...) S.A.</xAnon>z siedzibą w <xAnon>W.</xAnon>oraz <xAnon>(...) Bank (...) S.A.</xAnon>z siedzibą w <xAnon>G.</xAnon>w porozumieniu ograniczającym konkurencję na rynku usług acquiringowych związanych z regulowaniem zobowiązań konsumentów wobec akceptantów z tytułu płatności za nabywane przez konsumentów towary i usługi za pomocą kart płatniczych na terytorium Polski poprzez wspólne ustalanie wysokości stawek opłaty interchange pobieranej od transakcji dokonywanych kartami systemu <xAnon>(...)</xAnon>w Polsce i nakazuje zaniechanie jej stosowania,</xText> <xText>2. uznał za ograniczającą konkurencję i naruszającą zakaz, o którym mowa w art. 81 ust. l Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską oraz w art. 5 ust. l pkt I ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów praktykę polegającą na uczestniczeniu przez: <xAnon>Bank (...) S.A.</xAnon>z siedzibą w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>Bank (...) S.A.</xAnon>z siedzibą w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>Bank (...) S.A.</xAnon>z siedzibą w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>Bank (...) S.A.</xAnon>z siedzibą w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>Bank (...) S.A.</xAnon>z siedzibą w <xAnon>K.</xAnon>, <xAnon>(...) Bank (...) S.A.</xAnon>z siedzibą w <xAnon>K.</xAnon>, <xAnon>Bank (...) S.A.</xAnon>z siedzibą we <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>(...) Bank S.A.</xAnon>z siedzibą w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>Bank (...) S.A.</xAnon>z siedzibą w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>(...) Bank S.A.</xAnon>z siedzibą w <xAnon>K.</xAnon>, <xAnon>(...) Bank S.A</xAnon>, z siedzibą w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>(...) Bank S.A.</xAnon>z siedzibą w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>(...) Bank (...) S.A.</xAnon>z siedzibą w <xAnon>G.</xAnon>, <xAnon>(...) Bank S.A.</xAnon>z siedzibą we <xAnon>W.</xAnon>oraz <xAnon>(...) Bank (...) S.A.</xAnon>z siedzibą w <xAnon>W.</xAnon>w porozumieniu ograniczającym konkurencję na rynku usług acquiringowych związanych z regulowaniem zobowiązań konsumentów wobec akceptantów z tytułu płatności za nabywane przez konsumentów towary i usługi za pomocą kart płatniczych na terytorium Polski poprzez wspólne ustalanie wysokości stawek opłaty interchange pobieranej od transakcji dokonywanych kartami systemu <xAnon>(...)</xAnon>w Polsce i nakazuje zaniechanie jej stosowania.</xText> <xText>3. uznał za ograniczającą konkurencję i naruszającą zakaz, o którym mowa w art. 5 ust. l pkt l ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów, praktykę polegającą na uczestniczeniu przez <xAnon>(...) Bank (...) S.A.</xAnon>z siedzibą w <xAnon>W.</xAnon>w porozumieniu ograniczającym konkurencję na rynku usług acquiringowych związanych z regulowaniem zobowiązań konsumentów wobec akceptantów z tytułu płatności za nabywane przez konsumentów towary i usługi za pomocą kart płatniczych na terytorium Polski poprzez wspólne ustalanie wysokości stawek opłaty interchange pobieranej od transakcji dokonywanych kartami systemu <xAnon>(...)</xAnon>w Polsce i stwierdził zaniechanie jej stosowania przez ten Bank z dniem 30 listopada 2001 r.</xText> <xText>4. umorzył jako bezprzedmiotowe postępowanie przeciwko <xAnon>(...) Bank (...) S.A.</xAnon>z siedzibą w <xAnon>W.</xAnon>w sprawie naruszenia przez ten podmiot art. 81 ust. l Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską, w drodze uczestnictwa w porozumieniu ograniczającym konkurencję na rynku usług acquiringowych związanych z regulowaniem zobowiązań konsumentów wobec akceptantów z tytułu płatności za nabywane przez konsumentów towary i usługi za pomocą kart płatniczych na terytorium Polski poprzez wspólne ustalanie wysokości stawek opłaty interchange pobieranej od transakcji dokonywanych kartami systemu <xAnon>(...)</xAnon>w Polsce.</xText> <xText>5. nie stwierdził stosowania przez <xAnon>(...)</xAnon>z siedzibą w <xAnon>W.</xAnon>(Stany Zjednoczone Ameryki), <xAnon>(...)</xAnon>Limited z siedzibą w <xAnon>L.</xAnon>(Wielka Brytania), <xAnon>(...)</xAnon>Sprl z siedzibą w <xAnon>W.</xAnon>(Belgia), banki wydające karty płatnicze w systemach <xAnon>(...)</xAnon>i <xAnon>(...)</xAnon>, tj.: <xAnon>Bank (...) S.A.</xAnon>z siedzibą w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>Bank (...) S.A.</xAnon>z siedzibą w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>Bank (...) S.A.</xAnon>z siedzibą w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>Bank (...) S.A.</xAnon>z siedzibą w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>Bank (...) S.A.</xAnon>z siedzibą w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>Bank (...) S.A.</xAnon>z siedzibą w <xAnon>B.</xAnon>, <xAnon>Bank (...) S.A.</xAnon>z siedzibą w <xAnon>K.</xAnon>, <xAnon>(...) Bank (...) S.A.</xAnon>z siedzibą w <xAnon>K.</xAnon>, <xAnon>(...) Bank (...) S.A.</xAnon>z siedzibą w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>Bank (...) S.A.</xAnon>z siedzibą we <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>(...) Bank S.A.</xAnon>z siedzibą w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>Bank (...) S.A.</xAnon>z siedzibą w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>(...) Bank S.A.</xAnon>z siedzibą w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>(...) Bank S.A.</xAnon>z siedzibą w <xAnon>K.</xAnon>, <xAnon>(...) Bank S.A.</xAnon>z siedzibą w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>(...) Bank S.A.</xAnon>z siedzibą w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>(...) Bank (...) S.A.</xAnon>z siedzibą w <xAnon>G.</xAnon>, <xAnon>(...) Bank S.A.</xAnon>z siedzibą we <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>(...) Bank (...) S.A.</xAnon>z siedzibą w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>(...) Bank (...) S.A.</xAnon>z siedzibą w <xAnon>W.</xAnon>oraz <xAnon>(...) Banków (...)</xAnon>praktyki ograniczającej konkurencję wskazanej w art. 5 ust. l pkt l i 6 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów, polegającej na koordynacji działań w celu ograniczenia dostępu przedsiębiorców, nie będących członkami ww. porozumień emitentów, do rynku usług acquiringowych związanych z regulowaniem zobowiązań konsumentów wobec akceptantów z tytułu płatności za nabywane przez konsumentów towary i usługi za pomocą kart płatniczych na terytorium Polski. 6. nałożył na:</xText> <xText>-<xAnon> Bank (...) S.A.</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon> karę pieniężną w kwocie 12 l 58 370 zł,</xText> <xText>-<xAnon> Bank (...)</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon> karę pieniężną w kwocie 9 649 500 zł,</xText> <xEnum> <xBullet>-</xBullet> <xEnumElem> <xText><xAnon>Bank (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>karę pieniężną w kwocie 2 894 850 zł,</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText><xAnon> Bank (...) S.A.</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon> karę pieniężną w kwocie 2 894 850 zł,</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText><xAnon>Bank (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>karę pieniężną w kwocie 16 597 140zł„</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText><xAnon> Bank (...) S.A.</xAnon> w <xAnon>B.</xAnon> karę pieniężną w kwocie 2 894 850 zł,</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText><xAnon> Bank (...) S.A.</xAnon> w <xAnon>K.</xAnon> karę pieniężną w kwocie 14 667 240 zł,</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText><xAnon> (...) Bank (...) S.A.</xAnon> w <xAnon>K.</xAnon> karę pieniężną w kwocie 14 088 270 zł,</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText><xAnon> (...) Bank (...) S.A.</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon> karę pieniężną w kwocie 2 894 850 zł,</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText><xAnon> Bank (...) S.A.</xAnon> we <xAnon>W.</xAnon> karę pieniężną w kwocie 14 088270 zł,</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText><xAnon> (...) Bank S.A.</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon> karę pieniężną w kwocie 7719 600 zł,</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText><xAnon> Bank (...) S.A.</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon> karę pieniężną w kwocie 10 228 470 zł.</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText><xAnon> (...) Bank S.A.</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon> karę pieniężną w kwocie 2 894 850 zł,</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText><xAnon> (...) Bank S.A.</xAnon> w <xAnon>K.</xAnon> karę pieniężną w kwocie 4 824 750 zł,</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText><xAnon> (...) Bank S.A.</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon> karę pieniężną w kwocie 4 824 750 zł,</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText><xAnon> (...) Bank S.A.</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon> karę pieniężną w kwocie 12 158 370 zł,</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText><xAnon>(...) Bank (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>G.</xAnon>karę pieniężną w kwocie 4 824 750 zł,</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText><xAnon> (...) Bank S.A.</xAnon> z siedzibą we <xAnon>W.</xAnon> karę pieniężną w kwocie 7 719 600</xText> </xEnumElem> </xEnum> <xText>zł,</xText> <xText>- <xAnon> (...) Bank (...) S.A.</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon> karę pieniężną w kwocie 16597 140 zł,</xText> <xEnum> <xBullet>-</xBullet> <xEnumElem> <xText><xAnon>(...) Bank (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>karę pieniężną w kwocie 192 990 zł, Powyższej decyzji Prezes UOKiK nadał w punkcie I rygor natychmiastowej wykonalności.</xText> </xEnumElem> </xEnum> <xText>Od powyższej Decyzji odwołania wnieśli:</xText> <xText>I Powód l- <xAnon> Bank (...) S.A.</xAnon> (XVII Ama 109/07 ) który wniósł o uchylenie pkt I, V.l i VI, alternatywnie zmiana pkt. I i V. l Decyzji w ten sposób iż nie stwierdza się stosowania przez bank i inne banki wskazane w pkt l praktyk ograniczających konkurencję na rynku usług acquiringowych związanych z regulowaniem zobowiązań konsumentów wobec akceptantów z tytułu płatności za nabywane przez konsumentów towary i usługi za pomocą kart płatniczych na terytorium Polski poprzez wspólne ustalanie stawek opłaty interchange pobieranej od transakcji dokonywanych kartami systemu <xAnon>(...)</xAnon> i <xAnon>(...)</xAnon>. Ponadto, powód l wniósł o uchylenie rygoru natychmiastowej wykonalności, wstrzymanie wykonania decyzji i zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych. Powód l zarzucił:</xText> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText>naruszenie art. 84 ust. l pkt l w zw. z art. 4 pkt 2 i art. 85 ust. 3 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów oraz <xLexLink xArt="art. 105;art. 105 § 1;art. 156" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">art. 105 § l i art. 156</xLexLink> § I <xLexLink xArt="pkt. 2" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">pkt 2 k.p.a.</xLexLink>, poprzez wszczęcie i prowadzenie postępowania oraz wydanie zaskarżonej Decyzji na wniosek podmiotu nieuprawnionego, to jest organizacji pracodawców nie będącej "związkiem przedsiębiorców" oraz nie legitymującej się swoim interesem prawnym we wszczęciu postępowania;</xText> </xUnit> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText>naruszenie art. 11 ust. 6 rozporządzenia Rady nr 1/2003 w sprawie wprowadzenia w życie reguł konkurencji ustanowionych w art. 81 i 82 Traktatu, poprzez prowadzenie postępowania i wydanie Decyzji mimo trwającego postępowania przed Komisją Europejską w sprawie opłat interchange stosowanych w ramach systemu <xAnon>(...)</xAnon>;</xText> </xUnit> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText>naruszenie art. 5 ust. l pkt l i art. 9 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów oraz art. 81 ust. l traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską („TWE") w zw. z <xLexLink xArt="art. 156;art. 156 § 1;art. 156 § 1 pkt. 5" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">art. 156 § l pkt 5 k.p.a.</xLexLink>, poprzez nieprecyzyjne i niejednoznaczne określenie w sentencji Decyzji stwierdzonej praktyki uznanej za ograniczającą konkurencję i naruszającą zakazy ustanowione w przepisach prawa, a przez to uniemożliwienie wykonania Decyzji przez strony;</xText> </xUnit> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=".">4</xName> <xText>naruszenie art. 5 ust. l pkt. l, art. 9 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów w związku z art. 4 pkt. 4 lit. b) i c) oraz art. 81 ust. 1 TWE, poprzez nieprawidłowe określenie adresata Decyzji i skierowanie pkt. I i V Decyzji do wskazanych tam banków, w tym Banku, mimo że zarzucane porozumienie stanowi w istocie akt związku przedsiębiorców w rozumieniu art. 4 pkt. 4 lit. c) ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów w związku, przy czym związek ten charakteryzuje się szczególnymi cechami, które powodują, iż bankom nie można przypisać udziału w porozumieniu antykonkurencyjnym;</xText> </xUnit> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=".">5</xName> <xText>naruszenie art. 84 ust. 3 i art. 66 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów oraz <xLexLink xArt="art. 10" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">art. 10 k.p.a.</xLexLink>, poprzez określenie rynku właściwego dopiero bezpośrednio przed wydaniem zaskarżonej Decyzji, przez co doszło do istotnego ograniczenia prawa strony do czynnego udziału w postępowaniu oraz możliwości ustosunkowania się do wszystkich podnoszonych w postępowaniu zarzutów;</xText> </xUnit> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=".">6</xName> <xText xALIGNx="right">naruszenie art. 5 ust. l pkt l i art. 9 w zw. z art. 4 pkt 8 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów oraz art. 81 ust. l TWE w zw. z art. 2 rozporządzenia nr 1/2003, poprzez nieprecyzyjne i błędne określenie rynku właściwego i uznanie, iż rynkiem tym jest rynek usług acquiringowych związanych z regulowaniem zobowiązań konsumentów wobec akceptantów z tytułu płatności za nabywane przez konsumentów towary i usługi za pomocą kart płatniczych na terytorium Polski, mimo, iż nie istnieje odrębny rynek usług acquiringowych, a nadto definicja rynku przyjęta przez Prezesa UOKiK nie uwzględnia substytutów;</xText> </xUnit> <xText xALIGNx="center">7.naruszenie art. 5 ust. l pkt l oraz art. 9 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów jak również art. 81 ust. l TWE w zw. z art. 2 rozporządzenia nr 1/2003, poprzez skierowanie decyzji do podmiotów, które nie zawarły porozumienia dotyczącego ustalenia cen lub innych warunków sprzedaży usług acquiringowych;</xText> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=".">8</xName> <xText>naruszenie art. 5 ust. l pkt l w zw. z art. 6 ust. l i art. 9 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów oraz art. 81 ust. l TWE i art. 2 rozporządzenia nr 1/2003, poprzez uznanie, iż zarzucane porozumienia ograniczają konkurencję na rynku właściwym, mimo że porozumienia te nie wywierają odczuwalnego wpływu na konkurencję, a przynajmniej Prezes UOKiK nie przedstawił w tym zakresie przekonujących dowodów;</xText> </xUnit> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=".">9</xName> <xText>naruszenie art. 5 ust. l pkt l, art. 9 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów oraz art. 81 ust. l TWE w zw. żart. 2 rozporządzenia nr 1/2003, poprzez uznanie, iż zarzucane porozumienia ograniczają konkurencję na rynku właściwym, mimo że uczestnicy ww. rynku posiadaj ą dostateczną swobodę w negocjowaniu cen i innych warunków umów, a przynajmniej Prezes UOKiK nie wykazał, iż tego rodzaju swoboda jest wyłączona lub istotnie ograniczona;</xText> </xUnit> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=".">10</xName> <xText>naruszenie art. 5 ust. l pkt l, art. 9 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów oraz art. 81 ust. I TWE w zw. z art. 2 rozporządzenia nr 1/2003, poprzez uznanie, iż zarzucane porozumienia ograniczają konkurencję na rynku właściwym, mimo że takie ograniczenie w rzeczywistości nie występuje, a rynek ten jest dostatecznie konkurencyjny, rozwija się w sposób stały i systematyczny, wykazując cechy rynku nienasyconego;</xText> </xUnit> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=".">11</xName> <xText>naruszenie art. 5 ust. l pkt. l, art. 9 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów oraz art. 81 ust. l TWE w zw. z art. 2 rozporządzenia nr 1/2003, poprzez uznanie, iż zarzucane porozumienia ograniczają konkurencję na rynku właściwym, mimo że porozumienia te są niezbędne dla prawidłowego i efektywnego funkcjonowania oraz rozwoju systemów kart płatniczych w Polsce;</xText> </xUnit> <xText>12.naruszenie art. 5 ust. l pkt. I, art. 9 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów oraz art. 81 ust. l TWE w zw. z art. 2 rozporządzenia nr 1/2003, poprzez uznanie, iż narzucane porozumienia skutkują negatywnym zjawiskiem subsydiowania użytkowników kart przez osoby płacące gotówką oraz mogą prowadzić do ograniczenia innowacyjności w systemach płatniczych, mimo iż zjawisko subsydiowania skrośnego jest zjawiskiem normalnym w gospodarce rynkowej, zaś systemy kartowe przyczyniaj ą się w decydujący sposób do rozwoju gospodarczego, technicznego i społecznego;</xText> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=".">13</xName> <xText>naruszenie art. 5 ust. l pkt. l, art. 9 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów oraz art. 81 ust. l TWE w zw. z art. 2 rozporządzenia nr 1/2003, poprzez ustalenie, iż stawki opłaty interchange w systemach <xAnon>(...)</xAnon>i <xAnon>(...)</xAnon>nie były ustalane w oparciu o obiektywne podstawy, lecz były wyłącznie efektem uzgodnień banków;</xText> </xUnit> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=".">14</xName> <xText>naruszenie art. 81 ust. l TWE w zw. z art. 2 i art. 3 ust. l rozporządzenia nr 1/2003, poprzez ustalenie, że zarzucane porozumienia mają wpływ na handel między państwami członkowskimi, mimo że wpływ taki albo w ogóle nie zachodzi, albo jest niedostrzegalny, a przynajmniej Prezes UOKiK nie przedstawił żadnego dowodu co do zaistnienia ww. przesłanki;</xText> </xUnit> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=".">15</xName> <xText>naruszenie art. 11 ust. 2 w zw. z art. 7 ust. l ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów oraz art. 81 ust. 3 w zw. z art. l ust. 2 i art. 2 rozporządzenia nr 1/2003, poprzez przyjęcie w Decyzji, iż zarzucane porozumienia nie spełniają wskazanych w ww. przepisach przesłanek zwolnienia spod zakazów praktyk ograniczających konkurencję,, mimo, że porozumienia te przyczyniają się do polepszenia produkcji, dystrybucji towarów lub do postępu technicznego lub gospodarczego, zapewniają nabywcom lub użytkownikom odpowiednią część wynikających stąd korzyści oraz nie nakładają na zainteresowanych przedsiębiorców ograniczeń, które nie są niezbędne do osiągnięcia powyższych celów, i nie stwarzaj ą zainteresowanym przedsiębiorcom możliwości wyeliminowania konkurencji na rynku właściwym w zakresie znacznej części określonych towarów, przy czym dowody przedstawione przez Prezesa UOKiK w tej kwestii nie zakwestionowały skutecznie dowodów przedstawionych przez banki (w tym Bank) oraz organizacje <xAnon>(...)</xAnon>i <xAnon>(...)</xAnon>;</xText> </xUnit> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=".">16</xName> <xText>naruszenie art. 101 ust. l pkt l i 2 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów , poprzez nałożenie kary pieniężnej, mimo, iż nie doszło po stronie Banku do zarzucanego naruszenia przepisów chroniących konkurencję, a przynajmniej w niniejszej sprawie powinno znaleźć zastosowanie wyłączenie z art. 11 ust. 2 w zw. z art. 7 ust. l oraz art. 81 ust. 3 TWE;</xText> </xUnit> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=".">17</xName> <xText>naruszenie art. 101 ust. l pkt l i 2, art. 104 i art. 112 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów, poprzez ustalenie wysokości kary pieniężnej z przekroczeniem maksymalnego okresu pięcioletniego liczonego od dnia wejścia w życie ustawy, jako okresu, który może być uwzględniony biorąc pod uwagę zarzucane naruszenie przepisów <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19900140088" xTitle="Ustawa z dnia 24 lutego 1990 r. o przeciwdziałaniu praktykom monopolistycznym" xAddress="Dz. U. z 1990 r. Nr 14, poz. 88">ustawy z dnia 24 lutego 1990 o przeciwdziałaniu praktykom monopolistycznym i ochronie interesów konsumentów</xLexLink>;</xText> </xUnit> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=".">18</xName> <xText>naruszenie art. 101 ust. l pkt l i 2 i art. 104 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów, poprzez nałożenie kary pieniężnej, która jest nieproporcjonalna do stwierdzonych naruszeń i nie uwzględnia w dostatecznym stopniu wszystkich istotnych okoliczności sprawy, w tym stwierdzonej przez Prezesa UOKiK nieumyślności w zarzucanych naruszeniach przepisów chroniących konkurencję;</xText> </xUnit> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=".">19</xName> <xText>naruszenie art. 90 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów w związku z <xLexLink xArt="art. 108;art. 108 § 1" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">art. 108 § l k.p.a.</xLexLink>, poprzez:</xText> </xUnit> <xText>- nadanie Decyzji rygoru natychmiastowej wykonalności, pomimo że nie wymaga tego ani ochrona konkurencji, ani ważny interes konsumentów oraz rygor ten nie jest rzeczywiście niezbędny dla realizacji celów Decyzji, a przynajmniej Prezes UOKiK nie wykazał, że powyższe wymogi zostały w mniejszej sprawie spełnione;</xText> <xText>- nadanie Decyzji rygoru natychmiastowej wykonalności, pomimo, iż wykonanie Decyzji nie jest w stanie zrealizować celów przez nią zakładanych z uwagi na istnienie na rynku wielu banków nieobjętych zakresem podmiotowym Decyzji;</xText> <xEnum> <xBullet>-</xBullet> <xEnumElem> <xText>nadanie Decyzji rygoru natychmiastowej wykonalności, pomimo że w niniejszej sprawie zachodzi groźba wyrządzenia niepowetowanej szkody oraz groźba nieodwracalnych lub trudno odwracalnych skutków, jakie dla Banku przyniesie wykonanie Decyzji przed uzyskaniem przez nią przymiotu prawomocności;</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>nadanie Decyzji rygoru natychmiastowej wykonalności, pomimo, iż obowiązki w niej wskazane zostały określone w sposób niejednoznaczny i niejasny, uniemożliwiając adresatom ich wykonanie;</xText> </xEnumElem> </xEnum> <xText/> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=".">20</xName> <xText>naruszenie art. 16 ust. 2 rozporządzenia nr 1/2003, poprzez nadanie Decyzji rygoru natychmiastowej wykonalności, pomimo, iż wykonanie Decyzji prowadzi do skutków sprzecznych z decyzją Komisji Europejskiej z 9 sierpnia 2001 r. (2001/782/EC) w sprawie systemu <xAnon>(...)</xAnon>;</xText> </xUnit> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=".">21</xName> <xText>naruszenie art. 11 ust. 6 rozporządzenia nr 1/2003, poprzez nadanie Decyzji rygoru natychmiastowej wykonalności, pomimo, iż Prezes UOKiK nie miał kompetencji do prowadzenia postępowania z uwagi na trwające postępowanie przed Komisją Europejską w sprawie opłat interchange stosowanych w ramach systemu <xAnon>(...)</xAnon>.</xText> </xUnit> <xText><xBx>II. </xBx>Powód 2- <xAnon> Bank (...) S.A.</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon> (XVII Am A 110/07) który wniósł o uchylenie pkt I, V.2 i VI, alternatywnie o zmianę pkt. I i V.2 w ten sposób iż nic stwierdza się stosowania przez bank i inne banki wskazane w pkt l praktyk ograniczających konkurencję na rynku usług acquiringowych związanych z regulowaniem zobowiązań konsumentów wobec akceptantów z tytułu płatności za nabywane przez konsumentów towary i usługi za pomocą kart płatniczych na terytorium Polski poprzez wspólne ustalanie</xText> <xText>stawek opłaty interchange pobieranej od transakcji dokonywanych kartami systemu <xAnon>(...)</xAnon> i <xAnon>(...)</xAnon>. Ponadto, powód 2 wniósł o uchylenie rygoru natychmiastowej wykonalności, wstrzymanie wykonania decyzji i zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych. Powód 2 zarzucił:</xText> <xText>l. naruszenie art. 84 ust. l pkt l w zw. z art. 4 pkt 2 i art. 85 ust. 3 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów w związku z <xLexLink xArt="art. 105;art. 105 § 1;art. 156;art. 156 § 1;art. 156 § 1 pkt. 2" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">art. 105 § l i art. 156 § l pkt 2 k.p.a.</xLexLink>, poprzez wszczęcie i prowadzenie postępowania oraz wydanie zaskarżonej Decyzji na wniosek podmiotu nieuprawnionego, to jest organizacji pracodawców nie będącej "związkiem przedsiębiorców" oraz nie legitymującej się swoim interesem prawnym we wszczęciu postępowania;</xText> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText>naruszenie art. 11 ust. 6 rozporządzenia Rady nr 1/2003 w sprawie wprowadzenia w życie reguł konkurencji ustanowionych w art. 81 i 82 Traktatu, poprzez prowadzenie postępowania i wydanie Decyzji mimo trwającego postępowania przed Komisją Europejską w sprawie opłat interchange stosowanych w ramach systemu <xAnon>(...)</xAnon>;</xText> </xUnit> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText>naruszenie art. 5 ust. l pkt I i art. 9 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów oraz art. 81 ust. l traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską („TWE") w zw. z <xLexLink xArt="art. 156;art. 156 § 1;art. 156 § 1 pkt. 5" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">art. 156 § l pkt 5 k.p.a.</xLexLink>, poprzez nieprecyzyjne i niejednoznaczne określenie w sentencji Decyzji stwierdzonej praktyki uznanej za ograniczającą konkurencję i naruszającą zakazy ustanowione w przepisach prawa, a przez to uniemożliwienie wykonania Decyzji przez strony;</xText> </xUnit> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=".">4</xName> <xText>naruszenie art. 5 ust. l pkt. l, art. 9 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów w związku z art. 4 pkt. 4 lit. b) i c) ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów w związku oraz art. 81 ust. l TWE, poprzez nieprawidłowe określenie adresata Decyzji i skierowanie pkt. I i V Decyzji do wskazanych tam banków, w tym Banku, mimo że zarzucane porozumienie stanowi w istocie akt związku przedsiębiorców w rozumieniu art. 4 pkt. 4 lit. c) ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów w związku, przy czym związek ten charakteryzuje się szczególnymi cechami, które powodują, iż bankom nie można przypisać udziału w porozumieniu antykonkurencyjnym;</xText> </xUnit> <xText>5.naruszenie art. 84 ust. 3 i art. 66 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów oraz <xLexLink xArt="art. 10" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">art. 10 k.p.a.</xLexLink>, poprzez określenie rynku właściwego dopiero bezpośrednio przed wydaniem zaskarżonej Decyzji, przez co doszło do istotnego ograniczenia prawa strony do czynnego udziału w postępowaniu oraz możliwości ustosunkowania się do wszystkich podnoszonych w postępowaniu zarzutów;</xText> <xText>6.naruszenie art. 5 ust. l pkt l i art. 9 w zw. z art. 4 pkt 8 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów oraz art. 81 ust. l TWE w zw. z art. 2 rozporządzenia nr 1/2003, poprzez nieprecyzyjne i błędne określenie rynku właściwego i uznanie, iż rynkiem tym jest rynek usług acquiringowych związanych z regulowaniem zobowiązań konsumentów wobec akceptantów z tytułu płatności za nabywane przez konsumentów towary i usługi za pomocą kart płatniczych na terytorium Polski, mimo., iż nie istnieje odrębny rynek usług acquiringowych, a nadto definicja rynku przyjęta przez Prezesa UOKiK nie uwzględnia substytutów;</xText> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=".">7</xName> <xText>naruszenie art. 5 ust. l pkt l oraz art. 9 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów jak również art. 81 ust. l TWE w zw. z art. 2 rozporządzenia nr 1/2003, poprzez skierowanie decyzji do podmiotów, które nie zawarły porozumienia dotyczącego ustalenia cen lub innych warunków sprzedaży usług acquiringowych;</xText> </xUnit> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=".">8</xName> <xText xALIGNx="right">naruszenie art. 5 ust. l pkt l w zw. z art. 6 ust. l i art. 9 Ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów oraz art. 81 ust. l TWE i art. 2 rozporządzenia nr 1/2003, poprzez uznanie, iż zarzucane porozumienia ograniczają konkurencję na rynku właściwym, mimo że porozumienia te nie wywierają odczuwalnego wpływu na konkurencję, a przynajmniej Prezes UOKiK nie przedstawił w tym zakresie przekonujących dowodów;</xText> </xUnit> <xText xALIGNx="center">9.naruszenie art. 5 ust. l pkt l, art. 9 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów oraz art. 81 ust. I TWE w zw. żart. 2 rozporządzenia nr 1/2003, poprzez uznanie, iż zarzucane porozumienia ograniczają konkurencję na rynku właściwym., mimo że uczestnicy ww. rynku posiadają dostateczną swobodę w negocjowaniu cen i innych warunków umów, a przynajmniej Prezes UOKiK nie wykazał, iż tego rodzaju swoboda jest wyłączona lub istotnie ograniczona;</xText> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=".">10</xName> <xText>naruszenie art. 5 ust. l pkt l, art. 9 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów oraz art. 81 ust. l TWE w zw. z art. 2 rozporządzenia nr 1/2003, poprzez uznanie, iż zarzucane porozumienia ograniczają konkurencję na rynku właściwym, mimo że takie ograniczenie w rzeczywistości nie występuje, a rynek ten jest dostatecznie konkurencyjny, rozwija się w sposób stały i systematyczny, wykazując cechy rynku nienasyconego;</xText> </xUnit> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=".">11</xName> <xText>naruszenie art. 5 ust. l pkt. l, art. 9 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów w oraz art. 81 ust. I TWE w zw. z art. 2 rozporządzenia nr 1/2003, poprzez uznanie, iż zarzucane porozumienia ograniczają konkurencję na rynku właściwym, mimo że porozumienia te są niezbędne dla prawidłowego i efektywnego funkcjonowania oraz rozwoju systemów kart płatniczych w Polsce;</xText> </xUnit> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=".">12</xName> <xText>naruszenie art. 5 ust. l pkt. l, art. 9 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów oraz art. 81 ust. l TWE w zw. z art. 2 rozporządzenia nr 1/2003, poprzez uznanie, iż zarzucane porozumienia skutkuj ą negatywnym zjawiskiem subsydiowania użytkowników kart przez osoby płacące gotówką oraz mogą prowadzić do ograniczenia innowacyjności w systemach płatniczych, mimo iż zjawisko subsydiowania skrośnego jest zjawiskiem normalnym w gospodarce rynkowej, zaś systemy karto we przyczyniają się w decydujący sposób do rozwoju gospodarczego, technicznego i społecznego;</xText> </xUnit> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=".">13</xName> <xText>naruszenie art. 5 ust. l pkt. l, art. 9 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów oraz art. 81 ust. l TWE w zw. z art. 2 rozporządzenia nr i/2003, poprzez ustalenie, iż stawki opłaty interchange w systemach <xAnon>(...)</xAnon>i <xAnon>(...)</xAnon></xText> </xUnit> <xText>nie były ustalane w oparciu o obiektywne podstawy, lecz były wyłącznie efektem uzgodnień banków;</xText> <xText>14.naruszenie art. 81 ust. I TWE w zw. z art. 2 i art. 3 ust. l rozporządzenia nr 1/2003, poprzez ustalenie, że zarzucane porozumienia mają wpływ na handel między państwami członkowskimi, mimo że wpływ taki albo w ogóle nie zachodzi, albo jest niedostrzegalny, a przynajmniej Prezes UOKiK nie przedstawił żadnego dowodu co do zaistnienia ww. przesłanki;</xText> <xText>15.naruszenie art. 11 ust. 2 w zw. z art. 7 ust. l ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów oraz art. 81 ust. 3 w zw. z art. l ust. 2 i art. 2 rozporządzenia nr 1/2003, poprzez przyjęcie w Decyzji, iż zarzucane porozumienia nie spełniają wskazanych w ww. przepisach przesłanek zwolnienia spod zakazów praktyk ograniczających konkurencję, mimo, że porozumienia te przyczyniają się do polepszenia produkcji, dystrybucji towarów lub do postępu technicznego lub gospodarczego, zapewniają nabywcom lub użytkownikom odpowiednią część wynikających stąd korzyści oraz nie nakładaj ą na zainteresowanych przedsiębiorców ograniczeń, które nie są niezbędne do osiągnięcia powyższych celów, i nie stwarzaj ą zainteresowanym przedsiębiorcom możliwości wyeliminowania konkurencji na rynku właściwym w zakresie znacznej części określonych towarów; przy czym dowody przedstawione przez Prezesa UOKiK w tej kwestii nie zakwestionowały skutecznie dowodów przedstawionych przez banki (w tym Bank) oraz organizacje <xAnon>(...)</xAnon>i <xAnon>(...)</xAnon>;</xText> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=".">16</xName> <xText>naruszenie art. 101 ust. l pkt l i 2 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów poprzez nałożenie kary pieniężnej, mimo, iż nie doszło po stronie Banku do zarzucanego naruszenia przepisów chroniących konkurencję, a przynajmniej w niniejszej sprawie powinno znaleźć zastosowanie wyłączenie z art. 11 ust. 2 w zw. z art. 7 ust, l oraz art. 81 ust. 3 TWE;</xText> </xUnit> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=".">17</xName> <xText>naruszenie art. 101 ust. l pkt l i 2, art. 104 i art. 112 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów, poprzez ustalenie wysokości kary pieniężnej z przekroczeniem maksymalnego okresu pięcioletniego liczonego od dnia wejścia w życie ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów w związku, jako okresu, który może być uwzględniony biorąc pod uwagę zarzucane naruszenie przepisów <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19900140088" xTitle="Ustawa z dnia 24 lutego 1990 r. o przeciwdziałaniu praktykom monopolistycznym" xAddress="Dz. U. z 1990 r. Nr 14, poz. 88">ustawy z dnia 24 lutego 1990 o przeciwdziałaniu praktykom monopolistycznym i ochronie interesów konsumentów</xLexLink>;</xText> </xUnit> <xText>18.naruszenie art. 101 ust. l pkt l i 2 i art 104 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów, poprzez nałożenie kary pieniężnej, która jest nieproporcjonalna do stwierdzonych naruszeń i nie uwzględnia w dostatecznym stopniu wszystkich istotnych okoliczności sprawy, w tym stwierdzonej przez Prezesa UOKiK nieumyślności w zarzucanych naruszeniach przepisów chroniących konkurencję;</xText> <xText>19.naruszenie art. 90 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów w związku z art. 108 § I <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">k.p.a.</xLexLink>, poprzez:</xText> <xEnum> <xBullet>-</xBullet> <xEnumElem> <xText>nadanie Decyzji rygoru natychmiastowej wykonalności, pomimo że nie wymaga tego ani ochrona konkurencji, ani ważny interes konsumentów oraz rygor ten nie jest rzeczywiście niezbędny dla realizacji celów Decyzji, a przynajmniej Prezes UOKiK nie wykazał, że powyższe wymogi zostały w mniejszej sprawie spełnione;</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>nadanie Decyzji rygoru natychmiastowej wykonalności, pomimo, iż wykonanie Decyzji nie jest w stanie zrealizować celów przez nią zakładanych z uwagi na istnienie na rynku wielu banków nieobjętych zakresem podmiotowym Decyzji;</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>nadanie Decyzji rygoru natychmiastowej wykonalności, pomimo że w niniejszej sprawie zachodzi groźba wyrządzenia niepowetowanej szkody oraz groźba nieodwracalnych lub trudno odwracalnych skutków, jakie dla Banku przyniesie wykonanie Decyzji przed uzyskaniem przez nią przymiotu prawomocności;</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>- nadanie Decyzji rygoru natychmiastowej wykonalności, pomimo, iż obowiązki w niej wskazane zostały określone w sposób niejednoznaczny i niejasny, uniemożliwiając adresatom ich wykonanie;</xText> </xEnumElem> </xEnum> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=".">20</xName> <xText>naruszenie art. 16 ust. 2 rozporządzenia nr 1/2003, poprzez nadanie Decyzji rygoru natychmiastowej wykonalności, pomimo, iż wykonanie Decyzji prowadzi do skutków sprzecznych z decyzją Komisji Europejskiej z 9 sierpnia 2001 r. (2001/782/EC) w sprawie systemu <xAnon>(...)</xAnon>;</xText> </xUnit> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=".">21</xName> <xText>naruszenie art. 11 ust. 6 rozporządzenia nr 1/2003, poprzez nadanie Decyzji rygoru natychmiastowej wykonalności, pomimo, iż Prezes UOKiK nie miał kompetencji do prowadzenia postępowania z uwagi na trwające postępowanie przed Komisją Europejską w sprawie opłat interchange stosowanych w ramach systemu <xAnon>(...)</xAnon>.</xText> </xUnit> <xText>III. Powód 3 - <xAnon>Bank (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>(XVII Ama 111/07) wniósł o zmianę Decyzji poprzez orzeczenie o umorzeniu postępowania lub o zmianę poprzez niestwierdzenie stosowania zarzucanej praktyki oraz o zasądzenie zwrotu kosztów postępowania. Z ostrożności procesowej Powód 3 powód wniósł o zmianę zaskarżonej Decyzji poprzez niestwierdzenie stosowania praktyki wobec uznania, iż wspólne ustalenie opłaty interchange spełnia kryteria wyłączenia spod znaku porozumień ograniczających konkurencję, uchylenie lub znaczne obniżenie nałożonej kary pieniężnej. Powód 3 zarzucił:</xText> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText>Obrazę obraza prawa procesowego - art. 84 ust. l pkt l ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów (Dz. U.<xIx>'/. </xIx>2003 r. nr 86, póz. 804 ze zm.) -<xBRx/>polegającą na wszczęciu postępowania antymonopolowego na wniosek, pomimo iż wnioskodawca nie miał legitymacji czynnej, ze względu na brak u niego interesu prawnego we wszczęciu postępowania,</xText> </xUnit> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText>obrazę prawa materialnego - art. 4 ust. 8 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów w związku , poprzez błędne zdefiniowanie rynku właściwego,</xText> </xUnit> <xText>3.obrazę prawa materialnego - art. 81 ust. l Traktatu Ustanawiającego Wspólnotę Europejską oraz art. 5 ust. l pkt l ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów, poprzez uznanie, że wielostronne porozumienie dotyczące opłaty interchange spełnia przesłanki uznania go za porozumienie ograniczające konkurencję.</xText> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=".">4</xName> <xText>obrazę artykułu 3 i artykułu 16 rozporządzenia Rady WE 1/2003 w sprawie stosowania przepisów dotyczących konkurencji określonych w Artykule 81 i 82 Traktatu WE, artykułu l O TWE oraz podstawowych zasad pewności prawa, poprzez sprzeczność z decyzją Komisji Europejskiej z dnia 24 lipca 2002 r. Nr COMP/29.373 o przyznaniu <xAnon>(...)</xAnon>indywidualnego wyłączenia,</xText> </xUnit> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=".">5</xName> <xText>obrazę <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">art. 7 k.p.a.</xLexLink> w związku z art. 80 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów oraz w związku z art. 81 ust. TWE oraz art.7 ust. l ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów poprzez brak należytego zbadania i oceny informacji złożonych przez <xAnon>(...)</xAnon>w związku z art. 81 ust. TWE oraz art. 7 ust. 1 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów, a następnie stwierdzenie, iż <xAnon>(...)</xAnon>i Banki Członkowskie nie udowodniły, iż zwolnienie ma zastosowanie,</xText> </xUnit> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=".">6</xName> <xText>obrazę prawa procesowego - <xLexLink xArt="art. 7;art. 77;art. 80" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">art. 7, 77 i 80 k.p.a.</xLexLink> poprzez nie wyjaśnienie wszystkich istotnych dla rozstrzygnięcia okoliczności sprawy,</xText> </xUnit> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=".">7</xName> <xText>obrazę prawa procesowego - <xLexLink xArt="art. 233;art. 233 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 233 § l k.p.c.</xLexLink> w zw. z art. 81 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów, polegającą na orzeczeniu w oparciu o materiał dowodowy niekompletny i uniemożliwiający wszechstronne przeanalizowanie sprawy, oraz poprzez dokonanie ustaleń faktycznych niepopartych dowodami,</xText> </xUnit> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=".">8</xName> <xText>naruszenie zasad proceduralnych w związku z opinią biegłego, polegające na obrazie art. <xLexLink xArt="art. 233;art. 233 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 233 § l k.p.c.</xLexLink> w związku z art. 81 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów:</xText> </xUnit> <xText>- poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodu na skutek dokonania ustaleń faktycznych na podstawie opinii biegłego, która nie spełnia wymogów formy pisemnej,</xText> <xText>- poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodu na skutek ustaleń faktycznych na podstawie opinii biegłego obciążonej licznymi błędami merytorycznymi,</xText> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=".">9</xName> <xText>obrazę <xLexLink xArt="art. 107;art. 107 § 1;art. 107 § 3" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">art. 107 § l i § 3 k.p.a.</xLexLink> w związku z art. 80 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów polegającą na sprzeczności rozstrzygnięcia z uzasadnieniem decyzji, oraz brakiem jednoznacznego i spójnego wskazania w uzasadnieniu decyzji, jakie zachowanie stron uzasadnia zarzut ograniczenia konkurencji zawarty w pkt. I. l. decyzji, która jest oparta na fakcie, iż nie jest możliwe jednoznaczne wyciągnięcie wniosków z uzasadnienia decyzji : (I) czy Prezes UOKiK podważa faktyczną zgodność z prawem wspólnego ustalenia opłaty interchange, (II) czy też Prezes kwestionuje jedynie samą wysokość opłaty interchange,</xText> </xUnit> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=".">10</xName> <xText>obrazę <xLexLink xArt="art. 286;art. 227" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 286 oraz 227 k.p.c.</xLexLink> w związku z art. 81 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów w związku oraz <xLexLink xArt="art. 89" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 89 k.p.</xLexLink>a, w związku z art. 80 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów w związku poprzez odmowę przeprowadzenia rozprawy przesłuchania biegłego w trybie administracyjnym oraz dowodu z uzupełniającej opinii biegłego (przez tego samego lub przez innego biegłego),w wyniku czego decyzja została oparta na błędnych i niekompletnych ustaleniach.</xText> </xUnit> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=".">11</xName> <xText>obrazę prawa materialnego - art. 101 ust. l pkt l i 2 i art. 104 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów w związku, poprzez nałożenie na powoda kary pieniężnej w sposób całkowicie dowolny, w oderwaniu od stopnia jego zawinienia oraz stopnia naruszenia interesu publicznoprawnego.</xText> </xUnit> <xText>IV. Powód 4 - <xAnon> Bank (...) S.A.</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon> (XVII Ama 112/07) wnosząc o uchylenie pkt 1.4 i pkt IV zaskarżonej Decyzji, ewentualnie o zmianę pkt 1.2 i pkt IV Decyzji poprzez uznanie, że wspólne ustalenie opłaty interchange nie stanowi praktyki ograniczającej konkurencję, określonej w art. 81 ust. l Traktatu WE oraz w art. 5 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów lub uznanie, że wspólne ustalenie opłaty interchange spełnia kryteria wyłączenia spod zakazu porozumień ograniczających konkurencję określone w art. 81 (3) Traktatu WE oraz art. 11 ustawy. Ponadto wniósł o wstrzymanie wykonania pkt 1.2. Decyzji, obciążenie pozwanego kosztami postępowania odwoławczego i zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów postępowania sądowego, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Powód 4 zarzucił:</xText> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText>błędne uznanie istnienia interesu prawnego <xAnon>(...)</xAnon>w inicjowaniu postępowania antymonopolowego (brak legitymacji czynnej, ze względu na brak interesu prawnego we wszczęciu postępowania),</xText> </xUnit> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText>błędne zdefiniowanie rynku właściwego,</xText> </xUnit> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText>niewłaściwe zdefiniowanie acquirera, co skutkowało nieprawidłowym określeniem przez pozwanego rynku właściwego,</xText> </xUnit> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=".">4</xName> <xText>błędne uznanie, że tzw. płatności na odległość nie są substytutami kart, gdyż nie są stosowane do dokonywania płatności w punktach usługowo handlowych,</xText> </xUnit> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=".">5</xName> <xText>nie zastosowanie przez Prezesa UOKiK art. 11 ust. 2 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów a w związku z tym, nie wydanie przez pozwanego Decyzji w przedmiocie nie stwierdzenia stosowania praktyki ograniczającej konkurencję w przypadku ustalenia przez organ, że porozumienie spełniało przesłanki, o których mowa w art. 7 ust. l ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów a nie zostało objęte uprzednio stosownym rozporządzeniem wyłączającym Rady Ministrów,</xText> </xUnit> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=".">6</xName> <xText>nie wyjaśnienie wszystkich istotnych dla rozstrzygnięcia okoliczności sprawy, jakimi są niski udział kart wydawanych przez Bank w rynku kart w Polsce i niewielkie dochody z tytułu opłaty interchange,</xText> </xUnit> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=".">7</xName> <xText xALIGNx="right">nie wyjaśnienie wszystkich istotnych dla rozstrzygnięcia okoliczności sprawy, poprzez pominięcie okoliczności, że bank będąc wydawcą kart nie ma wpływu na wysokość stawek rozliczeniowych uzgadnianych pomiędzy akceptantami a acquirerami.</xText> </xUnit> <xText>V . Powód 5 - <xAnon>Bank (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>B.</xAnon>(XVII <xAnon>A.</xAnon> 113/07) wniósł uchylenie Decyzji w całości, na podstawie braku istnienia interesu prawnego podmiotu, z wniosku którego wszczęte zostało postępowanie, tj. <xAnon>(...)</xAnon>lub o uchylenie Decyzji w całości i uznanie, iż wspólne ustalenie opłaty interchange nie stanowi praktyki ograniczającej konkurencję lub też uchylenie zaskarżanej Decyzji w całości i uznanie, ze opłata interchange spełnia kryteria określone w art. 81 ust. 3 Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską oraz art. 7 ust. l ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów, a zatem jest wyłączona spod zakazu określonego w art. 81 ust. l Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską i art. 5 ust. l ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów.</xText> <xText>Powód 5 zarzucił:</xText> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText>Naruszenie przepisu art. 84 ust. l pkt l ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów przez wszczęcie i prowadzenie, a w konsekwencji wydanie decyzji na wniosek <xAnon>(...)</xAnon>z siedzibą w <xAnon>W.</xAnon>, w sytuacji, gdy <xAnon>(...)</xAnon>a w szczególności pozwany w decyzji nie uzasadnił, iż wskazany podmiot wykazał interes prawny w sprawie, co stanowi bezwzględną przesłankę do wszczęcia i prowadzenia postępowania przez Prezesa Urzędu, na wniosek podmiotów cytowanych w art. 84 ust. l pkt l do 5),</xText> </xUnit> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText>Naruszenie przepisu art. 81 ust. l Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską oraz art. 5 ust. l ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów poprzez jego niewłaściwe zastosowanie wskutek stwierdzenia, że wielostronne porozumienia dotyczące opłaty intrchange są niezgodne z prawem, pomimo braku analizy sytuacji konkurencji na rynku polskim w obliczu braku takiego porozumienia,</xText> </xUnit> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText>Naruszenie przepisu art. 3 i art. 16 Rozporządzenia 1/2003 w sprawie stosowania przepisów dotyczących konkurencji określonych w art. 81 <xIx>i </xIx>82 Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską, art. 10 Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską oraz podstawowych zasad pewności prawa, poprzez niezastosowanie Decyzji Komisji Europejskiej o przyznaniu <xAnon>(...)</xAnon>indywidualnego wyłączenia (jedynej wiążącej decyzji dotyczącej stosowania art. 81 Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską do wielostronnych opłat interchange),</xText> </xUnit> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText>Naruszenie przepisu art. 4 ust. 8 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów poprzez błędne zdefiniowanie rynku właściwego.</xText> </xUnit> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=".">4</xName> <xText>Naruszenie przepisu <xLexLink xArt="art. 233" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 233 k.p.c.</xLexLink> w związku z art. 81 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów poprzez dokonanie ustaleń faktycznych nie popartych dowodami,</xText> </xUnit> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=".">5</xName> <xText>Naruszenie przepisu <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">art. 7 k.p.a.</xLexLink> w związku z art. 80 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów oraz w związku z art. 81 ust. 3 Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską oraz art. 7 ust. l ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów poprzez brak należytego zbadania i oceny informacji złożonych przez <xAnon>(...)</xAnon>w związku z art. 81 ust, 3 Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską oraz art. 7 ust. l ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów, a następnie stwierdzenie, iż <xAnon>(...)</xAnon>i Banki Członkowskie nie wywiązały się z obowiązku udowodnienia, iż zwolnienie ma zastosowanie,</xText> </xUnit> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=".">6</xName> <xText>oparcie się na niejasnej i niepełnej opinii biegłego, który przekroczył kompetencje przysługujące biegłemu i zamiast zaopiniować przedstawiony mu stan faktyczny, dokonał jego oceny, do czego nie jest uprawniony oraz naruszenie:</xText> </xUnit> <xText>a. przepisu <xLexLink xArt="art. 233;art. 233 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 233 § l k.p.c.</xLexLink> w związku z art. 81 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodu na skutek dokonania ustaleń faktycznych na podstawie opinii biegłego, która nie spełnia wymogów formy pisemnej,</xText> <xText>b.przepisu <xLexLink xArt="art. 286;art. 227" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 286 oraz art. 227 k.p.c.</xLexLink> w związku z art. 81 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów oraz <xLexLink xArt="art. 89" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">art. 89 k.p.a.</xLexLink> w związku z art. 80 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów poprzez odmowę przeprowadzenia przesłuchania biegłego w trybie administracyjnym oraz dowodu z uzupełniającej opinii biegłego (przez tego samego lub przez innego biegłego), w wyniku czego decyzja została oparta na błędnych i niekompletnych ustaleniach,</xText> <xText>c.przepisu <xLexLink xArt="art. 233;art. 233 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 233 § l k.p.c</xLexLink>, w związku z art. 81 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodu poprzez dokonanie ustaleń faktycznych na podstawie opinii biegłego obciążonej licznymi błędami merytorycznymi.</xText> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=".">8</xName> <xText>Naruszenie przepisu <xLexLink xArt="art. 107;art. 107 § 1;art. 107 § 3" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">art. 107 § l i § 3 k.p.a.</xLexLink> w związku art. 80 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów polegające na sprzeczności sentencji decyzji z jej uzasadnieniem, oraz brakiem jednoznacznego i spójnego wskazania w uzasadnieniu decyzji, jakie zachowanie stron uzasadnia zarzut ograniczenia konkurencji zawarty w pkt 1.1 decyzji, które jest oparte na fakcie, iż nie jest możliwe niejednoznaczne wyciągnięcie wniosków z uzasadnienia decyzji: czy Prezes podważa faktyczną zgodność z prawem wspólnego ustalania opłaty interchange, czy też Prezes kwestionuje jedynie samą wysokość opłaty interchange,</xText> </xUnit> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=",">10</xName> <xText>Naruszenie przepisu art. 65 ust. 4 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów oraz <xLexLink xArt="art. 10" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">art. 10 k.p.a.</xLexLink> w związku z art. 80 ustawy o ochronie konkurencji l konsumentów polegające na niewłączeniu do materiału dowodowego raportów oraz analiz, na podstawie których Prezes UOKiK oparł swoje rozstrzygnięcie, co doprowadziło do pozbawienia stron postępowania antymonopolowego możliwości przedstawienia stanowiska odnośnie tych dowodów i wydania decyzji opartej na niepełnych ustaleniach faktycznych, brak precyzyjnego oznaczenia stron postępowania, a w szczególności podmiotów, przeciwko którym wydana została decyzja,</xText> </xUnit> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=",">11</xName> <xText>brak indywidualnego uzasadnienia decyzji wobec poszczególnych banków, w tym <xAnon> Banku (...) S. A.</xAnon>, dotyczącego ustalenia przez Prezesa UOKiK wysokości poszczególnych kar jednostkowych z tytułu naruszenia przepisów o ochronie konkurencji.</xText> </xUnit> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=",">12</xName> <xText>nieproporcjonalność wysokości orzeczonej decyzją Prezesa UOKiK kary pieniężnej wobec <xAnon> Banku (...) S.A.</xAnon> do przyjętego przez Prezesa Urzędu naruszenia przepisów.</xText> </xUnit> <xText>VI. Powód 6 - <xAnon> Bank (...) S.A.</xAnon> w <xAnon>K.</xAnon> (XVII Ama 114/07) uchylenie pkt I, V.6 i VI, alternatywnie zmiana pkt. I i V.6 w ten sposób iż nie stwierdza się stosowania przez bank i inne banki wskazane w pkt l praktyk ograniczających konkurencję na rynku usług acquiringowych związanych z regulowaniem zobowiązań konsumentów wobec akceptantów z tytułu płatności za nabywane przez konsumentów towary i usługi za pomocą kart płatniczych na terytorium Polski poprzez wspólne ustalanie stawek opłaty interchange pobieranej od transakcji dokonywanych kartami systemu <xAnon>(...)</xAnon> i <xAnon>(...)</xAnon>. Ponadto, powód 6 wniósł o uchylenie rygoru natychmiastowej wykonalności, wstrzymanie wykonania decyzji i zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych.</xText> <xText>Powód 6 zarzucił:</xText> <xText>l. naruszenie art. 84 ust. l pkt l w zw. z art. 4 pkt 2 i art. 85 ust. 3 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów w związku z <xLexLink xArt="art. 105;art. 105 § 1;art. 156;art. 156 § 1;art. 156 § 1 pkt. 2" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">art. 105 § l i art. 156 § l pkt 2 k.p.a.</xLexLink>, poprzez wszczęcie i prowadzenie postępowania oraz wydanie zaskarżonej Decyzji na wniosek podmiotu nieuprawnionego, to jest organizacji pracodawców nie będącej "związkiem przedsiębiorców" oraz nie legitymującej się swoim interesem prawnym we wszczęciu postępowania;</xText> <xText>2 naruszenie art. 11 ust. 6 rozporządzenia Rady nr 1/2003 w sprawie wprowadzenia w życie reguł konkurencji ustanowionych w art. 81 i 82 Traktatu, poprzez prowadzenie postępowania i wydanie Decyzji mimo trwającego postępowania przed Komisją Europejską w sprawie opłat interchange stosowanych w ramach systemu <xAnon>(...)</xAnon>;</xText> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName>3</xName> <xText>naruszenie art. 5 ust. l pkt l i art. 9 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów oraz art. 81 ust. l traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską w zw. z <xLexLink xArt="art. 156;art. 156 § 1;art. 156 § 1 pkt. 5" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">art. 156 § l pkt 5 k.p.a.</xLexLink>, poprzez nieprecyzyjne i niejednoznaczne określenie w sentencji Decyzji stwierdzonej praktyki uznanej za ograniczającą konkurencję i naruszającą zakazy ustanowione w przepisach prawa, a przez to uniemożliwienie wykonania Decyzji przez strony;</xText> </xUnit> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName>4</xName> <xText>naruszenie art. 5 ust. l pkt. l, art. 9 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów w związku z art. 4 pkt. 4 lit. b) i c) ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów w związku oraz art. 81 ust. l TWE, poprzez nieprawidłowe określenie adresata Decyzji i skierowanie pkt. I i V Decyzji do wskazanych tam banków, w tym Banku, mimo że zarzucane porozumienie stanowi w istocie akt związku przedsiębiorców w rozumieniu art. 4 pkt. 4 lit. c) Ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów w związku , przy czym związek ten charakteryzuje się szczególnymi cechami, które powodują, iż bankom nie można przypisać udziału w porozumieniu antykonkurencyjnym;</xText> </xUnit> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName>5</xName> <xText>naruszenie art. 84 ust. 3 i art. 66 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów oraz <xLexLink xArt="art. 10" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">art. 10 k.p.a.</xLexLink>, poprzez określenie rynku właściwego dopiero bezpośrednio przed wydaniem zaskarżonej Decyzji, przez co doszło do istotnego ograniczenia prawa strony do czynnego udziału w postępowaniu oraz możliwości ustosunkowania się do wszystkich podnoszonych w postępowaniu zarzutów;</xText> </xUnit> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName>6</xName> <xText>naruszenie art. 5 ust. l pkt l i art. 9 w zw. z art. 4 pkt 8 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów oraz art. 81 ust. l TWE w zw. z art. 2 rozporządzenia nr 1/2003, poprzez nieprecyzyjne i błędne określenie rynku właściwego i uznanie, iż rynkiem tym jest rynek usług acquiringowych związanych z regulowaniem zobowiązań konsumentów wobec akceptantów z tytułu płatności za <xIx>nabywane przez </xIx>konsumentów towary i usługi za pomocą kart płatniczych na terytorium Polski, mimo, iż nie istnieje odrębny rynek usług acquiringowych, a nadto definicja rynku przyjęta przez Prezesa UOKiK nie uwzględnia substytutów;</xText> </xUnit> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=".">7</xName> <xText>naruszenie art. 5 ust. l pkt l oraz art. 9 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów jak również art. 81 ust. I TWE w zw. z art. 2 rozporządzenia nr 1/2003, poprzez skierowanie decyzji do podmiotów, które nie zawarły porozumienia dotyczącego ustalenia cen lub innych warunków sprzedaży usług acquiringowych;</xText> </xUnit> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=".">8</xName> <xText>naruszenie art. 5 ust. l pkt l w zw. z art. 6 ust. l i art. 9 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów oraz art. 81 ust. l TWE i art. 2 rozporządzenia nr 1/2003, poprzez uznanie, iż zarzucane porozumienia ograniczaj ą konkurencję na rynku właściwym, mimo że porozumienia te nie wywieraj ą odczuwalnego wpływu na konkurencję, a przynajmniej Prezes UOKiK nie przedstawił w tym zakresie przekonujących dowodów;</xText> </xUnit> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=".">9</xName> <xText>naruszenie art. 5 ust. l pkt l, art. 9 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów oraz art. 81 ust. l TWE w zw. z art. 2 rozporządzenia nr 1/2003, poprzez uznanie, iż zarzucane porozumienia ograniczają konkurencję na rynku właściwym, mimo że uczestnicy ww. rynku posiadają dostateczną swobodę w negocjowaniu cen i innych warunków umów, a przynajmniej Prezes UOKiK nie<xBRx/>wykazał, iż tego rodzaju swoboda jest wyłączona lub istotnie ograniczona;</xText> </xUnit> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=".">10</xName> <xText xALIGNx="right">naruszenie art. 5 ust. l pkt l, art. 9 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów oraz art. 81 ust. l TWE w zw. z art. 2 rozporządzenia nr 1/2003, poprzez uznanie, iż zarzucane porozumienia ograniczaj ą konkurencję na rynku właściwym, mimo że takie ograniczenie w rzeczywistości nie występuje, a rynek ten jest dostatecznie konkurencyjny, rozwija się w sposób stały i systematyczny, wykazując cechy rynku nienasyconego;</xText> </xUnit> <xText xALIGNx="center">11.naruszenie art 5 ust. l pkt l, art. 9 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów oraz art. 81 ust. l TWE w zw. z art. 2 rozporządzenia nr 1/2003, poprzez uznanie, iż zarzucane porozumienia ograniczają konkurencję na rynku właściwym, mimo że porozumienia te są niezbędne dla prawidłowego i efektywnego funkcjonowania oraz rozwoju systemów kart płatniczych w Polsce;</xText> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=".">12</xName> <xText>naruszenie art. 5 ust. l pkt. l, art. 9 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów oraz art. 81 ust. l TWE w zw. z art. 2 rozporządzenia nr 1/2003, poprzez uznanie, iż zarzucane porozumienia skutkuj ą negatywny m zjawiskiem subsydiowania użytkowników kart przez osoby płacące gotówka oraz mogą prowadzić do ograniczenia innowacyjności w systemach płatniczych, mimo iż zjawisko subsydiowania skrośnego jest zjawiskiem normalnym w gospodarce rynkowej, zaś systemy karto we przyczyniają się w decydujący sposób do rozwoju gospodarczego, technicznego i społecznego;</xText> </xUnit> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=".">13</xName> <xText>naruszenie art. 5 ust. l pkt. l, art. 9 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów oraz art. 81 ust. I TWE w zw. z art. 2 rozporządzenia nr 1/2003, poprzez ustalenie, iż stawki opłaty interchange w systemach <xAnon>(...)</xAnon>i <xAnon>(...)</xAnon>nie były ustalane w oparciu o obiektywne podstawy, lecz były wyłącznie efektem uzgodnień banków;</xText> </xUnit> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=".">14</xName> <xText>naruszenie art. 81 ust. l TWE w zw. z art. 2 i art. 3 ust. l rozporządzenia nr 1/2003, poprzez ustalenie, że zarzucane porozumienia mają wpływ na handel między państwami członkowskimi, mimo że wpływ taki albo w ogóle nie zachodzi, albo jest niedostrzegalny, a przynajmniej Prezes UOKiK nie przedstawił żadnego dowodu co do zaistnienia ww. przesłanki;</xText> </xUnit> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=".">15</xName> <xText>naruszenie art. 11 ust. 2 w zw. z art. 7 ust. l ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów oraz art. 81 ust. 3 w zw. z art. l ust. 2 i art. 2 rozporządzenia nr 1/2003, poprzez przyjęcie w Decyzji, iż zarzucane porozumienia nie spełniają wskazanych w ww. przepisach przesłanek zwolnienia spod zakazów praktyk ograniczających konkurencję, mimo, że porozumienia te przyczyniają się do polepszenia produkcji, dystrybucji towarów lub do postępu technicznego lub gospodarczego, zapewniaj ą nabywcom lub użytkownikom odpowiednią część wynikających stąd korzyści oraz nie nakładają na zainteresowanych przedsiębiorców ograniczeń, które nie są niezbędne do osiągnięcia powyższych celów, i nie stwarzaj ą zainteresowanym przedsiębiorcom możliwości wyeliminowania konkurencji na rynku właściwym w zakresie znacznej części określonych towarów, przy czym dowody przedstawione przez Prezesa UOKiK w tej kwestii nie zakwestionowały skutecznie dowodów przedstawionych przez banki (w tym Bank) oraz organizacje <xAnon>(...)</xAnon>i <xAnon>(...)</xAnon>;</xText> </xUnit> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=".">16</xName> <xText>naruszenie art. 101 ust. i pkt l i 2 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów, poprzez nałożenie kary pieniężnej, mimo, iż nie doszło po stronie Banku do zarzucanego naruszenia przepisów chroniących konkurencję, a przynajmniej w niniejszej sprawie powinno znaleźć zastosowanie wyłączenie z art. 11 ust. 2 w zw. z art. 7 ust. l oraz art. 81 ust. 3 TWE;</xText> </xUnit> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=".">17</xName> <xText>naruszenie art. 101 ust. l pkt l i 2, art. 104 i art. 112 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów, poprzez ustalenie wysokości kary pieniężnej z przekroczeniem maksymalnego okresu pięcioletniego liczonego od dnia wejścia w życie ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów w związku, jako okresu, który może być uwzględniony biorąc pod uwagę zarzucane naruszenie przepisów <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19900140088" xTitle="Ustawa z dnia 24 lutego 1990 r. o przeciwdziałaniu praktykom monopolistycznym" xAddress="Dz. U. z 1990 r. Nr 14, poz. 88">ustawy z dnia 24 lutego 1990 o przeciwdziałaniu praktykom monopolistycznym i ochronie interesów konsumentów</xLexLink>;</xText> </xUnit> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=".">18</xName> <xText>naruszenie art 101 ust. l pkt l i 2 i art. 104 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów, poprzez nałożenie kary pieniężnej, która jest nieproporcjonalna do stwierdzonych naruszeń i nie uwzględnia w dostatecznym stopniu wszystkich istotnych okoliczności sprawy, w tym stwierdzonej przez Prezesa UOKiK nieumyślności w zarzucanych naruszeniach przepisów chroniących konkurencję;</xText> </xUnit> <xEnum> <xBullet>-</xBullet> <xEnumElem> <xText xALIGNx="right">naruszenie art. 90 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów w związku z <xLexLink xArt="art. 108;art. 108 § 1" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">art. 108 § l k.p.a.</xLexLink>, poprzez:</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText xALIGNx="right">nadanie Decyzji rygoru natychmiastowej wykonalności, pomimo że nie wymaga tego ani ochrona konkurencji, ani ważny interes konsumentów oraz rygor ten nie jest rzeczywiście niezbędny dla realizacji celów Decyzji, a przynajmniej Prezes UOKiK nie wykazał, że powyższe wymogi zostały w mniejszej sprawie spełnione;</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>nadanie Decyzji rygoru natychmiastowej wykonalności, pomimo, iż wykonanie Decyzji nie jest w stanie zrealizować celów przez nią zakładanych z uwagi na istnienie na rynku wielu banków nieobjętych zakresem podmiotowym Decyzji;</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>nadanie Decyzji rygoru natychmiastowej wykonalności, pomimo że w niniejszej sprawie zachodzi groźba wyrządzenia niepowetowanej szkody oraz groźba nieodwracalnych lub trudno odwracalnych skutków, jakie dla Banku przyniesie wykonanie Decyzji przed uzyskaniem przez nią przymiotu prawomocności;</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>nadanie Decyzji rygoru natychmiastowej wykonalności, pomimo, iż obowiązki w niej wskazane zostały określone w sposób niejednoznaczny i niejasny, uniemożliwiając adresatom ich wykonanie;</xText> </xEnumElem> </xEnum> <xText/> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=".">20</xName> <xText>naruszenie art. 16 ust. 2 rozporządzenia nr 1/2003, poprzez nadanie Decyzji rygoru natychmiastowej wykonalności, pomimo, iż wykonanie Decyzji prowadzi do skutków sprzecznych z decyzją Komisji Europejskiej z 9 sierpnia 2001 r. (2001/782/EC) w sprawie systemu <xAnon>(...)</xAnon>;</xText> </xUnit> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=".">21</xName> <xText>naruszenie art 11 ust. 6 rozporządzenia nr 1/2003, poprzez nadanie Decyzji rygoru natychmiastowej wykonalności, pomimo, iż Prezes UOKiK nie miał kompetencji do prowadzenia postępowania z uwagi na trwające postępowanie przed Komisją Europejską w sprawie opłat interchange stosowanych w ramach systemu <xAnon>(...)</xAnon>.</xText> </xUnit> <xText>VII. Powód 7 <xAnon> (...) Bank (...) S.A.</xAnon> w <xAnon>K.</xAnon> (XVII AmA 115/07) uchylenie pkt I, V.7 i VI, alternatywnie zmiana pkt. I i V.7 w ten sposób iż nie stwierdza się stosowania przez bank i inne banki wskazane w pkt l praktyk ograniczających konkurencję na rynku usług acquiringowych związanych z regulowaniem zobowiązań konsumentów wobec akceptantów z tytułu płatności za nabywane przez konsumentów towary i usługi za pomocą kart płatniczych na terytorium Polski poprzez wspólne ustalanie stawek opłaty interchange pobieranej od transakcji dokonywanych kartami systemu <xAnon>(...)</xAnon> i <xAnon>(...)</xAnon>. Ponadto, powód 7 wniósł o uchylenie rygoru natychmiastowej wykonalności, wstrzymanie wykonania decyzji i zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych. Powód 7 zarzucił:</xText> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText>naruszenie art. 84 ust. I pkt l w zw. z art. 4 pkt 2 i art. 85 ust. 3 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów w związku z <xLexLink xArt="art. 105;art. 105 § 1;art. 156;art. 156 § 1;art. 156 § 1 pkt. 2" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">art. 105 § l i art. 156 § l pkt 2 k.p.a.</xLexLink>, poprzez wszczęcie i prowadzenie postępowania oraz wydanie zaskarżonej Decyzji na wniosek podmiotu nieuprawnionego, to jest organizacji pracodawców nie będącej "związkiem przedsiębiorców" oraz nie legitymującej się swoim interesem prawnym we wszczęciu postępowania;</xText> </xUnit> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText>naruszenie art. 11 ust. 6 rozporządzenia Rady nr 1/2003 w sprawie wprowadzenia w życie reguł konkurencji ustanowionych w art. 81 i 82 Traktatu, poprzez prowadzenie postępowania i wydanie Decyzji mimo trwającego postępowania przed Komisją Europejską w sprawie opłat interchange stosowanych w ramach systemu <xAnon>(...)</xAnon>;</xText> </xUnit> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText>naruszenie art. 5 ust. l pkt l i art. 9 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów w związku oraz art. 81 ust, l traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską w zw. z <xLexLink xArt="art. 156;art. 156 § 1;art. 156 § 1 pkt. 5" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">art. 156 § l pkt 5 k.p.a.</xLexLink>, poprzez nieprecyzyjne i niejednoznaczne określenie w sentencji Decyzji stwierdzonej praktyki uznanej za ograniczającą konkurencję i naruszającą zakazy ustanowione w przepisach prawa, a przez to uniemożliwienie wykonania Decyzji przez strony;</xText> </xUnit> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=".">4</xName> <xText xALIGNx="right">naruszenie art. 5 ust. l pkt. l, art. 9 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów w związku w związku z art. 4 pkt. 4 lit. b) i c) ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów oraz art. 81 ust. l TWE, poprzez nieprawidłowe określenie adresata Decyzji i skierowanie pkt. J i V Decyzji do wskazanych tam banków, w tym Banku, mimo że zarzucane porozumienie stanowi w istocie akt związku przedsiębiorców w rozumieniu art. 4 pkt. 4 lit. c) ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów, przy czym związek ten charakteryzuje się szczególnymi cechami, które powodują, iż bankom nie można przypisać udziału w porozumieniu antykonkurencyjnym;</xText> </xUnit> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=".">5</xName> <xText>naruszenie art. 84 ust. 3 i art. 66 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów oraz <xLexLink xArt="art. 10" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">art. 10 k.p.a.</xLexLink>, poprzez określenie rynku właściwego dopiero bezpośrednio przed wydaniem zaskarżonej Decyzji, przez co doszło do istotnego ograniczenia prawa strony do czynnego udziału w postępowaniu oraz możliwości ustosunkowania się do wszystkich podnoszonych w postępowaniu zarzutów;</xText> </xUnit> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=".">6</xName> <xText>naruszenie art. 5 ust. l pkt l i art. 9 w zw. z art. 4 pkt 8 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów oraz art. 81 ust. l TWE w zw. z art. 2 rozporządzenia nr 1/2003, poprzez nieprecyzyjne i błędne określenie rynku właściwego i uznanie, iż rynkiem tym jest rynek usług acquiringowzch związanych z regulowaniem zobowiązań konsumentów wobec akceptantów z tytułu płatności za nabywane przez konsumentów towary i usługi za pomocą kart płatniczych na terytorium Polski, mimo, iż nie istnieje odrębny rynek usług acquiringowych, a nadto definicja rynku przyjęta przez Prezesa UOKiK nie uwzględnia substytutów;</xText> </xUnit> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=".">7</xName> <xText>naruszenie art. 5 ust. l pkt l oraz art. 9 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów jak również art. 81 ust. l TWE w zw. z art. 2 rozporządzenia nr 1/2003, poprzez skierowanie decyzji do podmiotów, które nie zawarły porozumienia dotyczącego ustalenia cen lub innych warunków sprzedaży usług acquiringowych;</xText> </xUnit> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=".">8</xName> <xText>naruszenie art. 5 ust. l pkt I w zw. z art. 6 ust. l i art. 9 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów oraz art. 81 ust. i TWE i art. 2 rozporządzenia nr 1/2003, poprzez uznanie, iż zarzucane porozumienia ograniczają konkurencję na rynku właściwym, mimo że porozumienia te nie wywierają odczuwalnego wpływu na konkurencję, a przynajmniej Prezes UOKiK nie przedstawił w tym zakresie przekonujących dowodów;</xText> </xUnit> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=".">9</xName> <xText>naruszenie art. 5 ust. l pkt l, art. 9 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów oraz art. 81 ust. l TWE w zw. z art. 2 rozporządzenia nr ł/2003, poprzez uznanie, iż zarzucane porozumienia ograniczają konkurencję na rynku właściwym, mimo że uczestnicy ww. rynku posiadają dostateczną swobodę w negocjowaniu cen i innych warunków umów, a przynajmniej Prezes UOKiK nie wykazał, iż tego rodzaju swoboda jest wyłączona lub istotnie ograniczona;</xText> </xUnit> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=".">10</xName> <xText>naruszenie art. 5 ust. l pkt l, art. 9 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów oraz art. 81 ust. l TWE w zw. z art. 2 rozporządzenia nr 1/2003, poprzez uznanie, iż zarzucane porozumienia ograniczaj ą konkurencję na rynku właściwym, mimo że takie ograniczenie w rzeczywistości nie występuje, a rynek ten jest dostatecznie konkurencyjny, rozwija się w sposób stały i systematyczny, wykazując cechy rynku nienasyconego;</xText> </xUnit> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=".">11</xName> <xText>naruszenie art. 5 ust. ł pkt. l, art. 9 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów oraz art. 81 ust. l TWE w zw. z art. 2 rozporządzenia nr 1/2003, poprzez uznanie, iż zarzucane porozumienia ograniczają konkurencję na rynku właściwym, mimo że porozumienia te są niezbędne dla prawidłowego i efektywnego funkcjonowania oraz rozwoju systemów kart płatniczych w Polsce;</xText> </xUnit> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=".">13</xName> <xText>naruszenie art. 5 ust. l pkt. l, art. 9 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów oraz art. 81 ust. l TWE w zw. z art. 2 rozporządzenia nr ł/2003, poprzez uznanie, iż zarzucane porozumienia skutkuj ą negatywny m zjawiskiem subsydiowania użytkowników kart. przez osoby płacące gotówką oraz mogą prowadzić do ograniczenia innowacyjności w systemach płatniczych, mimo iż zjawisko subsydiowania skrośnego jest zjawiskiem normalnym w gospodarce rynkowej, zaś systemy kartowe przyczyniają się w decydujący sposób do rozwoju gospodarczego, technicznego i społecznego;</xText> </xUnit> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=".">14</xName> <xText>naruszenie art. 5 ust. I pkt. i, art. 9 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów oraz art. 81 ust. l TWE w zw. <xIx>żart. 2 </xIx>rozporządzenia nr 1/2003, poprzez ustalenie, iż stawki opłaty interchange w systemach <xAnon>(...)</xAnon>i <xAnon>(...)</xAnon>nie były ustalane w oparciu o obiektywne podstawy, lecz były wyłącznie efektem uzgodnień banków;</xText> </xUnit> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=".">15</xName> <xText>naruszenie art. 81 ust. l TWE w zw. <xIx>z art. 2 i art. 3 </xIx>ust. l rozporządzenia nr 1/2003, poprzez ustalenie, że zarzucane porozumienia mają wpływ na handel między państwami członkowskimi, mimo że wpływ taki albo w ogóle nie zachodzi, albo jest niedostrzegalny, a przynajmniej Prezes UOKiK nie przedstawił żadnego dowodu co do zaistnienia ww. przesłanki;</xText> </xUnit> <xText>15.naruszenie art. 11 ust. 2 w zw. z art. 7 ust. l ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów oraz art. 81 ust. 3 w zw. z art. l ust. 2 i art. 2 rozporządzenia nr 1/2003, poprzez przyjęcie w Decyzji, iż zarzucane porozumienia nie spełniają wskazanych w w/w przepisach przesłanek zwolnienia spod zakazów praktyk ograniczających konkurencję., mimo, że porozumienia te przyczyniaj ą się do polepszenia produkcji, dystrybucji towarów lub do postępu technicznego lub gospodarczego, zapewniają nabywcom lub użytkownikom odpowiednią część wynikających stąd korzyści oraz nie nakładają na zainteresowanych przedsiębiorców ograniczeń, które nie są niezbędne do osiągnięcia powyższych celów i nie stwarzaj ą zainteresowany m przedsiębiorcom możliwości wyeliminowania konkurencji na rynku właściwym w zakresie znacznej części określonych towarów, przy czym dowody przedstawione przez Prezesa UOKiK w tej kwestii nie zakwestionowały skutecznie dowodów przedstawionych przez banki (w tym Bank) oraz organizacje <xAnon>(...)</xAnon>i <xAnon>(...)</xAnon>;</xText> <xText>16.naruszenie art. 101 ust. l pkt l i 2 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów, poprzez nałożenie kary pieniężnej, mimo, iż nie doszło po stronie Banku do zarzucanego naruszenia przepisów chroniących konkurencję, a przynajmniej w niniejszej sprawie powinno znaleźć zastosowanie wyłączenie z art. l i ust. 2 w zw. z art. 7 ust. l oraz art. 81 ust. 3 TWE;</xText> <xText>17.naruszenie art. 101 ust. l pkt I i 2, art. 104 i art. 112 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów, poprzez ustalenie wysokości kary pieniężnej z przekroczeniem maksymalnego okresu pięcioletniego liczonego od dnia wejścia w życie ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów w związku, jako okresu, który może być uwzględniony biorąc pod uwagę zarzucane naruszenie przepisów <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19900140088" xTitle="Ustawa z dnia 24 lutego 1990 r. o przeciwdziałaniu praktykom monopolistycznym" xAddress="Dz. U. z 1990 r. Nr 14, poz. 88">ustawy z dnia 24 lutego 1990 o przeciwdziałaniu praktykom monopolistycznym i ochronie interesów konsumentów</xLexLink>;</xText> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=".">18</xName> <xText>naruszenie art. 101 ust. l pkt l i 2 i art. 104 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów, poprzez nałożenie kary pieniężnej, która jest nieproporcjonalna do stwierdzonych naruszeń i nie uwzględnia w dostatecznym stopniu wszystkich istotnych okoliczności sprawy, w tym stwierdzonej przez Prezesa UOKiK nieumyślności w zarzucanych naruszeniach przepisów chroniących konkurencję;</xText> </xUnit> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=".">19</xName> <xText>naruszenie art. 90 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów w związku z <xLexLink xArt="art. 108;art. 108 § 1" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">art. 108 § l k.p.a.</xLexLink>, poprzez:</xText> </xUnit> <xText/> <xEnum> <xBullet>-</xBullet> <xEnumElem> <xText>nadanie Decyzji rygoru natychmiastowej wykonalności, pomimo że nie wymaga tego ani ochrona konkurencji, ani ważny interes konsumentów oraz rygor ten nie jest rzeczywiście niezbędny dla realizacji celów Decyzji, a przynajmniej Prezes UOKiK nie wykazał, że powyższe wymogi zostały w mniejszej sprawie spełnione;</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>nadanie Decyzji rygoru natychmiastowej wykonalności, pomimo, iż wykonanie Decyzji nie jest w stanie zrealizować celów przez nią zakładanych <xIx>z </xIx>uwagi na istnienie na rynku wielu banków nieobjętych zakresem podmiotowym Decyzji;</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText xALIGNx="right">nadanie Decyzji rygoru natychmiastowej wykonalności, pomimo że w niniejszej sprawie zachodzi groźba wyrządzenia niepowetowanej szkody oraz groźba nieodwracalnych lub trudno odwracalnych skutków, jakie dla Banku przyniesie wykonanie Decyzji przed uzyskaniem przez nią przymiotu prawomocności;</xText> </xEnumElem> </xEnum> <xText>- nadanie Decyzji rygoru natychmiastowej wykonalności, pomimo, iż obowiązki w niej wskazane zostały określone w sposób niejednoznaczny i niejasny, uniemożliwiając adresatom ich wykonanie;</xText> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=".">20</xName> <xText>naruszenie art. 16 ust. 2 rozporządzenia nr 1/2003, poprzez nadanie Decyzji rygoru natychmiastowej wykonalności, pomimo, iż wykonanie Decyzji prowadzi do skutków sprzecznych z decyzją Komisji Europejskiej z 9 sierpnia 2001 r. (2001/782/EC) w sprawie systemu <xAnon>(...)</xAnon>;</xText> </xUnit> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=".">21</xName> <xText>naruszenie art. 11 ust. 6 rozporządzenia nr 1/2003, poprzez nadanie Decyzji rygoru natychmiastowej wykonalności, pomimo, iż Prezes UOKiK nie miał kompetencji do prowadzenia postępowania z uwagi na trwające postępowanie przed Komisją Europejską w sprawie opłat interchange stosowanych w ramach systemu <xAnon>(...)</xAnon>.</xText> </xUnit> <xText>VIII. Powód 8 <xAnon> (...) Bank (...) S.A.</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon> (XVII AmA 116/07) wniósł o zmianę pkt I zaskarżonej Decyzji poprzez uznanie, że wspólne ustalanie opłaty wysokości stawek opłaty interchange pobieranej od transakcji dokonywanych kartami systemu <xAnon>(...)</xAnon> w Polsce nie stanowi praktyki ograniczającej konkurencję określonej w Artykule 81 ust. l Traktatu WE oraz <xLexLink xArt="art. 5" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 5</xLexLink> u.o.<xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">k.k.</xLexLink>, uchylenie jej w pkt. V ppkt 9 Decyzji oraz zasądzenie na rzecz skarżącej kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa adwokackiego według norm przepisanych. Alternatywnie powód 8 wniósł o zmianę zaskarżonej Decyzji w punkcie 1.1 poprzez uznanie, że praktyka polegająca na uczestniczeniu przez skarżącą w porozumieniu ograniczającym konkurencję na rynku usług acquiringowych związanych z regulowaniem zobowiązań konsumentów wobec akceptantów z tytułu płatności za nabywane przez konsumentów towary i usługi za pomocą kart płatniczych na terytorium Polski poprzez wspólne ustalanie wysokości stawek opłaty interchange pobieranej od transakcji dokonywanych kartami systemu <xAnon>(...)</xAnon> w Polsce spełnia kryteria wyłączenia spod zakazu porozumień ograniczających konkurencję, określone w Artykule 81 ust. 3 Traktatu WE oraz <xLexLink xArt="art. 7;art. 7 ust. 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 7 ust. l</xLexLink> u.o.<xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 ust. 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 ust. 2</xLexLink> u.o.<xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">k.k.</xLexLink>, oraz o zasądzenie na rzecz skarżącej kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa adwokackiego według norm przepisanych. Ponadto, powód 8 wniósł o wstrzymanie wykonania Decyzji. Powód 8 zarzucił:</xText> <xText>L naruszenie art. 81 ust. l Traktatu WE oraz art. 5 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów poprzez ich błędną wykładnię i zastosowanie w sprawie polegające na uznaniu, że spełnione zostały wymienione w tym przepisie przesłanki uznania wielostronnego porozumienia dotyczącego opłaty interchange za ograniczające konkurencję i niezgodne z prawem, poprzez:</xText> <xText>a.zaniechanie prawidłowego ustalenia i rozpatrzenia modelowego punktu odniesienia (counterfactual);</xText> <xText>b.przyjęcie, że porozumienie wywiera anty konkurencyjny skutek przy jednoczesnym zaniechaniu oceny jaka sytuacja zaistniałaby na rynku w razie braku porozumienia;</xText> <xText>c.brak stosownego określenia elementów rynku konkurencyjnego do którego odnosi się. Decyzja;</xText> <xText>d.przyjęcie, iż działania strony powodowej polegające na udziale w porozumieniu w ramach którego ustalona została jednolita stawka opłaty interchange prowadziły do ograniczenia konkurencji;</xText> <xText>2. naruszenie art. 4 ust. 8 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów polegające na błędnej jego wykładni i zastosowaniu w sprawie poprzez błędne zdefiniowanie rynku właściwego polegające na przyjęciu, iż produktowym rynkiem właściwym w sprawie jest rynek usług acquiringowych związanych z regulowaniem zobowiązali konsumentów wobec akceptantów z tytułu płatności za nabywane przez, konsumentów za pomocą kart płatniczych towary i usługi, w sytuacji w której rynek ten obejmuje co najmniej wszystkie te sytuacje, w jakich następuje zapłata za pośrednictwem banku w oparciu o dokonywaną przez tenże bank minimalną ocenę zdolności płatniczej jego Klientów.</xText> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText>naruszenie art. l 12 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów polegające na jego błędnej wykładni i niezastosowaniu w sprawie poprzez uwzględnieniu przy ustalaniu wysokości kary pieniężnej okoliczności naruszenia przepisów <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19900140088" xTitle="Ustawa z dnia 24 lutego 1990 r. o przeciwdziałaniu praktykom monopolistycznym" xAddress="Dz. U. z 1990 r. Nr 14, poz. 88">ustawy z dnia 24 lutego 1990 roku o przeciwdziałaniu praktykom monopolistycznym i ochronie interesów konsumentów</xLexLink> po upływie okresu 5 lat od wejścia w życie ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów.</xText> </xUnit> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=".">4</xName> <xText>naruszenie art. 101 ust. l ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów w zw. z art. 81 Traktatu WE oraz art. 5 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów polegające na jego błędnej wykładni i zastosowaniu w sprawie poprzez, pominięcie przy ocenie działań strony powodowej okoliczności indywidualizujących jej sytuację w świetle oceny udziału w porozumieniu skutkiem, których skarżącej nie można przypisać działania naruszającego zasady konkurencji lub ewentualnie nie uwzględnienie tych okoliczności w wymiarze kary pieniężnej nałożonej na stronę powodową.</xText> </xUnit> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=".">5</xName> <xText>naruszenie art. 10 Traktatu WE w związku z Artykułem 3 i 16 rozporządzenia nr 1/2003 z dnia 16 grudnia 2002 roku w sprawie wprowadzenia w życie reguł konkurencji ustanowionych w art. 81 i 82 Traktatu poprzez naruszenie zasad konwergencji oraz jednolitego stosowania wspólnotowego prawa konkurencji polegające na pominięciu lub wybiórczym zastosowaniu zasad oceny porozumień tego typu, jak będące przedmiotem niniejszego postępowania, utrwalonych w orzecznictwie organów Unii Europejskiej, a w szczególności oceny systemu kart <xAnon>(...)</xAnon>dokonanego w decyzji Komisji WE z dnia 24 lipca 2002 roku.</xText> </xUnit> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=".">6</xName> <xText>naruszenie <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">art. 7 k.p.a.</xLexLink> w zw. z art. 80 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów poprzez naruszenie zasady praworządności.</xText> </xUnit> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName>7</xName> <xText xALIGNx="right">naruszenie <xLexLink xArt="art. 8" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">art. 8 k.p.a.</xLexLink> w zw. z art. 80 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów poprzez naruszenie zasady zaufania.</xText> </xUnit> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName>8</xName> <xText xALIGNx="right">naruszenie <xLexLink xArt="art. 107;art. 107 § 1;art. 107 § 3" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">art. 107§ l i 3 k.p.a.</xLexLink> w zw. z art. 80 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów poprzez wewnętrzną sprzeczność decyzji i jej uzasadnienia oraz jego niekompletność polegającą na braku jednoznacznego określenia, które elementy działalności strony powodowej uzasadniają postawiony zarzut ograniczenia konkurencji.</xText> </xUnit> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName>9</xName> <xText>naruszenie <xLexLink xArt="art. 10" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">art. 10 k.p.a.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 80" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">art. 80</xLexLink> u.o.<xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">k.k.</xLexLink> oraz art. 65 ust. 4 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów poprzez naruszenie zasady czynnego udziału stron w postępowaniu polegające na braku możliwości zapoznania się stron ze zgromadzonym materiałem dowodowym.</xText> </xUnit> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName>10</xName> <xText>naruszenie <xLexLink xArt="art. 233;art. 233 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 233 § l k.p.c.</xLexLink> w zw. z art. 81 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów polegające na dokonaniu ustaleń będących podstawą rozstrzygnięcia na opinii biegłego obarczonej błędami.</xText> </xUnit> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName>11</xName> <xText>naruszenie <xLexLink xArt="art. 233;art. 233 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 233 § l k.p.c.</xLexLink> w zw. z art. 81 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów poprzez poczynienie ustaleń faktycznych nie mających jakiegokolwiek poparcia w zebranym materiale dowodowym.</xText> </xUnit> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName>12</xName> <xText>naruszenie <xLexLink xArt="art. 77;art. 77 § 1" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">art. 77 § l k.p.a.</xLexLink> w zw. z art. 80 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów poprzez niezebranie i nierozpatrzenie materiału dowodowego w sprawie w sposób wyczerpujący.</xText> </xUnit> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName>13</xName> <xText>naruszenie <xLexLink xArt="art. 89" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">art. 89 k.p.a.</xLexLink> w zw. z art. 80 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów poprzez nieprzeprowadzenie rozprawy przez organ prowadzący postępowanie, pomimo, iż spełnione zostały do tego ustawowe, obligatoryjne przesłanki.</xText> </xUnit> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName>14</xName> <xText>naruszenie art. 66 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów poprzez oparcie rozstrzygnięcia na zarzutach co do których strony posterowania nie mogły się, wypowiedzieć.</xText> </xUnit> <xText>IX . Powód 9 - <xAnon> Bank (...) S. A.</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon> (XVII AmA 117/07) wniósł o uchylenie pkt I, V.9 i VI, alternatywnie zmiana pkt. I i V.9 w ten sposób iż nie stwierdza się stosowania przez bank i inne banki wskazane w pkt l praktyk ograniczających konkurencje na rynku usług acquiringowych związanych z regulowaniem zobowiązań konsumentów wobec akceptantów z tytułu płatności za nabywane przez konsumentów towary i usługi za pomocą kart płatniczych na terytorium Polski poprzez wspólne ustalanie stawek opłaty interchange pobieranej od transakcji dokonywanych kartami systemu <xAnon>(...)</xAnon> i <xAnon>(...)</xAnon>. Ponadto, powód 9 wniósł o uchylenie rygoru natychmiastowej wykonalności, wstrzymanie wykonania decyzji i zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych. Powód 9 zarzucił:</xText> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText>naruszenie art. 84 ust. l pkt l w zw. z art. 4 pkt 2 i art. 85 ust. 3 Ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów w związku z <xLexLink xArt="art. 105;art. 105 § 1;art. 156" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">art. 105 § l i art. 156</xLexLink> § i <xLexLink xArt="pkt. 2" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">pkt 2 k.p.a.</xLexLink>, poprzez wszczęcie i prowadzenie postępowania oraz wydanie zaskarżonej Decyzji na wniosek podmiotu nieuprawnionego, to jest organizacji pracodawców nie będącej "związkiem przedsiębiorców" oraz nie legitymującej się swoim interesem prawnym we wszczęciu postępowania;</xText> </xUnit> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText>naruszenie art. 11 ust. 6 rozporządzenia Rady nr 1/2003 w sprawie wprowadzenia w życie reguł konkurencji ustanowionych w art. 81 i 82 Traktatu, poprzez prowadzenie postępowania i wydanie Decyzji mimo trwającego postępowania przed Komisją Europejską w sprawie opłat interchange stosowanych w ramach systemu <xAnon>(...)</xAnon>;</xText> </xUnit> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText>naruszenie art. 5 ust. l pkt I i art. 9 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów oraz art. 81 ust. l traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską w zw. z <xLexLink xArt="art. 156;art. 156 § 1;art. 156 § 1 pkt. 5" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">art. 156 § l pkt 5 k.p.a.</xLexLink>, poprzez nieprecyzyjne i niejednoznaczne określenie w sentencji Decyzji stwierdzonej praktyki uznanej za ograniczającą konkurencję i naruszającą zakazy ustanowione w przepisach prawa, a przez to uniemożliwienie wykonania Decyzji przez strony;</xText> </xUnit> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=".">5</xName> <xText xALIGNx="right">naruszenie art. 5 ust. l pkt. ł, art. 9 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów w oraz art. 81 ust. l TWE, poprzez nieprawidłowe określenie adresata Decyzji i skierowanie pkt. I i V Decyzji do wskazanych tam banków, w tym Banku, mimo że zarzucane porozumienie stanowi w istocie akt związku przedsiębiorców w rozumieniu art. 4 pkt. 4 lit. c) ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów w związku , przy czym związek ten charakteryzuje się szczególnymi cechami, które powodują, iż bankom nie można przypisać udziału w porozumieniu antykonkurencyjnym; naruszenie art. 84 ust. 3 i art. 66 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów oraz <xLexLink xArt="art. 10" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">art. 10 k.p.a.</xLexLink>, poprzez określenie rynku właściwego dopiero bezpośrednio przed wydaniem zaskarżonej Decyzji, przez co doszło do istotnego ograniczenia prawa strony do czynnego udziału w postępowaniu oraz możliwości ustosunkowania się do wszystkich podnoszonych w postępowaniu zarzutów;</xText> </xUnit> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=".">6</xName> <xText>naruszenie art. 5 ust. l pkt l i art. 9 w zw. z art. 4 pkt 8 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów oraz art. 81 ust. l TWE w zw. z art. 2 rozporządzenia nr 1/2003, poprzez nieprecyzyjne i błędne określenie rynku właściwego i uznanie, iż rynkiem tym jest rynek usług acquiringowych związanych z regulowaniem zobowiązań konsumentów wobec akceptantów z tytułu płatności za nabywane przez konsumentów towary i usługi za pomocą kart płatniczych na terytorium Polski, mimo, iż nie istnieje odrębny rynek usług acquiringowych, a nadto definicja rynku przyjęta przez Prezesa UOKiK nie uwzględnia substytutów;</xText> </xUnit> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=".">7</xName> <xText>naruszenie art. 5 ust. l pkt l oraz art. 9 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów jak również art. 81 ust. l TWE w zw. z art. 2 rozporządzenia nr 1/2003, poprzez skierowanie decyzji do podmiotów, które nie zawarły porozumienia dotyczącego ustalenia cen lub innych warunków sprzedaży usług acquiringowych;</xText> </xUnit> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=".">8</xName> <xText>naruszenie art. 5 ust. l pkt l w zw. z art. 6 ust. l i art. 9 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów oraz art. 81 ust. l TWE i art. 2 rozporządzenia nr 1/2003, poprzez uznanie, iż zarzucane porozumienia ograniczaj ą konkurencję na rynku właściwym, mimo że porozumienia te nie wywierają odczuwalnego wpływu na konkurencję, a przynajmniej Prezes UOKiK nie przedstawił w tym zakresie przekonujących dowodów;</xText> </xUnit> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=".">9</xName> <xText>naruszenie art. 5 ust, l pkt l, art. 9 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów w związku oraz art. 81 ust. I TWE w zw. z art. 2 rozporządzenia nr 1/2003, poprzez uznanie, iż zarzucane porozumienia ograni czaj ą konkurencję na rynku właściwym, mimo że uczestnicy ww. rynku posiadaj ą dostateczną swobodę w negocjowaniu cen i innych warunków umów, a przynajmniej Prezes UOKiK nie wykazał, iż tego rodzaju swoboda jest wyłączona lub istotnie ograniczona;</xText> </xUnit> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=".">10</xName> <xText>naruszenie art. 5 ust. l pkt l, art. 9 ustawy o ochronie konkurencji i<xBRx/>konsumentów oraz art. 81 ust, l TWE w zw. z art. 2 rozporządzenia nr 1/2003,<xBRx/>poprzez uznanie, iż zarzucane porozumienia ograniczaj ą konkurencję na rynku właściwym, mimo że takie ograniczenie w rzeczywistości nie występuje, a rynek ten jest dostatecznie konkurencyjny, rozwija się w sposób stały i systematyczny, wykazując cechy rynku nienasyconego;</xText> </xUnit> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=".">11</xName> <xText>naruszenie art. 5 ust. l pkt. l, art. 9 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów oraz art. 81 ust. l TWE w zw. z art. 2 rozporządzenia nr 1/2003, poprzez uznanie, iż zarzucane porozumienia ograniczają konkurencję na rynku właściwym, mimo że porozumienia te są niezbędne dla prawidłowego i efektywnego funkcjonowania oraz rozwoju systemów kart płatniczych w Polsce;</xText> </xUnit> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=".">12</xName> <xText xALIGNx="right">naruszenie art. 5 ust. l pkt. l, art. 9 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów oraz art. 81 ust. l TWE w zw. z art. 2 rozporządzenia nr 1/2003, poprzez uznanie, iż zarzucane porozumienia skutkuj ą negatywnym zjawiskiem subsydiowania użytkowników kart przez osoby płacące gotówką oraz mogą prowadzić do ograniczenia innowacyjności w systemach płatniczych, mimo iż zjawisko subsydiowania skrośnego jest zjawiskiem normalnym w gospodarce rynkowej, zaś systemy karto we przyczyniaj ą się w decydujący sposób do rozwoju gospodarczego, technicznego i społecznego;</xText> </xUnit> <xText xALIGNx="center">13.naruszenie art. 5 ust. l pkt. l, art. 9 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów oraz art. 81 ust, i TWE w zw. z art. 2 rozporządzenia nr 1/2003, poprzez ustalenie, iż stawki opłaty interchange w systemach <xAnon>(...)</xAnon>i <xAnon>(...)</xAnon>nie były ustalane w oparciu o obiektywne podstawy, lecz były wyłącznie efektem uzgodnień banków;</xText> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=".">14</xName> <xText>naruszenie art. 81 ust. l TWE w zw. z art. 2 i art. 3 ust. l rozporządzenia nr 1/2003, poprzez ustalenie, że zarzucane porozumienia mają wpływ na handel między państwami członkowskimi, mimo że wpływ taki albo w ogóle nie zachodzi, albo jest niedostrzegalny, a przynajmniej Prezes UOKiK nie przedstawił żadnego dowodu co do zaistnienia ww. przesłanki;</xText> </xUnit> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=".">15</xName> <xText>naruszenie art. 11 ust. 2 w zw. z art. 7 ust. l ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów w związku art. 81 ust. 3 w zw. z art. l ust. 2 i art. 2 rozporządzenia nr 1/2003, poprzez przyjęcie w Decyzji, iż zarzucane porozumienia nie spełniają wskazanych w ww. przepisach przesłanek zwolnienia spod zakazów praktyk ograniczających konkurencję, mimo, że porozumienia te przyczyniaj ą się do polepszenia produkcji, dystrybucji towarów lub do postępu technicznego lub gospodarczego, zapewniają nabywcom lub użytkownikom odpowiednią część wynikających stąd korzyści oraz nie nakładają na zainteresowanych przedsiębiorców ograniczeń, które nie są niezbędne do osiągnięcia powyższych celów, i nie stwarzają zainteresowanym przedsiębiorcom możliwości wyeliminowania konkurencji na rynku właściwym w zakresie znacznej części określonych towarów; przy czym dowody przedstawione przez Prezesa UOKiK w tej kwestii nie zakwestionowały skutecznie dowodów przedstawionych przez banki (w tym Bank) oraz organizacje <xAnon>(...)</xAnon>i <xAnon>(...)</xAnon>;</xText> </xUnit> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=".">16</xName> <xText xALIGNx="right">naruszenie art. 101 ust. l pkt l i 2 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów, poprzez nałożenie kary pieniężnej, mimo, iż nie doszło po stronie Banku do zarzucanego naruszenia przepisów chroniących konkurencję, a przynajmniej w niniejszej sprawie powinno znaleźć zastosowanie wyłączenie z art. 11 ust. 2 w zw. z art. 7 ust. l oraz art. 81 ust. 3 TWE;</xText> </xUnit> <xText>17.naruszenie art. 101 ust. l pkt l i 2, art. 104 i art. 112 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów, poprzez ustalenie wysokości kary pieniężnej z przekroczeniem maksymalnego okresu pięcioletniego liczonego od dnia wejścia w życie ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów w związku, jako okresu, który może być uwzględniony biorąc pod uwagę zarzucane naruszenie przepisów <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19900140088" xTitle="Ustawa z dnia 24 lutego 1990 r. o przeciwdziałaniu praktykom monopolistycznym" xAddress="Dz. U. z 1990 r. Nr 14, poz. 88">ustawy z dnia 24 lutego 1990 o przeciwdziałaniu praktykom monopolistycznym i ochronie interesów konsumentów</xLexLink>;</xText> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=".">18</xName> <xText>naruszenie art. 101 ust. l pkt l i 2 i art. 104 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów, poprzez nałożenie kary pieniężnej, która jest nieproporcjonalna do stwierdzonych naruszeń i nie uwzględnia w dostatecznym stopniu wszystkich istotnych okoliczności sprawy, w tym stwierdzonej przez Prezesa UOKiK nieumyślności w zarzucanych naruszeniach przepisów chroniących konkurencję;</xText> </xUnit> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=".">19</xName> <xText>naruszenie art. 90 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów w związku z <xLexLink xArt="art. 108;art. 108 § 1" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">art. 108 § l k.p.a.</xLexLink>, poprzez:</xText> </xUnit> <xText/> <xEnum> <xBullet>-</xBullet> <xEnumElem> <xText>nadanie Decyzji rygoru natychmiastowej wykonalności, pomimo że nie wymaga tego ani ochrona konkurencji, ani ważny interes konsumentów oraz rygor ten nie jest rzeczywiście niezbędny dla realizacji celów Decyzji, a przynajmniej Prezes UOKiK nie wykazał, że powyższe wymogi zostały w mniejszej sprawie spełnione;</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>nadanie Decyzji rygoru natychmiastowej wykonalności, pomimo, iż wykonanie Decyzji nie jest w stanie zrealizować celów przez nią zakładanych z uwagi na istnienie na rynku wielo banków nieobjętych zakresem podmiotowym Decyzji;</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>nadanie Decyzji rygoru natychmiastowej wykonalności, pomimo że w niniejszej sprawie zachodzi groźba wyrządzenia niepowetowanej szkody oraz groźba nieodwracalnych lub trudno odwracalnych skutków, jakie dla Banku przyniesie wykonanie Decyzji przed uzyskaniem przez nią przymiotu prawomocności;</xText> </xEnumElem> </xEnum> <xText>- nadanie Decyzji rygoru natychmiastowej wykonalności, pomimo, iż obowiązki w niej wskazane zostały określone w sposób niejednoznaczny i niejasny,</xText> <xText>uniemożliwiając adresatom ich wykonanie;</xText> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=".">20</xName> <xText>naruszenie art. 16 ust. 2 rozporządzenia nr 1/2003, poprzez nadanie Decyzji rygoru natychmiastowej wykonalności, pomimo, iż wykonanie Decyzji prowadzi do skutków sprzecznych z decyzją Komisji Europejskiej z 9 sierpnia 2001 r. (2001/782/EC) w sprawie systemu <xAnon>(...)</xAnon>;</xText> </xUnit> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=".">21</xName> <xText>naruszenie art. 11 ust. 6 rozporządzenia nr 1/2003, poprzez nadanie Decyzji rygoru natychmiastowej wykonalności., pomimo, iż Prezes UOKiK nie miał kompetencji do prowadzenia postępowania z uwagi na trwające postępowanie przed Komisją Europejską w sprawie opłat interchange stosowanych w ramach systemu <xAnon>(...)</xAnon>.</xText> </xUnit> <xText>X . Powód 10<xAnon> (...) Bank S.A.</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon> (XVII AmA 118/07) wniósł o zmianę punktu I Decyzji ppkt l i 2 poprzez ustalenie, iż nie stwierdza się stosowania przez <xAnon> (...)</xAnon> Bank praktyk polegających na uczestniczeniu w porozumieniach ograniczających konkurencję i zmianę punktu V ppkt 11 Decyzji dotyczącego nałożenia kary pieniężnej poprzez jego uchylenie, a ponadto o zasądzenie na jego rzecz kosztów procesu według norm przepisanych oraz wstrzymanie wykonania Decyzji. Z ostrożności procesowej wniósł także o zmianę Decyzji poprzez ustalenie, iż nie stwierdza się stosowania przez <xAnon> (...)</xAnon> Bank wymienionych w Decyzji w pkt I ppkt l i 2 praktyk ograniczających konkurencję, ze względu na spełnienie przez przedmiotowe porozumienia przesłanek, o których mowa w art. 81 ust 3 Traktatu WE oraz art. 7 ust. l ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów, uchylenie kary pieniężnej nałożonej na <xAnon> (...)</xAnon> Bank w punkcie V ppkt 11, uchylenie Decyzji w zakresie jej pkt I ppkt l i 2 oraz pkt V ppkt 11 i pkt VI, odstąpienie od kary pieniężnej, a w razie nie uwzględnienia przedmiotowego wniosku o obniżenie kary pieniężnej i jej wymierzenie w jak najniższej wysokości. Powód 10 zarzucił:</xText> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText>naruszenie przepisów prawa materialnego poprzez jego niewłaściwą wykładnie i błędne zastosowanie art. 81 ust. l Traktatu Ustanawiającego Wspólnotę Europejską, przepisu art. 5 ust. l pkt 1) ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów;</xText> </xUnit> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText>naruszenie art. l, art. 4 pkt 8 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów, jak również art. 3 ust. l Rozporządzenia Rady WE Nr 1/139; skutkujące uznaniem w Decyzji za ograniczającą konkurencję i naruszającą zakaz, o którym mowa w ww. przepisach, praktykę polegającą na uczestniczeniu, między innymi przez <xAnon>(...)</xAnon>Bank w porozumieniu ograniczającym konkurencję na rynku usług acquiringowych związanych z regulowaniem zobowiązań konsumentów wobec akceptantów z tytułu płatności za nabywane przez konsumentów towary i usługi za pomocą kart płatniczych na terytorium Polski poprzez wspólne ustalanie wysokości stawek opłaty interchange pobieranej od transakcji dokonywanych kartami systemu <xAnon>(...)</xAnon>i <xAnon>(...)</xAnon>w Polsce i nakazem zaniechania jej stosowania;</xText> </xUnit> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText>istotne naruszenia przepisów postępowania administracyjnego, które mają zastosowanie w postępowaniu antymonopolowym na zasadzie art. 80 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów, poprzez nie wyjaśnienie wszystkich okoliczności faktycznych istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy oraz błędy w przeprowadzeniu analizy zgromadzonego materiału dowodowego, co stanowi naruszenie <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">art. 7 k.p.a.</xLexLink> ;</xText> </xUnit> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=".">4</xName> <xText>naruszenie <xLexLink xArt="art. 77;art. 77 § 1" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 77 §1 k.p.</xLexLink>a, łącznie z <xLexLink xArt="art. 80" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">art. 80 k.p.a.</xLexLink>, a w konsekwencji naruszenie <xLexLink xArt="art. 107;art. 107 § 3" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">art. 107 §3 k.p.a.</xLexLink>; <xLexLink xArt="art. 107;art. 107 § 1;art. 107 § 3" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">art. 107 §1 i § 3 k.p.a.</xLexLink> w związku art. 80 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów polegające na sprzeczności sentencji Decyzji z jej uzasadnieniem i wynikającej z powyższego niejednoznaczności, rozstrzygnięcia Decyzji, co skutkuje jej niewykonalnością i narusza <xLexLink xArt="art. 107;art. 107 § 1;art. 107 § 3" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art 107 §1 i § 3 k.p.</xLexLink>a, w związku art. 80 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów;</xText> </xUnit> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=".">5</xName> <xText>naruszenie <xLexLink xArt="art. 10" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">art. 10 k.p.a.</xLexLink> poprzez ograniczenie możliwości czynnego udziału strony w postępowaniu wskutek określenia rynku właściwego, na zbyt późnym etapie postępowania oraz odmowę przeprowadzenia rozprawy celem wyjaśnienia przez biegłego zgłoszonych przez strony wątpliwości do opinii biegłego;</xText> </xUnit> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=".">6</xName> <xText>naruszenie raz art. 84 ust. l pkt l ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów przez bezpodstawne przyjęcie legitymacji czynnej po stronie wnioskodawcy.</xText> </xUnit> <xText>XI. Powód 11 <xAnon>(...) Bank S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>(XVII AmA 119/07) wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji w punktach 1.1, V.13 oraz VI, ewentualnie o zmianę zaskarżonej Decyzji poprzez uznanie, iż wspólne ustalanie, w ramach zawieranych przez podmioty uczestniczące w systemie MIF, porozumień - poziomu opłaty interchange - nie narusza art. 81 Traktatu Wspólnoty Europejskiej oraz art. 5 ust. l ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów, i nie stanowi praktyki ograniczającej konkurencję, oraz poprzez uchylenie kary nałożonej na skarżącego i rygoru natychmiastowej wykonalności albo o zmianę zaskarżonej Decyzji poprzez uznanie, że wspólne ustalanie opłaty interchange w ramach systemu MIF, spełnia kryteria wyłączenia spod zakazu porozumień ograniczających konkurencję, określone w art. 81 ust. 3 Traktatu Wspólnoty Europejskiej oraz art. 7 ust. l ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów, a zatem, działania takie są wyłączone spod zakazu określonego w art. 81 Traktatu Wspólnoty Europejskiej i art. 5 ust. l ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów, oraz poprzez uchylenie kary nałożonej na skarżącego i rygoru natychmiastowej wykonalności. Ponadto powód 11 wniósł o zasądzenie od Prezesa Urzędu na rzecz skarżącego kosztów postępowania według norm przepisanych, a także wstrzymanie wykonania Decyzji.</xText> <xText>Powód 11 zarzucił:</xText> <xText>1.naruszenie przepisów postępowania mające istotny wpływ na wynik sprawy, a mianowicie art. 84 ust. l pkt l ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów, polegające na wszczęciu postępowania antymonopolowego pomimo, iż wnioskodawca nie wykazał własnego interesu prawnego we wszczęciu postępowania;</xText> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText>naruszenie przepisów postępowania mające istotny wpływ na wynik sprawy, a mianowicie <xLexLink xArt="art. 278;art. 278 § 3" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 278 § 3 k.p.c.</xLexLink> w związku z art. 81 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów, poprzez uznanie za opinię biegłego (w rozumieniu <xLexLink xArt="art. 278;art. 278 § 3" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 278 § 3 k.p.c.</xLexLink>) i dowód w sprawie wypowiedzi biegłego nie złożonej w formie ustnej, jak również nie spełniającej wymogów formy pisemnej;</xText> </xUnit> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText>naruszenie przepisów postępowania mające istotny wpływ na wynik sprawy, a mianowicie <xLexLink xArt="art. 233;art. 233 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 233 § l k.p.c.</xLexLink> w związku z art. 81 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów, poprzez dokonanie ustaleń nie popartych dowodami, w szczególności w oparciu o wypowiedź biegłego nie mającą cech formalnych opinii w rozumieniu <xLexLink xArt="art. 278" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 278 k.p.c.</xLexLink>;</xText> </xUnit> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=".">4</xName> <xText>naruszenie przepisów postępowania mające istotny wpływ na wynik sprawy, a mianowicie <xLexLink xArt="art. 286" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 286 k.p.c.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 227" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">227 k.p.c.</xLexLink> w związku z art. 81 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów, poprzez zaniechanie przeprowadzenia dowodu z dodatkowej opinii biegłego oraz <xLexLink xArt="art. 89" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">art. 89 k.p.a.</xLexLink> w związku z art. 80 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów poprzez zaniechanie przeprowadzenia rozprawy z udziałem biegłego, co skutkowało wydaniem decyzji opartej na błędnych i niepełnych ustaleniach faktycznych;</xText> </xUnit> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=".">5</xName> <xText xALIGNx="right">naruszenie przepisów postępowania mające istotny wpływ na wynik sprawy, a mianowicie art. 65 ustęp 4 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów oraz <xLexLink xArt="art. 10" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">art. 10 k.p.a.</xLexLink> w związku z art. 80 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów, polegające na niezaliczeniu w poczet materiału dowodowego raportów oraz analiz, na których Prezes Urzędu Konsumentów oparł swoje rozstrzygnięcie, a także polegający na niepowiadomieniu strony o niezaliczeniu w poczet materiału dowodowego części raportów oraz analiz, na których Prezes Urzędu oparł swoje rozstrzygnięcie;</xText> </xUnit> <xText>6.naruszenie przepisów postępowania mające istotny wpływ na wynik sprawy, a mianowicie <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">art. 7 k.p.a.</xLexLink>. w związku z art. 80 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów w związku z art. 81 ust. 3 Traktatu Wspólnoty Europejskiej oraz art. 7 ust. l ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów, polegające na braku należytego zbadania i oceny informacji złożonych przez <xAnon>(...)</xAnon> w związku z art. 81 ust. 3 Traktatu Wspólnoty Europejskiej i art. 7 ust. 1 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów w związku , a następnie stwierdzenie, że <xAnon>(...)</xAnon> i Banki członkowskie nie wywiązały się z obowiązku udowodnienia, iż zwolnienie ma zastosowanie;</xText> <xText>7.naruszenie przepisów postępowania mające wpływ na wynik sprawy, a mianowicie <xLexLink xArt="art. 107;art. 107 § 1;art. 107 § 3" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">art. 107 § l i § 3 k.p.a.</xLexLink> w związku z art. 80 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów polegające na sprzeczności rozstrzygnięcia z uzasadnieniem decyzji, braku jednoznacznego i stanowczego wskazania w uzasadnieniu decyzji, na podstawie jakich okoliczności uznanych za dowiedzione i w oparciu o jakie dowody Prezes Urzędu przyjął, iż wielostronne porozumienie dotyczące opłaty interchange wywołało skutek w postaci wyeliminowania, ograniczenia lub naruszenia w inny sposób konkurencji na rynku właściwym, oraz braku wskazania w uzasadnieniu decyzji na podstawie jakich okoliczności i w oparciu o jakie dowody Prezes Urzędu przyjął, iż wnioskodawca - <xAnon>(...)</xAnon>Organizacja <xAnon>(...)</xAnon> (<xAnon>(...)</xAnon>) posiada interes prawny w uzyskaniu rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy;</xText> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=".">8</xName> <xText>błąd w ustaleniach faktycznych polegający na błędnej analizie i rozumieniu funkcjonowania porozumień Wielostronnych Systemów Opłaty Interchange;</xText> </xUnit> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=".">9</xName> <xText xALIGNx="right">naruszenie art. 81 Traktatu Wspólnoty Europejskiej oraz art. 5 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów poprzez jego niewłaściwe zastosowanie i błędną interpretację, polegające na stwierdzeniu, że Wielostronne Systemy Opłaty Interchange są niezgodne z prawem, pomimo braku analizy sytuacji dotyczącej konkurencji na rynku polskim w sytuacji braku takiego porozumienia;</xText> </xUnit> <xText>10. naruszenie art. 4 pkt. 8 w zw. z art. 5 ust. l pkt l ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów w związku z obwieszczeniem Komisji Europejskiej w sprawie definicji rynku właściwego do celów wspólnotowego prawa konkurencji (97/C 372/03 w w zw. z pkt. 8.2.4 (98) w zw. z pkt. 6.1 (34) Decyzji Komisji Europejskiej z dnia 24 lipca 2002 dotyczącej postępowań w ramach art. 81 Traktatu Wspólnoty Europejskiej i art. 53 Umowy w sprawie Europejskiego Obszaru Gospodarczego, nr 2002/914/CE, wydanej w sprawie wielostronnej opłaty interchange - Multilateral Interchange Fee („MIF") <xAnon>(...)</xAnon><xAnon>(...)</xAnon> (sprawa Nr COMP/29.373) - polegające na przyjęciu, że rynkiem właściwym w sprawie jest rynek usług acquingowych, co jest przyjęciem błędnym, dowolnym i nie wynikającym ani z obowiązujących norm prawa krajowego ani norm wspólnot europejskich, a co doprowadziło w sprawie do wyłączenia spod oceny w sprawie innych, istotnych elementów Wielostronnych Systemów Opłaty Interchange i w rezultacie błędne przyjęcie, iż porozumienie MIF jest niekorzystne dla konsumentów;</xText> <xText>11. naruszenie art. 3 i art. 16 rozporządzenia nr 1/2003 z dnia 16 grudnia 2002 roku w sprawie wprowadzenia w życie reguł konkurencji ustanowionych w art. 81 i 82 Traktatu Wspólnoty Europejskiej w sprawie stosowania przepisów dotyczących konkurencji określonych w art. 81 i 82 Traktatu Wspólnoty Europejskiej, a także art. 10 Traktatu Wspólnoty Europejskiej oraz podstawowych zasad pewności prawa poprzez niezastosowanie decyzji Komisji Europejskiej z dnia 24.07.2002 r. o przyznaniu <xAnon>(...)</xAnon>indywidualnego wyłączenia -jedynej wiążącej decyzji organów Wspólnoty Europejskiej dotyczącej stosowania art. 81 Traktatu Wspólnoty Europejskiej do wielostronnych systemów opłat interchange;</xText> <xText>12, naruszenie <xLexLink xArt="art. 2;art. 20;art. 22;art. 31;art. 31 ust. 3" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">art. 2, 20, 22 i 31 ust. 3</xLexLink> ora/, <xLexLink xArt="art. 91;art. 91 ust. 1" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">art. 91 ust. l Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej</xLexLink> polegające na naruszeniu zasad państwa prawa, zasady zaufania do działań organów państwowych, zasady proporcjonalności i adekwatności stosowanych przez organy środków, zasady swobody działalności gospodarczej, wolności umów, swobody kształtowania cen oraz zasady przestrzegania norm prawa Wspólnoty Europejskiej mających bezpośrednie zastosowanie w systemie prawa krajowego:</xText> <xText>13.naruszenie art. 90 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów w związku poprzez nieuzasadnione i nieadekwatne do przedmiotu sprawy - nadanie decyzji w pkt. I rygoru natychmiastowej wykonalności.</xText> <xText>XII. Powód 12 <xAnon>(...) Bank S.A.</xAnon>w <xAnon>K.</xAnon>(XVII AmA 120/07) wniósł o uchylenie pkt I, V oraz VI zaskarżonej Decyzji, ewentualnie o zmianę pkt I zaskarżonej Decyzji poprzez niestwierdzenie stosowania opisanej tam praktyki antykonkurencyjnej i uchylenie pkt V i VI zaskarżonej Decyzji. Z ostrożności procesowej, na wypadek nieuwzględnienia tych wniosków, wniósł o uchylenie pkt V bądź obniżenie kary pieniężnej nałożonej na <xAnon>(...) Bank S.A.</xAnon></xText> <xText>Ponadto powód 12 wniósł o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji i zasądzenie od Prezesa UOKiK na j ego rzecz kosztów procesu z uwzględnieniem kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Powód 12 zarzucił:</xText> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText>naruszenie przepisów postępowania (<xLexLink xArt="art. 10;art. 10 § 1;art. 10 § 107;art. 10 § 1;art. 10 § 109;art. 10 § 1" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">art. 10 § l, 107 § l oraz 109 § l k.p.a.</xLexLink>) - poprzez doręczenie powodowi <xAnon> (...) Bank S.A.</xAnon> jedynie wyciągu z decyzji zamiast całości Decyzji),</xText> </xUnit> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText xALIGNx="right">naruszenie przepisów postępowania (<xLexLink xArt="art. 7;art. 10;art. 10 § 1;art. 10 § 77" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">art. 7, 10 § l i 77 k.p.a.</xLexLink> oraz <xLexLink xArt="art. 286" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 286 k.p.c.</xLexLink> w związku z art. 81 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów) poprzez uniemożliwienie stronom przesłuchania biegłego w efekcie czego doszło do błędnych ustaleń co do stanu faktycznego,</xText> </xUnit> <xText xALIGNx="center">3. naruszenie prawa materialnego (art. 4 pkt 8 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów) - poprzez niewłaściwe zdefiniowanie rynku właściwego,</xText> <xText>4„ naruszenie prawa materialnego art. 5 ust. l pkt l ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów i art. 81 ust. l Traktatu WE - poprzez ich niewłaściwą wykładnię oraz art. 81 ust. 3 Traktatu WE i art. 11 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów - poprzez ich niezastosowanie,</xText> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=".">5</xName> <xText>naruszenie art. 90 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów - poprzez jego błędną wykładnię polegającą na przyjęciu, że w niniejszej sprawie zachodzą przesłanki nadania punktowi I decyzji Prezesa UOKiK numer <xAnon>(...)</xAnon> rygoru natychmiastowej wykonalności, podczas gdy w rzeczywistości przesłanek takich nie ma.</xText> </xUnit> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=".">6</xName> <xText>z ostrożności procesowej podniesiony <xIx>zarzut </xIx>naruszenia art. 101 w związku z art. 104 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów poprzez nałożenie na <xAnon> (...) Bank S.A.</xAnon> zbyt wysokiej kary pieniężnej.</xText> </xUnit> <xText>XIII . Powód 13- <xAnon> Bank (...) S.A.</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon> (XVII AmA 121/07) wniósł o uchylenie pkt I, V.12 i VI, alternatywnie o zmianę pkt. I i V.12 w ten sposób iż nie stwierdza się stosowania przez bank i inne banki wskazane w pkt l praktyk ograniczających konkurencję na rynku usług acquiringowych związanych z regulowaniem zobowiązań konsumentów wobec akceptantów z tytułu płatności za nabywane przez konsumentów towary i usługi za pomocą kart płatniczych na terytorium Polski poprzez wspólne ustalanie stawek opłaty interchange pobieranej od transakcji dokonywanych kartami systemu <xAnon>(...)</xAnon> i <xAnon>(...)</xAnon>. Ponadto, powód 13 wniósł o uchylenie rygoru natychmiastowej wykonalności, wstrzymanie wykonania decyzji i zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych.</xText> <xText>Powód 13 zarzucił:</xText> <xText>l. naruszenie art. 84 ust. l pkt l w zw. z art. 4 pkt 2 i art. 85 ust. 3 Ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów oraz <xLexLink xArt="art. 105;art. 105 § 1;art. 156;art. 156 § 1;art. 156 § 1 pkt. 2" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">art. 105 § l i art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a.</xLexLink>, poprzez wszczęcie i prowadzenie postępowania oraz wydanie zaskarżonej Decyzji na wniosek podmiotu nieuprawnionego, to jest organizacji pracodawców nie będącej "związkiem przedsiębiorców" oraz nie legitymującej się swoim interesem prawnym we wszczęciu postępowania;</xText> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText>naruszenie art. 11 ust. 6 rozporządzenia Rady nr 1/2003 w sprawie wprowadzenia w życie reguł konkurencji ustanowionych w art. 81 i 82 Traktatu, poprzez prowadzenie postępowania i wydanie Decyzji mimo trwającego postępowania przed Komisją Europejską w sprawie opłat interchange stosowanych w ramach systemu <xAnon>(...)</xAnon>;</xText> </xUnit> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText>naruszenie art. 5 ust. l pkt l i art. 9 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów oraz art. 81 ust. l traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską w zw. z <xLexLink xArt="art. 156;art. 156 § 1;art. 156 § 1 pkt. 5" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">art. 156 § l pkt 5 k.p.a.</xLexLink>, poprzez nieprecyzyjne i niejednoznaczne określenie w sentencji Decyzji stwierdzonej praktyki uznanej za ograniczającą konkurencję i naruszającą zakazy ustanowione w przepisach prawa, a przez to uniemożliwienie wykonania Decyzji przez strony;</xText> </xUnit> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=".">4</xName> <xText>naruszenie art. 5 ust. l pkt. l, art. 9 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów oraz art. 81 ust. ł TWE, poprzez nieprawidłowe określenie adresata Decyzji i skierowanie pkt. I i V Decyzji do wskazanych tam banków, w tym Banku, mimo że zarzucane porozumienie stanowi w istocie akt związku przedsiębiorców w rozumieniu art. 4 pkt. 4 lit. c) ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów, przy czym związek ten charakteryzuje się szczególnymi cechami, które powodują, iż bankom nie można przypisać udziału w porozumieniu antykonkurencyjnym;</xText> </xUnit> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=".">5</xName> <xText xALIGNx="right">naruszenie art. 84 ust. 3 i art. 66 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów oraz <xLexLink xArt="art. 10" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">art. 10 k.p.a.</xLexLink>, poprzez określenie rynku właściwego dopiero bezpośrednio przed wydaniem zaskarżonej Decyzji, przez co doszło do istotnego ograniczenia prawa strony do czynnego udziału w postępowaniu oraz możliwości ustosunkowania się do wszystkich podnoszonych w postępowaniu zarzutów;</xText> </xUnit> <xText>6.naruszenie art. 5 ust. l pkt l i art. 9 w zw. z art. 4 pkt 8 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów oraz art. 81 ust. l TWE w zw. z art. 2 rozporządzenia nr 1/2003, poprzez nieprecyzyjne i błędne określenie rynku właściwego i uznanie, iż rynkiem tym jest rynek usług acquiringowych związanych z regulowaniem zobowiązań konsumentów wobec akceptantów z tytułu płatności za nabywane przez konsumentów towary i usługi za pomocą kart płatniczych na terytorium Polski, mimo., iż nie istnieje odrębny rynek usług acquiringowych, a nadto definicja rynku przyjęta przez Prezesa UOKiK nie uwzględnia substytutów;</xText> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=".">7</xName> <xText>naruszenie art. 5 ust. l pkt l oraz art. 9 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów jak również art. 81 ust. l TWE w zw. z art. 2 rozporządzenia nr 1/2003, poprzez skierowanie decyzji do podmiotów, które nie zawarły porozumienia dotyczącego ustalenia cen lub innych warunków sprzedaży usług acquiringowych;</xText> </xUnit> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=".">8</xName> <xText>naruszenie art. 5 ust. l pkt l w zw. z art. 6 ust. l i art. 9 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów oraz art. 81 ust. l TWE i art. 2 rozporządzenia nr 1/2003, poprzez uznanie, iż zarzucane porozumienia ograniczaj ą konkurencję na rynku właściwym, mimo że porozumienia te nie wywierają odczuwalnego wpływu na konkurencję, a przynajmniej Prezes UOKiK nie przedstawił w tym zakresie przekonujących dowodów;</xText> </xUnit> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=".">9</xName> <xText>naruszenie art. 5 ust. l pkt l, art. 9 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów oraz art. 81 ust. l TWE w zw. z art. 2 rozporządzenia nr 1/2003, poprzez uznanie, iż zarzucane porozumienia ograniczają konkurencję na rynku właściwym, mimo że uczestnicy w/w rynku posiadaj ą dostateczną swobodę w negocjowaniu cen i innych warunków umów, a przynajmniej Prezes UOKiK nie wykazał, iż tego rodzaju swoboda jest wyłączona lub istotnie ograniczona;</xText> </xUnit> <xText>10.naruszenie art. 5 ust. l pkt l, art. 9 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów oraz art. 81 ust. l TWE w zw. z art. 2 rozporządzenia nr 1/2003, poprzez uznanie, iż zarzucane porozumienia ograni czaj ą konkurencję na rynku właściwym, mimo że takie ograniczenie w rzeczywistości nie występuje, a rynek ten jest dostatecznie konkurencyjny, rozwija się w sposób stały i systematyczny, wykazując cechy rynku nienasyconego;</xText> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=".">11</xName> <xText>naruszenie art. 5 ust. I pkt. l, art. 9 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów oraz art. 81 ust. l TWE w zw. z art. 2 rozporządzenia nr 1/2003, poprzez uznanie, iż zarzucane porozumienia ograniczają konkurencję na rynku właściwym, mimo że porozumienia te są niezbędne dla prawidłowego i efektywnego funkcjonowania oraz rozwoju systemów kart płatniczych w Polsce;</xText> </xUnit> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=".">12</xName> <xText>naruszenie art. 5 ust. l pkt. l, art. 9 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów oraz art. 81 ust. l TWE w zw. z art. 2 rozporządzenia nr 1/2003, poprzez uznanie, iż zarzucane porozumienia skutkuj ą negatywnym zjawiskiem subsydiowania użytkowników kart przez osoby płacące gotówką oraz mogą prowadzić do ograniczenia innowacyjności w systemach płatniczych, mimo iż zjawisko subsydiowania skrośnego jest zjawiskiem normalnym w gospodarce rynkowej, zaś systemy karto we przyczyniają się w decydujący sposób do rozwoju gospodarczego, technicznego i społecznego;</xText> </xUnit> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=".">13</xName> <xText>naruszenie art. 5 ust. l pkt. l, art. 9 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów oraz art. 81 ust. l TWE w zw. z art. 2 rozporządzenia nr 1/2003, poprzez ustalenie, iż stawki opłaty interchange w systemach <xAnon>(...)</xAnon>i <xAnon>(...)</xAnon>nie były ustalane w oparciu o obiektywne podstawy, lecz były wyłącznie efektem uzgodnień banków;</xText> </xUnit> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=".">14</xName> <xText xALIGNx="right">naruszenie art. 81 ust. l TWE w zw. z art. 2 i art. 3 ust. l rozporządzenia nr 1/2003, poprzez ustalenie, że zarzucane porozumienia mają wpływ na handel między państwami członkowskimi, mimo że wpływ taki albo w ogóle nie zachodzi, albo jest niedostrzegalny, a przynajmniej Prezes UOKiK nie przedstawił żadnego dowodu co do zaistnienia ww. przesłanki;</xText> </xUnit> <xText xALIGNx="center">15. naruszenie art. 11 ust. 2 w zw. z art. 7 ust. l ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów oraz art. 81 ust. 3 w zw. z art. l ust. 2 i art. 2 rozporządzenia nr 1/2003, poprzez przyjęcie w Decyzji, iż zarzucane porozumienia nie spełniają wskazanych w ww. przepisach przesłanek zwolnienia spod zakazów praktyk ograniczających konkurencję, mimo, że porozumienia te przyczyniają się do polepszenia produkcji, dystrybucji towarów lub do postępu technicznego lub gospodarczego, zapewniaj ą nabywcom lub użytkownikom odpowiednią część wynikających stąd korzyści oraz nie nakładają na zainteresowanych przedsiębiorców ograniczeń, które nie są niezbędne do osiągnięcia powyższych celów, i nie stwarzaj ą zainteresowanym przedsiębiorcom możliwości wyeliminowania konkurencji na rynku właściwym w zakresie znacznej części określonych towarów; przy czym dowody przedstawione przez Prezesa UOKiK w tej kwestii nie zakwestionowały skutecznie dowodów przedstawionych przez banki (w tym Bank) oraz organizacje <xAnon>(...)</xAnon>i <xAnon>(...)</xAnon>;</xText> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=".">16</xName> <xText>naruszenie art. 101 ust. l pkt l i 2 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów, poprzez nałożenie kary pieniężnej, mimo, iż nie doszło po stronie Banku do zarzucanego naruszenia przepisów chroniących konkurencję, a przynajmniej w niniejszej sprawie powinno znaleźć zastosowanie wyłączenie z art. 11 ust. 2 w zw. z art. 7 ust. l oraz art. 81 ust. 3 TWE;</xText> </xUnit> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=".">17</xName> <xText>naruszenie art. 101 ust. 1 pkt l i 2, art. 104 i art. 112 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów, poprzez ustalenie wysokości kary pieniężnej z przekroczeniem maksymalnego okresu pięcioletniego liczonego od dnia wejścia w życie ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów w związku, jako okresu, który może być uwzględniony biorąc pod uwagę zarzucane naruszenie przepisów <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19900140088" xTitle="Ustawa z dnia 24 lutego 1990 r. o przeciwdziałaniu praktykom monopolistycznym" xAddress="Dz. U. z 1990 r. Nr 14, poz. 88">ustawy z dnia 24 lutego 1990 o przeciwdziałaniu praktykom monopolistycznym i ochronie interesów konsumentów</xLexLink>;</xText> </xUnit> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=".">18</xName> <xText>naruszenie art. 101 ust. l pkt l i 2 i art. 104 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów, poprzez nałożenie kary pieniężnej, która jest nieproporcjonalna do stwierdzonych naruszeń i nie uwzględnia w dostatecznym stopniu wszystkich istotnych okoliczności sprawy, w tym stwierdzonej przez Prezesa UOKiK nieumyślności w zarzucanych naruszeniach przepisów chroniących konkurencję;</xText> </xUnit> <xText>19. naruszenie art. 90 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów w związku z <xLexLink xArt="art. 108;art. 108 § 1" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">art. 108 § l k.p.a.</xLexLink>, poprzez:</xText> <xEnum> <xBullet>-</xBullet> <xEnumElem> <xText>nadanie Decyzji rygoru natychmiastowej wykonalności, pomimo że nie wymaga tego ani ochrona konkurencji, ani ważny interes konsumentów oraz rygor ten nie jest rzeczywiście niezbędny dla realizacji celów Decyzji, a przynajmniej Prezes UOKiK nie wykazał, że powyższe wymogi zostały w mniejszej sprawie spełnione;</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>nadanie Decyzji rygoru natychmiastowej wykonalności, pomimo, iż wykonanie Decyzji nie jest w stanie zrealizować celów przez nią zakładanych z uwagi na istnienie na rynku wielu banków nieobjętych zakresem podmiotowym Decyzji;</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>nadanie Decyzji rygoru natychmiastowej wykonalności, pomimo że w niniejszej sprawie zachodzi groźba wyrządzenia niepowetowanej szkody oraz groźba nieodwracalnych lub trudno odwracalnych skutków, jakie dla Banku przyniesie wykonanie Decyzji przed uzyskaniem przez nią przymiotu prawomocności;</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>nadanie Decyzji rygoru natychmiastowej wykonalności, pomimo, iż obowiązki w niej wskazane zostały określone w sposób niejednoznaczny i niejasny, uniemożliwiając adresatom ich wykonanie;</xText> </xEnumElem> </xEnum> <xText>20.naruszenie art. 16 ust. 2 rozporządzenia nr 1/2003, poprzez nadanie Decyzji rygoru natychmiastowej wykonalności, pomimo, iż wykonanie Decyzji prowadzi do skutków sprzecznych z decyzją Komisji Europejskiej z 9 sierpnia 2001 r. (2001/782/EC) w sprawie systemu <xAnon>(...)</xAnon>;</xText> <xText>21,naruszenie art. 11 ust. 6 rozporządzenia nr 1/2003, poprzez nadanie Decyzji rygoru natychmiastowej wykonalności, pomimo, iż Prezes UOKiK nie miał kompetencji do prowadzenia postępowania z uwagi na trwające postępowanie przed Komisją Europejską w sprawie opłat interchange stosowanych w ramach systemu <xAnon>(...)</xAnon>.</xText> <xText>XIV . Powód 14 <xAnon> (...) Bank S.A.</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon> (XVII AmA 122/07) wniósł uchylenie pkt I, V. 15 i VI, alternatywnie o zmianę pkt I i V. 15 w ten sposób iż nie stwierdza się stosowania przez bank i inne banki wskazane w pkt l praktyk ograniczających konkurencję na rynku usług acquiringowych związanych z regulowaniem zobowiązań konsumentów wobec akceptantów z tytułu płatności za nabywane przez konsumentów towary i usługi za pomocą kart płatniczych na terytorium Polski poprzez wspólne ustalanie stawek opłaty interchange pobieranej od transakcji dokonywanych kartami systemu <xAnon>(...)</xAnon> i <xAnon>(...)</xAnon>. Ponadto, powód 14 wniósł o uchylenie rygoru natychmiastowej wykonalności, wstrzymanie wykonania decyzji i zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych. Powód 14 zarzucił:</xText> <xText>l. naruszenie art. 84 ust. I pkt l w zw. z <xLexLink xArt="art. 4;art. 4 pkt. 2;art. 85" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">art. 4 pkt 2 i art. 85</xLexLink> ust, 3 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów w związku z <xLexLink xArt="art. 4;art. 4 pkt. 4;art. 4 pkt. 4 lit. b;art. 4 pkt. 4 lit. c;art. 105;art. 105 § 1;art. 156;art. 156 § 1;art. 156 § 1 pkt. 2" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">art. 4 pkt. 4 lit. b) i c) oraz art. 105 § l i art. 156 § l pkt 2 k.p.a.</xLexLink>, poprzez wszczęcie i prowadzenie postępowania oraz wydanie zaskarżonej Decyzji na wniosek podmiotu nieuprawnionego, to jest organizacji pracodawców nie będącej "związkiem przedsiębiorców" oraz nie legitymującej się swoim interesem prawnym we wszczęciu postępowania;</xText> <xText>2. naruszenie art. 11 ust, 6 rozporządzenia Rady nr 1/2003 w sprawie wprowadzenia w życie reguł konkurencji ustanowionych w art. 81 i 82 Traktatu, poprzez prowadzenie postępowania i wydanie Decyzji mimo trwającego postępowania przed Komisją Europejską w sprawie opłat interchange stosowanych w ramach systemu <xAnon>(...)</xAnon>;</xText> <xText>3. naruszenie art. 5 ust. l pkt ł i art. 9 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów oraz art. 81 ust. l traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską w zw. z <xLexLink xArt="art. 156;art. 156 § 1;art. 156 § 1 pkt. 5" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">art. 156 § l pkt 5 k.p.a.</xLexLink> , poprzez nieprecyzyjne i niejednoznaczne określenie w sentencji Decyzji stwierdzonej praktyki uznanej za ograniczającą konkurencję i naruszającą zakazy ustanowione w przepisach prawa, a przez to uniemożliwienie wykonania Decyzji przez strony;</xText> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=".">4</xName> <xText>naruszenie art. 5 ust. I pkt. l, art. 9 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów oraz art. 81 ust. l TWE, poprzez nieprawidłowe określenie adresata Decyzji i skierowanie pkt. I i V Decyzji do wskazanych tam banków, w tym Banku, mimo że zarzucane porozumienie stanowi w istocie akt związku przedsiębiorców w rozumieniu art. 4 pkt. 4 lit. c) ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów w związku , przy czym związek ten charakteryzuje się szczególnymi cechami, które powodują, iż bankom nie można przypisać udziału w porozumieniu antykonkurencyjnym;</xText> </xUnit> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=".">5</xName> <xText>naruszenie art. 84 ust. 3 i art. 66 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów oraz <xLexLink xArt="art. 10" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">art. 10 k.p.a.</xLexLink>, poprzez określenie rynku właściwego dopiero bezpośrednio przed wydaniem zaskarżonej Decyzji, przez co doszło do istotnego ograniczenia prawa strony do czynnego udziału w postępowaniu oraz możliwości ustosunkowania się do wszystkich podnoszonych w postępowaniu zarzutów;</xText> </xUnit> <xText>6.naruszenie art. 5 ust. l pkt l i art. 9 w zw. z art. 4 pkt 8 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów w związku oraz art. 81 ust. l TWE w zw. z art. 2 rozporządzenia nr 1/2003, poprzez nieprecyzyjne i błędne określenie rynku właściwego i uznanie, iż rynkiem tym jest rynek usług acquiringowych związanych z regulowaniem zobowiązań konsumentów wobec akceptantów z tytułu płatności za nabywane przez konsumentów towary i usługi za pomocą kart płatniczych na terytorium Polski, mimo, iż nie istnieje odrębny rynek usług acquiringowych, a nadto definicja rynku przyjęta przez Prezesa UOKiK nie uwzględnia substytutów;</xText> <xText>7.naruszenie art. 5 ust. l pkt I oraz art. 9 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów jak również art. 81 ust. l TWE w zw. z art. 2 rozporządzenia nr 1/2003, poprzez skierowanie decyzji do podmiotów, które nie zawarły porozumienia dotyczącego ustalenia cen lub innych warunków sprzedaży usług acquiringowych;</xText> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=".">8</xName> <xText>naruszenie art. 5 ust. l pkt l w zw. z art. 6 ust. l i art. 9 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów oraz art. 81 ust. l TWE i art. 2 rozporządzenia nr 1/2003, poprzez uznanie, iż zarzucane porozumienia ograniczają konkurencję na rynku właściwym, mimo że porozumienia te nie wywierają odczuwalnego wpływu na konkurencję, a przynajmniej Prezes UOKiK nie przedstawił w tym zakresie przekonujących dowodów;</xText> </xUnit> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=".">9</xName> <xText>naruszenie art. 5 ust. l pkt I, art. 9 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów oraz art. 81 ust. l TWE w zw. z art. 2 rozporządzenia nr 1/2003, poprzez uznanie, iż zarzucane porozumienia ograni czaj ą konkurencję na rynku właściwym, mimo że uczestnicy ww. rynku posiadają dostateczną swobodę w negocjowaniu cen i innych warunków umów, a przynajmniej Prezes UOKiK nie wykazał, iż tego rodzaju swoboda jest wyłączona lub istotnie ograniczona;</xText> </xUnit> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=".">10</xName> <xText>naruszenie art. 5 ust. l pkt l, art. 9 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów oraz art. 81 ust. l TWE w zw. z art. 2 rozporządzenia nr 1/2003, poprzez uznanie, iż zarzucane porozumienia ograniczają konkurencję na rynku właściwym, mimo że takie ograniczenie w rzeczywistości nie występuje, a rynek ten jest dostatecznie konkurencyjny, rozwija się w sposób stały i systematyczny, wykazując cechy rynku nienasyconego;</xText> </xUnit> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=".">11</xName> <xText xALIGNx="right">naruszenie art. 5 ust. I pkt. l, art. 9 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów oraz art. 81 ust. l TWE w zw. z art. 2 rozporządzenia nr 1/2003, poprzez uznanie, iż zarzucane porozumienia ograniczają konkurencję na rynku właściwym, mimo że porozumienia te są niezbędne dla prawidłowego i efektywnego funkcjonowania oraz rozwoju systemów kart płatniczych w Polsce;</xText> </xUnit> <xText xALIGNx="center">12. naruszenie art. 5 ust. l pkt. l, art. 9 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów oraz art. 81 ust. J TWE w zw. z art. 2 rozporządzenia nr 1/2003, poprzez uznanie, iż zarzucane porozumienia skutkuj ą negatywnym zjawiskiem subsydiowania użytkowników kart przez osoby płacące gotówką oraz mogą prowadzić do ograniczenia innowacyjności w systemach płatniczych, mimo iż zjawisko subsydiowania skrośnego jest zjawiskiem normalnym w gospodarce rynkowej, zaś systemy karto we przyczyniają się w decydujący sposób do rozwoju gospodarczego, technicznego i społecznego;</xText> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=".">13</xName> <xText>naruszenie art. 5 ust. l pkt. l, art. 9 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów oraz art. 81 ust. l TWE w zw. z art. 2 rozporządzenia nr 1/2003, poprzez ustalenie, iż stawki opłaty interchange w systemach <xAnon>(...)</xAnon>i <xAnon>(...)</xAnon>nie były ustalane w oparciu o obiektywne podstawy, lecz były wyłącznie efektem uzgodnień banków;</xText> </xUnit> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=".">14</xName> <xText>naruszenie art. 81 ust. l TWE w zw. z art. 2 i art. 3 ust. l rozporządzenia nr 1/2003, poprzez ustalenie, że zarzucane porozumienia mają wpływ na handel między państwami członkowskimi, mimo że wpływ taki albo w ogóle nie zachodzi, albo jest niedostrzegalny, a przynajmniej Prezes UOKiK nie przedstawił żadnego dowodu co do zaistnienia ww. przesłanki;</xText> </xUnit> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=".">15</xName> <xText xALIGNx="right">naruszenie art. 11 ust. 2 w zw. z art. 7 ust. l ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów w związku oraz art. 81 ust. 3 w zw. z art. l ust. 2 i art. 2 rozporządzenia nr 1/2003, poprzez przyjęcie w Decyzji, iż zarzucane porozumienia nie spełniają wskazanych w ww. przepisach przesłanek zwolnienia spod zakazów praktyk ograniczających konkurencję, mimo, że porozumienia te przyczyniaj ą się do polepszenia produkcji, dystrybucji towarów lub do postępu technicznego lub gospodarczego, zapewniają nabywcom lub użytkownikom odpowiednią część wynikających stąd korzyści oraz nie nakładają na zainteresowanych przedsiębiorców ograniczeń, które nie są niezbędne do osiągnięcia powyższych celów, i nie stwarzaj ą zainteresowanym przedsiębiorcom możliwości wyeliminowania konkurencji na rynku właściwym w zakresie znacznej części określonych towarów; przy czym dowody przedstawione przez Prezesa UOKiK w tej kwestii nie zakwestionowały skutecznie dowodów przedstawionych przez banki (w tym Bank) oraz organizacje <xAnon>(...)</xAnon>i <xAnon>(...)</xAnon>;</xText> </xUnit> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=".">16</xName> <xText>naruszenie art. 101 ust. l pkt l i 2 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów w związku , poprzez nałożenie kary pieniężnej, mimo, iż nie doszło po stronie Banku do zarzucanego naruszenia przepisów chroniących konkurencję, a przynajmniej w niniejszej sprawie powinno znaleźć zastosowanie wyłączenie z art. 11 ust. 2 w zw. z art. 7 ust. l oraz art. 81 ust. 3 TWE;</xText> </xUnit> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=".">17</xName> <xText>naruszenie art. 101 ust. I pkt l i 2, art. 104 i art. 112 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów, poprzez ustalenie wysokości kary pieniężnej z przekroczeniem maksymalnego okresu pięcioletniego liczonego od dnia wejścia w życie ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów w związku , jako okresu, który może być uwzględniony biorąc pod uwagę zarzucane naruszenie przepisów <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19900140088" xTitle="Ustawa z dnia 24 lutego 1990 r. o przeciwdziałaniu praktykom monopolistycznym" xAddress="Dz. U. z 1990 r. Nr 14, poz. 88">ustawy z dnia 24 lutego 1990 o przeciwdziałaniu praktykom monopolistycznym i ochronie interesów konsumentów</xLexLink>;</xText> </xUnit> <xText/> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=".">18</xName> <xText>naruszenie art. 101 ust. l pkt I i 2 i art. 104 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów, poprzez nałożenie kary pieniężnej, która jest nieproporcjonalna do stwierdzonych naruszeń i nie uwzględnia w dostatecznym stopniu wszystkich istotnych okoliczności sprawy, w tym stwierdzonej przez Prezesa UOKiK nieumyślności w zarzucanych naruszeniach przepisów chroniących konkurencję;</xText> </xUnit> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=".">19</xName> <xText>naruszenie art. 90 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów w związku z art. 108 § I <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">k.p.a.</xLexLink>, poprzez:</xText> </xUnit> <xText>- nadanie Decyzji rygoru natychmiastowej wykonalności, pomimo że nie wymaga tego ani ochrona konkurencji, ani ważny interes konsumentów oraz rygor ten nie jest rzeczywiście niezbędny dla realizacji celów Decyzji, a przynajmniej Prezes UOKiK nie wykazał, że powyższe wymogi zostały w mniejszej sprawie spełnione;</xText> <xEnum> <xBullet>-</xBullet> <xEnumElem> <xText>nadanie Decyzji rygoru natychmiastowej wykonalności, pomimo, iż wykonanie Decyzji nie jest w stanie zrealizować celów przez nią zakładanych z uwagi na istnienie na rynku wielu banków nieobjętych zakresem podmiotowym Decyzji;</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>nadanie Decyzji rygoru natychmiastowej wykonalności, pomimo że w niniejszej sprawie zachodzi groźba wyrządzenia niepowetowanej szkody oraz groźba nieodwracalnych lub trudno odwracalnych skutków, jakie dla Banku przyniesie wykonanie Decyzji przed uzyskaniem przez nią przymiotu prawomocności;</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>nadanie Decyzji rygoru natychmiastowej wykonalności, pomimo, iż obowiązki w niej wskazane zostały określone w sposób niejednoznaczny i niejasny, uniemożliwiając adresatom ich wykonanie;</xText> </xEnumElem> </xEnum> <xText/> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=".">20</xName> <xText>naruszenie art. 16 ust. 2 rozporządzenia nr 1/2003, poprzez nadanie Decyzji rygoru natychmiastowej wykonalności, pomimo, iż wykonanie Decyzji prowadzi do skutków sprzecznych z decyzją Komisji Europejskiej z 9 sierpnia 2001 r. (2001/782/EC) w sprawie systemu <xAnon>(...)</xAnon>;</xText> </xUnit> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=".">21</xName> <xText>naruszenie art. 11 ust. 6 rozporządzenia nr 1/2003, poprzez nadanie Decyzji rygoru natychmiastowej wykonalności, pomimo, iż Prezes UOKiK nie miał kompetencji do prowadzenia postępowania z uwagi na trwające postępowanie przed Komisją Europejską w sprawie opłat interchange stosowanych w ramach systemu <xAnon>(...)</xAnon>.</xText> </xUnit> <xText>XV . Powód 15 <xAnon>(...) Bank S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>(XVII AmA 123/07) wniósł o zmianę pkt. I zaskarżonej Decyzji i uznanie, że nie stanowi ograniczenia konkurencji i naruszenia <xIx>zakazu, </xIx>o którym mowa w art. 81 ust. l Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską oraz w art. 5 ust. l pkt. l ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów, praktyka polegająca na uczestniczeniu przez <xAnon>(...) Bank S.A.</xAnon>z siedzibą w <xAnon>W.</xAnon>w porozumieniu ograniczającym konkurencję na rynku usług acquiringowych związanych z regulowaniem zobowiązań konsumentów wobec akceptantów z tytułu płatności za nabywane towary i usługi za pomocą kart płatniczych na terytorium Polski poprzez wspólne ustalanie wysokości stawek opłaty interchange pobieranej od transakcji dokonywanych kartami systemu <xAnon>(...)</xAnon>i kartami systemu <xAnon>(...)</xAnon>w Polsce, oraz zmianę w pkt. V ppkt. 16 Decyzji i orzeczenie, że nie obciąża się karą skarżącego. Alternatywnie powód 15 wniósł o uchylenie Decyzji Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów nr <xAnon>(...)</xAnon>w zaskarżonej części. Powód 15 wniósł także o zasądzenie na jego rzecz od Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów kosztów postępowania według norm przepisanych.</xText> <xText>Powód 15 zarzucił:</xText> <xText>1. naruszenie przepisów art. <xIx>3, </xIx>art. 5, art. 16 i art. 35 rozporządzenia Rady WE nr 1/2003 z dnia 16 grudnia 2002 roku w sprawie stosowania przepisów dotyczących konkurencji określonych w art. 81 i art. 82 Traktatu WE, art. 10 Traktatu WE oraz podstawowych zasad pewności prawa (<xLexLink xArt="art. 8" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">art. 8 k.p.a.</xLexLink>), poprzez niewłaściwe zastosowanie oraz nie uwzględnienie Decyzji Komisji Europejskiej o przyznaniu <xAnon>(...)</xAnon>indywidualnego wyłączenia;</xText> <xText>2.naruszenie przepisów prawa materialnego, a mianowicie art. 101 ust. l pkt 1i 2 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów poprzez niewłaściwe ich zastosowanie, również w zakresie nałożenia niewspółmiernie wysokiej kary do stopnia zawinienia skarżącego i nie uwzględnienie, że czyn miał charakter nieumyślny;</xText> <xText>3.naruszenie przepisów prawa materialnego, a mianowicie naruszenie przepisów artykułu 81 ust. l Traktatu WE oraz art. 5 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów poprzez ich niewłaściwe zastosowanie wskutek, stwierdzenia, że wielostronne porozumienia dotyczące opłaty interchange są niezgodne z prawem, pomimo braku analizy sytuacji konkurencji na rynku polskim oraz nie rozpatrzenie prawidłowego modelowego punktu odniesienia (ang. counterfactual), a nadto błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych do wydania zaskarżonej decyzji, a w szczególności uznanie, że działania <xAnon> (...) Banku</xAnon> wyczerpywały naruszenie przepisów ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów;</xText> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=".">4</xName> <xText>naruszenie przepisów <xLexLink xArt="art. 11" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">art. 11 k.p.a.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 107;art. 107 § 1;art. 107 § 3" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">art. 107 § l i 3 k.p.a.</xLexLink> poprzez nie wskazanie w uzasadnieniu okoliczności uzasadniających decyzję <xAnon>(...)</xAnon>, a także sprzeczność decyzji z jej uzasadnieniem;</xText> </xUnit> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=".">5</xName> <xText>naruszenie przepisu <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">art. 7 k.p.a.</xLexLink> poprzez:</xText> </xUnit> <xText/> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=")">a</xName> <xText>niewyjaśnienie w dostateczny sposób stanu faktycznego sprawy i oparcie się w rozstrzygnięciu na domysłach i spekulacjach;</xText> </xUnit> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=")">b</xName> <xText>nieuwzględnienie słusznego interesu strony oraz interesu społecznego, gdyż organ w ogóle nie rozważał konsekwencji wydanej decyzji i potencjalnych szkód jakie może ponieść strona;</xText> </xUnit> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=")">c</xName> <xText>oparcie się w rozstrzygnięciu na opinii podmiotu nie mającego statusu biegłego czy uprawnionego rzeczoznawcy;</xText> </xUnit> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=")">d</xName> <xText>nie rozstrzygnięcie zarzutów stawianych opinii biegłego przez strony postępowania oraz nie ustosunkowanie się do stanowisk stron zgłoszonych w toku postępowania;</xText> </xUnit> <xText/> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=".">6</xName> <xText>naruszenie przepisów <xLexLink xArt="art. 8" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">art. 8 k.p.a.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 12" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">art. 12 k.p.a.</xLexLink> w zw. z art. 92 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów poprzez prowadzenie postępowania przez okres blisko sześciu lat, co z pewnością nie pogłębia zaufania do organu prowadzącego postępowanie oraz nie jest sprawnym prowadzeniem postępowania;</xText> </xUnit> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=".">7</xName> <xText xALIGNx="right">naruszenie przepisów <xLexLink xArt="art. 9" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">art. 9 k.p.a.</xLexLink> poprzez niedostateczne informowanie strony o skutkach prowadzonego postępowania oraz powoływanie się w uzasadnieniu postanowienia na okoliczność, że strona jest podmiotem prowadzącym działalność gospodarczą w związku z czym nie było konieczności informowania strony o przebiegu postępowania i skutkach określonych zdarzeń czy czynności;</xText> </xUnit> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=".">8</xName> <xText>naruszenie przepisów <xLexLink xArt="art. 13;art. 13 § 1;art. 13 § 2" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">art. 13 § l i § 2 k.p.a.</xLexLink> poprzez zaniechanie podjęcia jakichkolwiek czynności zmierzających do zawarcia przez strony ugody, która regulowałaby wysokość stawek interchange, co byłoby korzystnym rozwiązaniem dla stron jak i dla klientów oraz rynku kart płatniczych;</xText> </xUnit> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=".">9</xName> <xText>naruszenie przepisów art. 85 ust. 3 w zw. z art. 84 ust. I ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów poprzez niezastosowanie tych przepisów i nie wydanie postanowienia o odmowie wszczęcia postępowania ze względu na złożenie wniosku przez podmiot nieuprawniony;</xText> </xUnit> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=".">10</xName> <xText>naruszenie przepisów art. 55 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów poprzez odmowę przeprowadzenia rozprawy, co uniemożliwiło wyjaśnienie stanu faktycznego sprawy;</xText> </xUnit> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=".">11</xName> <xText>naruszenie przepisów prawa materialnego, a mianowicie art. 6 ust. l pkt. 1 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów poprzez ich niezastosowanie oraz przepisu art. 4 pkt. 8 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów poprzez nieprawidłowe ustalenie definicji „rynku właściwego" oraz błąd w ustaleniach faktycznych poprzez błędne przyjęcie definicji „acquirera" i definicji „rynku właściwego" oraz poprzez przyjęcie założenia, że dokonywanie płatności kartami płatniczymi jest osobnym rynkiem od innych form płatności;</xText> </xUnit> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=".">12</xName> <xText>naruszenie przepisów art. 7 ust. l w zw. z art. 11 ust. 2 ustawy o ochronie konkurencji l konsumentów poprzez niezastosowanie tych przepisów;</xText> </xUnit> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=".">13</xName> <xText>naruszenie przepisów <xLexLink xArt="art. 233" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 233 k.p.c.</xLexLink>, <xLexLink xArt="art. 286" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 286 k.p.c.</xLexLink>, <xLexLink xArt="art. 227" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 227 k.p.</xLexLink>a w zw. Z art. 81 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów poprzez:</xText> </xUnit> <xText>a)dokonanie ustaleń faktycznych sprzecznych z zebranym materiałem dowodowym;</xText> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=")">b</xName> <xText>przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów;</xText> </xUnit> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=")">c</xName> <xText>oparcie się na opinii biegłego nie spełniającej wymogów stawianych przepisami <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">k.p.c.</xLexLink>;</xText> </xUnit> <xText>d) nie rozstrzygnięcie zastrzeżeń do opinii biegłego zgłoszonych przez strony w toku postępowania.</xText> <xText>XVI. Powód 16 - <xAnon>Bank (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>(XVII AmA 124/07) wniósł uchylenie pkt I, V.7 i VI, alternatywnie o zmianę pkt. I i V.7 w ten sposób iż nie stwierdza się stosowania przez bank i inne banki wskazane w pkt l praktyk ograniczających konkurencję na rynku usług acquiringowych związanych z regulowaniem zobowiązań konsumentów wobec akceptantów z tytułu płatności za nabywane przez konsumentów towary i usługi za pomocą kart płatniczych na terytorium Polski poprzez wspólne ustalanie stawek opłaty interchange pobieranej od transakcji dokonywanych kartami systemu <xAnon>(...)</xAnon>i <xAnon>(...)</xAnon>. Ponadto, powód 16 wniósł o uchylenie rygoru natychmiastowej wykonalności, wstrzymanie wykonania decyzji i zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych. Powód 16 zarzucił:</xText> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText>naruszenie art. 84 ust. l pkt l w zw. z art. 4 pkt 2 i art. 85 ust. 3 Ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów w związku oraz <xLexLink xArt="art. 105;art. 105 § 1;art. 156" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">art. 105 § l i art. 156</xLexLink> § I <xLexLink xArt="pkt. 2" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">pkt 2 k.p.a.</xLexLink>, poprzez wszczęcie i prowadzenie postępowania oraz wydanie zaskarżonej Decyzji na wniosek podmiotu nieuprawnionego, to jest organizacji pracodawców nie będącej "związkiem przedsiębiorców" oraz nie legitymującej się swoim interesem prawnym we wszczęciu postępowania;</xText> </xUnit> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText>naruszenie art. 11 ust. 6 rozporządzenia Rady nr 1/2003 w sprawie wprowadzenia w życie reguł konkurencji ustanowionych w art. 81 i 82 Traktatu, poprzez prowadzenie postępowania i wydanie Decyzji mimo trwającego postępowania przed Komisją Europejską w sprawie opłat interchange<xBRx/>stosowanych w ramach systemu <xAnon>(...)</xAnon>;</xText> </xUnit> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText>naruszenie art. 5 ust. l pkt l i art. 9 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów oraz art. 81 ust. l traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską w zw. z <xLexLink xArt="art. 156;art. 156 § 1;art. 156 § 1 pkt. 5" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">art. 156 § l pkt 5 k.p.a.</xLexLink>, poprzez nieprecyzyjne i niejednoznaczne określenie w sentencji Decyzji stwierdzonej praktyki uznanej za ograniczającą konkurencję i naruszającą zakazy ustanowione w przepisach prawa, a przez to uniemożliwienie wykonania Decyzji przez strony;</xText> </xUnit> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=".">4</xName> <xText>naruszenie art. 5 ust. l pkt. l, art. 9 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów oraz art. 81 ust. l TWE, poprzez nieprawidłowe określenie adresata Decyzji i skierowanie pkt. I i V Decyzji do wskazanych tam banków, w tym Banku, mimo że zarzucane porozumienie stanowi w istocie akt związku przedsiębiorców w rozumieniu art. 4 pkt. 4 lit. c) ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów w związku, przy czym związek ten charakteryzuje się szczególnymi cechami, które powodują, iż bankom nie można przypisać udziału w porozumieniu antykonkurencyjnym;</xText> </xUnit> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=".">5</xName> <xText>naruszenie art. 84 ust, 3 i art. 66 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów oraz <xLexLink xArt="art. 10" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">art. 10 k.p.a.</xLexLink>, poprzez określenie rynku właściwego dopiero bezpośrednio przed wydaniem zaskarżonej Decyzji, przez co doszło do istotnego ograniczenia prawa strony do czynnego udziału w postępowaniu oraz możliwości ustosunkowania się do wszystkich podnoszonych w postępowaniu zarzutów;</xText> </xUnit> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=".">6</xName> <xText>naruszenie art. 5 ust. l pkt l i art. 9 w zw. z art. 4 pkt 8 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów oraz art. 81 ust. l TWE w zw. z art. 2 rozporządzenia nr 1/2003, poprzez nieprecyzyjne i błędne określenie rynku właściwego i uznanie, iż rynkiem tym jest rynek usług aquiringowzch związanych z regulowaniem zobowiązań konsumentów wobec akceptantów z tytułu płatności za nabywane przez konsumentów towary i usługi za pomocą kart płatniczych na terytorium Polski, mimo, iż nie istnieje odrębny rynek usług acquiringowych, a nadto definicja rynku przyjęta przez Prezesa UOKiK nic uwzględnia substytutów;</xText> </xUnit> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=".">7</xName> <xText>naruszenie art. 5 ust. l pkt l oraz art. 9 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów jak również art. 81 ust. l TWE w zw. z art. 2 rozporządzenia nr 1/2003, poprzez skierowanie decyzji do podmiotów, które nie zawarły porozumienia dotyczącego ustalenia cen lub innych warunków sprzedaży usług acquiringowych;</xText> </xUnit> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=".">8</xName> <xText>naruszenie art. 5 ust. l pkt l w zw. z art 6 ust. 1 i art. 9 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów oraz art. 81 ust. l TWE i art. 2 rozporządzenia nr 1/2003, poprzez uznanie, iż zarzucane porozumienia ograniczają konkurencję na rynku właściwym, mimo że porozumienia te nie wywieraj ą odczuwalnego wpływu na konkurencję, a przynajmniej Prezes UOKiK nie przedstawił w tym zakresie przekonujących dowodów;</xText> </xUnit> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=".">9</xName> <xText>naruszenie art. 5 ust. I pkt l, art. 9 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów oraz art. 81 ust. I TWE w zw. żart. 2 rozporządzenia nr 1/2003, poprzez uznanie, iż zarzucane porozumienia ograniczaj ą konkurencję na rynku właściwym, mimo że uczestnicy ww. rynku posiadają dostateczną swobodę w negocjowaniu cen i innych warunków umów, a przynajmniej Prezes UOKiK nie wykazał, iż tego rodzaju swoboda jest wyłączona lub istotnie ograniczona;</xText> </xUnit> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=".">10</xName> <xText>naruszenie art. 5 ust. l pkt l, art. 9 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów oraz art. 81 ust. l TWE w zw. z art. 2 rozporządzenia nr 1/2003, poprzez uznanie, iż zarzucane porozumienia ograniczaj ą konkurencję na rynku właściwym, mimo że takie ograniczenie w rzeczywistości nie występuje, a rynek ten jest dostatecznie konkurencyjny, rozwija się w sposób stały i systematyczny, wykazując cechy rynku nienasyconego;</xText> </xUnit> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=".">11</xName> <xText>naruszenie art. 5 ust. l pkt. l, art. 9 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów oraz art. 81 ust. l TWE w zw. z art. 2 rozporządzenia nr 1/2003, poprzez uznanie, iż zarzucane porozumienia ograniczaj ą konkurencję na rynku właściwym, mimo że porozumienia te są niezbędne dla prawidłowego i efektywnego funkcjonowania oraz rozwoju systemów kart płatniczych w Polsce;</xText> </xUnit> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=".">12</xName> <xText>naruszenie art. 5 ust. l pkt. l, art. 9 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów w związku oraz art. 81 ust. l TWE w zw. z art. 2 rozporządzenia nr 1/2003, poprzez uznanie, iż zarzucane porozumienia skutkuj ą negatywnym zjawiskiem subsydiowania użytkowników kart przez osoby płacące gotówką oraz mogą prowadzić do ograniczenia innowacyjności w systemach płatniczych, mimo iż zjawisko subsydiowania skrośnego jest zjawiskiem normalnym w gospodarce rynkowej, zaś systemy karto we przyczyniają się w decydujący sposób do rozwoju gospodarczego, technicznego i społecznego;</xText> </xUnit> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=".">13</xName> <xText>naruszenie art. 5 ust. I pkt. l, art. 9 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów oraz art. 81 ust. l TWE w zw. z art. 2 rozporządzenia nr 1/2003, poprzez ustalenie, iż stawki opłaty interchange w systemach <xAnon>(...)</xAnon>i <xAnon>(...)</xAnon>nie były ustalane w oparciu o obiektywne podstawy, lecz były wyłącznie efektem uzgodnień banków;</xText> </xUnit> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=".">14</xName> <xText>naruszenie art. 81 ust. l TWE w zw. z art. 2 i art. 3 ust. l rozporządzenia nr 1/2003, poprzez ustalenie, że zarzucane porozumienia mają wpływ na handel między państwami członkowskimi, mimo że wpływ taki albo w ogóle nie zachodzi, albo jest niedostrzegalny, a przynajmniej Prezes UOKiK nie przedstawił żadnego dowodu co do zaistnienia ww. przesłanki;</xText> </xUnit> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=".">16</xName> <xText>naruszenie art. 11 ust. 2 w zw. z art. 7 ust. l ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów oraz art. 81 ust. 3 w zw. z art. l ust. 2 i art. 2 rozporządzenia nr 1/2003, poprzez przyjęcie w Decyzji, iż zarzucane porozumienia nie spełniają wskazanych w ww. przepisach przesłanek zwolnienia spod zakazów praktyk ograniczających konkurencję, mimo, że porozumienia te przyczyniają się do polepszenia produkcji, dystrybucji towarów lub do postępu technicznego lub gospodarczego, zapewniaj ą nabywcom lub użytkownikom odpowiednią część wynikających stąd korzyści oraz nie nakładają na zainteresowanych przedsiębiorców ograniczeń, które nie są niezbędne do osiągnięcia powyższych celów, i nie stwarzaj ą zainteresowanym przedsiębiorcom możliwości wyeliminowania konkurencji im rynku właściwym w zakresie znacznej części określonych towarów; przy czym dowody przedstawione przez Prezesa UOKiK w tej kwestii nie zakwestionowały skutecznie dowodów przedstawionych przez banki (w tym Bank) oraz organizacje <xAnon>(...)</xAnon>i <xAnon>(...)</xAnon>; naruszenie art. 101 ust. l pkt l i 2 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów, poprzez nałożenie kary pieniężnej, mimo, iż nie doszło po stronie Banku do zarzucanego naruszenia przepisów chroniących konkurencję, a przynajmniej w niniejszej sprawie powinno znaleźć zastosowanie wyłączenie z art. 11 ust. 2 w zw. z art. 7 ust, l oraz art. 81 ust. 3 TWE;</xText> </xUnit> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=".">17</xName> <xText>naruszenie art. 101 ust. l pkt l i 2, art. 104 i art. 112 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów, poprzez ustalenie wysokości kary pieniężnej z przekroczeniem maksymalnego okresu pięcioletniego liczonego od dnia wejścia w życie ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów w związku, jako okresu, który może być uwzględniony biorąc pod uwagę zarzucane naruszenie przepisów <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19900140088" xTitle="Ustawa z dnia 24 lutego 1990 r. o przeciwdziałaniu praktykom monopolistycznym" xAddress="Dz. U. z 1990 r. Nr 14, poz. 88">ustawy z dnia 24 lutego 1990 o przeciwdziałaniu praktykom monopolistycznym i ochronie interesów konsumentów</xLexLink>;</xText> </xUnit> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=".">18</xName> <xText>naruszenie art. 101 ust. l pkt l i 2 i art. 104 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów, poprzez nałożenie kary pieniężnej, która jest nieproporcjonalna do stwierdzonych naruszeń i nie uwzględnia w dostatecznym stopniu wszystkich istotnych okoliczności sprawy, w tym stwierdzonej przez Prezesa UOKiK nieumyślności w zarzucanych naruszeniach przepisów chroniących konkurencję;</xText> </xUnit> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=".">19</xName> <xText>naruszenie art. 90 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów w związku z art. 108 § ł <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">k.p.a.</xLexLink>, poprzez:</xText> </xUnit> <xText/> <xEnum> <xBullet>-</xBullet> <xEnumElem> <xText>nadanie Decyzji rygoru natychmiastowej wykonalności, pomimo że nie wymaga tego ani ochrona konkurencji, ani ważny interes konsumentów oraz rygor ten nie jest rzeczywiście niezbędny dla realizacji celów Decyzji, a przynajmniej Prezes UOKiK nie wykazał, że powyższe wymogi zostały w mniejszej sprawie spełnine;</xText> </xEnumElem> </xEnum> <xEnum> <xBullet>-</xBullet> <xEnumElem> <xText>nadanie Decyzji rygoru natychmiastowej wykonalności, pomimo, iż wykonanie Decyzji nie jest w stanie zrealizować celów przez nią zakładanych z uwagi na istnienie na rynku wielu banków nieobjętych zakresem podmiotowym Decyzji; nadanie Decyzji rygoru natychmiastowej wykonalności, pomimo że w niniejszej sprawie zachodzi groźba wyrządzenia niepowetowanej szkody oraz groźba nieodwracalnych lub trudno odwracalnych skutków, jakie dla Banku przyniesie wykonanie Decyzji przed uzyskaniem przez nią przymiotu prawomocności;</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>nadanie Decyzji rygoru natychmiastowej wykonalności, pomimo, iż obowiązki w niej wskazane zostały określone w sposób niejednoznaczny i niejasny, uniemożliwiając adresatom ich wykonanie;</xText> </xEnumElem> </xEnum> <xText/> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=".">20</xName> <xText>naruszenie art. 16 ust. 2 rozporządzenia nr 1/2003, poprzez nadanie Decyzji rygoru natychmiastowej wykonalności, pomimo, iż wykonanie Decyzji prowadzi do skutków sprzecznych z decyzją Komisji Europejskiej z 9 sierpnia 2001 r. (2001/782/EC) w sprawie systemu <xAnon>(...)</xAnon>;</xText> </xUnit> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=".">21</xName> <xText>naruszenie art. 11 ust. 6 rozporządzenia nr 1/2003, poprzez nadanie Decyzji rygoru natychmiastowej wykonalności, pomimo, iż Prezes UOKiK nie miał kompetencji do prowadzenia postępowania z uwagi na trwające postępowanie przed Komisją Europejska w sprawie opłat interchange stosowanych w ramach systemu <xAnon>(...)</xAnon>.</xText> </xUnit> <xText>XVII. Powód 17 <xAnon>(...) Bank (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>G.</xAnon>(XVII AmA 125/07) wniósł o zmianę zaskarżonej Decyzji w punkcie I poprzez nie stwierdzenie stosowania przez <xAnon>(...)</xAnon>praktyki ograniczającej konkurencję, -uchylenie zaskarżonej Decyzji w punkcie V, względnie umorzenie postępowania w sprawie, albo uchylenie zaskarżonej Decyzji i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Prezesowi UOKIK.</xText> <xText>Alternatywnie, w przypadku nieuwzględnienia powyższych wniosków, powód 17 wniósł zmiana zaskarżonej Decyzji w punkcie V poprzez obniżenie kary pieniężnej nałożonej na <xAnon>(...)</xAnon> Bank.Ponadto powód 17 wniósł o zasądzenie od Prezesa Urzędu na jego rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.</xText> <xText>Powód 17 zarzucił:</xText> <xText>1. naruszenie <xLexLink xArt="art. 39" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">art. 39 k.p.a.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 40;art. 40 § 2" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">art. 40 § 2 k.p.a.</xLexLink>, <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">art. 7 k.p.a.</xLexLink>, <xLexLink xArt="art. 9" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">art. 9 k.p.a.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 10;art. 10 § 1" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">art 10 § l k.p.a.</xLexLink> w związku z <xLexLink xArt="art. 80" xIsapId="WDU20001221319" xTitle="Ustawa z dnia 15 grudnia 2000 r. o ochronie konkurencji i konsumentów" xAddress="Dz. U. z 2000 r. Nr 122, poz. 1319">art. 80 ustawy z dnia 15 grudnia 2000 roku o ochronie konkurencji i konsumentów</xLexLink>, które mogło mieć wpływ na wynik sprawy, poprzez nie doręczanie pełnomocnikowi <xAnon>(...)</xAnon> Bank pism procesowych składanych w postępowaniu przez pozostałych jego uczestników, co stanowi rażące naruszenie prawa w rozumieniu <xLexLink xArt="art. 156;art. 156 § 1;art. 156 § 1 pkt. 2" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">art. 156 § l pkt 2 k.p.a.</xLexLink>; 2. naruszenie <xLexLink xArt="art. 77;art. 77 § 1" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">art. 77 § l k.p.a.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">art. 7 k.p.a.</xLexLink> oraz art. 80 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów, które mogło mieć wpływ na wynik sprawy, poprzez niewyjaśnienie wszystkich istotnych okoliczności sprawy, a w szczególności:</xText> <xText>a.przyjęcie, iż zastosowanie jednolitej stawki opłaty interchange prowadzi do zaburzenia konkurencji między acquirerami, którzy ponoszą straty wykonując działalność gospodarczą na przedmiotowym rynku;</xText> <xText>b.przyjęcie, iż konsument nie ponosi żadnych kosztów posługiwania się gotówką przy dokonywaniu zakupów;</xText> <xText>c.przyjęcie, iż przelewy i polecenia zapłaty są środkami płatności całkowicie niesubstytucyjnymi względem kart płatniczych;</xText> <xText>d.uzasadnienie Decyzji o stwierdzeniu zawarcia porozumienia ograniczającego konkurencję na rynku usług acquiringowych (...) poprzez wskazanie, iż „w praktyce nie jest możliwe wejście na rynek usług acquiringowych nowego, niebankowego podmiotu, działającego niezależnie od banków posiadających licencję na usługi acquiringowe od <xAnon>(...)</xAnon> lub <xAnon>(...)</xAnon>, nawet jeśli czynności, które wykonuje, są zasadniczo identyczne z działalnością acquirerów w tym systemie i mógłby je szybko zacząć wykonywać na rzecz akceptantów <xAnon>(...)</xAnon> i <xAnon>(...)</xAnon> bez ponoszenia dodatkowych, znaczących kosztów", gdy tymczasem Prezes UOKiK w pkt IV Decyzji stwierdził niestosowanie „praktyki ograniczającej konkurencję, polegającej na koordynacji działań w celu ograniczenia dostępu przedsiębiorców, nie będących członkami ww. porozumień emitentów, do rynku usług acquiringowych związanych z regulowaniem zobowiązań konsumentów wobec akceptantów z tytułu płatności za nabywane przez konsumentów towary i usługi za pomocą kart płatniczych na terytorium Polski";</xText> <xText>e.nieprzytoczenie podstawy prawnej stosowania przepisów <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU20041731807" xTitle="Ustawa z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej" xAddress="Dz. U. z 2004 r. Nr 173, poz. 1807">ustawy z dnia 2 lipca 2004 roku o swobodzie działalności gospodarczej</xLexLink>, zgodnie z art. 4 pkt l ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów w związku;</xText> <xText>f.ogólne i dowolne wskazanie w uzasadnieniu Decyzji, iż bliżej nieokreślona „część banków wydaje się mieć wysokie niemal wszystkie koszty", bez przytoczenia dowodów na uzasadnienie tego faktu;</xText> <xText>g.niewyjaśnienie, czy zawarte porozumienie narusza interes publiczny i czy <xAnon>(...)</xAnon>Organizacja <xAnon>(...)</xAnon> ma interes prawny uprawniający do wszczęcia postępowania oraz uzasadnienie Decyzji wydanej w interesie publicznym (zgodnie z art. l ust.l ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów) tezą, iż „konsumenci, którymi w przypadku czterostronnego systemu kart płatniczych są również akceptanci", gdy tymczasem akceptantami są jedynie przedsiębiorcy, a więc podmioty znajdujące się poza ustawową definicją konsumenta zawartą w <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">kodeksie cywilnym</xLexLink> w <xLexLink xArt="art. 221" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 221</xLexLink> oraz w art. 4 pkt 11 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów w związku;</xText> <xText>h. bezpodstawne przyjęcie, iż <xAnon>(...)</xAnon> Bank brała udział w sposób nieprzerwany w porozumieniu <xAnon>(...)</xAnon>, gdy tymczasem w materiale z dnia 3 września 2005 roku dostarczonym na we/.wanie Prezesa UOKiK z dnia 24 sierpnia 2004 roku znalazła się informacja, iż na dzień ł maja i 20 sierpnia 2004 roku <xAnon>(...)</xAnon> Bank nie posiadała w obrocie kart <xAnon>(...)</xAnon> i <xAnon>(...)</xAnon>;</xText> <xText>3. naruszenie <xLexLink xArt="art. 233;art. 233 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 233 § l k.p.c.</xLexLink> w zw. z art. 81 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów w związku polegające na sprzeczności istotnych ustaleń organu z treścią zebranego materiału dowodowego, a w szczególności:</xText> <xText>a.bezpodstawne przyjęcie<xBx> , </xBx>że <xAnon>(...)</xAnon> Bank zawarła porozumienie antykonkurencyjne ze wszystkimi pozostałymi stromi nr ii postępowania oraz że działania <xAnon>(...)</xAnon> Bank nosiły znamiona ustalania cen, a w konsekwencji dowolne ustalenie, że zachowanie <xAnon>(...)</xAnon> Bank miało jakikolwiek wpływ na konkurencję na rynku właściwym wyznaczonym w sprawie;</xText> <xText>b.niedostateczne uzasadnienie przyjęcia definicji rynku właściwego wskazanego w ustawie o ochronie konkurencji i konsumentów, gdy tymczasem pojęcie „acquirer" jest w praktyce i w doktrynie pojęciem niejednolitym;</xText> <xText>c.nieprzeprowadzenie pełnej analizy rynków na których rzekomo nie występuje opłata interchange, w szczególności nieuwzględnienie, iż opłata interchange nie występuje jedynie w systemie obsługi kart debetowych;</xText> <xText>d.nieudowodmenie posiadania przez banki wystawiające karty płatnicze siły rynkowej względem acquirerów oraz posiadania siły rynkowej przez acquirerów względem akceptantów;</xText> <xText>4.Naruszenie <xLexLink xArt="art. 286;art. 233;art. 227" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 286, art. 233 oraz art. 227 k.p.c.</xLexLink> w związku z art. 81 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów oraz <xLexLink xArt="art. 89" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">art. 89 k.p.a.</xLexLink> w związku z art. 80 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów w związku poprzez odmowę przesłuchania biegłego oraz przeprowadzenia dowodu z uzupełniającej opinii biegłego (przez tego samego lub przez innego biegłego), w wyniku czego Decyzja została oparta na błędnych i niekompletnych ustaleniach, a w konsekwencji dokonanie ustaleń faktycznych na podstawie opinii biegłego obciążonej licznymi błędami merytorycznymi.</xText> <xText>5.naruszenie <xLexLink xArt="art. 107;art. 107 § 3" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">art. 107 § 3 k.p.a.</xLexLink> w zw. z art. 80 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów, które mogło mieć wpływ na wynik sprawy, poprzez wskazanie w uzasadnieniu Decyzji czynników mających wpływ na wymiar kary w stosunku do wszystkich uczestników postępowania jedynie w sposób „zbiorczy", bez uwzględnienia okoliczności indywidualnych dotyczących poszczególnych uczestników, a tym samym uniemożliwiający instancyjną kontrolę, czy zachowana została zasada indywidualizacji;</xText> <xText>6.pominięcie w sentencji Decyzji wezwania organizacji <xAnon>(...)</xAnon>i <xAnon>(...)</xAnon> do zaprzestania udziału porozumieniu, jak i brak uzasadnienia takiego zaniechania ze strony Prezesa UOKiK, jak również nieobjęcie zarzutem zawarcia porozumienia na rynku usług acquiringowych wszystkich (uczestników tego rynku;</xText> <xText>7.naruszenie art. 17. Art. 101 ust. l pkt l ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów w związku z <xLexLink xArt="art. 6" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">art. 6 k.p.a.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 8" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">art. 8 k.p.a.</xLexLink> poprzez nałożenie na <xAnon>(...)</xAnon> Bank rażąco wygórowanej kary pieniężnej z naruszeniem zasady równości i proporcjonalności.</xText> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=".">8</xName> <xText>naruszenie art. 5 ust. l pkt l w związku z art. 4 pkt 8 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów poprzez ich błędną wykładnie i niewłaściwe zastosowanie, skutkujące uznaniem, że rynkiem właściwym w niniejszej sprawie jest rynek usług acquiringowych związanych z regulowaniem zobowiązań konsumentów wobec akceptantów z tytułu płatności za nabywane przez konsumentów towary i usługi za pomocą kart płatniczych na terytorium Polski i że działanie <xAnon>(...)</xAnon> Bank miało na celu lub skutkowało zniekształceniem konkurencji na rynku właściwym;</xText> </xUnit> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=".">9</xName> <xText xALIGNx="right">niewykonalność Decyzji z uwagi na fakt, iż jest ona skierowana do części banków biorących udział w porozumieniach wskazanych w pkt l, a nie do organizacji <xAnon>(...)</xAnon>i <xAnon>(...)</xAnon>, co powoduje, iż istnieją banki względem których ta Decyzja mimo ich obecnego uczestnictwa w porozumieniu (porozumieniach) nie będzie skuteczna, a jej wykonanie skutkowałoby praktycznym paraliżem systemu (konieczność bilateralnych uzgodnień acquirerów z bankami emitentami), co więcej skutkować by mogło postawieniem każdemu z banków zarzutu stosowania w podobnych umowach z acquirerami uciążliwych lub niejednolitych warunków umów;</xText> </xUnit> <xText xALIGNx="center">10. naruszenie art. 85a ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów w związku z art. 3, art. 11 i art. 16 rozporządzenia Nr 1/2003 w sprawie stosowania przepisów dotyczących konkurencji określonych w artykule 81 i 82 Traktatu ustanawiającego Wspólnoty Europejskie, art. 10 TWE oraz podstawowych zasad pewności prawa, poprzez niezastosowanie Decyzji Komisji Europejskiej o przyznaniu <xAnon>(...)</xAnon>indywidualnego wyłączenia oraz nieuwzględnienie toczącego się przed Komisją Europejską postępowania w sprawie opłaty interchange względem <xAnon>(...)</xAnon>.</xText> <xText>XVIII. Powód 18 <xAnon> (...) Bank S.A.</xAnon> <xBx> </xBx>we <xAnon>W.</xAnon> (XVII AmA 126/07) wniósł o uchylenie pkt I, V. 18 i VI, alternatywnie zmiana pkt. I i V. 18 w ten sposób iż nie stwierdza się stosowania przez bank i inne banki wskazane w pkt l praktyk ograniczających konkurencję na rynku usług acquiringowych związanych z regulowaniem zobowiązań konsumentów wobec akceptantów z tytułu płatności za nabywane przez konsumentów towary i usługi za pomocą kart płatniczych na terytorium Polski poprzez wspólne ustalanie stawek opłaty interchange pobieranej od transakcji dokonywanych kartami systemu <xAnon>(...)</xAnon> i <xAnon>(...)</xAnon>. Ponadto, powód 18 wniósł o uchylenie rygoru natychmiastowej wykonalności, wstrzymanie wykonania decyzji i zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych. Powód 18 zarzucił:</xText> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText>naruszenie art. 84 ust. l pkt l w zw. z art. 4 pkt 2 i art. 85 ust. 3 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów oraz <xLexLink xArt="art. 105;art. 105 § 1;art. 156;art. 156 § 1;art. 156 § 1 pkt. 2" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">art. 105 § l i art. 156 § l pkt 2 k.p.a.</xLexLink>, poprzez wszczęcie i prowadzenie postępowania oraz wydanie zaskarżonej Decyzji na wniosek podmiotu nieuprawnionego, to jest organizacji pracodawców nie będącej "związkiem przedsiębiorców" oraz nie legitymującej się swoim interesem prawnym we wszczęciu postępowania;</xText> </xUnit> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText xALIGNx="right">naruszenie art. 11 ust. 6 rozporządzenia Rady nr 1/2003 w sprawie wprowadzenia w życie reguł konkurencji ustanowionych w art. 81 i 82 Traktatu poprzez prowadzenie postępowania i wydanie Decyzji mimo trwającego postępowania przed Komisją Europejską w sprawie opłat interchange stosowanych w ramach systemu <xAnon>(...)</xAnon>;</xText> </xUnit> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText>naruszenie art. 5 ust. l pkt l i art 9 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów oraz art. 81 ust. l traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską w zw. z <xLexLink xArt="art. 156;art. 156 § 1;art. 156 § 1 pkt. 5" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">art. 156 § l pkt 5 k.p.a.</xLexLink>, poprzez nieprecyzyjne i niejednoznaczne określenie w sentencji Decyzji stwierdzonej praktyki uznanej za ograniczającą konkurencję i naruszającą zakazy ustanowione w przepisach prawa, a przez to uniemożliwienie wykonania Decyzji przez strony;</xText> </xUnit> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=".">4</xName> <xText>naruszenie art. 5 ust. l pkt. I, art. 9 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów w związku z art. 4 pkt, 4 lit. b) i c) ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów oraz art. 81 ust. l TWE, poprzez nieprawidłowe określenie adresata Decyzji i skierowanie pkt. I i V Decyzji do wskazanych tam banków, w tym Banku, mimo że zarzucane porozumienie stanowi w istocie akt związku przedsiębiorców w rozumieniu art. 4 pkt. 4 lit. c) ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów, przy czym związek ten charakteryzuje się szczególnymi cechami, które powodują, iż bankom nie można przypisać udziału w porozumieniu antykonkurencyjnym;</xText> </xUnit> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=".">5</xName> <xText>naruszenie art. 84 ust. 3 i art. 66 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów oraz <xLexLink xArt="art. 10" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">art. 10 k.p.a.</xLexLink>, poprzez określenie rynku właściwego dopiero bezpośrednio przed wydaniem zaskarżonej Decyzji, przez co doszło do istotnego ograniczenia prawa strony do czynnego udziału w postępowaniu oraz możliwości ustosunkowania się do wszystkich podnoszonych w postępowaniu zarzutów;</xText> </xUnit> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=".">6</xName> <xText xALIGNx="right">naruszenie art. 5 ust. l pkt l i art. 9 w zw. z art. 4 pkt 8 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów oraz art. 81 ust. l TWE w zw. z art. 2 rozporządzenia nr 1/2003, poprzez nieprecyzyjne i błędne określenie rynku właściwego i uznanie, iż rynkiem tym jest rynek usług acquiringowych związanych z regulowaniem zobowiązań konsumentów wobec akceptantów z tytułu płatności za nabywane przez konsumentów towary i usługi za pomocą kart płatniczych na terytorium Polski, mimo, iż nie istnieje odrębny rynek usług acwquiringowych, a nadto definicja rynku przyjęta przez Prezesa UOKiK nie uwzględnia substytutów;</xText> </xUnit> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=".">7</xName> <xText>naruszenie art. 5 ust. l pkt l oraz art. 9 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów jak również art. 81 ust. l TWE w zw. z art. 2 rozporządzenia nr 1/2003, poprzez skierowanie decyzji do podmiotów, które nie zawarły porozumienia dotyczącego ustalenia cen lub innych warunków sprzedaży usług acquiringowych;</xText> </xUnit> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=".">8</xName> <xText>naruszenie art. 5 ust. l pkt l w zw. z art. 6 ust. l i art. 9 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów oraz art. 81 ust. l TWE i art. 2 rozporządzenia nr 1/2003, poprzez uznanie, iż zarzucane porozumienia ograniczają konkurencję na rynku właściwym, mimo że porozumienia te nie wywierają odczuwalnego wpływu na konkurencję, a przynajmniej Prezes UOKiK nie przedstawił w tym zakresie przekonujących dowodów;</xText> </xUnit> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=".">9</xName> <xText>naruszenie art. 5 ust. l pkt l, art. 9 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów oraz art. 81 ust. l TWE w zw. z art. 2 rozporządzenia nr 1/2003, poprzez uznanie, iż zarzucane porozumienia ograniczają konkurencję na rynku właściwym, mimo że uczestnicy ww. rynku posiadają dostateczną swobodę w negocjowaniu cen i innych warunków umów, a przynajmniej Prezes UOKiK nie wykazał, iż tego rodzaju swoboda jest wyłączona lub istotnie ograniczona;</xText> </xUnit> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=".">10</xName> <xText>naruszenie art. 5 ust. l pkt l, art. 9 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów oraz art. 81 ust. l TWE w zw. z art. 2 rozporządzenia nr 1/2003, poprzez uznanie, iż zarzucane porozumienia ograniczaj ą konkurencję na rynku właściwym, mimo że takie ograniczenie w rzeczywistości nie występuje, a rynek ten jest dostatecznie konkurencyjny, rozwija się w sposób stały i systematyczny, wykazując cechy rynku nienasyconego;</xText> </xUnit> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=".">11</xName> <xText xALIGNx="right">naruszenie art. 5 ust. i pkt. l, art. 9 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów oraz art. 81 ust. l TWE w zw. z art. 2 rozporządzenia nr 1/2003, poprzez uznanie, iż zarzucane porozumienia ograniczają konkurencje na rynku właściwym, mimo że porozumienia te są niezbędne dla prawidłowego i efektywnego funkcjonowania oraz rozwoju systemów kart płatniczych w Polsce;</xText> </xUnit> <xText>12.naruszenie art. 5 ust. l pkt l, art. 9 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów oraz art. 81 ust. l TWE w zw. z art. 2 rozporządzenia nr 1/2003, poprzez uznanie, iż zarzucane porozumienia skutkuj ą negatywnym zjawiskiem subsydiowania użytkowników kart przez osoby płacące gotówka oraz mogą prowadzić do ograniczenia innowacyjności w systemach płatniczych, mimo iż zjawisko subsydiowania skrośnego jest zjawiskiem normalnym w gospodarce rynkowej, zaś systemy kartowe przyczyniają się w decydujący sposób do rozwoju gospodarczego, technicznego i społecznego;</xText> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=".">13</xName> <xText>naruszenie art. 5 ust. l pkt. I, art. 9 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów oraz art. 81 ust. l TWE w zw. z art. 2 rozporządzenia nr 1/2003, poprzez ustalenie, iż stawki opłaty interchange w systemach <xAnon>(...)</xAnon>i <xAnon>(...)</xAnon>nie były ustalane w oparciu o obiektywne podstawy, lecz były wyłącznie efektem uzgodnień banków;</xText> </xUnit> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=".">14</xName> <xText>naruszenie art. 81 ust. l TWE w zw. z art. 2 i art. 3 ust. l rozporządzenia nr 1/2003, poprzez ustalenie, że zarzucane porozumienia mają wpływ na handel między państwami członkowskimi, mimo że wpływ taki albo w ogóle nie zachodzi, albo jest niedostrzegalny, a przynajmniej Prezes UOKiK nie przedstawił żadnego dowodu co do zaistnienia ww. przesłanki;</xText> </xUnit> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=".">15</xName> <xText>naruszenie art. 11 ust. 2 w zw. z art. 7 ust. l ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów oraz art. 81 ust. 3 w zw. z art. l ust. 2 i art. 2 rozporządzenia nr 1/2003, poprzez przyjęcie w Decyzji, iż zarzucane porozumienia nie spełniają wskazanych w ww. przepisach przesłanek zwolnienia spod zakazów praktyk ograniczających konkurencję, mimo, że porozumienia te przyczyniają się do polepszenia produkcji, dystrybucji towarów lub do postępu technicznego lub gospodarczego, zapewniaj ą nabywcom lub użytkownikom odpowiednią część wynikających stąd korzyści oraz nie nakładają na zainteresowanych przedsiębiorców ograniczeń, które nie są niezbędne do osiągnięcia powyższych celów, i nie stwarzaj ą zainteresowanym przedsiębiorcom możliwości wyeliminowania konkurencji na rynku właściwym w zakresie znacznej części określonych towarów; przy czym dowody przedstawione przez Prezesa UOKiK w tej kwestii nie zakwestionowały skutecznie dowodów przedstawionych przez banki (w tym Bank) oraz organizacje <xAnon>(...)</xAnon>i <xAnon>(...)</xAnon>;</xText> </xUnit> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=".">16</xName> <xText>naruszenie art. 101 ust. l pkt l i 2 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów, poprzez nałożenie kary pieniężnej, mimo, iż nie doszło po stronie Banku do zarzucanego naruszenia przepisów chroniących konkurencję, a przynajmniej w niniejszej sprawie powinno znaleźć zastosowanie wyłączenie z art. 11 ust. 2 w zw. z art. 7 ust. l oraz art. 81 ust. 3 TWE;</xText> </xUnit> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=".">17</xName> <xText>naruszenie art. 101 ust. l pkt I i 2, art. 104 i art. 112 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów, poprzez ustalenie wysokości kary pieniężnej z przekroczeniem maksymalnego okresu pięcioletniego liczonego od dnia wejścia w życie ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów jako okresu, który może być uwzględniony biorąc pod uwagę zarzucane naruszenie przepisów <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19900140088" xTitle="Ustawa z dnia 24 lutego 1990 r. o przeciwdziałaniu praktykom monopolistycznym" xAddress="Dz. U. z 1990 r. Nr 14, poz. 88">ustawy z dnia 24 lutego 1990 o przeciwdziałaniu praktykom monopolistycznym i ochronie interesów konsumentów</xLexLink>;</xText> </xUnit> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=".">18</xName> <xText>naruszenie art. 101 ust. l pkt l i 2 i art. 104 Ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów, poprzez nałożenie kary pieniężnej, która jest nieproporcjonalna do stwierdzonych naruszeń i nie uwzględnia w dostatecznym stopniu wszystkich istotnych okoliczności sprawy, w tym stwierdzonej przez Prezesa UOKiK nieumyślności w zarzucanych naruszeniach przepisów chroniących konkurencję;</xText> </xUnit> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=".">19</xName> <xText>naruszenie art. 90 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów w związku z <xLexLink xArt="art. 108;art. 108 § 1" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">art. 108 § l k.p.a.</xLexLink>, poprzez:</xText> </xUnit> <xText>- nadanie Decyzji rygoru natychmiastowej wykonalności, pomimo że nie wymaga tego ani ochrona konkurencji, ani ważny interes konsumentów oraz rygor ten nie jest rzeczywiście niezbędny dla realizacji celów Decyzji, a przynajmniej Prezes UOKiK nie wykazał, że powyższe wymogi zostały w mniejszej sprawie spełnione;</xText> <xEnum> <xBullet>-</xBullet> <xEnumElem> <xText>nadanie Decyzji rygoru natychmiastowej wykonalności, pomimo, iż wykonanie Decyzji nie jest w stanie zrealizować celów przez nią zakładanych z uwagi na istnienie na rynku wielu banków nieobjętych zakresem podmiotowym Decyzji;</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>nadanie Decyzji rygoru natychmiastowej wykonalności, pomimo że w niniejszej sprawie zachodzi groźba wyrządzenia niepowetowanej szkody oraz groźba nieodwracalnych lub trudno odwracalnych skutków, jakie dla Banku przyniesie wykonanie Decyzji przed uzyskaniem przez nią przymiotu prawomocności;</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>nadanie Decyzji rygoru natychmiastowej wykonalności, pomimo, iż obowiązki w niej wskazane zostały określone w sposób niejednoznaczny i niejasny, uniemożliwiając adresatom ich wykonanie;</xText> </xEnumElem> </xEnum> <xText/> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=".">20</xName> <xText>naruszenie art 16 ust. 2 rozporządzenia nr 1/2003, poprzez nadanie Decyzji rygoru natychmiastowej wykonalności, pomimo, iż wykonanie Decyzji prowadzi do skutków sprzecznych z decyzją Komisji Europejskiej z 9 sierpnia 2001 r. (2001/782/EC) w sprawie systemu <xAnon>(...)</xAnon>;</xText> </xUnit> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=".">21</xName> <xText>naruszenie art. 11 ust. 6 rozporządzenia nr 1/2003, poprzez nadanie Decyzji rygoru natychmiastowej wykonalności, pomimo, iż Prezes UOKiK nie miał kompetencji do prowadzenia postępowania z uwagi na trwające postępowanie przed Komisją Europejską w sprawie opłat interchange stosowanych w ramach systemu <xAnon>(...)</xAnon>.</xText> </xUnit> <xText>XIX . Powód 19 - <xAnon> Bank (...) S.A.</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon> (XVII AmA 127/07) wniósł o uchylenie pkt I, V.19 i VI, alternatywnie zmianę Decyzji poprzez uznanie, że wspólne ustalanie opłaty interchange nie stanowi praktyki ograniczającej konkurencję, określonej w art. 81 ust. l Traktatu WE oraz art. 5 ust. 1. pkt l ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów albo uznanie, iż wspólne ustalanie opłaty interchange spełnia przesłanki wyłączenia spod zakazu porozumień ograniczających konkurencję określonych w art. 81(3) Traktatu WE oraz art. 7 ust. 1. ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów. Ponadto powód 19 wniósł o uchylenie rygoru natychmiastowej wykonalności, wstrzymanie wykonania decyzji i zasądzenie na rzecz powoda kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm prawem przepisanych. Powód 19 zarzucił:</xText> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText>naruszenie art.81 ust. l Traktatu WE oraz art.5 ust. pkt l ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów przez ich niewłaściwe zastosowanie wobec braku analizy sytuacji konkurencji na rynku polskim,</xText> </xUnit> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText>naruszenie art. 4 ust. 8 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów przez zastosowanie błędnej definicji rynku właściwego dla niniejszego postępowania.,</xText> </xUnit> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText>naruszenie <xLexLink xArt="art. 107;art. 107 § 1;art. 107 § 3" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">art. 107 § l oraz § 3 k.p.a.</xLexLink> w związku z art. 80 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów poprzez niewłaściwe skonstruowanie Decyzji, jako aktu administracyjnego oraz <xLexLink xArt="art. 77" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">art. 77</xLexLink> § ł <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">k.p.a.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 123" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">art. 123 k.p.a.</xLexLink>,</xText> </xUnit> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=".">4</xName> <xText>naruszenie <xLexLink xArt="art. 156;art. 156 § 1;art. 156 § 1 pkt. 5" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">art. 156 § l pkt 5 k.p.a.</xLexLink> z uwagi na okoliczność, iż Decyzja była niewykonalna w dniu jej wydania i jej niewykonalność ma charakter trwały,</xText> </xUnit> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=".">5</xName> <xText>naruszenie <xLexLink xArt="art. 107;art. 107 § 1" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">art. 107 § l k.p.a.</xLexLink> w związku z art.78 ust. l i 6 oraz art. 90 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów poprzez błędne pouczenie co do środka zaskarżenia od rygoru natychmiastowej wykonalności,</xText> </xUnit> <xText>ó. naruszenie <xLexLink xArt="art. 233" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 233 k.p.c.</xLexLink> oraz art. 81 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów poprzez dokonanie ustaleń faktycznych nie popartych materiałem dowodowym,</xText> <xText>7. naruszenie <xLexLink xArt="art. 233;art. 233 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 233 § l k.p.c.</xLexLink> w związku z art. 81 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów oraz art. 46 tej ustawy poprzez uznanie za dowód dokumentu nie spełniającego wymogów formy pisemnej oraz przesłanek art. 46 dla uznania dokumentu za dowód,</xText> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=".">8</xName> <xText>naruszenie <xLexLink xArt="art. 286" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 286 k.p.c.</xLexLink> oraz <xLexLink xArt="art. 227" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 227 k.p.c.</xLexLink> w związku z art. 81 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów oraz <xLexLink xArt="art. 89" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">art. 89 k.p.a.</xLexLink> w związku z art. 80 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów wobec odmowy organu przesłuchania biegłego oraz sporządzenia przez tego samego biegłego lub innego biegłego opinii uzupełniającej,</xText> </xUnit> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=".">9</xName> <xText>naruszenie <xLexLink xArt="art. 233;art. 233 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 233 § l k.p.c.</xLexLink> w związku z art. 81 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów przez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodu poprzez dokonanie ustaleń w oparciu o dokument (opinia biegłego) obarczony błędami merytorycznymi,</xText> </xUnit> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=".">10</xName> <xText>naruszenie art. 65 ust. 4 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów oraz <xLexLink xArt="art. 10" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">art. 10 k.p.a.</xLexLink> w związku z art. 80 ustawy o konkurencji i konsumentów polegające na nie włączeniu do materiału go analiz i raportów, na podstawie których została podjęta Decyzja,</xText> </xUnit> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=".">11</xName> <xText>naruszenie <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">art. 7 k.p.a.</xLexLink> w związku z art. 80 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów oraz w związku z art. 81 ust. 3 Traktatu oraz art. 7 ust. l ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów poprzez brak należytego zbadania i oceny stanowiska stron złożonych organowi na okoliczność zaistnienia przesłanek art. 81 ust. 3 Traktatu i art. 7 ust. l ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów,</xText> </xUnit> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=".">12</xName> <xText>naruszenie art. 84 ust. l pkt l ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów wobec wszczęcia postępowania na wniosek podmiotu nie mającego czynnej legitymacji a co najmniej wszczęcia postępowania w sytuacji nie wykazania przez wnioskodawcę interesu prawnego,</xText> </xUnit> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=".">13</xName> <xText xALIGNx="right">naruszenie art. 90 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów w związku z <xLexLink xArt="art. 130" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">art. 130 k.p.a.</xLexLink> przez nadanie Decyzji w <xLexLink xArt="art. 130 pkt. 1" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">punkcie l</xLexLink> rygoru natychmiastowej wykonalności bez wskazania niezbędności niezwłocznego wdrożenia Decyzji w życie,</xText> </xUnit> <xText xALIGNx="center">XX . Powód 20 <xAnon>(...) Bank (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>(XVII AmA 128/07) wniósł o zmianę pkt II zaskarżonej Decyzji i uznanie, że nie stanowi ograniczenia konkurencji i naruszenia <xIx>zakazu, </xIx>o którym mowa w art. 5 ust. l pkt. l ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów, praktyka polegająca na uczestniczeniu przez powoda w porozumieniu związanym z regulowaniem zobowiązań konsumentów wobec akceptantów z tytułu płatności za nabywane towary i usługi za pomocą kart płatniczych na terytorium Polski poprzez wspólne ustalanie wysokości stawek opłaty interchange pobieranej od transakcji dokonywanych kartami systemu <xAnon>(...)</xAnon>, a także zmianę zaskarżonej decyzji w pkt. V ppkt. 20 i orzeczenie, że nie obciąża się karą skarżącego. Alternetywnie powód 20 wniósł o uchylenie Decyzji w zaskarżonej części Ponadto powód 20 wniósł o zasądzenie od Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów na jego rzecz kosztów postępowania według norm przepisanych. Powód 20 zarzucił:</xText> <xText>1.naruszenie przepisów prawa materialnego, a mianowicie art. 3 i art. 5 w zw. Z art. 35 rozporządzenia Rady WE Nr 1/2003 z dnia 16 grudnia 2002 r. poprzez niewłaściwe zastosowanie,</xText> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText>naruszenie przepisów prawa materialnego, a mianowicie art. 101 ust. l pkt l i 2 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów poprzez niewłaściwe ich zastosowanie, również w zakresie nałożenia niewspółmiernie wysokiej kary do stopnia zawinienia skarżącego i nie uwzględnienie, że czyn miał charakter nieumyślny;</xText> </xUnit> <xText>naruszenie przepisów prawa materialnego, a mianowicie art. 5 ust. l pkt. 1 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów poprzez niewłaściwe ich zastosowanie oraz nie rozpatrzenie prawidłowego modelowego punktu odniesienia (ang. counterfactual) na nadto błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych do wydania zaskarżonej decyzji, a w szczególności uznanie, że działania <xAnon> (...)</xAnon> wyczerpywały naruszenie przepisów ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów;</xText> <xText>4.naruszenie przepisu prawa materialno-procesowego, a mianowicie art. 93 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów poprzez wszczęcie postępowania po upływie roku od zaniechania stosowania praktyk ograniczających konkurencję,</xText> <xText>5.naruszenie przepisów <xLexLink xArt="art. 11" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">art. 11 k.p.a.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 107;art. 107 § 1;art. 107 § 3" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">art. 107 § l i 3 k.p.a.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 126" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">art. 126 k.p.a.</xLexLink> poprzez nie wskazanie w uzasadnieniu okoliczności uzasadniających decyzję <xIx> DAR </xIx>15/2006, a odwołanie się do ogólnikowych stwierdzeń i spekulacji oraz poprzez niewskazanie stron postępowania w decyzji;</xText> <xText>6.naruszenie przepisu <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">art. 7 k.p.a.</xLexLink> poprzez:</xText> <xText>a.niewyjaśnienie w dostateczny sposób stanu faktycznego sprawy i oparcie się w rozstrzygnięciu na domysłach i spekulacjach;</xText> <xText>b.nieuwzględnienie słusznego interesu strony oraz interesu społecznego, gdyż organ w ogóle nie rozważał konsekwencji wydanej decyzji i potencjalnych szkód jakie może ponieść strona;</xText> <xText>c.oparcie się w rozstrzygnięciu na opinii podmiotu nie mającego statusu biegłego czy uprawnionego rzeczoznawcy;</xText> <xText>d.nie rozstrzygnięcie zarzutów stawianych opinii biegłego przez strony postępowania oraz nie ustosunkowanie się do stanowisk stron zgłoszonych w toku postępowania;</xText> <xText>7.naruszenie przepisów <xLexLink xArt="art. 8" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">art. 8 k.p.a.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 12" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">art. 12 k.p.a.</xLexLink> w zw. z art. 92 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów poprzez prowadzenie postępowania przez okres blisko sześciu lat, co z pewnością nie pogłębia zaufania do organu prowadzącego postępowanie oraz nie jest sprawnym prowadzeniem postępowania;</xText> <xText>8.naruszenie przepisów <xLexLink xArt="art. 9" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">art. 9 k.p.a.</xLexLink> poprzez niedostateczne informowanie strony o skutkach prowadzonego postępowania oraz powoływanie się w uzasadnieniu postanowienia na okoliczność, że strona jest podmiotem prowadzącym działalność gospodarczą w związku z czym nie było konieczności informowania strony o przebiegu postępowania i skutkach określonych zdarzeń czy czynności;</xText> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=".">9</xName> <xText>naruszenie przepisów <xLexLink xArt="art. 13;art. 13 § 1;art. 13 § 2" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">art. 13 § l i §2 k.p.a.</xLexLink> poprzez zaniechanie podjęcia jakichkolwiek czynności zmierzających do zawarcia przez strony ugody, która regulowałaby wysokość stawek interchange, co byłoby korzystnym rozwiązaniem dla stron jak i dla klientów oraz rynku kart płatniczych;</xText> </xUnit> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=".">10</xName> <xText>naruszenie przepisów art. 85 ust. 3 w zw. z art. 84 ust. l ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów poprzez niezastosowanie tych przepisów i nie wydanie postanowienia o odmowie wszczęcia postępowania ze względu na złożenie wniosku przez podmiot nieuprawniony;</xText> </xUnit> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=".">11</xName> <xText>naruszenie przepisów art. 55 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów poprzez odmowę przeprowadzenia rozprawy, co uniemożliwiło wyjaśnienie stanu faktycznego sprawy;</xText> </xUnit> <xText/> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=".">12</xName> <xText>naruszenie przepisów prawa materialnego, a mianowicie art. 6 ust. l pkt. 1 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów poprzez ich niezastosowanie oraz przepisu art. 4 pkt. 8 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów poprzez nieprawidłowe ustalenie definicji „rynku właściwego" oraz błąd w ustaleniach faktycznych poprzez błędne przyjęcie definicji „acquirera" i definicji „rynku właściwego" oraz poprzez przyjęcie założenia, że dokonywanie płatności kartami płatniczymi jest osobnym rynkiem od innych form płatności;</xText> </xUnit> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=".">13</xName> <xText>naruszenie przepisu art. 7 ust. l w zw. z art. 11 ust. 2 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów poprzez niezastosowanie tego przepisu;</xText> </xUnit> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=".">14</xName> <xText>naruszenie przepisów <xLexLink xArt="art. 233" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 233 k.p.c.</xLexLink>, <xLexLink xArt="art. 286" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 286</xLexLink> Lp.c., <xLexLink xArt="art. 227" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 227 k.p.c.</xLexLink> w zw. Z art. 81 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów poprzez:</xText> </xUnit> <xText>a.dokonanie ustaleń faktycznych sprzecznych z zebranym materiałem<xBRx/>dowodowym;</xText> <xText>b.przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów;</xText> <xText>c.oparcie się na opinii biegłego nie spełniającej wymogów stawianych przepisami <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">k.p.c.</xLexLink>;</xText> <xText>d.nie rozstrzygnięcie zastrzeżeń do opinii biegłego zgłoszonych przez strony w toku postępowania.</xText> <xText>XXI. Powód 21 <xAnon>(...)</xAnon> S.p.r.l. w <xAnon>W.</xAnon>, Belgia (XVII AmA 129/07) wniósł o zmianę zaskarżonej Decyzji w pkt I, ppkt 2 poprzez niestwierdzenie stosowania przez banki licencjobiorców systemu <xAnon>(...)</xAnon> zarzucanych praktyk ograniczających konkurencję oraz zmianę Decyzji w pkt V poprzez uchylenie kar pieniężnych nałożonych zaskarżoną Decyzją na banki licencjobiorców systemu <xAnon>(...)</xAnon>, względnie o uchylenie zaskarżonej Decyzji w pkt I ppkt 2 oraz pkt V albo zmianę zaskarżonej Decyzji w pkt V poprzez uchylenie, względnie obniżenie kar pieniężnych w odniesieniu do banków licencjobiorców systemu <xAnon>(...)</xAnon>, Ponadto powód 21 wniósł o zasądzenie na jego rzecz od Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów kosztów procesu według norm przepisanych.</xText> <xText>Powód 21 zarzucił naruszenie przepisów prawa materialnego poprzez jego niewłaściwą wykładnię i błędne zastosowanie, a mianowicie art. 3 i art. 5 w zw. z art. 35 rozporządzenia Rady WE Nr 1/2003 z dnia 16 grudnia 2002 r. poprzez niewłaściwe zastosowanie.</xText> <xText>W dniu 18 stycznia 2007 r. pozwany Prezesowi Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów wydał Postanowienie w którym zobowiązał (pkt I): <xAnon>Bank (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>Bank (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>Bank (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>Bank (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>Bank (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>Bank (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>B.</xAnon>, <xAnon>Bank (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>K.</xAnon>, <xAnon>(...) Bank (...) S</xAnon>,A. w <xAnon>K.</xAnon>, <xAnon>(...) Bank (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>Bank (...) S.A.</xAnon>we <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>(...) Bank S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>Bank (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>(...) Bank S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>(...) Bank S.A.</xAnon>w <xAnon>K.</xAnon>, <xAnon>(...) Bank S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>(...) Bank S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>(...) Bank S.A.</xAnon>w <xAnon>G.</xAnon>, <xAnon>(...) Bank S.A.</xAnon>we <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>(...) Bank (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>, oraz <xAnon>(...) Bank (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>do uiszczenia solidarnie na rzecz <xAnon>(...) Organizacji (...)</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>kwoty 157 643 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania.</xText> <xText>Ponadto (pkt II) Prezes UOKiK zobowiązał <xAnon>(...) Organizację Handlu i (...)</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>do uiszczenia tytułem zwrotu kosztów postępowania:</xText> <xEnum> <xBullet>-</xBullet> <xEnumElem> <xText>kwoty 2 815,98 zł na rzecz <xAnon>(...)</xAnon>Associaton z/s w <xAnon>W.</xAnon></xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>kwoty 10 219, 34 zł na rzecz <xAnon>(...)</xAnon>Limited z/s w <xAnon>L.</xAnon></xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>kwoty 37 941,09 zł na rzecz <xAnon>(...)</xAnon>Sprl z/s w <xAnon>W.</xAnon></xText> </xEnumElem> </xEnum> <xText>Na powyższe Postanowienie zażalenia wnieśli:</xText> <xText>1. <xAnon>Bank (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>(XVII Amz 61/07) wnosząc o jego uchylenie w pkt I, względnie o zmianę w tym zakresie i zasądzenie na jego rzecz od <xAnon>(...)</xAnon> na rzecz Banku zwrotu kosztów poniesionych przez Bank w postępowaniu przed Prezesem UOKiK, zgodnie ze stosownym wnioskiem złożonym w toku tego postępowania, ewentualnie o zmianę i orzeczenie o wzajemnym zniesieniu kosztów <xAnon>(...)</xAnon> i kosztów wymienionych tam banków poniesionych w ramach postępowania przed Prezesem UOKiK.</xText> <xText>Ponadto <xAnon> Bank (...)</xAnon> wniósł o zasądzenie na jego rzecz od pozwanego kosztów postępowania zażaleniowego, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.</xText> <xText>Żalący się zarzucił:</xText> <xText>a, naruszenie art. 69 ust. I ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów w związku z <xLexLink xArt="art. 262;art. 262 § 1" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">art. 262 § l k.p.a.</xLexLink> - poprzez nałożenie na banki wymienione w pkt l Postanowienia solidarnego obowiązku zwrotu kosztów postępowania na rzecz <xAnon>(...)</xAnon>, podczas gdy nie doszło do naruszenia przez ww. banki przepisów ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów, a decyzji Prezesa UOKiK z dnia 29 grudnia 2006 roku, nr <xAnon>(...)</xAnon>podlegać winna uchyleniu lub zmianie, zgodnie z wnioskiem Banku zawartym w odwołaniu;</xText> <xText>b.naruszenie art. 75 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów w związku z <xLexLink xArt="art. 264;art. 264 § 1" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">art. 264 § l k.p.a.</xLexLink> i art. 80 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów - poprzez wydanie postanowienia w sprawie zwrotu kosztów postępowania już po wydaniu Decyzji rozstrzygającej sprawę co do istoty i kończącej to postępowanie, podczas gdy rozstrzygnięcie w sprawie kosztów powinno zostać podjęte najpóźniej wraz z wydaniem Decyzji;</xText> <xText>c.naruszenie art. 69 ust. l ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów w związku z <xLexLink xArt="art. 262;art. 262 § 1" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">art. 262 § l k.p.a.</xLexLink> i art. 80 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów oraz <xLexLink xArt="art. 6" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">art. 6 k.p.a.</xLexLink> w związku z art. 80 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów, a także naruszenie <xLexLink xArt="art. 369" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 369 k.c.</xLexLink> - poprzez nałożenie na strony postępowania wymienione w pkt l Postanowienia zobowiązania do „uiszczenia solidarnie na rzecz <xAnon>(...)</xAnon> zwrotu kosztów postępowania, podczas gdy w obowiązujących przepisach brak jest podstawy ustawowej do nałożenia solidarnego obowiązku zwrotu kosztów postępowania;</xText> <xText>d.naruszenie art. 69 ust. l i art. 70 ust. l ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów - poprzez obciążenie banków wskazanych w pkt l Postanowienia całością uznanych przez Prezesa UOKiK kosztów <xAnon>(...)</xAnon>, podczas gdy koszty te powinny zostać wzajemnie zniesione lub co najmniej stosunkowo rozdzielone, a to w związku z treścią pkt IV Decyzji.</xText> <xText>2. <xAnon>Bank (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>(XVII Amz 62/07) wnosząc o jego uchylenie w pkt I, względnie o zmianę w tym zakresie i zasądzenie na jego rzecz od <xAnon>(...)</xAnon>na rzecz Banku zwrotu kosztów poniesionych przez Bank w postępowaniu przed Prezesem UOKiK, zgodnie ze stosownym wnioskiem złożonym w toku tego postępowania, ewentualnie o zmianę i orzeczenie o wzajemnym zniesieniu kosztów <xAnon>(...)</xAnon> i kosztów wymienionych tam banków poniesionych w ramach postępowania przed Prezesem UOKiK.</xText> <xText>Ponadto <xAnon> (...)</xAnon> wniósł o zasądzenie na jego rzecz od pozwanego kosztów postępowania zażaleniowego, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.</xText> <xText>Żalący się zarzucił;</xText> <xText>a.naruszenie art. 69 ust, l ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów w związku z <xLexLink xArt="art. 262;art. 262 § 1" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">art. 262 § l k.p.a.</xLexLink> - poprzez nałożenie na banki wymienione w pkt l Postanowienia solidarnego obowiązku zwrotu kosztów postępowania na rzecz <xAnon>(...)</xAnon>, podczas gdy nie doszło do naruszenia przez ww. banki przepisów ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów, a decyzji Prezesa UOKiK z dnia 29 grudnia 2006 roku, nr <xAnon>(...)</xAnon>podlegać winna uchyleniu lub zmianie, zgodnie z wnioskiem Banku zawartym w odwołaniu;</xText> <xText>b.naruszenie art. 75 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów w związku z <xLexLink xArt="art. 264;art. 264 § 1" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">art. 264 § l k.p.a.</xLexLink> i art. 80 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów - poprzez wydanie postanowienia w sprawie zwrotu kosztów postępowania już po wydaniu Decyzji rozstrzygającej sprawę co do istoty i kończącej to postępowanie, podczas gdy rozstrzygnięcie w sprawie kosztów powinno zostać podjęte najpóźniej wraz z wydaniem Decyzji;</xText> <xText>c.naruszenie art. 69 ust. l ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów w związku z <xLexLink xArt="art. 262;art. 262 § 1" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">art. 262 § l k.p.a.</xLexLink> i art. 80 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów oraz <xLexLink xArt="art. 6" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">art. 6 k.p.a.</xLexLink> w związku z art. 80 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów, a także naruszenie <xLexLink xArt="art. 369" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 369 k.c.</xLexLink> - poprzez nałożenie na strony postępowania wymienione w pkt l Postanowienia zobowiązania do „uiszczenia solidarnie na rzecz <xAnon>(...)</xAnon> zwrotu kosztów postępowania", podczas gdy w obowiązujących przepisach brak jest podstawy ustawowej do nałożenia solidarnego obowiązku zwrotu kosztów postępowania;</xText> <xText>d. naruszenie art. 69 ust. l i art. 70 ust. 1 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów - poprzez obciążenie banków wskazanych w pkt l Postanowienia całością uznanych przez Prezesa UOKiK kosztów <xAnon>(...)</xAnon>, podczas gdy koszty te powinny zostać wzajemnie zniesione lub co najmniej stosunkowo rozdzielone, a to w związku z treścią pkt IV Decyzji.</xText> <xText>3. <xAnon>Bank (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>(XVII Amz 63/07), wnosząc o uchylenie zaskarżonego Postanowienia w całości i umorzenie postępowania a w razie nie uwzględnienia wniosku w całości, uchylenie punktu I sentencji Postanowienia. Ponadto o zwrot kosztów postępowania według norm przepisanych.</xText> <xText>Żalący się zarzucił:</xText> <xText>a.naruszenie art. 75 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów w związku z <xLexLink xArt="art. 264" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">art. 264 k.p.a.</xLexLink> poprzez wydanie decyzji administracyjnej bez jednoczesnego wydania postanowienia o kosztach postępowania;</xText> <xText>b.naruszenie art. 75 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów oraz <xLexLink xArt="art. 264" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">art. 264 k.p.a.</xLexLink> poprzez orzeczenie solidarnego zwrotu kosztów postępowania;</xText> <xText>c.naruszenie art. 46 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów poprzez orzeczenie zwrotu kosztów tłumaczenia oraz art. 69 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów poprzez orzeczenie zwrotu kosztów sporządzenia opinii biegłego.</xText> <xText>4. <xAnon> Bank (...) S. A.</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon> (XVII Amz 64/07) wniósł o uchylenie pkt I Postanowienia i zasądzenie na jego rzecz od Prezesa UOKiK kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.</xText> <xText>Żalący się zarzucił:</xText> <xText>a. naruszenie art. 369 k..c. poprzez przyjęcie, że między Bankami istnieje solidarność zobowiązania.</xText> <xText>b. naruszenie art. 49 w zw. z art. 53 i 69 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów poprzez zaliczenie do kosztów postępowania kosztów tłumaczenia „Zestawienie zastrzeżeń Komisji Europejskiej w sprawie wielostronnej transgranicznej opłaty interchange w systemie <xAnon>(...)</xAnon>.</xText> <xText>5. <xAnon> Bank (...) S.A.</xAnon> w <xAnon>B.</xAnon> (XVII Amz 65/07) wniósł o uchylenie postanowienia i rozstrzygnięcie o kosztach postępowania przez Sąd Okręgowy w wyroku kończącym sprawę.</xText> <xText>Żalący się zarzucił:</xText> <xText>a.naruszenie art. 69 ust. l ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r. o ochronie konkurencji konsumentów poprzez jego błędną wykładnię i niezasadne uznanie, że zakończenie postępowanie przed Prezesem UOKiK jest końcem postępowania, w sytuacji gdy wobec wniesienia odwołania od decyzji, stanowi jedynie zakończenie pierwszego etapu postępowania a orzeczenie o kosztach postępowania zapadnie w wyroku kończącym postępowanie w niniejszej sprawie.</xText> <xText>b.naruszenie art. 69 ust. l ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów poprzez jego błędną wykładnię i niezasadne obciążenie powoda kosztami tłumaczenia fragmentu „Zestawienia Zastrzeżeń Komisji Europejskiej w sprawie wielostronnej transgranicznej opłaty interchage w systemie <xAnon>(...)</xAnon>", w sytuacji gdy powód nigdy nie był i nie jest stroną umowy w systemie <xAnon>(...)</xAnon>.</xText> <xText>c.naruszenie art. 69 ust. l ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów przez błędną jego wykładnię i niezasadne obciążenie powoda kosztami opinii biegłego wywołanej na wniosek <xAnon>(...)</xAnon>, podczas gdy wynagrodzenie biegłego nie zostało rozliczone i przyznane w prawem przewidzianej formie.</xText> <xText>d.naruszenie art. 69 ust. l w związku z art. 84 ust. l pkt 1) ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów przez uwzględnienie wniosku o zwrot kosztów <xAnon>(...)</xAnon>, tj. podmiotowi, z inicjatywy którego zostało wszczęte i toczyło się postępowanie w sytuacji gdy podmiot ten nie wykazał swojego interesu prawnego, a Prezes w decyzji nie uzasadnił tej okoliczności, która warunkuje wszczęcie i prowadzenie na wniosek postępowania.</xText> <xText>6. <xAnon>(...) S.A.</xAnon>w <xAnon>K.</xAnon>(XVII Amz 66/07) wnosząc o jego uchylenie w pkt I, względnie o zmianę w tym zakresie i zasądzenie na jego rzecz od <xAnon>(...)</xAnon> na rzecz Banku zwrotu kosztów poniesionych przez Bank w postępowaniu przed Prezesem UOKiK, zgodnie ze stosownym wnioskiem złożonym w toku tego postępowania, ewentualnie o zmianę i orzeczenie o wzajemnym zniesieniu kosztów <xAnon>(...)</xAnon> i kosztów wymienionych tam banków poniesionych w ramach postępowania przed Prezesem UOKiK.</xText> <xText>Ponadto <xAnon> Bank (...)</xAnon> wniósł o zasądzenie na jego rzecz od pozwanego kosztów postępowania zażaleniowego, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.</xText> <xText>Żalący się zarzucił:</xText> <xText>a.naruszenie art. 69 ust. l ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów w związku z <xLexLink xArt="art. 262;art. 262 § 1" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">art. 262 § l k.p.a.</xLexLink> - poprzez nałożenie na banki wymienione w pkt l Postanowienia solidarnego obowiązku zwrotu kosztów postępowania na rzecz <xAnon>(...)</xAnon>, podczas gdy nie doszło do naruszenia przez ww. banki przepisów ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów, a decyzji Prezesa UOKiK z dnia 29 grudnia 2006 roku, nr <xAnon>(...)</xAnon>podlegać winna uchyleniu lub zmianie, zgodnie z wnioskiem Banku zawartym w odwołaniu;</xText> <xText>b.naruszenie art. 75 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów w związku z <xLexLink xArt="art. 264;art. 264 § 1" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">art. 264 § l k.p.a.</xLexLink> i art. 80 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów - poprzez wydanie postanowienia w sprawie zwrotu kosztów postępowania już po wydaniu Decyzji rozstrzygającej sprawę co do istoty i kończącej to postępowanie, podczas gdy rozstrzygnięcie w sprawie kosztów powinno zostać podjęte najpóźniej wraz z wydaniem Decyzji;</xText> <xText>c.naruszenie art. 69 ust. l ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów w związku z <xLexLink xArt="art. 262;art. 262 § 1" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">art. 262 § l k.p.a.</xLexLink> i art. 80 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów oraz <xLexLink xArt="art. 6" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">art. 6 k.p.a.</xLexLink> w związku z art. 80 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów, a także naruszenie <xLexLink xArt="art. 369" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 369 k.c.</xLexLink> - poprzez nałożenie na strony postępowania wymienione w pkt l Postanowienia zobowiązania do „uiszczenia solidarnie na rzecz <xAnon>(...)</xAnon> zwrotu kosztów postępowania", podczas gdy w obowiązujących przepisach brak jest podstawy ustawowej do nałożenia solidarnego obowiązku zwrotu kosztów postępowania;</xText> <xText>d.naruszenie art. 69 ust. l i art. 70 ust. l ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów - poprzez obciążenie banków wskazanych w pkt l Postanowienia całością uznanych przez Prezesa UOKiK kosztów <xAnon>(...)</xAnon>, podczas gdy koszty te powinny zostać wzajemnie zniesione lub co najmniej stosunkowo rozdzielone, a to w związku z treścią pkt IV Decyzji.</xText> <xText>7. <xAnon>(...) Bank (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>K.</xAnon>(XVII Amz 67/07) wnosząc o jego uchylenie w pkt I, względnie o zmianę w tym zakresie i zasądzenie na jego rzecz od <xAnon>(...)</xAnon> na rzecz Banku zwrotu kosztów poniesionych przez Bank w postępowaniu przed Prezesem UOKiK, zgodnie ze stosownym wnioskiem złożonym w toku tego postępowania, ewentualnie o zmianę i orzeczenie o wzajemnym zniesieniu kosztów <xAnon>(...)</xAnon> i kosztów wymienionych tam banków poniesionych w ramach postępowania przed Prezesem UOKiK.</xText> <xText>Ponadto <xAnon> (...) Bank (...)</xAnon> wniósł o zasądzenie na jego rzecz od pozwanego kosztów postępowania zażaleniowego, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.</xText> <xText>Żalący się zarzucił:</xText> <xText>a. naruszenie art. 69 ust. l ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów w związku z <xLexLink xArt="art. 262;art. 262 § 1" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">art. 262 § l k.p.a.</xLexLink> - poprzez nałożenie na banki wymienione w pkt l Postanowienia solidarnego obowiązku zwrotu kosztów postępowania na rzecz <xAnon>(...)</xAnon>, podczas gdy nie doszło do naruszenia przez ww. banki przepisów ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów, a decyzji Prezesa UOKiK z dnia 29 grudnia 2006 roku, nr <xAnon>(...)</xAnon>podlegać winna uchyleniu lub zmianie, zgodnie z wnioskiem Banku zawartym w odwołaniu;</xText> <xText>b.naruszenie art. 75 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów w związku z <xLexLink xArt="art. 264;art. 264 § 1" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">art. 264 § l k.p.a.</xLexLink> i art. 80 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów - poprzez wydanie postanowienia w sprawie zwrotu kosztów postępowania już po wydaniu Decyzji rozstrzygającej sprawę co do istoty i kończącej to postępowanie, podczas gdy rozstrzygnięcie w sprawie kosztów powinno zostać podjęte najpóźniej wraz z wydaniem Decyzji;</xText> <xText>c.naruszenie art. 69 ust. l ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów w związku z <xLexLink xArt="art. 262;art. 262 § 1" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">art. 262 § l k.p.a.</xLexLink> i art. 80 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów oraz <xLexLink xArt="art. 6" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">art. 6 k.p.a.</xLexLink> w związku z art. 80 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów, a także naruszenie <xLexLink xArt="art. 369" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 369 k.c.</xLexLink> - poprzez nałożenie na strony postępowania wymienione w pkt l Postanowienia zobowiązania do „uiszczenia solidarnie na rzecz <xAnon>(...)</xAnon> zwrotu kosztów postępowania", podczas gdy w obowiązujących przepisach brak jest podstawy ustawowej do nałożenia solidarnego obowiązku zwrotu kosztów postępowania;</xText> <xText>d.naruszenie art. 69 ust. l i art. 70 ust. l ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów - poprzez obciążenie banków wskazanych w pkt l Postanowienia całością uznanych przez Prezesa UOKiK kosztów <xAnon>(...)</xAnon>, podczas gdy koszty te powinny zostać wzajemnie zniesione lub co najmniej stosunkowo rozdzielone, a to w związku z treścią pkt IV Decyzji.</xText> <xText>8. <xAnon> (...) Bank (...) S.A.</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon> (XVII Amz 68/07) wniósł o uchylenie pkt I Postanowienia w całości.</xText> <xText>Żalący zarzucił naruszenie art. 69 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów w zw. z art. 49 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów, art. 53 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów oraz <xLexLink xArt="art. 369" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 369 k.c.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 262;art. 262 § 1" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">art. 262 § 1 k.p.a.</xLexLink> w zw. z art. 80 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów, poprzez ich błędną wykładnię i zastosowanie, polegające na:</xText> <xText>-nieprawidłowym przyjęciu, iż w niniejszej sprawie spełnione zostały przesłanki do przyjęcia solidarności zobowiązania do zwrotu kosztów przez wskazane w postanowieniu strony postępowania,</xText> <xText>-nałożeniu na strony obowiązku zwrotu kosztów, które nie są kosztami niezbędnymi do dochodzenia i obrony praw i które poniesione zostały poza postępowaniem.</xText> <xText>9. <xAnon>Bank (...) S.A.</xAnon>we <xAnon>W.</xAnon>(XVII Amz 69/07) wnosząc o jego uchylenie w pkt I, względnie o zmianę w tym zakresie i zasądzenie na jego rzecz od <xAnon>(...)</xAnon> na rzecz Banku zwrotu kosztów poniesionych przez Bank w postępowaniu przed Prezesem UOKiK, zgodnie ze stosownym wnioskiem złożonym w toku tego postępowania, ewentualnie o zmianę i orzeczenie o wzajemnym zniesieniu kosztów <xAnon>(...)</xAnon> i kosztów wymienionych tam banków poniesionych w ramach postępowania przed Prezesem UOKiK.</xText> <xText>Ponadto <xAnon> Bank (...)</xAnon> wniósł o zasądzenie na jego rzecz od pozwanego kosztów postępowania zażaleniowego, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.</xText> <xText>Żalący się zarzucił:</xText> <xText>a.naruszenie art. 69 ust, l ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów w związku z art. 262 § ł <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">k.p.a.</xLexLink> - poprzez nałożenie na banki wymienione w pkt l Postanowienia solidarnego obowiązku zwrotu kosztów postępowania na rzecz <xAnon>(...)</xAnon>, podczas gdy nie doszło do naruszenia przez ww. banki przepisów ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów, a decyzji Prezesa UOKiK z dnia 29 grudnia 2006 roku, nr <xAnon>(...)</xAnon>podlegać winna uchyleniu lub zmianie, zgodnie z wnioskiem Banku zawartym w odwołaniu;</xText> <xText>b, naruszenie art. 75 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów w związku <xIx>z </xIx><xLexLink xArt="art. 264;art. 264 § 1" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">art. 264 § l k.p.a.</xLexLink> i art. 80 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów - poprzez wydanie postanowienia w sprawie zwrotu kosztów postępowania już po wydaniu Decyzji rozstrzygającej sprawę co do istoty i kończącej to postępowanie, podczas gdy rozstrzygnięcie w sprawie kosztów powinno zostać podjęte najpóźniej wraz z wydaniem Decyzji;</xText> <xText>c.naruszenie art. 69 ust. l ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów w związku z <xLexLink xArt="art. 262;art. 262 § 1" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">art. 262 § l k.p.a.</xLexLink> i art. 80 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów oraz <xLexLink xArt="art. 6" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">art. 6 k.p.a.</xLexLink> w związku z art. 80 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów, a także naruszenie <xLexLink xArt="art. 369" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 369 k.c.</xLexLink> - poprzez nałożenie na strony postępowania wymienione w pkt l Postanowienia zobowiązania do „uiszczenia solidarnie na rzecz <xAnon>(...)</xAnon> zwrotu kosztów postępowania", podczas gdy w obowiązujących przepisach brak jest podstawy ustawowej do nałożenia solidarnego obowiązku zwrotu kosztów postępowania;</xText> <xText>d.naruszenie art. 69 ust. l i art. 70 ust. l ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów - poprzez obciążenie banków wskazanych w pkt l Postanowienia całością uznanych przez Prezesa UOKiK kosztów <xAnon>(...)</xAnon>, podczas gdy koszty te powinny zostać wzajemnie zniesione lub co najmniej stosunkowo rozdzielone, a to w związku z treścią pkt IV Decyzji.</xText> <xText>10. <xAnon> (...) Bank S.A.</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon> (XVII Amz 70/07) wniósł o uchylenie zaskarżonego postanowienia w całości lub w zakresie pkt I, a ponadto o zasądzenie na jego rzecz kosztów postępowania zażaleniowego według norm przepisanych, zarzucając:</xText> <xText>a. naruszenie art. 75 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów oraz <xLexLink xArt="art. 264;art. 264 § 1" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">art. 264 § l k.p.a.</xLexLink> w związku z art. 80 ustawy oraz <xLexLink xArt="art. 124;art. 124 § 1" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">art. 124 §1 k.p.a.</xLexLink> w związku z art. 80 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów poprzez nałożenie solidarnego obowiązku uiszczenia kosztów postępowania w sytuacji braku podstawy prawnej;</xText> <xText>b. naruszenie <xLexLink xArt="art. 264;art. 264 § 1" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">art. 264 §1 k.p.a.</xLexLink> w związku z art. 80 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów poprzez wydanie postanowienia 20-tego dnia po wydaniu Decyzji kończącej postępowanie;</xText> <xText>c.niewłaściwe zastosowanie przepisu art. 69 ust. l ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów skutkujące nałożeniem obowiązku zwrotu kosztów sporządzenia opinii biegłego w sytuacji gdy opinia nie może zostać zakwalifikowana jako wartościowy materiał dowodowy oraz gdy nie może zostać uznana za niezbędną;</xText> <xText>d.naruszenie art. 69 ust. l ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów poprzez nałożenie na stronę obowiązku zwrotu kosztów tłumaczenia „Zestawienia Zastrzeżeń Komisji Europejskiej" w sytuacji, gdy tłumaczenie to nie może zostać zakwalifikowane jako materiał dowodowy niezbędny dla rozstrzygnięcia zarzutu wspólnego ustalania opłaty interchange.</xText> <xText>11.<xAnon>(...) Bank (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>(XVII Amz 71/07) wniósł o uchylenie zaskarżonego Postanowienia w całości, obciążenie <xAnon>(...)</xAnon>całością kosztów postępowania oraz o zasądzenie od Prezesa UOKiK na rzecz skarżącego kosztów postępowania według norm przepisanych.</xText> <xText>Skarżący zarzucił:</xText> <xText>a.naruszenie przepisów ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów oraz przepisów <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">k.p.a.</xLexLink> polegające na orzeczeniu solidarnego zwrotu kosztów postępowania,</xText> <xText>b.naruszenie przepisów art. 49, 59 oraz 69 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów przez orzeczenie obowiązku zwrotu kosztów opinii biegłego oraz kosztów tłumaczenia „Zestawienia Zastrzeżeń Komisji Europejskiej".</xText> <xText>12.<xAnon> (...) Bank S.A.</xAnon> w <xAnon>K.</xAnon> (XVII Amz 72/07) wniósł o uchylenie pkt l zaskarżonego Postanowienia i zasądzenie na jego rzecz od Prezesa UOKiK kosztów procesu, względnie o zmianę zaskarżonego Postanowienia i obniżenie orzeczonej wobec powoda kwoty zwrotu kosztów postępowania.</xText> <xText>Żalący się zarzucił:</xText> <xText>a.naruszenie przepisów postępowania tj. art. 75 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów oraz <xLexLink xArt="art. 123;art. 123 § 1;art. 123 § 264" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">art. 123 § l i 264 k.p.a.</xLexLink>, poprzez wydanie postanowienia po zakończeniu postępowania;</xText> <xText>b.naruszenie prawa materialnego tj. <xLexLink xArt="art. 369" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 369 k.c.</xLexLink> poprzez zobowiązanie stron do solidarnego uiszczenia kosztów;</xText> <xText>c.naruszenie prawa materialnego tj. art. 69 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów - poprzez przyjęcie celowości kosztów poniesionych przez <xAnon>(...)</xAnon>;</xText> <xText>d.niezastosowanie przepisów postępowania tj. art. 70 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów.</xText> <xText>13. <xAnon>Bank (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>(XVII Amz 73/07) wnosząc o jego uchylenie w pkt I, względnie o zmianę w tym zakresie i zasądzenie na jego rzecz od <xAnon>(...)</xAnon> na rzecz Banku zwrotu kosztów poniesionych przez Bank w postępowaniu przed Prezesem UOKiK, zgodnie ze stosownym wnioskiem złożonym w toku tego postępowania, ewentualnie o zmianę i orzeczenie o wzajemnym zniesieniu kosztów <xAnon>(...)</xAnon> i kosztów wymienionych tam banków poniesionych w ramach postępowania przed Prezesem UOKiK.</xText> <xText>Ponadto <xAnon> Bank (...)</xAnon> wniósł o zasądzenie na jego rzecz od pozwanego kosztów postępowania zażaleniowego, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.</xText> <xText>Żalący się zarzucił:</xText> <xText>a. naruszenie art. 69 ust. l ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów w związku z <xLexLink xArt="art. 262;art. 262 § 1" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">art. 262 § l k.p.a.</xLexLink> - poprzez nałożenie na banki wymienione w pkt l Postanowienia solidarnego obowiązku zwrotu kosztów postępowania na rzecz <xAnon>(...)</xAnon>, podczas gdy nie doszło do naruszenia przez ww. banki przepisów ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów, a decyzji Prezesa UOKiK z dnia 29 grudnia 2006 roku, nr <xAnon>(...)</xAnon>podlegać winna uchyleniu lub zmianie, zgodnie z wnioskiem Banku zawartym w odwołaniu;</xText> <xText>b.naruszenie art. 75 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów w związku z <xLexLink xArt="art. 264;art. 264 § 1" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">art. 264 § l k.p.a.</xLexLink> i art. 80 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów - poprzez wydanie postanowienia w sprawie zwrotu kosztów postępowania już po wydaniu Decyzji rozstrzygającej sprawę co do istoty i kończącej to postępowanie, podczas gdy rozstrzygnięcie w sprawie kosztów powinno zostać podjęte najpóźniej wraz z wydaniem Decyzji;</xText> <xText>c.naruszenie art. 69 ust. l ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów w związku z <xLexLink xArt="art. 262;art. 262 § 1" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">art. 262 § l k.p.a.</xLexLink> i art. 80 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów oraz <xLexLink xArt="art. 6" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">art. 6 k.p.a.</xLexLink> w związku z art. 80 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów, a także naruszenie <xLexLink xArt="art. 369" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 369 k.c.</xLexLink> - poprzez nałożenie na strony postępowania wymienione w pkt l Postanowienia zobowiązania do „uiszczenia solidarnie na rzecz <xAnon>(...)</xAnon> zwrotu kosztów postępowania", podczas gdy w obowiązujących przepisach brak jest podstawy ustawowej do nałożenia solidarnego obowiązku zwrotu kosztów postępowania;</xText> <xText>d.naruszenie art. 69 ust. l i art. 70 ust. ł ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów - poprzez obciążenie banków wskazanych w pkt l Postanowienia całością uznanych przez Prezesa UOKiK kosztów <xAnon>(...)</xAnon>, podczas gdy koszty te powinny zostać wzajemnie zniesione lub co najmniej stosunkowo rozdzielone, a to w związku z treścią pkt IV Decyzji.</xText> <xText>14. <xAnon>(...) Bank S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>(XVII Amz 74/07) wnosząc o jego uchylenie w pkt I, względnie o zmianę w tym zakresie i zasądzenie na jego rzecz od <xAnon>(...)</xAnon> na rzecz Banku zwrotu kosztów poniesionych przez Bank w postępowaniu przed Prezesem UOKiK, zgodnie ze stosownym wnioskiem złożonym w toku tego postępowania, ewentualnie o zmianę i orzeczenie o wzajemnym zniesieniu kosztów <xAnon>(...)</xAnon> i kosztów wymienionych tam banków poniesionych w ramach postępowania przed Prezesem UOKiK.</xText> <xText>Ponadto <xAnon> (...)</xAnon> Bank wniósł o zasądzenie na jego rzecz od pozwanego kosztów postępowania zażaleniowego, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.</xText> <xText>Żalący się zarzucił:</xText> <xText>a,naruszenie art. 69 ust. l ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów w związku z <xLexLink xArt="art. 262;art. 262 § 1" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">art. 262 § l k.p.a.</xLexLink> - poprzez nałożenie na banki wymienione w pkt l Postanowienia solidarnego obowiązku zwrotu kosztów postępowania na rzecz <xAnon>(...)</xAnon>, podczas gdy nie doszło do naruszenia przez ww. banki przepisów ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów, a decyzji Prezesa UOKiK z dnia 29 grudnia 2006 roku, nr <xAnon>(...)</xAnon>podlegać winna uchyleniu lub zmianie, zgodnie z wnioskiem Banku zawartym w odwołaniu;</xText> <xText><xIx>b,</xIx> naruszenie art. 75 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów w związku z <xLexLink xArt="art. 264;art. 264 § 1" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">art. 264 § l k.p.a.</xLexLink> i art. 80 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów - poprzez wydanie postanowienia w sprawie zwrotu kosztów postępowania już po wydaniu Decyzji rozstrzygającej sprawę co do istoty i kończącej to postępowanie, podczas gdy rozstrzygnięcie w sprawie kosztów powinno zostać podjęte najpóźniej wraz z wydaniem Decyzji;</xText> <xText>c. naruszenie art. 69 ust. l ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów w związku z <xLexLink xArt="art. 262;art. 262 § 1" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">art. 262 § l k.p.a.</xLexLink> i art. 80 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów oraz <xLexLink xArt="art. 6" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">art. 6 k.p.a.</xLexLink> w związku z art. 80 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów, a także naruszenie <xLexLink xArt="art. 369" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 369 k.c.</xLexLink> - poprzez nałożenie na strony postępowania wymienione w pkt l Postanowienia zobowiązania do „uiszczenia solidarnie na rzecz <xAnon>(...)</xAnon> zwrotu kosztów postępowania", podczas gdy w obowiązujących przepisach brak jest podstawy ustawowej do nałożenia solidarnego obowiązku zwrotu kosztów postępowania; d. naruszenie art. 69 ust. l i art. 70 ust. l ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów - poprzez obciążenie banków wskazanych w pkt l Postanowienia całością uznanych przez Prezesa UOKiK kosztów <xAnon>(...)</xAnon>, podczas gdy koszty te powinny zostać wzajemnie zniesione lub co najmniej stosunkowo rozdzielone, a to w związku z treścią pkt IV Decyzji.</xText> <xText>15. <xAnon>(...) Bank S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>(XVII Amz 75/07) wniósł o zmianę pkt l zaskarżonego Postanowienia i obciążenie kosztami postępowania <xAnon>(...)</xAnon>, względnie uchylenie Postanowienie w części dotyczącej pkt I i wzajemne zniesienie kosztów, zarzucając:</xText> <xText>a.naruszenie przepisów art. 70 ust. l ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów poprzez niewłaściwe zastosowanie;</xText> <xText>b.naruszenie przepisu <xLexLink xArt="art. 124" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">art. 124 ustawy k.p.a.</xLexLink> poprzez niewłaściwe jego zastosowanie, a w szczególności poprzez niespójność sentencji postanowienia z jego uzasadnieniem;</xText> <xText>c.błąd w ustaleniach faktycznych i prawnych przyjętych w rozstrzygnięciu, a mianowicie, że pomiędzy stronami postępowania zachodzą podstawy do orzeczenia solidarnego zwrotu kosztów w sytuacji, gdy brak jest ku temu podstaw prawnych.</xText> <xText>16. <xAnon>(...) Bank (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>G.</xAnon>(XVII Amz 77/07) wniósł o uchylenie pkt l zaskarżonego Postanowienia, ewentualnie zmianę Postanowienia w pkt I poprzez stosunkowe rozdzielenie kosztów między uczestników postępowania lub ich wzajemne zniesienie, zarzucając:</xText> <xText>a.naruszenie art. 75 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów w zw. z art. 80 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów i <xLexLink xArt="art. 264;art. 264 § 1" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">art. 264 § l k.p.a.</xLexLink>, poprzez wydanie zaskarżonego Postanowienia dopiero w dniu 18 stycznia 2007 roku, a więc po upływie 20 dni od wydania w dniu 29 grudnia 2006 roku Decyzji Nr <xAnon>(...)</xAnon> w przedmiotowej sprawie;</xText> <xText>b.naruszenie <xLexLink xArt="art. 6" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">art. 6 k.p.a.</xLexLink> w związku z art. 80 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów poprzez zobowiązanie uczestników postępowania, w tym <xAnon>(...)</xAnon>Bank, do uiszczenia solidarnie na rzecz <xAnon>(...)</xAnon> kwoty 157.643 złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania w sytuacji, kiedy brak jest podstaw prawnych do solidarnego zasądzenia kosztów;</xText> <xText>c.niewykonalność zaskarżonego Postanowienia poprzez niezastosowanie się przez Prezesa UOKiK do treści <xLexLink xArt="art. 264;art. 264 § 1" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">art. 264 § l k.p.a.</xLexLink> in fine, tj. niewskazanie terminu i sposobu uiszczenia kosztów postępowania na rzecz <xAnon>(...)</xAnon>;</xText> <xText>d.dopuszczenie do uzupełnienia przez <xAnon>(...)</xAnon>, spisu kosztów po upływie terminu prekluzyjnego do jego złożenia, określonego w art. 76 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów;</xText> <xText>e.niewłaściwe zastosowanie art. 70 ust. l ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów poprzez uznanie, iż wniosek <xAnon>(...)</xAnon> nie został uwzględniony jedynie w nieznacznej części, co pozostaje w sprzeczności z treścią rozstrzygnięcia zawartego w Decyzji Nr <xAnon>(...)</xAnon>.</xText> <xText>17. <xAnon>(...) Bank S.A.</xAnon>we <xAnon>W.</xAnon>(XVII Amz 78/07) wnosząc o jego uchylenie w pkt I, względnie o zmianę w tym zakresie t zasądzenie na jego rzecz od <xAnon>(...)</xAnon> na rzecz Banku zwrotu kosztów poniesionych przez Bank w postępowaniu przed Prezesem UOKiK, zgodnie ze stosownym wnioskiem złożonym w toku tego postępowania, ewentualnie o zmianę i orzeczenie o wzajemnym zniesieniu kosztów <xAnon>(...)</xAnon> i kosztów wymienionych tam banków poniesionych w ramach postępowania przed Prezesem UOKiK.</xText> <xText>Ponadto <xAnon>(...)</xAnon> wniósł o zasądzenie na jego rzecz od pozwanego kosztów postępowania zażaleniowego, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.</xText> <xText>Żalący się zarzucił:</xText> <xText>a, naruszenie art. 69 ust. l ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów w związku z <xLexLink xArt="art. 262;art. 262 § 1" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">art. 262 § l k.p.a.</xLexLink> - poprzez nałożenie na banki wymienione w pkt l Postanowienia solidarnego obowiązku 7wrotu kosztów postępowania na rzecz <xAnon>(...)</xAnon>, podczas gdy nie doszło do naruszenia przez ww. banki przepisów ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów, a decyzji Prezesa UOKiK z dnia 29 grudnia 2006 roku, nr <xAnon>(...)</xAnon>podlegać winna uchyleniu lub zmianie, zgodnie z wnioskiem Banku zawartym w odwołaniu;</xText> <xText>b.naruszenie art. 75 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów w związku z <xLexLink xArt="art. 264;art. 264 § 1" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">art. 264 § l k.p.a.</xLexLink> i art. 80 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów - poprzez wydanie postanowienia w sprawie zwrotu kosztów postępowania już po wydaniu Decyzji rozstrzygającej sprawę co do istoty i kończącej to postępowanie, podczas gdy rozstrzygnięcie w sprawie kosztów powinno zostać podjęte najpóźniej wraz z wydaniem Decyzji;</xText> <xText>c.naruszenie art. 69 ust. l ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów w związku z <xLexLink xArt="art. 262;art. 262 § 1" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">art. 262 § l k.p.a.</xLexLink> i art. 80 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów oraz <xLexLink xArt="art. 6" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">art. 6 k.p.a.</xLexLink> w związku z art. 80 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów, a także naruszenie <xLexLink xArt="art. 369" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 369 k.c.</xLexLink> - poprzez nałożenie na strony postępowania wymienione w pkt I Postanowienia zobowiązania do „uiszczenia solidarnie na rzecz <xAnon>(...)</xAnon> zwrotu kosztów postępowania", podczas gdy w obowiązujących przepisach brak jest podstawy ustawowej do nałożenia solidarnego obowiązku zwrotu kosztów postępowania;</xText> <xText>d.naruszenie art. 69 ust. ł i art. 70 ust. l ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów - poprzez obciążenie banków wskazanych w pkt l Postanowienia całością uznanych przez Prezesa UOKiK kosztów <xAnon>(...)</xAnon>, podczas gdy koszty te powinny zostać wzajemnie zniesione lub co najmniej stosunkowo rozdzielone, a to w związku z treścią pkt IV Decyzji.</xText> <xText>18. <xAnon>(...) Bank (...) SA</xAnon>. W <xAnon>W.</xAnon>(XVII Amz 79/07) wniósł uchylenie zaskarżonego Postanowienia w części pkt I rozstrzygnięcia nakładającego na powoda oraz pozostałe podmioty wymienione w tym punkcie, obowiązek uiszczenia solidarnie na rzecz <xAnon>(...)</xAnon> kwoty 157.643 złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania, zasądzenie na rzecz powoda kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm prawem przepisanych, względnie o zmianę Postanowienia i zasądzenie zwrotu kosztów na rzecz powoda zgodnie z wnioskiem złożonym w toku postępowania, lub wzajemne zniesienie kosztów między stronami. Żalący się zarzucił:</xText> <xText>a.naruszenie art. 75 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów w związku z <xLexLink xArt="art. 264" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">art. 264 k.p.a.</xLexLink> poprzez wydanie decyzji administracyjnej bez jednoczesnego wydania postanowienia o kosztach postępowania;</xText> <xText>b.naruszenie art. 69 ust. l ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów w związku z <xLexLink xArt="art. 262;art. 262 § 1" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">art. 262 § l k.p.a.</xLexLink> i art. 80 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów oraz <xLexLink xArt="art. 6" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">art. 6 k.p.a.</xLexLink> w związku z art. 80 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów, a także naruszenie <xLexLink xArt="art. 369" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 369 k.c.</xLexLink> - poprzez nałożenie na strony postępowania wymienione w pkt l Postanowienia zobowiązania do „uiszczenia solidarnie na rzecz <xAnon>(...)</xAnon> zwrotu kosztów postępowania", podczas gdy w obowiązujących przepisach brak jest podstawy ustawowej do nałożenia solidarnego obowiązku zwrotu kosztów postępowania;</xText> <xText>19. <xAnon>(...) Bank (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>(XVII Amz 80/07) wniósł o zmianę pkt I zaskarżonego Postanowienia i obciążenie kosztami postępowania <xAnon>(...)</xAnon>, względnie uchylenie zaskarżonego Postanowienia w części dotyczącej pkt. I i wzajemne zniesienie kosztów, a ponadto o zasądzenie na jego rzecz od Prezesa UOKiK kosztów postępowania według norm przepisanych.</xText> <xText>Żalący się zarzucił:</xText> <xText>a.naruszenie przepisów art. 70 ust. l ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów poprzez niewłaściwe zastosowanie;</xText> <xText>b.naruszenie przepisu <xLexLink xArt="art. 124" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">art. 124 k.p.a.</xLexLink> poprzez niewłaściwe ich zastosowanie, a w szczególności poprzez niespójność sentencji postanowienia z jego uzasadnieniem;</xText> <xText>c.błąd w ustaleniach faktycznych i prawnych przyjętych w rozstrzygnięciu, a mianowicie, że pomiędzy stronami postępowania zachodzą podstawy do orzeczenia solidarnego zwrotu kosztów w sytuacji, gdy brak jest ku temu podstaw prawnych.</xText> <xText>Pozwany Prezesowi Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów wniósł o oddalenie odwołań i zażaleń i zasądzenie na jego rzecz kosztów postępowania.</xText> <xText><xAnon>Bank (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>poparł odwołania i zażalenia <xAnon>Banku (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>Banku (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>Banku (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>Banku (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>Banku (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>B.</xAnon>, <xAnon>Banku (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>K.</xAnon>, <xAnon>(...) Banku (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>K.</xAnon>, <xAnon>(...) Banku (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>Banku (...) S.A.</xAnon>we <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>(...) Banku S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>Banku (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>(...) Banku S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>(...) Banku S.A.</xAnon>w <xAnon>K.</xAnon>, <xAnon>(...) Bankowi S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>(...) Banku S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>(...) Banku (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>G.</xAnon>, <xAnon>(...) Banku S.A.</xAnon>we <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>(...) Bank (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>(...) Banku (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>oraz odwołanie <xAnon>(...)</xAnon>.</xText> <xText><xAnon>Bank (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>poparł odwołania i zażalenia <xAnon>Banku (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>Banku (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>Banku (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>Banku (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>Banku (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>B.</xAnon>, <xAnon>Banku (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>K.</xAnon>, <xAnon>(...) Banku (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>K.</xAnon>, <xAnon>(...) Banku (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>Banku (...) S.A.</xAnon>we <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>(...) Banku S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>Banku (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>(...) Banku S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>(...) Banku S.A.</xAnon>w <xAnon>K.</xAnon>, <xAnon>(...) Bankowi S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>(...) Banku S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>(...) Banku (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>G.</xAnon>, <xAnon>(...) Banku S.A.</xAnon>we <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>(...) Bank (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>(...) Banku (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>oraz odwołanie <xAnon>(...)</xAnon>.</xText> <xText><xAnon>Bank (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>poparł odwołania i zażalenia <xAnon>Banku (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>Banku (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>Banku (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>., <xAnon>Banku (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>., <xAnon>Banku (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>B.</xAnon>, <xAnon>Banku (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>K.</xAnon>, <xAnon>(...) Banku (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>K.</xAnon>, <xAnon>(...) Banku (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>Banku (...) S.A.</xAnon>we <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>(...) Banku S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>Banku (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>(...) Banku S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>(...) Banku S.A.</xAnon>w <xAnon>K.</xAnon>, <xAnon>(...) Bankowi S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>(...) Banku S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>(...) Banku (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>G.</xAnon>, <xAnon>(...) Banku S.A.</xAnon>we <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>(...) Bank (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>(...) Banku (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>oraz odwołanie <xAnon>(...)</xAnon>.</xText> <xText><xAnon>Bank (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>poparł odwołania i zażalenia <xAnon>Banku (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>Banku (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>Banku (...) S.A</xAnon>„ w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>Banku (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>Banku (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>B.</xAnon>, <xAnon>Banku (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>K.</xAnon>, <xAnon>(...) Banku (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>K.</xAnon>, <xAnon>(...) Banku (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>Banku (...) S.A.</xAnon>we <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>(...) Banku S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>Banku (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>(...) Banku S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>(...) Banku S.A.</xAnon>w <xAnon>K.</xAnon>, <xAnon>(...) Bankowi S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>(...) Banku S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>(...) Banku (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>G.</xAnon>, <xAnon>(...) Banku S.A.</xAnon>we <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>(...) Bank (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>(...) Banku (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>oraz odwołanie <xAnon>(...)</xAnon>.</xText> <xText><xAnon>Bank (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>poparł odwołania i zażalenia <xAnon>Banku (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>Banku (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>Banku (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>Banku (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>Banku (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>B.</xAnon>, <xAnon>Banku (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>K.</xAnon>, <xAnon>(...) Banku (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>K.</xAnon>, <xAnon>(...) Banku (...) S.A</xAnon>, w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>Banku (...) S.A.</xAnon>we <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>(...) Banku S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>Banku (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>(...) Banku S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>(...) Banku S.A.</xAnon>w <xAnon>K.</xAnon>, <xAnon>(...) Bankowi S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>(...) Banku S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>(...) Banku (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>G.</xAnon>, <xAnon>(...) Banku S.A.</xAnon>we <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>(...) Bank (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>(...) Banku (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>oraz odwołanie <xAnon>(...)</xAnon>.</xText> <xText><xAnon>Bank (...)</xAnon>w <xAnon>B.</xAnon>poparł odwołania i zażalenia <xAnon>Banku (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>Banku (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>Banku (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>Banku (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>Banku (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>Banku (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>K.</xAnon>, <xAnon>(...) Banku (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>K.</xAnon>, <xAnon>(...) Banku (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>Banku (...) S.A.</xAnon>we <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>(...) Banku S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>Banku (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>(...) Banku S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>(...) Banku S.A.</xAnon>w <xAnon>K.</xAnon>, <xAnon>(...) Bankowi S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>(...) Banku S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>(...) Banku (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>G.</xAnon>, <xAnon>(...) Banku S.A.</xAnon>we <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>(...) Bank (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>(...) Banku (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>oraz odwołanie <xAnon>(...)</xAnon>.</xText> <xText><xAnon>Bank (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>K.</xAnon>poparł odwołania i zażalenia <xAnon>Banku (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>Banku (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>Banku (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>Banku (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>Banku (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>Banku (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>B.</xAnon>, <xAnon>(...) Banku (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>K.</xAnon>, <xAnon>(...) Banku (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>Banku (...) S.A.</xAnon>we <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>(...) Banku S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>Banku (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>(...) Banku S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>(...) Banku S.A.</xAnon>w <xAnon>K.</xAnon>, <xAnon>(...) Bankowi S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>(...) Banku S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>(...) Banku (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>G.</xAnon>, <xAnon>(...) Banku S.A.</xAnon>we <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>(...) Bank (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>(...) Banku (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>oraz odwołanie <xAnon>(...)</xAnon>.</xText> <xText><xAnon>(...) Bank (...)</xAnon>w <xAnon>K.</xAnon>poparł odwołania i zażalenia <xAnon>Banku (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>Banku (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>Banku (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>Banku (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>Banku (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>Banku (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>B.</xAnon>, <xAnon>Banku (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>K.</xAnon>, <xAnon>(...) Banku (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>Banku (...) S.A.</xAnon>we <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>(...) Banku S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>Banku (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>(...) Banku S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>(...) Banku S.A.</xAnon>w <xAnon>K.</xAnon>, <xAnon>(...) Bankowi S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>(...) Banku S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>(...) Banku (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>G.</xAnon>, <xAnon>(...) Banku S.A.</xAnon>we <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>(...) Bank (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>(...) Banku (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>oraz odwołanie <xAnon>(...)</xAnon>.</xText> <xText><xAnon>(...) Bank (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>poparł odwołania i zażalenia <xAnon>Banku (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>Banku (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>Banku (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>Banku (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>Banku (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>Banku (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>B.</xAnon>, <xAnon>Banku (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>K.</xAnon>, <xAnon>(...) Banku (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>K.</xAnon>, <xAnon>Banku (...) S.A.</xAnon>we <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>(...) Banku S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>Banku (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>(...) Banku S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>(...) Banku S.A.</xAnon>w <xAnon>K.</xAnon>, <xAnon>(...) Bankowi S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>(...) Banku S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>(...) Banku (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>G.</xAnon>, <xAnon>(...) Banku S.A.</xAnon>we <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>(...) Bank (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>(...) Banku (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>oraz odwołanie <xAnon>(...)</xAnon></xText> <xText><xAnon>Bank (...) S.A.</xAnon>we <xAnon>W.</xAnon>poparł odwołania i zażalenia <xAnon>Banku (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>Banku (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>Banku (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>Banku (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>Banku (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>Banku (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>B.</xAnon>, <xAnon>Banku (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>K.</xAnon>, <xAnon>(...) Banku (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>K.</xAnon>, <xAnon>(...) Banku (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>(...) Banku S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>Banku (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>(...) Banku S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>(...) Banku S.A.</xAnon>w <xAnon>K.</xAnon>, <xAnon>(...) Bankowi S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>(...) Banku S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>(...) Banku (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>G.</xAnon>, <xAnon>(...) Banku S.A.</xAnon>we <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>(...) Bank (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>(...) Banku (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>oraz odwołanie <xAnon>(...)</xAnon>.</xText> <xText><xAnon>(...) Bank S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>poparł odwołania i zażalenia <xAnon>Banku (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>Banku (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>Banku (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>Banku (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>Banku (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>Banku (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>B.</xAnon>, <xAnon>Banku (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>K.</xAnon>, <xAnon>(...) Banku (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>K.</xAnon>, <xAnon>(...) Banku (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>Banku (...) S.A.</xAnon>we <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>Banku (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>(...) Banku S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>(...) Banku S.A.</xAnon>w <xAnon>K.</xAnon>, <xAnon>(...) Bankowi S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>(...) Banku S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>(...) Banku (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>G.</xAnon>, <xAnon>(...) Banku S.A.</xAnon>we <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>(...) Bank (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>(...) Banku (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>oraz odwołanie <xAnon>(...) Bank (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>poparł odwołania i zażalenia <xAnon>Banku (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>Banku (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>Banku (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>Banku (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>Banku (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>Banku (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>B.</xAnon>, <xAnon>Banku (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>K.</xAnon>, <xAnon>(...) Banku (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>K.</xAnon>, <xAnon>(...) Banku (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>Banku (...) S.A.</xAnon>we <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>(...) Banku S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>(...) Banku S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>(...) Banku S.A.</xAnon>w <xAnon>K.</xAnon>, <xAnon>(...) Bankowi S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>(...) Banku S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>(...) Banku (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>G.</xAnon>, <xAnon>(...) Banku S.A.</xAnon>we <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>(...) Bank (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>(...) Banku (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>oraz odwołanie <xAnon>(...)</xAnon>.</xText> <xText><xAnon>(...) Bank S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>poparł odwołania i zażalenia <xAnon>Banku (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>Banku (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>Banku (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>Banku (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>Banku (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>Banku (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>B.</xAnon>, <xAnon>Banku (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>K.</xAnon>, <xAnon>(...) Banku (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>K.</xAnon>, <xAnon>(...) Banku (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>Banku (...) S.A.</xAnon>we <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>(...) Banku S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>Banku (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>(...) Banku S.A.</xAnon>w <xAnon>K.</xAnon>, <xAnon>(...) Bankowi S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>(...) Banku S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>(...) Banku (...) S.A.</xAnon>z siedzibą w <xAnon>G.</xAnon>, <xAnon>(...) Banku S.A.</xAnon>we <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>(...) Bank (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>(...) Banku (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>oraz odwołanie <xAnon>(...)</xAnon>.</xText> <xText><xAnon>(...) Bank S.A.</xAnon>w <xAnon>K.</xAnon>poparł odwołania i zażalenia <xAnon>Banku (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>Banku (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>Banku (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>Banku (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>Banku (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>Banku (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>B.</xAnon>, <xAnon>Banku (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>K.</xAnon>, <xAnon>(...) Banku (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>K.</xAnon>, <xAnon>(...) Banku (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>Banku (...) S.A.</xAnon>we <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>(...) Banku S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>Banku (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>(...) Banku S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>(...) Bankowi S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>(...) Banku S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>(...) Banku (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>G.</xAnon>, <xAnon>(...) Banku S.A.</xAnon>we <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>(...) Bank (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>(...) Banku (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>oraz odwołanie <xAnon>(...)</xAnon>. <xAnon>(...) Bank S.A</xAnon>, w <xAnon>W.</xAnon>poparł odwołania i zażalenia <xAnon>Banku (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>Banku (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>Banku (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>Banku (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>Banku (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>Banku (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>B.</xAnon>, <xAnon>Banku (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>K.</xAnon>, <xAnon>(...) Banku (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>K.</xAnon>, <xAnon>(...) Banku (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>Banku (...) S.A.</xAnon>we <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>(...) Banku S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>Banku (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>(...) Banku S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>(...) Banku S.A.</xAnon>w <xAnon>K.</xAnon>, <xAnon>(...) Banku S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>(...) Banku (...) S.A.</xAnon>z siedzibą w <xAnon>G.</xAnon>, <xAnon>(...) Banku S.A.</xAnon>we <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>(...) Bank (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>(...) Banku (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>oraz odwołanie <xAnon>(...)</xAnon>.</xText> <xText><xAnon>(...) Bank S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>poparł odwołania i zażalenia <xAnon>Banku (...) SA</xAnon>. w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>Banku (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>Banku (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>Banku (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>Banku (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>Banku (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>B.</xAnon>, <xAnon>Banku (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>K.</xAnon>, <xAnon>(...) Banku (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>K.</xAnon>, <xAnon>(...) Banku (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>Banku (...) S.A.</xAnon>we <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>(...) Banku S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>Banku (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>(...) Banku S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>(...) Banku S.A.</xAnon>w <xAnon>K.</xAnon>, <xAnon>(...) Bankowi S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>(...) Banku (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>G.</xAnon>, <xAnon>(...) Banku S.A.</xAnon>we <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>(...) Bank (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>(...) Banku (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>oraz odwołanie <xAnon>(...)</xAnon></xText> <xText><xAnon>(...) Bank (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>G.</xAnon>poparł odwołania i zażalenia <xAnon>Banku (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>Banku (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>Banku (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>Banku (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>Banku (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>Banku (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>B.</xAnon>, <xAnon>Banku (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>K.</xAnon>, <xAnon>(...) Banku (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>K.</xAnon>, <xAnon>(...) Banku (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>Banku (...) S.A.</xAnon>we <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>(...) Banku S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>Banku (...) S.A.</xAnon>z siedzibą w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>(...) Banku S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>(...) Banku S.A.</xAnon>w <xAnon>K.</xAnon>, <xAnon>(...) Bankowi S.A.</xAnon>z siedzibą w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>(...) Banku S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>(...) Banku S.A</xAnon>, we <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>(...) Bank (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>(...) Banku (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>oraz odwołanie <xAnon>(...)</xAnon></xText> <xText><xAnon>(...) Bank S.A.</xAnon>we <xAnon>W.</xAnon>poparł odwołania i zażalenia <xAnon>Banku (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>Banku (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>Banku (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>Banku (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>Banku (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>Banku (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>B.</xAnon>, <xAnon>Banku (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>K.</xAnon>, <xAnon>(...) Banku (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>K.</xAnon>, <xAnon>(...) Banku (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>Banku (...) S.A.</xAnon>we <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>(...) Banku S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>Banku (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>(...) Banku S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>(...) Banku S.A.</xAnon>w <xAnon>K.</xAnon>, <xAnon>(...) Bankowi S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>(...) Banku S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>(...) Banku (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>G.</xAnon>, <xAnon>(...) Bank (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>(...) Banku (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>oraz odwołanie <xAnon>(...)</xAnon>. <xAnon>(...) Bank (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>poparł odwołania i zażalenia <xAnon>Banku (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>Banku (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>Banku (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>Banku (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>Banku (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>Banku (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>B.</xAnon>, <xAnon>Banku (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>K.</xAnon>, <xAnon>(...) Banku (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>K.</xAnon>, <xAnon>(...) Banku (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>Banku (...) S.A.</xAnon>we <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>(...) Banku S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>Banku (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>(...) Banku S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>(...) Banku S.A.</xAnon>w <xAnon>K.</xAnon>, <xAnon>(...) Bankowi S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>(...) Banku S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>(...) Banku (...) S.A</xAnon>, w <xAnon>G.</xAnon>, <xAnon>(...) Banku S.A.</xAnon>we <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>(...) Banku (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>oraz odwołanie <xAnon>(...)</xAnon>.</xText> <xText><xAnon>(...) Bank (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>poparł odwołania i zażalenia <xAnon>Banku (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>Banku (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>Banku (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>(...) S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>Banku (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>Banku (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>B.</xAnon>, <xAnon>Banku (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>K.</xAnon>, <xAnon>(...) Banku (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>K.</xAnon>, <xAnon>(...) Banku (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>Banku (...) S.A.</xAnon>we <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>(...) Banku S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>Banku (...) S.A.</xAnon>z siedzibą w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>(...) Banku S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>(...) Banku S.A.</xAnon>w <xAnon>K.</xAnon>, <xAnon>(...) Bankowi S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>(...) Banku S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>(...) Banku (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>G.</xAnon>, <xAnon>(...) Banku S.A.</xAnon>we <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>(...) Bank (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>oraz odwołanie <xAnon>(...)</xAnon></xText> <xText><xAnon>(...)</xAnon>poparł odwołania i zażalenia <xAnon>Banku (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>Banku (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>Banku (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>Banku (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>Banku (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>Banku (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>B.</xAnon>, <xAnon>Banku (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>K.</xAnon>, <xAnon>(...) Banku (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>K.</xAnon>, <xAnon>(...) Banku (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>Banku (...) S.A.</xAnon>we <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>(...) Banku S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>Banku (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>(...) Banku S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>(...) Banku S.A.</xAnon>w <xAnon>K.</xAnon>, <xAnon>(...) Bankowi S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>(...) Banku S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>(...) Banku (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>G.</xAnon>, <xAnon>(...) Banku S.A.</xAnon>we <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>(...) Bank (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>(...) Banku (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>.</xText> <xText><xAnon>(...)</xAnon>Organizacja <xAnon>(...)</xAnon>wniosła o oddalenie odwołań i zażaleń.</xText> <xText><xAnon>(...) Banków (...)</xAnon>, <xAnon>(...)</xAnon>Association i <xAnon>(...)</xAnon>Limited poparły odwołania i zażalenia <xAnon>Banku (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>Banku (...) S.A</xAnon>, w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>Banku (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>Banku (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>Banku (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>Banku (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>B.</xAnon>, <xAnon>Banku (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>K.</xAnon>, <xAnon>(...) Banku (...) S.A</xAnon>, w <xAnon>K.</xAnon>, <xAnon>(...) Banku (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>Banku (...) S.A.</xAnon>we <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>(...) Banku S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>Banku (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>(...) Banku S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>(...) Banku S.A.</xAnon>w <xAnon>K.</xAnon>, <xAnon>(...) Bankowi S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>(...) Banku S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>(...) Banku (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>G.</xAnon>, <xAnon>(...) Banku S.A.</xAnon>we <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>(...) Bank (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>(...) Banku (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>oraz odwołanie <xAnon>(...)</xAnon>.</xText> <xText>Postanowieniem z dnia 25 sierpnia 2008 roku wydanym w sprawie sygn. akt XVII AmA 109/07, Sąd Okręgowy w Warszawie ~ Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów, uwzględniając wnioski <xAnon> Banku (...) S.A.</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon> (...) Banku S.A.</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon> oraz <xAnon> Banku (...) S.A.</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon>, wstrzymał wykonanie Decyzji Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów z dnia 29 grudnia 2006 roku Nr <xAnon>(...)</xAnon>.</xText> <xText>Postanowieniem z dnia 21 sierpnia 2008 roku wydanym w sprawie sygn. akt XVII AmA 110/07, Sąd Okręgowy w Warszawie - Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów, uwzględniając wniosek <xAnon> Banku (...) S.A</xAnon>, w <xAnon>W.</xAnon>, wstrzymał wykonanie Decyzji Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów z dnia 29 grudnia 2006 roku Nr <xAnon>(...)</xAnon></xText> <xText>Postanowieniem z dnia 25 sierpnia 2008 roku wydanym w sprawie sygn. akt XVII AmA 111/07, Sąd Okręgowy w Warszawie - Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów, uwzględniając wnioski <xAnon> Banku (...) S.A.</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon> (...) Banku S.A.</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon> oraz <xAnon> Banku (...) S.A.</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon>, wstrzymał wykonanie Decyzji Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów z dnia 29 grudnia 2006 roku Nr <xAnon>(...)</xAnon>.</xText> <xText>Postanowieniem z dnia 20 sierpnia 2008 roku wydanym w sprawie sygn. akt XVII AmA 112/07, Sąd Okręgowy w Warszawie - Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów, uwzględniając wniosek <xAnon> Banku (...) S.A.</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon>, wstrzymał wykonanie pkt 1.2 Decyzji Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów z dnia 29 grudnia 2006 roku Nr <xAnon>(...)</xAnon>.</xText> <xText>Postanowieniem z dnia 25 sierpnia 2008 roku wydanym w sprawie sygn. akt XVII AmA 112/07, Sąd Okręgowy w Warszawie - Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów, uwzględniając wnioski <xAnon> (...) Banku S.A.</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon> oraz <xAnon> Banku (...) S.A.</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon>, wstrzymał wykonanie Decyzji Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów z dnia 29 grudnia 2006 roku Nr <xAnon>(...)</xAnon>.</xText> <xText>Postanowieniem z dnia 21 sierpnia 2008 roku wydanym w sprawie sygn. akt XVII AmA 113/07, Sąd Okręgowy w Warszawie - Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów, uwzględniając wnioski <xAnon> Banku (...) SA</xAnon>. w <xAnon>B.</xAnon>, <xAnon> (...) Banku S.A.</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon> oraz <xAnon> Banku (...) SA</xAnon>. w <xAnon>W.</xAnon>, wstrzymał wykonanie Decyzji Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów z dnia 29 grudnia 2006 roku Nr <xAnon>(...)</xAnon>.</xText> <xText>Postanowieniem z dnia 21 sierpnia 2008 roku wydanym w sprawie sygn. akt XVII AmA 114/07, Sąd Okręgowy w Warszawie - Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów, uwzględniając wnioski <xAnon> Banku (...) S.A.</xAnon> w <xAnon>K.</xAnon>, <xAnon> (...) Banku S.A.</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon> oraz <xAnon> Banku (...) SA</xAnon>. w <xAnon>W.</xAnon>, wstrzymał wykonanie Decyzji Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów z dnia 29 grudnia 2006 roku Nr <xAnon>(...)</xAnon>.</xText> <xText>Postanowieniem z dnia 25 sierpnia 2008 roku wydanym w sprawie sygn. akt XVII AmA 115/07, Sąd Okręgowy w Warszawie - Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów, uwzględniając wnioski <xAnon> (...) Banku (...) S.A.</xAnon> w <xAnon>K.</xAnon>, <xAnon> (...) Banku S.A.</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon> oraz <xAnon> Banku (...) S.A.</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon>, wstrzymał wykonanie Decyzji Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów z dnia 29 grudnia 2006 roku Nr <xAnon>(...)</xAnon>.</xText> <xText>Postanowieniem z dnia 25 sierpnia 2008 roku wydanym w sprawie sygn. akt XVII AmA 116/07, Sąd Okręgowy w Warszawie - Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów, uwzględniając wnioski <xAnon> (...) Banku (...) S.A.</xAnon></xText> <xText>w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon> (...) Banku S.A.</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon> oraz <xAnon> Banku (...) S.A.</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon>, wstrzymał wykonanie Decyzji Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów z dnia 29 grudnia 2006 roku Nr <xAnon>(...)</xAnon>.</xText> <xText>Postanowieniem z dnia 25 sierpnia 2008 roku wydanym w sprawie sygn. akt XVII AmA 117/07, Sąd Okręgowy w Warszawie - Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów, uwzględniając wnioski <xAnon> Banku (...) S.A.</xAnon> we <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon> (...) Banku S.A.</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon> oraz <xAnon> Banku (...) S.A.</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon>, wstrzymał wykonanie Decyzji Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów z dnia 29 grudnia 2006 roku Nr <xAnon>(...)</xAnon>.</xText> <xText>Postanowieniem z dnia 27 sierpnia 2008 roku wydanym w sprawie sygn. akt XVII AmA 118/07, Sąd Okręgowy w Warszawie - Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów, uwzględniając wnioski <xAnon> (...) Banku S.A.</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon> oraz <xAnon> Banku (...) S.A.</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon>, wstrzymał wykonanie Decyzji Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów z dnia 29 grudnia 2006 roku Nr <xAnon>(...)</xAnon></xText> <xText>Postanowieniem z dnia 25 sierpnia 2008 roku wydanym w sprawie sygn. akt XVII AmA 119/07, Sąd Okręgowy w Warszawie <xIx>- </xIx>Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów, uwzględniając wnioski <xAnon>(...) Bank (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>(...) Banku S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>oraz <xAnon>Banku (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>, wstrzymał wykonanie Decyzji Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów z dnia 29 grudnia 2006 roku Nr <xAnon>(...)</xAnon>.</xText> <xText>Postanowieniem z dnia 25 sierpnia 2008 roku wydanym w sprawie sygn. akt XVII AmA 120/07, Sąd Okręgowy w Warszawie - Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów, uwzględniając wnioski <xAnon>(...) Bank (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>K.</xAnon>, <xAnon>(...) Banku S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>oraz <xAnon>Banku (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>, wstrzymał wykonanie Decyzji Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów z dnia 29 grudnia 2006 roku Nr <xAnon>(...)</xAnon>.</xText> <xText>Postanowieniem z dnia 25 sierpnia 2008 roku wydanym w sprawie sygn. akt XVII AmA 121/07, Sąd Okręgowy w Warszawie - Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów, uwzględniając wnioski <xAnon> Banku (...) S.A.</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon> (...) Banku S.A.</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon> Banku (...) S.A.</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon> oraz <xAnon> Banku (...) S.A.</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon>, wstrzymał wykonanie Decyzji Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów z dnia 29 grudnia 2006 roku Nr <xAnon>(...)</xAnon>.</xText> <xText>Postanowieniem z dnia 25 sierpnia 2008 roku wydanym w sprawie sygn. akt XVII AmA 122/07, Sąd Okręgowy w Warszawie - Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów, uwzględniając wnioski <xAnon> (...) Banku S.A.</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon> (...) Banku S.A.</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon> oraz <xAnon> Banku (...) S.A.</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon>, wstrzymał wykonanie Decyzji Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów z dnia 29 grudnia 2006 roku Nr <xAnon>(...)</xAnon>.</xText> <xText>Postanowieniem z dnia 25 sierpnia 2008 roku wydanym w sprawie sygn. akt XVII AmA 123/07, Sąd Okręgowy w Warszawie - Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów, uwzględniając wnioski <xAnon> (...) Banku S.A.</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon> oraz <xAnon> Banku (...) S.A.</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon>, wstrzymał wykonanie Decyzji Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów z dnia 29 grudnia 2006 roku Nr <xAnon>(...)</xAnon>.</xText> <xText>Postanowieniem z dnia 27 sierpnia 2008 roku wydanym w sprawie sygn. akt XVII AmA 124/07, Sąd Okręgowy w Warszawie - Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów, uwzględniając wnioski <xAnon>Banku (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>(...) Banku S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>oraz <xAnon>Banku (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>, wstrzymał wykonanie Decyzji Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów z dnia 29 grudnia 2006 roku Nr <xAnon>(...)</xAnon>.</xText> <xText>Postanowieniem z dnia 27 sierpnia 2008 roku wydanym w sprawie sygn. akt XVII AmA 125/07, Sąd Okręgowy w Warszawie - Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów, uwzględniając wnioski <xAnon> (...) Banku S.A</xAnon>, w <xAnon>W.</xAnon> oraz <xAnon> Banku (...) S.A.</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon>, wstrzymał wykonanie Decyzji Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów z dnia 29 grudnia 2006 roku Nr <xAnon>(...)</xAnon>.</xText> <xText>Postanowieniem z dnia 27 sierpnia 2008 roku wydanym w sprawie sygn. akt XVII AmA 126/07, Sąd Okręgowy w Warszawie - Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów, uwzględniając wnioski <xAnon> (...) Banku S.A.</xAnon> we <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon> (...) Banku S.A.</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon> oraz <xAnon> Banku (...) S.A</xAnon>, w <xAnon>W.</xAnon>, wstrzymał wykonanie Decyzji Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów z dnia 29 grudnia 2006 roku Nr <xAnon>(...)</xAnon>.</xText> <xText>Postanowieniem z dnia 27 sierpnia 2008 roku wydanym w sprawie sygn. akt XVII AmA 127/07, Sąd Okręgowy w Warszawie — Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów, uwzględniając wnioski <xAnon> (...) Bank (...) S.A.</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon> (...) Banku S.A.</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon> oraz <xAnon> Banku (...) S.A.</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon>, wstrzymał wykonanie Decyzji Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów z dnia 29 grudnia 2006 roku Nr <xAnon>(...)</xAnon>.</xText> <xText>Postanowieniem z dnia 27 sierpnia 2008 roku wydanym w sprawie sygn. akt XVII AmA 128/07, Sąd Okręgowy w Warszawie - Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów., uwzględniając wnioski <xAnon> (...) Banku S.A.</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon> oraz <xAnon> Banku (...) S.A.</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon>, wstrzymał wykonanie Decyzji Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów z dnia 29 grudnia 2006 roku Nr <xAnon>(...)</xAnon>.</xText> <xText>Postanowieniem z dnia 27 sierpnia 2008 roku wydanym w sprawie sygn. akt XVII AmA 129/07, Sąd Okręgowy w Warszawie - Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów, uwzględniając wnioski <xAnon> (...) Banku S.A.</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon> oraz <xAnon> Banku (...) S.A.</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon>, wstrzymał wykonanie Decyzji Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów z dnia 29 grudnia 2006 roku Nr <xAnon>(...)</xAnon>.</xText> <xText>Na podstawie <xLexLink xArt="art. 219" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 219 k.p.c.</xLexLink> Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów połączył sprawy wszczęte przedstawionymi wyżej odwołaniami i zażaleniami do łącznego rozpoznania i rozstrzygnięcia.</xText> <xText>Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów ustalił, co następuje:</xText> <xText>Bezspornym jest, że <xAnon>Bank (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>Banki (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>Bank (...) S.A.</xAnon><xAnon>W.</xAnon>(dawniej <xAnon>Bank (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>), <xAnon>Bank (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>Bank (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>Bank (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>B.</xAnon>, <xAnon>Bank (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>K.</xAnon>, <xAnon>(...) Bank (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>K.</xAnon>, <xAnon>(...) Bank (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>Bank (...) S.A.</xAnon>we <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>(...) Bank S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>Bank (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>(...) Bank S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>(...) Bank S.A.</xAnon>w <xAnon>K.</xAnon>, <xAnon>(...)</xAnon>Bank S.A. z w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>(...) Bank S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>(...) Bank (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>G.</xAnon>, <xAnon>(...) Bank S.A.</xAnon>we <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>(...) Bank (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>(...) Bank (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>prowadzą działalność gospodarczą m.in. polegająca na emisji kart płatniczych ( w szczególności systemu <xAnon>(...)</xAnon>i <xAnon>(...)</xAnon>). Za rozliczenie transakcji wykonywanych użyciem kart <xAnon>(...)</xAnon>i <xAnon>(...)</xAnon>pobierana jest od opłata tzw. domestic interchange fee, stanowiąca prowizję emitenta.</xText> <xText>W dniu 16 lutego 1993 r., banki: <xAnon>Bank (...) S.A.</xAnon>z siedzibą w <xAnon>L.</xAnon>, <xAnon>Bank (...) S.A.</xAnon>z siedzibą w <xAnon>G.</xAnon>, <xAnon>Bank (...) S.A.</xAnon>z siedzibą w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>Bank (...) S.A.</xAnon>z siedzibą w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>Bank (...) S.A.</xAnon>z siedzibą w <xAnon>K.</xAnon>, <xAnon>Bank (...) S.A.</xAnon>z siedzibą w <xAnon>K.</xAnon>, <xAnon>Bank (...) S.A.</xAnon>z siedzibą we <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>(...) Bank S.A.</xAnon>z siedzibą w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>(...) Bank (...) S.A.</xAnon>z siedzibą w <xAnon>S.</xAnon>, <xAnon>(...)</xAnon>z siedzibą w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>(...) Bank (...) S.A.</xAnon>z siedzibą w <xAnon>Ł.</xAnon>, <xAnon>(...) Bank (...) S.A.</xAnon>z siedzibą w <xAnon>P.</xAnon>zawarły umowę o utworzeniu <xAnon>(...)</xAnon><xAnon>(...)</xAnon> ( k 1503-1512 akt admin.). Zgodnie z ta umową, do zadań powołanego Forum należy „ustalanie zasad współpracy między bankami - członkami i nie członkami Forum <xAnon>(...)</xAnon>w zakresie funkcjonowania i obsługi kart <xAnon>(...)</xAnon>" ( § 3 pkt 4), jak również „określanie kierunków rozwoju i promocji kart <xAnon>(...)</xAnon>w Polsce oraz podejmowanie wspólnych działań w tym zakresie" (§ 3 punkt 5).</xText> <xText>W tym samym dniu, Forum<xAnon>(...)</xAnon>podjęło uchwałę nr l, która weszła w życie z dniem 10.09.1993 r.( k- 1513 i 1514 akt admin.) oraz uchwały nr 2, która weszła w życie 10 grudnia 1993 r. (k- 1515 -1517 akt admin.). Uchwała nr l stanowiła, że „Centra Rozliczające ustają wspólnie stawki opłat i prowizji związanych z przeprowadzaniem transakcji w Polsce przy użyciu kart <xAnon>(...)</xAnon>oraz stawki za usługi świadczone na rzecz banków- członków Forum <xAnon>(...)</xAnon>. Stawki opłat i prowizji, o których mowa obowiązują po zaakceptowaniu ich przez Forum.", W uchwale nr 2 ustalono między innymi, Jednolitą kraj ową stawkę prowizji krajowej za obsługę kart (<xAnon>D. F.</xAnon>) w wysokości [tajemnica przedsiębiorstwa] ceny transakcyjnej" (§4pktl).</xText> <xText>Dnia l czerwca 1996 r. wprowadzona została, ustalona na posiedzeniu Forum Vis a w dniach 16-17 maja 1996 r., stawka opłaty interchange dla transakcji elektronicznych w wysokości [tajemnica przedsiębiorstwa] (k- 1526 akt admin.) zmniejszona następnie uchwałą uczestników Forum <xAnon>(...)</xAnon>z dnia 4 czerwca 1998 r. do poziomu [tajemnica przedsiębiorstwa] (k- 1521),</xText> <xText>W dniu 9 listopada 2000 r. powołano Organizację Krajową <xAnon>(...)</xAnon>, która zastąpiła Forum <xAnon>(...)</xAnon>(k-3464-3493 akt admin.). Zapis paragrafu 5 pkt I umowy pomiędzy <xAnon>(...)</xAnon><xAnon>(...)</xAnon>a bankami członkowskimi <xAnon>(...)</xAnon>, powołującej wspomnianą organizację, potwierdza, iż do jej zadań należy ustanawianie krajowych stawek interchange. Organizacjom, które nie są bankami, nie przysługuje prawo do decydowania o wysokości opłaty interchange w systemie <xAnon>(...)</xAnon>.</xText> <xText>Komitet Decyzyjny <xAnon>(...)</xAnon>, główny organ decyzyjny <xAnon>Organizacji Krajowej (...)</xAnon>powoływany spośród banków członkowskich <xAnon>(...)</xAnon><xAnon>(...)</xAnon>w oparciu o wspomniane wyżej kryteria, w dniu 23 października 2003 r. zatwierdził uchwałą nr 14 stawki opłaty interchange na poziomie [tajemnica przedsiębiorstwa] dla transakcji krajowych z użyciem kart elektronicznych i [tajemnica przedsiębiorstwa] dla transakcji z wykorzystaniem pozostałych kart jako obowiązujące od dnia l maja 2004 r. dla krajowych transakcji w Polsce (k: 13366 - 13372).</xText> <xText>W maju 2004 r., stosowane przez wszystkie ww. banki stawki opłaty interchange dla kart <xAnon>(...)</xAnon> zostały określone na poziomie: [tajemnica przedsiębiorstwa] i [tajemnica przedsiębiorstwa] - stawka standardowa, wprowadzono również stawkę dla linii lotniczych w wysokości[tajemnica przedsiębiorstwa].</xText> <xText>Stawki opłat intercharge dla transakcji kartami <xAnon>(...)</xAnon> zostały zmienione od 21 stycznia 2006 roku obniżona została stawka standardowa do [tajemnica przedsiębiorstwa] dla transakcji elektronicznych, pozostawiając pozostałe stawki bez zmian. Wprowadzono również stawkę dla handlu elektronicznego w wysokości [tajemnica przedsiębiorstwa] i dla transakcji kartami chipowymi od [tajemnica przedsiębiorstwa] do [tajemnica przedsiębiorstwa]</xText> <xText>W dniu 17 listopada 1994 r., banki: <xAnon>(...) S.A.</xAnon>, <xAnon>Bank (...) S.A.</xAnon>, <xAnon>Bank (...) S.A.</xAnon>, <xAnon>(...)</xAnon>i <xAnon>(...) Bank (...) S.A.</xAnon>utworzyły Forum<xAnon>(...)</xAnon>(k — 3663- 3666 akt admin), którego zadaniem statutowym było, m.in. „określanie zasad dotyczących funkcjonowania systemu płatniczego w Polsce opartego na <xAnon>(...)</xAnon>w zakresie transakcji krajowych". Na inauguracyjnym posiedzeniu <xAnon>(...)</xAnon>uchwalono jednolitą stawkę opłaty interchange w wysokości [tajemnica przedsiębiorstwa] wartości transakcji, przy czym przy jej ustalaniu kierowano się wysokością stawki obowiązującej w systemie <xAnon>(...)</xAnon>.</xText> <xText>Wysokość stawek opłaty interchange zmieniono na spotkaniu Forum <xAnon>(...)</xAnon>z dnia 11 czerwca 1997 r., do wysokości:</xText> <xEnum> <xBullet>-</xBullet> <xEnumElem> <xText>[tajemnica przedsiębiorstwa] dla transakcji kartą debetową <xAnon>(...)</xAnon> w terminalu <xAnon> (...)</xAnon>, potwierdzana podpisem</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>[tajemnica przedsiębiorstwa] dla transakcji kartą debetową <xAnon>(...)</xAnon>w terminalu <xAnon>(...)</xAnon>, potwierdzana kodem PIN</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>[tajemnica przedsiębiorstwa] dla transakcji kartą kredytową <xAnon>(...)</xAnon>/<xAnon>(...)</xAnon>bez użycia terminalu <xAnon>(...)</xAnon>,</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>[tajemnica przedsiębiorstwa] dla transakcji kartą kredytową <xAnon>(...)</xAnon>/<xAnon>(...)</xAnon>w terminalu <xAnon>(...)</xAnon></xText> </xEnumElem> </xEnum> <xText>Zmiana wysokości stawek opłaty interchange została uzgodniona przez banki na spotkaniu w dniu 26 lipca 2000 r. , w wyniku czego stawki opłaty interchange dla transakcji kartami kredytowymi w oparciu o podpis wzrosły z [tajemnica przedsiębiorstwa] do [tajemnica przedsiębiorstwa] natomiast stawki opłaty interchange dla transakcji kartami kredytowymi w oparciu o PIN wzrosły z [tajemnica przedsiębiorstwa] do[tajemnica przedsiębiorstwa]. Powyższe stawki obowiązywały do dnia l czerwca 2004 r. kiedy wprowadzono stawki:</xText> <xEnum> <xBullet>-</xBullet> <xEnumElem> <xText>dla kart debetowych [tajemnica przedsiębiorstwa] wartości transakcji autoryzowanych w oparciu o PIN i [tajemnica przedsiębiorstwa] - w oparciu o podpis.</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>dla kart z odroczoną płatnością/kredytowych [tajemnica przedsiębiorstwa] wartości transakcji autoryzowanych w oparciu o PIN i [tajemnica przedsiębiorstwa]</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>dla kart <xAnon>(...)</xAnon>[tajemnica przedsiębiorstwa]</xText> </xEnumElem> </xEnum> <xText>Kolejna zmiana wysokości stawek opłaty interchange nastąpiła od l stycznia 2006 r. kiedy w ramach systemu <xAnon>(...)</xAnon> zostały wprowadzone nowe stawki:</xText> <xEnum> <xBullet>-</xBullet> <xEnumElem> <xText>[tajemnica przedsiębiorstwa] dla kart debetowych weryfikowanych podpisem.</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>[tajemnica przedsiębiorstwa] dla kart z chipem</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>[tajemnica przedsiębiorstwa] dla kart weryfikowanych kodem PIN</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>[tajemnica przedsiębiorstwa] dla transakcji w handlu internetowym.</xText> </xEnumElem> </xEnum> <xText>Bezspornym jest, że karty płatnicze systemów <xAnon>(...)</xAnon> i <xAnon>(...)</xAnon> rozliczane sątzw. systemie czterostronnym, w którym transakcje rozliczane są w następujący sposób:</xText> <xText>-Posiadacz karty realizuje płatność w punkcie handlowo-usługowym (akceptanta). Jeżeli kwota transakcji przekracza limit (z ang. floor limit) przyznany danemu punktowi handlowemu przez agenta rozliczeniowego, następuje proces autoryzacji, podczas którego bank - wydawca karty wyraża posiadaczowi karty zgodę na bezgotówkowe dokonanie płatności. Limity te dla akceptantów są ustalone przez acąuirerów, z którymi mają podpisane umowy o współpracy. <xAnon>P.</xAnon>, oprócz funkcji operatora systemu <xAnon>(...)</xAnon>, pełni również funkcję acquirera. Jeżeli akceptant nie jest wyposażony w odpowiedni terminal. autoryzacja jest wykonywana telefonicznie przez sprzedawcę. Po autoryzacji następuje sfinalizowanie transakcji i wydanie towaru/ zrealizowanie usługi posiadaczowi karty.</xText> <xText>-Akceptant przesyła informacje o dokonanych transakcjach do agenta rozliczeniowego,</xText> <xEnum> <xBullet>-</xBullet> <xEnumElem> <xText>Do godz. 6.00 agent rozliczeniowy przesyła dane dotyczące transakcji do systemu <xAnon> (...)</xAnon>.</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>W godz. 6.00-11.00 w <xAnon>(...)</xAnon>odbywa się sesja rozliczeniowa. O godzinie 11.00 raporty i pliki z przetworzonymi transakcjami są udostępniane na serwerze dla uczestników <xAnon>(...)</xAnon>, a także następuje przekazanie przez <xAnon>P.</xAnon>raportu rozliczeń netto do banku rozliczeniowego, zawierających informacje o kwotach netto dla poszczególnych uczestników <xAnon>(...)</xAnon>.</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>W tym samym dniu bank rozliczeniowy przekazuje za pośrednictwem <xAnon>(...)</xAnon> S.A. noty obciążeniowe w systemie <xAnon>S.</xAnon>(uznawany jest bank rozliczeniowy)., a następnie w systemie <xAnon>E.</xAnon>dokonywane są uznania banków z pozycją kredytową netto.</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>Finalny rozrachunek transakcji dostarczonych przez bank rozliczeniowy następuje na sesjach rozrachunkowych <xAnon> (...) S.A.</xAnon> w systemie <xAnon> (...)</xAnon> w Centrali NBP w wyniku czego następuje przesłanie zbioru z transakcjami, na podstawie którego bank-wydawca karty obciąża rachunek klienta-posiadacza karty w wysokości równej dokonanej transakcji u akceptanta.</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>Agent rozliczeniowy przekazuje środki na rzecz akceptanta., na wskazany przez niego w umowie rachunek bankowy. Faktyczna data uznania rachunku akceptanta uzależniona jest od umowy między akceptantem i agentem rozliczeniowym, a więc może nastąpić również przed dokonaniem rozliczenia w systemie <xAnon> (...)</xAnon>. Uznanie rachunku akceptanta nie jest jednak równe kwocie transakcji, na którą konsument dokonał zakupu u akceptanta. Kwota ta jest pomniejszana o prowizję pobraną przez acquirera, oraz opłatę interchange.</xText> </xEnumElem> </xEnum> <xText>Okolicznościami bezspornymi jest także, że:</xText> <xEnum> <xBullet>-</xBullet> <xEnumElem> <xText> <xAnon> (...) Bank (...)</xAnon> uczestniczy od 1993 roku we wspólnym ustalaniu krajowych stawek opłaty interchange w systemie <xAnon>(...)</xAnon> oraz od 1995 r., w analogicznym porozumieniu dotyczącym systemu <xAnon>(...)</xAnon>, zarzucanych mu praktyk ograniczających konkurencję,</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText><xAnon>Bank (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>uczestniczy od 1993 roku we wspólnym ustalaniu krajowych stawek opłaty interchange w systemie <xAnon>(...)</xAnon>oraz od 1993 r. w analogicznym porozumieniu dotyczącym systemu <xAnon>(...)</xAnon>, zarzucanych mu praktyk ograniczających konkurencję,</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText> <xAnon> Bank (...) S. A.</xAnon> w <xAnon>K.</xAnon> uczestniczy od 1993 roku we wspólnym ustalaniu krajowych stawek opłaty interchange w systemie <xAnon>(...)</xAnon> oraz od 1994 r. w analogicznym porozumieniu dotyczącym systemu <xAnon>(...)</xAnon>,</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText> <xAnon> Bank (...)</xAnon>.S. we <xAnon>W.</xAnon> uczestniczy od 1993 roku we wspólnym ustalaniu krajowych stawek opłaty interchange w systemie <xAnon>(...)</xAnon> oraz od 1997 r. w analogicznym porozumieniu dotyczącym systemu <xAnon>(...)</xAnon>,</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText> <xAnon> (...) Bank (...) S.A.</xAnon> w <xAnon>K.</xAnon> uczestniczy od 1993 roku we wspólnym ustalaniu krajowych stawek opłaty interchange w systemie <xAnon>(...)</xAnon> oraz od 1997 r. w analogicznym porozumieniu dotyczącym systemu <xAnon>(...)</xAnon>,</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText> <xAnon> (...) Bank S.A.</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon> uczestniczy od 1993 roku we wspólnym ustalaniu krajowych stawek opłaty interchange w systemie <xAnon>(...)</xAnon> oraz od 1996 r. w analogicznym porozumieniu dotyczącym systemu <xAnon>(...)</xAnon> </xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText> <xAnon> Bank (...) S.A.</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon> uczestniczy od 1993 roku we wspólnym ustalaniu krajowych stawek opłaty interchange w systemie <xAnon>(...)</xAnon> oraz od 1995 r. w analogicznym porozumieniu dotyczącym systemu <xAnon>(...)</xAnon>, zarzucanych mu praktyk ograniczających konkurencję,</xText> </xEnumElem> </xEnum> <xEnum> <xBullet>-</xBullet> <xEnumElem> <xText xALIGNx="right"> <xAnon> Bank (...) S.A.</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon> uczestniczy od 1998 roku we wspólnym ustalaniu krajowych stawek opłaty interchange w systemie <xAnon>(...)</xAnon> oraz od 1994 r. w analogicznym porozumieniu dotyczącym systemu <xAnon>(...)</xAnon>, <xAnon> Bank (...) S. A.</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon> uczestniczy od 1997 roku we wspólnym ustalaniu krajowych stawek opłaty interchange w systemie <xAnon>(...)</xAnon> oraz od 1996 r.</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText> <xAnon> (...) Bank S.A.</xAnon> z siedzibą we <xAnon>W.</xAnon> uczestniczy od 2000 roku we wspólnym ustalaniu krajowych stawek opłaty interchange w systemie <xAnon>(...)</xAnon> oraz od 2000 r. w analogicznym porozumieniu dotyczącym systemu <xAnon>(...)</xAnon>,</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText> <xAnon> (...) Bank S. A.</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon> uczestniczy od 1999 roku we wspólnym ustalaniu krajowych stawek opłaty interchange w systemie <xAnon>(...)</xAnon> oraz od 1999 r. w analogicznym, porozumieniu dotyczącym systemu <xAnon>(...)</xAnon>,</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText><xAnon>(...) Bank (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>G.</xAnon>uczestniczy od 2000 roku we wspólnym ustalaniu krajowych stawek opłaty interchange w systemie <xAnon>(...)</xAnon>oraz od 2000 r. w analogicznym porozumieniu dotyczącym systemu <xAnon>(...)</xAnon>,</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText> <xAnon> (...) Bank S.A.</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon> uczestniczy od 2000 roku we wspólnym ustalaniu krajowych stawek opłaty interchange w systemie <xAnon>(...)</xAnon> oraz od 2000 r. w analogicznym porozumieniu dotyczącym systemu <xAnon>(...)</xAnon>,</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText> <xAnon> (...) Bank S.A.</xAnon> w <xAnon>K.</xAnon> uczestniczy od 1999 roku we wspólnym ustalaniu krajowych stawek opłaty interchange w systemie <xAnon>(...)</xAnon> oraz od 1999 r. w analogicznym porozumieniu dotyczącym systemu <xAnon>(...)</xAnon>,</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText> <xAnon> Bank (...) S.A.</xAnon> w <xAnon>B.</xAnon> uczestniczy od 2000 roku we wspólnym ustalaniu krajowych stawek opłaty interchange w systemie <xAnon>(...)</xAnon>,</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText> <xAnon> Bank (...) S.A.</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon> (poprzednio występujący pod <xAnon> (...) Bank (...) S.A.</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon> uczestniczy od 1999 roku we wspólnym ustalaniu krajowych stawek opłaty interchange w systemie <xAnon>(...)</xAnon>,</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText> <xAnon> Bank (...) S.A.</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon> uczestniczy od 1999 roku we wspólnym ustalaniu krajowych stawek opłaty interchange w systemie <xAnon>(...)</xAnon>.</xText> </xEnumElem> </xEnum> <xEnum> <xBullet>-</xBullet> <xEnumElem> <xText><xAnon>(...) Bank (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>uczestniczy od 1998 roku we wspólnym ustalaniu krajowych stawek opłaty interchange w systemie <xAnon>(...)</xAnon>, <xAnon>(...)</xAnon><xAnon>Bank (...) S</xAnon>, A. w <xAnon>W.</xAnon>uczestniczy od 1996 roku we wspólnym ustalaniu krajowych stawek opłaty interchange w systemie <xAnon>(...)</xAnon>,</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText><xAnon>(...) Bank (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>( poprzednio <xAnon>(...) Bank (...) S.A.</xAnon>, a następnie <xAnon>(...) Bank S.A.</xAnon>) od 1999 do listopada 2001 r. uczestniczył w ustalanie krajowych stawek opłaty interchange w systemie <xAnon>(...)</xAnon>.</xText> </xEnumElem> </xEnum> <xText>Wymienione wyżej Banki we wskazanych okresach były emitentami kart w systemie <xAnon>(...)</xAnon> lub <xAnon>(...)</xAnon> </xText> <xText>Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów nie uwzględnił wniosków <xAnon>(...)</xAnon> Bank (Ama 109/07), <xAnon>(...)</xAnon>(Ama 110/07), <xAnon>(...)</xAnon>(Ama 114/07), <xAnon>(...)</xAnon>(Ama 115/07), <xAnon>Bank (...)</xAnon>(Ama 117/07), <xAnon>Bank (...)</xAnon>(Ama 121/07), <xAnon>(...)</xAnon>Bank (Ama 122/07), <xAnon>Bank (...)</xAnon>(Ama 124/07), <xAnon>(...)</xAnon>(Ama 124/07) o skierowanie w trybie art. 234 TWE następujących pytań prejudycjalnych do Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich:</xText> <xText>-czy art. 81 ust. l TWE należy interpretować w ten sposób, iż nie znajduje on zastosowania do wspólnego ustalania w ramach czterostronnych systemów kart płatniczych (takich jak <xAnon>(...)</xAnon> i <xAnon>(...)</xAnon>) wysokości stawek opłaty interchange pobieranej od transakcji dokonywanych takimi kartami płatniczymi w danym państwie członkowskim?</xText> <xText>I o ile odpowiedź na powyższe pytania byłaby przecząca:</xText> <xText>- czy art. 81 ust. 3 TWE w zw. z art. l ust. 2 rozporządzenia nr 1/2003 r. należy interpretować w ten sposób, iż wspólne ustalanie w ramach czterostronnych systemów kart płatniczych (takich jak <xAnon>(...)</xAnon>i <xAnon>(...)</xAnon>), wysokości stawek opłaty interchange pobieranej od transakcji dokonywanych takimi kartami płatniczymi w danym państwie członkowskim spełnia warunki określone w art. 81 ust. 3 TWE. W ocenie Sądu decyzja Trybunał Sprawiedliwości w tej kwestii nie jest niezbędna do wydania wyroku, gdyż zapisy art. 81 ust. l TWE oraz art. 81 ust. 3 TWE w zw. z art. l ust 2 rozporządzenia nr 1/2003 r. są dostatecznie jasne i jednoznaczne, iż sąd krajowy może dokonać ich wykładni samodzielnie. Nadto postawione w ten sposób pytania prowadzą w do rozstrzygnięcia istoty sporu przez Trybunał a nie dokonania wykładni przepisów unijnego prawa.</xText> <xText>Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów nie uwzględnił także wniosków <xAnon>(...)</xAnon> Bank (Ama 109/07), <xAnon>(...)</xAnon>(Ama 110/07), <xAnon>(...)</xAnon>(Ama 114/07), <xAnon>(...)</xAnon>(Ama 115/07), <xAnon>Bank (...)</xAnon>(Ama J17/07), <xAnon>Bank (...)</xAnon>(Ama 121/07), <xAnon>(...)</xAnon>Bank (Ama 122/07), <xAnon>Bank (...)</xAnon>(Ama 124/07), <xAnon>(...)</xAnon>(Ama 124/07) o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego -instytucji zajmującej się badaniami konsumenckimi, sporządzonej w drodze przeprowadzenia badania odpowiedniej grupy posiadaczy kart płatniczych oraz akceptantów kart płatniczych (z uwzględnieniem zróżnicowania w obrębie tej grupy pod względem rozmiaru prowadzonej działalności tzn. na próbie reprezentatywnej akceptantów) w następujących kwestiach:</xText> <xEnum> <xBullet>-</xBullet> <xEnumElem> <xText>czy posiadacze i akceptanci kart płatniczych postrzegają płatności dokonywane za pomocą takich kart jako rynek odrębny od innych form płatności, takich jak gotówka, czeki, polecenia zapłaty oraz karty wydawane przez sieci sklepów (tzw. karty sklepowe),</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText xALIGNx="right">czy posiadacze kart płatniczych uznają inne formy płatności (takie jak gotówka, czeki, polecenia zapłaty oraz karty sklepowe) za substytut płatności kartami płatniczymi poprzez weryfikację, czy w sytuacji trwałego wzrostu opłat za korzystanie z kart płatniczych o 10% posiadacze kart byliby skłonni zrezygnować lub ograniczyć korzystanie z kart płatniczych i zwiększyć korzystanie z którejkolwiek z podanych wyżej alternatywnych form płatności, czy akceptanci kart płatniczych uznają inne formy płatności (takie jak gotówka, czeki, polecenia zapłaty oraz karty sklepowe) za substytut płatności kartami płatniczymi poprzez weryfikację, czy w sytuacji trwałego wzrostu opłat za przyjmowanie płatności kartami płatniczymi o 10%, akceptanci kart byliby skłonni zrezygnować z akceptowania lub ograniczyć akceptowanie kart płatniczych i zwiększyć korzystanie z którejkolwiek z podanych wyżej alternatywnych form płatności, w celu stwierdzenia, czy system płatności kartami płatniczymi oraz inne formy płatności, wymienione powyżej, stanowią odrębne właściwe rynki produktowe w rozumieniu ustawy. Wskazane prze powodów okoliczności nie dotyczą faktów istotych dla rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie.</xText> </xEnumElem> </xEnum> <xText>Po pierwsze, wniosek ten w ogóle nie zawiera tezy dowodowej., a więc konkretnych twierdzeń co do istnienia faktów, które w razie gdyby okazały się sporne podlegałyby dowodowi (<xLexLink xArt="art. 232" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 232 k.p.c.</xLexLink>). Opinia biegłego w postępowaniu cywilnym ma na celu ułatwienie sądowi oceny zebranego materiału, gdy potrzebne są do tego wiadomości specjalne. Nie może ona być natomiast sama jako taka źródłem materiału faktycznego sprawy ani tym bardziej stanowić podstawy ustalenia okoliczności będących przedmiotem oceny biegłego (wyrok SN 2006.04.26, por. V CSK 11/06 opubl. LEX nr 230204). Wniosek o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego nie może polegać na zgłoszeniu wątpliwości, którą miałby rozwiać biegły, dokonując samodzielnie ustaleń faktycznych.</xText> <xText>Po drugie, skoro zarzut zawarcia niedozwolonego porozumienia dotyczy rynku usług acquiringowych, to nie mają znaczenia zachowania się posiadaczy kart i akceptantów na innych rynkach, nawet jeśli rynki te są ze sobą funkcjonalnie zobowiązane. Sąd ochrony konkurencji i konsumentów rozstrzyga sprawę w granicach odwołania i zaskarżonej decyzji, a warunkiem kognicji tego sądu jest wyczerpanie drogi postępowania administracyjnego przez Prezesem UOKiK. Oznacza to, że rozstrzygnięcie dotyczy niedozwolonego zachowania na rynku właściwym, określonym w zaskarżonej decyzji. Nie jest zatem dopuszczalne orzekanie co do zachowań strony na innym rynku ani też innych zachowań powoda, jeśli nie były one przedmiotem rozstrzygnięcia w postępowaniu administracyjnym.</xText> <xText>Po trzecie, zarzut nieuwzględnienia przy ustalaniu rynku właściwego określonych substytutów ma znaczenie tylko wówczas, gdy prowadzi to do zmiany struktury rynku istotnej dla rozstrzygnięcia. A w szczególności, kiedy prowadzi to do ustalenia, że udział w rynku właściwym podmiotów przeciwko którym prowadzone jest postępowanie antymonopolowe jest w takiej wysokości, że skutkuje wyłączeniem określonego zachowania spod zakazów ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów (np. po uwzględnieniu substytutów podmiot nie pozycji dominującej lub porozumienie polega wyłączeniu jako bagatelne). Powodowie nie powołują się na taką okoliczność.</xText> <xText>Sąd nie uwzględnił także wniosków <xAnon>(...)</xAnon> Bank (Ama 109/07), <xAnon>(...)</xAnon>(Ama 110/07), <xAnon>(...)</xAnon>(Ama 114/07), <xAnon>(...)</xAnon>(Ama 115/07), <xAnon>Bank (...)</xAnon>(Ama 117/07), <xAnon>Bank (...)</xAnon>(Ama 121/07), <xAnon>(...)</xAnon>Bank (Ama 122/07), <xAnon>Bank (...)</xAnon>(Ama 124/07), <xAnon>(...)</xAnon>(Ama 124/07) o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego z zakresu bankowości i finansów na okoliczności:</xText> <xEnum> <xBullet>-</xBullet> <xEnumElem> <xText>czy warunkiem prawidłowego funkcjonowania i rozwoju otwartego wielostronnego systemu płatności kartami płatniczymi, taki jak <xAnon>(...)</xAnon> lub <xAnon>(...)</xAnon>, jest możliwie największe zrównoważenie popytu na korzystanie z kart płatniczych ze strony posiadaczy kart oraz akceptantów kart,</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>czy stopień cenowej elastyczności popytu na usługi związane z płatnościami za pomocą kart płatniczych ze strony posiadaczy kart oraz ze strony akceptantów kart jest różny,</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>czy zasadne jest wyodrębnianie w ramach segmentu usług związanych z płatnościami za pomocą kart płatniczych odrębnego rynku usług<xBRx/>acquiringowych, w rozumieniu zaskarżonej Decyzji,</xText> </xEnumElem> </xEnum> <xText>-czy opłata interchange jest niezbędna dla prawidłowego i efektywnego funkcjonowania i rozwoju czterostronnych systemów kart płatniczych w Polsce,</xText> <xEnum> <xBullet>-</xBullet> <xEnumElem> <xText>czy w czterostronnych systemach kart płatniczych występują zjawiska subsydiowania skrośnego i jakie są ich ewentualne skutki oraz potencjalne płynące z nich ograniczenia innowacyjności w systemach,</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>jakie są niezbędne składniki i prawidłowy sposób ustalania kosztów opłaty interchange w czterostronnych systemach płatności kartami,</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>- w jakim stadium rozwoju znajdują się systemy kart płatniczych w Polsce, -jakie są relacje między wysokością opłaty interchange a poziomem kosztów ponoszonych przez banki w związku z utworzeniem i funkcjonowaniem systemu kartowego <xAnon>(...)</xAnon> i <xAnon>(...)</xAnon>,</xText> </xEnumElem> </xEnum> <xText>gdyż nie mają one istotnego znaczenia dla rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie. Powodowie nie twierdzą, że brak porozumienia, co do wysokości opłaty interchange pomiędzy agentami rozliczeniowymi prowadzi do nierównowagi popytu na korzystanie z kart płatniczych. Nie twierdzą także, że warunkiem funkcjonowania i rozwoju otwartego wielostronnego systemu płatności kartami płatniczymi, taki jak <xAnon>(...)</xAnon> lub <xAnon>(...)</xAnon> jest ustalanie tych opłat wyłącznie w porozumieniu. W tym kontekście, ewentualne ustalenie, że dla prawidłowego funkcjonowania i rozwoju otwartego wielostronnego systemu płatności kartami płatniczymi, taki jak <xAnon>(...)</xAnon> lub <xAnon>(...)</xAnon>, jest możliwie największe zrównoważenie popytu na korzystanie z kart płatniczych ze strony posiadaczy kart oraz akceptantów kart (pomijając, że wniosek taki jest oczywisty) nie ma żadnego znaczenia.</xText> <xText>Nieistotny jest także ewentualny różny lub identyczny stopień cenowej elastyczności popytu na usługi związane z płatnościami za pomocą kart płatniczych ze strony posiadaczy kart oraz ze strony akceptantów, gdyż zarzucana w Decyzji praktyka dotyczy zawierania niedozwolonych porozumień cenowych na rynku usług acquiringowych, w którym uczestniczą akceptanci i acquirerzy, a nie posiadacze kart. Przedmiotem sprawy nie są także proporcje rozkładu kosztów pomiędzy akceptantami i posiadaczami kart, ani także sposób kalkulacji opłaty intercharge o ile byłaby ona ustalania indywidualnie przez każdego agenta rozliczeniowego.</xText> <xText>Wniosek o dopuszczenia dowodu z opinia biegłego odnoście określenia czy zasadne jest wyodrębnianie w ramach segmentu usług związanych z płatnościami za pomocą kart płatniczych odrębnego rynku usług acquiringowych, w rozumieniu zaskarżonej Decyzji, nie zawiera tezy dowodowej która odnosiłaby się do rozstrzygnięcia zawartego w zaskarżonej Decyzji. Powodowie w tym zakresie przedstawiają wyłącznie własne dywagacje odnośnie istnienia rynku zdefiowanego jako: „wszystkie formy płatności wykazujące cechy powszechności oraz możności zwalniania z zobowiązań pieniężnych". Istnienie takiego rynku nie wyklucza istnienia rynku „usług acquringowych związanych z regulowaniem zobowiązań konsumentów wobec akceptantów...", tym bardziej, że proponowany przez powodów rynek odnosi się do relacji wierzyciel - dłużnik, a wskazany przez Prezesa UOKiK relacji zleceniodawca — usługodawca. Należy przy tym podkreślić, że treść wniosku sprowadzać ma działanie biegłego do wykładni prawa, a nie wykazania konkretnych faktów ( np. brak określonych cech dla wyodrębnienia rynku w aspekcie produktowym lub geograficznym) na podstawie których wykładania ta jest wykonywana. Wykładnia prawa stanowi zaś wyłączną domenę organu orzekającego w sprawie, a nie biegłego.</xText> <xText>Także wskazywane okoliczności: czy opłata interchange jest niezbędna dla prawidłowego i efektywnego funkcjonowania i rozwoju czterostronnych systemów kart płatniczych w Polsce i czy w czterostronnych systemach kart płatniczych występują zjawiska subsydiowania skrośnego i jakie są ich ewentualne skutki oraz potencjalne płynące z nich ograniczenia innowacyjności w systemach, jakie są relacje między wysokością opłaty interchange a poziomem kosztów ponoszonych przez banki w związku z utworzeniem i funkcjonowaniem systemu kartowego <xAnon>(...)</xAnon> i <xAnon>(...)</xAnon>, a także jakie są niezbędne składniki i prawidłowy sposób ustalania kosztów opłaty interchange w czterostronnych systemach płatności kartami, nie mają znaczenia dla istoty sprawy. Przedmiotem zarzutu zaskarżonej Decyzji (co wyżej wielokrotnie wskazano) jest ustalanie wysokości opłaty intercharge w formie uzgodnionej (porozumienia), a nie sposób jej kalkulacji, wysokość i zjawiska z tym związane jak subsydiowanie skrośne.</xText> <xText>Bez znaczenia jest, zdaniem Sądu, także w jakim stadium rozwoju znajdują się systemy kart płatniczych w Polsce, gdyż stadium rozwoju rynku nie stanowi przesłanki wyłączającej porozumienie spod zakazu.</xText> <xText>Wnioski dowodowe powodów dotyczące opinii biegłego w zakresie, czy kwestionowane porozumienia przyczyniają się do polepszania produkcji, dystrybucji towarów lub do postępu technicznego lub gospodarczego i czy kwestionowane porozumienia zapewniają nabywcom lub użytkownikom odpowiednią część korzyści również nie zawierają oznaczenia faktów, które mają być przedmiotem dowodu. Nie jest rolą biegłego wskazywanie za stronę okoliczności faktycznych.</xText> <xText>Przedstawione wyżej motywy odnoszą się do zgłoszonych w tej samej treści wniosków dowodowych <xAnon>Banku (...)</xAnon>(Ama 109/07), <xAnon>(...)</xAnon>(Ama 110/07), <xAnon>(...)</xAnon>(Ama 114/07), <xAnon>(...)</xAnon>(Ama 115/07), <xAnon>Banku (...)</xAnon>(Ama 117/07), <xAnon>Banku (...)</xAnon>(Ama 121/07), <xAnon>(...)</xAnon>Banku (<xAnon>A.</xAnon>122/07), <xAnon>Banku (...)</xAnon>(Ama 124/07), <xAnon>(...)</xAnon>(Ama 124/07) o dopuszczenie dowodu z zeznań świadków_oraz</xText> <xText>W ocenie Sądu nie stanowi okoliczności istotnej dla rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie okoliczność wysokości przychodów osiągniętych przez <xAnon> (...) Bank S.A.</xAnon> z tytułu opłaty interchange w latach 1999 - 2005 ( wniosek <xAnon>(...)</xAnon> - Ama 120/07). Wysokość przychodów nie stanowi przesłanki dopuszczalności zawierania porozumień określonych w art. 5 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów, ani też nie ma wpływu na wysokość nakładanych w związku z naruszeniem tego zakazu, kar pieniężnych, co wynika jednoznacznie a treści art. 104 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów. Z tego też względu należało oddalić wniosek o dopuszczenie dowodu z zeznań świadka p.</xText> <xText xALIGNx="center">, zgłoszonego na tę okoliczność.</xText> <xText>Z uwagi na fakt, że w sprawy w postępowaniu przed sądem ochrony konkurencji i konsumentów w sprawach odwołań od decyzji Prezesa UOKiK są sprawami gospodarczymi (<xLexLink xArt="art. 479(1);art. 479(1) § 1;art. 479(1) § 1 pkt. 3" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 479<xSUPx>1</xSUPx> § l pkt 3 k.p.c.</xLexLink>) zastosowanie mają przepisy <xLexLink xArt="art. 479(12)" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 479 <xSUPx>12</xSUPx></xLexLink> § I i 479 <xSUPx>14</xSUPx> <xLexLink xArt="§ 2" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">§ 2 k.p.c.</xLexLink>. Stosując te przepisy odpowiednio, zważyć należało, że wnoszący dowołanie jest obowiązany podać wszystkie twierdzenia oraz dowody na ich poparcie pod rygorem utraty prawa powoływania ich w toku postępowania, chyba ze wykaże, że ich powołanie w odwołaniu nie było możliwe albo że potrzeba powołania wynikła później. W tym przypadku dalsze twierdzenia i dowody na ich poparcie powinny być powołane w terminie dwutygodniowym od dnia, w którym powołanie ich stało się możliwe lub wynikła potrzeba ich powołania. Z kolei Prezes Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów i zainteresowani są obowiązani w odpowiedzi na odwołanie podać wszystkie twierdzenia, zarzuty oraz dowody na ich poparcie pod rygorem utraty prawa powoływania ich w toku postępowania, chyba że wykaże, że ich powołanie w odpowiedzi na odwołanie nie było możliwe albo że potrzeba powołania wynikła później. W tym przypadku dalsze twierdzenia i dowody na ich poparcie powinny być powołane w terminie dwutygodniowym od dnia, w którym powołanie ich stało się możliwe lub powstała potrzeba..</xText> <xText>Warunkiem dopuszczalności wniosków procesowych zgłoszonych przez: powoda <xAnon>(...) S.A.</xAnon>(XVII Ama 110/07) w piśmie procesowym z dnia 21 lutego 2008r., powoda <xAnon>Bank (...)</xAnon>(XVII Ama 117/07) w piśmie z dnia 18.02.2008 r., <xAnon>Bank (...)</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>(Ama 121/07) w piśmie procesowym z dnia 29 lutego 2008 r., <xAnon>(...)</xAnon>Bank (Ama 122/07) w piśmie procesowym z dnia 15 lutego 2008r. <xAnon>Bank (...)</xAnon>(124/07) w piśmie procesowym z dnia 2 kwietnia 2008 r., <xAnon>(...)</xAnon>Bank (Ama 126/07) w piśmie procesowym z dnia 17 kwietnia 2008 r. o dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego z zakresu bankowości i finansów na następujące okoliczności; (a) wpływu kredytu na wzrost skumulowanej wielkości konsumpcji. jaką część ogólnych kosztów funkcjonowania czterostronnych systemów kart płatniczych <xAnon>(...)</xAnon>i <xAnon>(...)</xAnon>w Polsce ponoszą emitenci kart,</xText> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=")">(b</xName> <xText>relacji między stawkami opłaty interchange w ramach systemów <xAnon>(...)</xAnon> i <xAnon>(...)</xAnon> w Polsce a poziomem kosztów alternatywnych akceptantów (kosztów tworzenia alternatywnych systemów rozliczeń karłowych przez akceptantów) oraz kosztów oferentów, tj. banków - emitentów kart,</xText> </xUnit> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=")">(c</xName> <xText>łącznego kosztu społecznego obrotu gotówką</xText> </xUnit> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=")">(d</xName> <xText>jaką cześć ogólnych kosztów funkcjonowania czterostronnych systemów kart płatniczych <xAnon>(...)</xAnon> i <xAnon>(...)</xAnon> w Polsce ponoszą emitenci kart,</xText> </xUnit> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=")">(e</xName> <xText>roli przyzwyczajeń konsumentów w doborze sposobu rozliczeń z tytułu nabywanych dóbr i usług,</xText> </xUnit> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=")">(f</xName> <xText>czy porozumienia zakwestionowane w Decyzji są porozumieniami ograniczającymi konkurencję w najmniejszym stopniu, który jest konieczny do osiągnięcia postępu technicznego i gospodarczego przy równoczesnym zapewnieniu nabywcom lub użytkownikom odpowiedniej części korzyści wynikających z funkcjonowania czterostronnych systemów kart płatniczych <xAnon>(...)</xAnon> i <xAnon>(...)</xAnon> w Polsce,</xText> </xUnit> <xText>(h) czy ograniczenia wynikające z porozumień zakwestionowanych w Decyzji są obiektywnie nieodzowne co do ich treści, nasilenia oraz czasu trwania dla zapewnienia rozwoju technicznego i gospodarczego, (i) jakie są relacje między wysokością opłaty interchange a poziomem kosztów ponoszonych przez banki - emitentów kart w związku z utworzeniem i funkcjonowaniem systemów karłowych <xAnon>(...)</xAnon> i <xAnon>(...)</xAnon> w Polsce, osobno w odniesieniu do obsługi w ramach tych systemów kart kredytowych i debetowych, oraz czy uzasadnione jest stosowanie odmiennych metodologii i uwzględnianie odmiennych kategorii kosztów przy ustalaniu optymalnych stawek opłaty interchangc dla obsługi kart kredytowych i debetowych w ramach tych systemów, (j) czy w czterostronnym systemie płatności kartami opartym na zasadzie akceptacji wszystkich kart („honour all cards rule") niezbędne jest wielostronne ustalanie opłaty interchange oraz. czy zobowiązanie do przyjęcia wszelkich wpłat i zakaz ustalania cen ex post może pełnić rolę tej zasady przy założeniu takiej samej efektywności systemu, oraz czy wymóg ustalania opłaty interchange w drodze bilateralnych negocjacji:</xText> <xText>- przyczyni się do podwyższenia kosztów związanych z taką opłatą poprzez uwzględnienie kosztów takich negocjacji,</xText> <xText>umożliwi bankom - emitentom kart nadużywanie zasady honorowania wszystkich kart w negocjacjach z acguirerami, co może mieć istotny wpływ na ostateczną wysokość opłaty interchange, przyczyni się do wzrostu barier wejścia nowego gracza do danego systemu kartowego, czy krajowe systemy kartowe PIN, <xAnon>D.</xAnon>oraz <xAnon>Bank (...)</xAnon>są porównywalne z systemami <xAnon>(...)</xAnon>i <xAnon>(...)</xAnon>, w szczególności, jeżeli chodzi o rozmiar, stopień efektywności oraz możliwości oferowane użytkownikom kart płatniczych, oraz czy stanowią one prawidłowy punkt odniesienia w badaniach ww. systemów czterostronnych (<xAnon>(...)</xAnon>, <xAnon>(...)</xAnon>)jako nie zgłoszonych w odwołaniu, było wykazanie, że ich powołanie w odwołaniu nie było możliwe albo że potrzeba powołania wynikła później.</xText> <xText>Ponieważ powodowie nie wykazali tej przesłanki należało je oddalić jako spóźnione.</xText> <xText>Z tych samych względów należało oddalić wnioski zawarte w wymienionych wyżej pismach:</xText> <xEnum> <xBullet>-</xBullet> <xEnumElem> <xText><xAnon> (...) S.A.</xAnon> (XVII Ama 110/07) o dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z zeznań świadka na okoliczność, czy kwestionowane porozumienia zapewniają nabywcom lub użytkownikom odpowiednią część korzyści..</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText><xAnon>Banku (...)</xAnon>(XVII Ama 117/07) i <xAnon>Banku (...)</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>(Ama 121/07) <xAnon>(...)</xAnon>Banku (Ama 122/07) <xAnon>Bank (...)</xAnon>(124/07), <xAnon>(...)</xAnon>Bank (Ama 126/07) o dopuszczenie I przeprowadzenie dowodu z zeznań świadków:</xText> </xEnumElem> </xEnum> <xText>Jako spóźniony, zostały również oddalone wnioski <xAnon> (...)</xAnon> Banku (Ama 118/07) zawarte w piśmie procesowym z dnia 25 kwietnia 2008 roku o : - dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego z zakresu bankowości i finansów na następujące okoliczności:</xText> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=")">(a</xName> <xText>wpływu kredytu na wzrost skumulowanej wielkości konsumpcji,</xText> </xUnit> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=")">(b</xName> <xText>relacji między stawkami opłaty interchange w ramach systemów <xAnon>(...)</xAnon> i <xAnon>(...)</xAnon> w Polsce a poziomem kosztów alternatywnych akceptantów (kosztów tworzenia alternatywnych systemów rozliczeń karłowych przez akceptantów) oraz kosztów oferentów, tj. banków - emitentów kart,</xText> </xUnit> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=")">(c</xName> <xText>łącznego kosztu społecznego obrotu gotówką,</xText> </xUnit> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=")">(d</xName> <xText>roli przyzwyczajeń konsumentów w doborze sposobu rozliczeń z tytułu nabywanych dóbr i usług,</xText> </xUnit> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=")">(e</xName> <xText>czy porozumienia zakwestionowane w Decyzji są porozumieniami ograniczającymi konkurencję w najmniejszym stopniu, który jest konieczny do osiągnięcia postępu technicznego i gospodarczego przy równoczesnym zapewnieniu nabywcom lub użytkownikom odpowiedniej części korzyści wynikających z funkcjonowania czterostronnych systemów kart płatniczych <xAnon>(...)</xAnon> i <xAnon>(...)</xAnon> w Polsce,</xText> </xUnit> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=")">(f</xName> <xText>czy ograniczenia wynikające z porozumień zakwestionowanych w Decyzji są obiektywnie nieodzowne co do ich treści, nasilenia oraz czasu trwania dla zapewnienia rozwoju technicznego i gospodarczego,</xText> </xUnit> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=")">(g</xName> <xText xALIGNx="right">jakie są relacje między wysokością opłaty interchange a poziomem kosztów ponoszonych przez banki - emitentów kart w związku z utworzeniem i funkcjonowaniem systemów karłowych <xAnon>(...)</xAnon> i <xAnon>(...)</xAnon> w Polsce, osobno w odniesieniu do obsługi w ramach tych systemów kart kredytowych i debetowych, oraz czy uzasadnione jest stosowanie odmiennych metodologii i uwzględnianie odmiennych kategorii kosztów przy ustalaniu optymalnych stawek opłaty interchange dla obsługi kart kredytowych i debetowych w ramach tych systemów,</xText> </xUnit> <xText>(h) czy stopień cenowej elastyczności popytu na usługi związane z płatnościami za pomocą kart płatniczych ze strony posiadacza kart oraz ze strony akceptantów kart jest różny,</xText> <xText>(i) czy zasadne jest wyodrębnianie w ramach segmentu usług związanych z płatnościami za pomocą kart płatniczych odrębnego rynku usług acąuiringowych, w rozumieniu zaskarżonej Decyzji,</xText> <xText>(j) czy w czterostronnym systemie płatności kartami opartym na zasadzie akceptacji wszystkich kart („honour all cards rule") niezbędne jest wielostronne ustalanie opłaty interchange oraz. czy zobowiązanie do przyjęcia wszelkich wpłat i zakaz ustalania cen ex post może pełnić role tej zasady przy założeniu takiej samej efektywności systemu, oraz czy wymóg ustalania opłaty interchange w drodze bilateralnych negocjacji:</xText> <xText>-przyczyni się do podwyższenia kosztów związanych z taką opłatą poprzez uwzględnienie kosztów takich negocjacji,</xText> <xText>umożliwi bankom - emitentom kart nadużywanie zasady honorowania wszystkich kart w negocjacjach z acguirerami, co może mieć istotny wpływ na ostateczną wysokość opłaty interchange, przyczyni się do wzrostu barier wejścia nowego gracza do danego systemu karłowego, czy krajowe systemy kartowe PIN, <xAnon>D.</xAnon>oraz <xAnon>Bank (...)</xAnon>są porównywalne z systemami <xAnon>(...)</xAnon>i <xAnon>(...)</xAnon>, w szczególności jeżeli chodzi o rozmiar, stopień efektywności oraz możliwości oferowane użytkownikom kart płatniczych, oraz czy stanowią one prawidłowy punkt odniesienia w badaniach ww. systemów czterostronnych (<xAnon>(...)</xAnon>, <xAnon>(...)</xAnon>),</xText> <xText>-dopuszczenie dowodu z opinii biegłego - instytucji zajmującej się badaniami konsumenckimi, sporządzonej w drodze przeprowadzenia badania odpowiedniej grupy posiadaczy kart płatniczych oraz akceptantów kart płatniczych (z uwzględnieniem zróżnicowania w obrębie tej grupy pod względem rozmiaru prowadzonej działalności tzn. na próbie reprezentatywnej akceptantów) w następujących kwestiach:</xText> <xEnum> <xBullet>-</xBullet> <xEnumElem> <xText>czy posiadacze i akceptanci kart płatniczych postrzegają płatności dokonywane za pomocą takich kart jako rynek odrębny od innych form płatności, takich jak gotówka, czeki, polecenia zapłaty oraz karty wydawane przez sieci sklepów (tzw. karty sklepowe),</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>czy posiadacze kart płatniczych uznają inne formy płatności (takie jak gotówka, czeki, polecenia zapłaty oraz karty sklepowe) za substytut płatności kartami płatniczymi poprzez weryfikację, czy w sytuacji trwałego wzrostu opłat za korzystanie z kart płatniczych o 10% posiadacze kart byliby skłonni zrezygnować lub ograniczyć korzystanie z kart płatniczych i zwiększyć korzystanie z którejkolwiek z podanych wyżej alternatywnych form płatności,</xText> </xEnumElem> </xEnum> <xText>czy akceptanci kart płatniczych uznają inne formy płatności (takie jak gotówka, czeki, polecenia zapłaty oraz karty sklepowe) za substytut płatności kartami płatniczymi poprzez weryfikację, czy w sytuacji trwałego wzrostu opłat za przyjmowanie płatności kartami płatniczymi o 10%, akceptanci kart byliby skłonni zrezygnować z akceptowania lub ograniczyć akceptowanie kart płatniczych i zwiększyć korzystanie z którejkolwiek z podanych wyżej alternatywnych form płatności, w celu stwierdzenia, czy system płatności kartami płatniczymi oraz inne formy płatności, wymienione powyżej, stanowią odrębne właściwe rynki produktowe w rozumieniu ustawy.</xText> <xText>Także wnioski <xAnon> Bank (...)</xAnon> (Ama 127/07) zgłoszone w piśmie procesowym z dnia 3 marca 2008 roku o :</xText> <xText>- dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego z zakresu bankowości i finansów na następujące okoliczności: a) W jakim stadium rozwoju znajdują się karty płatnicze w Polsce?</xText> <xText>b) Czy posiadacze kart i akceptanci kart płatniczych postrzegaj ą płatności za pomocą kart płatniczych jako rynek odrębny od innych form płatności, takich jak gotówka, czeki, karty wydawane przez sieci sklepów, polecenia zapłaty? Czy posiadacze kart płatniczych uznają inne formy płatności (np. gotówka, karty sklepowe, czeki, polecenia zapłaty) za substytuty płatności kartami płatniczymi? Czy akceptanci kart płatniczych uznają inne formy zapłaty (np. gotówka, karty sklepowe, czeki, polecenia zapłaty) za substytuty płatności kartami płatniczymi? Czy w przypadku wzrostu opłat za przyjmowanie płatności kartami płatniczymi o 10%, akceptanci skłonni byliby zrezygnować z akceptowania lub ograniczenia akceptowania kart płatniczych i w to miejsce zwiększyliby korzystanie z innych, niż karty płatnicze, alternatywnych form płatności (wymienionych powyżej) c/ Czy kwestionowane przez Prezesa UOKiK porozumienia przyczyniaj asie do polepszenia produkcji, dystrybucji towarów lub postępu technicznego bądź gospodarczego?</xText> <xText>d/ Jakie są relacje między wysokością opłaty interchange a poziomem kosztów ponoszonych przez banki w związku z utworzeniem i funkcjonowaniem</xText> <xText>systemów <xAnon>(...)</xAnon> i <xAnon>(...)</xAnon> w Polsce?</xText> <xText>podlegały oddaleniu jako zgłoszone po terminie określonym w <xLexLink xArt="art. 479;art. 479 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art.479 § l k.p.c.</xLexLink></xText> <xText>Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów oddalił wniosek <xAnon>(...)</xAnon>o dopuszczenie dowodu z dokumentu – pracy doktorskiej„ wpływ opłaty wzajemnej (intercharge) na konkurencję na rynku kart płatniczych. <xAnon>(...)</xAnon>" z uwagi na brak oznaczenia faktów, które mają być przedmiotem dowodu, a ponadto z uwagi na fakt, że złożona przy wniosku praca doktorska nie ma cech dokumentu prywatnego. Należało też mieć na względzie, że wszelkiego rodzaju opracowania naukowe, ekspertyzy itd. sporządzane po za postępowaniem sądowym nie maja waloru dowodu w zakresie prezentowanych w nich wniosków i mogą być traktowane wyłącznie jako element pogłębionego stanowiska procesowego strony.</xText> <xText>Oddalone zostały również wnioski <xAnon> (...) Bank (...) S.A.</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon> (AmA 116/07) o:</xText> <xText>- dopuszczenie dowodu z dokumentu - Interim Report I. Payment Cards. Sektor Inquiry under Article 17 Regulation172003 on retial banking na okoliczność treści tego dokumentu, opinii Komisji Europejskiej Consultative paper on <xAnon>S. I.</xAnon>z dnia 13 lutego 2006 (strona 7) na okoliczność treści tego dokumentu, Formularza z uwagami Netherlands Bankers Association do Wstępnego Raportu I Komisji na okoliczność treści tego dokumentu, Odpowiedzi Norweskiego Ministerstwa Finansów na Raport Komisji Europejskiej z dnia 12 kwietnia 2006 roku na okoliczność treści tego dokumentu, -jako nie dotyczących okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcie w niniejszej sprawie,</xText> <xEnum> <xBullet>-</xBullet> <xEnumElem> <xText>dopuszczenie dowodu z dokumentu - decyzji Komisji Europejskiej z dnia 24 lipca 2002 roku nr COMP/29.373 ust. 95 na okoliczność treści tego dokumentu z uwagi na fakt, że jako oficjalny i publikowany dokument Komisji Europejskiej jest on powszechnie znany;</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>dopuszczenie dowodu z dokumentu - publikacji „Czy decyzja UOKiK sprawi, że wrócimy do gotówki?" na okoliczność treści tego dokumentu - z uwagi na brak cech dokumentu oraz ze względu, że nie dotyczy faktów istotnych dla rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie.</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>przeprowadzenie dowodu z przesłuchania świadków oraz</xText> </xEnumElem> </xEnum> <xText>na następujące okoliczności:</xText> <xEnum> <xBullet>-</xBullet> <xEnumElem> <xText>produktowego rynku właściwego dla kart płatniczych, debetowych i kredytowych, rozwoju tego rynku, oraz elementów substytucyjnych wobec kart obecnie i w przeszłości, jak również udziału warunków panujących na rynku właściwym w tym udziału płatności dokonywanych kartami w stosunku do płatności dokonywanych za pomocą innych instrumentów,</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>kosztów obsługi systemu kart oraz znaczeniu mechanizmu opłaty interchange dla banków w zależności od ich pozycji rynkowej,</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>kosztów obsługi gotówki oraz kosztów innych substytucyjnych wobec kart instrumentów płatniczych,</xText> </xEnumElem> </xEnum> <xEnum> <xBullet>-</xBullet> <xEnumElem> <xText>sytuacji i pozycji rynkowej banku w okresie uczestniczenia w porozumieniu <xAnon>(...)</xAnon>, oraz warunków na jakich strona powodowa przystąpiła do systemu,</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>przyczyniania się przez zawarte przez strony postępowania porozumienie do polepszania produkcji, dystrybucji towarów lub do postępu technicznego lub gospodarczego,</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>zapewniania nabywcom lub użytkownikom udziału w korzyściach, jakie wynikają z zawartego porozumienia,</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>braku możliwości eliminowania przez przedsiębiorców uczestniczących w porozumieniu konkurencji w stosunku do znacznej części danych produktów,</xText> </xEnumElem> </xEnum> <xEnum> <xBullet>-</xBullet> <xEnumElem> <xText>wpływu opłaty interchange na rynek,</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>ustalenia wartości kosztów obsługi transakcji gotówkowych,</xText> </xEnumElem> </xEnum> <xText>gdyż powołane okoliczności nie maj ą znaczenia dla rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie. Przedmiotem rozstrzygnięcia zaskarżonej Decyzji jest udział w powoda w antykonkurencyjnym porozumieniu na określonym rynku właściwym.</xText> <xText>Sąd oddalił również wnioski <xAnon>(...) Bank S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>(AmA 123/07) oraz <xAnon>(...) Bank (...) S.A.</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>(AmA 128/07) o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego na okoliczność wartości nakładów na systemy informatyczne, kosztów emisji kart i ich obsługi oraz wysokości opłaty interchange, kosztów obsługi gotówkowej akceptantów jako nie dotyczących okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcie w niniejszej sprawie. Uwarunkowania ekonomiczne nie legitymizuj ą udziału w niedozwolonym porozumieniu, a zatem nie mają one znaczenia dla oceny prawnej zachowania się powoda.<xBRx/>W wnioski <xAnon>(...)</xAnon>(Ama 129/07) zawarte w dowołaniu o dopuszczenie dowodów 7: Raportu Prof. (i) „Econotnic of Credit Cards" z 23 stycznia 2002 roku wraz z tłumaczeniem przysięgłym, (ii) „Bconomic analysis of the MTF" of 2 January 2004, (iii) raport dotyczący rynku polskiego w częściach oceniających charakterystykę czterostronnych systemów kartowych w Polsce, , , "Externalities and Regulations in Card Payment Systems" („Efekty zewnętrzne regulacje w systemach kart płatniczych"), Review of Networks Economics, marzec 2006. David S. Evans, Jean - Charles Rochet, Richard Schmalensee, Response to the European Commission's Interim Report on Payment Cards ("Odpowiedź na Wstępny Raport Komisji Kart płatnicze" "Bank Interchange of Transactional Paper: Legał and Economic perspectives" ("Wymiana międzybankowa papierów transakcyjnych. Perspektywy prawne i ekonomiczne" ), Emch I Thomson"Market Definition and MarketPower in Payment Card Networks" ("definicja rynku i siła rynkowa w sieciach kart płatniczych") Review of network Ecomomics, marzec 2006. William F Baxter, Journsal of law and Economics, Vol XXVI (October 1983), Jean - Charles Rochet and Jean Tirole, Must - TakeCards and the Tourist Test (imperartyw akceptacji kart i test turysty). May 9, 2006, Julian Wright, The Determinants of Optimal Interchange Fees in Payment Systems (wyznaczniki optymalnych opłat interchange w systemach płatniczych), The Journal of Industrial Economics, March 2004, David S. Evans and Richard Schmalensee, The Economics of Interchange Fees and Their Reguiation: Ań Overview, Raport na temat kredytu udzielanego przez detalistów w tym w Polsce przygotowany IQ Research., Gross, DB and Souleles, Do LHąuidity Costraints and InterestRatek master for Consumer Behaviour? Evidence from Credit Card Data" ("Czy ograniczenia Płynności I Stopy Odsetek Wywierają Wpływ na Zachowania Konsumentów?") Dowód z danych dotyczących kart kredytowych) NBER Working Paper No. 8314 (2001).oraz o przesłuchanie w charakterze świadków Prof. „ Pani</xText> <xText>, orazw charakterze świadków (co do następujących okoliczności dostarczanie wspólnego produktu w postaci otwartego systemu kart płatniczych na rynku polskim, wspólnego popytu po stronie posiadaczy kart i akceptantów) należało oddalić jako niedopuszczalne, gdyż nie zmierzały one do ustalenia faktów lecz przedstawienia opinii. Przedstawianie opinii dotyczących okoliczności wymagających wiadomości specjalnych dopuszczalne jest wyłącznie w formie opinii biegłego lub instytutu naukowego.</xText> <xText>Wnioski o dopuszczenia dowodu z Raportu z badania rynku w zakresie akceptacji instrumentów płatniczych w Polsce, Raportu z badania rynku w zakresie zachowań konsumentów, w tym posiadaczy kart, w szczególności co do korzystania z różnych form płatności i substytucyjności instrumentów płatniczych, Raportów dotyczące kosztów gotówki, analiza porównawcza, Raportu z badania rynku w zakresie akceptacji instrumentów płatniczych w Wielkiej Brytanii, w szczególności w odniesieniu do reakcji akceptantów na podwyższenie opłat MSCs oraz wpływu MSCs na wielkość transakcji karłowych, badanie Price Waterhouse Coopers w zakresie porównania różnych środków płatniczych, i świadka <xAnon>(...)</xAnon> firmy <xAnon>(...)</xAnon></xText> <xText>przygotowującej Raport z badania rynku w zakresie akceptacji instrumentów płatniczych w Polsce (co do okoliczności reprezentatywności akceptantów objętych badaniem, wyników badania rynku w zakresie akceptacji instrumentów płatniczych w Polsce Odpowiedź Finansradet i PBS na Wstępny Raport I Komisji, Karty płatnicze z dnia 12 kwietnia 2006 roku, formularz z uwagami Netherlands Bankers' Assocation do Wstępnego Raportu I Komisji, Stanowisko - Reasons for abolishing the misteria regulation on limiting the domestic MSC... (Powody uchylenia dekretu ministerialnego regulującego wysokość MSC maksymalnie do 1% - punkt widzenia podzielony przez międzynarodowe spółki kartowe wymienione w ministerialnym dekrecie z października 19889r.: Diners Club, AmericanExpress, VISA i Europay).</xText> <xText>Pismo B S(„Prawnik prowadzący") do norweskiego</xText> <xText>Ministerstwa Finansów z 28 kwietnia 2003 roku, Raport Segmentu Handlu i Usług - Regulating the international card companies' Commission (Regulowanie prowizji międzynarodowych spółek karłowych), Raport z badania rynku przeprowadzonego przez Belgia Business Association, stanowiska dctalistów w kwestii stosowania środków służących zniechęceniu klientów do płacenia kartami, wyniki badania przeprowadzonego w Wielkiej Brytanii odnoszącego się do środków służących zniechęceniu klientów do płacenia kartami., badanie kosztów interchange - Polska. Karty <xAnon>(...)</xAnon>z odroczoną płatnością (kredytowe/obciążeniowe), Raport końcowy, Styczeń 2005, materiały referencyjne oraz Definicje Danych Wstępnych złożone Prezesowi Urzędu w dniu 28 lutego 2005 roku, jak również inne materiały dotyczące metodologii wykorzystywanych przez <xAnon>(...)</xAnon>w procesie prowadzenia badań kosztowych.), Stanowisko <xAnon>(...)</xAnon>i dowód z <xIx>zeznań </xIx>świadka ,</xText> <xText>partnera firmy <xAnon>(...)</xAnon> &amp; Company (na okoliczności procesu zbierania danych na potrzeby analizy kosztów, wyników badania kosztów nie dotyczą faktów istotnych dla rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie. Jak już wyżej wskazano, skoro zarzut Decyzji polega na zawarciu niedozwolonego porozumienia na rynku usług acquirmgowych, to zachowania się konsumentów na innym rynku - kart płatniczych, a także uwarunkowania ekonomiczne emitentów kart nie mają żadnego znaczenia, gdyż nie wyłączają i nie usprawiedliwaniają naruszenia art. 5 ust. l ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów.</xText> <xText><xBx>W tym stanie faktycznym Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów zważył, co następuje:</xBx></xText> <xText>W pierwszym rzędzie zważyć należało, że zaskarżona Decyzja nie zawiera rozstrzygnięcia, które dotyczyłyby bezpośrednio praw lub obowiązków <xAnon>(...)</xAnon>Sprl. Zawarte w pkt V Decyzji rozstrzygnięcie Prezesa UOKiK wyraźnie nie stwierdza stosowania praktyki ograniczającej konkurencję, co odpowiada wnioskowi tej strony w toku postępowania administracyjnego, jak również nie wpływa na kształt i treść praw uprzednio posiadanych.</xText> <xText>Z tego też względu, powód <xAnon>(...)</xAnon>Sprl nie ma własnego interesu prawnego do domagania się zmiany lub uchylenia Decyzji Prezesa UOKiK a w konsekwencji nie ma materialnej legitymacji procesowej (gravamen). Mając na względzie, że postępowanie przed sądem ochrony konkurencji i konsumentów toczy się według zasad sądowego postępowania pirewszoinstancyjnego, przy czym odwołanie pełni w tym postępowaniu funkcję pozwu, brak materialnej legitymacji skutkuje oddaleniem odwołania jako bezzasadnego ( w odróżnieniu od postępowania drugoinstancyjnego, gdzie brak gravamen skutkuje odrzuceniem środka zaskarżenia - por. Post. S.N. z dnia 5.09.1997 r. sygn. III CKN 152/97).</xText> <xText>Odwołanie <xAnon>(...)</xAnon>Sprl należało oddalić jako bezzasadne na podstawie <xLexLink xArt="art. 479" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 479</xLexLink><xSUPx> 32a</xSUPx> <xLexLink xArt="§ 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">§ l k.p.c.</xLexLink></xText> <xText>Odnosząc się do odwołań pozostałych stron zważyć należało, że nie zasługuje na uwzględnienie zarzut naruszenia <xLexLink xArt="art. 84;art. 84 ust. 1;art. 84 ust. 1 pkt. 1" xIsapId="WDU20001221319" xTitle="Ustawa z dnia 15 grudnia 2000 r. o ochronie konkurencji i konsumentów" xAddress="Dz. U. z 2000 r. Nr 122, poz. 1319">art. 84 ust. l pkt l</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 4;art. 4 pkt. 2;art. 85;art. 85 ust. 3" xIsapId="WDU20001221319" xTitle="Ustawa z dnia 15 grudnia 2000 r. o ochronie konkurencji i konsumentów" xAddress="Dz. U. z 2000 r. Nr 122, poz. 1319">art. 4 pkt 2 i art. 85 ust. 3 ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r. o ochronie konkurencji i konsumentów</xLexLink> (Dz. U. z 2005 r. Nr 244, póz. 2080 oraz z 2006 r. Nr 157, póz. 1119, Nr 170, póz. 1217 i Nr 249, póz. 1834) oraz <xLexLink xArt="art. 105;art. 105 § 1;art. 156;art. 156 § 1;art. 156 § 1 pkt. 2" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">art. 105 § l i art. 156 § l pkt 2 k.p.a.</xLexLink>, poprzez wszczęcie i prowadzenie postępowania oraz wydanie zaskarżonej Decyzji na wniosek podmiotu nieuprawnionego, to jest organizacji pracodawców nie będącej „związkiem przedsiębiorców" oraz nie legitymującej się swoim interesem prawnym we wszczęciu postępowania (zarzuty podniesione w sprawach: XVII Ama 109/07 , XVII Ama 110/07 , XVII Ama 111/07 , XVII Ama 112/07, XVII Ama 113/07, XVII Ama 114/07 , XVII Ama 115/07, XVII Ama 117/07, XVII Ama 118/07, XVII Ama 119/07 , XVII Ama 121/07, XVII Ama 122/ 07 , XVII Ama 123/07, XVII Ama 124/07, XVII Ama 126/07, XVII Ama 127/07 <xAnon> (...)</xAnon>, XVII AmA 128/07).</xText> <xText>Stosownie do treści <xLexLink xArt="art. 44;art. 44 ust. 1" xIsapId="WDU20001221319" xTitle="Ustawa z dnia 15 grudnia 2000 r. o ochronie konkurencji i konsumentów" xAddress="Dz. U. z 2000 r. Nr 122, poz. 1319">art. 44 ust. l ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r. o ochronie konkurencji i konsumentów</xLexLink>., postępowanie antymonopolowe w sprawach praktyk ograniczających konkurencję oraz w sprawach koncentracji, a także postępowanie w sprawach praktyk naruszających zbiorowe interesy konsumentów wszczyna się na wniosek lub z urzędu. Z wnioskiem o wszczęcie postępowania antymonopolowego w związku z podejrzeniem naruszenia przepisów ustawy może wystąpić przedsiębiorca lub związek przedsiębiorców, który wykaże swój interes prawny (art. 84 ust. l pkt l tej ustawy).</xText> <xText>Na tle ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów <xIx>z </xIx>2000 r. kwestia legitymacji materialnej wnioskodawcy do wystąpienia z wnioskiem o wszczęcie postępowania nie miała kluczowego znaczenia dla ostatecznego rezultatu postępowania antymonopolowego. Postępowanie antymonopolowe wszczynane jest w interesie publicznym, a nie w celu ochrony interesów zindywidualizowanych podmiotów. Wszczęcie postępowania na wniosek uprawnionego podmiotu oznacza każdorazowo, że Prezes UOKiK uznał za prawdopodobne naruszenie <xIx>zakazu </xIx>określonego w art. 5, w zakresie niewyłączonym na podstawie art. 6 i 7, lub zakazu określonego w art. 8. W przeciwnym bowiem razie, Prezes UOKiK obowiązany był wszcząć postępowanie wyjaśniające (art.85 ust. 2 ustawy) lub też w drodze decyzji, odmówić wszczęcia postępowania antymonopolowego (art.85 ust. l ustawy).</xText> <xText>Różnica pomiędzy postępowaniem antymonopolowym wszczętym z urzędu a postępowaniem wszczętym na wniosek sprowadza się wyłącznie do udziału wnioskodawcy we wszczętym postępowaniu. Nie ma zaś wpływu na dopuszczalność wszczęcia takiego postępowania, ani treść decyzji kończącej postępowanie w sprawie (por. Wyrok SN z 24.05.2004 r. III SK 41/04 niepubl.). Niezależnie od powyższego, <xIx>zważyć </xIx>należało, że stosownie do treści art. 4 pkt 2 ustawy dnia 15 grudnia 2000 r. o ochronie konkurencji i konsumentów w rozumieniu ustawy, związkami przedsiębiorców są izby, zrzeszenia i inne organizacje zrzeszające przedsiębiorców, jak również związki tych organizacji. Nie budzi, więc wątpliwości, że definicji tej odpowiada każda forma organizacyjna o ile zrzesza w sobie przedsiębiorców. Nie jest przy tym warunkiem koniecznym, aby taka organizacja zrzeszała wyłącznie przedsiębiorców, gdyż takiego warunku, w sposób wyraźny, nie stawia ustawa o ochronie konkurencji i konsumentów, a wszelka zawężająca interpretacja godziłaby w konstytucyjną wolność zrzeszania.</xText> <xText>Powodowie nic kwestionują, że <xAnon>(...)</xAnon>Organizacja <xAnon>(...)</xAnon> zrzesza także przedsiębiorców. Także statut <xAnon>(...)</xAnon>nie pozostawia wątpliwości, że zrzesza ona członków, z których każdy „musi być pracodawcą posiadającym ponad 2.000 m całkowitej powierzchni ekspozycji i sprzedaży, który działa w branży sprzedaży detalicznej lub hurtowej artykułów spożywczych i innych, stanowiących szybko zbywalne towary konsumpcyjne, w systemie samoobsługi" (art. 7 ust. 2 statutu <xAnon>(...)</xAnon>). Warunek ten wyłącza podmioty, które nie odpowiadaj ą definicji przedsiębiorcy w rozumieniu ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów z 2000 r. Skoro tak jest, to <xAnon>(...)</xAnon>odpowiada definicji zawartej w art. 4 pkt 2 ustawy dnia 15 grudnia 2000 r. o ochronie konkurencji i konsumentów.</xText> <xText>Bezzasadny jest także zarzut powodów, że <xAnon>(...)</xAnon> nie posiada własnego interesu prawnego. Interes prawny związku przedsiębiorców wyraża się interesem prawnym zrzeszonych w nim przedsiębiorców (chociażby niektórych), o ile mieści się on w zakresie statutowych zadań związku. Związek przedsiębiorców ma bowiem za zadanie realizować zadania statutowe.</xText> <xText>W rozpoznawanej sprawie, zdaniem Sądu, nie ma wątpliwości,, że interes prawny zrzeszonych w <xAnon>(...)</xAnon> przedsiębiorców polega na rozwoju rynku płatności kartami, a w tym konkurencji na rynku usług aquiringowych, które stanowią element kosztów oferowanych przez nich produktów. Interes ten znajduje swoje odzwierciedlenie w art. 5 Statutu <xAnon>(...)</xAnon>, a w szczególności „ochrona wolnej konkurencji i swobodnego dostępu do rynku dla wszystkich podmiotów gospodarczych, niezależnie od ich statusu prawnego i pochodzenia funduszy na prowadzenie działalności dystrybucyjnej" (art. 5 a Statutu).</xText> <xText>Nie zasługuje na uwzględnienie także zarzut naruszenie art. 11 ust. 6 rozporządzenia Rady nr ł/2003 w sprawie wprowadzenia w życie reguł konkurencji ustanowionych w art. 81 i 82 Traktatu poprzez prowadzenie postępowania i wydanie Decyzji mimo trwającego postępowania przed Komisją Europejską w sprawie opłat interchange stosowanych w ramach systemu <xAnon>(...)</xAnon>(<xAnon>Bank (...)</xAnon>- XVII Ama 109/07, <xAnon>(...)</xAnon>Ama 110/07, <xAnon>Bank (...)</xAnon>XVII Ama 114/07, <xAnon>(...)</xAnon>Ama 115/07, <xAnon>Bank (...)</xAnon>- Ama 117/07, <xAnon>(...)</xAnon>Bank XVII Ama 118/07, <xAnon>Bank (...)</xAnon>- XVII Ama 121/07, <xAnon>(...)</xAnon>Bank- XVII Amal22/ 07, <xAnon>Bank (...)</xAnon>XVII Ama 124/07, <xAnon>(...)</xAnon>XVII Ama 126/07).</xText> <xText>Komisja Europejska prowadziła postępowanie przeciwko <xAnon>(...)</xAnon>zakończone Decyzją z dnia 19.12.2007 r., dotyczące porozumienia w zakresie transgranicznej opłaty interchange na krajowych rynkach usług acquiringowych kart płatniczych. Rozstrzygnięcie zaskarżonej Decyzji Prezesa UOKiK dotyczy opłaty intercharge pobieranej od transakcji realizowanych na terytorium Polski, a więc krajowej opłaty interchange, a więc zupełnie innej opłaty. Przedmiot postępowania zakończonego decyzją Prezesa UOKiK jest więc różny od przedmiotu postępowania zakończonego Decyzją Komisji Europejskiej z dnia 19.12.2007 r. Przepis art. 11 ust. 6 rozporządzenia Rady nr 1/2003 w sprawie wprowadzenia w życie reguł konkurencji ustanowionych w art. 81 i 82 Traktatu nie miał w niniejszej sprawie zastosowania.</xText> <xText>W ocenie Sądu chybione są również zarzuty naruszenia art. 3 i art. 6 Rozporządzenia Rady WE 1/2003 w sprawie stosowania przepisów dotyczących konkurencji określonych w Artykule 81 i 82 Traktatu WE , art. 10 TWE oraz podstawowych zasad pewności prawa, poprzez sprzeczność z decyzją Komisji Europejskiej z dnia 24 lipca 2002 r. Nr COMP/29.373 o przyznaniu <xAnon>(...)</xAnon>indywidualnego wyłączenia ( <xAnon>Bank (...)</xAnon>-Ama 111/07 <xAnon>Bank (...)</xAnon>- Ama 113/07) , <xAnon>(...)</xAnon>Bank - Ama 116/07 DB, <xAnon>(...)</xAnon>Bank Ama 119/07 , <xAnon>(...) Bank</xAnon>- Ama 123/07 , <xAnon>(...)</xAnon>Bank - Ama 125/07 <xAnon>(...)</xAnon>Bank - AmA 128/07). Wyłączenie przyznane decyzjąKomisji Europejskiej z dnia 24 lipca 2002 r. Nr COMP/29.373 dotyczy innego podmiotu (<xAnon>(...)</xAnon><xAnon>(...)</xAnon>), innego przedmiotu (wielostronnej opłaty transgranicznej a nie krajowej jak w niniejszej sprawie), a ponadto wyłączenie to obowiązywało do 31 grudnia 2007 r. tj. nie było już wiążące w dacie zamknięcia rozprawy w niniejszej sprawie ( <xLexLink xArt="art. 316;art. 316 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 316 § l k.p.c.</xLexLink>).</xText> <xText>Bezzasadny jest zarzut <xAnon> Banku (...)</xAnon> (AmA 128/07) naruszenia przepisu art. 93 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów poprzez wszczęcie postępowania po upływie roku od zaniechania stosowania praktyk ograniczających konkurencję. Postępowanie przeciwko <xAnon> Bankowi (...)</xAnon> zostało wszczęte 23 kwietnia 2001 r. zaś od Bank ten zaprzestał ustalania opłaty interchange z dniem 30 listopada 2001 r. Oznacza to, że wszczęcie postępowania nastąpiło przed upływem okresu, o którym mowa w art. 93 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów. Stosownie do treści tego przepisu wszczęcie postępowania było dopuszczalne do 31.12.2002 r.</xText> <xText>W konsekwencji powyższego, należało uznać, że nie istniały przesłanki wyłączające możliwość wszczęcia postępowania antymonopolowego w mniejszej sprawie, a w konsekwencji wydania, co do zasady, przedmiotowej Decyzji.</xText> <xText>Odnosząc się do zarzutów dotyczących treści zaskarżonej Decyzji, <xIx>zważyć </xIx>należało, że są one w istotnej części zasadne.</xText> <xText>Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów nie podziela zarzutów powodów (XVII Ama 109/07 <xAnon> Bank (...)</xAnon>, Ama 110/07 <xAnon> (...)</xAnon> , Ama 114/07 <xAnon> (...)</xAnon>, Ama 115/07 <xAnon> (...) Bank (...)</xAnon>, Ama 117/07 <xAnon> Bank (...)</xAnon>, 121/07 <xAnon> (...)</xAnon> Bank Ama 118/07, <xAnon> Bank (...)</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon> Ama 121/07, <xAnon> (...)</xAnon> Ama 122/ 07, Ama 111/07 <xAnon> Bank (...)</xAnon> i Ama 126/07 <xAnon>(...)</xAnon>), że nie istnieje rynek usług acquiringowych związanych z regulowaniem zobowiązań konsumentów wobec akceptantów 7 tytułu płatności za nabywane przez konsumentów towary i usługi 7a pomocą kart płatniczych na terytorium Polski.</xText> <xText>Stosownie do traści <xLexLink xArt="art. 4;art. 4 pkt. 8" xIsapId="WDU20001221319" xTitle="Ustawa z dnia 15 grudnia 2000 r. o ochronie konkurencji i konsumentów" xAddress="Dz. U. z 2000 r. Nr 122, poz. 1319">art. 4 pkt 8 ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r. o ochronie konkurencji i konsumentów</xLexLink>, rynkiem właściwym jest rynek towarów, które ze względu na ich przeznaczenie, cenę oraz właściwości, w tym jakość, są uznawane przez ich nabywców za substytuty oraz są oferowane na obszarze, na którym, ze względu na ich rodzaj i właściwości, istnienie barier dostępu do rynku, preferencje konsumentów, znaczące różnice cen i koszty transportu, panują zbliżone warunki konkurencji.</xText> <xText>Prezes UOKiK w zaskarżonej Decyzji wskazał jako rynek właściwy; „rynek usług acquiringowych związanych z regulowaniem zobowiązań konsumentów wobec akceptantów z tytułu płatności za nabywane przez konsumentów towary i usługi za pomocą kart płatniczych na terytorium Polski". Przy czym „usługi acquiringowe" zdefiniował (str. 22 uzasadnienia Decyzji) jako „pakiet usług świadczonych w celu zapewnienia prawidłowego przebiegu transakcji" o różnym zakresie, obejmującym zazwyczaj: „transfer funduszy, stanowiących należność za zakupione przez użytkowników kart produkty i usługi na konta akceptantów dla systemu kartowego, rozliczanie przeprowadzanych transakcji, czy też wysyłanie zapytań autoryzacyjnych do wydawców kart oraz przyjmowanie odpowiedzi na nie". Tak zdefiniowany rynek produktowy obejmuje zatem usługi zastrzeżone wyłącznie dla agentów rozliczeniowych w rozumieniu 2 <xLexLink xArt="pkt. 1;art. 67" xIsapId="WDU20021691385" xTitle="Ustawa z dnia 12 września 2002 r. o elektronicznych instrumentach płatniczych" xAddress="Dz. U. z 2002 r. Nr 169, poz. 1385">pkt l i art. 67 ustawy z dnia 12 września 2002 r. o elektronicznych instrumentach płatniczych</xLexLink> (Dz. U. Nr 169, poz.1385 ze zm.).</xText> <xText>Usługi te nie mają swoich substytutów m. in. ze względu na ich właściwości wynikające z obowiązujących przepisów prawa. W szczególności agent rozliczeniowy musi prowadzić działalność w formie spółki akcyjnej o kapitale zakładowym nie niższym od równowartości w złotych 1.000.000 euro, przy czym akcje mogą być obejmowane wyłącznie za wkłady pieniężne, pokryte w całości przed zarejestrowaniem spółki lub podwyższeniem kapitału zakładowego spółki (<xLexLink xArt="art. 67" xIsapId="WDU20021691385" xTitle="Ustawa z dnia 12 września 2002 r. o elektronicznych instrumentach płatniczych" xAddress="Dz. U. z 2002 r. Nr 169, poz. 1385">art. 67 ustawy z dnia 12 września 2002 r. o elektronicznych instrumentach płatniczych</xLexLink>). Ponadto, agent rozliczeniowy musi uzyskać na prowadzenie działalności zgodę Prezesa NBP i nawet jeśli nie jest bankiem, w trakcie działalności podlega nadzorowi tego organu.</xText> <xText>W ramach swojej działalności agenci rozliczeniowi zawierają z akceptantami umowy o przyjmowanie zapłaty przy użyciu elektronicznych instrumentów płatniczych, określające w szczególności:</xText> <xEnum> <xBullet>-</xBullet> <xEnumElem> <xText>rodzaje elektronicznych instrumentów płatniczych, przy użyciu których można dokonywać operacji u akceptanta;</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>stosowane procedury, w tym procedury bezpieczeństwa, oraz obowiązki akceptanta w związku z dokonywaniem operacji;</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>termin i sposób zapłaty przez agenta rozliczeniowego akceptantowi;</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>przyczyny odmowy przez akceptanta przyjęcia zapłaty przy użyciu elektronicznego instrumentu płatniczego.</xText> </xEnumElem> </xEnum> <xText>W ramach zawartej umowy, agent rozliczeniowy odpowiada wobec akceptanta za uznanie jego rachunku kwotą wynikającą z operacji na zasadach i w terminach określonych w umowie ( <xLexLink xArt="art. 8" xIsapId="WDU20021691385" xTitle="Ustawa z dnia 12 września 2002 r. o elektronicznych instrumentach płatniczych" xAddress="Dz. U. z 2002 r. Nr 169, poz. 1385">art. 8 ustawy z dnia 12 września 2002 r. o elektronicznych instrumentach płatniczych</xLexLink>).</xText> <xText>Zdaniem Sądu, nie ma wątpliwości na tle powyższej regulacji prawnej, że istnieje rynek, na którym agenci rozliczeniowi oferuj ą odpłatnie swoje usługi w ramach systemu autoryzacji i rozliczeń, polegające na podejmowaniu czynności w celu umożliwienia akceptantom przyjmowania zapłaty przy użyciu elektronicznych instrumentów płatniczych. Bezsprzecznie dochodzi pomiędzy agentami rozliczeniowymi i akceptantami do sprzedaży usług, a zatem istnieje rynek w ekonomicznym rozumieniu tego słowa.</xText> <xText>W świetle powyższego, za bezzasadne w tym zakresie należy uznać zarzuty naruszenia w ten sposób art. 5 ust. l pkt l i art. 9 w zw. z art. 4 pkt 8 ustawy oraz art. 81 ust. l TWE w zw. z art. 2 rozporządzenia nr 1/2003. Za bezzasadne należało uznać także zarzuty powodów (Ama 112/07 ROŚ, Ama 113/07 <xAnon>Bank (...)</xAnon>, Ama 116/07 <xAnon>(...)</xAnon>Bank), że definicja rynku przyjęta przez Prezesa UOKiK nie uwzględnia substytutów, gdyż ich zdaniem, rynek ten obejmuje, co najmniej wszystkie te sytuacje, w jakich następuje zapłata za pośrednictwem banku w oparciu o dokonywaną przez tenże bank minimalną ocenę zdolności płatniczej jego Klientów. Usługi agenta rozliczeniowego (acquirera) są prawnie przywiązane do płatności dokonywanych przy użyciu elektronicznych instrumentów płatniczych (<xLexLink xArt="art. 67" xIsapId="WDU20021691385" xTitle="Ustawa z dnia 12 września 2002 r. o elektronicznych instrumentach płatniczych" xAddress="Dz. U. z 2002 r. Nr 169, poz. 1385">art. 67 ustawy z dnia 12 września 2002 r. o elektronicznych instrumentach płatniczych</xLexLink>).</xText> <xText>Zdaniem Sądu, bezpodstawne jest również doszukiwanie się substytutywności usług acquiringowych w innych formach rozliczeń ( np. zapłatą gotówką, czekiem, przelew elektroniczny). Rynek usług acquiringowych nie obejmuje bowiem samych form rozliczeń pomiędzy akceptantami i ich kontrahentami, a jedynie usługi, z których akceptant musi skorzystać, przyjmując płatność dokonywaną przy użyciu elektronicznych instrumentów płatniczych. O ile, zatem sprzedający może wybierać w zakresie formy płatności (akceptując płatność kartą, czekiem lub gotówką lub nie akceptując poszczególnych form), o tyle wybór płatności dokonywanych przy użyciu elektronicznych instrumentów płatniczych nie pozostawia mu wyboru w zakresie korzystania z usługi acquiringowej. Nie jest, w związku z tym dopuszczalne rozliczenie się bezpośrednio z wystawcą karty np. w formie gotówkowej.</xText> <xText>W ocenie Sądu, dokonane przez Prezesa UOKiK w zaskarżonej Decyzji określenie rynku właściwego, nie stanowi naruszenia art. 4 pkt. 8 w zw. z art. 5 ust. ł pkt l ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów w związku z obwieszczeniem Komisji Europejskiej w sprawie definicji rynku właściwego do celów wspólnotowego prawa konkurencji <xIx>(97/C </xIx>372/03 w w zw. z pkt. 8.2.4 (98) w zw. z pkt. 6.1 (34) Decyzji Komisji Europejskiej z dnia 24 lipca 2002 dotyczącej postępowań w ramach art. 81 Traktatu Wspólnoty Europejskiej i art. 53 Umowy w sprawie Europejskiego ObszaruGospodarczego, nr 2002/914/CE, wydanej w sprawie wielostronnej opłaty interchange - Multilatcral Interchange Fee („MIF") <xAnon>(...)</xAnon><xAnon>(...)</xAnon>(sprawa Nr COMP/29.373) (Ama 119/07 <xAnon>(...)</xAnon>Bank, Ama 120/07 <xAnon>(...)</xAnon>, Ama 123/07 <xAnon>(...) Bank</xAnon>, <xAnon>A.</xAnon>124/07 <xAnon>Bank (...)</xAnon>, Ama 125/07 <xAnon>Bank (...)</xAnon>, Ama 127/07 <xAnon>Bank (...)</xAnon>i AmA 128/07 <xAnon>Bank (...)</xAnon>, Ama 116/07 <xAnon>(...)</xAnon>Bank). Określenie rynku właściwego jest niezbędnym elementem każdej decyzji wydawanej na podstawie <xLexLink xArt="art. 9" xIsapId="WDU20001221319" xTitle="Ustawa z dnia 15 grudnia 2000 r. o ochronie konkurencji i konsumentów" xAddress="Dz. U. z 2000 r. Nr 122, poz. 1319">art.9 ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r. o ochronie konkurencji i konsumentów</xLexLink>, gdyż warunkiem istnienia praktyki ograniczającej konkurencję, jest niedozwolone działanie na konkretnym rynku właściwym. Określenie rynku właściwego odbywa się zatem dla potrzeb konkretnej sprawy, a wcześniejsze rozstrzygnięcia nie są wiążące. Podkreślić przy tym należy, że zjawiska rynkowe mają charakter dynamiczny i podlegają zmianie np. na skutek postępu technicznego zmieniają się cechy produktów, co może mieć wpływ na ich zastępowalność.</xText> <xText>Bez znaczenia jest zatem fakt, że Komisja Europejska na potrzeby postępowania w sprawie <xAnon>(...)</xAnon><xAnon>(...)</xAnon>(sprawa Nr COMP/29.373) określiła rynek właściwy w sposób odmienny. Zasada jednolitości, określona w art. 16 ust. 2 TWE odnosi się do sytuacji, w których Komisja wydała już decyzję w określonym zakresie, co w niniejszej sprawie nie miało miejsca. Bezspornym jest, że Komisja nie prowadziła postępowania odnoszącego się do zawierania porozumień na poszczególnych rynkach geograficznych. Zważyć przy tym należało, że Decyzja Komisji Europejskiej z dnia 24 lipca 2002 dotyczącej postępowań w ramach art. 81 Traktatu Wspólnoty Europejskiej i art. 53 Umowy w sprawie Europejskiego Obszaru Gospodarczego, nr 2002/914/CE dotyczyła wyłącznie sposobu ustalania wysokości wielostronnej opłaty interchange przez <xAnon>(...)</xAnon><xAnon>(...)</xAnon>, i nie dotyczyła uprawnienia tego podmiotu, ani innych do zawierania porozumień antykonkurencyjnych.</xText> <xText>W ocenie Sądu, trafne są jednak zarzuty błędnego ustalenia rynku właściwego w takim zakresie, w jakim Prezes UOKiK wiąże opłatę interchange z rynkiem usług acquiringowych związanych z regulowaniem zobowiązań konsumentów wobec akceptantów / tytułu płatności za nabywane przez konsumentów towary i usługi za pomocą kart płatniczych na terytorium Polski. Uznając za te usługi: „pakiet usług świadczonych w celu zapewnienia prawidłowego przebiegu transakcji kartowej po stronie akceptanta" (str. 22 uzasadnienia Decyzji). Stanowisko to nie znajduje jednak uzasadnienia faktycznego.</xText> <xText>Okolicznością bezsporną jest, że opłata interchange obciąża ostatecznie akceptanta, gdyż uznanie jego rachunku nie jest równe kwocie transakcji., na którą konsument dokonał zakupu u akceptanta. Kwota transakcji jest pomniejszana o prowizję pobraną przez acquirera, i opłatę interchange. Opłatę tę ostatecznie pobiera emitent karty, potrącając ją z kwoty transakcji przekazywanej agentowi rozliczeniowemu.</xText> <xText>Z powyższego sposobu poboru opłaty interchange Prezes UOKiK wyprowadza nieuzasadniony wniosek, że opłata ta jest częścią prowizji acquirera (str. 22 zd. l uzasadnienia Decyzji). Wniosek ten jest błędny, gdyż acquirer nie pobiera opłaty interchange na własną rzecz, a jedynie przekazuje są na rzecz emitenta, a jego rola ogranicza się do funkcji płatnika tej opłaty w imieniu akceptanta.</xText> <xText>Wynika to z następujących okoliczności:</xText> <xText>- opłata interchange pobierana jest od transakcji dokonanej kartą, a nie jako wynagrodzenie za usługę świadczoną przez emitenta na rzecz acquirera. Prezes UOKiK nie wskazuje żadnego świadczenia wzajemnego ze strony emitenta na rzecz acquirera, które byłoby równoważone przez opłatę interchange, pobieraną od acquirera na rzecz emitenta. W konsekwencji nie stanowi ona dla acquirera kosztu usługi świadczonej na rzecz akceptanta. Podkreślić należy, że także w powoływanej przez zainteresowanego <xAnon>(...)</xAnon>literaturze, opłaty interchange są traktowane jako opłaty z tytułu rozliczenia z akceptantem transakcji dokonanej kartą płatniczą (por. A. Socik Wpływ opłaty wzajemnej (interchange) na konkurencję na rynku kart płatniczych str. 6 - k 725) , a także nie budzi wątpliwości, że z ekonomicznego punktu widzenia są świadczone przez akceptanta na rzecz emitenta (por. A. Socik Wpływ... str. 44 k 763).</xText> <xText>-emitencji i organizatorzy systemów <xAnon>(...)</xAnon>i <xAnon>(...)</xAnon>postrzegaj ą opłatę interchange jako „mechanizm równoważący koszty i przychody pomiędzy uczestnikami systemu" (str. 23 uzasadnienia Decyzji). Faktycznie zaś jako rozdzielenie kosztów systemu pomiędzy jego beneficjentów w postaci posiadaczy kart (po jednej stronie) i akceptantów kart (po drugiej). Koszty rozliczenia dokonywanego przez acquirera pokrywane są z pobieranej przez niego prowizji. Acquirer nie jest przy tym samoistnym uczestnikiem systemu płatności kartą, ale obowiązkowym pośrednikiem wykonującym czynności leżące po strome akceptanta.</xText> <xText>-stawki krajowej opłaty interchange kalkulowane są na podstawie kosztów gwarancji płatności, rozliczania transakcji kartowych przez emitenta, udzielania użytkownikom kart bezpłatnego kredytu lub odroczenia płatności. Ponadto stawki opłaty interchange są różnicowane w zależności od sposobu autoryzacji transakcji (podpis lub PIN oraz bez użycia terminalu <xAnon>(...)</xAnon>), sposobu rozliczenia należności z posiadaczem karty (karty debetowe, z odroczona płatnością i kredytowe). Zdaniem Sądu, taka struktura opłat świadczy jednoznacznie, że wysokość opłaty interchange związana jest z wielkością ryzyka wynikającego z użycia karty przez osobę nieuprawnioną, a nie różnego sposobu rozliczania transakcji z emitentem przez acquirera.</xText> <xText>Zdaniem Sądu, opłata interchange jest opłatą pobierana od akceptanta (za pośrednictwem acquirera) na rzecz emitenta w związku z transakcją dokonaną karta płatniczą. Wraz z opłatami posiadacza karty z tytułu jej używania i dokonywania transakcji wnoszonymi na rzecz emitenta, opłata interchange stanowi część wynagrodzenia emitenta za udostępniony do rozliczenia elektroniczny środek płatniczy w postaci karty płatniczej. W przypadku karty funkcjonującej w ramach systemów <xAnon>(...)</xAnon>i <xAnon>(...)</xAnon>ta część wynagrodzenia postrzegana jest szerzej, jako wynagrodzenie całej sieci, stanowiącej usługę wspólną (vide t. 14 Decyzji Komisji Europejskiej z dnia 24.07.2002 - sprawa nr COMP 729.373- <xAnon>(...)</xAnon><xAnon>(...)</xAnon>- Mulitilateral Interchange Fee - 2002/914/EC). Zarówno akceptanci jako odbiorcy usług rozliczeniowych, jak i posiadacza kart jako odbiorcy usług wydawczych występują w relacjach z emitentem po jednej stronie rynku, tj stronie popytowej. Podzielić przy tym należy stanowisko Komisji Europejskiej (Decyzji z dnia 24.07.2002 - sprawa nr COMP 729.373 przypis 28), że powinni być oni traktowani jednolicie, jak konsumenci.</xText> <xText>W związku z tym, w ocenie Sądu, opłata interchange jest ceną (w rozumieniu ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów) wy stepującą na rynku produktowym, do którego należą karty płatnicze systemów <xAnon>(...)</xAnon> i <xAnon>(...)</xAnon>, a nie na rynku usług acquiringowych.</xText> <xText>Podkreślić należy, krajowa opłata interchange w ujęciu produktowym posiada analogiczne cechy jak regionalna wielostronna opłata interchange, gdyż odróżnia ja jedynie geograficzny zasięg stosowania. Regionalna wielostronna opłata interchange została zaś przypisana w powoływanej Decyzji Komisji Europejskiej do rynku właściwego określonego jako rynek wszystkich kart płatniczych. Jakkolwiek nie oznacza to, że krajowe opłaty interchange dotyczą tak samo zdefiniowanego rynku właściwego (np. z powodu różnych zachowań konsumentów na rynku Polskim) to jednak nie podobna przyjąć, by krajowa opłata interchange występowała na tak odmiennym produktowo rynku właściwym jakim jest rynek usług acquiringowych.</xText> <xText>W ocenie Sądu, opłata interchange pozostaje bez wpływu na rynek usług acquiringowych, gdyż nie wpływa na konkurencję, pomiędzy acquirerami w ich relacji z akceptantami. Dokonując rozliczenia określonej należności opłaconej kartą płatniczą każdy acquirent musi odprowadzić na rzecz emitenta, ustaloną przez niego opłatę interchange. Należy przy tym zauważyć, że żaden emitent nie jest zainteresowany istnieniem konkurencji pomiędzy acquirerami, którzy dokonują rozliczenia płatności dokonywanych emitowaną przez nich kartą płatniczą, gdyż nie ponoszą kosztów ich działalności. Przeciwnie, nawet najbardziej nieefektywny i najdroższy acquircnt świadcząc swoje usługu poszerza krąg akceptantów karty danego emitenta, co podnosi atrakcyjność karty jako środka płatniczego, zwiększając równocześnie liczbę transakcji realizowanych przy jej pomocy, co in fine oznacza zwiększenie przychodów emitenta.</xText> <xText>Z kolei, nie akceptując wysokości opłaty interchange, akceptant musi przestać przyjmować rozliczenia kartą płatniczą danego emitenta, a nie szukać na rynku innego agenta rozliczeniowego. Konkurencja pomiędzy agentami rozliczeniowymi (tzn. na rynku usług acquirerskich) istnieć może wyłącznie w zakresie prowizji pobieranych przez acquirera na swoją rzecz, a nie opłaty interchange, pobieranej na rzecz emitenta.</xText> <xText>Zakładając więc, że opłatę interchange każdy emitent ustalałby samodzielnie, to i tak byłaby ona identyczna dla danej karty lub ewentualnego sposobu jej weryfikacji, niezależnie od tego, który acquirer dokonywałby rozliczenia w imieniu akceptanta.</xText> <xText>Na marginesie powyższych rozważań należało zauważyć, że także w systemie trójstronnym, w którym akceptant rozlicza się bezpośrednio z emitentem, możliwe jest pobieranie opłat o podobnym charakterze, zawierając je w prowizji z tytułu rozliczenia, koszcie autoryzacji, opłacie za korzystanie z systemu rozliczeniowego itp. Opłaty podobne do interchange mogą być pobierane przez emitentów także w sposób pośredni, np. jako dywidenda wypłacana ze spółki prowadzącej system elektroniczny niezbędny do dokonania rozliczenia. Trójstronny system, sam w sobie, nie wyklucza opłat analogicznych jak interchange pobieranych od akceptanta na rzecz emitenta, gdyż zależy to od przyczyny, która powoduje, że akceptant będzie skłonny ją ponosić. Tą przyczyną są korzyści z tytułu przyjmowania transakcji opłacanych karta płatniczą. Korzyści te są dwojakiego rodzaju. AkcepUuit nie ponosi w takim przypadku kosztów związanych z rozliczeniami gotówką (ochrony, inkasa itd.), a ponadto może dokonać transakcji, które w innym przypadku nie byłyby zrealizowane (np. gdy jego kontrahent nie dysponuje gotówką w danym momencie). Akceptant będzie, zatem skłonny partycypować w kosztach związanych z kartą płatniczą (co w istocie ma miejsce w przypadku kart systemu <xAnon>(...)</xAnon> i <xAnon>(...)</xAnon>), o ile korzyści osiągane dzięki akceptacji kart płatniczych będą wyższe od kosztów rozliczenia transakcji. Sposób alokacji kosztów rozliczenia oraz forma pozostają bez znaczenia.</xText> <xText>W konsekwencji powyższego, należało uznać, za trafny <xIx>zarzut </xIx>(XVII Ama 109/07 <xAnon>Bank (...)</xAnon>, Ama 110/07 <xAnon>(...)</xAnon>, Ama 114/07 <xAnon>(...)</xAnon>, Ama 115/07 <xAnon>(...) Bank (...)</xAnon>, Ama 117/07 <xAnon>Bank (...)</xAnon>, 121/07 <xAnon>(...)</xAnon>Bank Ama 118/07, <xAnon>Bank (...)</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>Ama 121/07, <xAnon>(...)</xAnon>Ama <xIx>1221 </xIx>07) naruszenia art. 5 ust. l pkt l oraz art. 9 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów, jak również art. 81 ust. l TWE w zw. z art. 2 rozporządzenia nr 1/2003, poprzez skierowanie decyzji do podmiotów, które nie zawarły porozumienia dotyczącego ustalenia cen lub innych warunków sprzedaży usług acquiringowych. Wspólne ustalanie opłaty interchange może być przedmiotem oceny pod względem naruszenia reguł konkurencji jednie w odniesieniu do rynku właściwego, na którym ona występuje. Rynek ten musiałby być uprzednio zdefiniowany zarówno w aspekcie produktowym jak i geograficznym.</xText> <xText>Ustalenie nowego rynku właściwego, na którym określone zachowanie się mogłoby stanowić naruszenie zasad konkurencji nie jest dopuszczalne w toku postępowania przed Sądem Ochrony Konkurencji i Konsumentów.</xText> <xText>Postępowania to toczy się wprawdzie według reguł sądowego postępowania pierwszoinstancyjnego (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 29 maja 1991 r., III CRN 120/91, OSNCP 1992, nr 5, póz. 87, postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 7 października 1998 r., I CKN 265/98, OSPiKA 2000, nr 5, póz. 68 i z dnia 11 sierpnia 1999 r., I CKN 351/99, OSNC 2000, Nr 3, póz. 47, Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 24 października 2002 r. I CKN 1465/00)., jednak funkcjonalnie jest postępowaniem odwoławczym. Warunkiem kognicji Sądu jest wyczerpanie drogi postępowania administracyjnego, a więc wydanie decyzji, a następnie wniesienie odwołania i przekazanie tegoż odwołania do Sądu. Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów orzeka, zatem w granicach wydanej decyzji i zarzutów odwołania. Ocena Prezesa UOKiK określonego zachowania się podmiotu na innym rynku właściwym niż wskazany w decyzji pozostaje po za granicami postępowania odwoławczego.</xText> <xText>Podkreślić przy tym należy odmienność sytuacji, w której Prezes UOKiK odniósł zachowanie się podmiotu (-ów) do rynku, który nie jest właściwy dla danego produktu od sytuacji, w której rynek właściwy został określony w stopniu szerszym niż należało lub też błędnie określił jego strukturę, pomijając produkty sybstytutywne. Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów może bowiem zmienić zaskarżoną decyzję jedynie w sposób nie wykraczającym po za jej ramy, tzn. stwierdzając istnienie niedozwolonej praktyki w węższym stopniu niż wskazano w decyzji. Również w toku postępwnia Prezes UOKiK nie podnosił twierdzeń, że porozumienie powodów wywiera skutki na jakimkolwiek innym rynku.</xText> <xText>Z powyższych względów za bezprzedmiotowe należało uznać zarzuty powodów (<xAnon>Banku (...)</xAnon>- XVII Ama 109/07, <xAnon>(...)</xAnon>Ama 110/07 , <xAnon>(...)</xAnon>Ama 114/07, <xAnon>(...)</xAnon>Ama 115/07, <xAnon>Banku (...)</xAnon>Ama 117/07, <xAnon>Banku (...)</xAnon>- Ama 121/07, <xAnon>(...)</xAnon>Ama 122/ 07, <xAnon>(...)</xAnon>- Ama 120/07, <xAnon>Bank (...)</xAnon>-Ama 124/07, <xAnon>(...)</xAnon>Bank - Ama 126/07) naruszenia art. 5 ust. l pkt. l, art. 9 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów oraz art. 81 ust. l TWE w zw. z art. 2 rozporządzenia nr 1/2003, poprzez uznanie, iż zarzucane porozumienia ograniczaj ą konkurencję na rynku właściwym, mimo że porozumienia te są niezbędne dla prawidłowego i efektywnego funkcjonowania oraz rozwoju systemów kart płatniczych w Polsce, a także poprzez uznanie, iż zarzucane porozumienia skutkuj ą negatywnym zjawiskiem subsydiowania użytkowników kart przez osoby płacące gotówką oraz mogą prowadzić do ograniczenia innowacyjności w systemach płatniczych, mimo iż zjawisko subsydiowania skrośnego jest zjawiskiem normalnym w gospodarce rynkowej, zaś systemy kartowe przyczyniają się w decydujący sposób do rozwoju gospodarczego, technicznego i społecznego.</xText> <xText>Bezprzedmiotowe są także zarzuty powodów (Banku <xAnon>(...)</xAnon>- XVII <xAnon>A.</xAnon> 109/07, <xAnon>(...)</xAnon>Ama 110/07 , <xAnon>(...)</xAnon>Ama 114/07, <xAnon>(...)</xAnon>Ama 115/07, <xAnon>Banku (...)</xAnon>Ama 117/07, <xAnon>Banku (...)</xAnon>- Ama 121/07, <xAnon>(...)</xAnon><xAnon>A. (...)</xAnon>, <xAnon>(...)</xAnon>- Ama 120/07, <xAnon>Bank (...)</xAnon>-Ama 124/07, <xAnon>(...)</xAnon>Bank - Ama 126/07) naruszenia art. 81 ust. l TWE w zw. z art. 2 i art. 3 ust. l rozporządzenia nr 1/2003, poprzez ustalenie, że zarzucane porozumienia mają wpływ na handel między państwami członkowskimi, a także zarzuty (<xAnon>Bank (...)</xAnon>Ama 113/07, <xAnon>Bank (...)</xAnon>Ama 124/07, <xAnon>(...)</xAnon>Bank -Ama 125/07, <xAnon>(...)</xAnon>Bank - Ama 126/07, <xAnon>(...)</xAnon>Ama 127/07, <xAnon>Bank (...)</xAnon>Ama 111/07, <xAnon>(...)</xAnon>Bank - Ama 116/07, <xAnon>Bank (...)</xAnon>- AmA 128/07) naruszenia art. 81 ust. l TWE oraz art. 5 ust. l ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów poprzez jego niewłaściwe zastosowanie wskutek stwierdzenia, że wielostronne porozumienia dotyczące opłaty interchange są niezgodne z prawem. Brak powiązania w zaskarżonej Decyzji opłaty interchange z właściwym dla niej rynkiem właściwym powoduje, że rozpoznawanie kwestii dopuszczalności wspólnego ustalania tej opłaty pozostaje w próżni. Skutków takiego działania nie można bowiem odnieść do żadnego konkretnego rynku, a w konsekwencji określić jego skutków.</xText> <xText>Dotyczy to także aspektu przesłanek zwolnienia spod zakazów praktyk ograniczających konkurencję, porozumień które przyczyniają się do polepszenia produkcji, dystrybucji towarów lub do postępu technicznego lub gospodarczego, zapewniaj ą nabywcom lub użytkownikom odpowiednią część wynikających stąd korzyści oraz nie nakładaj ą na zainteresowanych przedsiębiorców ograniczeń, które nie są niezbędne do osiągnięcia powyższych celów ( zarzut powodów :<xAnon>Banku (...)</xAnon>- XVII Ama 109/07, <xAnon>(...)</xAnon>Ama 110/07 , <xAnon>(...)</xAnon>Ama 114/07, <xAnon>(...)</xAnon>Ama 115/07, <xAnon>Banku (...)</xAnon>Ama 117/07, <xAnon>Banku (...)</xAnon>- Ama 121/07, <xAnon>(...)</xAnon>Ama 122/ 07, <xAnon>(...)</xAnon>- Ama 120/07, <xAnon>Bank (...)</xAnon>-Ama 124/07, <xAnon>(...)</xAnon>Bank - Ama 126/07- naruszenia art 11 ust. 2 w zw. z art. 7 ust. l ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów oraz art, 81 ust. 3 w zw. z art, l ust. 2 i art. 2 rozporządzenia nr 1/2003,).</xText> <xText>Za bezzasadne należało natomiast uznać zarzuty powodów (<xAnon>Banku (...)</xAnon>- XVII Ama 109/07, <xAnon>(...)</xAnon>Ama 110/07, <xAnon>(...)</xAnon>Ama 114/07, <xAnon>(...)</xAnon>Ama 115/07, <xAnon>Banku (...)</xAnon>Ama 117/07, <xAnon>Banku (...)</xAnon>- Ama 121/07, <xAnon>(...)</xAnon>Ama 122/ 07, <xAnon>(...)</xAnon>- Ama 120/07, <xAnon>Bank (...)</xAnon>-Ama 124/07, <xAnon>(...)</xAnon>Bank - <xAnon>A.</xAnon>126/07) naruszenia art. 5 ust. l pkt. l, art. 9 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów oraz art. 81 ust. l TWE w zw. z art. 2 rozporządzenia nr 1/2003, poprzez ustalenie, iż stawki opłaty interchange w systemach <xAnon>(...)</xAnon>i <xAnon>(...)</xAnon>nie były ustalane w oparciu o obiektywne podstawy, lecz były wyłącznie efektem uzgodnień banków. W kontekście art. 5 ust. l pkt. l ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów jak art. 81 ust. l TWE zakazane jest zakazane jest samo porozumienie, którego skutkiem lub celem jest ustalanie bezpośrednio lub pośrednio cen. Nie ma zatem znaczenia, czy ceny były wyłącznie efektem uzgodnień, czy też kierowano się także obiektywnymi podstawami.</xText> <xText>Gdyby nawet założyć, że cena (w tym przypadku opłata interchange) została ustalona wyłącznie w oparciu o obiektywne podstawy (należy zauważyć, że powodowie nie prezentuj ą aż tak daleko idącego stanowiska) to oznaczałoby, że podstawy te są identyczne dla wszystkich banków. Jest to zdaniem Sądu niemożliwe, gdyż poszczególne banki różnią się wielkością, ilością oddziałów, zatrudnieniem, zgromadzonymi środkami, liczba klientów czy liczba wyemitowanych w poszczególnych systemach kart płatniczych. Niemożliwością jest, aby przy takiej różnorodności warunków działania koszty i ryzyko poszczególnych banków było identyczne.</xText> <xText>Z uwagi na uwzględnienie zarzutów odnoszących się do zarzucanych praktyk antykonkurencyjnych, za bezprzedmiotowe należało uznać zarzuty naruszenia <xLexLink xArt="art. 2;art. 20;art. 22;art. 31;art. 31 ust. 3;art. 91;art. 91 ust. 1" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">art. 2, 20, <xIx>22 i 31 </xIx>ust. 3 oraz art. 91 ust. I Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej</xLexLink> polegające na naruszeniu zasad państwa prawa, zasady zaufania do działań organów państwowych, zasady proporcjonalności i adekwatności stosowanych przez organy środków, zasady swobody działalności gospodarczej, wolności umów, swobody kształtowania cen oraz zasady przestrzegania norm prawa Wspólnoty Europejskiej mających bezpośrednie zastosowanie w systemie prawa krajowego (Ama 119/07 <xAnon>(...)</xAnon>).</xText> <xText>Odnosząc się do podniesionych zarzutów formalnych, należało mieć na względzie, że postępowanie przed sądem ochrony konkurencji i konsumentów było i jest postępowaniem odwoławczym prowadzonym według zasad sądowego postępowania pierwszoinstancyjnego. Przekazanie przez Prezesa UOKiK odwołanie wszczyna kontradyktoryjne postępowanie cywilne, gdyż poprzedzające je postępowanie administracyjne warunkowało jedynie dopuszczalność drogi sądowej.</xText> <xText>Konsekwencją tak określonej roli sądu ochrony konkurencji i konsumentów jest ograniczony zakres kontroli instancyjnej nad wydaną decyzją i przeprowadzonym postępowaniem administracyjnym.</xText> <xText>Z uwagi na treść <xLexLink xArt="art. 479" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 479</xLexLink> <xSUPx>3Ia</xSUPx> § l - 3 <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">k.p.c.</xLexLink>, który stanowi, że wyrok Sądu Ochrony Konkurencji i Konsumentów rozstrzyga o bycie prawnym zaskarżonej decyzji tzn. wyeliminowaniu jej z obrotu prawnego, utrzymaniu jej w obrocie prawnym lub utrzymaniu jej w obrocie w zmienionej treści, znaczenie mają tylko te naruszenia prawa, które powodują, że nie jest możliwe pozostawienie decyzji w obrocie prawnym chociażby w zreformowanej treści, gdy jest przedwczesna z uwagi na niepodjęcie w toku postępowania administracyjnego czynności, których przeprowadzenie przed sądem nie jest możliwe lub też, które uniemożliwiaj ą stronie ochronę jej praw w postępowaniu sądowym.</xText> <xText>Wynika to z faktu, że katalog rozstrzygnięć sądu w sprawach z zakresu ochrony konkurencji i konsumentów ma charakter zamknięty, nie jest możliwym wydanie wyroku zastępującego decyzję Prezesa UOKiK i regulującego bezpośrednio sporną materię (por. T. Kreciński w Komentarz, do Kodeksu postępowania cywilnego. Część pierwsza, Postępowanie rozpoznawcze t. l Wydawnictwo Prawnicze Warszawa 2001 str.968), a także ciążącego na odwołującym się obowiązku określenia granic postępowania odwoławczego oraz sformułowania wniosków procesowych.</xText> <xText>Zarzuty odnoszące się do postępowania przeprowadzonego postępowania administracyjnego i wydanej decyzji, które nie wywołuj ą przedstawionych wyżej skutków nie maj ą znaczenia, gdyż strona odwołująca się ma możliwość w postępowaniu przez sądem ochrony konkurencji i konsumentów zakwestionowania ustaleń faktycznych dokonanych przez Prezesa UOKiK, a także zgłoszenia wniosków dowodowych w zakresie faktów istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy.</xText> <xText>Zważyć również należało, że stosownie do treści art.80 i 81 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów, w powstępowaniu przed Prezesem UOKiK przepisy <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">kodeksu postępowania administracyjnego</xLexLink> maj ą zastosowanie jedynie w takim zakresie, w jakim sprawy nie zostały uregulowane w w ustawie o ochronie konkurencji i konsumentów. W odniesieniu do dowodów w postępowaniu, zastosowanie mająart.227-315 <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">k.p.c.</xLexLink></xText> <xText>Oznacza to, że wyjaśnienie okoliczności sprawy w postępowaniu przed Prezesem UOKiK odbywa się według zasad <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">kodeksu postępowania cywilnego</xLexLink>, a nie <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">kodeksu postępowania administracyjnego</xLexLink>. Oznacza to, że w postępowaniu antymonopolowym strony mają obowiązek wskazywania faktów istotnych i zgłaszania w tym zakresie wniosków dowodowych (<xLexLink xArt="art. 232" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 232 k.p.c.</xLexLink>). Prezes UOKiK nie ma obowiązku podejmowania dowodów z urzędu, w szczególności w przypadkach, gdy strony są przedsiębiorcami reprezentowanymi przez zawodowych pełnomocników.</xText> <xText>Należy mieć również na względzie, że charakter postępowania administracyjnego z zasady wyklucza możliwość oparcia orzeczenia sądowego na ustaleniu organu administracyjnego lub przeprowadzonych przez ten organ dowodach (por. Wyrok S.N. z 25.05.2004 r. III SK 50/04 i Wyrok S.N. z 27.08.2003 ICKN 527/01). Ustalenia Prezesa UOKiK zawarte w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji mają walor twierdzenia strony, które w postępowaniu sądowym może zostać przyznane przez pozostałych uczestników postępowania ( <xLexLink xArt="art. 229" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 229 k.p.c.</xLexLink>) lub uznane za przyznane ( <xLexLink xArt="art. 230" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 230 k.p.c.</xLexLink>), a zatem tylko w takim zakresie nie wymagające dowodu. Wszelkie pozostałe ustalenia w zakresie faktów istotnych dla rozstrzygnięcia w sprawie są przedmiotem postępowania dowodowego, stosownie do <xLexLink xArt="art. 227" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 227 k.p.c.</xLexLink>, w szczególności o wnioski stron (<xLexLink xArt="art. 232" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art.232 k.p.c.</xLexLink>)-</xText> <xText>W kontekście powyższego, brak jest podstaw do uwzględnienia zarzutów naruszenia <xLexLink xArt="art. 7;art. 77;art. 80" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">art. 7, 77 i 80 k.p.a.</xLexLink> poprzez nie wyjaśnienie wszystkich istotnych dla rozstrzygnięcia okoliczności sprawy, (Ama 111/07 <xAnon>Bank (...)</xAnon>, <xAnon>A.</xAnon>116/07 <xAnon>(...)</xAnon>Bank, <xAnon>A.</xAnon>123/07 <xAnon>(...) Bank</xAnon>, Ama 128/07 <xAnon>Bank (...)</xAnon>), a w szczególności:</xText> <xText>-niskiego udziału kart wydawanych przez <xAnon> Bank (...)</xAnon> w rynku kart w Polsce i niewielkie dochody z tytułu opłaty interchange ( Ama 112/07 <xAnon> (...)</xAnon>);</xText> <xEnum> <xBullet>-</xBullet> <xEnumElem> <xText>pominięcie okoliczności, że bank będąc wydawcą kart nie ma wpływu na wysokość stawek rozliczeniowych uzgadnianych pomiędzy marchentami a acquireram (Ama 112/07 /<xAnon> (...)</xAnon>);</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>niewyjaśnienie w dostateczny sposób stanu faktycznego sprawy i oparcie się w rozstrzygnięciu na domysłach i spekulacjach (Ama 123/07 <xAnon> (...) Bank</xAnon>, AmA 128/07 <xAnon> Bank (...)</xAnon>);</xText> </xEnumElem> </xEnum> <xText>-nieuwzględnienie słusznego interesu strony oraz interesu społecznego, gdyż organ w ogóle nie rozważał konsekwencji wydanej decyzji i potencjalnych szkód, jakie może ponieść strona (Ama 123/07 <xAnon> (...) Bank</xAnon>, AmA 128/07 <xAnon> Bank (...)</xAnon>);</xText> <xText>-przyjęcie, iż zastosowanie jednolitej stawki opłaty interchange prowadzi do zaburzenia konkurencji między acquirerami, którzy ponoszą straty wykonując działalność gospodarczą na przedmiotowym rynku (Ama 125/<xAnon>(...)</xAnon>);</xText> <xEnum> <xBullet>-</xBullet> <xEnumElem> <xText>przyjęcie, iż konsument nie ponosi żadnych kosztów posługiwania się gotówką przy dokonywaniu zakupów (Ama 125/<xAnon>(...)</xAnon>);</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>przyjęcie, iż przelewy i polecenia zapłaty są środkami płatności całkowicie niesubstytucyjnymi względem kart płatniczych (Ama 125/<xAnon>(...)</xAnon>);</xText> </xEnumElem> </xEnum> <xText>-uzasadnienie Decyzji o stwierdzeniu zawarcia porozumienia ograniczającego konkurencje na rynku usług acquiringowych (...) poprzez wskazanie, iż „w praktyce nie jest możliwe wejście na rynek usług acquiringowych nowego, niebankowego podmiotu, działającego niezależnie od banków posiadających licencję na usługi acguiringowe od <xAnon>(...)</xAnon>lub <xAnon>(...)</xAnon>, nawet jeśli czynności, które wykonuje, są zasadniczo identyczne z działalnością acquirerów w tym systemie i mógłby je szybko zacząć wykonywać na rzecz akceptantów <xAnon>(...)</xAnon>i <xAnon>(...)</xAnon>bez ponoszenia dodatkowych, znaczących kosztów", gdy tymczasem Prezes UOKiK w pkt IV Decyzji stwierdził niestosowanie „praktyki ograniczającej konkurencje, polegającej na koordynacji działań w celu ograniczenia dostępu przedsiębiorców, nie będących członkami ww. porozumień emitentów, do rynku usług acquiringowych związanych z regulowaniem zobowiązań konsumentów wobec akceptantów z tytułu płatności za nabywane przez konsumentów towary i usługi za pomocą kart płatniczych na terytorium Polski;(Ama 125/<xAnon>(...)</xAnon>);</xText> <xEnum> <xBullet>-</xBullet> <xEnumElem> <xText>nieprzytoczenie podstawy prawnej stosowania przepisów <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU20041731807" xTitle="Ustawa z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej" xAddress="Dz. U. z 2004 r. Nr 173, poz. 1807">ustawy z dnia 2 lipca 2004 roku o swobodzie działalności gospodarczej</xLexLink>, zgodnie z art. 4 pkt l ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów (Ama 125/<xAnon>(...)</xAnon>);</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>ogólne i dowolne wskazanie w uzasadnieniu Decyzji, iż bliżej nieokreślona „część banków wydaje się mieć wysokie niemal wszystkie koszty", bez przytoczenia dowodów na uzasadnienie tego faktu (Ama 125/<xAnon>(...)</xAnon>);</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>ni e wyjaśnienie, czy zawarte porozumienie narusza interes publiczny i czy <xAnon>(...)</xAnon>Organizacja <xAnon>(...)</xAnon> ma interes prawny uprawniający do wszczęcia postępowania oraz uzasadnienie Decyzji wydanej w interesie publicznym (zgodnie z art. l ust. l ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów) tezą, iż „konsumenci, którymi w przypadku czterostronnego systemu kart płatniczych są również akceptanci", gdy tymczasem akceptantami są jedynie przedsiębiorcy, a więc podmioty znajdujące się poza ustawową definicją konsumenta zawartą w <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">kodeksie cywilnym</xLexLink> w <xLexLink xArt="art. 221" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 221</xLexLink> oraz w art. 4 pkt 11 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów;</xText> </xEnumElem> </xEnum> <xEnum> <xBullet>-</xBullet> <xEnumElem> <xText>brak wskazania w uzasadnieniu decyzji na podstawie jakich okoliczności i w oparciu o jakie dowody Prezes Urzędu przyjął, iż wnioskodawca – <xAnon>(...)</xAnon>Organizacja <xAnon>(...)</xAnon>posiada interes prawny w uzyskaniu rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy (Ama 118/07 <xAnon>(...)</xAnon>)</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>błędne pouczenie, co do środka zaskarżenia od rygoru natychmiastowej wykonalności, (Ama 127/07 <xAnon> Bank (...)</xAnon>, AmA 128/07 <xAnon> Bank (...)</xAnon>)</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>bezpodstawne przyjęcie, iż <xAnon>(...)</xAnon>Bank brała udział w sposób nieprzerwany w porozumieniu <xAnon>(...)</xAnon>, gdy tymczasem w materiale z dnia 3 września 2005 roku dostarczonym na wezwanie Prezesa UOKiK z dnia 24 sierpnia 2004 roku znalazła się informacja, iż na dzień l maja i 20 sierpnia 2004 roku <xAnon>(...)</xAnon>Bank nie posiadała w obrocie kart <xAnon>(...)</xAnon>i <xAnon>(...)</xAnon>(Ama 125/<xAnon>(...)</xAnon>), brak należytego zbadania i oceny stanowiska stron złożonych organowi na okoliczność zaistnienia przesłanek art. 81 ust. 3 Traktatu i art. 7 ust. l ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów(Ama 127/07 <xAnon>(...)</xAnon>).</xText> </xEnumElem> </xEnum> <xText>Bezzasadny jest także, z przedstawionych wyżej względów, zarzut obrazy <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">art. 7 k.p.a.</xLexLink> w związku z art. 80 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów oraz w związku z art. 81 ust. TWE oraz art. 7 ust. l ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów poprzez brak należytego zbadania i oceny informacji złożonych przez <xAnon>(...)</xAnon>w związku z art. 81 ust. TWE oraz art. 7 ust. l ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów, a następnie stwierdzenie, iż <xAnon>(...)</xAnon>i Banki Członkowskie nie udowodniły, iż zwolnienie ma zastosowanie. (<xAnon>A.</xAnon>i ] l/<xAnon>(...)</xAnon> Ama 113/07 <xAnon>(...)</xAnon>, Ama 118/07 <xAnon>(...)</xAnon>).</xText> <xText>Z przedstawionych wyżej motywów bezprzedmiotowe są też zarzuty naruszenia <xLexLink xArt="art. 8" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">art. 8 k.p.a.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 12" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">art 12 k.p.a.</xLexLink> w zw. z art. 92 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów poprzez prowadzenie postępowania przez okres blisko sześciu lat, co z pewnością nie pogłębia zaufania do organu prowadzącego postępowanie oraz nie jest sprawnym prowadzeniem postępowania, a także naruszenia <xLexLink xArt="art. 9" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">art. 9 k.p.a.</xLexLink> poprzez niedostateczne informowanie strony o skutkach prowadzonego postępowania oraz powoływanie się w uzasadnieniu postanowienia na okoliczność, że strona jest podmiotem prowadzącym działalność gospodarczą w związku z czym nie było konieczności informowania strony o przebiegu postępowania i skutkach określonych zdarzeń czy czynności( <xAnon> (...) Bank</xAnon> - Ama 123/07 i <xAnon> Bank (...)</xAnon> -AmA 128/07).</xText> <xText>Sąd uznał również za bezzasadny zarzut naruszenia art. 84 ust. 3 i art. 66 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów oraz <xLexLink xArt="art. 10" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">art. 10 k.p.a.</xLexLink>, poprzez określenie rynku właściwego dopiero bezpośrednio przed wydaniem zaskarżonej Decyzji, przez co doszło do istotnego ograniczenia prawa strony do czynnego udziału w postępowaniu oraz możliwości ustosunkowania się do wszystkich podnoszonych w postępowaniu zarzutów (XVII Ama 109/07 <xAnon>Bank (...)</xAnon>, Ama 110/07 <xAnon>Bank (...)</xAnon>, Ama 114/07 <xAnon>Bank (...)</xAnon>, Ama 115/07 <xAnon>(...)</xAnon>, Ama 117/07 <xAnon>Bank (...)</xAnon>, 121/07 <xAnon>Bank (...)</xAnon>, 122/07 <xAnon>(...)</xAnon>, Ama 124/07 <xAnon>Bank (...)</xAnon>, Ama 126/07 <xAnon>(...)</xAnon>Bank, Ama 118/07<xAnon>(...)</xAnon>).</xText> <xText>Norma art.84 ust. 3 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów nie przewiduje obligatoryjności zawarcia postanowienia o wszczęciu postępowania antymonopolowego określenia rynku właściwego. Określenie rynku właściwego jest elementem istotnym i koniecznym jedynie rozstrzygnięcia zawartego w decyzji kończącej postępowanie ( por. Wyrok SN z dnia 7 maja 2004 r. III SK 32/04). Nie jest to zatem „informacja istotna" w rozumieniu art. 66 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów. Należy zatem uznać, że brak jest podstaw do przypisania Prezesowi UOKiK obowiązku ostatecznego określenia rynku właściwego w konkretnym momencie przed wydaniem decyzji kończącej postępowanie,</xText> <xText>W ocenie Sądu, jakkolwiek częściowo trafne są zarzuty powodów wskazujące na liczne uchybienia Prezesa UOKiK przy przeprowadzonego dowodu z opinii biegłego, to jednak z przedstawionych wyżej względów pozostaje to bez wpływu na treść rozstrzygnięcia.</xText> <xText>Ponadto zauważyć należało, że przedmiotem opinii było:</xText> <xEnum> <xBullet>-</xBullet> <xEnumElem> <xText>prawidłowość kategorii kosztowych opłat interchange;</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>prawidłowość metodologii ustalania tych opłat;</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>prawidłowość przedstawionych analiz kosztowych;</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>porównanie wyników i opłat interchange w Polsce i innych krajach.</xText> </xEnumElem> </xEnum> <xText>Zdaniem Sądu, żadna z tych okoliczności nie ma istotnego znaczenia dla rozstrzygnięcia, gdyż jak wyżej wskazano, przedmiotem zarzucanej praktyki nie jest nieuczciwy i przynoszący nieuzasadnione korzyści charakter opłaty interchange, lecz stanowienie ich w uzgodnieniu z innymi podmiotami. W konsekwencji sam Prezes UOKiK na dowodzie tym się nie oparł.</xText> <xText>Z tego też względu, zarzuty odnoszące się do jej merytorycznej zawartości ( zarzut licznych błędów merytoryczny (Ama 111/07 <xAnon>Bank (...)</xAnon>, <xAnon>A.</xAnon>116/07 <xAnon>(...)</xAnon>Bank, Ama 127/07 <xAnon>(...)</xAnon>, Ama 113/07 <xAnon>Bank (...)</xAnon>, Ama 119/07 <xAnon>(...)</xAnon>Bank, Ama 127/07 <xAnon>(...)</xAnon>) czy błędnej oceny dowodu i błędnych, w związku z tym ustaleń faktycznych ( Ama 123/07 <xAnon>(...)</xAnon>, AmA 128/07 <xAnon>(...)</xAnon>) są bezprzedmiotowe.</xText> <xText>Odnosząc się szczegółowo do zgłoszonych zarzutów, zważyć należało, że przepisy <xLexLink xArt="art. 278" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 278 i nast. k.p.c.</xLexLink> w zw. z art. 81 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów nic wyłączaj ą możliwość i korzystania w konkretnej sprawie z opinii osoby, która nic jest wpisana na listę biegłych sądowych. Nie jest także wymagane, aby podmiot taki musiał mieć status „uprawnionego rzeczoznawcy" (<xAnon> (...) Bank</xAnon> - Ama 123/09, <xAnon> Bank (...)</xAnon> - AmA 128/07). Nie oznacza to jednak, że biegłym może być dowolny podmiot. W świetle przepisów <xLexLink xArt="art. 278;art. 279;art. 280;art. 281;art. 282;art. 283;art. 284;art. 285;art. 286;art. 287;art. 288;art. 289" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 278-289</xLexLink> biegłym może być wyłącznie osoba fizyczna. Ponadto opinię o walorze opinii biegłego może sporządzić odpowiedni instytut naukowy lub naukowo badawczy na zasadach określonych w <xLexLink xArt="art. 290" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art.290 k.p.c.</xLexLink> Nie ma, zatem waloru opinii biegłego opracowanie dokonane przez osobę prawną, niebędącą instytutem naukowym lub naukowo- badawczym, np. komercyjną firmę doradczą.</xText> <xText>Trafne, chociaż bezprzedmiotowe są również zarzuty odnoszące się do formy opinii biegłego (Ama 119/07 <xAnon>(...)</xAnon>, Ama 127/07 <xAnon>(...)</xAnon>), a także nieprzeprowadzenia rozprawy w związku ze zgłaszanymi przez strony zastrzeżeniami do opinii (Ama 123/09 <xAnon>(...) Bank</xAnon>, AmA 128/07 <xAnon>Bank (...)</xAnon>, Ama 116/07 <xAnon>(...)</xAnon>Bank, Ama 120/07 <xAnon>(...)</xAnon>, Ama 123/07 <xAnon>(...) Bank</xAnon>).</xText> <xText>Skoro Prezes UOKiK wybrał pisemną formę opinii, to powinna być ona złożona w postaci tekstu, opatrzonego podpisem autora (<xLexLink xArt="art. 78;art. 78 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 78 § l k.c.</xLexLink>). Ponadto, w sytuacji, gdy jeżeli strona zgłaszała zastrzeżenia do opinii i opinii uzupełniającej, żądając dodatkowo przeprowadzenia rozprawy, to w sytuacji, gdy Prezes UOKiK opierał na tym dowodzie swoje rozstrzygnięcie, obowiązany był przeprowadzić rozprawę administracyjną z udziałem biegłego, żądając w tym zakresie ustnych wyjaśnień, stosowanie do <xLexLink xArt="art. 286" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art.286 k.p.c.</xLexLink>( por. Wyrok SN z dnia 16 września 1998 r., II UKN 220/98 opubl. OSNP 1999/18/597).</xText> <xText>Bezprzedmiotowy jest zarzut naruszenia <xLexLink xArt="art. 233;art. 233 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 233 § l k.p.c.</xLexLink> w zw. z art. 81 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów, polegającą na orzeczeniu w oparciu o materiał dowodowy niekompletny i uniemożliwiający wszechstronne przeanalizowanie sprawy, oraz poprzez dokonanie ustaleń faktycznych niepopartych dowodami, (Ama 11 l/<xAnon>(...)</xAnon> Ama 113/07 <xAnon>(...)</xAnon>), a w szczególności, nieudowodnienie posiadania przez banki wystawiające karty płatnicze siły rynkowej względem acguirerów oraz posiadania siły rynkowej przez acquirerów względem akceptantów, niedostateczne uzasadnienie przyjęcia definicji rynku właściwego wskazanego w ustawie o ochronie konkurencji i konsumentów, gdy tymczasem pojęcie „acquirer" jest w praktyce i w doktrynie pojęciem niejednolitym (<xAnon>(...)</xAnon>Bank -Ama 125/07, <xAnon>(...)</xAnon>- Ama 127/07).</xText> <xText>Należy jednak podkreślić, że stosownie do treści art. 5 ust. l ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów, zakazane są porozumienia, których celem lub skutkiem jest wyeliminowanie., ograniczenie lub naruszenie w inny sposób konkurencji na rynku właściwym, polegające w szczególności na ustalaniu, bezpośrednio lub pośrednio, cen i innych warunków zakupu lub sprzedaży towarów. Analogicznie, w myśl art. 81 ust. l TWE , niezgodne ze wspólnym rynkiem i zakazane są: wszelkie porozumienia między przedsiębiorstwami, wszelkie decyzje związków przedsiębiorstw i wszelkie praktyki uzgodnione, które mogą mieć wpływ na handel między Państwami Członkowskimi i których celem lub skutkiem jest zapobieżenie, ograniczenie lub zakłócenie konkurencji wewnątrz wspólnego rynku, a w szczególności te, które polegają na ustalaniu w sposób bezpośredni lub pośredni cen zakupu lub sprzedaży albo innych warunków transakcji.</xText> <xText>W tym stanie rzeczy, Prezes UOKiK obowiązany był wykazać jedynie fakt zawarcia porozumienia w zakresie cen, oraz że jego celem lub skutkiem było zapobieżenie, ograniczenie lub zakłócenie konkurencji na rynku właściwym (ew. wspólnym rynku). Zakazane jest więc już samo porozumienie, niezależnie od tego, czy skutek został osiągnięty czy nie.</xText> <xText>Stosownie do treści <xLexLink xArt="art. 231" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 231 k.p.c.</xLexLink> z zw. art. 80 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów dopuszczalne jest uznanie za udowodnione w postępowaniu antymonopolowym faktów mających istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy jeśli wiosek taki można wyprowadzić z innych faktów (domniemanie faktyczne). W odniesieniu do sytuacji, w których skutek nie wystąpił domniemanie faktyczne stanowi podstawowy środek dla ustalenia (analogicznie jak przy ustalaniu utraconych korzyści por. I ACa 29/07 wyrok s.apel. 2007.03.08 opub. LEX nr 370925). Dopuszczalne jest zatem wyprowadzenie wniosków do celu lub możliwego skutku zawartego porozumienia z innych faktów, a szczególności z jego treści i charakteru.</xText> <xText>Nie znajduje także uzasadnienia <xIx>zarzut </xIx>naruszenie przepisów <xLexLink xArt="art. 13" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">art. 13</xLexLink> § I i <xLexLink xArt="§ 2" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">§ 2 k.p.a.</xLexLink> poprzez zaniechanie podjęcia jakichkolwiek czynności zmierzających do zawarcia przez strony ugody, która regulowałaby wysokość stawek interchange, co byłoby korzystnym rozwiązaniem dla stron jak i dla klientów oraz rynku kart płatniczych (Ama 123/07 <xAnon>(...)</xAnon>, AmA 128/07 <xAnon>(...)</xAnon>). Po pierwsze istotą naruszenia prawa, określonego w zaskarżonej Decyzji jest skoordynowane ustalanie wysokości opłat intercharge, a nie ich konkretna wysokość. Stan zgodny z prawem polega wiec na samodzielnym ustalaniu tych opłat przez poszczególnych agentów rozliczeniowych. Prezes UOKiK nie ma uprawnienia do regulowania rynku poprzez ustalanie, chociażby w trybie ugody administracyjnej, jakichkolwiek cen.</xText> <xText>Bezprzedmiotowe z uwagi na uwzględnione zarzuty merytoryczne, są zarzuty naruszenia art. 5 ust. l pkt l i art. 9 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów oraz art. 81 ust. l TWE w zw. z <xLexLink xArt="art. 156;art. 156 § 1;art. 156 § 1 pkt. 5" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">art. 156 § l pkt 5 k.p.a.</xLexLink>, poprzez nieprecyzyjne i niejednoznaczne określenie w sentencji Decyzji stwierdzonej praktyki uznanej za ograniczającą konkurencję i naruszającą zakazy ustanowione w przepisach prawa, a przez to uniemożliwienie wykonania Decyzji przez strony (<xAnon>Bank (...)</xAnon>-Ama 109/07, <xAnon>(...)</xAnon>Ama 110/07 , <xAnon>(...)</xAnon>Ama 114/07, <xAnon>(...) Bank (...)</xAnon>Ama 115/07, <xAnon>Bank (...)</xAnon>Ama 117/07, <xAnon>Bank (...)</xAnon>121/07, <xAnon>(...)</xAnon>, <xAnon>Bank (...)</xAnon>Ama 124/07, <xAnon>(...)</xAnon>/07, <xAnon>(...)</xAnon>Bank Ama 126/07). Abstrahując jednak od błędnego odniesienia zawartego porozumienia do rynku usług acquirerskich, w sensie formalnym treść pkt I, ppkt l i 2 , nie pozostawiają wątpliwości, że za niedozwoloną praktykę Prezes UOKiK uznał udział wymienionych enumeratywnie banków w „porozumieniu ograniczającym konkurencję na rynku usług acquiringowych związanych z regulowaniem zobowiązań konsumentów wobec akceptantów z tytułu płatności za nabywane przez konsumentów towary i usługi za pomocą kart płatniczych na terytorium Polski poprzez wspólne ustalanie wysokości stawek opłaty interchange, pobieranej od transakcji dokonywanych kartami systemu <xAnon>(...)</xAnon>(<xAnon>(...)</xAnon>- ppkt 2)". Powyższy zapis sentencji jednoznacznie wskazuje, że Prezes UOKiK nie zakwestionował ani faktu pobierania opłaty interchange, ani również konkretnej jej wysokości, a jedynie sposób jej ustalania, polegający na uzgadnianiu jej wysokości z innymi podmiotami oferującymi usługi acquiringowe (udział w porozumieniu).</xText> <xText>Zdaniem Sądu, brak jest podstaw do uwzględnienia zarzutu naruszenia <xLexLink xArt="art. 107;art. 107 § 1;art. 107 § 3" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">art. 107 § l i § 3 k.p.a.</xLexLink> w związku z art 80 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów, polegającego na sprzeczności rozstrzygnięcia z uzasadnieniem decyzji, oraz brakiem jednoznacznego i spójnego wskazania w uzasadnieniu decyzji, jakie zachowanie stron uzasadnia zarzut ograniczenia konkurencji zawarty w pkt.I.l. Decyzji (<xAnon>Bank (...)</xAnon>Ama 111/07, <xAnon>(...) Bank</xAnon>Ama 123/07, <xAnon>(...)</xAnon>Bank XVII Ama 116/07, <xAnon>(...)</xAnon>Bank Ama 118/07). Z rozstrzygnięciem koresponduje uzasadnienie, a w szczególności wywody na jego str. 51-54. Zawarte w uzasadnieniu Decyzji stwierdzenia odnoszące się do wysokości opłaty interchange, w oczywisty sposób związane są z odniesieniem się do zarzutów podnoszonych przez strony w trakcie postępowania antymonopolowego, a w szczególności uznania porozumienia za wyłączonego spod zakazu. W aspekcie formalnym uzasadnienie odpowiada, więc wymaganiom <xLexLink xArt="art. 107" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">art. 107</xLexLink> § ł i <xLexLink xArt="§ 3" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">§ 3 k.p.a.</xLexLink> Nie oznacza to jednak słuszności rozstrzygnięcia decyzji i jego motywów, co zostało wyżej wskazane.</xText> <xText><xIx>Zważyć </xIx>również należało, że uprawnienie zawarte w art. 11 a ust. l ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów do nakładania obowiązku do podjęcia lub zaniechania określonych działań zmierzających do zapobieżenia naruszeniom art. 5 i 8, ma charakter uznaniowy i wobec braku wniosków stron w tym zakresie, jeżeli Prezes UOKiK z niego nie korzysta to nie wymaga to uzasadnienia. Należy także podkreślić, że zaskarżona Decyzja, zawiera nazwy stron w stopniu umożliwiającym ich jednoznaczną identyfikację., co czyni bezzasadnym zarzut braku „precyzyjnego oznaczenia stron postępowania, a w szczególności podmiotów, przeciwko którym wydana została decyzja" ,(XVII Ama 113/07 <xAnon> Bank (...)</xAnon>).</xText> <xText>W ocenie Sądu, nie ma znaczenia, czy w Decyzji Prezes UOKiK wymienił wszystkich uczestników porozumienia, czy też ich pominął.</xText> <xText>Po pierwsze, rozstrzygnięcie dotyczy tych podmiotów, którym organ antymonopolowy zarzuca udział w niedozwolonym porozumieniu. Wystarczającym jest wiec, aby podmioty takie były co najmniej dwa.</xText> <xText>Po drugie, żaden z banków (w tym <xAnon>Bank (...)</xAnon>) nie przyłączył się do wniosku <xAnon>(...)</xAnon> o wszczęcie postępowania antymonopolowego i nie wskazał konkretnych jego uczestników, w tym nie objętych postępowaniem, a zatem nie mają one interesu prawnego w kwestionowaniu zakresu podmiotowego zakazanego porozumienia., z wyłączeniem (każdorazowo) własnego w nim udziału.</xText> <xText>Po trzecie, brak zarzutu Prezesa UOKiK względem jednego podmiotu nie legitymizuje działań pozostałych. Ponadto, trudno oczekiwać, że Prezes UOKiK będzie w stanie każdorazowo ustalić wszystkich uczestników zmowy kartelowej i udowodnić im w nim udział.</xText> <xText>Bezzasadny jest, w związku z tym, także zarzut niewykonalności Decyzji z uwagi na fakt, iż jest ona skierowana do części banków biorących udział w porozumieniach wskazanych w pkt l, a nie do organizacji <xAnon>(...)</xAnon>i <xAnon>(...)</xAnon>(Ama 125<xAnon>(...)</xAnon>a Bank, Ama 126/07 <xAnon>(...)</xAnon>Bank). Pomijając, bowiem trafność rozstrzygnięcia zaskarżonej Decyzji, brak rozstrzygnięcia odnośnie innych podmiotów nawet jeśli byłyby one inicjatorami i organizatorami niedozwolonego porozumienia nie uniemożliwia uczestnikom takiego porozumienia zaniechanie udziału w nim, a więc wykonanie decyzji stwierdzającej niedozwoloną praktykę, Wprawdzie jest. prawdopodobne, że w sytuacji gdyby inne podmioty uczestniczyły w takim porozumieniu w dalszym ciągu, adresat decyzji określone w art. 9 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów mógłby ponieść uszczerbek majątkowy polegający na utracie korzyści wynikających z zawarcia niedozwolonego postanowienia, jednak nie jest to okoliczność mająca jakiekolwiek znaczenia dla obowiązków strony, której nakazano zaniechania stosowania niedozwolonej praktyki. Tym bardziej, że każdy z uczestników niedozwolonego porozumienia odpowiada samodzielnie za skutki naruszenia prawa,</xText> <xText>Za bezpodstawne należało także uznać zarzuty niewłaściwe skonstruowanie Decyzji, jako aktu administracyjnego (Ama 127/07 <xAnon> Bank (...)</xAnon>, AmA 128/07 <xAnon> Bank (...)</xAnon>). Zaskarżona Decyzja zawiera oznaczenie organu administracji publicznej, datę wydania, oznaczenie strony lub stron, powołanie podstawy prawnej, rozstrzygnięcie, uzasadnienie faktyczne i prawne, pouczenie, czy i w jakim trybie służy od niej odwołanie, podpis z podaniem imienia i nazwiska oraz stanowiska służbowego osoby upoważnionej do wydania decyzji.</xText> <xText>Ponadto Decyzja zawiera pouczenie o dopuszczalności wniesienia odwołania lub zażalenia. Należy zatem uznać, że spełnione zostały wymagania co do zawartości decyzji jako aktu administracyjnego, określone w <xLexLink xArt="art. 107;art. 107 § 1" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">art. 107 § l k.p.a.</xLexLink></xText> <xText>Zważyć ponadto należało, że uzasadnienie faktyczne decyzji powinno w szczególności zawierać wskazanie faktów, które organ uznał za udowodnione, dowodów, na których się oparł, oraz przyczyn, z powodu których innym dowodom odmówił wiarygodności i mocy dowodowej, zaś uzasadnienie prawne - wyjaśnienie podstawy prawnej decyzji, z przytoczeniem przepisów prawa. Musi, zatem ono wyjaśniać motywy rozstrzygnięcia decyzji i tej funkcji podporządkowana jest jego treść. Nie ma w związku z tym wymogu indywidualnego uzasadnienia decyzji wobec poszczególnych uczestników postępowania. Dopuszczalne jest, w szczególności dla zwiększenia jasności wywodu, zawarcie części uzasadnienia w formie wspólnej. Także <xIx>zarzut </xIx><xAnon> Banku (...) S. A.</xAnon>, dotyczący braku uzasadnienia w zakresie ustalenia przez Prezesa Urzędu wysokości poszczególnych kar jednostkowych z tytułu naruszenia przepisów o ochronie konkurencji (XVII Ama 113/07 <xAnon> Bank (...)</xAnon>), jest bezpodstawny. Pozwany na str. 82-91 uzasadnienia wskazał motywy, którymi kierował się przy nakładaniu kar. W odniesieniu do <xAnon> Banku (...) S. A.</xAnon>, uzasadnienie zawarto na str.90 uzasadnienia.</xText> <xText>Należy przy tej okazji podkreślić, że wobec faktu, iż postępowanie odwoławcze toczone jest według zasad sądowego postępowania pierwszoinstancyjnego, zarzuty odnoszące się do treści uzasadnienia nie mają istotnego znaczenia, gdyż rozstrzygnięcie decyzji polega w całości kontroli sądu, który nie jest związany ustaleniami postępowania administracyjnego. Z tego też względu nie ma znaczenia dla rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie ewentualne naruszenie przepisu art <xIx>65 </xIx>ust. 4 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów oraz <xLexLink xArt="art. 10" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">art. 10 k.p.a.</xLexLink> w związku z art. 80 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów polegające na niewłączeniu (i niepowiadomieniu o tym stron) do materiału dowodowego raportów oraz analiz, na podstawie których Prezes Urzędu oparł swoje rozstrzygnięcie, co doprowadziło do pozbawienia stron postępowania antymonopolowego możliwości przedstawienia stanowiska odnośnie tych dowodów i wydania decyzji opartej na niepełnych ustaleniach faktycznych, (<xAnon>Bank (...)</xAnon>- Ama 113/07, <xAnon>(...)</xAnon>Ama 127/07, <xAnon>(...)</xAnon>Bank - Ama 116/07, <xAnon>(...)</xAnon>Bank - Ama 118/07). Strony mają możliwość w postępowaniu przed sądem ochrony konkurencji i konsumentów do wszystkich dowodów zebranych w toku postępowania (o ile nie podlegają ograniczeniu dostępu) i składania zarzutów oraz wniosków procesowych. Znaczenia nie ma też fakt nie doręczanie pełnomocnikowi <xAnon>(...)</xAnon>Bank pism procesowych składanych w postępowaniu przez pozostałych jego uczestników, ( <xIx>zarzut </xIx><xAnon>(...)</xAnon>Bank - Ama 125/07 naruszenia <xLexLink xArt="art. 39" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">art. 39 k.p.a.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 40;art. 40 § 2" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">art. 40 § 2 k.p.a.</xLexLink>, <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">art. 7 k.p.a.</xLexLink>., <xLexLink xArt="art. 9" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">art. 9 k.p.a.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 1" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">art. l</xLexLink> O <xLexLink xArt="§ 1" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">§ l k.p.a.</xLexLink> ) Jak wynika z akt postępowania administracyjnego, <xAnon>N. B.</xAnon>poinformowany o zakończeniu postępowania administracyjnego w dniu<xBRx/>21.11.2006 r. na adres pełnomocnika (k- 22414 akt admin.), a zatem miał możliwość zapoznania się z aktami sprawy , w tym pismami innych stron, co umożliwiało mu wniesienie odwołania.</xText> <xText> <xIx> Zważyć przy </xIx>tym należało, że wyłączenia prawa wglądu do materiału dowodowego obejmuje zawarte w tym materiale informacje także w formie później przetworzonej (tabel, zestawień, pism lub uzasadnienia decyzji). Doręczenie stronie decyzji w wersji nie zawierającej danych objętych ograniczeniem wglądu nie jest doręczeniem jej wyciągu, lecz całej decyzji z uwzględnieniem informacji niejawnych. <xIx> Zarzut </xIx> <xAnon>(...)</xAnon> (Ama 120/07) naruszenia w ten sposób <xLexLink xArt="art. 10;art. 10 § 1;art. 10 § 107;art. 10 § 1;art. 10 § 109;art. 10 § 1" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">art. 10 § l, 107 § l oraz 109 § l k.p.a.</xLexLink> należało uznać za bezzasadny.</xText> <xText>Także zarzut naruszenia art. 5 ust. l pkt. l, art. 9 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów w związku z art. 4 pkt. 4 lit. b i c ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów oraz art. 81 ust. l TWE, poprzez nieprawidłowe określenie adresata Decyzji i skierowanie pkt. I i V Decyzji do wskazanych tam banków, mimo że zarzucane porozumienie stanowi w istocie akt związku przedsiębiorców w rozumieniu art. 4 pkt. 4 lit. c ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów, charakteryzujący się szczególnymi cechami, które powodują, iż bankom nie można przypisać udziału w porozumieniu antykonkurencyjnym (XVII Ama 109/07 <xAnon>Bank (...)</xAnon>, Ama 110/07 <xAnon>(...)</xAnon>, Ama 114/07 <xAnon>(...)</xAnon>, Ama 115/07<xAnon>(...) Bank (...)</xAnon>, Ama 117/07 <xAnon>Bank (...)</xAnon>, 121/07 <xAnon>Bank (...)</xAnon>, 1227 <xAnon>(...)</xAnon>, Ama 124/07 <xAnon>Bank (...)</xAnon>, Ama 127/07 <xAnon>(...)</xAnon>, Ama 126/07 <xAnon>(...)</xAnon>Bank) jest bezzasadny.</xText> <xText><xIx>Zważyć </xIx>ponadto należało, że wobec wstrzymania wykonania <xLexLink xArt="art. 479(30) pkt. 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">pkt I</xLexLink> zaskarżonej Decyzji w trybie <xLexLink xArt="art. 479(30)" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 479<xSUPx>30</xSUPx>k.p.c.</xLexLink> zarzuty dotyczące nadanego rygoru nadanego tej części zaskarżonej Decyzji stały się bezprzedmiotowe.</xText> <xText>Z tych względów zaskarżoną Decyzję należało zmienić o orzec jak w sentencji (<xLexLink xArt="art. 479" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art.479</xLexLink><xSUPx>3la</xSUPx> <xLexLink xArt="§ 3" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">§ 3 k.p.c.</xLexLink>).</xText> <xText>Odnosząc się do wniesionych <xIx>zażaleń zważyć </xIx>należało, że konsekwencją uznania za zadane odwołań Banków jest uznanie za zasadny zarzutów naruszenie art 69 ust. l ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów w związku z <xLexLink xArt="art. 262;art. 262 § 1" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">art. 262 § l k.p.a.</xLexLink>, poprzez nałożenie na banki wymienione w pkt l Postanowienia solidarnego obowiązku zwrotu kosztów postępowania na rzecz <xAnon>(...)</xAnon>. Stosownie do treści art. 69 ust. ł ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów , w postępowaniu wszczętym na wniosek strona przegrywająca sprawę jest obowiązana zwrócić drugiej stronie, na jej żądanie, koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony, w tym także koszty opinii biegłych i instytutów naukowych. Skoro zatem, w niniejszej sprawie żalący się nie są stroną przegrywającą sprawę, to nie spoczywał na nich obowiązek zwrotu kosztów drugiej stronie.</xText> <xText>Niezależnie od powyższego, <xIx>zważyć </xIx>należało, że rację mają skarżący, że rozstrzygnięcie w sprawie kosztów powinno zostać wydane najpóźniej wraz z wydaniem Decyzji. Przepis <xLexLink xArt="art. 264;art. 264 § 1" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">art. 264 § l k.p.a.</xLexLink> w zw. art. 80 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów z stanowi, że organ administracji publicznej ustali w drodze postanowienia wysokość kosztów postępowania, oraz osoby zobowiązane do ich poniesienia oraz termin i sposób ich uiszczenia, jednocześnie z wydaniem decyzji. Późniejsze wydanie rozstrzygnięcia w przedmiocie kosztów postępowania administracyjnego jest dopuszczalne wyłącznie w trybie <xLexLink xArt="art. 111;art. 111 § 1" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">art. 111 § l k.p.a.</xLexLink> Podkreślić przy tej okazji należy, że norma art. 75 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów nie zawiera regulacji odmiennej od <xLexLink xArt="art. 264;art. 264 § 1" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">art. 264 § l k.p.a.</xLexLink>, a zatem brak jest podstaw to uznania, że postępowanie antymonopolowe cechuje w tym zakresie odrębność.</xText> <xText>Zasadny jest również zarzut naruszenia art. 69 ust. l i 75 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów w związku z <xLexLink xArt="art. 262;art. 262 § 1;art. 262 § 264" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">art. 262 § l i 264 k.p.a.</xLexLink> i art. 80 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów oraz <xLexLink xArt="art. 6" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">art. 6 k.p.a.</xLexLink> w związku z art. 80 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów, a także naruszenie <xLexLink xArt="art. 369" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 369 k.c.</xLexLink> - poprzez nałożenie na strony postępowania wymienione w pkt l Postanowienia zobowiązania do „uiszczenia solidarnie na rzecz <xAnon>(...)</xAnon> zwrotu kosztów postępowania", pomimo braku podstawy ustawowej do nałożenia solidarnego obowiązku zwrotu kosztów. Jak trafnie wskazują żalący się, stosownie do treści <xLexLink xArt="art. 369" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 369 k.c.</xLexLink> zobowiązanie jest solidarne, jeżeli to wynika z ustawy lub z czynności prawnej. W przypadku kosztów postępowania, solidarność obowiązku ich ponoszenia przez współuczestników nie wynika z ustawy. Podstawą do nałożenia na strony solidarnego obowiązku zwrotu koszów postępowania może być zatem wyłącznie relacja prawna pomiędzy stronami, wynikająca z podjętych czynności prawnych. W szczególności może to mieć miejsce w przypadku wspólników spółki cywilnej lub zobowiązań dotyczących wspólnego mienia. Pozwany nie wskazał istnienia takiej relacji pomiędzy powodami. Sam fakt występowania w jednym postępowaniu administracyjnym nie powoduje solidarnej odpowiedzialności za jego wynik, tym bardziej, że rozstrzygnięcie w mniejszej sprawie nie ma charakteru jednolitego, tzn. możliwe było stwierdzenie stosowania praktyki monopolistycznej tylko przez niektóre podmioty (co zresztą nastąpiło w pkt IV Decyzji).</xText> <xText>Orzekając o kosztach postępowania Prezes UOKiK powinien dokonać ich proporcjonalnego rozdziału pomiędzy poszczególnych uczestników będących stroną przegrywającą. W sytuacji zaś, kiedy zarzuty uwzględniane SA tylko częściowo, koszty postępowania powinny być wzajemnie zniesione lub stosunkowo rozdzielone (art. 70 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów).</xText> <xText>Niezależnie od powyższego, zważyć należało, że obowiązek zwrotu dotyczy wyłącznie kosztów niezbędnych do celowego dochodzenia praw i celowej obrony, w tym także koszty opinii biegłych i instytutów naukowych (art.69 ustawy o ochronie konkurencji I konsumentów). Nie było zatem podstaw do zaliczenia do kosztów postępowania, wydatków związanych z ekspertyzą, która nie została sporządzona przez biegłego ani instytut naukowy. Pozwany nie wykazał, że firma <xAnon>(...)</xAnon>GmbH jest instytutem, naukowym, a zatem jej ekspertyza nie mogła być uznana za dowód w sprawie, a w konsekwencji, koszty z nią związane nie należą do kosztów postępowania objętych obowiązkiem zwrotu przez stronę przegrywającą.</xText> <xText>Ponadto, treść ekspertyzy pozostaje bez związku treścią zarzucanej powodom praktyki monopolistycznej (porozumienia ograniczającego konkurencję). Z tego też względu sam Prezes UOKiK nie oparł na niej swojego rozstrzygnięcia (abstrahując od statusu podmiotu, który ją sporządził). Tak więc nawet gdyby ekspertyza była sporządzona przez właściwy podmiot i miała walor dowodowy opinii biegłego, to z uwagi na jej zakres nie można by jej było uznać za „niezbędną do celowego dochodzenia praw i celowej obrony", a w konsekwencji, również z tego względu nie mogłaby być zaliczona do kosztów postępowania objętych obowiązkiem zwrotu przez stronę przegrywającą. Dotyczy to również kosztów tłumaczenia Zestawienia Zastrzeżeń Komisji Europejskiej, Oficjalny dokument Komisji Europejskiej powinien być znany Prezesowi UOKiK z urzędu, a więc tłumaczenie go przez tłumacza przysięgłego nie było czynnością niezbędną dla celowego dochodzenia praw i celowej obrony.</xText> <xText>Zasadny, w ocenie Sądu, jest także zarzut niezastosowanie się przez Prezesa UOKiK do treści <xLexLink xArt="art. 264;art. 264 § 1" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">art. 264 § l k.p.a.</xLexLink> tj. niewskazanie terminu i sposobu uiszczenia kosztów postępowania na rzecz <xAnon>(...)</xAnon>. Przepis <xLexLink xArt="art. 264;art. 264 § 1" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">art. 264 § l k.p.a.</xLexLink> stanowi wprost że orzekając o kosztach postępowania, organ administracji wskaże również termin i sposób ich uiszczenia.</xText> <xText>Bezzasadne są natomiast podniesione w zażaleniach zarzuty naruszenia art. 69 ust. i w związku z art. 84 ust. l pkt ł ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów przez uwzględnienie wniosku o zwrot kosztów <xAnon>(...)</xAnon>, tj. podmiotowi, z inicjatywy, którego zostało wszczęte i toczyło się postępowanie w sytuacji, gdy podmiot ten nie wykazał swojego interesu prawnego. Do kwestii interesu prawnego Sąd odniósł się wcześniej, rozpatrując zarzuty dotyczące braku legitymacji czynnej do wszczęcia postępowania antymonopolowego, które uznał za bezzasadne, przyjmując, iż <xAnon>(...)</xAnon> miała legitymacje czynną, a zatem także interes prawny w żądaniu wszczęcia postępowania.</xText> <xText>Bezzasadny jest także zarzut bezprawnego dopuszczenie do uzupełnienia przez <xAnon>(...)</xAnon>, spisu kosztów po upływie terminu prekluzyjnego do jego złożenia, określonego w art. 76 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów. Jak bowiem wynika z akt postępowania administracyjnego, <xAnon>(...)</xAnon><xIx> złożyła </xIx>wniosek o przyznanie kosztów w dniu 30.11.2006 r. (k - 22608 akt admin.), a następnie w wyniku wezwania przez Prezesa UOKiK (wezwanie do uzupełnienia spisu kosztów z dnia 4.12.2006 r. k- 22474 akt admin.), zainteresowana uzupełniła spis w dniu 6.12.2006 r. ( k- 22637 akt admin.). Należy przy tym zaznaczyć, że nastąpiło to przed upływem wyznaczonego przez Prezesa UOKiK terminem do zapoznawania się z aktami sprawy i składaniem wniosków w związku z ukończeniem postępowania dowodowego tj. dniem 4 grudnia 2006 r. (pierwotny termin, 1.09.2009 r. wskazany pismem z 16.08.2006 r. [k- 21623] został przedłużony najpierw do 8.09.2006 r. [k-21668]) a następnie do 4.12.2006 r. [k-2214 akt admin.]). W konsekwencji, należało uznać, że spis kosztów został złożony przez <xAnon>(...)</xAnon> w terminie.</xText> <xText>Za bezprzedmiotowe należało również uznać zarzuty naruszenie przepisu <xLexLink xArt="art. 124" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">art. 124 ustawy k.p.a.</xLexLink> poprzez niewłaściwe jego zastosowanie, a w szczególności poprzez niespójność sentencji postanowienia z jego uzasadnieniem. Skoro, bowiem z przedstawionych wyżej względów, nietrafne było samo rozstrzygnięcie, to treść uzasadnienia nie ma istotnego znaczenia.</xText> <xText>Z powyższych względów zażalenie należało uchylić (<xLexLink xArt="art. 479" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 479</xLexLink><xSUPx>3la</xSUPx> <xLexLink xArt="§ 3" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">§ 3 k.p.c.</xLexLink> w zw. z 479<xSUPx>32</xSUPx> <xLexLink xArt="§ 2" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">§ 2 k.p.c.</xLexLink></xText> <xText/> </xBlock> </xPart>

Beata Gonera

Beata Gonera

XVII Ama 109/07 Wersja niezawierająca tajemnic przedsiębiorstwa Uzasadnienie: Decyzją nr(...)z dnia 29 grudnia 2006 r. Pozwany - Prezes Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów, po przeprowadzeniu postępowania antymonopolowego, wszczętego na wniosek zainteresowanego(...)z siedzibą wW., przeciwko(...)z siedzibą wW.(Stany Zjednoczone Ameryki),(...)Limited z siedzibą wL.(Wielka Brytania),(...)Sprl z siedzibą wW.(Belgia), bankom wydającym karty płatnicze w systemach(...)i(...), tj.:Bankowi (...) S.A.z siedzibą wW.,Bankowi (...) S.A.z siedzibą wW.,Bankowi (...) S.A.z siedzibą wW.(dawniejBank (...) S.A.z siedzibą wW.),Bankowi (...) S.A.z siedzibą wW.,Bankowi (...) S.A.z siedzibą wW.,Bankowi (...) S.A.z siedzibą wB.,Bankowi (...) S.A.z siedzibą wK.,(...) Bankowi (...) S.A.z siedzibą wK.,(...) Bankowi (...) S.A.z siedzibą wW.,Bankowi (...) S.A.z siedzibą weW.,(...) Bankowi S.A.z siedzibą wW.,Bankowi (...) S.A.z siedzibą wW.,(...) Bankowi S.A.z siedzibą wW.,(...)z siedzibą wK.,(...) Bankowi S.A.z siedzibą wW.,(...) Bankowi S.A, z siedzibą wW.,(...) Bankowi (...) S.A.z siedzibą wG.,(...) Bankowi S.A.z siedzibą weW.,(...) Bank (...) S.A.z siedzibą wW.,(...) Bankowi (...) S.A.z siedzibą wW.oraz Związkowi(...), pod zarzutem stosowania praktyk ograniczających konkurencję, określonych w art. 81 ust. l Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską oraz wart. 5 ust. l pkt l i 6 ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r. o ochronie konkurencji i konsumentów: 1. uznał za ograniczającą konkurencję i naruszającą zakaz, o którym mowa w art. 81 ust. l Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską oraz w art. 5 ust. l pkt l ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów, praktykę polegającą na uczestniczeniu przez:Bank (...) S.A.z siedzibą wW.,Bank (...) S. A.z siedzibą wW.,Bank (...) S.A.z siedzibą wW.,Bank (...) S.A.z siedzibą wW.,Bank (...) S. A.z siedzibą wB.,Bank (...) S.A.z siedzibą wK.,(...) Bank (...) S.A.z siedzibą wK.,(...) Bank (...) S.A.z siedzibą wW.,Bank (...) S.A.z siedzibą weW.,(...) Bank S.A.z siedzibą wW.,Bank (...) S.A.z siedzibą wW.,(...) Bank S.A.z siedzibą wW.,(...) Bank S.A.z siedzibą wK.,(...) Bank S.A.z siedzibą wW.,(...) Bank S.A.z siedzibą wW.,(...) Bank S.A.z siedzibą weW.,(...) Bank (...) S.A.z siedzibą wW.oraz(...) Bank (...) S.A.z siedzibą wG.w porozumieniu ograniczającym konkurencję na rynku usług acquiringowych związanych z regulowaniem zobowiązań konsumentów wobec akceptantów z tytułu płatności za nabywane przez konsumentów towary i usługi za pomocą kart płatniczych na terytorium Polski poprzez wspólne ustalanie wysokości stawek opłaty interchange pobieranej od transakcji dokonywanych kartami systemu(...)w Polsce i nakazuje zaniechanie jej stosowania, 2. uznał za ograniczającą konkurencję i naruszającą zakaz, o którym mowa w art. 81 ust. l Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską oraz w art. 5 ust. l pkt I ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów praktykę polegającą na uczestniczeniu przez:Bank (...) S.A.z siedzibą wW.,Bank (...) S.A.z siedzibą wW.,Bank (...) S.A.z siedzibą wW.,Bank (...) S.A.z siedzibą wW.,Bank (...) S.A.z siedzibą wK.,(...) Bank (...) S.A.z siedzibą wK.,Bank (...) S.A.z siedzibą weW.,(...) Bank S.A.z siedzibą wW.,Bank (...) S.A.z siedzibą wW.,(...) Bank S.A.z siedzibą wK.,(...) Bank S.A, z siedzibą wW.,(...) Bank S.A.z siedzibą wW.,(...) Bank (...) S.A.z siedzibą wG.,(...) Bank S.A.z siedzibą weW.oraz(...) Bank (...) S.A.z siedzibą wW.w porozumieniu ograniczającym konkurencję na rynku usług acquiringowych związanych z regulowaniem zobowiązań konsumentów wobec akceptantów z tytułu płatności za nabywane przez konsumentów towary i usługi za pomocą kart płatniczych na terytorium Polski poprzez wspólne ustalanie wysokości stawek opłaty interchange pobieranej od transakcji dokonywanych kartami systemu(...)w Polsce i nakazuje zaniechanie jej stosowania. 3. uznał za ograniczającą konkurencję i naruszającą zakaz, o którym mowa w art. 5 ust. l pkt l ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów, praktykę polegającą na uczestniczeniu przez(...) Bank (...) S.A.z siedzibą wW.w porozumieniu ograniczającym konkurencję na rynku usług acquiringowych związanych z regulowaniem zobowiązań konsumentów wobec akceptantów z tytułu płatności za nabywane przez konsumentów towary i usługi za pomocą kart płatniczych na terytorium Polski poprzez wspólne ustalanie wysokości stawek opłaty interchange pobieranej od transakcji dokonywanych kartami systemu(...)w Polsce i stwierdził zaniechanie jej stosowania przez ten Bank z dniem 30 listopada 2001 r. 4. umorzył jako bezprzedmiotowe postępowanie przeciwko(...) Bank (...) S.A.z siedzibą wW.w sprawie naruszenia przez ten podmiot art. 81 ust. l Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską, w drodze uczestnictwa w porozumieniu ograniczającym konkurencję na rynku usług acquiringowych związanych z regulowaniem zobowiązań konsumentów wobec akceptantów z tytułu płatności za nabywane przez konsumentów towary i usługi za pomocą kart płatniczych na terytorium Polski poprzez wspólne ustalanie wysokości stawek opłaty interchange pobieranej od transakcji dokonywanych kartami systemu(...)w Polsce. 5. nie stwierdził stosowania przez(...)z siedzibą wW.(Stany Zjednoczone Ameryki),(...)Limited z siedzibą wL.(Wielka Brytania),(...)Sprl z siedzibą wW.(Belgia), banki wydające karty płatnicze w systemach(...)i(...), tj.:Bank (...) S.A.z siedzibą wW.,Bank (...) S.A.z siedzibą wW.,Bank (...) S.A.z siedzibą wW.,Bank (...) S.A.z siedzibą wW.,Bank (...) S.A.z siedzibą wW.,Bank (...) S.A.z siedzibą wB.,Bank (...) S.A.z siedzibą wK.,(...) Bank (...) S.A.z siedzibą wK.,(...) Bank (...) S.A.z siedzibą wW.,Bank (...) S.A.z siedzibą weW.,(...) Bank S.A.z siedzibą wW.,Bank (...) S.A.z siedzibą wW.,(...) Bank S.A.z siedzibą wW.,(...) Bank S.A.z siedzibą wK.,(...) Bank S.A.z siedzibą wW.,(...) Bank S.A.z siedzibą wW.,(...) Bank (...) S.A.z siedzibą wG.,(...) Bank S.A.z siedzibą weW.,(...) Bank (...) S.A.z siedzibą wW.,(...) Bank (...) S.A.z siedzibą wW.oraz(...) Banków (...)praktyki ograniczającej konkurencję wskazanej w art. 5 ust. l pkt l i 6 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów, polegającej na koordynacji działań w celu ograniczenia dostępu przedsiębiorców, nie będących członkami ww. porozumień emitentów, do rynku usług acquiringowych związanych z regulowaniem zobowiązań konsumentów wobec akceptantów z tytułu płatności za nabywane przez konsumentów towary i usługi za pomocą kart płatniczych na terytorium Polski. 6. nałożył na: -Bank (...) S.A.wW.karę pieniężną w kwocie 12 l 58 370 zł, -Bank (...)wW.karę pieniężną w kwocie 9 649 500 zł, - Bank (...) S.A.wW.karę pieniężną w kwocie 2 894 850 zł, Bank (...) S.A.wW.karę pieniężną w kwocie 2 894 850 zł, Bank (...) S.A.wW.karę pieniężną w kwocie 16 597 140zł„ Bank (...) S.A.wB.karę pieniężną w kwocie 2 894 850 zł, Bank (...) S.A.wK.karę pieniężną w kwocie 14 667 240 zł, (...) Bank (...) S.A.wK.karę pieniężną w kwocie 14 088 270 zł, (...) Bank (...) S.A.wW.karę pieniężną w kwocie 2 894 850 zł, Bank (...) S.A.weW.karę pieniężną w kwocie 14 088270 zł, (...) Bank S.A.wW.karę pieniężną w kwocie 7719 600 zł, Bank (...) S.A.wW.karę pieniężną w kwocie 10 228 470 zł. (...) Bank S.A.wW.karę pieniężną w kwocie 2 894 850 zł, (...) Bank S.A.wK.karę pieniężną w kwocie 4 824 750 zł, (...) Bank S.A.wW.karę pieniężną w kwocie 4 824 750 zł, (...) Bank S.A.wW.karę pieniężną w kwocie 12 158 370 zł, (...) Bank (...) S.A.wG.karę pieniężną w kwocie 4 824 750 zł, (...) Bank S.A.z siedzibą weW.karę pieniężną w kwocie 7 719 600 zł, -(...) Bank (...) S.A.wW.karę pieniężną w kwocie 16597 140 zł, - (...) Bank (...) S.A.wW.karę pieniężną w kwocie 192 990 zł, Powyższej decyzji Prezes UOKiK nadał w punkcie I rygor natychmiastowej wykonalności. Od powyższej Decyzji odwołania wnieśli: I Powód l-Bank (...) S.A.(XVII Ama 109/07 ) który wniósł o uchylenie pkt I, V.l i VI, alternatywnie zmiana pkt. I i V. l Decyzji w ten sposób iż nie stwierdza się stosowania przez bank i inne banki wskazane w pkt l praktyk ograniczających konkurencję na rynku usług acquiringowych związanych z regulowaniem zobowiązań konsumentów wobec akceptantów z tytułu płatności za nabywane przez konsumentów towary i usługi za pomocą kart płatniczych na terytorium Polski poprzez wspólne ustalanie stawek opłaty interchange pobieranej od transakcji dokonywanych kartami systemu(...)i(...). Ponadto, powód l wniósł o uchylenie rygoru natychmiastowej wykonalności, wstrzymanie wykonania decyzji i zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych. Powód l zarzucił: 1 naruszenie art. 84 ust. l pkt l w zw. z art. 4 pkt 2 i art. 85 ust. 3 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów orazart. 105 § l i art. 156§ Ipkt 2 k.p.a., poprzez wszczęcie i prowadzenie postępowania oraz wydanie zaskarżonej Decyzji na wniosek podmiotu nieuprawnionego, to jest organizacji pracodawców nie będącej "związkiem przedsiębiorców" oraz nie legitymującej się swoim interesem prawnym we wszczęciu postępowania; 2 naruszenie art. 11 ust. 6 rozporządzenia Rady nr 1/2003 w sprawie wprowadzenia w życie reguł konkurencji ustanowionych w art. 81 i 82 Traktatu, poprzez prowadzenie postępowania i wydanie Decyzji mimo trwającego postępowania przed Komisją Europejską w sprawie opłat interchange stosowanych w ramach systemu(...); 3 naruszenie art. 5 ust. l pkt l i art. 9 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów oraz art. 81 ust. l traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską („TWE") w zw. zart. 156 § l pkt 5 k.p.a., poprzez nieprecyzyjne i niejednoznaczne określenie w sentencji Decyzji stwierdzonej praktyki uznanej za ograniczającą konkurencję i naruszającą zakazy ustanowione w przepisach prawa, a przez to uniemożliwienie wykonania Decyzji przez strony; 4 naruszenie art. 5 ust. l pkt. l, art. 9 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów w związku z art. 4 pkt. 4 lit. b) i c) oraz art. 81 ust. 1 TWE, poprzez nieprawidłowe określenie adresata Decyzji i skierowanie pkt. I i V Decyzji do wskazanych tam banków, w tym Banku, mimo że zarzucane porozumienie stanowi w istocie akt związku przedsiębiorców w rozumieniu art. 4 pkt. 4 lit. c) ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów w związku, przy czym związek ten charakteryzuje się szczególnymi cechami, które powodują, iż bankom nie można przypisać udziału w porozumieniu antykonkurencyjnym; 5 naruszenie art. 84 ust. 3 i art. 66 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów orazart. 10 k.p.a., poprzez określenie rynku właściwego dopiero bezpośrednio przed wydaniem zaskarżonej Decyzji, przez co doszło do istotnego ograniczenia prawa strony do czynnego udziału w postępowaniu oraz możliwości ustosunkowania się do wszystkich podnoszonych w postępowaniu zarzutów; 6 naruszenie art. 5 ust. l pkt l i art. 9 w zw. z art. 4 pkt 8 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów oraz art. 81 ust. l TWE w zw. z art. 2 rozporządzenia nr 1/2003, poprzez nieprecyzyjne i błędne określenie rynku właściwego i uznanie, iż rynkiem tym jest rynek usług acquiringowych związanych z regulowaniem zobowiązań konsumentów wobec akceptantów z tytułu płatności za nabywane przez konsumentów towary i usługi za pomocą kart płatniczych na terytorium Polski, mimo, iż nie istnieje odrębny rynek usług acquiringowych, a nadto definicja rynku przyjęta przez Prezesa UOKiK nie uwzględnia substytutów; 7.naruszenie art. 5 ust. l pkt l oraz art. 9 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów jak również art. 81 ust. l TWE w zw. z art. 2 rozporządzenia nr 1/2003, poprzez skierowanie decyzji do podmiotów, które nie zawarły porozumienia dotyczącego ustalenia cen lub innych warunków sprzedaży usług acquiringowych; 8 naruszenie art. 5 ust. l pkt l w zw. z art. 6 ust. l i art. 9 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów oraz art. 81 ust. l TWE i art. 2 rozporządzenia nr 1/2003, poprzez uznanie, iż zarzucane porozumienia ograniczają konkurencję na rynku właściwym, mimo że porozumienia te nie wywierają odczuwalnego wpływu na konkurencję, a przynajmniej Prezes UOKiK nie przedstawił w tym zakresie przekonujących dowodów; 9 naruszenie art. 5 ust. l pkt l, art. 9 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów oraz art. 81 ust. l TWE w zw. żart. 2 rozporządzenia nr 1/2003, poprzez uznanie, iż zarzucane porozumienia ograniczają konkurencję na rynku właściwym, mimo że uczestnicy ww. rynku posiadaj ą dostateczną swobodę w negocjowaniu cen i innych warunków umów, a przynajmniej Prezes UOKiK nie wykazał, iż tego rodzaju swoboda jest wyłączona lub istotnie ograniczona; 10 naruszenie art. 5 ust. l pkt l, art. 9 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów oraz art. 81 ust. I TWE w zw. z art. 2 rozporządzenia nr 1/2003, poprzez uznanie, iż zarzucane porozumienia ograniczają konkurencję na rynku właściwym, mimo że takie ograniczenie w rzeczywistości nie występuje, a rynek ten jest dostatecznie konkurencyjny, rozwija się w sposób stały i systematyczny, wykazując cechy rynku nienasyconego; 11 naruszenie art. 5 ust. l pkt. l, art. 9 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów oraz art. 81 ust. l TWE w zw. z art. 2 rozporządzenia nr 1/2003, poprzez uznanie, iż zarzucane porozumienia ograniczają konkurencję na rynku właściwym, mimo że porozumienia te są niezbędne dla prawidłowego i efektywnego funkcjonowania oraz rozwoju systemów kart płatniczych w Polsce; 12.naruszenie art. 5 ust. l pkt. I, art. 9 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów oraz art. 81 ust. l TWE w zw. z art. 2 rozporządzenia nr 1/2003, poprzez uznanie, iż narzucane porozumienia skutkują negatywnym zjawiskiem subsydiowania użytkowników kart przez osoby płacące gotówką oraz mogą prowadzić do ograniczenia innowacyjności w systemach płatniczych, mimo iż zjawisko subsydiowania skrośnego jest zjawiskiem normalnym w gospodarce rynkowej, zaś systemy kartowe przyczyniaj ą się w decydujący sposób do rozwoju gospodarczego, technicznego i społecznego; 13 naruszenie art. 5 ust. l pkt. l, art. 9 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów oraz art. 81 ust. l TWE w zw. z art. 2 rozporządzenia nr 1/2003, poprzez ustalenie, iż stawki opłaty interchange w systemach(...)i(...)nie były ustalane w oparciu o obiektywne podstawy, lecz były wyłącznie efektem uzgodnień banków; 14 naruszenie art. 81 ust. l TWE w zw. z art. 2 i art. 3 ust. l rozporządzenia nr 1/2003, poprzez ustalenie, że zarzucane porozumienia mają wpływ na handel między państwami członkowskimi, mimo że wpływ taki albo w ogóle nie zachodzi, albo jest niedostrzegalny, a przynajmniej Prezes UOKiK nie przedstawił żadnego dowodu co do zaistnienia ww. przesłanki; 15 naruszenie art. 11 ust. 2 w zw. z art. 7 ust. l ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów oraz art. 81 ust. 3 w zw. z art. l ust. 2 i art. 2 rozporządzenia nr 1/2003, poprzez przyjęcie w Decyzji, iż zarzucane porozumienia nie spełniają wskazanych w ww. przepisach przesłanek zwolnienia spod zakazów praktyk ograniczających konkurencję,, mimo, że porozumienia te przyczyniają się do polepszenia produkcji, dystrybucji towarów lub do postępu technicznego lub gospodarczego, zapewniają nabywcom lub użytkownikom odpowiednią część wynikających stąd korzyści oraz nie nakładają na zainteresowanych przedsiębiorców ograniczeń, które nie są niezbędne do osiągnięcia powyższych celów, i nie stwarzaj ą zainteresowanym przedsiębiorcom możliwości wyeliminowania konkurencji na rynku właściwym w zakresie znacznej części określonych towarów, przy czym dowody przedstawione przez Prezesa UOKiK w tej kwestii nie zakwestionowały skutecznie dowodów przedstawionych przez banki (w tym Bank) oraz organizacje(...)i(...); 16 naruszenie art. 101 ust. l pkt l i 2 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów , poprzez nałożenie kary pieniężnej, mimo, iż nie doszło po stronie Banku do zarzucanego naruszenia przepisów chroniących konkurencję, a przynajmniej w niniejszej sprawie powinno znaleźć zastosowanie wyłączenie z art. 11 ust. 2 w zw. z art. 7 ust. l oraz art. 81 ust. 3 TWE; 17 naruszenie art. 101 ust. l pkt l i 2, art. 104 i art. 112 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów, poprzez ustalenie wysokości kary pieniężnej z przekroczeniem maksymalnego okresu pięcioletniego liczonego od dnia wejścia w życie ustawy, jako okresu, który może być uwzględniony biorąc pod uwagę zarzucane naruszenie przepisówustawy z dnia 24 lutego 1990 o przeciwdziałaniu praktykom monopolistycznym i ochronie interesów konsumentów; 18 naruszenie art. 101 ust. l pkt l i 2 i art. 104 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów, poprzez nałożenie kary pieniężnej, która jest nieproporcjonalna do stwierdzonych naruszeń i nie uwzględnia w dostatecznym stopniu wszystkich istotnych okoliczności sprawy, w tym stwierdzonej przez Prezesa UOKiK nieumyślności w zarzucanych naruszeniach przepisów chroniących konkurencję; 19 naruszenie art. 90 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów w związku zart. 108 § l k.p.a., poprzez: - nadanie Decyzji rygoru natychmiastowej wykonalności, pomimo że nie wymaga tego ani ochrona konkurencji, ani ważny interes konsumentów oraz rygor ten nie jest rzeczywiście niezbędny dla realizacji celów Decyzji, a przynajmniej Prezes UOKiK nie wykazał, że powyższe wymogi zostały w mniejszej sprawie spełnione; - nadanie Decyzji rygoru natychmiastowej wykonalności, pomimo, iż wykonanie Decyzji nie jest w stanie zrealizować celów przez nią zakładanych z uwagi na istnienie na rynku wielu banków nieobjętych zakresem podmiotowym Decyzji; - nadanie Decyzji rygoru natychmiastowej wykonalności, pomimo że w niniejszej sprawie zachodzi groźba wyrządzenia niepowetowanej szkody oraz groźba nieodwracalnych lub trudno odwracalnych skutków, jakie dla Banku przyniesie wykonanie Decyzji przed uzyskaniem przez nią przymiotu prawomocności; nadanie Decyzji rygoru natychmiastowej wykonalności, pomimo, iż obowiązki w niej wskazane zostały określone w sposób niejednoznaczny i niejasny, uniemożliwiając adresatom ich wykonanie; 20 naruszenie art. 16 ust. 2 rozporządzenia nr 1/2003, poprzez nadanie Decyzji rygoru natychmiastowej wykonalności, pomimo, iż wykonanie Decyzji prowadzi do skutków sprzecznych z decyzją Komisji Europejskiej z 9 sierpnia 2001 r. (2001/782/EC) w sprawie systemu(...); 21 naruszenie art. 11 ust. 6 rozporządzenia nr 1/2003, poprzez nadanie Decyzji rygoru natychmiastowej wykonalności, pomimo, iż Prezes UOKiK nie miał kompetencji do prowadzenia postępowania z uwagi na trwające postępowanie przed Komisją Europejską w sprawie opłat interchange stosowanych w ramach systemu(...). II.Powód 2-Bank (...) S.A.wW.(XVII Am A 110/07) który wniósł o uchylenie pkt I, V.2 i VI, alternatywnie o zmianę pkt. I i V.2 w ten sposób iż nic stwierdza się stosowania przez bank i inne banki wskazane w pkt l praktyk ograniczających konkurencję na rynku usług acquiringowych związanych z regulowaniem zobowiązań konsumentów wobec akceptantów z tytułu płatności za nabywane przez konsumentów towary i usługi za pomocą kart płatniczych na terytorium Polski poprzez wspólne ustalanie stawek opłaty interchange pobieranej od transakcji dokonywanych kartami systemu(...)i(...). Ponadto, powód 2 wniósł o uchylenie rygoru natychmiastowej wykonalności, wstrzymanie wykonania decyzji i zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych. Powód 2 zarzucił: l. naruszenie art. 84 ust. l pkt l w zw. z art. 4 pkt 2 i art. 85 ust. 3 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów w związku zart. 105 § l i art. 156 § l pkt 2 k.p.a., poprzez wszczęcie i prowadzenie postępowania oraz wydanie zaskarżonej Decyzji na wniosek podmiotu nieuprawnionego, to jest organizacji pracodawców nie będącej "związkiem przedsiębiorców" oraz nie legitymującej się swoim interesem prawnym we wszczęciu postępowania; 2 naruszenie art. 11 ust. 6 rozporządzenia Rady nr 1/2003 w sprawie wprowadzenia w życie reguł konkurencji ustanowionych w art. 81 i 82 Traktatu, poprzez prowadzenie postępowania i wydanie Decyzji mimo trwającego postępowania przed Komisją Europejską w sprawie opłat interchange stosowanych w ramach systemu(...); 3 naruszenie art. 5 ust. l pkt I i art. 9 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów oraz art. 81 ust. l traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską („TWE") w zw. zart. 156 § l pkt 5 k.p.a., poprzez nieprecyzyjne i niejednoznaczne określenie w sentencji Decyzji stwierdzonej praktyki uznanej za ograniczającą konkurencję i naruszającą zakazy ustanowione w przepisach prawa, a przez to uniemożliwienie wykonania Decyzji przez strony; 4 naruszenie art. 5 ust. l pkt. l, art. 9 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów w związku z art. 4 pkt. 4 lit. b) i c) ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów w związku oraz art. 81 ust. l TWE, poprzez nieprawidłowe określenie adresata Decyzji i skierowanie pkt. I i V Decyzji do wskazanych tam banków, w tym Banku, mimo że zarzucane porozumienie stanowi w istocie akt związku przedsiębiorców w rozumieniu art. 4 pkt. 4 lit. c) ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów w związku, przy czym związek ten charakteryzuje się szczególnymi cechami, które powodują, iż bankom nie można przypisać udziału w porozumieniu antykonkurencyjnym; 5.naruszenie art. 84 ust. 3 i art. 66 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów orazart. 10 k.p.a., poprzez określenie rynku właściwego dopiero bezpośrednio przed wydaniem zaskarżonej Decyzji, przez co doszło do istotnego ograniczenia prawa strony do czynnego udziału w postępowaniu oraz możliwości ustosunkowania się do wszystkich podnoszonych w postępowaniu zarzutów; 6.naruszenie art. 5 ust. l pkt l i art. 9 w zw. z art. 4 pkt 8 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów oraz art. 81 ust. l TWE w zw. z art. 2 rozporządzenia nr 1/2003, poprzez nieprecyzyjne i błędne określenie rynku właściwego i uznanie, iż rynkiem tym jest rynek usług acquiringowych związanych z regulowaniem zobowiązań konsumentów wobec akceptantów z tytułu płatności za nabywane przez konsumentów towary i usługi za pomocą kart płatniczych na terytorium Polski, mimo., iż nie istnieje odrębny rynek usług acquiringowych, a nadto definicja rynku przyjęta przez Prezesa UOKiK nie uwzględnia substytutów; 7 naruszenie art. 5 ust. l pkt l oraz art. 9 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów jak również art. 81 ust. l TWE w zw. z art. 2 rozporządzenia nr 1/2003, poprzez skierowanie decyzji do podmiotów, które nie zawarły porozumienia dotyczącego ustalenia cen lub innych warunków sprzedaży usług acquiringowych; 8 naruszenie art. 5 ust. l pkt l w zw. z art. 6 ust. l i art. 9 Ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów oraz art. 81 ust. l TWE i art. 2 rozporządzenia nr 1/2003, poprzez uznanie, iż zarzucane porozumienia ograniczają konkurencję na rynku właściwym, mimo że porozumienia te nie wywierają odczuwalnego wpływu na konkurencję, a przynajmniej Prezes UOKiK nie przedstawił w tym zakresie przekonujących dowodów; 9.naruszenie art. 5 ust. l pkt l, art. 9 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów oraz art. 81 ust. I TWE w zw. żart. 2 rozporządzenia nr 1/2003, poprzez uznanie, iż zarzucane porozumienia ograniczają konkurencję na rynku właściwym., mimo że uczestnicy ww. rynku posiadają dostateczną swobodę w negocjowaniu cen i innych warunków umów, a przynajmniej Prezes UOKiK nie wykazał, iż tego rodzaju swoboda jest wyłączona lub istotnie ograniczona; 10 naruszenie art. 5 ust. l pkt l, art. 9 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów oraz art. 81 ust. l TWE w zw. z art. 2 rozporządzenia nr 1/2003, poprzez uznanie, iż zarzucane porozumienia ograniczają konkurencję na rynku właściwym, mimo że takie ograniczenie w rzeczywistości nie występuje, a rynek ten jest dostatecznie konkurencyjny, rozwija się w sposób stały i systematyczny, wykazując cechy rynku nienasyconego; 11 naruszenie art. 5 ust. l pkt. l, art. 9 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów w oraz art. 81 ust. I TWE w zw. z art. 2 rozporządzenia nr 1/2003, poprzez uznanie, iż zarzucane porozumienia ograniczają konkurencję na rynku właściwym, mimo że porozumienia te są niezbędne dla prawidłowego i efektywnego funkcjonowania oraz rozwoju systemów kart płatniczych w Polsce; 12 naruszenie art. 5 ust. l pkt. l, art. 9 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów oraz art. 81 ust. l TWE w zw. z art. 2 rozporządzenia nr 1/2003, poprzez uznanie, iż zarzucane porozumienia skutkuj ą negatywnym zjawiskiem subsydiowania użytkowników kart przez osoby płacące gotówką oraz mogą prowadzić do ograniczenia innowacyjności w systemach płatniczych, mimo iż zjawisko subsydiowania skrośnego jest zjawiskiem normalnym w gospodarce rynkowej, zaś systemy karto we przyczyniają się w decydujący sposób do rozwoju gospodarczego, technicznego i społecznego; 13 naruszenie art. 5 ust. l pkt. l, art. 9 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów oraz art. 81 ust. l TWE w zw. z art. 2 rozporządzenia nr i/2003, poprzez ustalenie, iż stawki opłaty interchange w systemach(...)i(...) nie były ustalane w oparciu o obiektywne podstawy, lecz były wyłącznie efektem uzgodnień banków; 14.naruszenie art. 81 ust. I TWE w zw. z art. 2 i art. 3 ust. l rozporządzenia nr 1/2003, poprzez ustalenie, że zarzucane porozumienia mają wpływ na handel między państwami członkowskimi, mimo że wpływ taki albo w ogóle nie zachodzi, albo jest niedostrzegalny, a przynajmniej Prezes UOKiK nie przedstawił żadnego dowodu co do zaistnienia ww. przesłanki; 15.naruszenie art. 11 ust. 2 w zw. z art. 7 ust. l ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów oraz art. 81 ust. 3 w zw. z art. l ust. 2 i art. 2 rozporządzenia nr 1/2003, poprzez przyjęcie w Decyzji, iż zarzucane porozumienia nie spełniają wskazanych w ww. przepisach przesłanek zwolnienia spod zakazów praktyk ograniczających konkurencję, mimo, że porozumienia te przyczyniają się do polepszenia produkcji, dystrybucji towarów lub do postępu technicznego lub gospodarczego, zapewniają nabywcom lub użytkownikom odpowiednią część wynikających stąd korzyści oraz nie nakładaj ą na zainteresowanych przedsiębiorców ograniczeń, które nie są niezbędne do osiągnięcia powyższych celów, i nie stwarzaj ą zainteresowanym przedsiębiorcom możliwości wyeliminowania konkurencji na rynku właściwym w zakresie znacznej części określonych towarów; przy czym dowody przedstawione przez Prezesa UOKiK w tej kwestii nie zakwestionowały skutecznie dowodów przedstawionych przez banki (w tym Bank) oraz organizacje(...)i(...); 16 naruszenie art. 101 ust. l pkt l i 2 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów poprzez nałożenie kary pieniężnej, mimo, iż nie doszło po stronie Banku do zarzucanego naruszenia przepisów chroniących konkurencję, a przynajmniej w niniejszej sprawie powinno znaleźć zastosowanie wyłączenie z art. 11 ust. 2 w zw. z art. 7 ust, l oraz art. 81 ust. 3 TWE; 17 naruszenie art. 101 ust. l pkt l i 2, art. 104 i art. 112 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów, poprzez ustalenie wysokości kary pieniężnej z przekroczeniem maksymalnego okresu pięcioletniego liczonego od dnia wejścia w życie ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów w związku, jako okresu, który może być uwzględniony biorąc pod uwagę zarzucane naruszenie przepisówustawy z dnia 24 lutego 1990 o przeciwdziałaniu praktykom monopolistycznym i ochronie interesów konsumentów; 18.naruszenie art. 101 ust. l pkt l i 2 i art 104 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów, poprzez nałożenie kary pieniężnej, która jest nieproporcjonalna do stwierdzonych naruszeń i nie uwzględnia w dostatecznym stopniu wszystkich istotnych okoliczności sprawy, w tym stwierdzonej przez Prezesa UOKiK nieumyślności w zarzucanych naruszeniach przepisów chroniących konkurencję; 19.naruszenie art. 90 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów w związku z art. 108 § Ik.p.a., poprzez: - nadanie Decyzji rygoru natychmiastowej wykonalności, pomimo że nie wymaga tego ani ochrona konkurencji, ani ważny interes konsumentów oraz rygor ten nie jest rzeczywiście niezbędny dla realizacji celów Decyzji, a przynajmniej Prezes UOKiK nie wykazał, że powyższe wymogi zostały w mniejszej sprawie spełnione; nadanie Decyzji rygoru natychmiastowej wykonalności, pomimo, iż wykonanie Decyzji nie jest w stanie zrealizować celów przez nią zakładanych z uwagi na istnienie na rynku wielu banków nieobjętych zakresem podmiotowym Decyzji; nadanie Decyzji rygoru natychmiastowej wykonalności, pomimo że w niniejszej sprawie zachodzi groźba wyrządzenia niepowetowanej szkody oraz groźba nieodwracalnych lub trudno odwracalnych skutków, jakie dla Banku przyniesie wykonanie Decyzji przed uzyskaniem przez nią przymiotu prawomocności; - nadanie Decyzji rygoru natychmiastowej wykonalności, pomimo, iż obowiązki w niej wskazane zostały określone w sposób niejednoznaczny i niejasny, uniemożliwiając adresatom ich wykonanie; 20 naruszenie art. 16 ust. 2 rozporządzenia nr 1/2003, poprzez nadanie Decyzji rygoru natychmiastowej wykonalności, pomimo, iż wykonanie Decyzji prowadzi do skutków sprzecznych z decyzją Komisji Europejskiej z 9 sierpnia 2001 r. (2001/782/EC) w sprawie systemu(...); 21 naruszenie art. 11 ust. 6 rozporządzenia nr 1/2003, poprzez nadanie Decyzji rygoru natychmiastowej wykonalności, pomimo, iż Prezes UOKiK nie miał kompetencji do prowadzenia postępowania z uwagi na trwające postępowanie przed Komisją Europejską w sprawie opłat interchange stosowanych w ramach systemu(...). III. Powód 3 -Bank (...) S.A.wW.(XVII Ama 111/07) wniósł o zmianę Decyzji poprzez orzeczenie o umorzeniu postępowania lub o zmianę poprzez niestwierdzenie stosowania zarzucanej praktyki oraz o zasądzenie zwrotu kosztów postępowania. Z ostrożności procesowej Powód 3 powód wniósł o zmianę zaskarżonej Decyzji poprzez niestwierdzenie stosowania praktyki wobec uznania, iż wspólne ustalenie opłaty interchange spełnia kryteria wyłączenia spod znaku porozumień ograniczających konkurencję, uchylenie lub znaczne obniżenie nałożonej kary pieniężnej. Powód 3 zarzucił: 1 Obrazę obraza prawa procesowego - art. 84 ust. l pkt l ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów (Dz. U.'/.2003 r. nr 86, póz. 804 ze zm.) -polegającą na wszczęciu postępowania antymonopolowego na wniosek, pomimo iż wnioskodawca nie miał legitymacji czynnej, ze względu na brak u niego interesu prawnego we wszczęciu postępowania, 2 obrazę prawa materialnego - art. 4 ust. 8 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów w związku , poprzez błędne zdefiniowanie rynku właściwego, 3.obrazę prawa materialnego - art. 81 ust. l Traktatu Ustanawiającego Wspólnotę Europejską oraz art. 5 ust. l pkt l ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów, poprzez uznanie, że wielostronne porozumienie dotyczące opłaty interchange spełnia przesłanki uznania go za porozumienie ograniczające konkurencję. 4 obrazę artykułu 3 i artykułu 16 rozporządzenia Rady WE 1/2003 w sprawie stosowania przepisów dotyczących konkurencji określonych w Artykule 81 i 82 Traktatu WE, artykułu l O TWE oraz podstawowych zasad pewności prawa, poprzez sprzeczność z decyzją Komisji Europejskiej z dnia 24 lipca 2002 r. Nr COMP/29.373 o przyznaniu(...)indywidualnego wyłączenia, 5 obrazęart. 7 k.p.a.w związku z art. 80 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów oraz w związku z art. 81 ust. TWE oraz art.7 ust. l ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów poprzez brak należytego zbadania i oceny informacji złożonych przez(...)w związku z art. 81 ust. TWE oraz art. 7 ust. 1 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów, a następnie stwierdzenie, iż(...)i Banki Członkowskie nie udowodniły, iż zwolnienie ma zastosowanie, 6 obrazę prawa procesowego -art. 7, 77 i 80 k.p.a.poprzez nie wyjaśnienie wszystkich istotnych dla rozstrzygnięcia okoliczności sprawy, 7 obrazę prawa procesowego -art. 233 § l k.p.c.w zw. z art. 81 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów, polegającą na orzeczeniu w oparciu o materiał dowodowy niekompletny i uniemożliwiający wszechstronne przeanalizowanie sprawy, oraz poprzez dokonanie ustaleń faktycznych niepopartych dowodami, 8 naruszenie zasad proceduralnych w związku z opinią biegłego, polegające na obrazie art.art. 233 § l k.p.c.w związku z art. 81 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów: - poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodu na skutek dokonania ustaleń faktycznych na podstawie opinii biegłego, która nie spełnia wymogów formy pisemnej, - poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodu na skutek ustaleń faktycznych na podstawie opinii biegłego obciążonej licznymi błędami merytorycznymi, 9 obrazęart. 107 § l i § 3 k.p.a.w związku z art. 80 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów polegającą na sprzeczności rozstrzygnięcia z uzasadnieniem decyzji, oraz brakiem jednoznacznego i spójnego wskazania w uzasadnieniu decyzji, jakie zachowanie stron uzasadnia zarzut ograniczenia konkurencji zawarty w pkt. I. l. decyzji, która jest oparta na fakcie, iż nie jest możliwe jednoznaczne wyciągnięcie wniosków z uzasadnienia decyzji : (I) czy Prezes UOKiK podważa faktyczną zgodność z prawem wspólnego ustalenia opłaty interchange, (II) czy też Prezes kwestionuje jedynie samą wysokość opłaty interchange, 10 obrazęart. 286 oraz 227 k.p.c.w związku z art. 81 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów w związku orazart. 89 k.p.a, w związku z art. 80 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów w związku poprzez odmowę przeprowadzenia rozprawy przesłuchania biegłego w trybie administracyjnym oraz dowodu z uzupełniającej opinii biegłego (przez tego samego lub przez innego biegłego),w wyniku czego decyzja została oparta na błędnych i niekompletnych ustaleniach. 11 obrazę prawa materialnego - art. 101 ust. l pkt l i 2 i art. 104 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów w związku, poprzez nałożenie na powoda kary pieniężnej w sposób całkowicie dowolny, w oderwaniu od stopnia jego zawinienia oraz stopnia naruszenia interesu publicznoprawnego. IV. Powód 4 -Bank (...) S.A.wW.(XVII Ama 112/07) wnosząc o uchylenie pkt 1.4 i pkt IV zaskarżonej Decyzji, ewentualnie o zmianę pkt 1.2 i pkt IV Decyzji poprzez uznanie, że wspólne ustalenie opłaty interchange nie stanowi praktyki ograniczającej konkurencję, określonej w art. 81 ust. l Traktatu WE oraz w art. 5 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów lub uznanie, że wspólne ustalenie opłaty interchange spełnia kryteria wyłączenia spod zakazu porozumień ograniczających konkurencję określone w art. 81 (3) Traktatu WE oraz art. 11 ustawy. Ponadto wniósł o wstrzymanie wykonania pkt 1.2. Decyzji, obciążenie pozwanego kosztami postępowania odwoławczego i zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów postępowania sądowego, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Powód 4 zarzucił: 1 błędne uznanie istnienia interesu prawnego(...)w inicjowaniu postępowania antymonopolowego (brak legitymacji czynnej, ze względu na brak interesu prawnego we wszczęciu postępowania), 2 błędne zdefiniowanie rynku właściwego, 3 niewłaściwe zdefiniowanie acquirera, co skutkowało nieprawidłowym określeniem przez pozwanego rynku właściwego, 4 błędne uznanie, że tzw. płatności na odległość nie są substytutami kart, gdyż nie są stosowane do dokonywania płatności w punktach usługowo handlowych, 5 nie zastosowanie przez Prezesa UOKiK art. 11 ust. 2 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów a w związku z tym, nie wydanie przez pozwanego Decyzji w przedmiocie nie stwierdzenia stosowania praktyki ograniczającej konkurencję w przypadku ustalenia przez organ, że porozumienie spełniało przesłanki, o których mowa w art. 7 ust. l ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów a nie zostało objęte uprzednio stosownym rozporządzeniem wyłączającym Rady Ministrów, 6 nie wyjaśnienie wszystkich istotnych dla rozstrzygnięcia okoliczności sprawy, jakimi są niski udział kart wydawanych przez Bank w rynku kart w Polsce i niewielkie dochody z tytułu opłaty interchange, 7 nie wyjaśnienie wszystkich istotnych dla rozstrzygnięcia okoliczności sprawy, poprzez pominięcie okoliczności, że bank będąc wydawcą kart nie ma wpływu na wysokość stawek rozliczeniowych uzgadnianych pomiędzy akceptantami a acquirerami. V . Powód 5 -Bank (...) S.A.wB.(XVIIA.113/07) wniósł uchylenie Decyzji w całości, na podstawie braku istnienia interesu prawnego podmiotu, z wniosku którego wszczęte zostało postępowanie, tj.(...)lub o uchylenie Decyzji w całości i uznanie, iż wspólne ustalenie opłaty interchange nie stanowi praktyki ograniczającej konkurencję lub też uchylenie zaskarżanej Decyzji w całości i uznanie, ze opłata interchange spełnia kryteria określone w art. 81 ust. 3 Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską oraz art. 7 ust. l ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów, a zatem jest wyłączona spod zakazu określonego w art. 81 ust. l Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską i art. 5 ust. l ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów. Powód 5 zarzucił: 1 Naruszenie przepisu art. 84 ust. l pkt l ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów przez wszczęcie i prowadzenie, a w konsekwencji wydanie decyzji na wniosek(...)z siedzibą wW., w sytuacji, gdy(...)a w szczególności pozwany w decyzji nie uzasadnił, iż wskazany podmiot wykazał interes prawny w sprawie, co stanowi bezwzględną przesłankę do wszczęcia i prowadzenia postępowania przez Prezesa Urzędu, na wniosek podmiotów cytowanych w art. 84 ust. l pkt l do 5), 2 Naruszenie przepisu art. 81 ust. l Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską oraz art. 5 ust. l ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów poprzez jego niewłaściwe zastosowanie wskutek stwierdzenia, że wielostronne porozumienia dotyczące opłaty intrchange są niezgodne z prawem, pomimo braku analizy sytuacji konkurencji na rynku polskim w obliczu braku takiego porozumienia, 3 Naruszenie przepisu art. 3 i art. 16 Rozporządzenia 1/2003 w sprawie stosowania przepisów dotyczących konkurencji określonych w art. 81i82 Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską, art. 10 Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską oraz podstawowych zasad pewności prawa, poprzez niezastosowanie Decyzji Komisji Europejskiej o przyznaniu(...)indywidualnego wyłączenia (jedynej wiążącej decyzji dotyczącej stosowania art. 81 Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską do wielostronnych opłat interchange), 3 Naruszenie przepisu art. 4 ust. 8 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów poprzez błędne zdefiniowanie rynku właściwego. 4 Naruszenie przepisuart. 233 k.p.c.w związku z art. 81 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów poprzez dokonanie ustaleń faktycznych nie popartych dowodami, 5 Naruszenie przepisuart. 7 k.p.a.w związku z art. 80 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów oraz w związku z art. 81 ust. 3 Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską oraz art. 7 ust. l ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów poprzez brak należytego zbadania i oceny informacji złożonych przez(...)w związku z art. 81 ust, 3 Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską oraz art. 7 ust. l ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów, a następnie stwierdzenie, iż(...)i Banki Członkowskie nie wywiązały się z obowiązku udowodnienia, iż zwolnienie ma zastosowanie, 6 oparcie się na niejasnej i niepełnej opinii biegłego, który przekroczył kompetencje przysługujące biegłemu i zamiast zaopiniować przedstawiony mu stan faktyczny, dokonał jego oceny, do czego nie jest uprawniony oraz naruszenie: a. przepisuart. 233 § l k.p.c.w związku z art. 81 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodu na skutek dokonania ustaleń faktycznych na podstawie opinii biegłego, która nie spełnia wymogów formy pisemnej, b.przepisuart. 286 oraz art. 227 k.p.c.w związku z art. 81 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów orazart. 89 k.p.a.w związku z art. 80 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów poprzez odmowę przeprowadzenia przesłuchania biegłego w trybie administracyjnym oraz dowodu z uzupełniającej opinii biegłego (przez tego samego lub przez innego biegłego), w wyniku czego decyzja została oparta na błędnych i niekompletnych ustaleniach, c.przepisuart. 233 § l k.p.c, w związku z art. 81 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodu poprzez dokonanie ustaleń faktycznych na podstawie opinii biegłego obciążonej licznymi błędami merytorycznymi. 8 Naruszenie przepisuart. 107 § l i § 3 k.p.a.w związku art. 80 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów polegające na sprzeczności sentencji decyzji z jej uzasadnieniem, oraz brakiem jednoznacznego i spójnego wskazania w uzasadnieniu decyzji, jakie zachowanie stron uzasadnia zarzut ograniczenia konkurencji zawarty w pkt 1.1 decyzji, które jest oparte na fakcie, iż nie jest możliwe niejednoznaczne wyciągnięcie wniosków z uzasadnienia decyzji: czy Prezes podważa faktyczną zgodność z prawem wspólnego ustalania opłaty interchange, czy też Prezes kwestionuje jedynie samą wysokość opłaty interchange, 10 Naruszenie przepisu art. 65 ust. 4 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów orazart. 10 k.p.a.w związku z art. 80 ustawy o ochronie konkurencji l konsumentów polegające na niewłączeniu do materiału dowodowego raportów oraz analiz, na podstawie których Prezes UOKiK oparł swoje rozstrzygnięcie, co doprowadziło do pozbawienia stron postępowania antymonopolowego możliwości przedstawienia stanowiska odnośnie tych dowodów i wydania decyzji opartej na niepełnych ustaleniach faktycznych, brak precyzyjnego oznaczenia stron postępowania, a w szczególności podmiotów, przeciwko którym wydana została decyzja, 11 brak indywidualnego uzasadnienia decyzji wobec poszczególnych banków, w tymBanku (...) S. A., dotyczącego ustalenia przez Prezesa UOKiK wysokości poszczególnych kar jednostkowych z tytułu naruszenia przepisów o ochronie konkurencji. 12 nieproporcjonalność wysokości orzeczonej decyzją Prezesa UOKiK kary pieniężnej wobecBanku (...) S.A.do przyjętego przez Prezesa Urzędu naruszenia przepisów. VI. Powód 6 -Bank (...) S.A.wK.(XVII Ama 114/07) uchylenie pkt I, V.6 i VI, alternatywnie zmiana pkt. I i V.6 w ten sposób iż nie stwierdza się stosowania przez bank i inne banki wskazane w pkt l praktyk ograniczających konkurencję na rynku usług acquiringowych związanych z regulowaniem zobowiązań konsumentów wobec akceptantów z tytułu płatności za nabywane przez konsumentów towary i usługi za pomocą kart płatniczych na terytorium Polski poprzez wspólne ustalanie stawek opłaty interchange pobieranej od transakcji dokonywanych kartami systemu(...)i(...). Ponadto, powód 6 wniósł o uchylenie rygoru natychmiastowej wykonalności, wstrzymanie wykonania decyzji i zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych. Powód 6 zarzucił: l. naruszenie art. 84 ust. l pkt l w zw. z art. 4 pkt 2 i art. 85 ust. 3 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów w związku zart. 105 § l i art. 156 § l pkt 2 k.p.a., poprzez wszczęcie i prowadzenie postępowania oraz wydanie zaskarżonej Decyzji na wniosek podmiotu nieuprawnionego, to jest organizacji pracodawców nie będącej "związkiem przedsiębiorców" oraz nie legitymującej się swoim interesem prawnym we wszczęciu postępowania; 2 naruszenie art. 11 ust. 6 rozporządzenia Rady nr 1/2003 w sprawie wprowadzenia w życie reguł konkurencji ustanowionych w art. 81 i 82 Traktatu, poprzez prowadzenie postępowania i wydanie Decyzji mimo trwającego postępowania przed Komisją Europejską w sprawie opłat interchange stosowanych w ramach systemu(...); 3 naruszenie art. 5 ust. l pkt l i art. 9 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów oraz art. 81 ust. l traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską w zw. zart. 156 § l pkt 5 k.p.a., poprzez nieprecyzyjne i niejednoznaczne określenie w sentencji Decyzji stwierdzonej praktyki uznanej za ograniczającą konkurencję i naruszającą zakazy ustanowione w przepisach prawa, a przez to uniemożliwienie wykonania Decyzji przez strony; 4 naruszenie art. 5 ust. l pkt. l, art. 9 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów w związku z art. 4 pkt. 4 lit. b) i c) ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów w związku oraz art. 81 ust. l TWE, poprzez nieprawidłowe określenie adresata Decyzji i skierowanie pkt. I i V Decyzji do wskazanych tam banków, w tym Banku, mimo że zarzucane porozumienie stanowi w istocie akt związku przedsiębiorców w rozumieniu art. 4 pkt. 4 lit. c) Ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów w związku , przy czym związek ten charakteryzuje się szczególnymi cechami, które powodują, iż bankom nie można przypisać udziału w porozumieniu antykonkurencyjnym; 5 naruszenie art. 84 ust. 3 i art. 66 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów orazart. 10 k.p.a., poprzez określenie rynku właściwego dopiero bezpośrednio przed wydaniem zaskarżonej Decyzji, przez co doszło do istotnego ograniczenia prawa strony do czynnego udziału w postępowaniu oraz możliwości ustosunkowania się do wszystkich podnoszonych w postępowaniu zarzutów; 6 naruszenie art. 5 ust. l pkt l i art. 9 w zw. z art. 4 pkt 8 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów oraz art. 81 ust. l TWE w zw. z art. 2 rozporządzenia nr 1/2003, poprzez nieprecyzyjne i błędne określenie rynku właściwego i uznanie, iż rynkiem tym jest rynek usług acquiringowych związanych z regulowaniem zobowiązań konsumentów wobec akceptantów z tytułu płatności zanabywane przezkonsumentów towary i usługi za pomocą kart płatniczych na terytorium Polski, mimo, iż nie istnieje odrębny rynek usług acquiringowych, a nadto definicja rynku przyjęta przez Prezesa UOKiK nie uwzględnia substytutów; 7 naruszenie art. 5 ust. l pkt l oraz art. 9 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów jak również art. 81 ust. I TWE w zw. z art. 2 rozporządzenia nr 1/2003, poprzez skierowanie decyzji do podmiotów, które nie zawarły porozumienia dotyczącego ustalenia cen lub innych warunków sprzedaży usług acquiringowych; 8 naruszenie art. 5 ust. l pkt l w zw. z art. 6 ust. l i art. 9 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów oraz art. 81 ust. l TWE i art. 2 rozporządzenia nr 1/2003, poprzez uznanie, iż zarzucane porozumienia ograniczaj ą konkurencję na rynku właściwym, mimo że porozumienia te nie wywieraj ą odczuwalnego wpływu na konkurencję, a przynajmniej Prezes UOKiK nie przedstawił w tym zakresie przekonujących dowodów; 9 naruszenie art. 5 ust. l pkt l, art. 9 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów oraz art. 81 ust. l TWE w zw. z art. 2 rozporządzenia nr 1/2003, poprzez uznanie, iż zarzucane porozumienia ograniczają konkurencję na rynku właściwym, mimo że uczestnicy ww. rynku posiadają dostateczną swobodę w negocjowaniu cen i innych warunków umów, a przynajmniej Prezes UOKiK niewykazał, iż tego rodzaju swoboda jest wyłączona lub istotnie ograniczona; 10 naruszenie art. 5 ust. l pkt l, art. 9 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów oraz art. 81 ust. l TWE w zw. z art. 2 rozporządzenia nr 1/2003, poprzez uznanie, iż zarzucane porozumienia ograniczaj ą konkurencję na rynku właściwym, mimo że takie ograniczenie w rzeczywistości nie występuje, a rynek ten jest dostatecznie konkurencyjny, rozwija się w sposób stały i systematyczny, wykazując cechy rynku nienasyconego; 11.naruszenie art 5 ust. l pkt l, art. 9 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów oraz art. 81 ust. l TWE w zw. z art. 2 rozporządzenia nr 1/2003, poprzez uznanie, iż zarzucane porozumienia ograniczają konkurencję na rynku właściwym, mimo że porozumienia te są niezbędne dla prawidłowego i efektywnego funkcjonowania oraz rozwoju systemów kart płatniczych w Polsce; 12 naruszenie art. 5 ust. l pkt. l, art. 9 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów oraz art. 81 ust. l TWE w zw. z art. 2 rozporządzenia nr 1/2003, poprzez uznanie, iż zarzucane porozumienia skutkuj ą negatywny m zjawiskiem subsydiowania użytkowników kart przez osoby płacące gotówka oraz mogą prowadzić do ograniczenia innowacyjności w systemach płatniczych, mimo iż zjawisko subsydiowania skrośnego jest zjawiskiem normalnym w gospodarce rynkowej, zaś systemy karto we przyczyniają się w decydujący sposób do rozwoju gospodarczego, technicznego i społecznego; 13 naruszenie art. 5 ust. l pkt. l, art. 9 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów oraz art. 81 ust. I TWE w zw. z art. 2 rozporządzenia nr 1/2003, poprzez ustalenie, iż stawki opłaty interchange w systemach(...)i(...)nie były ustalane w oparciu o obiektywne podstawy, lecz były wyłącznie efektem uzgodnień banków; 14 naruszenie art. 81 ust. l TWE w zw. z art. 2 i art. 3 ust. l rozporządzenia nr 1/2003, poprzez ustalenie, że zarzucane porozumienia mają wpływ na handel między państwami członkowskimi, mimo że wpływ taki albo w ogóle nie zachodzi, albo jest niedostrzegalny, a przynajmniej Prezes UOKiK nie przedstawił żadnego dowodu co do zaistnienia ww. przesłanki; 15 naruszenie art. 11 ust. 2 w zw. z art. 7 ust. l ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów oraz art. 81 ust. 3 w zw. z art. l ust. 2 i art. 2 rozporządzenia nr 1/2003, poprzez przyjęcie w Decyzji, iż zarzucane porozumienia nie spełniają wskazanych w ww. przepisach przesłanek zwolnienia spod zakazów praktyk ograniczających konkurencję, mimo, że porozumienia te przyczyniają się do polepszenia produkcji, dystrybucji towarów lub do postępu technicznego lub gospodarczego, zapewniaj ą nabywcom lub użytkownikom odpowiednią część wynikających stąd korzyści oraz nie nakładają na zainteresowanych przedsiębiorców ograniczeń, które nie są niezbędne do osiągnięcia powyższych celów, i nie stwarzaj ą zainteresowanym przedsiębiorcom możliwości wyeliminowania konkurencji na rynku właściwym w zakresie znacznej części określonych towarów, przy czym dowody przedstawione przez Prezesa UOKiK w tej kwestii nie zakwestionowały skutecznie dowodów przedstawionych przez banki (w tym Bank) oraz organizacje(...)i(...); 16 naruszenie art. 101 ust. i pkt l i 2 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów, poprzez nałożenie kary pieniężnej, mimo, iż nie doszło po stronie Banku do zarzucanego naruszenia przepisów chroniących konkurencję, a przynajmniej w niniejszej sprawie powinno znaleźć zastosowanie wyłączenie z art. 11 ust. 2 w zw. z art. 7 ust. l oraz art. 81 ust. 3 TWE; 17 naruszenie art. 101 ust. l pkt l i 2, art. 104 i art. 112 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów, poprzez ustalenie wysokości kary pieniężnej z przekroczeniem maksymalnego okresu pięcioletniego liczonego od dnia wejścia w życie ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów w związku, jako okresu, który może być uwzględniony biorąc pod uwagę zarzucane naruszenie przepisówustawy z dnia 24 lutego 1990 o przeciwdziałaniu praktykom monopolistycznym i ochronie interesów konsumentów; 18 naruszenie art 101 ust. l pkt l i 2 i art. 104 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów, poprzez nałożenie kary pieniężnej, która jest nieproporcjonalna do stwierdzonych naruszeń i nie uwzględnia w dostatecznym stopniu wszystkich istotnych okoliczności sprawy, w tym stwierdzonej przez Prezesa UOKiK nieumyślności w zarzucanych naruszeniach przepisów chroniących konkurencję; - naruszenie art. 90 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów w związku zart. 108 § l k.p.a., poprzez: nadanie Decyzji rygoru natychmiastowej wykonalności, pomimo że nie wymaga tego ani ochrona konkurencji, ani ważny interes konsumentów oraz rygor ten nie jest rzeczywiście niezbędny dla realizacji celów Decyzji, a przynajmniej Prezes UOKiK nie wykazał, że powyższe wymogi zostały w mniejszej sprawie spełnione; nadanie Decyzji rygoru natychmiastowej wykonalności, pomimo, iż wykonanie Decyzji nie jest w stanie zrealizować celów przez nią zakładanych z uwagi na istnienie na rynku wielu banków nieobjętych zakresem podmiotowym Decyzji; nadanie Decyzji rygoru natychmiastowej wykonalności, pomimo że w niniejszej sprawie zachodzi groźba wyrządzenia niepowetowanej szkody oraz groźba nieodwracalnych lub trudno odwracalnych skutków, jakie dla Banku przyniesie wykonanie Decyzji przed uzyskaniem przez nią przymiotu prawomocności; nadanie Decyzji rygoru natychmiastowej wykonalności, pomimo, iż obowiązki w niej wskazane zostały określone w sposób niejednoznaczny i niejasny, uniemożliwiając adresatom ich wykonanie; 20 naruszenie art. 16 ust. 2 rozporządzenia nr 1/2003, poprzez nadanie Decyzji rygoru natychmiastowej wykonalności, pomimo, iż wykonanie Decyzji prowadzi do skutków sprzecznych z decyzją Komisji Europejskiej z 9 sierpnia 2001 r. (2001/782/EC) w sprawie systemu(...); 21 naruszenie art 11 ust. 6 rozporządzenia nr 1/2003, poprzez nadanie Decyzji rygoru natychmiastowej wykonalności, pomimo, iż Prezes UOKiK nie miał kompetencji do prowadzenia postępowania z uwagi na trwające postępowanie przed Komisją Europejską w sprawie opłat interchange stosowanych w ramach systemu(...). VII. Powód 7(...) Bank (...) S.A.wK.(XVII AmA 115/07) uchylenie pkt I, V.7 i VI, alternatywnie zmiana pkt. I i V.7 w ten sposób iż nie stwierdza się stosowania przez bank i inne banki wskazane w pkt l praktyk ograniczających konkurencję na rynku usług acquiringowych związanych z regulowaniem zobowiązań konsumentów wobec akceptantów z tytułu płatności za nabywane przez konsumentów towary i usługi za pomocą kart płatniczych na terytorium Polski poprzez wspólne ustalanie stawek opłaty interchange pobieranej od transakcji dokonywanych kartami systemu(...)i(...). Ponadto, powód 7 wniósł o uchylenie rygoru natychmiastowej wykonalności, wstrzymanie wykonania decyzji i zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych. Powód 7 zarzucił: 1 naruszenie art. 84 ust. I pkt l w zw. z art. 4 pkt 2 i art. 85 ust. 3 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów w związku zart. 105 § l i art. 156 § l pkt 2 k.p.a., poprzez wszczęcie i prowadzenie postępowania oraz wydanie zaskarżonej Decyzji na wniosek podmiotu nieuprawnionego, to jest organizacji pracodawców nie będącej "związkiem przedsiębiorców" oraz nie legitymującej się swoim interesem prawnym we wszczęciu postępowania; 2 naruszenie art. 11 ust. 6 rozporządzenia Rady nr 1/2003 w sprawie wprowadzenia w życie reguł konkurencji ustanowionych w art. 81 i 82 Traktatu, poprzez prowadzenie postępowania i wydanie Decyzji mimo trwającego postępowania przed Komisją Europejską w sprawie opłat interchange stosowanych w ramach systemu(...); 3 naruszenie art. 5 ust. l pkt l i art. 9 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów w związku oraz art. 81 ust, l traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską w zw. zart. 156 § l pkt 5 k.p.a., poprzez nieprecyzyjne i niejednoznaczne określenie w sentencji Decyzji stwierdzonej praktyki uznanej za ograniczającą konkurencję i naruszającą zakazy ustanowione w przepisach prawa, a przez to uniemożliwienie wykonania Decyzji przez strony; 4 naruszenie art. 5 ust. l pkt. l, art. 9 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów w związku w związku z art. 4 pkt. 4 lit. b) i c) ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów oraz art. 81 ust. l TWE, poprzez nieprawidłowe określenie adresata Decyzji i skierowanie pkt. J i V Decyzji do wskazanych tam banków, w tym Banku, mimo że zarzucane porozumienie stanowi w istocie akt związku przedsiębiorców w rozumieniu art. 4 pkt. 4 lit. c) ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów, przy czym związek ten charakteryzuje się szczególnymi cechami, które powodują, iż bankom nie można przypisać udziału w porozumieniu antykonkurencyjnym; 5 naruszenie art. 84 ust. 3 i art. 66 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów orazart. 10 k.p.a., poprzez określenie rynku właściwego dopiero bezpośrednio przed wydaniem zaskarżonej Decyzji, przez co doszło do istotnego ograniczenia prawa strony do czynnego udziału w postępowaniu oraz możliwości ustosunkowania się do wszystkich podnoszonych w postępowaniu zarzutów; 6 naruszenie art. 5 ust. l pkt l i art. 9 w zw. z art. 4 pkt 8 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów oraz art. 81 ust. l TWE w zw. z art. 2 rozporządzenia nr 1/2003, poprzez nieprecyzyjne i błędne określenie rynku właściwego i uznanie, iż rynkiem tym jest rynek usług acquiringowzch związanych z regulowaniem zobowiązań konsumentów wobec akceptantów z tytułu płatności za nabywane przez konsumentów towary i usługi za pomocą kart płatniczych na terytorium Polski, mimo, iż nie istnieje odrębny rynek usług acquiringowych, a nadto definicja rynku przyjęta przez Prezesa UOKiK nie uwzględnia substytutów; 7 naruszenie art. 5 ust. l pkt l oraz art. 9 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów jak również art. 81 ust. l TWE w zw. z art. 2 rozporządzenia nr 1/2003, poprzez skierowanie decyzji do podmiotów, które nie zawarły porozumienia dotyczącego ustalenia cen lub innych warunków sprzedaży usług acquiringowych; 8 naruszenie art. 5 ust. l pkt I w zw. z art. 6 ust. l i art. 9 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów oraz art. 81 ust. i TWE i art. 2 rozporządzenia nr 1/2003, poprzez uznanie, iż zarzucane porozumienia ograniczają konkurencję na rynku właściwym, mimo że porozumienia te nie wywierają odczuwalnego wpływu na konkurencję, a przynajmniej Prezes UOKiK nie przedstawił w tym zakresie przekonujących dowodów; 9 naruszenie art. 5 ust. l pkt l, art. 9 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów oraz art. 81 ust. l TWE w zw. z art. 2 rozporządzenia nr ł/2003, poprzez uznanie, iż zarzucane porozumienia ograniczają konkurencję na rynku właściwym, mimo że uczestnicy ww. rynku posiadają dostateczną swobodę w negocjowaniu cen i innych warunków umów, a przynajmniej Prezes UOKiK nie wykazał, iż tego rodzaju swoboda jest wyłączona lub istotnie ograniczona; 10 naruszenie art. 5 ust. l pkt l, art. 9 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów oraz art. 81 ust. l TWE w zw. z art. 2 rozporządzenia nr 1/2003, poprzez uznanie, iż zarzucane porozumienia ograniczaj ą konkurencję na rynku właściwym, mimo że takie ograniczenie w rzeczywistości nie występuje, a rynek ten jest dostatecznie konkurencyjny, rozwija się w sposób stały i systematyczny, wykazując cechy rynku nienasyconego; 11 naruszenie art. 5 ust. ł pkt. l, art. 9 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów oraz art. 81 ust. l TWE w zw. z art. 2 rozporządzenia nr 1/2003, poprzez uznanie, iż zarzucane porozumienia ograniczają konkurencję na rynku właściwym, mimo że porozumienia te są niezbędne dla prawidłowego i efektywnego funkcjonowania oraz rozwoju systemów kart płatniczych w Polsce; 13 naruszenie art. 5 ust. l pkt. l, art. 9 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów oraz art. 81 ust. l TWE w zw. z art. 2 rozporządzenia nr ł/2003, poprzez uznanie, iż zarzucane porozumienia skutkuj ą negatywny m zjawiskiem subsydiowania użytkowników kart. przez osoby płacące gotówką oraz mogą prowadzić do ograniczenia innowacyjności w systemach płatniczych, mimo iż zjawisko subsydiowania skrośnego jest zjawiskiem normalnym w gospodarce rynkowej, zaś systemy kartowe przyczyniają się w decydujący sposób do rozwoju gospodarczego, technicznego i społecznego; 14 naruszenie art. 5 ust. I pkt. i, art. 9 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów oraz art. 81 ust. l TWE w zw.żart. 2rozporządzenia nr 1/2003, poprzez ustalenie, iż stawki opłaty interchange w systemach(...)i(...)nie były ustalane w oparciu o obiektywne podstawy, lecz były wyłącznie efektem uzgodnień banków; 15 naruszenie art. 81 ust. l TWE w zw.z art. 2 i art. 3ust. l rozporządzenia nr 1/2003, poprzez ustalenie, że zarzucane porozumienia mają wpływ na handel między państwami członkowskimi, mimo że wpływ taki albo w ogóle nie zachodzi, albo jest niedostrzegalny, a przynajmniej Prezes UOKiK nie przedstawił żadnego dowodu co do zaistnienia ww. przesłanki; 15.naruszenie art. 11 ust. 2 w zw. z art. 7 ust. l ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów oraz art. 81 ust. 3 w zw. z art. l ust. 2 i art. 2 rozporządzenia nr 1/2003, poprzez przyjęcie w Decyzji, iż zarzucane porozumienia nie spełniają wskazanych w w/w przepisach przesłanek zwolnienia spod zakazów praktyk ograniczających konkurencję., mimo, że porozumienia te przyczyniaj ą się do polepszenia produkcji, dystrybucji towarów lub do postępu technicznego lub gospodarczego, zapewniają nabywcom lub użytkownikom odpowiednią część wynikających stąd korzyści oraz nie nakładają na zainteresowanych przedsiębiorców ograniczeń, które nie są niezbędne do osiągnięcia powyższych celów i nie stwarzaj ą zainteresowany m przedsiębiorcom możliwości wyeliminowania konkurencji na rynku właściwym w zakresie znacznej części określonych towarów, przy czym dowody przedstawione przez Prezesa UOKiK w tej kwestii nie zakwestionowały skutecznie dowodów przedstawionych przez banki (w tym Bank) oraz organizacje(...)i(...); 16.naruszenie art. 101 ust. l pkt l i 2 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów, poprzez nałożenie kary pieniężnej, mimo, iż nie doszło po stronie Banku do zarzucanego naruszenia przepisów chroniących konkurencję, a przynajmniej w niniejszej sprawie powinno znaleźć zastosowanie wyłączenie z art. l i ust. 2 w zw. z art. 7 ust. l oraz art. 81 ust. 3 TWE; 17.naruszenie art. 101 ust. l pkt I i 2, art. 104 i art. 112 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów, poprzez ustalenie wysokości kary pieniężnej z przekroczeniem maksymalnego okresu pięcioletniego liczonego od dnia wejścia w życie ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów w związku, jako okresu, który może być uwzględniony biorąc pod uwagę zarzucane naruszenie przepisówustawy z dnia 24 lutego 1990 o przeciwdziałaniu praktykom monopolistycznym i ochronie interesów konsumentów; 18 naruszenie art. 101 ust. l pkt l i 2 i art. 104 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów, poprzez nałożenie kary pieniężnej, która jest nieproporcjonalna do stwierdzonych naruszeń i nie uwzględnia w dostatecznym stopniu wszystkich istotnych okoliczności sprawy, w tym stwierdzonej przez Prezesa UOKiK nieumyślności w zarzucanych naruszeniach przepisów chroniących konkurencję; 19 naruszenie art. 90 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów w związku zart. 108 § l k.p.a., poprzez: - nadanie Decyzji rygoru natychmiastowej wykonalności, pomimo że nie wymaga tego ani ochrona konkurencji, ani ważny interes konsumentów oraz rygor ten nie jest rzeczywiście niezbędny dla realizacji celów Decyzji, a przynajmniej Prezes UOKiK nie wykazał, że powyższe wymogi zostały w mniejszej sprawie spełnione; nadanie Decyzji rygoru natychmiastowej wykonalności, pomimo, iż wykonanie Decyzji nie jest w stanie zrealizować celów przez nią zakładanychzuwagi na istnienie na rynku wielu banków nieobjętych zakresem podmiotowym Decyzji; nadanie Decyzji rygoru natychmiastowej wykonalności, pomimo że w niniejszej sprawie zachodzi groźba wyrządzenia niepowetowanej szkody oraz groźba nieodwracalnych lub trudno odwracalnych skutków, jakie dla Banku przyniesie wykonanie Decyzji przed uzyskaniem przez nią przymiotu prawomocności; - nadanie Decyzji rygoru natychmiastowej wykonalności, pomimo, iż obowiązki w niej wskazane zostały określone w sposób niejednoznaczny i niejasny, uniemożliwiając adresatom ich wykonanie; 20 naruszenie art. 16 ust. 2 rozporządzenia nr 1/2003, poprzez nadanie Decyzji rygoru natychmiastowej wykonalności, pomimo, iż wykonanie Decyzji prowadzi do skutków sprzecznych z decyzją Komisji Europejskiej z 9 sierpnia 2001 r. (2001/782/EC) w sprawie systemu(...); 21 naruszenie art. 11 ust. 6 rozporządzenia nr 1/2003, poprzez nadanie Decyzji rygoru natychmiastowej wykonalności, pomimo, iż Prezes UOKiK nie miał kompetencji do prowadzenia postępowania z uwagi na trwające postępowanie przed Komisją Europejską w sprawie opłat interchange stosowanych w ramach systemu(...). VIII. Powód 8(...) Bank (...) S.A.wW.(XVII AmA 116/07) wniósł o zmianę pkt I zaskarżonej Decyzji poprzez uznanie, że wspólne ustalanie opłaty wysokości stawek opłaty interchange pobieranej od transakcji dokonywanych kartami systemu(...)w Polsce nie stanowi praktyki ograniczającej konkurencję określonej w Artykule 81 ust. l Traktatu WE orazart. 5u.o.k.k., uchylenie jej w pkt. V ppkt 9 Decyzji oraz zasądzenie na rzecz skarżącej kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa adwokackiego według norm przepisanych. Alternatywnie powód 8 wniósł o zmianę zaskarżonej Decyzji w punkcie 1.1 poprzez uznanie, że praktyka polegająca na uczestniczeniu przez skarżącą w porozumieniu ograniczającym konkurencję na rynku usług acquiringowych związanych z regulowaniem zobowiązań konsumentów wobec akceptantów z tytułu płatności za nabywane przez konsumentów towary i usługi za pomocą kart płatniczych na terytorium Polski poprzez wspólne ustalanie wysokości stawek opłaty interchange pobieranej od transakcji dokonywanych kartami systemu(...)w Polsce spełnia kryteria wyłączenia spod zakazu porozumień ograniczających konkurencję, określone w Artykule 81 ust. 3 Traktatu WE orazart. 7 ust. lu.o.k.k.w zw. zart. 11 ust. 2u.o.k.k., oraz o zasądzenie na rzecz skarżącej kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa adwokackiego według norm przepisanych. Ponadto, powód 8 wniósł o wstrzymanie wykonania Decyzji. Powód 8 zarzucił: L naruszenie art. 81 ust. l Traktatu WE oraz art. 5 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów poprzez ich błędną wykładnię i zastosowanie w sprawie polegające na uznaniu, że spełnione zostały wymienione w tym przepisie przesłanki uznania wielostronnego porozumienia dotyczącego opłaty interchange za ograniczające konkurencję i niezgodne z prawem, poprzez: a.zaniechanie prawidłowego ustalenia i rozpatrzenia modelowego punktu odniesienia (counterfactual); b.przyjęcie, że porozumienie wywiera anty konkurencyjny skutek przy jednoczesnym zaniechaniu oceny jaka sytuacja zaistniałaby na rynku w razie braku porozumienia; c.brak stosownego określenia elementów rynku konkurencyjnego do którego odnosi się. Decyzja; d.przyjęcie, iż działania strony powodowej polegające na udziale w porozumieniu w ramach którego ustalona została jednolita stawka opłaty interchange prowadziły do ograniczenia konkurencji; 2. naruszenie art. 4 ust. 8 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów polegające na błędnej jego wykładni i zastosowaniu w sprawie poprzez błędne zdefiniowanie rynku właściwego polegające na przyjęciu, iż produktowym rynkiem właściwym w sprawie jest rynek usług acquiringowych związanych z regulowaniem zobowiązali konsumentów wobec akceptantów z tytułu płatności za nabywane przez, konsumentów za pomocą kart płatniczych towary i usługi, w sytuacji w której rynek ten obejmuje co najmniej wszystkie te sytuacje, w jakich następuje zapłata za pośrednictwem banku w oparciu o dokonywaną przez tenże bank minimalną ocenę zdolności płatniczej jego Klientów. 3 naruszenie art. l 12 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów polegające na jego błędnej wykładni i niezastosowaniu w sprawie poprzez uwzględnieniu przy ustalaniu wysokości kary pieniężnej okoliczności naruszenia przepisówustawy z dnia 24 lutego 1990 roku o przeciwdziałaniu praktykom monopolistycznym i ochronie interesów konsumentówpo upływie okresu 5 lat od wejścia w życie ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów. 4 naruszenie art. 101 ust. l ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów w zw. z art. 81 Traktatu WE oraz art. 5 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów polegające na jego błędnej wykładni i zastosowaniu w sprawie poprzez, pominięcie przy ocenie działań strony powodowej okoliczności indywidualizujących jej sytuację w świetle oceny udziału w porozumieniu skutkiem, których skarżącej nie można przypisać działania naruszającego zasady konkurencji lub ewentualnie nie uwzględnienie tych okoliczności w wymiarze kary pieniężnej nałożonej na stronę powodową. 5 naruszenie art. 10 Traktatu WE w związku z Artykułem 3 i 16 rozporządzenia nr 1/2003 z dnia 16 grudnia 2002 roku w sprawie wprowadzenia w życie reguł konkurencji ustanowionych w art. 81 i 82 Traktatu poprzez naruszenie zasad konwergencji oraz jednolitego stosowania wspólnotowego prawa konkurencji polegające na pominięciu lub wybiórczym zastosowaniu zasad oceny porozumień tego typu, jak będące przedmiotem niniejszego postępowania, utrwalonych w orzecznictwie organów Unii Europejskiej, a w szczególności oceny systemu kart(...)dokonanego w decyzji Komisji WE z dnia 24 lipca 2002 roku. 6 naruszenieart. 7 k.p.a.w zw. z art. 80 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów poprzez naruszenie zasady praworządności. 7 naruszenieart. 8 k.p.a.w zw. z art. 80 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów poprzez naruszenie zasady zaufania. 8 naruszenieart. 107§ l i 3 k.p.a.w zw. z art. 80 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów poprzez wewnętrzną sprzeczność decyzji i jej uzasadnienia oraz jego niekompletność polegającą na braku jednoznacznego określenia, które elementy działalności strony powodowej uzasadniają postawiony zarzut ograniczenia konkurencji. 9 naruszenieart. 10 k.p.a.w zw. zart. 80u.o.k.k.oraz art. 65 ust. 4 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów poprzez naruszenie zasady czynnego udziału stron w postępowaniu polegające na braku możliwości zapoznania się stron ze zgromadzonym materiałem dowodowym. 10 naruszenieart. 233 § l k.p.c.w zw. z art. 81 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów polegające na dokonaniu ustaleń będących podstawą rozstrzygnięcia na opinii biegłego obarczonej błędami. 11 naruszenieart. 233 § l k.p.c.w zw. z art. 81 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów poprzez poczynienie ustaleń faktycznych nie mających jakiegokolwiek poparcia w zebranym materiale dowodowym. 12 naruszenieart. 77 § l k.p.a.w zw. z art. 80 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów poprzez niezebranie i nierozpatrzenie materiału dowodowego w sprawie w sposób wyczerpujący. 13 naruszenieart. 89 k.p.a.w zw. z art. 80 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów poprzez nieprzeprowadzenie rozprawy przez organ prowadzący postępowanie, pomimo, iż spełnione zostały do tego ustawowe, obligatoryjne przesłanki. 14 naruszenie art. 66 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów poprzez oparcie rozstrzygnięcia na zarzutach co do których strony posterowania nie mogły się, wypowiedzieć. IX . Powód 9 -Bank (...) S. A.wW.(XVII AmA 117/07) wniósł o uchylenie pkt I, V.9 i VI, alternatywnie zmiana pkt. I i V.9 w ten sposób iż nie stwierdza się stosowania przez bank i inne banki wskazane w pkt l praktyk ograniczających konkurencje na rynku usług acquiringowych związanych z regulowaniem zobowiązań konsumentów wobec akceptantów z tytułu płatności za nabywane przez konsumentów towary i usługi za pomocą kart płatniczych na terytorium Polski poprzez wspólne ustalanie stawek opłaty interchange pobieranej od transakcji dokonywanych kartami systemu(...)i(...). Ponadto, powód 9 wniósł o uchylenie rygoru natychmiastowej wykonalności, wstrzymanie wykonania decyzji i zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych. Powód 9 zarzucił: 1 naruszenie art. 84 ust. l pkt l w zw. z art. 4 pkt 2 i art. 85 ust. 3 Ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów w związku zart. 105 § l i art. 156§ ipkt 2 k.p.a., poprzez wszczęcie i prowadzenie postępowania oraz wydanie zaskarżonej Decyzji na wniosek podmiotu nieuprawnionego, to jest organizacji pracodawców nie będącej "związkiem przedsiębiorców" oraz nie legitymującej się swoim interesem prawnym we wszczęciu postępowania; 2 naruszenie art. 11 ust. 6 rozporządzenia Rady nr 1/2003 w sprawie wprowadzenia w życie reguł konkurencji ustanowionych w art. 81 i 82 Traktatu, poprzez prowadzenie postępowania i wydanie Decyzji mimo trwającego postępowania przed Komisją Europejską w sprawie opłat interchange stosowanych w ramach systemu(...); 3 naruszenie art. 5 ust. l pkt I i art. 9 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów oraz art. 81 ust. l traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską w zw. zart. 156 § l pkt 5 k.p.a., poprzez nieprecyzyjne i niejednoznaczne określenie w sentencji Decyzji stwierdzonej praktyki uznanej za ograniczającą konkurencję i naruszającą zakazy ustanowione w przepisach prawa, a przez to uniemożliwienie wykonania Decyzji przez strony; 5 naruszenie art. 5 ust. l pkt. ł, art. 9 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów w oraz art. 81 ust. l TWE, poprzez nieprawidłowe określenie adresata Decyzji i skierowanie pkt. I i V Decyzji do wskazanych tam banków, w tym Banku, mimo że zarzucane porozumienie stanowi w istocie akt związku przedsiębiorców w rozumieniu art. 4 pkt. 4 lit. c) ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów w związku , przy czym związek ten charakteryzuje się szczególnymi cechami, które powodują, iż bankom nie można przypisać udziału w porozumieniu antykonkurencyjnym; naruszenie art. 84 ust. 3 i art. 66 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów orazart. 10 k.p.a., poprzez określenie rynku właściwego dopiero bezpośrednio przed wydaniem zaskarżonej Decyzji, przez co doszło do istotnego ograniczenia prawa strony do czynnego udziału w postępowaniu oraz możliwości ustosunkowania się do wszystkich podnoszonych w postępowaniu zarzutów; 6 naruszenie art. 5 ust. l pkt l i art. 9 w zw. z art. 4 pkt 8 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów oraz art. 81 ust. l TWE w zw. z art. 2 rozporządzenia nr 1/2003, poprzez nieprecyzyjne i błędne określenie rynku właściwego i uznanie, iż rynkiem tym jest rynek usług acquiringowych związanych z regulowaniem zobowiązań konsumentów wobec akceptantów z tytułu płatności za nabywane przez konsumentów towary i usługi za pomocą kart płatniczych na terytorium Polski, mimo, iż nie istnieje odrębny rynek usług acquiringowych, a nadto definicja rynku przyjęta przez Prezesa UOKiK nie uwzględnia substytutów; 7 naruszenie art. 5 ust. l pkt l oraz art. 9 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów jak również art. 81 ust. l TWE w zw. z art. 2 rozporządzenia nr 1/2003, poprzez skierowanie decyzji do podmiotów, które nie zawarły porozumienia dotyczącego ustalenia cen lub innych warunków sprzedaży usług acquiringowych; 8 naruszenie art. 5 ust. l pkt l w zw. z art. 6 ust. l i art. 9 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów oraz art. 81 ust. l TWE i art. 2 rozporządzenia nr 1/2003, poprzez uznanie, iż zarzucane porozumienia ograniczaj ą konkurencję na rynku właściwym, mimo że porozumienia te nie wywierają odczuwalnego wpływu na konkurencję, a przynajmniej Prezes UOKiK nie przedstawił w tym zakresie przekonujących dowodów; 9 naruszenie art. 5 ust, l pkt l, art. 9 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów w związku oraz art. 81 ust. I TWE w zw. z art. 2 rozporządzenia nr 1/2003, poprzez uznanie, iż zarzucane porozumienia ograni czaj ą konkurencję na rynku właściwym, mimo że uczestnicy ww. rynku posiadaj ą dostateczną swobodę w negocjowaniu cen i innych warunków umów, a przynajmniej Prezes UOKiK nie wykazał, iż tego rodzaju swoboda jest wyłączona lub istotnie ograniczona; 10 naruszenie art. 5 ust. l pkt l, art. 9 ustawy o ochronie konkurencji ikonsumentów oraz art. 81 ust, l TWE w zw. z art. 2 rozporządzenia nr 1/2003,poprzez uznanie, iż zarzucane porozumienia ograniczaj ą konkurencję na rynku właściwym, mimo że takie ograniczenie w rzeczywistości nie występuje, a rynek ten jest dostatecznie konkurencyjny, rozwija się w sposób stały i systematyczny, wykazując cechy rynku nienasyconego; 11 naruszenie art. 5 ust. l pkt. l, art. 9 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów oraz art. 81 ust. l TWE w zw. z art. 2 rozporządzenia nr 1/2003, poprzez uznanie, iż zarzucane porozumienia ograniczają konkurencję na rynku właściwym, mimo że porozumienia te są niezbędne dla prawidłowego i efektywnego funkcjonowania oraz rozwoju systemów kart płatniczych w Polsce; 12 naruszenie art. 5 ust. l pkt. l, art. 9 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów oraz art. 81 ust. l TWE w zw. z art. 2 rozporządzenia nr 1/2003, poprzez uznanie, iż zarzucane porozumienia skutkuj ą negatywnym zjawiskiem subsydiowania użytkowników kart przez osoby płacące gotówką oraz mogą prowadzić do ograniczenia innowacyjności w systemach płatniczych, mimo iż zjawisko subsydiowania skrośnego jest zjawiskiem normalnym w gospodarce rynkowej, zaś systemy karto we przyczyniaj ą się w decydujący sposób do rozwoju gospodarczego, technicznego i społecznego; 13.naruszenie art. 5 ust. l pkt. l, art. 9 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów oraz art. 81 ust, i TWE w zw. z art. 2 rozporządzenia nr 1/2003, poprzez ustalenie, iż stawki opłaty interchange w systemach(...)i(...)nie były ustalane w oparciu o obiektywne podstawy, lecz były wyłącznie efektem uzgodnień banków; 14 naruszenie art. 81 ust. l TWE w zw. z art. 2 i art. 3 ust. l rozporządzenia nr 1/2003, poprzez ustalenie, że zarzucane porozumienia mają wpływ na handel między państwami członkowskimi, mimo że wpływ taki albo w ogóle nie zachodzi, albo jest niedostrzegalny, a przynajmniej Prezes UOKiK nie przedstawił żadnego dowodu co do zaistnienia ww. przesłanki; 15 naruszenie art. 11 ust. 2 w zw. z art. 7 ust. l ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów w związku art. 81 ust. 3 w zw. z art. l ust. 2 i art. 2 rozporządzenia nr 1/2003, poprzez przyjęcie w Decyzji, iż zarzucane porozumienia nie spełniają wskazanych w ww. przepisach przesłanek zwolnienia spod zakazów praktyk ograniczających konkurencję, mimo, że porozumienia te przyczyniaj ą się do polepszenia produkcji, dystrybucji towarów lub do postępu technicznego lub gospodarczego, zapewniają nabywcom lub użytkownikom odpowiednią część wynikających stąd korzyści oraz nie nakładają na zainteresowanych przedsiębiorców ograniczeń, które nie są niezbędne do osiągnięcia powyższych celów, i nie stwarzają zainteresowanym przedsiębiorcom możliwości wyeliminowania konkurencji na rynku właściwym w zakresie znacznej części określonych towarów; przy czym dowody przedstawione przez Prezesa UOKiK w tej kwestii nie zakwestionowały skutecznie dowodów przedstawionych przez banki (w tym Bank) oraz organizacje(...)i(...); 16 naruszenie art. 101 ust. l pkt l i 2 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów, poprzez nałożenie kary pieniężnej, mimo, iż nie doszło po stronie Banku do zarzucanego naruszenia przepisów chroniących konkurencję, a przynajmniej w niniejszej sprawie powinno znaleźć zastosowanie wyłączenie z art. 11 ust. 2 w zw. z art. 7 ust. l oraz art. 81 ust. 3 TWE; 17.naruszenie art. 101 ust. l pkt l i 2, art. 104 i art. 112 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów, poprzez ustalenie wysokości kary pieniężnej z przekroczeniem maksymalnego okresu pięcioletniego liczonego od dnia wejścia w życie ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów w związku, jako okresu, który może być uwzględniony biorąc pod uwagę zarzucane naruszenie przepisówustawy z dnia 24 lutego 1990 o przeciwdziałaniu praktykom monopolistycznym i ochronie interesów konsumentów; 18 naruszenie art. 101 ust. l pkt l i 2 i art. 104 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów, poprzez nałożenie kary pieniężnej, która jest nieproporcjonalna do stwierdzonych naruszeń i nie uwzględnia w dostatecznym stopniu wszystkich istotnych okoliczności sprawy, w tym stwierdzonej przez Prezesa UOKiK nieumyślności w zarzucanych naruszeniach przepisów chroniących konkurencję; 19 naruszenie art. 90 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów w związku zart. 108 § l k.p.a., poprzez: - nadanie Decyzji rygoru natychmiastowej wykonalności, pomimo że nie wymaga tego ani ochrona konkurencji, ani ważny interes konsumentów oraz rygor ten nie jest rzeczywiście niezbędny dla realizacji celów Decyzji, a przynajmniej Prezes UOKiK nie wykazał, że powyższe wymogi zostały w mniejszej sprawie spełnione; nadanie Decyzji rygoru natychmiastowej wykonalności, pomimo, iż wykonanie Decyzji nie jest w stanie zrealizować celów przez nią zakładanych z uwagi na istnienie na rynku wielo banków nieobjętych zakresem podmiotowym Decyzji; nadanie Decyzji rygoru natychmiastowej wykonalności, pomimo że w niniejszej sprawie zachodzi groźba wyrządzenia niepowetowanej szkody oraz groźba nieodwracalnych lub trudno odwracalnych skutków, jakie dla Banku przyniesie wykonanie Decyzji przed uzyskaniem przez nią przymiotu prawomocności; - nadanie Decyzji rygoru natychmiastowej wykonalności, pomimo, iż obowiązki w niej wskazane zostały określone w sposób niejednoznaczny i niejasny, uniemożliwiając adresatom ich wykonanie; 20 naruszenie art. 16 ust. 2 rozporządzenia nr 1/2003, poprzez nadanie Decyzji rygoru natychmiastowej wykonalności, pomimo, iż wykonanie Decyzji prowadzi do skutków sprzecznych z decyzją Komisji Europejskiej z 9 sierpnia 2001 r. (2001/782/EC) w sprawie systemu(...); 21 naruszenie art. 11 ust. 6 rozporządzenia nr 1/2003, poprzez nadanie Decyzji rygoru natychmiastowej wykonalności., pomimo, iż Prezes UOKiK nie miał kompetencji do prowadzenia postępowania z uwagi na trwające postępowanie przed Komisją Europejską w sprawie opłat interchange stosowanych w ramach systemu(...). X . Powód 10(...) Bank S.A.wW.(XVII AmA 118/07) wniósł o zmianę punktu I Decyzji ppkt l i 2 poprzez ustalenie, iż nie stwierdza się stosowania przez(...)Bank praktyk polegających na uczestniczeniu w porozumieniach ograniczających konkurencję i zmianę punktu V ppkt 11 Decyzji dotyczącego nałożenia kary pieniężnej poprzez jego uchylenie, a ponadto o zasądzenie na jego rzecz kosztów procesu według norm przepisanych oraz wstrzymanie wykonania Decyzji. Z ostrożności procesowej wniósł także o zmianę Decyzji poprzez ustalenie, iż nie stwierdza się stosowania przez(...)Bank wymienionych w Decyzji w pkt I ppkt l i 2 praktyk ograniczających konkurencję, ze względu na spełnienie przez przedmiotowe porozumienia przesłanek, o których mowa w art. 81 ust 3 Traktatu WE oraz art. 7 ust. l ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów, uchylenie kary pieniężnej nałożonej na(...)Bank w punkcie V ppkt 11, uchylenie Decyzji w zakresie jej pkt I ppkt l i 2 oraz pkt V ppkt 11 i pkt VI, odstąpienie od kary pieniężnej, a w razie nie uwzględnienia przedmiotowego wniosku o obniżenie kary pieniężnej i jej wymierzenie w jak najniższej wysokości. Powód 10 zarzucił: 1 naruszenie przepisów prawa materialnego poprzez jego niewłaściwą wykładnie i błędne zastosowanie art. 81 ust. l Traktatu Ustanawiającego Wspólnotę Europejską, przepisu art. 5 ust. l pkt 1) ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów; 2 naruszenie art. l, art. 4 pkt 8 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów, jak również art. 3 ust. l Rozporządzenia Rady WE Nr 1/139; skutkujące uznaniem w Decyzji za ograniczającą konkurencję i naruszającą zakaz, o którym mowa w ww. przepisach, praktykę polegającą na uczestniczeniu, między innymi przez(...)Bank w porozumieniu ograniczającym konkurencję na rynku usług acquiringowych związanych z regulowaniem zobowiązań konsumentów wobec akceptantów z tytułu płatności za nabywane przez konsumentów towary i usługi za pomocą kart płatniczych na terytorium Polski poprzez wspólne ustalanie wysokości stawek opłaty interchange pobieranej od transakcji dokonywanych kartami systemu(...)i(...)w Polsce i nakazem zaniechania jej stosowania; 3 istotne naruszenia przepisów postępowania administracyjnego, które mają zastosowanie w postępowaniu antymonopolowym na zasadzie art. 80 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów, poprzez nie wyjaśnienie wszystkich okoliczności faktycznych istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy oraz błędy w przeprowadzeniu analizy zgromadzonego materiału dowodowego, co stanowi naruszenieart. 7 k.p.a.; 4 naruszenieart. 77 §1 k.p.a, łącznie zart. 80 k.p.a., a w konsekwencji naruszenieart. 107 §3 k.p.a.;art. 107 §1 i § 3 k.p.a.w związku art. 80 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów polegające na sprzeczności sentencji Decyzji z jej uzasadnieniem i wynikającej z powyższego niejednoznaczności, rozstrzygnięcia Decyzji, co skutkuje jej niewykonalnością i naruszaart 107 §1 i § 3 k.p.a, w związku art. 80 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów; 5 naruszenieart. 10 k.p.a.poprzez ograniczenie możliwości czynnego udziału strony w postępowaniu wskutek określenia rynku właściwego, na zbyt późnym etapie postępowania oraz odmowę przeprowadzenia rozprawy celem wyjaśnienia przez biegłego zgłoszonych przez strony wątpliwości do opinii biegłego; 6 naruszenie raz art. 84 ust. l pkt l ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów przez bezpodstawne przyjęcie legitymacji czynnej po stronie wnioskodawcy. XI. Powód 11(...) Bank S.A.wW.(XVII AmA 119/07) wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji w punktach 1.1, V.13 oraz VI, ewentualnie o zmianę zaskarżonej Decyzji poprzez uznanie, iż wspólne ustalanie, w ramach zawieranych przez podmioty uczestniczące w systemie MIF, porozumień - poziomu opłaty interchange - nie narusza art. 81 Traktatu Wspólnoty Europejskiej oraz art. 5 ust. l ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów, i nie stanowi praktyki ograniczającej konkurencję, oraz poprzez uchylenie kary nałożonej na skarżącego i rygoru natychmiastowej wykonalności albo o zmianę zaskarżonej Decyzji poprzez uznanie, że wspólne ustalanie opłaty interchange w ramach systemu MIF, spełnia kryteria wyłączenia spod zakazu porozumień ograniczających konkurencję, określone w art. 81 ust. 3 Traktatu Wspólnoty Europejskiej oraz art. 7 ust. l ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów, a zatem, działania takie są wyłączone spod zakazu określonego w art. 81 Traktatu Wspólnoty Europejskiej i art. 5 ust. l ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów, oraz poprzez uchylenie kary nałożonej na skarżącego i rygoru natychmiastowej wykonalności. Ponadto powód 11 wniósł o zasądzenie od Prezesa Urzędu na rzecz skarżącego kosztów postępowania według norm przepisanych, a także wstrzymanie wykonania Decyzji. Powód 11 zarzucił: 1.naruszenie przepisów postępowania mające istotny wpływ na wynik sprawy, a mianowicie art. 84 ust. l pkt l ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów, polegające na wszczęciu postępowania antymonopolowego pomimo, iż wnioskodawca nie wykazał własnego interesu prawnego we wszczęciu postępowania; 2 naruszenie przepisów postępowania mające istotny wpływ na wynik sprawy, a mianowicieart. 278 § 3 k.p.c.w związku z art. 81 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów, poprzez uznanie za opinię biegłego (w rozumieniuart. 278 § 3 k.p.c.) i dowód w sprawie wypowiedzi biegłego nie złożonej w formie ustnej, jak również nie spełniającej wymogów formy pisemnej; 3 naruszenie przepisów postępowania mające istotny wpływ na wynik sprawy, a mianowicieart. 233 § l k.p.c.w związku z art. 81 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów, poprzez dokonanie ustaleń nie popartych dowodami, w szczególności w oparciu o wypowiedź biegłego nie mającą cech formalnych opinii w rozumieniuart. 278 k.p.c.; 4 naruszenie przepisów postępowania mające istotny wpływ na wynik sprawy, a mianowicieart. 286 k.p.c.i227 k.p.c.w związku z art. 81 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów, poprzez zaniechanie przeprowadzenia dowodu z dodatkowej opinii biegłego orazart. 89 k.p.a.w związku z art. 80 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów poprzez zaniechanie przeprowadzenia rozprawy z udziałem biegłego, co skutkowało wydaniem decyzji opartej na błędnych i niepełnych ustaleniach faktycznych; 5 naruszenie przepisów postępowania mające istotny wpływ na wynik sprawy, a mianowicie art. 65 ustęp 4 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów orazart. 10 k.p.a.w związku z art. 80 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów, polegające na niezaliczeniu w poczet materiału dowodowego raportów oraz analiz, na których Prezes Urzędu Konsumentów oparł swoje rozstrzygnięcie, a także polegający na niepowiadomieniu strony o niezaliczeniu w poczet materiału dowodowego części raportów oraz analiz, na których Prezes Urzędu oparł swoje rozstrzygnięcie; 6.naruszenie przepisów postępowania mające istotny wpływ na wynik sprawy, a mianowicieart. 7 k.p.a.. w związku z art. 80 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów w związku z art. 81 ust. 3 Traktatu Wspólnoty Europejskiej oraz art. 7 ust. l ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów, polegające na braku należytego zbadania i oceny informacji złożonych przez(...)w związku z art. 81 ust. 3 Traktatu Wspólnoty Europejskiej i art. 7 ust. 1 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów w związku , a następnie stwierdzenie, że(...)i Banki członkowskie nie wywiązały się z obowiązku udowodnienia, iż zwolnienie ma zastosowanie; 7.naruszenie przepisów postępowania mające wpływ na wynik sprawy, a mianowicieart. 107 § l i § 3 k.p.a.w związku z art. 80 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów polegające na sprzeczności rozstrzygnięcia z uzasadnieniem decyzji, braku jednoznacznego i stanowczego wskazania w uzasadnieniu decyzji, na podstawie jakich okoliczności uznanych za dowiedzione i w oparciu o jakie dowody Prezes Urzędu przyjął, iż wielostronne porozumienie dotyczące opłaty interchange wywołało skutek w postaci wyeliminowania, ograniczenia lub naruszenia w inny sposób konkurencji na rynku właściwym, oraz braku wskazania w uzasadnieniu decyzji na podstawie jakich okoliczności i w oparciu o jakie dowody Prezes Urzędu przyjął, iż wnioskodawca -(...)Organizacja(...)((...)) posiada interes prawny w uzyskaniu rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy; 8 błąd w ustaleniach faktycznych polegający na błędnej analizie i rozumieniu funkcjonowania porozumień Wielostronnych Systemów Opłaty Interchange; 9 naruszenie art. 81 Traktatu Wspólnoty Europejskiej oraz art. 5 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów poprzez jego niewłaściwe zastosowanie i błędną interpretację, polegające na stwierdzeniu, że Wielostronne Systemy Opłaty Interchange są niezgodne z prawem, pomimo braku analizy sytuacji dotyczącej konkurencji na rynku polskim w sytuacji braku takiego porozumienia; 10. naruszenie art. 4 pkt. 8 w zw. z art. 5 ust. l pkt l ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów w związku z obwieszczeniem Komisji Europejskiej w sprawie definicji rynku właściwego do celów wspólnotowego prawa konkurencji (97/C 372/03 w w zw. z pkt. 8.2.4 (98) w zw. z pkt. 6.1 (34) Decyzji Komisji Europejskiej z dnia 24 lipca 2002 dotyczącej postępowań w ramach art. 81 Traktatu Wspólnoty Europejskiej i art. 53 Umowy w sprawie Europejskiego Obszaru Gospodarczego, nr 2002/914/CE, wydanej w sprawie wielostronnej opłaty interchange - Multilateral Interchange Fee („MIF")(...)(...)(sprawa Nr COMP/29.373) - polegające na przyjęciu, że rynkiem właściwym w sprawie jest rynek usług acquingowych, co jest przyjęciem błędnym, dowolnym i nie wynikającym ani z obowiązujących norm prawa krajowego ani norm wspólnot europejskich, a co doprowadziło w sprawie do wyłączenia spod oceny w sprawie innych, istotnych elementów Wielostronnych Systemów Opłaty Interchange i w rezultacie błędne przyjęcie, iż porozumienie MIF jest niekorzystne dla konsumentów; 11. naruszenie art. 3 i art. 16 rozporządzenia nr 1/2003 z dnia 16 grudnia 2002 roku w sprawie wprowadzenia w życie reguł konkurencji ustanowionych w art. 81 i 82 Traktatu Wspólnoty Europejskiej w sprawie stosowania przepisów dotyczących konkurencji określonych w art. 81 i 82 Traktatu Wspólnoty Europejskiej, a także art. 10 Traktatu Wspólnoty Europejskiej oraz podstawowych zasad pewności prawa poprzez niezastosowanie decyzji Komisji Europejskiej z dnia 24.07.2002 r. o przyznaniu(...)indywidualnego wyłączenia -jedynej wiążącej decyzji organów Wspólnoty Europejskiej dotyczącej stosowania art. 81 Traktatu Wspólnoty Europejskiej do wielostronnych systemów opłat interchange; 12, naruszenieart. 2, 20, 22 i 31 ust. 3ora/,art. 91 ust. l Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiejpolegające na naruszeniu zasad państwa prawa, zasady zaufania do działań organów państwowych, zasady proporcjonalności i adekwatności stosowanych przez organy środków, zasady swobody działalności gospodarczej, wolności umów, swobody kształtowania cen oraz zasady przestrzegania norm prawa Wspólnoty Europejskiej mających bezpośrednie zastosowanie w systemie prawa krajowego: 13.naruszenie art. 90 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów w związku poprzez nieuzasadnione i nieadekwatne do przedmiotu sprawy - nadanie decyzji w pkt. I rygoru natychmiastowej wykonalności. XII. Powód 12(...) Bank S.A.wK.(XVII AmA 120/07) wniósł o uchylenie pkt I, V oraz VI zaskarżonej Decyzji, ewentualnie o zmianę pkt I zaskarżonej Decyzji poprzez niestwierdzenie stosowania opisanej tam praktyki antykonkurencyjnej i uchylenie pkt V i VI zaskarżonej Decyzji. Z ostrożności procesowej, na wypadek nieuwzględnienia tych wniosków, wniósł o uchylenie pkt V bądź obniżenie kary pieniężnej nałożonej na(...) Bank S.A. Ponadto powód 12 wniósł o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji i zasądzenie od Prezesa UOKiK na j ego rzecz kosztów procesu z uwzględnieniem kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Powód 12 zarzucił: 1 naruszenie przepisów postępowania (art. 10 § l, 107 § l oraz 109 § l k.p.a.) - poprzez doręczenie powodowi(...) Bank S.A.jedynie wyciągu z decyzji zamiast całości Decyzji), 2 naruszenie przepisów postępowania (art. 7, 10 § l i 77 k.p.a.orazart. 286 k.p.c.w związku z art. 81 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów) poprzez uniemożliwienie stronom przesłuchania biegłego w efekcie czego doszło do błędnych ustaleń co do stanu faktycznego, 3. naruszenie prawa materialnego (art. 4 pkt 8 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów) - poprzez niewłaściwe zdefiniowanie rynku właściwego, 4„ naruszenie prawa materialnego art. 5 ust. l pkt l ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów i art. 81 ust. l Traktatu WE - poprzez ich niewłaściwą wykładnię oraz art. 81 ust. 3 Traktatu WE i art. 11 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów - poprzez ich niezastosowanie, 5 naruszenie art. 90 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów - poprzez jego błędną wykładnię polegającą na przyjęciu, że w niniejszej sprawie zachodzą przesłanki nadania punktowi I decyzji Prezesa UOKiK numer(...)rygoru natychmiastowej wykonalności, podczas gdy w rzeczywistości przesłanek takich nie ma. 6 z ostrożności procesowej podniesionyzarzutnaruszenia art. 101 w związku z art. 104 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów poprzez nałożenie na(...) Bank S.A.zbyt wysokiej kary pieniężnej. XIII . Powód 13-Bank (...) S.A.wW.(XVII AmA 121/07) wniósł o uchylenie pkt I, V.12 i VI, alternatywnie o zmianę pkt. I i V.12 w ten sposób iż nie stwierdza się stosowania przez bank i inne banki wskazane w pkt l praktyk ograniczających konkurencję na rynku usług acquiringowych związanych z regulowaniem zobowiązań konsumentów wobec akceptantów z tytułu płatności za nabywane przez konsumentów towary i usługi za pomocą kart płatniczych na terytorium Polski poprzez wspólne ustalanie stawek opłaty interchange pobieranej od transakcji dokonywanych kartami systemu(...)i(...). Ponadto, powód 13 wniósł o uchylenie rygoru natychmiastowej wykonalności, wstrzymanie wykonania decyzji i zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych. Powód 13 zarzucił: l. naruszenie art. 84 ust. l pkt l w zw. z art. 4 pkt 2 i art. 85 ust. 3 Ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów orazart. 105 § l i art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a., poprzez wszczęcie i prowadzenie postępowania oraz wydanie zaskarżonej Decyzji na wniosek podmiotu nieuprawnionego, to jest organizacji pracodawców nie będącej "związkiem przedsiębiorców" oraz nie legitymującej się swoim interesem prawnym we wszczęciu postępowania; 2 naruszenie art. 11 ust. 6 rozporządzenia Rady nr 1/2003 w sprawie wprowadzenia w życie reguł konkurencji ustanowionych w art. 81 i 82 Traktatu, poprzez prowadzenie postępowania i wydanie Decyzji mimo trwającego postępowania przed Komisją Europejską w sprawie opłat interchange stosowanych w ramach systemu(...); 3 naruszenie art. 5 ust. l pkt l i art. 9 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów oraz art. 81 ust. l traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską w zw. zart. 156 § l pkt 5 k.p.a., poprzez nieprecyzyjne i niejednoznaczne określenie w sentencji Decyzji stwierdzonej praktyki uznanej za ograniczającą konkurencję i naruszającą zakazy ustanowione w przepisach prawa, a przez to uniemożliwienie wykonania Decyzji przez strony; 4 naruszenie art. 5 ust. l pkt. l, art. 9 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów oraz art. 81 ust. ł TWE, poprzez nieprawidłowe określenie adresata Decyzji i skierowanie pkt. I i V Decyzji do wskazanych tam banków, w tym Banku, mimo że zarzucane porozumienie stanowi w istocie akt związku przedsiębiorców w rozumieniu art. 4 pkt. 4 lit. c) ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów, przy czym związek ten charakteryzuje się szczególnymi cechami, które powodują, iż bankom nie można przypisać udziału w porozumieniu antykonkurencyjnym; 5 naruszenie art. 84 ust. 3 i art. 66 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów orazart. 10 k.p.a., poprzez określenie rynku właściwego dopiero bezpośrednio przed wydaniem zaskarżonej Decyzji, przez co doszło do istotnego ograniczenia prawa strony do czynnego udziału w postępowaniu oraz możliwości ustosunkowania się do wszystkich podnoszonych w postępowaniu zarzutów; 6.naruszenie art. 5 ust. l pkt l i art. 9 w zw. z art. 4 pkt 8 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów oraz art. 81 ust. l TWE w zw. z art. 2 rozporządzenia nr 1/2003, poprzez nieprecyzyjne i błędne określenie rynku właściwego i uznanie, iż rynkiem tym jest rynek usług acquiringowych związanych z regulowaniem zobowiązań konsumentów wobec akceptantów z tytułu płatności za nabywane przez konsumentów towary i usługi za pomocą kart płatniczych na terytorium Polski, mimo., iż nie istnieje odrębny rynek usług acquiringowych, a nadto definicja rynku przyjęta przez Prezesa UOKiK nie uwzględnia substytutów; 7 naruszenie art. 5 ust. l pkt l oraz art. 9 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów jak również art. 81 ust. l TWE w zw. z art. 2 rozporządzenia nr 1/2003, poprzez skierowanie decyzji do podmiotów, które nie zawarły porozumienia dotyczącego ustalenia cen lub innych warunków sprzedaży usług acquiringowych; 8 naruszenie art. 5 ust. l pkt l w zw. z art. 6 ust. l i art. 9 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów oraz art. 81 ust. l TWE i art. 2 rozporządzenia nr 1/2003, poprzez uznanie, iż zarzucane porozumienia ograniczaj ą konkurencję na rynku właściwym, mimo że porozumienia te nie wywierają odczuwalnego wpływu na konkurencję, a przynajmniej Prezes UOKiK nie przedstawił w tym zakresie przekonujących dowodów; 9 naruszenie art. 5 ust. l pkt l, art. 9 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów oraz art. 81 ust. l TWE w zw. z art. 2 rozporządzenia nr 1/2003, poprzez uznanie, iż zarzucane porozumienia ograniczają konkurencję na rynku właściwym, mimo że uczestnicy w/w rynku posiadaj ą dostateczną swobodę w negocjowaniu cen i innych warunków umów, a przynajmniej Prezes UOKiK nie wykazał, iż tego rodzaju swoboda jest wyłączona lub istotnie ograniczona; 10.naruszenie art. 5 ust. l pkt l, art. 9 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów oraz art. 81 ust. l TWE w zw. z art. 2 rozporządzenia nr 1/2003, poprzez uznanie, iż zarzucane porozumienia ograni czaj ą konkurencję na rynku właściwym, mimo że takie ograniczenie w rzeczywistości nie występuje, a rynek ten jest dostatecznie konkurencyjny, rozwija się w sposób stały i systematyczny, wykazując cechy rynku nienasyconego; 11 naruszenie art. 5 ust. I pkt. l, art. 9 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów oraz art. 81 ust. l TWE w zw. z art. 2 rozporządzenia nr 1/2003, poprzez uznanie, iż zarzucane porozumienia ograniczają konkurencję na rynku właściwym, mimo że porozumienia te są niezbędne dla prawidłowego i efektywnego funkcjonowania oraz rozwoju systemów kart płatniczych w Polsce; 12 naruszenie art. 5 ust. l pkt. l, art. 9 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów oraz art. 81 ust. l TWE w zw. z art. 2 rozporządzenia nr 1/2003, poprzez uznanie, iż zarzucane porozumienia skutkuj ą negatywnym zjawiskiem subsydiowania użytkowników kart przez osoby płacące gotówką oraz mogą prowadzić do ograniczenia innowacyjności w systemach płatniczych, mimo iż zjawisko subsydiowania skrośnego jest zjawiskiem normalnym w gospodarce rynkowej, zaś systemy karto we przyczyniają się w decydujący sposób do rozwoju gospodarczego, technicznego i społecznego; 13 naruszenie art. 5 ust. l pkt. l, art. 9 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów oraz art. 81 ust. l TWE w zw. z art. 2 rozporządzenia nr 1/2003, poprzez ustalenie, iż stawki opłaty interchange w systemach(...)i(...)nie były ustalane w oparciu o obiektywne podstawy, lecz były wyłącznie efektem uzgodnień banków; 14 naruszenie art. 81 ust. l TWE w zw. z art. 2 i art. 3 ust. l rozporządzenia nr 1/2003, poprzez ustalenie, że zarzucane porozumienia mają wpływ na handel między państwami członkowskimi, mimo że wpływ taki albo w ogóle nie zachodzi, albo jest niedostrzegalny, a przynajmniej Prezes UOKiK nie przedstawił żadnego dowodu co do zaistnienia ww. przesłanki; 15. naruszenie art. 11 ust. 2 w zw. z art. 7 ust. l ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów oraz art. 81 ust. 3 w zw. z art. l ust. 2 i art. 2 rozporządzenia nr 1/2003, poprzez przyjęcie w Decyzji, iż zarzucane porozumienia nie spełniają wskazanych w ww. przepisach przesłanek zwolnienia spod zakazów praktyk ograniczających konkurencję, mimo, że porozumienia te przyczyniają się do polepszenia produkcji, dystrybucji towarów lub do postępu technicznego lub gospodarczego, zapewniaj ą nabywcom lub użytkownikom odpowiednią część wynikających stąd korzyści oraz nie nakładają na zainteresowanych przedsiębiorców ograniczeń, które nie są niezbędne do osiągnięcia powyższych celów, i nie stwarzaj ą zainteresowanym przedsiębiorcom możliwości wyeliminowania konkurencji na rynku właściwym w zakresie znacznej części określonych towarów; przy czym dowody przedstawione przez Prezesa UOKiK w tej kwestii nie zakwestionowały skutecznie dowodów przedstawionych przez banki (w tym Bank) oraz organizacje(...)i(...); 16 naruszenie art. 101 ust. l pkt l i 2 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów, poprzez nałożenie kary pieniężnej, mimo, iż nie doszło po stronie Banku do zarzucanego naruszenia przepisów chroniących konkurencję, a przynajmniej w niniejszej sprawie powinno znaleźć zastosowanie wyłączenie z art. 11 ust. 2 w zw. z art. 7 ust. l oraz art. 81 ust. 3 TWE; 17 naruszenie art. 101 ust. 1 pkt l i 2, art. 104 i art. 112 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów, poprzez ustalenie wysokości kary pieniężnej z przekroczeniem maksymalnego okresu pięcioletniego liczonego od dnia wejścia w życie ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów w związku, jako okresu, który może być uwzględniony biorąc pod uwagę zarzucane naruszenie przepisówustawy z dnia 24 lutego 1990 o przeciwdziałaniu praktykom monopolistycznym i ochronie interesów konsumentów; 18 naruszenie art. 101 ust. l pkt l i 2 i art. 104 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów, poprzez nałożenie kary pieniężnej, która jest nieproporcjonalna do stwierdzonych naruszeń i nie uwzględnia w dostatecznym stopniu wszystkich istotnych okoliczności sprawy, w tym stwierdzonej przez Prezesa UOKiK nieumyślności w zarzucanych naruszeniach przepisów chroniących konkurencję; 19. naruszenie art. 90 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów w związku zart. 108 § l k.p.a., poprzez: - nadanie Decyzji rygoru natychmiastowej wykonalności, pomimo że nie wymaga tego ani ochrona konkurencji, ani ważny interes konsumentów oraz rygor ten nie jest rzeczywiście niezbędny dla realizacji celów Decyzji, a przynajmniej Prezes UOKiK nie wykazał, że powyższe wymogi zostały w mniejszej sprawie spełnione; nadanie Decyzji rygoru natychmiastowej wykonalności, pomimo, iż wykonanie Decyzji nie jest w stanie zrealizować celów przez nią zakładanych z uwagi na istnienie na rynku wielu banków nieobjętych zakresem podmiotowym Decyzji; nadanie Decyzji rygoru natychmiastowej wykonalności, pomimo że w niniejszej sprawie zachodzi groźba wyrządzenia niepowetowanej szkody oraz groźba nieodwracalnych lub trudno odwracalnych skutków, jakie dla Banku przyniesie wykonanie Decyzji przed uzyskaniem przez nią przymiotu prawomocności; nadanie Decyzji rygoru natychmiastowej wykonalności, pomimo, iż obowiązki w niej wskazane zostały określone w sposób niejednoznaczny i niejasny, uniemożliwiając adresatom ich wykonanie; 20.naruszenie art. 16 ust. 2 rozporządzenia nr 1/2003, poprzez nadanie Decyzji rygoru natychmiastowej wykonalności, pomimo, iż wykonanie Decyzji prowadzi do skutków sprzecznych z decyzją Komisji Europejskiej z 9 sierpnia 2001 r. (2001/782/EC) w sprawie systemu(...); 21,naruszenie art. 11 ust. 6 rozporządzenia nr 1/2003, poprzez nadanie Decyzji rygoru natychmiastowej wykonalności, pomimo, iż Prezes UOKiK nie miał kompetencji do prowadzenia postępowania z uwagi na trwające postępowanie przed Komisją Europejską w sprawie opłat interchange stosowanych w ramach systemu(...). XIV . Powód 14(...) Bank S.A.wW.(XVII AmA 122/07) wniósł uchylenie pkt I, V. 15 i VI, alternatywnie o zmianę pkt I i V. 15 w ten sposób iż nie stwierdza się stosowania przez bank i inne banki wskazane w pkt l praktyk ograniczających konkurencję na rynku usług acquiringowych związanych z regulowaniem zobowiązań konsumentów wobec akceptantów z tytułu płatności za nabywane przez konsumentów towary i usługi za pomocą kart płatniczych na terytorium Polski poprzez wspólne ustalanie stawek opłaty interchange pobieranej od transakcji dokonywanych kartami systemu(...)i(...). Ponadto, powód 14 wniósł o uchylenie rygoru natychmiastowej wykonalności, wstrzymanie wykonania decyzji i zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych. Powód 14 zarzucił: l. naruszenie art. 84 ust. I pkt l w zw. zart. 4 pkt 2 i art. 85ust, 3 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów w związku zart. 4 pkt. 4 lit. b) i c) oraz art. 105 § l i art. 156 § l pkt 2 k.p.a., poprzez wszczęcie i prowadzenie postępowania oraz wydanie zaskarżonej Decyzji na wniosek podmiotu nieuprawnionego, to jest organizacji pracodawców nie będącej "związkiem przedsiębiorców" oraz nie legitymującej się swoim interesem prawnym we wszczęciu postępowania; 2. naruszenie art. 11 ust, 6 rozporządzenia Rady nr 1/2003 w sprawie wprowadzenia w życie reguł konkurencji ustanowionych w art. 81 i 82 Traktatu, poprzez prowadzenie postępowania i wydanie Decyzji mimo trwającego postępowania przed Komisją Europejską w sprawie opłat interchange stosowanych w ramach systemu(...); 3. naruszenie art. 5 ust. l pkt ł i art. 9 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów oraz art. 81 ust. l traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską w zw. zart. 156 § l pkt 5 k.p.a., poprzez nieprecyzyjne i niejednoznaczne określenie w sentencji Decyzji stwierdzonej praktyki uznanej za ograniczającą konkurencję i naruszającą zakazy ustanowione w przepisach prawa, a przez to uniemożliwienie wykonania Decyzji przez strony; 4 naruszenie art. 5 ust. I pkt. l, art. 9 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów oraz art. 81 ust. l TWE, poprzez nieprawidłowe określenie adresata Decyzji i skierowanie pkt. I i V Decyzji do wskazanych tam banków, w tym Banku, mimo że zarzucane porozumienie stanowi w istocie akt związku przedsiębiorców w rozumieniu art. 4 pkt. 4 lit. c) ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów w związku , przy czym związek ten charakteryzuje się szczególnymi cechami, które powodują, iż bankom nie można przypisać udziału w porozumieniu antykonkurencyjnym; 5 naruszenie art. 84 ust. 3 i art. 66 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów orazart. 10 k.p.a., poprzez określenie rynku właściwego dopiero bezpośrednio przed wydaniem zaskarżonej Decyzji, przez co doszło do istotnego ograniczenia prawa strony do czynnego udziału w postępowaniu oraz możliwości ustosunkowania się do wszystkich podnoszonych w postępowaniu zarzutów; 6.naruszenie art. 5 ust. l pkt l i art. 9 w zw. z art. 4 pkt 8 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów w związku oraz art. 81 ust. l TWE w zw. z art. 2 rozporządzenia nr 1/2003, poprzez nieprecyzyjne i błędne określenie rynku właściwego i uznanie, iż rynkiem tym jest rynek usług acquiringowych związanych z regulowaniem zobowiązań konsumentów wobec akceptantów z tytułu płatności za nabywane przez konsumentów towary i usługi za pomocą kart płatniczych na terytorium Polski, mimo, iż nie istnieje odrębny rynek usług acquiringowych, a nadto definicja rynku przyjęta przez Prezesa UOKiK nie uwzględnia substytutów; 7.naruszenie art. 5 ust. l pkt I oraz art. 9 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów jak również art. 81 ust. l TWE w zw. z art. 2 rozporządzenia nr 1/2003, poprzez skierowanie decyzji do podmiotów, które nie zawarły porozumienia dotyczącego ustalenia cen lub innych warunków sprzedaży usług acquiringowych; 8 naruszenie art. 5 ust. l pkt l w zw. z art. 6 ust. l i art. 9 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów oraz art. 81 ust. l TWE i art. 2 rozporządzenia nr 1/2003, poprzez uznanie, iż zarzucane porozumienia ograniczają konkurencję na rynku właściwym, mimo że porozumienia te nie wywierają odczuwalnego wpływu na konkurencję, a przynajmniej Prezes UOKiK nie przedstawił w tym zakresie przekonujących dowodów; 9 naruszenie art. 5 ust. l pkt I, art. 9 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów oraz art. 81 ust. l TWE w zw. z art. 2 rozporządzenia nr 1/2003, poprzez uznanie, iż zarzucane porozumienia ograni czaj ą konkurencję na rynku właściwym, mimo że uczestnicy ww. rynku posiadają dostateczną swobodę w negocjowaniu cen i innych warunków umów, a przynajmniej Prezes UOKiK nie wykazał, iż tego rodzaju swoboda jest wyłączona lub istotnie ograniczona; 10 naruszenie art. 5 ust. l pkt l, art. 9 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów oraz art. 81 ust. l TWE w zw. z art. 2 rozporządzenia nr 1/2003, poprzez uznanie, iż zarzucane porozumienia ograniczają konkurencję na rynku właściwym, mimo że takie ograniczenie w rzeczywistości nie występuje, a rynek ten jest dostatecznie konkurencyjny, rozwija się w sposób stały i systematyczny, wykazując cechy rynku nienasyconego; 11 naruszenie art. 5 ust. I pkt. l, art. 9 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów oraz art. 81 ust. l TWE w zw. z art. 2 rozporządzenia nr 1/2003, poprzez uznanie, iż zarzucane porozumienia ograniczają konkurencję na rynku właściwym, mimo że porozumienia te są niezbędne dla prawidłowego i efektywnego funkcjonowania oraz rozwoju systemów kart płatniczych w Polsce; 12. naruszenie art. 5 ust. l pkt. l, art. 9 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów oraz art. 81 ust. J TWE w zw. z art. 2 rozporządzenia nr 1/2003, poprzez uznanie, iż zarzucane porozumienia skutkuj ą negatywnym zjawiskiem subsydiowania użytkowników kart przez osoby płacące gotówką oraz mogą prowadzić do ograniczenia innowacyjności w systemach płatniczych, mimo iż zjawisko subsydiowania skrośnego jest zjawiskiem normalnym w gospodarce rynkowej, zaś systemy karto we przyczyniają się w decydujący sposób do rozwoju gospodarczego, technicznego i społecznego; 13 naruszenie art. 5 ust. l pkt. l, art. 9 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów oraz art. 81 ust. l TWE w zw. z art. 2 rozporządzenia nr 1/2003, poprzez ustalenie, iż stawki opłaty interchange w systemach(...)i(...)nie były ustalane w oparciu o obiektywne podstawy, lecz były wyłącznie efektem uzgodnień banków; 14 naruszenie art. 81 ust. l TWE w zw. z art. 2 i art. 3 ust. l rozporządzenia nr 1/2003, poprzez ustalenie, że zarzucane porozumienia mają wpływ na handel między państwami członkowskimi, mimo że wpływ taki albo w ogóle nie zachodzi, albo jest niedostrzegalny, a przynajmniej Prezes UOKiK nie przedstawił żadnego dowodu co do zaistnienia ww. przesłanki; 15 naruszenie art. 11 ust. 2 w zw. z art. 7 ust. l ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów w związku oraz art. 81 ust. 3 w zw. z art. l ust. 2 i art. 2 rozporządzenia nr 1/2003, poprzez przyjęcie w Decyzji, iż zarzucane porozumienia nie spełniają wskazanych w ww. przepisach przesłanek zwolnienia spod zakazów praktyk ograniczających konkurencję, mimo, że porozumienia te przyczyniaj ą się do polepszenia produkcji, dystrybucji towarów lub do postępu technicznego lub gospodarczego, zapewniają nabywcom lub użytkownikom odpowiednią część wynikających stąd korzyści oraz nie nakładają na zainteresowanych przedsiębiorców ograniczeń, które nie są niezbędne do osiągnięcia powyższych celów, i nie stwarzaj ą zainteresowanym przedsiębiorcom możliwości wyeliminowania konkurencji na rynku właściwym w zakresie znacznej części określonych towarów; przy czym dowody przedstawione przez Prezesa UOKiK w tej kwestii nie zakwestionowały skutecznie dowodów przedstawionych przez banki (w tym Bank) oraz organizacje(...)i(...); 16 naruszenie art. 101 ust. l pkt l i 2 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów w związku , poprzez nałożenie kary pieniężnej, mimo, iż nie doszło po stronie Banku do zarzucanego naruszenia przepisów chroniących konkurencję, a przynajmniej w niniejszej sprawie powinno znaleźć zastosowanie wyłączenie z art. 11 ust. 2 w zw. z art. 7 ust. l oraz art. 81 ust. 3 TWE; 17 naruszenie art. 101 ust. I pkt l i 2, art. 104 i art. 112 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów, poprzez ustalenie wysokości kary pieniężnej z przekroczeniem maksymalnego okresu pięcioletniego liczonego od dnia wejścia w życie ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów w związku , jako okresu, który może być uwzględniony biorąc pod uwagę zarzucane naruszenie przepisówustawy z dnia 24 lutego 1990 o przeciwdziałaniu praktykom monopolistycznym i ochronie interesów konsumentów; 18 naruszenie art. 101 ust. l pkt I i 2 i art. 104 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów, poprzez nałożenie kary pieniężnej, która jest nieproporcjonalna do stwierdzonych naruszeń i nie uwzględnia w dostatecznym stopniu wszystkich istotnych okoliczności sprawy, w tym stwierdzonej przez Prezesa UOKiK nieumyślności w zarzucanych naruszeniach przepisów chroniących konkurencję; 19 naruszenie art. 90 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów w związku z art. 108 § Ik.p.a., poprzez: - nadanie Decyzji rygoru natychmiastowej wykonalności, pomimo że nie wymaga tego ani ochrona konkurencji, ani ważny interes konsumentów oraz rygor ten nie jest rzeczywiście niezbędny dla realizacji celów Decyzji, a przynajmniej Prezes UOKiK nie wykazał, że powyższe wymogi zostały w mniejszej sprawie spełnione; - nadanie Decyzji rygoru natychmiastowej wykonalności, pomimo, iż wykonanie Decyzji nie jest w stanie zrealizować celów przez nią zakładanych z uwagi na istnienie na rynku wielu banków nieobjętych zakresem podmiotowym Decyzji; nadanie Decyzji rygoru natychmiastowej wykonalności, pomimo że w niniejszej sprawie zachodzi groźba wyrządzenia niepowetowanej szkody oraz groźba nieodwracalnych lub trudno odwracalnych skutków, jakie dla Banku przyniesie wykonanie Decyzji przed uzyskaniem przez nią przymiotu prawomocności; nadanie Decyzji rygoru natychmiastowej wykonalności, pomimo, iż obowiązki w niej wskazane zostały określone w sposób niejednoznaczny i niejasny, uniemożliwiając adresatom ich wykonanie; 20 naruszenie art. 16 ust. 2 rozporządzenia nr 1/2003, poprzez nadanie Decyzji rygoru natychmiastowej wykonalności, pomimo, iż wykonanie Decyzji prowadzi do skutków sprzecznych z decyzją Komisji Europejskiej z 9 sierpnia 2001 r. (2001/782/EC) w sprawie systemu(...); 21 naruszenie art. 11 ust. 6 rozporządzenia nr 1/2003, poprzez nadanie Decyzji rygoru natychmiastowej wykonalności, pomimo, iż Prezes UOKiK nie miał kompetencji do prowadzenia postępowania z uwagi na trwające postępowanie przed Komisją Europejską w sprawie opłat interchange stosowanych w ramach systemu(...). XV . Powód 15(...) Bank S.A.wW.(XVII AmA 123/07) wniósł o zmianę pkt. I zaskarżonej Decyzji i uznanie, że nie stanowi ograniczenia konkurencji i naruszeniazakazu,o którym mowa w art. 81 ust. l Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską oraz w art. 5 ust. l pkt. l ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów, praktyka polegająca na uczestniczeniu przez(...) Bank S.A.z siedzibą wW.w porozumieniu ograniczającym konkurencję na rynku usług acquiringowych związanych z regulowaniem zobowiązań konsumentów wobec akceptantów z tytułu płatności za nabywane towary i usługi za pomocą kart płatniczych na terytorium Polski poprzez wspólne ustalanie wysokości stawek opłaty interchange pobieranej od transakcji dokonywanych kartami systemu(...)i kartami systemu(...)w Polsce, oraz zmianę w pkt. V ppkt. 16 Decyzji i orzeczenie, że nie obciąża się karą skarżącego. Alternatywnie powód 15 wniósł o uchylenie Decyzji Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów nr(...)w zaskarżonej części. Powód 15 wniósł także o zasądzenie na jego rzecz od Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów kosztów postępowania według norm przepisanych. Powód 15 zarzucił: 1. naruszenie przepisów art.3,art. 5, art. 16 i art. 35 rozporządzenia Rady WE nr 1/2003 z dnia 16 grudnia 2002 roku w sprawie stosowania przepisów dotyczących konkurencji określonych w art. 81 i art. 82 Traktatu WE, art. 10 Traktatu WE oraz podstawowych zasad pewności prawa (art. 8 k.p.a.), poprzez niewłaściwe zastosowanie oraz nie uwzględnienie Decyzji Komisji Europejskiej o przyznaniu(...)indywidualnego wyłączenia; 2.naruszenie przepisów prawa materialnego, a mianowicie art. 101 ust. l pkt 1i 2 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów poprzez niewłaściwe ich zastosowanie, również w zakresie nałożenia niewspółmiernie wysokiej kary do stopnia zawinienia skarżącego i nie uwzględnienie, że czyn miał charakter nieumyślny; 3.naruszenie przepisów prawa materialnego, a mianowicie naruszenie przepisów artykułu 81 ust. l Traktatu WE oraz art. 5 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów poprzez ich niewłaściwe zastosowanie wskutek, stwierdzenia, że wielostronne porozumienia dotyczące opłaty interchange są niezgodne z prawem, pomimo braku analizy sytuacji konkurencji na rynku polskim oraz nie rozpatrzenie prawidłowego modelowego punktu odniesienia (ang. counterfactual), a nadto błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych do wydania zaskarżonej decyzji, a w szczególności uznanie, że działania(...) Bankuwyczerpywały naruszenie przepisów ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów; 4 naruszenie przepisówart. 11 k.p.a.iart. 107 § l i 3 k.p.a.poprzez nie wskazanie w uzasadnieniu okoliczności uzasadniających decyzję(...), a także sprzeczność decyzji z jej uzasadnieniem; 5 naruszenie przepisuart. 7 k.p.a.poprzez: a niewyjaśnienie w dostateczny sposób stanu faktycznego sprawy i oparcie się w rozstrzygnięciu na domysłach i spekulacjach; b nieuwzględnienie słusznego interesu strony oraz interesu społecznego, gdyż organ w ogóle nie rozważał konsekwencji wydanej decyzji i potencjalnych szkód jakie może ponieść strona; c oparcie się w rozstrzygnięciu na opinii podmiotu nie mającego statusu biegłego czy uprawnionego rzeczoznawcy; d nie rozstrzygnięcie zarzutów stawianych opinii biegłego przez strony postępowania oraz nie ustosunkowanie się do stanowisk stron zgłoszonych w toku postępowania; 6 naruszenie przepisówart. 8 k.p.a.w zw. zart. 12 k.p.a.w zw. z art. 92 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów poprzez prowadzenie postępowania przez okres blisko sześciu lat, co z pewnością nie pogłębia zaufania do organu prowadzącego postępowanie oraz nie jest sprawnym prowadzeniem postępowania; 7 naruszenie przepisówart. 9 k.p.a.poprzez niedostateczne informowanie strony o skutkach prowadzonego postępowania oraz powoływanie się w uzasadnieniu postanowienia na okoliczność, że strona jest podmiotem prowadzącym działalność gospodarczą w związku z czym nie było konieczności informowania strony o przebiegu postępowania i skutkach określonych zdarzeń czy czynności; 8 naruszenie przepisówart. 13 § l i § 2 k.p.a.poprzez zaniechanie podjęcia jakichkolwiek czynności zmierzających do zawarcia przez strony ugody, która regulowałaby wysokość stawek interchange, co byłoby korzystnym rozwiązaniem dla stron jak i dla klientów oraz rynku kart płatniczych; 9 naruszenie przepisów art. 85 ust. 3 w zw. z art. 84 ust. I ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów poprzez niezastosowanie tych przepisów i nie wydanie postanowienia o odmowie wszczęcia postępowania ze względu na złożenie wniosku przez podmiot nieuprawniony; 10 naruszenie przepisów art. 55 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów poprzez odmowę przeprowadzenia rozprawy, co uniemożliwiło wyjaśnienie stanu faktycznego sprawy; 11 naruszenie przepisów prawa materialnego, a mianowicie art. 6 ust. l pkt. 1 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów poprzez ich niezastosowanie oraz przepisu art. 4 pkt. 8 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów poprzez nieprawidłowe ustalenie definicji „rynku właściwego" oraz błąd w ustaleniach faktycznych poprzez błędne przyjęcie definicji „acquirera" i definicji „rynku właściwego" oraz poprzez przyjęcie założenia, że dokonywanie płatności kartami płatniczymi jest osobnym rynkiem od innych form płatności; 12 naruszenie przepisów art. 7 ust. l w zw. z art. 11 ust. 2 ustawy o ochronie konkurencji l konsumentów poprzez niezastosowanie tych przepisów; 13 naruszenie przepisówart. 233 k.p.c.,art. 286 k.p.c.,art. 227 k.p.a w zw. Z art. 81 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów poprzez: a)dokonanie ustaleń faktycznych sprzecznych z zebranym materiałem dowodowym; b przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów; c oparcie się na opinii biegłego nie spełniającej wymogów stawianych przepisamik.p.c.; d) nie rozstrzygnięcie zastrzeżeń do opinii biegłego zgłoszonych przez strony w toku postępowania. XVI. Powód 16 -Bank (...) S.A.wW.(XVII AmA 124/07) wniósł uchylenie pkt I, V.7 i VI, alternatywnie o zmianę pkt. I i V.7 w ten sposób iż nie stwierdza się stosowania przez bank i inne banki wskazane w pkt l praktyk ograniczających konkurencję na rynku usług acquiringowych związanych z regulowaniem zobowiązań konsumentów wobec akceptantów z tytułu płatności za nabywane przez konsumentów towary i usługi za pomocą kart płatniczych na terytorium Polski poprzez wspólne ustalanie stawek opłaty interchange pobieranej od transakcji dokonywanych kartami systemu(...)i(...). Ponadto, powód 16 wniósł o uchylenie rygoru natychmiastowej wykonalności, wstrzymanie wykonania decyzji i zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych. Powód 16 zarzucił: 1 naruszenie art. 84 ust. l pkt l w zw. z art. 4 pkt 2 i art. 85 ust. 3 Ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów w związku orazart. 105 § l i art. 156§ Ipkt 2 k.p.a., poprzez wszczęcie i prowadzenie postępowania oraz wydanie zaskarżonej Decyzji na wniosek podmiotu nieuprawnionego, to jest organizacji pracodawców nie będącej "związkiem przedsiębiorców" oraz nie legitymującej się swoim interesem prawnym we wszczęciu postępowania; 2 naruszenie art. 11 ust. 6 rozporządzenia Rady nr 1/2003 w sprawie wprowadzenia w życie reguł konkurencji ustanowionych w art. 81 i 82 Traktatu, poprzez prowadzenie postępowania i wydanie Decyzji mimo trwającego postępowania przed Komisją Europejską w sprawie opłat interchangestosowanych w ramach systemu(...); 3 naruszenie art. 5 ust. l pkt l i art. 9 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów oraz art. 81 ust. l traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską w zw. zart. 156 § l pkt 5 k.p.a., poprzez nieprecyzyjne i niejednoznaczne określenie w sentencji Decyzji stwierdzonej praktyki uznanej za ograniczającą konkurencję i naruszającą zakazy ustanowione w przepisach prawa, a przez to uniemożliwienie wykonania Decyzji przez strony; 4 naruszenie art. 5 ust. l pkt. l, art. 9 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów oraz art. 81 ust. l TWE, poprzez nieprawidłowe określenie adresata Decyzji i skierowanie pkt. I i V Decyzji do wskazanych tam banków, w tym Banku, mimo że zarzucane porozumienie stanowi w istocie akt związku przedsiębiorców w rozumieniu art. 4 pkt. 4 lit. c) ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów w związku, przy czym związek ten charakteryzuje się szczególnymi cechami, które powodują, iż bankom nie można przypisać udziału w porozumieniu antykonkurencyjnym; 5 naruszenie art. 84 ust, 3 i art. 66 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów orazart. 10 k.p.a., poprzez określenie rynku właściwego dopiero bezpośrednio przed wydaniem zaskarżonej Decyzji, przez co doszło do istotnego ograniczenia prawa strony do czynnego udziału w postępowaniu oraz możliwości ustosunkowania się do wszystkich podnoszonych w postępowaniu zarzutów; 6 naruszenie art. 5 ust. l pkt l i art. 9 w zw. z art. 4 pkt 8 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów oraz art. 81 ust. l TWE w zw. z art. 2 rozporządzenia nr 1/2003, poprzez nieprecyzyjne i błędne określenie rynku właściwego i uznanie, iż rynkiem tym jest rynek usług aquiringowzch związanych z regulowaniem zobowiązań konsumentów wobec akceptantów z tytułu płatności za nabywane przez konsumentów towary i usługi za pomocą kart płatniczych na terytorium Polski, mimo, iż nie istnieje odrębny rynek usług acquiringowych, a nadto definicja rynku przyjęta przez Prezesa UOKiK nic uwzględnia substytutów; 7 naruszenie art. 5 ust. l pkt l oraz art. 9 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów jak również art. 81 ust. l TWE w zw. z art. 2 rozporządzenia nr 1/2003, poprzez skierowanie decyzji do podmiotów, które nie zawarły porozumienia dotyczącego ustalenia cen lub innych warunków sprzedaży usług acquiringowych; 8 naruszenie art. 5 ust. l pkt l w zw. z art 6 ust. 1 i art. 9 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów oraz art. 81 ust. l TWE i art. 2 rozporządzenia nr 1/2003, poprzez uznanie, iż zarzucane porozumienia ograniczają konkurencję na rynku właściwym, mimo że porozumienia te nie wywieraj ą odczuwalnego wpływu na konkurencję, a przynajmniej Prezes UOKiK nie przedstawił w tym zakresie przekonujących dowodów; 9 naruszenie art. 5 ust. I pkt l, art. 9 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów oraz art. 81 ust. I TWE w zw. żart. 2 rozporządzenia nr 1/2003, poprzez uznanie, iż zarzucane porozumienia ograniczaj ą konkurencję na rynku właściwym, mimo że uczestnicy ww. rynku posiadają dostateczną swobodę w negocjowaniu cen i innych warunków umów, a przynajmniej Prezes UOKiK nie wykazał, iż tego rodzaju swoboda jest wyłączona lub istotnie ograniczona; 10 naruszenie art. 5 ust. l pkt l, art. 9 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów oraz art. 81 ust. l TWE w zw. z art. 2 rozporządzenia nr 1/2003, poprzez uznanie, iż zarzucane porozumienia ograniczaj ą konkurencję na rynku właściwym, mimo że takie ograniczenie w rzeczywistości nie występuje, a rynek ten jest dostatecznie konkurencyjny, rozwija się w sposób stały i systematyczny, wykazując cechy rynku nienasyconego; 11 naruszenie art. 5 ust. l pkt. l, art. 9 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów oraz art. 81 ust. l TWE w zw. z art. 2 rozporządzenia nr 1/2003, poprzez uznanie, iż zarzucane porozumienia ograniczaj ą konkurencję na rynku właściwym, mimo że porozumienia te są niezbędne dla prawidłowego i efektywnego funkcjonowania oraz rozwoju systemów kart płatniczych w Polsce; 12 naruszenie art. 5 ust. l pkt. l, art. 9 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów w związku oraz art. 81 ust. l TWE w zw. z art. 2 rozporządzenia nr 1/2003, poprzez uznanie, iż zarzucane porozumienia skutkuj ą negatywnym zjawiskiem subsydiowania użytkowników kart przez osoby płacące gotówką oraz mogą prowadzić do ograniczenia innowacyjności w systemach płatniczych, mimo iż zjawisko subsydiowania skrośnego jest zjawiskiem normalnym w gospodarce rynkowej, zaś systemy karto we przyczyniają się w decydujący sposób do rozwoju gospodarczego, technicznego i społecznego; 13 naruszenie art. 5 ust. I pkt. l, art. 9 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów oraz art. 81 ust. l TWE w zw. z art. 2 rozporządzenia nr 1/2003, poprzez ustalenie, iż stawki opłaty interchange w systemach(...)i(...)nie były ustalane w oparciu o obiektywne podstawy, lecz były wyłącznie efektem uzgodnień banków; 14 naruszenie art. 81 ust. l TWE w zw. z art. 2 i art. 3 ust. l rozporządzenia nr 1/2003, poprzez ustalenie, że zarzucane porozumienia mają wpływ na handel między państwami członkowskimi, mimo że wpływ taki albo w ogóle nie zachodzi, albo jest niedostrzegalny, a przynajmniej Prezes UOKiK nie przedstawił żadnego dowodu co do zaistnienia ww. przesłanki; 16 naruszenie art. 11 ust. 2 w zw. z art. 7 ust. l ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów oraz art. 81 ust. 3 w zw. z art. l ust. 2 i art. 2 rozporządzenia nr 1/2003, poprzez przyjęcie w Decyzji, iż zarzucane porozumienia nie spełniają wskazanych w ww. przepisach przesłanek zwolnienia spod zakazów praktyk ograniczających konkurencję, mimo, że porozumienia te przyczyniają się do polepszenia produkcji, dystrybucji towarów lub do postępu technicznego lub gospodarczego, zapewniaj ą nabywcom lub użytkownikom odpowiednią część wynikających stąd korzyści oraz nie nakładają na zainteresowanych przedsiębiorców ograniczeń, które nie są niezbędne do osiągnięcia powyższych celów, i nie stwarzaj ą zainteresowanym przedsiębiorcom możliwości wyeliminowania konkurencji im rynku właściwym w zakresie znacznej części określonych towarów; przy czym dowody przedstawione przez Prezesa UOKiK w tej kwestii nie zakwestionowały skutecznie dowodów przedstawionych przez banki (w tym Bank) oraz organizacje(...)i(...); naruszenie art. 101 ust. l pkt l i 2 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów, poprzez nałożenie kary pieniężnej, mimo, iż nie doszło po stronie Banku do zarzucanego naruszenia przepisów chroniących konkurencję, a przynajmniej w niniejszej sprawie powinno znaleźć zastosowanie wyłączenie z art. 11 ust. 2 w zw. z art. 7 ust, l oraz art. 81 ust. 3 TWE; 17 naruszenie art. 101 ust. l pkt l i 2, art. 104 i art. 112 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów, poprzez ustalenie wysokości kary pieniężnej z przekroczeniem maksymalnego okresu pięcioletniego liczonego od dnia wejścia w życie ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów w związku, jako okresu, który może być uwzględniony biorąc pod uwagę zarzucane naruszenie przepisówustawy z dnia 24 lutego 1990 o przeciwdziałaniu praktykom monopolistycznym i ochronie interesów konsumentów; 18 naruszenie art. 101 ust. l pkt l i 2 i art. 104 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów, poprzez nałożenie kary pieniężnej, która jest nieproporcjonalna do stwierdzonych naruszeń i nie uwzględnia w dostatecznym stopniu wszystkich istotnych okoliczności sprawy, w tym stwierdzonej przez Prezesa UOKiK nieumyślności w zarzucanych naruszeniach przepisów chroniących konkurencję; 19 naruszenie art. 90 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów w związku z art. 108 § łk.p.a., poprzez: - nadanie Decyzji rygoru natychmiastowej wykonalności, pomimo że nie wymaga tego ani ochrona konkurencji, ani ważny interes konsumentów oraz rygor ten nie jest rzeczywiście niezbędny dla realizacji celów Decyzji, a przynajmniej Prezes UOKiK nie wykazał, że powyższe wymogi zostały w mniejszej sprawie spełnine; - nadanie Decyzji rygoru natychmiastowej wykonalności, pomimo, iż wykonanie Decyzji nie jest w stanie zrealizować celów przez nią zakładanych z uwagi na istnienie na rynku wielu banków nieobjętych zakresem podmiotowym Decyzji; nadanie Decyzji rygoru natychmiastowej wykonalności, pomimo że w niniejszej sprawie zachodzi groźba wyrządzenia niepowetowanej szkody oraz groźba nieodwracalnych lub trudno odwracalnych skutków, jakie dla Banku przyniesie wykonanie Decyzji przed uzyskaniem przez nią przymiotu prawomocności; nadanie Decyzji rygoru natychmiastowej wykonalności, pomimo, iż obowiązki w niej wskazane zostały określone w sposób niejednoznaczny i niejasny, uniemożliwiając adresatom ich wykonanie; 20 naruszenie art. 16 ust. 2 rozporządzenia nr 1/2003, poprzez nadanie Decyzji rygoru natychmiastowej wykonalności, pomimo, iż wykonanie Decyzji prowadzi do skutków sprzecznych z decyzją Komisji Europejskiej z 9 sierpnia 2001 r. (2001/782/EC) w sprawie systemu(...); 21 naruszenie art. 11 ust. 6 rozporządzenia nr 1/2003, poprzez nadanie Decyzji rygoru natychmiastowej wykonalności, pomimo, iż Prezes UOKiK nie miał kompetencji do prowadzenia postępowania z uwagi na trwające postępowanie przed Komisją Europejska w sprawie opłat interchange stosowanych w ramach systemu(...). XVII. Powód 17(...) Bank (...) S.A.wG.(XVII AmA 125/07) wniósł o zmianę zaskarżonej Decyzji w punkcie I poprzez nie stwierdzenie stosowania przez(...)praktyki ograniczającej konkurencję, -uchylenie zaskarżonej Decyzji w punkcie V, względnie umorzenie postępowania w sprawie, albo uchylenie zaskarżonej Decyzji i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Prezesowi UOKIK. Alternatywnie, w przypadku nieuwzględnienia powyższych wniosków, powód 17 wniósł zmiana zaskarżonej Decyzji w punkcie V poprzez obniżenie kary pieniężnej nałożonej na(...)Bank.Ponadto powód 17 wniósł o zasądzenie od Prezesa Urzędu na jego rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych. Powód 17 zarzucił: 1. naruszenieart. 39 k.p.a.w zw. zart. 40 § 2 k.p.a.,art. 7 k.p.a.,art. 9 k.p.a.iart 10 § l k.p.a.w związku zart. 80 ustawy z dnia 15 grudnia 2000 roku o ochronie konkurencji i konsumentów, które mogło mieć wpływ na wynik sprawy, poprzez nie doręczanie pełnomocnikowi(...)Bank pism procesowych składanych w postępowaniu przez pozostałych jego uczestników, co stanowi rażące naruszenie prawa w rozumieniuart. 156 § l pkt 2 k.p.a.; 2. naruszenieart. 77 § l k.p.a.w zw. zart. 7 k.p.a.oraz art. 80 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów, które mogło mieć wpływ na wynik sprawy, poprzez niewyjaśnienie wszystkich istotnych okoliczności sprawy, a w szczególności: a.przyjęcie, iż zastosowanie jednolitej stawki opłaty interchange prowadzi do zaburzenia konkurencji między acquirerami, którzy ponoszą straty wykonując działalność gospodarczą na przedmiotowym rynku; b.przyjęcie, iż konsument nie ponosi żadnych kosztów posługiwania się gotówką przy dokonywaniu zakupów; c.przyjęcie, iż przelewy i polecenia zapłaty są środkami płatności całkowicie niesubstytucyjnymi względem kart płatniczych; d.uzasadnienie Decyzji o stwierdzeniu zawarcia porozumienia ograniczającego konkurencję na rynku usług acquiringowych (...) poprzez wskazanie, iż „w praktyce nie jest możliwe wejście na rynek usług acquiringowych nowego, niebankowego podmiotu, działającego niezależnie od banków posiadających licencję na usługi acquiringowe od(...)lub(...), nawet jeśli czynności, które wykonuje, są zasadniczo identyczne z działalnością acquirerów w tym systemie i mógłby je szybko zacząć wykonywać na rzecz akceptantów(...)i(...)bez ponoszenia dodatkowych, znaczących kosztów", gdy tymczasem Prezes UOKiK w pkt IV Decyzji stwierdził niestosowanie „praktyki ograniczającej konkurencję, polegającej na koordynacji działań w celu ograniczenia dostępu przedsiębiorców, nie będących członkami ww. porozumień emitentów, do rynku usług acquiringowych związanych z regulowaniem zobowiązań konsumentów wobec akceptantów z tytułu płatności za nabywane przez konsumentów towary i usługi za pomocą kart płatniczych na terytorium Polski"; e.nieprzytoczenie podstawy prawnej stosowania przepisówustawy z dnia 2 lipca 2004 roku o swobodzie działalności gospodarczej, zgodnie z art. 4 pkt l ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów w związku; f.ogólne i dowolne wskazanie w uzasadnieniu Decyzji, iż bliżej nieokreślona „część banków wydaje się mieć wysokie niemal wszystkie koszty", bez przytoczenia dowodów na uzasadnienie tego faktu; g.niewyjaśnienie, czy zawarte porozumienie narusza interes publiczny i czy(...)Organizacja(...)ma interes prawny uprawniający do wszczęcia postępowania oraz uzasadnienie Decyzji wydanej w interesie publicznym (zgodnie z art. l ust.l ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów) tezą, iż „konsumenci, którymi w przypadku czterostronnego systemu kart płatniczych są również akceptanci", gdy tymczasem akceptantami są jedynie przedsiębiorcy, a więc podmioty znajdujące się poza ustawową definicją konsumenta zawartą wkodeksie cywilnymwart. 221oraz w art. 4 pkt 11 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów w związku; h. bezpodstawne przyjęcie, iż(...)Bank brała udział w sposób nieprzerwany w porozumieniu(...), gdy tymczasem w materiale z dnia 3 września 2005 roku dostarczonym na we/.wanie Prezesa UOKiK z dnia 24 sierpnia 2004 roku znalazła się informacja, iż na dzień ł maja i 20 sierpnia 2004 roku(...)Bank nie posiadała w obrocie kart(...)i(...); 3. naruszenieart. 233 § l k.p.c.w zw. z art. 81 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów w związku polegające na sprzeczności istotnych ustaleń organu z treścią zebranego materiału dowodowego, a w szczególności: a.bezpodstawne przyjęcie ,że(...)Bank zawarła porozumienie antykonkurencyjne ze wszystkimi pozostałymi stromi nr ii postępowania oraz że działania(...)Bank nosiły znamiona ustalania cen, a w konsekwencji dowolne ustalenie, że zachowanie(...)Bank miało jakikolwiek wpływ na konkurencję na rynku właściwym wyznaczonym w sprawie; b.niedostateczne uzasadnienie przyjęcia definicji rynku właściwego wskazanego w ustawie o ochronie konkurencji i konsumentów, gdy tymczasem pojęcie „acquirer" jest w praktyce i w doktrynie pojęciem niejednolitym; c.nieprzeprowadzenie pełnej analizy rynków na których rzekomo nie występuje opłata interchange, w szczególności nieuwzględnienie, iż opłata interchange nie występuje jedynie w systemie obsługi kart debetowych; d.nieudowodmenie posiadania przez banki wystawiające karty płatnicze siły rynkowej względem acquirerów oraz posiadania siły rynkowej przez acquirerów względem akceptantów; 4.Naruszenieart. 286, art. 233 oraz art. 227 k.p.c.w związku z art. 81 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów orazart. 89 k.p.a.w związku z art. 80 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów w związku poprzez odmowę przesłuchania biegłego oraz przeprowadzenia dowodu z uzupełniającej opinii biegłego (przez tego samego lub przez innego biegłego), w wyniku czego Decyzja została oparta na błędnych i niekompletnych ustaleniach, a w konsekwencji dokonanie ustaleń faktycznych na podstawie opinii biegłego obciążonej licznymi błędami merytorycznymi. 5.naruszenieart. 107 § 3 k.p.a.w zw. z art. 80 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów, które mogło mieć wpływ na wynik sprawy, poprzez wskazanie w uzasadnieniu Decyzji czynników mających wpływ na wymiar kary w stosunku do wszystkich uczestników postępowania jedynie w sposób „zbiorczy", bez uwzględnienia okoliczności indywidualnych dotyczących poszczególnych uczestników, a tym samym uniemożliwiający instancyjną kontrolę, czy zachowana została zasada indywidualizacji; 6.pominięcie w sentencji Decyzji wezwania organizacji(...)i(...)do zaprzestania udziału porozumieniu, jak i brak uzasadnienia takiego zaniechania ze strony Prezesa UOKiK, jak również nieobjęcie zarzutem zawarcia porozumienia na rynku usług acquiringowych wszystkich (uczestników tego rynku; 7.naruszenie art. 17. Art. 101 ust. l pkt l ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów w związku zart. 6 k.p.a.iart. 8 k.p.a.poprzez nałożenie na(...)Bank rażąco wygórowanej kary pieniężnej z naruszeniem zasady równości i proporcjonalności. 8 naruszenie art. 5 ust. l pkt l w związku z art. 4 pkt 8 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów poprzez ich błędną wykładnie i niewłaściwe zastosowanie, skutkujące uznaniem, że rynkiem właściwym w niniejszej sprawie jest rynek usług acquiringowych związanych z regulowaniem zobowiązań konsumentów wobec akceptantów z tytułu płatności za nabywane przez konsumentów towary i usługi za pomocą kart płatniczych na terytorium Polski i że działanie(...)Bank miało na celu lub skutkowało zniekształceniem konkurencji na rynku właściwym; 9 niewykonalność Decyzji z uwagi na fakt, iż jest ona skierowana do części banków biorących udział w porozumieniach wskazanych w pkt l, a nie do organizacji(...)i(...), co powoduje, iż istnieją banki względem których ta Decyzja mimo ich obecnego uczestnictwa w porozumieniu (porozumieniach) nie będzie skuteczna, a jej wykonanie skutkowałoby praktycznym paraliżem systemu (konieczność bilateralnych uzgodnień acquirerów z bankami emitentami), co więcej skutkować by mogło postawieniem każdemu z banków zarzutu stosowania w podobnych umowach z acquirerami uciążliwych lub niejednolitych warunków umów; 10. naruszenie art. 85a ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów w związku z art. 3, art. 11 i art. 16 rozporządzenia Nr 1/2003 w sprawie stosowania przepisów dotyczących konkurencji określonych w artykule 81 i 82 Traktatu ustanawiającego Wspólnoty Europejskie, art. 10 TWE oraz podstawowych zasad pewności prawa, poprzez niezastosowanie Decyzji Komisji Europejskiej o przyznaniu(...)indywidualnego wyłączenia oraz nieuwzględnienie toczącego się przed Komisją Europejską postępowania w sprawie opłaty interchange względem(...). XVIII. Powód 18(...) Bank S.A. weW.(XVII AmA 126/07) wniósł o uchylenie pkt I, V. 18 i VI, alternatywnie zmiana pkt. I i V. 18 w ten sposób iż nie stwierdza się stosowania przez bank i inne banki wskazane w pkt l praktyk ograniczających konkurencję na rynku usług acquiringowych związanych z regulowaniem zobowiązań konsumentów wobec akceptantów z tytułu płatności za nabywane przez konsumentów towary i usługi za pomocą kart płatniczych na terytorium Polski poprzez wspólne ustalanie stawek opłaty interchange pobieranej od transakcji dokonywanych kartami systemu(...)i(...). Ponadto, powód 18 wniósł o uchylenie rygoru natychmiastowej wykonalności, wstrzymanie wykonania decyzji i zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych. Powód 18 zarzucił: 1 naruszenie art. 84 ust. l pkt l w zw. z art. 4 pkt 2 i art. 85 ust. 3 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów orazart. 105 § l i art. 156 § l pkt 2 k.p.a., poprzez wszczęcie i prowadzenie postępowania oraz wydanie zaskarżonej Decyzji na wniosek podmiotu nieuprawnionego, to jest organizacji pracodawców nie będącej "związkiem przedsiębiorców" oraz nie legitymującej się swoim interesem prawnym we wszczęciu postępowania; 2 naruszenie art. 11 ust. 6 rozporządzenia Rady nr 1/2003 w sprawie wprowadzenia w życie reguł konkurencji ustanowionych w art. 81 i 82 Traktatu poprzez prowadzenie postępowania i wydanie Decyzji mimo trwającego postępowania przed Komisją Europejską w sprawie opłat interchange stosowanych w ramach systemu(...); 3 naruszenie art. 5 ust. l pkt l i art 9 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów oraz art. 81 ust. l traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską w zw. zart. 156 § l pkt 5 k.p.a., poprzez nieprecyzyjne i niejednoznaczne określenie w sentencji Decyzji stwierdzonej praktyki uznanej za ograniczającą konkurencję i naruszającą zakazy ustanowione w przepisach prawa, a przez to uniemożliwienie wykonania Decyzji przez strony; 4 naruszenie art. 5 ust. l pkt. I, art. 9 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów w związku z art. 4 pkt, 4 lit. b) i c) ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów oraz art. 81 ust. l TWE, poprzez nieprawidłowe określenie adresata Decyzji i skierowanie pkt. I i V Decyzji do wskazanych tam banków, w tym Banku, mimo że zarzucane porozumienie stanowi w istocie akt związku przedsiębiorców w rozumieniu art. 4 pkt. 4 lit. c) ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów, przy czym związek ten charakteryzuje się szczególnymi cechami, które powodują, iż bankom nie można przypisać udziału w porozumieniu antykonkurencyjnym; 5 naruszenie art. 84 ust. 3 i art. 66 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów orazart. 10 k.p.a., poprzez określenie rynku właściwego dopiero bezpośrednio przed wydaniem zaskarżonej Decyzji, przez co doszło do istotnego ograniczenia prawa strony do czynnego udziału w postępowaniu oraz możliwości ustosunkowania się do wszystkich podnoszonych w postępowaniu zarzutów; 6 naruszenie art. 5 ust. l pkt l i art. 9 w zw. z art. 4 pkt 8 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów oraz art. 81 ust. l TWE w zw. z art. 2 rozporządzenia nr 1/2003, poprzez nieprecyzyjne i błędne określenie rynku właściwego i uznanie, iż rynkiem tym jest rynek usług acquiringowych związanych z regulowaniem zobowiązań konsumentów wobec akceptantów z tytułu płatności za nabywane przez konsumentów towary i usługi za pomocą kart płatniczych na terytorium Polski, mimo, iż nie istnieje odrębny rynek usług acwquiringowych, a nadto definicja rynku przyjęta przez Prezesa UOKiK nie uwzględnia substytutów; 7 naruszenie art. 5 ust. l pkt l oraz art. 9 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów jak również art. 81 ust. l TWE w zw. z art. 2 rozporządzenia nr 1/2003, poprzez skierowanie decyzji do podmiotów, które nie zawarły porozumienia dotyczącego ustalenia cen lub innych warunków sprzedaży usług acquiringowych; 8 naruszenie art. 5 ust. l pkt l w zw. z art. 6 ust. l i art. 9 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów oraz art. 81 ust. l TWE i art. 2 rozporządzenia nr 1/2003, poprzez uznanie, iż zarzucane porozumienia ograniczają konkurencję na rynku właściwym, mimo że porozumienia te nie wywierają odczuwalnego wpływu na konkurencję, a przynajmniej Prezes UOKiK nie przedstawił w tym zakresie przekonujących dowodów; 9 naruszenie art. 5 ust. l pkt l, art. 9 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów oraz art. 81 ust. l TWE w zw. z art. 2 rozporządzenia nr 1/2003, poprzez uznanie, iż zarzucane porozumienia ograniczają konkurencję na rynku właściwym, mimo że uczestnicy ww. rynku posiadają dostateczną swobodę w negocjowaniu cen i innych warunków umów, a przynajmniej Prezes UOKiK nie wykazał, iż tego rodzaju swoboda jest wyłączona lub istotnie ograniczona; 10 naruszenie art. 5 ust. l pkt l, art. 9 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów oraz art. 81 ust. l TWE w zw. z art. 2 rozporządzenia nr 1/2003, poprzez uznanie, iż zarzucane porozumienia ograniczaj ą konkurencję na rynku właściwym, mimo że takie ograniczenie w rzeczywistości nie występuje, a rynek ten jest dostatecznie konkurencyjny, rozwija się w sposób stały i systematyczny, wykazując cechy rynku nienasyconego; 11 naruszenie art. 5 ust. i pkt. l, art. 9 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów oraz art. 81 ust. l TWE w zw. z art. 2 rozporządzenia nr 1/2003, poprzez uznanie, iż zarzucane porozumienia ograniczają konkurencje na rynku właściwym, mimo że porozumienia te są niezbędne dla prawidłowego i efektywnego funkcjonowania oraz rozwoju systemów kart płatniczych w Polsce; 12.naruszenie art. 5 ust. l pkt l, art. 9 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów oraz art. 81 ust. l TWE w zw. z art. 2 rozporządzenia nr 1/2003, poprzez uznanie, iż zarzucane porozumienia skutkuj ą negatywnym zjawiskiem subsydiowania użytkowników kart przez osoby płacące gotówka oraz mogą prowadzić do ograniczenia innowacyjności w systemach płatniczych, mimo iż zjawisko subsydiowania skrośnego jest zjawiskiem normalnym w gospodarce rynkowej, zaś systemy kartowe przyczyniają się w decydujący sposób do rozwoju gospodarczego, technicznego i społecznego; 13 naruszenie art. 5 ust. l pkt. I, art. 9 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów oraz art. 81 ust. l TWE w zw. z art. 2 rozporządzenia nr 1/2003, poprzez ustalenie, iż stawki opłaty interchange w systemach(...)i(...)nie były ustalane w oparciu o obiektywne podstawy, lecz były wyłącznie efektem uzgodnień banków; 14 naruszenie art. 81 ust. l TWE w zw. z art. 2 i art. 3 ust. l rozporządzenia nr 1/2003, poprzez ustalenie, że zarzucane porozumienia mają wpływ na handel między państwami członkowskimi, mimo że wpływ taki albo w ogóle nie zachodzi, albo jest niedostrzegalny, a przynajmniej Prezes UOKiK nie przedstawił żadnego dowodu co do zaistnienia ww. przesłanki; 15 naruszenie art. 11 ust. 2 w zw. z art. 7 ust. l ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów oraz art. 81 ust. 3 w zw. z art. l ust. 2 i art. 2 rozporządzenia nr 1/2003, poprzez przyjęcie w Decyzji, iż zarzucane porozumienia nie spełniają wskazanych w ww. przepisach przesłanek zwolnienia spod zakazów praktyk ograniczających konkurencję, mimo, że porozumienia te przyczyniają się do polepszenia produkcji, dystrybucji towarów lub do postępu technicznego lub gospodarczego, zapewniaj ą nabywcom lub użytkownikom odpowiednią część wynikających stąd korzyści oraz nie nakładają na zainteresowanych przedsiębiorców ograniczeń, które nie są niezbędne do osiągnięcia powyższych celów, i nie stwarzaj ą zainteresowanym przedsiębiorcom możliwości wyeliminowania konkurencji na rynku właściwym w zakresie znacznej części określonych towarów; przy czym dowody przedstawione przez Prezesa UOKiK w tej kwestii nie zakwestionowały skutecznie dowodów przedstawionych przez banki (w tym Bank) oraz organizacje(...)i(...); 16 naruszenie art. 101 ust. l pkt l i 2 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów, poprzez nałożenie kary pieniężnej, mimo, iż nie doszło po stronie Banku do zarzucanego naruszenia przepisów chroniących konkurencję, a przynajmniej w niniejszej sprawie powinno znaleźć zastosowanie wyłączenie z art. 11 ust. 2 w zw. z art. 7 ust. l oraz art. 81 ust. 3 TWE; 17 naruszenie art. 101 ust. l pkt I i 2, art. 104 i art. 112 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów, poprzez ustalenie wysokości kary pieniężnej z przekroczeniem maksymalnego okresu pięcioletniego liczonego od dnia wejścia w życie ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów jako okresu, który może być uwzględniony biorąc pod uwagę zarzucane naruszenie przepisówustawy z dnia 24 lutego 1990 o przeciwdziałaniu praktykom monopolistycznym i ochronie interesów konsumentów; 18 naruszenie art. 101 ust. l pkt l i 2 i art. 104 Ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów, poprzez nałożenie kary pieniężnej, która jest nieproporcjonalna do stwierdzonych naruszeń i nie uwzględnia w dostatecznym stopniu wszystkich istotnych okoliczności sprawy, w tym stwierdzonej przez Prezesa UOKiK nieumyślności w zarzucanych naruszeniach przepisów chroniących konkurencję; 19 naruszenie art. 90 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów w związku zart. 108 § l k.p.a., poprzez: - nadanie Decyzji rygoru natychmiastowej wykonalności, pomimo że nie wymaga tego ani ochrona konkurencji, ani ważny interes konsumentów oraz rygor ten nie jest rzeczywiście niezbędny dla realizacji celów Decyzji, a przynajmniej Prezes UOKiK nie wykazał, że powyższe wymogi zostały w mniejszej sprawie spełnione; - nadanie Decyzji rygoru natychmiastowej wykonalności, pomimo, iż wykonanie Decyzji nie jest w stanie zrealizować celów przez nią zakładanych z uwagi na istnienie na rynku wielu banków nieobjętych zakresem podmiotowym Decyzji; nadanie Decyzji rygoru natychmiastowej wykonalności, pomimo że w niniejszej sprawie zachodzi groźba wyrządzenia niepowetowanej szkody oraz groźba nieodwracalnych lub trudno odwracalnych skutków, jakie dla Banku przyniesie wykonanie Decyzji przed uzyskaniem przez nią przymiotu prawomocności; nadanie Decyzji rygoru natychmiastowej wykonalności, pomimo, iż obowiązki w niej wskazane zostały określone w sposób niejednoznaczny i niejasny, uniemożliwiając adresatom ich wykonanie; 20 naruszenie art 16 ust. 2 rozporządzenia nr 1/2003, poprzez nadanie Decyzji rygoru natychmiastowej wykonalności, pomimo, iż wykonanie Decyzji prowadzi do skutków sprzecznych z decyzją Komisji Europejskiej z 9 sierpnia 2001 r. (2001/782/EC) w sprawie systemu(...); 21 naruszenie art. 11 ust. 6 rozporządzenia nr 1/2003, poprzez nadanie Decyzji rygoru natychmiastowej wykonalności, pomimo, iż Prezes UOKiK nie miał kompetencji do prowadzenia postępowania z uwagi na trwające postępowanie przed Komisją Europejską w sprawie opłat interchange stosowanych w ramach systemu(...). XIX . Powód 19 -Bank (...) S.A.wW.(XVII AmA 127/07) wniósł o uchylenie pkt I, V.19 i VI, alternatywnie zmianę Decyzji poprzez uznanie, że wspólne ustalanie opłaty interchange nie stanowi praktyki ograniczającej konkurencję, określonej w art. 81 ust. l Traktatu WE oraz art. 5 ust. 1. pkt l ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów albo uznanie, iż wspólne ustalanie opłaty interchange spełnia przesłanki wyłączenia spod zakazu porozumień ograniczających konkurencję określonych w art. 81(3) Traktatu WE oraz art. 7 ust. 1. ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów. Ponadto powód 19 wniósł o uchylenie rygoru natychmiastowej wykonalności, wstrzymanie wykonania decyzji i zasądzenie na rzecz powoda kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm prawem przepisanych. Powód 19 zarzucił: 1 naruszenie art.81 ust. l Traktatu WE oraz art.5 ust. pkt l ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów przez ich niewłaściwe zastosowanie wobec braku analizy sytuacji konkurencji na rynku polskim, 2 naruszenie art. 4 ust. 8 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów przez zastosowanie błędnej definicji rynku właściwego dla niniejszego postępowania., 3 naruszenieart. 107 § l oraz § 3 k.p.a.w związku z art. 80 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów poprzez niewłaściwe skonstruowanie Decyzji, jako aktu administracyjnego orazart. 77§ łk.p.a.iart. 123 k.p.a., 4 naruszenieart. 156 § l pkt 5 k.p.a.z uwagi na okoliczność, iż Decyzja była niewykonalna w dniu jej wydania i jej niewykonalność ma charakter trwały, 5 naruszenieart. 107 § l k.p.a.w związku z art.78 ust. l i 6 oraz art. 90 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów poprzez błędne pouczenie co do środka zaskarżenia od rygoru natychmiastowej wykonalności, ó. naruszenieart. 233 k.p.c.oraz art. 81 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów poprzez dokonanie ustaleń faktycznych nie popartych materiałem dowodowym, 7. naruszenieart. 233 § l k.p.c.w związku z art. 81 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów oraz art. 46 tej ustawy poprzez uznanie za dowód dokumentu nie spełniającego wymogów formy pisemnej oraz przesłanek art. 46 dla uznania dokumentu za dowód, 8 naruszenieart. 286 k.p.c.orazart. 227 k.p.c.w związku z art. 81 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów orazart. 89 k.p.a.w związku z art. 80 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów wobec odmowy organu przesłuchania biegłego oraz sporządzenia przez tego samego biegłego lub innego biegłego opinii uzupełniającej, 9 naruszenieart. 233 § l k.p.c.w związku z art. 81 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów przez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodu poprzez dokonanie ustaleń w oparciu o dokument (opinia biegłego) obarczony błędami merytorycznymi, 10 naruszenie art. 65 ust. 4 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów orazart. 10 k.p.a.w związku z art. 80 ustawy o konkurencji i konsumentów polegające na nie włączeniu do materiału go analiz i raportów, na podstawie których została podjęta Decyzja, 11 naruszenieart. 7 k.p.a.w związku z art. 80 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów oraz w związku z art. 81 ust. 3 Traktatu oraz art. 7 ust. l ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów poprzez brak należytego zbadania i oceny stanowiska stron złożonych organowi na okoliczność zaistnienia przesłanek art. 81 ust. 3 Traktatu i art. 7 ust. l ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów, 12 naruszenie art. 84 ust. l pkt l ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów wobec wszczęcia postępowania na wniosek podmiotu nie mającego czynnej legitymacji a co najmniej wszczęcia postępowania w sytuacji nie wykazania przez wnioskodawcę interesu prawnego, 13 naruszenie art. 90 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów w związku zart. 130 k.p.a.przez nadanie Decyzji wpunkcie lrygoru natychmiastowej wykonalności bez wskazania niezbędności niezwłocznego wdrożenia Decyzji w życie, XX . Powód 20(...) Bank (...) S.A.wW.(XVII AmA 128/07) wniósł o zmianę pkt II zaskarżonej Decyzji i uznanie, że nie stanowi ograniczenia konkurencji i naruszeniazakazu,o którym mowa w art. 5 ust. l pkt. l ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów, praktyka polegająca na uczestniczeniu przez powoda w porozumieniu związanym z regulowaniem zobowiązań konsumentów wobec akceptantów z tytułu płatności za nabywane towary i usługi za pomocą kart płatniczych na terytorium Polski poprzez wspólne ustalanie wysokości stawek opłaty interchange pobieranej od transakcji dokonywanych kartami systemu(...), a także zmianę zaskarżonej decyzji w pkt. V ppkt. 20 i orzeczenie, że nie obciąża się karą skarżącego. Alternetywnie powód 20 wniósł o uchylenie Decyzji w zaskarżonej części Ponadto powód 20 wniósł o zasądzenie od Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów na jego rzecz kosztów postępowania według norm przepisanych. Powód 20 zarzucił: 1.naruszenie przepisów prawa materialnego, a mianowicie art. 3 i art. 5 w zw. Z art. 35 rozporządzenia Rady WE Nr 1/2003 z dnia 16 grudnia 2002 r. poprzez niewłaściwe zastosowanie, 2 naruszenie przepisów prawa materialnego, a mianowicie art. 101 ust. l pkt l i 2 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów poprzez niewłaściwe ich zastosowanie, również w zakresie nałożenia niewspółmiernie wysokiej kary do stopnia zawinienia skarżącego i nie uwzględnienie, że czyn miał charakter nieumyślny; naruszenie przepisów prawa materialnego, a mianowicie art. 5 ust. l pkt. 1 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów poprzez niewłaściwe ich zastosowanie oraz nie rozpatrzenie prawidłowego modelowego punktu odniesienia (ang. counterfactual) na nadto błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych do wydania zaskarżonej decyzji, a w szczególności uznanie, że działania(...)wyczerpywały naruszenie przepisów ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów; 4.naruszenie przepisu prawa materialno-procesowego, a mianowicie art. 93 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów poprzez wszczęcie postępowania po upływie roku od zaniechania stosowania praktyk ograniczających konkurencję, 5.naruszenie przepisówart. 11 k.p.a.iart. 107 § l i 3 k.p.a.w zw. zart. 126 k.p.a.poprzez nie wskazanie w uzasadnieniu okoliczności uzasadniających decyzję DAR15/2006, a odwołanie się do ogólnikowych stwierdzeń i spekulacji oraz poprzez niewskazanie stron postępowania w decyzji; 6.naruszenie przepisuart. 7 k.p.a.poprzez: a.niewyjaśnienie w dostateczny sposób stanu faktycznego sprawy i oparcie się w rozstrzygnięciu na domysłach i spekulacjach; b.nieuwzględnienie słusznego interesu strony oraz interesu społecznego, gdyż organ w ogóle nie rozważał konsekwencji wydanej decyzji i potencjalnych szkód jakie może ponieść strona; c.oparcie się w rozstrzygnięciu na opinii podmiotu nie mającego statusu biegłego czy uprawnionego rzeczoznawcy; d.nie rozstrzygnięcie zarzutów stawianych opinii biegłego przez strony postępowania oraz nie ustosunkowanie się do stanowisk stron zgłoszonych w toku postępowania; 7.naruszenie przepisówart. 8 k.p.a.w zw. zart. 12 k.p.a.w zw. z art. 92 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów poprzez prowadzenie postępowania przez okres blisko sześciu lat, co z pewnością nie pogłębia zaufania do organu prowadzącego postępowanie oraz nie jest sprawnym prowadzeniem postępowania; 8.naruszenie przepisówart. 9 k.p.a.poprzez niedostateczne informowanie strony o skutkach prowadzonego postępowania oraz powoływanie się w uzasadnieniu postanowienia na okoliczność, że strona jest podmiotem prowadzącym działalność gospodarczą w związku z czym nie było konieczności informowania strony o przebiegu postępowania i skutkach określonych zdarzeń czy czynności; 9 naruszenie przepisówart. 13 § l i §2 k.p.a.poprzez zaniechanie podjęcia jakichkolwiek czynności zmierzających do zawarcia przez strony ugody, która regulowałaby wysokość stawek interchange, co byłoby korzystnym rozwiązaniem dla stron jak i dla klientów oraz rynku kart płatniczych; 10 naruszenie przepisów art. 85 ust. 3 w zw. z art. 84 ust. l ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów poprzez niezastosowanie tych przepisów i nie wydanie postanowienia o odmowie wszczęcia postępowania ze względu na złożenie wniosku przez podmiot nieuprawniony; 11 naruszenie przepisów art. 55 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów poprzez odmowę przeprowadzenia rozprawy, co uniemożliwiło wyjaśnienie stanu faktycznego sprawy; 12 naruszenie przepisów prawa materialnego, a mianowicie art. 6 ust. l pkt. 1 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów poprzez ich niezastosowanie oraz przepisu art. 4 pkt. 8 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów poprzez nieprawidłowe ustalenie definicji „rynku właściwego" oraz błąd w ustaleniach faktycznych poprzez błędne przyjęcie definicji „acquirera" i definicji „rynku właściwego" oraz poprzez przyjęcie założenia, że dokonywanie płatności kartami płatniczymi jest osobnym rynkiem od innych form płatności; 13 naruszenie przepisu art. 7 ust. l w zw. z art. 11 ust. 2 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów poprzez niezastosowanie tego przepisu; 14 naruszenie przepisówart. 233 k.p.c.,art. 286Lp.c.,art. 227 k.p.c.w zw. Z art. 81 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów poprzez: a.dokonanie ustaleń faktycznych sprzecznych z zebranym materiałemdowodowym; b.przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów; c.oparcie się na opinii biegłego nie spełniającej wymogów stawianych przepisamik.p.c.; d.nie rozstrzygnięcie zastrzeżeń do opinii biegłego zgłoszonych przez strony w toku postępowania. XXI. Powód 21(...)S.p.r.l. wW., Belgia (XVII AmA 129/07) wniósł o zmianę zaskarżonej Decyzji w pkt I, ppkt 2 poprzez niestwierdzenie stosowania przez banki licencjobiorców systemu(...)zarzucanych praktyk ograniczających konkurencję oraz zmianę Decyzji w pkt V poprzez uchylenie kar pieniężnych nałożonych zaskarżoną Decyzją na banki licencjobiorców systemu(...), względnie o uchylenie zaskarżonej Decyzji w pkt I ppkt 2 oraz pkt V albo zmianę zaskarżonej Decyzji w pkt V poprzez uchylenie, względnie obniżenie kar pieniężnych w odniesieniu do banków licencjobiorców systemu(...), Ponadto powód 21 wniósł o zasądzenie na jego rzecz od Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów kosztów procesu według norm przepisanych. Powód 21 zarzucił naruszenie przepisów prawa materialnego poprzez jego niewłaściwą wykładnię i błędne zastosowanie, a mianowicie art. 3 i art. 5 w zw. z art. 35 rozporządzenia Rady WE Nr 1/2003 z dnia 16 grudnia 2002 r. poprzez niewłaściwe zastosowanie. W dniu 18 stycznia 2007 r. pozwany Prezesowi Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów wydał Postanowienie w którym zobowiązał (pkt I):Bank (...) S.A.wW.,Bank (...) S.A.wW.,Bank (...) S.A.wW.,Bank (...) S.A.wW.,Bank (...) S.A.wW.,Bank (...) S.A.wB.,Bank (...) S.A.wK.,(...) Bank (...) S,A. wK.,(...) Bank (...) S.A.wW.,Bank (...) S.A.weW.,(...) Bank S.A.wW.,Bank (...) S.A.wW.,(...) Bank S.A.wW.,(...) Bank S.A.wK.,(...) Bank S.A.wW.,(...) Bank S.A.wW.,(...) Bank S.A.wG.,(...) Bank S.A.weW.,(...) Bank (...) S.A.wW., oraz(...) Bank (...) S.A.wW.do uiszczenia solidarnie na rzecz(...) Organizacji (...)wW.kwoty 157 643 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania. Ponadto (pkt II) Prezes UOKiK zobowiązał(...) Organizację Handlu i (...)wW.do uiszczenia tytułem zwrotu kosztów postępowania: - kwoty 2 815,98 zł na rzecz(...)Associaton z/s wW. kwoty 10 219, 34 zł na rzecz(...)Limited z/s wL. kwoty 37 941,09 zł na rzecz(...)Sprl z/s wW. Na powyższe Postanowienie zażalenia wnieśli: 1.Bank (...) S.A.wW.(XVII Amz 61/07) wnosząc o jego uchylenie w pkt I, względnie o zmianę w tym zakresie i zasądzenie na jego rzecz od(...)na rzecz Banku zwrotu kosztów poniesionych przez Bank w postępowaniu przed Prezesem UOKiK, zgodnie ze stosownym wnioskiem złożonym w toku tego postępowania, ewentualnie o zmianę i orzeczenie o wzajemnym zniesieniu kosztów(...)i kosztów wymienionych tam banków poniesionych w ramach postępowania przed Prezesem UOKiK. PonadtoBank (...)wniósł o zasądzenie na jego rzecz od pozwanego kosztów postępowania zażaleniowego, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych. Żalący się zarzucił: a, naruszenie art. 69 ust. I ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów w związku zart. 262 § l k.p.a.- poprzez nałożenie na banki wymienione w pkt l Postanowienia solidarnego obowiązku zwrotu kosztów postępowania na rzecz(...), podczas gdy nie doszło do naruszenia przez ww. banki przepisów ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów, a decyzji Prezesa UOKiK z dnia 29 grudnia 2006 roku, nr(...)podlegać winna uchyleniu lub zmianie, zgodnie z wnioskiem Banku zawartym w odwołaniu; b.naruszenie art. 75 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów w związku zart. 264 § l k.p.a.i art. 80 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów - poprzez wydanie postanowienia w sprawie zwrotu kosztów postępowania już po wydaniu Decyzji rozstrzygającej sprawę co do istoty i kończącej to postępowanie, podczas gdy rozstrzygnięcie w sprawie kosztów powinno zostać podjęte najpóźniej wraz z wydaniem Decyzji; c.naruszenie art. 69 ust. l ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów w związku zart. 262 § l k.p.a.i art. 80 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów orazart. 6 k.p.a.w związku z art. 80 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów, a także naruszenieart. 369 k.c.- poprzez nałożenie na strony postępowania wymienione w pkt l Postanowienia zobowiązania do „uiszczenia solidarnie na rzecz(...)zwrotu kosztów postępowania, podczas gdy w obowiązujących przepisach brak jest podstawy ustawowej do nałożenia solidarnego obowiązku zwrotu kosztów postępowania; d.naruszenie art. 69 ust. l i art. 70 ust. l ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów - poprzez obciążenie banków wskazanych w pkt l Postanowienia całością uznanych przez Prezesa UOKiK kosztów(...), podczas gdy koszty te powinny zostać wzajemnie zniesione lub co najmniej stosunkowo rozdzielone, a to w związku z treścią pkt IV Decyzji. 2.Bank (...) S.A.wW.(XVII Amz 62/07) wnosząc o jego uchylenie w pkt I, względnie o zmianę w tym zakresie i zasądzenie na jego rzecz od(...)na rzecz Banku zwrotu kosztów poniesionych przez Bank w postępowaniu przed Prezesem UOKiK, zgodnie ze stosownym wnioskiem złożonym w toku tego postępowania, ewentualnie o zmianę i orzeczenie o wzajemnym zniesieniu kosztów(...)i kosztów wymienionych tam banków poniesionych w ramach postępowania przed Prezesem UOKiK. Ponadto(...)wniósł o zasądzenie na jego rzecz od pozwanego kosztów postępowania zażaleniowego, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych. Żalący się zarzucił; a.naruszenie art. 69 ust, l ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów w związku zart. 262 § l k.p.a.- poprzez nałożenie na banki wymienione w pkt l Postanowienia solidarnego obowiązku zwrotu kosztów postępowania na rzecz(...), podczas gdy nie doszło do naruszenia przez ww. banki przepisów ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów, a decyzji Prezesa UOKiK z dnia 29 grudnia 2006 roku, nr(...)podlegać winna uchyleniu lub zmianie, zgodnie z wnioskiem Banku zawartym w odwołaniu; b.naruszenie art. 75 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów w związku zart. 264 § l k.p.a.i art. 80 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów - poprzez wydanie postanowienia w sprawie zwrotu kosztów postępowania już po wydaniu Decyzji rozstrzygającej sprawę co do istoty i kończącej to postępowanie, podczas gdy rozstrzygnięcie w sprawie kosztów powinno zostać podjęte najpóźniej wraz z wydaniem Decyzji; c.naruszenie art. 69 ust. l ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów w związku zart. 262 § l k.p.a.i art. 80 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów orazart. 6 k.p.a.w związku z art. 80 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów, a także naruszenieart. 369 k.c.- poprzez nałożenie na strony postępowania wymienione w pkt l Postanowienia zobowiązania do „uiszczenia solidarnie na rzecz(...)zwrotu kosztów postępowania", podczas gdy w obowiązujących przepisach brak jest podstawy ustawowej do nałożenia solidarnego obowiązku zwrotu kosztów postępowania; d. naruszenie art. 69 ust. l i art. 70 ust. 1 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów - poprzez obciążenie banków wskazanych w pkt l Postanowienia całością uznanych przez Prezesa UOKiK kosztów(...), podczas gdy koszty te powinny zostać wzajemnie zniesione lub co najmniej stosunkowo rozdzielone, a to w związku z treścią pkt IV Decyzji. 3.Bank (...) S.A.wW.(XVII Amz 63/07), wnosząc o uchylenie zaskarżonego Postanowienia w całości i umorzenie postępowania a w razie nie uwzględnienia wniosku w całości, uchylenie punktu I sentencji Postanowienia. Ponadto o zwrot kosztów postępowania według norm przepisanych. Żalący się zarzucił: a.naruszenie art. 75 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów w związku zart. 264 k.p.a.poprzez wydanie decyzji administracyjnej bez jednoczesnego wydania postanowienia o kosztach postępowania; b.naruszenie art. 75 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów orazart. 264 k.p.a.poprzez orzeczenie solidarnego zwrotu kosztów postępowania; c.naruszenie art. 46 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów poprzez orzeczenie zwrotu kosztów tłumaczenia oraz art. 69 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów poprzez orzeczenie zwrotu kosztów sporządzenia opinii biegłego. 4.Bank (...) S. A.wW.(XVII Amz 64/07) wniósł o uchylenie pkt I Postanowienia i zasądzenie na jego rzecz od Prezesa UOKiK kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Żalący się zarzucił: a. naruszenie art. 369 k..c. poprzez przyjęcie, że między Bankami istnieje solidarność zobowiązania. b. naruszenie art. 49 w zw. z art. 53 i 69 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów poprzez zaliczenie do kosztów postępowania kosztów tłumaczenia „Zestawienie zastrzeżeń Komisji Europejskiej w sprawie wielostronnej transgranicznej opłaty interchange w systemie(...). 5.Bank (...) S.A.wB.(XVII Amz 65/07) wniósł o uchylenie postanowienia i rozstrzygnięcie o kosztach postępowania przez Sąd Okręgowy w wyroku kończącym sprawę. Żalący się zarzucił: a.naruszenie art. 69 ust. l ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r. o ochronie konkurencji konsumentów poprzez jego błędną wykładnię i niezasadne uznanie, że zakończenie postępowanie przed Prezesem UOKiK jest końcem postępowania, w sytuacji gdy wobec wniesienia odwołania od decyzji, stanowi jedynie zakończenie pierwszego etapu postępowania a orzeczenie o kosztach postępowania zapadnie w wyroku kończącym postępowanie w niniejszej sprawie. b.naruszenie art. 69 ust. l ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów poprzez jego błędną wykładnię i niezasadne obciążenie powoda kosztami tłumaczenia fragmentu „Zestawienia Zastrzeżeń Komisji Europejskiej w sprawie wielostronnej transgranicznej opłaty interchage w systemie(...)", w sytuacji gdy powód nigdy nie był i nie jest stroną umowy w systemie(...). c.naruszenie art. 69 ust. l ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów przez błędną jego wykładnię i niezasadne obciążenie powoda kosztami opinii biegłego wywołanej na wniosek(...), podczas gdy wynagrodzenie biegłego nie zostało rozliczone i przyznane w prawem przewidzianej formie. d.naruszenie art. 69 ust. l w związku z art. 84 ust. l pkt 1) ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów przez uwzględnienie wniosku o zwrot kosztów(...), tj. podmiotowi, z inicjatywy którego zostało wszczęte i toczyło się postępowanie w sytuacji gdy podmiot ten nie wykazał swojego interesu prawnego, a Prezes w decyzji nie uzasadnił tej okoliczności, która warunkuje wszczęcie i prowadzenie na wniosek postępowania. 6.(...) S.A.wK.(XVII Amz 66/07) wnosząc o jego uchylenie w pkt I, względnie o zmianę w tym zakresie i zasądzenie na jego rzecz od(...)na rzecz Banku zwrotu kosztów poniesionych przez Bank w postępowaniu przed Prezesem UOKiK, zgodnie ze stosownym wnioskiem złożonym w toku tego postępowania, ewentualnie o zmianę i orzeczenie o wzajemnym zniesieniu kosztów(...)i kosztów wymienionych tam banków poniesionych w ramach postępowania przed Prezesem UOKiK. PonadtoBank (...)wniósł o zasądzenie na jego rzecz od pozwanego kosztów postępowania zażaleniowego, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych. Żalący się zarzucił: a.naruszenie art. 69 ust. l ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów w związku zart. 262 § l k.p.a.- poprzez nałożenie na banki wymienione w pkt l Postanowienia solidarnego obowiązku zwrotu kosztów postępowania na rzecz(...), podczas gdy nie doszło do naruszenia przez ww. banki przepisów ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów, a decyzji Prezesa UOKiK z dnia 29 grudnia 2006 roku, nr(...)podlegać winna uchyleniu lub zmianie, zgodnie z wnioskiem Banku zawartym w odwołaniu; b.naruszenie art. 75 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów w związku zart. 264 § l k.p.a.i art. 80 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów - poprzez wydanie postanowienia w sprawie zwrotu kosztów postępowania już po wydaniu Decyzji rozstrzygającej sprawę co do istoty i kończącej to postępowanie, podczas gdy rozstrzygnięcie w sprawie kosztów powinno zostać podjęte najpóźniej wraz z wydaniem Decyzji; c.naruszenie art. 69 ust. l ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów w związku zart. 262 § l k.p.a.i art. 80 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów orazart. 6 k.p.a.w związku z art. 80 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów, a także naruszenieart. 369 k.c.- poprzez nałożenie na strony postępowania wymienione w pkt l Postanowienia zobowiązania do „uiszczenia solidarnie na rzecz(...)zwrotu kosztów postępowania", podczas gdy w obowiązujących przepisach brak jest podstawy ustawowej do nałożenia solidarnego obowiązku zwrotu kosztów postępowania; d.naruszenie art. 69 ust. l i art. 70 ust. l ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów - poprzez obciążenie banków wskazanych w pkt l Postanowienia całością uznanych przez Prezesa UOKiK kosztów(...), podczas gdy koszty te powinny zostać wzajemnie zniesione lub co najmniej stosunkowo rozdzielone, a to w związku z treścią pkt IV Decyzji. 7.(...) Bank (...) S.A.wK.(XVII Amz 67/07) wnosząc o jego uchylenie w pkt I, względnie o zmianę w tym zakresie i zasądzenie na jego rzecz od(...)na rzecz Banku zwrotu kosztów poniesionych przez Bank w postępowaniu przed Prezesem UOKiK, zgodnie ze stosownym wnioskiem złożonym w toku tego postępowania, ewentualnie o zmianę i orzeczenie o wzajemnym zniesieniu kosztów(...)i kosztów wymienionych tam banków poniesionych w ramach postępowania przed Prezesem UOKiK. Ponadto(...) Bank (...)wniósł o zasądzenie na jego rzecz od pozwanego kosztów postępowania zażaleniowego, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych. Żalący się zarzucił: a. naruszenie art. 69 ust. l ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów w związku zart. 262 § l k.p.a.- poprzez nałożenie na banki wymienione w pkt l Postanowienia solidarnego obowiązku zwrotu kosztów postępowania na rzecz(...), podczas gdy nie doszło do naruszenia przez ww. banki przepisów ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów, a decyzji Prezesa UOKiK z dnia 29 grudnia 2006 roku, nr(...)podlegać winna uchyleniu lub zmianie, zgodnie z wnioskiem Banku zawartym w odwołaniu; b.naruszenie art. 75 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów w związku zart. 264 § l k.p.a.i art. 80 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów - poprzez wydanie postanowienia w sprawie zwrotu kosztów postępowania już po wydaniu Decyzji rozstrzygającej sprawę co do istoty i kończącej to postępowanie, podczas gdy rozstrzygnięcie w sprawie kosztów powinno zostać podjęte najpóźniej wraz z wydaniem Decyzji; c.naruszenie art. 69 ust. l ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów w związku zart. 262 § l k.p.a.i art. 80 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów orazart. 6 k.p.a.w związku z art. 80 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów, a także naruszenieart. 369 k.c.- poprzez nałożenie na strony postępowania wymienione w pkt l Postanowienia zobowiązania do „uiszczenia solidarnie na rzecz(...)zwrotu kosztów postępowania", podczas gdy w obowiązujących przepisach brak jest podstawy ustawowej do nałożenia solidarnego obowiązku zwrotu kosztów postępowania; d.naruszenie art. 69 ust. l i art. 70 ust. l ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów - poprzez obciążenie banków wskazanych w pkt l Postanowienia całością uznanych przez Prezesa UOKiK kosztów(...), podczas gdy koszty te powinny zostać wzajemnie zniesione lub co najmniej stosunkowo rozdzielone, a to w związku z treścią pkt IV Decyzji. 8.(...) Bank (...) S.A.wW.(XVII Amz 68/07) wniósł o uchylenie pkt I Postanowienia w całości. Żalący zarzucił naruszenie art. 69 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów w zw. z art. 49 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów, art. 53 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów orazart. 369 k.c.iart. 262 § 1 k.p.a.w zw. z art. 80 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów, poprzez ich błędną wykładnię i zastosowanie, polegające na: -nieprawidłowym przyjęciu, iż w niniejszej sprawie spełnione zostały przesłanki do przyjęcia solidarności zobowiązania do zwrotu kosztów przez wskazane w postanowieniu strony postępowania, -nałożeniu na strony obowiązku zwrotu kosztów, które nie są kosztami niezbędnymi do dochodzenia i obrony praw i które poniesione zostały poza postępowaniem. 9.Bank (...) S.A.weW.(XVII Amz 69/07) wnosząc o jego uchylenie w pkt I, względnie o zmianę w tym zakresie i zasądzenie na jego rzecz od(...)na rzecz Banku zwrotu kosztów poniesionych przez Bank w postępowaniu przed Prezesem UOKiK, zgodnie ze stosownym wnioskiem złożonym w toku tego postępowania, ewentualnie o zmianę i orzeczenie o wzajemnym zniesieniu kosztów(...)i kosztów wymienionych tam banków poniesionych w ramach postępowania przed Prezesem UOKiK. PonadtoBank (...)wniósł o zasądzenie na jego rzecz od pozwanego kosztów postępowania zażaleniowego, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych. Żalący się zarzucił: a.naruszenie art. 69 ust, l ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów w związku z art. 262 § łk.p.a.- poprzez nałożenie na banki wymienione w pkt l Postanowienia solidarnego obowiązku zwrotu kosztów postępowania na rzecz(...), podczas gdy nie doszło do naruszenia przez ww. banki przepisów ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów, a decyzji Prezesa UOKiK z dnia 29 grudnia 2006 roku, nr(...)podlegać winna uchyleniu lub zmianie, zgodnie z wnioskiem Banku zawartym w odwołaniu; b, naruszenie art. 75 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów w związkuzart. 264 § l k.p.a.i art. 80 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów - poprzez wydanie postanowienia w sprawie zwrotu kosztów postępowania już po wydaniu Decyzji rozstrzygającej sprawę co do istoty i kończącej to postępowanie, podczas gdy rozstrzygnięcie w sprawie kosztów powinno zostać podjęte najpóźniej wraz z wydaniem Decyzji; c.naruszenie art. 69 ust. l ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów w związku zart. 262 § l k.p.a.i art. 80 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów orazart. 6 k.p.a.w związku z art. 80 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów, a także naruszenieart. 369 k.c.- poprzez nałożenie na strony postępowania wymienione w pkt l Postanowienia zobowiązania do „uiszczenia solidarnie na rzecz(...)zwrotu kosztów postępowania", podczas gdy w obowiązujących przepisach brak jest podstawy ustawowej do nałożenia solidarnego obowiązku zwrotu kosztów postępowania; d.naruszenie art. 69 ust. l i art. 70 ust. l ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów - poprzez obciążenie banków wskazanych w pkt l Postanowienia całością uznanych przez Prezesa UOKiK kosztów(...), podczas gdy koszty te powinny zostać wzajemnie zniesione lub co najmniej stosunkowo rozdzielone, a to w związku z treścią pkt IV Decyzji. 10.(...) Bank S.A.wW.(XVII Amz 70/07) wniósł o uchylenie zaskarżonego postanowienia w całości lub w zakresie pkt I, a ponadto o zasądzenie na jego rzecz kosztów postępowania zażaleniowego według norm przepisanych, zarzucając: a. naruszenie art. 75 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów orazart. 264 § l k.p.a.w związku z art. 80 ustawy orazart. 124 §1 k.p.a.w związku z art. 80 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów poprzez nałożenie solidarnego obowiązku uiszczenia kosztów postępowania w sytuacji braku podstawy prawnej; b. naruszenieart. 264 §1 k.p.a.w związku z art. 80 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów poprzez wydanie postanowienia 20-tego dnia po wydaniu Decyzji kończącej postępowanie; c.niewłaściwe zastosowanie przepisu art. 69 ust. l ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów skutkujące nałożeniem obowiązku zwrotu kosztów sporządzenia opinii biegłego w sytuacji gdy opinia nie może zostać zakwalifikowana jako wartościowy materiał dowodowy oraz gdy nie może zostać uznana za niezbędną; d.naruszenie art. 69 ust. l ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów poprzez nałożenie na stronę obowiązku zwrotu kosztów tłumaczenia „Zestawienia Zastrzeżeń Komisji Europejskiej" w sytuacji, gdy tłumaczenie to nie może zostać zakwalifikowane jako materiał dowodowy niezbędny dla rozstrzygnięcia zarzutu wspólnego ustalania opłaty interchange. 11.(...) Bank (...) S.A.wW.(XVII Amz 71/07) wniósł o uchylenie zaskarżonego Postanowienia w całości, obciążenie(...)całością kosztów postępowania oraz o zasądzenie od Prezesa UOKiK na rzecz skarżącego kosztów postępowania według norm przepisanych. Skarżący zarzucił: a.naruszenie przepisów ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów oraz przepisówk.p.a.polegające na orzeczeniu solidarnego zwrotu kosztów postępowania, b.naruszenie przepisów art. 49, 59 oraz 69 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów przez orzeczenie obowiązku zwrotu kosztów opinii biegłego oraz kosztów tłumaczenia „Zestawienia Zastrzeżeń Komisji Europejskiej". 12.(...) Bank S.A.wK.(XVII Amz 72/07) wniósł o uchylenie pkt l zaskarżonego Postanowienia i zasądzenie na jego rzecz od Prezesa UOKiK kosztów procesu, względnie o zmianę zaskarżonego Postanowienia i obniżenie orzeczonej wobec powoda kwoty zwrotu kosztów postępowania. Żalący się zarzucił: a.naruszenie przepisów postępowania tj. art. 75 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów orazart. 123 § l i 264 k.p.a., poprzez wydanie postanowienia po zakończeniu postępowania; b.naruszenie prawa materialnego tj.art. 369 k.c.poprzez zobowiązanie stron do solidarnego uiszczenia kosztów; c.naruszenie prawa materialnego tj. art. 69 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów - poprzez przyjęcie celowości kosztów poniesionych przez(...); d.niezastosowanie przepisów postępowania tj. art. 70 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów. 13.Bank (...) S.A.wW.(XVII Amz 73/07) wnosząc o jego uchylenie w pkt I, względnie o zmianę w tym zakresie i zasądzenie na jego rzecz od(...)na rzecz Banku zwrotu kosztów poniesionych przez Bank w postępowaniu przed Prezesem UOKiK, zgodnie ze stosownym wnioskiem złożonym w toku tego postępowania, ewentualnie o zmianę i orzeczenie o wzajemnym zniesieniu kosztów(...)i kosztów wymienionych tam banków poniesionych w ramach postępowania przed Prezesem UOKiK. PonadtoBank (...)wniósł o zasądzenie na jego rzecz od pozwanego kosztów postępowania zażaleniowego, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych. Żalący się zarzucił: a. naruszenie art. 69 ust. l ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów w związku zart. 262 § l k.p.a.- poprzez nałożenie na banki wymienione w pkt l Postanowienia solidarnego obowiązku zwrotu kosztów postępowania na rzecz(...), podczas gdy nie doszło do naruszenia przez ww. banki przepisów ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów, a decyzji Prezesa UOKiK z dnia 29 grudnia 2006 roku, nr(...)podlegać winna uchyleniu lub zmianie, zgodnie z wnioskiem Banku zawartym w odwołaniu; b.naruszenie art. 75 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów w związku zart. 264 § l k.p.a.i art. 80 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów - poprzez wydanie postanowienia w sprawie zwrotu kosztów postępowania już po wydaniu Decyzji rozstrzygającej sprawę co do istoty i kończącej to postępowanie, podczas gdy rozstrzygnięcie w sprawie kosztów powinno zostać podjęte najpóźniej wraz z wydaniem Decyzji; c.naruszenie art. 69 ust. l ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów w związku zart. 262 § l k.p.a.i art. 80 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów orazart. 6 k.p.a.w związku z art. 80 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów, a także naruszenieart. 369 k.c.- poprzez nałożenie na strony postępowania wymienione w pkt l Postanowienia zobowiązania do „uiszczenia solidarnie na rzecz(...)zwrotu kosztów postępowania", podczas gdy w obowiązujących przepisach brak jest podstawy ustawowej do nałożenia solidarnego obowiązku zwrotu kosztów postępowania; d.naruszenie art. 69 ust. l i art. 70 ust. ł ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów - poprzez obciążenie banków wskazanych w pkt l Postanowienia całością uznanych przez Prezesa UOKiK kosztów(...), podczas gdy koszty te powinny zostać wzajemnie zniesione lub co najmniej stosunkowo rozdzielone, a to w związku z treścią pkt IV Decyzji. 14.(...) Bank S.A.wW.(XVII Amz 74/07) wnosząc o jego uchylenie w pkt I, względnie o zmianę w tym zakresie i zasądzenie na jego rzecz od(...)na rzecz Banku zwrotu kosztów poniesionych przez Bank w postępowaniu przed Prezesem UOKiK, zgodnie ze stosownym wnioskiem złożonym w toku tego postępowania, ewentualnie o zmianę i orzeczenie o wzajemnym zniesieniu kosztów(...)i kosztów wymienionych tam banków poniesionych w ramach postępowania przed Prezesem UOKiK. Ponadto(...)Bank wniósł o zasądzenie na jego rzecz od pozwanego kosztów postępowania zażaleniowego, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych. Żalący się zarzucił: a,naruszenie art. 69 ust. l ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów w związku zart. 262 § l k.p.a.- poprzez nałożenie na banki wymienione w pkt l Postanowienia solidarnego obowiązku zwrotu kosztów postępowania na rzecz(...), podczas gdy nie doszło do naruszenia przez ww. banki przepisów ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów, a decyzji Prezesa UOKiK z dnia 29 grudnia 2006 roku, nr(...)podlegać winna uchyleniu lub zmianie, zgodnie z wnioskiem Banku zawartym w odwołaniu; b,naruszenie art. 75 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów w związku zart. 264 § l k.p.a.i art. 80 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów - poprzez wydanie postanowienia w sprawie zwrotu kosztów postępowania już po wydaniu Decyzji rozstrzygającej sprawę co do istoty i kończącej to postępowanie, podczas gdy rozstrzygnięcie w sprawie kosztów powinno zostać podjęte najpóźniej wraz z wydaniem Decyzji; c. naruszenie art. 69 ust. l ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów w związku zart. 262 § l k.p.a.i art. 80 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów orazart. 6 k.p.a.w związku z art. 80 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów, a także naruszenieart. 369 k.c.- poprzez nałożenie na strony postępowania wymienione w pkt l Postanowienia zobowiązania do „uiszczenia solidarnie na rzecz(...)zwrotu kosztów postępowania", podczas gdy w obowiązujących przepisach brak jest podstawy ustawowej do nałożenia solidarnego obowiązku zwrotu kosztów postępowania; d. naruszenie art. 69 ust. l i art. 70 ust. l ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów - poprzez obciążenie banków wskazanych w pkt l Postanowienia całością uznanych przez Prezesa UOKiK kosztów(...), podczas gdy koszty te powinny zostać wzajemnie zniesione lub co najmniej stosunkowo rozdzielone, a to w związku z treścią pkt IV Decyzji. 15.(...) Bank S.A.wW.(XVII Amz 75/07) wniósł o zmianę pkt l zaskarżonego Postanowienia i obciążenie kosztami postępowania(...), względnie uchylenie Postanowienie w części dotyczącej pkt I i wzajemne zniesienie kosztów, zarzucając: a.naruszenie przepisów art. 70 ust. l ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów poprzez niewłaściwe zastosowanie; b.naruszenie przepisuart. 124 ustawy k.p.a.poprzez niewłaściwe jego zastosowanie, a w szczególności poprzez niespójność sentencji postanowienia z jego uzasadnieniem; c.błąd w ustaleniach faktycznych i prawnych przyjętych w rozstrzygnięciu, a mianowicie, że pomiędzy stronami postępowania zachodzą podstawy do orzeczenia solidarnego zwrotu kosztów w sytuacji, gdy brak jest ku temu podstaw prawnych. 16.(...) Bank (...) S.A.wG.(XVII Amz 77/07) wniósł o uchylenie pkt l zaskarżonego Postanowienia, ewentualnie zmianę Postanowienia w pkt I poprzez stosunkowe rozdzielenie kosztów między uczestników postępowania lub ich wzajemne zniesienie, zarzucając: a.naruszenie art. 75 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów w zw. z art. 80 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów iart. 264 § l k.p.a., poprzez wydanie zaskarżonego Postanowienia dopiero w dniu 18 stycznia 2007 roku, a więc po upływie 20 dni od wydania w dniu 29 grudnia 2006 roku Decyzji Nr(...)w przedmiotowej sprawie; b.naruszenieart. 6 k.p.a.w związku z art. 80 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów poprzez zobowiązanie uczestników postępowania, w tym(...)Bank, do uiszczenia solidarnie na rzecz(...)kwoty 157.643 złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania w sytuacji, kiedy brak jest podstaw prawnych do solidarnego zasądzenia kosztów; c.niewykonalność zaskarżonego Postanowienia poprzez niezastosowanie się przez Prezesa UOKiK do treściart. 264 § l k.p.a.in fine, tj. niewskazanie terminu i sposobu uiszczenia kosztów postępowania na rzecz(...); d.dopuszczenie do uzupełnienia przez(...), spisu kosztów po upływie terminu prekluzyjnego do jego złożenia, określonego w art. 76 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów; e.niewłaściwe zastosowanie art. 70 ust. l ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów poprzez uznanie, iż wniosek(...)nie został uwzględniony jedynie w nieznacznej części, co pozostaje w sprzeczności z treścią rozstrzygnięcia zawartego w Decyzji Nr(...). 17.(...) Bank S.A.weW.(XVII Amz 78/07) wnosząc o jego uchylenie w pkt I, względnie o zmianę w tym zakresie t zasądzenie na jego rzecz od(...)na rzecz Banku zwrotu kosztów poniesionych przez Bank w postępowaniu przed Prezesem UOKiK, zgodnie ze stosownym wnioskiem złożonym w toku tego postępowania, ewentualnie o zmianę i orzeczenie o wzajemnym zniesieniu kosztów(...)i kosztów wymienionych tam banków poniesionych w ramach postępowania przed Prezesem UOKiK. Ponadto(...)wniósł o zasądzenie na jego rzecz od pozwanego kosztów postępowania zażaleniowego, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych. Żalący się zarzucił: a, naruszenie art. 69 ust. l ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów w związku zart. 262 § l k.p.a.- poprzez nałożenie na banki wymienione w pkt l Postanowienia solidarnego obowiązku 7wrotu kosztów postępowania na rzecz(...), podczas gdy nie doszło do naruszenia przez ww. banki przepisów ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów, a decyzji Prezesa UOKiK z dnia 29 grudnia 2006 roku, nr(...)podlegać winna uchyleniu lub zmianie, zgodnie z wnioskiem Banku zawartym w odwołaniu; b.naruszenie art. 75 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów w związku zart. 264 § l k.p.a.i art. 80 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów - poprzez wydanie postanowienia w sprawie zwrotu kosztów postępowania już po wydaniu Decyzji rozstrzygającej sprawę co do istoty i kończącej to postępowanie, podczas gdy rozstrzygnięcie w sprawie kosztów powinno zostać podjęte najpóźniej wraz z wydaniem Decyzji; c.naruszenie art. 69 ust. l ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów w związku zart. 262 § l k.p.a.i art. 80 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów orazart. 6 k.p.a.w związku z art. 80 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów, a także naruszenieart. 369 k.c.- poprzez nałożenie na strony postępowania wymienione w pkt I Postanowienia zobowiązania do „uiszczenia solidarnie na rzecz(...)zwrotu kosztów postępowania", podczas gdy w obowiązujących przepisach brak jest podstawy ustawowej do nałożenia solidarnego obowiązku zwrotu kosztów postępowania; d.naruszenie art. 69 ust. ł i art. 70 ust. l ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów - poprzez obciążenie banków wskazanych w pkt l Postanowienia całością uznanych przez Prezesa UOKiK kosztów(...), podczas gdy koszty te powinny zostać wzajemnie zniesione lub co najmniej stosunkowo rozdzielone, a to w związku z treścią pkt IV Decyzji. 18.(...) Bank (...) SA. WW.(XVII Amz 79/07) wniósł uchylenie zaskarżonego Postanowienia w części pkt I rozstrzygnięcia nakładającego na powoda oraz pozostałe podmioty wymienione w tym punkcie, obowiązek uiszczenia solidarnie na rzecz(...)kwoty 157.643 złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania, zasądzenie na rzecz powoda kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm prawem przepisanych, względnie o zmianę Postanowienia i zasądzenie zwrotu kosztów na rzecz powoda zgodnie z wnioskiem złożonym w toku postępowania, lub wzajemne zniesienie kosztów między stronami. Żalący się zarzucił: a.naruszenie art. 75 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów w związku zart. 264 k.p.a.poprzez wydanie decyzji administracyjnej bez jednoczesnego wydania postanowienia o kosztach postępowania; b.naruszenie art. 69 ust. l ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów w związku zart. 262 § l k.p.a.i art. 80 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów orazart. 6 k.p.a.w związku z art. 80 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów, a także naruszenieart. 369 k.c.- poprzez nałożenie na strony postępowania wymienione w pkt l Postanowienia zobowiązania do „uiszczenia solidarnie na rzecz(...)zwrotu kosztów postępowania", podczas gdy w obowiązujących przepisach brak jest podstawy ustawowej do nałożenia solidarnego obowiązku zwrotu kosztów postępowania; 19.(...) Bank (...) S.A.wW.(XVII Amz 80/07) wniósł o zmianę pkt I zaskarżonego Postanowienia i obciążenie kosztami postępowania(...), względnie uchylenie zaskarżonego Postanowienia w części dotyczącej pkt. I i wzajemne zniesienie kosztów, a ponadto o zasądzenie na jego rzecz od Prezesa UOKiK kosztów postępowania według norm przepisanych. Żalący się zarzucił: a.naruszenie przepisów art. 70 ust. l ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów poprzez niewłaściwe zastosowanie; b.naruszenie przepisuart. 124 k.p.a.poprzez niewłaściwe ich zastosowanie, a w szczególności poprzez niespójność sentencji postanowienia z jego uzasadnieniem; c.błąd w ustaleniach faktycznych i prawnych przyjętych w rozstrzygnięciu, a mianowicie, że pomiędzy stronami postępowania zachodzą podstawy do orzeczenia solidarnego zwrotu kosztów w sytuacji, gdy brak jest ku temu podstaw prawnych. Pozwany Prezesowi Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów wniósł o oddalenie odwołań i zażaleń i zasądzenie na jego rzecz kosztów postępowania. Bank (...) S.A.wW.poparł odwołania i zażaleniaBanku (...) S.A.wW.,Banku (...) S.A.wW.,Banku (...) S.A.wW.,Banku (...) S.A.wW.,Banku (...) S.A.wB.,Banku (...) S.A.wK.,(...) Banku (...) S.A.wK.,(...) Banku (...) S.A.wW.,Banku (...) S.A.weW.,(...) Banku S.A.wW.,Banku (...) S.A.wW.,(...) Banku S.A.wW.,(...) Banku S.A.wK.,(...) Bankowi S.A.wW.,(...) Banku S.A.wW.,(...) Banku (...) S.A.wG.,(...) Banku S.A.weW.,(...) Bank (...) S.A.wW.,(...) Banku (...) S.A.wW.oraz odwołanie(...). Bank (...) S.A.wW.poparł odwołania i zażaleniaBanku (...) S.A.wW.,Banku (...) S.A.wW.,Banku (...) S.A.wW.,Banku (...) S.A.wW.,Banku (...) S.A.wB.,Banku (...) S.A.wK.,(...) Banku (...) S.A.wK.,(...) Banku (...) S.A.wW.,Banku (...) S.A.weW.,(...) Banku S.A.wW.,Banku (...) S.A.wW.,(...) Banku S.A.wW.,(...) Banku S.A.wK.,(...) Bankowi S.A.wW.,(...) Banku S.A.wW.,(...) Banku (...) S.A.wG.,(...) Banku S.A.weW.,(...) Bank (...) S.A.wW.,(...) Banku (...) S.A.wW.oraz odwołanie(...). Bank (...) S.A.wW.poparł odwołania i zażaleniaBanku (...) S.A.wW.,Banku (...) S.A.wW.,Banku (...) S.A.wW..,Banku (...) S.A.wW..,Banku (...) S.A.wB.,Banku (...) S.A.wK.,(...) Banku (...) S.A.wK.,(...) Banku (...) S.A.wW.,Banku (...) S.A.weW.,(...) Banku S.A.wW.,Banku (...) S.A.wW.,(...) Banku S.A.wW.,(...) Banku S.A.wK.,(...) Bankowi S.A.wW.,(...) Banku S.A.wW.,(...) Banku (...) S.A.wG.,(...) Banku S.A.weW.,(...) Bank (...) S.A.wW.,(...) Banku (...) S.A.wW.oraz odwołanie(...). Bank (...) S.A.wW.poparł odwołania i zażaleniaBanku (...) S.A.wW.,Banku (...) S.A.wW.,Banku (...) S.A„ wW.,Banku (...) S.A.wW.,Banku (...) S.A.wB.,Banku (...) S.A.wK.,(...) Banku (...) S.A.wK.,(...) Banku (...) S.A.wW.,Banku (...) S.A.weW.,(...) Banku S.A.wW.,Banku (...) S.A.wW.,(...) Banku S.A.wW.,(...) Banku S.A.wK.,(...) Bankowi S.A.wW.,(...) Banku S.A.wW.,(...) Banku (...) S.A.wG.,(...) Banku S.A.weW.,(...) Bank (...) S.A.wW.,(...) Banku (...) S.A.wW.oraz odwołanie(...). Bank (...) S.A.wW.poparł odwołania i zażaleniaBanku (...) S.A.wW.,Banku (...) S.A.wW.,Banku (...) S.A.wW.,Banku (...) S.A.wW.,Banku (...) S.A.wB.,Banku (...) S.A.wK.,(...) Banku (...) S.A.wK.,(...) Banku (...) S.A, wW.,Banku (...) S.A.weW.,(...) Banku S.A.wW.,Banku (...) S.A.wW.,(...) Banku S.A.wW.,(...) Banku S.A.wK.,(...) Bankowi S.A.wW.,(...) Banku S.A.wW.,(...) Banku (...) S.A.wG.,(...) Banku S.A.weW.,(...) Bank (...) S.A.wW.,(...) Banku (...) S.A.wW.oraz odwołanie(...). Bank (...)wB.poparł odwołania i zażaleniaBanku (...) S.A.wW.,Banku (...) S.A.wW.,Banku (...) S.A.wW.,Banku (...) S.A.wW.,Banku (...) S.A.wW.,Banku (...) S.A.wK.,(...) Banku (...) S.A.wK.,(...) Banku (...) S.A.wW.,Banku (...) S.A.weW.,(...) Banku S.A.wW.,Banku (...) S.A.wW.,(...) Banku S.A.wW.,(...) Banku S.A.wK.,(...) Bankowi S.A.wW.,(...) Banku S.A.wW.,(...) Banku (...) S.A.wG.,(...) Banku S.A.weW.,(...) Bank (...) S.A.wW.,(...) Banku (...) S.A.wW.oraz odwołanie(...). Bank (...) S.A.wK.poparł odwołania i zażaleniaBanku (...) S.A.wW.,Banku (...) S.A.wW.,Banku (...) S.A.wW.,Banku (...) S.A.wW.,Banku (...) S.A.wW.,Banku (...) S.A.wB.,(...) Banku (...) S.A.wK.,(...) Banku (...) S.A.wW.,Banku (...) S.A.weW.,(...) Banku S.A.wW.,Banku (...) S.A.wW.,(...) Banku S.A.wW.,(...) Banku S.A.wK.,(...) Bankowi S.A.wW.,(...) Banku S.A.wW.,(...) Banku (...) S.A.wG.,(...) Banku S.A.weW.,(...) Bank (...) S.A.wW.,(...) Banku (...) S.A.wW.oraz odwołanie(...). (...) Bank (...)wK.poparł odwołania i zażaleniaBanku (...) S.A.wW.,Banku (...) S.A.wW.,Banku (...) S.A.wW.,Banku (...) S.A.wW.,Banku (...) S.A.wW.,Banku (...) S.A.wB.,Banku (...) S.A.wK.,(...) Banku (...) S.A.wW.,Banku (...) S.A.weW.,(...) Banku S.A.wW.,Banku (...) S.A.wW.,(...) Banku S.A.wW.,(...) Banku S.A.wK.,(...) Bankowi S.A.wW.,(...) Banku S.A.wW.,(...) Banku (...) S.A.wG.,(...) Banku S.A.weW.,(...) Bank (...) S.A.wW.,(...) Banku (...) S.A.wW.oraz odwołanie(...). (...) Bank (...) S.A.wW.poparł odwołania i zażaleniaBanku (...) S.A.wW.,Banku (...) S.A.wW.,Banku (...) S.A.wW.,Banku (...) S.A.wW.,Banku (...) S.A.wW.,Banku (...) S.A.wB.,Banku (...) S.A.wK.,(...) Banku (...) S.A.wK.,Banku (...) S.A.weW.,(...) Banku S.A.wW.,Banku (...) S.A.wW.,(...) Banku S.A.wW.,(...) Banku S.A.wK.,(...) Bankowi S.A.wW.,(...) Banku S.A.wW.,(...) Banku (...) S.A.wG.,(...) Banku S.A.weW.,(...) Bank (...) S.A.wW.,(...) Banku (...) S.A.wW.oraz odwołanie(...) Bank (...) S.A.weW.poparł odwołania i zażaleniaBanku (...) S.A.wW.,Banku (...) S.A.wW.,Banku (...) S.A.wW.,Banku (...) S.A.wW.,Banku (...) S.A.wW.,Banku (...) S.A.wB.,Banku (...) S.A.wK.,(...) Banku (...) S.A.wK.,(...) Banku (...) S.A.wW.,(...) Banku S.A.wW.,Banku (...) S.A.wW.,(...) Banku S.A.wW.,(...) Banku S.A.wK.,(...) Bankowi S.A.wW.,(...) Banku S.A.wW.,(...) Banku (...) S.A.wG.,(...) Banku S.A.weW.,(...) Bank (...) S.A.wW.,(...) Banku (...) S.A.wW.oraz odwołanie(...). (...) Bank S.A.wW.poparł odwołania i zażaleniaBanku (...) S.A.wW.,Banku (...) S.A.wW.,Banku (...) S.A.wW.,Banku (...) S.A.wW.,Banku (...) S.A.wW.,Banku (...) S.A.wB.,Banku (...) S.A.wK.,(...) Banku (...) S.A.wK.,(...) Banku (...) S.A.wW.,Banku (...) S.A.weW.,Banku (...) S.A.wW.,(...) Banku S.A.wW.,(...) Banku S.A.wK.,(...) Bankowi S.A.wW.,(...) Banku S.A.wW.,(...) Banku (...) S.A.wG.,(...) Banku S.A.weW.,(...) Bank (...) S.A.wW.,(...) Banku (...) S.A.wW.oraz odwołanie(...) Bank (...) S.A.wW.poparł odwołania i zażaleniaBanku (...) S.A.wW.,Banku (...) S.A.wW.,Banku (...) S.A.wW.,Banku (...) S.A.wW.,Banku (...) S.A.wW.,Banku (...) S.A.wB.,Banku (...) S.A.wK.,(...) Banku (...) S.A.wK.,(...) Banku (...) S.A.wW.,Banku (...) S.A.weW.,(...) Banku S.A.wW.,(...) Banku S.A.wW.,(...) Banku S.A.wK.,(...) Bankowi S.A.wW.,(...) Banku S.A.wW.,(...) Banku (...) S.A.wG.,(...) Banku S.A.weW.,(...) Bank (...) S.A.wW.,(...) Banku (...) S.A.wW.oraz odwołanie(...). (...) Bank S.A.wW.poparł odwołania i zażaleniaBanku (...) S.A.wW.,Banku (...) S.A.wW.,Banku (...) S.A.wW.,Banku (...) S.A.wW.,Banku (...) S.A.wW.,Banku (...) S.A.wB.,Banku (...) S.A.wK.,(...) Banku (...) S.A.wK.,(...) Banku (...) S.A.wW.,Banku (...) S.A.weW.,(...) Banku S.A.wW.,Banku (...) S.A.wW.,(...) Banku S.A.wK.,(...) Bankowi S.A.wW.,(...) Banku S.A.wW.,(...) Banku (...) S.A.z siedzibą wG.,(...) Banku S.A.weW.,(...) Bank (...) S.A.wW.,(...) Banku (...) S.A.wW.oraz odwołanie(...). (...) Bank S.A.wK.poparł odwołania i zażaleniaBanku (...) S.A.wW.,Banku (...) S.A.wW.,Banku (...) S.A.wW.,Banku (...) S.A.wW.,Banku (...) S.A.wW.,Banku (...) S.A.wB.,Banku (...) S.A.wK.,(...) Banku (...) S.A.wK.,(...) Banku (...) S.A.wW.,Banku (...) S.A.weW.,(...) Banku S.A.wW.,Banku (...) S.A.wW.,(...) Banku S.A.wW.,(...) Bankowi S.A.wW.,(...) Banku S.A.wW.,(...) Banku (...) S.A.wG.,(...) Banku S.A.weW.,(...) Bank (...) S.A.wW.,(...) Banku (...) S.A.wW.oraz odwołanie(...).(...) Bank S.A, wW.poparł odwołania i zażaleniaBanku (...) S.A.wW.,Banku (...) S.A.wW.,Banku (...) S.A.wW.,Banku (...) S.A.wW.,Banku (...) S.A.wW.,Banku (...) S.A.wB.,Banku (...) S.A.wK.,(...) Banku (...) S.A.wK.,(...) Banku (...) S.A.wW.,Banku (...) S.A.weW.,(...) Banku S.A.wW.,Banku (...) S.A.wW.,(...) Banku S.A.wW.,(...) Banku S.A.wK.,(...) Banku S.A.wW.,(...) Banku (...) S.A.z siedzibą wG.,(...) Banku S.A.weW.,(...) Bank (...) S.A.wW.,(...) Banku (...) S.A.wW.oraz odwołanie(...). (...) Bank S.A.wW.poparł odwołania i zażaleniaBanku (...) SA. wW.,Banku (...) S.A.wW.,Banku (...) S.A.wW.,Banku (...) S.A.wW.,Banku (...) S.A.wW.,Banku (...) S.A.wB.,Banku (...) S.A.wK.,(...) Banku (...) S.A.wK.,(...) Banku (...) S.A.wW.,Banku (...) S.A.weW.,(...) Banku S.A.wW.,Banku (...) S.A.wW.,(...) Banku S.A.wW.,(...) Banku S.A.wK.,(...) Bankowi S.A.wW.,(...) Banku (...) S.A.wG.,(...) Banku S.A.weW.,(...) Bank (...) S.A.wW.,(...) Banku (...) S.A.wW.oraz odwołanie(...) (...) Bank (...) S.A.wG.poparł odwołania i zażaleniaBanku (...) S.A.wW.,Banku (...) S.A.wW.,Banku (...) S.A.wW.,Banku (...) S.A.wW.,Banku (...) S.A.wW.,Banku (...) S.A.wB.,Banku (...) S.A.wK.,(...) Banku (...) S.A.wK.,(...) Banku (...) S.A.wW.,Banku (...) S.A.weW.,(...) Banku S.A.wW.,Banku (...) S.A.z siedzibą wW.,(...) Banku S.A.wW.,(...) Banku S.A.wK.,(...) Bankowi S.A.z siedzibą wW.,(...) Banku S.A.wW.,(...) Banku S.A, weW.,(...) Bank (...) S.A.wW.,(...) Banku (...) S.A.wW.oraz odwołanie(...) (...) Bank S.A.weW.poparł odwołania i zażaleniaBanku (...) S.A.wW.,Banku (...) S.A.wW.,Banku (...) S.A.wW.,Banku (...) S.A.wW.,Banku (...) S.A.wW.,Banku (...) S.A.wB.,Banku (...) S.A.wK.,(...) Banku (...) S.A.wK.,(...) Banku (...) S.A.wW.,Banku (...) S.A.weW.,(...) Banku S.A.wW.,Banku (...) S.A.wW.,(...) Banku S.A.wW.,(...) Banku S.A.wK.,(...) Bankowi S.A.wW.,(...) Banku S.A.wW.,(...) Banku (...) S.A.wG.,(...) Bank (...) S.A.wW.,(...) Banku (...) S.A.wW.oraz odwołanie(...).(...) Bank (...) S.A.wW.poparł odwołania i zażaleniaBanku (...) S.A.wW.,Banku (...) S.A.wW.,Banku (...) S.A.wW.,Banku (...) S.A.wW.,Banku (...) S.A.wW.,Banku (...) S.A.wB.,Banku (...) S.A.wK.,(...) Banku (...) S.A.wK.,(...) Banku (...) S.A.wW.,Banku (...) S.A.weW.,(...) Banku S.A.wW.,Banku (...) S.A.wW.,(...) Banku S.A.wW.,(...) Banku S.A.wK.,(...) Bankowi S.A.wW.,(...) Banku S.A.wW.,(...) Banku (...) S.A, wG.,(...) Banku S.A.weW.,(...) Banku (...) S.A.wW.oraz odwołanie(...). (...) Bank (...) S.A.wW.poparł odwołania i zażaleniaBanku (...) S.A.wW.,Banku (...) S.A.wW.,Banku (...) S.A.wW.,(...) S.A.wW.,Banku (...) S.A.wW.,Banku (...) S.A.wB.,Banku (...) S.A.wK.,(...) Banku (...) S.A.wK.,(...) Banku (...) S.A.wW.,Banku (...) S.A.weW.,(...) Banku S.A.wW.,Banku (...) S.A.z siedzibą wW.,(...) Banku S.A.wW.,(...) Banku S.A.wK.,(...) Bankowi S.A.wW.,(...) Banku S.A.wW.,(...) Banku (...) S.A.wG.,(...) Banku S.A.weW.,(...) Bank (...) S.A.wW.oraz odwołanie(...) (...)poparł odwołania i zażaleniaBanku (...) S.A.wW.,Banku (...) S.A.wW.,Banku (...) S.A.wW.,Banku (...) S.A.wW.,Banku (...) S.A.wW.,Banku (...) S.A.wB.,Banku (...) S.A.wK.,(...) Banku (...) S.A.wK.,(...) Banku (...) S.A.wW.,Banku (...) S.A.weW.,(...) Banku S.A.wW.,Banku (...) S.A.wW.,(...) Banku S.A.wW.,(...) Banku S.A.wK.,(...) Bankowi S.A.wW.,(...) Banku S.A.wW.,(...) Banku (...) S.A.wG.,(...) Banku S.A.weW.,(...) Bank (...) S.A.wW.,(...) Banku (...) S.A.wW.. (...)Organizacja(...)wniosła o oddalenie odwołań i zażaleń. (...) Banków (...),(...)Association i(...)Limited poparły odwołania i zażaleniaBanku (...) S.A.wW.,Banku (...) S.A, wW.,Banku (...) S.A.wW.,Banku (...) S.A.wW.,Banku (...) S.A.wW.,Banku (...) S.A.wB.,Banku (...) S.A.wK.,(...) Banku (...) S.A, wK.,(...) Banku (...) S.A.wW.,Banku (...) S.A.weW.,(...) Banku S.A.wW.,Banku (...) S.A.wW.,(...) Banku S.A.wW.,(...) Banku S.A.wK.,(...) Bankowi S.A.wW.,(...) Banku S.A.wW.,(...) Banku (...) S.A.wG.,(...) Banku S.A.weW.,(...) Bank (...) S.A.wW.,(...) Banku (...) S.A.wW.oraz odwołanie(...). Postanowieniem z dnia 25 sierpnia 2008 roku wydanym w sprawie sygn. akt XVII AmA 109/07, Sąd Okręgowy w Warszawie ~ Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów, uwzględniając wnioskiBanku (...) S.A.wW.,(...) Banku S.A.wW.orazBanku (...) S.A.wW., wstrzymał wykonanie Decyzji Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów z dnia 29 grudnia 2006 roku Nr(...). Postanowieniem z dnia 21 sierpnia 2008 roku wydanym w sprawie sygn. akt XVII AmA 110/07, Sąd Okręgowy w Warszawie - Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów, uwzględniając wniosekBanku (...) S.A, wW., wstrzymał wykonanie Decyzji Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów z dnia 29 grudnia 2006 roku Nr(...) Postanowieniem z dnia 25 sierpnia 2008 roku wydanym w sprawie sygn. akt XVII AmA 111/07, Sąd Okręgowy w Warszawie - Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów, uwzględniając wnioskiBanku (...) S.A.wW.,(...) Banku S.A.wW.orazBanku (...) S.A.wW., wstrzymał wykonanie Decyzji Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów z dnia 29 grudnia 2006 roku Nr(...). Postanowieniem z dnia 20 sierpnia 2008 roku wydanym w sprawie sygn. akt XVII AmA 112/07, Sąd Okręgowy w Warszawie - Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów, uwzględniając wniosekBanku (...) S.A.wW., wstrzymał wykonanie pkt 1.2 Decyzji Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów z dnia 29 grudnia 2006 roku Nr(...). Postanowieniem z dnia 25 sierpnia 2008 roku wydanym w sprawie sygn. akt XVII AmA 112/07, Sąd Okręgowy w Warszawie - Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów, uwzględniając wnioski(...) Banku S.A.wW.orazBanku (...) S.A.wW., wstrzymał wykonanie Decyzji Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów z dnia 29 grudnia 2006 roku Nr(...). Postanowieniem z dnia 21 sierpnia 2008 roku wydanym w sprawie sygn. akt XVII AmA 113/07, Sąd Okręgowy w Warszawie - Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów, uwzględniając wnioskiBanku (...) SA. wB.,(...) Banku S.A.wW.orazBanku (...) SA. wW., wstrzymał wykonanie Decyzji Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów z dnia 29 grudnia 2006 roku Nr(...). Postanowieniem z dnia 21 sierpnia 2008 roku wydanym w sprawie sygn. akt XVII AmA 114/07, Sąd Okręgowy w Warszawie - Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów, uwzględniając wnioskiBanku (...) S.A.wK.,(...) Banku S.A.wW.orazBanku (...) SA. wW., wstrzymał wykonanie Decyzji Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów z dnia 29 grudnia 2006 roku Nr(...). Postanowieniem z dnia 25 sierpnia 2008 roku wydanym w sprawie sygn. akt XVII AmA 115/07, Sąd Okręgowy w Warszawie - Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów, uwzględniając wnioski(...) Banku (...) S.A.wK.,(...) Banku S.A.wW.orazBanku (...) S.A.wW., wstrzymał wykonanie Decyzji Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów z dnia 29 grudnia 2006 roku Nr(...). Postanowieniem z dnia 25 sierpnia 2008 roku wydanym w sprawie sygn. akt XVII AmA 116/07, Sąd Okręgowy w Warszawie - Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów, uwzględniając wnioski(...) Banku (...) S.A. wW.,(...) Banku S.A.wW.orazBanku (...) S.A.wW., wstrzymał wykonanie Decyzji Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów z dnia 29 grudnia 2006 roku Nr(...). Postanowieniem z dnia 25 sierpnia 2008 roku wydanym w sprawie sygn. akt XVII AmA 117/07, Sąd Okręgowy w Warszawie - Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów, uwzględniając wnioskiBanku (...) S.A.weW.,(...) Banku S.A.wW.orazBanku (...) S.A.wW., wstrzymał wykonanie Decyzji Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów z dnia 29 grudnia 2006 roku Nr(...). Postanowieniem z dnia 27 sierpnia 2008 roku wydanym w sprawie sygn. akt XVII AmA 118/07, Sąd Okręgowy w Warszawie - Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów, uwzględniając wnioski(...) Banku S.A.wW.orazBanku (...) S.A.wW., wstrzymał wykonanie Decyzji Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów z dnia 29 grudnia 2006 roku Nr(...) Postanowieniem z dnia 25 sierpnia 2008 roku wydanym w sprawie sygn. akt XVII AmA 119/07, Sąd Okręgowy w Warszawie-Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów, uwzględniając wnioski(...) Bank (...) S.A.wW.,(...) Banku S.A.wW.orazBanku (...) S.A.wW., wstrzymał wykonanie Decyzji Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów z dnia 29 grudnia 2006 roku Nr(...). Postanowieniem z dnia 25 sierpnia 2008 roku wydanym w sprawie sygn. akt XVII AmA 120/07, Sąd Okręgowy w Warszawie - Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów, uwzględniając wnioski(...) Bank (...) S.A.wK.,(...) Banku S.A.wW.orazBanku (...) S.A.wW., wstrzymał wykonanie Decyzji Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów z dnia 29 grudnia 2006 roku Nr(...). Postanowieniem z dnia 25 sierpnia 2008 roku wydanym w sprawie sygn. akt XVII AmA 121/07, Sąd Okręgowy w Warszawie - Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów, uwzględniając wnioskiBanku (...) S.A.wW.,(...) Banku S.A.wW.,Banku (...) S.A.wW.orazBanku (...) S.A.wW., wstrzymał wykonanie Decyzji Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów z dnia 29 grudnia 2006 roku Nr(...). Postanowieniem z dnia 25 sierpnia 2008 roku wydanym w sprawie sygn. akt XVII AmA 122/07, Sąd Okręgowy w Warszawie - Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów, uwzględniając wnioski(...) Banku S.A.wW.,(...) Banku S.A.wW.orazBanku (...) S.A.wW., wstrzymał wykonanie Decyzji Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów z dnia 29 grudnia 2006 roku Nr(...). Postanowieniem z dnia 25 sierpnia 2008 roku wydanym w sprawie sygn. akt XVII AmA 123/07, Sąd Okręgowy w Warszawie - Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów, uwzględniając wnioski(...) Banku S.A.wW.orazBanku (...) S.A.wW., wstrzymał wykonanie Decyzji Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów z dnia 29 grudnia 2006 roku Nr(...). Postanowieniem z dnia 27 sierpnia 2008 roku wydanym w sprawie sygn. akt XVII AmA 124/07, Sąd Okręgowy w Warszawie - Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów, uwzględniając wnioskiBanku (...) S.A.wW.,(...) Banku S.A.wW.orazBanku (...) S.A.wW., wstrzymał wykonanie Decyzji Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów z dnia 29 grudnia 2006 roku Nr(...). Postanowieniem z dnia 27 sierpnia 2008 roku wydanym w sprawie sygn. akt XVII AmA 125/07, Sąd Okręgowy w Warszawie - Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów, uwzględniając wnioski(...) Banku S.A, wW.orazBanku (...) S.A.wW., wstrzymał wykonanie Decyzji Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów z dnia 29 grudnia 2006 roku Nr(...). Postanowieniem z dnia 27 sierpnia 2008 roku wydanym w sprawie sygn. akt XVII AmA 126/07, Sąd Okręgowy w Warszawie - Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów, uwzględniając wnioski(...) Banku S.A.weW.,(...) Banku S.A.wW.orazBanku (...) S.A, wW., wstrzymał wykonanie Decyzji Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów z dnia 29 grudnia 2006 roku Nr(...). Postanowieniem z dnia 27 sierpnia 2008 roku wydanym w sprawie sygn. akt XVII AmA 127/07, Sąd Okręgowy w Warszawie — Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów, uwzględniając wnioski(...) Bank (...) S.A.wW.,(...) Banku S.A.wW.orazBanku (...) S.A.wW., wstrzymał wykonanie Decyzji Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów z dnia 29 grudnia 2006 roku Nr(...). Postanowieniem z dnia 27 sierpnia 2008 roku wydanym w sprawie sygn. akt XVII AmA 128/07, Sąd Okręgowy w Warszawie - Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów., uwzględniając wnioski(...) Banku S.A.wW.orazBanku (...) S.A.wW., wstrzymał wykonanie Decyzji Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów z dnia 29 grudnia 2006 roku Nr(...). Postanowieniem z dnia 27 sierpnia 2008 roku wydanym w sprawie sygn. akt XVII AmA 129/07, Sąd Okręgowy w Warszawie - Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów, uwzględniając wnioski(...) Banku S.A.wW.orazBanku (...) S.A.wW., wstrzymał wykonanie Decyzji Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów z dnia 29 grudnia 2006 roku Nr(...). Na podstawieart. 219 k.p.c.Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów połączył sprawy wszczęte przedstawionymi wyżej odwołaniami i zażaleniami do łącznego rozpoznania i rozstrzygnięcia. Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów ustalił, co następuje: Bezspornym jest, żeBank (...) S.A.wW.,Banki (...) S.A.wW.,Bank (...) S.A.W.(dawniejBank (...) S.A.wW.),Bank (...) S.A.wW.,Bank (...) S.A.wW.,Bank (...) S.A.wB.,Bank (...) S.A.wK.,(...) Bank (...) S.A.wK.,(...) Bank (...) S.A.wW.,Bank (...) S.A.weW.,(...) Bank S.A.wW.,Bank (...) S.A.wW.,(...) Bank S.A.wW.,(...) Bank S.A.wK.,(...)Bank S.A. z wW.,(...) Bank S.A.wW.,(...) Bank (...) S.A.wG.,(...) Bank S.A.weW.,(...) Bank (...) S.A.wW.,(...) Bank (...) S.A.wW.prowadzą działalność gospodarczą m.in. polegająca na emisji kart płatniczych ( w szczególności systemu(...)i(...)). Za rozliczenie transakcji wykonywanych użyciem kart(...)i(...)pobierana jest od opłata tzw. domestic interchange fee, stanowiąca prowizję emitenta. W dniu 16 lutego 1993 r., banki:Bank (...) S.A.z siedzibą wL.,Bank (...) S.A.z siedzibą wG.,Bank (...) S.A.z siedzibą wW.,Bank (...) S.A.z siedzibą wW.,Bank (...) S.A.z siedzibą wK.,Bank (...) S.A.z siedzibą wK.,Bank (...) S.A.z siedzibą weW.,(...) Bank S.A.z siedzibą wW.,(...) Bank (...) S.A.z siedzibą wS.,(...)z siedzibą wW.,(...) Bank (...) S.A.z siedzibą wŁ.,(...) Bank (...) S.A.z siedzibą wP.zawarły umowę o utworzeniu(...)(...)( k 1503-1512 akt admin.). Zgodnie z ta umową, do zadań powołanego Forum należy „ustalanie zasad współpracy między bankami - członkami i nie członkami Forum(...)w zakresie funkcjonowania i obsługi kart(...)" ( § 3 pkt 4), jak również „określanie kierunków rozwoju i promocji kart(...)w Polsce oraz podejmowanie wspólnych działań w tym zakresie" (§ 3 punkt 5). W tym samym dniu, Forum(...)podjęło uchwałę nr l, która weszła w życie z dniem 10.09.1993 r.( k- 1513 i 1514 akt admin.) oraz uchwały nr 2, która weszła w życie 10 grudnia 1993 r. (k- 1515 -1517 akt admin.). Uchwała nr l stanowiła, że „Centra Rozliczające ustają wspólnie stawki opłat i prowizji związanych z przeprowadzaniem transakcji w Polsce przy użyciu kart(...)oraz stawki za usługi świadczone na rzecz banków- członków Forum(...). Stawki opłat i prowizji, o których mowa obowiązują po zaakceptowaniu ich przez Forum.", W uchwale nr 2 ustalono między innymi, Jednolitą kraj ową stawkę prowizji krajowej za obsługę kart (D. F.) w wysokości [tajemnica przedsiębiorstwa] ceny transakcyjnej" (§4pktl). Dnia l czerwca 1996 r. wprowadzona została, ustalona na posiedzeniu Forum Vis a w dniach 16-17 maja 1996 r., stawka opłaty interchange dla transakcji elektronicznych w wysokości [tajemnica przedsiębiorstwa] (k- 1526 akt admin.) zmniejszona następnie uchwałą uczestników Forum(...)z dnia 4 czerwca 1998 r. do poziomu [tajemnica przedsiębiorstwa] (k- 1521), W dniu 9 listopada 2000 r. powołano Organizację Krajową(...), która zastąpiła Forum(...)(k-3464-3493 akt admin.). Zapis paragrafu 5 pkt I umowy pomiędzy(...)(...)a bankami członkowskimi(...), powołującej wspomnianą organizację, potwierdza, iż do jej zadań należy ustanawianie krajowych stawek interchange. Organizacjom, które nie są bankami, nie przysługuje prawo do decydowania o wysokości opłaty interchange w systemie(...). Komitet Decyzyjny(...), główny organ decyzyjnyOrganizacji Krajowej (...)powoływany spośród banków członkowskich(...)(...)w oparciu o wspomniane wyżej kryteria, w dniu 23 października 2003 r. zatwierdził uchwałą nr 14 stawki opłaty interchange na poziomie [tajemnica przedsiębiorstwa] dla transakcji krajowych z użyciem kart elektronicznych i [tajemnica przedsiębiorstwa] dla transakcji z wykorzystaniem pozostałych kart jako obowiązujące od dnia l maja 2004 r. dla krajowych transakcji w Polsce (k: 13366 - 13372). W maju 2004 r., stosowane przez wszystkie ww. banki stawki opłaty interchange dla kart(...)zostały określone na poziomie: [tajemnica przedsiębiorstwa] i [tajemnica przedsiębiorstwa] - stawka standardowa, wprowadzono również stawkę dla linii lotniczych w wysokości[tajemnica przedsiębiorstwa]. Stawki opłat intercharge dla transakcji kartami(...)zostały zmienione od 21 stycznia 2006 roku obniżona została stawka standardowa do [tajemnica przedsiębiorstwa] dla transakcji elektronicznych, pozostawiając pozostałe stawki bez zmian. Wprowadzono również stawkę dla handlu elektronicznego w wysokości [tajemnica przedsiębiorstwa] i dla transakcji kartami chipowymi od [tajemnica przedsiębiorstwa] do [tajemnica przedsiębiorstwa] W dniu 17 listopada 1994 r., banki:(...) S.A.,Bank (...) S.A.,Bank (...) S.A.,(...)i(...) Bank (...) S.A.utworzyły Forum(...)(k — 3663- 3666 akt admin), którego zadaniem statutowym było, m.in. „określanie zasad dotyczących funkcjonowania systemu płatniczego w Polsce opartego na(...)w zakresie transakcji krajowych". Na inauguracyjnym posiedzeniu(...)uchwalono jednolitą stawkę opłaty interchange w wysokości [tajemnica przedsiębiorstwa] wartości transakcji, przy czym przy jej ustalaniu kierowano się wysokością stawki obowiązującej w systemie(...). Wysokość stawek opłaty interchange zmieniono na spotkaniu Forum(...)z dnia 11 czerwca 1997 r., do wysokości: - [tajemnica przedsiębiorstwa] dla transakcji kartą debetową(...)w terminalu(...), potwierdzana podpisem [tajemnica przedsiębiorstwa] dla transakcji kartą debetową(...)w terminalu(...), potwierdzana kodem PIN [tajemnica przedsiębiorstwa] dla transakcji kartą kredytową(...)/(...)bez użycia terminalu(...), [tajemnica przedsiębiorstwa] dla transakcji kartą kredytową(...)/(...)w terminalu(...) Zmiana wysokości stawek opłaty interchange została uzgodniona przez banki na spotkaniu w dniu 26 lipca 2000 r. , w wyniku czego stawki opłaty interchange dla transakcji kartami kredytowymi w oparciu o podpis wzrosły z [tajemnica przedsiębiorstwa] do [tajemnica przedsiębiorstwa] natomiast stawki opłaty interchange dla transakcji kartami kredytowymi w oparciu o PIN wzrosły z [tajemnica przedsiębiorstwa] do[tajemnica przedsiębiorstwa]. Powyższe stawki obowiązywały do dnia l czerwca 2004 r. kiedy wprowadzono stawki: - dla kart debetowych [tajemnica przedsiębiorstwa] wartości transakcji autoryzowanych w oparciu o PIN i [tajemnica przedsiębiorstwa] - w oparciu o podpis. dla kart z odroczoną płatnością/kredytowych [tajemnica przedsiębiorstwa] wartości transakcji autoryzowanych w oparciu o PIN i [tajemnica przedsiębiorstwa] dla kart(...)[tajemnica przedsiębiorstwa] Kolejna zmiana wysokości stawek opłaty interchange nastąpiła od l stycznia 2006 r. kiedy w ramach systemu(...)zostały wprowadzone nowe stawki: - [tajemnica przedsiębiorstwa] dla kart debetowych weryfikowanych podpisem. [tajemnica przedsiębiorstwa] dla kart z chipem [tajemnica przedsiębiorstwa] dla kart weryfikowanych kodem PIN [tajemnica przedsiębiorstwa] dla transakcji w handlu internetowym. Bezspornym jest, że karty płatnicze systemów(...)i(...)rozliczane sątzw. systemie czterostronnym, w którym transakcje rozliczane są w następujący sposób: -Posiadacz karty realizuje płatność w punkcie handlowo-usługowym (akceptanta). Jeżeli kwota transakcji przekracza limit (z ang. floor limit) przyznany danemu punktowi handlowemu przez agenta rozliczeniowego, następuje proces autoryzacji, podczas którego bank - wydawca karty wyraża posiadaczowi karty zgodę na bezgotówkowe dokonanie płatności. Limity te dla akceptantów są ustalone przez acąuirerów, z którymi mają podpisane umowy o współpracy.P., oprócz funkcji operatora systemu(...), pełni również funkcję acquirera. Jeżeli akceptant nie jest wyposażony w odpowiedni terminal. autoryzacja jest wykonywana telefonicznie przez sprzedawcę. Po autoryzacji następuje sfinalizowanie transakcji i wydanie towaru/ zrealizowanie usługi posiadaczowi karty. -Akceptant przesyła informacje o dokonanych transakcjach do agenta rozliczeniowego, - Do godz. 6.00 agent rozliczeniowy przesyła dane dotyczące transakcji do systemu(...). W godz. 6.00-11.00 w(...)odbywa się sesja rozliczeniowa. O godzinie 11.00 raporty i pliki z przetworzonymi transakcjami są udostępniane na serwerze dla uczestników(...), a także następuje przekazanie przezP.raportu rozliczeń netto do banku rozliczeniowego, zawierających informacje o kwotach netto dla poszczególnych uczestników(...). W tym samym dniu bank rozliczeniowy przekazuje za pośrednictwem(...)S.A. noty obciążeniowe w systemieS.(uznawany jest bank rozliczeniowy)., a następnie w systemieE.dokonywane są uznania banków z pozycją kredytową netto. Finalny rozrachunek transakcji dostarczonych przez bank rozliczeniowy następuje na sesjach rozrachunkowych(...) S.A.w systemie(...)w Centrali NBP w wyniku czego następuje przesłanie zbioru z transakcjami, na podstawie którego bank-wydawca karty obciąża rachunek klienta-posiadacza karty w wysokości równej dokonanej transakcji u akceptanta. Agent rozliczeniowy przekazuje środki na rzecz akceptanta., na wskazany przez niego w umowie rachunek bankowy. Faktyczna data uznania rachunku akceptanta uzależniona jest od umowy między akceptantem i agentem rozliczeniowym, a więc może nastąpić również przed dokonaniem rozliczenia w systemie(...). Uznanie rachunku akceptanta nie jest jednak równe kwocie transakcji, na którą konsument dokonał zakupu u akceptanta. Kwota ta jest pomniejszana o prowizję pobraną przez acquirera, oraz opłatę interchange. Okolicznościami bezspornymi jest także, że: - (...) Bank (...)uczestniczy od 1993 roku we wspólnym ustalaniu krajowych stawek opłaty interchange w systemie(...)oraz od 1995 r., w analogicznym porozumieniu dotyczącym systemu(...), zarzucanych mu praktyk ograniczających konkurencję, Bank (...) S.A.wW.uczestniczy od 1993 roku we wspólnym ustalaniu krajowych stawek opłaty interchange w systemie(...)oraz od 1993 r. w analogicznym porozumieniu dotyczącym systemu(...), zarzucanych mu praktyk ograniczających konkurencję, Bank (...) S. A.wK.uczestniczy od 1993 roku we wspólnym ustalaniu krajowych stawek opłaty interchange w systemie(...)oraz od 1994 r. w analogicznym porozumieniu dotyczącym systemu(...), Bank (...).S. weW.uczestniczy od 1993 roku we wspólnym ustalaniu krajowych stawek opłaty interchange w systemie(...)oraz od 1997 r. w analogicznym porozumieniu dotyczącym systemu(...), (...) Bank (...) S.A.wK.uczestniczy od 1993 roku we wspólnym ustalaniu krajowych stawek opłaty interchange w systemie(...)oraz od 1997 r. w analogicznym porozumieniu dotyczącym systemu(...), (...) Bank S.A.wW.uczestniczy od 1993 roku we wspólnym ustalaniu krajowych stawek opłaty interchange w systemie(...)oraz od 1996 r. w analogicznym porozumieniu dotyczącym systemu(...) Bank (...) S.A.wW.uczestniczy od 1993 roku we wspólnym ustalaniu krajowych stawek opłaty interchange w systemie(...)oraz od 1995 r. w analogicznym porozumieniu dotyczącym systemu(...), zarzucanych mu praktyk ograniczających konkurencję, - Bank (...) S.A.wW.uczestniczy od 1998 roku we wspólnym ustalaniu krajowych stawek opłaty interchange w systemie(...)oraz od 1994 r. w analogicznym porozumieniu dotyczącym systemu(...),Bank (...) S. A.wW.uczestniczy od 1997 roku we wspólnym ustalaniu krajowych stawek opłaty interchange w systemie(...)oraz od 1996 r. (...) Bank S.A.z siedzibą weW.uczestniczy od 2000 roku we wspólnym ustalaniu krajowych stawek opłaty interchange w systemie(...)oraz od 2000 r. w analogicznym porozumieniu dotyczącym systemu(...), (...) Bank S. A.wW.uczestniczy od 1999 roku we wspólnym ustalaniu krajowych stawek opłaty interchange w systemie(...)oraz od 1999 r. w analogicznym, porozumieniu dotyczącym systemu(...), (...) Bank (...) S.A.wG.uczestniczy od 2000 roku we wspólnym ustalaniu krajowych stawek opłaty interchange w systemie(...)oraz od 2000 r. w analogicznym porozumieniu dotyczącym systemu(...), (...) Bank S.A.wW.uczestniczy od 2000 roku we wspólnym ustalaniu krajowych stawek opłaty interchange w systemie(...)oraz od 2000 r. w analogicznym porozumieniu dotyczącym systemu(...), (...) Bank S.A.wK.uczestniczy od 1999 roku we wspólnym ustalaniu krajowych stawek opłaty interchange w systemie(...)oraz od 1999 r. w analogicznym porozumieniu dotyczącym systemu(...), Bank (...) S.A.wB.uczestniczy od 2000 roku we wspólnym ustalaniu krajowych stawek opłaty interchange w systemie(...), Bank (...) S.A.wW.(poprzednio występujący pod(...) Bank (...) S.A.wW.uczestniczy od 1999 roku we wspólnym ustalaniu krajowych stawek opłaty interchange w systemie(...), Bank (...) S.A.wW.uczestniczy od 1999 roku we wspólnym ustalaniu krajowych stawek opłaty interchange w systemie(...). - (...) Bank (...) S.A.wW.uczestniczy od 1998 roku we wspólnym ustalaniu krajowych stawek opłaty interchange w systemie(...),(...)Bank (...) S, A. wW.uczestniczy od 1996 roku we wspólnym ustalaniu krajowych stawek opłaty interchange w systemie(...), (...) Bank (...) S.A.wW.( poprzednio(...) Bank (...) S.A., a następnie(...) Bank S.A.) od 1999 do listopada 2001 r. uczestniczył w ustalanie krajowych stawek opłaty interchange w systemie(...). Wymienione wyżej Banki we wskazanych okresach były emitentami kart w systemie(...)lub(...) Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów nie uwzględnił wniosków(...)Bank (Ama 109/07),(...)(Ama 110/07),(...)(Ama 114/07),(...)(Ama 115/07),Bank (...)(Ama 117/07),Bank (...)(Ama 121/07),(...)Bank (Ama 122/07),Bank (...)(Ama 124/07),(...)(Ama 124/07) o skierowanie w trybie art. 234 TWE następujących pytań prejudycjalnych do Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich: -czy art. 81 ust. l TWE należy interpretować w ten sposób, iż nie znajduje on zastosowania do wspólnego ustalania w ramach czterostronnych systemów kart płatniczych (takich jak(...)i(...)) wysokości stawek opłaty interchange pobieranej od transakcji dokonywanych takimi kartami płatniczymi w danym państwie członkowskim? I o ile odpowiedź na powyższe pytania byłaby przecząca: - czy art. 81 ust. 3 TWE w zw. z art. l ust. 2 rozporządzenia nr 1/2003 r. należy interpretować w ten sposób, iż wspólne ustalanie w ramach czterostronnych systemów kart płatniczych (takich jak(...)i(...)), wysokości stawek opłaty interchange pobieranej od transakcji dokonywanych takimi kartami płatniczymi w danym państwie członkowskim spełnia warunki określone w art. 81 ust. 3 TWE. W ocenie Sądu decyzja Trybunał Sprawiedliwości w tej kwestii nie jest niezbędna do wydania wyroku, gdyż zapisy art. 81 ust. l TWE oraz art. 81 ust. 3 TWE w zw. z art. l ust 2 rozporządzenia nr 1/2003 r. są dostatecznie jasne i jednoznaczne, iż sąd krajowy może dokonać ich wykładni samodzielnie. Nadto postawione w ten sposób pytania prowadzą w do rozstrzygnięcia istoty sporu przez Trybunał a nie dokonania wykładni przepisów unijnego prawa. Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów nie uwzględnił także wniosków(...)Bank (Ama 109/07),(...)(Ama 110/07),(...)(Ama 114/07),(...)(Ama 115/07),Bank (...)(Ama J17/07),Bank (...)(Ama 121/07),(...)Bank (Ama 122/07),Bank (...)(Ama 124/07),(...)(Ama 124/07) o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego -instytucji zajmującej się badaniami konsumenckimi, sporządzonej w drodze przeprowadzenia badania odpowiedniej grupy posiadaczy kart płatniczych oraz akceptantów kart płatniczych (z uwzględnieniem zróżnicowania w obrębie tej grupy pod względem rozmiaru prowadzonej działalności tzn. na próbie reprezentatywnej akceptantów) w następujących kwestiach: - czy posiadacze i akceptanci kart płatniczych postrzegają płatności dokonywane za pomocą takich kart jako rynek odrębny od innych form płatności, takich jak gotówka, czeki, polecenia zapłaty oraz karty wydawane przez sieci sklepów (tzw. karty sklepowe), czy posiadacze kart płatniczych uznają inne formy płatności (takie jak gotówka, czeki, polecenia zapłaty oraz karty sklepowe) za substytut płatności kartami płatniczymi poprzez weryfikację, czy w sytuacji trwałego wzrostu opłat za korzystanie z kart płatniczych o 10% posiadacze kart byliby skłonni zrezygnować lub ograniczyć korzystanie z kart płatniczych i zwiększyć korzystanie z którejkolwiek z podanych wyżej alternatywnych form płatności, czy akceptanci kart płatniczych uznają inne formy płatności (takie jak gotówka, czeki, polecenia zapłaty oraz karty sklepowe) za substytut płatności kartami płatniczymi poprzez weryfikację, czy w sytuacji trwałego wzrostu opłat za przyjmowanie płatności kartami płatniczymi o 10%, akceptanci kart byliby skłonni zrezygnować z akceptowania lub ograniczyć akceptowanie kart płatniczych i zwiększyć korzystanie z którejkolwiek z podanych wyżej alternatywnych form płatności, w celu stwierdzenia, czy system płatności kartami płatniczymi oraz inne formy płatności, wymienione powyżej, stanowią odrębne właściwe rynki produktowe w rozumieniu ustawy. Wskazane prze powodów okoliczności nie dotyczą faktów istotych dla rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie. Po pierwsze, wniosek ten w ogóle nie zawiera tezy dowodowej., a więc konkretnych twierdzeń co do istnienia faktów, które w razie gdyby okazały się sporne podlegałyby dowodowi (art. 232 k.p.c.). Opinia biegłego w postępowaniu cywilnym ma na celu ułatwienie sądowi oceny zebranego materiału, gdy potrzebne są do tego wiadomości specjalne. Nie może ona być natomiast sama jako taka źródłem materiału faktycznego sprawy ani tym bardziej stanowić podstawy ustalenia okoliczności będących przedmiotem oceny biegłego (wyrok SN 2006.04.26, por. V CSK 11/06 opubl. LEX nr 230204). Wniosek o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego nie może polegać na zgłoszeniu wątpliwości, którą miałby rozwiać biegły, dokonując samodzielnie ustaleń faktycznych. Po drugie, skoro zarzut zawarcia niedozwolonego porozumienia dotyczy rynku usług acquiringowych, to nie mają znaczenia zachowania się posiadaczy kart i akceptantów na innych rynkach, nawet jeśli rynki te są ze sobą funkcjonalnie zobowiązane. Sąd ochrony konkurencji i konsumentów rozstrzyga sprawę w granicach odwołania i zaskarżonej decyzji, a warunkiem kognicji tego sądu jest wyczerpanie drogi postępowania administracyjnego przez Prezesem UOKiK. Oznacza to, że rozstrzygnięcie dotyczy niedozwolonego zachowania na rynku właściwym, określonym w zaskarżonej decyzji. Nie jest zatem dopuszczalne orzekanie co do zachowań strony na innym rynku ani też innych zachowań powoda, jeśli nie były one przedmiotem rozstrzygnięcia w postępowaniu administracyjnym. Po trzecie, zarzut nieuwzględnienia przy ustalaniu rynku właściwego określonych substytutów ma znaczenie tylko wówczas, gdy prowadzi to do zmiany struktury rynku istotnej dla rozstrzygnięcia. A w szczególności, kiedy prowadzi to do ustalenia, że udział w rynku właściwym podmiotów przeciwko którym prowadzone jest postępowanie antymonopolowe jest w takiej wysokości, że skutkuje wyłączeniem określonego zachowania spod zakazów ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów (np. po uwzględnieniu substytutów podmiot nie pozycji dominującej lub porozumienie polega wyłączeniu jako bagatelne). Powodowie nie powołują się na taką okoliczność. Sąd nie uwzględnił także wniosków(...)Bank (Ama 109/07),(...)(Ama 110/07),(...)(Ama 114/07),(...)(Ama 115/07),Bank (...)(Ama 117/07),Bank (...)(Ama 121/07),(...)Bank (Ama 122/07),Bank (...)(Ama 124/07),(...)(Ama 124/07) o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego z zakresu bankowości i finansów na okoliczności: - czy warunkiem prawidłowego funkcjonowania i rozwoju otwartego wielostronnego systemu płatności kartami płatniczymi, taki jak(...)lub(...), jest możliwie największe zrównoważenie popytu na korzystanie z kart płatniczych ze strony posiadaczy kart oraz akceptantów kart, czy stopień cenowej elastyczności popytu na usługi związane z płatnościami za pomocą kart płatniczych ze strony posiadaczy kart oraz ze strony akceptantów kart jest różny, czy zasadne jest wyodrębnianie w ramach segmentu usług związanych z płatnościami za pomocą kart płatniczych odrębnego rynku usługacquiringowych, w rozumieniu zaskarżonej Decyzji, -czy opłata interchange jest niezbędna dla prawidłowego i efektywnego funkcjonowania i rozwoju czterostronnych systemów kart płatniczych w Polsce, - czy w czterostronnych systemach kart płatniczych występują zjawiska subsydiowania skrośnego i jakie są ich ewentualne skutki oraz potencjalne płynące z nich ograniczenia innowacyjności w systemach, jakie są niezbędne składniki i prawidłowy sposób ustalania kosztów opłaty interchange w czterostronnych systemach płatności kartami, - w jakim stadium rozwoju znajdują się systemy kart płatniczych w Polsce, -jakie są relacje między wysokością opłaty interchange a poziomem kosztów ponoszonych przez banki w związku z utworzeniem i funkcjonowaniem systemu kartowego(...)i(...), gdyż nie mają one istotnego znaczenia dla rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie. Powodowie nie twierdzą, że brak porozumienia, co do wysokości opłaty interchange pomiędzy agentami rozliczeniowymi prowadzi do nierównowagi popytu na korzystanie z kart płatniczych. Nie twierdzą także, że warunkiem funkcjonowania i rozwoju otwartego wielostronnego systemu płatności kartami płatniczymi, taki jak(...)lub(...)jest ustalanie tych opłat wyłącznie w porozumieniu. W tym kontekście, ewentualne ustalenie, że dla prawidłowego funkcjonowania i rozwoju otwartego wielostronnego systemu płatności kartami płatniczymi, taki jak(...)lub(...), jest możliwie największe zrównoważenie popytu na korzystanie z kart płatniczych ze strony posiadaczy kart oraz akceptantów kart (pomijając, że wniosek taki jest oczywisty) nie ma żadnego znaczenia. Nieistotny jest także ewentualny różny lub identyczny stopień cenowej elastyczności popytu na usługi związane z płatnościami za pomocą kart płatniczych ze strony posiadaczy kart oraz ze strony akceptantów, gdyż zarzucana w Decyzji praktyka dotyczy zawierania niedozwolonych porozumień cenowych na rynku usług acquiringowych, w którym uczestniczą akceptanci i acquirerzy, a nie posiadacze kart. Przedmiotem sprawy nie są także proporcje rozkładu kosztów pomiędzy akceptantami i posiadaczami kart, ani także sposób kalkulacji opłaty intercharge o ile byłaby ona ustalania indywidualnie przez każdego agenta rozliczeniowego. Wniosek o dopuszczenia dowodu z opinia biegłego odnoście określenia czy zasadne jest wyodrębnianie w ramach segmentu usług związanych z płatnościami za pomocą kart płatniczych odrębnego rynku usług acquiringowych, w rozumieniu zaskarżonej Decyzji, nie zawiera tezy dowodowej która odnosiłaby się do rozstrzygnięcia zawartego w zaskarżonej Decyzji. Powodowie w tym zakresie przedstawiają wyłącznie własne dywagacje odnośnie istnienia rynku zdefiowanego jako: „wszystkie formy płatności wykazujące cechy powszechności oraz możności zwalniania z zobowiązań pieniężnych". Istnienie takiego rynku nie wyklucza istnienia rynku „usług acquringowych związanych z regulowaniem zobowiązań konsumentów wobec akceptantów...", tym bardziej, że proponowany przez powodów rynek odnosi się do relacji wierzyciel - dłużnik, a wskazany przez Prezesa UOKiK relacji zleceniodawca — usługodawca. Należy przy tym podkreślić, że treść wniosku sprowadzać ma działanie biegłego do wykładni prawa, a nie wykazania konkretnych faktów ( np. brak określonych cech dla wyodrębnienia rynku w aspekcie produktowym lub geograficznym) na podstawie których wykładania ta jest wykonywana. Wykładnia prawa stanowi zaś wyłączną domenę organu orzekającego w sprawie, a nie biegłego. Także wskazywane okoliczności: czy opłata interchange jest niezbędna dla prawidłowego i efektywnego funkcjonowania i rozwoju czterostronnych systemów kart płatniczych w Polsce i czy w czterostronnych systemach kart płatniczych występują zjawiska subsydiowania skrośnego i jakie są ich ewentualne skutki oraz potencjalne płynące z nich ograniczenia innowacyjności w systemach, jakie są relacje między wysokością opłaty interchange a poziomem kosztów ponoszonych przez banki w związku z utworzeniem i funkcjonowaniem systemu kartowego(...)i(...), a także jakie są niezbędne składniki i prawidłowy sposób ustalania kosztów opłaty interchange w czterostronnych systemach płatności kartami, nie mają znaczenia dla istoty sprawy. Przedmiotem zarzutu zaskarżonej Decyzji (co wyżej wielokrotnie wskazano) jest ustalanie wysokości opłaty intercharge w formie uzgodnionej (porozumienia), a nie sposób jej kalkulacji, wysokość i zjawiska z tym związane jak subsydiowanie skrośne. Bez znaczenia jest, zdaniem Sądu, także w jakim stadium rozwoju znajdują się systemy kart płatniczych w Polsce, gdyż stadium rozwoju rynku nie stanowi przesłanki wyłączającej porozumienie spod zakazu. Wnioski dowodowe powodów dotyczące opinii biegłego w zakresie, czy kwestionowane porozumienia przyczyniają się do polepszania produkcji, dystrybucji towarów lub do postępu technicznego lub gospodarczego i czy kwestionowane porozumienia zapewniają nabywcom lub użytkownikom odpowiednią część korzyści również nie zawierają oznaczenia faktów, które mają być przedmiotem dowodu. Nie jest rolą biegłego wskazywanie za stronę okoliczności faktycznych. Przedstawione wyżej motywy odnoszą się do zgłoszonych w tej samej treści wniosków dowodowychBanku (...)(Ama 109/07),(...)(Ama 110/07),(...)(Ama 114/07),(...)(Ama 115/07),Banku (...)(Ama 117/07),Banku (...)(Ama 121/07),(...)Banku (A.122/07),Banku (...)(Ama 124/07),(...)(Ama 124/07) o dopuszczenie dowodu z zeznań świadków_oraz W ocenie Sądu nie stanowi okoliczności istotnej dla rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie okoliczność wysokości przychodów osiągniętych przez(...) Bank S.A.z tytułu opłaty interchange w latach 1999 - 2005 ( wniosek(...)- Ama 120/07). Wysokość przychodów nie stanowi przesłanki dopuszczalności zawierania porozumień określonych w art. 5 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów, ani też nie ma wpływu na wysokość nakładanych w związku z naruszeniem tego zakazu, kar pieniężnych, co wynika jednoznacznie a treści art. 104 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów. Z tego też względu należało oddalić wniosek o dopuszczenie dowodu z zeznań świadka p. , zgłoszonego na tę okoliczność. Z uwagi na fakt, że w sprawy w postępowaniu przed sądem ochrony konkurencji i konsumentów w sprawach odwołań od decyzji Prezesa UOKiK są sprawami gospodarczymi (art. 4791§ l pkt 3 k.p.c.) zastosowanie mają przepisyart. 47912§ I i 47914§ 2 k.p.c.. Stosując te przepisy odpowiednio, zważyć należało, że wnoszący dowołanie jest obowiązany podać wszystkie twierdzenia oraz dowody na ich poparcie pod rygorem utraty prawa powoływania ich w toku postępowania, chyba ze wykaże, że ich powołanie w odwołaniu nie było możliwe albo że potrzeba powołania wynikła później. W tym przypadku dalsze twierdzenia i dowody na ich poparcie powinny być powołane w terminie dwutygodniowym od dnia, w którym powołanie ich stało się możliwe lub wynikła potrzeba ich powołania. Z kolei Prezes Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów i zainteresowani są obowiązani w odpowiedzi na odwołanie podać wszystkie twierdzenia, zarzuty oraz dowody na ich poparcie pod rygorem utraty prawa powoływania ich w toku postępowania, chyba że wykaże, że ich powołanie w odpowiedzi na odwołanie nie było możliwe albo że potrzeba powołania wynikła później. W tym przypadku dalsze twierdzenia i dowody na ich poparcie powinny być powołane w terminie dwutygodniowym od dnia, w którym powołanie ich stało się możliwe lub powstała potrzeba.. Warunkiem dopuszczalności wniosków procesowych zgłoszonych przez: powoda(...) S.A.(XVII Ama 110/07) w piśmie procesowym z dnia 21 lutego 2008r., powodaBank (...)(XVII Ama 117/07) w piśmie z dnia 18.02.2008 r.,Bank (...)wW.(Ama 121/07) w piśmie procesowym z dnia 29 lutego 2008 r.,(...)Bank (Ama 122/07) w piśmie procesowym z dnia 15 lutego 2008r.Bank (...)(124/07) w piśmie procesowym z dnia 2 kwietnia 2008 r.,(...)Bank (Ama 126/07) w piśmie procesowym z dnia 17 kwietnia 2008 r. o dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego z zakresu bankowości i finansów na następujące okoliczności; (a) wpływu kredytu na wzrost skumulowanej wielkości konsumpcji. jaką część ogólnych kosztów funkcjonowania czterostronnych systemów kart płatniczych(...)i(...)w Polsce ponoszą emitenci kart, (b relacji między stawkami opłaty interchange w ramach systemów(...)i(...)w Polsce a poziomem kosztów alternatywnych akceptantów (kosztów tworzenia alternatywnych systemów rozliczeń karłowych przez akceptantów) oraz kosztów oferentów, tj. banków - emitentów kart, (c łącznego kosztu społecznego obrotu gotówką (d jaką cześć ogólnych kosztów funkcjonowania czterostronnych systemów kart płatniczych(...)i(...)w Polsce ponoszą emitenci kart, (e roli przyzwyczajeń konsumentów w doborze sposobu rozliczeń z tytułu nabywanych dóbr i usług, (f czy porozumienia zakwestionowane w Decyzji są porozumieniami ograniczającymi konkurencję w najmniejszym stopniu, który jest konieczny do osiągnięcia postępu technicznego i gospodarczego przy równoczesnym zapewnieniu nabywcom lub użytkownikom odpowiedniej części korzyści wynikających z funkcjonowania czterostronnych systemów kart płatniczych(...)i(...)w Polsce, (h) czy ograniczenia wynikające z porozumień zakwestionowanych w Decyzji są obiektywnie nieodzowne co do ich treści, nasilenia oraz czasu trwania dla zapewnienia rozwoju technicznego i gospodarczego, (i) jakie są relacje między wysokością opłaty interchange a poziomem kosztów ponoszonych przez banki - emitentów kart w związku z utworzeniem i funkcjonowaniem systemów karłowych(...)i(...)w Polsce, osobno w odniesieniu do obsługi w ramach tych systemów kart kredytowych i debetowych, oraz czy uzasadnione jest stosowanie odmiennych metodologii i uwzględnianie odmiennych kategorii kosztów przy ustalaniu optymalnych stawek opłaty interchangc dla obsługi kart kredytowych i debetowych w ramach tych systemów, (j) czy w czterostronnym systemie płatności kartami opartym na zasadzie akceptacji wszystkich kart („honour all cards rule") niezbędne jest wielostronne ustalanie opłaty interchange oraz. czy zobowiązanie do przyjęcia wszelkich wpłat i zakaz ustalania cen ex post może pełnić rolę tej zasady przy założeniu takiej samej efektywności systemu, oraz czy wymóg ustalania opłaty interchange w drodze bilateralnych negocjacji: - przyczyni się do podwyższenia kosztów związanych z taką opłatą poprzez uwzględnienie kosztów takich negocjacji, umożliwi bankom - emitentom kart nadużywanie zasady honorowania wszystkich kart w negocjacjach z acguirerami, co może mieć istotny wpływ na ostateczną wysokość opłaty interchange, przyczyni się do wzrostu barier wejścia nowego gracza do danego systemu kartowego, czy krajowe systemy kartowe PIN,D.orazBank (...)są porównywalne z systemami(...)i(...), w szczególności, jeżeli chodzi o rozmiar, stopień efektywności oraz możliwości oferowane użytkownikom kart płatniczych, oraz czy stanowią one prawidłowy punkt odniesienia w badaniach ww. systemów czterostronnych ((...),(...))jako nie zgłoszonych w odwołaniu, było wykazanie, że ich powołanie w odwołaniu nie było możliwe albo że potrzeba powołania wynikła później. Ponieważ powodowie nie wykazali tej przesłanki należało je oddalić jako spóźnione. Z tych samych względów należało oddalić wnioski zawarte w wymienionych wyżej pismach: - (...) S.A.(XVII Ama 110/07) o dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z zeznań świadka na okoliczność, czy kwestionowane porozumienia zapewniają nabywcom lub użytkownikom odpowiednią część korzyści.. Banku (...)(XVII Ama 117/07) iBanku (...)wW.(Ama 121/07)(...)Banku (Ama 122/07)Bank (...)(124/07),(...)Bank (Ama 126/07) o dopuszczenie I przeprowadzenie dowodu z zeznań świadków: Jako spóźniony, zostały również oddalone wnioski(...)Banku (Ama 118/07) zawarte w piśmie procesowym z dnia 25 kwietnia 2008 roku o : - dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego z zakresu bankowości i finansów na następujące okoliczności: (a wpływu kredytu na wzrost skumulowanej wielkości konsumpcji, (b relacji między stawkami opłaty interchange w ramach systemów(...)i(...)w Polsce a poziomem kosztów alternatywnych akceptantów (kosztów tworzenia alternatywnych systemów rozliczeń karłowych przez akceptantów) oraz kosztów oferentów, tj. banków - emitentów kart, (c łącznego kosztu społecznego obrotu gotówką, (d roli przyzwyczajeń konsumentów w doborze sposobu rozliczeń z tytułu nabywanych dóbr i usług, (e czy porozumienia zakwestionowane w Decyzji są porozumieniami ograniczającymi konkurencję w najmniejszym stopniu, który jest konieczny do osiągnięcia postępu technicznego i gospodarczego przy równoczesnym zapewnieniu nabywcom lub użytkownikom odpowiedniej części korzyści wynikających z funkcjonowania czterostronnych systemów kart płatniczych(...)i(...)w Polsce, (f czy ograniczenia wynikające z porozumień zakwestionowanych w Decyzji są obiektywnie nieodzowne co do ich treści, nasilenia oraz czasu trwania dla zapewnienia rozwoju technicznego i gospodarczego, (g jakie są relacje między wysokością opłaty interchange a poziomem kosztów ponoszonych przez banki - emitentów kart w związku z utworzeniem i funkcjonowaniem systemów karłowych(...)i(...)w Polsce, osobno w odniesieniu do obsługi w ramach tych systemów kart kredytowych i debetowych, oraz czy uzasadnione jest stosowanie odmiennych metodologii i uwzględnianie odmiennych kategorii kosztów przy ustalaniu optymalnych stawek opłaty interchange dla obsługi kart kredytowych i debetowych w ramach tych systemów, (h) czy stopień cenowej elastyczności popytu na usługi związane z płatnościami za pomocą kart płatniczych ze strony posiadacza kart oraz ze strony akceptantów kart jest różny, (i) czy zasadne jest wyodrębnianie w ramach segmentu usług związanych z płatnościami za pomocą kart płatniczych odrębnego rynku usług acąuiringowych, w rozumieniu zaskarżonej Decyzji, (j) czy w czterostronnym systemie płatności kartami opartym na zasadzie akceptacji wszystkich kart („honour all cards rule") niezbędne jest wielostronne ustalanie opłaty interchange oraz. czy zobowiązanie do przyjęcia wszelkich wpłat i zakaz ustalania cen ex post może pełnić role tej zasady przy założeniu takiej samej efektywności systemu, oraz czy wymóg ustalania opłaty interchange w drodze bilateralnych negocjacji: -przyczyni się do podwyższenia kosztów związanych z taką opłatą poprzez uwzględnienie kosztów takich negocjacji, umożliwi bankom - emitentom kart nadużywanie zasady honorowania wszystkich kart w negocjacjach z acguirerami, co może mieć istotny wpływ na ostateczną wysokość opłaty interchange, przyczyni się do wzrostu barier wejścia nowego gracza do danego systemu karłowego, czy krajowe systemy kartowe PIN,D.orazBank (...)są porównywalne z systemami(...)i(...), w szczególności jeżeli chodzi o rozmiar, stopień efektywności oraz możliwości oferowane użytkownikom kart płatniczych, oraz czy stanowią one prawidłowy punkt odniesienia w badaniach ww. systemów czterostronnych ((...),(...)), -dopuszczenie dowodu z opinii biegłego - instytucji zajmującej się badaniami konsumenckimi, sporządzonej w drodze przeprowadzenia badania odpowiedniej grupy posiadaczy kart płatniczych oraz akceptantów kart płatniczych (z uwzględnieniem zróżnicowania w obrębie tej grupy pod względem rozmiaru prowadzonej działalności tzn. na próbie reprezentatywnej akceptantów) w następujących kwestiach: - czy posiadacze i akceptanci kart płatniczych postrzegają płatności dokonywane za pomocą takich kart jako rynek odrębny od innych form płatności, takich jak gotówka, czeki, polecenia zapłaty oraz karty wydawane przez sieci sklepów (tzw. karty sklepowe), czy posiadacze kart płatniczych uznają inne formy płatności (takie jak gotówka, czeki, polecenia zapłaty oraz karty sklepowe) za substytut płatności kartami płatniczymi poprzez weryfikację, czy w sytuacji trwałego wzrostu opłat za korzystanie z kart płatniczych o 10% posiadacze kart byliby skłonni zrezygnować lub ograniczyć korzystanie z kart płatniczych i zwiększyć korzystanie z którejkolwiek z podanych wyżej alternatywnych form płatności, czy akceptanci kart płatniczych uznają inne formy płatności (takie jak gotówka, czeki, polecenia zapłaty oraz karty sklepowe) za substytut płatności kartami płatniczymi poprzez weryfikację, czy w sytuacji trwałego wzrostu opłat za przyjmowanie płatności kartami płatniczymi o 10%, akceptanci kart byliby skłonni zrezygnować z akceptowania lub ograniczyć akceptowanie kart płatniczych i zwiększyć korzystanie z którejkolwiek z podanych wyżej alternatywnych form płatności, w celu stwierdzenia, czy system płatności kartami płatniczymi oraz inne formy płatności, wymienione powyżej, stanowią odrębne właściwe rynki produktowe w rozumieniu ustawy. Także wnioskiBank (...)(Ama 127/07) zgłoszone w piśmie procesowym z dnia 3 marca 2008 roku o : - dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego z zakresu bankowości i finansów na następujące okoliczności: a) W jakim stadium rozwoju znajdują się karty płatnicze w Polsce? b) Czy posiadacze kart i akceptanci kart płatniczych postrzegaj ą płatności za pomocą kart płatniczych jako rynek odrębny od innych form płatności, takich jak gotówka, czeki, karty wydawane przez sieci sklepów, polecenia zapłaty? Czy posiadacze kart płatniczych uznają inne formy płatności (np. gotówka, karty sklepowe, czeki, polecenia zapłaty) za substytuty płatności kartami płatniczymi? Czy akceptanci kart płatniczych uznają inne formy zapłaty (np. gotówka, karty sklepowe, czeki, polecenia zapłaty) za substytuty płatności kartami płatniczymi? Czy w przypadku wzrostu opłat za przyjmowanie płatności kartami płatniczymi o 10%, akceptanci skłonni byliby zrezygnować z akceptowania lub ograniczenia akceptowania kart płatniczych i w to miejsce zwiększyliby korzystanie z innych, niż karty płatnicze, alternatywnych form płatności (wymienionych powyżej) c/ Czy kwestionowane przez Prezesa UOKiK porozumienia przyczyniaj asie do polepszenia produkcji, dystrybucji towarów lub postępu technicznego bądź gospodarczego? d/ Jakie są relacje między wysokością opłaty interchange a poziomem kosztów ponoszonych przez banki w związku z utworzeniem i funkcjonowaniem systemów(...)i(...)w Polsce? podlegały oddaleniu jako zgłoszone po terminie określonym wart.479 § l k.p.c. Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów oddalił wniosek(...)o dopuszczenie dowodu z dokumentu – pracy doktorskiej„ wpływ opłaty wzajemnej (intercharge) na konkurencję na rynku kart płatniczych.(...)" z uwagi na brak oznaczenia faktów, które mają być przedmiotem dowodu, a ponadto z uwagi na fakt, że złożona przy wniosku praca doktorska nie ma cech dokumentu prywatnego. Należało też mieć na względzie, że wszelkiego rodzaju opracowania naukowe, ekspertyzy itd. sporządzane po za postępowaniem sądowym nie maja waloru dowodu w zakresie prezentowanych w nich wniosków i mogą być traktowane wyłącznie jako element pogłębionego stanowiska procesowego strony. Oddalone zostały również wnioski(...) Bank (...) S.A.wW.(AmA 116/07) o: - dopuszczenie dowodu z dokumentu - Interim Report I. Payment Cards. Sektor Inquiry under Article 17 Regulation172003 on retial banking na okoliczność treści tego dokumentu, opinii Komisji Europejskiej Consultative paper onS. I.z dnia 13 lutego 2006 (strona 7) na okoliczność treści tego dokumentu, Formularza z uwagami Netherlands Bankers Association do Wstępnego Raportu I Komisji na okoliczność treści tego dokumentu, Odpowiedzi Norweskiego Ministerstwa Finansów na Raport Komisji Europejskiej z dnia 12 kwietnia 2006 roku na okoliczność treści tego dokumentu, -jako nie dotyczących okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcie w niniejszej sprawie, - dopuszczenie dowodu z dokumentu - decyzji Komisji Europejskiej z dnia 24 lipca 2002 roku nr COMP/29.373 ust. 95 na okoliczność treści tego dokumentu z uwagi na fakt, że jako oficjalny i publikowany dokument Komisji Europejskiej jest on powszechnie znany; dopuszczenie dowodu z dokumentu - publikacji „Czy decyzja UOKiK sprawi, że wrócimy do gotówki?" na okoliczność treści tego dokumentu - z uwagi na brak cech dokumentu oraz ze względu, że nie dotyczy faktów istotnych dla rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie. przeprowadzenie dowodu z przesłuchania świadków oraz na następujące okoliczności: - produktowego rynku właściwego dla kart płatniczych, debetowych i kredytowych, rozwoju tego rynku, oraz elementów substytucyjnych wobec kart obecnie i w przeszłości, jak również udziału warunków panujących na rynku właściwym w tym udziału płatności dokonywanych kartami w stosunku do płatności dokonywanych za pomocą innych instrumentów, kosztów obsługi systemu kart oraz znaczeniu mechanizmu opłaty interchange dla banków w zależności od ich pozycji rynkowej, kosztów obsługi gotówki oraz kosztów innych substytucyjnych wobec kart instrumentów płatniczych, - sytuacji i pozycji rynkowej banku w okresie uczestniczenia w porozumieniu(...), oraz warunków na jakich strona powodowa przystąpiła do systemu, przyczyniania się przez zawarte przez strony postępowania porozumienie do polepszania produkcji, dystrybucji towarów lub do postępu technicznego lub gospodarczego, zapewniania nabywcom lub użytkownikom udziału w korzyściach, jakie wynikają z zawartego porozumienia, braku możliwości eliminowania przez przedsiębiorców uczestniczących w porozumieniu konkurencji w stosunku do znacznej części danych produktów, - wpływu opłaty interchange na rynek, ustalenia wartości kosztów obsługi transakcji gotówkowych, gdyż powołane okoliczności nie maj ą znaczenia dla rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie. Przedmiotem rozstrzygnięcia zaskarżonej Decyzji jest udział w powoda w antykonkurencyjnym porozumieniu na określonym rynku właściwym. Sąd oddalił również wnioski(...) Bank S.A.wW.(AmA 123/07) oraz(...) Bank (...) S.A.wW.(AmA 128/07) o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego na okoliczność wartości nakładów na systemy informatyczne, kosztów emisji kart i ich obsługi oraz wysokości opłaty interchange, kosztów obsługi gotówkowej akceptantów jako nie dotyczących okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcie w niniejszej sprawie. Uwarunkowania ekonomiczne nie legitymizuj ą udziału w niedozwolonym porozumieniu, a zatem nie mają one znaczenia dla oceny prawnej zachowania się powoda.W wnioski(...)(Ama 129/07) zawarte w dowołaniu o dopuszczenie dowodów 7: Raportu Prof. (i) „Econotnic of Credit Cards" z 23 stycznia 2002 roku wraz z tłumaczeniem przysięgłym, (ii) „Bconomic analysis of the MTF" of 2 January 2004, (iii) raport dotyczący rynku polskiego w częściach oceniających charakterystykę czterostronnych systemów kartowych w Polsce, , , "Externalities and Regulations in Card Payment Systems" („Efekty zewnętrzne regulacje w systemach kart płatniczych"), Review of Networks Economics, marzec 2006. David S. Evans, Jean - Charles Rochet, Richard Schmalensee, Response to the European Commission's Interim Report on Payment Cards ("Odpowiedź na Wstępny Raport Komisji Kart płatnicze" "Bank Interchange of Transactional Paper: Legał and Economic perspectives" ("Wymiana międzybankowa papierów transakcyjnych. Perspektywy prawne i ekonomiczne" ), Emch I Thomson"Market Definition and MarketPower in Payment Card Networks" ("definicja rynku i siła rynkowa w sieciach kart płatniczych") Review of network Ecomomics, marzec 2006. William F Baxter, Journsal of law and Economics, Vol XXVI (October 1983), Jean - Charles Rochet and Jean Tirole, Must - TakeCards and the Tourist Test (imperartyw akceptacji kart i test turysty). May 9, 2006, Julian Wright, The Determinants of Optimal Interchange Fees in Payment Systems (wyznaczniki optymalnych opłat interchange w systemach płatniczych), The Journal of Industrial Economics, March 2004, David S. Evans and Richard Schmalensee, The Economics of Interchange Fees and Their Reguiation: Ań Overview, Raport na temat kredytu udzielanego przez detalistów w tym w Polsce przygotowany IQ Research., Gross, DB and Souleles, Do LHąuidity Costraints and InterestRatek master for Consumer Behaviour? Evidence from Credit Card Data" ("Czy ograniczenia Płynności I Stopy Odsetek Wywierają Wpływ na Zachowania Konsumentów?") Dowód z danych dotyczących kart kredytowych) NBER Working Paper No. 8314 (2001).oraz o przesłuchanie w charakterze świadków Prof. „ Pani , orazw charakterze świadków (co do następujących okoliczności dostarczanie wspólnego produktu w postaci otwartego systemu kart płatniczych na rynku polskim, wspólnego popytu po stronie posiadaczy kart i akceptantów) należało oddalić jako niedopuszczalne, gdyż nie zmierzały one do ustalenia faktów lecz przedstawienia opinii. Przedstawianie opinii dotyczących okoliczności wymagających wiadomości specjalnych dopuszczalne jest wyłącznie w formie opinii biegłego lub instytutu naukowego. Wnioski o dopuszczenia dowodu z Raportu z badania rynku w zakresie akceptacji instrumentów płatniczych w Polsce, Raportu z badania rynku w zakresie zachowań konsumentów, w tym posiadaczy kart, w szczególności co do korzystania z różnych form płatności i substytucyjności instrumentów płatniczych, Raportów dotyczące kosztów gotówki, analiza porównawcza, Raportu z badania rynku w zakresie akceptacji instrumentów płatniczych w Wielkiej Brytanii, w szczególności w odniesieniu do reakcji akceptantów na podwyższenie opłat MSCs oraz wpływu MSCs na wielkość transakcji karłowych, badanie Price Waterhouse Coopers w zakresie porównania różnych środków płatniczych, i świadka(...)firmy(...) przygotowującej Raport z badania rynku w zakresie akceptacji instrumentów płatniczych w Polsce (co do okoliczności reprezentatywności akceptantów objętych badaniem, wyników badania rynku w zakresie akceptacji instrumentów płatniczych w Polsce Odpowiedź Finansradet i PBS na Wstępny Raport I Komisji, Karty płatnicze z dnia 12 kwietnia 2006 roku, formularz z uwagami Netherlands Bankers' Assocation do Wstępnego Raportu I Komisji, Stanowisko - Reasons for abolishing the misteria regulation on limiting the domestic MSC... (Powody uchylenia dekretu ministerialnego regulującego wysokość MSC maksymalnie do 1% - punkt widzenia podzielony przez międzynarodowe spółki kartowe wymienione w ministerialnym dekrecie z października 19889r.: Diners Club, AmericanExpress, VISA i Europay). Pismo B S(„Prawnik prowadzący") do norweskiego Ministerstwa Finansów z 28 kwietnia 2003 roku, Raport Segmentu Handlu i Usług - Regulating the international card companies' Commission (Regulowanie prowizji międzynarodowych spółek karłowych), Raport z badania rynku przeprowadzonego przez Belgia Business Association, stanowiska dctalistów w kwestii stosowania środków służących zniechęceniu klientów do płacenia kartami, wyniki badania przeprowadzonego w Wielkiej Brytanii odnoszącego się do środków służących zniechęceniu klientów do płacenia kartami., badanie kosztów interchange - Polska. Karty(...)z odroczoną płatnością (kredytowe/obciążeniowe), Raport końcowy, Styczeń 2005, materiały referencyjne oraz Definicje Danych Wstępnych złożone Prezesowi Urzędu w dniu 28 lutego 2005 roku, jak również inne materiały dotyczące metodologii wykorzystywanych przez(...)w procesie prowadzenia badań kosztowych.), Stanowisko(...)i dowód zzeznańświadka , partnera firmy(...)& Company (na okoliczności procesu zbierania danych na potrzeby analizy kosztów, wyników badania kosztów nie dotyczą faktów istotnych dla rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie. Jak już wyżej wskazano, skoro zarzut Decyzji polega na zawarciu niedozwolonego porozumienia na rynku usług acquirmgowych, to zachowania się konsumentów na innym rynku - kart płatniczych, a także uwarunkowania ekonomiczne emitentów kart nie mają żadnego znaczenia, gdyż nie wyłączają i nie usprawiedliwaniają naruszenia art. 5 ust. l ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów. W tym stanie faktycznym Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów zważył, co następuje: W pierwszym rzędzie zważyć należało, że zaskarżona Decyzja nie zawiera rozstrzygnięcia, które dotyczyłyby bezpośrednio praw lub obowiązków(...)Sprl. Zawarte w pkt V Decyzji rozstrzygnięcie Prezesa UOKiK wyraźnie nie stwierdza stosowania praktyki ograniczającej konkurencję, co odpowiada wnioskowi tej strony w toku postępowania administracyjnego, jak również nie wpływa na kształt i treść praw uprzednio posiadanych. Z tego też względu, powód(...)Sprl nie ma własnego interesu prawnego do domagania się zmiany lub uchylenia Decyzji Prezesa UOKiK a w konsekwencji nie ma materialnej legitymacji procesowej (gravamen). Mając na względzie, że postępowanie przed sądem ochrony konkurencji i konsumentów toczy się według zasad sądowego postępowania pirewszoinstancyjnego, przy czym odwołanie pełni w tym postępowaniu funkcję pozwu, brak materialnej legitymacji skutkuje oddaleniem odwołania jako bezzasadnego ( w odróżnieniu od postępowania drugoinstancyjnego, gdzie brak gravamen skutkuje odrzuceniem środka zaskarżenia - por. Post. S.N. z dnia 5.09.1997 r. sygn. III CKN 152/97). Odwołanie(...)Sprl należało oddalić jako bezzasadne na podstawieart. 47932a§ l k.p.c. Odnosząc się do odwołań pozostałych stron zważyć należało, że nie zasługuje na uwzględnienie zarzut naruszeniaart. 84 ust. l pkt lw zw. zart. 4 pkt 2 i art. 85 ust. 3 ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r. o ochronie konkurencji i konsumentów(Dz. U. z 2005 r. Nr 244, póz. 2080 oraz z 2006 r. Nr 157, póz. 1119, Nr 170, póz. 1217 i Nr 249, póz. 1834) orazart. 105 § l i art. 156 § l pkt 2 k.p.a., poprzez wszczęcie i prowadzenie postępowania oraz wydanie zaskarżonej Decyzji na wniosek podmiotu nieuprawnionego, to jest organizacji pracodawców nie będącej „związkiem przedsiębiorców" oraz nie legitymującej się swoim interesem prawnym we wszczęciu postępowania (zarzuty podniesione w sprawach: XVII Ama 109/07 , XVII Ama 110/07 , XVII Ama 111/07 , XVII Ama 112/07, XVII Ama 113/07, XVII Ama 114/07 , XVII Ama 115/07, XVII Ama 117/07, XVII Ama 118/07, XVII Ama 119/07 , XVII Ama 121/07, XVII Ama 122/ 07 , XVII Ama 123/07, XVII Ama 124/07, XVII Ama 126/07, XVII Ama 127/07(...), XVII AmA 128/07). Stosownie do treściart. 44 ust. l ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r. o ochronie konkurencji i konsumentów., postępowanie antymonopolowe w sprawach praktyk ograniczających konkurencję oraz w sprawach koncentracji, a także postępowanie w sprawach praktyk naruszających zbiorowe interesy konsumentów wszczyna się na wniosek lub z urzędu. Z wnioskiem o wszczęcie postępowania antymonopolowego w związku z podejrzeniem naruszenia przepisów ustawy może wystąpić przedsiębiorca lub związek przedsiębiorców, który wykaże swój interes prawny (art. 84 ust. l pkt l tej ustawy). Na tle ustawy o ochronie konkurencji i konsumentówz2000 r. kwestia legitymacji materialnej wnioskodawcy do wystąpienia z wnioskiem o wszczęcie postępowania nie miała kluczowego znaczenia dla ostatecznego rezultatu postępowania antymonopolowego. Postępowanie antymonopolowe wszczynane jest w interesie publicznym, a nie w celu ochrony interesów zindywidualizowanych podmiotów. Wszczęcie postępowania na wniosek uprawnionego podmiotu oznacza każdorazowo, że Prezes UOKiK uznał za prawdopodobne naruszeniezakazuokreślonego w art. 5, w zakresie niewyłączonym na podstawie art. 6 i 7, lub zakazu określonego w art. 8. W przeciwnym bowiem razie, Prezes UOKiK obowiązany był wszcząć postępowanie wyjaśniające (art.85 ust. 2 ustawy) lub też w drodze decyzji, odmówić wszczęcia postępowania antymonopolowego (art.85 ust. l ustawy). Różnica pomiędzy postępowaniem antymonopolowym wszczętym z urzędu a postępowaniem wszczętym na wniosek sprowadza się wyłącznie do udziału wnioskodawcy we wszczętym postępowaniu. Nie ma zaś wpływu na dopuszczalność wszczęcia takiego postępowania, ani treść decyzji kończącej postępowanie w sprawie (por. Wyrok SN z 24.05.2004 r. III SK 41/04 niepubl.). Niezależnie od powyższego,zważyćnależało, że stosownie do treści art. 4 pkt 2 ustawy dnia 15 grudnia 2000 r. o ochronie konkurencji i konsumentów w rozumieniu ustawy, związkami przedsiębiorców są izby, zrzeszenia i inne organizacje zrzeszające przedsiębiorców, jak również związki tych organizacji. Nie budzi, więc wątpliwości, że definicji tej odpowiada każda forma organizacyjna o ile zrzesza w sobie przedsiębiorców. Nie jest przy tym warunkiem koniecznym, aby taka organizacja zrzeszała wyłącznie przedsiębiorców, gdyż takiego warunku, w sposób wyraźny, nie stawia ustawa o ochronie konkurencji i konsumentów, a wszelka zawężająca interpretacja godziłaby w konstytucyjną wolność zrzeszania. Powodowie nic kwestionują, że(...)Organizacja(...)zrzesza także przedsiębiorców. Także statut(...)nie pozostawia wątpliwości, że zrzesza ona członków, z których każdy „musi być pracodawcą posiadającym ponad 2.000 m całkowitej powierzchni ekspozycji i sprzedaży, który działa w branży sprzedaży detalicznej lub hurtowej artykułów spożywczych i innych, stanowiących szybko zbywalne towary konsumpcyjne, w systemie samoobsługi" (art. 7 ust. 2 statutu(...)). Warunek ten wyłącza podmioty, które nie odpowiadaj ą definicji przedsiębiorcy w rozumieniu ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów z 2000 r. Skoro tak jest, to(...)odpowiada definicji zawartej w art. 4 pkt 2 ustawy dnia 15 grudnia 2000 r. o ochronie konkurencji i konsumentów. Bezzasadny jest także zarzut powodów, że(...)nie posiada własnego interesu prawnego. Interes prawny związku przedsiębiorców wyraża się interesem prawnym zrzeszonych w nim przedsiębiorców (chociażby niektórych), o ile mieści się on w zakresie statutowych zadań związku. Związek przedsiębiorców ma bowiem za zadanie realizować zadania statutowe. W rozpoznawanej sprawie, zdaniem Sądu, nie ma wątpliwości,, że interes prawny zrzeszonych w(...)przedsiębiorców polega na rozwoju rynku płatności kartami, a w tym konkurencji na rynku usług aquiringowych, które stanowią element kosztów oferowanych przez nich produktów. Interes ten znajduje swoje odzwierciedlenie w art. 5 Statutu(...), a w szczególności „ochrona wolnej konkurencji i swobodnego dostępu do rynku dla wszystkich podmiotów gospodarczych, niezależnie od ich statusu prawnego i pochodzenia funduszy na prowadzenie działalności dystrybucyjnej" (art. 5 a Statutu). Nie zasługuje na uwzględnienie także zarzut naruszenie art. 11 ust. 6 rozporządzenia Rady nr ł/2003 w sprawie wprowadzenia w życie reguł konkurencji ustanowionych w art. 81 i 82 Traktatu poprzez prowadzenie postępowania i wydanie Decyzji mimo trwającego postępowania przed Komisją Europejską w sprawie opłat interchange stosowanych w ramach systemu(...)(Bank (...)- XVII Ama 109/07,(...)Ama 110/07,Bank (...)XVII Ama 114/07,(...)Ama 115/07,Bank (...)- Ama 117/07,(...)Bank XVII Ama 118/07,Bank (...)- XVII Ama 121/07,(...)Bank- XVII Amal22/ 07,Bank (...)XVII Ama 124/07,(...)XVII Ama 126/07). Komisja Europejska prowadziła postępowanie przeciwko(...)zakończone Decyzją z dnia 19.12.2007 r., dotyczące porozumienia w zakresie transgranicznej opłaty interchange na krajowych rynkach usług acquiringowych kart płatniczych. Rozstrzygnięcie zaskarżonej Decyzji Prezesa UOKiK dotyczy opłaty intercharge pobieranej od transakcji realizowanych na terytorium Polski, a więc krajowej opłaty interchange, a więc zupełnie innej opłaty. Przedmiot postępowania zakończonego decyzją Prezesa UOKiK jest więc różny od przedmiotu postępowania zakończonego Decyzją Komisji Europejskiej z dnia 19.12.2007 r. Przepis art. 11 ust. 6 rozporządzenia Rady nr 1/2003 w sprawie wprowadzenia w życie reguł konkurencji ustanowionych w art. 81 i 82 Traktatu nie miał w niniejszej sprawie zastosowania. W ocenie Sądu chybione są również zarzuty naruszenia art. 3 i art. 6 Rozporządzenia Rady WE 1/2003 w sprawie stosowania przepisów dotyczących konkurencji określonych w Artykule 81 i 82 Traktatu WE , art. 10 TWE oraz podstawowych zasad pewności prawa, poprzez sprzeczność z decyzją Komisji Europejskiej z dnia 24 lipca 2002 r. Nr COMP/29.373 o przyznaniu(...)indywidualnego wyłączenia (Bank (...)-Ama 111/07Bank (...)- Ama 113/07) ,(...)Bank - Ama 116/07 DB,(...)Bank Ama 119/07 ,(...) Bank- Ama 123/07 ,(...)Bank - Ama 125/07(...)Bank - AmA 128/07). Wyłączenie przyznane decyzjąKomisji Europejskiej z dnia 24 lipca 2002 r. Nr COMP/29.373 dotyczy innego podmiotu ((...)(...)), innego przedmiotu (wielostronnej opłaty transgranicznej a nie krajowej jak w niniejszej sprawie), a ponadto wyłączenie to obowiązywało do 31 grudnia 2007 r. tj. nie było już wiążące w dacie zamknięcia rozprawy w niniejszej sprawie (art. 316 § l k.p.c.). Bezzasadny jest zarzutBanku (...)(AmA 128/07) naruszenia przepisu art. 93 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów poprzez wszczęcie postępowania po upływie roku od zaniechania stosowania praktyk ograniczających konkurencję. Postępowanie przeciwkoBankowi (...)zostało wszczęte 23 kwietnia 2001 r. zaś od Bank ten zaprzestał ustalania opłaty interchange z dniem 30 listopada 2001 r. Oznacza to, że wszczęcie postępowania nastąpiło przed upływem okresu, o którym mowa w art. 93 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów. Stosownie do treści tego przepisu wszczęcie postępowania było dopuszczalne do 31.12.2002 r. W konsekwencji powyższego, należało uznać, że nie istniały przesłanki wyłączające możliwość wszczęcia postępowania antymonopolowego w mniejszej sprawie, a w konsekwencji wydania, co do zasady, przedmiotowej Decyzji. Odnosząc się do zarzutów dotyczących treści zaskarżonej Decyzji,zważyćnależało, że są one w istotnej części zasadne. Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów nie podziela zarzutów powodów (XVII Ama 109/07Bank (...), Ama 110/07(...), Ama 114/07(...), Ama 115/07(...) Bank (...), Ama 117/07Bank (...), 121/07(...)Bank Ama 118/07,Bank (...)wW.Ama 121/07,(...)Ama 122/ 07, Ama 111/07Bank (...)i Ama 126/07(...)), że nie istnieje rynek usług acquiringowych związanych z regulowaniem zobowiązań konsumentów wobec akceptantów 7 tytułu płatności za nabywane przez konsumentów towary i usługi 7a pomocą kart płatniczych na terytorium Polski. Stosownie do traściart. 4 pkt 8 ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r. o ochronie konkurencji i konsumentów, rynkiem właściwym jest rynek towarów, które ze względu na ich przeznaczenie, cenę oraz właściwości, w tym jakość, są uznawane przez ich nabywców za substytuty oraz są oferowane na obszarze, na którym, ze względu na ich rodzaj i właściwości, istnienie barier dostępu do rynku, preferencje konsumentów, znaczące różnice cen i koszty transportu, panują zbliżone warunki konkurencji. Prezes UOKiK w zaskarżonej Decyzji wskazał jako rynek właściwy; „rynek usług acquiringowych związanych z regulowaniem zobowiązań konsumentów wobec akceptantów z tytułu płatności za nabywane przez konsumentów towary i usługi za pomocą kart płatniczych na terytorium Polski". Przy czym „usługi acquiringowe" zdefiniował (str. 22 uzasadnienia Decyzji) jako „pakiet usług świadczonych w celu zapewnienia prawidłowego przebiegu transakcji" o różnym zakresie, obejmującym zazwyczaj: „transfer funduszy, stanowiących należność za zakupione przez użytkowników kart produkty i usługi na konta akceptantów dla systemu kartowego, rozliczanie przeprowadzanych transakcji, czy też wysyłanie zapytań autoryzacyjnych do wydawców kart oraz przyjmowanie odpowiedzi na nie". Tak zdefiniowany rynek produktowy obejmuje zatem usługi zastrzeżone wyłącznie dla agentów rozliczeniowych w rozumieniu 2pkt l i art. 67 ustawy z dnia 12 września 2002 r. o elektronicznych instrumentach płatniczych(Dz. U. Nr 169, poz.1385 ze zm.). Usługi te nie mają swoich substytutów m. in. ze względu na ich właściwości wynikające z obowiązujących przepisów prawa. W szczególności agent rozliczeniowy musi prowadzić działalność w formie spółki akcyjnej o kapitale zakładowym nie niższym od równowartości w złotych 1.000.000 euro, przy czym akcje mogą być obejmowane wyłącznie za wkłady pieniężne, pokryte w całości przed zarejestrowaniem spółki lub podwyższeniem kapitału zakładowego spółki (art. 67 ustawy z dnia 12 września 2002 r. o elektronicznych instrumentach płatniczych). Ponadto, agent rozliczeniowy musi uzyskać na prowadzenie działalności zgodę Prezesa NBP i nawet jeśli nie jest bankiem, w trakcie działalności podlega nadzorowi tego organu. W ramach swojej działalności agenci rozliczeniowi zawierają z akceptantami umowy o przyjmowanie zapłaty przy użyciu elektronicznych instrumentów płatniczych, określające w szczególności: - rodzaje elektronicznych instrumentów płatniczych, przy użyciu których można dokonywać operacji u akceptanta; stosowane procedury, w tym procedury bezpieczeństwa, oraz obowiązki akceptanta w związku z dokonywaniem operacji; termin i sposób zapłaty przez agenta rozliczeniowego akceptantowi; przyczyny odmowy przez akceptanta przyjęcia zapłaty przy użyciu elektronicznego instrumentu płatniczego. W ramach zawartej umowy, agent rozliczeniowy odpowiada wobec akceptanta za uznanie jego rachunku kwotą wynikającą z operacji na zasadach i w terminach określonych w umowie (art. 8 ustawy z dnia 12 września 2002 r. o elektronicznych instrumentach płatniczych). Zdaniem Sądu, nie ma wątpliwości na tle powyższej regulacji prawnej, że istnieje rynek, na którym agenci rozliczeniowi oferuj ą odpłatnie swoje usługi w ramach systemu autoryzacji i rozliczeń, polegające na podejmowaniu czynności w celu umożliwienia akceptantom przyjmowania zapłaty przy użyciu elektronicznych instrumentów płatniczych. Bezsprzecznie dochodzi pomiędzy agentami rozliczeniowymi i akceptantami do sprzedaży usług, a zatem istnieje rynek w ekonomicznym rozumieniu tego słowa. W świetle powyższego, za bezzasadne w tym zakresie należy uznać zarzuty naruszenia w ten sposób art. 5 ust. l pkt l i art. 9 w zw. z art. 4 pkt 8 ustawy oraz art. 81 ust. l TWE w zw. z art. 2 rozporządzenia nr 1/2003. Za bezzasadne należało uznać także zarzuty powodów (Ama 112/07 ROŚ, Ama 113/07Bank (...), Ama 116/07(...)Bank), że definicja rynku przyjęta przez Prezesa UOKiK nie uwzględnia substytutów, gdyż ich zdaniem, rynek ten obejmuje, co najmniej wszystkie te sytuacje, w jakich następuje zapłata za pośrednictwem banku w oparciu o dokonywaną przez tenże bank minimalną ocenę zdolności płatniczej jego Klientów. Usługi agenta rozliczeniowego (acquirera) są prawnie przywiązane do płatności dokonywanych przy użyciu elektronicznych instrumentów płatniczych (art. 67 ustawy z dnia 12 września 2002 r. o elektronicznych instrumentach płatniczych). Zdaniem Sądu, bezpodstawne jest również doszukiwanie się substytutywności usług acquiringowych w innych formach rozliczeń ( np. zapłatą gotówką, czekiem, przelew elektroniczny). Rynek usług acquiringowych nie obejmuje bowiem samych form rozliczeń pomiędzy akceptantami i ich kontrahentami, a jedynie usługi, z których akceptant musi skorzystać, przyjmując płatność dokonywaną przy użyciu elektronicznych instrumentów płatniczych. O ile, zatem sprzedający może wybierać w zakresie formy płatności (akceptując płatność kartą, czekiem lub gotówką lub nie akceptując poszczególnych form), o tyle wybór płatności dokonywanych przy użyciu elektronicznych instrumentów płatniczych nie pozostawia mu wyboru w zakresie korzystania z usługi acquiringowej. Nie jest, w związku z tym dopuszczalne rozliczenie się bezpośrednio z wystawcą karty np. w formie gotówkowej. W ocenie Sądu, dokonane przez Prezesa UOKiK w zaskarżonej Decyzji określenie rynku właściwego, nie stanowi naruszenia art. 4 pkt. 8 w zw. z art. 5 ust. ł pkt l ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów w związku z obwieszczeniem Komisji Europejskiej w sprawie definicji rynku właściwego do celów wspólnotowego prawa konkurencji(97/C372/03 w w zw. z pkt. 8.2.4 (98) w zw. z pkt. 6.1 (34) Decyzji Komisji Europejskiej z dnia 24 lipca 2002 dotyczącej postępowań w ramach art. 81 Traktatu Wspólnoty Europejskiej i art. 53 Umowy w sprawie Europejskiego ObszaruGospodarczego, nr 2002/914/CE, wydanej w sprawie wielostronnej opłaty interchange - Multilatcral Interchange Fee („MIF")(...)(...)(sprawa Nr COMP/29.373) (Ama 119/07(...)Bank, Ama 120/07(...), Ama 123/07(...) Bank,A.124/07Bank (...), Ama 125/07Bank (...), Ama 127/07Bank (...)i AmA 128/07Bank (...), Ama 116/07(...)Bank). Określenie rynku właściwego jest niezbędnym elementem każdej decyzji wydawanej na podstawieart.9 ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r. o ochronie konkurencji i konsumentów, gdyż warunkiem istnienia praktyki ograniczającej konkurencję, jest niedozwolone działanie na konkretnym rynku właściwym. Określenie rynku właściwego odbywa się zatem dla potrzeb konkretnej sprawy, a wcześniejsze rozstrzygnięcia nie są wiążące. Podkreślić przy tym należy, że zjawiska rynkowe mają charakter dynamiczny i podlegają zmianie np. na skutek postępu technicznego zmieniają się cechy produktów, co może mieć wpływ na ich zastępowalność. Bez znaczenia jest zatem fakt, że Komisja Europejska na potrzeby postępowania w sprawie(...)(...)(sprawa Nr COMP/29.373) określiła rynek właściwy w sposób odmienny. Zasada jednolitości, określona w art. 16 ust. 2 TWE odnosi się do sytuacji, w których Komisja wydała już decyzję w określonym zakresie, co w niniejszej sprawie nie miało miejsca. Bezspornym jest, że Komisja nie prowadziła postępowania odnoszącego się do zawierania porozumień na poszczególnych rynkach geograficznych. Zważyć przy tym należało, że Decyzja Komisji Europejskiej z dnia 24 lipca 2002 dotyczącej postępowań w ramach art. 81 Traktatu Wspólnoty Europejskiej i art. 53 Umowy w sprawie Europejskiego Obszaru Gospodarczego, nr 2002/914/CE dotyczyła wyłącznie sposobu ustalania wysokości wielostronnej opłaty interchange przez(...)(...), i nie dotyczyła uprawnienia tego podmiotu, ani innych do zawierania porozumień antykonkurencyjnych. W ocenie Sądu, trafne są jednak zarzuty błędnego ustalenia rynku właściwego w takim zakresie, w jakim Prezes UOKiK wiąże opłatę interchange z rynkiem usług acquiringowych związanych z regulowaniem zobowiązań konsumentów wobec akceptantów / tytułu płatności za nabywane przez konsumentów towary i usługi za pomocą kart płatniczych na terytorium Polski. Uznając za te usługi: „pakiet usług świadczonych w celu zapewnienia prawidłowego przebiegu transakcji kartowej po stronie akceptanta" (str. 22 uzasadnienia Decyzji). Stanowisko to nie znajduje jednak uzasadnienia faktycznego. Okolicznością bezsporną jest, że opłata interchange obciąża ostatecznie akceptanta, gdyż uznanie jego rachunku nie jest równe kwocie transakcji., na którą konsument dokonał zakupu u akceptanta. Kwota transakcji jest pomniejszana o prowizję pobraną przez acquirera, i opłatę interchange. Opłatę tę ostatecznie pobiera emitent karty, potrącając ją z kwoty transakcji przekazywanej agentowi rozliczeniowemu. Z powyższego sposobu poboru opłaty interchange Prezes UOKiK wyprowadza nieuzasadniony wniosek, że opłata ta jest częścią prowizji acquirera (str. 22 zd. l uzasadnienia Decyzji). Wniosek ten jest błędny, gdyż acquirer nie pobiera opłaty interchange na własną rzecz, a jedynie przekazuje są na rzecz emitenta, a jego rola ogranicza się do funkcji płatnika tej opłaty w imieniu akceptanta. Wynika to z następujących okoliczności: - opłata interchange pobierana jest od transakcji dokonanej kartą, a nie jako wynagrodzenie za usługę świadczoną przez emitenta na rzecz acquirera. Prezes UOKiK nie wskazuje żadnego świadczenia wzajemnego ze strony emitenta na rzecz acquirera, które byłoby równoważone przez opłatę interchange, pobieraną od acquirera na rzecz emitenta. W konsekwencji nie stanowi ona dla acquirera kosztu usługi świadczonej na rzecz akceptanta. Podkreślić należy, że także w powoływanej przez zainteresowanego(...)literaturze, opłaty interchange są traktowane jako opłaty z tytułu rozliczenia z akceptantem transakcji dokonanej kartą płatniczą (por. A. Socik Wpływ opłaty wzajemnej (interchange) na konkurencję na rynku kart płatniczych str. 6 - k 725) , a także nie budzi wątpliwości, że z ekonomicznego punktu widzenia są świadczone przez akceptanta na rzecz emitenta (por. A. Socik Wpływ... str. 44 k 763). -emitencji i organizatorzy systemów(...)i(...)postrzegaj ą opłatę interchange jako „mechanizm równoważący koszty i przychody pomiędzy uczestnikami systemu" (str. 23 uzasadnienia Decyzji). Faktycznie zaś jako rozdzielenie kosztów systemu pomiędzy jego beneficjentów w postaci posiadaczy kart (po jednej stronie) i akceptantów kart (po drugiej). Koszty rozliczenia dokonywanego przez acquirera pokrywane są z pobieranej przez niego prowizji. Acquirer nie jest przy tym samoistnym uczestnikiem systemu płatności kartą, ale obowiązkowym pośrednikiem wykonującym czynności leżące po strome akceptanta. -stawki krajowej opłaty interchange kalkulowane są na podstawie kosztów gwarancji płatności, rozliczania transakcji kartowych przez emitenta, udzielania użytkownikom kart bezpłatnego kredytu lub odroczenia płatności. Ponadto stawki opłaty interchange są różnicowane w zależności od sposobu autoryzacji transakcji (podpis lub PIN oraz bez użycia terminalu(...)), sposobu rozliczenia należności z posiadaczem karty (karty debetowe, z odroczona płatnością i kredytowe). Zdaniem Sądu, taka struktura opłat świadczy jednoznacznie, że wysokość opłaty interchange związana jest z wielkością ryzyka wynikającego z użycia karty przez osobę nieuprawnioną, a nie różnego sposobu rozliczania transakcji z emitentem przez acquirera. Zdaniem Sądu, opłata interchange jest opłatą pobierana od akceptanta (za pośrednictwem acquirera) na rzecz emitenta w związku z transakcją dokonaną karta płatniczą. Wraz z opłatami posiadacza karty z tytułu jej używania i dokonywania transakcji wnoszonymi na rzecz emitenta, opłata interchange stanowi część wynagrodzenia emitenta za udostępniony do rozliczenia elektroniczny środek płatniczy w postaci karty płatniczej. W przypadku karty funkcjonującej w ramach systemów(...)i(...)ta część wynagrodzenia postrzegana jest szerzej, jako wynagrodzenie całej sieci, stanowiącej usługę wspólną (vide t. 14 Decyzji Komisji Europejskiej z dnia 24.07.2002 - sprawa nr COMP 729.373-(...)(...)- Mulitilateral Interchange Fee - 2002/914/EC). Zarówno akceptanci jako odbiorcy usług rozliczeniowych, jak i posiadacza kart jako odbiorcy usług wydawczych występują w relacjach z emitentem po jednej stronie rynku, tj stronie popytowej. Podzielić przy tym należy stanowisko Komisji Europejskiej (Decyzji z dnia 24.07.2002 - sprawa nr COMP 729.373 przypis 28), że powinni być oni traktowani jednolicie, jak konsumenci. W związku z tym, w ocenie Sądu, opłata interchange jest ceną (w rozumieniu ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów) wy stepującą na rynku produktowym, do którego należą karty płatnicze systemów(...)i(...), a nie na rynku usług acquiringowych. Podkreślić należy, krajowa opłata interchange w ujęciu produktowym posiada analogiczne cechy jak regionalna wielostronna opłata interchange, gdyż odróżnia ja jedynie geograficzny zasięg stosowania. Regionalna wielostronna opłata interchange została zaś przypisana w powoływanej Decyzji Komisji Europejskiej do rynku właściwego określonego jako rynek wszystkich kart płatniczych. Jakkolwiek nie oznacza to, że krajowe opłaty interchange dotyczą tak samo zdefiniowanego rynku właściwego (np. z powodu różnych zachowań konsumentów na rynku Polskim) to jednak nie podobna przyjąć, by krajowa opłata interchange występowała na tak odmiennym produktowo rynku właściwym jakim jest rynek usług acquiringowych. W ocenie Sądu, opłata interchange pozostaje bez wpływu na rynek usług acquiringowych, gdyż nie wpływa na konkurencję, pomiędzy acquirerami w ich relacji z akceptantami. Dokonując rozliczenia określonej należności opłaconej kartą płatniczą każdy acquirent musi odprowadzić na rzecz emitenta, ustaloną przez niego opłatę interchange. Należy przy tym zauważyć, że żaden emitent nie jest zainteresowany istnieniem konkurencji pomiędzy acquirerami, którzy dokonują rozliczenia płatności dokonywanych emitowaną przez nich kartą płatniczą, gdyż nie ponoszą kosztów ich działalności. Przeciwnie, nawet najbardziej nieefektywny i najdroższy acquircnt świadcząc swoje usługu poszerza krąg akceptantów karty danego emitenta, co podnosi atrakcyjność karty jako środka płatniczego, zwiększając równocześnie liczbę transakcji realizowanych przy jej pomocy, co in fine oznacza zwiększenie przychodów emitenta. Z kolei, nie akceptując wysokości opłaty interchange, akceptant musi przestać przyjmować rozliczenia kartą płatniczą danego emitenta, a nie szukać na rynku innego agenta rozliczeniowego. Konkurencja pomiędzy agentami rozliczeniowymi (tzn. na rynku usług acquirerskich) istnieć może wyłącznie w zakresie prowizji pobieranych przez acquirera na swoją rzecz, a nie opłaty interchange, pobieranej na rzecz emitenta. Zakładając więc, że opłatę interchange każdy emitent ustalałby samodzielnie, to i tak byłaby ona identyczna dla danej karty lub ewentualnego sposobu jej weryfikacji, niezależnie od tego, który acquirer dokonywałby rozliczenia w imieniu akceptanta. Na marginesie powyższych rozważań należało zauważyć, że także w systemie trójstronnym, w którym akceptant rozlicza się bezpośrednio z emitentem, możliwe jest pobieranie opłat o podobnym charakterze, zawierając je w prowizji z tytułu rozliczenia, koszcie autoryzacji, opłacie za korzystanie z systemu rozliczeniowego itp. Opłaty podobne do interchange mogą być pobierane przez emitentów także w sposób pośredni, np. jako dywidenda wypłacana ze spółki prowadzącej system elektroniczny niezbędny do dokonania rozliczenia. Trójstronny system, sam w sobie, nie wyklucza opłat analogicznych jak interchange pobieranych od akceptanta na rzecz emitenta, gdyż zależy to od przyczyny, która powoduje, że akceptant będzie skłonny ją ponosić. Tą przyczyną są korzyści z tytułu przyjmowania transakcji opłacanych karta płatniczą. Korzyści te są dwojakiego rodzaju. AkcepUuit nie ponosi w takim przypadku kosztów związanych z rozliczeniami gotówką (ochrony, inkasa itd.), a ponadto może dokonać transakcji, które w innym przypadku nie byłyby zrealizowane (np. gdy jego kontrahent nie dysponuje gotówką w danym momencie). Akceptant będzie, zatem skłonny partycypować w kosztach związanych z kartą płatniczą (co w istocie ma miejsce w przypadku kart systemu(...)i(...)), o ile korzyści osiągane dzięki akceptacji kart płatniczych będą wyższe od kosztów rozliczenia transakcji. Sposób alokacji kosztów rozliczenia oraz forma pozostają bez znaczenia. W konsekwencji powyższego, należało uznać, za trafnyzarzut(XVII Ama 109/07Bank (...), Ama 110/07(...), Ama 114/07(...), Ama 115/07(...) Bank (...), Ama 117/07Bank (...), 121/07(...)Bank Ama 118/07,Bank (...)wW.Ama 121/07,(...)Ama122107) naruszenia art. 5 ust. l pkt l oraz art. 9 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów, jak również art. 81 ust. l TWE w zw. z art. 2 rozporządzenia nr 1/2003, poprzez skierowanie decyzji do podmiotów, które nie zawarły porozumienia dotyczącego ustalenia cen lub innych warunków sprzedaży usług acquiringowych. Wspólne ustalanie opłaty interchange może być przedmiotem oceny pod względem naruszenia reguł konkurencji jednie w odniesieniu do rynku właściwego, na którym ona występuje. Rynek ten musiałby być uprzednio zdefiniowany zarówno w aspekcie produktowym jak i geograficznym. Ustalenie nowego rynku właściwego, na którym określone zachowanie się mogłoby stanowić naruszenie zasad konkurencji nie jest dopuszczalne w toku postępowania przed Sądem Ochrony Konkurencji i Konsumentów. Postępowania to toczy się wprawdzie według reguł sądowego postępowania pierwszoinstancyjnego (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 29 maja 1991 r., III CRN 120/91, OSNCP 1992, nr 5, póz. 87, postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 7 października 1998 r., I CKN 265/98, OSPiKA 2000, nr 5, póz. 68 i z dnia 11 sierpnia 1999 r., I CKN 351/99, OSNC 2000, Nr 3, póz. 47, Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 24 października 2002 r. I CKN 1465/00)., jednak funkcjonalnie jest postępowaniem odwoławczym. Warunkiem kognicji Sądu jest wyczerpanie drogi postępowania administracyjnego, a więc wydanie decyzji, a następnie wniesienie odwołania i przekazanie tegoż odwołania do Sądu. Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów orzeka, zatem w granicach wydanej decyzji i zarzutów odwołania. Ocena Prezesa UOKiK określonego zachowania się podmiotu na innym rynku właściwym niż wskazany w decyzji pozostaje po za granicami postępowania odwoławczego. Podkreślić przy tym należy odmienność sytuacji, w której Prezes UOKiK odniósł zachowanie się podmiotu (-ów) do rynku, który nie jest właściwy dla danego produktu od sytuacji, w której rynek właściwy został określony w stopniu szerszym niż należało lub też błędnie określił jego strukturę, pomijając produkty sybstytutywne. Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów może bowiem zmienić zaskarżoną decyzję jedynie w sposób nie wykraczającym po za jej ramy, tzn. stwierdzając istnienie niedozwolonej praktyki w węższym stopniu niż wskazano w decyzji. Również w toku postępwnia Prezes UOKiK nie podnosił twierdzeń, że porozumienie powodów wywiera skutki na jakimkolwiek innym rynku. Z powyższych względów za bezprzedmiotowe należało uznać zarzuty powodów (Banku (...)- XVII Ama 109/07,(...)Ama 110/07 ,(...)Ama 114/07,(...)Ama 115/07,Banku (...)Ama 117/07,Banku (...)- Ama 121/07,(...)Ama 122/ 07,(...)- Ama 120/07,Bank (...)-Ama 124/07,(...)Bank - Ama 126/07) naruszenia art. 5 ust. l pkt. l, art. 9 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów oraz art. 81 ust. l TWE w zw. z art. 2 rozporządzenia nr 1/2003, poprzez uznanie, iż zarzucane porozumienia ograniczaj ą konkurencję na rynku właściwym, mimo że porozumienia te są niezbędne dla prawidłowego i efektywnego funkcjonowania oraz rozwoju systemów kart płatniczych w Polsce, a także poprzez uznanie, iż zarzucane porozumienia skutkuj ą negatywnym zjawiskiem subsydiowania użytkowników kart przez osoby płacące gotówką oraz mogą prowadzić do ograniczenia innowacyjności w systemach płatniczych, mimo iż zjawisko subsydiowania skrośnego jest zjawiskiem normalnym w gospodarce rynkowej, zaś systemy kartowe przyczyniają się w decydujący sposób do rozwoju gospodarczego, technicznego i społecznego. Bezprzedmiotowe są także zarzuty powodów (Banku(...)- XVIIA.109/07,(...)Ama 110/07 ,(...)Ama 114/07,(...)Ama 115/07,Banku (...)Ama 117/07,Banku (...)- Ama 121/07,(...)A. (...),(...)- Ama 120/07,Bank (...)-Ama 124/07,(...)Bank - Ama 126/07) naruszenia art. 81 ust. l TWE w zw. z art. 2 i art. 3 ust. l rozporządzenia nr 1/2003, poprzez ustalenie, że zarzucane porozumienia mają wpływ na handel między państwami członkowskimi, a także zarzuty (Bank (...)Ama 113/07,Bank (...)Ama 124/07,(...)Bank -Ama 125/07,(...)Bank - Ama 126/07,(...)Ama 127/07,Bank (...)Ama 111/07,(...)Bank - Ama 116/07,Bank (...)- AmA 128/07) naruszenia art. 81 ust. l TWE oraz art. 5 ust. l ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów poprzez jego niewłaściwe zastosowanie wskutek stwierdzenia, że wielostronne porozumienia dotyczące opłaty interchange są niezgodne z prawem. Brak powiązania w zaskarżonej Decyzji opłaty interchange z właściwym dla niej rynkiem właściwym powoduje, że rozpoznawanie kwestii dopuszczalności wspólnego ustalania tej opłaty pozostaje w próżni. Skutków takiego działania nie można bowiem odnieść do żadnego konkretnego rynku, a w konsekwencji określić jego skutków. Dotyczy to także aspektu przesłanek zwolnienia spod zakazów praktyk ograniczających konkurencję, porozumień które przyczyniają się do polepszenia produkcji, dystrybucji towarów lub do postępu technicznego lub gospodarczego, zapewniaj ą nabywcom lub użytkownikom odpowiednią część wynikających stąd korzyści oraz nie nakładaj ą na zainteresowanych przedsiębiorców ograniczeń, które nie są niezbędne do osiągnięcia powyższych celów ( zarzut powodów :Banku (...)- XVII Ama 109/07,(...)Ama 110/07 ,(...)Ama 114/07,(...)Ama 115/07,Banku (...)Ama 117/07,Banku (...)- Ama 121/07,(...)Ama 122/ 07,(...)- Ama 120/07,Bank (...)-Ama 124/07,(...)Bank - Ama 126/07- naruszenia art 11 ust. 2 w zw. z art. 7 ust. l ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów oraz art, 81 ust. 3 w zw. z art, l ust. 2 i art. 2 rozporządzenia nr 1/2003,). Za bezzasadne należało natomiast uznać zarzuty powodów (Banku (...)- XVII Ama 109/07,(...)Ama 110/07,(...)Ama 114/07,(...)Ama 115/07,Banku (...)Ama 117/07,Banku (...)- Ama 121/07,(...)Ama 122/ 07,(...)- Ama 120/07,Bank (...)-Ama 124/07,(...)Bank -A.126/07) naruszenia art. 5 ust. l pkt. l, art. 9 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów oraz art. 81 ust. l TWE w zw. z art. 2 rozporządzenia nr 1/2003, poprzez ustalenie, iż stawki opłaty interchange w systemach(...)i(...)nie były ustalane w oparciu o obiektywne podstawy, lecz były wyłącznie efektem uzgodnień banków. W kontekście art. 5 ust. l pkt. l ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów jak art. 81 ust. l TWE zakazane jest zakazane jest samo porozumienie, którego skutkiem lub celem jest ustalanie bezpośrednio lub pośrednio cen. Nie ma zatem znaczenia, czy ceny były wyłącznie efektem uzgodnień, czy też kierowano się także obiektywnymi podstawami. Gdyby nawet założyć, że cena (w tym przypadku opłata interchange) została ustalona wyłącznie w oparciu o obiektywne podstawy (należy zauważyć, że powodowie nie prezentuj ą aż tak daleko idącego stanowiska) to oznaczałoby, że podstawy te są identyczne dla wszystkich banków. Jest to zdaniem Sądu niemożliwe, gdyż poszczególne banki różnią się wielkością, ilością oddziałów, zatrudnieniem, zgromadzonymi środkami, liczba klientów czy liczba wyemitowanych w poszczególnych systemach kart płatniczych. Niemożliwością jest, aby przy takiej różnorodności warunków działania koszty i ryzyko poszczególnych banków było identyczne. Z uwagi na uwzględnienie zarzutów odnoszących się do zarzucanych praktyk antykonkurencyjnych, za bezprzedmiotowe należało uznać zarzuty naruszeniaart. 2, 20,22 i 31ust. 3 oraz art. 91 ust. I Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiejpolegające na naruszeniu zasad państwa prawa, zasady zaufania do działań organów państwowych, zasady proporcjonalności i adekwatności stosowanych przez organy środków, zasady swobody działalności gospodarczej, wolności umów, swobody kształtowania cen oraz zasady przestrzegania norm prawa Wspólnoty Europejskiej mających bezpośrednie zastosowanie w systemie prawa krajowego (Ama 119/07(...)). Odnosząc się do podniesionych zarzutów formalnych, należało mieć na względzie, że postępowanie przed sądem ochrony konkurencji i konsumentów było i jest postępowaniem odwoławczym prowadzonym według zasad sądowego postępowania pierwszoinstancyjnego. Przekazanie przez Prezesa UOKiK odwołanie wszczyna kontradyktoryjne postępowanie cywilne, gdyż poprzedzające je postępowanie administracyjne warunkowało jedynie dopuszczalność drogi sądowej. Konsekwencją tak określonej roli sądu ochrony konkurencji i konsumentów jest ograniczony zakres kontroli instancyjnej nad wydaną decyzją i przeprowadzonym postępowaniem administracyjnym. Z uwagi na treśćart. 4793Ia§ l - 3k.p.c., który stanowi, że wyrok Sądu Ochrony Konkurencji i Konsumentów rozstrzyga o bycie prawnym zaskarżonej decyzji tzn. wyeliminowaniu jej z obrotu prawnego, utrzymaniu jej w obrocie prawnym lub utrzymaniu jej w obrocie w zmienionej treści, znaczenie mają tylko te naruszenia prawa, które powodują, że nie jest możliwe pozostawienie decyzji w obrocie prawnym chociażby w zreformowanej treści, gdy jest przedwczesna z uwagi na niepodjęcie w toku postępowania administracyjnego czynności, których przeprowadzenie przed sądem nie jest możliwe lub też, które uniemożliwiaj ą stronie ochronę jej praw w postępowaniu sądowym. Wynika to z faktu, że katalog rozstrzygnięć sądu w sprawach z zakresu ochrony konkurencji i konsumentów ma charakter zamknięty, nie jest możliwym wydanie wyroku zastępującego decyzję Prezesa UOKiK i regulującego bezpośrednio sporną materię (por. T. Kreciński w Komentarz, do Kodeksu postępowania cywilnego. Część pierwsza, Postępowanie rozpoznawcze t. l Wydawnictwo Prawnicze Warszawa 2001 str.968), a także ciążącego na odwołującym się obowiązku określenia granic postępowania odwoławczego oraz sformułowania wniosków procesowych. Zarzuty odnoszące się do postępowania przeprowadzonego postępowania administracyjnego i wydanej decyzji, które nie wywołuj ą przedstawionych wyżej skutków nie maj ą znaczenia, gdyż strona odwołująca się ma możliwość w postępowaniu przez sądem ochrony konkurencji i konsumentów zakwestionowania ustaleń faktycznych dokonanych przez Prezesa UOKiK, a także zgłoszenia wniosków dowodowych w zakresie faktów istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy. Zważyć również należało, że stosownie do treści art.80 i 81 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów, w powstępowaniu przed Prezesem UOKiK przepisykodeksu postępowania administracyjnegomaj ą zastosowanie jedynie w takim zakresie, w jakim sprawy nie zostały uregulowane w w ustawie o ochronie konkurencji i konsumentów. W odniesieniu do dowodów w postępowaniu, zastosowanie mająart.227-315k.p.c. Oznacza to, że wyjaśnienie okoliczności sprawy w postępowaniu przed Prezesem UOKiK odbywa się według zasadkodeksu postępowania cywilnego, a niekodeksu postępowania administracyjnego. Oznacza to, że w postępowaniu antymonopolowym strony mają obowiązek wskazywania faktów istotnych i zgłaszania w tym zakresie wniosków dowodowych (art. 232 k.p.c.). Prezes UOKiK nie ma obowiązku podejmowania dowodów z urzędu, w szczególności w przypadkach, gdy strony są przedsiębiorcami reprezentowanymi przez zawodowych pełnomocników. Należy mieć również na względzie, że charakter postępowania administracyjnego z zasady wyklucza możliwość oparcia orzeczenia sądowego na ustaleniu organu administracyjnego lub przeprowadzonych przez ten organ dowodach (por. Wyrok S.N. z 25.05.2004 r. III SK 50/04 i Wyrok S.N. z 27.08.2003 ICKN 527/01). Ustalenia Prezesa UOKiK zawarte w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji mają walor twierdzenia strony, które w postępowaniu sądowym może zostać przyznane przez pozostałych uczestników postępowania (art. 229 k.p.c.) lub uznane za przyznane (art. 230 k.p.c.), a zatem tylko w takim zakresie nie wymagające dowodu. Wszelkie pozostałe ustalenia w zakresie faktów istotnych dla rozstrzygnięcia w sprawie są przedmiotem postępowania dowodowego, stosownie doart. 227 k.p.c., w szczególności o wnioski stron (art.232 k.p.c.)- W kontekście powyższego, brak jest podstaw do uwzględnienia zarzutów naruszeniaart. 7, 77 i 80 k.p.a.poprzez nie wyjaśnienie wszystkich istotnych dla rozstrzygnięcia okoliczności sprawy, (Ama 111/07Bank (...),A.116/07(...)Bank,A.123/07(...) Bank, Ama 128/07Bank (...)), a w szczególności: -niskiego udziału kart wydawanych przezBank (...)w rynku kart w Polsce i niewielkie dochody z tytułu opłaty interchange ( Ama 112/07(...)); - pominięcie okoliczności, że bank będąc wydawcą kart nie ma wpływu na wysokość stawek rozliczeniowych uzgadnianych pomiędzy marchentami a acquireram (Ama 112/07 /(...)); niewyjaśnienie w dostateczny sposób stanu faktycznego sprawy i oparcie się w rozstrzygnięciu na domysłach i spekulacjach (Ama 123/07(...) Bank, AmA 128/07Bank (...)); -nieuwzględnienie słusznego interesu strony oraz interesu społecznego, gdyż organ w ogóle nie rozważał konsekwencji wydanej decyzji i potencjalnych szkód, jakie może ponieść strona (Ama 123/07(...) Bank, AmA 128/07Bank (...)); -przyjęcie, iż zastosowanie jednolitej stawki opłaty interchange prowadzi do zaburzenia konkurencji między acquirerami, którzy ponoszą straty wykonując działalność gospodarczą na przedmiotowym rynku (Ama 125/(...)); - przyjęcie, iż konsument nie ponosi żadnych kosztów posługiwania się gotówką przy dokonywaniu zakupów (Ama 125/(...)); przyjęcie, iż przelewy i polecenia zapłaty są środkami płatności całkowicie niesubstytucyjnymi względem kart płatniczych (Ama 125/(...)); -uzasadnienie Decyzji o stwierdzeniu zawarcia porozumienia ograniczającego konkurencje na rynku usług acquiringowych (...) poprzez wskazanie, iż „w praktyce nie jest możliwe wejście na rynek usług acquiringowych nowego, niebankowego podmiotu, działającego niezależnie od banków posiadających licencję na usługi acguiringowe od(...)lub(...), nawet jeśli czynności, które wykonuje, są zasadniczo identyczne z działalnością acquirerów w tym systemie i mógłby je szybko zacząć wykonywać na rzecz akceptantów(...)i(...)bez ponoszenia dodatkowych, znaczących kosztów", gdy tymczasem Prezes UOKiK w pkt IV Decyzji stwierdził niestosowanie „praktyki ograniczającej konkurencje, polegającej na koordynacji działań w celu ograniczenia dostępu przedsiębiorców, nie będących członkami ww. porozumień emitentów, do rynku usług acquiringowych związanych z regulowaniem zobowiązań konsumentów wobec akceptantów z tytułu płatności za nabywane przez konsumentów towary i usługi za pomocą kart płatniczych na terytorium Polski;(Ama 125/(...)); - nieprzytoczenie podstawy prawnej stosowania przepisówustawy z dnia 2 lipca 2004 roku o swobodzie działalności gospodarczej, zgodnie z art. 4 pkt l ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów (Ama 125/(...)); ogólne i dowolne wskazanie w uzasadnieniu Decyzji, iż bliżej nieokreślona „część banków wydaje się mieć wysokie niemal wszystkie koszty", bez przytoczenia dowodów na uzasadnienie tego faktu (Ama 125/(...)); ni e wyjaśnienie, czy zawarte porozumienie narusza interes publiczny i czy(...)Organizacja(...)ma interes prawny uprawniający do wszczęcia postępowania oraz uzasadnienie Decyzji wydanej w interesie publicznym (zgodnie z art. l ust. l ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów) tezą, iż „konsumenci, którymi w przypadku czterostronnego systemu kart płatniczych są również akceptanci", gdy tymczasem akceptantami są jedynie przedsiębiorcy, a więc podmioty znajdujące się poza ustawową definicją konsumenta zawartą wkodeksie cywilnymwart. 221oraz w art. 4 pkt 11 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów; - brak wskazania w uzasadnieniu decyzji na podstawie jakich okoliczności i w oparciu o jakie dowody Prezes Urzędu przyjął, iż wnioskodawca –(...)Organizacja(...)posiada interes prawny w uzyskaniu rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy (Ama 118/07(...)) błędne pouczenie, co do środka zaskarżenia od rygoru natychmiastowej wykonalności, (Ama 127/07Bank (...), AmA 128/07Bank (...)) bezpodstawne przyjęcie, iż(...)Bank brała udział w sposób nieprzerwany w porozumieniu(...), gdy tymczasem w materiale z dnia 3 września 2005 roku dostarczonym na wezwanie Prezesa UOKiK z dnia 24 sierpnia 2004 roku znalazła się informacja, iż na dzień l maja i 20 sierpnia 2004 roku(...)Bank nie posiadała w obrocie kart(...)i(...)(Ama 125/(...)), brak należytego zbadania i oceny stanowiska stron złożonych organowi na okoliczność zaistnienia przesłanek art. 81 ust. 3 Traktatu i art. 7 ust. l ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów(Ama 127/07(...)). Bezzasadny jest także, z przedstawionych wyżej względów, zarzut obrazyart. 7 k.p.a.w związku z art. 80 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów oraz w związku z art. 81 ust. TWE oraz art. 7 ust. l ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów poprzez brak należytego zbadania i oceny informacji złożonych przez(...)w związku z art. 81 ust. TWE oraz art. 7 ust. l ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów, a następnie stwierdzenie, iż(...)i Banki Członkowskie nie udowodniły, iż zwolnienie ma zastosowanie. (A.i ] l/(...)Ama 113/07(...), Ama 118/07(...)). Z przedstawionych wyżej motywów bezprzedmiotowe są też zarzuty naruszeniaart. 8 k.p.a.w zw. zart 12 k.p.a.w zw. z art. 92 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów poprzez prowadzenie postępowania przez okres blisko sześciu lat, co z pewnością nie pogłębia zaufania do organu prowadzącego postępowanie oraz nie jest sprawnym prowadzeniem postępowania, a także naruszeniaart. 9 k.p.a.poprzez niedostateczne informowanie strony o skutkach prowadzonego postępowania oraz powoływanie się w uzasadnieniu postanowienia na okoliczność, że strona jest podmiotem prowadzącym działalność gospodarczą w związku z czym nie było konieczności informowania strony o przebiegu postępowania i skutkach określonych zdarzeń czy czynności((...) Bank- Ama 123/07 iBank (...)-AmA 128/07). Sąd uznał również za bezzasadny zarzut naruszenia art. 84 ust. 3 i art. 66 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów orazart. 10 k.p.a., poprzez określenie rynku właściwego dopiero bezpośrednio przed wydaniem zaskarżonej Decyzji, przez co doszło do istotnego ograniczenia prawa strony do czynnego udziału w postępowaniu oraz możliwości ustosunkowania się do wszystkich podnoszonych w postępowaniu zarzutów (XVII Ama 109/07Bank (...), Ama 110/07Bank (...), Ama 114/07Bank (...), Ama 115/07(...), Ama 117/07Bank (...), 121/07Bank (...), 122/07(...), Ama 124/07Bank (...), Ama 126/07(...)Bank, Ama 118/07(...)). Norma art.84 ust. 3 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów nie przewiduje obligatoryjności zawarcia postanowienia o wszczęciu postępowania antymonopolowego określenia rynku właściwego. Określenie rynku właściwego jest elementem istotnym i koniecznym jedynie rozstrzygnięcia zawartego w decyzji kończącej postępowanie ( por. Wyrok SN z dnia 7 maja 2004 r. III SK 32/04). Nie jest to zatem „informacja istotna" w rozumieniu art. 66 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów. Należy zatem uznać, że brak jest podstaw do przypisania Prezesowi UOKiK obowiązku ostatecznego określenia rynku właściwego w konkretnym momencie przed wydaniem decyzji kończącej postępowanie, W ocenie Sądu, jakkolwiek częściowo trafne są zarzuty powodów wskazujące na liczne uchybienia Prezesa UOKiK przy przeprowadzonego dowodu z opinii biegłego, to jednak z przedstawionych wyżej względów pozostaje to bez wpływu na treść rozstrzygnięcia. Ponadto zauważyć należało, że przedmiotem opinii było: - prawidłowość kategorii kosztowych opłat interchange; prawidłowość metodologii ustalania tych opłat; prawidłowość przedstawionych analiz kosztowych; porównanie wyników i opłat interchange w Polsce i innych krajach. Zdaniem Sądu, żadna z tych okoliczności nie ma istotnego znaczenia dla rozstrzygnięcia, gdyż jak wyżej wskazano, przedmiotem zarzucanej praktyki nie jest nieuczciwy i przynoszący nieuzasadnione korzyści charakter opłaty interchange, lecz stanowienie ich w uzgodnieniu z innymi podmiotami. W konsekwencji sam Prezes UOKiK na dowodzie tym się nie oparł. Z tego też względu, zarzuty odnoszące się do jej merytorycznej zawartości ( zarzut licznych błędów merytoryczny (Ama 111/07Bank (...),A.116/07(...)Bank, Ama 127/07(...), Ama 113/07Bank (...), Ama 119/07(...)Bank, Ama 127/07(...)) czy błędnej oceny dowodu i błędnych, w związku z tym ustaleń faktycznych ( Ama 123/07(...), AmA 128/07(...)) są bezprzedmiotowe. Odnosząc się szczegółowo do zgłoszonych zarzutów, zważyć należało, że przepisyart. 278 i nast. k.p.c.w zw. z art. 81 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów nic wyłączaj ą możliwość i korzystania w konkretnej sprawie z opinii osoby, która nic jest wpisana na listę biegłych sądowych. Nie jest także wymagane, aby podmiot taki musiał mieć status „uprawnionego rzeczoznawcy" ((...) Bank- Ama 123/09,Bank (...)- AmA 128/07). Nie oznacza to jednak, że biegłym może być dowolny podmiot. W świetle przepisówart. 278-289biegłym może być wyłącznie osoba fizyczna. Ponadto opinię o walorze opinii biegłego może sporządzić odpowiedni instytut naukowy lub naukowo badawczy na zasadach określonych wart.290 k.p.c.Nie ma, zatem waloru opinii biegłego opracowanie dokonane przez osobę prawną, niebędącą instytutem naukowym lub naukowo- badawczym, np. komercyjną firmę doradczą. Trafne, chociaż bezprzedmiotowe są również zarzuty odnoszące się do formy opinii biegłego (Ama 119/07(...), Ama 127/07(...)), a także nieprzeprowadzenia rozprawy w związku ze zgłaszanymi przez strony zastrzeżeniami do opinii (Ama 123/09(...) Bank, AmA 128/07Bank (...), Ama 116/07(...)Bank, Ama 120/07(...), Ama 123/07(...) Bank). Skoro Prezes UOKiK wybrał pisemną formę opinii, to powinna być ona złożona w postaci tekstu, opatrzonego podpisem autora (art. 78 § l k.c.). Ponadto, w sytuacji, gdy jeżeli strona zgłaszała zastrzeżenia do opinii i opinii uzupełniającej, żądając dodatkowo przeprowadzenia rozprawy, to w sytuacji, gdy Prezes UOKiK opierał na tym dowodzie swoje rozstrzygnięcie, obowiązany był przeprowadzić rozprawę administracyjną z udziałem biegłego, żądając w tym zakresie ustnych wyjaśnień, stosowanie doart.286 k.p.c.( por. Wyrok SN z dnia 16 września 1998 r., II UKN 220/98 opubl. OSNP 1999/18/597). Bezprzedmiotowy jest zarzut naruszeniaart. 233 § l k.p.c.w zw. z art. 81 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów, polegającą na orzeczeniu w oparciu o materiał dowodowy niekompletny i uniemożliwiający wszechstronne przeanalizowanie sprawy, oraz poprzez dokonanie ustaleń faktycznych niepopartych dowodami, (Ama 11 l/(...)Ama 113/07(...)), a w szczególności, nieudowodnienie posiadania przez banki wystawiające karty płatnicze siły rynkowej względem acguirerów oraz posiadania siły rynkowej przez acquirerów względem akceptantów, niedostateczne uzasadnienie przyjęcia definicji rynku właściwego wskazanego w ustawie o ochronie konkurencji i konsumentów, gdy tymczasem pojęcie „acquirer" jest w praktyce i w doktrynie pojęciem niejednolitym ((...)Bank -Ama 125/07,(...)- Ama 127/07). Należy jednak podkreślić, że stosownie do treści art. 5 ust. l ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów, zakazane są porozumienia, których celem lub skutkiem jest wyeliminowanie., ograniczenie lub naruszenie w inny sposób konkurencji na rynku właściwym, polegające w szczególności na ustalaniu, bezpośrednio lub pośrednio, cen i innych warunków zakupu lub sprzedaży towarów. Analogicznie, w myśl art. 81 ust. l TWE , niezgodne ze wspólnym rynkiem i zakazane są: wszelkie porozumienia między przedsiębiorstwami, wszelkie decyzje związków przedsiębiorstw i wszelkie praktyki uzgodnione, które mogą mieć wpływ na handel między Państwami Członkowskimi i których celem lub skutkiem jest zapobieżenie, ograniczenie lub zakłócenie konkurencji wewnątrz wspólnego rynku, a w szczególności te, które polegają na ustalaniu w sposób bezpośredni lub pośredni cen zakupu lub sprzedaży albo innych warunków transakcji. W tym stanie rzeczy, Prezes UOKiK obowiązany był wykazać jedynie fakt zawarcia porozumienia w zakresie cen, oraz że jego celem lub skutkiem było zapobieżenie, ograniczenie lub zakłócenie konkurencji na rynku właściwym (ew. wspólnym rynku). Zakazane jest więc już samo porozumienie, niezależnie od tego, czy skutek został osiągnięty czy nie. Stosownie do treściart. 231 k.p.c.z zw. art. 80 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów dopuszczalne jest uznanie za udowodnione w postępowaniu antymonopolowym faktów mających istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy jeśli wiosek taki można wyprowadzić z innych faktów (domniemanie faktyczne). W odniesieniu do sytuacji, w których skutek nie wystąpił domniemanie faktyczne stanowi podstawowy środek dla ustalenia (analogicznie jak przy ustalaniu utraconych korzyści por. I ACa 29/07 wyrok s.apel. 2007.03.08 opub. LEX nr 370925). Dopuszczalne jest zatem wyprowadzenie wniosków do celu lub możliwego skutku zawartego porozumienia z innych faktów, a szczególności z jego treści i charakteru. Nie znajduje także uzasadnieniazarzutnaruszenie przepisówart. 13§ I i§ 2 k.p.a.poprzez zaniechanie podjęcia jakichkolwiek czynności zmierzających do zawarcia przez strony ugody, która regulowałaby wysokość stawek interchange, co byłoby korzystnym rozwiązaniem dla stron jak i dla klientów oraz rynku kart płatniczych (Ama 123/07(...), AmA 128/07(...)). Po pierwsze istotą naruszenia prawa, określonego w zaskarżonej Decyzji jest skoordynowane ustalanie wysokości opłat intercharge, a nie ich konkretna wysokość. Stan zgodny z prawem polega wiec na samodzielnym ustalaniu tych opłat przez poszczególnych agentów rozliczeniowych. Prezes UOKiK nie ma uprawnienia do regulowania rynku poprzez ustalanie, chociażby w trybie ugody administracyjnej, jakichkolwiek cen. Bezprzedmiotowe z uwagi na uwzględnione zarzuty merytoryczne, są zarzuty naruszenia art. 5 ust. l pkt l i art. 9 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów oraz art. 81 ust. l TWE w zw. zart. 156 § l pkt 5 k.p.a., poprzez nieprecyzyjne i niejednoznaczne określenie w sentencji Decyzji stwierdzonej praktyki uznanej za ograniczającą konkurencję i naruszającą zakazy ustanowione w przepisach prawa, a przez to uniemożliwienie wykonania Decyzji przez strony (Bank (...)-Ama 109/07,(...)Ama 110/07 ,(...)Ama 114/07,(...) Bank (...)Ama 115/07,Bank (...)Ama 117/07,Bank (...)121/07,(...),Bank (...)Ama 124/07,(...)/07,(...)Bank Ama 126/07). Abstrahując jednak od błędnego odniesienia zawartego porozumienia do rynku usług acquirerskich, w sensie formalnym treść pkt I, ppkt l i 2 , nie pozostawiają wątpliwości, że za niedozwoloną praktykę Prezes UOKiK uznał udział wymienionych enumeratywnie banków w „porozumieniu ograniczającym konkurencję na rynku usług acquiringowych związanych z regulowaniem zobowiązań konsumentów wobec akceptantów z tytułu płatności za nabywane przez konsumentów towary i usługi za pomocą kart płatniczych na terytorium Polski poprzez wspólne ustalanie wysokości stawek opłaty interchange, pobieranej od transakcji dokonywanych kartami systemu(...)((...)- ppkt 2)". Powyższy zapis sentencji jednoznacznie wskazuje, że Prezes UOKiK nie zakwestionował ani faktu pobierania opłaty interchange, ani również konkretnej jej wysokości, a jedynie sposób jej ustalania, polegający na uzgadnianiu jej wysokości z innymi podmiotami oferującymi usługi acquiringowe (udział w porozumieniu). Zdaniem Sądu, brak jest podstaw do uwzględnienia zarzutu naruszeniaart. 107 § l i § 3 k.p.a.w związku z art 80 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów, polegającego na sprzeczności rozstrzygnięcia z uzasadnieniem decyzji, oraz brakiem jednoznacznego i spójnego wskazania w uzasadnieniu decyzji, jakie zachowanie stron uzasadnia zarzut ograniczenia konkurencji zawarty w pkt.I.l. Decyzji (Bank (...)Ama 111/07,(...) BankAma 123/07,(...)Bank XVII Ama 116/07,(...)Bank Ama 118/07). Z rozstrzygnięciem koresponduje uzasadnienie, a w szczególności wywody na jego str. 51-54. Zawarte w uzasadnieniu Decyzji stwierdzenia odnoszące się do wysokości opłaty interchange, w oczywisty sposób związane są z odniesieniem się do zarzutów podnoszonych przez strony w trakcie postępowania antymonopolowego, a w szczególności uznania porozumienia za wyłączonego spod zakazu. W aspekcie formalnym uzasadnienie odpowiada, więc wymaganiomart. 107§ ł i§ 3 k.p.a.Nie oznacza to jednak słuszności rozstrzygnięcia decyzji i jego motywów, co zostało wyżej wskazane. Zważyćrównież należało, że uprawnienie zawarte w art. 11 a ust. l ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów do nakładania obowiązku do podjęcia lub zaniechania określonych działań zmierzających do zapobieżenia naruszeniom art. 5 i 8, ma charakter uznaniowy i wobec braku wniosków stron w tym zakresie, jeżeli Prezes UOKiK z niego nie korzysta to nie wymaga to uzasadnienia. Należy także podkreślić, że zaskarżona Decyzja, zawiera nazwy stron w stopniu umożliwiającym ich jednoznaczną identyfikację., co czyni bezzasadnym zarzut braku „precyzyjnego oznaczenia stron postępowania, a w szczególności podmiotów, przeciwko którym wydana została decyzja" ,(XVII Ama 113/07Bank (...)). W ocenie Sądu, nie ma znaczenia, czy w Decyzji Prezes UOKiK wymienił wszystkich uczestników porozumienia, czy też ich pominął. Po pierwsze, rozstrzygnięcie dotyczy tych podmiotów, którym organ antymonopolowy zarzuca udział w niedozwolonym porozumieniu. Wystarczającym jest wiec, aby podmioty takie były co najmniej dwa. Po drugie, żaden z banków (w tymBank (...)) nie przyłączył się do wniosku(...)o wszczęcie postępowania antymonopolowego i nie wskazał konkretnych jego uczestników, w tym nie objętych postępowaniem, a zatem nie mają one interesu prawnego w kwestionowaniu zakresu podmiotowego zakazanego porozumienia., z wyłączeniem (każdorazowo) własnego w nim udziału. Po trzecie, brak zarzutu Prezesa UOKiK względem jednego podmiotu nie legitymizuje działań pozostałych. Ponadto, trudno oczekiwać, że Prezes UOKiK będzie w stanie każdorazowo ustalić wszystkich uczestników zmowy kartelowej i udowodnić im w nim udział. Bezzasadny jest, w związku z tym, także zarzut niewykonalności Decyzji z uwagi na fakt, iż jest ona skierowana do części banków biorących udział w porozumieniach wskazanych w pkt l, a nie do organizacji(...)i(...)(Ama 125(...)a Bank, Ama 126/07(...)Bank). Pomijając, bowiem trafność rozstrzygnięcia zaskarżonej Decyzji, brak rozstrzygnięcia odnośnie innych podmiotów nawet jeśli byłyby one inicjatorami i organizatorami niedozwolonego porozumienia nie uniemożliwia uczestnikom takiego porozumienia zaniechanie udziału w nim, a więc wykonanie decyzji stwierdzającej niedozwoloną praktykę, Wprawdzie jest. prawdopodobne, że w sytuacji gdyby inne podmioty uczestniczyły w takim porozumieniu w dalszym ciągu, adresat decyzji określone w art. 9 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów mógłby ponieść uszczerbek majątkowy polegający na utracie korzyści wynikających z zawarcia niedozwolonego postanowienia, jednak nie jest to okoliczność mająca jakiekolwiek znaczenia dla obowiązków strony, której nakazano zaniechania stosowania niedozwolonej praktyki. Tym bardziej, że każdy z uczestników niedozwolonego porozumienia odpowiada samodzielnie za skutki naruszenia prawa, Za bezpodstawne należało także uznać zarzuty niewłaściwe skonstruowanie Decyzji, jako aktu administracyjnego (Ama 127/07Bank (...), AmA 128/07Bank (...)). Zaskarżona Decyzja zawiera oznaczenie organu administracji publicznej, datę wydania, oznaczenie strony lub stron, powołanie podstawy prawnej, rozstrzygnięcie, uzasadnienie faktyczne i prawne, pouczenie, czy i w jakim trybie służy od niej odwołanie, podpis z podaniem imienia i nazwiska oraz stanowiska służbowego osoby upoważnionej do wydania decyzji. Ponadto Decyzja zawiera pouczenie o dopuszczalności wniesienia odwołania lub zażalenia. Należy zatem uznać, że spełnione zostały wymagania co do zawartości decyzji jako aktu administracyjnego, określone wart. 107 § l k.p.a. Zważyć ponadto należało, że uzasadnienie faktyczne decyzji powinno w szczególności zawierać wskazanie faktów, które organ uznał za udowodnione, dowodów, na których się oparł, oraz przyczyn, z powodu których innym dowodom odmówił wiarygodności i mocy dowodowej, zaś uzasadnienie prawne - wyjaśnienie podstawy prawnej decyzji, z przytoczeniem przepisów prawa. Musi, zatem ono wyjaśniać motywy rozstrzygnięcia decyzji i tej funkcji podporządkowana jest jego treść. Nie ma w związku z tym wymogu indywidualnego uzasadnienia decyzji wobec poszczególnych uczestników postępowania. Dopuszczalne jest, w szczególności dla zwiększenia jasności wywodu, zawarcie części uzasadnienia w formie wspólnej. TakżezarzutBanku (...) S. A., dotyczący braku uzasadnienia w zakresie ustalenia przez Prezesa Urzędu wysokości poszczególnych kar jednostkowych z tytułu naruszenia przepisów o ochronie konkurencji (XVII Ama 113/07Bank (...)), jest bezpodstawny. Pozwany na str. 82-91 uzasadnienia wskazał motywy, którymi kierował się przy nakładaniu kar. W odniesieniu doBanku (...) S. A., uzasadnienie zawarto na str.90 uzasadnienia. Należy przy tej okazji podkreślić, że wobec faktu, iż postępowanie odwoławcze toczone jest według zasad sądowego postępowania pierwszoinstancyjnego, zarzuty odnoszące się do treści uzasadnienia nie mają istotnego znaczenia, gdyż rozstrzygnięcie decyzji polega w całości kontroli sądu, który nie jest związany ustaleniami postępowania administracyjnego. Z tego też względu nie ma znaczenia dla rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie ewentualne naruszenie przepisu art65ust. 4 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów orazart. 10 k.p.a.w związku z art. 80 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów polegające na niewłączeniu (i niepowiadomieniu o tym stron) do materiału dowodowego raportów oraz analiz, na podstawie których Prezes Urzędu oparł swoje rozstrzygnięcie, co doprowadziło do pozbawienia stron postępowania antymonopolowego możliwości przedstawienia stanowiska odnośnie tych dowodów i wydania decyzji opartej na niepełnych ustaleniach faktycznych, (Bank (...)- Ama 113/07,(...)Ama 127/07,(...)Bank - Ama 116/07,(...)Bank - Ama 118/07). Strony mają możliwość w postępowaniu przed sądem ochrony konkurencji i konsumentów do wszystkich dowodów zebranych w toku postępowania (o ile nie podlegają ograniczeniu dostępu) i składania zarzutów oraz wniosków procesowych. Znaczenia nie ma też fakt nie doręczanie pełnomocnikowi(...)Bank pism procesowych składanych w postępowaniu przez pozostałych jego uczestników, (zarzut(...)Bank - Ama 125/07 naruszeniaart. 39 k.p.a.w zw. zart. 40 § 2 k.p.a.,art. 7 k.p.a..,art. 9 k.p.a.iart. lO§ l k.p.a.) Jak wynika z akt postępowania administracyjnego,N. B.poinformowany o zakończeniu postępowania administracyjnego w dniu21.11.2006 r. na adres pełnomocnika (k- 22414 akt admin.), a zatem miał możliwość zapoznania się z aktami sprawy , w tym pismami innych stron, co umożliwiało mu wniesienie odwołania. Zważyć przytym należało, że wyłączenia prawa wglądu do materiału dowodowego obejmuje zawarte w tym materiale informacje także w formie później przetworzonej (tabel, zestawień, pism lub uzasadnienia decyzji). Doręczenie stronie decyzji w wersji nie zawierającej danych objętych ograniczeniem wglądu nie jest doręczeniem jej wyciągu, lecz całej decyzji z uwzględnieniem informacji niejawnych. Zarzut (...)(Ama 120/07) naruszenia w ten sposóbart. 10 § l, 107 § l oraz 109 § l k.p.a.należało uznać za bezzasadny. Także zarzut naruszenia art. 5 ust. l pkt. l, art. 9 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów w związku z art. 4 pkt. 4 lit. b i c ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów oraz art. 81 ust. l TWE, poprzez nieprawidłowe określenie adresata Decyzji i skierowanie pkt. I i V Decyzji do wskazanych tam banków, mimo że zarzucane porozumienie stanowi w istocie akt związku przedsiębiorców w rozumieniu art. 4 pkt. 4 lit. c ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów, charakteryzujący się szczególnymi cechami, które powodują, iż bankom nie można przypisać udziału w porozumieniu antykonkurencyjnym (XVII Ama 109/07Bank (...), Ama 110/07(...), Ama 114/07(...), Ama 115/07(...) Bank (...), Ama 117/07Bank (...), 121/07Bank (...), 1227(...), Ama 124/07Bank (...), Ama 127/07(...), Ama 126/07(...)Bank) jest bezzasadny. Zważyćponadto należało, że wobec wstrzymania wykonaniapkt Izaskarżonej Decyzji w trybieart. 47930k.p.c.zarzuty dotyczące nadanego rygoru nadanego tej części zaskarżonej Decyzji stały się bezprzedmiotowe. Z tych względów zaskarżoną Decyzję należało zmienić o orzec jak w sentencji (art.4793la§ 3 k.p.c.). Odnosząc się do wniesionychzażaleń zważyćnależało, że konsekwencją uznania za zadane odwołań Banków jest uznanie za zasadny zarzutów naruszenie art 69 ust. l ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów w związku zart. 262 § l k.p.a., poprzez nałożenie na banki wymienione w pkt l Postanowienia solidarnego obowiązku zwrotu kosztów postępowania na rzecz(...). Stosownie do treści art. 69 ust. ł ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów , w postępowaniu wszczętym na wniosek strona przegrywająca sprawę jest obowiązana zwrócić drugiej stronie, na jej żądanie, koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony, w tym także koszty opinii biegłych i instytutów naukowych. Skoro zatem, w niniejszej sprawie żalący się nie są stroną przegrywającą sprawę, to nie spoczywał na nich obowiązek zwrotu kosztów drugiej stronie. Niezależnie od powyższego,zważyćnależało, że rację mają skarżący, że rozstrzygnięcie w sprawie kosztów powinno zostać wydane najpóźniej wraz z wydaniem Decyzji. Przepisart. 264 § l k.p.a.w zw. art. 80 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów z stanowi, że organ administracji publicznej ustali w drodze postanowienia wysokość kosztów postępowania, oraz osoby zobowiązane do ich poniesienia oraz termin i sposób ich uiszczenia, jednocześnie z wydaniem decyzji. Późniejsze wydanie rozstrzygnięcia w przedmiocie kosztów postępowania administracyjnego jest dopuszczalne wyłącznie w trybieart. 111 § l k.p.a.Podkreślić przy tej okazji należy, że norma art. 75 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów nie zawiera regulacji odmiennej odart. 264 § l k.p.a., a zatem brak jest podstaw to uznania, że postępowanie antymonopolowe cechuje w tym zakresie odrębność. Zasadny jest również zarzut naruszenia art. 69 ust. l i 75 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów w związku zart. 262 § l i 264 k.p.a.i art. 80 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów orazart. 6 k.p.a.w związku z art. 80 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów, a także naruszenieart. 369 k.c.- poprzez nałożenie na strony postępowania wymienione w pkt l Postanowienia zobowiązania do „uiszczenia solidarnie na rzecz(...)zwrotu kosztów postępowania", pomimo braku podstawy ustawowej do nałożenia solidarnego obowiązku zwrotu kosztów. Jak trafnie wskazują żalący się, stosownie do treściart. 369 k.c.zobowiązanie jest solidarne, jeżeli to wynika z ustawy lub z czynności prawnej. W przypadku kosztów postępowania, solidarność obowiązku ich ponoszenia przez współuczestników nie wynika z ustawy. Podstawą do nałożenia na strony solidarnego obowiązku zwrotu koszów postępowania może być zatem wyłącznie relacja prawna pomiędzy stronami, wynikająca z podjętych czynności prawnych. W szczególności może to mieć miejsce w przypadku wspólników spółki cywilnej lub zobowiązań dotyczących wspólnego mienia. Pozwany nie wskazał istnienia takiej relacji pomiędzy powodami. Sam fakt występowania w jednym postępowaniu administracyjnym nie powoduje solidarnej odpowiedzialności za jego wynik, tym bardziej, że rozstrzygnięcie w mniejszej sprawie nie ma charakteru jednolitego, tzn. możliwe było stwierdzenie stosowania praktyki monopolistycznej tylko przez niektóre podmioty (co zresztą nastąpiło w pkt IV Decyzji). Orzekając o kosztach postępowania Prezes UOKiK powinien dokonać ich proporcjonalnego rozdziału pomiędzy poszczególnych uczestników będących stroną przegrywającą. W sytuacji zaś, kiedy zarzuty uwzględniane SA tylko częściowo, koszty postępowania powinny być wzajemnie zniesione lub stosunkowo rozdzielone (art. 70 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów). Niezależnie od powyższego, zważyć należało, że obowiązek zwrotu dotyczy wyłącznie kosztów niezbędnych do celowego dochodzenia praw i celowej obrony, w tym także koszty opinii biegłych i instytutów naukowych (art.69 ustawy o ochronie konkurencji I konsumentów). Nie było zatem podstaw do zaliczenia do kosztów postępowania, wydatków związanych z ekspertyzą, która nie została sporządzona przez biegłego ani instytut naukowy. Pozwany nie wykazał, że firma(...)GmbH jest instytutem, naukowym, a zatem jej ekspertyza nie mogła być uznana za dowód w sprawie, a w konsekwencji, koszty z nią związane nie należą do kosztów postępowania objętych obowiązkiem zwrotu przez stronę przegrywającą. Ponadto, treść ekspertyzy pozostaje bez związku treścią zarzucanej powodom praktyki monopolistycznej (porozumienia ograniczającego konkurencję). Z tego też względu sam Prezes UOKiK nie oparł na niej swojego rozstrzygnięcia (abstrahując od statusu podmiotu, który ją sporządził). Tak więc nawet gdyby ekspertyza była sporządzona przez właściwy podmiot i miała walor dowodowy opinii biegłego, to z uwagi na jej zakres nie można by jej było uznać za „niezbędną do celowego dochodzenia praw i celowej obrony", a w konsekwencji, również z tego względu nie mogłaby być zaliczona do kosztów postępowania objętych obowiązkiem zwrotu przez stronę przegrywającą. Dotyczy to również kosztów tłumaczenia Zestawienia Zastrzeżeń Komisji Europejskiej, Oficjalny dokument Komisji Europejskiej powinien być znany Prezesowi UOKiK z urzędu, a więc tłumaczenie go przez tłumacza przysięgłego nie było czynnością niezbędną dla celowego dochodzenia praw i celowej obrony. Zasadny, w ocenie Sądu, jest także zarzut niezastosowanie się przez Prezesa UOKiK do treściart. 264 § l k.p.a.tj. niewskazanie terminu i sposobu uiszczenia kosztów postępowania na rzecz(...). Przepisart. 264 § l k.p.a.stanowi wprost że orzekając o kosztach postępowania, organ administracji wskaże również termin i sposób ich uiszczenia. Bezzasadne są natomiast podniesione w zażaleniach zarzuty naruszenia art. 69 ust. i w związku z art. 84 ust. l pkt ł ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów przez uwzględnienie wniosku o zwrot kosztów(...), tj. podmiotowi, z inicjatywy, którego zostało wszczęte i toczyło się postępowanie w sytuacji, gdy podmiot ten nie wykazał swojego interesu prawnego. Do kwestii interesu prawnego Sąd odniósł się wcześniej, rozpatrując zarzuty dotyczące braku legitymacji czynnej do wszczęcia postępowania antymonopolowego, które uznał za bezzasadne, przyjmując, iż(...)miała legitymacje czynną, a zatem także interes prawny w żądaniu wszczęcia postępowania. Bezzasadny jest także zarzut bezprawnego dopuszczenie do uzupełnienia przez(...), spisu kosztów po upływie terminu prekluzyjnego do jego złożenia, określonego w art. 76 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów. Jak bowiem wynika z akt postępowania administracyjnego,(...)złożyławniosek o przyznanie kosztów w dniu 30.11.2006 r. (k - 22608 akt admin.), a następnie w wyniku wezwania przez Prezesa UOKiK (wezwanie do uzupełnienia spisu kosztów z dnia 4.12.2006 r. k- 22474 akt admin.), zainteresowana uzupełniła spis w dniu 6.12.2006 r. ( k- 22637 akt admin.). Należy przy tym zaznaczyć, że nastąpiło to przed upływem wyznaczonego przez Prezesa UOKiK terminem do zapoznawania się z aktami sprawy i składaniem wniosków w związku z ukończeniem postępowania dowodowego tj. dniem 4 grudnia 2006 r. (pierwotny termin, 1.09.2009 r. wskazany pismem z 16.08.2006 r. [k- 21623] został przedłużony najpierw do 8.09.2006 r. [k-21668]) a następnie do 4.12.2006 r. [k-2214 akt admin.]). W konsekwencji, należało uznać, że spis kosztów został złożony przez(...)w terminie. Za bezprzedmiotowe należało również uznać zarzuty naruszenie przepisuart. 124 ustawy k.p.a.poprzez niewłaściwe jego zastosowanie, a w szczególności poprzez niespójność sentencji postanowienia z jego uzasadnieniem. Skoro, bowiem z przedstawionych wyżej względów, nietrafne było samo rozstrzygnięcie, to treść uzasadnienia nie ma istotnego znaczenia. Z powyższych względów zażalenie należało uchylić (art. 4793la§ 3 k.p.c.w zw. z 47932§ 2 k.p.c.

15/450500/0005127/AmA

Sąd Okręgowy w Warszawie

XVII Wydział Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumenta

151500000001006_II_AKa_000239_2008_Uz_2008-11-13_001

II AKa 239/08

2008-11-13 01:00:00.0 CET

2013-02-23 02:01:01.0 CET

2013-12-04 17:19:31.0 CET

15150000

1006

SENTENCE, REASON

Sygn. akt : II AKa 239/08 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 13 listopada 2008 r. Sąd Apelacyjny w Katowicach II Wydział Karny w składzie: Przewodniczący SSA Wojciech Kopczyński Sędziowie SSA Elżbieta Mieszczańska (spr.) SSA Beata Basiura Protokolant Dariusz Bryła przy udziale Prokuratora Tomasza Janeczka po rozpoznaniu w dniu 13 listopada 2008 sprawy z wniosku W. A. ( A. ), s. W. i J. , ur. (...) w S. o odszkodowanie i zadośćuczynienie za doznaną krzywdę wynikłą z wykonania decyzji

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Renata Kopiec" xVersion="1.0" xYear="2008" xFlag="published" xEditorFullName="Magdalena Gierszner" xDocType="Uz" xml:space="preserve" xLang="PL" xEditor="mgierszner" xToPage="3" xPublisher="rkopiec" xFromPg="1" xVolNmbr="000239" xVolType="15/150000/0001006/AKa"> <xName>Wyrok+Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xText>Sygn. akt : II AKa 239/08</xText> <xUnit xIsTitle="true" xBold="true" xType="part"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right">Dnia 13 listopada 2008 r.</xText> <xText/> <xText><xBx>Sąd Apelacyjny w Katowicach II Wydział Karny w składzie:</xBx></xText> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="172"/> <xCOLx xWIDTHx="539"/> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText xALIGNx="right">Przewodniczący</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText>SSA Wojciech Kopczyński</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText xALIGNx="right">Sędziowie</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText>SSA Elżbieta Mieszczańska (spr.)</xText> <xText>SSA Beata Basiura</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText xALIGNx="right">Protokolant</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText>Dariusz Bryła</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xText>przy udziale Prokuratora Tomasza Janeczka</xText> <xText>po rozpoznaniu w dniu 13 listopada 2008</xText> <xText>sprawy z wniosku</xText> <xText><xBx><xAnon>W. A.</xAnon></xBx>(<xBx> <xAnon>A.</xAnon></xBx>), s. <xAnon>W.</xAnon>i <xAnon>J.</xAnon>, <xAnon>ur. (...)</xAnon>w <xAnon>S.</xAnon></xText> <xText>o odszkodowanie i zadośćuczynienie za doznaną krzywdę wynikłą z wykonania decyzji o internowaniu z dnia 13.12.1981r. nr. II/46 w zw. z wprowadzeniem w dniu 13.12.1981 r. w Polsce stanu wojennego</xText> <xText>na skutek apelacji pełnomocnika</xText> <xText>od wyroku Sądu Okręgowego w Gliwicach</xText> <xText>z dnia 26 maja 2008 r. sygn. akt IV Ko 58/07</xText> <xText/> <xText>uchyla zaskarżony wyrok w zakresie orzeczenia w pkt. 2 i w tej części sprawę przekazuje Sądowi Okręgowemu w Gliwicach do ponownego rozpoznania.</xText> <xText>Sygn. akt II AKa 239/08</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="true" xBold="true" xType="part"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText>Wnioskodawca <xAnon>W. A.</xAnon> wystąpił do Sądu Okręgowego w Katowicach z wnioskiem w przedmiocie zasądzenia na jego rzecz łącznej kwoty 25.000, - złotych tytułem zadośćuczynienia i odszkodowania za doznane krzywdy i szkodę na skutek wykonania wobec niego decyzji nr II/46 z dnia 12 grudnia 1981 roku o internowaniu go i w konsekwencji pozbawienia go wolności w okresie od 13 grudnia 1981 roku do 29 kwietnia 1982 roku.</xText> <xText/> <xText>Wyrokiem z dnia 26 maja 2008 roku Sąd Okręgowy w Gliwicach na mocy art. 8 ust. 1 oraz art. 13 ustawy z 13 lutego 1991 roku o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego (Dz. U. Nr 191 poz. 1372 z późniejszymi zmianami), zasądził od Skarbu Państwa na rzecz wnioskodawcy <xAnon>W. A.</xAnon> kwotę 4.400, - złotych tytułem odszkodowania i kwotę 5.000,- złotych tytułem zadośćuczynienia wraz z ustawowymi odsetkami od dnia prawomocności wyroku i w pozostałej części wniosek oddalił.</xText> <xText/> <xText>Powyższy wyrok w części oddalającej wniosek, zaskarżył pełnomocnik wnioskodawcy, zarzucił błąd w ustaleniach faktycznych polegający na przyjęciu, że adekwatny związek przyczynowy, pozwalający na uwzględnienie roszczenia, zachodzi jedynie w zakresie, w którym wnioskodawca był faktycznie pozbawiony wolności i wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uchylenie orzeczenia w punkcie 2 i zasądzenie na rzecz wnioskodawcy kwotę 17.800,- złotych tytułem odszkodowania w miejsce dotychczas zasądzonej kwoty 4.400,- złotych.</xText> <xText>Na rozprawie odwoławczej w dniu 28 sierpnia 2008 roku wnioskodawca oświadczył, iż również kwota zasądzona tytułem zadośćuczynienia, jest nadmiernie niska, nie uwzględnia trudnego dla niego okresu po internowaniu, co spowodowało pogorszenie się jego stanu zdrowia i konieczność przejścia na rentę, podczas gdy będąc nadal zatrudnionym, mógł uzyskiwać wynagrodzenie za pracę o 25% wyższe od kwoty otrzymywanej renty i z tego tytułu wniósł o jej podwyższenie do wysokości 15.000 złotych. Pismem z dnia 24 października 2008 roku pełnomocnik wnioskodawcy, uzasadniając zmianę stanowiska wnioskodawcy w zakresie zadośćuczynienia, wniósł o zmianę wyroku przez zasądzenie na rzecz wnioskodawcy łącznej kwoty 20.000 złotych tytułem zadośćuczynienia.</xText> <xText/> <xText><xBx>Sąd Apelacyjny zważył, co następuje</xBx>:</xText> <xText/> <xText>Apelacja wniesiona przez pełnomocnika wnioskodawcy zasługuje na uwzględnienie.</xText> <xText>Z uzasadnienia zaskarżonego wyroku nie wynika wprost, z jakich powodów Sąd I instancji odstąpił od zbadania, czy i jaki wpływ na wysokość uzyskanej przez wnioskodawcę renty z tytułu niezdolności do pracy, przyznanej mu w 1985 roku, miał fakt pozbawienia go części dochodów w postaci miesięcznej premii i trzynastej pensji z powodu internowania, zwłaszcza, iż według twierdzeń wnioskodawcy jego niezdolność do pracy była konsekwencją pozbawienia go wolności na mocy decyzji o internowaniu. Nie wynika również dlaczego Sąd zaniechał zbadania, jaki wpływ na stan zdrowia wnioskodawcy skutkujący jego niezdolnością do pracy, miały przeżycia związanego z jego internowaniem, mimo, iż okoliczności te wnioskodawca podnosił od początku , już we wniosku o przyznanie mu odszkodowania, które określał na łączną kwotę 25.000 złotych.</xText> <xText>Z treści tego uzasadnienia można jedynie domniemywać, iż zdaniem Sądu I instancji, odszkodowanie z powodu internowania, należne jest wyłącznie w wysokości różnicy między sytuacją majątkową poszkodowanego przed pozbawieniem go wolności a sytuacją zaistniałą w dniu jego zwolnienia.</xText> <xText>Z takim poglądem nie sposób się zgodzić. Zapis ustawy, w oparciu o którą procedował Sąd Okręgowy, wskazuje że państwo zobowiązane jest do zrekompensowania szkody materialnej wynikłej z wykonania decyzji o internowaniu osób działających na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego.</xText> <xText><xBx>Nie ulega wątpliwości, że szkoda ta winna w sposób bezpośredni wynikać z owego pozbawienia wolności, ale owa bezpośredniość wcale nie musi, a nawet nie może oznaczać ograniczenia szkody wyłącznie do skutków powstałych na skutek fizycznego pozbawienia wolności i tylko w czasie jego trwania. Skutki te mogą w czasie wykraczać poza moment zwolnienia wnioskodawcy z miejsca pozbawienia go wolności, nie tracąc przymiotu bezpośredniości</xBx>.</xText> <xText>Obowiązek odszkodowawczy bowiem powstaje zarówno w przypadku prostych powiązań kauzalnych, w oparciu, o które Sąd Okręgowy zasądził odszkodowanie w kwocie 4.400 złotych, jak i bardziej złożonych, w których relacje kauzalne są wieloczłonowe, jak miałoby to miejsce w sytuacji ewentualnego ustalenia, że przyznanie wnioskodawcy renty z tytułu niezdolności do pracy miało podstawę w stanie jego zdrowia pogorszonym na skutek krzywdy, jakiej doznał przez internowanie go i że wysokość tej renty była obniżona z uwagi na zmniejszone dochody w okresie internowania go, a także, iż w związku z tym jego dochody zostały obniżone z tytułu różnicy między wysokością otrzymywanej renty, a wysokością zarobków, jakie mógłby uzyskiwać, będąc nadal zdolnym do wykonywania pracy.</xText> <xText>Nie może bowiem ulegać wątpliwości, że byłyby to normalne następstwa pozbawienia go wolności, a nie będące rezultatem jakiegoś zupełnie wyjątkowego zbiegu okoliczności. Wreszcie należy zauważyć, że <xBx>każda szkoda ma charakter dynamiczny i obok pierwotnego uszczerbku, mogą się następnie pojawiać dalsze pozostające w normalnym związku przyczynowym ze zdarzeniem uzasadniającym odpowiedzialność odszkodowawczą – uszczerbki majątkowe, zarówno o charakterze utraconych korzyści, jak i strat.</xBx></xText> <xText>Zważywszy powyższe, Sąd Apelacyjny doszedł do przekonania, iż w dotychczasowym postępowaniu I-instancyjnym nie rozpoznano całości sprawy co do jej istoty i z tego względu uchylił wyrok w części zaskarżonej, a to orzeczenie o oddaleniu wniosku w pozostałej jego części, zawarte w punkcie II i w tym zakresie przekazał sprawę Sądowi Okręgowemu do ponownego rozpoznania. Winien bowiem Sąd I instancji ustalić, co było powodem przyznania wnioskodawcy renty w 1985 roku, czy stan jego zdrowia – niezdolność do pracy – pozostawał w związku przyczynowym z jego internowaniem i jaki wpływ na wysokość przyznanej mu wówczas renty miały zmniejszone dochody z pracy w okresie internowania, a także, co było powodem przeliczenia wysokości renty w 1992 roku. W przypadku potwierdzenia argumentacji zawartej we wniosku o odszkodowanie i w apelacji oraz w dodatkowym piśmie pełnomocnika wnioskodawcy, winien Sąd wyliczyć, w jakiej wysokości, z tego tytułu, doznał wnioskodawca uszczerbku majątkowego, a także rozważyć w przypadku ustalenia, że pogorszenie stanu zdrowia wnioskodawcy było całkowicie, bądź częściowo wynikiem pozbawienia go wolności w okresie internowania, czy zasądzenie odszkodowania w kwocie dotychczasowej, stanowi rzetelny, adekwatny, a jednocześnie nie będący źródłem nadmiernego wzbogacenia, ekwiwalentem za doznaną krzywdę.</xText> <xText/> <xText>Prawdą wprawdzie jest, że zadośćuczynienie ma indywidualny charakter, ale ostateczne ustalenia, jaka konkretnie kwota jest „odpowiednia”, z istoty swej należy do sfery swobodnego uznania sędziowskiego. W niniejszej sprawie ustalenie przez Sąd I instancji wysokości odszkodowania w kwocie 5.000,- złotych, jest o tyle dowolne, mimo, że w takiej kwocie domagał się wnioskodawca zadośćuczynienia precyzując tą kwotę w trakcie przesłuchania, o ile Sąd nie zwraca uwagi na fakt, że składając wniosek <xAnon>W. A.</xAnon> domagał się kwoty 25.000 złotych tytułem odszkodowania, nie posługując się pojęciami prawnymi „odszkodowanie” i „zadośćuczynienie” i podnosił okoliczności związane z jego stanem zdrowia, będącego szeroko rozumianą konsekwencją internowania go.</xText> <xText>Zauważyć również należy, że owa „uznaniowość” w zakresie określenia wysokości zadośćuczynienia upoważnia sąd odwoławczy do ingerencji w razie rażącego odstąpienia od ukształtowanej praktyki sądowej, której względna jednolitość odpowiada poczuciu sprawiedliwości i równości wobec prawa i w sytuacji wykazanego przez skarżącego pominięcia przez Sąd I instancji istotnych kryteriów ustalania tej wysokości. Skoro zatem Sąd I instancji zaniechał zbadania wszystkich okoliczności podniesionych we wniosku, a mogących mieć wpływ na wysokość zarówno odszkodowania, jak i zadośćuczynienia i skoro apelacja właśnie zarzuca brak uwzględnienia tychże okoliczności, ich zbadania i rozważenia, to koniecznym stało się, bez wykraczanie poza granice apelacji, uchylenie zaskarżonego wyroku w części zaskarżonej i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu w Gliwicach.</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Wojciech Kopczyński

Renata Kopiec

Dariusz Bryła

Magdalena Gierszner

Sygn. akt : II AKa 239/08 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 13 listopada 2008 r. Sąd Apelacyjny w Katowicach II Wydział Karny w składzie: Przewodniczący SSA Wojciech Kopczyński Sędziowie SSA Elżbieta Mieszczańska (spr.) SSA Beata Basiura Protokolant Dariusz Bryła przy udziale Prokuratora Tomasza Janeczka po rozpoznaniu w dniu 13 listopada 2008 sprawy z wniosku W. A.(A.), s.W.iJ.,ur. (...)wS. o odszkodowanie i zadośćuczynienie za doznaną krzywdę wynikłą z wykonania decyzji o internowaniu z dnia 13.12.1981r. nr. II/46 w zw. z wprowadzeniem w dniu 13.12.1981 r. w Polsce stanu wojennego na skutek apelacji pełnomocnika od wyroku Sądu Okręgowego w Gliwicach z dnia 26 maja 2008 r. sygn. akt IV Ko 58/07 uchyla zaskarżony wyrok w zakresie orzeczenia w pkt. 2 i w tej części sprawę przekazuje Sądowi Okręgowemu w Gliwicach do ponownego rozpoznania. Sygn. akt II AKa 239/08 UZASADNIENIE WnioskodawcaW. A.wystąpił do Sądu Okręgowego w Katowicach z wnioskiem w przedmiocie zasądzenia na jego rzecz łącznej kwoty 25.000, - złotych tytułem zadośćuczynienia i odszkodowania za doznane krzywdy i szkodę na skutek wykonania wobec niego decyzji nr II/46 z dnia 12 grudnia 1981 roku o internowaniu go i w konsekwencji pozbawienia go wolności w okresie od 13 grudnia 1981 roku do 29 kwietnia 1982 roku. Wyrokiem z dnia 26 maja 2008 roku Sąd Okręgowy w Gliwicach na mocy art. 8 ust. 1 oraz art. 13 ustawy z 13 lutego 1991 roku o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego (Dz. U. Nr 191 poz. 1372 z późniejszymi zmianami), zasądził od Skarbu Państwa na rzecz wnioskodawcyW. A.kwotę 4.400, - złotych tytułem odszkodowania i kwotę 5.000,- złotych tytułem zadośćuczynienia wraz z ustawowymi odsetkami od dnia prawomocności wyroku i w pozostałej części wniosek oddalił. Powyższy wyrok w części oddalającej wniosek, zaskarżył pełnomocnik wnioskodawcy, zarzucił błąd w ustaleniach faktycznych polegający na przyjęciu, że adekwatny związek przyczynowy, pozwalający na uwzględnienie roszczenia, zachodzi jedynie w zakresie, w którym wnioskodawca był faktycznie pozbawiony wolności i wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uchylenie orzeczenia w punkcie 2 i zasądzenie na rzecz wnioskodawcy kwotę 17.800,- złotych tytułem odszkodowania w miejsce dotychczas zasądzonej kwoty 4.400,- złotych. Na rozprawie odwoławczej w dniu 28 sierpnia 2008 roku wnioskodawca oświadczył, iż również kwota zasądzona tytułem zadośćuczynienia, jest nadmiernie niska, nie uwzględnia trudnego dla niego okresu po internowaniu, co spowodowało pogorszenie się jego stanu zdrowia i konieczność przejścia na rentę, podczas gdy będąc nadal zatrudnionym, mógł uzyskiwać wynagrodzenie za pracę o 25% wyższe od kwoty otrzymywanej renty i z tego tytułu wniósł o jej podwyższenie do wysokości 15.000 złotych. Pismem z dnia 24 października 2008 roku pełnomocnik wnioskodawcy, uzasadniając zmianę stanowiska wnioskodawcy w zakresie zadośćuczynienia, wniósł o zmianę wyroku przez zasądzenie na rzecz wnioskodawcy łącznej kwoty 20.000 złotych tytułem zadośćuczynienia. Sąd Apelacyjny zważył, co następuje: Apelacja wniesiona przez pełnomocnika wnioskodawcy zasługuje na uwzględnienie. Z uzasadnienia zaskarżonego wyroku nie wynika wprost, z jakich powodów Sąd I instancji odstąpił od zbadania, czy i jaki wpływ na wysokość uzyskanej przez wnioskodawcę renty z tytułu niezdolności do pracy, przyznanej mu w 1985 roku, miał fakt pozbawienia go części dochodów w postaci miesięcznej premii i trzynastej pensji z powodu internowania, zwłaszcza, iż według twierdzeń wnioskodawcy jego niezdolność do pracy była konsekwencją pozbawienia go wolności na mocy decyzji o internowaniu. Nie wynika również dlaczego Sąd zaniechał zbadania, jaki wpływ na stan zdrowia wnioskodawcy skutkujący jego niezdolnością do pracy, miały przeżycia związanego z jego internowaniem, mimo, iż okoliczności te wnioskodawca podnosił od początku , już we wniosku o przyznanie mu odszkodowania, które określał na łączną kwotę 25.000 złotych. Z treści tego uzasadnienia można jedynie domniemywać, iż zdaniem Sądu I instancji, odszkodowanie z powodu internowania, należne jest wyłącznie w wysokości różnicy między sytuacją majątkową poszkodowanego przed pozbawieniem go wolności a sytuacją zaistniałą w dniu jego zwolnienia. Z takim poglądem nie sposób się zgodzić. Zapis ustawy, w oparciu o którą procedował Sąd Okręgowy, wskazuje że państwo zobowiązane jest do zrekompensowania szkody materialnej wynikłej z wykonania decyzji o internowaniu osób działających na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego. Nie ulega wątpliwości, że szkoda ta winna w sposób bezpośredni wynikać z owego pozbawienia wolności, ale owa bezpośredniość wcale nie musi, a nawet nie może oznaczać ograniczenia szkody wyłącznie do skutków powstałych na skutek fizycznego pozbawienia wolności i tylko w czasie jego trwania. Skutki te mogą w czasie wykraczać poza moment zwolnienia wnioskodawcy z miejsca pozbawienia go wolności, nie tracąc przymiotu bezpośredniości. Obowiązek odszkodowawczy bowiem powstaje zarówno w przypadku prostych powiązań kauzalnych, w oparciu, o które Sąd Okręgowy zasądził odszkodowanie w kwocie 4.400 złotych, jak i bardziej złożonych, w których relacje kauzalne są wieloczłonowe, jak miałoby to miejsce w sytuacji ewentualnego ustalenia, że przyznanie wnioskodawcy renty z tytułu niezdolności do pracy miało podstawę w stanie jego zdrowia pogorszonym na skutek krzywdy, jakiej doznał przez internowanie go i że wysokość tej renty była obniżona z uwagi na zmniejszone dochody w okresie internowania go, a także, iż w związku z tym jego dochody zostały obniżone z tytułu różnicy między wysokością otrzymywanej renty, a wysokością zarobków, jakie mógłby uzyskiwać, będąc nadal zdolnym do wykonywania pracy. Nie może bowiem ulegać wątpliwości, że byłyby to normalne następstwa pozbawienia go wolności, a nie będące rezultatem jakiegoś zupełnie wyjątkowego zbiegu okoliczności. Wreszcie należy zauważyć, żekażda szkoda ma charakter dynamiczny i obok pierwotnego uszczerbku, mogą się następnie pojawiać dalsze pozostające w normalnym związku przyczynowym ze zdarzeniem uzasadniającym odpowiedzialność odszkodowawczą – uszczerbki majątkowe, zarówno o charakterze utraconych korzyści, jak i strat. Zważywszy powyższe, Sąd Apelacyjny doszedł do przekonania, iż w dotychczasowym postępowaniu I-instancyjnym nie rozpoznano całości sprawy co do jej istoty i z tego względu uchylił wyrok w części zaskarżonej, a to orzeczenie o oddaleniu wniosku w pozostałej jego części, zawarte w punkcie II i w tym zakresie przekazał sprawę Sądowi Okręgowemu do ponownego rozpoznania. Winien bowiem Sąd I instancji ustalić, co było powodem przyznania wnioskodawcy renty w 1985 roku, czy stan jego zdrowia – niezdolność do pracy – pozostawał w związku przyczynowym z jego internowaniem i jaki wpływ na wysokość przyznanej mu wówczas renty miały zmniejszone dochody z pracy w okresie internowania, a także, co było powodem przeliczenia wysokości renty w 1992 roku. W przypadku potwierdzenia argumentacji zawartej we wniosku o odszkodowanie i w apelacji oraz w dodatkowym piśmie pełnomocnika wnioskodawcy, winien Sąd wyliczyć, w jakiej wysokości, z tego tytułu, doznał wnioskodawca uszczerbku majątkowego, a także rozważyć w przypadku ustalenia, że pogorszenie stanu zdrowia wnioskodawcy było całkowicie, bądź częściowo wynikiem pozbawienia go wolności w okresie internowania, czy zasądzenie odszkodowania w kwocie dotychczasowej, stanowi rzetelny, adekwatny, a jednocześnie nie będący źródłem nadmiernego wzbogacenia, ekwiwalentem za doznaną krzywdę. Prawdą wprawdzie jest, że zadośćuczynienie ma indywidualny charakter, ale ostateczne ustalenia, jaka konkretnie kwota jest „odpowiednia”, z istoty swej należy do sfery swobodnego uznania sędziowskiego. W niniejszej sprawie ustalenie przez Sąd I instancji wysokości odszkodowania w kwocie 5.000,- złotych, jest o tyle dowolne, mimo, że w takiej kwocie domagał się wnioskodawca zadośćuczynienia precyzując tą kwotę w trakcie przesłuchania, o ile Sąd nie zwraca uwagi na fakt, że składając wniosekW. A.domagał się kwoty 25.000 złotych tytułem odszkodowania, nie posługując się pojęciami prawnymi „odszkodowanie” i „zadośćuczynienie” i podnosił okoliczności związane z jego stanem zdrowia, będącego szeroko rozumianą konsekwencją internowania go. Zauważyć również należy, że owa „uznaniowość” w zakresie określenia wysokości zadośćuczynienia upoważnia sąd odwoławczy do ingerencji w razie rażącego odstąpienia od ukształtowanej praktyki sądowej, której względna jednolitość odpowiada poczuciu sprawiedliwości i równości wobec prawa i w sytuacji wykazanego przez skarżącego pominięcia przez Sąd I instancji istotnych kryteriów ustalania tej wysokości. Skoro zatem Sąd I instancji zaniechał zbadania wszystkich okoliczności podniesionych we wniosku, a mogących mieć wpływ na wysokość zarówno odszkodowania, jak i zadośćuczynienia i skoro apelacja właśnie zarzuca brak uwzględnienia tychże okoliczności, ich zbadania i rozważenia, to koniecznym stało się, bez wykraczanie poza granice apelacji, uchylenie zaskarżonego wyroku w części zaskarżonej i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu w Gliwicach.

15/150000/0001006/AKa

Sąd Apelacyjny w Katowicach

II Wydział Karny

151500000001006_II_AKa_000319_2008_Uz_2008-11-13_001

II AKa 319/08

2008-11-13 01:00:00.0 CET

2019-05-23 13:04:41.0 CEST

2019-04-29 14:50:25.0 CEST

15150000

1006

SENTENCE, REASON

Sygn. akt : II AKa 319/08 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 13 listopada 2008 r. Sąd Apelacyjny w Katowicach w II Wydziale Karnym w składzie: Przewodniczący SSA Wojciech Kopczyński (spr.) Sędziowie SSA Elżbieta Mieszczańska SSA Beata Basiura Protokolant Dariusz Bryła przy udziale Prokuratora Prok. Apel. Tomasza Janeczka po rozpoznaniu w dniu 13 listopada 2008 r. sprawy A. M. ( M. ), s. Z. i R. zd. P. , ur. (...) w C. oskarżonego z art. 280 §2 kk i art. 157 §1 kk przy zast. art. 11 §

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Renata Kopiec" xPublisher="rkopiec" xEditorFullName="Magdalena Gierszner" xEditor="mgierszner" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="8" xFlag="published" xVolType="15/150000/0001006/AKa" xYear="2008" xVolNmbr="000319" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Wyrok+Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xText><xBx> <xUx>Sygn. akt : II AKa 319/08</xUx> </xBx></xText> <xUnit xBold="true" xIsTitle="true" xType="part"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right">Dnia 13 listopada 2008 r.</xText> <xText>Sąd Apelacyjny w Katowicach w II Wydziale Karnym w składzie:</xText> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="172"/> <xCOLx xWIDTHx="539"/> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">Przewodniczący</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText>SSA Wojciech Kopczyński (spr.)</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">Sędziowie</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText>SSA Elżbieta Mieszczańska</xText> <xText>SSA Beata Basiura</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">Protokolant</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText>Dariusz Bryła</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xText>przy udziale Prokuratora Prok. Apel. Tomasza Janeczka</xText> <xText>po rozpoznaniu w dniu 13 listopada 2008 r. sprawy</xText> <xText><xBx><xAnon>A. M.</xAnon></xBx> (<xBx><xAnon>M.</xAnon></xBx>), s. <xAnon>Z.</xAnon> i <xAnon>R.</xAnon> zd. <xAnon>P.</xAnon>, <xAnon>ur. (...)</xAnon> w <xAnon>C.</xAnon></xText> <xText>oskarżonego z <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 §2 kk</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 157;art. 157 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 157 §1 kk</xLexLink> przy zast. <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 §2 kk</xLexLink> oraz <xLexLink xArt="art. 157;art. 157 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 157 §2 kk</xLexLink>.</xText> <xText>na skutek apelacji obrońcy</xText> <xText>od wyroku Sądu Okręgowego w Katowicach</xText> <xText>z dnia 10 czerwca 2008 r. sygn. akt. XXI K 243/07</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText>utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText>zasądza od Skarbu Państwa (Sąd Okręgowy w Katowicach) na rzecz adwokata <xAnon>M. C.</xAnon> – Kancelaria Adwokacka w <xAnon>K.</xAnon> kwotę 732 (siedemset trzydzieści dwa) zł w tym 22 % podatku VAT tytułem nieopłaconych kosztów obrony z urzędu udzielonej oskarżonemu <xAnon>A. M.</xAnon> w postępowaniu odwoławczym;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText>zwalnia oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych związanych z postępowaniem odwoławczym, którymi obciąża Skarb Państwa.</xText> </xUnit> <xText>Sygn. akt II AKa 319/08</xText> </xUnit> <xUnit xBold="true" xIsTitle="true" xType="part"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText><xAnon>A. M.</xAnon> oskarżono o to, że</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">I</xName> <xText>w dniu 29 czerwca 2007r. w <xAnon>S.</xAnon>, działając w sposób bezpośrednio zagrażający życiu, polegający na szczuciu psem rasy typu amstaff <xAnon>T. S.</xAnon> oraz kopnięciu go w twarz, zabrał następnie na jego szkodę pieniądze w kwocie 50 złotych, przy czym na skutek powyższego uderzenia oraz szczucia psem pokrzywdzony doznał obrażeń ciała w postaci rany tłuczonej prawej okolicy jarzmowej, ran szarpano – kąsanych w okolicy łokcia i przedramienia prawego, ran szarpano – kąsanych moszny, które to obrażenia spowodowały rozstrój prawidłowej funkcji organizmu na okres powyżej 7 dni, to jest o czyn z <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 k.k.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 157;art. 157 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 157 § 1 k.k.</xLexLink> przy zastosowaniu <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 2 k.k.</xLexLink></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">II</xName> <xText>w tym samym miejscu i czasie dokonał pobicia <xAnon>Z. O.</xAnon>, w wyniku czego pokrzywdzony doznał obrażeń w postaci rany tłuczonej okolicy jarzmowej po stronie prawej, licznych ran tłuczonych w okolicy szczytowej czaszki, krwiaka okularowego oczodołu lewego, licznych drobnych ran kąsanych przedramienia prawego oraz podbrzusza, które to obrażenia spowodowały rozstrój prawidłowych funkcji organizmu na okres poniżej 7 dni, to jest o czyn z <xLexLink xArt="art. 157;art. 157 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 157 § 2 k.k.</xLexLink></xText> </xUnit> <xText>Natomiast wyrokiem z dnia 10 czerwca 2008r. w sprawie o sygn. akt XXI K 243/07 Sąd Okręgowy w Katowicach uznał oskarżonego <xAnon>A. M.</xAnon> za winnego tego, że w dniu 29 czerwca 2007r. w <xAnon>S.</xAnon>, posługując się atakującym niebezpiecznym psem w typie rasy amstaff oraz kopiąc <xAnon>T. S.</xAnon> w głowę, doprowadził go do stanu nieprzytomności, po czym zabrał na jego szkodę pieniądze w kwocie 50 złotych, przy czym spowodował u pokrzywdzonego obrażenia ciała w postaci rany tłuczonej prawej okolicy jarzmowej, ran szarpano – kąsanych w okolicy łokcia i przedramienia prawego oraz ran szarpano – kąsanych moszny, co wywołało naruszenie czynności narządu ciała pokrzywdzonego na okres powyżej 7 dni, czym wyczerpał znamiona przestępstwa z <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 k.k.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 157;art. 157 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 157 § 1 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 2 k.k.</xLexLink> i za to na podstawie <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 3 k.k.</xLexLink> skazał go na karę 3 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności,</xText> <xText>Tym samym wyrokiem sąd pierwszej instancji uznał oskarżonego <xAnon>A. M.</xAnon> za winnego tego, że w tym samym miejscu i czasie, posługując się atakującym niebezpiecznym psem w typie rasy amstaff oraz uderzając rękami i czołem w głowę <xAnon>Z. O.</xAnon> spowodował u niego obrażenia ciał w postaci rany tłuczonej okolicy jarzmowej po stronie prawej, licznych ran tłuczonych w okolicy szczytowej czaszki, krwiaka okularowego lewego oczodołu oraz licznych drobnych ran kąsanych prawego przedramienia i podbrzusza, co wywołało naruszenie czynności narządów ciała pokrzywdzonego na okres poniżej 7 dni, czym wyczerpał znamiona przestępstwa z <xLexLink xArt="art. 157;art. 157 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 157 § 2 k.k.</xLexLink> i za to na mocy <xLexLink xArt="art. 157;art. 157 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 157 § 2 k.k.</xLexLink> skazał go na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności. Na podstawie <xLexLink xArt="art. 85" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 85 k.k.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 86;art. 86 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 86 § 1 k.k.</xLexLink> wymierzył oskarżonemu <xAnon>A. M.</xAnon> karę łączną 3 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności. Na podstawie <xLexLink xArt="art. 44;art. 44 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 44 § 2 k.k.</xLexLink> orzekł przepadek na rzecz Skarbu Państwa należącego do oskarżonego psa (suki) w typie rasy amstaff, maści brązowo-białej, wabiącego się <xAnon> (...)</xAnon>, oddanego na przechowanie <xAnon>J. M.</xAnon> z „<xAnon>(...)</xAnon>” w <xAnon>D.</xAnon>. Poza tym na podstawie <xLexLink xArt="art. 445;art. 445 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 445 § 1 k.c.</xLexLink> sąd pierwszej instancji zasądził od <xAnon>A. M.</xAnon> na rzecz <xAnon>T. S.</xAnon> kwotę 2.000 złotych z odsetkami w wysokości ustawowej od dnia 3 marca 2008r., oraz na rzecz <xAnon>Z. O.</xAnon> kwotę 1.000 złotych z ustawowymi odsetkami w wysokości ustawowej od dnia 3 marca 2008r. tytułem zadośćuczynienia za krzywdy doznane przez obu pokrzywdzonych. Ponadto zasądził koszty obrony z urzędu i zwolnił oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych.</xText> <xText>Powyższy wyrok w całości zaskarżył obrońca oskarżonego zarzucając mu:</xText> <xEnum> <xBullet>-</xBullet> <xEnumElem> <xText>błąd w ustaleniach faktycznych polegający na nieuzasadnionym przyjęciu, wynikającym z dowolnej oceny dowodów, iż oskarżony w trakcie zdarzenia posłużył się atakującym niebezpiecznym psem w typie rasy amstaff oraz dokonał zaboru pieniędzy na szkodę <xAnon>T. S.</xAnon>, gdy prawidłowa ocena zgromadzonego materiału dowodowego uzasadnia przyjęcie, iż w rzeczywistości inna osoba niż oskarżony wydała w trakcie zdarzenia polecenie psu w typie rasy amstaff zaatakowanie pokrzywdzonych i nie doszło do zaboru przez oskarżonego pieniędzy na szkodę <xAnon>T. S.</xAnon>,</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>obrazę przepisu prawa materialnego – <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 k.k.</xLexLink> poprzez nieuzasadnione przyjęcie, iż posłużenie się psem w typie rasy amstaff przez oskarżonego w trakcie zdarzenia uzasadnia stwierdzenie, że stanowiło to posłużenie się przedmiotem podobnie niebezpiecznym jak nóż czy broń palna i zasadne jest przyjęcie kwalifikowanego typu rozboju, gdy prawidłowa analiza zbrodni stypizowanej w <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 k.k.</xLexLink> uzasadnia w przypadku czynu przypisanego oskarżonemu zastosowanie kwalifikacji prawnej czynu z <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 1 k.k.</xLexLink>, gdyby sąd nie uwzględnił opisanego powyżej zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych.</xText> </xEnumElem> </xEnum> <xText>Podnosząc powyższe zarzuty wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez wyeliminowanie z opisu obu przypisanych oskarżonemu <xAnon>A. M.</xAnon> czynów posłużenia się atakującym niebezpiecznym psem w typie rasy amstaff oraz wyeliminowanie z kwalifikacji prawnej pierwszego z przypisanych oskarżonemu czynów <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 k.k.</xLexLink> i obniżenie wymiaru kary za ten czyn lub ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Okręgowemu w Katowicach do ponownego rozpoznania.</xText> <xText><xBx>Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:</xBx></xText> <xText>Apelacja obrońcy oskarżonego nie jest zasadna i na uwzględnienie nie zasługuje. Generalnie stwierdzić należy, że wbrew wywodom skarżącego sąd pierwszej instancji nie tylko, że starannie przeprowadził postępowanie dowodowe, ale następnie dokonał wnikliwej i wszechstronnej analizy i oceny przeprowadzonych dowodów. W konsekwencji poczynił w powyższej sprawie prawidłowe ustalenia faktyczne. Precyzyjnie przy tym wskazał, na jakich oparł się dowodach czyniąc takie, a nie inne ustalenia faktyczne. Zasadnie uznał za wiarygodne te z nich, które wskazywały na to, że to oskarżony dopuścił się zarzucanych mu przestępstw. Nie ma więc najmniejszych podstaw do ich kwestionowania. W konsekwencji podniesiony w apelacji obrońcy oskarżonego zarzut błędów w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku, okazał się bezzasadny. Nietrafny jest też sugerowany w uzasadnieniu apelacji zarzut naruszenia przepisów postępowania. Zdaniem instancji odwoławczej ocena całego materiału dowodowego zgromadzonego w powyższej sprawie i przeprowadzonego na rozprawie dokonana została przez sąd pierwszej instancji z uwzględnieniem reguł określonych w <xLexLink xArt="art. 4;art. 5;art. 7;art. 366;art. 410" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 4, art. 5, art. 7, art. 366 i art. 410 k.p.k.</xLexLink> Jest wszechstronna, rzeczowa i logiczna, zgodna z zasadami wiedzy i doświadczenia życiowego. Nie zawiera też błędów faktycznych i logicznych. Sąd merytoryczny dokonując ustaleń w zakresie faktów nie naruszył, więc ram swobodnej oceny dowodów. Przy czym zasadnie oparł się głównie na relacji naocznego świadka <xAnon>M.</xAnon> <xAnon>W.</xAnon>. Szczegółowo przeanalizował jego zeznania dokonując rzetelnej ich oceny. Prawidłowo ocenił też zeznania pokrzywdzonych dochodząc w tym zakresie do trafnych wniosków, co do ich wiarygodności. W konsekwencji należało stwierdzić, że ustalony przez sąd pierwszej instancji stan faktyczny, w zakresie przebiegu wydarzeń i roli w nich oskarżonego, znajduje oparcie w prawidłowo dokonanej analizie i ocenie całokształtu materiału dowodowego przeprowadzonego i ujawnionego na rozprawie. Konfrontacja zaś ustaleń faktycznych z przeprowadzonymi dowodami dodatkowo potwierdza, że dokonana przez sąd rekonstrukcja przebiegu przypisanych oskarżonemu przestępstw nie wykazuje błędów i jest zgodna z przeprowadzonymi dowodami, którym sąd merytoryczny dał wiarę. Przy czym czyniąc wspomniane ustalenia faktyczne sąd pierwszej instancji uwzględnił zarówno okoliczności przemawiające na korzyść oskarżonego, jak i na jego niekorzyść. Ponadto dokonując oceny wiarygodności wyjaśnień oskarżonego i zeznań świadków stanowisko swoje należycie i przekonująco uzasadnił. Szczegółowo przedstawił też w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku tok swojego rozumowania precyzyjnie wskazując powody, dla których uznał, że oskarżony dopuścił się zarzucanych mu przestępstw. Także ocena prawna poszczególnych zachowań oskarżonego jest, zdaniem sądu odwoławczego, ze wszech miar prawidłowa, choć problematyka „posłużenia się” psem w rozboju, a w szczególności uznanie go za inny podobnie niebezpieczny przedmiot, jak nóż i broń palna, budziła kontrowersje w orzecznictwie i piśmiennictwie. Na co zwrócił uwagę sąd pierwszej instancji dokonując w tym zakresie skrótowego przeglądu i analizy judykatury oraz poglądów doktryny prawa karnego. Przede wszystkim w świetle zeznań pokrzywdzonych bezsporne jest to, że oskarżony najpierw dopuścił się rozboju na szkodę pierwszego z pokrzywdzonych, a następnie dokonał występku z <xLexLink xArt="art. 157;art. 157 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 157 § 2 k.k.</xLexLink> na szkodę drugiego z nich. Już w trakcie pierwszych przesłuchań w toku postępowania przygotowawczego pokrzywdzeni wyraźnie wskazywali na to, że oskarżony na początku zażądał od <xAnon>T. S.</xAnon> pieniędzy mówiąc do niego „dawaj kasę”, a następnie nie tylko, że sam użył wobec tego pokrzywdzonego przemocy, ale i posłużył się atakującym go psem. Potem gdy pierwszy z zaatakowanych mężczyzn leżał już na ziemi wyciągnął mu z kieszeni portfel z pieniędzmi. (zeznania <xAnon>Z. O.</xAnon> – k. 23-24, 295 akt) To, iż pokrzywdzony <xAnon>T. S.</xAnon> dysponował w tym dniu gotówką potwierdziła jego żona. Natomiast a to, że miał on pieniądze jeszcze po puszczeniu lokalu potwierdził drugi z pokrzywdzonych - <xAnon>Z. O.</xAnon>. Fakt posłużenia się przez oskarżonego w trakcie zajścia niebezpiecznym psem, któremu wydał polecenie do ataku na <xAnon>T. S.</xAnon>, szczucia nim pokrzywdzonego, wynika wyraźnie ze stanowczych i konsekwentnych zeznań naocznego świadka <xAnon>M.</xAnon> <xAnon>W.</xAnon>, kolegi oskarżonego. (k. 55-56 akt) Opisując wydarzenia jakie rozegrały się w dniu 29 czerwca 2007r. wskazał on jednoznacznie na oskarżonego, jako osobę która krzyczała do psa „bierz go” i jednocześnie pokazywała na pokrzywdzonego <xAnon>T. S.</xAnon>. W następstwie tej wydanej przez oskarżonego komendy wspomniany pies zaczął szarpać kłami pierwszego z pokrzywdzonych za krocze oraz kąsać jego prawą rękę i tułów. Jednocześnie oskarżony uderzył pokrzywdzonego pięścią w twarz, a gdy ten się przewrócił kopnął go w głowę. W wyniku tych działań pokrzywdzony na chwilę stracił przytomność. Wspomniane ustalenia, a więc i wiarygodność zeznań <xAnon>M.</xAnon> <xAnon>W.</xAnon>, potwierdzają jego obrażenia ciała udokumentowane w trakcie oględzin lekarskich. (protokół - k. 60 akt) Oceniono je też prawidłowo, jako powstałe od pokąsania przez psa. Relację wspomnianego świadka potwierdza też protokół oględzin jego spodni, poszarpanych przez psa. (k. 57-58 akt) Znamienne jest też to, że sam oskarżony <xAnon>A. M.</xAnon> w swoich wyjaśnieniach na rozprawie nie wykluczył, że poszczuł psem pokrzywdzonego i z tego powodu nie tylko, że przeprosił pokrzywdzonego za swoje zachowanie, ale i żałował tego co się stało. Poza tym przyznał, że pomimo szarpaniny w dniu zdarzenia z <xAnon>M.</xAnon> <xAnon>W.</xAnon> nie było między nimi żadnych konfliktów. Co więcej uważa go za swojego kolegę. Tak więc sąd merytoryczny miał wystarczające podstawy do tego, aby swoje ustalenia faktyczne w zakresie początkowej fazy zajścia oprzeć na zeznaniach <xAnon>M.</xAnon> <xAnon>W.</xAnon>. Trafnie sąd pierwszej instancji ocenił też zeznania pokrzywdzonych w kwestii dotyczącej osoby wydającej psu polecenie do ataku. Wszak jedyną kobietą, która mogła wchodzić w grę, to konkubina oskarżonego – <xAnon>M. G.</xAnon>. Ta zaś niewątpliwie krzyczała ale do oskarżonego, aby się uspokoił i to już w trakcie zajścia. Na dodatek w trakcie konfrontacji po usłyszeniu jej głosu pokrzywdzeni wyraźnie wykluczyli, aby to jej głos wtedy na początku zajścia słyszeli. (k 123-125, 126-127) Tak wiec trafnie uznał sąd merytoryczny, że pokrzywdzeni musieli się w tej kwestii pomylić. Wszak chodzi o przeszło 68 -letnich mężczyzn, którzy w wyniku odniesionych poważnych obrażeń ciała stracili przytomność. Po dotkliwym pogryzieniu ich przez psa byli w szoku, a składając następnego dnia zeznania byli pod wpływem silnych środków przeciwbólowych. Poza tym w takcie zajścia znajdowali się pod wpływem alkoholu. Niemniej jednak ten ostatni fakt, to jest że byli pod wpływem alkoholu, a w wyniku odniesionych obrażeń stracili na chwilę przytomności, nie uzasadniał słuchania ich w obecności biegłego psychologa i dopuszczania dowodu z jego opinii, na okoliczność możliwości zapamiętywania, odtwarzania i relacjonowania przez nich spostrzeżeń, jak sugeruje to apelujący. W tym zakresie sąd merytoryczny bezpośrednio zetknął się z tymi osobami i miał pełne podstawy do samodzielnej oceny ich relacji w powiązaniu z innymi przeprowadzonymi dowodami. Nadto sąd merytoryczny dysponował zeznaniami naocznego świadka <xAnon>M.</xAnon> <xAnon>W.</xAnon> i nie było najmniejszych podstaw do kwestionowania ich wiarygodności. Świadek ten jednoznacznie w toku całego procesu wskazywał na oskarżonego, jako osobę która wydała psu komendę do ataku na pokrzywdzonych. Bezsporne jest także ustalenie sądu pierwszej instancji, iż pies który dotkliwie pogryzł obydwu pokrzywdzonych, to pies bez rodowodu, wyglądający jak amstaff. Tak więc trafnie sąd merytoryczny uznał, że jest to pies w typie rasy amstaff - American Staffordshire Terier. Powszechnie znanej rasy bardzo silnych, zwinnych i budzących respekt psów, wymagających odpowiedniej tresury. Cechujących się masywną budową, dużą muskulaturą, szeroką głową z silnymi muskularnymi szczękami. Psów na ogół łagodnych choć pierwotnie przeznaczonych do walk miedzy sobą, a więc przy nienależytym prowadzeniu przez osoby nieodpowiedzialne mogących być niebezpiecznymi zarówno dla ludzi, jak i zwierząt. Tymczasem oskarżony będący posiadaczem takiego psa nie tylko, że w dniu zdarzenia był pod znacznym wpływem alkoholu, ale i działał pod wpływem zażytej wcześniej substancji psychotropowej w postaci amfetaminy. Natomiast z opinii sądowo – psychiatrycznej wynika, że stwierdzono u niego cechy osobowości nieprawidłowej przejawiającej się w skłonności do nadużywania alkoholu i marihuany, nie przestrzeganiu norm społecznych i prawnych przy prawidłowej ich znajomości, oraz tendencje autodestrukcyjne. (k. 158) Miał przy tym świadomość, że jego pies w przeszłości pogryzł inną osobę, co sam potwierdził. Nie przerwał także ataku psa, gdy ten szarpał pokrzywdzonego za mosznę. Celnie też sąd merytoryczny ustalił w oparciu o zeznania świadków, w tym i relację <xAnon>J. M.</xAnon> z <xAnon>(...)</xAnon>, obiektywne właściwości zewnętrze i wewnętrzne tego konkretnego niebezpiecznego psa – suki wabiącej się <xAnon> (...)</xAnon>, która był bardzo agresywny w trakcie ataku na pokrzywdzonych. Przedstawiła ona nie tylko jak wyglądał i zachowywał się pies w trakcie pobytu w schronisku dla zwierząt, ale w oparciu o swoje doświadczenia zawodowe opisała, jak przebiega i jakie ma konsekwencje dla życia i zdrowia człowieka atak psa takiego samego typu lub rasy. Wskazała na jego agresywność i przynależność do niebezpiecznej rasy. W związku z powyższym sąd trafnie ustalił, że <xBx> pies był „przedmiotem”, którym posłużył się oskarżony, a jego atak ukierunkowany był na pokrzywdzonego i mógł spowodować bardzo ciężkie skutki dla jego zdrowia, a nawet życia. Przy czym to, iż pokrzywdzony nie doznał w wyniku ataku psa obrażeń ciała zagrażających życiu nie wykluczało przyjęcia kwalifikowanego rozboju, skoro obiektywne właściwości tego „niebezpiecznego przedmiotu”, którym posłużył się sprawca, stworzyły realne zagrożenie dla jego życia. Zwłaszcza, że sprawca doprowadził pokrzywdzonego do stanu nieprzytomności. </xBx>W konsekwencji Sąd Okręgowy trafnie ocenił, że <xBx> użycie przez oskarżonego atakującego pokrzywdzonego niebezpiecznego psa w typie rasy amstaff - American Staffordshire Terier jest określonym w <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 k.k.</xLexLink> posłużenia się innym podobnie niebezpiecznym przedmiotem. Obiektywne cechy tego konkretnego psa, jego właściwości zewnętrzne (masywna budowa) i wewnętrzne (agresywność) wskazywały na to, że użycie go stworzyło poważne, rzeczywiste i bezpośrednie zagrożenie dla życia pokrzywdzonego. Mogło też doprowadzić do poważnego uszkodzenia jego ciała. Przy czym nie umieszczenie danej rasy psów w wykazie ras psów uznanych za agresywne wymienionych w <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU20030770687" xTitle="Rozporządzenie Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 28 kwietnia 2003 r. w sprawie wykazu ras psów uznawanych za agresywne" xAddress="Dz. U. z 2003 r. Nr 77, poz. 687">rozporządzeniu Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 28 kwietnia 2003r.</xLexLink> (Dz. U Nr 77, poz. 687 z 2003r.) nie przesądza o uznaniu określonego psa, nie należącego do żadnej z ras wymienionych w tym akcie prawnym, za „inny niebezpieczny przedmiot” z uwagi na jego obiektywne właściwości zewnętrzne (eksterierowe), czyli ogólny wygląd zwierzęcia charakterystyczny dla danego gatunku i wewnętrzne (interierowe) predyspozycje agresywności. </xBx>Trafnie przy tym odwołując się i interpretując pojęcia pojawiające się w <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19971110724" xTitle="Ustawa z dnia 21 sierpnia 1997 r. o ochronie zwierząt" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 111, poz. 724">ustawie z dnia 21 sierpnia 1997r. o ochronie zwierząt</xLexLink>. (tekst jednolity Dz. U Nr 106, poz. 1002 z 2003r. z późn. zm.) sąd I instancji uznał, że pies może być uznany za „przedmiot”. Co prawda art. 1 ust. 1 cytowanej ustawy wskazuje, że zwierzę, jako istota żyjąca, zdolna do odczuwania cierpienia, nie jest rzeczą, to jednak art. 1 ust. 2 zastrzega, że w sprawach nieuregulowanych w ustawie do zwierząt stosuje się odpowiednio przepisy dotyczące rzeczy. Na takie rozumienie tego pojęcia wskazuje też pośrednio Michał Gabriel-Węgłowski w monografii <xIx> „Przestępstwa przeciwko humanitarnej ochronie zwierząt”</xIx> Toruń 2008., gdy analizuje możliwości zbiegu przepisów części szczególnej <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">kodeksu karnego</xLexLink> oraz <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19971110724" xTitle="Ustawa z dnia 21 sierpnia 1997 r. o ochronie zwierząt" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 111, poz. 724">ustawy o ochronie zwierząt</xLexLink> i wyklucza ją w odniesieniu do <xLexLink xArt="art. 288;art. 288 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 288 § 1 k.k.</xLexLink>, który zabezpiecza cudza rzecz ruchomą. Tymczasem „pies w rozumieniu <xLexLink xArt="art. 45" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 45 k.c.</xLexLink> pies jest rzeczą, czyli przedmiotem materialnym. Co więcej, ma on charakter samoistny, cechuje się dostępnością, może stanowić przedmiot własności oraz występować w obrocie”. Poza tym „zakres nazwy <xIx> przedmiot</xIx> jest szerszy od zakresu nazwy <xIx> rzeczy</xIx>”. (Andrzej Sakowicz, Glosa do wyroku Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 27 listopada 2003r., sygn. akt II AKa 280/03, Prokuratura i Prawo 2006, nr 1, s.147-148) Zasadnie przy tym sąd I instancji uznał, że ustany przez niego sposób działania sprawcy, czy to ze względu na stosowaną przez niego przemoc, czy też z uwagi na posłużenie się agresywnym psem niebezpiecznej rasy, nie wskazywał w tym konkretnym przypadku na przyjęcie kwalifikowanej postaci rozboju z uwagi na „działanie w inny sposób bezpośrednio zagrażający życiu” w rozumieniu <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 k.k.</xLexLink>, na co powoływał się prokurator, ale nie w zarzucie postawionym oskarżonemu, tylko w uzasadnieniu aktu oskarżenia. O ile odrzucenie przez sąd takiej ewentualności było prawidłowe, o tyle samo uzasadnienie akurat tego poglądu sądu merytorycznego nie do końca jest przekonujące. Poza tym sąd nie rozważał i słusznie, czy zachowanie oskarżonego można byłoby oceniać, jako doprowadzenie pokrzywdzonego do stanu bezbronności, albo posłużenia się środkiem obezwładniającym bezpośrednio zagrażającym życiu, choć w orzecznictwie sądów powszechnych i piśmiennictwie przyjmowano i takie konstrukcje prawne. Skoncentrował się na tym, co zarzucono oskarżonemu oraz uwzględnił to, co wynikało z poczynionych w sprawie bezspornych ustaleń faktycznych. Tymczasem wniesienie apelacji wyłącznie na korzyść oskarżonego ograniczyło pole rozważań sądu odwoławczego. W konsekwencji skoro sąd pierwszej instancji trafnie uznał, że sprawca posłużył się atakującym pokrzywdzonego <xAnon>T. S.</xAnon> niebezpiecznym psem w typie rasy amstaff powodując realne zagrożenie dla jego życia, jako narzędziem służącym do obezwładnienia ofiary w celu zawładnięcia jego pieniędzmi, to przyjęta kwalifikacja z <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 k.k.</xLexLink> jest ze wszech miar prawidłowa. Na możliwość uznania psa określonej rasy za „inny podobnie niebezpieczny przedmiot” w rozumieniu art. <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 k.k.</xLexLink>, jeśli sprawca będzie posługiwał się tym zwierzęciem jak narzędziem, pośrednio wskazuje też <xIx> Małgorzata Dąbrowska –Kardas i Piotr Kardas w Komentarzu do <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">kodeksu karnego</xLexLink></xIx>, tom II str.147, Kraków 2006r. Nie było też podstaw do kwestionowania kary pozbawienia wolności wymierzonej oskarżonemu za ten kwalifikowany rozbój, albowiem sąd pierwszej instancji prawidłowo ustalił i ocenił wszystkie okoliczności wpływające na jej wymiar. Nie było też podstaw do kwestionowania wyroku w części dotyczącej skazania oskarżonego za przypisany mu czyn z <xLexLink xArt="art. 157;art. 157 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 157 § 2 k.k.</xLexLink>, popełniony na szkodę <xAnon>Z. O.</xAnon>. Także w tej części ustalenia sądu pierwszej instancji są prawidłowe. Sam oskarżony przyznał się do tego pobicia, a to, że także w tym przypadku posłużył się niebezpiecznych psem wynika z zeznań cytowanych przez sąd pierwszej instancji świadków. Wskazywali oni wyraźnie na oskarżonego, jako osobę, która nie tylko sama biła tego pokrzywdzonego, ale i nie próbowała przerwać ataku niebezpiecznego psa. Natomiast stopień obrażeń ciała pokrzywdzonego potwierdza protokół oględzin lekarskich. Także kara jednostkowa wymierzona za to przestępstwo w wymiarze 6 miesięcy pozbawienia wolności nie może uchodzić za karę rażąco surową. Nie ma też podstaw do kwestionowania kary łącznej pozbawienia wolności wymierzonej oskarżonemu na zasadzie pełnej absorpcji. Prawidłowość orzeczenia przepadku należącego do oskarżonego psa potwierdzają też rozwiązania przyjęte w cytowanej już wcześniej ustawyie o ochronie zwierząt. One także przewidują możliwość, a w pewnych sytuacjach statuują obowiązek przepadku zwierzęcia. (<xLexLink xArt="art. 35;art. 38" xIsapId="WDU19971110724" xTitle="Ustawa z dnia 21 sierpnia 1997 r. o ochronie zwierząt" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 111, poz. 724">art. 35 i 38 ustawy o ochronie zwierząt</xLexLink>) Wspomniana ustawa określa też tryb wykonania takiego orzeczenia o przepadku. W konsekwencji Sąd Apelacyjny zaskarżony wyrok Sądu Okręgowego w Katowicach z dnia 10 czerwca 2008r. sygn. akt XXI K 243/07 utrzymał w mocy. Zasądził też koszty nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu w postępowaniu odwoławczym przez obrońcę wyznaczonego z urzędu. Ponadto z uwagi na trudną sytuację rodzinną i majątkową oskarżonego, który ma na utrzymaniu niepracująca konkubinę i dwoje małoletnich dzieci, sąd na mocy <xLexLink xArt="art. 624;art. 624 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 624 § 1 k.p.k.</xLexLink> zwolnił go od ponoszenia kosztów sądowych związanych z postępowaniem odwoławczym, którymi obciążył Skarb Państwa.</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Wojciech Kopczyński

Renata Kopiec

Dariusz Bryła

Magdalena Gierszner

Sygn. akt : II AKa 319/08 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 13 listopada 2008 r. Sąd Apelacyjny w Katowicach w II Wydziale Karnym w składzie: Przewodniczący SSA Wojciech Kopczyński (spr.) Sędziowie SSA Elżbieta Mieszczańska SSA Beata Basiura Protokolant Dariusz Bryła przy udziale Prokuratora Prok. Apel. Tomasza Janeczka po rozpoznaniu w dniu 13 listopada 2008 r. sprawy A. M.(M.), s.Z.iR.zd.P.,ur. (...)wC. oskarżonego zart. 280 §2 kkiart. 157 §1 kkprzy zast.art. 11 §2 kkorazart. 157 §2 kk. na skutek apelacji obrońcy od wyroku Sądu Okręgowego w Katowicach z dnia 10 czerwca 2008 r. sygn. akt. XXI K 243/07 1 utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok; 2 zasądza od Skarbu Państwa (Sąd Okręgowy w Katowicach) na rzecz adwokataM. C.– Kancelaria Adwokacka wK.kwotę 732 (siedemset trzydzieści dwa) zł w tym 22 % podatku VAT tytułem nieopłaconych kosztów obrony z urzędu udzielonej oskarżonemuA. M.w postępowaniu odwoławczym; 3 zwalnia oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych związanych z postępowaniem odwoławczym, którymi obciąża Skarb Państwa. Sygn. akt II AKa 319/08 UZASADNIENIE A. M.oskarżono o to, że I w dniu 29 czerwca 2007r. wS., działając w sposób bezpośrednio zagrażający życiu, polegający na szczuciu psem rasy typu amstaffT. S.oraz kopnięciu go w twarz, zabrał następnie na jego szkodę pieniądze w kwocie 50 złotych, przy czym na skutek powyższego uderzenia oraz szczucia psem pokrzywdzony doznał obrażeń ciała w postaci rany tłuczonej prawej okolicy jarzmowej, ran szarpano – kąsanych w okolicy łokcia i przedramienia prawego, ran szarpano – kąsanych moszny, które to obrażenia spowodowały rozstrój prawidłowej funkcji organizmu na okres powyżej 7 dni, to jest o czyn zart. 280 § 2 k.k.iart. 157 § 1 k.k.przy zastosowaniuart. 11 § 2 k.k. II w tym samym miejscu i czasie dokonał pobiciaZ. O., w wyniku czego pokrzywdzony doznał obrażeń w postaci rany tłuczonej okolicy jarzmowej po stronie prawej, licznych ran tłuczonych w okolicy szczytowej czaszki, krwiaka okularowego oczodołu lewego, licznych drobnych ran kąsanych przedramienia prawego oraz podbrzusza, które to obrażenia spowodowały rozstrój prawidłowych funkcji organizmu na okres poniżej 7 dni, to jest o czyn zart. 157 § 2 k.k. Natomiast wyrokiem z dnia 10 czerwca 2008r. w sprawie o sygn. akt XXI K 243/07 Sąd Okręgowy w Katowicach uznał oskarżonegoA. M.za winnego tego, że w dniu 29 czerwca 2007r. wS., posługując się atakującym niebezpiecznym psem w typie rasy amstaff oraz kopiącT. S.w głowę, doprowadził go do stanu nieprzytomności, po czym zabrał na jego szkodę pieniądze w kwocie 50 złotych, przy czym spowodował u pokrzywdzonego obrażenia ciała w postaci rany tłuczonej prawej okolicy jarzmowej, ran szarpano – kąsanych w okolicy łokcia i przedramienia prawego oraz ran szarpano – kąsanych moszny, co wywołało naruszenie czynności narządu ciała pokrzywdzonego na okres powyżej 7 dni, czym wyczerpał znamiona przestępstwa zart. 280 § 2 k.k.iart. 157 § 1 k.k.w zw. zart. 11 § 2 k.k.i za to na podstawieart. 280 § 2 k.k.w zw. zart. 11 § 3 k.k.skazał go na karę 3 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności, Tym samym wyrokiem sąd pierwszej instancji uznał oskarżonegoA. M.za winnego tego, że w tym samym miejscu i czasie, posługując się atakującym niebezpiecznym psem w typie rasy amstaff oraz uderzając rękami i czołem w głowęZ. O.spowodował u niego obrażenia ciał w postaci rany tłuczonej okolicy jarzmowej po stronie prawej, licznych ran tłuczonych w okolicy szczytowej czaszki, krwiaka okularowego lewego oczodołu oraz licznych drobnych ran kąsanych prawego przedramienia i podbrzusza, co wywołało naruszenie czynności narządów ciała pokrzywdzonego na okres poniżej 7 dni, czym wyczerpał znamiona przestępstwa zart. 157 § 2 k.k.i za to na mocyart. 157 § 2 k.k.skazał go na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności. Na podstawieart. 85 k.k.iart. 86 § 1 k.k.wymierzył oskarżonemuA. M.karę łączną 3 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności. Na podstawieart. 44 § 2 k.k.orzekł przepadek na rzecz Skarbu Państwa należącego do oskarżonego psa (suki) w typie rasy amstaff, maści brązowo-białej, wabiącego się(...), oddanego na przechowanieJ. M.z „(...)” wD.. Poza tym na podstawieart. 445 § 1 k.c.sąd pierwszej instancji zasądził odA. M.na rzeczT. S.kwotę 2.000 złotych z odsetkami w wysokości ustawowej od dnia 3 marca 2008r., oraz na rzeczZ. O.kwotę 1.000 złotych z ustawowymi odsetkami w wysokości ustawowej od dnia 3 marca 2008r. tytułem zadośćuczynienia za krzywdy doznane przez obu pokrzywdzonych. Ponadto zasądził koszty obrony z urzędu i zwolnił oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych. Powyższy wyrok w całości zaskarżył obrońca oskarżonego zarzucając mu: - błąd w ustaleniach faktycznych polegający na nieuzasadnionym przyjęciu, wynikającym z dowolnej oceny dowodów, iż oskarżony w trakcie zdarzenia posłużył się atakującym niebezpiecznym psem w typie rasy amstaff oraz dokonał zaboru pieniędzy na szkodęT. S., gdy prawidłowa ocena zgromadzonego materiału dowodowego uzasadnia przyjęcie, iż w rzeczywistości inna osoba niż oskarżony wydała w trakcie zdarzenia polecenie psu w typie rasy amstaff zaatakowanie pokrzywdzonych i nie doszło do zaboru przez oskarżonego pieniędzy na szkodęT. S., obrazę przepisu prawa materialnego –art. 280 § 2 k.k.poprzez nieuzasadnione przyjęcie, iż posłużenie się psem w typie rasy amstaff przez oskarżonego w trakcie zdarzenia uzasadnia stwierdzenie, że stanowiło to posłużenie się przedmiotem podobnie niebezpiecznym jak nóż czy broń palna i zasadne jest przyjęcie kwalifikowanego typu rozboju, gdy prawidłowa analiza zbrodni stypizowanej wart. 280 § 2 k.k.uzasadnia w przypadku czynu przypisanego oskarżonemu zastosowanie kwalifikacji prawnej czynu zart. 280 § 1 k.k., gdyby sąd nie uwzględnił opisanego powyżej zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych. Podnosząc powyższe zarzuty wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez wyeliminowanie z opisu obu przypisanych oskarżonemuA. M.czynów posłużenia się atakującym niebezpiecznym psem w typie rasy amstaff oraz wyeliminowanie z kwalifikacji prawnej pierwszego z przypisanych oskarżonemu czynówart. 280 § 2 k.k.i obniżenie wymiaru kary za ten czyn lub ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Okręgowemu w Katowicach do ponownego rozpoznania. Sąd Apelacyjny zważył, co następuje: Apelacja obrońcy oskarżonego nie jest zasadna i na uwzględnienie nie zasługuje. Generalnie stwierdzić należy, że wbrew wywodom skarżącego sąd pierwszej instancji nie tylko, że starannie przeprowadził postępowanie dowodowe, ale następnie dokonał wnikliwej i wszechstronnej analizy i oceny przeprowadzonych dowodów. W konsekwencji poczynił w powyższej sprawie prawidłowe ustalenia faktyczne. Precyzyjnie przy tym wskazał, na jakich oparł się dowodach czyniąc takie, a nie inne ustalenia faktyczne. Zasadnie uznał za wiarygodne te z nich, które wskazywały na to, że to oskarżony dopuścił się zarzucanych mu przestępstw. Nie ma więc najmniejszych podstaw do ich kwestionowania. W konsekwencji podniesiony w apelacji obrońcy oskarżonego zarzut błędów w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku, okazał się bezzasadny. Nietrafny jest też sugerowany w uzasadnieniu apelacji zarzut naruszenia przepisów postępowania. Zdaniem instancji odwoławczej ocena całego materiału dowodowego zgromadzonego w powyższej sprawie i przeprowadzonego na rozprawie dokonana została przez sąd pierwszej instancji z uwzględnieniem reguł określonych wart. 4, art. 5, art. 7, art. 366 i art. 410 k.p.k.Jest wszechstronna, rzeczowa i logiczna, zgodna z zasadami wiedzy i doświadczenia życiowego. Nie zawiera też błędów faktycznych i logicznych. Sąd merytoryczny dokonując ustaleń w zakresie faktów nie naruszył, więc ram swobodnej oceny dowodów. Przy czym zasadnie oparł się głównie na relacji naocznego świadkaM. W.. Szczegółowo przeanalizował jego zeznania dokonując rzetelnej ich oceny. Prawidłowo ocenił też zeznania pokrzywdzonych dochodząc w tym zakresie do trafnych wniosków, co do ich wiarygodności. W konsekwencji należało stwierdzić, że ustalony przez sąd pierwszej instancji stan faktyczny, w zakresie przebiegu wydarzeń i roli w nich oskarżonego, znajduje oparcie w prawidłowo dokonanej analizie i ocenie całokształtu materiału dowodowego przeprowadzonego i ujawnionego na rozprawie. Konfrontacja zaś ustaleń faktycznych z przeprowadzonymi dowodami dodatkowo potwierdza, że dokonana przez sąd rekonstrukcja przebiegu przypisanych oskarżonemu przestępstw nie wykazuje błędów i jest zgodna z przeprowadzonymi dowodami, którym sąd merytoryczny dał wiarę. Przy czym czyniąc wspomniane ustalenia faktyczne sąd pierwszej instancji uwzględnił zarówno okoliczności przemawiające na korzyść oskarżonego, jak i na jego niekorzyść. Ponadto dokonując oceny wiarygodności wyjaśnień oskarżonego i zeznań świadków stanowisko swoje należycie i przekonująco uzasadnił. Szczegółowo przedstawił też w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku tok swojego rozumowania precyzyjnie wskazując powody, dla których uznał, że oskarżony dopuścił się zarzucanych mu przestępstw. Także ocena prawna poszczególnych zachowań oskarżonego jest, zdaniem sądu odwoławczego, ze wszech miar prawidłowa, choć problematyka „posłużenia się” psem w rozboju, a w szczególności uznanie go za inny podobnie niebezpieczny przedmiot, jak nóż i broń palna, budziła kontrowersje w orzecznictwie i piśmiennictwie. Na co zwrócił uwagę sąd pierwszej instancji dokonując w tym zakresie skrótowego przeglądu i analizy judykatury oraz poglądów doktryny prawa karnego. Przede wszystkim w świetle zeznań pokrzywdzonych bezsporne jest to, że oskarżony najpierw dopuścił się rozboju na szkodę pierwszego z pokrzywdzonych, a następnie dokonał występku zart. 157 § 2 k.k.na szkodę drugiego z nich. Już w trakcie pierwszych przesłuchań w toku postępowania przygotowawczego pokrzywdzeni wyraźnie wskazywali na to, że oskarżony na początku zażądał odT. S.pieniędzy mówiąc do niego „dawaj kasę”, a następnie nie tylko, że sam użył wobec tego pokrzywdzonego przemocy, ale i posłużył się atakującym go psem. Potem gdy pierwszy z zaatakowanych mężczyzn leżał już na ziemi wyciągnął mu z kieszeni portfel z pieniędzmi. (zeznaniaZ. O.– k. 23-24, 295 akt) To, iż pokrzywdzonyT. S.dysponował w tym dniu gotówką potwierdziła jego żona. Natomiast a to, że miał on pieniądze jeszcze po puszczeniu lokalu potwierdził drugi z pokrzywdzonych -Z. O.. Fakt posłużenia się przez oskarżonego w trakcie zajścia niebezpiecznym psem, któremu wydał polecenie do ataku naT. S., szczucia nim pokrzywdzonego, wynika wyraźnie ze stanowczych i konsekwentnych zeznań naocznego świadkaM.W., kolegi oskarżonego. (k. 55-56 akt) Opisując wydarzenia jakie rozegrały się w dniu 29 czerwca 2007r. wskazał on jednoznacznie na oskarżonego, jako osobę która krzyczała do psa „bierz go” i jednocześnie pokazywała na pokrzywdzonegoT. S.. W następstwie tej wydanej przez oskarżonego komendy wspomniany pies zaczął szarpać kłami pierwszego z pokrzywdzonych za krocze oraz kąsać jego prawą rękę i tułów. Jednocześnie oskarżony uderzył pokrzywdzonego pięścią w twarz, a gdy ten się przewrócił kopnął go w głowę. W wyniku tych działań pokrzywdzony na chwilę stracił przytomność. Wspomniane ustalenia, a więc i wiarygodność zeznańM.W., potwierdzają jego obrażenia ciała udokumentowane w trakcie oględzin lekarskich. (protokół - k. 60 akt) Oceniono je też prawidłowo, jako powstałe od pokąsania przez psa. Relację wspomnianego świadka potwierdza też protokół oględzin jego spodni, poszarpanych przez psa. (k. 57-58 akt) Znamienne jest też to, że sam oskarżonyA. M.w swoich wyjaśnieniach na rozprawie nie wykluczył, że poszczuł psem pokrzywdzonego i z tego powodu nie tylko, że przeprosił pokrzywdzonego za swoje zachowanie, ale i żałował tego co się stało. Poza tym przyznał, że pomimo szarpaniny w dniu zdarzenia zM.W.nie było między nimi żadnych konfliktów. Co więcej uważa go za swojego kolegę. Tak więc sąd merytoryczny miał wystarczające podstawy do tego, aby swoje ustalenia faktyczne w zakresie początkowej fazy zajścia oprzeć na zeznaniachM.W.. Trafnie sąd pierwszej instancji ocenił też zeznania pokrzywdzonych w kwestii dotyczącej osoby wydającej psu polecenie do ataku. Wszak jedyną kobietą, która mogła wchodzić w grę, to konkubina oskarżonego –M. G.. Ta zaś niewątpliwie krzyczała ale do oskarżonego, aby się uspokoił i to już w trakcie zajścia. Na dodatek w trakcie konfrontacji po usłyszeniu jej głosu pokrzywdzeni wyraźnie wykluczyli, aby to jej głos wtedy na początku zajścia słyszeli. (k 123-125, 126-127) Tak wiec trafnie uznał sąd merytoryczny, że pokrzywdzeni musieli się w tej kwestii pomylić. Wszak chodzi o przeszło 68 -letnich mężczyzn, którzy w wyniku odniesionych poważnych obrażeń ciała stracili przytomność. Po dotkliwym pogryzieniu ich przez psa byli w szoku, a składając następnego dnia zeznania byli pod wpływem silnych środków przeciwbólowych. Poza tym w takcie zajścia znajdowali się pod wpływem alkoholu. Niemniej jednak ten ostatni fakt, to jest że byli pod wpływem alkoholu, a w wyniku odniesionych obrażeń stracili na chwilę przytomności, nie uzasadniał słuchania ich w obecności biegłego psychologa i dopuszczania dowodu z jego opinii, na okoliczność możliwości zapamiętywania, odtwarzania i relacjonowania przez nich spostrzeżeń, jak sugeruje to apelujący. W tym zakresie sąd merytoryczny bezpośrednio zetknął się z tymi osobami i miał pełne podstawy do samodzielnej oceny ich relacji w powiązaniu z innymi przeprowadzonymi dowodami. Nadto sąd merytoryczny dysponował zeznaniami naocznego świadkaM.W.i nie było najmniejszych podstaw do kwestionowania ich wiarygodności. Świadek ten jednoznacznie w toku całego procesu wskazywał na oskarżonego, jako osobę która wydała psu komendę do ataku na pokrzywdzonych. Bezsporne jest także ustalenie sądu pierwszej instancji, iż pies który dotkliwie pogryzł obydwu pokrzywdzonych, to pies bez rodowodu, wyglądający jak amstaff. Tak więc trafnie sąd merytoryczny uznał, że jest to pies w typie rasy amstaff - American Staffordshire Terier. Powszechnie znanej rasy bardzo silnych, zwinnych i budzących respekt psów, wymagających odpowiedniej tresury. Cechujących się masywną budową, dużą muskulaturą, szeroką głową z silnymi muskularnymi szczękami. Psów na ogół łagodnych choć pierwotnie przeznaczonych do walk miedzy sobą, a więc przy nienależytym prowadzeniu przez osoby nieodpowiedzialne mogących być niebezpiecznymi zarówno dla ludzi, jak i zwierząt. Tymczasem oskarżony będący posiadaczem takiego psa nie tylko, że w dniu zdarzenia był pod znacznym wpływem alkoholu, ale i działał pod wpływem zażytej wcześniej substancji psychotropowej w postaci amfetaminy. Natomiast z opinii sądowo – psychiatrycznej wynika, że stwierdzono u niego cechy osobowości nieprawidłowej przejawiającej się w skłonności do nadużywania alkoholu i marihuany, nie przestrzeganiu norm społecznych i prawnych przy prawidłowej ich znajomości, oraz tendencje autodestrukcyjne. (k. 158) Miał przy tym świadomość, że jego pies w przeszłości pogryzł inną osobę, co sam potwierdził. Nie przerwał także ataku psa, gdy ten szarpał pokrzywdzonego za mosznę. Celnie też sąd merytoryczny ustalił w oparciu o zeznania świadków, w tym i relacjęJ. M.z(...), obiektywne właściwości zewnętrze i wewnętrzne tego konkretnego niebezpiecznego psa – suki wabiącej się(...), która był bardzo agresywny w trakcie ataku na pokrzywdzonych. Przedstawiła ona nie tylko jak wyglądał i zachowywał się pies w trakcie pobytu w schronisku dla zwierząt, ale w oparciu o swoje doświadczenia zawodowe opisała, jak przebiega i jakie ma konsekwencje dla życia i zdrowia człowieka atak psa takiego samego typu lub rasy. Wskazała na jego agresywność i przynależność do niebezpiecznej rasy. W związku z powyższym sąd trafnie ustalił, że pies był „przedmiotem”, którym posłużył się oskarżony, a jego atak ukierunkowany był na pokrzywdzonego i mógł spowodować bardzo ciężkie skutki dla jego zdrowia, a nawet życia. Przy czym to, iż pokrzywdzony nie doznał w wyniku ataku psa obrażeń ciała zagrażających życiu nie wykluczało przyjęcia kwalifikowanego rozboju, skoro obiektywne właściwości tego „niebezpiecznego przedmiotu”, którym posłużył się sprawca, stworzyły realne zagrożenie dla jego życia. Zwłaszcza, że sprawca doprowadził pokrzywdzonego do stanu nieprzytomności.W konsekwencji Sąd Okręgowy trafnie ocenił, że użycie przez oskarżonego atakującego pokrzywdzonego niebezpiecznego psa w typie rasy amstaff - American Staffordshire Terier jest określonym wart. 280 § 2 k.k.posłużenia się innym podobnie niebezpiecznym przedmiotem. Obiektywne cechy tego konkretnego psa, jego właściwości zewnętrzne (masywna budowa) i wewnętrzne (agresywność) wskazywały na to, że użycie go stworzyło poważne, rzeczywiste i bezpośrednie zagrożenie dla życia pokrzywdzonego. Mogło też doprowadzić do poważnego uszkodzenia jego ciała. Przy czym nie umieszczenie danej rasy psów w wykazie ras psów uznanych za agresywne wymienionych wrozporządzeniu Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 28 kwietnia 2003r.(Dz. U Nr 77, poz. 687 z 2003r.) nie przesądza o uznaniu określonego psa, nie należącego do żadnej z ras wymienionych w tym akcie prawnym, za „inny niebezpieczny przedmiot” z uwagi na jego obiektywne właściwości zewnętrzne (eksterierowe), czyli ogólny wygląd zwierzęcia charakterystyczny dla danego gatunku i wewnętrzne (interierowe) predyspozycje agresywności.Trafnie przy tym odwołując się i interpretując pojęcia pojawiające się wustawie z dnia 21 sierpnia 1997r. o ochronie zwierząt. (tekst jednolity Dz. U Nr 106, poz. 1002 z 2003r. z późn. zm.) sąd I instancji uznał, że pies może być uznany za „przedmiot”. Co prawda art. 1 ust. 1 cytowanej ustawy wskazuje, że zwierzę, jako istota żyjąca, zdolna do odczuwania cierpienia, nie jest rzeczą, to jednak art. 1 ust. 2 zastrzega, że w sprawach nieuregulowanych w ustawie do zwierząt stosuje się odpowiednio przepisy dotyczące rzeczy. Na takie rozumienie tego pojęcia wskazuje też pośrednio Michał Gabriel-Węgłowski w monografii „Przestępstwa przeciwko humanitarnej ochronie zwierząt”Toruń 2008., gdy analizuje możliwości zbiegu przepisów części szczególnejkodeksu karnegoorazustawy o ochronie zwierząti wyklucza ją w odniesieniu doart. 288 § 1 k.k., który zabezpiecza cudza rzecz ruchomą. Tymczasem „pies w rozumieniuart. 45 k.c.pies jest rzeczą, czyli przedmiotem materialnym. Co więcej, ma on charakter samoistny, cechuje się dostępnością, może stanowić przedmiot własności oraz występować w obrocie”. Poza tym „zakres nazwy przedmiotjest szerszy od zakresu nazwy rzeczy”. (Andrzej Sakowicz, Glosa do wyroku Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 27 listopada 2003r., sygn. akt II AKa 280/03, Prokuratura i Prawo 2006, nr 1, s.147-148) Zasadnie przy tym sąd I instancji uznał, że ustany przez niego sposób działania sprawcy, czy to ze względu na stosowaną przez niego przemoc, czy też z uwagi na posłużenie się agresywnym psem niebezpiecznej rasy, nie wskazywał w tym konkretnym przypadku na przyjęcie kwalifikowanej postaci rozboju z uwagi na „działanie w inny sposób bezpośrednio zagrażający życiu” w rozumieniuart. 280 § 2 k.k., na co powoływał się prokurator, ale nie w zarzucie postawionym oskarżonemu, tylko w uzasadnieniu aktu oskarżenia. O ile odrzucenie przez sąd takiej ewentualności było prawidłowe, o tyle samo uzasadnienie akurat tego poglądu sądu merytorycznego nie do końca jest przekonujące. Poza tym sąd nie rozważał i słusznie, czy zachowanie oskarżonego można byłoby oceniać, jako doprowadzenie pokrzywdzonego do stanu bezbronności, albo posłużenia się środkiem obezwładniającym bezpośrednio zagrażającym życiu, choć w orzecznictwie sądów powszechnych i piśmiennictwie przyjmowano i takie konstrukcje prawne. Skoncentrował się na tym, co zarzucono oskarżonemu oraz uwzględnił to, co wynikało z poczynionych w sprawie bezspornych ustaleń faktycznych. Tymczasem wniesienie apelacji wyłącznie na korzyść oskarżonego ograniczyło pole rozważań sądu odwoławczego. W konsekwencji skoro sąd pierwszej instancji trafnie uznał, że sprawca posłużył się atakującym pokrzywdzonegoT. S.niebezpiecznym psem w typie rasy amstaff powodując realne zagrożenie dla jego życia, jako narzędziem służącym do obezwładnienia ofiary w celu zawładnięcia jego pieniędzmi, to przyjęta kwalifikacja zart. 280 § 2 k.k.jest ze wszech miar prawidłowa. Na możliwość uznania psa określonej rasy za „inny podobnie niebezpieczny przedmiot” w rozumieniu art.art. 280 § 2 k.k., jeśli sprawca będzie posługiwał się tym zwierzęciem jak narzędziem, pośrednio wskazuje też Małgorzata Dąbrowska –Kardas i Piotr Kardas w Komentarzu dokodeksu karnego, tom II str.147, Kraków 2006r. Nie było też podstaw do kwestionowania kary pozbawienia wolności wymierzonej oskarżonemu za ten kwalifikowany rozbój, albowiem sąd pierwszej instancji prawidłowo ustalił i ocenił wszystkie okoliczności wpływające na jej wymiar. Nie było też podstaw do kwestionowania wyroku w części dotyczącej skazania oskarżonego za przypisany mu czyn zart. 157 § 2 k.k., popełniony na szkodęZ. O.. Także w tej części ustalenia sądu pierwszej instancji są prawidłowe. Sam oskarżony przyznał się do tego pobicia, a to, że także w tym przypadku posłużył się niebezpiecznych psem wynika z zeznań cytowanych przez sąd pierwszej instancji świadków. Wskazywali oni wyraźnie na oskarżonego, jako osobę, która nie tylko sama biła tego pokrzywdzonego, ale i nie próbowała przerwać ataku niebezpiecznego psa. Natomiast stopień obrażeń ciała pokrzywdzonego potwierdza protokół oględzin lekarskich. Także kara jednostkowa wymierzona za to przestępstwo w wymiarze 6 miesięcy pozbawienia wolności nie może uchodzić za karę rażąco surową. Nie ma też podstaw do kwestionowania kary łącznej pozbawienia wolności wymierzonej oskarżonemu na zasadzie pełnej absorpcji. Prawidłowość orzeczenia przepadku należącego do oskarżonego psa potwierdzają też rozwiązania przyjęte w cytowanej już wcześniej ustawyie o ochronie zwierząt. One także przewidują możliwość, a w pewnych sytuacjach statuują obowiązek przepadku zwierzęcia. (art. 35 i 38 ustawy o ochronie zwierząt) Wspomniana ustawa określa też tryb wykonania takiego orzeczenia o przepadku. W konsekwencji Sąd Apelacyjny zaskarżony wyrok Sądu Okręgowego w Katowicach z dnia 10 czerwca 2008r. sygn. akt XXI K 243/07 utrzymał w mocy. Zasądził też koszty nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu w postępowaniu odwoławczym przez obrońcę wyznaczonego z urzędu. Ponadto z uwagi na trudną sytuację rodzinną i majątkową oskarżonego, który ma na utrzymaniu niepracująca konkubinę i dwoje małoletnich dzieci, sąd na mocyart. 624 § 1 k.p.k.zwolnił go od ponoszenia kosztów sądowych związanych z postępowaniem odwoławczym, którymi obciążył Skarb Państwa.

15/150000/0001006/AKa

Sąd Apelacyjny w Katowicach

II Wydział Karny

151500000001006_II_AKa_000303_2008_Uz_2008-11-13_001

II AKa 303/08

2008-11-13 01:00:00.0 CET

2019-05-30 19:08:33.0 CEST

2019-05-30 15:55:35.0 CEST

15150000

1006

SENTENCE, REASON

Sygn. akt : II AKa 303/08 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 13 listopada 2008 r. Sąd Apelacyjny w Katowicach w II Wydziale Karnym w składzie: Przewodniczący SSA Wojciech Kopczyński Sędziowie SSA Elżbieta Mieszczańska (spr.) SSA Beata Basiura Protokolant Dariusz Bryła przy udziale Prokuratora Prok. Apel. Tomasza Janeczka po rozpoznaniu w dniu 13 listopada 2008 r. sprawy A. B. ( B. ), s. J. i G. , ur. (...) w M. oskarżonego art. 197 § 3 kk i inne na skutek apelacji obrońcy od wyroku S

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Renata Kopiec" xPublisher="rkopiec" xEditorFullName="Magdalena Gierszner" xEditor="mgierszner" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="5" xFlag="published" xVolType="15/150000/0001006/AKa" xYear="2008" xVolNmbr="000303" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Wyrok+Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xText><xBx> <xUx>Sygn. akt : II AKa 303/08</xUx> </xBx></xText> <xUnit xBold="true" xIsTitle="true" xType="part"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right">Dnia 13 listopada 2008 r.</xText> <xText>Sąd Apelacyjny w Katowicach w II Wydziale Karnym w składzie:</xText> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="172"/> <xCOLx xWIDTHx="539"/> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">Przewodniczący</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText>SSA Wojciech Kopczyński</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">Sędziowie</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText>SSA Elżbieta Mieszczańska (spr.)</xText> <xText>SSA Beata Basiura</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">Protokolant</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText>Dariusz Bryła</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xText>przy udziale Prokuratora Prok. Apel. Tomasza Janeczka</xText> <xText>po rozpoznaniu w dniu 13 listopada 2008 r. sprawy</xText> <xText><xBx><xAnon>A. B.</xAnon></xBx> (<xBx><xAnon>B.</xAnon></xBx>), s. <xAnon>J.</xAnon> i <xAnon>G.</xAnon>, <xAnon>ur. (...)</xAnon> w <xAnon>M.</xAnon></xText> <xText>oskarżonego <xLexLink xArt="art. 197;art. 197 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 197 § 3 kk</xLexLink> i inne</xText> <xText>na skutek apelacji obrońcy</xText> <xText>od wyroku Sądu Okręgowego w Częstochowie</xText> <xText>z dnia 24 czerwca 2008 r. sygn. akt. II K 53/07</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText>zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, iż z opisu czynu przypisanego eliminuje sformułowanie, że oskarżony <xAnon>A. B.</xAnon> ubliżał pokrzywdzonemu <xAnon>K. T.</xAnon> słowami powszechnie uznanymi za obraźliwe;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText>w pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText>zasądza od Skarbu Państwa (Sąd Okręgowy w Częstochowie) na rzecz adwokata <xAnon>I.</xAnon> <xAnon>K.</xAnon> – Kancelaria Adwokacka w <xAnon>C.</xAnon> kwotę 732 (siedemset trzydzieści dwa) zł w tym 22 % podatku VAT tytułem nieopłaconych kosztów obrony z urzędu udzielonej oskarżonemu <xAnon>A. B.</xAnon> w postępowaniu odwoławczym;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">4</xName> <xText>zwalnia oskarżonego <xAnon>A. B.</xAnon> od uiszczenia kosztów sądowych związanych z postępowaniem odwoławczym, wydatkami obciążając Skarb Państwa.</xText> </xUnit> <xText><xBx>Sygn. akt II AKa 303/08</xBx></xText> </xUnit> <xUnit xBold="true" xIsTitle="true" xType="part"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText><xAnon>A. B.</xAnon> został oskarżony o to, że:</xText> <xEnum> <xBullet>-</xBullet> <xEnumElem> <xText>w dniu 8 maja 2006 roku w celi nr 23 Aresztu Śledczego w <xAnon>C.</xAnon>, działając wspólnie i w porozumieniu z inną ustaloną osobą, używając przemocy polegającej na uderzeniu pięścią w twarz, duszeniu i przytrzymywaniu przy użyciu siły, doprowadził <xAnon>K. T.</xAnon> do poddania się innej czynności seksualnej, polegającej na włożeniu do odbytu pokrzywdzonego opakowania po tabletkach <xAnon> (...)</xAnon>, to jest o przestępstwo z <xLexLink xArt="art. 197;art. 197 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 197 § 3 kk</xLexLink>;</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>w okresie od marca do maja 2006 roku w celi nr 23 Aresztu Śledczego w <xAnon>C.</xAnon>, używając przemocy polegającej na biciu rękami po ciele, zmuszał <xAnon>K. T.</xAnon> do określonego zachowania, polegającego na praniu jego rzeczy osobistych, robieniu kanapek i picia mieszaniny środków chemicznych, to jest o przestępstwo z <xLexLink xArt="art. 191;art. 191 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 191 § 1 kk</xLexLink>.</xText> </xEnumElem> </xEnum> <xText>Zaskarżonym wyrokiem z dnia 24 czerwca 2008 roku sygn. akt II K 53/07, Sąd Okręgowy w Częstochowie uznał oskarżonego <xAnon>A. B.</xAnon> winnym tego, że w okresie od 17 marca do 9 maja 2007 roku, w celi Aresztu Śledczego w <xAnon>C.</xAnon>, znęcał się psychicznie i fizycznie nad współosadzonym <xAnon>K. T.</xAnon>, w szczególności wielokrotnie bił go zmuszając w ten sposób do określonego zachowania, bądź karząc za odmowę wykonania polecenia, a także ubliżał mu słowami powszechnie uznanymi za obelżywe oraz poprzez stosowanie gróźb zmuszał go do wykonywania określonych czynności, w tym świadczenia różnego rodzaju usług, jak przygotowanie napoju lub posiłku, wykonywanie czynności porządkowych, zmuszał także do spożywania napojów powstałych z mieszaniny różnego rodzaju środków chemicznych oraz za drobną opłatą przywłaszczał na jego szkodę rzeczy osobistego użytku, a nadto około 8 maja 2006 roku, działając wspólnie i w porozumieniu z ustaloną osobą, używając przemocy polegającej na uderzeniu pięścią w twarz, duszeniu i przytrzymywaniu, doprowadził pokrzywdzonego do poddania się innej czynności seksualnej, polegającej na włożeniu mu do odbytu opakowania po tabletkach <xAnon> (...)</xAnon>, to jest winnym przestępstwa z <xLexLink xArt="art. 207;art. 207 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 207 § 1 kk</xLexLink> i z <xLexLink xArt="art. 197;art. 197 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 197 § 3 kk</xLexLink> w związku z <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 2 kk</xLexLink> i za to przestępstwo na mocy <xLexLink xArt="art. 197;art. 197 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 197 § 3 kk</xLexLink> w związku z <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 3 kk</xLexLink> skazał oskarżonego na karę 4 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności.</xText> <xText>Powyższy wyrok zaskarżył obrońca oskarżonego, zarzucając błąd w ustaleniach faktycznych polegający na przyjęciu, że oskarżony używając przemocy doprowadził pokrzywdzonego do poddania się innej czynności seksualnej, podczas gdy brak jest jednoznacznych dowodów pozwalających na przypisanie winy oskarżonemu oraz, że oskarżony dopuścił się występku z <xLexLink xArt="art. 207;art. 207 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 207 § 1 kk</xLexLink>, pomimo, że pokrzywdzony nie pozostawał w stałym lub przemijającym stosunku zależności od oskarżonego, gdyż trudno uznać osadzenie w jednej celi za okoliczność wywołującą stosunek zależności.</xText> <xText>Stawiając powyższe zarzuty obrońca oskarżonego wniósł o uniewinnienie oskarżonego od popełnienia zarzucanych mu czynów, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.</xText> <xText><xBx>Sąd Apelacyjny zważył, co następuje</xBx>:</xText> <xText>Zarzuty apelacji obrońcy oskarżonego <xAnon>A. B.</xAnon>, nie zasługują na uwzględnienie. Nie sposób bowiem podzielić wyrażonego w apelacji stanowiska, że Sąd I instancji dopuścił się błędu w ustaleniach faktycznych przez przyjęcie, że oskarżony jest sprawcą stosowania wobec podejrzanego przemocy fizycznej i doprowadzenia go w ten sposób do poddania się innej czynności seksualnej, jak i przez przyjęcie, że pomiędzy oskarżonym a pokrzywdzonym przebywającymi w tej samej celi Aresztu Śledczego w <xAnon>C.</xAnon> istniał stosunek zależności w rozumieniu <xLexLink xArt="art. 207;art. 207 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 207 § 1 kk</xLexLink>.</xText> <xText>Analiza materiału dowodowego, jaką bardzo rzetelnie przeprowadził Sąd Okręgowy, co wynika z uzasadnienia zaskarżonego wyroku, nie wskazuje, aby Sąd ten przeprowadził rozważania faktyczne i prawne w sposób niezgodny z zasadami logicznego rozumowania, doświadczeniem życiowym lub wskazaniami wiedzy.</xText> <xText>Apelujący także w uzasadnieniu apelacji nie wskazuje, jakich błędów w zakresie logicznego rozumowania i wskazań doświadczenia życiowego, miałby dopuścić się Sąd I instancji. Apelujący ogranicza się bowiem jedynie do przedstawienia przyjętej przez oskarżonego linii obrony, iż to nie on, a inny ze wspólosadzonych miał być sprawcą czynu z <xLexLink xArt="art. 197;art. 197 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 197 § 3 kk</xLexLink>.</xText> <xText>Z uzasadnienia zaskarżonego wyroku wynika, że takiej treści wyjaśnienia oskarżonego, miał sąd w polu widzenia i poddał je krytyce oceniając jako niewiarygodne w świetle pozostałych dowodów, a w szczególności w świetle zeznań pokrzywdzonego.</xText> <xText>Sąd również wskazał, dlaczego zeznania pokrzywdzonego uznał za wiarygodne i zdatne do ustalenia w oparcie o nie stanu faktycznego sprawy. Z powyższą oceną Sądu Okręgowego należy w pełni się zgodzić. Trudno bowiem dopatrzyć się powodów, dla których pokrzywdzony <xAnon>K. T.</xAnon> miałby w sposób kłamliwy obciążać oskarżonego, zatajając jednocześnie innego ewentualnego sprawcę, zwłaszcza, że zeznania <xAnon>K. T.</xAnon> znajdują chociażby częściowe wsparcie w pozostałych dowodach, a to w zeznaniach świadka <xAnon>D. A.</xAnon>, który działając pod wpływem oskarżonego uczestniczył czynnie w czynności seksualnej i świadka <xAnon>H. M.</xAnon> – lekarza Aresztu Śledczego w <xAnon>C.</xAnon>, której w dniu 28 czerwca 2006 roku pokrzywdzony wyjawił, iż został w celi zgwałcony i która stwierdziła podczas badania obrażenia okolic odbytu u pokrzywdzonego.</xText> <xText>W świetle zeznań powyższych świadków, prawdomówność pokrzywdzonego w zakresie zdarzenia polegającego na zmuszenie go przez oskarżonego, stosującego wobec niego przemoc fizyczną, do poddania się innej czynności seksualnej, nie może budzić żadnych wątpliwości, mimo, że pozostali współosadzeni z tej samej celi wyraźnie, zasłaniając się najczęściej niepamięcią, nie chcą wyjawić, jaki przebieg miało to zajście.</xText> <xText>Słusznie również za prawdziwe uznał Sąd I instancji pozostałe okoliczności dręczenia pokrzywdzonego przez oskarżonego, opisane w zeznaniach <xAnon>K. T.</xAnon>, zwłaszcza, że okoliczności te potwierdziło szereg świadków, na których zeznania powołuje się Sąd Okręgowy, a także oskarżony, który jedynie starał się zbagatelizować ich dręczący pokrzywdzonego charakter.</xText> <xText>Nie ma zatem żadnych wątpliwości w świetle zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, że oskarżony bijąc pokrzywdzonego oraz grożąc mu pobiciem, zmuszał go do poniżającego zachowania, takiego jak pranie jego rzeczy osobistych, sprzątanie w celi, szykowaniu mu napojów i posiłków oraz picie mieszaniny środków chemicznych.</xText> <xText>Nie ma również wątpliwości, że tego rodzaju zachowanie oskarżonego wobec pokrzywdzonego, ukierunkowane na zadawanie mu cierpień fizycznych i psychicznych, godzących w jego godność osobistą, wyczerpują znamiona czynności znęcania się z <xLexLink xArt="art. 207;art. 207 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 207 § 1 kk</xLexLink>. Słusznie uznał również Sąd, iż zmuszenie pokrzywdzonego do poddania się innej czynności seksualnej, poza wyczerpaniem znamion przestępstwa z <xLexLink xArt="art. 197;art. 197 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 197 § 3 kk</xLexLink>, jako upokarzające pokrzywdzonego i na ten efekt ukierunkowane, jest jednym z modalnych zachowań znęcania się nad pokrzywdzonym.</xText> <xText>Stąd słusznie Sąd Okręgowy przyjął, iż całość zachowań oskarżonego wobec pokrzywdzonego, stanowi jeden czyn zabroniony wyczerpujący znamiona przestępstw z <xLexLink xArt="art. 207;art. 207 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 207 § 1 kk</xLexLink> i z <xLexLink xArt="art. 197;art. 197 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 197 § 3 kk</xLexLink> w związku z <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 2 kk</xLexLink>. Oceniając w taki sposób całość zachowań oskarżonego, Sąd Okręgowy nie dopuścił się wykroczenia poza ramy oskarżenia, albowiem czynności modalne znamienia znęcania się fizycznego i psychicznego z <xLexLink xArt="art. 207;art. 207 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 207 § 1 kk</xLexLink> również przejawiać się mogą, oprócz stosowania przemocy fizycznej w postaci bicia, w zmuszaniu w ten sposób osoby pokrzywdzonej, wbrew jej woli, do określonego zachowania, szczególnie zachowania poniżającego i hańbiącego, co było objęte aktem oskarżenia. Jedynie akt oskarżenia nie zarzucał oskarżonemu czynności modalnej w postaci znieważania słowami uznanymi za obelżywe, a skoro z uzasadnienia aktu oskarżenia, a także z uzasadnienia zaskarżonego wyroku również nie wynika powyższa okoliczność, Sąd Apelacyjny wyeliminował z opisu czynu przypisanego oskarżonemu takie zachowania oskarżonego, mimo, że wynika to z zebranego w sprawie materiału dowodowego, uznając, iż przypisując oskarżonemu także znieważanie pokrzywdzonego słowami powszechnie uznanymi za obelżywe, Sąd I instancji wykroczył poza granice aktu oskarżenia. Granice oskarżenia wyznacza bowiem również identyczność zamachu, chociażby w ramach zakreślonych w uzasadnieniu aktu oskarżenia.</xText> <xText>Natomiast dopuszczalna jest zmiana kwalifikacji prawnej, jak to przyjął Sąd I-instancji, jeżeli zamach, osoba oskarżonego i osoba pokrzywdzonego, a także czas i miejsce zdarzenia wyznaczające zakres „tożsamości” zdarzenia historycznego, są takie same w czynie przypisanym jak w czynach zarzucanych aktem oskarżenia.</xText> <xText>Przypisując oskarżonemu pozostające w realnym zbiegu, przestępstwo z <xLexLink xArt="art. 207;art. 207 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 207 § 1 kk</xLexLink>, Sąd ustalił, iż między oskarżonym a pokrzywdzonym istniał swoisty stosunek zależności wynikający z konieczności przebywania w jednej celi i specyficznych relacji między nimi.</xText> <xText>Stosunek zależności stanowiący znamię przestępstwa z <xLexLink xArt="art. 207;art. 207 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 207 § 1 kk</xLexLink>, to taki stan, w którym sytuacja jednej osoby (materialna, zdrowotna lub choćby tylko psychiczna) uzależniona jest od sprawcy. Stosunek zależności zachodzi wówczas, gdy pokrzywdzony nie jest zdolny, z własnej woli, przeciwstawić się znęcaniu i znosi je z obawy przed pogorszeniem swoich dotychczasowych warunków. Stosunek ten może wynikać także z sytuacji faktycznej stwarzającej dla sprawcy sposobność znęcania się, przy wykorzystaniu przewagi sprawcy nad słabszym pokrzywdzonym.</xText> <xText>W powyższym rozumieniu stosunku zależności, nie sposób odmówić racji Sądowi I-instancji. Jest bowiem oczywistym, że pokrzywdzony znalazł się w jednej celi z oskarżonym nie z własnej woli i nie od jego decyzji zależała zmiana jego miejsca pobytu. Było to tylko możliwe wówczas, gdyby złożył on służbie więziennej skargę na zachowanie się oskarżonego wobec jego osoby, to zaś, zważywszy „swoisty” układ między więźniami, mogłoby narazić go na szykany ze strony współosadzonych i miano „donosiciela”. Obawiając się tego, pokrzywdzony poddawał się agresji silniejszego od niego oskarżonego, znosząc ją z obawy przed jeszcze większym pogorszeniem swojej sytuacji. Tak też w swoich zeznaniach pokrzywdzony tłumaczył swoją bierność i posłuszne poddawanie się oskarżonemu, który wykorzystując nad pokrzywdzonym swoją fizyczną przewagę i fakt, że żaden z pozostałych współosadzonych nie przeciwstawiał się mu, zadawał pokrzywdzonemu cierpienia fizyczne i psychiczne.</xText> <xText>Z powyższych zatem względów, Sąd Apelacyjny dokonując jedynie korekty opisu czynu w zakresie powyżej wskazanym, podzielił stanowisko Sądu Okręgowego, co do przypisania oskarżonemu jednego czynu wyczerpującego znamiona przestępstw z <xLexLink xArt="art. 207;art. 207 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 207 § 1 kk</xLexLink> i z <xLexLink xArt="art. 197;art. 197 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 197 § 3 kk</xLexLink> pozostających w zbiegu w rozumieniu <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 2 kk</xLexLink>.</xText> <xText>Nie znalazł również Sąd Apelacyjny podstaw do modyfikacji wymierzonej oskarżonemu kary, uznając, że kara ta, aczkolwiek surowa, nie nosi cech rażącej surowości, zważywszy stopień zawinienia sprawcy i stopień społecznej szkodliwości przypisanego mu czynu, a także warunki i właściwości osobiste oskarżonego.</xText> <xText>O kosztach postępowania odwoławczego orzeczono na mocy <xLexLink xArt="art. 624;art. 624 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 624 § 1 kpk</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 17;art. 17 ust. 1;art. 17 ust. 2" xIsapId="WDU19730270152" xTitle="Ustawa z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych" xAddress="Dz. U. z 1973 r. Nr 27, poz. 152">art. 17 ust. 1 i 2 ustawy z 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych</xLexLink> (jedn. tekst Dz. U. Z 1983 roku Nr 49 poz. 223 z późn. zm.), mając na względzie sytuację materialną i życiową oskarżonego. O kosztach obrony z urzędu w postępowaniu odwoławczym orzeczono na mocy <xLexLink xArt="§ 14;§ 14 ust. 2;§ 14 ust. 2 pkt. 5" xIsapId="WDU20021631348" xTitle="Rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu" xAddress="Dz. U. z 2002 r. Nr 163, poz. 1348">§ 14 ust. 2 pkt 5 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu</xLexLink> (Dz. U. Nr 163 poz. 1348 z późn. zm.).</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Wojciech Kopczyński

Renata Kopiec

Dariusz Bryła

Magdalena Gierszner

Sygn. akt : II AKa 303/08 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 13 listopada 2008 r. Sąd Apelacyjny w Katowicach w II Wydziale Karnym w składzie: Przewodniczący SSA Wojciech Kopczyński Sędziowie SSA Elżbieta Mieszczańska (spr.) SSA Beata Basiura Protokolant Dariusz Bryła przy udziale Prokuratora Prok. Apel. Tomasza Janeczka po rozpoznaniu w dniu 13 listopada 2008 r. sprawy A. B.(B.), s.J.iG.,ur. (...)wM. oskarżonegoart. 197 § 3 kki inne na skutek apelacji obrońcy od wyroku Sądu Okręgowego w Częstochowie z dnia 24 czerwca 2008 r. sygn. akt. II K 53/07 1 zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, iż z opisu czynu przypisanego eliminuje sformułowanie, że oskarżonyA. B.ubliżał pokrzywdzonemuK. T.słowami powszechnie uznanymi za obraźliwe; 2 w pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy; 3 zasądza od Skarbu Państwa (Sąd Okręgowy w Częstochowie) na rzecz adwokataI.K.– Kancelaria Adwokacka wC.kwotę 732 (siedemset trzydzieści dwa) zł w tym 22 % podatku VAT tytułem nieopłaconych kosztów obrony z urzędu udzielonej oskarżonemuA. B.w postępowaniu odwoławczym; 4 zwalnia oskarżonegoA. B.od uiszczenia kosztów sądowych związanych z postępowaniem odwoławczym, wydatkami obciążając Skarb Państwa. Sygn. akt II AKa 303/08 UZASADNIENIE A. B.został oskarżony o to, że: - w dniu 8 maja 2006 roku w celi nr 23 Aresztu Śledczego wC., działając wspólnie i w porozumieniu z inną ustaloną osobą, używając przemocy polegającej na uderzeniu pięścią w twarz, duszeniu i przytrzymywaniu przy użyciu siły, doprowadziłK. T.do poddania się innej czynności seksualnej, polegającej na włożeniu do odbytu pokrzywdzonego opakowania po tabletkach(...), to jest o przestępstwo zart. 197 § 3 kk; w okresie od marca do maja 2006 roku w celi nr 23 Aresztu Śledczego wC., używając przemocy polegającej na biciu rękami po ciele, zmuszałK. T.do określonego zachowania, polegającego na praniu jego rzeczy osobistych, robieniu kanapek i picia mieszaniny środków chemicznych, to jest o przestępstwo zart. 191 § 1 kk. Zaskarżonym wyrokiem z dnia 24 czerwca 2008 roku sygn. akt II K 53/07, Sąd Okręgowy w Częstochowie uznał oskarżonegoA. B.winnym tego, że w okresie od 17 marca do 9 maja 2007 roku, w celi Aresztu Śledczego wC., znęcał się psychicznie i fizycznie nad współosadzonymK. T., w szczególności wielokrotnie bił go zmuszając w ten sposób do określonego zachowania, bądź karząc za odmowę wykonania polecenia, a także ubliżał mu słowami powszechnie uznanymi za obelżywe oraz poprzez stosowanie gróźb zmuszał go do wykonywania określonych czynności, w tym świadczenia różnego rodzaju usług, jak przygotowanie napoju lub posiłku, wykonywanie czynności porządkowych, zmuszał także do spożywania napojów powstałych z mieszaniny różnego rodzaju środków chemicznych oraz za drobną opłatą przywłaszczał na jego szkodę rzeczy osobistego użytku, a nadto około 8 maja 2006 roku, działając wspólnie i w porozumieniu z ustaloną osobą, używając przemocy polegającej na uderzeniu pięścią w twarz, duszeniu i przytrzymywaniu, doprowadził pokrzywdzonego do poddania się innej czynności seksualnej, polegającej na włożeniu mu do odbytu opakowania po tabletkach(...), to jest winnym przestępstwa zart. 207 § 1 kki zart. 197 § 3 kkw związku zart. 11 § 2 kki za to przestępstwo na mocyart. 197 § 3 kkw związku zart. 11 § 3 kkskazał oskarżonego na karę 4 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności. Powyższy wyrok zaskarżył obrońca oskarżonego, zarzucając błąd w ustaleniach faktycznych polegający na przyjęciu, że oskarżony używając przemocy doprowadził pokrzywdzonego do poddania się innej czynności seksualnej, podczas gdy brak jest jednoznacznych dowodów pozwalających na przypisanie winy oskarżonemu oraz, że oskarżony dopuścił się występku zart. 207 § 1 kk, pomimo, że pokrzywdzony nie pozostawał w stałym lub przemijającym stosunku zależności od oskarżonego, gdyż trudno uznać osadzenie w jednej celi za okoliczność wywołującą stosunek zależności. Stawiając powyższe zarzuty obrońca oskarżonego wniósł o uniewinnienie oskarżonego od popełnienia zarzucanych mu czynów, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania. Sąd Apelacyjny zważył, co następuje: Zarzuty apelacji obrońcy oskarżonegoA. B., nie zasługują na uwzględnienie. Nie sposób bowiem podzielić wyrażonego w apelacji stanowiska, że Sąd I instancji dopuścił się błędu w ustaleniach faktycznych przez przyjęcie, że oskarżony jest sprawcą stosowania wobec podejrzanego przemocy fizycznej i doprowadzenia go w ten sposób do poddania się innej czynności seksualnej, jak i przez przyjęcie, że pomiędzy oskarżonym a pokrzywdzonym przebywającymi w tej samej celi Aresztu Śledczego wC.istniał stosunek zależności w rozumieniuart. 207 § 1 kk. Analiza materiału dowodowego, jaką bardzo rzetelnie przeprowadził Sąd Okręgowy, co wynika z uzasadnienia zaskarżonego wyroku, nie wskazuje, aby Sąd ten przeprowadził rozważania faktyczne i prawne w sposób niezgodny z zasadami logicznego rozumowania, doświadczeniem życiowym lub wskazaniami wiedzy. Apelujący także w uzasadnieniu apelacji nie wskazuje, jakich błędów w zakresie logicznego rozumowania i wskazań doświadczenia życiowego, miałby dopuścić się Sąd I instancji. Apelujący ogranicza się bowiem jedynie do przedstawienia przyjętej przez oskarżonego linii obrony, iż to nie on, a inny ze wspólosadzonych miał być sprawcą czynu zart. 197 § 3 kk. Z uzasadnienia zaskarżonego wyroku wynika, że takiej treści wyjaśnienia oskarżonego, miał sąd w polu widzenia i poddał je krytyce oceniając jako niewiarygodne w świetle pozostałych dowodów, a w szczególności w świetle zeznań pokrzywdzonego. Sąd również wskazał, dlaczego zeznania pokrzywdzonego uznał za wiarygodne i zdatne do ustalenia w oparcie o nie stanu faktycznego sprawy. Z powyższą oceną Sądu Okręgowego należy w pełni się zgodzić. Trudno bowiem dopatrzyć się powodów, dla których pokrzywdzonyK. T.miałby w sposób kłamliwy obciążać oskarżonego, zatajając jednocześnie innego ewentualnego sprawcę, zwłaszcza, że zeznaniaK. T.znajdują chociażby częściowe wsparcie w pozostałych dowodach, a to w zeznaniach świadkaD. A., który działając pod wpływem oskarżonego uczestniczył czynnie w czynności seksualnej i świadkaH. M.– lekarza Aresztu Śledczego wC., której w dniu 28 czerwca 2006 roku pokrzywdzony wyjawił, iż został w celi zgwałcony i która stwierdziła podczas badania obrażenia okolic odbytu u pokrzywdzonego. W świetle zeznań powyższych świadków, prawdomówność pokrzywdzonego w zakresie zdarzenia polegającego na zmuszenie go przez oskarżonego, stosującego wobec niego przemoc fizyczną, do poddania się innej czynności seksualnej, nie może budzić żadnych wątpliwości, mimo, że pozostali współosadzeni z tej samej celi wyraźnie, zasłaniając się najczęściej niepamięcią, nie chcą wyjawić, jaki przebieg miało to zajście. Słusznie również za prawdziwe uznał Sąd I instancji pozostałe okoliczności dręczenia pokrzywdzonego przez oskarżonego, opisane w zeznaniachK. T., zwłaszcza, że okoliczności te potwierdziło szereg świadków, na których zeznania powołuje się Sąd Okręgowy, a także oskarżony, który jedynie starał się zbagatelizować ich dręczący pokrzywdzonego charakter. Nie ma zatem żadnych wątpliwości w świetle zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, że oskarżony bijąc pokrzywdzonego oraz grożąc mu pobiciem, zmuszał go do poniżającego zachowania, takiego jak pranie jego rzeczy osobistych, sprzątanie w celi, szykowaniu mu napojów i posiłków oraz picie mieszaniny środków chemicznych. Nie ma również wątpliwości, że tego rodzaju zachowanie oskarżonego wobec pokrzywdzonego, ukierunkowane na zadawanie mu cierpień fizycznych i psychicznych, godzących w jego godność osobistą, wyczerpują znamiona czynności znęcania się zart. 207 § 1 kk. Słusznie uznał również Sąd, iż zmuszenie pokrzywdzonego do poddania się innej czynności seksualnej, poza wyczerpaniem znamion przestępstwa zart. 197 § 3 kk, jako upokarzające pokrzywdzonego i na ten efekt ukierunkowane, jest jednym z modalnych zachowań znęcania się nad pokrzywdzonym. Stąd słusznie Sąd Okręgowy przyjął, iż całość zachowań oskarżonego wobec pokrzywdzonego, stanowi jeden czyn zabroniony wyczerpujący znamiona przestępstw zart. 207 § 1 kki zart. 197 § 3 kkw związku zart. 11 § 2 kk. Oceniając w taki sposób całość zachowań oskarżonego, Sąd Okręgowy nie dopuścił się wykroczenia poza ramy oskarżenia, albowiem czynności modalne znamienia znęcania się fizycznego i psychicznego zart. 207 § 1 kkrównież przejawiać się mogą, oprócz stosowania przemocy fizycznej w postaci bicia, w zmuszaniu w ten sposób osoby pokrzywdzonej, wbrew jej woli, do określonego zachowania, szczególnie zachowania poniżającego i hańbiącego, co było objęte aktem oskarżenia. Jedynie akt oskarżenia nie zarzucał oskarżonemu czynności modalnej w postaci znieważania słowami uznanymi za obelżywe, a skoro z uzasadnienia aktu oskarżenia, a także z uzasadnienia zaskarżonego wyroku również nie wynika powyższa okoliczność, Sąd Apelacyjny wyeliminował z opisu czynu przypisanego oskarżonemu takie zachowania oskarżonego, mimo, że wynika to z zebranego w sprawie materiału dowodowego, uznając, iż przypisując oskarżonemu także znieważanie pokrzywdzonego słowami powszechnie uznanymi za obelżywe, Sąd I instancji wykroczył poza granice aktu oskarżenia. Granice oskarżenia wyznacza bowiem również identyczność zamachu, chociażby w ramach zakreślonych w uzasadnieniu aktu oskarżenia. Natomiast dopuszczalna jest zmiana kwalifikacji prawnej, jak to przyjął Sąd I-instancji, jeżeli zamach, osoba oskarżonego i osoba pokrzywdzonego, a także czas i miejsce zdarzenia wyznaczające zakres „tożsamości” zdarzenia historycznego, są takie same w czynie przypisanym jak w czynach zarzucanych aktem oskarżenia. Przypisując oskarżonemu pozostające w realnym zbiegu, przestępstwo zart. 207 § 1 kk, Sąd ustalił, iż między oskarżonym a pokrzywdzonym istniał swoisty stosunek zależności wynikający z konieczności przebywania w jednej celi i specyficznych relacji między nimi. Stosunek zależności stanowiący znamię przestępstwa zart. 207 § 1 kk, to taki stan, w którym sytuacja jednej osoby (materialna, zdrowotna lub choćby tylko psychiczna) uzależniona jest od sprawcy. Stosunek zależności zachodzi wówczas, gdy pokrzywdzony nie jest zdolny, z własnej woli, przeciwstawić się znęcaniu i znosi je z obawy przed pogorszeniem swoich dotychczasowych warunków. Stosunek ten może wynikać także z sytuacji faktycznej stwarzającej dla sprawcy sposobność znęcania się, przy wykorzystaniu przewagi sprawcy nad słabszym pokrzywdzonym. W powyższym rozumieniu stosunku zależności, nie sposób odmówić racji Sądowi I-instancji. Jest bowiem oczywistym, że pokrzywdzony znalazł się w jednej celi z oskarżonym nie z własnej woli i nie od jego decyzji zależała zmiana jego miejsca pobytu. Było to tylko możliwe wówczas, gdyby złożył on służbie więziennej skargę na zachowanie się oskarżonego wobec jego osoby, to zaś, zważywszy „swoisty” układ między więźniami, mogłoby narazić go na szykany ze strony współosadzonych i miano „donosiciela”. Obawiając się tego, pokrzywdzony poddawał się agresji silniejszego od niego oskarżonego, znosząc ją z obawy przed jeszcze większym pogorszeniem swojej sytuacji. Tak też w swoich zeznaniach pokrzywdzony tłumaczył swoją bierność i posłuszne poddawanie się oskarżonemu, który wykorzystując nad pokrzywdzonym swoją fizyczną przewagę i fakt, że żaden z pozostałych współosadzonych nie przeciwstawiał się mu, zadawał pokrzywdzonemu cierpienia fizyczne i psychiczne. Z powyższych zatem względów, Sąd Apelacyjny dokonując jedynie korekty opisu czynu w zakresie powyżej wskazanym, podzielił stanowisko Sądu Okręgowego, co do przypisania oskarżonemu jednego czynu wyczerpującego znamiona przestępstw zart. 207 § 1 kki zart. 197 § 3 kkpozostających w zbiegu w rozumieniuart. 11 § 2 kk. Nie znalazł również Sąd Apelacyjny podstaw do modyfikacji wymierzonej oskarżonemu kary, uznając, że kara ta, aczkolwiek surowa, nie nosi cech rażącej surowości, zważywszy stopień zawinienia sprawcy i stopień społecznej szkodliwości przypisanego mu czynu, a także warunki i właściwości osobiste oskarżonego. O kosztach postępowania odwoławczego orzeczono na mocyart. 624 § 1 kpkiart. 17 ust. 1 i 2 ustawy z 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych(jedn. tekst Dz. U. Z 1983 roku Nr 49 poz. 223 z późn. zm.), mając na względzie sytuację materialną i życiową oskarżonego. O kosztach obrony z urzędu w postępowaniu odwoławczym orzeczono na mocy§ 14 ust. 2 pkt 5 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu(Dz. U. Nr 163 poz. 1348 z późn. zm.).

15/150000/0001006/AKa

Sąd Apelacyjny w Katowicach

II Wydział Karny

151500000001006_II_AKa_000317_2008_Uz_2008-11-14_001

II AKa 317/08

2008-11-14 01:00:00.0 CET

2014-12-03 19:15:03.0 CET

2014-11-22 08:33:08.0 CET

15150000

1006

SENTENCE, REASON

Sygn. akt : II AKa 317/08 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 14 listopada 2008 r. Sąd Apelacyjny w Katowicach w II Wydziale Karnym w składzie: Przewodniczący SSA Bożena Brewczyńska (spr.) Sędziowie SSA Witold Mazur SSA Piotr Mirek Protokolant Krzysztof Gigoła przy udziale Prokuratora Prok. Apel. Krzysztofa Błacha po rozpoznaniu w dniu 14 listopada 2008 r. sprawy Z. Ł. s. M. i K. ur. (...) w K. oskarżonego o czyn z art. 174 § 1 kk w zw. z art. 165 § 1 pkt. 5 kk przy zast. art. 11 § 2

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Renata Kopiec" xVersion="1.0" xYear="2008" xLang="PL" xToPage="4" xEditor="mgierszner" xPublisher="rkopiec" xEditorFullName="Magdalena Gierszner" xFlag="published" xDocType="Uz" xml:space="preserve" xFromPg="1" xVolType="15/150000/0001006/AKa" xVolNmbr="000317"> <xName>Wyrok+Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xText><xBx> <xUx>Sygn. akt : II AKa 317/08</xUx> </xBx></xText> <xUnit xIsTitle="true" xBold="true" xType="part"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right">Dnia 14 listopada 2008 r.</xText> <xText><xBx>Sąd Apelacyjny w Katowicach w II Wydziale Karnym w składzie:</xBx></xText> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="172"/> <xCOLx xWIDTHx="539"/> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText xALIGNx="right">Przewodniczący</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText>SSA Bożena Brewczyńska (spr.)</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText xALIGNx="right">Sędziowie</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText>SSA Witold Mazur</xText> <xText>SSA Piotr Mirek</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText xALIGNx="right">Protokolant</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText>Krzysztof Gigoła</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xText>przy udziale Prokuratora Prok. Apel. Krzysztofa Błacha</xText> <xText>po rozpoznaniu w dniu 14 listopada 2008 r.</xText> <xText>sprawy <xAnon>Z. Ł.</xAnon> s. <xAnon>M.</xAnon> i <xAnon>K.</xAnon></xText> <xText><xAnon>ur. (...)</xAnon> w <xAnon>K.</xAnon></xText> <xText>oskarżonego o czyn z <xLexLink xArt="art. 174;art. 174 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 174 § 1 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 165;art. 165 § 1;art. 165 § 1 pkt. 5" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 165 § 1 pkt. 5 kk</xLexLink> <xBRx/>przy zast. <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 2 kk</xLexLink></xText> <xText>na skutek apelacji prokuratora</xText> <xText>od wyroku Sądu Okręgowego w Katowicach z dnia 16 czerwca 2008 r. <xBRx/>sygn. akt. V K 172/07</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText>utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText>kosztami procesu za postępowanie odwoławcze obciąża Skarb Państwa.</xText> </xUnit> <xText>Sygn. akt II AKa 317/08</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="true" xBold="true" xType="part"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText>Sąd Okręgowy w Katowicach wyrokiem z dnia 16 czerwca 2008r uznał oskarżonego <xAnon>Z. Ł.</xAnon>za winnego popełnienia wykroczenia z art. 66 kw polegającego na tym iż w dniu 31 grudnia 2006 r w <xAnon>K.</xAnon>działając ze złośliwości i swawoli, chcąc wywołać niepotrzebną czynność w postaci ewakuacji dworca i jego przeszukania, podał pracownikowi Centrum <xAnon>(...)</xAnon>w <xAnon>K.</xAnon>fałszywą informację o podłożonej bombie na terenie dworca PKP, czym wprowadził w błąd instytucje użyteczności publicznej i inne organy ochrony bezpieczeństwa, porządku publicznego i zdrowia. Za czyn ten na mocy art. 66 kw wymierzył mu karę 30 dni aresztu.</xText> <xText>Na mocy art. 66 § 2 kw orzekł od oskarżonego na rzecz <xAnon>(...)</xAnon>, spółka z o.o. <xAnon>(...)</xAnon> w <xAnon>K.</xAnon>nawiązkę w kwocie 1000zł.</xText> <xText>Na podstawie <xLexLink xArt="art. 63;art. 63 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 63 § 1 kk</xLexLink> na poczet orzeczonej kary zaliczył oskarżonemu okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 1 lutego 2007 do dnia 2 marca 2008r i uznał karę za wykonaną. Ponadto zasądził od Skarbu Państwa na rzecz obrońcy z urzędu zwrot kosztów obrony, a na mocy <xLexLink xArt="art. 624;art. 624 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 624§ 1 kpk</xLexLink> zwolnił oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych.</xText> <xText>Apelacje od tego wyroku złożył prokurator.</xText> <xText>Zaskarżył wyrok w całości na niekorzyść oskarżonego podnosząc zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mający wpływ na jego treść, polegający na uznaniu iż oskarżony popełnił jedynie wykroczenie z <xLexLink xArt="art. 66" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 66</xLexLink> kw, podczas gdy wnikliwa analiza materiału dowodowego, w szczególności w postaci zeznań świadków, jak też wskazania zasad doświadczenia życiowego winny prowadzić do wniosku, że sąd powinien uprzedzić strony o możliwości zmiany kwalifikacji zarzuconego czynu jako występku z <xLexLink xArt="art. 191;art. 191 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 191 § 1 kk</xLexLink>, a to zmuszenia groźbą bezprawną do określonego zachowania, po czym winien był ocenić zgromadzone dowody w świetle tego przepisu.</xText> <xText>Stawiając powyższy zarzut wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Okręgowemu do ponownego rozpoznania.</xText> <xText>Sąd Apelacyjny zważył co następuje:</xText> <xText>Wniesiona przez prokuratora apelacja nie jest trafna, a tym samym nie zasługuje na uwzględnienie.</xText> <xText>Przystępując do koniecznych w nin. sprawie rozważań, na wstępie wskazać trzeba na oczywistą wadliwość zarzutu postawianego w treści apelacji. Jak wynika bowiem z uzasadnienia apelacji skarżący nie kwestionuje poczynionych przez sąd ustaleń faktycznych, a nie zgadza się jedynie z dokonaną oceną prawną zachowania oskarżonego <xAnon>Z. Ł.</xAnon>. Niespornie zatem zarzucane sądowi uchybienie, to nie poczynienie błędnych ustaleń faktycznych, ale niewłaściwa ocena prawna trafnie ustalonych faktów.</xText> <xText>Na gruncie nin. sprawy nie sposób również uznać za zasadne drugiej części wywodów zawartych przez skarżącego w treści zarzutu odwoławczego, dotyczących naruszenia przez sąd przepisu <xLexLink xArt="art. 399" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 399 kpk</xLexLink>, polegającego na nieuprzedzeniu oskarżonego o możliwości zakwalifikowania jego czynu jako występku z <xLexLink xArt="art. 191;art. 191 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 191 § 1 kk</xLexLink>. O przyjęcie takiej kwalifikacji prawnej czynu na rozprawie nie wnioskował prokurator, a również i sąd w ramach dokonywanych analiz prawnych zachowania oskarżonego, nie widział konieczności rozważenia oceny jego czynu jako występku z <xLexLink xArt="art. 191;art. 191 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 191 § 1 kk</xLexLink>. Tak więc nie sposób twierdzić iż doszło w tym zakresie do uchybienia przepisowi <xLexLink xArt="art. 399" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 399 kpk</xLexLink>. W/w przepis jednoznacznie obliguje sąd do uprzedzenia stron o możliwości zmiany kwalifikacji prawnej czynu w tych sytuacjach, gdy daną kwalifikacje prawną sąd ma w polu widzenia i postrzega ją jako jedną z możliwych do przyjęcia, nie zaś co do wszelkich ewentualnie dopuszczalnych ocen prawnych.</xText> <xText>Przechodząc do rozważań z zakresu oceny prawnej przypisanego oskarżonemu <xAnon>Z. Ł.</xAnon> czynu, na wstępie koniecznym jest dokonanie analizy charakteru i brzmienia słów wypowiedzianych przez oskarżonego w trakcie wykonanych przez niego połączeń telefonicznych. Odtworzenie płyty CD zawierającej oryginalny zapis dźwięku, a więc zarówno treści jak i brzmienia rozmowy przeprowadzonej przez oskarżonego z odbiorcami telefonów pod numerami 997 i 112 pozwala na niesporne ustalenie iż oskarżony głosem spokojnym, wdając się jednocześnie w rozmowę z odbiorcą połączenia, wypowiedział słowa „na dworcu jest bomba”. Swojej wypowiedzi nie uzupełnił informacją o groźbie jej wybuchu lub inną sugestią potencjalnego niebezpieczeństwa. Dokonując kalifikacji prawnej tego czynu ocenić zatem należy czy takie zachowanie oskarżonego wypełniło znamiona groźby w rozumieniu <xLexLink xArt="art. 191;art. 191 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 191 § 1 kk</xLexLink> czy też było jedynie fałszywą informacją lub alarmem o czym stanowi przepis <xLexLink xArt="art. 66" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 66</xLexLink> kw.</xText> <xText>Bezspornym jest iż istotą groźby penalizowanej w <xLexLink xArt="art. 191;art. 191 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 191 § 1 kk</xLexLink> jest każda groźba bezprawna / <xLexLink xArt="art. 115;art. 115 § 12" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 115 § 12 kk</xLexLink> /, a więc groźba określona w <xLexLink xArt="art. 190;art. 190 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 190 § 1</xLexLink> /groźba karalna/, jak też groźba spowodowania postępowania karnego lub rozgłoszenia wiadomości uwłaczającej czci zagrożonego lub jego najbliższych.</xText> <xText>W świetle faktów ustalonych w nin. postępowaniu zachowanie oskarżonego winno być zatem przeanalizowane na płaszczyźnie ustawowego pojęcia groźby karalnej, a więc groźby w rozumieniu <xLexLink xArt="art. 190;art. 190 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 190 § 1 kk</xLexLink>. To zaś wymaga rozważenia dwóch elementów - tego czy w wypowiedzi oskarżonego zawarta była groźba popełnienia przestępstwa i jeżeli tak, to czy wzbudziła ona uzasadnioną obawę iż zostanie spełniona.</xText> <xText>Słowa oskarżonego „jest bomba” w sposób oczywisty zawierały niepokojącą treść łączącą się z pojęciem „bomba”, co w omawianym kontekście sytuacyjnym oznaczało materiał niebezpieczny, wybuchowy. Nie zawierały jednak dalej idącej informacji o możliwości i groźbie wybuchu owego materiału. W znaczeniu językowym nie można stawiać znaku równości pomiędzy pojęciem „ bomba” aczkolwiek z określeniem tym w dorozumiany sposób łączy się niebezpieczeństwo, a pojęciem „groźba wybuchu” i wyprowadzać na tej podstawie domniemania jakoby oskarżony przekazując wiadomość o bombie, tym samym jednocześnie zagroził popełnieniem przestępstwa. Oskarżony bez wątpienia wywołał stan zaniepokojenia wynikły z tego, iż w sposób naturalny każdy pozyskując informację w treści której zawarte jest słowo „bomba” odczuwa lęk i obawę istnienia potencjalnego niebezpieczeństwa. Nie można jednak słowom oskarżonego przypisać sięgającej dalej treści czyli wypowiedzenia tym samym groźby popełnienia przestępstwa, a więc np. jej zdetonowania. Bezspornym jest iż owa groźba może być wyrażona także i w sposób dorozumiany, jak przyjmuje się w orzecznictwie np. gestem czy słowem, nie mniej jednak zawsze musi ona zostać przez sprawę wyrażona, a nie można jej jedynie domniemywać przyjmując założenie, iż skoro sprawca użył danych słów to w ich treści można domyślić się także i potencjalnej groźby popełnienia przestępstwa. Okoliczności i sposób wyrażenia groźby tj. treść i sposób rozmowy przeprowadzonej pomiędzy oskarżonym, a odbiorcami jego telefonów wskazują na to iż słowa oskarżonego bez wątpienia stanowiły fałszywą informacje będącą alarmem, odpowiadały zatem znamionom ustawowym wykroczenia z art. 66 kw. Z takimi też fałszywymi alarmami wiążą się procedury ewakuacyjne, zastosowane także i w nin. sytuacji, a przewidziane jako tryb ewakuacji. W pojęciu alarm jakim posłużył się ustawodawca w art. 66 kw bez wątpienia mieści się ostrzeżenie, a więc informacja o niebezpieczeństwie i taką właśnie informacją o niebezpieczeństwie były słowa oskarżonego „jest bomba”. To konieczne rozróżnienie informacji o potencjalnym niebezpieczeństwie czyli wywołanie alarmu, od wyrażenia groźby popełnienia przestępstwa, wyprowadzone ze słów „na dworcu jest bomba” pozwala dokonać oceny prawnej zachowania sprawcy.</xText> <xText>Nie każda zatem informacja o niebezpieczeństwie –czyli alarm, wiadomość o istnieniu potencjalnego zagrożenia, będzie stanowiła groźbę w rozumieniu <xLexLink xArt="art. 190;art. 190 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 190 § 1 kk</xLexLink></xText> <xText>Tylko te alarmy, które jednocześnie zawierają groźbę spełnienia czyli zrealizowania owego zagrożenia stanowią groźby karalne.</xText> <xText>Tak więc zachowanie oskarżonego było jedynie fałszywą informacją o niebezpieczeństwie</xText> <xText>/alarmem/ pociągającym za sobą uruchomienie określonych procedur. Jak wynika z przekonywujących wyjaśnień oskarżonego taki też był cel jego działania. Świetle zatem zgromadzonych dowodów przypisywanie in concreto oskarżonemu także dopuszczenia się groźby karalnej było by czynieniem niedopuszczalnych domniemań, a nie wnioskowaniem opartym na materiale dowodowym.</xText> <xText>Reasumując powyższe stwierdzić należy iż wobec brzemienia przepisu <xLexLink xArt="art. 66" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 66</xLexLink> kw przewidującego jako formy sprawcze zachowania sprawcy - fałszywy alarm, informację lub inny sposób – prowadzące do wprowadzenia w błąd instytucji publicznej lub innego organu ochrony bezpieczeństwa, mające na celu wywołanie niepotrzebnej czynności, tylko te zachowania, które mieszcząc się w pojęciu „inny sposób”, a jednocześnie są groźbą bezprawną w rozumieniu <xLexLink xArt="art. 190;art. 190 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 190 § 1 kk</xLexLink>, będą stanowiły występek z <xLexLink xArt="art. 191;art. 191 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 191 §1 kk</xLexLink>. Oznacza to tym samym iż w pewnych sytuacjach może dojść do idealnego zbiegu przestępstwa z <xLexLink xArt="art. 191;art. 191 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 191 § 1 kk</xLexLink> /zmuszenie groźbą bezprawną do uruchomienia określonych procedur ewakuacyjnych/ i wykroczenia z <xLexLink xArt="art. 66" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 66</xLexLink> kw.</xText> <xText>W rozpoznawanej natomiast sprawie sytuacja taka nie występuje i wobec tego uznając dokonaną przez sąd I instancji ocenę prawną czynu oskarżonego za trafną, zaskarżony wyrok utrzymano w mocy, kosztami procesu obciążając Skarb Państwa.</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Bożena Brewczyńska

Renata Kopiec

Krzysztof Gigoła

Magdalena Gierszner

Sygn. akt : II AKa 317/08 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 14 listopada 2008 r. Sąd Apelacyjny w Katowicach w II Wydziale Karnym w składzie: Przewodniczący SSA Bożena Brewczyńska (spr.) Sędziowie SSA Witold Mazur SSA Piotr Mirek Protokolant Krzysztof Gigoła przy udziale Prokuratora Prok. Apel. Krzysztofa Błacha po rozpoznaniu w dniu 14 listopada 2008 r. sprawyZ. Ł.s.M.iK. ur. (...)wK. oskarżonego o czyn zart. 174 § 1 kkw zw. zart. 165 § 1 pkt. 5 kkprzy zast.art. 11 § 2 kk na skutek apelacji prokuratora od wyroku Sądu Okręgowego w Katowicach z dnia 16 czerwca 2008 r.sygn. akt. V K 172/07 1 utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok; 2 kosztami procesu za postępowanie odwoławcze obciąża Skarb Państwa. Sygn. akt II AKa 317/08 UZASADNIENIE Sąd Okręgowy w Katowicach wyrokiem z dnia 16 czerwca 2008r uznał oskarżonegoZ. Ł.za winnego popełnienia wykroczenia z art. 66 kw polegającego na tym iż w dniu 31 grudnia 2006 r wK.działając ze złośliwości i swawoli, chcąc wywołać niepotrzebną czynność w postaci ewakuacji dworca i jego przeszukania, podał pracownikowi Centrum(...)wK.fałszywą informację o podłożonej bombie na terenie dworca PKP, czym wprowadził w błąd instytucje użyteczności publicznej i inne organy ochrony bezpieczeństwa, porządku publicznego i zdrowia. Za czyn ten na mocy art. 66 kw wymierzył mu karę 30 dni aresztu. Na mocy art. 66 § 2 kw orzekł od oskarżonego na rzecz(...), spółka z o.o.(...)wK.nawiązkę w kwocie 1000zł. Na podstawieart. 63 § 1 kkna poczet orzeczonej kary zaliczył oskarżonemu okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 1 lutego 2007 do dnia 2 marca 2008r i uznał karę za wykonaną. Ponadto zasądził od Skarbu Państwa na rzecz obrońcy z urzędu zwrot kosztów obrony, a na mocyart. 624§ 1 kpkzwolnił oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych. Apelacje od tego wyroku złożył prokurator. Zaskarżył wyrok w całości na niekorzyść oskarżonego podnosząc zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mający wpływ na jego treść, polegający na uznaniu iż oskarżony popełnił jedynie wykroczenie zart. 66kw, podczas gdy wnikliwa analiza materiału dowodowego, w szczególności w postaci zeznań świadków, jak też wskazania zasad doświadczenia życiowego winny prowadzić do wniosku, że sąd powinien uprzedzić strony o możliwości zmiany kwalifikacji zarzuconego czynu jako występku zart. 191 § 1 kk, a to zmuszenia groźbą bezprawną do określonego zachowania, po czym winien był ocenić zgromadzone dowody w świetle tego przepisu. Stawiając powyższy zarzut wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Okręgowemu do ponownego rozpoznania. Sąd Apelacyjny zważył co następuje: Wniesiona przez prokuratora apelacja nie jest trafna, a tym samym nie zasługuje na uwzględnienie. Przystępując do koniecznych w nin. sprawie rozważań, na wstępie wskazać trzeba na oczywistą wadliwość zarzutu postawianego w treści apelacji. Jak wynika bowiem z uzasadnienia apelacji skarżący nie kwestionuje poczynionych przez sąd ustaleń faktycznych, a nie zgadza się jedynie z dokonaną oceną prawną zachowania oskarżonegoZ. Ł.. Niespornie zatem zarzucane sądowi uchybienie, to nie poczynienie błędnych ustaleń faktycznych, ale niewłaściwa ocena prawna trafnie ustalonych faktów. Na gruncie nin. sprawy nie sposób również uznać za zasadne drugiej części wywodów zawartych przez skarżącego w treści zarzutu odwoławczego, dotyczących naruszenia przez sąd przepisuart. 399 kpk, polegającego na nieuprzedzeniu oskarżonego o możliwości zakwalifikowania jego czynu jako występku zart. 191 § 1 kk. O przyjęcie takiej kwalifikacji prawnej czynu na rozprawie nie wnioskował prokurator, a również i sąd w ramach dokonywanych analiz prawnych zachowania oskarżonego, nie widział konieczności rozważenia oceny jego czynu jako występku zart. 191 § 1 kk. Tak więc nie sposób twierdzić iż doszło w tym zakresie do uchybienia przepisowiart. 399 kpk. W/w przepis jednoznacznie obliguje sąd do uprzedzenia stron o możliwości zmiany kwalifikacji prawnej czynu w tych sytuacjach, gdy daną kwalifikacje prawną sąd ma w polu widzenia i postrzega ją jako jedną z możliwych do przyjęcia, nie zaś co do wszelkich ewentualnie dopuszczalnych ocen prawnych. Przechodząc do rozważań z zakresu oceny prawnej przypisanego oskarżonemuZ. Ł.czynu, na wstępie koniecznym jest dokonanie analizy charakteru i brzmienia słów wypowiedzianych przez oskarżonego w trakcie wykonanych przez niego połączeń telefonicznych. Odtworzenie płyty CD zawierającej oryginalny zapis dźwięku, a więc zarówno treści jak i brzmienia rozmowy przeprowadzonej przez oskarżonego z odbiorcami telefonów pod numerami 997 i 112 pozwala na niesporne ustalenie iż oskarżony głosem spokojnym, wdając się jednocześnie w rozmowę z odbiorcą połączenia, wypowiedział słowa „na dworcu jest bomba”. Swojej wypowiedzi nie uzupełnił informacją o groźbie jej wybuchu lub inną sugestią potencjalnego niebezpieczeństwa. Dokonując kalifikacji prawnej tego czynu ocenić zatem należy czy takie zachowanie oskarżonego wypełniło znamiona groźby w rozumieniuart. 191 § 1 kkczy też było jedynie fałszywą informacją lub alarmem o czym stanowi przepisart. 66kw. Bezspornym jest iż istotą groźby penalizowanej wart. 191 § 1 kkjest każda groźba bezprawna /art. 115 § 12 kk/, a więc groźba określona wart. 190 § 1/groźba karalna/, jak też groźba spowodowania postępowania karnego lub rozgłoszenia wiadomości uwłaczającej czci zagrożonego lub jego najbliższych. W świetle faktów ustalonych w nin. postępowaniu zachowanie oskarżonego winno być zatem przeanalizowane na płaszczyźnie ustawowego pojęcia groźby karalnej, a więc groźby w rozumieniuart. 190 § 1 kk. To zaś wymaga rozważenia dwóch elementów - tego czy w wypowiedzi oskarżonego zawarta była groźba popełnienia przestępstwa i jeżeli tak, to czy wzbudziła ona uzasadnioną obawę iż zostanie spełniona. Słowa oskarżonego „jest bomba” w sposób oczywisty zawierały niepokojącą treść łączącą się z pojęciem „bomba”, co w omawianym kontekście sytuacyjnym oznaczało materiał niebezpieczny, wybuchowy. Nie zawierały jednak dalej idącej informacji o możliwości i groźbie wybuchu owego materiału. W znaczeniu językowym nie można stawiać znaku równości pomiędzy pojęciem „ bomba” aczkolwiek z określeniem tym w dorozumiany sposób łączy się niebezpieczeństwo, a pojęciem „groźba wybuchu” i wyprowadzać na tej podstawie domniemania jakoby oskarżony przekazując wiadomość o bombie, tym samym jednocześnie zagroził popełnieniem przestępstwa. Oskarżony bez wątpienia wywołał stan zaniepokojenia wynikły z tego, iż w sposób naturalny każdy pozyskując informację w treści której zawarte jest słowo „bomba” odczuwa lęk i obawę istnienia potencjalnego niebezpieczeństwa. Nie można jednak słowom oskarżonego przypisać sięgającej dalej treści czyli wypowiedzenia tym samym groźby popełnienia przestępstwa, a więc np. jej zdetonowania. Bezspornym jest iż owa groźba może być wyrażona także i w sposób dorozumiany, jak przyjmuje się w orzecznictwie np. gestem czy słowem, nie mniej jednak zawsze musi ona zostać przez sprawę wyrażona, a nie można jej jedynie domniemywać przyjmując założenie, iż skoro sprawca użył danych słów to w ich treści można domyślić się także i potencjalnej groźby popełnienia przestępstwa. Okoliczności i sposób wyrażenia groźby tj. treść i sposób rozmowy przeprowadzonej pomiędzy oskarżonym, a odbiorcami jego telefonów wskazują na to iż słowa oskarżonego bez wątpienia stanowiły fałszywą informacje będącą alarmem, odpowiadały zatem znamionom ustawowym wykroczenia z art. 66 kw. Z takimi też fałszywymi alarmami wiążą się procedury ewakuacyjne, zastosowane także i w nin. sytuacji, a przewidziane jako tryb ewakuacji. W pojęciu alarm jakim posłużył się ustawodawca w art. 66 kw bez wątpienia mieści się ostrzeżenie, a więc informacja o niebezpieczeństwie i taką właśnie informacją o niebezpieczeństwie były słowa oskarżonego „jest bomba”. To konieczne rozróżnienie informacji o potencjalnym niebezpieczeństwie czyli wywołanie alarmu, od wyrażenia groźby popełnienia przestępstwa, wyprowadzone ze słów „na dworcu jest bomba” pozwala dokonać oceny prawnej zachowania sprawcy. Nie każda zatem informacja o niebezpieczeństwie –czyli alarm, wiadomość o istnieniu potencjalnego zagrożenia, będzie stanowiła groźbę w rozumieniuart. 190 § 1 kk Tylko te alarmy, które jednocześnie zawierają groźbę spełnienia czyli zrealizowania owego zagrożenia stanowią groźby karalne. Tak więc zachowanie oskarżonego było jedynie fałszywą informacją o niebezpieczeństwie /alarmem/ pociągającym za sobą uruchomienie określonych procedur. Jak wynika z przekonywujących wyjaśnień oskarżonego taki też był cel jego działania. Świetle zatem zgromadzonych dowodów przypisywanie in concreto oskarżonemu także dopuszczenia się groźby karalnej było by czynieniem niedopuszczalnych domniemań, a nie wnioskowaniem opartym na materiale dowodowym. Reasumując powyższe stwierdzić należy iż wobec brzemienia przepisuart. 66kw przewidującego jako formy sprawcze zachowania sprawcy - fałszywy alarm, informację lub inny sposób – prowadzące do wprowadzenia w błąd instytucji publicznej lub innego organu ochrony bezpieczeństwa, mające na celu wywołanie niepotrzebnej czynności, tylko te zachowania, które mieszcząc się w pojęciu „inny sposób”, a jednocześnie są groźbą bezprawną w rozumieniuart. 190 § 1 kk, będą stanowiły występek zart. 191 §1 kk. Oznacza to tym samym iż w pewnych sytuacjach może dojść do idealnego zbiegu przestępstwa zart. 191 § 1 kk/zmuszenie groźbą bezprawną do uruchomienia określonych procedur ewakuacyjnych/ i wykroczenia zart. 66kw. W rozpoznawanej natomiast sprawie sytuacja taka nie występuje i wobec tego uznając dokonaną przez sąd I instancji ocenę prawną czynu oskarżonego za trafną, zaskarżony wyrok utrzymano w mocy, kosztami procesu obciążając Skarb Państwa.

15/150000/0001006/AKa

Sąd Apelacyjny w Katowicach

II Wydział Karny

154505000004827_XVI_GC_000399_2008_Uz_2008-11-18_001

XVI GC 399/08

2008-11-18 01:00:00.0 CET

2014-03-17 19:15:07.0 CET

2014-11-17 23:56:41.0 CET

15450500

4827

SENTENCE

Sygn. akt XVI GC 399/08 WYROK W I M I E N I U R Z E C Z Y P O S P O L I T E J P O L S K I E J Dnia 18 listopada 2008 r. Sąd Okręgowy w Warszawie XVI Wydział Gospodarczy w składzie: Przewodniczący: SSO Maria Zgiet - Zawadzka Protokolant: apl. radc. Piotr Waniewski po rozpoznaniu w dniu 18 listopada 2008 roku w Warszawie na rozprawie sprawy z powództwa: (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w G. przeciwko: (...) Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. o zakazanie

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Beata Sierpińska" xVersion="1.0" xYear="2008" xLang="PL" xToPage="1" xEditor="mnowak" xPublisher="bsierpinska" xEditorFullName="Monika Nowak" xFlag="published" xDocType="Uz" xml:space="preserve" xFromPg="1" xVolType="15/450500/0004827/GC" xVolNmbr="000399"> <xName>Wyrok</xName> <xBlock> <xText/> <xText>Sygn. akt XVI GC 399/08</xText> <xText/> <xUnit xIsTitle="true" xBold="true" xType="part"> <xName>WYROK</xName> <xText xALIGNx="center">W I M I E N I U R Z E C Z Y P O S P O L I T E J P O L S K I E J</xText> <xText/> <xText xALIGNx="right"> Dnia 18 listopada 2008 r.</xText> <xText/> <xText>Sąd Okręgowy w Warszawie XVI Wydział Gospodarczy</xText> <xText>w składzie:</xText> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="186"/> <xCOLx xWIDTHx="525"/> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText xALIGNx="right">Przewodniczący:</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText>SSO Maria Zgiet - Zawadzka</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText/> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText/> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText xALIGNx="right">Protokolant:</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText>apl. radc. Piotr Waniewski</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xText>po rozpoznaniu w dniu 18 listopada 2008 roku w Warszawie</xText> <xText>na rozprawie</xText> <xText>sprawy z powództwa: <xAnon> (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością</xAnon> z siedzibą w <xAnon>G.</xAnon></xText> <xText>przeciwko: <xAnon> (...) Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością</xAnon> z siedzibą w <xAnon>W.</xAnon></xText> <xText>o zakazanie czynow nieuczciwej konkurencji</xText> <xText/> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText>powództwo oddala</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText>zasądza od pozwanej na rzecz powoda kwotę 720 zł otych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.</xText> </xUnit> <xText>SSO M. Zgiet - Zawadzka </xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Maria Zgiet-Zawadzka

Beata Sierpińska

apl. radc. Piotr Waniewski

Monika Nowak

Sygn. akt XVI GC 399/08 WYROK W I M I E N I U R Z E C Z Y P O S P O L I T E J P O L S K I E J Dnia 18 listopada 2008 r. Sąd Okręgowy w Warszawie XVI Wydział Gospodarczy w składzie: Przewodniczący: SSO Maria Zgiet - Zawadzka Protokolant: apl. radc. Piotr Waniewski po rozpoznaniu w dniu 18 listopada 2008 roku w Warszawie na rozprawie sprawy z powództwa:(...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnościąz siedzibą wG. przeciwko:(...) Spółce z ograniczoną odpowiedzialnościąz siedzibą wW. o zakazanie czynow nieuczciwej konkurencji 1 powództwo oddala 2 zasądza od pozwanej na rzecz powoda kwotę 720 zł otych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego. SSO M. Zgiet - Zawadzka

15/450500/0004827/GC

Sąd Okręgowy w Warszawie

XVI Wydział Gospodarczy

153510350000503_I_C_001246_2008_Uz_2008-12-11_001

I C 1246/08

2008-11-19 01:00:00.0 CET

2019-01-25 18:31:07.0 CET

2019-01-25 09:08:37.0 CET

15351035

503

SENTENCE, REASON

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 19 listopada 2008 r. Sąd Rejonowy Poznań - Nowe Miasto i Wilda w Poznaniu, I Wydział Cywilny w składzie następującym: Przewodniczący: SSR Kamil Antkowiak po rozpoznaniu w dniu 5 listopada 2008 r. w Poznaniu na rozprawie sprawy z powództwa A. J. i E. P. przeciwko Z. Z. (1) , G. Z. i P. Z. oraz małoletnim M. , M. i A. Z. (1) działającym przez ojca P. Z. o eksmisję 1 Nakazuje pozwanym, aby opróżnili, opuścili i wydali powódkom lokal mieszkalny nr (...)